Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Τρῳάδες (1118-1155)

Αποτέλεσμα εικόνας για φέρνουν το νεκρό Αστυάνακτα και μια μεγάλη ασπίδαΕΞΟΔΟΣ

ΧΟ. ἰὼ ἰώ,
καιναὶ καινῶν μεταβάλλουσαι
χθονὶ συντυχίαι. λεύσσετε Τρώων
1120 τόνδ᾽ Ἀστυάνακτ᾽ ἄλοχοι μέλεαι
νεκρόν, ὃν πύργων δίσκημα πικρὸν
Δαναοὶ κτείναντες ἔχουσιν.
ΤΑ. Ἑκάβη, νεὼς μὲν πίτυλος εἷς λελειμμένος
λάφυρα τἀπίλοιπ᾽ Ἀχιλλείου τόκου
1125 μέλλει πρὸς ἀκτὰς ναυστολεῖν Φθιώτιδας·
αὐτὸς δ᾽ ἀνῆκται Νεοπτόλεμος, καινάς τινας
Πηλέως ἀκούσας συμφοράς, ὥς νιν χθονὸς
Ἄκαστος ἐκβέβληκεν, ὁ Πελίου γόνος.
οὗ θᾶσσον οὕνεκ᾽ ἢ χάριν μονῆς ἔχων,
1130 φροῦδος, μετ᾽ αὐτοῦ δ᾽ Ἀνδρομάχη, πολλῶν ἐμοὶ
δακρύων ἀγωγός, ἡνίκ᾽ ἐξώρμα χθονός,
πάτραν τ᾽ ἀναστένουσα καὶ τὸν Ἕκτορος
τύμβον προσεννέπουσα. καί σφ᾽ ᾐτήσατο
θάψαι νεκρὸν τόνδ᾽, ὃς πεσὼν ἐκ τειχέων
1135 ψυχὴν ἀφῆκεν Ἕκτορος τοῦ σοῦ γόνος,
φόβον τ᾽ Ἀχαιῶν, χαλκόνωτον ἀσπίδα
τήνδ᾽, ἣν πατὴρ τοῦδ᾽ ἀμφὶ πλεύρ᾽ ἐβάλλετο,
μή νιν πορεῦσαι Πηλέως ἐφ᾽ ἑστίαν,
μηδ᾽ ἐς τὸν αὐτὸν θάλαμον, οὗ νυμφεύσεται
1140 μήτηρ νεκροῦ τοῦδ᾽ Ἀνδρομάχη, λύπας ὁρᾶν,
ἀλλ᾽ ἀντὶ κέδρου περιβόλων τε λαΐνων
ἐν τῇδε θάψαι παῖδα· σὰς δ᾽ ἐς ὠλένας
δοῦναι, πέπλοισιν ὡς περιστείλῃς νεκρὸν
στεφάνοις θ᾽, ὅση σοι δύναμις, ὡς ἔχει τὰ σά·
1145 ἐπεὶ βέβηκε, καὶ τὸ δεσπότου τάχος
ἀφείλετ᾽ αὐτὴν παῖδα μὴ δοῦναι τάφῳ.
ἡμεῖς μὲν οὖν, ὅταν σὺ κοσμήσῃς νέκυν,
γῆν τῷδ᾽ ἐπαμπισχόντες ἀροῦμεν δόρυ·
σὺ δ᾽ ὡς τάχιστα πρᾶσσε τἀπεσταλμένα.
1150 ἑνὸς μὲν οὖν μόχθου σ᾽ ἀπαλλάξας ἔχω·
Σκαμανδρίους γὰρ τάσδε διαπερῶν ῥοὰς
ἔλουσα νεκρὸν κἀπένιψα τραύματα.
ἀλλ᾽ εἶμ᾽ ὀρυκτὸν τῷδ᾽ ἀναρρήξων τάφον,
ὡς σύντομ᾽ ἡμῖν τἀπ᾽ ἐμοῦ τε κἀπὸ σοῦ
1155 ἐς ἓν ξυνελθόντ᾽ οἴκαδ᾽ ὁρμήσῃ πλάτην.
***

ΕΞΟΔΟΣ

Έρχεται ο Ταλθύβιος με στρατιώτες· φέρνουν το νεκρό Αστυάναχτα και μια μεγάλη ασπίδα.

ΚΟΡ. Τρισαλί!Συμφορές που γοργά μια την άλλη ακλουθούνγια τη χώρα.1120Τον Αστυάναχτα δείτε, Τρωαδίτισσες άμοιρες· νά,μ᾽ ασπλαχνιά οι Δαναοίτον πετάξαν σα δίσκο απ᾽ τους πύργους ψηλάκαι νεκρό μάς τον φέρνουνε τώρα.ΤΑΛ. Εκάβη, ένα καράβι έμεινε μόνο·στη Φθία μ᾽ αυτό θα μεταφέρουν όσατου Νεοπτόλεμου λάφυρα είν᾽ ακόμα·έφυγε ο ίδιος· του ήρθε ένα μαντάτογια τον Πηλέα τον πάππο του· απ᾽ τη χώρατον έδιωξε, λέει, ο Άκαστος, ο γιοςτου Πελία· και χωρίς καιρό να χάσει1130ξεκίνησε· μαζί του κι η Αντρομάχη.Δάκρυα στα μάτια μού ήρθαν, σαν την είδανα φεύγει, για τον τόπο της θρηνώντας,να χαιρετά τον τάφο του Έχτορά της.Για το παιδί, νά, το δικό σου εγγόνι,που ξεψύχησε ως έπεσε απ᾽ το κάστρο,ζήτησε απ᾽ το Νεοπτόλεμο μια χάρη:ν᾽ αφήσει να το θάψουν· κι είπε ακόματη χάλκινην ασπίδ᾽ αυτή, το σκιάχτροτων Αχαιών, που του παιδιού ο πατέραςμ᾽ αυτή προφυλαγότανε στις μάχες,να μην τη στείλει στου Πηλέα το σπίτι·1140να μην της δώσει, λέει, κι αυτή την πίκρα,στο θάλαμο, όπου νύφη θα την πάει,να ᾽χει μπροστά της τέτοιο θέαμα· μόνοτου παιδιού νεκροσέντουκο να γίνειαντίς για κέδρο, αντίς για τάφου πλάκα·στην αγκαλιά σου να το βάλουμε είπε,με πέπλα και στεφάνια —κι όσο βέβαιαμπορείς στην τωρινή περίστασή σου—το νεκρό του κορμάκι να στολίσεις·κείνη έφυγε· του αφέντη της η βίαδεν την άφησε η ίδια να το θάψει.Μόλις το νεκροστόλισμα τελειώσεις,στον τάφο εμείς το βάζουμε, κι αμέσωςθα κάμουμε πανιά· ώστε μην αργήσεις.1150Από έναν κόπο σ᾽ έχω εγώ απαλλάξει·του Σκάμαντρου ως διαβαίναμε το ρέμα,έπλυνα το νεκρό με τα νερά τουκαι τις πληγές καθάρισα. Και τώρανα σκάψω πάω και λάκκο να του ανοίξω·ας κάμουμε λοιπόν το χρέος μας τώρακι οι δυο μας βιαστικά, κι έτσι το πλοίογια την πατρίδα πια να ξεκινήσει.

Φεύγει με μερικούς από τους συνοδούς του.

Η ζωή και το έργο του Πλάτωνα

Αποτέλεσμα εικόνας για Η ζωή και το έργο του ΠλάτωναΟ Πλάτων, υπήρξε ο δεύτερος της μεγάλης τριάδας των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων -Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης- που έθεσαν σε συνάφεια ο ένας προς τον άλλον τα φιλοσοφικά θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού.
 
Ήταν φιλόσοφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Κολλυτό της Αττικής το 427 π.Χ. ήταν γιός των αριστοκρατικών Αρίστωνα και Περικτιόνης. Ο πατέρας του καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του απ’ τη γενιά του Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής, στην εφηβεία του όμως ονομάστηκε Πλάτωνας λόγω του ότι είχε πλατύ στέρνο και μέτωπο.
 
Ως Αθηναίος ευπατρίδης ο Πλάτων έλαβε στην παιδική και στην εφηβική του ηλικία επιμελημένη γνώση και παιδεία με τους καλύτερους δασκάλους της εποχής, για τα γράμματα, τη μουσική, τη γυμναστική. Αρχικά, ασχολήθηκε με τη μελέτη της ποίησης- αφού υπήρξε και ποιητής- όπως επίσης υπήρξε και αθλητής. Συγκεκριμένα, αναφέρεται πως ανάγνωση και γραφή του δίδαξε κάποιος Διονύσιος, γυμναστική ο Αρίστων ο Αργείος, και μουσική ο Ακραγαντίνος Μέτελλος. Παραδίδονται επίσης, η μαθητεία του κοντά στον Κράτυλο, οπαδό της σκέψης του Ηρακλείτου, και η ενασχόληση του με τον τραγικό λόγο. Ό,τι όμως υπήρξε αποφασιστικό για τον ηθικοπνευματικό του προσανατολισμό, ήταν η γνωριμία του με τον δαιμόνιο άνδρα των Αθηνών, τον Σωκράτη, σε ηλικία είκοσι χρονών. Θα πρέπει ακόμα να σημειωθεί, πως οι πρώιμες προσωπικές του φιλοδοξίες, ήταν πιθανώς πολιτικές, όμως η σχέση του με τη Σωκρατική διδασκαλία και το Σωκρατικό ήθος, μετέβαλαν οριστικά τον πνευματικό προσανατολισμό του, τον έκαναν να καταστρέψει τα νεανικά του ποιητικά έργα και τον μετέστρεψαν οριστικά στη φιλοσοφία. Άλλωστε, γρήγορα αισθάνθηκε απέχθεια για τις βιαιότητες που διαδραματίζονταν στην πόλη του. Μετά την πτώση της ολιγαρχίας, ήλπιζε να βελτιωθεί η κατάσταση με την παλινόρθωση της δημοκρατίας. Τελικά όμως, διαπίστωσε πως δεν υπήρχε θέση για έναν ευσυνείδητο άνθρωπο στην αθηναϊκή πολιτική. Η θανάτωση λίγο αργότερα του δικαιότατου Σωκράτους και η επακόλουθή της ψυχολογική ατμόσφαιρα είχαν και τη συνέπεια να καταφύγει ο Πλάτων μαζί με άλλους σωκρατικούς στα Μέγαρα. Τότε έκλεινε τα τριάντα του χρόνια. Στα Μέγαρα έμεινε λίγο καιρό και από εκεί πήγε στην Κυρήνη όπου παρακολούθησε μαθήματα γεωμετρίας, έπειτα μετέβη στην Αίγυπτο. Ακόμα, ταξίδεψε στην Κάτω Ιταλία και από εκεί πήγε στη Σικελία όπου συνδέθηκε φιλικά με τον εικοσάχρονο τότε Δίωνα που με σύστασή του συναναστράφηκε με τον τύραννο Διονύσιο τον Πρεσβύτερο. Εκεί όμως, πουλήθηκε από τον τύραννο Διονύσιο ως δούλος σε κάποιον Αιγινήτη, επειδή επιχείρησε να πείσει τον ίδιο για τις αρχές της δικαιοσύνης που πρέπει να διέπουν την άσκηση της εξουσίας. Έπειτα ελευθερώθηκε με λίτρα από τον Κυρηναίο τον Ανίκκερη, ο οποίος ήταν πληροφορημένος για την προσωπικότητά του. Το 387 ο Πλάτων βρίσκεται και πάλι στην πατρίδα του όπου ιδρύει την Ακαδημία της φιλοσοφικής σχολής του, η οποία πήρε την ονομασία της από τον χώρο στον οποίο βρισκόταν το ιερό του ήρωα Ακάδημου. Το 347 επισφραγίζεται η ζωή του, με ήρεμο θάνατο και θάβεται στην Ακαδημία όπου δίδασκε.
 
Η Ακαδημία
 
Η ίδρυση της Ακαδημίας αυτής, αποτελεί καθίδρυμα φιλοσοφικής έρευνας και παιδείας. Η Ακαδημία αυτή ακόμα, έμελλε να αποτελέσει μέγιστο γεγονός στην ιστορία της φιλοσοφίας και της επιστήμης και έμμεσα της πολιτικής. Ο Πλάτωνας δίδαξε σ’ αυτή επί 40 περίπου χρόνια και πάντοτε προφορικά. Κοντά του μαθήτευσαν και συνεργάστηκαν με την Ακαδημία του προικισμένοι και δημιουργικοί άνδρες. Ακόμα, η Ακαδημία, εκτός από τον κάδο της φιλοσοφίας, σπουδαία έρευνα έκανε και στο πεδίο των μαθηματικών με καίριες ανακαλύψεις στη γεωμετρία προπάντων. Επίσης, υπήρξε σπουδαστήριο πολιτικής επιστήμης αλλά και θεωρίας του δικαίου. Διαπιστώνουμε λοιπόν, πως τα ενδιαφέροντα της Ακαδημίας, δεν περιορίζονταν μόνο στην φιλοσοφία με τη στενή έννοια αλλά επεκτείνονταν στις επιστήμες.
 
Για τους ανά τους αιώνες αναγνώστες του ο Πλάτων υπήρξε σημαντικός κυρίως ως ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσοφικούς συγγραφείς. Αλλά για τον ίδιο το κύριο έργο του θα πρέπει να ήταν η ίδρυση και η οργάνωση της Ακαδημίας. Επιπλέον, γνωρίζουμε πως η Ακαδημία χωρίζονταν σε τρεις περιόδους : 1) Την περίοδο της αρχαίας Ακαδημίας (387-250 π.Χ.), 2) Την περίοδο της μέσης Ακαδημίας (250-160 π.Χ.), 3) Την περίοδο της νεώτερης Ακαδημίας ή της «Εκλεκτικής». Το τέλος αυτής της λαμπρής Ακαδημίας, έρχεται το 529 μετά από εννέα αιώνες λειτουργίας, αφού την έκλεισε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ενώ βρισκόταν ήδη σε πλήρη παρακμή. Σύμφωνα με μια παλιά παράδοση, στην είσοδο της Ακαδημίας υπήρχε η επιγραφή: «αγεωμέτρητος μηδείς εισίτω» (ας μην εισέλθει κανείς που αγνοεί τη γεωμετρία).
 
Σωκράτης και Πλάτων
 
Ο Πλάτων στάθηκε οπαδός πολύ δημιουργικός και πολύ πιστός μαθητής του Σωκράτη. Ποτέ δεν έπαψε να βάζει την ηθική σαν πρώτο θέμα των φιλοσοφικών θεωριών. Σ’ όλα του τα έργα ο Πλάτων, μιλά για λογαριασμό του Σωκράτη. Ωστόσο, από τη σωκρατική θεωρία ξέφυγε σ’ ένα σημείο. Επειδή είχε πολλή φαντασία και έντονη ποιητική διάθεση, ανέβασε ξανά τη φιλοσοφία απ’ τη γη στον ουρανό. Εξάντλησε με πολλές ερμηνείες την κοσμοθεωρία του και διέσπασε θα μπορούσαμε να πούμε τη φιλοσοφική του έρευνα σε πολλά πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, διαπιστώνουμε πως έδειξε μεγάλη πνευματική τόλμη. Διακρίθηκε για τη σοφία του και επιδίωξε να δώσει πρωταρχική σημασία στην ηθική. Ήξερε οτιδήποτε έγραψαν πριν απ’ αυτόν οι φιλόσοφοι και μελέτησε αρκετούς απ’ αυτούς, όπως επίσης εξέτασε ξανά, με δικό του τρόπο, κάθε φιλοσοφικό θέμα και διατύπωσε δικές του απόψεις. Με βάση τον βίο και τη σκέψη του Σωκράτη, ο Πλάτων ανέπτυξε ένα βαθύ και πολυσχιδές φιλοσοφικό σύστημα.
 
Η φιλοσοφία του Πλάτωνα
 
Ξεκινώντας, θα αναφερθώ ονομαστικά, στα εποικοδομητικότερα φιλοσοφικά επιτεύγματα του Πλάτωνα, έτσι όπως αυτά ταξινομούνται κατά κλάδους της φιλοσοφίας.
 
Α. “Αρετολογία” και ψυχολογία.
Β. Πολιτειολογία.
Γ. Οντολογία και διαλεκτική.
Δ. Άλλοι κλάδοι της φιλοσοφίας.
 
Γενικά, η πλατωνική φιλοσοφία είναι ιδεοκρατική. Εισάγει δηλαδή τη θεωρία των ιδεών. Η σκέψη του έχει λογικές, επιστημολογικές και μεταφυσικές πλευρές αλλά το βασικό της κίνητρο είναι ηθικό. Στηρίζεται ενίοτε σε εικασίες και στον μύθο και το ύφος της είναι πολλές φορές αλληγορικό. Κατά βάση όμως, ο Πλάτων είναι ορθολογιστής και πιστεύει ακράδαντα στην πρόταση ότι η λογική πρέπει να ακολουθείται οπουδήποτε και αν οδηγεί. Έτσι, το βασικό κέντρο της πλατωνικής φιλοσοφίας είναι μια ορθολογιστική ηθική.
 
Τώρα, όσον αφορά τις ιδέες, είναι για τον Πλάτωνα γενικοί και αιώνιοι τύποι των πραγμάτων που γίνονται αντιληπτοί μόνο με τη λογική και όχι με την αίσθηση. Τα αισθητά τα θεωρεί είδωλα των ιδεών. Έτσι, αναγνωρίζει δύο κόσμους, τον αισθητό, ο οποίος συνεχώς μεταβάλλεται και βρίσκεται σε ασταμάτητη ροή, και το νοητό, τον αναλλοίωτο, δηλαδή τις ιδέες οι οποίες υπάρχουν σε τόπο επουράνιο.
 
Η φιλοσοφία του Πλάτωνα για την ψυχή
 
Στην ψυχή ο  Πλάτωνας διακρίνει τρία μέρη, το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Γι’ αυτό και αναγνωρίζει τρεις αρετές : τη σοφία, την ανδρεία και τη σωφροσύνη, η καθεμία απ’ αυτές αντιστοιχεί και σε ένα από τα τρία μέρη της ψυχής. Τις τρεις αυτές αρετές τις παραλληλίζει με τις τρεις χορδές της λύρας, την υπάτη, τη μέση και τη νήτη. Αλλά οι τρεις αυτές αρετές πρέπει να αναπτύσσονται αρμονικά, ώστε το λογιστικό, που είναι το λογικό, ως θείο να κυβερνά, το θυμοειδές, που είναι καθαρά το ψυχικό, το συναισθηματικό, να υπακούει σ’ αυτό ως βοηθός, και τα δύο μαζί να διευθύνουν το επιθυμητικό, που είναι η όρεξη, ο πόθος, για να μην επιχειρεί να άρχει αυτό, αφού είναι το πιο άπληστο και το κατώτερο μέρος της ψυχής. Από την αρμονική ανάπτυξη των τριών αυτών αρετών αποτελείται η δικαιοσύνη, η οποία είναι αρμονία των τριών άλλων αρετών.
 
Στην τριμερή αυτή διάκριση της ψυχής, ο Πλάτωνας υποστήριξε πως θα πρέπει να αντιστοιχεί η διαστρωμάτωση της ιδανικής πολιτείας σε τρεις τάξεις: στους κοινούς πολίτες που καθοδηγούνται στις πράξεις τους από το επιθυμητικό τμήμα της ψυχής τους, στους φύλακες, των οποίων η συμπεριφορά κυριαρχείται από το θυμοειδές τμήμα της ψυχής τους, και στους φιλοσόφους, που ζουν σύμφωνα με τις αρχές και τις υποδείξεις του λογιστικού τμήματος της ψυχής τους. Τα μέλη αυτών των τριών τάξεων είναι προορισμένα στη ζωή τους να εκτελούν μια συγκεκριμένη αποστολή για το καλό της πολιτείας.
 
Έργο των κοινών πολιτών, που εντάσσονται στην κατώτερη τάξη, είναι η παραγωγή των υλικών αγαθών που χρειάζονται τα μέλη της πολιτείας για τη συντήρησή τους. Δηλαδή ασχολούνται κυρίως με χειρωνακτικές εργασίες όπως για παράδειγμα, η γεωργία. Οι φύλακες, που ανήκουν στη μεσαία τάξη, έχουν ως αποστολή τη διασφάλιση της τάξης και της καλής λειτουργίας της πολιτείας, καθώς και την προστασία της από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Οι φιλόσοφοι τέλος, που αποτελούν την ανώτερη, την άρχουσα τάξη, είναι επιφορτισμένοι με τη διακυβέρνηση της πολιτείας.
 
Ακόμα, επειδή και η πόλη αποτελεί μία μεγέθυνση του ανθρώπου, διακρίνει και σ’ αυτήν τρία γένη: το βουλευτικό, το πολεμικό και το χρηματικό τα οποία αντιστοιχούν προς τα τρία μέρη της ψυχής.
 
Μέρη της ψυχής : Λογιστικόν, Θυμοειδές, Επιθυμητικόν.
Αρετές : σοφία, ανδρεία, σωφροσύνη.
Τάξεις : φιλόσοφοι, φύλακες, δημιουργοί.
 
 Η αθανασία της ψυχής
 
Όσον αφορά την αθανασία της ψυχής και τις μεταθανάτιες ανταμοιβές και ποινές, ο Πλάτωνας δείχνεται κάπως επιφυλακτικός. Ούτε τις αποκρούει, μα ούτε και επιμένει πως γίνονται τέτοια πράγματα μετά το θάνατό μας. Μπορούμε όμως να συμπεράνουμε από μερικά χωρία των Νόμων και του Φαίδωνα του Πλάτωνα, όπως επίσης κι από τη θεωρία του για την ποινή (που τη δέχεται σαν εξαγνισμό, σαν εξιλέωση, ενώ τον εξαγνισμό τον θέλει ως θεραπεία της ψυχής), πως παραδεχόταν με τον τρόπο του, τη θεωρία των μεταθανάτιων τιμωριών και ανταποδόσεων. Έτσι, για να παραδέχεται τις μεταθανάτιες τιμωρίες και ανταποδόσεις (αν έκανες το καλό θα αμειφθείς, αν έκανες το κακό θα κολασθείς) πίστευε και στην αθανασία της ψυχής.
 
Η θεωρία των ιδεών
 
Πολλοί φιλοσοφικοί ορισμοί δόθηκαν για την «ιδέα». Που σημαίνει κίνηση, ενέργεια αυτοδύναμη, ξεχωριστή η οποία δεν επηρεάζεται και δεν κατευθύνεται από πουθενά. Σημαίνει ένα είδος που μένει πάντα το ίδιο. Στο σύστημά του αυτό, η ύψιστη ιδέα του αγαθού, του καλού, γίνεται ένα με το Θεό. Ο Θεός, μας λέει ο Πλάτωνας, δημιούργησε τον κόσμο για να υπάρχουν οι ιδέες ως παραδείγματα. Η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, όμως με τη γέννησή μας αυτή εισήλθε στο σώμα μας και δεσμεύτηκε μέσα του. Το σώμα μας λοιπόν, θεωρείται ο τάφος της ψυχής μας. Εφόσον δηλαδή η ψυχή είδε τις ιδέες επειδή υφίσταντο πριν από το σώμα, τις θυμάται, καθώς βλέπει τον φθαρτό γήινο κόσμο, ο οποίος είναι μια αντανάκλαση, μια λειψή αποτύπωση των ιδεών, ένα  απείκασμα. Τα αισθητά πράγματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά απατηλές εικόνες των  αισθήσεών μας, σε αντίθεση με τις ιδέες οι οποίες είναι άυλες οντότητες, που μένουν αναλλοίωτες και αιώνια σταθερές υπάρξεις και συνιστούν την αληθινή πραγματικότητα. Οι ιδέες λοιπόν, είναι τα όντως όντα, τα πραγματικά όντα, που η ύπαρξή τους δε μεταβάλλεται ούτε καν επηρεάζεται από τις μεταβαλλόμενες μέσα στο χρόνο και στο χώρο συνθήκες. Για να μπορέσει όμως να δει τέλεια και ολοκάθαρα η ψυχή μας τις ιδέες, πρέπει να πάψει να ζει το σώμα. Μετά το θάνατο του σώματος η ψυχή περνά από διάφορες φάσεις («μετενσωματώσεις ή μετενσαρκώσεις»), ώσπου ν’ απαλλαγεί τελικά από τα σωματικά δεσμά.
 
Περί της σημασίας των γενικών όρων
 
Μια από τις ταξινομήσεις των λέξεων είναι η διάκρισή τους σε επιμέρους και σε γενικούς όρους. Τους επιμέρους όρους τους χρησιμοποιούμε, προκειμένου να δηλώσουμε συγκεκριμένα, ατομικά προσδιορισμένα αντικείμενα ή γεγονότα. Αντίθετα, οι γενικοί όροι, δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα ατομικά αντικείμενα ή γεγονότα. Ο γενικός όρος, μας λέει ο Πλάτωνας, δεν έχει σχέση με τα συγκεκριμένα αντικείμενα, δεν επηρεάζεται από αυτό. Το γεγονός ότι, σύμφωνα με την περί ιδεών θεωρία του Πλάτωνα, οι γενικοί όροι αναφέρονται στις ιδέες, που, όντας στον ουρανό, βρίσκονται έξω απ’ τη φθορά του χρόνου, εξηγεί γιατί αυτοί διατηρούν το νόημά τους αλώβητο, μολονότι τα αντίστοιχα αισθητά πράγματα που παρατηρούμε γύρω μας μεταβάλλονται, φθείρονται και ενίοτε καταστρέφονται.
 
Η γνώση ως ανάμνηση
 
Κατά τον Πλάτωνα, μετά την περιπλάνηση της ψυχής μας στους ουράνιους τόπους, γνώρισε τις ιδέες και συντελέσθηκε το γεγονός της φυσικής μας γέννησης. Τότε η ψυχή μας εισήλθε στο σώμα μας. Το γεγονός αυτό στάθηκε η αιτία, ώστε να ξεχάσουμε τις ιδέες. Στη συνέχεια η λήθη αυτή παγιώθηκε, και η ψυχή μας άρχισε να τροφοδοτείται με αντίγραφα των ιδεών. Το δυστύχημα κατά τον Πλάτωνα όμως, δεν είναι η πλάνη μας η ίδια, αλλά το γεγονός ότι δεν έχουμε συνείδησή της. Επειδή έχουμε ξεχάσει τις ιδέες, δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτά που βλέπουμε με τις αισθήσεις μας είναι απατηλές εικόνες των πραγμάτων και πιστεύουμε ότι είναι τα αληθινά όντα.
 
Η παιδεία
 
Ο Πλάτωνας θεώρησε ακόμα πολύ σημαντικό παράγοντα για την ιδανική πολιτεία, την παιδεία. Σύμφωνα με τη θεωρία του λοιπόν υποστηρίζει τα εξής: Οι νέοι που από τα μέρη της ψυχής τους επικρατέστερο είναι το επιθυμητικό, θα περιοριστούν στην εκμάθηση πρακτικών τεχνών. Έτσι, με το εφόδιο της πρακτικής τέχνης θα ενταχθούν στην τάξη των κοινών πολιτών, που κύριο μέλημά τους θα είναι να παράγουν υλικά αγαθά απαραίτητα για τη διαβίωση των πολιτών. Τώρα οι νέοι που στην ψυχή τους πρώτη θέση κατέχει το θυμοειδές τμήμα, θα διδαχθούν τα μαθηματικά και τις άλλες επιστήμες. Αυτή τους η μόρφωση, θα τους καταστήσει ικανούς να ασχοληθούν με τη σωστή λειτουργία και την ασφάλεια της πολιτείας. Τέλος, οι νέοι στους οποίους από τα τρία τμήματα της ψυχής το πιο αναπτυγμένο είναι το λογιστικό, θα εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια της παιδείας. Δηλαδή, πέρα από τη σπουδή των επιστημών, θα διδαχθούν τη φιλοσοφία, την ανώτατη μορφή γνώσης. Το γεγονός αυτό, θα τους εντάξει στην κορυφαία τάξη, στην οποία ανήκει το προνόμιο της διακυβέρνησης της πολιτείας.
 
Οι πολιτικές αντιλήψεις του Πλάτωνα
 
Είναι γνωστό ότι ο Πλάτωνας αφιέρωσε ένα μέρος της φιλοσοφίας του στην πολιτική. Οι αντιλήψεις του ήταν αριστοκρατικές, ανάλογες με της καταγωγή και την ανατροφή του. Οι αντιδημοκρατικές του αντιλήψεις βέβαια, αποδίδονται στην εχθρική στάση της αθηναϊκής δημοκρατίας απέναντι στους φιλοσόφους, και ιδιαίτερα απέναντι στον πολυαγαπημένο του δάσκαλο, Σωκράτη. Εκτός απ’ το διαχωρισμό της ψυχής που έκανε, και τη διαστρωμάτωση, όπου για παράδειγμα οι πολεμιστές και οι τεχνίτες, δεν θα’ χουν ατομική ιδιοκτησία, αλλά θα μοιράζονται τα πάντα και θα υπάρχει ισότητα, έτσι θεώρησε πως η ιδανική πολιτεία δεν χρειάζεται ούτε ποιητές, ούτε ζωγράφους, ούτε μουσικούς, γιατί κατά τον Πλάτωνα, διαφθείρουν τα ήθη.
 
Οι φιλόσοφοι-βασιλείς στην εξουσία
 
Ακόμα, ο Πλάτωνας υποστήριξε πως το καλύτερο για την ιδανική πολιτεία, είναι να τη διοικούν οι σοφοί. Θεωρούσε λοιπόν, πως όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί. Το δικαίωμα να διοικήσουν οι φιλόσοφοι, ο Πλάτωνας το αντλεί απ’ το γεγονός ότι αυτοί μόνο απ’ όλους τους ανθρώπους, χάρη στη φιλοσοφία που διδάχθηκαν, είναι κάτοχοι των ιδεών. Θεωρεί λοιπόν, πως δεν υπάρχουν καταλληλότεροι από την τάξη των φιλοσόφων για να κυβερνήσουν την πολιτεία σωστά. Και αυτό, για τι αφού γνωρίζουν τις ιδέες, είναι σε θέση να ξέρουν το ηθικά σωστό, ποια ουσιαστικά είναι η δικαιοσύνη, ποιες είναι οι αξίες πάνω στις οποίες πρέπει να εδράζεται η ζωή της  πολιτείας. Άρα λοιπόν, οι φιλόσοφοι είναι σε θέση να πράξουν ό,τι υπαγορεύει η ηθική γνώση, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το ηθικά σωστό και δίκαιο και δεν ξέρουν τι πρέπει να πράξουν. Επομένως, το μόνο που τους μένει είναι να ακούν τις υποδείξεις των φιλοσόφων.
 
Η διαλεκτική και η ηθική του Πλάτωνα
 
Τη μέθοδο της ανυψώσεως ως τις ιδέες ο Πλάτωνας την ονομάζει διαλεκτική. Η διαλεκτική διακρίνει το βάθος από την επιφάνεια, το ατέλειωτο από το πρόσκαιρο, το άφθαρτο από το φθαρτό. Με τη βοήθεια αυτής της διαλεκτικής, ο Πλάτωνας δημιούργησε μια απόλυτη ηθική. Η ηθική του αποτελεί, είπαν, «Μίμηση του Θεού». Δηλαδή, τα καθήκοντα του ανθρώπου είναι να γίνει όσο μπορεί όμοιος με τον Θεό. Και αυτό, γιατί στον Θεό βρίσκονται οι ιδέες του αληθινού, του μεγάλου, του δυνατού, του δίκαιου. Ο άνθρωπος οφείλει να πραγματοποιεί ανάλογα με τις ικανότητές του (σχετικά), τις ιδέες, τις οποίες ο Θεός πραγματοποιεί με την παντοδυναμία του (απόλυτα). Ο Θεός είναι δίκαιος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ο δίκαιος, μπορεί όμως να είναι ένας δίκαιος. Γιατί δικαιοσύνη, θα πει καλό, αγαθό, αλήθεια, μεγαλείο. Είναι ισχυρή η δικαιοσύνη όταν αποτελεί δύναμη που διατηρεί, αντίθετα, με την αδικία, που αποτελεί δύναμη που καταστρέφει. Έτσι η δικαιοσύνη γίνεται αιώνια, δεν αλλάζει ποτέ. Κατά τον Πλάτωνα λοιπόν, ο προορισμός του ανθρώπου είναι να ενεργεί δίκαια, μ’ όλες τις σημασίες της λέξεως δικαιοσύνη.
 
Ο περίφημος «πλατωνικός έρωτας
 
Ο Πλάτωνας, δέχεται τον έρωτα σαν μια από τις εφαρμογές της ηθικής. Θεωρεί λοιπόν, πως όπως όλων των πραγμάτων, έτσι και του έρωτα η ιδέα υπάρχει μέσα στον Θεό. Βρίσκεται στον Θεό καθαρή κατάσταση, δηλαδή χωρίς να ανακατεύεται καθόλου με την ιδέα της ηδονής, γιατί ουσιαστικά η ηδονή είναι εφήμερη, παροδική, φθαρτή. Ο έρωτας όμως που βρίσκεται στον Θεό είναι μονάχα η γεμάτη πάθος θεωρία για το κάλλος, για το φυσικό και ηθικό κάλλος. Θα μοιάσουμε λοιπόν με τον Θεό μόνο αν αγαπάμε το κάλλος κατά τέτοιο τρόπο και χωρίς διέγερση, δίχως αισθησιακό πόθο αποκλειστικά. Όπως υπογραμμίζει ο Πλάτωνας, ο έρωτας είναι η ορμή να μάθουμε και να γνωρίσουμε. Όπως ένας ερωτευμένος οδηγείται στο πρόσωπο που αγαπά, έτσι και η ψυχή αγαπά τις ιδέες, που είδε όταν υπήρχε πριν από το σώμα. Ο έρωτας τονίζει ο Πλάτωνας, φουντώνει στην ψυχή όταν νοιώθοντας τα σωματικά πράγματα, θυμάται τις ιδέες, με τις οποίες μοιάζουν κάπως. Τέλος, ο Πλάτωνας επισημαίνει πως ο έρωτας δεν είναι κτήση, μα τάση για κτήση.
 
 
Ευθύφρων, Απολογία Σωκράτους, Κρίτων, Φαίδων, Κρατύλος, Θεαίτητος, Σοφοκλής, Πολιτικός, Παρμενίδης, Φίληβος, Συμπόσιον, Φαίδρος, Αλκιβιάδης, Ίππαρχος, Ερασταί, Χαρμίδης, Λάχης, Λύσις, Ευθύδημος, Πρωταγόρας, Γοργίας, Μένων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Μενέξενος, Πολιτεία, Τίμαιος, Κριτίας, Νόμοι και Επινομίς.
 
Τα έργα παρετέθησαν με την παραδοσιακή τους σειρά, ενώ παραλείπονται μερικά που θεωρούνται ως νόθα.
 
Τα έργα του είναι σχεδόν όλα γραμμένα σε διαλογική μορφή.
 
Όσον αφορά τους διαλόγους, δεν περιορίζονται μόνο στη σοβαρή συζήτηση. Διανθίζονται με περιγραφές απ’ την καθημερινή ζωή, την αγορά, τα γυμναστήρια, τα συμπόσια. Δε λείπουν επίσης και παραστατικές σκηνές ζωντανής επικοινωνίας: εκδήλωση συναισθημάτων, ζωηρές αντεγκλήσεις, εύθυμες παρατηρήσεις, ακόμη και πειράγματα ή αστεία μεταξύ των συνομιλητών.
 
Οι επιδράσεις του Πλάτωνα στους μετέπειτα αιώνες
 
Η μεταγενέστερη του Πλάτωνα φιλοσοφία, της Ελλάδας και της Ευρώπης τουλάχιστον, έχει τόσο καίρια επηρεαστεί από τη φιλοσοφία του ή και από το θρύλο του ακόμα, ώστε πρέπει μάλλον να χαρακτηρισθεί ως μεταπλατωνική. Ένας Άγγλος φιλόσοφος γράφει πως οι  μεταγενέστεροι του Πλάτωνα φιλόσοφοι μοιάζει να έγραψαν με τα έργα τους υποσημειώσεις απλώς στα έργα του. Ένας άλλος Γάλλος φιλόσοφος τονίζει την κυριαρχική παρουσία ή έστω ανταύγεια της πλατωνικής φιλοσοφίας σε ολόκληρο το Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και στους Νεότερους χρόνους. Ο Πλάτωνας κατά τον Γερμανό φιλόσοφο Καρλ Γιάσπερς, θεωρείται ο πρώτος από τους τρεις θεμελιωτές του φιλοσοφείν (Πλάτωνας, Αυγουστίνος, Καντ). Ακόμα, πολλοί μεταγενέστεροι φιλόσοφοι βασίστηκαν στον Πλάτωνα και στις θεωρίες του και τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις επιδράσεις της φιλοσοφίας του στην πολιτική σκέψη και δράση, άμεσα ή έμμεσα.

Από το δυισμό του Ντεκάρτ στην διερεύνηση της Λοκιανής διάστασης προσώπου-ανθρώπου, όπως αποτυπώνεται μέσα στην «Μεταμόρφωση» του Κάφκα

Σύμφωνα με τον Ντεκάρτ, οι άνθρωποι γεννιούνται με έμφυτες ιδέες, που βρίσκονται ριζωμένες μέσα στο νου. Οι ιδέες αυτές είναι απαραίτητες για να φτάσει κανείς στη γνώση του εαυτού του και του περιβάλλοντός του. Ο νους έχει τη δική του υπόσταση, μπορεί δηλαδή να υπάρξει χωρίς η ύπαρξή του να εξαρτάται από οποιοδήποτε άλλο πράγμα. Πέρα όμως από το νου υπάρχει και μια άλλη θεμελιώδης υπόσταση και αυτή είναι η εκτατή υπόσταση που εκτείνεται στο χωροχρόνο. Ο άνθρωπος είναι η σύνθεση αυτών των δύο υποστάσεων, της σκέψης και της ύλης, ιδέα από την οποία πηγάζει ο δυισμός του Ντεκάρτ.
 
Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, εφόσον μπορεί να σκέφτεται και οι σκέψεις που υπάρχουν στο νου του βρίσκονται εκεί ανά πάσα στιγμή αυτούσιες, δεν μπορεί παρά αφού σκέφτεται να είναι κάτι, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, αν δεν ήταν τίποτε, δεν θα μπορούσε να έχει και καμία σκέψη. «Σκέφτομαι άρα υπάρχω», καταλήγει λοιπόν ο Ντεκάρτ; παράλληλα όμως, το να μπορεί να υπάρχει μέσα από τη σκέψη του αλλά και το να μην υπάρχει χωρίς αυτή, τον οδηγεί στην συνειδητοποίηση πως ο εαυτός του είναι μια υπόσταση της οποίας «ολόκληρη η ουσία ή η φύση της δεν είναι παρά το να σκέπτεται και δεν έχει ανάγκη για να υπάρχει από κανένα τόπο ούτε και εξαρτιέται από τίποτα υλικό. Έτσι που, αυτό το εγώ, δηλαδή η ψυχή, χάρη στην οποία είμαι ό,τι είμαι, είναι εντελώς ξέχωρη από το σώμα». Κατ’ αυτό το τρόπο, κάνει έναν διαχωρισμό ευθύ μεταξύ νου και σώματος, θεωρώντας τα σαν δύο ξέχωρες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
 
Επομένως, ο νους δεν μπορεί να αποσπαστεί από τον εαυτό. Ακόμα και αν δεν υπάρχει το σώμα, ο νους ως ψυχή δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Κατά συνέπεια, ο άνθρωπος υπάρχει για όσο χρόνο σκέφτεται. Γιατί ακόμη κι αν υπάρχει αμφιβολία για την αλήθεια της σκέψης, από μόνο του το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι ικανός να νοήσει αυτή την αμφιβολία και να στοχαστεί πάνω σ’αυτή, αποδεικνύει πως ο άνθρωπος είναι ένα σκεπτόμενο ον και γι΄αυτό αληθινά υπαρκτό.
 
Ο νους, λοιπόν, αποτελεί μια ανεξάρτητη υπόσταση, η οποία παραμένει αναλλοίωτη ακόμη κι αν τα επιμέρους συστατικά του νου αλλάξουν. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και με το σώμα, το οποίο αλλάζει ταυτότητα αν αλλάξει το σχήμα των μελών του. Αντίθετα με το σώμα που μπορεί να διαιρεθεί σε ξέχωρα σημεία, ο νους αποτελεί ένα και το αυτό ολοκληρωμένο. Επομένως νους και σώμα είναι διαφορετικά από τη φύση τους και μπορούν λόγω της διαφορετικής τους υπόστασης να υπάρξουν ανεξάρτητα μεταξύ τους.
 
Την αντίθεση στην ιδέα πως οι άνθρωποι γεννιούνται με έμφυτες ιδέες που τους βοηθούν να φτάνουν στη γνώση έρχεται να προβάλει ο Λοκ. Σύμφωνα με την θεωρία του, ο άνθρωπος δεν γεννιέται με έμφυτες ιδέες αλλά ως αδιαμόρφωτος νους, ο οποίος διαμορφώνεται με βάση την επίδραση των εξωτερικών ερεθισμάτων που δέχεται καθένας από το περιβάλλον και τις εμπειρίες του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα αρχικά. Αντιθέτως, υπάρχουν a priori αλήθειες, αρχές που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία οι εμπειρίες από το εξωτερικό περιβάλλον χτίζουν φτιάχνοντας ιδέες. Ο νους επομένως έχει την εγγενή ικανότητα να γνωρίσει, αλλά η γνώση αυτή διαμορφώνεται από τις εμπειρίες.
 
Σε αντίθεση με τη θέση του Ντεκάρτ που θεωρούσε τον εαυτό του ως μια άυλη σκεπτόμενη υπόσταση που απαρτίζει την ταυτότητά του, ο Λοκ πιστεύει πως είναι η συνείδηση ενός προσώπου αυτή που του δίνει την προσωπική του ταυτότητα, η οποία υπάρχει ξέχωρα από την πνευματική ή την σωματική του υπόσταση και είναι αυτή επίσης που συνδέει τις σκέψεις με τις πράξεις.
 
Κατά τον Λοκ λοιπόν, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο, το πρόσωπο και την ψυχή. Ο άνθρωπος αποτελεί μια ενότητα, στοιχείο της οποίας είναι το σώμα του, που έχει υλική υπόσταση και έτσι εξαρτάται από εκτατές παραμέτρους όπως είναι ο χώρος και ο χρόνος. Το πρόσωπο όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Το πρόσωπο είναι ο φορέας της συνείδησης του ανθρώπου στο βαθμό που ο κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Λοκ, είναι ιδιοκτήτης του προσώπου του. Υπ’ αυτή την έννοια, το πρόσωπο αποτελεί τη απαραίτητη προϋπόθεση για την ενότητα των σκέψεων και των πράξεων, πράγμα που σημαίνει πως ο άνθρωπος ως πρόσωπο είναι υπεύθυνος και υπόλογος για τις πράξεις του και έχει τόσο δικαιώματα όσο και υποχρεώσεις.
 
Επομένως για τον Λοκ, η προσωπική ταυτότητα βασίζεται στην συνείδηση, η οποία έχει την ικανότητα αναστοχασμού και την δυνατότητα γέννησης ιδεών κάτω από την επιρροή των εμπειριών και είναι κάτι το τελείως διακριτό σε σχέση με το σώμα ή την άυλη ψυχή, νοώντας την ψυχή ως το «άυλο εκείνο πνεύμα που σκέφτεται μέσα στον άνθρωπο και τον διατηρεί ίδιο ακόμη και αν υπάρχει μεταβολή στο σώμα του». Ενώ επομένως, ως κριτήριο για τον ορισμό της έννοιας άνθρωπος νοείται η ψυχοσωματική ενότητα που ορίζει την ταυτότητα του ανθρώπου ως τέτοια, η οποία σχετίζεται και με τη μορφή που θα πρέπει να έχει ένα σώμα για να θεωρείται ανθρώπινο, ως κριτήριο για τον ορισμό του προσώπου χρησιμεύει μόνο η συνείδηση, με την οποία καθένας αναλογίζεται και αξιολογεί τις πράξεις του γυρνώντας με την σκέψη πίσω σ’ αυτά που έχει κάνει.
 
Ένας άνθρωπος λοιπόν, ακόμη και αν αλλάξει το σώμα του και η ψυχοσωματική του υπόσταση, παραμένει το ίδιο πρόσωπο εφόσον η συνείδησή του παραμένει αμετάβλητη και διατηρεί τη συνέχειά της γιατί, σύμφωνα με τα λεγόμενά του Λοκ, οτιδήποτε έχει συνείδηση παροντικών και παρελθοντικών πράξεων, έχει δηλαδή συνέχεια, είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Και φορέας αυτής της συνέχειας είναι η μνήμη. Και αυτό γιατί μέσω της μνήμης, το πρόσωπο αναστοχάζεται πάνω σε παρελθούσες σκέψεις και πράξεις στη διάρκεια του χρόνου και αναλαμβάνει τις ευθύνες του γι’ αυτά που πράττει. Διαφορετικά, η μη μνήμη οδηγεί στην λήθη και αυτή με τη σειρά της στην διακοπή της συνείδησης και άρα στην διάλυση του προσώπου.
 
Τη διάσταση ανθρώπου και προσώπου, έτσι όπως την ορίζει ο Λοκ, υπογραμμίζει έντεχνα ο Κάφκα στο βιβλίο του Μεταμόρφωση. Η ιστορία αφηγείται την ζωή ενός ανθρώπου που παρόλο που αλλάζει σώμα και άρα χάνει την ανθρώπινη διάστασή του, καθώς μεταμορφώνεται σε ζωύφιο, δεν χάνει παρ’ όλ’ αυτά το πρόσωπό του. Ο πρωταγωνιστής δεν αντιδρά καθόλου σ’ αυτή του τη μεταμόρφωση. Αν και το σώμα του έχει αλλάξει και αυτό του προκαλεί κάποιες πρακτικές δυσκολίες, ωστόσο η προσωπική του ταυτότητα δεν κλονίζεται καθώς συνεχίζει και μετά την μεταμόρφωση του σώματός του να έχει τις ίδιες σκέψεις και τα ίδια συναισθήματα.
 
Οι μνήμες της ζωής του καθορίζουν και τώρα τις σκέψεις του οπότε θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως παρόλη την εξωτερική αλλαγή που έχει υποστεί, η συνέχεια της προσωπικής του ταυτότητας δεν κλονίζεται καθόλου. Λαμβάνοντας υπόψη τα λεγόμενα του Λοκ, εφόσον η μνήμη συνεχίζει να λειτουργεί το ίδιο με πριν, παρόλο που η αλλαγή στην εμφάνιση είναι δραστική τόσο που έχει παντελώς αλλοιώσει την ανθρώπινη υπόσταση του πρωταγωνιστή, η συνείδησή του παραμένει αναλλοίωτη καθώς όσο υπάρχει η μνήμη, αντιστέκεται στην αλλαγή του προσώπου, ανεξάρτητα από το πόσο δραστική είναι η αλλαγή της ανθρώπινης ιδιότητάς του.
 
Ο πρωταγωνιστής, ο Σάμσα, είναι ένα άτομο υποτελές που καταπιέζει τις προσωπικές του επιθυμίες προς όφελος της οικογένειάς του. Μέσα από το πέρας της ιστορίας φαίνεται πως αυτή του η ιδιότητα διατηρείται μέχρι το τέλος του, γεγονός που δηλώνει πως, αν και έχει αλλάξει μορφή, η συνείδησή του παραμένει απαράλλακτη και κατά συνέπεια, αισθάνεται ο ίδιος Σάμσα ως το τέλος. Ενώ η οικογένειά του, που αρχικά έχει αποδεχτεί την νέα κατάσταση, αρχίζει κατόπιν να τον θεωρεί βάρος και θέλει να απαλλαγεί απ΄αυτόν όταν πια καταλαβαίνει πως δεν θα επανέλθει στην ανθρώπινη του κατάσταση και πως δεν θα μπορέσει να προσφέρει όσα τους πρόσφερε πρωτύτερα, ο Σάμσα εξακολουθεί να τρέφει αισθήματα στοργής γι’ αυτούς. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο υποτέλειας που ακολουθούσε και στην ανθρώπινη ζωή του, να αποφασίσει να τελειώσει τη ζωή του γιατί πιστεύει πως αυτό θα είναι το καλύτερο για την οικογένειά του. Φαίνεται λοιπόν πως, αν και ο Σάμσα έχει αλλάξει μορφή, εξακολουθεί να τρέφει τα ίδια συναισθήματα και να είναι το ίδιο υποτελής όπως και πριν, γιατί οι μνήμες του εαυτού του, παρόλη την αλλαγή του, παραμένουν οι ίδιες, διατηρώντας και το πρόσωπό του αναλλοίωτο μέχρι το τέλος.

Μονάχα η αγάπη και ο σωστός τρόπος σκέψης θα φέρουν τη μόνη αληθινή επανάσταση: την επανάσταση μέσα μας.

Το ουσιαστικό για τον άνθρωπο, είτε νέος είναι είτε γέρος, εί­ναι να ζει τη ζωή με όλο του το είναι ως κάτι ενιαίο, και γι’ αυτό το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι η καλλιέργεια εκείνης της νοημοσύνης που φέρνει την ενοποίηση, την ολοκλήρωση. Η υπερβολική έμφαση σε οποιοδήποτε κομμάτι της όλης μας υπόστα­σης δίνει μια μερική και επομένως διαστρεβλωμένη άποψη της ζωής, και αυτή η διαστρέβλωση είναι που προκαλεί τις περισσό­τερες δυσκολίες μας. Οποιαδήποτε μερική ανάπτυξη της ιδιοσυ­γκρασίας μας είναι αναπόφευκτα καταστρεπτική, τόσο για τον ε­αυτό μας, όσο και για την κοινωνία, γι’ αυτό και είναι πραγματι­κά πολύ σημαντικό να προσεγγίζουμε τα ανθρώπινα προβλήματά μας με μια ενιαία οπτική για όλα.

Το να είναι κανείς ψυχολογικά ένα μέσα του, ένα ψυχολογικά ακομμάτιαστο ανθρώπινο ον, σημαίνει ότι κατανοεί όλη την κί­νηση της ίδιας του της συνείδησης, τόσο της κρυμμένης όσο και της φανερής. Αυτό δεν είναι δυνατόν όταν δίνουμε υπερβολική έμφαση στη νόηση. Δίνουμε μεγάλη σημασία στην καλλιέργεια του νου, αλλά εσωτερικά είμαστε ανεπαρκείς, φτωχοί και γεμά­τοι σύγχυση. Αυτή η ζωή που είναι βασισμένη στη σκέψη είναι ο δρόμος του κομματιάσματος, της διαίρεσης, γιατί οι ιδέες, όπως και οι πίστεις, δεν μπορούν ποτέ να ενώσουν τους ανθρώπους– το μόνο που μπορούν είναι να τους χωρίζουν σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες.

Όσο βασιζόμαστε στη σκέψη ως μέσο ψυχολογικής μας ενο­ποίησης, θα υπάρχει πάντα διαίρεση, κομμάτιασμα, και για να κατανοήσουμε τη διαιρετική δράση της σκέψης, πρέπει να έχου­με επίγνωση των τρόπων δράσης του εαυτού μας, της λειτουρ­γίας των ίδιων μας των επιθυμιών. Πρέπει να έχουμε επίγνωση της διαμόρφωσής μας και των αντιδράσεών της, τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό. Μόνο όταν έχει κανείς πλήρη ε­πίγνωση όσων κάνει ο εαυτός του -με τις αντιφατικές του επιθυ­μίες και επιδιώξεις, με τις ελπίδες και τους φόβους του- μόνο τό­τε υπάρχει η δυνατότητα να πάει κανείς πέρα από τον εαυτό.

Μονάχα η αγάπη και ο σωστός τρόπος σκέψης θα φέρουν τη μόνη αληθινή επανάσταση: την επανάσταση μέσα μας. Αλλά πώς μπορούμε να έχουμε αγάπη;

Όχι με την επιδίωξη του ιδανικού της αγάπης, αλλά μόνο με την απουσία του μίσους, την απουσία της απληστίας, μόνο όταν η αίσθηση της ύπαρξης του «εγώ», του ε­αυτού, που είναι η αιτία του ανταγωνισμού, φτάσει σ’ ένα τέλος. Ο άνθρωπος που είναι παγιδευμένος στα δίχτυα της εκμετάλλευ­σης, της απληστίας, του φθόνου και της εμμονής για επιτυχία δεν μπορεί ποτέ να αγαπήσει.

Χωρίς αγάπη και τη σκέψη στη σωστή της θέση, η καταπίεση και η σκληρότητα θα αυξάνονται διαρκώς. Το πρόβλημα της α­ντιπαλότητας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων δεν μπορεί να λυθεί με το κυνήγι του ιδανικού της ειρήνης, αλλά με την κατανόηση των αιτιών του πολέμου, που βρίσκονται στη στά­ση μας απέναντι στη ζωή, απέναντι στους συνανθρώπους μας· και αυτή η κατανόηση μπορεί να έρθει μόνο με το σωστό είδος εκπαίδευσης. Χωρίς αλλαγή μέσα απ’ την καρδιά μας, χωρίς θέ­ληση και καλή πρόθεση, χωρίς την εσωτερική μεταμόρφωση που γεννιέται με την αυτογνωσία, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ει­ρήνη ούτε ευτυχία για τους ανθρώπους.

ΕΝΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ: Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΝΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ: Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΙΣΤΙΚΑ...

Στην κρίσιμη καμπή ενός κόσμου που αλλάζει ριζικά, στο μεταίχμιο των καινοφανών εξελίξεων που οδηγείται η ανθρωπότητα, στον ριζικό μετασχηματισμό που επιφέρει η συνειδησιακή επανάσταση, σήμερα πιο πολύ από ποτέ προβάλλει αδήριτη η ανάγκη ενός διαφορετικού τρόπου σκέψης που θα οδηγεί σε λύσεις και ευκαιρίες.

Ενός μοναδικού τρόπου θέασης των πραγμάτων που δεν θα έχει λόγο ύπαρξης η μονοδιάστατη ανάγνωση, ενός ολιστικού τρόπου αντίληψης με τον οποίο ο άνθρωπος θα κατανοεί την μορφή και την ουσία, το φαίνεσθαι και το Είναι, την ύλη και το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα, την λογική και την φαντασία, όχι σαν τα δίπολα ενός κατακερματισμένου κόσμου αλλά ως τις διαφορετικές πτυχές ενός ενιαίου συνόλου, στο οποίο η αντίθεση γίνεται το απαραίτητο κύμα για την μεταπήδηση στην αρμονία.

Από την παλίντονο αρμονία του Ηράκλειτου, την αρμονία μέσω των αντιθέσεων του γιν και γιανκ στον ταοϊσμό, την φιλότητα και το νείκος στον Εμπεδοκλή, στον Πόρο και στην Πενία ως οι γεννήτορες της αρμονίας του Έρωτα, παντού από τις καταβολές της ανθρώπινης ύπαρξης φωτίζεται ο άνθρωπος από την Γνώση της ολιστικής θέασης ως την μόνη θέαση που δεν οδηγεί σε αδιέξοδα και συγκρούσεις αλλά σε λύσεις και σε μια ουσιαστική και πηγαία ειρήνη.

Ολιστικός τρόπος ζωής σημαίνει αναγνώριση της μοναδικότητας σου και της μοναδικότητας όλων των όντων, αντίληψη προέκτασης και εμβάθυνσης κι όχι επιφανειακής και επιδερμικής ανάγνωσης, σημαίνει ειρήνη μεταξύ νου και σώματος, σημαίνει πλήρη ισορροπία με την φύση και την δική της σοφία.

Είναι σημαντικό πως στην αγγλική γλώσσα η λέξη healing που σημαίνει θεραπεία προέρχεται από το ελληνικό όλον, το ολιστικό, η μόνη θεραπεία που μπορεί να υπάρξει στον άνθρωπο είναι η ολιστική θεραπεία, είναι η πληρότητα και η ακεραιότητα.

Η μόνη ίαση είναι η αυτοίαση και το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να συναντήσει την θεραπεία είναι να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον που τον οδήγησε στην αρρώστια και στα προβλήματα.

Ζήσε Ολιστικά λοιπόν, γιατί είναι ο ουσιαστικός τρόπος του ζην, το άπειρο και το αδιαμόρφωτο είναι οι πηγές της ζωής, δεν έχουν σημασία η μορφή και οι εμπειρίες στην πηγή της συνειδητότητας.

Το ανεκδήλωτο και το ανείπωτο ας ποτίζουν την ζωή μας για να έχουμε την καθάρια εμπειρία της ψυχής και του πνεύματος ως τους βασικούς παράγοντες διαμόρφωσης της καθημερινότητάς μας, η ολιστική ζωή είναι η αυθεντική ζωή.

Η Σχετικότητα της Πραγματικότητας

Από τη μέρα που θυμόμαστε ότι ξεκινήσαμε να υπάρχουμε, περισυλλέγουμε γεγονότα, πεπραγμένα, ερεθίσματα και τα στήνουμε στον τοίχο του μυαλού μας, προσπαθώντας να εντοπίσουμε τη θέση μας σε σχέση με την πραγματικότητα.

Υπάρχει μία πραγματικότητα, μέσα στην οποία αυτοπροσδιοριζόμαστε ή ο καθένας φτιάχνει τη δική του;

Πόσοι αντιλαμβάνονται τη “Σχετικότητα της Πραγματικότητας” και αντιμετωπίζουν την ύπαρξή τους σαν ένα λευκό καμβά, στον οποίο καθημερινά προσθέτουν πινελιές και χρώματα, δίνοντας την ένταση και το ύφος που εκείνοι προσωπικά επιλέγουν;

Ο καθένας από εμάς, ζωγραφίζει τον δικό του πίνακα, σύμφωνα με την αντίληψη που έχει για τη τέχνη του, δηλαδή για τη ζωή του.

Ο πίνακας αυτός, αντικατοπτρίζει την ιδέα που έχουμε για τη πραγματικότητα, η οποία πολύ συχνά απέχει από τη πραγματικότητα των υπολοίπων, καθώς διαπλάθεται -και πολλές φορές διαστρεβλώνεται- από τις προκαταλήψεις μας, με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται, ακριβώς, στα γεγονότα.

Ουσιαστικά, δε ζούμε στην πραγματικότητα όπως είναι, αλλά στη φιλτραρισμένη και ειδικά επεξεργασμένη εικόνα που έχουμε εμείς για αυτή.

Δεχόμαστε τα εξωτερικά ερεθίσματα με έναν απόλυτα μοναδικό τρόπο, κατευθυνόμενο από ένα προσωπικό μοντέλο συμπεριφοράς, το οποίο επιτρέπει στον καθένα μας να βρεθεί στο σημείο, όπου θα απομονωθεί από αυτό που δεν έχει συμβεί ή στο περιθώριο αυτού που τώρα συμβαίνει και για το οποίο δεν έχει, ακόμα, ενημερωθεί.

Έτσι, οι αισθήσεις του μεταδίδουν διάφορες πληροφορίες και αντιλαμβάνεται τι είναι αυτό που τις ερεθίζει.

Η αναπόφευκτη δημιουργία συναισθημάτων ασκούν τη πίεση να δράσουμε. Το σημείο αυτό είναι κομβικό: Είτε τρομάζουμε από αυτά και επιλέγουμε να αποσυρθούμε και να προβάλουμε μια εναλλακτική πραγματικότητα, είτε ενεργοποιούμαστε και δημιουργούμε μια ειδική σχέση με το εξωτερικό ερέθισμα. Η ειδική αυτή σχέση μεταφράζεται σε εκτενή συναίσθηση και ενεργή διάδραση.

Παράδειγμα: Επικρατεί αιώνες η -προσωπικά απαράδεκτη- άποψη, πως αν σε μια σχέση -συνήθως ερωτικής φύσεως- δεν υπάρχει το στοιχείο της ζήλιας, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αδιαφορίας και έλλειψης ενδιαφέροντος.

Ανάμεσα, λοιπόν, σε ένα ζεύγος ανθρώπων, ας τους ονομάσουμε Α κ Β, μπορούμε να δούμε πόσο διαφορετικά καταγράφεται στο μυαλό τους η πραγματικότητα που βιώνουν, παρόλο που τα γεγονότα και για τους δύο είναι τα ίδια.

Η εκδήλωση ή η μη εκδήλωση ζήλιας, θα αποτελέσει σημείο τριβής και αιτία διαστρέβλωσης συναισθημάτων. Ο βαθμός διάστασης, όσον αφορά την αντίληψη προς τα θέμα αυτό, εξαρτάται από το κατά πόσο εκπέμπουν σε ίδιο ή διαφορετικό μήκος κύματος.

Καθαρά υποκειμενικά, λοιπόν, ο Α που επιζητεί τη ζήλια, θα χαρακτηρίσει αδιάφορο τον Β εάν δε του εκδηλώσει σημάδια αυτής και θα χαρτογραφηθεί, στον εσωτερικό του κόσμο ως απώλεια ενδιαφέροντος.

Αντίστοιχα, εάν ο Β αποφεύγει και κατακρίνει την ύπαρξη ζήλιας σε μία σχέση, θα θεωρήσει ευτελή την προσκόλληση-ανάγκη του Α σε αυτή και θα καταγραφούν εκ διαμέτρου αντίθετες πληροφορίες στο μυαλό του.

Μέσα από αυτό το απλοϊκό παράδειγμα, διαπιστώνουμε την ύπαρξη δύο πραγματικοτήτων, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν τόσο με το εκάστοτε γεγονός που θα προκαλέσει κάποια αντίδραση, όσο με τις πεποιθήσεις μας ως προς την αντιμετώπιση/διαχείριση αυτού.

Εάν επιθυμούμε να δούμε την ευρύτερη εικόνα του έργου μας πάνω στον ατέρμονα ημιτελή πίνακα, οφείλουμε να αποδεχτούμε την ύπαρξη διαφορετικών οπτικών γωνιών, ώστε το αισθητικό μας πεδίο να συμπεριλάβει περισσότερες εικόνες και να συλλάβει πληροφορίες, που θα μας επιτρέψουν να δουλέψουμε λεπτομερώς πάνω σε αυτό, χωρίς να ξεχνάμε πως θα συναντήσουμε τόσο κοινά όσο και αντίθετα ρεύματα έκφρασης της τέχνης, που τόσο σχετικά και άτυπα ονομάζουμε “Πραγματικότητα”.

Θυμάστε Ποιοι Ήσαστε Πριν σας Πουν Ποιοι Πρέπει να Είστε;

Αποτέλεσμα εικόνας για Ποιοι ΉσαστεΔύο είναι οι πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου: η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που καταλαβαίνεις το λόγο που γεννήθηκες (Mark Twain).

Αυτός που θα καταλάβει από νωρίς -ο χρόνος είναι πολύ σχετικός βέβαια- το λόγο ύπαρξής του και μπορέσει να θέσει προτεραιότητα στις επιλογές, τους στόχους και τα όνειρά του, έχει υλοποιήσει το πρώτο βήμα προς την επίτευξή τους.

Εδώ ελλοχεύει ένας κίνδυνος, από τον οποίο δεν ξεφεύγουν πολλοί. Αυτός δεν είναι άλλος, από το να ακολουθείς και να πορεύεσαι σύμφωνα με τα θέλω και τις ζωές των άλλων.

Πως ξεχωρίζεις, αν ο στόχος για τον οποίο πασχίζεις χρόνια είναι καθαρά δική σου επιθυμία/πάθος και όχι κάποιου άλλου; Της κοινωνίας, των γονιών σου, του περίγυρού σου;

Κάνε την εξής ερώτηση στον εαυτό σου: Αν από αύριο δεν είχα τη δυνατότητα να προσπαθώ για τον σκοπό που έχω θέσει, θα με στεναχωρούσε ή θα με ανακούφιζε;

Αν απαντήσεις το πρώτο, μπορείς να ανακουφιστείς. Αν απαντήσεις το δεύτερο, μη στεναχωρηθείς, αλλά αναλογίσου…

Γιατί κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, τους μικρούς καθωσπρεπισμούς και την αστείρευτη ανάγκη σου για επιβράβευση, που θρέφει μόνο το ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία σου;

Θες να φτάσεις, να κατακτήσεις, να ξεπεράσεις τους άλλους και ξεχνάς εσένα, τα δικά σου όρια, τη δική σου πορεία, η οποία τελικά δεν έχει αφετηρία.

Μπερδεύεις στόχους και όνειρα μαζί και μεταφράζεις μια αυτοματοποιημένη ζωή σε προσωπική εξέλιξη και “καριέρα”. Θυσιάζεις τις επιθυμίες σου και αισθάνεσαι ενοχές στη σκέψη και μόνο της πραγματοποίησής τους. Δεν εκφράζεσαι, δεν εκτίθεσαι, δεν αποπλαστικοποιείσαι, δε νιώθεις, δε ζεις.

Η ημέρα που καταλαβαίνεις για τι υπάρχεις, δεν είναι η μέρα που αποφασίζεις αν θα γίνεις δημοσιογράφος, ηθοποιός ή επιχειρηματίας. Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς, ότι το σώμα που περιφέρεις καθημερινά σε κάθε γωνία αυτού του πλανήτη έχει το δικό της νόημα και τη δική της ξεχωριστή αποστολή.

Ποια είναι αυτή; Ιδέα δεν έχω! Η περιέργειά μου, όμως, να μάθω είναι η προσωπική μου αφετηρία.

Η συνεχής αναζήτηση και η απόκτηση εμπειριών, μέσα από λάθος επιλογές προσώπων, καταστάσεων, κινήσεων, οι οποίες μόνο λάθος δε θα μπορούσαν εντέλει να χαρακτηριστούν, είναι η μόνη δίοδος για να μάθεις τι κάνεις ή δε κάνεις σωστά, τι θες ή τι δε θες να ξαναζήσεις και πώς μπορείς να αποφύγεις τυχόν παρανοήσεις και παρερμηνείες στο μέλλον, ώστε να μη νιώσεις δύσκαμπτος και ξένος από σένα.

Το να βρεις τι θες από τη ζωή σου, ποιο είναι το νόημά της σε ένα κόσμο που δε βρίσκεις νόημα, είναι μια διαρκής μάχη με τον εαυτό σου, η οποία, αν το σκεφτείς λίγο διαφορετικά, έχει πλάκα και ενδιαφέρον, ειδικά αν εφοδιάζεσαι με τα κατάλληλα όπλα.

Υπεραναλύουμε, βραχυκυκλώνουμε και κυνηγάμε πεισματικά ανέφικτες οντότητες, δίνουμε χώρο στο επουσιώδες, για να αποφύγουμε την ανάληψη του δικού μας “έργου”.

Εάν, λοιπόν, δε σου αρέσει κάτι στη ζωή που κάνεις, άλλαξέ το, φτιάξε το, διόρθωσέ το, παίξε μαζί του και δες τις προθέσεις του, με σένα να είσαι πάντα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Μην αφήνεις τρίτους ή εν γένει τη ζωή να σε πηγαίνει όπου θέλει, επειδή απλά έχεις κουραστεί να προσπαθείς και περιμένεις να σε σώσει κάτι ως εκ θαύματος.

Ποτέ η προσπάθεια δεν είναι αρκετή, αν δεν έχει κάποιο αποτέλεσμα. Ξεκίνα, λοιπόν, δια της ατόπου απαγωγής να ανακαλύψεις τι δεν θες και αν είσαι αρκετά ειλικρινής με τον εαυτό σου σε αυτά που θα αντικρίσεις και τα εξαλείψεις, οι πιθανότητες να κάνεις μια σταθερή αρχή για να δημιουργήσεις αυτό που δε ξέρεις ακόμα ότι είσαι, είναι με το μέρος σου.

Οι σκληρές αλήθειες για τις σχέσεις, που κανένας μας δεν θέλει να παραδεχτεί

Αποτέλεσμα εικόνας για Οι σκληρές αλήθειες για τις σχέσεις, που κανένας μας δεν θέλει να παραδεχτεί
Όλοι αναζητούμε αυθεντικές σχέσεις, ωστόσο, στη σύγχρονη ζωή, συνειδητοποιούμε ότι είναι δύσκολο να τις βρούμε. Συναναστρεφόμαστε με πολλούς ανθρώπους, στα social media, με τους οποίους μπορεί και να μην γνωριζόμαστε, άρα η σχέση μας μαζί τους μπορεί να στερείται την απαραίτητη οικειότητα. Συνεργαζόμαστε με πολλούς ανθρώπους, η επικοινωνία μας, όμως, εστιάζεται στον κοινό μας τόπο, δηλαδή στη δουλειά. Μπορεί να είμαστε τυχεροί, να έχουμε στη ζωή μας φίλους και στενούς οικογενειακούς δεσμούς, αλλά με τόσους περισπασμούς, ξεχνάμε να δώσουμε το χρόνο και τη σημασία που αξίζουν οι σχέσεις μας. Συχνά, ακούω γύρω μου τους ανθρώπους να “παραπονιούνται” ότι δεν έχουν ουσιαστικές σχέσεις στη ζωή τους, ότι παλιά ήταν αλλιώς… Αναρωτιέμαι κι εγώ συχνά, τι είναι αυτό που κάνει μία σχέση ουσιαστική και αληθινή; Τι κάνουμε λάθος;

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε στις σχέσεις μας είναι ότι αρνούμαστε την αλήθεια. Αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι έχουμε κάνει πολλές υποχωρήσεις. Δεν παραδεχόμαστε πόσο λίγη προσπάθεια κάνουμε γι’αυτές. Κι έτσι πορευόμαστε…

Σας έχω καλά νέα. Όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Εμείς μπορούμε να τα αλλάξουμε. Σήμερα, τώρα…είναι η κατάλληλη στιγμή για να παραδεχτούμε ότι:

1. Οι σχέσεις μας είναι γεμάτες από “κριτική” - Όταν κρίνουμε, δεν μαθαίνουμε τίποτε. Άνοιξε το μυαλό και την καρδιά σου. Μην κρίνεις τον άλλο, μόνο και μόνο επειδή ζει διαφορετικά από εσένα. Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει όταν εσύ γίνεις το παράδειγμα, όχι ο κριτής. Να είσαι ευγενικός. Ρώτησε την ιστορία του άλλου. Άκου. Να είσαι ανοιχτός να μάθεις κάτι καινούριο.

2. Υποτιμούμε όποιον διαφωνεί μαζί μας – Όταν νευριάζουμε με κάποιον είναι συνήθως επειδή συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχαμε φανταστεί ή περιμέναμε. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Είναι απολύτως κανονικό να διαφωνείς με τις απόψεις των άλλων. Όμως δεν έχεις δικαίωμα να τους κατηγορείς επειδή εκφράζουν τις απόψεις και τα πιστεύω τους, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να διαφωνείς μαζί τους. Μάθε να εκτιμάς τη διαφορετικότητα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπερβείς τον εγωισμό σου και να ανοίξεις το μυαλό σου και τα όρια που είχες έως σήμερα.

3. Έχουμε την τάση να βλέπουμε μόνο τα ελαττώματα του άλλου – Κοίτα αυτό που βλέπεις μπροστά σου, όχι αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις. Κάνε ένα κοπλιμέντο. Πες ένα καλό λόγο. Φώτισε τα προσόντα του άλλου, όχι τις αδυναμίες του. Αυτό, από μόνο του, μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στη σχέση σου.

4. Δεν γνωρίζουμε πραγματικά τον άλλο – Είναι αδύνατο να ξέρουμε ακριβώς τι περνάει ο άλλος, τι αισθάνεται, ποιες “μάχες” μπορεί να δίνει μέσα του, για τι αγωνίζεται. Κάθε χαμόγελο και κάθε δάκρυ μπορεί να κρύβουν μία νίκη ή έναν αγώνα, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε σένα.

5. Κουτσομπολεύουμε τη σχέση μας – Μην ενδίδεις στην αρνητικότητα, στα σχόλια και στο δράμα. Να είσαι θετικός. Δώσε στον άλλον ένα κομμάτι από την καρδιά σου, ίσως να το χρειάζεται πιο πολύ από το κομμάτι του μυαλού σου που έχεις συνηθίσει να δίνεις. Και να ακούς προσεκτικά πώς κάποιος μιλάει για τους άλλους – αυτό είναι ενδεικτικό για το πως θα μιλήσει και για σένα.

6. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τη δική μας ζωή που παραμελούμε τη σχέση μας – Όσοι θεωρείς δεδομένους στη ζωή σου σήμερα, είναι αυτοί που μπορεί να χρειαστείς αύριο. Απασχολημένος με τόσα πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, συχνά ξεχνάς τους σημαντικούς ανθρώπους σου. Θέλεις να μάθεις ποιο είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον που είναι σημαντικός για σένα; Χάρισέ του την αμέριστη προσοχή σου. Απλά, να είσαι παρών την ώρα που είσαι μαζί του και να δίνεις σημασία και προσοχή και στα πιο μικρά πράγματα που μοιράζεται μαζί σου.

7. Προσπαθούμε να κρύψουμε τις αδυναμίες μας – Όσο μη τέλειος κι αν είσαι, όσο κι αν νιώθεις μερικές – ή περισσότερες - φορές εκτός τόπου και χρόνου, όσο λίγος κι αν νομίζεις ότι είσαι, μην κρύβεις αυτά τα “αδύναμα” κομμάτια σου από τον άνθρωπό σου. Θυμίσου ότι αυτές οι “ατέλειες” συγκροτούν αυτό το μοναδικό πλάσμα που είσαι. Οι ‘ρωγμές’ σου είναι μέρος της ζωής σου. Προσπαθώντας να τις κρύψεις, ίσως να μην αφήνεις τον άλλο να δείξει το ενδιαφέρον του και ίσως να τον αποκλείεις από την ευκαιρία να σε γνωρίσει και να σε αγαπήσει όπως ακριβώς είσαι.

8. Οι σχέσεις μας δεν είναι τόσο εύκολες όσο θα θέλαμε να είναι - Οι καλές σχέσεις απαιτούν δουλειά. Είναι καταπληκτικές, αλλά σπάνια εύκολες. Το να θεωρείς τις προκλήσεις και τις δύσκολες στιγμές, ως ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά ή ότι είσαι σε λάθος σχέση, επιδεινώνει την κατάσταση, δεν την κάνει πιο εύκολη. Αντίθετα, αν δείξεις πρόθυμος να δεις τις προσκλήσεις ως ευκαιρίες για να μάθεις, για να εμβαθύνεις, για να εξερευνήσεις και να ανοίξεις τα όριά σου, θα αναπτύξεις μια νέα θετική προοπτική η οποία θα σε βοηθήσει να πας τη σχέση σου σε άλλο επίπεδο.

9. Προσπαθούμε να “διορθώσουμε” τον άλλο - Η συμπόνια και η φροντίδα έχουν τις ρίζες τους στην αγάπη και το σεβασμό. Αυτό σημαίνει ότι η σχέση είναι ένας χώρος για να ακούς, να βλέπεις, να μοιράζεσαι, με όλο σου το είναι και να κάνεις τον άλλο να νιώθει σημαντικός. Η σχέση δεν είναι χώρος για να διορθώσεις, είναι ένας χώρος για να αναγνωρίσεις την αλήθεια του άλλου, να μοιραστείς τη δική σου και να δημιουργήσετε μαζί μία κοινή αλήθεια.

10. Αντιστεκόμαστε στην εξέλιξη και στην αλλαγή – Οι υγιείς, αληθινές σχέσεις προχωρούν με γνώμονα την προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη των ατόμων. Η εξέλιξη είναι μέρος της ζωής σου και πρέπει να την επιδιώκεις. Ακόμη κι αν ανησυχείς ότι η σχέση σου μπορεί να διαλυθεί, αν συμβεί μια αλλαγή, θα πρέπει να αποδεχθείς το γεγονός ότι η διαδρομή σου, μπορεί να αποκλίνει από τη διαδρομή του άλλου, για τους απολύτως σωστούς λόγους.

11. Οι σχέσεις που απέτυχαν στον παρελθόν είναι πιο σημαντικές απ’ ότι νομίζουμε – Κάθε άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου ήταν σημαντικός, γιατί σου έμαθε κάτι. Κάθε σχέση σου βασίζεται σε όσα έμαθες από μία προηγούμενη. Η ζωή δεν θα σου φέρει πάντα αυτούς που θέλεις, αλλά αυτούς που “πρέπει”…για να μάθεις, να εξελιχθείς και μετά να μπορέσεις να ερωτευτείς.

12. Παίρνουμε πάρα πολλά πράγματα προσωπικά – Υπάρχει μία ανακουφιστική αίσθηση “ελευθερίας” όταν απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που σκέφτονται και ενεργούν αρνητικά. Ο τρόπος που κάποιος φέρεται, είναι δικό του θέμα, ο τρόπος που εσύ ανταποκρίνεσαι, είναι απολύτως δικό σου. Απλά, μην παίρνεις όσα συμβαίνουν προσωπικά…ακόμη κι αν έτσι φαίνεται ότι είναι. Η αιτία της συμπεριφοράς του άλλου, σπάνια είσαι εσύ...είναι αυτός ο ίδιος.

13. Ασχολούμαστε με αυτούς που μας έχουν “αδικήσει”– Δεν έχει σημασία πόσο θεωρούμε ότι αξίζει ο άλλος. Τίποτε καλό δεν μπορεί να φέρει μια πράξη εκδίκησης. Δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε. Αν πονάς, μην κάνεις κάτι που θα φέρει περισσότερο πόνο. Μην απαντάς στο σκοτάδι με σκοτάδι. Βρες το δικό σου φως. Φέρσου με αγάπη. Συγχώρεσε. Κάνε όσα θα σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις μια καλύτερη πραγματικότητα. Άφησε πίσω την απογοήτευση και μάθε από αυτό που σου συνέβη. Μόνο έτσι θα προχωρήσεις στη ζωή…και σε μία επόμενη σχέση.

14. Είμαστε σπάνια όσο ευγενικοί θα μπορούσαμε να είμαστε – Όλοι οι σκληροί και ψυχροί άνθρωποι που συναντάς, δεν ήταν πάντα έτσι…ήταν και αυτοί χαμογελαστά και καλά μωρά. Και αυτή είναι η ‘τραγωδία’ της ζωής. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι είναι αγενείς, εσύ να είσαι παραπάνω – απ’ όσο χρειάζεται – ευγενικός. Κανείς δεν γίνεται πιο δυνατός, δείχνοντας στον άλλον πόσο ‘μικρός’ είναι. Θυμίσου αυτό και φέρσου ανάλογα.

15. Ρίχνουμε το “φταίξιμο” στη σχέση μας – Σταμάτα να λες στον εαυτό σου ότι ο άλλος είναι η αιτία για τις αποτυχίες, τα λάθη σου, την αρνητικότητά σου. Ο “άλλος” δεν είναι εδώ για να συμπληρώσει τα εσωτερικά σου κενά. Αυτό είναι μια δική σου δουλειά και ευθύνη. Κι αν δεν αναλάβεις εσύ αυτή την ευθύνη, ο πόνος θα συνεχιστεί…και θα μεγαλώσει.

Μερικές αλήθειες

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο αληθινός άνθρωπος παραμένει συνηθισμένος Ο αληθινός άνθρωπος παραμένει συνηθισμένος, εντελώς συνηθισμένος. Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι, κανένας δε ξέρει τι θησαυρό κουβαλάει μέσα του. Ποτέ δεν διαφημίζει, ποτέ δεν προσπαθεί να προβάλει. Εμείς όμως γιατί διαφημίζουμε; Εξαιτίας του Εγώ. Δεν είσαι ικανοποιημένος από τον εαυτό σου. Είσαι ικανοποιημένος μόνο όταν σε εκτιμούν οι άλλοι.
– Οι πολιτικοί, οι ιερείς και οι γονείς είναι όλοι δημιουργοί ενοχών, επειδή μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούν να σας ελέγχουν και να σας χειραγωγούν
– Αν αγαπάς τον εαυτό σου τότε αγαπάς και τους άλλους αν μισείς τον εαυτό σου τότε μισείς και τους άλλους γιατί οι σχέσεις σου με τους άλλους είναι απλά η απεικόνιση του εαυτού σου.
– Το να ζεις μέσα στην αλήθεια, ακόμη και αν είναι μονάχα για μια στιγμή, είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ζήσεις παντοτινά στο ψέμα.
– Μην κολλάς με το παρελθόν. Συνέχισε να κλείνεις κεφάλαια που έχεις διαβάσει, δεν υπάρχει λόγος να τα διαβάζεις ξανά και ξανά
– Πρέπει να ξέρετε ότι η ελευθερία είναι η ανώτερη αξία και όταν η αγάπη δεν σας δίνει την ελευθερία, τότε δεν είναι αγάπη. Η ελευθερία είναι το κριτήριο.
– Όλη η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου είναι δανεισμένη. Δανεισμένη από αυτούς που δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι οι ίδιοι.
– Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου. Να σκέφτεσαι λιγότερο, να αισθάνεσαι περισσότερο.
– Η αγάπη είναι ο σκοπός. Η ζωή είναι το ταξίδι.

– Ζω τη ζωή μου στηριζόμενος σε δύο αρχές: Πρώτον, ζω σαν σήμερα να ήταν η τελευταία μου μέρα σ’ αυτή τη γη. Δεύτερον, ζω σήμερα σαν να πρόκειται να ζήσω για πάντα.
– Τα πλήθη δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
– Η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν τη αποκτάς εσύ ο ίδιος, όταν είναι άμεση εμπειρία. Όταν όμως την ξέρεις από τους άλλους, δεν είναι ζωντανή εμπειρία, δεν είναι γνώση, είναι απλώς μνήμη
– Στη Βουδιστική ορολογία δεν υπάρχει κάτι σαν την αμαρτία. Μόνο λάθη, σφάλματα. Δεν υπάρχει καταδίκη. Το λάθος μπορείς να το διορθώσεις. Είναι απλό.
– Στη Δύση, ο φοιτητής πηγαίνει στον καθηγητή. Στην Ανατολή, ο μαθητής πηγαίνει στο Δάσκαλο.
– Μόνο το ψεύτικο και το αβέβαιο δημιουργούνται γρήγορα, όπως στην αλυσίδα συναρμολόγησης. Ενώ για κάτι αληθινό χρειάζεται χρόνος.
– Αν είσαι δυστυχισμένος σε σένα οφείλεται. Αν είσαι ευτυχισμένος και σε σένα οφείλεται. Κανένας άλλος δεν μπορεί να επιδράσει στη ζωή σου παραμόνο εσύ ο ίδιος. Εσύ είσαι η κόλαση σου, εσύ ο παράδεισος σου.
– Μην κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα. Στάσου στο ποτάμι, γίνε το ποτάμι. Και το ποτάμι ήδη κατευθύνεται προς τη θάλασσα.
– Ο νους είναι το πιο ταπεινό τμήμα της συνείδησής μας. Είναι καλός για να γνωρίζουμε τον εξωτερικό κόσμο, αλλά είναι άχρηστος εάν θέλετε να κάνετε ένα εσωτερικό ταξίδι.
– Μην λες αυτό είναι καλό και αυτό είναι κακό. Άφησε τις διακρίσεις. Δέξου τα όλα όπως είναι.
– Θα βρεις νόημα σ’ αυτή τη ζωή μόνο αν το δημιουργήσεις εσύ. Είναι ένα ποίημα που θα συνθέσουμε, ένα τραγούδι που θα τραγουδήσουμε, ένας χορός που θα χορέψουμε.
– Ο πιστός, ο θρήσκος δεν είναι Ερευνητής. Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι’ αυτό πιστεύει.

– Όταν το μυαλό γνωρίζει, το λέμε γνώση. Όταν η καρδιά γνωρίζει, το λέμε αγάπη. Και όταν η ύπαρξη γνωρίζει, το λέμε διαλογισμό.
– Η αυτοκτονία δεν είναι τίποτε άλλο από το έσχατο παράπονο, το πιο απαίσιο παράπονο για την ύπαρξη.

– Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα θαύμα.
– Το εκ γενετής δικαίωμα του καθενός δεν είναι να προσεύχεται στο Θεό, αλλά να γίνει Θεός.
– Η πραγματική ερώτηση δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Η πραγματική ερώτηση είναι αν έχεις ζωή πριν το θάνατο.
– Αυτό που φοβάσαι να το αντιμετωπίζεις κι αυτό που θέλεις να αποφύγεις να μην το αποφεύγεις. Μπες μέσα σε αυτό που φοβάσαι περισσότερο. Είναι ο μόνος τρόπος να το εξαφανίσεις αλλιώς θα σε ακολουθεί σαν τη σκιά σου.

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ - ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η Γερμανική πολιτική ανατροπής του Ευρωπαϊκού status quo δεν μπορούσε παρά να έχει αντίκτυπο και στα Βαλκάνια. Η Βουλγαρία, η μόνη χώρα της Βαλκανικής χερσονήσου που συμφωνούσε με μια τέτοια πολιτική, προσδέθηκε στο Γερμανικό άρμα. Η Γιουγκοσλαβία διατηρούσε καλές σχέσεις και με τους δύο Ευρωπαϊκούς πόλους (Λονδίνο - Ρώμη), οδηγούμενη ουσιαστικά σε απραξία. Η Τουρκία, σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας από τον Οκτώβριο του 1939, δεν επεδείκνυε διάθεση για συμμετοχή σε ένοπλη σύρραξη...

Σύμφωνα με τη συνθήκη Ελλάδας - Τουρκίας του 1933, η Τουρκία θα συνέδραμε την Ελλάδα σε περίπτωση Ελληνο-Βουλγαρικής σύρραξης, ωστόσο υπήρχαν επιφυλάξεις για τη διάθεση της Άγκυρας να τηρήσει τις υποχρεώσεις της. Συνεπώς η Ελλάδα μπορούσε να υπολογίζει σε βοήθεια μόνο από το Λονδίνο. Η εκδήλωση όμως της επίθεσης των Γερμανών τον Ιούλιο του 1940, παρά την επιτυχή έκβαση της "Μάχης της Βρετανίας", στέρησε τις όποιες δυνατότητες είχε η σύμμαχος χώρα να βοηθήσει την Ελλάδα και έθεσε υπό αμφισβήτηση την εφαρμογή της πολιτικής των εγγυήσεων του Λονδίνου προς την Αθήνα.

Ο Χίτλερ από την άλλη επιθυμούσε ταχεία λύση των Βαλκανικών εκκρεμοτήτων, προκειμένου ν’ αποδεσμεύσει ικανό αριθμό δυνάμεων για την επιχείρηση "Barbarossa" εναντίον της Μόσχας. Στα πλαίσια αυτά, η εκκαθάριση των αμφιταλαντευόμενων χωρών (Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας) ανατέθηκε από το Χίτλερ στο Μουσολίνι, ο οποίος επιθυμούσε διακαώς να προσεταιριστεί μέρος της δόξας του Άξονα. Από στρατιωτικά απομνημονεύματα, ημερολόγια πολιτικών και στρατιωτικών, καθώς και έγγραφα Γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, προκύπτει πως η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας είχε σχεδιαστεί εκ των προτέρων.

Η κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς στις 7 Απριλίου του 1939 αποτέλεσε το πρώτο και απαραίτητο βήμα για την επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Οι πολεμικές προετοιμασίες, ωστόσο, δεν εμπόδιζαν την Ιταλική κυβέρνηση να ασκεί μια έντονη και αυξανόμενη διπλωματική πίεση. Κορύφωση των Ιταλικών προκλήσεων ήταν ο τορπιλισμός του ευδρόμου "ΕΛΛΗ" στις 15 / 8 / 1940 στην Τήνο. Διπλωματικές πληροφορίες και γεγονότα έδειχναν ότι η ώρα της Ιταλικής επίθεσης πλησίαζε. Πράγματι, στις 28 Οκτωβρίου ο Πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα επέδιδε το γνωστό τελεσίγραφο της Ιταλικής κυβέρνησης που ανήγγειλε την Ιταλική εισβολή.

Το πρώτο Λακωνικό ανακοινωθέν του Γενικού Επιτελείου Στρατού είχε ως εξής:

"Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5ης πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους".

ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΝΑΓΚΩΝ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 

Την ανάγκη προπαρασκευής της Χώρας για την επερχόµενη µεγάλη σύγκρουση και την επιβαλλόµενη ανάληψη εκτάκτων µέτρων συνέλαβε µεταξύ των πρώτων ο µεγάλος πολιτικός Ε. Βενιζέλος το 1934. Στην έκδοση της εφηµερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του 1948, διαβάζουµε ότι ο Ε. Βενιζέλος σε ιδιόγραφες σηµειώσεις του που κρατούσε το 1934 και βρέθηκαν µετά το θάνατο του το 1936, έγραφε µεταξύ άλλων:
  • "Πρέπει καί εις τήν εκ τής πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως."
  • "Πρέπει νά δύναται νά θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό Οικονοµ(ικόν) Συµβούλιον καί τό Συµβούλιον τής Επικρατείας."
  • "Η Βουλή συνέρχεται κατ' έτος εις τρείς τακτικάς συνόδους, εκάστη τών οποίων δέν δύναται νά διαρκέση πλείονας των 3 εβδοµάδων."
  • "Η πρώτη άλλωστε µετά τήν εκλογήν τού Προέδρου Κυβέρνησις, αφού λάβη τήν εµπιστοσύνην τής Βουλής και περάτωση τήν αναθεώρησιν τού πολιτεύµατος, θά κυβέρνηση επί έν καί ήµισυ έτος άνευ παρουσίας τής Βουλής."
Στην εισαγωγή του Ν. Τωµαδάκη, ο οποίος σηµειώνει ότι εθαύµαζε τον Ε. Βενιζέλο, διαβάζουµε µεταξύ άλλων:

"Τόν Οκτώβριο τού 1934 ο Βενιζέλος ευρίσκετο εις τά Χανιά. Έµπροσθέν του υπήρχαν δύο δρόµοι: Ο δρόµος της επαναστάσεως (τόν οποίον µοιραίως καί υπό τήν πίεσιν των πολιτικών του φίλων ηκολούθησε τήν 1ην Μαρτίου τού εποµένου έτους 1935) καί ο δρόµος τής συνταγµατικής µεταβολής. Καί η δευτέρα αυτή οδός ήτο κατά βάσιν επαναστατική, αλλά τά γενησόµενα θά εκαλύπτοντο υπό τής νοµιµότητος. Καί γνωρίζοµεν πόσον ο Ε. Βενιζέλος ήτο ζηλοτύπως προσκεκολληµένος πρός αυτόν τόν τύπον νοµιµότητος."
  • "Ο Βενιζέλος, πέραν τού εσωτερικού ζητήµατος τό οποίον πολιτικώς εξεµεταλλεύετο, έβλεπεν ευρύτερον την διαµορφουµένην εις τήν Ευρώπην κατάστασιν."
  • "Ο Βενιζέλος ησθάνετο ότι έπρεπε νά προπαρασκευασθώµεν διά τήν επικειµένην µεγάλην σύγκρουσην, διά τήν οποίαν εγκαιρότατα ωµίλησεν άλλος 'Ελλην πολιτικός, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος. Αλλ' η κρατική µηχανή δέν ελειτούργει ως έδει."
  • "Νοµίζω ότι η σειρά τών σκέψεων του Βενιζέλου ήτο η εξής:
➢ Εκλογή αυτού τού ιδίου ως Προέδρου τής ∆ηµοκρατίας.
➢ ∆ιάλυσις τής Βουλής κατόπιν συγκαταθέσεως τής εις αυτόν πειθηνίου Γερουσίας.
➢ Προκήρυξις εκλογών αναθεωρητικής Βουλής, µέ συγκεκριµένον πρόγραµµα µεταβολής του     Πολιτεύµατος, εις τρόπον ώστε νά ενισχυθή η εκτελεστική εξουσία, νά περιορισθούν τά δικαιώµατα τής Βουλής καί νά διοικηθώµεν επί έν καί ήµισυ έτος συγκεντρωτικώς."


Μετά την αποτυχία του µεγάλου στρατιωτικού κινήµατος του Ε. Βενιζέλου του Μαρτίου του 1935, για την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας και εφαρµογή των προαναφερθέντων µέτρων, επακολούθησε ο θάνατός του τον Μάρτιο του 1936. Περί τα τέλη Απριλίου 1936 απέθανε αιφνιδίως ο Πρωθυπουργός Κ. ∆εµερτζής και τον αντικατέστησε ο τότε Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Στρατιωτικών Ι. Μεταξάς. Ακολούθως η Κυβέρνηση Ι. Μεταξά, µετά τις Προγραµµατικές της ∆ηλώσεις, έλαβε ψήφο εµπιστοσύνης της Βουλής, µε 241 ψήφους υπέρ, 16 κατά και 4 αποχές.

Μετέπειτα η Βουλή διέκοψε επί πεντάµηνο διάστηµα τις εργασίες της, από του Μαΐου µέχρι και του Σεπτεµβρίου 1936. Με έγκριση του Βασιλέως Γεωργίου Β, τον Αύγουστο του ιδίου έτους, ο Πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς, ανέστειλε την ισχύ µερικών εκ των άρθρων του Συντάγµατος και προχώρησε στην εξ αποτελέσµατος επιτυχηµένη προπαρασκευή της Χώρας για την αντιµετώπιση της επερχόµενης λαίλαπας του Β΄ Π.Π. Γίνεται καταφανές ότι και οι δύο αυτοί Πολιτικοί αντιµετώπιζαν κατ’ ανάλογο τρόπο την ανάγκη προετοιµασίας της Πατρίδας.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ Ε.Δ. ΠΡΙΝ ΤΟ 1936

Συµφωνά µε το Πρακτικό του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συµβουλίου υπ' αριθµόν 122 της 14 / 12 /1932:

"Η κατάστασις αµύνης της Χώρας είναι αυτόχρηµα τραγική και απαιτείται η από τούδε µεθοδική συµπλήρωσις των ελλείψεων προς εξασφάλισιν µιας στοιχειώδους αµύνης, άνευ της οποίας κινδυνεύει η υπόστασις ηµών ως Κράτους. Ο Στρατός Ξηράς στο τέλος της Αβυσσηνιακής κρίσεως (1935 - 36), είχε σοβαρότατες ελλείψεις σε πολεµικό υλικό, πράγµα που καθιστούσε προβληµατική την επιστράτευση σε περίπτωση πολέµου. Το Ναυτικό διέθετε ελάχιστες ετοιµοπόλεµες και σύγχρονες µονάδες, ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη Παρακτίου Οχυρώσεως. Η Αεροπορία δεν αποτελούσε υπολογίσιµη δύναµη, από άποψη αεροπλάνων και προσωπικού."

"Το Ναυτικό διέθετε ελάχιστες ετοιµοπόλεµες και σύγχρονες µονάδες, ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη Παρακτίου Οχυρώσεως. Από αυτό το κατώτατο λοιπόν επίπεδο έπρεπε να αρχίσει η προσπάθεια για την ανάπτυξη των αναγκαίων αµυντικών δυνατοτήτων. Σηµειώνεται ότι όλη η προς πόλεµο Ελληνική προπαρασκευή έγινε επιτυχώς στο διάστηµα 1936 - 40, όπως εκ των αποτελεσµάτων συνάγεται, χωρίς ξένη δωρεάν οικονοµική βοήθεια και µε ίδια µέσα. Οι δαπάνες για την Εθνική µας Άµυνα µεταξύ 1923 - 36 ανήλθαν σε 3 δισ δρχ, ενώ κατά το διάστηµα 1936 - 40 ήταν περίπου πενταπλάσιες ήτοι 15,7 δισ δρχ.

Η Γερµανία, για να κερδίσει την ουδετερότητα µας σε ένα µελλοντικό πόλεµο, ενίσχυε αποτελεσµατικά την οικονοµία της Ελλάδας, µέχρι σηµείου να αγοράζει όλα τα καπνά µας για περίοδο 6 ετών, να καλύπτει σχεδόν όλο το εξαγωγικό µας εµπόριο και να µας χορηγεί σηµαντικά δάνεια για εξοπλισµούς, δεχόµενη επίσης πληρωµές µε συµψηφισµό (κλήριγκ). Η Αµερική και οι άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες µε τις οποίες συµµαχήσαµε το 1940, όπως π.χ. η Αγγλία και Γαλλία, δεν έδιναν την αναµενόµενη οικονοµική συµπαράσταση στην Ελλάδα και για τις παραγγελίες πολεµικού υλικού απαιτούσαν πληρωµές σε συνάλλαγµα.

Η εκτεταµένη προπαρασκευή της Ελλάδας µε ίδια µέσα, για να αντιµετωπίσει τις προβλεπόµενες επιθέσεις του Άξονα, απετέλεσε ένα τιτάνιο επίτευγµα, ακόµη και για τα σηµερινά δεδοµένα. Ακολούθως επιχειρείται µια συνοπτική προσέγγιση του σηµαντικού αυτού παράγοντα, που στήριξε την Ελληνική συµβολή στη συµµαχική Νίκη στον Β΄ ΠΠ, για να φωτισθούν πολλές πτυχές, άγνωστες στο ευρύτερο κοινό.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ '40

Σε αντίθεση προς την σηµερινή εποχή, κατά την οποία υπερτονίζονται κυρίως τα δικαιώµατα του Πολίτη, ενώ παρασιωπούνται συνήθως οι υποχρεώσεις του, στα χρόνια που προηγήθηκαν του ΄40, οι τότε πνευµατικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί και θρησκευτικοί ταγοί, είχαν φροντίσει να προβληθούν και κατανοηθούν κυρίως οι υποχρεώσεις µας προς την Πατρίδα. Για να είµαστε όµως δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουµε, ότι την περίοδο του ’40 προείχε η αίσθηση του χρέους προς την Πατρίδα όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα στρατόπεδα των άλλων εµπολέµων.

Αυτό βοήθησε στο να αναπτυχθεί µια µέχρις αυτοθυσίας συνειδητή φιλοπατρία, της οποίας συναντάµε πολλά δείγµατα. ∆εν είναι πρακτικώς δυνατόν να αναφερθούµε εδώ σε κάθε περίπτωση. Για να φωτίσουµε όµως το γεγονός αυτό, σταχολογούµε ακολούθως µερικές χαρακτηριστικές και εν πολλοίς άγνωστες περιπτώσεις, που τιµούν τους πρωταγωνιστές τους και επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

ΥΛΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΡΑΤΟΥ ΞΗΡΑΣ

Η προσπάθεια γιά την προετοιµασία του Στρατού Ξηράς, συγκεντρώθηκε ειδικότερα στους ακόλουθους τοµείς:
  • Εφοδιασµό πολεµικού υλικού
  • Οχύρωση Ελληνο-Βουλγαρικών συννόρων
  • Συµπλήρωση οδικού δικτύου προς Βουλγαρία
  • Αναθεώρηση Σχεδίων Αµύνης εξ απειλών από τους βόρειους γείτονές µας
  • Αναθεώρηση Σχεδίου Επιστρατεύσεως
  • Αύξηση θητείας στρατευσίµων
 
Από 1 Αυγούστου 1936, όταν η Αρχηγεία του Γενικού Επιτελείου Στρατού ανατέθηκε στον Αντιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, εντάθηκε σηµαντικά η προπαρασκευή, σε όλους τους προαναφερόµενους τοµείς. Ακολούθως θα περιοριστούµε, για την οικονοµία του χώρου, στα τεράστια, αλλά λίγο γνωστά, έργα κατασκευής και εξοπλισµού 21 µεγάλων µονίµων οχυρών στην Ελληνο-Βουλγαρική µεθόριο, µήκους 500 περίπου χιλιοµέτρων. Αυτά έγιναν την περίοδο 1936 - 40 και παρέµειναν γνωστά ως αµυντική «Γραµµή Μεταξά».

Οι περισσότεροι έχουµε ίσως ακούσει µόνο για ένα από αυτά, το οχυρό «Ρούπελ» και αγνοούµε ενδεχοµένως την ύπαρξη άλλων 20 επίσης σηµατικών οχυρών, µε συνολικό µήκος υπογείων στοών και υπογείων καταφυγίων 37 χιλιοµέτρων, διανοιγµένων µέσα στα βουνά, χωρίς βεβαίως τα σηµερινά µέσα. Η κατασκευή αυτών των οχυρών, απετέλεσε ένα Ελληνικό άθλο, όπως περιγράφεται κατωτέρω. Τα κυριότερα στοιχεία και οι διαπιστώσεις που ακολουθούν για τη «Γραµµή Μεταξά», προέρχονται από συνοπτική παρουσίαση του οµότιµου Καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Θεοδόσης Π. Τάσιος, ο οποίος έγραψε για τα εν λόγω 21 οχυρά:

1. Τώρα που προωθούνται (ή συνωθούνται) τα Μεγάλα Τεχνικά Έργα. Τώρα που τα έργα Πολιτικού Μηχανικού (µαζί µε τα οικοδοµικά) αναγνωρίσθηκαν ως η µεγαλύτερη Βιοµηχανία της Χώρας. Τώρα που ο εθνικός κοµφουζιονισµός αµβλύνεται και επιτρέπει την υπέρβαση της φαρισαϊκής εξίσωσης «εργολάβος ίσον απατεών». Τώρα είναι (επιτέλους) καιρός ν' αναµνησθούµε ότι Ελληνικά χέρια, Ελληνικά λεφτά, Ελληνική διευθυντική οργάνωση κι Ελληνική τεχνογνωσία, κατασκεύασαν (πριν από 65 χρόνια) ένα µέγιστο τεχνικό έργο:

Την οχύρωση των Βορείων Συνόρων της Χώρας, κατασκευασµένη απ' τον Ελληνικό Στρατό κι απ' τους Έλληνες Μηχανικούς. Στη συνοριακή γραµµή Ελλάδας - Βουλγαρίας, κατασκευάσθηκαν 21 Οχυρά (µεταξύ των οποίων η Παπαδοπούλα, το Ιστίµπεη, το Αρπαλούκι, το Ρούπελ, το Περιθώρι, το Πυραµιδοειδές κ.ά.). Το καθένα-τους ήταν ένα περίκλειστο έργο ικανό να αµυνθεί προς κάθε κατεύθυνση, µε επιφανειακά έργα βολής (πυροβόλων, όλµων, βοµβιδοβόλων, πολυβόλων κλπ.).

Και µε ποικίλα άλλα υπόγεια έργα εγκαταστάσεων υποστήριξης (διοικητήριο, θάλαµοι, διαβιβάσεις, µαγειρεία, αποθήκες κάθε είδους, δεξαµενές, νοσοκοµείο, συστήµατα αερισµού και φωτισµού, αποχετεύσεις κλπ.). Ανάµεσα σε κάθε Οχυρό προς τα γειτονικά-του και προς τη µεθόριο, είχαν κατασκευασθεί έργα εκστρατείας και θέσεις µάχης για την επιβράδυνση του εχθρού, µαζί µε ισχυρά αντιαρµατικά κωλύµατα, οδικό δίκτυο κλπ.

Συνοπτική Παρουσίαση του Έργου:
  • Περίοδος 1937-1940
  • ∆απάνη 1,5 δισεκατοµµύριο τοτινές δραχµές (η σηµερινή ισοδυναµία των οποίων µπορεί να κυµαίνεται από 2 έως 20 τρισεκατοµµύρια δραχµές, ανάλογα µε τον τρόπο µε τον οποίον θα βρεθεί η αντιστοιχία).
  • Σύνολο ηµεροµισθίων 3.000.000
  • Μήκος υπογείων στοών 24.000 µ.
  • Μήκος υπογείων καταφυγίων 13.000 µ.
  • Υπόγειες και επιφανειακές εκσκαφές 900.000 κυβ.µ.
  • Τσιµέντο (ειδικό 500 χγ/εκ2, και κοινό) 66.000 τόνοι
  • Σκυροδέµατα (οπλισµένα και άοπλα) 180.000 κυβ.µ.
  • Σιδηροπλισµός 12.000 τόνοι
  • Σωλήνες αερισµού 17.000 µ.
  • Σωλήνες ύδρευσης 75.000 µ.
  • Σωλήνες αποχέτευσης 24.000 µ.
Κάθε σύγκριση µε τον υπόγειο σιδηρόδροµο των Αθηνών ή µ' οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο τεχνικό έργο, κάνει τον θαυµασµό-µας να µεγαλώνει για το επίτευγµα εκείνο, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η διασπορά του έργου σε δυσπροσπέλαστα βουνά, οι δυσµενέστατες καιρικές συνθήκες (και το κράτος δυσάρεστων πολιτικών συνθηκών). Κι όµως, το δηµόσιο αυτό Έργο πραγµατοποιήθηκε φτηνά, σωστά και γρήγορα. Και είχαν βέβαια κι έναν µάνατζερ που λεγόταν Ελληνικός Στρατός - µια αναγνώριση η οποία δεν ακούγεται όσο συχνά οφείλεται.

2. Όσο για την στρατηγική αποδοτικότητα του Έργου, φαντασθήτε την προοπτική πλαισίωσής του µε τον κύριο όγκο του Στρατού Εκστρατείας, για την αντιµετώπιση του Βαλκανικού αντιπάλου, κατά του οποίου προοριζόταν το Έργο. Αντ' αυτού, η οχύρωση των Βορείων Συνόρων πλαισιώθηκε µόνον µε τα ανεπαρκέστατα υπόλοιπα του Ελληνο-Ιταλικού µετώπου. Παρά ταύτα, αν εξαιρέσετε τα δύο άκρα της Γραµµής των οχυρών (το µεθοριακό Μπέλες και τον Εχίνο / Νυµφαία µετά την εκκένωση της ∆υτικής Θράκης), οι Γερµανοί δεν παρεβίασαν πουθενά το φράγµα της οχυρωµένης Γραµµής Μπέλες - Νέστος.


Ούτε οι βοµβαρδισµοί του πολυάριθµου Γερµανικού πυροβολικού, ούτε οι βολές µε όπλα ευθυτενούς τροχιάς κατάφεραν τίποτα το ουσιώδες. Κι οι φρουρές των οχυρών αυτών µπόρεσαν κατ' επανάληψη να βγουν στην επιφάνεια, και να εκκαθαρίσουν τα Γερµανικά τµήµατα που είχαν «επικαθήσει» στον χώρο τους. Όταν µετά την συνθηκολόγηση, ο υποστράτηγος Schneider (επικεφαλής Γερµανικής Επιτροπής µελέτης της οχύρωσης) θα περπατήσει επί έναν µήνα τη Γραµµή, θα γράψει ότι: ''Τα οχυρά αυτά είχαν επιτύχει το βέλτιστο σε σύγκριση µε οποιαδήποτε άλλη ανάλογη οχυρωµατική Γραµµή στην Ευρώπη''. Και θα ζητήσει απ' τον καθηγητή της Γεωλογίας Μητσόπουλο, ερµηνεία της µεγάλης αντοχής του σκυροδέµατος των έργων.

3. Το Έργο µελετήθηκε εξ ολοκλήρου από το Μηχανικό του Ελληνικού Στρατού, αφού βεβαίως ο γενικός σχεδιασµός από τακτική άποψη είχε γίνει απ' το Πεζικό και το Πυροβολικό. ∆εν είναι µέσα στους σκοπούς αυτού του Σηµειώµατος να περιγράψει τις άλλες εκείνες «µάχες», τις διανοητικές, οι οποίες δόθηκαν για τη σύλληψη, την τεκµηρίωση, τον υπολογισµό, τη σχεδίαση και την προδιαγραφή του όλου εγχειρήµατος. (Ας θυµηθούµε και το ανάλογο του Αρχιµήδους µε τους γερανούς του, στην άµυνα των Συρακουσών).

Αλλά είναι ευχάριστο καθήκον να σηµειώσουµε εδώ και τον ρόλο του Ε.Μ. Πολυτεχνείου σ’ αυτήν την προσπάθεια, ιδίως όσον αφορά την όπλιση, τη σύνθεση και τον έλεγχο Ποιότητας του σκυροδέµατος του Έργου. Ο πρώτος Καθηγητής του Οπλισµένου Σκυροδέµατος στο
Πολυτεχνείο, ο Περικλής Παρασκευόπουλος, ήταν ένας από τους κυριότερους συνεργάτες αυτής της προσπάθειας. Η επίπονη και δυσχερέστατη κατασκευή του όλου Έργου έγινε υπό την έµπνευση, οργάνωση και συστηµατική επίβλεψη του Στρατού.

Ο κάθε «Αξιωµατικός Έργου» επιλεγόταν µε µεγάλη φροντίδα, και ήταν µια προσωπικότητα εκείνη την εποχή: Οι τεχνικές του γνώσεις, οι διευθυντικές και οικονοµολογικές του ικανότητες, (αλλά κυρίως µια δυσεύρετη εµµονή στο καθήκον), ήσαν απ' τα ουσιώδη εκείνα χαρακτηριστικά τα οποία όποιος Μηχανικός τα διαθέτει σήµερα γίνεται ζάπλουτος. Αλλά, η Ιστορία δεν επαινεί τις προσωπικότητες του Στρατού, απλώς διασώζει τα ονόµατα µόνον των κνώδαλων που γίνονται κινηµατίες.

4. Το Έργο ήταν ένα περίπλοκο άθροισµα ποικίλων έργων: Οδοποιία, Σήραγγες (οχυρά, διάδροµοι, υπνωτήρια, διαβιβάσεις, νοσοκοµεία, αποθήκες, δεξαµενές), Ύδρευση/Αποχέτευση, Αερισµός, Φωτισµός, Τάφροι και χαρακώµατα. Ο Στρατός (το «Φρούριο Θεσσαλονίκης», όπως ονοµάστηκε η ειδική Μονάδα) µελέτησε τις ανάγκες σε ειδικευµένο προσωπικό για το όλο εγχείρηµα, προώθησε τα κατάλληλα στελέχη αξιωµατικών του Μηχανικού (εν ενεργεία ή αποστράτων) και ιδιωτών Πολιτικών Μηχανικών και ανεζήτησε τους κατάλληλους Εργολάβους για την Κατασκευή.

Σπανιότατα ακολούθησε το σύστηµα δι' αυτεπιστασίας, παρ' όλο που είχε τη δυνατότητα αυτή. Οι διαγωνισµοί άρχισαν απ' το 1936 και συνεχίζονταν σταδιακά και µετά το 1939 - µέχρι και µετά την κήρυξη του πολέµου. Όπως ήταν φυσικό, η έλλειψη πείρας στην αρχή δηµιούργησε προβλήµατα: Ποιο τιµολόγιο και ποιες προδιαγραφές θα µπορούσαν να περιγράψουν τις απίστευτες και δυσπρόβλεπτες συνθήκες τέτοιων έργων. Και βρέθηκαν θερµόαιµοι υπηρεσιακοί παράγοντες (1936), οι οποίοι πρότειναν την έκπτωση των «δυστροπούντων» εργολάβων.

Το σοφό «Φρούριο Θεσσαλονίκης» όµως, είχε άλλη γνώµη, και έδωσε εντολή «να βελτιωθούν κατά το δυνατόν τα κονδύλια εκείνα τα οποία εζηµίωναν ίσως τους εργολάβους, λόγω των συνθηκών πραγµατοποιήσεως των κατασκευών». Οι φοβεροί εκείνοι Εργολάβοι δε, όταν στέρεψε το δηµόσιο χρήµα (1938 - 39), δέχθηκαν (άκουσον-άκουσον) να εργάζονται επί πιστώσει - να πληρωθούν δηλαδή την επόµενη χρονιά. Τέτοια ήταν η «µπέσα» της γενιάς εκείνης.

Ο Στρατός προµήθευε στους εργολάβους όλα τα βασικά υλικά (τσιµέντο, σίδερο, ελάσµατα, πασσάλους, παραπήγµατα, µηχανήµατα για εγκατάσταση - αλλά και ειδικό εξοπλισµό για την κατασκευή, όπως δονητές σκυροδέµατος). Ήταν δε ευρύτερη η ευφυΐα εκείνου του εργοδότη-µάνατζερ που ήταν ο Στρατός:
  • Τα τιµολόγια ήσαν κρυστάλλινα (για παράδειγµα, επιµετρούσαν και τις πάπιες/έδρανα των σιδηροπλισµών).
  • Η κοινωνική αντίληψη για τους εργαζόµενους ήταν µπροστά απ' την εποχή (π.χ. σε περιπτώσεις κακοκαιρίας, ο Στρατός πλήρωνε µέχρι 12 µισά µεροκάµατα κατά µήνα, κατευθείαν στο προσωπικό των εργολάβων).
  • Ο διοικητής της φρουράς του Οχυρού δεν είχε την παραµικρή δικαιοδοσία πάνω στο εργαζόµενο προσωπικό (ιδιώτες ή στρατιωτικούς).

5. Ακροθιγώς σηµειώνεται ότι από τα 14 Άρµατα Μάχης 6 - 7 τόνων, που είχαν παραγγελθεί την εξιστορούµενη περίοδο στην Αγγλία, κανένα δεν µας παραδόθηκε, διότι κρατήθηκαν για κάλυψη πολεµικών αναγκών της Μεγάλης Βρετανίας. Ανάλογες κατακρατήσεις βαρέων όπλων, που είχαν παραγγελθεί στη Γαλλία, έγιναν και από τη Γαλλική Κυβέρνηση µε την έκρηξη του Β΄ Π.Π.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ 

"ΕΚΘΕΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ∆ΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ Β. ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ 1940-1944".

Την Έκθεση συνέταξε βάσει επισήµων στοιχείων, ο επί Πρωθυπουργίας Σοφοκλή Βενιζέλου ανακληθείς ως Αντιναύαρχος στην ενέργεια το 1951 για το σκοπό αυτό και µετέπειτα Ακαδηµαϊκός ∆ηµήτριος Γ. Φωκάς
  • "Τό πρόγραµµα αυτό απέβλεπε σαφώς εις τό νά προετοιµάση τήν Ελλάδα ναυτικώς ως σύµµαχον τής Αγγλίας καί νά την καταστήση ικανήν νά συνεισφέρη εις τήν συµµαχίαν συνδροµήν, βασιζοµένην ιδίως εις τήν πληρεστέραν αξιοποίησιν τής γεωγραφικής θέσεως."
  • "Οι πενιχροί οικονοµικοί πόροι τού κράτους δέν επέτρεπαν σηµαντικήν αύξησιν τών ναυτικών δυνάµεων. Περιωρίσθη εποµένως η προσπάθεια πρός αύξησιν τού Στόλου εις την παραγγελίαν τών δύο αρίστων αντιτορπιλλικών Β.ΓΕΩΡΓΙΟΣ καί Β.ΟΛΓΑ εις Αγγλίαν, συνδεοµένη µέ εντατικήν µέριµναν διά τήν τελειοτέραν κατά τό δυνατόν εκπαίδευσιν του Ναυτικού προσωπικού καί εις τήν ενδελεχεστέραν άσκησιν και οργάνωσιν τού Στόλου."
  • "Είχεν επίσης αποφασισθή η κατασκευή δύο ακόµη πανοµοιότυπων αντιτορπιλλικών (Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ και Β. ΣΟΦΙΑ), άτινα επρόκειτο νά ναυπηγηθούν εις τό νέον Ναυπηγείον τού Σκαραµαγκά, τό οποίον ιδρύετο κατά την ιδίαν εκείνην περίοδον. ..."
  • "∆έν έλλειψαν, εννοείται κατά τό διάστηµα τούτο συζητήσεις µεταξύ τών µελών τού ΑΝΣ διά τήν αγοράν καί άλλων Πλοίων, ειδικώς δύο Γερµανικών Υποβρυχίων καί τινών Τορπιλλακάτων, αίτινες όµως ένεκα αντιγνωµιών δεν ετελεσφόρησαν."
  • "Εστράφη δέ ιδιαιτέρως η προσοχή εις τήν οχύρωσιν των ακτών, τήν δηµιουργίαν ασφαλών εσωτερικών θαλασσίων οδών καί βάσεων, ώστε νά καταστή σηµαντικωτέρα µέν διά τούς Άγγλους η συµµετοχή τής Ελλάδος εις τήν συµµαχίαν, αφ ετέρου δε νά διασφαλισθούν περισσότερον αι παραίτητοι θαλάσσιοι µεταφοραί, αι απαιτούµεναι τόσον διά την κινητοποίησιν καί συγκέντρωσιν στρατού, όσον καί διά τον εφοδιασµόν τής Χώρας."
Η Έκθεση Φωκά αναφέρεται στο Επιτελικό πρόγραµµα προπαρασκευής της Χώρας για πόλεµο ως ακολούθως:
  • "∆ιά τήν από ξηράς άµυναν θά εχρησιµοποιείτο µόνον ο Ελληνικός στρατός. Αβεβαία καί απίθανος εφαίνετο άλλη βοήθεια. Απητείτο εποµένως εργασία διά τήν συγκρότησιν αξιοµάχου στρατού καί ανάλογον οχύρωσιν πρός άµυναν από επιθέσεως προερχοµένης εκ Βουλγαρίας."
  • "∆ιά τήν προστασίαν τής Χώρας από αποπείρας καταλήψεως της διά σοβαρών αποβατικών δυνάµεων, θά επήρκει η κάλυψις τού εγγύς ευρισκοµένου Αγγλικού Στόλου τής Μεσογείου, όστις θά επροστάτευεν επίσης καί τόν εκ τού εξωτερικού διά θαλάσσης εφοδιασµόν τής Ελλάδος."
  • "∆ιά τήν φύλαξιν τών Ελληνικών ακτών από αιφνιδιαστικών επιθέσεων, ορµώµενων είτε από τά ∆ωδεκάνησα, είτε από τους Ιταλικούς λιµένας τής Νοτίου Αδριατικής, δέν ήτο δυνατόν να επιζητηθή η µόνιµος παραµονή Αγγλικών Ναυτικών ∆υνάµεων εις Ελληνικά ύδατα. 'Επρεπεν εποµένως νά ληφθή πρόνοια οχυρώσεως τών ζωτικότερων σηµείων τών Ελληνικών παραλίων, οχυρώσεως ήτις θά ηδύνατο νά κράτηση τάς επιτιθέµενας εχθρικάς δυνάµεις, µέχρις εµφανίσεως του καλύπτοντος εξ αποστάσεως Αγγλικού Στόλου."

Εκτός από τα 21 µεγάλα µόνιµα Οχυρά της Γραµµής Μεταξά, που κατασκευάστηκαν από Ελληνικά χέρια και χρήµατα την περίοδο 1936-40 κυρίως στα Ελληνοβοολγαρικά σύνορα, τα µεγαλύτερα των οποίων παρέµειναν απόρθητα στις λυσσώδεις Γερµανικές επιθέσεις και προς τους υπερασπιστές τους οι Γερµανοί παρουσίασαν όπλα, έγιναν επίσης και εξοπλίστηκαν πλήρως και τα ακόλουθα 8 µεγάλα Παράκτια Οχυρά:
  • Βόρειο Οχυρό Αιγίνης,
  • Νότιο Οχυρό Αιγίνης,
  • Οχυρό Φλεβών,
  • Οχυρό Αράξου,
  • Οχυρό Νοτίου Ευβοϊκού,
  • Οχυρό Bορείου Ευβοϊκού,
  • Οχυρά Καραµπουρνού και Τούζλα στην περιοχή του Μεγάλου Εµβόλου στο Θερµαϊκό Κόλπο.
Για τα εν λόγω Παράκτια Οχυρά σηµειώνει η Έκθεση Φωκά:
  • "Τό έργον υπήρξε κατ' εξοχήν τεχνικόν καί δυσχερές, η δε επιτυχής πραγµατοποίησίς του, συµπεριλαµβανοµένης καί της µεταφοράς καί επιτυχούς εγκαταστάσεως επί κορυφής της Αιγίνης τών δύο διδύµων πύργων τών 12"/45 τού θωρηκτού ΛΗΜΝΟΣ, ολικού βάρους εκάστου τούτων 900 τόνων, απετέλεσε πραγµατικόν άθλον, άνευ προηγουµένου εν Ελλάδι καί τίτλον τιµής διά τήν Υπηρεσίαν τού Β. Ναυτικού, όσον και διά τήν Ελληνικήν Βιοµηχανίαν."
  • "Ούτω κατά τήν έκρηξιν τού ∆ευτέρου Παγκοσµίου Πολέµου, τά Οχυρά ευρέθησαν εις ικανοποιητικόν βαθµόν ετοιµότητας, διά νέας δέ εντατικής προσπάθειας τό όλον έργον της Παρακτίου Αµύνης, πλήν ελαχίστων λεπτοµερειών, είχε συµπληρωθεί κατά τάς παραµάνας τού Ελληνοϊταλικού Πολέµου..."
Και η Έκθεση Φωκά καταλήγει επί του θέµατος της προπαρασκευής του Πολεµικού µας Ναυτικού:
  • "Εν συµπεράσµατι δύναται νά λεχθή ότι, αναλόγως πάντοτε τών διατιθεµένων οικονοµικών µεσών τής Χώρας, η προετοιµασία τού Ναυτικού υπήρξε, όσον εστάθη δυνατόν, επαρκής καί ότι επιµελής ηµπορεί νά θεωρηθή η επί του προκείµενου εργασία τού ΓΕΝ.''
  • "Η εντατική προσπάθεια πρός συµπλήρωσιν τών αναγκών του Στρατού, είναι αληθές ότι περιώριζε σηµαντικώς τάς πιστώσεις τάς διατιθέµενος διά τό Ναυτικόν."
  • "Αναγκαστικώς λοιπόν περιωρίσθη η τόσον πολυδάπανος άλλοστε, απόκτησις νέων Πλοίων καί αι ολίγοι πιστώσεις διετέθησαν διά τήν εξακολούθησιν τού προγράµµατος των Οχυρώσεων καί τόν εφοδιασµόν τών Πολεµικών Πλοίων καί τών Αµυντικών Συγκροτηµάτων µέ τά απαραίτητα πυροµαχικά, τορπίλλας, νάρκας, ανθυποβρυχιακά δίκτυα, υλικά συντηρήσεως καί επισκευής, ιµατισµόν, διά τη δηµιουργίαν Κέντρου Εκπαιδεύσεως, και διά τήν ίδρυσιν τέλος τού Κρατικού Ναυπηγείου εις τόν Σκαραµαγκάν. ∆ιά τού Ναυπηγείου αυτού, τό οποίον καταστραφέν δυστυχώς κατά τον πόλεµον δεν επέπρωτο νά λειτουργήση, επροσδοκάτο ότι θα επετυγχάνετο καί η συστηµατική ανανέωσις των µαχίµων µονάδων τού Στόλου καί η ναυπήγησις εµπορικών πλοίων, αλλά καί η δηµιουργία συναφών ιδιωτικών βιοµηχανιών καί η παροχή εργασίας εις χιλιάδας εργατών."
Στην παγκοσµίως γνωστή και έγκυρη ετήσια έκδοση "JANE’s FIGHTING SHIPS" του 1939, σηµειώνεται ότι η Ελλάδα είχε Πρόγραµµα ναυπηγήσεως 12 Αντιτορπιλλικών µεταξύ των ετών 1937 - 1940 και 2 Υποβρυχίων. Τα Ναυπηγεία Σκαραµαγκά, ο Ναύσταθµος Σαλαµίνος καθώς και ο λιµένας του Πειραιώς, κατεστράφησαν από Αγγλοαµερικανικό βοµβαρδισµό στις αρχές του 1944, ενώ είχε ήδη κριθεί η τροπή του Πολέµου.
  • "∆έν πρέπει νά παροράται ότι εις τήν προσπάθειαν αυτήν τής πολεµικής παρασκευής, σηµαντικήν δυσκολίαν προσέθετε η έλλειψις επαρκούς εξωτερικού συναλλάγµατος. Οι Άγγλοι καί Αµερικανοί απήτουν την πληρωµήν τών Ελληνικών παραγγελιών εις Λίρας και ∆ολλάρια καί µόνον τά Κράτη τού Άξονος εδέχοντο το σύστηµα τού συµψηφισµού. Αναγκαστικώς λοιπόν εστράφη η Ελλάς διά προµηθείας της πρός τά εκεί και µόνον µέ τόν τρόπον αυτόν κατέστη δυνατόν να πραγµατοποιηθούν µερικαί Ελληνικαί Πολεµικαί παραγγελίαι, πληρωνόµεναι δι εξαγωγής καπνών, σταφίδων, µεταλλευµάτων καί άλλων προϊόντων της πτωχής Ελληνικής γής."

ΥΛΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ 

Η πρώτη ερασιτεχνική πτήση αεροπλάνου στην Ελλάδα, πραγµατοποιήθηκε το 1908. Στις αρχές του 1911 η Ελληνική Κυβέρνηση µετεκάλεσε Γαλλική Αποστολή, προς διοργάνωση Αεροπορικής Υπηρεσίας, για στις Ελληνικές Ένοπλες ∆υνάµεις. Οι πολεµικές αεροπορικές µονάδες που συγκροτήθηκαν, προσκολλήθηκαν χωριστά στο Στρατό Ξηράς και στο Πολεµικό Ναυτικό. Η πρώτη πτήση Στρατιωτικού αεροπλάνου στην Ελλάδα έγινε το 1912. Το 1917, το Πολεµικό Ναυτικό, το οποίο διέθετε Ναυτική Αεροπορία, εισηγήθηκε την ίδρυση στο Παλαιό Φάληρο Εργοστασίου Αεροπλάνων.

Η µεσολάβηση της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922 ανέτρεψε τις προτεραιότητες και µόνο το 1924 έγινε δυνατή η κατάρτιση συµβάσεως µε Αγγλικό οίκο κατασκευής αεροπλάνων, για παραγωγή στην Ελλάδα του πρώτου διθεσίου Τορπιλοπλάνου και τη σύσταση του Ελληνικού Εργοστασίου Αεροπλάνων στο Παλαιό Φάληρο. Μετά τη λήξη της συµβάσεως µε τον Αγγλικό οίκο την 1 Ιανουαρίου 1938, το εν λόγω Εργοστάσιο περιήλθε στο κράτος και λειτούργησε έκτοτε ως Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων (ΚΕΑ).

Η Πολεµική µας Αεροπορία, που ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1912 ως Αεροπορία Στρατού και Αεροπορία Ναυτικού, θεµελιώθηκε ως ενιαία Πολεµική Αεροπορία το 1930. Τότε η Πολεµική µας Αεροπορία (Π.Α.) διέθετε περί τα 50 αναγνωριστικά αεροσκάφη. Η πρώτη παραγγελία για την προετοιµασία της Π.Α. προς αντιµετώπιση των αναγκών που ανεµένετο να ανακύψουν από τη επικείµενη πολεµική σύγκρουση, έγινε 30 Σεπτεµβρίου 1936, µε την παραγγελία στην Πολωνία 36 αεροσκαφών διώξεως.

Τον ίδιο µήνα υπογράφηκε σύµβαση µε το ΚΕΑ, για τη συναρµολόγηση 30 εκπαιδευτικών αεροπλάνων. Μέχρι το 1939 παραγγέλθηκαν και παρελήφθησαν από Αγγλία, Γαλλία, Γερµανία και Πολωνία 128 αεροπλάνα διώξεως, βοµβαρδισµού, στρατιωτικής και ναυτικής συνεργασίας, 75 εκπαιδευτικά και 3 µεταφορικά για την Πολιτική Αεροπορία. Ακόµη 107 πολεµικά αεροπλάνα που είχαν παραγγελθεί την ίδια περίοδο στη Γαλλία και Αγγλία, δεν µας παραδόθηκαν, λόγω της εκρήξεως την 1 Σεπτεµβρίου 1939 του Β΄ ΠΠ.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η Σύνθεση του Ελληνικού Στόλου το 1940

Τον µικρό Ελληνικό Στόλο, που κλήθηκε να αντιµετωπίσει τον πανίσχυρο και σύγχρονο Ιταλικό, αποτελούσαν κυρίως τα ακόλουθα µάχιµα Πολεµικά Πλοία:
  • 1 Θωρηκτό 30 ετών, σε κακή κατάσταση, ιδίως των Λεβήτων (ΑΒΕΡΩΦ)
  • 1 Θωρηκτό παροπλισµένο (ΚΙΛΚΙΣ)
  • 2 Αντιτορπιλικά Αγγλικής κατασκευής, σύγχρονα, 2 περίπου ετών (Β.ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Β.ΟΛΓΑ)
  • 4 Αντιτορπιλλικά Ιταλικής κατασκευής, 7 περίπου ετών, αλλά µε προβληµατικό Υλικό (ΨΑΡΑ - ΣΠΕΤΣΑΙ - Υ∆ΡΑ - ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ)
  • 4 Αντιτορπιλικά Αγγλικής κατασκευής, 30 περίπου ετών (ΛΕΩΝ - ΠΑΝΘΗΡ - ΑΕΤΟΣ - ΙΕΡΑΞ)
  • 6 Υποβρύχια Γαλλικής κατασκευής, εκ των οποίων τα 4 µεγαλύτερα περίπου 13 ετών (ΠΡΩΤΕΥΣ - ΓΛΑΥΚΟΣ - ΤΡΙΤΩΝ - ΝΗΡΕΥΣ) και 2 µικρότερου µεγέθους, περίπου 14 ετών (ΚΑΤΣΩΝΗΣ - ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ)
  • 4 Τορπιλοβόλα 350 τόννων, 35 ετών (ΘΥΕΛΛΑ - ΣΦΕΝ∆ΟΝΗ - ΝΙΚΗ - ΑΣΠΙΣ)
  • 4 Τορπιλοβόλα, 240 τόννων, 26 περίπου ετών (ΠΡΟΥΣΑ - ΠΕΡΓΑΜΟΣ - ΚΥΖΙΚΟΣ - ΚΙΟΣ)
  • 5 Τορπιλοβόλα 125 τόννων, 26 ετών (ΚΥ∆ΩΝΙΑΙ - ΑΙΓΛΗ - ΑΛΚΥΩΝΗ - ΑΡΕΘΟΥΣΑ - ∆ΩΡΙΣ)
  • 4 Ναρκαλιευτικά (ΑΛΙΑΚΜΩΝ - ΑΞΙΟΣ - ΝΕΣΤΟΣ - ΣΤΡΥΜΩΝ)
  • 1 Πλωτό Συνεργείο, 20 ετών (ΗΦΑΙΣΤΟΣ)
Από την Ιταλική Επίθεση Μέχρι την Κατάληψη της Κρήτης

Κυρία αποστολή του Πολεµικού µας Ναυτικού στη Μάχη της Ελλάδας ήταν η συνοδεία νηοποµπών που µετέφεραν προσωπικό και εφόδια δια θαλάσσης προς τους µαχόµενους στα βόρεια σύνορά µας. Αυτή η αποστολή εκτελέστηκε µε απόλυτη επιτυχία και χωρίς απώλειες, πλην αυτών που προκλήθηκαν µετά την Γερµανική επίθεση. Από τη δεύτερη ηµέρα της Ιταλικής επιθέσεως δύο Αντιτορπιλλικά µας έκαναν βοµβαρδισµούς µε τα πυροβόλα τους κατά εχθρικών θέσεων απέναντι από την Κέρκυρα.

Αργότερα, µοίρες Αντιτορπιλλικών, έκαναν τρεις φορές επιδροµές στην Αδριατική, παρά την εκεί κοντά ισχυρότατη παρουσία του Ιταλικού Στόλου. Τα Υποβρύχιά µας είχαν αναλάβει επίσης συστηµατικές και επιτυχείς προσβολές κατά εχθρικών πλοίων, που µετέφεραν εφόδια στον Ιταλικό Στρατό στην Αλβανία. Οι µεγάλες όµως ώρες στη δράση του Στόλου µας ξετυλίχτηκαν στις πολεµικές του αποστολές κυρίως στη Μεσόγειο, αλλά και αλλού, από το 1941 και µετά, κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας.

Η εν λόγω δράση συνεχίστηκε ακόµη και έπειτα από την απελευθέρωση της Ελλάδας, έως τη λήξη του Πολέµου τον Αύγουστο του 1945. Την περίοδο αυτή το Ναυτικό µας είχε την κυρία Βάση του στη Μ.Α. Πλοία του Ελληνικού Στόλου που απωλέστηκαν στις επιχειρήσεις γιά την άµυνα της Ελλάδας, από 28 Οκτωβρίου 1940 µέχρι 31 Μαίου 1941. Ο Στόλος µας πλήρωσε βαρύ τίµηµα κατά την πολεµική αυτή περίοδο κατά τη Μάχη της Ελλάδας, µε τις ακόλουθες απώλειες µαχίµων µονάδων του:
  • • 1 Θωρηκτό (ΚΙΛΚΙΣ 24/4/1941)
  • • 4 Αντιτορπιλικά (Β.ΓΕΩΡΓΙΟΣ 24/4/1941 - ΨΑΡΑ 20/4/1941 - Υ∆ΡΑ 22/4/1941 - ΛΕΩΝ 15/5/1941)
  • • 1 Υποβρύχιο (ΠΡΩΤΕΥΣ 29/12/1940)
  • • 10 Τορπιλοβόλα (ΚΙΟΣ 23/4/1941 - ΘΥΕΛΛΑ 22/4/1941 - ΠΡΟΥΣΑ 4/4/1941 - ΚΥΖΙΚΟΣ 25/4/1941 - ΠΕΡΓΑΜΟΣ 25/4/1941 - ΚΥ∆ΩΝΙΑΙ 26/4/1941 - ∆ΩΡΙΣ 23/4/1941 - ΑΛΚΥΟΝΗ 23/4/1941 - ΑΙΓΛΗ 24/4/1941 - ΑΡΕΘΟΥΣΑ 25/4/1941)
  • • 4 Ναρκαλιευτικά (ΑΞΙΟΣ 26/4/1941 - ΑΛΙΑΚΜΩΝ 21/4/1941 - ΝΕΣΤΟΣ 26/4/1941 - ΣΤΡΥΜΩΝ 24/4/1941)

Ο Κατά Θάλασσαν Αγώνας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού το1940

Στις 15 Αυγούστου του 1940, ανήμερα της Μεγαλόχαρης, στις 08:25 το πρωί, το Πολεμικό Ναυτικό είχε τους πρώτους του νεκρούς και τραυματίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τον τορπιλισμό και τη βύθιση του Ευδρόμου «ΕΛΛΗ», που μόλις είχε αγκυροβολήσει έξω απ’ το λιμάνι της Τήνου, για να μετάσχει στις εορταστικές εκδηλώσεις. Η απροειδοποίητη και άνανδρη επίθεση παρέμεινε στην διεθνή ναυτική ιστορία ως μνημείο έλλειψης γενναιοφροσύνης και φιλοτιμίας αντιπάλου και στιγμάτισε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο το φασιστικό καθεστώς της Ρώμης.

Παράλληλα αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας σειράς προκλήσεων κατά της Ελλάδας που στόχο είχαν να προλειάνουν το δρόμο για τη σχεδιαζόμενη επίθεση και να ενσπείρουν τον τρόμο στον Ελληνικό λαό και τις ένοπλες δυνάμεις του. Πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Χαλύβδωσαν τις ψυχές των ανδρών του Ναυτικού, αλλά και όλων των Ελλήνων, που περίμεναν την ευκαιρία της εκδίκησης. Από την επομένη ήδη μέρα ήταν γνωστό πως η τορπίλη είχε εκτοξευθεί από Ιταλικό υποβρύχιο. Είχαν άμεσα βρεθεί τμήματα των τορπιλών που χρησιμοποιήθηκαν.

Οι Ιταλικές κατασκευαστικές εγγραφές επάνω σε όλα τα ευρεθέντα τμήματα δεν άφηναν καμία αμφιβολία για την προέλευση των τορπιλών και την εθνικότητα του υποβρυχίου. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, το Ναυτικό και η τότε κυβέρνηση, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει η χώρα όσο το δυνατόν μακρύτερο χρονικό διάστημα έξω από τη δίνη του πολέμου δεν ανακοίνωσαν το παραμικρό, αλλά συνέχισαν με εντατικότερους ρυθμούς την προετοιμασία των Ενόπλων Δυνάμεων και της χώρας γενικότερα, για τον πόλεμο που αναπότρεπτα ερχόταν.

Ισχύει πάντα η άποψη πως ο πόλεμος στη θάλασσα είναι ο πλέον απάνθρωπος, αν μπορεί κανείς να πει πως υπάρχει και ανθρώπινος πόλεμος. Με τη σκέψη αυτή εννοούμε πως το να βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα πλοίο σε μάχη, είναι έξω απ’ την ανθρώπινη φύση και απαιτεί πολύ περισσότερο γερά νεύρα, απ’ ό,τι αν είσαι στην ξηρά ή στον αέρα. Ο μαχητής του στρατού αισθάνεται ότι κινδυνεύει, μάχεται, βλέπει τον κίνδυνο, βλέπει τον αντίπαλο, εν ανάγκη κρύβεται, οπισθοχωρεί, τρέχει, πέφτει, σηκώνεται, επιτίθεται, αμύνεται.

Με μια φράση δρα και αντιδρά φυσιολογικά και σε μεγάλο βαθμό νιώθει πως η επιβίωσή του εξαρτάται από τη δική του ικανότητα και προσαρμογή στη μάχη. Ο αεροπόρος από την άλλη πλευρά, ακόμη περισσότερο, ενσωματώνεται σαν εγκέφαλος στο οπλικό σύστημα μάχης το οποίο έχει στη διάθεσή του και γνωρίζει πως όσο πληρέστερη και τελειότερη είναι η προσαρμογή του στο σύστημα που πιλοτάρει, τόσο περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης έχει. Ο ναύτης, αντίθετα, βρίσκεται περιορισμένος στον στενό, σε μερικές περιπτώσεις ασφυκτικό χώρο ενός πλοίου.

Ο πόλεμος γι αυτόν, ενώ το πλοίο δέχεται επίθεση από αέρα, επιφάνεια ή κάτω απ’ την επιφάνεια, είναι να βρίσκεται χωμένος στα έγκατα του πλοίου και να παρακολουθεί τις θερμοκρασίες των καυσαερίων του προωστηρίου σκεύους, ή να φορτώνει πυρομαχικά στους ανελκυστήρες των αναχορηγιών τροφοδοσίας των πυροβόλων, ή να παρακολουθεί την μεταλλική ή μη χροιά της ανακλωμένης ηχούς που του κουδουνίζει στα ακουστικά η εντοπιστική συσκευή υποβρυχίων, ή, πολλά διαζευκτικά ή, συνιστώσες ενός πολύπλοκου οπλικού συστήματος, που είναι το πολεμικό πλοίο.

Σ’ αυτό το σύστημα ο καθένας έχει ένα ρόλο, που τις περισσότερες φορές δεν έχει άμεση σχέση με τη μάχη. Δεν έχει την πολυτέλεια να αντιδρά ανάλογα με την εξέλιξη της μάχης, ούτε ακόμα έχει την πολυτέλεια να πανικοβληθεί, να νιώσει δηλαδή ένα πολύ ανθρώπινο συναίσθημα. Γνωρίζει δε πως αν χτυπηθεί το πλοίο του, δεν θα προφτάσει να βγει πάνω απ’ τα αλλεπάλληλα, ήδη πλημμυρισμένα και θεοσκότεινα καταστρώματα, να αντικρίσει έστω πριν πεθάνει, φως και θάλασσα.

Δεν θα προχωρήσουμε περισσότερο αυτή τη σκέψη, αφήνοντάς σας να φαντασθείτε πως μεγεθύνονται τα αντίστοιχα συναισθήματα μέσα σ’ ένα υποβρύχιο, έχοντας πρόσθετα από πάνω του 300 - 600 πόδια θάλασσας, δηλαδή μια πρόσθετη πίεση 10 - 20 ατμοσφαιρών. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 τα Ιταλικά στρατεύματα, χωρίς να τηρήσουν ούτε την τρίωρη προθεσμία που είχαν θέσει με το τελεσίγραφό τους στον Έλληνα Πρωθυπουργό, παραβίασαν την Ελληνική μεθόριο και επιτέθηκαν στις Ελληνικές προφυλακές σε τρία σημεία στον τομέα της Ηπείρου.

Το Ελληνικό Ναυτικό βρισκόταν κι αυτό στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι κατά την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου οι στόλοι Ελλάδας και Ιταλίας είχαν την κάτωθι σύνθεση.


Παραφράζοντας το λογοπαίγνιο του Ξέρξη πριν από τη μάχη των Θερμοπυλών ότι «…τα βέλη των Μήδων θα σκοτείνιαζαν το φως του ήλιου…» θα μπορούσε κανείς να αναφέρει με παράθεση πολύ ρεαλιστικών και μετριοπαθών στοιχείων, ότι απλώς παρατάσσοντας τα Ιταλικά πλοία στο Σαρωνικό, το ένα κολλητά στο άλλο κατά την έννοια του μήκους των, θα έφθαναν τα 13,5 ναυτικά μίλια και θα μπορούσαν μόνο κατ΄αυτό τον τρόπο, να προξενήσουν έμφραγμα στο νευραλγικό κέντρο της χώρας και ασφυξία μέχρι παραλύσεως σε όλες τις ζωτικές της λειτουργίες.

Ένα άλλο στοιχείο που θα ήταν ενδεικτικό είναι η σύγκριση του γενικού εκτοπίσματος των δύο αντιπάλων Ναυτικών 1 : 45. Για να αποκτήσουμε την πλήρη εικόνα σας παραθέτουμε τη σύγκριση των αεροπορικών δυνάμεων που έλαβαν μέρος στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο.


Έχοντας παρουσιάσει τις συγκρίσεις των αντιπάλων δυνάμεων ναυτικών και αεροπορικών θα επιθυμούσαμε να κάνουμε μια διευκρίνιση γνωστή και ευνόητη στους στρατιωτικούς και τους έχοντες ασχοληθεί με την στρατιωτική ιστορία. Στην παράθεση των δυνάμεων ξηράς δεν έχει πολύ νόημα να συγκρίνεται το σύνολο των στρατιωτικών μονάδων των αντιπάλων, αλλά μόνο οι μονάδες που παρατάσσονται αντιμέτωπες σε ένα δεδομένο θέατρο πολέμου. Για τις ιταλικές αεροπορικές δυνάμεις παραθέσαμε μόνο τις δυνάμεις που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και τελικά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της Ελλάδας.

Τέλος η κινητικότητα των ναυτικών δυνάμεων καθιστά τόσο απλό το ζήτημα μετακίνησης και προσανατολισμού των πολεμικών ναυτικών μοιρών, που είθισται να παρατίθεται στη σύγκριση το σύνολο των ναυτικών δυνάμεων των αντιπάλων. Για να γίνει αντιληπτό το έργο που αναλάμβανε το Ναυτικό το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 θα παρουσιάσουμε παρακάτω την Αποστολή του Πολεμικού Ναυτικού ως κλάδου των Ενόπλων Δυνάμεων αυτούσια όπως ισχύει μέχρι σήμερα ελάχιστα τροποποιημένη.

Η Αποστολή του Πολεμικού Ναυτικού

«Η διεξαγωγή των αναγκαίων αεροναυτικών επιχειρήσεων και έργων εν ειρήνη και εν πολέμω, δια την εξασφάλιση ανοικτών των θαλασσίων οδών επικοινωνιών προς χρήση υπό των ημετέρων δυνάμεων και απαγόρευση των αντιστοίχων ευκολιών στον αντίπαλο. Η παράλληλη ανάληψη έργων προβολής δυνάμεως στην ξηρά προς υποβοήθηση των επιχειρήσεων του Στρατού, επί τω σκοπώ: συμβολής στην αποτροπή εχθρικής επιθέσεως, στην διατήρηση της ακεραιότητας της χώρας και στην εν γένει προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.»

Προς εκτέλεση της ανωτέρω Αποστολής δεν είναι καθόλου εύκολο, μέσα στα χρονικά πλαίσια μιας επετειακής ομιλίας, να παρουσιασθούν όλες οι επιχειρήσεις που ανελήφθησαν και διεξήχθησαν από τα Πλοία και τις Υπηρεσίες του Ναυτικού, καθώς και τις τρεις Αεροπορικές Μοίρες Ναυτικής Συνεργασίας, που δρούσαν υπό την επιχειρησιακή διοίκηση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού. Έτσι καταβλήθηκε προσπάθεια να ομαδοποιηθούν υπό τις κάτωθι κατηγορίες:

Επιχειρήσεις Πολεμικού Ναυτικού
  • Προκαταρκτικές ενέργειες - Άμυνα ακτών.
  • Προστασία μεταφορών συγκεντρώσεως και εφοδιασμού.
  • Επιθετικές επιχειρήσεις επιφανείας.
  • Επιθετικές επιχειρήσεις Υποβρυχίων.
Προκαταρκτικές Ενέργειες - Άμυνα Ακτών

Οι πρώτες ενέργειες με την κήρυξη του πολέμου ήταν η λήψη μέτρων αμυντικής θωράκισης των εσωτερικών θαλασσίων οδών και των προσβάσεων στις κατάλληλες για αποβατικές ενέργειες ακτές, εναντίον αντιπάλου πολύ μεγαλύτερης πολεμικής ισχύος. Έτσι αναλήφθηκαν:

1. Εγκατάσταση περιπολιών από δύο υποβρύχια στο Ιόνιο με έμφαση στον Πατραϊκό κόλπο. Ήταν εμφανής ο φόβος του ΓΕΝ για ανάληψη επιθετικών ιταλικών ενεργειών εναντίον των δυτικών Ελληνικών ακτών.

2. Πόντιση αμυντικών ναρκοπεδίων. Τα σχέδια των αμυντικών ναρκοπεδίων γνωστοποιήθηκαν από το ΓΕΝ αμέσως μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης», όταν έγινε φανερή η πρόθεση της Ιταλίας να επιτεθεί κατά της Ελλάδος. Το μεγαλύτερο σε μήκος ναρκοπέδιο ήταν αυτό που προστάτευε την πρόσβαση του Πειραιά και είχε σχεδιασθεί με απλή σειρά ναρκών από το ακρωτήριο Τούρλος της Αίγινας μέχρι τη νησίδα Φλέβες αφήνοντας ναυτιλιακή είσοδο – έξοδο προς και από το λιμάνι του Πειραιά, ανατολικώς των Φλεβών.

3. Το ίδιο συνέβαινε δυτικώς Αιγίνης όπου ποντίσθηκε το ναρκοπέδιο Μεθάνων - νησίδας Μονής.

4. Η θαλασσία οδός που προσδιορίζεται από τον Βόρειο και Νότιο Ευβοϊκό ήταν ζωτικής σημασίας για τις θαλάσσιες μεταφορές προς και από την Βόρεια Ελλάδα διότι απέφευγε τις ανοιχτές περιοχές του Καφηρέα και του Βορείου Αιγαίου. Εκτός από τις ταραγμένες θάλασσες αποφεύγονταν και πολύ πιθανές περιοχές ενέδρας Ιταλικών υποβρυχίων εκ των σταθμευόντων στα Δωδεκάνησα.

5. Η προστασία της θαλασσίας οδού εξασφαλίσθηκε από τα αμυντικά ναρκοπέδια Βορείου και Νοτίου Ευβοϊκού σε συνδυασμό με ανθυποβρυχιακά φράγματα τα οποία χειρίζονταν θυρόπλοια.

6. Στον Πατραϊκό ποντίσθηκε το ναρκοπέδιο Αράξου - Νησίδος Θολή το οποίο σε συνδυασμό με ανθυποβρυχιακό φράγμα που ανοιγόκλεινε με θυρόπλοιο προστάτευε την πόλη και το λιμάνι των Πατρών.

7. Το ανθυποβρυχιακό φράγμα του Ρίου ήλεγχε την πρόσβαση στον Κορινθιακό κόλπο, μία εξίσου ζωτική για τις μεταφορές θαλάσσια αρτηρία.

Η πόντιση των ναρκοπεδίων έγινε με πολλές δυσχέρειες δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα προπολεμικά αντίστοιχα γυμνάσια είχαν γίνει μόνο με το «Έλλη». Στην προκειμένη περίπτωση εκτός από το μισό ναρκοπέδιο Αιγίνης - Φλεβών που ποντίσθηκε από τέσσερα αντιτορπιλικά, όλα τα λοιπά ναρκοπέδια και ανθυποβρυχιακά φράγματα ποντίσθηκαν από μικρά βοηθητικά πλοία της Διεύθυνσης Τορπιλών - Ναρκών με προστασία λίγων αντιτορπιλικών, εν μέσω πληθώρας δυσχερειών, με αξιομνημόνευτη όμως εμμονή στην εκπλήρωση της αποστολής που τους ανατέθηκε.


Μετά την κατάληψη των Αγίων Σαράντα, στις 6 Δεκεμβρίου και οι δύο ακτές του στενού της Κερκύρας βρίσκονταν σε Ελληνικά χέρια και άμεση πρόβαλε η δυνατότητα χρησιμοποιήσεως του λιμανιού για τον ανεφοδιασμό του στρατού ο οποίος με την προέλασή του απομακρυνόταν συνεχώς από το λιμάνι της Πρέβεζας. Το λιμάνι όμως των Αγίων Σαράντα, λόγω γειτνίασης με τις Ιταλικές ακτές ήταν εκτεθειμένο σε άμεσο και διαρκή κίνδυνο προσβολής του, όχι μόνο από αεροσκάφη, αλλά και από πλοία επιφανείας και υποβρύχια.

Επιβαλλόταν η σχετική προάσπισή του από επιθέσεις από τη θάλασσα και αποφασίστηκε η πόντιση ναρκοπεδίου μεταξύ του ακρωτηρίου Αγία Αικατερίνη της Κέρκυρας και της άκρας Κεφαλή της ηπειρωτικής ακτής. Η επιχείρηση εκτελέσθηκε τη νύχτα της 18ης Δεκεμβρίου από τρία μικρά βοηθητικά που ενεργούσαν ως ναρκοθέτιδες. Δυσχέρειες στο σύνολο των ναυτικών επιχειρήσεων προστέθηκαν και από την εφαρμογή των πολεμικών σχεδίων σε ό,τι αφορούσε τη σβέση των φάρων και φανών του φαρικού δικτύου της χώρας.

Η ενέργεια υλοποιήθηκε από την Υπηρεσία Φάρων κατόπιν διαταγής του ΓΕΝ με σκοπό να αποφευχθεί η χρήση των φάρων από τα εχθρικά πλοία, ενώ τα ελληνικά ήσαν σε πλεονεκτικότερη θέση, διότι γνώριζαν τα θαλασσινά περάσματα. Για να γίνουν αντιληπτές οι δυσκολίες που το μέτρο εισήγαγε στη ναυτιλία θα πρέπει να αναφερθεί πως τα πλοία εκείνης της εποχής, πολεμικά και εμπορικά, δεν είχαν RADAR, γιατί δεν είχε ακόμα εφευρεθεί. Έτσι για την ασφαλή πλοήγηση τη νύχτα, μοναδική παρέμενε η εμπειρία και η εγρήγορση των αξιωματικών γεφύρας.

Προστασία Μεταφορών Συγκεντρώσεως και Εφοδιασμού

Όταν μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης» έγινε φανερή η πρόθεση της Ιταλίας να επιτεθεί κατά της Ελλάδας, το ΓΕΝ προέβη στην ταχύτερη δυνατή συμπλήρωση των προκαταρκτικών φάσεων της κινητοποίησης. Σε συνεννόηση με το Γενικό Στρατηγείο οργάνωσε τη μεταφορά στη Θράκη των στρατιωτικών τμημάτων της Μεραρχίας Αρχιπελάγους που βρισκόταν στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Η μεταφορά αυτή με τα δεδομένα:

1. Του τορπιλισμού της «Έλλης» που φανέρωσε τις Ιταλικές προθέσεις,

2. Της Ιταλικής ναυτικής και αεροπορικής ισχύος και

3. Της γειτνίασης των Ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων όπου στάθμευαν ικανές ναυτικές μονάδες τορπιλακάτων και υποβρυχίων, εύλογα θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο εχθρικών ιταλικών ενεργειών. Έτσι εάν αφηνόταν για μετά την αναμενόμενη Ιταλική επίθεση θα αποτελούσε πολύ επικίνδυνο εγχείρημα.

Η μεταφορά έγινε με προσομοίωση πολεμικών συνθηκών και έδωσε την ευκαιρία στις μονάδες του στόλου που προστάτευαν τα δρομολόγια να δοκιμάσουν τις τακτικές προστασίας και τα όπλα τους. Για τη μεταφορά εκτελέσθηκαν 13 δρομολόγια επιβατηγών πλοίων 4 - 5 τη φορά σε τρεις ημερομηνίες 7, 14 και 24 Σεπτεμβρίου, μόνο φυσικά κατά τη διάρκεια του σκότους, ώστε να μην τα αντιληφθεί η ιταλική αναγνωριστική αεροπορία. Μετά την κήρυξη του πολέμου η πρωτεύουσα αποστολή του Πολεμικού Ναυτικού διαγραφόταν σαφής και αποκλειστική:

«Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ»

Η επιτυχής πραγματοποίηση των μεταφορών αυτών αποτελούσε την απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή του Γενικού Σχεδίου Επιχειρήσεων του Στρατηγείου με σκοπό την αντιμετώπιση της ιταλικής επίθεσης. Λεπτομερές σχέδιο θαλασσίων μεταφορών συγκεντρώσεως είχε καταρτισθεί πριν από τον πόλεμο. Σ’ αυτό δεν περιλαμβανόταν η χρησιμοποίηση του λιμανιού του Πειραιά για την επιβίβαση των στρατευμάτων, αφού αναμένονταν με βεβαιότητα και μάλιστα τις πρώτες ημέρες του πολέμου, σφοδρές αεροπορικές επιθέσεις από την ιταλική αεροπορία. Από την Αττική είχαν επιλεγεί ως λιμένες φορτώσεως ο Ωρωπός και η Χαλκίδα.

Έτσι προσθέτως αποφεύγονταν διελεύσεις εμφόρτων μεταγωγικών από την ευπρόσβλητη, από υποβρύχια, περιοχή του Σουνίου. Μετά τη διαπίστωση των πρώτων ημερών του πολέμου ότι η εχθρική παρουσία και αντίδραση, ναυτική και αεροπορική, ήταν υποτονική και με δεδομένες τις ευκολίες φορτοεκφόρτωσης που παρουσίαζε το λιμάνι του Πειραιά, κρίθηκε σχετικά ασφαλής η χρησιμοποίησή του και ενεργοποιήθηκε ως το σημαντικότερο κέντρο επιβίβασης και ανεφοδιασμού.

Για να γίνει αντιληπτό το τεράστιο έργο ευθύνης και συνοδείας που επωμίσθηκε το Ναυτικό θα παρατεθούν τα συγκεντρωτικά στοιχεία των στρατιωτικών μεταφορών συγκεντρώσεως που έλαβαν χώρα από την έναρξη του πολέμου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 1941. Πρόσθετα από τις προβληθείσες μεταφορές το Γενικό Στρατηγείο ζήτησε από το ΓΕΝ την μεταφορά, από 17 έως 26 Νοεμβρίου, της V Μεραρχίας από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη. Η μεταφορά αυτή παρουσίαζε σοβαρές δυσχέρειες που οφείλονταν αφ’ ενός στη γειτνίαση των Ιταλικών ναυτικών και αεροπορικών βάσεων των Δωδεκανήσων, αφ’ ετέρου στον όγκο των προς μεταφορά τμημάτων της Μεραρχίας.


Τα τμήματα περιελάμβαναν: 532 Αξιωματικούς, 17.309 οπλίτες, 7.001 κτήνη, 5.424 φόρτους κτηνών, 30 ορειβατικά πυροβόλα και περισσότερα από 100 αυτοκίνητα. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε αφού ξεπεράσθηκαν πολλά εμπόδια και εχθρικές εμφανίσεις. Έτσι συνολικά από την έναρξη του πολέμου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 1941 μεταφέρθηκαν:
  • Άνδρες 85.289
  • Κτήνη 30.195 
Σημειωτέον ότι στους αριθμούς αυτούς περιλαμβάνονται μόνο τα συγκροτημένα στρατιωτικά τμήματα που μεταφέρθηκαν υπό την κάλυψη των συνοδών του ΠΝ. Εκτός όμως απ’ αυτούς μεταφέρθηκε από τα νησιά σημαντικός αριθμός στρατευθέντων, είτε με τα κανονικά δρομολόγια τα οποία κι αυτά εκτελούνταν με τη συνοδεία πλοίων του ΠΝ, είτε με πετρελαιοκίνητα της μικρής ακτοπλοΐας, υπό όρους που εγγυώνταν, όσο ήταν δυνατόν, την ασφάλεια του πλου.

Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι υπό την προστασία πάντοτε των πλοίων του ΠΝ και των αεροσκαφών των τριών Μοιρών Ναυτικής Συνεργασίας, μεταφέρθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα το πλήθος του παντοειδούς πολεμικού υλικού, οπλισμού, πυρομαχικών, μεταφορικών μέσων, όσων αποτελούσαν την εμπόλεμη σύνθεση των στρατιωτικών μονάδων και όσων ακόμη αποστέλλονταν μεταγενέστερα για συμπλήρωση των κενών και τον ανεφοδιασμό του μαχομένου Στρατού. Μία άλλη κατηγορία μεταφορών των οποίων θα έπρεπε να εξασφαλισθεί η ασφαλής διεκπεραίωση ήταν οι μεταφορές ανεφοδιασμού.

Το Ημερήσιο Ρεύμα Εφοδιασμού, το ΗΡΕ όπως είναι γνωστό στα επιτελεία υποστήριξης των Ενόπλων Δυνάμεων, συγκροτείται από μεγάλες συγκεντρώσεις εφοδίων και πολεμικού υλικού που προωθούνται καθημερινά μέχρι τη γραμμή των πρόσω και είναι εκείνα τα εφόδια που κάνουν τα άρματα να κινούνται, τα αεροπλάνα να πετούν, τα πλοία να πλέουν, τα κανόνια να βάλλουν, τις στρατιές να μάχονται, τον πόλεμο να εξελίσσεται. Στα πλαίσια αυτά, των μεταφορών ανεφοδιασμού, αναλήφθηκε από το Ναυτικό ο ασφαλής πλους των γεμάτων με στάρι και παντοειδή υλικά φορτηγών, από τα Δαρδανέλια στον Πειραιά και η συνοδεία των ίδιων, κενών φορτίου από τον Πειραιά στα Δαρδανέλια.

Παράλληλα με τις μεγάλες μεταφορές ανεφοδιασμού της χώρας και την προστασία που παρείχετο ακόμα και στις θαλάσσιες συνδέσεις των νησιών με τον ηπειρωτικό κορμό, ένα συνεχές ρεύμα παντοειδούς υλικού διετηρείτο προς την Ήπειρο για τη χρήση του Στρατού. Τρόφιμα, πυρομαχικά, βενζίνες και άλλα καύσιμα, είδη ένδυσης και υπόδησης, ανταλλακτικά, υγειονομικά είδη και ό,τι άλλο χρειαζόταν ο μαχόμενος Στρατός μεταφέρονταν με επίτακτα μηχανοκίνητα και μικρά ιστιοφόρα αρχικά προς την Πρέβεζα αργότερα προς Ηγουμενίτσα, Αγίους Σαράντα και Πάνορμο, κοντά στη Χειμάρρα.

Γι αυτές τις πολύ σημαντικές μεταφορές δεν διασώθηκαν στατιστικοί πίνακες ώστε να εκτιμηθεί η συμβολή αυτών των αφανών πλοιαρίων τα οποία, υπό την αιγίδα και κατεύθυνση των υπηρεσιών του Ναυτικού, έπλεαν την ημέρα καλυπτόμενα από τις ακτές και τις νησίδες του Κορινθιακού και της Αιτωλοακαρνανίας και φρόντιζαν να καταπλέουν στους προορισμούς τους περί το λυκόφως ώστε να ξεφορτώνουν τη νύχτα.

Επιθετικές Επιχειρήσεις Επιφανείας 

Κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν λίγες από τις τεχνικές αδυναμίες των κυρίων πλοίων του Ναυτικού, των αντιτορπιλικών, ώστε να είναι δυνατόν να εκτιμηθεί καλλίτερα στη συνέχεια η παράθεση των επιχειρήσεων. Οι δυνατότητες του πυροβολικού, ιδίως της νυκτερινής βολής, με το δεδομένο της έλλειψης RADAR ήσαν μειωμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η χρήση φωτιστικών βλημάτων εναντίον στόχου που διατηρούσε επιμελή συσκότιση, μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον μπορούσε να έχει.

Την ημέρα, καταβαλλόταν προσπάθεια να αντισταθμισθούν οι κινήσεις του πλοίου λόγω θαλάσσης και εφαρμοζόταν κλιμάκιο αποστάσεων όπως ακριβώς και στο πυροβολικό του Στρατού ξηράς. Η αντιαεροπορική βολή εξετελείτο από πυροβόλα διαμετρήματος έως και 40 χιλ. με υψηλότερη ταχυβολία. Η σκόπευση επιτυγχανόταν με εσχάρες ανοικτής σκοπεύσεως. Από πλευράς ανθυποβρυχιακών όπλων, τα πλοία διέθεταν βομβοβόλα και αφετήρες για άφεση βομβών βάθους. Στερούνταν όμως εντοπιστικών συσκευών υποβρυχίων.

Από την κήρυξη του πολέμου ήταν προφανές ότι δεν θα ήταν δυνατή η ανάληψη επιθετικών επιχειρήσεων επιφανείας από το ελληνικό Ναυτικό. Η σύγκριση των ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων ιδίως στο θέατρο της Αδριατικής δεν επέτρεπε ούτε σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση. Το ιταλικό ρεύμα ανεφοδιασμού του μετώπου της Αλβανίας ξεκινούσε από το Μπάρι και το Μπρίντιζι και κατευθυνόταν στα Αλβανικά λιμάνια του Δυρραχίου, των Αγίων Σαράντα και της Αυλώνας.


Οποιαδήποτε λοιπόν επιθετική προσπάθεια εκ μέρους του Ναυτικού έπρεπε να προσανατολισθεί στην παρεμπόδιση και ει δυνατόν, διακοπή αυτού του ρεύματος. Τέτοιου είδους επιθετικές επιχειρήσεις όμως δεν ήταν δυνατόν να αναληφθούν από πλοία επιφανείας και ήταν ενδεικτικό το γεγονός ότι τέτοιο εγχείρημα προσβολής δεν είχε επιχειρήσει ούτε ο Βρετανικός Στόλος, με πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από τον Ελληνικό.

Παρά ταύτα, η μεγάλη πίεση που υφίστατο στην αρχή ο Ελληνικός στρατός στην Αλβανία, αλλά αργότερα και οι νίκες του, δημιούργησαν ένα κλίμα δυσμενές για το Ναυτικό, αφ’ ενός γιατί δεν μοιραζόταν την αρχική πίεση μαχόμενο δίπλα στον στρατό, αφ’ ετέρου, αργότερα, γιατί δεν είχε κατορθώσει κάτι το λαμπρό, κάτι το ξεχωριστό όπως ο Στρατός. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αποφασίσθηκε πολύ νωρίς η εμφάνιση των Ελληνικών πλοίων στα παράλια της Αλβανίας - Ηπείρου.

Κατά τις πρώτες ημέρες της εχθρικής επίθεσης το αριστερό της Ελληνικής παράταξης πιεζόταν σκληρά από τις Ιταλικές δυνάμεις οι οποίες προήλαυναν κατά μήκος της ηπειρωτικής ακτής. Το Γενικό Στρατηγείο ζήτησε επειγόντως από το ΓΕΝ να ανακουφισθούν οι Ελληνικές δυνάμεις από τη θάλασσα. Ως ανταπόκριση το ΓΕΝ μέσω του Αρχηγού Στόλου διέταξε τα αντιτορπιλικά «Ψαρά» (Κυβερνήτης Αντιπλοίαρχος Κώνστας) και «Σπέτσαι» (Κυβερνήτης Αντιπλοίαρχος Ασημάκης) το πρωί της 31ης Οκτωβρίου να βομβαρδίσουν συγκεκριμένους εχθρικούς στόχους επί της ξηράς με σκοπό να επιφέρουν πλήγματα στον αντίπαλο και να συμβάλλουν έτσι στην Ελληνική άμυνα.

Ο Βρετανός Ναυτικός ακόλουθος Υποναύαρχος Turle, στον οποίον γνωστοποιήθηκε η επιχείρηση για λόγους αποφυγής ενδεχομένων αμοιβαίων παρεμβολών, συνέστησε να μην εκτελεσθεί η αποστολή διότι εκρίνετο ως λίαν παρακινδυνευμένη, εκτός εάν πράγματι τα αναμενόμενα αποτελέσματα άξιζαν τον κόπο και τον κίνδυνο. Πρόσθεσε την σύσταση του Βρετανού αρχηγού των ναυτικών δυνάμεων Μεσογείου Ναυάρχου Cunningham, ότι τα πλοία επιφανείας δεν προσφέρονταν για επιχειρήσεις στην Αδριατική, αλλά μόνο με δράση υποβρυχίων μπορεί να παρεμβληθεί κάποιο εμπόδιο στις μεταφορές των Ιταλών προς Αλβανία.

Ακόμα όμως κι αυτή η δραστηριότητα εμπεριέχει κινδύνους δεδομένου ότι αυτός είχε χάσει μέσα σε 4 ½ μήνες 7 από τα υποβρύχιά του. Η επιθυμία όμως του Ναυτικού να συμβάλλει στη συγκράτηση της ιταλικής προέλασης επί της παραλιακής οδού Άνω Σαγιάδες - Κάτω Σαγιάδες - Σιρίρτι – Φιλιάτες και παράλληλα να τονωθεί το ηθικό των μαχομένων τμημάτων του Στρατού με την παρουσία των ναυτικών μονάδων, συνέτειναν στην ανάληψη της παράτολμης επιχείρησης. Ο βομβαρδισμός έλαβε χώρα από απόσταση 10 - 17 χιλ. μέτρων με το πρώτο φως της ημέρας.

Επρόκειτο περί αμέσου βομβαρδισμού, χωρίς παρατηρητή και οι στόχοι είχαν καθορισθεί από τον επιβαίνοντα στα πλοία Αντισυνταγματάρχη Παπαβασιλείου σε συνεργασία με τους Κυβερνήτες. Παρατηρήθηκαν ορισμένες πυρκαγιές στις περιοχές των στόχων. Τα αποτελέσματα της βολής, όπως αναμενόταν, ήσαν ακαθόριστα. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης δεν παρατηρήθηκε καμία εχθρική αντίδραση. Παρά το γεγονός ότι είχε δοθεί η πληροφορία πως ο Βρετανικός Στόλος θα ενεργούσε δυτικότερα και Βρετανικά αεροσκάφη θα ίπταντο προς κάλυψη των δύο αντιτορπιλικών, δεν έγινε αντιληπτή καμία τέτοια παρουσία.

Κατά τον πλουν επιστροφής στο πλάτος των Παξών έγινε αντιληπτό αναγνωριστικό αεροσκάφος, το οποίο στην αρχή εξελήφθη ως βρετανικό, πλην όμως αργότερα πιστοποιήθηκε ως Ιταλικό. Αυτός ο εντοπισμός έγινε αφορμή να μην εισπλεύσουν τα πλοία στον Κορινθιακό πριν από την έλευση του σκότους. Παρά τα πενιχρά ή έστω ακαθόριστα αποτελέσματα της πρώτης αυτής περιπέτειας των δύο αντιτορπιλικών, το κλίμα συνέχιζε να υπάρχει δυσμενές και ο Αρχηγός Στόλου προβληματιζόταν ποιες και τι είδους επιθετικές επιχειρήσεις θα μπορούσε να αναλάβει στο στενό του Οτράντο.

Με το δεδομένο ότι οι μεταφορές συγκέντρωσης πλησίαζαν στο τέλος τους και μειωνόταν η απασχόληση των αντιτορπιλικών, η μόνη επιθετική ενέργεια που θα μπορούσε να σχεδιασθεί ήταν η νυκτερινή επιδρομή αντιτορπιλικών στην Αδριατική, η παραμονή στη γραμμή των Ιταλικών συγκοινωνιών επί τρίωρο περίπου, με την ελπίδα συνάντησης κάποιας εχθρικής νηοπομπής εφοδίων.
Το εγχείρημα προϋπέθετε τα επιδρομικά να περάσουν νύχτα το φράγμα του Αράξου κατά την άνοδο και να επιστρέψουν στον Πατραϊκό πριν από το ξημέρωμα.

Παραμονή στο Ιόνιο με το φως της ημέρας χωρίς αεροπορική κάλυψη εθεωρείτο θανάσιμη. Με το σχέδιο αυτό απαιτείτο ανάπτυξη ταχύτητας μεγαλύτερης από 25 κόμβους και επομένως μόνο τα έξι αντιτορπιλικά 2 τύπου «Όλγας» και 4 τύπου «Ύδρας» μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου συγκλήθηκε το Ανώτατο Πολεμικό Συμβούλιο για να αποφασίσει επ’ αυτού του ζητήματος. Οι διάλογοι που διεξήχθησαν ήσαν χαρακτηριστικοί ανθρώπων που δεν κατανόησαν ποτέ το ρόλο και την αποστολή του Ναυτικού.

Προερχόμενοι οι περισσότεροι από το Στρατό Ξηράς, ακόμη και Υφυπουργός των Ναυτικών ήταν ο πρώην Υποστράτηγος Ιπποκράτης Παπαβασιλείου, διατηρούσαν σαφώς δυσμενή εντύπωση για το Ναυτικό, το οποίο θεωρούσαν ως «όπλο πολυτελείας». Η επιχειρηματολογία των δύο Ναυάρχων Α/ΓΕΝ και ΑΣ ότι υπήρχε πιθανότης απλώς να παρενοχληθεί το Ιταλικό ρεύμα εφοδιασμού και όχι να διακοπεί, ενώ διακυβεύονταν πάρα πολλά για το Ελληνικό Ναυτικό, δεν έπεισε κανένα. Ζητούσαν «θυσίες» αδιαφορώντας για τις πραγματικές αλλά σιωπηρές υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε το Ναυτικό και έδειχναν ότι είχαν ασυγχώρητη άγνοια της πραγματικότητας.


Ιδιαίτερα ο Υφυπουργός των Στρατιωτικών, πρώην Υποστράτηγος Παπαδήμας, σε μια έξαρση προσβλητικής για το Ναυτικό στάσης, αλλά ενδεικτικής συνάμα και του δικού του επιπέδου γνώσης των πραγμάτων του πολέμου, αποτεινόμενος στους συσκεπτομένους ανέφερε: «έφθασε ο καιρός να δείξει επί τέλους το ''όπλο πολυτελείας'' στον κόσμο την παρουσία του. Εάν δεν μπορεί να εξέλθει ανοιχτά στην Αδριατική και να σταματήσει τις ιταλικές μεταφορές προς την Αλβανία, μου είναι τελείως περιττό»

Σε σχετική διερεύνηση ο Βρετανός Ναύαρχος της Μεσογείου Cunningham απάντησε ότι δεν μπορούσε να διαθέσει δυνάμεις για την κάλυψη εξ αποστάσεως σε περίπτωση εξόδου σημαντικού τμήματος του Ιταλικού στόλου από τον Τάραντα. Παρά το ενδεχόμενο της απώλειας των αντιτορπιλικών, χάριν της αμφίβολης πιθανότητας καταστροφής 2 - 3 μεταγωγικών, η επιχείρηση σχεδιάσθηκε για τη νύχτα 14/15 Νοεμβρίου από 5 αντιτορπιλικά τα «Γεώργιος», «Όλγα», «Ψαρά», «Κουντουριώτης», «Ύδρα». Ο Αρχηγός Στόλου θα επέβαινε στο «Βασίλισσα Όλγα».

Κατά την ρυμούλκηση μέσα στον ισθμό της Κορίνθου το «Κουντουριώτης» προσέκρουσε στα τοιχώματα και στρέβλωσε την αριστερή του έλικα. Ο ΑΣ διέταξε την επιστροφή του στον Ναύσταθμο και συνέχισε με τα 4. Η παράτολμη επιχείρηση συνεχίσθηκε χωρίς να σημειωθεί καμία συνάντηση και κανένα άλλο επεισόδιο. Τα πλοία ανέβηκαν προς Βορράν μέχρι περίπου του παραλλήλου του Σάσσωνα, έστριψαν προς Δυσμάς και παρέμειναν επ’ αρκετόν με πορεία προς Μπρίντιζι, δεν συνάντησαν τίποτε, παρά το λαμπρό σεληνόφως και έλαβαν πορεία επιστροφής προς Νότο.

Η κοινή γνώμη και ο Τύπος υποδέχθηκαν την επιδρομή των Ελληνικών αντιτορπιλικών με χαρά και ενθουσιασμό. Η επιχείρηση επαινέθηκε περισσότερο απ’ ό,τι άξιζε. Στους συμμαχικούς κύκλους άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ οι Άγγλοι την χαρακτήρισαν ''ακραίως ορμητική και ριψοκίνδυνη''. Σε Πολεμικό Συμβούλιο της 12ης Δεκεμβρίου συζητήθηκε και πάλι το θέμα της ανάληψης επιθετικών επιχειρήσεων επιφανείας στο στενό του Οτράντο. Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα της εισήγησης του Αρχηγού του ΓΕΝ Ναυάρχου Σακελλαρίου, το οποίο εμπεριέχει και την αξιολόγηση των μαχίμων μονάδων του Ναυτικού. Έλεγε ο Ναύαρχος:

«Όταν ο Στρατός μας μαχόμενος γράφει με το αίμα του τις ωραιότερες σελίδες της Εθνικής μας Ιστορίας, είναι σκληρό για το Βασιλικό Ναυτικό να αναγκάζεται να δικαιολογεί την περιορισμένη συμμετοχή του στον πόλεμο αυτό. Eπειδή το μεγαλύτερο μέρος των παρισταμένων είναι στρατιωτικοί, θα πρέπει να γίνει γενική εισήγηση για τη χρησιμοποίηση του Β.Ν. η οποία πιθανώς να διαφεύγει της στρατιωτικής νοοτροπίας των παρισταμένων.

Και εν πρώτοις, λέγοντας Ναυτικό πρέπει να τονίσω, ότι, εκτός από τα μικρά σκάφη παράκτιας άμυνας και τα οχυρά, έχουμε μάχιμα πλοία: 2 αντιτορπιλικά άρτια, νεότατης Βρετανικής κατασκευής και 4 αντιτορπιλικά Ιταλικής κατασκευής, τα οποία κακώς παραγγέλθηκαν, γιατί η πολιτική σκοπιμότητα τότε επέβαλλε στο Ναυτικό την παραγγελία αυτή. Πρέπει να εντυπωθεί σε όλους ότι αυτός είναι ο μάχιμος Στόλος μας. Τα 6 υποβρύχιά μας σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας. Εμείς τα χρησιμοποιούμε εντατικά, αν και η ζωή τους έχει φθάσει στο όριο.

Βέβαια με λίγη καλή θέληση, προσθέτουμε στα παραπάνω και 4 αντιτορπιλικά τύπου ''Λέων'' ηλικίας 30 ετών, αλλά η απόδοσή τους είναι συνάρτηση της ηλικίας τους. Επιπλέον, όλα τα αντιτορπιλικά μας παρ’ όλες τις εντατικές μας προσπάθειες στη Βρετανία και στη Γαλλία δεν φέρουν μηχανήματα ανθυποβρυχιακής έρευνας, τα οποία πολύ θα αύξαναν την απόδοσή τους. Ο γηραιός ''Αβέρωφ'' μόνο ιστορική σημασία έχει.

Ο μαχόμενος Στρατός μας, οργανωμένος σε μεραρχίες, σώματα στρατού κλπ, αποτελεί πλήρες οργανικό συγκρότημα που μπορεί να αναμετρηθεί πλήρως με τον εχθρό, που είναι οργανωμένος με τον ίδιο τρόπο. Πιθανόν εδώ το προσωπικό να είναι πολυπληθέστερο ή εκεί το υλικό ογκωδέστερο ή άρματα μάχης να μην είναι χρησιμοποιήσιμα ή το ορειβατικό πυροβολικό να αποδίδει περισσότερο από το βαρύ στα ορεινά εδάφη. Πάντως, ο Στρατός μας έχει τα μέσα να αναμετρηθεί με τον εχθρό.

Όταν κανείς αναλογισθεί, ότι μέχρι τώρα έχουν μεταφερθεί περίπου 60.000 άνδρες. περισσότερα κτήνη και ανάλογο υλικό χωρίς να σημειωθεί καμία απώλεια, χάρη στα μέτρα που έλαβε το Β.Ν. διερωτώμαι αν το ηθικό του Στρατού θα μπορούσε να διατηρηθεί τέτοιο, σε περίπτωση που κάτι απ’ τα παραπάνω χανόταν κατά τις μεταφορές. Τελικά το Ναυτικό έχει άχαρο ρόλο στους πολέμους. Όλοι είμεθα επηρεασμένοι από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Τότε όμως είχαμε πλοία, τον ''Αβέρωφ'' ένα από τα ισχυρότερα καταδρομικά μάχης της εποχής, 14 αντιτορπιλικά και αντιπάλους των οποίων η ισχύς δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτούς της παρούσης ώρας.

Ποτέ Ναυτικό και Επιτελείο δεν βρέθηκαν σε πιο δυσχερή θέση. Να βαρύνεται με τόσες υποχρεώσεις και να μην έχει τα μέσα. Το Ναυτικό, όταν είναι παρόν, δεν καθιστά την παρουσία του απαραίτητη, μόνον όμως όταν λείψει θα αντιληφθεί όλος ο κόσμος τι του προσέφερε. Κανένας δεν αισθάνθηκε την παρουσία του το 1922. Κανένας όμως δεν σκέφθηκε ότι ο Κεμάλ θα υπέγραφε στην Αθήνα τους όρους της ειρήνης, τους οποίους θα μας επέβαλλε μετά την καταστροφή.» Παρά τα εύγλωττα επιχειρήματα του Ναυάρχου Σακελαρίου πάρθηκε η απόφαση για δεύτερη επιδρομή που ορίσθηκε για τη νύχτα της 15/16 Δεκεμβρίου.


Λόγω διαθεσιμότητας των λοιπών αντιτορπιλικών σε επιχειρήσεις στο Βορειο-ανατολικό Αιγαίο, η επιδρομή ανατέθηκε στα Αντιτορπιλικά «Ψαρά», «Σπέτσες» και «Κουντουριώτη». Στον «Κουντουριώτη» επέβη και ο Αρχηγός του Στόλου. Βόρεια της Λευκάδας το «Σπέτσαι» σήμανε ότι λόγω βλάβης του ανεμιστήρα ενός λεβητοστασίου αδυνατούσε να αναπτύξει ταχύτητα μεγαλύτερη των 27 κόμβων δηλαδή 7 κόμβους μικρότερη της μεγίστης ταχύτητας των δύο άλλων αντιτορπιλικών. Ο ΑΣ αφού αμφιταλαντεύθηκε το διέταξε να επιστρέψει και να τους αναμείνει στην Πάτρα, συνέχισε δε τον πλουν προς Βορράν με τα άλλα δύο.

Ο κυματισμός ήταν ογκώδης και έβρεχε τα καταστρώματα των πλοίων καθιστώντας δυσχερή την εξυπηρέτηση και επομένως τη χρήση των πυροβόλων 1 και 4. Το ψύχος ήταν αισθητό. Τα δύο πλοία συνέχισαν τον πλουν μέχρι 3 - 4 μίλια βορείως του Σάσσωνα. Ίσως και λόγω της κακοκαιρίας δεν συνάντησαν τίποτε, παρά το γεγονός ότι παρέμειναν πλέον του διώρου απέναντι από τις κατεχόμενες Αλβανικές ακτές επί της γραμμής μεταφορών από την Ιταλία. Επέστρεψαν στον Πατραϊκό άπρακτοι. Η Τρίτη επιδρομική ενέργεια των Ελληνικών αντιτορπιλικών στην Αδριατική έλαβε χώρα την 5η Ιανουαρίου 1941 και χαρακτηρίσθηκε από την ισχυρή κακοκαιρία που συνάντησαν τα πλοία.

Σ’ αυτή έλαβαν μέρος τα 5 διαθέσιμα αντιτορπιλικά «Βασίλισσα Όλγα», «Βασιλεύς Γεώργιος», «Σπέτσαι», «Ψαρά», «Κουντουριώτης». Στο Όλγα επέβη ο Α.Σ. Στο Ιόνιο έπνεε σκληρός Νοτιοδυτικός άνεμος και τα πλοία κοπίαζαν πολύ μέχρι σημείου που ο Α.Σ αναγκάσθηκε να ελαττώσει την ταχύτητα στους 23 κόμβους. Μετά τη Λευκάδα πλέοντας προς Βορράν ο καιρός χειροτέρευε. Ισχυρές λαίλαπες, χιονόνερο και βροχή διαδέχονταν διαστήματα αιθρίας. Η επικρατούσα αποθαλασσία μεταβαλλόταν σταδιακά σε ισχυρό Νότιο κυματισμό. Στο πέλαγος επικρατούσε ερημιά, δεν συνάντησαν κανένα πλωτό μέσον, ούτε έγιναν αντιληπτά κάποια φώτα που να προδίδουν την παρουσία σκάφους.

Ο Α.Σ αποφάσισε να προκαλέσει βομβαρδίζοντας τον κόλπο της Αυλώνας. Επειδή όμως πάνω στον Σάσσωνα υπήρχαν πυροβολεία διέταξε την εκτέλεση έμμεσης βολής από απόσταση περίπου 15 χιλ. μέτρων περνώντας τις τροχιές των βλημάτων πάνω από τη νότια άκρα του όρμου. Επεδίωκε με τον τρόπο αυτό να αποκαλύψει την παρουσία του και να προκαλέσει τον εχθρό, αν βέβαια υπήρχε εκεί, σε έξοδο. Στις 23:00 της 5ης Ιανουαρίου ο στολίσκος έφθασε στην κατάλληλη θέση και το κάθε αντιτορπιλικό έβαλλε από τρεις ομοβροντίες.

Την ώρα του βομβαρδισμού ενέσκηψε λαίλαπα με βροχή και τα πλοία κλυδωνίζονταν βίαια. Καμιά απάντηση δεν δόθηκε στην Ελληνική επίθεση και δεν εκδηλώθηκε η παραμικρή εχθρική αντίδραση. Λόγω του επακμάσαντος καιρού και του ισχυρού νοτίου κυματισμού τα πλοία επέστρεψαν με κόπο μέχρι τον Πατραϊκό. Έτσι έληξαν οι επιδρομές αυτές οι οποίες βέβαια δεν ήσαν άξιες της τόσης διαφήμισης που έτυχαν, ούτε απετέλεσαν σοβαρό πολεμικό εγχείρημα. Έδειξαν όμως δύο πράγματα. Πρώτον ότι το Ναυτικό δεν φοβόταν να διακινδυνεύσει και δεύτερον ότι η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία της χώρας είχε άγνοια του κατά θάλασσα πολέμου.

Επιθετικές Επιχειρήσεις Υποβρυχίων 

Πριν αναφερθούμε στις επιχειρήσεις των Υ/Β στο Ιόνιο - Αδριατική θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι από τα 6 Υ/Β του Ελληνικού Ναυτικού, το ένα, ο Γλαύκος, από της κηρύξεως του πολέμου βρισκόταν σε μακρά επισκευή και απεδόθη στην ενέργεια μόλις τον Απρίλιο του 1941 χωρίς να λάβει καθόλου μέρος στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο. Η φράση του Ναυάρχου Σακελλαρίου που διαβάσαμε παραπάνω αποδίδει καλύτερα από κάθε άλλο σχολιασμό την κατάσταση των Ελληνικών υποβρυχίων. «... σε οποιοδήποτε άλλο κράτος θα ήταν εκτός υπηρεσίας»

Από την πρώτη ημέρα του πολέμου διατέθηκαν τα δύο υποβρύχια Παπανικολής και Νηρεύς στην Ναυτική Αμυντική Περιοχή με έδρα την Πάτρα για εγκατάσταση περιπολιών στο Ιόνιο. Διάχυτος ήταν ο φόβος Ιταλικής αποβατικής ενέργειας στις Δυτικές ακτές της χώρας. Τα δύο υποβρύχια διατάχθηκαν να περιπολήσουν εσωτερικά του δακτυλίου Λευκάδας - Κεφαλονιάς - Ζακύνθου. Τα δύο υποβρύχια ανακλήθηκαν και κατέπλευσαν στον Ναύσταθμο στις 6 Νοεμβρίου έχοντας μια σειρά ζημιών που μείωναν τη μαχητική τους ικανότητα.

Έχοντας υπόψη τις δυσχέρειες συντονισμού που παρατηρήθηκαν στην πρώτη έξοδο των υποβρυχίων σχεδιάσθηκε και εκτελέσθηκε μια σειρά 21 περιπολιών στο Ιόνιο και την Αδριατική, με αντικειμενικό σκοπό την κατά το δυνατόν αποκοπή του ιταλικού ρεύματος ανεφοδιασμού προς την Αλβανία. Από το σύνολο των 21 αυτών περιπολιών θα αναφερθώ με λίγα λόγια στις τέσσαρες απ’ αυτές που είχαν επιτυχή αποτελέσματα. Ο ''Παπανικολής'' με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Ιατρίδη ύστερα από τρικυμιώδη πλου έφθασε στο στενό του Οτράντο νωρίς το πρωί της 20ης Δεκεμβρίου.

Την 22α Δεκεμβρίου στις 01:35, πλέοντας εν επιφανεία αντελήφθη μικρό πετρελαιοκίνητο σκάφος σε απόσταση 400 μέτρων από την πλώρη του. Λαμβάνοντας τις κατάλληλες προφυλάξεις για την περίπτωση που επρόκειτο για πλοίο παγίδα, τακτική που είχε ευρέως εφαρμοσθεί και στους δύο παγκοσμίους πολέμους, πλησιάζει και καλεί το πλήρωμα να εγκαταλείψει το σκάφος και να επιβιβαστεί στο Υ/Β παραλαμβάνοντας όλα τα ναυτιλιακά του έγγραφα. Η ενέργεια εκτελέσθηκε γρήγορα και μεταξύ των εγγράφων ο Ιατρίδης ανακάλυψε μια απόρρητη Ιταλική διαταγή που περιείχε οδηγίες πλου από το Μπρίντιζι προς την Αυλώνα.

Ο Ιατρίδης κράτησε αιχμάλωτο το πλήρωμα, πυρπόλησε το πετρελαιοκίνητο και απομακρύνθηκε ταχέως από τον τόπο της πυρκαγιάς. Την 24η Δεκεμβρίου το μεσημέρι, εκμεταλλευόμενος τις πληροφορίες που είχε μάθει, αντιλαμβάνεται νηοπομπή αποτελούμενη από 12 εμπορικά, 6 αντιτορπιλικά και πλήθος αεροσκαφών (15 - 20) βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών. Στις 12:24 επιτίθεται με βολή δέσμης 4 τορπιλών, αλλά 6 λεπτά μετά την επίθεση αρχίζει η καταδίωξή του με αθρόα βολή βομβών βάθους εναντίον του. Η καταδίωξη συνεχίζεται για 9 ώρες.


Στις 21:26 αντιλαμβάνεται ότι ξέφυγε από τους διώκτες του και αναδύεται με το πλήρωμα να βρίσκεται στα όρια της σωματικής και της ψυχικής αντοχής του από την πολύωρη καταδίωξη. Οι τορπίλες του υποβρυχίου βύθισαν το Ιταλικό ατμόπλοιο ''Firenze'' (3952 τ). Ο ''Πρωτεύς'' με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Χατζηκωνσταντή απέπλευσε από τον Ναύσταθμο την 26η Δεκεμβρίου με τομέα περιπολίας το στενό του Οτράντο μπροστά από τον κόλπο της Αυλώνας. Από τότε κανένα σήμα δεν ελήφθη από το Υ/Β.

Στις 10 Ιανουαρίου Ιταλικός ραδιοφωνικός σταθμός μετέδωσε την είδηση ότι στις 29 Δεκεμβρίου κατά τις 10:00 Ιταλικό τορπιλοβόλο που συνόδευε νηοπομπή είχε εμβολίσει και βυθίσει υποβρύχιο, 11 μίλια δυτικά του Σάσσωνα. Το Υ/Β είχε επιτεθεί με τορπίλες κατά της νηοπομπής και είχε βυθίσει το Ιταλικό μεταγωγικό ''Sardegna'' (11.452 τ.). Ο συνδυασμός του Ιταλικού ανακοινωθέντος και της έλλειψης οποιασδήποτε είδησης από τον ''Πρωτέα'' οδήγησαν στο θλιβερό συμπέρασμα ότι το Ελληνικό Υ/Β αφού βύθισε το Ιταλικό μεταγωγικό εμβολίσθηκε και απωλέσθηκε αύτανδρο.

Ο ''Κατσώνης'' με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Σπανίδη εισήλθε στον τομέα του έξω από το Δυρράχιο την 24η Δεκεμβρίου έπειτα από κοπιώδη πλου με ελάχιστη ορατότητα και σφοδρότατη κακοκαιρία. Το πρωί της 26ης επιτίθεται με τορπίλες ανεπιτυχώς σε εμπορικό πλοίο από μεγάλη απόσταση, μεγαλύτερη των 10.000 μέτρων. Το εμπορικό έστρεψε εκτός και πλησίασε τις Γιουγκοσλαβικές ακτές. Το Υ/Β απομακρύνθηκε και συνέχισε την περιπολία του υπό σφοδρή επακμάζουσα κακοκαιρία την γνωστή ως ''Μπόρα της Αδριατικής''.

Το μεσημέρι της 29ης Δεκεμβρίου αντιλαμβάνεται φορτηγό πλοίο εναντίον του οποίου επιτίθεται δια τορπιλών πάλιν ανεπιτυχώς. Την 31η Δεκεμβρίου στις 08:20 αντιλαμβάνεται ένα μικρό πετρελαιοφόρο εναντίον του οποίου επιτίθεται με τορπίλες και πάλιν όμως ανεπιτυχώς παρά την μικρή απόσταση των περίπου 500 μέτρων. Ο κυβερνήτης τελών σε διέγερση από τις συνεχείς ατυχίες του διατάζει ανάδυση και επίθεση με το πυροβόλο. Το πλήρωμα του πετρελαιοφόρου, πανικόβλητο εγκαταλείπει το πλοίο και πέφτει στη θάλασσα. Από τις βολές του πυροβόλου προκαλείται πυρκαγιά και το πετρελαιοφόρο βυθίζεται καιόμενο.

Το Υ/Β διαφεύγει εν τάχει υποπτευόμενο ότι θα είχαν ειδοποιηθεί οι Ιταλικές αρχές για την επίθεση και γι αυτό το λόγο εγκαταλείπει τους ναυαγούς που καλούσαν σε βοήθεια. Το Ιταλικό πετρελαιοφόρο που βυθίστηκε από τον ''Κατσώνη'' ήταν το ''Quinto'' (531 τ.) και η βύθισή του έγινε μέσα στα Γιουγκοσλαβικά χωρικά ύδατα. Ο ''Τρίτων'' με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Γ. Ζέπο εισήλθε στον τομέα περιπολίας του τα μεσάνυχτα 19 / 20 Μαρτίου. Το πρωί της 23ης Μαρτίου αντιλαμβάνεται νηοπομπή που έπλεε προς το Δυρράχιο. Το Υ/Β επιτίθεται με βολή δέσμης 4 τορπιλών οι τρεις από τις οποίες εξερράγησαν επί του προπλέοντος επιβατηγού.

Υφίσταται σκληρή δίωξη και βάλλονται εναντίον του 17 βόμβες βάθους. Μετά 7 περίπου ώρες κατορθώνει να απαλλαγεί από τους διώκτες του και μετά μία ώρα αναδύεται και εξέρχεται του τομέως επιστρέφοντας στη βάση του. Το βυθισθέν Ιταλικό επιβατηγό ήταν το πετρελαιοκίνητο ''Carnia'' (5.451 τ.). Με στόχο τη συντόμευση της παρουσιάσεως δεν θα παρουσιαστούν οι λοιπές 17 περιπολίες των υποβρυχίων στην Αδριατική και το Ιόνιο. Θα αναφερθούν μόνο μερικές γενικές παρατηρήσεις που απορρέουν ως στατιστικά συμπεράσματα από τη σημαντική αυτή δραστηριότητα του Ναυτικού.
  • Ο χρόνος δράσεως των Ελληνικών Υ/Β στην Αδριατική ήταν συνολικά 146 ημέρες.
  • Τα Υ/Β παρέμειναν εκτός βάσεως 169 ημέρες και στους τομείς περιπολίας τους 63.
  • Τα συνολικώς επιτευχθέντα αποτελέσματα ήσαν βύθιση 4 πλοίων και ενός πετρελαιοκινήτου, ενώ απωλέσθηκε ένα Υ/Β.
Η αναλογία των Υποβρυχίων Ελλάδος Ιταλίας ήταν, 1:20. Εάν η Ιταλική Ναυτική Διοίκηση χρησιμοποιούσε τα Υποβρύχιά της όπως το Ελληνικό Ναυτικό, η Ελλάδα θα είχε περισσότερα από 80 εμπορικά πλοία βυθισμένα, με ανάλογα αποτελέσματα σε ανθρώπινες απώλειες και χαμένο στρατιωτικό υλικό. Είναι γνωστό και εύκολα αντιληπτό ότι η στατιστική διαχείριση των ναυτικών επιχειρήσεων εν καιρώ πολέμου αναδεικνύει τα ψυχρά αποτελέσματα. Παράλληλα όμως αποκρύπτει την ανθρώπινη πλευρά των κόπων, των θυσιών, των ηρωισμών.

Γνωρίζω ότι αδικώ την μνήμη των απωλεσθέντων, αλλά και τις αγωνίες και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όσων επέζησαν, πλήν όμως δεν θα ήταν δυνατόν στα χρονικά περιθώρια αυτής της παρουσίασης να πράξω διαφορετικά. Σας παρακαλώ να αναλογισθείτε ότι πίσω από τα στατιστικά στοιχεία υπάρχουν θυσίες και ανθρώπινες αγωνίες, υπάρχουν ανθρώπινες ζωές που διακυβεύονταν ανά πάσα στιγμή και κάποιες φορές χάνονταν στους σκοτεινούς βυθούς των θαλασσών.

Η Δράση του Ελληνικού Εµπορικού Ναυτικού στον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο

Η συνολική χωρητικότητα των πλοίων του Ελληνικού Εµπορικού Ναυτικού (ΕΕΝ) κατά την έναρξη του Β΄ Π.Π. ήταν περί το 2,6% εκείνης της παγκόσµιας. Το ΕΕΝ διέθετε περί τα 600 ωκεανοπόρα ατµοκίνητα πλοία και περί τα 700 πετρελαιοκίνητα καΐκια. Από τα ατµοκίνητα πλοία του ΕΕΝ, τα 90% περίπου ήταν φορτηγά. Εν τούτοις η ολική χωρητικότητα των πλοίων του ΕΕΝ ήταν τότε µεγαλύτερη των αντιστοίχων εµπορικών ναυτικών της Σουηδίας, Σοβιετικής Ενώσεως, Καναδά, ∆ανίας και Ισπανίας.


Η Μεγάλη Βρετανία, παρά το ότι το 1939 διέθετε το 26.11% της παγκόσµιας χωρητικότητας, είχε ανάγκη κάθε διαθέσιµου πρόσθετου εµπορικού πλοίου, προκειµένου να καλύψει τις αυξηµένες λόγω του πολέµου µεταφορικές ανάγκες όχι µόνο της µητροπολιτικής Αγγλίας, αλλά και τις πρόσθετες σε παγκόσµια κλίµακα. Περί τα µέσα του 1940 το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό διέθετε καύσιµα γιά 2 µόνο µήνες. Περί τον Σεπτέµβριο του 1941 είχαν απολεσθεί γύρο στα 25% των Βρετανικών Εµπορικών πλοίων.

Το ΕΕΝ, µε πολιτική απόφαση της Ελληνικής Κυβερνήσεως και τη συνεργασία Εφοπλιστών και Πληρωµάτων, ήρθε αρωγό στη κάλυψη των εν λόγω αναγκών, αµέσως από την έναρξη του Β΄ Π.Π. Τα περισσότερα των πλοίων του ΕΕΝ ήταν καρβουνοκίνητα. Οι συνθήκες διαβιώσεως των πληρωµάτων του ΕΕΝ ήταν πολύ σκληρές έως άθλιες. Ναυτιλιακά βοηθήµατα ήταν υποτυπώδη, περιοριζόµενα στην απλή µαγνητική πυξίδα και τις οπτικές παρατηρήσεις των ακτών την ηµέρα και των άστρων τη νύκτα. Πολλοί Φάροι δεν λειτουργούσαν λόγω του πολέµου.

Τα αργοκίνητα πλοία του ΕΕΝ ήταν εύκολοι στόχοι των Γερµανικών Υποβρυχίων και των πολεµικών επιφανείας. Οι ∆ιεθνείς Κανόνες δεν ετηρούντο συνήθως, κάτι που απέβαινε εις βάρος της ζωής των πληρωµάτων. Σύµφωνα µε αυτούς τους Κανόνες τα φορτία πλοίων ουδετέρων κρατών έπρεπε να ελέγχωνται και εάν διεπιστώνετο ότι µετέφεραν υλικά γιά πολεµικές ανάγκες, επετρέπετο να βυθιστούν, αφού προηγουµένως απεβιβάζετο το πλήρωµά τους. Εν τούτοις πολλές φορές όχι µόνο τορπιλλίστηκαν και βυθίστηκαν εµπορικά πλοία µόλις έγιναν αντιληπτά, αλλά και όσοι από τα πληρώµατά τους προσπάθησαν να διαφύγουν, πολυβολήθηκαν και εξοντώθηκαν, γιά να µην υπάρξουν ίχνη.

Επισηµαίνεται ότι διαταγές προς τα Γερµανικά Υποβρύχια, που εκδόθηκαν ήδη από τον πρώτο µήνα του Β΄ Π.Π. την 30 / 9 / 1939, περιείχαν, µεταξύ άλλων, τα ακόλουθα: «....επειδή οι Έλληνες έχουν πωλήσει και µισθώσει πολυάριθµα (εµπορικά) πλοία στους Άγγλους, τα Ελληνικά πλοία πρέπει να θεωρούνται ως εχθρικά .... Κατά τις επιθέσεις τα Υποβρύχια να παραµένουν αθέατα ....» Κατά τον Β΄ Π.Π. από το σύνολο των 500 περίπου ωκεανοπόρων φορτηγών ατµοπλοίων του ΕΕΝ βυθίστηκαν από πολεµικές ενέργειες περί τα 211. Επιπροσθέτως 107 φορτηγά µας απωλέσθηκαν από άλλες αιτίες. 

Επίσης από τα 55 επιβατηγά πλοία, βυθίστηκαν τα 52. Ακόµη από τα 700 καΐκια χάθηκαν περί τα 500. Οι µεγαλύτερες απώλειες σηµειώθηκαν στον Ατλαντικό κατά το έτος 1941. Μέχρι τότε πολλά βραδυκίνητα φορτηγά πλοία διέσχιζαν τον ωκεανό µόνα, ενώ οι νηοποµπές προσέφεραν περιορισµένη προστασία. Μετέπειτα οι ετήσιες απώλειες συµµαχικών πλοίων έβαιναν µειούµενες, µε την ενίσχυση της παρεχοµένης καλύψεως από πολεµικά πλοία και αεροπλάνα. Οι απώλειες του ΕΕΝ πρέπει να συγκριθούν µε εκείνες του συνόλου των απωλειών των συµµαχικών εµπορικών πλοίων διαρκούντος του Β΄ Π.Π. 

Κατά τα Βρετανικά στοιχεία, που αποκαλύφθηκαν µετά τον πόλεµο, οι Σύµµαχοι έχασαν συνολικά περί τα 2.600 εµπορικά πλοία, τα 95% των οποίων στον Ατλαντικό. Κατά συνέπεια οι απώλειες του ΕΕΝ σε φορτηγά και επιβατηγά, ανήλθαν στο 14% του συνολικού αριθµού των βυθισθέντων συµµαχικών εµπορικών πλοίων κατά τον Β΄ Π.Π. Τα κυριότερα όπλα που χρησιµοποιήθηκαν κατά πλοίων περιελάµβαναν τορπίλλες και νάρκες. Το σύνολο των ναρκών που ποντίστηκαν κατά τον Β΄ Π.Π υπολογίσθηκαν σε άνω των 700.000. Από αυτές περί το 70% ποντίστηκαν από Αγγλία και Γερµανία. 

Οι νάρκες, µέχρι να εξουδετερωθούν µετά την λήξη του Β΄ Π.Π, εξακολούθησαν να βυθίζουν πλοία γιά µεγάλο ακόµη διάστηµα. Κατά τη διάρκεια των Ιταλικών επιθέσεων κατά της Ελλάδας, πλοία του ΕΕΝ, υπό την προστασία του Πολεµικού µας Ναυτικού µετέφεραν ασφαλώς περί το 80% του πολεµικού υλικού και των στρατευµάτων σε λιµένες πλησίον του µετώπου, χρησιµοποιώντας περί τα 140 φορτηγά, 47 επιβατηγά και 56 ρυµουλκά. ∆εν είναι εφικτό στη συνοπτική αυτή περιγραφή να µνηµονευτούν όλα τα δράµατα και τα επιτεύγµατα του ΕΝΝ κατά τον Β΄ΠΠ. 

Γι’ αυτό γίνεται ενδεικτικά µνεία σε δύο ιδιαίτερα σηµαντικά περιστατικά. Το πρώτο αφορά το πλοίο «ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΚΟΥΛΟΥΚΟΥΝΤΗΣ», το οποίο υπό την πλοιαρχία του Κωνσταντίνου Πανώργιου, επέτυχε παρά τους κινδύνους και τις δυσκολίες, να εισέλθει την 2-2-43 στο λιµένα της Λιβύης και να εκφορτώσει πολύτιµα καύσιµα γιά το 8ο Βρετανικό Στράτευµα που πολεµούσε στη Βόρεια Αφρική. 

Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Winston Churchill επισκέφτηκε το πλοίο στις 4 / 2 / 1943 και το συνεχάρη προσωπικά. Το δεύτερο αφορά σε παρόµοιο εγχείρηµα. Το φορτηγό «ΕΛΠΙΣ», υπό την πλοιαρχία του Νικολάου Κουβαλιά, πλησίασε υπό σφοδρότατο βοµβαρδισµό την Λιβύη και εκφόρτωσε καύσιµα γιά τα Βρετανικά στρατεύµατα, επισύροντας τις επιδοκιµασίες του Βασιλιά της Αγγλίας.

Επίλογος

Ο Απρίλης του 1941 ήταν σκληρός για την Ελλάδα. Η αναμενόμενη από καιρό επίθεση της Γερμανίας στα βόρεια σύνορα ξεκίνησε στις 6 του μήνα με στόχο να τελειώσει γρήγορα την Ελληνική υπόθεση, ώστε απερίσπαστη να βαδίσει προς Ανατολάς. Ήταν διττή η Γερμανική πρόθεση, αφ` ενός να κλείσει ένα μέτωπο, που θα μπορούσε να αποτελέσει αγκάθι στη δεξιά πλευρά της προς Ανατολάς πορείας, αφ` ετέρου να απαγκιστρώσει τη σύμμαχό της, τη φασιστική Ιταλία, από μια ταπεινωτική ήττα, που έδινε ελπίδες σ` όλο τον κόσμο πως οι δυνάμεις του άξονα δεν ήσαν ανίκητες.


Η χώρα βρέθηκε απέναντι σε δύο ισχυρότατους στρατούς τον Γερμανικό και τον Ιταλικό, πίσω από τους οποίους διαγούμιζαν, σαν ύαινες, Βουλγαρικές και Αλβανικές ορδές. Το Πολεμικό Ναυτικό της εποχής ανακάλυπτε για πρώτη φορά το σκληρό πρόσωπο του πολέμου μέσα από τις ακατάπαυστες Γερμανικές αεροπορικές επιδρομές, που έκαναν την προηγούμενη περίοδο του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου να μοιάζει με εποχή αθωότητας.

Η μεταφορά του πολέμου από τη Γερμανική αεροπορία σε όλες τις λιμενικές εγκαταστάσεις και οι επιθέσεις στα πολεμικά και εμπορικά πλοία στα λιμάνια και τα αγκυροβόλια του Σαρωνικού, άρχισε αμέσως από το πρωί της 6ης Απριλίου με αεροπορικές αναγνωρίσεις προάγγελους των επιδρομών που άρχισαν από το βράδυ της ίδιας μέρας. Η ισχνή αεροπορική κάλυψη από τα ελάχιστα αεροσκάφη διώξεως που είχαν διατεθεί από την Αγγλία, δεν ήταν σε θέση να εμποδίσει αποτελεσματικά τα Γερμανικά βομβαρδιστικά και μετά τις πρώτες μέρες του πολέμου και την προέλαση προς Νότον των Γερμανικών στρατευμάτων, εξαφανίστηκε τελείως.

Έτσι, ως μόνα αμυντικά μέσα παρέμεναν οι πυροβολαρχίες της αντιαεροπορικής άμυνας, σκορπισμένες σε επίκαιρα σημεία πάνω απ` το λιμάνι του Πειραιά και τον Ναύσταθμο και τα αντιαεροπορικά πυροβόλα των ίδιων των πλοίων. Προφανής σκοπός των αεροπορικών επιθέσεων, αφ` ενός η μετάδοση παραλυτικού τρόμου ώστε να εξαφανισθεί κάθε διάθεση αντίδρασης, αφ` ετέρου η αποκοπή της οδού διαφυγής του μικρού Βρετανικού εκστρατευτικού σώματος που υποχωρούσε κι αυτό προς Νότον.

Παράλληλα με τους βομβαρδισμούς τα Γερμανικά αεροσκάφη πόντιζαν και μαγνητικές νάρκες στις εισόδους των λιμένων και τις προσβάσεις των αγκυροβολίων επιφέροντας απερίγραπτη σύγχυση και προσθέτοντας ένα ακόμα θανάσιμο κίνδυνο στην ασφάλεια των πλοίων. Όπως συνέβη σε όλα τα κρατικά κλιμάκια έτσι και το Ναυτικό άργησε να πάρει τις αποφάσεις του. Σ’ αυτό συνέτεινε και η έλλειψη κάθε οργανωμένης κρατικής αρχής εντεταλμένης να λαμβάνει αποφάσεις. Οι συνέπειες της βραδύτητας αυτής συνοψίζονται παρακάτω:
  • Αντιτορπιλικό Βασιλεύς Γεώργιος. Δεν κατορθώθηκε η επισκευή του. Έπεσε στα χέρια του εχθρού.
  • Αντιτορπιλικό Ύδρα. Βυθίστηκε στο Σαρωνικό.
  • Αντιτορπιλικό Ψαρά. Βυθίστηκε στο αγκυροβόλιο Μεγάρων.
  • Αντιτορπιλικό Λέων. Βυθίστηκε στη Σούδα.
  • Τορπιλοβόλο Προύσα. Βυθίστηκε στην Κέρκυρα.
  • Τορπιλοβόλο Θύελλα. Βυθίστηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Τορπιλοβόλο Κυδωνίαι. Βυθίστηκε στη Μονεμβασία.
  • Τορπιλοβόλο Δωρίς. Βυθίστηκε στο Πόρτο Ράφτη
  • Τορπιλοβόλο Αλκυόνη. Αυτοβυθίστηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Τορπιλοβόλο Κίος. Αυτοβυθίστηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Τορπιλοβόλο Αίγλη. Αυτοβυθίστηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Τορπιλοβόλο Αρέθουσα. Αυτοβυθίστηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Τορπιλοβόλο Κύζικος. Αυτοβυθίστηκε στον Ναύσταθμο.
  • Τορπιλοβόλο Πέργαμος. Αυτοβυθίστηκε στον Ναύσταθμο.
  • Βοηθητικό Τένεδος. Βυθίστηκε στο Σαρωνικό.
  • Βοηθητικό Αύρα. Προσαράχθηκε στη Βουλιαγμένη.
  • Θωρηκτό Κιλκίς. Βυθίστηκε στα αβαθή του Ναυστάθμου.
  • Εκπαιδευτικό Άρης. Παρέμεινε στον Ναύσταθμο, ως πολύ βραδύ για να ακολουθήσει το Στόλο.
  • Βοηθητικό Πλειάς. Βυθίστηκε στο Κρυονέρι.
  • Ναρκαλιευτικό Αλιάκμων. Βυθίστηκε στον Κορινθιακό.
  • Ναρκαλιευτικό Νέστος. Βυθίστηκε στον Κορινθιακό.
  • Δύο τορπιλάκατοι Θόρνικροφτ. Βυθίστηκαν.
  • 11η Μοίρα Υδροπλάνων. Από τα 7 Φέρι, 4 καταστράφηκαν στη Μονεμβασία. Ένα καταστράφηκε σε αερομαχία πάνω από τη Σκύρο.
  • 12η Μοίρα Υδροπλάνων. Από τα τρία Ντορνιέ που είχαν παραμείνει στο Ναυτικό ως υδροπλάνα, ένα ήταν υπό επισκευή, ένα αποτεφρώθηκε στα Παλούκια, το τρίτο έφθασε στην Αλεξάνδρεια.
  • 13η Μοίρα Υδροπλάνων. Από τα 9 Άνσον, απωλέσθησαν 4 στο έδαφος από αεροπορική επίθεση. Τα υπόλοιπα 5 έφθασαν στην Αλεξάνδρεια.
Θα πρέπει να επισημανθεί ευθύς εξ αρχής, η έλλειψη εθνικών σχεδίων για τα διάφορα σενάρια εξέλιξης των πολεμικών επιχειρήσεων. Δεν θα ασχοληθούμε με την έλλειψη σχεδίων του Στρατού, για συγκρότηση οργανωμένης αντίστασης προς τον κατακτητή, επάνω στα βουνά της χώρας υπό την αιγίδα του. Η έλλειψη αυτών ακριβώς των σχεδίων συνετέλεσε, με μεγάλη πιθανότητα, ώστε η επιθυμία για αντίσταση των Ελλήνων πατριωτών που γύριζαν από τα μέτωπα μετά την κατάρρευση, να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κομμουνιστικό κόμμα, που μόνον αυτό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις διέθετε ανάλογη οργάνωση.


Η κομμουνιστική αντίσταση που αναπτύχθηκε στα βουνά και που βιαίως μονοπώλησε, κατά μεγάλο ποσοστό, την παρουσία στην Ελληνική ύπαιθρο, είχε τα γνωστά δραματικά επακόλουθα της δεκαετίας του ΄40. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση θα πρέπει να επισημανθεί η έλλειψη αναλόγων σχεδίων από την πλευρά του Ναυτικού. Ο ρόλος της ύπαρξης των σχεδίων είναι να μη χρειάζεται η σύγκληση συσκέψεων, κάθε φορά που υπάρχει μια πολεμική εξέλιξη, για να ληφθούν αποφάσεις εν θερμώ, με σύγχυση, σε στενότητα χρόνου και με όλους τους προσωπικούς παράγοντες να επηρεάζουν τους συσκεπτόμενους και αποφασίζοντες.

Αντίθετα, ο σκοπός των σχεδίων είναι ο προγραμματισμός μιας σειράς ενεργειών που ακολουθούνται αυτομάτως, ανεξάρτητα από την φυσική παρουσία, ή μη, των διοικούντων. Η έλλειψη τέτοιων σχεδίων που να προέβλεπαν την τύχη των πλοίων του Στόλου σε περίπτωση κατάληψης της χώρας, η έλλειψη απόφασης για συνέχιση του αγώνα, η αναβλητικότητα στις αποφάσεις και η αδικαιολόγητη καθυστέρηση, επέφεραν τις απώλειες που εμφανίστηκαν στον πίνακα.

Το Πολεμικό Ναυτικό, παρά τις αδυναμίες του, μεταστάθμευσε σύσσωμο, όσο απέμεινε, στην Αίγυπτο και απετέλεσε την πλέον συμπαγή Ελληνική Κρατική οντότητα, που πολεμούσε στο πλευρό των συμμάχων κατά των φασιστικών δυνάμεων κατοχής της χώρας. Τα έξι αεροσκάφη Ναυτικής Συνεργασίας με τα πληρώματά τους απετέλεσαν τον αρχικό πυρήνα γύρω από τον οποίο στήθηκε πάλι η Πολεμική Αεροπορία και συνέχισε να πολεμά.

Τα καταστρώματα των πλοίων, του Πολεμικού και του Εμπορικού Ναυτικού, απετέλεσαν την προέκταση του εθνικού εδάφους, που παρέμεινε ελεύθερο χάρις στην ευψυχία των Αξιωματικών και των πληρωμάτων και έδινε υπόσταση στην εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση του Καΐρου να διαπραγματεύεται ως ίσος με τις λοιπές συμμαχικές αρχές. Η περίοδος του Απριλίου του ΄41 έμεινε στη συνείδηση των ανδρών του Πολεμικού Ναυτικού σαν η εποχή που, το Σώμα, μόνο αυτό απ΄ όλο το Ελληνικό κράτος, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και ακολούθησε τον δρόμο της τιμής, συνεχίζοντας τον πόλεμο μέχρι την τελική νίκη.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ


(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)