Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Το κύπελο του Ζεν


Ένας καθηγητής πανεπιστημίου από κάποια χώρα της Δύσης θέλησε να μαθητεύσει δίπλα σ’ ένα δάσκαλο Ζεν. Ο δάσκαλος τον δέχτηκε εγκάρδια και του ζήτησε να καθήσει. Ευθύς ο καθηγητής άρχισε να μιλά, θέτοντας το στόχο της μαθητείας του, αναπτύσσοντας τις απόψεις του για όσα γνώριζε σχετικά με το Ζεν και ζητώντας να του διευκρινιστούν σημεία τα οποία δεν είχε πλήρως κατανοήσει. Ο Δάσκαλος χαμογελούσε.

Κάποια στιγμή τον διέκοψε, προσφέροντας ευγενικά ένα κύπελλο τσάι. Ο καθηγητής δέχτηκε και συνέχισε να μιλάει. Ο δάσκαλος άρχισε να σερβίρει τσάι στο κύπελλο που σιγά σιγά γέμιζε και σύντομα ξεχείλισε. Όμως δε σταμάτησε να ρίχνει τσάι στο ξέχειλο πια κύπελλο και συνέχισε να ακούει τον καθηγητή. Ο τελευταίος έκπληκτος πετάχτηκε πάνω: «Μα τι στο καλό κάνετε; Δε βλέπετε ότι το κύπελλο έχει γεμίσει και δε χωράει άλλο τσάι;» . Ο δάσκαλος Ζεν γαλήνια απάντησε: «Έτσι είναι και το μυαλό σου. Γεμάτο από γνώση που ήδη κουβαλάς. Πρέπει να το αδειάσεις, αν θες να βάλεις νέες ιδέες μέσα σ’ αυτό.»

Έτσι είμαστε κι εμείς τώρα. Ξέχειλα κύπελλα. Γεμίσαμε από μια πραγματικότητα που νομίζαμε ότι μας προσέφερε πληρότητα. Μα τα τελευταία χρόνια άρχισε να αποκαλύπτεται και η όψη της πραγματικότητας που αγνοούσαμε. Μέχρι πριν κάποιους μήνες, παλεύαμε να τιθασεύσουμε την ασταμάτητη αυτή ροή. Τώρα νιώθουμε ότι υπερχειλίσαμε, ότι η πραγματικότητα μάς ξεπερνά και είναι έξω πλεον απ’ το κύπελλό μας, ότι υπάρχουν ελάχιστα πράγματα πια που μπορούμε να κάνουμε.

Ας αδειάσουμε το κύπελλο.

Επιλέγοντας να μείνουμε προσκολλημένοι στο περιεχόμενό του, είτε από «προνοητικότητα» μήπως διψάσουμε, είτε από φόβο στη θέα του κενού κύπελλου, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε όλο το σύστημα, τόσο εκείνα που μας «γέμιζαν», όσο κι εκείνα που μας κατέβαλαν.
 
Αδειάζοντας το κύπελλο κάνουμε χώρο για κάτι νέο. Ο καθένας μας ας αδειάσει μόνος του το δικό του. Έτσι η δημιουργία της νέας πραγματικότητας θα αποτελεί επιλογή και ευθύνη του καθενός μας.
 
Κι ένα άδειο κύπελλο είναι γεμάτο δυνατότητες...!

Το μυστήριο των συμπτώσεων

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ "ΤΥΧΑΙΟ";

Πολλοί άνθρωποι γοητεύτηκαν και γοητεύονται από τις συμπτώσεις...

Μια βόλτα στο Διαδίκτυο θα σας εκπλήξει: Πληκτρολογώντας τη λέξη «coincidences» θα εμφανιστούν εκατοντάδες sites γι’ αυτό το θέμα. Όλοι τους όμως είναι ανώνυμοι, άρα μη-αξιόπιστοι για το επιστημονικό κατεστημένο.

Οι μόνοι «σοβαροί» επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό είναι ο βιολόγος Πάουλ Κάμερερ και ο ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ, αλλά δυστυχώς κι αυτοί, όπως θα δούμε, με έναν μάλλον επιφανειακό κι ελλιπή τρόπο.

Ο Άρθουρ Κέσλερ, στο έργο του με τον ελκυστικό τίτλο Οι Ρίζες της Σύμπτωσης, απλά αναφέρει τις θεωρίες των δύο προηγουμένων και ανάγει τις συμπτώσεις στον χώρο της Παραψυχολογίας, προτρέποντας τους επιστήμονες να την πάρουν στα σοβαρά.

Ο πιο ενδιαφέρον τρόπος ανάλυσης του τυχαίου και των συμπτώσεων επιχειρήθηκε από έναν Έλληνα, τον Χρήστο Μαρκόπουλο, στο άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του “Η Κυριαρχία των Πρώτων”.

Πριν όμως επιχειρήσουμε οποιαδήποτε εξήγηση των συμπτώσεων, πρέπει να κάνουμε μια στοιχειώδη τυπολογία τους.

Απλές συμπτώσεις

Πρόκειται για συμπτώσεις πρώτου επιπέδου που δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα (όπως η απίστευτη σειρά των δεκαοκτώ συμπτώσεων στις ζωές των Λίνκολν-Κένεντι), εκτός ίσως από εκείνο του να τραβήξουν την προσοχή του υποψιασμένου ατόμου, έτσι ώστε να περάσει στα επόμενα και σοβαρότερα επίπεδα.

Πρόκειται για τις συμπτώσεις που υπακούουν στον Νόμο των Σειρών τού Κάμερερ, δηλαδή για μια χωρική και χρονική ομαδοποίηση ομοειδών φαινομένων και συμβάντων.

Π.χ. Μια γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της φορώντας ένα συγκεκριμένο φόρεμα και το πρώτο άτομο που συναντάει είναι μια άλλη γυναίκα ντυμένη με το ίδιο ακριβώς φόρεμα. Κάποιος που είναι σε διακοπές αναρωτιέται τι να κάνει η γάτα του, που την άφησε στη φύλαξη κάποιου γείτονα, κι εκείνη τη στιγμή βλέπει να διασχίζει τον δρόμο μια γάτα ολόιδια με τη δική του, κλπ.

Προφητικές συμπτώσεις

Τέτοιες είναι όλες εκείνες που προβλέπουν την εμφάνιση ενός γεγονότος, μόνο που τον προφητικό χαρακτήρα τους τον αντιλαμβανόμαστε ύστερα από την εκδήλωση του συμβάντος (π.χ. το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στις Η.Π.Α. και τα σχετικά εξώφυλλα των δίσκων που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν εκείνες τις μέρες, καθώς και το σχετικό videogame, η περιγραφή της ναυπήγησης και του ναυαγίου του Τιτανικού στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτσον που γράφτηκε μερικά χρόνια πριν από την καθέλκυσή του, ο τρόπος θανάτου των συγγραφέων Έντεν φον Χόρβατ και Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, κλπ).

Ατομικά καθοριστικές συμπτώσεις

Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι συμπτώσεις που είναι καθοριστικές για την πορεία της ζωής ενός ατόμου: Η μεταστροφή τού Γουίλλυ Ρονίς από επίδοξο μουσικό σε μεγάλο φωτογράφο, του Αρτούρο Τοσκανίνι από απλό βιολοντσελίστα σε μέγιστο διευθυντή ορχήστρας, του Γιώργου Μοσχίδη από επίδοξο γεωπόνο σε πετυχημένο ηθοποιό, ο θάνατος του συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, κ.ά.

Ιστορικά καθοριστικές συμπτώσεις

Πρόκειται για συμπτώσεις που ξεπερνούν το ατομικό επίπεδο και αποκτούν μια συλλογική και ιστορική σημασία. Τέτοιες είναι οι μυστηριώδεις καταιγίδες που έκριναν την έκβαση της μάχης τού Βατερλό και τη διπλή απόπειρα απόβασης των Μογγόλων στην Ιαπωνία, το αποτυχημένο πραξικόπημα του Βενιζέλου, η σωτηρία του Χίτλερ από τις αμέτρητες απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, κλπ.

Τώρα που κάναμε την απαραίτητη τυπολογία των συμπτώσεων, ας περάσουμε στις διάφορες θεωρίες που επιχειρούν την εξήγησή τους, εκείνες του Κάμερερ, του Γιουνγκ, και του Μαρκόπουλου.

Ο Πάουλ Κάμερερ από τα είκοσι μέχρι τα σαράντα του χρόνια κρατούσε ανελλιπώς ένα ημερολόγιο συμπτώσεων, τις οποίες ανέλυσε στη συνέχεια στο βιβλίο του Ο Νόμος των Σειρών. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του ο Κάμερερ επιδίδεται σε μια διεξοδική τυπολογία των συμπτώσεων ανάλογα με την τάξη τους (τον αριθμό των διαδοχικών τους επαναλήψεων), την ισχύ τους (τον αριθμό των παράλληλων συμπτώσεων) και τις παραμέτρους τους (τον αριθμό των κοινών τους χαρακτηριστικών), αποδεικνύοντας ότι όλες οι συμπτώσεις υπακούουν σε έναν νόμο επαναλαμβανόμενων σειρών.

Στο δεύτερο και θεωρητικό μέρος του βιβλίου του ο Κάμερερ αναπτύσσει τη βασική του ιδέα, ότι δηλαδή παράλληλα με τον νόμο της αιτιότητας υπάρχει στον κόσμο και μια αρχή μη-αιτιότητας, που τείνει προς μια ενότητα η οποία έχει την τάση να ομαδοποιεί ομοειδή φαινόμενα και γεγονότα: Στον μεν χώρο δημιουργεί παράλληλα φαινόμενα που συνδέονται μεταξύ τους με μια συγγένεια, στον δε χρόνο παρόμοια συνδεδεμένες σειρές.

Στο τέλος του βιβλίου του ο Κάμερερ εκφράζει την πεποίθηση ότι ο Νόμος των Σειρών είναι πανταχού παρών στη Ζωή, στη Φύση και στον Κόσμο, ότι είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τη Σκέψη, το Συναίσθημα, την Τέχνη, και την Επιστήμη με τη μήτρα του Σύμπαντος που το γέννησε.

Ο Καρλ Γιουνγκ ασχολήθηκε με την παραψυχολογία και τον πνευματισμό από νεαρή ηλικία, και ήταν ανοιχτός στη διερεύνηση κάθε είδους «παραδοξοτήτων». Όπως είπε χαρακτηριστικά και ο ίδιος:«Αρνήθηκα να διαπράξω την ανοησία του συρμού και να αντιμετωπίσω όλα όσα δεν μπορούσα να εξηγήσω σαν μια απάτη».

Ήταν επομένως φυσιολογικό να ασχοληθεί και με το θέμα των συμπτώσεων. Το βιβλίο που έγραψε (σε συνεργασία με τον φυσικό Βόλφγκανγκ Πάουλι) ονομάζεται Συγχρονικότητα: μια Αρχή μη-Αιτιακής Σύνδεσης.

Η συγχρονικότητα, σύμφωνα με τον Γιουνγκ, «είναι το ταυτόχρονο συμβάν δύο φαινομένων που δεν συνδέονται αιτιοκρατικά αλλά εννοιολογικά, ή μια σύμπτωση μέσα στον χρόνο δύο ή και περισσοτέρων μη-αιτιακά συνδεόμενων περιστατικών που έχουν ένα ίδιο ή παρόμοιο νόημα, ισόβαθμο, σαν ερμηνευτική αρχή, με την αιτιότητα».

Στο ερμηνευτικό όμως επίπεδο ο Γιουνγκ, σαν ψυχολόγος που ήταν, προσπάθησε να εξηγήσει όλα τα φαινόμενα που δεν μπορούν να στηριχτούν στη φυσική αιτιότητα (και κατ’ επέκταση και τις συμπτώσεις) σαν εκδηλώσεις των εννοιών που ο ίδιος εισήγαγε στην Ψυχολογία, δηλαδή του «συλλογικού ασυνείδητου» και των «αρχετύπων».

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί ότι τα αρχέτυπα είναι ψυχο-φυσικές οντότητες (ψυχοειδή) που η διαψυχική τους πραγματικότητα μπορεί να προκαλέσει διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα.

Η θεωρία τού Γιουνγκ, σύμφωνα με τον Άρθουρ Κέσλερ, «είναι ομιχλώδης, ασαφής, και μάλλον αφελής» – και θα συμφωνήσω μαζί του. Δεν εξηγεί πώς και κυρίως γιατί το συλλογικό ασυνείδητο και τα αρχέτυπα προκαλούν τις συμπτώσεις. Εκείνη του Κάμερερ, αν και πιο πειστική και τεκμηριωμένη, πέφτει, κατά τη γνώμη μου, σε ένα βασικό σφάλμα: Αναφέρεται στις επιφανειακές, στις μη-αιτιακές συμπτώσεις.

Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιες. Τι γίνεται όμως με εκείνες που αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας (μάχη του Βατερλό, αποτυχημένη απόπειρα απόβασης των Μογγόλων στην Ιαπωνία, αποτυχημένο πραξικόπημα του Βενιζέλου, αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας κατά του Χίτλερ, κλπ) ή είναι καθοριστικές για τη ζωή ενός ανθρώπου (βλέπε τα πολυάριθμα παραδείγματα που αναφέρω στο σχετικό κομμάτι);

Αυτές είναι όχι μόνο αιτιοκρατικές αλλά και άκρως νομοτελειακές, μόνο που αγνοούμε τις αιτίες και τον απώτερο σκοπό τους. Όμως η άγνοια της αιτίας κάποιου συμβάντος αποκλείει και την ύπαρξή του; Σίγουρα όχι.

Και ας περάσουμε στην πιο ενδιαφέρουσα απόπειρα εξήγησης του τυχαίου και των συμπτώσεων, εκείνης του Χρήστου Μαρκόπουλου. (Για όσους δεν τον γνωρίζουν, πρόκειται για έναν πανεπιστήμονα με σπουδές Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας, Χημείας, Πυρηνικής Χημείας, με διδακτική θητεία στο Πολυτεχνείο, με ερευνητικό έργο σε ξένα Πανεπιστήμια και στον Δημόκριτο, κλπ, κλπ. Τα αναφέρω όλα αυτά για να μην υποθέσουν κάποιοι ότι πρόκειται για έναν ακόμη «αλαφροΐσκιωτο»!)

Ο Μαρκόπουλος ξεκινάει την έρευνά του με τις διάφορες όψεις του Νόμου των Πιθανοτήτων και με τα αποτελέσματα πειραμάτων σχετικών με το τυχαίο ή μη κάποιων πραγμάτων, που έγιναν από μαθηματικούς. Στη συνέχεια επεκτείνει τα αποτελέσματα στους χώρους της Χημείας, της Βιολογίας, και της ανθρώπινης κοινωνίας με άκρως ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις. Ας συνοψίσουμε τη θεωρία του, ξεκινώντας από τα πειράματα τύχης που πραγματοποιήθηκαν από ειδικούς.

Θα ξεκινήσουμε από ένα απλό καθημερινό παράδειγμα, εκείνο της κλήρωσης των λαχείων. Συχνά, ακούμε τους λαχειοπώλες να διαφημίζουν τον λήγοντα αριθμό κάποιου λαχείου τους (το γνωστό αμορτί), ο οποίος συνήθως είναι ένας αριθμός που έχει καιρό να βγει. Η κοινή λογική λέει ότι ένας αριθμός που έχει καιρό να εμφανιστεί έχει περισσότερες πιθανότητες να βγει από έναν που έχει ήδη κληρωθεί.

Και όμως, τα σχετικά πειράματα απέδειξαν ακριβώς το αντίθετο! Έστω ότι στις τέσσερις τελευταίες κληρώσεις εμφανίστηκαν οι λήγοντες 2, 5, 7, 1. Στις επόμενες κληρώσεις αυτοί οι τέσσερις αριθμοί έχουν 70% πιθανότητες να ξαναβγούν, ενώ οι 3, 4, 6, 8, 9, 0, (που δεν βγήκαν) έχουν 30% πιθανότητες να εμφανιστούν!

Για τους δύσπιστους υπάρχει και ένα πείραμα που μπορεί να κάνει ο καθένας, το γνωστό κορώνα-γράμματα. Κι εδώ έχει διαπιστωθεί ότι εκείνος που θα κερδίσει την πρώτη ρίψη έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσει στο σύνολο του παιχνιδιού από εκείνον που έχασε (εφ’ όσον φυσικά συνεχίσουν να παίζουν και οι δύο παίκτες υπέρ της ίδιας πλευράς)! Από όλα αυτά τα στοιχεία ο Μαρκόπουλος καταλήγει στους μυστηριώδεις νόμους της «κυριαρχίας των πρώτων»:

    · Σε κάθε πεπερασμένο πλήθος ισοπίθανων γεγονότων έχουμε ανισότητα των εμφανιζόμενων συχνοτήτων. Κάποια από αυτά εμφανίζονται συχνότερα από κάποια άλλα.

    · Σε κάθε τέτοιο σύνολο γεγονότων διαμορφώνεται μια κυριαρχία των πρώτων. Τα γεγονότα δηλαδή που εμφανίζονται πρώτα έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανιστούν ξανά από εκείνα που δεν εμφανίστηκαν καθόλου.

    · Ενώ οι πρώτες εμφανίσεις υπακούουν (τουλάχιστον θεωρητικά) στο τυχαίο, οι μετέπειτα εμφανίσεις μοιάζουν να διέπονται από μια μυστηριώδη αιτιοκρατία που καθορίζει την επαναληψιμότητά τους (εξαναγκασμένη τυχαιότητα).

Στη συνέχεια, ο Μαρκόπουλος εφαρμόζει τα αποτελέσματα της έρευνάς του και σε άλλους τομείς και φτάνει στα ίδια συγκλονιστικά αποτελέσματα. Στη Βιοχημεία διαπιστώνει ότι τα αμινοξέα εκείνα που θα εμφανιστούν πρώτα στη σύνθεση μιας πρωτεΐνης έχουν περισσότερες πιθανότητες να ξαναεμφανιστούν και στη σύνθεση άλλων πρωτεϊνών, οι άνθρωποι που πετυχαίνουν πρώτοι σε κάποιον τομέα έχουν περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσουν να είναι πρώτοι, κλπ.

Όλα τα παραπάνω έχουν διαπιστωθεί πειραματικά και εμπειρικά και είναι όντως απίστευτα. Υπάρχουν όμως, κατά την άποψή μου, ένα τελευταίο βασικό ερώτημα και μια ένσταση που μας εμποδίζουν να πούμε ότι ανακαλύψαμε οριστικά τον τρόπο λειτουργίας των διαφόρων παράδοξων φαινομένων της ζωής.

Η ένσταση αφορά την εφαρμογή των συμπερασμάτων του Μαρκόπουλου στον κόσμο των ανθρώπων, όπου ο νόμος της κυριαρχίας των πρώτων φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση. Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει σήμερα στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Νεαροί τραγουδιστές και τραγουδίστριες, που μοιάζουν να ξεπηδούν από το πουθενά, επισκιάζουν ξαφνικά συναδέλφους τους που κοπίασαν επί σειρά ετών για να καθιερωθούν.

Αν ψάξουμε, ανάλογα παραδείγματα θα βρούμε και στον χώρο της λογοτεχνίας, της οικονομίας, κλπ. Όσο για το βασικό ερώτημα, είναι το εξής:

Πόσο τυχαίες είναι οι αρχικές εμφανίσεις που καθορίζουν τη μετέπειτα επαναληψιμότητα και την κυριαρχία των πρώτων γεγονότων; Αν είναι όντως τυχαίες, τότε ζούμε σε αυτό που ο Μαρκόπουλος ονομάζει «εξαναγκασμένη τυχαιότητα», δηλαδή σε έναν παράξενο συνδυασμό τυχαίου και αναγκαιότητας. Αν δεν είναι τυχαίες, τότε ζούμε σε έναν κόσμο καθαρά ντετερμινιστικό.

Επειδή το βασικό αυτό ερώτημα δεν απαντήθηκε, ούτε είναι δυνατόν να απαντηθεί, το θέμα παραμένει (δυστυχώς) ανοιχτό: Πόσο «τυχαίο» είναι το τυχαίο;

Τη σημασία των συμπτώσεων την τοποθετώ δίπλα στα ιστορικά παράδοξα, και το μυστήριο των «χαρισματικών ηγετών», το οποίο εντάσσει όλα αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα, στη φοβερή εκείνη δύναμη για την οποία οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τόσες λέξεις: Μοίρα, Πεπρωμένο, Ειμαρμένη ή Τρομερή Ανάγκη…(

Πως θα κάνετε τους στόχους σας πραγματικότητα

Καιρός να μάθετε να βάζετε στόχους που θα σας βοηθήσουν να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα.Όταν θέτετε στόχους καλό είναι να έχετε κατά νου τα εξής βασικούς κανόνες...

1.Αγαπήστε τον εαυτό σας.
Αν δεν ξεκινήσετε από αυτό το σημείο της αυτο-αποδοχής είναι αδύνατον να έρθουν θετικά πράγματα στη ζωή σας. Και να έρθουν θα κρατήσουν πολύ λίγο.

2.Όρια
Πόσο πρέπει να δίνετε, πόσο να παίρνετε, που να σταματάτε. Αν προσπαθείτε να κάνετε τα πάντα στους άλλους για να αποδείξετε «πόσο χρήσιμοι» είστε ώστε να σας αγαπούν, λυπάμαι αλλά μόλις προδώσατε τον εαυτό σας. Όχι μόνο δεν πήρατε αγάπη αλλά σπαταλήσατε και όση είχατε μέσα σε αυτή την υπερκατανάλωση. Μάθετε να λέτε όχι.

3.Η ζωή μας δίνει επιλογές κάθε στιγμή
Αυτές οι επιλογές στο τέλος της ημέρας είναι μία μικρογραφία της ζωής σας. Παρατηρείστε, εμβαθύνετε, πως τελικά χειρίζεστε τις επιλογές σας; Επιλέγετε κάτι επιφανειακό για να καλύψετε την ανασφάλεια και το φόβο ή εμβαθύνετε αντικρίζοντας τα σημεία φόβου; Αυτές οι μικρές ή μεγάλες επιλογές της στιγμής και της ημέρας θα γίνουν επιλογές ζωής γιατί τελικά μαζεύονται και σε ένα κοινό άθροισμα εκπορεύουν το αποτέλεσμα της ποιότητας της ζωής σας.

4.Συμπόνια
Είναι καθοριστική για όποια απόφαση ή κίνηση και αν κάνετε στη ζωή σας. Δεν χρειάζεται να επιλέγετε καταστάσεις που έχουν πόνο. Φαντάζομαι είχατε αρκετό. Επιλέξτε για τον εαυτό σας, μέσα από τη συμπόνια, η οποία εμπεριέχει αγάπη, κατανόηση, αποδοχή. Χωρίς αυτές τις ποιότητες πολύ γρήγορα θα καταρρεύσει όποιο οικοδόμημα και να χτίσετε γιατί πολύ απλά από κάτω θα υπάρχει πίεση που θα δημιουργεί θυμό άρα αυτόματα θα οδηγηθείτε στην αντίδραση.

5.Καθημερινά, μικρά βήματα
Θα χτίσουν τελικά μία άλλη αντίληψη ζωής. Επιλέξτε καθημερινά να αθλείστε. Αν δεν μπορείτε, κάντε τις δουλειές σας με τα πόδια. Φροντίστε να τρέφεστε υγιεινά και να πίνετε φρέσκους χυμούς. Διαλογιστείτε καθημερινά πριν κοιμηθείτε, βλέποντας προς τα πίσω πως χειριστήκατε την ημέρα σας. Δημιουργήστε καθημερινά μικρά οράματα που σας οδηγούν σε κάποιο μεγαλύτερο, πολύ σημαντικό για εσάς.

6.Όραμα
Μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη ή η μεγαλύτερη παγίδα. Για αυτό πάντα να βάζετε μικρούς στόχους που πάνε προς αυτό και όχι μεγάλα άλματα στα οποία μπορεί να χαθείτε. Μείνετε σταθεροί στα όρια που έχετε θέσει και υπενθυμίζετε στον εαυτό σας συνεχώς πόσο τον αγαπάτε. Μέσα από πράξεις που δηλώνουν μέσα σας την έννοια σας για εσάς. Επιλέξτε να είναι γύρω σας άνθρωποι υποστηρικτικοί και μην επιτρέψετε καμία μορφή ψυχικής κακοποίησης έστω κι αν βαφτίζεται «μαύρο χιούμορ». Πιστέψτε στο όραμά σας και πραγματικά η ζωή θα σας φέρει δώρα γιατί και εσείς είστε ένα δώρο για την ύπαρξη.

 

Η εκστρατεία στην Ουκρανία (Κριμαία) το 1919

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με προτροπή των Γάλλων, αποστέλλει χιλιάδες έλληνες στρατιώτες στη μεσημβρινή Ρωσία (σημερινή Ουκρανία) στις αρχές του 1919, για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Η επιχείρηση θα σημειώσει παταγώδη αποτυχία.

Την περίοδο εκείνη, στη Ρωσία μαινόταν ο Εμφύλιος Πόλεμος. Οι Μπολσεβίκοι είχαν υπό την κυριαρχία τους τις μεγάλες πόλεις (Πετρούπολη, Μόσχα κλπ), αλλά στην ύπαιθρο συναντούσαν ισχυρή αντίσταση από τις τσαρικές και εν γένει αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Οι μεγάλες χώρες της Δύσης βρήκαν τότε την ευκαιρία να επέμβουν στο πλευρό των αντεπαναστατών, έχοντας ξεμπερδέψει από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στην περιοχή της Ουκρανίας, που μας αφορά, η κατάσταση ήταν αρκετά περίπλοκη. Ουκρανοί εθνικιστές, οπαδοί του Τσάρου, τοπικοί οπλαρχηγοί, στρατηγοί και πρίγκιπες με προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, ένοπλες οργανώσεις, πολιτικοί και στρατιωτικοί σχηματισμοί των Μπολσεβίκων δημιουργούσαν μια κατάσταση γενικευμένης σύγχυσης. Μέτωπο δεν υπήρχε, ούτε κανείς γνώριζε ποιος είναι ακριβώς ο εχθρός.

Οι γαλλικές δυνάμεις ήταν παρούσες στην περιοχή από τις 5 Δεκεμβρίου του 1918. Ο γάλλος πρωθυπουργός Κλεμανσώ ζήτησε από τον ομόλογό του Ελευθέριο Βενιζέλο τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις, με αντάλλαγμα την ευμενή στάση της χώρας του υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Ο Βενιζέλος ζύγισε την κατάσταση, καθώς στις περιοχές αυτές υπήρχε ισχυρή ελληνική παρουσία και προβλέψιμος ο κίνδυνος αντεκδικήσεων από τους Μπολσεβίκους, και απάντησε θετικά στο αίτημα του Κλεμανσώ.

Την αποστολή θα έφερνε σε πέρας το Α' Σώμα Στρατού υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Κωνσταντίνου Νίδερ, που μόλις είχε ολοκληρώσει την αποστολή αποκατάστασης της ελληνικής κυριαρχίας στην Ανατολική Μακεδονία. Η μεταφορά των ελληνικών δυνάμεων (2η και 13η Μεραρχία) άρχισε στις 2 Ιανουαρίου 1919, ενώ η 1η Μεραρχία παρέμεινε στην Καβάλα αναμένοντας διαταγές.

Οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες άρχισαν να αποβιβάζονται στην Οδησσό στις 7 Ιανουαρίου και στο επόμενο διάστημα το εκστρατευτικό σώμα αριθμούσαν 23.551 άνδρες. Ανάμεσα στους διοικητές των μονάδων γνωστοί στρατιωτικοί, με σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας αργότερα, όπως ο συνταγματάρχης Αλέξανδρος Οθωναίος (επιτελάρχης του Α' Σώματος Στρατού) και οι αντισυνταγματάρχεςΓεώργιος Κονδύλης (διοικητής του 3ου Συντάγματος Πεζικού) καιΝικόλαος Πλαστήρας (διοικητής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων).

Οι ελληνικές δυνάμεις τέθηκαν αμέσως υπό τη διοίκηση της Α' Συμμαχικής ομάδας μεραρχιών, δυνάμεως 70.000 ανδρών, την οποία διοικούσε ο γάλλος στρατηγός Ντ' Ανσέλμ. Οι Έλληνες ήταν το πιο αξιόμαχο τμήμα της συμμαχικής δύναμης, καθώς οι γάλλοι στρατιώτες ήταν εμφανώς καταπονημένοι από την περιπέτεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και πολλοί από αυτούς έβλεπαν με συμπάθεια το κομμουνιστικό καθεστώς του Λένιν. Κλήθηκαν, όμως, να συμμετάσχουν σ' έναν πόλεμο σκοπιμότητας, «αδικαιολόγητο και πρόχειρα προετοιμασμένο», σύμφωνα με μεγάλη μερίδα ιστορικών.

Εναντίον του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος, οι Σοβιετικοί διέθεσαν τρεις στρατιές, με δύναμη 217.000 ανδρών. Ο στρατός αυτός, αφού συνέτριψε το ουκρανικό αυτονομιστικό κίνημα τον Ιανουάριο του 1919, στράφηκε στη συνέχεια κατά των Συμμάχων στην Οδησσό και την Κριμαία. Με τη συντριπτική του υπεροχή τους ανάγκασε σε μάχες οπισθοφυλακών, στις οποίες οι ελληνικές δυνάμεις διακρίθηκαν για την αυταπάρνηση και την πειθαρχία τους.

Η πρώτη μάχη με την εμπλοκή ελληνικών δυνάμεων δόθηκε στις 25 Φεβρουαρίου, όταν το 1ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον αντισυνταγματάρχη Νικόλαο Ρόκα, απελευθέρωσε τη φρουρά της Χερσώνας, την οποία πολιορκούσε ο Κόκκινος Στρατός. Στη συνέχεια, οι έλληνες στρατιώτες έλαβαν μέρος σε πολλές μάχες, έως τις 20 Μαρτίου 1919, όταν έπειτα από απόφαση των συμμάχων δόθηκε εντολή για το τέλος της εκστρατείας και την εκκένωση της Οδησσού.

Οι ελληνικές μονάδες υποχώρησαν με υποδειγματική τάξη και παρατάχθηκαν στη δυτική όχθη του ποταμού Δνείστερου για να υπερασπίσουν την περιοχή της Βεσσαραβίας (σημερινή Μολδαβία) από τις επιθέσεις του Κόκκινου Στρατού.

 Στην περιοχή της Κριμαίας παρέμεινε έως τις 14 Απριλίου 1919 το 2ο Σύνταγμα Πεζικού, όπου αντιμετώπισε αλλεπάλληλες επιθέσεις του Κόκκινου Στρατού και κατέστειλε την εξέγερση των εργατών της Σεβαστούπολης, ενισχυμένους με γάλλους ναύτες, οι οποίοι είχαν στασιάσει. Τον Ιούνιο του 1919 το Α' Σώμα Στρατού προωθήθηκε στη Σμύρνη, όπου ο ελληνικός στρατός επιχειρούσε από τον Μάιο. Οι συνολικές απώλειες του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη μεσημβρινή Ρωσία ανήλθαν σε 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.

Η επιλογή του Ελευθέριου Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Ουκρανίας δεν δικαιώθηκε από τα πράγματα. Οι εθνικές διεκδικήσεις σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία δεν ευοδώθηκαν, αφού μεσολάβησε η Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ κόστισε βαρύτατα στις ελληνικές κοινότητες της νότιας Ρωσίας, που θεωρήθηκαν αμφίβολης νομιμοφροσύνης από τις σοβιετικές αρχές και πολλά μέλη της αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα.

Πώς το χρήμα επηρεάζει τη λειτουργία του εγκεφάλου


Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το χρήμα και η επιθυμία για χρήμα σχετίζονται άμεσα με μεταβολές στην εγκεφαλική λειτουργία
Οι Αμερικανοί έχουν εφεύρει τον όρο affluenza για να περιγράψουν την επίμονη, κολλητική, κοινωνικά μεταδιδόμενη ασθένεια του χρέους, του άγχους και της υπερφόρτωσης, με αποτέλεσμα το αδιάκοπο κυνήγι του χρήματος.

Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την απαξίωση του καταναλωτισμού, περιλαμβάνει όμως μια δόση αλήθειας. Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι το χρήμα και η επιθυμία για χρήμα σχετίζονται άμεσα με μεταβολές στην εγκεφαλική λειτουργία και επηρεάζουν με κάθε τρόπο τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας απέναντι στους άλλους.
Δείτε ποια είναι τα βασικά σημεία που αφορούν στην ψυχολογία του πλούτου και του χρήματος:
1. Το χρήμα κρατά μακριά τη συμπόνια
Πολυάριθμες μελέτες δείχνουν ότι ο πλούτος δεν επιτρέπει στο άτομο να καλλιεργήσει τα αισθήματα συμπόνιας και οίκτου. Πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science δείχνει ότι τα άτομα με χαμηλότερο εισόδημα είναι πιο ικανά να επιδείξουν συναισθηματική κατανόηση σε σύγκριση με τα άτομα υψηλής οικονομικής τάξης.
2. Ο πλούτος επηρεάζει την ηθική
Μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια δείχνει ότι στο Σαν Φρανσίσκο –όπου ο νόμος απαιτεί τα αυτοκίνητα να σταματούν στις διαβάσεις– οι οδηγοί πολυτελών αυτοκινήτων έχουν τέσσερις φορές λιγότερες πιθανότητες να διακόψουν την πορεία τους ώστε να επιτρέψουν στους πεζούς να περάσουν το δρόμο. Επίσης, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και το Πανεπιστήμιο της Γιούτα διαπίστωσαν ότι ακόμη και στο άκουσμα λέξεων που σχετίζονται με το χρήμα η συμπεριφορά μας γίνεται πιο ανήθικη.
3. Ο πλούτος συνδέεται με τις καταχρήσεις
Αν και το χρήμα δεν αποτελεί αιτία του εθισμού ή των καταχρήσεων, ο πλούτος φαίνεται πως συνδέεται άμεσα με την τάση εκδήλωσης προβλημάτων εθισμού. Πολυάριθμες μελέτες δείχνουν ότι τα εύπορα παιδιά είναι πιο επιρρεπή στην κατάχρηση ουσιών, πιθανότατα λόγω της αυξημένης πίεσης  να πετύχουν και λόγω της απομόνωσης από τους γονείς.
4. Το χρήμα είναι εθιστικό
Το ίδιο το κυνήγι του πλούτου μπορεί να αποτελέσει καταναγκασμό και εμμονή, σύμφωνα με τους ψυχολόγους. Η επιθυμία για περισσότερο χρήμα ανήκει στους «συμπεριφορικούς εθισμούς», οι οποίοι διαφέρουν από την κατάχρηση ουσιών. Οι συμπεριφορικοί εθισμοί περιλαμβάνουν καταναγκαστική και ανεξέλεγκτη σχέση π.χ. με το τζόγο, το σεξ, το φαγητό ή το χρήμα. Οι αλλαγές που παρατηρούνται στον εγκέφαλο σε αυτήν την περίπτωση μοιάζουν πολύ με τις αλλαγές που επιφέρει το αλκοόλ ή μια ναρκωτική ουσία.

Ο «σκοτεινός» Μάρτης


Νέα έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Physical Review Letters υποστηρίζει ότι η ποσότητα σκοτεινής ύλης που βρίσκεται στην εγγύτητα της Γης κορυφώνεται στις αρχές του μήνα Μαρτίου, κάθε ημερολογιακό έτος.

Η σκοτεινή ύλη θεωρείται πως αποτελεί το 27% της συνολικής ύλης και ενέργειας που απαρτίζουν το Σύμπαν. Ελάχιστα μας είναι γνωστά για τη φύση της, καθώς δεν αλληλεπιδρά με την συνήθη ύλη παρά μόνο με τη μεσολάβηση της βαρύτητας, ενώ υπάρχουν πολλές θεωρίες και υποψήφια σωματίδια που θα μπορούσαν να την απαρτίζουν.
Μία από τις επικρατέστερες, είναι η θεωρία των Ασθενώς Αλληλεπιδρώντων Σωματιδίων με Μάζα (Weakly Interacting Massive Particles – WIMPs), τα οποία όμως δεν έχουν γίνει ακόμη αντιληπτά σε κάποιο από τα πολλά πειράματα που τα αναζητούν.
Εάν όντως υπάρχει σκοτεινή ύλη, θα υπάρχει και μία ποσότητά της που μας περιβάλλει ή και μας διαπερνά ακόμη κάθε στιγμή χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Η ποσότητα της σκοτεινής ύλης που περιβάλλει τον πλανήτη μας και εμάς τους ίδιους δεν είναι σταθερή αλλά μεταβάλλεται στη διάρκεια του έτους, και σχετίζεται με τη σχετική θέση της Γης στο Ηλιακό Σύστημα.
Η κύρια μάζα της σκοτεινής ύλης πιστεύεται πως βρίσκεται σε νέφη στη γαλαξιακή άλω, μία εκτεταμένη σφαιρική περιοχή που εκτείνεται πέρα από τον κύριο γαλαξιακό δίσκο.
Καθώς το Ηλιακό Σύστημα περιφέρεται γύρω από το γαλαξιακό κέντρο, διαπερνά και νέφη σκοτεινής ύλης, και έτσι δημιουργείται ένας «άνεμος σκοτεινής ύλης», όπως ακριβώς και το παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα βάλλεται από έναν άνεμο που δημιουργεί η κίνησή του.
Η Γη εκτελώντας μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο κάθε χρόνο, βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις σε σχέση με τον άνεμο σκοτεινής ύλης. Πιστεύεται πως όταν βρίσκεται να κινείται με φορά αντίθετη από αυτή του «σκοτεινού ανέμου», η πυκνότητα της σκοτεινής ύλης γύρω από τον πλανήτη μας θα βρισκόταν σε ένα ετήσιο μέγιστο και οι προηγούμενοι υπολογισμοί οριοθετούσαν αυτήν την περίοδο στις αρχές Ιούνη.
Η νέα μελέτη όμως λαμβάνει υπόψη της ένα ακόμη παράγοντα που οι προηγούμενες αγνοούσαν: τη βαρυτική έλξη του ίδιου του Ήλιου για την περίπτωση που η σκοτεινή ύλη αποτελείται από WIMPs.
Σύμφωνα με τους φυσικούς που τη διατύπωσαν ο Ήλιος ασκεί μία «βαρυτική εστίαση» στα σωματίδια σκοτεινής ύλης, όπως ένας μεγεθυντικός φακός συγκεντρώνει τις ακτίνες του φωτός.
Το μέγεθος της επίδρασης του Ήλιου εξαρτάται  από την ταχύτητα και την ενέργεια των WIMPs, με τα λιγότερα ενεργά WIMPs να επηρεάζονται περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι επιστήμονες υπολόγισαν πως εξαιτίας του Ήλιου προκύπτει μια μεταβολή στην πυκνότητα της σκοτεινής ύλης στο Ηλιακό Σύστημα, η οποία προκαλεί τη μέγιστη πυκνότητα γύρω από τον πλανήτη μας τρεις μήνες νωρίτερα, δηλαδή το Μάρτιο.
Η συγκεκριμένη μελέτη έχει άμεση χρησιμότητα στα πειράματα που αποσκοπούν στην ανίχνευση των σκοτεινών σωματιδίων, καθώς η μεταβολή της πυκνότητας της σκοτεινής ύλης επηρεάζει και τα αναμενόμενα αποτελέσματα.