Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ, ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΠΟΛΥΒΙΟΣ - Ἱστορίαι 1, 1, 1-6

γυμνασία πρὸς τὰς πολιτικὰς πράξεις

Το έργο Ἱστορίαι του Πολύβιου αποτελεί το μοναδικό έργο της ελληνιστικής ιστοριογραφίας από το οποίο μας σώζονται εκτενή τμήματα: από τα 40 συνολικά βιβλία έχουν σωθεί ολόκληρα τα πρώτα πέντε, ενώ από τα υπόλοιπα σώζονται αποσπάσματα ποικίλης έκτασης. Η αρχική πρόθεση του ιστορικού ήταν, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο ίδιος στο προοίμιο του έργου, να εξιστορήσει πώς η Ρώμη κυριάρχησε στον κόσμο σε διάστημα λιγότερο από 53 έτη (220-168 π.Χ.) και ποιες αιτίες (κυρίως ποιο πολίτευμα) επέτρεψαν αυτή την εξέλιξη. Το είδος της ιστοριογραφίας που καλλιεργεί ο Πολύβιος το ονομάζει ο ίδιος πραγματική ιστορία: πολιτική ιστορία για σοβαρούς αναγνώστες, οι οποίοι διαβάζουν για να διδαχθούν. Στο παρακάτω απόσπασμα από το προοίμιο ο Πολύβιος προσπαθεί κατ᾽ αρχήν να προσελκύσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών αναφερόμενος στη γενική ωφέλεια από τη γνώση της ιστορίας (μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται γυμνασία [=προπόνηση] για την πολιτική δραστηριότητα), αλλά και την ιδιαίτερη σημασία των γεγονότων που πρόκειται να εξιστορήσει. Κατόπιν εξηγεί γιατί η πραγματική γνώση των αιτίων είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο μιας Παγκόσμιας Ιστορίας, η συγγραφή της οποίας όμως κατέστη δυνατή μόνον αφότου, με την σταδιακή κυριαρχία των Ρωμαίων, τα γεγονότα σε όλα τα μέρη της οικουμένης συνέχονται μεταξύ τους και η ιστορία άρχισε να μοιάζει με ζώντα οργανισμό.

Ἱστορίαι 1, 1, 1-6

[1.1.1] εἰ μὲν τοῖς πρὸ ἡμῶν ἀναγράφουσι τὰς πράξεις παραλελεῖφθαι συνέβαινε τὸν ὑπὲρ αὐτῆς τῆς ἱστορίας ἔπαινον, ἴσως ἀναγκαῖον ἦν τὸ προτρέπεσθαι πάντας πρὸς τὴν αἵρεσιν καὶ παραδοχὴν τῶν τοιούτων ὑπομνημάτων διὰ τὸ μηδεμίαν ἑτοιμοτέραν εἶναι τοῖς ἀνθρώποις διόρθωσιν τῆς τῶν προγεγενημένων πράξεων ἐπιστήμης. [1.1.2] ἐπεὶ δ᾽ οὔ τινες οὐδ᾽ ἐπὶ ποσόν, ἀλλὰ πάντες ὡς ἔπος εἰπεῖν ἀρχῇ καὶ τέλει κέχρηνται τούτῳ, φάσκοντες ἀληθινωτάτην μὲν εἶναι παιδείαν καὶ γυμνασίαν πρὸς τὰς πολιτικὰς πράξεις τὴν ἐκ τῆς ἱστορίας μάθησιν, ἐναργεστάτην δὲ καὶ μόνην διδάσκαλον τοῦ δύνασθαι τὰς τῆς τύχης μεταβολὰς γενναίως ὑποφέρειν τὴν τῶν ἀλλοτρίων περιπετειῶν ὑπόμνησιν, [1.1.3] δῆλον ὡς οὐδενὶ μὲν ἂν δόξαι καθήκειν περὶ τῶν καλῶς καὶ πολλοῖς εἰρημένων ταυτολογεῖν, ἥκιστα δ᾽ ἡμῖν. [1.1.4] αὐτὸ γὰρ τὸ παράδοξον τῶν πράξεων, ὑπὲρ ὧν προῃρήμεθα γράφειν, ἱκανόν ἐστι προκαλέσασθαι καὶ παρορμῆσαι πάντα καὶ νέον καὶ πρεσβύτερον πρὸς τὴν ἔντευξιν τῆς πραγματείας. [1.1.5] τίς γὰρ οὕτως ὑπάρχει φαῦλος ἢ ῥᾴθυμος ἀνθρώπων ὃς οὐκ ἂν βούλοιτο γνῶναι πῶς καὶ τίνι γένει πολιτείας ἐπικρατηθέντα σχεδὸν ἅπαντα τὰ κατὰ τὴν οἰκουμένην ‹ἐν› οὐχ ὅλοις πεντήκοντα καὶ τρισὶν ἔτεσιν ὑπὸ μίαν ἀρχὴν ἔπεσε τὴν Ῥωμαίων, ὃ πρότερον οὐχ εὑρίσκεται γεγονός, [1.1.6] τίς δὲ πάλιν οὕτως ἐκπαθὴς πρός τι τῶν ἄλλων θεαμάτων ἢ μαθημάτων ὃς προὐργιαίτερον ἄν τι ποιήσαιτο τῆσδε τῆς ἐμπειρίας;

***
[1,1,1] Αν οι προηγούμενοι ιστοριογράφοι δεν είχαν επαινέσει την Ιστορία, θα ήταν ίσως αναγκαίο να παρακινώ κάθε άνθρωπο να διαλέγει για μελέτη και να επιδοκιμάζει πραγματείες όπως αυτή εδώ, αφού τίποτε δεν διορθώνει ευκολότερα τους ανθρώπους όσο η γνώση του παρελθόντος. [2] Όμως όχι λίγοι ούτε με δυο λόγια, μα όλοι οι ιστοριογράφοι, για να μιλήσω γενικά, αρχίζουν και τελειώνουν με αυτό. Λένε δηλαδή πως η γνώση της Ιστορίας είναι η πιο σωστή παιδεία και προπόνηση για την πολιτική δράση, και η μνήμη των συμφορών, που βρήκαν ξαφνικά τους άλλους, μας διδάσκει με τρόπο μοναδικά χειροπιαστό να υποφέρουμε γενναία τις μεταβολές της τύχης. [3] Είναι όμως φανερό πως κανένας δεν θα θεωρούσε σωστό να λέει τα ίδια για πράγματα, που έχουν κιόλας διατυπωθεί ωραία από πολλούς -και πιο πολύ εγώ. [4] Άλλωστε είναι τόσο απίστευτα τα γεγονότα που αποφάσισα να εξιστορήσω, ώστε από μόνα τους αποτελούν αρκετή πρόκληση και παρόρμηση για όλους, νέους και γέρους, να μελετήσουν το ιστορικό μου έργο. [5] Γιατί ποιος άνθρωπος είναι τόσο ελαφρόμυαλος ή πνευματικά οκνός, που να μη θέλει να μάθει πώς και από τι λογής πολίτευμα νικήθηκαν σχεδόν όλα τα έθνη της οικουμένης σε διάστημα μικρότερο από πενήντα τρία χρόνια και βρέθηκαν κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, πράγμα μοναδικό στην ιστορία; [6] Και ποιος είναι τόσο παθιασμένος με άλλα θεάματα ή μελέτες, ώστε να θεωρήσει σπουδαιότερο κάτι άλλο παρά τη γνώση των γεγονότων αυτών;

Ο Πλατωνισμός απέναντι στον Χριστιανισμό και ο φιλοσοφικός βίος του Σωκράτη κατά του αμοραλιστικού σχετικισμού

Ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας έχουν παρεξηγηθεί επί τις δυόμιση χιλιετίες που έχουν περάσει από την εποχή τους. Κάθε αιώνας τους διάβαζε σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια και τις δικές του εμμονές. Χαρακτηριστικό είναι το πώς εγκωμιάστηκε ο πλατωνισμός από τον Χριστιανισμό, τόσο που ο Σωκράτης να έχει χαρακτηριστεί ως «προ Χριστού άγιος» ο Πλάτων ως «πρώτο-Χριστιανός» και ο Πλατωνισμός ως «προθάλαμος του Χριστιανισμού». Και ήταν ο Ευσέβιος που είπε «και τι είναι ο Πλάτωνας αν όχι ο Μωυσής που μιλάει ελληνικά;» Κατά κάποιο τρόπο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που συνέβη αυτό, καθώς για μια μεγάλη ιστορική περίοδο ό,τι δεν συμφωνούσε με την επικρατούσα θρησκεία κυνηγήθηκε και βιβλία κάηκαν, με αποτέλεσμα τα έργα του Επίκουρου και των Σοφιστών, μεταξύ πολλών άλλων, να έχουν εξαφανιστεί μάλλον για πάντα.
 
Πώς προκύπτει όμως ο παραλληλισμός του Χριστιανισμού με τον πλατωνισμό; Ο Πλάτωνας μιλούσε για τον περίφημο κόσμο των Ιδεών, όπου οι Ιδέες ή οι Μορφές αποτελούσαν την τέλεια έκφραση των πραγμάτων που συναντάμε στον κόσμο γύρω μας, ο οποίος δεν είναι ο πραγματικός, αλλά μια απεικόνιση του πραγματικού κόσμου των Ιδεών. Επίσης, ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος, ή από τους πρώτους, που παρουσίασαν την ιδέα ότι οι θεοί πρέπει να είναι τέλειοι, αλλιώς δεν είναι θεοί. Η επικρατούσα άποψη, όπως ξέρουμε από τους μύθους, ήταν πως οι θεοί ήταν εκκεντρικοί και ιδιότροποι, με πάθη ίδια με τα ανθρώπινα και δεν είχαν το αλάθητο που αναγνωρίζουμε σε έναν μονοθεϊστικό θεό. Είναι μάλλον προφανές λοιπόν πώς οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων της θρησκείας τους θέλησαν να προσεταιριστούν τον πλατωνισμό σαν κοινό σημείο μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος του αρχαίου πολιτισμού και του πολλά υποσχόμενου μέλλοντος.
 
Οι παρομοιώσεις αυτές όμως δεν αντέχουν στην κριτική, και ήταν ο άγιος Αυγουστίνος που εντέλει απέρριψε τον πλατωνισμό, αφού οι Ιδέες του Πλάτωνα ήταν μεν τέλειες, όπως τα χαρακτηριστικά του χριστιανικού θεού, αλλά ήταν και αδιάφορες, άπιαστες και αδύνατον να τις γνωρίσουν πραγματικά οι άνθρωποι. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι φιλόσοφοι μπορούν να αγαπάνε το Καλό αλλά το Καλό δεν ανταποδίδει –οι Ιδέες δεν ασχολούνται με τα εγκόσμια-, ενώ αντιθέτως ο θεός ασχολείται -τιμωρεί, ανταμείβει, στέλνει τον γιο του για να μας σώσει κτλ. Άλλοι ενοχλήθηκαν από τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του Σωκράτη και άλλοι από το γεγονός ότι το να δεχτεί να πιει το κώνειο παρομοιαζόταν με αυτοκτονία. Οι παραλληλισμοί όμως μεταξύ χριστιανισμού και πλατωνισμού κράτησαν μέχρι και τον 20ο αιώνα.
 
Ο Σωκράτης έλεγε πως δεν πρέπει να ανταποδίδουμε την αδικία με το να κάνουμε κι εμείς μια άδικη πράξη –αυτό εντέλει θα έβλαπτε εμάς. Ακόμα λοιπόν κι αν κάποιος μας αδικήσει δεν θα πρέπει να βιαστούμε να ανταποδώσουμε με πρόθεση να εκδικηθούμε. Κάποιοι είπαν πως αυτό μοιάζει με το «γύρνα το άλλο μάγουλο» του Ναζωραίου, αλλά αυτή η θεολογική ιδέα έχει να κάνει με τη συγχώρεση, όπου ο πιστός καλείται να αρνηθεί την ανταπόδοση της αδικίας γιατί θα τον τιμωρήσει κάποιος άλλος. Καμία κουβέντα για συγχώρεση όμως από τον Σωκράτη. Αντιθέτως, αυτός υποστήριζε την επιβολή της τιμωρίας σαν μέρος της δικαιοσύνης του -αλλά τη δίκαιη τιμωρία. Ο άδικος, έλεγε, είναι σαν τον ασθενή που έχει μια αρρώστια. Και όπως ο άρρωστος θα πήγαινε από μόνος του στον γιατρό για να γιατρευτεί, έτσι κι ο άδικος, εφόσον όλοι θέλουν το καλό για τον εαυτό τους, θα έπρεπε μόνος του να ζητήσει την τιμωρία και να παραδοθεί στο δικαστήριο. Φυσικά, αυτό δε συμβαίνει, άρα μένει στους συνανθρώπους του να τον τιμωρήσουν –με μόνο στόχο όμως να τον βελτιώσουν. Ο Σωκράτης βλέπει την τιμωρία ξεκάθαρα σαν μέσο σωφρονισμού –όχι ανταπόδοσης της αδικίας που κάποιος υπέστη. «Μην απαντάς στο κακό με κακό» έλεγε αλλά αυτή του η προτροπή προέκυπτε από έλλογη σκέψη και αφορούσε ένα πρακτικό αποτέλεσμα στη ζωή του ανθρώπου και της κοινωνίας στο εδώ και τώρα, ενώ το «αγαπάτε αλλήλους» προέκυπτε από θεϊκή βούληση και αφορούσε ανταμοιβή στην άλλη ζωή. Η ηθική, για τον Σωκράτη, δεν μπορεί να προέρχεται από τους θεούς αλλά μόνο από τους ανθρώπους. Εξάλλου και οι θεοί φαίνονταν να διαφωνούν για το τι είναι καλό, και όταν οι Αχαιοί πολεμούσαν τους Τρώες, κάποιοι θεοί πήραν το μέρος των μεν, άλλοι των δε. Αν οι θεοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το τι είναι σωστό, πώς μπορούν να μας μάθουν οτιδήποτε για την ηθική;
 
Αν μάλιστα, έλεγε, θέλαμε πραγματικά να βλάψουμε κάποιον που αδίκησε, θα έπρεπε να σιγουρευτούμε ότι δεν θα τιμωρηθεί, ώστε να μείνει με την ασθένεια. Και αν κάποιος που, για παράδειγμα, έχει κλέψει φτάσει μέχρι το δικαστήριο, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γλιτώσει την καταδίκη, και μάλιστα παίρνοντας μαζί του τα κλοπιμαία, ώστε να τα καταναλώσει σε φαύλες επιθυμίες που θέλει να ικανοποιήσει και να αποφύγει έτσι τη γιατρειά της ψυχής του. Αυτή θα ήταν εκδίκηση για τον Σωκράτη, που την αρνείται. Ο άδικος πρέπει να τιμωρηθεί για να βελτιωθεί. Κάποιος που θέλει να είναι καλός πρέπει να κάνει μόνο καλά πράγματα και να πολλαπλασιάζει την καλοσύνη όπως μπορεί –αλλιώς θα γίνει ο ίδιος άδικος και θα χρήζει αυτός τιμωρίας.
 
Αυτή η σωκρατική έννοια της τιμωρίας, που είναι βασικό κομμάτι της δικαιοσύνης όπως την εννοούσε ο Σωκράτης, μοιάζει ίσως κάπως ιδεαλιστική ή μη ρεαλιστική. Έχει ειπωθεί ότι η δύναμη του χαρακτήρα του Σωκράτη αποτέλεσε την αδυναμία της φιλοσοφίας του –ο Σωκράτης είχε τη φήμη ασκητή, οπότε όταν έλεγε πως ο δίκαιος δεν πρέπει να εκδικείται τον άδικο ή ότι δεν πρέπει να ανταποδίδουμε αδικία στην αδικία ήταν κάτι πολύ εύκολο για τον ίδιο αλλά δύσκολο για τον κοινό άνθρωπο, για μας. Ο Πλάτωνας όμως δεν του χαρίστηκε εύκολα και τον έβαλε να διαφωνεί με συνομιλητές που ήταν όσο χυδαίοι και αμοραλιστές όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Ίσως το πιο ακραίο παράδειγμα να είναι ο Καλλικλής (στον διάλογο Γοργίας). Σε αντίθεση με τον Σωκράτη που υποστηρίζει μια δικαιοσύνη που πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς οι άνθρωποι, αυτός υποστηρίζει τη δικαιοσύνη που βρίσκουμε στη φύση. Ο νόμος της φύσης, λέει, είναι ο δίκαιος νόμος, όπου ο ισχυρός επικρατεί επί των πολλών. Το δίκαιο του ισχυρού προτείνεται σαν το απόλυτο δίκαιο, και ό,τι αποφασίσει ο ισχυρός (δηλαδή ο τύραννος) αυτό πρέπει να δεχτούν και οι υποτελείς του ότι είναι το δίκαιο. Εν τέλει ο Καλλικλής είναι σχετικιστής, αφού ο εκάστοτε ισχυρός αποφασίζει σύμφωνα με το δικό του συμφέρον τι είναι δίκαιο, ενώ ο Σωκράτης αναζητά μια έννοια δικαιοσύνης που θα είναι πανανθρώπινη και θα πρέπει να ισχύει παντού και πάντα –την Ιδέα της δικαιοσύνης όπως θα έλεγε αργότερα ο Πλάτωνας.
 
Ο Καλλικλής υποστηρίζει πως σε μια δημοκρατία αυτοί που θεσπίζουν τους νόμους είναι οι αδύναμοι, ότι αυτοί οι κατώτεροι θέλοντας να δικαιολογήσουν την κατωτερότητά τους και την αδυναμία τους, το κάνουν άδικο να υπερέχει στους νόμους αυτός που υπερέχει από τη φύση του. Ο ισχυρός έτσι αναγκάζεται να καταπιέζει τις επιθυμίες του που θα ικανοποιούσε αν αφηνόταν στις δυνατότητές του, και ότι αυτό είναι αδικία προς αυτόν –ότι είναι ισοδύναμο με το να είναι δούλος. Οι νόμοι των ανθρώπων δηλαδή είναι αίτια δυστυχίας, αφού αποτρέπουν τους ανθρώπους από το να προσφέρουν στους εαυτούς τους ό,τι επιθυμούν, σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης ή τους νόμους του ισχυρού.
 
Εδώ συγκρούονται δύο εντελώς διαφορετικές όψεις του πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος. Από τη μία μεριά ο συμφεροντολογικός, ωφελιμιστικός λόγος του Καλλικλή και από την άλλη ο φιλοσοφικός βίος του Σωκράτη. Εν συντομία, ο Σωκράτης του λέει πως είναι η φύση που μας δείχνει πως οι πολλοί έχουν περισσότερη δύναμη από τον έναν, όσο δυνατότερος κι αν είναι αυτός από κάθε έναν του πλήθους, άρα ακόμα και σύμφωνα με τη λογική του Καλλικλή οι νόμοι των ανθρώπων είναι δίκαιοι, αφού ταυτίζονται με το νόμο της φύσης, ή προκύπτουν από αυτόν. Και όσο για τις επιθυμίες των ισχυρών που πρέπει να ικανοποιηθούν, του απαντά πως προφανώς κάποιες επιθυμίες είναι όχι μόνο μη ωφέλιμες, αλλά κάποιες είναι και βλαβερές. Αυτό που υπερασπίζεται ο Καλλικλής είναι ουσιαστικά πως είναι δίκαιο οι πρόστυχοι και οι αισχροί να μπορούν να ικανοποιούν τις επιθυμίες του -εφόσον είναι ισχυροί και μπορούν να το κάνουν- και ότι αυτό είναι δίκαιο και σωστό. Ο ίδιος ο Καλλικλής το πάει πιο μακριά λέγοντας πως αν κάποιος μπορεί, είναι σωστό και δίκαιο να εξορίζει όποιον θέλει, να αποσπά περιουσίες από όποιον θέλει και να σκοτώνει όποιον θέλει.
 
Ο Σωκράτης φυσικά αποτυχαίνει να πείσει τον Καλλικλή ότι κάνει λάθος. Είναι μάλλον αδύνατο να μεταπειστεί ένας τόσο κυνικός. Αυτό όμως έχει μικρή σημασία. Οι σωκρατικοί διάλογοι είναι σαν τα πολιτικά ντιμπέιτ. Όταν ένας αρχηγός κόμματος αντιπαραβάλλεται με έναν άλλο αρχηγό κόμματος, κανένας φυσικά δεν περιμένει κάποιος από τους δύο να αλλάξει γνώμη –το ντιμπέιτ γίνεται για εμάς τους θεατές. Έτσι και οι σωκρατικοί διάλογοι γράφτηκαν για τους αναγνώστες τους. Γράφτηκαν για να γίνουμε μάρτυρες δύο διαφορετικών τρόπων σκέψης ώστε ο καθένας μας να πάρει θέση για το είδος του βίου που θέλουμε να ζήσουμε.
 
Στην πραγματικότητα λοιπόν, εν τέλει, είναι ο Καλλικλής που αποτυγχάνει να δικαιολογήσει τις θέσεις του και να παρουσιάσει έναν τρόπο ζωής που θα είναι επιθυμητός σε μια κοινωνία που θέλει να ευδοκιμήσει. Ο Σωκράτης αρκείται να δείξει πού οδηγούν οι θέσεις του αντιπάλου, και όσο γι’ αυτά που προτείνει ο ίδιος, μας λέει πως περιμένει κάποιον να του αλλάξει τη γνώμη δείχνοντάς του γιατί έχει άδικο.

Να επιμηκύνεις το ΤΩΡΑ !

Φίλοι μου απόψε θα αναλύσουμε μαζί την ιδέα του "Να ζούμε στο τώρα".

Ο λόγος είναι , όταν ενεργούμε πάνω σε αυτό που μας ενθουσιάζει "ζούμε" περισσότερο στο τώρα, στο παρόν.

Αυτό γίνεται διότι αφιερώνουμε την προσοχή μας πάνω στο θέμα εκείνο που μας ανεβάζει τη συχνότητα δόνησης της συνείδησης μας λόγω του ενθουσιασμού μας, με τρόπο ώστε, αντι να διασπάται σε κομμάτια μικρότερων συνειδησιακών ποσοτήτων, μέσα στα διάφορα"εγώ", "επιθυμίες", να αναβαίνει σε πιο συλλογική κατάσταση συνειδήσεως, ώστε να μας μας δίνει περισσότερες πληροφορίες πάνω στην εμπειρία που βιώνουμε, πάνω στο θέμα που έχουμε προσκολληθεί, και να μας δώσει και τη μέγιστη ικανοποίηση και εμπειρία που μπορούμε να δεχτούμε!

Μετά το ποσοστό εμπειρίας που χρειαζόμαστε για την κατανόηση τουλόγου ύπαρξης του ενθουσιασμού (μαθήματος) που έχουμε πάνω στο ισχυρότερο (εγώ, επιθυμία), ο ενθουσιασμός θα αλλάξει κατεύθυνση προς ένα άλλο θέμα (εγώ, επιθυμία) για κατανόηση.

Ανάλογα το επίπεδο, ο καθένας όταν ενεργεί πάνω στον ενθουσιασμό του, σε αυτό που του δίνει χαρά, δουλεύει με "περισσότερο" από τον εαυτό του, πάνω στο θέμα.

Περισσότερη προσοχή, περισσότερες πληροφορίες, περισσότερη χαρά, ενθουσιασμός,"περισσότερη" συνείδηση πάνω στο θέμα.

Αυτόματα, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι από τον εαυτό μας επικεντρώνεται στο θέμα, η αντίληψη μας για αυτο, γίνεται σε ένα μεγαλύτερο επίπεδο, πιο γρήγορο στην αποδοχή Πληροφοριών, με τρόπο τέτοιο ώστε ο χρόνος να είναι "σταματημένος" στο τώρα.

Κάθε έννοια του χρόνου σε κάθε επίπεδο συνείδησης είναι διαφορετική.

Η ώρα που δείχνει το ρολόι και είναι κοινή, περνά διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα τη συνειδησιακή του κατάσταση!

Πιο εκτεταμένα αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα συνείδησης, μέχρι το Όλα σε Ένα όπου εκεί υπάρχει μια Απολυτη Σύμπτωση, Ένα αιώνιο Τώρα, μη ύπαρξη χρόνου, μη αντίληψη αλληλουχίας.
Ο άνθρωπος που ζει πάνω σε αυτό που τον ενθουσιάζει μένει περισσότερο νέος, γερνάει πιο αργά για τους άλλους!

Ο χρόνος είναι τελείως διαφορετικός για τη συνείδηση του!

Η συνείδηση είναι αυτή που μας δείχνει οτι γέρναμε, μεγαλώνουμε.

Όσο περισσότερο ζεις στο τώρα, τόσο ο χρόνος δεν θα περνά, ασχέτως αν οι κοινές μετρήσεις
χρόνου δείχνουν για άλλους χρόνια, μέρες εβδομάδες και τα ανάλογα σημάδια.
Αυτό δε σημαίνει οτι δεν υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο θέμα ηλικίας και γήρανσης, αλλά ο βασικότερος είναι το να ζεις στο τώρα.

Η πραγματική ηλικία μετριέται σε συνειδησιακές καταστάσεις!

Όσο ζούμε στο τώρα τόσο αργεί να περάσει ο χρόνος.

Αντίθετα όσο δεν ζούμε στο τώρα, δεν ζούμε πάνω στον ενθουσιασμό μας, θέλουμε να περάσει γρήγορα, το αρνούμαστε, διασπάται το τώρα στα μικρότερα ποσοστά συνείδησης (εγώ, επιθυμίες), το κάνουμε να περνάει αργά, βασανιστικά, με την έννοια οτι εμείς ζούμε λιγότερο το τώρα, διότι έχουμε σπασμένη τη συνείδηση μας δεξιά και αριστερά.

Ακολουθήστε τα παιδιά!
Τα παιδιά είναι το παράδειγμα του να ζεις στο τώρα. Ελεύθερα από κάθε πιστεύω και "πρέπει", πάντα ενεργούν πάνω στον ενθουσιασμό τους. Πάντα ακολουθούν αυτό που τους τραβά τη συνείδηση, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Αυτοί που ασχολούνται με παιδιά, με την έννοια οτι μπαίνουν στο "κόσμο των παιδιών" και ζουν αγαθά, πάνω στη χαρά τους, πάνω σε αυτά που τους αρέσουν και όχι επειδή υποχρεώνονται, ωθούμενοι και από την επαφή τους με τα παιδιά, έχουν το κλειδί της νιότης.

Το να ζούμε στο Τώρα έχει ειπωθεί πολλές φορές και από πολλές διδασκαλίες.
Αλλά τι γίνεται ακριβώς?

Η συνείδηση πάντα ζει στο τώρα.
Η συνείδηση πάντα υπάρχει τώρα, ούτε πριν ούτε μετά.
Κάθε έννοια παρελθόν και μέλλον είναι φαινομενικές ψευδαισθήσεις.
Η συνείδηση είναι τώρα και εμείς τώρα φτιάχνουμε το μέλλον και τώρα φτιάχνουμε το παρελθόν.

Όταν λέμε οτι αναπολούμε παλιές στιγμές, όταν λέμε κάνουμε όνειρα, δλδ όταν λέμε οτι ζούμε στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας, απλά βιώνουμε συνειδησιακές καταστάσεις στο τώρα!

Τώρα "φέρνουμε" βιώνουμε καταστάσεις, που λέμε παρελθόν, τώρα βιώνουμε καταστάσεις που επειδή βάζουμε το θα λέμε μέλλον.

Με άλλα λόγια, πάντα ζούμε το τώρα, απλά ξαναζούμε τα ίδια πράγματα με άλλο τρόπο (μόνο σαν σκέψη η αισθήματα) όταν λέμε παρελθόν, μνήμη, και το ίδιο,...δλδ τώρα, ζούμε τις σκέψεις και αισθήματα αυτό που λέμε μέλλον, χωρίς και στα δυο να υπάρχει η εκδήλωση στο φυσικό επίπεδο τώρα.

 Μόνη στιγμή εκδηλώσεως είναι μόνο όταν βιωνουμε την εκδηλωση στο τώρα, σε καθε επιπεδο!

Αυτό που λες "θυμάμαι" είναι οτι ζεις τώρα τα ανάλογα συναισθήματα, σκέψεις κραδασμούς από την εκδήλωση που "τότε" βίωνες εκείνη τη στιγμή σαν τώρα.

Μόνο το τώρα υπάρχει και είναι σαν να τραβάμε πάνω στο τώρα καταστάσεις!

Πως γίνεται θα μου πείτε αφού όλα είναι τώρα, να ζούμε ποιο πολύ στο τώρα.?
Ακριβώς όταν ζει στο τώρα περισσότερος εαυτός μας!!!

Οταν δεν διασπάται σε κομμάτια και είμαστε ένα μικρο ποσοστό, αλλά όταν είμαστε ένα μεγάλο ποσοστό από τον ολικό εαυτό μας.
Είμαστε συνείδηση!
Είμαστε ένα κομμάτι από τη συνείδηση μας!
Είμαστε η σταγόνα από τον ωκεανό και είμαστε πάλι εμείς ωκεανος μαζι με εκατομμύρια άλλες σταγόνες -κομμάτια μας.

Κάθε ένωση σταγόνας με άλλη δημιουργεί μια σταγόνα πάλι, μεγαλύτερη και μεγαλύτερη και μεγαλύτερη μέχρι τη θάλασσα της συνείδησης του ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ.

Όσες φορές δεν αφιερώνουμε περισσότερο από τον εαυτό μας, στο μικρο φάσμα που λέμε οτι δονουμαστε...που λέμε οτι αντιλαμβανόμαστε, που λέμε οτι υπάρχουμε, που λέμε προσωπικότητα, που λέμε κατώτερος εαυτός μας, που λέμε εγώ, όπως και να το λέτε αυτό το πολυδιαστατικο φάσμα που λειτουργούμε τώρα, τόσο για μας ο χρόνος θα φανερώνεται όλο και περισσότερος, όλο και πιο αργός, όλο και με μικρότερα όρια, μέχρι που όσο διασπάται η συνείδηση μας σε ακόμα χαμηλότερες συχνότητες θα είναι μια σχεδόν στατική κατάσταση, από τη παρούσα σκοπιά.

Ας πάρουμε την αναλογία της Ζωής της πεταλούδας που αντιστοιχεί σε μια μέρα σχεδόν ανθρώπινη.

Αυτό που λέμε εμείς αντίληψη μιας στιγμής, η πεταλούδα χρειάζεται να τη διασπάσει σε ένα τεράστιο αριθμό στιγμών για να μπορεί το ελάχιστο ποσοστό συνείδησης της να αντιληφθεί τη μικρή, μικρή στιγμή της κάθε φόρα!

Ο άνθρωπος εκτός οτι έχει περισσότερη εμβέλεια λόγω του μεγαλυτέρου φάσματος συνείδησης που δονείται, μπορεί να συλλάβει όλες τις πραγματικότητες που συλλαμβάνει συνειδησιακά η πεταλούδα στο "τώρα της", σε μια μόνο στιγμή.

Είναι η αντίληψη του "ΤΩΡΑ" για τον άνθρωπο πολύ περισσότερη από οτι η αντίληψη της πεταλούδας για το τώρα.

Ο καθένας έχει το δικό του μέγεθος του ΤΩΡΑ.

Ανεβάζοντας τα επίπεδα συνείδησης, ανεβαίνει η αίσθηση του ΤΩΡΑ, είναι σαν να αυξάνονται οι πληροφορίες της στιγμής!

Καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα αντιλαμβάνονται τα ανωτέρα όντα του διαστήματος την πραγματικότητα του ανθρώπου.

Τώρα αντιλαμβανόμαστε, πως μέσα στο τώρα του ανωτέρου επιπεδου βρίσκονται τα παρόν, παρελθόν και μέλλον του κατωτέρου επίπεδου.

Βλέπουμε πως αντιλαμβάνεται, αυτός που λέμε ο "ανώτερος εαυτός μας"- οι συχνότητες που ακόμα δεν έχουμε συγχρονιστεί τέλεια- την πορεία του κατωτέρου, σαν μια στιγμή!!!

Μπορούμε μέσα από αυτό το κλειδί να κατανοήσουμε τις λεγόμενες προφητείες, τα ταξίδια στο μέλλον και παρελθόν που ακούμε.

Καταλαβαίνουμε πως όταν ο άνθρωπος μπορέσει να αυξήσει το Τώρα που αντιλαμβάνεται, θα γίνει ικανός για διαστρικα ταξίδια σε μακρινά μέρη, που τώρα φαίνονται απροσπέλαστα.

Θα καταλάβουμε πως το δικό μας επίπεδο είναι μόνο ένα φάσμα συχνοτήτων που οριοθετείται από την ταχύτητα του φωτός, και οτι μετά υπάρχει ένα άλλο φάσμα που έχει τα δικά του όρια φωτός και μετά ένα άλλο και ένα άλλο.

Φίλοι μου ζώντας στο τώρα ζούμε περισσότερο, σε σχέση με όταν μας υποχρεώνουν!

Φίλοι η αλλαγή μας που γίνεται σταδιακά από τρίτη σε τέταρτη πυκνότητα, δηλαδή η συνειδησιακή αλλαγή που εμείς έχουμε πετύχει, μας ανεβάζει συχνότητες και η αντίληψη για το τώρα μεγαλώνει.

Η ηλικίες μας θα αρχίζουν να διαρκούν περισσότερο, η στάση μας θα είναι πιο αντιληπτική, καθώς η έννοιες του παρελθόντος και μέλλοντος θα "ελαφρύνουν".

Πολλοί θα βρίσκονται σε σύγχυση σχετικά με την ώρα του ρολογιού, καθώς θα αντιλαμβάνονται κενά στο χρόνο. Σαν παιδιά θα "ξεχνάμε" την ώρα πιο πολύ.

Θα πιάνετε τον εαυτό σας να ξεχνά πράγματα, όμως που δεν σας ενδιαφέρουν πραγματικά, δεν σας νοιάζουν πραγματικά, θα ζείτε στο τώρα και μόνο όταν χρειάζεστε κάτι με ενθουσιασμό θα βιώνεται κραδασμούς από αυτό που λέτε μνήμη, την άποψη σας από το γεγονός που σας ενδιαφέρει.

Σχετικά με την αντίληψη του τώρα, του παρατηρητή, κατάλαβα πωςμόνο όταν συμφωνεί περισσότερος εαυτός μας, συγκεντρώνουμε πιο πολύ συνείδηση, αντιλαμβανόμαστε μια ώθηση, έναν ενθουσιασμό, μια παρότρυνση με όλη μας τη καρδιά και το μυαλό και μπορούμε να "χάσουμε" το χρόνο και να μείνουμε περισσότερο στο παρόν!

Κάθε στάδιο ψυχικής εμπειρίας, έχει και τον ανάλογο ενθουσιασμό προς το θέμα που πρέπει να βιωθει, προς το ρόλο που πρέπει να παιχθεί από την προσωπικότητα, για την δίκη της αυτοκατανοηση και ευθυγράμμιση με όλα τα μέρη του ΕΙΝΑΙ.

Ζω πάνω στη μεγαλύτερη χαρά μου, σε αυτό που με ενθουσιάζει, σε αυτό που μου αρέσει περισσότερο, σημαίνει απορροφούμε στο τώρα,αξιοποιώ στο μέγιστο τη Ζωή, βιώνω τη περισσότερη εμπειρία, συλλέγω τις περισσότερες πληροφορίες, μένω πάνω στη κατάσταση, κατανοώ,ταυτιζομαι, γίνομαι.... είμαι!

Συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα -εργασιες -μαθηματα -θεματα ζωης, εκείνα που αντιλαμβάνονται ενθουσιασμό... πάνω στη "διάλυση των εγώ", "πάνω στη διάλυση των επιθυμιών", πάνω στο" Βουδικό μηδενισμό", πάνω στη κατάσταση "Νιρβάνα", στο να ενθουσιάζονται πάνω σε ηθελημένες θυματοποιησεις, να χαιρονται με ηθελημένες θυσίες, ακόμα και στον ενθουσιασμό να σταματήσουν (όχι απόλυτα) τον ενθουσιασμό ,για να φτάσουν πάλι σε κατάσταση ενθουσιασμού πάνω στην Απόλυτη Παράδοση στις κοσμικές πνοέςέχοντας ευθυγραμμίσει όλα τα μέρη του ΕΙΝΑΙ τους. Κατόπινγίνονται οι ίδιοι "ο ενθουσιασμός" που κινεί τα διάφορα όντα πάνω στο δρόμο του ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ

 Κανε, πράξε, ζήσε, ενέργησε πάνω σε αυτό που σε χαροποιει περισσότερο. Ζησε το τώρα !
Αν δες στο επιτρέπει το οτιδήποτε, λειτούργησε στο αμέσως επόμενο που σε ενθουσιάζει περισσοτερο απ τα αλλα!
Αυτός είναι ο πιο γρήγορος δρόμος ψυχικής εμπειρίας.
Αυτός είναι ο δρόμος του να ζεις στο τώρα, του να επιμηκύνεις το ΤΩΡΑ!

Ειρήνη σε όλους!

Ο ρόλος του Εγώ στις σχέσεις

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Εγώ είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας και του ανολοκλήρωτου. Για να αντισταθμίσει αυτή την αίσθηση το Εγώ αναπτύσσει διάφορες στρατηγικές και ψάχνει για ευκαιρίες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Κάθε φορά που "γεμίζει το κενό" αισθάνεται μια παροδική πληρότητα, η οποία όμως λήγει πολύ σύντομα και έτσι η προσπάθειά του να το ξαναγεμίσει συνεχίζεται.

Αυτή η αίσθηση της ανεπάρκειας εκφράζεται με λόγια όπως "δεν είμαι ο εαυτός μου", "δεν είμαι ολοκληρωμένος όπως είμαι", "δεν αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου" ή "δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί που θέλω". Μεταξύ άλλων λοιπόν, ένας τομέας που χρησιμοποιεί πολύ συχνά το Εγώ για να αντισταθμίσει την αίσθηση της ανεπάρκειάς του είναι οι σχέσεις.

Μόλις το Εγώ βρει ένα άτομο που κρίνει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να γεμίσει το κενό του, εστιάζει όλη την προσοχή του πάνω του και ασυνείδητα το εξιδανικεύει. Πιστεύει πλέον ότι βρήκε το άτομο που θα του γεμίσει αυτό το κενό και θα το ολοκληρώσει. Εξού και η έκφραση "αυτός (ή αυτή) είναι ο ένας και μοναδικός (ή η μία και μοναδική)". Δημιουργείται μια εμμονή με την εικόνα του άλλου ατόμου. Και τότε λέει κανείς ότι είναι ερωτευμένος. Και μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, θα βρεις έναν άνθρωπο που θα νιώθει το ίδιο για σένα: δηλαδή εσύ θα είσαι εκείνος που θα τον ολοκληρώνει. Και θα αισθάνεσαι τέλεια. Μπορεί να τον παντρευτείς κιόλας, αφού πρώτα βέβαια τον βάλεις να υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα λέει ότι για την υπόλοιπη ζωή του θα ολοκληρώνει και εκείνος εσένα και δεν θα σε εγκαταλείψει.

Και σ' αυτό το σημείο τελειώνει συνήθως η ρομαντική ταινία. Εδώ είναι που ο σκηνοθέτης λέει "cut". Αλλά η πραγματική ζωή συνεχίζεται. Και αφού παντρευτείτε, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού, εμφανίζονται οι πρώτες αμφιβολίες για το αν ο άλλος θα μπορέσει να ικανοποιήσει αυτή την τεράστια απαίτηση να σε ολοκληρώσει. Σιγά-σιγά επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου, στη δουλειά σου ή στην οικογένειά σου, και βλέπεις ότι η αίσθηση της ανεπάρκειας είναι ακόμα εκεί. Σταδιακά αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις προσδοκίες σου για να σε κάνει ευτυχισμένο. Την προσδοκία αυτή τη βλέπεις γραμμένη ακόμα και σε αγγελίες: π.χ. "άντρας μόνος ψάχνει γυναίκα που θα τον κάνει ευτυχισμένο".

Με τον καιρό λοιπόν, η ίδια αίσθηση της ανεπάρκειας και του φόβου επιστρέφει, ενώ η αυταπάτη της εξιδανίκευσης του άλλου σβήνει. Με τον νου σου όμως, αρχίζεις να κατηγορείς τον άλλον για τη δυστυχία σου και λες "αυτός φταίει που εγώ είμαι δυστυχισμένος". Αναβιώνεις και ξαναβιώνεις την ίδια κατάσταση του Εγώ, αυτή τη φορά όμως σε πιο έντονο βαθμό, γιατί για αρκετό καιρό την είχες καταπιέσει. Κάθε φορά που ο άλλος δεν ικανοποιεί την ανάγκη σου να νιώσεις ολοκληρωμένος, η υποτιθέμενη αγάπη μετατρέπεται σε μίσος ή επιθετικότητα. Μπορεί να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να σε ρωτάει ο άλλος "τι έχεις;" και εσύ να μη μιλάς, ή μπορεί ακόμα και να του πετάς αντικείμενα για να τον εκδικηθείς.

Και έτσι η σχέση μπορεί να λειτουργεί καλά για ένα διάστημα και μετά να περνάει μια κρίση, μετά να ξαναλειτουργεί για λίγο και μετά να ξαναπερνάει μια κρίση, κ.ο.κ. Και όσο περνάει ο καιρός οι περίοδοι που δεν λειτουργεί η σχέση μεγαλώνουν και διαρκούν περισσότερο. Η ευτυχία του γάμου μετατρέπεται σε δυστυχία μέσα στη σχέση και πολλές φορές ακολουθεί και το διαζύγιο. Όλα αυτά είναι οι διάφορες μορφές που πηγάζουν από την ίδια αιτία: την προσπάθειά σου να ολοκληρωθείς μέσα από έναν άλλον άνθρωπο, μια άλλη μορφή. Και ο πόνος που αναδύεται είναι ο πόνος του Εγώ.

Στις περιπτώσεις όπου το ενδιαφέρον και ο έρωτας δεν βρίσκουν αντίκρυσμα στον άλλον, ο νους δημιουργεί διάφορες φαντασιώσεις και ιστορίες, όπου ο εαυτός και το Εγώ νιώθουν πολύ άσχημα και μειονεκτικά. Γι' αυτό είναι πολύ πιθανό μετά τον μονόδρομο έρωτα να ακολουθήσει το μίσος και η αντιπάθεια για το άλλο πρόσωπο. Και εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν υπήρχε αγάπη, αλλά ήταν απλά μια βαθιά ανάγκη του Εγώ που ήθελε να ικανοποιηθεί.

Τα τρία κοστούμια των σχέσεων

Στην αρχή της ερωτικής μας ζωής, οι άνθρωποι, φέρουμε την περιουσία της ψυχής μας απείραχτη· ανέγγιχτη από οποιονδήποτε άλλο παρά ημών, έτοιμη να επενδυθεί σε εκείνον που θα επιλέξουμε. Η λέξη επένδυση, εδώ, κρύβει μεγαλύτερη σημασία από όσο φανερώνει η πρώτη ανάγνωσή της καθώς – με μία ασυνείδητη κυριολεξία – αφορά το ντύσιμο του εκλεκτού μας με το συναισθηματικό μας ενδυματολόγιο, το οποίο, όμως, είναι στις δικές μας διαστάσεις… Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε στον άλλο και πώς επηρεάζει την “αναπνοή” του κάτι το οποίο ενδεχομένως τον στενεύει;

Για αρχή, καλό είναι να δούμε τι περιέχει το “ενδυματολόγιο” αυτό, που κουβαλάμε, και πόσο αποπνιχτικά καθιστά τα πράγματα για εμάς τους ίδιους. Μέσα σε αυτό, λοιπόν, εδρεύουν τρία κοστούμια… Το πρώτο ονομάζεται εξιδανίκευση και είναι το πιο καλοσιδερωμένο απ’ όλα… Με μία απαράβατη επιμέλεια, τόσο καθαρό που μας αντικατοπτρίζει αλαβάστρινους και απερίγραπτα όμορφους. Αυτή είναι και η ανάγκη μας όταν το φοράμε στο άλλο… Να καθρεφτιστούμε επάνω του ιδανικοί και να νιώσουμε όπως θα θέλαμε να είχαμε νιώσει στην παιδική μας ηλικία. Αγαπημένοι, δηλαδή, από ένα ιδανικό πλάσμα.

Σύντομα, όμως, διαπιστώνουμε πως το κοστούμι αυτό μας εμποδίζει από το να νιώσουμε το δέρμα που στεγάζεται κάτω του και – ως εκ τούτου – να έχουμε μία βαθιά επαφή με τον σύντροφό μας. Βλέπετε, το κοστούμι αυτό, στην εσωτερική του τσέπη, έχει αυτό που ονομάζουμε έρωτα και αυτό δημιουργεί μία άηχη υπόσχεση… Έτσι, δημιουργούμε σταδιακά, επάνω του, μικρές αμυχές καθώς η λαχτάρα μας πλέον αφορά το άδραγμα της έννοιας τούτης, στην ελπίδα μας να τη βιώσουμε στον μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται, όμως, μεγάλη προσοχή στο πως θα απογδύσουμε τον άλλο καθώς τότε, το ψύχος της πραγματικότητας, θα μας επιβάλει να βγάλουμε από την ντουλάπα μας, και να του φορέσουμε το δεύτερο κοστούμι…

Το δεύτερο κοστούμι ονομάζεται μεταβίβαση και είναι ραμμένο από ένα υλικό που θυμίζει το βέλκρο. Εκείνη την κολλώδη επιφάνεια που συγκρατεί οτιδήποτε έρθει σε επαφή μαζί της· οτιδήποτε την αγγίξει. Έτσι, οποιαδήποτε συμπεριφορά του συντρόφου μας, που μας θυμίζει συμπεριφορές που είχαμε υφισταθεί στην αρχή της ζωής μας, μπολιάζεται και με τα ανάλογα συναισθήματα… Το κοστούμι αυτό παγιδεύει το θυμό μας, τη θλίψη, ή την αμφιθυμία μας επάνω στο πρόσωπο που το φορά με αποτέλεσμα να θάβεται κάτω από αυτό και να ξεχνάμε πολλές φορές σε ποιον απευθυνόμαστε. Η ένταση των συναισθημάτων μας, σαν επιδέξιος γλύπτης, το σμιλεύει στη μορφή των πρωτόλειων φιγούρων της ζωής μας που μας πλήγωσαν ή μας πόνεσαν. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που φοράμε στον άλλο το κοστούμι αυτό, αυτή είναι η ανάγκη μας… Να αποβάλλουμε τον συσσωρευμένο θυμό και να επικρατήσουμε στις φιγούρες εκείνες που κάποτε υπήρξαμε πολύ αδύναμοι να αντιδράσουμε.

Το τρίτο κοστούμι ονομάζεται προβολή και μοιάζει να έχει δεκάδες τσέπες ραμμένες επάνω του. Σε κάθε μία από αυτές τοποθετούμε επιθυμίες, ιδιότητες ή και συναισθήματα, τα οποία αφαιρούμε από επάνω μας, καθώς μας είναι επίπονο να παραδεχτούμε ότι είναι δικά μας. Έτσι, τα αποδίδουμε στον άλλο και τον κρίνουμε που τα φέρει, καθώς μας είναι πιο εύκολο να λιδορήσουμε κάποιον άλλο παρά τον εαυτό μας… Εκείνα, βέβαια, προσθέτουν βάρος στο κοστούμι κάνοντας τον να φαντάζει απειλητικός, με τον όγκο του, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να τον αντιμαχόμαστε. Να τον απωθούμε και να προσπαθούμε να τον καθηλώσουμε προσθέτοντας όλο και περισσότερα από τα μεμπτά του χαρακτήρα μας.

Συνοψίζοντας, αυτό που πραγματικά φανερώνει το συναισθηματικό μας ενδυματολόγιο είναι η ανάγκη μας να αφομοιώσουμε τον άλλο· να τον σταθμίσουμε στα βιώματα μας, να τον κάνουμε αντιληπτό μέσα από την πορεία της δικής μας εμπειρίας αντί να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να βιώσει τη διαφορετικότητά του ανεπεξέργαστη. Ο, σαφώς, μονομερής τρόπος που μάθαμε να αποδεχόμαστε τον άλλο – η ομοιότητα – έγινε προστάτης μας από την απειλή της ανομοιογένειας, καθώς θεωρούμε πως οι άνθρωποι που σχετίζονται χαρακτηρίζονται από την ομοιοτυπία ενός μίγματος δύο υλικών. Η αλήθεια είναι, όμως, πως περισσότερο χαρμάνι από χοντροκομμένα κομμάτια θυμίζει, του οποίου η γεύση κρύβει τόσο την “μυρωδιά” του καθενός όσο και την επίγευση των δύο…

Μπορεί, λοιπόν, το κοστούμι της εξιδανίκευσης να φαντάζει όμορφο και πολλά υποσχόμενο… Μπορεί το κοστούμι της μεταβίβασης να φαντάζει εκτονωτικό… Μπορεί εκείνο της προβολής να μοιάζει απελευθερωτικό… Είναι, όμως, η γύμνια που απαιτείται από δύο σώματα και όχι η ένδυση, για να άγουν το ηλεκτρικό φορτίο και να χτυπήσει τους συναισθηματικούς κάλυκες της ψυχής, βάζοντας σε λειτουργία το μηχανισμό της αγάπης…

ΠΩΣ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΣΑΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Έχετε συναντήσει ποτέ κάποιον που μαθαίνει καινούργια πράγματα εύκολα; Ισπανικά, άλγεβρα, πιάνο – τα κατακτά όλα με ευκολία, ενώ εσείς αγωνίζεστε να απομνημονεύσετε συζυγίες ρημάτων, τύπους και ποιό κλειδί είναι το μεσαίο C.

Ίσως είστε το άτομο που δεν έχει κανένα πρόβλημα να μάθει μια νέα δεξιότητα, αλλά όταν οι φίλοι σας ρωτούν πώς το κάνετε δεν έχετε ιδέα.

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Neuroscience ( = Νευροεπιστήμη της Φύσης) μπορεί να έχει απάντηση. Αφού μελετήσανε την εγκεφαλική δραστηριότητα του εγκεφάλου των συμμετεχόντων στην έρευνα, καθώς αυτοί κατανοούσαν ένα νέο παιχνίδι, οι ερευνητές ανακάλυψαν διαφορετική νευρωνική δραστηριότητα σε εκείνους που έμαθαν το παιχνίδι ταχύτερα.

Τελικά, οι ερευνητές προσδιόρισαν ότι κύριος παράγοντας στην ταχύτητα της μάθησης είναι η χρήση εξωτερικών μερών του εγκεφάλου. Σας έχει κανείς πει ποτέ να σταματήσετε να σκέφτεστε τόσο πολύ; Αυτό είναι ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν επιβραδύνει τη διαδικασία της μάθησης.

Το πείραμα
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη προσπάθησαν να ολοκληρώσουν μια εύκολη δραστηριότητα καθώς οι εγκέφαλοι τους παρακολουθήθηκαν με fMRI, το οποίο δείχνει τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο. Αυτό επέτρεψε στους ερευνητές να δουν ποια μέρη του εγκεφάλου ενεργοποιούνται καθώς οι συμμετέχοντες μάθαιναν το νέο παιχνίδι.

Το παιχνίδι αποτελείτο από έξι διαφορετικά μοτίβα από 10 χρωματιστές νότες. Σε κάθε συμμετέχοντα δείξανε τα ίδια έξι μοτίβα πολλές φορές και έπρεπε να ακολουθήσει, πιέζοντας κουμπιά στην τηλε-κοντρόλ χειρός. Ενώ τα μοτίβα εμφανίζονταν σε μια οθόνη, οι συμμετέχοντες προσπαθούσαν να παίξουν τα μοτίβα όση μεγαλύτερη ταχύτητα και ακρίβεια μπορούσαν να διαχειριστούν.

Η επόμενη φάση του πειράματος ήταν εξάσκηση στο σπίτι με τους ερευνητές να ακολουθούν τη δραστηριότητα των συμμετεχόντων από απόσταση. Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες επέστρεψαν στο εργαστήριο για να μετρηθεί η δραστηριότητα του εγκεφάλου τους σε περιόδους δύο, τεσσάρων και έξι εβδομάδων. Αυτές οι μετέπειτα τομογραφίες έδειξαν την επίδραση που η εξάσκηση είχε στην άριστη κατανόηση του παιχνιδιού από τους συμμετέχοντες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ενώ όλοι βελτιώθηκαν, ορισμένοι έμαθαν άριστα το παιχνίδι αμέσως, ενώ άλλοι έκαναν πιο σταδιακή πρόοδο.

Πώς μαθαίνει ο εγκέφαλος
«Είναι χρήσιμο να θεωρήσετε ότι ο εγκέφαλος σας στεγάζει μια πολύ μεγάλη εργαλειοθήκη», δήλωσε ο ερευνητής Scott Grafton, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα. «Όταν ξεκινάτε να μάθετε μια δύσκολη νέα δεξιότητα, όπως το να παίζετε ένα μουσικό όργανο, ο εγκέφαλος σας χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά εργαλεία σε μια απελπισμένη προσπάθεια να παράγει κάτι που να πλησιάζει τη μουσική. Με το χρόνο και την εξάσκηση, απαιτούνται λιγότερα εργαλεία και βασικές περιοχές είναι σε θέση να υποστηρίξουν το μεγαλύτερο μέρος της συμπεριφοράς. Αυτό που η εργαστηριακή μελέτη μας δείχνει είναι ότι πέρα από μία ορισμένη ποσότητα εξάσκησης, κάποια από αυτά τα γνωστικά εργαλεία θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να αποτελούν εμπόδιο για περαιτέρω μάθηση».

Εξετάζοντας τον εγκέφαλο ως σύνολο αντί να επικεντρώνονται σε μια περιοχή για να δουν αν θα ανάψει κατά τη διάρκεια της τομογραφίας, οι ερευνητές μπόρεσαν να μελετήσουν τη μάθηση ως την σύνθετη διαδικασία που αυτή είναι. Μια διαδικασία που χρησιμοποιεί περισσότερα από ένα μέρη του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν 112 περιοχές που ταυτοποιήθηκαν από τους ερευνητές. Έψαξαν τις τομογραφίες του εγκεφάλου των συμμετεχόντων για να εξακριβώσουν που ταιριάζει η δραστηριότητα μεταξύ των περιοχών. Αυτή η στενά όμοια δραστηριότητα έξειξε επικοινωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων μερών του εγκεφάλου. Μια τέτοια επικοινωνία ονομάζεται δομή της κοινότητας ή ένα δίκτυο μέσα στον εγκέφαλο.

Το Λιγότερο Είναι Περισσότερο Στην Εγκεφαλική Δραστηριότητα Και Τη Μάθηση
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι εκπληκτικό: Οι συμμετέχοντες των οποίων οι εγκέφαλοι έδειξαν μειωμένη νευρωνική δραστηριότητα έμαθαν γρηγορότερα.

Προκαλεί, επίσης, έκπληξη το γεγονός ότι η μειωμένη αυτή δραστικότητα δεν είχε τίποτα να κάνει με τις περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν τις βασικές κινητικές δεξιότητες και την οπτική επεξεργασία. Με άλλα λόγια, τα τμήματα του εγκεφάλου που επέτρεψαν στους συμμετέχοντες να βλέπουν τις νότες στην οθόνη και να πιέζουν τα αντίστοιχα πλήκτρα.

Αντ 'αυτού, οι περιοχές του εγκεφάλου στις οποίες η λιγότερη δραστηριότητα ήταν καλύτερη ήταν οι περιοχές της εκτελεστικής λειτουργίας του εγκεφάλου: ο μετωπιαίος φλοιός και ο πρόσθιος φλοιός του προσαγωγίου.

Η εκτελεστική λειτουργία αναφέρεται σε ένα σύνολο των νοητικών χαρακτηριστικών που σχετίζονται με τον καθορισμό στόχων και την επίτευξη. Αυτά τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν τη ικανότητα να πραγματοποιούμε και να φέρνουμε σε πέρας ένα σχέδιο, να αντιστεκόμαστε στις παρορμήσεις, να δίνουμε προσοχή και να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος.

Ο μετωπιαίος φλοιός δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως μέχρι την αρχή της ενηλικίωσης, το οποίο μπορεί να εξηγεί γιατί είναι πιο εύκολο για τα παιδιά να μάθουν ξένες γλώσσες και άλλες νέες δεξιότητες. Ο μετωπιαίος φλοιός είναι σίγουρα χρήσιμος για τη ανώτερου επιπέδου σκέψη και για τα σύνθετα έργα, αλλά όταν πρόκειται να μάθουμε απλά πράγματα γρήγορα, η εκτελεστική λειτουργία φαίνεται να είναι εμπόδιο.

Το επόμενο βήμα των ερευνητών είναι να κατανοήσουν πώς μερικοί άνθρωποι είναι σε θέση να επιβραδύνουν ή να εμποδίσουν την εκτελεστική λειτουργία, ενώ μαθαίνουν. Εν τω μεταξύ, μην το πολυσκέφτεστε την επόμενη φορά που δοκιμάσετε κάτι νέο.

Αποδεχόμαστε το τέλειο ή Δεχόμαστε εμάς;

Η αγάπη μας για εμάς φαίνεται στο πόσο προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι; Στο πόσο μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το πλάσμα που έχει γεννηθεί με τόσες ατέλειες και να το εξελίξουμε πηδώντας χιλιάδες χρόνια και στάδια; Ίσως στο πώς θα το πάρουμε από το χέρι και θα το βγάλουμε από το κέλυφος που έχτισαν οι αποτυχίες του, οδηγώντας το στη γραμμή του τερματισμού που το περιμένουν όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα… Γινόμενοι η καλύτερη, ιδανική, εκδοχή του εαυτού μας και κάνοντας και τους άλλους περήφανους στην πορεία. Ή μήπως η αποδοχή ζητάει κάτι άλλο;

Για αρχή, ας λύσουμε μια παρεξήγηση η οποία έχει αποπροσανατολίσει και είναι συνυπεύθυνη στην αυτοτιμωρία μας. Ο ιδεατός εαυτός δεν είναι ένας χωρίς ελαττώματα αλλά ένας που μπορεί να αγαπηθεί παρά αυτά. Αυτό, γιατί η ανάγκη μας για επίτευξη του ιδεατού μαρτυράει την λαχτάρα μας για αποδοχή. Όμως, πόσο λάθος κάνουμε όταν θεωρούμε ότι θα μας αποδεχτούν όντας οι ιδεατοί εαυτοί μας… Πιο πιθανό είναι να μας απορρίψουν!

Βλέπετε, ως ιδεατοί δεν έχουμε μόνο προτερήματα αλλά κ ισχές. Μια από αυτές είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης. Ένα τέλειο πλάσμα αδυνατεί να καταλάβει το σφάλμα ενός πλάσματος με πεπερασμένο. Αδυνατεί να συνδεθεί ή να εκτιμήσει κάτι ατελές κι ας φαντασιωνόμαστε εμείς ότι με το να φερόμαστε ως δοκησίσοφοι θεοί που επιστρέφουν την αγάπη που δέχονται, το κάνουμε.

Εδώ, θα κολλούσε το παράδειγμα με το πόσο μπορείτε να καταλάβετε μια διαμάχη μυρμηγκιών αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι που παρακολουθούν τα μυρμήγκια να πολεμούν αναγνωρίζουν και ταυτίζονται με αυτή την πρώιμη, επιθετική, συμπεριφορά. Ο ιδεατός εαυτός δεν διακατέχεται από τίποτα τόσο βασικό και πρωτόγονο αφού κάθε φορά που τον φαντασιωνόμαστε επικρατεί με τον ίδιο αδιαμφισβήτητο τρόπο που επικρατεί το ψύχος το χειμώνα. Ως κάτι παναποδεκτο, δηλαδή, από όλους κι ας αφήνει κάποιους να τουρτουρίζουν από αυτό· ως μια αντικειμενική αλήθεια.

Γιατί, λοιπόν, παλεύουμε να γίνουμε ιδεατοί; Πολύ απλά, γιατί είμαστε πλάσματα μεμπτά. Οι φαντασιώσεις μας έχουν το στοιχείο της συντριβής κ πολλές φορές του ξεφτιλισμού των εχθρών μας πράγμα που ένα ιδεατό πλάσμα θα ήταν αδύνατο να κάνει. Έτσι, στην ανάγκη μας για το ιδεατό, τελικά, εκφράζεται μια στρεβλή, εκθειασμένη, ιδέα ενός μαρτυρικού εκδικητή, του οποίου ο τρόπος σφαγής καθαγιάζει τη βίαιη συμπεριφορά του.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για το ότι είμαστε πλάσματα μεμπτά άρα κ αδύναμα, δεν παλεύουμε για την αποδοχή κ προτιμάμε το ιδεώδες. Ποιο μεμπτό πλάσμα, εξάλλου, μπορεί να καταφέρει κάτι τόσο μεγαλεπήβολο; Εκτός αυτού, το ιδεώδες, ακόμα και αν δεν το πετύχει, δικαιώνεται σαν θυσιάζεται στην προσπάθεια. Έπειτα, εξιδανικεύεται ακόμα περισσότερο και αναγεννάται ακόμα πιο ενδυναμωμένο στον επόμενο “ξενιστή” του. Έτσι, μας προσφέρει μια δικαιολογία για την αποτυχία μας αλλά κ μετακυλείει την ευθύνη στον επόμενο· επιτρέποντάς μας ακόμα μια φορά να φέρουμε στο προσκήνιο τον ιδεατό εαυτό-εκδικητή μέσα από την κριτική που θα ασκήσουμε, με τη σειρά μας, σε αυτούς που μας έκριναν πριν.

Επιστρέφοντας όμως στο προηγούμενο ερώτημα – ποιο μεμπτό πλάσμα μπορεί να πετύχει σε κάτι τόσο μεγαλεπήβολο – η απάντηση είναι η εξής. Το πλάσμα που έχει αποτύχει περισσότερες φορές από όσες κάποιο άλλο έχει επιχειρήσει. Με λίγα λόγια, η αποδοχή θα χρειαστεί να έρθει μέσα από αποτυχία αφού η αποτυχία θα μας διδάξει τα όρια μας – συνθήκη απαραίτητη για να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας με αυτά. Μην με παρεξηγήσετε με τον όρο όρια. Όρια είναι καλό να βάζουμε στον εαυτό μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να βάζουμε όρια και στην αγάπη μας για αυτόν. Όσο πιο πολύ τον αγαπήσουμε, όσο πιο συχνά τον συγχωρέσουμε, τόσο πιο πολύ θα τον βοηθήσουμε να καταλάβει ότι η αποτυχία δεν είναι ο πάτος του μπουκαλιού αλλά ένας βατήρας που πατάμε, σπρώχνουμε γερά κ εκτινασσόμαστε!

Η οδός, λοιπόν, για να αποδεχτούμε εμάς είναι να αποτάξουμε την ιδέα ότι αποδοχή σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε κάτι ως τέλειο· ακριβώς το αντίθετο. Αναγνωρίζουμε, μόνο, την ατέλεια του. Αναγνωρίζουμε ότι είναι μοναδικό αλλά όχι ξεχωριστό. Ατομικό και όχι, δυναστικά, συλλογικό. Διαφέρει χωρίς να επικρατεί και πάντα διατηρεί αναλλοίωτη την ατέλεια του στην απειλή που παριστάνει κάθε τι τέλειο…

Επικοινωνία από την ανάγκη στην απόλαυση

Γιατί παρόλο που νιώθω ότι κάποιες κοινωνικές επαφές δεν με βοηθάν εγώ εξακολουθώ να τις επιδιώκω; Η επικοινωνία, χαρακτηρίζει όλα τα πλάσματα και ειδικότερα τον άνθρωπο. Παίζει βασικό ρολό στην εξέλιξη του συναισθηματικά και νοητικά.

Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιες επαφές σε φθείρουν, σε πονούν; Γιατί δεν μπορείς να αποκοπείς από κάποιους ανθρώπους που σου προκαλούν μετά τις συναντήσεις σας συναισθήματα πόνου;

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως το να πονάς και να δυσαρέστησε, έχει να κάνει μόνο με σένα, είναι δικό σου συναίσθημα και δεν έχει σχέση με τον συνάνθρωπο σου. Εσύ είσαι αυτός που επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει έτσι. Ακούγεται παράλογο και άτοπο όμως πράγματι έτσι είναι και αυτό θα το συνειδητοποιήσεις μόλις ξεκινήσεις να αναγνωρίζεις την αξία του εαυτού σου. Υπάρχουν βεβαία άνθρωποι που λόγω των ελλείψεων τους, έχουν μάθει να λειτουργούν χειριστικά, βασανιστικά και προσβλητικά για τους συνάνθρωπους τους αλλά είναι στο χέρι σου να μείνεις με αυτά το άτομα ή να προχωρήσεις. Ικανή και απαραίτητη συνθήκη είναι αυτή η πολύ τυραννισμένη και πολύ συζητημένη αγάπη προς εσένα.

Η πρώτη αντίδραση των ατόμων που μένουν σε τέτοιες συμπεριφορές υποβιβασμού του εαυτού τους είναι < μα με αγαπαω>, όμως αυτό πολύ απέχει από την πραγματικότητα, και απόδειξη του είναι πως μένεις στον πόνο. Η αγάπη προς τον εαυτό σου δεν έχει εγωιστικό χαρακτήρα, και μπορείς να εξακριβώσεις ,ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι, όταν, παρόλο που σε καταστάσεις όπου άλλες φορές θα ένιωθες θυμό για την συμπεριφορά ενός ατόμου προς εσένα, εκείνη ακριβώς την στιγμή, θα νιώσεις για κάποια δευτερόλεπτα στην αρχή τον θυμό αλλά αμέσως μετά μπαίνεις σε μια κατάσταση ηρεμίας χαμογελάς και λες< όλα καλά …εγώ δεν ανήκω σε αυτό , είναι κάτι ξένο και σίγουρα όχι δικό μου>. Και έτσι θα δεις σιγά σιγά πως όλο και πιο πολύ θα απομακρύνεσαι από τέτοιες συμπεριφορές, γιατί για σένα πολύτιμη αξία, έχει η εσωτερική σου γαληνή.

Εν κατακλείδι όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως για να αποδείξεις στον εαυτό σου πως τον αγαπάς, θα πρέπει να ξεκόβεις από κάθε αρνητική ξένη συμπεριφορά, με θυμό και απομόνωση . Η επικοινωνία είναι ανθρωπινή ανάγκη ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο του να βρει την θέση που του ταιριάζει ανάμεσα στην κοινωνία, δεν υπάρχουν γενικές οδηγίες χρήσης. Πάρε λοιπόν τον χρόνο σου ζύγισε την χαρά με τον πόνο που παίρνεις μετά από μια τέτοια συνάντηση και αποφάσισε αν ήσουν το παιδί σου ή κάποιος που αγαπάς πολύ, τι θα τον συμβούλευες, πως θα τον βοηθούσες να βγει από αυτόν το δρόμο; Ακριβώς αυτό , αυτή είναι η αρχή, ασχολήσου με τον εαυτό σου, έξαλλου δεν υπάρχει πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή σου από εσένα!

Πόση ανάγκη έχουμε τις εμμονές μας;


Στη ρίζα των προβλημάτων πολλών σχέσεών μας βρίσκεται η συνεξάρτηση, που χαρακτηρίζεται από μια επώδυνη εξάρτηση από άλλους ανθρώπους, ενώ αυτή η αποδοχή είναι αναγκαία για την αυτοεκτίμησή μας. Οι εξαρτήσεις από ανθρώπους, ουσίες, δραστηριότητες, ιδέες ή προσδοκίες είναι μια διέξοδος, ένας τρόπος για να γεμίσουμε τα κενά που νιώθουμε ότι έχουμε. Το βασικό χαρακτηριστικό στην εξάρτηση είναι ότι νιώθουμε ότι έχουμε όλο και μεγαλύτερη ανάγκη του συγκεκριμένου στοιχείου της εξάρτησης ώστε να νιώσουμε κορεσμό και να καλυφθεί το κενό που νιώθουμε ότι υπάρχει.

Η εμμονή μας για κάποιον άνθρωπο που μας ενδιαφέρει ή νιώθουμε ερωτευμένοι χαρακτηρίζεται από μια τάση να περνάμε αρκετό χρόνο για να σκεφτούμε μια πιθανή σχέση με το συγκεκριμένο άτομο ή γενικότερα να σκεφτόμαστε το άτομο αυτό. Η εμμονή χαρακτηρίζεται από μια έντονη ενασχόληση με το άτομο που μας ενδιαφέρει, η οποία συνοδεύεται από εξάρτηση, άγχος και βαθιά εδραιωμένους φόβους. Σε επίπεδο φαντασίας το άτομο προχωρά σε εικασίες και πιθανά σενάρια σχετικά το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα με το συγκεκριμένο άτομο. Αυτό μπορεί να λειτουργεί καθησυχαστικά για το μέλλον, αλλά δημιουργεί πόνο στο παρόν, καθώς αυτές οι σκέψεις παραμένουν σε ένα φαντασιακό επίπεδο.

Αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε κάποιες εμμονές χωρίς τις οποίες θα νιώθαμε ότι η ζωή μας είναι τελείως άδεια. Πρόκειται για σκέψεις στις οποίες εμείς έχουμε επενδύσει και τις έχουμε κάνει σημαντικές, όμως, πριν νιώσουμε απελπισία, ας σκεφτούμε ότι και άλλοι άνθρωποι βιώνουν τέτοιου είδους θέματα. Και μπορεί κατευθείαν να σκεφτόμαστε ότι δεν μας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, ωστόσο, σε περιπτώσεις που έχουμε θέματα και επικεντρωνόμαστε πολύ στον εαυτό μας, ας μπορέσουμε να βγούμε από αυτό κοιτάζοντας και γύρω μας. Δεν είμαστε μόνο εμείς πάνω σε αυτή τη γη και αυτά που βιώνουμε δεν είναι τα μόνα σημαντικά ζητήματα. Στην πραγματικότητα ακόμα και οι σκέψεις γύρω από τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας μπορεί να αποτελέσουν μια εμμονή για εμάς. Η διαρκής ενασχόληση με όσα μας απασχολούν μας δημιουργεί μια εμμονή ακόμη, σε αυτές που ήδη μπορεί να έχουμε.

Οι εμμονές μπορεί να μας δημιουργούν άγχος, απογοήτευση, θλίψη και στεναχώρια, απαισιοδοξία και άλλα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις. Ωστόσο, θα πρέπει να βρούμε και σε τι μας εξυπηρετούν αυτές οι εμμονές. Πόσο σημαντικές τις θεωρούμε για τη ζωή μας; Θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτές;

Οι συναισθηματικές εμμονές μπορεί να προκαλέσουν έντονο συναισθηματικό πόνο, ενώ μπορεί να οδηγήσουν σε σχέσεις εξάρτησης. Οι συναισθηματικές εμμονές είναι ένας τρόπος να απασχολήσουμε το μυαλό μας, να μην βλέπουμε άμεσα αυτά που μας αγγίζουν πιο πολύ και δεν αντέχουμε να έρθουμε αντιμέτωποι. Μέσα από τη συναισθηματική εμμονή μειώνουμε την ενασχόληση με τον εαυτό μας και τον πείθουμε ότι δεν είναι μόνος, έχουμε και το αντικείμενο της εμμονής. Αν πρόκειται για μια συναισθηματική εμμονή είναι σαν να ζούμε μαζί με το πρόσωπο που αποτελεί το αντικείμενο της εμμονής μας και διαιωνίζουμε μια ήδη υπάρχουσα εξάρτηση ή ωθούμαστε στη διαμόρφωση μιας νέας εξάρτησης. Με τις εμμονές συσσωρεύουμε συναισθήματα και σκέψεις, χωρίς να υπάρχει διέξοδος ή τρόπος εκτόνωσης. Είναι ένας συναισθηματικός πόνος, που μας κάνει να υποφέρουμε, χωρίς να ξέρουμε πώς να απαλλαγούμε… Πρώτα όμως θα πρέπει να σκεφτούμε αν και πόσο μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτές τις εμμονές.

Αν πάρουμε την απόφαση ότι θέλουμε να απαλλαγούμε από τις εμμονές που κυριεύουν τη σκέψη και τη ζωή μας θα πρέπει πρώτα να πάρουμε την ευθύνη για αυτή την κατάσταση, αλλά και την ευθύνη για τη ζωή μας. Είναι προτιμότερο να βιώσουμε τη μοναξιά και να νιώσουμε λύπη για τα προβλήματά μας, παρά να βρισκόμαστε σε μια αδιέξοδη κατάσταση, που εναποθέτουμε την ενέργειά μας και τα συναισθήματά μας σε μη υπαρκτά πράγματα και μη υπαρκτά στη ζωή μας πρόσωπα. Ας αποσπάσουμε την προσοχή μας σε άλλα πράγματα ή δραστηριότητες και κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αυτό, ας πείσουμε, επιτέλους, τον εαυτό μας ότι από εμάς εξαρτάται… Από εμάς εξαρτάται πόσο εξαρτημένοι και με εμμονές θέλουμε να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας…

Ζήσε το σήμερα...

Ακούγεται τόσο εύκολο και τόσο αυτονόητο. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι αυτό ζούμε, όμως, στην πραγματικότητα πολύ συχνά χανόμαστε στα φαντάσματα του παρελθόντος ή στις προσδοκίες του μέλλοντος. Και αναζητούμε κάτι που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πουθενά γύρω μας, με αποτέλεσμα να νιώθουμε μια απουσία, ένα κενό και μια ανάγκη για ανακάλυψη…

Ανακάλυψη μιας χαμένης ζωής που ανήκει στο παρελθόν ή ανακάλυψη μιας ιδανικής ζωής που ανήκει στο μέλλον, γιατί εκεί όλα μπορούμε να τα φτιάξουμε όπως εμείς θέλουμε, χωρίς λάθη, χωρίς ελαττώματα, χωρίς πληγές, χωρίς απογοητεύσεις.

Ας αναλογιστούμε λίγο πόσο συχνά χανόμαστε τελείως από το σήμερα, ουσιαστικά δεν ζούμε καθόλου στο σήμερα, καθώς είμαστε αφοσιωμένοι σε προβλήματα του παρελθόντος ή σε μελλοντικούς προβληματισμούς και όνειρα.
Τι κάνω τώρα; Αυτή τη στιγμή… και πόσο εδώ είμαι σ’ αυτό το τώρα; Πόσα «τώρα» έχουν περάσει στα οποία εμείς ήμασταν αλλού;

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρίσουμε όλα εκείνα τα μικρά όμορφα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε καλά; Γιατί είναι τόσο ανέφικτο να ζήσουμε το τώρα;

Τώρα… πόσο εδώ είμαι, λοιπόν, στις στιγμές που ζω, στους ανθρώπους που συναντώ, στα τραγούδια που ακούω, στις βόλτες που κάνω, στις συζητήσεις που κάνω και στις αλληλεπιδράσεις που έχω, στη δουλειά που κάνω με ή χωρίς την αποκλειστική επιλογή μου, στην καθημερινότητα που ζω με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει…

Πόσο εδώ είμαι στο τώρα, σ’ αυτό που ζω; Και πόσο χάνομαι μέσα σε κάτι άλλο κάθε φορά που μένω απλά στο πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα, στο πώς θα ήθελα να είναι οι καταστάσεις που βιώνω και πώς να είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι.

Τα πράγματα, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι μπορεί να μην γίνουν ποτέ όπως ακριβώς θέλω, εγώ, όμως, θα έχω χάσει το σήμερα και όταν συσσωρευτούν πολλά «σήμερα» μια μέρα θα συνειδητοποιήσω ότι θα έχω χάσει τη ζωή.

Προδομένος... από τον ίδιο σου τον εαυτό...

Νιώθεις τόσο προδομένος… Αλλά το χειρότερο συναίσθημα δεν είναι όταν νιώθεις προδομένος από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Προδομένος από τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχες, από όλα όσα σε κρατούσαν τόσο καιρό ζωντανό και γεμάτο ενέργεια.

Προδομένος από τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις που ακολουθούσες, που μπορεί να φαίνονταν τόσο αληθινές και ειλικρινείς, όμως, όχι τόσο αποδεκτές από τους άλλους γύρω σου.

Προδομένος από τη ζωή σου και από όσα προσπάθησες να φτιάξεις ομορφαίνοντας τη ζωή σου…
Νιώθεις τόσο προδομένος που δεν αντέχεις ούτε να αναφερθείς για αυτά σε πρώτο πρόσωπο.

Νιώθεις; Πώς νιώθεις; Παραδέξου, επιτέλους, πως νιώθεις τόσο προδομένος εαυτέ…
Παραδέξου πως βιώνεις τόση απογοήτευση, αλλά μην τολμήσεις να μείνεις χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς προσδοκίες και χωρίς πιστεύω, γιατί τότε θα είσαι ήδη νεκρός. Αυτά σ’ έκαναν αυτό που είσαι… ότι κι αν πιστεύεις ότι είσαι, τουλάχιστον αυτά σ’ έκαναν να μην βουλιάξεις, να μην παραιτηθείς, να μην χαθείς…

Το αίσθημα προδοσίας που νιώθεις θα καταλαγιάσει, απλά φρόντισε να μην εγκατασταθεί το αίσθημα απογοήτευσης και απόγνωσης, γιατί μετά είναι δύσκολο να προχωρήσεις, να ονειρευτείς, να ελπίσεις, να νιώθεις ελεύθερος για νέες προσδοκίες και νέα οράματα… και ξέρεις ότι χωρίς αυτά δεν μπορείς να ζήσεις… Είναι πιο ισχυρά από το αίσθημα προδοσίας που νιώθεις να σε κατακλύζει, αλλά δεν μπορεί να τα καταστρέψει όλα αυτά… Αυτά είσαι εσύ και θα συνεχίσουν να πορεύονται μαζί σου, γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχεις, θα σταματήσεις να υπάρχεις. Άντεξε την προδοσία, ξεπέρασέ την, φτιάξε μια βαλίτσα με νέα όνειρα και προσδοκίες και συνέχισε το ταξίδι σου.

Ξέρω ότι μπορείς… 

Πέντε τρόποι για να μην εξουθενωθείτε στη δουλειά

Σίγουρα, όλοι μας έχουμε κατά καιρούς θελήσει να μην πάμε στο γραφείο και να κάτσουμε στον καναπέ μέχρι να υποχωρήσει ο πονοκέφαλος μας. Αλλά αν αυτό συμβαίνει κάθε εβδομάδα κάτι δεν πάει καλά. Όλοι μας εργαζόμαστε σκληρότερα για να ανταμειφθούμε λίγο (ή καθόλου) επιπλέον για τις προσπάθειές μας, αλλά η επαγγελματική εξουθένωση δεν πρέπει να είναι αναπόφευκτη.
Η επαγγελματική εξουθένωση είναι διαφορετική από το κανονικό στρες και μπορεί να είναι επικίνδυνη

Η επαγγελματική εξουθένωση είναι διαφορετική από το κανονικό στρες, και μπορεί να είναι επικίνδυνη, λένε οι ειδικοί της Mayo Clinic. «Η επαγγελματική εξουθένωση στη δουλειά είναι ένας ειδικός τύπος στρες εργασίας – μια κατάσταση σωματικής, συναισθηματικής ή ψυχικής εξάντλησης σε συνδυασμό με αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά μας και την αξία της εργασίας μας,» αναφέρει στην ιστοσελίδα της. Προειδοποιεί ότι η επαγγελματική εξουθένωση μπορεί να συμβάλει στην αϋπνία, την κατάθλιψη, την κατάχρηση αλκοόλ, την υψηλή χοληστερόλη και μια σειρά από άλλα προβλήματα υγείας.

Ιδού ορισμένοι τρόποι για να την αποφύγετε:

Σταματήστε να προσπαθείτε να τα κάνετε όλα τώρα. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι ταυτόχρονες πολλαπλές εργασίες δεν είναι πανάκεια για την παραγωγικότητα. Στην πραγματικότητα, μερικές φορές η προσπάθεια να εστιάσετε σε πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα μπορεί να υποσκάψει την πραγματική ορμή σας. «Προσπαθήστε να διαθέσετε χρόνο για να συγκεντρωθείτε και να έχετε απρόσκοπτο παραγωγικό χρόνο για να κάνετε τη δουλειά σας», λέει η Τζόνι Κόρτνεϊ, ανώτερη αντιπρόεδρος σταδιοδρομίας και απασχόλησης στη Monster. «Μην αφήνετε περισπασμούς να σας αποσπάσουν από το έργο σας, επειδή μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένο άγχος, αν δεν μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας.»

Κάντε ένα διάλειμμα. Βεβαιωθείτε ότι έχετε χρόνο τόσο για σωματικά όσο και ψυχικά διαλείμματα. «Η εξουθένωση είναι το αποτέλεσμα της μείωσης των κινήτρων από υπερκόπωση. Εάν αισθάνεστε έτσι, θα πρέπει να βρείτε λίγο χρόνο για να κάνετε ένα διάλειμμα,» λέει η Κόρτνεϊ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση που η εργασία σας περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενες εργασίες. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Cognition διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι που κάνουν διαλείμματα μπορούν να «επαναφορτίσουν» τη συγκέντρωσή τους και να επιστρέψουν σε μια εργασία με ανανεωμένη εστίαση.

Αντιμετωπίστε επιλύσιμα προβλήματα. Αν μπορείτε να προσδιορίσετε την πηγή της επαγγελματικής εξουθένωσης – ας πούμε, μια εξαντλητική μετακίνηση ή αν αισθάνεστε ότι δε λαμβάνετε τις πληροφορίες που χρειάζεστε – προσπαθήστε να το διορθώσετε.«Συζητήστε για συγκεκριμένες ανησυχίες σας με τον προϊστάμενό σας. Ίσως μπορείτε να εργαστείτε μαζί για να αλλάξετε τις προσδοκίες ή να καταλήξετε σε συμβιβασμούς ή λύσεις,» προτείνει η Mayo Clinic. Για παράδειγμα, αν ξοδεύετε τρεις ώρες την ημέρα σε μετακινήσεις, ίσως θα μπορούσατε να εργάζεστε από το σπίτι μία ημέρα την εβδομάδα. Εάν αισθάνεστε ότι δεν λαμβάνετε την εκπαίδευση ή την καθοδήγηση που χρειάζεστε, προσπαθήστε να προγραμματίσετε μια μόνιμη συνάντηση με το αφεντικό σας για να δείτε μαζί τις υποχρεώσεις σας.

Επιβραβεύστε τον εαυτό σας. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της επαγγελματικής εξουθένωσης είναι το αίσθημα κυνισμού και απουσίας ικανοποίησης από τα επιτεύγματά σας. Αν αυτό σας φαίνεται γνώριμο, πρέπει να αντιληφτείτε ότι πρέπει να αναγνωρίζετε την προσπάθεια που καταβάλετε στο χώρο εργασίας, λέει η Χάιντι Γκόλετζ, διευθύνουσα σύμβουλος και συνιδρύτρια της CareerBliss.com. «Κάθε βράδυ, κάντε μια λίστα με πράγματα που επιτύχατε μέσα στη μέρα και αυτά που θέλετε να πετύχετε αύριο,» προτείνει.

Συνειδητοποιήστε πότε είναι καλύτερα να φύγετε. Όπως λέει και το τραγούδι, να ξέρετε πότε να πάτε πάσο. «Είναι εντάξει να παραδεχτείτε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια καλύτερη δουλειά για σας,» λέει η Κόρτνεϊ. Ίσως να είστε σε λάθος δουλειά, ή μπορεί να έχετε ξεπεράσει την εργασία σας και να μην έχετε καμία ευκαιρία να ανελιχθείτε. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, «αρχίστε να οικοδομείτε μια στρατηγική εξόδου από την εργασία σας, και βρείτε μια δουλειά που θα ανταποκρίνεται στις επαγγελματικές σας ανάγκες,» λέει. Είναι πιο εύκολο να βρείτε μια θέση εργασίας όταν εργάζεστε ήδη, οπότε αρχίστε την αναζήτηση νέας εργασίας ενώ είστε ακόμα μάχιμος.

Ο πυρήνας των αναμνήσεων

Είπε ο Δον Χουάν....

"Κατανίκησε την ιδέα πως είσαι πληγωμένος...

Δες ποιος είναι ο πυρήνας αυτών που σου απέμειναν...

 Κράτησε ζωντανή την ανάμνηση όσων σε επηρέασαν στην ζωή σου, που ο μοναδικός τρόπος να τους αποχαιρετήσεις ...

Είναι αυτή η μαγική πράξη...

"Να φυλάξεις μέσα στην σιωπή όποιον και ό,τι αγάπησες"

Εντυπωσιακό project: Φουτουριστικό γιοτ-σφαίρα με κήπο και υποβρύχιο παρατηρητήριο

UFOyacht001Με UFO ή πλανήτη μοιάζει η νέα πλωτή πρόταση της Jet Capsule, ένα σκάφος βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. UFO είναι άλλωστε και το όνομά του, τα αρχικά του Unidentified Floating Object, και αποτελείται από δύο ημισφαίρια που ουσιαστικά χωρίζονται από έναν «δίσκο» που λειτουργεί ως κατάστρωμα.
 
Στο «κατάστρωμα» μπορεί επίσης να δημιουργηθεί κήπος με γρασίδι και δέντρα (!) ενώ στο εσωτερικό υπάρχει κουζίνα, σαλόνι και πολυτελείς ανέσεις.
 
Στο χαμηλότερο επίπεδο υπάρχει κι ένα μικρό μπάνιο.
 
Χάρη σε ειδικό σύστημα αισθητήρων, το σκάφος μπορεί να διατηρεί τη θέση και τη σταθερότητά του ακόμα και σε ταραγμένη θάλασσα, λένε οι σχεδιαστές που αναζητούν επενδυτή ώστε να φτιάξουν το πρότυπο σκάφος.
 
Το UFO είναι φιλικό προς το περιβάλλον καθώς είναι ενεργειακά αυτάρκες χρησιμοποιώντας ηλιακά πάνελ αλλά και αιολική ενέργεια και το ίδιο το νερό. Έχει επίσης ηλεκτρικό κινητήρα και γεννήτρια νερού που μετατρέπει το αλμυρό νερό σε πόσιμο.
 
Πολλοί θα το ήθελαν αλλά δεν απευθύνεται σε λάτρεις της ταχύτητας, αφού η μέγιστη ταχύτητά του είναι μόλις τρεις κόμβοι.
UFOyacht7UFOyacht3UFOyacht2UFOyacht4UFOyacht5UFOyacht6
 

Γιατί δεν κοιμόμαστε καλά την πρώτη νύχτα σε άγνωστο μέρος; - H παράξενη λειτουργία του εγκεφάλου

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πρόβλημα να κοιμηθούμε σε ένα μη γνώριμο μέρος -όπως ένα ξενοδοχείο ή το σπίτι ενός φίλου-  για την πρώτη φορά που βρισκόμαστε εκεί. Και όταν τελικά μας παίρνει ο ύπνος αυτός είναι δύσκολος και με διακοπές.

Μία νέα έρευνα ρίχνει φως σ' αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, και εξηγεί ότι το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου μας παραμένει πολύ πιο ενεργό κατά την διάρκεια της πρώτης νύχτας του ύπνου. Και το κάνει για έναν απλό λόγο που έρχεται από τα βάθη της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους: για να μας κρατήσει ζωντανούς σε περίπτωση που υπάρξουν προβλήματα.

Είναι ένα φαινόμενο που οι επιστήμονες το ονομάζουν το «σύμπτωμα-της-πρώτης-νύχτας». Και όπως εξηγεί ο Ιάπωνας ερευνητής Masako Tamaki: «αυτός ο μισός ύπνος είναι μία δεικλίδα ασφαλείας για να παρακολουθεί ο εγκέφαλός μας άγνωστες και ανεπιθύμητες δραστηριότητες».

Η λειτουργία αυτή μοιάζει αρκετά με μία αντίστοιχη εγκεφαλική κατάσταση που συναντάμε στα θαλάσσια θηλαστικά και στα πουλιά, τα οποία έχουν έναν τέτοιο ύπνο του μισού ημισφαιρίου του εγκεφάλου τους. Στις φάλαινες και τα δελφίνια, ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους κατεβάζει «διακόπτες» κατά την διάρκεια του ύπνου, την ίδια στιγμή που το άλλο ημισφαίριο παραμένει δραστήριο.

Αυτό επιτρέπει στα δελφίνια να κοιμούνται ενώ παράλληλα να μπορούν να ανεβαίνουν στην επιφάνεια για να πάρουν αέρα. Τα πουλιά κάνουν το ίδιο στις μεγάλες αποδημίες, ώστε να μπορούν να κοιμούνται και να ταξιδεύουν την ίδια στιγμή.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν παρουσιάζει τις ίδιες δυνατότητες ασύμμετρης λειτουργίας, αλλά η νέα έρευνα δείχνει ότι έχουμε αυτή την δυνατότητα σε ένα μικρότερο βαθμό. Το φαινόμενο της «πρώτης νύχτας» είναι γνωστό στους επιστήμονες που παρακολουθούν και μελετούν τον ανθρώπινο ύπνο, καθώς στα περισσότερα πειράματά τους δεν λαμβάνουν υπ' όψη τα ευρήματα αυτής της πρώτης φοράς. Ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το φαινόμενο μειώνεται κατά την δεύτερη ή την τρίτη ημέρα ύπνου στο συγκεκριμένο σημείο, μέχρι να ατονίσει εντελώς.

Η κρίση των δεινοσαύρων άρχισε πολύ νωρίτερα

Esqueleto de tiranosaurio RexΔεκάδες εκατομμύρια χρόνια προτού ένας μεγάλος αστεροειδής πέσει στο σημερινό Μεξικό πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, οι δεινόσαυροι είχαν αρχίσει ήδη να εμφανίζουν εξελικτικά προβλήματα και να έχουν «πάρει την κάτω βόλτα», σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.

 
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον παλαιοντολόγο Manabu Sakamoto του βρετανικού Πανεπιστημίου του Reading, προχώρησαν – με βάση τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί και με τη βοήθεια εξελιγμένων στατιστικών μεθόδων- σε εκτιμήσεις για τη διαχρονική εξέλιξη του αριθμού των δεινοσαύρων.
 
Η ανάλυση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε μείωση πληθυσμού σε όλα τα είδη των δεινοσαύρων, πιο γρήγορη στους μακρυλαίμηδες δεινόσαυρους (τα σαυρόποδα) και πιο αργή στα θηρόποδα, όπου ανήκει και ο τρομερός Τυρανόσαυρος Ρεξ.
 
Έως τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων ήλθε ξαφνικά και ότι οι ίδιοι βρίσκονταν σε πλήρη ακμή μέχρι εκείνη την εποχή. Η νέα μελέτη ανατρέπει αυτή την εικόνα, δείχνοντας μια μακρά πτωτική εξελικτική πορεία, κατά την οποία συνεχώς εξαφανίζονταν περισσότερα είδη δεινοσαύρων, από ό,τι εμφανίζονταν νέα στο προσκήνιο.
 
«Δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Μολονότι η πτώση του αστεροειδούς παραμένει η πιο πιθανή αιτία για την τελική εξαφάνιση των δεινοσαύρων, είναι σαφές ότι ήδη είχαν περάσει πια την εξελικτική ακμή τους», δήλωσε ο δρ Manabu Sakamoto. «Αν και μια ξαφνική ‘αποκάλυψη’ μπορεί να υπήρξε το τελευταίο καρφί στο φέρετρό τους, οι δεινόσαυροι είχαν αρχίσει πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια να χάνουν την θέση τους ως το κυρίαρχο είδος στη Γη», πρόσθεσε.
 
Όταν έπεσε ο γιγάντιος αστεροειδής στον πλανήτη μας, προκάλεσε μεγάλες πυρκαγιές και σήκωσε τεράστια νέφη σκόνης στην ατμόσφαιρα, μπλοκάροντας έτσι την ηλιακή ακτινοβολία, ρίχνοντας τη θερμοκρασία και επιφέροντας εκτεταμένη απώλεια βλάστησης. Όλα αυτά συνετέλεσαν σε μια κατακλυσμική οικολογική καταστροφή, από την οποία δεν κατάφεραν ποτέ να επιβιώσουν οι δεινόσαυροι. Η εξέλιξη αυτή άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση των θηλαστικών – και τελικά του ανθρώπου.

Η επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας στο δέρμα

image020Από τις ορατές και αόρατες ακτινοβολίες που εκπέμπει ο ήλιος, οι αόρατες υπεριώδεις (UVA – UVB), φτάνουν στην επιφάνεια της γης και προκαλούν τα πιο πολλά προβλήματα.

Η υπεριώδης ακτινοβολία διεισδύει στο δέρμα και τους οφθαλμούς και συσχετίζεται με την εμφάνιση σοβαρών νοσημάτων, όπως ο καρκίνος του δέρματος και ο καταρράκτης. Δεν υπάρχει ασφαλής υπεριώδης ακτινοβολία.
 
Ο ήλιος είναι ένας αληθινός σταθμός παραγωγής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Παράγει ένα ευρύ φάσμα, από την κοσμική ακτινοβολία μέχρι τα ραδιο-ηλεκτρικά κύματα.
Οι ακτινοβολίες που επηρεάζουν το δέρμα μας, είναι ένα μόνο μικρό τμήμα του ηλιακού φάσματος.
Οι ακτινοβολίες αυτές είναι οι :
  • Υπέρυθρη ακτινοβολία (InfraRed)
  • Ορατό φως (Visible Light)
  • Υπεριώδης ακτινοβολία (UltraViolet)
UV-radiationΗ Υπεριώδης ακτινοβολία υποδιαιρείται σε 3 τύπους:
1. UVA με μήκος κύματος 400 – 320 nanometers (nm)
Η UVA (320 – 400 nm) είναι η μεγαλύτερη πηγή ηλιακής ακτινοβολίας στην επιφάνεια της γης και διεισδύει κάτω από τις επιφανειακές στοιβάδες του δέρματος.
2. UVB (320 – 290 nm)
Η UVB (280 – 320 nm) φτάνει σε μικρότερα ποσά λόγω της απορρόφησης μεγάλου μέρους της από τη στοιβάδα του όζοντος. Και πάλι όμως αρκεί για να προκαλέσει ζημιά.
3. UVC (290 – 200 nm)
Η UVC (190 – 280 nm) είναι εξαιρετικά βλαβερή για το δέρμα, αλλά απορροφείται τελείως απο το όζον της στρατόσφαιρας και έτσι δεν φτάνει στην επιφάνεια της γης.
Από τις ορατές και αόρατες ακτινοβολίες που εκπέμπει ο ήλιος, οι αόρατες υπεριώδεις (UVA & UVB), φτάνουν στην επιφάνεια της γης και προκαλούν τα πιο πολλά προβλήματα.
Η υπεριώδης ακτινοβολία διεισδύει στο δέρμα και τους οφθαλμούς και συχετίζεται με την εμφάνιση σοβαρών νοσημάτων, όπως ο καρκίνος του δέρματος και ο καταρράκτης.
Δεν υπάρχει «ασφαλής» υπεριώδης ακτινοβολία.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ UVA – UVB
  • Οι εξωτερικές στοιβάδες του δέρματος, λαμβάνουν περίπου 18 φορές πιο πολύ ενέργεια από την UVA παρά από την UVB.o Η UVA παίζει δραστικότερο ρόλο στη διατήρηση του μαυρίσματος.
  • Η UVA όμως είναι 1000 φορές λιγότερο ερυθηματογόνος από την UVB.oΑν και οι δύο έχουν την μεγαλύτερη ένταση το μεσημέρι, μεγάλο μέρος της UVA «εκτείνεται» και στις πρωινές και στις απογευματινές ώρες.
  • Ενώ το 72% της ετήσιας δόσης UVB λαμβάνεται κατά το καλοκαίρι και το 28% λαμβάνεται κατά τον υπόλοιπο χρόνο, μόνο το 48% της ετήσιας δόσης UVA λαμβάνεται κατά το καλοκαίρι και το 52% κατά τον υπόλοιπο χρόνο.oΗ UVA (σε αντίθεση με την UVB), δεν φιλτράρεται από τα τζάμια των παραθύρων.
  • Η UVA είναι σχετικά ανεπηρέαστη από το υψόμετρο και τις ατμοσφαιρικές συνθήκες.
  • Η UVA διεισδύει κι αυτή στο δέρμα, φτάνοντας σε βάθος όπου πολλές διαδικασίες φωτογήρανσης λαμβάνουν χώραν.
«ΦΙΛΤΡΑΡΙΣΜΑ» ΗΛΙΑΚΗΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ
Το ηλιακό φως φιλτράρεται καθώς περνά μέσα από την ατμόσφαιρα (από το όζον, τα σωματίδια της σκόνης, τον καπνό, τους υδρατμούς), ενώ ταυτόχρονα εμποδίζεται και η διέλευση των επικίνδυνων μηκών κύματος (κοσμική ακτινοβολία, ακτίνες γάμα, ακτίνες Χ και ακτινοβολία UVC). Η εναπομείνασα ακτινοβολία διεισδύει στο δέρμα, όπου και προκαλεί διάφορα βιολογικά και μεταβολικά αποτελέσματα. Από το σύνολο της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στην επιδερμίδα, μόνο το 10% αποτελείται από UV ακτινοβολία, αλλά τα βραχέα αυτά μήκη κύματος είναι πολύ ενεργητικά και πολύ δραστικά από βιολογικής άποψης.
ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ
Παρόλο που ο ήλιος είναι απαραίτητος για :
  • Τη σωματική και συναισθηματική μας σταθερότητα,
  • Παραγωγή θερμότητας (αποτέλεσμα της υπέρυθρης ακτινοβολίας)
  • Σύνθεση βιταμίνης D στο δέρμα (αποτέλεσμα της UVB ακτινοβολίας – αρκεί ένα 10λεπτο την ημέρα)
  • Φωτοσύνθεση των φυτών, παραμένει ένας φίλος τον οποίο δεν θα πρέπει να επισκεφτόμαστε υπερβολικά συχνά, εάν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αργότερα τις καταστρεπτικές συνέπειές του.
Η «ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΟΖΟΝΤΟΣ»
 
ozonΤο όζον είναι ένα φυσικό αέριο που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα σε 2 στοιβάδες.
Στην ΤΡΟΠΟΣΦΑΙΡΑ που περιβάλλει την επιφάνεια της γης το «κακό» όζον είναι ένας ρυπογόνος παράγων που συμβάλλει στη δημιουργία της αιθαλομίχλης.
Στην ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΑ όμως, το όζον είναι «καλό» και απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της UVB και όλη τη UVC ακτινοβολία. Το στρατοσφαιρικό όζον βρίσκεται σε ύψος 10 – 50 χλμ από την επιφάνεια της γης.
  • Η στοιβάδα του όζοντος της στρατόσφαιρας, δρα σαν ένα πολύ ισχυρό «φίλτρο», απορροφώντας ένα μεγάλο ποσόν υπεριωδών ακτινών του ήλιου, που διαφορετικά θα έφταναν στην επιφάνεια της γης.
  • Τα χημικά που κυρίως είναι υπεύθυνα για την καταστροφή της στοιβάδας, είναι οι αλογονωμένοι υδρογονάνθρακες (chlorofluorocarbons, CFC’s), που βρίσκονται στα αέρια των ψυγείων, στα διάφορα sprays, πυροσβεστήρες και αλλού στη βιομηχανία. 
  • Οταν οι υδρογονάνθρακες αυτοί αποσυντεθούν στην στρατόσφαιρα, απελευθερώνουν χλώριο, το οποίο «επιτίθεται» στο όζον. Κάθε άτομο χλωρίου δρα σαν καταλύτης και προκαλεί τη διάσπαση 100.000 μορίων όζοντος. 
  • Αν συνεχιστεί η χρήση των sprays που περιέχουν τους βλαπτικούς για το όζον της στρατόσφαιρας υδρογονάνθρακες, μέχρι το 2075 η ζώνη του όζοντος θα έχει καταστραφεί κατά το 40%. 
  • Εχει δε υπολογιστεί ότι:
    Μείωση κατά 1% του όζοντος ή Αύξηση 2% της UVB που φτάνει στη γη με συνέπεια τελικά τα ακανθοκυτταρικά και βασικοκυτταρικά καρκινώματα του δέρματος να αυξάνουν κάθε χρόνο κατά 1-3%.
ΕΝΤΑΣΗ ΥΠΕΡΙΩΔΟΥΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ
Η ένταση της UVΒ που φτάνει στο σημείο που βρισκόμαστε, εξαρτάται από:
  • Εποχή
  • Ώρα της ημέρας
  • Γεωγραφικό πλάτος
  • Υψόμετρο που βρισκόμαστε
  • Αντανάκλαση του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια της γης
  • Διάχυση στην ατμόσφαιρα
  • Σύννεφα
Παραδείγματα:
  • Η ένταση της UVB είναι μεγαλύτερη το μεσημέρι από το πρωί ή το απόγευμα, μεγαλύτερη το καλοκαίρι απ’ ότι τον χειμώνα
  • Μεγαλύτερη στον Ισημερινό απ’ ότι στην Ευρώπη
  • Σε υψόμετρο 1500 μ. η ένταση της UV αυξάνει κατά 20% !
  • Το γρασίδι αντανακλά μόνο το 3%, το νερό της θάλασσας 5%, η άμμος 17% και το χιόνι 85% !!
  • Τα σύννεφα απορροφούν το 30-80% της ακτινοβολίας (ανάλογα με το ύψος που βρίσκονται, την πυκνότητα κλπ), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΛΗ την ακτινοβολία.

Γιατί ο χρόνος είναι μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας

Clock
Στο παρελθόν ο άνθρωπος μετρούσε το χρόνο με τη κίνηση του ήλιου, της σελήνης, των πλανητών και των άστρων. Υπήρχαν ηλιακά ρολόγια ακόμα και ρολόγια νερού. Το μεγαλύτερο άλμα στη μέτρηση του χρόνου έκανε ο Γαλιλαίος, όταν κοιτώντας ένα ταλαντευόμενο πολυέλαιο παρατήρησε, ότι στη σταθερή κίνησή του υπάρχει η δυνατότητα για την ακριβέστερη μέτρηση του χρόνου.

Παρά το γεγονός μάλιστα, ότι το ρόλοι κατασκευάσθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από το θάνατό του από τον Christian Huygens, εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει η άποψη ότι η θεωρία του Γαλιλαίου είναι αυτή που προετοίμασε το έδαφος.

Ήταν το 1657, δέκα πέντε χρόνια μετά από το θάνατο του Γαλιλαίου όταν ο Oλλανδός αστρονόμος και φυσικός Christian Huygens, κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο»Horologium», στο οποίο περιέγραφε την κατασκευή ενός ρολογιού μεγαλύτερης ακριβείας. Η ανακάλυψη του Huygens προκάλεσε μεγάλη ανάπτυξη και εξάπλωση στην κατασκευή ρολογιών. Ρολόγια με μικρά εκκρεμή τοποθετήθηκαν πάνω σε ξύλο και κρεμάστηκαν στον τοίχο.

Πολλά χρόνια αργότερα για την κατασκευή των πρώτων μη συμβατικών χρονομέτρων χρησιμοποιήθηκαν κρύσταλλοι χαλαζία (quatrz), που είναι η κρυσταλλική μορφή του ορυκτού διοξειδίου του πυριτίου (SiO2). Η ταλάντευση που δημιουργείται στο κύκλωμα είναι πολύ σταθερή όσον αφορά στο χρόνο και στη συχνότητα.
 

Γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα κι όμως έγινε δεξιοτέχνης… πιανίστας!

Τη δύναμη της θέλησης αποδεικνύει ένας 15χρονος από τη Ρωσία, καθώς εξελίχτηκε σε έναν υποσχόμενο πιανίστα, παρά το γεγονός ότι εξαιτίας μιας ασθένειας, γεννήθηκε χωρίς δάχτυλα στα χέρια. Ο Alexey Romanov, από το Zelenodolsk, ένα χωριό στην από τη Δημοκρατία του Ταταρστάν, ξεκίνησε το ταξίδι του στη μουσική πριν από δυο χρόνια, όταν ενθουσιάστηκε από τα έργα των Μότσαρτ και Βιβάλντι. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, συμμετείχε στην ορχήστρα της Δημοκρατίας, και απέκτησε φήμη μέσω της τηλεόρασης.

Το νεαρό βοήθησαν δάσκαλοι μουσικής στο σχολείο για άτομα με ειδικές ανάγκες όπου φοιτά. «Ακόμα με βοηθούν. Μου στέλνουν μουσικές που τις μελετώ», δηλώνει ο ίδιος. Ο Romanov, είναι εσώκλειστος σε σχολείο στην πόλη Kazan, και βρήκε μια ζεστή αγκαλιά στα χέρια ενός ζευγαριού που τον υιοθέτησε πριν από δυο χρόνια. Οι γονείς του, γρήγορα αναγνώρισαν τη κλίση του παιδιού στη μουσική και ειδικά στις τέχνες, γι αυτό και του χάρισαν αρχικά, ένα συνθεσάιζερ. Με τη πάροδο του χρόνου και έπειτα από αρκετή εξάσκηση, ο έφηβος άρχισε να λαμβάνει μέρος σε διαγωνισμούς, στους οποίους κέρδιζε τη πρώτη θέση.

Ενδεικτικό του ταλέντου του, είναι το γεγονός ότι τον περασμένο Φεβρουάριο συμμετείχε στην ορχήστρα δωματίου La Primavera, στο Kazan ενώ έχει εμφανιστεί και σε τηλεοπτικά προγράμματα. Το αξιόλογο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο του σεμνού νεαρού, έχει προκαλέσει το θαυμασμό της κοινής γνώμης που εκδηλώνεται και στα κοινωνικά δίκτυα. . «Ο Alexey είναι ήρωας και του αξίζει κάθε σεβασμός. Του εύχομαι μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή», έγραψε ένας χρήστης ενώ ένας άλλος έσπευσε να συγκρίνει τη θέληση του Alexey με όλους αυτούς που παραπονιούνται για το κάθε τι: «Όλοι παραπονούμαστε συνεχώς για τη ζωή… Το παιδί είναι φανταστικό».

Ταινία διάρκειας… 30 ημερών!

Θα είχατε την υπομονή και το κουράγιο να παρακολουθήσετε το 7ωρο τρέιλερ μιας ταινίας για να διαπιστώσετε αν θέλετε να την δείτε ολόκληρη; Πριν απαντήσετε, καλό είναι να γνωρίζετε ότι η ταινία έχει συνολική διάρκεια… 30 ημερών. Πρόκειται για το «Ambiancé» το δημιούργημα του Σουηδού σκηνοθέτη Άντερς Βέμπεργκ, που αλλάζει την έννοια της «ταινίας μεγάλου μήκους».

Το φιλμ θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Δεκεμβρίου του…2020. Και για να μην το έχετε ξεχάσει μέχρι τότε, ο δημιουργός σκοπεύει να βγάλει ακόμη ένα τρέιλερ το 2018 – πιο… χορταστικό – διάρκειας 73 ωρών. Στην ταινία πρωταγωνιστούν δύο καλλιτέχνες performance που βρίσκονται σε μια παραλία στη βόρεια Σουηδία. Το φιλμ που περιγράφεται από τον δημιουργό του ως «ένα σουρεαλιστικό ονειρικό ταξίδι ανάμεσα σε διαφορετικές τοποθεσίες», όπως είναι προφανές απευθύνεται μόνο σε σκληροπυρηνικούς σινεφίλ.