Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΛΑΤΩΝΑ

Όλοι η φιλοσοφία μετά τον Πλάτωνα είναι υποσημειώσεις στο έργο’

Κανείς δεν αντιλέγει, ότι ο Πλάτωνας θεωρείται ο βραχίονας της Φιλοσοφίας, καθώς ασχολήθηκε και θεμελίωσε  εν πολλοίς,  όλους τους κλάδους της (γνωσιοθεωρία, αισθητική, πολιτική φιλοσοφία κτλπ). Όμως τα τελευταία χρόνια, το απολυταρχικό κατασκεύασμα της Πολιτείας και οι οντολογικές θέσεις για την ύπαρξη ανώτερου όντος με την μορφή της καθολικής Ιδέας – που έχουν συθέμελα διαψευστεί από την επιστήμη- κάνουν την ανάγνωση του Πλάτωνος δύσπεπτη και ενοχλητική. Στην παραπάνω θέση, συνέβαλε η στηλίτευση του γραπτού λόγου όσο και ο δογματισμός είτε ο μυστικισμός του Έλληνα Φιλοσόφου, κυρίως μετά τον Διαφωτισμό, με την παράλληλη επικράτηση της Δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινοποίησης της γνώσης. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τα άτομα, διαβάζουν και οι Εποχές, η Ιστορία που τείνει να αναγάγει τον συγγραφέα στα περιορισμένα, σφικτά σύνορα της.
”Η ανάγνωση του Πλάτωνα σημαίνει πάνω από όλα μια διανοητική απόλαυση. Η χαρά που προκαλεί η επαφή με την σκέψη του δεν προέρχεται από την διαδικασία της καλλιτεχνικής αρτιότητας των φιλοσοφικών δραμάτων (…) αλλά και μέρος κατά κάποιον τρόπο της ζωντανής συζήτησης, η οποία σχεδιάζεται με επιδέξιες πινελιές σαν να ήταν μια φυσική αλληλεπτίδραση μεταξύ των χαρακτήρων που μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από την ίδια τη ζωή.΄΄

Είναι γνωστό τοις πάσι το μοντέλο γραφής του, δηλαδή το Διαλεκτικό, ως μοναδικό μέσο προσέγγισης της αλήθειας. Η αμεσότητα και η ποικιλία που χαρακτηρίζουν τους διαλόγους καθιέρωσαν τον  Πλάτωνα ως τον πιο αποτελεσματικό στην αφύπνιση του φιλοσοφικού ενδιαφέροντος καθώς όποιος αρχίζει από την βάση του, έχει διαβεί το σωστό δρόμο, Η συζήτηση για τον τρόπο ανάγνωσής του, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης πλευρίζει το κείμενο. ΄΄Οτιδήποτε κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να αποστασιωποιηθούμε πλήρως από τα όρια, να ξεφύγουμε από τον πυρήνα του εαυτού μας κατά την ανάγνωση του έργου”. Όταν πρόκειται μάλιστα, για τον ίδιο τον Πλάτωνα, η μορφή του κειμένου μας φέρνει μοιραία στην σύγκρουση με τον προσωπικό Εγώ, το οποίο αναπόφευκτα την σήμερον ημέρα θα αντιδράσει. Άρα το ερώτημα του παρακάτω πονήματος είναι, κατά πόσο ενεργητικοί οφείλουμε να είμαστε για να μην εκτροχιαστούμε σε μονομερή δογματισμό.
”Ο Πλάτων έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο από άλλον τον ρόλο των ατομικών ορίων στην πρόσληψη της σοφίας. Κατ’ επανάληψη μας κάνει να νιώσουμε πως ένας συνομιλητής στον διάλογο εμποδίζεται λόγω της ειδικής συγκρότησης να συλλάβει τι εννοείται΄΄

Η παραπάνω θέση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος σύλληψης και προσέγγισης του Πλάτωνα, και γι αυτό θα καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Σ’ ένα από τα γνωστά του παραδείγματα στον Γοργία ο Καλλικλής υποστηρίζει το  φυσικό δίκαιο του ισχυρότερου. Αντί ο Πλάτωνας να βάλει τον Καλλικλή να την εκθέσει συστηματικά με μια κλιμάκωση αναδυόμενη από λογικούς συλλογισμούς, την  παρουσιάζει ως απόσταγμα της νοσηρής φιλοδοξίας και του εγωκεντρισμό του. Όταν ο Σωκράτης φωτίζει τις αντιφάσεις του συνομιλητή του, ο δεύτερος δηλώνει καταφατικά ότι δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει, όχι από έλλειψη ευφυίας αλλά λόγου του χαρακτήρα του. Ακόμα, κι ο ίδιος ο Σωκράτης δεν προχωράει σε μια διεύρυνση της επιχειρηματολογίας του για τα μέρη της ψυχής, όπως αυτή αναπτύσσεται στον Φαίδρο ή στην Πολιτεία, αφού ο Καλλικλής μη έχοντας τα ΄΄Μικρά΄΄ μυστήρια, δεν μπορεί να μετάσχει στα ΄΄Μεγάλα΄΄.  Τέτοιες θέσεις φιλοσοφικής απόκρυψης ή μετάδοσης ανάλογης της οξύνοιας και πορείας του ΄΄μαθητή΄΄ του, θα συναντήσουμε στα: Λύσιν,  Συμπόσιο, Φαίδρο και  Πολιτεία. ”Η φιλία δεν σημαίνει μια  υποκειμενική συμπάθεια, δηλαδή απλώς ένα συναίσθημα, αλλά αποτελεί συνέπεια του κοινού προσανατολισμού προς το << θείο >> και << αιώνιο ον >> εντέλει πως την Ιδέα του ίδιου του Αγαθού.

Φύση των διαλόγων: Απορία, αν όχι απέχθεια προκαλεί στον αμύητο αναγνώστη, το τέλμα, η αοριστολογία λύσης στα έργα του. Πιο συγκεκριμένα:
Α) Στους απορητικούς διαλόγους, μετά από μια μακροσκελή συζήτηση και μάχη για την αλήθεια, ο αναγνώστης μένει ζαρωμένος από απορία όταν η ΄΄λύσις΄΄ δεν έρχεται. Για ποιο λόγο τέτοια μάταιη αναζήτηση;
Β) Στους ΄΄εποικοδομητικούς΄΄ διαλόγους ( λόγοι της μέσης και ύστερης εποχής) πάλι αναρωτιόμαστε γιατί τόσο σχοινοτενής ανάπτυξη τέτοιων καίριων ζητημάτων και στοχασμών αν δεν καταλήγουν πουθενά, αν  πέφτουν σε τείχη σιωπής;
Γ) Τέλος, στους πρώιμους και ύστερους διαλόγους ο αναγνώστης θα απαυδήσει με την αλαζονεία του αήττητου Σωκράτη, όσο και με την εξομοίωση όλων των αντιπάλων. Τους αντιμετωπίζει με την ίδια ευχέρεια και ευκολία, είτε πρόκειται για τον Ιππία ή τον ριζοσπαστικό Καλλικλή είτε για τον ξακουστό Πρωταγόρα. Φαίνεται δύσκολα αποδεκτό για την κοινωνία της Ισότητας του 19ου και 20ου αιώνα που επικρατεί ο Πλουραλισμός, η δημοκρατία και οι άνθρωποι είναι εναρμονισμένοι με τον συναισθηματικό σκεπτικισμό. Βάζουμε μπροστά μας τον εαυτό μας που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης, διαστρεβλώνοντας και τυφλώνοντας την νηφάλια κριτική και την υπόκωφο μήνυμα. Πρέπει να συλλογιστούμε ότι Πλάτωνας και Σωκράτης έζησαν και έδρασαν σε μια άλλη εποχή που οι σημερινές ιδέες ηχούσαν ιλαρά. (βλ. και παρακάτω)

Το ζήτημα που απασχόλησε πολύ τους μελετητές, είναι σε ποιον απευθύνεται ο Πλάτωνας. Η εσωστροφική φιλοσοφία του σύμφωνα με την οποία, ο καρπός σκέψης του δύναται να αξιοποιηθεί μόνο από τους μαθητές του, αν και εν μέρει είναι σωστός, αναιρείται καθώς έργα όπως η Πολιτεία και ο Τιμαίος έχουν καθολικό, ουτοπικά ρεαλιστικό χαρακτήρα. Αν πάλι υποθέσουμε από τις υπόρρητες αναφορές ότι στοχεύει τους επαιοντές θα υποπέσουμε σε σφάλμα. Τα περισσότερα έργα του, είναι ευκατανόητα ακόμα κι από τους πλήρως αδαείς. Αυτό είναι πρόδηλο κι από τους αντιπάλους του, που απαρτίζουν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό, καλύπτοντας κάθε πτυχή σκέψης.  Επομένως, ο Πλάτωνας απευθύνεται ΣΕ ΌΛΟΥΣ, Ο βαθμός ωρίμανσης του συνομιλητή προκαθορίζει το ποσοστό της αλήθειας που θα εκλάβει από το έργο του.

Η παραπάνω υπόθεση παίρνει αξιωματική μορφή αν εξετάσουμε τα υφολογικά στοιχεία των διαλόγων. Καταρχάς πρόκειται για συνομιλίες ενταγμένες στο χώρο και στο χρόνο. Είναι ακόμα απαραίτητη η παρουσίαση των πρωταγωνιστών που ναι φυσικά, πραγματικά επι το πλείστον, πρόσωπα με ιστορία. Σε κάθε συζήτηση υπάρχει μια κυρίαρχη μορφή που έχει το ρόλο του φωτοδότη. Το όνομα της, Σωκράτης. Αυτός θέλει να κατευθύνει την συζήτηση και να χαράσσει μέσω αυτής τον προσωπικό δρόμο των συνομιλητών. Θα σφάλουμε αν δεν έχουμε σφαιρική εικόνα της φιλοσοφίας του. Σύμφωνα μ΄ αυτή Η ΑΛΉΘΕΙΑ είναι προιούσα της μνήμης, και ο ρόλος του δασκάλου είναι παρόμοιος με  της μαίας, δηλαδή βοηθάει να ξεθάψει την α- λήθεια που βρίσκεται απριόρι σφραγισμένη μέσα σ’ όλους. Μάλιστα, πρέπει να επισημανθεί η σημασιολογική έννοια της βοήθειας.

Βοηθείν  γράφει 4-5 φορές στην Πολιτεία ή η λέξη χρησιμοποιείται με ταυτόσημα όπως το ΄΄επικουρείν΄΄ . Ο Σωκράτης δεν επιθυμεί εξαρχής να εκθέσει την άποψη του για τις Ιδέες, τα καθολικά πρότυπα και την μορφή της αιώνιας δικαιοσύνης, δηλαδή τα καθαυτά πράγματα  που δεν είναι αντιληπτά με τις αισθήσεις αλλά με τον Νου. Εν τέλει, παρουσιάζει τις θέσεις του μετά από πιέσεις του Γλαύκωνα και του Αδείμαντου, πιέσεις που έρχονται σαν παράκληση, αδήριτη ανάγκη βοήθειας.  Ακόμα, όταν ο Εχεκράτης ρωτά τον Φαίδωνα (ομώνυμος διάλογος) για την αντίδραση του Σωκράτη ως προς την ανθρώπινη διάσταση και την διάσταση της επιχειρηματολογίας, ο δεύτερος συνεχίζει να αφηγείται για το πόσο αξιοθαύμαστος αποδείχτηκε ο Σωκράτης. ΄΄Το βοηθείν το λόγω΄΄ που επιχείρησε ο Σωκράτης, είχε την δύναμη να ικανοποιήσει αυτούς που τον επέκριναν (102α).

Συγκεκριμένα
α) Το βοηθείν γίνεται από τον ΄΄Πρώτο΄΄ της συζήτησης
β) Έχει την δυνατότητα να αλλάξει το θέμα, με διακοπή, αλλά χωρίς να παρεκκλίνει από την αρχή της θέσης
γ) Το νέο θέμα σχετίζεται μ’ ένα ευρύτερο φάσμα ιδεών, οικουμενικό, που η σκιαγράφηση του οδηγεί στην γνώση των Πρώτων Αιτιών.΄΄ Η διαδικασία των υποθέσεων προβλέπει μια μοναχική άνοδο σε κάποιον ικανό, το οποίο είναι προφανές, ότι πρέπει να καταλάβουμε την αρχή (101 DE). 
Μια τελευταία αναφορά στην ΄΄θεική έννοια ΄΄ της βοήθειας θα βρούμε στον Γοργία, όπου ο μαθητής του θα κληθεί, αποτυχημένα, να αποκαταστήσει τον Δάσκαλο του. Αυτή η ακαρπία, οφείλεται στην φύση της φιλοσοφίας του Γοργία που δεν ήταν σε θέση να  διδάξει το ΄΄ επανορθώσασθαι τον λόγον΄΄ 

Επομένως, έγινε αντιληπτό το ότι μόνο με την οδό της Διαλεκτικής, το άτομο δύναται να γνωρίσει την αλήθεια, δηλαδή την θέαση του Αγαθού, που ταυτίζεται με το Εν ( άποψη του Αριστοτέλη όμως αμφισβητήσιμη).

Η διαλεκτική είναι ο διάλογος που εννοείται με την σημερινή έννοια της υπαρξιστικής φιλοσοφίας;
Κατά την γενική επιδερμική γνώμη ναι!

Όμως εδώ ο Πλάτωνας έρχεται να μας διαψεύσει! Αν δούμε στον Πρωταγόρα, κάνει έκκληση να είναι σύντομος, επειδή ΄΄ξεχνάει εύκολα΄΄. Δηλαδή, δεν δέχεται την τότε κρατούσα άποψη για έναν εκτενή μονόλογο των δασκάλων. Αφομοιώνει την μέθοδο των ερωταποκρίσεων που βοηθούν την εξαγωγή συμπερασμάτων εκ των έσω.

Και εδώ το μπαμ! Για να αναλύσει την κριτική του Αυτο-ακυρώνεται, βγάζοντας ένα όμορφο και μακροσκελή μονόλογο! Ακόμα, ένα από τα ομορφότερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας για τον έρωτα στον Φαίδρο, δίνεται στην ίδια μορφή. Τέλος, ο μοναδικός διάλογος που δεν υπάρχει συνομιλία αλλά έκθεση θεωριών μέσω ομοίων και ισάξιων, είναι στον Τιμαίο που αποτελεί απόπειρα για ερμηνεία της φύσης, υπό την ευρύτερη έννοιά της, με βάση την αριθμητική και τη γεωμετρία.

Στην ίδια υπόθεση φθάνουμε αν αναλογιστούμε τα ΄΄εσκεμμένα κενά ΄΄ του Πλατωνικού έργου, τόσο από τον Σωκράτη, όσο κι από τους αντιπάλους του.  Ας το δούμε αναλυτικότερα.

Το μοτίβο της απόκρυψης έχει απίστευτη κανονικότητα. Κάθε φορά γεννιέται η υποψία ότι δεν αποκαλύπτουν οι συνομιλητές του την αλήθεια ή δείχνουν ότι εσκεμμένα αποσιωπούν για να δηλώσουν μια κατεπίφαση σοβαρότητα. Αυτό συμβαίνει είτε με τον Κρατύλο ή τον ψευτοθεολόγο Ευθύφρονα, είτε με τον Πρόδικο, για να ελέγξουν τους άλλους,. Βέβαια, αντιμετωπίζονται ως γελοιογραφίες και δεν ξεφεύγουν της ειρωνείας του Σωκράτους, η οποία είναι βασικό εργαλείο της μεθοδολογίας του αλλά πάντα σε επικουρικό ρόλο. Πάλι θα την συναντήσουμε – αν και δεν επισημάνθηκε-  στον ΄΄Ευθύδημο΄΄, η πλοκή του οποίου συνίσταται στην προσπάθεια του Σωκράτη να φέρει τους δύο σοφιστές, Ευθύδημο και Διονυσόδωρο στο σημείο να παραμερίσουν τα φθηνά κόλπα τους, δηλώνοντας ότι ΄΄ έχουν σοβαρές ιδέες, που όμως τώρα σκόπιμα δεν τις έχουν εκθέσει΄΄.

Μάλιστα στον Ευθύδημο, ο Σωκράτης λειτουργεί ΄΄εσωτερικά΄΄. Γνωρίζοντας μια βαθύτερη Ιδέα, δεν θεωρεί ότι μπορεί να την εκθέσει γιατί οι αντίπαλοι δεν διαθέτουν την κατάλληλη προπαιδεία για να την δεχτούν! Η ικανότητα να αποσιωπάει κανείς την αλήθεια  όταν δεν είναι δόκιμο, αποτελεί θεικό προνόμιο των αληθινών φιλοσόφων. Η φιλοσοφία δεν είναι οιονεί καταναλωτικό προιον που διαλαλούμε στην αγορά αλλά εσώτερη διαδικασία, μια διαλεκτική με τον ίδιο τον Νου εν αντιθέσει της στάσης των τότε δημοδασκάλων και  σοφιστών. Επομένως ο φιλόσοφος στον διάλογο κομίζει ιδέες και αλήθειες που φέρει ήδη μέσα του σε ακατέργαστο υλικό. Δεν γεννιούνται  αυτόματα μέσω της διαλεκτικής αλλά προυπάρχουν, φωτίζονται  και μεταδίδονται μέσω της ορθής οδούς! Σ΄αυτήν την θέση μπορούμε να φθάσουμε κι από τα υφολογικά στοιχεία των ΄΄απρόσωπων διαλόγων΄΄ Συγκεκριμένα στο Συμπόσιο, ο Σωκράτης επικαλείται την Διοτίμα για να γνωστοποιήσει την ουσία του έρωτα ή στον Πρωταγόρα, σ΄ένα σημείο μιλάει με το αόρατο και ασώματο κοινό. Τέτοιοι διάλογοι δεν είναι παρά μια βύθιση στον πυρήνα του Νου και της Ψυχής με στόχο την αναζήτηση της αλήθειας μέσω ωσμώσεων και ζυμώσεων των νέων ιδεών.

Η ΄΄εσκεμμένη απόκρυψη΄΄ του Πλάτωνα είναι κομβική στην επεξήγηση και ερμηνεία του Έργου του. Γνωρίζει ότι η φιλοσοφία είναι ένα μακρύ μονοπάτι της ψυχής στην Θέαση του Αγαθού, και ένας μοναχικός ατέρμονος αγώνας. Δεν προσπαθεί να σου την διδάξει αλλά να σε ρίξει στο πέλαγος για την Ιθάκη. Ο πραγματικός φιλόσοφος είναι εσωτερικός!
Εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο πυλώνα της κριτικής του Πλάτωνα: Την αδυναμία του Γραπτού λόγου στον Φαίδρο

«Άκουσα μια ιστορία για έναν από τους παλιούς αιγυπτιακούς θεούς, τον θεό Θευθ. Είναι αυτός που ανακάλυψε τον αριθμό και τους υπολογισμούς, τη γεωμετρία ακόμη και τους πεσσούς και την αστρονομία και τους κύβους, και πάνω από όλα τη γραφή. Βασιλιάς τότε όλης της Αιγύπτου ήταν ο Θαμους (Άμμωνας). Σ’ αυτόν λοιπόν ήρθε ο Θευθ, του επέδειξε τις τέχνες του και του είπε ότι θα πρέπει να διαδοθούν σε όλους τους Αιγυπτίους. ΟΒασιλιάς ρώτησε τότε ποια είναι η ωφέλεια της καθεμιάς, και καθώς εκείνος του εξηγούσε, άλλες από τις εξηγήσεις τις επαινούσε και άλλες τις κατέκρινε ανάλογα με το εάν του φαινόταν σωστό ή λάθος. Κάποια στιγμή όμως έφτασαν και στη γραφή. <<Aυτή η μάθηση βασιλιά μου>> είπε ο Θευθ, <<θα κάνει τους ανθρώπους σοφότερους και θα αυξήσει την μνήμη τους γιατί βρέθηκε το φάρμακο της μνήμης και της σοφίας>>. Και ο Θαμους απάντησε: <<Πολύτεχνε Θευθ, άλλος έχει την ικανότητα να γεννά τις τέχνες και άλλος να κρίνει εάν οι τέχνες αυτές θα βλάψουν ή θα ωφελήσουν. Εσύ λοιπόν τώρα, σαν πατέρας που είσαι της γραφής, έδειξες εύνοια σ’αυτήν και της προσέδωσες τις αντίθετες από πραγματικές τις δυνατότητες. Γιατί η γραφή θα φέρει λήθη στις ψυχές όσων την μάθουν, μια και αυτοί σίγουρα θα παραμελήσουν τη μνήμη τους δείχνοντας εμπιστοσύνη στην γραφή, θα φέρνουν στη θύμηση τους κάτι όχι από μέσα τους άλλα από κάποια ξένα εξωτερικά σημάδια. Αυτό που ανακάλυψες δεν είναι το φάρμακο της μνήμης αλλά της υπόμνησης. Στους μαθητές σου δεν φέρνεις την αληθινή σοφία αλλά μόνο την επίφαση της σοφίας. Τους κάνεις να ακούν πολλά χωρίς να τους διδάσκεις και τελικά φθάνουν να νομίζουν ότι γνωρίζουν και πολλά, ενώ δεν γνωρίζουν τίποτα’ γίνονται μάλιστα φορτικοί σε κάθε συντροφιά, αφού παριστάνουν τους σοφούς, χωρίς να είναι.»
Πλάτων, Φαίδρος 274c-275b

Ο Πλάτωνας είναι αναφανδόν  κατά του Γραπτού λόγου. Αποτρόπαια, μεσαιωνική, σκοτεινή σκέψη για μας. Βέβαια χρησιμοποιεί τον διαλογικό γραπτό ως μοναδικό κακέκτυπο του προφορικού, της αληθινής εικόνας που κατοικεί στον απρόσιτο για μας κόσμο. Μόνο μέσω του προφορικού δια ζώσης μπορείς να φθάσεις στις ανώτερες φιλοσοφικές αρχές. Οι αδυναμίες του γραπτού είναι ενδογενείς, εκ συστάσεως: (συνοπτικά)
-Το βιβλίο μιλάει για όλους. Δεν μπορεί να επιλέξει τους αναγνώστες του!
-Η επιλογή της σιωπής είναι βασική στην φιλοσοφική διδασκαλία! Στην περίπτωση του βιβλίου αυτό δεν είναι δυνατό!
- Δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του
-Το βιβλίο λέει πάντοτε το ίδιο, και δεν μπορεί να λύσει τις απορίες του αναγνώστη. Ο μόνος τρόπος είναι η επανάληψη του κειμένου και η παρερμηνεία.

Πάνω στο τελευταίο ζήτημα η ειρωνεία είναι αφοπλιστική. Ο Σωκράτης στο διάλογο με τον Πρωταγόρα, βάσει ενός στίχου του Σιμωνίδη. παρερμηνεύει εσκεμμένα ένα στίχο του,- που ο Σοφιστής βρίσκει αντίφαση- αίροντας την και αποδίδοντας στον ποιητή την δική του οντολογική του θέση(!). Επίσης, ο λόγος του Αλκιβιάδη στο Συμπόσιο (για παπουτσιάδες, χαλκιάδες, βυσοδέρψες). είναι έμμεση απόδειξη της παρερμηνείας του Σωκρατικού έρωτα για την φιλοσοφία που είναι νοερή κι όχι σαρκική . ( Ο Αλκιβιαδης δεν είναι παρών στο λόγο του Σωκράτη και της Διοτίμα αλλά έρχεται μετά, όπως ο αναγνώστης είναι παρών όταν απουσιάζει ο συγγραφέας).

Επομένως ο Πλάτωνας γιατί γράφει ; Καταρχάς, αν αναλογιστούμε τα ΄΄εσκεμμένα  κρυφά΄΄  καταλαβαίνουμε ότι η γραφή είναι μόνο το κέντρισμα της συνείδησης για το φιλοσοφικό ταξίδι! Θέλει να αφήσει κάποιες ασάφειες που καλείται ο αναγνώστης, βάσει της ωρίμανσης και παιδείας του, να ανακαλύψει. Όπως λέει ο Βιτκγκενσταιν, κάθε βιβλίο είναι μια πόρτα, που την ανοίγει το κατάλληλο κλειδί (αναγώστης) Ο Πλάτωνας όμως έχει κι κρυφές πόρτες που μπορεί να ανακαλύψει ο εραστής της αλήθειας, κάνοντας την μελέτη Ψυχ-αγωγική! Επίσης, το γραπτό λειτουργεί ως υποβοηθητικό εργαλείο της ΄΄μνήμης΄΄ που γνωρίζει την αλήθεια, για τα βαθιά γηρατειά. Τέλος. μην αγνοούμε την τέρψη του συγγραφέα. Η γραφή είναι μια διαλεκτική με το είδωλο του εαυτού σου,διαλεκτική, ατέρμονη.
”Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς καλύτερα να σωπαίνει”
Άρα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Πλάτων κρίνει τα ίδια τα κείμενα του και ο φιλιππικός του δεν τα αποκλείει. Αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη στρέβλωση του ίδιου. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ έστω και με τέτοια δικαιολογία καθώς η γνώση του εμπειρικού παρελθόντος φωτίζει και προσανατολίζει την ζωή του παρόντος και μέλλοντος. Ο προφορικός λόγος ακρωτηριάζει την αλήθεια μέσω τεχνασμάτων πειθούς ή συναισθηματικής διέγερσης

Τέλος, θα ασχοληθούμε με τον Μύθο. Η χρήση του είναι συνήθης τακτική. Η μυθοπλασία θεωρείται μέσω πλαισίωσης της αλήθειας. Ο μύθος του Σπηλαίου, της Πολιτείας, του Πρωταγόρα, του Φαίδρου αποτελούν αδιάσειστες αποδείξεις για την χρησιμότητα του. Η γραμμή μεταξύ μύθου και λόγου είναι αδιόρατη. Συγκεκριμένα στον Πρωταγόρα, ο σοφιστής ζητάει την άδεια του Σωκράτη για τον τρόπο με τον οποίο θα ξεκινήσει την επιχειρηματολογία προσδίδοντας ισάξιο ποσοστό και στις δύο μεθόδους. Όμως, πριν φθάσει στα κανονιστικά επιχειρήματα, αυτά γίνονται αντιληπτά από τον κοινό. Επίσης στον Φαίδρο, ο μύθος τοποθετείται σ΄ένα παρελθοντολογικό χρόνο κι σχετίζεται με την δράση των θεών. Ο Σωκράτης δεν έχει τελειώσει καλά καλά τον λόγο του, ενώ ο Φαίδρος τον ψέγει ότι εφηύρε έναν αιγυπτιακό λόγον. Ο μαθητής απομάκρυνε μόνος του τα φαινομενολογικά στοιχεία και συνέλαβε στηριγμένος στο λόγο το ενδότερο πυρήνα του μηνύματος της φιλοσοφίας. Όπως λέει κι ο Καμύ ΄΄ Η μυθοπλασία είναι φιλοσοφία μ’ εικόνες΄΄   Στον ίδιο διάλογο υπάρχει η απαράμιλλη παρομοίωση του έρωτα με το άρμα της ψυχής. Ο λόγος χαρακτηρίζεται ως αυτοαπόδειξη της θέσης ότι ο Έρωτας δίνεται από τους θεούς, απόδειξη που δεν θα είναι αποδεκτή από τους εξυπνάκηδες αλλά από τους σοφούς (245 c i-2). Άρα υπολόγιζε ότι υπάρχουν άτομα, που λόγου του μυθικού στοιχείου δεν θα το πιστέψουν, αλλά κι άτομα που θα αποσυμβολίσουν το έργο εκπέμποντας το Λόγον.

Δεν υπάρχει υπεροχή κάποιου στοιχείου, μύθου και λόγου, αλλά συμμετρία. Ο μύθος αποτελεί τον σκελετό του λόγου, σε αντίθεση με την κατηγορία πολλών για φαντασιοκόπημα.  Λειτουργεί ως διακοσμητικό, επεξηγηματική μεταμφίεση των ιδεών που κατακτήθηκαν μ΄άλλο τρόπο. Η σημασιολογία του έγκειται στο χώρο που καταλαμβάνει. Στην διαλεκτική διείσδυση στην πραγματικότητα, η οποία επιτυγχάνεται με την επιχειρηματολογία είναι ο απώτατος σκοπός. Όσο για την εσωτερικότητα, αυτή έχει μια ειδολογική διαφορά από την μυστικότητα, Το χάσμα δεν είναι ορατό στην σημερινή εποχή, όπου οι όροι είναι συγκεχυμένοι. Συγκεκριμένα, η μυστικότητα χαρακτηρίζει τις πυθαγόρειες στοές. Σ΄ αυτές η κοινοποίηση της γνώσης αποτελεί επίορκη πράξη γιατί ο σκοπός της στοάς είναι η προσπόριση δύναμης για την ανάληψη της εξουσίας βασισμένη στον εξαναγκασμό. Σε αντίθεση, η εσωτερικότητα είναι η προσωπική επιζήτηση της αλήθειας, ο διάλογος με τον Νου χωρίς κανένα περιορισμό,  η μεταφυσική αναζήτηση των ιδεών, του αιώνιου, της ευτυχίας, του Αγαθού. Η γνώση γίνεται αυτοσκοπός,

Η εσωτερική διδασκαλία έχει να κάνει με τα πράγματα, ενώ η μυστικότητα με την δύναμη.
Επομένως, το έργο του μεγαλύτερου φιλοσόφου γίνεται κατανοητό μόνο αν το δούμε μέσω της συνεχούς πλοκής και τις διαλεκτικής συνέχειας. Είναι μια σύγκρουση με τον εαυτό, μια μάχη, ένα ταξίδι, άνοδος προς την θέαση του πεφωτισμένου Αγαθού. Βέβαια, οι ιδέες του δεν πρέπει να λαμβάνονται άκριτα και αυθαίρετα ελέω αυθεντίας ή εξιδανικευμένης πρόσληψης του περίλαμπρου, αψεγάδιαστου αρχαιοελληνικού ιδεώδους. Πριν αφορίσουμε όμως πλήρως τον Πλάτωνα, η διατήρηση του μέτρου και η οριοθέτηση στο χωροχρονικό πλαίσιο πρέπει να ληφθούν υπόψιν. Ένα όμως είναι αδιαμφισβήτητο!
Το πλατωνικό έργο δεν σου παρουσιάζει εξαναγκαστικά όλη την φιλοσοφία αλλά σε βγάζει στο δρόμο γι αυτήν.
------------
*Μα θα προσάψω στον ίδιο σίγουρα ένα  λάθος, όπως το έθεσε ο Νίτσε:  στο ότι δεν υπάρχει ένας δρόμος. Και η αναζήτηση της, κι όχι καθαυτή, είναι Ιερή! 

Πότε πρέπει το παιδί να κάνει λογοθεραπεία;

Η καθυστέρηση της ομιλίας ανησυχεί πολύ συχνά τόσο τους γονείς όσο και τους ειδικούς. Η ανησυχία αυτή υπάρχει, διότι πολλά αναπτυξιακά προβλήματα συνοδεύουν την καθυστέρηση της ομιλίας ενός παιδιού. Είναι πολύ σημαντική η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία των δυσκολιών, γιατί μπορεί να επηρεάσουν μετέπειτα την κοινωνική, μαθησιακή και συναισθηματική ζωή του παιδιού.
 
Πότε λέμε πως έχει καθυστέρηση λόγου;
Για να πούμε πως ένα παιδί έχει καθυστέρηση λόγου πρέπει να γνωρίζουμε τα φυσιολογικά στάδια ανάπτυξης ενός παιδιού. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει και να λέει ένα παιδί σε κάθε ηλικία και τι αυτό κάνει. Όταν μιλάμε για καθυστέρηση της ομιλίας, αναφερόμαστε σε παιδiιά πρώιμης ηλικίας στα οποία οι γλωσσικές δεξιότητες της ομιλίας έχουν καθυστερήσει. Ενώ το παιδί μεγαλώνει, η γλωσσική του εξέλιξη δεν συμβαδίζει πάντα με την βιολογική του ωρίμανση από άγνωστα αίτια ή συχνά αποτέλεσμα γνωστής αιτιολογίας όπως διάφορες διαταραχές. Τέλος σημαντικό είναι να ελέγχουμε αν το παιδί μας κατανοεί και αν μας μιμείται, τα στάδια αυτά προηγούνται της λεκτικής ανάπτυξης.
 
Επιστημονικές μελέτες συσχετίζουν τις μαθησιακές δυσκολίες με την καθυστέρηση του λόγου και τις διαταραχές λόγου. Στη συνέχεια οι μαθησιακές δυσκολίες επηρεάζουν την κοινωνική και συναισθηματική ζωή του παιδιού. Η έγκαιρη διάγνωση και η πρώιμη παρέμβαση είναι πολύ σημαντική, επίσης η καθυστέρηση λόγου είναι ένα βασικό σύμπτωμα που το συναντάμε σε πολλές άλλες σοβαρές διαταραχές της παιδικής ηλικίας.
 
Ποιές είναι οι προειδοποιητικές ενδείξεις για την καθυστέρηση του λόγου;
                                   Τι θα πρέπει να λέει; Πότε ανησυχούμε;
 
13-18 μηνών, χρησιμοποιεί πρότυπο επιτονισμό ενηλίκων και παράγει ακατανόητο λόγο13-18 μηνών, αν το παιδί δεν λέει «μαμά - μπαμπά» αναφερόμενο στο σωστό πρόσωπο με νόημα
13-18 μηνών, έχει ένα εκφραστικό λεξιλόγιο από 3 έως 20 ή περισσότερες λέξεις (κυρίως ουσιαστικά)13-18 μηνών, αν παίζει με μονότονο, επαναλαμβανόμενο τρόπο χωρίς να προσποιείται π.χ ότι μιλάει στο τηλέφωνο.
19 -24 μηνών, χρησιμοποιεί λεξιλόγιο 50 έως 100 ή και περισσότερες λέξεις, αρχίζει να συνδυάζει ουσιαστικά με ρήματα19-24 μηνών, αν  το παιδί δεν φλυαρεί με λέξεις και χρησιμοποιεί μόνο το "μαμά- μπαμπά"
19-24 μηνών, είναι 25-50% κατανοητός προς τους ξένους21-24 μηνών, δεν έχει αναπτύξει τουλάχιστον 10 λεξούλες και δεν γνωρίζει το όνομα του
2-3 ετών, ο λόγος είναι καταληπτός 70%.2-3 ετών, όταν ο λόγος του είναι ακατάληπτος προς τους ξένους
2-3 ετών, κάνει ερωτήσεις με 1 ή 2 λέξεις και χρησιμοποιεί φράσεις με 3-4 λέξεις.2-3 ετών, όταν δεν κάνει ερωτήσεις όπως «που μπαμπά;»
 
Ποια είναι τα πιθανά αίτια και οι παράγοντες για την καθυστέρηση λόγου;
Οι αιτίες μιας καθυστέρησης μπορεί να οφείλονται αφενός στο κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζει και αναπτύσσεται το παιδί και αφετέρου σε βιογενετικούς παράγοντες. Προβλήματα στη γλωσσική εξέλιξη μπορεί να προκαλέσουν:
 
Κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες
Τα πρώτα γλωσσικά ερεθίσματα το παιδί τα παίρνει από το οικογενειακό περιβάλλον, όταν το περιβάλλον αυτό είναι φτωχό σε ερεθίσματα το παιδί θα πάρει πολύ λίγα γλωσσικά πρότυπα. Παραδείγματα όπως παιδιά που μεγαλώνουν με ηλικιωμένους ή αλλοδαπές νταντάδες οι οποίες δεν γνωρίζουν τη μητρική γλώσσα του παιδιού ή δεν την χρησιμοποιούν σωστά συντακτικά και έχουν ελάχιστη γλωσσική επικοινωνία, η κακή διαπαιδαγώγηση, η υπερπροστασία ή η αμέλεια συμβάλουν αρνητικά στην γλωσσική εξέλιξη του παιδιού. Ακόμα, παρατηρείται πως παιδιά με διγλωσσία ή παιδιά με συχνές ωτίτιδες στα πρώτο έτος της ηλικίας τους μπορεί να καθυστερήσουν στην ομιλία τους.
 
Γενετικοί παράγοντες - διαταραχές
Η καθυστέρηση της ομιλίας μπορεί να οφείλεται και να συνδέεται με διάφορες διαταραχές όπως:
  • Νοητική υστέρηση
  • Απώλεια ακοής
  • Αυτισμός
  • Εγκεφαλική παράλυση
  • Επιλεκτική αλαλία
  • Καθυστέρηση ωρίμανσης (αναπτυξιακή καθυστέρηση ομιλίας)
  • Εκφραστική διαταραχή γλώσσας (αναπτυξιακή εκφραστική αφασία)
Είναι καθυστέρηση ομιλίας ή κάτι άλλο - Γιατί πρέπει να επισκεφτώ έναν ειδικό
Είναι καθυστέρηση λόγου ή η καθυστέρηση λόγου οφείλεται σε κάποια διαταραχή; Είναι πολύ σημαντικό να προσδιορίσουμε που οφείλεται η καθυστέρηση της ομιλίας. Όταν τα αίτια της καθυστέρησης οφείλονται σε κοινωνικούς – περιβαλλοντικούς παράγοντες, τότε είναι ευκολότερο να εντοπιστούν και κατ’ επέκταση να αντιμετωπιστούν. Όταν όμως, η αιτία είναι δυσδιάκριτη τότε θα πρέπει να ζητήσουμε την βοήθεια κάποιου Αναπτυξιακού Κέντρου. Με τη βοήθεια του ειδικού θα γίνει η αναπτυξιακή εκτίμηση μέσω αναπτυξιακού check up, θα εντοπιστούν τα ελλείμματα αν αυτά αφορούν μόνο την ομιλία και την επικοινωνιακή του δεξιότητα ή αν το παιδί αντιμετωπίζει καθυστέρηση στην γενικότερη ανάπτυξη και τις κινητικές του δεξιότητες. Αφού γίνει η διάγνωση - διαφοροδιάγνωση θα ακολουθήσει η εξατομικευμένη θεραπεία της λογοθεραπείας ή ολόκληρης της διεπιστημονικής ομάδας (Αναπτυξιολόγος, Εργοθεραπευτής, Λογοθεραπευτής, Ψυχολόγος).
 
Τι είναι η λογοθεραπεία;
Η λογοθεραπεία είναι η επιστήμη που ασχολείται με την πρόληψη, την αξιολόγηση, τη διάγνωση και την θεραπεία και τη μελέτη των διαταραχών της επικοινωνίας σε παιδιά και ενήλικες.
 
Πως γίνεται η λογοθεραπευτική αξιολόγηση;
Κατά την αξιολόγηση καταγράφονται οι ικανότητες ενός ατόμου. Αυτό μας βοηθά να καθορίσουμε εάν υπάρχει κάποια επικοινωνιακή διαταραχή, εάν υπάρχει το είδος της διαταραχής και το μέγεθός της. Ακόμα σε μια αξιολόγηση θα συγκεντρώσουμε πληροφορίες οι οποίες είναι απαραίτητες για να θέσουμε τους στόχους του θεραπευτικού προγράμματος. Η αξιολόγηση ποικίλει ανάλογα με τη διαταραχή.  Ο λογοθεραπευτής ξεκινάει την διαδικασία της αξιολόγησης με την συγκέντρωση όλων των απαραίτητων  πληροφοριών, παρατηρεί και καταγράφει συμπεριφορές καθόλη τη διάρκεια της αξιολόγησης. Αργότερα ακολουθεί η χορήγηση τεστ, αυτό μπορεί να είναι ένα επίσημο διαγνωστικό εργαλείο ή να είναι κάποια άτυπη μέτρηση. Οι τομείς που αξιολογούνται είναι η ομιλία - λόγος (κατανόηση - παραγωγή), η ροή, η φωνή (ένταση, σταθερότητα), η ακοή, η κατάποση και η μη λεκτική επικοινωνία. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα και σε συνδυασμό με την παρατήρηση και την συλλογή δεδομένων ο λογοθεραπευτής καθορίζει το είδος της διαταραχής και παίρνει αποφάσεις για την αποτελεσματικό πρόγραμμα παρέμβασης που θα ακολουθήσει.
 
Για την αποτελεσματικότερη διάγνωση και μετέπειτα την αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτείται η συνεργασία του λογοθεραπευτή με μία διεπιστημονική ομάδα, όπως Αναπτυξιολόγος, Ψυχολόγος, Ειδικός παιδαγωγός, Νευρολόγος, Ω.Ρ.Λ, Εργοθεραπευτής, Παιδίατρος.
 
Ο λογοθεραπευτής καλείται να προσφέρει τις ειδικευμένες υπηρεσίες του σε άτομα με διαταραχές όπως:
  • Αρθρωτικές – φωνολογικές διαταραχές
  • Διαταραχές στη ροή της ομιλίας
  • Ειδική γλωσσική διαταραχή
  • Καθυστέρηση λόγου και ομιλίας
  • Διαταραχές φωνής
  • Βαρηκοΐα
  • Διαταραχές κατάποσης
  • Νοητική καθυστέρηση
  • Διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές 
  • Νευρολογικές διαταραχές
  • Δυσαρθρίες κ.α
Πως αντιμετωπίζεται η διαταραχή μέσω της λογοθεραπείας;
Ο λογοθεραπευτής σύμφωνα με την αξιολόγηση - εκτίμηση που έχει πραγματοποιήσει, καθορίζει τους στόχους για την αντιμετώπιση του προβλήματος, θέτει μικρούς βραχυπρόθεσμους στόχους τους οποίους το άτομο, καλείται σταδιακά να κατακτήσει και τον τελικό μακροπρόθεσμο στόχο του, δηλαδή το υψηλότερο επίπεδο στο οποίο θα πρέπει το άτομο να φτάσει με την ολοκλήρωση της παρέμβασης.

Mε μόνο μία οδηγία : «ΠΑΛΕΨΕ»

Έρχεται μια μέρα που η ζωή αποφασίζει να σε ξεβολέψει. Εκεί που νόμιζες πως τα είχες όλα στρωμένα, γυρίζουν τα πάνω κάτω και τα πάντα ανατρέπονται. Και ξέρεις, η ανατροπή δεν πάει ποτέ μόνη της. Θέλει πάντα για παρέα μια ακόμη ανατροπή. Οπότε τα χτυπήματα είναι πολλαπλά και σε διαφορετικούς τομείς στη ζωή σου.

Είμαι απ’ τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Όχι απαραιτήτως πως συμβαίνουν από μόνα τους και εμείς μοιρολατρικά είμαστε έρμαια αυτών, αλλά ακόμη και όταν η πρόκληση καταστάσεων και αλλαγών γίνεται από εμάς (συνειδητά ή ασυνείδητα), έχει λόγους που συμβαίνει. Κάτι θα μάθουμε απ’ αυτό, κάτι θετικό θα βγει.

Το ξεβόλεμα συνήθως δεν είναι ευχάριστο. Είχαμε συνηθίσει μια κατάσταση, μια ρουτίνα. Ήταν η ασφάλεια της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Και επειδή μας αρέσει η ασφάλεια, δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή αν αυτή η καθημερινότητα, αυτή η ρουτινιάρικη ασφάλεια μας αρέσει, μας καλύπτει, μας ικανοποιεί.

Αν είμαστε ο εαυτός μας μέσα σ’ αυτή. Αν είμαστε ευτυχείς μέσα της. Και κυρίως δεν αναρωτηθήκαμε πως θα ήμασταν έξω απ’ αυτή την καθημερινότητα. Αν κάτι άλλο εκτός της βολεμένης ασφάλειας μας, μας ταίριαζε πραγματικά. Και κάπου εκεί η ζωή, αγανακτισμένη παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Και μας ξεβολεύει.

Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα άγνωστο, αφιλόξενο μέρος. Χωρίς δικλείδες ασφαλείας, με μόνο μία οδηγία : «ΠΑΛΕΨΕ» Στην αρχή ίσως μείνουμε άπραγοι και σαστισμένοι, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια να αναρωτιόμαστε για πολύ. Η οδηγία είναι σαφής.

Ούτε και για θρηνήσουμε και να πενθήσουμε την παλιά μας ζωή έχουμε χρόνο. Για να μας «τελείωσε» σημαίνει πως δεν είχε άλλο να δώσει. Ένα κομμάτι μέσα μας, έσπρωξε την ανατροπή αυτή. Την ήθελε, την είχε ίσως ανάγκη. Δεν μπορεί να μας σκοτώσει μια ανατροπή, μόνο δυνατούς μπορεί να μας κάνει. Και ήρθε η ώρα να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το κομμάτι μας.

Να γνωριστούμε μαζί του. Συνήθως εκεί κρύβεται αυτό που πραγματικά είμαστε. Όταν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε αυτοκυριαρχία. Ένας άνθρωπος με αυτοκυριαρχία, μπορεί να βάλει τέλος στην απραξία και στην λύπη με την ίδια ευκολία που μπορεί να δημιουργήσει καινούργιες βάσεις και δεδομένα στη ζωή του, καινούργιες «ηδονές».

Ίσως κάποιες φορές στη ζωή μας πρέπει να διαλυθούν, να γκρεμιστούν τα πάντα, ώστε να ανοίξει χώρος, για να χτιστεί μια καινούργια ζωή εκ νέου. Και δεν είναι εύκολο, γιατί βρισκόμαστε πεσμένοι ανάμεσα σε χαλάσματα και χάος. Και δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε. Όλα όμως έχουν να κάνουν με τρόπο που σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε.

Πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, ενώ έχουν συμβεί τα πάντα, έχουν ανατραπεί τα πάντα. Να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τις αναποδιές μας με τρόπο πολεμιστή.

Έτοιμοι να ξεχυθούμε και πάλι στη μάχη, έτοιμοι να ξαναχτίσουμε στις καινούργιες κατακτήσεις μας. Όσο περισσότερο μένουμε πεσμένοι, τόσο πιο εύκολο είναι να μας ποδοπατήσουν. Δεν μπορούμε να μείνουμε πεσμένοι περιμένοντας να μας σηκώσουν.

Μόνοι μας θα σηκωθούμε. Και οφείλουμε να παλέψουμε, να προσπαθήσουμε, να δημιουργήσουμε. Ακόμη και όταν οι γύρω μας δεν πιστεύουν στη δύναμη μας, δεν πιστεύουν στη δημιουργία νέων «ηδονών», νέων ονείρων, εμείς οφείλουμε να τους διαψεύσουμε. Όσο «βουνό» και αν μας φαίνεται το αρχικό χάος μέσα στα χαλάσματα, την στιγμή που θα δημιουργήσουμε κάτι νέο, έστω και μικρό, θα καταλάβουμε, θα νιώσουμε την αξία της προσπάθειας.

Θα έχουμε δει, θα έχουμε βρει τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτή την δημιουργία, την προσπάθεια «χτισίματος» μέσα στα χαλάσματα. Θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν και τίποτα να βάλει φρένο στην ανάγκη δημιουργίας και κυρίως πίστης σε αυτή. Αυτοί που το κάνουν είτε μας φοβούνται , είτε η μη θέληση τους, τους εμποδίζει να δούνε την δική τους δύναμη.

«Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα μου επιτρέψει, αλλά ποιος θα με σταματήσει»…

Η Επίδραση των Συναισθημάτων στην Υγεία μας και η Διάρκειά τους

Τα συναισθήματα χαρακτηρίζονται ως σύνθετες ψυχολογικές και βιολογικές αντιδράσεις. Σχετίζονται με το τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε, παρόλο που πολλές φορές αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε συνειδητά τις διάφορες στρεσογόνες καταστάσεις που προκαλούνται στην καθημερινότητα μας.

Σε αυτό συμβάλλει ο εγκέφαλος μας, ο οποίος, συνεχώς επαναφέρει τα αρνητικά συναισθήματα στην επιφάνεια χρησιμοποιώντας τα ως μέσο επίλυσης των δυσκολιών που δεν μπορεί να αγνοήσει. Καθώς οι μη εποικοδομητικές σκέψεις μας πολλαπλασιάζονται, συχνά μεγεθύνουμε το πρόβλημα με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε αδιέξοδο ή σε απομόνωση.

H Στεναχώρια Μπορεί να Επιβαρύνει Ακόμη και τη Σωματική μας Υγεία
Σύμφωνα με Βρετανούς επιστήμονες, παρατεταμένες περίοδοι θλίψης είναι σε θέση να εξασθενήσουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Ανοσολόγοι του Πανεπιστημίου Μπέρμιγχαμ ανακάλυψαν ότι ανεπτυγμένα επίπεδα στρες και κατάθλιψης επηρεάζουν τη λειτουργία ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων, των ουδετερόφιλων, τα οποία ευθύνονται για την καταπολέμηση βακτηριακών λοιμώξεων, όπως η πνευμονία.

Αρκετές φορές, έχουμε ακούσει για ζευγάρια που ήταν πολλά χρόνια παντρεμένα και όταν έφυγε ο ένας από τη ζωή μετά από μικρό χρονικό διάστημα πέθανε και ο άλλος από τη στεναχώρια.
Όπως αναφέρει η Δρ. Τζάνετ Λόρντ, επικεφαλής ερευνήτρια – καθηγήτρια Βιολογίας των Ανοσοκυττάρων και διευθύντρια στο Κέντρο Έρευνας της Υγιούς Γήρανσης του πανεπιστημίου: «Κανένας δεν πεθαίνει από τον σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς αλλά από διαλυμένο ανοσοποιητικό σύστημα που επιτρέπει την εκδήλωση πάρα πολύ σοβαρών λοιμώξεων».

Σύμφωνα με ευρήματα αναλύσεων του ανοσοποιητικού συστήματος και των ορμονικών επιπέδων σε 48 υγιείς εθελοντές ηλικίας 65 ετών και άνω, από τους οποίους οι μισοί είχαν χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μέσα στους προηγούμενους 12 μήνες, παρατηρήθηκε σημαντικά μειωμένη αντιβακτηριδιακή δράση των ουδετερόφιλων ενώ τα άτομα παρουσίασαν αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης (ορμόνη που παράγεται από το στρες και καταστέλλει τη δραστηριότητα των ουδετερόφιλων).

Τα Συναισθήματα σε Αριθμούς
Επιπρόσθετα, έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο Leuven στο Βέλγιο ανέδειξε ότι η στεναχώρια διαρκεί έως 240 φορές περισσότερο από άλλα συναισθήματα, όπως το αίσθημα της ντροπής, της αηδίας και του φόβου. Πιο συγκεκριμένα:
Η στεναχώρια για κάποιον σοβαρό λόγο διαρκεί κατά μέσο όρο 120 ώρες, ενώ τα αισθήματα ντροπής και αηδίας 30 λεπτά, του φόβου 42 λεπτά. Έπειτα ακολουθεί το αίσθημα του μίσους που διαρκεί 60 ώρες και τέλος το αίσθημα της χαράς που διαρκεί 35 ώρες.

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη μελέτη, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι η μελαγχολία αποτελεί το πιο παρατεταμένο συναίσθημα επειδή προκαλείται από γεγονότα με τεράστιο αντίκτυπο στην προσωπικότητά μας όπως το διαζύγιο και η αρρώστια, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο να τη διαχειριστούμε.

Η παραπάνω μελέτη πραγματοποιήθηκε σε 233 φοιτητές από τους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν πρόσφατα συναισθήματα που ένιωσαν, τα γεγονότα που τα προκάλεσαν και τη διάρκεια τους. Από τα 27 συναισθήματα που αναφέρθηκαν συνολικά, σημειώθηκε ότι:
Η ανία και η έκπληξη υποχωρούν μέσα σε 2 ώρες περίπου. Ο εκνευρισμός χρειάζεται 1,3 ώρες για να περάσει το ίδιο και η συμπόνια. Αντιθέτως το στρες χρειάζεται 3 ώρες για να υποχωρήσει, οι ενοχές 3,5 ώρες και η περηφάνια 2,6 ώρες. Τα αισθήματα χαλάρωσης από την άλλη υποχωρούν μέσα σε 4,3 ώρες ενώ ο ενθουσιασμός χρειάζεται 6 ώρες για να υποχωρήσει. Η ανακούφιση υποχωρεί σε 8 ώρες και η ζήλια σε 15 ώρες. Τέλος αισθήματα όπως η απελπισία, η ελπίδα, το άγχος, η απογοήτευση και η ικανοποίηση υποχωρούν μέσα σε 24 ώρες.

Όπως ανέφερε ο επικεφαλής του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστήμιου, τα συναισθήματα που έχουν μικρή χρονική διάρκεια συνήθως προκαλούνται από γεγονότα που έχουν μικρή σημασία σε αντίθεση με τα συναισθήματα μεγάλης χρονικής διάρκειας τα οποία προκαλούνται από γεγονότα που στιγματίζουν αυτόν που αφορά άμεσα.

Φυσικά, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην γίνουν άμεσα αντιληπτά αλλά να βγουν στην επιφάνεια μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν κάποιος ανακαλεί τα γεγονότα που του συνέβησαν και τις συνέπειες τους, τα καταθλιπτικά συναισθήματα αναζωπυρώνονται με αποτέλεσμα την παράταση της διάρκειας τους.

Σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε τις αιτίες της λύπης, της στεναχώριας, του θυμού και του μίσους μας αφού έτσι τα αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικότερα. Τέλος, θεωρείται αναγκαία η αποφυγή της ανάλυσης των παρελθοντικών άσχημων καταστάσεων ο αντίκτυπος των οποίων προκαλεί τον ψυχολογικό εγκλωβισμό μας.

Οποιοδήποτε πρόσχημα κι αν δίνουμε στις στεναχώριες μας, συχνά δεν είναι παρά το προσωπικό συμφέρον και η ματαιοδοξία που τις προκαλούν.

Ξέχασε αυτό που σε πόνεσε, κοίτα μπροστά

Όσοι από εμάς έχουμε ζήσει ένα θάνατο ή ένα χωρισμό παρατηρήσαμε ίσως το εξής: οι περισσότεροι άνθρωποι που μας πλησιάζουν προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε ότι μας συνέβη, όσο πιο γρήγορα γίνεται, και να προχωρήσουμε «μπροστά».

H συμβουλή αυτή συνοδεύεται και από κάποιες βοηθητικές συστάσεις αυτής της κεντρικής ιδέας: «βγάλε τα μαύρα», «πρέπει να γυρίσεις πίσω στους κανονικούς σου ρυθμούς», «φτιάξε ξανά τη ζωή σου, όσο πιο γρήγορα γίνεται», «μη μένεις μόνος σου».

Tι είναι όμως αυτό το ασαφές «μπροστά», προς το οποίο όλοι μάς προτρέπουν ότι θα πρέπει να κινηθούμε; Kαι πώς θα μπορέσουμε να το μάθουμε εάν δεν πενθήσουμε πρώτα αυτό που χάσαμε;

O Σίγκμουντ Φρόιντ αποσαφήνισε με μεγάλη καθαρότητα τη διαφορά μεταξύ πένθους και μελαγχολίας. Στη μελαγχολία υπάρχει μια άρνηση της αποδοχής της απώλειας, η οποία όμως, αντί να μας προστατεύει, μας εμποδίζει να προχωρήσουμε τη ζωή μας, καθηλώνοντάς μας στο ίδιο σημείο.

H άρνηση αυτή συντηρεί ζωντανή τη φαντασίωση στην επιστροφή της προηγούμενης κατάστασης, όπως ακριβώς ήταν. Tο πένθος εμπεριέχει το συναίσθημα του έντονου πόνου, που συνδέεται με τη σταδιακή συνειδητοποίηση της απώλειας.

H κατανόηση αυτή επιτρέπει σταδιακά να αποστασιοποιηθούμε από τον πόνο και να συνεχίσουμε τη ζωή μας, αφού όμως πρώτα ζήσουμε την απώλεια για όσο καιρό το χρειαζόμαστε.

Δεν ωφελεί να προσποιούμαστε ότι δεν υποφέρουμε, ούτε και να κρύβουμε τα δάκρυά μας. Eίναι ακριβώς αυτά που μέσα στην αλήθειά τους θα μας γιατρέψουν τελικά από τον πόνο και θα μας επιτρέψουν να γυρίσουμε σελίδα, κρατώντας τις αναμνήσεις μας σαν ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας.

Γι αυτό δεν είναι σωστό να υπολογίζετε σοβαρά την πιο πάνω συμβουλή!

Τα ευαγγέλια απορρίπτουν την… «παρθενογένεση» του Ιησού!

Τα παράξενα της παρθενο-σύλληψης του Ιησού!
Ένας άλυτος θεολογικός γρίφος στα ευαγγέλια!, θέλω να προσθέσω τις ακόλουθες σκέψεις, όσο μπορώ πιο σύντομα, που νομίζω ότι ξεδιαλύνουν (ακόμα περισσότερο) το γρίφο (και το μύθο)!....

1. Στην ερώτηση: «Είχε και άλλα παιδιά η «αειπάρθενος» Μαρία;» οι ευαγγελιστές και ο Παύλος λένε Ναι, αφού μιλούν για «τα αδέλφια του Ιησού». (βλ. και Μάρκος Γ΄31 και Προς Κόρινθο. Α΄ σεφ. Θ΄ 5).

2. Τα ευαγγέλια επιδέχονται και άλλη (αντιδογματική) κατεύθυνση σκέψης αφού λένε: «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ. Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Iσαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ… Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαβίδ τον βασιλέα. Δαβίδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα… Ματθάν δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός» Ματθ. Α΄1-16. Εάν μάλιστα συσχετιστούν οι στίχοι αυτοί με τους επόμενους: «Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής (της Μαρίας), δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι (για την εγκυμοσύνη της), εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν» Ματθ Α΄19, λένε καθαρά όλη την αλήθεια που κάποιοι δεν θέλουν να αντιληφθούν.

3. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι πρόγονοι του Ιωσήφ με τον ίδιο τον Ιησού, αφού, όπως πασχίζουν να μας πείσουν, δεν είναι πραγματικός του πατέρας; Ο ευαγγελιστής Ιωάννης όμως τα ξεκαθαρίζει τα πράγματα: «ευρήκαμεν Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ, τον από Ναζαρέτ» Ιωάν. Α΄44-52. Και κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο, οι συμπατριώτες του, κάτοικοι της Ναζαρέτ, τον αναφέρουν ως «ο του τέκτονος υιός» (ο γιος του μαραγκού).Ματθ. ΙΓ΄55. Και, με την ευκαιρία: Τι απέγινε ο Ιωσήφ και όλοι οι ευαγγελιστές τον ξεχνάνε, από τα παιδικά κιόλας χρόνια του Ιησού;

4. Σημειωτέον ότι οι ιεράρχες του χριστιανισμού, μόλις τον 5ο αιώνα αποφάνθηκαν ότι η «Παναγία» ήταν «αειπάρθενος». Και ρωτάμε: Αειπάρθενος και μετά τον τοκετό; Αυτό μας λέει η πίστη - όταν εισχωρεί στο πεδίο της παράνοιας - με τον χαρακτηρισμό… «αδιαφθόρως τεκούσα»!). Και με την γέννηση των αδελφών του Ιησού; Γιατί είχε και αδελφούς και αδελφές (Μάρκ. ΣΤ΄1-6). Και ήταν ο πρωτότοκος (Ματθ. Α΄ 25). Πάλι... «αειπάρθενος» και… «άχραντος»;

5. Και κάτι ακόμα σημαντικό: Γιατί η μητέρα του Ιησού υποβλήθηκε στη διαδικασία του καθαρμού μετά τον τοκετό, σύμφωνα με τα εβραϊκά έθιμα και το Μωσαϊκό νόμο, προσφέροντας δηλ. τις “προσφορές του καθαρισμού προς τον ιερέα”;(Λουκ. Β΄ 22). O Μωσαϊκός νόμος το λέει καθαρά: «Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσή λέγων, λάλησον τοις υιοίς Ισραήλ και ερείς προς αυτούς. Γυνή, ήτις εάν σπερματισθή και τέκη άρρεν, ακάθαρτος έσται επτά ημέρας... Και όταν αναπληρωθώσιν αι ημέραι της καθάρσεως αυτής... προσοίσει αμνόν ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα και νεοσσόν περιστερά ή τρυγόνα προς τον ιερέα....και καθαριεί αυτήν ο ιερεύς και καθαρισθήσεται». (Λευτικ. ΙΒ΄1-8). Άρα ο μύθος για «άμωμο» και «άσπιλο» σύλληψη, όπως και ο μύθος της «αειπαρθένου» καταρρίπτονται από τα ίδια τα «ιερά κείμενα».

Βέβαια όλη αυτή τη διαδικασία τη θεωρώ εξευτελιστική για τη μητέρα ενός υποτιθέμενου… θεού, όπως άλλωστε και για κάθε γυναίκα - μάνα, που επιτελεί και ενσαρκώνει το θαύμα της Φύσεως.

6. Και άλλο πολύ σημαντικό: Γιατί οι Ιουδαίοι, σε μια αψιμαχία, λένε στον Ιησού εκείνο το φοβερό: «ημείς εκ πορνείας ου γεγεννήμεθα»; (Ίωάν. Η΄ 41) ή σε μια άλλη περίπτωση του απαντούν ανάλογα: «απεκρίθησαν και είπον αυτώ. εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος, και συ διδάσκεις ημάς; Και εξέβαλον αυτόν έξω» (τον πέταξαν έξω) [Ιωάν Θ΄34]. Προφανώς κάτι θα ήξεραν … Και βέβαια δεν την «λάτρεψαν» οι ομοεθνείς της Ισραηλίτες σαν αειπάρθενο και θεομήτορα!

7. Γιατί ο Ιησούς είναι τόσο σκληρός προς τη μητέρα του; Γιατί της συμπεριφέρεται με σκαιότητα και αγένεια; («Τι εμοί και σοι γύναι;» Δηλ. τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα γυναίκα; Ιωάν. Β΄4). Μήπως τον βασανίζουν τα πιο πάνω λόγια των ιουδαίων;

8. Γιατί ο απ. Παύλος δεν αναφέρει τίποτε για την «παρθένο Μαρία»,ούτε για τη γέννηση του Ιησού, ούτε για τα τόσα υποτιθέμενα «θαύματά» του, ούτε για τη δίκη του; Μήπως είναι μεταγενέστερα πλάσματα της φαντασίας των ευαγγελιστών ή επεμβάσεις και προσθήκες στην κατοπινή εξέλιξη και διαμόρφωση της πίστης και των δογμάτων; Διότι πρώτα γράφτηκαν οι επιστολές του Παύλου και έπειτα από πολλά χρόνια (αιώνα ή αιώνες) τα ευαγγέλια. Άρα δεν γράφτηκαν από τους απόστόλους, τους «φωτισμένους» αλιείς. Σήμερα μάλιστα οι γλωσσολόγοι και οι ερευνητές των αρχαίων κειμένων, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, διαπιστώνουν πολλές αλλαγές, προσθήκες και αφαιρέσεις στα «θεόπνευστα» κείμενα των ευαγγελίων.

Απεναντίας ο Παύλος, ο οποίος αν και σύγχρονος του Ιησού δεν τον γνώρισε ποτέ και στηρίζει την όλη του πίστη σ’ ένα όραμα, που ισχυρίζεται ότι είδε, γράφει: «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών, εκ σπέρματος Δαβίδ, κατά το ευαγγέλιόν μου…» (Προς Τιμόθ. Β΄ κεφ. Β΄ 8), και «Παύλος δούλος Ιησού Χριστού, κλητός απόστολος, αφωρισμένος εις ευαγγέλιον Θεού. ό προεπηγγείλατο δια των προφητών αυτού εν γραφαίς αγίαις. περί του υιού αυτού, του γενομένου εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, του ορισθέντος υιού θεού εν δυνάμει κατά πνεύμα αγιωσύνης…» (Ρωμ. Α΄3). Μιλάει δηλαδή καθαρά για το «σπέρμα του Δαβίδ».

9. Γιατί η Ιστορία (δηλ. η επιστημονική και αντικειμενική καταγραφή των γεγονότων), δεν ασχολείται με την «άσπορο κύηση», την «παρθενογένεση» και το «θείον βρέφος»; Απλά γατί όλες οι αρχαίες θρησκείες αναφέρουν και πιστεύουν σε παρθενογενέσεις, όπως και σε νεκραναστάσεις. Και κανείς επιστήμονας ερευνητής δεν αποδέχεται για αλήθειες τέτοιες μυθοπλασίες.

9. O ιστορικός και κοινωνιολόγος Γιάννης Κορδάτος στο βιβλίο του «Αρχαίες Θρησκείες και Χριστιανισμός», σχετικά με το θέμα αυτό γράφει: « Ο Παύλος ή δεν ήξερε το θρύλο πως η Μαρία έμεινε έγκυα από το Άγιο Πνεύμα (γιατί ίσως στις μέρες του ο τέτοιος μύθος ακόμα δεν είχε επικρατήσει), ή δεν πίστευε και ο ίδιος σε μια τέτοια υπερφυσική δικαιολογία». Στην πραγματικότητα ο Παύλος αγνοεί τελείως την μητέρα του Ιησού και ποτέ δεν αναφέρεται στην «Παναγία». Άλλωστε ούτε ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε ποτέ για τέτοιο γεγονός παρθενογένεσης! Αυτό και μόνο τα λέει όλα!

Η αντικειμενική λοιπόν ανάλυση, αντιπαραβολή και συσχέτιση των ίδιων των βιβλικών κειμένων και η απλή λογική οδηγεί τον κάθε αδογμάτιστο ερευνητή στα απολύτως αυτονόητα συμπεράσματα που είναι και τα απολύτως φυσιολογικά!

Φελλός-Ένα φυσικό υλικό αντοχής

Φελλός-Ένα φυσικό υλικό αντοχήςΣήμερα μπορεί να διαθέτουμε όλες τις ανέσεις για έναν καλό ύπνο, μας λείπει όμως κάτι βασικό: Η ηλεκτρομαγνητική μόνωση, που θα ξεκουράσει και θα τονώσει το σώμα μας. Οι πρόγονοί μας ωστόσο φαίνεται ότι το είχαν φροντίσει καταλλήλως.

Τα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν ότι οι αρχαίοι Έλληνες πρόσεχαν ιδιαίτερα την ποιότητα του στρώματος όπου κοιμόντουσαν. Συνήθως τα γέμιζαν με άχυρο, καθώς το άχυρο είναι ένα πολύ καλό φυσικό υλικό που μονώνει το ανθρώπινο σώμα από την γεωακτινοβολία, όπως εξηγεί ο συγγραφέας Σπύρος Μακρής στο βιβλίο του «Οικοδύναμη – Το αρχαιοελληνικό Φένγκ Σούι» και επειδή δεν πρόκειται να κοιμηθούμε επάνω σε άχυρα, υπάρχει ένα αντίστοιχο φυσικό μονωτικό υλικό που, όπως αποδείχτηκε με εργαστηριακά πειράματα, κάνει εξαιρετική δουλειά: ο φελλός.

Αυτό σημαίνει ότι, αν τοποθετήσουμε κάτω από το στρώμα μας μια επιφάνεια φελλού, θα μας προστατεύσει, αφού τυχαίνει να κοιμόμαστε επάνω σε γεωμαγνητικούς κόμβους και γεωμαγνητικά ρεύματα που μας εξαντλούν.

Όπως έχουν δείξει τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι φελλοί σφραγίζουν πάσης φύσεως δοχεία, αμφορείς και μπουκάλια εδώ και τουλάχιστον 2.500 χρόνια έχοντας μια εξαιρετική ιδιότητα: δεν σαπίζουν. Ήδη το 3.000 π.κ.ε. εξυπηρετούσαν τους ψαράδες σε Αίγυπτο, Κίνα, Περσία και Βαβυλώνα, ενώ οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τους χρησιμοποιούσαν το 400 π.κ.ε. για να φτιάξουν γυναικεία υποδήματα, πλωτήρες, πώματα για βαρέλια και ως υλικό για σκεπές σπιτιών.

Προερχόμενος από τον εξωτερικό φλοιό των πολύτιμων μεσογειακών δέντρων που ονομάζονται φελλοδρύες (φελλοφόρες βελανιδιές), ο φελλός μνημονεύεται με θαυμασμό στη βοτανική πραγματεία του αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Θεόφραστου. Ο λόγος; Ο φιλόσοφος εκτίμησε ότι η ικανότητα που έχει το συγκεκριμένο δέντρο να ανανεώνει τον φλοιό του αμέσως μετά το «γδύσιμο» το οποίο υφίσταται για τη συγκομιδή του φελλού, αποτελεί ένα φυσικό θαύμα. Πάντως οι φελλοδρύες λατρεύονταν από τους αρχαίους Έλληνες ως σύμβολα ελευθερίας και τιμής.
Η ζήτηση του πανάλαφρου φελλού ως οικολογικό, φυσικό υλικό αντοχής έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες και σχεδιαστές αντικειμένων καθημερινής χρήσης (όπως καρέκλες, τραπέζια, φωτιστικά, θήκες κινητών τηλεφώνων, σουπλά, σουβέρ) αλλά και γυναικείας μόδας (παπούτσια, τσάντες, ζώνες, ρούχα).

Από την Πορτογαλία επίσης έρχεται και μια καινοτόμος πρόταση που αφορά το αυτοκίνητο: Ένα πρωτότυπο κάθισμα αυτοκινήτου – με βάση κατασκευασμένη από φελλό (απορροφά και τους κραδασμούς), τρεις φορές πιο ελαφρύ από τα παραδοσιακά καθίσματα και με τον μισό όγκο, που μπορεί να μειώσει το βάρος του οχήματος κατά 45 κιλά.

Εκτός των άλλων, ο φελλός έχει εισβάλει στην εσωτερική διακόσμηση του σπιτιού με τη μορφή δαπέδων και τοίχων, αφού είναι έξοχο ηχομονωτικό, ελαστικό, στεγανό, άοσμο και υγιεινό υλικό με εξαιρετική ανθεκτικότητα, σχεδόν άφθαρτο. Όμως έχει και άλλες χρήσιμες εφαρμογές στο σπίτι, ως υλικό πρώτων βοηθειών.

Κίτρινο δυνατό χρώμα

kitrino (5)Το κίτρινο είναι ένα από τα βασικά χρώματα. Η λέξη κίτρινος προέρχεται από το κίτρο, καρπός όμοιος με το λεμόνι. θεωρείται ότι αποπνέει θετική ενέργεια. Λέγεται ότι το κίτρινο χρώμα συμβολίζει το μίσος, τη ζήλεια και την προδοσία. Μεγάλη παρεξήγηση για ένα τόσο φωτεινό και λαμπερό χρώμα, που διαθέτει εξαιρετικές ιδιότητες. Πολλοί το αντιπαθούν χωρίς συγκεκριμένο λόγο, ωστόσο στην Ασία είναι συνώνυμο της ευτυχίας και θεωρείται ότι αποπνέει θετική ενέργεια.

Τι λέει η ιστορία; Σύμφωνα με τη Γαλλίδα εθνολόγο των χρωμάτων Anne Varichon, στην αρχαιότητα το κίτρινο ήταν συνυφασμένο με την ευημερία. Όμως στα χρόνια που ακολούθησαν συνδέθηκε με την προδοσία και τον Ιούδα, την ατιμία, τον φθόνο και την απομίμηση (αφού προσπαθεί να μιμηθεί το χρυσό χρώμα), μέχρις ότου ήρθε η Αναγέννηση στη Δύση για να αποκαταστήσει το όνομά του και να διαλύσει τις προκαταλήψεις.

Το κίτρινο της ζήλιας, της προδοσίας και της διαστρέβλωσης. Αναφέρεται ότι στην Αίγυπτο και τη Βιρμανία το κίτρινο ήταν το χρώμα του πένθους, στην Ισπανία το φορούσαν οι δήμιοι και στη Γαλλία έβαφαν με αυτό τις πόρτες των προδοτών και των εγκληματιών (ίσως για να ξεχωρίζουν από μακριά). Κάπως έτσι κηλιδώθηκε η φήμη του. Μια γελοιογραφία με τίτλο «Το κίτρινο παιδί» που κοσμούσε δύο αμφισβητούμενης ποιότητας εφημερίδες, στάθηκε αφορμή να ονομαστεί «κίτρινος τύπος» κάθε διαστρεβλωμένη δημοσιογραφική είδηση.
Στη Σαγκάη οι βιντεοκασέτες πορνό κυκλοφορούσαν στην αγορά ως «κίτρινες ταινίες». Η κίτρινη κάρτα που δείχνει ο διαιτητής στους άτακτους ποδοσφαιριστές είναι μια άλλη εκδοχή του… μισητού χρώματος. Επιπλέον αρκετοί ανατριχιάζουν και μόνο στη σκέψη ότι κάποιος θα τους προσφέρει ένα μπουκέτο κίτρινα τριαντάφυλλα, αφού από τη βικτωριανή εποχή θεωρούνται δείγμα ζήλιας. Πάντως ο λόγος που το κίτρινο είναι το χρώμα των ταξί και των σχολικών λεωφορείων δεν είναι ούτε η ζήλεια ούτε η προδοσία αλλά το γεγονός ότι αυτό το χρώμα, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, είναι το πλέον ευδιάκριτο από μακρινή απόσταση.

Ποιοι αγάπησαν το κίτρινο; Σε αυτούς που τα πήγαν θαυμάσια με το κίτρινο συγκαταλέγονται: Οι Ινδουιστές, οι οποίοι γιορτάζουν τον ερχομό της άνοιξης ντυμένοι στα κίτρινα, ο δοξασμένος πρώτος αυτοκράτορας της Κίνας (γνωστός και ως Κίτρινος Αυτοκράτορας) αλλά και όλη η αυτοκρατορική οικογένεια, η οποία καρπώθηκε το κίτρινο χρώμα για τα ρούχα και τα οικήματά της απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε άλλο Κινέζο να το χρησιμοποιεί. Επίσης οι έμποροι και οι γεωργοί στην Ινδία, οι οποίοι ντύνονταν στα κίτρινα, οι Ιάπωνες πολεμιστές του Μεσαίωνα, που φορούσαν ένα κίτρινο χρυσάνθεμο ως υπόσχεση θάρρους, και οι εξεγερμένοι Ταοϊστές κατά της κινεζικής δυναστείας των Χαν, γνωστοί και ως «κίτρινα τουρμπάνια».

Τι λέει η φύση; Οι αποχρώσεις του κίτρινου είναι πολλές: Κίτρινο της ώχρας, του βουτύρου, της μπανάνας, του χρυσαφιού, του τοπαζιού, του ήλιου, της άμμου, του καναρινιού, του λεμονιού, του κρόκου του αυγού, του σαφράν (κρόκου), του κουρκουμά, της βανίλιας, της μουστάρδας, του πεπονιού, του σταριού, της μιμόζας, του ασπάλαθου, του καλαμποκιού, του θειαφιού. Το γεγονός ότι πολλά ευχάριστα, εύγευστα και θρεπτικά τρόφιμα αλλά και εντυπωσιακά λουλούδια, μέταλλα και πετρώματα έχουν το χρώμα του, αποκαθιστά αρκετά την κακοφημία του.

Τι λέει ο εγκέφαλος; Ειδικοί προσδιόρισαν ότι το κίτρινο χρώμα σε έναν χώρο οξύνει την προσοχή στις λεπτομέρειες, ακονίζει τη μνήμη και διευκολύνει την επιστημονική σκέψη. Ακόμα φέρνει ευθυμία, μάχεται την κατάθλιψη και την απογοήτευση και διευρύνει τη σοφία. Όμως για κάποιους μπορεί να γίνει κουραστικό και να φέρει νευρικότητα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα λόγω της υπερδιέγερσης που προκαλεί. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, το κίτρινο σε σωστές δόσεις χαρίζει τόνωση και δύναμη στο πνεύμα, ενώ αυξάνει τον ρυθμό του μεταβολισμού.

Τι λένε οι διακοσμητές; Κατά τους διακοσμητές το κίτρινο είναι ακατάλληλο για υπνοδωμάτια, αφού έχει παρατηρηθεί ότι τα ζευγάρια τσακώνονται πιο πολύ και τα μωρά κλαίνε περισσότερο μέσα σε κίτρινα δωμάτια. Όμως προσφέρει θερμότητα και λαμπρότητα σε έναν χώρο, οπότε μπορεί να δώσει λάμψη και ενέργεια σε σκοτεινές κουζίνες, καθιστικά ή γυμναστήρια. Τέλος, σύμφωνα με την κινέζικη φιλοσοφία για τα οικήματα, το κέντρο του σπιτιού (Tai Chi), το οποίο συμβολίζει τη σύνδεση με την Πηγή της Ζωής, εκφράζεται με το κίτρινο χρώμα.

Mαθαίνεις

MαθαίνειςMαθαίνεις ότι αλήθεια μπορείς ν’ αντέξεις
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού.
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον,
να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις … μαθαίνεις
με κάθε αντίο μαθαίνεις

Το κυνήγι των μαγισσών

Το κυνήγι των μαγισσώνΤο κυνήγι των μαγισσών συνεχίζεται
Οι περισσότερες δυτικές χώρες σταμάτησαν τις εκτελέσεις ανθρώπων για… μαγεία στα τέλη του 1700.

Μέχρι σήμερα, ωστόσο, σε πολλές χώρες στον κόσμο εξακολουθούν να κατηγορούνται άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούνται ύποπτοι για μαγεία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του The Atlantic, στις παρακάτω χώρες συνεχίζεται το «κυνήγι των μαγισσών»:

1. Οι νόμοι της Σουαζιλάνδης για τις μάχες με σκουπόξυλα: Όταν την περασμένη άνοιξη ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ συνελήφθη στη Σουαζιλάνδη με την κατηγορία της… παραβίασης κανόνων του εναέριου χώρου με το αυτοσχέδιο μηχάνημά του, δημοσιογράφοι απευθύνθηκαν στον Sabelo Dlamini, τον διευθυντής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας της χώρας, για μια πιο λεπτομερή εξήγηση των εν λόγω νόμων που είχε παραβιάσει ο ντετέκτιβ!
Σύμφωνα με το καταστατικό υπάρχει ένα «ταβάνι» 150 μέτρων για τα ελαφριά «αεροσκάφη», στα οποία περιλαμβάνονται χαρταετοί και τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια. Όμως, σύμφωνα με τον ίδιο ο ίδιος νόμος καλύπτει ένα πιο ευρύ πεδίο «εναέριων οχημάτων».
«Μια μάγισσα με το σκουπόξυλό της δεν μπορεί να πετάει πάνω από το όριο των 150 μέτρων» είπε ο ίδιος, κι αν κάτι τέτοιο συμβεί θα… συλλαμβάνονται για παραβίαση του εναέριου χώρου και θα τους επιβάλλεται πρόστιμα άνω των 50.000 δολαρίων, σύμφωνα με δημοσίευμα της αφρικανικής εφημερίδας The Times.
Η GlobalPost ανέφερε ότι ίσως ο Dlamini χρησιμοποίησε αυτό το παράδειγμα για να τονίσει αυτό που ήθελε να πει, «γιατί οι μάγισσες στη Σουαζιλάνδη χρησιμοποιούν τα σκουπόξυλα μόνο για να ανακατεύουν τα φίλτρα τους, κι όχι για τη μεταφορά τους» έλεγε ακόμη το δημοσίευμα των The Times.
Όπως και να έχει η μαγεία «δεν είναι αστεία υπόθεση» στη χώρα, καταλήγει το δημοσίευμα.
Στην υποσαχάρια Αφρική κατά μέσο όρο το 55% των ανθρώπων πιστεύει σε αυτήν (χωρίς στο ποσοστό αυτό να περιλαμβάνεται ο πληθυσμός της Σουαζιλάνδης).
Το Σεπτέμβριο, στην κοντινή Ζιμπάμπουε, δύο «μάγισσες» συνελήφθησαν όταν ντόπιοι ειδοποίησαν τις αρχές επειδή «προσγειώθηκαν γυμνές με τα σύνεργά τους, όπως μια ζωντανή κουκουβάγια, δύο καλάθια, ένα σκελετό μπαμπουίνου και μια πορτοκαλί ουσία σε ένα μπουκάλι της Coca-Cola». Παρότι οι δύο γυναίκες υποστήριξαν στο δικαστήριο ότι ήταν ηθοποιοί που είχαν προσληφθεί από έναν «προφήτη» της περιοχής, ο οποίος ήθελε να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο περισσότερους πιστούς, κατηγορήθηκαν για «πρακτικές που σχετίζονται με τη μαγεία».

2. Ο φόρος των μαγισσών της Ρουμανίας: Όταν το 2011 η κυβέρνηση της Ρουμανίας επέβαλλε φόρους σε όσους ασκούσαν μαγεία, μαντεία και αστρολογία, προκειμένου να αυξήσει τα έσοδά της, κάποιοι ορκίστηκαν… «μαγικές τιμωρίες».
Σύμφωνα με το Associated Press μια ομάδα συγκεντρώθηκε στις όχθες του Δούναβη και έριξε ένα τοξικό μανδραγόρα στο νερό, λέγοντας ότι τα ξόρκια θα… «έπιαναν» την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της χώρας, εξαιτίας των οποίων το ήδη χαμηλό εισόδημά τους περιορίστηκε επιπλέον κατά 16%.
Η Bratara Buzea είπε στο Associated Press, ότι από την πλευρά της η ίδια θα χρησιμοποιούσε ένα ισχυρό μίγμα, που είχε φτιάξει από ένα νεκρό σκύλο και τα περιττώματα γάτας, για να φτιάξει το δικό της ξόρκι. «Κάνουμε κακό σε όσους μας κάνουν κακό» είχε δηλώσει στο AP.
Αφού ψηφίστηκε ο νόμος για τη φορολογία, οι βουλευτές της Ρουμανίας συνέταξε ένα νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα τιμωρούνταν οι μάγισσες για εσφαλμένη πρόβλεψη του μέλλοντος.

3. Το «μαγικό» τμήμα της αστυνομίας της Σαουδικής Αραβίας: Το σκληρότερο μέρος για μια μάγισσα, ή καλύτερα για τις ξένες οικιακές βοηθούς που η κυβέρνηση θεωρεί «μάγισσες», είναι η Σαουδική Αραβία.
Στη χώρα υπάρχει ειδικό τμήμα στην αστυνομία, που ως στόχο έχει την καταπολέμηση των εγκλημάτων που σχετίζονται με τη μαγεία. Οι θρησκόληπτοι δικαστές της χώρας πολλές φορές καταδικάζουν ανθρώπους με… γελοίες αποδείξεις, αναφέρει το δημοσίευμα του The Atlantic, ενώ ορισμένες φορές κάποιοι από αυτούς έχουν οδηγηθεί μέχρι και στο… θάνατο.

4. Η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έχει γεμίσει με μάγισσες: Η μαγεία είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, όπου το 40% των διώξεων αφορά κατηγορίες για μαγεία, ενώ από τις αυτές δε γλιτώνουν ούτε τα παιδιά.
Περίπου το 5% των παιδιών που ήταν στις φυλακές ανηλίκων το 2012 είχαν κατηγορηθεί για μαγεία, σύμφωνα με το Voice of America. Φυσικά, ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών που κατηγορούνται για μαγεία, στέλνονται από τις οικογένειές τους σε «ειδικά θρησκευτικά κέντρα αποκατάστασης», όπου οι ιερείς έχουν την «ικανότητα να τα γιατρέψουν» μέσα από την προσευχή και τη συμβουλευτική.
Η UNICEF έχει αναφέρει ότι πολλές φορές ρίχνουν στα παιδιά βενζίνη, ή τους δίνουν δηλητήριο και τα χτυπάνε στο πλαίσιο «τελετουργιών», ενώ άλλα αφήνονται για μέρες ή και εβδομάδες νηστικά είτε με ελάχιστο φαγητό.

5. Η πολιτική μαγεία του Ιράν: Οι σύμβουλοι και οι βοηθοί του πρώην προέδρου του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μαύρη μαγεία το 2011.
Η Wall Street Journal εντόπισε έναν «μάγο», ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο, τουλάχιστον δύο φορές.
Η ιστορία είχε ως εξής: Πάνω από δέκα αξιωματούχοι από το στενό κύκλο του προέδρου συνελήφθησαν με την κατηγορία της «πρόσβασης σε άγνωστους κόσμους» και της «αξιοποίησης αυτών των υπερφυσικών δυνάμεων» για να επηρεάσουν την πολιτική πραγματικότητα. Ένας πρώην πνευματικός ηγέτης ήταν πάνω από 90% σίγουρος, ότι είχαν κάνει ένα ξόρκι στον πρόεδρο. «Αυτό δεν είναι καθόλου φυσικό» είχε πει ο Ayatollah Mohammad-Taqi Mesbah-Yazdi στους δημοσιογράφους για να προσθέσει: «Κανένας λογικός άνθρωπος δεν κάνει τέτοια πράγματα, παρά μόνο αν έχει αφαιρεθεί η ελεύθερη βούλησή του».

Η χειρότερη πηγή ασβεστίου

Η χειρότερη πηγή ασβεστίουΤο γάλα είναι η χειρότερη πηγή ασβεστίου.
Το γάλα είναι η χειρότερη και μη αφομοιώσιμη πηγή ασβεστίου. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μας έχουν κοροϊδέψει και το γάλα δεν περιέχει ασβέστιο; Φυσικά όχι.
Το γάλα περιέχει πολύ ασβέστιο αλλά σε μια μορφή που είναι πολύ δύσκολο να απορροφηθεί από τον άνθρωπο. Ως αποτέλεσμα το ασβέστιο περνάει από το σύστημα του σώματός μας και εξέρχεται από αυτό σαν άχρηστο.

Μόνο στο ωμό γάλα το ασβέστιο είναι εύκολα απορροφήσιμο. Από την άλλη ωστόσο είναι αδύνατο να βρεις ωμό φρέσκο μη παστεριωμένο γάλα. Το ένζυμο φωσφατάση που βρίσκεται στο ωμό γάλα είναι αυτό που κάνει το ασβέστιο εύκολα απορροφήσιμο. Δυστυχώς η φωσφατάση, καταστρέφεται εντελώς κατά την διάρκεια της διαδικασίας της παστερίωσης.
Χιλιάδες εξετάσεις αίματος έδειξαν ότι εκείνοι που πίνουν 3 – 4 ποτήρια γάλα την ημέρα, έχουν τα χαμηλότερα επίπεδα του ασβεστίου στο αίμα. Αυτό είναι άσχημα νέα για εκείνους που ενδιαφέρονται για την υγεία των οστών τους και που πίστευαν ότι το γάλα ήταν μια εύκολη λύση στο πρόβλημα αυτό.
Στην πραγματικότητα, η καλύτερη πηγή ασβεστίου για τον άνθρωπο είναι στα φρούτα και τα λαχανικά που τρώτε. Και υπάρχουν άλλες πηγές για ασβέστιο που ξεπερνούν πολύ κάθε τι που μπορείς να βρεις στο γάλα. Η κράμβη, το γογγύλι, τα πράσινα λάχανα και άλλα σκούρα πράσινα λαχανικά είναι όλα άριστες πηγές απορροφήσιμου ασβεστίου.
Η κράμβη έχει 200 mg ανά φλιτζάνι μαγειρεμένα, τα πράσινα λάχανα ανεβαίνουν στα 300 mg και τα πράσινα από τα γογγύλια περιέχουν 450 mg.
Η διαδικασία της ομογενοποίησης δημιουργεί το ένζυμο που ονομάζεται οξειδάση ξανθίνης (xanthine oxidate) που καταστρέφει τις αρτηρίες σας και να συμβάλλει στην πρόκληση καρδιαγγειακών παθήσεων και τη δημιουργία της αρτηριακής πλάκας.
Για να παραταθεί η διάρκεια ζωής του ομογενοποιημένου γάλακτος, το γάλα «σταθεροποιείτε» με τοξικές ουσίες από πολλά γαλακτοκομεία. Για να προσδιορίσετε αν το γάλα που αγοράζετε είναι σταθεροποιημένο, δοκιμάστε αυτό το εύκολο τεστ. Ρίξτε λίγο γάλα σε ένα ποτήρι και αφήστε το να μείνει έξω από το ψυγείο. Εάν το γάλα γίνει ξινό, δεν έχει σταθεροποιηθεί. Εάν το γάλα γίνει πικρό, έχει χημικώς σταθεροποιηθεί.

Αυξητική ορμόνη γάλακτος βοοειδών: Για να αυξήσουν την παραγωγή γάλακτος, πολλές αγελάδες σήμερα εμβολιάζονται με την αυξητική ορμόνη των βοοειδών (BGH) που προκαλεί λοιμώξεις στους μαστούς τους. Στη συνέχεια, αντιμετωπίζονται με μια μυριάδα αντιβιοτικών και φαρμάκων sulfa. Τα ιχνοστοιχεία των φαρμάκων αυτών βρέθηκαν στο γάλα τους και να καταλήγουν σε εκείνους που ήπιαν αυτό το γάλα.
Ομογενοποιημένο, σταθεροποιημένο και BFH γάλα έχει συνδεθεί με την έλλειψη σιδήρου, αλλεργίες, διάρροια, παραρρινοκολπίτιδα, κράμπες, κρυολογήματα και γρίπη, διαβήτη, μολύνσεις αυτιών, οστεοπόρωση, άσθμα, δυσκοιλιότητα, χρόνια κόπωση, πονοκεφάλους, ακμή, παχυσαρκία, αρθρίτιδα, ασθένεια του Lou Gehrig, καταρράκτη, αναιμία, γαστρεντερική αιμορραγία, αρτηριοσκλήρωση και άλλες ασθένειες.
Η Βιομηχανία Γάλακτος και τα ΜΜΕ έχουν κάνει καλή δουλειά στην πλύση εγκεφάλου και στο να πιστέψεις ότι το γάλα είναι καλό για εσένα.

Δεν είναι όμως αλήθεια.
Ξέρετε ότι μια αγελάδα έχει μέσο όρο ζωής τα 35 χρόνια και κανονικά παράγει έως 4 λίτρα γάλα την ημέρα; Ξέρετε ότι το γάλα που πίνετε παράγεται από αγελάδες που ζουν μόλις 4 χρόνια και παράγουν έως και 50 λίτρα την ημέρα;
Με ποιο τρόπο; Μα με τι άλλο; Με ορμόνες, οι οποίες και μεγαλώνουν το στήθος τους και τελικά τις αρρωσταίνουν και μετά βίας ζουν αυτά τα λίγα χρόνια. Όμως τα λεφτά που δίνουν στις γαλακτοβιομηχανίες είναι πάρα πολλά και είναι αναλώσιμες 100%, και βέβαια μετά τον θάνατο τους δεν ενταφιάζονται. Τι γίνονται; Όλοι ξέρουμε δυστυχώς, τρόφιμα για τις άλλες.
Εμείς ψάχνουμε ψύλλο στ’ άχυρα, ενώ καίγεται ο κώλος μας.
Αυτό που παρέλειψα να αναφέρω είναι πως είμαι τεχνολόγος τροφίμων και έχω δουλέψει στην ΔΕΛΤΑ … τώρα βρίσκομαι στο Βέλγιο σε βιολογική φάρμα.
Οι γιατροί, διατροφολόγοι και οι υπόλοιπες ειδικότητες, είναι εντελώς άσχετοι για το τι γίνεται μέσα στα βαθιά, σε μια βιομηχανία γαλακτοκομικών, κρεάτων ή άλλη, εκτός κι αν ερευνήσουν που σπανίως το κάνουν, απλά παπαγαλίζουν ότι τους έμαθαν στα Πανεπιστήμια αν ήταν καλοί μαθητές.

Υπεριώδες «Βόρειο Σέλας» ανιχνεύθηκε στον Άρη

Δορυφόρος της NASA ανίχνευσε δύο δυσεξήγητα φαινόμενα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη
Δορυφόρος της NASA που μελετά το γεωλογικό παρελθόν του Άρη ανίχνευσε δύο δυσεξήγητα φαινόμενα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη: ένα μυστηριώδες σύννεφο σκόνης σε μεγάλο υψόμετρο και ένα σέλας που φθάνει βαθιά στην ατμόσφαιρα και λάμπει στο υπεριώδες τμήμα του φάσματος.
Από πού «προέρχονται»;Το μυστηριώδες σύννεφο που ανακαλύφθηκε από το σκάφος Maven αποτελείται από σωματίδια σκόνης που κινούνται σε ύψος 150 έως 300 χιλιομέτρων.

Η προέλευσή τους παραμένει άγνωστη, ωστόσο οι ερευνητές της NASA προτείνουν τέσσερις πιθανές εξηγήσεις: μπορεί να είναι σκόνη που παρασύρθηκε από την επιφάνεια μέσω άγνωστου μηχανισμού· σκόνη που προέρχεται από τα δύο μικρά φεγγάρια του Άρη, τον Φόβο και τον Δήμο· σωματίδια που αποσπάστηκαν από κομήτες· ή διαπλανητική σκόνη που μεταφέρθηκε στον Άρη από τον ηλιακό άνεμο.

Το δεύτερο δυσεξήγητο φαινόμενο είναι το σέλας που καταγράφηκε από τις 20 έως τις 25 Δεκεμβρίου σε μεγάλο τμήμα του βόρειου ημισφαιρίου. Σέλας έχει ανιχνευτεί στον Άρη και παλαιότερα, όχι όμως σε τόσο μικρή απόσταση από την επιφάνεια.

Το σέλας, τόσο στη Γη όσο και σε άλλους πλανήτες, είναι λάμψεις που προέρχονται από τη σύγκρουση φορτισμένων σωματιδίων με μόρια της ατμόσφαιρας.

iperiodes-vorio-selas-anichnefthike-ston-ari_1;Χάρτης των λάμψεων του σέλαος στο βόρειο ημισφαίριο του Άρη

Στην περίπτωση της Γης, το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη εκτρέπει αυτά τα σωματίδια προς τους πόλους, οπότε το σέλας εμφανίζεται μόνο στις περιοχές του βόρειου και του νότιου πόλου.

Ο Άρης, αντίθετα, έχει χάσει το μαγνητικό πεδίο του, οπότε τα εισερχόμενα σωματίδια βομβαρδίζουν ολόκληρη την ατμόσφαιρα και μπορούν να δημιουργούν σέλας σε μεγάλο τμήμα του πλανήτη. Το γεγονός ότι τα σωματίδια χτυπούν απευθείας την ατμόσφαιρα ίσως εξηγεί το χαμηλό ύψος του αρειανού σέλαος.

Οι τελευταίες παρατηρήσεις του Maven παρουσιάστηκαν στο 46ο Συνέδριο Σεληνιακής και Πλανητικής Επιστήμης που πραγματοποιείται στο Τέξας.

Η αποστολή εκτοξεύτηκε το 2013 με στόχο να διερευνήσει πώς ο Άρης έχασε τις θάλασσες και το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιράς του.

Τα τέσσερα στοιχεία στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία

Σύμφωνα με την οντολογική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων όλος ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα βασικά στοιχεία.

Από αυτά, τις αλληλεπιδράσεις και τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και άϋλα, ορατά και αόρατα αντικείμενα του Σύμπαντος. Τα τέσσερα στοιχεία έχουν τα εξής ονόματα:
Φωτιά
Αέρας
Νερό
Γη

Οι όροι παραπέμπουν στις αντίστοιχες φυσικές έννοιες της φωτιάς, των αερίων, του νερού και του εδάφους, λόγω παρεμφερών ιδιοτήτων, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για υποτιθέμενα οντολογικά θεμέλια συστατικά της φύσης και όχι για τις γνωστές έννοιες της καθημερινότητας.

Η μεταφυσική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων βρίσκεται στον πυρήνα της ελληνικής φιλοσοφίας και οι περισσότεροι φιλόσοφοι ασχολούνταν με αυτά.

Ωστόσο δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους για το αν και ποιο στοιχείο είναι το βασικότερο και πλέον πρωταρχικό στη δημιουργία του κόσμου. Ο Θαλής ο Μιλήσιος (624-546 π.Χ.) υποστήριζε την άποψη, ότι τα υλικά σώματα αποτελούνται από το βασικό υλικό που είναι το νερό.

Ο Αναξιμένης (585-525 π.Χ.) αντίθετα υποστήριζε ότι το βασικό υλικό είναι ο αέρας, και ότι τα άλλα δύο στοιχεία, το νερό και η γη αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα. Ο Ηράκλειτος από την πλευρά του υποστήριζε ότι η φωτιά είναι το βασικό στοιχείο.

Ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι τα τέσσαρα στοιχεία αποτελούν μία Τετρακτύ αντιστοιχίζοντας την φωτιά προς τη μονάδα, τον αέρα προς τη δυάδα, το νερό προς την τριάδα και τη γη προς την τετράδα, όπως μας αναφέρει ο Ιάμβλιχος.

Ο Εμπεδοκλής θεωρούσε ότι και τα τέσσερα στοιχεία είναι βασικά, και ότι το κάθε στοιχείο έχει βασικές ιδιότητες, έτσι ώστε από την σύνθεση των τεσσάρων αυτών στοιχείων να σχηματίζονται όλα τα υπόλοιπα υλικά.

Αργότερα, ο Πλάτωνας (περ. 428-347 π.Χ.) πρόσθεσε τον Αιθέρα και όρισε για κάθε στοιχείο ένα γεωμετρικό στερεό θέσεις που στην ουσία διδάσκονταν από τους Πυθαγόρειους:
  • το τετράεδρο για την φωτιά,
  • το εξάεδρο για την γη,
  • το οκτάεδρο για τον αέρα,
  • το δωδεκάεδρο για τον αιθέρα,
  • και το εικοσάεδρο για το νερό.
Ο Θέων ο Σμυρναίος μάλιστα αναφέρει τα τέσσερα στοιχεία να αποτελούν την τέταρτη κατά σειρά τετρακτύν στο σύνολο των ένδεκα τετρακτύων που όπως υποστήριζε υπάρχουν στον κόσμο.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) καθόρισε τις ιδιότητες των τεσσάρων στοιχείων (κρύο/ζέστη, ξηρό/υγρό) και έδωσε στον αιθέρα την υπόσταση του «πνεύματος» των υπόλοιπων τεσσάρων στοιχείων:
Ζεστό Κρύο
Ξηρό φωτιά Γη
Υγρό αέρας νερό

Οι στωικοί εξέλιξαν την θεωρία αυτή περισσότερο και υποστήριξαν ότι το «πνεύμα» είναι μείγμα της φωτιάς και του αέρα. Γιαυτό και τα δύο αυτά στοιχεία θεωρήθηκαν «πνευματικά» ή «ενεργά», ενώ τα υπόλοιπα δύο στοιχεία, η γη και το νερό θεωρήθηκαν «αδρανή».

Από κει και ύστερα η θεωρία διαδόθηκε και έγινε αποδεκτή, παραμένοντας όπως ήταν και επικράτησε για πολλούς αιώνες, μέχρι τον μεσαίωνα. Και σήμερα όμως συνεχίζει να είναι έδαφος μελέτης της φιλοσοφίας τουλάχιστον για εκείνους που ασχολούνται με την Ελληνική φιλοσοφία, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, των Πυθαγορείων, αλλά και τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό κ.α.

Με τις εκστρατείες του Μεγαλέξανδρου τα ελληνικά γράμματα εξαπλώθηκαν. Ο Πτολεμαίος, διάδοχος του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια, έκτισε έναν ναό γραμμάτων για τις μούσες, το «Μουσείο», ένα ίδρυμα που σήμερα θα το λέγανε Πανεπιστήμιο.

Το Μουσείο αυτό, στο οποίο υπήρχε η περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, έγινε φημισμένο κέντρο μόρφωσης και γραμμάτων. Στον τόπο αυτό συνδυάστηκε η ελληνική φιλοσοφία με τις αιγυπτιακές γνώσεις περί της εφαρμογής της χημείας.

Στην αρχαία Αίγυπτο η εφαρμογή της χημείας είχε καθαρά θρησκευτικό υπόβαθρο (π.χ. ταρίχευση των φαραώ), πράγμα που επηρέασε την ροή της θεωρίας των τεσσάρων στοιχείων.

Αφενός η θεωρία αυτή πήρε ένα είδος θεολογικού χαρακτήρα, αφετέρου η θεωρία έγινε «εσωτερική», δηλαδή «μυστική» και άρχισε να γίνεται επίτηδες ακατανόητη για τους μη μυημένους.
Όταν οι Άραβες το 641 μ.Χ. κατέλαβαν την Αίγυπτο, θεσπίστηκαν την θεωρία των τεσσάρων στοιχείων και άρχισαν να την μελετούν με ενδιαφέρον. Τον τομέα αυτόν τον ονόμασαν «Αλ-Κιμία», δηλαδή «χημεία».

Όταν οι Ευρωπαίοι με τις σταυροφορίες του 12ου και 13ου αιώνα ήρθαν σε επαφή με τους Άραβες, η αλχημεία μεταδόθηκε και στην Ευρώπη, όπου οι λεγόμενοι αλχημιστές την μελέτησαν και την επεξεργάστηκαν με ενδιαφέρον.

Ο Παράκελσος τον 16ο αι. εξέφρασε την πεποίθηση, ότι τα τέσσερα στοιχεία έχουν σχέση με τα στοιχειακά, που τα διαχώρισε σε στοιχειακά της γης, του νερού, του αέρα και της φωτιάς.
Επίσης η θεωρία των τεσσάρων στοιχείων θεσπίστηκε και από τους αστρολόγους, οι οποίοι κατέταξαν τα ζώδια σύμφωνα με τα τέσσερα στοιχεία. Συνολικά έχουμε λοιπόν τις εξής σχέσεις μεταξύ των τεσσάρων στοιχείων και των διαφόρων

4_STOIXEIA

Τα περισσότερα άστρα έχουν δυνητικά κατοικήσιμους πλανήτες

Αρκετά δισεκατομμύρια άστρα έχουν τουλάχιστον έναν εξωπλανήτη που μπορεί να είναι βραχώδης και να έχει νερό σε υγρή μορφή

Χιλιάδες εξωπλανήτες έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα οι επιστήμονες στον γαλαξία μας και ο κατάλογος συνεχώς διευρύνεται. Τώρα, μια νέα δανοαυστραλιανή επιστημονική μελέτη κατέληξε στο εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι υπάρχουν πλανήτες στη δυνητικά κατοικήσιμη και φιλόξενη ζώνη γύρω από τα περισσότερα άστρα.

Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ της Κοπεγχάγης και του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου, με επικεφαλής τον Στέφεν Γιάκομπσεν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Βρετανίας, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το «Science», υπολόγισαν τον αριθμό των άστρων του γαλαξία μας, τα οποία είναι πιθανό να έχουν κατοικήσιμη ζώνη με έναν ή περισσότερους εξωπλανήτες.

Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι αρκετά δισεκατομμύρια άστρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον έναν εξωπλανήτη (μερικά έως και τρεις), που μπορεί να είναι βραχώδεις και να έχουν νερό σε υγρή μορφή, άρα θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί κάποια μορφή ζωής πάνω τους.

Πλανήτες πολύ κοντά στο άστρο τους ή πολύ μακριά από αυτό θα ήσαν καυτοί ή παγωμένοι αντίστοιχα, άρα και στις δύο περιπτώσεις ακατάλληλοι για ζωή.

Όμως, στην ενδιάμεση απόσταση (ούτε πολύ ζέστη – ούτε πολύ κρύο), το νερό θα δεν μπορούσε ούτε να εξαερωθεί, ούτε να παγώσει, αλλά θα παρέμενε σε υγρή μορφή, ευνοώντας έτσι την ανάπτυξη ζωής – τουλάχιστον με βάση τα γήινα δεδομένα. Το εύρος της κατοικήσιμης ζώνης διαφέρει ανάλογα με το μέγεθος και τη λαμπρότητα κάθε άστρου.