Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

«Γιατί» φοβόμαστε την αγάπη

Τι είναι αυτό που κάνει τις σχέσεις να καταρρέουν και τους ανθρώπους να καταλήγουν μόνοι τους; Τι είναι αυτό που κάνει τους άντρες να φοβούνται να δεσμευτούν και τις γυναίκες να παραδοθούν;

Αυτό που ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ο φόβος μην πληγωθούμε, γι αυτό φροντίζουμε να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μην περάσει το βέλος του έρωτα αυτή την πανοπλία και πληγωθούμε από αυτό ή καν ερωτευτούμε.

Για πολλούς άλλωστε οι δυο έννοιες ταυτίζονται.
Όλοι έχουν την ανάγκη να αγαπηθούν, αλλά δεν είναι καθόλου λίγοι που δεν το προσπαθούν καν. Και –ας είμαστε ειλικρινείς- κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την οικονομική κρίση γι’ αυτό…

Ποιες είναι λοιπόν οι μεγαλύτερες φοβίες που αναζωπυρώνει η ίδια η αγάπη και ποιοι είναι οι λόγοι που όλοι την τρέμουν τόσο;

1. Η αληθινή αγάπη μας κάνει ευάλωτους
Μια καινούρια αγάπη, είναι ένα αχαρτογράφητο έδαφος για καθέναν από εμάς, η άγνοια του οποίου ενεργοποιεί το ένστικτο του φόβου για το άγνωστο. Ο έρωτας από την άλλη, μας προσκαλεί να εμπιστευτούμε τυφλά έναν άλλο άνθρωπο, με τη ζωή μας –έστω μεταφορικά- και αυτό είναι που μας κάνει να νιώθουμε τόσο εκτεθειμένοι σε αυτόν, όσο και ευάλωτοι.
Η ρουτίνα του καθενός που αφορούσε την προστασία και προφύλαξή του από τον έξω κόσμο, σταδιακά καταρρέει και όσο πιο πολύ δενόμαστε τόσο πιο τρωτοί νιώθουμε και –ομολογουμένως- μια τέτοια αντίδραση είναι απολύτως αναμενόμενη. Είναι όμως φυσιολογική;

2. Οι νέες αγάπες, αναμοχλεύουν τις παλιές πληγές
Όταν μια σχέση έρχεται στη ζωή μας, σπάνια έχουμε –πριν αυτή προκύψει- πλήρη συνείδηση των επιδράσεων που έχει πάνω μας το παρελθόν μας. Οι σχέσεις που έχουμε βιώσει, από την παιδική ακόμα ηλικία, επηρεάζουν δραστικά την αντίληψή μας και την προσέγγιση που αναπτύσσουμε, όταν μεγαλώνουμε όσον αφορά στη σύναψη ρομαντικών δεσμών.
Η εγγύτητα που προκαλεί μια ερωτική σχέση, συχνά αναβιώνει συναισθήματα απώλειας, απόρριψης και πόνου από το παρελθόν, ενώ υπάρχει και η θεωρία πως η αγάπη είναι συχνά άρρηκτα δεμένη με τον ίδιο τον πόνο, καθώς συνδέεται ασυνείδητα με τον πόνο που βιώνουμε, όταν δεν την έχουμε στη ζωή μας.

3. Η αγάπη προκαλεί την ίδια μας την ταυτότητα
Η έλλειψη της αγάπης όσο μεγαλώνουμε, η εικόνα των γονιών μας για τους ίδιους τους εαυτούς τους και η αυτομαστίγωση που καταλήγουμε να βιώνουμε, θέτουν τις προδιαγραφές για συγκεκριμένες συμπεριφορές και ορισμένες αντιλήψεις που ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως έχουν γίνει δικές μας και μας έχουν δομήσει, χωρίς να το έχουμε καν καταλάβει.
Καλώς ή κακώς, όμως, αυτές οι σκέψεις μας έχουν ορίσει και τη στιγμή που θα έρθει κάποιος να μας εκφράσει την αγάπη και την τρυφερότητά του, για τα οποία θεωρούμε εαυτούς ανάξιους, τείνουμε να αντιδράσουμε αμυντικά και μάλλον αμήχανα, ενώ το φυσικό θα ήταν το άκρως αντίθετο.

4. Η χαρά φέρνει μαζί της τον πόνο
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε εαυτούς από τον πόνο, να αποκλείουμε από τη γκάμα των συναισθημάτων και την ίδια τη χαρά. Για πολλούς η ίδια η χαρά, σημαίνει την ίδια στιγμή βαθύ πόνο ή το φόβο πως αργά ή γρήγορα, αυτή η ευτυχία θα μετατραπεί σε δυστυχία. Γι αυτό το λόγο, τείνουμε στην αναισθητοποίηση, η οποία παίρνει σβάρνα και την επιθυμία μας για χαρά και την ανάγκη μας για οικειότητα.

5. Η αγάπη ποτέ δεν είναι ίση
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διστάζουν να σχετιστούν με κάποιον, καθώς νιώθουν πως του άλλου τα συναισθήματα είναι πιο έντονα από τα δικά τους και με το φόβο ότι δεν θα νιώσουν ποτέ το ίδιο και εν τέλει θα πληγώσουν τον άλλο, δεν προσπαθούν καν. Η αλήθεια όμως είναι ότι η αγάπη και τα συναισθήματα αυτής ποτέ δεν είναι ίσα και αυτή η ανισότητα αλλάζει από τον ένα στον άλλο σύντροφο ανά περιόδους και το άγχος για το ποια είναι τελικά τα συναισθήματα μας, μας κάνει να ξεχνάμε να τα βιώσουμε και εν τέλει να τα αντιληφθούμε.
Ο φόβος για τη μελλοντική εξέλιξη των συναισθημάτων, μας στερεί από το να τα ζήσουμε τώρα και να τους δώσουμε την ευκαιρία που χρειάζονται για να διαμορφωθούν.

6. Οι σχέσεις μας απομακρύνουν από την οικογένειά μας
Οι ερωτικές σχέσεις είναι ένα από τα προπύργια της ενήλικης ζωής, που σηματοδοτούν τον απογαλακτισμό και την «απελευθέρωση» από τα οικογενειακά δεσμά. Χωρίς αυτό να σημαίνει αδιαφορία για την οικογένεια και τους γονείς, αλλά περισσότερο την ανεξαρτητοποίησή μας από εκείνους, κάτι που μπορεί οικονομικά να το έχουμε ήδη πετύχει, αλλά συναισθηματικά πολλοί αργούν να το καταφέρουν, αν μάλιστα το επιτρέψουν ποτέ στον εαυτό τους.
Η οικογένεια μας  έχει δώσει την ταυτότητα μας, την οποία τώρα καλούμαστε να εξελίξουμε μέσα από τη σχέση μας με ένα άλλο άτομο και οι αλλαγές πάντα ήταν ζόρικες για όλους.

7. Η αγάπη ανακινεί τους υπαρξιακούς μας φόβους
Όσο περισσότερα έχουμε, τόσο μεγαλώνει ο φόβος να τα χάσουμε. Όσο περισσότερη αξία αποκτούμε μέσα σε μια σχέση, τόσο μεγαλύτερη επίγνωση αποκτούμε του εαυτού μας και της ίδιας μας της αξίας σαν προσωπικότητες, κάτι που μέχρι πρότινος ήταν απλά κάτι που αφορούσε αποκλειστικά εμάς και κανέναν άλλο.
Όταν ένας άλλος, στηρίζεται πάνω μας, η ευθύνη για τη ζωή μας αποκτά άλλες διαστάσεις και αυτό είναι που τρομοκρατεί πολλούς, καθώς αποζητούν ξανά την ασφάλεια της πρότερης «ασημαντότητάς» τους.
Ασυνείδητα προκύπτουν ανούσιοι λόγοι και αφορμές για να μην εξελιχθεί ακόμα πιο βαθιά η σχέση και αφεθείτε ολοκληρωτικά σε αυτή. Πολλές φορές, αυτός ο ανείπωτος φόβος είναι που οδηγεί πολλά ζευγάρια στο χωρισμό, καθώς αντιλαμβάνονται την αγάπη, όχι σαν αυτή την ευλογία που ουσιαστικά είναι, αλλά σαν αφορμή για πανικό, για όλα όσα πιθανώς θα χαθούν μαζί με αυτή.

Σενέκας: Δεκαέξι στωικές αρχές για μια Ευτυχισμένη Ζωή

Εάν έχει γίνει πλέον σαφής ο τρόπος με τον οποίο οι Στωικοί αντιλαμβάνονταν την ευδαιμονία, τα χαρακτηριστικά της και τις πηγές προέλευσής της, τότε είναι εύκολο να κατανοήσουμε γιατί ο Σενέκας πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος που πράττει «μεγαλόψυχο έργο» οφείλει να προτάσσει στη ζωή του τις παρακάτω αρχές, ασχέτως αν κατορθώνει εντέλει να τις υλοποιεί:

Θα αντιμετωπίζω θάνατο ή κωμωδία με τον ίδιο τρόπο.

Θα υπομένω προσωπικά όλους τους μόχθους, όσο μεγάλοι κι αν είναι αυτοί, χαλυβδώνοντας το σώμα μου με τη δύναμη του πνεύματος.

Θα περιφρονώ τα υλικά αγαθά, είτε τα έχω είτε όχι, και δε θα μου στοιχίσει αν τα έχει κάποιος άλλος, ούτε και θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα αν τα αγαθά αυτά αστράφτουν γύρω μου.

Δε θα δίνω σημασία στην τύχη, είτε αυτή έρχεται είτε φεύγει.

Όλα τα κτήματα θα τα βλέπω σαν δικά μου, και θα θεωρώ τα δικά μου σαν να ανήκουν σε όλους τους άλλους.

Θα ζω πάντα με τη συνείδηση ότι γεννήθηκα για τους άλλους, και γι αυτό το λόγο θα είμαι ευγνώμων στη φύση γιατί πώς θα μπορούσε αυτή να εξυπηρετήσει το έργο μου με καλύτερο τρόπο;

Έχει προσφέρει εμένα, τον ένα σε όλους τους άλλους, και όλους τους άλλους τους πρόσφερε σ' έμενα, τον ένα.

'Ο,τι τύχει να αποκτήσω, ούτε ως φιλάργυρος θα το αποθησαυρίσω ούτε ως σπάταλος θα το διασπαθίσω.

Τίποτε δε θα πιστέψω ότι κατέχω περισσότερο, όσο τα δώρα που πρόσφερα ύστερα από ώριμη σκέψη.

Δεν θα εκτιμώ τις ευεργεσίες μου με βάση το πλήθος τους ούτε το μέγεθος τους ούτε με βάση οτιδήποτε άλλο πέρα από την εκτίμησή του αποδέκτη [...].

Τίποτε δε θα κάνω για να σχηματιστούν εντυπώσεις γύρω από το πρόσωπό μου τα πάντα θα πράττω για τη συνείδηση μου.

Ό,τι κι αν κάνω όταν μόνο εγώ είμαι παρών, θα το θεωρώ σαν να έχει γίνει μπροστά στα μάτια όλων.

Όταν τρώω και πίνω, στόχος μου θα είναι να απαλείφω την ανάγκη της φύσης, όχι να γεμίσω και να αδειάσω την κοιλιά μου.

Θα είμαι ευχάριστος στους φίλους μου, ήπιος και συγκαταβατικός στους εχθρούς μου.

Θα δίνω τη συγγνώμη μου πριν καν να μου την απαιτήσουν, και θα σπεύδω να προσφέρω ό,τι έντιμο μου ζητηθεί.

Θα ξέρω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι πατρίδα μου, ότι οι θεοί την κυβερνούν και ότι αυτοί ζουν πάνω μου και γύρω μου και ελέγχουν λόγια και τις πράξεις μου.

Και, όποτε η φύση ζητήσει πίσω την πνοή μου ή η λογική μου την απελευθερώσει, θα φύγω δηλώνοντας ότι αγάπησα την ορθή συνείδηση και κάθε αγαθή προσπάθεια, ότι δεν περιόρισα την ελευθερία κανενός και, οπωσδήποτε, όχι τη δίκη μου.

"Η Στωική Τέχνη του Βίου"

Τι συνέβη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και διαλύθηκε η τεράστια αυτοκρατορία του

Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου Διάδοχοι και Επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Tετράδραχμο που απεικονίζει τον Μέγα Αλέξανδρο
 στην εποχή των διαδόχων

Διάδοχοι ονομάστηκαν οι στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι οποίοι μετά τον θάνατό του διαμοιράστηκαν το κράτος του. Στην έννοια των Διαδόχων περιλαμβάνονται συνεκδοχικά και οι Επίγονοι, δηλαδή οι γιοι και οι εγγονοί τους που τους διαδέχτηκαν και των οποίων η δράση εξετάζεται από τους συγγραφείς μαζί με αυτήν των Διαδόχων. Οι όρoι «Διάδοχοι» και «Επίγονοι» απαντούν ήδη στον Διόδωρο τον Σικελιώτη. Η αυθεντικότερη (αν και μη σωζόμενη) πηγή, η ιστορία τουΙερώνυμου του Καρδιάνου, έφτανε ως τον θάνατο του Πύρρου τουλάχιστον. ΗGeschichte des Hellenismus του Ντρόυζεν (Droysen) (μεταφρασμένη από τον Ρένο Αποστολίδη ως Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου) φτάνει ως την επιδρομή των Γαλατών το 280, ενώ το πρώτο κεφάλαιο του εβδόμου βιβλίου τηςΙστορίας του Ελληνικού Έθνους του Παπαρρηγόπουλου (Οι μεταξύ των διαδόχων πόλεμοι μέχρι της οριστικής του κράτους διαιρέσεως) φτάνει ως τον Αντίγονο Γονατά, γιό του Δημήτριου Πολιορκητή και εγγονό του Διαδόχου Αντίγονου του Μονόφθαλμου.
 
Η διανομή των σατραπειών της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας μετά τη διευθέτηση στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. Η σατραπεία του Ευμένη δεν αναφέρεται στον χάρτη αυτό, προφανώς γιατί ήταν ακόμη στην εξουσία του Αριαράθη A΄.
 

Με την ειρήνη του 311 π.Χ. o Κάσσανδρος αναγνωρίστηκε στρατηγός της Μακεδονίας.
 

Πριν την μάχη της Ιψού το 301 π.Χ. ο ελληνιστικός κόσμος των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν κατανεμημένος σε πέντε μεγάλα βασίλεια: του Κασσάνδρου στη Μακεδονία, τουΛυσιμάχου στην Θράκη, του Πτολεμαίου στην Αίγυπτο, τουΑντιγόνου του Α΄ στην Μικρά Ασία, Συρία και κεντρική Ελλάδα και του Σελεύκου στην υπόλοιπη Ασία.

Ο αγώνας για την επικράτηση άρχισε αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και στην αρχή εκδηλώθηκε με την αντίθεση της φάλαγγας των πεζών κατά του ιππικού των εταίρων και των στρατηγών, συνεχίστηκε δε με την προσπάθεια του Περδίκκα για επικράτηση. Μετά την αποτυχία και το βίαιο τέλος του, ο σπουδαιότερος σύμμαχός του Ευμένης ο Καρδιανός, συνέχισε τον αγώνα υπέρ της βασιλικής οικογένειας με κυριότερο αντίπαλό του τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο. Ο Ευμένης τελικά εξοντώθηκε και ο Αντίγονος, έχοντας συμπαραστάτη τον γιο του Δημήτριο τον Πολιορκητή, προσπάθησε να καταστεί ο μόνος κληρονόμος του κράτους του Αλέξανδρου. Η μάχη της Ιψού ήταν το τέλος για τα όνειρα και την ζωή του Αντίγονου, ενώ στα πλαίσια της διαμάχης των Διαδόχων εξοντώθηκε ολόκληρη η βασιλική οικογένεια. Αυτός που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλον το όραμα της μονοκρατορίας ήταν ο Σέλευκος που, όντας ο κύριος συντελεστής της νίκης της Ιψού, κατέλυσε το κράτος του Λυσίμαχου της Θράκης και αναμενόταν να επικρατήσει επί της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, της Μακεδονίας και όλης της Ελλάδος. Δολοφονήθηκε όμως και από το σημείο εκείνο η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που δημιουργήθηκαν κυριάρχησαν στην Μακεδονία, Μικρά Ασία, Συρία και Αίγυπτο, μέχρι την βαθμιαία υποταγή τους στους Ρωμαίους.

Η πρώτη σύγκρουση και η Πρώτη Διανομή (Βαβυλώνα 323 π.Χ.)
Η Αλεξάνδρεια εξελίχθηκε σε οικονομικό και πνευματικό κέντρο του ελληνιστικού κόσμου.
Ο θάνατος του Αλέξανδρου και η έλλειψη ουσιαστικά διαδόχου επέφερε ένα κενό εξουσίας στο τεράστιο κράτος που είχε δημιουργήσει και που εκτεινόταν από την Μακεδονία και τις σύμμαχες Ελληνίδες πόλεις μέχρι την Βακτριανή και περιλάμβανε μέρος της Ινδίας και την Αίγυπτο.
Αμέσως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, κι ενώ ήταν άταφος ακόμη, σημειώθηκε ένταση και αψιμαχίες μεταξύ των στρατηγών και του ιππικού των εταίρων αφενός και των απλών πεζών της φάλαγγας αφετέρου, που εκδήλωσαν προθέσεις στασιαστικές, ζητώντας να γίνει βασιλιάς ο ετεροθαλής αδελφός του ΑλέξανδρουΑρριδαίος. Ο Περδίκκας, επί κεφαλής της πρώτης παράταξης ως κάτοχος του δαχτυλιδιού που του παρέδωσε ο Αλέξανδρος πεθαίνοντας και υπέρ της άποψης της επιτροπείας μέχρι να γεννήσει γιο η Ρωξάνη (όπως εύχονταν όλοι), κατόρθωσε να επιβληθεί στους πεζούς και θανάτωσε τους πρωταίτιους της στάσης και τον αρχηγό τους Μελέαγρος, έχοντας πάρει με το μέρος του τον άβουλο Αρριδαίο.

Ύστερα έγινε η διανομή των επαρχιών και αξιωμάτων του κράτους. Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις: 
Βασιλιάς ο «ψυχικοίς πάθεσι συνεχόμενος ανιάτοις» Αρριδαίος, γιος του Φίλιππου Β΄από Θεσσαλή γυναίκα, που μετονομάστηκε Φίλιππος (Γ΄). Σε περίπτωση που η έγκυος Ρωξάνη γεννούσε γιο, θα γινόταν κι αυτός βασιλιάς (όπως κι έγινε –Αλέξανδρος Δ΄).
Ο σωματοφύλακας και χιλίαρχος Περδίκκας έγινε επιμελητής της βασιλείας.
Ο Αντίπατρος διατήρησε στην εξουσία του την Μακεδονία και τους πέριξ λαούς.
Ο σωματοφύλακας Πτολεμαίος έγινε σατράπης της Αιγύπτου.
Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος σατράπης της Συρίας.
Ο σωματοφύλακας Πείθων σατράπης της Μηδίας
Ο αρχιγραμματέας Ευμένης ο Καρδιανός σατράπης της Καππαδοκίας και Παφλαγονίας.
Ο Αντίγονος σατράπης της Παμφυλίας, της Λυκίας και της Μεγάλης Φρυγίας.
Ο σωματοφύλακας Λεοννάτος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
Ο Άσανδρος σατράπης της Καρίας.
Ο Μέναδρος σατράπης της Λυδίας.
Ο σωματοφύλακας Λυσίμαχος σατράπης της Θράκης.
Ο Σιβύρτιος σατράπης της Αραχωσίας και Γεδρωσίας.
Ο σωματοφύλακας Πευκέστας σατράπης της Περσίδος
Ο αρχιυπασπιστής Νεοπτόλεμος σατράπης της Αρμενίας.
Ο Οξυάρτης, πατέρας της εγκύου χήρας του Αλέξανδρου Ρωξάνης, σατράπης των Παροπανισαδών.
Ο Ταξίλης, Ινδός βασιλιάς, διατήρησε τον θρόνο του, όπως είχε ορίσει ο Αλέξανδρος.
Ο Πώρος, Ινδός βασιλιάς διατήρησε τον θρόνο του, επίσης.
Ο Σέλευκος διαδέχθηκε τον Περδίκκα ως χιλίαρχος, αξίωμα επιφανέστατο.
Ο (στρατηγός) Αρριδαίος επιφορτίστηκε με την την κατασκευή της αρμάμαξας που θα μετέφερε το σώμα του Αλέξανδρου.

Ο Κρατερός, που οδηγούσε δέκα χιλιάδες απόμαχους στην Μακεδονία, ορίστηκε εκ των υστέρων «προστάτης της βασιλείας».

Λαμιακός πόλεμος (323 π.Χ.)
Μόλις μαθεύτηκε στην Ελλάδα ο θάνατος του Αλέξανδρου, η Αθήνα αποστάτησε παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι φιλομακεδόνες ηγέτες, ο στρατηγός Φωκίων και ο ρήτορας Δημάδης, για να συγκρατήσουν τους συμπολίτες τους. Μαζί τους συντάχθηκαν η Αιτωλική κ’ η Αχαϊκή Συμπολιτεία, οι Αρκάδες και οι Κορίνθιοι.

Ο στρατηγός των Αθηναίων Λεωσθένης, νίκησε τους συμμάχους των Μακεδόνων Βοιωτούς, νίκησε και τον Αντίπατρο στις Θερμοπύλες, που ξεκίνησε μόνος του να καταστείλει την ανταρσία, και τον ανάγκασε να κλειστεί στην Λαμία. Σκοτώθηκε όμως ο Λεωσθένης σε μια συμπλοκή καθώς κι ο σωματοφύλακας Λεοννάτος, που είχε σπεύσει σε βοήθεια του Αντίπατρου. Ο τελευταίος αποσύρθηκε στην Θεσσαλία περιμένοντας ενισχύσεις, ενώ στην θάλασσα οι Μακεδόνες είχαν αλλεπάλληλες επιτυχίες επί του αθηναϊκού στόλου. Ο Δημοσθένης επέστρεψε στην Αθήνα από την αυτοεξορία του κι ο Φωκίων, παρά τον φιλομακεδονισμό του, οδήγησε τους Αθηναίους σε νίκη επί ενός μακεδονικού σώματος στην Ραμνούντα.

Αλλά οι Αθηναίοι και οι σύμμαχοί τους είχαν κάνει το σφάλμα να χάσουν πολύτιμο χρόνο, με αποτέλεσμα να φτάσει ο Κρατερός με τις ενισχύσεις και να ενωθεί με τον Αντίπατρο. Στη μάχη της Κραννώνας οι Μακεδόνες νίκησαν και οι σύμμαχοι διασκορπίστηκαν. Οι Αθηναίοι ζήτησαν ειρήνη και οι Μακεδόνες επέβαλαν βαρείς όρους παρά τις προσπάθειες του Φωκίωνα που ηγείτο της αθηναϊκής πρεσβείας: Το δημοκρατικό πολίτευμα καταργήθηκε, φρουρές μακεδονικές εγκαταστάθηκαν, κτήσεις αφαιρέθηκαν από την Αθήνα κ’ οι αντιμακεδόνες αρχηγοί παραδόθηκαν στους νικητές. Ο Υπερείδης και άλλοι θανατώθηκαν και ο Δημοσθένης αυτοκτόνησε 322 π.Χ.

Ο αγώνας του Περδίκκα

Ιστορικός χάρτης της Μικράς Ασίας

Η Ρωξάνη είχε γεννήσει εν τω μεταξύ γιο, τον Αλέξανδρο Δ΄. Σε συνεννόηση με τον Περδίκκα, για να διασφαλίσει τη θέση του γιου της, δολοφόνησε την κόρη του Δαρείου Στάτειρα, που κι αυτήν την είχε παντρευτεί ο Αλέξανδρος, καθώς και την αδελφή της, χήρα του Ηφαιστίωνα.

Κατόπιν ο Περδίκκας έστειλε τον σωματοφύλακα Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, στη βορειοανατολική εσχατιά του κράτους. Εκεί ο Αλέξανδρος είχε εγκαταστήσει τους στρατιώτες των ελληνικών πόλεων που είχαν εκστρατεύσει μαζί του. Ήταν εξόριστοι σχεδόν και μόλις πέθανε ο Αλέξανδρος ξεκίνησαν είκοσι τρεις χιλιάδες πολεμιστές να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Αλλά θα ήταν μια απειλή αφού οι πατρίδες τους ήταν επαναστατημένες. Ο Πείθων από την μεριά του σκόπευε να τους προσεταιριστεί και να τους χρησιμοποιήσει για τα πολύ φιλόδοξα σχέδιά του. Αλλά ο Περδίκκας βρήκε τρόπο να τα εξουδετερώσει έστω κι από μακριά, και οι στασιαστές σφαγιάστηκαν όλοι.

Στο μεταξύ ο Περδίκκας βοήθησε τον Ευμένη (322 π.Χ.), ο οποίος στην διανομή της Βαβυλώνας είχε ονομαστεί σατράπης τηςΠαφλαγονίας και Καππαδοκίας, να κατακτήσει τις σατραπείες του, γιατί στις χώρες αυτές, που τις είχε προσπεράσει ο Αλέξανδρος, βασίλευε ο Αριαράθης ο Α'. Μετά την ήττα και τη θανάτωση του Αριαράθη ο Ευμένης έγινε σύμμαχος πιστός του Περδίκκα ως τον θάνατο του τελευταίου.

Ο εναντίον του Περδίκκα συνασπισμός - Ευμένης
Οι φιλοδοξίες του Περδίκκα είχαν γίνει αντιληπτές κ’ οι άλλοι επιφανείς Μακεδόνες πρόσεχαν τις κινήσεις του. Η ρήξη επήλθε όταν ο Περδίκκας κάλεσε τον σατράπη της Μεγάλης Φρυγίας Αντίγονο τον Μονόφθαλμο ν’ απολογηθεί γιατί δεν βοήθησε τον Ευμένη, όπως τον είχε διατάξει, κι αυτός έφυγε στον Αντίπατρο. Από την μια μεριά ήταν ο Περδίκκας με το τεκμήριο της νομιμότητος ως Επιμελητής, έχοντας μαζί του τον βασιλιά-ανδρείκελο Φίλιππο Γ΄ Αρριδαίο, το βρέφος Αλέξανδρο Δ΄ και την Ρωξάνη, με συμμάχους τον σατράπη της Αρμενίας Νεοπτόλεμο και τον Ευμένη, κι από την άλλη όσοι αντιτάσσονταν στις προθέσεις του Περδίκκα για μονοκρατορία : Αντίγονος, Κρατερός, Αντίπατρος, Πτολεμαίος.

Ο Περδίκκας εξεστράτευσε εναντίον του Πτολεμαίου για να υποτάξει την Αίγυπτο και να έχει τα νώτα του καλυμμένα στην επίθεση που θα επιχειρούσε κατόπιν εναντίον της Μακεδονίας, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αντίπαλοί του. Αρχηγός της δύναμης του Περδίκκα που παρέμεινε στην Μικρά Ασία ορίστηκε ο Ευμένης. Εναντίον του ήλθαν δύο μεγάλα ονόματα, ο Αντίπατρος κι ο Κρατερός, κ’ η θέση του Ευμένη θα ήταν απελπιστική αν ο Αντίπατρος δεν συνέχιζε την πορεία του εναντίον του Περδίκκα που βάδιζε εναντίον του Πτολεμαίου. Και πάλι όμως η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τον Ευμένη, γιατί ο Κρατερός είχε λαμπρό όνομα ανάμεσα στους Μακεδόνες και γιατί ο Νεοπτόλεμος αυτομόλησε όταν αποκαλύφθηκε προδοσία του κι αφού έχασε μια πρώτη μάχη από τον Ευμένη. Αλλά ο Ευμένης ήταν στρατηγική ιδιοφυΐα και σπουδαίος οργανωτής. Επειδή μειονεκτούσε έναντι των άλλων αρχηγών μη όντας Μακεδόνας, είχε συγκροτήσει ιππικό από εντόπιους. Στην μάχη που έγινε το έταξε απέναντι στον Κρατερό και νίκησε. Ο Κρατερός τραυματίστηκε θανάσιμα κι ο Ευμένης σκότωσε με τα χέρια του το Νεοπτόλεμο που τον πρόδωσε, σε μονομαχία αρχηγών (321).
Εν τω μεταξύ ο στρατηγός Αρριδαίος είχε τελειώσει ύστερα από δύο χρόνια την αρμάμαξα που θα έφερνε τον νεκρό του Αλέξανδρου στην Μακεδονία. Ήταν ένα έργο μεγάλης τέχνης, ναός τροχοφόρος, φέρετρο αντάξιο του μεγάλου νεκρού. Ο Αρριδαίος ξεκίνησε με στρατό, οδοποιούς και τεχνίτες. Αλλά είχε συνεννοηθεί με τον Πτολεμαίο που τον συνάντησε κάπου στην Συρία κι έφερε το σώμα στην Αλεξάνδρεια μεγαλώνοντας έτσι την αίγλη της.

Το τέλος του Περδίκκα.
Η εκστρατεία του Περδίκκα κατέληξε σε καταστροφή. Δεν πέτυχε την καταδίκη του Πτολεμαίου από τον στρατό, σε δίκη που τον εισήγαγε σύμφωνα με τα μακεδονικά έθιμα, και κατά την πορεία προς την Αίγυπτο πολλοί αυτομόλησαν στον Πτολεμαίο, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά. Οι ελέφαντές του καταπατούσαν τους στρατιώτες του Περδίκκα και πολλοί κατασπαράχτηκαν από τους κροκόδειλους κατά την διάβαση του Νείλου. Τέλος ο στρατός στασίασε και ο Περδίκκας δολοφονήθηκε μέσα στη σκηνή του από τον Πίθωνα, τον Σέλευκο και τον Αντιγένη.

Οι δύο στρατοί συμφιλιώθηκαν και σε λίγο έμαθαν τον θάνατο του Κρατερού. Τώρα ο στρατός του Περδίκκα, οι μέχρι την στιγμή εκείνη σύμμαχοι, δίκασε πάλι και αυτή τη φορά καταδίκασε σε θάνατο τον Ευμένη και όλους τους οπαδούς του Περδίκκα. Ύστερα οι νικητές συγκεντρώθηκαν στον Τριπαράδεισο, της Άνω Συρίας για να ξαναμοιράσουν την αυτοκρατορία.

Η διανομή του Τριπαραδείσου (321 π.Χ.)
Οι σπουδαιότερες ρυθμίσεις :
Ο Αντίπατρος έγινε ο νέος επιμελητής της βασιλείας.
Ο Πτολεμαίος διατήρησε την Αίγυπτο.
Ο Λαομέδων ο Μυτιληναίος διατήρησε την Συρία.
Ο Φιλόξενος έγινε σατράπης της Κιλικίας.
Ο Αμφίμαχος σατράπης της Μεσοποταμίας.
Ο Σέλευκος σατράπης της Βαβυλωνίας.
Ο Αντιγένης σατράπης της Σουσιανής
Ο Πευκέστας διατήρησε την Περσίδα.
Ο Πείθων διατήρησε την Μηδία.
Ο Οξυάρτης διατήρησε τους Παροπανισάδες.
Οι Ινδοί Πώρος και Ταξίλης διατήρησαν τα βασίλειά τους.
Ο Νικάνωρ έγινε σατράπης της Καππαδοκίας.
Ο (Άσπρος) Κλείτος σατράπης της Λυδίας
Ο Αρριδαίος σατράπης της Φρυγίας του Ελλησπόντου.
Ο Αντίγονος διατήρησε την Λυκία και την Μεγάλη Φρυγία και ορίστηκε αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά των οπαδών του Περδίκκα, πρωτίστως κατά του Ευμένη και του αδελφού του Περδίκκα Αλκέτα.

Ο Κάσσανδρος τέλος τοποθετήθηκε από τον πατέρα του Αντίπατρο χιλίαρχος δίπλα στον Αντίγονο, προφανώς για να τον προσέχει. Ύστερα ο Αντίπατρος πήρε τους βασιλείς και επέστρεψε στην Μακεδονία.

Ευμένης και Αντίγονος
Έτσι άρχισε η μονομαχία αυτών των δύο έξοχων στρατηγικών μυαλών, του Ευμένη και του Αντίγονου. Στην πρώτη τους σύγκρουση, στα Ορκύνια της Καππαδοκίας (320), ο Ευμένης νικήθηκε γιατί ο Αντίγονος εξαγόρασε έναν αξιωματικό του, αλλά αποζημιώθηκε εν μέρει λεηλατώντας αμέσως μετά την αποσκευή του Αντίγονου και κρεμώντας τον προδότη. Ήταν όμως μόνος, χωρίς κανένα στήριγμα. Κατέφυγε λοιπόν στα Νώρα, ένα άπαρτο μετέωρο στα σύνορα Λυκαονίας και Καππαδοκίας, με λιγότερους από χίλιους άντρες. Ο Αντίγονος τον πολιόρκησε αλλά επειδή άλωση του φρουρίου εξ εφόδου αποκλειόταν, άρχισαν διαπραγματεύσεις και συμφωνήθηκε να υποβληθεί αίτημα στον Επιμελητή, τον Αντίπατρο, για αμνηστία. Άλλωστε ο Αντίγονος δεν έτρεφε εχθρικά αισθήματα προς τον Ευμένη και μολονότι στον Τριπαράδεισο του είχε ανατεθεί να τον εξοντώσει, δεν θα τον πείραζε καθόλου να τον προσεταιριστεί για να τον έχει βοηθό στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Έφυγε μετά ο Αντίγονος με μεγάλο μέρος της δύναμής του για να τελειώνει με τους υπόλοιπους οπαδούς του Περδίκκα. Διήνυσε δυόμισι χιλιάδες στάδια σε μόλις εφτά μερόνυχτα, τους αιφνιδίασε και τους κατατρόπωσε. Ο αδελφός του Περδίκκα Αλκέτας αυτοκτόνησε για να μην αιχμαλωτιστεί.

Το αίτημα για την αμνηστία μετέφερε στην Μακεδονία ο Ιερώνυμος ο Καρδιανός, συμπατριώτης και φίλος του Ευμένη, συγγραφέας (μη σωζόμενης) ιστορίας που πάνω της βασίστηκαν οι μεταγενέστεροι ιστορικοί. Λίγο μετά την άφιξή του, κι ενώ είχε υποβληθεί το αίτημα, ο Αντίπατρος πέθανε, έχοντας ορίσει διάδοχό του στο αξίωμα του Επιμελητή τον Πολυπέρχοντα (319). Ο γιος του Αντίπατρου Κάσσανδρος αμφισβήτησε την τελευταία θέληση του πατέρα του κι έφυγε στην Ασία.

Οι συμμαχίες ανατράπηκαν.
Ο νέος Επιμελητής Πολυπέρχων κάλεσε την Ολυμπιάδα από την
Ήπειρο, όπου είχε αυτοεξοριστεί λόγω του μίσους της προς τον Αντίπατρο, και, αναζητώντας στηρίγματα στην Ασία, στράφηκε προς τον Ευμένη. Έγραψε κ’ η Ολυμπιάδα στον Ευμένη ζητώντας του να την βοηθήσει για χάρη του ανήλικου εγγονού της, του γιου του Αλέξανδρου.Μόλις ο Ιερώνυμος επέστρεψε με την είδηση των μεταβολών στην Μακεδονία, ο Ευμένης εξαπάτησε τους πολιορκητές του και έφυγε από τα Νώρα. Άρχισε έτσι μια νέα περιπλάνηση του Ευμένη με μόνη φροντίδα του προς το παρόν την στρατολόγηση πολεμιστών, γιατί ο Αντίγονος ήταν αλλού απασχολημένος.

Είχε πια φανερώσει τις προθέσεις του.
 Χτύπησε τους σατράπες της Μικρής Φρυγίας και της Λυδίας Αρριδαίο και Άσπρο Κλείτο, κατακράτησε βασιλικά πλοία που μετέφεραν εξακόσια τάλαντα και δέχτηκε σύμμαχό του τον Κάσσανδρο. Ο Πολυπέρχων κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να κάνει κι έστειλε βασιλικά γράμματα, με τα οποία ο Ευμένης έπαιρνε πάλι την σατραπεία του, οριζόταν αρχιστράτηγος στον πόλεμο κατά του Αντίγονου, έπαιρνε πεντακόσια τάλαντα από τον βασιλικό θησαυρό και το επίλεκτο σώμα των Αργυράσπιδων υπό τας διαταγάς του, που βρισκόταν τώρα στην Κιλικία μεταφέροντας τους θησαυρούς από τα Σούσα στην Μακεδονία, με αρχηγούς τον Αντιγένη και τον Τεύταμο (318).
Ο Ευμένης κινήθηκε προς τις μακρινές σατραπείες της Ανατολής που είχαν μείνει πιστές στους βασιλείς, για να συγκεντρώσει δυνάμεις ώστε ν’ αντιμετωπίσει τον Αντίγονο. Ο Σέλευκος της Βαβυλωνίας αποσκίρτησε από το βασιλικό στρατόπεδο, αλλά οι άλλοι σατράπες ήλθαν. Όμως ήταν δύσκολο στον Ευμένη να τους επιβληθεί γιατί δεν ήταν Μακεδόνας, γιατί ήταν ένας γραμματικός, ένας καταδικασμένος σε θάνατο. Το κατόρθωσε προς το παρόν χάρη στις εγνωσμένες του ικανότητες και στην νομιμοφροσύνη του προς τον βασιλικό οίκο. Πέτυχε μια νίκη εναντίον του Αντίγονου στον Κοπράτη ποταμό και μιαν ακόμη στην Παραιτακηνή, που θα μπορούσαν να είναι αποφασιστικές αν εμπιστευόταν τους συμμάχους του σατράπες. Στην τελική τους σύγκρουση στην Γαβιηνή, μετά από μια αμφίρροπη μάχη, ο Ευμένης προδόθηκε και παραδόθηκε από τους Αργυράσπιδες στον Αντίγονο, που μετά πολυήμερους δισταγμούς κ’ ύστερα από επίμονες απαιτήσεις των στρατηγών του, τον θανάτωσε (317).

Στην Ελλάδα
Για να εξουδετερώσει τον σύμμαχο του Αντίγονου Κάσσανδρο ο Πολυπέρχων εξέδωσε διάταγμα με το οποίο αίρονταν οι συνέπειες του Λαμιακού πολέμου, επαναφέρονταν τα δημοκρατικά πολιτεύματα κι επέστρεφαν οι εξόριστοι (319). Και για να στερεώσει την κυριαρχία του στην Αθήνα παρέδωσε τον πάντοτε πιστό στον Φίλιππο, στον Αλέξανδρο και στον Αντίπατρο Φωκίωνα και άλλους ολιγαρχικούς φιλομακεδόνες στους δημοκρατικούς αντιπάλους τους κι αυτοί τους θανάτωσαν με κώνειο (318). Δεν τον ωφέλησε αυτή η προδοσία τον Πολυπέρχοντα γιατί ο Κάσσανδρος επικράτησε τελικά στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα, όπου διόρισε κυβερνήτη τον Δημήτριο τον Φαληρέα.

Στη Μακεδονία ο άβουλος βασιλιάς Φίλιππος Αρριδαίος, παρασυρμένος από την γυναίκα του Ευρυδίκη, θέλησε να προσεγγίσει τον Κάσανδρο. Η Ολυμπιάδα τους θανάτωσε καθώς και όποιον ήταν συγγενής ή φίλος του Αντίπατρου και του Κάσανδρου (317). Αλλ’ αυτός, αφού απέφυγε τον Πολυπέρχοντα που βρισκόταν στην Θεσσαλία, έφτασε στην Μακεδονία και πολιόρκησε την Ολυμπιάδα στην Πύδνα.

Υποσχέθηκε ότι δεν θα πειράξει ούτε αυτήν ούτε τον σωματοφύλακα Αριστόνοα τον Πελλαίο που κρατούσε για λογαριασμό της την Αμφίπολη. Η πείνα ανάγκασε την Ολυμπιάδα να παραδοθεί και διέταξε εγγράφως τον στρατηγό της να κάνει το ίδιο. Ο Αριστόνουςδολοφονήθηκε αμέσως κ’ ύστερα ο Κάσανδρος εισήγαγε την Ολυμπιάδα σε δίκη. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά οι στρατιώτες δεν άντεξαν να την σκοτώσουν. Την ποινή εκτέλεσαν οι συγγενείς όσων είχε θανατώσει η Ολυμπιάδα. Τέλος ο Κάσανδρος πήρε γυναίκα του την ετεροθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Θεσσαλονίκη. Η επικράτησή του στην Ευρώπη ήταν σχεδόν πλήρης. Περιόρισε την Ρωξάνη και τον Αλέξανδρο στην Αμφίπολη ενώ ο Πολυπέρχων κατέφυγε στην Αιτωλία (316).

Αντίγονος ο Μονόφθαλμος
Ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος ή Κύκλωψ, ήταν άντρας με μεγάλες ικανότητες, μεγάλες φιλοδοξίες και σπινθηροβόλο πνεύμα. Τώρα που έλειψε ο Ευμένης και ο βασιλικός οίκος ήταν μόνο μια σκιά, προχώρησε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του.

Πρώτα εξόντωσε τον Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας, άνδρα κι αυτόν ικανό και φιλόδοξο. Ύστερα καθαίρεσε τον Πευκέστα, τον σατράπη της Περσίδος που η λιποταξία του έδωσε στον Αντίγονο την νίκη επί του Ευμένη. Και τέλος έβαλε στόχο του τον Σέλευκο, τον σατράπη της Βαβυλωνίας, που πρόλαβε όμως και κατέφυγε στον Πτολεμαίο ο οποίος είχε ήδη αρχίσει ν’ ανησυχεί, καθώς κ’ οι άλλοι, με τις κινήσεις του Αντίγονου. Πτολεμαίος, Λυσίμαχος και Κάσσανδρος έστειλαν πρέσβεις και ζήτησαν αποκατάσταση των πραγμάτων. Ο Αντίγονος τους απέπεμψε κι άρχισε να ετοιμάζεται (316-315).

Ναυπήγησε τεράστιο στόλο, αφαίρεσε την Ιόππη και την Γάζα από τον Πτολεμαίο και προσεταιρίστηκε τους μισούς από τους βασιλείς της Κύπρου καθώς και τον μέχρι χθες εχθρό του Πολυπέρχοντα. Τέλος κήρυξε ελεύθερες κι αυτόνομες τις Ελληνίδες πόλεις. Ο Πτολεμαίος τον μιμήθηκε αλλά ο σύμμαχός του Κάσσανδρος αδιαφορώντας για τα κηρύγματα καταλάμβανε τις πόλεις της Πελοποννήσου και προσείλκυσε τον γιο του Πολυπέρχοντα Αλέξανδρο που βρέθηκε έτσι σε αντίπαλο στρατόπεδο από του πατέρα του.

Η ανάφλεξη ήταν γενική. Οι Αιτωλοί κ’ οι Ακαρνάνες αλληλοσφάζονταν, ο Αλέξανδρος του Πολυπέρχοντα δολοφονήθηκε κι ο Κάσσανδρος κατανίκησε τους Ιλλυριούς. Στην θάλασσα τ’ αποτελέσματα ήταν αμφίρροπα, αλλά ο Αντίγονος πήρε την Τύρο μετά δεκαπεντάμηνη πολιορκία (314). Γύρισε μετά ο Αντίγονος για ν’ αντιμετωπίσει τον Κάσανδρο κι άφησε στην Συρία τον γιο του Δημήτριο.

Το καλοκαίρι του 312 π.Χ. ο Πτολεμαίος εξεστράτευσε στη Συρία. Συναντήθηκε με τον Δημήτριο κοντά στην Γάζα και πέτυχε νίκη αποφασιστική γιατί ο Δημήτριος πολέμησε με απερίσκεπτη ορμητικότητα. Γενναιόψυχα φερόμενος ο Πτολεμαίος έστειλε τους επιφανέστερους από τους αιχμαλώτους και την λεία πολέμου στον Δημήτριο που ορκίστηκε ν’ ανταποδώσει. Ο Πτολεμαίος ανακατέλαβε όσες πόλεις και οχυρά είχε χάσει κι επέστρεψε στην Αίγυπτο αφήνοντας στην Συρία τον στρατηγό του Κύλλη για να τελειώνει με τον Δημήτριο. Αλλά η ήττα είχε συνετίσει τον τελευταίο, του έμαθε να χρησιμοποιεί και τεχνάσματα μαζί με την γενναιότητα, και μπόρεσε να αιφνιδιάσει τον Κύλλη, τον οποίο αιχμαλώτισε με επτά χιλιάδες άντρες και άφθονα λάφυρα. Ανταποδίδοντας την γενναιοφροσύνη του Πτολεμαίου έστειλε στην Αίγυπτο τον αντίπαλο στρατηγό και τους αξιωματικούς του φορτωμένους δώρα.

Εν τω μεταξύ ο Σέλευκος επωφελούμενος από την απουσία του Αντίγονου και την ήττα του Δημήτριου στην Γάζα, ξεκίνησε ν’ ανακαταλάβει την σατραπεία του της Βαβυλωνίας με μια μικρή δύναμη που του παραχώρησε ο Πτολεμαίος. Οι κάτοικοι ήταν με το μέρος του γιατί είχε κυβερνήσει ήπια επί τέσσερα χρόνια. Νίκησε τον στρατηγό του Αντίγονου και σε λίγο ήταν κύριος όχι μόνο της Βαβυλωνίας αλλά και της Μηδίας και της Σουσιανής.

Η τρίτη διανομή (311 π.Χ.)
Στο τέλος του τέταρτου χρόνου του πολέμου του Αντίγονου με τον εναντίον συνασπισμό, οι αντίπαλοι συνήψαν συνθήκη ειρήνης για να νομιμοποιήσουν μάλλον όσα απέκτησαν και ν’ ανασυνταχθούν κι όχι γιατί την ήθελαν μόνιμη. Στρατηγός της Ευρώπης ο Κάσσανδρος, μέχρι να ενηλικιωθεί ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης. Της Θράκης ο Λυσίμαχος. Της Αιγύπτου και των Λιβυκών και Αραβικών πόλεων στα σύνορά της ο Πτολεμαίος. Της Ασίας όλης ο Αντίγονος. Στις ελληνικές πόλεις αυτονομία.

Ο μόνος κερδισμένος αυτού του τετραετούς πολέμου, ο Σέλευκος, δεν αναφερόταν καν σ’ αυτή την συνθήκη. Κυριαρχούσε όμως σε μιαν απέραντη επικράτεια από την Βαβυλωνία ώς την Ινδική.

Το τέλος της γενιάς του Αλέξανδρου
Ο Κάσσανδρος δεν σκόπευε να μείνει στρατηγός της Ευρώπης και να παραδώσει μάλιστα την εξουσία σε απόγονο της μισητής του Ολυμπιάδας. Σκότωσε την Ρωξάνη και τον νεαρό Αλέξανδρο, εξαφανίζοντας έτσι τον νόμιμο διεκδικητή της εξουσίας (311). Επωφελούμενος από το έγκλημα αυτό ο Πολυπέρχων, που διατηρούσε κάποιες δυνάμεις ακόμη, ανακήρυξε νόμιμο διάδοχο του Μακεδονικού θρόνου τον Ηρακλή, νόθο γιο του Αλέξανδρου από την Περσίδα Βαρσίνη. Ξεκίνησε να τον εγκαταστήσει στην Μακεδονία αλλά ο Κάσσανδρος τον προσεταιρίστηκε κι ο Πολυπέρχων δολοφόνησε τον προστατευόμενό του. Έτσι ξεκληρίστηκε η γενιά του Αλέξανδρου (309). Ο Αντίγονος απ’ την πλευρά του δολοφόνησε την αμφιθαλή αδελφή του Αλέξανδρου Κλεοπάτρα, γιατί ήταν έτοιμη να πλεύσει στον Πτολεμαίο και θα ήταν ένα επικίνδυνο όπλο στο πλευρό του.

Μετά την συνθήκη ειρήνης
Η συνθήκη του 311 έμεινε στα χαρτιά. Η κατάσταση ήταν τελείως ρευστή, οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίζονταν μεταξύ μεμονωμένων αντιπάλων αλλά γενική σύρραξη δεν επήλθε.

Την άνοιξη του 307 ο Δημήτριος έφτασε στην Αθήνα που την κυβερνούσε, διορισμένος από τον Κάσσανδρο, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς. Αυτός ο ηδονοθήρας διανοούμενος κυβερνούσε καλά, αλλά δεν σκόπευε να πολεμήσει. Πολύ λιγότερο οι Αθηναίοι που ήθελαν ν’ απαλλαγούν από την μακεδονική φρουρά του Κάσσανδρου στην Μουνιχία. Ο Φαληρεύς παρέδωσε την πόλη κι έφυγε σώος στην Θήβα και μετά στην Αίγυπτο, ενώ ο Δημήτριος άφησε μία δύναμη να πολιορκεί την φρουρά κι ο ίδιος κατέλαβε και λεηλάτησε τα Μέγαρα. Γύρισε στην Αθήνα, κατέλαβε την Μουνιχία, αποκατέστησε το δημοκρατικό πολίτευμα, έδωσε άφθονες υποσχέσεις (που τηρήθηκαν) και δέχτηκε αποθεωτικές (κυριολεκτικά) τιμές από τους Αθηναίους.

Ύστερα ο Δημήτριος έπλευσε στην Κύπρο για να την αποσπάσει από τον Πτολεμαίο. Αποβιβάστηκε στην Καρπασία, νίκησε τον αδελφό τού Πτολεμαίου Μενέλαο και τον πολιόρκησε στην Σαλαμίνα. Σ’ αυτήν την πολιορκία ήταν που ο Δημήτριος, με τις τεράστιες μηχανές που χρησιμοποιούσε, άρχισε ν’ αποκτά το όνομα του Πολιορκητή.

Ο Πτολεμαίος κατέφτασε με μεγάλες δυνάμεις για να ενισχύσει τον αδελφό του και ν’ απαλλαγεί επί τέλους από τον Δημήτριο. Στη ναυμαχία που έγινε στην Σαλαμίνα της Κύπρου ο Δημήτριος πέτυχε νίκη λαμπρή. Ο Πτολεμαίος αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αίγυπτο, ο Μενέλαος παραδόθηκε κ’ η Κύπρος περιήλθε στον Αντίγονο 307 π.Χ.. Ο Αντίγονος και ο Δημήτριος ανακηρύχθηκαν βασιλείς και σε ανάμνηση αυτής της νίκης τους εξέδωσαν το τετράδραχμο που στην πίσω όψη απεικονίζεται ο Δίας με την επιγραφή «Βασιλέως Αντιγόνου.»

Οι Βασιλείς
Μόλις έγινε γνωστή η νίκη στην Σαλαμίνα ο Αντίγονος ανευφημήθηκε βασιλιάς και δέχτηκε το διάδημα. Την άλλη μέρα έγραψε «στον βασιλιά Δημήτριο» στέλνοντας και σ’ αυτόν το διάδημα. Αμέσως μετά οι Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος και Σέλευκοςαναγορεύτηκαν κι αυτοί βασιλείς.

Έτσι επικυρώθηκε και τυπικά η διάλυση της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου. Οι Διάδοχοι, αφού κράτησαν για λίγα χρόνια τα προσχήματα της νομιμότητας, μοίρασαν τελικά το κράτος μεταξύ τους, έχοντας εξοντώσει εν τω μεταξύ τους νομίμους κληρονόμους. Ό,τι είχε αγωνιστεί ν’ αποτρέψει ο Ευμένης, αγωνιζόμενος για την ενότητα του κράτους και τα δικαιώματα του βασιλικού οίκου, πραγματοποιήθηκε τώρα.

Το 306 ο Αντίγονος εξεστράτευσε εναντίον της Αιγύπτου, ενώ ο Δημήτριος παρέπλεε με τον στόλο. Αλλά ο Νείλος προστάτευε τον Πτολεμαίο, τα νερά του ανέβηκαν, ο Πτολεμαίος πρόλαβε κι ετοιμάστηκε και ο Αντίγονος, ενθυμούμενος και το τέλος του Περδίκκα, προτίμησε να αποσυρθεί.
Στην Αντιγονία της Συρίας, στις όχθες του Ορόντη βρισκόταν η νέα πρωτεύουσα που έκτισε ο Αντίγονος. Εκεί ο Δημήτριος ξέχασε προς το παρόν τον πολεμιστή και παραδόθηκε στα όργια. Αλλά τον άλλο χρόνο τον βρίσκουμε στην περίφημη πολιορκία της Ρόδου.

Η πολιορκία της Ρόδου (305-304)
Λόγω της θέσης της και του συσχετισμού των ναυτικών δυνάμεων, η Ρόδος ήταν λογικό να πρόσκειται στον Πτολεμαίο. Ευημερούσε εξαιρετικά και φρόντιζε να μη δίνει αφορμές στους λοιπούς Διαδόχους, και ειδικά στον Αντίγονο. Αλλ’ αυτός είχε αποφασίσει να την καταλάβει, επικαλέστηκε διάφορες προφάσεις κι έστειλε τον Δημήτριο εναντίον της. Οι Ρόδιοι προσπάθησαν να εξευμενίσουν πατέρα και γιο αλλά μάταια. Ζήτησαν τότε βοήθεια από τους άλλους βασιλείς οπότε αυτόματα αναβίωσε ο εναντίον του Αντίγονου συνασπισμός.

Ο αγώνας θα ήταν για επιβίωση ή καταστροφή κ’ οι Ρόδιοι πήραν πρωτοφανή μέτρα. Οι ξένοι υποχρεώθηκαν να φύγουν εκτός απ’ αυτούς που δήλωσαν ότι θα πολεμούσαν. Όσοι δούλοι πολεμούσαν γενναία, θα εξαγοράζονταν από την πολιτεία, θα απελευθερώνονταν και θα πολιτογραφούνταν. Οι οικογένειες των νεκρών του πολέμου θα τρέφονταν από το κοινό ταμείο κ’ οι κόρες τους θα προικίζονταν από το κράτος. Όλοι συνεισέφεραν για την άμυνα.

Ο Δημήτριος αποβιβάστηκε και άρχισε την πολιορκία. Χτυπούσε τα τείχη με τις πολιορκητικές του μηχανές αλλά οι Ρόδιοι είχαν κι αυτοί μηχανές κι απαντούσαν. Επί πλέον, ήταν καλύτεροι ναυτικοί και έκαναν αρκετές ζημιές στον Δημήτριο βγαίνοντας από το λιμάνι με τα πλοία τους. Ο Δημήτριος κατασκεύασε ένα τερατώδες μηχάνημα, την Ελέπολη, και μ’ αυτήν προσπάθησε να καταστρέψει τα τείχη. Οι Ρόδιοι όμως αγωνίζονταν απεγνωσμένα, και με πλήθος επινοήσεων κατόρθωναν ν’ αποκρούουν τις επιθέσεις. Τέλος ήρθαν άφθονα εφόδια από τον Πτολεμαίο αλλά κι από τους άλλους βασιλείς και πολλοί ουδέτεροι μεσολάβησαν για συμβιβαστική λύση, την οποία τελικά αποδέχτηκε ο Αντίγονος. Ο κυριότερος όρος ήταν : η Ρόδος να είναι σύμμαχος του Αντίγονου εκτός αν αυτός εκστρατεύσει κατά του Πτολεμαίου. Ο Δημήτριος αποσύρθηκε δωρίζοντας την Ελέπολη στους Ροδίους.

Τα μέχρι την Ιψό
Ο Δημήτριος ήρθε στην Ελλάδα κι απέκρουσε τον Κάσσανδρο που είχε αρχίσει να παίρνει πίσω τις πόλεις που του είχε αφαιρέσει ο Δημήτριος. Ύστερα ο τελευταίος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου αυτός και οι Αθηναίοι συναγωνίζονταν ποιος να επιδείξει την πιο ελεεινή συμπεριφορά. Την άνοιξη του 303 ο Δημήτριος συνήλθε κάπως, πέρασε στην Πελοπόννησο κι άρχισε ν’ αφαιρεί πόλεις από τον Κάσανδρο, ενώ στον Ισθμό ανακηρύχτηκε ηγεμόνας των Ελλήνων, μιμούμενος τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα όπου εξώκειλε στην πιο αισχρή ασωτία κ’ οι Αθηναίοι στην πιο αηδιαστική κολακεία.

Η πολιορκία της Ρόδου, οι επιχειρήσεις του Δημήτριου στην Ελλάδα κ’ η εν γένει στάση του Αντίγονου έδωσαν στους λοιπούς βασιλείς να καταλάβουν ότι η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Κινήθηκαν πρώτοι αυτοί. Ο Λυσίμαχος της Θράκης πέρασε στην Ασία κι άρχισε να κυριεύει φρούρια και λιμάνια του Αντίγονου και να εξαγοράζει στρατηγούς του. Ο Σέλευκος ερχόταν από τα βάθη της Ασίας με μεγάλη στρατιά. Κι ο Πτολεμαίος μπήκε πάλι στην Συρία κι άρχισε να καταλαμβάνει τα οχυρά. Ο Αντίγονος έσπευσε ν’ ανακαλέσει τον Δημήτριο που υπέγραψε μια συνθήκη με τον Κάσανδρο, την οποία συνθήκη βέβαια κανείς τους δεν είχε σκοπό να τηρήσει.

Ιψός
Στην Ιψό της Φρυγίας συναντήθηκαν οι αντίπαλοι στρατοί το καλοκαίρι του 301. Ο Αντίγονος είχε εβδομήντα χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες ιππείς και οι συνασπισμένοι βασιλείς εξήντα τέσσερις χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες πεντακόσιους ιππείς. Αλλά ο Σέλευκος είχε τετρακόσιους ελέφαντες ενώ ο Αντίγονος μόνο εβδομήντα πέντε. Θέλησε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του μ’ ένα χτύπημα –ενώ έπρεπε να τους πολεμήσει ένα προς ένα– κι έτσι τώρα είχε ενωμένες τις δυνάμεις τους εναντίον του. Εκτός αυτού το ηθικό του ήταν πεσμένο τώρα, ενώ παλιά όταν πλησίαζε η μάχη γινόταν ενεργητικός και πνευματώδης, κ’ η κατήφεια διακρινόταν έντονη στο πρόσωπό του. Συγκέντρωσε τον στρατό κι ανακήρυξε τον Δημήτριο διάδοχό του, πράξη περιττή κι επιζήμια για το ηθικό του στρατού, κι άρχισε τις συσκέψεις για το σχέδιο της μάχης, πρωτοφανές για τον Αντίγονο που πάντα αποφάσιζε μόνος του και διέταζε.

Ο Δημήτριος διοικούσε την κύρια δύναμη του ιππικού του Αντίγονου και είχε απέναντί του τον γιο του Σέλευκου Αντίοχο. Όταν άρχισε η μάχη, ο Δημήτριος επιτέθηκε με μεγάλη ορμή –ιδιαιτέρως διακρίθηκε ο νεαρός Πύρρος, ο εκθρονισμένος βασιλιάς της Ηπείρου που πολεμούσε στο πλευρό του– κι ο Αντίοχος υποχώρησε αμέσως. Ο Δημήτριος ρίχτηκε σε καταδίωξή του θέλοντας να τον εξουδετερώσει τελείως. Αλλά οι ιππείς του Αντίοχου ήταν λίγοι κι αντί ν’ ακολουθούν τον αρχηγό τους έφευγαν στα πλάγια. Όταν μετά από ώρα ο Δημήτριος κατάλαβε ότι δεν κυνηγά κανένα κι ότι παρασύρθηκε από τον ελιγμό του αντιπάλου, έκανε μεταβολή και θέλησε να γυρίσει κοντά στον πατέρα του. Προσέκρουσε όμως στον συμπαγή όγκο των ελεφάντων.

Ο Σέλευκος με τα τετρακόσια θηρία του εξουδετέρωσε τους ελέφαντες του Αντίγονου, απέκλεισε την επιστροφή του Δημήτριου και ακινητοποίησε το υπόλοιπο ιππικό του αντιπάλου. Με το ακέραιο σχεδόν ιππικό του περικύκλωσε την φάλαγγα του Αντίγονου κι έκανε εκφοβιστικές επελάσεις, στέλνοντας έτσι μήνυμα που το έκανε σαφέστατο το ομαλόν του εδάφους κ’ η υπεροπλία του σε ιππείς και ελέφαντες : σας προτιμώ ζωντανούς. Οι πεζοί του Αντίγονου κατάλαβαν κι εγκατέλειψαν την μάχη. Πολλοί αυτομόλησαν κ’ οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή. Ύστερα όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις του Σέλευκου ρίχτηκαν πάνω στον Αντίγονο που πολεμούσε απελπισμένα περιμένοντας τον Δημήτριο να τον σώσει. Αλλά είχε μαζί του μόνο ολιγάριθμο ιππικό. Δεν άντεξε κι έπεσε νεκρός στα ογδόντα ένα του χρόνια.

Μετά την Ιψό

Μετά την μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) το κράτος του Αντιγόνου του Μονόφθαλμου διαμελίστηκε μεταξύ Λυσιμάχου, Σελεύκου και Πτολεμαίου. Ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα το 294, ο γιος του ηττημένου ηγεμόνα Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέλαβε το θρόνο της Μακεδονίας. Στον χάρτη σημειώνονται τα εδάφη των τεσσάρων βασιλείων, του Κασσάνδρου στη Μακεδονία, του Λυσιμάχου στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, του Σελεύκου στις ασιατικές περιοχές των αλεξανδρινών κτήσεων και του Πτολεμαίου στην Αίγυπτο.

Οι νικητές έθαψαν το σώμα του Αντίγονου με τιμές βασιλικές και μοιράστηκαν το κράτος του. Οι δύο βασιλείς που πολέμησαν, οΣέλευκος κι ο Λυσίμαχος, τα πήραν σχεδόν όλα. Λόγω της θέσης του κράτους του ο Κάσσανδρος δεν πήρε τίποτα, αλλά δόθηκε ηΚιλικία στον αδελφό του Πλείσταρχο που πολέμησε στη μάχη. Ούτε ο Πτολεμαίος πήρε τίποτα γιατί δεν είχε καμιά συμμετοχή στη μάχη.

Ο Δημήτριος διασώθηκε με τέσσερις χιλιάδες ιππείς και πέντε χιλιάδες πεζούς. Από την Έφεσο μπήκε σε πλοία και ξεκίνησε για τον Πειραιά, την Αθήνα. Αλλά οι Αθηναίοι ξέχασαν τις κολακείες τους και του ζήτησαν να μη πλησιάσει στην πόλη. Του έδωσαν όμως τα πλοία του που βρίσκονταν στον Πειραιά κι ενώ οι φρουρές του διώχνονταν κ’ οι πόλεις προσχωρούσαν στονΚάσσανδρο ή στον Πτολεμαίο, άφησε στην Ελλάδα τον Πύρρο για να περισώσει ό,τι μπορούσε κι ο ίδιος πήγε στην Θρακική Χερσόνησο κι άρχισε τον ανταρτοπόλεμο εναντίον του Λυσίμαχου.

Τα πλοία του Δημήτριου του έδιναν υπολογίσιμη δύναμη. Ο Λυσίμαχος στερούνταν ναυτικού και το αναζήτησε στον Πτολεμαίο. Συμμάχησε μαζί του κι έφερε δυο κόρες του Πτολεμαίου στην Θράκη, την μία για τον ίδιο και την άλλη για τον γιο του.

Αλλά ούτε ο Σέλευκος είχε ναυτικό. Και είδε ξαφνικά ότι βρέθηκε μεταξύ δύο συμμάχων αδύναμος κατά θάλασσαν. Έψαξε λοιπόν κι αυτός για σύμμαχο με ναυτικό και τον βρήκε στο πρόσωπο του Δημήτριου. Ζήτησε την κόρη του Στρατονίκη για γυναίκα του. Ο Δημήτριος δέχτηκε πρόθυμα κι έπλευσε με την κόρη του προς τον Σέλευκο. Καθ’ οδόν επέδραμε στην Κιλικία του Πλείσταρχου που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει.

Έτσι ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς ενός διασκορπισμένου βασιλείου που περιλάμβανε την Κιλικία, την Φοινίκη, την Κύπρο κι όσα φρούρια του έμεναν στην Ελλάδα. Αλλά όλα του τα εδάφη τα επιβουλεύονταν ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ακόμη κι ο γαμπρός του ο Σέλευκος. Ο Δημήτριος ήθελε να έχει δική του την Αθήνα αλλά αυτή την κρατούσε ο Λάχαρης, άνθρωπος του Κάσανδρου. Διέτρεξε τότε την Πελοπόννησο, τραυματίστηκε, ανακατέλαβε μερικές πόλεις, ήρθε στην Αθήνα με ενισχυμένο στόλο –τριακόσια πλοία– και την απέκλεισε απειλώντας την με λιμοκτονία. Ο Λάχαρης έφυγε τελικά κι ο Δημήτριος μπήκε πάλι στην Αθήνα. Δεν τιμώρησε τους Αθηναίους που του είχαν ζητήσει να μη πλησιάσει την πόλη τους μετά την Ιψό, αντίθετα μάλιστα τους εφοδίασε με τρόφιμα. Αλλά για να μη ξαναγίνουν τα ίδια εγκατέστησε φρουρές σε τρία σημεία (296).

Αυτά στην Ελλάδα. Ο Λυσίμαχος εν τω μεταξύ στην Ασία κυρίευε τις πόλεις του Δημήτριου και ο Πτολεμαίος πήρε πάλι όλη την Κύπρο.

Μακεδονία
Το 297 πέθανε ο Κάσσανδρος και πολύ σύντομα πέθανε και ο μεγαλύτερός του γιος που τον είχε διαδεχτεί. Οι άλλοι δύο γιοι του φιλονίκησαν για την εξουσία κι ο μεγαλύτερος σκότωσε την μητέρα τους Θεσσαλονίκη, την αδελφή του Αλέξανδρου, επειδή είχε ενεργήσει να μοιραστεί το βασίλειο και δεν το πήρε όλο αυτός. Έφυγε μετά ο μητροκτόνος στον πεθερό του Λυσίμαχο κι επειδή απειλούσε να επανέλθει, ο άλλος γιος, ο Αλέξανδρος, κάλεσε σε βοήθεια τον Πύρρο –που είχε εν τω μεταξύ ανακτήσει το βασίλειό του– και τον Δημήτριο.

Ο Πύρρος έσπευσε πρώτος και έναντι της μελλοντικής βοήθειας προσάρτησε ένα μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας στο κράτος του. Όταν ο Δημήτριος έφτασε στο Δίον ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Αλέξανδρου, ο τελευταίος υπαναχώρησε και του ζήτησε να φύγει, σχεδιάζοντας να τον δολοφονήσει. Ο Δημήτριος το έμαθε και πρόλαβε αυτός να σκοτώσει τον Αλέξανδρο. Την άλλη μέρα, κι ενώ το στρατόπεδο του Αλέξανδρου περίμενε επίθεση του Δημήτριου, αυτός ζήτησε να του επιτρέψουν να δώσει εξηγήσεις. Μα μόλις άρχισε να μιλά οι Μακεδόνες τον ζητωκραύγασαν βασιλιά.

Ο Δημήτριος βασιλιάς της Μακεδονίας
Έτσι, αναπάντεχα σχεδόν, το 294, ο Δημήτριος βρέθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας. Αλλά ενώ κέρδιζε στην Ευρώπη, έχανε λίγο-λίγο τα εδάφη του στην Ασία από τον Λυσίμαχο και τον Πτολεμαίο. Επειδή δεν είχε δυνάμεις για μακρινές εκστρατείες, αρκέστηκε σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και κατά των ευρωπαϊκών εδαφών του Λυσίμαχου. Είχε τώρα κι ένα ακόμη αντίπαλο, τον παλιό του συμπολεμιστή της Ιψού, τον βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο, ο οποίος άρχισε να έχει ενεργό ανάμιξη στα ελληνικά πράγματα.

Στην βασιλεία του αυτή ο Δημήτριος επέδειξε πρωτοφανή έλλειψη σοβαρότητας. Η συμπεριφορά του προς του υπηκόους του, τους συμμάχους, τους πρέσβεις ήταν αχαρακτήριστη. Ο γιος του Αντίγονος (ο επονομασθείς Γονατάς), τελείως αντίθετος χαρακτήρας από τον πατέρα του, προσπαθούσε να τον συγκρατήσει αλλά μάταια. Συγκρότησε ένα τεράστιο στρατό από ενενήντα χιλιάδες πεζούς και δώδεκα χιλιάδες ιππείς, αμφιβόλου όμως αξίας και επισφαλούς πίστεως καθώς κι ένα επίσης τεράστιο στόλο. ΟιΣέλευκος, Λυσίμαχος και Πτολεμαίος, νιώθοντας ότι απειλούνται ανέθεσαν στον Πύρρο να τον χτυπήσει από τα δυτικά ενώ ο Λυσίμαχος εισέβαλε από την Θράκη. Ο Δημήτριος ξεκίνησε ν’ αντιμετωπίσει τον Λυσίμαχο αλλά έμαθε ότι ο Πύρρος κατέλαβε την Βέροια. Γύρισε πίσω εσπευσμένα αλλά όταν πλησίασε στον Πύρρο υπέστη τις συνέπειες της συμπεριφοράς του. Οι Μακεδόνες, απαυδησμένοι από τις αλαζονεία και την επιπολαιότητά του, άρχισαν να τον εγκαταλείπουν και σε λίγο ξέσπασε η ανταρσία. Τότε ο Δημήτριος έβγαλε τα λαμπρά του βασιλικά φορέματα, φόρεσε μια ταπεινή χλαμύδα και δραπέτευσε απαρατήρητος (287).

Πύρρος
Ο βασιλιάς των Μολοσσών Πύρρος καταγόταν από τον γιο του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο που ήρθε και βασίλεψε στην Ήπειρο. Ήταν γιος του βασιλιά Αιακίδη κι όταν αυτός εκθρονίστηκε ο Πύρρος κατέφυγε, νήπιο τότε, στον βασιλιά των Ιλλυριών Γλαυκία που τον κράτησε μακριά από την επιβουλή του Κάσσανδρου.

Όταν ο Πύρρος έγινε δώδεκα χρόνων ο Γλαυκίας τον εγκατέστησε στον θρόνο της Ηπείρου αλλά στα δεκαεφτά του εκθρονίστηκε κι αυτός και κατέφυγε στον Δημήτριο που είχε παντρευτεί την αδελφή τουΔηιδάμεια. Είδαμε ότι πολέμησε στην Ιψό και μετά πήγε όμηρος του Δημήτριου στον Πτολεμαίο. Στην Αίγυπτο συνδέθηκε με την βασιλική οικογένεια και πήρε γυναίκα του την κόρη της βασίλισσας Βερενίκης από πρώτο γάμο. Πήρε επίσης προίκα στρατό και χρήματα κι έτσι μπόρεσε να επανέλθει στον θρόνο του.

Μετά την φυγή του Δημήτριου και προκειμένου να συγκρουσθεί με τον επερχόμενο Λυσίμαχο, αρκέστηκε σε όσα είχε πάρει και δεν επέμεινε στον θρόνο της Μακεδονίας.

Το τέλος του Δημήτριου
Η γυναίκα του Δημήτριου, Φίλα, (μία από τις πολλές και ταυτόχρονες γυναίκες δηλαδή, η πιο επίσημη πάντως, κόρη του Αντίπατρου), το άκρον αντίθετο του άντρα της, το υπόδειγμα της αρετής και η προσωποποίηση της σύνεσης, αυτοκτόνησε όταν έμαθε την εκθρόνιση του Δημήτριου. Αυτός κατέβηκε προς την Αθήνα συγκεντρώνοντας όσες φρουρές του έμεναν πιστές. Οι Αθηναίοι δεν τον δέχτηκαν κι ο Δημήτριος άφησε τον γιο του Αντίγονο με λίγο στρατό στην Ελλάδα κι ο ίδιος με ένδεκα περίπου χιλιάδες πέρασε στην Ασία. Μόλις αποβιβάστηκε στην Μίλητο φρόντισε να παντρευτεί μιαν ανεψιά της Φίλας, κόρη της αδελφής της και του Πτολεμαίου.

Στην αρχή είχε μερικές επιτυχίες κατά του Λυσίμαχου αλλά ύστερα άρχισε να περιπλανάται κυνηγημένος, χωρίς εφόδια και χωρίς προοπτική. Αναγκάστηκε να καταφύγει στον Σέλευκο. Αυτός τον δέχτηκε καλά στην αρχή αλλά ύστερα, σκεφθείς ωριμότερον, τον έστειλε σε μιαν άνετη εξορία.

Ο Δημήτριος κατάλαβε ότι όλα τελείωσαν. Έγραψε στον Αντίγονο και στους φρουράρχους του στην Ελλάδα να κρατήσουν τις πόλεις, να αγνοήσουν οποιαδήποτε νεώτερη διαταγή του και νεκρό να τον θεωρήσουν. Ύστερα παραδόθηκε πάλι στην κραιπάλη και το 283, ύστερα από τρία χρόνια αιχμαλωσίας, αρρώστησε και πέθανε στα πενήντα τέσσερά του.

Λυσίμαχος
Οικτρότερο ήταν το τέλος του Λυσίμαχου. Σκότωσε τον γιο και διάδοχό του Αγαθοκλή, ένα λαμπρό νέο, παρασυρμένος, στα ογδόντα του, από τις διαβολές της γυναίκας του, Αρσινόης, και του αδελφού της Πτολεμαίου του Κεραυνού. Αυτόν τον τελευταίο («Κεραυνός» λόγω του κακού χαρακτήρα του), που ήταν και πρωτότοκος, τον είχε εξορίσει από την Αίγυπτο ο ίδιος ο πατέρας του, ο Πτολεμαίος ο Λάγου, για τον απαίσιο χαρακτήρα του. Ο Αγαθοκλής ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον στρατό και πολλοί που αποδοκίμασαν το έγκλημα θανατώθηκαν κι αυτοί. Όσοι πρόλαβαν κατέφυγαν στον Σέλευκο, η γυναίκα του Αγαθοκλή με τα παιδιά της, ο άλλος γιος του Λυσίμαχου κι ο θησαυροφύλακας Φιλέταιρος με εννιά χιλιάδες τάλαντα που βρίσκονταν στην Πέργαμο.
Ήταν φανερό ότι το βασίλειο του Λυσίμαχου κατέρρεε. Ο Σέλευκος άρχισε να προελαύνει παίρνοντας τις πόλεις χωρίς αγώνα. Στο Κόρου Πεδίο νίκησε τον Λυσίμαχο που έπεσε στη μάχη (281).

Σέλευκος
Ο Σέλευκος πλησίασε όσο κανείς άλλος στην πραγματοποίηση του οράματος της μονοκρατορίας. Ήταν ο μόνος εν ζωή στρατηγός του Αλέξανδρου (ο Πτολεμαίος Α΄ ο Λάγου είχε πεθάνει το 283), ο μόνος επιζών των Διαδόχων, αυτός που εξουδετέρωσε τον Περδίκκα, τον Αντίγονο, τον Δημήτριο, τον Λυσίμαχο. Ήταν κύριος όλης της Ασίας και της Θράκης, του μεγάλου μέρους της Μακεδονίας που είχε καταλάβει ο Λυσίμαχος και θα έπαιρνε βέβαια όλη την Ελλάδα, όπου οι αυτόνομες πόλεις και ο αδύναμος Αντίγονος δεν θα μπορούσαν να του αντισταθούν. Μετά σειρά είχε ο μόνος βασιλιάς που υπήρχε ακόμη, ο Πτολεμαίος Β΄.

Αλλά ο Σέλευκος είχε κάνει το σφάλμα να δεχτεί τον Πτολεμαίο τον Κεραυνό, που κατέφυγε κι αυτός στην αυλή του όταν ο Λυσίμαχος ανακάλυψε την σκευωρία που οδήγησε στη θανάτωση του γιου του. Υπολόγιζε ο Σέλευκος ότι ο Πτολεμαίος θα του χρησίμευε σαν αντιπολίτευση τόσο στην Θράκη όσο και στην Αίγυπτο. Τώρα προχωρούσε προς την Μακεδονία έχοντάς τον μαζί του. Αλλά ο Πτολεμαίος, μοναδικός στις δολοπλοκίες, συνωμότησε και δολοφόνησε τον τελευταίο των Διαδόχων.

Οι Γαλάτες
Έτσι βρέθηκε ο Πτολεμαίος ο Κεραυνός βασιλιάς της Μακεδονίας. ‘Όχι όμως για πολύ, γιατί τότε έγινε η φοβερή επιδρομή τωνΓαλατών. Φυλή ολόκληρη, άγρια και πολεμική, εισέβαλε στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην Ιλλυρία. Ο Πτολεμαίος θέλησε να τους αντιμετωπίσει αλλά νικήθηκε και σκοτώθηκε (280). Ακολούθησαν δύο ασήμαντες βασιλείες συγγενών του και την κατάσταση έσωσε ένας Μακεδόνας ευπατρίδης, ο Σωσθένης της Μακεδονίας, που κατόρθωσε να απωθήσει τους Γαλάτες στην Παννονία, αρκούμενος στο αξίωμα του στρατηγού.

Από την Παννονία οι Γαλάτες ενισχυμένοι με νέα πλήθη ομοφύλων τους, κατέβηκαν πάλι προς νότον (279). Λεηλάτησαν πάλι την μακεδονική ύπαιθρο (ευτυχώς για τις πόλεις, αγνοούσαν την πολιορκητική τέχνη) και προχώρησαν προς την Θεσσαλία. Οι πόλεις της Στερεάς συγκρότησαν συμμαχία, ο Αντίγονος κι ο Αντίοχος του Σέλευκου έστειλαν βοήθεια, αλλά οι Γαλάτες τους υπερφαλάγγισαν και κατευθύνθηκαν προς τους Δελφούς με στόχο τους θησαυρούς τους. Εκεί όμως υπέστησαν καταστροφή από μια φοβερή θεομηνία κι από τις επιθέσεις των κατοίκων της περιοχής. Υφιστάμενοι πολλές απώλειες καθ’ οδόν, έφτασαν κι εγκαταστάθηκαν στην Θράκη κι αργότερα πέρασαν στην Μικρά Ασία.

 Ο Αντίγονος στην Μακεδονία – Ο Πύρρος στην Ιταλία
Όταν πέθανε ο στρατηγός Σωσθένης, αυτός που είχε απωθήσει τους Γαλάτες, η Μακεδονία βρέθηκε ακέφαλη. Ο Αντίγονος είχε εδραιώσει ικανοποιητικά την θέση του, στην Πελοπόννησο κυρίως, και είχε καλλιεργήσει το έδαφος στην Μακεδονία. Συνετός κι ενάρετος, επικράτησε εύκολα και κάθησε στον θρόνο που κάποτε κατείχε ο πατέρας του και τον έχασε από την επιπολαιότητά του (278).

Στον Πύρρο εν τω μεταξύ είχε ανοιχτεί πεδίον δόξης λαμπρόν. Οι κάτοικοι του Τάραντα της Κάτω Ιταλίας, πιεζόμενοι από τους Ρωμαίους, ζήτησαν την βοήθειά του. Ο Πύρρος έσπευσε (281), νίκησε τους Ρωμαίους σε δύο μάχες καταπλήσσοντάς τους με τους ελέφαντες, αλλά οι απώλειές του ήταν τρομερές. «Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε» είπε μετά την δεύτερη μάχη, γιατί οι δυνάμεις του είχαν εξαντληθεί, εφεδρείες δεν είχε κ’ οι σύμμαχοί του έδειχναν απρόθυμοι να συνεχίσουν. Για ν’ απαγκιστρωθεί πέρασε στην Σικελία όπου τον κάλεσαν ελληνικές πόλεις κατά των Καρχηδονίων. Αλλά εκεί, ενώ είχε στρατιωτικές επιτυχίες, πολιτεύτηκε τόσο άσχημα που οι Έλληνες τον εγκατέλειψαν κι αναγκάστηκε να γυρίσει στην Ιταλία. Στην Τρίτη του μάχη με τους Ρωμαίους, οι τελευταίοι εξανάγκασαν τους ελέφαντες του Πύρρου σε υποχώρηση και σκόρπισαν την σύγχυση και τον πανικό στο στρατόπεδό του. Επέστρεψε στην Ήπειρο το 274.

Πύρρος και Αντίγονος
Στερούμενος τελείως χρημάτων, ο Πύρρος άρχισε να παρενοχλεί τον Αντίγονο στην Μακεδονία. Σημείωσε μερικές επιτυχίες αλλά θεώρησε σαν ευκαιρία μια πρόσκληση από ένα επίδοξο σφετεριστή του θρόνου της Σπάρτης κι έσπευσε σε βοήθειά του. Απέτυχε όμως και ξεκίνησε για το Άργος όπου κι εκεί τον κάλεσε ένας συνωμότης. Είχε όμως πίσω του τους Σπαρτιάτες που τον κυνηγούσαν και μπροστά του τον Αντίγονο που κατέφτασε γιατί κατάλαβε πως έπρεπε να τελειώνει μαζί του. Μια νύχτα οι συνωμότες άνοιξαν μία πύλη, ο Πύρρος μπήκε με τον στρατό του αλλά οι ελέφαντες ξύπνησαν τους Αργείους που πήραν τα όπλα και κάλεσαν τον Αντίγονο. Η επιχείρηση απέτυχε οικτρά κι ο Πύρρος είχε ένα μάλλον άδοξο θάνατο : μια Αργεία που παρακολουθούσε την μάχη από την στέγη του σπιτιού της, του έριξε μια κεραμίδα στον τράχηλο, ζαλίστηκε αυτός, έπεσε από το άλογο και τρεις στρατιώτες του Αντίγονου που τον αναγνώρισαν, τον αποτελείωσαν (272).

 Τα μετέπειτα
Από το 281 π.Χ., από την νίκη δηλαδή του Σέλευκου επί του Λυσίμαχου, οι γενικευμένοι πόλεμοι έπαψαν και από την ανάρρηση του Αντίγονου στον θρόνο της Μακεδονίας η κατάσταση σταθεροποιήθηκε. Διαμορφώθηκαν τέσσερα ανεξάρτητα ελληνιστικά βασίλεια, κυβερνώμενα, μέχρι την υποταγή τους στους Ρωμαίους, από τους απογόνους των Διαδόχων (πλην αυτού της Περγάμου) :
των Αντιγονιδών στην Μακεδονία και κεντρική Ελλάδα, μέχρι το 168 π.Χ.
των Ατταλιδών στην Πέργαμο, ιδρυμένο από τον θησαυροφύλακα του Λυσίμαχου Φιλέταιρο, μέχρι το 133 π.Χ. των Σελευκιδών στην Συρία και Μεσοποταμία, μέχρι το 64 π.Χ.
των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, μέχρι 30 π.Χ.Εκτός αυτών ελληνιστικά βασίλεια, παραφυάδες του κράτους των Σελευκιδών, ήταν και το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο το Ινδοελληνικό βασίλειο.

Τελευταίος μονάρχης, απόγονος των Διαδόχων, ήταν η Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου.
 

Το μάθημα της χήνας

4100873011_98f3ddbf4cΤην επόμενη φορά που θα δείτε χήνες να πετούν σε σχηματισμό V προς τον νότο για να περάσουν τον χειμώνα, ίσως σας περάσει από το μυαλό η εξήγηση που η επιστήμη δίνει για την αιτία που πετούν με αυτόν τον τρόπο. Όταν η κάθε χήνα χτυπά τα φτερά της, δημιουργεί ανοδικό ρεύμα για εκείνη που ακολουθεί αμέσως μετά. Με το να πετούν λοιπόν σε σχηματισμό V, ολόκληρο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% μεγαλύτερη πτητική εμβέλεια συγκριτικά με το αν πετούσαν η κάθε μια μόνη της.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι άνθρωποι που ακολουθούν κοινή κατεύθυνση και διαθέτουν την αίσθηση της κοινότητας φτάνουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα κι εύκολα, διότι ο ένας βοηθά τον άλλο.
 
Αν μια χήνα βγει έξω από τον σχηματισμό, αμέσως καταλαβαίνει τη δυσκολία να προχωρήσει μόνη της και επιστρέφει για να επωφεληθεί από το ανοδικό ρεύμα που δημιουργεί η χήνα που βρίσκεται μπροστά.
 
Αν κι εμείς λειτουργήσουμε όπως μια χήνα, θα μένουμε κατά κάποιο τρόπο «σε σχηματισμό» με όσους ανθρώπους κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Είναι σημαντικό επομένως, να βρούμε τους ανθρώπους με τους οποίους συχνοτιζόμαστε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μαζί τους.
 
Όταν μια χήνα κουραστεί πηγαίνει στο πίσω μέρος του σχηματισμού και κάποια άλλη έρχεται μπροστά.
 
Με τον τρόπο αυτό, οι δύσκολες κι απαιτητικές εργασίες αναλαμβάνονται εκ περιτροπής, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ανθρώπους.
 
Οι χήνες που βρίσκονται πίσω φωνάζουν με σκοπό να ενθαρρύνουν εκείνες που βρίσκονται μπροστά προκειμένου να διατηρήσουν την ταχύτητά τους.
 
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους.
 
Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι όταν μια χήνα αρρωστήσει ή τραυματιστεί και πέσει στο έδαφος, δύο άλλες την ακολουθούν για να τη βοηθήσουν και να την προστατέψουν. Μένουν μαζί της μέχρι να είναι σε θέση ή να πετάξει ξανά ή μέχρι να πεθάνει. Μόνο τότε ξεκινούν ξανά το ταξίδι τους είτε μόνες τους είτε με κάποιον άλλο σχηματισμό με σκοπό να προλάβουν να φτάσουν τη δική τους ομάδα.
 
Αν κι εμείς λειτουργήσουμε όπως μια χήνα, θα συμπαραστεκόμαστε και θα στηρίζουμε ο ένας τον άλλο έτσι ακριβώς. Μα προπαντός, θα πάψουμε να είμαστε μια διαιρεμένη πλειοψηφία που χειραγωγείται από μια ενωμένη μειοψηφία!
 

Πώς θα γίνετε αρεστοί σε τρίτους! Τεχνικές για να αποσπάσετε τη συμπάθειά τους

Δεν τα πηγαίνετε καλά με τις κοινωνικές επαφές και δε θα σας χαρακτήριζε κανείς ως "ιδιαίτερα επικοινωνιακό τύπο". Κι όμως θα θέλατε να γίνετε αρεστοί και να σας συμπαθούσαν όλοι, ή έστω… μερικοί, αλλά δεν ξέρετε πώς να το πετύχετε.

Τι θα λέγατε να δοκιμάζατε μερικά "επιστημονικά αποδεδειγμένα μυστικά", όπως τα κατέγραψε ο Eric Barker για το «The Week».

1. Ενθαρρύνετε τους άλλους να σας μιλήσουν για τον εαυτό τους.
Αυτό δίνει στους ανθρώπους την ίδια ικανοποίηση όσο το φαγητό και τα χρήματα. Με το να μιλά κανείς για τον εαυτό του, είτε σε μια προσωπική συζήτηση, ή χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Twitter, προκαλείται το ίδιο αίσθημα ικανοποίησης και ευχαρίστησης στον εγκέφαλο, όπως όταν τρώει ή κερδίζει χρήματα. Σύμφωνα με την νευροεπιστήμονα Diana Tamir από το πανεπιστήμιο Χάρβαντ, που έκανε μερικά πειράματα με το συνάδελφό της Jason Mitchell, «οι άνθρωποι θα αποτάσσονταν και τα λεφτά, προκειμένου να μιλήσουν για τον εαυτό τους». Τα αποτελέσματα της μελέτης τους δημοσιεύτηκαν στο Proceedings of the National Academy of Sciences.

2. Κάντε τις κατάλληλες ερωτήσεις για να… «προσφέρετε» μια απάντηση σε κάποιον
Αν χρησιμοποιήσετε τις κατάλληλες ερωτήσεις για να κατευθύνετε το συνομιλητή σας και τη διαδικασία της σκέψης του προς μια απάντηση, επιτρέποντάς του να «βρει τη λύση μόνος του», αυτό θα τον κάνει να νιώσει λιγότερη «απειλή» και είναι πιο πιθανό να ακολουθήσει τελικά αυτό που «προτείνετε». Όσο πιο πολύ βοηθάτε τους άλλους να… τα βρουν με τον εαυτό τους, τόσο αποτελεσματική θα είναι η βοήθειά σας.

3. Ζητήστε συμβουλές
Ο καθηγητής του Stanford Jeffrey Pfeffer, ο ειδικός σε θέματα πειθούς Robert Cialdini και πολλοί ακόμη, υποστηρίζουν όταν κανείς ζητά συμβουλές, είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο για να επηρεάσετε τρίτους. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Wharton Adam Grant, νέες έρευνες έχουν δείξει ότι η αναζήτηση συμβουλών είναι μια πολύ αποτελεσματική στρατηγική για την εξάσκηση της δύναμης επιρροής που έχουμε σε άλλους, όταν δεν κατέχουμε κάποια θέση εξουσίας. Η ερευνήτρια Katie Liljenquist έκανε ένα πείραμα γύρω από τις διαπραγματεύσεις πώλησης ενός ακινήτου. Όταν οι πωλητές εστίασαν μόνο στο στόχο του να πουλήσουν στην υψηλότερη τιμή, μόνο το 8% αυτών κατάφερε μια επιτυχημένη συμφωνία. Όταν όμως οι πωλητές ζήτησαν συμβουλές από τους αγοραστές για το πώς να επιτύχουν το στόχο τους, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε στο 42%. Με το να ζητήσουν συμβουλές οδηγήθηκαν σε καλύτερη συνεργασία και μοίρασμα των πληροφοριών, οδηγώντας μια αμφιλεγόμενη διαπραγμάτευση σε επιτυχή έκβαση.

4. Η τεχνική των δύο ερωτήσεων
Ζητήστε τους να σας πουν δύο θετικά πράγματα από τη ζωή τους. Μόνο εφόσον σας απαντήσουν, μπορείτε να τους ρωτήσετε γενικότερα πράγματα για τη ζωή και πώς νιώθουν. Μπορεί να σας ακούγεται «χαζή», όμως η μέθοδος αυτή βασίζεται σε έρευνες του βραβευθέντα με Νόμπελ ψυχολόγου Daniel Kahneman. Μια θετική απάντηση στην πρώτη ερώτηση, θα κάνει το συνομιλητή σας να νιώσει πιο θετικά για τη ζωή του και όσα έχει ζήσει/πετύχει κ.τ.λ. όταν θα έρθει αντιμέτωπος και με τη δεύτερη ερώτηση. Οποιαδήποτε άλλη σημαντική ερώτηση που μπορεί να αλλάξει τη διάθεση ενός ατόμου, θα έχει την ίδια επίδραση.

5. Επαναλάβετε τις τρεις τελευταίες λέξεις
Η ενεργητική ακρόαση έχει μεγάλη δύναμη χρησιμοποιείται πολύ από διαπραγματευτές που ειδικεύονται σε θέματα απαγωγών, για παράδειγμα. Ένας πολύ απλός τρόπος εξάσκησης της «ενεργητικής ακρόασης», σύμφωνα με τη συγγραφέα Leil Lowndes, είναι το να επαναλαμβάνετε τις τελευταίες δύο ή τρεις λέξεις του συνομιλητή σας με ερωτηματικό τόνο. Αυτό δείχνει ότι τον ακούτε και ότι ενδιαφέρεστε γι’ αυτά που λέει, ενώ εκείνος συνεχίζει να εξιστορεί την ιστορία του.

6. Κουτσομπολέψτε… αλλά με θετικό τρόπο
Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτά που λέτε για τους άλλους, «χρωματίζουν» τον τρόπο με τον οποίο σας βλέπουν οι άλλοι. Αν μιλάτε θετικά και με επαινετικά λόγια για τους άλλους, το πιο πιθανό είναι να κάνουν το ίδιο και για εσάς. Αντίθετα, αν γκρινιάζετε και τους κακολογείτε, ο «αρνητισμός» θα σας γυρίσει μπούμερανγκ και οι άνθρωποι θα σας «συνδέσουν» με τα αρνητικά χαρακτηριστικά με τα οποία περιγράφετε τρίτους.

Ξεκινώντας από την αρχή...

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς το τέλος σε κάτι, ιδιαίτερα αν δεν είναι προετοιμασμένος ή δεν ήταν ο ίδιος που το επιδίωξε

Κάθε φορά που κάτι τελειώνει, κλείνει ένα κεφάλαιο στη ζωή μας. Κάνουμε τον απολογισμό μας, την αυτοκριτική μας και ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις. Άλλοτε μας αρέσει αυτό που ανακαλύπτουμε κι άλλοτε όχι.

Αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν κάποια πράγματα ήταν διαφορετικά. Ωστόσο, αυτό παρατείνει τον πόνο μας.

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κανείς το τέλος σε κάτι, ιδιαίτερα αν δεν είναι προετοιμασμένος ή δεν ήταν ο ίδιος που το επιδίωξε.

Οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες που ματαιώθηκαν, τα συναισθήματα που επενδύθηκαν αποτελούν το φορτίο εκείνο που θα κουβαλάμε για αρκετό καιρό μέχρι να «συνέλθουμε».

Υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν πιο γρήγορα τέτοιες καταστάσεις εστιάζοντας σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, ενώ κάποιοι άλλοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο προκειμένου να «ανακάμψουν».

Ιδιαίτερα αν οι τελευταίοι είναι υπερβολικά συναισθηματικοί και ευαίσθητοι.

Το καινούριο μοιάζει «άγνωστο» για κάποιους, ενώ αποτελεί «πρόκληση» για κάποιους άλλους. Κάθε εμπειρία που τελείωσε καταγράφεται στον ψυχισμό μας και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μας μας επηρεάζει.

Αν η εμπειρία δεν είναι θετική, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθούν άμυνες, φόβοι, ανασφάλειες, εσωστρέφεια.

Σε περίπτωση που έχει πυροδοτηθεί θυμός και εγωισμός, το άτομο θα αρχίσει να κάνει πράγματα αντιδραστικά και ίσως εκδικητικά προς κάποιους.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα άτομα, τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν τη ματαίωση, τείνουν να επιδίδονται σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα τα πράγματα στη ζωή είναι ρευστά: σχέσεις, συναισθήματα, καταστάσεις. Δεν υπάρχει κάτι που εγγυημένα θα παραμείνει σταθερό.

Όλα μπορούν εν δυνάμει να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πολλές φορές δεν είμαστε προετοιμασμένοι για αυτές τις αλλαγές, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι θέλει να φύγει, δεν μπορούμε να σώσουμε ό,τι έχει τελειώσει…

Χρειάζεται να βρούμε τη δύναμη να σκεφτούμε αισιόδοξα για τα επόμενα που έρχονται. Χρειάζεται να βρούμε το θάρρος να πάμε παρακάτω, όχι ως ηττημένοι, αλλά ως μαχητές που απλά πολέμησαν με αξιοπρέπεια, αλλά δεν κέρδισαν τη συγκεκριμένη μάχη.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εγκαταλείπουν εύκολα, που θέλουν να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο, μέχρι τέλους. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι μετά από όλα όσα πέρασαν αυτό είναι το τέλος.

Ωστόσο, ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς, καλό είναι να φτάνει μέχρι εκεί που του επιτρέπει η αξιοπρέπειά του.

Μπορεί να θέλαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα, αλλά ο αυτοσεβασμός μας οριοθετεί και απλά σταματάμε. Πονάμε, αλλά σταματάμε…

Κάθε αρχή έχει τις δυσκολίες της, αλλά και τις ευκαιρίες της. Το πρώτο βήμα είναι να ανακτήσουμε την ισορροπία μας και να σκεφτούμε πιο καθαρά, πιο ψύχραιμα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας.

Nα μην ξεχάσουμε σε αυτή την αρχή να είμαστε κοντά σε ανθρώπους που μας αγαπούν και μας εκτιμούν και μας το δείχνουν απλόχερα.

Δίπλα σε ανθρώπους που μας ηρεμούν και μας εμπνέουν. Ίσως μέσα από αυτούς ξαναθυμηθούμε κάτι που ξεχάσαμε στην πορεία: ότι αξίζει να μας φέρονται με αγάπη, με σεβασμό, ότι μας καταλαβαίνουν χωρίς να κοπιάζουμε ιδιαίτερα να εξηγήσουμε.

Το δίκτυο ανθρώπων γύρω μας που μας περιβάλλει με αγάπη και γενναιόδωρη υποστήριξη, θα αποτελέσει τη βάση για τη νέα αρχή μας, για το νέο εαυτό μας.

Ό,τι και αν φοβόμαστε σε κάθε καινούρια αρχή, να θυμόμαστε ότι ο χρόνος και οι άνθρωποι βοηθούν να μη μας φαίνονται όλα τρομερά και δύσκολα.

Κι αν κάπου χάσαμε την πίστη στον εαυτό μας και στην αξία μας, η ζωή είναι εκεί έξω να μας αποδείξει ότι κάθε τέλος πυροδοτεί μια καινούρια αρχή, έναν καινούριο εαυτό! Ακόμη κι οι άνθρωποι που αφήνουμε πίσω μας, έπαιξαν το ρόλο που έπρεπε να παίξουν στη ζωή μας και στο μέλλον ίσως να τους ευγνωμονούμε κιόλας…

Βίωσέ το, έτσι θα το μάθω!

Μη μιλάς για τη φωτιά, αν η φλόγα της δεν βγαίνει από μέσα σου, αλλά απλά σε έχει καψαλίσει κάποια στιγμή. Αν κάποτε γνώρισες τη φλόγα, αλλά δεν έγινες ποτέ σου εσύ φλόγα, διέδωσε την εικόνα της για να γνωρίσουν και άλλοι ότι υπάρχει, όμως μην κάνεις σαν να έχεις τη βιωματική εμπειρία της! Βλέπεις, αυτός που είναι φωτιά, λάμπει σαν το πυρωμένο ατσάλι, ενώ αυτός που μόνο τη γνώρισε, είναι μαυρισμένος από το καψάλισμα!

Μη μιλάς για το κύμα, αν ποτέ σου δεν το καβάλησες! Αν το είδες και το ένοιωσες, διέδωσε ότι υπάρχει, ώστε να παροτρυνθούν και άλλοι να βρουν πως να το καβαλήσουν, αλλά μη γίνεσαι δάσκαλος του κύματος! Τη δύναμη του ωκεανού δεν θα την τιθασεύσεις έτσι! Ρεζίλι μπορεί να γίνεις! Βλέπεις, αυτός που καβαλάει τα κύματα είναι πάντα στεγνός, ενώ αυτός που μόνο το γνώρισε, είναι μούσκεμα!

Μη μιλάς για την ιδέα, αν ακόλουθός της δεν μπορείς να γίνεις. Από παπαγαλάκια έχουμε γεμίσει, αυτό που λείπει είναι άνθρωποι που ζουν τις ιδέες. Διάδωσε την ιδέα για να την ακούσουν και άλλοι, αλλά μην προσποιείσαι ότι την κατέχεις. Βλέπεις, αυτό που τελικά είσαι, φωνάζει τόσο πολύ, που κανείς δεν ακούει το τι λες!

Αυτό που είμαστε

 Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.
Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

Από το βιβλίο του Irvin Yalom, Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου

Γλώσσα του Σώματος: Πώς διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα!

Η γλώσσα του σώματος μας κατευθύνει πάντα προς την αλήθεια, καθώς το σώμα αποδεδειγμένα δεν λέει ψέματα! Η επικοινωνία αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας, το οποίο πολλές φορές ταλαντεύεται ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθειατου προφορικού λόγου. Σε όλους μας έχει συμβεί να βρισκόμαστε σε μια συζήτηση και ενώ τα λόγια του συνομιλητή ακούγονται άκρως πιστευτά, ένα προαίσθημα μας κατευθύνει προς την αμφισβήτηση. Αυτή η «φωνή» μέσα μας δεν είναι τυχαία, καθώς ο εγκέφαλός μας έχει την ικανότητα να αποκωδικοποιεί με λογική τα σημάδια κάθε εικόνας…

Όταν η γλώσσα του σώματος διαφέρει κατά πολύ από τον προφορικό λόγο, τότε δημιουργείται μέσα μας μια αμφιβολία για την αλήθεια, απορία που στηρίζεται κυρίως στην στάση του σώματος, την χροιά της φωνής και το πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα παρατηρητικοί και να μην βιαζόμαστε να συνδυάζουμε γρήγορα τα δείγματα του σώματος, ώστε να έχουμε στα χέρια μας ένα ασφαλέστερο αποτέλεσμα. Πάντως ο ψεύτης πάντα αποκαλύπτεται, έστω και μέσα από αυθόρμητες πράξεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε καχύποπτοι με όλους!

Σημάδια που αποκαλύπτουν το ψέμα
Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο British Columbia, οι εκφράσεις και οι ασυνείδητες συσπάσεις του σώματος μπορούν να αναδείξουν τις περιπτώσεις που κυριαρχεί το ψέμα. Μετά από τη μελέτη 52 ατόμων, που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση κάνοντας έκκληση για ένα χαμένο συγγενή τους, οι αμερικανοί ψυχολόγοι διαπίστωσαν ότι το άγχος είναι αυτό που οδηγεί προς τις συσπάσεις των μυών κυρίως του προσώπου.

Χέρια στο πρόσωπο
Όταν κάποιος λέει ψέματα, τα χέρια του πηγαίνουν αυθόρμητα στο στόμα του, τη μύτη ή τα αυτιά του. Εντελώς ασυναίσθητα σε τέτοιες καταστάσεις, τα δάχτυλα αγγίζουν συνέχεια τη μύτη, αφού εμφανίζεται φαγούρα λόγω της υπερδιέγερσης και πιάνουν διαρκώς τον αυχένα, καθώς ο ομιλητής νιώθει πως «πνίγεται». Παράλληλα, το άγγιγμα στο λοβό του αυτιού ηρεμεί τον ψεύτη, ενώ το δάγκωμα των χειλιών φανερώνει την ανάγκη του ομιλητή να συγκρατήσει τον εαυτό του από το ψέμα.

Βλέμμα που χαμηλώνει
Σχεδόν πάντα τα μάτια μας αναδεικνύουν την αλήθεια, γεγονός που οδηγεί στην επιθυμία μας να επικοινωνούμε πιο πολύ μέσα από τις ματιές. Όταν κάποιος προσπαθεί να προστατεύσει και να σχεδιάσει καλύτερα το ψέμα του, είτε προσηλώνεται σε ένα σημείο και κοιτάει προς τα κάτω είτε ανοιγοκλείνει γρήγορα τα βλέφαρα. Προσοχή όμως στους «επαγγελματίες» του είδους, που ενώ λένε ψέματα, κοιτούν κατάματα τον συνομιλητή και δείχνουν υπερβολικά ειλικρινείς!

Η χροιά της φωνής
Κατά τη διάρκεια ενός ψέματος, η χροιά της φωνής μας αλλάζει εντελώς, τρέμει και αυξομειώνει τους τόνους της. Υπάρχουν περιπτώσεις όμως, που η φωνή αντί να διαθέτει αρκετές παύσεις, μετατρέπεται σε επιθετική ή υπερβολικά γοητευτική. Ασυνείδητα είτε συνειδητά κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά ένα ψέμα, καθώς άλλοι προσπαθούν να φανούν ειλικρινείς μέσα από τη σιγουριά της φωνής τους και άλλοι δεν μπορούν να αποφύγουν το δισταγμό και τον γρήγορο ρυθμό της.

Εμφανής υπερκινητικότητα
Όταν κάποιος λέει ψέματα οι παλμοί της καρδιάς και οι ανάσες του αυξάνονται, ενώ παράλληλα η νευρικότητα είναι διάχυτη στο χώρο. Οι απότομες αλλαγές της στάσης του σώματος και οι συνεχόμενες κινήσεις των χεριών ή των ποδιών μπορούν να αποκαλύψουν το ψέμα ενός συνομιλητή. Η απουσία της ηρεμίας, οι αναστεναγμοί και η κίνηση του σώματος μπρος-πίσω φανερώνει τη μάχη της συνείδησης του ανθρώπου κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης.

Η κίνηση των φρυδιών
Μια μικρή και στιγμιαία κίνηση των φρυδιών μπορεί να προδώσει ακόμα και τον πιο σπουδαίο ψεύτη. Αν και απαιτεί ιδιαίτερη παρατηρητικότητα, πολλές φορές βλέπουμε ότι την ώρα που κάποιος ακούει τον συνομιλητή του, τα φρύδια του κινούνται ελάχιστα. Μια τέτοια περίπτωση προδίδει τον άνθρωπο που σχεδιάζει να ξεστομίσει ένα ψέμα, αφού τα φρύδια αποτελούν πηγή έκφρασης.

Νευρικό χαμόγελο και μεγάλη οικειότητα
Πολλοί είναι αυτοί που ρίχνουν «στάχτη» στα μάτια μας μέσα από καλοπιάσματα, χαμόγελα και μια ασυνήθιστη οικειότητα που προκαλεί διάφορες υποψίες. Η αμηχανία και η λάθος χρονική στιγμή ενός γέλιου μπορούν να προδώσουν τις προθέσεις του συνομιλητή μας. Άλλωστε ο,τι υπερβολικά παράξενο και «αγγελικό» σίγουρα κρύβει κάποιο ψέμα.

Μνημειώδεις ατάκες του Sex and The City

Οι ατάκες του Sex and the City.
Sex and The City (1)1. Ξόδεψα 40.000 δολάρια σε παπούτσια και δεν έχω μέρος να μείνω. Θα γίνω κυριολεκτικά εκείνη η ηλικιωμένη που λέει το παιδικό τραγουδάκι ότι ζούσε σε ένα παπούτσι. Κάρι
2. Γλυκιά μου. Ποιος ο λόγος να ζεις στα προάστια αν δεν κάνεις σεξ με τον κηπουρό; Σαμάνθα.
3. Εσύ και εγώ έχουμε τόσο πολύ τελειώσει που πρέπει να βρούμε καινούργια λέξη για αυτό. Κάρι
4. Είναι δύσκολο να είσαι στα παπούτσια μιας single γι’ αυτό και χρειάζεται που και που να είναι ιδιαίτερα και ακριβά για να κάνουν την διαδρομή πιο διασκεδαστική. Κάρι
5. Συνειδητοποίησα πως τα εικοσάχρονα κορίτσια είναι υπέροχα μέχρι να δεις ένα από αυτά να βγαίνει με τον άνδρα που σε έχει πληγώσει. Κάρι
6. Το ξέρω ότι οι φίλες σου είναι μια χαρά. Η Σάρλοτ είναι η μελαχρινή, η Μιράντα η κοκκινομάλλα και η Σαμάνθα το πρόβλημα. Mr Big.
7. Αυτός έχει έναν όρχη και εγώ μια τεμπέλα ωοθήκη. Σε πιο διεστραμμένο σύμπαν μπορεί από αυτό να προκύψει ένα μωρό. Είναι σαν οι παραολυμπιακοί της γονιμότητας. Μιράντα
8. Δεν θέλω να είμαι το κορίτσι με τον ψηλό πισινό. Οι άνδρες δεν παντρεύονται τα κορίτσια με τον ψηλό πισινό. Ποιος άκουσε ποτέ για την κυρία Ψηλός Πισινός. Όχι, όχι δεν μπορώ. Θέλω παιδιά και ωραία σεντόνια και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό αυτήν την στιγμή. Σάρλοτ.
9. Ποιο είναι το μεγάλο μυστήριο. Η κλειτορίδα μου είναι όχι η Σφίγγα. Μιράντα
10. Αφού τους κερδίζω με την προσωπικότητα μου προσπαθώ να τους κάνω να δουν ότι είμαι σέξι. Μιράντα
11. Νομίζω ότι έχω μονογαμία. Από εσάς την κόλλησα. Σαμάνθα
12. Έλα τώρα πάντα υπάρχει ανταγωνισμός με έναν πρώην. Λέγεται «ποιος από τους δυο θα πεθάνει δυστυχισμένος». Κάρι
13. (για κάποιον που φιλούσε άσχημα) Βίασε το πρόσωπο μου. Δεν ξαναβγαίνω ποτέ ραντεβού! Σάρλοτ
14. Τα να γίνω παράνυμφος μου φαίνεται όπως εσένα το Botox. Οδυνηρό και περιττό. Σαμάνθα
15. Δεν με ξέρει καν. Θα μπορούσε τουλάχιστον να με γνωρίσει πριν με απορρίψει. Μιράντα
16. Ανάθεμα την ώρα που γεννήθηκες. Σάρλοτ
17. Μπορούμε να γίνουμε οι αδελφές ψυχές η μια της άλλης και να αφήσουμε τους άνδρες να είναι αυτοί οι τύποι με τους οποίους απλώς να περνάμε καλά. Σάρλοτ
18. Αν δεν μου κάνει καλό σεξ την πρώτη φορά, η ντροπή είναι δική του. Αν δεν μου κάνει καλό σεξ και την δεύτερη φορά, η ντροπή είναι δική μου. Σαμάνθα
19. Έχεις κανέναν παντελώς αδιάφορο φίλο ή κάποιο φυτό εσωτερικού χώρου με το οποίο θα μπορούσα να βγω το Σάββατο; Μιράντα
20. Εσύ κι εγώ είμαστε σαν αυτόν τον κόκκινο τοίχο. Είναι καλή ιδέα στη θεωρία, αλλά με κάποιο τρόπο δεν λειτουργεί. Κάρι
21. “Ντάξει”; Είπε “ντάξει”; Τώρα που το σκέφτομαι το ενοχλητικό δεν είναι το ότι έκανες πρόταση γάμου εσύ αλλά ότι την έκανες σε έναν τύπο που λέει “ντάξει”. Κάρι
22. Δεν είμαι καν σίγουρη πως η αμφιφυλοφιλία υπάρχει. Νομίζω πως είναι απλά ένας σταθμός στη διαδρομή για τη Χώρα της Ομοφυλοφιλίας. Κάρι
23. Δεν μπορούσα να καταλάβω λέξη από όσα έλεγε, αλλά ένιωθα πως ήξερα όλα τα Ιταλικά που θα μου χρειάζονταν ποτέ: Dolce, Dolce, Dolce. Κάρι
24. Η μονογαμία βρίσκεται ξανά κοντά στην έξοδο. Έκανε ένα μικρό comeback στα 90s, αλλά καθώς η νέα χιλιετία πλησιάζει, όλοι αφήνουν τις επιλογές τους ανοιχτές. Στάνφορντ Μπλατς
25. Μου αρέσουν τα χρήματα μου εκεί όπου μπορώ να τα βλέπω. Κρεμασμένα στην ντουλάπα μου. Κάρι
26. Το σύμπαν μπορεί να μην παίζει πάντα δίκαια αλλά τουλάχιστον έχει χιούμορ. Κάρι
27. Απ’ τα καλύτερα σεξ που έχω κάνει ποτέ είναι με ανθρώπους που δεν αντέχω. Άντονι Μερεντίνο
28. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα ακόμη μικρό φρικιό που θα μας αγαπήσει, θα μας καταλάβει, θα φιλήσει τα τρία μας κεφάλια και θα κάνει τα πάντα καλύτερα. Κάρι
29. Δεν θα με κρίνεις ούτε εσύ, ούτε η κοινωνία. Θα φοράω ό,τι θέλω και θα κάνω στοματικό σεξ σε όποιον θέλω όσο ανασαίνω και μπορώ να γονατίζω. Σαμάνθα
30. Για μένα αυτό που χαρακτηρίζει το σωστό πέος είναι η διάμετρος. Μιράντα
31. Στην τελική οι εποχές αλλάζουν, όπως και οι πόλεις, άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου και άνθρωποι φεύγουν. Αλλά είναι ανακουφιστικό να ξέρεις πως όσοι αγαπάς βρίσκονται πάντα στην καρδιά σου. Κι αν είσαι πολύ τυχερός, ένα αεροπλάνο απόσταση. Κάρι
32. Στη δικαστική αίθουσα οι αμφιβολίες σε γλιτώνουν ακόμα κι από φόνο. Σε έναν αρραβώνα σε κάνουν να νιώθεις κακός άνθρωπος. Μιράντα
33. Οι άνδρες απατούν για τον ίδιο λόγο που οι σκύλοι γλύφουν τα αχαμνά τους…, επειδή μπορούν. Σαμάνθα
34. Έχεις πραγματικά κότσια να μου ζητάς να κάνω χαλάουα. Αν ήσουν στην Αρούμπα οι ντόπιοι θα σου έβαζαν χάντρες στην πλάτη. Και ούτε καν. Κάθε φορά που σου κάνω στοματικό σεξ νιώθω λες και κάνω οδοντικό νήμα. Σαμάνθα
35 Υπάρχει ένας καλός τρόπος να χωρίσεις με κάποιον και αυτός δεν είναι με post-it. Κάρι
36. Ω Θεέ μου. Ξέρεις τι είναι αυτά; Manolo Blahnik Mary Janes. Νόμιζα ότι ήταν αστικός μύθος. Κάρι
37. Δεν θα γίνω ποτέ εκείνη η γυναίκα με τα τέλεια μαλλιά που μπορεί να φορέσει λευκά χωρίς να λερωθεί. Κάρι
38. Τον πρώτο καιρό που μετακόμισα στην Νέα Υόρκη και ήμουν απένταρη κάποιες φορές αγόραζα περιοδικά μόδας αντί για δείπνο. Ένιωθα ότι με έτρεφαν περισσότερο. Κάρι
39.Δεν είναι το αγόρι μου. Είναι απλά κάποιος που δοκιμάζω. Κάρι
40. Η ομορφιά περνά. Όμως ένα διαμέρισμα με θέα το πάρκο μένει. Κάρι
41. Ψάχνω για αγάπη. Αληθινή αγάπη. Γελοία, άβολη, αγάπη χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις. Κάρι
42. Νόμιζα ότι οι άνθρωποι που κάθονται μόνοι στα Starbucks και γράφουν στα laptop τους ήταν δήθεν. Τώρα ξέρω. Είναι άνθρωποι που πρόσφατα συγκατοίκησαν με κάποιον. Κάρι
43. Το να είσαι single κάποτε σήμαινε πως κανείς δεν σε ήθελε. Τώρα σημαίνει πως είσαι sexy και απλώς περιμένεις να δεις πως θες να ζήσεις την ζωή σου και με ποιόν θες να την περάσεις. Κάρι
44. Λένε πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, τα όνειρα αλλάζουν, οι τάσεις πάνε και έρχονται. Οι φιλίες όμως ποτέ δεν βγαίνουν από την μόδα. Κάρι
45. Υπάρχει ένα σημείο σε κάθε σχέση όπου το ρομάντζο δίνει την θέση του στην πραγματικότητα. Κάρι
46. Οι γυναίκες έρχονται στην Νέα Υόρκη για τα δύο L: Labels και Love. Κάρι
47. Όταν οι άνδρες κάνουν τολμηρές κινήσεις θεωρείται ρομαντικό. Όταν το κάνουν οι γυναίκες θεωρούνται απελπισμένες ή ψυχοπαθείς. Κάρι
48. Οι όμορφοι άνδρες δεν είναι καλοί στο κρεβάτι γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να είναι. Κάρι
49. Θα μπορούσε να είναι το αίνιγμα της Σφίγγας. Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές αξιόλογες ελεύθερες γυναίκες και δεν υπάρχουν αξιόλογοι ελεύθεροι άνδρες; Κάρι
50.Δεν θα είμαι η πρώτη που θα μιλήσει. Κι αν δεν μου ξανατηλεφωνήσει ποτέ, θα τον σκέφτομαι πάντα τρυφερά, σαν ένα γαϊδούρι. Κάρι
51. Η πιο συναρπαστική, προκλητική και σημαντική σχέση απ΄όλες είναι αυτή με τον εαυτό μας. Κάρι

Κοίτα τον φίλο σου να δεις ποιός είσαι

“Όπως η αρετή έτσι και η φιλία δεν μπορεί να χωριστεί από την ηδονή. Επειδή η μοναξιά και η ζωή χωρίς φίλους είναι γεμάτη επιβουλές και κινδύνους, η ίδια η λογική υπαγορεύει να εφοδιαστούμε με φιλίες. Εάν τις αποχτήσουμε, ο νους αισθάνεται ασφάλεια. Κι όπως η εχθρότητα, ο φθόνος και η περιφρόνηση αντιμάχονται την ηδονή, έτσι και οι φιλίες  είναι η πιο πιστές εγγυήτριες και γεννήτρες ηδονής τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους φίλους.” -Επίκουρος

“Ούτε πρέπει να μας απασχολεί τι τρώμε και τι πίνουμε, αλλά με ποιους τρώμε και με ποιους πίνουμε.” -Επίκουρος
Μη λες «πες μου τον φίλο σου» Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν «ο φίλος τον φίλο εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει» ενώ εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες συνήθως λέγαμε και λέμε «πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι»

Θα σας ξαφνιάσω προτρέποντάς σας, φιλικά, «κοίτα τον φίλο σου για να δεις ποιος είσαι»
Στην εποχή μας, εγωπάθεια, κυνισμός και συναισθηματική ρηχότητα, συνεπικουρούμενα και από τη οικονομική δυσπραγία, την διάχυτη πλέον για όλους επαγγελματική και ψυχολογική ανασφάλεια και το υπαρξιακό άγχος, αντί να δρουν θετικά και να μας καθοδηγούν στη σύναψη φιλικών σχέσεων (που θα βοηθήσουν να μειωθεί η οδυνηρή μοναξιά και η αλλοτρίωσή μας) δυστυχώς δρουν ανασταλτικά, εντείνοντας την απομόνωσή μας, διογκώνοντας επικίνδυνα την εσωστρέφειά μας και τις εξαρτήσεις μας από το εντυπωσιακό μέσο μαζικής επικοινωνίας – (προτιμώ τον τίτλο «Μαζικού Εκμαυλισμού» την τηλεόραση).

Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και η διαπίστωση του Αριστοτέλη για την “αγελαία φύση” μας έχει επιβεβαιωθεί με σύγχρονες έρευνες κοινωνιολόγων και ψυχολόγων ως επιστημόνων της συμπεριφοράς, για τους οποίους δεν αρκεί η διαπίστωση ούτε και η ανάλυση των απώτερων νοημάτων που περικλείονται στην παροιμιακή φράση “όμοιος ομοίω αεί πελάζει”

Τρία επίμαχα πρόσθετα ερωτήματα σχετίζονται με τη διαχρονική ισχύ και τις προϋποθέσεις αυτής της θέσης, το γιατί, το πότε και το κάτω από ποιες συγκεκριμένες συνθήκες “ο όμοιος πηγαίνει στον όμοιο”

Σε εργαστηριακά πειράματα “απομόνωσης των αισθήσεων” αυτοί που συμμετέχουν αναφέρουν όχι μόνο επιθέσεις άγχους, αλλά κι εδώ θα πω ότι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, παραισθήσεις όμοιες με εκείνες που κάνουν απομονωμένοι άνθρωποι, δηλαδή παραισθήσεις “παρουσίας” κάποιου προσώπου που τους κρατά “συντροφιά”. Στα πειράματα αυτά, το υποκείμενο στερείται, όλα τα εξωτερικά οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα, καθώς και ερεθίσματα οσμής και γεύσης, ακόμη και αφής.
Αφηγήσεις από προσωπικές εμπειρίες ναυαγών, φυλακισμένων που έζησαν σε αυστηρή απομόνωση για πολύ καιρό, όπως και μοναχών, πιστοποιούν ότι στο διάστημα της μοναξιάς τους, είχαν επιθέσεις άγχους (ταχυπαλμίες, ναυτίες, σφιξίματα στο στήθος, τάση λυγμού, αστάθειες και ζαλάδες και μια έντονη διάχυτη αίσθηση φόβου και πανικού) χωρίς να υπάρχει στο αντικειμενικό περιβάλλον έστω και η παραμικρή υποψία κινδύνου.

Ήδη γνωρίζουμε ότι το άγχος του αποχωρισμού δρα ανασταλτικά στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά πολλών μικρών παιδιών, που αρχίζουν να παρακολουθούν σχολείο, όπως και σε παιδιά ακόμη μικρότερης ηλικίας, που τα εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι γονείς τους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ένας θεμελιακός παράγοντας για την κοινωνικότητα του ανθρώπου, την ανάγκη του για παρέες, φιλίες και ερωτικούς δεσμούς, συνίσταται στην προσπάθεια αποφυγής της μοναξιάς και του “άγχους του αποχωρισμού;” Η υπόθεση αυτή είναι ορθή και δεν αποτελεί μόνο λαϊκή εμπειρική γνώση, αλλά έχει επαληθευθεί με θεωρίες που υποβλήθηκαν σε αυστηρούς ελέγχους με μια σωρεία εμπειρικών μελετών, όπως διαγράφονται από τις απαιτήσεις της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας.

Γιατί, όμως, κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο μέσα από το ευρύτερο περιβάλλον των γνωριμιών μας απολήγει να γίνει επιστήθιος φίλος, εραστής ή ακόμη και σύζυγός μας;

Σίγουρα, το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άτομο μας ικανοποιεί συνιστά τη βάση σύναψης φιλίας. Αποτελεί κοινή αποδοχή η διαπίστωση ότι μόνο άτομα με ψυχολογικά προβλήματα θα επέλεγαν για σύντροφό τους άτομα που τα “τιμωρούν” και, έστω αν όλοι μας γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις, ουσιαστικά αυτές επιβεβαιώνουν και δεν αναιρούν τον κανόνα.

Μοιάζει η επιλογή ενός φίλου (ή μιας φίλης, ακόμη και συντρόφων), σύμφωνα με τις σύγχρονες ψυχοκοινωνικές θεωρίες, σε πολλές της διαστάσεις, με την οικονομική συνεργασία ή συναλλαγή χωρίς βέβαια να χαρακτηρίζεται από την ψυχρότητα ή την πεζότητα των οικονομικών παραμέτρων.
Ομολογώ ότι αρκετά χρόνια πριν, σε κάποιο επιστημονικό συνέδριο του εξωτερικού, έφτασα σε σημείο να λογομαχήσω με Ελβετό συνάδελφο, όταν ανερυθρίαστα, κατά την αρχική εκτίμησή μου, υπεστήριξε ότι «η φιλία είναι σαν έναν τραπεζικό λογαριασμό».  Σηκώθηκα να τον επιπλήξω, αλλά με καθησύχασε υπενθυμίζοντάς μου το κλασικό μας «πάταξον μεν, άκουσον δε»
Επέμενε ο Χανς (έκτοτε αγαπητός και καλός φίλος) ότι «όπως και με τους τραπεζικούς λογαριασμούς, έτσι και με την φιλία δεν μπορεί κανείς να κάνει ΜΟΝΙΜΩΣ αναλήψεις, εάν δεν κάνει πού και πού και καταθέσεις!»
ΣΩΣΤΟ!

Επιλέγουμε, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, για σύντροφο και φίλο το άτομο, που μας προσφέρει περισσότερα, από όσο μας κοστίζει! Στη θεωρία, αυτή η επιλογή μας καθορίζεται από τις αξίες που ενσαρκώνονται στο πρόσωπο που επιλέγουμε. Διαλέγοντας ένα άνθρωπο που είναι ενδιαφέρον, διαθέτει πλούσια φαντασία και έχει τις δυνατότητες να μας εισαγάγει σε νέους κύκλους γνωριμιών ή δραστηριότητες, ενεργούμε με βάση το κριτήριο της «ερεθιστικής του αξίας».

Όταν το πρόσωπο είναι συνεργάσιμο και μας βοηθά, διαθέτει μπόλικο ενθουσιασμό και θυσιάζει για εμάς ώρες και ενέργεια υποβοηθώντας μας να επιτύχουμε τους στόχους μας, τότε ενεργούμε με βάση «την χρησιμότητά του».

Τελικά, το άτομο που μας συμπαραστέκεται, μας ενθαρρύνει στις δύσκολες στιγμές μας και μας επιβραβεύει αναγνωρίζοντας τις επιτυχίες μας, το διαλέγουμε επειδή ενισχύει «το ψυχολογικό μας εγώ».

Στην ψυχοδυναμική θεωρία καθοριστικό ρόλο και στοιχείο αποτελεί και η βιωματική υποσυνείδητη οντότητα του ατόμου. Προσωπικά ανήκω σε εκείνη την ομάδα συναδέλφων κοινωνιολόγων και ψυχολόγων που πιστεύουμε, όπως και ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, ότι στο κάθε άτομο υπάρχει ένα συγκεκριμένο αρχέτυπο, ένα είδος “ιδεώδους εαυτού” αναφορικά με άνδρες και γυναίκες που του ταιριάζουν.

Επιστρέφω στο κλασικό μας λαϊκό απόφθεγμα που δηλώνει ευρηματικά, «πες μου το φίλο σου, να σου πω ποιός ή ποιά είσαι» και, όπως δήλωσα στην αρχή του σύντομου άρθρου μου προτείνω εφεξής να λέμε, «κοίτα τον φίλο σου, για να δεις ποιός ή ποιά είσαι» Κοιτώντας τον φίλο σου θα μπορέσεις να αξιολογήσεις τα δικά σου βιώματα, συμπλέγματα, ανάγκες και διαδικασίες που σε οδήγησαν στην συγκεκριμένη επιλογή σου.

Και εάν διαπιστώσεις, όπως μου δηλώνουν πολλοί και πολλές συμπολίτες ότι είσαι παντελώς «ά-φιλος ή ά-φιλη», τότε το θέμα απαιτεί πολύ ψάξιμο, καθώς στη σύγχρονη μοναξιά των ελληνικών αστικών κέντρων, των μεγαλουπόλεων, δεν φτάνουν τηλεόραση και βίντεο για να ικανοποιήσουν τις ψυχοκοινωνικές μας ανάγκες για αυθεντική ανθρώπινη επαφή, που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί εάν δεν ξεπεράσουμε την επιδερμίδα μας.