ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΒΙΩΝ - Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος (1-28)

Επιτάφιος θρήνος για τον Άδωνη

Ο Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος του Βίωνα από τη Σμύρνη, του τρίτου -μετά τον Θεόκριτο και τον Μόσχο- σημαντικότερου βουκολικού ποιητή, είναι ένα σύντομο ποίημα (98 εξάμετροι στίχοι) που έχει χαρακτήρα θρήνου. Αναφέρεται στον θάνατο του ωραίου Άδωνη, ερωμένου της Αφροδίτης, ο οποίος, σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη εκδοχή του μύθου, είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού, όταν ένα αγριογούρουνο τον τραυμάτισε θανάσιμα στον μηρό. Η Αφροδίτη, απαρηγόρητη για τον χαμό του, παρακάλεσε την Περσεφόνη και πέτυχε να περνάει ο Άδωνης έξι μήνες το χρόνο πάνω στη γη. Με τον θάνατό του συνδεόταν η γονιμική τελετή των Αδωνίων που γιορταζόταν μια φορά κάθε χρόνο σε πολλές ελληνικές πόλεις: γυναίκες -γιατί μόνον αυτές συμμετείχαν-τοποθετούσαν το ομοίωμα του Άδωνη σε φέρετρο, έκαιγαν θυμιάματα, ενώ σε πήλινα αγγεία φύτευαν σπόρους που βλάσταιναν και, όπως ήταν σύντομη η ζωή του Άδωνη, "πέθαιναν" γρήγορα (Ἀδώνιδος κῆποι)· αφού θρηνούσαν μια μέρα, έριχναν το ομοίωμα και τους "κήπους" στη θάλασσα. Το ποίημα πρέπει να φανταστεί κανείς ότι λέγεται κατά τη διάρκεια του θρήνου των Αδωνίων (ίσως λίγο πριν να ριχτεί το ομοίωμα στη θάλασσα) από γυναίκα που συμμετέχει στην τελετή. Οι εναλλασσόμενες εικόνες (η προτροπή στην Άρτεμη να ξυπνήσει, ο Άδωνης στα όρη, το πένθος της Αφροδίτης κ.o.κ.) θυμίζουν κάπως, όπως έχει παρατηρηθεί, τον αντιφωνικό και διαλογικό χαρακτήρα των μοιρολογιών. Το εφύμνιο, που χαρακτηρίζεται από ποικιλία, αφού άλλοτε αναφέρεται στον Άδωνη άλλοτε στην Αφροδίτη, αντιστοιχεί επίσης στα επιφωνήματα με τα οποία εκφράζεται ο πόνος στα μοιρολόγια.

ΒΙΩΝ

Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος (1-28)

Αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· «ἀπώλετο καλὸς Ἄδωνις.»
«ὤλετο καλὸς Ἄδωνις», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
μηκέτι πορφυρέοις ἐνὶ φάρεσι, Κύπρι, κάθευδε·
ἔγρεο, δειλαία, κυανόστολε καὶ πλατάγησον
5στήθεα καὶ λέγε πᾶσιν· «ἀπώλετο καλὸς Ἄδωνις.»
αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
Κεῖται καλὸς Ἄδωνις ἐν ὤρεσι μηρὸν ὀδόντι,
λευκῷ λευκὸν ὀδόντι τυπείς, καὶ Κύπριν ἀνιῇ
λεπτὸν ἀποψύχων, τὸ δέ οἱ μέλαν εἴβεται αἷμα
10χιονέας κατὰ σαρκός, ὑπ᾽ ὀφρύσι δ᾽ ὄμματα ναρκῇ,
καὶ τὸ ῥόδον φεύγει τῶ χείλεος, ἀμφὶ δὲ τήνῳ
θνᾴσκει καὶ τὸ φίλημα, τὸ μήποτε Κύπρις ἀποίσει.
Κύπριδι μὲν τὸ φίλημα καὶ οὐ ζώοντος ἀρέσκει,
ἀλλ᾽ οὐκ οἶδεν Ἄδωνις ὅ νιν θνᾴσκοντα φίλησεν.
15αἰάζω τὸν Ἄδωνιν· ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
Ἄγριον ἄγριον ἕλκος ἔχει κατὰ μηρὸν Ἄδωνις,
μεῖζον δ᾽ ἁ Κυθέρεια φέρει ποτικάρδιον ἕλκος.
τῆνον μὲν περιπολλὰ φίλοι κύνες ὠδύραντο,
καὶ Νύμφαι κλαίουσιν ὀρειάδες. ἁ δ᾽ Ἀφροδίτα
20λυσαμένα πλοκαμῖδας ἀνὰ δρυμὼς ἀλάληται
πενθαλέα νήζωστος ἀσάνδαλος, αἱ δὲ βάτοι νιν
ἐρχομέναν κείροντι καὶ ἱερὸν αἷμα δρέπονται,
ὀξὺ δὲ κωκύουσα δι᾽ ἄγκεα μακρὰ φορεῖται,
Ἀσσύριον βοόωσα πόσιν καὶ πολλὰ καλεῦσα.
25ἀμφὶ δέ νιν μέλαν εἷμα παρ᾽ ὀμφαλὸν αἰωρεῖται,
στήθεα δ᾽ ἐκ χειρῶν φοινίσσεται, οἱ δ᾽ ὑπὸ μαζοί
χιόνεοι τὸ πάροιθεν Ἀδώνιδι πορφύρονται.
«αἰαῖ τὰν Κυθέρειαν», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.

***
ΒΙΩΝΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΩΝΗ
Θρηνώ τον Άδωνη: «Έσβησε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος.»«Ο ωραίος εχάθηκε Άδωνης» κλαιν οι Έρωτες μαζί μου.
Στο πορφυρό στρωσίδι σου πια μην κοιμάσαι, Κύπρη·δύστυχη, σήκω, φόρεσε τα μαύρα, στηθοδάρσου5και λέγε σε όλους: «Χάθηκε, αχ, ο Άδωνης ο ωραίος.»Θρηνώ τον Άδωνη, θρηνούν και οι Έρωτες μαζί μου.
Ο ωραίος κείτεται Άδωνης στα όρη λαβωμένος,απ᾽ άσπρο δόντι στ᾽ άσπρο του μηρί, η πνοή του σβήνει—τί πόνοι, ω Κύπρη!—, ξεψυχά, στη σάρκα τη χιονάτη10το μαύρο του αίμα χύνεται, τα μάτια σκοτιδιάζουν,και φεύγουν απ᾽ το χείλι του τα ρόδα, και πεθαίνειστο χείλι το φιλί, που πια δε θα το πάρει η Κύπρη.Το φίλημά του, κι ας μη ζει, θα το ποθούσε η Κύπρη,μα ξέρει αυτός ποιός τον φιλεί την ώρα του θανάτου;15Θρηνώ τον Άδωνη, θρηνούν και οι Έρωτεςμαζί μου.
Έχει ο Άδωνης λαβωματιά βαριά μες στο μηρί του,μα πιο βαριά ᾽χει στην καρδιά λαβωματιά η Κυθέρεια.Τον Άδωνη τον έκλαψαν τ᾽ αγαπητά σκυλιά τουκαι τον θρηνούν και των βουνών οι Νύμφες. Η Αφροδίτη20με τα μαλλιά της ξέπλεκα στους λόγγους τριγυρνάει,μαυροντυμένη, ξέζωστη, ξυπόλυτη· ως διαβαίνει,τη σκίζουνε και το θεϊκό τής πίνουν αίμα οι βάτοι·γοερά θρηνώντας, λαγκαδιές περνά, και τον Ασσύριονάντρα της κράζει, τ᾽ όνομά του λέει και ξαναλέει.25Μαύρο ανεμίζει γύρω της ντύμα ανοιχτό ώς τη μέση,ματώνει με τα χέρια της τα στήθια, κοκκινίζειγια χάρη τώρα του Άδωνη του κόρφου της το χιόνι.Κι όλο θρηνούνε οι Έρωτες «Κυθέρεια, συφορά σου»

O Σωκράτης και η θεμελίωση της ηθικής στον λόγο

Στην ιστορία της φιλοσοφίας τα ζητήματα της ηθικής δεν ήταν μεταξύ εκείνων που προηγήθηκαν στη συστηματική διερεύνηση και στον στοχασμό.

Aντίθετα, το ενδιαφέρον για τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου ακολούθησε τη μέριμνα για τη φύση και το εξωτερικό περιβάλλον της ανθρώπινης συμπεριφοράς. H φύση, επομένως, προηγήθηκε της ηθικής στην πορεία του φιλοσοφικού στοχασμού και της ενατένισης.

 

H αποφασιστική στιγμή που σημάδεψε τη στροφή του ενδιαφέροντος και της προσοχής από τον εξωτερικό στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου συνδέεται με την ιστορική παρουσία και τη διδασκαλία του Σωκράτη τον 5ο αιώνα π.X. Πράγματι, ο Σωκράτης που θανατώθηκε από τους συμπολίτες του το 399 π.X., ήτοι, ακριβώς πριν από 2.400 χρόνια, δίκαια θεωρείται ως ο θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας επειδή έστρεψε το φως της σκέψης και του προβληματισμού του από τη φύση στην ψυχή και την ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτή η «ανθρωποκεντρική» στροφή έταμε έκτοτε την πορεία του φιλοσοφικού στοχασμού και ο Σωκράτης κατέκτησε μια αν όχι την κορυφαία θέση στο Πάνθεον των φιλοσόφων της ανθρωπότητας.

 

Tο «παράδοξο» είναι ότι τούτο το πέτυχε δίχως ποτέ ο ίδιος να γράψει τίποτα ή να οργανώσει κάποια σχολή ή κάποιο φιλοσοφικό σύστημα. Aπλά με τη δύναμη του κριτικού στοχασμού και με την καθαρότητα του προσωπικού του παραδείγματος ζωής (μιας ζωής που την οικοδόμησε σαν έργο τέχνης) άφησε τέτοια εντύπωση στους συγκαιρινούς και τους φίλους του ώστε αυτό αρκούσε για να γράψουν κατόπιν εκείνοι (ο Πλάτων, ο Ξενοφών, ο Aριστοτέλης) όσα έγραψαν για την ύπαρξη και τη σκέψη του ως παρακαταθήκη στην ιστορία του πνεύματος.

 

H γνώση της αρετής

 
Eξαρχής, το «γνώθι σαυτόν» της δελφικής προσταγής ο Σωκράτης το ερμήνευσε ως το έναυσμα για μια πορεία αναζήτησης που ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα μπορούσε να ακολουθήσει προκειμένου να επιτύχει την αρετή. Ως αρετή εννοούσε ο Σωκράτης την επιλογή του αγαθού, το «εὖ πράττειν», ύστερα από κριτική ανάλυση και στοχασμό. Συνέδεσε έτσι με τρόπο μοναδικό και αξεδιάλυτο την αρετή με τη γνώση, τη γνώση εκείνου που είναι πραγματικά και όχι φαινομενικά καλό και χρήσιμο στον άνθρωπο.

H λογική θεμελίωση της ηθικής συνίστατο επομένως στη στοχαστική διερεύνηση και αναζήτηση της αρετής. Yπ’ αυτήν την έννοια, η «αρετή είναι γνώση» και έως ότου αποκτήσει ο άνθρωπος τη γνώση δεν μπορεί να είναι ενάρετος. Όπως μαρτυρά ο Aριστοτέλης (Hθικά Nικομάχεια, 1144 b, 28–29), ο Σωκράτης θεωρούσε ότι οι αρετές ήταν μορφές λόγου («λόγους τάς ἀρετάς ᾤετο εἶναι/ἐπιστήμας γάρ εἶναι πάσας») διότι ήταν αδιάλυτα συνδεδεμένες με τη γνώση. Mε συνέπεια ούτε η επίτευξη του αγαθού να είναι δυνατή άνευ φρονήσεως, «ουδέ φρόνιμον άνευ της ηθικής».

 

Έδειξε, επιπλέον, ότι μόνο με τον τρόπο αυτό, δηλαδή με τον ασίγαστο στοχασμό περί της αρετής, μπορεί να κερδίσει κανείς την αληθινή και διαρκή ευδαιμονία. H μαρτυρία του προσωπικού του παραδείγματος ήταν αδιάψευστη: πέθανε δίχως θλίψη, φόβο ή ταραχή, αλλά με εσωτερική γαλήνη και ηρεμία – ίσως και με ευδαιμονία, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν εκείνος που θέλησε ή επέλεξε τον θάνατό του.

 

 O Σωκράτης συνέβαλε επίσης όσο κανείς έως τότε στον «εκδημοκρατισμό» της ηθικής θεωρίας, εφόσον κατέστησε την πρόσβαση σε αυτήν ανοικτή και διαθέσιμη στον καθένα που ήταν πρόθυμος να τη γνωρίσει. Tούτο το έπραττε με την προσφιλή του όσο και ιδιαίτερα αποτελεσματική μέθοδο της διαλογικής ανάλυσης (όπως φανερώνουν οι πλατωνικοί διάλογοι) μέσω της οποίας μπορούσε να εξετάζει και να ελέγχει τις απόψεις και τις ιδέες των συμπολιτών του με διαρκείς ερωταποκρίσεις αποκαλύπτοντας έτσι όχι μόνο την άγνοιά τους αλλά και την αληθινή φύση της αρετής. Ήταν προφανώς πεπεισμένος ότι μόνο αυτό το είδος της διαλογικής αυτοεξέτασης και του αναστοχασμού κάνει τους ανθρώπους καλύτερους από ηθικής σκοπιάς. Kαι τούτο διότι υποβάλλεται έτσι κανείς σε διαρκή κριτικό έλεγχο σχετικά με το τι να κάνει ή να αποφύγει επί τη βάσει ηθικών κριτηρίων.

Tόσο ο Πλάτων όσο και ο Aριστοτέλης, εξάλλου, θεωρούσαν την ηθική ως μέρος της πολιτικής, της οποίας η πρωτεύουσα λειτουργία ήταν να διαμορφώνει το πλαίσιο και τις συνθήκες ώστε τα μέλη της πολιτείας να μπορούσαν να κατακτήσουν την αληθινή ευδαιμονία. Έτσι, η επίτευξη της γνώσης και της αληθινής ευδαιμονίας καθίσταται η ουσία της επιστήμης του αγαθού, δηλαδή της ηθικής.

H πράξη της αρετής
 

         Kατά τους αρχαίους Έλληνες η ηθική δεν περιοριζόταν στη θεωρητική μόνο ενασχόληση με το ζήτημα της αρετής αλλά κατ’ εξοχήν ενδιαφερόταν για την άσκησή της στην πράξη: όχι μόνο να στοχάζεται και να διερευνά κανείς το αγαθό, αλλά κυρίως να το πράττει στη ζωή του.

 

Συναφώς, η έννοια της «επιστήμης» περιελάμβανε όχι μόνο την αφηρημένη γνώση ενός τομέα της σκέψης και της εμπειρίας, αλλά και την έντεχνη και επιδέξια εφαρμογή του στην πράξη. Δεν εκπλήσσει, επομένως, ότι μια ισχυρή κανονιστική διάσταση χαρακτήριζε την όλη επιστημονική δραστηριότητα, υπό την έννοια ότι συγκεκριμένες αξίες και κανονιστικά κριτήρια κατευθύνουν τη δράση των ανθρώπων και εκφράζονται σε ανάλογες έμπρακτες συμπεριφορές.

 

«H αρετή από μόνη της δεν εξαρκεί», δίδασκε ο Aριστοτέλης στα Πολιτικά του (1. 325 b, 12-13), «πρέπει επίσης να υπάρχει η δύναμη να μετατραπεί σε πράξη». Πράγμα που σημαίνει ότι εφόσον έχει ληφθεί μια απόφαση με ηθικά κριτήρια πρέπει κατόπιν να εφαρμοσθεί με συνέπεια.

 

Bέβαια, ο μετασχηματισμός της αξίας σε πράξη και η σύμπτωση των απώτερων σκοπών και επιδιώξεων με τα συγκεκριμένα ενεργήματα συνιστά μείζον πρόβλημα που θέτει σε δοκιμασία την ηθική αντοχή και την ακεραιότητα του δρώντος υποκειμένου. «Φυσικά, η πράξη σε πολύ μικρότερο βαθμό προσεγγίζει την αλήθεια από ό,τι η σκέψη», επεσήμαινε ο Πλάτων στην Πολιτεία του (473 a, 1-2).

 

Eν τούτοις ο Σωκράτης έδειξε ο ίδιος με το παράδειγμά του τη δύναμη και την ετοιμότητα του ανθρώπου με ήθος να ζήσει σύμφωνα με τα κριτήρια και τις αξίες του. «Σφάλλεις αν νομίζεις πως κάποιος που έχει την παραμικρή αξία», υποστήριζε στην Aπολογία του (28b, 5-9), «θα υπολόγιζε τον κίνδυνο της ζωής ή του θανάτου ή οτιδήποτε άλλο αντί να εξετάζει τούτο μόνο: Eάν η πράξη του είναι δίκαιη ή άδικη, και εάν αρμόζει στα έργα ενός καλού ή κακού ανθρώπου».

 

Aνεξέταστος βίος είναι αβίωτος

 

           Aπό ηθικής σκοπιάς, λοιπόν, η σύμπτωση θεωρίας και πράξης είναι αναγκαία, εφόσον η ηθική οντολογία δεν αφορά μόνο τις προθέσεις αλλά εξίσου την πραγμάτωση και την εκπλήρωσή τους. Θεωρία και πράξη συναπαρτίζουν ισότιμα μέρη της ζωής και της συγκρότησης του υποκειμένου, και δεν υπάρχει λόγος να υποθέτει κανείς ότι το ένα προηγείται και υπερέχει του άλλου.

 

Mπορούμε, επομένως, να συμπεράνουμε ότι για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και βέβαια για τον Σωκράτη η ηθική συνίστατο στη γνώση και την επιλογή των καλών πραγμάτων στη ζωή. Eπιπλέον, ο λόγος περί των αξιών που όφειλαν να εμπνέουν και να κατευθύνουν τη ζωή αποτελούσε μια αξία καθ’ εαυτήν, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ευδαιμονία εάν επιδιώκετο με συνεπή και συστηματικό τρόπο.

Kατά τον Aριστοτέλη, μάλιστα, το ήθος δεν ήταν παρά «η συνήθεια του αγαθού» («ἡ δ' ἠθική ἐξ ἔθους περιγίνεται», Hθικά Nικομάχεια, 1103 a, 17) και η ηθική στάση απορρέει από την ελεύθερη επιλογή του αγαθού που γίνεται κατόπιν συνήθης πρακτική («η ηθική αρετή έξις προαιρετική», Hθικ. Nικ., 1139 a, 22–23). Mια απώτερη συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι ότι η ηθική επιλογή δεν αποτελεί τόσο ζήτημα επιβράβευσης ή τιμωρίας, αλλά ελεύθερη προτίμηση του αγαθού δίχως να υπεισέρχεται το δέλεαρ της ανταμοιβής ή το φόβητρο της ποινής.

Δεν ξενίζει, επομένως, ότι το πρωτεύον κριτήριο και η επιδίωξη της καλής διακυβέρνησης ήταν κατά τον Aριστοτέλη ο εθισμός των πολιτικών στην άσκηση της αρετής. Tούτο επιβεβαιώνεται, έγραψε στα Hθικά Nικομάχεια (1103 b, 4–7), από αυτό που συμβαίνει στις πολιτείες· γιατί οι νομοθέτες κάνουν τους πολίτες αγαθούς με τον σχηματισμό ανάλογων συνηθειών σε αυτούς («τούς πολίτες ἐθίζοντες ποιοῦσιν ἀγαθούς»).

 

Για να προσθέσει ότι «τούτη είναι η επιθυμία κάθε νομοθέτη, και αυτοί που δεν το καταφέρνουν χάνουν τον στόχο, και σε τούτο διαφέρει μια καλή από μια κακή πολιτεία».

 

Eφόσον ηθική συνιστά μια πρωτεύουσα λειτουργία της πολιτικής προκύπτει ότι η κύρια αποστολή των πολιτικών είναι να μεριμνούν για την ηθική καλλιέργεια και τελείωση των πολιτών.

 

Προκειμένου όμως να το επιτύχουν αυτό χρειάζονται και οι ίδιοι γνώση, τη γνώση της αρετής, πράγμα που αποκτάται με τη διαρκή διερεύνηση και τον αυστηρό και ασίγαστο έλεγχο των πραγμάτων και των καταστάσεων.

 

Στο τέλος τέλος, η ηθική συνοχή δεν αποκτάται παρά μόνο μέσα από τη διαρκή αναζήτησή της. Kαι τούτο είναι το μέγα προνόμιο των ανθρώπινων όντων, διαφορετικά η ζωή δεν έχει αξία. Bίος ανεξέταστος δεν είναι αποδεκτός από τον άνθρωπο («ὁ δέ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτός ἀνθρώπῳ»), κατέληξε ο Σωκράτης στην εκπληκτική Aπολογία του (28, 12). Kοντολογίς, η ηθική στάση ως αποτέλεσμα μιας ξεχωριστής για τον καθένα πορείας και αναζήτησης είναι αυτό που κάνει τη ζωή, την «τέχνη της ζωής», μια τόσο δημιουργική και ενδιαφέρουσα υπόθεση.

Μέχρι το Πέταγμα

Όταν η άποψη μας βασίζεται σε γνώση άλλου, άρα δεν μπορούμε να τη στηρίξουμε με εμπειρία και δικά μας λόγια είναι δανεική και δεν έχει κανένα αντίκτυπο. Είναι κενή από ενέργεια. Απλά θρέφουμε το παιχνίδι της διαφωνίας /συμφωνίας των εγώ, χωρίς όμως να μετακινούμαστε και χωρίς να προσφέρουμε την ενέργεια της αυθεντικότητάς μας.

Κανένας νόμος δεν ισχύει αν τον έχουμε ξεπεράσει. Οι συμπαντικοί νόμοι υπάρχουν για καθοδήγηση. Οι νόμοι του κάθε επιπέδου της συνείδησης καταργούνται στο επόμενο επίπεδο. Όμως ο νους αντιλαμβάνεται κενό και χάος, που δεν υπάρχουν πραγματικά, απλά βρίσκεται η πραγματικότητα έξω /πέρα από το επίπεδο αντίληψής του.

Πρέπει να εμπιστεύεσαι τη δική σου αλήθεια. Όχι επειδή είναι η μοναδική αλλά επειδή εκεί βρίσκεσαι εσύ. Οι υποστηρικτές και τα βάθρα σε βοηθούν απλά να τη διατηρείς. Όταν αποκτήσεις αρκετή δύναμη, θα γκρεμίσεις τα βάθρα, θα εγκαταλείψεις την ανάγκη για υποστηρικτές, θα αμφισβητήσεις ο ίδιος την αλήθεια σου για να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου και να διερευνήσεις, δημιουργώντας κι άλλα επίπεδα γνώσης.

Δεν μπορεί κανείς να σου χαρίσει αυτή τη δύναμη. Πρέπει να αφοσιωθείς, να πειθαρχήσεις και να παραμένεις κάθε στιγμή πιστός στον εαυτό σου. Πρέπει να ταπεινωθείς, να επιστρέψεις στην παραδοχή της άγνοιας και να αδειάσεις για να σταματήσει ο νους σου τον εσωτερικό μονόλογο που σου δηλώνει την αλήθεια, εμποδίζοντάς σε να δεις.

Οι λέξεις παραμορφωμένες και η ζωή μας βασανιστικά μοναχική, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο παρά να συνεχίζουμε την ίδια πορεία που χαράξαμε, νομίζοντας πως μετακινούμαστε, ουσιαστικά όμως παραμένοντας πνευματικά και ενεργειακά στάσιμοι.

Ιδέες χορεύουν μπροστά στην αντίληψή μας κι εμείς, ως εφηβικοί εραστές, ερωτοτροπούμε με τις πιο ελκυστικές, θεωρώντας ότι το κασέ των κατακτήσεων μας εμπλουτίζεται, προσφέροντας ουσία στην αξία μας. Πουθενά δεν μαρτυρείται η απατηλότητα της δράσης μας αφού όλες οι δυνάμεις, από όσους τις κατέχουν, χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος, ενισχύοντας τη συνεχιζόμενη, επιλεκτική μας ύπνωση.

Όσα κι αν διαβάζεις, ακούς, κατακτάς, θέλεις ακόμα περισσότερα. Εύκολα παρασύρεσαι από αυτούς που σου προσφέρουν απλόχερα ο, τι ζήτησες. Ενόσω εσύ νομίζεις πως παίρνεις (και μάλιστα δωρεάν ή με το ελάχιστο αντίτιμο... ποιος μπορεί να αντισταθεί όταν οι ίδιες οι πεποιθήσεις υπαγορεύουν πειστικά το σωστό και αληθινό;) δεν αντιλαμβάνεσαι πως χαρίζεις απλόχερα και οικειοθελώς τη δύναμη της βούλησης σου, επιτρέποντας τον έλεγχο της από άλλους /άλλα, πέρα από Εσένα τον ίδιο.

Δεν υπάρχουν "δυνάμεις του σκότους" που λειτουργούν πέρα από τη δική σου βούληση. Δεν υπάρχει κρυμμένη αλήθεια, πέρα από αυτήν που εσύ θέλεις να αποκρύπτεις από την αντίληψή σου. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που μπορεί να σου στερήσει ή να εμποδίσει τη δύναμή σου, πέρα από σένα. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, είσαι ο χειρότερος εχθρός σου. Όμως συνεχίζεις - όπως πειθήνια και αυτόβουλα έμαθες - να τον διατηρείς και να τον θρέφεις μέσα σου, ακόμα πιο δυναμικά και εφηβικά πεισματικά: "μόνος μου, εγώ θα το κάνω μόνος μου. Και θα το κάνω με τον πιο ανώδυνο, αξόδευτο και γρήγορο τρόπο".

Και ο τροχός γυρίζει. Ο σκύλος συνεχίζει να κυνηγάει την ουρά του. Οι κόσμοι που δημιουργείς εξακολουθούν να σε παρασύρουν, μη γνωρίζοντας τη δική σου δημιουργία τους. Η ατομικότητα όμως είναι άλλο πράγμα, δεν την μαθαίνουμε σε γνώριμα σχολεία, σε υπαρκτές μεθόδους, σε μακροσκελείς αναλύσεις. Αφορά ταπεινότητα, την θέληση της επιστροφής στην αγνότητα, την προθυμία να ξεκινήσεις στο πρώτο σκαλοπάτι, τη θέληση να αναλάβεις τη ευθύνη που ασυνείδητα μέχρι τώρα χαρίζεις, νομίζοντας πως επιτελείς έργο.

Και επειδή ούτε να φανταστείς δεν μπορείς, πόσο η σκέψη σου είναι διαμορφωμένη από τα πολλά μάτριξ που έχεις δημιουργήσει στην πορεία, ο ίδιος πειρασμός παραμένει: "μόνος μου, θα το κάνω μόνος μου". Είναι η πρώτη παγίδα του εγώ, στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι, υπό την μακρινή παραμορφωμένη ενθύμηση της ατομικότητας της ύπαρξης. Και εκεί μένουν σε βασανιστική στασιμότητα, που φαίνεται ως κίνηση.

Θα προσγειωθώ στη δική σου πραγματικότητα για όσο χρειάζεται. Μέχρι να μπορείς να την παρατηρείς  και να την ελέγχεις εσύ ο ίδιος απ’ έξω, αμέτοχος, γαλήνιος, κυρίαρχος της βούλησής σου. Και τότε, θα συναντηθούμε στο άπειρο, στην αιωνιότητα

Το πέταγμα του πολεμιστή στον αέρα. Η τέλεια αιώρηση/ακύρωση του χρόνου/χώρου. Η τέλεια προσγείωση, την κατάλληλη στιγμή, ακριβώς στο σωστό χώρο, για λίγο, για ένα σκοπό, μέχρι να εκτοξευθεί ξανά, αλώβητος, ανίκητος, άπιαστος στο πέταγμά του.

Όλες οι σκέψεις είναι διασυνδέσεις: με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, χρόνο. Όταν ο νους συνδέεται, υπάρχει ανταλλαγή ενέργειας, στο βαθμό που οι σκέψεις, οι εικόνες και τα συναισθήματα είναι κρυστάλλινα. Και έπειτα, αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να διαχειριστείς όλη αυτή την ενέργεια, μπορείς να την κατευθύνεις. Όμως, για ποιο λόγο και προς ποιο σκοπό; Και εκεί αρχίζει άλλη μια πρόκληση εστίασης της προσοχής σου. Επειδή μπορείς. Επειδή αντιλαμβάνεσαι περισσότερα. Μπορείς, εφόσον το θέλεις, να δημιουργήσεις ακόμα περισσότερα μάτριξ, που μοιάζουν σαν λύτρωση, που μοιάζουν αλήθεια και γνώση, παίρνοντας τα σκήπτρα της δύναμης, που η παρόρμηση της αποκάλυψης σε σπρώχνει να κάνεις.

Η αποκάλυψη της πληροφορίας είναι πάντα πρόκληση μετακίνησης του Είναι σου. Πέρα από σύμβολα, ερμηνείες, εικόνες, μεθόδους, τεχνικές, που έμαθες να εμπιστεύεσαι και κάθε προηγούμενη "γνώση", εκεί, βρίσκεσαι ΕΣΥ! Και όλα βρίσκονται "στα πόδια σου", περιμένοντας τη δική σου εστιασμένη προσοχή και δράση, σε κλάσματα του γραμμικού χρόνου, που θα αλλάξουν τα πάντα. Γιατί, δεν έχεις ξανα-υπάρξει, ξανα-βιώσει αυτήν την μοναδική, παντοδύναμη στιγμή. Δημιουργείσαι, "από μέσα προς τα έξω", από το αιώνιο στο συγκεκριμένο, τώρα, έχοντας όλα τα προηγούμενα και τα επόμενα μέσα σου, μα δεν είσαι τίποτα απ' όλα αυτά.

Πλέον, η κάθε επιλογή σου αγγίζει και επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Η ευθύνη σου τεράστια, και το γνωρίζεις. Η διάκριση της απόφασης καθορίζει την ποιότητα του Είναι σου. Μπορείς να είσαι άρχοντας της γης και της εικονικότητας, ή να τα απαρνηθείς όλα για να παραμείνεις αιώνιος, κάτοχος της δύναμης που ενώ μπορείς, δεν έχεις λόγο να καταχραστείς.

Αυτά τα γράφω για σένα... που μπορείς να κατανοήσεις τα νοήματα των λέξεων και των εννοιών, που γνωρίζεις πως η κάθε σκέψη σου περιλαμβάνει δύναμη διασύνδεσης, πως η κάθε πρόθεσή σου μετακινεί βουνά, πως η εξάσκηση της βούλησής σου είναι η ίδια η πρόκλησή σου... πέρα από κάθε και όλους τους λαβυρίνθους και τους προγραμματισμούς. Η πηγή, ο σπόρος της ίδιας της ύπαρξής σου σε καλεί να δημιουργηθείς και να δημιουργήσεις. Πέρα από το θέλω σου... εκεί που το "θέλω" και το "πρέπει" συναντιούνται και αυτο-ακυρώνονται καθώς συνεχίζεις το χορό της ζωής με τέλεια πετάγματα, κίνηση και ισορροπία, ενιαίος.

Γιατί οι αιωρήσεις, οι "πτώσεις" δεν είναι πλέον προς τα "κάτω", με την παρόρμηση της έλξης που πολλές φορές δοκίμασες και έλεγξες στο παρελθόν. Τώρα είναι αιωρήσεις και "πτώσεις" προς τα "πάνω" και "έξω", πέρα από οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει την ασφάλεια του γνώριμου, την επιβεβαίωση του αποδεχτού, την εστίαση στο συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει πλέον η "μια κατεύθυνση", ο "ένας δρόμος". Δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία και παραμορφωμένες πραγματικότητες που η συνηθισμένη νοημοσύνη ορίζει ως οδηγούς.

Όπου η πραγματικότητα και η φαντασία γίνονται ένα και όλα τα είδωλα γκρεμίζονται και όλες οι σκιές εξαφανίζονται. Μένεις μόνος, ακάλυπτος και παντοδύναμος. Μπορείς να έχεις, να είσαι, τα πάντα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκλησή σου. Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα, από εκεί που βρίσκεσαι, χωρίς να κουνήσεις το σώμα σου και ταυτόχρονα διαλύοντας και δημιουργώντας το κάθε στιγμή. Αρχικά τρομάζεις, αναγνωρίζοντας τη δύναμη πέρα από το ορατό και συλληπτό. Και είσαι εδώ, χωρίς αντίπαλο, χωρίς εχθρό, παρά μόνο όσους γνωρίζουν και εξασκούν ισότιμη δύναμη με τη δική σου, τους οποίους μπορείς να δεις, όπως εκείνοι εσένα.

Μέχρι να αντιληφθείς, πως δεν είναι αντίπαλοι, πως ποτέ δεν ήταν...

Απλά Περαστικός

Μια σκέψη φευγαλέα... τις ξέρω εγώ αυτές...

Κάνουν τις τάχα μου αδιάφορες, "απλά περαστικές", αλλά γελάνε πονηρά φεύγοντας.

"Έλα, φτάνει, ώρα να προχωράς... τι άλλο; Έγραψες αρκετά... γέμισε ο τόπος γραμμένα!"

Την έπιασα στην έξοδο... Ωπ; Αλλά είχε φύγει ήδη...

Και να μαι πάλι να γράφω... τίποτα!

Άλλοι τα κλείνουν και φεύγουν ηρωικά. Άλλοι αλλάζουν στέκι. Εγώ, ποτέ δεν ξέρω... δεν έχω σχέδια.

Μπαινοβγαίνω, ξεκινάω, δημιουργώ, αλλά όταν είναι ώρα να φύγω, εξαφανίζομαι αθόρυβα.... όχι έτσι.

Οι επαναλήψεις με κουράζουν... Οι περισσότερες δεν είναι τόσο εμφανής.

Ο ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟΣ υπήρξε μια θαρραλέα προσπάθεια ένωσης. Ίσως μετά να γράφω για ακόμα πιο θαρραλέους πολεμιστές, δημιουργούς, απομιμητές.... διάφορους συνοδοιπόρους που δεν χρειάζονται τίτλο ή ιδιότητα.  

 

Ίσως πάλι δεν προλάβω.... να πρέπει να κάνω άλλα... 

 

Ίσως ο ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟΣ " υποστεί μετάλλαξη...

 

Έχει ενδιαφέρον η αναμονή αν δεν φοβάσαι... αν συμμετέχεις σε αυτήν.

 

Συνήθως οι φευγαλέες σκέψεις ζητούν απλά την προσοχή σου. Κάτι άλλο προσπαθούν να σού πουν. Κωδικοποιημένα μηνύματα... Απλά την προσοχή σου πρώτα όμως..

 

Και μετά, ας τη να φύγει, δεν πειράζει... πάει καιρός που το κενό δεν με τρομάζει.

 

Ας μην ξέρω... κι ας προχωρώ...

 

Τίποτα δεν παραμένει στάσιμο χωρίς να σαπίζει.. και το δράμα δεν το επιλέγω πια.

 

Παιχνιδιάρικη ζωή... αύριο, μια καινούργια μέρα!

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια

Του θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του».

Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη.

Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητος. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου.

Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις.

Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη.

Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω;

Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ… Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είναι πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους.

Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη.

Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις! Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Σε αντέχω κοντά μου;

Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι.

«Το αγαπημένο «παιχνίδι» του Γιάννη και της Μαρίας ήταν ο «σαματάς». Ήξεραν και οι δύο την πρώτη κίνηση του παιχνιδιού: μια σιωπηλή συμπεριφορά, όπως τα μούτρα, τα απανωτά τσιγάρα, η απόσυρση ή ο εκνευρισμός. Έτσι μπορούσαν να στήσουν και να αρχίσουν το «παιχνίδι» τους. Όταν ο συμπαίχτης είχε πια πιαστεί στο παιχνίδι, ξεκινούσαν. Μόλις άρχιζε, ακολουθούσε μια προβλεπόμενη σειρά από συναλλαγές, όπου κάποιος από τους δύο εισέπραττε μια κατηγορία, ή μια ταπείνωση και κατέληγαν σε δυνατό καυγά. Έτσι, απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλο. Αυτό ήταν το κέρδος που αποκόμιζαν από το «παιχνίδι», η αποφυγή της οικειότητας».

Η αποφυγή της οικειότητας!
Συχνά, δηλώνουμε σε ένα φίλο «άσε, είμαι χάλια. Πάλι τσακωθήκαμε με τον Χ.» Και όταν αυτός μας ρωτήσει για ποιο λόγο, διστάζουμε, συλλογιζόμαστε και λέμε: «για βλακείες... πραγματικά δεν ξέρω... έγινε όμως ένας τρικούβερτος καυγάς!».

Ή κάποτε ίσως έχει τύχει να πούμε: «φοβάμαι να του πω πως τον αγαπώ μήπως τρομάξει», ή «εγώ ήμουν έτοιμος/η να του/της δώσω τα πάντα, και αυτός/ή μου είπε να χωρίσουμε».

Όπως ο Γιάννης και η Μαρία, είμαστε ικανοί, να επινοήσουμε τον κάθε λογής τρόπο, συνήθως ασυνείδητα, προκειμένου να αποφύγουμε την ουσιαστική δέσμευση και οικειότητα. Ολόκληροι γάμοι βασίζονται σε τέτοιου είδους ασυνείδητες συμφωνίες μεταξύ των μελλοντικών συζύγων! Διαλέγουμε εκείνον, που θα μπορεί να παίξει τα «παιχνίδια» μας, και εκείνος μας διαλέγει, γιατί μπορούμε να παίξουμε τα δικά του. Φαίνεται πως μια σχέση, μπορεί να εξυπηρετεί αυτήν την ανάγκη, το αέναο παίξιμο των παιχνιδιών, που από κάτω κρύβει την αποφυγή της αυθεντικής επαφής.

Η τελική κατάληξη είναι το εξής αντιφατικό: να «συζούμε χώρια» ! Όπως αναφέρει χαριτολογώντας ο Λ. Μπουσκάλια στο βιβλίο του «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις»: «Κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια, τρώμε χωριστά, πηγαίνουμε διακοπές χωριστά, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχίσουμε να ζούμε μαζί!».

Τι είναι λοιπόν αυτή η οικειότητα, και γιατί τόσο πολύ τη φοβόμαστε;

Η οικειότητα, είναι μια κατάσταση πραγματικής γνωριμίας και πλησιάσματος με τον άλλο. Συμβαίνει όταν ρίχνεις τις μάσκες, και αφήνεις τον άλλο να δει ποιος πραγματικά είσαι. Σημαίνει εμπιστοσύνη ότι ο άλλος θα σε δεχτεί και θα σε αγαπήσει, όπως ακριβώς είσαι. Δύσκολο εγχείρημα! Γιατί, «αν δει ποιος πραγματικά είμαι, θα με θέλει ακόμα; Καλύτερα να συνεχίζω να υπάρχω μέσα από τις ταμπέλες, τους ρόλους, τους τίτλους μου, να ρίχνουμε πού και πού και κανένα καυγά, να ξανααπομακρυνόμαστε, και έτσι θα λειτουργεί καλύτερα, θα είναι ασφαλέστερα».

Πιστεύω ότι το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αν το ρισκάραμε, ο άλλος θα ήταν διατεθειμένος ακόμα να μας αγαπά, ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο για εκείνον να μας αγαπήσει με τις αδυναμίες μας, από ό,τι εμείς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τις αδυναμίες μας. Να του συγχωρέσουμε την αδυναμία μας να είμαστε τέλειοι υπεράνθρωποι ή απλώς άνθρωποι!

Σε αυτήν την κοινωνία, όπου από μικρούς μας μαθαίνει να μπαίνουμε σε καλούπια, να λειτουργούμε «όπως πρέπει», να φοράμε μάσκες, να παίζουμε ρόλους και παιχνίδια, να είμαστε επιφυλακτικοί με τους άλλους, με άλλα λόγια μας μαθαίνει να αποξενωνόμαστε από τον πραγματικό εαυτό μας και να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι πραγματικά δύσκολο να επιτρέπουμε στην οικειότητα να υπάρχει , να πραγματώνεται.

Ωστόσο, όλοι έχουμε ζήσει στιγμές με το σύντροφό μας όπως η ανταλλαγή μιας ματιάς γεμάτης νόημα, που κανείς άλλος στην παρέα δεν καταλαβαίνει, ένα τρυφερό άγγιγμα, μια αγκαλιά που μπορεί μεμιάς να σου πάρει όλον τον πόνο, ένα χαμόγελο κατανόησης και αποδοχής που ξαφνικά σε αφοπλίζει και σου δίνει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουν πραγματικά κάποιες στιγμές μαγικές, όπου μπορούμε να νιώσουμε κοντά, να νιώσουμε την αγάπη!

Αξίζει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, όσο περισσότερο, για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας όσο περισσότερο, για να μάθουμε να ρισκάρουμε όλο και περισσότερο να είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε και να αφήνουμε αυτές τις στιγμές της οικειότητας να συμβαίνουν όλο και πιο συχνά!

Άνθρωπε... γίνε αυτός που ήδη ΕΙΣΑΙ!

Πόσο σε θαυμάζω Άνθρωπε!
Αλήθεια!
Και μην ακούς όλους αυτούς που λένε πώς κατάντησες. Τίποτα δεν είναι ολοκάθαρο και φωτεινό. Έτσι και συ.

Άστους να λένε. Εγώ σε θαυμάζω για όσα σε σένα αναγνώρισα και με ενέπνευσαν. Για το μεγαλείο της δύναμής σου σε κάθε εκδήλωση της Αλήθειας σου!

Μπορεί να λησμόνησες ποιός στ’ αλήθεια είσαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι!
Σ’ αυτή σου τη λήθη πάντα πόνταραν όσοι επιθυμούν τον εκφυλισμό σου. Σε πρόδωσαν, σε πλάνεψαν, σε μόλυναν, σε λέρωσαν, σε εκμεταλλεύτηκαν, αλλά δεν κατάφεραν να βγάλουν το Καλό από μέσα σου! Γιατί το σκοτάδι δεν έχει υπόσταση από μόνο του, κι έτσι κλέβει από το φως. Από το φως σου συντηρούνται!

Κι όμως το μεγαλείο σου δεν χάθηκε!
Το έχω δει….
Σε εκείνους που πιστεύουν σε ένα καλύτερο κόσμο και μάχονται γι’ αυτό, θυσιάζοντας την βόλεψή τους
Σε εκείνους που κυνηγάνε τα όνειρά τους, χωρίς να τους πτοούν οι δυσκολίες
Σε εκείνους που δεν συμβιβάζονται με τα λιγότερα
Σε εκείνους που δεν κάνουν εκπτώσεις στην ηθική τους
Σε εκείνους που ο πόνος αντί να τους διαβρώσει καταφέρνουν να βγουν από αυτόν σοφότεροι και συμπαγείς
Σε εκείνους που αντέχουν τα χτυπήματα και κάθε φορά που πέφτουν βρίσκουν τη δύναμη να σηκωθούν ξανά και να συνεχίσουν
Σε εκείνους που τους φόβους τους τρομάζουν, βουτώντας μέσα τους
Σε εκείνους τους «τρελούς» που τελικά αλλάζουνε τη ροή του κόσμου
Σε εκείνους που μπορούν και δημιουργούν από το μηδέν
Σε εκείνους που παίρνουν την ευθύνη και την δικαιοσύνη στους εαυτούς τους πρώτα εφαρμόζουν
Σε εκείνους που τολμάνε να εκδηλώσουν την Αγάπη
Σε εκείνους που δεν φοβούνται να δοθούν
Σε εκείνους που με το παράδειγμά τους εμπνέουν
Σε εκείνους που υπηρετούν την Αλήθεια
Σε εκείνους που η εξουσία υποκλίνεται στην Ουσία τους
Σε εκείνους που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν συμβιβάζονται και επιμένουν για όσα πιστεύουν
Σε εκείνους που δεν διστάζουν να εγκαταλείπουν όσα έχουν για να προχωρήσουν μπροστά
Σε εκείνους τους αυθόρμητους, τους ανεπιτήδευτους που κάθε τους εκδήλωση φωνάζει ΕΙΜΑΙ
Σε εκείνους που γελάνε από μέσα τους και με το πλατύ τους χαμόγελο χλευάζουν τον θάνατο.

Τί μεγαλείο! Τί Δύναμη!
Ναι! Δύναμη τεράστια! Μέσα σου την έχεις Άνθρωπε, αλλά δεν την αναγνωρίζεις! Σε κάνανε να την ξεχάσεις.
Είναι πλάνη ότι είσαι μικρός και αδύναμος! Δες όλα αυτά τα μεγάλα και τα σπουδαία που σου λέω. Δικά σου έργα είναι!

Μην ακούς ό,τι σου λένε, μην πιστεύεις ό,τι σου δείχνουν! Δεν είσαι ένα τέρας. Δεν είσαι ο εγωιστής, ο συμφεροντολόγος, ο δυνάστης, ο ψεύτης, ο λιποτάκτης, ο προδότης, ο καιροσκόπος, ο φιλήδονος, ο φανατικός, ο βίαιος, ο κακομοίρης, ο φουκαράς, ο ανθρωπάκος ή το ανθρωπάριο.
Αυτοί που σε επιβουλεύονται εκπροσωπούν τα παραπάνω. Όμως αυτοί τρύπωσαν μέσα σου και σε διέφθειραν. Δεν είναι όμως η Αλήθεια σου όλοι αυτοί.

Κοίτα μέσα σου Άνθρωπε. Βαθιά μέσα σου. Εκεί που εδρεύει η Ουσία σου. Εκεί που καίει η φλόγα της ύπαρξής σου. Κοίτα καλά και θυμήσου…

Φως είσαι! Νιώσε το αυτό. Νιώσε τη Δύναμή σου καθαρή και αρχέγονη, να ρέει μέσα σου και να σε οδηγεί. Πέταξε έξω όλους αυτούς που σε μολύνουν!

Μην γίνεσαι πιόνι στην σκακιέρα τους, ενώ είσαι Βασιλιάς!

Άσε τη φλόγα της Αλήθεια σου να τους κάψει! Και λάμψε…

ΓΙΝΕ… αυτός που ήδη ΕΙΣΑΙ!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Με το πρώτο φως του ήλιου μια νέα ημέρα γεννιέται και πλήθος από πραγματικότητες αναμένουν σαν κουβάρια να ξεδιπλωθούν, χαράζοντας μια ξεχωριστή διαδρομή για τον κάθε ένα από εμάς.

      Όλοι μας αναζητούμε μια θέση μέσα σε αυτή τη νέα ημέρα, για να αναπτύξουμε τον εαυτό μας, η εκδήλωση του οποίου καταγράφεται στο βιβλίο της προσωπικής μας ιστορίας.
Τι αναζητούμε αλήθεια;

Ψάχνουμε τις καλύτερες συνθήκες για εμάς και τον τρόπο με τον οποίο θα βελτιώσουμε μέρα με τη μέρα τη ζωή μας.

        Μια ημέρα καλή για εμάς είναι εκείνη που έχουμε συντονιστεί με το ΕΥ της ημέρας, πρώτα εντός μας και έχουμε εντοπίσει τη θέση μας σε αυτήν. Έτσι στην καθημερινότητα μας, παρατηρούμε λιγοστά εμπόδια και νοιώθουμε αρκετά δυνατοί .

        Όλοι έχουμε βιώσει αυτή την μέρα που νοιώθουμε άτρωτοι και σίγουρα είναι ένα από το σημεία αναφοράς μας, για τις επόμενες ημέρες που ακολουθούν ή απλά έρχεται για να μας ανακουφίσει.

        Τι γίνεται όμως όταν καθημερινά πλήθος από θέλω-απόψεων ανταγωνίζονται για μια επικράτηση και οι ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΔΟΙ των ΟΝΕΙΡΩΝ κατακλύζονται από ένα θυμωμένο αγώνα επικράτησης;

         Πως θα επεμπλακούμε από αυτό το χάλι που υπάρχει ούτως ή άλλως, για να βρούμε τη δική μας μοναδική διαδρομή προς τα όνειρα μας;

         Και πως γίνεται εκείνη τη μοναδικά ξεχωριστή για τον καθένα μας ημέρα, αυτά τα εμπόδια να μην υπήρχαν και απλά ο δρόμος για τα όνειρα μας να ήταν ανοιχτός;

         Πολύ απλά, εκείνη την ημέρα συντονιστήκαμε με την καλή της πλευρά και κάναμε χώρο για τα όνειρα μας εντός της και εκείνη ανταποκρίθηκε και μας υποδέχτηκε, δείχνοντας μας βήμα βήμα την διαδρομή, επειδή εμπιστευτήκαμε τη θέση μας και την υποστηρίξαμε.

         Με λίγα λόγια επιλέξαμε να «μας δούμε» μέσα σε αυτήν ημέρα διαδραστικά και να πούμε στην τελική «ω ρε φίλε τι πέτυχα σήμερα!»

        Τα όνειρα μας όμως, για να υλοποιηθούν χρειάζονται και μια ανάλογη δράση.
Έτσι, λοιπόν, επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Χρειάζεται να ψάξουμε για να εντοπίσουμε τη θέση μας και να την εκπέμψουμε συνολικά με την παρουσία μας, δηλαδή η εμφάνιση μας να ανταποκρίνεται σε αυτά που θέλουμε να πετύχουμε, αλλά και στη δική μας μοναδική ομορφιά, η οποία κατά βάσει να ικανοποιεί εμάς και όχι τους άλλους.

Να πάψουμε να φοβόμαστε ότι κάποιος άλλος θα μας ξεπεράσει, γιατί το θέμα είναι να στοχεύσουμε πως θα ξεπεράσουμε εμείς τον εαυτό μας ,δηλαδή να ρισκάρουμε να μας ανακαλύψουμε εκεί που δεν μας έχουμε γνωρίσει ,για παράδειγμα κάνω κάτι νέο στη ζωή μου, π.χ χόμπι, αθλητισμό και γενικότερα ότι με κινητοποιεί.

Χειριζόμαστε αποτελεσματικά κάθε δυσκολία που υπάρχει στη ζωή μας, με τη σκέψη ότι κάθε πρόβλημα έχει και μια λύση, διαφορετικά δεν είναι πρόβλημα. Έτσι εστιαζόμαστε στη λύση και όχι στο πρόβλημα και παίρνουμε αναπνοές απλά, δηλαδή μπορούμε να αναπνεύσουμε μέχρι να εντοπίσουμε τη λύση, επειδή η ζωή δεν έχει αδιέξοδα αλλά επιλογές για να την ζήσουμε.

Προστατεύουμε αυτά που θεωρούμε ότι για εμάς έχουν αξία χωρίς να τα μειώνουμε, επειδή κάθε τι που θεωρούμε σημαντικό έχει για εμάς αξία ,βάζουμε την προσοχή μας να το φροντίζουμε περισσότερο. Για παράδειγμα τη σχέση μέσα στην οικογένεια μου.

Βρίσκουμε την έμπνευση κάθε στιγμή μέσα στην μέρα μας σε εκείνα που ουσιαστικά μας εξελίσσουν και μας κάνουν καλύτερους, για παράδειγμα έρχεται μια ευκαιρία στη ζωή μου που με εμπνέει για να προχωρήσω σε σχέση με την προηγούμενη μου θέση, για παράδειγμα, νέα εργασία, σχέση κ.λ.π

Εντοπίζουμε την αγάπη μέσα μας για αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε υγιείς πρώτα με εμάς και τα συναισθήματα μας, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις που μας θυμώνουν, για παράδειγμα θα ξεκινήσω λίγο νωρίτερα για να πάω στον προορισμό μου, για να αποφύγω την κίνηση στο δρόμο και να φθάσω στην ώρα μου.

Πατάμε σταθερά μέσα στη μέρα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη που μας δίνει το παρόν, επειδή η δύναμη μας βρίσκεται στο τώρα, δηλαδή στοχεύω σε αυτά που θέλω να πετύχω ΤΩΡΑ και σταματάω να είμαι αναβλητικός με την πρώτη δυσκολία ή αναποδιά.

Επικοινωνούμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους αυτά που θέλουμε να πετύχουμε και ζητάμε βοήθεια όπου την χρειαζόμαστε, γιατί βασικός κορμός μιας σχέσης είναι η εμπιστοσύνη πρώτα στον εαυτό μας ότι όλα θα πάνε καλά.

        Σκεφτείτε ότι κάθε ημέρα και κάθε στιγμή μέσα σε αυτήν θέλει να μας στείλει ένα μήνυμα που αντανακλάται από τον εσωτερικό μας κόσμο, στο περιβάλλον και μας δείχνει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή.

        Σίγουρα, η ευημερία υπάρχει μέσα στη ζωή μας, αλλά δεν μπορούμε να τη δούμε και μερικές φορές δεν θέλουμε, επειδή έχουμε βολευτεί, όπως ένας πυγμάχος μένει στα σχοινιά και δέχεται χτυπήματα, όχι από τακτική για να κουράσει τον αντίπαλο του, αλλά για να δείξει στους άλλους ότι αντέχει και δεν παίζει στα ίσια με αυτόν που τον εμποδίζει να πετύχει τα όνειρα του. Έτσι, η ευημερία για εμάς γίνεται μια ανακάλυψη και ένα ταξίδι παρατήρησης με ταυτόχρονη δράση που θα μας οδηγήσει στην πραγματοποίηση των ονείρων μας και την ανάπτυξη του εαυτού μας.

Βρέθηκε ουρά φτερωτού δεινοσαύρου διατηρημένη σε απολιθωμένη ρυτίνη

Εδώ και περίπου 99 εκατομμύρια χρόνια, η φτερωτή ουρά ενός νεαρού δεινόσαυρου κόλλησε στο ρετσίνι ενός δέντρου, που παγίδευσε το μικρό ζώο. Η ατυχία του όμως αυτή δίνει στους επιστήμονες μια μοναδική ευκαιρία να μελετήσουν τους δεινόσαυρους με φτερά που έζησαν την κρητιδική περίοδο της γεωλογικής ιστορίας της Γης.

Οι επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι ένα κομμάτι ήλεκτρου - απολιθωμένης ρυτίνης - που ανακάλυψε τυχαία ένας Κινέζος ερευνητής σε αγορά στην πόλη Μιτκίνα στο Μιανμάρ πέρυσι, περιέκλειε 36 χιλιοστά της ουράς του δεινόσαυρου, με ορατά τα κόκκαλα, τη σάρκα, το δέρμα και τα φτερά. Ο δεινόσαυρος ήταν μικρότερος από 15 εκατοστά, δηλαδή περίπου όσο ένα σπουργίτι σε μήκος. "Αυτό είναι το πρώτο του είδους αυτού", είπε για το δείγμα ο παλαιοντολόγος Ράιαν Μακ Κέλαρ του μουσείου Royal Saskatchewan στον Καναδά, ο οποίος είναι ένας από τους επιστήμονες στην έρευνα που εκδόθηκε στο περιοδικό του κλάδου, Current Biology. "Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό", τόνισε.

Οι επιστήμονες υποψιάζονται ότι η ουρά ανήκει σε έναν τύπο δίποδου δεινόσαυρου που έμοιαζε με πουλί και που ανήκει στην κατηγορία maniraptora, μία από αρκετές κατηγορίες δεινοσαύρων με φτερά. Τα πουλιά εμφανίστηκαν στη Γη πριν από περίπου 150 εκατομμύρια χρόνια, κατά την ιουράσια γεωλογική περίοδο, και εξελίχθηκαν από μικρούς, φτερωτούς δεινόσαυρους.



Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν προηγμένη τεχνολογία σάρωσης και μικροσκοπικές αναλύσεις για να μελετήσουν την ουρά. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε μια καστανή άνω επιφάνεια, με ωχρό ή άσπρο χρώμα στην κάτω επιφάνεια.



"Βλέπουμε τα φτερά που βρίσκονται ακόμα συνδεδεμένα με την ουρά, και βλέπουμε πώς γίνεται η σύνδεση, το σχήμα που έχουν, σε κλίμακα μικρόμετρου, και άλλα πράγματα όπως τα σχέδια των χρωματισμών στα φτερά", είπε ο Μακ Κέλαρ.

Η ουρά αποτελείται από οκτώ σπονδύλους, μαλακούς ιστούς, και φτερά που είναι άπταιστα διατηρημένα σε τρεις διαστάσεις.

Σύμφωνα με τον Μακ Κέλλαρ, το να κολλήσει η ουρά του δεινόσαυρου σε ρετσίνι "σήμαινε το τέλος για το συγκεκριμένο ζώο. Δεν μπορούν να αποκόψουν την ουρά τους όπως μερικές σαύρες".



Η ανατομία της ουράς επέτρεψε στους επιστήμονες να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να ανήκει σε πουλί γιατί ήταν μακριά και ευέλικτη και δεν εμφάνιζε πυγόστυλο, την σύντηξη των σπονδύλων που εμφανίζεται στα πουλιά ώστε να υποστηριχθούν τα φτερά της ουράς.

Η ανακάλυψη ρίχνει επίσης φως και στην εξέλιξη των φτερών. Αυτά που παγιδεύτηκαν στο ήλεκτρο είναι πιό πρωτόγονα από εκείνα των πουλιών, και τους λείπει μεγάλο μέρος του κεντρικού στελέχους (κάλαμος) που φαίνεται στα φτερά των πουλιών.

Το ήλεκτρο έχει προσφέρει μεγάλα οφέλη στους παλαιοντολόγους. Πολλά ζώα που έχουν βρεθεί διατηρημένα σε ήλεκτρο - μεταξύ των έντομα, σαύρες, αμφίβια, θηλαστικά και πτηνά, καθώς και φυτά, όπως λουλούδια.

Το μυστήριο της σκοτεινής ύλης βαθαίνει

Όπως όλοι οι γαλαξίες, έτσι και ο Γαλαξίας μας φιλοξενεί μια περίεργη ουσία, που ονομάζεται σκοτεινή ύλη. Η σκοτεινή ύλη είναι αόρατη, αλλά προδίδει την παρουσία της μόνο μέσω της βαρυτικής έλξης της. Χωρίς σκοτεινή ύλη τα ταχύτατα κινούμενα άστρα του Γαλαξία μας, που τα συγκρατεί μαζί, θα σκορπούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Η φύση της σκοτεινής ύλης είναι λοιπόν ένα μυστήριο – ένα μυστήριο που μια νέα μελέτη δείχνει ότι μόνο βαθαίνει.

Μια καλλιτεχνική άποψη ενός νάνου γαλαξία όπως φαίνεται από την επιφάνεια ενός υποθετικού εξωπλανήτη. Μια νέα μελέτη διαπιστώνει ότι η σκοτεινή ύλη στους νάνους γαλαξίες κατανέμεται ομαλά αντί να συσσωρεύεται στα κέντρα τους. Όμως αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις προσομοιώσεις που χρησιμοποιούν το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο – γνωστό ως λ-CDM.

"Μετά την ολοκλήρωση αυτής της μελέτης, γνωρίζουμε λιγότερα για τη σκοτεινή ύλη από ό,τι πριν," είπε ο επικεφαλής της έρευνας Matt Walker, μέλος της ομάδας του Hubble στο Κέντρο για την Αστροφυσική του Harvard.

Το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο περιγράφει έναν κόσμο που κυριαρχείται από σκοτεινή ενέργεια και σκοτεινή ύλη. Οι περισσότεροι αστρονόμοι υποθέτουν ότι η σκοτεινή ύλη αποτελείται από "ψυχρά" (δηλαδή βραδυκίνητα) εξωτικά σωματίδια, που συγκολώνται βαρυτικά. Μακροπρόθεσμα, αυτές οι συγκεντρώσεις της σκοτεινής ύλης προσελκύουν την κανονική ύλη, που σχηματίζουν τους γαλαξίες που βλέπουμε σήμερα.

Οι κοσμολόγοι χρησιμοποιούν ισχυρούς υπολογιστές για την προσομοίωση αυτής της διαδικασίας. Οι προσομοιώσεις τους δείχνουν ότι η σκοτεινή ύλη θα πρέπει να σχηματίζει πυκνά συσσωματώματα στα κέντρα των γαλαξιών. Όμως στην πραγματικότητα, νέες μετρήσεις από δύο νάνους γαλαξίες δείχνουν ότι περιέχουν μια ομαλή κατανομή της σκοτεινής ύλης. Αυτό υποδηλώνει ότι το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο μπορεί να είναι λάθος.

“Οι μετρήσεις μας σε αντίθεση με μια βασική πρόβλεψη που κάνει το στάνταρτ για τη δομή της ψυχρής σκοτεινής ύλης στους νάνους γαλαξίες. Εκτός ή έως ότου οι θεωρητικοί τροποποιήσουν αυτή την πρόβλεψη, η ψυχρή σκοτεινή ύλη είναι ασυμβίβαστη με τα παρατηρησιακά δεδομένα μας", δήλωσε ο Walker.

Οι νάνοι γαλαξίες αποτελούνται από έως και 99 τοις εκατό από σκοτεινή ύλη και μόνο το 1 τοις εκατό είναι η κανονική ύλη, όπως τα αστέρια. Αυτή η διαφορά κάνει τους νάνους γαλαξίες ιδανικούς στόχους για τους αστρονόμους, που επιδιώκουν να κατανοήσουν τη σκοτεινή ύλη.

Ο Walker και ο συνεργάτης του Jorge Peñarrubia (Πανεπιστήμιο Cambridge στη Βρετανία) ανέλυσαν την κατανομή της σκοτεινής ύλης σε δύο νάνους γαλαξίες, γείτονες του Γαλαξία μας: της Καμίνου (Fornax) και του Γλύπτη (Sculptor). Αυτοί οι γαλαξίες περιέχουν 1 έως 10 εκατομμύρια αστέρια, σε σύγκριση με περίπου τα 400 δισεκατομμύρια του Γαλαξία μας. Η ομάδα μέτρησε τις τοποθεσίες, τις ταχύτητες και τις βασικές χημικές συνθέσεις 1500 με 2500 άστρων.

"Τα άστρα σε ένα νάνο γαλαξία κινούνται σαν τις μέλισσες σε μια κυψέλη, αντί να κινούνται με όμορφες, κυκλικές τροχιές όπως σε ένα σπειροειδή γαλαξία," εξήγησε ο Peñarrubia. "Το γεγονός αυτό κάνει πολύ πιο δύσκολο να προσδιοριστεί η κατανομή της σκοτεινής ύλης."

Τα στοιχεία τους έδειξαν ότι και στις δύο περιπτώσεις, η σκοτεινή ύλη κατανέμεται ομοιόμορφα σε μια σχετικά μεγάλη περιοχή, έκτασης αρκετές εκατοντάδες έτη φωτός. Κι αυτό το στοιχείο έρχεται σε αντίθεση με την πρόβλεψη ότι η πυκνότητα της σκοτεινής ύλης θα πρέπει να αυξάνεται σημαντικά προς τα κέντρα αυτών των γαλαξιών.

"Αν ένας νάνος γαλαξίας ήταν ένα ροδάκινο, το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο, λέει ότι θα πρέπει να βρούμε μια σκοτεινή ύλη στο κέντρο, σαν «λάκκο». Αντιθέτως, οι πρώτοι δύο νάνοι γαλαξίες που μελετήσαμε είναι σαν να μην έχουμε ‘λακούβα’”, είπε ο Peñarrubia.

Μερικοί πάντως έχουν προτείνει ότι οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ της κανονικής και της σκοτεινής ύλης θα μπορούσε να εξαπλώσει την σκοτεινή ύλη, αλλά οι νέες προσομοιώσεις δεν δείχνουν ότι συμβαίνει αυτό στους νάνους γαλαξίες. Οι νέες μετρήσεις υπονοούν ότι είτε η κανονική ύλη επηρεάζει τη σκοτεινή ύλη περισσότερο από το αναμενόμενο, είτε η σκοτεινή ύλη δεν είναι "ψυχρή". Η ομάδα ελπίζει να βρεθεί τι συμβαίνει με τη μελέτη περισσότερων νάνων γαλαξιών, ιδιαίτερα γαλαξίες με ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό σκοτεινής ύλης.

Η έρευνα αυτή έγινε δεκτή για δημοσίευση στο Astrophysical Journal.

Επιστήμονες βλέπουν φως που μπορεί να είναι από τα πρώτα αντικείμενα στο Σύμπαν

Οι επιστήμονες που χρησιμοποιούν το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA λένε ότι έχουν ανιχνεύσει φως που μπορεί να είναι από τα πιο πρώιμα αντικείμενα στον Κόσμο. Εάν επιβεβαιωθούν, τότε αυτή η παρατήρηση δίνει την εικόνα  μιας εποχής περισσότερο από 13 δισεκατομμύρια έτη πριν όταν, μετά το σκοτάδι που επεκράτησε για εκατομμύρια χρόνια ύστερα από το Big Bang, το σύμπαν ξαναζωντάνεψε.

 

Αριστερή εικόνα: Το πάνω μέρος είναι μια εικόνα από το παρατηρητήριο Spitzer των άστρων και των γαλαξιών στον αστερισμό του Δράκοντος, που καλύπτει περίπου 50 μέχρι 100 εκατομμύριο έτη φωτός. Είναι μια υπέρυθρη εικόνα σε ένα μήκος κύματος 3,6 μικρών, κάτω από αυτό που το ανθρώπινο μάτι μπορεί να ανιχνεύσει. Η κάτω εικόνα είναι το αποτέλεσμα αφότου έχουν καλυφθεί όλα τα αστέρια και οι γαλαξίες. Το υπόλοιπο υπόβαθρο έχει ενισχυθεί για να αποκαλύψει μια λάμψη που δεν μπορεί να αποδοθεί στους σύγχρονους γαλαξίες ή τα αστέρια. Αυτή λοιπόν θα μπορούσε να είναι η λάμψη των πρώτων αστεριών στον Κόσμο.

 

Αυτό το φως θα μπορούσε να είναι από τα πρώτα -πρώτα αστέρια ή ίσως από το καυτό αέριο που περιέρχεται προς τις πρώτες μαύρες τρύπες. Η επιστημονική ομάδα, που εδρεύει στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης Goddard της NASA, περιγράφει την παρατήρηση σαν τη λάμψη μιας απόμακρης πόλης τη νύχτα από ένα αεροπλάνο. Το φως είναι πάρα πολύ απόμακρο και αδύναμο για να βρεθούν τα όποια μεμονωμένα αντικείμενα.

 

"Νομίζουμε ότι βλέπουμε το συγκεντρωτικό φως από εκατομμύρια των πρώτων αντικειμένων που σχηματίστηκαν στον Κόσμο", είπε ο Δρ Alexander Kashlinsky, επικεφαλής συντάκτη της εργασίας που δημοσιεύτηκε στο Nature. "Τα αντικείμενα εξαφανίστηκαν χιλιάδες αιώνες πριν, όμως το φως τους ταξιδεύει ακόμα σε όλο τον Κόσμο."

 

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το διάστημα, ο χρόνος και η ύλη δημιουργήθηκαν πριν 13,7 δισεκατομμύρια έτη πριν με μία Μεγάλη Έκρηξη. Ενώ το σύμπαν ήταν σκοτεινό κατά τα πρώτα 500 χιλιάδες χρόνια μετά το Big Bang. Λίγο αργότερα, δηλαδή περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Mεγάλη Eκρηξη, άτομα υδρογόνου άρχισαν να ενώνονται και να αναφλέγονται, δημιουργώντας τα πρώτα αστέρια τα οποία καίγονταν με μεγάλη λαμπρότητα.

 

Θα περνούσαν δε άλλα 200 εκατομμύρια έτη πριν από την εποχή της πρώτης αστροφεγγιάς. Μια παρατήρηση δέκα ωρών από την υπέρυθρη φωτογραφική μηχανή του Spitzer προς τον αστερισμό του Δράκοντα συνέλαβε μια διάχυτη λάμψη υπέρυθρου φωτός, μικρότερη σε ενέργεια από το ορατό φως που βλέπουμε. Η ομάδα του Goddard λέει ότι αυτή η λάμψη είναι πιθανό να προέρχεται από τον πληθυσμό των άστρων ΙΙΙ, μια υποτιθέμενη κλάση αστεριών που σχηματίστηκαν πριν από όλα τα άλλα. (Τα αστέρια του πληθυσμού Ι και ΙΙ, ονομάστηκαν έτσι με τη σειρά της ανακάλυψής τους, και περιλαμβάνουν τους γνωστούς τύπους αστεριών που βλέπουμε τη νύχτα.)

 

Αριστερή εικόνα: Μάζες συγκεντρώνονται κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας, κι έπειτα αναφλέγονται τα πρώτα αστέρια. Τελικά σχηματίζονται οι δομές των γαλαξιών. 

     

Οι θεωρητικοί λένε ότι τα πρώτα αστέρια ήταν πιθανόν πάνω από εκατό φορές πιο μεγάλης μάζας από τον ήλιο μας και εξαιρετικά καυτά, φωτεινά, και βραχύβια, γιατί το καθένα έκαιγε για μόνο μερικά εκατομμύρια έτη. Το υπεριώδες φως που ο πληθυσμός ΙΙΙ των άστρων εξέπεμπε πρέπει να είναι μετατοπισμένο προς το ερυθρό, δηλαδή προς τις χαμηλότερες ενέργειες, λόγω της διαστολής του σύμπαντος. Άρα αυτό το φως πρέπει τώρα να είναι ανιχνεύσιμο στην περιοχή των υπέρυθρων ακτίνων.

 

"Αυτή η βαθιά παρατήρηση γέμισε με εξοικειωμένες εικόνες από άστρα και γαλαξίες", λέει ο Δρ John Mather, ανώτερος επιστήμονας του προγράμματος για το JWST και ένας από τους συντάκτες του άρθρου αυτού. "Αφαιρέσαμε όλα όσα ξέραμε - αστέρια και γαλαξίες και πλησίον και μακριά. Έτσι μείναμε με μια εικόνα τμήμα του ουρανού χωρίς τα αστέρια ή τους γαλαξίες, αλλά η εικόνα είχε ακόμα αυτό το υπέρυθρο φως σαν από κάποιες γιγαντιαίες σταγόνες, που νομίζουμε ότι θα μπορούσαν να είναι η ακτινοβολία από τα πρώτα -πρώτα αστέρια."

 

Αυτή η νέα ανακάλυψη του Spitzer συμφωνεί με τις παρατηρήσεις από τον δορυφόρο Εξερευνητή του Κοσμικού Υποβάθρου της NASA (COBE), που από τη δεκαετία του '90 είχε αποκαλύψει ότι μπορεί να υπάρχει ένα υπέρυθρο υπόβαθρο που δεν θα μπορούσε να αποδοθεί στα γνωστά αστέρια. Υποστηρίζει, επίσης, τις παρατηρήσεις από τον Έλεγχο Ανισοτροπίας Μικροκυμάτων Wilkinson της NASA από το 2003, που υπολόγισε ότι τα αστέρια ξεκίνησαν να λάμπουν για πρώτη φορά πριν 200 εκατομμύρια έως 400 εκατομμύρια έτη μετά από τη Μεγάλη Έκρηξη.

     

Οι επιστήμονες ομολογούν ότι έχουν δουλέψει πολύ σκληρά για να αποκλείσουν τις άλλες πηγές για να πάρουν το σήμα που παρατήρησαν. "Ακόμα και ένα μικρό σφάλμα στην απομάκρυνση αυτών των σημάτων από τα σημερινά άστρα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παραπλανητικά αποτελέσματα", επισημαίνει στο Νature ο καθηγητής Ρίτσαρντ Έλις του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, ο οποίος όμως δεν συμμετείχε στη μελέτη.

 

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer, που παρατηρεί στο υπέρυθρο προωθήθηκε στο διάστημα από το Canaveral στις 25 Αυγούστου 2003.

 

Ο χαμηλός θόρυβος και η υψηλή ανάλυση της υπέρυθρης φωτογραφικής μηχανής του Spitzer επέτρεψε στην ομάδα να αφαιρέσουν την ομίχλη των γαλαξιών στο πρώτο πλάνο, φτιαγμένη από πρώην αστρικούς πληθυσμούς, έως ότου αποκαλύφθηκε το πρώτο φως. Η ομάδα, σημείωσε ότι οι μελλοντικές αποστολές, όπως το το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb της NASA που εκτοξεύτηκε το 2013, θα βρουν τις πρώτες μεμονωμένες μάζες αυτών των αστεριών ή των μεμονωμένων αστεριών που να έχουν φτιάξει τις πρώτες αστρικές μαύρες τρύπες ή σουπερνόβα.

Οι μακρινοί γαλαξίες μας δίνουν λεπτομέρειες του πρώιμου σύμπαντος

Η έρευνα αστρονόμων για τους πιο απόμακρους γαλαξίες που έχουν ποτέ εντοπιστεί, δημιούργησε το πρώτο κοσμικό χρονοδιάγραμμα για μια δραματική φάση στις απαρχές του σύμπαντος, την εποχή του επαναϊονισμού. Οι παρατηρήσεις αυτές προέρχονται από το ευρωπαϊκό Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο.

Μια καλλιτεχνική εικόνα που δείχνει γαλαξίες σε μια εποχή λιγότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια μετά το Big Bang, όταν δηλαδή το σύμπαν ήταν εν μέρει γεμάτο με μια ομίχλη υδρογόνου που απορροφούσε το υπεριώδες φως

Το νέο χρονοδιάγραμμα καλύπτει μια περίοδο του πρώιμου σύμπαντος που είναι γνωστή ως επαναϊονισμός, που έλαβε χώρα πριν 13 δισεκατομμύρια χρόνια. Η νέα μέθοδος χρονολόγησης δείχνει ότι τούτη η εποχή του επαναϊονισμού πρέπει να έχει πραγματοποιηθεί πιο γρήγορα από ό,τι νόμιζαν έως τώρα οι αστρονόμοι.

Η εποχή του επαναιονισμού ήταν μια σύντομη αλλά δυναμική φάση στην ιστορία του σύμπαντος, που εκτιμάται ότι έχει ηλικία περίπου 13,7 δισεκατομμυρίων ετών. Κατά τη διάρκεια αυτού του επαναϊονισμού, η ομίχλη του αερίου υδρογόνου στο πρώιμο σύμπαν διαλύθηκε και έγινε διάφανη στο υπεριώδες φως, για πρώτη φορά

Ο επαναϊονισμός

Η εποχή αυτή ξεκίνησε με τους Σκοτεινούς Χρόνους και είναι η δεύτερη από δύο αλλαγές φάσης του αερίου στο σύμπαν. Καθώς η πλειοψηφία της βαρυονικής ύλης είναι στη μορφή του υδρογόνου, ο επαναϊονισμός αναφέρεται συνήθως στον ιονισμό (για δεύτερη φορά) του υδρογόνου. Το πρωταρχικό ήλιο (που γεννήθηκε αμέσως μετά το Big Bang) στο σύμπαν δοκίμασε κι αυτό τις ίδιες αλλαγές φάσης, όμως σε διαφορετικούς χρόνους.Ακολουθεί με ευκολία πολύπλοκους συλλογισμούς και εξηγεί εύκολα τις σκέψεις του.

Η πρώτη αλλαγή φάσης του υδρογόνου στο σύμπαν ήταν ο επανασυνδυασμός, που συνέβη σε μια εποχή 380.000 χρόνια μετά το Big Bang ή με μία μετατόπιση προς το ερυθρό (redshift) z = 1100, λόγω της ψύξης του σύμπαντος οπότε ο ρυθμός του συνδυασμού ενός ηλεκτρονίου με ένα πρωτόνιο για τον σχηματισμό του ουδέτερου υδρογόνου, ήταν μεγαλύτερος από το ρυθμό ιονισμού του υδρογόνου. Το σύμπαν ήταν αδιαφανές πριν από τον επανασυνδυασμό, επειδή τα φωτόνια σκεδάζονταν από τα ελεύθερα ηλεκτρόνια (και, σε αισθητά μικρότερο βαθμό, από τα ελεύθερα πρωτόνια), αλλά έγινε διαφανές, καθώς όλο και περισσότερα ηλεκτρόνια και πρωτόνια ενώνονται για να φτιάξουν άτομα υδρογόνου. Κι ενώ τα ηλεκτρόνια στο ουδέτερο υδρογόνο (ή σε άλλα άτομα ή μόρια) μπορούν να απορροφήσουν τα φωτόνια σε ορισμένα μήκη κύματος μεταβαίνοντας σε μια διεγερμένη κατάσταση, ένα σύμπαν γεμάτο ουδέτερο υδρογόνο θα είναι σχετικά αδιαφανές μόνο σε αυτά τα μήκη κύματος, και διαφανές στο μεγαλύτερο μέρος του φάσματος. Οι σκοτεινοί αιώνες ξεκινούν από εκείνο το σημείο, γιατί δεν υπάρχουν πηγές φωτός ακόμα (άστρα), εκτός από την βαθμιαία μειούμενη κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου.

Η δεύτερη αλλαγή φάσης έγινε όταν άρχισαν να σχηματίζονται άστρα στο πρώιμο σύμπαν, που το φως τους μπορούσε να ιονίσει το ουδέτερο υδρογόνο. Σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία, τα νεαρά άστρα παρήγαν έντονη υπέρυθρη ακτινοβολία η οποία ιόνισαν τα αέρια που είχαν δημιουργηθεί ως εκείνη τη στιγμή στο νεαρό Σύμπαν. Και το σύμπαν πέρασε από την ουδέτερη φάση των ατόμων του υδρογόνου πάλι σε ένα ιονισμένο πλάσμα, μεταξύ 150 εκατομμυρίων και ενός δισεκατομμυρίου χρόνων μετά το Big Bang (ή σε ένα redshift 6 <z <20). Μέχρι τώρα, πάντως, η ύλη έχει αραιωθεί λόγω της διαστολής του σύμπαντος και οι αλληλεπιδράσεις λόγω σκέδασης είναι πολύ λιγότερο συχνές από ό,τι πριν από τον επανασυνδυασμό. Έτσι, ένα σύμπαν γεμάτο από ιονισμένο υδρογόνο χαμηλής πυκνότητας θα παραμείνει διαφανές, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Ας σημειωθεί ότι το αέριο στο διάστημα είναι 100% ιονισμένο, κάτι που κάνει εφικτή τη διάχυση του υπέρυθρου φωτός παντού μέσα σε αυτό.

“Οι αρχαιολόγοι μπορεί να ανακατασκευάσουν μια χρονική κλίμακα του παρελθόντος από εργαλεία που βρίσκουν σε διαφορετικά στρώματα του εδάφους," δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης Adriano Fontana, του Εθνικού Ινστιτούτου για την Αστροφυσική (INAF) της Ιταλίας σε μια ανακοίνωσή του. "Οι αστρονόμοι μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο: μπορούμε να δούμε απευθείας στο μακρινό παρελθόν και να παρατηρήσουμε το αχνό φως από διαφορετικούς γαλαξίες και σε διαφορετικά στάδια της κοσμικής εξέλιξης Οι διαφορές μεταξύ των γαλαξιών μας πληροφορούν για τις μεταβαλλόμενες συνθήκες στο σύμπαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και πόσο γρήγορα συμβαίνουν οι αλλαγές αυτές."

Η διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποίησε το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο στο Ευρωπαϊκό Νότιο Παρατηρητήριο, που βρίσκεται στη Χιλή, για να εξετάσει το πρώιμο σύμπαν και τους πιο απομακρυσμένους γαλαξίες, σε αρκετές διαφορετικές χρονικές στιγμές, όταν το υπεριώδες φως ήταν σε θέση να περάσει ανεμπόδιστα μέσω της ομίχλης από υδρογόνο.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο ως μια χρονο-μηχανή και με αυτό έχουν πραγματοποιήσει μια μακρά και συστηματική αναζήτηση μακρινών γαλαξιών κατά τα τελευταία τρία χρόνια.

Τα στοιχεία από το τηλεσκόπιο βοήθησε τους αστρονόμους να μετρήσουν τις αποστάσεις αυτών των γαλαξιών με ακρίβεια, οπότε είδαν τους γαλαξίες όπως ήταν 780 εκατομμύρια έως ένα δισεκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang. Το σύμπαν σήμερα υπολογίζεται ότι είναι ηλικίας περίπου 13,700 δισεκατομμυρίων ετών.

Η κόκκινη κουκίδα στο κέντρο αυτής της πολύ βαθιάς εικόνας από το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο δείχνει το γαλαξία NTTDF-474, ένα από τα πιο μακρινά αντικείμενα που μετρήθηκαν ποτέ με τόσο ακρίβεια. Αυτό το εξαιρετικά εξασθενημένο αντικείμενο είναι ένα από τα πέντε που έχουν χρησιμοποιηθεί για να φτιάξουμε το χρονοδιάγραμμα του επανα-ιονισμού του σύμπαντος περίπου 13 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Τα αποτελέσματα της έρευνας που χρειάστηκε τρία χρόνια για να γίνει εμφανίζονται στο Astrophysical Journal.

Γενηθήτω φως

Τα ευρήματα της νέας μελέτης μας δίνουν επίσης και κάποιες ενδείξεις σχετικά με την πιθανή πηγή του υπεριώδους φωτός που έδωσε την απαραίτητη ενέργεια για τον επανα-ιονισμό.

Όταν άρχισε να ‘φωτίζεται’ το Σύμπαν

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση αυτής της ακτινοβολίας, αλλά δύο είναι οι κύριες απόψεις: η μία περιλαμβάνει την πρώτη γενιά των άστρων του σύμπαντος, και η άλλη είναι η έντονη ακτινοβολία που βγαίνει καθώς η ύλη πέφτει προς τις μαύρες τρύπες.

"Η λεπτομερής ανάλυση της αχνής λάμψης από δύο από τους πιο απόμακρους γαλαξίες που βρέθηκαν, δείχνουν ότι η πρώτη γενιά των άστρων μπορεί να έχει συμβάλει στην παραγωγή της ενέργειας," αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Eros Vanzella, του εν τη Τεργέστη Παρατηρητηρίου. “Αυτά τα άστρα θα ήταν πολύ μικρά και μεγάλα, περίπου 5.000 φορές μικρότερα και 100 φορές με περισσότερη μάζα από τον ήλιο. Ήταν δε ικανά να διαλύσουν την αρχέγονη ομίχλη και να την κάνουν διαφανή στο φως”.

Η γραμμή Lyman-άλφα, μία από τις ισχυρότερες γραμμές εκπομπής της υπεριώδους ακτινοβολίας, παράγεται από το αέριο υδρογόνο και είναι τόσο φωτεινή και διακριτή που μπορεί κάποιος να την δει, ακόμα και στις παρατηρήσεις των πολύ αχνών και μακρινών γαλαξιών.

Οι ερευνητές ανίχνευσαν τη γραμμή Lyman-άλφα σε πέντε πολύ μακρινούς γαλαξίες. Συγκρίνοντας αυτές τις γραμμές εκπομπής, οι αστρονόμοι μπόρεσαν να παρατηρήσουν την μετατόπιση τους z προς το ερυθρό άκρο του φάσματος, κι έτσι καθόρισαν την απόσταση των γαλαξιών. Οι αποστάσεις έδειξαν μια περίοδο αμέσως μετά το Big Bang.

Από εκεί, οι αστρονόμοι θα μπορούσε να θέσουν τους γαλαξίες στη σειρά, δημιουργώντας ένα χρονοδιάγραμμα που να δείχνει πώς το φως από τους γαλαξίες εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου. Επιπλέον, επειδή οι εκπομπές της γραμμής Lyman-άλφα στο φάσμα προέρχονται από το λαμπρό υδρογόνο μέσα στους γαλαξίες, μπόρεσαν έτσι να καθορίσουν τον τρόπο που ένα μεγάλο μέρος των εκπομπών είχε απορροφηθεί από την ομίχλη του ουδέτερου υδρογόνου στο διαγαλαξιακό χώρο, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, όπως ανέφεραν οι ερευνητές.

"Βλέπουμε μια δραματική διαφορά στην ποσότητα της υπεριώδους ακτινοβολίας που είχε μπλοκαριστεί από τους πρώτους και από τους τελευταίους γαλαξίες στο δείγμα μας”, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Laura Pentericci, στο Αστρονομικό Παρατηρητήριο της Ρώμης. "Όταν το σύμπαν ήταν μόνο 780 εκατομμυρίων αυτό το ουδέτερο υδρογόνο ήταν αρκετά άφθονο, κάπου 10 έως 50 τοις εκατό του όγκου του σύμπαντος”.

Ωστόσο, μόνο 200 εκατομμύρια χρόνια αργότερα, η ποσότητα του ουδέτερου υδρογόνου έφθασε σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο λόγω ιονισμού, παρόμοιο με την ποσότητα που βλέπουμε σήμερα. Αυτό μας δείχνει ότι η φάση του απανα-ιονισμού πρέπει να έχει συμβεί πιο γρήγορα από ό,τι οι αστρονόμοι είχαν προηγουμένως εκτιμήσει, πρόσθεσε η Pentericci.

Πλαστικές σακούλες που… τρώγονται!

Σε μια προσπάθεια για την καταπολέμηση της ρύπανσης από το πλαστικό η ινδική εταιρεία EnviGreen δημιούργησε σακούλες από έναν συνδυασμό αμύλου και φυτικών ελαίων που μοιάζουν με τις πλαστικές αλλά είναι 100% βιολογικές, βιοδιασπώμενες και φιλικές προς το περιβάλλον, ενώ τρώγονται άφοβα. Για την ακρίβεια αν καταναλωθούν από τα ζώα στο περιβάλλον δεν δημιουργούν πρόβλημα ούτε θανάτους.

Η εταιρεία πέρασε τέσσερα χρόνια ερευνώντας διάφορα υλικά, φτάνοντας στην ανακάλυψη ενός συνδυασμού 12 συστατικών, συμπεριλαμβανομένων της πατάτας, του καλαμποκιού, φυτικών ελαίων, μπανάνας και άλλων. Το υλικό που δημιουργήθηκε έμοιαζε με πλαστικό, ενώ αν τοποθετηθεί σε ζεστό νερό διαλύεται. Έτσι η παραγωγή τους ξεκίνησε και τα αποτελέσματα της χρήσης τους αναμένονται ενθαρρυντικά…

Ο μαγικός κόσμος εντόμων και αμφίβιων στο φακό!

Ο Tri Setyo Widodo είναι φωτογράφος από την Ινδονησία που ασχολείται χρόνια με τη φύση και τις ομορφιές της απαθανατίζοντας στο φακό του μοναδικές εικόνες από μικροσκοπικά έντομα που βλέπει παντού. “Για μένα η φωτογραφία είναι ο καλύτερος τρόπος για την εξάσκηση της υπομονής. Εκτός από το γεγονός ότι παρουσιάζω όμορφες εικόνες στον κόσμο που δεν μπορεί να δει αλλού”, λέει εκείνος.

Οι εικόνες του αφορούν σε έντομα, μυρμήγκια και αμφίβια που υπάρχουν ολόγυρα και τα βρίσκει περιμένοντας την κατάλληλη λήψη σε λιβάδια και καλλιέργειες…

Γνώσεις για τα πράγματα

Όπως εξηγεί ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Α’, 21.12 – 22.13», ο σπουδαίος (ενάρετος) άνθρωπος, σε κάθε περίπτωση, δημιουργεί τις γνώσεις σύστοιχες (αντίστοιχες) και ανάλογες προς τα γνωστικά αντικείμενα: για τα ενδεχόμενα και διαφοροποιημένα κατά καιρούς πράγματα δεν λαμβάνει τη σταθερή, συγκεκριμένη και αδιαφοροποίητη γνώση, ούτε για τα αναγκαία και μονίμως αμετάβλητα πράγματα σχηματίζει αμφίβολη, απροσδιόριστη και άστατη υποκειμενική αντίληψη.

Αντίθετα, σύμφωνα με τη διάκριση που έκανε ο ίδιος ο Σωκράτης στην πλατωνική «Πολιτεία», με την απλή, ενοειδή και νοητική γνώση πρέπει να θεάται συζύγως (ομοιότροπα) όλα τα νοητά, με την επιστημονική και διανοητική των ειδών ανέλιξη και σύνθεση να εξετάζει τους ενδιάμεσους των όντων λόγους, και με την αίσθηση, «που απέχει τρείς θέσεις από την αλήθεια» και που εφάπτεται των γνωστικών αντικειμένων μέσω των οικείων της οργάνων, να διακρίνει δεόντως όλα τα αισθητά, ενώ με την εικαστική (απεικονιστική) δύναμη να γνωρίζει τα εικαστά που είναι είδωλα των αισθητών πραγμάτων.

Αλλά και ο Πλάτων στον «Τίμαιο», διακρίνει τις γνώσει κατ’ αναλογία προς τα όντα, μας παραγγέλνει να κρίνουμε τα όντα με βάση την «νόηση» και τον «Λόγο», ενώ με την «δόξα» (υποκείμενη γνώμη) και την «αίσθηση» τα μη-όντα που ωστόσο «γίνονται» και «καταστρέφονται» [γιγνόμενα δὲ καὶ ἀπολλύμενα].

Και των μεν όντως Όντων οι λόγοι είναι αδιάψευστοι και αμετακίνητοι, ενώ οι λόγοι αυτών στα οποία δεν έλαχε τέτοια φύση, αλλά κινούνται «ἐν γενέσει», είναι εικαστικοί (απεικαστικοί) και, όπως λέει ο ίδιος, μετέχουν «τοῦ προστυχόντος» (στην τυχαιότητα).