Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Το κλάμα μάς κάνει καλό!

Κλαίμε από λύπη, θυμό, συγκίνηση, υπερένταση, ακόμα και από χαρά. Για όποιο λόγο κι αν δακρύζουμε το σίγουρο είναι ότι κάθε φορά που το κάνουμε, ευεργετούμε τον εαυτό μας. Γιατί το κλάμα κάνει καλό στην υγεία. Μας απελευθερώνει, μας ανακουφίζει και απομακρύνει τη συναισθηματική ένταση. Αυτοί είναι οι 5 λόγοι που το κλάμα μπορεί να μας θεραπεύσει ψυχολογικά, σωματικά και πνευματικά.

1. Τα δάκρυα σκοτώνουν τα βακτήρια
Τα δάκρυα είναι ένα φυσικό αντιβακτηριδιακό και απολυμαντικό κατά των μικροβίων που συγκεντρώνονται στα μάτια μας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κι αυτό γιατί περιέχουν lysozyme, ένα υγρό που μπορεί να εξοντώσει το 90 με 95% των βακτηρίων μέσα σε 5-10 λεπτά!

2. Τα δάκρυα μάς αποτοξινώνουν
Σύμφωνα με την βιοχημεία, τα δάκρυα που προέρχονται από λύπη ή φόβο, περιέχουν περισσότερα τοξικές ουσίες από αυτά που προέρχονται από μια απλή ενόχληση (για παράδειγμα καθάρισμα κρεμμυδιών). Αυτό δεν σημαίνει ότι τα δάκρυα είναι τοξικά. Απλά απομακρύνουν από το σώμα μας τις τοξίνες που προκαλούν στρες. Είναι κάτι σαν θεραπεία αποτοξίνωσης ή χαλαρωτικό μασάζ, απλά κοστίζουν λιγότερο!

3. Το κλάμα μειώνει το στρες
Έχει αποδειχτεί πως το κλάμα μειώνει το στρες όπως ακριβώς και η άσκηση. Τα δάκρυα απελευθερώνουν ενδορφίνες, εγκεφαλίνη και προλακτίνη, που προστατεύον το σώμα από το στρες.

4. Τα δάκρυα μάς φέρνουν πιο κοντά
Τα δάκρυα προάγουν την κοινωνικότητα καθώς το κλάμα αυξάνει την οικειότητα και μπορεί να μάς φέρει πιο κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους.

5. Τα δάκρυα είναι καθαρτικά
Κατά τη διάρκεια της ημέρας «μαζεύουμε» μέσα μας αρνητικά συναισθήματα, νεύρα, θυμό, στεναχώρια, άγχος. Αυτά συσσωρεύονται στον μυαλό και στην καρδιά μας. Το κλάμα είναι καθαρτικό γιατί διώχνει αυτούς τους μικρούς «δαίμονες» πριν προκαλέσουν βλάβες στο νευρικό και στο καρδιαγγειακό μας σύστημα. Η βασικότερη λειτουργία των δακρύων είναι ότι ευεργετούν την όραση. Εκτός του ότι λιπαίνουν τους βολβούς των ματιών και τα βλέφαρα, εμποδίζουν την αφυδάτωση των βλεννωδών μεμβρανών.

6. Τα δάκρυα ρίχνουν την πίεση του αίματος
Όλοι, φυσικά, θα έχετε παρατηρήσει ότι αφού κλάψατε νιώθατε πολύ πιο ήρεμοι. Το κλάμα ρυθμίζει τους παλμούς της καρδιάς και μας βοηθάει να αισθανθούμε καλύτερα στις δυσκολίες.
 
7. Τα δάκρυα ανεβάζουν τη διάθεση
Τα δάκρυα περιέχουν μεγάλες ποσότητες μαγγανίου που είναι ένα ιχνοστοιχείο που λειτουργεί ως ρυθμιστής της διάθεσης. Όταν τα επίπεδά του είναι υψηλά, μπορεί να παρουσιάσουμε συμπτώματα άγχους, φόβου και κατάθλιψης. Όταν το μαγγάνιο «ελευθερώνεται» με τα δάκρυα, η διάθεσή μας ανεβαίνει.

Μάθετε να την (τον) ακούτε

imagesCAW910NEΑν έπρεπε να προτείνω μία και μόνη στρατηγική που θα βοηθούσε αποτελεσματικά κάθε είδους σχέση και οικογενειακό πρόβλημα, θα ήταν να γίνετε καλύτερος ακροατής. Και, παρόλο που η πλειοψηφία των ανθρώπων χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά στο συγκεκριμένο θέμα, θα πρέπει να πω ότι εμείς οι άντρες είναι που έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα.
  
Οι περισσότερες γυναίκες παραπονιούνται ότι ο σύζυγος, ο φίλος, κάποιος τρίτος, ή ο πατέρας τους, δεν ξέρει να ακούει. Και όλες τους σχεδόν παραδέχονται πως και την παραμικρή βελτίωση στο συγκεκριμένο θέμα θα την αποδέχονταν με μεγάλη ικανοποίηση και αναμφίβολα θα βελτίωνε σημαντικά τη σχέση – ανεξάρτητα του είδους της. Το να ακούς τον άλλον είναι κάτι σαν «μαγικό χάπι» που εγγυάται σίγουρα αποτελέσματα.

Είναι πολύ ενδιαφέρον να μιλάς με ζευγάρια που λένε ότι έχουν μεταξύ τους μια αγαπητική σχέση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν τους ρωτήσεις το μυστικό της επιτυχίας τους, θα σας τονίσουν την ικανότητα του συντρόφου τους να ακούει ως έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες που συνεισφέρει στην ποιότητα της σχέσης τους. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις πατέρα/κόρης και για τις ερωτικές σχέσεις.

Γιατί τότε, αφού το κέρδος είναι σίγουρο και σημαντικό, τόσο λίγοι από μας είναι καλοί ακροατές; Πρώτον, όσο τουλάχιστον αφορά τους άντρες, πολλοί θεωρούμε ότι το να ακούμε τον άλλο δεν είναι μια παραγωγική διαδικασία. Με άλλα λόγια, όταν ακούμε αντί να ορμάμε στο πρόβλημα θεωρούμε πως δεν κάνουμε τίποτα γι΄αυτό. Θεωρούμε ότι είμαστε πολύ παθητικοί. Είναι πολύ δύσκολο για μας να κατανοήσουμε πως το να ακούμε είναι από μόνο του λύση.

Ο τρόπος να ξεπεράσουμε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι να κατανοήσουμε πόσο πολύ εκτιμούν οι άνθρωποι που αγαπάμε το να τους ακούμε. Όταν κάποιος μας ακούει πραγματικά, νιώθουμε σαν να μας αγαπάει πραγματικά. Προσφέρει αγαλλίαση στο πνεύμα μας και μας κάνει να νιώθουμε ότι μας κατανοούν. Από την άλλη, όταν νιώθουμε ότι δε μας ακούν, η καρδιά μας βασανίζεται. Νιώθουμε σαν κάτι να μας λείπει, νιώθουμε ανολοκλήρωτοι και ανικανοποίητοι.

Ο άλλος σημαντικός λόγος για τον οποίο τόσοι λίγοι από μας είναι καλοί ακροατές είναι επειδή δε συνειδητοποιούμε πόσο κακοί είμαστε στο συγκεκριμένο τομέα! Αν όμως κάποιος δε μας το πει, πώς αλλιώς θα το καταλάβουμε; Το γεγονός ότι δεν είμαστε καλοί ακροατές είναι ένα αόρατο ελάττωμα που δε συνειδητοποιούμε καν ότι το έχουμε. Και επειδή δεν είμαστε οι μόνοι που έχουν αυτό το ελάττωμα, νιώθουμε ότι καλύπτουμε το μίνιμουμ των απαιτήσεων – οπότε δεν το σκεφτόμαστε και περισσότερο.

Η τιμιότητα και η ταπεινοφροσύνη παίζουν μεγάλο ρόλο στο πόσο αποτελεσματικοί ακροατές είστε. Πρέπει να είστε πρόθυμοι να ηρεμήσετε και να παρακολουθήσετε ως τρίτοι τον εαυτό σας τη στιγμή που πετάγεται και διακόπτει κάποιον άλλον. Ή πρέπει να είστε λίγο υπομονετικοί και να παρατηρήσετε τον εαυτό σας τη στιγμή που το μυαλό σας ξεφεύγει και αρχίζει να σκέφτεται κάτι άλλο, προτού καν το πρόσωπο με το οποίο μιλάτε προλάβει να τελειώσει την κουβέντα του.

Αν προσπαθήσετε να γίνετε καλοί ακροατές, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν απόλυτα σίγουρο. Θα μείνετε έκπληκτοι από το πόσο γρήγορα λύνονται τα παλιά προβλήματα και πόσο πιο κοντά νιώθετε στους ανθρώπους που αγαπάτε, αν απλώς ηρεμήσετε και μάθετε να ακούτε. Το να γίνετε καλύτερος ακροατής είναι ένα είδος τέχνης, αλλά, παρ΄όλα αυτά, δεν είναι καθόλου περίπλοκο. Συνήθως το μόνο που χρειάζεται είναι η πρόθεσή σας και λίγη εξάσκηση. Το αποτέλεσμα θα αξίζει τον κόπο!

Οι καντιανοί "γνώμονες"

Τι είναι, λοιπόν, ο «γνώμονας»; Γνώμονας είναι το υποκειμενικό αξίωμα της βούλησης. Το αντικειμενικό αξίωμα είναι ο πρακτικός νόμος. Υπό αυτή την έννοια, γνώμονας είναι η υποκειμενική αρχή της πράξης που συνιστά τον κανόνα που εγώ αποφασίζω (επιλέγω) να θέσω ως οδηγό της πράξης μου. Άρα, κάθε γνώμονας είναι κατ’ ανάγκη υποκειμενικός. Υπό μια άλλη έννοια, ωστόσο, υποκειμενικός είναι ο γνώμονας όταν το περιεχόμενο του εκφράζει απλώς τις δικές μου ροπές. Διότι ‘υποκειμενικό’, με αυτή τη δεύτερη σημασία, είναι ό,τι ισχύει μόνο για εμένα και όχι για τους άλλους, ό,τι είναι ‘εγωιστικό’ ή ‘υποκειμενικιστικό’. Το αντίθετο σε αυτή την περίπτωση θα ήταν το ‘αντικειμενικό’, αυτό δηλαδή που καθορίζεται αντικειμενικά από τον ηθικό νόμο.

Αυτές οι παρατηρήσεις κάνουν τον Κάντ να διατυπώσει τη σχέση ανάμεσα στον γνώμονα και τον ηθικό νόμο και ως εξής: ο γνώμονας εκφράζει το εκάστοτε περιεχόμενο της βούλησης μου, ενώ ο ηθικός νόμος καθορίζει το πώς θα έπρεπε να σχηματιστεί ο γνώμονας ώστε η βούληση μου να είναι αγαθή. Υπό αυτή την οπτική, ο ηθικός νόμος αποτελεί ένα είδος μετα-κριτηρίου για τη διαμόρφωση των γνωμόνων.

Ωστόσο είναι σημαντικό να παρατηρηθεί πώς συνίσταται ο γνώμονας. Ο γνώμονας είναι μια πρόταση που εμπεριέχει αναγκαστικά την αναφορά σε έναν σκοπό, ένα κίνητρο και μια κατηγορία ομοειδών πράξεων (π.χ. να λέω ψέματα ή να βοηθάω τους άλλους). Δηλαδή ο γνώμονας διατυπώνει τη σχέση ανάμεσα σε ένα σκοπό και σε ένα κίνητρο με τέτοιο τρόπο ώστε να τα συνδέει με μια μορφή πράξεων. Αν δεν υπάρχει σκοπός και κίνητρο δεν μπορείς να περιγράψεις καμία πράξη. Βέβαια, η σχέση γνωμόνων και πράξεων είναι αυτή του ένα-πολλά. Δηλαδή, ένας γνώμονας αναφέρεται σε πολλές επιμέρους ομοειδείς πράξεις που υπόκεινται σε αυτόν (π.χ. όταν δεν έχω διαβάσει, θα επιτρέπω στον εαυτό μου να αντιγράψει για να επιτύχω, αυτός ο γενικός κανόνας αφορά όχι μόνο μια συγκεκριμένη πράξη μου αλλά όλες τις πράξεις μου κάθε φορά που συμβαίνει να αντιγράφω).

Σχετικά με την διαμόρφωση του γνώμονα πρέπει να τονιστεί πως οι μόνες δικλείδες που καθορίζουν το πώς πρέπει να διατυπώνεται ένας γνώμονας φαίνεται να είναι δύο άκρα εντός των οποίων θα εκτείνεται η γενικότητα των νόμων: το πάνω άκρο όπου ο γνώμονας δεν πρέπει να είναι υπερβολικά γενικός, π.χ. «πρέπει να είμαι ενάρετος», διότι τότε δεν περιγράφει ούτε συγκεκριμένους σκοπούς ούτε συγκεκριμένες ομάδες πράξεων και, άρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κανόνας που θα μου υποδείξει πώς θα πράξω. Το κάτω άκρο όπου πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολικά ειδικοί γνώμονες. Διότι όταν ο γνώμονας είναι υπερβολικά στενός, απομονώνει μια πράξη με αυθαίρετο τρόπο από άλλες ομοειδείς.

Σύμφωνα με τον Καντ, τα ειλικρινή ανθρώπινα Υποκείμενα στην πραγματικότητα γνωρίζουν πόσο γενική ή ειδική πρέπει να είναι κάθε φορά η περιγραφή μιας πράξης. Σκόπιμα βάζουμε αυθαίρετες εξειδικεύσεις στο γνώμονα, έτσι ώστε να δημιουργήσουμε εξαιρέσεις που εξυπηρετούν τον εγωισμό μας. Ο καθένας μας ξέρει ποιο είναι το ορθό και πώς πρέπει να πράττουμε.

Θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι η αντιστοίχιση γνωμόνων και πράξεων δεν είναι καθόλου προφανής, διότι κάθε πράξη, ανάλογα με τι θεωρούμε ότι συνιστά την ‘ηθική’ της βαρύτητα είναι δυνατόν να υπόκειται σε πολλούς διαφορετικούς γνώμονες. Για παράδειγμα: «η αντίδραση ως νομοταγής πολίτης κάθε φορά που βλέπουμε τρίτους να ληστεύουν ένα κατάστημα διότι πιστεύουμε στην αξία της νομιμότητας και της ιδιοκτησίας». Αυτός ο γνώμονας ίσως λειτουργεί ικανοποιητικά ως οδηγός μας για μια σειρά από πράξεις και περιστάσεις. Ωστόσο, αν το παράδειγμα γίνει πιο περίπλοκο, τότε ίσως αποδειχθεί ότι οι πράξεις μας δεν υπάγονται μόνο σε αυτό το γνώμονα αλλά και σε άλλους ‘ανταγωνιστικούς’. Π.χ., τι συμβαίνει αν η ληστεία γίνεται από ένα παιδί που κινδυνεύει να πεθάνει και δεν έχει χρήματα να αγοράσει το φάρμακο; Τι συμβαίνει αν ταυτόχρονα ο φαρμακοποιός έχει, ας πούμε χάρη σε ένα μονοπώλιο, αυξήσει υπερβολικά τις τιμές των φαρμάκων; Αν το παιδί κινδυνεύει να πεθάνει εξαιτίας ενός ατυχήματος που προκάλεσε ο ίδιος ο φαρμακοποιός; κοκ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πολύ πιθανό η πράξη μας να καθορίζεται σύμφωνα με άλλους γνώμονες.

Η κατασκευή των γνωμόνων είναι η πιο ουσιώδης έκφραση της ελευθερίας μας ως αυτενέργειας: διότι, ακριβώς, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να την επηρεάσει, δηλαδή, που μπορεί να την καθορίσει με τρόπο αναγκαστικό. Και αυτή η ελευθερία συνίσταται στο ότι μπορούμε πάντα να πράξουμε με δύο βασικούς τρόπους: είτε υιοθετώντας ως κίνητρο (‘κινητικό αίτιο’) της πράξης μας τον ηθικό νόμο είτε υιοθετώντας ως κίνητρο ( ‘ελατήριο’) τις ροπές, οι οποίες όμως από μόνες τους δεν μας αναγκάζουν να τις υιοθετήσουμε καθώς πάντα εμπίπτει ο παράγοντας της βούλησης.

Η τουαλέτα σας κρύβει χρυσάφι!

Είναι αυτό που λέμε, σκατά κάνεις, χρυσάφι γίνεται...
Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος σας έλεγε πως κάθε φορά που πάτε στην τουαλέτα πετάτε στον υπόνομο χρυσάφι και πολύτιμα μέταλλα που σε βάθος χρόνου θα μπορούσαν ακόμα και να λύσουν το οικονομικό σας πρόβλημα;

Πώς θα αντιμετωπίζατε άραγε έναν καθόλα ευυπόληπτο επιστήμονα που θα προσπαθούσε να σας πείσει πως αντί να σκάβει κανείς τη γη για να βρει χρυσό, θα μπορούσε να ψάχνει στους υπονόμους με τα ίδια αν όχι καλύτερα αποτελέσματα;

Πέρα από κάθε διάθεση αστεϊσμού η αλήθεια είναι πως τα ανθρώπινα κόπρανα περιέχουν χρυσό και διάφορα σπάνια, εξ' ου και άκρως πολύτιμα μέταλλα, τα οποία μάλιστα θα μπορούσαν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να καταστούν πλήρως εκμεταλλεύσιμα και εμπορεύσιμα. Ενίοτε δε με λιγότερο κόστος απ' ότι η εξόρυξη μετάλλου από ένα "κανονικό" χρυσωρυχείο!

Την εντυπωσιακή αυτή ανακοίνωση έκαναν επιστήμονες στο συνέδριο της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας στο Ντένβερ, οι οποίοι επί οκτώ χρόνια πραγματοποιούσαν δειγματοληπτικές έρευνες σε μονάδες βιολογικού καθαρισμού και έκαναν μετά ανάλυση των δειγμάτων με ηλεκτρονικά μικροσκόπια.

Όπως είπαν, τα επίπεδα των πολύτιμων μετάλλων που βρέθηκαν στα ανθρώπινα κόπρανα είναι συγκρίσιμα με εκείνα που ανακαλύπτονται σε αρκετά ενεργά μεταλλεία. Ενδεικτικά, ένα κιλό αποβλήτων που συλλέχθηκαν σε υπόνομο αμερικανικής μεγαλούπολης περιείχε 0,4 μιλιγκράμ χρυσού, 28 μιλιγκράμ αργύρου, 638 μιλιγκράμ χαλκού, παλλάδιο και 49 μιλιγκράμ βαναδίου (σπάνιο μέταλλο που χρησιμοποιείται σε υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα και κάρτες μνήμης).

Οι ερευνητές μάλιστα εκτιμούν πως τα πολύτιμα αυτά μέταλλα καταλήγουν στα ανθρώπινα κόπρανα αφού όμως αρχικώς προέρχονται από διάφορες πηγές που έρχονται σε επαφή με το ανθρώπινο σώμα: για παράδειγμα ο άργυρος είναι βασικό συστατικό των αποσμητικών σώματος. Για την ακρίβεια μέταλλα υπάρχουν σχεδόν παντού σε μορφή νανοσωματιδίων: στα σαμπουάν και τα λοιπά προϊόντα περιποίησης μαλλιών, στα απορρυπαντικά, στα αντηλιακά, αλλά ακόμα και στις ρίζες κάποιων βρώσιμων φυτών, ακόμα και στις... πατάτες!

Οι ίδιοι επιστήμονες υπολογίζουν πως για τις ΗΠΑ τουλάχιστον, σε κάθε ένα εκατομμύριο κατοίκων αντιστοιχούν πολύτιμα μέταλλα αξίας έως 13 εκατομμυρίων δολαρίων που καταλήγουν στους υπονόμους κάθε χρόνο. Το βασικό ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι πώς μπορούν αυτά τα μέταλλα να ανακτηθούν πιο αποτελεσματικά.

Πέραν όλων των άλλων οι ειδικοί εκτιμούν πως η εφαρμογή μιας μεθόδου εξαγωγής χρυσού και άλλων μετάλλων από τα απόβλητα θα βοηθούσε και στον περιορισμό της ρύπανσης του περιβάλλοντος με τοξικές χημικές ουσίες. Σε κάθε περίπτωση πάντως μια μονάδα βιολογικού καθαρισμού στο Τόκιο έχει ήδη ξεκινήσει πιλοτικά την εξαγωγή χρυσού και επιβεβαίωσε ότι βγάζει ποσότητες του πολυτίμου μετάλλου που είναι ανάλογες με εκείνες ορισμένων χρυσωρυχείων.

Θεανώ η Πυθαγορεία «Επιστολή περί Παιδαγωγίας»

Πρόλογος

Η κοινωνική εικόνα τής αρχαίας – και όχι μόνον αυτής – Ελληνίδας συχνά εμφανίζεται ομιχλώδης στην πλειονοψηφία των σχετικών με την ίδια μελετών και ερευνών παντός είδους. Εμμέσως ή αμέσως, εκουσίως ή ακουσίως, η αρχαία Ελληνίδα συνδέεται στενά με τον «απομονωμένο γυναικωνίτη» και με την «αυστηρή υποταγή» στον άνδρα. Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου αυτή η παρουσίαση δεν πείθει καθ’ ολοκληρίαν, ενίοτε ούτε κατ’ ελάχιστον, η εν λόγω Ελληνίδα θεωρείται εκ των προτέρων ένα ακόμη καταπιεσμένο και ασφυκτικά περιορισμένο πρόσωπο τού αρχαίου κόσμου, ενώ οι λίγο ή πολύ διαφορετικές επί αυτού τού θέματος απόψεις, που κατά καιρούς εμφανίζονται τεκμηριωμένες στην δημοσιότητα, αντιμετωπίζονται με εμφανή ειρωνεία ή έστω με αδικαιολόγητη καχυποψία.

Ένα είδος περιορισμένης κατανόησης θα οφείλαμε, ίσως, έναντι όλων εκείνων των καθ’ υπερβολήν συναισθηματικών γυναικών και ανδρών τής νεότερης εποχής, που έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν μάχες γιά την «ισότητα των δύο φύλων» ή γιά την «χειραφέτηση των γυναικών», και που τοποθετούν την έναρξη αυτών των γοητευτικών διαδικασιών στον δέκατο ένατο ή στον εικοστό αιώνα. Αν και οι προθέσεις τους φαίνονται να είναι αγαθές – στοιχείο που τους καθιστά τουλάχιστον συμπαθείς – η νηφάλια προσέγγιση των ιστορικών δεδομένων δεν δύναται να δικαιώσει τα πορίσματά τους.

Η «θέση» τής γυναίκας στην κοινωνία διαφέρει από εποχή σε εποχή, από πολιτισμό σε πολιτισμό, από έθνος σε έθνος, από τόπο σε τόπο, από οικογένεια σε οικογένεια. Επίσης, αυτή η «θέση» δεν χαρακτηρίζεται αποκλειστικά και μόνον από την ταχεία ή σταδιακή αναβάθμιση, αλλά και από την βραδεία ή απότομη υποβάθμιση. Αφέλεια – αν μη τι άλλο – θα διέκρινε όποια ή όποιον πίστευε ότι η σημερινή αστή Ελληνίδα, που διαμένει μόνιμα στην σύγχρονη Ελλάδα, απολαμβάνει περισσότερα προνόμια από την αρχαία Σπαρτιάτισσα ομοεθνή της, που έζησε κατά την χρυσή εποχή τής Λακωνίας. Αβελτηρία – αν μη τι άλλο – θα διαπιστώναμε σε όποια ή όποιον υποστήριζε ότι η Ελληνίδα των δύο τελευταίων δεκαετιών τού εικοστού αιώνα μορφωνόταν επαρκέστερα από την Μυτιληναία ομοεθνή της κατά τους χρόνους τής θεϊκής Σαπφούς.

Ας εστιάσουμε προσεκτικότερα – περισσότερο από όσο θα βόλευε τους αναμασητές δογματικών ιδεολογημάτων – στην αρχαία ελληνική εποχή, την λεγόμενη «κλασική». Πέρα από την πλήρη ισότητα που αναγνωρίζει το Ολύμπιο Δωδεκάθεο στην αρχαία Ελληνίδα, με τις έξι πανίσχυρες Θεές του δίπλα σε έξι παντοδύναμους Θεούς, ανακαλύπτουμε επίσης ένα μεγάλο πλήθος Ελληνίδων ιερειών, βασιλισσών, φιλοσόφων, ποιητριών, διδασκαλισσών, πολεμιστριών, αθλητριών και εταιρών, των οποίων οι δημιουργίες ή οι βιογραφίες δεν έτυχαν, κατά τους μετέπειτα αιώνες, τής ίδιας προβολής με εκείνες των ανδρών, όχι επειδή κατά την εποχή τους «τις περιόριζε ο γυναικωνίτης» ή «τις καταπίεζε ο άνδρας» ή αποτελούσαν «θύματα τής φαλλοκρατίας», αλλά κυρίως επειδή η ανάμνησή τους έθετε σε θανατηφόρο κίνδυνο την εξηρμένη και επηρμένη ανδροκρατία – πολιτική και κοινωνική και οικονομική – ορισμένων σκοτεινών περιόδων που ακολούθησαν.

Και, ναι μεν, ο αριθμός αυτών των θαυμάσιων γυναικών είναι αισθητά μικρότερος τού αριθμού των αντίστοιχων ανδρών, αλλά μόνον εάν δεν συνυπολογίσουμε τις αφανείς ηρωίδες, δηλαδή τις Ελληνίδες μητέρες, και ιδιαιτέρως τις μητέρες των επιφανών ανδρών. Πρόκειται γιά εκείνες τις όντως πολυάριθμες γυναίκες που ανάλωσαν το σημαντικότερο κομμάτι τού βίου τους στο σαφώς ανεπανάληπτο και προφανώς αναντικατάστατο λειτούργημα τής μητρότητας, το οποίο, καίτοι εντυπώνει διά παντός τα ανεξίτηλα ίχνη του στην ψυχή κάθε γόνου, σχεδόν πάντοτε παραμένει στο παρασκήνιο, ως απολύτως εσωτερική εμπειρία, μακριά από την δημοσιότητα και δίχως εξωτερίκευση, ίσως επειδή θεωρείται ως κατ’ εξοχήν προφανές, ως το πλέον αδιαμφισβήτητο και αναγνωρίσιμο συνολικό βίωμα ή ως ένα εκ φύσεως γενικό δεδομένο γιά κάθε σώφρονα άνθρωπο. Θα ήταν σοβαρό ατόπημα, εξάλλου, να μην αναγνωρίζαμε το γεγονός ότι όπου ανθεί η ενάρετη μητρότητα, εκεί ακμάζει και ο πολιτισμός, ενώ όπου αυτή μειώνεται ποιοτικά ή ποσοτικά, εκεί ριζικώς αποσυντίθενται και εκ θεμελίων καταστρέφονται οι ανθρώπινες κοινωνίες και δημιουργίες.

Επιχειρώντας, λοιπόν, εμπράκτως μία ήπια αναθεώρηση των ατυχώς διαδεδομένων απόψεων γιά την αρχαία Ελληνίδα, αλλά και αναζητώντας λαμπρά και ασφαλή πρότυπα γιά την σύγχρονη απόγονό της, και ίσως γιά κάθε γυναίκα τού πλανήτη, αφιερώνουμε την παρούσα Διατριβή στην διακεκριμένη πυθαγόρεια φιλόσοφο Θεανώ, προς τής οποίας το ιερό πρόσωπο περισσεύει ο θαυμασμός και ο σεβασμός διαπρεπών ανδρών τού αρχαίου κόσμου, όπως τού Διογένη Λαέρτιου, τού Πλούταρχου, τού Ιάμβλιχου, τού Πορφύριου, αλλά και τού Άρειου Δίδυμου, τού Ιωάννη Στοβαίου και τού Κλήμεντα τού Αλεξανδρέα.

Βιογραφικά στοιχεία τής Θεανούς

Οι πληροφορίες γύρω από το πρόσωπο τής φιλοσόφου Θεανούς είναι πολλές, συγκεχυμένες και ενίοτε αλληλοσυγκρουόμενες, ήδη από την αρχαία εποχή. Σε αυτό το γεγονός έχουν συμβάλλει κυρίως δύο στοιχεία: (1) υπό το όνομα Θεανώ έζησαν δύο, ίσως και τρεις, πυθαγόρειες φιλόσοφοι, (2) των οποίων ο βίος, οι ρήσεις και τα έργα αποδόθηκαν αμελώς σε ένα πρόσωπο. Μέσα από τον κυκεώνα των δεδομένων, μία κατά το δυνατόν επιμελημένη έρευνα θα απέδιδε ένα μάλλον σύντομο βιογραφικό σημείωμα τής διακεκριμένης Ελληνίδας.

Η Θεανώ έζησε κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα, καταγόταν από τον Κρότωνα και ήταν θυγατέρα τού ιατρού Βροντίνου. Υπήρξε μία από τις επιφανέστερες μαθήτριες – όπως και η Τιμύχα, η Φιλτύς, η Οκκελώ, η Εκκελώ, η Μυία, η Χειλωνίς, η Κρατησίκλεια, η Βαβελύκα, η Λασθένεια, η Αβροτέλεια, η Κλεαίχμα, η Εχεκράτεια, η Τυρσηνίς, η Πεισιρρόδη, η Θεάδουσα, η Βοιώ – και αργότερα σύζυγος τού κατά 30 έτη μεγαλύτερού της γίγαντα τής ελληνικής φιλοσοφίας, Πυθαγόρα τού Σάμιου. Μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά: τους Τηλαύγη και Μνήσαρχο, και τις Δαμώ, Μυία και Αριγνώτη. Μετά τον θάνατο τού Πυθαγόρα, η Θεανώ νυμφεύτηκε τον Αρισταίο τον Κροτωνιάτη, διάδοχο τού πρώτου συζύγου της στην διεύθυνση τής σχολής του. Όντας μία από τις πρώτες γυναίκες φιλοσόφους, συγγραφείς και ποιήτριες τής αρχαιότητας, διέδωσε μεθοδικά την πυθαγόρεια διδασκαλία και συνέγραψε ενδιαφέροντα έργα, όπως τα «Περί Πυθαγόρου», «Περί Αρετής», «Παραινέσεις Γυναικείαι» και «Αποφθέγματα Πυθαγορείων». Η σύνεση και η σεμνότητά της υπήρξαν ισάξιες τής ακτινοβόλου σοφίας και τής εξέχουσας σωφροσύνης της.

Η παρούσα «Επιστολή»

 Από το σύνολο τού συγγραφικού έργου τής Θεανούς φαίνεται να σώζεται ένα πολύ μικρό απόσπασμα τού «Περί Ευσεβείας» λόγου της, καθώς και επτά προσωπικές επιστολές: προς την Ευβούλη, την Νικοστράτη, την Καλλιστώ, τον ιατρό Ευκλείδη, την Ευρυδίκη, την Ροδόπη και τον Τιμωνίδη. Στην παρούσα Διατριβή παρουσιάζεται μεταφρασμένη στην νέα ελληνική γλώσσα η πρώτη επιστολή, η οποία αφορά την ανατροφή των παιδιών, την «παιδαγωγία». Το αρχαιοελληνικό (πρωτότυπο) κείμενο συμπεριλαμβάνεται στις ακόλουθες εκδόσεις: (1) Mulierum Graecarum, quae oratione prosa usae sunt, fragmenta et elogi, ed. J. Ch. Wolf, Hamburg, 1735, (2) Epistolographi Graeci, ed. R. Hercher, Paris: Didot, 1873, (3) Die Briefe des Pythagoras und der Pythagoreer, ed. A. Städele, Meisenheim am Glan, 1980 και (4) Theano. Briefe einer antiken Philosophin. Griechisch / Deutsch, ed. K. Brodersen, Stuttgart: Reclam, 2010. Οι υποσημειώσεις, που συνοδεύουν την νεοελληνική μετάφρασή του, είναι τού γράφοντος.

Εισαγωγή στην «Επιστολή»

Παρά τις μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή ασήμαντες διαφωνίες των ειδικών επιστημόνων σχετικά με την χρονολόγηση, την προέλευση ή την γλώσσα τής επιστολογραφίας τής Θεανούς, ένα χαρακτηριστικό αυτών των κειμένων δεν αμφισβητείται από κανέναν ερευνητή: η αποτύπωση σε αυτά τής αυθεντικής πυθαγόρειας διδασκαλίας.

Οι επτά σωζόμενες επιστολές είναι «ηθικού», με την φιλοσοφική έννοια τού όρου, περιεχομένου. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η Θεανώ είχε ασχοληθεί και με άλλα γνωστικά πεδία – το θεολογικό, το πολιτικό, το κοσμογονικό, το γεωμετρικό, το αστρονομικό – δεδομένο που δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να είχε αλληλογραφήσει και περί αυτών. Ωστόσο, η τεράστια αξία ενός πλήθους αρχαιοελληνικών κειμένων, σχετικών κυρίως με τις λεγόμενες «θετικές επιστήμες», δεν έγινε αντιληπτή κατά τους μετέπειτα αιώνες, γεγονός που οδήγησε τέτοιου είδους έργα στην απόκρυψη ή στην εξαφάνιση.

Η περί παιδαγωγίας επιστολή τής Θεανούς προσεγγίζει το διαχρονικό ζήτημα τής ανατροφής των παιδιών μέσα από τις ακατάλυτες και πάντοτε επίκαιρες αρχές τής περί αρετής διδασκαλίας των πυθαγορείων φιλοσόφων. Θα ήταν αδύνατον να καταστούν πλήρως αντιληπτές οι θέσεις τής Θεανούς, εάν απουσίαζε μία – έστω σύντομη – περιήγηση στην συγκεκριμένη πυθαγόρεια διδασκαλία.

Ο διαπρεπής Πυθαγόρειος φιλόσοφος και συγγραφέας Μέτωπος ο Μεταποντίνος («Ανθολόγιο» Ιωάννη Στοβαίου, κεφάλαιο «Περί Αρετής», παράγραφος 115) επιλέχθηκε ως οδηγός γιά την ανωτέρω περιήγηση. Οι υποσημειώσεις, που συνοδεύουν το ακόλουθο κείμενό του, είναι τού γράφοντος.

«Αρετή τού ανθρώπου είναι η τελειότητα τής φύσης τού ανθρώπου, γιατί καθένα από τα όντα γίνεται τέλειο και έξοχο σύμφωνα με την αρετή τής δικής του φύσης. Αρετή τού ίππου είναι εκείνη που οδηγεί την φύση τού ίππου στο έπακρο, και η ίδια αναλογία ισχύει γιά το καθένα από τα μέρη τής φύσης του. Αρετή των ματιών είναι η οξυδέρκεια. Αυτή είναι το έπακρο τής φύσης των ματιών. Αρετή των αυτιών είναι η οξυηκοΐα. Αυτή είναι το έπακρο τής φύσης των αυτιών. Αρετή των ποδιών είναι η ταχυποδία. Αυτή είναι το έπακρο τής φύσης των ποδιών.

Γιά κάθε αρετή είναι αναγκαίο να έχει τρία στοιχεία: λόγο, δύναμη, προαίρεση. Με τον λόγο κρίνει κ’ εξετάζει[1], με την δύναμη αντέχει κ’ επικρατεί[2], με την προαίρεση στέργει και αγαπά[3]. Η κρίση και η εξέταση ανήκουν στο διανοητικό μέρος τής ψυχής[4], η αντοχή και η επικράτηση είναι χαρακτηριστικό τού αλόγου μέρους τής ψυχής[5], η στοργή και η αγάπη είναι κοινό χαρακτηριστικό και τού διανοητικού και τού αλόγου μέρους τής ψυχής. Η προαίρεση συνίσταται από διάνοια και όρεξη[6]. Η διάνοια προέρχεται από το λογικό μέρος τής ψυχής, και η όρεξη από το άλογο.

Το πλήθος όλων των αρετών μπορεί κάποιος να το δει μέσα από τα μέρη τής ψυχής. Ομοίως και την γένεση και την σύσταση τής αρετής. Δύο είναι τα πρώτα μέρη τής ψυχής: το λογιστικό και το άλογο. Με το λογιστικό κρίνουμε κ’ εξετάζουμε, με το άλογο ορμούμε και ορεγόμαστε. Αυτά τα δύο ή συμφωνούν ή διαφωνούν μεταξύ τους. Η διαμάχη και η διαφωνία τους προέρχεται από την υπερβολή και από την έλλειψή τους. Είναι φανερό ότι, όταν το λογιστικό μέρος τής ψυχής επικρατεί επάνω στο άλογο, γεννιέται η καρτερία και η εγκράτεια. Όταν το άλογο μέρος τής ψυχής επικρατεί επάνω στο λογιστικό, γεννιέται η ακράτεια και η μαλθακότητα. Όταν το λογιστικό μέρος οδηγεί και το άλογο έπεται και αμφότερα συμφωνούν μεταξύ τους[7], αυτό είναι η αρετή. Η καρτερία και η εγκράτεια γεννιούνται με λύπη, αλλά η καρτερία γεννιέται με την αντοχή στην καταπόνηση, η εγκράτεια με την αντοχή στην ηδονή, ενώ η ακράτεια και η μαλθακότητα με την έλλειψη αντοχής και επικράτησης. Γι’ αυτό συμβαίνει ν’ αποφεύγουν οι άνθρωποι τ’ αγαθά εξαιτίας τής λύπης, και να τ’ αποβάλλουν εξαιτίας τής ηδονής. Οι έπαινοι και οι ψόγοι και τα ωραία και τα κακά – όλα όσα σχετίζονται με τον άνθρωπο – γίνονται σ’ αυτά τα μέρη τής ψυχής. Γενικά, η σύσταση τής αρετής γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Τα είδη και τα μέρη της θα εξετάζονταν έτσι: επειδή τα μέρη τής ψυχής είναι δύο, το λογιστικό και το άλογο, και με το λογιστικό κρίνουμε κ’ εξετάζουμε, ενώ με το άλογο ορμούμε και ορεγόμαστε, και μέρη τού αλόγου είναι το θυμοειδές[8] και το επιθυμητικό[9], και το πρώτο, που είναι σαν αμυντικό και υπερασπιστικό των άλλων, ονομάζεται θυμοειδές, ενώ το δεύτερο, που είναι σαν να ορέγεται και να ποθεί την οικεία σύσταση τού σώματος[10], ονομάζεται επιθυμητικό, τότε είναι φανερό ότι το πλήθος των αρετών και οι διαφορές και οι ιδιότητές τους ακολουθούν κατ’ αναλογία προς αυτά τα μέρη τής ψυχής, διότι αρετή τού λογιστικού μέρους τής ψυχής είναι η φρόνηση, η οποία είναι συνήθεια κριτική κ’ εξεταστική, και αρετή τού θυμοειδούς είναι η ανδρεία, η οποία είναι συνήθεια που αντιμετωπίζει και υποφέρει τα δεινά, και αρετή τού επιθυμητικού είναι η σωφροσύνη[11], η οποία είναι μετριότητα κ’ εγκράτεια προς τις σωματικές ηδονές, ενώ αρετή όλης τής ψυχής είναι η δικαιοσύνη, γιατί οι άνθρωποι γίνονται φαύλοι εξαιτίας είτε τής κακίας είτε τής ακράτειας είτε τής θηριότητας[12] και αδικούνται μεταξύ τους εξαιτίας είτε τού κέρδους είτε τής ηδονής είτε τής φιλοδοξίας[13], άρα η κακία είναι συγγενικότερη με το λογιστικό μέρος τής ψυχής, διότι η φρόνηση ταιριάζει με την επινοητικότητα, ενώ η κακία με την πονηριά, αφού η συνήθεια τής πανουργίας από κάπου βρίσκει τρόπο ν’ αδικεί, και η ακράτεια είναι μάλλον συγγενικότερη με το επιθυμητικό, γιατί η εγκράτεια είναι επικράτηση επάνω στην ηδονή, ενώ ακράτεια είναι η ήττα από την ηδονή, και η θηριότητα είναι συγγενικότερη με το θυμοειδές γιατί, όταν κάποιος καταβάλλεται από την επιθυμία γιά κακοποίηση, όχι ως άνθρωπος, αλλά ως θηρίο, αυτό ονομάζεται θηριώδες χαρακτηριστικό.

Συνακόλουθα είναι και τ’ αποτελέσματα αυτών των διαθέσεων, εξαιτίας των οποίων γίνονται. Η πλεονεξία προέρχεται από την κακία, και η κακία από το λογιστικό μέρος τής ψυχής. Η φιλοδοξία προέρχεται από το θυμοειδές. Αυτή, όταν εγγίζει την υπερβολή, γεννά την θηριότητα[14]. Η ηδονή, πάλι, βρίσκεται στο επιθυμητικό, και όταν αναζητείται σφοδρότερα, γεννά την ακράτεια. Άρα, αφού η αδικία προέρχεται από τόσες αιτίες, είναι φανερό ότι η δικαιοπραγία[15] προέρχεται από εξίσου τόσες.

Εκ φύσεως η αρετή είναι αγαθοποιός κ’ επωφελής, ενώ η κακία κακοποιός και βλαπτική. Επειδή το ένα μέρος τής ψυχής οδηγεί και το άλλο έπεται, οι αρετές και οι κακίες βρίσκονται γύρω απ’ αυτά και μέσα σ’ αυτά. Είναι φανερό ότι άλλες αρετές οδηγούν, άλλες έπονται και άλλες συντίθενται και από τα δύο[16]. Οδηγεί, γιά παράδειγμα, η φρόνηση, κ’ έπεται η ανδρεία και η σωφροσύνη, και σύνθεσή τους είναι η δικαιοσύνη.

Τα πάθη είναι η ύλη τής αρετής[17]. Η αρετή βρίσκεται γύρω τους και μέσα τους. Άλλο πάθος είναι εκούσιο και άλλο ακούσιο. Εκούσιο είναι η ηδονή, ακούσιο η λύπη. Αυτά τα επιτείνουν και τα χαλαρώνουν οι άνθρωποι που ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες[18], συναρμόζοντας τ’ άλογα προς τα λογικά μέρη τής ψυχής. Όριο τής συναρμογής είναι να μην εμποδίζεται ο νους – ούτε από την έλλειψη ούτε από την υπερβολή – ώστε να επιτελεί το δικό του έργο, διότι το χειρότερο έχει ταχθεί παράλληλα, γιά χάρη τού καλύτερου, όπως μέσα στον κόσμο το κάθε μέρος, που πάντοτε πάσχει, υπάρχει γιά χάρη εκείνου που πάντοτε ενεργεί, ενώ στην συζυγία των ζώων υπάρχει το θηλυκό γιά χάρη τού αρσενικού. Το αρσενικό σπέρνει την ψυχή γεννώντας. Το θηλυκό παρέχει μόνον την ύλη σ’ εκείνο που γεννιέται.

Στην ψυχή, το άλογο υπάρχει γιά χάρη τού λογικού, διότι το συναίσθημα και η επιθυμία έχουν ταχθεί παράλληλα προς το πρώτο μέρος τής ψυχής[19]. Το ένα[20] είναι σαν δορυφόρος και σωματοφύλακας, το άλλο[21] σαν οικονόμος και διαχειριστής των αναγκαίων. Ο νους, που έχει εγκατασταθεί στο υψηλότερο μέρος τής κορυφής τού σώματος, έχοντας θέα περιαυγή και διαυγή, επιζητά την φρόνηση των όντων. Αυτό είναι το κατά φύση έργο του: να επιζητήσει, ν’ αποκτήσει και ν’ ακολουθήσει όσα είναι καλύτερα από τον ίδιο[22], και όσα είναι πολυτιμότατα, γιατί αρχή, αιτία και κανόνας τής ανθρώπινης ευδαιμονίας είναι η επίγνωση των θεϊκών και των πολυτιμότερων στοιχείων».

Ευκρινέστερα καθίστανται τα διδάγματα τής εν λόγω επιστολής τής Θεανούς, εάν στο πρόσωπο τής δυστυχούς Ευβούλης, παραλήπτριας τού κειμένου, αναγνωρίσουμε με πολλή παρρησία την, κατά δυστυχία, συντριπτική πλειονοψηφία των Ελληνίδων μητέρων, οι οποίες έζησαν ή ζουν στην Ελλάδα, μέσα στις τελευταίες τρεις ή τέσσερις ηθικώς, κοινωνικώς και πολιτικώς καταστρεπτικές δεκαετίες. Χαρακτηριζόμενες από υπερπροστασία έναντι των παιδιών τους, από παντελή άγνοια ακόμη και ορισμένων θεμελιωδών αρχών τής παιδαγωγικής, από αδικαιολόγητη αλαζονεία εξαιτίας τής ικανότητάς τους γιά τεκνογονία, αλλά και από κολοσσιαία συμπλέγματα ανοχής, ενοχής, μεγαλείου, κατωτερότητας ή στέρησης, οι αξιολύπητες αυτές μητέρες, συνεπικουρούμενες και από την απουσία ή – ενίοτε – την επιβλαβή παρουσία των αποχαυνωμένων ή περιθωριοποιημένων συζύγων τους, παραδίδουν σταδιακά έναν ολόκληρο λαό στα ανίκανα χέρια μαλθακών, οκνηρών, πονηρών, δουλοπρεπών, μαινόμενων και αμαθών απογόνων. Κατ’ εξοχήν τραγική, επίσης, συνέπεια αυτής τής ζοφερής πραγματικότητας είναι ο ανηλεής διωγμός που υφίσταται, με κάθε μέσο και κάθε τρόπο, η ενάρετη Ελληνίδα μητέρα και τα ορθώς ανατραφέντα παιδιά της, δηλαδή η μοναδική ελπίδα σωτηρίας γιά το σύνολο τού σύγχρονου ελληνισμού.

Παρά ταύτα, στην εποχή τής Θεανούς και τής Ευβούλης, φαινόμενα, όπως τα προαναφερθέντα, δεν είχαν λάβει την επικίνδυνα μεγάλη έκταση που κατέχουν σήμερα. Η φιλόσοφος, λοιπόν, καλείται να παράσχει συμβουλές σε μία μητέρα που ανήκει στην μειονοψηφία και που υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες των ατυχών παιδαγωγικών επιλογών της επειδή – κατά τα γραφόμενα – έχει παρασυρθεί από την οικογενειακή ευπορία της. Ενώ πρωταρχικό αίτιο τής αποχαλίνωσης των παιδιών παραμένει πάντοτε η αμάθεια, η άγνοια τής μητέρας, ως βασικές δευτερογενείς αιτίες τής νοσηρής κατάστασης μπορούμε να διακρίνουμε την τρυφηλή ζωή, η οποία γεννά την μαλθακότητα, και την πλήρη ανοχή, η οποία εκτρέφει την αναίδεια. Με άλλους όρους, το λογιστικό μέρος τής ψυχής, η λογική, έχει υποχωρήσει έναντι τού αλόγου, τόσο στην μητέρα, όσο και στα παιδιά, με αποτέλεσμα την επικράτηση τού παραλογισμού και τής νοητικής, ψυχικής και σωματικής φθοράς.

Η κυριαρχία τού αλόγου μέρους τής ψυχής, συνεπάγεται την εμφάνιση και αύξηση τής ακράτειας και τής μαλθακότητας, επειδή ο άνθρωπος άγεται και φέρεται ανεξέλεγκτα από τα πάθη και τις επιθυμίες του, τα συναισθήματα και τις ορέξεις του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η μητέρα παρασύρεται από ένα είδος ακατάσχετης αγάπης, αρνούμενη να κατανοήσει την ενίοτε ανεπανόρθωτη ζημία που ακουσίως επιφέρει στον χαρακτήρα των παιδιών της, ενώ αυτά, διανύοντας την πλέον ρευστή και ευμετάβολη ηλικία τού βίου τους, κατά την οποία ακόμη διαπλάθουν το ήθος τους, αφελώς εκλαμβάνουν ως φυσιολογική την παράλογη μητρική συμπεριφορά, οπότε την επιζητούν ολοένα και περισσότερο επειδή, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ικανοποιούν αμέριμνα, αλλά και ασύστολα, τις επίσης ασυλλόγιστες επιθυμίες τους, με μοναδικό γνώμονά τους την προσωπική ευχαρίστησή τους. Φαύλος κύκλος «κακίας» και έλλειψη «μέτρου».

Από την άλλη πλευρά, η επίτευξη τής αρετής, ως «τελειότητας τής φύσης τού ανθρώπου», προϋποθέτει την μεθοδική άσκηση των παιδιών στην αντιμετώπιση των παθών, είτε των εκουσίων είτε των ακουσίων. Στην εν λόγω περίπτωση, τα παιδιά τής Ευβούλης, έχοντας παραδοθεί εξολοκλήρου στα εκούσια πάθη, αφενός αδυνατούν να τα ελέγξουν και αφετέρου αγνοούν ή παραβλέπουν την ύπαρξη, την δράση, αλλά και την αντιμετώπιση των ακουσίων παθών. Από την σοφή Θεανώ, λοιπόν, προτείνεται ως ασφαλής και καρποφόρα μία μορφή διαπαιδαγώγησης, χάριν τής ευόδωσης τής οποίας η μεν μητέρα καλείται να οριοθετήσει και να εποπτεύσει αυστηρά την αγάπη και την στοργή προς τα παιδιά της, άρα να υποστεί μία ίσως επώδυνη, αλλά λίαν ωφέλιμη επιτήρηση των παθών της εκ μέρους τής λογικής, τα δε παιδιά – πάντοτε στα πλαίσια τού μέτρου – να αποκτήσουν εμπειρία, μεταξύ άλλων, τής στέρησης, τής καταπόνησης, τής επίπληξης, τού κόπου, τής ντροπής, τής άρνησης και των παρομοίων, ώστε να καταστούν ενάρετοι άνθρωποι.

Θεανώ η Πυθαγορεία
«Επιστολή περί Παιδαγωγίας»

Η Θεανώ χαιρετίζει την Ευβούλη:

Ακούω ότι ανατρέφεις τα παιδιά σου με τρυφηλότητα[23]. Χαρακτηριστικό, όμως, τής καλής μητέρας δεν είναι να επιμελείται την ευχαρίστηση των παιδιών της, αλλά να τα οδηγεί προς την σωφροσύνη[24]. Κοίταξε, λοιπόν, να μην κάνεις το έργο μιάς μητέρας που κολακεύει, αλλά μιάς μητέρας που αγαπά[25]. Όταν η ευχαρίστηση και τα παιδιά μεγαλώνουν μαζί, αυτά γίνονται ακόλαστα[26]. Γιατί, τι είναι γιά τους νέους γλυκύτερο από την συνηθισμένη ευχαρίστηση;

Φίλη μου, η ανατροφή των παιδιών δεν χρειάζεται να γίνεται η διαστροφή τους, και η τρυφηλότητα είναι διαστροφή τής φυσιολογικής κατάστασης, καθώς αυτά γίνονται φιλήδονα στις ψυχές και ηδυπαθή στα σώματα, φυγόπονα στις πρώτες και μαλθακά στα δεύτερα.

Τα ανατρεφόμενα παιδιά πρέπει να προετοιμάζονται και έναντι όσων πραγμάτων τα φοβίζουν, ακόμη και αν χρειάζεται να λυπηθούν ή να καταπονηθούν, ώστε να μην είναι δούλοι των παθών[27] τους, αχόρταγα στην ευχαρίστηση και οκνηρά στην καταπόνηση, αλλά να εκτιμούν προπάντων τα ωραία, να επιμένουν σε αυτά και να απέχουν από τα πάθη. Ούτε να τα κάνεις αδηφάγα στην διατροφή, ακόρεστα στην ευχαρίστηση, ατιμώρητα στα αχαλίνωτα παιχνίδια τους, ούτε να τα αφήνεις να λένε τα πάντα και να επιχειρούν τα πάντα – κυρίως όταν φοβάσαι εάν κλάψουν, όταν φιλοτιμείσαι[28] εάν γελάσουν, και εάν γελάς ακόμη και όταν χτυπούν την τροφό τους ή όταν σου κακομιλούν – παρέχοντάς τους δροσιά κατά το θέρος, ζέστη κατά τον χειμώνα και πολλή χλιδή. Τα φτωχά παιδιά δεν δοκιμάζουν τίποτε από αυτά, και ανατρέφονται εύκολα και δεν μεγαλώνουν λιγότερο, ενώ τα καταφέρνουν πάρα πολύ καλά.

Εσύ, όμως, φροντίζεις τα παιδιά σου σαν να είναι απόγονοι τού Σαρδανάπαλου[29], και με τις διασκεδάσεις αδυνατίζεις την αρρενωπή φύση τους. Τι να κάνει κάποιος με ένα παιδί που κλαίει εάν δεν φάει νωρίτερα, ή που, όταν τρώει, ζητά τα πλέον γευστικά εδέσματα, που μαραζώνει με την ζέστη και γίνεται πτώμα με το ψύχος, που αντιμιλά όταν κάποιος το επιτιμά, που λυπάται όταν κάτι δεν εξυπηρετεί την ευχαρίστησή του, που θλίβεται όταν δεν μασά, που σπαταλά τον χρόνο του επειδή έτσι ευχαριστιέται, και που μαλακίζεται[30] τριγυρίζοντας εδώ κ’ εκεί;

Πρόσεξε, φίλη μου, και έχε κατά νου ότι τα σπάταλα παιδιά γίνονται ανδράποδα όταν φτάσουν στην ανδρική ηλικία. Κράτα μακριά τους τις τέτοιου είδους διασκεδάσεις, δώσ’ τους ανατροφή αυστηρή, όχι τρυφηλή, άφησέ τα να δοκιμάσουν και πείνα και δίψα, αλλά ακόμη και ψύχος και καύσωνα, και ντροπή μεταξύ των συνομηλίκων και των επιστατών[31] τους, επειδή έτσι συμβαίνει να γίνονται αυτά ευγενικά στην ψυχή, είτε με την ανάταση[32] είτε με την ένταση[33].

Οι καταπονήσεις, φίλη μου, είναι γιά τα παιδιά ένα είδος υποστρώματος κατά την τελείωση τής αρετής, το οποίο, όταν απλωθεί ικανοποιητικά, δέχεται με τον πλέον οικείο τρόπο την βαφή τής αρετής[34]. Κοίτα, λοιπόν, φίλη μου, μήπως τα παιδιά, εξαιτίας τής τρυφηλότητας, γεννήσουν τις κακίες[35] τής αναίδειας και τής μεγάλης αχρειότητας, όπως ακριβώς τα κακοφροντισμένα αμπέλια που δίνουν ελλιπή καρπό.

Να είσαι γερή.

***  
Ενδεικτική Βιβλιογραφία

1. Ogilvie M. - Harvey J., Biographical Dictionary of Women in Science, Routledge, 2000.
2. Osen, L. M., Women in Mathematics, MIT Press, 1975.
3. Plant, I. M., Women Writers of Ancient Greece and Rome, University of Oklahoma Press, 2004.
4. Τσακνάκης, Α., Ο Κώδικας τής Αρετής των Πυθαγορείων, ιδιωτική ψηφιακή έκδοση, 2014.
----------------------
[1] Διακρίνει (το αγαθό από το κακό) και ελέγχει.
[2] Υπομένει (τις αντιξοότητες) και νικά.
[3] Επιλέγει (το αγαθό) και προδιατίθεται ευνοϊκά (έναντι τού αγαθού).
[4] Στο λογικό.
[5] Τού βουλητικού (επιθυμητικού) και τού θυμοειδούς (συναισθηματικού).
[6] Διάθεση και πόθος γιά κάτι.
[7] Δηλαδή, και το λογιστικό γνωρίζει γιατί άρχει (κυβερνά, διοικεί), και το άλογο γνωρίζει γιατί άρχεται (κυβερνιέται, διοικείται).
[8] Έδρα των συναισθημάτων.
[9] Έδρα των επιθυμιών.
[10] «Οικεία σύσταση τού σώματος»: τα εκ φύσεως αναγκαία στοιχεία που συνθέτουν και διατηρούν ζωντανό το σώμα.
[11] «Η σωφροσύνη είναι η αρετή τού επιθυμητικού, η οποία δεν τους αφήνει να ορέγονται τις απολαύσεις των φαύλων ηδονών (...). Χαρακτηριστικό τής σωφροσύνης είναι να μην θαυμάζει κάποιος τις απολαύσεις των σωματικών ηδονών, και να είναι ανόρεκτος ενώπιον κάθε απολαυστικής αισχρής ηδονής, και να φοβάται την κακή φήμη, και στον βίο του ν’ αντιτάσσεται ομοίως και στα μικρά και στα μεγάλα. Την σωφροσύνη ακολουθεί η ευταξία, η κοσμιότητα, η αιδημοσύνη κ’ η ευλάβεια» (Αριστοτέλης, «Ανθολόγιο» Ιωάννη Στοβαίου, κεφάλαιο «Περί Αρετής», παράγραφος 194).
[12] Τής αποκτήνωσης, τής βαρβαρότητας.
[13] Που κάποιος επιδιώκει εις βάρος των άλλων.
[14] Επειδή ο υπερβολικά φιλόδοξος άνθρωπος «πατά επί πτωμάτων» προκειμένου να προβληθεί και ν’ αναδειχθεί.
[15] Η πρακτική εφαρμογή τής δικαιοσύνης.
[16] Και από αρετές που οδηγούν, και από αρετές που έπονται.
[17] Η αρετή γεννιέται όταν αρχίζουμε ν’ αντιμετωπίζουμε τα πάθη.
[18] Οι πολιτισμένοι άνθρωποι, των οποίων η κοινωνία διέπεται από δίκαιους νόμους και κανόνες ορθής συμβίωσης.
[19] «Πρώτο μέρος» και «μάτι» και «νους» τής ψυχής είναι το λογικό μέρος της.
[20] Το άλογο μέρος τής ψυχής.
[21] Το λογικό μέρος τής ψυχής.
[22] Καλύτερα από τον ίδιο τον νου.
[23] Ότι τα κακομαθαίνεις, ότι τα κάνεις μαλθακά.
[24] Ο Μέτωπος (ό.π.) διδάσκει ότι «το πλήθος όλων των αρετών μπορεί κάποιος να το δει μέσα από τα μέρη τής ψυχής», «τα μέρη τής ψυχής είναι δύο, το λογιστικό και το άλογο, και με το λογιστικό κρίνουμε κ’ εξετάζουμε, ενώ με το άλογο ορμούμε και ορεγόμαστε, και μέρη τού αλόγου είναι το θυμοειδές και το επιθυμητικό, και το πρώτο, που είναι σαν αμυντικό και υπερασπιστικό των άλλων, ονομάζεται θυμοειδές, ενώ το δεύτερο, που είναι σαν να ορέγεται και να ποθεί την οικεία σύσταση τού σώματος, ονομάζεται επιθυμητικό». Γι’ αυτόν τον λόγο, «αρετή τού επιθυμητικού είναι η σωφροσύνη, η οποία είναι μετριότητα κ’ εγκράτεια προς τις σωματικές ηδονές».
[25] Που αγαπά αληθινά, που επιθυμεί το πραγματικό καλό των παιδιών της.
[26] Ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος Θεάγης («Ανθολόγιο» Ιωάννη Στοβαίου, κεφάλαιο «Περί Αρετής», παράγραφος 117) διευκρινίζει: «Ο διάκοσμος τής ψυχής έχει ως εξής: το πρώτο στοιχείο της είναι το λογικό, το δεύτερο το συναίσθημα, το τρίτο η επιθυμία» και «όταν αυτά τα τρία στοιχεία γίνουν ένα, μόλις δεχτούν την συναρμογή, τότε η αρετή και η ομόνοια γεννιούνται στην ψυχή». Και προσθέτει: «Η σύνταξη τής ψυχής κατά την ορθή αναλογία και η παράβαση τής ορθής αναλογίας είναι – αντίστοιχα – κατεύθυνση προς το σωστό και απόκλιση από το σωστό» και «τού μη σωστού τα είδη είναι δύο: η υπερβολή και η έλλειψη. Υπερβολή είναι το περισσότερο από το σωστό, και έλλειψη το λιγότερο». Επίσης: «Όταν η επιθυμία αστοχεί κατ’ έλλειψη, ονομάζεται μισηδονία. Όταν αστοχεί καθ’ υπερβολή, ακολασία».
[27] Αλλά να κυριαρχούν επάνω στα πάθη τους. «Τα πάθη είναι η ύλη τής αρετής. Η αρετή βρίσκεται γύρω τους και μέσα τους. Άλλο πάθος είναι εκούσιο και άλλο ακούσιο. Εκούσιο είναι η ηδονή, ακούσιο η λύπη. Αυτά τα επιτείνουν και τα χαλαρώνουν οι άνθρωποι που ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες, συναρμόζοντας τ’ άλογα προς τα λογικά μέρη τής ψυχής. Όριο τής συναρμογής είναι να μην εμποδίζεται ο νους – ούτε από την έλλειψη ούτε από την υπερβολή – ώστε να επιτελεί το δικό του έργο» (Μέτωπος, ό.π.). «Όταν εναρμονιστούν τα συναισθήματα με τις επιθυμίες, εξαιρούνται οι κακίες και τα πάθη, και γεννιούνται οι αρετές και τα ήθη» (Θεάγης, ό.π.).
[28] Όταν «το παίρνεις επάνω σου», όταν «καμαρώνεις».
[29] Πρόκειται γιά τον διαβόητο Ασσύριο ηγεμόνα Ασσουρμπανιπάλ (7ος αιώνας π.Χ.), τού οποίου το όνομα έχει συνδεθεί με την άκρα φιληδονία και την υπερβολική ακολασία και βιαιότητα, διαχρονικά χαρακτηριστικά των βάρβαρων ανθρώπων.
[30] Στο πρωτότυπο κείμενο συναντούμε την σκληρή λέξη «βατταλίζεται», η οποία δύναται να εμπεριέχει τις έννοιες «συμπεριφέρεται σαν κίναιδος», «χάνει άσκοπα και ανώφελα τον χρόνο του» και «καθίσταται ολοένα και περισσότερο μαλθακός».
[31] Των παιδαγωγών και των διδασκάλων τους.
[32] Την πνευματική, ψυχική και σωματική άνοδο, την βαθμιαία τελείωση.
[33] Την εντεινόμενη και ελεγχόμενη δοκιμασία και προσπάθεια.
[34] Σε αυτή την περίοδο ο λόγος είναι μεταφορικός.
[35] «Το λογικό, λοιπόν, επικρατεί στην γνώση, το συναίσθημα επικρατεί στο πάθος, και η επιθυμία είναι αυτή που επικρατεί στο επιθυμητικό είδος. Όταν αυτά τα τρία στοιχεία γίνουν ένα, μόλις δεχτούν την συναρμογή, τότε η αρετή και η ομόνοια γεννιούνται στην ψυχή. Όταν επαναστατούν και το ένα αποσπάται από το άλλο, τότε στην ψυχή γεννιέται η κακία και η ασυμφωνία» και «η συνολική συναρμογή, που δεν γίνεται κατά την ορθή αναλογία, ονομάζεται κακία» (Θεάγης, ό.π.).

Η Μίνθη και η Λεύκη

Στα μέρη όπου κάποτε υπήρχε η Αχερουσία λίμνη, που την διέσχιζαν οι μακάριοι ποταμοί Αχέροντας, Πυριφλεγέθοντας και Κωκυτός, βρισκόταν καλά κρυμμένη η αποτρόπαια πύλη τού κάτω κόσμου, που οδηγούσε στο δυσεξιχνίαστο βασίλειο των νεκρών. Όσοι θνητοί ταξίδευαν μέχρι εκεί, επάνω στο αργό και πένθιμο πλοίο τού Χάροντα, και διάβαιναν την φρικώδη είσοδο, γνώριζαν με κάθε βεβαιότητα ότι δεν είχαν ελπίδα επιστροφής στον επάνω κόσμο, παρά μόνον εάν οι αθάνατοι θεοί επέτρεπαν κατ’ εξαίρεση κάτι τέτοιο, πράγμα που συνέβαινε σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις. Πίσω από την μελανή πύλη τού θανάτου παραμόνευε άτεγκτος και τρομερός ο τρικέφαλος σκύλος Κέρβερος, άγρυπνος φρουρός τού υποχθόνιου κόσμου, που με το σπινθηροβόλο βλέμμα του και την θηριώδη εμφάνισή του απέτρεπε ακόμη και την πιθανή σκέψη γιά έξοδο από την χώρα των σκιών.

Προσπερνώντας τον αθάνατο Κέρβερο, οι νεκροί βάδιζαν αμίλητοι και σκεφτικοί μέσα σε μία στενή, σκοτεινή και κατηφορική σήραγγα, που έμοιαζε ατέλειωτη, και έφταναν κάποτε στο μεγάλο, θολωτό δώμα τού μεταθανάτιου δικαστηρίου, όπου έκαιγαν διακριτικά τέσσερα άσβηστα λυχνάρια, κρεμασμένα από ισάριθμους πέτρινους κίονες. Στο κέντρο τού ζοφερού δώματος, ανάμεσα στους πανύψηλους κίονες που συγκρατούσαν τον επιβλητικό θόλο, υπήρχε μόνιμα στημένο ένα χαμηλό, ξύλινο εδώλιο, στο οποίο κάθονταν, με την σειρά τους, όλοι οι νεκροί. Εκεί ακριβώς, λοιπόν, ενώπιον των τριών αδέκαστων κριτών – τού Μίνωα, τού Ραδάμανθυ και τού Αιακού – οι ψυχές ελέγχονταν και απολογούνταν γιά τα αμαρτήματά τους και λάμβαναν την τιμωρία, μικρή ή μεγάλη, αυστηρή ή επιεική, που άξιζε στην καθεμιά τους.

Έξω από το δώμα τού δικαστηρίου και πριν από τον στυγερό Τάρταρο, όπου κατέληγαν τελικά οι κολασμένοι, απλώνονταν οι μελαγχολικοί κήποι τού ανακτόρου τού ακατανίκητου θεού Άδη, αδελφού τού κραταιού Δία και τού ρωμαλέου Ποσειδώνα, και συζύγου τής κάλλιστης και ευγενέστατης θεάς Περσεφόνης. Σ’ εκείνο το ομιχλώδες τοπίο, όπου ακούγονταν υπόκωφες κραυγές και απόμακροι θρήνοι, ανάμεσα σε αβαθείς λίμνες και μουντούς βάλτους, σε περιβάλλον θολό και ανατριχιαστικό, ζούσε η όμορφη νύμφη Μίνθη, κόρη τού ποταμού Αχέροντα και τής κρήνης Ληθαίας, μαζί με την αγαπημένη εξαδέλφη της, την χαριτωμένη νύμφη Λεύκη, θυγατέρα τού ποταμού Κωκυτού και τής κρήνης Παυσιλύπης. Οι δύο ωραίες νέες είχαν γεννηθεί κοντά στα ανήλια ανάκτορα τού Άδη και είχαν περάσει όλα τα παιδικά και εφηβικά χρόνια τους μέσα στο υποχθόνιο βασίλειο, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ τον επάνω κόσμο. Εξοικειωμένες, όμως, μ’ εκείνο τον χώρο, η Μίνθη και η Λεύκη, πάντοτε χαρούμενες και ευδιάθετες, περνούσαν ζωή ευτυχισμένη και ανέμελη, παίζοντας, γελώντας και χορεύοντας σε κάθε ευκαιρία.

Καθώς τα χρόνια έτρεχαν και οι δύο νύμφες μεγάλωναν και ωρίμαζαν, η φήμη γιά την αξιοθαύμαστη εμφάνισή τους και γιά τον εύθυμο χαρακτήρα τους απλωνόταν σε ολόκληρο τον κάτω κόσμο, μέχρι που έφτασε και στα αυτιά τού ακμαίου θεού Άδη. Κάποια μέρα, λοιπόν, αμέσως μετά τον δείπνο, όταν όλοι οι οικείοι του αποσύρθηκαν γιά να ξεκουραστούν, ο Άδης μεταμφιέστηκε προσεκτικά και βγήκε κρυφά από το ανάκτορό του, προχωρώντας βιαστικά προς το σπήλαιο τού Μυκηθμού, μέσα στο οποίο απλωνόταν η υπόγεια λίμνη Υδαρής. Εκεί, κρυμμένος πίσω από τα πελώρια, κοφτερά βράχια, κάρφωσε το βλέμμα του στις δύο αμέριμνες νεαρές νύμφες, που είχαν βγάλει τις εσθήτες τους και βυθίζονταν παιχνιδίζοντας στα ακύμαντα νερά. Ο εύρωστος θεός έμεινε έκθαμβος από τις δύο καλλονές και αισθάνθηκε τα βέλη τού θεού Έρωτα – ο οποίος βρίσκεται παντού – να τρυπούν την ολόθερμη καρδιά του. Βέβαια, δεν τόλμησε να εμφανιστεί μπροστά τους, επειδή φοβόταν ότι θα τις τρόμαζε αλλά, από εκείνη την ώρα και έπειτα, ο νους του έτρεχε συνέχεια προς αυτές.

Μερικές μέρες αργότερα, ο ερωτευμένος Άδης πήγε και πάλι στην υπόγεια λίμνη, εκεί όπου λούζονταν η Μίνθη και η Λεύκη, αποφασισμένος να φανερωθεί αυτή την φορά ενώπιόν τους και να εκδηλώσει τα αισθήματά του. Ενόσω, όμως, παραφύλαγε να τις δει, η θεά Περσεφόνη, που κάτι είχε υποψιαστεί και είχε ζηλέψει υπερβολικά, πρόλαβε να συναντήσει καθ’ οδόν τις δύο νύμφες και με μία λέξη της να τις μεταμορφώσει αμέσως σε φυτά. Η Μίνθη έγινε μία μικρή πόα και η Λεύκη ένα φυλλοβόλο δέντρο. Ο θεός Άδης, αφού παρέμεινε μάταια πίσω από τα βράχια, γιά πολλή ώρα, επέστρεψε απογοητευμένος στην κατοικία του. Η στενοχώρια του ήταν εμφανής και δεν τον απασχολούσε τόσο η ανώφελη αναμονή, όσο τον έθλιβε η ξαφνική και φαινομενικά αδικαιολόγητη απουσία των δύο κοριτσιών.

Την επόμενη μέρα, λοιπόν, όταν ο πανίσχυρος θεός πληροφορήθηκε έκπληκτος όσα τραγικά είχαν συμβεί στις δύο όμορφες νύμφες, εξαγριώθηκε πολύ και παραλίγο θα ξεσπούσε βίαια επάνω στην άκαμπτη και εκδικητική Περσεφόνη. Την φλογερή οργή του καταλάγιασε έγκαιρα η ήρεμη μεσολάβηση των τριών σεβάσμιων δικαστών τού κάτω κόσμου, που έσπευσαν να προστατέψουν την σύζυγό του και μίλησαν με σύνεση και σωφροσύνη στο ζευγάρι. Ωστόσο, ο τρανός θεός δεν εγκατέλειψε στην μοίρα τους τις δύο νύμφες. Στην γλυκιά Μίνθη έδωσε το χάρισμα τής σαγηνευτικής ευωδίας, καθώς και το προνόμιο να φυτρώνει μόνον στον επάνω κόσμο, ώστε όλοι εμείς να μπορούμε σήμερα να απολαμβάνουμε τις αρωματικές και θεραπευτικές ιδιότητες τής υπέροχης μέντας. Στην Λεύκη, πάλι, παραχώρησε το δικαίωμα να φύεται τόσο στα Ηλύσια πεδία – ένα ξεχωριστό μέρος τού βασιλείου των νεκρών όπου μετά τον θάνατο πηγαίνουν και ησυχάζουν οι μακάριες ψυχές των δοξασμένων ηρωίδων και ηρώων – όσο και στον επάνω κόσμο, με την μορφή τής πανύψηλης, ασημένιας λεύκας, που κοσμεί τα υπερήφανα βουνά και τις φιλόξενες πεδιάδες τής πατρίδας μας.

Ροδι, ενα αρχετυπο σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης


<Περσεφόνη του Ντάντε Γκαμπριέλ Ροσέτι, 1874

Τα φυτά στην αρχαιότητα, τη μυθολογία και την τέχνη
Ρόδι, ένα αρχέτυπο σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης

Η επιλογή μου αυτή σχετίζεται με το θέμα που θα μελετήσουμε, δηλαδή την αρπαγή της Περσεφόνης και αναλύοντας το βαθύτερο νόημα του μύθου αυτού, θα βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.
Το ρόδι συνδέεται με το μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης, διότι, όταν ο Άδης άρπαξε την Περσεφόνη, της προσέφερε επτά σπόρους ροδιού για να την κρατήσει κοντά του. Βλέπουμε λοιπόν ότι το ρόδι είχε δυνατό συμβολισμό στα Ελευσίνια Μυστήρια. Μάλιστα οι Δημήτριοι ιερείς φορούσαν στεφάνια από κλαδιά ροδιάς κατά την διάρκεια των Μυστηρίων.
Η Ελληνική Μυθολογία μας δίνει ένα παλαιό μύθο και πιο απλοϊκό για την προέλευση της ροδιάς και τη σχέση της με τον Κάτω Κόσμο.
Ο Ωρίωνας, ένας από τους μεγαλύτερους και λαμπρότερους αστερισμούς, ήταν ένας πελώριος Γίγας, γιός της Γης και ονομαστός για την ομορφιά του. Ήταν καλός κυνηγός και σκότωνε με ένα χάλκινο ρόπαλο τα αγρίμια. Παντρεύτηκε την Σίδη, αλλά αυτή παινεύτηκε ότι είναι πιο όμορφη από την Ήρα και η θεά για να την τιμωρήσει την έστειλε στο Κάτω Κόσμο, όπου τη μεταμόρφωσε σε ροδιά, γιαυτό και το ρόδι συνδέεται με τη μνήμη των νεκρών.
Επανερχόμενοι στο μύθο της Περσεφόνης, επισημαίνουμε ότι ο ΄Αδης έδωσε στην Περσεφόνη επτά σπόρους ροδιού που συμβολίζουν την ενσάρκωση της ψυχής.
Ο συμβολισμός του αριθμού 7 τεκμηριώνεται πρώτα από τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι ονομάζουν την επτάδα ως «το κατά νόον φως», δηλαδή όχι το αισθητό φως, αλλά το φως του νου. Έπειτα, από την Πλατωνική Θεολογία, που μας παραδίδει ο Πρόκλος (Ε 11.24-14-17), όπου αναφέρεται ότι κάτω από κάθε θεία νοερή ενάδα υπάρχουν επτά αντίστοιχες μονάδες σε οντικό επίπεδο.
Κατά συνέπεια, οι επτά σπόροι ροδιού που έδωσε ο ΄Αδης στην Περσεφόνη συμβολίζουν την επταδική απορροή της θείας τάξης στον αισθητό κόσμο.
Ως σύμβολο γονιμότητας, το ρόδι συνδέεται με το πρόσωπο της Ήρας, η οποία ήταν παράλληλα και προστάτιδα του γάμου. Στα Κορινθιακά, ο Παυσανίας περιγράφει το άγαλμα της Ήρας ως εξής: «η Θεά καθόταν σε θρόνο από ελεφαντόδοντο και χρυσό. Στο διάδημά της ήταν χαραγμένες οι Χάριτες και οι Ώρες, στο ένα της χέρι κρατάει το σκήπτρο και στο άλλο ένα ρόδι».
Κάποιος άλλος ελληνικός μύθος λέει ότι η πρώτη ροδιά φύτρωσε από το αίμα του Ζαγρέα Διονύσου και σε αυτόν θα αναγνωρίσουμε πάλι το σύμβολο της γονιμότητας και ενσάρκωσης της ψυχής. Σε άλλον δε μύθο θα δούμε ότι στην Κύπρο την πρώτη ροδιά φύτεψε η ίδια τη Θεά του έρωτα, η Αφροδίτη.
Το ρόδι ως σύμβολο της αναγέννησης βρίσκει την έκφρασή του στην Περσεφόνη και τα Ελευσίνια μυστήρια.
Κατά συνέπεια το ρόδι συμβολίζει και είναι άμεσα συνδεδεμένο από τη μια πλευρά με τη γονιμότητα που έχει σχέση με τη γέννηση, την ενσάρκωση της ψυχής, αλλά και από την άλλη πλευρά με την αναγέννηση, δηλαδή μετενσάρκωση, συνεπώς με τη μεταθανάτια πορεία της ψυχής.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι η χρήση του ροδιού με αυτούς τους συμβολισμούς παρέμεινε έως σήμερα στην παράδοσή μας.
«Πολυσπόρια» ή «σπερνά» από την αρχαία Ελλαδα έως σήμερα κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών, σε γάμους, βαπτίσια, «κόλλυβα» στους θανάτους, όλα περιέχουν σπόρους ροδιού.
Κατά τα «Θεσμοφόρια», στην αρχαία Ελλάδα, οι γυναίκες έτρωγαν ρόδια για να είναι γόνιμες. Ως σύμβολο ευημερίας και τύχης συνηθίζεται έως και σήμερα να κρεμιέται στην εξώπορτα ή να σπάει την Πρωτοχρονιά στο κατώφλι του σπιτιού.
Η ιστορία της ροδιάς ξεκινά πολύ παλαιά, από τη Μεσοποταμία και θεωρείτο δώρο της θεάς της γονιμότητας Ιστάρ. Από εκεί, η καλλιέργειά της εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο και λόγω της ιδιάζουσας μορφής του καρπού της και των ιδιοτήτων του, απετέλεσε αντικείμενο μελέτης όχι μόνο της ιαματικής τέχνης, αλλά και θρησκείας και φιλοσοφίας.
Στην αρχαία Αίγυπτο, έχουν βρεθεί ρόδια μέσα στις σαρκοφάγους μαζί με τους νεκρούς.
Πώς είναι όμως αυτό το ξεχωριστό φυτό ;
H βοτανική ονομασία της ροδιάς είναι Punica granatum – Punica : δηλαδή φέρει το όνομα της αρχαίας Φοινίκης στη βόρειο Aφρική, όπου κάποιοι Pωμαίοι στρατιώτες πρωτοείδαν τη ροδιά κατά τον πρώτο από τους τρεις Φοινικικούς πολέμους, τον 3ο αιώνα π.X. και granatum: που σημαίνει «κοκκώδες».
H ροδιά προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικά εδάφη και είναι ανθεκτική σε πολύ σκληρές συνθήκες ζέστης, ξηρασίας και έλλειψης φροντίδας, γιαυτό και μπορεί να ζήσει πάνω από 200 χρόνια.
Η καλλιέργεια της ροδιάς ή ροιάς στην αρχαία Ελλάδα είναι παλαιότερη από αυτήν της αμυγδαλιάς και της βερικοκιάς.
Στην Οδύσσεια υπάρχει αναφορά στη ροδιά, λέγεται ότι καλλιεργείτο στους κήπους του βασιλέα Αλκίνοου. Ο Θεόφραστος επίσης την αναφέρει ως ροιά και ρόα.
Ο καρπός της, το ρόδι αποτελείται από τρία βασικά μέρη: τους σπόρους ή «επισπέρμιο», το χυμό και το φλοιό.
Κάθε μέρος έχει το δικό του βοτανολογικό και χημικό χαρακτήρα. Καθένα από αυτά, αλλά ακόμα και ο κορμός, η ρίζα, τα φύλλα και τα άνθη της ροδιάς, περιέχουν ιδιαίτερα και μοναδικά συστατικά ενδιαφέρουσες ιδιότητες, όταν χρησιμοποιείται σαν φάρμακο και για ανθρώπους και για ζώα.
Σαν φαρμακευτικό φυτό ήταν ήδη γνωστό από την αρχαιότητα και η φλούδα της χρησιμοποιείτο στη βυρσοδεψία και στην ιατρική.
Ο καρπός, καθώς έχει μεγάλη διάρκεια ζωής, ήταν χρήσιμος ακόμα και σαν πηγή νερού και τροφής για μακρινά ταξίδια. Από την αρχαιότητα, ο χυμός των σπόρων υποβαλλόταν σε επεξεργασία για τη δημιουργία ανθεκτικών βαφών και μελάνης, ενώ σήμερα ο χυμός χρησιμοποιείται ευρέως τόσο στη φαρμακευτική όσο και στην ποτοποιία.
Το ρόδι είναι πλούσιο σε βιταμίνες C, Α, Ε, σίδηρο, κάλιο και αντιοξειδωτικές φυτοχημικές ουσίες όπως οι πολυφαινόλες. Η συγκέντρωση των ευεργετικών αυτών ουσιών για τον άνθρωπο, είναι 3 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στο κόκκινο κρασί και στο πράσινο τσάι. Περιέχει επίσης ψηλές ποσότητες φυτικών ινών, ενώ είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε θερμίδες.
Στον τομέα της τέχνης, όπως είναι φυσικό, το ρόδι δεν άφησε ασυγκίνητους καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλι ο οποίος μας έδωσε 2 πίνακες της Μαντόνας με ρόδι, η μια μάλιστα και με το θείο βρέφος, σαφές σύμβολο της ενσάρκωσης του θείου Λόγου
Το σύμβολο της ροδιάς υπάρχει επίσης στο Άσμα Ασμάτων, όπου η συνάντηση των εραστών γίνεται στον οπωρώνα των ροδιών.
Στην νεοελληνική ποίηση θα αναφέρουμε την τρελλή ροδιά του Οδ. Ελύτη για την οποία ο Ανδρέας Καραντώνης γράφει:
"Η τρελή ροδιά είναι το μυστικό ρεύμα της ζωής, που περνάει από τα στοιχεία και από τον άνθρωπο ταυτόχρονα και ανανεώνει και καρπίζει τα πάντα."

«Η βασιλεία η εμὴ ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»


Το Βασίλειο της Αλήθειας


Η Αλήθεια (για μια Συνείδηση) είναι εσωτερικό βίωμα: άμεση αντίληψη, χωρίς «παρεμβάσεις», χωρίς διαδικασίες, χωρίς παραμορφώσεις: Ένας ανοιχτός χώρος αντίληψης χωρίς περιφέρεια, χωρίς «κέντρο», που απλώνεται ανεμπόδιστα κι ομοιόμορφα παντού, κι αγκαλιάζει το παν, τα πάντα: Από αυτή την Κατάσταση πηγάζουν τα πάντα και μέσα σε αυτή την Κατάσταση «χάνονται» όλα όταν κλείσουν τον κύκλο τους.

Η Αλήθεια (σαν εσωτερικό βίωμα), σαν Κατανόηση της Πραγματικότητας, εξ’ αιτίας της απλής, χωρίς ιδιότητες, φύση της, δεν μπορεί να περιγραφεί δεν χωράει ούτε στην διανόηση, ούτε σε λόγια.

Δεν υπάρχει ούτε σε θεωρίες, ούτε σε βιβλία. Όλα αυτά που έχουν γραφτεί, χιλιάδες τόμοι, κι όσα γράφονται κάθε μέρα, κι όσα θα γραφούν στο μέλλον, δεν είναι η Αλήθεια. Είναι μόνο όσα σκέφτονται οι άνθρωποι, κατασκευές της διανόησης, λόγια, μόνο λόγια. (Αυτό ισχύει και για τον γράφοντα, κι όσα γράφονται εδώ).

Τι αξία έχουν όλα αυτά (όσα σκέφτονται και λένε και κοινοποιούν οι άνθρωποι); Από την άποψη της Αλήθειας καμία. «Χρησιμεύουν» όμως στο να «κοιμίζουν» την Συνείδησή μας, να «παραπλανούν» την διανόηση, να χειραγωγούν, και να χρησιμοποιούνται (η δήθεν γνώση) για κακούς σκοπούς.

Όλη η ανθρωπότητα λειτουργεί σε αυτό το επίπεδο της διανόησης: όλη η ανθρωπότητα λειτουργεί στον χώρο της σκέψης, της διανοητικής κατασκευής (της πραγματικότητας), της πλασματικής πραγματικότητας, του μύθου, του ονείρου. Οι άνθρωποι στηρίζουν την ύπαρξή τους, την ζωή τους, την δραστηριότητά τους, μόνο σε «αντιλήψεις», σε «απόψεις», σε «μύθους», κι ανοησίες.

Το «Βασίλειο της Αλήθειας» Υπάρχει Βαθιά Μέσα μας (Μέσα στον καθένα), πέρα από όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές δραστηριότητες. Είναι το Βασίλειο της Απόλυτης Σιγής, της Απόλυτης Ησυχίας, της Απόλυτης Μακαριότητας.

Αν θέλεις να Βρεις το «Βασίλειο της Αλήθειας», μπορείς να το βρεις μόνο Μέσα σου, όταν υψωθείς πάνω από όλα τα όρια στην Απόλυτη Ελευθερία της Αντίληψης που απλώνεται στο Άπειρο, κι αγκαλιάζει τα πάντα, στην Ολοκληρωτική Κατανόηση της Αληθινής Φύσης μας.

Μην πιστεύεις ότι αυτό το Υπέρτατο Βίωμα μπορεί να σου το χαρίσει κάποιος ή να το πραγματοποιήσεις με κάποιες εξωτερικές δραστηριότητες.

Μη νομίζεις ότι αυτή την Εμπειρία μπορείς να την βρεις μέσα σε βιβλία – είναι όλα χαρτί ανακατεμένο με μελάνι.

Μην ελπίζεις ότι αυτή η Κατάσταση βρίσκεται κάπου, ή θα επιτευχθεί κάποτε με εξωτερικές συμπεριφορές.

Το «Βασίλειο της Αλήθειας» Είσαι Εσύ, κι αυτό πρέπει να γνωρίσεις. Την Ίδια την Φύση σου δεν μπορείς να την ψάξεις (κάπου), δεν μπορείς να την πραγματοποιήσεις, δεν μπορείς να την «βρεις». Είσαι Ήδη Αυτό που Είσαι, Τώρα, Εδώ.

Η Αληθινή Κατανόηση δεν χρειάζεται χρόνο, ούτε είναι μέρος ή αποτέλεσμα κάποιας διαδικασίας: Ξαφνικά ανατέλλει η «Φώτιση» όταν κατανοούμε. Ξαφνικά έρχεται η «βασιλεία των Ουρανών» σαν αστραπή. Όλες οι άλλες δραστηριότητες είναι ανοησίες.

Η Φώτιση, η Ανατολή του «Βασιλείου της Αλήθειας», δεν συμβαίνει στο χρόνο, δεν ανήκει στο χρόνο. Η Ολοκληρωτική αντίληψη της Αληθινής Ουσίας μας δεν έχει δρόμο, δεν έχει εξέλιξη, δεν έχει προορισμό. Η Αλήθεια Είναι Εδώ, Τώρα. Δεν έχει νόημα να την ψάχνουμε αλλού, δεν έχουν νόημα ούτε οι θεωρίες, ούτε τα βιβλία, ούτε τα λόγια. (Αυτό ισχύει και για όσα διαβάζεις εδώ).

Η Αλήθεια Είσαι Εσύ ο Ίδιος (όποιος κι αν είσαι). Κατανόησέ το. Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλιώς, ό,τι κι αν «γίνεις», ό,τι κι αν «κάνεις», δεν θα είσαι παρά ένα μικρό «εγώ» σε ένα θλιβερό κόσμο.

ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΗΣ ΤΥΧΗΣ

Πατήστε στην εικόνα για να τη δείτε σε μεγένθυνση Όνομα:  dreamfairy.gif Εμφανίσεις:  141 Μέγεθος:  67,3 KBΠρώτος κανόνας της Καλής Τύχης Η κακή τύχη δε διαρκεί πολύ επειδή δεν εξαρτάται από σας. Η Καλή Τύχη δημιουργείται από τον καθένα μας, γι΄ αυτό διαρκεί για πάντα.

Δεύτερος κανόνας της Καλής Τύχης
Πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν την Καλή Τύχη , αλλά ελάχιστοι αυτοί που είναι πρόθυμοι να την κυνηγήσουν .

Τρίτος κανόνας της Καλής Τύχης
Αν δεν έχετε Καλή Τύχη τώρα, ίσως οφείλεται στο ότι βρίσκεστε στις συνήθεις συνθήκες .Για να έχετε Καλή Τύχη πρέπει να δημιουργήσετε νέες συνθήκες.

Τέταρτος κανόνας της Καλής Τύχης
Το να αναζητάτε νέες συνθήκες για Καλή Τύχη δε σημαίνει να ενεργείτε για το δικό σας όφελος. Όταν δημιουργείτε συνθήκες , όταν βοηθάτε τους άλλους , αυξάνονται οι πιθανότητες να έχετε Καλή Τύχη.

Πέμπτος κανόνας της Καλής Τύχης
Όταν αναβάλλετε τη δημιουργία νέων συνθηκών , η Καλή Τύχη δεν εμφανίζεται ποτέ. Δημιουργία νέων συνθηκών μερικές φορές σημαίνει σκληρή δουλειά, αλλά ….κάντε τη σήμερα!

Έκτος κανόνας της Καλής Τύχης
Μερικές φορές , ακόμη και με φαινομενικά σωστές συνθήκες , η Καλή Τύχη δεν εμφανίζεται. Αναζητήστε τις φαινομενικά περιττές , αλλά απαραίτητες συνθήκες στις μικρές λεπτομέρειες.

Έβδομος κανόνας της Καλής Τύχης
Η δημιουργία των συνθηκών φαίνεται παράλογη σ’ αυτούς που πιστεύουν μόνο στις συμπτώσεις. Εκείνοι που δημιουργούν τις συνθήκες δεν ανησυχούν για τις συμπτώσεις.

Όγδοος κανόνας της Καλής Τύχης
Κανείς δεν μπορεί να πουλήσει Καλή Τύχη. Η Καλή Τύχη δεν πουλιέται. Μην εμπιστεύεστε εκείνους που πουλάνε τύχη.

Ένατος κανόνας της Καλής Τύχης
Αφού δημιουργήσετε όλες τις συνθήκες, δείξτε υπομονή, μην τα παρατάτε. Για να έρθει η Καλή Τύχη, πρέπει να έχετε πίστη.

Δέκατος κανόνας της Καλής Τύχης
Δημιουργία Καλής Τύχης σημαίνει προετοιμασία των συνθηκών για την ευκαιρία. Αλλά η ευκαιρία δεν έχει σχέση με την τύχη και τις συμπτώσεις : υπάρχει παντού και πάντα.
--------------------
Ηθικό Δίδαγμα της ιστορίας
Η δημιουργία Καλής Τύχης χρειάζεται μόνο τη δημιουργία συνθηκών.

Μια νέα πηγή Καλής Τύχης
Εφόσον η δημιουργία Καλής Τύχης σημαίνει δημιουργία συνθηκών…..η Καλή Τύχη εξαρτάται μόνο από εσάς. Αρχίζοντας από αύριο, μπορείτε κι εσείς να δημιουργήσετε Καλή Τύχη!

Η ιστορία της Καλής Τύχης …..
Ποτέ δε φτάνει σε εσάς κατά τύχη

Η συνειδητή αγάπη είναι καρπός τέχνης

«Πρέπει να μάθετε να ξεχωρίζετε τουλάχιστο ανάμεσα σε τρία είδη αγάπης – αν και υπάρχουν συνολικά επτά – στην ενστικτώδη, τη συναισθηματική και τη συνειδητή αγάπη. Ασφαλώς μπορείτε εύκολα να διακρίνετε τα δυο πρώτα είδη, αλλά το τρίτο είναι σπάνιο και εξαρτάται από την προσπάθεια και τη νοημοσύνη του ανθρώπου. Η ενστικτώδης έλξη είναι χημική. Όλη η βιολογία είναι χημεία. Και οι συγγένειες της ενστικτώδους έλξης, που εκδηλώνονται σε διάφορους χημικούς συνδυασμούς, όπως η λεγόμενη «αγάπη», το φλέρτ, ο γάμος, τα παιδιά και η οικογένεια, δεν είναι παρά το ανθρώπινο ισοδύναμο ενός χημικού εργοστασίου.

Η συναισθηματική αγάπη δεν έχει τις ρίζες της στη βιολογία. Ο χαρακτήρας της και η κατεύθυνσή της συχνά είναι αντίθετα στη βιολογία. Συνήθως είναι η αμοιβαία έλξη ανομοιοτήτων και βιολογικών ασυμφωνιών. Όταν δεν συνοδεύεται από ενστικτώδη αγάπη – και σπάνια συνοδεύεται – δεν καταλήγει συνήθως σε τεκνογονία. Αλλά και όταν καταλήγει, δεν εξυπηρετεί βιολογικούς σκοπούς.»

«Η συνειδητή αγάπη είναι σπάνιο φαινόμενο. Και είναι σπάνιο επειδή η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων είναι παιδιά που θέλουν να αγαπηθούν, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν. Έπειτα, κανείς δεν πιστεύει ότι ο στόχος της αγάπης είναι η τελειότητα – αν και μόνον αυτή διακρίνει την ενήλικη από την παιδαριώδη ή ζωώδη αγάπη. Πέρα από αυτό, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι καλό για εκείνους που αγαπούν. Η συνειδητή αγάπη δεν είναι συμπτωματική, αλλά προϊόν ενσυνείδητης εκλογής.»

«Χωρίς να ντρέπονται, οι άνθρωποι παινεύονται ότι έχουν αγαπήσει, ότι αγαπούν ή ότι ελπίζουν να αγαπήσουν. Λες και είναι αρκετή η αγάπη ή σαν να μπορεί να καλύψει ένα πλήθος από αμαρτίες. Αλλά η αγάπη, όταν δεν είναι συνειδητή – δηλαδή ταυτόχρονα σοφή και δυνατή – είναι ή μια βιολογική συγγένεια ή μια συναισθηματική ομοιογένεια, δηλαδή και στις δυο περιπτώσεις ανεξέλεγκτη, μη- συνειδητή. Και σε μια τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος ή στον εαυτό του ή στον άλλο ή και στους δυο. Τότε είναι πολωμένος σε μια τυφλή φυσική δύναμη που υπηρετεί τους δικούς της σκοπούς, ενάντια στο ανθρώπινο ον. Είναι φορτισμένος με την ενέργειά της. Και θα είναι τυχερός αν δεν βλάψει κάποιον με τη δυναμίτιδα που επιπόλαια μεταφέρει μέσα του. Η αγάπη χωρίς σοφία και δύναμη είναι δαιμονική. Χωρίς σοφία μπορεί να καταστρέψει το άλλο πρόσωπο. Οι άνθρωποι θα πρέπει να παρακαλούν να γλυτώσουν από την εμπειρία της αγάπης που της λείπει η σοφία και η δύναμη.»

«Όλοι όσοι αγαπούν αληθινά είναι άτρωτοι σε όλους εκτός από το αγαπημένο πρόσωπο. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα επιθυμίας ή προσπάθειας, αλλά αποκλειστικά ολοκληρωμένης αγάπης. Το θέμα δεν είναι να νικήσει κανείς τον πειρασμό, αλλά να μην τον νιώθει. Η απιστία δεν οφείλεται στον πειρασμό, αλλά σε αδιαφορία για το «αγαπημένο» πρόσωπο.»

«Ενώ δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει σχέση ανάμεσα στην αγάπη και στα παιδιά, υπάρχει οπωσδήποτε σχέση ανάμεσα στην αγάπη και στη δημιουργία. Η αγάπη υπάρχει για τη δημιουργία. Η παραγωγή παιδιών είναι η ειδική λειτουργία της ενστικτώδους αγάπης. Αυτό είναι το επίπεδό της. Αλλά επάνω και κάτω από αυτό το επίπεδο λειτουργούν άλλα είδη αγάπης. Τα παιδιά δεν αποτελούν ούτε το σκοπό ούτε τη λειτουργία της συνειδητής αγάπης, αφού ο σκοπός της είναι να επιφέρει αναγέννηση ή πνευματική παιδικότητα. Η δημιουργία ενός τέτοιου πνευματικού παιδιού μέσα στους δυο αγαπημένους αποτελεί την ιδιαίτερη λειτουργία της συνειδητής αγάπης.»

«Δεν είμαστε ένας, αλλά τρεις σε έναν. Και αυτό απεικονίζεται στη φυσιολογία μας. Τα τρια κύρια συστήματα, το εγκεφαλικό, το νευρικό και το ενστικτώδες, συνυπάρχουν. Που και που δίνουν την εντύπωση πως συνεργάζονται αλλά τις περισσότερες φορές συγκρούονται, επειδή επιδιώκουν διαφορετικούς σκοπούς. Τρεις εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν ταυτόχρονα μέσα μας και ο καθένας τους έχει τις δικές του ιδέες για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί ο οργανισμός. Το ένα σύστημα επεμβαίνει ση δουλειά του άλλου. Σε ένα τέτοιο άτομο, ποιος ή τι είναι εκείνο που ερωτεύεται; Σπάνια συμπίπτει να είναι και οι τρεις ταυτόχρονα ερωτευμένοι ή με το ιδιο πρόσωπο. Ο ένας αγαπά, ο άλλος όχι. Έτσι ο άνθρωπος οδηγείται σε απιστία, σε ψεύδη, σε απάτες.»

«Η εγκράτεια είναι υπόθεση τόσο των αισθήσεων όσο και των οργάνων και βασικά των ματιών, μέσα από κάθε αίσθηση εκλύεται ενέργεια ποικίλης υφής. Η αγνότητα των αισθήσεων δεν είναι φυσική σε όλους. Οι πολλοί θα πρέπει να αγωνιστούν για να την αποκτήσουν. Στον πολιτισμό που κάποτε άνθιζε εκεί που σήμερα ορθώνεται η Βαγδάτη, η αγνότητα των αισθήσεων διδασκόταν. Από την παιδική ηλικία γύμναζαν προσεκτικά την κάθε αίσθηση. Είχαν ανακαλύψει ασκήσεις που με τη βοήθειά τους οι μαθητές μπορούσαν να διακρίνουν τις διάφορες επιδράσεις από τα αισθητήρια όργανα είτε αυτά ερεθίζονταν διανοητικά, είτε συναισθηματικά, σεξουαλικά ή ερωτικά.»

«Η συνειδητή αγάπη δεν είναι έργο της Φύσης. Είναι καρπός τέχνης, αυτοεκπαίδευσης. Όλοι οι άνθρωποι την επιθυμούν, ακόμα και οι πιο κυνικοί. Αλλά αφού σπάνια συμβαίνει τυχαία και κανείς δεν έχει δημοσιεύσει τον τρόπο που οδηγεί στη δημιουργία της, η τεράστια πλειοψηφία αμφιβάλλει ακόμα και για τη δυνατότητα μιας τέτοιας κατάστασης. Κι όμως, η αγάπη αυτή είναι υπαρκτή, αρκεί να εκπαιδευτεί κανείς να τη ζήσει. Μπείτε σε αυτά τα μαγεμένα δάση όσοι έχετε την τόλμη. Οι θεοί αγαπιούνται μεταξύ τους συνειδητά. Όσοι αγαπούν συνειδητά, γίνονται θεοί.»

ΠΛΗΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, Ή ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΛΗΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, Ή ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΌταν ο άνθρωπος ενεργεί, (ζει και κινείται), με βάση ένα περιορισμένο, κατασκευασμένο, χωριστικό, και μεμονωμένο «εγώ», μη κατανοώντας και μη βιώνοντας το γεγονός της αδιαχώριστης ενότητας του με τα πάντα, τότε, ακολουθεί πιστά τον εκάστοτε καθορισμένο προγραμματισμό, και ουσιαστικά κατευθύνεται τυφλά από αυτόν, μη συνειδητοποιώντας την όλη διαδικασία.

Αυτό, γιατί «νομίζει» πως ο ίδιος «κάνει», «πραγματοποιεί» στη ζωή του αποφάσεις, σχέδια και στόχους. Δεν αντιλαμβάνεται πως τα πάντα κυλούν μόνα τους, μια και ακολουθεί τυφλά, αυτό που του «υποδεικνύει» ο προγραμματισμός που ο ίδιος όρισε. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που πονάει. Γιατί πάει κόντρα, (ή δοκιμάζει να πάει κόντρα, μια και κάνει την απόπειρα), σε μια διαδικασία που δεν έχει ούτε τα μέσα, ούτε τη δύναμη να υπερβεί, να ελέγξει, να διευθετήσει… Έτσι γίνεται ο ίδιος μία Ανισορροπία, μέσα σε μια Δημιουργία Τέλειας Ισορροπίας. Ε, δεν θα πονάει; Δεν θα υποφέρει;

Έτσι, κοιτά μόνιμα κοντόφθαλμα, και γι’ αυτό και βάζει δεσμά, (ασυνείδητα), από τα οποία και έκτοτε κατευθύνεται. Πόσο αστείο είναι που νομίζει τότε ότι αποφασίζει, όταν τελικά αντί γι’ αυτόν, αποφασίζουν ουσιαστικά οι επιθυμίες του, οι ανασφάλειες του, και η ελλείψεις που μόνιμα αισθάνεται;

Όλα όμως γίνονται, από το τεράστιο ποτάμι Ζωής, που διαποτίζει τα πάντα με Νοημοσύνη. Δεν υπάρχει «κάποιος» που κάνει λοιπόν. Η ίδια η Νοημοσύνη είναι που ρυθμίζει την Ισορροπία, τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα. Με μια οπτική, που είναι πολύ μακριά, ώστε να γίνεται κατανοήσιμη από τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων, και την περιοριστική οπτική τους, με την οποία φωτίζουν και κατευθύνουν τις ενέργειες και το ενδιαφέρον τους, μόνο σε ότι αφορά τις μικρές τους μεμονωμένες και εγωιστικές ζωούλες. Καμία Αντίληψη (ή ζώσα ζωή) του ζωντανού οργανισμού ως ΌΛΟΝ, που οι ίδιοι αποτελούν μόρια του. Το ΟΛΟΝ όμως, ορίζει τον Εαυτό Του, κι αυτό, ανάλογα τις ανάγκες που πρέπει να διευθετηθούν, ώστε να είναι άριστη η λειτουργία όλου του συστήματος των κόσμων.

Από την άλλη, (όντας μη δέσμιος κάποιου κατευθυνόμενου προγραμματισμού), και πάλι τα πάντα (σαφώς και) κυλούν μόνα τους, με τη διαφορά όμως εδώ σε αυτή τη δεύτερη φάση, πως έχει ο άνθρωπος, (όταν μπορεί να συλλάβει) πλήρη Επίγνωση αυτού. Όπως, και του όλου μηχανισμού που λειτουργεί, (και που ο ίδιος αποτελεί ένα αλληλένδετο γρανάζι), και γι’ αυτό και είναι ΠΑΡΟΝ. Ολοκληρωτικά παρόν, σε κάθε κίνηση που συλλαμβάνει να συμβαίνει. Είτε αφορά τη φύση, τους ανθρώπους, τις σκέψεις που εμφανίζονται, τα συναισθήματα που βιώνει, τις σωματικές λειτουργίες που διεξάγονται.

Γιατί ακριβώς το να είναι ολοκληρωτικά παρόν σε κάθε κίνηση που συλλαμβάνει, είναι που τον καθιστά ακέραιο μέρος των πάντων, που απλά τα βλέπει να διεξάγονται μπρος του. Είναι έτσι, ο μάρτυρας… Τότε, κατανοεί απόλυτα την πραγματικότητα τους, ως τις κινήσεις (τα φαινόμενα), που εμφανίζονται μόνο προσωρινά, κινούμενα, και μετά χάνονται στο τίποτα, δηλαδή από εκεί που προήλθαν…

Έτσι, συμβαίνουν τα πάντα αβίαστα. Σαν, από μόνα τους... Αλλά και χωρίς να είναι κάποιος που τα διευθετεί… Αυτή η Ισορροπία έτσι, υπάρχει, και γι’ αυτό ακριβώς και μπορούμε να τη ζούμε. Ξεφεύγοντας βέβαια οι ίδιοι από τους περιορισμούς που βάλαμε (ο καθένας μας), οι οποίοι μας καθιστούν τυφλούς, και ανίκανους να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Γιατί η κάθε μας στάση, (η οποία προκαλεί ανισορροπία), είναι ακριβώς αυτή που είναι υπεύθυνη, και δημιουργεί την ανικανότητα μας να δούμε, την έμφυτη Ισορροπία που υπάρχει στα πάντα. Μόνο ο άνθρωπος λοιπόν ανισορροπεί, και βιώνει την σύγκρουση, τον πόνο και την αστάθεια, μη Ισορροπώντας στη Φύση του.

Γιατί δεν έχει καμία σημασία από τι αποτελείται η εξωτερική μας ζωή, ούτε τι κάνουμε, ή δεν κάνουμε. Σημασία έχει «που είμαστε» εσωτερικά. Τότε συμβαδίζουμε με τη Φύση μας, και «μαγικά», διευθετούνται τα πάντα στη ζωή μας. Όμως, οι «φοβίες» για τα «σκηνικά» που θα χάσουμε (όντες στη Φύση μας), και η απεγνωσμένη προσπάθεια να Είμαστε, αλλά υπό όρους, μας κρατά και πάλι δέσμιους… Η ακολουθία της Φύσης μας όμως, θα μας βγάλει «έξω» από τα πάντα. Είμαστε έτοιμοι; Γιατί έτοιμος σημαίνει μη δέσμιος, μη περιορισμένος, μη ταυτισμένος με την σημερινή κοινωνία του παραλόγου.

Ένα είναι το σίγουρο. Πρόκειται για μονόδρομο…

Πλήρη σκλαβιά, ή πλήρη Ελευθερία;

Η ανθρώπινη μνήμη σήμερα

Εκφυλιστικές ασθένειες: από την εποχή της γνώσης στην εποχή μας.

Δεν νομίζω να υπάρχει όν πάνω στον πλανήτη που να διαθέτει μνήμη σαν κι αυτήν του ανθρώπου. Η μνήμη είναι μια εγγενής ικανότητα που κληρονομείται και με την άσκηση και την καλλιέργεια γίνεται δεξιότητα.

Είμαστε βέβαιοι ότι οι μακρινοί πρόγονοι μας, πριν από 2 εκ. χρόνια, δεν είχαν την μνήμη που έχουμε εμείς σήμερα: όσο απελευθερώνονταν τα μπροστινά μας άκρα από το έδαφος, όσο πιο πολύ τα χρησιμοποιούσαμε, όσο πιο πολύ συνεργαζόμασταν μεταξύ μας, τόσο πιο πολύ ελεύθερα και ανεμπόδιστα κυκλοφορούσαν οι γνώσεις μεταξύ μας, που πολλαπλασιάζονταν συνεχώς, τόσο αναπτύσσονταν ο εγκεφαλός μας, τόσο αναπτύσσονταν η μνήμη.

Η μνήμη που διαθέταμε συνέβαλε καθοριστικά στην ανθρωπογένεση (ομιλία και επίγνωση του θανάτου) και η ανθρωπογένεση με τη σειρά της έδωσε τεράστια ώθηση στην παραπέρα ανάπτυξη της μνήμης.

Η μνήμη είναι ένας αποθηκευτικός χώρος στον εγκέφαλο, ένας χώρος όπου αποθηκεύονται γνώσεις (και πληροφορίες)· ανάπτυξη της μνήμης σημαίνει αύξηση του αριθμού των συνδέσεων των νευρώνων. Όσο πιο πολλές γνώσεις αποθηκεύεις, τόσο μεγαλώνει ο χώρος, τόσο αυξάνει ο αριθμός των συνδέσεων. Πρόκειται για μια διαδικασία του εγκεφάλου που αφορά σχέσεις – θα γνωρίζετε πως όλα είναι διαδικασίες και σχέσεις.

Πώς καλλιεργείται και ασκείται η μνήμη; Όπως κάθε άλλη ικανότητα και δεξιότητα του ανθρώπου: με την καθημερινή, ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον, με την ομαδική συμβίωση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο και με κανένα άλλον καλλιεργούνται και αναπτύσσονται οι δεξιότητες του εγκεφάλου και της ψυχής, νοουμένης ως το πλέγμα των ιστορικά καθορισμένων σωματικών, κοινωνικών, πνευματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων του ανθρώπου.

Όταν ἐφυγα από το χωριό μου, το 1969, σε ηλικία 11 ετών, όπως όλοι και όλες, έτσι κι εγώ γνώριζα τα μέλη και των 250 οικογενειών του χωριού, σχεδόν χίλιοι κάτοικοι. Τους ήξερα με το μικρό τους όνομα. Ο δε πατέρας μου, και δεν ήταν μόνος, γνώριζε και το έτος γέννησης των περισσότερων κατοίκων, γνώριζε κι αυτούς που είχαν πεθάνει και τους είχε γνωρίσει, είχε ζήσει μαζί τους! Σε μια ομαδική συμβίωση, θες δε θες, η μνήμη σου θα αναπτυχθεί, θα καλλιεργηθεί.

Αναρωτιέμαι και σκέφτομαι και γίνονται έρευνες: σε τι κατἀσταση βρίσκεται σήμερα η ικανότητα/δεξιότητα της μνήμης; Σήμερα: 2014, μετά από πολλούς αιώνες καπιταλισμού, δύο αιώνες σχεδόν βιομηχανικού καπιταλισμού, 50 χρόνια καπιταλιστικής πληροφορικής, 15 χρόνια καπιταλιστικού κινητού τηλέφώνου, πολύ λιγότερα κινητού διαδικτύου, mobil internet; Στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα είχαμε ατζέντα με ονόματα και τηλέφωνα, ο καθένας μας όμως και η καθεμία θυμόταν πάρα πολλά τηλέφωνα! Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο αποθήκης βιβλίου που θυμόταν 11.000 τίτλους βιβλίων! Τώρα;

Την κατάσταση της μνήμης σήμερα του Υποτελούς, όχι του Κυρίου, θα το εξετάσουμε αυτό το ζήτημα ένα πρωινό, την συνοψίζω σε δύο λέξεις: νόσος Άλτσχάιμερ.

Η νόσος Άλτσχάιμερ είναι η συνέπεια της παντελούς έλλειψης καθημερινής ενεργητικής αλληλεπίδρασης, είναι συνέπεια του ατομικισμού, είναι συνέπεια της μη καλλιέργειας και άσκησης και ανάπτυξης της μνήμης, είναι εκφυλισμός της μνήμης. Δεν είναι ένας επιδιωκόμενος σκοπός, είναι μια προκύπτουσα συνέπεια, ένα προκύπτον αποτέλεσμα. Αύριο θα ασχοληθούμε με αυτές τις δύο έννοιες, θα πούμε περισσότερα και θα υποστηρίξουμε ότι η προκύπτουσα συνέπεια είναι ένας μη συνειδητός επιδιωκόμενος σκοπός του Κυρίου και θα στηρίξουμε τα επιχειρήματά μας στον τρόπο αντιμετώπισης της προκύπτουσας συνέπειας από τον Κύριο: του έρχεται γάντι, του κάθεται πολύ καλά, τον βολεύει και τον συμφέρει: εξοντώνει πολιτισμένα τους Υποτελείς.

Η νόσος Άλτσχάιμερ είναι μια εκδήλωση της γενικότερης μη καλλιέργειας των δεξιοτήτων του εγκεφάλου και της ψυχής. Είναι μία από τις πολλές εκφυλιστικές ασθένειες της όψιμης καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Καρκίνος, εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, καρδιακά νοσήματα, παχυσαρκία, κατάθλιψη, Άλτσχάιμερ και άλλα πολλά. Όλες αυτές οι εκφυλιστικές ασθένειες πλήττουν ολοένα και περισσότερους Υποτελείς· υπάρχουν κι άλλες που δεν τις γνωρίζουμε, τώρα σκάνε μύτη, κι αν νομίζετε πως δεν θα προκύψουν κι άλλες, νομίζω, μάλλον είμαι βέβαιος, πως θα διαψευσθείτε.

Οι εκφυλιστικές αυτές ασθένειες είναι πολιτισμικές επιδημίες, τις οποίες η δυτική Ιατρική, η ιατρική της εξόντωσης του συμπτώματος για να μην θιχτεί, να μην τεθει εν αμφιβόλω η Κυριαρχία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Θεό μπάρμπα να΄ χει. Δεν τον έχει και δεν θα μπορέσει να τον έχει.
Ενώ λοιπόν η μνήμη, με την ομαδική συμβίωση αναπτύσσονταν και καλλιεργούνταν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, με την καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, τον κτητικό ατομικισμό εννοώ, και την καπιταλιστική τεχνολογία, ο σκοπός της οποίας είναι η απεξάρτηση του Κυρίου από τη φύση και τον Υποτελή, εξασθενεί. Βέβαια, μια ζωή απομόνωσης και μοναξιάς, και φόβου, και αποβλάκωσης, και στέρησης, ποιος και ποια θέλει να θυμάται;

Ο συνδυασμός της εξασθένησης της μνήμης και δυσαρέσκειας, για να μη πω απελπισίας και απόγνωσης είναι αυτός που προκαλεί την νόσο Άλτσχάιμερ. Εάν προεκτείνουμε αυτή στη σκέψη, θα έλεγα ότι ο συνδυασμός του εκφυλισμού των ικανοτήτων/δεξιοτήτων μας με την δυσαρέσκεια, την απόγνωση και την απελπισία, αποτελέσματα του ατομικισμού και της στέρησης, είναι αυτός που προκαλεί όλες τις εκφυλιστικές ασθένειες, όλες τις πολιτισμικές επιδημίες.

Tο κουτσομπολιό αρέσει

Tο κουτσομπολιό αρέσειΓιατί το κουτσομπολιό αρέσει στον λαό;

Δεν έχει καμία σημασία αν είσαι μεγάλος ή μικρός σε ηλικία, αν είσαι άνδρας ή γυναίκα, αν είσαι απόφοιτος πανεπιστημίου ή δημοτικού. Το κουτσομπολιό είναι από τα ελάχιστες κοινωνικές δραστηριότητες που έχουν την ικανότητα να ενώσουν άτομα με τεράστιες διαφορές.

Είναι κάτι σαν το ποδόσφαιρο για τον ανδρικό πληθυσμό. Κάλλιστα μπορούν σε ένα τραπέζι να συνυπάρξουν άτομα διαφορετικού φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, εισοδήματος κι όμως να βρουν την κοινή τομή στη συζήτηση τους μέσω του κουτσομπολιού.

Γιατί όμως μια θεωρητικά ασήμαντη και επιφανειακή συζήτηση μπορεί να έχει τέτοιες θαυματουργές ιδιότητες; Η πιο λογική εξήγηση πατάει στο γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει το κοινωνικό στοιχείο ενσωματωμένο στον οργανισμό του. Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους είναι αδύνατο να υπάρξει κοινωνία χωρίς κουτσομπολιό. Άλλωστε το φαινόμενο του είναι διαχρονικό. Από αρχαιοτάτων χρόνων το κουτσομπολιό ήταν ουσιαστικά η… βασική μορφή μαζικής ενημέρωσης.

Στη σύγχρονη εποχή όμως, όπου τα ΜΜΕ είναι πιο ισχυρά από ποτέ, όπου κάθε πληροφορία ταξιδεύει σε χρόνο dt, γιατί οι πικάντικες συζητήσεις συνεχίζουν να επικρατούν στα τραπέζια; Οπως φαίνεται, το κουτσομπολιό αποτελεί μια βασική κοινωνική ανάγκη του ανθρώπου. Κάθε παρέα, κάθε ζευγάρι, κάθε κοινωνική ομάδα γενικότερα έχει τα δικά της θέματα που θα θίξει. Μέσω αυτού δημιουργείται με ένα μοναδικό τρόπο μια ιδιαίτερη επαφή μεταξύ των ατόμων. Βρίσκονται κοινά ενδιαφέροντα, ακούγονται απόψεις, εξομαλύνονται οι διαφωνίες.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της ισχύς του κουτσομπολιού μπορεί να βρεθεί στις συζητήσεις των πρώτων ραντεβού. Οταν αρχίζει να επικρατεί η αμηχανία, όταν δεν έχουν βρεθεί ακόμα τα κοινά ενδιαφέροντα, τότε έρχεται το κουτσομπολιό, ο σχολιασμός ενός τρίτου, για να σώσει τη κατάσταση.
Το εντυπωσιακό στοιχείο του κουτσομπολιού όμως, είναι ότι σχεδόν πάντα καταφέρνει να ενδυναμώσει τις σχέσεις, μεταξύ των παρόντων τουλάχιστον. Σε ελάχιστες περιπτώσεις θα υπάρξει κάποια έντονη διαφωνία όταν στο τραπέζι επικρατεί μια τέτοια συζήτηση. Βέβαια, η σημαντική λεπτομέρεια για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα είναι οι διαθέσεις των συμμετεχόντων να είναι από κοινού αθώες ή από κοινού κακόβουλες.

Όπως και να έχει, το κουτσομπολιό χαρίζει ένα, έστω και αρκετές φορές ψευδές, αίσθημα συμμετοχής σε ένα κοινωνικό γίγνεσθαι. Συνοδεύεται από μια ευχάριστη χαλάρωση ή ακόμα και εκτόνωση. Προφανώς και όταν εξελίσσεται σε κακόβουλο σχολιασμό, αποκτά και αρκετά αρνητικά στοιχεία. Ωστόσο, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι θέλοντας και μη, το κουτσομπολιό θα αποτελεί ανέκαθεν μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που σε τυχαίες στιγμές θα εμφανίζεται στις συζητήσεις μας.

Η «ανάσταση» τού Ιησού και το μυστικό τής Μεγάλης Παρασκευής

Το μυστικό της «Μεγάλης Παρασκευής»
Μετά την περίεργη «σταύρωση» τού Ιησού, το ψυχόδραμα της «ανάστασης» μπορούσε να παιχθεί μόνο την παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα, καθώς, με την έγκριση τής ρωμαϊκής εξουσίας, το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, έπρεπε να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα. Οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους, ο Ιησούς θα κατέληγε να παραμείνει ζωντανός ή νεκρός για μέρες πάνω στον σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης.
Κάποιος Αρτεμίδωρος (2ος αιώνας μ.Χ.) έγραφε σχετικά για την φοβερή κατάληξη των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού: «Γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» (Artemidorus Onir.: 2.53.6).
Θλιβερό συμπέρασμα: Ήρθε λοιπόν ο Θεός στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε την μοναδική ημέρα του έτους, που αυτό ήταν και ανθρωπίνως εφικτό! Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα ενδεδειγμένα ανθρώπινα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα…μέχρι το τέλος, με όλες τους τις δυνάμεις, τον βοήθησαν ακόμα και οι δεδηλωμένοι εχθροί του: Οι διασημότεροι δάσκαλοι της υποκρισίας, οι Φαρισαίοι!

Ανάνηψη και όχι ανάσταση το μυστικό του τάφου
Στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του σεβασμού των φρουρών προς τον νεκρό Ιησού, δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το σοβαρό ενδεχόμενο της δωροδοκίας των φρουρών. Ο Ιησούς δεν ήταν απλά το κεντρικό πρόσωπο ενός εξαιρετικά προσεγμένου σεναρίου, αλλά ο κεντρικός ήρωας μιας απόπειρας επιτυχούς «ανάστασης» (ανάνηψης) που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη, για πολλούς οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς ανθρώπους της εποχής του. Θα ήταν μάλλον αδιανόητο στο καλοπροσεγμένο αυτό σενάριό τους, να μην προβλέψουν, αντιπερισπασμούς και ανταλλάγματα στους φρουρούς, για να πετύχουν τον απαιτούμενο σχετικό σεβασμό στον (φαινομενικά) νεκρό Ιησού.
Γύρω απ’ την επιβίωση του Ιησού, είχε στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση θεοποίησης με προμελετημένη την κάθε λεπτομέρειά της. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προβλεφθεί και ο σχετικός δελεασμός των φρουρών, για παν ενδεχόμενο. Μάλιστα το περιστατικό που παρουσιάζει τους φρουρούς να «διαμερίζουν τα ιμάτιά του και να βάζουν κλήρο» (Λουκάς 23: 34), πρέπει να επινοήθηκε ειδικά, για να δείξει την τυπική μανία λαφυραγώγησης και τον οικονομικό ξεπεσμό των Ρωμαίων στρατιωτών, παρά την οποιαδήποτε αξία του ρουχισμού του Ιησού.
Στην ίδια κατεύθυνση της ευπρόσδεκτης από τους Ρωμαίους δωροδοκίας, είναι και η επόμενη υποσημείωση: «Όταν δε έγινε εσπέρα, ήλθε άνθρωπος πλούσιος από Αριμαθαίας, βουλευτής (Β.Β.: μέλος του συνεδρίου) με το όνομα Ιωσήφ και ζήτησε το σώμα του Ιησού… Ο δε Πιλάτος εθαύμασε ότι ήδη απέθανε και προσκαλέσας τον εκατόνταρχο ηρώτησε αυτόν και μαθών παρά του εκατόνταρχου εχάρισε το σώμα εις τον Ιωσήφ» (Ματθαίος 27: 57, Μάρκος 15: 43-44, Λουκάς 23: 50).
Φυσικά οι λέξεις πλούσιος και βουλευτής (τόσο ο Μάρκος όσο και ο Λουκάς τον αποκαλούν «βουλευτή», το αξίωμα όμως αυτό υπήρχε μόνο μεταξύ των Ρωμαίων και ήταν παντελώς άγνωστο στους Ιουδαίους!) δεν είναι εκεί τυχαία. Το σώμα του Ιησού δεν πήγε να το ζητήσει οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος κρυπτο-Ιουδαίος που ήταν «βουλευτής των Ρωμαίων»! Αν υπάρχει λάθος στην αναφορά της ιδιότητας του, τότε υπαινίσσεται πράγματι κάποιον αξιωματούχο του ιουδαϊκού Σάνχεδριν. Και φυσικά ο πλούσιος Ιωσήφ απ’ την Αριμαθία, δεν πήγε με άδεια χέρια στον Πιλάτο ζητώντας να του «χαρίσει» τον προσφιλή του νεκρό!
«Και αφού πήρε το σώμα του Ιησού ο (αξιωματούχος) Ιωσήφ το τύλιξε σε ένα καθαρό σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούργιο (νεόσκαφτο, αχρησιμοποίητο) μνήμα, που ήταν λαξευμένο στον βράχο» (Ματθαίος 27: 59-60).
Επαναλαμβάνω, πως τίποτε απ’ αυτά δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους. Η σταύρωση ήταν ο πιο ατιμωτικός θάνατος. Ο εσταυρωμένος όχι μόνο δεν μπορούσε να κηδευτεί με πομπή και φίλους να τον συνοδεύουν στον τάφο (όπως φαίνεται να συμβαίνει στην κηδεία της πόλεως Ναΐν), αλλά ακόμα και η απλή τυπική κήδευσή του ήταν απαγορευμένη! Το ότι ο Ιησούς παρεδόθη απ’ τους Ρωμαίους για αποκαθήλωση και σιωπηλό ενταφιασμό, όπως είπαμε αποτελούσε ετήσια εξαίρεση, για το ένα και μοναδικό εκείνο απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα.
Η δήλωση του Φίλωνα, «είδα μάλιστα κάποιους (Παρασκευή του Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται», αναφέρεται στην κατ’ εξαίρεση ταφή κάποιων εσταυρωμένων, στην ίδια αυτή εορταστική επέτειο και υπογραμμίζει κατηγορηματικά, ότι ο εσταυρωμένος Ιησούς, αποκαθηλώθηκε και βρέθηκε σε τάφο, μόνο επειδή οι νομικές ρυθμίσεις των Ρωμαίων για την ειδική αυτή ημέρα του εξασφάλιζαν, το αδιανόητο για εσταυρωμένο προνόμιο της αποκαθήλωσης και της αθόρυβης ταφής.
Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη ημέρα του έτους και όχι παραμονή της μεγάλης γιορτής, οι ευεργετικές αυτές διατάξεις των Ρωμαίων δεν θα ίσχυαν και ο υποτιθέμενος νεκρός Ιησούς, θα κατέληγε στον σκουπιδότοπο της πόλεως, ή στον ειδικό βουρκόλακκο αποσύνθεσης εσταυρωμένων, όπου κάθε απόπειρα ανάνηψής του, θα ήταν απλά αδιανόητη.

Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται...
Κατά την αφελή ερμηνεία των πραγμάτων, συμπτωματικά βρέθηκε εκεί κάποιος Ιωσήφ, που όχι μόνο ήταν πλούσιος, πολιτικός και…Φαρισαίος, αλλά ενώ κατάγεται απ’ την μακρινή Αριμαθία (στην Αίγυπτο, πλησίον της Θήβας), διαθέτει τον απολύτως κατάλληλο τάφο…στην Ιερουσαλήμ!
Σαφώς λοιπόν ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν κανενός Ιωσήφ. Ούτε βρέθηκε εκεί συμπτωματικά, θολωτός, κενός και διαθέσιμος. Ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν τυχαία εκεί, πλάι στον τόπο της σταύρωσης. Βρισκόταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ευρύχωρος, καθαρός, αμόλυντος και αχρησιμοποίητος, μόνο επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι και επιμελώς τον προετοίμασαν.
Ήταν κυριολεκτικά ένας ιδανικός χώρος υποδοχής, και ανάνηψης του καρωθέντος Ιησού. «Μνημείο νέον εις το οποίο ουδείς είχε τεθεί» (Ιωάννης 19: 38). Πέτρινος, θολωτός, κυριολεκτικά βασιλικών προδιαγραφών και διαστάσεων, για να μπορούν μέσα σ’ αυτόν, να δουλέψουν με σχετική άνεση, οι άνθρωποι που θα επιχειρούσαν την αποθεωτική ανάνηψη του Ιησού.
Πρέπει να είχε ήδη νυχτώσει. Όλα έγιναν σιωπηλά και γρήγορα. Χωρίς θρήνους και πομπές, μέσα σε απόλυτη σιωπή και μυστικότητα. Ο τολμηρός πλούσιος βουλευτής, τοποθέτησε το σώμα του Ιησού στον ιδανικό αυτόν χώρο. Μητέρα, αδέλφια, μαθητές και γυναίκες, παρακολουθούσαν από μακριά. Δίπλα του μόνο ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Ιωσήφ από την Αριμαθία.
Ήταν λοιπόν καιρός να εμφανιστεί και ο ειδικός επί των ανανήψεων! Πράγματι ξοπίσω του εμφανίζεται, ο Φαρισαίος αρχιερέας Νικόδημος βαστώντας τα κατάλληλα σύνεργα: «Ήλθαν δε και ο Νικόδημος ο ελθών προς αυτόν δια νυκτός το πρώτον (κατ’ αρχάς) φέρων μίγμα σμύρνας και αλόης έως λίτρα εκατό. Έλαβε δε το σώμα του Ιησού και…» (Ιωάννης 19: 39-40). Ο Ιωάννης, αναφέρει τον Νικόδημο, ως «άρχων των Ιουδαίων» και «δάσκαλο του Ισραήλ» (Ιωάννης 3: 1. και 3: 10). Αν αυτός, ο άρχων των Ιουδαίων, δεν ήταν ειδικός, τότε ποιός!
Τα εκατό λίτρα αρωματικών ελαίων είναι ακατανόητη υπερβολή για ένα νεκρό σώμα, αφού πρέπει να ζύγιζαν περισσότερο από πενήντα κιλά! Έπρεπε λοιπόν το υπερβολικό αυτό βάρος να το μοιραστεί με κάποιο βοηθό του! Η υπερβολή αυτή μάλλον δηλώνει, ότι αμέσως κατέφθασαν τα κατάλληλα υλικά, που προφανώς δεν πρέπει να ήταν καθόλου λίγα!
Το ενδεχόμενο ανάνηψης και μάλιστα μετά από σκληρή σταυρική ταλαιπωρία, αναφέρει σε μια μνημειώδη αναφορά του ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος: «Είδα πολλούς αιχμαλώτους να έχουν σταυρωθεί και αναγνώρισα μεταξύ αυτών τρεις γνωστούς μου, τότε με πόνο ψυχής πήγα στον Τίτο και με δάκρυα στα μάτια του ανέφερα αυτό που είδα. Εκείνος έδωσε αμέσως διαταγή και καθαιρεθέντας αυτούς θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν. Οι μεν δύο ετελεύτησαν θεραπευόμενοι, ο δε τρίτος έζησεν» (Ιώσηπος βίος 420-421).
Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο ελάχιστα χρόνια μετά την επιτυχή ανάνηψη του Ιησού από την δίωρη σταύρωσή του. Η έκφραση «θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν», δείχνει κατηγορηματικά ότι συγκεκριμένες περιποιήσεις ανάνηψης ήταν ήδη υπαρκτές. Μάλιστα αν και οι σταυρωμένοι που ο Ιώσηπος αναφέρει, μετά από κάποιες μέρες επί του σταυρού, ήταν ήδη στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, παρ’ όλα αυτά ένας εξ αυτών ανένηψε και σώθηκε!
Τι περιλαμβάνουν αυτής της εποχής οι περιποιήσεις δεν γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να φανταστούμε πως οι εντριβές, τα τραντάγματα και εισπνοές ερεθιστικών αρωμάτων και άλλων πταρνιστικών υλικών, θα έδιναν μια ευκαιρία ανάνηψης απ’ τις ληθαργικές αυτές καταστάσεις.
Ένας γιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα έγραφε: «Μανδραγόρου (κατα)ποθέντος ευθέως κάρος ακολουθεί και έκλυσις… ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου». Για το πώς συνεφέρουν τους ληθαργικούς, μεταξύ άλλων έγραφε: «Διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι… αν επιμένει (ο λήθαργος) τότε του δίνουμε και (τα υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα (Τα «άλλα», που δεν αναφέρει είναι: «Βλεβοτομία, κλύσμα, ξύρισμα κεφαλής, ελαφρό κάψιμο, τράνταγμα, εντριβές των άκρων και βίαιο τράβηγμα των τριχών...») γνωστά βοηθήματα» (Paulus Med. Aegineta «Περί μανδραγόρου» 5: 45 και «Θεραπεία ληθάργου» 3: 9).
Φυσικά οι βασικές συμβουλές του, ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό που ήταν ελάχιστα μεταγενέστερος του Ιησού και ο οποίος στις ληθαργικές καταστάσεις μεταξύ άλλων συνιστούσε: «Πταρμικοίς χρησόμεθα» («Γαληνού θεραπευτική», Βιβλίο Ν. 10.931.9) Δηλαδή: χρησιμοποιούμε πταρνιστικά!
Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα της μεγάλης γιορτής του Σαββάτου…κάπου έξω από την πόλη, μέσα σ’ έναν ευρύχωρο, δροσερό, θολωτό τάφο, ακούσθηκαν απανωτά φτερνίσματα! Ήταν…ο Θεός μας, που ξυπνούσε από την πετυχημένη νεκροφάνεια του, τυλιγμένος μέσα σ’ ένα φωτοστέφανο…από δυνατά πιπέρια!
Πέρα όμως από τους αβάσταχτους, ανείπωτους και τουλάχιστον κατά δεκαεπτά αιώνες καθυστερημένους αυτο-οικτιρμούς μας, τα πταρμικά της ανάστασης, τα ανέφερα διότι ξυπνούν μέσα μας τις μνήμες των προγενέστερων δοκιμαστικών άθλων ανάστασης, εκείνων των άλλων πονηρούληδων προφητών, του Ηλία και Ελισαίου, που κι εκείνοι έγραψαν με τα πιπέρια και τους μανδραγόρες τους, λαμπρή ιστορία αναστάσεων πάνω στην υπνοβατούσα αφέλειά μας! Υπενθυμίζω την εικόνα σ’ εκείνους τους δοκιμαστικούς ακόμα χρόνους της ανάστασης: «Και πάλι ανέβηκε (ο Ελισαίος) και ξάπλωσε πάνω του (στο «νεκρό» παιδί) και συνέκαμψε(;) και (Μασ.:) και το παιδί επταρνίσθη επτά φορές και άνοιξε (αναστημένος) τα μάτια του». ([Ο΄] Δ΄ Βασιλειών 4.34-35 και (Μασ.) Β΄ Βασιλειών 4: 34-35).
«Ω ασύλληπτο και αξεπέραστο θαύμα»…αναφωνήσαμε τότε! Το παιδί πταρνίστηκε… Συγγνώμη αναστήθηκε! Αλήθεια, μήπως τώρα μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε, γιατί οι αναστημένοι πταρνίζονται; Μα είναι ολοφάνερο… Τώρα πια το γνωρίζουμε… Διότι τα καλά πταρνιστικά, ακόμα και «νεκρούς»…«ανασταίνουν»...

Παντελώς αφρούρητος ο «τάφος» της ανάνηψης
Όλα έγιναν την νύχτα της Παρασκευής. Πριν ο ήλιος δύσει ο Ιησούς ήταν «νεκρός». Μετά την δύση του ηλίου ανέλαβε ο Νικόδημος. Ο Ιησούς ήταν ήδη τοποθετημένος σε πεντακάθαρο και ευρύχωρο πέτρινο τάφο. Το κείμενο είναι ξεκάθαρο… Ούτε Ρωμαίοι φρουροί αναφέρονται πουθενά, ούτε καν εχθρικοί Φαρισαίοι! Ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευής, απ’ την στιγμή της αποκαθήλωσης (απόγευμα Παρασκευής) μέχρι το επόμενο πρωί του Σαββάτου…κανείς δεν επιτηρούσε την ταφή εκείνου, που κατά την διάρκεια της δημόσιας σταδιοδρομίας του, δεν έπαψε να διαφημίζει την επικείμενη ανάστασή του!
Τόσο ο Νικόδημος ο αρχιερέας, όσο και ο Ιωσήφ ο βουλευτής (αυτοί τουλάχιστον κατονομάζονται) ήταν δίπλα του για να τον “τυλίξουν”, όχι στα σάβανα όπως δικαιολογημένα λέει το κείμενο, αλλά στα αρωματικά έλαια, τις εντριβές και τα πταρνιστικά, ώστε να του προσφέρουν όλη εκείνη την σειρά της επιμελέστατης θεραπείας, που τόσο είχε ανάγκη! Οι δύο ανανήπτες, εντελώς ελεύθεροι από κάθε περιφρούρηση, είχαν μια ολόκληρη νύχτα μπροστά τους, για να πετύχουν την “ανάσταση” (561) του καρωθέντα Ιησού, καθώς και την αναγκαία μεταφορά του σε άλλον τόπο!
Όταν ξημέρωσε Σάββατο…το φαρισαϊκό θέατρο της ανάστασης, άγγιξε το κοροϊδευτικότερο αποκορύφωμά του... Στις επίσημες σημειώσεις των σεναριογράφων της θεοποίησης, την Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε την εξής καταπληκτική και εξωφρενικά θρασύτατη ομολογία: «Την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο, πήγαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι όλοι μαζί και είπαν στον Πιλάτο: Κύριε θυμηθήκαμε (τώρα το θυμήθηκαν!) πως εκείνος ο λαοπλάνος όταν ζούσε είχε πει "σε τρεις μέρες θα αναστηθώ". Γι’ αυτό δώσε διαταγή να φρουρηθεί καλά ο τάφος έως την τρίτη μέρα, μην τυχόν έρθουν οι μαθητές του τη νύχτα και τον κλέψουν κι έπειτα πουν στον λαό πως αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και τότε η πλάνη αυτή θα είναι χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Ο δε Πιλάτος τους είπε…πηγαίνετε και ασφαλίστε (τον τάφο) όπως νομίζετε. Τότε (το πρωί του Σαββάτου!) πήγαν στον τάφο τον σφράγισαν με πέτρα και άφησαν εκεί την φρουρά» (Ματθαίος 27: 62-66).
Ξαφνικά, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι, που έδωσαν μάχη να τον σταυρώσουν την μοναδική κατάλληλη μέρα του έτους…που πέτυχαν να τον αποκαθηλώσουν ακριβώς στην σωστή στιγμή και με τον αρχιφαρισαίο Νικόδημο, του παρείχαν κάθε δυνατή ολονύχτια βοήθεια…ξέχασαν ότι η καταλληλότερη νύχτα για να συμβούν όσα κατήγγειλαν στον Πιλάτο, ήταν το ίδιο αυτό βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο και όχι οποιαδήποτε επόμενη νύχτα ή μέρα!
Έτσι, αφού μεσολάβησε μια ολόκληρη αφρούρητη νύχτα (η κρίσιμη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο), οι χαρισματικοί αυτοί υποκριτές, οι Φαρισαίοι, γνωρίζοντας άριστα ότι ο Ιησούς έχει ήδη φυγαδευτεί, ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου, να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να τοποθετήσει Ρωμαίους φρουρούς, σ’ έναν…ήδη αδειανό τάφο!
Προβληματιστείτε ελεύθερα! Όλοι όσοι γεννηθήκαμε χριστιανοί, στα θρησκευτικά σχολικά μαθήματα και στα αναρίθμητα κατηχητικά που περάσαμε, μάθαμε ότι οι φρουροί τοποθετήθηκαν έξω απ’ τον τάφο αμέσως μετά την αποκαθήλωσή του, ώστε να αποκλειστεί κάθε απόπειρα κλοπής του σώματος του Ιησού! Τα ίδια όμως τα κείμενα, απλά διαψεύδουν όλους τους (ψεύτες) κατηχητές της ζωής μας, αφήνοντας εντελώς ελεύθερη ολόκληρη την πρώτη κρίσιμη νύχτα! Έτσι απλά, το περίφημο «θαύμα», υποβιβάζεται μόνο του στο επίπεδο της απλής ανθρώπινης σκευωρίας! Το εξωφρενικό είναι, πως όλα αυτά ήταν ανέκαθεν εκεί πολύ καθαρά γραμμένα, απλά εμείς, όπως όλα δείχνουν, ήμασταν μονίμως αλλού νυχτωμένοι!
Έτσι αναστήθηκε και θεοποιήθηκε ένας απλός Ιουδαίος... Και σ’ αυτό το «θαύμα» συμβαίνει ακριβώς ότι και στα υπόλοιπα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης... Οι ανθρώπινες επινοήσεις, που φανερά περιβάλλουν την αφήγηση του «θαύματος», επαρκούν εντελώς, για το τελικό δήθεν θεϊκό αποτέλεσμα! Αυτό που μέχρι σήμερα «κανένας» ερευνητής δεν μπόρεσε σοβαρά να υποθέσει είναι ότι στα μεγάλα θαύματα της βίβλου, συνεργάστηκε ικανός αριθμός ανθρώπων, με κρυφό διευθυντήριο, τους ευφυέστερους μυημένους του ικανότερου ιερατείου (μάγων) όλων των εποχών!

Η μαζική ανάσταση νεκρών
Όλοι εμείς, τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό «υπνωτισμένοι» (κατ’ ουσίαν μαγεμένοι), που ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα…αφού δεχθήκαμε ως θεόπνευστες, ακόμα και τις πλέον τερατώδεις και ανατριχιαστικές εικόνες, με νεκροζώντανα ζόμπι να παρελαύνουν μέσα στην Ιερουσαλήμ, γιορτάζοντας την ανάσταση του Ναζωραίου!
Ναι, ακριβώς αυτό λέει ο Ματθαίος ότι συνέβη, την ώρα που ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα: «Ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη…και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν». Μέχρις εδώ καμία αντίρρηση, σε όσα μυθολογικά (τα ίδια λέγονταν για τον θάνατο του Κύρου, Αλέξανδρου, Καίσαρα και...άλλους) θέλει ο Ματθαίος να συμβαίνουν στον θάνατο του Ιησού, όμως η συνέχεια γελοιοποιεί βάναυσα κάθε έννοια θεολογικής παραμυθολογίας: «Και τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς» (Ματθαίος 27: 50-54).
Το συγκεκριμένο εδάφιο είναι εντελώς παρανοϊκό! Όχι μόνο σηκώνονται μαζικά νεκροί από τους τάφους…αλλά ενώ ξύπνησαν απ’ τον σεισμό (την ώρα του θανάτου του Ιησού) αποφασίζουν να μπουν στην πόλη, μόνο μετά την ανάσταση του Ιησού ώρες αργότερα!
Δηλαδή, μόλις ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα, όχι μόνο έγινε μέγας σεισμός, αλλ’ απ’ αυτόν «ξύπνησαν» (αναστήθηκαν) πολλοί αρχαίοι άγιοι…όπως ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ηλίας, ο Δανιήλ, και δεκάδες άλλοι προπάτορες και προφήτες της βιβλικής ιστορίας! Περίμεναν κάπου κρυμμένοι ώρες ολόκληρες, πρώτα να αναστηθεί ο Ιησούς, η υποτιθέμενη «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α΄Κορινθίους 15: 20) και μόνο μετά την ανάστασή του, αποφάσισαν να βγουν απ’ την κρυψώνα τους και όλοι μαζί έκαναν μια χαρούμενη πασχαλινή παρέλαση μέσα στην πόλη!
Ναι, κάπου εδώ χάνεται πλέον οριστικά κάθε αίσθηση μέτρου...
Κι όμως αυτά ακριβώς λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος… Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, σέρνοντας πίσω τους τα λειωμένα σάβανά τους, παρέλασαν καμαρωτοί μέσα στην πόλη! Παρ’ όλα αυτά δεν ξεσηκώθηκε ξοπίσω τους ολόκληρη η κατάμεστη από κόσμο εορτάζουσα πόλη, αλλά με κάποιον τρόπο, πέρασαν ανάμεσά τους απαρατήρητοι και ενεφανίσθησαν σε πολλούς (δηλαδή μόνο σε ημέτερους)…γι’ αυτό δεν έγινε κοσμοσυρροή τέτοια, που θα μπορούσε να αφήσει πίσω της μια απ’ τις εντονότερες καταγραφές στα ιστορικά αρχεία των Ρωμαίων!
Όπως καταλαβαίνετε, εμείς δεν παρατραβάμε τίποτε! Αυτή είναι η κανονική εικόνα που δίνουν τα κείμενα… τα κείμενα των θρασύτατα ψευδόμενων μάγων της Βίβλου… που αιώνες τώρα δικαιολογημένα γελούν περιπαικτικά με την ανίατα αρρωστημένη ευπιστία μας!
Προκύπτουν βέβαια κάποιες διασκεδαστικές απορίες. Τελικά γιατί αναστήθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι…και τι απέγιναν όλοι αυτοί οι αναστημένοι άγιοι; Πως τους υποδέχθηκαν οι «πολλοί» που είχαν την τύχη να τους συναντήσουν; Πως τους περιποιήθηκαν; Τους έπλυναν, τους έντυσαν και τους τάισαν; Άραγε μπορούσαν να κοιμηθούν μετά από τόσο ύπνο αιώνων;
Πως τους φάνηκε ο κόσμος τόσους αιώνες μετά; Μήπως τους ρώτησαν, πως πέρασαν όλο αυτόν τον καιρό στον άλλο κόσμο; Τι είπαν για τον Άδη απ’ τον οποίο επέστρεψαν; Για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους που πρωτοαντίκρισαν; Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς έγραψαν και τα απομνημονεύματα τους; Και μετά; Πόσο καιρό μετά ξαναπέθαναν; Μιας και ήταν ήδη άγιοι, δηλαδή μεγάλα ονόματα της ιουδαϊκής ιστορίας…γιατί δεν ηγήθηκαν του Χριστιανισμού; Ή μήπως…τελικά πράγματι ηγήθηκαν του Χριστιανισμού και αυτό ήταν και το μυστικό νόημα της ανεξήγητης και πραγματικά αλληγορικής αυτής εικόνας;!
Μήπως δηλαδή, με το τέλος της πετυχημένης «ανάστασης» του Ιησού κάποιοι νεκροί άγιοι (προφήτες) δικαιώθηκαν (αναστήθηκαν) απολύτως…κι αυτό είναι όλο που υπονοείται στη γελοία μεν, αλλά ταιριαχτή αυτή αλληγορία, περί «ανάστασης» αρχαίων Εβραίων αγίων;
Μήπως, μόλις ολοκλήρωσε με επιτυχία την επικίνδυνη αποστολή του ο Ιησούς, στην μνήμη όλων ξύπνησε ο Αβραάμ, αυτός που πρώτος δίδαξε την εικονική θυσία του γιου του; Μήπως με την ολοκλήρωση του άθλου της «ανάστασης», κάποιοι είδαν να δικαιώνεται μια ολόκληρη στρατιά μεγάλων προφητών, που με την ζωή και τα έργα τους απέδειξαν ότι το κυνήγι του ακατόρθωτου, είναι ο φυσικός χώρος των προφητικών τεχνών;
Μήπως η πετυχημένη αποστολή του Ιησού, «ανέστησε» (δικαίωσε) πράγματι αλληγορικά και ηθικά τους σημαντικότερους αγίους του Ισραήλ και επιτέλους τους ανεγνώρισαν (τους «είδαν») πολλοί στην Ιερουσαλήμ, ενώ πρώτα (όπως οι Σαδδουκαίοι) τους αμφισβητούσαν, προσχωρώντας σταδιακά στον ελληνιστικό τρόπο ζωής; Μήπως εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, η βιβλική αλληγορία έχει πράγματι το ξεχωριστό νόημά της;

Επιτέλους! Μήπως κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει και η δική μας υπομονή, στα παραμύθια της ψεύτικης αυτής θρησκείας;...