Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι (404-439)

ΜΕ. αἰαῖ, φίλους ἄρ᾽ οὐχὶ κεκτήμην τάλας.
405 ΑΓΑ. εἰ τοὺς φίλους γε μὴ θέλεις ἀπολλύναι.
ΜΕ. δείξεις δὲ ποῦ μοι πατρὸς ἐκ ταὐτοῦ γεγώς;
ΑΓΑ. συνσωφρονεῖν σοι βούλομ᾽, ἀλλ᾽ οὐ συννοσεῖν.
ΜΕ. ἐς κοινὸν ἀλγεῖν τοῖς φίλοισι χρὴ φίλους.
ΑΓΑ. εὖ δρῶν παρακάλει μ᾽, ἀλλὰ μὴ λυπῶν ἐμέ.
410 ΜΕ. οὐκ ἄρα δοκεῖ σοι τάδε πονεῖν σὺν Ἑλλάδι;
ΑΓΑ. Ἑλλὰς δὲ σὺν σοὶ κατὰ θεὸν νοσεῖ τινα.
ΜΕ. σκήπτρῳ νυν αὔχει, σὸν κασίγνητον προδούς.
ἐγὼ δ᾽ ἐπ᾽ ἄλλας εἶμι μηχανάς τινας,
φίλους τ᾽ ἐπ᾽ ἄλλους.... ΑΓΓΕΛΟΣ A. ὦ Πανελλήνων ἄναξ,
415 Ἀγάμεμνον, ἥκω παῖδά σοι τὴν σὴν ἄγων,
ἣν Ἰφιγένειαν ὠνόμαζες ἐν δόμοις.
μήτηρ δ᾽ ὁμαρτεῖ, σῆς Κλυταιμνήστρας δέμας,
καὶ παῖς Ὀρέστης, ὥστε τερφθείης ἰδών,
χρόνον παλαιὸν δωμάτων ἔκδημος ὤν.
420 ἀλλ᾽ ὡς μακρὰν ἔτεινον, εὔρυτον παρὰ
κρήνην ἀναψύχουσι θηλύπουν βάσιν,
αὐταί τε πῶλοί τ᾽· ἐς δὲ λειμώνων χλόην
καθεῖμεν αὐτάς, ὡς βορᾶς γευσαίατο.
ἐγὼ δὲ πρόδρομος σῆς παρασκευῆς χάριν
425 ἥκω· πέπυσται γὰρ στρατός —ταχεῖα γὰρ
διῇξε φήμη— παῖδα σὴν ἀφιγμένην.
πᾶς δ᾽ ἐς θέαν ὅμιλος ἔρχεται δρόμῳ,
σὴν παῖδ᾽ ὅπως ἴδωσιν· οἱ δ᾽ εὐδαίμονες
ἐν πᾶσι κλεινοὶ καὶ περίβλεπτοι βροτοῖς.
430 λέγουσι δ᾽· Ὑμέναιός τις ἢ τί πράσσεται;
ἢ πόθον ἔχων θυγατρὸς Ἀγαμέμνων ἄναξ
ἐκόμισε παῖδα; τῶν δ᾽ ἂν ἤκουσας τάδε·
Ἀρτέμιδι προτελίζουσι τὴν νεάνιδα,
Αὐλίδος ἀνάσσῃ. τίς νιν ἄξεταί ποτε;
435 ἀλλ᾽ εἶα, τἀπὶ τοισίδ᾽ ἐξάρχου κανᾶ,
στεφανοῦσθε κρᾶτα καὶ σύ, Μενέλεως ἄναξ,
ὑμέναιον εὐτρέπιζε καὶ κατὰ στέγας
λωτὸς βοάσθω καὶ ποδῶν ἔστω κτύπος·
φῶς γὰρ τόδ᾽ ἥκει μακάριον τῇ παρθένῳ.

***
ΜΕΝ. Αχ, συγγενείς λοιπόν δεν είχα ο δόλιος.
ΑΓΑ. Πώς! Φτάνει να μη θέλεις το χαμό τους.
ΜΕΝ. Πού θα το δείξεις αδερφός πως είσαι;
ΑΓΑ. Στα γνωστικά, μαζί σου· όχι στις τρέλες.
ΜΕΝ. Δικός σου να είναι του δικού σου ο πόνος.
ΑΓΑ. Να με καλείς κοντά σου κάνοντάς μου
καλό κι όχι λυπώντας με. ΜΕΝ. Σε αγώνα
410 λοιπόν ελληνικό δεν παίρνεις μέρος;
ΑΓΑ. Μα κάποιος θεός σάς τρέλανε, κι εσένα
και την Ελλάδα. ΜΕΝ. Για το σκήπτρο που έχεις
καμάρωνε, προδότη του αδερφού σου.
Θα βρω έναν άλλον τρόπο, σε άλλους φίλους
πηγαίνω…
Κάνει να φύγει, αλλά σταματά βλέποντας να έρχεται ένας αγγελιοφόρος.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Αγαμέμνονα, στρατάρχη,
των Πανελλήνων, ήρθα φέρνοντάς σου
την κόρη σου Ιφιγένεια. Και η κυρά σου
η Κλυταιμήστρα, η μάνα της, μαζί ᾽ναι,
κι ο Ορέστης ο μικρός· χαρά να νιώσεις,
τόσον καιρό που λείπεις απ᾽ το σπίτι.
420 Μα ήταν πολύς ο δρόμος κι οι γυναίκες
πλάι στα νερά δροσίζονται μιας βρύσης·
και τ᾽ άλογα μαζί· σ᾽ ένα λιβάδι
στη χλόη, τις κατεβάσαμε, να φάνε.
Κι έτρεξα εγώ μπροστά, να σου μηνύσω
να ετοιμαστείς· γιατί ο στρατός το ξέρει
—γοργά το νέο απλώθηκε— πως ήρθε
η κόρη σου. Και τρέχουνε τα πλήθη
να δουν· για τους τρανούς όλοι μιλούνε,
πάνω τους πέφτουν οι ματιές του κόσμου.
430 Και λένε: «Τί σχεδιάζουν; γάμο ή άλλο;
Μήπως ο βασιλιάς την κόρη του έχει
ποθήσει και της μήνυσε;» Άλλοι πάλι:
«Στην Άρτεμη, πολιούχα της Αυλίδας,
προσφέρνουνε —σα νύφη— το κορίτσι·
ποιός να την παίρνει;» Ετοίμασε όμως τώρα
τα κάνιστρα που πρέπει και στεφάνι
βάλε —κι εσύ, Μενέλαε— στο κεφάλι,
γνοιάσου για τη χαρά του γάμου, μέσα
του αυλού ας ηχήσει λάλημα και χτύπος
ποδιών χορευτικός· για την κοπέλα
η μέρα τούτη καλορίζικη ήρθε.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη του 4ου αιώνα π.Χ.: Η τέχνη της ελληνιστικής εποχής

8.3.2. Τα αγάλματα του Μενάνδρου και του Δημοσθένη στην Αθήνα

Στο τέλος του 4ου και στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. οι Αθηναίοι πέρασαν δύσκολα χρόνια, καθώς αναγκάστηκαν να υποταχθούν αρχικά στον Κάσσανδρο και αργότερα στον Δημήτριο τον Πολιορκητή. Όμως η πόλη ήταν περήφανη για το ένδοξο παρελθόν της και για την πνευματική της ακτινοβολία, που τη χρωστούσε σε μεγάλο βαθμό στους τραγικούς και τους κωμικούς της ποιητές. Γύρω στο 330 π.Χ. ο ρήτορας Λυκούργος, υπεύθυνος τότε για τα οικονομικά της πόλης, είχε ανακατασκευάσει το θέατρο του Διονύσου και είχε στήσει κοντά στη σκηνή του χάλκινα αγάλματα των τριών μεγάλων τραγικών ποιητών του 5ου αιώνα, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Είναι αλήθεια ότι τον 4ο αιώνα π.Χ. δεν υπήρχαν πια τραγικοί ποιητές τέτοιας αξίας. Η κωμωδία όμως ανθούσε και ο σημαντικότερος κωμικός ποιητής της εποχής ήταν ο Μένανδρος, που γοήτευε το κοινό με τα έργα του και υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους θεατρικούς συγγραφείς της Αρχαιότητας. Όταν πέθανε ο Μένανδρος, το 290 π.Χ., οι Αθηναίοι αποφάσισαν να στήσουν ένα άγαλμά του στο θέατρο, κοντά σε εκείνα των μεγάλων τραγικών. Το άγαλμα αυτό μας είναι γνωστό από αντίγραφα και σώζεται επίσης η ψηλή βάση επάνω στην οποία ήταν στημένο. Έτσι ο Γερμανός αρχαιολόγος Klaus Fittschen κατόρθωσε να αποκαταστήσει το έργο με τη βοήθεια γύψινων εκμαγείων. Από την επιγραφή στη βάση μαθαίνουμε ότι το πρωτότυπο χάλκινο άγαλμα ήταν έργο των γιων του Πραξιτέλη, του Τιμάρχου και του Κηφισοδότου. Ο ποιητής εικονίζεται καθιστός με ένα βιβλίο στο αριστερό χέρι, έτσι όπως θα καθόταν στο θέατρο για να παρακολουθήσει τις πρόβες των έργων του. Το ξυρισμένο πρόσωπο (μια μόδα που ξεκίνησε με τον Μέγα Αλέξανδρο) και τα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά επιτρέπουν να θεωρήσουμε το κεφάλι πιστό πορτρέτο.

Το 287/286 π.Χ., μετά από πολλές πολιτικές και στρατιωτικές περιπέτειες, οι Αθηναίοι κατάφεραν να απαλλαγούν από την κυριαρχία των Μακεδόνων βασιλέων και να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους· τότε αποφάσισαν να τιμήσουν τον Δημοσθένη, τον άνθρωπο που στη διάρκεια του 4ου αιώνα είχε αγωνιστεί όσο κανένας άλλος εναντίον των Μακεδόνων (κυρίως ως αντίπαλος του Φιλίππου, αργότερα όμως και του Αλεξάνδρου) στην προσπάθειά του να ξαναδώσει στην Αθήνα την παλιά της δύναμη και επιρροή. Ο αγώνας ήταν μάταιος, γιατί η Αθήνα δεν διέθετε ούτε την οικονομική ευρωστία ούτε τη στρατιωτική δύναμη για να επιτύχει έναν τέτοιο στόχο. Αλλά ο Δημοσθένης ήταν ένθερμος πατριώτης και δεινός ρήτορας και συνέπαιρνε με τους λόγους του τους Αθηναίους. Έτσι οι Αθηναίοι, λίγα χρόνια αφού ξανακέρδισαν την ελευθερία τους, το 280 π.Χ., αποφάσισαν να στήσουν στη μέση της Αγοράς έναν ανδριάντα του Δημοσθένη, που είχε πεθάνει εξόριστος το 322 π.Χ. Ο ανδριάντας αυτός, έργο του γλύπτη Πολυεύκτου, μας παραδίδεται σε αντίγραφα και εικονίζει τον ρήτορα σε μια στάση περίσκεψης και λύπης, με κατεβασμένο το κεφάλι και σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην κοιλιά. Τη στάση αυτή τη συναντούμε στον 4ο αιώνα π.Χ. σε πενθούσες μορφές σε επιτύμβια μνημεία. Πρόθεση των Αθηναίων ήταν να δείξουν ότι, παρ᾽ όλη την πολιτική ήττα που είχε υποστεί, ο Δημοσθένης παρέμενε ένα φωτεινό παράδειγμα πατριωτισμού και αντίστασης στη μακεδονική κυριαρχία. Αυτήν ακριβώς την ιδέα εξέφραζε το επίγραμμα που ήταν χαραγμένο στη βάση του ανδριάντα: «Αν είχες, Δημοσθένη, δύναμη ίση με την κρίση σου, ποτέ δεν θα είχε κυβερνήσει τους Έλληνες ο Μακεδόνας Άρης (δηλαδή η στρατιωτική δύναμη των Μακεδόνων).» Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Δημοσθένη είναι αυθεντικά, αφού είναι αμφίβολο αν υπήρχαν στην Αθήνα άνθρωποι που τον θυμούνταν 42 χρόνια μετά τον θάνατό του. Αλλά όσοι έβλεπαν το άγαλμά του στην Αγορά θα ανακαλούσαν στη μνήμη τους τι άνθρωπος ήταν και πώς είχε προσπαθήσει να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.

Η “Μαύρη Ημέρα”: Το Έρεβος που κάλυψε την Νέα Αγγλία

Η Μαύρη Ημέρα που κάλυψε την Νέα Αγγλία: Ήταν 10.00 το πρωί στις 19 Μαΐου 1780, όταν οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας πίστεψαν ότι η Ημέρα της Κρίσης ήταν κοντά.

Ο ουρανός έγινε μαύρος σαν την νύχτα, τα λουλούδια άρχισαν να ρίχνουν τα πέταλά τους και το φεγγάρι λαμπερό, με ένα σκούρο κατακόκκινο χρώμα, αγκάλιασε τις μεγαλουπόλεις από το Μέιν στο Νιου Τζέρσι σκορπίζοντας έτσι τον τρόμο και το χάος στο διάβα του. Το περιστατικό έγινε γνωστό με το όνομα «Η Μαύρη Ημέρα της Νέας Αγγλίας»

Αναρίθμητες αναφορές από αυτόπτες μάρτυρες, καταγεγραμμένες σε ημερολόγια και βιβλία περιέγραφαν τον πανικό που διογκωνόταν από την Μαύρη Ημέρα καθώς το φως της ημέρας έσβηνε και έδινε την θέση του στο σκοτάδι που ξεκίνησε να κυριαρχεί στο απόγευμα εκείνο. Ακόμη και ο ουρανός με τα αστέρια ήταν πλήρως κεκαλυμμένα από το έρεβος .

Ο ποιητής John Greenleaf Whittier, έγραψε γι’ αυτή την Μαύρη Ημέρα στην συλλογή του «Τα άπαντα του John Greenleaf Whittier»:

Twas on a May-day of the far old year
Seventeen hundred eighty, that there fell
Over the bloom and sweet life of the spring,
Over the fresh earth, and the heaven of noon,
A horror of great darkness.
Men prayed, and women wept; all ears grew sharp
To hear the doom-blast of the trumpet shatter
The black sky.

Η “Μαύρη Ημέρα” της Κρίσης

H αναταραχή και ο τρόμος γι’ αυτό το παράξενο φαινόμενο οξύνθηκε από την έλλειψη τηλεπικοινωνιών. Δεν υπήρχαν ούτε τηλέγραφοι, ούτε ραδιόφωνα τότε, και σαν αποτέλεσμα δεν υπήρχε περίπτωση να μαθευτεί τί συνέβαινε και τί προκαλούσε αυτό το περίεργο σκοτάδι. Λόγω της έλλειψης πληροφοριών και ερμηνειών-εξηγήσεων, οι άνθρωποι στράφηκαν στις θρησκευτικές διδαχές επί του θέματος.

Βιβλικές φράσεις όπως «Ο ήλιος θα μετατραπεί σε σκοτάδι, και το φεγγάρι σε αίμα, πριν να έρθει η θαυμάσια αλλά και φρικτή μέρα του Κυρίου» (Joel 2:31) και «O ήλιος έγινε μαύρος…και ολόκληρο το φεγγάρι μάτωσε. Τα αστέρια του ουρανού ρίχτηκαν στο χώμα.» (Αποκάλυψη 6:12-13) έδωσε στους ανθρώπους την πεποίθηση ότι η ημέρα της Αποκάλυψης είχε φτάσει. Πολλές μαρτυρίες υποδεικνύουν ανθρώπους να τρέχουν στους δρόμους και να φωνάζουν ότι Εκείνη η μέρα είχε φτάσει. Την περίοδο αυτή, οι κάτοικοι της Νέας Αγγλίας ήταν βαθιά θρησκευόμενοι Προτεστάντες, που πίστευαν ότι η Μαύρη Ημέρα και αυτά τα φυσικά φαινόμενα ήταν σημεία της Θεϊκής θέλησης.

Καλλιτεχνική απεικόνιση των συνθηκών του πρωινού εκείνου κατά την διάρκεια της Μαύρης Ημέρας στις 19 Μάϊου, 1780 (από το ‘Our First History,’ του Richard Devens, 1876).

Τα αίτια του σκότους

Τις επόμενες δεκαετίες και αιώνες που ακολούθησαν το μυστηριώδες γεγονός, πολλές θεωρίες αναδύθηκαν για να εξηγήσουν το σκοτάδι που πλημμύρισε τον ουρανό της Νέας Αγγλίας εκείνη την μοιραία μέρα, πάνω από 230 χρόνια πριν. Οι υποθέσεις συμπεριελάμβαναν έκλειψη ηλίου, καταιγίδα, ηφαιστειογενή έκρηξη, φωτιά, μια ατμόσφαιρα βεβαρημένη από αντανακλάσεις στρώσεων ατμού, ηλιακό φως κρυμμένο από ένα τεράστιο βουνό ή ένα χτύπημα μετεωρίτη.

Με το πέρασμα των χρόνων, πολλές από αυτές τις υποθέσεις ακυρώθηκαν- αστρονομικά αρχεία επιβεβαίωσαν ότι δεν υπήρχε κάποια έκλειψη εκείνη την περίοδο, και τα ιστορικά αρχεία απέρριψαν μια καταιγίδα.O Thomas Choularton, καθηγητής ατμοσφαιρικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Manchester, είπε ότι δεν υπάρχει κάποια καταγραφή ηφαιστειογενούς δραστηριότητας τo 1780 καθιστώντας απίθανο το γεγονός ένα σύννεφο σκόνης να μπορέσει να καλύψει τον ήλιο.

Μη μπορώντας να βρει μια ικανοποιητική εξήγηση, ο Sir John Herschel, Άγγλος μαθηματικός και αστρονόμος ξεκαθάρισε: «Το σκότος στην νότια Αμερική, ήταν ένα από αυτά τα υπέροχα φαινόμενα της φυσικής όπου η φιλοσοφία αδυνατεί να εξηγήσει»

Η Φυσική δίνει τις απαντήσεις

Τελικά, περισσότερο από δυο αιώνες μετά την Ημέρα Σκότους της Νέας Αγγλίας, η φυσική έλυσε το μυστήριο. Το 2008 το Πανεπιστήμιο του Μισούρι, ανακοίνωσε ότι οι δακτύλιοι στον κορμό του δέντρου που αποκαλύπτουν την ηλικία του, απέδειξαν τις μαζικές πυρκαγιές στον Καναδά που έλαβαν χώρα το 1780 και είναι πιθανόν να προκάλεσαν το σκοτάδι στην Νέα Αγγλία.

«Τα μοτίβα στους δακτυλίους των δέντρων φανερώνουν την ιστορία» είπε ο Erin McMurry, βοηθός ερευνητή στο MU College of Agriculture, Food and Natural Resources Tree Ring Laboratory, σύμφωνα με την πανεπιστημιακή εφημερίδα. «Θεωρούμε τους δακτυλίους των δέντρων σαν χειροποίητα αντικείμενα. Γνωρίζουμε πώς να τα χρονολογήσουμε και να δημιουργήσουμε μια χρονολογική σειρά προκειμένου να μπορέσουν να πούμε πότε ξέσπασε μια φωτιά ή μια περίοδος ξηρασίας και να ξεκλειδώσουμε την ιστορία που το δέντρο φύλαγε για χρόνια.»

Σε μια έρευνα με τίτλο «Σημάδια πυρκαγιάς αποκαλύπτουν τα αίτια της ‘Ημέρας Σκότους’ στην Νέα Αγγλία το 1780», δημοσιευμένη στην ‘International Journal of Wildland Fire’, επιστήμονες εξήγησαν ότι η φωτιά παρήγαγε σειρές από πυκνό καπνό που απλώθηκαν στην ανώτερη ατμόσφαιρα και συνδυάστηκαν με ομίχλη, επηρεάζοντας τις ατμοσφαιρικές συνθήκες εκατοντάδες μίλια μακρυά.

Η έρευνα ενισχύθηκε από μαρτυρίες που περιέγραψαν μια μυρωδιά στάχτης στην περιοχή. Ο γεωγράφος Jeremy Belknap από την Βοστόνη έγραψε σε ένα γράμμα το 1780 στον Ebenezer Hazard λέγοντάς του πως ο αέρας είχε μια οσμή από ζυθοποιείο ή καμίνι από ξυλάνθρακα. Περιέγραψε επίσης, πώς οι μάζες νερού εμφανίστηκαν σκουρόχρωμες και μαύρες.

Ο McMurry είπε, ότι η μελέτη για την Μαύρη Ημέρα παρείχε μια μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τα ιστορικά γεγονότα και να τα συνδυάσουμε με την μοντέρνα τεχνολογία και τα φυσικά ιστορικά στοιχεία από τους δακτυλίους των δέντρων, λύνοντας έτσι έναν γρίφο-μυστήριο μέσω της φυσικής.

Πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε να μην είμαστε διαθέσιμοι συνέχεια για όλους

Μαθαίνω σιγά σιγά πώς να μην είμαι διαθέσιμος, αλλά όχι αυτό το είδος για το οποίο διαβάζουμε, όχι με την έννοια του «παιχνιδιού», ούτε με σκοπό να δυσκολέψω τους άλλους ή να τους αγνοήσω σκοπίμως και να παριστάνω τον πολυάσχολο. Αυτές οι στρατηγικές δεν έχουν θέση στη ζωή μου· η μη διαθεσιμότητα προέρχεται από ένα πιο ώριμο μέρος. Είναι τώρα ένας τρόπος να προστατεύσω την ψυχή μου, την ενέργεια και την καρδιά μου από όλους αυτούς που προσπαθούν να τα μολύνουν.

Μαθαίνω να μην είμαι διαθέσιμος για όσους απομυζούν την ενέργειά μου. Για αυτούς που ρουφούν τη ζωή και την θετική ενέργεια από μέσα μου. Για ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μου μόνο για να τη δυσκολέψουν και μετά να φύγουν.

Αντιθέτως, μαθαίνω να επενδύω το χρόνο μου σε ανθρώπους που αυξάνουν τις θετικές μου δονήσεις. Μαθαίνω σταδιακά ότι το να επιλέγω την ενέργεια που θέλω να έχω γύρω μου και τους ανθρώπους που πραγματικά με κάνουν να νιώθω χαρούμενος, δεν είναι αγενές ή εγωιστικό· είναι απαραίτητο.

Μαθαίνω σιγά σιγά πώς να μην είμαι διαθέσιμος για όσους δεν με εκτιμούν. Μάλιστα, έμαθα πρόσφατα ότι η αγάπη χωρίς εκτίμηση και σεβασμό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Ότι αν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι σ’ αγαπούν δεν είναι εκεί για εσένα όταν τους χρειάζεσαι, αν δεν σε υπερασπίζονται όταν είσαι σε απόγνωση, αν δεν εμφανίζονται όταν περνάς δύσκολα ή όταν περιμένεις να σταθούν δίπλα σου, τότε δεν σε εκτιμούν. Σε συμπαθούν, αλλά δεν φοβούνται ότι θα σε χάσουν. Δεν φοβούνται να μη σε απογοητεύσουν ξανά και ξανά.

Μαθαίνω επίσης ότι για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, πρέπει να επιλέξεις το περιβάλλον σου σοφά κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα είσαι διαθέσιμος για ορισμένους ανθρώπους, ενέργειες και σε ορισμένες συνθήκες, τότε ας είναι, επειδή μαθαίνω σταδιακά ότι η ζωή μου δεν θα αλλάξει ποτέ, αν δεν αλλάξω αυτά που με περιτριγυρίζουν, καθώς και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που εγώ συνδημιουργώ.

Μαθαίνω ότι όντας μη διαθέσιμος μερικές φορές με φέρνει πιο κοντά στο στόχο μου, επειδή με αυτό τον τρόπο απελευθερώνομαι απ’ όσα με τραβούν στον πάτο.

Όταν αγγίζεις κάποιον, ξέρεις ότι υπάρχει

Διανύουμε τη δεκαετία του 1940. Ένας ψυχαναλυτής, ο Ρενέ Σπίτς (Rene spitz), αποφασίζει να μελετήσει παιδιά τα οποία φιλοξενούνται και μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις τρέχουσες τεκμηριωμένες μικροβιακές θεωρίες, οι ιθύνοντες των ορφανοτροφείων και των λοιπών ιδρυμάτων δίνουν σχετικές οδηγίες οι οποίες είναι απολύτως συντονισμένες με την επικρατούσα υπόθεση πως η ανθρώπινη επαφή θα έθετε σε κίνδυνο τη σωματική υγεία παιδιών μέσω της μετάδοσης επιβλαβών μολυσματικών παραγόντων. Με βάση αυτή τη λογική λοιπόν τα ιδρυματικά παιδιά σιτίζονται και ντύνονται κανονικά, ωστόσο οι φροντιστές διατηρούν αποστάσεις, ενώ υπάρχουν σαφείς περιορισμοί και απουσία αγκαλιάς.

Τι συνέβη λοιπόν σε αυτή την ιδιάζουσα συνθήκη; Αυτό που διαπιστώθηκε ήταν πραγματικά τρομερό. Ενώ υπήρχε επαρκής ικανοποίηση των φυσικών αναγκών, τα παιδιά γίνονταν απόμακρα, αρρώσταιναν συχνότερα, ενώ αρκετά εξ αυτών δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Εντυπωσίαζε μάλιστα το γεγονός ότι στα ιδρύματα που που συνέβαιναν τα περισσότερα τέτοιου είδους περιστατικά, ήταν εκείνα που θεωρούνταν ως τα πιο άρτια από άποψη υγιεινής και που διέθεταν τον καλύτερο εξοπλισμό. Τα ποσοστά θνησιμότητας μάλιστα στα αποκαλούμενα άσηπτα ιδρύματα έφτανε το 75% ενώ χαρακτηριστικά αναφέρεται πως σε μια περίπτωση άγγιξε και το 100%.

Σε μια ακραία και ιδιαίτερη συνθήκη (με μια κατηγορία παιδιών που δυστυχώς, ως επί το πλείστον, στερούνται ασφαλούς προσκόλλησης) αλλά ωστόσο υπαρκτή, όπως η προαναφερόμενη, υπογραμμίστηκαν με εμφαντικό τρόπο οι μοιραίες συνέπειες του περιορισμού της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης. Και αυτό μέσω της απαγόρευσης τρόπων με τους οποίους δύναται να εκφραστεί η ίδια η αγάπη στις παιδικές ψυχές (άγγιγμα, αγκαλιά, χάδι, κανάκεμα, κοντινότητα κ.α). Σήμερα είναι ευρέως αποδεκτό πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από συνεχή, ασφαλή σωματική και συναισθηματική εγγύτητα και εάν αυτό αγνοηθεί, τότε το κόστος θα είναι μεγάλο και αναπόφευκτο.

Ένας δάσκαλος, γνωρίζει. Ξέρει πώς να μιλήσει στα παιδιά. Μπορεί θα έλεγε κανείς να προσφέρει ψωμί και αυτά να πάρουν παντεσπάνι… έχει με άλλα λόγια τον τρόπο. Και τα παιδιά μπορούν να πειθαρχήσουν. Και να λειτουργήσουν με υπευθυνότητα, τηρώντας τα απαιτούμενα. Αυτό είναι όμως το ζητούμενο; Εδώ εξαντλείται το θέμα; Ή κάτι μας διαφεύγει; Mια δασκάλα ή μια νηπιαγωγός πράγματι, μιλώντας με απόλυτο σεβασμό και τρυφερότητα έχει τη δυνατότητα να απευθυνθεί στα παιδιά, αναφορικά με το θέμα του νέου κορωνοιού, και να τονίσει πως για το καλό όλων μας θα πρέπει να εφαρμοστούν κάποια μέτρα.

Μεταξύ αυτών, ίσως, να μην αγκαλιάζονται, να μην αγγίζονται, να μην μοιράζονται, να μην κάθονται δίπλα-δίπλα κ.τ.λ. Και τα παιδιά είναι όντως έξυπνα και θα αντιληφθούν το γιατί. Και θα υπακούσουν. Η ψυχή τους όμως; Λένε πως Η παιδική ψυχή κρύβει μέσα στους κόλπους της σοφία χιλιετιών. Ξέρει καλά ποιο είναι το αληθινά ωφέλιμο και θα το διεκδικήσει. Δεν φοράει προσωπίδα. Και εκφράζει πάντα ό,τι την ενοχλεί, με το δικό της τρόπο. Αντιλαμβάνεται πια, πως το άγγιγμα, η αγκαλιά, το μοίρασμα ως μορφές σύνδεσης και αγάπης ξαφνικά αλλάζουν μορφή. Και, δημιουργούνται αρκετά ερωτηματικά για το αν και κατά πόσο είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο ενώ τίθεται σε κίνδυνο και η αίσθηση ασφάλειας.

Ξέρουμε καλά πλέον πως άπαξ και δημιουργηθεί η αίσθηση της συναισθηματικής απομάκρυνσης, τότε στον εγκέφαλο ενεργοποιείτε εκείνο το κέντρο που ενεργοποιεί και ο σωματικός πόνος. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι, «Υποφέρω». Και τότε θα ασκηθεί εσωτερική πίεση ώστε να βρεθεί τρόπος για να διασωθεί ο καλύτερος μηχανισμός επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, η άμεση αυθόρμητη σύνδεση και επαφή. Και εάν αγνοηθεί το αίτημα επί μακρόν, τότε οι δυσμενείς συνέπειες θα είναι εξασφαλισμένες.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, θα υπάρξουν λοιπόν περιπτώσεις παιδιών όπου ενώ η εσωτερική φωνή ενός παιδιού θα λέει «Ναι», ο κανόνας θα δείχνει το «Όχι». Έτσι ξαφνικά το παιδί νιώθει την απαγόρευση ή την υποχρέωση να ζητάει άδεια για αυτονόητα πράγματα. Ο αυθορμητισμός που υπηρετεί την ικανοποίηση μιας φυσικής ανάγκης του ψυχισμού καταστέλλεται, με κλονισμό της εμπιστοσύνης προς τον εαυτό αλλά και όλων αυτών που νιώθει σαν ανάγκη από μέσα και αφορούν τη σύνδεση. « Όταν αγγίζεις κάποιον, ξέρεις ότι υπάρχει», αναφέρουν συχνά οι υπαρξιστές. “ Είμαι άραγε πραγματικός; Υπάρχω; Αφού κανείς δε με αγγίζει;”

To εγχείρημα φαίνεται πως είναι αρκετά δύσκολο και περίπλοκο αφού αγγίζονται χορδές λεπτών-πολύ λεπτών θεμάτων. Θέματα που συγγενεύουν σε βαρύτητα και σπουδαιότητα και κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με το νερό και την τροφή. Επιλέξαμε να κινηθούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δοκιμάζουμε να παρέμβουμε σε περιοχές πολύ ευαίσθητες οι οποίες εκτείνονται από την ψυχική μας πορεία και ανάπτυξη έως και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Τι μπορεί να γίνει ωστόσο; Γιατί η ζωή σε ύστατη ανάλυση σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη να βρίσκεις απαντήσεις στα ερωτήματα και στα προβλήματα που διαρκώς προκύπτουν. Καταρχήν οι σημαντικοί άλλοι, στις επάλξεις. Χρειάζεται εκτός από νοηματοδότηση, να προσφέρουν ένα διαρκές ασφαλές βήμα στα παιδιά για συναισθηματική έκφραση-επεξεργασία υπό το φως αμέριστης φροντίδας και υποστήριξης. Να δείχνουν καθημερινά την αγάπη τους με κάθε πρόσφορο μέσο που μπορούν, ώστε το όποιο ψυχικό κόστος να ελαχιστοποιηθεί όσο είναι δυνατόν.

Επιπλέον είναι απαραίτητο (εφόσον δεν έχει γίνει), στην εξίσωση των αποφάσεων και των μέτρων να συμπεριληφθεί, με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία, ως βασική παράμετρος η βαθύτατη ψυχική ανάγκη των παιδιών για επαφή και αυθόρμητη σύνδεση. Οι προθέσεις όλων θεωρώ πως είναι καλές και όλες οι οπτικές μπορούν να θεωρηθούν ενδιαφέρουσες και χρήσιμες. Ωστόσο όσο περισσότερο εστιάζουμε κάπου, τόσο αποφεύγουμε να δούμε κάτι άλλο. Και αυτό το κάτι άλλο ίσως ορισμένες φορές να είναι ζωτικής σημασίας .

Δεν είμαστε ερπετά, αλλά άνθρωποι με συναισθήματα. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται πως αν δημιουργήσουμε συνθήκες διαβίωσης εκτός των ορίων του συναισθηματικού μας υπόβαθρου, η παρακμή μας θα είναι προ των πυλών.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ»… Ακόμα είναι…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄ αγαπώ»…

Φαινομενικά, ήταν ίδιο με όλα τα «Σ΄ αγαπώ» του κόσμου. Αυτά που έχουν γραφτεί με τα ίδια ακριβώς γράμματα. Αυτά που έχουν ειπωθεί με ανθρώπινη φωνή.

Στολισμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις που τα συνοδεύουν στην πορεία τους.

Υπάρχουν όμως κάποια «Σ΄ αγαπώ» που δεν μοιάζουν με τα υπόλοιπα.

Στέκονται μόνα τους και δεν στηρίζονται πουθενά.

Δεν υπήρξαν ποτέ σκοινιά για να τα πιάσουν, βάσεις για να τα κρατήσουν, χέρια προς βοήθεια ή πόδια για να τα προτρέψουν σε φυγή.

Παραμένουν μετέωρα, σχεδόν εγκαταλελειμμένα, απομακρυσμένα από ωραιοποιημένες καταστάσεις, καθημερινές εικόνες, ασήμαντες αναμνήσεις.

Γεννήθηκαν μια μέρα ξαφνικά χωρίς κλάματα. Χωρίς να πεινάνε ή να διψάνε.

Δεν τα νανούρισε κανείς για να κοιμηθούν. Δεν τα χάιδεψε κανείς στην πλάτη για να ηρεμήσουν.

Μεγάλωσαν και γιγαντώθηκαν όπως οι άνθρωποι που ζουν στη φύση τρώγοντας απ' αυτήν, πίνοντας απ' αυτήν, ζώντας απ' αυτήν.

Τα γράμματα που έπρεπε, τα έμαθαν μόνα τους. Σχολείο να τους μάθει δεν υπήρξε. Δεν τους δίδαξε κανείς τα «πρέπει» μεγαλώνοντας.

Μ΄ ένα τεράστιο «θέλω να ζήσω» ξεκίνησαν, μ ένα τεράστιο «θα ζήσω», συνεχίζουν.

Αποφασισμένα για τα πάντα, παλεύουν με το φόβο. Στα ίσια, κοιτάζοντάς τον ευθεία στα μάτια.

Τα λάθη τους τα αναγνωρίζουν και τα αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη. Με τον ίδιο τρόπο κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια να τα διορθώσουν.

Δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαντήσουν σε «γιατί».

Γιατί δεν ξέρουν, είναι πάντα η απάντηση.

Πώς να κάνεις συγκεκριμένο, κάτι τόσο μεγάλο; Δεν μπήκαν ποτέ όρια για να τα προσδιορίσουν.

Δεν βασίστηκαν ποτέ στην ανάγκη, την απόρριψη, το παιχνίδι, την ανασφάλεια, την εξάρτηση, τη συμπόνια ή την αβεβαιότητα.

Δεν ειπώθηκαν ποτέ με λύπη, παράπονο ή παρακάλια, δεν ειπώθηκαν με σκοπό να πάρουν κάτι σαν αντίτιμο.

Δεν ξοδεύτηκαν, δεν ήταν μάταιη η ύπαρξή τους.

Δεν αιχμαλώτισαν ποτέ ανθρώπινες συνειδήσεις. Ανθρώπινες ζωές.

Δεν πληρώθηκαν ποτέ με χρήματα, σπίτια, βοήθεια ή συμπαράσταση.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄ αγαπώ».

Δημιούργημα ενός ονείρου που γινόταν σιγά σιγά πραγματικότητα. Δημιούργημα σκέψεων μιας άλλης ζωής, αυτής που κλήθηκε να υπηρετήσει σε ετούτη.

Ειπώθηκε ένα βράδυ μαζί με τη μουρμούρα του ύπνου και κάτι πλεγμένα χέρια και πόδια που δεν ήθελαν να χωρίσουν.

Ξημέρωσε κάτι πρωινά από τον ήλιο κι όχι από ενοχλητικά ξυπνητήρια που κάποιος έπρεπε να κλείσει.

Πλύθηκε με παγωμένο νερό, ζεστάθηκε μ έναν πρωινό καφέ ανάμεσα στα δάχτυλα.

Κρατήθηκε δίπλα σε κάτι λέξεις που μπορεί να μη σήμαιναν τίποτα, αλλά τελικά σήμαιναν τα πάντα.

Άναψε δίπλα από κάτι φώτα, κρατήθηκε ζωντανό μέσα στα σκοτάδια.

Διάβασε παραμύθια φτιαγμένα για πραγματικούς ανθρώπους, όχι για ψεύτικους ήρωες.

Περίμενε χωρίς να περιμένει τίποτα.

Περίμενε γιατί δεν ήθελε να περιμένει τίποτα.

Ξεχώρισε από το σωρό γιατί δεν είχε τίποτα να κερδίσει. Και τίποτα να χάσει.

Δεν σκέφτηκε ποτέ να οπισθοχωρήσει για κανένα λόγο. Ακόμα κι όταν μπορούσε με προσπάθεια.

Κι αν κάποια στιγμή σταματήσει να ζει, δεν θα σταματήσει να υπάρχει.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄ αγαπώ».

Ακόμα είναι.

KHALIL GIBRAN: Μίλησε μας για την Αγάπη

Μίλησε μας για την Αγάπη

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε: Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.

Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει. Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο. Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός. Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Όταν αγαπάς, δε θα έπρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού”.

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης

«Το μόνο πράγμα για το οποίο όντως γνωρίζω», λέει ο Σωκράτης, «είναι ο έρωτας»

Τι είναι έρωτας;” Το ερώτημα τέθηκε σ’ έναν καλοεπιπλωμένο συμποσιακό χώρο της Αθήνας, φωτισμένο με λάμπες λαδιού που τρεμόπαιζαν, στο σπίτι του τραγικού ποιητή Αγάθωνα. Η χρονολογία είναι το 410 π.Χ. Μία παρέα ανδρών ξαπλωμένων στα ανάκλιντρά τους παρακολουθεί συνεπαρμένη τον Σωκράτη καθώς μιλάει. Κάποιοι από αυτούς έχουν ήδη τοποθετηθεί πάνω στο θέμα και τώρα είναι η σειρά του Σωκράτη. Ένας κοντός αλλά γεροδεμένος άνδρας γύρω στα πενήντα, με ανασηκωμένη μύτη και τα μάτια του να βρίσκονται σε αρκετή απόσταση το ένα από το άλλο, μία σχεδόν υπνωτιστική παρουσία, μιλάει με ήρεμη αυτοπεποίθηση.

«Το μόνο πράγμα για το οποίο όντως γνωρίζω», λέει ο Σωκράτης, «είναι ο έρωτας».

O Σωκράτης φαίνεται να εννοεί αυτό που λέει. Οι ακροατές του γνωρίζουν βέβαια ότι η ειρωνεία είναι η ειδικότητά του, οπότε δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα πρέπει να πάρουν τη δήλωσή του τοις μετρητοίς. Δεν αμφιβάλλουν ότι λέει την αλήθεια περισσότερο απ’ ότι θα αμφέβαλλαν για την εγκυρότητα του θεού Απόλλωνα, ο οποίος ανακοινώνει τους αινιγματικούς χρησμούς του στους Δελφούς μέσα από το στόμα της θεόπνευστης ιέρειας, της Πυθίας. Αλλά τι εννοεί ο Σωκράτης λέγοντας ότι «γνωρίζει», δεδομένου του ότι είναι ήδη διάσημος για τον ισχυρισμό του ότι «ένα μόνο γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω τίποτα»;

Όπως οι δελφικοί χρησμοί είναι άκρως αμφίσημοι, έτσι και τα λόγια του Σωκράτη συχνά φαίνεται να περιλαμβάνουν κάποιο κρυμμένο μήνυμα. Η λέξη που χρησιμοποιεί ο Σωκράτης για τον «έρωτα», τα ερωτικά, στην κυριολεξία τα ζητήματα που αφορούν τον έρωτα» ή «ο ερωτικός τομέας», πλησιάζει ηχητικά τη λέξη ερωτάν, που σημαίνει «κάνω ερωτήσεις». Καθώς ο Σωκράτης απέκτησε τη φήμη του στοχαστή που έχει μόνο ερωτήματα και όχι απαντήσεις, ίσως το σχόλιό του να αποκρύπτει κάποιο ειρωνικό λογοπαίγνιο. Μήπως υπαινίσσεται στο ακροατήριό του ότι η γνώση που έχει για τον έρωτα έγκειται στην τέχνη των ερωτήσεων;

Το μυστήριο του έρωτα

Αυτά τα οποία λέει ο Σωκράτης στη συνέχεια αποτελούν μία πληρέστατη απάντηση στο ερώτημα «τι είναι έρωτας». Όμως δεν είναι δικά του τα λόγια. Εξηγεί στους ακροατές ότι πρόκειται για την περιγραφή μιας συζήτησης που είχε κάνει πολύ καιρό πριν -όταν ήταν νέος, υποθέτουμε- με μία σοφή γυναίκα που λεγόταν Διοτίμα, στην οποία έκανε ερωτήσεις σχετικά με τον έρωτα και αυτή του απαντούσε. Επομένως, ακόμα και κατά την παρουσίαση της δικής του θέσης για τον έρωτα, ο Σωκράτης παραμένει μάλλον εξεταστής παρά κάποιος που έχει τη δική του άποψη για το θέμα. Αναφέρει τη Διοτίμα ως μία ιέρεια από τη Μαντίνεια, πόλη της κεντρικής Πελοποννήσου, η οποία βρισκόταν περίπου εκατόν εξήντα χιλιόμετρα νοτοδυτικά της Αθήνας. Η πόλη αυτή ήταν διάσημη για τη μουσική και τα είδη χορού της. Ο Σωκράτης υποστήριζε ωστόσο ότι η υπέρτατη μουσική είναι η φιλοσοφία – η επιδίωξη της σοφίας και αυτό που αναζητά από τη Διοτίμα είναι η σοφία. «Η γυναίκα αυτή ήταν η δασκάλα μου», λέει ο Σωκράτης, αστα ερωτικά ζητήματα».

Πολλοί εκλαμβάνουν ως διφορούμενη αυτή τη δήλωση, αλλά ο Σωκράτης δεν την αναλύει περαιτέρω και λέγεται ότι κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν γέλασε, ούτε ανασήκωσε το φρύδι του. Αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι η αναφορά του Πλάτωνα πως ο Σωκράτης, μιλώντας σ’ ένα κοινό που απαρτίζεται εξολοκλήρου από άνδρες, αποδίδει την εκπαίδευσή του σε μία γυναίκα. Σε όλους τους περίπου τριάντα πλατωνικούς διαλόγους, αυτό το γεγονός είναι σχεδόν μοναδικό. Λέμε σχεδόν, καθότι σ’ έναν (και μόνο σ’ έναν) άλλο διάλογο, τον Μενέξενο, ο Σωκράτης περιγράφεται ξεκάθαρα να παίρνει μαθήματα από μία γυναίκα – τη χήρα του Περικλή, την Ασπασία. Η Διοτίμα θεωρείται γενικά φανταστικό πρόσωπο. Το όνομά της σημαίνει «τιμημένη από τον Δία» (ή «αυτή που τιμάει τον Δία»), ενώ το όνομα της πόλης της -Μαντίνεια- φαίνεται ότι επιλέχθηκε για να μας θυμίζει, κάνοντας το αντίστοιχο λογοπαίγνιο με τον μάντη. Έτσι, όπως έχει υποστηριχτεί, ο Σωκράτης αποδίδει μία βαθιά και μυστηριώδη θεωρία για τον έρωτα σε μια γυναίκα με ενορατική ικανότητα, η οποία βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση ώστε να μπορεί να γνωρίζει το νόημά του. Μολονότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν υπήρξε ποτέ μία τέτοια γυναίκα όπως η Διοτίμα, ο Σωκράτης στο Συμπόσιο τη συνδέει με μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, Κάποτε, λέει, χρησιμοποίησε τη σοφία της για λογαριασμό των Αθηναίων, όταν αυτοί έκαναν θυσίες για να απομακρύνουν τον λοιμό, με αποτέλεσμα «να καταφέρει να αναβάλει την εμφάνιση της επιδημίας, η οποία εμφανίστηκε δέκα χρόνια αργότερα απ’ ό,τι προοριζόταν αρχικά».

Δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να εξηγηθεί αυτός ο παράδοξα συγκεκριμένος ισχυρισμός. Καθώς όμως ο λοιμός ενέσκηψε στην Αθήνα το 430 π.Χ., αυτή η περίεργη αναφορά στρέφει την προσοχή μας στο έτος 440 π.Χ. Τι συνέβη εκείνη τη χρονιά, ώστε να είναι σε θέση ο Σωκράτης να υπαινίσσεται παρεμπιπτόντως ότι ο λοιμός επρόκειτο αρχικά να πλήξει τότε την Αθήνα, Το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός το 440 π.Χ. ήταν η εκστρατεία του Περικλή για να κατακτήσει το ισχυρό νησί της Σάμου, έπειτα από αίτημα, υποτίθεται, της μακροχρόνιας αντιπάλου της στην ιωνική ενδοχώρα, της Μιλήτου. Ήταν ένα γεγονός που απέκτησε αρνητική φήμη για διάφορους λόγους. Κατά πρώτον, ο Περικλής λέγεται ότι διεξήγαγε την εκστρατεία, η οποία περιέλαβε μάχες σε στεριά και θάλασσα, καθώς και μία μακρά πολιορκία, με τρομακτική βιαιότητα. Τη ζοφερή ιστορία αφηγήθηκε ο Δούρις, τύραννος της Σάμου προς το τέλος του 4ου π.Χ. αιώνα, ο οποίος συνέγραψε την ιστορία του νησιού του: Αναφέρει ότι ο Περικλής, αφού νίκησε τους εχθρούς του σε ναυμαχία, κρέμασε πάνω σε σταυρούς στην αγορά της Μιλήτου τους Σάμιους διοικητές και ναυτικούς. Ο φιλόσοφος Μέλισσος, ο οποίος έχει καταγραφεί ως ένας από τους διοικητές του σαμιακού στόλου εναντίον των Αθηναίων και ενδέχεται να γνώριζε προσωπικά τον Σωκράτη από μία επίσκεψη του τελευταίου στη Σάμο σε πιο χαρούμενες εποχές, περίπου δύο δεκαετίες νωρίτερα, μπορεί να ήταν ένα από τα θύματα του Περικλή.

Ο Δούρις συνεχίζει την αφήγηση λέγοντας ότι ο Περικλής διέταξε να χτυπήσουν μέχρι θανάτου με ρόπαλα τους σταυρωμένους Σάμιους έπειτα από δέκα μέρες και να πετάξουν τους νεκρούς χωρίς ταφικές τελετές. Μία τέτοια πράξη θα θεωρούνταν προσβολή ενάντια στους θεούς. Στα μάτια των προληπτικών Ελλήνων, σίγουρα θα δικαιολογούσε κάποια θεϊκή τιμωρία προς τους Αθηναίους και ο λοιμός αποτελούσε μία τυπική μορφή θεϊκής ποινής για μία τέτοια παράβαση. Ωστόσο, καμία συνέπεια δεν προέκυψε άμεσα όταν όμως η επιδημία, θύμα της οποίας λέγεται ότι έπεσε και ο ίδιος ο Περικλής (καθώς και οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του, ο Ξάνθιππος και ο Πάραλος), έπληξε την Αθήνα το 430 π.Χ., πολλοί αναγκάστηκαν να πιστέψουν ότι λοιμός ήταν η καθυστερημένη τιμωρία των θεών για την αδίστακτη στάση των Αθηναίων απέναντι στη Σάμο δέκα χρόνια νωρίτερα.

Κατά δεύτερον, είναι ευρέως διαδεδομένο ότι η ανελέητη και αμετανόητη επίθεση του Περικλή στη Σάμο οφειλόταν στην επιθυμία του να ευχαριστήσει τη σύντροφό του Ασπασία, της οποίας η οικογένεια καταγόταν από τη Μίλητο, τη μεγαλύτερη αντίπαλο της Σάμου. Οι Έλληνες ήταν αρκετά εξοικειωμένοι με την έννοια που στα γαλλικά εκφράζει η φράση «cherchez la femme», δηλαδή ότι πίσω από διάφορα γεγονότα και πράξεις μπορεί κανείς να ανακαλύψει ότι έχει βάλει το χέρι της κάποια γυναίκα: Ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής, ο Όμηρος, θεωρούσε ως αιτία του Τρωικού Πολέμου την Ελένη. Οι κωμικοί ποιητές της εποχής, οι πιο ηλικιωμένοι αντίπαλοι του Αριστοφάνη, ο Κρατίνος και ο Εύπολις, επιτέθηκαν στην Ασπασία με χυδαίους σεξιστικούς όρους για την κακή επιρροή που ασκούσε στους Αθηναίους πολιτικούς και την περιέγραφαν με καθόλου κολακευτικούς όρους ως «πόρνη» και «μητέρα μπάσταρδου παιδιού» (το παιδί μίας μη Αθηναίας γυναίκας μπορούσε να θεωρηθεί παράνομο), σατιρίζοντας την πόλη καταγωγής της, τη Μίλητο, ως αυτή που είχε το μονοπώλιο στην εξαγωγή τέχνη των φαλλών. Η απάντηση του Περικλή σε αυτές τις προσβολές ήταν να προτείνει έναν νόμο προσωρινής λογοκρισίας, ο πρώτος του είδους του που πέρασε στην Αθήνα, με τον οποίο απαγόρευε επιθέσεις σε ζώντα πρόσωπα. Μήπως ο Πλάτωνας αφήνει κάποια υπόνοια για την πραγματική ταυτότητα της Διοτίμας, εγείροντας το θέμα της καθυστερημένης επιδημίας; Είναι η «Διοτίμα» του Συμποσίου η μεταμφίεση του αληθινού προσώπου, της Ασπασίας; Η αναφορά σε γεγονότα του 440 π.Χ. αναμφίβολα θα έφερνε στον νου κάποιων από τους αναγνώστες του Πλάτωνα την πολιορκία της Σάμου από τον Περικλή, τον εικαζόμενο ρόλο της Ασπασίας στην υποκίνησή της και την αποτρόπαια θανάτωση των Σαμίων με τις διαταγές του Περικλή – αδίκημα που μπορεί να παρακίνησε την ανήσυχη Ασπασία να αναζητήσει τον κατευνασμό της θεϊκής δυσαρέσκειας οργανώνοντας εξιλαστήριες θυσίες.

Ένα ακόμα στοιχείο έγκειται ακριβώς στη σημασία του στόματος «Διοτίμαν, τιμημένη από τον Δία». Οι κωμικοί ποιητές (ιδιαίτερα ο Κρατίνος) αποκαλούσαν συχνά τον Περικλή με το προσωνύμιο «Δίας» και αυτό μάλλον συνεπάγεται ότι η χρήση του ήταν αρκετά συνηθισμένη. Η σύγκριση με τον αρχηγό των θεών ήταν μία αναγνώριση της πολιτικής του κυριαρχίας, καθώς και των υψηλής αισθητικής «ολύμπιων» αγορεύσεών του. Επιπλέον, ήταν δεδομένος και ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο τιμούσε την Ασπασία- στην οποία οι κωμικοί έδωσαν το προσωνύμιο « Ήρα», σύζυγο του Δία. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ήταν γνωστό πως σε αυτή την περίπτωση , εξάλλου , η υπό συζήτηση θεωρία σχετίζεται με τα έργα του έρωτα, τα οποία σίγουρα είχαν τόσο βαθιά επίδραση πάνω στη σκέψη και τη συμπεριφορά του νεαρού Σωκράτη όσο δεν είχε βιώσει ποτέ άλλοτε. Ο φιλόσοφος ήταν εμποτισμένος από μία λογοτεχνική και ποιητική παράδοση, όπου ο έρωτας καταλάμβανε κεντρική θέση στη ζωή και τη συμπεριφορά του ανθρώπου – μύθοι που αφηγήθηκαν ο Όμηρος και οι τραγικοί ποιητές, καθώς και τα ερωτικά τραγούδια του Αρχίλοχου, της Σαπφούς, του Ανακρέοντα και των άλλων λυρικών ποιητών. Οι φιλοσοφικές του απόψεις για το πώς θα πρέπει να ζει κανείς διαμορφώθηκαν μάλλον μέσα από σημαντικές εμπειρίες που έζησε στα νεανικά του χρόνια. Ανάμεσα στις πιο κρίσιμες από αυτές ήταν, υποθέτω, και η γνωριμία και συναναστροφή του με την Ασπασία, η οποία αναγνωριζόταν ως η πιο ευφραδής γυναίκα της εποχής της και θα έπρεπε για τον λόγο αυτό να θεωρηθεί η γυναίκα με τη μεγαλύτερη πνευματική επιρροή στην αρχαιότητα, μολονότι δεν έτυχε αυτής της αναγνώρισης από αρχαίους και σύγχρονους ιστορικούς, έδινε δύο ερωτικά φιλιά την ημέρα, ένα όταν έφευγε από το σπίτι και ένα όταν γυρνούσε. Τέτοια συμπεριφορά ήταν προφανώς τελείως ασυνήθιστη στη ζωή των αρχαίων Αθηναίων.

Είναι αδύνατον, εκ των υστέρων, να σφάλλουν οι ενδείξεις αυτές για την ταυτότητα της Διοτίμας. Φαίνεται ότι σχεδιάστηκαν από τον Πλάτωνα για να επιβεβαιώσουν ότι η μορφή της Ασπασίας, η οποία αναγνωρίζεται ως η δασκάλα του Σωκράτη στον Μενέξενο, κρύβεται πίσω από τη «σοφή γυναίκα» που πολύ καιρό πριν μετέδωσε στον Σωκράτη τη θεωρία την οποία ξεκίνησε να παρουσιάζει. Για ποιον λόγο ο Πλάτωνας, ο οποίος αποκλείεται να μη γνώριζε για τον εικονιζόμενο ρόλο της Ασπασίας στη σαμιακή υπόθεση και τα επακόλουθά της , θέλησε να αποκαλύψει την ταυτότητά της , αν και χρησιμοποιεί μία τόσο λεπτή μεταμφίεση, που μπορεί να γίνει αντιληπτή από οποιονδήποτε έχει την πρόθεση να σκεφτεί, χωρίς παρωπίδες και ιστορικές προκαταλήψεις, έστω και ελάχιστα πάνω στο ζήτημα, ενώ η σαμιακή εκστρατεία παρουσιάστηκε ως στρατιωτική επιτυχία του Περικλή και γενικά ως τέτοια εκλήφθηκε από τους Αθηναίους, οι πράξεις που τη συνόδευαν θα πρέπει να άφησαν στον Σωκράτη, καθώς επίσης και στους υπόλοιπους Έλληνες, ένα μελανό σημείο που αφορά τον χαρακτήρα τόσο του Περικλή όσο και της Ασπασίας. Για να αποφύγει μία τέτοια κηλίδα που θα επηρέαζε τόσο αρνητικά τη στάση των αναγνωστών για τη θεωρία περί έρωτα της Διοτίμας στο Συμπόσιο, ο Πλάτωνας δεν θέλησε να αναφερθεί ρητά στο όνομα της Ασπασίας ως αυτής που εμπνεύστηκε τη θεωρία, ακόμη κι αν ο Σωκράτης το είχε ο ίδιος αναφέρει.

Σ’ αυτή την περίπτωση, εξάλλου, η υπό συζήτηση θεωρία σχετίζεται με τα έργα του έρωτα, τα οποία σίγουρα είχαν τόσο βαθιά επίδραση πάνω στη σκέψη και τη συμπεριφορά του νεαρού Σωκράτη όσο δεν είχε βιώσει ποτέ άλλοτε. Ο φιλόσοφος ήταν εμποτισμένος από μία λογοτεχνική και ποιητική παράδοση, όπου ο έρωτας καταλάμβανε κεντρική θέση στη ζωή και τη συμπεριφορά του ανθρώπου – μύθοι που αφηγήθηκαν ο Όμηρος και οι τραγικοί ποιητές, καθώς και τα ερωτικά τραγούδια του Αρχίλοχου, της Σαπφούς, του Ανακρέοντα και των άλλων λυρικών ποιητών. Οι φιλοσοφικές του απόψεις για το πώς θα πρέπει να ζει κανείς διαμορφώθηκαν μάλλον μέσα από σημαντικές εμπειρίες που έζησε στα νεανικά του χρόνια. Ανάμεσα στις πιο κρίσιμες από αυτές ήταν, υποθέτω, και η γνωριμία και συναναστροφή του με την Ασπασία, η οποία αναγνωριζόταν ως η πιο ευφραδής γυναίκα της εποχής της και θα έπρεπε για τον λόγο αυτό να θεωρηθεί η γυναίκα με τη μεγαλύτερη πνευματική επιρροή στην αρχαιότητα, μολονότι δεν έτυχε αυτής της αναγνώρισης από αρχαίους και σύγχρονους ιστορικούς.

Επιστήμονες ανακάλυψαν την «π-Γη» - Έχει έτος διάρκειας 3,14 μέρες

Σε μια φοβερή ανακάλυψη προχώρησαν οι αστρονόμοι, καθώς εντόπισαν έναν εξωπλανήτη τον οποίο ονόμασαν «π-Γη» επειδή έχει μέγεθος ανάλογο του δικού μας πλανήτη και ολοκληρώνει μία περιφορά γύρω από το άστρο του κάθε 3,14 μέρες.

​Αυτή η διάρκεια του έτους του παραπέμπει στη μαθηματική σταθερά «π», που είναι ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο ενός κύκλου και, με ακρίβεια οκτώ δεκαδικών ψηφίων, ισούται με 3,14159265.

Οι πρώτες ενδείξεις για τον συγκεκριμένο πλανήτη με την ονομασία K2-315b είχαν βρεθεί από το αμερικανικό διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» το 2017 και η επιβεβαίωση έγινε τώρα με το δίκτυο των επίγειων τηλεσκοπίων Speculoos στην έρημο Ατακάμα της Χιλής και στις ΗΠΑ.

​Οι επιστήμονες, με επικεφαλής ερευνητές του αμερικανικού Πανεπιστημίου ΜΙΤ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας Astronomical Journal.

Ο εξωπλανήτης -πιθανότατα βραχώδης- έχει εκτιμώμενη ακτίνα σχεδόν ίδια με της Γης και κινείται με μεγάλη ταχύτητα 81 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο γύρω από ένα ψυχρό άστρο νάνο με μικρή μάζα, που έχει μέγεθος περίπου το ένα πέμπτο του Ήλιου.

​Ο πλανήτης μάλλον δεν είναι φιλόξενος για ζωή λόγω της μικρής απόστασης της τροχιάς του από το άστρο του και της υψηλής θερμοκρασίας στην επιφάνειά του.

Εντόπισαν για πρώτη φορά σέλας σε κομήτη

Για πρώτη φορά ανακαλύφθηκε σέλας γύρω από ένα κομήτη, παρόλο που αυτός δεν διαθέτει μαγνητικό πεδίο.

Τα όργανα στο διαστημικό σκάφος «Ροζέτα» του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) αποκάλυψαν κάτι απρόσμενο στον κομήτη 67Ρ «Τσουριούμοφ-Γκερσιμένκο»: ότι δημιουργείται γύρω του ένα υπεριώδες σέλας.

Στη Γη το σέλας στους δύο πόλους δημιουργείται όταν φορτισμένα σωματίδια από τον Ήλιο έρχονται σε επαφή με το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας.

Καθώς τα ηλιακά σωματίδια προσκρούουν στα άτομα και στα μόρια της γήινης ατμόσφαιρας, δημιουργούν λαμπερές «κουρτίνες» χρωματιστού φωτός (πράσινου-λευκού-κόκκινου) στα υψηλά γεωγραφικά πλάτη. Παρόμοια φαινόμενα έχουν εντοπισθεί επίσης σε αρκετούς πλανήτες ('Αρη, Κρόνο, Δία, Ποσειδώνα, Ουρανό) και μερικούς δορυφόρους του ηλιακού συστήματος μας, ακόμη και γύρω από ένα άλλο μακρινό άστρο.

Αυτή τη φορά σέλας ανιχνεύθηκε γύρω από ένα κομήτη. Οι ερευνητές του Κολλεγίου Imperial του Λονδίνου και του Νοτιοδυτικού Ερευνητικού Ινστιτούτου του Τέξας, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας "Nature Astronomy", διαπίστωσαν ότι τα φορτισμένα σωματίδια του ηλιακού ανέμου αλληλεπιδρούν με τα αέρια που περιβάλλουν τον παγωμένο πυρήνα του κομήτη 67Ρ και δημιουργούν το σέλας.

Η «κώμη» του κομήτη ενεργοποιείται από τα ηλιακά σωματίδια και λάμπει με υπεριώδες φως.

Τα 10 παραμύθια της λαθρομετανάστευσης

«'Ολοι όσοι έχουν υποβάλλει αίτηση ασύλου και επιδοτούνται με προπληρωμένη κάρτα με τόσα χρήματα, όσα δεν κερδίζουν μηνιαίως οι νόμιμοι Έλληνες πολίτες και δεν προβλέπεται να φύγουν ποτέ από την χώρα μας, παρά μόνο εάν ο λαός πάρει την κατάσταση στα χέρια του.» Αυτά δήλωσε ο ιατρός Ντεκλάν Μπαρύ (Declan Barry), των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο περιοδικό Newsweek κι όχι κανένας Έλληνας φασίστας ή ξενοφοβικός.

Σχετικά με το μέγιστο πρόβλημα της μουσουλμανικής λαθρομετανάστευσης που κυριολεκτικά πνίγει την χώρα επί χρόνια, ακούμε διαρκώς από κυβερνώντες, πολιτικά κόμματα και παράγοντες των τοπικών κοινωνιών να επαναλαμβάνονται μέχρι αηδίας τα ίδια χοντροκομμένα παραμύθια που δεν αντέχουν σε καμία λογική επεξεργασία και απευθύνονται σε αφελείς ή ανίδεους.

Παραμύθι Νο 1> «Η αιτία της μαζικής λαθρομετανάστευσης είναι ο πόλεμος που αναγκάζει τους ανθρώπους να φεύγουν από τις πατρίδες τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους».

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που τηρούν οι ελληνικές αρχές, η πλειονότητα των λαθρομεταναστών που έρχονται στην χώρα μας είναι Αφγανοί. Το Αφγανιστάν όμως βίωσε τον χειρότερο πόλεμο κατά το διάστημα 1979-88, όταν ο σοβιετικός στρατός είχε εισβάλει και κυριεύσει την χώρα και προέβαινε σε τρομακτικά αντίποινα σε βάρος αμάχων για τον ανταρτοπόλεμο που του έκαναν οι μουτζαχεντίν. Παραδόξως όμως δεν υπήρξε τότε κανένα κύμα Αφγανών προσφύγων προς την Ευρώπη!

'Οταν πάλι μαινόταν ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ την δεκαετία του 1980 ο οποίος ήταν ιδιαίτερα βάρβαρος και στοίχισε την ζωή σε περίπου 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, πάλι δεν υπήρξε κανένα κύμα Ιρανών και Ιρακινών προσφύγων προς την Δύση! Αλλά και όταν έγινε η διαβόητη γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου στην Ρουάντα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με 1 εκατομμύριο θύματα και μισό εκατομμύριο βιασμούς, ούτε τότε πλημμύρισε η Ευρώπη από πρόσφυγες. Επομένως το λογικό συμπέρασμα που βγάζει κανείς είναι πως ΔΕΝ είναι ο πόλεμος η βασική αιτία του φαινομένου που παρατηρούμε σήμερα.

Ποια όμως είναι τότε η ειδοποιός διαφορά του σήμερα με τις προηγούμενες δεκαετίες; Ποια είναι η πραγματική αιτία της μαζικής μετακίνησης εξαθλιωμένων πληθυσμών προς την Ευρώπη, αν όχι ο πόλεμος; Η πραγματική αιτία είναι μία: το smartphone. Από την στιγμή που και ο πιο πάμφτωχος κάτοικος της υποσαχάριας Αφρικής ή των οροσειρών του Πακιστάν, ή των λασπότοπων του Μπαγκλαντές απέκτησε πρόσβαση σε smartphone και είδε πώς ζει ο κόσμος στην ευημερούσα Ευρώπη, πώς διασκεδάζει, πώς απολαμβάνει ελευθερίες και δικαιώματα, ήταν αδύνατον πλέον να τον κρατήσει οτιδήποτε στον τόπο του.

Επομένως έχουμε να κάνουμε με σαφή ροή λαθρομεταναστών οι οποίοι χρησιμοποιούν την ιδιότητα του πρόσφυγα ως άλλοθι και ως φθηνή δικαιολογία για να εκμεταλλευτούν τα κενά του ευρωπαϊκού νομικού συστήματος και να μπορέσουν να φθάσουν στις χώρες που έχουν δει στο smartphone για να ζήσουν κι αυτοί όπως ζουν εκείνοι τους οποίους βλέπουν στα smartphones.

Γι’ αυτό οι δημοσιογράφοι λένε συχνά με έκπληξη ότι οι λαθρομετανάστες είναι πολλές φορές ρακένδυτοι και ταλαιπωρημένοι, αλλά έχουν πάντα πανάκριβο smartphone τελευταίας τεχνολογίας στο χέρι τους – αυτό συμβαίνει διότι πολύ απλά το smartphone είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη νέα μεγάλη μετανάστευση των πληθυσμών και όχι ο φόβος του πολέμου. Και είναι και κάτι ακόμα. Το ιερό καθήκον που έχουν προς τον Αλλάχ, δηλαδή προς τον Ιμάμη, ο οποίος τους προστάζει να είναι έτοιμοι για δράση όταν θα έρθει η κατάλληλη ώρα και δοθεί το σήμα.

Παραμύθι Νο 2> «Η ελληνική κυβέρνηση πράττει το παν για την φύλαξη των συνόρων, με την βοήθεια της FRONTEX».

Το πολιτικό μας προσωπικό έχει πάρει διαζύγιο με την κοινή λογική. Τι σημαίνει «φυλάω τα σύνορα»; Ο κοινός νους λέει πως όταν μια χώρα φυλάσσει πραγματικά τα σύνορά της τότε εμποδίζει οποιονδήποτε αποπειραθεί να τα περάσει παράνομα είτε ένοπλος είναι αυτός είτε άοπλος. Στην δική μας περίπτωση οι λαθρομετανάστες όχι μόνο περνούν εντελώς ανενόχλητοι και παράνομα στα νησιά μας και στον Έβρο, αλλά στα δεκάδες βίντεο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή παρουσία Ελλήνων ένστολων στις περιοχές απόβασης ή εισόδου -ούτε ένας στρατιώτης, ένας λιμενικός ή ένας αστυνομικός να παρακολουθεί έστω από μακριά τους λαθρομετανάστες για να υποδηλώνει την ύπαρξη και λειτουργία του ελληνικού κράτους.

Αν δει κανείς σχετικά βίντεο θα δει τους λαθρομετανάστες να αποβιβάζονται όπου γουστάρουν, όποτε γουστάρουν, και να βρίσκονται εκεί μόνο άνθρωποι των ΜΚΟ που τους υποδέχονται και τους δίνουν οδηγίες για το πού θα πρέπει να πάνε στην συνέχεια. 'Αρα όποιος μας λέει ότι φυλάει τα σύνορα, μας κοροϊδεύει ασύστολα. Δεν διώχνουμε ούτε εμποδίζουμε τους λαθρομετανάστες – απλώς τους υποδεχόμαστε και τους παρέχουμε ξενοδοχειακές υπηρεσίες και χρηματικά επιδόματα. Είναι άλλος ο ρόλος του φύλακα σε ένα ξενοδοχείο και άλλο του ρεσεψιονίστ. Οι ελληνικές αρχές παίζουν απλώς τον ρόλο του ρεσεψιονίστ στο μεταναστευτικό ζήτημα, μοιράζουν κλειδιά δωματίων στους εισερχόμενους αλλοδαπούς και τους λένε σε ποιο δωμάτιο θα πάνε να μείνουν και τι ώρα σερβίρεται το πρωινό.

'Οσο για τον ρόλο της FRONTEX στη φύλαξη των ελληνικών συνόρων, αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί. Περίπου 50 αξιωματικοί της FRONTEX έχουν αναπτυχθεί στα ελληνοαλβανικά σύνορα (χερσαία και θαλάσσια) με στόχο την παρεμπόδιση της διέλευσης των λαθρομεταναστών προς τις χώρες της ΕΕ. Ταυτόχρονα 115 Γερμανοί αστυνομικοί εκτελώντας χρέη συνοριοφυλάκων βρίσκονται στα σύνορα Ελλάδας-Σκοπίων με στόχο να αποτρέψουν τους λαθρομετανάστες να φτάσουν στην Κεντρική Ευρώπη.

Δηλαδή η FRONTEX ενώ παίζει στο Αιγαίο τον ρόλο του ήρωα-ναυαγοσώστη και ξεφορτώνει αβέρτα λαθρομετανάστες στα νησιά μας, την ίδια ώρα προσέχει στα βόρεια σύνορά μας να μην περάσει κανένας λαθρομετανάστης στην Αλβανία και στα Σκόπια αλλά να παραμείνουν όλοι εδώ! Πρόκειται για ξεδιάντροπη κοροϊδία εκ μέρους της ΕΕ η οποία προφανώς έχει αποφασίσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρο συσσώρευσης μουσουλμάνων λαθρομεταναστών προκειμένου να προστατεύσει τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της.

Παραμύθι Νο 3:> «Η Ελλάδα δεσμεύεται από διεθνείς συνθήκες, το Λιμενικό δεν μπορεί να απωθήσει τις λέμβους των λαθρομεταναστών αλλά είναι υποχρεωμένο να τους περισυλλέγει».

Μπροστά στο εθνικό συμφέρον και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας καμία διεθνής συνθήκη δεν μπορεί να υπερισχύει.

Η Ελλάδα ήδη παραβιάζει συστηματικά επί δεκαετίες τον όρο της Συνθήκης της Λωζάνης ο οποίος επιβάλει ρητώς να είναι αποστρατιωτικοποιημένα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Εμείς αντιθέτως, επειδή κρίνουμε (πολύ σωστά) πως αν τηρήσουμε το γράμμα και το πνεύμα της Συνθήκης της Λωζάνης θα κινδυνεύσει η εθνική μας ασφάλεια, διατηρούμε στα νησιά αυτά ολόκληρες ταξιαρχίες με κάθε είδους βαρύ οπλισμό, και απλώς τις ονομάζουμε «Εθνοφυλακή» για να υποκρινόμαστε ότι δεν παραβιάζουμε την Συνθήκη. 'Αρα εφόσον παραβιάζουμε ήδη τις διεθνείς συνθήκες για λόγους ύψιστου εθνικού συμφέροντος, γιατί παριστάνουμε τους τόσο ευαίσθητους και τυπικούς όταν η χώρα μας απειλείται με κανονική άοπλη εισβολή αλλοεθνών;

Επίσης, οι ίδιες διεθνείς συνθήκες που τάχα δεσμεύουν εμάς, δεν δεσμεύουν εξίσου και τις άλλες χώρες; Οι Σκοπιανοί γιατί κρατούν κλειστά τα σύνορά τους και δεν περνάει ούτε κουνούπι; Γιατί πριν λίγα χρόνια συσσωρεύονταν λαθρομετανάστες στην παραμεθόρια Ειδομένη για να περάσουν σε σκοπιανό έδαφος αλλά δεν το κατάφερναν και έμεναν στην ελληνική πλευρά των συνόρων; Κατηγόρησε κανείς τότε τους Σκοπιανούς επειδή απωθούσαν (πολλές φορές βίαια) τους λαθρομετανάστες; Τους έσυρε κανείς στα διεθνή δικαστήρια; Φυσικά και όχι, διότι έκαναν αυτό ακριβώς που υπαγόρευε το εθνικό τους συμφέρον.

Επίσης αυτό που βλέπουμε να γίνεται όλο και συχνότερα είναι να περνούν μαζικά οι λαθρομετανάστες τα χερσαία σύνορα του 'Εβρου. Εκεί λοιπόν που δεν τίθεται ζήτημα μη απώθησης και δεν ισχύουν οι κανόνες διάσωσης των ναυαγών, γιατί δεν τους σταματάμε; Τους Έλληνες διαδηλωτές που προσπάθησαν να περάσουν μέσα από ορεινές διαβάσεις για να διαμαρτυρηθούν για την υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών το καλοκαίρι 2018 μια χαρά τους εμπόδισαν τα ΜΑΤ με χρήση χημικών ουσιών και με ξυλοδαρμούς. Τους λαθρομετανάστες γιατί δεν μπορούν να τους εμποδίσουν να μην περνούν τα χερσαία σύνορα στον 'Εβρο; Άρα είναι ολοφάνερο ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να σταματήσουν τους λαθρομετανάστες κι όχι ότι δεν μπορούν.

Παραμύθι Νο 4> «Εμείς οι Έλληνες έχουμε ζήσει την προσφυγιά το 1922, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερη ευαισθησία τους μετανάστες που φθάνουν στην χώρα μας».

Το παιδαριώδες αυτό επιχείρημα το ‘χω ακούσει δυστυχώς ακόμη και από ιεράρχες που υποτίθεται ότι έχουν ένα μορφωτικό επίπεδο ανώτερο του μέσου πολιτικού. Είναι εντελώς βλακώδες και ανιστόρητο να συγκρίνουμε την άφιξη των ΕΛΛΗΝΩΝ Μικρασιατών προσφύγων το 1922 με τις αφίξεις των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, την Σομαλία, την Νιγηρία, την Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη, την Αλγερία και το Μαρόκο. Δεν υπάρχει απολύτως ΚΑΜΙΑ ομοιότητα σε αυτά τα δύο φαινόμενα.

Οι Έλληνες Μικρασιάτες ήρθαν στο Ελληνικό κράτος νόμιμα, επειδή ξεριζώθηκαν βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες και δεν άντεχαν να ζουν υπό τον τουρκικό ζυγό. Επιπλέον όχι μόνο ήταν κυριολεκτικά αδέρφια μας αλλά μας δίδαξαν πολιτισμό και μας έμαθαν τέχνες και γράμματα που εμείς της «παλαιάς Ελλάδας» δεν είχαμε αναπτύξει στον ίδιο βαθμό. Με τους σημερινούς μουσουλμάνους λαθρομετανάστες που γκετοποιούνται, που επιβάλουν στις γυναίκες τους το τσαντόρ και που αυτομαστιγώνονται τελετουργικά στους δρόμους, ποια κοινή εθνική και πολιτισμική συγγένεια έχουμε, τι πολιτισμό θα πάρουμε και σε τι θα ωφεληθούμε;

Και για όσους επικαλούνται το επίσης σαθρό επιχείρημα ότι «υπάρχουν ολόκληρες χώρες στη Δύση που θεμελιώθηκαν πάνω στους μετανάστες» το αμείλικτο ερώτημα είναι: Και τι απέγιναν οι αυτόχθονες σ’ αυτές τις χώρες;. Μήπως υπέστησαν τελικά γενοκτονία κι αφανισμό από τους νεοφερμένους μετανάστες, όπως έγινε με τους Ινδιάνους στην Αμερική και τους Αβορίγινες στην Αυστραλία; Αυτή θέλουμε να είναι η τύχη και των Ελλήνων στον τόπο τους;

Παραμύθι Νο 5> «Οι αρχές του πολιτισμού μας αλλά και του χριστιανισμού επιβάλουν να παράσχουμε κάθε δυνατή βοήθεια σε κατατρεγμένους ανθρώπους».

Είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος μύθος που υποκρύπτει την μεγαλύτερη απάτη. Κι αυτό διότι το μεταναστευτικό πρόβλημα ΔΕΝ είναι ζήτημα αγάπης και χριστιανικής αλληλεγγύης αλλά καθαρά ΠΟΣΟΤΙΚΟ ζήτημα.

Αν βγαίνοντας κανείς από την πόρτα του σπιτιού του το πρωί δει στα σκαλιά έναν ρακένδυτο ζητιάνο να του ζητάει ελεημοσύνη για να φάει κάτι, το πιθανότερο είναι πως θα του δώσει ένα ευρώ, ίσως του δώσει και από το φαγητό της ημέρας ή του επιτρέψει να μπει και μέσα στο σπίτι να πλυθεί και να ξεκουραστεί – κι έτσι θα αισθανθεί πως έχει κάνει μία μικρή πράξη φιλανθρωπίας. Αν όμως την επόμενη μέρα δει έξω από τα σκαλιά του 100.000 ζητιάνους, τι θα πρέπει να κάνει; Να τους βάλει μέσα στο σπίτι του όλους είναι αδύνατον, να τους ταΐσει όλους επίσης αδύνατον, αλλά ακόμη κι αν δώσει από ένα ευρώ σε όλους το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφεί ο ίδιος οικονομικά. Συνεπώς η αγαθοεργία και η φιλανθρωπία έχουν ξεκάθαρα ΠΟΣΟΤΙΚΑ όρια, κάτι που αποκρύπτουν συστηματικά οι συνήγοροι της λαθρομετανάστευσης.

Αν έρχονταν ξαφνικά μία ωραία μέρα σε ένα Ελληνικό νησί 100 ή 1.000 κατατρεγμένοι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, αμφιβάλει κανείς ότι όχι μόνο θα τους περιποιούμασταν και θα τους δίναμε κάθε δυνατότητα να ζουν με άνεση, αλλά και ότι θα τους είχαμε κάτι σαν εθνική μασκότ; Είναι άλλο πράγμα όμως να έρθουν ΜΙΑ ΦΟΡΑ 1.000 λαθρομετανάστες και τελείως άλλο πράγμα να έρχονται 300-500 ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Αυτό που στην μία περίπτωση θα ήταν μία πράξη φιλανθρωπίας που θα την κάναμε όλοι οι Έλληνες χωρίς δεύτερη σκέψη, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, τώρα μετατρέπεται σε εθνικό αυτοχειριασμό αποκλειστικά και μόνο λόγω του ΠΟΣΟΤΙΚΟΥ μεγέθους του προβλήματος. Το να συνεχίσουμε να προσφέρουμε άσυλο και βοήθεια σε τόσο μεγάλο πλήθος αλλοδαπών συνιστά σίγουρη συνταγή αυτοκαταστροφής μας. Ο μεγάλος αριθμός των λαθρομεταναστών είναι άλλωστε αυτός που οδηγεί την Ελληνική κυβέρνηση να τους διασπείρει σε όλη την χώρα, γεγονός που αποτελεί την μήτρα όλων των μελλοντικών προβλημάτων μας τα οποία θα ξεκινήσουν από την ενσωμάτωση των παιδιών των λαθρομεταναστών στα Ελληνικά σχολεία.

Οι οπαδοί του πολυπολιτισμού και κάθε είδους αντεθνικής ιδεολογίας ήδη δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους με προτάσεις όπως αυτή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιαννούλη που εισηγήθηκε την ποινική τιμωρία όσων Ελλήνων ψήνουν χοιρινό κρέας ή καταναλώνουν αλκοόλ κοντά σε «προσφυγικές δομές»! Με την ίδια νοσηρή λογική, θα πρέπει οι Ελληνίδες να αρχίσουν σε λίγα χρόνια να κυκλοφορούν με τσαντόρ για να μην προσβάλουν τα ήθη των μουσουλμάνων «φιλοξενούμενων» και άλλα πολλά παρελκόμενα από σεβασμό στον κάθε Χασάν που μας κουβαλήθηκε εδώ απρόσκλητα.

Ολ’ αυτά μπορεί να μοιάζουν τρελά σήμερα, αλλά δυστυχώς αυτό είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι άφρονες πολιτικοί ταγοί μας που έχουν ανοίξει ορθάνοιχτα τις πύλες της χώρας στην μουσουλμανική λαθρομετανάστευση. Αυτά που σήμερα μοιάζουν εξωφρενικά, αύριο θα μας τα επιβάλει δια της βίας το ίδιο το κράτος και κάθε αντίδραση θα καταστέλλεται με ποινικές διώξεις. Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γιγαντωμένης μουσουλμανικής μειονότητας θα οδηγήσει μοιραία στον αργό εκφυλισμό και τελικά στον θάνατο του Ελληνικού Έθνους. Και όλα αυτά είναι καθαρά θέμα και ΠΟΣΟΤΙΚΟ και όχι μόνο αξιακό, ηθικό όπως παραπλανητικά μας λένε κάποιοι επιτήδειοι.

Παραμύθι Νο 6> «'Οποιοι εναντιώνονται στην φιλοξενία λαθρομεταναστών είναι ακροδεξιοί».

Η κακοποίηση και η διαστρέβλωση της γλώσσας αποτελεί χαρακτηριστικό των δήθεν «φιλάνθρωπων» που προωθούν την αντικατάσταση πληθυσμού στην Ελλάδα. Με τον όρο «φιλοξενία» εννοούμε το να παρέχεις στέγη, τροφή και κάθε άλλη βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη, αλλά για συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Όταν αυτός ο αναξιοπαθών δεν έχει σκοπό να φύγει ποτέ από το σπίτι σου αλλά θέλει να μείνει εσαεί κι αυτός και τα παιδιά του και τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του, αυτό ΔΕΝ είναι πλέον φιλοξενία αλλά είναι κανονική καταπάτηση και αποικισμός. Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν εκπρόσωπο της Ελληνικής κυβέρνησης να μας λέει για ΠΟΣΟ χρόνο θα παραμείνουν οι «φιλοξενούμενοι» λαθρομετανάστες στην χώρα μας; Φυσικά και όχι.

Αν το Ελληνικό κράτος είχε ειλικρινή πρόθεση να φιλοξενήσει απλώς τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους, θα τους περιόριζε όλους σε συγκεκριμένους χώρους και θα οργάνωνε αραβόφωνα ισλαμικά σχολεία για τα παιδιά τους αντί να τους διασπείρει σε όλη την χώρα και να προσπαθεί πάση θυσία να τους ενσωματώσει στην Ελληνική κοινωνία. Για να μεριμνά όμως το κράτος πώς θα μπουν παιδιά τους στα Ελληνικά σχολεία, και πώς θα μάθουν Ελληνικά, για να τους παρέχει επιδόματα, σπίτια, ξενοδοχεία, μεταφορικά μέσα, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν περίθαλψη και για να τους κάνει σεμινάρια για το πώς θα βρουν δουλειές, σημαίνει πολύ απλά πως οι δήθεν «φιλοξενούμενοι» δεν πρόκειται να φύγουν ΠΟΤΕ και ότι σύντομα θα λάβουν και δικαίωμα ψήφου καθώς και Ελληνική υπηκοότητα.

Αυτό από μόνο του είναι ένας ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ λόγος να αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες, πέρα από την βλάβη που υφίστανται από την εγκληματικότητα και το πλήγμα σε βάρος του τουρισμού. Αλλά βέβαια οι προπαγανδιστές της εξαφάνισης του Ελληνικού Έθνους δεν θέτουν ποτέ σε κανέναν το αληθινό ερώτημα «θέλετε την μόνιμη εγκατάσταση χιλιάδων αλλοεθνών και αλλόδοξων μεταναστών στα χωριά και στις πόλεις σας;»

Αποκρύπτουν πάντα ύπουλα την ουσία του προβλήματος λέγοντας υποκριτικά «μα γιατί δεν θέλετε να φιλοξενήσετε μερικούς δυστυχισμένους ανθρώπους;». Οι λέξεις που πραγματικά θα ηχούσαν καμπάνες κινδύνου στα αυτιά των Ελλήνων πολιτών, απλώς αποσιωπούνται και δεν προφέρονται ποτέ.

Παραμύθι Νο 7> «Οφείλουμε ως λαός να αντισταθούμε στην ξενοφοβία και να υποδεχτούμε με αγάπη τους μετανάστες».

Εχει καταντήσει πραγματικά κουραστική αυτή η μπαρούφα περί της δήθεν «ξενοφοβίας». Τι σημαίνει όμως στα αλήθεια ο όρος «ξενοφοβικός»; Φοβάται μήπως κανένας Έλληνας τον Σουηδό μετανάστη που θα έρθει με το διαβατήριό του και τα χαρτιά του να δουλέψει στην Ελλάδα; Φοβάται κανείς συμπατριώτης μας τον Γερμανό συνταξιούχο που έχει αγοράσει σπίτι στην Κρήτη για να περάσει τα γεράματά του, ή μήπως τον Ισπανό ή τον Ιταλό ή τον Αυστριακό ή τον Αμερικανό; Κανείς δεν τους φοβάται αυτούς τους ξένους ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. 'Οποιος λοιπόν τσουβαλιάζει συλλήβδην τους Έλληνες ως «ξενοφοβικούς» απλώς συκοφαντεί.

'Οποιος αποκαλεί «μετανάστες» αυτούς που μας κουβαλιούνται απρόσκλητοι από κάθε γωνιά της Γης προσβάλει το μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας που έφυγαν μετανάστες την τελευταία δεκαετία με τα χαρτιά τους, τις οικονομίες τους και τις δεξιότητές τους, πάντα ΝΟΜΙΜΑ. Ας μην προσβάλουμε λοιπόν τους κανονικούς και νόμιμους μετανάστες τους οποίους δεν φοβάται κανείς! Αυτούς που φοβούνται οι Έλληνες είναι τους παράνομους που έρχονται χωρίς κανέναν έλεγχο, περιφρονώντας απολύτως τα σύνορά μας και τους νόμους μας, ανεβάζοντας τους δείκτες εγκληματικότητας και νοσηρότητας του πληθυσμού και εισάγοντας ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί εδώ και δεκαετίες από τον ντόπιο πληθυσμό.

Παραμύθι Νο 8> «Το μεταναστευτικό πρόβλημα ήρθε για να μείνει και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό».

Είναι τεράστια ανοησία να πιστεύει κανείς ότι οι ροές των λαθρομεταναστών μπορούν να ανακοπούν κάποια στιγμή ως εκ θαύματος αν κάνουμε λίγη υπομονή ή ότι η Ελλάδα μπορεί να αντέξει απεριόριστο αριθμό αλλοδαπών. Οι δεξαμενές που τροφοδοτούν την λαθρομετανάστευση είναι συντριπτικά μεγαλύτερες από το μέγεθος της Ελλάδας και, αν συνεχίσουμε να φερόμαστε βλακωδώς, είναι ικανές να μας λιώσουν μόνο με το αριθμητικό βάρος τους. Μόνο η Νιγηρία έχει σήμερα πληθυσμό 190 εκατομμυρίων κατοίκων και το Μπαγκλαντές που έχει έκταση περίπου όση και η Ελλάδα, έχει 160 εκατομμύρια πάμφτωχους κατοίκους. Αν συνεχίσουμε να εκπέμπουμε το μήνυμα ότι δεχόμαστε τους πάντες και μάλιστα τους επιδοτούμε και τους επιτρέπουμε να φέρουν νόμιμα και τις οικογένειές τους, είναι απλώς ζήτημα χρόνου να τελειώσουμε ως έθνος και ως χώρα.

Παραμύθι Νο 9> «Τι έχουμε να φοβηθούμε από άοπλους και πεινασμένους ανθρώπους που αναζητούν απλώς ασφάλεια και μια καλύτερη ζωή;».

Η γειτονική Τουρκία, μία χώρα με καθαρά αναθεωρητική ατζέντα η οποία δεν κρύβει τις επεκτατικές και αρπακτικές διαθέσεις που έχει σε βάρος μας και δεν παραλείπει να μας απειλεί σχεδόν σε καθημερινή βάση, εργαλειοποιεί ασύστολα τις μεταναστευτικές ροές μετατρέποντάς τες σε ένα είδος υβριδικού πολέμου εναντίον μας. 'Οσο εμείς στρουθοκαμηλίζουμε και κλαίμε την μοίρα μας λέγοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να ανακόψουμε αυτές τις ροές, τόσο βοηθάμε την Τουρκία να πετύχει την εθνική μας συντριβή χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε τουφεκιά.

Ας μην έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι οι λαθρομετανάστες είναι ακίνδυνοι επειδή έρχονται άοπλοι. Από την στιγμή που πατάνε σε Ελληνικό έδαφος αποκτούν δικαιώματα και η Ελλάδα είναι υπόλογη διεθνώς απέναντί τους. Αν συμβεί μία προβοκάτσια, ένα σοβαρό επεισόδιο, ένας φόνος σε βάρος τους, τότε η Τουρκία θα βρει ουρανοκατέβατη ευκαιρία να επέμβει σε Ελληνικό έδαφος με το πρόσχημα ότι προστατεύει τους ομοθρήσκους της από την βάναυση συμπεριφορά των Ελλήνων κι ο εδαφικός ακρωτηριασμός μας θα είναι βέβαιος και μόνιμος.

Επομένως πίσω από τον άοπλο λαθρομετανάστη πρέπει να βλέπουμε και τον πάνοπλο Τούρκο ο οποίος είναι πανέτοιμος να παίξει τον ρόλο του αυτόκλητου προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων, το ‘χουμε δει άλλωστε αυτό να συμβαίνει και με τις παρεμβάσεις του Ερντογάν για τους Παλαιστίνιους) και καραδοκεί για να εκμεταλλευτεί την παραμικρή ευκαιρία που θα του δώσουμε εμείς με την βλακεία μας και την στρατηγική μυωπία μας

Παραμύθι Νο 10> «Είναι φυσικό να αδυνατεί η Ελλάδα να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης διότι καμία χώρα δεν έχει μπορέσει μέχρι τώρα να το λύσει».

Μέγιστο ψέμα! Μήπως το Ισραήλ δεν το έλυσε αυτό το πρόβλημα; Πόσοι λαθρομετανάστες μπαίνουν στο Ισραήλ ετησίως; Απάντηση: ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ κι ας είναι το Ισραήλ δίπλα στην σπαρασσόμενη από πόλεμο Συρία, κι ας είναι πλουσιότατη χώρα με δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για τους πολίτες της. Απλούστατα οι Ισραηλινοί έχουν φροντίσει να ενημερώσουν τους πάντες πως όποιος επιχειρήσει να περάσει παράνομα τα σύνορα της χώρας θα δεχθεί αμέσως πυρά. Δεν βλέπω όμως κανέναν δημοσιογράφο να κατηγορεί ποτέ το Ισραήλ για «φασισμό», «ρατσισμό» ή «ξενοφοβία».

Αλλά μήπως και η Βουλγαρία δεν το έλυσε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης; Τα Σκόπια δεν το έλυσαν; Γιατί άραγε εγκλωβίζονται οι λαθρομετανάστες στην Ελλάδα; Μα βεβαίως επειδή τα Σκόπια και η Βουλγαρία έχουν κλείσει ερμητικά τα σύνορά τους και δεν τους αφήνουν να περάσουν για να πάνε στην Γερμανία, την Ολλανδία και την Σουηδία και να καρπωθούν τα γενναιόδωρα επιδόματα που παρέχουν τα κράτη εκεί. 'Αρα όποιος ΘΕΛΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να λύσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, ΜΠΟΡΕΙ να το λύσει. Λύση δεν μπορούν να βρουν μόνο εκείνοι που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να βρουν, κι επιδιώκουν την διαιώνιση του προβλήματος είτε λόγω ιδεοληψίας, είτε επειδή καρπώνονται σημαντικά οικονομικά οφέλη από την εθνολογική καταστροφή της χώρας.

'Οσο κι αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι η εσκεμμένη «αντικατάσταση πληθυσμού» στην Ελλάδα είναι απλώς άλλη μία θεωρία συνωμοσίας, έρχονται δυστυχώς πολύ έγκυρες φωνές για να ομολογήσουν πως όντως αυτό συμβαίνει. Ο ίδιος ο καθηγητής Στάθης Καλύβας που είναι μέλος της περίφημης Επιτροπής «Ελλάδα 2021» για τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση, έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή»:

«Η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους τόσο από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για την ποιότητα ζωής που μπορεί να προσφέρει, όσο και από φτωχές χώρες, οι οποίοι αναζητούν ασφάλεια και ελευθερία. Είναι, δηλαδή, εντελώς απίθανο η Ελλάδα να αδειάσει από ανθρώπους. Θεωρώ επομένως πως εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, έχουμε την ιστορική αποστολή, ως ένας κρίκος σε μια μακρά ανθρώπινη αλυσίδα που έζησε στον τόπο αυτόν, να μεταδώσουμε κάποιες πολύ σημαντικές αξίες μας στους ανθρώπους που θα μας διαδεχθούν στον τόπο αυτό, είτε συνδεόμαστε γονιδιακά μαζί τους είτε όχι».

Δηλαδή εν ολίγοις, αυτό που μας λέει ο καθηγητής είναι πως δεν έχει καμία σημασία ΠΟΙΟΙ θα κατοικούν στην Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες και αιώνες, αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι που να είναι πρόθυμοι να έρθουν και να μείνουν εδώ απ’ οπουδήποτε κι αν προέρχονται! Και μάλιστα αυτή η αντικατάσταση πληθυσμού να συμβεί σε καιρό ειρήνης, χωρίς καμία χρήση βίας. Αν αυτό δεν είναι ένα άκρως εφιαλτικό σενάριο για το έθνος μας, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.

Αριστοτέλης: τι είναι το μονοπώλιο;

Αριστοτέλης: 384-322 π.Χ.

Το χρήμα, το μονοπώλιο και η δημιουργία του

§1

Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος, στην ιστορία της οικονομικής και πολιτικής σκέψεως, που συλλαμβάνει την έννοια του μονοπωλίου και συζητά γι’ αυτήν στο έργο του: Πολιτικά. Πριν από κάθε άλλο, ο φιλόσοφος αναφέρεται κάπως διεξοδικά στη χρηματιστική και παρουσιάζει τα διάφορα είδη της. Η χρηματιστική σχετίζεται με την τέχνη απόκτησης χρημάτων και αποταμίευσής τους. Αυτή η τέχνη εισήλθε στη ζωή μας, ευθύς ως θεσπίστηκε στις συναλλαγές το χρήμα. Το χρήμα πήρε την οριστική μορφή του νομίσματος, όταν επιβλήθηκε δια νόμου, αφού πια είχε προσδιοριστεί ως συγκεκριμένη μονάδα, στην οποία προστέθηκε ένα κατάλληλο χαρακτηριστικό: όγκος ή βάρος ή σχήμα ή περιεχόμενο. Αρχικές μορφές χρήματος ήταν διάφορα ωφέλιμα και εύχρηστα πράγματα, όπως ο άργυρος, ο σίδηρος κ.λπ. Αναφέρει επί τούτου ο Αριστοτέλης:

«Όταν η ανάγκη για βοήθεια από τους ξένους γινόταν όλο και μεγαλύτερη με τις εισαγωγές προϊόντων που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη και τις εξαγωγές προϊόντων που πλεόναζαν, δημιουργήθηκε αναγκαστικά η χρήση νομισμάτων. Διότι τα πράγματα τα απαραίτητα για την ικανοποίηση των φυσικών αναγκών δεν ήταν εύκολο να μεταφερθούν. Γι’ αυτό, οι άνθρωποι συμφώνησαν στις μεταξύ τους συναλλαγές να δίνουν και να παίρνουν ένα πράγμα, που και το ίδιο να είναι χρήσιμο και συγχρόνως εύχρηστο στις συναλλαγές της ζωής, όπως είναι π.χ. ο σίδηρος και ο άργυρος ή κάτι παρόμοιο» [1].

§2

Αυτό το πρώτο είδος χρήματος ήταν μεν εύχρηστο, ωστόσο παρουσίαζε δυσκολίες ως προς τον προσδιορισμό του μεγέθους και του βάρους του, γι’ αυτό και του προσέδωσαν στο τέλος ένα εγχάρακτο γνώρισμα ως ένδειξη της ποσότητας. Υπό τη μορφή του νομίσματος, το χρήμα γίνεται ένα κατά σύμβαση πράγμα, χωρίς καμιά ιδιαίτερη φυσική χρησιμότητα για τη ζωή. Έτσι η κυκλοφορία του, η μεταλλαγή του ή η απόσυρσή του εξαρτάται από μας και όχι από τη φύση του. Για την απόκτηση κερδών δημιουργούνται μονοπωλιακές καταστάσεις. Ως προς τη μονοπωλία, δηλ. το μονοπώλιο, ο Αριστοτέλης μιλάει για «ένα τέχνασμα πλουτισμού»[2] και το συνδέει με την πρακτική πλευρά της χρηματιστική, με το τμήμα της που προορίζεται για εφαρμογή. Μια παραστατική εικόνα για το μονοπώλιο μας δίνει με ένα ανέκδοτο για τον Θαλή τον Μιλήσιο: ο εν λόγω σοφός είχε προβλέψει ότι μια χρονιά θα υπήρχε μεγάλη σοδειά της ελιάς και νοίκιασε με μικρή προκαταβολή όλα τα ελαιοτριβεία της Χίου και της Μιλήτου. Έτσι δημιούργησε μια κατάσταση μονοπωλίου, με αποτέλεσμα την εποχή της συγκομιδής να τα υπενοικιάσει όλα σε άλλους με μεγαλύτερο ενοίκιο και επομένως με αποκόμιση μεγάλου κέρδους. Τι ήθελε να δείξει με αυτό; Ήθελε να αποδείξει πως οι φιλόσοφοι, άμα θέλουν, μπορούν εύκολα να πλουτίσουν, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός τους.
---------------------------
[1] Πολιτικά 1257a 33-38.
[2] Ό.π., 1259a 7-8.

ΠΛΑΤΩΝ: Πολιτεία (409a-410c)

[409a] Δικαστὴς δέ γε, ὦ φίλε, ψυχῇ ψυχῆς ἄρχει, ᾗ οὐκ ἐγχωρεῖ ἐκ νέας ἐν πονηραῖς ψυχαῖς τεθράφθαι τε καὶ ὡμιληκέναι καὶ πάντα ἀδικήματα αὐτὴν ἠδικηκυῖαν διεξεληλυθέναι, ὥστε ὀξέως ἀφ᾽ αὑτῆς τεκμαίρεσθαι τὰ τῶν ἄλλων ἀδικήματα οἷον κατὰ σῶμα νόσους· ἀλλ᾽ ἄπειρον αὐτὴν καὶ ἀκέραιον δεῖ κακῶν ἠθῶν νέαν οὖσαν γεγονέναι, εἰ μέλλει καλὴ κἀγαθὴ οὖσα κρινεῖν ὑγιῶς τὰ δίκαια. διὸ δὴ καὶ εὐήθεις νέοι ὄντες οἱ ἐπιεικεῖς φαίνονται καὶ εὐεξαπάτητοι [409b] ὑπὸ τῶν ἀδίκων, ἅτε οὐκ ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς παραδείγματα ὁμοιοπαθῆ τοῖς πονηροῖς.Καὶ μὲν δή, ἔφη, σφόδρα γε αὐτὸ πάσχουσι.
Τῷ τοι, ἦν δ᾽ ἐγώ, οὐ νέον ἀλλὰ γέροντα δεῖ τὸν ἀγαθὸν δικαστὴν εἶναι, ὀψιμαθῆ γεγονότα τῆς ἀδικίας οἷόν ἐστιν, οὐκ οἰκείαν ἐν τῇ αὑτοῦ ψυχῇ ἐνοῦσαν ᾐσθημένον, ἀλλ᾽ ἀλλοτρίαν ἐν ἀλλοτρίαις μεμελετηκότα ἐν πολλῷ χρόνῳ διαισθάνεσθαι οἷον πέφυκε κακόν, ἐπιστήμῃ, οὐκ [409c] ἐμπειρίᾳ οἰκείᾳ κεχρημένον.
Γενναιότατος γοῦν, ἔφη, ἔοικεν εἶναι ὁ τοιοῦτος δικαστής.
Καὶ ἀγαθός γε, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὃ σὺ ἠρώτας· ὁ γὰρ ἔχων ψυχὴν ἀγαθὴν ἀγαθός. ὁ δὲ δεινὸς ἐκεῖνος καὶ καχύποπτος, ὁ πολλὰ αὐτὸς ἠδικηκὼς καὶ πανοῦργός τε καὶ σοφὸς οἰόμενος εἶναι, ὅταν μὲν ὁμοίοις ὁμιλῇ, δεινὸς φαίνεται ἐξευλαβούμενος, πρὸς τὰ ἐν αὑτῷ παραδείγματα ἀποσκοπῶν· ὅταν δὲ ἀγαθοῖς καὶ πρεσβυτέροις ἤδη πλησιάσῃ, ἀβέλτερος [409d] αὖ φαίνεται, ἀπιστῶν παρὰ καιρὸν καὶ ἀγνοῶν ὑγιὲς ἦθος, ἅτε οὐκ ἔχων παράδειγμα τοῦ τοιούτου. πλεονάκις δὲ πονηροῖς ἢ χρηστοῖς ἐντυγχάνων σοφώτερος ἢ ἀμαθέστερος δοκεῖ εἶναι αὑτῷ τε καὶ ἄλλοις.
Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη, ἀληθῆ.
Οὐ τοίνυν, ἦν δ᾽ ἐγώ, τοιοῦτον χρὴ τὸν δικαστὴν ζητεῖν τὸν ἀγαθόν τε καὶ σοφόν, ἀλλὰ τὸν πρότερον· πονηρία μὲν γὰρ ἀρετήν τε καὶ αὑτὴν οὔποτ᾽ ἂν γνοίη, ἀρετὴ δὲ φύσεως παιδευομένης χρόνῳ ἅμα αὑτῆς τε καὶ πονηρίας ἐπιστήμην [409e] λήψεται. σοφὸς οὖν οὗτος, ὥς μοι δοκεῖ, ἀλλ᾽ οὐχ ὁ κακὸς γίγνεται.
Καὶ ἐμοί, ἔφη, συνδοκεῖ.
Οὐκοῦν καὶ ἰατρικήν, οἵαν εἴπομεν, μετὰ τῆς τοιαύτης δικαστικῆς κατὰ πόλιν νομοθετήσεις, αἳ τῶν πολιτῶν σοι [410a] τοὺς μὲν εὐφυεῖς τὰ σώματα καὶ τὰς ψυχὰς θεραπεύσουσι, τοὺς δὲ μή, ὅσοι μὲν κατὰ σῶμα τοιοῦτοι, ἀποθνῄσκειν ἐάσουσιν, τοὺς δὲ κατὰ τὴν ψυχὴν κακοφυεῖς καὶ ἀνιάτους αὐτοὶ ἀποκτενοῦσιν;
Τὸ γοῦν ἄριστον, ἔφη, αὐτοῖς τε τοῖς πάσχουσιν καὶ τῇ πόλει οὕτω πέφανται.
Οἱ δὲ δὴ νέοι, ἦν δ᾽ ἐγώ, δῆλον ὅτι εὐλαβήσονταί σοι δικαστικῆς εἰς χρείαν ἰέναι, τῇ ἁπλῇ ἐκείνῃ μουσικῇ χρώμενοι ἣν δὴ ἔφαμεν σωφροσύνην ἐντίκτειν.
Τί μήν; ἔφη.
[410b] Ἆρ᾽ οὖν οὐ κατὰ ταὐτὰ ἴχνη ταῦτα ὁ μουσικὸς γυμναστικὴν διώκων, ἐὰν ἐθέλῃ, αἱρήσει, ὥστε μηδὲν ἰατρικῆς δεῖσθαι ὅτι μὴ ἀνάγκη;
Ἔμοιγε δοκεῖ.
Αὐτά γε μὴν τὰ γυμνάσια καὶ τοὺς πόνους πρὸς τὸ θυμοειδὲς τῆς φύσεως βλέπων κἀκεῖνο ἐγείρων πονήσει μᾶλλον ἢ πρὸς ἰσχύν, οὐχ ὥσπερ οἱ ἄλλοι ἀθληταὶ ῥώμης ἕνεκα σιτία καὶ πόνους μεταχειριεῖται.
Ὀρθότατα, ἦ δ᾽ ὅς.
Ἆρ᾽ οὖν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ καθιστάντες [410c] μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ παιδεύειν οὐχ οὗ ἕνεκά τινες οἴονται καθιστᾶσιν, ἵνα τῇ μὲν τὸ σῶμα θεραπεύοιντο, τῇ δὲ τὴν ψυχήν;
Ἀλλὰ τί μήν; ἔφη.
Κινδυνεύουσιν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀμφότερα τῆς ψυχῆς ἕνεκα τὸ μέγιστον καθιστάναι.
Πῶς δή;
Οὐκ ἐννοεῖς, εἶπον, ὡς διατίθενται αὐτὴν τὴν διάνοιαν οἳ ἂν γυμναστικῇ μὲν διὰ βίου ὁμιλήσωσιν, μουσικῆς δὲ μὴ ἅψωνται; ἢ αὖ ὅσοι ἂν τοὐναντίον διατεθῶσιν;
Τίνος δέ, ἦ δ᾽ ὅς, πέρι λέγεις;

***
[409a] Ενώ απεναντίας, φίλε μου, ο δικαστής κυβερνά με την ψυχή την ψυχή, που δεν της είναι συχωρεμένο να ανατρέφεται από νέα και να σχετίζεται με διεφθαρμένες ψυχές, ούτε να ᾽χει κι η ίδια διαπράξει και περάσει απ᾽ όλα τα αδικήματα, ώστε να μπορεί μεμιάς από τα δικά του να μαντεύει και του άλλου τα αδικήματα, όπως ο γιατρός από τις δικές του κι ενός άλλου κορμιού τις αρρώστιες· αλλά καθαρή πρέπει να ᾽ναι από νέα και ανέγγιχτη από κάθε διαφθορά, ώστε να μπορεί, τέλεια καθώς θα είναι, να κρίνει με ασφάλεια τα δίκαια. Γι᾽ αυτό και οι χρηστοί άνθρωποι φαίνονται, όταν είναι νέοι, ευήθεις κι εύκολα μπορεί να τους απατούν [409b] οι άδικοι, επειδή δεν έχουν [409c] από τη δική του την πείρα αλλά από την επιστημονική της μελέτη, τί φοβερό κακό είναι.
Αυτός πραγματικώς θα είναι ο αληθινός δικαστής.
Μα και ο καλός δικαστής, που ρωτούσες· γιατί εκείνος που έχει καλή ψυχή είναι και καλός. Ενώ ο τετραπέρατος εκείνος, που υποπτεύεται παντού το κακό, που έχει περάσει ο ίδιος απ᾽ όλες τις αδικίες και πανουργίες και περηφανεύεται πως είναι ξεσκολισμένος σ᾽ αυτά, όταν έχει να κάμει με όμοιούς του ανθρώπους, φαίνεται πραγματικώς τετραπέρατος, επειδή τον κάνουν προσεκτικό τα δικά του τα παραδείγματα που έχει μέσα του· όταν όμως βρεθεί με ανθρώπους χρηστούς και προχωρημένους πια στην ηλικία, τότε δείχνει [409d] όλη του την ανικανότητα, γιατί είναι δύσπιστος και εκεί που δεν πρέπει και δεν γνωρίζει τί είναι τα χρηστά ήθη, αφού δεν έχει τέτοια παραδείγματα μέσα του. Επειδή όμως βρίσκει μπρος του πιο πολλούς πάντα πονηρούς παρά χρηστούς, γι᾽ αυτό περνά περισσότερο για σοφός παρά για αμαθής, και το πιστεύει κι ο ίδιος και άλλοι πολλοί.
Πέρα και πέρα είν᾽ αλήθεια όλ᾽ αυτά.
Δεν πρέπει λοιπόν να είναι τέτοιος ο σοφός και αγαθός δικαστής που ζητούμε, αλλά σαν και κείνο τον πρώτο που είπαμε· επειδή η πονηρία δεν μπορεί να γνωρίσει την αρετή μα ούτε και τον ίδιο τον εαυτό της· ενώ η έμφυτη αρετή, όσο εκπαιδεύεται, με τον καιρό θ᾽ αποκτήσει και του εαυτού της και της πονηρίας συγχρόνως την επιστημονική [409e] γνώση. Ώστε αυτός μου φαίνεται πως θα είναι ο σοφός, και όχι ο άλλος εκείνος ο κακός.
Κι εγώ συμφωνώ σ᾽ αυτό.
Δε θα νομοθετήσεις λοιπόν στην πολιτεία μας τέτοιαν ιατρική και δικαστική, που να θεραπεύουν [410a] μόνο εκείνους που έχουν από φυσικού τους γερά σώματα και ψυχές, ενώ τους άλλους, που δεν έχουν τέτοια σώματα, θα τους αφήνουν να πεθαίνουν, και θα καταδικάζουν σε θάνατο όσους έχουν ψυχές διεφθαρμένες και αθεράπευτες;
Αυτό αποδείχτηκε πως είναι το καλύτερο και για τους ίδιους τους άρρωστους και για την πολιτεία.
Είναι λοιπόν φανερό πως οι νέοι μας αναθρεμμένοι με την απλή εκείνη μουσική, που είπαμε πως γεννά μέσα τους τη σωφροσύνη, θα το έχουν για ντροπή τους να λαβαίνουν την ανάγκη δικαστών.
Πώς όχι;
[410b] Αν λοιπόν εκείνος που έχει τέτοια μουσική μόρφωση, θελήσει ν᾽ ακολουθήσει τα ίδια αυτά ίχνη και για τη γυμναστική, δεν θα προτιμήσει να μη χρειαστεί ποτέ του γιατρό, εκτός σε απόλυτη ανάγκη;
Μου φαίνεται.
Ώστε θα υποβάλλεται στα γυμνάσια και τους κόπους με το σκοπό να τονώσει την ψυχική του δύναμη περισσότερο και όχι τη σωματική, όπως οι άλλοι οι κοινοί αθληταί που μόνο για να αυξήσουν τη δύναμη του κορμιού των υποβάλλονται σε ορισμένη δίαιτα και ασκήσεις.
Πολύ σωστά.
Έτσι λοιπόν και εκείνοι που ορίζουν [410c] να εκπαιδεύονται οι νέοι με μουσική και γυμναστική το κάνουν όχι για το λόγο που φαντάζονται μερικοί, για να μορφώνουν δηλαδή με τη μια το σώμα και με την άλλη την ψυχή;
Αλλά για τί άλλο;
Μα σα να μου φαίνονται πως όρισαν και τις δυο για χάρη της ψυχής το περισσότερο.
Πώς αυτό;
Δεν παρατήρησες ποιά διάθεση παίρνει ο χαρακτήρας εκείνων που σ᾽ όλη τους τη ζωή καταγίνονται αποκλειστικά με τη γυμναστική, χωρίς να γευτούν διόλου από μουσική μόρφωση; ή και όταν συμβαίνει το εναντίο;
Για τί πράγμα λες;