Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ, ΜΙΜΟΣ, ΑΝΩΝΥΜΟΣ - “Μοιχαλὶς”

Η μοιχαλίς

Σύμφωνα με έναν αρχαίο ορισμό, ο μίμος είναι μίμηση του βίου που περιέχει και αυτά που είναι αποδεκτά και αυτά που δεν είναι (μῖμός ἐστιν μίμησις βίου τά τε συγκεχωρημένα καὶ τὰ ἀσυγχώρητα περιέχων,)-θα λέγαμε ότι ο μίμος μιμείται πρωτίστως «αυτά που δεν είναι αποδεκτά», δηλ. τις ποικίλες αποκλίσεις ή παρεκτροπές από τους ηθικούς, κοινωνικούς και άλλους κανόνες. Συνήθως αναπαριστά, με τρόπο ρεαλιστικό, σκηνές της καθημερινής ζωής, με ιδιαίτερη προτίμηση στο άσεμνο. Μπορεί να υπάρχει γραπτό κείμενο, συχνά όμως οι συντελεστές αυτοσχεδιάζουν. Η παράσταση δίνεται από ολόκληρο θίασο ή και από έναν μόνο ερμηνευτή, άντρα ή (πρώτη φορά στο θέατρο) γυναίκα. Οι ηθοποιοί (μίμοι) κατά κανόνα παίζουν χωρίς προσωπείο. Οι παραστάσεις, στις οποίες σημαντική θέση κατέχει η μουσική και η όρχηση, δίνονται στο θέατρο, αλλά και με οποιαδήποτε άλλη αφορμή (συμπόσια, πανηγύρια κ.ο.κ.). Η αποδέσμευση του μίμου από τον θεατρικό χώρο, από τον υποχρεωτικό για τα "υψηλά" δραματικά είδη χορό και από τη δυσβάσταχτη δαπάνη μιaς "κλασικής" παράστασης του έδωσε μοναδική ευελιξία και τον μετέτρεψε κατά τους ελληνιστικούς και αυτοκρατορικούς χρόνους σε δημοφιλέστατο θέαμα, που απευθυνόταν σ᾽ ένα κοινό που ενδιαφερόταν περισσότερο «για χοντρά λαϊκά αστεία, το άσεμνο θέαμα και την ευχάριστη μουσική».

Το "ταπεινό" είδος τον μίμου υπήρχε πριν από την επίσημη αναγνώριση -με την καθιέρωση δραματικών αγώνων- των "υψηλών" δραματικών ειδών, της τραγωδίας και της κωμωδίας, συνέχισε να υπάρχει στο περιθώριο, την εποχή της ακμής των ειδών αυτών, και έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος της σκηνής και της ορχήστρας, όταν τα είδη εκείνα, στοιχεία των οποίων αφομοίωσε, παρήκμασαν.

Λογοτεχνική μορφή έδωσε στον μίμο ο σύγχρονος του Ευριπίδη Σώφρων ο Συρακούσιος, που η παράδοση λέει ότι τον θαύμαζε ο Πλάτων. Ο Σώφρων έγραψε σε δωρική διάλεκτο και σε -ενίοτε έρρυθμο- πεζό λόγο μίμους ἀνδρείους (με ανδρικούς ρόλους) και γυναικείους (με γυναικείους ρόλους). Έπειτα από μια περίοδο ύφεσης κατά τον 4ο αιώνα, ο μίμος κερδίζει και πάλι έδαφος την εποχή της ακμής της ελληνιστικής ποίησης (3ος αι. π.Χ.), όταν ποιητές όπως ο Θεόκριτος ή ο Ηρώνδας γράφουν ποιήματα, τα οποία, παρά το γεγονός ότι δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν με τη στενή έννοια μίμοι, έχουν απαραγνώριστα μιμικά στοιχεία. Συγκεκριμένη εικόνα για τη μετέπειτα εξέλιξη του είδους παρέχουν κυρίως τα αποσπάσματα μίμων τα οποία παραδίδονται σε πάπυρους. Ένα τέτοιο απόσπασμα είναι και το ανθολογούμενο.

Ο πάπυρος χρονολογείται στον 2ο αι. μ.Χ. Εικάζεται ότι ο συγγραφέας έζησε στα τέλη του 1ου αι. μ.Χ. Αυτός ο ιδιαίτερα ενδιαφέρων μίμος έχει το ίδιο θέμα με τον πέμπτο μιμίαμβο του Ηρώνδα (Ζηλότυπος), που προφανώς αποτέλεσε το πρότυπο.

Μια κυρία θέλει να κοιμηθεί μ᾽ έναν δούλο της, εκείνος όμως αρνείται για χάρη της αγαπημένης του, της δούλης Απολλωνίας. Η κυρία καταδικάζει και τους δύο σε θάνατο και αναθέτει σε άλλους δούλους την εκτέλεση. Εκείνοι φαίνεται ότι τους άφησαν ελεύθερους και είπαν ότι εξαφανίστηκαν με θεϊκή παρέμβαση. Η κυρία απαιτεί να συλληφθούν και να θανατωθούν με φρικτό τρόπο. Η Απολλωνία επιστρέφει και συλλαμβάνεται. Δίνεται διαταγή να εκτελεστεί και να συλληφθεί ο Αίσωπος. Φέρνουν τον δήθεν νεκρό Αίσωπο. Η κυρία τον μοιρολογεί. Με τη βοήθεια του δούλου Μάλακου η κυρία σχεδιάζει να δηλητηριάσει τον άνδρα της. Το σχέδιο εκτελείται και σε λίγο τον φέρνουν στη σκηνή νεκρό, νποτίθεται. Δυο δούλοι θρηνούν γι᾽ αυτόν, ο ένας τραγικά, ο άλλος, ο ένοχος Μάλακος, ειρωνικά. Ξαφνικά ο υποτιθέμενος νεκρός πετάγεται έξω από το φέρετρο και ζητάει από τον πρώτο δούλο να ξυλοφορτώσει τον Μάλακο.

Πιθανώς ολόκληρο το έργο -και τους ρόλους των ομιλούντων δούλων-το ερμήνευσε η αρχιμίμα, η πρωταγωνίστρια του θιάσου.

“Μοιχαλὶς”

Ι

]ζωσωμαι. / ἐρῶ νῦν παιδ(ός). /
αὐ]τὸν ἵνα με βινήσῃ. / τί οὖν
μά]στιγας. / δοῦλε, προσελθών
] / φαιδρόν. / μαστιγία, ἐγὼ ἡ κυρία
το]ύτου. κελεύω καὶ οὐ γίνεται; / οὐ θέλεις
μ]αίνεσ(θαι) ποιήσ(εις). / [κόμισο]ν τὰς μάστιγ(ας)
θᾶ]ττ(ον) πο(ι)ήσ(εις). / οὐδὲ σὺ θέλεις; παῖδες, τοὺς
φύλακας καλῶ·] οὐδὲν γίνεται; δὸς ὧδε τὰς μάστιγ(ας). /
] ἕστηκεν Αἴσωπ(ος) ὁ τὴν δούλ(ην) καταδεξό(μενος) /
] το[ὺς ὀδόν]τας ἀράσσ(ουσα) αὐτ(τῷ) ἐκτινάξ(ω); ἰδοῦ ≡ /
κ]υρί᾽· —εἰ δὲ σὲ σκάπτειν ἐκέλευο(ν) / εἰ δ᾽ ἀροτριᾶν; /
εἰ] δὲ λίθ(ους) βαστάζ(ειν) / τῷ γυναικε(ίω) γέν(ει) συντεθραμμ(ένον);
πάντων οὖν τῶν ἐν τῷ ἀγρῷ ἔργων γινομέν(ων)
ὁ ἐμός σοι κύσθ(ος) σκληρότε(ρος) ἐφάνη;
ἀ]λόγιστ(ε), πονηρί(αν) τινὰ μένεις καὶ αὐχ(εῖς), καὶ τοῦτο σὺν τῇ πώλῳ
Ἀπολλ(ωνίᾳ)· ὥστε, παῖδ(ες), συνλαβόντ(ες) τοῦτον ἕλκετε ἐπὶ τὴν
πεπρωμένην. προάγετε νῦν κἀκείνην ὡς ἔστιν
πεφιμωμένη. ὑμῖν λέγω, ἀπαγαγόντες αὐτοὺς
κατὰ ἀμφότερα τὰ ἀκρωτήρι[α κ]αὶ τὰ παρακείμενα
δένδρα προσδήσατε, μακρὰν διασπ[ά]σαντες
ἄλλον ἀπ᾽ [ἄ]λλου καὶ βλέπετε μή πο(τε) τῷ ἑτέρῳ
δείξητε, μὴ τῆς ἀλλήλων ὄψεως [πλ]ησθέντες
μεθ᾽ ἡδον[ῆ]ς ἀποθάνωσι. σφαγιάσαντες δὲ αὐτοὺς
πρός με ἔσω ἀντᾶτε. εἴρηκα· ἐγὼ δ᾽ ἔνδον εἰσ-
ελεύσομα[ι].

ΙΙ

τί λέγετε ὑμ(εῖς); ὄντ(ως) ο[ἱ] θεοὶ ὑμῖν
ἐφαντάσθ(ησαν), [κ]αὶ ὑμεῖς ἐφοβήθ[ητ]ε, κα[ὶ . . . . . . . .
γεγόνασι; [ἐ]γὼ [ὑ]μῖν καταγγ[έλλω], ἐκεῖνοι
εἰ καὶ ὑμᾶ[ς] δ[ιέ]φυγον τοὺς ὀρε[ο]φ[ύλ]ακας οὐ μὴ λάθωσι.
νυνὶ δὲ τοῖς θεοῖς ἀπαρᾶσ(θ)αι βούλομαι, Σπινθήρ·
ὄμοσον· ἐπιπ . . σ . . . . . . . ινόμενα. λ[έγ]ετε
τὰ πρὸς τὰ[ς] θυσίας. ἐπειδὰν οἱ θεοὶ καὶ ἐπ᾽ ἀγαθῷ
ἡμῖν φα[ί]νεσθαι μέλλω(σιν) ὡς προσέχ(οντες) ὑμνήσ(ατε)
τοὺς θεού[ς]. μαστιγία, οὐ θέλ(εις) ποιεῖν τὰ ἐπιτασσόμε(να);
τί γέγονε[ν; ἦ] μαίνῃ; εἰσελθόντ(ες) ἴδετε τίς ἐστιν.

ΙΙΙ

τί φησιν; (ἥδ᾽) ἦν ἄρα; ἴδετε μὴ [κ]αὶ ὁ ὑπερήφανος
ἔσω ἐστί. ὑμῖν λέγω, ἀπαλλά[ξα]ντες ταύτην πα-
ράδοτε τ[οῖς] ὀρεοφύλαξι καὶ εἴπατε ἐν πολλῷ σιδήρῳ
τηρεῖν ἐ[π]ιμελῶς. ἕλκετε, σύρετε, ἀπάγετε.
καὶ ὑ[μ]εῖ[ς δ]ὲ ἐκεῖνον ἀναζητήσαντες ἀποσφα-
γιάσαντές τ]ε προβάλετε ἵνα [ἐγ]ὼ αὐτὸν νεκρὸν ἴδω.
ἔλθετε Σπι]νθήρ, Μάλακε, μετ᾽ ἐμοῦ·

IV

ἐξιοῦσα
. . . . . . ἀκρ]ιβῶς νῦν ἰδεῖν πειράσομαι εἰ τέθνηκε
ἐκεῖνος, ὅ]πως μὴ πάλιν πλανῇ μ᾽ ἔρις. ὧδε μὲν
. . . . . . . . .]καμαι τὰ ὧδε. ἐέ, ἰδ[ο]ῦ οὗτος· αἲ ταλαί-
πωρε, σὺ γὰρ] ἤθελες οὕτω ῥιφῆναι μᾶλλον ἢ ἐμὲ
φιλεῖν; κε]ίμενον δὲ κωφὸν πῶς ἀποδύρομαι; νεκρῷ
εἴ τίς ποτ]ε γέγονεν, ἦρται πᾶσα ἔρις. ἀνάπαυσον
. . . . . . . . κ]εκ[α]ρμένας φρένας ἀρῶ.
Σπινθήρ, πόθεν σου ὁ ὀφθαλμὸς ἡμέρωται; ὧδε ἄνω
συνείσελθέ μοι, μαστιγία, ὅπως οἶνον διυλίσω. εἴσελθε,
εἴσελθε, μαστιγία· ὧδε πάρελθε. ποταπὰ περιπατεῖς;
ὧδε στρέφου.

V

ποῦ σου τὸ ἥμισυ τοῦ χιτωνί(ου), τὸ ἥμισυ;
ἐγώ σοι πάντα περὶ πάντων ἀποδώσω. οὕτω μοι
δέδοκται, Μάλακε· πάντας ἀνελοῦσα καὶ πωλήσασα
τὰ ὑπάρχοντά πού ποτε χωρίσεσθαι. νῦν τοῦ γέροντ(ος)
ἐγκρατὴς θέλω γενέσ(θαι) πρίν τι τούτ(ων) ἐπιγνοῖ· καὶ γὰρ εὐκαίρως
ἔχω φάρμακον θανάσιμον ὃ μετ᾽ οἰνομέλιτος διηθήσασα
δώσω αὐτῷ πεῖν. ὥστε πορευθεὶς τῇ πλατ(ε)ίαι θύρᾳ κά-
λεσον αὐτὸν ὡς ἐπὶ διαλλαγάς. ἀπελθόντες καὶ ἡμεῖς
τῷ παρασίτῳ τὰ περὶ τοῦ γέροντος προσαναθώμεθα.

VI

παιδίον, παῖ· τὸ τοιοῦτόν ἐστιν, παράσιτε· οὗτος τίς ἐστι;
αὕτη δέ; τί οὖν αὐτῇ ἐγένετο; ἀ[ποκ]άλυψον ἵνα ἴδω
αὐτήν. χρείαν σου ἔχω. τὸ τοιοῦτόν ἐστιν, παράσιτε.
μετανοήσασ(α) θέλ(ω) τῷ γέροντ(ι) διαλλαγ(ῆναι). πορευθεὶς οὖν
ἴδε αὐτὸν καὶ ἄγε πρὸς ἐμέ, ἐγὼ δὲ εἰσελθοῦσα τὰ πρὸς τὸ
ἄριστον ὑμῖν ἑτοιμάσ[ω].

VII

ἐπαινῶ, Μάλακε, τὸ τάχος.
τ[ὸ] φάρμακον ἔχεις συγκεκραμένον καὶ τὸ ἄριστον
ἕ[τοι]μόν ἐστι; τὸ ποῖον; Μάλακε, λαβὲ ἰδοὺ οἰνόμελι.
τάλας, δοκῶ πανόλημπτος γέγονεν ὁ παράσιτος· τάλας, γελᾷ.
σ[υν]ακολουθήσ[α]τε αὐτῷ μὴ καί τι πάθῃ. τοῦτον μὲν ὡς
ἐβ[ο]υλόμην τετ[έ]λεσται· εἰσελθ[όν]τες περὶ τῶν λοιπῶν
ἀσφαλέστερον βουλευσώμεθα. Μάλακε, πάντα ἡμῖν κατὰ
γνώμην προκεχώρηκε, ἐὰν ἔτι τὸν γέροντα ἀνέλωμεν.

VIII

παράσιτε, τί γέγονεν; αἲ πῶς; μάλιστα, πάντων γὰρ
ν[ῦ]ν ἐγκρατὴς γέγονα. [ΣΠΙΝΘΗΡ] ἄγωμεν, παράσιτε. τί οὖν θέλεις;
[ΠΑΡΑΣΙΤΟΣ] Σπινθήρ, ἐπίδος μοι φόνον ἱκανόν. [ΣΠΙΝΘΗΡ] παράσιτε, φοβο[ῦ]μαι
μὴ γελάσω. [ΜΑΛΑΚΟΣ] καὶ καλῶς λέγεις. [ΠΑΡΑΣΙΤΟΣ] λέγω· τί με δεῖ λέγειν;
πά[τ]ερ κύριε, τίνι με καταλείπεις; ἀπολώλεκά μου τὴν
παρρησ(ίαν), τὴν δόξ(αν), τὸ ἐλευθέριον φῶς. σύ μου ἦς ὁ κύριος. τούτῳ —
[ΜΑΛΑΚΟΣ] ἄφες, ἐγὼ αὐτὸν θρηνήσω. οὐαί σοι, ταλαίπωρε, ἄκληρε,
ἀ[λγ]εινέ, ἀναφρόδιτε· οὐαί σοι· [ΔΕΣΠΟΤΗΣ] οὐαί μοι· οἶδα γάρ σε ὅστις
π[οτ]ὲ εἶ. Σπινθήρ, ξύλα ἐπὶ τοῦτον. οὗτος πάλιν τίς ἐστιν;
[ΣΠΙΝΘΗΡ] μένουσι σῶοι, δέσποτα.

***

Ι

ΚΥΡΑ (που την παίζει η αρχιμίμα)-ΑΙΣΩΠΟΣ, δούλος ερωτευμένος με την Απολλωνία -ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ, δούλη - ΣΠΙΝΘΗΡ, ΜΑΛΑΚΟΣ, δούλοι -ΠΑΡΑΣΙΤΟΣ του Γέρου -ΓΕΡΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ (άντρας της Κυράς) -ΑΛΛΟΙ ΔΟΥΛΟΙ.
ΚΥΡΑ
Είμ᾽ ερωτευμένη μ᾽ ένα δούλο μου. Μα του κάκου τον καλώ να με πηδήξει. Γιατί χασομεράω; Φέρε το βούρδουλα! Δούλε, μου κάνεις τον ακατάδεχτο; Εγώ είμαι η κυρά. Διατάζω και δε μ᾽ ακούνε; Δε θες, αλιτήριε; Θα με τρελάνεις. Φέρε το βούρδουλα, Μάλακε! Γρήγορα. Γιατί στέκεται εκεί ο Αίσωπος, που γυρεύει τον έρωτα μιας σκλάβας; Θέλει να του ξεριζώσω τα δόντια; Να!
ΑΙΣΩΠΟΣ
Αφέντρα!
ΚΥΡΑ
Αν σε πρόσταζα να σκάψεις, να οργώσεις, να κουβαλήσεις πέτρες, (δεν θα το ̉κανες), κανακάρη των γυναικών; Απ᾽ τις δουλειές του κάμπου σού φαίνεται πιο σκληρό το γυναικείο πράμα; Ξεμυαλισμένε, κάποια κατεργαριά σκαρώνεις και κορδώνεσαι, μαζί μ᾽ αυτή την πουτανίτσα, την Απολλωνία. Λοιπόν, σκλάβοι, αρπάχτε τον και σύρτε τον στη μοίρα του. Φέρτε έξω κι αυτήν, έτσι όπως είναι φιμωμένη. Σας προστάζω, πηγαίντε τους στα δυο ακρωτήρια και δέστε τους στα δέντρα εκεί, χωρίστε τους έτσι που να μην μπορούν να βλέπονται, για να μην πεθάνουν χαρούμενοι χορταίνοντας τα μάτια τους με την όψη ο ένας του άλλου. Κι όταν τους σφάξετε, γυρίστε σε μέναν. Είπα. Πηγαίνω μέσα.

ΙΙ

ΚΥΡΑ
Τι λέτε, δούλοι; Αληθινά, σας φανερώθηκαν οι θεοί, και σκιαχτήκατε; και σας το ᾽σκασαν (οι δυο τους); Κι εγώ σας λεω πως κι αν το ᾽σκασαν, δε θα γλιτώσουν απ᾽ τουςφύλακες του βουνού...
Τώρα, θέλω να ζητήσω την εύνοια των θεών, Σπινθήρ. Ορκίσου, πες τις προσευχές της θυσίας. Κι όταν οι θεοί φανούν καλόβολοι για εμάς, τραγούδησε τους ύμνους τους, σαν να προσέχεις. Σκλάβε, δεν κάνεις αυτό που σε προστάζω; Τι έπαθες; Τρελάθηκες; (Θόρυβος ακούγεται από μέσα). Μπείτε μέσα και δείτε ποιος είναι.

ΙΙΙ

ΚΥΡΑ
Τι λέει; Αυτή είναι η Απολλωνία; Δέστε μην είναι μέσα κι ο φαντασμένος (της). Πάρτε την από δω και δώστε την στους φύλακες, πέστε τους να την αλυσοδέσουν και να τη φυλάνε καλά. Αρπάχτε την, σύρτε την, πάρτε την από δω. Κι εσείς (οι άλλοι) ψάξτε και για κείνον, σκοτώστε τον, και ρίξτε το κορμί του εδώ μπροστά μου, να τονε δω νεκρό. Σπινθήρ, Μάλακε, μαζί μου ελάτε.

IV

ΚΥΡΑ
Θα βγω έξω, δούλοι, να σιγουρευτώ πως είναι πεθαμένος, για να μη με ξανακεντρίσει η ζήλια... Α, να τος! Κακόμοιρε βλάκα, προτίμησες να καταντήσεις έτσι παρά να μ᾽ αγαπήσεις; Κείτεται βουβός - πώς να τόνε θρηνήσω; Ό,τι έχθρητα κι αν είχα εγώ μαζί του, πάει πέρασε... Άστε με να ησυχάσω... να γαληνέψω την αφιονισμένη μου καρδιά... Σπινθήρ, γιατί ᾽ναι τα μάτια σου έτσι λυπημένα; Έλα εδώ πάνω, σε μένα, δούλε. Θέλω να στραγγίξω λίγο κρασί. Έλα, έλα, δούλε. Πού πας; Γύρισε! Τι έγινε το άλλο μισό χιτώνιο σου; Θα σ᾽ αποζημιώσω εγώ για όλα.

V

ΚΥΡΑ
Τ᾽ αποφάσισα, Μάλακε. Θα τους σκοτώσω όλους, θα πουλήσω το βιός μου και θ᾽ αποτραβηχτώ κάπου μακριά... Τώρα, θέλω να κάνω του χεριού μου τον γέρο, πριν μυριστεί το σχέδιο μου. Για καλή μου τύχη, έχω ένα θανατερό φαρμάκι, θα τ᾽ ανακατέψω στο νερόμελο και θα του δώσω να το πιει. Λοιπόν, τρέξε στη μεγάλη πόρτα, φώναξε τον να ᾽ρθει, τάχα πως θέλω να ξαναφιλιώσουμε. Εμείς ας πάμε μέσα, κι ας αφήσουμε τον Παράσιτο να τα κανονίσει με τον γέρο.

VI

ΚΥΡΑ
Δούλε, δούλε! Το πράμα είν᾽ έτσι, Παράσιτε. Ποιος είν᾽ αυτός; Κι αυτή ποια είναι; Τι έπαθε; Ξεσκέπασέ τη να τη δω. Θέλω τη βοήθειά σου. Το πράμα είν᾽ έτσι, Παράσιτε: μετάνιωσα και θέλω να ξαναφιλιωθώ με τον γέρο. Σύρε, λοιπόν, και δες τον, και φέρε μού τον, κι εγώ θα πάω φαΐ για να σας ετοιμάσω.

VII

ΚΥΡΑ
Ευχαριστώ, Μάλακε, που έκανες έτσι γρήγορα. Ανακάτεψες το φαρμάκι; Είν᾽ έτοιμο το φαΐ; Τι; Μάλακε, πάρε το νερόμελο. Ο φουκαράς ο Παράσιτος παλάβωσε; Γελάει! Πάρτε τον από πίσω, δούλοι, και δέστε μην πάθει τίποτα... Λοιπόν, έγιναν όλα όπως τα ήθελα. Ας πάμε μέσα να τ᾽ αποτελειώσουμε με πιο μεγάλη σιγουριά. Μάλακε, όλα θα πάνε μια χαρά, αν ξεμπερδέψουμε και με τον γέρο.

VIII

ΚΥΡΑ
Παράσιτε, τι έγινε; Α! Πώς; Σίγουρα, αφού τους έχω όλους στο χέρι.
(Φέρνουν το σώμα του γέρου μέσα σε φέρετρο).
ΣΠΙΝΘΗΡ
Πάμε Παράσιτε. Τι θες, λοιπόν;
ΠΑΡΑΣΙΤΟΣ
Σπινθήρ, δώσ᾽ μου αρκετό φαρμάκι.
ΣΠΙΝΘΗΡ
Παράσιτε, φοβάμαι πως θα γελάσω.
ΜΑΛΑΚΟΣ
Καλά λες!
ΠΑΡΑΣΙΤΟΣ
Λέω -τι να πω; (Τραγικά) Πατέρα κι αφέντη μου, σε ποιόνε με παρατάς; Έχασα τη λεύτερη λαλιά μου, τ᾽ όνομά μου το καλό, το φως της λευτεριάς μου! Εσύ ᾽σουν ο αφέντης μου. Σ᾽ αυτόν-
ΜΑΛΑΚΟΣ (ειρωνικά)
Άσε, θα τόνε θρηνήσω εγώ... Αλί σ᾽ εσένα, κακορίζικε, άκληρε, δυστυχισμένε, που δε σ᾽ αγάπησε κανένας! Αλί σ᾽ εσένα!
ΓΕΡΟΣ (πηδάει έξω απ᾽ το φέρετρο)
Αλί σ᾽ εμένα; Ξέρω ποιος είσαι και τι είσαι! Σπινθήρ, φέρε το στυλιάρι γι᾽ αυτόν εδώ! (Βλέπει τον Αίσωπο).Κι αυτός ποιος είναι;
ΣΠΙΝΘΗΡ
Είναι γεροί κι απείραχτοι, αφέντη (ο Αίσωπος και η Απολλωνία).

Σχέσεις: Δίνετε πολλά και δεν παίρνετε τίποτα;

Οι υγιείς σχέσεις απαιτούν να δίνετε και να παίρνετε αλλά μερικοί άνθρωποι ανησυχούν τόσο πολύ με το να κάνουν το σύντροφο τους ευτυχισμένο που καταλήγουν να δίνουν πολλά και να παίρνουν πίσω πολύ λίγα.

Φυσικά είναι σημαντικό να προσπαθείτε να κάνετε το σύντροφο σας ευτυχισμένο αλλά μήπως δίνετε πολύ μεγάλη έμφαση στις δικές του ανάγκες και γνώμες που παραγνωρίζετε τις δικές σας; Πιθανά κρατάτε τη γνώμη σας για τον εαυτό σας επειδή δεν θέλετε να του πάτε κόντρα ή ίσως αισθάνεστε ότι δεν ενδιαφέρεστε αρκετά για τα περισσότερα θέματα ώστε να φτάσετε στο σημείο να πείτε τι ακριβώς θέλετε.

Αυτοί καθαυτοί οι τρόποι σκέψης δεν είναι προβληματικοί. Όταν όμως καταλήγουν να γίνουν παγιωμένο μοτίβο, μόνιμη επωδός που ακολουθείτε σε όλες τις περιστάσεις - από το να διαλέξετε ποια ταινία θα δείτε μέχρι το να επιλέξετε σε ποιο σχολείο θα στείλετε το παιδί σας, τότε το να είστε συμβιβαστική μπορεί να αποδειχτεί πρόβλημα.

Οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται αποκλειστικά στο να κάνουν άλλους ανθρώπους χαρούμενους συχνά αισθάνονται οι ίδιοι μικροί, ασήμαντοι, χωρίς να ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους. Για παράδειγμα, μπορεί είναι συνειδητός ο φόβος τους ότι ο σύντροφος τους θα τους εγκαταλείψει αλλά δεν παίρνουν στα σοβαρά το ότι δεν τους αρέσει ο τρόπος που τους φέρεται. Η ξέρουν τι ακριβώς κάνει το σύντροφο τους ευτυχισμένο χωρίς να έχουν ιδέα για τις δικές τους προτιμήσεις.

Όταν οι άνθρωποι έχουν αυτό το τυφλό σημείο δεν είναι ασυνήθιστο να αισθάνονται καταθλιπτικοί ή χαμένοι – χαρακτηριστική είναι η φράση τους «Δεν ξέρω ποιος είμαι» - ειδικά σε περιόδους που η σχέση τους διαλύεται ή είναι τεταμένη.

Μια ενδεχόμενη λύση στο πρόβλημα θα ήταν να τσεκάρετε με τον εαυτό σας: Είστε ειλικρινής με τον σύντροφο σας όταν λέτε «μετά χαράς θα έκανα αυτό που θέλεις»;

Σέβεστε τον εαυτό σας όταν προσφέρεστε να κάνετε κάτι που απεχθάνεστε μόνο και μόνο επειδή θα έκανε το σύντροφο σας ευτυχισμένο;

Δε σημαίνει ότι δε μπορείτε να κάνετε κάτι για το σύντροφο σας έστω κι αν αυτό δεν σας ενθουσιάζει. Μπορείτε και είναι αξιέπαινο. Αλλά εάν το να είστε συμβιβαστική και εξυπηρετική συχνά παρακάμπτει τη δική σας επιθυμία, ένα πρόβλημα μπορεί να υποβόσκει και ίσως είναι ώρα να ξεκινήσετε να είστε περισσότερο αποφασιστική.

Βρίσκοντας τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να δίνετε και να παίρνετε θα αναπτύξετε ένα υγιέστερο εαυτό και μια πιο στέρεη σχέση.

Ο πόλεμος είναι αληθινός

Θα κάνεις πολλούς εχθρούς. Και αν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις πολλούς εχθρούς, καλύτερα να μη σηκωθείς από τον καναπέ σου.

Είναι αναπόφευκτο! Όλοι μας θέλουμε να μένουμε στο γνώριμο, σε αυτό που ξέρουμε και υποστηρίζουμε.

Η πρώτη σου μάχη είναι με τον εαυτό σου. Δύσκολα θα αμφισβητήσεις αυτά που θεωρείς ντε φάκτο σωστά, ότι είναι η αντικειμενική πραγματικότητα που νομίζεις πως αντιλαμβάνεσαι. Πώς άλλωστε ν’ αμφισβητήσεις αυτό που ΕΣΥ ξέρεις; Ποιος αμφισβητεί και ποιος γνωρίζει; Να μια δύσκολη αποστολή για τον νου σου, αρχικά.

Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ο νους σου, δεν είσαι οι πεποιθήσεις σου, δεν είσαι η φτιαχτή πραγματικότητά σου, και έτσι παίρνεις θάρρος να μετακινηθείς προς το άγνωστο, να υπάρχεις στο «κενό» του «δεν ξέρω».

Ενόσω όλ’ αυτά τα κρατάς για τον εαυτό σου, δεν κλονίζεται τίποτα στο περιβάλλον σου, παραμένεις ασφαλής. Δεν άλλαξες τίποτα ουσιαστικά, παιχνίδια του νου είναι λες, και συνεχίζεις τη ζωή σου, προσπαθώντας να ισορροπήσεις το εσωτερικό που όλο και μετακινείται, με το εξωτερικό που φαίνεται να παραμένει το ίδιο.

Όμως, θα σκάσεις… δεν γίνεται. Κάτι πρέπει να αλλάξει, πολλά θέλεις να αλλάξεις, αλλά πώς, από πού να ξεκινήσεις; Έτσι ξεκινάς δειλά, από τα μικρά, ίσως αυτά που προκαλούν τον θαυμασμό και την αποδοχή των γύρω σου. Εύκολο! Αλλά δεν σταματά εκεί.

Σύντομα θα διαφωνήσεις. Σύντομα θα διαπιστώσεις ότι δεν χωράς στην εικόνα που οι άλλοι θέλουν να έχουν για σένα. Δεν θέλεις να συμβιβάζεσαι πια με το κοινωνικό είθισται, δεν θέλεις να ακολουθείς τη μάζα, σε όλα όσα τώρα σου φαίνονται ανούσια πια. Δεν θέλεις καν να είσαι προβλέψιμος και να ακολουθείς κανόνες και πρακτικές που είναι τυπικές αλλά όχι αληθινές.

Τότε αρχίζει ο πόλεμος. Μη φανταστείς ότι ο πόλεμος είναι πάντα ορατός ή ότι γίνεται με σπαθιά και όπλα. Όχι, αυτός είναι ένας υπόγειος πόλεμος, όπου ξεχωρίζεις την ήρα από το σιτάρι. Άνθρωποι φεύγουν, άλλοι έρχονται, άλλοι απλά περνάνε αλλά δεν σταματάνε. Κάποιοι μένουν και είναι αυτοί που ήταν αληθινά κοντά σου από την αρχή.

Πρέπει να υπάρξεις μόνος. Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνεις ερημίτης, όπως σε φοβίζει ο νους σου. Αυτό σημαίνει ότι ακούς ΜΟΝΟ την εσωτερική σου καθοδήγηση, ακολουθείς μόνο τον Εαυτό σου και αναλαμβάνεις την ευθύνη, εσύ και μόνο, της ζωής σου.

Δεν είναι εύκολο. Είναι μια πρόκληση καθημερινή. Θα αντιμετωπίσεις την ειρωνεία, την κριτική, τον χλευασμό, την αντιπαράθεση, τους εξυπνάκηδες, τους δήθεν αφυπνισμένους, και είναι όλα προκλήσεις που σε δοκιμάζουν κάθε φορά αν θα ακούς το εγώ σου (την πλαστή ταυτότητα) που πρέπει ν’ αφήσεις πίσω σου ή αν θα ακούς την αλήθεια σου… την οποία θα είσαι κάθε στιγμή έτοιμος να αφήσεις πίσω σου, για την αλήθεια που πρόκειται να σου φανερωθεί.

Δεν διαφέρει το έξω από το μέσα, όπως ίσως έχεις ακούσει. Το έξω θα σου δείχνει πάντα πού βρίσκεσαι μέσα σου. Είναι η ένδειξη σου, τα μαθήματα που σου δίνει η ζωή σου για να ΔΕΙΣ. Αλλά οι πόλεμοι είναι αληθινοί, ενώ αλλάζεις, μεταμορφώνεσαι και αφήνεις την προσκόλληση του εγώ και των προγραμματισμών σου πίσω σου.

Η Αληθινή Φύση του Ανθρώπου...

Η Αληθινή Φύση του Ανθρώπου Είναι, Αιώνια, Ελεύθερη, κι Ανεμπόδιστη Αντίληψη.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι αυτή η Αιώνια Φύση, όχι, η εξωτερική ύπαρξη, η άγνοια, η σύγχυση, και το χάος, όπως «εμφανίζεται» στην καθημερινή εμπειρία.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι Αυτογνωσία, Φώτιση, Αλήθεια: Ο Αληθινός Άνθρωπος, είναι ο Άνθρωπος σαν Αληθινή Φύση, ο Άνθρωπος στο Βάθος της ύπαρξής του: Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι Απέραντη Αντίληψη, κι όχι το μικρό, περιορισμένο «εγώ» μέσα στην υλική ύπαρξη.

Ο Αληθινός Άνθρωπος βιώνει την Φύση του, στο βάθος της ύπαρξής του, όπου κι αν βρίσκεται, ό,τι κι αν κάνει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος υψώνεται στον ουρανό και κατεβαίνει στη γη χωρίς να αλλάξει φύση, και συμπεριφορά.

Ο Αληθινός Άνθρωπος από την φύση του είναι ταπεινός και προτιμά τις χαμηλότερες θέσεις στη ζωή, αλλά η ίδια η φύση του τον εξυψώνει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι αποφασιστικός, δεν γνωρίζει εμπόδια, και μπορεί να πάει ως την άκρη του κόσμου, να κάνει κύκλο, για να φτάσει στο προορισμό του.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι υπομονετικός, μπορεί να περιμένει για πάντα μέχρι να ωριμάσει ο χρόνος για το κάθε τι.

Ο Αληθινός άνθρωπος είναι επίμονος, και χίλια χρόνια να περάσουν θα ξεπεράσει ό,τι του φράζει τον δρόμο προς τον σκοπό του.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι ευγενικός, αν τον διώξεις θα φύγει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι καταδεκτικός, αν τον καλέσεις θα έρθει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι υπάκουος, αν τον σπρώξεις θα απομακρυνθεί.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι σταθερός, γιατί η φύση του δεν αλλάζει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος όπου κι αν είναι, είναι σπίτι του, ούτε έρχεται, ούτε πηγαίνει, χίλιες φορές να ανέβει στον ουρανό, χίλιες φορές να κατέβει στη γη, τίποτα δεν αλλάζει.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι η Αληθινή Φύση σου, Εσύ (στον βαθμό που το κατανοείς), και το Εσύ είναι ο καθένας.

ΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ

Για να ταυτοποιήσουμε οτιδήποτε είτε ως ψεύδος, είτε ως αλήθεια, είναι απαιτητό πρώτα να γίνει βίωμα μας. Αν δεν γίνει βίωμα μας και απλά το αποδεχτούμε γιατί το είπε «κάποιος» (υποτίθεται γνώστης), ή γιατί «ακούγεται ως καλό» επειδή ηχεί ευχάριστα από τη μια, ή το απορρίψουμε από την άλλη επειδή (ενώ δεν το παραδεχόμαστε μέσα μας τελικά,) δεν «μας άγγιξε πουθενά», είναι ακριβώς επειδή απλώς ενώ συλλαμβάνουμε και το ένα και το άλλο, δεν τα έχουμε «κατανοήσει», και γι’ αυτό γρήγορα γρήγορα απλά κατατάσσουμε το δε πρώτο στο «κουτάκι» του μυαλού μας με τα «αποδεκτά», ενώ το άλλο στο κουτάκι με τα «κατακριτέα». Η συνήθεια βλέπετε να κατατάσσουμε τα πάντα σε «κουτάκια»…

Όπως και να’ χει η ουσία είναι πως ότι δεν «φτάνουμε», (δεν κατανοούμε) για μας αυτόματα τελικά δεν υπάρχει, (περνώντας εντελώς επιφανειακά μέσω της συνείδησης μας), ενώ θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε ως «τροφή» «ζοριζόμενοι» για στοχασμό. Και λέμε ζοριζόμενοι, γιατί έχουμε μάθει να απορροφάμε πολύ εύκολα ότι μας σερβίρουν με «ωραίο περιτύλιγμα» χωρίς το παραμικρό ψάξιμο, όπως επίσης και να απορρίπτουμε με την ίδια ευκολία κάθε «πνευματική τροφή», ακριβώς επειδή δεν έχουμε μάθει να εμβαθύνουμε. Διότι μόνο εμβαθύνοντας, (στοχαζόμενοι) ότι κι αν συλλαμβάνουμε, έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε την ικανότητα ουσιαστικής (και όχι μόνο επιφανειακής) σύλληψης - απορρόφησης του, και άρα εκ’ των υστέρων και επεξεργασίας του, δίχως όμως την οποιαδήποτε παρέμβαση, αλλοίωση του συλληφθέντος αντιληπτού.

Επειδή «φεύγουμε» από την συνήθεια του να έχουμε καταστήσει τους εαυτούς μας μαλθακά όντα, γι’ αυτό ακριβώς και αναφέρθηκε πως (αρχικά), σαφώς και αποτελεί ζόρι για εμάς. Αυτό το ζόρι είναι όμως τελικά που «ενεργοποιεί» σημεία μέσα στον εγκέφαλο μας, τα οποία μεταμορφώνονται από ανενεργά και κοιμούμενα, σε κύτταρα ολοζώντανα και σε πλήρη εγρήγορση. Ακριβώς επειδή τίθενται σε λειτουργία και «προπονούνται», όπως κατά τον ίδιο τρόπο γυμνάζουμε κάποιους μυς στο σώμα μας με τη σωματική άσκηση.

Έτσι μόνο μπορούμε οτιδήποτε συλλαμβάνουμε να (φαίνεται αρχικά, γιατί αργότερα κι αυτό αλλάζει πως) το «φέρνουμε» κοντά μας, ώστε να νιώθουμε «ένα μαζί του», καταργώντας τον (αρχικό απατηλό) ξεχωρισμό – διαχωρισμό του από εμάς.

Οπότε, ενασχολούμενοι με το βαθύ στοχασμό, κι όχι απλά σκεπτόμενοι το αντικείμενο αυτό καθαυτό που συλλήφθηκε, αλλάζουμε, επεκτεινόμαστε, ελευθερωνόμαστε. Γιατί όταν σκεφτόμαστε γι’ αυτό που συλλαμβάνουμε, οι σκέψεις μας γίνονται το σημείο αναφοράς όλης μας της περαιτέρω λειτουργίας. Έτσι, χάνεται η αρχική αγνή σύλληψη γιατί υπέπεσε στο επίπεδο της διανοητικής επεξεργασίας, μια και βασιζόμαστε στις «ιδέες» που μας προκύπτουν, οι οποίες παντρεμένες πλέον με τις πεποιθήσεις και τα κολλήματα μας, (τα όρια – δεσμά, που έχουμε θέσει οι ίδιοι από την εμπειρία του παρελθόντος μας), καταλήγουμε να αναπαράγουμε συνεχώς (υποσυνείδητα ) ήδη γνωστά αμετακίνητα για εμάς δεδομένα, πράγμα που μας καθιστά κολλημένους, κλειστούς, φυλακισμένους… Δεν ρέει η συνείδηση μας ανεμπόδιστη, κι ακριβώς αυτό είναι η αιτία της δυστυχίας μας.

Στο στοχασμό μας αντίθετα, αφήνουμε ελεύθερη τη διαδικασία της αντιληπτικής απορρόφησης να υφίσταται από μόνη της, μη εμποδίζοντας την. Γιατί ακριβώς όταν παίρνουμε την οποιαδήποτε θέση, ή καταλήγουμε σε συμπεράσματα δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να διακόπτουμε ή να εμποδίζουμε την ελεύθερη διαδικασία της βαθιάς κατανόησης, μέσω της «ελεύθερης» απορρόφησης. Ο ίδιος ο στοχασμός, «το ανεμπόδιστο κοίταγμα» βαθαίνει, και οδηγεί στο βίωμα, οπότε και στην κατανόηση.

Το «που» βρισκόμαστε λοιπόν συνειδησιακά, έχει να κάνει με το «βάθος» των βιωμάτων μας, όπως και με την βαθύτερη προσέγγιση οποιουδήποτε αντικειμένου συλλαμβάνει η αντίληψη μας, με μοναδικό μας σκοπό, ακριβώς τη βίωση του. Γιατί το βίωμα, δεν αφορά ούτε αντίδραση, ούτε γνώμη-άποψη, ούτε άμυνα-επίθεση, και φυσικά ούτε επεξηγήσεις-αναλύσεις. Ξεκάθαρη, άμεση κατανόηση μέσω της Ένωσης!

Δε εκφραζόμαστε μονάχα με τα λόγια

Ο λόγος αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη, δυνάμεις του ανθρώπου. Επάνω του στηρίχτηκαν ολόκληροι πολιτισμοί και ολόκληρες κοινωνίες. Είναι το μέσο που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να επικοινωνούν και να συνεννοούνται, προσπαθώντας πάντα να επιτύχουν κάποιο σκοπό. Μα πολλές φορές οι συζητήσεις χάνουν το νόημά τους, όχι από την ανεπάρκεια λόγου των συνομιλητών, μα από την αναποτελεσματικότητα της έκφρασής του.

Είναι ευρέως γνωστή η φράση «ο λόγος κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει». Με τη σωστή χρήση και απόδοση του λόγου μπορεί κανείς να «δείρει» κάποιον άλλον, χωρίς καν να τον ακουμπήσει. Τόσες παρεξηγήσεις και τόσοι καβγάδες έχουν ξεσπάσει μόνο και μόνο επειδή τα αυτιά άκουσαν τα στόματα να μιλούν, όχι με λάθος λόγια, μα με λάθος τρόπο. Κάπως έτσι χάνεται το δίκαιο, καταστρέφονται φιλίες, σχέσεις, απολύονται άνθρωποι και δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις.

Στην πολιτική δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει κάποιος βουλευτής να στηρίξει ένα κείμενο, παρά στα λόγια. Ναι μεν οι λέξεις είναι σημαντικές, μα μονάχα η έμφαση και ο τονισμός κάποιων μπορούν να κατευθύνουν το ακροατήριο σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που προοριζόταν το κείμενο αρχικά. Ένας δεινός ρήτορας μπορεί με το πάθος, την αποφασιστικότητα και το πείσμα στο λόγο του να κερδίσει και να χειραγωγήσει πολύ εύκολα ένα κοινό που τον βλέπει και τον ακούει. Γιατί ο συνδυασμός ήχου και εικόνας, το να μπορεί κανείς να βλέπει ακόμη και τις γκριμάτσες και τους μορφασμούς που κάνει κάποιος όταν μιλά, μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές απόψεις για το ποιόν του ομιλητή από αυτή που θα οδηγούνταν ο ακροατής μόνο με τον ήχο.

Ακόμη και για την κατάκτηση της εμπιστοσύνης, της εύνοιας, του σεβασμού και της αγάπης, χρειάζεται ο τρόπος που λέει κάποιος κάτι να επισημαίνει και να ενισχύει τις λέξεις του. Ένας τζέντλεμαν έχει περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει την καρδιά μιας γυναίκας από κάποιον που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται και, πρωτίστως, να μιλά κόσμια. Μπορεί τα λόγια να γοητεύουν και να συναρπάζουν, όμως ο χαρακτήρας και ο εσωτερικός κόσμος κάποιου αποκαλύπτονται από τον τρόπο που τα εκφέρει.

Η αναπνοή εισέρχεται στους πνεύμονες, μετά υπάρχει μια στιγμιαία παύση, και στη συνέχεια ο αέρας που εκπνέεται περνά από τις φωνητικές χορδές για να φτάσει στο στόμα αυτού που θέλει να μιλήσει. Η στάση και η θέση των ματιών, των φρυδιών, της μύτης και των χειλιών κατά το χρονικό διάστημα που ο αέρας βρίσκεται μεταξύ φωνητικών χορδών και στόματος, σε συνδυασμό με την ένταση της φωνής, δημιουργούν την εικόνα που μπορεί άλλοτε να στηρίξει τα λόγια και άλλοτε να βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με αυτά. Εκείνο το απειροέλαχιστο χρονικό σημείο αποτελεί και τον τρόπο έκφρασης κάποιου, χωρίς να συνυπολογιστεί και η γλώσσα του σώματος. Είναι μία διαδικασία επιβεβαίωσης, απόρριψης, πρόκλησης ή και απογοήτευσης όλων εκείνων στους οποίους απευθυνόμαστε.

Ο τρόπος που λέμε κάτι είναι ικανός να οδηγήσει από ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα μέχρι μια σφαλιάρα, μια μπουνιά ή και μία συγγνώμη. Δεν είναι ποτέ σίγουρο πώς θα αντιδράσει το άτομο που βρίσκεται απέναντί μας στον τρόπο που του αποκρινόμαστε. Με τη σωστή εκφορά του λόγου, και ανάλογα πάντα με την περίσταση, αφαιρούμε κάθε δυνατότητα από το συνομιλητή μας να μας εναντιωθεί. Είναι ένας μαγικός τρόπος να τον αφοπλίζουμε και να τον κάνουμε να μας ακούσει με προσοχή.

Άλλωστε, η ευγένεια λένε ότι κερδίζεται πάντοτε μέσω των καλών τρόπων. Μέσα σε αυτούς τους τρόπους συγκαταλέγεται και ο λεκτικός. Από μια χαλαρή στιγμή μέχρι μια αμήχανη, ο ευγενικός άνθρωπος θα μιλήσει χωρίς να προσβάλει και να μειώσει το συνομιλητή του, έχοντας διάθεση για χιούμορ, εμπνέοντας τον απόλυτο σεβασμό με την εναρμόνιση σκέψης, λόγου και τρόπου έκφρασης. Κι όμως, στις μέρες μας η ευγένεια αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, αφού λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να προσαρμοστούν σε οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να προσβάλουν ή να θίξουν κάποιον από τους συνομιλητές τους.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να ανοίξουμε το στόμα μας, ας βουτήξουμε πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό μας και, κρίνοντας πως έχουμε το σωστό τρόπο να εκφραστούμε εκείνη τη στιγμή, ας αφήσουμε τις λέξεις να κυλήσουν όμορφα και ωραία από αυτό. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και πολλοί γύρω μας ψάχνουν αφορμές να κρίνουν λεγόμενα, όντας έτοιμοι για παρεξήγηση. Ας μην τους κάνουμε αυτή τη χάρη κι ας τοποθετούμαστε σωστά, με σωστό λόγο και τρόπο, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα αρπακτικά της καθημερινότητάς μας.

Οι υποσχέσεις δίνονται για να τηρούνται

Αν μου ζητούνταν να δώσω τον ορισμό της υπόσχεσης θα έλεγα πως είναι όλα αυτά που μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει. Το αδιανόητο όμως αυτής της λέξης είναι πως ενώ σου θέτει όρια, σου δίνει παράλληλα και τη δυνατότητα να πραγματοποιήσεις καμιά φορά περισσότερα απ’ όσα υποσχέθηκες. Να γίνεις φίλος, προστάτης, έρωτας, αγάπη, γέλιο, προσπάθεια, δυσκολία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια, πόθος, πάθος, επιθυμία, ταξίδια. Σου δίνει την ευκαιρία να δώσεις συναισθήματα, να γίνεις στιγμές, να φροντίζεις να δημιουργείς ό,τι έχει αξία και να εγγυάσαι για να προσφέρεις. Όλοι μας περιμένουμε μία υπόσχεση. μία υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο που θα φωτίσει όσα γύρω μας είναι σαν σβησμένος Ήλιος.

Ωστόσο, πόσος δρόμος μεσολαβεί μεταξύ της πραγματοποιημένης υπόσχεσης κι αυτής που έμεινε να αιωρείται στον αέρα; Ξύλινα λόγια που έμειναν να συνθέτουν μια ονειροπόληση, η οποία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα γιατί έλειπε εκείνο ακριβώς το θράσος για να υπερνικηθεί.

Υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρήθηκαν και λόγια που ποτέ δεν έγιναν πράξεις. Κι αυτό γιατί κάποιοι δεν ήταν εξαρχής διατιθέμενοι να τις κρατήσουν, κι αυτοί που περίμεναν να τις δουν να υλοποιούνται τώρα έχουν κάθε δικαίωμα να στενοχωριούνται που αθετήθηκαν. Η υπόσχεση δεν έχει σημασία μόνο να δίνεται για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της στιγμής ως μία εγγύηση, αλλά πρέπει ο υποσχόμενος να τη θυμάται και να την κατανοήσει. Εκείνος που θα την ακούσει θα τη θυμάται σίγουρα, γιατί γι’ αυτόν μπορεί εκείνη να κρύβει ακόμη κι έναν ολόκληρο κόσμο. Θα περιμένει την υλοποίησή της ανυπόμονα. Ίσως θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι σαν μία προφορική υπογραφή που για μερικούς φαντάζει και σαν λόγος τιμής. Οφείλει να μοιάσει με πράξη που θα συνδυάζει θάρρος και ειλικρίνεια, γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας κρύβονται είτε πίσω από δειλές σιωπές είτε από φαμφαρολογίες.

Πώς είναι λοιπόν εφικτό μερικοί να πατάτε έτσι μια υπόσχεση; Πραγματικά, ελάχιστες φορές οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τη σημασία των υποσχέσεών τους όταν τις δίνουν. Μένοντας μόνο στα λόγια, λοιπόν, θα έρθει εκείνη η στιγμή που οι ίδιοι θα φαντάζουν ως διαδηλωτές με χαμένα όνειρα, άδειες υποσχέσεις και μισόλογα. Που κατέστησαν τους δρόμους της ψυχής τους αχανείς, γεμάτους σκοτάδι. Αν δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί η διαβεβαίωση που δόθηκε, τότε είναι προτιμότερο να «σπάσει». Εξάλλου, οι υποσχέσεις είναι καλό να δίνονται για όσο μπορούν να κρατηθούν. Κανένας δεν πίστεψε στο «για πάντα» τους. Κάθε απραγματοποίητη υπόσχεση, μοιάζει με απραγματοποίητο όνειρο που στο διάβα του αφήνει αναμνήσεις. Η διαφορά βέβαια ανάμεσα στις αναμνήσεις και στις υποσχέσεις είναι ότι οι υποσχέσεις διαλύονται, ενώ οι αναμνήσεις διαλύουν όσους θυμούνται.

Ξεχωρίζουν όμως απ’ όλες, εκείνες οι υποσχέσεις που δίνονται σιωπηλά στον εαυτό μας, αθόρυβα, χωρίς να ακουστούν σε κανέναν, κι όχι φωναχτά με μεγάλα λόγια. Διακρίνονται για το πάθος και την έντασή τους. Με κάθε κόστος επιθυμείς να τις δεις να πραγματοποιούνται, απλά γιατί είναι οι πιο αληθινές αλλά κυρίως γιατί είναι αυτές που αξίζουν τα πάντα!

Πώς να απαλλαγείτε από το χρόνιο θυμό και την πικρία

«Εκείνος που σε θυμώνει, σε κατακτά» Elisabeth Kenny

Το να κρατάς το θυμό μέσα σου είναι σαν να αρπάζεις ένα καυτό κάρβουνο με την πρόθεση να να πετάξεις σε κάποιον άλλο. Αλλά τελικά εσύ είσαι αυτός που καίγεται. Βούδας

Γιατί θυμώνουμε;
Ο θυμός είναι ένα βασικό ανθρώπινο συναίσθημα το οποίο κατά καιρούς βιώνεται από όλους μας.

Συνήθως θυμώνουμε όταν νομίζουμε ότι κάποιος μας πλήγωσε, μας φέρθηκε άσχημα, μας εκμεταλλεύτηκε ή αντιτάχθηκε στις απόψεις μας ή όταν αντιμετωπίζουμε εμπόδια που μας αποτρέπουν να φτάσουμε τους στόχους μας.

Όπως και όλα τα συναισθήματα, ο θυμός δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός.

Γεννιόμαστε με αυτόν όπως γεννιόμαστε με τη δυνατότητα να βιώνουμε χαρά, λύπη ή φόβο. Άρα ο θυμός σαν συναίσθημα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Ο χρόνιος όμως, έντονος θυμός δεν προσφέρει κάτι θετικό στη ζωή μας και μάλιστα έχει βρεθεί ότι είναι εξαιρετικά ανθυγιεινός. Οι μελέτες δείχνουν ότι όχι μόνο μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στην επαγγελματική και προσωπική ζωή αλλά και στην υγεία. Υψηλά επίπεδα θυμού σχετίζονται με καρδιαγγειακά προβλήματα, εγκεφαλικά και πρώιμο θάνατο.

Πώς εκφράζουμε το θυμό;
Ένας απλός διαχωρισμός της έκφραση του θυμού είναι ο παθητικός θυμός και ο επιθετικός θυμός.

Ο παθητικός θυμός μπορεί να εκδηλώνεται με:
Μυστικότητα και επιφύλαξη. Αποφυγή οπτικής επαφής, διάδοση κακεντρεχών σχολίων,κουτσομπολιό, ανειλικρίνεια, κλοπές.

Αυταπάρνηση. Το να είναι κανείς υπερβολικά «καλός» και εμμέσως να υπονομεύει τον εαυτό του, το να αρνείται βοήθεια από τους άλλους αλλά να νιώθει διαρκή απογοήτευση από αυτούς.

Ψυχολογική χειραγώγηση. Χρήση ψυχολογικών εκβιασμών, ψεύτικα δάκρυα, σεξουαλικούς υπαινιγμούς, υπονόμευση προσώπων που είναι ανώτεροι ιεραρχικά.

Ψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Τελειομανία, επιθυμία να είναι όλα καθαρά και σε τάξη, υπερέλεγχος.

Συναισθηματική απάθεια. Το να επιδεικνύει κανείς αδιαφορία και απάθεια, το να μην ανταποκρίνεται στο θυμό του άλλου και να προσπαθεί να δραπετεύσει από τα συναισθήματα που νιώθει μέσω εθισμών στοαλκοόλ, τα ναρκωτικά, τη δουλειά ή άλλες ενασχολήσεις.

Ο επιθετικός θυμός εκδηλώνεται με:
Σκληρότητα, λόγια που πληγώνουν, έλλειψη ευαισθησίας στα συναισθήματα του άλλου.

Κατηγορίες και σκληρή κριτική

Προσποίηση, εγωκεντρισμό και αλαζονεία. Για παράδειγμα, το είναι κανείς σνόμπ,να δείχνει δυσπιστία στους άλλους και να μην αποδέχεται ήττες.

Εκδικητικότητα, αδυναμία συγχώρεσης και πικρία. Δηλαδή όταν κάποιος κρατάει «κακία» και αρνείται να συγχωρέσει ή να ξεχάσει και πράττει με σκοπό να ανταποδώσει τη βλάβη στον άλλο.

Ευερεθιστότητα,παρορμητικότητα, αναξιοπιστία, επικινδυνότητα. Για παράδειγμα, το να αντιδρά κανείς με τρόπο μη αναλογικό των γεγονότων, το να επιτίθεται άμεσα χωρίς διακρίσεις.

Μανία, υπερκινητικότητα, νευρικότητα. Για παράδειγμα, το να μιλάει κανείς πολύ γρήγορα, να τρέχει με υπερβολική ταχύτητα, το να κάνει τα πράγματα πολύ γρήγορα.

Πώς γίνεται να απαλλαγούμε από το θυμό;
Πρώτα απ` όλα ανακαλύψτε, εάν δεν το γνωρίζετε ήδη, για ποιό λόγο είστε θυμωμένοι. Ποιά είναι η πραγματική αιτία πέρα απ’ όλες τις αφορμές που προκαλεί το θυμό σας; Ποιές ανάγκες σας δεν καλύπτονται; Ποιός είναι υπεύθυνος γι` αυτό;

Σκεφτείτε ποιές είναι οι συνέπειες του θυμού σας. Κάντε μια λίστα με τα πράγματα τα οποία θεωρείτε ότι κερδίζετε με το να παραμένετε θυμωμένοι. Ποιά από αυτά, συμβάλλουν στο να έχετε μια αίσθηση ψυχικής ισορροπίας;

Συγχωρήστε. Η πράξη της συγχώρεσης είναι εξαιρετικά δύσκολη για όσους νιώθουν το συναίσθημα του θυμού να τους κατακλύζει. Ο θυμός συνήθως συνδυάζεται με την ανάγκη της εκδίκησης ή τουλάχιστον την ανάγκη να βρούμε το δίκιο μας, να αποδειχθούμε «σωστοί» και να αποδείξουμε στους άλλους ότι έκαναν λάθος που μας αδίκησαν. Είναι δύσκολο να νικήσουμε το εγωιστικό αυτό κομμάτι μας και να συγχωρήσουμε.

Όμως, η συγχώρεση είναι στην πραγματικότητα ένα σίγουρο μονοπάτι προς την απελευθέρωση μας από το θυμό.

Προσπαθήστε να βρείτε μια λύση για το θέμα που σας θυμώνει, όταν αυτό είναι δυνατό.

Προσπαθήστε να προσεγγίσετε το συνομιλητή σας χωρίς την πρόθεση «να βγείτε από πάνω» ή να αποδείξετε πόσο δίκιο έχετε. Αποφύγετε τις κατηγορίες και την κριτική γιατί συχνά εκλαμβάνονται από τον άλλο σαν επίθεση παρατείνοντας το επικοινωνιακό πρόβλημα που μπορεί να υπάρχει.

Δοκιμάστε να κρατήσετε ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης. Κάθε βράδυ, πριν πάτε για ύπνο, σημειώστε τρία πράγματα που πήγαν καλά ή σας έκαναν να νιώσετε θετικά κατά τη διάρκεια της μέρας σας. Όσο αρνητικά κι αν μοιάζουν τα πράγματα στη ζωή καμιά φορά, πάντα θα υπάρχει κάτι για το οποίο να μπορούμε να πούμε ευχαριστώ. Πώς η ευγνωμοσύνη μπορεί να σας βοηθήσει να ξεπεράσετε το θυμό; Απλά μετακινώντας την προσοχή σας από όλα αυτά τα οποία σας ενοχλούν σε ότι θετικό συμβαίνει, υπενθυμίζετε στον εαυτό σας ότι δεν είστε μόνο «αδικημένοι» αλλά και δικαιωμένοι.

Όσον αφορά την άμεση αντιμετώπιση ενός ξεσπάσματος θυμού, όταν αντιληφθείτε ότι είστε θυμωμένοι, προσπαθήστε κατ` αρχάς να χαλαρώσετε το σώμα σας, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στους μύες εκείνους του σώματος σας που είναι πιο τεταμένοι. Δοκιμάστε να αναπνεύσετε αργά από το διάφραγμα. Χαλαρώστε και εισπνεύστε από τη μύτη γεμίζοντας με αέρα την κοιλιά σας σα μπαλόνι. Κρατήστε για λίγο την αναπνοή σας και εκπνεύστε αργά από το στόμα. Επαναλάβετε για 5-10 λεπτά. Η διαφραγματική αναπνοή έχει χαλαρωτική επίδραση στο σώμα και μπορεί να σας βοηθήσει να απαλύνετε τα σωματικά συμπτώματα του θυμό

Τελικά, τα λόγια είναι περιττά;

Η έμπνευσή μου αυτήν τη φορά ήταν η φράση «πιστεύω στις πράξεις κι όχι στα λόγια». Μία φράση που με εκφράζει εκατό τοις εκατό, αλλά και μία φράση παγίδα. Πότε όμως σταματήσαμε να πιστεύουμε στα λόγια; Σταματήσαμε να ακούμε και να πιστεύουμε λόγια, όντως; Κι αν κάποια λόγια είναι αληθινά; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε ψεύτικα από αληθινά λόγια;

Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.
Ο λόγος είναι ο τρόπος έκφρασης της σκέψης του ανθρώπινου είδους κι αυτό που μας διαχωρίζει από τα άλλα ζώα και μπλα μπλα μπλα, θεωρητικά.

Τι είναι όμως ο λόγος στις μέρες μας;
Ο λόγος, πέρα από τρόπος επικοινωνίας, που κοντεύει να εξαλειφθεί με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, είναι ο προφορικός τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Όλων των συναισθημάτων, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Για να εκφράσουμε οποιοδήποτε συναίσθημα μας διακατέχει, υπάρχουν οι πράξεις, και υπάρχουν και τα λόγια. Τα λόγια, λοιπόν, είναι αυτά που ουσιαστικά φτιάχνουν την ατμόσφαιρα των ρομαντικών ενώ οι πιο ρεαλιστές πιστεύουμε στις πράξεις (αν και όλοι ανεξαιρέτως πληγωνόμαστε κι από τα δύο αλλά θα φτάσω και εκεί). Ρομαντικοί λόγια, ρεαλιστές πράξεις όλα καλά μέχρι εδώ.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είτε συμβαίνει αυτό που λέμε «θολώνουμε/τα παίρνουμε κρανίο/βγαίνουμε απ’ τα ρούχα μας» -νεύρα δηλαδή, είτε δε σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε -τότε που τα λόγια μας βγαίνουν στην επιφάνεια αφιλτράριστα και χωρίς νόημα.

Η ελευθερία του να λέμε ό,τι θέλουμε χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη βάση στη σημασία τους, έφτασε την πλειονότητα των ανθρώπων να στέκονται μόνο στις πράξεις και να φοβούνται τα λόγια. Να τα φοβούνται και όταν τα ακούνε, αλλά και να σκέφτονται πολύ αν πρέπει να εκφράζονται ή όχι. Και εδώ πρέπει να τονίσω πως δε μας ενοχλεί να χρησιμοποιούνται τα λόγια για να εκφραστούν πραγματικά συναισθήματα. Μας ενοχλούν τα άσκοπα λόγια. Εσείς οι λεγόμενοι μπλαμπλάδες μας φτάσατε στο σημείο να μην πιστεύουμε τα λόγια ακόμα κι από το στόμα κάποιου που μπορεί να τα εννοεί πραγματικά. Εσείς, που λέτε πολύ εύκολα πράγματα που χρειάζονται χρόνο για να καλλιεργηθούν και να εκφραστούν, όπως είναι η αγάπη και η λατρεία. Αλλά και εσείς, που όταν ανοίγετε αυτό το ρημάδι φεύγει η μία προσβολή μετά την άλλη, χωρίς καμία λογική και ισορροπία και προφανώς χωρίς να πιστεύετε λέξη από ό,τι λέτε.

Όταν μπορούν εύκολα πλέον να εκφράζονται συναισθήματα, θετικά κι αρνητικά, χωρίς να υπολογίζεται το αντίκτυπο που θα αφήσουν, ποιο το νόημα να πιστεύουμε στα λόγια;

Μπορούμε να αρκεστούμε μόνο στις πράξεις και να σταματήσουμε να αποζητάμε τις λέξεις.

Μπορούμε να υπομένουμε μέχρι να ακουστούν τα κατάλληλα λόγια και να συνδυαστούν με τις κατάλληλες πράξεις. Μπορούμε να σταματήσαμε όμως, ιδανικά, να λέμε λόγια οταν αυτά δε συνδυάζονται με την καθαρή σκέψη μας. Ας μη μιλήσουμε καθόλου αν είναι να πούμε πράγματα που ή δεν μπορούμε να τα υλοποιήσουμε ή δεν τα πιστεύουμε. Με λίγα λόγια, ας σταματήσουμε να το παίζουμε καμπόσοι κι ας αρκεστούμε στα απλά που μπορούμε, αφήνοντας τους λαγούς με πετραχήλια για άλλους.

Ναι καλά άκουσες, για άλλους. Δε σημαίνει πως επειδή δεν μπορείς εσύ, δεν μπορεί και κανένας.

Εκεί είναι που καταλαβαίνει ο καθένας μέχρι πού φτάνει. Είναι η στιγμή της αυτογνωσίας μας και της αναγνώρισης των ευθυνών μας. Όταν ξέρεις μέχρι πού φτάνεις κι όταν μπορείς να κουμαντάρεις τη σκέψη σου, τα λόγια σου είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Όταν λες κάτι, λοιπόν, πες το μόνο αν το πιστεύεις. Γιατί πέρα απ’ το ότι μπουχτίσαμε από ψευτιές, προδίδεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν αναιρείς εσύ ο ίδιος τα λόγια σου, με την πάρτη σου έχεις να κάνεις πρώτα απ’ όλα και μετά μ’ όλους τους άλλους. Τα λόγια είναι όμορφο να έχουν αξία γιατί τα χρειαζόμαστε κατά βάθος. Είναι ανάγκη να αρχίσουμε να πιστεύουμε πάλι στη δύναμή μας, πως με τα κατάλληλα λόγια μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Απιστία: Σε ποιες περιπτώσεις δεν συγχωρείται

Όταν έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με την απιστία στη σχέση του, η πρώτη σκέψη που του περνά από το μυαλό είναι συνήθως η εξής: «Να μείνω ή να φύγω;» To να διαλύσει κάποιος μια σχέση με έναν άνθρωπο που αγαπά είναι εξίσου επίπονο με το να παραμείνει σε σχέση με έναν άνθρωπο που τον έχει πληγώσει.

Αν και η απιστία δεν είναι ποτέ δικαιολογημένη, πότε θεωρεί η ειδικός ότι η συγχώρεση δεν «πρέπει» να αποτελεί επιλογή;

- Εάν είστε κατά συρροή απατημένος/η
 Εάν η απιστία αποτέλεσε αγκάθι σε κάθε σχέση που είχατε στο παρελθόν, ίσως πρέπει να αναλογιστείτε κατά πόσο επιλέγετε τους κατάλληλους συντρόφους. Ενδεικτικά, η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι ένας παράγοντας που μπορεί να ωθήσει το άτομο να εμπλέκεται σε προβληματικές σχέσεις που δεν χαρακτηρίζονται από αμοιβαίο σεβασμό.

- Ο/Η σύντροφος έχει βεβαρημένο ιστορικό απιστίας
Εάν η απιστία είναι «συνήθεια», τότε δύσκολα κόβεται... Βέβαια, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα και ένας άνθρωπος μπορεί να αναθεωρήσει τη στάση που κρατούσε στο παρελθόν και να αποφασίσει να αλλάξει εάν βρει τον κατάλληλο σύντροφο.

- Η απιστία δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό
Η απιστία συνεπάγεται κρίση εμπιστοσύνης στο ζευγάρι, η οποία χρειάζεται χρόνο και κόπο για να αποκατασταθεί. Εάν η σχέση έχει περάσει ήδη μία φορά από αυτή τη διαδικασία και έχει αντέξει, τότε ένα δεύτερο (τρίτο ή και τέταρτο) «χτύπημα» δύσκολα ξεπερνιέται, καθώς συνήθως υποδεικνύει έλλειψη σεβασμού απέναντι στα συναισθήματα του άλλου.

- Άρνηση της απιστίας παρά τα αδιάσειστα τεκμήρια
 Άλλο οι υποψίες και οι φήμες και άλλο οι αποδείξεις. Ένα ο άπιστος έχει πιαστεί «στα πράσα» και συνεχίζει να αρνείται ότι έχει απατήσει, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς οτιδήποτε άλλο λέει...

- Ο/Η σύντροφος λέει ψέματα για τα πάντα
Η εμπιστοσύνη αποτελεί τη βάση για κάθε σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική. Ένας σύντροφος που λέει συνεχώς ψέματα, όχι μόνο για του πού βρίσκεται και με ποιον αλλά και για άλλα πράγματα, η σχέση είναι μάλλον καταδικασμένη και θα ήταν καλύτερο για εσάς να επενδύσετε το χρόνο και τα συναισθήματά σας κάπου αλλού.

- Η ζήλια και η αμφιβολία παραμένουν
Δεν είναι για όλους το ίδιο εύκολο να συγχωρήσουν την απιστία. Για ένα άτομο που δεν μπορεί να διαχειριστεί το αίσθημα της ζήλιας και την έλλειψη εμπιστοσύνης, είναι εξαιρετικά επιβαρυντικό ψυχολογικά να προσπαθεί να σώσει τη σχέση.

Το αίνιγμα του πρωτονίου: ένα πρόβλημα στην καρδιά του ατόμου

protonΝομίζαμε ότι είχαμε κατανοήσει τα πρωτόνια, τούτα όμως τα θεμέλια των πυρήνων μπορεί να αναστατώσουν τις θεωρίες της σωματιδιακής φυσικής.

Στα 1029 χρόνια ζωής ενός πρωτονίου, τα 10 χρόνια είναι απλώς μια απειροελάχιστη στιγμή. Αυτά τα απίστευτα σταθερά σωματίδια, τα θεμέλια του πυρήνα, δεν είναι επιρρεπείς στην παρακμή και την διάσπαση όπως κάποια άλλα υποατομικά σωματίδια τους. Σύμφωνα με τις τρέχουσες εκτιμήσεις μας, ένα πρωτόνιο θα επιβιώσει για περισσότερο από 1029 χρόνια – πάνω από ένα δισεκατομμύριο του δισεκατομμυρίου φορές την ηλικία του σύμπαντος.
Δέκα χρόνια όμως πέρασαν για να αποδείξει ο Randolph Pohl και οι συνεργάτες του ότι το πρωτόνιο δεν είναι ό,τι φαίνεται. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους στο Ινστιτούτο Paul Scherrer (PSI) της Ελβετίας, δημοσιεύθηκαν τον Ιούλιο του 2010. Το πρωτόνιο δεν έγινε ξαφνικά λιγότερο σταθερό. Αλλά ήταν αρκετά μικρότερο από αυτό που θεωρητικά έδειξαν τα προηγούμενα πειράματα.
Στον υπερακριβή κόσμο της υποατομικής φυσικής, αυτό ήταν δυναμίτης. Ακολούθησε λοιπόν μια καταιγίδα αγωγών και αντεκλήσεων μεταξύ των φυσικών. Αλλά ενώ τώρα τελειώνουν οι απλούστερες εξηγήσεις, φαίνεται ότι η μυστηριώδης συρρίκνωση του πρωτονίου έχει ανοίξει μια ‘τρύπα’ στην κατανόηση μας για την λειτουργία των ατόμων.
Τα κατορθώματα των πρωτονίων, όπως και όλων των φορτισμένων σωματιδίων, εξηγούνται από την κβαντική ηλεκτροδυναμική, ή QED. Μία πτυχή που περιγράφει αυτή η θεωρία είναι πώς μεταδίδεται η ηλεκτρομαγνητική δύναμη, με τη βοήθεια των φωτονίων (διαδότες της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης), με αποτέλεσμα να αναγκάζει τα αρνητικά φορτισμένα ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τα θετικά φορτισμένα πρωτόνια. Με αυτό τον τρόπο καθιστά δυνατή την ύπαρξη των ατόμων. Βαθύτερα μέσα στον πυρήνα βρίσκεται το βασίλειο της κβαντικής χρωμοδυναμικής ή QCD, που περιγράφει πώς τα πρωτόνια και τα παρόμοια σωματίδια αποτελούνται από μικρότερα σωματίδια – τα κουάρκ – καθώς και γκλουόνια, που συνδέουν αυτά τα κουάρκ μαζί. Μαζί, οι δύο θεωρίες QED και QCD είναι οι δύο πυλώνες του Καθιερωμένου Μοντέλου της Σωματιδιακής Φυσικής.
Η εσωτερική ζωή των πρωτονίων είναι γνωστό ότι είναι σκοτεινή και αδιαπέραστη. Προς τα έξω, όμως, όλοι φαίνεται όμορφα και φωτεινά. Πάρτε για παράδειγμα την ακτίνα του πρωτονίου, της οποίας η αποδεκτή τιμή έχει κανονιστεί χρησιμοποιώντας δύο διαφορετικά είδη μετρήσεων. Με το πρώτο, η άμεση προσέγγιση είναι να πυροβολούν ηλεκτρόνια στη κατεύθυνση των πρωτονίων. Μετρώντας σε ποιο σημείο αυτά τα ηλεκτρόνια ξεκινούν την προς τα πίσω αναπήδηση τους, μπορούμε έτσι να πάρουμε μια ιδέα που τα ηλεκτρόνια συναντούν την ασαφή μπάλα του φορτίου των πρωτονίων.
 
Σκανταλιές των μιονίων
Η δεύτερη προσέγγιση περιλαμβάνει τη μέτρηση των ενεργειακών επιπέδων της τροχιάς των ηλεκτρονίων που περιβάλλουν το κεντρικό πρωτόνιο στο άτομο του υδρογόνου. Τα επίπεδα ενέργειας μπορούν να ενταχθούν στους υπολογισμούς της QED για να καθορίσουμε το μέγεθος της σφαίρας του φορτίου του πρωτονίου ώστε να συγκρατεί το ηλεκτρόνιο σε αυτές τις τροχιές.
Τα αποτελέσματα αυτών των δύο προσεγγίσεων βρίσκεται σε καλή συμφωνία. Κατά μέσο όρο δίνουν στο πρωτόνιο μια ακτίνα 0,877 femtometres (1 femtometre=10−15 m), ή κάτω από to ένα τρισεκατομμυριοστό του χιλιοστού.
Έτσι όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που ο Randolph Pohl και οι συνάδελφοί ανέλαβαν να υπολογίσουν ξανά την ακτίνα του πρωτονίου με μια τρίτη, δήθεν ακριβέστερη μέθοδο,  στα τέλη του ΄90. Δημιούργησαν λοιπόν άτομα παρόμοια με του υδρογόνου, αλλά, στα οποία τα ηλεκτρόνια αντικαταστάθηκαν από μιόνια. Τα σωματίδια αυτά έχουν το ίδιο αρνητικό φορτίο με τα ηλεκτρόνια, αλλά είναι περίπου 200 φορές πιο βαριά. Αυτό σημαίνει ότι στρέφονται 200 φορές πιο κοντά στον πυρήνα από τα ηλεκτρόνια (σύμφωνα με τον τύπο της κεντρομόλου δύναμης), δίνοντάς τους μια πιο ‘προσωπική’ αίσθηση για το πόσο μεγάλο είναι το πρωτόνιο.
Η μέτρηση της τροχιακής  ενέργειας του μιονίου σήμαινε να μαντέψουν πρώτα το χάσμα μεταξύ των δύο ενεργειακών επιπέδων που τους ενδιέφερε, έτσι ώστε ένα λέιζερ να μπορούσε να συντονιστεί κατάλληλα στη σωστή συχνότητα, για να διώξει ένα μιόνιο από το ένα επίπεδο στο άλλο. Η ομάδα το κατάφερε αντιστρέφοντας τις εξισώσεις της QED και τις σύνδεσε με την αποδεκτή τιμή για την ακτίνα του πρωτονίου, έτσι ώστε να δοθεί ένα σημείο εκκίνησης κατ’ εκτίμηση.
Στις πρώτες δύο προσπάθειες εκτέλεσης του πειράματος, το 2003 και το 2007, η προσέγγιση αυτή δεν λειτούργησε: τα μιόνια δεν αποκρίθηκαν. Και φτάσαμε το 2009, όταν η ομάδα είχε ένα νέο λέιζερ που θα μπορούσε να φθάσει σε υψηλότερες συχνότητες, κι έτσι βρήκαν την ιδανική θέση για να ακροαστούν πως χορεύουν τα μιόνια. Η τροφοδότηση με τα προσδιορισμένα πειραματικά επίπεδα ενέργειας στις εξισώσεις της QED, τους σόκαρε. Το σφάλμα στην ακτίνα του πρωτονίου είχε συρρικνωθεί κατά ένα συντελεστή 10, όπως ήταν αναμενόμενο – αλλά η ακτίνα είχε συρρικνωθεί αρκετά. Αυτή βρέθηκε 0,8418 femtometres, ή περίπου 4%  χαμηλότερη από τον προηγούμενο μέσο όρο.
Τέσσερα τοις εκατό μπορεί να μην μας φαίνεται και  πολύ, αλλά στην QED, όπου η θεωρία και το πείραμα συμφωνούν το πολύ κατά 1 ή 2 μέρη προς 1 δισεκατομμύριο, έφερε μια τεράστια αμηχανία. Και δεν υπήρχε μια εμφανής ρωγμή στη μέτρηση. «Έπρεπε να πάρουμε την διαφορά σοβαρά», λέει ο Michael Distler του Πανεπιστημίου του Mainz στη Γερμανία.
Έτσι, μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Distler και οι συνεργάτες του χόντρυναν το παιχνίδι ακόμα περισσότερο. Δημοσίευσαν μια μέτρηση για την ακτίνα του πρωτονίου με τη δοκιμασμένη μέθοδο της σκέδασης του ηλεκτρονίου, η οποία δεν διπλασίασε μόνο την ακρίβειά της, αλλά έφερε την τιμή της μεθόδου αυτής ίση σχεδόν με αυτήν που παίρναμε με τη μέτρηση της μετατόπισης των επιπέδων ενέργειας στο κανονικό υδρογόνο. Το πείραμα με τα μιόνια, το οποίο θα έπρεπε να είχε την πιο ακριβή τιμή, περιέργως έμεινε απέξω. Αλλά γιατί;
Μία πρώτη προσέγγιση έλεγε ότι το πρωτόνιο περιβάλλεται από ένα μεγάλο και διάχυτο φωτοστέφανο θετικού φορτίου, που σημαίνει ότι το ηλεκτρόνιο που στρέφεται μακριά του και το μιόνιο πιο κοντά του, «βλέπουν» πρωτόνια διαφόρων μεγεθών. Αυτό το μοντέλο φαίνεται να έχει αποκλεισθεί, καίτοι, έκανε και άλλες προβλέψεις. Τώρα η προσοχή όλων έχει στραφεί σε πιο θεμελιώδεις πιθανές ατέλειες: ότι μπορεί να έχουμε αγνοήσει κάποιες λεπτές έννοιες στη λειτουργία της QED, ή ότι από την ίδια την QED  λείπει κάτι.
Η πρώτη δυνατότητα απορρέει από το γεγονός ότι, σύμφωνα με την QED, δύο φορτισμένα σωματίδια σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο θα ανταλλάσσουν φωτόνια. Όσο ισχυρότερος είναι ο δεσμός μεταξύ των σωματιδίων, τόση περισσότερη ενέργεια θα έχουν αυτά τα φωτόνια. Αν η ενέργεια παραβιάζει ένα ορισμένο όρια, τότε μπορεί να παραχθεί ένα φωτόνιο και σύντομα αυτό να μορφοποιηθεί σε ένα σωματίδιο και στο αντισωματίδιό του – ένα ηλεκτρόνιο και ένα ποζιτρόνιο, για παράδειγμα (δεξιά κάτω εικόνα) – προτού να ξαναγίνει και πάλι φωτόνιο.
Επειδή είναι απαραίτητος ένας ισχυρότερος δεσμός σε ένα πρωτόνιο ώστε να ‘χαλιναγωγηθεί’ το πιο μεγάλο μιόνιο, υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια για κάτι τέτοιο στο μιονικό υδρογόνο. Η άποψη των φυσικών είναι ότι ένα παχύ νέφος από εφήμερα σωματίδια και αντισωματίδια προστατεύουν το μιόνιο που βρίσκεται σε τροχιά, από κάποιες ελκτικές επιδράσεις του πρωτονίου, μειώνοντας έτσι την πραγματική ακτίνα του πρωτονίου (κάτω εικόνα).
proton_size 
Η ηλεκτρομαγνητική δύναμη διαδίδεται από τα φωτόνια επιτρέποντας στο αρνητικό μιόνιο να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το θετικό πρωτόνιο. Τα φωτόνια αυτά (δεξιά) σχηματίζουν ένα  ζεύγος σωματιδίων – πχ ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου – προκαλώντας μια ασάφεια στην έλξη μιονίου-πρωτονίου. Που σημαίνει πως το πρωτόνιο φαίνεται να δρα πιο ελκτικά από ότι είναι στην πράξη. 
 
Αυτό φαίνεται εύλογο, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: η εξεύρεση ενός κατάλληλου ζεύγους σωματιδίου-αντισωματιδίου, που να παράγει ακριβώς το σωστό ποσό της θωράκισης. Και αυτός ο περιορισμός απαιτεί το ζεύγος να έχει συνολική μάζα περίπου 46 MeV – πολύ περισσότερη από ένα ζεύγος ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου, που ζυγίζει μόλις πάνω από 1 MeV, αλλά πολύ λιγότερο από τα 200 MeV που απαιτούνται για ένα ζεύγος μιονίου-αντιμιονίου.
 
Μια κάποια λύση
Ο Ulrich Jentschura, ένας φυσικός στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, που κάνει πράγματα δύσκολα, λέει: “Η θεωρία έχει ένα πρόβλημα ακόμη και να εφεύρει ένα σωματίδιο που θα μπορούσε να εξηγήσει τη διαφορά χωρίς μπέρδεμα". Αυτός και άλλοι φυσικοί λοιπόν έχουν αναλύσει την πιθανότητα ώστε η εκτροπή να οφείλεται σε ένα νέο σωματίδιο από ένα “κρυφό πεδίο" του καθιερωμένου μοντέλου. Μέχρι στιγμής, όμως, δεν έχουν βρει τίποτα που να μην διαταράξει τα σωστά πειραματικά αποτελέσματα στο κανονικό υδρογόνο.
Η πρόταση που έρχεται από την ομάδα του Mainz είναι ότι ο ένοχος είναι ένα ζεύγος κουάρκ-αντικουάρκ. Αυτό όμως είναι αμφιλεγόμενο. Τόσο τα κουάρκ όσο και τα αντισωματίδια τους είναι γνωστά ότι είναι περιορισμένα μέσα σε σωματίδια όπως το πρωτόνιο, όπου περιστοιχίζονται από πολλά γκλουόνια. Το ελαφρύτερο γνωστό σωματίδιο που περιέχει ένα ζεύγος κουάρκ-αντικουάρκ, το πιόνιο, έχει μάζα 140 MeV. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι δεσμευμένα ζεύγη κουάρκ-αντικουάρκ μπορεί να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται τόσο γρήγορα που ποτέ δεν αποκτήσουν όλα αυτά γκλουόνια. Στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσαν να είναι ελαφρύτερα.
Βεβαίως, δεν έχουν πειστεί όλοι γι αυτή την εξήγηση. Ο Krzysztof Pachucki του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας συμφωνεί ότι η QED μπορεί να συνδεθούν με την QCD των κουάρκ και γκλουονίων ώστε να παράγουν απρόβλεπτες ή υποτιμημένες αλληλεπιδράσεις – αλλά επισημαίνει ότι, και πάλι, θα περιμέναμε να δούμε τα αποτελέσματά τους και σε άλλα πειράματα.
Αυτό αφήνει το ενδεχόμενο να υπάρχει μια κηλίδα στην ίδια την QED. Λίγοι όμως φυσικοί πιστεύουν ότι είναι τούτο πιθανό, δεδομένης της υπερθετικής ακρίβειας της θεωρίας σε όλες σχεδόν τις προβλέψεις της. Ακόμα κι έτσι, οι θεωρητικοί κτενίζουν τις σχετικές εξισώσεις για ένα σημάδι ότι κάτι λείπει. "Μέχρι τώρα, δεν έχει βρεθεί τίποτα μεγάλο για να εξηγήσει την διαφορά του 4%” , λέει ο Γάλλος θεωρητικός Paul Indelicato.
 
Μια χαραμάδα
Ο Alexander Kholmetskii του Πανεπιστημίου της Λευκορωσίας και οι συνεργάτες του, πιστεύουν ότι έχουν κάτι. Το πρόβλημα έγκειται, ισχυρίζονται, με την εξίσωση – την εξίσωση Dirac – που ήταν ο θεμέλιος λίθος για την QED και χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ενεργειακές καταστάσεις των σωματιδίων, όπως ένα ηλεκτρόνιο ή ένα μιόνιο σε ένα άτομο. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι με την κατάλληλη διόρθωση στο άτομο του υδρογόνου έχουμε τέλεια σύμπτωση στα αποτελέσματα, ενώ στο άτομο με το μιόνιο έχουμε μια μικρή διόρθωση.
Η εξίσωση όμως του Dirac τυγχάνει μιας ευρύτατης αποδοχής ως μία από τις πιο όμορφες και συνοπτικές εξισώσεις, οπότε η τυχόν διόρθωση της δεν βρίσκει σύμφωνους τους φυσικούς.
Τα αποτελέσματα αυτά όπως και άλλα ακόμα, είναι σε αδιέξοδο. "Βασικά περιμένουμε ένα λαμπρό νεαρό άτομο ώστε να καταλήξει σε κάποια φαεινή ιδέα”, λένε οι φυσικοί.
Γιατί όμως μας νοιάζει τόσο πολύ για την ακτίνα του πρωτονίου; Πρώτον, διότι όλοι  αποτελούμαστε από πρωτόνια και νετρόνια και θα θέλαμε να γνωρίζουμε πώς λειτουργούμε. Για τους φυσικούς, όμως, υπάρχει ακόμα κάτι περισσότερο σε κίνδυνο. Αν υπάρχει μια Θεωρία των Πάντων, αναμένουμε ότι θα μοιάζει αρκετά με την QCD. Αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο εσωτερικό του ταπεινού πρωτονίου, δεν ελπίζουμε ότι θα είναι εύκολο να τα βγάλουμε πέρα ​​με τη μεγαλύτερη θεωρία.

Φουσκωτό δωμάτιο θα προστεθεί στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Πακεταρισμένο στην κορυφή ενός πυραύλου έτσι ώστε να καταλαμβάνει τον ελάχιστο δυνατό όγκο, το πρώτο φουσκωτό δωμάτιο που σχεδιάστηκε για τη φιλοξενία ανθρώπων στο Διάστημα εκτοξεύεται από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ για να προστεθεί στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS).

Το BEAM, ένας διογκούμενος χώρος διαβίωσης που αναπτύχθηκε από την αμερικανική εταρεία Bigelow Aerospace, προγραμματίζεται να εκτοξευτεί στις 23.45 ώρα Ελλάδας την Παρασκευή, με τη μετεωρολογική υπηρεσία της NASA να δίνει 90% πιθανότητα κατάλληλων καιρικών συνθηκών.

Σήμερα, ένας βασικός περιοριστικός παράγοντας στο μέγεθος των κατασκευών που τίθενται σε τροχιά είναι ο χώρος που προσφέρουν οι πύραυλοι με τους οποίους εκτοξεύονται αυτές οι κατασκευές.
Στη διπλωμένη μορφή του, το BEAM καταλαμβάνει πέντε φορές μικρότερο όγκο
Στη διπλωμένη μορφή του, το BEAM καταλαμβάνει πέντε φορές μικρότερο όγκο
Η τεχνολογία της Bigelow θα μπορούσε μελλοντικά να επιτρέψει την δημιουργία πιο ευρύχωρων μονάδων διαβίωσης, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν και στην πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη τη δεκαετία του 2030.
«Οι μονάδες της Bigelow είναι ελαφρύτερες, καταλαμβάνουν σημαντικά λιγότερο χώρο κατά την εκτόξευση, και επιπλέον είναι μακράν πιο οικονομικές από τις παραδοσιακές, άκαμπτες μονάδες» επισημαίνει η εταιρεία σε ανακοίνωσή της.
Τυλιγμένο σαν αλεξίπτωτο που περιμένει να ενεργοποιηθεί, το BEAM θα μεταφερθεί σε τροχιά με το μη επανδρωμένο σκάφος Dragon της SpaceX, το οποίο με τη σειρά του θα εκτοξευτεί με πύραυλο Falcon της ίδιας εταιρείας.
Όταν το Dragon φτάσει στον προορισμό του, ο ρομποτικός βραχίονας του σταθμού θα μεταφέρει το BEAM στη θυρίδα πρόσδεσης της υπομονάδας Tranquility.
Θα χρειαστούν περίπου 45 λεπτά μέχρι να γεμίσει το δωμάτιο με αέρα και να διογκωθεί σε περισσότερο από πέντε φορές τον αρχικό του όγκο, φτάνοντας τα 4 μέτρα σε μήκος και τα 3,23 μέτρα σε διάμετρο.
Για τα επόμενα δύο χρόνια, το πλήρωμα του ISS θα επισκέπτεται περιοδικά το νέο δωμάτιο και θα ελέγχει τη συμπεριφορά του.
Σύμφωνα με τη Bigelow, το BEAM πληροί τις προβλεπόμενες προδιαγραφές όσον αφορά τη δομική αντοχή της νέας μονάδας και τα επίπεδα προστασίας από την κοσμική ακτινοβολία και τις προσκρούσεις μικρομετεωριτών.
Όταν η διετής δοκιμή τελειώσει, το BEAM θα αποσυνδεθεί από τον ISS και θα αφεθεί να καταστραφεί φλεγόμενο στην ατμόσφαιρα.
Αν τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά, η Bigelow θα προχωρήσει στην ανάπτυξη της μεγαλύτερης μονάδας B330, η οποία θα προσφέρει χώρο 330 κυβικών μέτρων, 20 φορές περισσότερο από ό,τι το BEAM.
Η εταιρεία ελπίζει ότι μέχρι το 2021 θα είναι έτοιμη να προσφέρει δύο μονάδες B330 στη NASA ή σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Διάστημα.
Η εκτόξευση έχει ενδιαφέρον και για έναν δεύτερο λόγο: η SpaceX θα δοκιμάσει να φέρει πίσω στη Γη τον πύραυλο Falcon 9 προκειμένου να τον επαναχρησιμοποιήσει.

Δείτε τι κρύβεται στην ουρά ενός κροταλία

Μάθετε ότι χαρακτηριστικό τους στοιχείο είναι το «κρόταλο» που φέρουν στην άκρη της ουράς τους, με το οποίο προειδοποιούν τους εχθρούς τους και απομακρύνουν τον κίνδυνο. Πάντως, μην ανησυχείτε, αν και υπάρχουν γύρω στα 36- 50 είδη κροταλία, με πολυάριθμα υποείδη, τα περισσότερα ζουν στην Αμερική- εμείς τα βλέπουμε σε φωτογραφίες, βίντεο και σε ντοκιμαντέρ.

Όσοι ζουν σε περιοχή όπου ζουν οι κροταλίες, πιθανότατα θα είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τον ήχο ενός τέτοιου επικίνδυνου φιδιού. Αλλά αν είστε γεμάτοι απορίες, ίσως να έχετε περιέργεια για το μπορεί να κρύβεται στο εσωτερικό μιας τέτοιας ουράς.

Γι αυτό το λόγο, υπάρχουν οι Lincoln και Dan, γιος και πατέρας, οι οποίοι διαθέτουν το κανάλι στο YouTube, «What’s Inside» και λύνουν αρκετές απορίες. Το εν λόγω βίντεο, τι έχει μέσα μια ουρά κροταλία, έχει πάνω από 26 εκατομμύρια views.
Όπως διαπίστωσαν, φαίνεται πως εντός της ουράς, δεν υπάρχουν… σφαιρίδια που να δικαιολογεί τον χαρακτηριστικό αυτό ήχο.
Μάθετε πως το κρόταλο είναι ένα όργανο από κερατίνη και αποτελείται από (μέχρι 14) φολίδες, οι οποίες συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους. Οι υπόλοιπες καταστρέφονται εξαιτίας της τριβής στη γη. Τρεις φορές το χρόνο γίνεται αλλαγή του δέρματος στον κροταλία. Ωστόσο, το άκρο της ουράς δεν αλλάζει και παραμένει ως μέρος ενός κροτάλου.
Οι νεογέννητοι κροταλίες δεν έχουν λειτουργικό κρόταλο. Το κρόταλο δεν μπορεί να κάνει θόρυβο αν απορροφήσει πολύ νερό. Ο ρόλος του κροτάλου είναι να προειδοποιεί τα οπληφόρα θηλαστικά για την ύπαρξή του κροταλία, ώστε να μην τον πατήσουν.

Οι μαύρες τρύπες βρίσκονται παντού στο σύμπαν – Η ανακάλυψη που αλλάζει τα δεδομένα

Από τα επιστημονικά άρθρα και πειράματα, οι μαύρες τρύπες έχουν γίνει συχνά πρωταγωνιστές σε βιβλία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας, αναλαμβάνοντας συνήθως τον ρόλο είτε της πύλης σε άλλους “κόσμους”, είτε του κοσμικού “τέρατος” που εξαφανίζει ότι βρεθεί στη “γειτονιά” του.

Μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα που ανακαλύφθηκε στην λεγόμενη κοσμική «έρημο», ενίσχυσε την άποψη ότι οι ρωγμές στον χωροχρόνο, οι… ρουφήχτρες του σύμπαντος είναι πολλές παραπάνω από όσες νομίζουμε.

Η εικασία αυτή, που έχει ακουστεί ξανά στο παρελθόν, διατυπώθηκε μέσα από μία έρευνα των αστροφυσικών του Πανεπιστημίου στο Μπέρκλεϊ, μετά από την ανακάλυψη μιας μαύρης τρύπας μεγέθους 17 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη του Ηλίου, στον γαλαξία NGC 1600. Η ανακάλυψη αυτή ανακοινώθηκε στην τελευταία έκδοση του Nature, την προηγούμενη εβδομάδα.
Μέχρι στιγμής, οι μεγάλες μαύρες τρύπες που έχουν παρατηρηθεί βρίσκονται σε συντριπτικό ποσοστό στον πυρήνα πολύ μεγάλων γαλαξιών, σε περιοχές όπου συμπίπτουν με άλλους γαλαξίες. Η μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που έχει παρατηρηθεί ποτέ, για παράδειγμα, 21 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, ζει ανάμεσα στο σμήνος Coma, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες (από γαλαξίες) περιοχές που μας είναι γνωστή.
Η άποψη των ανθρώπων του Μπέρκλεϊ, την οποία έκανε γνωστή ο επικεφαλής της προσπάθειας, Chung-Pei Ma, ήταν πως η νέα αυτή μαύρη τρύπα είναι σαν να βρίσκει κανείς… ουρανοξύστη στην εξοχή. Για αυτό και η συγκεκριμένη ανακάλυψη οδήγησε σε μια βάσιμη εικασία πως οι μαύρες τρύπες μπορεί να είναι πολλές περισσότερες και να πιάνουν πολύ περισσότερο χώρο στο σύμπαν, από ο,τι πιστεύαμε.
«Σε πυκνοκατοικημένες περιοχές όπως το σμήνος του Coma είναι πιθανό να εντοπιστούν μαύρες τρύπες. Ομως δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες περιοχές. Ομως, η περιοχή στην οποία εντοπίστηκε η NGC 1600 υπάρχει μια μικρή ομάδα γαλαξιών. Μήπως βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου; Πιθανότατα υπάρχουν πολλές τεράστιες μαύρες τρύπες στο σύμπαν, που μπορεί να μην ζουν στο… Μανχάταν, αλλά σε μια μικρή διαστημική πόλη» εξήγησε ο επικεφαλής της έρευνας.
Αν αυτό επιβεβαιωθεί, κάτι που φαντάζει πολύ λογικό, αλλάζουν τα δεδομένα πάνω στην μελέτη των μαύρων τρυπών, αλλά παράλληλα αλλάζει και η οπτική που έχουμε ως τώρα για το σύμπαν. Η ύπαρξη μαύρων τρυπών σε κάθε γειτονιά του πλανήτη είναι ένα νέο που μπορεί να φέρει πολλές και σημαντικές εξελίξεις στον κόσμο της αστροφυσικής.

Δείτε την πρώτη επανδρωμένη πτήση του Volocopter

Είναι αυτό το μέλλον των μετακινήσεων;

Μια γερμανική εταιρεία έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή στις επανδρωμένες πτήσης με το πρώτο πιστοποιημένο multicopter του κόσμου.

Το Volocopter VC200 έκανε την πρώτη επανδρωμένη πτήση του τριών λεπτών, χρησιμοποιώντας 18 ρότορες με ηλεκτροκίνηση, φιλικούς προς το περιβάλλον.

Δεν είναι μόνο αυτή η πιο διαδεδομένη χρήση σε συμβατικούς τομείς των αεροσκαφών, αλλά μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά σε υπηρεσίες αεροταξί και πλήρη συστήματα μεταφορών στην τρίτη διάσταση, λέει η εταιρεία.
«Η πτήση ήταν φοβερή» δήλωσε ο πιλότος Αλέξανδρος Zosel αμέσως μετά την προσγείωση του στις 30 Μαρτίου σε ένα αεροδρόμιο στη νότια Γερμανία.

Το multicopter φέρει ένα μόνο χειριστήριο, το οποίο έχει αποδειχθεί ότι μειώνει την κύρια αιτία πίσω από τα θανατηφόρα ατυχήματα με ελικόπτερο: το ανθρώπινο λάθος.
Είναι σχεδιασμένο με αυτόματο έλεγχο υψόμετρου, το οποίο σημαίνει ότι το Volocopter αιωρείται σε ένα ορισμένο ύψος, χωρίς να χρειάζεται να λειτουργήσει.
Είναι, σχεδιασμένο από την e-Volo και του δόθηκε η «άδεια-πτήσης» ως υπερελαφρών αεροσκαφών από Γερμανούς αξιωματούχους της αεροπορίας τον Φεβρουάριο του 2016 – τρία χρόνια πριν η ομάδα ξεκίνησε την ανάπτυξη του.
Μπορεί να απογειωθεί και να προσγειωθεί κάθετα σαν ελικόπτερο. Ένα σημαντικό πλεονέκτημα του είναι η απλή κατασκευή του χωρίς πολύπλοκους μηχανισμούς, το οποίο του επιτρέπει την ασφαλή προσγείωση του ακόμη και αν κάποιες κινήσεις σας αποτύχουν.
Με λευκό σχεδιασμό και 18 αθόρυβους ρότορες, φαίνεται σαν να ήταν βγαλμένο κατευθείαν από ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.
Αντί για ένα παραδοσιακό κινητήρα εσωτερικής καύσης, χρησιμοποιεί ένα σύνολο μπαταριών στο πίσω μέρος του αεροσκάφους για να τροφοδοτήσει τους 18 έλικες στην κορυφή.
Οι εφευρέτες του λένε ότι θα είναι το πιο φιλικό προς το περιβάλλον ελικόπτερο που δημιουργήθηκε ποτέ.

Το Neowise εντόπισε 72 νέους αστεροειδείς κοντά στη Γη

Ένα εκπληκτικό βίντεο από τη NASA έχει αποκαλύπτει όλους τους αστεροειδείς που βρίσκονται κοντά στη Γη και παρακολουθούνται από τον οργανισμό.
Δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας δεδομένα από την αποστολή Wide-field Survey Explorer (Neowise) η οποία ξεκίνησε το 2009.

Το Neowise έχει εντοπιστεί 72 νέα αντικείμενα κοντά Γη ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό σε 439.
Οκτώ από τα αντικείμενα που ανακαλύφθηκαν κατά το παρελθόν έτος έχουν ταξινομηθεί ως δυνητικά επικίνδυνοι αστεροειδείς (PHAs), με βάση το μέγεθός τους, και πόσο κοντά είναι η τροχιά τους στη Γη.
Από την έναρξη της έρευνας του το Neowise έχει εντοπίσει πάνω από 19.000 αστεροειδείς και κομήτες στα υπέρυθρα μήκη κύματος.
Περισσότερες από 5,1 εκατομμύρια υπέρυθρες εικόνες του ουρανού συλλέχθηκαν κατά το τελευταίο έτος που απεικονίζουν αστεροειδείς και κομήτες που παρατηρήθηκαν μέχρι στιγμής από Neowise.

Η αρχική ονομασία του προγράμματος ήταν Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE), όταν το διαστημικό σκάφος Neowise ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2009. Το 2011 τοποθετήθηκε σε χειμερία νάρκη μετά την ολοκλήρωση της αρχικής αποστολής του.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, επανενεργοποιήθηκε, και μετονομάστηκε σε Neowise και του αποδίδεται μια νέα αποστολή: να βοηθήσει τις προσπάθειες της NASA να εντοπίσει τον πληθυσμό των δυνητικά επικίνδυνων αντικειμένων κοντά στη Γη.
Η αποστολή του είναι να ανακαλύπτει μεγάλα σκοτεινά αντικείμενα κοντά στη Γη συμπληρώνοντας το δίκτυο των επίγειων τηλεσκοπίων που λειτουργούν στα ορατά μήκη κύματος φωτός.