Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Αποδεχθείτε τη δύναμή σας

Αν αποδεχθείτε τη δύναμή σας, τη δύναμη να είστε αυτό που πραγματικά είστε και να ζείτε τη δική σας αλήθεια, θα αποδεχθείτε επίσης την ελευθερία να είστε ο εαυτός σας.

Από πολλές πλευρές, παραχωρείτε σε άλλους τη δύναμη και την ελευθερία σας μέσα από τους τρόπους που μιλάτε, σκέφτεστε και υπάρχετε, συνήθως για να νοιώσετε αγάπη και επιδοκιμασία. Με τα λόγια σας, επιτρέπετε στους άλλους να σας ελέγχουν, να ελέγχουν ακόμα και τις σκέψεις σας και τη συμπεριφορά σας.

Για παράδειγμα, όταν σκέφτεστε ή λέτε πράγματα όπως “Αυτός ο άνθρωπος με νευριάζει“, δίνετε σε αυτόν τον άνθρωπο την ελευθερία να αποφασίζει πότε εσείς θα νευριάζετε και πότε όχι. Αυτό σημαίνει ότι εσείς είστε ανήμποροι, ενώ ο άλλος έχει την εξουσία να αποφασίζει πότε θα θυμώσετε και πότε όχι. Μπορείτε να επιλέξετε να μη σκέφτεστε και να μη φέρεστε πλέον έτσι. Θα ήταν πιο σωστό να λέτε “Νευριάζω όταν αυτός ο άνθρωπος κάνει αυτό το πράγμα”. Έτσι, βλέπετε ότι εσείς είστε αυτός που αποφάσισε να θυμώσει και, επίσης, ότι μπορείτε να επιλέξετε να νοιώσετε κάτι άλλο.

Μόνο εσείς μπορείτε να “κάνετε τον εαυτό σας” να νοιώθει θυμωμένος, θλιμμένος, μελαγχολικός, ευτυχισμένος, ελκυστικός, βαριεστημένος ή οτιδήποτε άλλο. Προσέχετε τις λέξεις που χρησιμοποιείτε, γιατί αυτές αποτελούν τη βάση των μοτίβων της σκέψης σας. Ακούτε τις λέξεις σας (εσωτερικές και εξωτερικές) και προσέχετε αν αντικατοπτρίζουν την ελευθερία σας να αποφασίζετε μόνοι σας τι νοιώθετε και τι θα κάνετε.

Μήπως παραχωρείτε τη δύναμή σας σε άλλους; Μήπως συνηθίζετε να λέτε “Επιτρέψτε μου να κάνω αυτό“, ζητώντας άδεια, ή μήπως εκφράζετε τις επιθυμίες σας λέγοντας “Θα ήθελα να κάνω αυτό” ή ακόμη και “Σκοπεύω να κάνω αυτό”; Συνηθίζετε να λέτε “Αυτός ο άνθρωπος με παραπλάνησε” ή λέτε “Επέτρεψα να με παραπλανήσουν;”

Μήπως δεν αφήνετε τον εαυτό σας να εκφράζει αυτά που πραγματικά θέλει επειδή φοβάστε τι θα σκεφτούν οι άλλοι; Τότε έχετε παραχωρήσει τον έλεγχο της ομιλίας σας στους άλλους.

Μήπως δεν αφήνετε τον εαυτό σας να κοιτάζει κάτι ή κάποιον επειδή φοβάστε τι μπορεί να σκεφτεί αυτός ο άνθρωπος; Τότε έχετε παραχωρήσει σε αυτόν τον άνθρωπο την ελευθερία της επιλογής σας να βλέπετε αυτά που θέλετε, τη δύναμη της όρασής σας.

Μήπως δεν αφήνετε τον εαυτό σας να κάνει αυτό που θέλει επειδή φοβάστε τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος άλλος; Τότε έχετε παραχωρήσει την ελευθερία της δράσης σας.

Κανείς δεν σας δίνει την ελευθερία σας, είναι ήδη δική σας. Από εσάς εξαρτάται να είστε ελεύθεροι. Με τον ίδιο τρόπο, δεν δίνετε εσείς στους άλλους την ελευθερία τους. Εσείς μπορείτε μόνο να αναγνωρίσετε ότι την έχουν.

Όταν κάνετε ή λέτε κάτι, οι άλλοι είναι ελεύθεροι να νοιώσουν ό,τι επιλέξουν. Εσείς, όμως, είστε αυθεντικοί και ενεργείτε με κίνητρα την αγάπη και την ελευθερία. Αν σας παρεξηγήσουν, τότε μπορείτε να επιλέξετε να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα με την επικοινωνία. Δεν είναι απαραίτητο για εσάς να αλλάξετε τον τρόπο της Ύπαρξής σας λόγω των συναισθημάτων κάποιου άλλου. Αν επιλέξετε να αλλάξετε, η επιλογή σας θα πρέπει να βασίζεται στην επιθυμία σας να ενεργείται με έναν άλλο τρόπο.

Παρόμοια, αν κάποιος κάνει κάτι και επιλέξετε να μη νοιώθετε καλά, είναι κι αυτή δική σας επιλογή, αφού και ο άλλος είναι ελεύθερος. Αν το αρνητικό συναίσθημα οφείλεται σε παρανόηση, μπορείτε να το ξεκαθαρίσετε με την κατάλληλη επικοινωνία. Μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο. Ρωτάτε, και τότε θα ξέρετε. Αν περιμένετε από τον άλλο να αλλάξει επειδή εσείς νοιώθετε όπως νοιώθετε, τότε θέλετε να τον ελέγξετε. Εσείς θέλετε να σας ελέγχουν; Είστε διατεθιμένοι να πάψετε να ελέγχετε;

Ό,τι κι αν κάνετε και ό,τι κι αν πείτε, κάποιοι θα συμφωνούν και κάποιοι άλλοι όχι. Έχετε την ελευθερία να αποφασίσετε με ποιους θα είστε. Αν επιλέξετε να είστε με εκείν0υς που σας κρίνουν, τότε μπορεί να νοιώθετε σαν ζιζάνιο σε κήπο, να αισθάνεστε συνεχώς ότι πρέπει να υπερασπίζεστε τον εαυτό σας και τον τρόπο της Ύπαρξής σας. Αντί γι΄αυτό , μπορείτε να επιλέξετε να μην ενοχλείστε από τις κριτικές, γνωρίζοντας ότι εσείς είστε απλώς ο εαυτός σας και οι άλλοι είναι ελεύθεροι να νοιώθουν ό,τι θέλουν. Μπορεί οι άλλοι να σας κρίνουν με τα δικά τους κριτήρια, αλλά εσείς ζείτε με τα δικά σας. Φυσικά, μπορείτε να επιλέξετε να είστε με άτομα που δεν σας κρίνουν, ανθρώπους που σας εκτιμούν για αυτό που είστε. Τότε θα νοιώθετε καλύτερα, και θα μπορείτε με ηρεμία να είστε αυθεντικοί, να είστε αυτό που πραγματικά είστε. Έτσι θα δείτε ότι δεν ήσαστε ζιζάνιο, αλλά μάλλον ένα λουλούδι σε λάθος κήπο.

Μπορεί στο παρελθόν να είχατε την τάση να αλλάζετε τον εαυτό σας, μπορεί να προσπαθούσατε να γίνετε διαφορετικοί από αυτό που πραγματικά ήσαστε για να κερδίσετε την αγάπη των άλλων. Αν θέλετε να ξέρετε ότι σας αγαπούν γι΄αυτό που είστε, τότε πρέπει να είστε αυτό που πραγματικά είστε και να αφήσετε τους άλλους να αγαπούν αυτή την εικόνα, τον πραγματικό εαυτό σας.

Την αγάπη δεν μπορούμε να την ζητάμε. Πρέπει να ρέει ελεύθερα και να δίνεται ελεύθερα. Μόνο τότε ξέρουμε ότι είναι πραγματική. Αν ζητάτε εκδηλώσεις αγάπης, τότε δεν ξέρετε πραγματικά αν θα υπήρχαν σε περίπτωση που δεν τις ζητούσατε. Και πάλι δεν θα ήσαστε σίγουροι για την αγάπη των άλλων. Προσέξτε, πότε οι εκφράσεις αγάπης έρχονται ελεύθερα από τους άλλους, πότε είναι πραγματικές. Τότε θα ξέρετε ότι δέχεστε αγάπη επειδή οι άλλοι επιλέγουν να εκφράσουν την αγάπη τους και θα ξέρετε, επίσης, ότι αυτή η αγάπη είναι πραγματική. Όταν γνωρίζετε ότι υπάρχει αγάπη, μη φοβάστε να ανοιχτείτε σε αυτή και να την αισθανθείτε. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζουν κάποιοι την αγάπη τους παρεξηγείται μερικές φορές και θεωρείται αναίρεση της αγάπης. Οι παρανοήσεις μπορούν να επιλυθούν με την επικοινωνία, έτσι οι εκφράσεις αγάπης μπορούν να εμπλουτίσουν την εμπειρία του αποδέκτη και να τον κάνουν να νοιώσει καλά.

Να θυμάστε να εκφράζετε κι εσείς την αγάπη σας με αυτό τον τρόπο. Φροντίζετε να την εκφράζετε έτσι όπως θα θέλατε να εκφράζουν οι άλλοι την αγάπη τους προς εσάς: με έναν τρόπο που θα τους κάνει να νοιώθουν καλά, έναν τρόπο τον οποίο θα δεχόσαστε και εσείς ευχαρίστως αν ήσαστε αποδέκτης του.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;

Αν κάποτε θες να μάθεις πραγματικά «ποιος είσαι», μην γυρίσεις να κοιτάξεις τι ήσουν στο παρελθόν, ούτε να καταδεχτείς να ρωτήσεις τι θα γίνεις στο μέλλον. Δεν σε αφόρα πλέον πόσο σημαντικός ή ασήμαντος, φτωχός ή ζητιάνος, βασιλιάς ή πολεμιστής «ήσουν», διότι πέρασες από όσα ¨σχολεία¨ εσύ επέλεξες να περάσεις για τους δικούς σου μοναδικούς λόγους. Μην συγκρίνεσαι με κανέναν, δεν μοιάζεις με κανέναν, είσαι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ στο δικό σου ΜΟΝΑΔΙΚΟ μονοπάτι. Κάθε ζωή και μια αποστολή, κάθε αποστολή και ένα κομμάτι στο πάζλ, που όταν το συμπληρώσεις πλήρως τότε είσαι ο μεγάλος νικητής επί της ύλης. Αποστολή σου δεν είναι να σώσεις τον κόσμο, ούτε να γίνεις ο μοναδικός εκλεκτός στα
μάτια των άλλων, όχι όχι…..δεν έχεις τόσο μικρή αποστολή άνθρωπε μου, έχεις ακόμη μεγαλύτερη και δυσκολότερη, αποστολή σου είναι να σώσεις τον ΕΑΥΤΟ σου.
«Όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ας αλλάξει πρώτα τον εαυτό του».
Σωκράτης
Ότι σαρκίο ένδυμα και αν φόρεσες στο παρελθόν, όποια επιτυχία και αν επιτέλεσες, όποιος ήρωας και αν νομίζεις ότι ήσουν στον Αρχαίο κόσμο, πάλι τώρα έχεις την δική σου ξεχωριστή βαρυσήμαντη αποστολή. Δεν υπάρχει ον επάνω στη γη που να μη έχει σημαντική αποστολή, ακόμη και τα σκαθάρια που καθαρίζουν το χώμα από τις ακαθαρσίες, προσφέρουν περισσότερο στην πλάση, από έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται σαν άχθος αρούρης (Άχθος αρούρης = "(περιττό) βάρος της γης", Ιλιάδα Σ 104).
«Είναι δυσκολότερο να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, από το να νικάς στην μάχη τον μεγαλύτερο εχθρό».
Μ. Αλέξανδρος
Ποιος είσαι τελικά; μια μεγάλη προσωπικότητα του παρελθόντος; και αν ναι …τώρα ποιος είσαι; και ενδιάμεσα από τότε μέχρι τώρα τι ήσουν; πάλι δεν θα βρεις ικανοποιητική απάντηση για το ποιος είσαι, διότι περνάς από όλα, δοκιμάζεις τα πάντα και ζεις την διαφορετικότητα. Εσύ όμως εξακολουθείς να παραμένεις ίδιος, απλά αλλάζεις το όχημα σου (σάρκα) και μαζί με αυτό αλλάζει και το ζευγάρι των ματιών που βλέπεις τον κόσμο. Άραγε πως θα σου φαινόταν κάθε φορά που θα πήγαινες να αλλάξεις ρούχα να θεωρούσες ότι ¨αλλάζεις¨ και εσύ ο ίδιος και με κάθε αλλαγή ενδυμασίας να αναρωτιόσουν στον καθρέπτη…¨ποιος είμαι;¨ το ίδιο συμβαίνει όταν ψάχνουμε να βρούμε μέσα από το παρελθόν των προηγούμενων σάρκινων ενδυμάτων μας, ποιοι είμαστε!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι είσαι πολύ παλιός, ο χρόνος δεν σε έχει αγγίξει, δεν έχεις φύλο, ούτε ημερομηνία γέννησης, δεν έχεις συγκεκριμένο όνομα ούτε προκαθορισμένο σχήμα. Κάποτε δεν είχες αυτή την απορία …«ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ», γιατί δεν σε απασχολούσε, ήσουν συνδεδεμένος με ΟΛΑ, και ήσουν τα ΠΑΝΤΑ, δεν είχες ¨ΕΓΩ¨, οπότε δεν προέκυπτε καν το ερώτημα, …¨ποιός είμαι;¨. Αφού διαχωρίστηκες (εν μέρει) από την σύνδεση (όχι γιατί έκανες κάτι κακό ή στο επέβαλε κάποιος, αλλά από δική σου βούληση και για θεϊκούς λόγους), τότε προέκυψε το ¨εγώ¨, και από τότε γεννήθηκε και το μεγαλύτερο ερώτημα, το…¨ποιος είμαι;¨ Την απάντηση δεν χρειάζεται να την πάρεις, δεν την έχεις ανάγκη, αφορά μόνο το ¨εγώ¨ σου και όχι εσένα, φεύγοντας από την υλη, ξέρεις πλέον ΤΙ ΕΙΣΑΙ και όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα παύουν να υφίστανται.
Προς το παρόν είσαι ένας ήρωας, ακόμη και αν δεν το γνωρίζεις είσαι μια πολύ μεγάλη ηρωική ψυχή που παλεύεις με την σκληρή υλη κάθε μέρα, η ψυχή σου ταλαιπωρείται μα αντέχει, ελπίζεις και δημιουργείς την πραγματικότητα σου μέσα σε έναν εικονικό κόσμο. ΓΙΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ ΗΡΩΑΣ, γιατί κάνεις το ψεύτικο ΑΛΗΘΙΝΟ, γιατί ζωντανεύεις τα ΟΝΕΙΡΑ σου μέσα στο χάος, γιατί μπορείς να ΦΩΤΙΖΕΙΣ την ψυχή σου στο σκοτάδι. Μετουσιώνεις τα πάντα σε ότι θελήσεις, είσαι εδώ στην ¨βαριά υλη¨ που αποκαλείς ενσάρκωση, γιατί κάνεις άλλος δεν θα μπορούσε να είναι στην θέση σου έκτος από εσένα, κάνεις δεν αντέχει τόσο πολύ όσο εσύ, ακόμη και οι ¨θεοί¨ θα λύγιζαν. Είσαι ο καλύτερος αλχημιστής του σύμπαντος, γιαυτό είσαι εδώ, γιατί μόνο εσύ μπορεί ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
«Δεν είναι ανάγκη να βγεις από το σπίτι. Μείνε στο τραπέζι σου και αφουγκράσου. Η μην αφουγκράζεσαι, περίμενε μόνο. Η μην περιμένεις, κάθισε εντελώς ήσυχος και μόνος. Ο κόσμος θα σου προσφερθεί για αποκάλυψη, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εκστατικός θα κουλουριαστεί μπροστά σου».
Φ. Κάφκα
….τώρα κατάλαβες ΤΙ ΕΙΣΑΙ;
Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλους εσάς τους απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας, που αγωνιάτε για ότι αγαπάτε, που κοπιάζετε για το καλύτερο της οικογένειας σας μέσα από αντίξοες συνθήκες και όμως έχετε την δύναμη να γυρίσετε σπίτι σας με ένα μεγάλο χαμόγελο. Εσάς που το κουράγιο δεν στερεύει ποτέ μέσα σας, και όσες φόρες και αν πέσετε, άλλες τόσες θα σηκωθείτε. Εσείς είστε οι ανώνυμοι ΗΡΩΕΣ αυτού του κόσμου, εσείς κρατάτε την δάδα αναμμένη, και ποτέ μα ποτέ μην εγκαταλείψετε την προσπάθεια σας, για όποιο λόγο και αν την κάνετε... παρά μαζέψτε την δύναμη σας ξανά και ξανά και συνεχίστε ακόμη πιο παθιασμένα, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα νικήσετε, γιατί τελικά ένα είναι βέβαιον… ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ!
«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται».
Καζαντζάκης Ν.

Ένας Ήλιος στον Ουρανό

σε γέννηση μιας μουσικής αρμονίας
…ανοδικής αυτοσυνείδησης σε θεατρική σκηνή και μιας μελωδίας!

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Ο λεπτολόγος, φιλοαμέριμνος φίλος των αινιγμάτων αποτραβήχτηκε σε κάποια γωνιά των Άλπεων με πνεύμα κορεσμένο από λεπτότητα και μυστήριο, συλλογισμένος και ξέγνοιαστος κατέγραψε στον πυρήνα αυτού του βιβλίου τους
στοχασμούς του για τους Έλληνες και πως η τραγωδία γεννήθηκε από το πνεύμα της μουσικής. Η προσδιοριστική αιτία αυτού του πολυσυζητημένου βιβλίου είναι ένα προσωπικό πρόβλημα και το μαρτυρά η εποχή που το συνέλαβα το 1870, λέει ο Φρείντρικ Νίτσε και συνεχίζει:

Οι Έλληνες και το πνεύμα της τραγωδίας. Απ όλες τις τέχνες συνεχίζει, η τελειότερη, η ωραιότερη, η πιο δικαιολογημένα αξιοζήλευτη, η γοητευτικότερη, εκείνη που σε συνεπαίρνει περισσότερο στην ζωή είναι η Ελληνική τέχνη. Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε και να φανταστούμε τους Έλληνες όσο καιρό δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα: Τι είναι το διονυσιακό πνεύμα; Θα έχουμε επιτελέσει αποφασιστικό βήμα σχετικά με την αισθητική επιστήμη όταν φθάσουμε όχι μόνο στο λογικό συμπέρασμα αλλά στην άμεση βεβαιότητα αυτής της ιδέας: Πως η προοδευτική εξέλιξη της τέχνης είναι το αποτέλεσμα του διπλού χαρακτήρα του Απολλώνειου και Διονυσιακού πνεύματος και πως ακριβώς γεννιέται η ζωή από την δυαδικότητα των δύο φύλων ανάμεσα στην αέναη πάλη με περιοδικές προσεγγίσεις. Τα ονόματα αυτά τα δανειζόμαστε από τους Έλληνες που έκαναν νοητή στον στοχαστή την απόκρυφη και βαθειά σημασία τους για την τέχνη όχι με αφηρημένες έννοιες αλλά με την βοήθεια των εκφραστικών μορφών των θεών τους. Με αυτές τις δύο θεότητες των τεχνών με τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο συνδέεται η γνώση μας που εκδηλώθηκε στον Ελληνικό κόσμο.
Ο Απόλλων ωσάν θεοποιημένη μορφή της αρχής της εξατομίκευσης, που εντός της μόνο εκπληρώνονται οι αιώνιοι σκοποί ης πρωταρχικής μονάδας, απαιτεί μέτρο για να μπορεί να προάγεται η αυτογνωσία το γνώθι σαυτόν. Η Ελληνική τραγωδία στην αρχαιότερη μορφή της είχε μοναδικό αντικείμενο τα βάσανα του Διόνυσου και ήταν ο μοναδικός ήρωας επί σκηνής εμφανιζόμενος με πλειονότητα μορφών υπό το προσωπείο του αγωνιζόμενου ήρωα και ταυτόχρονα βρίσκεται περιπλεγμένος στα πλοκάμια της ατομικής βούλησης. Φανερώνεται ως άτομο εκτεθειμένο στην πλάνη, λεία του πόθου και της οδύνης. Και αν παρουσιάζεται με αυτήν την ακρίβεια και διαύγεια, οφείλεται στον Απόλλωνα, τον ονειροκρίτη, που αποκαλύπτει στον χορό την διονυσιακή του υπόσταση. Ο Διόνυσος διαμελίζεται από τους Τιτάνες και αυτός ο διαμελισμός μπορεί να παραβληθεί με μια μεταμόρφωση σε αέρα νερό γη και φωτιά. Από το χαμόγελο του παιδιού γεννήθηκαν οι θεοί και από τα δάκρυα του οι άνθρωποι. Ο Απόλλων ορθώνεται μπροστά μου ως το πνεύμα της αρχής της εξατομίκευσης που μόνο πραγματικά μπορεί να διεγείρει την λυτρωτική ευδαιμονία στην μεταμορφωμένη πραγματικότητα, ενώ στη μυστικοπαθή κραυγή αγαλλίασης του Διόνυσου θραύεται ο ζυγός της εξατομίκευσης και διάπλατα ξανοίγεται ο δρόμος προς τις γενεσιουργές αιτίες του Όντος προς τα μυστικά τρίσβαθα των πραγμάτων.
Η διονυσιακή τέχνη θέλει να μας πείσει για την αιώνια χαρά που είναι συνδεδεμένη με την ύπαρξη. Μόνο που δεν πρέπει να την αναζητούμε στις φαινομενικότητες αλλά πίσω από αυτές. Η ιστορία των αρχών της Ελληνικής τραγωδίας μας αποκαλύπτει με πάμφωτη ακρίβεια πως το έργο της τραγικής τέχνης των Ελλήνων γεννήθηκε από το πνεύμα τη μουσικής. Είναι σχεδόν αναγκαίο να ανασυγκροτήσουμε επισταμένως την προεξέχουσα δύναμη της μουσικής ενέργειας για να νιώσουμε κάτι από την υπέρτατη παρηγοριά που είναι το ιδιάζον κάθε αληθινής τραγωδίας. Η Ελληνική τραγωδία δεν τελειώνει όπως οι άλλες τέχνες της αρχαιότητας: Πεθαίνει αυτοκτονώντας και το τέλος της αυτό είναι συνέπεια αδιέξοδης σύγκρουσης και αυτό τα τέλος είναι τραγικό. Μαζί με την τραγωδία ο Έλληνας έχασε την πίστη του στην αθανασία και δεν απαρνήθηκε την πίστη τους σε ένα ιδεώδες παρελθόν αλλά επίσης την πίστη του σε ένα ιδεώδες μέλλον. Γέρος ξέγνοιαστος και ιδιότροπος ταιριάζει στον γηρασμένο Ελληνισμό. Η ιδιοτροπία η φαντασιοκοπία είναι τα είδωλα του και η τάξη των δούλων που κυριαρχεί. Αν μπορούμε ακόμη να μιλάμε για Ελληνική γαλήνη πρόκειται στο εξής για την γαλήνη του δούλου. Η εξαφάνιση του διονυσιακού πνεύματος διαπιστώνουμε ότι αποκαλύπτει την συνάφεια ανάμεσα στην εξαφάνιση τους στην παράδοξη τροποποίηση του και στον εκφυλισμό του Έλληνα που ίσαμε με τώρα παραμένει ανεξήγητος.Τι ελπίδες μπορούν να αναγεννηθούν από την προοδευτική αφύπνιση του διονυσιακού πνεύματος;Ποια θα ήταν η δύναμη της προστατευτικής γοητείας του Απόλλωνα αν δεν ήταν ικανός να διεγείρει εντός μας ως και αυτή την πλάνη και αν το διονυσιακό στοιχείο δεν ήταν αληθινά σε θέση να μεταρσιώσει τα αποτέλεσμα του και αν η μουσική δε ήταν ουσιαστικά η αντιπροσωπευτική τέχνη του απόλλωνειου θέματος;
Η μουσική και ο τραγικός μύθος είναι εξ ίσου η έκφραση της διονυσιακής ικανότητας ενός λαού και είναι αδιαχώριστα. Παντού βλέπουμε τις διονυσιακές δυνάμεις να ανορθώνονται βίαια, πρέπει και ο Απόλλωνας όμοια τυλιγμένος σε ένα σύννεφο νάχει κατέβει και να βρίσκεται ανάμεσα μας και μια προσεχής γενιά θα θωρήσει το δίχως άλλο τις λαμπρότερες εκδηλώσεις της περίκαλλης δύναμης του. Η αναγκαιότητα της δράσης αυτής της δύναμης θα επιβαλλόταν στον καθένα διαισθητικά αν θα μπορούσε να νιώσει τον εαυτό του μεταμορφωμένος έστω σαν όνειρο σε μια αρχαία Ελληνική ύπαρξη. Στο ίσκιο των ψηλών ιωνικών κολώνων απέναντι σε ένα ορίζοντα, με καθαρές γραμμές μεταμορφώνεται σε ένα ακτινοβόλο μάρμαρο κυκλωμένος από ανθρώπινα όντα με μεγαλόπρεπα αναστήματα με χαριτωμένες κινήσεις που μιλούν χειρονομώντας ρυθμικά μια αρμονική γλώσσα, δε θα αναγκαστεί στο θέαμα αυτού που ξεχειλίζει της αιώνιας ομορφιάς να υψώσει τους βραχίονες του προς τον Απόλλωνα και να κραυγάσει.
Τρισμακάριστε λαέ των Ελλήνων! Τι δύναμη θα είναι για σας η δύναμη του Διόνυσου αν ο θεός της Δήλου κρίνει αναγκαίο να μεταχειρίζεται τέτοιες γητειές για να γιάνει πάνω σας την διθυραμβική σας μέθη.Και ένας αθηναίος γέροντας θα απαντούσε στηλώνοντας πάνω του το υπέροχο βλέμμα του Αισχύλου: Πόσο θα υπέφερε αυτός ο λαός για να μπορέσει να γίνει τόσο ωραίος! Και τώρα συντρόφεψε με στην τραγωδία και έλα μαζί μου να θυσιάσουμε στο βωμό των δύο θεοτήτων.

Τάδε έφη Νίτσε

Ο Αργυρότοξος Θεός

Α πόλλων το τόξο και η λύρα του!

Όλο το τελευταίο μέρος της Οδύσσειας εκτυλίσσεται κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνα.Όταν ο Τηλέμαχος δέχεται στις ακτές της Πύλου τον Θεοκλύμενο ο Όμηρος αφηγείται δια μακρών την γενεαλογία του.Για κανένα άλλο ήρωα δεν μας φανερώνει τόσες πολλές λεπτομέρειες και το κάνει κατά τρόπο σκοτεινό
σχεδόν ακατανόητο παραλείποντας λεπτομέρειες και αφήνοντας στην σκιά κομβικά επεισόδια. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο ούτε ακατανόητο. Ο Θεοκλύμενος έχει μια γενεαλογία τόσο μεγαλόπρεπη γιατί είναι ο μεγαλύτερος
προφήτης της Οδύσσειας. Ενώ ο Πρωτέας και ο Τειρεσίας ασκούν την τέχνη μέσα από την έμπνευση των θεών, ο Θεοκλύμενος βλέπει.
Είναι ο μόνος προφήτης που βλέπει στην Οδύσσεια και έχει το απολλώνιο χάρισμα.
Όταν φθάνουν στο παλάτι αποθέτουν οι Μνηστήρες τους χιτώνες τους στα θρονιά σφάζουν τραγιά και κατσίκες γουρούνια μια αγελάδα και μοιράζουν τα εντόσθια.
Ο Μελάνθιος βάζει κρασί ο Φιλοίτιος μοιράζει το ψωμί ο Κτήσιππος πετάει ένα βοδινό πόδι πάνω στον Οδυσσέα με χλευασμό και ο Τηλέμαχος μιλάει με αποφασιστικότητα. Αμέσως μετά η Αθηνά κυριεύει τους Μνηστήρες και αρχίζουν να γελούν ασυγκράτητα τα κορμιά τους αλλοιώνονται, το κρέας που τρώνε στάζει αίμα
Οι σιαγόνες παραμορφώνονται. Ποτέ στην ελληνική ποίηση ένας θεός δεν γίνεται η αιτία για αυτή την παραμόρφωση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών
και ο Όμηρος το ζωγραφίζει με μια έντονη σκοτεινότητα.
Ποιος αντιλαμβάνεται αυτό που έχει συμβεί;Οπωσδήποτε η Αθηνά, ο Θεοκλύμενος που ποτέ δεν λέει το όνομα του, αλλά και η Πηνελόπη ο Οδυσσέας και ο Τηλέμαχος που παρευρίσκονται στην σκηνή.
Οι μνηστήρες ; Ακόμη δεν το κατάλαβαν έστω για μια στιγμή πως μεταμορφώθηκαν
Κι η τρέλα τους είναι προσωρινή.
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Ο Θεοκλύμενος δεν προφητεύει βλέπει και αρχίζει να μιλάει. Βλέπει με λεπτομέρειες που συσσωρεύονται με υπέροχο τρόπο αταξινόμητες. Ο Ήλιος χάνεται από τον ουρανό η άχλη τυλίγει τα πάντα το αίθριο και η αυλή γεμίζουν φάσματα που κατευθύνονται στον Άδη ο τοίχος και τα δοκάρια σκεπάζονται με αίμα ενώ, οι μνηστήρες απομένουν καθηλωμένοι στην προηγούμενη εικόνα με τα πρόσωπα τυλιγμένα στην σκοτεινιά.
Η σκηνή προκαλεί έντονη εντύπωση και ο Όμηρος δεν μας λέει αν το όραμα το βλέπει μέσα στο μυαλό του ο μάντης ή αν είναι ένα εξωτερικό όραμα που γεμίζει το παλάτι.
Το βλέπουν οι υπόλοιποι; Ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο το βλέπουν;
Βλέπουν την αποκάλυψη των εχθρών τους;
Το όραμα προοικονομεί τον θάνατο των μνηστήρων και αποκαλύπτει ότι το έγκλημα τους έχει παραβιάσει την τάξη του κόσμου.
Αν μετά από λίγο το τόξο του Οδυσσέα δεν τους σκότωνε μέσα στην αίθουσα ο ήλιος θα εγκατέλειπε τον κόσμο, η νύχτα θα τύλιγε τα αντικείμενα οι τοίχοι και τα δοκάρια θα έσταζαν αίμα τα φάσματα θα κατέβαιναν προς το Έρεβος.

Ενώ ο Απόλλων κυριαρχεί στην Ιλιάδα με την αδιάκοπη παρουσία του στην Οδύσσεια σπανίως τον συναντούμε. Σκοτώνει τον ηνίοχο του Μενέλαου, τον Ρηξήνορα τον αδελφό του Αλκίνοου τον Εύρυτο γιατί τολμά να παραβγεί μαζί του στον τόξο, αστειεύεται με τους έρωτες του Άρη και της Αφροδίτης, ένας δικός του ιερέας προσφέρει στον Οδυσσέα το κρασί που μεθά τον Πολύφημο .
Η Οδύσσεια δεν είναι ένα απολλώνιο ποίημα ζει στην σκιά του Ερμή και της Αθηνάς.
Και όμως προς το τέλος υπάρχει μια απρόβλεπτη μεταστροφή. Από όταν το μάτι του Θεοκλύμενου του προφήτη του που βλέπει το αιματοβαμμένο μέλλον ο θεός γίνεται κύριος της Οδύσσειας.
Δεν εμφανίζεται στέκει απόμακρα δεν μιλάει και δεν φανερώνεται ούτε στον Οδυσσέα ούτε στον Τηλέμαχο αλλά στο βάθος προσδιορίζει την πράξη προστατεύει την προσπάθεια του Οδυσσέα και επιβάλλει τις δικές του επιθυμίες την ματωμένη εκδίκηση και την φοβερή σφαγή,από τις οποίες θα αναδυθεί τάξη και η αρμονία της μουσικής.Ακολουθώντας τις συμβουλές της Αθηνάς η δοκιμασία του τόξου πραγματοποιείται το πρωινό μετά την συνάντηση της Πηνελόπης με τον Οδυσσέα.
Η Αθηνά τιμά τον κρυμμένο θεό γιατί η μέρα της δοκιμασίας και της σφαγής είναι η ημέρα της γιορτής του Απόλλωνα.
Η μηνιαία γιορτή του Νουμηνίου Απόλλωνος που πραγματοποιείται με την νέα σελήνη ίσως το χειμερινό ηλιοστάσιο.Ενώ ο Τηλέμαχος ο Αντίνοος και οι μνηστήρες μιλούν μέσα στο παλάτι οι κήρυκες της Ιθάκης οδηγούν την ιερή εκατόμβη και οι πολίτες συγκεντρώνονται στο άλσος του θεού..
Ο Απόλλων είναι ο θεός που φέρνει στον ώμο του το τόξο και την φαρέτρα γεμάτη βέλη.
Στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας δεν πιάνει τόξο ούτε παίρνει μέρος στους αθλητικούς αγώνες. Στους Φαίακες διαβεβαιώνει πως μόνο ο Φιλοκτήτης τον νικούσε στην τέχνη της τοξοβολίας και στο νησί των Κυκλώπων κυνηγά χαρούμενος τα κατσίκια με ένα τόξο..
Όχι το σπαθί αλλά, το τόξο είναι το όπλο του το αληθινό.
Αν το τόξο σκοτώνει από μακριά ο Οδυσσέας έχει επίσης ένα νου απόμακρο απλησίαστο στην κοινή λογική.
Αν το τόξο είναι παραπλανητικό παραπλανητικός είναι επίσης και ο Οδυσσέας.
Αν στα χέρια του καλού τοξότη το όπλο αυτό έχει εξαιρετική ακρίβεια κανένας
παρά την ασάφεια των φαινομένων δεν είναι πιο ακριβής και πιο υπολογιστικός από τον Οδυσσέα.Στην Τροία και στο νησί των κατσικιών και των προβάτων ο Οδυσσέας δεν μας έχει φανερώσει ακόμη το αληθινό του τόξο που έχει αφήσει στην Ιθάκη στο δωμάτιο με τους θησαυρούς. ‘Όταν ήταν νεαρός του το είχε προσφέρει ως δώρο φιλοξενίας ο Ίφιτος ο γιος το Έύρυτου και έχει μια λαμπρή ιστορία αφού ανήκει στο Απόλλωνα.
Οι μνηστήρες σκοτώνονται με το τόξο του Απόλλωνα την ημέρα της γιορτής του.
Ο Τηλέμαχος τοποθετεί με τάξη τα τσεκούρια ευθυγραμμισμένα στο πάτωμα του μεγάρου και η Πηνελόπη υπόσχεται πως όποιος τεντώσει το τόξο του Οδυσσέα περνώντας το βέλος από τις τρύπες στην βάση των τσεκουριών θα την πάρει γυναίκα του.Οι μνηστήρες και ο ξένος πλησιάζουν όλο αγωνία. Ο Τηλέμαχος προσπαθεί να τεντώσει το τόξο και τρεις φορές αποτυγχάνει την τέταρτη είναι έτοιμος αλλά ο πατέρας του τον σταματά με ένα νεύμα.
Εκείνη την στιγμή κάτω από τον αστερισμό του Απόλλωνα που τον προστατεύει ο νεαρός γίνεται έμπειρος τεχνίτης.Η μακρά διαδικασία ταύτισης με τον πατέρα που άρχισε όταν η Αθηνά κατέβηκε στην Ιθάκη ολοκληρώνεται.
Στο μεταξύ οι μνηστήρες προσπαθούν να τεντώσουν το τόξο δεν μπορούν όσο και να το ζεσταίνουν στην φλόγα της φωτιάς και να το αλείφουν με λίπος.
Οι πόρτες της αίθουσας κλείνουν και δένονται με καραβόσκοινα.
Η αίθουσα που είχε δει τόσα γλέντια τόσες γιορτές και χορούς ετοιμάζεται να μετατραπεί σε ένα τρομερό σφαγείο σε ένα δίχτυ γεμάτο ψάρια. Οι μνηστήρες πίνουν κρασί για τελευταία φορά. Ο ζητιάνος ζητάει από τον Εύμαιο να προσπαθήσει και εκείνος. Ενώ ο Αντίνοος και ο Ευρύμαχος απειλούν να τον σκοτώσουν η Πηνελόπη διατάζει να πιάσει ο ξένος το όπλο του Οδυσσέα.
Ο Τηλέμαχος την απομακρύνει από την αίθουσα για να μη δει την σκηνή Ανεβαίνει πάνω και η Αθηνά τη σταλάζει τον ύπνο στα βλέφαρα μέσα στα δάκρυα.Θα κοιμηθεί βαθιά όση ώρα διαρκέσει η σφαγή των μνηστήρων.
Ο Οδυσσέας πιάνει το τόξο το γυρνά και το παρατηρεί από παντού.
Όπως σε όλη του την ζωή δοκιμάζει πειραματίζεται και ελέγχει ξύλινα άλογα, σχεδίες, υπηρέτες, την γυναίκα του τον πατέρα του.
Δοκιμάζει την χορδή του τόξου την χορδή της λύρας και η χορδή τραγουδάει γεμάτα με φωνή χελιδονιού. Παράξενο τούτο το σημάδι σε τούτο τον κόσμο του τρόμου και του αίματος.
Παίρνει ένα βέλος το βάζει στην χορδή την τεντώνει σημαδεύει και το βέλος τινάζεται διαπερνώντας τις τρύπες των12 τσεκουριών.
Ξάφνου πετάει τα κουρέλια του σβήνοντας όλα το παρελθόν της ζητιανιάς και της ηθοποιίας και σφίγγει το τόξο.
Με τα ίδια λόγια της Πηνελόπης επικαλείται τον Απόλλωνα τον θεό που επιβλέπει την σφαγή και την μελλούμενη αρμονία.Ο Αντίνοος φέρνει στο στόμα μια χρυσή κούπα ενώ ο Οδυσσέας τον σημαδεύει στο λαιμό και το βέλος τον διαπερνά. Λυγίζει η κούπα του πέφτει το αίμα βγαίνει από τα ρουθούνια του και σωριάζεται νεκρός σπρώχνοντας με μια κλωτσιά το τραπέζι φορτωμένο με κρέατα και ψωμιά. Οι μνηστήρες ουρλιάζουν πετάγονται από τα καθίσματα και ψάχνουν μάταια τα όπλα τους αλλά πιστεύουν πως ο ζητιάνος σκότωσε κατά λάθος τον Αντίνοο.
Δεν καταλαβαίνουν τίποτα ούτε την ενοχή τους ούτε ποιος είναι ο ζητιάνος ούτε τον θάνατο που τους παραστέκει.
Αρχίζει η πιο τρομακτική σφαγή της αρχαίας επικής ποίησης όπως μας υποβάλουν δυο παρομοιώσεις,
ο Οδυσσέας είναι το λιοντάρι και οι μνηστήρες οι οποίοι ενάντια σε κάθε νόμο είχαν σκοτώσει τόσα βόδια και γουρούνια του σπιτιού ήταν τα ζώα που έπρεπε να θυσιαστούν.
Ο πολυμήχανος Οδυσσέας αγαπά τους βρόχους και στα χέρια του οι βρόχοι του θανάτου πλέκονται ώσπου να γίνουν δίχτυ.
Στο τέλος κοιτάζει γύρω του. Οι μνηστήρες είναι νεκροί τα ψάρια σπαρταρούν. Οι τελευταίες σύντομες στιγμές της ζωής των ψαριών που σβήνουν από την βία του ήλιου, κάνουν ωμό τον θάνατο των μνηστήρων.
Το δίχτυ αφήνει λίγους από τους μνηστήρες ανέγγιχτους από τον ήλιο του Οδυσσέα.
Σώζει τον Φήμιο τον ποιητή τον Μέδονα τον κήρυκα αλλά θυσιάζει με αγριότητα ένα υπηρέτη του Απόλλωνα.
Στο μεταξύ ο Τηλέμαχος ο Εύμαιος και ο Φιλοίτιο δένουν ένα καραβόσχοινο γύρω από μια κολώνα και εκεί κρεμούν 12 άπιστες δούλες και ξεριζώνουν τα γεννητικά όργανα του Μελάνθιου την μύτη και τα αυτιά.
Αν και ο Οδυσσέας υπήρξε άσπλαχνος και ανελέητος η Οδύσσεια δεν τον κατηγορεί ότι στάθηκε ανόσιος. Ο Ζευς και η Αθηνά προστατεύουν το σχέδιο του το στηρίζουν.
Η Αθηνά με την μορφή χελιδονιού κάθεται στο δοκάρι και υψώνει την Αιγίδα. Ο Απόλλων δεν εκδικείται τον θάνατο του υπηρέτη του. Στο τέλος της σφαγής τυλιγμένος στα τελευταία κουρέλια του ζητιάνου καθαρίζει την σκηνή από τα ίχνη ης μεγάλης σφαγής και σκορπίζει θειάφι στην αίθουσα όχι όμως πάνω του γιατί δεν έκανε κανένα έγκλημα από το οποίο πρέπει να καθαριστεί.

Η Οδύσσεια μας επαναλαμβάνει ότι κατοικούμε στο βασίλειο του Απόλλωνα όπου το τόξο και η λύρα είναι το ίδιο όργανο. Το τόξο που πληγώνει χτυπάει το λαιμό στις ρώγες του στήθους σφάζει και σκοτώνει φέρνει στον κόσμο την ίδια μουσική αρμονία με την λύρα όταν την πιάνουν στα χέρια ο Απόλλωνας ο Δημόδοκος και η Φήμιος.Τώρα γνωρίζουμε το πρώτο πρόσωπο του τόξου
Το φονικό.
Μόλις ο Οδυσσέας εγκαινιάσει την μακρά ευτυχή βασιλεία του θα γνωρίσουμε το δεύτερο
Την τάξη και την ευτυχία της δημιουργίας.
Το όνομα του τόξου είναι βίος και βίος σημαίνει ζωή
έργο του είναι ο θάνατος... έλεγε ο Ηράκλειτος.Όταν η Ευρύκλεια μπαίνει στην καταματωμένη αίθουσα και βλέπει τον Οδυσσέα βουτηγμένο στο αίμα και τους μνηστήρες σωριασμένους κάτω θέλει να φωνάξει από χαρά
αλλά ο Οδυσσέας τη συγκρατεί.
Κράτησε την χαρά σου μέσα φυλάξου από τις κραυγές δεν είναι κιόλας σωστό μπροστά στους σκοτωμένους να καυχιέσαι.
Λέει και εκείνος δεν χαίρεται δεν κομπάζει ούτε το όνομα του φωνάζει αλλά σέβεται με ευγνώμονα ψυχή το πεπρωμένο που τον συνέτρεξε.

Ο Πόλεμος στην Ιλιάδα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αναγκαιότητα μια σιδερένια αδήριτη αναγκαιότητα. Ο άνθρωποι πιάνουν το σπαθί το ακόντιο τις πέτρες και πολεμούν. Δεν υπάρχει τίποτα μέσα τους μόνο ο ορμητικός αυτοματισμός του πεπρωμένου. Πόλεμος μόνο πόλεμος η σκοτεινιά η πυρκαγιά ο πάταγος του σίδερου το αδυσώπητο ου ουρανού και του πεπρωμένου.
Ο πόλεμος δεν γνωρίζει όρια ούτε σταματημούς ούτε φρένο ούτε αντιπάλους.
Όταν οι Έλληνες και οι Τρώες έρχονται αντιμέτωποι η κραυγή τους κατανικά
το βουητό της θάλασσας και υψώνεται στο ακρογιάλι. Ο πόλεμος νικάει τα φυσικά φαινόμενα αλλά στην φύση υπάρχει η ίδια καταστροφική δύναμη η ίδια αναγκαιότητα που μανιάζει στην πεδιάδα της Τροίας.
Η παπαρούνα σκύβει το κεφάλι καθώς το βαραίνει η ανοιξιάτικη δροσιά.
Η λευκά με τα πυκνά κλαριά της πέφτει καταγής μέσα στην σκόνη και ξεραίνεται κοντά του στου ποταμού την όχθη. Η ελιά φορτωμένη άσπρά ανθάκια ξεριζώνεται από τον ξαφνικό ανεμοστρόβιλο.
Οι νέοι πολεμιστές που πέφτουν μπροστά στην θάλασσα είναι και αυτοί παπαρούνες
και λεύκες ξεριζωμένες από τον αέρα. Οι προηγούμενες ζωές τους οι γονιοί η γυναίκα τα παιδιά όλα σβήνονται.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην φύση και στον άνθρωπο και οι δυο εύθραυστοι και μπορούν να πληγωθούν και να χαθούν από τον πόλεμο και από την βία των πραγμάτων. Δεν μένει παρά να τους θρηνήσουμε.
Ο Όμηρος τους θρηνεί, η μοίρα των θυμάτων αποστάζει μια απαλή τρυφερότητα που γλυκαίνει την παγκόσμια αναγκαιότητα.Καμία φορά η φύση μένει ανέγγιχτη κανένα σπαθί κανένα ακόντιο πολεμιστή κανένας αέρας καμία φωτιά δεν την βιάζουν. Οι άνεμοι γαληνεμένοι το χειμωνιάτικο χιόνι πέφτει ασταμάτητα τα αστέρια διακρίνονται τριγύρω από το λαμπρό φεγγάρι καθώς βασιλεύει άπνοια και διαγράφονται τα φαράγγια οι κορφές των λόφων οι κοιλάδες και ένας απέραντος χώρος ανοίγεται κάτω από τον ουράνιο θόλο.
Συχνά ο Όμηρος εισάγει μια αντιθετική εικόνα κομμάτι και αυτή του εαυτού του
αντίθετη στο κομμάτι που έχει εγκλωβιστεί η μάχη,
την εικόνα του βοσκού.Ο βοσκός είναι ολότελα ξένος προς τον πόλεμο δεν τον βλέπει δεν τον γνωρίζει .
Στην Ιλιάδα ποτέ δεν λείπει τούτη η φωνή ή το μακρινό βλέμμα που υπάρχει στο βάθος των άλλων φωνών και έτσι η Ιλιάδα ανοίγει ην δυτική φιλολογία κάτω από τον αστερισμό της πιο απόλυτης δικαιοσύνης.
Νικητές και νικημένοι είναι εξίσου κοντά στην ψυχή μας όλοι τους είναι εικόνες της αναγκαιότητας που τους κλαίμε με τρυφερότητα και τους βλέπουμε με το μάτι του βοσκού.
Η Οδύσσεια δεν έχει αυτή την αμεροληψία και κάνει διάκριση μεταξύ καλών και κακών φίλων και εχθρών.
Το κλάμα που ανέβρυζε στην Ιλιάδα για τις λεύκες τις ελιές ή τις παπαρούνες θύματα της φύσης δεν αναβρύζει πια και ούτε ένα δάκρυ δεν σταλάζει πάνω στους μνηστήρες και στους συντρόφους του Οδυσσέα.
Ούτε για μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η Οδύσσεια γράφτηκες εν ονόματι
αλλά, και από την πλευρά του πεπρωμένου, για τα θύματα του πεπρωμένου δεν υπάρχει παρά μια περαστική στιγμή και σωριάζεται κατευθείαν όταν ο Οδυσσέας κλαίει για την μοίρα της Τρωαδίτισσας δούλας και για την δική του μοίρα στο παλάτι του Αλκίνοου.
Το βλέμμα του βοσκού χάνεται από την σκηνή.
Εκείνο το μακρινό μάτι, το ξένο σε κάθε μοίρα, σε κάθε νίκη ή ήττα το οποίο κοιτάζει τη σελήνη και τις καταιγίδες δεν διεισδύει ποτέ μέσα στα τόσα βλέμματα στην Οδύσσεια.
Έτσι καμιά φορά το ποίημα του Οδυσσέα μας μοιάζει ανυπόφορα απάνθρωπο
όπως κάθε κείμενο που το έχει υπαγορεύσει το πεπρωμένο.
---------------------------
ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ-ΠΑΤΡΑ έναρξη μαθημάτων-προπονήσεων ΔΩΡΕΑΝ!
Ο Α.Σ. ΓΛΑΥΚΟΣ ξεκινά πάλι για 14η χρονιά από Τετάρτη 7/1/2015 νέα σειρά μαθημάτων και προπονήσεων τόσο για τους παλιούς του αθλητές και αθλήτριες, όσο και για όσους νέους και νέες (από ...
9-99 ετών) θέλουν να ασχοληθούν με το Ολυμπιακό άθλημα της ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ.
Η παρακολούθηση των μαθημάτων, οι προπονήσεις και ο εξοπλισμός στον σύλλογό μας είναι ΔΩΡΕΑΝ!
Τα μαθήματα-προπονήσεις γίνονται κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή 18:00-21:00 στό ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΠΑΤΡΩΝ (ΣΟΥΤΣΟΥ 1)
Ελάτε να γνωρίσετε το άθλημα και την φιλοσοφία του!
Πληροφορίες: κο Γιώργο τηλ. 6983523256
Για περισσότερα δες και:
https://www.facebook.com/pages/Glafkos-archery-and-shooting-teem/289142267854194?ref=hl

Ο ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΑΣ

«Γιατί οι θεοί αισθάνονται ό,τι θα συμβεί στο μέλλον, οι άνθρωποι ό,τι γίνεται τώρα και οι σοφοί ό,τι πλησιάζει»
Απολλώνιος ο Τυανέυς


Μία ιδιαιτέρως αινιγματική μορφή της Αρχαίας Ελλάδας υπήρξε ο νεοπυθαγόρειος Φιλόσοφος, ιερέας του Ασκληπιού, μύστης και θεουργός, Απολλώνιος ο Τυαννέας.
Γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια στα Τύανα της Καππαδοκίας τον πρώτο αιώνα μ.Χ ( 15 – 100).
Ο Απολλώνιος μεγάλωσε σε μία εποχή έντονου θεολογικού συγκρητισμού, όταν οι αρχαίες παγανιστικές θρησκείες της πολυπολιτισμικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχαναν έδαφος από την νέα Χριστιανική θρησκεία.
Σε ηλικία μόλις 14 χρόνων ο πατέρας του τον εμπιστεύθηκε στον ρήτορα Ευθύδημο, στην Ταρσό τής Κιλικίας. Σύντομα όμως αφοσιώθηκε στη μελέτη της πλατωνικής φιλοσοφίας ενώ από τους ιερείς του ναού του Ασκληπιού διδάχτηκε τα μυστικά της ιατρικής. Εκεί δίδαξε αργότερα τρόπους ερμηνείας των ονείρων με σκοπό τη θεραπεία.
Η φήμη του στο Ασκληπιείο ως σοφού και θεραπευτή υπήρξε τόσο μεγάλη ώστε έλεγαν σε όποιον βιαζόταν: «Πού τρέχεις; μήπως για να δεις τον έφηβον;»Δάσκαλος του στις απόκρυφες γνώσεις των Πυθαγορείων υπήρξε ο Εύξενος της Ηράκλειας, ο οποίος τον μύησε σε νεαρή ηλικία. Ο Τυαννέας μετά την θεωρητική του εκπαίδευση τήρησε την πενταετή Πυθαγόρεια σιωπή. Τηρώντας τα διδάγματα του Πυθαγόρα έζησε μία απολύτως ασκητική ζωή απέχοντας από οινοποσία και κρεατοφαγία.
Πάνω απ' όλα όμως αυτό που χαρακτήρισε την ζωή του Απολλώνιου ήταν η Αρετή του.
Σύμφωνα με το Σουίδα έγραψε τα ακόλουθα έργα:
1) «Τελεταί ή Περί θυσιών». Απόσπασμα του έργου σώζεται στον Ευσέβιο
2) «Βίος Πυθαγόρου»,
3) «Περί μαντείων και αστέρων», έργο που γνώριζε και ο Μοιραγένης.
4) «Περί χρησμών και μαντείων».5) «Διαθήκαι».6) Σώζονται 197 επιστολές με το όνομα του. Άλλες από αυτές είναι γνήσιες και άλλες ψευδεπίγραφες.
Πέρα Φιλοσοφική του διάνοια και την ασκητική ζωή του λέγεται πως πραγματοποίησε πολλά Θαύματα, για αυτό και πολλοί τον συγκρίνουν με τον Ιησού.
Σε αυτό συνεπικουρεί και η μυθική γέννηση του, όπως συμβαίνει εξάλλου σε όλους τους «Θείους άντρες».
Η μητέρα του Απολλώνιου λίγο πριν από τη γέννησή του είδε ένα Θεϊκό όνειρο. Της παρουσιάστηκε ένας θεός, ο οποίος όταν τον ρώτησε για το μέλλον του παιδιού της, αυτός της απάντησε: Θα γεννήσεις Εμένα !
- Και ποιος είσαι εσύ τον ρώτησε εκείνη.
- Είμαι ο Πρωτεύς, ο θαλάσσιος γέρων.
Πράγματι ο Απολλώνιος είχε την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον σαν τον Πρωτέα.
Ο Απολλώνιος γεννήθηκε όταν η μητέρα του είχε πάει σε ένα λιβάδι για να μαζέψει λουλούδια. Τότε ένα σμήνος λευκών κύκνων την περικύκλωσε με σηκωμένα τα φτερά προς τον ουρανό, κάτω από τον ήχο ενός μελωδικού παιάνα. Καθώς ξυπνούσε από αυτήν την εξαίσια μελωδία γέννησε τον θεόσταλτο Απολλώνιο, χωρίς πόνο. Ταυτόχρονα, ένας κεραυνός σταλμένος από τον Δία έπεσε δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει.
Ο μαθητής του Δάμις ο Νινευίτης έγραψε τη βιογραφία του Δασκάλου του. Με βάση αυτά τα γραπτά ο Λήμνιος Φλάβιος (170 - 246 μ.Χ.) Φιλόστρατος έγραψε τον βίο του Απολλώνιου του Τυανέα.
Εκτός από τον Φιλόστρατο, και πολλοί άλλοι συγγραφείς αναφέρουν τον Τυανέα, όπως για παράδειγμα, ο Δίων ο Κάσσιος, ο Αμιανός Μαρκελλίνος, ο Λουκιανός, ο Ιεροκλής, ο Ευσέβιος, ο Κασσιόδωρος, ο μοναχός Ισίδωρος, αλλά και Βυζαντινοί χρονογράφοι όπως ο Φώτιος.
Ο Φλάβιος Φιλόστρατος ήταν σοφιστής στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 - 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 - 217 μ.Χ.). Ο Σεβήρος μάλιστα στο προσωπικό του ιερό είχε αγάλματα του Τυανέα, του Ιησού και του Ορφέα. Κατά παράκληση της αυτοκράτειρας ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια.
Ήταν τόσο σημαντική η μορφή του Απολλώνιου που ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος μάλιστα (121-180 μ.Χ) παραδέχτηκε ότι χρωστούσε τη φιλοσοφία του στον Απολλώνιο.: «Από τον Απολλώνιο διδάχθηκα την ελευθερία της βούλησης και την κατανόηση, τη σταθερότητα στο σκοπό και να μην κοιτάζω τίποτα άλλο, ούτε για μια στιγμή, εκτός από το να σκέπτομαι λογικά».Ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ευνάπιος έγραψε για τον Απολλώνιο: «Ο Τυαννέας δεν είναι απλώς φιλόσοφος αλλά μία οντότητα – μέσον μεταξύ Θεών και ανθρώπων», ενώ ο Πορφύριος έγραφε πως ο Απολλώνιος ήταν «ανήρ φιλοσοφία πάση κεκοσμημένος» και ισχυριζόταν ότι «τα θαύματα του Χριστού δεν ήταν και τίποτα εξαιρετικό».Ο Απολλώνιος έλεγε πως : «ο σοφός πρέπει να διαλέγεται σαν νομοθέτης. Διότι ο νομοθέτης πρέπει για όσα επείσθη, αυτά σαν επιταγές να τα επιβάλλει στο πολύ πλήθος».Υποστήριζε πως το μόνο καλό ήταν η ηθική αξία, η μόνη αληθινή ικανοποίηση ήταν η ανεξαρτησία από τους εξωτερικούς παράγοντες, και θεωρούσε ότι ο πλούτος ήταν εμπόδιο για την ανάπτυξη της αρετής. Όλες οι διδασκαλίες του θεμελιώθηκαν στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι καλούνται να δεχτούν την αλήθεια και να την κάνουν πράξη.
Για αυτόν ο κόσμος της ύλης ήταν μια φυλακή αυταπάτης από την οποία όφειλε να ελευθερωθεί η ψυχή του ανθρώπου, ώστε να ανέλθει πορεία. Σε ένα τέτοιο κοσμολογικό πλαίσιο, κάθε νοήμων ον οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την δική του ύπαρξη.
Τις θυσίες των ζώων τις απέρριπτε καθώς αναζητούσε πνευματικούς τρόπους λατρείας του θεού. Ο Απολλώνιος πίστευε πως η Θεότητα δεν έχει την ανάγκη της πίστης των ανθρώπων, ούτε εμπλέκεται με ασήμαντα πράγματα για αυτό και δεν χρειαζόταν θυσίες και επικλήσεις, αλλά μόνον ενδόμυχη προσευχή. Η προσευχή για τον Απολλώνιο όφειλε να είναι μια συνειδητή πράξη θέλησης, ένα κανάλι συγκέντρωσης των ψυχικών δυνάμεων, για τη δημιουργία συνδέσμου μεταξύ ψυχής και πνευματικού κόσμου, ενός πολύ σημαντικού σύμφωνα με αυτόν παράγοντα για την εκπλήρωση ενός στόχου.
Έδινε μάλιστα και οδηγίες για την ώρα και το είδος των προσευχών, θυσιών και σπονδών, που αρμόζουν σε κάθε θεό. Πίστευε πως οι άνθρωποι συμμετέχουν στη Θεία φύση, και πως με τις «μυητικές τελετές» ήταν δυνατόν να απαλλαχθούν οι άνθρωποι από τα εφήμερα δεινά της ζωής.

Kατά την ανατολή του Ηλίου εκτελούσε κάποιες άρρητες θρησκευτικές τελετουργίες. (Όπως και οι Εσσαίοι) διότι κατά την ανατολή του ήλιου σύμφωνα με τον ίδιο είναι η ώρα που πρέπει να αφιερώνει ο μύστης στην επικοινωνία του με τους Θεούς.
Οι θρησκευτικές πρακτικές που εφάρμοζε ήταν γνωστές μόνο σε όσους είχαν ασκήσει αντίστοιχη πολυετή εξάσκηση της πυθαγόρειας σιγής. Συνήθιζε δε αφού ολοκλήρωνε τα καθημερινά του καθήκοντα να πλένεται με κρύο νερό (όπως έκαναν επίσης και οι Εσσαίοι).
Υποστήριζε πως οι πραγματικοί αναζητητές έπρεπε να ταξιδεύουν σε ξένες χώρες αναζητώντας την γνώση, για αυτό τον λόγο ταξίδεψε σε όλον σχεδόν τον τότε γνωστό κόσμο.
Έτσι ταξίδεψε σε Ανατολή και Δύση, ήρθε σε επαφή με πολλά και διαφορετικά ιερατεία όπου έλαβε μέρος σε όλες τις ανά τόπο άρρητες μυητικές τελετές. Αυτό ήταν εφικτό καθώς παρά τις διαφορές των θρησκειών ως προς το τυπικό, τη λατρεία δηλαδή και την πίστη, ήταν κοινή η συνείδηση της αλληλοσυνδέσεις των μερών του σύμπαντος και των σχέσεων εξάρτησης των μερών του με την Θεική πηγή τους.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ως μυημένος δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ εθνών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, έχοντας υπερβεί το στάδιο των δογμάτων μέσα στα οποία ζουν, αντιλαμβάνονται το Θείο οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι Ιερείς τον αποδέχτηκαν σαν ομότιμο τους, και η φήμη του απλώθηκε σε όλες τις περιοχές που επισκέφθηκε και θεωρήθηκε «ως θείος Άνθρωπος».Όταν ο Απολλώνιος επισκέφτηκε το Μαντείο των Δελφών στεφανώθηκε από τους ιερείς, και έλαβε τον κάτωθι χρησμό από την Πυθία: «Για εκατοντάδες χρόνια θα μείνεις ξακουστός στην Γη, αλλά και για εκατοντάδες χρόνια θα σε συκοφαντούν οι αντίπαλοι σου».Όταν επισκέφτηκε την Αθήνα την εποχή που εορτάζονταν τα Ελευσίνια Μυστήρια, θέλησε να πάρει μέρος στις μυητικές τελετές. Ο ιεροφάντης όμως αρνήθηκε να τον μυήσει λέγοντας του πως αποκλείεται να κάνει μέτοχο των ιερών ένα μάγο τσαρλατάνο και να ανοίξει την Ελευσίνα σε κάποιον που δεν ήταν απαλλαγμένος από δαιμόνια. Ο Απολλώνιος δεν πτοήθηκε και του απάντησε: « Δεν έχεις πει ακόμη το σπουδαιότερο για το οποίο θα μπορούσα να κατηγορηθώ, ότι δηλαδή γνωρίζω περισσότερα από εσένα για την τελετή και ήρθα για να μυηθώ από κάποιον σοφότερο δήθεν από εμένα. Θα μυηθώ άλλη φορά και θα με μυήσει ο επόμενος ιεροφάντης». Αναφερόταν στον επόμενο ιεροφάντη που μετά από τέσσερα χρόνια έγινε επικεφαλής του Ελευσίνιου ιερού.
O Απολλώνιος έδωσε πολλές διαλέξεις στην Αθήνα. Η πρώτη ομιλία ήταν σχετική με τα ιερά, γιατί διαπίστωσε ότι οι Αθηναίοι είχαν υπερβολική ροπή προς τις θυσίες. Τους δίδαξε πώς να κάνουνε ευχές και σπονδές όπως αρμόζει σε κάθε θεό.
Ενώ συζητούσε για τις σπονδές, έτυχε να παρευρίσκεται ένας νέος από την Κέρκυρα που θεωρούνταν βλάσφημος. Ενώ ο Απολλώνιος συζητούσε σχετικά με τις σπονδές, ο βλάσφημος νέος γελούσε συνεχώς και ειρωνευόταν. Ο Απολλώνιος τον κοίταξε και του είπε: « Δεν είσαι εσύ ο υβριστής αλλά ο δαίμονας που σε κυρίευσε χωρίς να το ξέρεις». Πράγματι ο νέος είχε κυριευθεί από δαίμονα διότι γελούσε για πράγματα που σε άλλους δεν προκαλούσαν γέλιο, έκλαιγε χωρίς αιτία, μιλούσε μόνος του και τραγουδούσε. Όταν τον κοίταξε ο Απολλώνιος το δαιμόνιο έβγαλε φωνή φοβισμένη και οργισμένη, και ορκίστηκε να εγκαταλείψει τον νέο και να μην κατακυριεύσει κανέναν άλλο άνθρωπο.
Όταν ο Απολλώνιος οργισμένος του είπε να αποδείξει με σημάδι ότι πράγματι έτσι θα έκανε, του είπε : « Θα ρίξω κάτω τον τάδε ανδριάντα», δείχνοντας προς τη Βασιλική στοά, όπου διαδραματιζόταν το περιστατικό. Όντως ο ανδριάντας κουνήθηκε και έπειτα έπεσε. Ο νέος είχε συνέλθει, και στην συνέχεια παράτησε τις πολυτελείς χλαμύδες και έγινε φιλόσοφος.
Το ίδιο επίσης χρονικό διάστημα προσπάθησε επίσης να αναβαθμίσει τις παρακμάζουσες τότε Διονυσιακές εορτές στην Αθήνα.
Εκτός της περίπτωσης του δαιμονισμένου νέου αναφέρονται και πολλές άλλες περιπτώσεις που ο Απολλώνιος θεράπευσε ανθρώπους από ανίατες ασθένειες, εμφανιζόταν σε πολλά και διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, έκανε προφητείες, καταλάβαινε άγνωστες σε αυτόν γλώσσες, ενώ τέλος του αποδίδονται ακόμα και αναστάσεις νεκρών.
Όταν βρισκόταν στην Ρώμη για παράδειγμα, συνάντησε μια νεκρική πομπή. Η κοπέλα είχε πεθάνει λίγο πριν νυμφευθεί, και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας. Ο Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ' αυτή την συμφορά και είπε: «Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της.
Ο Απολλώνιος όταν ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε :«Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση. Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.»Όταν βρισκόταν στη Έφεσο η πόλη είχε χτυπηθεί από λοιμό. Ο Απολλώνιος συγκέντρωσε τους Εφέσιους, και τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα, πού κρατούσε σακούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες». Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο πού βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, και ο οποίος τους ικέτευε ζητώντας το έλεος τους. Ο Απολλώνιος όμως επέμενε να του ρίχνουν πέτρες και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι.
Στην Έφεσο επίσης σε μία από τις ομιλίες του, μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να αλληλοβοηθούνται. Στα δέντρα που υπήρχαν τριγύρω κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά. Kάποια στιγμή ένα απ' αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα για κάτι. Τα υπόλοιπα μόλις άκουσαν την φωνή, σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω από την καθοδήγηση του. Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους άλλους. Επειδή παρ' όλα αυτά όλοι σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος ξέφυγε από την ροή του λόγου του και είπε: «Ένα παιδί ενώ μετέφερε σιτάρι μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και έφυγε αφήνοντας πολλούς. Το σπουργίτι αυτό είχε την τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να τα καλέσει γα να φάνε».
 
Κάποιοι έφυγαν για να πάνε εκεί που υπέδειξε ο Απολλώνιος, ενώ αυτός συνέχισε να μιλάει σ' αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι άλλοι γεμάτοι θαυμασμό, είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο και χαίρονται μ' αυτήν την κοινοκτημοσύνη. Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη, έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες».Στη διάρκεια της ζωής του ο Απολλώνιος είχε κατηγορηθεί πολλές φορές ότι οι προφητικές του ικανότητες ήταν έργο δαιμόνιων πνευμάτων και ότι ο ίδιος ήταν ένας τσαρλατάνος Μάγος. Στην Ρώμη μάλιστα το έτος 92 μ.Χ κινδύνεψε η ζωή του, όταν σύμφωνα με τον Φιλόστρατο ο Απολλώνιος κατηγορήθηκε για παρακίνηση σε στάση ενάντια στον Αυτοκράτορα αλλά και για μαγεία, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Ο Απολλώνιος υπερασπίστηκε τον εαυτό του αποκρούοντας τις κατηγορίες αναφέροντας παραδείγματα και άλλων προγενέστερων Φιλοσόφων που προέβησαν σε «θαύματα». Αναφέρει για παράδειγμα τον Επιμενίδη που καθάρισε την Αθήνα από επικίνδυνο μίασμα, τον Δημόκριτο που ελευθέρωσε τους Αβδηρίτες από λοιμό, τον Σοφοκλή που λέγονταν ότι μάγεψε τους ανέμους, αλλά και τον Εμπεδοκλή που σταμάτησε τα βαριά σύννεφα πάνω από την πόλη του Ακράγαντα. Έκανε επίσης αναφορά στον Σωκράτη και στους Ίωνες προσωκρατικούς φιλοσόφους, κάνοντας ένα ρητορικό ερώτημα για να τεκμηριώσει την υπεράσπισή του. Ανέφερε ότι ουδέποτε κατηγορήθηκαν ως μάγοι επειδή γνώριζαν εκ των προτέρων τα γεγονότα, με την φράση του: «Γιατί οι θεοί αισθάνονται ό,τι θα συμβεί στο μέλλον, οι άνθρωποι ό,τι γίνεται τώρα και οι σοφοί ό,τι πλησιάζει». Τελικώς διέφυγε από την φυλακή με υπερφυσικό τρόπο...
Σε ηλικία 30 ετών αποφάσισε να επισκεφτεί την Ινδία. Πρώτος σταθμός ήταν η Νίνος, η αρχαία Νινευί, όπου και συνάντησε τον Δάμι, τον πιστό του μαθητή και σύντροφο έκτοτε σε όλα του τα ταξίδια. Στην συνέχεια πήγε στην Βαβυλώνα όπου μυήθηκε από τους Χαλδαίους Μάγους.
Φθάνοντας στη Μεσοποταμία ο τελώνης στη γέφυρα το ρώτησε τι μεταφέρει, και ο Απολλώνιος του απάντησε:« Φέρω μαζί μου σωφροσύνη,δικαιοσύνη, αρετή,εγκράτεια, ανδρεία, άσκηση», και όταν τού ζήτησε λεπτομερή κατάλογο όλων αυτών των «θηλυκών», εκείνος τού είπε: «Δεν μου επιτρέπεται, διότι δεν μεταφέρω δούλες αλλά κυρίες».Σύμφωνα με τον Δάμι ο Απολλώνιος έμαθε αλλά και δίδαξε στους Πέρσες Μάγους. Όταν μάλιστα ο Δάμις κάποια στιγμή τον ρώτησε: «τι είναι οι Μάγοι;»εκείνος απάντησε: «Σοφοί μέν,αλλά όχι σε όλα τα πράγματα». Στον δρόμο προς την Ινδία, ο Δάμις εξιστορεί μία συνομιλία που είχε με τον Απολλώνιο:
«Πες μου Δάμι, πού είμαστε χθες;» και ο Δάμις: «στη πεδιάδα»....Ο Απολλώνιος τον ρώτησε: «Σήμερα δε πού;» και ο Δάμις απάντησε: «Στον Καύκασο, εκτός και το λησμόνησα...αλλά έχει τόση σημασία η ερώτηση;» «Ποία η διαφορά Δάμι;»«Χθες είμαστε χαμηλά όπου εύκολα πολλοί βαδίζουν, σήμερα ψηλά όπου λίγοι δύσκολα ανεβαίνουν» , «Ακριβώς Δάμι και αν δεν έχεις καταλάβει τη διαφορά, είσαι ακόμα κάτω. Όλοι παραδέχονται ότ, από δύσκολους δρόμους, στην κορυφή βρίσκεται το Θείον, λίγοι όμως φθάνοντας κοντά σε αυτόν τον απέραντο και θείο μηχανισμό, κοντά στον ουρανό και ανάμεσα στα άστρα και βλέποντας στην ανατολή τον ήλιο να έρχεται νωρίτερα, εκφέρουν γνώμες σαφέστερες!»
Ο Απολλώνιος δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τους Ινδούς γυμνοσοφιστές καθώς όπως έλεγε «κατοικούν πάνω στη γη χωρίς να είναι πάνω της»(μετεωρισμός), και «χωρίς να έχουν τίποτα, να έχουν τα πάντα». Αυτό ήταν αποτέλεσμα της λιτής και ασκητικής ζωής τους, η οποία είχα σαν αποτέλεσμα την απόκτηση των υπερφυσικών αυτών ιδιοτήτων.
Σύμφωνα με τα παραπάνω είναι εμφανές πως η ζωή του Απολλώνιου είναι παρεμφερής με την ζωή του Ιησού. Όπως είναι φυσικό αυτό προκάλεσε έριδες από την αρχαιότητα ήδη ανάμεσα στους λεγόμενος «παγανιστές» τους πιστούς των παλαιών πολυθεϊκών θρησκειών και τους Χριστιανούς.
Οι μεν κατηγορούν τους δε (οι Χριστιανοί του παγανιστές ή Εθνικούς και αντίστροφα) για χαλκευμένες και αναξιόπιστες αναφορές. Δεν θα πρέπει όμως να μας εκπλήσσουν οι ομοιότητες.
Η εποχή στην οποία αναφερόμαστε αυτή είναι μία εποχή θρησκευτικού συγκρητισμού και έντονης μεταφυσικής αγωνίας, μία εποχή πολυπολιτισμού και πολλαπλών κρίσεων, που είχε αντιστοιχίες με την σημερινή εποχή.। Ένας κόσμος γκρεμιζόταν, ένας άλλος προσπαθούσε να γεννηθεί. Ήταν γενικά μία εποχή αυτή ήταν μία εποχή αγωνίας, καθώς στους αιώνες αυτούς κυριαρχεί μια βαθιά και γενικευμένη ηθικο-πνευματική ανασφάλεια, που ευνοούσε την ανάπτυξη της πίστης στα πνεύματα, στους μάγους και στους προφήτες, και τον μυστικισμό. Η Θεουργία, η Μαγεία και τα θαύματα κυριαρχούσαν παντού.
Την εποχή αυτή στην Ιουδαία οι ασκητές Εσσαίοι «θεραπευτές» οι οποίοι μοιράζονταν πολλά κοινά στοιχεία με την Στωική και Πυθαγόρεια Φιλοσοφία, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των πρώτων Χριστιανικών ομάδων. Λέγεται μάλιστα πως ο Ιησούς μαθήτευσε κοντά τους. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις πως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ήταν Εσσαίος, και πως η προς Εβραίους επιστολή γράφτηκε προς χριστιανούς που προηγουμένως ήταν Εσσαίοι. Σε κάθε περίπτωση τα χειρόγραφα του «Κουμράν» αναφέρουν πολλές ιστορίες θαυμάτων, και θεραπείες ασθενών.
Τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια γράφτηκαν τα «Χαλδαϊκά λόγια» από τον Ιουλιανό τον Χαλδαίο τον Θεουργό, στα οποία εκτός των φιλοσοφικών αρχών που περιέχουν, υπάρχουν πλήθος μαγικών επικλήσεων στους αρχαίους Θεούς. Ο Πορφύριος αργότερα έγραψε υπομνήματα πάνω σε αυτά, ο Ιαμβλίχος όμως τα χρησιμοποίησε κατά κόρον. Περίπου την ίδια εποχή εικάζεται πως γράφτηκαν και τα Ερμητικά κείμενα, στην μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και αναδύεται ο Νεοπλατωνισμός με κυρίαρχη μορφή αυτή του Πλωτίνου, συμμαθητής του οποίου υπήρξε ο μετέπειτα Χριστιανός Ωριγένης.
Δεν είναι επίσης τυχαίο πως αυτή την εποχή ο Χριστιανισμός κινδύνεψε από το Χριστιανικό κίνημα των Γνωστικών, ο οποίος κήρυσσε έναν τρόπο απόδρασης από τον κόσμο, μέσω μιας ιδιαίτερης «φώτισης», η οποία δεν ήταν προσιτή σε όλους.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου είχε αρχίσει να επικρατεί ο Χριστιανισμός (πολύ διαφορετικός από αυτόν που σήμερα γνωρίζουμε) για διαφόρους λόγους, η ιστορία του Απολλώνιου αμφισβητήθηκε έντονα από τους Χριστιανούς πατέρες, όπως ο Ιουστίνος, ο Φώτιος, ο Αυγουστίνος, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο Νείλος και άλλους.
Ο επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης Ευσέβιος αναγκάζεται να γράψει το«Προς τα υπό Φιλοστράτου εις Απολλώνιον τον Τυανέα», για να αντικρούσει το«Φιλαλήθη λόγον», που διέδιδε ο Ιεροκλής.। Στο έργο του δέχεται τον Απολλώνιο ως μάγο και τα θαύματά του τερατώδεις μύθους...Ο άγιος Χρυσόστομος, αναρωτιέται: «Πως ήταν δυνατό να συγκριθεί ο Κύριος με τον Απολλώνιο τον Τυανέα, ο οποίος ούτε Εκκλησία άφησε ούτε λαό ούτε κάτι άλλο έκανε που μπορούσε να τον εξυψώσει στη θέση του Ιησού»;Αντίστοιχα Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι αμφισβήτησαν το Ιησού και την Χριστιανική θρησκεία, όπως για παράδειγμα έκαναν με τα συγγράμματα τους ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, o Πορφύριος, ή ο Κέλσος.
Θα παραθέσω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα συγγράμματα των Κέλσου, Πορφύριου (τα οποία διασώθηκαν μέσα από κριτικές Χριστιανών) και την επιχειρηματολογία τους..κατά των Χριστιανών.।।Ο «Αληθής Λόγος» του Κέλσου, γράφηκε το 178 μ.χ, και διασώθηκε σχεδόν αυτούσιος χάρη στον χριστιανό Ωριγένη ο οποίος προκειμένου να αντικρούσει τον Κέλσο, τον παρέθεσε μέσα στο απολογητικό του έργο «Κατά Κέλσου».:
...«Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι προφέροντας τα ονόματα δαιμόνων ή λέγοντας μαγικά ξόρκια, αποκτούν δύναμη. Ο ίδιος ο Ιησούς χρησιμοποιώντας μαγικά τεχνάσματα φάνηκε πως έκανε θαύματα, και μάλιστα πρόβλεψε ότι και άλλοι θα ‘παιρναν μαθήματα και θα ‘καναν τα ίδια, παριστάνοντας τους σπουδαίους κι ότι τα κατορθώματά τους δήθεν οφείλονται στη δύναμη του θεού• και κάτι τέτοιους τους ξαπόστελνε ο Ιησούς. Αν είχε δίκιο να τους καταδικάζει, τότε όντας κι ο ίδιος ένοχος για τα ίδια πράγματα, ήταν τιποτένιος και αν δεν ήταν τιποτένιος ο ίδιος τότε δεν ήσαν τιποτένιοι και όσοι πήγαν να τον μιμηθούν... [...] Η γέννηση του Ιησού από μια παρθένο είναι δική του επινόηση, για να συγκαλύψει την πραγματική του καταγωγή: Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό της Ιουδαίας από μια ντόπια, άπορη χειρώνακτα που ο άντρας της, ένας μαραγκός, την έδιωξε από το σπίτι σαν έμαθε ότι τον απατούσε μ’ έναν στρατιώτη που τον έλεγαν Πάνθηρα... [...] Κατ’ αρχάς, για να κατασκευάσουν την ιστορία της παρθενογένεσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι χριστιανοί έχουν χρησιμοποιήσει τους ελληνικούς μύθους της Δανάης και Μελανίππης ή της Αύγης και της Αντιόπης... [...] Οι παλιοί μύθοι απέδιδαν θεία γέννηση στον Περσέα, τον Αμφίωνα, τον Αιακό και τον Μίνωα ούτε κι αυτούς τους πιστεύουμε, αλλά τουλάχιστον αυτοί οι μύθοι παρουσιάζουν σαν απόδειξη τα όσα μεγάλα και θαυμαστά κατόρθωσαν εκείνοι για το καλό των ανθρώπων, ώστε να αποκτήσουν κάποιον αληθοφάνεια... [...] Όμως και τα υπόλοιπα που πιστεύετε, ότι θα αναστηθούν οι νεκροί, ότι θα απονεμηθεί η θεία δίκη και ότι θα τιμηθούν οι δίκαιοι ενώ οι άδικοι θα καούν, είναι μπαγιάτικα τίποτα το καινούριο δεν έχουν να διδαχτούν απ’ αυτά οι χριστιανοί... [...]Θαύματα υπερφυσικά συνέβαιναν παντού και πάντα (λόγου χάρη, οι ευεργεσίες που πρόσφερε ο Ασκληπιός και οι προβλέψεις του για τα μελλούμενα στις πόλεις που ήσαν αφιερωμένες στη λατρεία του, όπως η Τρίκκη, η Επίδαυρος, η Κως και η Πέργαμος, ή ακόμα, η περίπτωση του Αριστέα του Προκοννήσιου ή κάποιου Κλαζομένιου ή του Κλεομήδη από την Αστυπάλαια). Αλλά μόνο οι Ιουδαίοι τα αποδίδουν στον ύψιστο θεό.».Ο Πορφύριος ήταν Σύρος νεοπλατωνικός φιλόσοφος, που γεννήθηκε στην Τύρο του σημερινού Λιβάνου (232-305). Στο έργο του κατά Χριστιανών αναφέρει:
... «Για ποιον λόγο ο Χριστός, ούτε στον αρχιερέα όπου τον οδήγησαν ούτε στον κυβερνήτη δεν είπε ένα λόγο άξιο σοφού και θείου ανθρώπου, ένα λόγο ικανό να τους ανοίξει τα μάτια και να τους κάνει καλύτερους, τον δικαστή και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους; Παρά ανεχόταν να τον χτυπούν μ’ ένα καλάμι, να τον φτύνουν και να του φορέσουν ακάνθινο στεφάνι, σε αντίθεση με τον Απολλώνιο Τυανέα, που αφού πρώτα τα ‘ψαλε του αυτοκράτορα Δομητιανού, αμέσως μετά έγινε άφαντος από τα ανάκτορα κι ύστερα από μερικές ώρες εμφανίστηκε στην πόλη Δικαιάρχεια -τους σημερινούς Ποτιόλους- μπρος σε όλο τον κόσμο. Μα ακόμα κι αν ήταν θεϊκή εντολή να υποστεί τα πάθη, ο Χριστός όφειλε μεν να υπομείνει την τιμωρία, όχι όμως και να τα υποστεί όλα βουβός χωρίς να μιλήσει διόλου• θα έπρεπε να μιλήσει δυνατά και να πει λόγια σπουδαία και σοφά στον Πιλάτο τον δικαστή κι όχι ν’ αφήνει να τον εξευτελίζουν σαν κανένα τιποτένιο του δρόμου. ... [...] «Μπορεί κανείς να εντοπίσει κι άλλη μία ασαφή φράση του Ιησού· εκεί όπου λεει: «Προσέξτε μη σας παραπλανήσει κανείς. Γιατί πολλοί θα παρουσιαστούν μιλώντας επ’ ονόματι μου και θα πουν «εγώ είμαι ο Χριστός», και θα παραπλανήσουν πολλούς» (Ματθαίος 24.4-5). Ιδού: Πέρασαν τριακόσια τόσα χρόνια και πουθενά δεν φάνηκε κανείς. Μήπως θα ισχυριστείτε ότι μιλούσε για τον Απολλώνιο Τυανέα, τον άνθρωπο εκείνο που είχε για κόσμημά του τη φιλοσοφία; Γιατί άλλον δεν έχει να βρείτε. Μόνο που ο Ιησούς δεν μιλά για έναν αλλά για πολλούς: «Θα εμφανιστούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα παραπλανήσουν πολύ κόσμο». (Ματθαίος 24.14).Ορισμένοι νεώτεροι μελετητές συμφωνούν με τις θέσεις αυτές, όπως για παράδειγμα ο καθηγητής R. W. Bernard, που αναφέρει πως: ...«Το 325 ο Κωνσταντίνος και οι γύρω από αυτόν αποφάσισαν στην Νίκαια να εκμεταλλευθούν την μεγάλη φήμη του Απολλώνιου του Τυανέα και παραχαράσσοντας τις βασικές διδασκαλίες του Έλληνα σοφού να τον υποκαταστήσει μαζί με τον Πυθαγορισμό του με κάποιες δήθεν θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία, οι όποιες θα ήταν λιγότερο ριζοσπαστικές και περισσότερο συμφέρουσες για την αυτοκρατορία από ότι αυτές του Απολλώνιου. Έτσι εκεί που μέχρι τότε κυριαρχούσε ο Απολλώνιος εγκατέστησαν το νεοδημιουργημένο Σωτήρα τους, δίνοντας του το όνομα Ιησούς, ο όποιος τότε και εκεί άρχισε να προϋπάρχει σαν ιδέα μέσα στα μυαλά του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου, πού αργότερα έγινε γνωστό σαν «Πατέρες της Εκκλησίας της Νικαίας». ...[..].. «Από την στιγμή που ο Χριστός πήρε την θέση του Απολλώνιου ο στόχος του Ιουδαιορωμαϊκου Ιερατείου ήταν να καταστρέψει όλα τα ντοκουμέντα τα οποία είχαν σχέση με τον Απολλώνιο όπως και με την Εσσαϊκή πρωτοχριστιανική κοινότητα την οποία ο Απολλώνιος είχε επηρεάσει πολύ σ’ αυτούς τους τρεις αιώνες μέχρι την αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου. Έτσι κατάφεραν να κρατήσουν στο σκοτάδι την αλήθεια και με μία άνευ προηγουμένου κολοσσιαία άπατη έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι ο Ιησούς και η χριστιανική θρησκεία είχαν ξεκινήσει με τον Χριστό και τους 12 Αποστόλους του, ενώ ή αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. Αυτή ήταν η βασική αιτία που η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη μετά από την πρώτη καταστροφή της από τον Ιούλιο Καίσαρα, ξανακάηκε, και μαζί με αυτήν και άλλες βιβλιοθήκες ώστε να εξαφανισθούν τα βιβλία πού θα αναφέρονταν σ’ αυτούς τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Τόση ήταν η επιτυχία αυτού τού σκοτεινού Ιερατείου που κατάφερε σχεδόν για 2000 χρόνια να κράτηση στο μαύρο σκοτάδι όλες τις αποδείξεις σχετικά με τον βίο και την διδασκαλία του Απολλώνιου Τυανέα. Ευτυχώς όμως με την επιστήμη της Ιστορίας, το πιο απαγορευμένο βιβλίο από όλα διεσώθη. Το βιβλίο ήταν «ο βίος του Απολλώνιου του Τυανέως» από τον βιογράφο του Φιλόστρατο. Το βιβλίο κρατήθηκε και φυλάχθηκε μυστικά στην Μ. Ανατολή περισσότερο από 1000 χρόνια από μυημένους Άραβες κόντρα στις προσπάθειες των σταυροφόρων να το ανακαλύψουν και να το καταστρέψουν για λογαριασμό του χριστιανοπαπισμού.»…Σε κάθε περίπτωση η συγκεχυμένη πραγματικότητα της εποχής αυτής αποτυπώνεται στη απάντηση που έδωσε ο Φιλόσοφος Συνέσιος της Κυρήνης στον Θεόφιλο της Αλεξάνδρειας όταν ο δεύτερος του πρότεινε να γίνει Χριστιανός επίσκοπος: «Η φιλοσοφική νοημοσύνη, ενώ κοιτάει προς την αλήθεια, παραδέχεται την ανάγκη να ψεύδεται. Το φως έχει να κάνει με την αλήθεια, αλλά το μάτι έχει περιορισμένη όραση και δεν μπορεί να κοιτάξει κατευθείαν στο φως χωρίς να τραυματισθεί. Καθώς το μισόφωτο είναι πιο υποφερτό για το μάτι, έτσι πιστεύω, είναι και το ( ωφέλιμο ) ψέμα για τους απλούς ανθρώπους. Η αλήθεια βλάπτει εκείνους που δεν μπορούν να κοιτάξουν προς την πραγματικότητα. Εάν οι κανονισμοί της ιεροσύνης μου επιτρέπουν να διατηρήσω μία τέτοια θέση, τότε δέχομαι την χειροτόνηση, εφόσον μπορώ να κρατώ την φιλοσοφία μου ως ιδιωτική υπόθεση στο σπίτι μου και να κηρύττω παραμύθια όταν βρίσκομαι έξω ».Ο Απολλώνιος πέθανε σε ηλικία περίπου 90 ετών.

 

«ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ»

ΔΕΛΦΟΙ  1Ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς» αναφέρει ότι ο Απόλλων είναι :
Πύθιος σε εκείνους που ζητούν να γνωρίσουν
Δήλιος σε εκείνους στους οποίους αρχίζει να σημαίνει
Φαναιός σε εκείνους που αρχίζει να φανερώνεται
Ισμήνιος σε εκείνους που γνωρίζουν
Λεσχηνόριος σε εκείνους που φιλοσοφούν μαζί.

Σε σχέση με το Ε, ΕΙ, υπάρχει μία ιστορία όπου αφήνεται να ξετυλιχτεί η δημιουργία του κόσμου, δηλ. το όλον ως πολλαπλότητα (κόσμος – σύμπαν) που είναι πιστό αντίγραφο του Πλατωνικού- αρχετύπου …Γένεσιν δε ούκ έχον, και τι το Γιγνόμενον μεν Αεί…:
Μια ημέρα ο γυιός του Δια, ο Διόνυσος, καθώς ήταν γερμένος και κοίταζε την άβυσσο του ουρανού, ανάμεσα από τα άστρα είδε μέσα στα γαλάζια βάθη το ίδιο του το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ , γοητεύτηκε και όρμησε να το πιάσει.
Το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ γλίστρησε, έπεσε. Μαζί του και ο Διόνυσος που άρχισε να πέφτει συνεχώς … Τελικά βρέθηκε μέσα σε μία σπηλιά. Απέναντι του βρισκόταν η Περσεφόνη, η κόρη της Δήμητρας. Αυτή, ύφαινε το πέπλο πάνω στο οποίο κυμάτιζαν οι Εικόνες τον όντων…

Ο κόσμος μας λοιπόν είναι ένα Σύμπαν-Είδωλο, πανομοιότυπου, αλλά ανεστραμμένο ως προς το αρχέτυπο .Αυτή η πτώση από ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο αρχικό που υποδηλώνει την ακεραιότητα, το ΕΝ -ΟΛΟΝ, είναι η αιτία της δημιουργίας της πολλαπλότητας ή του κόσμου-σύμπαντος. Άλλωστε, Διόνυσος εκ του Διός + Νούς, ήτοι εκ της ουσίας του Διός.
Όλα υπάρχουν μέσα στο Νού και στο πεπερασμένο χωροχρόνο του κόσμου μας, που μόλις καταφέρει την ενότητα των πάντων ξεφεύγει από την θνητότητα και μπαίνει στην Αιωνιότητα.
Στον «Τίμαιο» ο Πλάτωνας μας λέει ότι αυτός ο κόσμος ο αισθητός, ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε, είναι ακριβές αντίγραφο του ουράνιου σχεδίου, με αναλογίες και συμμετρίες και σύμφωνα με την αρμονία αριθμών.
«Ο κόσμος αυτός είναι εικών κάποιου άλλου»
Για την Ελληνική σκέψη η Δημιουργία του κόσμου είναι μια διαδικασία θέσεως σε τάξη μιας κίνησης και δεν είναι κάτι που συνέβη μια φορά και τελείωσε, ο δε άξονας της Ελληνικής Φιλοσοφίας είναι να εναρμονίσουν τον Ουρανό και τη Γη, αφού τα άστρα εκπέμπουν ενέργειες και δυνάμεις που μπορούν να διοχετευτούν και να ενσαρκωθούν στη γη, δημιουργώντας περαιτέρω ενεργειακά πεδία αλλά και «συνειδητότητα». Κατά αυτόν τον τρόπο, και λαμβάνοντας υπόψη τους αυτές τις γνώσεις Αστρονομίας, Γεωμετρίας ,αριθμητικής, έχτιζαν τις πόλεις τους σε αρμονία μεταξύ τους, σχηματίζοντας αστερισμούς του Ουρανού κατ΄εικόνα και ομοίωση πάνω στη γη ,αλλά και οι Ναοί τους ήταν επίσης η απεικόνιση του ουράνιου θόλου .
Ο Χαιρωνεύς ιερέας των Δελφών, Πλούταρχος, μας λέγει ότι το ιερατικό «ΕΙ» (Ε) δηλώνει την έννοια της Υποστάσεως του όντος, ως ύπαρξη και αποτελεί τον τύπο μορφής επικοινωνίας με το Θεό (Συμπαντικό Νού και Λόγο) καθώς σοφός όντας δημιουργεί ερωτήματα μέσω της υπόθεσης (ΕΙ = αν) και φανερώνει σημεία παραδοχής (ΕΙ = υπάρχεις).Άρα έχουμε να κάνουμε με ευχή και παράκληση όπως και με υπόθεση και παραδοχή.<<Διότι είναι ο Θεός διαλεκτικός τα αποδεικνύουν οι χρησμοί,καθώς διαλύει και βάζει αμφιβολίες>>
Οπότε το «ΕΙ» παίρνει την έννοια του ΕΙ-Ν-ΑΙ, παίρνοντας ως δεδομένο ότι κάτι Είναι όταν πληρεί τις οντογονικές προϋποθέσεις που είναι : Χθόνια υπόσταση συνυφασμένη αρμονικά, γεωμετρικά και νοητικά με την ουράνια υπόσταση και προέλευση του όντος.
Ο Ηράκλειτος μας αναφέρει ότι «Ο Άναξ ου το μαντείον εστί το εν Δελφοίς ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει»
<<Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί>> .
Κατ’αυτό το τρόπο το ΕΙ σχετίζεται με το Δελφικό Ε το Γνώθι σ’αυτόν και το Μηδέν Άγαν.
Στο ίδιο έργο του Πλουτάρχου γίνεται αναφορά και στο ΔΙΠΛΟ ΕΨΙΛΟΝ
«…. Φησί δη τις ταύτα πρότερος συνιδών Πλάτωνος δύο Ε καθιερώσας τω θεώ, δήλωμα και σύμβολον του αριθμού των πάντων. … τ’αγαθόν εν πέντε γένεσι φανταζόμενον …. «
«…. Αυτά λέει κάποιος που τα διέκρινε πριν από τον Πλάτωνα και αφιέρωσε δύο Ε στον θεό, για να δηλώσει και να συμβολίσει τον αριθμό του σύμπαντος. (…) το αγαθό με πέντε μορφές εμφανίζεται (…)»Το ΠΕΝΤΕ, δηλαδή το γράμμα ΕΨΙΛΟΝ είναι το ΤΡΙΠΛΟ ΤΡΙΓΩΝΟ του Πυθαγόρα ή αλλιώς ΠΕΝΤΑΛΦΑ.
Σαν φυσική απόρροια της κοσμογονικού επιπέδου γνώσης των όντων ο Πλούταρχος στο ίδιο πάντα έργο του μας αποκαλύπτει…οι βασικότερες αρχές είναι πέντε :το όν, η ταυτότητα, η ετερότητα, η κίνηση, και η στάση.Η Γένεσις είναι εικόνα του όντος, το άπειρο της κίνησης, το πέρας της στάσης, η αρχή της μείξεως είναι εικόνα της ταυτότητος και η αρχή του διαχωρισμού είναι εικόνα της ετερότητας…
Από τον Ησίοδο, Όμηρο, Ορφέα μαθαίνουμε ότι ο θεός είναι εκ’ φύσεως άφθαρτος και αιώνιος, αλλά υφίσταται μεταβολές, του εαυτού του λόγω της Ανάγκης, και ο Ηράκλειτος μίλησε για την περίοδο μεταβολών του σύμπαντος κατά την περίοδο της «ΕΚΠΥΡΩΣΗΣ» και της «ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» .Άλλοτε ως πυρ αείζωο εξομοιώνοντας τα πάντα με τα πάντα, και άλλοτε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τη μορφή, τα πάθη , και τη δύναμη του….
“…Άλλοτε μεν εις πυρ ανήψε την φύσιν πάντα ομοιώς σας πάσιν, άλλοτε δε παντοδαπός εν τε μορφαίς και εν πάθεσι και δυνάμεσι διαφόροις γιγνόμενος, ως γίγνεται νυν, κόσμος ονομάζεται…”
Όπως τα πάντα μεταβάλλονται σε πυρ, και το αντίστροφο,έτσι και το πυρ = ΑΠΟΛΛΩΝ = ΣΤΑΔΙΟ Της ΕΚΠΥΡΩΣΗς ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, δημιουργεί τον κόσμο.

Ο Πλούταρχος στο «Περί του Σωκράτους Δαιμόνιον» αναφέρει:
«4 οι αρχές των πάντων.
1)της Ζωής
2)της Κίνησης
3)της Γενέσεως
4)της Φθοράς.
Την πρώτη με τη δεύτερη τις συνδέει η Μονάς κατά το αόρατον.
Την δεύτερη με την τρίτη τις συνδέει ο Νούς στον ήλιο.
Την τρίτη με την τέταρτη τις συνδέει η Φύσις στην Σελήνη.
Σε κάθε σύνδεσμο κάθεται μία μοίρα που κρατάει τα κλειδιά:
Στον πρώτο η Ατροπός Στον δεύτερο η Κλωθώ Στον τρίτο η Λάχεσις.
Τα νησιά (άστρα) τα κατέχουν οι θεοί,ενώ η σελήνη που ανήκει στους επιχθόνιους δαίμονες αποφεύγει την Στύγα»
Το ΕΙ σχετίζεται και με την πλάνη του χρόνου και των αισθήσεων «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»
<<τα όντα τα εσσόμενα προς τα εόντα (Ιλιάς Α.70)
Και καλώς ο Όμηρος πρώτα έταξε τα παρόντα και έπειτα το μέλλον και το παρωχημένον.Διότι από του όντος το συλλογισμό βγαίνει η δύναμη του συνημμένου καθώς αν υπάρχει ετούτο προηγείται εκείνο και πάλι τούτο εκείνο θα γεννήσει.Γιατί το τεχνικό και λογικό είναι η γνώση της σύνδεσης της ακολουθίας και η πρόσληψη που δίνει στο λόγο η αίσθηση>>
Ο Όμηρος μας λέει ότι δεν υπάρχει παρόν,παρά μόνον κίνηση των όντων από τα εσσόμενα στα εόντα, και συμφωνεί και ο Πλούταρχος αναφεροντας ότι τα παρόντα (παρά τα όντα) δηλαδή οι αισθητές φθαρτές απεικονίσεις των όντως όντων κινούνται από το μέλλον στο παρελθόν,ήτοι από μία κατάσταση είς μίαν άλλη.Ο δέ χρόνος του παρόντος είναι ο συλλογισμός του επί της κινήσεως και της φθοράς αλλά ουσιαστικά αποτελεί μία πλάνη καθώς αυτό που υπάρχει στο παρόν συνεπάγεται κάτι που υπήρχε πρίν από αυτό και ταυτόχρονα κάτι που θα υπάρξει μετά από αυτό.Διευρύνοντας το φάσμα της διαδοχικής εναλλαγής γεννήσεως και φθοράς φτάνουμε σε δύο απόλυτα άκρα.Κάτι που έγινε στο παρελθόν και στο μέλλον ή ορθότερα κάτι που υπάρχει πέρα από τον χρόνο και αντανακλάται ταυτόχρονα στο παρελθόν και το μέλλον.Ο χρόνος λοιπόν είναι η διαρκής εναλλασσόμενη κίνηση των αισθητών αντανακλάσσεων των όντως όντων από το ένα άκρο στο άλλο.
Ο χρόνος ως γνωστόν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εδώ ώς 4η Διάσταση και αυτό που αναφέρεται παραπάνω βρίσκεται στην 5η Διάσταση.Κατ’αυτό τον τρόπο και υπό αυτή την έννοια το ΕΙ δεν συνδέεται με τον χρόνο ώς κίνηση αλλά με τον Αιών και την 5η Διάσταση.Εξ’άλλου το Ε αντιστοιχεί στον αριθμό 5.
Και επανερχόμενοι στον Πλούταρχο στο έργο του “Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς, σχετικά με την υπόσταση της θνητής φύσις μας μας αναφέρει το εξής :
“Εμείς δεν έχουμε κανένα μερίδιο στο όντως Είναι, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γενέσεως και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μία αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της. Άν τώρα προσηλώσεις την διάνοιά σου επιθυμώντας να τη συλλάβεις : όπως το δυνατό δράξιμο του ύδατος κάνει να χαθεί το περιεχόμενο διαρρέοντας με την πίεση και τη συγκέντρωση του ύδατος στο ίδιο σημείο, έτσι και η λογική αποτυγχάνει , όταν την άκρα σαφήνεια για κάθε πράγμα από εκείνα που μπορούν να αλλοιωθούν και να μεταβληθούν, επειδή άλλοτε εξετάζει το γιγνόμενο και άλλοτε το φθορά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατανοήσει τίποτα από τα σταθερά και όντως Όντα. “Αδύνατον να μπείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι”, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε να αγγίξεις θνητή ουσία δύο φορές στην ίδια κατάσταση, αλλά εξαιτίας της οξύτητας και της ταχύτητας της μεταβολής “σκορπά και πάλι μαζεύεται”, ή καλύτερα ούτε πάλι ούτε ύστερα, αλλά ταυτόχρονα και συγκεντρώνεται και διαλύεται και “έρχεται και φεύγει”. Για αυτό τον λογο και δεν οδηγεί στο Είναι το γιγνόμενο από αυτή ακριβώς επειδή η γένεσι ποτέ δεν σταματά ούτε στέκεται, αλλά μεταβάλλοντας το αδιάκοπα, από τότε που είναι ακόμα σπέρμα, δημιουργεί το έμβρυο, έπειτα το βρέφος, μετά τον παίδα, κατόπιν στη σειρά το μειράκιο, τον νεανίσκο έπειτα, τον άνδρα, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα, καταστρέφοντας τις πρώτες γενέσεις και ηλικίες με τις επόμενες. Κι εμείς με τρόπο γελοίο φοβόμαστε ένα και μόνο θάνατο, τη στιγμή που έχουμε πεθάνει και πεθαίνουμε τόσους θανάτους! Γιατί δεν ισχύει μό, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι “ο θάνατος του πυρός είναι γένεσι αέρος και ο θάνατος του αέρος είναι γέννεσι του ύδατος”, αλλά ακόμα σαφέστερα στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ακμή του καταστρέφει όταν γεννιέται ο γέροντας, καταστρέφεται ο νέος μεταπίπτοντας στον ακμάζοντα, ο παίς σε νέον, το νήπιο στον παίδα. Ο χθεσινός άνθρωπος έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον σημερινό, ενώ ο σημερινός έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον αυριανό. Κανείς δεν μένει ο ίδιος και κανείς δεν είναι ένας, αλλά γιγνόμεθα πολλοί, καθώς η ύλη περιστρέφεται και γλιστρά γύρω από ένα φάντασμα και ένα κοινό εκμαγείο. Γιατί πως παραμένουμε οι ίδιοι, ενώ χαιρόμαστε τωρα με άλλα πράγματα, πρωτύτερα με άλλα, ενώ αγαπάμε και μισούμε, θαυμάζουμε και ψέγουμε κάθε φορά αντίθετα πράγματα, ενώ διαθέτουμε διαφορετικά λόγια και διαφορετικά συναισθήματα, χωρίς να διατηρούμε το ίδιο είδος, την ίδια μορφή, ούτε κάν την ίδια διάνοια ;; Γιατί ούτε είναι λογικό να νιώθει κανείς διαφορετικά συναισθήματα άνευ μεταβολής, ούτε και κανείς αν μεταβληθεί μένει ο ίδιος. Αν, τώρα, κανείς δεν είναι πάντα ο ίδιος, τότε ούτε και υπάρχει, αλλά μεταβάλλει την ίδια του την φύση καθώς γίνεται άλλος από άλλον. Και η αίσθηση, επειδή αγνοεί το ΟΝ, αποφαίνεται λανθασμένα ότι αυτό που φαίνεται υπάρχει στα αλήθεια.

Πρέπει να τα μοιραζόμαστε ΟΛΑ με τον σύντροφό μας;

Τι σημαίνει «εμείς τα λέμε όλα μεταξύ μας» και τι σημαίνει αυτό το «όλα»; Δείτε πώς να αποφασίσετε τι δεν πειράζει να μοιράζεστε με τον σύντροφο σας!

Πρίν μερικές ημέρες, ο άντρας μου, μου έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση «Αν κάποια μου την έπεφτε, θα ήθελες να το ξέρεις;» όχι με την έννοια να μου το κρύψει από δόλο αλλά από φόβο ότι ίσως αυτού του είδους η πληροφορία, να είναι υπερβολική και να δημιουργήσει πρόβλημα από εκεί που δεν υπάρχει. Με αφορμή αυτό το γεγονός αναρωτήθηκα: «Υπάρχουν πράγματα που δεν θα πρέπει να μοιραζόμαστε με τις σχέσεις μας;».

Πρίν μπούμε σε σχέση και παντρευτούμε, ήμασταν δύο ξεχωριστά άτομα και μέχρι και σήμερα, είμαστε ολοκληρωμένοι, έχουμε τα πάθη μας, τα όνειρά μας, τις ζωές μας.

Πρίν γνωριστούμε και πρίν γίνουμε ένα, υπήρχαν πράγματα που δεν θα μοιραζόμασταν με κανέναν, ούτε με κολλητό φίλο ούτε με γονείς ή συγγενείς και είναι φυσιολογικό σαν άνθρωπος, να θέλεις να κρατήσεις κάποια πράγματα για σένα.

Γιατί αυτή η ιδιωτικότητα, πρέπει να αλλάζει όταν μπαίνεις σε μια σχέση ή παντρεύεσαι; Οι σχέσεις προφανώς χρειάζονται εμπιστοσύνη για να ευδοκιμήσουν αλλά υπάρχει ακόμη ένα επίπεδο ιδιωτικότητας και προσωπικής ζωής διότι αυτό είναι και ένα μέρος που καθορίζει το ποιοι είμαστε ως ξεχωριστές οντότητες.

Πρίν λοιπόν αποφασίσετε εάν πρέπει να τα μοιράζεστε όλα με τον σύντροφό σας, χρειάζεται να ξέρετε τι θα αποδεχτεί ο σύντροφός σας μέσα στη σχέση σας και τι όχι.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια άλλη γυναίκα, ρίχνεται στον άντρα σας. Εγώ προσωπικά αν ήταν έξω με φίλους του και συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα θιγόμουν. Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πεί και να μην έτρεχε και τίποτα.

Αυτή η τακτική λειτουργεί πολύ καλά σε ορισμένες σχέσεις αλλά όχι σε όλες, ίσως όχι στις περισσότερες. Υπάρχουν άνθρωποι με τρομερές ανασφάλειες και θέματα ζήλιας που δεν αποδέχονται τέτοιου είδους δηλώσεις.

Εάν έχετε να κάνετε με έναν τέτοιο άνθρωπο που είναι και άνθρωπός σας, τότε ίσως πρέπει να ζυγίσετε το τι είναι σωστό να λέγεται και τι όχι βάσει του είδους της επικοινωνίας και της αλληλοεμπιστοσύνης που έχετε ως ζευγάρι, πρίν ξεκινήσετε να μοιράζεστε μαζί του κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σας.

Αυτό φυσικά είναι το ένα σενάριο. Το άλλο σενάριο είναι μερικά πράγματα να τα βαριέται. Μπορεί δηλαδή να μην θέλει να ακούσει για τα οικογενειακά σας, για το πόσο πού τον αντιπαθούν οι γονείς σας ή το πόσο καλύτερα θα ήταν η οικογένειά σας αν έπιανε μια καλύτερη δουλειά.

 Για όλα υπάρχει το κατάλληλο μέρος και η κατάλληλη στιγμή, ειδικά μέσα σε ένα γάμο. Το κλειδί βρίσκεται στο πώς, στο τι, στο πότε και στο πόσο θα μοιραστείτε οποιαδήποτε πληροφορία με τον σύντροφό σας.

Ο τρόπος για να ξεκαθαρίσετε το παραπάνω δίλημμα, είναι να μάθετε αν ο σύντροφός σας είναι δεκτικός σε ό,τι θέλετε να του πείτε. Μπορείτε να αρχίσετε να μιλάτε για διάφορα άσχετα πράγματα και σταδιακά να οδηγήσετε τη κουβέντα σε αυτό που θέλετε, ώστε να δείτε τις αντιδράσεις του.

Εάν δείξει ότι δεν τον ενδιαφέρει, ίσως να μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Εάν δείτε ότι αρχίζει να συμμετέχει ενεργά στη συζήτηση και δείξει ότι τον ενδιαφέρει να μάθει περισσότερα, τότε προχωρήστε σε όλα όσα θέλετε να του πείτε.

Εάν θέλετε πραγματικά να εκμαιεύσετε μια απάντηση κατά τη διάρκεια της συζήτησής σας, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσετε τι ψάχνετε. Εάν θέλετε τη συμβουλή του μπορείτε να πείτε «Μπορείς να μου πείς τί θα έκανες στη δουλειά, αν ήσουν στη θέση μου;».

Εάν θέλετε απλά να πείτε αυτό που σας συνέβη και δεν θέλετε τη γνώμη του, πείτε «Κάτι έγινε στο γραφείο σήμερα και θέλω να σου πω τη γνώμη μου».

Ειδικά το τελευταίο είναι πολλές φορές αιτία παρεξηγήσεων και τσακωμών καθώς στις μισές περιπτώσεις, ο ένας πηγαίνει στον άλλον απλά για να τα βγάλει από μέσα του, ο άλλος νομίζει ότι του ζητείται η γνώμη του και όταν αυτή η γνώμη δεν συμφωνεί με αυτόν που θέλει να μιλήσει απλά για να ανακουφιστεί, γίνεται χαμός. Είναι σημαντικό λοιπόν, πρίν οποιαδήποτε κουβέντα, να ξεκαθαρίσετε τόσο στον εαυτό σας όσο και στο σύντροφό σας τι ψάχνετε.

Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν τι θέλετε να μοιραστείτε και πώς, βοηθάει πολύ και τους δύο, ειδικά τους άντρες που λόγω της φύσης τους, έχουν τη τάση να διορθώνουν πράγματα, οπότε συνήθως σκέφτονται «Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί το αναφέρει;».

Με αγάπη και υπομονή, ακόμη και ο πιο «κλειστός» συνομιλητής μπορεί να γίνει εξαιρετικός ακροατής για μια γυναίκα. Και τότε θα ανακαλύψετε πως μπορείτε να μοιραστείτε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή σας τη δεδομένη στιγμή, μόνο που προηγουμένως πρέπει να θυμάστε πως ό,τι είναι σωστό να ειπωθεί για εσάς, μπορεί να μην είναι για τον άλλον. Μαθαίνοντας να διακρίνετε αυτές τις αμοιβαία ωφέλιμες στιγμές είναι η βάση για μια μακροχρόνια και υγιή σχέση αγάπης.

Δεν αρκεί μόνο η αγάπη –Το χτίσιμο μιας σχέσης

Νομίζουμε ότι το πιο δύσκολο πράγμα σε μια σχέση είναι να βρούμε το κατάλληλο άτομο και ότι, αφού το βρούμε, ερωτευόμαστε και ζούμε ευτυχισμένοι για πάντα.

Όμως τα πράγματα είναι έτσι μόνο στα παραμύθια. Στην πραγματικότητα, το να διατηρήσεις μια σχέση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ποσοστό των διαζυγίων μας δείχνει ότι η αγάπη δεν είναι αρκετή για να λειτουργήσει μια σχέση. Χρειάζονται κι άλλοι παράγοντες.

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο τα ζευγάρια ζητούν βοήθεια από έναν σύμβουλο γάμου, είναι ότι ο ένας ή και οι δύο, έχουν φτάσει σε αδιέξοδο και θέλουν να βγουν από τη σχέση, εκτός αν υπάρξει μια σημαντική αλλαγή. Συνήθως δεν είναι υπαίτιος κάποιος από τους δύο. Τα προβλήματα προκαλούνται από κακή αλληλεπίδραση ανάμεσα στο ζευγάρι, η οποία έχει κρατήσει τόσο πολύ καιρό, που η βασική αιτία των προβλημάτων τους είναι πλέον άγνωστη.

Οι γυναίκες ζητούν βοήθεια πιο συχνά απ’ ότι οι άντρες, μάλλον επειδή οι άντρες έχουν γαλουχηθεί έτσι ώστε να είναι σκληροί και να διαχειρίζονται μόνοι τους τα προβλήματα ενώ οι γυναίκες έχουν μάθει να ζητάνε βοήθεια. Οι άντρες χρειάζεται να εκπαιδευτούν στο να ζητάνε βοήθεια.

Μια βασική αιτία των προβλημάτων στις σχέσεις είναι το θέμα της επικοινωνίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν ο ένας στον άλλο. Συνήθως το ζευγάρι έχει περάσει χρόνια με διαφωνίες, καυγάδες ή αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της σχέσης αλλά κάποια στιγμή αναπόφευκτα, κάποιος απ’ τους δύο φτάνει στα όρια του.

Κάποια από τα σημάδια που δείχνουν ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας στο ζευγάρι είναι: το χάσιμο της εμπιστοσύνης, αμφιβολία αν αγαπιούνται ακόμα, συνεχείς καυγάδες, δυσκολία να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Πολλές φορές, τα προβλήματα συμπεριφοράς ενός παιδιού στο σπίτι ή στο σχολείο, είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αδυναμία του ζευγαριού να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Ο στόχος της συμβουλευτικής διαδικασίας είναι να εκπαιδευτεί το ζευγάρι σε συγκεκριμένες δεξιότητες που είναι ουσιαστικές για να παραμείνει μια σχέση ζωντανή και να μπορεί να εξελίσσεται.

Έτσι λοιπόν, η αγάπη είναι καθοριστική σε μια σχέση αλλά θα δούμε παρακάτω κάποια συστατικά που κρατούν ζωντανή την αγάπη και τη σχέση υγιή.

Δύο ώριμα άτομα

Ώριμο άτομο είναι αυτό που έχει αίσθηση του εαυτού του. Έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει ότι και τα δύο μέλη της σχέσης είναι διαφορετικά. Μπορεί να δει ότι ο καθένας έχει μια διαφορετική κληρονομιά, έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, διαφορετικά συναισθήματα και πεποιθήσεις. Το ώριμο άτομο είναι σε θέση να αναγνωρίζει το Εγώ, το Εμένα και το Εμείς στη σχέση.

Με τόσο διαφορετικές προσωπικότητες, σκέψεις και συναισθήματα, είναι ένα θαύμα το πώς καταφέρνουμε να ερχόμαστε κοντά. Χωρίς το στοιχείο της ωριμότητας, ένα ζευγάρι μπορεί να μπερδευτεί πολύ, ακριβώς επειδή τα μέλη χάνουν τον εαυτό τους μέσα στη σχέση. Μπορεί να γίνουν ζηλιάρηδες, εξαρτητικοί, μνησίκακοι και απόμακροι. Όλα αυτά μπορεί να υπονομεύσουν τον αρχικό σκοπό για τον οποίο έγιναν ζευγάρι.

Καλές επικοινωνιακές δεξιότητες

Είναι πολύ σημαντική η ικανότητα να μιλάει ο ένας στον άλλο για τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα θέλω του. Η καλή, ανοιχτή και ειλικρινής επικοινωνία είναι όπως το λάδι της μηχανής για ένα αυτοκίνητο. Χωρίς λάδι στο αυτοκίνητο, τα εσωτερικά μέρη θα καούν και το αυτοκίνητο θα πάει για παλιοσίδερα. Η επικοινωνία είναι καθοριστικής σημασίας. Ο άλλος δεν μπορεί να διαβάσει το μυαλό μας. Για να πάει καλά μια σχέση, πρέπει οι σύντροφοι να εκφράζουν αυτά που τους αρέσουν, αυτά που δεν τους αρέσουν, τις επιθυμίες τους, τις ελπίδες τους, τα όνειρά τους και τα προβλήματα που έχουν. Αν η επικοινωνία σ’ ένα ζευγάρι είναι περιορισμένη, στο μέλλον θα αντιμετωπίσουν πολύ σημαντικά προβλήματα. Όπως πηγαίνουμε το αυτοκίνητο για αλλαγή λαδιών, ώστε να το συνεχίσει να είναι γερό, γιατί να μην ζητήσουμε τη βοήθεια ειδικού για να βελτιώσουμε τον τρόπο που επικοινωνούμε και έτσι να διατηρήσουμε τη σχέση σε καλή κατάσταση;

Ικανότητα προσαρμογής στις αλλαγές

Οι σχέσεις δεν είναι στατικές. Μεταβάλλονται συνέχεια καθώς περνούν μέσα από ένα κύκλο ζωής: μήνας του μέλιτος, απόκτηση παιδιών, κρίση μέσης ηλικίας, σύνδρομο της άδειας φωλιάς και η περίοδος αναπροσαρμογής, θάνατος ενός από τους δύο συντρόφους και το τέλος της σχέσης. Όλα αυτά τα στάδια απαιτούν αλλαγή, εκμάθηση και διερεύνηση νέων πεδίων. Αν ένα ή και τα δύο μέλη της σχέσης γίνει άκαμπτος και αντιστέκεται στις απαραίτητες αλλαγές, τότε η σχέση μπορεί να καταλήξει σε διαζύγιο.

Ένας βασικός λόγος για τον οποίο τα ζευγάρια χωρίζουν είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν έτσι ώστε να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις της σχέσης. Ο ένας ή και οι δύο, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να κάνουν τις απαιτούμενες αλλαγές ώστε να συνεχίσει η σχέση να εξελίσσεται και έτσι η σχέση τελείωσε. Χρειάζεται να έχουμε υπόψη ότι η αλλαγή είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Αν δεν ήταν, θα παραμέναμε όλοι βρέφη και θα φορούσαμε πάνες!

Ικανότητα για συμβιβασμό

Ικανότητα για συμβιβασμό σημαίνει να θέλεις και να μπορείς να βρίσκεις τη μέση οδό. Είναι ένα δείγμα ωριμότητας και χρειάζεται να υπάρχει σε όλες τις σχέσεις. Αν πάντα ο ένας κάνει το δικό του, τότε ο άλλος μοιραία θα νιώθει μνησικακία επειδή κυριαρχείται. Τέτοια αρνητικά συναισθήματα μπορούν να καταστρέψουν οποιαδήποτε σχέση. Όταν βρίσκεις τη μέση οδό, ικανοποιείς και τις δύο όψεις τις σχέσης: να δίνεις και να παίρνεις.

Προθυμία να δουλέψεις μαζί με τον άλλο

Η σχέση είναι όπως μια επαγγελματική συνεργασία. Έχει κοινούς στόχους, επενδύσεις και ευθύνες. Όπως σε κάθε επιχείρηση, αν δεν δουλέψεις μαζί με τον άλλο, η επιχείρηση θα είναι αναποτελεσματική και πιθανότατα δεν θα υπάρχει για πολύ. Το να μπορείς να δουλέψεις μαζί με τον άλλο σημαίνει να αναγνωρίζεις τα δυνατά του στοιχεία και να τον βοηθάς να τα βγάλει, αναγνωρίζοντας παράλληλα και τις αδυναμίες του και μαθαίνοντας πώς να μετατρέπεις τις αδυναμίες σε προσόντα.

Να ξέρεις πότε να κάνεις πίσω

Ο καθένας χρειάζεται χώρο να αναπνέει, να βάζει σε τάξη τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Αν κάποιος στηρίζεται συνεχώς σε σένα, θα έχεις μια τάση να τον απομακρύνεις, για να ανακουφιστείς από το βάρος του να τον κουβαλάς ολοένα. Ο προσωπικός χώρος, σου δίνει τη δυνατότητα να δεις τα πράγματα πιο καθαρά.

Υποστήριξη και εμπιστοσύνη

Ένα από τα πλεονεκτήματα μιας σχέσης είναι ότι έχουμε κάποιον να μας υποστηρίξει και να επιβεβαιώσει την ύπαρξή μας. Αυτή η υποστήριξη ενισχύει την εμπιστοσύνη που χρειάζεται σε κάθε σχέση. Χωρίς αμοιβαία υποστήριξη, δεν μπορεί να προκύψει μια σχέση εμπιστοσύνης. Κάθε μέλος της σχέσης χρειάζεται να καλύπτει τις συναισθηματικές του ανάγκες, προκειμένου να συνεχίσει να επενδύει στη σχέση. Η συνεχιζόμενη υποστήριξη και η συναισθηματική παρουσία για τον άλλο, είναι οι τρόποι με τους οποίους αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη. Αν καλλιεργηθεί και διατηρηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, τότε αυξάνεται η ικανότητα να δοκιμάζεις νέες καταστάσεις και να παίρνεις νέα ρίσκα. Επίσης, όταν υπάρχει υποστηρικτική σχέση, ευνοείται πολύ και η σεξουαλική δραστηριότητα του ζευγαριού.

Αγάπη, τρυφερότητα, σεξουαλική επαφή

Η ανοιχτή έκφραση των συναισθημάτων είναι ζωτικής σημασίας για τη συνεχή εξέλιξη της σχέσης. Η σεξουαλική επαφή είναι σημαντική αλλά δεν θα πρέπει να είναι το μόνο συστατικό της σχέσης. Είναι το κερασάκι της τούρτας και μπαίνει εκεί όταν έχουν αναμειχθεί όλα τα παραπάνω συστατικά. Η σεξουαλική επαφή ξεκινά εκτός κρεβατοκάμαρας. Αν θέλετε να αυξήσετε τη συχνότητα και την έντασή της, προσπαθήστε να αυξήσετε την συχνότητα και την ποιότητα στην επικοινωνία, στην προθυμία για συνεργασία, στο μοίρασμα του εαυτού, στην ευγένεια, στην υποστήριξη, στο να δίνετε χώρο και ελευθερία να εξερευνήσει ο καθένας τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Όλα αυτά τα συστατικά θα συμβάλλουν στην ενίσχυση της σεξουαλικής επαφής.

Μια τελευταία κουβέντα για τις σχέσεις. Αν είστε σε μια σχέση όπου αντιμετωπίζετε κάποια προβλήματα και δεν ξέρετε τι να κάνετε, είναι χρήσιμο να γνωρίζετε τι μπορεί να σας προσφέρει ένας ειδικός σύμβουλος:
● Να σας ακούσει προσεκτικά.
● Να σας δώσει υποστήριξη και καθοδήγηση.
● Να σας βοηθήσει να ξεκαθαρίσετε ποια είναι η αιτία των προβλημάτων, αν μπορούν να ξεπεραστούν και με ποιο τρόπο.
● Να σας βοηθήσει να βελτιώσετε τις επικοινωνιακές σας δεξιότητες.

Οφείλουμε στον εαυτό μας και στο σύντροφό μας να βρούμε απαντήσεις για τα προβλήματα τη σχέσης. Να θυμάστε ότι κανείς δεν έχει εκπαιδευτεί στο πώς να έχει μια τέλεια σχέση, οπότε αναγκαστικά θα αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Άλλωστε, ένας σοφός και δυνατός άνθρωπος είναι σε θέση να αναγνωρίζει ότι έχει κάποιο πρόβλημα και αναζητά μια λύση γι’ αυτό, αντί να κάνει πως δεν το βλέπει.

Μαμά, γιατί δουλεύεις τόσο πολύ;

Τα πορίσματα πρόσφατης έκθεσης που έγινε στις ΗΠΑ από την CareerBuilder είναι αποκαλυπτικά. Το 34% των γυναικών στηρίζουν, αποκλειστικά εκείνες, οικονομικά την οικογένεια. Το ποσοστό είναι πολύ κοντά στο 39% των ανδρών που δηλώνουν ότι εκείνοι συνεισφέρουν τα μόνα εισοδήματα του νοικοκυριού.

Πλέον, οι γυναίκες αντιστοιχούν σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% του εργατικού δυναμικού τις ΗΠΑ. Και όπως εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς, τα στοιχεία αυτά αλλάζουν τα πάντα στη δομή της σύγχρονης οικογένειας.

Το 28% των γυναικών που μετείχαν στη συγκεκριμένη έρευνα, δηλώνουν ότι τα ίδια τους τα παιδιά τους ζήτησαν να δουλεύουν λιγότερο. Ορισμένες, αναφέρουν ότι μπορούν να ακολουθούν ευέλικτο ωράριο εργασίας. Αρκετές, όμως, (34%) αναφέρει ότι δεν πήρε όλη την άδεια μητρότητας, επειδή ένιωσαν πίεση από το ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας, ενώ το 28% αναφέρει ότι περνά λιγότερες από δύο ώρες με τα παιδιά κατά τις εργάσιμες ημέρες.

«Η δυναμική των νοικοκυριών αλλάζει με τα χρόνια, με τις γυναίκες να ανασχηματίζουν τους παραδοσιακούς ρόλους. Ενώ πολλές γυναίκες καταφέρουν με επιτυχία να ισορροπούν καριέρα και οικογένεια, η αναζήτηση για περισσότερο ποιοτικό χρόνο στο σπίτι θα είναι πάντα στο μυαλό τους».

Αυτά συμβαίνουν στις ΗΠΑ, όπου σε πολλές περιπτώσεις το ζητούμενο για τις γυναίκες είναι η προσωπική ολοκλήρωση και επιβεβαίωση μέσω της καριέρας. Στην Ελλάδα της κρίσης όμως, η κατάσταση είναι ακόμη πιο αμείλικτη, καθώς οι περισσότερες γυναίκες αναγκάζονται να δουλεύουν, απλούστατα επειδή τα εισοδήματα του συζύγου, είτε δεν επαρκούν πλέον είτε είναι… ανύπαρκτα.

Αντί λοιπόν, να αναλωθούμε σε μία ακόμη ατέρμονη συζήτηση περί ισορροπίας μεταξύ καριέρας και οικογένειας, θα πάρουμε την εργαζόμενη μητέρα ως δεδομένο και θα προτείνουμε πρακτικές λύσεις για την καθημερινότητα που ίσως βελτιώσουν τον τρόπο ζωής και τις σχέσεις στην οικογένεια.

-Πάνω από όλα η οργάνωση

Είναι ίσως το πιο κρίσιμο σημείο. Κάθε λεπτό της ημέρας έχει σημασία. Τα πάντα στο σπίτι (από τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μέχρι την τσάντα του σχολείου) χρειάζεται να τοποθετούνται πάντα σε προκαθορισμένο σημείο, με θρησκευτική ευλάβεια, για να μην χάνετε χρόνος (και να μην σπάνε τα νεύρα σας, τα δύσκολα και αγχωτικά πρωινά).

 Η ίδια αρχή, όμως, χρειάζεται να εφαρμόζεται και στη δουλειά. Ο απαιτητικός φόρτος εργασίας, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και οι προθεσμίες είναι δυσβάσταχτα για όλους. Χρειάζεται λοιπόν μία ιεράρχηση. Ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες ανάγκες και πώς ανταποκρίνονται οι καθημερινές εργασίες σε αυτές; Τα μεγάλα έργα καλό είναι να τμηματοποιούνται σε μικρότερα, με συγκεκριμένες προθεσμίες, αξιολογήσεις και, βεβαίως, με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ανάθεση εργασιών σε άλλους.

Tip: Τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά, καλό είναι να υπάρχει μεγάλο ημερολόγιο με όλες τις εργασίες, όχι μόνο της κάθε ημέρας, αλλά τουλάχιστον της κάθε εβδομάδας. Έτσι, τόσο εσείς όσο και κάθε μέλος της οικογένειας και της εργασιακής σας ομάδας, γνωρίζουν εκ των προτέρων τις εργασίες που τους έχουν ανατεθεί.

-Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

Πολλές γυναίκες ανακαλύπτουν ότι το πιο παραγωγικό τμήμα της ημέρας είναι το πρωί. Όταν τα παιδιά ακόμη κοιμούνται ή οι συνάδελφοι δεν έχουν φτάσει ακόμη στο γραφείο. Αν ξεκινήσετε τη μέρα σας μία ώρα νωρίτερα, θα ανακαλύψετε κι εσείς ότι θα βρείτε χρόνο, χωρίς περισπασμούς και διακοπές, για σημαντικές ή αναπόφευκτες εργασίες. Είτε πρόκειται για το πλυντήριο του σπιτιού, τον έλεγχο όλων των email ή για μία σύντομη επίσκεψη στο γυμναστήριο (που είναι απολύτως απαραίτητη για την υγεία), τα πρωινά είναι η λύση.

-Ποιότητα και όχι ποσότητα

Όλες οι εργαζόμενες μητέρες ανησυχούν ότι δεν περνούν αρκετό χρόνο με τα παιδιά τους. Οι τύψεις είναι αμείλικτες και το ερώτημα των παιδιών «γιατί πρέπει να πας πάλι στη δουλειά μαμά;» είναι σκληρό. Το ζητούμενο είναι ακόμη και τη λίγη ώρα που έχετε με τα παιδιά σας, να είστε απολύτως αφοσιωμένες σε αυτά. Και πάλι, η ίδια αρχή πρέπει να εφαρμόζεται και στην εργασία. Για να ολοκληρώνεται μία εργασία γρήγορα και σωστά, πρέπει να τη διενεργείτε με απόλυτη συγκέντρωση και αφοσίωση.

-Προλάβετε καταστάσεις

Όλες οι μητέρες γνωρίζουν ότι υπάρχουν στιγμές απόγνωσης. Όταν η προθεσμία για την παρουσίαση λήγει, το ψυγείο στο σπίτι είναι άδειο και το παιδί άρρωστο.

Ο μόνος τρόπος να περιορίσετε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι με τον προγραμματισμό. Καταγράψτε ενέργειες που γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα (από το σούπερ μάρκετ μέχρι το service του αυτοκινήτου ή το ποδόσφαιρο του γιου σας) και προσπαθήστε να τις εντάξετε στο πρόγραμμά σας εκ των προτέρων... Ενδεχομένως, ο προγραμματισμός σας να πρέπει να προχωρήσει αρκετούς μήνες μπροστά.

-Δεν είναι ντροπή να ζητήσετε βοήθεια

Ο σύζυγος μπορεί να βοηθήσει σε πολλά. Ακόμη και τα παιδιά, μετά από κάποια ηλικία, μπορούν να βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού. Και στο χώρο εργασίας, μην φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια. Το μέλημα του διευθυντή σας είναι να βγαίνει η δουλειά.

-Μειώστε τις αποστάσεις

Καθημερινά χάνουμε τόσο χρόνο στο αυτοκίνητο ή τα μέσα συγκοινωνίας. Χρόνο που θα μπορούσατε να περνάτε με την οικογένειά σας. Προσπαθήστε να μην μετακινήστε κατά τη διάρκεια των ωρών αιχμής. Επειδή δεν μπορείτε βεβαίως να μετακομίσετε έτσι εύκολα, αναζητήστε κοντά στο σπίτι σας χώρους όπου μπορείτε να εργαστείτε για λίγες ώρες χωρίς περισπασμούς. Μία ήσυχη καφετέρια με wi fi ή η δημοτική βιβλιοθήκη μπορεί να είναι κατάλληλα σημεία.

-Βάλτε προτεραιότητες

Ότι και να κάνετε, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν ημέρες που το πρόγραμμα θα χαλάσει, με έκτακτες ανάγκες στη δουλειά αλλά και στο σπίτι. Και είναι εξίσου βέβαιο, ότι δεν μπορείτε να είστε παντού ταυτόχρονα. Ο σύζυγός σας, αλλά και τα παιδιά σας θα πρέπει να το κατανοήσουν αυτό. Μην νιώθετε τύψεις για τις αποφάσεις σας και μην εξουθενώνεστε για να τα προλάβετε όλα. Δεν έχει κανένα νόημα.