Ελληνική Ομηρική Γλώσσα. Τροφός όλων των γλωσσών

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού.

Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι ‘εξόδευσαν’, για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την ‘βαπτίσουν’ με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη». Παραδείγματα:

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ”θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ”.

AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!

BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) της αγοράς.

BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.

BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.

BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.

BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.

CARE = από το καρέζω.

COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.

DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα ‘δία’. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.

DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ

DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!

DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.

EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.

EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε

EYES = από το φάεα = μάτια.

FATHER = από το πάτερ (πατήρ).

FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.

FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).

GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.

HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.

HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό ‘ς’ προφέρεται ως ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης). I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.

ILLUSION = από το λίζει = παίζει.

ΙS = από το είς.

KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).

KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (…είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).

LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).

LOVE = λατινικό: love από το ‘λάFω’. Το δίγαμμα (F) γίνεται ‘αυ’ και ‘λάF ω ‘ σημαίνει ”θέλω πολύ”.

MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.

MATRIX = από το μήτρα.

MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.

MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.

MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.

ME = από το με.

MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.

MENACE = από το μήνις.

MENTOR = από το μέντωρ.

MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε’84,2).

MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το… menu!

MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).

MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.

MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).

MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.

MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!

MOW = από το αμάω = θερίζω.

NIGHT = από το νύχτα.

NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (”νέ τρώει, νέ πίνει”), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.

PAUSE = από το παύση.

RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.

RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.

RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.

SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (‘) προφέρεται ως σ = σερπετό.

SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.

SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).

SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.

SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).

TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.

TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.

YES = από το γέ = βεβαίως.

VIDEO = από το β΄αόριστο του "Ὀράω-ῶ",που είναι "εἶδον".Επειδή υπήρχε το F=δίγαμμα με προφορά /β/ το ρήμα αρχικά ήταν "εFίδον":ε(αύξηση β΄αορίστου)-fιδ(θέμα)-ον(κατάληξη).Συγκρίνοντας με το vid(θέμα)-eo(κατάληξη),φαίνεται πως το θέμα είναι κοινό (Fιδ=vid)...Ελληνική κι εδώ η ρίζα,λοιπόν...

WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ.

Δυο αντίθετες μορφές πίστης

Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι αν ο άνθρωπος συνηθίσει να βλέπει το κακό σαν την άλλη όψη του καλού, το αρνητικό σαν συμπλήρωμα του θετικού, τότε θα απαλλαγεί από εσωτερικές εντάσεις, θα νιώσει χαλάρωση, θα συμβιλιωθεί με τις δυσκολίες της ζωής, θα πάψει να παραπονιέται και να διαμαρτύρεται, ώστε να μην αυξάνεται το άγχος του.

Ο Ηράκλειτος τονίζει να συμπληρώσω ότι ο "λόγος" του ανθρώπου είναι κοινός με το λόγο του σύμπαντος. Δηλαδή υπάρχει αναλογία μεταξύ του ανθρώπινου Λόγου(νόησις) και του κοσμικού Λόγου(φύσις).

Ανέφερα τον Ηράκλειτο ως ενδεικτικό δείγμα φιλοσοφίας που κάνει δυνατή την γνώση του κόσμου και την αποκρυπογράφηση των φυσικών νόμων.

Για να συνεχίσω με δυο αντίθετες μορφές πίστης που είναι η επιστημονική πίστη και η συναισθηματική ή θρησκευτική πίστη. Η επιστημονική πίστη βασίζεται στην αποκρυπογράφηση των φυσικών νόμων, ενώ η θρησκευτική πίστη βασίζεται στο συναίσθημα του φόβου προς το θείο.

Προκύπτει μια συναισθηματική ταύτιση, ως αποτέλεσμα αυθυποβολής σε μη συνειδητά άτομα, που πηγάζει από τα αντίθετα συναισθήματα του φόβου και της ταυτόχρονης αγάπης προς τον θεό.

Ο θρησκευτικός φόβος συμφέρει την εκάστοτε εξουσία και τον ενισχύει έντεχνα μέσω διαφόρων θεσμών.

Έτσι ο θρησκευόμενος εθίζεται να έχει πάντα ενοχές και να έχει ελεγχόμενη συμπεριφορά.

«Τρικ» του μυαλού oι επιθανάτιες εμπειρίες

Οι επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί άνθρωποι, όπως ότι αισθάνονται να βγαίνουν από το σώμα τους και να το κοιτούν από ψηλά, ότι μιλούν με πεθαμένους συγγενείς τους ή ότι βλέπουν έντονο φως στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ, προέρχονται από διαταραχές στην φυσιολογική λειτουργία του νου, σύμφωνα με μια βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου και του Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας του Κέμπριτζ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό “Trends in Cognitive Science”, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλες αυτές οι διηγήσεις δεν είναι παρά ”τρικ” του μυαλού και όχι αυθεντικές περιηγήσεις στο υπερπέραν. ”Ο εγκέφαλός μας είναι πολύ ικανός στο να μας εξαπατά”, δήλωσε χαρακτηριστικά η ερευνήτρια δρ Καρολάιν Βατ.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολλές από τις συνήθειες επιθανάτιες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν με βάση την προσπάθεια του νου να βγάλει νόημα από τις ασυνήθιστες αισθήσεις και αντιλήψεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια ενός τραυματικού συμβάντος. ”Πολλοί άνθρωποι που βιώνουν μια επιθανάτια εμπειρία, δεν βρίσκονται σε πραγματικό κίνδυνο να πεθάνουν, αλλά οι περισσότεροι νομίζουν πως είναι. Οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν βιολογική βάση”, δήλωσε η Βατ.

Σε μία τυπική περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας, όσοι τη βιώνουν, έχουν την (εσφαλμένη) επίγνωση πως έχουν πεθάνει, κάτι όμως που συμβαίνει επίσης και σε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, το ”σύνδρομο Κοτάρ”, στην οποία ένας άνθρωπος νιώθει σαν πτώμα που περπατάει, καθώς πιστεύει ότι είναι ήδη νεκρός.

Nευρο-φυσιολογική η εξήγηση
Συνηθισμένες είναι και οι αναφορές για εξωσωματικές εμπειρίες, στις οποίες συνήθως οι άνθρωποι νιώθουν να ”πλέουν” στον αέρα πάνω από τον εαυτό τους και τους άλλους μέσα σε ένα χώρο. Όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τέτοιες εντυπώσεις μπορούν επίσης να δημιουργηθούν στο νου τεχνητά μέσω διέγερσης μιας συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου, η οποία ρυθμίζει την αντίληψη και την επίγνωση.

Όσο για το περίφημο ”φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ”, το οποίο μερικοί έχουν συσχετίσει με την πρόγευση του επέκεινα και του παραδείσου, είναι κάτι που επίσης είναι δυνατό να προκληθεί τεχνητά στο εργαστήριο, ενώ κάτι ανάλογο βιώνουν καμία φορά και οι πιλότοι αεριωθουμένων, όταν υφίστανται μεγάλες επιταχύνσεις βαρύτητας (το φαινόμενο της ”υπερτασικής συγκοπής”). Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι το ”τούνελ” προκαλείται από την ελλιπή τροφοδοσία αίματος και οξυγόνου στα μάτια.

Εξάλλου, τα δυνατά αισθήματα ευδαιμονίας και ευφορίας, επίσης κοινά στις επιθανάτιες εμπειρίες, είναι δυνατό να προκληθούν μέσω διαφόρων φαρμάκων. Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι η ορμόνη νοραδρεναλίνη, που απελευθερώνεται από τον εγκέφαλο, μπορεί να δημιουργήσει έντονα θετικά συναισθήματα, ψευδαισθήσεις και άλλες ψυχικές εμπειρίες παρόμοιες με αυτές των επιθανάτιων. Εν κατακλείδι, κατά τους επιστήμονες, ”η επιστημονική εμπειρία δείχνει ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν νευρο-φυσιολογική ή ψυχολογική βάση”.

Οι Υάδες

Στην Ελληνική Μυθολογία οι Υάδες, λέξη που σημαίνει «οι της βροχής», ήταν αδελφές Νύμφες, που έφερναν τη βροχή (από το αρχαίο ρήμα υώ = βρέχω).Οι Υάδες ήταν θυγατέρες του Άτλαντα και της Πλειόνης {κατά το «Fabulae» του Υγίνου ή της Αίθρας {κατά το «Ημερολόγιο» του Οβιδίου και το «Περί Αστρονομίας» του Υγίνου , ενώ ο Υγίνος στο «Περί Αστρονομίας» {Poeticon Astronomicon} δίνει και την πιθανότητα να ήταν κόρες του Ύαντα και της Βοιωτίας. Επίσης αναφέρονται σαν κόρες του Άτλαντα και της Ύας,
θυγατέρας του Ωκεανού. Στην επικρατέστερη εκδοχή πάντως, ο Ύας ήταν αδελφός τους.

Μετά το θάνατο του, μάλιστα, σε κυνηγετικό δυστύχημα (από ένα λιοντάρι κατά μία εκδοχή), οι Υάδες άρχισαν να κλαίνε από τη λύπη τους ασταμάτητα (μια μυθολογική αιτιολόγηση για το «κλάμα» της βροχής).

Τότε οι θεοί τις λυπήθηκαν και ο Ζευς, για τη μεγάλη τους αδελφική αγάπη, τις καταστέρωσε και τις τοποθέτησε στην κεφαλή του Ταύρου, κοντά στις αδελφές τους Πλειάδες. Οι Υάδες μαζί με τις 7 Πλειάδες αποτελούν τις 14 Ατλαντίδες, αλλιώς γνωστές ως Δωδωνίδες, καθώς ήταν Νύμφες της Δωδώνης στις οποίες δόθηκε ο θεός Διόνυσος, σαν βρέφος, για να τον μεγαλώσουν, με εντολή του Δία.Οι τροφοί του Διονύσου έφτασαν σε βαθιά γηρατειά, αλλά τους έδωσε ξανά τη νιότη η Μήδεια.


Και πάλι, γι' αυτήν την εκδοχή, έγιναν αστέρια από το Δία, σε ανταμοιβή για την ανατροφή του Διονύσου.Αναφέρεται ακόμη, αλλού, ότι απέκτησαν αυτήν την τιμή επειδή έφεραν το Διόνυσο στη Θήβα και τον παρέδωσαν στην Ινώ, φοβούμενες την Ήρα. Οι Υάδες συγχέονται κάποτε με τις Νυσιάδες, Νύμφες που ήταν οι τροφοί του θεού Διονύσου, σε κάποιες παραδόσεις.

Αναφέρονται διάφορα ως προς τον αριθμό και τα ονόματά τους:
κάποιοι θεωρούν ότι είναι πέντε: Αρσινόη, Αμβροσία, Βρομία, Κισηΐς και Κορωνίς· άλλοι έξι: Κισηΐς, Νύσα, Ερατώ, Ερίφεια, Βρομία και Πολύυμνος ή Πολυϋμνώ, ενώ άλλοι αναφέρουν στη θέση κάποιας από τις έξι Υάδες τη Φαιώ·
κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πάλι ότι ήταν επτά: Αμβροσία, Ευδώρα, Φησύλα, Κορωνίς, Πολυξώ, Διώνη και Θυένη· άλλοι λέγουν ότι ήταν πέντε: Πυθώ, Συνεχώ, Βακχώ, Καρδία και Νυσηΐςκαι τέλος άλλοι αναφέρουν μόνον την Αμβροσία, τη Διώνη, την Αισύλη και την Πολυξώ.

Όσες και να ήταν έμεναν στη νήσο Νάξο, απ’ όπου τις έδιωξε ο Λυκούργος, καθώς πολεμούσε το Διόνυσο, και κατέφυγαν στη Θέτιδα, όπως και ο Διόνυσος.

Μετά τις μυθολογικές αναφορές ας τις εξετάσουμε και αστρονομικά:

Οι Υάδες είναι αραιό σμήνος αστέρων, ευρισκόμενο σε απόσταση 10 μοιρών περίπου, νοτιοανατολικά των Πλειάδων.



Αποτελεί ένα από τα ωραιότερα κοσμήματα του έναστρου ουρανού, ορατό με γυμνό οφθαλμό, ωραιότερο δε, με κιάλια ή μικρό τηλεσκόπιο, το οποίο έχει ευρύ οπτικό πεδίο. Και πραγματικά, η εμφάνιση του σμήνους αυτού πριν την αυγή (στην εώα επιτολή τους) προμήνυε κάθε χρόνο το τέλος του ξηρού καλοκαιριού και τις πρώτες βροχές, για τις μεσογειακές χώρες.

 Από φωτογραφικές παρατηρήσεις είναι πλέον γνωστόν ότι το σμήνος των Υάδων αποτελείται από 100 περίπου αστέρες, οι οποίοι έχουν ίδια κίνηση.
Σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνεται ο Λαμπαδίας (Αλντεμπαράν) ο οποίος έχει διαφορετική κίνηση και βρίσκεται σε απόσταση από τη Γη 45 ετών φωτός, ενώ οι Υάδες βρίσκονται σε απόσταση 115 ετών φωτός, περίπου.

Για το λόγο αυτό, η απόσταση των Υάδων ήταν ένας πολύ σημαντικός αριθμός για τους ερευνητές αστρονόμους, αφού ξεκινώντας από αυτήν την απόσταση μπορούσαν να προσδιορίσουν τη γενικότερη κλίμακα αποστάσεων στο Γαλαξία, και από εκεί σε ολόκληρο το Σύμπαν. Τελικώς, ο αστρομετρικός δορυφόρος HIPPARCOS επιβεβαίωσε την παραπάνω τιμή.Πιθανότατα σχηματίσθηκαν από το ίδιο μοριακό νέφος με το σμήνος Φάτνη.

Είναι ευδιάκριτες λόγω του σχήματός τους, γιατί, μαζί με το Λαμπαδία σχηματίζουν το λατινικό γράμμα V, το οποίο θυμίζει κεφάλι Ταύρου. «Υάδες ται μεν ρ’ επί παντί μετώπω Ταύρου βεβλέαται».

Στα Αρχαία κείμενα οι Υάδες αναφέρονται, όπως προείπα, σαν βροχερά άστρα, τα οποία δημιουργούν θύελλες, υγρασία και «υετόν», γιατί η θέση τους σε σχέση με τον Ήλιο επιδρούσε στον καιρό.

Έτσι στα Fasti ο Οβίδιος αναφέρει: «Hyades Graiis ab imbre vocat», δηλαδή «Οι Υάδες υπό των Ελλήνων από τις βροχές ονομάστηκαν» και στην «Αινειάδα» ο Βιργίλιος «pluviasque Hyadas», «και τις βροχερές Υάδες».

Ο Πλίνιος γράφει ότι «οι Υάδες είναι δεινός και οχληρός αστήρ, προξενών θυέλλας και καταιγίδας, αι οποίαι επιφέρουν βλάβας, τόσον επί της ξηράς, όσον και επί της θαλάσσης».

O John Minsheu στο λήμμα «Hyades» παραπέμπει τον αναγνώστη στη λέξη «Raine», όπου αναφέρει: «Hyades, υάδες, dictae stellae quaedam in cornibus Tauri; quae ortu occasuq, sus pluvias largosque imbres concitant» δηλαδή:
«Υάδες, λεγόμενοι μερικοί αστέρες εις τα κέρατα του Ταύρου, οι οποίοι κατά την εώαν επιτολήν (ανατολή) και την εσπερίαν δύσιν προκαλούν ασθενείς ή ραγδαίας βροχάς».

Η περίοδος της ανατολής και της δύσεώς τους, είναι στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου. Ο Οβίδιος καλεί το σμήνος και «Sidus Hyantis» δηλαδή «Άστρο του Ύαντος».

Οι Ρωμαίοι αγρότες ονόμαζαν τις Υάδες «Suculae», δηλαδή «Μικρούς χοίρους», από τη λέξη «Sus» ή από το Ομηρικό «Συς». Ο Πλίνιος αποδίδει την ονομασία αυτή στο γεγονός ότι οι συνεχείς βροχές, κατά την περίοδο που έδυαν οι Υάδες, καθιστούσαν τους δρόμους τόσο λασπώδεις, ώστε να νομίζει κανείς ότι άρεσε στους αστέρες αυτούς, ο βούρκος, όπως στους χοίρους.

Οι Άραβες τις ονόμαζαν «Al Mijdah», δηλαδή «Τριγωνικό κοχλιάριο» και «Al Kilas», «Μικρές καμήλες», για να τις διακρίνουν από τον «Aldebaran - Λαμπαδία», που ήταν η «Μεγάλη Καμήλα».

Σ’ένα μύθο τους αναφέρεται ότι οι Μικρές Καμήλες (Υάδες) οδηγούνταν από τον «Aldebaran», σαν ένδειξη πλούτου, όταν αυτός ερωτοτροπούσε με τις «Al Thurayya» τις Πλειάδες, οι οποίες τον είχαν απορρίψει γιατί ήταν φτωχός.
Άλλος Άραβας, όμως, μετάτρεψε τη λέξη σε «Al Kallas» υποδεικνύοντας το βροχερό των Υάδων.

Στην Κίνα από το 1100 π.Χ. ήταν γνωστές με το όνομα «Yu Shi» δηλαδή «Στρατηγός ή Κυβερνήτης της βροχής».

Σε όλα τ' αρχαία Ελληνικά κείμενα, επίσης, αναφέρονται οι Υάδες.
Ας τα γνωρίσουμε:

«Κοντά στα πόδια του Ηνίοχου τα κέρατα του σουφρωμένου Ταύρου ν' αναζητήσετε. Έχει σημάδια ευκολογνώριστα. Διακρίνεται θαυμάσια η κεφαλή του, που δεν μπορούμε καλύτερα να περιγράψουμε παρά μονάχα με τ’άστρα που στρεφόμενα παρουσιάζουν το σχήμα του και ονόματα έχουν γνωστά. Και δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει για τις Υάδες που βρίσκονται στο μέτωπο του Ταύρου. Ένα μονάχα αστέρι κάνει την άκρη του αριστερού κεράτου γειτονική με το δεξί πόδι του Ταύρου. Αυτά τα δύο σημάδια προχωρούν μαζί. Αλλά ο Ταύρος όντας πιο κάτω από τον Ηνίοχο δύει πάντα πριν από αυτόν αν και σύγχρονα μ’εκείνον ανατέλλει». (Άρατος ο Σολεύς).

«Οι Νύμφες που μοιάζουν με τις Χάριτες. Η Φαισύλη, η Κορωνίς και η Κλέεια με το όμορφο στεφάνι, η τρυφερή Γαιώ και η Ευδώρη με διαφανές πέπλο, τις οποίες ονομάζουν Υάδες, εμφανίζονται στους ανθρώπους στη Γη». (Ησίοδος).

Στους «Καταστερισμούς του Ερατοσθένους του Κυρηναίου» αναφέρεται:

«Ο Ταύρος, λέγεται ότι, τοποθετήθηκε μεταξύ των άστρων, διότι μετέφερε την Ευρώπη από τη Φοινίκη στην Κρήτη μέσω του Πελάγους, όπως αναφέρει ο Ευριπίδης στο «Φρίξο». Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος θεωρείται ένας από τους επιφανέστερους αστερισμούς που τιμήθηκε από το Δία.

Άλλοι λένε ότι ο βους είναι απομίμηση της Ιούς, χάριν δε αυτής ο Ζευς τίμησε το άστρο. Το μέτωπο και το πρόσωπο του Ταύρου περιέχουν τους αστέρες που ονομάζονται Υάδες. Προς το μέρος δε της ράχης υπάρχει η Πλειάς, η οποία έχει 7 αστέρες και γι’αυτό ονομάζεται και επτάστερος. Δεν βλέπουμε όμως παρά μόνο τους 6. Ο έβδομος είναι πολύ αμυδρός. Έχει δε ο Ταύρος 7 αστέρες στο μπροστινό μέρος σαν να έρπει έχοντας αντίθετα προς τον εαυτό του την κεφαλή.

Σε κάθε δε κέρατο και στη βάση του έχει από έναν αστέρα, από τους οποίους λαμπρότερος είναι αυτός του αριστερού. Σε καθέναν από τους οφθαλμούς έχει από έναν αστέρα. Στη μύτη έχει έναν. Σε κάθε ώμο έχει από έναν. Αυτοί λέγονται Υάδες. Στο αριστερό γόνατο μπροστά έναν. Στις οπλές από έναν. Στο δεξιό γόνατο έναν. Στον τράχηλο δύο. Στη ράχη τρεις, τον τελευταίο λαμπρό. Κάτω από την κοιλιά έναν. Στο στήθος έναν λαμπρό. Σύνολο 18».

Η πιο αρχαία μυθολογική παράδοση, όμως, βρίσκεται στον ΄Ομηρο (Ιλιάδος Ζ, 130 – 140).

Κατ’αυτόν οι Υάδες παριστάνουν στον Ουρανό τις Δωδωνίδες νύμφες, στις οποίες ο Ζευς, όπως προανέφερα, εμπιστεύθηκε την ανατροφή του Βάκχου. Όταν ο Λυκούργος, γιος του Δρύαντος και βασιλιάς των Ηδωνών, λαού, που κατοικούσε στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα, τις καταδίωξε από το ιερό Νυσήιο βουνό και τις έριξε στη θάλασσα μαζί με το Βάκχο, ο οποίος από το φόβο του κρύφτηκε στην αγκαλιά της Θέτιδας, εκείνες για να σωθούν ανυψώθηκαν από το Δία στον Ουρανό, σαν Υάδες.

«Ουδέ γαρ ουδέ Δρύαντος υιός, κρατερός Λυκούργος, δην ην, ος ρα θεοίσιν επουρανίοισιν έριζεν ος ποτε μαινομένοιο Διωνύσοιο τιθήνας σεύε κατ’ηγάθεον Νυσήϊον. Αι δε άμα πάσαι θύσθλα χαμαί κατέχευαν, υπ’ανδροφόνοιο Λυκούργου θεινόνεναι βουπλήγι. Διώνυσος δε φοβηθείς δύσεσθ’αλός κατά κύμα, Θέτις δ’υπεδέξατο κόλπω δειδιότα, …»

Ελληνική γλώσσα . Η Δημιουργία της «ελληνιστικής» κοινής

1.Προϊστορία και προϋποθέσεις δημιουργίας της αλεξανδρινής κοινής
Η αρχαία ελληνική μάς έχει παραδοθεί, ως γνωστόν, όχι σε ενιαία μορφή αλλά σε πολυάριθμες τοπικές παραλλαγές, τις διαλέκτους, οι οποίες διαμορφώθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια της 2ης και των αρχών της 1ης π.Χ. χιλιετίας. Μέχρι και τον 4ο π.Χ. αιώνα απουσίαζε οποιαδήποτε (γραπτή ή/και προφορική) «κοινή» ή «επίσημη» γλώσσα-πρότυπο για ολόκληρο τον ελληνόφωνο κόσμο.
Σε κάθε περιοχή μιλιόταν η τοπική διάλεκτος, η οποία απολάμβανε και το καθεστώς της επίσημης γλώσσας, στην οποία συντάσσονταν τόσο τα δημόσια όσο και τα ιδιωτικής φύσεως κείμενα. Το γεγονός αυτό συνδεόταν οπωσδήποτε με τον πολιτικό κατακερματισμό του αρχαίου ελληνικού κόσμου και την επίμονη προσπάθεια των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών να διαφυλάξουν την πολιτική τους αυτονομία και την ιδιαίτερη οντότητά τους. Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες, της αρχαϊκής (7ος-6ος π.Χ. αιώνας) και της κλασικής εποχής (5ος-4ος π.Χ. αιώνας) τουλάχιστον, είχαν αναμφίβολα συνείδηση της κοινής τους καταγωγής και των πολιτιστικών και θρησκευτικών τους δεσμών που τους διαχώριζαν από τους υπόλοιπους λαούς.

Έτσι μέχρι και τον 5ο π.Χ. αιώνα δεν υπήρχαν ακόμη οι προϋποθέσεις για την επικράτηση μιας ενιαίας μορφής γλώσσας για το σύνολο του ελληνισμού, έστω και μόνο στο επίπεδο του γραπτού λόγου. Μέχρι την εποχή εκείνη, βέβαια, διάφορες (σε αρκετές περιπτώσεις τεχνητές και χωρίς έντονο τοπικό χρώμα) μορφές της ελληνικής γλώσσας είχαν αποκτήσει ιδιαίτερο κύρος ως μορφές γλώσσας, στις οποίες καλλιεργούνταν τα λογοτεχνικά είδη.


Αιολικό αγγείο πόσης (πιθανότατα από τη Λέσβο) με εγχάρακτη επιγραφή «Είμαι του Φιλίωνα». Άγνωστο αλφάβητο ίσως με αιολικά στοιχεία, πιθανόν σε ιωνική διάλεκτο, ύστερος 8oς – πρώιμος 7ος αιώνας π.Χ.

Έτσι για παράδειγμα στην (κατά βάση ιωνική) ομηρική γλώσσα γραφόταν η επική ποίηση, σε γλώσσα με έντονο δωρικό χρώμα γραφόταν η χορική ποίηση κλπ. Ιδιαίτερο κύρος είχε αποκτήσει μέχρι τον 5ο π.Χ. αιώνα η (μικρασιατική) ιωνική διάλεκτος ως γλώσσα πληθυσμών που είχαν αναπτύξει υψηλό πολιτισμό και καλλιέργησαν την ποίηση, την πεζογραφία (μύθοι, «λόγοι», ιστορία -Ηρόδοτος- κλπ.) και τη φιλοσοφία.

Η ακτινοβολία του ιωνικού πολιτισμού ήταν μεγάλη στην Ανατολή και θα μπορούσε να έχει οδηγήσει στην επικράτηση της μικρασιατικής ιωνικής ως κοινής γλώσσας για ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Τελικά όμως οι συνθήκες στάθηκαν ευνοϊκές για την ανάδειξη της αττικής διαλέκτου, η οποία συγγένευε στενά με τη μικρασιατική ιωνική, αφού αποτελούσε μαζί με αυτήν παρακλάδι της ίδιας ομάδας. Σε μερικές περιπτώσεις και κυρίως στους ελληνιστικούς χρόνους (3ος-1ος π.Χ. αιώνας), είχαμε και τη δημιουργία, έστω και σε επίπεδο γραπτού λόγου μόνο, κοινών μορφών γλώσσας με τοπική μόνο εμβέλεια.


Ευβοϊκός σκύφος με εγχάρακτη επιγραφή «Είμαι [το ποτήριαγγείο;] του Ακεσάνδρου. [… όποιος μου το στερήσει … τα μά]τια του (ή τα χρήματά του) θα στερηθεί.» Ευβοϊκό αλφάβητο και ιωνική διάλεκτος, περίπου 720 π.Χ.

Οι προϋποθέσεις για την ανάδειξη της αττικής διαλέκτου σε βάση για τη δημιουργία κοινής γλώσσας για ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο εντοπίζονται στην πολιτικοστρατιωτική ισχύ και την πολιτιστική ακμή της Αθήνας κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, και ιδιαίτερα την εποχή του Περικλή (449-431 π.Χ.), η οποία είναι ευρύτερα γνωστή ως «χρυσούς αιών»:

(α) Η Αθήνα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην απόκρουση της περσικής εισβολής την περίοδο 490-479 π.Χ. Λίγο μετά το τέλος των Περσικών Πολέμων ίδρυσε με κέντρο το νησί της Δήλου την πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, στην οποία εντάχθηκαν πολλές ελληνικές πόλεις, και αναδείχτηκε σε κυρίαρχη ναυτική δύναμη στο Αιγαίο. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431-404 π.Χ.) έληξε με βαριά ήττα της Αθήνας που είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική υποχώρηση της ισχύος και της επιρροής της κατά τις πρώτες δεκαετίες του 4ου π.Χ. αιώνα. Παρέμεινε όμως ένα από τα ισχυρότερα και σημαντικότερα ελληνικά κράτη. Το 378/377 π.Χ. ίδρυσε τη δεύτερη Αθηναϊκή Συμμαχία, η οποία όμως δεν απέκτησε την ισχύ και τη σημασία της πρώτης.

(β) Η Αθήνα κατέστη τον 5ο π.Χ. αιώνα και παρέμεινε κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα, παρά την καταστροφή της πολιτικής και στρατιωτικής της δύναμης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το σημαντικότερο πολιτιστικό κέντρο του ελληνικού κόσμου, γεγονός το οποίο σχετίζεται οπωσδήποτε και με την κοινωνικοπολιτική της οργάνωση και την ισχύ της. Στην Αθήνα καλλιεργήθηκε η δραματική ποίηση (τραγωδία: Αισχύλος-Σοφοκλής-Ευριπίδης, κωμωδία: Αριστοφάνης), η φιλοσοφία (Σωκράτης, Πλάτων κλπ.) και η ρητορική (Ισοκράτης, Λυσίας, Δημοσθένης κλπ.), ενώ στην πόλη αυτή έζησαν και έδρασαν φιλόσοφοι, συγγραφείς-ποιητές και καλλιτέχνες από ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Αθηναίοι υπήρξαν επίσης και σε αττική διάλεκτο έγραψαν δύο από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αρχαίας ελληνικής ιστοριογραφίας, ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφών.


Σκύφος από τον Θερμαϊκό Κόλπο ύστερου 8ου – πρώιμου 7ου αι. π.Χ. με την επιγραφή του ονόματος του κατόχου του, [ Χσενι....] .

Η ισχύς, λοιπόν, και η επικυριαρχία της Αθήνας στα σύμμαχα κράτη σε συνδυασμό με την πολιτιστική της ανάπτυξη συνετέλεσαν στην αναγνώριση της διαλέκτου της, η οποία μάλιστα, όπως είδαμε, είχε τύχει ιδιαίτερης καλλιέργειας στον γραπτό λόγο, ως γλωσσικού προτύπου για ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο, ακόμα και από περιοχές οι οποίες δεν διέκειντο φιλικά έναντι της Αθήνας. Το γεγονός όμως που έδωσε την αποφασιστική ώθηση στην πανελλήνια αναγνώριση της αττικής διαλέκτου, υπήρξε η ανάδειξη στη διάρκεια του 4ου π.Χ. αιώνα μιας νέας ηγετικής δύναμης στον ελληνικό κόσμο, της Μακεδονίας.

Βάση βάθρου του ” ΕΥΚΛΕΙΔΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ”.

Οι επαφές της μακεδονικής αυλής με τον αθηναϊκό πολιτισμό είχαν ξεκινήσει από τον 5ο π.Χ. αιώνα. Τον 4ο αιώνα ο βασιλιάς Φίλιππος ο Β΄ καθιέρωσε την αττική διάλεκτο ως επίσημη γλώσσα της Μακεδονίας, ενώ με τις κατακτήσεις (334-323 π.Χ.) του Μεγάλου Αλεξάνδρου η ελληνική παιδεία και η ελληνική γλώσσα διαδόθηκαν στη Μικρά Ασία, τη σημερινή Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο, αφενός μέσω της εγκατάστασης Ελλήνων στις κατακτημένες χώρες και αφετέρου μέσω μιας διαδικασίας εξελληνισμού των ντόπιων πληθυσμών.

 Η τελευταία αυτή διαδικασία στη μεν Μικρά Ασία προχώρησε σε βάθος, ενώ σε περιοχές των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίες ήταν πιο απομακρυσμένες από την κυρίως Ελλάδα και γενικότερα τον χώρο του Αιγαίου, όπως η Αίγυπτος, η Συρία κλπ. ο γλωσσικός και πολιτισμικός εξελληνισμός υπήρξε πιο περιορισμένος. Γεγονός παραμένει πάντως ότι η ελληνική γλώσσα με τη μορφή της αλεξανδρινής κοινής, η οποία είχε ως βάση την αττική διάλεκτο, κυριάρχησε στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου ως γλώσσα πολιτισμού, και προφορικής και γραπτής επικοινωνίας και συναλλαγών μεταξύ των πληθυσμών της περιοχής. Κατέστη δηλαδή «διεθνής» γλώσσα της εποχής.

Η σημασία της καταδεικνύεται μεταξύ άλλων και από το γεγονός της μετάφρασης της Παλαιάς Διαθήκης στην ελληνική για τις ανάγκες των ελληνόφωνων Ιουδαίων της διασποράς (η μετάφραση των «Εβδομήκοντα»), αλλά και από το γεγονός ότι τα ιερά κείμενα της νέας θρησκείας του χριστιανισμού (Καινή Διαθήκη), συντάχθηκαν τα περισσότερα μάλλον απευθείας στην ελληνική με τη μορφή της αλεξανδρινής κοινής.

2. Η διαδικασία διαμόρφωσης της αλεξανδρινής κοινής

Η διαδικασία διαμόρφωσης κοινής γλώσσας με βάση την αττική διάλεκτο ξεκίνησε πιθανόν ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 5ου π.Χ. αιώνα με επίκεντρο, φυσικά, την Αθήνα, όπου εκτός από τους ντόπιους Αθηναίους ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού αποτελούσαν Έλληνες από πολλές άλλες περιοχές («μέτοικοι»). Όχημα για τη διάδοση της αττικής διαλέκτου αλλά και του «εμπλουτισμού» της με μη αττικά στοιχεία κατά τη διαδικασία διαμόρφωσης της κοινής θα υπήρξαν οι έντονες εμπορικές, πολιτιστικές ή άλλου είδους επαφές και ανταλλαγές της Αθήνας κυρίως με τα σύμμαχα κράτη στον χώρο του Αιγαίου και ιδιαίτερα την Ιωνία. Ήδη σε ιωνικές επιγραφές του τέλους του 5ου π.Χ. αιώνα εμφανίζονται αττικοί τύποι. Αττικές γλωσσικές επιρροές αρχίζουν να γίνονται αισθητές και να πυκνώνουν σε επιγραφές και από άλλες περιοχές κατά τη διάρκεια του 4ου π.Χ. αιώνα, ώσπου στην ελληνιστική περίοδο φτάνουμε στη χρήση μορφών γλώσσας ανάμεικτων από τις παλαιές τοπικές διαλέκτους και από στοιχεία της βασισμένης στην αττική διάλεκτο αλεξανδρινής κοινής. Στο τελευταίο στάδιο της διαδικασίας αυτής βρίσκεται η αντικατάσταση των παλαιότερων ελληνικών διαλέκτων από την αλεξανδρινή κοινή, αρχικά στον γραπτό λόγο και αργότερα και στον προφορικό.

Η αττική διάλεκτος αποτέλεσε, λοιπόν, τη βάση για τη δημιουργία από τον 4ο π.Χ. αιώνα κοινής γλώσσας, της αλεξανδρινής κοινής όπως ονομάζεται. Η τελευταία όμως δεν ταυτίζεται με την αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής, πιθανόν ούτε και με την αττική διάλεκτο με τη μορφή που θα εξακολούθησε να μιλιέται στην ίδια την Αττική.

Η κοινή εμφανίζει αρκετές μεταβολές σε σχέση με την αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής, ενώ στη συνολική της διαμόρφωση συνέβαλαν περισσότερο ή λιγότερο και άλλες διάλεκτοι κυρίως με λεξιλογικά στοιχεία και παραγωγικές καταλήξεις. Σημαντικότερη σε σύγκριση με όλες τις υπόλοιπες διαλέκτους ήταν η συμβολή της ιωνικής, με την οποία η αττική διάλεκτος συγγένευε στενά και βρισκόταν σε διαρκή επαφή από παλαιότερα. Αρκετοί γλωσσολόγοι μάλιστα κάνουν λόγο για «αττικοϊωνική κοινή».

Από εκεί και πέρα είναι βέβαιο ότι κατά τόπους η προφορική αλεξανδρινή κοινή ενσωμάτωσε στοιχεία των παλαιότερων τοπικών ελληνικών διαλέκτων. Το γεγονός αυτό θα συνέβαλε στη διαμόρφωση τοπικών παραλλαγών της, όπως περίπου συμβαίνει και σήμερα με την εξάπλωση της κοινής νεοελληνικής. Η τελευταία χρησιμοποιείται κατά τόπους από μερίδα των ομιλητών της με τρόπο που «προδίδει» τις παλαιότερες τοπικές γλωσσικές ποικιλίες που επικάλυψε (ιδιαίτερη προφορά ορισμένων φθόγγων, χρήση στοιχείων του παλαιού τοπικού λεξιλογίου κλπ.).

Κάτι ανάλογο θα συνέβη και σε περιοχές όπου κατοικούσαν αλλόγλωσσοι αρχικά πληθυσμοί που τελικά εξελληνίστηκαν γλωσσικά. Στοιχεία των παλαιότερων γλωσσών τους πιθανόν πέρασαν στην αλεξανδρινή κοινή, αλλά και η ίδια άσκησε επίδραση στις γλώσσες εκείνες. Την περίοδο της ρωμαιοκρατίας αλλά και αργότερα η κοινή δέχτηκε την επίδραση της λατινικής, κυρίως στον τομέα του λεξιλογίου και της παραγωγής λέξεων: αρκετές λέξεις, μερικές από τις οποίες χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, εισήλθαν τότε από τη λατινική στην ελληνική, όπως επίσης και παραγωγικές καταλήξεις: π.χ. βούλ(λ)α, κάστρον, κέλλα (σημ. κελλί), σέλ(λ)α, κουστωδία, οσπίτιον (σημ. σπίτι), τίτλος, φαμίλια, τα ονόματα των μηνών, οι καταλήξεις -άριος> -άρης, -άριον> -ά-ρι(ν), -ατος) κλπ. Μέσω της Αγίας Γραφής και με όχημα τον εκχριστιανισμό των ελληνόφωνων πληθυσμών εισάγονται στην κοινή λέξεις και κύρια ονόματα εβραϊκής προέλευσης, όπως μεσσίας, Πάσχα, σατανάς, Ιωάννης, Μάρθα, Μαρία, Μιχαήλ κλπ.

[ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ. ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ..... ]
Ορειχάλκινη επιγραφή δίγλωσση ,δηλαδή και στα ιερογλυφικά.

Η κοινή στη γραπτή της μορφή εμφανίζεται σχετικά ομοιογενής. Στην προφορική της μορφή, όμως, είναι βέβαιο ότι δεν παρουσίαζε ομοιογένεια στον γεωγραφικά εκτεταμένο χώρο στον οποίο μιλιόταν: είτε διότι εξαρχής διαδόθηκε με κατά τόπους διαφορετική μορφή (και σε διαφορετικό χρόνο), είτε διότι, όπως είδαμε, ενσωμάτωσε κατά περιοχές στοιχεία διαφορετικών παλαιότερων ελληνικών διαλέκτων ή άλλων γλωσσών, είτε διότι, όπως ήταν αναμενόμενο, εξελίχθηκε κατά τόπους διαφορετικά, είτε εξαιτίας συνδυασμού των παραπάνω παραγόντων.

Η εξάπλωση της κοινής εις βάρος των παλαιότερων ελληνικών διαλέκτων και η κατά τόπους διαφοροποίησή της φαίνεται πως υπήρξαν παράλληλες διαδικασίες. Σε αυτή την κατά τόπους διαφοροποίηση της κοινής πρέπει πιθανόν να αναζητηθούν οι ρίζες των νεοελληνικών διαλέκτων, η γένεση των οποίων ολοκληρώθηκε κατά τη μεσαιωνική εποχή. Οι νεοελληνικές διάλεκτοι στην πλειοψηφία τους δεν σχετίζονται άμεσα με τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους, αν και διέσωσαν στοιχεία τους.

Η χρονική οριοθέτηση της περιόδου της αλεξανδρινής κοινής έναντι της μεσαιωνικής/βυζαντινής ελληνικής είναι διαφιλονικούμενη. Κατ’ άλλους η περίοδος της κοινής τελειώνει τον 4ο μ.Χ. αιώνα, ενώ σύμφωνα με μια άλλη άποψη εκτείνεται μέχρι τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

3. Πηγές της αλεξανδρινής κοινής
Οι σημαντικότερες πηγές της αλεξανδρινής κοινής είναι οι εξής:
(α) Επιγραφές.
(β) Τα κείμενα της Αγίας Γραφής: Η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης (3ος-1ος π.Χ. αιώνας) στην ελληνική για τις ανάγκες των ελληνόφωνων Ιουδαίων, και η Καινή Διαθήκη (1ος μ.Χ. αιώνας). Τα εκτεταμένα αυτά κείμενα είναι ίσως η σημαντικότερη πηγή της αλεξανδρινής κοινής και παρέχουν αρκετά καλή εικόνα της προφορικής μορφής της.
(γ) Τα παραγγέλματα των Αττικιστών. Από τους τελευταίους προ Χριστού αιώνες και ιδιαίτερα από τον 1ο-2ο μ.Χ. αιώνα εκδηλώθηκε στα μεγάλα πνευματικά κέντρα της Ανατολής και ιδιαίτερα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μια κίνηση λογίων που κήρυττε την επιστροφή στην αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής, από την οποία η ζωντανή γλώσσα της εποχής τους είχε βέβαια απομακρυνθεί πλέον ύστερα από αιώνες εξέλιξης. Η κίνηση αυτή ονομάστηκε αττικισμός.Οι αττικιστές συνέταξαν έργα τα οποία περιείχαν πλήθος παραγγελμάτων-οδηγιών για τη «σωστή» χρήση της κλασικής αττικής διαλέκτου, και στα οποία στηλιτεύονταν οι γλωσσικοί τύποι, οι φράσεις και το λεξιλόγιο της εποχής τους. Οι αττικιστές έγιναν έτσι πολύτιμοι πληροφοριοδότες μας για τη ζωντανή γλωσσική χρήση της εποχής τους.
(δ) Τα κείμενα που περιέχονται σε μη φιλολογικούς παπύρους. Οι τελευταίοι προέρχονται κυρίως από την Αίγυπτο και περιλαμβάνουν ιδιωτικές επιστολές, αιτήσεις, προσκλήσεις και πάσης φύσεως διοικητικά έγγραφα. Ιδιαίτερα τα ιδιωτικής φύσεως κείμενα δίνουν μια αρκετά καλή εικόνα της αλεξανδρινής κοινής που ήταν σε χρήση στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή στην Αίγυπτο από Έλληνες ή εξελληνισμένους ή δίγλωσσους ελληνομαθείς Αιγυπτίους.
(ε) Ελληνολατινικά γλωσσάρια και ελληνολατινικοί διάλογοι για τη διευκόλυνση της συνεννόησης μεταξύ αλλογλώσσων.
(στ) Κείμενα συγγραφέων της εποχής (Πολύβιος, Επίκτητος κλπ.).

4. Χαρακτηριστικά της αλεξανδρινής κοινής

Βάση της αλεξανδρινής κοινής υπήρξε κυρίως η αττική διάλεκτος. Η κοινή περιλαμβάνει όμως και μη αττικά στοιχεία, όπως π.χ. το διπλό (μακρό) σ αντί του συνήθους στην αττική διπλού τ (φυλάσσω αντί του αττικού φυλάττω, θάλασσα αντί του αττικού θάλαττα κλπ.) και το σύμπλεγμα ρσ αντί του αττικού ρρ σε μερικές περιπτώσεις (π.χ. ἄρσεν αντί του αττικού ἄρρεν) κλπ.
Όπως συνήθως συμβαίνει κατά τη διαδικασία διαμόρφωσης κοινής γλώσσας -οπότε έρχονται σε επαφή διάφορες διάλεκτοι μιας γλώσσας-, ορισμένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της διαλέκτου που αποτελεί την κυρίως βάση της αποβάλλονται και υιοθετούνται πιο διαδεδομένες στο σύνολο της γλώσσας μορφές και στοιχεία από άλλες διαλέκτους: Η αλεξανδρινή κοινή ενσωμάτωσε, όπως είδαμε, είτε στο σύνολό της είτε στις κατά τόπους παραλλαγές της, στοιχεία από τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους.
Αυτό όμως που είναι επίσης σημαντικό είναι ότι με τις αναπόφευκτες μεταβολές που κάθε γλώσσα υφίσταται με την πάροδο του χρόνου, η αλεξανδρινή κοινή σταδιακά απομακρύνθηκε από την αττική διάλεκτο της κλασικής εποχής. Τα πρώτα σημάδια μερικών από τις μεταβολές αυτές που άλλαξαν τη φυσιογνωμία της ελληνικής γλώσσας, είχαν διαφανεί ήδη από την κλασική εποχή. Μερικές από τις μεταβολές αυτές συνέβησαν παράλληλα (ή είχαν συμβεί νωρίτερα από την αλεξανδρινή κοινή) και σε κάποιες από τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους για όσο διάστημα επιβίωναν, πριν αντικατασταθούν οριστικά από την κοινή. Τα αποτελέσματα μάλιστα μερικών από αυτές τις μεταβολές πιθανόν πέρασαν στην κοινή από τις παλαιές διαλέκτους.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων της κοινής συνέβησαν πολλές μεταβολές, οι οποίες μετέβαλαν ριζικά τη φυσιογνωμία της ελληνικής. Αρκετά από τα χαρακτηριστικά της νέας ελληνικής διαμορφώνονται ήδη την εποχή της κοινής. Ζήτημα προς διερεύνηση είναι ποιες από τις μεταβολές αυτές και σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν να συνδέονται με την υιοθέτηση της ελληνικής από αλλόγλωσσους πληθυσμούς.

Μερικές από τις σημαντικότερες μεταβολές είναι συνοπτικά οι εξής:

Μεταβολές στον χώρο της φωνολογίας:
(1) Μονοφθογγισμός των αρχαίων διφθόγγων [ai] και [oi] (αι και οι) σε [e] και [y] αντίστοιχα. Η δίφθογγος [ei] είχε ήδη μονοφθογγιστεί από την κλασική εποχή, αποκτά όμως την εποχή αυτή -μαζί με το μακρό κλειστό [e]- οριστικά τη σημερινή της προφορά (δηλ. [i]). Επίσης το η (μακρό [e]) αποκτά σταδιακά τη σημερινή του προφορά (δηλ. [i]).
(2) Μεταβολή των διφθόγγων [au] και [eu] (αυ, ευ) σε [af] ή [av] και [ef] ή [ev] αντίστοιχα.
(3) Η διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων φωνηέντων παύει και τα φωνήεντα είναι πλέον ισόχρονα, ενώ σε συνδυασμό με τη μεταβολή αυτή ο μουσικός τονισμός της αρχαίας ελληνικής αντικαθίσταται από το λεγόμενο δυναμικό τονισμό.
(4) Εξαφανίζεται οριστικά ο φθόγγος h (στο μεταγενέστερο σύστημα γραφής δηλώθηκε με τη δασεία).
(5) Τα σύμφωνα b d g (δηλ. β δ γ) και τα δασέα σύμφωνα ph th kh (δηλ. φ θ χ) απέκτησαν τη σημερινή τους προφορά.
(6) Τα διπλά σύμφωνα που προφέρονταν παρατεταμένα άρχισαν να προφέρονται ως απλά. Η παλαιότερη προφορά διατηρήθηκε μέχρι σήμερα σε ορισμένες διαλέκτους, όπως η κυπριακή.

Στον χώρο της μορφολογίας:
(1) Στον τομέα του ονόματος (ουσιαστικού-επιθέτου): Απλοποίηση της κλίσης με τον παραμερισμό του πλήθους των τύπων κλίσης και των πολλών εξαιρέσεων, έναρξη της διαδικασίας υποχώρησης -μέσω διαφόρων διαύλων- της αρχαίας γ΄ κλίσης· εξάπλωση των υποκοριστικών σε αντικατάσταση των παλαιών απλών ουσιαστικών (π.χ. ὁ παῖς, τοῦ παιδός → υποκορ. τό παιδίον > παιδίν > σημ. παιδί, τό οὖς, τοῦ ὠτός → υποκορ. τό ὠτίον > σημ. αφτί κλπ.) έναρξη της διαδικασίας εξαφάνισης της δοτικής πτώσης·οριστική εξαφάνιση του δυϊκού αριθμού (και στο ρήμα)· εξαφάνιση των παραθετικών των επιθέτων του τύπου καλός-καλλίων-κάλλιστος και γενίκευση των παραθετικών σε -τερος και -τατος (π.χ. ταχύς-ταχύτερος-ταχύτατος αντί των παλαιότερων ταχύς-θάττων-τάχιστος) κλπ.
(2) Στον χώρο του ρήματος: Τάση για ενοποίηση του συστήματος καταλήξεων των παρελθοντικών χρόνων με διαμόρφωση του σχήματος -α -ες -ε -αμεν -ετε -αν για τον αόριστο και τον παρατατικό· αντικατάσταση της συζυγίας των ρημάτων σε -μι από την συζυγία σε -ω (δεικνύω αντί του παλαιότερου δείκνυμι, δίδω αντί του παλαιότερου δίδωμι κλπ.)· τάση για αναλυτική (περιφραστική) εκφορά των τετελεσμένων (συντελικών) χρόνων (παρακειμένου και υπερσυντελίκου)· σταδιακή εξαφάνιση της ευκτικής έγκλισης· απώλεια του μέσου μέλλοντα και του μέσου αορίστου (π.χ. γράψομαι, ἐγραψάμην)· η απώλεια του παλαιού συνθετικού (μονολεκτικού) μέλλοντα υιοθέτηση καταλήξεων μέσης φωνής από το ρήμα εἰμί, το οποίο στην αρχαία ελληνική ακολουθούσε την κλίση της ενεργητικής φωνής (πρβ. νεοελλ. είμαι, είμαστε, ήμουν, ήταν κλπ.)· έναρξη της διαδικασίας απώλειας του απαρεμφάτου κλπ.

Στον χώρο της σύνταξης:
Τάση για παρατακτική σύνδεση των προτάσεων αντί της χρήσης δευτερευουσών προτάσεων· αντικατάσταση της δοτικής στις διάφορες χρήσεις της από άλλες πτώσεις ή εμπρόθετα κλπ. Επιπτώσεις στη σύνταξη είχαν επίσης οι εξελίξεις στην ευκτική και το απαρέμφατο.

Στον χώρο του λεξιλογίου:
Εκτός από τον εκτεταμένο δανεισμό λέξεων από άλλες γλώσσες, για τον οποίο έγινε λόγος πιο πάνω, αλλαγές στη σημασία πολλών λέξεων, αντικατάσταση αρκετών από τις αρχαίες λέξεις από προϋπάρχουσες αρχαίες λέξεις που αλλάζουν σημασία ή νεότερα παράγωγά τους (μῦς → ποντικός, ἰχθύς → ὀψάριον, ἐρυθρός → κόκκινος, ὕει → βρέχει, ἐσθίω → τρώγω κλπ.). Άλλες λέξεις αποκτούν μέσω της χρήσης τους στη χριστιανική λατρεία και τα ιερά κείμενα διαφορετική ή στενότερη σημασία σε σχέση με την αρχική (π.χ. ἐκκλησία, βάπτισμα, μάρτυς, ἄγγελος κλπ.).

Αργότερα μάλιστα με την επικράτηση του χριστιανισμού η λέξη Ἓλλην παύει να έχει εθνολογικό περιεχόμενο και αρχίζει να δηλώνει αυτόν που παρέμεινε πιστός στην αρχαία ελληνική θρησκεία.

Η παλαιότερη ιστορία που γράφτηκε στην Αθήνα

 Από τις ιστορίες για την αρχαία Αθήνα δεν μπορεί ίσως να λείπει μια αναφορά στο αρχαιότερο κείμενο που γράφτηκε ποτέ στην πόλη. Χαραγμένο με παιγνιώδη διάθεση και ποιητικό ζήλο πάνω σε ένα απλό πήλινο αγγείο, και αναφερόμενο σε ένα αρχαίο talent show, το κείμενο αυτό ζωντανεύει γλαφυρά και ίσως επικαιροποιεί όψεις της αθηναϊκής κοινωνίας του 8ου αι. π.Χ.

Το πήλινο αγγείο εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, σε μια θέση που πάντως δεν προβάλλει επαρκώς τη σύνθετη βιογραφία του. Η βιογραφία αυτή ανασυντίθεται εδώ στη βάση του έργου κορυφαίων «ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών» στην Αθήνα του 8ου αι. π.Χ., τα ονόματα των οποίων αγνοούμε: ενός κεραμέα, ενός ποιητή, ενός γραφέα και ενός χορευτή. Τη βιογραφία συμπληρώνουν δύο μορφές του 19ου αιώνα: ένας αρχαιολόγος και ένας αρχαιοκάπηλος.

Γνωστό στους ειδικούς ως «Οινοχόη του Διπύλου» λόγω της θέσης εύρεσής του, το αγγείο της φωτογραφίας κατασκευάστηκε στην Αθήνα του 740 π.Χ. για να χρησιμεύσει ως κανάτα. Παρότι δεν εντυπωσιάζει με το στυλ του, το αγγείο κατασκευάστηκε από έναν ρηξικέλευθο κεραμέα της εποχής, αρκετά δημοφιλή στην καλή κοινωνία της Αθήνας. Συμβατικά γνωστός ως Ζωγράφος του Διπύλου, ο κεραμέας αυτός ανανέωσε ριζικά την ελληνική αγγειογραφία με την εισαγωγή ανθρώπινων και ζωικών μορφών, όπως το ελαφάκι στον λαιμό της οινοχόης. Για τη συμβολή του αυτή σε μια καλλιτεχνική αναγέννηση ο συγκεκριμένος κεραμέας έχει παραβληθεί με τον Ιταλό Τζιότο του ύστερου Μεσαίωνα.

Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο πρώτος κάτοχος του αγγείου και αγνοούμε τη σχέση του με τον ανώνυμο ποιητή που σκάρωσε ένα έμμετρο στιχούργημα, καθώς και τον ικανό γραφέα που το χάραξε προσεκτικά, ψηλά στο σώμα του αγγείου. Σε ελεύθερη μετάφραση, το χάραγμα αναφέρει «Όποιος από όλους τους χορευτές τώρα χορέψει με περισσότερη χάρη». Παρά τη συντομία του, το φαινομενικά απλό στιχούργημα συνδέεται λεξιλογικά και συντακτικά με τα μεγαλειώδη ομηρικά έπη και χρονολογείται, μάλιστα, την περίοδο αποκρυστάλλωσης των επών. Δεν είναι σαφές αν ο ανώνυμος ποιητής είχε υπόψη του τα ομηρικά έπη, όμως είναι βέβαιο ότι δρούσε σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνο του ποιητή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.

Ο γραφέας που χάραξε με δεξιότητα το στιχούργημα πάνω στην επιφάνεια του αγγείου και φρόντισε να το εντάξει αρμονικά ανάμεσα στα διακοσμητικά μοτίβα ήταν κι αυτός ένας πρωτοπόρος. Η Οινοχόη του Διπύλου φέρει την πρωιμότερη γνωστή επιγραφή σε ελληνικό αλφάβητο. Ποιος ήξερε γραφή και ανάγνωση στην Αθήνα του 8ου αιώνα; Ελαχιστότατοι, πιθανολογούμε βάσιμα, παρότι το ελληνικό αλφάβητο εξελίχθηκε από το φοινικικό δεκαετίες ή και αιώνες πριν από το 740 π.Χ. Λόγω της σπανιότητας του αλφαβητισμού στην Ελλάδα του 8ου αι. π.Χ., η χάραξη της επιγραφής προσέδιδε στο αγγείο εξαιρετική σημασία και διαφήμιζε τη σχέση του κατόχου του με την πνευματική πρωτοπορία της εποχής.

Το εγχάρακτο στιχούργημα αναφέρεται σε έναν χορευτικό αγώνα από εκείνους που απεικονίζονται συχνά στην αθηναϊκή τέχνη της εποχής και περιγράφονται στην Οδύσσεια. Μάλιστα, η επιγραφή χαρακτηρίζει το αγγείο «τρόπαιο για τον ικανότερο χορευτή», ενέχοντας ίσως μια πρόκληση ενός τύπου οικείου σε εμάς από τον σύγχρονο χορευτικό διαγωνισμό «So you think you can dance». Ίσως ήταν ο χορευτής που κέρδισε τον διαγωνισμό, ο οποίος προσπάθησε περήφανα, αλλά μάλλον αδέξια να διαφημίσει τη νίκη αλλά και τον αλφαβητισμό του, προσθέτοντας λίγες λέξεις στο τέλος της προϋπάρχουσας επιγραφής: «εκείνου είναι (το αγγείο)». Εν συνεχεία, χάραξε και τα στοιχεία «κμν» και εγκατέλειψε την προσπάθεια, καθώς είχε στριμώξει τα τελευταία γράμματα δίπλα στη λαβή του αγγείου και ενδεχομένως αντιλήφθηκε ότι μάλλον φθείρει παρά ενισχύει τη λογοτεχνική και αισθητική ποιότητα του αντικειμένου.

Η Οινοχόη του Διπύλου θα χρησιμοποιήθηκε σε αθηναϊκά συμπόσια όχι απλώς για να σερβίρει κρασί και να υπενθυμίσει το παρελθόν και τη νίκη του ταλαντούχου χορευτή αλλά και για να ενθαρρύνει τον χορό, την απαγγελία ποιημάτων και την απόλαυση της χαράς της ζωής στο παρόν του ύστερου 8ου αι. π.Χ. Στα συμπόσια αυτά, το ενεπίγραφο αγγείο δεν ήταν απλώς ένα χρηστικό σκεύος αλλά επενεργούσε στις αισθήσεις των συμποσιαστών χάρη στη σύνθετη βιογραφία του.

Το αγγείο έκλεισε έναν κύκλο της βιογραφίας αυτής με την εναπόθεσή του σε έναν αθηναϊκό τάφο. Ήταν, άραγε, ο ταλαντούχος χορευτής ο ένοικος; Δυστυχώς, το ζήτημα αυτό θα παραμείνει ανεξιχνίαστο, καθότι δεν διαθέτουμε βασικές πληροφορίες για την ανασκαφή του συγκεκριμένου ευρήματος. Υπαίτιος γι' αυτό είναι ο Ιωάννης Παλαιολόγος, αρχαιοπώλης και αρχαιοκάπηλος, ο οποίος κατά το 1871 διεξήγε λαθρανασκαφές στο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, το οποίο εκτεινόταν δυτικά της σημερινής πλατείας Κουμουνδούρου και ανατολικά της διπλής πύλης (αλλιώς Δίπυλο) που οδηγούσε από την Αγορά της αρχαίας Αθήνας προς την Ακαδημία και τον Ίππιο Κολωνό.

Κρύσταλλος που «ρουφάει» και αποθηκεύει οξυγόνο από τον αέρα

Κρυσταλλικό υλικό το οποίο μπορεί να δεσμεύει και αποθηκεύει οξυγόνο σε υψηλές συγκεντρώσεις, απελευθερώνοντάς το όταν και όπου απαιτείται, ανέπτυξαν ερευνητές του Syddansk Universitet (University of Southern Denmark).

Το εν λόγω υλικό συνετέθη από την καθηγήτρια Κριστίν Μακένζι και τον μεταδιδακτορικό Τζόνας Σούντμπεργκ, και μπορεί να απορροφά οξυγόνο σε μεγάλες ποσότητες, αποθηκεύοντάς το. «Στο εργαστήριο είδαμε πώς αυτό το υλικό τραβούσε οξυγόνο από τον αέρα γύρω μας» ανέφερε σχετικά η Μακένζι.

Το νέο υλικό είναι κρυσταλλικό και μέσω της χρήσης περίθλασης με ακτίνες Χ οι ερευνητές ήταν σε θέση να μελετήσουν τη διαρρύθμιση των ατόμων στο εσωτερικό του όταν ήταν γεμάτο με οξυγόνο ή άδειο.

Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση του πανεπιστημίου, από μόνο του το γεγονός ότι ένα υλικό μπορεί να αλληλεπιδρά με το οξυγόνο δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς πολλά το κάνουν- χωρίς τα αποτελέσματα να είναι πάντα ευχάριστα (για παράδειγμα, το φαγητό χαλάει όταν εκτίθεται σε οξυγόνο). Όπως επισημαίνει η Κριστίν Μακένζι, σημαντική διάσταση του νέου υλικού είναι ότι δεν αντιδρά μη αναστρέψιμα με το οξυγόνο- αν και απορροφά οξυγόνο με μια διαδικασία αποκαλούμενης επιλεκτικής χημειορρόφησης. «Το υλικό είναι τόσο αισθητήρας όσο και μέσο αποθήκευσης οξυγόνου- μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να δεσμεύσουμε, αποθηκεύσουμε και μεταφέρουμε οξυγόνο- σαν μια στερεή, τεχνητή αιμογλοβίνη».

Όπως σημειώνεται, ένας κουβάς με 10 λίτρα από το συγκεκριμένο υλικό είναι αρκετός για να απορροφήσει όλο το οξυγόνο μέσα σε ένα δωμάτιο, ενώ ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του είναι το ότι το υλικό μπορεί να απορροφά και να απελευθερώνει οξυγόνο πολλές φορές χωρίς να χάνει την ιδιότητά του. «Είναι σαν να βουτάς ένα σφουγγάρι σε νερό, να το σφίγγεις για να φύγει και μετά να κάνεις πάλι το ίδιο ξανά και ξανά» σημειώνει η Μακένζι. Μετά την απορρόφησή του, το οξυγόνο παραμένει αποθηκευμένο μέχρι να χρειαστεί απελευθέρωσή του, η οποία γίνεται μέσω χαμηλής θέρμανσης του υλικού ή υποβολής του σε χαμηλές πιέσεις οξυγόνου.

 

Όπως επισημαίνει η Κριστίν Μακένζι, σημαντική διάσταση του νέου υλικού είναι ότι δεν αντιδρά μη αναστρέψιμα με το οξυγόνο- αν και απορροφά οξυγόνο με μια διαδικασία αποκαλούμενης επιλεκτικής χημειορρόφησης. «Το υλικό είναι τόσο αισθητήρας όσο και μέσο αποθήκευσης οξυγόνου- μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να δεσμεύσουμε, αποθηκεύσουμε και μεταφέρουμε οξυγόνο- σαν μια στερεή, τεχνητή αιμογλοβίνη».«Βλέπουμε απελευθέρωση οξυγόνου όταν θερμαίνουμε το υλικό, και παρατηρήσαμε επίσης με την εφαρμογή κενού. Αναρωτιόμαστε επίσης εάν το φως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ʽδιακόπτηςʼ για το υλικό προκειμένου να απελευθερώνει οξυγόνο- αυτό έχει προοπτικές στον αναπτυσσόμενο τομέα της τεχνητής φωτοσύνθεσης» αναφέρει σχετικά η επιστήμονας.

Το βασικό στοιχείο του νέου υλικού είναι το κοβάλτιο, το οποίο του δίνει τη μοριακή και ηλεκτρονική δομή που απαιτείται για την απορρόφηση οξυγόνου από το περιβάλλον. «Ο μηχανισμός αυτός είναι γνωστός από όλα τα πλάσματα που αναπνέουν στη Γη: οι άνθρωποι και πολλά άλλα είδη χρησιμοποιούν σίδηρο, ενώ άλλα ζώα, όπως τα καβούρια και οι αράχνες, χρησιμοποιούν χαλκό. Μικρές ποσότητες μετάλλων είναι απαραίτητες για την απορρόφηση οξυγόνου, οπότε δεν είναι εντελώς έκπληξη να βλέπουμε αυτή την επίδραση στο νέο υλικό μας» εξηγεί η Μακένζι. Διαφορετικές εκδόσεις του υλικού μπορούν να δεσμεύουν οξυγόνο σε διαφορετικές ταχύτητες, ανοίγοντας τον δρόμο για συσκευές που απορροφούν ή/ και απελευθερώνουν οξυγόνο υπό διαφορετικές συνθήκες. 

 

Όταν το υλικό είναι γεμάτο με οξυγόνο, μπορεί να συγκριθεί με μία δεξαμενή που περιέχει καθαρό οξυγόνο υπό πίεση- η διαφορά είναι ότι, όπως διευκρινίζει η επιστήμονας, το εν λόγω υλικό μπορεί να κρατήσει το τριπλάσιο οξυγόνο. Κάτι τέτοιο θα ήταν χρήσιμο για ασθενείς με προβλήματα στους πνεύμονες, ή ακόμα και δύτες που δεν θα χρειάζεται να μεταφέρουν μπουκάλες, καθώς θα αντλούν οξυγόνο από το περιβάλλον τους (νερό ή αέρα).

Πως να γίνετε... Αξιαγάπητη-ος και Αξέχαστη-ος

Συμβουλές για να ζήσετε καλύτερα

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να "ζήσουμε". 
Μπορεί να διασκεδάζουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορεί να ζούμε μέσα από την περιπέτεια και τον κίνδυνο.
Μπορεί να δουλεύουμε ακατάπαυστα και να μας αρέσει κιόλας, workaholic.
Μπορεί να συνηθίζουμε να "σκοτώνουμε" την ώρα μας... Μπορεί να περιμένουμε απλά να "περάσει" ο χρόνος... που μας δόθηκε.
Όπως κι αν ζούμε, όποια κι αν είναι η φιλοσοφία μας...

Για να να δημιουργήσουμε υγιείς σχέσεις
Για να έχουμε ισορροπία και σταθερότητα με το κοινωνικό μας περιβάλλον...
Για να απολαμβάνουμε μια "καλή" ζωή...
Για να φτιάξουμε ένα γοητευτικό προφίλ..

Όλα είναι «παιχνίδια» του μυαλού… γίνετε πιο κοινωνικοί και νιώστε άνετα ανάμεσα σε λιγότερο… γνωστούς σας!
Μήπως νιώθετε αναποφάσιστοι και ντροπαλοί κατά τη διάρκεια ενός πάρτι ή μιας επαγγελματικής εκδήλωσης, στην οποία δεν υπάρχουν φίλοι σας;
Πολλοί αισθάνονται άβολα, όταν συνομιλούν με περισσότερους από 2-3 γνωστούς ή αγνώστους και δυσκολεύονται να κοινωνικοποιηθούν, καθώς πιστεύουν ότι κολυμπούν σε βαθιά «νερά».

Ελάτε να κάνουμε μαζί, μερικά απλά βήματα αυτοπαρατήρησης και αυτοβελτίωσης
Κάποιο απ' όλα ή όλα από τα παρακάτω βήματα, σίγουρα θα κάνει την κοινωνική σας ζωή καλύτερη και θα σας βοηθήσει να βρείτε νέους τρόπους ψυχαγωγίας ή διασκέδασης με τους φίλους σας και θα σας δώσει ευκαιρίες να γνωρίσετε και νέους φίλους ή να νιώσετε σταδιακά πιο άνετα μέσα σε μια αίθουσα με σχεδόν άγνωστα άτομα…

Μην σκέφτεστε την άποψη των άλλων για εσάς.
Σταματήστε να ανησυχείτε για όσα σκέφτονται οι άλλοι για εσάς… και απλά μιλήστε μαζί τους! Να θυμάστε ότι οι γύρω σας είναι απλά ψάχνουν για μια φιλική κουβέντα. Ακόμα και αν νιώθετε άβολα, προσποιηθείτε στην αρχή το αντίθετο και θα δείτε ότι σιγά σιγά το μυαλό σας θα ξεφύγει από τους ενδοιασμούς.

Να μην είστε μουντοί (μουντζούφληδες), βαρετοί ή δείχνετε ότι βαριέστε.
Οι άνθρωποι γύρω σας, θα νιώσουν αμήχανα, δεν θα αισθάνονται καλά όταν βγαίνετε έξω και δεν έχετε καλή διάθεση. Δεν θα μπορούν να σας πλησιάσουν καθόλου. Αν δεν έχετε καλή διάθεση καλύτερα να μην βγείτε... Να δουλέψετε λίγο με "σας" και να βγείτε όταν είστε γεμάτοι-ες αυτοπεποίθηση και κέφι για ζωή και συναναστροφή... Αν είστε χαρούμενοι-ες, θα περάσει και στους άλλους, ακόμα και στους τυχόν κακόκεφους της παρέας και θα μαγνητίζετε τους γύρω σας.
Μπορείτε να το δοκιμάσετε χωρίς καμία υποχρέωση !

Εμφάνιση.
Απογυμνωθείτε από τα στερεότυπα της εμφάνισης. Προσπαθήστε να μην κρίνετε τους άλλους με βάση την εμφάνιση τους ή τα στερεότυπα. Αν δεν γνωρίσετε τον άλλον, δεν μπορείτε να κρίνετε ακριβώς το χαρακτήρα ή τη συμπεριφορά του. Άλλωστε, θυμηθείτε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σας γυρίσει και «μπούμερανγκ».

Ένας απαράβατος κανόνας που νομίζω θα πρέπει να έχετε πάντα στο μυαλό σας είναι, ότι τα ρούχα πρέπει "εμείς" να τα φοράμε και όχι αυτά εμάς.
Υιοθετήστε ένα δικό σας στυλ. Δεν χρειάζεται να ντυθείτε καλά, αλλά θα πρέπει να επιμείνετε στο δικό σας στυλ, φορώντας ό, τι θεωρείτε καλύτερο για το γούστο σας και αυτό θα σας ανεβάσει και την διάθεση.
Φροντίστε την εξωτερική σας εμφάνιση, φορέστε καθαρά ρούχα, βάλτε κάποιο άρωμα που σας αρέσει, φτιάξτε τα μαλλιά σας και γενικά κάντε ότι καλύτερο μπορείτε για την εμφάνισή σας.

Φορέστε φωτεινά ρούχα. Μπορεί να φαίνεται ανόητο… αλλά ισχύει! Έρευνες έχουν αποδείξει ότι όσοι φορούν ρούχα με φωτεινά χρώματα… κάνουν τους άλλους να νιώθουν πιο άνετα μαζί τους! Αντίθετα, τα σκουρόχρωμα ρούχα, οδηγούν ασυναίσθητα τους αγνώστους να «κλείνονται» στον εαυτό τους.

Φτιάξτε ένα πρόγραμμα.
Συνήθως λειτουργούμε καλύτερα αποδοτικότερα όταν κινούμεθα βάσει προγράμματος. Όχι με την αυστηρή έννοια. Αλλά να κτίσουμε, να μας "φανταστούμε" σε συγκεκριμένες δραστηριότητες μέσα στην ημέρα.
Είναι καλό να έχουμε προγραμματίσει τι θέλουμε να κάνουμε πριν βγούμε έξω.
Ποια ώρα μας βολεύει να πάμε μια βόλτα ή να συμβουλευτούμε κάποιον φίλο ή γνωστό, για τα μέρη εκείνα που μπορούμε να περάσουμε καλά και θα είναι οι τιμές πιο προσιτές.

Βγείτε έξω. 
Βρείτε δικαιολογίες, δεσμεύσεις, να βγαίνετε από το σπίτι. Ένα σεμινάριο, ένα μάθημα χορού, μια εκδρομή...
Για δημιουργήσουμε κοινωνική ζωή, πρέπει βγείτε έξω... να ανταλλάξετε εικόνες και εμπειρίες για αυτά που ζήσατε, με παλιούς και νέους φίλους.
Δεν χρειάζεται να πάτε σε πολυσύχναστα κλαμπ, αν δεν σας αρέσει, αλλά διαλέξτε μια ή δύο μέρες την εβδομάδα, ώστε να μπορείτε να πάτε να πιείτε ένα ποτό σε ένα μπαρ ή να φάτε σε ένα ωραίο εστιατόριο. Πάρτε έναν φίλο μαζί σας ή πηγαίνετε μόνοι σας. Προσπαθείστε να μην έχετε αρνητική στάση-διάθεση, μην το κάνετε με το ζόρι, χαλαρώστε, διασκεδάστε... Είστε ενθουσιασμένοι (το δείχνετε) και κάνετε και τους άλλους που σας βλέπουν να νιώθουν καλύτερα και αυτό το εισπράττετε πάλι πίσω... και πολλαπλασιάζεται. 

Αποτυπώστε φωτογραφικά τη ζωή σας, τους φίλους σας, όταν είστε έξω.
Πάρτε μαζί σας το κινητό σας ή μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Οι φωτογραφίες σας είναι μοναδικές στιγμές, η ζωή σας είναι μοναδική, οι φίλοι σας είναι μοναδικοί.
Είναι ένας καλός τρόπος για να κρατήσουμε τις καλές αναμνήσεις, ακόμα και να αυξήσουμε την επιθυμία μας να βγαίνουε πιο συχνά.

Βρείτε κοινά στοιχεία με τους υπόλοιπους. 
Όταν γνωρίζετε έναν άγνωστο, προσπαθήστε να βρείτε κοινά σημεία μαζί του. Μήπως είστε το ίδιο φύλο ή έχετε την ίδια ηλικία; Μήπως και οι δυο έχετε παιδιά ή τα ίδια χόμπι; Τα κοινά στοιχεία θα σας δώσουν την αφορμή να ξεκινήσετε μια συζήτηση και να μετατρέψετε τον ξένο… σε γνωστό!

Μην φοβάστε να πείτε ένα «γεια» ή να χαμογελάσετε
Μην αποφεύγετε να πείτε ένα «γεια» ή να χαμογελάσετε στους γύρω σας, ακόμα και αν δεν τους γνωρίζετε! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην εκτιμά την κοινωνικότητα ή την ευγένεια. Σταματήστε να αισθάνεστε άβολα και «σπάστε» τον πάγο με τη γλώσσα του σώματος. Αν δεν πάρετε πρωτοβουλία, τότε δεν θα κάνετε τους άλλους να σας «ανοιχτούν» με ευκολία.
Να είστε θετικοί… χωρίς δεύτερες σκέψεις! Προσπαθήστε να χρησιμοποιείτε λέξεις ή φράσεις με θετικότητα, ακόμα και αν πρόκειται για ένα αρνητικό γεγονός. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε μια υγιή συζήτηση, χωρίς να διαταράσσει τη διάθεση των άλλων. Πάντα, βέβαια, να σκέφτεστε πριν ανοίξετε το στόμα σας, ώστε να αποφύγετε τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις.

Πάρτε μια βαθιά ανάσα
Αν νιώθετε άβολα ανάμεσα σε ξένα άτομα, πάρτε μια βαθιά αναπνοή! Το οξυγόνο, που θα διαπεράσει το σώμα σας, θα συμβάλλει στη χαλάρωση των μυών αλλά και της διάθεσης σας. Παράλληλα, φανταστείτε ότι είστε σε ένα άνετο μέρος, όπως είναι ένα φιλικό σπίτι ή μια συναυλία… και «ξεγελάστε» το μυαλό σας.

Προτιμήστε μέρη όπου θα αισθάνεστε πραγματικά άνετα.
Δεν χρειάζεται να πάτε σε εντυπωσιακά εστιατόρια ή κλαμπ αν δεν είναι αυτό το στυλ σας. Θα επιλέγετε πάντα το περιβάλλον που δεν θα σας στρεσάρει, παράδειγμα η έντονη μουσική ειδικά όταν θέλετε να επικοινωνήσετε... ή οι ακριβές τιμές που δεν είναι στο δικό σας μπάτζετ.
Άλλωστε το περιβάλλον πάντα το "πλουτίζουμε" εμείς με τη παρουσία μας και το συναίσθημά μας που έχει την δική του δυναμική ή το "φτωχαίνουμε" αντίστοιχα.
Αν οι επιλογές σας είναι ανάλογες με την αισθητική σας, θα αισθάνεστε καλά και θα συναντήσετε και άτομα με τα ίδια γούστα, όσον αφορά την διασκέδασή σας.
Ένα αγαπημένο σας μέρος στην εξοχή ή κάποιο σημείο της πόλης που σας ενθουσιάζει ιδιαίτερα.

Ακούστε προσεκτικά τους άλλους
Ο συνομιλητής σας πρέπει να καταλάβει ότι τον ακούτε πραγματικά και ότι σας ενδιαφέρουν οι απόψεις του. Καλό είναι να κάνετε ερωτήσεις και να δείχνετε αληθινό ενδιαφέρον… αλλά όχι σε ενοχλητικό ή πιεστικό βαθμό. Σίγουρα, πάντως, μια συζήτηση χωρίς ερωτήσεις θα λήξει μόνο μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Μην κάνετε πολλές ερωτήσεις ή μάλλον μην κάνετε ερωτήσεις.
Μπορεί να μην ισχύει ο ίδιος κώδικας συμπεριφοράς καθώς περνούν τα χρόνια και αλλοιώνονται, πολλά, από έθιμα και συνήθειες άλλων καιρών. Κάποτε ένας από τους κανόνες του "σωστού φέρεσθαι" έλεγε ότι ερωτήσεις δεν κάνουμε ποτέ στον άλλον όσο φίλος μας κι αν είναι, όσο κι αν ενδιαφερόμαστε γι αυτόν.
Όλα αυτά που χρειάζεται να ξέρουμε θα μας τα πει ό άλλος όποτε και όπως θέλει εκείνος. Αν κάνετε πολλές ερωτήσεις σε μια συζήτηση, μπορεί να δημιουργηθεί μια κακή εικόνα για σας χωρίς να το καταλάβετε. Ή να παρεξηγηθείτε ότι κάνετε ανάκριση.
Αφήστε την συζήτηση να προχωρήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μιλάτε καθόλου. Για παράδειγμα, αν κάποιος μοιράζεται μια εμπειρία, μπορείτε και εσείς μετά να μοιραστείτε μία από τις εμπειρίες σας.
Μοιραστείτε κάτι σημαντικό για σας, και μεταδώστε το με χρώμα και συναίσθημα, κάντε το "ξενάγηση" και μέσα από σας θα χαρούν κι εκείνοι που γνωρίζουν κάτι ενδιαφέρον και σας καλύτερα.

Μην ρισκάρετε με «εμπαιγμούς» ή ειρωνείες
Μπροστά σε έναν άγνωστο, καλό είναι να αποφεύγετε τους εμπαιγμούς ή το ιδιαίτερο χιούμορ, αφού κάτι τέτοιο μπορεί να προσβάλλει το συνομιλητή σας. Η αίσθηση του χιούμορ αλλάζει από άτομο σε άτομο… και πολλοί μπορούν να χαρακτηρίσουν την ευφυΐα σας ως απρεπή ή ακατάλληλη.

Συναισθηματική Εξάρτηση

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να έχουν μια ερωτική σχέση. Θέλουν να υπάρχει στη ζωή τους αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος. Οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται και θέλουν να έχουν φίλους. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να έχουν στη ζωή τους ανθρώπους που τους αποδέχονται και τους αγαπούν. Αυτές είναι φυσικές και υγιείς επιθυμίες. Η συναισθηματική εξάρτηση είναι σε ένα βαθμό παρούσα σε όλες τις σχέσεις, των υγιών συμπεριλαμβανομένων. Πολλοί άνθρωποι όμως, άνδρες και γυναίκες, δεν χρειάζονται και δεν θέλουν απλώς άλλους ανθρώπους – χρειαζόμαστε τους ανθρώπους. Και το πιθανότερο είναι ότι αυτή η ανάγκη μάς υποκινεί και μας εξουσιάζει.

Το να έχει κάποιος υπερβολική ανάγκη τους άλλους ανθρώπους μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Κλειδί της δικής μας ευτυχίας γίνονται οι άλλοι άνθρωποι. Πιστεύω ότι αυτή η επικέντρωση της ζωής μας γύρω από τους άλλους, το ότι συνεχώς η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από τους άλλους, βαδίζει χέρι χέρι με την συνεξάρτηση και πηγάζει από τη συναισθηματική μας ανασφάλεια. Πιστεύω, επίσης, ότι και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αέναης αναζήτησης αποδοχής, στην οποία είμαστε βουτηγμένοι, προέρχεται από την ανασφάλειά μας. Πιστεύουμε ότι κάτι μαγικό συμβαίνει μόνο με τους άλλους και όχι μ’ εμάς. Τα όμορφα συναισθήματα είναι μέσα τους, όχι μέσα μας. Όσο δε λιγότερα όμορφα πράγματα βρίσκουμε στον εαυτό μας, τόσο περισσότερα αναζητάμε στους άλλους. Εκείνοι έχουν τα πάντα, εμείς δεν έχουμε τίποτα. Η δική μας ύπαρξη δεν είναι σημαντική. Μας έχουν εγκαταλείψει και μας έχουν παραμελήσει τόσο συχνά, ώστε καταλήξαμε να εγκαταλείψουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Αυτή η τεράστια ανάγκη των άλλων, που συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι είμαστε ανάξιοι να αγαπηθούμε και από την άποψη ότι οι άνθρωποι ποτέ δεν θα μας συμπαρασταθούν, μπορεί να εμφυτευτεί βαθιά μέσα μας. Ορισμένες φορές θεωρούμε ότι οι άνθρωποι δεν μας συμπαραστέκονται, ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει. Η ανάγκη μας μπορεί να επισκιάζει την όρασή μας, εμποδίζοντάς μας να δούμε την αγάπη που υπάρχει γύρω μας και απευθύνεται προς εμάς.
Ορισμένες φορές καμία ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι δυνατόν να βρεθεί στο πλάι μας με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε – να μας απορροφήσει, να μας φροντίζει, να μας κάνει να νιώσουμε καλά, να νιώσουμε ολοκληρωμένοι και ασφαλείς.

Πολλοί από εμάς περιμένουν από τους άλλους τόσο πολλά, και έχουν τόσο πολύ την ανάγκη τους, ώστε συμβιβαζόμαστε με ελάχιστα. Μπορεί να εξαρτηθούμε από προβληματικούς ανθρώπους – από αλκοολικούς ή άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Μπορεί να εξαρτηθούμε από άτομα που δεν εκτιμάμε ή δεν αγαπάμε ιδιαίτερα. Ορισμένες φορές, έχουμε τόσο πολύ την ανάγκη ενός ανθρώπου, που συμβιβαζόμαστε σχεδόν με τον οποιονδήποτε. Μπορεί να χρειαζόμαστε άτομα που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μας. Μπορούμε και στην περίπτωση αυτή να εμπλακούμε σε καταστάσεις στις οποίες έχουμε την ανάγκη να μας συμπαρασταθεί κάποιος, αλλά ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει δεν μπορεί να το κάνει ή δεν θα το κάνει.

Μπορεί ακόμα και να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ένα συγκεκριμένο άτομο, ότι χωρίς το άτομο αυτό στη ζωή μας θα μαραζώσουμε και θα πεθάνουμε. Αν το άτομο αυτό είναι κάποιος αλκοολικός ή κάποιος έντονα προβληματικός άνθρωπος, μπορεί να ανεχτούμε την κακοποίηση και τον παραλογισμό, για να συνεχίσουμε να τον έχουμε στη ζωή μας, ώστε να διατηρήσουμε την πηγή της συναισθηματικής μας ασφάλειας. Η ανάγκη μας γίνεται τόσο μεγάλη, ώστε συμβιβαζόμαστε για μηδαμινά ωφέλη. Οι προσδοκίες μας πέφτουν κάτω από το φυσιολογικό επίπεδο, κάτω από αυτά που θα έπρεπε να περιμένουμε από τις σχέσεις μας γενικώς. Και τότε, παγιδευόμαστε, έχουμε κολλήσει.

Τελικά, η υπερβολική εξάρτηση από ένα πρόσωπο μπορεί να σκοτώσει την αγάπη. Οι σχέσεις που στηρίζονται μάλλον στη συναισθηματική ανασφάλεια ή ένδεια παρά στην αγάπη, μπορεί να αποβούν καταστροφικές. Δεν λειτουργούν σωστά. Η υπερβολική ένδεια απομακρύνει τους ανθρώπους μεταξύ τους και καταπνίγει την αγάπη. Τρομάζει τους ανθρώπους και τους διώχνει μακριά. Προσελκύει το είδος των ανθρώπων που δεν μας αρμόζει. Έτσι, οι πραγματικές μας ανάγκες δεν καλύπτονται∙ μεγαλώνουν και το ίδιο μεγαλώνει και η απελπισία μας. Επικεντρώνουμε τη ζωή μας γύρω από το πρόσωπο που έχουμε επιλέξει, προσπαθώντας να προστατεύσουμε την πηγή της ασφάλειας και της ευτυχίας μας. Και για να συντελεστεί αυτό αποποιούμαστε το δικαίωμα στην ίδια μας τη ζωή. Έτσι, εξοργιζόμαστε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Εξουσιαζόμαστε από αυτόν. Εξαρτιόμαστε από αυτόν. Τελικά, αισθανόμαστε πικρία και οργή για τον άνθρωπο από τον οποίο εξαρτιόμαστε, για τον άνθρωπο που μας εξουσιάζει, γιατί έχουμε παραχωρήσει σ’ αυτόν την προσωπική μας δύναμη και τα δικαιώματά μας.

Γιατί ταλαιπωρούμε έτσι τον εαυτό μας; Πολλοί από εμάς έμαθαν να είναι έτσι γιατί, όταν ήταν παιδιά, κάποιος άνθρωπος πολύ σημαντικός για εμάς δεν ήταν σε θέση να μας προσφέρει την αγάπη, την αποδοχή και τη συναισθηματική ασφάλεια που είχαμε ανάγκη. Έτσι, ζήσαμε τη ζωή μας με τον καλύτερο τρόπο που είχαμε να τη ζήσουμε, εξακολουθώντας να αναζητάμε ακαθόριστα ή απελπισμένα κάτι που δεν αποκτήσαμε ποτέ. Άλλοι πάλι, κτυπούν ακόμα το κεφάλι τους στον τοίχο προσπαθώντας να αποκτήσουν την αγάπη αυτή από ανθρώπους, όπως είναι η Μητέρα ή ο Πατέρας, οι οποίοι είναι ανίκανοι να μας δώσουν αυτό που ζητάμε. Και ο κύκλος επαναλαμβάνεται μέχρι τη στιγμή που θα διακοπεί και θα σταματήσει.

Ας κλείσουμε λοιπόν τις εκκρεμούσες υποθέσεις της παιδικής μας ηλικίας όσο καλύτερα μπορούμε. Ας θρηνήσουμε για εκείνες τις απώλειες. Ας αποκτήσουμε κάποια απόσταση από αυτές. Ας διερευνήσουμε πώς επηρεάζουν τα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε σήμερα.

Ας πάψουμε να αναζητούμε την ευτυχία στους άλλους. Η πηγή της ευτυχίας μας και της καλής μας κατάστασης δεν βρίσκεται μέσα σε άλλους ανθρώπους, βρίσκεται μέσα μας. Ας μάθουμε να επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας.

Μην περιμένεις από κάποιον άλλον να σε ολοκληρώσει

 Μπορείς να παρατηρήσεις και μόνος σου ότι όταν δεν είσαι συνειδητός, περιμένεις να κερδίσεις κάτι από τον άλλον. Όταν δεν είσαι συνδεδεμένος με την Πηγή μέσα σου, δηλαδή με την υπερβατική διάσταση της γαλήνης, που είναι η μόνη αληθινή πηγή ικανοποίησης και ειρήνης, ψάχνεις να βρεις την ικανοποίηση έξω από εσένα, συνήθως στους άλλους ανθρώπους.

Στην ουσία περιμένεις απ' τον άλλον να σου δώσει κάτι που δεν μπορεί να σου δώσει, ενώ κανένας άνθρωπος και καμία κατάσταση δεν μπορεί να σε ολοκληρώσει. Εσύ μπορεί να πιστεύεις ότι αν φτιάξεις τη ζωή σου, αν έχεις έναν καλό μισθό, ένα καλό σπίτι, μία καλή σχέση, αν ταξιδεύεις συχνά, ότι θα νιώθεις ικανοποιημένος. Αλλά όλα αυτά μπορούν να σου προσφέρουν μόνο μια παροδική ικανοποίηση, μικρής διάρκειας, η οποία μάλιστα θα ακολουθείται από δυσαρέσκεια.

Συγκεκριμένα στις σχέσεις, είναι σαν να ψάχνεις να βρεις την ολοκλήρωση μέσα από τον άλλον. Σαν να περιμένεις ο άλλος να σε βοηθήσει να βρεις τον εαυτό σου. Σαν να κάνεις μια συμφωνία με τον άλλον και να του λες "εγώ θα ολοκληρώσω εσένα κι εσύ εμένα". Ακούγεται καλό όταν το λέει κανείς, αλλά όταν αρχίζεις και το ζεις βλέπεις ότι είναι αδύνατο να γίνει, τουλάχιστον μακροχρόνια. Πολλές φορές μπορεί να ζητάς απ' τον άλλον τη σωματική ολοκλήρωση, αλλά σε άλλες περιπτώσεις ζητάς την ψυχολογική ολοκλήρωση. Όπως και να 'χει, η σχέση είναι καταδικασμένη απ' τη στιγμή που ζητάς κάτι τέτοιο από τον άλλον.

Ο νους μπορεί να αρχίσει να ρωτάει αν χρειάζεσαι μία σχέση ή όχι και να θέλει να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, στο οποίο θα προσκολληθείς για όλη σου τη ζωή. Μπορεί να θέλεις να αποφασίσεις τώρα για το τι είναι γενικά οι σχέσεις και να έχεις στο μυαλό σου συνέχεια αυτό το συμπέρασμα. Φυσικά, κάτι τέτοιο θα σε περιορίσει πολύ και δεν θα σε βοηθήσει. Μόνο η άμεση παρατήρηση τη στιγμή που δημιουργείς μία σχέση με τον άλλον σε βοηθάει. Και αυτό αρχίζει τη στιγμή που κοιτάς τον άλλον. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα οδηγήσει μία σχέση, είτε πρόκειται για ερωτική είτε άλλου είδους. Αν όμως έχεις ήδη ένα συμπέρασμα στο μυαλό σου που λέει π.χ. "δεν θέλω να κάνω σχέση με κάποιον", τότε θα κοιτάς τον άλλον και η σχέση σου μαζί του θα αντανακλά αυτό το συμπέρασμα.

Δεν χρειάζεται να κουβαλάς τέτοια συμπεράσματα στο μυαλό σου. Απλά ξεκίνα να ζεις και θα δεις πού θα σε οδηγήσει μία σχέση. Π.χ. όταν προτείνεις στον άλλον να βγείτε για καφέ, δεν χρειάζεται να σκεφτείς ότι ξεκινάς μια καινούρια σχέση. Ή όταν πάτε για φαγητό, απλά πάτε να φάτε μαζί, δεν χρειάζεται να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα για το πού οδηγεί η σχέση. Είναι καλύτερα να παρατήσεις εντελώς την ιδέα ότι δημιουργείς μία ιδιαίτερη σχέση με τον άλλον και να αρχίσεις απλά να σχετίζεσαι μαζί του στο παρόν. Όταν σου μιλάει να τον ακούς, να τον βλέπεις, ενώ παράλληλα να αισθάνεσαι τη δική σου παρουσία. Μετά μπορεί να του μιλήσεις, ή να τον ακουμπήσεις κιόλας, χωρίς όμως να χρειαστεί να αναρωτηθείς αν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις.

Η ζωή ρέει φυσιολογικά μέσα από εσένα όταν ζεις συνειδητά. Δεν χρειάζεσαι τα συμπεράσματα στο μυαλό σου. Έτσι απολαμβάνεις πραγματικά μία σχέση, απλά με το να σχετίζεσαι, να ακούς, να βλέπεις και να απολαμβάνεις τη συντροφιά του άλλου, επειδή πρωτίστως είσαι ικανός να απολαύσεις τη δική σου παρουσία. Τότε σταματάς να περιμένεις απ' τον άλλον να σε ολοκληρώσει.

Το αιώνιο ερώτημα φίλοι ή εραστές.!

Φιλία ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα, μια πρόταση αρκετά αμφιλεγόμενη. Και ξαφνικά ιδού η απορία… από φίλοι… εραστές; Η φιλία ανάμεσα στα αντίθετα φύλα, τις περισσότερες φορές μετατρέπεται σε μεγάλο ρίσκο. Οι περισσότεροι φοβούνται μην χαλάσουν την ποιοτική φιλία τους, ενώ άλλοι δεν θέλουν να απορριφθούν Όλα γυρίζουν γύρω από το όχι και το ναι.

Τα σημάδια… Μήπως κάτι τρέχει περισσότερο από φιλία!

Ξαφνικά μια παλιά και χαλαρή φιλία, παίρνει ένα διαφορετικό μονοπάτι. Ξαφνικά κάτι αλλάζει… χωρίς καν να το συνειδητοποιείτε! Μήπως η συμπεριφορά του άλλου, έχει γίνει πιο εσωστρεφής ή πιο εκδηλωτική;

Η κοινή σας παρέα κάνει περίεργα σχόλια! Η υπόλοιπη παρέα αποτελεί ένα καθοριστικό σημάδι. Αν βγαίνετε έξω, και οι φίλοι σας σχολιάζουν διαρκώς πόσο χαριτωμένο ζευγάρι θα ήσασταν ή πόσο ταιριάζετε… τότε κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει! Συχνά η παρέα σας μπορεί να παρατηρήσει, την ρομαντική διάθεση στο μεταξύ σας, πριν καν το διαπιστώσετε εσείς.

1) Δέχεστε ή κάνετε τηλεφωνήματα καθημερινά πριν τον ύπνο. Από το πουθενά, οι δύο σας ξεκινήσατε να μιλάτε καθημερινά ! Γενικές συζητήσεις, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο. Αν κάποια ημέρα όμως περάσει χωρίς να επικοινωνήσετε και αυτό σας ζορίσει… τότε ίσως και να είστε ερωτευμένοι!

2) Τα ονόματα μεταξύ σας αλλάζουν. Μπορεί ξαφνικά, η λέξη φίλη μου, να μετατράπηκε στη λέξη καλή μου! Μια τέτοια κίνηση, κρύβει συχνά ευχάριστες εκπλήξεις. Πολλοί ενσωματώνουν, στο λόγο τους φράσεις που προβάλουν την καλή τους διάθεση.

3) Η γλώσσα του σώματος έχει μετατραπεί σε ερωτική! Είτε βλέπετε μια ταινία στην τηλεόραση, είτε κάθεστε σε μία καφετέρια, η γλώσσα του σώματος προδίδει τα συναισθήματά σας. Μια φιλική αγκαλιά, ακόμα και ένα χάδι εντελώς αθώο γίνεται πιο ερωτικό. Αν παρατηρήσετε ότι κάθεται συνεχώς δίπλα σας ή ψάχνει αφορμή για να βρεθεί πιο κοντά σας… τότε σίγουρα υπάρχει κάτι ?παραπάνω΄ μεταξύ σας.

Ωστόσο εσείς θέλετε κάτι περισσότερο από μια φιλία ή ίσως όχι; Όταν πρόκειται για μια κίνηση – μεγάλη αλλαγή, πάντα σκεφτόμαστε περισσότερο για τα αποτελέσματα ή τον ιδανικό τρόπο! Βέβαια, αν νιώθετε ερωτική έλξη για τον άλλο… μην κρατάτε πιεσμένο τον εαυτό σας, αλλά εξομολογηθείτε τα συναισθήματα σας. Ακόμα και αν ο καθένας εκφράζεται διαφορετικά, οι ιδέες για το πώς θα τον μετατρέψετε από φίλο σε εραστή είναι δεδομένες…

Αποφασίστε τι αναζητάτε από μια σχέση. Η αυτογνωσία αποτελεί το πρώτο και βασικό κομμάτι του πάζλ! Ίσως θέλετε κάποιον που να είναι ειλικρινής, πιστός ή να έχει τα ίδια ενδιαφέροντα με τα δικά σας. Είναι σημαντικό να ανακαλύψετε αν ο φίλος σας έχει αυτό που ψάχνετε, αν βρίσκεστε δηλαδή στην ίδια φάση ζωής.

Σκεφτείτε τις επιλογές του, σε μια σχέση του παρελθόντος. Άλλοι αναζητούν ρομαντισμό, μερικοί πάθος, και ορισμένοι ήρεμες στιγμές. Φέρτε στο μυαλό σας προηγούμενες σχέσεις του φίλου σας, και κρίνετε τις τότε επιλογές του και το αν ταιριάζουν με τα τωρινά θέλω σας. Προσοχή όμως! Δεν σημαίνει ότι θα κάνει τα ίδια με εσάς. Θυμηθείτε οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται το ίδιο σε μια φιλία, και σε μια σχέση.

Συζητήστε με ειλικρίνεια τις αποφάσεις σας! Ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσετε μια σχέση, με έναν φίλο, είναι να είστε απόλυτα ειλικρινείς για τις επιθυμίες, αλλά και τις ανησυχίες σας. Βεβαιωθείτε ότι δεν θα νιώθετε άβολα μεταξύ σας, αν τυχόν κάτι πάει στραβά στο μέλλον, και μιλήστε για τα συναισθήματά σας. Μπορεί στην αρχή να νιώθετε αμήχανα, ή ακόμα να μην είστε έτοιμοι να συνηθίσετε την αλλαγή στην κατάσταση της σχέσης σας, αλλά αν είστε ειλικρινείς, όλα θα βρούν τον δρόμο τους.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Οι φίλοι μπορούν να γίνουν εραστές, αλλά θα πρέπει και το επίπεδο της σχέσης τους να εξελιχθεί. Δεν γίνεται να αλλάζει μόνο η ετικέτα στη σχέση.

Στάσου όρθιος ακόμη και τρεκλίζοντας

Μην ακούσω για αδικίες και «υπάρχουν τα καλύτερα » και «γιατί σε μένα; ».« Mα δε μου αξίζει» και τέτοιες μιζέριες. Δεν υπάρχει απάντηση. Μα κι αν υπάρχει δεν θα τη μάθουμε στα κοντά. Αυτή είναι για σένα η ζωή, η άλλη είναι των άλλων. Αποδέξου το και πάμε να δούμε πώς προχωράμε παρακάτω. Εκεί λοιπόν στο πάτωμα που βρίσκεσαι λίγο πριν το θριαμβευτικό κύκνειο άσμα σου από τα απανωτά χτυπήματα, έχεις δύο επιλογές.

Η πρώτη είναι να αφεθείς. Μένεις κάτω και της επιτρέπεις το τελειωτικό χτύπημα. Ξέρω πόσο δελεαστικό και ενίοτε ανακουφιστικό ακούγεται. Στο σημείο που είσαι δεν μπορείς να σκεφτείς καλύτερη λύση. Είναι η λύτρωση που περιμένεις. Είναι η ευχή που αποζητάς να εκπληρωθεί. Πλήρης παράδοση για να λήξεις τον ατέλειωτο πόνο. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Η δεύτερη είναι να σηκωθείς. Ναι, έτσι ματωμένος και τρεκλίζοντας και μη ξέροντας κατά πού να πας, όμως να σηκωθείς.

Αυτό είναι το πρώτο και το δυσκολότερο βήμα. Το δεύτερο είναι να μην κάνεις το λάθος να τρέξεις μακριά από τα χτυπήματα. Στο λέω και σου εφιστώ την προσοχή! Άπαξ και κάνεις το λάθος να τα αποφύγεις, θα σε ξαναβρούν στην πορεία και θα συνεχίσουν ότι είχαν ξεκινήσει, ίσως και με χειρότερο τρόπο. Πρέπει να τα αντιμετωπίσεις τώρα. Στήνεις ανάστημα και ξεκινάς να χτυπάς κι εσύ. Δεν πειράζει που δεν ξέρεις πώς, δεν πειράζει αν στην αρχή φανείς αδέξιος, φτάνει να αμυνθείς κι ύστερα να κάνεις την ανατροπή που κανείς δεν περίμενε. Επίθεση! Επίθεση στις απανταχού σφαλιάρες. Τον τρόπο τον ξέρεις εσύ.

Δεν υπάρχουν συνταγές, μα ήδη θα έκανες μια αυτοκριτική εκεί στα πατώματα. Γνώριζες μέσα σου πριν βρεθείς εκεί ποια πράγματα πρέπει να αλλάξεις, ποιες στάσεις ζωής, μα δεν το έκανες. Στο όνομα του χαρακτήρα σου, των συνηθειών σου, της συμπόνοιας, ακόμα και της όποιας καλοσύνης σου αν θες, δεν το έκανες. Λυπάμαι που θα στο πω, αλλά φταις. Όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Και θα σου πω και κάτι πιο σκληρό, χάρη σου κάνει η ζωή με αυτές τις απανωτές σφαλιάρες. Έστω τώρα, έστω κι αργά δες τι θέλει να σου πει. Από ποιο λήθαργο θέλει να σε ξυπνήσει και τι μαθήματα σε σπρώχνει να πάρεις. Πες «όχι», γύρνα πλάτες εκεί που δεν αξίζει, φύγε από εκεί που κόλλησες κι έμεινες παραπάνω από όσο έπρεπε, πάρε το δισάκι σου και τράβα σε άλλο δρόμο.

Αυτός ό, τι ήταν να σου μάθει στο έμαθε. Τον περπάτησες μέχρι τέλους και ήταν σκληροτράχηλος και σου βγάζω το καπέλο που τον περπάτησες ξυπόλητος. Όμως τώρα πρέπει να τον αφήσεις, πρέπει να στρίψεις και να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Έχει τόσα μονοπάτια να ακολουθήσεις αρκεί να σηκωθείς από το πάτωμα.

Έχεις το λόγο μου ότι θα ανακαλύψεις τόσες πολλές επιλογές που ούτε καν τις φανταζόσουν. Κι αν τώρα σου φαίνεται αδύνατο αυτό που σου λέω απλά περίμενε καθώς θα προχωράς. Περίμενε και κοίτα γύρω σου με πόσα νέα ανοιχτά παράθυρα θα σε καλωσορίσει η ζωή όταν αποφασίσεις απλά να κλείσεις κάποιες πόρτες πίσω σου οριστικά. Μην κάνεις το λάθος και αφεθείς. Η ζωή αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς. Μην περιμένεις κανένα θαύμα.

Το θαύμα είσαι εσύ την ώρα που σηκώνεσαι τρεκλίζοντας...

Τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία

Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος κάνεις τέτοιου είδους αγορές σχετίζονται με την επιθυμία της κοινωνικής αποδοχής και της κοινωνικοποίησης.

Πρόσφατη έρευνα του κοινοτικού πανεπιστημίου του San Francisco αποκαλύπτει ότι το γνωστό σε όλους shopping therapy, δηλαδή η αγορά προϊόντων ή βιωματικών εμπειριών με σκοπό την αλλαγή της διάθεσης προς το καλύτερο, τελικά μπορεί να μην είναι και τόσο αποτελεσματικό.

 Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το πρόσκαιρο συναίσθημα της χαράς και της ικανοποίησης που προσφέρει η κατανάλωση αγαθών εξαφανίζεται αμέσως μόλις οι καταναλωτές συνειδητοποιήσουν ότι οι αγορές που πραγματοποίησαν δεν ταιριάζουν με την προσωπικότητά τους, την αισθητική ή τις προτιμήσεις τους.

Σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες που έδειχναν πως οι αγορές μπορούν να προκαλέσουν συναισθήματα ευδαιμονίας, τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας έδειξαν πως οι καταναλωτές προϊόντων μπορεί να αποτελούν εξαίρεση.

 Ο Ryan Howell, επίκουρος καθηγητής Ψυχολογίας και μέλος της συγγραφικής ομάδας της παραπάνω έρευνας σημειώνει: «Όλοι έχουμε ακούσει πως αν ξοδεύεις χρήματα σε υπηρεσίες που προσφέρουν εμπειρίες ζωής θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πάντα».

Οι ερευνητές έφτασαν στο συμπέρασμα πως όταν οι καταναλωτές προϊόντων αγοράζουν υπηρεσίες δε βελτιώνουν τη διάθεσή τους γιατί η αγορά τους πιθανότατα δεν ήταν συμβατή με την προσωπικότητα και τις αξίες τους. Όμως, ακόμα και όταν αγοράζουν προϊόντα, η διάθεσή τους δεν βελτιώνεται, γιατί οι άλλοι επικρίνουν ή κατακρίνουν τις επιλογές τους.

Ο καθηγητής Howell αναφέρει χαρακτηριστικά: «Είμαι οπαδός του μπέιζμπολ. Αν μου πείτε, ξόδεψε χρήματα σε μια υπηρεσία και αγοράσω εισιτήρια για ένα παιχνίδι μπέιζμπολ τότε συμπεριφέρομαι αυθεντικά σε σχέση με την προσωπικότητά μου και αυτό πιθανόν να με κάνει χαρούμενο. Ωστόσο, δεν είμαι τύπος που πάει σε μουσεία τέχνης. Αν αγόραζα εισιτήρια για κάποιο μουσείο τέχνης θα ήταν μια πολύ σωστή επιλογή ως εμπειρία, όμως, επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την προσωπικότητά μου, δε θα ήμουν ευχαριστημένος».

Παρ’ όλο που η σχέση ανάμεσα στις αγορές βιωματικών εμπειριών και στην ευτυχία είχαν μελετηθεί επαρκώς, ο Howell επισημαίνει ότιπεριορισμένος αριθμός ερευνών έχει εξετάσει τις κατηγορίες των ανθρώπων που νιώθουν ότι δεν ωφελούνται καθόλου από αυτές. Ο Howell και οι συνεργάτες του διεξήγαν μελέτη σε καταναλωτές προκειμένου να διαπιστώσουν αν υπάρχουν παράγοντες ικανοί να περιορίσουν τον ενθουσιασμό που μπορεί να προέρχεται από αγορές βιωματικών εμπειριών. Οι ερευνητές βρήκαν πως οι άνθρωποι που ξόδευαν περισσότερα χρήματα για την αγορά καταναλωτικών προϊόντων, δεν εξέφραζαν ενθουσιασμό από τις αγορές εμπειριών ζωής, γιατί δεν ένιωθαν πως αγόραζαν κάτι που τους εξέφραζε, που αντιπροσώπευε την προσωπικότητά τους. Η Jia Wei Zhang μέλος της ερευνητικής ομάδας του καθηγητή Howell κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στο κοινοτικό πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο εξηγεί πως τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι η αγορά βιωματικών εμπειριών δεν ταυτίζεται με την αύξηση του αισθήματος της χαράς όταν δεν λαμβάνονται υπόψη η ιδιοσυγκρασία και οι προτιμήσεις του αγοραστή. Σύμφωνα με τη Zhang οι λόγοι για τους οποίους κάποιος κάνεις τέτοιου είδους αγορές που δεν αντιστοιχούν στις συνήθεις του επιλογές σχετίζονται με την επιθυμία της κοινωνικής αποδοχής και της κοινωνικοποίησης.

Πράγματι, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η εγγύτητα που νιώθουν οι καταναλωτές με τους φίλους ή με την οικογένειά τους αυξάνεται μετά από μια αγορά κάποιας βιωματικής εμπειρίας. Ωστόσο, αυτό το αίσθημα της εγγύτητας δεν είναι ικανό να εκμηδενίσει εκείνο της μη αυθεντικότητας απέναντι στον εαυτό κι έτσι δεν αναπτύσσεται κάποιο αίσθημα ικανοποίησης ή και χαράς.

Ο καθηγητής Howell συνοψίζει: «Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος κάνει μια αγορά, αλλά, αν το κάνει κυρίως για να νιώσει πιο ευτυχής, καλύτερα να αγοράσει κάποια υπηρεσία που να ταιριάζει την προσωπικότητά του».

Ελεύθερη Επιλογή… (καθ' ομοίωση του Θεού)

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου γύρω μας αποτελείται από μορφές ζωής που είναι προγραμματισμένες να αντιδρούν με συγκεκριμένους τρόπους σε συγκεκριμένα ερεθίσματα. Ίσως να μην ξέρουν γιατί το κάνουν κι εμείς μπορεί να μην ξέρουμε πώς το κάνουν, όμως δεν έχουν ελεύθερη επιλογή. Μια μέλισσα δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα μαζέψει γύρη κι ένας στρατιώτης δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα υπερασπιστεί την κυψέλη. Αν κάποια άτυχη χήνα αποφασίσει να ξεχειμωνιάσει στο Άσπεν, θα παγώσει όταν έρθουν τα χιόνια. Αυτό όμως δεν θα συμβεί ποτέ επειδή δεν έχει ελεύθερη επιλογή, είναι προγραμματισμένη να δράσει και να αντιδράσει με συγκεκριμένο τρόπο, αποφεύγοντας το χάος στον κόσμο της.

Αυτό παρατηρείται και στους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους οι οποίοι είναι μονογαμικοί, τουλάχιστον κάθε φορά που συναντιούνται για να ζευγαρώσουν. Ο δεσμός αυτός είναι ενσωματωμένος, όμως ακόμα και αυτή η συμπεριφορά έχει εναλλασσόμενα μοτίβα. Κατά τη διάρκεια των μακρών νυχτών στην Ανταρκτική, τα αρσενικά προστατεύουν και κρατούν το αυγό ζεστό ισορροπώντας το ανάμεσα στα πόδια τους, προσέχοντας να μην παγώσει και ταυτόχρονα το σκεπάζουν με το σώμα τους για πάνω από δύο μήνες. Μέσα στο κρύο και το σκοτάδι δεν τρώνε γι” αυτούς τους δύο μήνες.

Εν τω μεταξύ, τα θηλυκά περπατούν 130 χιλιόμετρα προς τον ωκεανό, για να φέρουν τροφή στους νεοσσούς όταν θα βγουν από τα αυγά και όλο αυτό το διάστημα παχαίνουν. Όταν έχουν παχύνει αρκετά, παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής για να συναντηθούν με τα αρσενικά και μαζί να φροντίσουν τα μικρά τους. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο, όμως ο δεσμός αυτός μπορεί να σπάσει αν δεν μεταφερθεί σωστά το αυγό στον πατέρα πριν φύγουν τα θηλυκά. Αν η μεταφορά δεν γίνει γρήγορα και το αυγό παγώσει, τότε ο δεσμός σπάει και το ζευγάρι χωρίζει. Το ένστικτό τους λέει πως ο λόγος για να μείνουν μαζί δεν ισχύει πλέον, γιατί το αυγό δεν θα εκκολαφθεί. Ακόμα και αυτή η συμπεριφορά υπαγορεύεται από τη φύση τους και από την έλλειψη ελεύθερης επιλογής.

Εμείς οι άνθρωποι, το γένος homosapiens, είμαστε τυχεροί εδώ στον πλανήτη ελεύθερης επιλογής, επειδή απ” ό,τι φαίνεται είμαστε οι μόνοι οι οποίοι επιτρέπεται να κάνουμε άνω-κάτω τη ζωή μας με τις παράλογες ιδέες και τις ασύνετες επιλογές μας. Αν αποφασίσουμε να δεθούμε σε ένα μεταξωτό ύφασμα και να πηδήξουμε από ένα αεροπλάνο, μπορούμε να το κάνουμε. Οποιοδήποτε άλλο ζώο θα κουλουριαζόταν ενστικτωδώς, γνωρίζοντας τον κίνδυνο. Κι εμείς το γνωρίζουμε, αλλά έχουμε ελεύθερη επιλογή και αν θέλουμε να κάνουμε συναρπαστικά πράγματα, τότε μπορούμε να τα κάνουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον μας. Κανένα άλλο ζώο δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Πρέπει να υπακούσουν τυφλά τους νόμους της φύσης οι οποίοι τα δένουν, ενώ εμείς όχι. Εκείνα ζουν τις προγραμματισμένες ζωές τους, ακολουθώντας τα συμβόλαιά τους. Αυτό κατά κάποιον τρόπο, είναι πλεονέκτημα. Ξέρουν πάντοτε τι να κάνουν – σε όλες τις περιπτώσεις- και όλα ζουν την ίδια ζωή με τα ίδια ερεθίσματα. Και το κάνουν αυτό επειδή δεν σκέφτονται τους εαυτούς τους πέρα από τις ενστικτώδεις συμπεριφορές για τις οποίες είναι προγραμματισμένα.

Αυτό δεν ισχύει σε εμάς, γιατί είμαστε φτιαγμένοι καθ” ομοίωση του Θεού, κάτι που μπορεί να αποτελεί την πιο παρεξηγημένη δήλωση, επειδή οδηγεί τους ανθρώπους σε λάθος κατεύθυνση λόγω της οπτικής τους για την ίδια τους τη φύση. Η φράση «Καθ” ομοίωση του Θεού» αναφέρεται στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ. Αντίθετα με όλες τις υπόλοιπες μορφές ζωής στον πλανήτη ελεύθερης επιλογής, μόνο εμείς την έχουμε. Μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον μας και το κάνουμε αυτό με κάθε μας επιλογή. Όσο πιο μακρόπνοες είναι αυτές οι επιλογές, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα αλλαγής του μέλλοντός μας και της μοίρας μας. Μπορούμε να ενεργήσουμε σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες μας και να κάνουμε ανόητα πράγματα τα οποία μπορεί να μας τραυματίσουν ή να μας σκοτώσουν, αν το θελήσουμε. Οι λάτρεις της περιπέτειας ρισκάρουν συνεχώς για τον ενθουσιασμό και την έκρηξη αδρεναλίνης.

Παλιά οδηγούσα μηχανή – ήταν επιλογή μου – αν και αυτή η επικίνδυνη επιλογή με έκανε να χτυπήσω, όταν και αποφάσισα ότι η επιλογή να καβαλάω μηχανή ήταν μια πρόσκληση για να κάνω ζημιά στο σώμα μου. Για τα τρακαρίσματά μου με τα αυτοκίνητα έφταιγαν αναπόφευκτες καταστάσεις. Στο πρώτο ατύχημα, ο οδηγός πέρασε κόκκινο φανάρι και με χτύπησε μετωπικά και στη δεύτερη περίπτωση ο μπροστινός μου έβγαλε αριστερό φλας, άλλαξε γνώμη και έστριψε δεξιά πέφτοντας επάνω μου, ρίχνοντάς με πάνω σε μια κολόνα. Αυτή τη φορά είχα μόνο μερικά σπασμένα πλευρά, κάταγμα στο κρανίο και διάσειση. Τα πάνω δόντια μου ήταν στην άσφαλτο και είχα ένα μαυρισμένο μάτι και αρκετούς μώλωπες. Η ελεύθερη επιλογή μου για το μεταφορικό μου μέσο δεν μου έκανε καλό. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως μπορούσα να αλλάξω γνώμη όταν σκέφτηκα ότι οι πιθανότητες να επιζήσω από μια επαφή με ένα αυτοκίνητο ήταν μικρές και μίκραιναν μέρα με τη μέρα. Έτσι, μέσω της ελεύθερης επιλογής μου, άλλαξα συμβόλαιο.

Έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο, όμως δεν τα καταφέρνουμε τόσο καλά μέχρι τώρα, όπως φαίνεται από τα επίπεδα της μόλυνσης, της αποψίλωσης των δασών και των συγκρούσεων μεταξύ μας, οι οποίες προκαλούν δυστυχία σε πολλούς. Το μόνο που δεν μπορούμε να πούμε ότι προκαλέσαμε εμείς είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη. Αυτό είναι μύθος. Είναι ένας φυσικός κύκλος και βρισκόμαστε στην κορύφωση του παγκόσμιου καλοκαιριού, αντίθετα με όσα λέει ο AlGore και οι ανόητες ιδέες του για το θέμα. Η Γη έχει περάσει από πολλούς κύκλους, από εποχές παγετώνων σε παγκόσμια καλοκαίρια πολλές φορές και δεν ευθύνεται η δική μας παρουσία ή η παρέμβασή μας στη φύση. Μπορεί να βάλαμε κι εμείς λίγο το χεράκι μας, αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχαν άνθρωποι στη Γη, πάλι θα έκανε τον κύκλο της των 25.000 ετών. Χαρείτε λοιπόν, γνωρίζοντας πως είμαστε αυτοί που μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή μας, είμαστε δημιουργοί και μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο όπως θέλουμε να είναι… όταν αποκτήσουμε τη σοφία που χρειάζεται και αρχίσουμε να ασκούμε την κρίση μας προς μια κατεύθυνση η οποία θα δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, ελεύθερο από τα δεινά και τον πόνο που βλέπουμε γύρω μας σήμερα.

Τα ζώα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό για εμάς επειδή εκείνα είναι προγραμματισμένα, ενώ εμείς όχι. Άρα λοιπόν είναι στο χέρι της ανθρωπότητας να αλλάξει τον κόσμο. Σύμφωνα με τον μαθηματικό τύπο που υπολογίζει πόσοι άνθρωποι θα χρειαστούν για να αλλάξει ο κόσμος, είναι εκπληκτικό πως για έναν πληθυσμό εννέα δισεκατομμυρίων, μόνο δέκα χιλιάδες επικεντρωμένοι στην παγκόσμια ειρήνη και ευημερία, που θα παράγουν συναισθήματα πως αυτό έχει κιόλας συμβεί, εκπέμποντάς τα στο κοσμικό δίκτυο – το Σύμπαν – θα αλλάξουν τη στάση του πληθυσμού ολόκληρης της Γης. Σκεφτείτε το αυτό για λίγο, μόνο η τετραγωνική ρίζα του ενός τοις εκατό του πληθυσμού κάθε δεδομένη στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξει τα πράγματα για ολόκληρο τον πληθυσμό, οπότε ας αρχίσουμε να το κάνουμε. Επικεντρωθείτε στο να φέρετε έναν νέο κόσμο, έναν κόσμο γεμάτο ειρήνη και αγάπη, φροντίδα για τους άλλους κι έτσι θα αλλάξετε ολόκληρη τη Γη φέρνοντας ΑΓΑΠΗ στο προσκήνιο και σπρώχνοντας τον φόβο πίσω στις σκιές στις οποίες ανήκει.