Φύλαττε (Θαύμαζε την Φιλία) – Δελφικό Παράγγελμα
Η Φιλότης (ή Φιλότητα στα νεότερα Ελληνικά) ήταν Θεότητα της Ελληνικής θρησκείας, η οποία αποτελούσε την προσωποποίηση του Θεού Έρωτα. Στα αρχαία Ελληνικά, η λέξη φιλότης σήμαινε κυρίως την φιλία, τον θαυμασμό, την αγάπη και την στοργή, ενώ δεν ήταν άγνωστη και η χρήση της με την έννοια της συνουσίας. Η μεγάλη και σημαντική αυτή Θεότητα (αφού από αυτήν πηγάζει η ζωντανή ζωή) έδωσε το όνομά της σε γένος πεταλούδας της Βόρειας Αμερικής, ένα μοναδικό είδος το philotes sonorensis.
Η Φιλότης (που γεννήθηκε με παρθενογένεση), σύμφωνα με τον Ησίοδο, ανήκε στο γένος της Νυκτός, κόρης του Χάους και της Γαίας, όπως ο Μόρος, η Κηρ, ο Θάνατος, ο Ύπνος, τα Όνειρα, ο Μώμος, η Οϊζύς, οι Εσπερίδες, οι Μοίρες, οι Κήρες, η Νέμεσις, η Απάτη, η Έρις και το Γήρας.
Στην κοσμολογική αντίληψη της Θεογονίας η σημασία της Φιλότητος είναι κυρίαρχη. Το ίδιο συμβαίνει με την κοσμολογία του Εμπεδοκλή. Η Φιλότης και το Νείκος (η Φιλονικία) έχουν σπουδαιότητα ανάλογη των πρωταρχικών στοιχείων γη – αέρας – φωτιά – νερό. Τα δυο άκρα του αέναου κύκλου του μετασχηματισμού αυτών των στοιχείων είναι η σύμπηξή τους, οπότε επικρατεί και ευδοκιμεί η Φιλότης, και ο πλήρης διαχωρισμός τους, οπότε επικρατεί και διαχέεται το Νείκος (η Φιλονικία). Από αυτήν τη σκοπιά, η Φιλότης στον Εμπεδοκλή ενέχει το ρόλο του Έρωτος στον Ησίοδο.
«τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι, / Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα» Θεογονία (223-225)
Στην Θεογονία οι Φιλονικίες (Νείκη), μαζί με τον Πόνο, τη Λήθη, το Λιμό, τα Άλγη, τις Υσμίνες, τους Φόβους, τις Μάχες, τις Ανδρικτασίες, τις Ψευδολογίες, τις Αμφιλογίες, την Δυσνομία, την Άτη και τον Όρκο, είναι τέκνα της Έριδος.
Η Φιλότης δεν πρόκειται για μεταγενέστερη λέξη, απαντά ήδη στα Ομηρικά Έπη, τόσο στην Ιλιάδα (έξι φορές) όσο και στην Οδύσσεια (τέσσερις φορές), συνοψίζοντας όλες περίπου τις εκδοχές και τις εφαρμογές που υπόκεινται στο ρήμα φιλέω, στο επίθετο φίλος και στο επίρρημα φίλως – επίσης Ομηρικά, με πυκνή μσυχνότητα τα δύο πρώτα. Γύρω από αυτόν τον πυρήνα περιστρέφονται δεκατέσσερα σύνθετα (ρηματικά ουσιαστικά, επίθετα αλλά και κύρια ονόματα), με θετική ή αρνητική σημασία. Όπως φιλοφροσύνη, φιλόξενος, φιλομειδής, φιλοπαίγμων κι ως απωθητικά: φιλοκτέανος (άπληστος, πλεονέκτης), φιλοκέρτομος (χλευαστικός), φιλοψευδής. Και τρία ευρηματικά κύρια ονόματα: Φιλοίτιος, Φιλητορίδης, Φιλοκτήτης.
Ο Λεκατσάς αποδίδει την Φιλότητα ως Ερωτική Ηδονή.
Από την Φιλότητα περοέρχεται και το Ελληνικό “Φιλότιμο” (τίμα τον φίλο)
ΑΓΑΠΗ: Αρχαία Ελληνική Λέξη;
Η λέξη “αγάπη” όχι μόνον ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, αλλά και πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό, μαζί με τα παράγωγά του, σε πλήθος συγγραμμάτων τους. Ηταν γνωστότατη στους αρχαίους Έλληνες αιώνες πριν την ιδιοποιήθούν – κλέψουν στην Παλαιά Διαθήκη οι εβδομήκοντα δύο εβραίοι συγγραφείς της. Ο Ευσέβιος, με την βοήθεια μεγάλου επιτελείου θεολόγων και θεολογούντων γραφιάδων [εβδομήκοντα δυο] μελέτησε, έκοψε, έραψε και ένωσε τους θρύλους και τους μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου που είχαν φέρει μαζί τους οι αξιωματούχοι των δογμάτων. Αντλώντας τις πληροφορίες από τα χειρόγραφα των επισκόπων και ανακατεύοντας ανατολικές και δυτικές παραδόσεις, πέτυχε να διαμορφώσει μια θρησκεία γύρω από έναν Μεσσία και “Υιό Θεού” (πιο σωστά τον Ιό του Θεού) που θα ήταν η θρησκεία ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Ο Ευσέβιος, λόγω της καταγωγής του, έβαλε τον Ιησού, που ταίριαζε ηχητικά το όνομά του με τον Ήσους, και τον συνέδεσε και με την Παλαιά Διαθήκη, ως υιό του Γιαχβέ απόγονο του Δαβίδ.
Αγάπη: Στα αρχαία ελληνικά, εκ του «άγαμαι» και του ποιητικού τύπου του «αγάζομαι» (θαυμάζω, παραξενεύομαι). Στη εβραιοχριστιανική γραμματεία έλαβε την έννοια, όχι μόνον της αντιθέσεως προς το μίσος, αλλά και της φιλότητος, μόνο υπό την σκέπη του χριστιανικού Θεού, και μόνο στους ομοίους, δηλαδή μόνο στους χριστιανούς της ιδίας σέχτας, κατά τους βιβλικούς συγγραφείς.
Αλλά, η έννοια της αγάπης προϋπήρχε του χριστιανικού ιού, που την ιδιοποιήθηκε, την διαστρέβλωσε και την κακοποίησε. Ως κοινωνική, χριστιανική “αρετή” η αγάπη είναι θεμελιώδης και η έλλειψή της δεν δικαιολογείται. Στην πράξη εκφράζεται ως υλική και πνευματική βοήθεια στις δυσκολίες και στις ανάγκες του χριστιανού πλησίον, ακόμη και εις βάρος του εαυτού.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξεως “αγάπη” προέρχεται από το ρήμα αγαπώ, που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι αρχαίοι Έλληνες, (με διαφορετική από την ιουδαϊκή έννοια) όπως γίνεται συνήθως με πολλά ρήματα που έχουν και το αντίστοιχο ουσιαστικό τους ή και το αντίστροφο, αγάπη > αγαπώ, γέννηση > γεννώ, πόνος > πονώ, δίωξη > διώκω, και ούτω καθ’ εξής.
Ετυμολογικά, λοιπόν, η λέξη “αγάπη” είναι ο λεγόμενος υποχωρητικός σχηματισμός από το ρήμα ἀγαπῶ. Η λέξη “αγάπη” από τους αρχαίους χρόνους, χρησιμοποιείται με άλλους παρεμφερείς όρους (φιλώ, στέργω, αφοσιώνομαι, θαυμάζω, φυλάσσω, λαμβάνω, κλπ) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η λέξη αγάπη ήταν άγνωστη στους αρχαίους αφού: Γνώριζαν το ρήμα αγαπώ, που μπορεί να μην την βρίσκει κανείς εύκολα στα σύγχρονα ηλεκτρονικά προγράμματα, αλλά μην λησμονούμε ότι, για παράδειγμα, ο «Μουσαίος» περιλαμβάνει περίπου 2.500 αρχαία ελληνικά χειρόγραφα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά ήσαν απείρως περισσότερα. Μόνον στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας υπήρχαν 690.000 κύλινδροι παπύρων ή άλλα αρχαία χειρόγραφα !! πράγμα που σημαίνει ότι η λέξη «αγάπη» θα υπήρχε σε πολλά εξ αυτών. Μόνον ο Δίδυμος ο Γραμματικός, ο επονομαζόμενος και «Βιβλιολάθας» επειδή δεν θυμόταν τους τίτλους των έργων του, είχε συγγράψει περίπου 4.000 βιβλία !!
Γνώριζαν τα παράγωγα της λέξεως αγάπη, όπως αγαπατός, αγαπητός, που διαβάζουμε στον Θεόκριτο «ωδίνεσσιν. ά δέ οί ενμενέονσα παρίστατο, χαδ’ δ’ αρα παντων νωδννίαν χατέχενε μελών ό δέ πατρι έοιχως παις αγαπατός εγεν(ε)το.» ή στα σωζόμενα στον Πίνδαρο «εν ά πρώτον ευνάσθην αγαπατός υπό σπαργάνοις, λέγεται δε θεωρούς άπιούσιν εις Αμμωνος αιτήσαι Πίνδαρος και το τό έν ανθρώπους άριστον και αποθανείν εν εκείνω τώ ενιαυτώ) και αλλού.
Την λέξη “αγάπη” περιλαμβάνει ο μεγάλος Έλληνας φιλόλογος και γλωσσολόγος Ιωάννης Σταματάκος, μέσα στο περίφημο «Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης» όπως ακριβώς την βρίσκουμε στη σελίδα 15 με διάφορα παράγωγα που συνεχίζουν και στη σελίδα 16 (Βιβλιοπρομηθευτική, 1999) στην λέξη “αγάπη” έχει εντός παρενθέσεως και το ρήμα αγαπάω, που δεικνύει, ασφαλώς, από που προέρχεται η λέξη, δεδομένου ότι η ετυμολογική ρίζα του ρήματος “αγαπάω” προέρχεται από το αγα+πα = λαμβάνω, φυλάσσω κλπ.
Δεν είναι όμως μόνον ο Ι. Σταματάκος ακόμη και στην «Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας» των H.G. Liddell & R. Scott (εκδ. Πελεκάνος 2007) ακόμη και η λέξη αγαπήνωρ, είναι Ομηρική λέξη, αναφέρεται στην Ιλιάδα και σημαίνει ο αγαπών, αυτός που αγαπά την ανδρεία, ενώ λέξεις όπως αγαπητέος, αγαπητικός, αγαπητός κλπ. αναφέρονται και σε άλλους συγγραφείς Πλάτωνας, Πλούταρχος κλπ.
Οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι χρησιμοποιούν την λέξη «αγάπη» και τα παράγωγα της
–Αγαπάσθαι τον πλησίον μικρά ελαττούμενος. [Αγάπα τον πλησίον σου και με μικρή ζημιά σε βάρος σου] Θαλής ο Μιλήσιος ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «Επτά Σοφούς των Ελλήνων» και σύμφωνα με τον Ιερώνυμο μέτρησε το ύψος των πυραμίδων από την σκιά τους, τη στιγμή ακριβώς που ο δικός του ίσκιος ήταν ίσος με το πραγματικό του ύψος. (Διογένης Λαέρτιος Ι, 277), η Φύση και ο Κόσμος γενικότερα, είναι«έμψυχοι και δαιμόνων πλήρεις». Σύμφωνα με την παράδοση που αναφέρει ο Πλούταρχος, όταν επισκέφτηκε ο Σόλωνας τον Θαλή και τον ρώτησε γιατί δεν παντρεύεται να αποκτήσει διάδοχους, αυτός απάντησε από φιλότητα προς τα παιδιά. Στον Θαλή τον ο Μιλήσιο αποδίδονται τα γνωμικά:
«Μη πάσι πίστευε» / «Ειρήνην φύλαττε» / «Χαλεπόν εαυτόν γνώναι» και «Ουδέν τον Θάνατον διαφέρειν του Ζειν» (Σε τίποτα δεν διαφέρει ο θάνατος από την ζωή).
-Ούς τρέφεις θαύμαζε. [Να αισθάνεσαι θαυμασμό γι’ αυτούς που μεγαλώνεις] Ηράκλειτος
-Φιλίαν άκαιρος ίσον εστί τω μισείν. [Φιλία που δεν εκφράζεται στην κατάλληλη στιγμή μοιάζει να είναι μίσος] Σωκράτης, Στοβαίος, Ανθολόγιο
Ο Αριστοτέλης για το θέμα έχει αναφερθεί στην Ρητορική του (Βιβλίο Β΄3, 1381α) ως εξής: «Έστω δει το φιλείν το βούλεσθαί τινι ά οίεται αγαθά, εκείνου ένεκα, αλλά μη αυτού και το κατά δύναμιν πρακτικόν είναι τούτων». [Απόδοση: Ας τεθεί σαν βάση ότι φιλότητα σημαίνει, το να επιθυμεί κανείς για κάποιον όσα νομίζει καλά για κείνον, κι όχι για τον εαυτό του, και να ενεργεί όσο μπορεί για να τ’ αποκτήσει εκείνος]
«Αγάπησις απόδεξις παντελής.» -Πλάτων (Ορισμοί)
«Όλους φύλαττε» -Φωκυλίδης
«Ο ανώτερος άνθρωπος, περισσότερο από κάθε τι, αφιερώνεται στην Σοφία και την Φιλότητα» -Επίκουρος (Επικ. Προσφ. 78)
«Φιλοφρόνει πάσιν» (φιλοφρονώ = φρονώ φίλα = σκέφτομαι με φιλόττητα για κάποιον/κάτι) -Δελφικό Παράγγελμα
«Φιλότητα αντί διαφοράς εθέλειν» -Ανδοκίδης
«Αγαπάσθαι και οικείν ευδαιμόνως» -Πλάτων (Πολιτεία)
«Ν ανταποδίδης την φιλίαν, με φιλίαν» -Ησίοδος Έργ. Και.Ημ.
«Φιλίαν Φύλαττε» -Δελφικό Παράγγελμα
«Χρω φιλανθρώπως και δικαίως τοις εντυγχάνουσι.» -Πλούταρχος (Ηθ, 88c)
«Εχούσης γάρ τι της ψυχής αγαπητικόν εν εαυτή και πεφυκυίας, ώσπερ αισθάνεσθαι και διανοείσθαι και μνημονεύειν, ούτω και φιλείν» Η ψυχή κλείνει μέσα της δύναμη φιλότητας, καθώς επλάστηκε για να αισθάνεται, να σκέπτεται και να θυμάται, έτσι επλάστηκε και για να φιλεί. -Πλούταρχος (Σόλων,7,3,1-4) Ο Πλούταρχος ήταν Ιερέας των Δελφών.
«Φιλοφρονήσασθαι αλλήλους» -Πλάτων (Νομ. 738 D) Επίσης, Ξενοφών (Κυρ. Αναβ.4.5,34).)
«Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν.» -Σοφοκλής -Αντιγόνη
«Φιλίαν φύλαττε» -Δελφικό παράγγελμα
«Του φρονίμου τοίνυν εστί μόνου το φιλείν» -Επίκτητος (Περι φιλίας, D.a.A.d,2,22,3,5-6)
«Φιλίαν δε ουδέν μείζον ούτε ίσον εστί» -Μένανδρος
«Ει δε γεύεται ανδρός ανήρ τι, φαίμέν κε γείτον έμμεναι νόω φιλήσαντ ατενέι γείτονι χάρμα πάντων επάξιον.» Αν ο άνθρωπος κάτι από τον άνθρωπο γεύεται, να πούμε μπορούμε πως γείτονας που μ’ όλη του την σκέψη συμφιλείν τον γείτονά του, είναι ευτυχία που αξίζει ό,τι κι αν πεις. -Πίνδαρος (Νεμεονίκες, Ζ 127)
«Κάλιστον η φιλία των αγαθών» -Στοβαίος (Ανθολόγιο, 2, 32, t, 1)
«Μάλλον βασιλικωτέρα φιλανθρωπία του λοιπού χορού των αρετών» -Θεμίστιος (Ομ.1,11.26-27 Schenkl)
«Καλλιέργησε την φιλότητα με έναν εχθρό» -Πιττακός ο Μυτιληναίος
Όποιος αναφέρει ότι η λέξη “αγάπη” με τον ορθό φιλάνθρωπο ορισμό της, δεν ήταν γνωστή στους αρχαίους και πως η λέξη αυτή (άκουσον, άκουσον!) ήταν επινόηση των 72 Εβραίων … Ουδέν ψευδέστερον τούτου! Η λέξη “αγάπη” ως Φιλότητα κι Ερως υπήρχε στα αρχαία ελληνικά κείμενα εκατοντάδες χρόνια πριν συγγραφεί η Παλαιά Διαθήκη.
Θεός: Στα Αρχαία Ελληνικά, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η λέξη προκύπτει εκ του ρήματος «Θέω» (δράμω, σπεύδω, τρέχω). Η ετυμολογία της λέξεως, φανερώνει την ανθρωπομορφική, περί Θεών, αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Κατόπιν, «Θεός» εκλήθη το εξωσυμπαντικό-υπερκόσμιο ον (Γιαχβέ), που κατά τη σημιτική αντίληψη εξουσιάζει τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο («Ευτέρπη» 52) η λέξη προκύπτει από το ρήμα «τίθημι» «θεοὺς δὲ προσωνόμασαν σφέας ἀπὸ τοῦ τοιούτου, ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον»
Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν ότι η κλοπή και ιδιοποίηση όπως και η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας είναι ίδιον της χριστιανικής πανούκλας.
Πολλοί Θεοί έχουν το επίθετο Φίλιος ή Φιλία: Φίλιος Δίας, Φίλιος Ερμής, Φιλία Νυξ, Φιλία Φύσις, Φίλιος Έρως, Φίλιος Απόλλων, κ.λπ. Όλοι οι Θεοί αποκαλούνται Φίλος ή Φιλη, Φίλιος Ήφαιστος, Φίλη Αθηνά, κ.λπ. Ο Δίας έχει πολλά επίθετα που σημαίνουν αγάπη: Φίλιος, Φίλος, Εταιρείος, Οικείος, Πρευμενής, Ομονώος, Ομολώιος, Πίστιος, Φράτριος, Θεόταιρος, Φιλότεκνος, Ξένιος, Εύξεινος, κ.λπ.
Υπάρχουν πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις που εκφράζουν την «αγάπη για τον άνθρωπο»: φιλία, αγάπησις, αμφαγάπησις, φιλότης, φιλείν, στοργή, φιλανθρωπία, συμπόνοια, φιλαλληλία, αγαπησμός, οικείωσις, φιλοσυμπάθεια, φιλόδημος, φιλευσπλαχνία, φιλίωσις, φιλεταιρεία, φιλόγονος, φιλάνωρ, φιλογυνία, φιλόστοργος, φιλιωτικός, φιλοτήσιος, φιλιακός, φιλιαστής, υπεραγαπώ, αγαπητέος, φολοφροσύνη, φιλόκοινος, φιλόλαος, φιλόμβροτος, φιλοποίησις, φιλογνωμία, κ.λπ.
Επίσης πολλά αρχαία ελληνικά κύρια ονόματα φέρουν την έννοια της αγάπης και προέρχονται από τα ρήματα: φιλώ (και ως αγάπη) και τα ονόματα: Έρως, Ίμερος, Πόθος, όπως: Αγαπήνωρ, Αγαπαίος, Δημόφιλος, Δίφιλος, Ερασίνος, Ερασινίδης, Ερασίκλεια, Ερατοκλείδης, Έρατος, Ερατοσθένης, Ερασίξενος, Ερατώ, Θεοφιλίς, Ιμεραίος, Ιμέριος, Πάμφιλος, Ποθεινή, Φιλώτας, Φίλα, Φιλαινίς, Φιλαίος, Φιλάων, Φιλέας, Φιλήμων, Φιλήσιος, Φιλήτας, Φιλητάς, Φιλιάδης, Φιλίνος, Φιλίσκος, Φίλιστος, Φιλίστα, Φιλοίτιος, Φιλώνδας, Φιλωνίδης, Φιλοστόργιος, Φιλουμενός, Φίλων, Φιλώ, Φιλωνίς, Φιλωτέρα, Φιλωτερίς, Φιλέταιρος, Φιλόξενος, Φιλοξένη, Φιλόλαος, Φιλόδημος, Φιλάμενος, Φιλασίας, Φιλοίτας, Φιλώνα, κλπ.
Σε καμία άλλη γλώσσα δεν υπάρχουν τόσα κύρια ονόματα που να φέρουν μέσα τους την έννοια της “αγάπης” όσο στην Αρχαία Ελληνική, με την σωστό ορισμό της ως Φιλότητα και Έρωτας.
Η αγάπη μισεί τον Έρωτα και την Φιλότητα.
Όποιος αγαπάει μπορεί και να μισεί. Μάλιστα συχνότερα μισεί ο «αγαπών» παρά «αγαπάει». Η αγάπη είναι ο δολιότερος εγωισμός, μια καρκινική εγωπάθεια, όπως τα καρκινώματα ενός σώματος, ένας φρικτός, βδελυρός, σάπιος ανθρωποκεντρισμός, που εισήγαγε η χριστιανική βαρβαρότητα για να έχει δούλους του θεού και γενικώς (εθελοντικούς) δούλους.
Η Φιλότητα και ο Έρωτας είναι το Ψυχόρμητο του Ελευθέρου ανθρώπου.
Η Φιλότητα και ο Έρωτας είναι κάτι άλλο από την Αβρααμική “αγάπη”. Είναι, ο Ελληνικός Ζωντανός Κόσμος. Ο τόπος της Δημιουργίας, τους Έρωτος και του Φωτός. Έχω δει ερωτευμένους και ερωτεύσιμους να λάμπουν. Ποτέ δεν είδα αγαπώντα και αγαπησιάρη ευδαίμονα, μάλιστα το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, οι αγαπούληδες είναι πιο μαύροι κι από την κόλαση που ζουν. Δεν υπάρχει ούτε μια αράδα στην ελεεινή Αβρααμική Βίβλο του Γιαχβέ που να υμνεί την Φιλότητα, τον Ερωτα, την Ευτυχία ή την Εξυπνάδα, μάλιστα κατά κόρον μιλάει, για δούλους, αμνοερίφια, ταπεινότητα, φόβο, αγάπη, υποτέλεια, ταπεινότητα και λοιπές λέξεις για δούλους.
«Αν κρίνουμε την αγάπη από τα αποτελέσματά της, τότε μοιάζει πιότερο με μίσος παρά με φιλία» Λα Ροσφουκώ, 1613-1680
Κλοπή και ιδιοτελή παραχάραξη του «Αγαπάτε αλλήλους»
Αυτές οι δυο λέξεις αποτελούν μια παροιμιώδη εβραιοχριστιανική φράση την οποία χρησιμοποιούν πολλοί για να μας αποδείξουν ότι το μήνυμα του χριστιανισμού είναι η αγάπη· ότι η εντολή της αγάπης είναι η υπέρτατη εντολή και ότι ο χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία της αγάπης, τίποτε ψευδέστερο τούτου.
Αυτή η φράση ως έχει, εμφανίζεται ΜΟΝΟΝ στα εξής δύο κείμενα του «Κατά Ιωάννην» ευαγγελίου -το πως διέφυγε απ’ τους άλλους ευαγγελιστές μια τόσο σημαντική επιθυμία του Ιησού-Γιαχβέ είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο- όπου ο Ιός Θεού εν μέσω «θεολογικών» λόγων λέει: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» Κατά Ιωάννην 13: 34-35. Αυτό και τέλος. Απόδοση: «Σας δίνω μια καινούργια εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως σας αγάπησα εγώ, έτσι ακριβώς να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο. Aπ’ αυτό θα μάθουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας».
Και: «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή. Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» Κατά Ιωάννην 15: 11-12. Απ: «Σας τα έχω πει αυτά, ώστε η χαρά η δική μου να παραμείνει μέσα σας, κι έτσι η χαρά σας να ολοκληρωθεί. Tούτη είναι η δική μου εντολή: N’ αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως ακριβώς σας αγάπησα».
Ας κοιτάξουμε προσεκτικά τα κείμενα αυτά. Απ’ αυτά βλέπουμε ότι, την εντολή αυτή ο Ιησούς Γιαχβέ την δίνει στους μαθητές του και ότι είναι μια καινούργια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως και εγώ αγάπησα εσάς. Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου». Περίεργο! Δεν την ήξεραν νωρίτερα;
Εδώ ο Ιησούς Γιαχβέ τονίζει καθαρά και μόνο στους μαθητές του «αγαπάτε αλλήλους» όπως παρομοίως ο Θεός δίνει τις «δέκα εντολές» που απευθύνονται στους Εβραίους και μόνο σ’ αυτούς. Δεν τους είπε να αγαπάνε όλο τον κόσμο αδιακρίτως, αυτούς που δεν γνωρίζουν και αυτούς που διαφέρουν! Η νέα εντολή είναι σαφής και δεν έχει να κάνει με τον καθολικό χαρακτήρα της γενικής αγάπης ως Πλατωνικής Ιδέας. Ούτε υπονοείται η αγάπη όλων των ανθρώπων για όλους τους ανθρώπους. Στο «Κατά Λουκάν» ευαγγέλιο λέει: «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου» Κατά Λουκάν 19: 27. Απόδοση: «Όσο για τους εχθρούς μου εκείνους, που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου». [όπως ακριβώς το λέει κι ο Αλλάχ]
Είναι λοιπόν μια εσωτερική εντολή, δηλαδή εντολή για τους εντός της ομάδος των μαθητών. Εκ των υστέρων κατ’ επέκταση γίνεται εντολή και γι’ αυτούς που θέλησαν να γίνουν μαθητές κατά τις επιταγές του χριστιανισμού. Είναι δηλαδή εντολή προς τους χριστιανούς και για τους χριστιανούς. Μπορεί η εντολή αυτή, όπως ανακοινώνεται, να ήταν καινούργια γι’ αυτήν την ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν την είχαν σκεφτεί και προφέρει πριν από την χριστιανική μεσσιανική κίνηση.
Οι Στωικοί, οι Πλατωνικοί, ο Κικέρων και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα είχαν διακηρύξει την αγάπη (ως ΕΡΩΤΑ και ΦΙΛΟΤΗΤΑ) αιώνες πριν από τα ευαγγέλια, είτε με μερικό είτε με καθολικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η έννοια της αγάπης είτε εντός μιας ομάδας, είτε καθολικά υπήρχε ήδη. Δεν την πρωτοδίδαξε ο Γιαχβέ Χριστός στην ανθρωπότητα. Η ιδέα της αγάπης ήταν ήδη γνωστή. Όλα αυτά, ήταν ήδη πολύ γνωστά και μεταξύ των Εβραίων και δεν χρειαζόταν κάποιον, Ιο Θεού, για να τους τα κάνει πιο γνωστά. Ο Ιός Γιαχβέ σ’ αυτά τα χωρία δεν τους είπε κάτι καινούργιο. Απλώς αναμασάει τα ήδη από πολλών αιώνων γεγραμμένα.
Στην «
Επί του Όρους Ομιλία» ο Γιχβέ Ιησούς για να νεωτερίσει κάπως, ξεπερνά τα όρια των σχετικών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης και διδάσκει μια ασυγκράτητη και άνευ όρων αγάπη και καμία αντίδραση κατά του κακού: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος· Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρω· αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην· και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον· και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο· τω αιτούντι σε δίδου και τον θέλοντα από σου δανείσασθαι μη αποστραφής» Κατά Ματθαίον 5: 38-42.
Απόδοση: «Ακούσατε πως ειπώθηκε: Mάτι σου έβγαλαν, μάτι να βγάλεις· δόντι σου έβγαλαν, δόντι να βγάλεις. Eγώ όμως σας λέω να μην αντιστέκεστε στον κακόβουλο, αλλά όποιος σε χτυπήσει στο δεξί μάγουλο, στρέψε του και το άλλο. Kαι σ’ εκείνον που θέλει να σε πάει στο δικαστήριο και να σου πάρει τον χιτώνα, άφησέ του και το πανοφώρι σου. Kαι όποιος σε αγγαρέψει ένα μίλι, πήγαινε μαζί του δυο μίλια. Σ’ εκείνον που σου ζητά, δίνε, κι εκείνον που θέλει να δανειστεί από σένα μην τον αποστραφείς».
Ο ίδιος ο Γιαχβέ Ιησούς όμως όταν δέχθηκε ράπισμα από έναν υπηρέτη του αρχιερέα, δεν έστρεψε και το άλλο μάγουλο και ούτε δέχθηκε το χαστούκι αδιαμαρτύρητα: «Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περὶ του κακού· ει δε καλῶς, τι με δέρεις;» Κατά Ιωάννην 18: 23. Απόδοση: «Αν μίλησα άσχημα, απόδειξέ το. Aν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;».
Επιστρέφοντας στο «Κατά Ματθαίον» ευαγγέλιο, διαβάζουμε: «Ος εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών. Αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερον έσται γη Σοδόμων και Γομόρρας εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη» Ματθαίον 10: 14-15 και παρομοίως και στα άλλα ευαγγέλια.
Απόδοση: «Αν κάποιος δεν σας δεχτεί κι ούτε ακούσει τα λόγια σας, βγαίνοντας έξω από το σπίτι εκείνο ή την πόλη εκείνη, τινάξτε ακόμη και τη σκόνη από τα πόδια σας. Πράγματι, σας λέω, επιεικέστερη θα είναι η τιμωρία στις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων την Hμέρα της Kρίσης, παρά στην πόλη εκείνη».
Η ιστορία διδάσκει ότι η αγάπη των χριστιανών για τους χριστιανούς είναι ότι χειρότερο παράδειγμα υπάρχει κατά την έννοια της αγάπης. Με αυτό βεβαίως εννοούμε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές αιρέσεις και σχίσματα. Η δε αγάπη των χριστιανών για μη χριστιανούς ξεπέρασε κάθε όριο φαντασίας σε εκδίκηση και θηριωδία. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αν λάβει κανείς υπόψιν του την «θεϊκή αγάπη» που «ακτινοβολά» μέσα από την Παλαιά Διαθήκη!!!
Περιττό να αναφερθούν λεπτομέρειες από την «Αποκάλυψη του Ιωάννη». Διαβάστε την. Γεμάτη από κάθε είδους ασχήμιες, πληγές, απειλές, φόνους, φόβους, τρόμους, διαστροφές, επιβλαβή έντομα, καταστροφές, λίμνες με πυρ και θείον και με μια μανιακή συμπλεγματική εκδικητικότητα ενός παντοδυνάμου και παναγάθου Θεού, για τον οποίον ο Ιωάννης έχει δηλώσει ότι «ο Θεός αγάπη εστίν» Α’ Ιωάννου 4: 16! Τύφλα να ‘χει ο Ντε Σαντ!
«Πάτερ άφες αυτοίς»
Όπως την αγάπη έτσι και την συγχώρεση επικαλούνται πολλοί χριστιανοί απολογητές ως ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του χριστιανισμού. Μας λένε μάλιστα ότι αγάπη και συγχώρεση πάνε μαζί και ότι μόνο στον χριστιανισμό υπάρχει καθολική και άνευ όρων συγχώρεση. Οπότε πρέπει να εξετάσομε εδώ κατά πόσον αυτά ισχύουν και με το ζήτημα της συγχώρεσης.
Πρώτα απ’ όλα στον Ιουδαϊσμό, την πατρική θρησκεία του χριστιανισμού δηλαδή, δεν υπάρχει συγχώρεση αλλά σκληρή και ωμή ανταπόδοση, σύμφωνα με τον ακρογωνιαίο λίθο της θεϊκής νομοθεσίας που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον φίλο του και προφήτη Μωυσή. Πρόκειται για τον ίδιο Θεό του χριστιανισμού, ο οποίος χάραξε στην πέτρα τον Νόμον της Ανταποδόσεως ή Αντεκδικήσεως και μάλιστα τρεις φορές (Έξοδος 21: 23-25, Λευιτικόν 24: 17-21 και Δευτερονόμιον 19: 21): «Θα δώσεις ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείραν αντί χειρός, πόδαν αντί ποδός, έγκαυμα αντί εγκαύματος, μώλωπα αντί μώλωπος».
Ο ίδιος Θεός, διά του Ιού του Ιησού Χριστού Γιαχβέ, προτρέπει, να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο, αν κι ο ίδιος δεν τήρησε αυτή τη διδαχή, δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
Αυτό που λένε πολλοί χριστιανοί, ότι μόνο στον χριστιανισμό υπάρχει συγχώρεση, είναι τουλάχιστον λάθος και κατάφωρο ψέμα. Εκτός του ότι συγχώρεση υπάρχει σε πολλές φιλοσοφίες και θρησκείες, στον χριστιανισμό η συγχώρεση δεν είναι ούτε καθολική ούτε άνευ όρων. Η χριστιανική δογματική το δηλώνει απεριφράστως: «Το προπατορικό αμάρτημα το φέρει κάθε άνθρωπος ερχόμενος εις τον κόσμο». Εξαιτίας αυτού του φρικιαστικού, ανηθίκου, αχαρακτηρίστου και αντιφατικού αξιώματος (και ορισμένων άλλων ακόμα) οι χριστιανοί θεολόγοι χρειάστηκαν να δημιουργήσουν το δόγμα της «αμώμου συλλήψεως» του Θείου Ιού.
Ο Εβραίος Ιησούς Χριστός Γιαχβέ, ως Ιός του Θεού του ζώντος, που τελικά ήταν Θεός κι αυτός ο ίδιος, ακόμα και ως άνθρωπος έπρεπε να είναι αναμάρτητος και ως εκ τούτου να μην φέρει το προπατορικό αμάρτημα του Αδάμ και της Εύας! Έτσι η Εβραιοπούλα Μαριάμ έπρεπε να καταστεί έγκυος όχι διά της πεπατημένης οδού αλλά διά του αγίου πνεύματος του Αβρααμικού Θεού – Γιαχβέ και να παραμείνει παρθένος τόσο κατά τη σύλληψη όσο και κατά τη γέννηση, στον χριστιανισμό η Ερωτική συνεύρεση είναι βαρύτατη αμαρτία, η παρθενία υπέρτατη αρετή, ενώ τα γεννητικά όργανα αποκαλούνται στις «ιερές» γραφές, ως «ασχημοσύνη». Η καθολική εκκλησία απαίτησε «άμωμο σύλληψη» όχι μόνο για τον Ιό Θεού Γιαχβέ Χριστό αλλά και για την ίδια τη μητέρα του, ως “Παναγία Θεομήτορα Μαριάμ”. Μόνο έτσι απέφυγαν και οι δύο το αβάσταχτο βάρος του προπατορικού αμαρτήματος!!! και το φόρτωσαν σε σένα ζωντόβολο.
Το προπατορικό αμάρτημα, συγχωρείται μόνο με το βάπτισμα, την απόταξη του Σατανά και με το να παραμείνεις ακράδαντα πιστός χριστιανός! Όσα μωρά γεννιούνται πεθαμένα και όσα (ή όσοι) πεθάνουν πριν βαπτιστούν γίνονται «διαβολάκια» και καταδικάζονται στην αιώνια κόλαση, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Από την άλλη πλευρά ισχυρίζονται ότι, όσα νήπια πεθάνουν μετά το βάπτισμα και προτού ενηλικιωθούν γίνονται αγγελάκια δίπλα στον Θεό Γιαχβέ! Σε κάνουν δηλαδή να παρακαλείς να πεθάνεις όσο πιο μικρός γίνεται για να μην σου δοθεί χρόνος να διαπράξεις αμαρτίες και έτσι να γίνεις αγγελάκι του Γιαχβέ! Καταστροφική και βδελυρή θρησκεία κάθε έννοιας λογικής, από πάσης απόψεως!
Πέραν του προπατορικού αμαρτήματος έχομε και την εξής αμαρτία που είναι η μόνη παντελώς ασυγχώρητη. Αυτή είναι η «βλασφημία κατά του αγίου πνεύματος». Αν και δεν είναι σαφές σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η βλασφημία και αμαρτία, οι διάφοροι κληρικοί την απέδιδαν στους λαϊκούς κατά το δοκούν. Εξαιτίας αυτής της αόριστης και ασαφούς αμαρτίας κατεστράφησαν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, προσωπικότητες και υπάρξεις ανά τους αιώνες.
Αυτή συμπληρώνει το προπατορικό αμάρτημα γιατί αποδίδονταν και σε πολλούς γονείς που είχαν την κακοτυχία να χάσουν αβάπτιστα παιδιά. Οι λαϊκοί αυτοί για να εξιλεωθούν, παρ’ όλο που σύμφωνα με το εκκλησιαστικό δόγμα αυτό δεν ήταν πλέον δυνατόν, δώριζαν όλη την περιουσία τους, ό,τι είχαν και δεν είχαν, στις εκκλησίες και έτσι μετατρέπονταν σε πάμφτωχους επαίτες με εξαθλιωμένες οικογένειες. Με αυτούς τους εκφοβισμούς και την επιβολή ενοχών οι χριστιανικές εκκλησίες καταλήστευαν τον δεισιδαίμονα κοσμάκη και συσσώρευαν αμύθητα πλούτη και ακίνητη περιουσία. Καταστροφική θρησκεία λοιπόν ο Ιος Θεού, σε όλο του το μεγαλείο!
«Η αγάπη, είναι το μίσος που ενώνει τους χριστιανούς δούλους εναντίον του Έρωτα»
Κακή τύχη είχαν και απειράριθμοι χριστιανοί πιστοί κατά το μυστήριο της εξομολογήσεώς τους
Ανάλογα με τις αμαρτίες για τις οποίες ζητούσαν συγχώρεση και ανάλογα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες και πολλές φορές με την διάθεση του εξομολόγου ιερέως έπρεπε να υποστούν πολλά σκληρά επιτίμια. Μερικά τέτοια επιτίμια επί παρατεταμένα χρονικά διαστήματα ήταν: Τεράστιος αριθμός μετανοιών, χρονοβόρα επανάληψη προσευχών, επιβλαβείς νηστείες, αγρυπνίες, εκφοβισμοί, αναθέματα, απαγόρευση της θείας μεταλήψεως, βαρύτιμα τάματα, κλπ. Τα επιτίμια αποτελούσαν μια μέθοδο πλύσεως εγκεφάλου και θρησκευτικού παραληρήματος των πιστών των οποίων η προσωπικότητα καταρρακωνόταν από τις ενοχές που αυτά υποκινούσαν. Όλα αυτά είναι καταγραμμένα στα πολλά και διάφορα δογματικά βιβλία του χριστιανισμού. Με τα τάματα αυτά πολλές οικογένειες επτώχευσαν και οι εκκλησίες πλούτησαν.
Για πολλούς αιώνες είχαμε και τον θαυμάσιο θεσμό των «συγχωροχαρτίων». Αυτός ο θεσμός κατά εποχές και κατά τόπους υπήρχε τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Είναι ψέμα το ότι τα συγχωροχάρτια ήταν εφεύρημα μόνο της Δυτικής Εκκλησίας. Ο πιστός πλήρωνε όσα σου ζητούσαν οι κληρικοί των διαφόρων βαθμίδων και πατριαρχείων και αναλόγως αγόραζε τη συγχώρεση που ήθελε ή αυτήν που αυτοί του έταζαν. Αν δεν είχε να πληρώσεις τότε αγόραζε μερική λιγότερη συγχώρεση ή δεν του πωλούσαν καθόλου. Να κόψει τον λαιμό του δηλαδή, αν δεν έχει να πληρώσει. Υπήρχαν ακριβά συγχωροχάρτια πολυτελείας και φτωχικά φτηνά. Να τι θα πει εκκλησία που θεμελίωσε ο Εβραίος Γιαχβέ Ιησούς και καθοδηγείται από το άγιο πνεύμα του Γιαχβέ.
Ο ίδιος ο Ιησού Γιαχβέ, όπως αναφέρεται ΜΟΝΟ στο «Κατά Λουκάν» («Πατέρα συγχώρεσέ τους· δεν ξέρουν τι κάνουν», [23: 34]), συγχώρεσε τους διώκτες του από τον σταυρό. Ακόμα λένε ότι συγχώρεσε την πόρνη ΜΟΝΟ στο «Κατά Ιωάννην (8: 1-11). Δεν έκανε όμως το ίδιο με τους Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίους προς τους οποίους συχνά και με ξέφρενη οργή εξαπολύει τρομερές ύβρεις και απειλές σε όλα τα ευαγγέλια. Όπως σε όλα τα χριστιανικά θέματα έτσι και σε τούτο πρυτανεύει η αντίφαση.
Στην παραβολή του αχάριστου και απάνθρωπου δούλου «οφειλέτου μυρίων ταλάντων», ο κύριός του θα τον παραδώσει στους βασανιστές μέχρις ότου να του επιστρέψει τα ωφειλόμενα χρήματα και καταλήγοντας ο Γιχαβέ λέει: «Tο ίδιο θα κάνει και ο πατέρας μου ο ουράνιος σ’ εσάς, αν δεν συγχωρήσετε ο καθένας σας τον αδελφό του, μέσα από την καρδιά του, τα παραπτώματά του» Κατά Ματθαίον 18: 23-35. Όπως ακριβώς με το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού κ.λπ.» του θεϊκού Μωσαϊκού Νόμου. Βλέπουμε δηλαδή εν προκειμένω ότι η συγχώρεση τελείται υπό ορισμένες συνθήκες. Ας μην μας διατυμπανίζουν οι διάφοροι αδαείς ή εκ προθέσεως ιεροκήρυκες ότι η χριστιανική συγχώρεση και αγάπη είναι τυφλή, καθολική και χωρίς συνθήκες, γιατί ΔΕΝ είναι!
Η συγχώρεση όπως λαμβάνει τόπο στον χριστιανισμό είναι ουσιαστικά ένα χριστιανικό τέχνασμα εξαιρετικά αποδοτικό και καταστροφικό συνάμα. Έχοντας κατατάξει σχεδόν τα πάντα στον κατάλογο των αμαρτιών -π. χ. το τί και πόσο τρώει ή πίνει κανείς (επικίνδυνες και ανθυγιεινές νηστείες) να είσαι εθνικός ή τελώνης, να είσαι πλούσιος, το διαζύγιο και το να ξαναπαντρευτείς (Ματθαίος 5: 32, 19: 1-12, Μάρκος 10: 1-12, Λουκάς 16: 18) την ιδέα του Έρωτος (Ματθαίος 5: 28 «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού») το να σκέπτεσαι το αύριο, κ.λπ.- είναι σίγουρο ότι ο χριστιανισμός δεν θα αποκτούσε οπαδούς ακόμα και από τα περιθωριακά στοιχεία και αποβράσματα της κοινωνίας που προσείλκυσε στην αρχή. Δεν θα είχε παραμείνει κανείς εκεί μέσα. Αλλά όπως καθόρισε σχεδόν τα πάντα ως αμαρτίες έτσι απέδιδε και τη συγχώρεσή τους κάτω από κατάλληλες συνθήκες όταν αυτές κρίνονταν ικανοποιητικές και, προπάντων, καλοπληρωμένες!
Οι εκκλησίες με τις φρούδες υποσχέσεις, συγχωρήσεις και τα συγχωροχάρτια τους απέκτησαν αμέτρητους σκλάβους και συσσώρευσαν αμύθητα πλούτη και περιουσίες. Οι ενοχές, λύπες, συντριβές και οι νευρώσεις, ακόμα και μετά την συγχώρεση, έγιναν το καθημερινό σαράκι της κοινωνίας και της ψυχολογικής υγείας των ανθρώπων. Από την άλλη πλευρά όμως πολλοί βρίσκουν πολύ βολικό μέσο την συνεχή εξομολόγηση και συγχώρεση έστω και με όλα τα επιτίμια για να διαπράττουν παντός είδους αμαρτίες, αφού στο τέλος θα συγχωρηθούν όσες φορές και αν αμαρτήσουν και ό,τι και αν κάνουν. Έτσι λένε: «Θα κάνω ό,τι θέλω και όταν πλησιάζει το τέλος θα εξομολογηθώ, θα κοινωνήσω και θα συγχωρεθώ» τρανό παράδειγμα ο μονοκράτορας Κωνσταντίνος, ο οποίος αν και μέγας εγκληματίας στο τέλος «άγιασε» αφού έκανε πάμπλουτη την ανίερη χριστιανική εκκλησία.
Σε όλη την ιστορία και θεολογία του Εβραιοχριστιανισμού ο διαχωρισμός πιστών και απίστων τίθεται κατηγορηματικώς, είναι σαφής και αδιάλλακτος. Οι άπιστοι δεν θα βρούνε καμία συγχώρεση και έχει ήδη αποφασισθεί ότι κατά την κρίση θα βρεθούν ένοχοι. «Εν δε το άδη ουκ έστι μετάνοια»· δεν υπάρχει συγχώρεση και δεύτερη ευκαιρία. Θα καταδικαστούν αιωνίως. Στην ιστορία της χριστιανικής λαίλαπας δεν υπήρχε καμία συγχώρεση, λύπη, οίκτος, κατανόηση, κ.λπ. προς κάθε αλλόθρησκο, μέλος άλλου πολιτισμού, ή όποιον δεν πείθονταν για να υπακούει τις εβραιοχριστιανικές επιταγές, διδασκαλίες και δεισιδαιμονίες. [ακριβώς όπως και στο Ισλάμ]
Εσχάτως διάφοροι ιερωμένοι και απολογητές δεν μπορούν να καλύψουν τη σχιζοφρενική αντίφαση μεταξύ της αγάπης και φιλευσπλαχνίας ενός παντοδυνάμου, φιλευσπλάχνου και παναγάθου Θεού και της ατελεύτητης τιμωρίας, της μη συγχωρήσεως, του εκφοβισμού, της καταδίκης στην αιώνια κόλαση της φωτιάς των βασανιστηρίων και των διαβόλων και όλα όσα αναφέρομε εδώ. Έτσι βρήκαν διάφορα πονηρά και δόλια μέσα για ψευτοδικαιολογίες. Π. χ. λένε: «Καταδικάζομε την κακή πράξη και την αμαρτία, αλλά όχι τον πράξαντα και τον αμαρτωλό».
Μα καλά, γίνεται πράξη και αμαρτία χωρίς υποκείμενο; Έτσι βγαίνει μια πράξη μόνη της χωρίς κανείς να την έχει σκεφθεί και μετά να την διαπράξει; Δηλαδή πώς τιμωρείται μόνο η κακή πράξη και η αμαρτία; Απλώς ως ιδέα και αφήνεται ο αμαρτωλό ελεύθερος και όπως ήταν και πριν αμαρτήσει; Τότε γιατί συνεχώς αναγγέλλονται αιώνιες τιμωρίες και τα φρικτά βασανιστήρια; Γιατί επαναλαμβάνονται φράσεις όπως: «Θα σε τιμωρήσει ο Θεός», «Θα έχεις να δώσεις απολογία επί του φοβερού βήματος του Χριστού» και «καλήν απολογίαν την επί τού φοβερού βήματος τού Χριστού αιτησόμεθα» κλπ; Γιατί εκφοβίζεται ο μαζάνθρωπος χριστιανός με τέτοιες φράσεις;
Ο Ιός του Αβρααμισμού – Χριστιανισμού από το 313 μέχρι και σήμερον διδάσκει κάθε άλλο από συγχώρεση και αγαθή ή ανυπόκριτη αγάπη που τα πάντα υπομένει. Όταν ο μονοκράτορας Κωνσταντίνος έδωσε το πράσινο φως στους *εβραιοχριστιανούς, η επιλογή κάθε ανθρώπου που βρέθηκε κοντά τους ήταν, ή χριστιανός ή νεκρός. [ακριβώς όπως και στο Ισλάμ] Τα εγκλήματα των χριστιανικών εκκλησιών είτε μεταξύ των είτε εναντίον των άλλων θρησκειών και λαών είναι το χειρότερο κακό που συνέβη ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο υπερχιλιετής Μεσαίωνας, το σφαγείο της
Σκυθόπολης, η ολοκληρωτική αμορφωσιά, η καύση των μάγων και μαγισσών, οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέταση, η σωματική και η ηθική τυραννία των ατόμων, οι εξοντώσεις των αιρετικών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, ο σαδιστικά βίαιος εκχριστιανισμός της Ευρώπης και της αμερικανικής ηπείρου, η εναντιότητά του κατά της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της προόδου και πάρα πολλά άλλα τοιαύτα αποτελούν τις πλέον φρικιαστικές σελίδες της ιστορίας.
Πολλοί αμαθείς ή πιθηκίζοντες θα ρωτήσουν: Αν δεν είναι η αγάπη, τότε ποιο είναι το μήνυμα του Χριστιανισμού στον κόσμο;
Η απάντηση είναι σύντομη και απλή: Ο εβραιοχριστιανισμός δεν μας είπε τίποτα για την εδώ ζωή ή για την αγάπη που δεν το είχαμε σκεφτεί, συζητήσει, αναπτύξει, και φιλοσοφήσει αιώνες πριν απ’ αυτόν. Αν υπάρχει κάτι που να καθορίζει την κεντρική ιδέα και το άξονα περιστροφής της θεολογίας του εβραιοχριστιανισμού αυτό είναι η άνευ ορίων οργή του «Παντοδυνάμου και Παναγάθου Γιαχβέ» και ο συνεχής και άκρατος εκφοβισμός μαζί με τον αέναο αγώνα κατά του σατανά και την από στιγμή σε στιγμή εσχατολογική κρίση. Οργή, φόβος, τρόμος, αγγέλοι, σατανάς, διάβολοι και τριβόλοι, την προσμονή της εσχάτης κρίσεως από στιγμή σε στιγμή. Πάνω απ’ όλα όμως ο διαρκής και μόνιμος εκφοβισμός: «και εγένετο φόβος μέγας εφ’ όλην την εκκλησίαν και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα» Πράξεις 5: 11.
Αντί του εντός των χριστιανικών ομάδων περιορισμένου ή του γενικώς αορίστου «αγαπάτε αλλήλους» η κεντρική ιδέα του χριστιανισμού, πέραν από εκδίκηση κατάρα και έσχατη τιμωρία, αντιπροσωπεύεται πλήρως με το «εκφοβίζετε αλλήλους». Στον χριστιανισμό παντού και πάντοτε διαχέεται ένας διαρκής, έντονος και αγχώδης φόβος, γεγονός κυριολεκτικά αποδεδειγμένο από την θεωρία, την διδασκαλία και την ιστορική διαδρομή του. Ο απροκάλυπτος και άκρατος εκφοβισμός δηλαδή.
Ο ΦΟΒΟΣ κι ο ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΓΜΟΣ είναι το μήνυμα του Γιαχβέ Ιησού στην ανθρωπότητα.-
Θεϊκά Λόγια Αγάπης
«Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου, διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς αυτού και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον, πάσαι αι κατάραι αύται θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί.
Κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τη πόλει, και κατηραμένος θέλεις είσθαι εν τω αγρώ.
Κατηραμένον το καλάθιόν σου και η σκάφη σου.
Κατηραμένος ο καρπός της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γης σου, αι αγέλαι των βοών σου και τα ποίμνια των προβάτων σου.
Κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εισέρχησαι, και κατηραμένος θέλεις είσθαι όταν εξέρχησαι.
Ο Κύριος θέλει εξαποστείλει επί σε την κατάραν, την θλίψιν και την φθοράν, εις πάντα όσα επιβάλης την χείρα σου διά να πράξης, εωσού εξολοθρευθής και εωσού αφανισθής ταχέως, διά την πονηρίαν των έργων σου, διότι εγκατέλειπες εμέ.
Ο Κύριος θέλει προσκολλήσει εις σε το θανατικόν, εωσού σε εξολοθρεύση από της γης, όπου υπάγεις να κληρονομήσης αυτήν.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με μαρασμόν και με πυρετόν και με ρίγος και με φλόγωσιν και με μάχαιραν και με ανεμοφθορίαν και με ερυσίβην και θέλουσι σε καταδιώκει εωσού αφανισθής. Και ο ουρανός σου ο υπεράνω της κεφαλής σου θέλει είσθαι χαλκός, και η γη η υποκάτω σου σίδηρος.
Ο Κύριος θέλει δώσει την βροχήν της γης σου κονιορτόν και χώμα, εκ του ουρανού θέλει καταβαίνει επί σε, εωσού εξολοθρευθής.
Ο Κύριος θέλει σε κάμει να συντριφθής έμπροσθεν των εχθρών σου, από μιας οδού θέλεις εξέλθει επ’ αυτούς, και από επτά οδών θέλεις φύγει από προσώπου αυτών και θέλεις διασκορπισθή εις πάντα τα βασίλεια της γης. Και το πτώμα σου θέλει είσθαι τροφή εις πάντα τα όρνεα του ουρανού και εις τα θηρία της γης, και δεν θέλει είσθαι ο αποδιώκων.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με την αιγυπτιακήν πληγήν και με αιμορροΐδας και με ψώραν και με ξυσμόν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει με αφροσύνην και με τύφλωσιν και με έκστασιν καρδίας, και θέλεις ψηλαφά εν τω μέσω της ημέρας, ως ο τυφλός ψηλαφά εν τω σκότει, και δεν θέλεις ευοδούσθαι εις τας οδούς σου και θέλεις είσθαι μόνον καταδυναστευόμενος και διαρπαζόμενος πάσας τας ημέρας, και δεν θέλει είσθαι ο σώζων.
Θέλεις αρραβωνισθή γυναίκα, και άλλος ανήρ θέλει κοιμηθή μετ’ αυτής, οικίαν θέλεις οικοδομήσει, και δεν θέλεις κατοικήσει εν αυτή, αμπελώνα θέλεις φυτεύσει, και δεν θέλεις τρυγήσει αυτόν.
Ο βους σου θέλει είσθαι εσφαγμένος ενώπιόν σου, και δεν θέλεις φάγει εξ αυτού, ο όνος σου θέλει αρπαχθή απ’ έμπροσθέν σου και δεν θέλει αποδοθή εις σέ, τα πρόβατά σου θέλουσι παραδοθή εις τους εχθρούς σου, και δεν θέλει είσθαι εις σε ο σώζων.
Οι υιοί σου και αι θυγατέρες σου θέλουσι παραδοθή εις άλλον λαόν, και οι οφθαλμοί σου θέλουσι βλέπει και μαραίνεσθαι δι’ αυτούς όλην την ημέραν και δεν θέλει είσθαι δύναμις εν τη χειρί σου.
Τον καρπόν της γης σου και πάντας τους κόπους σου θέλει φάγει έθνος το οποίον δεν γνωρίζεις, και θέλεις είσθαι μόνον καταδυναστευόμενος και καταπατούμενος πάσας τας ημέρας. Και θέλεις γείνει παράφρων διά τα θεάματα των οφθαλμών σου, τα οποία θέλεις ιδεί.
Ο Κύριος θέλει σε πατάξει εις τα γόνατα και εις τα σκέλη με πληγήν κακήν, ώστε να μη δύνασαι να ιατρευθής από του ίχνους των ποδών σου έως της κορυφής σου»
Παλαιά Διαθήκη -Δευτερονόμιο 28:15-35
Η Βίβλος σας διδάσκει να αγαπάτε τον πλησίον σας, να αγαπάτε και τον εχθρό σας …επειδή πρόκειται για τα ίδια άτομα.
Ιστορικώς ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη συμφορά που συνέβη μέχρις στιγμής στην ιστορία του ανθρώπου. Το χειρότερο κακό και η πιο φρικιαστική μάστιγα. Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε, (για να είμαστε πιο ακριβείς, ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ, δίχως να αναφέρει την πηγή,) η θεολογία του είναι αντιφατική, ανόητη και λανθασμένη. Άκρως επικίνδυνη και καταστροφική τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο! Ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων και του Παύλου αποδεικνύεται πλήρως δια των κριτηρίων της ιστορικής επιστήμης ότι είναι μια αλλοπρόσαλλη και αντιφατική μυθολογία!
Αιώνες Ελληνικής Ιστορίας, Πολιτισμού και Φιλοσοφίας κοιτούν από ψηλά τον Ερεβοκτόνο και τον ευγνωμονούν για το πανάκριβο δώρο του στους σημερινούς κρετίνους Νεοέλληνες, που έχουν μεταβληθεί σε πρόβατα και μαζοχιστές από την χριστιανική πανούκλα.
Έτσι, αποφάσισα να αρθρογραφώ επί χριστιανικών ιστορικών και θεολογικών θεμάτων και ζητημάτων. Τα άρθρα μου τα δημοσιεύω στην Ελληνική και την Αγγλική για να αφυπνίσω το χριστιανικό ποίμνιο κατά δύναμη. Ακόμα, παραθέτω το ελληνικό όνομα Ερεβοκτόνος ως Φῶς καὶ Φωνὴ Ἐξυπνισμοῦ ἐν τῷ Αἰῶνι τῆς Νυκτός! για να υπενθυμίζει σε όλους το φρικτό ιστορικό γεγονός ότι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον Ελληνισμό, παρά τα φούμαρα της χριστιανικής προπαγάνδας, και ακόμα ότι η Νέα Ελλάς χρειάζεται “Νέο Κλέος”, “Φιλία” και “Αδελφότητα”. Όσο για τους χριστιανούς θεολόγους που με γνωρίζουν είτε προσωπικώς είτε διά μέσου των γραπτών μου, ΔΕΝ φοβούνται τον διάλογο μαζί μου, διότι ποτέ τους ΔΕΝ τον κάνουν!!!
