Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Ντοκουμέντα για την δίωξη του Αναξαγόρα από τους δεισιδαίμονες θρησκόληπτους της εποχής του

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι οι πρώτοι φυσικοί φιλόσοφοι διώχθηκαν εξ αιτίας της επικρατούσας θρησκόληπτης «φιλοσοφίας», την οποία δέχονταν φυσικά και τα ιερατεία της εποχής, αφού, τότε αλλά μέχρι και σήμερα, αν και σε μικρότερο βαθμό,  η φιλοσοφία ήταν θεραπαινίδα της θρησκείας.
Διώχθηκαν αυτοί  που, όπως θα δούμε, έθεσαν την φιλοσοφία πάνω σε ορθές και επιστημονικές απτές  βάσεις. Η δεισιδαιμονία μπορεί να είναι αθάνατη, αλλά υπόκειται κι αυτή στην φθορά του χρόνου. Ήδη της έχουν πέσει αρκετά από τα κοφτερά της δόντια. Κάποτε, στο πολύ μακρινό μέλλον, θα αποτελεί έκθεμα στο μουσείο της ανάπτυξης των επιστημών.


ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, Περικλής 32.1 Περί δε τούτον τον χρόνον [αρχή τον Πελοποννησιακού πολέμου] … και ψήφισμα Διοπείθης έγραψεν είσαγγέλλεσθαι τους τα θεια μη νομίζοντας ή λόγους περί των μεταρσίων διδάσκοντας απερειδόμενος εις Περικλέα δι’ Αναξαγόρου την ύπόνοιαν … (3) Αναξαγόραν δε φοβηθείς έξέπεμψεν έκ της πόλεως.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Εκείνον περίπου τον καιρό [αρχή του Πελοποννησιακού πολέμου] … ο Διοπείθης πρότεινε (στην εκκλησία του δήμου) την ψήφιση του νόμου, να καταγγέλλονται όσοι δεν πιστεύουν στα θεία ή διδάσκουν άλλες θεωρίες για τα ουράνια φαινόμενα, στρέφοντας τις υποψίες εναντίον του Περικλή διαμέ­σου του Αναξαγόρα. Τότε φοβήθηκε (ό Περικλής) για τη ζωη του Αναξαγόρα, τον φυγάδευσε από την πόλη.

ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ XII 39 [επί άρχοντος Ευθυδήμου 431 π.Χ.]: προς δε τούτοις Αναξαγόραν τον σοφιστήν διδάσκαλον όντα Περικλέους ως ασεβούντα εις τους θεούς εσυκοφάντουν.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Επιπλέον συκοφαντούσαν και τον φιλόσοφο Αναξαγόρα, πού ίπαν δάσκαλος τοΰ Περικλή, ότι δείχνει ασέβεια προς τους θεούς.

ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, Νικίας 23,2: ο γαρ πρώτος σαφέστατόν τε πάντων και θαρραλεώτατον περί σελήνης καταυγασμών και σκιάς λόγον εις γραφήν καταθέμενος Αναξαγόρας ουτ’ αυτός ην παλαιός ούτε ο λόγος ένδοξος αλλ’ απόρρητος έτι και δι’ ολίγων και μετ’ ευλαβείας τινός ή πίστεως βαδίζων. (3) ου γαρ ηνείχοντο τους φυσικούς και μετεωρολέσχας τότε καλουμένους, ως εις αίτιας άλογους και δυνάμεις απρονοήτους και κατηναγκασμένα πάθη διατρίβοντας το θείον, άλλα και Πρωταγόρας έφυγε και Αναξαγόραν εΙρχθέντα μόλις περιεποιήσατο Περικλής.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Ό πρώτος πού διατύπωσε γραπτώς τη γνώμη του, με τη μεγαλύτερη σαφήνεια απ’ όλους και θάρρος, για το φως της σελήνης και τη σκιά της, ό Αναξαγόρας, δεν ήταν ο ίδιος αρχαίος ούτε η θεωρία του πολύ γνωστή, άλλα παρέμεινε ακόμη απόρρητη και κυκλοφορούσε ανάμεσα σε λίγους πού τον ασπάζονταν με κάποια επιφύλαξη μάλλον παρά με ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη. Γιατί δεν ανέχονταν τους φυσικούς φιλοσόφους, πού τους αποκαλούσαν τότε “μετεωρολέσχες” (αστρολόγους), επειδή μετέβαλλαν το θείον σε άλογες αιτίες, και σε δυνάμεις αδιάφορες και σε καταπιεσμένα συναισθήματα. Ακόμη και ο Πρωταγόρας εξορίσθηκε, και τον Αναξαγόρα με δυσκολία τον έσωσε από τη φυλακή ό Περικλής.

ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΙΩΣΗΠΟΣ, Κατ’ Απίωνος ΙΙ 265: Αναξαγόρας δε Κλαζομένιος ην, αλλ’ ότι νομιζόντων Αθηναίων τον ήλιον είναι θεόν ό δ’ αυτόν εφη μύλον είναι διάπυρον, θάνατον αυτού παρ’ ολίγας ψήφους κατέγνωσαν.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Ό Αναξαγόρας ήταν Κλαζομένιος, άλλα επειδή οι Αθηναίοι πίστευαν ότι ό ήλιος είναι θεός, αυτός όμως (είπε) ότι είναι λίθος πυρακτωμένος, παρά λίγους ψήφους θα τον καταδίκαζαν σε θάνατο.

ΚΕΙΜΕΝΟ:
ΟΛΥΜΠΙΟΔΩΡΟΣ, Εις τα Μετεωρολογικά Αριστοτέλους, σ. 17, 19 εκδ. Stuve:μόνα δε τα άστρα πυροείδη εισίν, ώς και τον Αναξαγόραν μύδρον καλέσαι τον ήλιον δια το άμετρον της πυρώσεως. Μύδρος γαρ έστιν ό πεπυρακτωμένος σίδηρος, διό και ο Αναξαγόρας έξωστρακίσθη εκ των Αθηναίων ως τοιούτον τι τολμήσας ειπείν. Ύστερον δέ ανεκλήθη δια της Περικλέους ρητορείας· ακροατής γαρ ων ετυχεν ο Περικλής Αναξαγόρου.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Μόνον τα άστρα είναι πυρακτωμένα, όπως λέει και ό Αναξαγόρας για τον ήλιο αποκαλώντας τον “μύδρο”, επειδή ή πυράκτωση του είναι υπερβολική γιατί “μύδρος” λέγεται το πυρακτωμένο σίδηρο. Και για τον λόγο αυτό ό Αναξαγόρας εξορίστηκε από τους Αθηναίους, επειδή τόλμησε να πει κάτι παρόμοιο (για τον ήλιο). Αργότερα όμως τον επανέφεραν χάρη στη ρητορική δεινότητα του Περικλή. Διότι ο Περικλής έτυχε να είναι μαθητής του Αναξαγόρα.

Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός με το ζόρι…

Βρέθηκα προ ημερών στην κεντρική αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην πανηγυρική συνεδρίαση για την έναρξη κάποιου επιστημονικού συνεδρίου. Εκεί που έπεφταν οι χαιρετισμοί, ευτυχώς σύντομοι, παρατηρούσα εγώ την αίθουσα, στην οποία γίνονται εργασίες ανακαίνισης.
lavaro2lavaro1Μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση τα δύο λάβαρα που έχουν τοποθετηθεί εκατέρωθεν του βήματος των ομιλητών. Αριστερά είναι η ελληνική θεά Αθηνά, δεξιά είναι ένα λάβαρο με τους χριστιανικούς «τρεις ιεράρχες». Περίεργος συνδυασμός σκέφτηκα. Ρώτησα το συνάδελφο δίπλα μου, πανεπιστημιακό καθηγητή, τι συμβολίζουν τα λάβαρα και μου απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά με χαμόγελο: «Τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό». Μάλλον σκεφτόταν κι αυτός τα ίδια με μένα ή τα είχε σκεφτεί σε άλλη, προηγούμενη τελετή που περίμενε να τελειώσουν τα λογύδρια.
Τώρα, εγώ αναρωτιέμαι, είναι αυτός ο κατάλληλος συνδυασμός, αν κάποιος θέλει να παραστήσει συμβολικά την ιδεοληψία του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού»; Μήπως θα έπρεπε να τοποθετηθούν και στο αριστερό λάβαρο πρόσωπα, π.χ. Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης ή, για να αναφέρω το συνδυασμό των «αιρετικών», Αναξαγόρας, Δημόκριτος, Επίκουρος;
Να υπενθυμίσω ότι ο Αναξαγόρας, από τις Κλαζομενές της Μ. Ασίας, εισήγαγε την επιστήμη στην Αθήνα, αλλά διώχθηκε ως «άθεος» και «αιρετικός», επειδή ισχυριζόταν –τον αθεόφοβο- ότι ο Ήλιος είναι μία διάπυρη μεταλλική μάζα «μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο»! Στην πραγματικότητα η δίωξή του είχε πολιτικό χαρακτήρα, γιατί ήταν στενός φίλος του Περικλή, τον οποίο μισούσαν οι Ολιγαρχικοί.

Ο Δημόκριτος είχε διατυπώσει μία «ατομική θεωρία», σύμφωνα με την οποία τα έσχατα μόρια ύλης που δεν επιδέχονται τομές (άτμητα, άτομα) ή αυξομειώσεις, είναι αγέννητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και αδιαίρετα, πλήρη και τέλεια, συμπαγή, ενιαία και απλά, ενώ είναι αριθμητικά άπειρα, απέραντα ποικιλόμορφα σε σχήμα και κινούνται αδιάκοπα στο κενό. Αυτή την ατομική θεωρία εφάρμοζε ο Δημόκριτος επίσης στις κοσμολογικές εξηγήσεις του σύμπαντος: Το σύμπαν (κόσμος) δεν ήταν δημιούργημα, ούτε έχει κατάληξη! Στο εσωτερικό του υπάρχουν όμως άπειροι «κόσμοι», οι οποίοι γεννιούνται και πεθαίνουν. Γι” αυτό οι «κόσμοι» του σύμπαντος έχουν διαφορετική ηλικία. Με αυτές τις απόψεις ξέφευγε ο Δημόκριτος από την ανάγκη ύπαρξης θεών και καθιέρωνε την ύλη ως θεμέλιο της ύπαρξης και λειτουργίας του σύμπαντος.
Τέλος, ο Επίκουρος δίδασκε ότι τα ουράνια σώματα δεν είναι θεϊκές μονάδες με αυτοτελή βούληση (όπως υποστήριζαν πεισματικά ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης), πήραν από την αρχή το σφαιρικό τους σχήμα και την αναγκαιότητα και περιοδικότητα των κινήσεών τους και δεν αποτελούν «μακάριες και άφθαρτες οντότητες». Οι θεοί, κατά την επικούρεια αντίληψη, δεν ανακατεύονται στα ανθρώπινα, δεν κάνουν χάρες και δεν δέχονται δώρα. Αν έκαναν δε πράγματι οι θεοί όσα τους ζητούσαν οι άνθρωποι, θα εξαφανιζόταν η ανθρωπότητα, γιατί όλοι επιζητούν και εύχονται το κακό των άλλων…
Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οι απόψεις των μεγάλων «αιρετικών» φιλοσόφων, οι οποίες προέκυπταν τότε διαισθητικά, δεν απέχουν σημαντικά από τα επιστημονικά ευρήματα και τη σημερινή γνώση μας για τα ουράνια σώματα και τον κόσμο γενικότερα.
Για να επανέλθω στα λάβαρα, σκεφτόμουν ότι θα είχε μεγάλη πλάκα, αν είχαν τοποθετήσει και στο κοντάρι με το λάβαρο της θεάς Αθηνάς χριστιανικό σταυρό, ευτυχώς όμως τοποθέτησαν κάτι σαν αιχμή δόρατος. Κι επειδή αργούσαν οι χαιρετισμοί από τους εκπροσώπους των φορέων που συμμετείχαν και συνδιοργάνωναν το επιστημονικό συνέδριο, άφησα να περάσουν άλλη μια φορά από το μυαλό μου τα λόγια και έργα των «τριών ιεραρχών» για τον ελληνικό πολιτισμό, αφού κάποιοι έκριναν ότι αυτοί οι τρεις συναπαρτίζουν το ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού»:
Ιωάννης Χρυσόστομος, (Γιοχάναν, εκ Δαμασκού Συρίας):
«Εάν δε κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και ιχώρ (έμπυο) και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια. Εμείς δε δεν παραιτούμαστε της κατ” αυτών μάχης» (Εις τον “Αγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν, 59, 370, 7-11).
«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε … και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ” έκαστη λαμπρότερα γίνονται». (Εις Ιωάννην 59.31.33).
«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)». (Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα (690) 641.65).
«Tα παιδιά να υπακούτε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Kυρίου… Όμως, όταν ο γονέας είναι Έλλην, τότε το παιδί δεν πρέπει να υπακούη» (προς Eφεσίους επιστολή, ομιλία 21, παρ. α).
Βασίλειος ο Μέγας, (Καππαδόκης εκ καταγωγής):
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων». (Εις Προφήτην Ησαϊαν 9.230.8)
«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων… τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν» (Εις Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196.3).
Ο δε Γρηγόριος προσπαθούσε με τους λόγους του να διαχωρίσει την ελληνική φιλοσοφία, τις ιδέες και τα πορίσματα της οποίας υιοθετούσε για τη χριστιανική διδασκαλία, από όλο το ελληνικό παρελθόν εκείνων που την διατύπωσαν. Κάποια εποχή διαμαρτυρήθηκε δε ο Γρηγόριος, επειδή ο Ιουλιανός δεν προέβη σε σφαγές και διώξεις χριστιανών, όπως περίμεναν ή ήλπιζαν μερικοί, λέγοντας ότι «ο αυτοκράτωρ εστέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την χαρά του μαρτυρίου». Ήθελαν να «θυσιάσουν» μερικούς δικούς τους για να επιβεβαιωθούν ότι είναι θύματα.
Πού να φανταζόντουσαν τότε οι συγκεκριμένοι μισέλληνες ιεράρχες ότι κάποια εποχή θα τους αξιοποιούσαν τα πνευματικά τέκνα τους για εκείνο που αυτοί οι ίδιοι κατεδίωκαν και συκοφαντούσαν και ότι θα τους είχαν τοποθετήσει δίπλα δίπλα με την ελληνική θεά Αθηνά!

Με υφαρπαγή των περιουσιών των αφελών πιστών από τα ιερατεία ξεκίνησε την πορεία του ο Χριστιανισμός

Η συμμορία του χριστιανικού ιερατείου γνώριζε καλά όπως όλοι οι επιτήδειοι ότι δίχως μπόλικο παραδάκι τίποτε δεν πετυχαίνει κανείς και προπαντός τίποτε δεν μπορεί να έχει διάρκεια δίχως να τροφοδοτείται συνεχώς με χρήμα (παγκάρι, δωρεές, μισθοδοσία, αμοιβές για τα μυστήρια, μπόλικες γιορτές χρηματοφόρες, κληροδοτήματα, κατοχή γης κλπ).

Χρήμα που να εισέρχεται στα ταμεία της συμμορίας άνευ εξόδων παραγωγής. Όποιος βγάζει χρήματα πρέπει να υποστεί διαφόρων ειδών έξοδα, ρίσκα, αποτυχίες, κακές καιρικές συνθήκες, αρρώστιες των ζώων του, κλεψιές εις βάρος του, φορολογίες του κράτους και βάλε. Απ’ όλα αυτά τα βάσανα μόνο μια συμμορία είναι εντελώς απαλλαγμένη. Η συμμορία του ιερατείου.
Και στα δύσκολα για όλους χρόνια η συμμορία αυτή γεμίζει τα ταμεία της με περισσότερα χρήματα, διότι τότε οι αφελείς πιστοί προσφεύγουν μαζικότερα στην ανύπαρκτη βοήθεια του θεού.
Και ο κόσμος ακόμη να γυρίσει ανάποδα, η καλοπέραση των ιερατείων καθόλου δεν επηρεάζεται στο παραμικρό. Να είναι καλά τα δίποδα πρόβατα του ποιμνίου τους, τα οποία σπεύδουν στην στρούγκα τους να τους παράσχουν το γαλατάκι τους. Πρώτα να γεμίσει η καζανοκοιλιά του Δέσποτα και των παρατρεχάμενών του (γιουσουφάκια…) κι έχει ο θεός για μας.
Για τον λόγο αυτόν έγραψε ο Κ. Βάρναλης το:
Πρωτοχρονιάτικο
Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι᾿ αυτοὺς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Όξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».
Αλά ας δούμε την γενεαλογία αυτής της ιστορίας.

Αποστολικά «διδάγματα» κοινοκτημοσύνης και αδελφότητας – Η μετουσίωση τού «τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου»
 
Στις πράξεις απάτης των πρώτων χριστιανών πατέρων, η κοινοκτημοσύνη αποτέλεσε το κύριο πρόσχημα της υφαρπαγής των περιουσιών των αφελών πιστών. Για τον σκοπό αυτό δε, άλλοτε χρησιμοποιήθηκαν δόλιοι τρόποι κι άλλοτε η βία και η τρομοκρατία. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και του αποστόλου Πέτρου και της υπόλοιπης «παρέας» των μαθητών, οι οποίοι μόλις έστησαν την οργάνωσή τους, φρόντισαν να βάλουν χέρι στις περιουσίες των οπαδών τους. Δεν τα λέμε εμείς, αλλά η «Καινή Διαθήκη».Ανατρέχοντας κανείς στις «Πράξεις των Αποστόλων» (δ΄ 32-37) διαβάζει ότι το πλήθος των πιστευσάντων είχε μία καρδιά και μία ψυχή, και κανείς τους δεν ισχυριζόταν πλέον ότι είχε δικά του υπάρχοντα, αλλά έλεγαν ότι «άπαντα κοινά». Και ενώ αυτό φαίνεται ως κοινοκτημοσύνη, στο επόμενο εδάφιο (δ΄ 34) αποκαλύπτεται ότι με το πρόσχημα της «αδελφοσύνης» (όπως κάνουν και πολλές βλαβερές σέχτες σήμερα) οι Απόστολοι είχαν στήσει μία επικερδή επιχείρηση εις βάρος των οπαδών τους. Πως; Μεταφράζει ο Τρεμπέλας: «Διότι όσοι ήσαν ιδιοκτήται χωραφιών ή σπιτιών, τα επώλουν και έφερον την εις χρήματα αξίαν των πωλουμένων κτημάτων και έθετον αυτήν κατά γης κοντά εις τα πόδια των Αποστόλων».Λες και ήταν οι «θεόπνευστοι» Απόστολοι τίποτα σατράπες που τους κατέβαλαν οι δουλοπάροικοί τους, γονατιστοί, δίπλα στα «θεία» πόδια τους το αντίτιμο των ξεπουλημένων περιουσιών τους. Και ύστερα μάς φταίνε οι διάφοροι περιφερόμενοι τσαρλατάνοι, γκουρού, μέντιουμ και χαρτορίχτρες που τρώνε τις περιουσίες τού κοσμάκη… Βλέπετε, αν οι απατεώνες βρίσκονται εκτός Εκκλησίας ή υπηρετούν άλλη θρησκεία από τη χριστιανική είναι κατακριτέοι. Όταν όμως τα ίδια γίνονται από τους «θεόπνευστους», τότε το έγκλημα και η οικονομική απάτη καθαγιάζονται. Στις «Πράξεις» μάλιστα αναφέρεται επωνύμως και ένα τέτοιο θύμα, ο Ιωσής, Ιουδαίος από την Κύπρο, ο οποίος «είχε στην κυριότητά του ένα αγρόν. Και αφού τον επώλησεν, έφερε το χρήμα, που εισέπραξε, και το έθεσεν εμπρός εις τα πόδια των Αποστόλων» («Αι Πράξεις», δ΄37).Δεν ήταν όμως όλοι οι νεοφώτιστοι Ναζωραίοι κορόιδα. Ο Ανανίας και η γυναίκα του Σαπφείρα ήταν δύο από αυτούς που πείστηκαν ή πιέστηκαν (ένα γιώτα αλλάζει θέση μεταξύ των δύο λέξεων) να πουλήσουν το χωράφι τους. Όπως αναφέρεται στις «Πράξεις» (ε΄ 1-11) ο Ανανίας αποφάσισε να μην παραδώσει όλα το αντίτιμο της πώλησης μπροστά στα πόδια των Αποστόλων, αλλά ένα μέρος και το άλλο να το κρατήσει για λογαριασμό του. Δικό του δεν ήταν στην τελική; Έτσι, «και αφού έφερε το υπόλοιπο ποσό από τα χρήματα, το έθεσε κατά γης εμπρός εις τα πόδια των Αποστόλων, προσποιούμενος ότι αυτό ήταν ολόκληρο το αντίτιμο του αγρού»(«Πράξεις», ε΄ 2). Ο Πέτρος όμως μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν εισέπραττε όσα έπρεπε, επιτέθηκε κατά του δυστυχούς ανθρωπάκου με φράσεις τρομερές, όπως: «Ανανία, γιατί άφησες τον Σατανά να γεμίσει την καρδιά σου; Λες ψέματα στο Άγιο Πνεύμα κατακρατώντας ένα ποσό από την πώληση του χωραφιού σου!» («Πράξεις», ε΄ 3). Και ακόμα του επεσήμανε ότι δεν λέει ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον ίδιο τον Θεό! Με αυτά και τα άλλα, ο Ανανίας «μυστηριωδώς» απεβίωσε επί τόπου, εκεί μπροστά στα πόδια των Αποστόλων, δίπλα στα χρήματα που είχε ακουμπήσει!Αλλά η ανάκριση των, στην κυριολεξία, «θεόπνευστων» δραχμοφονιάδων δεν σταμάτησε εκεί. Τρεις ώρες μετά εμφανίζεται ενώπιον της σύναξης των Αποστόλων η γυναίκα του νεκρού, η οποία αγνοούσε τον «κεραυνοβόλο» θάνατο του ανδρός της. Ο «φιλεύσπλαχνος» Πέτρος αντί να παρηγορήσει τη χήρα, ή έστω να τη συλλυπηθεί, αρχίζει αμέσως, χωρίς να της αποκαλύψει το χαμό του άνδρα της, να την ανακρίνει και εκείνη με τη σειρά της:
«“Ειπέ μου, εάν αντί τόσου ποσού χρημάτων επωλήσατε τον αγρόν”. Αυτή δε είπε: “Ναι, τόσον ποσόν εισεπράξαμεν”. Ο δε Πέτρος είπε τότε προς αυτήν: “Διατί έγινε συμφωνία μεταξύ σου και του ανδρός σου να προβήτε εις πράξιν, η οποία ισοδυναμεί με το να δοκιμάσετε το Πνεύμα του Κυρίου, εάν πράγματι γνωρίζη τα πάντα και δεν θα εξαπατηθεί με το ψεύδος σας; Ιδού τα πόδια εκείνων, που έθαψαν τον άνδρα σου, ακούονται κοντά εις την πόρταν, καθ’ όσον επιστρέφουν ούτοι ευθύς τώρα και θα μεταφέρουν και σε έξω της πόλεως δια να σε θάψουν”. Έπεσε δε και αυτή αμέσως και κατά την ιδίαν στιγμήν κοντά εις τα πόδια του Πέτρου και εξεψύχησεν. Όταν δε εμβήκαν οι νέοι, που επανήλθον από την ταφήν του Ανανίου, εύρον αυτήν νεκράν και αφού την μετέφεραν έξω από την πόλιν, την έθαψαν πλησίον του συζύγου της. [...] Και εκυρίευσε μεγάλος φόβος όλην την Εκκλησίαν και όλους όσοι ήκουον ταύτα».Και έτσι, με μεθόδους που θυμίζουν μαφία, τιμωρήθηκε με θάνατο το ζευγάρι επειδή δεν θέλησε να καταθέσει όλη του την περιουσία παρά πόδας των αποστόλων! Και ο μεγάλος φόβος που κυρίευσε την πρώτη χριστιανική Εκκλησία, στάθηκε αρκετός για να μη διανοηθεί άλλο πρόβατο να κρύψει ούτε μία δραχμή από τους δραχμοφονιάδες!Ωστόσο, παραμένει ένα ερώτημα. Ποιος δολοφόνησε το ζευγάρι; Μήπως ο «πανάγαθος» Θεός; Αυτό μοιάζει εξωφρενικό. Τότε ποιος;Ο φιλόσοφος Πορφύριος κατηγορεί ευθέως τον Πέτρο ως φονιά:
«Ετούτος ο Πέτρος και σ’ άλλες περιπτώσεις έχει διαπράξει εγκλήματα. Έναν άνδρα που τον έλεγαν Ανανία και τη γυναίκα του, ονόματι Σάπφειρα, επειδή δεν του κατέβαλαν ολόκληρο το χρηματικό ποσό από την πώληση του χωραφιού τους και ξεχώρισαν ένα μέρος για τις ανάγκες τους, τους θανάτωσε, ενώ δεν είχαν βλάψει κανένα. Αν δεν θέλησαν να χαρίσουν ολόκληρη την περιουσία τους, που είναι το έγκλημά τους; Κι αν νόμιζε ότι έκαναν αδίκημα, θα έπρεπε να θυμηθεί τις εντολές του Ιησού που του δίδαξε να υπομείνει μέχρι και τετρακόσια ενενήντα αδικήματα, και να συγχωρέσει εκείνο το ένα –αν βέβαια υπήρχε αμάρτημα στην πράξη τους εκείνη».Έχοντας λοιπόν την αποστολική Εκκλησία ως πρότυπο, το χριστιανικό ιερατείο διατήρησε τις ίδιες άνομες μεθόδους πλουτισμού, απαράλλακτες για ολόκληρους αιώνες έως και σήμερα.

***************************************************************************
Σχόλιο
Τα παγκάρια στήθηκαν στις εκκλησίες, για να «διευκολύνουν τους πιστούς να μην αμαρτάνουν, παραβαίνοντες την εντολή του θεού,να μην εμφανίζονται μπροστά του με ΑΔΕΙΑ χέρια, και «όχι» για να θησαυρίζουν η εκκλησία και το παπαδαριό.
ΕΞΟΔΟΣ ΛΔ’, 19-20. 19 « παν διανοίγον μίτρα ΕΜΟΙ, τα αρσενικά, παν πρωτότοκον μόσχω, και πρωτότοκον προβάτου. 20 και πρωτότοκον υποζυγίου λυτρώση προβάτω, εάν δε μη λυτρώση αυτό, τιμήν δώσεις. Παν πρωτότοκον των υιών σου λυτρώση, ουκ οφθήση ενώπιον μου ΚΕΝΟΣ. ( 19 Όλα τα πρωτότοκα δικά μου, τα αρσενικά, όλα τα πρωτογέννητα μοσχάρια και πρόβατα. 20 και τα πρωτογέννητα υποζύγια θα τα εξαγοράσεις με πρόβατα, εάν δεν το εξαγοράσεις θα δώσεις(πληρώσεις) την τιμή(αξία) του. Όλα τα πρωτότοκα των υιών σου, θα τα εξαγοράζεις. Δεν θα εμφανίζεστε μπροστά μου με ΑΔΕΙΑ ΧΕΡΙΑ) ».

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ

Οι θεολογικές ερμηνείες περί της δημιουργίας του σύμπαντος, ισχυρίζονται ότι κάθε δημιούργημα απαιτεί τον δημιουργό του. Καμμιά μάλιστα, απ’ όσο γνωρίζω, δεν αναφέρει δημιουργό θηλυκού γένους.

Στην ερώτηση ποιος έκανε τον θεό, απαντούν ότι ο θεός είναι αιτία του εαυτού του και επομένως δεν απαιτήθηκε γι’ αυτόν δημιουργός.
Αφού λοιπόν μπορεί κάτι να είναι αυτοδημιούργητο τότε γιατί να μην είναι αυτοδημιούργητο το ίδιο το σύμπαν;
Όμως ο θεός δεν εφευρέθηκε από τους ανθρώπους από πρωταρχική ανάγκη για να ερμηνεύσουν την δημιουργία του σύμπαντος. Αυτό προέκυψε εκ των υστέρων.
Ο φόβος των ανθρώπων απέναντι στα στοιχεία της φύσεως και η εκμετάλλευσή του από τα ιερατεία δημιούργησαν τους θεούς μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Κι όταν οι θεοί είναι δημιουργήματα των πρωτόγονων ανθρώπων, εξ ου και η τεράστια ποικιλία τους, τότε είναι αφέλεια και ανοησία η κάθε πίστη στην ύπαρξη θεού, και προ παντός η ύπαρξη θεού δημιουργού.
Μόνον άνθρωποι που δεν ασχολήθηκαν με την ιστορία του ανθρωπίνου είδους, μπορούν να πιστεύουν ακόμη σε θεούς «αληθινούς». Αυτός είναι ο λόγος που τα ιερατεία και οι κάθε είδους εξουσίες απεχθάνονται την διδασκαλία της αληθινής ιστορίας στην εκπαίδευση.
Σχετικές είναι οι φασαρίες που γίνονται τελευταία στη χώρα μας με τα βιβλία της ιστορίας. Και ελάχιστοι είναι αυτοί που προσέχουν ότι όλοι αυτοί που αντιδρούν, σε κάθε απόπειρα να διορθωθούν τα εν λόγω βιβλία, είναι το σκοταδιστικό παπαδαριό, οι θρησκόληπτες τάξεις των δασκάλων και των πολυτέκνων και οι κάθε είδους ιδεολόγοι δεξιοί  και αριστεροί, οι οποίοι επί πλέον είναι συνήθως και θρησκευόμενοι.
Όλοι αυτοί όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο. Απέχουν από τις γνώσεις που παρέχουν οι επιστήμες. Ποιος είναι ο λόγος; Οι επιστήμες τους ξινίζουν τον τραχανά της πίστης και των ιδεοληψιών τους.
Τους εξανεμίζουν τους φανταστικούς κόσμους που έπλασαν μέσα στα κεφαλάκια τους.
Απόδειξη των παραπάνω διαπιστώσεων.
Οι άνθρωποι αυτοί προτιμούν, στα θέματα της ιστορίας και της κοσμολογίας, να πιστεύουν τις μπουρδολογίες των θεολόγων, οι οποίοι ιδέα δεν έχουν από φυσική, χημεία, μαθηματικά, αστρονομία, παλαιοντολογία, κοσμολογία, ζωολογία, γενετική, βιολογία…
και  δεκάρα δεν δίνουν ποτέ για τις ανακοινώσεις που κάνουν οι επιστήμονες που ασχολούνται με την θεραπεία των επιστημών αυτών.
Επιστήμονες οι οποίοι έχουν ρίξει τόνους ιδρώτα κι έχουν χύσει αίμα για να τεκμηριώσουν τα λεγόμενά τους. Που έχουν σκάψει για να δουν τα κάτω, κι έχουν πετάξει για να δουν τα επάνω. Που έχουν θέσει στους εαυτούς τους την εφαρμογή της αρετής της απόδειξης.
Ποια είναι η απόδειξη των Θεολόγων; Τίποτε παραπάνω από την τεράστια μαλακία που πέταξε ο Τερτυλλιανός:
«CREDO QUIA ABSURDUM!» (ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ!).
Αυτό το καθυστερημένο ανθρώπινο βόδι, χαίρει της απολύτου εκτιμήσεως των απανταχού της γης οκνηρών πνευματικώς θρησκόληπτων ανθρώπων. Και οι άνθρωποι αυτοί έχουν την αναίδεια να απαιτούν να σεβόμαστε την πίστη τους, όταν ο άγιός τους ομολογεί ότι το τσερβέλο του το είχε  αδειάσει από μυαλό, στη θέση του οποίου τοποθέτησε τον παραλογισμό.
Όταν όμως ο παραλογιζόμενος ασθενήσει, τότε σπεύδει στους επιστήμονες γιατρούς, οι οποίοι αιώνες επί αιώνων, έβαλαν τα μυαλά τους να δουλεύουν κάτω από την επίβλεψη της χημείας, της φυσικής, της βιολογίας και της γενετικής, κάνοντας χιλιάδες επί χιλιάδων πειράματα και δοκιμές, θέτοντας πολλές φορές σε κίνδυνο την ίδια την ζωή τους  και οι οποίοι σώζουν και τους λογικούς και τους παράλογους ακριβώς με το ίδιο ενδιαφέρον.
Οι θεολόγοι γνωρίζουν καλύτερα για την δημιουργία του σύμπαντος, βλέποντας μόνο όσο φτάνει να δει το μάτι τους, και οι ερευνητές του διαστήματος, που έφτασαν το βλέμμα τους μέχρι τις εσχατιές του σύμπαντος, οι άνθρωποι αυτοί ιδέα δεν έχουν για το σύμπαν και τη δημιουργία του!!!
Έτσι συμπεραίνει το κρανίο που άδειασε από φαιά ουσία και παραγεμίστηκε με την θεϊκή σούπα του παραλογισμού.

Η θρησκευτική καταστολή – Καπήλευση των αρχαίων αγροτικών γιορτών

Τελικά ο Θεοδόσιος Β’ ο μικρός με τα διατάγματα 14-11-435,31-1-438,4-11- 451, διατάζει την εκτέλεση όσων παραμένουν πιστοί στη θρησκεία τους και αρνούνται να γίνουν Χριστιανοί. Οι σφαγές είναι μαζικές. Με σταύρωση, στραγκαλισμό, αποκεφαλισμό, ρίξιμο στα θηρία, κάψιμο ζωντανών, θάνατος στο τσιγκέλι. “Παντού συναντούσε κανείς σκηνές σφαγείου”, έγραψε ο Αμμιανός Μαρκελίνος.

Από τη βαθιά αρχαιότητα, μεγάλες γιορτές με επίκεντρο τις φωτιές γινόταν 21 με 25 του Ιούνη για να τιμηθεί η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Ότι έχει απομείνει είναι το έθιμο των φωτιών στις γειτονιές που σβήνει πια, και το αθυρόστομο έθιμο του κλείδωνα, που τελείωσε σ’ αυτή τη γενιά, χλωμή επιβίωση των οργιαστικών γιορτών του παρελθόντος.

Στη θέση τους, με διαταγή του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους και του ιερατείου γιορτάζεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ένας ανέραστος φονταμεταλιστής – εθνικιστής Ισραϊλίτης τόσο μισάνθρωπος, που ισχυριζόταν πως όλοι οι άνθρωποι είναι εκ γενετείς αμαρτωλοί και τόσο καβαλημένος στο καλάμι που δήλωνε ότι αυτός ήταν ο αρμόδιος να τους ξεπλύνει τις αμαρτίες βουτώντας τους στον ποταμό Ιορδάνη.

Οι πρώϊμες γεωργικές κοινωνίες, συχνά και οι ύστερες τροφοσυλεκτικές, είχαν παρατηρήσει με μικρότερη ή μεγαλύτερη ακρίβεια το χειμερινό ηλιοστάσιο 21 Δεκέμβρη, μικρότερη μέρα του χρόνου (το τοποθετούσαν στις 25), την εαρινή ισημερία 21 μάρτη και το θερινό ηλιοστάσιο 21 Ιούνη.

Ζώντας μέσα στη φύση νοιώθοντας τμήμα της, είχαν κάθε λόγο να γιορτάζουν τις μέρες που σηματοδοτούσαν τις αλλαγές του καιρού και της βλάστησης.

Στα τέλη του Δεκέμβρη, στο χειμερινό ηλιοστάσιο, παύουν πια οι μέρες να μικραίνουν. Αρχίζουν να μεγαλώνουν, κι αυτό θα φέρει σιγά-σιγά τον όμορφο ζεστό καιρό, τα φύλλα στα δέντρα, τους βλαστούς, τους καρπούς.

Γιορτάζουν λοιπόν κατά καιρό και κατά τόπο τα Σατουρνάλια, τα Βρουμάλια, τις Καλένδες, τα Διονύσια, τη γέννηση του Μίθρα – Ήλιου, του Ήλιου Απόλλωνα κ.λ.π.

Στην εαρινή ισημερία, τέλη Μάρτη, η “νεκρή” φύση ξαναζωντανεύει. Τα γυμνά κλαδιά βγάζουν βλαστούς και φύλλα, η γη ανθίζει και πρασινίζει, οι ανθοί θα δέσουν σε καρπούς, τ’ αρνιά θα βρουν άφθονη βοσκή, γενούν οι λαγοί, τ’ αγρίμια, οι πέρδικες και οι κότες, ξεμυτίζει το σπαρμένο στάρι και κριθάρι.

Γιορτές πάλι μεγάλες. Ανθεστήρια, Λήναια, έν άστει Διονύσια, εποχικό δράμα, Ανοιξιάτικα Κρόνια, Σκώμματα, Γονιμικά όργια, πλασματικές μάχες (χειμώνα – άνοιξη, ζωής θανάτου).

Γιορτές θεών που συμβολίζουν τη βλάστηση ή – και το σπόρο κι ανασταίνονται μαζί τους κάθε άνοιξη: Διόνυσος, Σεμέι..η, Περσεφόνη, Βάαλ, Ταμούζ – Άδωνις, Όσιρις, Άττης, Ζαγρεύς …

Τέλη Ioύνη, θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Τα δένδρα καρποφορούν, το στάρι το κριθάρι ωρίμασαν. Με μεγάλες φωτιές, ορχήσεις, φαγοπότια, γιορτάζονταν ο θρίαμβος του Ήλιου, ο χορός της μεγάλης θέας μητέρας Γης που χορεύοντας αόρατη πάνω στα σταροχώραφα έκανε τα χρυσά στάχυα να κυματίζoυν, η χαρά της Περσεφόνης και της Δήμητρας που βρίσκονταν στο απόγειο της ευτυχίας τους.

Σ’ ένα άλλο επίπεδο στο χυδαίο επίπεδο της εξουσίας, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αρχές του 40υ αιώνα περνάει κρίση. Χρειάζεται ένα νέο, αποτελεσματικό μοντέλο κυριαρχίας, και μεγάλο τμήμα της άρχουσας τάξης με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο τον λεγόμενο “μέγα” επιλέγει σαν τέτοιο τον Χριστιανισμό. Πράγματι, ενώ οι Χριστιανοί είναι μόνο το 15% περίπου του πληθυσμού είναι η μόνη οργανωμένη θρησκεία με μια συμπαγή αυστηρά συγκεντρωτική δομή και με μια ιδεολογία που προτρέπει στην υποταγή. Ο Κωνσταντίνος (δολοφόνος του γιου του Κρίσπου και της γυναίκας του Φαύστας), έπαιξε και κέρδισε, και σύντομα ο Χριστιανικός μονοθεϊσμός ανακηρύσσεται επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.

Σταθερά, μεθοδικά, ανελέητα, αρχίζει ο βίαιος εκριστιανισμός του πληθυσμού. Πρώτα απαγορεύεται επί ποινή θανάτου στους πολυθεϊστές ιερείς να ιερουργούν τα της θρησκείας τους (διάταγμα “Μεγάλου” Κωνσταντίνου 10-4-335).

Στη συνέχεια, το 396, ο Φλάβιος Αρκάδιος, με παρότρυνση του Ιωάννου Χρυσοστόμου γκρεμίζει τους αρχαίους ναούς με το νόμο 23-3-396 που διατάζει:

“Ες έδαφος φέρειν”. Ακολουθεί το διάταγμα 13-7-399: “Si qua ίn agris templa sunt, sine turba ac tumultu diruantur”

“Αν υπάρχουν εισέτι στην ύπαιθρο όρθιοι ναοί να ισοπεδωθούν χωρίς θόρυβο και ταραχές”.

Τελικά ο Θεοδόσιος Β’ ο μικρός με τα διατάγματα 14-11-435,31-1-438,4-11- 451, διατάζει την εκτέλεση όσων παραμένουν πιστοί στη θρησκεία τους και αρνούνται να γίνουν Χριστιανοί.

Οι σφαγές είναι μαζικές.

Με σταύρωση, στραγκαλισμό, αποκεφαλισμό, ρίξιμο στα θηρία, κάψιμο ζωντανών, θάνατος στο τσιγκέλι. “Παντού συναντούσε κανείς σκηνές σφαγείου”, έγραψε ο Αμμιανός Μαρκελίνος.

Μόνο στη Θεσσαλονίκη, μόνο σε μια μέρα, δολοφονούνται 7.000 άνθρωποι στον Ιππόδρομο.

Οι ύποπτοι εξορίζονται μαζικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φοβερότερο και διαβόητο για τα βασανιστήριά του το στρατόπεδο της Σκυθούπολης.

Πόλεις ολόκληρες που αρνούνται παμψηφεί να εκχριστιανιστούν ισοπεδώνονται όπως οι πέντε πόλεις του Άθω (σημερινό “Άγιο” Όρος) τόπου λατρείας της δρυμωνίας Αρτέμιδος (Άρτεμη του δάσους).

Παράλληλα καταστρέφονται αγάλματα, κατακόβονται ιερά άλση, καίγονται σε πυρά τα βιβλία, απαγορεύεται το θέατρο, οι φιλοσοφικές σχολές, οι ολυμπιακοί αγώνες, η κατοχή βιβλίων φιλοσοφικών, επιστημονικών κλπ επί ποινή θανάτου, πυρπολείται η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Παρ’ όλα αυτά η άρνηση του λαού να αλλαξοπιστήσει είναι ισχυρή, γι’ αυτό συνέχεια νέοι νόμοι φρεσκάρουν τους παλιούς.

Τέλη του 6ου αιώνα ο Ιουστινιάνιος Κώδικας Ν.Ι-ΙΙ-10 τιμωρεί με θάνατο “όσους πάσχουν από την ιερόσυλο ψυχική νόσο των Ελλήνων” και Ν. 12 “όσους κηρύσσουν τον πολυθεϊσμό”.

Τέλη του 10ου αιώνα ο Νίκων ο “Μετανοείται” επικεφαλής όχλου οπλοφόρων καλογέρων, στρατού και μπάτσων, εξοντώνει όλο τον πληθυσμό της Μέσα Μάνης που επιμένει στον πολυθεϊσμό.

Ακόμα και η εξάβιβλος του Αρμενόπουλου, βασικό Βυζαντινό νομοθετικό κείμενο που συντάσσεται γύρω στα 1360, στο κεφάλαιο “Περί Ελληνιζόντων”, προβλέπει ποινή θανάτου: “Οι αξιωθέντες του Αγίου Βαπτίσματος και πάλιν Ελληνίζοντες εσχάτη τιμωρία υπόκεινται” (βιβλίο 6 τίτλο Ι.Α. παρ. 4) και “ο ποιών ελληνικάς θυσίας ή τιμών είδωλα ή θυσιάζων ή λίβανον αυτοίς καίων εσχάτη τιμωρία υποβάλλεται. Ομοίως τιμωρούνται και οι συνίστορες αυτού και οι υπηρέται των θυσιών”, (βιβλίο 6 τίτλο Ι.Α. παρ. 6).

Και η τραγωδία γίνεται φάρσα όταν την εξάβιβλο επαναφέρει σαν κρατική νομοθεσία ο Όθωνας το 1835 και αυτή παραμένει σε ισχύ μέχρι το 1946!

Μαζί με την αρχαία θρησκεία απαγορεύτηκαν φυσικά και οι ετήσιες γιορτές της φύσης, με ιδιαίτερη λύσσα μάλιστα καθώς οι “Άγιοι” Πατέρες μισούσαν ότι δήποτε είχε να κάνει με χαρά, γλέντι και γιορτή. “‘Όπου δεις χορό εκεί και ο διάβολος”, έγραψε ο Χρυσόστομος. “Ελιγμούς παρθένων γυμνουμένων ασέμνως” έφριττε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Παρά τα βασανιστήρια όμως και τις εκτελέσεις, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας συνέχιζαν σταθερά να γιορτάζουν τις παλιές τους γιορτές, πολύ δε περισσότεροι οι αγρότες όντας απομακρυσμένοι από την κεντρική εξουσία. Αλλεπάλληλες ανανεώσεις των απαγορεύσεων δεν απέδιδαν. Π.χ. η από την εν Τρούλλω σύνοδο του 692 εκ νέου απαγόρευση των Καλένδων, Βρουμαλίων, Ανθεστηρίων, κ.λ.π.

Εφαρμόστηκε λοιπόν η καταστολή μέσω της αφομοίωσης, ορίστηκαν δηλαδή Χριστιανικές γιορτές στις ίδιες ημερομηνίες με τις απαγορευμένες πολυθεϊστικές.

Τη μέρα της γέννησης του Ήλιου, Μίθρα κ.λ.π., τοποθετήθηκαν τα Χριστούγεννα. Γράφουν ο Αυγουστίνος και ο Λέων ο “Μέγας”: Να γιορτάζετε τη γέννηση του Χριστού και όχι την “ολέθριον δοξασίαν” της γεννήσεως του Ήλιου.

Την άνοιξη, οι μέρες της Ανάστασης των βλαστικών θεοτήτων Διόνυσου, Άδωνι, Άττη, Όσιρη κ.λ.π. καπελώθηκαν με το Πάσχα, το θερινό ηλιοστάσιο από τον Ι “Άγιο” Ιωάννη, τα Παρίλια, που το γάλα ρέει άφθονο, γιορτή των βοσκών και των ζώων, από τον ,”Άγιο” Γεώργιο, ο δεκαπενταύγουστος της Άρτεμης, της Ντιάνας, της Γης μητέρας από το θάνατο της Μαρίας μητέρας του Ιησού, η ημέρα των νεκρών το Νοέμβριο, από τη μέρα των Ψυχών, ο Νικόλαος πήρε τη θέση του Ποσειδώνα, οι ναοί του Ηλία τη θέση του Δία στις κορφές κ.λ.π.

Για να είναι επιτυχέστερη η καπήλευση, σαφής ήταν η φροντίδα να υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ή συνειρμοί με τις παλιές γιορτές και σύμβολα. Έτσι ο Χριστός με το θάνατο – ανάσταση, αντικαθιστά τις λόγω του ετήσιου κύκλου της φύσης θνήσκουσες και ανασταινώμενες βλαστικές θεότητες, και κλέβει τον άρτο από τον Άττη, την άμπελο από το Διόνυσο, το αρνί από τον Ερμή, τη σπηλιά της γέννησης, το άστρο και τους μάγους με τα δώρα από το Μίθρα.

Τα παραπάνω έχουν απλά Ακαδημαϊκή αξία ή μπορούν να είναι χρήσιμα στο σημερινό κοινωνικό ανταγωνισμό;

Η γνώση της ιστορίας, των εγκλημάτων και τεχνικών της εξουσίας, η γνώση για τις αντιστάσεις, τις υποχωρήσεις, τις ήττες μας και τις νίκες μας του παρελθόντος, μας βοηθούν να δούμε καλύτερα τη δράση μας του σήμερα και του αύριο. Ένα παραπάνω που σήμερα, παγκόσμια, ενισχύεται από τα κράτη το ντηλάρισμα του ναρκωτικού “θρησκεία” και βρίσκει πρόθυμους πελάτες λόγω της γενικευμένης ηττοπάθειας, απογοήτευσης, ιδιώτευσης και αμάθειας.

Από την ανάδυση των πρώτων ταξικών διαχωρισμών με την εμφάνιση της Γεωργίας πριν 10.000 χρόνια στην περιοχή της εύφορης ημισελήνου μέχρι σήμερα, η κατά καιρούς και τόπους άρχουσες τάξεις χρησιμοποίησαν ιδεολογήματα αντίστοιχα με τις ανάγκες ή – και τις δυνατότητές τους για συσσώρευση και κυριαρχία.

Έτσι, η αυθόρμητη, αδιαμεσολάβητη και μή ιδεολογικοποιημένη χαρά και γιορτή του τροφοσυλέκτη για το μεγάλωμα της μέρας, της βλάστησης, της καρποφορίας, με την εμφάνιση του Σαμάνου μετατρέπεται σε γιορτή – τελετή προς τιμήν κάποιου υποτιθέμενου πνεύματος του δέντρου, του καρπού, του ήλιου.

Με την ενίσχυση της εξουσίας και των ταξικών διαφορών και τη συνακόλουθη αναβάθμιση των Σαμάνων μάγων σε ιερείς, τα διάφορα πνεύματα του Ανιμισμού προάγονται σε αρμόδιους θεούς: θεός της βλάστησης, του ήλιου, του καρπού.

Όσο το ιερατείο ενισχύεται και αυτονομείται από τον πληθυσμό, αυτονομούνται ι από τη φύση και οι θεοί που πλασάρει και συμβολίζονται πια απλώς από τον ήλιο, το βλαστό, τον καρπό.

Παρά την αδιάκοπη υποβάθμισή της όμως, διατηρείται ακόμη η σύνδεση με τη φύση.
Στα ανοιξιάτικα κρόνια το έπαθλο ήταν ένα ιερό κλαδί, φορέας του βλαστικού πνεύματος της χρονιάς.
Στο εποχικό δράμα της μετάβασης από τον χειμώνα ‘στην άνοιξη: “φέρομεν εξ όρεος έλικα νεοτόμον επί μέλαθρα”, (Αγαύη, Βάκχες).
Εαρινή ισημερία: “Πανήγυρις ελληνική μεγάλη διά την των ωρών και του αέρος ευκρασίαν ότε και ορχήσεις εγένοντο παρά τινών γυναίων”, (πατριάρχης Αντιοχίας Βαλσαμών, 12οςαιώνας).
“Μένονται τω Θεώ και χορεύουσιν επειδάν αυτής έαρ ενείκη ο ήλιος”.
Ο θνήσκων και ανασταινόμενος την άνοιξη Διόνυσος προσφωνείται δενδρίτης, δασσύλιος, ένδενδρος, αυξίτης, κάρπιος, εύκαρπος, καλλίκαρπος.
Και ακόμα και τα μικρά παιδιά ήξεραν πως η Περσεφόνη που περνά το χειμώνα στον Άδη και έρχεται στον απάνω κόσμο την άνοιξη, είναι ο σπόρος του κριθαριού και του σταριού, θαμμένος το χειμώνα μές το χώμα, που την άνοιξη εμφανίζεται σαν φυντάνι, για να γίνει ώριμο στάχυ, να θεριστεί, αλωνιστεί, λυχνιστεί, αλεστεί, ζυμωθεί, φουρνιστεί, “γίνει ψωμί για να το φάνε.

Όλα αυτά, με το χριστιανισμό τελειώνουν. Στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού δεν υπάρχει αναφορά στη φυσική μεταβολή εποχών και βλάστησης. Η αποξένωση των πιστών του από τη φύση είναι πολύ βολική για την οικονομική “ανάπτυξη”.
Ο Γιαχβέ, ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο θεός δηλαδή εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων, είναι ο πρώτος και μόνος θεός που δήλωσε “κατακυριεύσατε την γην”. Μέσα στα πλαίσια αυτής της προτροπής εντάσσεται και καθαγιάζεται η επιταχυνόμενη λεηλασία της φύσης, η καταστροφή του εδάφους, του υπεδάφους, της βλάστησης, των ζωϊκών ειδών, της ατμόσφαιρας, η επέμβαση στο γενετικό κώδικα φυτών και ζώων για δημιουργία μεταλλαγμένων.

Βέβαια, η κοινωνική μετάφραση είναι ότι μία μειοψηφία μόνο “κατακυριεύει” γιατί για να γίνουν όλα αυτά πρέπει η πλειοψηφία να δουλεύει ασταμάτητα σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς.
Για να ξεμπερδεύομε με την εξουσία και τη μισθωτή εργασία, για να ξαναβρούμε τη δημιουργικότητα, την απόλαυση, τη χαριστικότητα, το παιγνίδι, πρέπει να πετύχουμε τη διαύγαση της αντίληψής μας για τον κόσμο, να τελειώνουμε δηλαδή και με τις θρησκείες.

Βασική Βιβλιογραφία:

Διόνυσος, π. Λεκατσά,Αθήνα ’71 – Το Θείο Βρέφος, Π. Λεκατσά Καστανιώτης ’96 – Νέα Ιστορία,
Ζώσιμος, Θύραθεν ’07 – Ο χρυσός κλών ς, Φρέίζερ, Εκάτη ’92 – Υπέρ της των Ελλήνων Νόσον, Τόμος 3ος, Βλ. Ρασιάς, Αθήνα ’94 – Το Βυζάντιο, Δ. Κρεββατάς, Καστανιώτης ’04 – Οι Ελληνικοί Μύθοι, Ρ. Γκρέίβς, Πλειάς Ρούγγας ’79 – Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, Σακελαρίου, Ηράκλειο ’99 – Ο ταξικός αγώνας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, Ντε Σαίντ Κρουλ, Ράππα ’97- Από την αρχαιότητα στο Φεουδαρχισμό, π. Άντερσον, Οδυσσέας ’81.

Θρησκευτική Θεραπευτική. Άλλωστε τι έχουμε να χάσουμε

Ας αφήσουμε κατά μέρος την απιστία κι ας προσγειωθούμε στις νέες αναγκαστικές συνθήκες, όσον αφορά στις θεραπείες των ασθενειών.
Κλείνουν νοσοκομεία, κλινικές, κόβονται φάρμακα, υπολειτουργούν δημόσια νοσοκομεία… Μάλιστα το μέλλον στον τομέα αυτόν προβλέπεται δυσοίωνο. Επιτακτική ανάγκη η εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων.
Και να, η θρησκεία προσφέρει την πιο συμφέρουσα και συνάμα πιο οικονομική. Μάλιστα – όπως θα δούμε – το πακέτο της προσφοράς είναι πλήρες.
Ούτε νοσοκομεία, ούτε γιατροί, ούτε φάρμακα, ούτε εγχειρίσεις, ούτε αίματα, ούτε γάζες, ούτε ανάγκη ασφάλειας, ούτε εισφορές, ούτε ασφάλιστρα, ούτε φακελάκια, ούτε εκατό ένσημα το χρόνο, ούτε…
Δείτε πόσο απλά λύνεται το τόσο αυτό σοβαρό πρόβλημα, το οποίο η απιστία, η οποία μας τυφλώνει, μας εμποδίζει να δούμε.
Ποιος ξέρει καλύτερα την λύση; Ποιος άλλος; Εκείνος που ξέρει σχεδόν τα πάντα.

Η Θρησκευτική Θεραπευτική….

Σε μια εποχή όπου επικρατούν τα κουμπάκια και τα χαπάκια στις σύγχρονες θεραπείες της λεγόμενης σύγχρονης ή δυτικής ιατρικής, χωρίς ωστόσο να μιλούν για αλλαγή του τρόπου ζωής, θα πρέπει να δούμε τον άνθρωπο ως ολότητα, ψυχικά, πνευματικά και σωματικά επιτυγχάνοντας προληπτικά τα υψηλότερα δυνατά επίπεδα υγείας.
Η θεραπευτική δύναμη πολλαπλασιάζεται μέσα από την Ορθόδοξη Πίστη και επιτυγχάνεται με τους ακόλουθους τρόπους:
01. Προσευχή (επικοινωνία με τον Δημιουργό, Αίτηση Ίασης & Προστασίας, Μεταφορά Ενέργειας).
02. Πίστη στον Θεό (Βεβαιότητα για την Παντοδυναμία του Τριαδικού Θεού, Ευγνωμοσύνη εκ των προτέρων για το έλεος Του, Η Πίστη σου σε έσωσε).
03. Νηστεία (Αποτοξίνωση Ανθρώπινου Οργανισμού).
04. Μετάνοια (μετά – νοώ), δηλαδή αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής, επαφή με την φύση, υιοθέτηση υγιεινού τρόπου ζωής.
05. Αγάπη (επικοινωνία με τους ανθρώπους, αποβολή αισθημάτων μίσους και οργής που δηλητηριάζουν το νου και το σώμα, συγχώρεση όσων μας έβλαψαν, ψυχική ηρεμία και γαλήνη).
06. Εξομολόγηση, δηλαδή παραδοχή των λαθών και των αμαρτιών, καθαρισμός του νου και της ψυχής.
07. Δικαιοσύνη, ανθρώπινη και θεϊκή, νόμος του σύμπαντος.
08. Ελευθερία ή αλλιώς ελεύθερη βούληση, το αγαθό που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους.
09. Ελεημοσύνη, μεταφορά των αγαθών σε άλλους ανθρώπους.
10. Θεία Μετάληψη, ένωση με τον Θεό.
11. Ευχέλαιο για την λήψη ευχών.
12. Θεία Ευχαριστία, αναπομπή ευχαριστιών προς τον Τριαδικό Θεό.
Στην προσπάθεια αυτή οπωσδήποτε βοηθά η εφαρμογή των 7 αρετών στη ζωή και αποφυγή των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων. Επίσης σημαντικά για την ζωή είναι και τα δελφικά παραγγέλματα όπως και η αρχαία ελληνική φιλοσοφία η οποία ενδύθηκε θρησκευτικό μανδύα με την έλευση του Θεανθρώπου.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός μας ευλόγησε την ελιά (το έλαιον δεν είναι τυχαίο που προφέρεται όπως το έλεος, το κρασί (το οποίο προφέρεται ως ρίζα με την λεγόμενη κράσις κατά τον Ιπποκράτη), τους ιχθύες, τον άρτο (σιτάρι), το νερό.
Φυσικά είναι απαραίτητα και άλλα στοιχεία για τον οργανισμό (φρούτα, λαχανικά, καθώς και η επαφή του ανθρώπου με την φύση. Η τροφή μου, είναι το φάρμακο μου έλεγε ο Ιπποκράτης. Η αρμονική συνεργασία του Θεού, της Φύσης και του Ανθρώπου μπορεί να κάνει θαύματα. Αποφυγή των καταχρήσεων και των κατακρίσεων.
Συμπληρωματικά καλό θα ήταν να ενημερωνόμαστε και για εναλλακτικές θεραπείες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεδομένου ότι ο οργανισμός απαιτεί χρόνο για να αντιληφθεί τις αλλαγές και να θεραπευτεί. Εμπιστευτείτε το ένστικτο και την λογική σας.

Η σύλληψη της ιδέας του ηλιοκεντρικού συστήματος από τον Αρίσταρχο


Αφού είδαμε πως έγινε η « Η μέτρηση της ακτίνας της Γης, της Σελήνης και του Ήλιου από τον Ερατοσθένη» να δούμε και πως ο Αρίσταρχος συνέλαβε την ιδέα του ηλιοκεντρικού συστήματος (1500 χρόνια πριν τον Κοπέρνικο!) και γιατί τελικά αυτή δεν επικράτησε.

Κύκλοι μέσα σε κύκλους
Οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι μελετούσαν λεπτομερώς τον ουρανό, είτε για να προβλέπουν τις μεταβολές του καιρού, είτε για να έχουν συγκεκριμένη εικόνα για την πάροδο του χρόνου, ή για να μετρούν αποστάσεις. Κάθε μέρα παρατηρούσαν τις θέσεις του Ήλιου στον ουρανό και κάθε νύχτα την παρέλαση των άστρων μέχρι το επόμενο ξύπνημα του ήλιου.
Το έδαφος που πατούσαν ήταν στέρεο και σταθερό, επομένως ήταν φυσικό να υποθέσουν ότι αυτό που κινείται είναι τα ουράνια σώματα ως προς την ακίνητη Γη, και όχι το αντίθετο. Συνεπώς, οι πρώτοι παρατηρητές του ουρανού ανέπτυξαν μια θεώρηση του κόσμου στην οποία η Γη ήταν μια ακίνητη σφαίρα στο κέντρο ενός σύμπαντος που περιφερόταν γύρω της.
Μελέτη του Αρίσταρχου περί μεγέθους της γης, του ήλιου και της σελήνης (αντίγραφο του 10ου αι.)
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίθετο, η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο αλλά κανείς δεν είχε σκεφτεί αυτή την πιθανότητα μέχρι που εμφανίστηκε ο Φιλόλαος από τον Κρότωνα. Μαθητής της σχολής του Πυθαγόρα τον πέμπτο αιώνα π.Χ., ο Φιλόλαος ήταν ο πρώτος που πρότεινε ότι η Γη βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και όχι το αντίθετο.
Τον επόμενο αιώνα, ο Ηρακλείδης ο Ποντικός βασίστηκε στις ιδέες του Φιλολάου, παρ’ ότι οι φίλοι του τον θεωρούσαν τρελό και του είχαν δώσει το παρατσούκλι Παραδοξολόγος. Οι τελευταίες πινελιές σ αυτή τη θεώρηση του σύμπαντος προστέθηκαν από τον Αρίσταρχο , ο οποίος γεννήθηκε το 310 π.Χ., τη χρονιά που πέθανε ο Ηρακλείδης .
Παρ ότι ο Αρίσταρχος συνεισέφερε στη μέτρηση της απόστασης του Ήλιου από τη Γη, αυτό δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο επίτευγμα σε σύγκριση με την εκπληκτικά ακριβή θεώρησή του για το σύμπαν. Προσπάθησε να καθαιρέσει την ενστικτώδη (αλλά εσφαλμένη) εικόνα του σύμπαντος, όπου η Γη βρίσκεται στο κέντρο των πάντων, όπως φαίνεται στο Σχήμα 6α. Αντίθετα, στη λιγότερο προφανή (αλλά σωστή) εικόνα του Αρίσταρχου, η Γη περιφέρεται γύρω από τον κυρίαρχο Ήλιο όπως φαίνεται στο Σχήμα 6β.
Επίσης, ο Αρίσταρχος είχε δίκιο όταν ισχυρίστηκε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της κάθε 24 ώρες, γεγονός που εξηγεί γιατί ο Ήλιος εμφανίζεται κάθε μέρα και εξαφανίζεται κάθε νύχτα.


Ο Αρίσταρχος ήταν ένας ευυπόληπτος φιλόσοφος και οι ιδέες του σχετικά με την αστρονομία ήταν πολύ γνωστές. Μάλιστα η πεποίθηση του για ένα ηλιοκεντρικό σύμπαν καταγράφηκε από τον Αρχιμήδη : « υποθέτει ότι οι απλανείς αστέρες και ο ήλιος παραμένουν ακίνητοι και ότι η Γη χαράζει το δρόμο της γύρω από τον Ήλιο πάνω στην περιφέρεια ενός κύκλου».
Όμως οι φιλόσοφοι εγκατέλειψαν εντελώς αυτή την πολύ ακριβή εικόνα του ηλιακού συστήματος και η ιδέα ενός ηλιοκεντρικού κόσμου εξαφανίστηκε για τα επόμενα 1500 χρόνια. Άραγε γιατί οι αρχαίοι Έλληνες, που υποτίθεται πως ήταν έξυπνοι, απέρριψαν την εμπνευσμένη εικόνα του Αρίσταρχου για τον κόσμο και έμεινα προσκολλημένοι σ ένα γεωκεντρικό σύμπαν;
Ο εγωκεντρισμός ίσως αποτέλεσε ενισχυτικό παράγοντα στην επικράτηση της γεωκεντρικής κοσμοθεώρησης , όμως υπήρξαν και άλλοι λόγοι για τους οποίους προτιμήθηκε το γεωκεντρικό έναντι του ηλιοκεντρικού σύμπαντος του Αρίσταρχου. Ένα σημαντικό πρόβλημα με την ηλιοκεντρική κοσμοθεώρηση ήταν ότι φαινόταν εντελώς γελοία. Ήταν τόσο προφανές ότι ο ήλιος περιφέρεται γύρω από μια ακίνητη γη , ώστε το αντίθετο ήταν αδιανόητο.
Με λίγα λόγια, ένα ηλιοκεντρικό σύμπαν ήταν αντίθετο στην κοινή λογική. Ωστόσο, οι καλοί επιστήμονες δεν πρέπει να επηρεάζονται από την κοινή λογική, διότι ενίοτε η επιστημονική αλήθεια που κρύβουν τα πράγματα έχει πολύ μικρή σχέση μαζί της. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν καταδίκασε την κοινή λογική, δηλώνοντας ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μια συλλογή προκαταλήψεων που έχουμε αποκτήσει μέχρι τα δεκαοκτώ μας χρόνια».
Ένας άλλος λόγος που οι Έλληνες απέρριψαν το ηλιακό Σύστημα του Αρίσταρχου ήταν η φαινομενική αποτυχία του να αντέξει σε εξονυχιστικό επιστημονικό έλεγχο. Ο Αρίσταρχος είχε φτιάξει ένα μοντέλο του σύμπαντος το οποίο υποτίθεται ότι ταίριαζε με την πραγματικότητα, αλλά δεν ήταν σαφές ότι το μοντέλο του ήταν ακριβές. Περιφερόταν πράγματι η Γη γύρω από τον Ήλιο; Οι επικριτές του επεσήμαναν τρία σημεία «διαρροής» στη θεωρία του Αρίσταρχου.
Πρώτον, εάν η Γη κινούνταν, οι Έλληνες θα ένιωθαν ένα συνεχές ρεύμα αέρα και την ίδια στιγμή το έδαφος θα έφευγε κάτω από τα πόδια τους. Ωστόσο, ούτε συνεχής άνεμος υπήρχε, ούτε το έδαφος έφευγε κάτω από τα πόδια τους, επομένως οι Έλληνες συμπέραναν ότι η Γη έπρεπε να είναι ακίνητη. Βέβαια, η Γη όντως κινείται, και ο λόγος που εμείς δεν αισθανόμαστε αυτή τη φανταστική ταχύτητα μας στο διάστημα είναι επειδή τα πάντα πάνω στη Γη κινούνται μαζί μ’ αυτή – κι εμείς και η ατμόσφαιρα και το έδαφος. Οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν αυτό το επιχείρημα.
Το δεύτερο προβληματικό σημείο ήταν ότι μια κινούμενη Γη δεν συμβιβαζόταν με την κατανόηση που είχαν οι Έλληνες για τη βαρύτητα. Όπως ανέφερα νωρίτερα η παραδοσιακή άποψη ήταν ότι τα πάντα είχαν την τάση να κινούνται προς το κέντρο του σύμπαντος’ όμως η Γη βρισκόταν ήδη στο κέντρο, επομένως, ήταν αδύνατον να κινείται.
Αυτή η θεωρία ήταν απολύτως λογική, επειδή εξηγούσε γιατί όταν τα μήλα πέφτουν από τα δέντρα κατευθύνονται προς το κέντρο της Γης, δεδομένου ότι έλκονται από το κέντρο του Σύμπαντος. Όμως εάν ο Ήλιος βρισκόταν στο κέντρο του σύμπαντος, τότε γιατί τα αντικείμενα έπεφταν προς τη Γη; Αντίθετα, τα μήλα δεν θα έπρεπε να πέφτουν από τα δέντρα αλλά θα έπρεπε να έλκονται προς τον Ήλιο – για την ακρίβεια, οτιδήποτε βρισκόταν πάνω στη Γη θα έπρεπε να «ρουφιέται» προς τον Ήλιο.
Σήμερα διαθέτουμε μια ξεκάθαρη κατανόηση περί βαρύτητας , η οποία καθιστά το ηλιοκεντρικό σύστημα πολύ πιο λογικό. Η σύγχρονη θεωρία για την βαρύτητα περιγράφει τον τρόπου που έλκονται προς τη γη όσα αντικείμενα έχουν μικρότερη μάζα απ αυτή , ενώ οι πλανήτες παραμένουν σε τροχιά του αστέρα, ο οποίος έχει ακόμη πιο μεγάλη μάζα από τη Γη. Ωστόσο αυτή η εξήγηση ήταν πέρα από το περιορισμένο επιστημονικό πλαίσιο των Ελλήνων.
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο οι φιλόσοφοι απέρριψαν το ηλιοκεντρικό σύμπαν του Αρίσταρχου ήταν η φαινόμενη έλλειψη οποιασδήποτε μετατόπισης στις θέσεις των αστέρων. Αν η Γη διένυε τεράστιες αποστάσεις γύρω από τον Ήλιο, τότε θα βλέπαμε το σύμπαν από διαφορετικές θέσεις στη διάρκεια ενός έτους.
Το μεταβαλλόμενο παρατηρητήριο μας θα σήμαινε μεταβαλλόμενη προοπτική για το σύμπαν, και οι αστέρες θα έπρεπε να βρίσκονται σε σχετική κίνηση μεταξύ τους, η οποία είναι γνωστή ως αστρική παράλλαξη. Μπορείτε να δείτε την παράλλαξη στην πράξη σε τοπικό επίπεδο τεντώνοντας ένα δάκτυλο μόλις λίγα εκατοστά μπροστά πρόσωπο σας.
Κλείστε το αριστερό μάτι σας και με το δεξί ευθυγραμμίστε το δάκτυλό σας με κάποιο κοντινό αντικείμενο πχ το πλαίσιο ενός παραθύρου . κατόπιν κλείστε το δεξί μάτι σας ανοίξετε το αριστερό και θα δείτε ότι το δάκτυλό σας έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά ως προς το πλαίσιο του παραθύρου.
Αν ανοίγετε με ταχύτητα μία το δεξί μάτι και μία το αριστερό θα δείτε το δάκτυλό σας να πηγαινοέρχεται . άρα η μετατόπιση του σημείου παρατήρησης από το ένα μάτι στο άλλο, μια απόσταση λίγων εκατοστών, μετακινεί τη φαινόμενη θέση του δακτύλου σας ως προς ένα άλλο αντικείμενο. Αυτή η κατάσταση παρουσιάζεται στο σχήμα 7α.
Η απόσταση της Γης από τον Ήλιο είναι 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, έτσι αν η Γη ήταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο τότε μετά από έξι μήνες θα βρισκόταν 300 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από την αρχική της θέση. Οι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατο να ανιχνεύσουν οποιαδήποτε μετατόπιση μεταξύ των σχετικών θέσεων των αστέρων κατά τη διάρκεια ενός έτους, παρά την τεράστια μετατόπιση εξαιτίας της γήινης προοπτικής αν βρισκόμασταν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.

Από την καθημερινή ζωή του Αριστοτέλη


Ας γνωρίσουμε και τον Άνθρωπο Αριστοτέλη, βλέποντάς τον σε κάποια στιγμιότυπα από την καθημερινή του ζωή.
Ο Διογένης Λαέρτιος στο πολύτιμο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τους μεγάλους μας φιλοσόφους, όχι μόνο μέσα από την πολύτιμη διδασκαλία τους, αλλά και μέσα από περιστατικά της καθημερινής τους ζωής, από τα οποία θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε την επίδραση που είχε η ίδια η φιλοσοφία τους στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και της προσωπικότητάς τους.

Έτσι λοιπόν, εκτός από την ανάλυση της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη που επιχειρεί, περιγράφει επίσης και κάποιες πολύτιμες προσωπικές στιγμές του Αριστοτέλη, οι οποίες παρουσιάζουν σήμερα τεράστιο ενδιαφέρον διότι ανήκουν στα ελάχιστα στοιχεία που έχουμε διαθέτουμε για να πάρουμε έστω και μία ιδέα του τρόπου ζωής στην αρχαία Ελλάδα.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν κάποια περιστατικά από την καθημερινή ζωή του Αριστοτέλη, έτσι ώστε εκτός από τον φιλόσοφο, να γνωρίσουμε και τον Άνθρωπο Αριστοτέλη, βλέποντάς τον σε κάποια στιγμιότυπα από την καθημερινή του ζωή.
πρὸς τὸν εἰπόντα ἀδολέσχην, ἐπειδὴ αὐτοῦ πολλὰ κατήντλησε, «μήτι σου κατεφλυάρησα;»
Κάποιος «αμπελοφιλόσοφος» που απασχολούσε τον Αριστοτέλη για πάρα πολύ ώρα, τελικά τον ρώτησε: «Μήπως σε κούρασα με τις φλυαρίες μου;»
«μὰ Δί',» εἶπεν· «οὐ γάρ σοι προσεῖχον.»
Και ο Αριστοτέλης του απάντησε «Μα και βέβαια όχι, μα τον Δία, αφού ούτε για μια στιγμή δεν σε παρακολούθησα!
(Παρατηρούμε ότι ένας Φιλόσοφος του μεγέθους του Αριστοτέλη, μπορεί να διακρίνει από την πρώτη στιγμή την ποιότητα της Ψυχής του Ανθρώπου που έχει απέναντί του και κατά πόσον πρέπει του δώσει την ανάλογη προσοχή.
Στην περίπτωση που κρίνει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος να τον παρακολουθήσει, μπορεί όπως βλέπουμε, με πολύ μεγάλη ευκολία να «κλείνει τα αυτιά του» και να βυθίζεται στις δικές του σκέψεις.
Βεβαίως, η στάση του Αριστοτέλη είναι αξιέπαινη, διότι ενώ έχει καταλάβει εξαρχής ότι ο Άνθρωπος που έχει απέναντί του δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να του πει, παρόλα αυτά δεν τον προσβάλει διότι γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητές του.

Στην πραγματικότητα όλη αυτή η συζήτηση είναι σαν να μην έχει γίνει μπροστά του, παρόλο που ο Αριστοτέλης ως φυσική οντότητα ήταν παρών.)
πρὸς τὸν αἰτιασάμενον ὡς εἴη μὴ ἀγαθῷ ἔρανον δεδωκώς-φέρεται γὰρ καὶ οὕτως-
Σε κάποιον που του ζήτησε να του εξηγήσει για ποιον λόγο συνείσφερε χρηματική βοήθεια σε κάποιον που δεν ήταν ενάρετος- από ότι λέγεται του απάντησε ως εξής-
«οὐ τῷ ἀνθρώπῳ,» φησίν, «ἔδωκα, ἀλλὰ τῷ ἀνθρωπίνῳ.»
«Δεν συνείσφερα προς όφελος αυτού του ανθρώπου, αλλά προς όφελος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας»
Διαπιστώνουμε για άλλη μία φορά, ότι ο Αριστοτέλης διέπεται από ένα επίπεδο ύψιστης αγαθοεργίας και ανθρωπιάς το οποίο κάνει όσους βρίσκονται κοντά του να απορούν!
Βλέπουμε ότι σεβάστηκε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενός μη αξιοπρεπούς ανθρώπου. Σεβάστηκε δηλαδή έναν άνθρωπο που ούτε ο ίδιος δεν σεβόταν τον εαυτό του!
Ο Αριστοτέλης λοιπόν, ενσαρκώνει και αναδεικνύει την Ηθική Αρετή της Μεγαλοπρέπειας, την οποία προφανώς διαθέτει σε αφθονία.
Με βάση και την αναφορά αυτού του τυχαίου περιστατικού, θα πρέπει να είμαστε πλέον απολύτως βέβαιοι ότι ο Αριστοτέλης διέθετε μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα, έτσι που η φυσική του παρουσία και μόνο, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πραγματικό υπόδειγμα και παράδειγμα προς μίμηση, τόσο για τους μαθητές του, όσο και για όλους όσους βρισκόταν στο κοντινό περιβάλλον του.
Αυτήν την πραγματικά υπέροχη και μεγαλοπρεπή φράση του Αριστοτέλη: «οὐ τῷ ἀνθρώπῳ ἔδωκα, ἀλλὰ τῷ ἀνθρωπίνῳ» θα μπορούσαμε να την αποστηθίσουμε και να την διατηρήσουμε καλά φυλαγμένη μέσα στην Ψυχή μας, έτσι ώστε κάποια κατάλληλη στιγμή να «αντιγράψουμε» τον μεγάλο μας δάσκαλο και να την εφαρμόσουμε και εμείς οι ίδιοι στην ζωή μας!
Με τον τρόπο αυτό, θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ένα ελάχιστο αλλά τεράστιας δυναμικής δείγμα της διδασκαλίας του μέγιστου Φιλοσόφου μας που θα ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό την Ψυχή μας.
Η εφαρμογή, αυτής και μόνο της μικροσκοπικής φράσης, μέσα από ολόκληρο το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου της Αριστοτελικής Φιλοσοφίας, θα μπορούσε να επιφέρει ένα τεράστιο όφελος στην Ψυχική μας εξέλιξη και να μας μετατρέψει προοδευτικά σε καλύτερους ανθρώπους.
Το γεγονός αυτό, θα χαροποιούσε ιδιαιτέρως τον Αριστοτέλη, η διδασκαλία του οποίου αντανακλούσε (και βεβαίως εξακολουθεί να αντανακλά) την προσδοκία και την επιδίωξη του να μας δει να μεταμορφωνόμαστε σε καλύτερους Ανθρώπους. Αυτή είναι η μέγιστη αξία της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας!