Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

O βασιλιάς και τα γεράκια

geraki-flyΜια μέρα έκαναν δώρο σε ένα τρανό βασιλιά δύο νεογέννητα γεράκια και εκείνος αμέσως τα έδωσε για να τα εκπαιδεύσουν. Μετά από κάποιο καιρό, ο εκπαιδευτής είπε στον βασιλιά πως το ένα από τα δύο μικρά γεράκια είχε ήδη εκπαιδευτεί και πετούσε.

“Και το άλλο;” ρώτησε ο βασιλιάς.
“Λυπάμαι, εξοχότατε, αλλά το άλλο συμπεριφέρεται παράξενα, ίσως είναι άρρωστο.Κανείς δεν μπορεί να το κάνει να φύγει από το κλαδί που κάθισε από την πρώτη ημέρα. Ένας υπηρέτης αναγκάζεται κάθε μέρα να ανεβαίνει μέχρι το κλαδί για να το ταίσει.”
 
Ο βασιλιάς φώναξε θεραπευτές και κτηνιάτρους από όλη την επικράτεια, φώναξε σοφούς σύμβουλους, αλλά κανένας δεν κατάφερε να μετακινήσει το γεράκι από το κλαδί.
 
Κάθε μέρα το κοίταζε από το παράθυρο του και τον έπιανε στεναχώρια και θλίψη βλέποντας το γεράκι πάνω στο δένδρο μέρα και νύχτα.
 
Μια μέρα έβγαλε ένα διάταγμα με το οποίο ζητούσε από τον λαό του να τον βοηθήσει.
Την επόμενη μέρα μόλις άνοιξε το παράθυρο, με μεγάλη του έκπληξη, είδε το γεράκι να πετάει περήφανα πάνω από τα δένδρα .
“Φέρτε μου αμέσως αυτόν που έκανε αυτό το θαύμα!” διέταξε ο βασιλιάς.
 
Μετά από λίγο του έφεραν μπροστά του ένα νεαρό χωριάτη.
“Εσύ έκανες να πετάξει το γεράκι;Πως τα κατάφερες; Μήπως είσαι μάγος;” τον ρώτησε ο βασιλιάς.
Ο νεαρός δειλά δειλά είπε στον βασιλιά:
”Εξοχότατε, δεν ήταν δύσκολο να κάνω να πετάξει το γεράκι. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να κόψω το κλαδί. Το γεράκι τότε ανακάλυψε πως είχε φτερά και άρχισε να πετά!”

Soundscraper: Η ηχορρύπανση της πόλης μετατρέπεται σε πράσινη ενέργεια!

 Ο ουρανοξύστης Soundscraper είναι μια φουτουριστική δομή που έχει σχεδιαστεί με τρόπο ώστε να μετατρέπει τις ηχητικές δονήσεις από τον βόμβο των πόλεων σε πηγή καθαρής ενέργειας.
 
Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τριχοειδείς δομές σαν βλεφαρίδες που συλλέγουν την κινητική ενέργεια απορροφώντας ταυτόχρονα την αστική ηχορρύπανση.

Ο Soundscraper, που παρουσιάστηκε στον διαγωνισμό αρχιτεκτονικής 2013 eVolo Skyscraper Competition, προορίζεται να κατασκευαστεί κοντά σε μεγάλους αυτοκινητόδρομους και σιδηροδρομικούς κόμβους, δηλαδή τοποθεσίες όπου οι ηχητικές δονήσεις στην ατμόσφαιρα αφθονούν.

soundscraper-ixos-energeia-117657 (1)
Ένα ηχοαπορροφητικό υλικό που εκτείνεται σε δύο στρώματα καλύπτει το εξωτερικό μέρος του πύργου και στηρίζεται σε απόσταση από την πρόσοψη με ένα μεταλλικό πλαίσιο.

Κάθε ουρανοξύστης περιλαμβάνει 84.000 ηλεκτροπαραγωγικές “βλεφαρίδες” που καλύπτουν το μεταλλικό πλαίσιο και συλλέγουν τον θόρυβο από αυτοκίνητα, τραίνα, πεζούς και διερχόμενα αεροσκάφη. Καθε “βλεφαρίδα” είναι εξοπλισμένη με αισθητήρες ήχου που ονομάζονται Parametric Frequency Increased Generators. Μόλις η ηχητική δόνηση ληφθεί, ένας μετατροπέας την μετατρέπει σε κινητική ενέργεια.Στη συνέχεια ειδικές κυψέλες μετατρέπουν την κινητική ενέργεια σε ηλεκτρική, η οποία μπορεί είτε να αποθηκευτεί είτε να διανεμηθεί στο δίκτυο.

soundscraper-ixos-energeia-117657 (2)
Η ομάδα των σχεδιαστών του συστήματος (Julien Bourgeois, Olivier Colliez, Savinien de Pizzol, Cedric Dounval και Romain Grouselle) εκτιμά ότι κάθε Soundscraper μπορεί να παράξει 150 Μεγαβάτ ενέργειας σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη, ισχύς που μεταφράζεται στο 10% των αναγκών φωτισμού μιας μητρόπολης όπως το Λος Άντζελες.

Η καθαρή ενέργεια συμβάλλει επίσης στη μείωση των εκπομπών ρύπων και την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα.

Τα αντιβιοτικά του μέλλοντος θα είναι φτιαγμένα από... μικρόβια

Σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα ολόκληρο "σύμπαν φιλικών βακτηρίων"που ζει μέσα και επάνω του και τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν την επόμενη πηγή ισχυρών φαρμάκων του μέλλοντος, συμπεριλαμβανομένων των αντιβιοτικών.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και καιρό, ότι δεν υπάρχει καλύτερος "φαρμακοβιομήχανος" από την ίδια τη Φύση.

Το ένα τρίτο των φαρμάκων που χρησιμοποιούμε προέρχονται από φυτά και μικρόβια και δε θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός, ότι τα εκατομμύρια των βακτηρίων που "συγκατοικούν" μαζί μας στο έντερο, το στόμα, τη μύτη, το δέρμα και την αναπαραγωγική μας οδό –που καλούνται μικροβίωμα- μπορεί να αποτελούν μια ανεκμετάλλευτη πηγή νέων φαρμάκων.

Σε αυτό τουλάχιστον υπολογίζει ο επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Εμβιομηχανικής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, MichaelFischbach, και όπως αναφέρει ο ίδιος σε άρθρο του στο περιοδικό Cell"είχε δίκιο".

Ο ίδιος και η ομάδα του ανέλυσαν τα γονιδιώματα μικροβίων σε διάφορα μέρη του ανθρώπινου σώματος και με τη βοήθεια ενός αλγόριθμου που ανέπτυξαν –τον οποίο ονόμασαν ClusterFinder- βρήκαν 3.188 ομάδες γονιδίων που φέρουν μόρια σαν κάποιων φαρμάκων. Αυτό, όπως αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα του Time, υποδηλώνει ότι αυτές οι ομάδες γονιδίων μπορεί να αποτελούν ένα πλούσιο "θησαυρό" δυνητικά νέων φαρμάκων ή άλλων σημαντικών ουσιών, που θα μας βοηθούν να διατηρούμαστε υγιείς.

"Όταν πήραμε τα αποτελέσματα της έρευνας είχαμε μια στιγμή “Εύρηκα”. Ήταν μια μεγάλη έκπληξη για εμάς, επειδή το ανθρώπινο μικροβίωμα είναι ένα “μέρος” που δεν είχαμε σκεφτεί να ερευνήσουμε" σημείωσε ο καθηγητής.

Μάλιστα, για να διαπιστώσει πόσο αποτελεσματικό είναι ένα αντιβιοτικό που βασίστηκε σε ανθρώπινο μικροβίωμα, απομόνωσε ένα από αυτά τα προϊόν τα γονιδίων από το κολπικό μικροβίωμα μιας γυναίκας από το Τέξας, αναφέρει δημοσίευμα του Time.

Αυτό (lactocillin) αποδείχτηκε ένα ισχυρό αντιβιοτικό έναντι ορισμένων γνωστών μολύνσεων, συμπεριλαμβανομένων των Staphylococcusaureus και Enterococcusfaecalis, αλλά όχι κατά του E.coli.

"Αλλάξαμε δραστικά την πορεία των ερευνών μας. Σταματήσαμε να αναζητούμε για βακτήρια εδάφους και αρχίσαμε να εργαζόμαστε επάνω στα βακτήρια που υπάρχουν στο έντερο, το δέρμα και τη στοματική κοιλότητα" συνέχισε ο Fischbach.

Ενώ ο ίδιος δεν αναμένει ότι τα περισσότερα από τα γονίδια θα "δώσουν"αντιβιοτικά, είναι πεπεισμένος ότι θα παράγουν άλλες,κρίσιμης σημασίας ενώσεις,που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού μας συστήματος,στη διατήρηση του μεταβολισμού μας και στον έλεγχο του τρόπου με τον οποίο "καίμε" θερμίδες και αποθηκεύουμε λίπος.

Ανακαλύψεις που πρώτα σε κάνουν να γελάς και μετά να σκεφτείς!

Μια διάσημη παρωδία των βραβείων Νόμπελ, αφιερωμένη στην επιστήμη που «πρώτα σε κάνει να γελάς και μετά να σκεφτείς», γιορτάστηκε για 24η συνεχή χρονιά με μια απολαυστική τελετή απονομής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι απίθανες μελέτες που βραβεύτηκαν στα Ig Nobel περιλαμβάνουν τα πειράματα Ιαπώνων ερευνητών για την ολισθηρότητα της μπανανόφλουδας (γλιστράει όντως περισσότερο από τη φλούδα του πορτοκαλιού), καθώς και τη μελέτη που εξετάζει πώς αντιδρούν οι τάρανδοι όταν βλέπουν ανθρώπους μεταμφιεσμένους σε πολικές αρκούδες.
Τα βραβεία-παρωδία απονέμονται από το Annals of Imrobable Research (Χρονικά της Απίθανης Έρευνας), ένα περιοδικό που εκδίδουν φοιτητές του Χάρβαρντ. Είναι πια σχεδόν εξίσου διάσημα με τα πραγματικά Νόμπελ, και σύμφωνα με τον αρχισυντάκτης του περιοδικού Μαρκ Άμπραχαμς, το 10 με 20 τοις εκατό των 9.000 φετινών υποψηφιοτήτων αφορά ερευνητές που αυτοπροτάθηκαν. Οι φετινοί νικητές ανά κατηγορία:

Φυσική: Κιτόι Μαμπούσι και συνεργάτες, Πανεπιστήμιο Κιτασάτο, Ιαπωνία. Βραβεύονται για «τη μέτρηση της τριβής ανάμεσα σε ένα παπούτσι και μια μπανανόφλουδα, καθώς και ανάμεσα σε μια μπανανόφλουδα και το δάπεδο, όταν κάποιος πατήσει μια μπανανόφλουδα που βρίσκεται στο πάτωμα». Ο Δρ Μαμπούσι δήλωσε πάντως ότι το πείραμα δεν είναι τόσο γελοίο όσο φαίνεται. Η μελέτη θα μπορούσε να βοηθήσει στο σχεδιασμό τεχνητών αρθρώσεων χωρίς τριβές, είπε.

Νευροεπιστήμες: Κανγκ Λι του Πανεπιστημίου του Τορόντο και συνεργάτες για τη μελέτη τους στους εγκεφάλους ανθρώπων που βλέπουν το πρόσωπο του Ιησού σε μια καψαλισμένη φέτα φωμιού για τοστ. Η μελέτη αφορά το φαινόμενο της παρειδωλίας, την τάση του ανθρώπινου εγκεφάλου να βλέπει σχέδια εκεί όπου υπάρχει μόνο θόρυβος. Το φαινόμενο αφορά ιδιαίτερα εικόνες προσώπων και έχει παρατηρηθεί ακόμα και στους χιμπατζήδες, είπε ο Δρ Κανγκ Λι.

Ψυχολογία: Πίτερ Τζόνασον του Πανεπιστημίου Δυτικής Αυστραλίας και συνεργάτες: «Συγκέντρωσαν ενδείξεις ότι, κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι που συνηθίζουν να μένουν ξύπνιοι μέχρι αργά λόγω συνήθειας θαυμάζουν περισσότερο τον εαυτό τους, προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους άλλους και είναι πιο ψυχοπαθείς από ό,τι οι άνθρωποι που συνηθίζουν να κοιμούνται νωρίς».
Δημόσια Υγεία: Γιάγκοσλαβ Φλέγκερ του Πανεπιστημίου Charles στην Τσεχία, και συνεργάτες: Εξέτασαν το «κατά πόσο είναι επικίνδυνο για την ψυχική υγεία να έχει κανείς γάτα».

Βιολογία: Βλάστιμιλ Χαρτ του Τσεχικού Πανεπιστημίου Επιστημών Ζωής και συνεργάτες. «Τεκμηρίωσαν ότι, όταν τα σκυλιά ουρούν και αφοδεύουν, προτιμούν να ευθυγραμμίζουν τον άξονα του σώματός τους με τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης».

Τέχνη: Μαρίνα ντε Τομάσο του Πανεπιστημίου του Μπάρι στην Ιταλία και συνεργάτες: «Για τη μέτρηση του σχετικού πόνου που νιώθουν οι άνθρωποι όταν κοιτούν έναν άσχημο πίνακα ζωγραφικής, αντί για έναν όμορφο πίνακα, την ώρα που δεχόταν ριπές [στο χέρι] με ένα ισχυρό λέιζερ».

Οικονομικά: Το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας: «Ανέλαβε υπερήφανα τον ηγετικό ρόλο στην εντολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αυξήσει κάθε χώρα το επίσημο μέγεθος της εθνικής οικονομίας συμπεριλαμβάνοντας τα έσοδα από την πορνεία, τις πωλήσεις παράνομων ναρκωτικών, το λαθρεμπόριο και άλλες παράνομες οικονομικές δραστηριότητες».

Ιατρική: Ίαν Χάμφρεϊς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν και συνεργάτες: Για την αντιμετώπιση «ανεξέλεγκτης» αιμορραγίας από τη μύτη με τη μέθοδο του γεμίσματος των ρουθουνιών με φέτες καπνιστού χοιρινού».

Αρκτική Επιστήμη: Έιτζιλ Ράιμερς του Πανεπιστημίου του Όσλο και συνεργάτες: Η μελέτη τους εξετάζει πώς αντιδρούν οι τάρανδοι όταν βλέπουν ερευνητές μεταμφιεσμένους σε πολικές αρκούδες.

Διατροφή: Ρακέλ Πούμπιο του ιδρύματος IRTA στην Ισπανία και συνεργάτες: Η μελέτη τους είχε τίτλο «Χαρακτηρισμός βακτηρίων του γαλακτικού οξέος τα οποία απομονώνονται από τα κόπρανα βρεφών ως καλλιέργειες προβιοτικών για λουκάνικα ζύμωσης».

Έρχονται μη επανδρωμένα πλοία μεταφοράς φορτίων

Μετά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη έρχονται τα μη επανδρωμένα φορτηγά πλοία, σύμφωνα με επιστήμονες που συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό πρότζεκτ Munin.
 
Oι επιστήμονες, όπως αναφέρει η Καθημερινή αναπτύσσουν συστήματα που θα επιτρέπουν σε ρομποτικά εμπορικά σκάφη, μήκους ακόμη και 200 μέτρων, να διακινούν προϊόντα στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.
 
Σύμφωνα με την εφημερίδα, το Munin έχει προϋπολογισμό 3,8 εκατ. ευρώ και σ' αυτό παίρνουν μέρος 8 ιδρύματα από τη Γερμανία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και την Ιρλανδία, με επικεφαλής το γερμανικό ινστιτούτο Frauhhofer.
 
Σύμφωνα με τους υπευθύνους του Munin, πιθανόν να υπάρξει μία μεταβατική περίοδος, όπου για λόγους ασφαλείας τα ρομποτικά σκάφη θα έχουν περιορισμένο πλήρωμα, θα έχουν περιορισμένο πλήρωμα, το οποίο θα παρεμβαίνει μόνον αν υπάρξει πρόβλημα.

Σεξ: Πράγματα που συμβαίνουν στην Ευρώπη και δε γνώριζες...

Και όχι μόνο...

Κάθε Παρασκευή απόγευμα, ένα τρένο διασχίζει τη Δανία από το νότο προς το βορρά, κι ένα άλλο από το βορρά προς το νότο. Το γεγονός δεν θα ήταν άξιο αναφοράς αν το τρένο δεν είχε μια σημαντική ιδιαιτερότητα: διαθέτει συνοδούς που παραλαμβάνουν σε κάθε σταθμό ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά, χωρισμένων γονιών, που πηγαίνουν να συναντήσουν τον άλλο γονιό, ο οποίος κατοικεί σε διαφορετική πόλη και έχει δημιουργήσει μιαν άλλη οικογένεια. Αρκετές φορές μάλιστα δύο ετεροθαλή αδέρφια κατευθύνονται σε διαφορετική πόλη και διαφορετικό γονιό. Η επιστροφή γίνεται το απόγευμα της Κυριακής.
Ένας άλλος θεσμός που γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη στη Δανία είναι ο θεσμός του εθελοντή φίλου. Πρόκειται για άτομα που διαθέτουν κάποιες ώρες ελεύθερου χρόνου την εβδομάδα για να συνομιλούν με άγνωστα άτομα τα οποία βρίσκονται σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Δανία έχει τους υψηλότερους δείκτες κοινωνικής πρόνοιας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Στην Ολλανδία, το εκκολαπτόμενο κόμμα των παιδεραστών προβάλλει τα «αγαθά» της παιδεραστίας, καθώς και τα «θετικά» της στοιχεία σε επίπεδο ψυχοσυναισθηματικής ωρίμανσης των παιδιών.

Στη Γερμανία, τα σαδομαζοχιστικά στοιχεία στην ερωτική συμπεριφορά γνωρίζουν μεγάλη άνθηση, αν κρίνει κανείς από το ύψος των πωλήσεων αντικειμένων που προκαλούν πόνο. Το γεγονός αυτό σχολιάζεται θετικά από μερίδα ειδικών και προβάλλεται σαν αιτία της απάλειψης των σεξουαλικών εγκλημάτων από τη Γερμανία, σε αντίθεση, με την κοντινή Αυστρία, χώρα με πολύ πιο συντηρητικές απόψεις γύρω από τη σεξουαλικότητα.

Στο Στρασβούργο, το Συμβούλιο της Ευρώπης εργάζεται συστηματικά για την καταπολέμηση της ομοφυλοφοβίας, υποδεικνύοντας μεθοδολογίες και τεχνικές που θα εξαλείψουν από τις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης τη φοβία των λαών απέναντι στους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες. Οι πρώτες δοκιμές έγιναν ήδη και στην Ελλάδα.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμά του πριν από λίγα χρόνια είχε καλέσει τα κράτη-μέλη να λάβουν μέτρα για την κατάργηση των διακρίσεων που υφίστανται ορισμένα ζευγάρια λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους. Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια φαίνεται να μην ικανοποιεί τις ομοφυλοφιλικές κοινότητες στην Ελλάδα που ζητούν αναγνώριση των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων και δικαίωμα για την απόκτηση παιδιών.
Όλες οι παραπάνω αναφορές μαρτυρούν τη διαφορετικότητα αντιλήψεων και προτεραιοτήτων σε θέματα κοινωνικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των λαών της Ευρώπης, που θυμίζουν τον Πύργο της Βαβέλ. Τα οικονομικά θέματα και οι οικονομικές διαφορές καλύπτουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και το ενδιαφέρον των πολιτών. Οι μεγάλες πολιτισμικές διαφορές που συμπεριλαμβάνουν τη σεξουαλική συμπεριφορά φαίνεται να ακολουθούν τις δογματικές οδηγίες των ταγών της Ευρώπης. Ίσως η οικονομική εναρμόνιση στο χώρο της Ενωμένης Ευρώπης να αποτελεί μια ευκολότερη διαδικασία από αυτή που απαιτείται για την εναρμόνιση των ανθρωπίνων σχέσεων και ιδιαίτερα των διαφυλικών και σεξουαλικών.
Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει η ενιαία πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις σχέσεις των δύο φύλων; Η αύξηση των σεξουαλικών δυσλειτουργιών σε άνδρες και γυναίκες προτρέπει τους ειδικούς σε βαθύτερη μελέτη και αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η εναρμόνιση της Ευρώπης σε θέματα πολιτισμού ακολούθησε αρχικά ένα αφομοιωτικό μοντέλο, που βασίστηκε στην κυρίαρχη ιδεολογία της ισχυρότερης χώρας. Η λανθασμένη αυτή αντίληψη οδήγησε στο πολυπολιτισμικό μοντέλο, που αποδέχεται την απλή συνύπαρξη των πολιτισμών. Στις μέρες μας όλοι οι ειδικοί επιστήμονες οδηγούνται στο διαπολιτισμικό μοντέλο, το οποίο βασίζεται στη διαδραστικότητα, αλλά όχι στην αφομοίωση. Ποιος όμως θα καθορίσει την ενιαία πολιτική σε θέματα πολιτισμού, ηθών και αντιλήψεων; Και γιατί, τελικά, χρειάζεται να υπάρχει ενιαία πολιτική πέραν των οικονομικών;

Σεξουαλική ταυτότητα
Ο Sigusch Volkmar (1998) έκανε λόγο σε ένα άρθρο του για τη δυτική «νεοσεξουαλική επανάσταση» των τελευταίων είκοσι χρόνων. Αποτέλεσμα της πρώτης σεξουαλικής επανάστασης στην εποχή του Freud, η σημερινή νεοσεξουαλική επανάσταση μπορεί να προμηνύει το τέλος της σεξουαλικότητας ως έννοιας και ορολογίας. Στην παλαιο-σεξουαλικότητα οι έννοιες και οι κατηγορίες ήταν ξεκάθαρες και ευδιάκριτες, π.χ., ετεροφυλοφιλία ή ομοφυλοφιλία. Ευδιάκριτες ήταν επίσης οι παραφιλίες (διαστροφές) σε σχέση με τη φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά. Στη νεο-σεξουαλικότητα ενσωματώνονται στη φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά άλλες συμπεριφορές, που παλαιότερα ανήκαν στις μη φυσιολογικές συμπεριφορές. Κλασικό παράδειγμα η ομοφυλοφιλία, η οποία δεν κατατάσσεται πλέον στις παραφιλικές συμπεριφορές. 


Στην παλαιο-σεξουαλικότητα κέντρο ήταν οι ενστικτώδεις ενορμήσεις, ο οργασμός και η αγάπη μεταξύ των ετεροφυλικών ζευγαριών. Στη νεο-σεξουαλικότητα κέντρο τείνει να γίνει η αγάπη του εαυτού μας, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια του ναρκισσισμού. 

Η σεξουαλική ταυτότητα (που δημιουργείται από την προσωπική και κοινωνική ταυτότητα), αποτελεί βασικό στοιχείο σεξουαλικής δράσης. Όσο η παγκοσμιοποίηση προκαλεί κρίση στις γενικότερες αξίες των πολιτισμών, τόσο τα σχήματα και τα όρια μιας εικόνας-προτύπου γίνονται δυσδιάκριτα. Τα πράγματα φαίνεται να γίνονται πιο δύσκολα για τις νεότερες γενιές, για τις οποίες η υπερπληροφόρηση σεξουαλικών ερεθισμάτων και μηνυμάτων προκαλεί περισσότερο σύγχυση παρά διευκολύνει στη διαμόρφωση μιας σεξουαλικής ταυτότητας.

Ρόλοι των δύο φύλων
Οι ρόλοι των δύο φύλων προσαρμόζονται στις τρέχουσες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της κοινωνίας. Σήμερα ο χρόνος μετριέται σε χρήμα. Συμβαίνει όμως το ίδιο και με τις προσωπικές μας σχέσεις; 


Οι ερωτικές σχέσεις απαιτούν ελεύθερο χρόνο και συμμετοχή σε ποικίλες δραστηριότητες. Ακόμα περισσότερος χρόνος απαιτείται για την οικογενειακή (συζυγική) ζωή, για τη διεκπεραίωση υποχρεώσεων και αναγκών, που συχνά ορίζουν τα παιδιά και οι κοινωνικές υποχρεώσεις.

Επομένως ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τον εναπομείναντα ελεύθερο χρόνο είναι ένα από τα βασικά κριτήρια που διαμορφώνουν και αναπτύσσουν τη μορφή της ερωτικής και σεξουαλικής μας σχέσης και αυτή των ρόλων των συντρόφων. 

Όπως και οι σχέσεις, έτσι και οι ρόλοι των συντρόφων αλλάζουν μέσα στη σχέση. Το παλιό μοντέλο «συμπληρωματικότητας», που τοποθετούσε τον άντρα να αγωνίζεται για να προσφέρει το εισόδημα στην οικογένεια και τη γυναίκα να αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του σπιτιού, έχει όντως αλλάξει.
Στη σημερινή εποχή ο άντρας και η γυναίκα εργάζονται σκληρά για να συνεισφέρουν στη σχέση οικονομικά και συναισθηματικά από κοινού. Άρα κάνουμε λόγο για «ισότητα». Και οι δύο συνεισφέρουν, άρα και οι δύο απολαμβάνουν τους καρπούς της εισφοράς τους. 

Έτσι και οι ρόλοι των συντρόφων μέσα στη σχέση εναρμονίζονται με τις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης. Να θυμηθούμε όμως ότι όσο ξεκάθαρη είναι η προσωπική και σεξουαλική μας ταυτότητα, τόσο πιο ξεκάθαροι είναι και οι ρόλοι μας στις κοινωνικές και προσωπικές μας σχέσεις.
Και το παιδί;
Ιδιαίτερα αρνητικές είναι και οι συνέπειες για τα παιδιά. Δεν είναι μόνο ότι τα ελληνόπουλα δεν έχουν την ευκαιρία σωστής προσέγγισης σε θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς, αφού δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο, γίνονται επιπλέον αποδέκτες ή θύματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής κουλτούρας και των συνεπειών της.


Σύμφωνα με την άποψη της Marie-Helene Brousse καθηγήτριας Ψυχιατρικής στο Παρίσι, το παιδί αποτελεί στις μέρες μας ένα πολύτιμο δώρο για το ζευγάρι, τυλιγμένο σ’ ένα φανταχτερό και εντυπωσιακό περιτύλιγμα. Τα δώρα όμως έχουν κυρίως αξία τη στιγμή που δωρίζονται. Συχνά καταλήγουν σ’ ένα ντουλάπι ή μια αποθήκη, ιδιαίτερα αν δεν έχουν επαρκή οικονομική αξία.

Η ελληνική οικογένεια υπήρξε για πολλά χρόνια παιδοκεντρική. Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς, υπηρετικό προσωπικό ήταν στη διάθεση του παιδιού, για απόκτηση γνώσεων, ξένες γλώσσες, ρυθμική, χορό, αθλητισμό, παιχνίδια, διασκέδαση. Στη σημερινή εποχή τα πράγματα έχουν τελείως ανατραπεί. Το παιδί μοιάζει να μη «χωράει» πλέον στην ελληνική οικογένεια. Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης. Ίσως το μέλλον του παιδιού στην οικογένεια και οι σχέσεις των γονιών όφειλε να είναι αν όχι το μοναδικό, τουλάχιστον το κύριο θέμα ενδιαφέροντος του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στα πλαίσια μιας διαπολιτισμικής αντίληψης. Ίσως μάλιστα έτσι αποφύγουμε την επέκταση της γραμμής του τρένου για ασυνόδευτα παιδιά κάθε Παρασκευή από Αθήνα μέχρι Λονδίνο, Κοπεγχάγη, Μαδρίτη και τανάπαλιν...

Ο Τειρεσίας και το Κηρύκειο του Θεού Ερμή

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει για το σύστημα αξιοποίησης οικονομικών πληροφοριών «Τειρεσίας». Πόσοι όμως γνωρίζουν, ποιος και τι, ήταν ο Τειρεσίας;

Ο Τειρεσίας μαζί με τον Κάλχα υπήρξαν οι διασημότεροι μάντεις στην Αρχαία Ελλάδα. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ο Τειρεσίας ήταν Θηβαίος μάντης γιος του Ευήρους και της Χαρικλούς.

Σύμφωνα με τον μύθο, κάποια ημέρα ενώ περπατούσε στο όρος Κυλλήνη συνάντησε δύο φίδια που ζευγάρωναν. Ο Τειρεσίας τα χώρισε με την ράβδο πού κρατούσε, και αμέσως μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Επτά χρόνια αργότερα, σε ανάλογο περίπατο, τα ξαναείδε να ζευγαρώνουν. Τα χώρισε πάλι, και ξανάγινε άνδρας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Τειρεσίας έγινε ο πρώτος άνθρωπος που υπήρξε άνδρας και γυναίκα διαδοχικά, συνεπώς είχε την γνώση και την εμπειρία και των δύο φύλων. Για αυτό τον λόγο σε σχετική αντιδικία που είχαν ο Δίας με τη σύζυγό του, την Ήρα για το : «Ποιος ηδονίζεται περισσότερο στο σεξ, ο άνδρας ή η γυναίκα;», κάλεσαν τον Τειρεσία να τους πει την γνώμη του.

Η απάντηση του Τειρεσία ήταν: «Επτά φορές περισσότερο η γυναίκα!» Η Ήρα θύμωσε από αυτή του την απάντηση, και για να τον τιμωρήσει τον τύφλωσε. Ο Δίας για να τον αποζημιώσει, του έδωσε το χάρισμα της μαντικής ώστε να βλέπει πλέον τα μελλούμενα με τον Νου, και διάρκεια ζωής επτά γενεών. Σύμφωνα μάλιστα με τον Όμηρο, συνέχισε να ασκεί τη μαντική τέχνη ακόμα και στον Αδη.

Στην συνέχεια θα προσπαθήσουμε να αποσυμβολίσουμε τον μύθο. Όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, ο μύθος σημαίνει Λόγο, ομιλία, διήγηση, και είναι φορέας των παραδόσεων του κάθε λαού, ταυτόχρονα όμως για τους αρχαίους πολιτισμούς, αποτελούσε μια ιερή ιστορία που μετέφερε στους ανθρώπους αρχετυπικές αλήθειες, χρησιμοποιώντας μία αλληγορική, συμβολική γλώσσα, που απαιτούσε αποκρυπτογράφηση.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο, οι μυστηριακές τελετές στην αρχαιότητα διαδραματίζονταν πάντα σε σχέση με κάποιο μύθο, παρέχοντας μόνο στους μύστες, τα κλειδιά ερμηνείας που θα αποκάλυπταν στον μυημένο, μία ανώτερη γνώση.

Παρότι λοιπόν η ιστορία του Τειρεσία όπως περιγράφεται είναι σύντομη, είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς συναντούμε πλήθος συμβόλων, ανάμεσα στα οποία, το σημαντικότερο ίσως αρχετυπικό σύμβολο της Αρχαίας Ελλάδος, το Κηρύκειο, την ιερή ράβδο που έφεραν οι «Κύρηκες» κατά την διάρκεια των Μυστηρίων, αλλά και οι πρεσβευτές, ο Ασκληπιός (χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα ως έμβλημα της ιατρικής), αλλά και Θεός Ερμής. (Κηρύκειο φέρουν ακόμη και σήμερα οι αρχιερείς στην ορθοδοξία).

Σύμφωνα με την ιστορία που προαναφέρθηκε, ο Τειρεσίας χρησιμοποίησε μία ράβδο που κρατούσε για να χωρίσει τα δύο φίδια. Το ίδιο αναφέρεται και για τον Θεό Ερμή ( Το κηρύκειο είναι περισσότερο γνωστό ως κηρύκειο του Θεού Ερμή). Τα φίδια τυλίχτηκαν αντικριστά σε σχήμα 8 γύρω από την ράβδο, παίρνοντας στην κορυφή το σχήμα Φ.

Αρχίζοντας λοιπόν από το σχήμα του, συναντάμε (τυχαία;) το σχήμα Φ, που μας παραπέμπει στον χρυσό αριθμό (1,618) , τον αριθμό της ομορφιάς, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός από τον Dan Brown, στο βιβλίο του «Κώδικας Da Vinci». Ένας αριθμός, του οποίου τις αναλογίες συναντούμε παντού στην φύση, από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο. Από τα ορυκτά και την γεωμετρική δομή των κρυστάλλων, έως την ανάπτυξη των φυτών (την κατανομή των φύλλων στον μύσχο) τα όστρακα, στην διατομή του DNA (οι έλικες του DNA ομοιάζουν στο σχήμα του κηρυκείου), τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος έως τις έλικες των γαλαξιών και τη στροφορμή των μαύρων τρυπών!

Τον αριθμό Φ τον αναφέρει ο Πυθαγόρας τον 5ο αιώνα π.X, και τον εφήρμοσαν ο Ικτίνος ο Καλλικράτης και ο Φειδίας στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα και όχι μόνο, , εφόσον με βάση τις αναλογίες του αριθμού χτίστηκαν πολλοί ναοί και οικοδομήματα όπως π.χ, το Κολοσσαίο, η Αψίδα του Θριάμβου του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ως αρχέγονο σύμβολο το φίδι λόγω της σπουδαιότητας του συμβολισμού του, διαδραματίζει στην αρχαιότητα πρωταγωνιστικό ρόλο στις μυστηριακές τελετουργίες.

Ήδη στην Μινωική Κρήτη η μεγάλη Θεά ως ζωοδότειρα και τροφός, Θεά της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης, κρατά στα χέρια της φίδια. Στα Ελευσίνια μυστήρια τμήμα των μυσταγωγικών τελετουργιών, αποτελούσε το άγγιγμα φιδιού από τους μύστες.

Οι Βακχικές τελετές είχαν ως κεντρική παρουσία, ένα ζωντανό φίδι ως φορέα του θεού, ενώ και οι μαινάδες κρατούσαν επίσης φίδια. Ο Διονυσιακός θίασος χειρονομούσε με φίδια και καλούσε τον θεό με την ιερή κραυγή «φάνηθι δράκων».

Στα δε Ορφικά μυστήρια, χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο, ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από «το Ορφικό αυγό», που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα του.

Στην Ορφική θεογονία, ο Δίας σμίγει με τη μητέρα του Ρέα, έχοντας πάρει και οι δύο τη μορφή του φιδιού. Γεννιέται η Περσεφόνη (σύμβολο της περιοδικότητας και των μεταμορφώσεων των φαινομένων) και ζευγαρώνει με τον πατέρα της τον φιδόμορφο Δία.

Περιττό να αναφερθεί πως στην αρχαία Ελληνική μυθολογία το φίδι συναντάται πολύ συχνά ως σύμβολο. ( 1 )

Ο όφις είναι ένα χθόνιο σύμβολο που έχει σχέση με την γη την αρχέγονη ζωοδότειρα ορμή, αλλά και τον θάνατο, και τον κάτω κόσμο. Το φίδι θεωρείται επίσης σεληνιακό έμβλημα. Ταυτίζεται με τον διαρκώς μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της σελήνης. Η σεληνιακή θεά Εκάτη, απεικονιζόταν ως φίδι ή είχε φίδια στα μαλλιά της. Συμβόλιζε την ανθρώπινη ψυχή, καθώς οι ψυχές περνούν από την σελήνη στην άνοδο και στην κάθοδο τους προς την ενσάρκωση. Αυτό υποδεικνύουν τα φτερά στην κορυφή του Κηρυκείου, τα οποία προστέθηκαν στο κηρύκειο του ψυχοπομπού Ερμού στο μέσον περίπου της τρίτης π.Χ. εκατονταετηρίδας.

Στο κηρύκειο τα φίδια είναι δύο που περιπλέκονται στην ράβδο. Στον αγγελιοφόρο των Θεών ψυχοπομπό Ερμή, το κηρύκειο συμβόλιζε την ιδιότητα του θεού ως ψυχοπομπού, εκείνου που οδηγεί τις ψυχές από και προς τον Άδη. Πρόκειται για το σύμβολο που θυμίζει τη σύνδεση των δύο κόσμων. Η περιέλιξη των φιδιών υποδηλώνει την ακαθόριστη και ανανεούμενη πορεία της ύπαρξης.

Ο Ερμής οδηγεί τους μύστες στις μυσταγωγικές τελετές, με σκοπό την κατανόηση των μυστικών της φύσεως, την διεύρυνση της συνείδησης, και την απόκτηση μίας ανώτερης γνώσης, καθώς το κηρύκειο εκπροσωπεί όπως και ο θύρσος στα Διονυσιακά μυστήρια, την μαγική ράβδο ή το «δένδρο της ζωής», δηλαδή την μυστηριακή οδό, που οδηγεί στην γνώση των απόκρυφων επιστημών.

Το κηρύκειο συμβόλιζε τις αντίθετες δυνάμεις, και την δυαδικότητα δια μέσω της οποίας είναι αναγκασμένη να λειτουργεί η ανθρώπινη αντίληψη, καθώς οι αισθήσεις μας περιορίζουν, σε αντίθεση με το «άχρονο ενιαίο Όλον», το οποίο υπερβαίνει κάθε διάκριση και πολλαπλότητα.

Κάτ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο αντίθετα φίδια συμβολίζουν: Το θετικό και το αρνητικό, το αρσενικό και το θηλυκό, το καλό και το κακό, το Φως, την σοφία και την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου (κατ’ αντιστοιχία της αλλαγής του δέρματος του φιδιού) αλλά και το σκοτάδι της ασυνειδησίας.Κατά τον Ησύχιο, «ο δράκων» όπως καλούνταν το κηρύκειο, ήταν ήδη γνωστό κατά τους χρόνους του Σοφοκλέους. Το αρχαιότερο δε μνημείο, στο οποίο παρίσταται ο τύπος αυτός, είναι τεμάχιο αγγείου προερχόμενο από περσικά ερείπια της Ακρόπολης, δηλαδή του τέλους του Στ’ και των αρχών του Ε’ π.Χ. αιώνα.

Ένα αντίστοιχο σύμβολο συναντούμε και στην Παραδοσιακή Κινεζική Φιλοσοφία, το γνωστό Γιν και Γιάνγκ τα οποία αφορούν τις δυο πρωταρχικές κοσμικές αρχές του σύμπαντος. Αντιπροσωπεύουν τους δύο αντίθετους και συμπληρωματικούς πόλους της φύσης.

Το Γιάνγκ είναι το άσπρο είναι η ενεργός, αρσενική αρχή. Το Γιν είναι το μαύρο είναι η παθητική, η θηλυκή αρχή. Ως σύμβολο παριστάνεται από ένα κύκλο, του οποίου το ένα μισό είναι άσπρο με ένα μαύρο σημείο μέσα του, και το άλλο μισό μαύρο, με ένα άσπρο σημείο μέσα του. Είναι οι δύο δυνάμεις της φύσης που μάχονται, το λευκό και το μαύρο, έτσι ώστε η μια να διαδέχεται ακατάπαυστα την άλλη, και έτσι να δημιουργείται ο κόσμος με τις αποχρώσεις του.

Καθώς το σύμβολο κινείται, το μικρό μαύρο σημείο μέσα στο αντίθετο μισό άσπρο μεγαλώνει κι ενισχύεται, έτσι ώστε κάποια στιγμή καταλαμβάνει ολόκληρο το χώρο του και το αντικαθιστά. Αυτή η κίνηση της ενέργειας έχει σαν αποτέλεσμα, να δημιουργούνται οι ενδιάμεσες καταστάσεις στη φύση που κάνουν τον κόσμο πολύμορφο, περιπλοκότερο και πιο πλήρη.Σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι προφανές πως η ιστορία του Τειρεσία, «σημαίνει» πολλά περισσότερα, από μία απλή (από τις πολλές) διένεξη του Δία και της Ήρας.

Πέρα από τον συμβολισμό του κηρυκείου για τον οποίο έγινε λόγος παραπάνω, διαπιστώνουμε , πως στην μικρή περί του Τειρεσία αφήγηση, γίνεται αναφορά 3 φορές στον αριθμό επτά. Τυχαίο; Δεν νομίζω....

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την ετοιμολογία της ίδιας της λέξης. Η λέξη προέρχεται από το «ΣΕΠΤΟΣ» («σ-επτά»), που σημαίνει ΣΕΒΑΣΤΟΣ. Το επτά είναι ένας αριθμός που είναι «πρώτος» στην δεκάδα, ούτε παράγει (μέσω πολλαπλασιασμού) ούτε παράγεται από κανέναν άλλον αριθμό εκτός από την μονάδα. Π.χ Το 2 παράγει το 4 και το 8 (2 Χ 2 Χ 2 ) , το 3 παράγει το 6 και το 9 (3 Χ 2, 3 Χ 3), το 4 παράγεται από το 2 και παράγει το 8, το 5 παράγει το 10, το 6 παράγεται από το 3 και το 2, το 8 παράγεται από 2 και το 4, το 9 παράγεται από τον 3, το 10 παράγεται από το 2 και το 5. Το 7, όμως, δεν παράγεται από κανέναν και ούτε παράγει κάποιον στην δεκάδα.

Είναι σεπτάς και παρθένος (Όπως και η θεά Αθηνά που γεννήθηκε παρθένος από τον Νου του Δία), δεν είναι προϊόν γέννησης (γινομένου) ούτε γεννάει κάποιον άλλον, μέσα στην αρχική δεκάδα.Ίσως για αυτό οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τον αριθμό επτά ως εικόνα και πρότυπο της Θείας τάξης και της αρμονίας στη Φύση. Ήταν ο αριθμός που περιλάμβανε δύο φορές τον ιερό αριθμό τρία ή την τριάδα, στην οποία προστίθεται το ένα ή η Θεία μονάδα.

Αποτελούμενος από την ένωση του αριθμού τρία (σύμβολο της Θείας τριάδας σε όλους τους λαούς) και του τέσσερα (σύμβολο των κοσμικών δυνάμεων ή στοιχείων), ο αριθμός 7 δείχνει συμβολικά την ένωση της Θεότητας με το σύμπαν.Τον αριθμό επτά συναντάμε στην μουσική, και στην επτάχορδη λύρα του Απόλλωνα αλλά και στην επτά οπών σύριγγα (αυλό) του Θεού Πάνα των οποίων, το σταδιακά σημειούμενο μέγεθος απεικονίζει την απόσταση μεταξύ των πλανητών.. Όπως η μουσική των σφαιρών (των επτά πλανητών που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε επιστημονικά) ηχεί στο διάστημα, έτσι και η αρμονία του ήχου που ακούγεται, λαμβάνει χώρα σε κλίμακα των επτά τόνων. Το 7 έχει σχέση με τις φάσεις της σελήνης (κάθε 7 μέρες εναλλάσσονται οι τέσσερις λεγόμενες φάσεις της) , οι οποίες και αποτέλεσαν την αρχαιότερη μονάδα μέτρησης του χρόνου. Έτσι δημιουργήθηκε και ο αριθμός των επτά ημερών που σχηματίζει την εβδομάδα.

Στο «Περί εβδομάδος» το ψευδεπίγραφο βιβλίο του Ιπποκράτη, αναφέρεται η σπουδαιότητα του αριθμού, τονίζοντας ότι τα πάντα στον κόσμο είναι επτά: Επτά είναι οι πλανήτες, επτά οι ημέρες της εβδομάδος, επτά οι πύλες των ανέμων, επτά οι ώρες του έτους, επτά οι ηλικίες του ανθρώπου, επτά δε και τα μέρη της ψυχής, επτά, επτά τα μέρη του ανθρώπου και πάλι επτά της κεφαλής. Ας μείνουμε λίγο εδώ. Ο αριθμός 7 εμφανίζεται στο πιο ιερό μέρος του ανθρώπινου σώματος, το κεφάλι, καθώς σε αυτό υπάρχουν 7 οπές : 2 μάτια (Φωτιά), 2 αυτιά (αέρας), 2 ρουθούνια (νερό ) , 1 στόμα (γη).

Επίσης στο κυρίως μέρος του ανθρώπινου σώματος έχουμε ζευγάρια βασικών εσωτερικών οργάνων. Στο κεφάλι έχουμε δύο ημισφαίρια (Φωτιάηλεκτροχημική λειτουργία).

Στο στήθος έχουμε 2 πνεύμονες (Αέρας), πιο κάτω έχουμε 2 νεφρά (Νερό) και μαζί με το μονό γεννητικό σύστημα (Γη) δημιουργούν πάλι το 7, σχηματικά σε ένα ιερό "V", που φέρει το σχήμα του ιερού δισκοπότηρου, το σύμβολο της θηλυκής αρχής.Στην αστρολογία ο 7ος οίκος αστρολογικά είναι αυτός του ΓΑΜΟΥ. Στην ιστορία του Τειρεσία, τα φίδια που χωρίζει, βρίσκονται σε ερωτική περίπτυξη. Περαιτέρω, το έβδομο ζώδιο, είναι ο ζυγός, σχήμα που παραπέμπει στο σχήμα του κηρυκείου, μόνο που στην θέση των φιδιών βρίσκονται οι ζυγοί...

Όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με τον μύθο, ο Τειρεσίας τυφλώνεται από την Ήρα, αλλά ο Δίας του δίνει την δυνατότητα να βλέπει με τον Νου, την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, συμβολίζοντας τον άνθρωπο που διευρύνει την συνειδητότητα του, έχοντας αντίληψη άλλων διαστάσεων.

Είναι προφανές λοιπόν πως η ιστορία του Τειρεσία «σημαίνει» πολλά περισσότερα από αυτά που είναι προφανή, και ευρέως γνωστά. Το δε κηρύκειο είναι ένα από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα αρχετυπικά παγκόσμια σύμβολα. Μήπως για αυτό επιλέχτηκε ως ονομασία για το σύστημα αξιοποίησης οικονομικών πληροφοριών;
Στο σήμερα βέβαια, ο σύγχρονος Τειρεσίας υπηρετεί έναν άλλο Θεό το χρήμα, συμβολίζοντας τον μεγάλο αδελφό που ελέγχει και βλέπει τα πάντα..... !
Τυχαίο δεν νομίζω....
--------------
Σημ ( 1 ) . Ενδεικτικά αναφέρουμε κάποιες σχετικές μυθολογικές αναφορές.
Στον πελασγικό μύθο της κοσμογονίας, η Ευρυνόμη η Θεά των Πάντων αναδύθηκε γυμνή από το Χάος, αλλά δεν βρήκε τίποτε στέρεο για να ακουμπήσει τα πόδια της, και έτσι διαχώρισε τη θάλασσα από τον ουρανό χορεύοντας μόνη πάνω στα κύματα. Η Ευρυνόμη χόρεψε κατά τα νότια, και ο αέρας που αναδεύτηκε πίσω της, φάνταξε κάτι καινούριο και ξεχωριστό, κάτι για να αρχίσει έργο δημιουργίας. Η Ευρυνόμη στράφηκε κι άδραξε αυτόν το βόρειο άνεμο, τον έτριψε μέσα στα χέρια της, και εμφανίστηκε ο μέγας όφις Οφίων. Η Ευρυνόμη χόρεψε για να ζεσταθεί, έξαλλα, όλο και πιο έξαλλα, ώσπου ο Οφίων κυριεύτηκε από λαγνεία, κουλουριάστηκε γύρω στα θεϊκά εκείνα μέλη, και ορέχτηκε να σμίξει μαζί της. Η Ευρυνόμη έλαβε μορφή περιστέρας πλανήθηκε πάνω στα κύματα, και όταν πέρασε ο καιρός που έπρεπε, γέννησε το Αβγό του Σύμπαντος. Με την προσταγή της, ο Οφίων κουλουριάστηκε επτά φορές γύρω στο αβγό, ώσπου το αβγό άνοιξε και χωρίστηκε στα δύο. Από μέσα του κύλησαν όλα όσα υπάρχουν, τα παιδιά της Ευρυνόμης: ο ήλιος, η σελήνη, οι πλανήτες, τα αστέρια, η γη με τα βουνά και τους ποταμούς της, με τα δέντρα, τα βότανά της και τα ζωντανά πλάσματα. Η Ευρυνόμη και ο Οφίων έστησαν το σπιτικό τους στο όρος Όλυμπο, όπου ο Οφίων εξόργισε την Ευρυνόμη υποστηρίζοντας ότι αυτός ήταν ο δημιουργός του Σύμπαντος. Ευθύς εκείνη τον χτύπησε στο κεφάλι με τη φτέρνα της, και τον εξόρισε στις σκοτεινές σπηλιές κάτω από τη γη. Κατόπιν, η Θεά δημιούργησε τις επτά πλανητικές δυνάμεις, ορίζοντας μια Τιτανίδα και έναν Τιτάνα για καθεμιά. Τη Θεία και τον Υπερίωνα για τον Ήλιο, τη Φοίβη και τον Άτλαντα για τη Σελήνη, τη Διώνη και τον Κριό για τον πλανήτη Άρη, τη Μήτι και τον Κοίο για τον πλανήτη Ερμή, τη Θέμιδα και τον Ευρυμέδοντα για τον πλανήτη Δία, την Τηθύ και τον Ωκεανό για την Αφροδίτη, τη Ρέα και τον Κρόνο για τον πλανήτη Κρόνο.

Σύμφωνα με τον ο Αισχύλο, πριν από την ίδρυση του Μαντείου των Δελφών υπήρχε εκεί, το μαντείο της Γαίας που έφερε το όνομα Πύα. Σε αυτό το ιερό υπήρχε ο Πύθων, παιδί και φύλακας της γης με προφητικές ικανότητες. Ο Θεός Απόλλωνας φόνευσε τον Πύθωνα, και ίδρυσε το δικό του ιερό. Μετά το φόνο του Πύθωνα, ο Απόλλωνας έπρεπε να υποστεί και αυτός όπως και ο Κάδμος, ενός είδους καθαρμό, καταφεύγοντας -σύμφωνα με μία εκδοχή- στα νερά της κοιλάδας των Τεμπών. Η νίκη του θεού σύμβολο του πνεύματος, κατά του Πύθωνα συμβολίζει άραγε την επικράτηση του Απολλώνιου φωτός και της ανώτερης συνειδητότητας, έναντι των χθόνιων αιματηρών τελετουργιών, ή απλά την κυριάρχηση ενός ηλιακού θεού στη θέση των αρχέγονων προελληνικών θηλυκών θεοτήτων;

Στην ασπίδα της Αθηνάς υπήρχε το κεφάλι της Μέδουσας με φιδίσια μαλλιά.( το Γοργώνειο ) Το πρόσφερε στη θεά ο Περσέας αφού με την βοήθεια της θεϊκής ασπίδας ο ήρωας κατόρθωσε να την γλιτώσει. Η Μέδουσα συμβολίζει τον φόβο να αντικρίσει κανείς τον εαυτό του απογυμνωμένο και να ομολογήσει την ένοχη ματαιοδοξία του. Η Αθηνά Παλλάδα υποδηλώνει με την αιγίδα της, τη νίκη του μαχητικού πνεύματος και της αυτογνωσίας έναντι της εσωτερικής τύφλωσης και της μη αρμονικής έξαρσης των πόθων. Το αίμα της Μέδουσας είχε διπλή ιδιότητα: αν προερχόταν από τα φιδίσια μαλλιά της προκαλούσε το θάνατο και την καταστροφή ενώ αν έσταζε από τις φλέβες της χάριζε την αναγέννηση και τη ζωή.

Ο Τυφωέας ή Τυφώνας ο πρώτος γιος της Γαίας μετά την πτώση των Τιτάνων, ήταν μισός άνθρωπος και μισός ζώο, και είχε στους ώμους του εκατό κεφάλια φιδιών. Από τη μέση και κάτω δύο κουλουριασμένα φίδια στήριζαν το υπόλοιπο σώμα του. Στην πάλη του με τον Δία ο Τυφωέας έκοψε τους τένοντες των χεριών και των ποδιών του θεού και ανήμπορο τον μετέφερε στο Κηρύκειο Σπήλαιο. Τα νεύρα του Διός παραδόθηκαν προς φύλαξη στη Δελφύνη, μισή γυναίκα και μισό φίδι. Ο Τυφωέας, σύμβολο της αποπνευματοποίησης σύμφωνα με τον Diel, είναι ζευγάρι με την Έχιδνα, φτερωτή θεά με αστραφτερό βλέμμα και φιδίσιο σώμα από τη μέση και κάτω. Θυγατέρα της η Λερναία Ύδρα, τέρας με εννιά κεφάλια – φίδια και αδελφός της ο Λάδωνας, φύλακας των Χρυσών Μήλων των Εσπερίδων. Η πρώτη φονεύτηκε από τον Ηρακλή, όταν ο ημίθεος κατάφερε να κόψει όλα τα κεφάλια ακόμα και το τελευταίο που ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής βρέφος ακόμα, έπνιξε με τα χέρια του τα δύο φίδια που έστειλε η Ήρα στην κούνια του. Ψυχολογικές ερμηνείες βλέπουν εδώ την έμφυτη ικανότητα του ανθρώπου να αντιστέκεται στη διαστρέβλωση του πνεύματος.

Ο Κάδμος ιδρυτής και βασιλιάς της Θήβας, υπηρέτησε τον Άρη επί οκτώ έτη επειδή φόνευσε το φίδι, υιό του θεού, το οποίο φυλούσε την Αρεία κρήνη κοντά στη Θήβα. Στη συνέχεια αναφέρεται ότι μυήθηκε στα Καβείρια Μυστήρια, στη Σαμοθράκη, όπου νυμφεύτηκε την Αρμονία. Αναχωρώντας για τα Ηλύσια μεταμορφώθηκε σε φίδι, όπως και η σύντροφός του.

Ο Κέκροπας, ο ιδρυτής της Αθήνας ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι, όπως και ο Εριχθόνιος. Από δαγκωματιά φιδιού πεθαίνει Η Ευρυδίκη. Ο Ορφέας κατεβαίνει στον Άδη για να την επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών. Το φίδι αποτελεί εδώ το όργανο της θυσίας που προηγείται της μεταμόρφωσης.

Φίδι δαγκώνει τον καλύτερο τοξοβόλο των Ελλήνων τον Φιλοκτήτη, στην εκστρατεία του Τρωικού πολέμου. Οι Έλληνες τον αφήνουν στην Λήμνο ώστε να τον ιάσουν οι ιερείς του Ηφαίστου με την Λήμνια Γη.

ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ -ΑΘΗΝΑ

 Η εκπομπή τής σειράς «ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ» (1987) μας ξεναγεί στους αρχαιολογικούς χώρους του ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ αλλά και της Ν. ΙΩΝΙΑΣ. Περιγράφοντάς μας τρόπους ταφής, επιτύμβιες στήλες, τεφροδόχους και κτερίσματα, μας βοηθά να γνωρίσουμε τον τρόπο που φρόντιζαν να τιμούν τούς νεκρούς τους στην Αρχαία Αθήνα, γνωρίζοντάς
μας έτσι ένα μεγάλο μέρος τού πολιτισμού, που χαρακτήριζε την καθημερινή ζωή τών πολιτών της. Τέλος, η περιγραφή -κυρίως μέσα από απεικονίσεις αγγείων- των τελετών τού θρήνου που προηγούνταν, των τελετών που συνιστούσαν την ταφή και αυτών που έπονταν, ολοκληρώνει την παρουσίαση του θέματος, που από μόνο του οδηγεί σε φιλοσοφικές ή και θεολογικές προεκτάσεις.

 

Tα όνειρα

Όταν όμως τα λόγια αυτά τα ξένα τα αποπήρα, τότε στη ζωή μου είδα, πως τα όνειρα πραγματικότητα τελικά μπορούνε να γινούνε

Κάποτε θυμάμαι, το δεν μπορώ άκουγα στα σχέδια που για τη ζωή μου είχα.

Κάποτε, χλευαστικά γελάκια έβρισκα, όταν την προσδοκία του μέλλοντός μου αναφωνούσα.

Κάποτε, τρελό παιδί με βάφτισαν, όταν τον κόσμο τελείως αλλιώτικα από αυτούς τον έβλεπα.

Κάποτε, σα μίλαγα με μάτια πυρωμένα, να σταματήσω μου ‘πανε, γιατί φωτιές θα βάλω.

Κάποτε θυμάμαι, όταν την λάμψη της αγάπης μου έβαλα για οδηγό μου, το φόβο των ματιών τους συνάντησα, και μου ΄παν πως θα μείνω μόνος.

Κάποτε θυμάμαι, καρδιά και ψυχή ένα καμίνι είχα, μα την παγωνιά του συμβιβασμού, του καθωσπρεπισμού και της συρρίκνωσης που μου επέβαλαν έπρεπε να λειώσω.

Όταν τα λόγια τους τα άφησα, πιο σπουδαία από τα όνειρά μου να γίνουνε, τότε τα λόγια αυτά σάρκα και οστά πήρανε και στην πραγματικότητά μου ζούνε.

Όταν όμως τα λόγια αυτά τα ξένα, με χαμόγελο αποδοκιμασίας τα αποπήρα, μαζί με αυτά βεβαίως και τους φορείς τους, τότε στη ζωή μου είδα, πως τα όνειρα πραγματικότητα τελικά μπορούνε να γινούνε.

ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ

 Ψάξε την ευτυχία μέσα σου.

Αγάπα το αγαθό και πράξε το.

Μη κρίνεις τον άλλο ανάλογα τη δύναμη σου και την επιθυμία σου.

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσφορά στη κοινωνία, μην περιμένεις όλοι να προσφέρουν με τον δικό σου τρόπο .

Βοήθα τον πλησίον σου και μαθε τους νόμους της κοινωνίας, και του ανθρώπου.

Μην προσπαθείς να σταματήσεις με βία όσους κάνουν λάθος αλλά με τη συμπεριφορά σου σαν παράδειγμα.

Να νιώθεις την δικη σου μονο ευθύνη στη κοινωνία, όχι για την κοινωνία, και ανάλογα τη κοινωνική δύναμη που εχεις δεχθεί να σου παραδώσει η κοινωνία.

Σταμάτα την αδικία, με το να είσαι δίκαιος.

Μη τρομοκρατείστε αφήνοντας το μυαλό σας να φαντάζεται μόνο τα άσχημα.

Να μην σε ενδιαφέρει να ζήσεις … ζήσε!

Δεν είναι επείγον αν θα ζήσεις 5-10 χρόνια παραπάνω όταν κινδυνεύεις να χάσεις την αισθηση της του να ζεις.

Βλέπε αγαθά τον πλησίον σου και όχι ανταγωνιστικά ούτε σαν εχθρό.

Να κυριαρχείς πάνω στις επιθυμίες σου, με την αναγνώριση του μαθήματος που σου δίνουν.

Ερεύνα για τη ψυχή σου, όπως ερευνάς για την τροφή σου.

Τα δικαιώματα δεν ανήκουν στην ισότητα αλλά στην ικανότητα.
Κόπιασε για να τα αποκτήσεις!

Τα υλικά προσφέρουν υλικά και τα πνευματικά πνευματικά. Μην προσπαθείς να αγοράσεις το ένα με το άλλο!

Μην αναζητάς τη δική σου δικαιοσύνη, αλλά της υπέρτατης τελειότητας που ανήκουν μέσα όλα.

Για να συμβαίνει κάτι «δίκαιο η άδικο» για τους ανθρώπους έχει ήδη αποφασιστεί από ανώτερες δυνάμεις.

Φτιάξε της προτεραιότητες σου σωστά. Ξεκίνα από τα χρήσιμα προς τα άχρηστα.

Να τιμάς τους άρχοντες(αρχές) σου, ξεκινώντας από τον πιο κοντινό σου που είναι ο Εσώτερος Πατέρας σου.

Μη ξεχνάς τον πλησίον άρχοντα για να ευχαριστείς τους απόμακρους, γιατί μόνο απόμακρα αγαθά, θα πληρωθείς.

Να έχεις ισορροπία ανάμεσα σε πνεύμα-επιθυμία-εργασία.

Μη βγάζεις το ψωμί σου στερώντας το από άλλους που το έχουν πιο πολύ ανάγκη.

Μη ζητάς δικαιώματα από ζήλια, ή από αδικία, ή από συμφέρον, ή για να σώσεις τους άλλους. Έτσι δεν θα τα αποκτήσεις ποτέ, γιατί θα τα ασκήσεις λανθασμένα.

Να σκέπτεστε με τη καρδιά και να πράττετε με μυαλό .

Δημιουργήστε Ψυχή.

Ελευθερώστε συνείδηση.
Ειρήνη σε όλους!

Η συμβουλή

«Ο Τζελαλεντίν Ρούμι (1207-1273) ήταν απ’ τους Μεγάλους Δασκάλους του Σουφισμού.

Από πολύ μακριά έρχονταν άνθρωποι για ν’ ακούσουν τη συμβουλή του και τον σοφό του λόγο.

Μια φορά, τον επισκέφτηκε μια γειτόνισσα με το αγοράκι της:
– Ο γιος μου τρώει πάρα πολύ ζάχαρη. Προσπάθησα με πολλούς τρόπους να τον πείσω ότι βλάπτει την υγεία του, ότι θ’ αρρωστήσει, αλλά αυτός δε μ’ ακούει. Σας παρακαλώ, πέστε του πως κάνει κακό στον εαυτό του. Θα σας ακούσει, γιατί σας σέβεται πολύ.
Ο Ρούμι κοίταξε το παιδί, είδε την αγάπη και την εμπιστοσύνη στα μάτια του και είπε:
– Πρέπει να ‘ρθείτε μετά από τρεις βδομάδες.
Η γυναίκα αμήχανη έφυγε με το παιδί της. Αφού είναι τόσο απλό να πεις…

Ακατανόητο! Έρχονται άνθρωποι από μακρινές χώρες και ο Δάσκαλος τους βοηθάει να λύσουν τα προβλήματά τους αμέσως…
Μετά από τρεις βδομάδες ο Ρούμι ξανακοίταξε το παιδί και είπε:
– Πρέπει να ‘ρθείτε μετά από τρεις βδομάδες.
Εδώ η γυναίκα τόλμησε να ρωτήσει, πού είναι το πρόβλημα, όμως ο Ρούμι ξανά επανέλαβε τα λόγια του.
Όταν ήρθαν την τρίτη φορά ο Ρούμι είπε στο παιδί:
– Αγόρι μου, άκουσε τη συμβουλή μου. Μην τρως πολύ ζάχαρη, θα σε βλάψει.
– Δε θα το κάνω, σας το υπόσχομαι, απάντησε το παιδί.
Μετά απ’ αυτή τη συζήτηση η μητέρα είπε στο γιο της να την περιμένει έξω και όταν το παιδί έφυγε, ρώτησε τον Ρούμι, γιατί δεν το έκανε την πρώτη φορά, αφού ήταν τόσο απλά τα πράγματα;

Ο Ρούμι ομολόγησε πως ο ίδιος αγαπούσε να τρώει ζάχαρη και πριν δώσει τέτοια συμβουλή, έπρεπε και ο ίδιος ν’ απαλλαχθεί απ’ αυτήν την αδυναμία.

Πρώτα νόμιζε, πως θα τα καταφέρει μέσα σε τρεις βδομάδες, αλλά έκανε λάθος…
Ένα από τα γνωρίσματα του αληθινού Δάσκαλου είναι, ότι ποτέ δε θα συμβουλέψει κάτι, αν ο ίδιος δεν πέρασε απ’ αυτό.

Ο Δάσκαλος είναι τίμιος πρώτ’ απ’ όλα με τον εαυτό του. Τα λόγια του προέρχονται από την εμπειρία του και η σοφία ζει μέσα του, όχι στα γραπτά.!

Χριστιανισμός και σεξουαλικότητα - Η αγαπημένη αμαρτία της Εκκλησίας

Χριστιανισμός και σεξουαλικότητα«Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε την ηθική του Χριστιανισμού ως βαρύ έγκλημα κατά της ζωής, το παιχνίδι είναι πολύ εύκολο για τους υπερασπιστές του».
Φρίντριχ Νίτσε
 
Η θεμελιώδης σημασία της σεξουαλικότητας, εκφράζεται στη θρησκευτική πίστη όλων των λαών -πρωτογενώς πάντοτε με θετικό τρόπο. Το αιδοίο και ο φαλλός, ως φορείς της γονιμότητας, ήταν ιερά για τους αρχαίους ανθρώπους και οι ερωτικές πράξεις βρίσκονταν πάντα στο επίκεντρο της θρησκευτική ζωής.

Αφού η σεξουαλικότητα τιμήθηκε και εξυμνήθηκε επί χιλιετίες, κάποτε ανέκυψαν και η εχθροί της που με τον καιρό η δύναμή τους μεγάλωνε. Τέτοιους εχθρούς γνώρισε και η γυναίκα που ήταν πολύ σεβαστή στους παλαιούς μητριαρχικούς πολιτισμούς. Πάντοτε υπό την αιγίδα της θρησκείας, εμφανίστηκαν δυνάμεις που πολεμούσαν πότε τη γυναίκα, πότε την σεξουαλικότητα ή και τις δυο μαζί.

Ο ίδιος ο Χριστός δεν έζησε πάντως ως ασκητής, δεν κατοικούσε, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, στην έρημο, αλλά διαχώρισε τη θέση του από αυτόν. Επιπλέον στιγματίσθηκε από τους εχθρούς του ως «φαγάς (ψόγος) και οινοπότης». Επίσης συναναστρεφόταν χωρίς συστολή με γυναίκες, που δεν τις θεωρούσε κατώτερες και δεν τις παραγκώνιζε ποτέ και πουθενά, επικοινωνούσε μάλιστα με αμαρτωλούς και με πόρνες, ενώ δεν καταδίκαζε ούτε τις μοιχαλίδες.

Από την άλλη, στον απόστολο Παύλο, τον πραγματικό ιδρυτή του Χριστιανισμού, αρχίζουν ήδη να αναφαίνονται οι σωματικές αυτοτιμωρίες, η κατάπνιξη των συναισθημάτων, το μίσος του σώματος. Η «σάρκα» εμφανίζεται κατευθείαν ως έδρα της αμαρτίας. Στη σάρκα δεν υπάρχει κανένα καλό («δεν κατοικεί [...] εν τη σαρκί μου αγαθόν»), η σάρκα είναι «σώμα θανάτου», ο χριστιανός πρέπει να «βασανίσει το σώμα», να το «υποδουλώσει» («υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ»), να το «νεκρώσει» κ.τ,λ. Ταυτόχρονα ο Παύλος ταπεινώνει τη γυναίκα θεωρώντας την απλώς ανταύγεια του άντρα και αποδίδοντας της δευτερεύουσα σημασία -όλες οι υπεκφυγές των απολογητών διαψεύδονται από τα ίδια τα κείμενα. Τέλος ο απόστολος υποβιβάζει και τον γάμο, αφού τον εγκρίνει μόνο για την αποφυγή της πορνείας («δια δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω») και εξηγεί ρητά ότι είναι καλό για τον άντρα «γυναικός μη άπτεσθαι».

Πολύ νωρίς οι πιο γνωστοί πατέρες της Εκκλησίας άρχισαν να πλειοδοτούν ο ένας έναντι του άλλου στην προπαγάνδιση της ασκητείας και με τη γοητευτική τους γλώσσα να προτρέπουν προπάντων τα παιδιά, ακόμη και τεσσάρων ή πέντε ετών, στην αγνεία. Ασκώντας πίεση σε ανύποπτα μυαλά και σώματα, τους αποσπούσαν υποσχέσεις παρθενίας που θα τα δέσμευαν σε όλη τη ζωή τους. Όταν όμως μερικοί εχέφρονες μεταξύ των ενηλίκων διαμαρτύρονταν, οι σεβάσμιοι πατέρες φανάτιζαν τον κόσμο εναντίον τους. «Οι γονείς αντιστέκονται, αλλά πρέπει να υπερνικηθούν», κηρύσσει ο άγιος Αμβρόσιος.

Στο όνομα της αγνείας πολλοί μοναχοί παραδίδονται σε μια φρικτή ζωή. Κυλιούνται γυμνοί σε μυρμηγκοφωλιές όπως ο Μακάριος, σε αγκάθια όπως ο Βενέδικτος, κλαψουρίζουν ασταμάτητα όπως ο Σενούτε (άγιος της Κοπτικής Εκκλησίας) ή ζουν μέσα στην ακαθαρσία όπως ο Αντώνιος (το τάγμα των αντωνιτών έχει το προνόμιο της εκτροφής χοίρων και ένα γουρούνι ως έμβλημα, ενώ ο Αντώνιος έχει προαχθεί σε προστάτη των κατοικίδιων ζώων). Σε όλη τους τη ζωή, όπως ο Συμεών ο Στυλίτης, δεν κοιτάζουν ούτε την ίδια τους τη μητέρα και πετροβολούν τις γυναίκες. Κρεμούν βαριά σίδερα από το πέος τους και έτσι είναι σαν ευνούχοι. Ζουν πολλά χρόνια εντοιχισμένοι, ολόκληρες δεκαετίες πάνω σε στύλους, τρώνε σε όλη τους τη ζωή χορτάρι βοσκώντας σαν τα ζώα.

Προσποιούνται συνεχώς τον τρελό -αρκετοί άλλωστε έχουν τρελαθεί πραγματικά. Ακόμη και στον 20ό αιώνα μερικοί θεολόγοι εξυμνούν όλα αυτά ως «ηρωισμό», «αγιότητα», «βαθύτερες μορφές θρησκευτικής συνείδησης», προϊόντα μιας «θαυματουργικής επίδρασης του Αγίου Πνεύματος» κ.τ.λ.
Αλλά και ο Μεσαίωνας θεωρεί την, εχθρική προς το σώμα και τις ορμές, στάση των υστερικών ασκητών ως το πιο υψηλό ιδανικό. Σχεδόν κάθε εκδήλωση της σεξουαλικότητας είναι βαριά αμαρτία, η παθολογική αγνεία ιερή, η ηδονή διαβολεμένη. ενώ η σωματική αυτοτιμωρία εκθειάζεται. Οι θεολόγοι καθυβρίζουν το σώμα με χαρακτηρισμούς όπως «κοπρόλακκος», «αγγείο σήψης», «γεμάτο βρομιά και βδελυγμία». Όχι ο πρώτος τυχών, αλλά ο Ιωάννης της Άβιλας, που το 1926 αναγορεύθηκε διδάσκαλος της Εκκλησίας, διδάσκει: «Να περιφρονείς το σώμα, να το θεωρείς κοπρώνα σκεπασμένο με χιόνι, κάτι που σου προκαλεί αηδία ακόμη και όταν το σκέφτεσαι». Όχι ο πρώτος τυχών, αλλά ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης ορίζει ότι το σώμα πρέπει «να το μισούμε επειδή επιθυμεί μια σαρκική ζωή», ότι «η σάρκα πρέπει να απονεκρώνεται και να περιφρονείται [...] και να ατιμάζεται». (Μερικές φορές οι μοναχοί του μεσαίωνα αποκαλούνται «ρασοκατουρλήδες».)

Όταν πάθαιναν ή απλώς φοβούνταν ότι θα πάθουν ονείρωξη, όταν κρυφοκοίταζαν φιλήδονα μια γυναίκα, βουτούσαν αμέσως, ακόμη και τη νύχτα ή το χειμώνα, στο νερό, σε πολύ ψυχρά ποτάμια ή σε παγωμένες λίμνες, και έκαναν εκεί μέσα κάμψεις των γονάτων ψέλνοντας εκκλησιαστικούς ύμνους. Για να δαμάσουν το πέος τους φορούσαν κάθε χρόνο κιλίκια εφοδιασμένα με καρφιά, κοιμούνταν μάλιστα με αυτά, ή αυτομαστιγώνονταν συχνά μέχρι λιποθυμίας, όπως ο ιδρυτής του τάγματος των δομινικανών. Ακόμη και στον 20ό αιώνα οι ιησουίτες βασανίζονται με μαστίγια και χαλύβδινες ακίδες -αφού σύμφωνα με τον άγιο Φραγκίσκο της Σάλης η εξωτερική απονέκρωση είναι όπως η βρόμη για τον γάιδαρο, που τον κάνει να περπατάει καλύτερα.

Η ίδια η Εκκλησία, ήδη από την αρχαιότητα και παρ' όλες τις μεταρρυθμίσεις του μεσαίωνα, παραπονιέται συχνά ότι οι μοναχοί «δίνουν το χειρότερο παράδειγμα» στους λαούς, ότι «σχεδόν σε όλη την Ευρώπη οι μοναχοί δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε περισσότερο από τη φαλάκρα και το ράσο», ότι πολλοί πηγαίνουν στα μοναστήρια μόνο για να μπορούν να πορνεύονται ανενόχλητοι. Η ελευθεριάζουσα ζωή των μοναχών ήταν πραγματικά παροιμιώδης. Μέχρι και τα τέλη του 16ου αιώνα τα ανδρικά μοναστήρια έβριθαν από γυναίκες και παιδιά. Η δε ομοφυλοφιλία ανθούσε στα μοναστήρια ήδη από την ίδρυση τους.

Οι μοναχές των ταγμάτων εγκαινιάζουν όμως στη Δύση την περιπατητική πορνεία. Γενικά οι μοναχές, όσο επεκτεινόταν η βασιλεία των ουρανών πάνω στη γη, τόσο πιο συχνά ανταγωνίζονταν τις πόρνες. Ήδη από τον 9ο αιώνα τα γυναικεία μοναστήρια παρομοιάζονται επανειλημμένα με οίκους ανοχής. Πολλές μονές γίνονται αργότερα ανοιχτά πορνεία, από τις πιο βόρειες περιοχές της Ευρώπης, όπου η εθνική αγία της Σουηδίας (αγία Μπριγκίτα) παραπονιέται ότι οι πύλες των γυναικείων μονών είναι μέρα και νύχτα ανοιχτές σε λαϊκούς και κληρικούς, μέχρι τη Γαλλία και την Ιταλία, όπου ο θεολόγος Νικόλαος του Κλεμάνζ ομολογεί: «Η κάλυψη ενός κοριτσιού με πέπλο σήμερα σημαίνει κατευθείαν την παράδοση του στην πορνεία». Οι τόποι περισυλλογής αποκαλούνται «χαμαιτυπεία» ή «οίκοι ανοχής» των ευγενών. Το δημοτικό συμβούλιο της Λοζάνης απαγορεύει στις μοναχές να ανταγωνίζονται και να ζημιώνουν τα μπουρδέλα, ενώ το δημοτικό συμβούλιο της Ζυρίχης εκδίδει το 1493 μια αυστηρή διάταξη «κατά των ακόλαστων επισκέψεων».

Όπου δεν υπήρχαν άντρες και οι μοναχές δεν δικαιούνταν ούτε καν εξομολογητές, οι γυναίκες κατέφευγαν συχνά σε παιδιά, σε τετράποδα ή ακόμη και σε εντελώς άψυχα μέσα ηδονής, πρωτόγονους σωλήνες ή ασφαλώς και σε τεχνητούς φαλλούς με όσχεα γεμισμένα με γάλα, που τη στιγμή της κορυφαίας έντασης «εκσπερματωνόταν», ζεστό ή κρύο, μέσα στον λιγότερο ή περισσότερο παρθενικό κόλπο. Τέτοια υποκατάστατα αποκαλούνται στη Γαλλία, όχι χωρίς λόγο, «κοσμήματα των καλογριών» (bijoux de religieuse). Όταν πέθανε η Μαργκερίτ Γκουρντάν (1783), η πιο φημισμένη ιδιοκτήτρια οίκων ανοχής του αιώνα -που ήταν και γνωστή κατασκευάστρια ολίσβων- στα χαρτιά της βρέθηκαν εκατοντάδες παραγγελίες τέτοιων «κοσμημάτων» από γαλλικά μοναστήρια.

Όπου η Εκκλησία ζητούσε τον «σωφρονισμό», οι απάνθρωπες τιμωρίες έπεφταν βροχή. Προπάντων όσοι αθετούσαν την υπόσχεση παρθενίας -ακόμη και εκείνοι που είχαν εγκλεισθεί σε μοναστήρια παρά τη θέλησή τους-καταδικάζονταν σε πολυετή νηστεία ζώντας με νερό και ψωμί, φυλακίζονταν χρόνια ολόκληρα, υπέμειναν συχνές πρόσθετες ταλαιπωρίες και μαστιγώνονταν ή ραγίζονταν. Ο αριθμός των ραβδισμών επέκειτο στην κρίση του ηγούμενου και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις επιτρεπόταν το μαστίγωμα ή το ράβδισμα μέχρι την επέλευση του θανάτου.

Στον κοσμικό κλήρο επιβλήθηκε η αγαμία. Τρεις λόγοι έκαναν όμως την Εκκλησία να επιβάλει την αγαμία. Πρώτον, η παραίτηση από τη σεξουαλική ζωή υποτίθεται ότι θα εμφάνιζε τους κληρικούς ως πιο αξιόπιστους και πιο σεβαστούς στα μάτια των πιστών. Δεύτερον, ένας άγαμος κληρικός κόστιζε στην Εκκλησία λιγότερο από έναν έγγαμο οικογενειάρχη. Τρίτον, η Εκκλησία ενδιαφερόταν για άβουλα και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα όργανα, όχι για ανθρώπους με υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια ή το κράτος· με τέτοια εργαλεία μπορούσε να κυβερνά άνετα, το μόνο που μετρούσε γι' αυτήν.

Κατά τα άλλα οι άγαμοι ιερείς, στη θέση της μίας και απαγορευμένης πια συζύγου, είχαν συχνά πολλές ερωμένες. Στην ακμή του Χριστιανισμού, τον 13ο αιώνα, ο πάπας Ιννοκέντιος Γ' αποκαλεί τους ιερείς «πιο ανήθικους από τους λαϊκούς», ο πάπας Ονώρτος Γ' βεβαιώνει: «έχουν γίνει η καταστροφή και ο βρόχος των λαών» και ο πάπας Αλέξανδρος Δ' πιστοποιεί «ότι ο λαός, αντί να βελτιώνεται, οδηγείται στην πλήρη διαφθορά από τους κληρικούς».
«Ό,τι γίνεται στα κρυφά είναι σαν να μη συνέβη· αμαρτία είναι μόνον αυτό που κραυγάζει». Αυτή ακριβώς είναι η συγκαλυμμένη ηθική αρχή που ισχύει και σήμερα, αφού λόγου χάρη η ασέλγεια με έναν/μία εξομολογούμενο/η τιμωρείται με διαρκή μετάνοια και μετάθεση του ιερέα μόνον «αν το έγκλημα γίνει δημόσια γνωστό». Γενικά, ποτέ δεν ενοχοποιούσαν τον άντρα, αλλά κατά κανόνα αναθεμάτιζαν τη γυναίκα.

Οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι της Εκκλησίας όμως -ο Αμβρόσιος, ο Αυγουστίνος, ο Ιωάννης Χρυσόστομος- διέδιδαν ότι η γυναίκα δεν πλάσθηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού, ότι είναι κατώτερο ον, προορισμένο να υπηρετεί τον άντρα και με διάφορες εκφράσεις υπαινίσσονταν μια σχέση παρόμοια με εκείνη μεταξύ κυρίου και δούλου. Στην ακμή του Μεσαίωνα ο Θωμάς Ακινάτης, που στα τέλη του 19ου αιώνα ακόμη, ανακηρύχθηκε πρώτος διδάσκαλος της καθολικής Εκκλησίας, στιγμάτισε τη γυναίκα ως σωματικά και πνευματικά κατώτερη, ένα είδος «ακρωτηριασμένου», «αποτυχημένου» άντρα. Το γεγονός ότι, δυστυχώς, γεννιούνται κορίτσια ο επίσημος φιλόσοφος της Εκκλησίας και προστάτης όλων των καθολικών σχολών και πανεπιστημίων το αποδίδει σε ένα άθλιο ανδρικό σπέρμα, σε χαλασμένο αίμα της μήτρας ή σε «υγρούς νοτιάδες», που με την πολλή βροχή δημιουργούν παιδιά με αυξημένη περιεκτικότητα νερού, δηλαδή κορίτσια.

Αυτή η συκοφαντική εκστρατεία, που συνεχίζεται σχεδόν μέχρι τις μέρες μας και πνίγει κάθε θετική παρατήρηση, δεν οδήγησε μόνο μέσα στους κύκλους της Εκκλησίας σε πολυάριθμους και υποτιμητικούς παραγκωνισμούς, αλλά λόγω της πολύ μεγάλης επιρροής του κλήρου είχε καταστρεπτικές συνέπειες σε όλους τους τομείς της ζωής. Η γυναίκα έχει υποστεί συνεχείς και πολύ μεγάλες αδικίες από νομική, οικονομική, κοινωνική και εκπαιδευτική άποψη. Επί αιώνες δεν είχε ούτε τη δικαιοπρακτική ικανότητα ούτε το δικαίωμα να κληρονομεί, δεν διέθετε περιουσία άξια λόγου, ενώ ως σύζυγος έπρεπε να υποτάσσεται στη θέληση του συζύγου.

Επί δύο χιλιετίες η Εκκλησία -όσο και αν το αμφισβητεί- δεν δυσφήμησε μόνο τη γυναίκα αλλά και τον γάμο. Από τον άγιο Ιουστίνο μέχρι τον Τερτυλλιανό και τον Ωριγένη, ο ευνούχος έχει εγκωμιασθεί περισσότερο από τον σύζυγο. Σύμφωνα με τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Ιερώνυμο, οι παντρεμένοι ζουν «όπως τα ζώα», με τη συνουσία δεν διαφέρουν «σε τίποτε από τα γουρούνια και τα άλογα ζώα». Σύμφωνα με τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Αυγουστίνο, οι παντρεμένοι θα λάβουν χειρότερες θέσεις στον Παράδεισο, μόνον ο «γάμος του Ιωσήφ και της Μαρίας», δηλαδή η συμβίωση με πλήρη εγκράτεια, είναι ο «αληθινός γάμος» και το καλύτερο θα ήταν αν τα παιδιά «σπέρνονταν με το χέρι όπως τα σπυριά των δημητριακών». Έτσι λοιπόν η ιδέα του γάμου ως μυστηρίου εμφανίσθηκε μετά την παρέλευση της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας, αφού μόνο τον 11ο και τον 12ο αιώνα άρχισε να δίδεται η συγκατάθεση ενώπιον του ιερέα, και επιπλέον η σύναψη γάμου αναγνωριζόταν και χωρίς τον ιερέα μέχρι τον 16ο αιώνα. Η Εκκλησία προσπαθούσε βέβαια συχνά να παρεμποδίσει την πραγματοποίηση γάμων και καταπολέμησε σκληρά τον δεύτερο γάμο (μιας χήρας ή ενός χήρου) χωρίς να τον απαγορεύει. Το σύνθημα που προτιμούσε ήταν: «Μετά την ποτίστρα τα γουρούνια ξανακυλιούνται στον βόρβορο».

Δραστικοί περιορισμοί επιβάλλονταν όμως και στην ίδια τη σεξουαλική επαφή των συζύγων, που κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα απαγορευόταν: τις Κυριακές και τις αργίες, τις ημέρες προσευχής και μετάνοιας, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή ή κάθε Παρασκευή και Σάββατο, το οκταήμερο μετά το Πάσχα και την Πεντηκοστή, τη σαρακοστή πριν από τα Χριστούγεννα, πριν ή και μετά τη μετάληψη, κατά την εγκυμοσύνη και μετά τον τοκετό, δηλαδή συνολικά οκτώ μήνες το χρόνο. Και στην ακμή του Μεσαίωνα, καθώς και αργότερα, σχεδόν τον μισό χρόνο. Οι παραβάσεις επέσυραν εκκλησιαστικές ποινές, ενώ η τιμωρία για τις ακολασίες, μέχρι τον 20ό αιώνα, ήταν η θεία δίκη: λεπρά, επιληπτικά, ακρωτηριασμένα, δαιμονισμένα παιδιά. Ως ηθικό πρότυπο η Εκκλησία συνιστούσε την γκαμήλα, που συνουσιάζεται μόνο μια φορά το χρόνο, και ιδιαίτερα τον θηλυκό ελέφαντα, που συνευρίσκεται μόνο κάθε τρία χρόνια.

Η Εκκλησία επέτρεψε τη συνουσία μεταξύ των συζύγων για δύο λόγους: Πρώτον, για να αποτρέψει την πιθανώς πιο ηδονική εξωσυζυγική σεξουαλικότητα -«το θηλυκό έχει το κοχυλάκι του», λέει ο Λούθηρος συνδιατυπώνοντας παραστατικά και την άποψη των Καθολικών, «για να προσφέρει στον άντρα ένα γιατρικό ώστε να αποφεύγονται οι ονειρώξεις και η μοιχεία». Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η Εκκλησία χρειαζόταν το γάμο για να προστίθεται στους πιστούς της νέο αίμα. «Αλλά και αν η εγκυμοσύνη τις κουράζει ή τελικά τους κοστίζει τη ζωή», όπως γράφει πάλι ο Λούθηρος με θαυμαστή ειλικρίνεια, «δεν πειράζει, αφήστε τις εγκύους να πεθάνουν, αυτός είναι ο προορισμός τους».

Αφού δεν γινόταν διαφορετικά και η σεξουαλική πράξη ήταν αναπόφευκτη, ας γίνεται τουλάχιστον σπάνια και χωρίς απληστία! Επί αιώνες η Εκκλησία θεωρούσε κάθε συζυγική πράξη αμαρτωλή, ενώ αργότερα έκρινε ως αναμάρτητη μόνο την επαφή που συνοδευόταν από μίσος για την ηδονή· η ηδονή ήταν πάντοτε βαρύ έγκλημα για τους χριστιανούς. Όταν μάλιστα το ζευγάρι επέλεγε μια στάση διαφορετική από τη δήθεν κανονική, τη θεάρεστη -η γυναίκα ανάσκελα, ο άντρας καταπρόσωπο από πάνω: σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς η πιο ανηδονική και στον εξωχριστιανικό κόσμο συχνά περιγελώμενη στάση, που αποκαλείται και «στάση των ιεραποστόλων»-, όταν λοιπόν το αντρόγυνο, αναζητώντας μεγαλύτερη απόλαυση, εφάρμοζε κάποια από τις ασυνήθιστες πρακτικές -τις οποίες οι ηθικολόγοι συζητούσαν συχνά και με γνώση όλων των παραλλαγών-, αυτό ήταν έγκλημα χειρότερο από τη δολοφονία. Οι θεολόγοι προτιμούσαν να συνιστούν στους συζύγους να συνευρίσκονται αισθανόμενοι αηδία για τη σεξουαλική ορμή, στο σκοτάδι της νύχτας και κατά το δυνατόν φορώντας και οι δύο το ειδικό ρούχο των μοναχών, ένα νυχτικό που κάλυπτε τα πάντα μέχρι τα νύχια των ποδιών και άφηνε μόνο μια μικρή τρύπα στην περιοχή του υπογαστρίου, αλλά και αυτό μόνο για να γεννιούνται και άλλα χριστιανόπουλα, άλλοι μελλοντικοί τηρητές της αγαμίας.

Ο Αυγουστίνος, ένας άντρας που δεν μπορούσε να λύσει τα ίδια του τα σεξουαλικά προβλήματα, που παρέπαιε συνεχώς μεταξύ λαγνείας και στέρησης, που με όλη του τη σοβαρότητα προσευχόταν: «Δώσ' μου αγνότητα..., αλλά όχι αμέσως τώρα», που έγινε ευσεβής αφού έζησε πρώτα άσωτο βίο, όταν η αδυναμία του για τις γυναίκες, όπως σε πολλούς άντρες που γερνούν, μετατράπηκε στο αντίθετο και εμφανίσθηκαν συμπτώματα (στον πνεύμονα και τον θώρακα) που για έναν ρήτορα ήταν ενοχλητικά, αυτός ο Αυγουστίνος λοιπόν δημιούργησε την κλασική πατρολογική θεωρία περί αμαρτιών, που καταδίκαζε ιδιαίτερα τον σεξουαλικό πόθο και έτσι στάθηκε καθοριστική για τη χριστιανική ηθική και την τύχη πάμπολλων εκατομμυρίων δυτικών ανθρώπων (με σεξουαλικές αναστολές και δυσκολίες) μέχρι σήμερα, και όχι μόνον αυτών. Αγάπη για τον Αυγουστίνο είναι πάντοτε μόνον αγάπη για τον Θεό, ενώ ο έρωτας είναι κατά βάθος υπόθεση του διαβόλου, «απαίσιος», «καταχθόνιος», «φλέγων όγκος του σώματος», «τρομακτική θέρμη», «σήψη», «αηδιαστική λάσπη», «αηδιαστικό πύον».

Κατά την πρώτη περίοδο του Μεσαίωνα μπορούσε να επιβληθεί σε μια γυναίκα για μία και μόνο περίπτωση αυνανισμού (που δεν έβλαψε ποτέ κανένα και μόνο ευχαρίστηση προκαλεί) μέχρι και τρία χρόνια μετάνοια, κάτι που μπορούσε να σημαίνει, ανάλογα με τον τόπο και την εποχή: Τρία χρόνια χωρίς σεξουαλική επαφή, τρία χρόνια χωρίς ιππασία και ταξίδια με άμαξα, μόνο νερό και ψωμί. Όποιος όμως σκότωνε άνθρωπο στον πόλεμο, ή με διαταγή του κυρίου του σε περίοδο ειρήνης, εξιλεωνόταν πλέον μόνο με σαράντα μέρες μετάνοια! Σήμερα βέβαια μια αυνανιζόμενη γυναίκα εξιλεώνεται μετά από σύντομη μετάνοια και ένας στρατιώτης που σκοτώνει στον πόλεμο δεν χρειάζεται πια καμιά μετάνοια για να εξιλεωθεί· η μετάνοια είναι απαραίτητη μάλλον για εκείνον που ΔΕΝ σκοτώνει, που αθετεί τον όρκο του στη σημαία. Μερικά εκατομμύρια νεκροί στον πόλεμο δεν ενοχλούν, μας ανεβάζουν το ηθικό. Αλλά τι κακό που κάνει η συνουσία! Η σεξουαλική αμαρτία είναι τόσο διαβολική...

Επισκοπώντας την ιστορία δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, λιγότερο από όλους μάλιστα ένας θεολόγος της ηθικής, ότι σε όλες τις εποχές οι πιστοί εμπλέκονταν με τον ίδιο τρόπο στη σεξουαλική αμαρτία. Ο απόστολος Παύλος καταφέρεται κατά της σεξουαλικότητας με παρόμοιο τρόπο όπως ένας Σχολαστικός θεολόγος της πρώιμης ή της μεσαίας περιόδου ή ένας ηθικολόγος του 20ού αιώνα. Ήταν δηλαδή μάταιες οι παιδαγωγικές προσπάθειες δύο χιλιετιών; Φανερό είναι πάντως ότι ο καθολικός θεσμός της μετάνοιας δεν αποτρέπει τους πιστούς από την αμαρτία. Φανερό είναι επίσης ότι αυτό το γνώριζε ο κλήρος καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Και δεν το ήξερε μόνο, αλλά -και αυτό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα της επισκόπησης μας- δεν ήθελε τους ανθρώπους διαφορετικούς. Τέτοιους οπαδούς χρειαζόταν.

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους όλα αυτά γίνονταν ίσως χωρίς υστεροβουλία, χωρίς φανερή ανειλικρίνεια. Η αυστηρότητα των αρχικών τιμωριών υποβάλλει τουλάχιστον αυτή την ιδέα. Όταν όμως η μία φορά της μετάνοιας έγινε δύο φορές και έπειτα μόνιμος θεσμός (όπως λέει ο Νίτσε: «Ψιθυρίζει με τη γλωσσούλα, υποκλίνεται και... έχε γειά, και η νέα αμαρτιούλα σβήνει πάντα την παλιά»), τότε άρχισε να γίνεται όλο και πιο σαφές ότι δεν επρόκειτο για χρηστά ήθη, για μια ηθική, για τη «βελτίωση» του αμαρτωλού, αλλά για τη δημιουργία εξαρτημένων ατόμων. Ο κλήρος χρειάζεται την αμαρτία, ζει από αυτή. Και πολύ καλύτερα ζει από την αμαρτία που είναι η πιο συχνή και κατά συνέπεια το αγαπημένο του παιδί: τη σεξουαλική. Μέχρι την πιο βαθιά ίνα του εγκεφάλου του και την τελευταία γωνιά του κρεβατιού του ο πιστός υποδουλώνεται μέσω της αμαρτίας στην Εκκλησία, αναπτύσσει από μικρό παιδί μια απέχθεια απέναντι στις ορμές, μπολιάζεται με τη συναίσθηση της αμαρτίας. Έτσι ξέρει ότι είναι αδύνατον να μείνει αναμάρτητος, ότι θα περιέρχεται συχνά και τακτικά σε συγκρούσεις, θα αμαρτάνει συνεχώς, θα αποτυγχάνει συνεχώς και μόνον ως ένοχος, ως αποτυχημένος μπορεί να έχει την εκκλησιαστική βοήθεια, την απαλλαγή από το βάρος της αμαρτίας, και να ελπίζει στην ποθητή αιώνια λύτρωση. Με άλλα λόγια πρέπει να παραμένει χειραγωγημένος, ελεγχόμενος, καταπιεσμένος. Ο κλήρος προπαγανδίζει και θέλει τη θυσία, την παραίτηση. Υπολογίζει στην «αδυναμία» της ανθρώπινης φύσης, για την οποία θρηνολογεί με ψευδευλάβεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερη ευτυχία γι' αυτόν, η βάση της ύπαρξης του.

Ένας αδιάφορος χριστιανός, ή ένας άνθρωπος χωρίς θρήσκευμα, θα μπορούσε να πει: «Τι με ενδιαφέρει όλο αυτό το παρελθόν του χριστιανισμού, τι με νοιάζει η Εκκλησία σήμερα!», θα ήταν όμως μεγάλο λάθος και πολύ επικίνδυνο. Όσο μικρή και αν είναι σήμερα η πνευματική σημασία του Χριστιανισμού, τόσο μικρή όσο ποτέ πριν, ίσως μηδενική, επηρεάζει ωστόσο όχι μόνο την πολιτική και την οικονομία, αλλά και τη σεξουαλική ηθική, και μάλιστα αποφασιστικά. Έτσι ο χριστιανισμός επιδρά σε κάθε άνθρωπο του δυτικού κόσμου, ακόμη και πέρα από αυτόν, ακόμη και σε μη χριστιανούς και σε αντίπαλους του χριστιανισμού. Παραμένουν ακόμη καθοριστικά για τους επίσημους κώδικες της Ευρώπης και της Αμερικής αυτά που σκέφθηκαν πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια μερικοί νομάδες αιγοβοσκοί. Υπάρχει ακόμη μια απτή σχέση ανάμεσα στις διεστραμμένες σεξουαλικές αντιλήψεις των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ή του απόστολου Παύλου και την ποινική δίωξη της ακολασίας στη Ρώμη, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη.

Αυτή τη σύντομη επισκόπηση θα κλείσει δίνοντας το λόγο, όχι σε έναν αντίπαλο του Χριστιανισμού, αλλά στον θεολόγο Δημοσθένη Σαβράμη:
«Ζηλοτυπία, δολοφονία, αυτοκτονία, διαστροφές κάθε είδους, υποκρισία, πολυάριθμες ορμικές στερήσεις και επιθετικές συμπεριφορές, πλήρης πραγμοποίηση της γυναίκας [...] υποβιβασμός της συμβίωσης δύο ανθρώπων στο επίπεδο των ισόβιων δεσμών και παραμέληση των ΚΥΡΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ του γάμου και της οικογένειας, δηλαδή της ευθύνης και της φροντίδας για τα παιδιά, αυτοί είναι μερικοί από τους αμέτρητους καρπούς της αντισεξουαλικής ηθικής των Εκκλησιών, που ακόμη και σήμερα υποστηρίζουν, στο όνομα του Χριστού, με όλα τα μέσα και σε βάρος όλων των ανθρώπων, το καταστροφικό τους έργο στο πεδίο της σεξουαλικότητας».

Περί Βλακείας

peri vlakeiasΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ, με τη βοήθεια της οποίας θα μπορούσα να επιχειρήσω να λυτρώσω τον κόσμο. Ακόμα και μέσα στα όρια της επιστημονικής επιφυλακτικότητας, δε βρήκα κάποια έρευνα με τέτοιο αντικείμενο ούτε καν μια ταύτιση γνωμών όσον αφορά στην έννοιά της, όπως θα μπορούσε καλώς ή κακώς να προκύψει από τη μελέτη συναφών θεμάτων.

Μπορεί αυτό να οφείλεται στην άγνοιά μου, αλλά το πιθανότερο είναι πως το ερώτημα «Τι είναι η βλακεία;» ανταποκρίνεται ελάχιστα στις συνθήκες της σημερινής διανόησης, όπως τα ερωτήματα τι είναι καλό, τι είναι ωραίο ή τι είναι ηλεκτρισμός. Εντούτοις είναι αρκετά ελκυστική η επιθυμία να προσδιοριστεί επιτέλους αυτή η έννοια και να δοθεί μία όσο το δυνατόν πιο νηφάλια απάντηση σε ένα τόσο πρωταρχικό ερώτημα κάθε ύπαρξης.

ΕΤΣΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑΠΙΑΣΤΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Η ΒΛΑΚΕΙΑ και όχι όπως εμφανίζεται -μια περιγραφή που θα αποτελούσε για μένα μάλλον ένα επαγγελματικό κίνητρο και μια αποστολή. Και καθώς δεν ήθελα να καταφύγω στη λογοτεχνία ούτε μπορούσα να το κάνω με επιστημονικό τρόπο, το επιχείρησα εντελώς απλοϊκά, όπως είναι πάντα το ευκολότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεκινώντας απλώς από τη χρήση της λέξης «βλακεία» και των συναφών της, αναζητώντας τα πιο κοινά παραδείγματα και φροντίζοντας να τα βάλω σε μια σειρά μόλις τα σημείωνα.

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΚΟΙΝΟ ΜΕ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ: αυτό που νομίζουμε πως παρατηρούμε, το παρατηρούμε για λίγο, χωρίς να το χάνουμε από τα μάτια μας, αλλά καθώς πλησιάζουν από διαφορετικές κατευθύνσεις και άλλες, εντελώς όμοιες πεταλούδες διαγράφοντας μια εντελώς όμοια τεθλασμένη πορεία, σύντομα δεν ξέρουμε πια αν ακολουθούμε την ίδια. Αυτό συμβαίνει και με τα παραδείγματα από την οικογένεια της βλακείας: δε μπορούμε πάντα να διακρίνουμε αν σχετίζονται πραγματικά λόγω της προέλευσής τους ή αν συνδέονται απλώς επιφανειακά και εμείς τυχαία περνάμε από το ένα στο άλλο, ούτε και είναι τόσο απλό να τα αναγάγουμε όλα σε ομώνυμα κλάσματα με τη βλακεία ως κοινό παρονομαστή.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΠΩΣ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ. Αν αρχίσουμε λοιπόν με οποιονδήποτε τρόπο και αμέσως μάλιστα με την πρωταρχική δυσκολία, πως όποιος προτίθεται να μιλήσει περί βλακείας ή να επωφεληθεί από τη συμμετοχή του σε μια τέτοια συζήτηση, πρέπει να προϋποθέσει πως ο ίδιος δεν είναι βλαξ -άρα να ισχυριστεί ανοιχτά πως πιστεύει ότι είναι έξυπνος, παρόλο που αυτό θεωρείται ως ένδειξη βλακείας! Αν εξετάσουμε όμως αυτό το ερώτημα, γιατί θεωρείται βλακεία να ισχυρίζεται κανείς ανοιχτά πως είναι έξυπνος, προκύπτει καταρχάς μια απάντηση που φαίνεται σκεπασμένη από τη σκόνη των προγονικών αντιλήψεων, διότι λέει πως είναι πιο συνετό να μην εμφανίζεται κανείς ως έξυπνος.

ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΝ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΒΑΘΙΑ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ, Η ΣΗΜΕΡΑ ΠΛΕΟΝ ΟΧΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ, οφείλεται ακόμα σε καταστάσεις όπου ήταν όντως εξυπνότερο για έναν λιγότερο ισχυρό να μη θεωρείται έξυπνος, καθώς η εξυπνάδα του μπορούσε να θεωρηθεί απειλή για τον περισσότερο ισχυρό! Η βλακεία αντιθέτως αποκοιμίζει τη δυσπιστία, την αφοπλίζει, όπως θα λέγαμε σήμερα. Ίχνη μιας τέτοιας παλιάς πονηριάς ή κουτοπονηριάς υπάρχουν ωστόσο ακόμα σε σχέσεις εξάρτησης, όπου οι δυνάμεις έχουν κατανεμηθεί τόσο άνισα, ώστε ο ανίσχυρος να παριστάνει, για την ασφάλειά του, έναν μεγαλύτερο βλάκα απ’ ό,τι είναι.

ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΧΝΗ, ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, εμφανίζονται ακόμα στην επαρχιώτικη κουτοπονηριά, στη συναναστροφή των υπηρετών με τους ευφραδείς κυρίους τους, στη σχέση του στρατιώτη με τον ανώτερό του, του μαθητή με τον δάσκαλο και των παιδιών με τους γονείς. Εκείνος που ασκεί την εξουσία εκνευρίζεται λιγότερο με την ανικανότητα ενός ανίσχυρου, παρά με την άρνησή του. Η βλακεία μάλιστα τον φέρνει σε απόγνωση, δηλαδή αναμφίβολα σε μια κατάσταση αδυναμίας.

ΑΥΤΟ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΠΩΣ Η ΕΞΥΠΝΑΔΑ ΕΥΚΟΛΑ ΤΟΝ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ. Την εκτιμά, βέβαια, στον δουλοπρεπή, αλλά μόνον εφόσον συνδέεται με μια υποταγή άνευ όρων. Από τη στιγμή που λείπει αυτό το εχέγγυο και γίνεται αβέβαιο αν εξυπηρετεί το συμφέρων του ως εξουσιάζοντος, την αποκαλεί μάλλον αλαζονεία, θράσος ή δολιότητα, παρά εξυπνάδα. Έτσι συχνά δημιουργείται η εντύπωση πως η εξυπνάδα υπονομεύει την τιμή και την εξουσία του ισχυρού, ακόμα κι αν δεν απειλεί πραγματικά την ασφάλειά του. Αυτό είναι χαρακτηριστικό στην παιδεία, όταν ένας ανυπάκουος αλλά προικισμένος μαθητής τιμωρείται σκληρότερα από έναν άλλον που δεν πειθαρχεί λόγω βλακείας.

ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΕΧΕΙ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΩΣ ΜΙΑ ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ, όσο καλύτερη είναι η συνείδηση την οποία αντιμάχεται. Ακόμα και η δικαιοσύνη δεν έχει μείνει αλώβητη από αυτήν την προσωπική προκατάληψη και καταδικάζει μια έξυπνα οργανωμένη εγκληματική πράξη με ιδιαίτερη δυσμένεια, ως δόλια και απεχθή. Επίσης στην πολιτική μπορεί ο καθένας να βρει παντού παραδείγματα.

Η κοινωνία του μέλλοντος

823019Συγγραφείς και επιστήμονες φαντάζονται πώς θα είναι η κοινωνία και η κουλτούρα σε 100 χρόνια από σήμερα.

Η ιδέα μας για το πώς θα είναι ο κόσμος σε 100 χρόνια από σήμερα έχει πολύ συχνά να κάνει με ακραίες φανταστικές εκδοχές που πηγάζουν από επιδραστικές ταινίες ή βιβλία: Ιπτάμενα αυτοκίνητα, απολυταρχικά καθεστώτα που επικοινωνούν μαζί μας μέσα από τεράστιες οθόνες, μετα-αποκαλυπτικά σκηνικά με ενδύματα που θυμίζουν τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, κι άλλα τέτοια. Μπορούμε να φανταστούμε ένα νέο μέλλον για την ανθρωπότητα μέσα από τρεις πολύ βασικές ιδέες.

Όλες οι Φυλές των Social Media: Όταν γραφόμαστε και ενεργοποιούμαστε σε ένα νέο social medium η δήλωση που υπονοείται είναι αυτή: Θέλουμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι της κοινωνικότητάς μας με ανθρώπους που μας ενώνει κάτι κοινό.

Όσο πιο μαζικό το μέσο βέβαια τόσο λιγότερο αυστηρές οι παράμετροι, αλλά μπορείς να το κάνει όσο συγκεκριμένο θες. Στο Facebook ας πούμε είναι πια όλοι (αν και μπορείς να διώξεις κόσμο που βαριέσαι κρύβοντάς τον) αλλά στο last.fm επικοινωνείς με αυτούς που αγαπάνε εξίσου τη μουσική ή στο goodreads έχει ένα μέσο δικτύωσης βασισμένο στην αγάπη για τα βιβλία.

Αυτά όλα δεν είναι παρά μια μετεξέλιξητων εξειδικευμένων φόρουμ που είχαμε παλαιότερα, δηλαδή γκρουπ ανθρώπων που αποφασίζουν πως θέλουν να αλληλεπιδρούν με άλλους βάσει ενός κύριου χαρακτηριστικού τους.

Σκέψου αυτή η ιδέα να μπορούσε να επεκταθεί και σε επίπεδο αληθινών κοινωνιών. Όπως δηλαδή σήμερα το βασικό χαρακτηριστικό που ορίζει την κοινωνικότητά μας είναι το πού ζούμε και ποιοι είναι σωματικά γύρω μας, σε πολλά χρόνια από τώρα αυτό να αλλάξει. Να μπορούμε να εφαρμόσουμε στις ‘αληθινές’ το κριτήριο επιλογής που έχουμε online. Πια δε θα έχουμε κοινωνικές ομάδες βασισμένες στην φυλή ή την προέλευση ή οτιδήποτε τέτοιο, αλλά κοινωνικές ομάδες βασισμένες στη μουσική που ακούς ή τις ταινίες που βλέπεις ή το αν πιστεύεις πως ο Μαραντόνα είναι καλύτερος από τον Πελέ.

Ήδη αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό (σε σχέση ας πούμε με το πού ήμασταν πριν 100 χρόνια, αυτό μόνο σκέψου) αλλά πώς μπορεί να ολοκληρωθεί η μετάβαση; Κάποιο τρόπο θα βρούμε. Ήδη έχουμε γυαλιά που λειτουργούν σαν οθονες προσωπικού υπολογιστή, ποιος λέει ότι σε 100 χρόνια δε θα έχουμε γυαλιά που απλά ‘αγνοούν’ αυτούς που δε θέλουμε να βλέπουμε, σαν το hide που κάνεις στο Facebook, δείχνοντάς μας μόνο αυτούς που ‘ακολουθούμε’, όπως ακριβώς στο Twitter;

Είμαστε έτοιμοι για μια κοινωνία σχηματισμένη από ομάδες βάσει της προτίμησής τους στα φαγητά ή στο αν θεωρούν καλύτερους τους Beatles ή τους Rolling Stones; Γιατί αργά ή γρήγορα θα συμβεί.

Νέα μυαλά: Όχι με την παραδοσιακή έννοια του πιο ανοιχτού μυαλού, μιας και αυτό έτσι κι αλλιώς είναι φυσικό επακόλουθο της αλλαγής των κοινωνιών. Αλλά κυριολεκτικά, νέα μυαλά. Στο μέλλον θα αρχίσουμε όλο και περισσότερο να προσεγγίζουμε τα cyborgs και θα έχουμε τη δυνατότητα να παίζουμε με τις εγκεφαλικές λειτουργίες. Θα μπορούμε ας πούμε να διατάζουμε τον εγκέφαλό μας να είμαστε πιο ευαίσθητοι ή πιο ανεκτικοί ή οτιδήποτε άλλο.

Αν αυτό ξενίζει και υπονοεί πως το μέλλον θα μοιάζει με εφιαλτικές ομογενοποιημένες κοινωνίες κάποιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, τότε αυτό δεν ισχύει κι ο λόγος είναι ακριβώς τα αμέσως παραπάνω. Οι επιλογές και τα κριτήρια βάσει των οποίων θα αυτο-χαρακτηριζόμαστε και θα διαμορφώνουμε τις ομάδες μας πλέον, είναι πολύ περισσότερες- και θα συνεχίσουν να αυξάνονται.
Αν μη τι άλλο, στο μέλλον η κοινωνία μας θα μοιάζει όλο και λιγότερο μονότονη. Απλώς θα έχουμε τη δυνατότητα να προσπερνάμε τους υπόλοιπους με μεγαλύτερη ευκολία. Ή να τους αποδεχόμαστε. Δική μας επιλογή θα είναι.

Δεύτερη νεότητα: Στο μέλλον η ηλικία θα είναι μια σχετική έννοια. Ο εγκέφαλός μας θα αποθηκεύεται σε εξωτερικούς σκληρούς ή σε ό,τι υπάρχει αντί εξωτερικών σκληρών τότε. Και η αποθήκευση θα γίνεται αυτοματα, όπως όταν γράφεις ένα κείμενο στο Google Drive και σώζει το παραμικρό.

Αυτό σημαίνει πως θα μπορούμε με τον ίδιο τρόπο να κλείνουμε και να ανοίγουμε- επί της ουσίας δηλαδή, να διαλέγουμε πότε και πόσο αργά θα γερνάμε.

Αν συνυπολογίσεις την αναμενόμενη πρόοδο στον τομέα της υγείας, με τον μέσο όρο ζωής να φτάνει τα 100, η ζωή στο μέλλον θα αρχίσει να ξεφεύγει από την αυστηρά γραμμική έννοιά της και θα αρχίσει να μοιάζει όλο και περισσότερο με διαστήματα ζωής κατ’επιλογήν.

Η ευφυΐα είναι «χειροποίητη»

2 (25)H νοημοσύνη είναι η ιδιότητα εκείνη του εγκεφάλου που βοηθάει το άτομο να προσαρμοστεί στο περιβάλλον εξοπλίζοντάς το με γνωστικές λειτουργίες και την ευκαιρία χειρισμών ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση του.

Η συμβουλή της μητέρας μου ήταν τόσο απαραίτητη όσο ολότελα αντιπαιδαγωγική ήταν η μέθοδος που χρησιμοποιούσε. Αγνοούσε την ύπαρξη εγκεφαλικών κέντρων, ομάδων νευρικών κυττάρων, που «εντέλλουν» τον άνθρωπο να λειτουργεί ή να απεργεί: Συγγραφείς μοίρας ατόμων και σκηνοθέτες πεπρωμένου λαών. Κέντρα ηδονών και παθών, που πλειστάκις αναποδογυρίζουν τύχες εθνών και ατόμων μεταξύ «τραπέζης και κλίνης».

Ο άνθρωπος γεννιέται ηδονοθήρας και ενεργοποιείται σωματικά ή πνευματικά όταν προκαταβολικά, αυθαίρετα και παρορμητικά πιστέψει ότι η πληροφορία-γνώση είναι δελεαστική, χρήσιμη και ευχάριστη σ’ αυτόν. Όλοι διαθέτουμε ικανότητες επεξεργασίας και απομνημόνευσης πληροφοριών, αρκεί η πνευματική τροφή να διεγείρει ευχάριστα τις πιο μύχιες επιθυμίες μας. Πρακτικά, καταλαβαίνουμε, κινούμαστε και σκεφτόμαστε με γνώμονα το απόλυτα προσωπικό και άμεσο συμφέρον. Η μητέρα μου δεν θα νοιαζόταν να διαβάσω, επειδή θα διάβαζα πρόθυμα και εθελοντικά αν είχε ανακαλύψει τα μύχια ενδιαφέροντά μου.

Είναι παγκόσμιο λάθος κάθε μάνας. Αγωνιούν να βρει το παιδί τους ένα καλό ταίρι. Να έχει μια καλή τύχη. Ο μόνος χώρος όπου το άτομο μπορεί να νιώσει ανεξάρτητος, ελεύθερος και άνθρωπος-ευτυχισμένος είναι η επαγγελματική του αρένα όταν είναι κατάλληλα εξοπλισμένος. Λεύτερος άνθρωπος είναι μόνον ο δουλευτής που γνωρίζει και εκτελεί την εργασία του σωστά. Η μόρφωση είναι προσωπική μας ευθύνη. Εμείς αποφασίζουμε να την αποκτήσουμε και να γυμνάσουμε με «όπλα» το μυαλό μας. Ο εκπαιδευμένος εγκέφαλος είναι το μοναδικό αήττητο μηχάνημα στη γη. Η παιδεία δεν είναι ελεημοσύνη της πολιτείας που παράγει «αγράμματους» πτυχιούχους.

Η ζωή είναι ροή. Και η τέχνη της επιβίωσης «επιστήμη» ρέουσα. Επιβιώνει πάντα ο προσαρμοστικότερος, δηλ. αυτός που αποκτά την ικανότητα να μεταλλάσσεται. Μόνον οι ανδριάντες μένουν ακίνητοι, γι’ αυτό ο λαός που κάποτε περνούσε από κάτω και τους χαιρετούσε ανεβαίνει επάνω και τους θρυμματίζει. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να μαθαίνει, να μαθαίνει, να μαθαίνει… H νοημοσύνη καλλιεργείται με την εκπαίδευση πάνω στη φυσική πνευματικότητα. Η καινοτομία δεν είναι παιδί ενός, είναι γέννημα ώριμων εκπαιδευμένων κοινωνιών. Η πρόοδος είναι προσωπική και ακολούθως κοινωνική υπόθεση. Η ευφυΐα είναι «χειροποίητη».

Η μακρόχρονη μνήμη, δηλ. η μάθηση, αντιστοιχεί βιολογικά στη «συναπτογένεση», στη μόνιμη μεταβολή των συνδέσεων νευρωνικών κυκλωμάτων, τη δημιουργία νέων ισχυρών επαφών όπου οι συνάψεις ενισχύονται μόνιμα. Η λειτουργία αυτή των συνάψεων γίνεται με τη βοήθεια αμινοξέων της τροφής, διεγερτικών ή ανασταλτικών. Όλα αυτά έγιναν γνωστά με τη βοήθεια της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας. Και μια απλή παρατήρηση: Όσα αμινοξέα και αν παίρνουμε με την τροφή μας, αυτά θα περάσουν από τις συνάψεις και θα φύγουν ως άχρηστα σκουπίδια αν το χέρι της ψυχής δεν τα πάρει και τα χτίσει επιμελώς στη θέση τους.

Σήμερα, ο εγκέφαλος δεν πάσχει από υλικά. Υπάρχει, όμως ένδεια εμψυχωμένων «εργατών» να εμφυτεύσουν τα αμινοξέα στις συνάψεις. Ένα οπτικό σήμα, π.χ., παραλαμβάνεται από τον αμφιβληστροειδή και διαχέεται μέσα στον εγκέφαλο. Εκεί, μεταφράζεται στη γλώσσα των κυττάρων του. Αυτόματα αξιολογείται, βαθμολογείται στον «οπτικό φλοιό» και λαμβάνονται αντανακλαστικές (μη πλήρως συνειδητοποιημένες) αποφάσεις και αντιδράσεις. Ολα τα μηνύματα περνάνε από τα κέντρα αυτά• αν έχουν συναισθηματική φόρτιση, αξιοποιούνται ακολούθως ανάλογα και στα άλλα κέντρα.

Στη λειτουργία της αμυγδαλής υπάρχει μια σημαντική παρατήρηση: Ο αρχικός ερεθισμός ανάλογα με το «χαρακτηρισμό» –π.χ. αν θεωρείται σήμα κινδύνου– ενδέχεται να προκαλέσει μια αιφνίδια έκρηξη αντανακλαστικών. Αυτά είναι ταχύτατα, αλλά λιγότερο εύστοχα. Πρακτικά, η αμοιβή μπορεί να προκαλεί μια αντίδραση, συναισθηματική ή κινητική, πριν τα κέντρα του φλοιού κατανοήσουν πλήρως το συμβάν. Όπως όταν ο οδηγός αιφνιδιάζεται και αντανακλαστικά στρίβει δεξιά προτού σκεφτεί αν αυτή ήταν η ορθή απόφαση. Άρα, πριν πλησιάσει μια πληροφορία το φλοιό του εγκεφάλου του μαθητή, για να είναι αποτελεσματική πρέπει να έχει πάρει την κατ’ αρχήν έγκριση των κέντρων που εξουσιάζουν απόλυτα (ίσως λανθασμένα) τις νοητικές λειτουργίες του.

Ο Τσόρτσιλ έλεγε ότι τα χειρότερα χρόνια του ήταν στο σχολείο• ο πετυχημένος πολιτικός ήταν κουμπούρας. Τον Ρούσβελτ, στα 55 του μια πάθηση που τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω τον έβαλε στο αναπηρικό καροτσάκι και του είπε να «τρέξει» την αμερικανική οικονομία. Ο Αϊνστάιν δεν μπορούσε να τακτοποιήσει ποτέ τα οικονομικά του. Το χρήμα δεν διέγειρε τα δικά του κέντρα ηδονών και παθών. Κάποτε, έχασε ένα βιβλίο και όταν το βρήκε, λένε, χάρηκε πολύ, αν και έλειπε ένα χαρτί που του χρησίμευε ως σελιδοδείκτης. Ηταν μια τραπεζική επιταγή, ο μηνιαίος μισθός του.

Ο εγκέφαλος «ρουφάει» ό,τι επιθυμεί, ενώ με πολύ κόπο μαθαίνει θέματα που θεωρεί κατά τη δική του κρίση ανεπιθύμητα. Η μάθηση είναι ψυχή. Το ίδιο και η μνήμη που την υπηρετεί. Η δύναμη αυτών των λειτουργιών είναι μαγική, διαφεύγει όμως της προσοχής μας επειδή είναι υποσυνείδητη. Η Ψυχιατρική υποστηρίζει ότι κανένας άντρας δεν λησμονεί το όνομα μιας ωραίας νέας κοπέλας. Ο ιππόκαμπος είναι ένα από τα όργανα που αποφασίζουν την ποιότητα και την ποσότητα του μορφωτικού φορτίου που θα απομνημονεύσει ο εγκέφαλος. Δίπλα του σχεδόν και σε απόλυτη σύνδεση βρίσκεται η αμυγδαλή, το ίδιο και ο υποθάλαμος. Τα κέντρα αυτά συστρατεύονται και κινητοποιούν όλο το νευρικό σύστημα. Μερικές φορές, κατά τρόπο αυθαίρετο και αδικαιολόγητο συγκριτικά με το μέγεθος του αρχικού ερεθίσματος, προκαλούν έναν αδικαιολόγητο συναγερμό που εκδηλώνεται ως κρίση πανικού. Η αμυγδαλή, ως συναισθηματικός φρουρός, χρωματίζει τη λειτουργική απόδοση του εγκεφάλου δημιουργώντας συναισθήματα και αγάπες ανάλογων αποκλίσεων. Το συναίσθημα υπερισχύει της λογικής και το άτομο παίρνει ατελέσφορες και ασύμφορες αποφάσεις. Αγοράζει πανάκριβα δώρα σε μια ωραία κυρία. Οι άνθρωποι σκέπτονται λογικά, αλλά δρουν συναισθηματικά.

Το συναίσθημα έχει τη δική του λογική. Ότι είναι αρεστό ενδέχεται να μην είναι ωφέλιμο και τούμπαλιν. Κάποιες θολές συναισθηματικές μνήμες, μάλιστα, σκηνοθετούν παράλογες πράξεις. Ο εγκέφαλος αδυνατεί να έχει καθαρή κρίση. Πάντα κάνει συγκρίσεις και ανάλογα αξιολογεί. Στη νηπιακή ηλικία, ακατέργαστες και αμοντάριστες εικόνες αποθηκεύονται, και επί αυτών των βουβών πανίσχυρων προσχεδίων συναισθηματικής ζωής χτίζεται ο ψυχικός κόσμος του μικρού ανθρωπάκου. Αυτά τα αμοντάριστα βουβά πλάνα συνεχίζουν χρόνια αργότερα να αναγνωρίζουν ότι μόνον το στιφάδο της μαμάς είχε το μοναδικό άρωμα ή ότι η Ανάσταση στο χωριό προσέφερε ανείπωτη ευφορία. Το συναίσθημα καρφώνει τον άνθρωπο πάνω στη γη του, όχι η βαρύτητα.

Σύμφωνα με την Ιατρική, στους μηχανισμούς ενδυνάμωσης της δημιουργικής νοημοσύνης τρεις προκρίνονται: Ο βαθύς ύπνος, το ευτυχισμένο σεξ και η συχνή γυμναστική (3-5 φορές την εβδομάδα, 30´-50´). Ερευνες με μαγνητική λειτουργική τομογραφία (FMRI) έδειξαν ότι με συστηματική εξάμηνη άσκηση οι γυμναζόμενοι παρουσίασαν σημαντική αύξηση της λειτουργικότητας του ιππόκαμπου και της αμυγδαλής. Το γεγονός αποδόθηκε στην ενδυνάμωση των οργάνων με τη γυμναστική. Η ανάγκη της λειτουργικότητας του εγκεφάλου στους αστροναύτες επέβαλε τα μηχανήματα γυμναστικής στο διαστημόπλοιο. Αν και οι πάντες συμφωνούν ότι το συναίσθημα είναι απαραίτητο για να κινητοποιηθούν τα πάντα.