Παράλληλοι Κόσμοι-παράλληλες ζωές

Η πιο μεγάλη απόσταση που μπορούμε να δούμε είναι η απόσταση που μπόρεσε να ταξιδέψει το φως κατά τα 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια από τη στιγμή που συνέβη το Big Bang. Το πιο μακρινό ορατό αντικείμενο είναι τώρα περίπου στα 4 X 1026 μέτρα μακριά μας. Αυτή η απόσταση ορίζει το παρατηρήσιμο Σύμπαν μας.

Το μέγεθος αυτό λέγεται και όγκος Hubble ή ορίζοντας παρατήρησης ή και απλά το Σύμπαν μας.

Κάθε Σύμπαν είναι απλά ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου Πολυσύμπαντος.

Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του Πολυσύμπαντος μπήκε σ’ αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες θεωρίες, όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να τροποποιηθεί. Η Θεωρία των Χορδών - Μεμβρανών προϋποθέτει σαφώς την ύπαρξη πολλών διαστάσεων και Παράλληλων Συμπάντων. Η ύπαρξη των παράλληλων Κόσμων βεβαιώνεται από εμπειρικά στοιχεία. O Θαλής μίλησε, όχι μόνον για τον μικρόκοσμο της ύλης, αλλά και για παράλληλους Κόσμους.

Η ερώτηση κλειδί δεν είναι αν το Πολυσύμπαν υπάρχει, αλλά πόσα επίπεδα έχει.

Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει 4 διαφορετικούς τύπους παράλληλων Συμπάντων.

Ο απλούστερος τύπος παράλληλου Σύμπαντος, Επιπέδου Ι, είναι μια περιοχή του χώρου, η οποία βρίσκεται πολύ μακριά μας για να την έχουμε δει μέχρι τώρα. Το πιο μακρινό σημείο που μπορούμε να δούμε σήμερα βρίσκεται σε απόσταση 4X1026 μέτρα ή 42 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Κάθε ένα από τα παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι είναι βασικά όμοιο με το δικό μας. Όλες οι διαφορές πηγάζουν από διαφοροποιήσεις στις αρχικές συνθήκες της ύλης.

Το Σύμπαν μας εκτιμάμε ότι έχει περίπου 10118 υποατομικά σωματίδια που απαρτίζουν την ύλη, τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Το πλήθος όλων των δυνατών καταστάσεων που μπορούμε να σκεφτούμε ότι φτιάχνονται μ’ αυτά τα σωματίδια είναι 2 στην 10118 διαφορετικές διατάξεις, που αριθμητικά προσεγγίζονται ως 10 στην 10118 . Το 2 προκύπτει αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το καθένα από αυτά τα σωματίδια μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ’ αυτές τις διατάξεις. Ο καθένας από αυτούς τους συνδυασμούς αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό Σύμπαν που φτιάχνεται με τα σωματίδια αυτά. Αν θέλουμε να συναντήσουμε ένα Σύμπαν πανομοιότυπο με το δικό μας θα πρέπει να βρεθούμε σε μια απόσταση πέρα από όλους αυτούς τους συνδυασμούς όπου θα έχουμε και επανάληψη αυτών των Συμπάντων.

Πέρα από το Σύμπαν, που παρατηρούμε με τα τηλεσκόπιά μας, υπάρχουν κι άλλοι Κόσμοι, ίσως άπειροι σε πλήθος. Μερικοί από αυτούς είναι όμοιοι με τον δικό μας, ακόμη και στη μικρότερη λεπτομέρεια, εκτός από το ότι ακολουθούν ξεχωριστούς δρόμους.

Στο Επίπεδο ΙΙ, οι τρέχουσες παρατηρήσεις υποδεικνύουν ότι ο Κόσμος είναι άπειρος σε έκταση, κάτι που σημαίνει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτόν είναι απαρατήρητο. Μέσα στην αισθητή μας φυσαλίδα του άπειρου χώρου υπάρχει ένας πολύ μεγάλος, αλλά πεπερασμένος, αριθμός σωματιδίων, τα οποία έχουν επομένως έναν απέραντα μεγαλύτερο, αλλά πεπερασμένο όμως αριθμό ρυθμίσεων.

Εάν ο Κόσμος είναι άπειρος, τότε κάπου έξω υπάρχουν κι άλλες φυσαλίδες του χώρου με την ίδια ρύθμιση των σωματιδίων, όπως εδώ. Επίσης φυσαλίδες με κάθε άλλη κατανοητή ρύθμιση των σωματιδίων που είναι συνεπής προς τους νόμους της Φυσικής, προβλέπονται από την δημοφιλή θεωρία του αιώνιου χαοτικού πληθωρισμού. Το πολλαπλό Σύμπαν φαίνεται σαν ένα αυξανόμενο fractal, που δημιουργεί πληθωριστικές περιοχές, και καθεμιά τέτοια περιοχή, επεκτείνεται και ψύχεται σ’ ένα νέο Σύμπαν. Οι κβαντικές διακυμάνσεις που προκαλούν τον χαοτικό πληθωρισμό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν διαφορετικά σπασίματα της συμμετρίας σε άλλες φυσαλίδες. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη πολλαπλών Συμπάντων μέσα σε κάποιο είδος χωροχρονικού αφρού. Κάθε Σύμπαν υπάρχει σε ένα κλειστό όγκο χώρου και χρόνου. Το Σύμπαν μας είναι μόνο ένα από τα πολλά που αναπτύχθηκαν.

Ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ό, τι κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός.

Στο επίπεδο ΙΙΙ, σε κάθε στιγμή, καθένα από τα άπειρα σύμπαντα χωρίζεται σε πολλαπλάσια σύμπαντα, που αντιπροσωπεύουν κάθε κατανοητή έκβαση κάθε κβαντικού γεγονότος. Άπειρα των απείρων. Η ιδέα αυτή πρεσβεύει ότι η τυχαιότητα στις κβαντικές διαδικασίες κάνει το Σύμπαν να διακλαδίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα. Ένα όν μπορεί να έχει πολλές ταυτόσημες υπάρξεις σε πολλά χωροχρονικά σημεία, είτε του ίδιου Σύμπαντος, είτε άλλων. Αυτά τα παράλληλα Σύμπαντα δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά Σύμπαντα, γιατί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Η επικρατούσα άποψη στη Φυσική σήμερα είναι ότι ο αριθμός των διαστάσεων του χωροχρόνου, η ποιοτική μορφή των στοιχειωδών σωματιδίων, και πολλές από τις ονομαζόμενες φυσικές σταθερές, δεν απορρέουν από τους φυσικούς νόμους, αλλά είναι το προϊόν διαδικασιών που ονομάζονται διασπάσεις συμμετριών. Στο επίπεδο IV των παράλληλων συμπάντων, οι νόμοι της φυσικής είναι μεταβλητοί.

Ο αφηρημένος κβαντικός κόσμος, ο οποίος περιγράφεται από μία εξελισσόμενη κυματοσυνάρτηση, περιέχει εντός αυτού έναν τεράστιο αριθμό από παράλληλες κλασσικές ιστορικές πορείες, οι οποίες συνεχώς διαχωρίζονται και συγχωνεύονται, καθώς κι έναν αριθμό από κβαντικά φαινόμενα που δεν έχουν κλασσική περιγραφή. Η ύπαρξη άλλων Συμπάντων δεν είναι επιστημονική φαντασία, αλλά μία άμεση συνέπεια των κοσμολογικών παρατηρήσεων.

Υπάρχει, άραγε, ένα αντίγραφό σας που διαβάζει αυτό το άρθρο; Ένα πρόσωπο που δεν είσαστε εσείς, αλλά ζει σ’ έναν πλανήτη που λέγεται “Γη”, σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα;

Η ζωή αυτού του προσώπου είναι ως τώρα ίδια με τη δική σας από κάθε άποψη; Μήπως αυτός ή αυτή, τώρα αποφασίζει να σταματήσει να διαβάζει αυτό το άρθρο, ενώ εσείς συνεχίζετε να το διαβάζετε;

Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο μοιάζει παράξενη και απίθανη, αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, γιατί υποστηρίζεται από επιστημονικά δεδομένα.

Αν πραγματικά υπάρχουν πολλά ίδια αντίγραφα του εαυτού μας, η παραδοσιακή έννοια της αιτιοκρατίας καταργείται. Δεν μπορείτε να υπολογίσετε το μέλλον σας ακόμη και αν είχατε πλήρη γνώση της συνολικής κατάστασης του Πολυσύμπαντός σας, διότι δεν υπάρχει τρόπος για να προσδιορίσετε ποιο από τα αντίγραφα είσαστε.

Προκύπτουν, λοιπόν, πολλά ουσιαστικά ερωτήματα:

Μήπως σε κάποια όνειρά μας ζούμε τη ζωή μας σε κάποιο παράλληλο σύμπαν;

Μήπως οι τροποποιήσεις του παρελθόντος μας αφορούν το παρόν σε ένα άλλο Σύμπαν;

Μήπως η εξέλιξη συντελείται με αυτό τον τρόπο στο Πολυσύμπαν;

Υπάρχει άραγε πρωτότυπο Σύμπαν και πρωτότυπη ζωή, της οποίας οι κλώνοι εμφανίζονται παράλλληλα;

Ποιες είναι οι σχέσεις μας με τους ομοίους μας, στα παράλληλα Σύμπαντα; Κ.λπ...

Eίστε στεναχωρημένοι; Ξέρετε πόσο διαρκεί το συναίσθημα της λύπης;

Η λύπη, η οποία προκαλείται λόγω τραυματικών γεγονότων στη ζωή ενός ανθρώπου, διαρκεί περισσότερο από όλα τα άλλα συναισθήματα, σύμφωνα με μια νέα βελγική επιστημονική έρευνα. 

Η λύπη μπορεί να διαρκέσει έως 240 φορές περισσότερο από την ντροπή, την έκπληξη, τον θυμό ή τη βαρεμάρα. Ήταν η πρώτη μελέτη που έκανε μια άμεση σύγκριση της διάρκειας των διαφόρων συναισθημάτων και των αιτιών που μερικά συναισθήματα διαρκούν περισσότερο από άλλα.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχολογίας "Motivation and Emotion", μελέτησαν 233 μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι κλήθηκαν να αναφέρουν τη διάρκεια 27 διαφορετικών συναισθημάτων τους στο παρελθόν, καθώς και πώς τα αντιμετώπισαν.

Η βασική διαπίστωση ήταν ότι ο «βασιλιάς» των συναισθημάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τη διάρκεια, είναι αναμφισβήτητα η λύπη, κυρίως επειδή προκαλείται από πιο σοβαρές αιτίες, όπως ένας θάνατος ή ένα ατύχημα, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
 
Αντίθετα, ανάμεσα στα πιο σύντομα συναισθήματα, που εξαφανίζονται σχετικά γρήγορα, είναι η ντροπή, η έκπληξη, ο φόβος, η αηδία, η βαρεμάρα, η ανακούφιση κ.ά. 

Η ενοχή διαρκεί πολύ περισσότερο από τη ντροπή, ενώ το άγχος πολύ περισσότερο από τον φόβο.

Ειδικά για τη βαρεμάρα, ένα συναίσθημα που συχνά νιώθουν έφηβοι και ενήλικοι, οι ερευνητές ανέφεραν ότι, αν και όταν βαριέται κανείς, ο χρόνος φαίνεται να περνά αργά (μερικές φορές απελπιστικά αργά), στην πραγματικότητα ένα επεισόδιο βαρεμάρας συνήθως δεν διαρκεί πολύ - χωρίς ασφαλώς να λείπουν εκείνοι που βαριούνται... πιο μόνιμα.

Τα συναισθήματα που διαρκούν λίγο, είναι κατά βάση εκείνα που προκαλούνται από γεγονότα, τα οποία έχουν σχετικά μικρή προσωπική σημασία για κάποιον. 

Όσο πιο βαθιά επιδρά ένα συμβάν σε έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερο διαρκεί το αντίστοιχο συναίσθημα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την μελέτη, το συναίσθημα της λύπης τείνει να ανανεώνεται στην πορεία του χρόνου, καθώς ένας άνθρωπος σκέφτεται ξανά και ξανά το συμβάν που του προκάλεσε τη λύπη και τις συνέπειες που έχει αυτό για τη ζωή του.

Όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας, το «κλειδί» τελικά για τη διάρκεια ενός οποιουδήποτε συναισθήματος, είναι το στοχαστικό «αναμάσημα» του συμβάντος και του αντίστοιχου συναισθήματος στο μυαλό κάποιου - και αυτό ισχύει τόσο για τα θετικά, όσο και για τα αρνητικά συναισθήματα.

Πώς να αποκτήσετε μια ισχυρή προσωπικότητα

15 συμβουλές για όσους ψάχνουν στη ζωή τους

1.Στην κορυφή βρίσκεται η λέξη ΟΡΑΜΑ, αν και οι περισσότερες έρευνες δείχνουν πως οι ξεκάθαροι στόχοι και πολύ περισσότερο οι ιδεολογίες, οι κοσμοθεωρίες και οι μεγάλες ιδέες χαρακτηρίζονται έτσι εκ των υστέρων, αφού έχουν επιβεβαιωθεί. Αλλιώς αποκαλούνται πλάνες και λάθος στρατηγικές. Συνεπώς, ο οραματιστής, μάλλον έχει τις συνθήκες, τη συγκυρία, ίσως και τη μοίρα σύμμαχό του.
2.Ο ιδεατός μας τύπος εμφορείται από ιδανικά, αλλά παράλληλα είναι ρεαλιστικά αισιόδοξος. Δεν παρασύρεται εύκολα από την επιτυχία, αλλά συνεχίζει να ατενίζει το μέλλον ως μια χρονική περίοδο ευφορίας και όχι ως μια λαίλαπα, που καταφθάνει.

3.Φυσικά, είναι άριστος σε αυτό, με το οποίο καταπιάνεται, δεξιότητα, όμως, που αποκτά με την τριβή και τη σκληρή δουλειά και δεν την έχει αποκτήσει με κληρονομικό χάρισμα. Εργάζεται περισσότερο από τους υπόλοιπους -δεν υπάρχουν γι’ αυτόν διακοπές, ώρες γραφείου, άδειες-, μεριμνά, προλαμβάνει, οργανώνει, σχεδιάζει. Παρόλα αυτά, ενθουσιάζεται, ορμά, αφήνεται στις παροτρύνσεις, που του υπαγορεύουν να προχωρήσει,

4.Το μυστικό του κρύβεται στη συγκέντρωση και στην εστίαση της προσοχής. Ο εγκέφαλός μας, εξάλλου δεν τα πάει καλά με το multi-tasking, την πολυδιάσπαση, την παράλληλη εκτέλεση διεργασιών. Αφοσιώνεται, επομένως σε ένα στόχο, όπου κι αν βρίσκεται, και ξέρει να αγνοεί τα ερεθίσματα, που θα τον αποσπάσουν από το πνευματικό αυτό έργο.

5.Είναι καινοτόμος, που σημαίνει ότι ανασυνθέτει τα στοιχεία, που παρατηρεί με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τους υπόλοιπους, ευρηματικός, επειδή διαθέτει πλούτο εμπειριών και επομένως ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Να ο βασικός όρος της επιτυχίας. Τολμά να ρισκάρει τα πάντα, να δοκιμάσει, να πειραματιστεί και εν τέλει να υποστεί τις συνέπειες ή να γευτεί το νέκταρ της τόλμης, κυρίως αν δεν έχει τίποτα να χάσει.

6.Απόρροια των παραπάνω είναι η ευελιξία, η εμμονή του να εξετάζει σφαιρικά τα δεδομένα, να μην καθηλώνεται σε δοκιμασμένες πρακτικές, να μην επαναπαύεται με τα τεκμηριωμένα, αλλά να επιχειρεί μη φοβούμενος το άγνωστο και το ομιχλώδες. Τα πάντα γι’ αυτόν είναι μέσα στο παιχνίδι. Η ίδια η ζωή είναι ένα πεδίο για μεγάλα όνειρα με μικρούς πόρους.

7.Η αυτοεκτίμησή του δεν είναι περιστασιακή, δεν καταποντίζεται από την αστοχία ούτε εξακοντίζεται με τη νίκη. Αντίθετα, παραμένει σταθερή, επειδή αναπληρώνει τις πιθανές μειονεξίες σε κάποιους τομείς με την ακλόνητη δύναμή του σε άλλους.

8.Τα λόγια του μετρημένα. Είναι άνθρωπος προσανατολισμένος στο έργο, στις πράξεις. Τη στιγμή, που οι άλλοι αναλύουν, υπολογίζουν, αναμετρούν, αυτός προχωρά με συνοδοιπόρους ή όχι. Η παιδεία του είναι εστιασμένη στην επίλυση προβλημάτων κι όχι στην αμετροέπεια.

9.Τα λάθη του ευκαιρία για μάθηση κι όχι ήττα. Η εκπαίδευση, τροποποίηση της συμπεριφοράς. Δεν μεμψιμοιρεί και δεν μεταθέτει τις ευθύνες. Δεν αποδίδει την αποτυχία στην κρίση ή σε εξωγενείς παράγοντες. Σκληρός με τον εαυτό του χρεώνεται την κακή εξέλιξη, αλλά ποτέ δεν επαναλαμβάνει τα σφάλματα.

10.Οι μεγάλοι άνδρες ή γυναίκες εμπιστεύονται την ενόραση, την πνευματική εκείνη ιδιότητα, που ερμηνεύει την πραγματικότητα όχι με τη λογική, αλλά με μια ανακατασκευή των ερεθισμάτων με τρόπο, που μοιάζει εξωπραγματικός. Βασίζονται στα συναισθήματα, στις εσωτερικές φωνές, χωρίς όμως να οδηγούνται στο μυστικιστικό.

11.Ως ηγέτες υιοθετούν διαφορετικά κάθε φορά στυλ, γεγονός που κατοπτρίζει την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα τους. Άλλοτε δημοκρατικοί, ψάχνουν για συνοδοιπόρους και συνεργάτες κι άλλοτε αυταρχικοί, ξεριζώνουν όλους εκείνους που διαιωνίζουν το πρόβλημα, χωρίς να αποτελούν λύση του.

12.Ξέρει ότι θα προδοθεί, ότι οι σύντροφοι θα λιποψυχήσουν την πιο δύσκολη ώρα, αλλά αυτόςπροχωρά ακόμα και μόνος του. Πιστεύει στο στόχο του με ΠΑΘΟΣ. Και αυτό είναι το πιο κοινό χαρακτηριστικό, όλων όσων έγιναν διαμορφωτές γνώμης και εμπνευστές κινημάτων

13.Βίαιος προς τους κόλακες, αλλά μεγαλόθυμος προς τους αδύναμους, του αρέσει να περιστοιχίζεται από ανθρώπους αυθεντικούς, απλούς και ντόμπρους.

14. Ονειρεύεται συχνά, χωρίς αυτό να γίνεται παραλήρημα, φαντασιώνεται την επίτευξη του σκοπού και ζει με άτομα, που ζουν τη ζωή, που και ο ίδιος θέλει να ζήσει.

15. Μα η πραγματική δύναμή του χαρισματικού αυτού τύπου κρύβεται στην ικανότητά του ΝΑ ΕΝΩΝΕΙ, να αποτελεί το διασυνδετικό κρίκο, το σημείο αναφοράς, να εμπνέει και να δίνει κίνητρα και παραδείγματα για ΑΛΛΑΓΗ. Δεν τον τρομάζει η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία των απόψεων και των εμπειριών, επειδή προσπαθεί κάθε στιγμή να ΒΡΕΙ ΤΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ, Γιατί πάντοτε η πεμπτουσία της ηγεσίας ήταν η θέληση των ανθρώπων να ενωθούν για έναν κοινό σκοπό.

Είναι δημοφιλέστατες οι λίστες με τα χαρακτηριστικά εκείνα της προσωπικότητας, που οδηγούν στην επιτυχία, όπως κι αν αυτή ορίζεται, ανάλογα με το πολιτιστικό περιβάλλον. Η σύνθεσή τους απεικονίζει τις περισσότερες φορές έναν Υπερ-άνθρωπο, που ακόμα και τα ελαττώματά του τα μετατρέπει σε αρετές. Η μελέτη τέτοιων υποδειγμάτων βασίζεται στη ρομαντική άποψη ότι η ιστορία προχωρά με την εμπνευσμένη δράση κάποιων χαρισματικών ανθρώπων κι όχι εξαιτίας της συλλογικότητας και της δύναμης των λαών..

Πορδή, η παρεξηγημένη – Ένα πόνημα του…κώλου

Πορδή (ή πόρδος, ή κλανιά, ή κλάσιμο, ή «αέρια»): Μια παρεξηγημένη σωματική ανάγκη. Αναφέρεται περιπαικτικά και σαν «το ρέψιμο του κώλου» (αντίστροφος ορισμός: Μια πορδή που έχασε το δρόμο της), ή «το γέλιο της κωλοτρυπίδας», ενώ κατά μία...φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος, ως πορδή ορίζεται «η επίπονος και η επίμονος προσπάθεια του κώλου να...μιλήσει».
Η σπουδαιότητα της πορδής στην ομαλή λειτουργία του οργανισμού αλλά και της ψυχολογίας μας είναι μεγάλη. Η κομπλεξική κοινωνία μας όμως τη μετέτρεψε σε επαίσχυντη πράξη, δείγμα έλλειψης αγωγής και γυφτιά. Όμως όπως ο βήχας, το φτέρνισμα, το χασμουρητό, το ρέψιμο, έτσι και η κλανιά είναι μια από τις ανάγκες του ανθρώπου. Το κλάσιμο δεν είναι ντροπή. Είναι κάτι το φυσιολογικό...
Κατά τον Ηλία Πετρόπουλο («Εγχειρίδιον του καλού κλέφτη»), «Η πορδή είναι άκρως προσωπικόν γεγονός, όπως και η μαλακία. Ορισμένοι άνθρωποι αρέσκονται να διατυμπανίζουν τα άκρως προσωπικά συμβάντα. Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων, μια πορδή εκπέμπεται κατά μόνας. Αν, παρ' ελπίδαν, υπάρχει ακροατήριον η πορδή θα προσβάλλει (είναι γνωστόν) τας αισθήσεις της ακοής και της οσφρήσεως, κυρίως της οσφρήσεως. Πας όστις κοινοποιών πορδήν καλείται κλανιάρης. Από της Εποχής του Χαλκού και έντευθεν, ουδεμία κοινοποιήθείσα πορδή επέρασεν απαρατήρητος. [...] Οι Φαλλοκράται και αι Φεμινίστριαι (ελπίζω και οι Ομοφυλόφιλοι) συμφωνούν αφ' ενός σημείου μια πορδή είναι, κατ' αρχήν, μουσικόν γεγονός. Η επιστήμη της Φυσιολογίας δεν έχει εξετάσει εώς σήμερον τας δυνατότητας του πρωκτού ως μουσικού οργάνου. [...] Στην εποχή μας κανενός είδους ενέργεια δεν πρέπει να χάνεται. Η πορδή προκαλεί γέλιο. Το γέλιο είναι απολύτως απαραίτητο... [...] Το πέρδεσθαι εξίκνειται έως το ύψος της Αληθούς Τέχνης. Όμως καθώς γινότανε πάντοτε, συχνάκις το φαινόμενον απολήγει εις καταχρήσεις. [...] Η έντασις των πορδών εις ήχον και οσμήν ποικίλει. Οι νταήδες και οι θρασείς κλάνουν βροντερά. Αυτές τις πορδές που πέφτουν σαν κανονιές οι κατάδικοι τις λένε αντρίκιες. Ο ηχοχρωματισμός της πορδής σχετίζεται άμεσα με την προσωπικότητα του κλανιάρη. Οι πούστηδες, οι υποκριταί και οι μπαμπέσηδες αμολάνε κούφιες πορδές, όπως ακριβώς κάνουν οι γριές. [...] Η οσμή της πορδής δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Ο χημικός τύπος της πορδής είναι S2O4H2 + CH + Ca3RA. Δηλαδή στα αέρια της πορδής κυριαρχούν το υδρόθειον (S2O4H2) και το μεθάνιον (CH) με τις χαρακτηριστικές των οσμές. Φαίνεται ότι το είδος του φαγητού καθορίζει την οσμή της πορδής. Αυτό δεν το λέω με βεβαιότητα γιατί ορισμένων ανθρώπων οι πορδές βρωμάνε υπέρ του δέοντος. Πάντως, τα φασόλια, το γιαούρτι, το γάλα, τα ρεβύθια, τα κουκιά, τα μήλα και τα κάστανα προκαλούν πολλά αέρια. Οι βρομερότερες πορδές προέρχονται από το κουνουπίδι, το λάχανο, το σκόρδο, το ρεπάνι και το αυγό. [...] Ο ταλαντούχος κλανιάρης συνδυάζει τον ήχο της πορδής με διάφορες κωμικές χειρονομίες ή με γκριμάτσες ή με ακροβατικές κινήσεις. Υπάρχουν κλανιάρηδες που κυριολεκτικώς μιλάνε με τον κώλο».

Γνωριμία με την πορδή
Μια συνηθισμένη πορδή, αποτελείται από 59% άζωτο, 21% υδρογόνο, 9% διοξείδιο του άνθρακα, 7% μεθάνιο, 4% οξυγόνο και 1% σουλφίδιο του υδρογόνου.
Η θερμοκρασία μια πορδής, την ώρα που δημιουργείται, είναι 37 βαθμοί Κελσίου.
Οι πορδές έχουν ταχύτητα 3 μέτρα το δευτερόλεπτο.
Ένας άνθρωπος, παράγει κατά μέσον όρο την ημέρα, περίπου μισό λίτρο αερίων.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, πέρδονται κατά μέσον όρο, 14 φορές την ημέρα.
Οι γυναίκες πέρδονται όσο και οι άντρες.
Το αέριο που κάνει τις πορδές δύσοσμες, είναι το σουλφίδιο του υδρογόνου, το οποίο περιέχει θείο. Όσο πιο θειούχα είναι η διατροφή, τόσο περισσότερο μυρίζουν τα αέρια.

Πορδοπεριστάσεις
Κλάσιμο κάτω από τα σκεπάσματα. Ύπουλος τρόπος αερισμού, μιας και το κλειστό και ζεστό περιβάλλον των σκεπασμάτων είναι αρκετό για να μεγιστοποιήσει το μποχώδες αποτέλεσμα και, συνεπεία αυτού, η πορδή θα κάνει την εμφάνισή της θεαματικά, ζεστή και αχνιστή στο σώμα του άλλου. Αν δε σηκωθούν και τα σκεπάσματα, θα ορμίσει έξω σαν τη χιονοστιβάδα και θα βρωμίσει τα πάντα στο πέρασμά της.
Κλάσιμο στο νερό. Είστε σε πισίνα, στη θάλασσα ή σε μπανιέρα μαζί με το ταίρι σας και ξαφνικά παρατηρείτε το πρόσωπό του να συσπάται στιγμιαία και μετά να χαλαρώνει ανακουφισμένο, ενώ ταυτόχρονα φυσαλίδες ανεβαίνουν από το βυθό. Μπορείτε να είστε σίγουροι ότι το ταίρι σας μόλις σας έκλασε.
Δημόσιο κλάσιμο. Μέγιστη «γουρουνιά». Αν είστε στην Πανεπιστημίου θα περάσει απαρατήρητη, αν στέκεστε και δεν περπατάτε μπορείτε να την αποδώσετε σε κάποιο καταλυτικό αυτοκίνητο. Αν είστε όμως σε μια αίθουσα, ακόμα και αν δεν ακουστεί, θα γίνει αντιληπτή από τη μπόχα και τη δυσωδία. Και τότε θα κοιτάζει ο ένας τον άλλο καχύποπτα.
Κλάσιμο στο σεξ. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Την ώρα που βγαίνει το μαντζαφλάρι, μπορεί να βγει μαζί του και καμιά καταπιεσμένη κλανιά. Να είστε σίγουροι πως ο σύντροφος θα δείξει κατανόηση αλλά δεν θα το θεωρήσει ως επιβράβευση των κόπων του. Ειδικά αν συμβεί στην αλλαγή στάσης και βρωμάει και από πάνω, χλωμή προβλέπεται η συνέχεια.

Κάλυψη, απόκρυψη, παραλλαγή
Ο πιο πρακτικός τρόπος για να εξουδετερώσουμε τον θόρυβο της πορδής είναι ο βήχας. Κάθε μία που αμολάμε δηλαδή, ρίχνουμε κι ένα τρανταχτό βήξιμο. Θέλει λίγη εξάσκηση για να μάθεις να τα συντονίζεις, αλλά είναι εφικτό. Βέβαια, αυτό δεν εξουδετερώνει το πρόβλημα της οσμής, οπότε έχει πρακτική εφαρμογή σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. όταν η φίλη μας έχει συνάχι).

Πρακτική χρήση της πορδής
Το κλάσιμο σε συνεχόμενους «κανονιοβολισμούς» (κατά ριπάς) μπορεί επίσης να αποθηκευτεί σαν ηχητικό ντοκουμέντο, και να αποτελέσει ήχο κουδουνίσματος σε εισόδους κατοικιών για την τρομοκράτηση των απρόσκλητων επισκεπτών.

Κοινά χαρακτηριστικά
Όλες οι κλανιές ανεξαιρέτως έχουν κάποιο κοινά χαρακτηριστικά αυτά είναι:
1. Εμφανίζονται πάντα μα πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή... Δηλαδή εκεί που χορεύεις, εκεί που κάνεις σεξ, ενώ είσαι στη δουλειά κ.τ.λ. Κυρίως όμως όταν είσαι με άλλα άτομα στον ίδιο χώρο και δεν μπορείς να βρεις ανακούφιση.
2. Συσσωρεύονται σε μια ενωμένη κλανιά την οποία όταν την αμολάς τραντάζεται το σύμπαν, ενώ με βάση τον νόμο του Μέρφι είναι ικανές να δημιουργήσουν μια νέα ήπειρο ανάμεσα στην Ασία και στην Ευρώπη.
3. Αν δεν τις αμολήσεις δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξεφουσκώσεις.
4. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε ο οργανισμός να ζήσει χωρίς αυτές και γιατί να μην υπήρχε ένα διαφορετικό πεπτικό σύστημα.
5. Δεν μπορούν να κρυφτούν, γιατί είτε θα ακουστούν είτε θα της πάρουν μυρωδιά.
Είναι δυνατή η...ανάφλεξη της πορδής;
Η απάντηση είναι «ναι». Ο εύφλεκτος χαρακτήρας των αερίων οφείλεται στο μεθάνιο και το υδρογόνο. Οι αναλογίες αυτών των αερίων εξαρτώνται κυρίως απ' τα τα βακτήρια που ζουν στο ανθρώπινο παχύ έντερο, τα οποία προκαλούν τη ζύμωση των τροφών που δεν έχουν απορροφηθεί απ' τη γαστρεντερική περιοχή πριν φτάσουν στο κόλον.

Γιατί οι πορδές κάνουν θόρυβο;
Οι ήχοι παράγονται απ' τις δονήσεις του πρωκτικού ανοίγματος. Οι ήχοι εξαρτώνται απ' την ταχύτητα απομάκρυνσης των αερίων και την στενότητα των μυών του πρωκτικού σφιγκτήρα.

Γιατί υπάρχει χρονική καθυστέρηση μεταξύ πορδής και οσμής;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμμία καθυστέρηση. Βγαίνουν ταυτόχρονα απ' τον πρωκτό. Απλά μεσολαβούν λίγα δευτερόλεπτα, για να φτάσει η οσμή μέχρι τα ρουθούνια του πέρδοντα.

Ποιες πορδές μυρίζουν πιο πολύ; Των ανδρών ή των γυναικών;
Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει, ότι οι πορδές των γυναικών έχουν πιο έντονη οσμή. Αλλά οι πορδές των ανδρών είναι μεγαλύτερες σε «όγκο», γι' αυτό τους έχει βγει και «κακό όνομα». Αν εξισωθούν αυτοί οι δυο παράγοντες, τότε μπορούμε να πούμε ότι μυρίζουν το ίδιο περίπου.

Έχει καμμία σχέση η κλανιά με το ρέψιμο;
Όχι. Το ρέψιμο ξεκινά απ' το στομάχι, ενώ η πορδή απ' το παχύ έντερο. Εκτός αυτού, έχουν και διαφορετική χημική σύσταση.

Είναι επιβλαβής για την υγεία, η συγκράτηση της πορδής;
Υπάρχουν διάφορες απόψεις επ' αυτού. Συνήθως δεν προκαλείται κάποια βλάβη. Σε έντονες περιπτώσεις όμως, μπορεί να προκαλέσει πόνο του στομάχου, διάταση του εντέρου, ή ακόμα και αιμορροΐδες. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος μάλιστα, είχε δημιουργήσει έναν νόμο, με τον οποίο νομιμοποιούσε το κλάσιμο στις δεξιώσεις, με γνώμονα την υγεία των ανθρώπων.

Είναι φυσιολογικό να απολαμβάνει κάποιος την οσμή της πορδής του;
Φυσιολογικότατο και συμβαίνει παγκοσμίως.

Είδη πορδής
Η απλή, καθημερινή: Διαρκεί περίπου ένα δευτερόλεπτο, έχει μια βαθιά και υποβλητική χροιά στον ήχο της. Απλή, καθημερινή, φιλική!
Η νταβραντισμένη: Δυνατή και πομπώδης, περίπου σαν ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΠ έχει τη χαρακτηριστική μυρωδιά του σάπιου μήλου.
Η κλούβια: Όχι κλούβα, κλούβια. Το όνομά της το χρωστάει στο γεγονός πως η οσμή της μοιάζει με αυτήν του κλούβιου αυγού (Υδρόθειο για τους γνώστες). Συχνά κόβει την όρεξη στους γύρω και μπορεί να εξελιχθεί σε όπλο μαζικής καταστροφής συνδυαζόμενη με την παραπάνω.
Η κωλοχωρίστρα: Χαρακτηριστικός ήχος ΜΠΡΡΡΡΠ. Δεν είναι τόσο μακρόσυρτη όσο η νταβραντισμένη αλλά είναι πολύ περισσότερο βίαιη και ξαφνική. Την νιώθετε που λέμε. Μπορεί να είναι κλούβια η σάπια, ανάλογα.
Η έκπληξη: Δεν την είχατε πάρει πρέφα αλλά εκεί στα ξαφνικά, ΜΠΡΡΟΥΠ!!!!
Ο πυροβολισμός: Ο ήχος της μοιάζει με αυτόν μιας πιστολιάς. Ξερός, απότομος βίαιος και πολύ δυνατός! Σπάνιες αλλά όπως προδίδει το όνομά τους, πολύ επικίνδυνες.
Η μπουρμπουλήθρα: Με ήχο που φέρνει σε αυτόν του φραπέ όταν του φυσάμε από το καλαμάκι αέρα, προδίδει άσχημη συνέχεια. Συνήθως η μπουρμπουλήθρα προκαλεί την αποβολή σκατών μαζί με τις μπουρμπουλήθρες καθώς και την ντροπή του κλανιάρη.
Η σιωπηλή: Αθόρυβη άλλα θανατηφόρα. Ότι της υπολείπεται σε ακουστικότητα το έχει σε γόμωση. Συχνές παρενέργειες περιλαμβάνουν ξαφνικές λιποθυμίες των παρευρισκομένων και βίαιες εξόδους από το δωμάτιο συχνά με κραυγές όπως «Πωωωω!", «Αντε γαμήσου!», «Πάλι ρε μαλάκα;"».
50-50: Σκέτος τζόγος. Συχνά με τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Εναλλακτικοί τίτλοι «Πήγε να κλάσει και χέστηκε», «Πήγα για μαλλί και βγήκα σκατά]...
Μη μου μιλάτε!: Χρειάζεται κάθε μόριο του εγώ για να την ελέγξουμε και συχνά, αν μας αποσπάσουν την προσοχή αυτοί το πληρώνουν.
Πρωτοκλασάτη: Το σοφό ρητό των Ελ, «πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής» εφαρμόζεται εδώ πλήρως. Κλάσε, παίξ' το αδιάφορος και κοίτα ή μάλλον κάρφωσε το διπλανό σου με το βλέμμα σου...
Κομπολογάτη: Κλανιά που απαντάται συνήθως σε οίκους ευγηρίας, ΚΑΠΗ της γειτονιάς, καφενεία και τσιπουράδικα. Την παράγουν κυρίως ηλικιωμένοι άνθρωποι με μειωμένα αντανακλαστικά και μη ικανοποιητική σφιγκτηριακή λειτουργία. Δεν μυρίζει πολύ, αλλά έχει τον χαρακτηριστικό ήχο του ατμόπολοιου (Ποτ ποτ ποτ ποτ).
Γιουσούφα: Κλανιά ύπουλη και φαρμακερή, δεν ακούγεται, αλλά προκαλεί αμέσως κρανιοεγκεφαλικές βλάβες και πιθανή αποκόλληση των ρουθουνίων οδών. Είναι αποτέλεσμα φασουλάδας της ελληνικής, στιφάδου με κρόμμυα και ανεξέλεγκτης κατανάλωσης κερασιών.
Σαλτσάτη: Κλανιά με δωράκι-έκπληξη. Η διαφορά του με την κλανιά 50-50 είναι ότι η πρώτη είναι απρόσμενη και δημιουργεί λάθος εντυπώσεις, ενώ η δεύτερη σε προειδοποιεί για τί πρόκειται να συμβεί. Αν είσαι έξυπνος, πας στην τουαλέτα και γλιτώνεις το οποιοδήποτε ρεζιλίκι.
Πορωτική: Κλανιά έντονα αντιληπτή από τους γύρω, αφού ο κλάνων φωνάζει τη λέξη «πόρωση!» κατα τη διάρκεια της σύντομης διάρκειας της. Εκτελείται κυρίως πάνω σε καναπέδες, κρεβάτια, καρέκλες, δονητές κ.λπ.
Η τζούφια: Από το χαρακτηριστικό ήχο «τσουφφφφφφφφφφφ».
Η παραπονιάρικια: Ξεκινάει με τόνο χαμηλό, τον οποίο στη συνέχεια, ανεβάζει· σαν να ρωτάει το αιώνιο «γιααατίίίίίίίί;;;;;;» [ προυουου-γου-ίίίίίίί ]
Η λασπερή: Σπάνιο είδος κλανιάς, επακόλουθο μεσημεριανής φασολάδας. Βαθιά χαρακτηριστική χροιά, σαν τον ήχο που κάνει η γαλότσα, καθώς την τραβάς από την λάσπη.
Η κλανιά «Ανεβαίνοντας-τα-σκαλιά»: Η κλανιά αυτή επιτυγχάνεται έπειτα από πολύχρονη εξάσκηση. Αποτελεί το έσχατο σημείο τέχνης του κλάνοντος. Σε κάθε σκαλί, πρέπει να αμολυθεί ακριβώς η ίδια ποσότητα αερίου χωρίς αλλαγές στη χροιά μεταξύ των σκαλιών. Επίσης, να σημειωθεί ότι πρέπει οι κλανιές να είναι όσες και τα σκαλιά. Θεωρείται, αυτή τη στιγμή, η πιο σπάνια από όλες τις κλανιές.

Παροιμίες για την πορδή
Αν δουλεύεις με τον κώλο, πορδές και σκατά θά 'χεις.
Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος.
Γέρου πορδή μην ακούς, λόγο ν΄ακούς.
Με πορδές δεν βάφονται αυγά.
Κάλλιο πορδή ν΄αφήσω παρά ένα ασκί άντερα να χύσω..
Βάνει και την πορδή του δύναμη.
Κώλος που κλάνει δεν αρρωσταίνει.
Ο καθένας την πορδή του, μοσχολίβανο την έχει.
Πόρδου άκουσμα, σκατού μαντάτο.
Σ΄αγαπώ κυρά όταν κλάνεις, μα να μην το παρακάνεις.
Φοβέρισε τον κώλο σου, μην κλάσει στο παζάρι.
Όποιος κεντάει το γάιδαρο, μυρίζει τις πορδές του.
Η πορδή αν δεν βρωμάει, δεν λογιέται πορδή.
Άλλος κάνει την πορδή, και άλλος πιάνει το φλουρί.
Ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα νταούλια (ο πρώτος για να ακούει και ο δεύτερος για να μην ακούγεται).
Δεν αξίζει ούτε την κλανιά της γριάς.
Δεν μετριέται το αντριλίκι με πορδές.
Και ο ωραιότερος κώλος, πορδές κλάνει.
Βάλαν τον τρελό να κλάσει κι αυτός ξεκωλιάστηκε.

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΔΗΝ
Μικρή μου οσμηρή πορδή,
σαν βγεις απ’ το κωλί μου.
Μοσχοβολούν τα πέρατα,
ευφραίνεται η ψυχή μου
***
Ανοίγω τα παράθυρα,
να σε γευτεί η πλάση.
Κι ας μ’ έχουν για το βίτσιο μου,
όλοι οι γνωστοί μου κλάσει.

Οι Έλληνες για τους Γονείς τους…!

Ο μεγάλος Φιλόσοφος Πρόκλος στο έργο του «Εις τας Πολιτείας Πλάτωνος Υπόμνημα, Β’ [συνέχεια], 174. 15 – 29» μας αναφέρει με ξεκάθαρο τρόπο την θεώρηση των Ελλήνων σχετικά με την θέση που έδιναν οι Έλληνες στους Γονείς τους και πως αυτούς τους τιμούσαν!
Γράφει ο Πρόκλος…
...οι γονείς μας είναι για εμάς αντίστοιχοι των ηγεμονικών θεών, όντας και αυτοί επικεφαλής της γένεσης και απεικόνιση των γενεσιουργών θεών, δημιούργησαν τα οχήματα και ακόμα απέδωσαν τα εξωτερικά πράγματα κατάλληλα προς τις περιοδικές κινήσεις των ψυχών.…..οι θεοί άλλωστε είναι πατέρες μας και οι πατέρες μας είναι για εμάς θεοί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αδελφοί των πατέρων μας ονομάστηκαν θείοι, βάσει του ότι οι πατέρες κατέχουν ως προς αυτούς τάξη θεών. …..οι πατέρες είναι απεικονίσεις των θεών, οπότε είναι όμοια και τα δικά μας έργα που φανερώνουν ευσέβεια και προς τους δύο– καὶ γὰρ οἱ γονεῖς ἀνάλογον ἡμῶν ἄρχουσι θεοῖς, προεστῶτες καὶ αὐτοὶ τῆς γενέσεως καὶ τοὺς γενεσιουργοὺς ἐνεικονιζόμενοι θεούς, οἳ κατιοῦσιν ἡμῖν καὶ ὀχήματα ἐδημιούργησαν καὶ τὰ ἐκτὸς ἀπέδοσαν πρέποντα ταῖς περιόδοις τῶν ψυχῶν· διὸ τῆς αὐτῆς ἠξίωσεν μοίρας ἑκάτερα τά τε τῶν θεῶν καὶ τὰ τῶν γονέων, εὐσέβειάν τε καὶ δυσσέβειαν τὴν αὐτὴν ἀμφοτέροις ἀποδέδωκεν· ἐπεὶ καὶ οἱ θεοὶ πατέρες ἡμῶν καὶ οἱ πατέρες θεοὶ πρὸς ἡμᾶς. διὸ καὶ οἱ τῶν πατέρων ἀδελφοὶ θεῖοι προσηγορεύθησαν, ὡς τῶν πατέρων θεῶν πρὸς τοὺς ἀφ᾽ ἑαυτῶν τάξιν εἰληχότων· ἀπὸ γὰρ τῶν θεῶν ἡμᾶς οἱ πατέρες ὑπεδέξαντο προϊόντας······πατράσιν οἱ θεοὶ πα······ [ἀ]γάλματα θεῶν εἰσιν οἱ [πατέρες θνητὰ κ]αὶ ὅμοια τὰ εἰς ἀμφοτέρους [ὅσια καὶ] ἀνόσια ἔργα παρ᾽ ἡμῶν)· …..

Μάλιστα ο Πρόκλος στο έργο του «Εις τα Χρυσά έπη Πυθαγόρα υπόμνημα, 4» μας αναφέρει πως ο λόγος για τον οποίο ο Πυθαγόρας παραγγέλλει να τιμώνται οι γονείς είναι η ομοιότητα τους με τον δημιουργό και το γεγονός ότι ο Θεός είναι γνωστός ως «Πατέρας». Αυτή η τιμή παίρνει τη μορφή της φροντίδας για την καλή τους κατάσταση και της αποφυγής οποιουδήποτε αδικήματος προς αυτούς στα όσα λέμε και στα όσα κάνουμε. Στην προσφορά προς αυτούς πνευματικής και σωματικής υποστήριξης. Και ότι πρέπει να επιδεικνύουμε υπακοή προς αυτούς αμέσως μετά την υπακοή προς τον θεό. Μια ασέβεια απέναντι στους γονείς είναι βιασμός της φύσης και της γονικής τάξης και καταπάτηση των κανονισμών του νόμου και της δικαιοσύνης, και επισύρει την οργή της θεϊκής τάξης. Ο Πλάτων αποτρέπει την κακομεταχείριση των γονιών όταν δεν έχει καλή αιτία, αλλά ακόμα και όταν έχει καλή αιτία.
Επίσης, ο Πλάτων στους «Νόμους, 717.b.7 – 718.a.3», σχετικά με τους γονείς μας, μας αναφέρει ότι ο άνθρωπος :
Αθηναίος : “… […]… Πρέπει να θεωρεί ότι όλα όσα απέκτησε και διαθέτει τα χρωστά σε εκείνους που τον γέννησαν και τον μεγάλωσαν, ώστε να τα χρησιμοποιεί πρόθυμα για την εξυπηρέτηση τους. Πρέπει να τους βοηθά με την περιουσία του, με τη σωματική του δύναμη και με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Έτσι ξεπληρώνει τις φροντίδες και τους κόπους που κατέβαλαν για αυτόν, το δάνειο δηλαδή που του έδωσαν όταν ήταν νέος, το οποίο έχουν μεγάλη ανάγκη στα γεράματά τους. Σε όλη του τη ζωή ο άνθρωπος οφείλει να μιλά με σεβασμό στους γονείς του, γιατί τα άστοχα και επιπόλαια λόγια τιμωρούνται αυστηρά. Όλες οι πράξεις μας παρακολουθούνται από την Νέμεσις, την άγγελο της Δίκης. Αν οι γονείς οργιστούν, ο νέος πρέπει να υποχωρεί και να τους αφήνει να ξεσπάσουν με λόγια ή με έργα, χωρίς να τους κρατά κακία. Πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι είναι φυσικό να θυμώνει ένας πατέρας όταν πιστεύει ότι το παιδί του τον αδικεί. Κι όταν τελευτήσουν [πεθάνουν] οι γονείς μας, πρέπει να τους κάνουμε την κάλλιστη και σωφρονέστατη ταφή αλλά χωρίς να υστερούμε σε όσα έφτιαχναν οι πρόγονοί μας για τους δικούς τους γονείς. Κάθε χρόνο οφείλουμε να τιμάμε την μνήμη τους και τους προσφέρουμε το μερίδιο που τους ανήκει από τα αγαθά που διαθέτουμε.
χρεῶν πάντων πρε σβύτατα, νομίζειν δέ, ἃ κέκτηται καὶ ἔχει, πάντα εἶναι τῶν γεννησάντων καὶ θρεψαμένων πρὸς τὸ παρέχειν αὐτὰ εἰς ὑπηρεσίαν ἐκείνοις κατὰ δύναμιν πᾶσαν, ἀρχόμενον ἀπὸ τῆς οὐσίας, δεύτερα τὰ τοῦ σώματος, τρίτα τὰ τῆς ψυχῆς, ἀποτίνοντα δανείσματα ἐπιμελείας τε καὶ ὑπερπονούντων ὠδῖνας παλαιὰς ἐπὶ νέοις δανεισθείσας, ἀποδιδόντα δὲ παλαιοῖς ἐν τῷ γήρᾳ σφόδρα κεχρημένοις. παρὰ δὲ πάντα τὸν βίον ἔχειν τε καὶ ἐσχηκέναι χρὴ πρὸς αὑτοῦ γονέας εὐφημίαν διαφερόντως, διότι κούφων καὶ πτηνῶν λόγων βαρυτάτη ζημία—πᾶσι γὰρ ἐπίσκοπος τοῖς περὶ τὰ τοιαῦτα ἐτάχθη Δίκης Νέμεσις ἄγγελος—θυμουμένοις τε οὖν ὑπείκειν δεῖ καὶ ἀποπιμπλᾶσι τὸν θυμόν, ἐάντ᾽ ἐν λόγοις ἐάντ᾽ ἐν ἔργοις δρῶσιν τὸ τοιοῦτον, συγγιγνώσκοντα, ὡς εἰκότως μάλιστα πατὴρ ὑεῖ δοξάζων ἀδικεῖσθαι θυμοῖτ᾽ ἂν διαφερόντως. τελευτησάντων δὲ γονέων ταφὴ μὲν ἡ σωφρονεστάτη καλλίστη, μήτε ὑπεραίροντα τῶν εἰθισμένων ὄγκων μήτ᾽ ἐλλείποντα ὧν οἱ προπάτορες τοὺς ἑαυτῶν γεννητὰς ἐτίθεσαν, τάς τε αὖ κατ᾽ ἐνιαυτὸν τῶν ἤδη τέλος ἐχόντων ὡσαύτως ἐπιμελείας τὰς κόσμον φερούσας ἀποδιδόναι· τῷ δὲ μὴ παραλείπειν μνήμην ἐνδελεχῆ παρεχόμενον, τούτῳ μάλιστ᾽ ἀεὶ πρεσβεύειν, δαπάνης τε τῆς διδομένης ὑπὸ τύχης τὸ μέτριον τοῖς κεκμηκόσιν νέμοντα”.

Χειροκρότημα

Τι συμβαίνει όταν χειροκροτούμε;
Είναι μια από τις πιο απολαυστικές τελετουργικές πράξεις που κάνουμε με τα χέρια μας. Μας αρέσει γιατί παράγει αισθήματα χαράς, ενώ μας γεμίζει ενέργεια και θερμότητα. Το χειροκρότημα, αυτή η επαναληπτική, θορυβώδης και ζωηρή κίνηση που κάνουμε με τις παλάμες μας, συνήθως δηλώνει ικανοποίηση, ενθουσιασμό, επιδοκιμασία, έπαινο και επιβράβευση.
Την κάνουμε σε συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, αθλητικές συναντήσεις, ομιλίες, παρουσιάσεις και απαγγελίες. Με παλαμάκια απαιτούμε την επανεμφάνιση στη σκηνή ενός καλλιτέχνη που μας άρεσε και ενθαρρύνουμε τις δημόσιες εμφανίσεις πολιτών. Με τον ίδιο τρόπο επικροτούμε τους νεόνυμφους, αυτούς που πήραν το πτυχίο τους και όσους βιώνουν μια σημαντική στιγμή της ζωής τους.
Το χειροκρότημα είναι κάτι που μαθαίνουμε να κάνουμε από μωρά, όταν είμαστε ευχαριστημένοι. Κατόπιν το εφαρμόζουμε στα παιδικά τραγούδια που μας μαθαίνουν στο νηπιαγωγείο, γεγονός που αυξάνει την ευφυΐα και τις γνωστικές μας ικανότητες, σύμφωνα με έρευνες. Ταυτόχρονα έχει σωματικά οφέλη, αφού με την πίεση πολλών σημείων του εσωτερικού της παλάμης βελτιώνεται η κυκλοφορία του αίματος.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Παιδικής ψυχολογίας και Ψυχοβιολογίας στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου Colwyn Trevarthen, το χειροκρότημα προάγει τη γλωσσική έκφραση και είναι από μόνο του μια μορφή γλωσσικής επικοινωνίας. Η βασική του ιδιότητα είναι ότι έχει τη δύναμη να ξεσηκώνει το κοινό. Είναι πάντα δημοφιλές, επειδή κάνει τους ανθρώπους να συντονίζονται σε ένα από τα πολλά βιολογικά ρολόγια τους, όπως το βιολογικό ρολόι που συντονίζει το βήμα, το μάσημα και το κούνημα του κεφαλιού.
Με άλλα λόγια, το χειροκρότημα είναι ο ρυθμός της ίδιας της ζωής.
Όπως έχουν αποδείξει έρευνες, κάθε άνθρωπος χειροκροτεί στον ρυθμό του δικού του εσωτερικού βιολογικού ρολογιού. Η ταχύτητα με την οποία χτυπάμε παλαμάκια εκφράζει τον χρονοβιολογικό ρυθμό μας, τον οποίο αποκτήσαμε ενώ βρισκόμασταν ακόμα στη μήτρα.

Τα παλαμάκια δεν σημαίνουν παντού το ίδιο. Εμείς ως φυλή έχουμε αποδείξει ότι παράγουμε το πιο ζεστό, ενεργειακό χειροκρότημα στον κόσμο, το ομολογούν και τα ξένα μουσικά συγκροτήματα που μας επισκέπτονται για να δώσουν συναυλίες. Δεν το χρησιμοποιούν όμως όλοι οι λαοί με τον ίδιο τρόπο.
Όπως αναφέρει το BBC, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να χειροκροτήσει κάποιος.
Ο διάσημος χορός φλαμένκο κρατάει τον ρυθμό του χάρη στα παλαμάκια που χτυπούν οι χορευτές.
Η θρησκευτική μουσική gospel χρησιμοποιεί επίσης το χειροκρότημα για να δίνει ρυθμό.
Στους πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους της Κίνας νεαρές γυναίκες χτυπούν παλαμάκια για να προσελκύσουν την προσοχή των αγοραστών, κάτι σαν τους δικούς μας κράχτες των εστιατορίων.
Άνθρωποι της υπαίθρου συχνά φοβερίζουν και διώχνουν ένα άγριο ζώο χτυπώντας παλαμάκια.
Στο βρετανικό κοινοβούλιο το αργό χειροκρότημα είναι μια μορφή αποδοκιμασίας και σαρκασμού προς κάποιον πολιτικό. Στη Δύση γενικότερα τα αργά, συγχρονισμένα παλαμάκια του κοινού είναι άλλοτε δείγμα αποδοκιμασίας και άλλοτε ένδειξη σεβασμού.
Αντίθετα η μουσουλμανική θρησκεία έχει πολύ αυστηρούς κανόνες για το πότε ποιος/α και με ποιον τρόπο μπορεί να χειροκροτήσει.
Οι αρχαίοι Ρωμαίοι στις δημόσιες εκδηλώσεις τους είχαν καθιερώσει το διαβαθμισμένο χειροκρότημα, μόνο με τα δύο δάχτυλα, με τη μισή παλάμη κλπ.), ανάλογα με τον βαθμό επιδοκιμασίας, ενώ το κοινό συχνά καθοδηγούνταν για το πώς και πότε θα χειροκροτήσει, όπως στα σύγχρονα τηλεοπτικά θεάματα με συμμετοχή του κοινού.

Γυναίκα ετων 40

Ποιες αλλαγές επέρχονται όταν κλείσεις τα 40;
Είναι η ηλικία του «Δεν σου φαίνεται καθόλου» ή η πρώτη φορά που έρχεσαι αντιμέτωπη με τη θνητότητά σου;

Οταν κλείνεις τα 40, είσαι σαν καζίνο του Λας Βέγκας. Είσαι ένα πολυτελές, καλά οργανωμένο μαγαζί, ξέρεις ποιον πρέπει να «λαδώσεις» και από πού πρέπει να φυλάγεσαι, έχεις να προσφέρεις μια τεράστια ποικιλία από δυνατές εμπειρίες, αλλά ο χρόνος περνάει απελπιστικά γρήγορα και δεν υπάρχει πουθενά ρολόι.
Σύμφωνοι, δεν μιλάμε πια για τη «μέση ηλικία» οι ειδικοί σήμερα δεν ξέρουν αν πρέπει να την τοποθετήσουν στα 40, στα 50 ή στα 60. Αλλά και αυτοί οι τελευταίας εσοδείας αφορισμοί για παράδειγμα, «τα 40 είναι τα καινούργια 30» δεν πείθουν κανέναν. Μόλις προ ημερών η 34χρονη υπουργός Ισότητας της Βρετανίας Τζο Σουίνσον, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα μιας έρευνας σε 3.000 Βρετανούς, υπογράμμισε ότι οι γυναίκες ηλικίας 35-49 ετών είναι η πλέον δυσαρεστημένη με την εμφάνισή της δημογραφική ομάδα, περισσότερο και από τις έφηβες.

Αυτή είναι αναμφίβολα μία από τις αλλαγές που βιώνουν οι γυναίκες καθώς διανύουν το «γήρας της νιότης» (όπως αποκαλούσε τα 40 ο Βίκτωρ Ουγκό). Διότι τα 40 είναι πρωτίστως η ηλικία τού «Δεν σου φαίνεται καθόλου». Και βέβαια, αν κρίνει κανείς από τα υπερμεγέθη αφιερώματα των γυναικείων εντύπων, η ηλικία τού «Πώς να…»: «Πώς να διατηρήσεις τη στιλπνότητα και τη λάμψη των μαλλιών σου», «Πώς να γυμναστείς για να διατηρήσεις την οστική σου πυκνότητα» κ.ο.κ.
Ομως όλες αυτές οι μεγάθυμες οδηγίες αναδεικνύουν τεχνηέντως πάσης φύσεως ελλείμματα, λάμψης, στιλπνότητας, οστικής πυκνότητας, άλλως ειπείν, νεότητας. Το πλέον αποθαρρυντικό είναι ότι συχνά κάποιες από αυτές αφορούν πράγματα που μέχρι πριν από δυο-τρία χρόνια θεωρούσες δεδομένα, π.χ. «Πώς να φοράς το τζιν σου» διότι μετά τα 40 δεν είναι πλέον δυνατόν να κυκλοφορείς με πετροπλυμένο ή σκισμένο τζιν.
Οπως και να ‘χει, είναι η ηλικία όπου καλείσαι να επιλέξεις σε ποιον βαθμό θα επέμβεις στις βλάβες που φέρνει ο χρόνος, κοινώς, στη γήρανση. Αν δηλαδή θα πάρεις τον ολισθηρό δρόμο του botox και των fillers ή αν θα σηκώσεις, παρέα με πιο διάσημες από εσένα σουφραζέτες, όπως οι Κέιτ Γουίνσλετ, Ρόμπιν Ράιτ και Τζουλιάν Μουρ το λάβαρο κατά της βοτουλινικής τοξίνης (αλλά και πάλι κρυφά, μόνη σου, στον καθρέφτη του ασανσέρ, θα στρώνεις με τις παλάμες σου το «πόδι της χήνας».

Τα 40 είναι και άλλα πολλά. Είναι η ηλικία που αντιλαμβάνεσαι ότι το διαζύγιο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Που γνωρίζεις ότι οκτώ ώρες αδιάλειπτου ύπνου είναι λυτρωτικές. Που οι χαριτωμένες «δυσλειτουργίες» των 20 είναι πλέον ενήλικες παθολογίες, παραφράζοντας την Μπρίτζετ Φόντα στην ταινία «Singles», «που το ιδιαίτερο γίνεται ανώριμο».
Είναι η ηλικία που εκτιμάς αυτά που έχεις πιστέψτε με, πολύ λίγες 40χρονες θα επέστρεφαν με προθυμία στους κλυδωνισμούς και τις ανασφάλειες των 30. Είναι επιπλέον η ηλικία «της άδειας φωλιάς» αν είσαι ήδη μητέρα, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και απομακρύνονται.
Αν, πάλι, δεν είσαι μητέρα, είναι το τρίτο κουδούνι. Και είναι πίεση μεγατόνων αυτή που σου ασκείται και έσωθεν, με το ανηλεές τικ-τακ του βιολογικού ρολογιού σου και βεβαίως έξωθεν, με τους γονείς σου να έχουν σταματήσει πλέον ακόμη και να γκρινιάζουν και τις περισσότερες φίλες σου να τρέχουν εδώ και καιρό σε παιδικά πάρτι.
Ευτυχώς που οι ειδικοί αποφαίνονται πως όταν περάσεις αυτή την περίοδο της αμφιταλάντευσης και καταλήξεις κάπου, είτε να γίνεις μητέρα είτε να μείνεις «childfree» χαλαρώνεις και συμφιλιώνεσαι με την αναπόδραστη απόφασή σου.
Σημειωτέον ότι σε αυτή την «ώρα αιχμής της ζωής» όπως αποκαλούν σήμερα, μεταξύ άλλων, τα 40 οι ειδικοί, έρχεσαι ίσως για πρώτη φορά τετ-α-τετ με τη θνητότητά σου. Είναι πλέον πιο συχνά τα e-mail όπου ένας φίλος σού ανακοινώνει ότι πάσχει από μια εξωτική χρόνια ασθένεια σε σχέση με εκείνα που σου περιγράφουν λεπτομερώς το φρικτό hangover από το προχθεσινό πάρτι. Κυρίως είναι η ηλικία που ξέρεις πλέον πώς παίζεται το παιχνίδι και έχεις αποδεχτεί μέσες άκρες αυτό που είσαι.
Οπως συνόψισε αριστοτεχνικά προ καιρού στους «New York Times» η 44χρονη Πάμελα Ντράκερμαν, «Όταν περάσεις τα 40, είσαι περισσότερο παγκόσμιος από ό,τι δεν είσαι. Η παντελώς αντεπιστημονική άποψή μου είναι ότι είμαστε 85% συνηθισμένοι και μόλις 5% μοναδικοί. Το να το γνωρίζεις είναι μια κάποια απογοήτευση, αλλά και μια κάποια ανακούφιση»

Ποια μέση οδό;

- Καμιά φορά κι ο τρόπος της ζωής μας μάς δημιουργεί κρίσεις. Τότε θέλουμε να τον αλλάξουμε, δεν μπορούμε, τρελαινόμαστε. Κάτι τέτοιο θα συνέβη και στην κόρη σας.
– Μα γιατί; Γιατί ν’ αλλάξει τρόπο ζωής; Τι είχε η ζωή της;
– Γιατί πώς να το κάνουμε μαντάμ, κάποια στιγμή όταν αντιληφθούμε όλοι μας πόσο αντιφατικός, πόσο αστείος είναι ο κόσμος μας, οι θέσεις μας, οι ιδέες μας.
– Με συγχωρείτε! Αστείος ο κόσμος μας;
– Αστείος γιατί …
– ΟΧΙ! Εγώ δεν τον βλέπω καθόλου αστείο, αντιθέτως μάλιστα!
– Το ξέρω. Αν τον βλέπατε τότε θα κινδυνεύατε κι εσείς!
– Πέστε μου… είναι πάρα πολύ σοβαρά; Λέτε;
– Όχι τόσο. Ελπίζω μετά από μια μικρή θεραπεία η κόρη σας να βρει την μέση οδό όπως την βρήκαμε όλοι μας.
– Δηλαδή, τι εννοείτε; Ποια μέση οδό;
– Εννοώ κύριέ μου ότι σιγά σιγά θα καταλάβει ότι πρέπει να μπορούμε να σιχαινόμαστε τους άλλους και να τους βγάζουμε το καπέλο και να τους αρνούμεθα και να υποτασσόμαστε σ’ αυτούς, να θέλουμε το καλό και να κάνουμε το κακό, ν’ αγαπάμε τον Νίκο και να παίρνουμε τον Γιώργο, να πιστεύουμε τους φίλους και να προδίδουμε τους φίλους, αυτό εννοώ, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιβιώσει κανείς, θα τρελαθούμε όλοι, καταλάβατε;
– Δηλαδή γιατρέ μου, υπάρχει ελπίδα να συνέλθει;
– Να μείνετε ήσυχος. Η, ας πούμε τρέλα, της κόρης σας είναι μια μορφή που θεραπεύεται συνήθως. Μη φοβάστε, θα συνέλθει. Θα ξαναγυρίσει στο γραφείο της, θα παντρευτεί τον μνηστήρα της, θα κάνει παιδιά, θα τα βαφτίσει όπως τα βαφτίσατε κι εσείς, θα τα μεγαλώσει, όπως τα μεγαλώσατε κι εσείς, θα τα συμβουλεύει όπως τα συμβουλεύατε κι εσείς, θα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ όπως ΚΙ ΕΣΕΙΣ, όπως ΕΜΕΙΣ, όπως όλοι. Εκτός … αλλά, δεν βαριέστε, θα περάσει κι αυτό. Ηρεμήστε, θα περάσει.

Σχέσεις στο Διαδίκτυο

Αληθινές στιγμές μιας online ζωής
Οι σχέσεις στο Διαδίκτυο δεν είναι εικονικές.
Είναι πέρα για πέρα αληθινές και δεν σβήνουν μόλις κλείσεις τον υπολογιστή σου.
Προ ημερών μια γνωστή μου, ιδιαίτερα εξοικειωμένη με την κουλτούρα και το savoir vivre των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είχε μια ανεπάντεχα τραυματική ψηφιακή εμπειρία. Εχοντας εκτελέσει χρέη κουμπάρας στον γάμο δύο φίλων, θέλησε περιχαρής τη μεθεπόμενη ημέρα να ανεβάσει στο Facebook ένα μίνι φωτογραφικό άλμπουμ από το μυστήριο. Λίγες ώρες αργότερα έλαβε ένα τηλεφώνημα από το ενοχλημένο ζευγάρι.
Είχαν θεωρήσει άκαιρο το ποστάρισμα των γαμήλιων φωτογραφιών τους, δεν ήθελαν οι προσωπικές στιγμές τους να γίνουν βορά του Διαδικτύου. Η γνωστή μου αδυνατούσε να καταλάβει προς τι αυτός ο αλληλοσπαραγμός. «Εγώ απλώς ήθελα να μοιραστώ τη χαρά μου μέσω Facebook!» έλεγε. Πρωτίστως αδυνατούσε να καταλάβει ότι ο «έξω κόσμος» δεν συνάδει πάντα με το πηγαίο ψηφιακό της αίσθημα.
Ενδεχομένως επειδή οι περισσότεροι είμαστε «μετανάστες» και όχι «αυτόχθονες» του Διαδικτύου, όπως η νέα γενιά που γαλουχείται με iPad και Προδέρμ, τείνουμε να ξεχνάμε τα όρια ανάμεσα στην online και στην αληθινή ζωή. Συχνά δε παραβλέπουμε ότι ο κυβερνοχώρος αντικατοπτρίζει αληθινές σχέσεις. Οτι ένα ελαφρύ «σκούντηγμα» στο Facebook μπορεί να έχει την ισχύ ενός γερού μπάτσου στη μέση του δρόμου. Νομίζουμε ότι τα σάρκινα συναισθήματά μας υπό μία έννοια καθαίρονται και εξωραΐζονται όταν εμβαπτίζονται σε άυλα bytes.
Οτι σιγά σιγά κονιορτοποιούνται σε μια «υπερπραγματικότητα» και σχεδόν παύουν να μας αφορούν. Και όμως, οι online σχέσεις αποδεικνύονται πολύ πιο αληθινές από όσο θέλουμε να νομίζουμε. Το λέει και η επιστήμη. Ο Πολ Τζέι Ζακ, καθηγητής Νευροοικονομίας στο Claremont Graduate University της Καλιφόρνιας, ο οποίος διερευνά εδώ και μία δεκαετία τις διαφορές ανάμεσα στις (ερωτικές κυρίως) σχέσεις που οικοδομούμε μέσα από τα social media και εκείνες που έχουμε στην αληθινή μας ζωή, έκανε εσχάτως μια σοκαριστική ανακάλυψη: δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά!
«Eίναι σαν ο εγκέφαλός σου να μην είναι σε θέση να ξεχωρίσει αν εσύ ποστάρεις σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή αν είσαι εκεί αυτοπροσώπως. Eίμαστε τόσο υπερκοινωνικά όντα που όταν βρισκόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους απελευθερώνεται μια μεγάλη ποσότητα ντοπαμίνης. Την απελευθέρωση, όμως, της ίδιας ποσότητας μπορείς στην πραγματικότητα να την επιτύχεις και μέσω Twitter ή οποιουδήποτε άλλου μέσου κοινωνικής δικτύωσης».
Ο εγκέφαλος δεν σφάλλει. Οι διαπροσωπικές σχέσεις στο Διαδίκτυο είναι – σχεδόν – αληθινές. Το αντιλαμβάνεσαι κυρίως από τις διαδικτυακές οχλήσεις στην κανονική σου ζωή. Η σουβλιά που νιώθεις όταν συναντάς διά ζώσης κάποιον που το αίτημα φιλίας του ακόμη χάσκει αναπάντητο στο προφίλ σου στο Facebook. Τα like που έκανες (ή δεν έκανες) και θα αντιμετωπίσεις αργά ή γρήγορα face to face.
Η κακόβουλη οικειότητα «Μα, τέλος πάντων, όλη την Ελλάδα γύρισες εφέτος! Τόση άδεια είχες;» με την οποία σε προσεγγίζει ο γνωστός που έχεις ξεχάσει ότι είναι ψηφιακός φίλος σου και ότι είχε την ευκαιρία να σκανάρει το φωτογραφικό άλμπουμ σου από τις διακοπές. Η διαταραγμένη πλέον σχέση σου με τη διπλανή σου στο δημοτικό, γιατί μετά το ψηφιακό σας reunion έπειτα από 25 και πλέον έτη και τις χαρμόσυνες επικλήσεις της αιώνιας παιδικής φιλίας, οι υποσχέσεις σας να τα πείτε «από κοντά» έμειναν να αιωρούνται μαζί με το λοιπό πλαγκτόν του κυβερνοχώρου.
Οι εκδηλώσεις ή οι παρτίδες Criminal Case στις οποίες κλήθηκες και αγνόησες επιδεικτικά. Τα γενέθλια που ξέχασες, και ας έβλεπες όλη την ημέρα το κουτάκι με τον φιόγκο πάνω στην οθόνη. Οι αληθινές παρεξηγήσεις από το posting φωτογραφιών σε λάθος πόζες. Η διαρροή πικάντικων οικονομικών λεπτομερειών π.χ. ένα αθώο tweet με το ενοίκιό σου, εκλεκτός μεζές για τον δικηγόρο της πρώην συζύγου σου, η Αμερικανική Ακαδημία Δικηγόρων Διαζυγίου επιβεβαιώνει ότι το 81% των μελών της έχει περισυλλέξει αποδεικτικά στοιχεία από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Ολα δείχνουν ότι «η εικονικότητα είναι η πραγματικότητα» τουλάχιστον αυτό αποφαίνεται στις ΗΠΑ ένας στους τρεις «millennials» – οι γεννημένοι από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως το 2000. Και πολλές φορές ένα like ή μια λάθος φωτογραφία στο Facebook αρκούν για να φέρουν την καταστροφή.
Οπως συνόψισε πολύ εύστοχα προ ημερών στο αμερικανικό «The Atlantic» ο συγγραφέας και ιστορικός Κόντι Σ. Ντελιστράτι:

«Tα πάντα, ακόμη και οι μύχιες στιγμές μας, είναι παγιδευμένα σε ένα δίκτυο από πράγματα που μιλούν για λογαριασμό μας. Αλλά σε αυτό το σημείο πλέον δεν υπάρχει επιστροφή: είτε θα αρνηθείς ότι η ζωή σου πλέον ενορχηστρώνεται από διαφορετικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε θα το αποδεχτείς».

ΑκενΑΤ-ΩΝ ο Αιρετικός Φαραώ

Ποιος ήταν ο Ακενατόν; Ο φαραώ που πρώτος θέσπισε το μονοθεϊσμό, που έθεσε σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή αψηφώντας θεούς και το επίσημο ιερατείο; Ήταν ένας τρελό ανδρείκελο ή ένας φωτισμένος οραματιστής; Έπεσε πράγματι θύμα δολοφονίας; Ακολουθούσε τυφλά τις βουλές της συζύγου του, της γοητευτικής Νεφερτίτης; Στο διάβα των αιώνων, τα κομμάτια που συνθέτουν τούτο το αινιγματικό παζλ σκόρπισαν.

Την περίοδο της βασιλείας του πατέρα του o Ακενατ-ΩΝ, δεν αναπαριστάνεται μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Το ασυνήθιστο αυτό γεγονός μπορεί να οφείλεται στην ασθενική φύση και το παράξενο παρουσιαστικό του και οδήγησε ορισμένους ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι ήταν παραγκωνισμένος από τη φαραωνική οικογένεια. H ανατροφή του ανατέθηκε στο ιερατείο του Ρα στην Ηλιούπολη – η Ηλιούπολη βρίσκεται στην κορυφή του δέλτα του Νείλου και είναι ακριβώς δίπλα απ’ την γη Γεσσέν στην οποία παροικούσαν οι Εβραίοι- και όχι στο ιερατείο του Άμμωνα, παραδοσιακού προστάτη του βασιλικού οίκου.

Με τον πρόωρο θάνατο (!) του μεγαλύτερου αδερφού του και χάρη στην εύνοια της μητέρας του βασίλισσας Τίυε, ο Αμένοφις IV ορίστηκε διάδοχος. Με βάση πρόσφατες έρευνες, με την βοήθεια της χρήσης DNA από μούμιες του τάφου του Τουταγχαμών, θεωρείται πως ο Ακεν-ατ-ΩΝ ήταν,  ο πατέρας του Τουτ-αγχ-αμ-ΩΝ γεγονός που για πολλά χρόνια αμφισβητούταν.

Ο πρώτος Αμέν-ΟΦΗΣ ασφάλισε τα ανατολικά σύνορα της Αιγύπτου, εκστρατεύοντας ως τη Συρία. Ο δεύτερος με το ίδιο όνομα άργησε ογδόντα χρόνια ώσπου να φανεί, καθώς μεσολάβησαν οι Φαραώ με το όνομα Θούθμωσης και βέβαια η Χασεψούτ. Ο δεύτερος εκείνος Αμένοφης κατέκτησε τη Συρία, ενώ ο τρίτος βρήκε πιο βολικό να παντρευτεί τις κόρες των αντιπάλων του και να ειρηνεύσει. Στα χρόνια του, ο πλούτος των Θηβών, της πρωτεύουσάς του, έφτασε στο απόγειο.

Ο Αμενόφης ο IV είχε παράξενη, απωθητική εμφάνιση, το κρανίο του μάκραινε πολύ προς τα πίσω, το πρόσωπό του ήταν μακρόστενο και κάτισχνο, τα χείλια του χοντρά, τα μάτια του πολύ λοξά, η μύτη του μακριά, τα μάγουλά του ρουφηγμένα, το σαγόνι του μακρύ κι αυτό, το ίδιο και ο λαιμός του, τα στήθη του φουσκωτά, η κοιλιά του κρεμασμένη, οι γλουτοί και οι μηροί του χοντροί και οι γάμπες του παχιές.

Η εμφάνισή του είναι σχεδόν αλλόκοτα ανδρόγυνη με μεγάλη απόκλιση από το ανθρώπινο. Έχει γυναικομαστία, μεγάλους γοφούς και κοιλιά εγκύου. Τα μάτια του είναι μακρόστενα και αμυγδαλωτά, έχει μακρύ σαγόνι, προεξέχοντα δόντια, μεγάλα αυτιά. Το κεφάλι του μακραίνει αφύσικα προς τα πίσω. Δύο είναι οι σωματικές αποκλίσεις του Ακενατόν, η γυναικωτή του εμφάνιση και το πολύ μακρόστενο κεφάλι του, αλλά και της συζύγου του όπως  και των παιδιών του.

Δες τις εικόνες και σκέψου πως είναι ρεαλιστικές, μελέτησε τους συνδέσμους και ΣΚΕΨΟΥ  … αν μπορείς

 

Η εντύπωση που έδινε ήταν αυτή ενός μη ανθρώπινου ανδρόγυνου πλάσματος. Πέθανε στα 1372 π.κ. κι άφησε στον διάδοχό του μια απέραντη πλούσια χώρα και μια πληγή:

Το ιερατείο που είχε πάλι αποκτήσει τεράστια δύναμη και υπαγόρευε τις επιθυμίες του θεού, κατά σύμπτωση επιθυμίες των ιερέων που δεν καταλάβαιναν τίποτα προκειμένου να αυξήσουν δύναμη και περιουσίες και να απολαύσουν ηδονές που σίγουρα δεν ταίριαζαν σε υπηρέτες του θεού. Με την απληστία και το αίμα να περισσεύει.

Μέσα σε όλα τα άλλα, είχαν εφευρεθεί και τα «μαγικά» για μια καλύτερη ζωή, μετά τον θάνατο. Πληρώνοντας στους ιερείς πλουσιοπάροχα, οι ζωντανοί εξασφάλιζαν πως, όταν θα πέθαιναν, θα έφθαναν με ασφάλεια στον άλλο κόσμο, δεν θα έχαναν το στόμα ή την καρδιά τους, το κεφάλι ή τα πόδια τους. Τα μαγικά μαντζούνια και οι μαγγανείες, τελειωμό δεν είχαν. Έναντι ενός όχι ευκαταφρόνητου ποσού, ο θνητός εξασφάλιζε ότι, μετά τον θάνατό του, δεν θα ξεχνούσε το όνομά του, θα είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει να τρώει και να πίνει, θα μπορούσε να μετατρέπει το σκοτάδι σε φως, θα απομάκρυνε από το σώμα του τα φίδια κι ένα σωρό άλλα «θα» που η κερδοσκοπική φαντασία του ιερατείου είχε εφεύρει εκμεταλλευόμενη τον προβατάνθρωπο.

Ο επίσημος θεός Άμμων διέθετε ισχυρό ιερατείο, αλλά εκτός από τον Άμμωνα οι Αιγύπτιοι λάτρευαν πολλούς άλλους θεούς (Ρα, Σετ, Πτα, Ώρος, Ίσις, Όσιρις, Θωθ, Άπις, Άνουβις κλπ).  Ο μονοθεϊσμός ήταν κάτι ακατάληπτο και αδιανόητο για τους ανθρώπους της εποχής και μέχρι σήμερα το ίδιο ακριβώς συμβαίνει. Με πιο πλάγιο και κεκαλυμμένο τρόπο είναι το πιο χρήσιμο εξουσιαστικό εργαλείο όλων των εποχών ο κρατικός μονοθεϊσμός.

Ο Αμένοφης Δ’ καθόλου δεν ήθελε αυτό το όνομα, καθώς περιείχε μέσα του την έννοια του θεού Άμμωνα,του οποίου το ιερατείο πρωτοστατούσε στην λαμογιά και στην αρπαχτή όπως κάνουν όλα τα ιερατεία- θρησκείες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης μέχρι σήμερα. Μαγικά, κάθε είδους φυλαχτά, θυσίες ζώων τάχα προς τον θεό αλλά στην ουσία για το ιερατικό φαγοπότι, χαρέμια με τις ωραίες «παλλακίδες του Θεού» που γεύονταν οι ιερείς, έκλυση ηθών και διαφθορά τον ενοχλούσαν. Ανέβηκε πιτσιρικάς στον θρόνο κι αμέσως επαναστάτησε, κόντρα σε όλα αυτά τα αίσχη των ιερέων ή μήπως τον εκμεταλλεύτηκαν ασύστολα αυτοί που μέχρι σήμερα καταδυναστεύουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου;

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική εποχή που κανείς δεν διανοείται να πειράξει τα πράγματα και τον τρόπο με τον οποίο έχουν διαμορφωθεί. Δεν υπάρχουν εδώ επαναστάτες, προοδευτικοί, νεωτεριστές.  Η κοινωνία είναι μονολιθική. Στην κορυφή της βρίσκεται ο φαραώ.  Αμέσως μετά έρχεται το ιερατείο.  Η θρησκεία είναι κάτι που δεν αγγίζεται, το γνωρίζουν αυτό όλοι οι φαραώ.  Αν τους ενοχλεί το ιερατείο, έχουν άλλους τρόπους να το περιορίσουν, δεν αλλάζουν τη θρησκεία. Εκτός (…)

Μέσα στα ιερά των πανάρχαιων ναών της Αιγύπτου, πρέπει να υπήρχε άφθονο υλικό, που έδινε τροφή στο εξαιρετικά βολικό σχέδιο των Χαλδαίων, την εγκαθίδρυση του μονοθεϊσμού. Η θρησκευτική άλωση της Αιγύπτου ήταν πλέον θέμα λεπτών χειρισμών και άφθονου δόλου. Όλα δείχνουν ότι ο Φαραώ Ακενατών, υπήρξε ένα άβουλο θύμα των δόλιων μηχανορραφιών τους και ο άρχοντας που έπεσε θύμα των ηδονιστικο-εκστασιακών προφητικών ουσιών.

Άλλωστε η χαρακτηριστική απομόνωσή του στην μακρινή νησίδα Τελ Ελ Αμάρνα, καταμεσής του Νείλου (εκεί μετέφερε την πρωτεύουσα του) πολύ νοτιότερα από το πολυσύχναστο δέλτα του Νείλου,  αποκαλύπτει μια ασυνήθιστη συμπεριφορά αναχωρητού και όχι υπεύθυνου ηγέτη! Αυτός ο ονειροπαρμένος ηγέτης, θα χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του θρησκευτικού αποκεφαλισμού της χώρας. Πρόσχημα για το μαζικό αυτό έγκλημα, μια και κατά τους ιστορικούς η θρησκευτική αυτή αναταραχή δεν ήταν αναίμακτη και πάλι η δήθεν θέληση ενός παντοδύναμου θεού με το όνομα… ΑΤ- ΩΝ!

Η θρησκευτική αναταραχή, έλαβε λυσσαλέες διαστάσεις, η χώρα αιματοκυλίστηκε και είναι άγνωστο πόσοι αθώοι συντρίφτηκαν κάτω απ’ τα πέλματα των μαχόμενων για την εξουσία «θεών». Κατά περίεργο τρόπο, η πρώτη αυτή μάχη της μονοθεϊσμού (μονολατρείας) τελικά χάνεται! Οι πολυθεϊστές ιερείς, ανασυντάχθηκαν και νίκησαν. Βρήκαν σύμμαχο τους τον νεαρό Τουταγχαμών, κατηγόρησαν τους αληθινούς υποκινητές, ξεσκεπάζοντας τη δόλια δράση τους, υποβιβάζοντάς τους από άρχοντες της χώρας και πανίσχυρους διαχειριστές του αιγυπτιακού πλούτου, σε εχθρούς της χώρας και προδότες. Η σαρωτική υποβάθμιση και η σκληρή δουλεία, ήταν γι’ αυτούς προφανώς η μόνη άξια τιμωρία που τους επέβαλαν, οι καταταλαιπωρημένοι πλέον υλικά και πνευματικά Αιγύπτιοι.

Η γερακοκέφαλη μορφή του Ρα-Αράκχτυ αντικαταστάθηκε τώρα από το σύμβολο ενός ηλιακού δίσκου («ΑΤ-ΩΝ» σημαίνει στην κυριολεξία «φωτεινός δίσκος»), που οι καθοδικές ακτίνες του κατέληγαν σε ανθρώπινα χέρια, μερικά από τα οποία κρατούσαν το ιερό ανκχ, σύμβολο της ζωής. Στην ουσία ο ΑΤ-ΩΝ δεν αντιπροσώπευε τον ήλιο ως υλικό ουράνιο σώμα αλλά τη Μονάδα, τη Μία ζωοδόχο πηγή που συντηρεί τη δημιουργία με το φως της, το ΩΝ.

Η μορφή της λατρείας του ΑΤ-ΩΝ, όπως αποκαλύφτηκε στο λαμπρό ναό της νέας πρωτεύουσας, δεν απαιτούσε πλέον τη μεσολάβηση των ιερέων όπως η λατρεία των άλλων μεγάλων θεών κι αυτή ήταν η πιο επαναστατική από όλες τις μεταρρυθμίσεις. Ίσως αυτό ήταν που ξεσήκωσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις κι όχι αποκλειστικά από το ιερατείο του Άμωνα αυτή τη φορά. Το κύμα των αντιδράσεων κορυφώθηκε σε σημείο που ο Aκχενατόν έχασε την ψυχραιμία του. Λίγο μετά τον ένατο χρόνο της βασιλείας του έκλεισε τους ναούς των άλλων θεών, εξαπέλυσε σκληρές διώξεις κατά των ιερέων του Άμωνα και διέταξε τη διαγραφή του ονόματός του, καθώς και της λέξης «θεοί» από όλα τα μνημεία της χώρας.

«Δεν με λένε Αμένοφη αλλά Αχνατόν (ή ΑκενΑΤ-ΩΝ)», διακήρυξε. Το όνομά του σήμαινε «ο ΑΤ-ΩΝ είναι ευχαριστημένος» και ΑΤ-ΩΝ ήταν ο θεός Ήλιος- ΑΤ-ΩΝ- ο ένας και μοναδικός αληθινός θεός. Όλοι οι άλλοι ήταν παραμύθια. Ακόμα και ο μέγας Άμμωνας. Πιθανότεροι υποκινητές της θρησκευτικής αναταραχής στη αιγυπτιακή ιστορία, οι εκεί παρεπιδημούντες Χαλδαίοι!

Κατά την προσφιλή μέθοδο των προκατόχων του, ο Φαραώ, έσβησε από παντού κάθε επιγραφή που θύμιζε τον Άμμωνα. Διαγράφηκε ακόμα και το όνομα του πατέρα του, που το περιείχε. Η Θήβα, άντρο του ιερατείου του Άμμωνα, καταργήθηκε από πρωτεύουσα. Έστησε νέα, την ΑκετΑΤ-ΩΝ, την «πόλη του ορίζοντα του ΑΤ-ΩΝ», στη θέση που αργότερα κτίστηκε η Τελλ ελ Αμάρνα. Η Θήβα γρήγορα οδηγήθηκε στην παρακμή. Η ΑκετΑΤ-ΩΝ υπό την προστασία του, γνώρισε πρόσκαιρη ακμή κι ευημερία.

Ο μονοθεϊσμός υπέβοσκε από τα χρόνια του πατέρα του Αμένοφη Γ’. Οι τότε αρχιτέκτονες Σούτι και Χορ είχαν χαράξει «ύμνο στον ένα και μοναδικό θεό» σε μια στήλη που σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και ο Άμμωνας Ρα (ο θεός Ήλιος) είχε καταντήσει ο υπέρτατος θεών των Αιγυπτίων. Έτσι, ήταν φανερό ότι ο ΑΤ-ΩΝ δεν ήρθε από το πουθενά. Απλά, ήρθε άγαρμπα και βιαστικά. Ο ίδιος ο Φαραώ συνέθεσε έναν μακροσκελή ύμνο στον θεό του. Ξεκινούσε με τους στίχους …

«Όταν ωραίος σηκώνεσαι απ’ τ’ ουρανού τον ορίζοντα
ω Δίσκε, ζωή αρχή ζωής!
όταν υψώνεσαι από τον ανατολικό ορίζοντα,
όλα τα εδάφη γεμίζεις με τις ομορφιές σου»

Τον ύμνο στον ΑΤ-ΩΝ αντιγράφει ο Ψαλμός CIV του Ησαΐα, που γράφτηκε επτακόσια χρόνια αργότερα. Στα 1912 μ.κ.ε. ο Αμερικανός ιστορικός και αιγυπτιολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Σικάγου, Jas. H. Breasted υποστήριξε ότι ο μονοθεϊσμός γεννήθηκε με την επί Θούθμωση Γ’ ενοποίηση του μεσογειακού κόσμου κάτω από την εξουσία της Αιγύπτου. Ίσως να ισχύει αυτό για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, καθώς στον Ελλαδικό χώρο, από αυτήν ακριβώς την εποχή (ΙΔ’ π.κ.ε. αιώνας) αρχίζει η εξάπλωση του Δωδεκάθεου. Άλλωστε, η Αίγυπτος αποδειγμένα ποτέ δεν υπέταξε την Κρήτη, τον Ελλαδικό χώρο και το Αιγαίο.

Η κυρίαρχη διαφορά ανάμεσα στον Ήλιο Άμμωνα Ρα και στον Ήλιο ΑΤ-ΩΝ, είναι ότι ο πρώτος ήταν ο υπέρτατος θεός μόνο των Αιγυπτίων, ενώ ο ΑΤ-ΩΝ ο μοναδικός θεός όλων των ανθρώπων και όλων των κρατών της γης. Ακόμα, ο Άμμωνας Ρα ήταν θεός που σύχναζε στα πεδία των μαχών, πολεμούσε και νικούσε. Ο ΑΤ-ΩΝ προτιμούσε να ζει ανάμεσα στα λουλούδια, τα δέντρα και τις εκδηλώσεις της ζωής σε καιρό ειρήνης. Ήταν ο Θεός που έκανε «τα πρόβατα να χοροπηδούν» και «τα πουλιά να πετούν στους κήπους». Ο θεός δεν είναι πια πρόσωπο με ανθρώπινη μορφή αλλά μια θεία ιδιότητα, η οποία στηρίζεται στην γονιμοποιό και τροφοδότρια θερμότητα του ήλιου. Η δόξα της φλεγόμενης τροχιάς του είναι το έμβλημα της υπέρτατης δύναμης. Ταυτόχρονα, ο ήλιος είναι θεός του έρωτα, τρυφερός δημιουργός του παιδιού στην κοιλιά της μάνας, αλλά και θεός της καλοσύνης και της ειρήνης.

Ο ΑχνΑΤ-ΩΝ απαγόρευσε στους καλλιτέχνες να παριστάνουν τον ΑΤ-ΩΝ με οποιονδήποτε τρόπο, επειδή «ο θεός δεν έχει ανάγκη μορφής». Τους ζήτησε όμως να απελευθερωθούν από τις φόρμες του ιερατείου και τις συμβατικότητες και να δώσουν στα έργα τους τις μορφές που οι ίδιοι αναγνώριζαν στα θέματά τους. Η ελευθερία στην Τέχνη ανέδειξε μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο Μπεκ, ο Αούτα κι ο Νουτμόσε. Ζωγράφισαν ζώα και φυτά με έρωτα προς τη λεπτομέρεια και την τελειότητα αλλά κι αναζήτησαν θέματα που απεικόνιζαν την ευτυχία και την αφθονία, σε αντίθεση με προηγούμενες εποχές, όταν η θεματική περιστρεφόταν γύρω από την πείνα και το σκοτάδι που εκδιώκονταν είτε χάρη στον Φαραώ, είτε χάρη στον θεό.

Ουσιαστικά, η επανάσταση του ΑχνΑΤ-ΩΝ θα ήταν η πορεία ενός ποιητή προς την ουτοπία, αν δεν ήταν υποκινούμενη από τους Χαλδαίους. Ποτέ του δεν κατάλαβε ότι η πίστη, οι εμμονές και οι εμφυτεύσεις δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη κι ό,τι δεν φθάνουν τα διατάγματα για να καταπολεμηθούν δοξασίες αιώνων, κυρίως όταν αυτές στηρίζουν οικονομικά και σεξουαλικά συμφέροντα. Συγγραφείς και καλλιτέχνες βρήκαν τον παράδεισο της δημιουργίας, την απόλυτη ελευθερία στην έκφραση, το τέλειο περιβάλλον για την υλοποίηση της έμπνευσης. Το ιερατείο όμως, οι μάγοι και οι κατασκευαστές φυλακτών, η γραφειοκρατία και οι τοπικοί εξουσιαστές είδαν τη νέα θρησκεία ως τον τρομερό αντίπαλο, τον επικίνδυνο ανταγωνιστή που απειλούσε όλα όσα είχαν κερδίσει με την εκμετάλλευση της λαϊκής πίστης και της αφέλειας ενός λαού στην πλειοψηφία του δεισιδαίμονα και αγράμματου.

Η θρησκευτική αναταραχή, έλαβε λυσσαλέες διαστάσεις, η χώρα αιματοκυλίστηκε και είναι άγνωστο πόσοι αθώοι συντρίφτηκαν κάτω απ’ τα πέλματα των μαχόμενων για την εξουσία «θεών». Κατά περίεργο τρόπο, η πρώτη αυτή μάχη της μονοθεϊσμού (μονολατρείας) τελικά χάνεται! Οι πολυθεϊστές ιερείς, ανασυντάχθηκαν και νίκησαν. Βρήκαν σύμμαχο τους τον νεαρό Τουταγχαμών, κατηγόρησαν τους αληθινούς υποκινητές, ξεσκεπάζοντας τη δόλια δράση τους, υποβιβάζοντάς τους από άρχοντες της χώρας και πανίσχυρους διαχειριστές του αιγυπτιακού πλούτου, σε εχθρούς της χώρας και προδότες. Η σαρωτική υποβάθμιση και η σκληρή δουλεία, ήταν γι’ αυτούς προφανώς η μόνη άξια τιμωρία που τους επέβαλαν, οι καταταλαιπωρημένοι πλέον υλικά και πνευματικά Αιγύπτιοι.

Το ροκάνισμα της εξουσίας του Αχν-ΑΤ-ΩΝ ξεκίνησε από μέσα:

«Ο Αχν-ΑΤ-ΩΝείναι βλάσφημος»: Απαγόρευσε τη λατρεία θεών που αγαπά ο λαός και που είναι ριζωμένοι στις καρδιές μας ατέλειωτους αιώνες.
«Ο Αχν-ΑΤ-ΩΝ είναι βλάσφημος»: Εξάλειψε τον Άμμωνα από όνομα του πατέρα του, δείχνοντας ασέβεια στους νεκρούς. Οι παλιοί θεοί λατρεύονταν στα κρυφά, το ιερατείο ραδιουργούσε, ακόμα και οι υπουργοί του εύχονταν τον θάνατό του, πριν να αφεθεί η αυτοκρατορία να καταρρεύσει.

Ο Φαραώ συνέχισε να ζει απομονωμένος στον ουτοπικό κόσμο του. Είχε αποκτήσει επτά κόρες και κανένα γιο αλλά δεν ήθελε να κάνει χρήση του νόμου που του επέτρεπε να κοιμηθεί με άλλη προκειμένου να αποκτηθεί διάδοχος. Ήταν πιστός στη σύζυγό του, πανέμορφη Νεφερτίτη, την οποία αποκαλούσε «κυρία της ευτυχίας του, η οποία με τον ήχο της φωνής της ευχαριστούσε την ψυχή του Φαραώ» κι όταν ορκιζόταν, έλεγε «στην ευτυχία που μου προσφέρουν η βασίλισσα και τα παιδιά της».

Είναι ο μοναδικός Φαραώ που απεικονίζεται σε κόσμημα αγκαλιά με την γυναίκα του. Η Νεφερτίτη άλλωστε επηρέαζε την τέχνη της εποχής της, στήριζε τον Φαραώ στην θρησκευτική του μεταρρύθμιση κι έφερε αναστάτωση στις ως τότε κρατούσες παραδόσεις. Στις δημόσιες εμφανίσεις, κρατούσε τον βασιλιά από το χέρι, ενώ γύρω από τον θρόνο, το κοριτσομάνι έπαιζε αμέριμνο. Το όνομά της σήμαινε «η αγαπημένη που έρχεται». Ήταν κι αυτή μια πριγκίπισσα των Μιτάνι που παντρεύτηκε τον Φαραώ στα πλαίσια της λογικής της διατήρησης της ειρήνης. Παρά τα προξενιά και τις σκοπιμότητες, ο έρωτας ανάμεσά τους επήλθε κεραυνοβόλος.

Τα σύννεφα όμως πλήθαιναν στον ορίζοντα, καθώς δεν έλειψε και ο εξωτερικός παράγοντας. Στα 1893, ο Ουίλιαμς Φλίντερς Πίτρι ανακάλυψε στην Τελλ ελ Αμάρνα πάνω από 350 πινακίδες, επιστολές στην σφηνοειδή γραφή, με εκκλήσεις τοπαρχών της Ανατολής προς τον ΑχνΑΤ-ΩΝ, να τους στείλει βοήθεια. Χετταίοι και άλλοι απειλούσαν τις αιγυπτιακές κτήσεις.

Ο Φαραώ δίσταζε. Ποτέ του δεν είχε πειστεί ότι η Αίγυπτος είχε δικαίωμα να υποδουλώνει άλλους λαούς και να τους επιβάλλει φόρους κι ότι έπρεπε να αποκρούσει εχθρούς που εισέβαλαν στις αιγυπτιακές κτήσεις για να τις καταπιέζει ο ίδιος. Οι υποτελείς τον πήραν χαμπάρι. Η μια μετά την άλλη, οι χώρες ξεσηκώθηκαν, έδιωξαν τις αιγυπτιακές φρουρές και σταμάτησαν να πληρώνουν «προστασία».

Ουσιαστικά, ανέκτησαν την ελευθερία τους χωρίς να ανοίξει μύτη. Ταυτόχρονα όμως, τα δημόσια ταμεία της Αιγύπτου που χάρη στους φόρους των υποτελών ήταν γεμάτα, άρχισαν να αδειάζουν. Η εκμετάλλευση των ορυχείων χρυσού σταμάτησε, η διοίκηση πέρασε σε κατάσταση χάους. Κόπηκε η χρηματοδότηση ποιητών και καλλιτεχνών και μαζί της χάθηκαν και οι φίλοι. Ο λαός στράφηκε εναντίον του ανοιχτά. Όλοι περίμεναν τον θάνατό του. Αλλά και ο ίδιος καρτερούσε το τέλος του. Πέθανε κάπου ανάμεσα στο 1362 και το 1356 π.κ.ε.

Ό,τι με τόσο πείσμα προσπάθησε να δημιουργήσει, καταστράφηκε την άλλη κιόλας μέρα. Η πρωτεύουσά του εγκαταλείφθηκε, τα κτίσματά του γκρεμίστηκαν και το όνομά του διαγράφηκε από τα επίσημα αρχεία του κράτους από τους εχθρούς του τα ιερατεία.  Η σορός του δεν αξιώθηκε ιδιαίτερης ταφής. Τοποθετήθηκε ανώνυμα στον τάφο της μητέρας του Τύγης. Οι διάδοχοί του κατάργησαν όλες τις καινοτομίες του προκατόχου τους και κάθε επιγραφή με το όνομα ΑΤ-ΩΝ και ΑκενΑΤ-ΩΝ σβήστηκε. Όλα επανήλθαν στην προτέρα κατάσταση και ο ΑκενΑΤ-ΩΝ ήταν σαν μην έζησε ποτέ. Η Αίγυπτος συνέχισε να πορεύεται στο μακρύ ταξίδι της στην Ιστορία με τον τρόπο που ήξερε: μονολιθική,  άκαμπτη και με βαρύ βηματισμό.

Όταν οι αρχαιολόγοι έφτασαν ως τη σαρκοφάγο του, ανακάλυψαν κάτω από τα οστά των ποδιών του ένα φύλλο χρυσού με την τελευταία προσευχή του:

«Αναπνέω την εξαιρετική πνοή που βγαίνει από το στόμα σου, θαυμάζω κάθε μέρα την ομορφιά σου,
θέλω με πάθος ν’ ακούσω την γλυκιά σου φωνή, έστω κι αν έχεις τη μορφή του βόρειου ανέμου.
Για να ξανανιώσουν τα μέλη μου από την αγάπη σου.
Δώσε μου το χέρι και βοήθησέ με να δεχτώ το πνεύμα σου και να πάρω ζωή από αυτό.
Φώναζέ με με τ’ όνομά μου στους αιώνες κι αυτό δεν θα χαθεί ποτέ».

Η  Νεφερτίτη έκανε κάθε προσπάθεια να διατηρήσει την πολιτική του Αχνατόν. Χωρίς καμιά βοήθεια από κανέναν, δεν τα κατάφερε. Σχεδόν δυο χρόνια αργότερα, δέχτηκε ως νέο Φαραώ τον πιτσιρικά άντρα, μιας από τις κόρες της. Ο Αχνατόν του είχε δώσει το όνομα Τουτ-Αγχ-ατ-ΩΝ για να θυμίζει τον θεό ΑΤ-ΩΝ. Βασίλευσε για λίγο κάτω από την επιρροή της Νεφερτίτης. Ξαφνικά, άλλαξε το όνομά του σε Τουτ-αγχ-αμ-ΩΝ, ώστε να θυμίζει τον Άμμωνα κι αποκατέστησε το ιερατείο, επιστρέφοντας στις Θήβες, την παλιά πρωτεύουσα που ο ΑχνΑΤ-ΩΝ είχε καταργήσει.

Ακόμα και τα ονόματα των δυο αντιπάλων είναι δηλωτικά της θρησκευτικής τους αντιπαλότητας. Ακενατών θα πει: «ζώσα εικόνα του Άτ-ΩΝ» και Τουταγχαμών: «ζώσα εικόνα του Άμ-ΩΝ». Ο Τουταγχαμών «πέθανε» -το πιθανότερο είναι να δηλητηριάστηκε απ’ την απερχόμενη αντίπαλη θρησκευτική παράταξη- σε ηλικία δέκα οκτώ μόλις ετών. Υπήρξε γαμπρός και πιθανότατα γιος του μεταρρυθμιστή Ακενατών. ( Βλ. «Θεοί τάφοι και σοφοί» Orig. Title: «Gotter, graber und geleherte» Σ. Σεράμ.) και ξεχάστηκε. Ακόμα κι από τους καταλόγους των βασιλέων διαγράφηκε. Ξανάρθε στην επιφάνεια, όταν, συμπτωματικά, στα 1922 ανακαλύφθηκε ο τάφος του.

Η Νεφερτίτη ξαναπαντρεύτηκε, αυτή τη φορά ένα γέρο με διασυνδέσεις και δύναμη. Έμεινε στην εξουσία άλλα τέσσερα χρόνια. Με τον θάνατό της, η  πόλη Ακετατόν εξαφανίστηκε από τον χάρτη, όπως και η μνήμη της κι ο τάφος της. Η Αίγυπτος έπεσε ακόμα πιο βαθιά στην μιζέρια και την αναρχία. Ο πανίσχυρος στρατηγός Χορεμχάμπ, παλιός σύντροφος και φίλος του Αχνατόν, ήταν αυτός που τα βρήκε με το ιερατείο κι ανέλαβε την ηράκλεια προσπάθεια να αναστήσει το βασίλειο …

Ας σκεφτούμε ένα φανταστικά μαγικό σενάριο. Με κάποιον θεϊκό ή μαγικό τρόπο η γη γίνεται μια ουτοπία. Οι άνθρωποι είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, δεν δουλεύουν και ζουν ήρεμοι, γαλήνιοι, ενθουσιασμένοι, χαρούμενοι, φιλοσοφώντας στοχαζόμενοι. Όλα που είναι απαραίτητα για την καλή επιβίωση του ανθρώπου είναι δωρεάν, δεν υπάρχουν χρήματα, ωράρια, πόλεις, θρησκείες, σεξ, ναρκωτικά, ποδόσφαιρο, συναυλίες, κινηματογράφος, τηλεόραση, γενικά δεν υπάρχει κανένας –ισμος καμία εξάρτηση, κανένα ιεραρχείο πολιτικό, θρησκευτικό, αθλητικό, καλλιτεχνικό, ή άλλο.

Πόσο χρόνο νομίζετε πως θα χρειαστεί ο ευτυχής άνθρωπος για να καταστρέψει την ζωή του ν’ “ανακαλύψει τον πολιτισμό και την θρησκεία” και να γίνει σκλάβος τους;

… και ΝΑΙ υπάρχουν σημεία στον πλανήτη ΓΗ που οι άνθρωποι ζουν με αυτόν τον τρόπο, χωρίς θεούς και -ισμούς.

Όσμωση των αιώνων

Η Ολίβια στο άνοιγμα της πόρτας του γραφείου του αφεντικού της αντίκρισε μια εικόνα που δεν είχε να κάνει σε τίποτα με τους φόβους της. Ο Τζώρτζ χαμογελαστός και φανερά κεφάτος με ένα ποτήρι σαμπάνιας στα χέρια, μιλούσε χειρονομώντας  ήπια στο τηλέφωνο. Της έγνεψε να περάσει την ώρα που αποχαιρετούσε ευγενικά τον συνομιλητή του.

-Λοιπόν Ολίβια. Έχουμε πολύ καλά νέα από τα εργαστήρια. Ένα  προϊόν μας είναι έτοιμο και μετά τις απαραίτητες δοκιμές, θα διοχετευθεί στις επιτροπές διαχείρισης όλων των κρατών του κόσμου. Μέχρι στιγμής οι υπάρχοντες  μικροί  τρισδιάστατοι εκτυπωτές γνωστοί ως  νανο-συγκεντρωτές  μπορούσαν να δημιουργήσουν και να μεταφέρουν ένα μικρό ανόργανο αντικείμενο σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Λύνοντας όμως  το πρόβλημα της συμπίεσης μπορούμε πια να στείλουμε μεγάλους όγκους. Ανόργανα ογκώδη εμπορεύματα θα μπορούν να διακινούνται πολύ γρήγορα σε όλο τον πλανήτη από τους μεγάλους νανο-συγκεντρωτές.

Μια ακόμη νίκη ενάντια στον χρόνο!

Η Ολίβια την ώρα που άκουγε τον  χειμαρρώδη Τζώρτζ Στίβενσον επανήλθε κατευθείαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς της  ρουτίνας της, αναγνωρίζοντας το πιο σταθερό σημείο της ζωής της. Είναι μια συνηθισμένη εικόνα αυτή του αφεντικού της. Κάθε φορά που «εγκαινιάζει» (δικός του όρος) ένα προϊόν, ανοίγει  σαμπάνια και την φωνάζει να της το ανακοινώσει για να το γιορτάσουνε.

Βλέπεις είναι τόσο απομονωμένος στο πανύψηλο παλάτι του όσον αφορά την φυσική του παρουσία, που η Ολίβια έγινε η μόνιμη επαφή και διασύνδεσή του με τον άνθρωπο στην ολοκληρωμένη του μορφή. Αυτή που μόνο εάν βρεθείς στον ίδιο χώρο με έναν άνθρωπο μπορείς να αντιληφθείς.

Έτσι κατά κάποιο τρόπο η Ολίβια φάνταζε σαν το μοναδικό μέλος μιας τελείως ιδιόρρυθμης οικογένειας  του. Όντως είναι πολύ καλά τα νέα κ. πρόεδρε είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο την ώρα που γέμιζε το ποτήρι της με σαμπάνια. Επίσης υπάρχει και κάτι άλλο, είπε ο Τζώρτζ προτείνοντας το ποτήρι του για το επίσημο τσούγκρισμα. Σε ένα από τα πιο σημαντικά εργαστήρια πάμε εξόχως καλά. Ξαφνικά σταμάτησε κοίταξε προς το ταβάνι για κάποια δευτερόλεπτα, και βάζοντας το χέρι κάτω από τα χείλη του είπε.

- Μάλιστα τώρα που το αναφέρω. Κάνε μου μια χάρη Ολίβια. Κάλεσε τον Μάικλ Ρανιέρι να έρθει τώρα αμέσως εδώ.

Αν και της ξέφυγε για δέκατα του δευτερολέπτου μια νότα έκπληξης και ανησυχίας, κατάφερε να μείνει απόλυτα ψύχραιμη και φυσιολογική. Βεβαίως, είπε και κατευθύνθηκε προς το γραφείο της γιατί μόνο εκεί είχε πρόσβαση στο δίκτυο των τηλεπικοινωνιών. Στο γραφείο του προέδρου ο μόνος στον κόσμο που μπορούσε να επικοινωνήσει, ήταν αυτός και μόνο αυτός.

Ο Μάικλ φανερά ανήσυχος, μπήκε στο γραφείο, συνοδευμένος από την Ολίβια.

Σου το είπα Μάικλ ότι έτσι θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα είπε ο Τζώρτζ κάνοντας νόημα στην Ολίβια να φύγει μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα. Παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή, την πορεία και την πρόοδο του εργαστηρίου σου, προσωπικά. Πιστεύω  ότι καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι το αντικείμενό σου και σε περίπτωση που θα έχουμε αποτελέσματα, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μας στην διαχείριση του.

Ο Μάικλ κούνησε το κεφάλι καταφατικά αλλά έδειχνε να μην καταλαβαίνει. Άκου προσεκτικά συνέχισε ο Τζώρτζ. Σου έχω δώσει μια σειρά από στοιχεία και πειράματα μέχρι τώρα διακεκομμένα και ασύνδετα. Την σύνδεση την κάνω εγώ. Αυτό θα συνεχιστεί για κάποιο διάστημα μέχρι να ενώσω όλο το πάζλ, από τα κομμάτια που είχα πριν έρθεις εσύ και από τα κομμάτια που χτίσαμε  και θα χτίσουμε μαζί. Μετά από αυτό θα ξεκινήσει μια άλλη περίοδος για την οποία θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα.

Αυτή ήταν η συνήθεις πρακτική του Τζώρτζ  Στιβενσον από τότε που πρωτοξεκίνησε την καριέρα του. Μόνο αυτός σαν ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας είχε την γνώση να συνθέτει την συμφωνία των βασικών ανακαλύψεών του προστατεύοντας τες  από τον κίνδυνο της αναπαραγωγής τους.

Επίσης το σύστημα JFA που γεννήθηκε, υλοποιήθηκε και χειρίζεται η οργάνωση του «justice for all» είναι αυτό που του εξασφαλίζει την απόλυτη κυριαρχία και τον χρήζει αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα αυτού του πλανήτη. Στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας υπάρχει μια ομπρέλα από μικροσκοπικά σωματίδια που έχουν αισθητήρες, υπολογιστές, κάμερες  και επικοινωνιακές δυνατότητες. Με αυτήν την ομπρέλα υπάρχει εικόνα και καταγραφή εικόνας για οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας τώρα μια άλλη  σκόνη, η οποία είναι ακίνδυνη για τον άνθρωπο και τα έμβια όντα, εκτός του ότι  έχει τις παραπάνω δυνατότητες εισχωρεί και σε όλους τους κλειστούς χώρους, περιέχοντας τους υπολογιστές που είναι γνωστοί σαν ανιχνευτές παραβατικότητας.

Αυτοί είναι συνδεδεμένοι με ένα σύστημα μεγάλων ηλεκτρονικών εγκεφάλων οι οποίοι έχουν στην μνήμη τους το DNA και όλα τα στοιχεία κάθε ανθρώπου, που θέλει να συμμετέχει ενεργά στον  καινούργιο πολιτισμό. Και αυτό υποχρεωτικά γιατί και τα φάρμακα και οι οδηγίες των γιατρών σε περίπτωση ανάγκης, περνούν μέσα από αυτό το σύστημα και είναι απαραίτητο για όλους.

Αυτοί οι εγκέφαλοι έχουν την δυνατότητα να κρίνουν την σοβαρότητα της κατάστασης και να ειδοποιούν απευθείας τις αρχές και τους ανθρώπους της για να επέμβουν,  είτε αυτό είναι ατύχημα, είτε μικροπαράπτωμα, είτε απόδραση από τιμωρημένους, ή από τις γειτονιές των ξεχασμένων είτε από εισβολή σε χώρους χωρίς την απαραίτητη άδεια, είτε από … τον κ. Στίβενσον για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.

Ο κεντρικός εγκέφαλος, που χειρίζεται ο Τζώρτζ τελείως ανεξάρτητος από όλους τους άλλους είναι εμφυτευμένος σε μορφή μικρών νανορομπότ στον εγκέφαλο του, που μέσω των τριχοειδών αγγείων αλληλεπιδρούν,  με τους βιολογικούς του νευρώνες. Ο τεχνητός εγκέφαλος είναι επιφορτισμένος να παρακολουθεί περί τα  500 άτομα πάνω στον πλανήτη, κυρίως τους ηγέτες των κρατών, να επικοινωνεί με το ασυνείδητο τμήμα του εγκεφάλου, ανταλλάσσοντας πληροφορίες χωρίς να ενοχλεί το συνειδητό και όταν κρίνει απαραίτητο να ειδοποιεί και να περιμένει απόφαση.

Έτσι ο χρόνος που ξοδεύει καθημερινά ο Τζώρτζ για αυτά τα θέματα είναι ανεκτός. Η αλήθεια είναι ότι ο Μάικλ δεν σκέφτηκε ποτέ όσον καιρό έπαιρνε τα στοιχεία και δούλευε πάνω σε αυτά με συγκεκριμένες εντολές ,τον τελικό στόχο του εγχειρήματος. Ακούγοντας όλα αυτά που του έλεγε ο Τζώρτζ άρχισε να συνθέτει.

Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με το πάθος που άγγιζε την ηδονή του ομιλούντος, έκανε το αίμα του να παγώσει. Ο Τζώρτζ κατάλαβε αμέσως τι συμβαίνει και κοιτάζοντας βαθειά στα άχρωμα μάτια του πανιασμένου προσώπου του συνομιλητή του είπε:

- Αθανασία! Αιώνια ζωή!

- Αυτός είναι ο στόχος Μάικλ. Δεν θέλω να ξέρω πόσο μπορούμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο! Θέλω απλώς να του γελάμε  κατάφατσα, αιώνιοι νικητές.

- Μπορώ να καθίσω, τραύλισε ο Μάικλ την ώρα που σωριάζονταν στην πολυθρόνα χωρίς να περιμένει την απάντηση. Δίπλα του ήταν το γεμάτο με σαμπάνια ποτήρι της Ολίβια. Το άρπαξε και εξαφάνισε το περιεχόμενο του  με μια τεράστια γουλιά. Τώρα πια καταλάβαινε όλο το νόημα αυτών περί ασφαλείας και παρακολούθησης  που του έλεγε ο Τζώρτζ στην πρώτη τους συνάντηση, όταν πήρε την απόφαση να αποδεχθεί την προαγωγή του. Τώρα ένοιωσε το πόσο δεσμευμένη είναι όλη του η  ζωή, με εκείνη την απόφαση.

- Κατάλαβα κ. Πρόεδρε. Κατάλαβα. Ψιθύρισε ασυναίσθητα.

- Δεν θέλω να σε τρομάξω. Απλά θέλω να ξέρεις τελείως καθαρά όλη την κατάσταση είπε ο Τζώρτζ και σαν κάτι τελείως παράξενο που έμοιαζε με υποψία στοργής εμφανίστηκε στο βλέμμα του. Από εκεί και πέρα να ξέρεις ότι, ότι και να γίνει εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ  να είμαστε οι αναβάτες της  υπέροχης και τρομερά ενδιαφέρουσας  ζωής μας, αθάνατης η μη.

Ήταν πολύ απότομα όλα αυτά για τον Μάικλ. Άλλα περίμενε για άλλα ήταν προετοιμασμένος και άλλα τελείως μαγικά εμφανίστηκαν μπροστά του. Ξαφνικά από τους παγωμένους  πόλους, βρέθηκε στον καυτό Ισημερινό. Ένοιωσε τους πάγους να λιώνουν και να εμφανίζονται μπροστά του ζωντανά πλάσματα, πλάσματα που είχαν ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα και στόχους. Ο πρόεδρος φάνταζε πια πολύ πιο ανθρώπινος πολύ πιο προσιτός και ευάλωτος.

Δεν είχε μεγάλη σημασία εάν ο στόχος του ήταν το άπειρο, το ατελεύτητο. Η ύπαρξη του στόχου επιβεβαίωνε με τον πιο χειροπιαστό τρόπο την αμιγώς  ανθρώπινη πλευρά του, αυτή του άπειρου εγωισμού του. Όλο αυτό μεταφράστηκε, στην συγκεκριμένη στιγμή από τον Μάικλ σε μια άνεση. Δεν ένοιωθε πια άβολα στην πολυθρόνα, ο χώρος φάνταζε πιο ζεστός  και φιλικός και το σημαντικότερο μπόρεσε και είδε για πρώτη φορά τον πρόεδρο στα μάτια.

- Κ. Πρόεδρε. Μια μεγάλη φιλοδοξία, ένας στόχος που μόνο η φιλοσοφία μπορεί να τον προσεγγίσει  κατά την άποψή μου. Γιατί το άπειρο και το ατελεύτητο μετενσαρκώνει το πιο μεγάλο φετίχ του ανθρώπου. Τον Θεό. Η αλήθεια είναι ότι ο Τζώρτζ δεν περίμενε αυτή την αλλαγή τόσο γρήγορα αλλά δεν παραξενεύτηκε καθόλου και μάλιστα του άρεσε πολύ.

- Μην ξεχνάς Μάικλ είπε την ώρα που καθόταν στην απέναντι πολυθρόνα εγκαταλείποντας για πρώτη φορά το τεράστιο γραφείο του, ότι πάνω από όλα είμαστε επιστήμονες. Όταν οι επιστήμονες ανακάλυπταν ότι το μεγάλο Μπινκ μπάνκ του σύμπαντος μας, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κάτι σαν μια έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα, από τον οποίο γεννιούνται τα νέα άστρα, δηλαδή μια εκρηκτική λειτουργία  του υπερσύμπαντος στο οποίο είμαστε ένα  απειροελάχιστο μέλος και μπόρεσαν σιγά – σιγά να δουν και την γειτονιά μας, το σμήνος συμπάντων στο οποίο ανήκουμε, συνειδητοποίησαν  το ατελεύτητο.

Μια πολύ χρήσιμη πληροφορία για την λογική και τις δυνατότητες ενός επιστήμονα. Φαντάσου λοιπόν ότι είμαστε μια ημιπερατή βιολογική μεμβράνη μέσω της οποίας συντελείτε το φαινόμενο της όσμωσης των αιώνων.

- Ξεχνάτε όμως κάτι άλλο κ. Πρόεδρε είπε ο Μάικλ με ένα περίεργο μειδίαμα στα χείλη. Τον παράγοντα του απρόοπτου που μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από την πιο απλή μορφή του, την σύγκρουση του γαλαξία μας με έναν γειτονικό, μέχρι την ανακάλυψη ότι σε αυτό το ταξίδι υπάρχει ένας ή και πολλοί ακόμη που κατάφεραν το ίδιο με εσάς. Και τότε τι θα γίνει; Και εάν όλοι μαζί ανακαλύψετε την ύπαρξη ως οντότητας του ίδιου του άπειρου, τον λεγόμενο αιώνες τώρα από τον άνθρωπο Θεό, δεν θα νοιώσετε ότι ξοδέψατε άπειρο χρόνο και προσπάθεια για να φτάσετε εκεί που έφτασε η πιο απλή  ζωή με ελάχιστο κόπο και χρόνο;

- Οου ! Οου! Πήρες φόρα μικρέ, είπε με ένα χαμόγελο σχεδόν πατρικό ο Τζώρτζ. Πρώτα από όλα έχουμε όλους τους παίκτες στο παιχνίδι και προσπαθούμε να προβλέψουμε για να νικήσουμε. Πρέπει να προβλέψουμε την σύγκρουση του γαλαξία μας και να ετοιμαστούμε να την αντιμετωπίσουμε. Δεν μας λέει κανείς ότι θα νικήσουμε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να παίξουμε. Αυτή είναι και η διαφορά της επιστήμης από την θρησκεία. Η επιστήμη αρκείται στο επόμενο σκαλί χωρίς να επιδιώκει ή να θέλει να δει πέρα από αυτό.

- Αυτό το κάνει η επιστήμη πετάχτηκε φανερά ανυπόμονος ο Μάικλ. Όχι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος δεν είναι επιστήμη ούτε το αντίστροφο. Ο άνθρωπος θέλει δεν θέλει βλέπει πολύ πιο πέρα από το σκαλί που περιγράφετε. Ο εγωισμός του που αγγίζει το άπειρο δεν αρκείτε μόνο στην κατάκτηση του ατελεύτητου. Θέλει να βλέπει και μάτια να το επιβεβαιώνουν και να το θαυμάζουν!

Είχε και άλλα πολλά να πει αλλά βλέποντας τα μάτια του Τζωρτζ να χάνουν αυτό το λίγο γλυκό και οικείο που είχαν και να επανακτούν την γυαλιστερή μόνιμη σκληράδα τους, ένοιωσε ξαφνικά το απόλυτο κρύο του πάγου. Άμεση επιστροφή στους πόλους.

-Ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση κ. Πρόεδρε, συγγνώμη για τον χρόνο σας, είπε  την ώρα που εγκατέλειπε  την πολυθρόνα του τελείως ξαφνικά. Ο Τζώρτζ  αφού του είπε ότι θα είναι σε συνεχή επαφή τον αποχαιρέτησε με ένα νεύμα που κάνει πάντα με τα μάτια του όταν κάποιος εγκαταλείπει το γραφείο του.

Δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το μυαλό του Τζώρτζ η τελευταία  φράση του μικρού.  «Ο εγωισμός του που αγγίζει το άπειρο δεν αρκείτε μόνο στην κατάκτηση του ατελεύτητου. Θέλει να βλέπει και μάτια να το επιβεβαιώνουν και να το θαυμάζουν!»

Όντως καθόταν στην θέση της κορυφής του κόσμου μα το ξέρανε ελάχιστοι και αυτοί όχι πραγματικά και πρακτικά, αλλά σαν μια μεγάλη υποψία. Όντως μπορούσε να παρατείνει την ζωή του άγνωστο μέχρι που, αλλά με την ζωή που έκανε κλεισμένος στο πιλοτήριο του, ποιος θα ήξερε μετά από αιώνες  την ύπαρξη του αφού αυτός επιδίωκε να πετύχει την τέλεια αορατότητα του, την τέλεια απομόνωση.

Αθάνατος και μόνος στην κορυφή του κόσμου λοιπόν.

Ένας μαύρος ουρανός στην χειρότερη στιγμή του, αυτή που σε δέκατα του δευτερολέπτου θα μετατραπεί σε μια απίστευτη καταιγίδα, σκέπασε την ψυχή του. Είναι από τις πολύ λίγες στιγμές  στη ζωή του που αποκαλύπτεται  η ύπαρξη της ψυχής του, μέσα από ένα δυνατό παιδί της.  Τον φόβο. Τον φόβο της μοναξιάς, που σέρνει μαζί του τα κουρέλια μιας γλυκιάς μελαγχολίας.

Η ειδοποίηση από τον τεχνητό του εγκέφαλο ότι ο γενικός επίτροπος (πρόεδρος) μιας μεγάλης χώρας, συναντήθηκε με έναν αρκετά επικίνδυνο επιστήμονα, που είχε ψηλά στην λίστα του έσβησε με μια μαγική κίνηση  όλα τα προηγούμενα. Πάτησε ξανά τα πόδια στο σταθερό έδαφος που ξέρει. Αυτό που είναι δικό του και μόνο δικό του.

Σύνδεσε με Ολίβια αμέσως  με τον γενικό επίτροπο της.