.
2. «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· φῶς ἐκ φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο»
Ο Ιεχωβάς έχει έναν γιο που είναι ένας κύριος (τίνος;) και μοναδικό παιδί του, που τον γέννησε με αδιευκρίνιστες διαδικασίες πριν από τους αιώνες. Φυσικά, για να γεννηθεί ένα παιδί, ένας γιος ας πούμε, προϋποτίθεται κάποια διαδικασία, ειδάλλως τί νόημα έχει αυτή η σχέση; Το μόνο που διευκρινίζεται, είναι ότι γεννήθηκε και δεν δημιουργήθηκε, άπαξ, (Κύριος ἔκτισέ με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα αὐτοῦ, πρὸ τοῦ αἰῶνος ἐθεμελίωσέ με ἐν ἀρχῇ, πρὸ τοῦ τὴν γῆν ποιῆσαι καὶ πρὸ τοῦ τὰς ἀβύσους ποιῆσαι, πρὸ τοῦ προελθεῖν τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, πρὸ τοῦ ὄρη ἑδρασθῆναι, πρὸ δὲ πάντων βουνῶν γεννᾷ με. [=Ο Κύριος και πατήρ μου, με εγέννησεν (τον Λόγον) άναρχον προ πάντων των αιώνων Προαιωνίως, προ πάσης δημιουργίας, πριν ακόμη δημιουργηθή η γη, με ώρισε θεμέλιον και αρχήν των πάντων Και πριν δημιουργήση τους ωκεανούς και τας θαλάσσας, πριν ακόμη αρχίσουν αι πηγαί να αναβλύζουν το ύδωρ επί της γης, πριν εδραιωθούν αμετακίνητα τα όρη τα υψηλά εις τας θέσεις των και τα βουνά, με εγέννησε προαιωνίως και ανάρχως.] Παρ. 8,22-25) αλλά αυτό δεν δείχνει να απασχολεί τον πιστό. Του αρκεί ότι υπάρχει η σχέση πατέρα-γιου, για είναι ήσυχος ότι οι δύο αυτοί θεοί ή όψεις, δεν θα μαλώσουν μεταξύ τους, ότι έχουν μια συνάφεια που θα εξειδικευθεί πάρα κάτω.
Ο Χριστός λοιπόν είναι φως που γεννήθηκε από τον πατέρα του που είναι επίσης φως, αλλά και αληθινός. Μάλιστα δεν φθάνει που λέει ότι είναι φως όπως και ο μπαμπάς του, αλλά και από την ίδια ουσία, δηλαδή πάλι φως, δηλαδή πλεονασμός. Είναι αληθινός και πάλι αληθινός για να μην ξεχνιόμαστε. Ακολουθεί άλλος ένας πλεονασμός και επαναλαμβάνει ότι από τον Ιεχωβά έγιναν τα πάντα αν δεν το εμπεδώσαμε στο 1ο άρθρο. Που είναι αυτό το φως, γιατί χρειάζονται τα αστέρια, οι ήλιοι και τα άλλα κοσμικά φωτεινά σώματα, που είναι το ''Θεϊκό φως'', γιατί υπάρχει και κυριαρχεί παντού το Σκότος;
Αν αναρωτιέστε πως τεκμηριώνονται το φως και φαντάζεστε στην Αγία Γραφή, κάνετε λάθος. Το μόνο γνωστό που είπε ο Ιησούς, αν δεχθούμε ως αυθεντικούς τους λόγους του, είναι ότι είναι γιος του Ιεχωβά καθώς και μια φωνή που ακούστηκε από τον ουρανό που μιλάει για τον γιο (υιοθεσία) τον μονογενή δηλαδή από παρένθετη μητέρα (;). Βέβαια, φέρεται να έλεγε επίσης ο Χριστός, ότι όλοι οι ακουόμενοί του ή όλοι οι Εβραίοι, ή όλοι οι άνθρωποι (όπως θέλετε το παίρνετε) είναι επίσης παιδιά του Ιεχωβά, αλλά μάλλον για έναν χριστιανό δεν έχει και πολύ σημασία, ίσως ήταν καθαρά θέμα αίματος (αίμα στο φως;) και μόνον. Το θέμα είναι ότι όλα τα υπόλοιπα, είναι συμπερασματική διανοητική κατασκευή αυτών που τον 4ο αι. συνέταξαν το κείμενο αυτό. Δηλαδή τα περί φωτός και της περίεργης και ιδιότυπης αυτής πατρότητας, εκτός αν πάρουμε στην κυριολεξία το μάλλον αλληγορικό, «εγώ είμαι το φως του κόσμου», που φέρεται να είπε ο Χριστός.
Τώρα, πως
η ουσία του Ιεχωβά θεού είναι φως, και αυτό το φως, επεμβαίνει υπέρ του «εκλεκτού λαού» με διάφορους τρόπους, είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για το οποίο θα είχε σημασία να γινόταν πιο κατανοητό, όπως επίσης τι μπορεί να γεννηθεί μόνο μια φορά από φως και να είναι πάλι φως. Προσωπικά νομίζω ότι το θέμα του «Κυρίου» που τονίζεται (θα το δούμε και παρακάτω), εννοεί ότι το φως αυτό είναι νοήμον, διότι τι άλλο θα μπορούσε να ήταν «κύριο»; Τώρα η νέα συνεπαγωγή φως-που έχει γιο-που είναι κύριο (έχει νόηση;)-που έχει θελήσεις προτιμήσεις εκλεκτό λαό κ.λπ., δημιουργεί εκ προοιμίου νοητική σύγχυση. Για να λύσουν το πρόβλημα αυτό οι χριστιανοί, λένε το αφοπλιστικό «Ο Θεός είναι άρρητος», αλλά τελικά έχουν πει και τόσο πολλά οι ίδιοι οι χριστιανοί για αυτόν, που τελικά το «άρρητο» είναι κενό σημασίας. Είναι απλά μια απαγόρευση σε όλους τους υπόλοιπους να τον προσεγγίσουν με την ανθρώπινη λογική. Πώς ο Θεός είναι άρρητος, όταν του έχουν αποδοθεί ένας σωρός ιδιότητες ήδη; Αυτό είναι και το γνωστό παιχνίδι, αφού έχουν ειπωθεί τόσα πολλά από θεολόγους και απολογητές για τις ιδιότητές του και τις προτιμήσεις του, καταλήγει στο τελικό «
άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» και έτσι απεμπλέκονται από κάθε δυσκολία ανάγκης να δοθεί λογική εξήγηση σε παράλογες προτάσεις.
Κάτι που αντιβαίνει στο «
ομοούσιον», είναι η φερόμενη αναφορά του Χριστού στην αποτυχημένη προφητεία που έκανε για την επιστροφή του (μέσα στην ίδια γενιά), ότι την ακριβή μέρα και ώρα της Κρίσεως την γνωρίζει ο πατέρας μόνον, όχι ο γιος (το Πνεύμα, που θα δούμε παρακάτω, πού είναι;), ούτε οι άγγελοι, σε κανέναν δεν είναι γνωστό, φέρεται ότι είπε. Φυσικά, οι χριστιανοί λένε και εδώ διάφορες σοφιστείες (ερμηνεύοντας αντίθετα ακόμα και τα λόγια του θεού τους) για να δικαιολογηθούν, που είναι ανάξιες σχολίων, τόσο για το θέμα της αποτυχημένης προφητείας που λένε ότι μιλούσε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, όσο και για την μη γνώση της μέρας της Κρίσης
ως συνειδητό ψέμα του Ιησού (ναι, καλά το διαβάσατε), γιατί λένε δεν μπορούσε να το πει, γιατί θα έκανε κακό στους ανθρώπους να το γνωρίζουν.
Σημείωση: ο όρος
ομοούσιος (= που είναι απο την ίδια ουσία, την ίδια φύση)
ΔΕΝ υπάρχει πουθενά σαν όρος σε όλη την Αγία γραφή, είναι επινόημα του
Αγίου Αθανασίου σε αντίδιαστολή με το
ομοιούσιο (= που έχει όμοια ουσία με κάποιον άλλον αλλά όχι την ίδια) του Άρειου,
ούτε αυτός ο όρος υπάρχει πουθενά σε όλη την Αγία γραφή. Η ουσία του Θεού δεν αναφέρετε καν μέσα στην Αγία γραφή. Μετά από πολλούς διωγμούς, δολοφονίες, καταστροφές, τελικά το όλο θέμα ήταν
οι υποστάσεις (Θεός, Λόγος και Πνεύμα) και
οι ενέργειες δηλαδή
οι νόμοι της φύσης. «Αυτό που αποκαλούμε ''Θεό'' είναι απλώς είναι
η ίδια η φύση.» -Σπινόζα
3. «Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα»
Εδώ μπαίνουμε στην Καινή Διαθήκη, την συνέχεια της Παλαιάς. Φυσικά και το 2ο άρθρο δεν είναι της Παλαιάς, αλλά είναι το ενδιάμεσο στάδιο που δεν αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, τεκμαίρεται και ερμηνεύεται, όπως είδαμε από την Καινή αλλά και κάποιες υπόνοιες της Παλαιάς που βρίσκονται στην φαντασία των χριστιανών.
Εδώ μας λέει ότι το προαναφερθέν φως κατέβηκε από το διάστημα ή τους ουρανούς (και τους 7;), και το Πνεύμα το Άγιο (είναι αυτό που θα μας μιλήσει αργότερα), γονιμοποίησε
την Μαρία την «παρθένα» και έτσι ο γιος του Ιεχωβά, ενώ ήταν από φως ή ότι άλλο φαντάζονται οι χριστιανοί, με την απαραίτητη βοήθεια του Πνεύματος,
έγινε και αυτός άνθρωπος μοιχεύοντας και απατώντας
την σύζυγό του θεά Ασερά (ή Άλσος, ή Σοφία). [Η ένωση ενός Θεού με Θεά γεννά Θεό, η ένωση ενός Θεού με θνητή γεννά ημίθεο (π.χ. Ηρακλής) και τέλος η ένωση ενός Θεού με κρίνο, πνεύμα κλπ. γεννά υβρίδιο (= προσβολή)]. Το θέμα είναι ότι δεν έγινε άνθρωπος τυχαία, αλλά έγινε άνθρωπος για να σώσει όπως λέει, όλους εμάς τους ανθρώπους από την αμαρτία (θα προσεγγίσουμε αργότερα αυτή την αμαρτία· ένας λογικός βέβαια θα ρωτήσει: Γιατί, του το ζητήσαμε;).
Αυτό το
«δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους», είναι αυτό που δείχνει τον διεθνισμό της Εκκλησίας. Δυστυχώς πολύ Νεοέλληνες Ρωμιοί μιλούν για τον εθνικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία για την Ελλάδα. Επίσης φαντάζονται ότι οι Έλληνες είναι ο νέος «περιούσιος λαός» και άλλα τέτοια φαιδρά, που η κάθε Εκκλησία αφήνει τον αντίστοιχο λαό κάθε χώρας να φαντάζεται (κάτι τέτοιο είναι γνωστό και για τους χριστιανούς άλλων κρατών, κυρίως των ΗΠΑ) για να δουλεύει πιο άνετα. Το ότι η Εκκλησία δεν έχει κανέναν εθνικό προσανατολισμό και είναι ένας απόλυτα διεθνιστικός παράγοντας, φαίνεται και από τα κηρύγματα
του Παύλου, αλλά για μας τους Έλληνες θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο από την δράση της Εκκλησίας τον 10-15ο αιώνα, που
προτίμησε να καταστρέψει το κράτος που την δημιούργησε και την ανέδειξε (Το Βυζάντιο για τους δικούς του λόγους), ώστε η ίδια να μείνει απείραχτη και τελικά να βγει ενισχυμένη.
4. «Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου, καὶ παθόντα καὶ ταφέντα»
Εδώ έχουμε συνέχεια των πληροφοριών που δίνει η Καινή Διαθήκη για την δράση του Ιησού, του γιου του Ιεχωβά, που
σταυρώθηκε, πάλι υπέρ ημών όπως ξανα-ισχυρίζεται, ταλαιπωρήθηκε και ετάφη.
Δηλαδή, επαναλαμβάνει τοποθετώντας επιπλέον χρονικά αυτό που αναφέρεται στο 3ο άρθρο, γιατί είναι προφανές ότι είναι ακατανόητο πως ένα ιστορικό (αν είναι ιστορικό) συμβάν έγινε με συγκεκριμένο κίνητρο
υπέρ όλων ημών, όπως θέλει να δείξει τόσο έντονα το κείμενο αυτό και αν πρέπει οι άνθρωποι να το αποστηθίσουν ακριβώς, γιατί το κίνητρο αυτό είναι θολό ή ακατανόητο όπως και το αποτέλεσμα. Το ερώτημα που τίθεται εδώ, είναι όχι μόνο
για ποιόν, θυσιάστηκε (η εκκλησία απαντά για τις αμαρτίες του ανθρώπου) αλλά
σε ποιόν; Εάν είναι σε κάποιον κατώτερο του Θεού, σε άλλους Θεούς ή και τον άνθρωπο, δεν έχει νόημα. Εάν είναι στον εαυτό Του τότε μιλάμε για
μια αισχρή, ανώμαλη και εμπαθή παιδοκτονία προκειμένου να εξευμενίσει τον εαυτό του. Εάν τον θυσίασε
σε κάποιον ανώτερό του Θεό ή Θεούς τότε ποιος ή ποιοι είναι αυτοί και γιατί να μην τους λατρεύουμε απ' ευθείας;
Όσο και εάν είμαι αντίθετος με κάθε θρησκεία, όσο και εάν τις θεωρώ ως επιβολές και εγκλήματα ενάντια στον ορθό λόγο και την πρόοδο, παρόλα αυτά νιώθω ότι καμία άλλη θρησκεία δεν έκανε τόση ζημιά ή δεν έχει βοηθήσει τόσο πολύ στην υποδούλωση του ανθρώπου όσο η θρησκεία του Χριστού. Δείτε αυτόν τον Χριστό μπροστά στους κατηγόρους του. Τι έλλειψη αξιοπρέπειας, τι έλλειψη πίστης στον εαυτό του και στις ίδιες του τις ιδέες! Τόσο αδύναμος και αβοήθητος φάνηκε ο υποτιθέμενος «Σωτήρας των ανθρώπων», ώστε απαιτήθηκε όλο το ανθρώπινο είδος να πληρώνει για λογαριασμό του και μάλιστα για μια αιωνιότητα, επειδή αυτός «πέθανε για αυτούς».
Η χριστιανική υποτιθέμενη «λύτρωση μέσω του Σταυρού και του αίματός του» είναι χειρότερη από την χειρότερη καταδίκη, λόγω του τρομερού φορτίου με το οποίο καταπλακώνει την ανθρωπότητα, λόγω της φρικτής επιρροής που έχει στην ανθρώπινη ψυχή, δεσμεύοντας και παραλύοντας την με το βάρος που προϋποθέτει ο θάνατος ενός θεού. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν μαρτυρήσει μα ελάχιστοι, αν υπάρχουν, αποδείχθηκαν τόσο ανήμποροι όσο ο μεγάλος χριστιανικός θεός. Αμέτρητοι απλοί θνητοί αντιμετώπισαν τον θάνατο με μεγαλύτερη γενναιότητα, με περισσότερο κουράγιο, με βαθύτερη πίστη στις ιδέες τους από ότι ο Ναζωραίος. Και κανείς τους δε προσδοκούσε την αιώνια ευγνωμοσύνη των συνάνθρωπων του, λόγω των όσων υπέστη για αυτούς.
5. «Καὶ ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατὰ τὰς Γραφάς»
Εδώ έχουμε αυτό που οι χριστιανοί θεωρούν το απόλυτο θαύμα,
την θρυλούμενη ήδη ανάσταση του γιου του Ιεχωβά, σε τρεις υποτίθεται μέρες (για ξαναμετρήστε τις ώρες οι χριστιανοί· 3 μέρες δεν βγαίνουν εύκολα όποιο Ευαγγέλιο και να διαβάσετε), κάτι που οι γραφές, όπως ισχυρίζονται, το έχουν ήδη γράψει. Φυσικά, για κάποιον που μελετάει τις γραφές, από ιστορικής ή επιστημονικής πλευράς, θα διαπιστώσει ότι αν και το γεγονός αυτό θα ήταν εντυπωσιακό ειδικά για την εποχή και έναν λαό που λάτρευε τα θαύματα, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού, ούτε από Εβραίους ούτε από Εθνικούς ιστορικούς της εποχής, παρά μόνο στα γνωστά Ευαγγέλια.
Επίσης ακόμα και στα Ευαγγέλια, αν και σε αυτήν στηρίζεται όλη η λογική του Χριστιανισμού και ειδικά του ορθόδοξου, δεν την είδε στην πραγματικότητα κανείς. Απλά ένας άγγελος ενημέρωσε κάποιες γυναίκες για την Ανάσταση, τον δε «αναστημένο» πλέον Ιησού, τον είδαν έκτοτε ελάχιστοι. Τώρα, το τι έγραψαν οι γραφές και οι προφήτες θα το δούμε στην συνέχεια.
Ναι αγαπητοί μου, η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι το κοσμοϊστορικότερο γεγονός που έγινε στον πλανήτη μας όπως πιστεύουν οι χριστιανοί, δεν έπεσε στην προσοχή κανενός άλλου Εθνικού ή Εβραίου, εκτός από αυτούς που εμφανίστηκαν αρκετά αργότερα ως πιστοί του (μια νέα δηλαδή εβραϊκή αίρεση) και δεν καταγράφεται παρά μόνο σε εκκλησιαστικά κείμενα, όπως και η ταυτόχρονη ανάσταση χιλιάδων νεκρών που αναφέρει ο Ματθαίος (27, 52-3) και κυκλοφορούσαν στην πόλη. Που πήγαν αυτοί οι νεκραναστημένοι (ζόμπι) τους είδε κανείς; Σε ποιά κατάταση ήταν το σώμα τους; Ξαναπέθαναν;
ΔΕΣ: Η αξιοθρήνητη θρησκευτική μας παράνοια και… τα ζόμπι της Καινής Διαθήκης!
6. «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός»
Εδώ έχουμε επιστημονική φαντασία. Το φως-πνεύμα, αλλά και άνθρωπος και παιδί του Ιεχωβά, πέταξε στους ουρανούς και ξανάγινε προφανώς πνεύμα ή φως και κάθισε δεξιά από το άλλο φως από το οποίο γεννήθηκε, αλλά δεν ποιήθηκε. Το ενδιαφέρον είναι αυτό το
«καθεζόμενον» πως θέλει το κείμενο να το φανταστούμε. Το φως δεν κάθεται, ούτε το πνεύμα κάθεται· κάθονται οι άνθρωποι. Αυτό το
«καθεζόμενον» λοιπόν,
παραπέμπει σε οπωσδήποτε ανθρωπόμορφη οντότητα και η έννοια φως πλέον είναι περιοριστική ή συμβολική και τελικά καταφέρνει να κάνει το κείμενο όλο και πιο θολό και συσκοτισμένο στην λογική. Φυσικά, εδώ έχουμε άλλο ένα θαυμαστό, που το είδαν ελάχιστοι και για αυτό μάθαμε επίσης αργότερα πάλι από τα γνωστά κείμενα.
7. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»
Εδώ έχουμε την υπόσχεση, που φέρεται ότι έδωσε ο Χριστός στους μαθητές του και
αναφέρεται με έντονες απειλές και στην Αποκάλυψη, ότι θα έρθει
«μετά δόξης» προφανώς παραδεχόμενο την αντίθεση με τον άγνωστο τρόπο που ήδη υποτίθεται εμφανίστηκε, τον επίσης ατιμωτικό θάνατο στον σταυρό, όπως και τον άγνωστο τρόπο που έκατσε δίπλα στον πατέρα του στους ουρανούς.
Αλλά τώρα
θα έρθει σαν βασιλιάς και θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, απειλώντας ευθέως την ανθρωπότητα που δεν υποκύπτει στην λογική του, ότι θα της κατσικωθεί για πάντα. Άρα, δεν πρέπει να εφησυχάζει κανείς και να μην αγνοήσει την κρίση του, γιατί ακόμα και αν πεθάνει δεν την γλιτώνει. Θα είναι πλέον ο αιώνιος μονάρχης του σύμπαντος και των ανθρώπων, που θα τους διαχωρίσει χωρίς να αναφέρει ξεκάθαρα τα κριτήρια διαχωρισμού, μολονότι υπονοούνται (
«όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου», φέρεται να ξεστόμισε, όπως έκτοτε και άλλοι άρχοντες ή μονάρχες), δηλαδή, η θρυλούμενη ισότητα των ανθρώπων θα γίνει μόνιμη ανισότητα και όσοι δεν υποταχθούν, θα βρίσκονται σε αιώνια τιμωρία από τον «φιλεύσπλαχνο», κατά τα άλλα, Θεό.
Ενδιαφέρον έχει και η θέση που παίρνει η Εκκλησία στο πως φαντάζεται αυτή την κρίση. Ενώ αξιωματικά θεωρούν ότι κανείς δεν σώνεται αν δεν πιστέψει, βαπτιστεί και μετέχει των αχράντων μυστηρίων της Εκκλησίας, αρχίζουν συχνά πυκνά οι εκπτώσεις. Σε περίπτωση των αβάπτιστων παιδιών ή μη, ή όλων των αλλόθρησκων που δεν είχαν την δυνατότητα να φωτιστούν από τα υπέροχα μηνύματα της θρησκείας αυτής, κάποιοι λένε (φυσικά ερμηνεύοντας τι;), ότι θα κρίνει τον εν γένει βίο τους, πόσο ήταν καλός ή κακός. Αυτό φυσικά οδηγεί στην απλή σκέψη, ότι δεν έχει τελικά νόημα ύπαρξης η Εκκλησία. Για τον λόγο αυτό και αυτά αναφέρονται μόνο περιφερειακά και όχι για
το ποίμνιο, αλλά για να φανεί ότι δεν είναι τόσο αποκλειστική και σκοταδιστική θρησκεία, ότι αποδέχεται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με άλλες θεωρήσεις, αλλά κάπου αλλού, κάπου μακριά κάπου που δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό εντάσσεται μέσα στην χαμαιλεοντική της δράση και στα διπλά μηνύματα που στέλνει, για να καλύπτει κάθε πιθανή ερώτηση που θα την φέρει σε δυσκολία.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ...Και ο κρίνων, κρίνεται!!!
...και κρίνεται από την ποιότητα των έργων του που αντικατοπτρίζει την ίδια ποιότητα του κατασκευαστή. Μόνο ένας κακός και ατελής κατασκευαστής κατασκευάζει έναν κόσμο ατελή, φθαρτό, αμαρτωλό, με πάθη, ένστικτα, ανάγκες, άγνοια, γεμάτο κακό, πόνο, δυστυχία και στο τέλος επιβάλει μόνο διεστραμμένη εκδικητική αιώνια τιμωρία!
Με τι κύρος ή θράσος θα κρίνει, θα δικάσει, θα επιβραβεύσει ή θα τιμωρήσει;
8. «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν»
Εδώ πάλι επανερχόμαστε στο Πνεύμα που αναφέρθηκε νωρίτερα, ως αυτό που γονιμοποίησε την Μαρία την «παρθένα», για να ξαναγεννηθεί ο γιος του Ιεχωβά ως άνθρωπος, αφού όπως είπαμε είχε ήδη γεννηθεί προ
«πάντων των αιώνων», αλλά ως φως!
Το Πνεύμα λοιπόν αυτό, είναι και αυτό κύριο (κύριος, όπως είδαμε, είναι και ο Χριστός)· το θέμα είναι ότι αυτό το κύριο Πνεύμα, δεν γονιμοποίησε μόνο την «
παρθένα» (η δυνατότητα να γονιμοποιηθεί γυναίκα χωρίς γήινο ανδρικό σπέρμα και να γεννήσει υιό, διαφεύγει σήμερα της Επιστήμης, ή μάλλον για αυτήν είναι τελείως αδύνατον, αλλά αυτό προφανώς δεν έχει και νόημα σε κάποιον που πιστεύει παρά την λογική άρα και παρά την Επιστήμη, χριστιανό), αλλά γενικά το Πνεύμα έχει αυτή την ιδιότητα όπως λέει το κείμενο, να δίνει δηλαδή ζωή (εδώ οφείλεται και η δημιουργία της ψυχής κατά τους χριστιανούς· μια ψυχή με αρχή αλλά χωρίς τέλος) και μπορεί να σταλεί κάτω από τις οδηγίες μόνο του μπαμπά Ιεχωβά-φως, αλλά οφείλουμε όλοι να το προσκυνάμε και να το δοξάζουμε μαζί με
την φωτεινή δυάδα πατέρα και γιου.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι μέχρις η Βιολογία να αποδείξει ότι μπορούν να γεννιούνται μωρά με εξωσωματική, από τις ενέργειες γιατρών ή επιστημόνων όταν και
όποτε θέλουν ή αποφασίσουν, η Εκκλησία και οι χριστιανοί τόνιζαν ιδιαίτερα αυτή την μοναδική ζωοποιό δυνατότητα του Πνεύματος κατά θέληση μόνο του θεού τους για να γεννηθεί ο κάθε άνθρωπος (άλλη μια απόδειξη ότι η Επιστήμη καταργεί τον θεό, όπως τον έχουν ορίσει ή φαντάζονται διάφορες θρησκείες και σέχτες, ειδάλλως οι επιστήμονες με τις ενέργειές τους βιάζουν τον παντοδύναμο Θεό να δημιουργήσει εσπευσμένα μια νέα ψυχή κάθε φορά και να γεννηθεί). Και θέτουμε το ερώτημα:
η παναγία ήταν φυσική ή παρένθετη μητέρα του Ιησού;
1) Αν ήταν
φυσική μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 50% ανθρώπινα και 50% μόνο Θεϊκά, άρα έχουμε ΗΜΙΘΕΟ.
2) Αν ήταν
παρένθετη μητέρα του Ιησού τότε τα γονίδιά του (DNA) ήταν 100% Θεϊκά τότε έχουμε μόνο Θεό και όχι Άνθρωπο.
Μάλιστα προσθέτει το κείμενο μας, ότι όταν
μιλούσαν οι προφήτες (άμεση αναγνώριση της Παλαιάς Διαθήκης προς τεκμηρίωση της μεσσιανικότητας και της ιστορικότητας του Ιησού), τελικά αυτό το Πνεύμα ήταν που ομιλούσε, δηλαδή ότι είπαν ήταν εκ φωτός, από τον Ιεχωβά. Τώρα ποια είναι η διαδικασία που μιλάει ένας προφήτης, ποιος ακούει, ποιος και πότε καταγράφει, ελέγχει και ταυτοποιεί το συμβάν με την υποτιθέμενη προφητεία είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Το πιο σημαντικό πάντως είναι η ερμηνεία.
Το ξεκάθαρο χαρακτηριστικό στο πόσο επισφαλείς και υποκειμενικές είναι οι καλούμενες προφητείες, ας πούμε των καταγεγραμμένων ως προφητών του Ισραήλ στους οποίους και αναφέρεται αυτή η δράση του Πνεύματος, είναι ότι δύο μεγάλες θρησκείες ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός, συγγενείς ως το μεδούλι, βλέπουν με διαφορετικό μάτι τις προφητείες αυτές (των Εβραίων προφητών), ερμηνεύουν τα ίδια κείμενα με διαφορετικό τρόπο και ο κάθε ένας είναι απόλυτα σίγουρος για την αλήθεια της πίστης του και της δικής του ερμηνείας. Φυσικά όπως και τα πάντα σχεδόν στην Αγία Γραφή είναι θέμα ερμηνείας και όσες ερμηνείες μπορεί να δοθούν σε κάθε χωρίο της, τόσες αιρέσεις χωράει και αυτή η απίθανη θρησκεία.
Το θέμα εδώ είναι λοιπόν η ολοκλήρωση της παρουσίασης της νέας θεότητας που ανέτειλε τον 4ο αιώνα. Αυτό που λένε ως
Αγία Τριάδα. Ένας θεός (μονοθεϊσμός) σε συσκευασία τριών. Έτσι οι χριστιανοί γίνονται δέσμιοι μιας μεσοβέζικης κατάστασης μιας δηλαδή νόθας ιδέας πολυθεϊσμού που δεν είναι πολυθεϊσμός, αλλά ένας μονοθεϊσμός που χωράει τρεις, που είναι ανοικτός σε νέες ερμηνείες και γενικά μια φλου κατάσταση για την οποία μπορεί κάποιος να λέει πολλά ή και τίποτα ταυτόχρονα χωρίς να έχει και καμία απολύτως σημασία.
Πως γίνεται αυτό, μα απλά διατηρούν τον αμφιλεγόμενο Ιεχωβά των Εβραίων όσο και τον νέο μυθικό θεό Χριστό, γιο του προαναφερθέντος (κατά δήλωσή του), που είναι πιο υποτίθεται σύγχρονος και αναβαθμισμένος. Όμως η θέση αυτή δεν συμφωνεί με την Παλαιά Διαθήκη που αναφέρει στον Ησαΐα (62.8) ότι
ο Γιαχβέ σε κανέναν δεν δίνει την εξουσία και την δόξα του. Το τρίτο ουδέτερο πρόσωπο είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, ουδέτερο και ελεγχόμενο από τον Ιεχωβά (κάτι σαν θέληση του να πούμε;) και μπήκε στην ομάδα αποκλειστικά και μόνο για να μην υπάρξουν δυιστικά πρότυπα που θα συγκρινόντουσαν με άλλες αντίστοιχες θρησκείες δύο θεών της εποχής. Δεν έπρεπε η νέα θρησκεία τον 4ο αιώνα που ενσωματώνεται πια στην κρατική μηχανή των Ρωμαίων να μοιάζει με κάτι άλλο που ήδη υπήρχε από την μια και από την άλλη έπρεπε να καταλήγει οπωσδήποτε στην μονάδα.
Έτσι ο άσχετος με την εξουσία πρώτος Χριστιανισμός που ξεχωρίζει «τα του καίσαρος και τα του θεού», τώρα ενσωματωμένος στα του καίσαρος, δέχεται αρχικά την προστασία του ίδιου του καίσαρα (ο Κωνσταντίνος προΐστατο
στις οικουμενικές συνόδους που δημιούργησαν αυτό το κείμενο) προσπαθεί να επιβληθεί σταδιακά στην κρατική εξουσία της άλλοτε «πόρνης Βαβυλώνας» (δηλαδή της Ρώμης που τώρα θα γίνει Νέα) δίνοντας το ιδεολογικό στίγμα
του φασιστικού τριαδικού μονοθεϊσμού (τρεις ξεχωριστές υποστάσεις ή πρόσωπα, μία όμως απόλυτα κοινή θέληση), σαν πρότυπο για την απόλυτη μοναρχία του αυτοκράτορα και του τι πρέπει να σκέπτονται και να κάνουν οι πιστοί, κάτι που πλέον όλοι θα υποχρεωθούν να υπηρετήσουν τόσο στα του Θεού όσο και στα του καίσαρα, μόλις η ανεξιθρησκία γίνει ένα νεκρό γράμμα δηλαδή μετά από ελάχιστα χρόνια.
Γράφει η χριστιανική ανάλυση:
Ως ορθόδοξοι χριστιανοί πιστεύουμε σε έναν Θεό που είναι Πνεύμα, δεν είναι υλικός και γι’ αυτό είναι αόρατος. Είναι προσωπικός ο Θεός και όχι αφηρημένη δύναμη. Δεν προσεγγίζεται επιστημονικά γιατί ξεπερνά την λογική έρευνα του ανθρώπου.
Ο Θεός είναι πνεύμα ή φως, όπως λέει το σύμβολο; Είναι φως ή αόρατος και πνεύμα που έχει αυτογονιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο (πώς άραγε γίνεται αυτό;) άπαξ ώστε να υπάρχει μια σχέση πατέρα γιου σε ένα τέτοιο φως-πνεύμα. Τότε το φως, τί ρόλο έχει αφού τελικά ούτως ή άλλως το σύνολο είναι πνεύμα; Είναι προσωπικός και όχι αφηρημένη δύναμη, αυτό τι σχέση έχει με το ότι είναι φως η πνεύμα, μήπως τα τρία πρόσωπα αυτού του όντος που είναι πνεύμα –φως ή αόρατο λένε τίποτα παραπάνω ή λιγότερο από μια νοητική αρλούμπα στο να περιγραφεί κάτι που δεν είναι σαν παλαιός μονοθεϊσμός, ούτε φυσικά πολυθεϊσμός, αλλά κάτι το διαφορετικό από το συνηθισμένο της εποχής που πλασαρίστηκε; Φυσικά έρχεται το κερασάκι που λέει δεν προσεγγίζεται επιστημονικά γιατί ξεπερνά την λογική, άρα ό,τι μπαρούφες και να πούμε τι νόημα έχουν;
Η ιδεολογία που προβάλει η Αγία Τριάδα, είναι και η αιτία που οι χριστιανοί στην πραγματικότητα μισούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί το όραμα του Χριστιανισμού είναι αυτό του Μεσαίωνα, όλοι να είναι χριστιανοί, όλοι να έχουν
με φασιστικό τρόπο την ίδια ιδεολογία όπως συμβολίζει το δόγμα της Αγίας Τριάδας, τρία διαφορετικά πρόσωπα, αλλά μία κοινή και μόνον θέληση. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν οι χριστιανοί έχουν και την εξουσία όπως στο Βυζάντιο, έχουν κακή σχέση με την άλλη άποψη
όπως ήδη έχουμε ερευνήσει, και για αυτό και καίγονται όλα τα συγγράμματα που θεωρούνται αιρετικά, ή σφαζόντουσαν οι αρχαιολάτρες ή οι αιρετικοί αφού η Εκκλησία έπειθε το κράτος ότι ήταν εχθροί του.
Φυσικά, το επιχείρημα ότι δεν προσεγγίζεται επιστημονικά ο Θεός, αν και εφόσον μιλάμε για τον χριστιανικό Ιεχωβά, είναι ξεκάθαρο λάθος, όπως ήδη είδαμε, για να μην πω συνειδητή απάτη. Οι ίδιοι οι χριστιανοί θεωρούν ότι αυτό το ον–πνεύμα–φως με τα τρία πρόσωπα, μετέχει της ιστορίας, έχει εκφράσει προτιμήσεις, θελήσεις, έχει κάνει θαυμαστά πράγματα και γενικά έχει αλλάξει και τον ρουν της ιστορίας, έχει γράψει το ίδιο (με το χέρι του;) εντολές, έχει εμπνεύσει και απαγγείλει ιερά βιβλία και θέσεις που παρουσιάζονται θεόπνευστες, και φυσικά όπως πιστεύουν, το ένα πρόσωπο από τα τρία συνολικά που έχει το ον αυτό, ενανθρωπίστηκε πριν 2.000 έτη με κάποιον θολό τρόπο και εμφανίστηκε ως τέλειος άνθρωπος. Είχε επίσης ιδιαίτερη ιστορική υποτίθεται δράση που ελέγχεται, αλλά άφησε και τις προτιμήσεις του πριν πεθάνει-αναστηθεί και αναληφθεί δηλαδή εξαφανιστεί στον ουρανό. Είπε και έκανε αρκετά που περιγράφονται σε αντίστοιχα ιερά βιβλία. Άρα φυσικά και έχουμε αρκετά στοιχεία να προσεγγίσουμε ηθικά, επιστημονικά και λογικά αν όντως υπάρχει αυτό το ον, αν όντως το ένα από τα τρία του πρόσωπα εμφανίστηκε στην Γη πέρα από την φαντασία συγκεκριμένων θεϊστών καθώς και η λογική των κρίσεων και απόψεων του όπως φυσικά με τον ίδιο τρόπο ελέγχονται και οι άλλοι θεοί που υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στο θεϊστικό φαντασιακό όλης της ανθρωπότητας.
Η ιστορική πάντως ανάλυση μέχρι στιγμής δεν έχει φέρει ξεκάθαρα στοιχεία που να αναφέρονται σε μη θρησκευτικά κείμενα. Κανένας μη χριστιανός της εποχής, δεν είδε ή κατέγραψε κάτι που να δείχνει ότι ο Ιησούς υπήρξε πραγματικά όπως μας τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια, αλλά αντίθετα έχουν καταγραφεί πολλοί άλλοι ελάσσονες εκκολαπτόμενοι μεσσίες της εποχής που ο κάθε ένας τους κάτι διαφορετικό θυμίζει από τα αναγραφόμενα για τον Ιησού. Οι χιλιάδες, τέλος,
αντιφάσεις που έχουν τα ιερά βιβλία ή και τα λάθη σε περιγραφές ιστορικά γεγονότα ή γεωγραφικά στοιχεία, δείχνουν στην εκ των υστέρων συγγραφή τους από μη αυτόπτες μάρτυρες που ακολουθούν έναν, κοινά για αυτούς αποδεκτό, μύθο.
9. «Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»
Είναι μια πίστη-ευχή που απευθύνεται προφανώς στην προαναφερθείσα θεϊκή τριάδα να βοηθήσει στην διατήρηση της ενότητας της αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή αυτής που υποτίθεται ότι δημιούργησαν οι απόστολοι.
Εδώ φυσικά είναι και η απόδειξη ότι ο θεός στον οποίον απευθύνονται δεν υπάρχει, ή στην απίθανη περίπτωση που υπάρχει δεν ακούει, αφού αυτή η ευχή που προφανώς είναι σαν καραμέλα απευθυνόμενη από όλους, αφού υπάρχει στην πιο συχνά αναφερόμενη προσευχή των χριστιανών, δεν εισακούεται από τον θεό τους αυτό, αλλά το αντίθετο. Όλο και νέες διασπάσεις ή αιρέσεις βγαίνουν από αυτήν την Εκκλησία από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, που πλέον είναι ένα μωσαϊκό διαφορετικών εκφάνσεων και κατανοήσεων της περίεργης αυτής θεϊκής οντότητας, όλες στηριγμένες σε ερμηνείες των ίδιων υποτίθεται μυθολογικών «θεϊκών» κειμένων. Φυσικά η κάθε σέχτα, ή «ομολογία» όπως θέλουν να την λένε, θεωρεί μόνο την δική της Εκκλησία την σωστή την «μία», δείχνοντας στην ανθρωπότητα το γελοίο της προσπάθειας οικειοποίησης την μοναδικής αλήθειας από τόσες διαφορετικές θεωρήσεις που όλες κόπτονται ότι είναι απόλυτα σωστές (με θεολογικά επιχειρήματα φυσικά), αλλά τελικά και τόσο διαφορετικές ταυτόχρονα, συχνά δε έχουν σφαχτεί στο παρελθόν ή και συνεχίζουν να σφάζονται ακριβώς λόγω της παράνοιας που μεταφέρουν. Η θρησκεία έχει κοστίσει εκατομμύρια νεκρών και οι θρησκείες που οφείλονται στον Ιεχωβά έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε αυτές τις γενοκτονίες.
Για έναν λογικό φυσικά άνθρωπο, η διάσπαση αυτή, και λογική είναι και θετική, γιατί δεν μπορείς να θεωρείς μία σωστή ερμηνεία σε μυθολογικά κείμενα που γράφουν δοξασίες της Εποχής του Χαλκού, ούτε μία ερμηνεία σε κείμενα 2.000 ετών που έχουνε εγγενείς αντιφάσεις και ανακρίβειες. Στην εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας αυτή που λέμε πλέον Βυζάντιο, επικράτησε μία άποψη από όλες και επιβλήθηκε διά των νόμων και των όπλων, αλλά αυτό με την διάσπαση της αυτοκρατορίας, δεν μπορούσε να συνεχίσει, για να μην πούμε ότι η ίδια η αυτοκρατορία διασπάστηκε εξαιτίας αυτών ακριβώς των θρησκευτικών ερίδων και των διαφορετικών κατανοήσεων των ίδιων κειμένων.
Το τελικό συμπέρασμα είναι, ότι από θολά κείμενα, θα βγαίνουν συνέχεια διαφορετικές ερμηνείες και κατανοήσεις, εκτός αν θέλουν να θεωρούν ότι με ένα φασιστικό τρόπο, οφείλουν όλοι να ερμηνεύουν το κάθε θολό κείμενο με μια μόνο συγκεκριμένη μέθοδο. Πλέον είναι ευθύνη των κοινωνιών να απομονώσουν τις εξωστρεφείς αυτές θρησκείες που ισχυρίζονται απόλυτη μοναδικότητα, να τις διαχωρίσουν από την κρατική λειτουργία, και να τις περιορίσουν στα του οίκου τους, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις αρνητικές επιπτώσεις στα μέλη τους από αυτές τις διαφοροποιήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έχθρες, σε πολέμους σε ταραχές και αδικίες και δυσαρμονίες στις ίδιες τις λειτουργίες του κράτους.
10. «Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»
Η χριστιανική ανάλυση γράφει:
Τα μυστήρια δεν είναι μαγικές τελετές, ούτε είναι μόνο κοινωνικά γεγονότα, αλλά απαιτούν την ελεύθερη συνεργασία μας για να μας μεταμορφώσουν υλικοπνευματικά. Αφορούν δε σε όλη την κτιστή δημιουργία του Θεού και σε όλους τους ανθρώπους, γιατί ενοποιούν όλες τις διαιρέσεις του σύμπαντος (Χρυσόστομος) και οδηγούν από την πτώση και καταστροφή του κόσμου στη υγιή σχέση με τον Θεό και τον αγιασμό...
Εδώ είναι και η θαμμένη πλήρης πίστη των χριστιανών. Την αναφέρω ως θαμμένη γιατί δεν αναφέρεται, δεν πολυλέγεται, αλλά πάντα είναι παρούσα και ο χριστιανός οφείλει να την λαμβάνει πάντα ως αληθή. Δεν την πολυπλασάρει πάντως, γιατί καταλαβαίνει ότι στην σύγχρονη εποχή δεν γίνεται πιστευτή. Είναι και η απάντηση στο 3ο άρθρο στο
«Τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν» και επαναλαμβάνεται στο 4ο με το
«Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν». Δηλαδή,
τί είναι αυτό από το οποίο μας έσωσε ο Ιησούς με την θρυλούμενη σταύρωσή του.
Ένας μη αιρετικός ορθόδοξος χριστιανός, είτε το λέει είτε όχι, πιστεύει
στην δημιουργία του κόσμου σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη και προφανώς σε αντίρρηση με την επιστημονική θεώρηση της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Πιστεύει δηλαδή ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Ιεχωβά αμέσως μόλις τελείωσε την κατασκευή των άλλων ζώων, του έδωσε δε σύντροφο που γέννησε από το πλευρό του, και τον ενημέρωσε ότι όλη η υπόλοιπη πλάση που φτιαχνόταν για 5 ολόκληρες μέρες (εδώ έχουν κάνει ήδη εκπτώσεις δεν είναι λένε μέρες αλλά το ερμηνεύουν με άγνωστη λογική, παρά το κείμενο, σαν «μεγάλες χρονικές περιόδους»), ήταν προορισμένη (η φύση), μόνο για αυτόν, τον πρώτο άνθρωπο τον Αδάμ (υπάρχει άραγε άλλη τόσο υπερφίαλη, εγωκεντρική, ή αντιοικολογική θρησκεία;). Μάλιστα μπορούσε να ζει σε αυτό τον ονειρικό χώρο τον «Παράδεισο», χωρίς φθορά στο σώμα (δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος δεν θα πέθαινε ποτέ), φθάνει να υπάκουε στον Ιεχωβά κατασκευαστή του, και να μην έτρωγε από ένα συγκεκριμένο δένδρο (αυτό που θα του άνοιγε τα μάτια της Γνώσης) που ήταν στο κέντρο του υπέροχου αυτού κήπου (αυτό είναι που λένε πρόκληση στην Λογική) ή
να προλάβαινε να έτρωγε πρώτα από το δένδρο της Ζωής (Γεν. 3, 22 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἰδοὺ Ἀδὰμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν· καὶ νῦν μή ποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ λάβῃ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα)
.
Μόλις ο Αδάμ το έκανε αυτό, όχι μόνο έχασε την αθανασία και άρχισε ο πόνος, αλλά ολόκληρη η φύση μεταβλήθηκε (ναι, σωστά διαβάζετε) και από ονειρικό και άφθαρτο μέρος που ήταν πριν την Πτώση (όπως λέγεται αυτή) έγινε αυτό που βλέπουμε γύρω μας, δηλαδή ένα μεταπτωτικό περιβάλλον με κόπο και πόνο, για το οποίο ο ένοχος είναι ο ίδιος ο πρώτος άνθρωπος και τι άλλο; Το φίδι!!! Φυσικά δεν παύει να υπάρχει όλο το αχανές σύμπαν για τον άνθρωπο μόνον. Η χριστιανική θεώρηση όσο και αν σε λογικούς φανεί παράλογη είναι ότι αν εξαφανιστεί ο άνθρωπος, αυτόματα θα εξαφανιστεί και η φύση όλη αφού μόνο για αυτόν δημιουργήθηκε υποτίθεται από τον Θεό. (Ναι, το υπερφίαλο της θρησκείας αυτής δεν είναι σχήμα λόγου).
Όλες οι λογικές που μπορεί να σκεφτεί κάποιος για το θέμα αυτό, κτυπούν σε τοίχο. Αυτή η καταστροφή του κόσμου, αυτό το απόλυτο κακό, προήλθε από μια απλή ανυπακοή ενός κατασκευάσματος, προικισμένου με την γνωστική ικανότητα, για να την εξασκήσει. Τί ευθύνη είχε όταν υποτίθεται ότι αυτή την γνωστική ικανότητα του την είχε δώσει ο υποτίθεται παντοδύναμος και παντογνώστης κατασκευαστής του; Τί νόημα είχε η απαγόρευση να εξασκήσει τις δυνατότητες με τις οποίες είχε προικιστεί; Μα είχε από ότι φαίνεται, γιατί το ηθικό συμπέρασμα που θέλει να περάσει ο μύθος είναι να μην χρησιμοποιεί ο άνθρωπος την λογική του, αφού αυτή τον κατέστρεψε (ακόμα και αν του την έδωσε ο ίδιος ο θεός όπως λένε), να είναι δηλαδή ένας απλός υπάκουος δούλος· να αυτοευνουχισθεί νοητικά εθελοντικά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι με την λογική του Ιεχωβά, όπως αποτυπώνεται στην Αγία Γραφή, αυτή η «τραγική» παρακοή και το φάγωμα του απαγορευμένου καρπού, δημιούργησε όχι μόνο ενοχή αλλά και κατάρα σε όλο το ανθρώπινο γένος, ναι δηλαδή σε όλους μας, έτσι πιστεύουν οι χριστιανοί. Με το που γεννιόμαστε είμαστε εξ ορισμού καταραμένοι από αυτή την παρακοή του Αδάμ. Αυτή η περίφημη σωτηρία των ανθρώπων ή το «δι' ἡμᾶς» που αναφέρονται στο 3ο και 4ο άρθρο, εδώ υποτίθεται ότι απευθύνεται. Ήρθε λοιπόν νέος Αδάμ (ο Χριστός) για να μας σώσει από την κατάρα του παλιού (Αδάμ). Για τον λόγο αυτό σταυρώθηκε λένε. Θα μου πείτε, επί της ουσίας άλλαξε κάτι; Όχι, λένε, απλά τώρα δίνεται η δυνατότητα σε κάποιον να σωθεί, φθάνει να πιστέψει στον Χριστό που παλιά δεν την είχε. (Ναι αγαπητοί μου, παλιά πριν τον Χριστό, όχι μόνο όλη η ανθρωπότητα ήταν καταδικασμένη, αλλά δεν είχε περιθώρια να σωθεί· όλοι αυτοί τα εκατομμύρια των ανθρώπων, καλών-κακών, θα πάνε
στην Κόλαση εκτός ίσως των εξαιρέσεων που είδαμε στο 7ο άρθρο που και εδώ είναι ανοικτές από την διπρόσωπη Εκκλησία πάλι με προσωπικές ερμηνείες κάποιων ταγών της).
Η φύση συνεχίζει και είναι μεταπτωτική όπως ισχυρίζονται οι χριστιανοί, δηλαδή δεν έχει καμιά σχέση με την αρχικώς σχεδιασθείσα άφθαρτη και αιώνια εκείνη φύση που καταρρακώθηκε αμέσως μόλις ο Αδάμ δοκίμασε τον απαγορευμένο καρπό της Γνώσεως. Μόνο που τώρα αν κάποιος πιστέψει στον Χριστό μπορεί να σωθεί αλλά πρέπει και να βαπτιστεί.
Το βάπτισμα είναι το μυστήριο εκείνο που καθαρίζει αμέσως τον άνθρωπο από τις προηγούμενες
αμαρτίες την κυριαρχία του Σατανά και φυσικά από
το προπατορικό σαν να είναι πάλι αγνός. Βέβαια, επειδή δεν εμφανίζεται καμιά σπουδαία ορατή αλλαγή, όπως θα έπρεπε ίσως να συμβαίνει, λένε ότι αμέσως επιδρά το μεταπτωτικό περιβάλλον (αλλά απ' έξω, όχι από μέσα -έτσι λένε) και αμαρτάνει πάλι αμέσως, για τον λόγο αυτό και δεν υπάρχουν ορατές αλλαγές (και Γιάννης και Γιαννάκης).
Φυσικά στην χριστιανική ανάλυση λέγεται ότι απαιτείται η ελεύθερη συνεργασία του ανθρώπου για να δράσει το βάπτισμα πνευματικά. Επειδή προφανώς οι χριστιανοί καταλαβαίνουν ότι δεν θα είναι εύκολη αυτή από την μια, και από την άλλη γιατί να αφήσουμε τον κάθε ένα να αποφασίζει ελεύθερα,
επιβλήθηκε ο φασιστικός νηπιοβαπτισμός από τον Ιουστινιανό, για να μην χρειάζεται να τίθεται τέτοιο δίλημμα και οι πελάτες να καταγράφονται στα κατάστιχα σίγουρα σαν δικοί τους και όχι των ανταγωνιστών.
Αυτή λοιπόν η πίστη στην κοσμολογία της Παλαιάς Διαθήκης, η πίστη στο «προπατορικό αμάρτημα», όπως λέγεται κομψά η κατάρα που φόρτωσαν οι χριστιανοί ανερυθρίαστα στις πλάτες όλου του κόσμου, για να δικαιολογήσουν την τελείως παράλογη πίστη τους, η γέννηση του Χριστού ως θεού και ανθρώπου (ταυτόχρονα) από την Μαρία την «παρθένα», τα θαύματα και η διδασκαλία του, φυσικά η ατιμωτική θανάτωση και η ανάσταση έγιναν για να σώσουν την ανθρωπότητα(;) από το προπατορικό.
Ακόμα λοιπόν και αν ακούσετε κάποιον χριστιανό να λέει ότι το προπατορικό δεν έγινε αλλά είναι συμβολικό, τελικά θα παραδεχθεί ότι αν δεν είναι πραγματικό, τότε ο Χριστός δεν ήρθε για να μας σώσει από αυτό, άρα δεν διαφέρει από τον οποιοδήποτε ηθικολόγο, ή προφήτη της οποιασδήποτε θρησκείας. Η πίστη λοιπόν των ορθοδόξων τουλάχιστον στο προπατορικό, είναι υποχρεωτική όσο και αν αποφεύγουν να το τονίζουν.
Δέστε στην χριστιανική ανάλυση που σας παρέπεμψα, η λέξη «Αδάμ» δεν υπάρχει και το προπατορικό αναφέρεται δύο φορές και σε συνάρτηση με την Μαρία την μάνα του φερόμενου ως υιού του Ιεχωβά, θεωρείται δεδομένο, η λέξη πτώση μία φορά, αθώα χωρίς ανάλυση. Βλέπετε πόσο καλά θέλουν να εξωραΐσουν όλο το παρελθόν στο οποίο στηρίζεται αυτή η φαύλη και αντιεπιστημονική θρησκεία;
11. «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»
Άλλη μια αντιεπιστημονική θεώρηση στην οποία πιστεύουν οι χριστιανοί, αν θέλουν να λέγονται ορθόδοξοι. Για να δουλέψει ο ηθικός καταναγκασμός και έλεγχος υπάρχει η Κρίση που όπως είδαμε θα κάνει κάποτε ο γιος του Ιεχωβά όταν ξαναέρθει από τους «ουρανούς» στην γη.
Επειδή η εικόνα της τιμωρίας κάποιων ψυχών, δεν έχει την αμεσότητα που έχει όπως αισθάνεται ο άνθρωπος την τιμωρία εν ζωή, οι χριστιανοί πιστεύουν ότι πριν γίνει η κρίση θα αναστηθούν όλοι με τα σώματα τους όπως ακριβώς είναι σήμερα. Αυτό δίνει μια πιο ζοφερή προοπτική για αυτόν που δεν θα είναι πειθήνιο όργανο της δοξασίας αυτής και δούλος των μεσολαβητών του Θεού, δηλαδή των παπάδων. Γιατί η παρουσία του σώματος, δίνει την αίσθηση του πόνου· δεν υπάρχει λοιπόν για τον χριστιανό η λογική ότι, άντε θα πεθάνω τουλάχιστον θα γλιτώσω από τους πόνους. Όχι κύριε, θα πας στην κατάψυξη ψυχών για λίγο και θα περιμένεις να αποφασίσει ο Ιεχωβάς να ξαναστείλει τον γιο του να σε κρίνει. Τότε όλοι θα αναστηθούν με τα σώματά τους και όσοι τιμωρηθούν
θα νιώσουν στο πετσί τους τι έστι πόνος. Δεν υπάρχει ίσως πιο σαδιστική θρησκεία στον κόσμο.
Πόνος στην παρούσα ζωή πόνος και στην επόμενη. Αν δεν είσαι πιστός δούλος, να υπομείνεις μόνο τον τρέχοντα πόνο, τότε κάηκες, γιατί θα έχεις τον μελλοντικό και αιώνιο αβάστακτο πόνο.
Και φυσικά η λέξη Προσδοκώ δεν σημαίνει βεβαιότητα αλλά μια στείρα ελπίδα.
Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη, αναπόδεικτη και παράλογη προσδοκία ο χριστιανισμός επένδυσε αισχρά, αναιδέστατα, υστερόβουλα και ιδιοτελώς, την διάδοσή του και την κυριαρχία του με τον έλεγχο (σε νου, ψυχή, πνεύμα, σώμα) του φόβου και του τρόμου ή με απειλές, κατάρες, αφορισμούς και αναθέματα στην αιώνια τιμωρία και στην κόλαση, ενώ την προοπτική της σωτηρίας και του παραδείσου την πουλάει με τον μηδενισμό, με την άρνηση και υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής καθώς και την αφαίμαξη της περιουσίας των πιστών της, εν ζωή και μετά θάνατο. Και πάλι όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο φιλόσοφος Επίκουρος: γιατί να με φοβίζει η ανυπαρξία μου μετά τον θάνατό μου και να μην με φοβίζει η ανυπαρξία μου προτού γεννηθώ; ή όπως ξύπνησα χωρίς να κοιμηθώ έτσι θα κοιμηθώ χωρίς να ξυπνήσω!
12. «Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν»
Εδώ είναι η θεωρούμενη ολοκλήρωση του θεϊκού σχεδίου αλλά και το κερασάκι για το οποίο αγωνίζεται ο χριστιανός. Αν είναι καλός χριστιανός, ζει με το θέλημα του Χριστού και του Ιεχωβά, ακούει και πείθεται στους παπάδες που μεσολαβούν και ξέρουν ποια ακριβώς είναι η θέλησή τους· αν βαπτιστεί, ακολουθεί όλο το τυπικό της Εκκλησίας με νηστείες και προσευχές, γιατί, καλά καταλάβατε, ούτε το βάπτισμα είναι αρκετό, μολονότι αναγκαίο για να σωθεί κάποιος, πρέπει να μεταλαμβάνει για να ανανεώνει την ισχύ του βαπτίσματος, που σημαίνει
να νηστεύει και να
εξομολογείται. Να εξομολογείται στον Θεό φυσικά, αλλά επειδή από ότι φαίνεται αυτός δεν πολυακούει και οι βουλές του είναι άγνωστες για τον λαϊκό, υπάρχει ο παπάς που ξέρει ή δείχνει ότι ξέρει τις βουλές του και είναι αυτός πλέον ο υποδοχέας της εξομολόγησης. Εδώ βρίσκεται και ένα μεγάλο μέρος της ισχύος της εξουσίας της Εκκλησίας.
Ο πιστός φυσικά και θέλει να ζήσει αιώνια· χαζός είναι; Προσπαθεί λοιπόν να γίνει πιο πιστός όσο μπορεί, γιατί οι κανόνες της Εκκλησίας συχνά είναι αντίθετοι ακόμα και με την φύση του. Οφείλει αν είναι καλός χριστιανός, να παραμερίσει την φύση του είτε την ζωική είτε την νοητική. Οφείλει να αυτοευνουχισθεί αν θέλει το κερασάκι, και να δείξει με πράξεις την δουλικότητά του
χρυσώνοντας την Εκκλησία, εδώ είναι και το τι δημιουργεί η θρησκεία αυτή:
Λοβοτομημένους δούλους με ιδιοτέλεια.
Η τελευταία λέξη είναι επικύρωση και επιβεβαίωση όλων των ανωτέρω. Γενικά βλέπουμε τάσεις επανάληψης σε πράγματα που είναι και τα πιο απίστευτα, σαν να πρέπει να εμπεδωθούν στον χριστιανό με την παπαγαλία, αφού η κριτική σκέψη θα έθετε εμπόδια στην κατανόησή τους όπως πρέπει· δηλαδή άσκεπτη υιοθέτηση του όσο παράλογο και να φαίνεται που δομούμενη από την παιδική ηλικία, θα τον κρατήσει στην δουλικότητα για πάντα.
Ο ιδανικός πιστός, είναι το ίδιο με τον ιδανικό υπήκοο του καθεστώτος, και για αυτό
η Εκκλησία είναι πάντα προσκείμενη σε όλα τα καθεστώτα και ιδιαίτερα το μοναρχικά ή τα ανελεύθερα. Φυσικά υπάρχουν και κάποια καθεστώτα όπως τα κομμουνιστικά που αντικατέστησαν την Εκκλησία με άλλου είδους θεοκρατικό καθεστώς στηριγμένο σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα και ηγέτες που την υποκαθιστούν πλήρως και είναι οι μόνες εξαιρέσεις, για τις οποίες οι χριστιανοί αισθάνονται βαθύτατη αποστροφή. (Με εξαίρεση την Ελλάδα. Σε αυτή την χώρα του παραλόγου, κατάφερε και έδεσε η έννοια του
χριστιανού και του κομουνιστή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Για τί άλλο δεν μιλάει το Σύμβολο;
Δεν μιλάει για το πάμπλουτο ιερατείο που είναι και το τελικό προκείμενο που παρασιτικά απομυζά, αφαιμάζει όχι μόνο τους πιστούς του αλλά και ολόκληρες φυλές, έθνη, κράτη και όχι μόνο οικονομικά αλλά και πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικά αλλά και την κυριαρχία του με τον έλεγχο (σε νου, ψυχή, πνεύμα, σώμα) κλπ. Γιατί ως γνωστόν ο μόνος κερδισμένος από κάθε παιχνίδι είναι η μπάνκα, εδώ ο αυτόκλητος μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Η περιβόητη Εκκλησία που αναφέρεται, είναι ο αθώος προσδιορισμός ως το «σώμα του Χριστού» και όχι το ιερατείο. Φυσικά το ιερατείο είναι απαραίτητο για τις τελετουργίες που μπορεί να μην αναφέρονται αλλά αφού ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων τις είχε συνηθίσει πρέπει κάπως να μπουν και σε αυτή την πίστη. Δυστυχώς οι παπάδες δεν ασχολούνται μόνο με αυτό, αλλά θέλουν
να βάζουν και τους κανόνες τους στην κοινωνία και θέλουν και να τους χρηματοδοτεί κιόλας.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε τον μεγάλο πλουτισμό της εκκλησίας κατά την διάρκεια της αλλόθρησκης Τουρκικής κατοχής, που όχι μόνο διατήρησε την τεράστια περιουσία της σε βάρος του υπόδουλου και βασανιζόμενου Ελληνικού λαού, αλλά την αύξησε υπέρμετρα από τα δώρα και τα αντίδωρα που ελάμβανε από τις εθνικές προδοσίες και εκδουλεύσεις που έκανε (οι σχετικά ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
ΔΕΣ:
Δεν μιλάει επίσης για
την αγάπη, αυτό που υποτίθεται πρόβαλε ο γιος του Ιεχωβά στην επίγειά του δράση. Αφήνει να εννοηθεί ότι ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για την ανθρωπότητα, αλλά δεν αναφέρεται πουθενά η αγάπη σαν στοιχείο σημαντικό που θα κινήσει τον πιστό στην πίστη του. Και είναι φυσικό,
αν κάνεις κάτι με κίνητρο να πείσεις τους άλλους να γίνουν δούλοι σου, τότε το κίνητρο σίγουρα δεν είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι μια ωραία θεωρητική ευχή που η ιστορία έδειξε οι ίδιοι οι χριστιανοί δεν την πολυθυμούνται όσο και αν την προβάλλουν στους άλλους, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η πράξη και η πράξη που προβάλλεται εδώ είναι το ιδιοτελές ατομικό συμφέρον εκάστου χριστιανού, που οφείλει να πάει στον Παράδεισο και να αποφύγει τα «καζάνια» της Κόλασης. Για να το επιτύχει αυτό πρέπει να είναι πειθήνιο όργανο του Θεού, και επειδή αυτός, όπως είδαμε, το πιθανότερο δεν υπάρχει, του ιερατείου και της κάθε εξουσίας με την οποία το ιερατείο αισθάνεται καλά.
Η αγάπη κατάντησε στο λεξιλόγιό τους, ένα κενού περιεχομένου μήνυμα που ακούγεται ωραία χωρίς αντίκρισμα, οι ίδιοι (σαν Εκκλησία αλλά πολλοί και ατομικά) δεν κάνουν τίποτα για να την υποστηρίξουν.
Ας δούμε τέλος την ηθική προσωπικότητα που έχουν φορτώσει σε αυτόν τον πολύμορφο και περίεργο θεό τους οι χριστιανοί που προσπαθούν να μας κάνουνε να πιστέψουμε ότι ο Θεός (τους) υπάρχει (με ποιες αποδείξεις;), είναι καλός και ότι για τα δικά του σφάλματα στην δημιουργία του φταίνε αποκλειστικά τα δημιουργήματά του (sic) αποποιούμενος κάθε ευθύνη!
Ο Ιεχωβάς μοιάζει εξαιρετικά με έναν επιστήμονα που αναζητά την δημιουργία ενός νέου είδους. Για τον λόγο αυτό κατασκευάζει όντα, τους δίνει φυσικές και νοητικές δυνατότητες σε διάφορες αναλογίες, και παρακολουθεί την εξέλιξη της κοινωνίας που αυτά σταδιακά δημιουργούν. Τα ελάχιστα από αυτά τα πειραματόζωα που αποκτήσουν τις προϋποθέσεις που έχει θέσει σαν επίτευξη του πειράματος, θα τα αναβαθμίσει σε ένα καλύτερο κλουβί δίνοντας τους αθανασία· τα σκάρτα όμως τι τα κάνει; Ο χειρότερος ηθικά επιστήμονας σήμερα, τα πειραματόζωα που δεν θα ανταποκρινόντουσαν στα πειράματά του και του ήταν άχρηστα, ή θα τα σκότωνε ή θα τα εξαφάνιζε. Ο Ιεχωβάς όμως σύμφωνα με την απαράδεκτη αντίληψη των χριστιανών, θα φτιάξει φούρνους που το Άουσβιτς θα είναι κατασκήνωση μπροστά τους και θα καίει τα εκατομμύρια αποτυχόντα πειραματόζωα σαδιστικά και αιώνια.
Δεν μιλάει επίσης για το περίφημο «Θέλημα» του Θεού το οποίο παραβιάζει την αυτονομία και την ελευθερία του ανθρώπου. Ένας Θεός που θέλει, ζητά, επιθυμεί, προσδοκά, περιμένει, προσμένει κ.λπ. δεν μπορεί να είναι ο «τέλειος Θεός», γιατί το ίδιο το θέλημα του δείχνει έλλειψη και ανάγκη καθώς και τόπο-χρόνο της εκπλήρωσης του (που είναι η άτοπη και άχρονη πανταχού παρουσία του και παντογνωσία του;), Είναι τελικά η θέλησή του τόσο ανίσχυρη;
Τελικά το θέλημα του Θεού δεν είναι παρά το θέλημα των ίδιων των παπάδων της θρησκείας που είναι στον καθέναν διαφορετικό και πολλές φορές αντικρουόμενο και αντιφατικό (το διαμορφώνουν ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ανάγκες τους και για τον κάθε πιστό διαφορετικά, για να μπορούν να τον εξουσιάζουν). Μην ξεχνάμε πως η εμπειρία και η τεχνική των παπάδων είναι προγενέστερη της θρησκείας που διαχειρίζονται!
Και το χειρότερο είναι ότι ενώ ως «παντογνώστης» υποτίθεται ότι γνωρίζει το πόσο ελάχιστα από αυτά θα ανταποκριθούν στις υψηλές του προσδοκίες, αυτός μέσω συγκεκριμένων φερέφωνων του, δίνει απειλές και διαταγές στα εκατομμύρια των δυνητικά χαμένων και τους αυξάνει το άγχος και τι ενοχές, πιέζοντας τα να γίνουν όλο και καλύτεροι δούλοι και να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος καταλαβαίνει τα μηνύματά του καλύτερα.
Η ηθική η οποία είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής συνείδησης και κοινωνικής εμπειρίας δεν έχει να κάνει με καμία συγκεκριμένη θρησκεία, και η ιστορία έχει δείξει μάλλον το αντίθετο, οι πλέον ανήθικοι πόλεμοι και καταστροφές πολιτισμών, Ναών - έργων τέχνης, βιβλιοθηκών - συγγραμμάτων, αιματοχυσιών και γενοκτονιών κ.λπ., έγιναν από ή για θρησκευτικούς λόγους ή αντίστοιχες ολοκληρωτικές ιδεοληψίες και σε αυτούς πρωτοστάτησαν οι μονοθεϊστικές θρησκείες που στην βάση τους είναι αρκετά ανήθικες.
Μάλιστα στην Εκκλησία παρά την δήθεν αίγλη ηθικότητας που έχει η “χάρις του θεού” που υποτίθεται έχουν οι ταγοί της, βγαίνουν συχνά μεγάλα ηθικά και οικονομικά έκτροπα που συνήθως κρύβονται κάτω από μία ιερή ομερτά.
Ο Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία και κάθε σχετική θρησκεία ή σέκτα, είναι στην ουσία μια ιδεολογία, που υποστηρίζει μέσα τους συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα τρόπο ζωής, στηριγμένο στην
αυθεντία “άγιων μορφών” του παρελθόντος και του παρόντος, στις γραφές της κάθε θρησκείας, στην ερμηνεία κυρίως που δίνουν σε όλα αυτά και την ζωή τους και τις εμπειρίες τους σε αυτόν το περίγυρο και όλα αυτά τα θέματα άπτονται της ιδεολογίας αυτής με έναν ή άλλον τρόπο.
Μια ιδεολογία φυσικά, κρίνεται τόσο από την βάση της, δηλαδή τα κείμενά της, όσο και την διαχρονική πράξη της, δηλαδή πως επηρέασε αυτή η ιδεολογία την ανθρωπότητα και τι αποτελέσματα έφερε σε όλη την ιστορία, αλλά ακόμα και σήμερα, με την δράση της ίδιας της Εκκλησίας αλλά και του εκκλησιάσματός της.
Το κείμενο αυτό που απευθύνεται λοιπόν στην μη σκέψη, δείχνει την πραγματική ουσία του Χριστιανισμού. Μια λογικά και ηθικά απαράδεκτη θρησκεία, που δημιουργεί παράλογες νοητικές και ηθικές στρεβλώσεις και δεισιδαιμονίες. Κάτι που άριστο θα ήταν για την ανθρωπότητα να εξαλειφθεί όπως και κάθε σχετική παράλογη θρησκεία, ή να μετασχηματιστεί άμεσα σε κάτι ηθικότερο και λογικότερο.
ΔΕΣ:
Χριστιανισμός και ηθική
Χριστιανική θρησκευτική ηθική
Oι αμαρτίες του Χριστιανισμού
Οι οικογενειακές ηθικές αξίες στην Αγία Γραφή
Τουλάχιστον 50 λόγοι να ντρεπόσαστε για τον Ιησού και να μην είσαστε οπαδοί του
Η ελληνική κοινωνία οφείλει άμεσα να καταργήσει από το Ελληνικό Σύνταγμα το ότι παίρνει ισχύ από την
φασιστική Αγία Τριάδα, και όπως όλα τα ευρωπαϊκά αντίστοιχα να ορίσει ότι
οφείλει να παίρνει ισχύ από τον Ελληνικό λαό και μόνον.
Το κράτος μας οφείλει
να προχωρήσει τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας. Να πάψει επιτέλους η χρηματοδότηση και όλες οι φορολογικές ή άλλες διευκολύνσεις προς την Εκκλησία, που οφείλει αν θέλει να λέγεται «
θρησκεία της αγάπης» έστω και για τους τύπους, να αναλάβουν τα έξοδά της και τους μισθούς των παπάδων, ή τα χρυσά και τις λιμουζίνες των δεσποτάδων, οι πιστοί της και μόνον. Να μετασχηματισθεί σε μια καθαρά ηθική διδασκαλία, να απευθύνεται
μόνο στις πνευματικές αναζητήσεις των οπαδών της και
να πάψει επιτέλους να εμπλέκεται συνέχεια με την παιδεία, την δικαιοσύνη, την κοινωνία και το κράτος άμεσα ή έμμεσα.
Αν ο Χριστιανισμός είναι
βίωμα, όπως θέλουν να μας πουν,
ας τον ζήσουν και
ας τον βιώσουν οι χριστιανοί αναμεταξύ τους, χωρίς να εμπλέκονται οι δοξασίες τους στα πόδια μας και να είναι σίγουροι ότι κανείς δεν θα ξανασχοληθεί μαζί τους.
Το κόστος για την ανθρωπότητα δεκαπέντε αιώνων χριστιανικής αγριότητας – εκατοντάδων εκατομμυρίων ζωών που κακοποιήθηκαν και περικόπηκαν, θυσιάστηκαν στον πόλεμο, τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, το κάψιμο και την πανούκλα – είναι ανυπολόγιστο.
Ο Χριστιανισμός είναι η χειρότερη καταστροφή στην ανθρώπινη ιστορία