Σάββατο 4 Ιουλίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλεῖδαι (1018-1055)

ΧΟ. παραινέσαι σοι σμικρόν, Ἀλκμήνη, θέλω,
τὸν ἄνδρ᾽ ἀφεῖναι τόνδ᾽, ἐπεὶ δοκεῖ πόλει.
1020 ΑΛ. τί δ᾽ ἢν θάνηι τε καὶ πόλει πιθώμεθα;
ΧΟ. τὰ λῶιστ᾽ ἂν εἴη· πῶς τάδ᾽ οὖν γενήσεται;
ΑΛ. ἐγὼ διδάξω ῥαιδίως· κτανοῦσα γὰρ
τόνδ᾽ εἶτα νεκρὸν τοῖς μετελθοῦσιν φίλων
δώσω· τὸ γὰρ σῶμ᾽ οὐκ ἀπιστήσω χθονί,
1025 οὗτος δὲ δώσει τὴν δίκην θανὼν ἐμοί.
ΕΥ. κτεῖν᾽, οὐ παραιτοῦμαί σε· τήνδε δὲ πτόλιν,
ἐπεί μ᾽ ἀφῆκε καὶ κατηιδέσθη κτανεῖν,
χρησμῶι παλαιῶι Λοξίου δωρήσομαι,
ὃς ὠφελήσει μείζον᾽ ἢ δοκεῖ χρόνωι.
1030 θανόντα γάρ με θάψεθ᾽ οὗ τὸ μόρσιμον,
δίας πάροιθε παρθένου Παλληνίδος·
καὶ σοὶ μὲν εὔνους καὶ πόλει σωτήριος
μέτοικος αἰεὶ κείσομαι κατὰ χθονός,
τοῖς τῶνδε δ᾽ ἐκγόνοισι πολεμιώτατος,
1035 ὅταν μόλωσι δεῦρο σὺν πολλῆι χερὶ
χάριν προδόντες τήνδε· τοιούτων ξένων
προύστητε. πῶς οὖν ταῦτ᾽ ἐγὼ πεπυσμένος
δεῦρ᾽ ἦλθον ἀλλ᾽ οὐ χρησμὸν ἡζόμην θεοῦ;
Ἥραν νομίζων θεσφάτων κρείσσω πολὺ
1040 κοὐκ ἂν προδοῦναί μ᾽. ἀλλὰ μήτε μοι χοὰς
μήθ᾽ αἷμ᾽ ἐάσητ᾽ εἰς ἐμὸν στάξαι τάφον.
κακὸν γὰρ αὐτοῖς νόστον ἀντὶ τῶνδ᾽ ἐγὼ
δώσω· διπλοῦν δὲ κέρδος ἕξετ᾽ ἐξ ἐμοῦ·
ὑμᾶς τ᾽ ὀνήσω τούσδε τε βλάψω θανών.
1045 ΑΛ. τί δῆτα μέλλετ᾽, εἰ πόλει σωτηρίαν
κατεργάσασθαι τοῖσί τ᾽ ἐξ ὑμῶν χρεών,
κτείνειν τὸν ἄνδρα τόνδ᾽, ἀκούοντες τάδε;
δείκνυσι γὰρ κέλευθον ἀσφαλεστάτην·
ἐχθρὸς μὲν ἁνήρ, ὠφελεῖ δὲ κατθανών,
1050 κομίζετ᾽ αὐτόν, δμῶες, εἶτα χρὴ κυσὶν
δοῦναι κτανόντας· μὴ γὰρ ἐλπίσηις ὅπως
αὖθις πατρώιας ζῶν ἔμ᾽ ἐκβαλεῖς χθονός.
ΧΟ. ταῦτα δοκεῖ μοι. στείχετ᾽, ὀπαδοί.
τὰ γὰρ ἐξ ἡμῶν
1055καθαρῶς ἔσται βασιλεῦσιν.

***
ΧΟΡ. Ω Αλκμήνη, μια μικρήν παραίνεση σου δίνω,
ναν τον αφήσεις καταπώς το θέλ᾽ η πόλη.
1020 ΑΛΚ. Κι αν θανατώνονταν με τη βουλή της πόλης;
ΧΟΡ. Θα ᾽τανε το καλύτερο· μα πώς να γίνει;
ΑΛΚ. Σου το μαθαίνω εύκολα εγώ· αφού τον σκοτώσω,
νεκρό στους φίλους του που θέλει τον ζητήσουν
θα τονε δώσω· έτσι το σώμα του γλιτώνει
κι αυτός εκδίκηση με τη θανή του δίνει.
ΕΥΡ. Θανάτωσέ με· δεν παρακαλώ σε· εγώ όμως
στην πόλη ετούτη, που εβουλήθη να μ᾽ αφήσει
και με σεβάστηκε για να με θανατώσει,
χρησμόν παλιόν θα της χαρίσω του Λοξίου,
που πλιότερο με τον καιρό απ᾽ όσο νομίζει
1030 θέλει ωφελέσει. Όταν πεθάνω να με θάφτε
σιμά στον ναό της θεοτικής παρθένας,
κει στην Παλλήνη, όπως η μοίρα μου έχει ορίσει.
Κι εκεί θα κείτομ᾽ εγώ φιλοξενημένος
στη γη σας πάντα αιώνιος φίλος και σωτήρας,
μα οχτρός ολέθριος γι᾽ αυτηνών τους απογόνους,
όταν με δύναμην πολλήν στη γη σας πέσουν,
την τωρινή χάρη ξεχνώντας. Τέτοιους ξένους
έχετε υπερασπιστεί! Πώς λοιπόν ήρθα
εδώ αφού τα ᾽ξερα όλα και δεν εφοβήθην
τον χρησμό; Γιατί θαρρούσα εγώ την Ήρα
ανώτερην απ᾽ τα γραμμένα κι ότι εμένα
1040 δεν θα με πρόδινε!... Μήτε σπονδές μήτ᾽ αίμα
ν᾽ αφήσετε πάνω στον τάφο μου να στάξει!
Γιατί έτσι κακόν γυρισμό θέλω τους δώσει
και σεις διπλό θα ᾽χετε κέρδος: και θα βλάψω
τούτους αποθαίνοντας, και σας θα ωφελήσω!
ΑΛΚ. Γιατί λοιπόν αργοπορείτε, αν είναι ανάγκη
να σώσετε την πόλη και τον εαυτό σας,
να τονε θανατώσετε, αφού τέτοια λέγει;
Ο ίδιος τον ασφαλέστατο δρόμο σάς δείχνει·
οχτρός είναι, που ο θάνατός του θα ωφελήσει!
1050 Ω δούλοι, σύρτε τον κι έξω σκοτώνοντάς τον
στα σκυλιά ρίχτε τον· ποτές σου μην ελπίσεις
πως πάλι από την πατρική γης θα μας βγάλεις!
ΧΟΡ. Κι εγώ ᾽μαι σύμφωνος· εμπρός, ω δούλοι!
εμείς καθάριοι θα ᾽μαστε
μπρος στον βασιλιά μας!

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της αρχαϊκής εποχής

3.3.7. Δύο αναθήματα από την Ακρόπολη της Αθήνας: Ο Μοσχοφόρος και ο «ιππέας Rampin»

Η Ακρόπολη της Αθήνας ήταν ένα μεγάλο και σημαντικό ιερό που συγκέντρωνε λαμπρά και πλούσια αφιερώματα, όχι μόνο από την πόλη αλλά και από ολόκληρη την Αττική. Μέσα στο πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ. εμφανίζονται τα πρώτα μεγάλα αναθηματικά γλυπτά από μάρμαρο. Δύο από αυτά παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
 
Το πρώτο είναι το άγαλμα του Μοσχοφόρου, όπως ονομάζεται, επειδή εικονίζει έναν γενειοφόρο άνδρα με ένα μοσχάρι στους ώμους. Το έργο είναι από μάρμαρο του Υμηττού και το μέγεθος του ήταν σχεδόν φυσικό (1,65 m)· μπορούμε να το αποδώσουμε σε έναν άξιο Αθηναίο γλύπτη, που το όνομά του δεν μας είναι γνωστό. Η βάση σώζεται και έχει επιγραφή, από την οποία μαθαίνουμε ότι ο αναθέτης λεγόταν Ρόμβος. Δεν αποκλείεται ο Μοσχοφόρος να είναι ο ίδιος ο Ρόμβος, που έρχεται στο ιερό για να προσφέρει το μικρό μοσχάρι στη θεά Αθηνά. Το θέμα του άνδρα που κουβαλάει στην πλάτη ένα ζώο το συναντούμε στην ελληνική τέχνη ήδη από τη δαιδαλική περίοδο και έχει πιθανότατα ανατολικά πρότυπα. Αλλά ο Μοσχοφόρος της Ακρόπολης είναι ένα έργο καινοτόμο, τόσο από τεχνοτροπική όσο και από εικονογραφική άποψη· χρονολογείται στα 570-560 π.Χ., δηλαδή 20 περίπου χρόνια μετά τον μεγάλο κούρο του Σουνίου. Ο άνδρας φοράει μόνο ένα μικρό ιμάτιο που καλύπτει την πλάτη, τους ώμους, το στήθος και τους βραχίονες ως τον αγκώνα, ενώ οι δύο άκρες του πέφτουν επάνω στους μηρούς. Το ρωμαλέο σώμα διακρίνεται καθαρά κάτω από το ρούχο, που στην Αρχαιότητα ξεχώριζε από το έντονο χρώμα του. Τα μαλλιά δένονται στο κεφάλι με ταινία και είναι προσεκτικά χτενισμένα, όπως δείχνουν οι σχηματοποιημένες μπούκλες γύρω από το μέτωπο και οι μακριοί βόστρυχοι, που πέφτουν στους ώμους και στο στήθος. Το γένι είναι κοντό και το μουστάκι ξυρισμένο: πρόκειται για μια παλιά μόδα που διατηρήθηκε για περισσότερο χρόνο στη Σπάρτη. Τα ένθετα μάτια έδιναν στο άγαλμα πρόσθετη ζωντάνια.
 
Το δεύτερο πρώιμο άγαλμα από την Ακρόπολη της Αθήνας είναι ακόμη πιο όμορφο, δεξιοτεχνικά φτιαγμένο από παριανό μάρμαρο, και εικονίζει έναν ιππέα περίπου φυσικού μεγέθους (σωζόμενο ύψος 0,83 m· ύψος κεφαλιού με τον λαιμό 0,29 m). Το κεφάλι, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, είναι γνωστό ως «κεφάλι Rampin» από το όνομα ενός Γάλλου συλλέκτη που το είχε αγοράσει τον 19ο αιώνα. Το σώμα του ιππέα βρέθηκε μαζί με τμήματα από το άλογο στις ανασκαφές της δεκαετίας του 1880 στην Ακρόπολη της Αθήνας. Την ανακάλυψη ότι το σώμα και το κεφάλι συνανήκουν την έκανε το 1936 ο Άγγλος αρχαιολόγος Humphry Payne, ο οποίος αποκατέστησε το έργο με τη βοήθεια γύψινων εκμαγείων. Οι λείες επιφάνειες του σώματος και η απόδοση της ανατομίας, ιδιαίτερα των κοιλιακών μυών, με ελαφρά κοίλες γραμμές οδηγούν σε μια χρονολόγηση γύρω στο 560 π.Χ. Το εντυπωσιακότερο στοιχείο του αγάλματος είναι η περίτεχνη κόμμωση, με τους σχηματοποιημένους βοστρύχους που πέφτουν στο μέτωπο και τον αυχένα, και το φροντισμένο γένι χωρίς μουστάκι (όπως του Μοσχοφόρου). Η κλίση και η στροφή του κεφαλιού προς τα αριστερά δίνουν την εντύπωση ότι υπήρχε αρχικά δίπλα του ένας δεύτερος ιππέας. Για τον λόγο αυτό κάποιοι σκέφτηκαν ότι ο «ιππέας Rampin» εικονίζει ίσως έναν από τους Διοσκούρους, που ξέρουμε ότι παριστάνονταν συχνά ως ιππείς. Ωστόσο, το στεφάνι από φύλλα στο κεφάλι κάνει πιο πιθανή μια διαφορετική ερμηνεία, ότι είναι δηλαδή ένας νικητής σε ιππικούς αγώνες, ίσως στα Πύθια. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν ότι ο «ιππέας Rampin» και ο υποθετικός σύντροφός του εικονίζουν δύο από τους γιους του Πεισιστράτου. Αλλά η ερμηνεία αυτή δεν συμβιβάζεται με τη χρονολόγηση που προτείναμε, γιατί το 560 π.Χ. οι γιοι του Πεισιστράτου πρέπει να ήταν μικρά παιδιά. Ο δημιουργός του «ιππέα Rampin» ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος Αθηναίος γλύπτης της γενιάς του· ίσως να είναι ο Φαίδιμος, που το όνομά του το συναντούμε σε βάσεις αγαλμάτων από την Αττική γύρω στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. και που σε μια περίπτωση υπογράφει με περηφάνια ως σοφός, δηλαδή άξιος τεχνίτης.

Ζωή χωρίς Έρωτα, είναι σαν Χρόνος χωρίς καλοκαίρι

Μία παλιά σουηδική παροιμία λέει: “Η ζωή χωρίς Έρωτα, είναι σαν Χρόνος χωρίς καλοκαίρι”.

Γίνεται να απουσιάζει το καλοκαίρι από τη ζωή μας; Σκεφτείτε να είχαμε μόνο τρεις εποχές. Χειμώνα, Φθινόπωρο, Άνοιξη και πάλι απ’ την αρχή. Δε λέω, κάθε εποχή έχει τις δικές της ομορφιές, όμως, πόσα θα χάναμε αν χάναμε το καλοκαίρι;

Αν είχαμε ένα ουρανό συνεχώς γκρίζο, συννεφιασμένο ή βροχερό; Αν δεν μπορούσαμε να βάλουμε το σορτσάκι μας και τις ανάλαφρες μπλούζες που μας δίνουν μία αίσθηση ελευθερίας; Αν δεν απολαμβάναμε ένα ζουμερό καρπούζι, ένα γευστικό παγωτό ή ένα κοκτέιλ με φίλους δίπλα από την παραλία.

Αν δεν μπορούσαμε να πάμε παραλία, να κάνουμε βουτιές και να νιώθουμε την άμμο και την αλμύρα στο πρόσωπό μας. Δε θα πεθυμούσαμε ούτε το χειμώνα. Η ζωή μας θα ήταν μονότονη και βαρετή. Σχεδόν μουντή και κλειστοφοβική.

Ε, το ίδιο είναι και η ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη. Δεν έχει χρώματα. Δεν έχει διαλείμματα και διακοπές του μυαλού. Δεν ξεκουράζεται πραγματικά, δε χαλαρώνει και μέσα μας κατοικεί συνεχώς το αίσθημα ότι κάτι μας λείπει.

Όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα χρόνο χωρίς καλοκαίρι το ίδιο ισχύει και για τον έρωτα. Είμαστε πιο όμορφοι όταν βρισκόμαστε ξυπόλυτοι, σε κάποια παραλία με τον ήλιο να περιλούζει το πρόσωπό μας και τα κύματα να χαϊδεύουν τα πόδια μας.

Είμαστε πιο όμορφοι όταν βρισκόμαστε αναμαλλιασμένοι στην αγκαλιά αυτού που αγαπάμε κι όταν βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του που καθρεφτίζεται ήρεμος και χαμογελαστός.

Ποιος αρνείται τις καλοκαιρινές διακοπές; Ποιος αρνείται τον έρωτα; Μόνο κάποιος που δεν μπορεί να τα έχει. Και τι μεγάλη δυστυχία να δουλεύεις Αύγουστο, όπως και το να πορεύεσαι μόνος χωρίς τον έρωτα της ζωής σου.

Ο έρωτας είναι δωρεάν, η θάλασσα κι ο ήλιος είναι ευτυχώς ακόμη δωρεάν. Γεμίζουμε συναισθήματα από αυτά και λυπόμαστε όταν τα χάνουμε. Είναι από τις λίγες ευτυχίες που δε χρειάζεται να έχουμε πολλά για να τις έχουμε.

Και είναι από τις ευτυχέστερες ευτυχίες που μπορούμε να νιώσουμε. Γι’ αυτό και στο τέλος του Αυγούστου η απογοήτευση είναι τεράστια. Γι’ αυτό και μετά από ένα χωρισμό πονάμε τόσο.

Θέλουμε, λοιπόν, μεγάλα καλοκαίρια, τη θάλασσα στα πόδια μας και τον έρωτα στα χέρια μας.

Η τρέλα μάς φέρνει έρωτα ή ο έρωτας τρέλα;

Ως όρος, η λέξη «εμμονή» πηγάζει από το ρήμα εμμένω που σημαίνει μένω σταθερός- πιστός σε μια άποψη-σε ένα πρόσωπο- σε μια κατάσταση. Πώς λοιπόν η εμμονή συνδέεται με τον έρωτα φτάνοντας ακόμα και σε ολέθριες για τη σχέση και τους συντρόφους, συνέπειες; Ο έρωτας από μόνος του είναι το συναίσθημα που τρελαίνει το ίδιο το σώμα και το μυαλό. Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, αν η τρέλα μας φέρνει έρωτα ή ο έρωτας τρέλα;

Πολλά άτομα λόγω ανασφάλειας που οδηγεί σε εξάρτηση από τον ερωτικό τους σύντροφο δεν μπορούν να συνάψουν υγιείς ερωτικές σχέσεις που να διέπονται από αναγκαία ελευθερία. Σε ένα πρώτο στάδιο μπορούμε να αναφέρουμε την ανάγκη του συγκεκριμένου ατόμου να βρεθεί σε μια ερωτική σχέση. Άσχετα με το ποσό βαθιά είναι τα συναισθήματα η σχέση αυτή βασίζεται σε μια έντονη ή και ξαφνική θα μπορούσαμε να αναφέρουμε έλξη για τον μελλοντικό σύντροφο που μπορεί να υφίσταται εξ’ αρχής, να τη βιώνει δηλαδή το άτομο ανεξαρτήτως της σχέσης στην οποία βρίσκεται, ή να γεννηθεί εντός της συγκεκριμένης σχέσης.

Λόγω λοιπόν της τεράστιας ανάγκης του να συνάψει μια σχέση μπερδεύει τον έρωτα με μια υπερβολική τάση για έλεγχο που οδηγεί σε προσκόλληση προς το συγκεκριμένο πρόσωπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια μπερδεμένη σκέψη ως προς τι θεωρεί φυσιολογικό ή οριοθετούμενο μέσα στη σχέση και την αδυναμία του να αξιολογήσει σωστά τον άνθρωπο που έχει απέναντί του. Ερωτεύεται χωρίς να δίνει χρόνο ούτε στον ίδιο τον εαυτό του να γνωρίσει πραγματικά τον χαρακτήρα του άλλου. Εξιδανίκευση του ερωτικού συντρόφου και θεοποίησή του είναι επίσης πιθανές συνιστώσες, θέτοντάς τον ως σε ψηλό βάθρο με συνέπεια τη δημιουργία εμμονών και υπερ-λατρευτικών συμπεριφορών.

Ο έρωτας έχει την ιδιότητα να παραμορφώνει τη συμπεριφορά μας και τον τρόπο σκέψης μας. Ο Βρετανός καθηγητής νευροβιολογίας, Σεμίρ Ζέκι, χαρακτήρισε τον έρωτα βιολογικά ως «αρρώστια» λόγω του ότι θολώνει τη λογική κρίση του ερωτευμένου, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «πάσχων». Οι ακραίες συμπεριφορές που εμφανίζονται είναι η κτητική στάση, το να μην αφήνεται στον σύντροφο χώρος και χρόνος εκτός σχέσης, υφίσταται ανάγκη για διαρκή επικοινωνία και γενικότερα η απουσία άμεσης και συνεχούς επιβεβαίωσης ισοδυναμεί με παραμέληση. Η ανάγκη του ενός μέλους να γίνει αποδεκτό από το ταίρι του φτάνει σε σημείο να γίνει αυτοσκοπός.

Τα σημάδια είναι εκεί, συνήθως, απλά αγνοούνται γιατί θεωρεί πως θα κερδίσει τον έρωτά του, ο οποίος στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν δικός του. Μια σχέση παρεμβατική από τη μια πλευρά κι από την άλλη τρέλας και παροξυσμού. Ο ερωτευμένος, θολωμένος από ένα πλήθος συναισθημάτων (αληθινών ή ψεύτικων) με την ανασφάλεια να χτυπάει κόκκινο και το άγχος να κυριεύει την καθημερινότητά του φτάνει σε καταστροφικά επίπεδα τόσο για αυτόν όσο και για την ίδια του την σχέση.

Το να μάθεις να παλεύεις με τους δαίμονές σου, να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να τον σεβαστείς πάνω από όλα, είναι η αρχή για μια υγιή ερωτική σχέση. Οι χίμαιρες δε θα φύγουν ποτέ, περνώντας όμως τη φάση αυτή κι έχοντας ζήσει συγκεκριμένες καταστάσεις μαθαίνεις να αξιολογείς ανθρώπους. Κάθε σχέση που περνάει από τη ζωή σου έχει κάτι να σου δώσει, ένα μάθημα, για το πώς εσύ ο ίδιος αρχικά θα αγαπήσεις εσένα και στη συνέχεια τον άνθρωπο δίπλα σου. Για να γνωρίσεις τον έρωτα, να τον αγκαλιάσεις ώστε να μπει στη ζωή σου και να δώσει χρώμα, ανεξάρτητα από τις εμπειρίες, θετικές ή αρνητικές πρέπει να αφεθείς στην τρέλα του. Μα όσο κι αν θέλουμε να λέμε για την άγρια πλευρά του παροξυσμού, τελικά ο έρωτας μένει κι ανθίζει μέσα από τη λογική και την αυτογνωσία. Κι εκείνος ο έρωτας, ακόμα κι αν τελειώσει, μένει αιώνιος.

Τα Τέσσερα Στοιχεία και η Μαγεία της Φύσης

Τα Τέσσερα Στοιχεία ως Ψυχικές Σφραγίδες: Από τα πολύ παλιά χρόνια, ο άνθρωπος θεωρούσε τον εαυτό του αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, μελετούσε τα καιρικά και τα φυσικά φαινόμενα, τα Τέσσερα Στοιχεία και τις πιθανές αντιστοιχίες τους με τις άλλες μορφές ζωής, τις εποχές και τις ουράνιες σφαίρες.

Σύμφωνα με τους σοφούς διδασκάλους της Αναγέννησης και της αρχαιότητας, το Συμπαντικό Στερέωμα είναι τετραπλό ως προς την φυσική ουσία του και χωρίζεται στο πεδίο της Ύλης (Γη), του Νερού, της Φωτιάς και του Αέρα. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν τα βασικά και θεμελιώδη συστατικά απ’ τα οποίο είναι κατασκευασμένο το περιβάλλον που αντιλαμβανόμαστε, ενώ μέσα απ’ τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους αναπτύσσονται όλα τα άλλα ορατά υλικά που δομούν την ύπαρξη.

Τα Τέσσερα Στοιχεία έχουν…ζωή!

«Όλη η Ύλη αποτελείται από τρία στοιχεία: θείο, υδράργυρο κι αλάτι έτσι όπως ο άνθρωπος αποτελείται από: Πνεύμα, Ψυχή και Σάρκα. Ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον που υπάρχει, γιατί σε εκείνον η Φύση έχει φτάσει στο αποκορύφωμα των εξελικτικών της προσπαθειών. Σ’ αυτόν περιέχονται όλα τα Ουράνια, Γήινα, Υδάτινα κι Αέρινα: όλες οι δυνάμεις, οι μορφές και τα όντα που υπάρχουν στα Τέσσερα Στοιχεία απ’ τα οποία είναι φτιαγμένο το Σύμπαν. Θεός, Κτήνος, Άνθρωπος και Φύση είναι Ένα.»

Θεόφραστος Παράκελσος, (1493 – 1541)

Στην κινέζικη ιατρική συναντούμε τα πέντε στοιχεία: γη, νερό, μέταλλο, ξύλο, φωτιά και συνδέονται άμεσα με τις έννοιες του «γιν-γιανγκ» καθώς αντιπροσωπεύουν όλες τις δυνάμεις που διέπουν το σύμπαν και συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Αντικατοπτρίζονται στα χρώματα, στους ήχους, στις εποχές του χρόνου, στις αλλαγές του καιρού ή της διάθεσης και μπορούν να δράσουν είτε ευεργετικά είτε αρνητικά στο ανθρώπινο σώμα προκαλώντας ασθένειες.

Το εξωτερικό περίβλημα οφείλει την φυσική του ιδιομορφία σε όλες εκείνες τις εσωτερικές επιρροές που δεν είναι ορατές στο μάτι και μπορούν να γίνουν αντιληπτές μόνο με τις ψυχικές αισθήσεις. Όλα τα δημιουργήματα έχουν αστρικές ταυτότητες και μοιράζονται μεταξύ τους κάποια βασικά γνωρίσματα ως προς την αυθεντικότητα τους. Εκπορεύονται από την ίδια Πηγή Ζωής, μα οφείλουν τη διαφορετικότητα τους στους συνδυασμούς των στοιχείων. Ο Παράκελσος είχε παρατηρήσει πως τα φυτά έμοιαζαν με μικρογραφίες απ’ τα μέρη του ανθρώπινου σώματος και είχαν τις αποχρώσεις του στοιχείου που τους αντιστοιχούσε. Πχ, η καρυδιά που διέπεται από το πύρινο στοιχείο, «προδίδει» με την ενέργεια και το σχήμα των καρπών της ότι βοηθά στην ενεργή λειτουργία του εγκεφάλου.

Μαγεία με τη βοήθεια της φύσης

Στον αρχαίο κόσμο, πολλοί πολιτισμοί παρατηρούσαν τα σημάδια που αποτυπώνονταν στη φύση για να κατανοήσουν και να μάθουν τις αλήθειες του χρόνου. Τα τέσσερα είδη μαντικής στα οποία χωριζόταν η φυσική μαγεία ήταν η γεωμαντεία, η πυρομαντεία, η αερομαντεία και η υδρομαντεία. Μελετώντας για παράδειγμα τους κεραυνούς, την ατμόσφαιρα, το πέταγμα των πουλιών, την κίνηση μιας φλόγας, τη βροχή, τα σχήματα των κλαδιών πάνω στο χώμα και διάφορους άλλους οιωνούς, που έσπερναν τα «στοιχειακά πνεύματα» στον ανθρώπινο κόσμο, οι μάντεις μπορούσαν να διαπιστώσουν τα μελλούμενα. Άλλες μέθοδοι φυσικής μαντικής ήταν η λιθομαντεία, η ξυλομαντεία, η κρυσταλλοσκοπεία, η κεραυνομαντεία κλπ.

Καθώς ο άνθρωπος φέρει μέσα του και τα τέσσερα συστατικά της φύσης αλλά και τη ζωτική δύναμη της δημιουργίας που οι κινέζοι ονομάζουν «τσι», θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως οι παράξενες μαρτυρίες περί κίνησης των τεσσάρων στοιχείων μονάχα με τη δύναμη της θέλησης, είναι αληθινές. Διότι ο άνθρωπος έλκει απλώς τα στοιχεία απ’ τα οποία είναι φτιαγμένος. Η πυροκίνηση και η τηλεκίνηση είναι τα πιο γνωστά φαινόμενα στοιχειακής μαγείας που έχουν παρατηρηθεί.

Η Πεντάκτινος των Πυθαγορείων με τα αλχημιστικά σύμβολα των Στοιχείων. Συμβολίζει τα Τέσσερα Στοιχεία απ’ τα οποία δομείται ο αόρατος κι ο ορατός Κόσμος, ενώ στην κορυφή όλων βρίσκεται ο Αιθέρας ο οποίος αποτελεί την Πεμπτουσία της ύπαρξης και κυριαρχεί πάνω στα υπόλοιπα στοιχεία.

Σύμφωνα με τις μεταφυσικές διδασκαλίες της «μαγο-ερμητικής αναγέννησης» και τις αρχαίες κέλτικες παραδόσεις που έχουν επηρεάσει διάφορες νεοπαγανιστικές θρησκείες, όπως η Wicca, κάθε Στοιχείο πέρα απ’ τη φυσική του έννοια έχει και την αλχημιστική του έννοια. «Εκπέμπει», δηλαδή, τη δική του ενεργειακή σφραγίδα, η οποία αντανακλάται στα δημιουργήματα μορφοποιώντας το «μέσα» και ταυτόχρονα το «έξω» τους. Έτσι, τα Τέσσερα Στοιχεία προικίζουν την κάθε Δημιουργία με τον χαρακτήρα τους. Όλες οι φυσικές, οι πνευματικές και οι συναισθηματικές τάσεις καθώς και τα χαρίσματα ενός ανθρώπου, είναι αποτέλεσμα των Στοιχειακών και Αστρικών συνδυασμών που εκφράζονται μέσω του ίδιου. Τελικά, ο άνθρωπος, η φύση και το ζωικό βασίλειο είναι τέλεια δομημένοι Κόσμοι που καθρεφτίζουν το Μακρόκοσμο και αποτελούν μέλη του.

Συνείδηση

Το υπέρτατο θαύμα, όμως, είναι η Συνείδηση του ανθρώπου, που σαν διάχυτη κι αυτόνομη δύναμη μπορεί να κινεί το Πνεύμα/Ψυχή του τοποθετώντας το μέσα σε όλες τις εκδηλωμένες μορφές αντίληψης, κατώτερες ή διευρυμένες, καθοδηγώντας το ακόμα και ως τα άγνωστα Στερεώματα της φαντασίας. Η Συνείδηση είναι το εργαλείο που ορίζει τον άνθρωπο αθάνατο.
Η αρμονία των τεσσάρων στοιχείων.

Το κάθε στοιχείο αντιπροσωπεύει μια αλήθεια και μια αστρική ταυτότητα, αλλά δίχως τη Συνείδηση τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Τίποτα δεν ζει. Η Συνείδηση είναι που καθιστά τον άνθρωπο ελεύθερο, σε σχέση με όλα τα άλλα όντα (πνεύματα, στοιχειακά, στοιχειώματα κλπ) που είναι δεσμευμένα να ζουν στο δικό τους πεδίο, υπακούοντας στο σκοπό τους. Αν η Φωτιά, η Γη, ο Αέρας και το Νερό είναι τα τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά που συνθέτουν τον άνθρωπο και διαμορφώνουν την ψυχοσύνθεση του, τότε η Συνείδηση είναι ο «Νόμος» που ο νους επιλέγει να ονομάσει Θεό. Είναι το κέντρο που σαν καρδιά ενώνει την πιο μικρή δημιουργία, όπως ένα μυρμήγκι, με μια πιο μεγάλη, όπως ένας γαλαξίας και αφήνει την ψυχή να πετάξει στους κόσμους βιώνοντας όλες τις μορφές ζωής.

Δεν είναι μόνο το υλικό, το ορατό και το απτό που υπάρχει. Δίχως τη Συνείδηση κανένας νους δεν μπαίνει σε λειτουργία, καμία καρδιά δεν μπορεί να αισθανθεί. Όσα βλέπουμε, είναι το αόρατο στην ορατή του μορφή. Όσα βλέπουμε είναι ταυτόχρονα όλα όσα δεν βλέπουμε.

Η αρμονία των τεσσάρων στοιχείων.

Τα Τέσσερα Στοιχεία και οι αντιστοιχίες τους

Σύμφωνα με την Σκανβιναβική μυθολογία, η σύγκρουση της φωτιάς με τον πάγο (αέρας και νερό), είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο Φυσικός Κόσμος που γνωρίζουμε (γη).

Η Φωτιά είναι εξωστρεφές και ενεργητικό στοιχείο, αντιστοιχεί στο Νότο και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ενώ το αρχέτυπο του είναι εκείνο του Πολεμιστή. Τα στοιχειακά πλάσματα που ζουν στους αστρικούς κόσμους της φωτιάς είναι οι σαλαμάνδρες. Το χρώμα της είναι το έντονο κόκκινο και καλλιεργεί στην ψυχή τη θέληση, την επιθετικότητα, το μαχητικό πνεύμα, το πάθος, την ανεξαρτησία, τη μάθηση, τη φιλοδοξία, τη σεξουαλικότητα, το κουράγιο, την επιμονή, το σθένος, την επιθυμία, τη δράση, τον ενθουσιασμό, τις ηγετικές τάσεις. Τα ζώδια στα οποία άρχει το στοιχείο της φωτιάς είναι ο Κριός, ο Λέων κι ο Τοξότης. Τα φυτά τα οποία φέρουν στη φύση τους το στοιχείο της φωτιάς είναι: η δάφνη, ο κέδρος, το κύμινο, ο άνηθος, το πορτοκάλι, το πιπέρι, το δεντρολίβανο, η καρυδιά κλπ.

Όταν σε έναν άνθρωπο κυριαρχεί υπερβολικά το στοιχείο της φωτιάς, τότε εκείνος έχει τάσεις επιθετικότητας και θυμού, πονοκεφάλους, αυπνία, υπερκινητικότητα, αδυναμία συγκέντρωσης ενώ σε περίπτωση που συμβαίνει το αντίθετο τότε εκείνος έχει τάσεις απάθειας, μικρή αντοχή, χαμηλή ζωτικότητα, μειωμένα αντανακλαστικά και έλειψη ενθουσιασμού. Η φωτιά «τρέφεται» και «συμπορεύεται αρμονικά» με τον αέρα και το αντίστροφο. Αντιστοιχεί στην καρδιά.

Ο Αέρας είναι εξωστρεφές και ευγενές στοιχείο, αντιστοιχεί στην Ανατολή και στον Αρχάγγελο Ραφαήλ, ενώ έχει σαν αρχέτυπο τον Θεραπευτή. Τα στοιχειακά που κατοικούν στα πεδία του είναι οι συλφίδες. Το χρώμα του είναι το κίτρινο/πορτοκαλί και τα ψυχικά χαρακτηριστικά του είναι η ευστροφία, οι διανοητικές ικανότητες, η έμπνευση, οι λεπτοί τρόποι, η ισορροπία, η μεταβλητότητα, η καλαισθησία, η ευγένεια, η κίνηση, η αρμονία των σχέσεων, η φιλανθρωπία, η διπλωματία, η αλληλοβοήθεια, η υπομονή. Τα ζώδια στα οποία κυριαρχεί το στοιχείο του αέρα είναι ο Ζυγός, οι Δίδυμοι κι ο Υδροχόος. Τα φυτά που φέρουν στη φύση τους το συγκεκριμένο στοιχείο είναι: η ακακία, η αμυγδαλιά, η λεβάντα, το πεύκο, η μαντζουράνα, η μουριά, η φτελιά, η φουντουκιά κλπ. Όταν σε έναν άνθρωπο υπάρχει έντονο το στοιχείο του αέρα τότε εκείνος χαρακτηρίζεται από αδιαφορία, αφηρημάδα, ανησυχίες, μυϊκή αδυναμία, αναποφασιστικότητα, ατονία, καχεκτικότητα, φλυαρία ενώ σε περίπτωση που συμβαίνει το αντίθετο, δεν έχει καλή μνήμη, υποφέρει από νωθρότητα, κακή κυκλοφορία του αίματος, κούραση, υπερβολικό ύπνο και χαμηλή οξυδέρκεια. Ο αέρας αντιστοιχεί στον εγκέφαλο.

Η Γη είναι εσωστρεφές και σταθερό στοιχείο, αντιστοιχεί στο Βορρά και στον Αρχάγγελο Ουριήλ, ενώ συμβολίζει το Φύλακα. Τα στοιχειακά που βασιλεύουν στο στοιχείο της γης είναι οι γνώμοι, οι καλικάντζαροι κι οι ουνδίνες. Το χρώμα του είναι το πράσινο και το καφετί και τα ψυχικά γνωρίσματα του είναι η δύναμη, η πυγμή, η αυτοκυριαρχία, η ακεραιότητα, η σταθερότητα, οι αρχές, τα βαθιά συναισθήματα, η καλλιτεχνία, η χειρονακτική εργασία, η ανθεκτικότητα, η ικανότητα διοίκησης. Τα ζώδια στα οποία κυριαρχεί το γήινο στοιχείο είναι ο Ταύρος, η Παρθένος και ο Αιγόκερως. Τα φυτά που επηρεάζονται από το στοιχείο της γης είναι: το κριθάρι, η φτέρη, η μανόλια, η βρώμη, η αρτεμισία, η φασκομηλιά, το βαμβάκι, το σκουλόχορτο κλπ.

Όταν ένας άνθρωπος διακατέχεται υπερβολικά από το στοιχείο της γης, τον χαρακτηρίζουν τάσεις αποξένωσης, μοναξιά, ακινησία, νωθρότητα, λήθαργος, αρνητικά συναισθήματα, ενώ όταν συμβαίνει το αντίθετο τότε έχει αδύναμο χαρακτήρα, κυκλοθυμία, ασυνάρτητη ομιλία, υστερία, αστάθεια, νευρικότητα, άγχος. Η γη «ξεδιψά» και «ενώνεται αρμονικά» με το νερό και το αντίστροφο. Αντιστοιχεί στο στομάχι και τη σπλήνα.

Το Νερό είναι εσωστρεφές και παρορμητικό στοιχείο, αντιστοιχεί στη Δύση και στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ενώ συμβολίζει το Δημιουργό. Τα στοιχειακά που ζουν στο υδάτινο στοιχείο είναι οι Νύμφες. Το βασικό του χρώμα είναι το μπλε και τα ψυχικά χαρακτηριστικά του είναι η δημιουργία, το ένστικτο, η εσωτερικότητα, η αφοσίωση, οι καλλιτεχνικές κι αποκρυφιστικές τάσεις, η οργάνωση, η ευελιξία, το πάθος, ο ερωτισμός, η κατανόηση. Τα ζώδια στα οποία κυριαρχεί το υδάτινο στοιχείο είναι ο Καρκίνος, ο Σκορπιός και οι Ιχθύες. Τα φυτά που αντιστοιχούν στο στοιχείο του νερού είναι η αλόη, η μηλιά, η σημύδα, το χαμομήλι, το γιασεμί, ο κρίνος, η βανίλια, το έλατο, η λεμονιά κλπ.

Όταν ένας άνθρωπος φέρει μέσα του έντονα το στοιχείο του νερού, τότε υποφέρει από απάθεια ή καταθλιπτικές τάσεις, υπνηλία, χαμηλή πέψη, αδυναμία συγκέντρωσης, συναισθηματικές εξάρσεις, κυκλοθυμία, ενώ όταν συμβαίνει το αντίθετο πιθανόν να έχει κακή μνήμη, αδιαφορία, ρηχά συναισθήματα, μειωμένα αντανακλαστικά και ένστικτο. Αντιπροσωπεύεται από τα νεφρά. Εδώ, αξίζει να προσθέσουμε πως ο Έλληνας γιατρός Ίππαρχος συσχέτισε συγκεκριμένες πλανητικές επιρροές με τις σωματικές διαταραχές που μπορούσαν να προσβάλουν ένα ζώδιο, οι οποίες θα μπορούσαν απλώς να παραμείνουν τάσεις και να μην εξελιχθούν ποτέ σε αιτίες ασθενειών.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το άυλο φαινόμενο της ύπαρξης οφείλεται σε μία μήτρα απεριόριστης φαντασίας. Μια επίμονη θέληση που εκτείνεται πέρα απ’ τα όρια της λογικής και της τάξης. Ίσως αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ζωή, να είναι η έκφραση των αμέτρητων πτυχών αυτής της μυστήριας θέλησης μέσα από όλες τις πιθανές μορφές δημιουργίας, και τα Τέσσερα Στοιχεία να είναι απλώς τα «χρώματα» με τα οποία εκείνη ζωγραφίζει το «πάθος» της.

Αέρας->Η Αιτία, η Νόηση
Φωτιά->Η Δράση, το Πάθος
Νερό-> Το Συναίσθημα, η Δημιουργία
Γη-> Η Πραγμάτωση, η Μορφή
Πνεύμα-> Η Ψυχή, Η Ζωή

Οι νόμοι της έλξης: τα “τυχαία” και “συμπτωματικά”

Έλκουμε συνεχώς στη ζωή μας ανθρώπους και περιστάσεις που αντικατοπτρίζουν το είδος των σκέψεών μας. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.

Το κάθε τι στη ζωή μας δικαίως βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Μπορεί να βλέπουμε τα γεγονότα σαν άδικα, αλλά αυτό γίνεται γιατί δεν καταλαβαίνουμε ακόμα τους νόμους του νου, που λειτουργούν στο παρασκήνιο των καθημερινών μας δραμάτων.

Από τη στιγμή που θα κατανοήσουμε τους νόμους, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι τα “τυχαία” και “συμπτωματικά” γεγονότα είναι απλά το αποτέλεσμα ενός πολύ έξυπνα σχεδιασμένου συστήματος αιτιολογημένων σχέσεων.

ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ.

Ακούμε τους ανθρώπους να λένε: ”κοίτα τι μου έτυχε!”. Ο σωστός τρόπος όμως να το πουν αυτό θα ήταν: “Κοίτα τι προσέλκυσα!” Η λέξη “περίσταση” απεικονίζει αυτήν την διαδικασία: περί (= γύρω) και στάση (= ίστημι). Περιστάσεις είναι οι συνθήκες που μας περιτριγυρίζουν και που μαγνητίζονται από τον κεντρικό πυρήνα των σκεπτομορφών μας. Αν αλλάξουμε τις σκέψεις στο κέντρο του μαγνητικού πεδίου, τότε θα αλλάξουμε τις συνθήκες που μας περιτριγυρίζουν…

Οι νόμοι της έλξης λειτουργούν μέσα στον καθένα μας και μεταξύ ανθρώπων που σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο…

Οι σκέψεις μας κάνουν την ζωή μας να αλλάζει. Το σημείο που βρισκόμαστε τώρα είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων που έχουμε κάνει και το πού θα βρεθούμε είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων που κάνουμε τώρα. Αν επιθυμούμε να βρεθούμε στην επιτυχία, αυτό δεν μπορεί να γίνει τυχαία. Θα γίνει μόνο όταν εμείς έλξουμε την επιτυχία, σκεπτόμενοι την επιτυχία. Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να καταδικάσουμε τον εαυτό μας σε αποτυχία, αν επικεντρώσουμε την σκέψη μας σε αυτό που είναι λάθος.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ.

Μην με αγαπάς μόνο όταν είμαι καλό παιδί, αλλά κι όταν κάνω λάθη

Πολλές φορές, η κούραση και τα άγχη της ημέρας οδηγούν κι εμάς και τα παιδιά να κάνουμε και να λέμε πράγματα που μετά τα μετανιώνουμε, ή βγαίνουμε εκτός ορίων επειδή τα παιδιά φωνάζουν, μιλάνε άσχημα ή δεν προσαρμόζονται στους κανόνες μας.

Την επόμενη φορά που η άσχημη συμπεριφορά τους θα σας βγάλει εκτός ορίων, θυμηθείτε πως το παιδί σας δεν είναι (μόνο) αυτό. Είναι το τρυφερό πλάσμα που εμπιστεύεστε, που σας κάνει περήφανη, που προσπαθεί, που σας αγαπάει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο και που μερικές φορές κάνει και λάθη.

Και πιστέψτε με, αν  μπορούσε να εκφράσει με λόγια όλα αυτά που αισθάνεται, θα σας έλεγε όσα θα διαβάσετε παρακάτω:

Σε παρακαλώ να δεις ΕΜΕΝΑ!
Όχι τις προσδοκίες σου, ούτε την εξιδανικευμένη εκδοχή μου,
όχι ποιος θα είμαι (ή θα πρέπει να είμαι) ως ενήλικας,
ούτε ποιος θα ήθελες να είμαι αλλά ποιος είμαι πραγματικά.

Σε παρακαλώ να δεις ΕΜΕΝΑ!
Όχι το παρελθόν μου, ούτε τη συμπεριφορά μου.
Όχι τα λάθη μου, ούτε αυτούς με τους οποίους με συγκρίνεις.

Σε παρακαλώ να δεις ΕΜΕΝΑ!
Όχι εσένα όταν ήσουνα παιδί, ούτε αυτά που σε θυμώνουν.
Όχι τις ανασφάλειες ή τα προβλήματά μου, ούτε εμένα μόνο όταν είμαι ανυπάκουος.

Σε παρακαλώ να δεις ΕΜΕΝΑ!
Όχι εμένα πιο ήσυχο, πιο υπάκουο, πιο ευγενικό, πιο εξυπηρετικό, αλλά εμένα στο σύνολό μου!
Τις προσπάθειες που κάνω, τους αγώνες που δίνω, αυτά που μαθαίνω,
αλλά και το δικαίωμά μου να κάνω λάθη.

Σε παρακαλώ να δεις ΕΜΕΝΑ!
Δες με και δέξου με. Προσπάθησε να με ακούσεις και να με καταλάβεις.

Και σε παρακαλώ, μην με τιμωρείς απλά επειδή είμαι ΕΓΩ.

Ό,τι καταπιέζετε σας δηλητηριάζει όχι μόνο νοητικά αλλά και σωματικά

Το σώμα σας δεν είναι μόνο υλικό. Μέσα στους μύες σας στη δομή του σώματός σας, έχουν περάσει και άλλα πράγματα, μέσω της καταπίεσης.

Εάν καταπιέζετε τον θυμό, το δηλητήριο περνάει μέσα στο σώμα σας. Περνάει μέσα στους μύες, τρέχει μέσα στο αίμα. Η καταπίεση κάποιου πράγματος δεν είναι μόνο νοητικό φαινόμενο, είναι και φυσικό, επειδή στην πραγματικότητα δεν είστε διαχωρισμένοι. Δεν είστε σώμα “και” νους˙ είστε σωμανούς, ψυχοσωματικοί. Είστε και τα δυο μαζί. Έτσι, ό,τι γίνεται με το σώμα επηρεάζει τον νου, και ό,τι γίνεται στον νου επηρεάζει το σώμα. Το σώμα και ο νους είναι δύο πλευρές της ίδιας οντότητας.

Για παράδειγμα, όταν θυμώνετε, τί συμβαίνει στο σώμα σας; Όποτε θυμώνετε, συγκεκριμένα δηλητήρια εκλύονται μέσα στο αίμα. Χωρίς αυτά τα δηλητήρια δεν θα τρελαθείτε αρκετά ώστε να θυμώσετε. Έχετε συγκεκριμένους αδένες στο σώμα σας, και αυτοί οι αδένες απελευθερώνουν ορισμένες χημικές ουσίες. Αυτό είναι επιστημονικό δεδομένο, δεν είναι απλώς εικασίες. Το αίμα σας δηλητηριάζεται. Γι’ αυτό όταν θυμώνετε, μπορείτε να κάνετε πράγματα που δεν θα κάνατε υπό κανονικές συνθήκες. Επειδή είστε θυμωμένοι, μπορείτε να μετακινήσετε έναν μεγάλο βράχο- κάτι που δεν μπορείτε να κάνετε φυσιολογικά. Εκ των υστέρων, δεν μπορείτε να πιστέψετε καν ότι θα μπορούσατε να σπρώξετε αυτόν τον βράχο ή να τον πετάξετε ή να τον σηκώσετε. Όταν επιστρέφετε και πάλι στο φυσιολογικό, δεν θα μπορείτε να τον σηκώσετε, επειδή δεν είστε πια ίδιοι. Ορισμένες χημικές ουσίες κυκλοφορούσαν στο αίμα σας, βρισκόσασταν σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ολόκληρη η ενέργειά σας πέρασε στην πράξη σας.

Αλλά όταν ένα ζώο θυμώνει, απλώς θυμώνει. Δεν έχει κάποια ηθική γι’ αυτό, καμία θεωρία˙ απλώς θυμώνει και θυμός απελευθερώνεται. Όταν θυμώνετε, θυμώνετε μ’ έναν τρόπο παρόμοιο μ’ αυτόν του ζώου, αλλά μετά έρχεται η κοινωνία, η ηθική, η εθιμοτυπία και χιλιάδες άλλα πράγματα, ως φραγμός, ως τροχοπέδη. Θα πρέπει να καταπιέσετε το θυμό. Θα πρέπει να δείξετε ότι δεν είστε θυμωμένοι, θα πρέπει να χαμογελάσετε μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο. Δημιουργείτε ένα χαμόγελο και καταπίνετε τον θυμό. Τί συμβαίνει στο σώμα; Το σώμα ήταν έτοιμο να πολεμήσει —να πολεμήσει ή να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο, να τον αντιμετωπίσει ή να φύγει μακριά του. Το σώμα ήταν έτοιμο να κάνει κάτι˙ ο θυμός είναι ακριβώς η ετοιμότητα για να κάνεις κάτι. Το σώμα είχε μπει στη διαδικασία να γίνει βίαιο, επιθετικό.

Εάν θα μπορούσατε να γίνετε βίαιοι και επιθετικοί, τότε η ενέργεια θα απελευθερωνόταν. Αλλά δεν μπορείτε: δεν βολεύει, έτσι το καταπιέζετε. Και μετά, τί θα συμβεί σε όλους αυτούς τους μύες που ήταν έτοιμοι να επιτεθούν; Θα σακατευτούν. Η ενέργεια τους αναγκάζει να γίνουν επιθετικοί, κι εσείς τους καταπιέζετε πάλι ώστε να μην είναι επιθετικοί. Θα υπάρξει μια σύγκρουση. Στους μύες σας, στο αίμα σας, στους ιστούς του σώματός σας, θα υπάρξει μια σύγκρουση. Είναι έτοιμοι να εκφράσουν κάτι, κι εσείς τους πιέζετε να μην το κάνουν. Τους καταπιέζετε. Έτσι το σώμα σας σακατεύεται.

Αυτό συμβαίνει με κάθε συναίσθημα και συνεχίζεται τη μια ημέρα μετά την άλλη, επί χρόνια. Έτσι το σώμα σας σταδιακά σακατεύεται ολόκληρο. Όλα τα νεύρα σακατεύονται˙ δεν ρέουν, δεν είναι ρευστά, δεν είναι ζωντανά. Απονεκρώνονται, δηλητηριάζονται και σφίγγονται. Δεν είναι φυσιολογικά.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι έχουμε δημιουργήσει μια πανοπλία γύρω από το σώμα, και αυτή η πανοπλία είναι το πρόβλημα. Εάν σας επιτρεπόταν η πλήρης έκφραση του θυμού σας; Τί θα κάνατε; Όταν θυμώνετε αρχίζετε να τρίζετε τα δόντια˙ θέλετε να κάνετε κάτι με τα νύχια και τα χέρια σας, επειδή έτσι θα το αντιμετώπιζε η κληρονομιά τον ζώου μέσα σας. Θέλετε να κάνετε κάτι με τα χέρια σας, να καταστρέψετε κάτι. Εάν δεν κάνετε τίποτε, τα δάχτυλά σας σακατεύονται· θα χάσουν τη χάρη τους, την ομορφιά τους. Δεν θα είναι ζωντανά μέλη. Και το δηλητήριο υπάρχει εκεί, έτσι όταν σφίγγετε το χέρι κάποιου, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άγγιγμα, ζωή, επειδή τα χέρια σας είναι νεκρά.

Μπορείτε να το αισθανθείτε. Αγγίξτε το χέρι ενός μικρού παιδιού: υπάρχει μια ανεπαίσθητη διαφορά. Εάν το παιδί δεν αισθάνεται ότι θέλει να σας δώσει το χέρι, δεν πειράζει˙ θα το τραβήξει. Δεν θα σας δώσει ένα νεκρό χέρι, απλώς θα το τραβήξει. Αλλά εάν θέλει να σας δώσει το χέρι του, τότε θα αισθανθείτε σαν να λιώνει το χέρι του μέσα στο δικό σας. Η ζεστασιά, η ροή – λες και ολόκληρο το παιδί έχει γίνει αυτό το χέρι. Είναι το ίδιο το άγγιγμα και εκφράζει όλη την αγάπη που μπορεί να εκφράσει.

Αλλά το ίδιο παιδί, όταν μεγαλώσει, θα δίνει το χέρι του λες και το χέρι είναι απλώς ένα νεκρό όργανο. Δεν εμπλέκεται στην πράξη, δεν θα εκφραστεί μέσα από αυτήν. Αυτό έχει συμβεί επειδή υπάρχουν μπλοκαρίσματα. Ο θυμός έχει μπλοκαριστεί, και πραγματικά, πριν ξαναγίνει ζωντανό το χέρι σας για να εκφράσει την αγάπη, θα πρέπει να περάσει μέσα από την αγωνία. Θα πρέπει να περάσει μέσα από μια βαθιά έκφραση θυμού. Εάν δεν απελευθερωθεί ο θυμός, θα μπλοκάρει την ενέργειά σας, και η αγάπη δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει.

Ολόκληρο το σώμα σας έχει μπλοκαριστεί, όχι μόνο τα χέρια σας. Έτσι μπορεί ν’ αγκαλιάζετε κάποιον, μπορείτε να σφίξετε κάποιον στο στήθος σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον βάζετε κοντά στην καρδιά σας. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μπορείτε να σφίξετε κάποιον στο στήθος σας – είναι ένα φυσικό γεγονός. Αλλά εάν έχετε μια πανοπλία στην καρδιά σας, ένα μπλοκάρισμα των συναισθημάτων, τότε ο άλλος παραμένει μακρινός, όπως ήταν πάντα˙ δεν είναι δυνατή καμία προσέγγιση. Αλλά εάν φέρετε πραγματικά κοντά σας κάποιον και δεν υπάρχει πανοπλία, κανένας τοίχος ανάμεσα σ’ εσάς και στο πρόσωπο αυτό, τότε η καρδιά σας θα λιώσει μέσα στην καρδιά του άλλου. Θα υπάρξει μια συνάντηση, μια επικοινωνία.

Όταν το σώμα σας έχει γίνει και πάλι δεκτικό και δεν υπάρχει κανένα μπλοκάρισμα, δεν υπάρχουν δηλητήρια γύρω του, θα αισθάνεστε συνεχώς μια λεπτή αίσθηση χαράς να σας περιβάλλει. Ό,τι και αν κάνετε ή δεν κάνετε, θα αισθάνεστε πάντοτε μια λεπτή δόνηση χαράς να περιβάλλει το σώμα σας. Πραγματικά, η χαρά σημαίνει μόνο ότι το σώμα σας βρίσκεται σε αρμονία, τίποτ’ άλλο – ότι το σώμα σας βρίσκεται σε έναν μουσικό ρυθμό, τίποτ’ άλλο. Η χαρά δεν είναι απόλαυση˙ η απόλαυση είναι αυτό που θα πρέπει να εξαχθεί από κάτι άλλο. Χαρά σημαίνει απλώς να είσαι ο εαυτός σου: ζωντανός, σε πλήρη δόνηση, σφριγηλός. Μια αίσθηση λεπτής μουσικής γύρω από το σώμα σας και μέσα στο σώμα σας, μια αρμονία – αυτό είναι χαρά. Μπορείτε να είστε χαρούμενοι όταν το σώμα σας ρέει, όταν είναι σε ροή σαν ποτάμι.

GUSTAVE FLAUBERT: ΕΡΙΧΝΑ ΛΑΣΠΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ που τα φθονούσα

ΑΝ ΕΝΙΩΣΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, αυτό το οφείλω στην τέχνη. Κι όμως, τι ματαιοδοξία κι αυτή η τέχνη! Να θέλεις να δώσεις ανθρώπινη μορφή σε έναν πέτρινο όγκο, ή να απεικονίσεις την ψυχή με λέξεις, τα αισθήματα με ήχους και τη φύση πάνω σ’ ένα μουσαμά!

ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟΡΡΟΦΗΜΕΝΟΣ, από έργα μεγαλοφυή, δεμένος μ’ εκείνες τις αλυσίδες, που σε κρατούν μαζί τους, στο ξαφνικό μουρμούρισμα κάποιων φωνών, στο κολακευτικό ουρλιαχτό, σ’ αυτό το βουητό το χαριτωμένο, αναζητούσα με ζήλο τη μοίρα αυτών των ισχυρών αντρών που έχουν τη δύναμη να χειρίζονται το πλήθος σαν θήραμα και που το κάνουν να κλαίει, να στενάζει, να ποδοκροτά μ’ ενθουσιασμό. Πόσο ανοιχτή πρέπει να είναι η καρδιά σ’ εκείνους που γοητεύουν τους ανθρώπους και πόσο τούτη η ικανότητα έχει νεκρωθεί στη δική μου φύση! Πεπεισμένος για την αδυναμία και τη στειρότητά μου, κυριευόμουν από ένα ζηλόφθονο μίσος, έλεγα στον εαυτό μου πως όλα τούτα δεν ήταν τίποτα, πως η μοίρα είχε επιβάλει αυτή την κατάσταση.

ΕΡΙΧΝΑ ΛΑΣΠΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ που τα φθονούσα. Αψηφούσα τον Θεό, μπορούσα να χλευάζω τους ανθρώπους το ίδιο καλά. Εντούτοις αυτή η ζοφερή διάθεση ήταν περαστική και ξανάνιωθα αληθινή ευχαρίστηση καθώς παρατηρούσα το πνεύμα να λάμπει μέσα στις αίθουσες τέχνης σαν ένα μεγάλο λουλούδι που ανοίγει τον ευωδιαστό του ρόδακα στον καλοκαιρινό ήλιο.

Η ΤΕΧΝΗ -Η ΤΕΧΝΗ… ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΓΜΑ αυτή η ματαιοδοξία! Αν υπάρχει κάτι πάνω στη γη, κι ανάμεσα στα άυλα, μια πίστη που όλοι προσκυνούν, αν υπάρχει κάποια άγια δύναμη, κάτι αγνό και μεγαλειώδες, κάτι συναφές με την απεριόριστη επιθυμία για το άπειρο και το ασαφές που ονομάζεται ψυχή, αυτό είναι η τέχνη.

ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΡΙΟΤΗΣ! ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ-μια λέξη-ένας ήχος, να ο συνδυασμός όλων αυτών που αποκαλούμε μεγαλείο. Θα επιθυμούσα κάτι που να μην είχε χρεία έκφρασης ή μορφής. Καθαρό σαν ένα άρωμα, δυνατό όπως η πέτρα, ασύλληπτο σαν μια ωδή· κάτι που να τα συνδυάζει όλα αυτά και να μην είναι τίποτα από αυτά συνάμα.

GUSTAVE FLAUBERT, ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ

JEROME K. JEROME: Οι τεμπέλικες σκέψεις ενός τεμπέλη

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Σε αυτό το θέμα μπορώ στ’ αλήθεια να καυχηθώ ότι είμαι εξπέρ. Ο δάσκαλος που, όταν ήμουν μικρός, με έλουζε στο σιντριβάνι της γνώσης για εννέα γκινέες το τρίμηνο -και ούτε πένα παραπάνω- συνήθιζε να λέει ότι ποτέ δεν είχε γνωρίσει αγόρι που να μπορεί να κάνει λιγότερη δουλειά σε περισσότερη ώρα· και θυμάμαι τη δύστυχη γιαγιά μου να σχολιάζει κάποτε συμπτωματικά, στα πλαίσια των οδηγιών της για τη σωστή χρήση του προσευχηταρίου, πως όχι μόνο δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνω πράγματα που δεν ήμουν υποχρεωμένος να κάνω, αλλά και πως ήταν απολύτως βέβαιη ότι και τα πράγματα που έπρεπε να κάνω θα τα άφηνα λίγο-πολύ στη μέση.

Φοβάμαι ότι, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, διέψευσα την προφητεία της αγαπημένης μου γιαγιάς, αφού -ο Θεός να με φυλάει!- έχω κάνει μπόλικα πράγματα που δεν έπρεπε να τα κάνω, παρ’ όλη την τεμπελιά μου. Δικαίωσα όμως πλήρως την ακρίβεια της κρίσης της στο γεγονός πως παραμέλησα ό,τι δεν θα ‘πρεπε να παραμελήσω κανονικά. Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο. Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν. Υπάρχουν πολλοί οκνηροί άνθρωποι και πολλοί χασομέρηδες, αλλά ένας αυθεντικός τεμπέλης είναι σπάνιο είδος. Δεν είναι κάποιος που περιφέρεται άσκοπα με τα χέρια στις τσέπες του. Αντιθέτως, το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως είναι πάντα τρομερά πολυάσχολος.

Κανείς δεν μπορεί να απολαύσει την τεμπελιά αν δεν έχει άφθονη δουλειά να κάνει. Δεν έχει πλάκα να μην κάνεις τίποτα όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το χάσιμο χρόνου γίνεται απλώς μια απασχόληση, και μάλιστα εξαντλητική.

Μ’ αρέσει να τεμπελιάζω όταν δεν πρέπει να τεμπελιάζω, όχι όταν είναι το μοναδικό πράγμα που έχω να κάνω. Αυτή είναι η ξεροκέφαλη φύση μου. Η ώρα που μ’ αρέσει καλύτερα να στέκομαι με την πλάτη μου στη φωτιά και να υπολογίζω πόσα χρωστάω είναι όταν το γραφείο μου έχει στοίβες από γράμματα που πρέπει να απαντηθούν με το επόμενο ταχυδρομείο. Μ’ αρέσει να χαζολογάω για ώρα στο δείπνο όταν έχω μπροστά μου πολλή δουλειά για το βράδυ. Και αν, για κάποιον επείγοντα λόγο, πρέπει να σηκωθώ πολύ νωρίς το επόμενο πρωί, τότε είναι που, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απολαμβάνω να μένω στο κρεβάτι για ένα επιπλέον μισάωρο.

Α! Τι ωραία που είναι ν’ αλλάζεις πλευρό και να ξανακοιμάσαι «μόνο για πέντε λεπτά». Αναρωτιέμαι, υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα, εκτός ίσως από τον μυθιστορηματικό ήρωα μιας «ιστορίας για αγόρια», που να σηκώνεται απ’ το κρεβάτι του πρόθυμα; Το να σηκώνεσαι στην ώρα σου το πρωί είναι για κάποιους εντελώς ανέφικτο. Αν τυχαίνει να πρέπει να ξυπνήσουν στις οχτώ, μένουν ξαπλωμένοι μέχρι τις και μισή. Αν οι συνθήκες αλλάξουν και το οχτώμισι γίνει πολύ νωρίς γι’ αυτούς, τότε δεν μπορούν να σηκωθούν πριν τις εννιά. Κάπως σαν τον πολιτικό για τον οποίο λεγόταν ότι πάντα αργούσε μισή ώρα ακριβώς. Μετέρχονται κάθε πιθανό και απίθανο μέσο.

Αγοράζουν ξυπνητήρια (πανούργες συσκευές που αρχίζουν να χτυπάνε τη λάθος ώρα και τρομάζουν τους λάθος ανθρώπους). Έχουν πει στη σύζυγο, που έχει σηκωθεί ήδη, να τους χτυπήσει την πόρτα και να τούς φωνάξει, και η σύζυγος πράγματι τους χτυπάει την πόρτα και τους φωνάζει κι εκείνοι μουγκρίζουν «Τώρα!» και τους ξαναπαίρνει ο ύπνος. Ήξερα κάποιον που σηκωνόταν κανονικά κι έκανε ένα κρύο μπάνιο αλλά ακόμα κι αυτό ήταν μάταιο, γιατί μετά χωνόταν πάλι στο κρεβάτι για να ζεσταθεί.

Προσωπικά πιστεύω ότι μπορώ κάλλιστα να μείνω μακριά από το κρεβάτι άπαξ και σηκωθώ. Εκείνο που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να ξεκολλήσω το κεφάλι μου απ’ το μαξιλάρι και καμιά αποφασιστικότητα της στιγμής δεν το κάνει ευκολότερο. Λέω στον εαυτό μου, αφού χασομερήσω όλο το βράδυ: «Λοιπόν, δεν θα κάνω άλλη δουλειά απόψε· Θα σηκωθώ νωρίς αύριο το πρωί». Και -εκείνη τη στιγμή- είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι θα το κάνω. Το πρωί, ωστόσο, δεν τρέφω τον ίδιο ενθουσιασμό για την ιδέα και σκέφτομαι πως καλά θα έκανα να κρατούσα το στόμα μου βουλωμένο το προηγούμενο βράδυ. Κι έπειτα είναι η φασαρία τού να ντυθείς και όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ θες να το αναβάλεις.

Παράξενο πράγμα το κρεβάτι, αυτή η απομίμηση τάφου όπου τεντώνουμε τα κουρασμένα μας μέλη και βυθιζόμαστε τόσο ήρεμα στη σιωπή και στην ανάπαυση. «Κρεβάτι, κρεβάτι, ακριβό μου κρεβάτι, ο επί γης παράδεισος στο κουρασμένο μάτι», που έλεγε κι ο δύστυχος Τόμας Χουντ, είσαι σαν την ευγενική γριά παραμάνα για μας τα ανήσυχα αγόρια και κορίτσια. Έξυπνους και ανόητούς, άτακτούς και φρόνιμους, μας παίρνεις όλους στον μητρικό σου κόρφο για να κοπάσεις το πεισματάρικο κλάμα μας. Ο δυνατός άντρας με προσοχή, ο άρρωστος με πόνο, η νεαρή κόρη κλαίγοντας για τον άπιστο εραστή της, όλοι γέρνουμε σαν τα παιδιά το βαρύ κεφάλι μας στα λευκά σου στήθη κι εσύ μας κοιμίζεις στη γαλήνια αγκαλιά σου.

Τα βάσανά μας ξεκινούν όταν μας γυρνάς την πλάτη και δεν θες να μας παρηγορήσεις. Πόσο αργεί να έρθει το ξημέρωμα όταν δεν μπορούμε να κοιμηθούμε! Ω, εκείνες οι φριχτές νύχτες που στριφογυρίζουμε μες στον πυρετό και τον πόνο, που κειτόμαστε σαν ζωντανοί ανάμεσα στους νεκρούς, μετρώντας τις σκοτεινές ώρες που τόσο αργά κυλούν ανάμεσα σ’ εμάς και στο φως. Κι εκείνες οι ακόμη πιο φριχτές νύχτες, όταν παραστεκόμαστε σε κάποιον άλλον που υποφέρει, όταν η σιγανή φωτιά μάς ξαφνιάζει κάθε τόσο μ’ ένα κούτσουρο που πέφτει και οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν με σφυρί που χτυπά ώσπου να σβήσει τη ζωή που βλέπουμε μπροστά μας.

JEROME K. JEROME, ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΤΕΜΠΕΛΗ

Η πρώτη πραγματική φωτογράφιση των ηλεκτρονίων μέσα σε στερεά σώματα

Επιστήμονες από τη Γερμανία και την Κίνα πέτυχαν την πρώτη πραγματική φωτογράφιση των ηλεκτρονίων μέσα σε στερεά σώματα.

Η τεχνική, που είναι εντελώς νέα και χρησιμοποιεί ακτίνες λέιζερ, επιτρέπει για πρώτη φορά να δούμε τα ηλεκτρόνια σε φωτογραφίες. Οι ερευνητές, του Εργαστηρίου Ακραίας Φωτονικής του Πανεπιστημίου του Ρόστοκ και του Ινστιτούτου Κβαντικής Οπτικής Μαξ Πλανκ στο Γκάρτσινγκ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».

Το επίτευγμα αναμένεται σταδιακά να επηρεάσει διάφορους τομείς, όπως οι επιστήμες των υλικών, της χημείας, των υπολογιστών, των ηλεκτρονικών κ.ά.

Το νέο ισχυρότερο μικροσκόπιο που ανακαλύφθηκε

Τα μικροσκόπια του ορατού φωτός μάς επιτρέπουν να δούμε μικροσκοπικά αντικείμενα, όπως τα ζωντανά κύτταρα και το εσωτερικό τους. Όμως, δεν μπορούν να διακρίνουν τα ηλεκτρόνια μέσα στα άτομα της στερεής ύλης.

Η αιτία είναι ότι το ορατό φως μπορεί να διακρίνει μόνο αντικείμενα ανάλογα σε μέγεθος με το δικό του μήκος κύματος, το οποίο είναι λίγες εκατοντάδες νανόμετρα (εκατομμυριοστά του μέτρου). Όμως, για να γίνουν ορατά τα ηλεκτρόνια, τα μικροσκόπια πρέπει να έχουν δύναμη μεγέθυνσης μεγαλύτερη κατά μερικές χιλιάδες φορές.

Η ερευνητική ομάδα, σε συνεργασία με επιστήμονες του Ινστιτούτου Φυσικής της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών στο Πεκίνο, ανέπτυξαν έναν νέο τύπο μικροσκοπίου, το Πικοσκόπιο Φωτός (Light Picoscope), το οποίο ξεπερνά τους έως τώρα περιορισμούς. Το μικροσκόπιο χρησιμοποιεί ισχυρούς παλμούς λέιζερ για να ακτινοβολήσει λεπτά φιλμ κρυσταλλικών υλικών. Οι παλμοί λέιζερ εξαναγκάζουν μερικά ηλεκτρόνια να επιταχύνουν την κίνησή τους και να συγκρούονται με τα υπόλοιπα, εκπέμποντας έτσι αόρατη ακτινοβολία στο υπεριώδες μέρος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, η οποία καταγράφηκε με ειδικούς ανιχνευτές.

Αναλύοντας τις ιδιότητες αυτής της ακτινοβολίας, οι ερευνητές κατάφεραν να συνθέσουν εικόνες των ηλεκτρονίων, οι οποίες απεικονίζουν τον τρόπο που αυτά κατανέμονται μέσα στα άτομα. «Αυτή η διακριτική ικανότητα αρκεί για να φωτογραφίσουμε τα ηλεκτρόνια με υψηλή ανάλυση».

Ουσιαστικά, οι ισχυροί παλμοί λέιζερ υποχρεώνουν τα ηλεκτρόνια να γίνουν οι φωτογράφοι του χώρου γύρω τους. Οι εν λόγω φωτογραφίες έχουν ανάλυση λίγων δεκάδων πικομέτρων (περίπου 26), δηλαδή μερικών δισεκατομμυριοστών του χιλιοστού. Τα πειράματα της ομάδας ανοίγουν τον δρόμο για την ανάπτυξη μίας νέας κατηγορίας μικροσκοπίων που βασίζονται στα λέιζερ.

«Στόχος μας είναι να εξοπλίσουμε τους επιστήμονές της χημείας και των υλικών με ένα νέο εργαλείο, που θα τους επιτρέπει να παρατηρούν τον μικρόκοσμο με πρωτοφανή ακρίβεια και έτσι να κατανοήσουν βαθιά τις χημικές και τις ηλεκτρονικές ιδιότητες των υλικών». «Η λεπτομερή κατανόηση των υλικών αποτελεί θεμέλιο λίθο για την πρόοδο της ηλεκτρονικής επιστήμης, της επιστήμης των υπολογιστών και των επιστημών υγείας. Αυτή η βαθιά κατανόηση, με τη σειρά της, θα επιτρέψει τη δημιουργία νέων υλικών που θα υπηρετούν τον άνθρωπο και που θα σέβονται το περιβάλλον», πρόσθεσε.

Ήδη, οι ερευνητές εργάζονται για τη βελτίωση της τεχνολογίας τους, καθώς σχεδιάζουν να μελετήσουν τα ηλεκτρόνια σε τρεις διαστάσεις και σε μία ευρεία γκάμα υλικών. Επίσης, η ομάδα στοχεύει τώρα να επεκτείνει την τεχνική, ώστε να επιτρέψει την καταγραφή βίντεο που θα απεικονίζει την κίνηση ηλεκτρονίων στα υλικά. «Πρόκειται για έναν πολυπόθητο στόχο της μοντέρνας επιστήμης».

J2157: Η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μαύρη τρύπα στο σύμπαν

Η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μαύρη τρύπα στο σύμπαν – η J2157 – είναι 34 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ήλιου και το καθημερινό γεύμα της είναι ισοδύναμο με μια μάζα σαν του ήλιου μας, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.

Αυτή η τεράστια, πεινασμένη μαύρη τρύπα εντοπίστηκε για πρώτη φορά και μελετήθηκε από ερευνητές τον Μάιο του 2018. Προηγουμένως, πίστευαν ότι καταναλώνει τη μάζα που ισοδυναμεί με τον ήλιο μας κάθε δύο ημέρες. Τώρα, έχουν καλύτερη κατανόηση αυτής της τεράστιας τρύπας και της λαιμαργικής συμπεριφοράς της.

Η μαύρη τρύπα είναι γνωστή ως J2157 και απέχει πάνω από 12 δισεκατομμύρια έτη φωτός στο μακρινό σύμπαν. Οι αστρονόμοι προσπαθούν να καταλάβουν πώς αυτές οι τεράστιες μαύρες τρύπες μπορούσαν να εξελιχθούν κατά τις πρώτες μέρες του σύμπαντος. Οι ερευνητές συνεχίζουν να αναζητούν πιο μεγάλες μαύρες τρύπες όπως αυτή για να καταλάβουν πώς έχουν αναπτυχθεί.

“Είναι η μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που βρήκαμε σε αυτήν την πρώιμη περίοδο του Σύμπαντος”, δήλωσε ο Christopher Onken, επικεφαλής της μελέτης και ερευνητής στη Σχολή Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου της Αυστραλίας. “Το βλέπουμε σε μια εποχή που το σύμπαν ήταν μόλις 1,2 δισεκατομμυρίων ετών, λιγότερο από το 10% της τρέχουσας ηλικίας του.”

“Η μάζα της μαύρης τρύπας είναι περίπου 8.000 φορές μεγαλύτερη από τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία μας”, λέει ο Onken. “Εάν η μαύρη τρύπα του Γαλαξία ήθελε να μεγαλώσει σε αυτή την μάζα, θα πρέπει να καταπιεί τα δύο τρίτα όλων των αστεριών του Γαλαξία μας.”

Το τηλεσκόπιο SkyMapper στο Παρατηρητήριο Siding Spring στην Αυστραλία μπόρεσε να εντοπίσει αυτή τη μαύρη τρύπα στο σχεδόν υπέρυθρο φως αφού αυτό ταξίδεψε δισεκατομμύρια έτη φωτός για να φτάσει στη Γη.

Τέρας της φύσης

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν για πρώτη φορά τη μαύρη τρύπα J2157 λόγω της φωτεινότητάς της στο υπεριώδες φως. Ενώ το φως δεν μπορεί να ξεφύγει από τις μαύρες τρύπες, αυτή η μαύρη τρύπα εκπέμπει ακτίνες Χ και υπεριώδες φως που δημιουργούνται λόγω της τεράστιας όρεξής του.

Οι αστρονόμοι έχουν επίσης ορίσει αυτή τη συγκεκριμένη μαύρη τρύπα ως το κέντρο ενός πολύ φωτεινού κβάζαρ. Το κβάζαρ είναι ένας πολύ λαμπρός ενεργός γαλαξιακός πυρήνας, που εμφανίζεται στο ορατό φως ως σημειακή πηγή (σαν άστρο), ενώ αυτό που βλέπουμε ως κβάζαρ είναι μία σχετικώς πυκνή άλως υλικού που περιβάλλει την κεντρική μαύρη τρύπα μεγάλης μάζας στο κέντρο του γαλαξία αυτού. Εκπέμπουν δε τόση ενέργεια στους αέριους δίσκους τους που εμφανίζονται σαν αστέρια μέσα από τα τηλεσκόπια.

Το ότι είναι ορατοί σε αποστάσεις δισεκατομμυρίων ετών φωτός σημαίνει ότι η ενέργεια που εκπέμπουν ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία υπερβαίνει την αντίστοιχη κάθε άλλου σώματος, και μπορεί να ισοδυναμεί με την ενέργεια εκατοντάδων συνηθισμένων γαλαξιών μαζί, ή περίπου 1 τρισεκατομμύριο φορές την ενέργεια που εκπέμπει ο Ήλιος στο ορατό φως.

“Αυτή η μαύρη τρύπα αναπτύσσεται τόσο γρήγορα που λάμπει χιλιάδες φορές πιο φωτεινά από έναν ολόκληρο γαλαξία, λόγω όλων των αερίων που απορροφά καθημερινά και τα οποία προκαλούν πολλή τριβή κατά την κίνηση τους και θερμότητα”, δήλωσε ο Christian Wolf, συγγραφέας και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας.

“Αν είχαμε αυτό το τέρας να κάθεται στο κέντρο του Γαλαξία μας, θα φαινόταν 10 φορές πιο φωτεινό από την πανσέληνο. Θα εμφανιζόταν ως ένα απίστευτα λαμπερό αστέρι που θα εξαφάνιζε σχεδόν όλο το φως των άστρων στον ουρανό Είναι πιθανό να καταστούσε αδύνατη τη ζωή στη Γη με τις τεράστιες ποσότητες ακτίνων Χ που προέρχονται από αυτήν. ”

Η νέα μελέτη παρακολούθησε τη μαύρη τρύπα χρησιμοποιώντας το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νότιου Παρατηρητηρίου στη Χιλή για να μετρήσει τη μάζα του.

«Γνωρίζαμε ότι βρισκόμασταν σε μια τεράστια μαύρη τρύπα όταν συνειδητοποιήσαμε τον ταχύ ρυθμό ανάπτυξης», δήλωσε ο Fuyan Bian, αστρονόμος στο Ευρωπαϊκό Νότιο Παρατηρητήριο.

“Το πόσες μαύρες τρύπες μπορούν να καταπιούν εξαρτάται από το πόσο μάζα έχουν ήδη. Έτσι, για να καταβροχθίσει αυτή την ύλη με τόσο υψηλό ρυθμό, πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να γίνει νέος κάτοχος ενός ρεκόρ. Και τώρα ξέρουμε.”

Περαιτέρω μελέτη και παρατήρηση αυτής της μαύρης τρύπας θα ρίξει επίσης φως στον γαλαξία που τον φιλοξενεί, ο οποίος μπορεί να αποκαλύψει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρώιμο σύμπαν και το πώς οι τεράστιες μαύρες τρύπες εξελίχθηκαν νωρίς.

“Με μια τέτοια τεράστια μαύρη τρύπα, είμαστε επίσης ενθουσιασμένοι που μπορούμε να μάθουμε και για τον γαλαξία στον οποίο αναπτύσσεται”, δήλωσε ο Onken. “Είναι αυτός ο γαλαξίας ένας από τα μεγαθήρια του πρώιμου Σύμπαντος, ή μήπως η μαύρη τρύπα καταπίνει απίστευτα το περιβάλλον της; Θα πρέπει να συνεχίσουμε να σκάβουμε για να το καταλάβουμε.”

Η Αγία Ασκληπία η θαυματουργή (4/7), η οποία αναζητείται!

Η ορθοδοξία προκειμένου να φορτώσει το ημερολόγιο με αγίους δεν δίστασε να εφεύρει ακόμη και φανταστικούς ή να αντικαταστήσει άλλους παλαιότερους θεούς, ήρωες, μεγάλες προσωπικότητες του πνεύματος και της ιστορίας με τοιούτους και τοιούτες, όπως φαίνεται και στην περίπτωση της εν λόγω αγίας. Φυσικά το όνομα δεν επιλέχτηκε τυχαία.

Έτσι πλην των δολοφόνων αγίων και των μισελλήνων παντός είδους, έχουμε και τους ανύπαρκτους και φανταστικούς, όπως το είπε κατ΄αρχάς και εξ αρχής εκείνος ο αρχιαπατεώνας Παύλος ότι:

«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν, αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον εδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν». Προς Κορινθίους 1.26. Απόστολος Παύλος.

Τι γνωρίζουμε για την εν λόγω αγία; Μόνο τα παρακάτω:

Βιογραφία:

Η Αγία Ασκληπία η θαυματουργή απεβίωσε ειρηνικά. (http://www.saint.gr/1991/saint.aspx)

Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια. (Αυτή είναι η επίσημη Βιογραφία της)

Ποιος ο βίος της και τα ''θαύματά'' της για ανακηρυχτεί αγία;

ΔΕΣ: Ιερή βιομηχανία παραγωγής αγίων

Φιλοσοφία και Τέχνη

Ένας φιλοσοφικός διά-λογος με την Αρχαία Ελληνική Τέχνη

1. Η τέχνη της ελληνικής αρχαιότητας χαρακτηρίζεται από την ενδιάθετη ορμή ή τάση για τελειότητα στη μορφική έκφραση και ακρίβεια στα συστατικά της περιεχόμενα. Η τάση αυτή ωστόσο προς την τελειότητα δεν αποτελεί το απόλυτο μέτρο που καθιστά την ελληνική τέχνη υπέρτατη αρχή παντός χρόνου, αλλά μια ιστορικοκοινωνικά προσδιορισμένη πορεία προς πολιτισμικές αναπτύξεις, οι οποίες πάντοτε φιλοδοξούν να διασώζουν τη διαχρονική αξία του καλλιτεχνικού επιτεύγματος.

2. Πώς νοείται αυτή η πορεία; Ως δυνατότητα του καλλιτέχνη να σκέπτεται τη συνολική κίνηση του αισθητού εντός μιας ηθικής τάξης (Sittlichkeit), την οποία δεν διαχωρίζει από τη δική του ατομικότητα. Έτσι, η ελληνική τέχνη δεν παρέμεινε ποτέ υπόθεση ορισμένων καλλιτεχνών ή φιλότεχνων ομάδων, που επιχειρούσαν να αναπαραστήσουν για προσωπική ευχαρίστηση έναν εσωτερικό κόσμο της εφήμερης υποκειμενικότητας. Η ιδιοφυία του καλλιτέχνη δεν περιορίστηκε να αναπαριστά, με καλλιτεχνικό τρόπο, την ιδιωτική φρόνηση και δεν επιχείρησε ποτέ να καταπνίξει με σχηματικές απομιμήσεις την ευφροσύνη που αναδίδει η κατάφαση της ζωής. Αισθάνεται να είναι «η περί τα ανθρώπινα φρόνησις» (Αριστοτέλης), που ζητεί να πλάσει, με γνώση των γενικών αρχών αλλά και των επί μέρους, την ανθρώπινη μορφή και να ωθήσει το κοινωνικό Είναι του ανθρώπου σε μια ορθόφρονη ισορροπία προς τη φυσική αρμονία.

3. Κατ’ αυτό το πνεύμα, ο καλλιτέχνης επικοινωνεί συνειδητά με την εμπειρική πραγματικότητα, χωρίς να παραδίδεται στην επιτηδευμένη της ρευστότητα. Μέσα στο χάος των άκριτων δοξασιών δοκιμάζει, με το έργο τέχνης, να εγκαθιδρύσει μια εσωτερική σχέση ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο, στο λογικό και το πραγματικό, στο πεζό και το ποιητικό. Βιώνει τη σχέση του με τον πραγματικό κόσμο ως έντονη εμπειρία ενός νοήματος που καθιστά την καλλιτεχνική του πράξη αναγκαίο όσο και ρυθμικό πέρασμα για να στοχάζεται την ιδεώδη τάξη.

4. Όπως παρατηρεί ο Αριστοτέλης, το καλλιτεχνικό υπόδειγμα πρέπει να είναι ανώτερο από το πραγματικό. Τούτο σημαίνει ότι η ανάβαση προς το ιδεώδες πρέπει να αναπροσδιορίζεται αδιαλείπτως και συγκεκριμένα. Στη συνάφεια τούτη, η σύμβαση με την πρακτική άποψη της ζωής έχει νόημα να διασφαλίζει τις αγνές προθέσεις του καλλιτεχνήματος. Τούτο καθίσταται δυνατόν, όταν λειτουργεί ως προϋπόθεση για την αυτονομία της καλλιτεχνικής εμπειρίας.

5. Το έργο τέχνης έτσι αποκτά διαχρονική αξία ως πνευματικό δημιούργημα ενός ορισμένου χρόνου και μιας ορισμένης κοινωνίας. Διακρίνεται για τη χρονικότητά του χωρίς να χάνει την οικουμενικότητά του. Την τελευταία δεν μπορεί να την καθορίζει, όσο και αν το ίδιο περιέχει στοιχεία διαχρονικά. Αυτό που εγγυάται την οικουμενικότητά του είναι η περισυλλογή της αρμονίας, την οποία μπορεί να επιζητεί με το να «διατηρεί ανοικτή την ανοικτότητα του κόσμου» (Χάιντεγκερ). Η περισυλλογή τούτη δεν θεματοποιείται αποκλειστικά σε ένα περιορισμένο πλαίσιο που κατασκευάζει εγκεφαλικά ο καλλιτέχνης, αλλά είναι ριζωμένη στην ανορθωτική βλέψη που περιέχει το ίδιο το έργο τέχνης και η οποία μέλλει να εγκαταστήσει αυτό μέσα στον ορίζοντα του χρόνου ως ένα αξιακό υπόβαθρο της ανθρώπινης σχέσης. 

6. Η ελληνική τέχνη, από μια τέτοια σκοπιά, δεν αποβλέπει μόνο στην αισθητική ικανοποίηση και σε μια αφηρημένη ομορφιά που μισεί τη νόηση, αλλά εκπληρώνει ευρύτερους κοινωνικούς ή θρησκευτικούς σκοπούς, οι οποίοι αναδεικνύουν την αισθητική του νοήματος. Το αισθητικό συναίσθημα που κατακλύζει τη μορφή δεν είναι αποκομμένο από το έργο, αλλά ενσωματώνεται στη δύναμη του αντικειμένου και στο κύρος του σκοπού. Γι’ αυτό, δεν αρκεί μια στάση θαυμασμού ή μια βαθειά συμπάθεια προς τον καλλιτέχνη και το έργο του, αλλά πρέπει να κατανοείται η φύση του έργου τέχνης και οι διαδικασίες -εσωτερικές κι εξωτερικές- παραγωγής του.

7. Το έργο τέχνης λοιπόν δεν είναι ένα απλό άθροισμα μεμονωμένων προσπαθειών του τεχνίτη ή ένα προϊόν επί μέρους γνωσιακών του ικανοτήτων και δεξιοτήτων αλλά μια φυσική εκπλήρωση, η οποία αναπέμπει στην αλήθεια ενός εμπρόσωπου λογισμού και κοσμεί την παροντική ύπαρξη του ανθρώπου με την οντολογική μέριμνα της καλλιτεχνικής συνείδησης. Είναι η οντολογική μέριμνα που ωθεί τον καλλιτέχνη να επιδιώκει πάντοτε το πιο ωραίο και προς τούτο να συλλέγει τα ωραιότερα γνωρίσματα από πολλές ανθρώπινες μορφές και όχι από μία, όπως τουλάχιστο μαρτυρεί η συζήτηση του Σωκράτη με τον ζωγράφο Παρράσιο (.. Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα, ΙΙΙ 10)

8. Ο καλλιτέχνης δεν κατανοεί την ιδιαιτερότητα της κοινωνικής του θέσης ως το «απόγευμα» της τέχνης του, αλλά ως έναν από εκείνους τους εξωτερικούς παράγοντες που ασυνείδητα ενεργοποιούν τους μηχανισμούς της καλλιτεχνικής του δημιουργίας και εφοδιάζουν το καλλιτεχνικό του υπάρχειν με μια συνείδηση ή επίγνωση της οντολογικής του αυτοσυγκρότησης: Συγκεντρώνει την υποκειμενικότητά του στην άποψη της εσωτερικότητας και την αποτρέπει από μάταιες βλέψεις για κοινωνική αποδοχή . αυτό του παρέχει τη δυνατότητα να ενισχύει τους δεσμούς του με την ιδιαίτερη ουσία της τέχνης του και να εργάζεται με συλλογικό πνεύμα για να φτάσει σε μια ποιοτική παραγωγή έργου.

9. Η ποιότητα των έργων είναι ανάλογη με την ανεκτίμητη σπουδαιότητα που απέδιδε η ηθική τάξη της ελληνικής κοινωνίας στην πεπερασμένη ύπαρξη του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν εξαντλείται σε μια κατασκευαστική περαίωση, αλλά αφορά την αποκάλυψη αυτής τούτης της ουσίας του ανθρώπου. Κατά συνέπεια καθοδηγεί το ήθος και το πνεύμα του καλλιτέχνη προς αυτή τη γραμμή και δείχνει πως αυτό το πνεύμα δεν αντιτίθεται σε εκείνο της κοινότητας, αλλά βιώνει την οντολογική του αυτοσυγκρότηση ως οντολογική δωρεά του προορισμού του. Πρόκειται για μια δωρεά που αποδυναμώνει όλους τους εξωτερικούς περιορισμούς, οι οποίοι θα απομόνωναν τον καλλιτέχνη ή θα εμπόδιζαν την ανάπτυξη της ελεύθερης έκφρασης και τη διαμόρφωση ανάλογης τεχνοτροπίας. Ακριβώς αυτή η δωρεά καθιστά το ιδεόγραμμα της εκάστοτε τεχνοτροπίας ανοικτό στην αφομοίωση κάθε καινοτομίας, αλλά και στην αξιοποίηση οποιασδήποτε κατασταλαγμένης εμπειρίας. Τα έργα τέχνης έτσι διατηρούν μια αξιολογική σχέση με την παράδοση: ούτε παραμένουν ακίνητα σε παλιές ακαμψίες ούτε απαρνούνται αναίτια τη γραμμή της κίνησης που έρχεται από το παρελθόν.

ΠΛΑΤΩΝ: Ἴων (536d-537e)

Αν η ποιητική είναι τέχνη ποιό είναι το γνωστικό αντικείμενό της;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Καὶ μὴν ἐθέλω γε ἀκοῦσαι, οὐ μέντοι πρότερον [536e] πρὶν ἄν μοι ἀποκρίνῃ τόδε· ὧν Ὅμηρος λέγει περὶ τίνος εὖ λέγεις; οὐ γὰρ δήπου περὶ ἁπάντων γε.
ΙΩΝ. Εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατες, περὶ οὐδενὸς ὅτου οὔ.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Οὐ δήπου καὶ περὶ τούτων ὧν σὺ μὲν τυγχάνεις οὐκ εἰδώς, Ὅμηρος δὲ λέγει.
ΙΩΝ. Καὶ ταῦτα ποῖά ἐστιν ἃ Ὅμηρος μὲν λέγει, ἐγὼ δὲ οὐκ οἶδα;
[537a] ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Οὐ καὶ περὶ τεχνῶν μέντοι λέγει πολλαχοῦ Ὅμηρος καὶ πολλά; οἷον καὶ περὶ ἡνιοχείας — ἐὰν μνησθῶ τὰ ἔπη, ἐγώ σοι φράσω.
ΙΩΝ. Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐρῶ· ἐγὼ γὰρ μέμνημαι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Εἰπὲ δή μοι ἃ λέγει Νέστωρ Ἀντιλόχῳ τῷ ὑεῖ, παραινῶν εὐλαβηθῆναι περὶ τὴν καμπὴν ἐν τῇ ἱπποδρομίᾳ τῇ ἐπὶ Πατρόκλῳ.
ΙΩΝ. Κλινθῆναι δέ, φησί, καὶ αὐτὸς ἐυξέστῳ ἐνὶ δίφρῳ
[537b] ἦκ᾽ ἐπ᾽ ἀριστερὰ τοῖιν· ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον
κένσαι ὁμοκλήσας, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν.
ἐν νύσσῃ δέ τοι ἵππος ἀριστερὸς ἐγχριμφθήτω,
ὡς ἄν τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαι
κύκλου ποιητοῖο· λίθου δ᾽ ἀλέασθαι ἐπαυρεῖν.
[537c] ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἀρκεῖ. ταῦτα δή, ὦ Ἴων, τὰ ἔπη εἴτε ὀρθῶς λέγει Ὅμηρος εἴτε μή, πότερος ἂν γνοίη ἄμεινον, ἰατρὸς ἢ ἡνίοχος;
ΙΩΝ. Ἡνίοχος δήπου.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Πότερον ὅτι τέχνην ταύτην ἔχει ἢ κατ᾽ ἄλλο τι;
ΙΩΝ. Οὔκ, ἀλλ᾽ ὅτι τέχνην.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Οὐκοῦν ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν ἀποδέδοταί τι ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἔργον οἵᾳ τε εἶναι γιγνώσκειν; οὐ γάρ που ἃ κυβερνητικῇ γιγνώσκομεν, γνωσόμεθα καὶ ἰατρικῇ.
ΙΩΝ. Οὐ δῆτα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Οὐδέ γε ἃ ἰατρικῇ, ταῦτα καὶ τεκτονικῇ.
[537d] ΙΩΝ. Οὐ δῆτα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Οὐκοῦν οὕτω καὶ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν, ἃ τῇ ἑτέρᾳ τέχνῃ γιγνώσκομεν, οὐ γνωσόμεθα τῇ ἑτέρᾳ; τόδε δέ μοι πρότερον τούτου ἀπόκριναι· τὴν μὲν ἑτέραν φῂς εἶναί τινα τέχνην, τὴν δ᾽ ἑτέραν;
ΙΩΝ. Ναί.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἆρα ὥσπερ ἐγὼ τεκμαιρόμενος, ὅταν ἡ μὲν ἑτέρων πραγμάτων ᾖ ἐπιστήμη, ἡ δ᾽ ἑτέρων, οὕτω καλῶ τὴν μὲν ἄλλην, τὴν δὲ ἄλλην [537e] τέχνην, οὕτω καὶ σύ;
ΙΩΝ. Ναί.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Εἰ γάρ που τῶν αὐτῶν πραγμάτων ἐπιστήμη εἴη τις, τί ἂν τὴν μὲν ἑτέραν φαῖμεν εἶναι, τὴν δ᾽ ἑτέραν, ὁπότε γε ταὐτὰ εἴη εἰδέναι ἀπ᾽ ἀμφοτέρων; ὥσπερ ἐγώ τε γιγνώσκω ὅτι πέντε εἰσὶν οὗτοι οἱ δάκτυλοι, καὶ σύ, ὥσπερ ἐγώ, περὶ τούτων ταὐτὰ γιγνώσκεις· καὶ εἴ σε ἐγὼ ἐροίμην εἰ τῇ αὐτῇ τέχνῃ γιγνώσκομεν τῇ ἀριθμητικῇ τὰ αὐτὰ ἐγώ τε καὶ σὺ ἢ ἄλλῃ, φαίης ἂν δήπου τῇ αὐτῇ.
ΙΩΝ. Ναί.

***
ΣΩ. Μα ασφαλώς θέλω να σε ακούσω, όχι όμως [536e] προτού να μου απαντήσεις σε τούτο εδώ. Για ποιό πράγμα από όσα λέει ο Όμηρος μιλάς ωραία; Γιατί βέβαια δεν φαντάζομαι ότι για όλα.
ΙΩΝ. Να το ξέρεις καλά, Σωκράτη, πως δεν υπάρχει ούτε ένα για το οποίο να μη μιλώ ωραία.
ΣΩ. Όχι πάντως και για αυτά που συμβαίνει να τα αγνοείς εσύ αλλά που ο Όμηρος τα αναφέρει.
ΙΩΝ. Και ποιά είναι αυτά που ο Όμηρος τα αναφέρει αλλά που εγώ τα αγνοώ;
[537a] ΣΩ. Μα σε πολλά σημεία δεν λέει ο Όμηρος ένα σωρό πράγματα και για τις διάφορες τέχνες; Λόγου χάρη για την τέχνη του ηνιόχου — άμα θυμηθώ τους στίχους θα σου τους πω.
ΙΩΝ. Θα σου τους πω εγώ· τους θυμάμαι.
ΣΩ. Για πες μου, τότε, τί λέει ο Νέστωρ στο γιο του τον Αντίλοχο, εκεί που του δίνει συμβουλές για την ιπποδρομία στη μνήμη του Πατρόκλου και του λέει να προσέξει στη στροφή.
ΙΩΝ. Και απ᾽ το καλόπλεκτο θρονί στ᾽ αριστερά των ίππων
[537b] να χαμηλώνεις το κορμί και το δεξί πουλάρι
με βοήν κέντα και άφησε λυτά τα χαλινάρια·
εις τον καμπτόν ο αριστερός σου ίππος να κολλήσει,
να φαίνεται πού του καλού τροχού το κεφαλάρι
τον ξάκρισε, και πρόσεχε στον λίθον μη σκουντήσεις
μήπως λαβώσεις τ᾽ άλογα και σπάσεις και τ᾽ αμάξι.
[537c] ΣΩ. Αρκεί. Σ᾽ αυτούς τους στίχους ποιός θα καταλάβαινε καλύτερα αν όσα λέει ο Όμηρος είναι σωστά ή όχι: ένας γιατρός ή ένας ηνίοχος;
ΙΩΝ. Ένας ηνίοχος, φυσικά.
ΣΩ. Επειδή γνωρίζει αυτή την τέχνη ή για κάποιον άλλο λόγο;
ΙΩΝ. Όχι· επειδή την γνωρίζει.
ΣΩ. Σε κάθε τέχνη λοιπόν δεν είναι δοσμένο από τον θεό να μπορεί να γνωρίζει ένα ορισμένο έργο; Γιατί, βέβαια, όσα πράγματα τα γνωρίζουμε διαμέσου της τέχνης του κυβερνήτη ενός πλοίου δεν θα μας γίνουν γνωστά και διαμέσου της τέχνης του γιατρού.
ΙΩΝ. Ασφαλώς όχι.
ΣΩ. Ούτε πάλι όσα τα γνωρίζουμε διαμέσου της ιατρικής θα τα γνωρίσουμε, τα ίδια αυτά πράγματα, και διαμέσου της τέχνης του ξυλουργού.
[537d] ΙΩΝ. Ασφαλώς όχι.
ΣΩ. Δεν συμβαίνει λοιπόν το ίδιο και με όλες τις τέχνες; Όσα πράγματα δηλαδή τα γνωρίζουμε με τη μια τέχνη δεν θα μας γίνουν γνωστά και διαμέσου μιας άλλης τέχνης· έτσι; Πριν από αυτό όμως απάντησέ μου στο εξής: παραδέχεσαι ότι η μια τέχνη είναι διαφορετική από την άλλη;
ΙΩΝ. Ναι.
ΣΩ. Άραγε αυτό το στηρίζεις εκεί που το στηρίζω κι εγώ, όταν δηλαδή η μια τέχνη αποτελεί γνώση άλλων πραγμάτων, ενώ η άλλη άλλων, στην περίπτωση αυτή εγώ δίνω άλλο όνομα στη μια και άλλο [537e] στην άλλη — έτσι κάνεις κι εσύ;
ΙΩΝ. Ναι.
ΣΩ. Γιατί αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για ένα είδος γνώσης των ίδιων πραγμάτων, τότε γιατί να λέγαμε ότι η μια είναι διαφορετική από την άλλη, αφού τα ίδια πράγματα θα μπορούσαμε να τα γνωρίσουμε και από τη μια και από την άλλη; Όπως ακριβώς ξέρω εγώ ότι αυτά τα δάχτυλα είναι πέντε, έτσι ακριβώς, σαν κι εμένα, το πράγμα αυτό το ξέρεις κι εσύ· κι άμα σε ρωτούσα αν το ξέρουμε αυτό, και εσύ και εγώ, διαμέσου της ίδιας τέχνης, της αριθμητικής, ή διαμέσου κάποιας άλλης τέχνης, θα μου έλεγες, υποθέτω, ότι το ξέρουμε διαμέσου της ίδιας τέχνης.
ΙΩΝ. Ναι.