Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

ΑΙΣΧΥΛΟΣ - Ἀγαμέμνων (681-716)

ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ


ΧΟ. τίς ποτ᾽ ὠνόμαξεν ὧδ᾽ [στρ. α]
ἐς τὸ πᾶν ἐτητύμως—
μή τις ὅντιν᾽ οὐχ ὁρῶ-
μεν προνοί-
αισι τοῦ πεπρωμένου
685 γλῶσσαν ἐν τύχᾳ νέμων; —τὰν
δορίγαμβρον ἀμφινεικῆ
θ᾽ Ἑλέναν; ἐπεὶ πρεπόντως
ἑλένας, ἕλανδρος, ἑλέ-
690 πτολις, ἐκ τῶν ἁβροπήνων
προκαλυμμάτων ἔπλευσε
Ζεφύρου γίγαντος αὔρᾳ,
πολύανδροί
τε φεράσπιδες κυναγοὶ
695 κατ᾽ ἴχνος πλατᾶν ἄφαντον
κελσάντων Σιμόεντος
ἀκτὰς ἐπ᾽ ἀεξιφύλλους
δι᾽ ἔριν αἱματόεσσαν.

Ἰλίῳ δὲ κῆδος ὀρθ- [ἀντ. α]
700 ώνυμον τελεσσίφρων
μῆνις ἤλασεν, τραπέ-
ζας ἀτί-
μωσιν ὑστέρῳ χρόνῳ
καὶ ξυνεστίου Διὸς πρασ-
705 σομένα τὸ νυμφότιμον
μέλος ἐκφάτως τίοντας,
ὑμέναιον, ὃς τότ᾽ ἐπέρ-
ρεπε γαμβροῖσιν ἀείδειν.
μεταμανθάνουσα δ᾽ ὕμνον
710 Πριάμου πόλις γεραιὰ
πολύθρηνον
μέγα που στένει κικλήσκουσ᾽
Ἄπαριν τὸν αἰνόλεκτρον,
παμπορθῆ πολύθρηνον
715 αἰῶν᾽ ἀμφὶ πολιτᾶν
μέλεον αἷμ᾽ ἀνατλᾶσα.

***
ΧΟΡΟΣΠοιός να της το ᾽δινε έτσι αυτό τ᾽ όνομα τόσο ταιριασμένο; μην κάποιος που δε βλέπομε, μα βλέποντας αυτός το πεπρωμένο τη γλώσσα οδήγαε στο σωστό; Ελένη! απ᾽ τους πολλούς γαμπρούς κονταρογυρευτή, γιατ᾽ απ᾽ αλήθεια ελεεινή

690 αντρών φθορά και καραβιών και κάστρων απ᾽ την παστάδα κίνησε την ωριοπλουμιστήμε τις πνοές του γίγαντα Ζεφύρου. Και κυνηγοί αναρίθμητοι σιδεροφορεμένοι ξοπίσω από τις άφαντες των καραβιών συρμές αράξαν στου Σιμόεντα τις φουντωτές οχτιές για αίμα και φόνο διψασμένοι.
Μέσα στην Τροία η θεία η Οργή, που άτελη η κρίση της δε μένει, την έμπασε — όχι χαράς

700 μα χάρου, αλήθεια, νύφη την Ελένη· για να ξοφλήσουν με καιρό του τραπεζιού και του Διός του Συνεστίου την προσβολή κείνοι που τότε για τιμή της νύφης μ᾽ όλη εψέλναν τη φωνή τους του Υμέναιου το χαρούμενο τραγούδι, που βουλήτης Μοίρας το ᾽φερνε να ψάλουν οι γαμπροί.

710 Τον ξέμαθ᾽ όμως τον σκοπό του Πρίαμου η αρχαία η πόλη  και τώρ᾽ αντίς, πολύθρηνη στενάζει και βογγά και Πάρη τον κακόγαμπρο βαριά αναθεματά για το αίμα, που πλερώσαν όλοι.

Μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά μας αισιόδοξα

H αισιοδοξία, σύμφωνα με τη Θετική Ψυχολογία, αφορά στον τρόπο με τον οποίο εξηγούμε τα γεγονότα που μας συμβαίνουν, όσον αφορά τρεις διαστάσεις: το μόνιμο vs προσωρινό, το καθολικό vs συγκεκριμένο και το εσωτερικό vs εξωτερικό. Ο αισιόδοξος έχει την τάση να αποδίδει τα άσχημα γεγονότα σε προσωρινές, συγκεκριμένες και εξωτερικές συνθήκες ενώ ο απαισιόδοξος σε μόνιμες, καθολικές και εσωτερικές (που αφορούν δηλ. τον ίδιο και τις ικανότητές του). Ένα απαισιόδοξο παιδί, για παράδειγμα συχνά μπορεί να πει «είμαι χαζός και δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά» ενώ το αισιόδοξο παιδί μπορεί  να πει «χρειάζεται να μελετήσω λίγο περισσότερο την επόμενη φορά». Μιλάμε για εκμαθημένη αισιοδοξία, δηλαδή για ένα χαρακτηριστικό που μαθαίνεται στη διάρκεια της ανάπτυξης και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά (ως γονείς, εκπαιδευτικοί κτλ.) να σκέφτονται θετικά.

Τα αισιόδοξα παιδιά έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, στα σπορ και αργότερα στη δουλειά τους ως ενήλικες. Επίσης η σωματική και ψυχική υγεία των αισιόδοξων ατόμων είναι σημαντικά καλύτερη από των απαισιόδοξων. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι είναι πιο προσαρμοστικοί και αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τις δύσκολες καταστάσεις. Στην εφηβεία, η αισιοδοξία φαίνεται πως συνδέεται με τη μείωση του θυμού, των εκρήξεων καθώς και με τη μείωση της πιθανότητας χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Από την άλλη, τα απαισιόδοξα άτομα συχνά  τα παρατάνε πιο εύκολα, έχουν αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης, χειρότερη σωματική υγεία, είναι πιο παθητικά, αποτυγχάνουν περισσότερο στο σχολείο και τη δουλειά και έχουν περισσότερα προβλήματα στην κοινωνική τους ζωή.

Πώς όμως μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά αισιόδοξα;

Το πρώτο και πιο βασικό είναι να είμαστε εμείς οι ίδιοι αισιόδοξοι.

Η αισιοδοξία των σημαντικών ενηλίκων του περιβάλλοντος του παιδιού και κυρίως των γονέων είναι ιδιαίτερα σημαντική κυρίως επειδή τα παιδιά μιμούνται τους ενήλικες. Οι ερευνητές συνδέουν ειδικά τον τρόπο που η μητέρα εξηγεί τον κόσμο και τα πράγματα με την αισιοδοξία-απαισιοδοξία του παιδιού. Το δεύτερο σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι το είδος της κριτικής που κάνουμε στα παιδιά ως γονείς, δάσκαλοι ή άλλοι ενήλικες.  Εάν ο ενήλικος κάνει κριτική σε ένα πιο μόνιμο χαρακτηριστικό του παιδιού, -σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του- (π.χ. «εσύ απλά δεν θα μάθεις ποτέ»), είναι πιθανό το παιδί να αναπτύξει έναν απαισιόδοξο τρόπο σκέψης.

Ωστόσο, υποστηρίζουν οι ερευνητές, δεν πρέπει να επιδιώκουμε τα παιδιά να είναι μονίμως αισιόδοξα. Αντ’ αυτού θα πρέπει τα παιδιά να βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο με έναν κατά το δυνατόν ρεαλιστικό τρόπο, ώστε να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις αρνητικές σκέψεις που κάνουν. Εκπαιδεύοντας τα παιδιά στη ρεαλιστική σκέψη, τα βοηθάμε να αναπτύξουν αποτελεσματικές εξηγήσεις και αποδόσεις των μη επιτυχημένων προσπαθειών τους και να βελτιώνονται στις επιδόσεις τους.

Δωροδοκία δια του δώρου

Το λεξικό μας πληροφορεί πως: "Δώρο είναι το άνευ αμοιβής ή ανταλλάγματος αυτοπροαιρέτως διδόμενον υπό τίνος εις άλλον αγαθόν ως δείγμα τιμής, φιλίας, ευαρέσκειας".
   
Τα λεξικά δε λένε ολόκληρη την αλήθεια γιατί αδιαφορούν για τις περιφράσεις. Και η "ολίγη αλήθεια" είναι καθαρός σουρεαλισμός, της ίδιας τάξης με το γνωστό λαϊκό σουρεαλισμό της "ολίγον εγκύου" γυναικός.
 
Κάποιες έννοιες, όπως η τιμή, η αλήθεια, η καλοσύνη είναι ανελαστικές και απόλυτες. Δεν μπορεί κανείς ούτε να τις αραιώσει νοηματικά ούτε να τις "νερώσει" συναισθηματικά χωρίς να τις καταστρέφει: Η "μισή αλήθεια" είναι ψέμα, ο "ολίγον ανέντιμος" είναι ολικά ανέντιμος.
 
Το δώρο ήταν αρχικά μια έννοια απόλυτα ανελαστική. (Παρακάτω θα δούμε το γιατί). Σήμερα, η ίδια έννοια, όπως και πάρα πολλές άλλες, απόκτησε την ελαστικότητα καλτσοδέτας: Ο καθένας της δίνει το νόημα που τον βολεύει και σχεδόν ποτέ αυτό που ορίζει το άκαμπτο λεξικό.
 
Το λεξικό λέει λοιπόν, πως το δώρο πρέπει να δίνεται χωρίς την προσδοκία ανταλλάγματος: Όταν κάνω ένα δώρο και πάρω σαν αντάλλαγμα ένα άλλο, τότε από δωρητής μετατρέπομαι σε έμπορο που κρατάει κατάστιχα για ένα "δούναι και λαβείν", ακριβώς όμοιο μ’ αυτό του Μπακάλη. Πολύ συχνά, μάλιστα, κάποια άθλια ανθρωπάρια με βαθιά ριζωμένο μέσα-τους το ταλέντο της μπακαλικής, δεν κάνουν ποτέ δώρο μεγαλύτερης αξίας απ’ αυτό που δέχτηκαν, ώστε να έχουν έτσι ένα σταθερό κέρδος. Άλλοι, περισσότερο "τίμιοι" αλλά εξίσου μπακάληδες φροντίζουν να ανταλλάσσουν δώρα της ίδιας ακριβώς αξίας ώστε να υπάρχει σταθερό ισοζύγιο στις πληρωμές-τους.
 
Εν ολίγοις, το δώρο έχει μετατραπεί προ πολλού σε εμπόρευμα, ακόμα και στην περίπτωση που το προσδοκώμενο αντάλλαγμα δεν είναι ένα άλλο εμπόρευμα αλλά μια αναμενόμενη εξυπηρέτηση ή ακόμα μια πιθανή εύνοια. Σ’ αυτές τις τελευταίες περιπτώσεις το δώρο δεν είναι παρά μια καλυμμένη και προσχηματική δωροδοκία, που διαφέρει από την άλλη μόνο από άποψη νομική: Δεν τιμωρείται από το Νόμο. (Η θεσμο-ποιημένη παρανομία είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο αστός για να απαλαίνει τις ενοχές-του).
 
Το δώρο διατηρεί την αρχική του έννοια, αυτή που ορίζει το λεξικό, μόνο όταν είναι απόλυτα και κατηγορηματικά ανιδιοτελές, όταν δηλαδή δεν περιμένεις από τον δωρολήπτη κανενός είδους αντάλλαγμα.
 
Αλλά, πώς να αντιληφθείς το δώρο έτσι όταν η ίδια η θρησκεία έχει φροντίσει να ενσταλλάξει μεθοδικά μέσα σου, τη νοοτροπία του μπακάλη: Το "τάμα" για παράδειγμα, δηλαδή το υποσχεμένο "δώρο" προς το Θεό, είναι η πιο αστεία εμπορική δοσοληψία που μπορεί να υπάρξει: Για να αποσπάσεις την "εύνοια" του Θεού ή του Αγίου υπόσχεσαι εκ των προτέρων ένα υλικό αντάλλαγμα, που το δίνεις μόνο στην περίπτωση κατά την οποία ο Θεός ή ο Άγιος πέσει στην παγίδα της δωροδοκίας που του έστησες. Στην αντίθετη περίπτωση τον "τιμωρείς" με τη στέρηση της "νόμιμης αμοιβής" του.
 
Ομοίως, ο στην κυριολεξία συναλλασσόμενος με το Θεό του πιστός, αποτιμάει σχεδόν πάντα ποσοτικά την αξία της "θείας δωρεάς": Δεν έχουν όλες οι λαμπάδες το ίδιο μέγεθος και το ταπεινό κεράκι θεωρείται ανεπαρκέστατο σαν αντάλλαγμα για μια σοβαρή "θεϊκή προσφορά".
 
Πίσω από κάθε δωρεά κρύβεται σχεδόν πάντα μια απόπειρα δωροδοκίας, περισσότερο ή λιγότερο φανερή. Συχνά αυτή η απόπειρα εγγίζει το όριο του γελοίου, όπως στην περίπτωση του "τάματος".
 
Σ' άλλες περιπτώσεις, η θεσμοποιημένη δωροδοκία παίρνει χαριτωμένες μορφές. Τέτοια είναι η περίπτωση του "πουρμπουάρ". Σε ακριβή μετάφραση, τούτη η γαλλική έκφραση σημαίνει "για να πιεις". Δίνεις κάτι ψιλά στο γκαρσόνι για να "πιει στην υγιειά σου", αλλά αυτός ο άθλιος αδιαφορεί πλήρως για σένα και προτιμάει να τα κοπανίσει "εις υγείαν του κορόιδου", όταν βέβαια δε βάζει το πουρμπουάρ στον κουμπαρά για ν' αγοράσει παπούτσια στο ξιπόλητο παιδί του.
 
Όπως και νάναι, το πουρμπουάρ είναι κι αυτό μια απόπειρα δωροδοκίας: Όταν δεν εξαγοράζουμε τις ευχές του γκαρσονιού για την υγεία-μας, εξαγοράζουμε σίγουρα την εύνοιά του προκειμένου να μας περιποιηθεί καλύτερα την άλλη φορά.
 
Κι επειδή συνήθως αμελούμε τα δωροδοτικά μας καθήκοντα, τα γκαρσόνια φρόντισαν να ενσωματώσουν το πουρμπουάρ στην τιμή, για να μας πουν έτσι έμμεσα πως πρέπει να κόψουμε τη φρικαλέα συνήθεια να δωροδοκούμε τους πάντες, από γκαρσόνια μέχρι Αγίους.
 
Τον ίδιο δρόμο του πειθαναγκασμού ακολούθησαν και οι εργαζόμενοι, όσον αφορά το "δώρο των εορτών", που τώρα πια δε λέγεται δώρο αλλά "δέκατος τρίτος μισθός". Δώρο ήταν όταν ο εργοδότης παρίστανε το γενναιόδωρο και ευσπλαχνικό, κάνοντας πως ξεχνάει ότι αυτό το δώρο ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν το έδωσε αυτόβουλα. Του το απέσπασαν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους. Το δώρο προς τους εργαζόμενους δεν είναι δώρο. Είναι η παρακράτηση που κάνει ο εργοδότης από τους δώδεκα μισθούς για να φτιάξει ένα δέκατο τρίτο. Το δώρο λοιπόν, είναι κάτι από τα πολλά που ο εργοδότης χρωστάει στον εργαζόμενο. Τα υπόλοιπα θα τους τα δώσει μόνο αν αναγκαστεί να αποδώσει ολόκληρη την παρακρατημένη υπεραξία, πράγμα που απαιτεί πολλούς εργατικούς αγώνες ακόμα.
 
Το δώρο στα τουρκικά λέγεται μπαχτσίς. Την τούρκικη λέξη τη χρησιμοποιούμε και σήμερα για να δηλώσουμε το της δωροδοκίας τίμημα. Όμως, το μπαχτσίς, έχει μια έννοια πολύ πλατιά και πολύ σωστή: Συμπεριλαμβάνει όλες τις μορφές δωροδοκίας, φανερές και καλυμμένες. Μπαχτσίς λεν οι Τούρκοι, που μας δίδαξαν την τέχνη της δωροδοκίας, ακόμα και την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς, ακόμα και το τάμα στον Αλάχ. 'Αλλωστε, το μπαχτσίς είναι καθαγιασμένο κι από το Κοράνι, όπου υπάρχει ειδικό προς τούτο κεφάλαιο.
 
Συνεπώς οι Τούρκοι, μεγάλοι εξπέρ του μπαχτσίς και πιο τίμιοι από μας είναι, μιας και τολμούν να λεν τα πράγματα με το όνομά τους, και πιο αποτελεσματικοί στις συναλλαγές-τους αποδείχνονται μιας και η θρησκεία τους τους επιτρέπει να μην έχουν δωροδοκικούς ενδοιασμούς. (Η τουρκική εξωτερική πολιτική πρέπει κάποτε να μελετηθεί κάτω από το κορανικό πνεύμα του μπαχτσίς).
 
Το Δώρο δεν ήταν πάντα το εξευτελισμένο πράγμα που είναι σήμερα. Ο μεγάλος κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μως στο μνημειώδες έργο του, δίνει σαφείς ερμηνείες για την καταγωγή του θεσμού του δώρου.
 
Λέει, λοιπόν, ο Μως πως οι προϊστορικοί άνθρωποι άρχισαν να ανταλλάσσουν δώρα μεταξύ τους διότι πίστευαν πως τα πράγματα έχουν ψυχή. Συνεπώς το δώρο αποκαθιστούσε έναν ψυχικό δεσμό ανάμεσα στο δότη και το δέκτη: Η ψυχή του πράγματος, όντας από την ίδια "ουσία" με την ψυχή του ανθρώπου,έπαιζε, κατά κάποιον τρόπο, ρόλο συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στις ψυχές των ανθρώπων, πράγμα που διαφύλαγε τη συνοχή της κοινότητας.
 
Ακόμα, το δώρο, όντας ψυχή, ασκούσε ένα μαγικό έλεγχο πάνω στο δωρολήπτη. Μ' αυτό τον πρωτόγονο αλλά άκρως ποιητικό τρόπο, ο δωρολήπτης δεν μπορούσε να κάνει εγωιστικής τάξης ζαβολιές.
 
Άλλωστε, το δώρο, όντας ταυτόχρονα ένα υλικό αγαθό και μαζί μια ψυχή γινόταν το σύμβολο της προσφοράς προς ολόκληρη την κοινότητα τόσο των προσωπικών υλικών αγαθών του καθένα όσο και του ίδιου του εαυτού-του. Καμιά φορά νοσταλγεί κανείς τον πρωτογονισμό των πρωτόγονων. Που σίγουρα είναι προτιμότερος απ' τον πρωτογονισμό των σύγχρονων. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό από το να είσαι βάρβαρος και μαζί μοντέρνος.

«Η επιστήμη δεν μελετά τη φύση» για να δημιουργήσει το «χρήσιμο»

Πρόκειται για θέματα που αναπτύσσονται επαρκώς και στους στοχασμούς του Ανρί Πουανκαρέ. Πράγματι, ο μεγάλος επιστήμονας και επιστημολόγος στο δοκίμιό του Η αξία της επιστήμης (1904) ξεχωρίζει με σαφήνεια μεταξύ «ανυποχώρητων πρακτικών» και «ατόμων γεμάτων περιέργεια για τη φύση»:

οι πρώτοι σκέφτονται μονάχα το κέρδος, ενώ οι δεύτεροι προσπαθούν να καταλάβουν με ποιο τρόπο μπορούμε να ερευνήσουμε για να αποκτήσουμε γνώσεις.

Οι δύο διαφορετικές συμπεριφορές γίνονται μοιραία εμφανείς όταν τίθεται το ερώτημα «σε τί χρησιμεύουν τα Μαθηματικά»:

Χωρίς αμφιβολία θα σας έχουν ρωτήσει πολλές φορές σε τι χρησιμεύουν τα Μαθηματικά κι αν αυτά τα εύθραυστα οικοδομήματα, τα γεννημένα αποκλειστικά από το μυαλό μας, δεν είναι παρά τεχνητές γέννες της ιδιοτροπίας μας. Μεταξύ των ατόμων που κάνουν αυτή την ερώτηση είναι οι πρακτικοί εκείνοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται μονάχα να μάθουν το μέσο για να βγάλουν χρήματα. Αυτοί δεν αξίζουν καμιά απάντηση. Θα ήταν μάλιστα νόμιμο να τους ρωτήσει κανείς σε τι χρησιμεύει η συσσώρευση τόσου πλούτου κι αν αξίζει τον κόπο, για να έχουν το χρόνο να τον αποκτήσουν, να παραμελούν την τέχνη και την επιστήμη οι οποίες, μόνο αυτές, μας μετατρέπουν σε πνεύματα ικανά να τον ευχαριστηθούμε, et propter Vivendi perdere causas.

Αλλά, δίπλα στους «ανυποχώρητους πρακτικούς», ο Πουανκαρέ τοποθετεί «εκείνους που είναι απλώς περίεργοι για τη φύση και μας ρωτάνε αν είμαστε σε θέση να τους τη γνωρίσουμε καλύτερα». Σε αυτό ο Γάλλος επιστήμονας απαντάει εξηγώντας σε τι μπορούν να χρησιμεύσουν τα Μαθηματικά:

Τα Μαθηματικά έχουν ένα τριπλό σκοπό. Πρέπει να προσφέρουν ένα εργαλείο για τη μελέτη της φύσης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: έχουν έναν σκοπό φιλοσοφικό και, τολμώ να πω, αισθητικό.

Οφείλουν να βοηθάνε τον φιλόσοφο να εμβαθύνει τις έννοιες του αριθμού, του χώρου, του χρόνου. Οι δε μύστες βρίσκουν σε αυτά μια απόλαυση ανάλογη με εκείνη που δίνουν η ζωγραφική και η μουσική.

Η κρίση της Μιλήτου και οι Πάριοι εμπειρογνώμονες

Η Μίλητος, όπως θυμόμαστε από το σχολείο, ήταν η επιφανέστερη πόλη της Ιωνίας. Χτισμένη στις εκβολές του ποταμού Μαιάνδρου, από Ίωνες αποίκους, που έφτασαν εκεί από την Αττική, αλλά είχαν αρχηγούς τους Νηλείδες, τους απόγονους δηλαδή του Νέστορα, του βασιλιά της Πύλου, χάρη στη γεωγραφική της θέση και τα δυο ασφαλή λιμάνια της, έγινε πολύ γρήγορα το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Ιωνίας, υποσκελίζοντας την Έφεσο, την Πριήνη, τη Σάμο, τη Χίο, τη Φώκαια και τις λοιπές ιωνικές πόλεις.

Τον 6ο π.Χ. αιώνα στα λιμάνια της Μιλήτου μπορούσες να συναντήσεις πλοία από όλες τις μεσογειακές πόλεις και ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας. Εκεί έφταναν έμποροι από τα βάθη της Μικρασίας και από πιο μακριά ακόμα, και από εκεί ξεκινούσαν πλοία για όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και του Ευξείνου.

Στην Ιωνία δε συγκεντρώθηκε μονάχα μεγάλος πλούτος αλλά και πάμπολλες πληροφορίες και γνώσεις. Η κοινωνία στις ιωνικές πόλεις ήταν η πιο ανοικτή της εποχής και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη συσσώρευση πλούτου και γνώσεων, έβαλε τον σπόρο από τον οποίο άνθισε η φιλοσοφία. Στη Μίλητο λοιπόν εμφανίστηκαν οι τρεις πρώτοι φιλόσοφοι, που επειδή ασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο με τη φύση, ονομάστηκαν από τον Αριστοτέλη φυσικοί ή φυσιολόγοι. Ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης.

Από πολύ νωρίς όμως, η συσσώρευση τόσου πλούτου αλλά και η άνιση κατανομή του, προκάλεσε ταξικές αντιπαραθέσεις και κοινοτικές ταραχές. Δημιουργήθηκαν τρία «κόμματα», τα δύο από τα οποία είχαν πολύ χαρακτηριστικά ονόματα: η «Πλούτις» ήταν η παράταξη των πλουσίων και η «Χειρομάχα» η παράταξη των εργαζομένων στο λιμάνι, στα πλοία και στα εργαστήρια. Το τρίτο κόμμα, που το αποτελούσαν οι ακτήμονες αγρότες ήταν οι «Γέργιθες».

Στην αρχή την εξουσία την είχαν οι πλούσιοι, αλλά η σκληρή διακυβέρνησή τους, προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις στο λαό και διαρκώς εξυφαίνονταν συνωμοσίες εναντίον τους. Η ένταση έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε οι εκπρόσωποι της «Πλούτιδος», από φόβο για τη ζωή τους, δε συνεδρίαζαν σε κάποιο κτίριο στη στεριά, αλλά μέσα στα πλοία τους, στην ανοιχτή θάλασσα. Και επειδή αυτό γινόταν πολύ συχνά ονομάστηκαν ειρωνικά αειναύτες.

Κάποτε η «Χειρομάχα» σε συμμαχία με τους «Γέργιθες», πήρε την εξουσία και εξαπέλυσε διωγμό κατά των πλουσίων, εξορίζοντας πολλούς και δημεύοντας τις περιουσίες τους. Οι πλούσιοι όμως, με τη βοήθεια των Λυδών και των Σπαρτιατών, ξαναπήρανε την εξουσία και προχώρησαν σε αιματηρά αντίποινα. Η Μίλητος βυθίστηκε σε βαθιά κοινωνική αλλά και οικονομική κρίση, που δεν έδειχνε σημείο ύφεσης. Τότε κάποιοι επιφανείς Μιλήσιοι σκέφτηκαν να ζητήσουν τις συστάσεις ξένων «εμπειρογνωμόνων» για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Εκείνο τον καιρό η Πάρος ήταν μια ευημερούσα και καλά οργανωμένη πολιτεία, που όλοι οι Έλληνες σέβονταν για την κοινωνική γαλήνη και την οικονομική ευρωστία της. Στους Παριανούς λοιπόν απευθύνθηκαν οι Μιλήσιοι, ζητώντας τις συμβουλές τους. Πραγματικά έφτασε στη Μίλητο πολυμελής ομάδα πολιτών της Πάρου, οι οποίοι για έναν και πάνω μήνα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να γυρίζουν στην πόλη και στους γύρω αγρούς, να μπαίνουν σε σπίτια, να συζητούν με τους κατοίκους και να κρατάνε σημειώσεις. Στο τέλος συγκέντρωσαν τους πολίτες της Μιλήτου στο θέατρο της πόλης και τους ανακοίνωσαν τα πορίσματα των ερευνών τους.

«Όλον αυτό τον καιρό καταγράψαμε ποιοι από σας έχουν τα πιο περιποιημένα χωράφια, το πιο ταχτοποιημένο σπίτι, ποιοι δουλεύουν με όρεξη και αποδοτικά και καταρτίσαμε αυτό τον κατάλογο. Αυτούς λοιπόν να βάλετε να κυβερνήσουν την πόλη σας».

Ηρόδοτος, Βιβλίο Ε’, Τερψιχόρη 28-30

Η καταγωγή της φράσης “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”

O Λαοκόων ήταν πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα. Ο Λαοκόων ήταν γιος του Κάπυος ή του Αντήνορα ή του Πριάμου ή του Ακοίτη, αδελφός του Αγχίση και σύζυγος της Αντιόπης.

Ο μικρός του ρόλος στο τέλος του Τρωικού Πολέμου ήταν ότι προειδοποίησε τους Τρώες (μάταια) να μη δεχθούν τον Δούρειο Ίππο (= ξύλινο άλογο) ως δώρο από τους Έλληνες: «Μια θανάσιμη απάτη είναι τούτη», είπε, «σκαρωμένη απ’ τους Αχαιούς αρχηγούς!».

Η ασέβεια του Λαοκόοντα
Ο Λαοκόων κατά την παράδοση είχε ασεβήσει προς τον θεό του επειδή είχε παντρευτεί και είχε γίνει πατέρας, είτε επειδή είχε έρθει σε σωματική επαφή με τη σύζυγό του μπροστά στο είδωλο του θεού στον ναό.

Μετά την αποβίβαση των Ελλήνων στην Τροία, οι Τρώες είχαν λιθοβολήσει τον ιερέα τους του Ποσειδώνα γιατί δεν είχε αποτρέψει με θυσίες την εισβολή.

«Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας»

Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόοντα να λέει: Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes, δηλαδή «Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. / Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Έλληνες ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα». Από αυτούς τους στίχους έχει γίνει διάσημη και παροιμιώδης η φράση “timeo Danaos et dona ferentes”, και στα ελληνικά: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Ο θάνατος του Λαοκόοντα
Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόοντα, ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του, Αντίφα (ή Αντιφάντη) και Θυμβραίο, είτε όρμησαν εναντίον των γιων του και ο Λαοκόων έτρεξε να τους βοηθήσει και σκοτώθηκε και αυτός. Νομίζοντας τώρα ότι οι Έλληνες είχαν φύγει, οι Τρώες αποφάσισαν να θυσιάσουν στον θεό της θάλασσας για να καταστρέψει τα πλοία τους. Μη διαθέτοντας πια ιερέα του Ποσειδώνα, ανέθεσαν στον Λαοκόοντα, ιερέα ενός άλλου θεού, να θυσιάσει στον Ποσειδώνα. Αυτό προσέθεσε στην ασέβεια προς τον Απόλλωνα, η οποία αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου. Στην πραγματικότητα επομένως, ο Λαοκόων τιμωρήθηκε μάλλον από τον Απόλλωνα και για άλλους λόγους.

Κατά τον βυζαντινό ανθολόγο Ιωάννη Τζέτζη, η θανάτωση του Λαοκόοντα και των γιων του έγινε μέσα στον ναό του Θυμβραίου Απόλλωνος, ενώ σύμφωνα με λιγότερο αποδεκτή παράδοση, ο πατέρας διασώθηκε και θρήνησε τα παιδιά του. Τα φίδια στη συνέχεια μπήκαν στον ναό της ακρόπολης της Τροίας και κουλουριάστηκαν στα πόδια του αγάλματος της Αθηνάς. Η παράδοση μνημονεύει ακόμη και τα ονόματα των δύο φιδιών: λέγονταν Όρκις (ή Πόρκις) και Χαρίβοια, και ήρθαν στην Τροία κολυμπώντας από τις Καλυδνές νήσους.

H άτυχη χρονική συγκυρία προκάλεσε την παρερμηνεία του θανάτου του από τους Τρώες ως τιμωρία επειδή είχε κτυπήσει τον Δούρειο Ίππο, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ιερό το ξύλινο άλογο και να μεταφερθεί στην πόλη, με καταστροφικές συνέπειες.

«Ο Λαοκόων, θυσιάζοντας φαινομενικά ένα ταύρο για λογαριασμό της Τροίας, γίνεται ο ίδιος το θύμα θυσίας. Κατά μία έννοια, ο θάνατός του πρέπει να συμβολίζει τον θάνατο της ίδιας της πόλεως».

Και οι δύο πλευρές φαίνονται να έχουν δίκιο εξίσου

[Οι Πυρρωνιστές] κράτησαν για τον εαυτό τους ένα θαυμαστό στρατηγικό πλεονέκτημα, αφού απάλλαξαν τον εαυτό τους από τη φροντίδα της αυτοάμυνας. Δεν τους νοιάζει ποιος τους επιτίθεται, αρκεί κάποιος να τους επιτίθεται: κάνουν τη δουλειά τους με οτιδήποτε. Αν νικήσουν, το επιχείρημά σας χωλαίνει· αν νικήσετε, το δικό τους χωλαίνει. Αν χάσουν, επαληθεύουν πως υπάρχει άγνοια· εσείς το επαληθεύετε. Αν αποδείξουν πως τίποτα δεν καθίσταται μέρος της γνώσης, όλα είναι μια χαρά· αν δεν καταφέρουν να το αποδείξουν, πάλι όλα είναι μια χαρά. Έτσι λοιπόν βρίσκοντας για κάθε πράγμα αιτίες εξίσου ισχυρές υπέρ και κατά, είναι πιο εύκολο ν’ αναβάλλει κανείς την κρίση του υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.

Και επιδεικνύουν πως είναι πολύ πιο έτοιμοι να βρουν πως οτιδήποτε είναι λανθασμένο παρά αληθινό, [να αποδείξουν] τι δεν είναι, παρά τι είναι και [να εκφράσουν] τι δεν πιστεύουν, παρά τι πιστεύουν.

Οι τυπικές εκφράσεις τους είναι: “δεν ορίζω τίποτα· δεν είναι περισσότερο έτσι από ό,τι είναι αλλιώς· δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο· δεν το καταλαβαίνω· και οι δύο πλευρές φαίνονται να έχουν δίκιο εξίσου· είναι εξίσου σωστό να μιλάει κανείς και υπέρ και κατά”. (ΣΕΞΤΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ)

Τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους δεν φαίνεται αληθινό, που δεν μπορεί επίσης να φαίνεται ψεύτικο. Η ιερή τους λέξη είναι ἐπέχω, πάει να πει “κρατώ σε εκκρεμότητα, δεν κινούμαι [προς τη μια ή την άλλη πλευρά]”. Αυτές οι εκφράσεις, καθώς και άλλες παρόμοιες είναι επωδοί τους, έτσι που το αποτέλεσμά τους είναι μια καθαρή, ολοκληρωτική και πλήρης αιώρηση κρίσης, σε διαρκή αναβολή.

Κάνουν χρήση της λογικής τους για να ρωτούν και να διαλέγονται, όχι όμως για να καταλήγουν σε επιλογές και αποφάσεις. Αν κανείς βάλει με το νου του μιαν αέναη ομολογία άγνοιας, μια δυνατότητα κρίσης δίχως κλίση και δίχως τάση [προς τη μια πλευρά ή την άλλη], για οποιοδήποτε θέμα και αν πρόκειται, τότε μπορεί να αντιληφθεί τι είναι ο Πυρρωνισμός.

Σε ότι αφορά τις πράξεις της ζωής, συμμορφώνονται με τον κοινό κανόνα. Θεωρούν πρέπουσα την αποδοχή των φυσικών τάσεων και την υποταγή τους σε αυτές, την παρακίνηση και τον καταναγκασμό των παθών, τους ορισμούς των νόμων και των εθίμων, καθώς και [τη διδασκαλία] των παραδοσιακών τεχνών. (ΣΕΞΤΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ)

Γιατί ο Θεός δεν θέλει να γνωρίζουμε, αλλά να χρησιμοποιούμε αυτά τα πράγματα. (ΚΙΚΕΡΩΝ)

Αφήνουν τις καθημερινές πράξεις τους να οδηγούνται από αυτά τα πράγματα, δίχως να επιβεβαιώνουν τίποτα ούτε να προσκολλώνται σε τίποτα. Τα κατά φαντασία, τα ανύπαρκτα και ψεύτικα προνόμια που ο άνθρωπος ιδιοποιήθηκε, ισχυριζόμενος ότι έτσι κηδεμονεύει, τακτοποιεί και ορίζει την αλήθεια, ο Πύρρων καλή τη πίστει τα απαρνήθηκε και τα εγκατέλειψε.

Ωστόσο δεν υπάρχει φιλοσοφική σχολή που να μην είναι υποχρεωμένη να επιτρέψει στο σοφό της (αν θέλει να ζήσει) να αποδεχτεί αρκετά πράγματα, που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ούτε να αντιληφθεί ούτε να αποδεχτεί.

Νιώθει τις προτροπές των αισθήσεών του, τις υπαγορεύσεις του πνεύματός του. Έστω κι αν δεν βρίσκει καθόλου μέσα του αυτό το ιδιαίτερο και μοναδικό ίχνος [του δικαιώματος] να κρίνει, έστω κι αν αντιλαμβάνεται πως δεν πρέπει να δεσμεύει τη συγκατάθεσή του σε τίποτα, δεδομένου ότι κάποιο ψέμα μπορεί να έχει κάθε ομοιότητα με την αλήθεια, δεν παραλείπει να επιτελεί πλήρως και με άνεση τα καθήκοντα της ζωής του. Πόσοι τομείς γνώσης υπάρχουν που επαγγέλλονται ότι στηρίζονται σε εικασίες μάλλον παρά σε γνώσεις και που, επειδή αδυνατούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα, ακολουθούν μόνο και μόνο ότι φαίνεται πιθανό;

Υπάρχει, λένε [οι Πυρρωνιστές], και η αλήθεια και το ψέμα. Υπάρχει μέσα μας τρόπος να τα αναζητήσουμε, όχι όμως να τα εξακριβώσουμε τελεσιδίκως: δεν διαθέτουμε καμία λυδία λίθο. Θα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση αν εγκαταλείπαμε τα ερωτήματά μας και πλάθαμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τη φυσική τάξη του κόσμου.

Μια ψυχή απαλλαγμένη από την προκατάληψη έχει πετύχει θαυμαστή πρόοδο προς την πνευματική ηρεμία.

Eπαναφέρουν στην «ζωή» τον εγκέφαλο του... Νεάντερταλ για να βρεθεί θεραπεία για τα αυτοάνοσα

Ένα ακόμα επίδοξο πείραμα διεξάγεται στην Γερμανία όπου επιστήμονες σκοπεύουν να εισάγουν γενετικό υλικό από Νεάντερταλ σε εργαστηριακούς ανθρώπινους εγκεφαλικούς ιστούς επαναφέροντας έτσι στην «ζωή» τον εξαφνισμένο εδώ και χιλιάδες χρόνια «ξάδελφο» του σημερινού Χόμο Σάπιενς (ή αλλιώς άνθρωπο του Κρο Μανιό). 

Σκοπός του  πειράματος είναι η κατανόηση των αυτοάνοσων παθήσεων και η ιάσή τους αφού πιστεύεται ότι οφείλονται εν πολλοίς σε DNA του συγκεκριμέμνου εξαφανισθέντος ανθρώπινου είδους, το οποίο βρίσκεται εντός του γενετικού υλικού του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι σημερινοί άνθρωποι -ανάλογα με το πού ζουν- έχουν στο DNA τους ποσοστό 1% έως 4% που έχει κληροδοτηθεί από τους Νεάντερταλ μετά από τις αρχαίες επιμειξίες.

Το γενετικό υλικό των Νεάντερταλ θεωρείται ότι παίζει ρόλο σε διάφορες σύγχρονες ανθρώπινες παθήσεις, κυρίως αυτοάνοσες (π.χ. η γενετική προδιάθεση για αρθρίτιδα).

Θα είναι η πρώτη φορά που θα γίνει ένα τέτοιο πείραμα με νεαντερτάλειο DNA, με στόχο να μελετηθεί καλύτερα με ποιο τρόπο τα γονίδια τους δουλεύουν στο σύγχρονο άνθρωπο (Homo sapiens).

Ο μίνι-εγκέφαλος (οργανοειδές), με μέγεθος φακής περίπου, θα αναπτυχθεί από ανθρώπινα βλαστικά κύτταρα και θα είναι ανίκανος για σκέψεις ή αισθήματα, όμως θα διαθέτει τις βασικές δομές του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Η πρωτοβουλία ανήκει στο Ινστιτούτο Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, με επικεφαλής τον κορυφαίο στον κόσμο παλαιογενετιστή, σουηδικής καταγωγής, Σβάντε Πεέμπο και το συνεργάτη του Γκρέι Καμπ.

Όπως δήλωσε ο Πεέμπο, σύμφωνα με τη «Guardian» και το «New Scientist», στόχος είναι να διαπιστωθεί ποιες είναι οι βασικές διαφορές στον τρόπο λειτουργίας των νευρικών εγκεφαλικών κυττάρων ανάμεσα στους ανθρώπους και στους Νεάντερταλ, «κάτι που θα βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι φαίνονται να είναι γνωσιακά τόσο διαφορετικοί».

Η ερευνητική ομάδα του Πεέμπο από το 2010 πρωτοπορεί διεθνώς στην ανάλυση του γονιδιώματος τόσο του Νεάντερταλ, όσο και προϊστορικών ανθρώπων.

Ήδη έχει εισαγάγει γονίδια Νεάντερταλ σε πειραματόζωα (ποντίκια και βατράχους), ενώ τώρα προχωρά στο επόμενο βήμα που είναι να κάνει κάτι ανάλογο σε γενετικά τροποποιημένους εργαστηριακούς μίνι-εγκεφάλους.

Το φαινόμενο της μαγνητόσφαιρας αναλύεται με την αποστολή Magnetospheric Multiscale

Χρησιμοποιώντας δεδομένα της αποστολής Magnetospheric Multiscale Mission (MMS) της NASA τεχνικοί της  δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό βίντεο για το φαινόμενο της μαγνητικής επανασύνδεσης. Πρόκειται για μια εκρηκτική διαδικασία, που συμβαίνει όταν οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας συγκρούονται με το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και διασυνδέονται μεταξύ τους προσωρινά. 
 
Οι τέσσερις πανομοιότυποι δορυφόροι της αποστολής εκτοξεύθηκαν τον Μάρτιο του 2015 και για πρώτη φορά ταξίδεψαν κατ’ ευθείαν στο επίκεντρο της μαγνητικής επανασύνδεσης και την κατέγραψαν με τα όργανά τους. 
 
Η Γη περιβάλλεται από τη μαγνητόσφαιρα, που την προστατεύει από την επιβλαβή διαστημική ακτινοβολία. Η εν λόγω σφαίρα δημιουργείται από τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου, που εκτείνονται από τον πλανήτη μας ως το διάστημα. 
 
Όταν οι γραμμές συναντούν τις αντίστοιχες γραμμές του πολύ μεγαλύτερου μαγνητικού πεδίου του Ήλιου, οι οποίες έχουν αντίθετο προσανατολισμό από τις γήινες, τότε -με εκρηκτικό τρόπο- συμβαίνει η μαγνητική επανασύνδεση των γήινων και των ηλιακών γραμμών. Αυτή το φυσικό φαινόμενο -το οποίο διοχετεύει ενέργεια από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου στο αντίστοιχο της Γης- προκαλεί γεωμαγνητικές καταιγίδες που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στη λειτουργία των δορυφορικών και των επίγειων επικοινωνιών. Σχετίζεται επίσης με δημιουργία του θεαματικού σέλαος στο Βόρειο και στο Νότιο Πόλο.
 
Στην «καρδιά» της μαγνητικής επανασύνδεσης βρίσκεται μια διαδικασία αστραπιαίας εκπομπής πρωτονίων και ηλεκτρονίων, την οποία παρατήρησε από κοντά ο σχηματισμός των δορυφόρων MMS, οι οποίοι πετούν σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων μεταξύ τους.

Το «κουαρτέτο» έκανε χιλιάδες ταξίδια στα όρια της μαγνητόσφαιρας της Γης, συλλέγοντας κάθε φορά νέα στοιχεία.
 
Διαπιστώθηκε, μεταξύ άλλων, ότι η μαγνητική επανασύνδεση δεν είναι πάντα εκρηκτική, ενώ, όταν συμβαίνει, παράγει θερμότητα ανάλογη με όση παράγουν δέκα εκατομμύρια φωτοβολταϊκά πάνελ των 200 βατ το καθένα. Η αποστολή αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για τη μαγνητόσφαιρα.

Πως επηρεάζεται το παιδί μας από τις λέξεις που λέμε αλλά και από τον τρόπο που τις λέμε

Στην επικοινωνία μας με τα παιδιά δεν παίζουν ρόλο μόνο οι λέξεις που λέμε, αλλά και ο τρόπος που τις λέμε, δηλαδή η συναισθηματική διάθεση στην οποία βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Η συμπεριφορά πίσω από τα λόγια του γονέα είναι εξίσου σημαντική όσο και τα ίδια τα λόγια. Για παράδειγμα, το αποδοκιμαστικό βλέμμα ή ο περιφρονητικός τόνος του γονέα μπορούν να πληγώσουν βαθιά το παιδί. Αλλά αν το παιδί υποβάλλεται ταυτόχρονα και σε χαρακτηρισμούς όπως «βλάκας», «απρόσεκτος», «ανεύθυνος» πληγώνει διπλά. Με κάποιον τρόπο οι λέξεις έχουν μια μακροχρόνια και δηλητηριώδη επιρροή στο παιδί. Αποτέλεσμα αυτού είναι το παιδί στο μέλλον να ανασύρει με μεγάλη ευκολία τέτοιες λέξεις και να τις χρησιμοποιεί ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.
 
Αυτό που χρειάζεται να έχουν όλοι οι γονείς κατά νου κάθε φορά που επικοινωνούν με τα παιδιά τους είναι πως θα πρέπει να είναι πάντα ενήμεροι για την συναισθηματική κατάσταση που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, αν νιώθετε θυμό μετά από μία «αταξία» του παιδιού σας, θα ήταν πολύ βοηθητικό να γνωρίζετε πώς ακριβώς σας έκανε να νιώσετε αυτή του η πράξη. Αφού αναγνωρίσετε το συναίσθημά σας, χρειάζεται να το επικοινωνήσετε στο παιδί. Όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε ένα παιδί πως η συμπεριφορά του δεν ήταν σωστή, καλό θα είναι να χαρακτηρίζουμε την ίδια τη συμπεριφορά και όχι την προσωπικότητα του παιδιού.
 
Για παράδειγμα, η έκφραση «είσαι απρόσεκτος» πρέπει να αποφεύγεται γιατί βάζει «ταμπέλα» στην προσωπικότητα του παιδιού. Αντιθέτως, μπορούμε να πούμε «είμαι θυμωμένη γιατί έχει γεμίσει όλο το σπίτι λάσπες από τα παπούτσια σου». Αφού, αναγνωρίσετε το συναίσθημά σας και το επικοινωνήσετε στο παιδί με τέτοιον τρόπο, ώστε να το ακούσει, στη συνέχεια δηλώνετε την προσδοκία σας, δηλαδή τι θα περιμένατε σε ανάλογη περίπτωση. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα μπορούσατε να πείτε «Περιμένω, όταν κάποιος έχει πατήσει λάσπες, να αφήνει τα παπούτσια του στην είσοδο του σπιτιού». Εν συνεχεία, δείχνουμε στο παιδί πως μπορεί να διορθώσει τα πράγματα.
 
Για παράδειγμα «Τώρα το σπίτι χρειάζεται καθάρισμα». Σε αυτό το σημείο εμπλέκουμε το παιδί στη διαδικασία αποκατάστασης της «ζημιάς», γιατί έτσι του δίνουμε τη δυνατότητα να αναλογιστεί την πράξη του και να μπορέσει να τη διορθώσει. Τέλος, δίνουμε στο παιδί μία επιλογή «Μπορείς να μπαίνεις με τα παπούτσια γεμάτα λάσπες στο σπίτι, αρκεί μετά να καθαρίζεις το χώρο. Ή να μην μπαίνεις με αυτά μέσα και να τα αφήνεις στην είσοδο. Εσύ αποφασίζεις». Η ύπαρξη επιλογών βοηθάει τα παιδιά να ακούσουν καλύτερα το μήνυμα που τους δίνουμε και ταυτόχρονα τους δίνει την αίσθηση ότι μπορούν να επιλέξουν και να αναλάβουν την ευθύνη της απόφασής τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται τα παιδιά πιο υπεύθυνα και να μη νιώθουν πως εγκλωβίζονται μέσα σε γονεϊκές προσταγές.
 
Από την άλλη, με τον ίδιο τρόπο χρειάζεται να διαχειριστούμε και την καλή συμπεριφορά που εμφάνισε το παιδί. Καλό είναι να αποφεύγονται εκφράσεις όπως «είσαι καλό παιδί», «τέλειος».
 
Πρώτον, εκφράσεις όπως αυτές που προαναφέραμε, στοχεύουν στην προσωπικότητα του παιδιού και, ακόμα κι αν έχουν θετικό πρόσημο, βάζουν ταμπέλα στον χαρακτήρα του παιδιού. Τι γίνεται, δηλαδή, όταν το παιδί μας κάνει κάποια αταξία, όπως στο παράδειγμα που αναφέρθηκε παραπάνω; Παύει να είναι καλό παιδί; Δεν χαίρει πλέον της αγάπης και της εκτίμησης των γονιών του; Επειδή τέτοια ερωτήματα μπαίνουν και στο μυαλό ενός παιδιού τη στιγμή που εμφάνισε μια λάθος συμπεριφορά, καλό είναι να μην το επιβραβεύουμε με τέτοιου είδους εκφράσεις.
 
Δεύτερον, οι γενικευτικές επιβραβεύσεις όπως «μπράβο», «υπέροχα» δεν δίνουν τροφή για σκέψη στα παιδιά. Για ποιο λόγο τους λέμε «μπράβο»; Τι έκαναν; Για τον λόγο αυτό, χρειάζεται να περιγράψουμε αναλυτικά τι είναι αυτό που είδαμε και που μας έκανε να χαρούμε. Για παράδειγμα «Βλέπω ένα καθαρό δωμάτιο, ένα στρωμένο κρεβάτι, τα ρούχα είναι στη ντουλάπα και τα βιβλία στη θέση τους». Στη συνέχεια χρειάζεται να περιγράψουμε το συναίσθημά μας, βλέποντας τακτοποιημένο το χώρο «Είναι πολύ ευχάριστο να μπαίνεις σε αυτό το δωμάτιο».
 
Τέλος, χρειάζεται να συνοψίσουμε όλη αυτή την προσπάθεια του παιδιού με μία λέξη. Για παράδειγμα «Αυτό λέγεται οργάνωση». Ακολουθώντας την παραπάνω διαδικασία, το παιδί κινητοποιείται στο να σκεφτεί τι ήταν αυτό που μας έκανε χαρούμενους και ποια δεξιότητά του επιβραβεύτηκε. Στο παράδειγμά μας, η δεξιότητα που επέδειξε το παιδί ήταν αυτή της οργάνωσης. Με αυτό τον τρόπο υπάρχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσει ξανά αυτή τη συμπεριφορά σε σχέση με το να το επιβραβεύαμε με ένα απλό «μπράβο».
 
Συνοψίζοντας, είναι πολύ βασικό να θυμάστε πως σημασία δεν έχουν μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στα παιδιά, αλλά και ο τρόπος που τις λέμε. Είναι το μέρος εκείνο στην επικοινωνία που ονομάζεται εξωλεκτική συμπεριφορά. Δηλαδή, τα μηνύματα που δίνουμε σε αυτόν που μας ακούει με τη γλώσσα του σώματος και που πολλές φορές στέλνουν πιο άμεσα το μήνυμα από τις ίδιες τις λέξεις. Να θυμάστε πως ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας, γίνεται η εσωτερική τους φωνή.

Η ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

«Κυρίως σκέπτονται δια του αίματος» Εμπεδοκλής

Στη σύγχρονη μαζική κοινωνική συνείδηση η αρχαία Ελλάδα παρουσιάζεται όχι μόνο ως κούνια του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά, το κυριότερο, ως πατρίδα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι βάσεις του κοινοβουλευτισμού, η ελεύθερη εκδήλωση της βούλησης των μαζών- τα πάντα βασίζονται επί της σαφούς φιλοσοφίας, του υψηλού πολιτισμού και της σκέψης των πολιτών.

Η Αρχαία Ελλάδα- είναι το ιδανικό για το οποιοδήποτε σύγχρονο δημοκρατικά σκεπτόμενο διανοητή και εμείς συμφωνούμε απόλυτα με τα ιδανικά αυτά.

Ταυτοχρόνως όμως σχεδόν ο κάθε απολογητής της ούτως ειπείν «ανοικτής κοινωνίας» σε κάθε μνεία της λέξης «φυλή» μορφάζει δυσαρεστημένος, θεωρώντας την αναφορά αυτή ως σημάδι κακών τρόπων.

Πέραν αυτού, η ίδια η λέξη «φυλή», ασχέτως του νοήματος, ερμηνεύεται απ’ αυτόν ως στοιχείο του ρατσισμού.

Για τον φορέα των πανανθρώπινων αξιών η μελέτη της φυλής και ο ρατσισμός είναι τα συνώνυμα και διευκρινίσεις εδώ δεν χρειάζονται.

Ακριβώς τέτοιες είναι οι σχέσεις μεταξύ του δημοκρατικού και του φυλετικού τρόπου σκέψης.

Στην κοινωνική συνείδηση δημιουργείται μια σταθερή εικόνα, ότι οι αλληλοκαταργούμενοι πόλοι, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ένωση, διότι το παν, που συνδέεται με τον ένα η τον άλλο τρόπο με την λέξη «φυλή», είναι αντίθετο στις δημοκρατικές αξίες, είναι ολοκληρωτικό και σοβινιστικό.

Για μία απρόσεκτη χρήση αυτού του όρου μπορείς πολύ εύκολα θα θεωρηθείς φασίστας και κείνος, που κρέμασε πάνω σας αυτήν την ταμπέλα, πάντα υπολογίζει, ότι δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις.

Εμείς όμως, αντιθέτως, υποθέτουμε, ότι η δημοκρατική και η φυλετική σκέψη αλληλοσυνδέονται στενά, πέραν αυτού, – οργανικά συμπληρώνουν η μία την άλλη.

Προσπαθούμε να αποδείξουμε αυτό το πράγμα όχι λόγω κάποιου κρυφού μίσους για την κλασική ευρωπαϊκή δημοκρατία, ούτε λόγω της επιθυμίας να λάμψουμε με το εξωτικό ακραίο λεξιλόγιο.

Το κάνουμε αυτό μόνο για έναν λόγο- από την αγάπη μας για τους Έλληνες, αρχαίους και σημερινούς.

Θα προσπαθήσουμε τώρα να αποδείξουμε, ότι εις πείσμα της σύγχρονης κοινής μαζικής γνώμης, η Αρχαία Ελλάδα είναι πατρίδα όχι μόνο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αλλά και η κούνια της ευρωπαϊκής φυλετικής σκέψης.

Πέραν τούτου, αυτές έχουν γεννηθεί ταυτόχρονα.

Το να σκέπτεσαι φυλετικά καθόλου δεν σημαίνει να χρησιμοποιείς τους φυλετικούς όρους, σημαίνει πριν απ’ όλα να εκτιμάς τον εαυτόν σου, τον λαό σου, όλη την ιστορία μέσα από το πρίσμα ενός συστήματος αξιών.

Η σύγχρονη κοινωνία μαθαίνει το κάθε άτομο να βλέπει την ιστορία ως μια σειρά πολιτισμών και λαών, σφηνώνοντας την χωρίς απόδειξη την έννοια της ιστορικής αξίας.
Θεμελιώνοντας την θέση τους με την επιβολή κάποιων πανανθρώπινων αξιών, οι σύγχρονοι ιστορικοί σας αναγκάζουν να θαυμάζετε πράγματα, που είναι αντίθετα στο δικό σας αρχέτυπο.

Το να σκέπτεσαι ιστορικά σημαίνει να σκέπτεσαι αφηρημένα, χωρίς να προσαρμόζεις το ένα η το άλλο πολιτισμικό στρώμα στα δικά σου συμφέροντα η στα συμφέροντα της φυλής σου.

Το να σκέπτεσαι φυλετικά – είναι πριν απ’ όλα να σκέπτεσαι συγκεκριμένα.

Ποία σχέση έχει η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία προσωπικά με σας και με τους μετέχοντες στο γένος σας; Είναι χρήσιμη η βλαβερή;

Να σκέπτεσαι φυλετικά- σημαίνει να σκέπτεσαι όχι με τα κριτήρια της ιστορικής σημασίας, αλλά με τα κριτήρια της ζωτικής δύναμης και σκοπιμότητας.

Στην φυλετική σκέψη την πρώτη θέση έχει η αρχή «ημέτερος- ξένος», ενώ οι αφηρημένες έννοες του καλού και του κακού παραμερίζονται στην δεύτερη σειρά.

Η ιστορική σκέψη είναι το σύστημα ερμηνείας των συνεπειών, ενώ η φυλετική σκέψη- είναι το σύστημα ερμηνείας των αιτιών.

Η ιστορική σκέψη χειρίζεται τους εξωτερικούς δείκτες, είναι εξωτερική στην ουσία της, ενώ η φυλετική σκέψη πάντα προσπαθεί να καταλάβει τα βαθύτερα, κρυφά κίνητρα συμπεριφοράς των ανθρώπων και είναι πάντα εσωτερική.

Η ιστορία- είναι η διδακτική ύλη για τα παιδιά, όπου τα πάντα είναι στην επιφάνεια.
Η μελέτη της φυλής- είναι η ανώτερη κρυφή γνώση για τους μυημένους.

Την ιστορική αντίληψη την διδάσκεσαι, με την φυλετική αντίληψη γεννιέσαι.
Ιστορικά μπορεί να σκέφτεται ο καθένας, φυλετικά- μόνο ο διαλεκτός, ο καθαρόαιμος.
Η ιστορική σκέψη είναι δημοκρατική, η φυλετική- αριστοκρατική.

Η ιστορική σκέψη τείνει προς την μίξη, το διάλογο, το αλληλοσυμπλήρωμα, ενώ η φυλετική- προς την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία.

Η ιστορική σκέψη αξιολογεί τα πάντα εξωτερικά, η φυλετική- εσωτερικά.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο στην σύγχρονη δημοκρατική πολιτική σκέψη έγινε αποδεκτό το αποκλειστικά οριζόντιο σύστημα εκτιμήσεων του τύπου «δεξιοί- αριστεροί», ενώ στην φυλετική σκέψη με τα κάθετά του κριτήρια αξιών είναι δυνατή μόνο μία προσέγγιση – « ανώτερο- κατώτερο».

Τέλος, και το κυριότερο, η φυλετική σκέψη δεν είναι καθόλου τρόπος να προσβάλλεις τις άλλες φυλές, είναι πριν απ’ όλα επιθυμία να εξυψώσεις και να καθαρίσεις την δική σου φυλή.

Ξεκινώντας από τα κριτήρια των αξιών, η φυλετική σκέψη δεν αναζητά τους εχθρούς απ’ έξω, αυτή αναζητά τους εχθρούς μέσα στους εαυτούς μας.

Δεν μας φταίει η υπεροχή των ξένων, αλλά πριν απ’ όλα τα δικά μας ελαττώματα εμποδίζουν την ανάπτυξή μας και την τελειοποίησή μας.

Η φυλετική σκέψη είναι πριν απ’ όλα δουλειά με τον εαυτόν σου, διότι η παρόμοια αντίληψη των πραγμάτων προϋποθέτει τον ομαδικό εγωισμό, που προκύπτει από τα συλλεχθέντα εις ένα ατομικούς εγωισμούς.

Όπως βλέπουμε, οι διαφορές είναι εμφανείς και αξεπέραστες.

Και τώρα, ξεκινώντας απ’ αυτές τις διαφορές κατά την μελέτη μας, ας δούμε με άλλη ματιά την φιλοσοφία της Αρχαίας Ελλάδας.

Από τα σχολικά θρανία όλοι γνωρίζουμε, ότι οι Έλληνες χώριζαν όλον τον κόσμο σε ημετέρους, δηλαδή σε Έλληνες και σε όλους τους άλλους, δηλαδή – βαρβάρους.
Αυτή η διαίρεση, προερχόμενη από τους προ- φιλοσοφικούς χρόνους, μη έχουσα τον συγκεκριμένο εμπνευστή, δείχνει τον αρχικό, φυλετικό και το βασικότερο- τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης των Αρχαίων Ελλήνων.

Το σχήμα : «ημέτερος/ξένος», – είναι ο κανόνας, που αναγορεύτηκε μετά στο ύψος του πολιτισμικού απόλυτου, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο του λάθους.

Εάν περάσουμε τώρα σε συγκεκριμένα ονόματα, τότε ήδη στον πρώτο Έλληνα φιλόσοφο, τον γενάρχη της ευρωπαϊκής επιστημονικής και φιλοσοφικής σκέψης Θαλή μπορούμε να βρούμε τους ισχυρισμούς, που δείχνουν την φυλετική σκέψη.

Ο Θαλής, που ζούσε στα τέλη του VII και αρχές του VI αιώνα π.Χ. και για τον οποίον στην σύγχρονη εποχή δημιουργήθηκε μια αρκετά κολακευτική γνώμη, ότι ειδικά σ’ αυτόν ανήκει η «τιμή να ανοίξει την λαμπρή παρέλαση των σοφών ανδρών», έτσι ζωγράφιζε το δικό του ιδανικό του ανθρώπου:

«Εκείνος, που είναι σωματικά υγιής, έχει χάρισμα ψυχικών ικανοτήτων και του οποίου τα φυσικά δώρα καλλιεργούνται καλά».

Ο οποιοσδήποτε σύγχρονος θεωρητικός της φυλετικής υγιεινής θα βάλει την υπογραφή του κάτω απ’ αυτές τις λέξεις του πρώτου Ευρωπαίου φιλοσόφου, που ένωσε εις ένα την ιατρική και την ηθική.

«Νους υγιής εν σώματι υγιή»- λέει η αρχαία Ελληνική παροιμία.

Ακριβώς απ’ αυτές τις δοξασίες έχουν γεννηθεί στην σύγχρονη εποχή ο κοινωνικός δαρβινισμός και η κονωνιοβιολογία.

Ο Ηράκλειτος, που έζησε στην εποχή περίπου του 500 π. Χ, προέβαλλε την κοινωνική πολιτική διδασκαλία, στην οποία εκθείαζε τον πόλεμο και όλα τα είδη της άμιλλας.

Η προκύπτουσα απ’ αυτήν την άμιλλα επιλεκτική επιλογή, κατά την γνώμη του, συνέβαλλε στην άνθιση της ανθρώπινης κοινωνίας και του κράτους.

Μόνον ο πόλεμος δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων τις σωστές σχέσεις, διότι χωρίζει τους ανθρώπους κατά την ποιότητα και την αξία.

Τους μεν τους κάνει δούλους, τους δε- ελεύθερους, τους τρίτους- ημίθεους.

Πρέπει να επιδιώκεται όχι η ειρήνη, αλλά ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων, διότι μόνον δια της πρόκλησης του κακού στρώνεται η οδός προς την επίτευξη του καλού.

Η αριστοκρατική διδασκαλία του Ηράκλειτου, όπως η οποιαδήποτε φυλετική αντίληψη, προέρχονταν από την αξία της πάλης ως θεμελίου λίθου της ύπαρξης.

Πέραν αυτού, ο Ηράκλειτος ήταν ηδονιστής. Μετά την νίκη ακολουθεί η χαρά του νικητή, η πάλη αγιοποιείται, μετατρέπεται σε άσβηστο μυστήριο της ζωής.

Χάριν δικαιοσύνης πρέπει να σημειωθεί, ότι η μερίδα του λέοντος των φασιστών φυλετικών θεωρητικών της αυλής δεν επέτρεπε στον εαυτό της τέτοιες ακραίες σκέψεις, όπως ο Ηράκλειτος, που ζούσε την ίδια σχεδόν εποχή με τον Περικλή- αυτόν τον ηγέτη της ελληνικής δημοκρατίας.

Τον VI αιώνα π.Χ. ζούσε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών και λαών – ο Πυθαγόρας.

Αυτός ήταν επίσης και ο μεγαλύτερος θρησκευτικός μεταρρυθμιστής, και πέραν των άλλων, αυτός πρώτος άρχισε να χρησιμοποιεί τις απόκρυφες γνώσεις στην ανοικτή πολιτική του δράση.

Η ιδρυθείσα απ’ αυτόν φιλοσοφική σχολή ήταν από τις ισχυρότερες της αρχαιότητας και υπό την μεταρρυθμιστική της μορφή υπήρξε έως τον V- VI αιώνα π.Χ.
Οι βασικότερες αρχές αυτής της σχολής ήταν ο αριστοκρατισμός και η φυλετική υγιεινή.

Ο Πυθαγόρας δίδασκε, ότι ο κάθε μορφωμένος άνθρωπος οφείλει να αγωνίζεται κατά της δημοκρατίας ως τυραννίας.

Πολλά ελιτιστικά μυστικά τάγματα και ομάδες μέχρι σήμερα λειτουργούν με βάση τις αρχές των πυθαγόρειων ομάδων.

Λίγο μεταγενέστερα ζούσε ο Αλκμέων Κρωτονιάτης – ο πατέρας της ανατομίας και της φυσιολογίας, ο ιδρυτής της εμπειρικής ψυχολογίας, ιατρός, αστρονόμος και φιλόσοφος.
Το σύγγραμμα του «Περί φύσεως» θεωρείται το πρώτο ανθρωπολογικό έργο της ιστορίας.
Ο Αλκμέων- ο πρώτος ανατόμος και συγγραφέας της ιατρικής θεωρίας – δημιούργησε την διδασκαλία περί της υγείας, ήταν ο πρώτος που άρχισε να επεξεργάζεται τα ζητήματα της γέννησης του ανθρώπου, και περιέγραψε τις βάσεις της εμβρυολογίας.

Ο Μέγας Παρμενίδης έζησε τον V αιώνα π.Χ. και έλαβε την προσφώνηση «Μέγας» από τον ίδιο τον Πλάτωνα.

Πολύ πριν από τον Σοπενχάουερ ο Παρμενίδης περιέγραψε την βασική ιδέα της φυλετικής σκέψης : η σεξουαλική έλξη- είναι η παθιασμένη επιθυμία της πραγματικής ύπαρξης, ενώ η στιγμή της σεξουαλικής ένωσης- είναι η πεμπτουσία της θέλησης για ζωή.

Η σεξουαλική ένωση- είναι αυτό- ύψωση του ανθρώπου.

Ο Παρμενίδης πρώτος δημιούργησε την αντίληψη του κοσμικού έρωτος, η έννοια της αγάπης σ’ αυτόν για πρώτη φορά στην ιστορία λαμβάνει την μεταφυσική εξήγηση.
Αναπτύσσοντας την διδασκαλία περί της εμβρυολογίας, αυτός άρχισε να υποστηρίζει, ότι το φύλο του ανθρώπου, ο χαρακτήρας του και η εξωτερική του εμφάνιση ακόμη – εξαρτώνται από τις συνθήκες της σύλληψής του.

Ο Πυθαγόρειος Πολύκλειτος δημιούργησε το πασίγνωστο άγαλμα, δίδοντάς του το όνομα «Ο Κανών».

Το έργο αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί εκδήλωση της ρεαλιστικής τέχνης.
Το αγόρι με την λόγχη, ο Διαδυμένης, που ήταν το πρωτότυπο, είχε απεικονιστεί με το όμορφο και ανδρείο πρόσωπο.

Επρόκειτο για τον πρώτο φυλετικό κανόνα, που εκθείαζε την ομορφιά και τον αθλητισμό των αρχαίων Ελλήνων.

Οι ιατροί και οι φιλόσοφοι της Πυθαγόρειας Σχολής δίδασκαν, ότι η ομορφιά και το είδος του ανθρώπου φαίνονται πριν απ’ όλα στις αναλογίες των μερών του σώματος.
Ο φιλόσοφος της ύστερης αρχαιότητας, ο Ιαμβλίχος, που ζούσε τον V αιώνα μ.Χ. στα έργα του ανέφερε τον κατάλογο μόνον των πιο μεγάλων κατά την γνώμη του φιλοσόφων της Πυθαγόρειας Σχολής την εποχή της άνθισης.

Ο κατάλογος αποτελείται από τους 218 άνδρες φιλοσόφους και 17 γυναίκες φιλοσόφους!

Οι πάντες εξ αυτών ήσαν γνώστες των θεμάτων της φυλετικής υγιεινής και της ανθρωπολογίας.

Και επρόκειτο μόνο για μία σχολή, ενώ υπήρχαν και πολλές άλλες.
Ούτε η σύγχρονη επιστήμη όλου του κόσμου τα τελευταία 100 χρόνια δεν θα παρουσιάσει τέτοιον αριθμό των φυλετικών φιλοσόφων.

Όλα αυτά τα στοιχεία, αναμφίβολα μαρτυρούν μόνο ένα γεγονός- ότι η φυλετική σκέψη στους αρχαίους Έλληνες ήταν αναπτυγμένη πλατιά και εις βάθος.
Η αρχαιοελληνική κοσμοαντίληψη ήταν βασισμένη πάνω σ’ αυτήν την σκέψη.

Όλο το σύνολο των προβλημάτων, που έχουν σχέση με την ανθρωπολογία, φυλετική επιστήμη, ευγονική, φυλετική ψυχολογία- ήταν μέχρις λεπτομερείας επεξεργαστεί από τους αρχαίους Έλληνες.

Η υπεράσπιση της οικολογικής καθαρότητας της φύσης, της υγείας του λαού ήσαν οι πρωταρχικές κατευθύνσεις της ελληνικής σκέψης γενικά.

Η παρόμοια εξάπλωση των ιδεών αυτών συνηγορεί για ένα πράγμα- επρόκειτο περί δράσης των πολλών και όχι των μεμονωμένων ερασιτεχνών.

Οι φιλόσοφοι, οι ιατροί και οι επιστήμονες, που ασχολούνταν με τα προβλήματα της φυλής στην αρχαία Ελλάδα, εκτελούσαν την κοινωνική επιταγή του κυβερνώντος δημοκρατικού καθεστώτος.

Οι δημοκρατικές δομές της εξουσίας στην Ελλάδα ενδιαφέρονταν για την ανάπτυξη της φυλετικής σκέψης των πολιτών.

Το να σκέπτεσαι φυλετικά σήμαινε να είσαι Έλληνας, πολιτισμένος Έλληνας, το να μην σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα, σήμαινε να είσαι ελεεινός βάρβαρος.

Τέλος, το κυριότερο είναι, ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα τον V αιώνα π.Χ. ενώ η φυλετική φιλοσοφική βάση έχει δημιουργηθεί τον VI αιώνα π.Χ.
Δηλαδή, για να νικήσει η δημοκρατία, έπρεπε πρώτα να είχε σχηματιστεί η φυλετική σκέψη στα πιο πλατιά στρώματα της κοινωνίας.

Θα αναφέρουμε και ένα ακόμη από τα σημαντικότερα στοιχεία του εν λόγω θέματος και ειδικά – τη μεταφυσική όψη.

Η φυλετική σκέψη στους Αρχαίους Έλληνες δεν ήταν ενσάρκωση του έξαλλου ανθρωπολογισμού, όπως αυτός πήρε τέτοια μορφή στο Τρίτο Ράιχ.

Η φυλετική σκέψη των Ελλήνων βασίζονταν πριν απ’ όλα στην πίστη για την μετενσάρκωση των ψυχών και σε άλλες δοξασίες της αρχαίας εθνικής κοσμοαντίληψης.

Εξετάζοντας την φυλετική σκέψη στους αρχαίους Έλληνες, είναι αδύνατον να αποφύγεις την σημαντικότατη προσωπικότητα εκείνης της εποχής, όπως ήταν ο Εμπεδοκλής- φιλόσοφος, πολιτικός, ποιητής, λόγιος, ιατρός, μηχανικός, ιερέας και θαυματουργός.

Αυτός ο εκ Σικελίας καταγόμενος, που έζησε στα μέσα του V αιώνα π.Χ., προσωποποιούσε την σπάνια ένωση των έντονων αντιθέσεων.

Κληρονομικός αριστοκράτης, ο Εμπεδοκλής έδρασε ως αρχηγός του δημοκρατικού κόμματος.

Φιλότιμος και υπερήφανος, αυτός με την δύναμη του λαμπρού του λόγου, υπεράσπιζε τις ιδέες της ισότητας.

Καταδικάζοντας τον πολυτελή τρόπο ζωής των άλλων, ο ίδιος κυκλοφορούσε με ακριβότατο ένδυμα από πορφύρα, με την χρυσή κορώνα στο κεφάλι και τα ακριβά χάλκινα υποδήματα, επίσης υποστήριζε, ότι μπορεί να κάνει θαύματα: να ανασταίνει τους νεκρούς, να απομακρύνει το γήρας, να θεραπεύει τις αρρώστιες, να υποτάσσει τον άνεμο, να προκαλεί την καλή σοδιά.

Όντας αληθινός δημοκράτης, ο Εμπεδοκλής παρ’ όλα αυτά μπορεί να θεωρηθεί κανονικός δημιουργός της αρχαίας φυλετικής υγιεινής.

Σκεφτείτε το μόνοι σας. Δύο χιλιάδες χρόνια πριν τον Δαρβίνο, αυτός περιέγραψε τις βασικές αρχές της διδασκαλίας περί της φυσικής επιλογής.

Αυτός εξηγούσε τον σχηματισμό των διαφόρων ειδών από απόψεως τη σκοπιμότητας και επιβίωσης των πιο προσαρμοσμένων ατόμων του ιδίου είδους.

Μεγάλη προσοχή αυτός έχει δώσει στα προβλήματα της γέννησης και της εμβρυολογίας, ώστε στο τέλος μπορούσε ακόμη να εξηγήσει λογικά τις αιτίες εμφάνισης στον κόσμο των διδύμων.

Ο Εμπεδοκλής πράγματι ιδιοφυώς πρόβλεψε τις πολύ λεπτές αρχές της σύγχρονης ευγονικής.

«Ο σχηματισμός του εμβρύου κατά την εγκυμοσύνη εξαρτάται από την φαντασία των γυναικών. Συχνά οι γυναίκες καίγονται από τον έρωτα στα όμορφα αγάλματα και τους πίνακες ζωγραφικής και έχουν μετά παιδιά, που μοιάζουν σ’ αυτά τα αντικείμενα.»

Ως κλασικός φυλετικός στοχαστής ο Εμπεδοκλής έδινε την πρωταρχική σημασία του αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό.

Πέραν αυτού, στο πνεύμα της σύγχρονης μεταφυσικής, αυτός θεωρούσε το αίμα ως κύριο αντικείμενο της γνώσης.

Η δοξασία του αίματος, ειδικά με τις προσπάθειες του Εμπεδοκλή αποκτά την αρχική της φάση εξέλιξης.

Η διανοητική κατάσταση του ανθρώπου, οι ικανότητες του λέγειν και τα άλλα ταλέντα, αυτός τα απέδιδε στην γενετική φύση με αποτέλεσμα ο γενετικός προσδιορισμός του Εμπεδοκλή επεκτείνετο μέχρι τις ικανότητες του γνώναι και της ηθικής του ανθρώπου.

Εδώ όμως πρόκειται για την κλασική φυλετική υγιεινή.

Στο πνεύμα της σύγχρονης κοινωνιοβιολογίας αυτός εξηγούσε την προέλευση του κακού και του καλού, του πόνου και της ευχαρίστησης μέχρι σημείου να οδηγεί την διδασκαλία του στο επίπεδο του απόλυτου ηθικού σκεπτικισμού.

Η θρησκευτική μεταφυσική του Εμπεδοκλή εξηγούνταν με τον ίδιον τρόπο.
«Η ψυχή- αίμα εστί».

Αυτό όμως είναι η αρχή της φυλετικής ψυχολογίας.

Η ιδιοφυΐα αυτού του εκκεντρικού και πανίσχυρου στοχαστή βρίσκεται στο γεγονός, ότι αυτός δεν ήταν μόνον ένας θεωρητικός.

Ο Εμπεδοκλής ήταν ο πρώτος που συνειδητοποίησε και χρησιμοποίησε τις αρχές της φυλετικής υγιεινής και στην πράξη.

Μία φορά αυτός σταμάτησε την εξάπλωση του τύφου, εντοπίζοντας την αιτία της προέλευσής του στην κακιά μυρωδιά του νερού και στις δύσκολες προβληματικές γέννες των γυναικών της περιοχής.

Την άλλη φορά αυτός σφράγισε ένα ορεινό φαράγγι και μ’ αυτό τον τρόπο σταμάτησε την επέκταση στον κάμπο του νοτιά, που προκαλούσε πολλές ασθένειες στους κατοίκους και ήταν η αιτία της στειρότητας των γυναικών της περιοχής.

Στη θαυμάσια δωρική διάλεκτο αυτός έγραψε βιβλία «Περί της ιατρικής τέχνης» και «Περί της διατροφής των υγιών», πράγμα που επιβεβαίωσε το βάθος και την άρτια συγκρότηση των δικών του φυλετικών υγιών απόψεων.

Βασιζόμενος σε όλες αυτές τις αρχές της διδασκαλίας του, αυτός δεν μπορούσε να προσπεράσει το πρόβλημα της γέννησης στον κόσμο των τεράτων.

Εδώ το δικό του ταλέντο του ποιητού ενίσχυσε τα συμπεράσματα άλλης μιας επιστήμης- της εκφυλισμολογίας, της οποίας είναι πατέρας και ιδρυτής και δικαίως θεωρείται ο εκπρόσωπός της.

Λες και έχει δει αυτός ο άνθρωπος μέχρι σκασμού την σύγχρονη «δημοκρατική τηλεόραση», αυτός ο αληθινός δημοκράτης έγραφε:

«Έτσι έχουν μεγαλώσει πολλά κεφάλια χωρίς λαιμό, χέρια χωρίς ώμους, κινούνταν τα μάτια χωρίς το μέτωπο».

Για τα ερμαφρόδιτα άτομα ο Εμπεδοκλής έχει γράψει το εξής:

«Άρχισαν να γεννιούνται πολλά διπλοπρόσωπα και διπλόστηθα όντα, με φύση βοδιού με ανθρώπινη όψη η αντιθέτως, άρχισαν να εμφανίζονται ανθρωπόμορφα κτήνη με κεφαλές βοδιού, όντα μεικτά, μερικώς αρσενικής και μερικώς θηλυκής φύσης με στείρα τα γεννητικά τους όργανα».

Στο σημείο αυτό ο ποιητής σιωπούσε, και στο πρόσωπό του ο επιστήμων εξηγούσε τις αιτίες εμφάνισης στον κόσμο τερατοειδών ανθρώπων.

«Η τερατογέννηση εξηγείται η με την υπερβολή του σπέρματος η με την ανεπάρκεια του σπέρματος, η με την λαθεμένη κίνηση του τελευταίου, η με την διάλυση του σε μέρη, η με την παρέκκλιση».

Όπως βλέπουμε, εδώ υπάρχει μια τέλεια και σαφής φυλετική σκέψη, που αντηχεί στην ουσία με τις αρχές της σύγχρονης επιστήμης.

Ο Εμπεδοκλής ασχολήθηκε και με τα ψυχιατρικά προβλήματα, υποστηρίζοντας, ότι «η τρέλα προέρχεται από την βρωμιά της ψυχής».

Ειδικά σ’ αυτόν οφείλεται η χρήση στην επιστήμη του όρου «μανία».
Δίδοντας την τεράστια προσοχή του στις αιτίες του εκφυλισμού και χειροτέρευσης της ανθρώπινης φυλής, ο Εμπεδοκλής, ως γνήσιος φυλετικός φιλόσοφος, δίνει το δικό του ιδανικό της τελειότητας, ονομάζοντας την μούσα του «με σύνθετο τρόπο πλεγμένη κόρη με τους λευκούς ώμους».

Σκεφτείτε μόνο, πόσο είναι καθαρή και εξυψωμένη και ταυτοχρόνως απόλυτα σαφής από της επιστημονικής απόψεως η μορφή αυτή.

Το πλήθος των ανεξάρτητων σύγχρονων επιστημών, όπως η ψυχολογία, η ηθική, η αισθητική, η κοινωνιολογία, η ευγονική- αυτός ο αρχαίος σοφός ένωσε με δύο μόνο ποιητικά επίθετα, ζωγραφίζοντας το δικό του φυλετικό ιδανικό της αληθινής Ελληνίδας γυναίκας.

Όμως ακόμη και αυτή η σαφώς σχηματισμένη επιστημονική σκέψη δεν συγκρίνεται με τίποτε με κείνη την ταραχώδη άνοδο του κοινωνικού ενδιαφέροντος στα προβλήματα της φυλής, την οποία παρατηρούμε από την εποχή του Σωκράτη.

Ειδικά στα μέσα του V αιώνα π.Χ., όταν ζούσε αυτός ο μεγάλος σοφός, την εξουσία στην Αθήνα πήρε το δημοκρατικό κόμμα.

Με το όνομα του Περικλή, που ήταν αρχηγός αυτού του κόμματος, συνδέεται η μεγαλύτερη άνθιση της επιστήμης και της τέχνης των Ελλήνων, αλλά, όπως και σήμερα, πίσω από την εξωτερική λάμψη, ήσαν αισθητά τα ίχνη της οργανικής διάλυσης.

Ο Σωκράτης και οι τρεις μεγάλοι μαθητές του: ο Αντισθένης, ο Αρίστιππος και ο Πλάτων- ήσαν οι πρώτοι που παρατήρησαν τα σημάδια του εκφυλισμού της φυλής τους.

Πάνω στα κύματα της γενικής ευφορίας, που είχε σχέση με την νίκη της δημοκρατίας, ακριβώς όπως και σήμερα, κυριαρχούσε η γνώμη, ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί με την παιδεία και την αγωγή.

Οι φορείς αυτής της ιδεολογίας ήσαν οι σοφιστές και ειδικά εναντίων αυτών είχε στραφεί το σπαθί της φιλοσοφίας των σωκρατικών.

Με την βοήθεια της παιδείας οι σοφιστές υπολόγιζαν να αυξήσουν την αξία του ανθρώπου, στην εκπαίδευση στην ρητορική αυτοί έβλεπαν την πηγή της δύναμης.

Αλλά όπως και σήμερα, οι δημοκρατικές αξίες ήσαν το προνόμιο των ολίγων, πράγμα που μας το μαρτυρεί η ίδια η ελληνική γλώσσα.

Στις σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες η λέξη «αγαθοεργία» υπονοεί τα θηλυπρεπή και ασκητικά ιδεώδη, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες υπονοούσαν την ανδρεία και την σκληρότητα.

Η λέξη «ΑΡΕΤΗ» σημαίνει την ενσάρκωση του πιο άξιου που μπορεί να υπάρχει στον άνθρωπο.

Η αγαθοεργία αποκαλούνταν «χρησιμότητα», με την οποία πρέπει να γεννηθείς και την οποία δεν μπορείς να την διδάξεις.

Η πασίγνωστη φράση του Σωκράτη: «Γνώθι σεαυτόν» πρέπει να κατανοείται όχι αφηρημένα, αλλά με τα φυλετικά πλαίσια, επειδή με την επίγνωση και την συνειδητοποίηση των βαθιών στρωμάτων του πνεύματος αρχίζει η σύνθετη και πολύπλοκη εξέλιξη της καθεαυτού φυλετικής σκέψης.

Εάν ο Σωκράτης στοχάζονταν με τις δημοκρατικές αρχές των σοφιστών, αυτός θα έλεγε: « Μορφωθείτε».

Ακολουθώντας την σκέψη του μεγάλου του δασκάλου, ο Αντισθένης δίδασκε, ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός και αγαθός, εάν δεν προέρχεται από τους ευγενούς φύσεως γονείς.

Όντας από τους ιδρυτές της κυνικής φιλοσοφίας, ο Αντισθένης δικαίως παρατηρούσε, ότι η υγεία του οργανισμού και η αγαθοεργία- είναι το ίδιο πράγμα.

Αυτός πολλάκις προέβαλλε την σκέψη για τις συνθήκες της ευγένειας, απ’ την οποία παίρνει το όνομα της η σύγχρονη επιστήμη της ευγονικής, γνωστή επίσης ως φυλετική υγιεινή.

«Μόνον ο σοφός γνωρίζει ποιόν πρέπει να αγαπάει και με ποιόν πρέπει να παντρευτεί»- δίδασκε ο Αντισθένης.

Την αγωγή των παιδιών ο Αντισθένης θεωρούσε ως την σημαντικότερη απ’ όλες τις τέχνες.

Σύμφωνα με την γνώμη του ο εκφυλισμός οφείλεται στον πολιτισμό, διότι λόγω του παραμερισμού των φυσικών συνθηκών της ζωής και λόγω της προοδευτικής μείξεως των ανωτέρων με τους κατωτέρους, οι κάποτε υγιείς άνθρωποι έχουν πια εκφυλιστεί.
Αυτός αποφασιστικά αντιπαραθέτει στον πολιτισμό των πόλεων την νοημοσύνη του χωριού-δηλαδή το αιώνιο ένστικτο.

Αυτές οι αρχές ξεχωρίζουν όχι μόνον τον Αντισθένη, αλλά και την κυνική φιλοσοφία γενικώς.

Δεν τον ενδιέφερε ποια φυλή είναι η πιο χαρισματική και η πιο πολιτισμένη, ως άνθρωπος, που περιφρονεί τον πολιτισμό, αυτός χωρίς ταλαντεύσεις προτιμούσε τους οικείους τω αίματι.

Θεωρούσε ότι η αξία του κάθε πολιτισμού αντιστοιχεί στην φυλετική αξία και καλός είναι μόνον εκείνος ο πολιτισμός, που θωρακίζει την φυλή του.

Κατ’ αυτόν η απόλυτη δικαιοσύνη χάνεται εκ των πραγμάτων όταν ο λόγος γίνεται για τους ομόφυλους και για τους αλλόφυλους.

Θεωρούσε τους Πελοποννησιακούς πολέμους, όπου οι Έλληνες σκότωναν τους Έλληνες – ως εμφύλιες συρράξεις εντός της ανωτέρας φυλής και ως εκ τούτου οι συρράξεις αυτές ήσαν οι φοβερότερες και οι καταστρεπτικότερες.

Η κυνική φιλοσοφία άρχισε επίσης την πόλεμο εναντίον του φεμινισμού, αυτού του προϊόντος της δημοκρατίας, διότι στις Ελληνίδες ήρθε στο μυαλό η θανατηφόρα από φυλετικής απόψεως σκέψη: απελευθέρωση από της υποχρεώσεως της μητρότητας.

Οι σοφιστές, στο πνεύμα των σημερινών δημοσιογράφων και εδώ δεν τα έχασαν, σοφιζόμενοι την στείρα ανοησία υπέρ της προόδου και των πανανθρώπινων αξιών.
Ενώ ο Αντισθένης αντιθέτως, έβλεπε, ότι η οποιαδήποτε πρόοδος της επιστήμης χάνει το νόημά της, όταν λείπουν οι άνθρωποι, χάριν των οποίων αυτή υπάρχει.

Το μεγαλοπρεπές μέγαρο της επιστήμης, στο οποίο οι άνθρωποι εργάζονται με την υπομονή των μυρμηγκιών αργά η νωρίς πρέπει να καταρρεύσει, εάν βρεθεί σε παρακμή η οργανική βάση της, δηλαδή η φυλή.

Για τον κυνικό φιλόσοφο ο πολιτισμός, η παιδεία, τα έθιμα και οι νόμοι- είναι ένα εξωτερικό περίβλημα, που αξίζει περιφρονήσεως.

Η αξία του ανθρώπου βρίσκεται στην φυλετική του δομή, στο αρχέτυπό του, τα οποία δεν διδάσκονται.

Το «Ζην κατά την φύσιν!»- ήταν το ιδανικό των κυνικών διαφόρων γενεών.
Η φυλετική τους μοιρολατρία έφτανε μέχρι του ισχυρισμού, ότι οι καλοί άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη των νόμων, ενώ οι κακοί δεν γίνονται καλλίτεροι με τους νόμους.
Αρχομένης αυτής της αρχής, με φυσικό τρόπο έβγαινε το συμπέρασμα, ότι τον άνθρωπο και την φυλετική του δομή περισσότερο απ’ όλα βλάπτουν οι νόμοι και το κράτος.
Κατά την γνώμη του Αντισθένη, το πιο αποκρουστικό και γελοίο ήταν το σύγχρονο του δημοκρατικό κράτος, που ενσάρκωνε την εξουσία του όχλου των φλύαρων και των παλιανθρώπων.

Οι συμπάθειές του σαφέστατα βρίσκονταν με την πλευρά της αριστοκρατικής πατριαρχικής Σπάρτης- του ιδανικού κράτους από απόψεως εφαρμογής των νόμων της φυλετικής υγιεινής.

Ειδικά λόγω της κατεύθυνσης της φιλοσοφικής σχολής αυτής – του «κυνισμού», προέρχεται η σύγχρονη, και παρεξηγημένη έννοια του «κυνισμού», όμως λίγοι σήμερα γνωρίζουν, ποια είναι η πραγματική ουσία του κυνισμού.

Οι κυνικοί φέρονταν στον άνθρωπο όπως σε ζώο, όπως σε «συμπαθέστατο κτήνος», εξετάζοντας την αξία του ανθρώπου αναλογικά με την αξία του σκύλου, αναλογικά με τον βαθμό της ράτσας του.

Ο καλός βοσκός έχει την ανάγκη καλού σκύλου – φύλακα για την προστασία του κοπαδιού από τα κακά είδη και οι κυνικοί συχνά οι ίδιοι έβλεπαν τον εαυτό τους ως μαντρόσκυλα, που εκτελούν την αποστολή φύλαξης της καθαρότητας της φυλής.

Οι κυνικοί διασκέδαζαν επίσης με την ονομασία της σχολής τους, που προέρχονταν από το όνομα του γυμνασίου Κυνοσάργους και από την λέξη κύων.

Στον Αντισθένη άρεζε πολύ να αυτοαποκαλείται φύλακας.

Ακριβώς από εκείνη την εποχή το σύμβολο της μαζικής κυνικής διδασκαλίας γίνεται το σκυλί, που είναι απόλυτα πιστό στους δικούς του και επιθετικό, αιμοβόρο στους ξενόφερτους.

Οι κυνικοί κυριολεκτικώς ένιωθαν τον εαυτό τους ανθρώπους της μεταβατικής περιόδου, υπεύθυνους για την αναθεώρηση όλων των αξιών.

Ο Αντισθένης, ο Διογένης και ο Κράτης ήσαν τα ινδάλματα των επαναστατικών διαθέσεων νεολαίας.

Η εξέλιξη της φυλετικής σκέψης διακρίνεται καλά επίσης και στην φιλοσοφία των στωικών, και ειδικά στον Χρύσιππο και τον Ζήνωνα, που κληρονόμησαν τις πολλές ιδέες των κυνικών.

Αλλά ακόμη και αυτός ο αληθινός θρίαμβος της φυλετικής φιλοσοφίας στην Αρχαία Ελλάδα δεν συγκρίνεται με τίποτε με κείνο το «πραξικόπημα» στα μυαλά, που έφερε ο Πλάτων, ο οποίος δημιούργησε την εκτενέστατη διδασκαλία, που έλαβε το όνομα του πλατωνισμού.

Ο σύγχρονος θεωρητικός της δυτικής δημοκρατίας Κάρλ Πόπερ στο έργο του
«Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της» ευθέως ομολογεί, ότι θεωρεί τον Πλάτωνα ως πνευματικό ιδεολογικό πατέρα του φασισμού, του κομμουνισμού και όλων των μορφών ολοκληρωτισμού.

Και έχει απόλυτο δίκαιο, διότι το ιδανικό της ευγονικής στον Πλάτωνα παίρνει την πληρέστερη ανάπτυξη και φιλοσοφική κατοχύρωση, αφού ειδικά στην διατήρηση της φυλής ο Πλάτων έβλεπε τον πραγματικό σκοπό της γήινης ζωής.

Δημιουργήσας την διδασκαλία περί του πέραν του τάφου κόσμου και τοποθετήσας τα θεμέλια της μεταφυσικής διδασκαλία περί ψυχής, που αργότερα αποτέλεσε την βάση της χριστιανικής φιλοσοφίας, τα κύρια ενδιαφέροντα του Πλάτωνα παρ’ όλα αυτά βρίσκονταν στην σφαίρα της πολιτικής, και επί το ακριβέστερον- της κοινωνικής πολιτικής και της ηθικής.

Με την λέξη «πολιτική» ο Πλάτων εννοούσε την επιστήμη της ορθής δόμησης της κοινωνίας.

Επειδή όλος ο αισθηματικά αντιληπτός κόσμος είναι σχηματισμένος σύμφωνα με την ιδέα του αγαθού, τότε αυτή η ιδέα είναι επίσης και ο μοναδικός σκοπός του κράτους, ενώ το κράτος- είναι το ευγενέστερο μέσον υλοποίησης της ιδέας αυτής.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση το καλό του κράτους πρέπει να τοποθετείται υπεράνω όλων και ο σκοπός του κράτους είναι η εφαρμογή στην ζωή της ιδέας της καθαρής φυλής!

Το κράτος- είναι το εργαλείο της φυλής- αυτή είναι η βασική σκέψη του Πλάτωνα.

Το «σύνταγμα» του ιδανικού πλατωνικού κράτους είναι αυστηρώς αριστοκρατικό.

Ο πληθυσμός διαιρείται σε δυο μεγάλες τάξεις, οι οποίες θεωρούνται διαφορετικές βάσει της φυλετικής τους καταγωγής.

Η ανώτατη τάξη- είναι η τάξη των στρατιωτικών και των φυλάκων, η κατώτερη- η τάξη των βιοτεχνών / επαγγελματιών.

Οι υπάρχοντες δούλοι δεν ανήκουν στους πολίτες.

Από την τάξη και την φυλή των φυλάκων την ιδιαίτερη ομάδα σχηματίζουν οι κυβερνήτες (άρχοντες).

Κυβερνήτες επίσης είναι και οι φιλόσοφοι, δηλαδή τα πλέον χαρισματικά πνευματικά άτομα που προέρχονται από τις γραμμές της κληρονομικής αριστοκρατίας.

Μόνον στους αρίστους ανήκει το δικαίωμα του κυριαρχείν, δηλαδή σε κείνους, οι οποίοι από την γέννα τους, δηλαδή φύσει προορίζονται για την δράση και την νοημοσύνη.

Πρέπει να είσαι γεννημένος για την φιλοσοφία!

Ο υγιεινός / φυλετικός τρόπος σκέψης στον Πλάτωνα προέρχεται με αυστηρότατο τρόπο από την αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι από την φύση τους και οι μεταξύ τους διαφορές μεταδίδονται κληρονομικά.

Στο βιβλίο του «Η πολιτεία» διαβάζουμε τα εξής:

«Ο καθένας χωριστά φύσει διαφέρει από τον άλλον, αλλά φύσει ο καθένας είναι διαφορετικά χρήσιμος για τη διαφορετική δουλειά».

Στο άλλο βασικό του έργο «Οι νόμοι» θα βρούμε τις οδηγίες για την επιλεκτική επιλογή των ανωτέρων, σύμφωνα με την οποία ο ιερέας πρέπει « να έχει γεννηθεί χωρίς σωματικό ελάττωμα και από νόμιμο γάμο, μετά αυτός πρέπει να κατάγεται κατά την δύναμη από την άψογη οικογένεια, πρέπει να είναι ελεύθερος από την κατηγορία της δολοφονίας και από όλες τις αμαρτίες κατά της θρησκείας, και επί πλέον ο πατέρας του και οι μητέρα να έχουν κάνει την παρόμοια ενάρετη ζωή».

Το πολιτικό ιδανικό του Πλάτωνα από τις αρχές ακόμη του XX αιώνα είχε χαρακτηριστεί από τον διάσημο Γερμανό φυλετικό φιλόσοφο Φριτς Λένζε ως κοινωνιοαριστοκρατισμός, διότι η υπηρετούσα τάξη θεωρείται ξένη από της φυλετικής απόψεως και έχει τον μοναδικό προορισμό- να διατηρεί την κυριαρχούσα τάξη.

Η αξία του ανθρώπου εξαρτάται από τις κληρονομικές ιδιότητές του.

Δεν μπορείς να διδάξεις την αγαθοεργία, ούτε μπορείς να την εισάγεις με την αγωγή, έτσι, η ζωτική αποστολή του κράτους- είναι η διαπαιδαγώγηση των προκομμένων πολιτών – υλοποιείται μόνον δια της οδού της βιολογικής καλλιέργειας της άξιας ανθρώπινης φυλής.

Ο Πλάτων ετοιμάζονταν να εφαρμόσει στην πράξη την εμπειρία της κτηνοτροφίας πάνω στον άνθρωπο.

Συμβούλευε λοιπόν οι προκομμένοι άνδρες να διασταυρώνονται με τις προκομμένες γυναίκες και οι ανεπρόκοποι άνδρες με τις ανεπρόκοπες γυναίκες.

Με όλα τα δυνατά μέσα πρέπει να επιτυγχάνεται ο σκοπός ώστε οι προκομμένοι πολίτες να αποκτούν κατά το δυνατόν περισσότερα παιδιά και οι ανεπρόκοποι- κατά το δυνατόν να μην αποκτούν καθόλου παιδιά.

Αλλά ούτε στον κύκλο των προκομμένων ο Πλάτων δεν αφήνει κανένα περιθώριο της ελεύθερης σεξουαλικής επιλογής.

Όλες οι σεξουαλικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία πρέπει να ρυθμίζονται από τους άρχοντες.

Ειδική αξία δίνεται στην «καλλιέργεια» της ανδρείας και του θάρρους.

Οι νεαροί, που επέδειξαν στον πόλεμο τα θαυμαστά παραδείγματα ηρωισμού, πρέπει πολύ συχνότερα από τους υπολοίπους να έχουν την δυνατότητα να συζούν με τις γυναίκες.

Πέραν αυτού πρέπει να βοηθιέται με όλα τα μέσα η μητρότητα στις γυναίκες από την άρχουσα τάξη.

Η εγκυμοσύνη από την παράνομη σχέση πρέπει να διακόπτεται δια των εκτρώσεων, και αν από την επιτρεπτή σχέση προκύψουν «ανεπιτυχή» παιδιά- αυτά πρέπει «με υποχρεωτικό τρόπο να κρύβονται στην απρόσιτη και άγνωστη περιοχή»

Όλα αυτά τα μέτρα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι απαραίτητα ώστε η άρχουσα τάξη να παραμείνει φυλετικώς καθαρή.

Στα έργα αυτού του ιδιοφυούς Έλληνα φιλοσόφου μπορούμε να βρούμε τα με σαφή τρόπο παρουσιασθέντα προβλήματα, που έγιναν κτήμα της επιστήμης μόνο τον XX αιώνα μ.Χ.

Το επόμενο κομμάτι από το βιβλίο «Η πολιτεία» δείχνει, πως ο Πλάτων ανέπτυσσε επίσης τον κλάδο, που έγινε σήμερα γνωστό ως ανθρωπολογική ψυχολογία- αρκετά σύγχρονη και προοδευτική την σήμερον ημέρα επιστήμη.

«Οι τέλειες φύσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι σπάνιες, και αυτοί οι ολίγοι υποβάλλονται σε κάθε λογής ατελείωτους μεγάλους κινδύνους! Και το εκπληκτικό όλων είναι, ότι αυτοί καταστρέφουν τις ίδιες τις αρετές τους: την ανδρεία, το μέτρο…

Όσο πιο δυνατό είναι ένα φυτό η ένα ζώο, τόσο πιο πολύ αυτό υποφέρει, όταν δεν δέχεται την κατάλληλη διατροφή, το κατάλληλο κλίμα και το κατάλληλο έδαφος, διότι το χειρότερο αντιστέκεται πιο δυνατά στο καλό, απ’ ότι στο κακό. Και πολλές φορές η ευγενής φύση με την ξένη προς αυτήν διατροφή και ζωή τα καταφέρνει με πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες απ’ ότι η βρώμικη φύση».

Το άλλο κομμάτι από το ίδιο βιβλίο αφορά πια τον άλλο κλάδο της σύγχρονης επιστήμης- την κοινωνιοβιολογία.

«Ο αναπάντεχα πλουτήσας εργάτης – σιδεράς, κοντός φαλακρός νεαρός, που πριν από λίγες μέρες μόνο βγήκε από την φυλακή,- τώρα όμως καλά λουσμένος και ντυμένος σε καθαρά καινούρια ρούχα, στολισμένος σαν γαμβρός,- λόγω του ότι ο αφέντης του πτώχευσε και βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη- τώρα θέλει να νυμφευτεί την κόρη του: το τι αυτοί θα παράγουν; Τι άλλο, εκτός από το αγενές και βρωμερό»;

Έχοντας μια ιδιοφυή επιστημονική διαίσθηση, ο Πλάτων εκδήλωνε την αντίθεσή του στην καθολική ανάπτυξη της ιατρικής, που καλούνταν να θεραπεύει τις «βασικές» παθήσεις, διότι αυτό μπορεί να οδηγούσε στην εμφάνιση στον κόσμο της άρρωστης γενεάς.
Ο Πλάτων υποστήριζε την θεραπεία μόνον των ελαφρών παθήσεων.

Αυτός ήταν ο πρώτος που πρότεινε να χρησιμοποιηθεί η ευθανασία, δηλαδή η πρακτική θανάτωσης των ψυχικά αθεράπευτων ασθενών χάριν του συμφέροντος της κρατικής πολιτικής.

Και όλα αυτά τα πράγματα τα απαιτούσε ο «θεϊκός Πλάτων», ο πατέρας του ιδεαλισμού, τον οποίον τα σχολικά εγχειρίδια προσπαθούν να μας τον παρουσιάσουν ως ιδρυτή του ευρωπαϊκού ανθρωπισμού και προάγγελο της μαλακής χριστιανικής ηθικής…

Τουναντίον, ο Πλάτων ήταν ο πραγματικός ιδεαλιστής, όχι με την σύγχρονη έννοια των σαλιάρηδων ονειροπόλων, αλλά με την έννοια της ακραίας φυλετικής υγιεινής.
Μπορούμε να πούμε και περισσότερα: στην ουσία ο Πλάτων ήταν ο πρώτος στον κόσμο φυλετικός διορατικός, επειδή συνειδητοποιούσε άριστα όλην την έκταση και την εισχωρητική δύναμη των ιδεών του, που σοκάρουν μέχρι σήμερα όλους τους έκφυλους και κείνους τους εξουσιαστές, που δομούν την εξουσία τους πάνω στα ανθρώπινα ελαττώματα και τον ανοικτό εκφυλισμό.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έπρεπε ο Πλάτων- ο επαναστάτης του φυλετισμού, να μεταμορφωθεί σε Πλάτωνα του συναισθηματικού ιδεαλισμού.

Αιώνες τώρα μας διδάσκουν να αντιλαμβανόμαστε τον πλατωνισμό ως μια αιθερική συλλογή απραγματοποίητων ιδεών.

Όχι, ο πλατωνισμός- είναι σάρκα και οστά, είναι σαφήνεια και ακρίβεια.
Ο Πλατωνισμός- είναι η ανώτατη φυλετική τεχνολογία, όπου η οποιαδήποτε μεταφυσική είναι δυνατή μόνο ως αποτέλεσμα της δοθείσας κληρονομικότητας.

Η ιεραρχία των ιδεών στον Πλάτωνα- είναι το αποτέλεσμα όχι του επώδυνου διανοουμενίστικου «σκάπτε ένδον», αλλά της αριστοκρατικής αμεροληψίας και της σκληρότατης επιλογής.

Ο Πλάτων σκόπευε να ιδρύσει το κράτος του πάνω στην βιολογική αλληλοσυσχέτιση των πολιτών, πάνω στην φυλετική τους συγγένεια και όχι πάνω στα φαντάσματα των εξωτερικών συνθηκών.

Η αγάπη προς τους γονείς, τα παιδιά, τα αδέλφια και τις αδελφές πρέπει να επεκταθεί μέχρι το σύνολο της βιολογικής κοινότητας και να τεθεί στην υπηρεσία του κράτους, γι’ αυτό η παραγωγή των απογόνων σύμφωνα με τον Πλάτωνα- δεν είναι προσωπική υπόθεση- η κυβέρνηση πρέπει να πάρει αυτήν την υπόθεση στα χέρια της, διότι πρόκειται για την σημαντικότερη αποστολή της.

Χρησιμοποιώντας την σύγχρονη επιστημονική γλώσσα, θα δώσουμε κάπως διαφορετικό από τους Γερμανούς φυλετικούς όνομα στο πλατωνικό πολιτικό ιδανικό κράτος- εδώ πρόκειται για τον ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Τελείως ιδιαίτερη σημασία δίνει ο Πλάτων στην χρησιμότητα, στην στρατιωτική δράση και στην ανδρεία.

Η ανδρεία θεωρείται από τον Πλάτωνα κριτήριο υπαγωγής στην άρχουσα τάξη, διότι οι δειλοί πρέπει να προστεθούν στο υπηρετικό προσωπικό.

Η τάξη των φυλάκων και των στρατιωτών ανήκει στους ανδρείους της φυλής των Ελλήνων.

Μ’ αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με την αντίληψή του – σχηματίζεται η κληρονομική αριστοκρατία.

Όλες οι σκέψεις του Πλάτωνα ούτως η άλλως επιστρέφουν στην μοίρα του λαού του, της φυλής του, εδώ ακριβώς βρίσκεται το οργανικό σύνολο των αντιλήψεών του και όχι σε κάποιο «πανανθρώπινο πολιτισμό», όπως θα υποστήριζαν οι σύγχρονοι ανθρωπιστές.

Οι Έλληνες δεν πρέπει να μετατρέπουν τους άλλους Έλληνες σε δούλους, διότι τους οδηγεί το ένστικτο της συγγένειας του αίματος.

Για τους βαρβάρους ο «θεϊκός Πλάτων» προτιμούσε να μην ανησυχεί, προβάλλοντας την δική του αριστοκρατική φυλετική πολιτική.

Είναι συγκλονιστική σε ανωτερότητα και ταυτοχρόνως σε μοναδικότητα η διδασκαλία του Πλάτωνα για τον Έρωτα.

Η αντίληψη για την ατομική ομορφιά του αντικειμένου του πάθους είναι πριν απ’ όλα « ανάμνηση» για την αιώνια ομορφιά της φυλής, είναι η προσέγγιση στο καθαρό γενετικό ιδανικό, αρχέτυπο.

Στην βάση του αισθησιακού πάντα υπάρχει το βαθιά προσωπικό, που παρ’ όλα αυτά , πάντα είναι το στοιχείο του φυλετικού συνόλου.

Μόνον εντός των εαυτών μας εμείς φέρουμε το ιδεώδες του Έρωτος, στο οποίο είμαστε προσδεδεμένοι με τα δεσμά της κληρονομικότητας.

Ο Έρωτας- είναι η πεμπτουσία της φυλής, ο απόλυτος και πανίσχυρος μαγνήτης της.

Είναι η αιώνια ιερή πηγή, η κοροϊδία του οποίου αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα.
Ειδικά δια του Έρωτος επιτυγχάνεται στον Πλάτωνα η ανάβαση στο υπέρτατο αγαθό της αιωνιότητας.

Η τελειότερη ομορφιά είναι η ενσάρκωση του συγκεκριμένου φυλετικού τύπου, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο στο « Συμπόσιο» του Πλάτωνα όλη η παγκόσμια διαδικασία παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα επίδρασης του Έρωτα στα επιμέρους σχήματα.
Εντός του Πλάτωνα όλο τον καιρό αλληλομάχονται η μεταφυσική αισιοδοξία και η εμπειρική απαισιοδοξία και αυτή η ηρωική πάλη του πραγματικού αριστοκράτη- πνεύματος περνά μέσα από όλο το δημιουργικό έργο του.

Δεν θα προσαρμοζόταν ο μεγάλος Έλληνας σοφός στα σαλόνια της «σύγχρονης τέχνης», διότι δικαιολογημένη τέχνη αυτός θεωρούσε μόνον εκείνη την τέχνη, που βρίσκεται στην υπηρεσία του καλού, γι’ αυτό ήταν της γνώμης, ότι αυτή είναι ιδιότητα μόνο των λίγων έργων τέχνης.

Ήταν ασυμβίβαστος αντίπαλος της «τέχνης χάριν της τέχνης» και της αβάσιμης αισθητικής.

Όταν αυτός γνωρίστηκε με τον Σωκράτη, έκαψε όλα τα νεανικά του ποιήματα, διότι θεωρούσε, ότι ένας αριστοκράτης φιλόσοφος πρέπει να αρχίζει από τον εαυτό του, καμιά θυσία δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη, εάν συνειδητοποιείς το μεγαλείο και την ιερότητα του σκοπού- τη μακροζωία και το μεγαλείο της φυλής σου.

Όπως βλέπουμε, αυτές οι σκέψεις και οι πράξεις του Πλάτωνα βρίσκονται πολύ μακριά από την στείρα θεωρητικοποίηση και όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν τον ανδρείο και ποδοπατώντα τα πάντα ορθολογισμό του.

Η πρακτική χρησιμότητα- αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο υπολογισμού όλων των γιγαντιαίων δομών της σκέψης του.

Το χρέος, η αρετή, η δικαιοσύνη, η μετενσάρκωση των ψυχών, η διδασκαλία περί του πέραν του τάφου κόσμου- τα πάντα είναι υπολογισμένα, τα πάντα είναι ταιριαστά μέχρι λεπτομέρειας.

Και το κυριότερο- προορίζονται για τους αιώνες.

Η μεγαλειώδης δομή της σκέψης του άντεξε τις χριστιανικές σχολαστικές παραμορφώσεις αιώνων, την επίθεση των ψεύτικων δημοκρατιών, την αυθαιρεσία των ξένων και ανίκανων χεριών και αρκούσε μόνο να παραμεριστούν όλες οι ακαθαρσίες της σκέψης για να δούμε έκπληκτοι, ότι όλοι οι περίπλοκοι μηχανισμοί της σκέψης του, όλοι οι μοχλοί των κατηγοριών και αρχών του δεν έχουν χαλάσει και συνεχίζουν να δουλεύουν σήμερα , όπως πάντα με την σταθερότητα του καλού ρολογιού.

Ο Πλάτων και σήμερα, όπως πάντα, είναι το υπόδειγμα της φυλετικής σκέψης.

Ο Πλάτων είναι το σήμα ποιότητας για όλους, που κατάφερε να συσχετίσει το νόημα της ζωής του με το περίγυρο, για όλους, που έστω μια φορά αναρωτήθηκε τι θα πει ποιότητα, τι θα πει διαφορά και γιατί υπάρχουν οι ημέτεροι και οι ξένοι.

Η ευγονική διδασκαλία του Πλάτωνα ήταν βαθιά εσωτερική, διότι αυτός αναζητούσε ένα μαγικό κατάλληλο για τα πάντα κλειδί προς την τελειοποίηση της φυλής.
«Πρέπει να έχουμε κάτι, που να μοιάζει με το ξόρκι για τους εαυτούς μας»- έγραφε ο Πλάτων στο «Φαίδωνα».

Όλο το δεύτερο ήμισυ της ζωής του αυτός ήταν στενότατα συνδεδεμένος με τις πυθαγόρειες ομάδες, γι’ αυτό η φυλετική του διδασκαλία αποτελείται από δύο επίπεδα: το εσωτερικό- για τους μυημένους σοφούς και το εξωτερικό- για τους σοφιστές και τον όχλο.

Η φυλετική υγιεινή του Πλάτωνα στενότατα συνδέεται με την μεταφυσική, την πίστη στην μετενσάρκωση των ψυχών, οι δοξασίες όπως η μη πληρωθείσα ενοχή και η πέραν του τάφου ανταπόδοση.

Η φροντίδα για την καθαρότητα της φυλής στον Πλάτωνα με φυσικό τρόπο επεκτείνεται στις πρακτικές ανάγκες των μελλουσών γενεών.

Ο άνθρωπος, που εφαρμόζει σ’ αυτήν την ζωή τις φιλοσοφικές αρχές της φυλετικής υγιεινής , αναπόφευκτα εξασφαλίζει στον εαυτό του την προοπτική των καλών ενσαρκώσεων στις μελλοντικές ζωές.

Βλέποντας την ηλιθιότητα του όχλου και την μηδαμινότητα των ιδεών της ισότητας, ο μεγάλος Έλληνας σοφός επέμενε ως το τέλος.

Σε μας, τους σημερινούς, ο Πλάτων άφησε πλήθος πρακτικών συμβουλών, η επικαιρότητα των οποίων δεν μειώνεται εις πείσμα τόσων αιώνων.

Όντας μάρτυρας των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, αυτός θεωρούσε, ότι κανένα μέτρο της φυλετικής υγιεινής στα δημοκρατικά κράτη είναι στην ουσία ανεφάρμοστο.

Ο Γερμανός φυλετικός φιλόσοφος Φριτς Λέντζ τον XX αιώνα έγραφε:

«Η πρακτική εφαρμογή των προτάσεων του Πλάτωνα μέχρι σήμερα ιστορικά δεν έχει δοκιμαστεί. Ο Αρχαίος πολιτισμός έχει χαθεί, χωρίς να κάνει ούτε μια προσπάθεια εξυγίανσης.»

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος , που ζούσε τον ΙΙΙ αιώνα μ.Χ. λαμβάνοντας ως υπόδειγμα τις ιδέες του μεγάλου του δασκάλου, αποπειράθηκε να ιδρύσει στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την πόλη Πλατωνόπολη, αλλά ο αυτοκράτορας Αλλιενός αρνήθηκε να τον βοηθήσει, διότι η αυτοκρατορία ήταν ήδη θανάσιμα άρρωστη από τις ίδιες παθήσεις της μείξεως και του εκφυλισμού.

Οι πρώιμοι φιλόσοφοι του στωικισμού είχαν πολύ στενές επαφές με τους κυνικούς.
Την «Στοά» ενίοτε συνδέουν με τον Ηράκλειτο, αλλά ο κανονικός ιδρυτής αυτής της κατεύθυνσης εντούτοις θεωρείται ο Ζήνων.

Όπως και ο δάσκαλος, οι μαθητές του Αρίστων, Κλεάνθης, Χρύσιππος, Εκάτων, Επίκτητος, Ποσειδόνιος, Έριλλος κληρονόμησαν από τους κυνικούς την ανθρωπολογική και την ψυχολογική σκέψη και την φυλετική θεμελίωση της ηθικής.
Την αρετή και την τάση προς την ελευθερία αυτοί επίσης έχουν θεμελιώσει με την κληρονομικότητα, ενώ τους ανήθικους ανθρώπους αυτοί θεωρούσαν ψυχασθενείς.

Ο Χρύσιππος ειδικά, ως ο πραγματικός ευγονιστής πρότεινε να γίνεται η αγωγή του παιδιού πριν την γέννησή του και πολύ πριν από τον Δαρβίνο αυτός εξηγούσε το ένστικτο της αυτοδιατήρησης ως την βασική δύναμη της ζωής.

Την ανώτατη ηθική και το χρέος οι στωικοί έβλεπαν όχι στους σκοπούς αλλά στις πράξεις.

Την αρετή του ανθρώπου αυτοί αντιλαμβάνονταν ως την ακατάλυτη βιολογική βάση.

Δυστυχώς ο όγκος της εργασίας μας δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε το θέμα πιο πλατιά, διότι η φυλετική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων- είναι ένα φαινόμενο, που απαιτεί μελέτη και έρευνα πολλών τόμων.

Με το παρόν θέμα εμείς θέλαμε μόνο να σηματοδοτήσουμε το ζήτημα, να καταδείξουμε το βασικό λάθος της σημερινής αντίληψης για την Ελληνική φιλοσοφία.

Η Ελληνική σκέψη- είναι η επικαιρότητα και σύγχρονος παλμός, είναι η λεπτότητα και επίθεση, είναι τέλος, η ίδια η ζωή με όλες τις πολυπλοκότητές της και το βασικότερο- η αγέραστη σύνδεση προς τις οργανικές βάσεις της ύπαρξης.

Θα βρούμε την φυλετική σκέψη όχι μόνον στους Έλληνες επιστήμονες, ιατρούς και φιλοσόφους, αλλά και στους ιστορικούς, π.χ. στον Ηρόδοτο και τον Ξενοφώντα, ενώ ο λαμπρότατος κωμωδιογράφος Αριστοφάνης θα μας δώσει τα διαμάντια της αρχαίας φυλετικής ψυχολογίας.

Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Η κρίση της διάλυσης, η απώλεια του πολιτισμού σήμερα, όπως και τότε, μπορούν να ανακοπούν μόνον με τις καλώς μελετημένες πράξεις, που αποκλείουν την κάθε λύπη στον εαυτόν σου και στους γύρω σου.

Σήμερα, όπως και χθες, μας συνδέουν πάρα πολλά πράγματα με τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας.

Γι’ αυτό εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε σ’ ένα βαθμό το δικαίωμα να υπερηφανευόμαστε με την Ελληνική σοφία ως κληρονομιά μας, που αυτομάτως μας επιβάλλει την υποχρέωση να την υπερασπίζουμε ως το πανάκριβο κτήμα μας.