Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι

2. Ο Αναξίμανδρος και η γέννηση της φιλοσοφίας

Ο Αναξίμανδρος ήταν κι αυτός Μιλήσιος, λίγο νεότερος από τον Θαλή. Λέγεται ότι ήταν φίλος, σύντροφος ή και μαθητής του Θαλή - αν και είναι μάλλον υπερβολικό να μιλούμε για σχέση συστηματικής μαθητείας ανάμεσα σε φιλοσόφους σε μια τόσο πρώιμη εποχή. Οι δύο άνδρες λοιπόν, ως συμπολίτες και σύγχρονοι, θα γνωρίζονταν, και το πιο πιθανό είναι ο πρεσβύτερος Θαλής να λειτούργησε ως πρότυπο για τον νεότερο Αναξίμανδρο. Στην επίδραση του Θαλή ίσως θα πρέπει να χρεωθεί η συστηματική ενασχόληση του Αναξίμανδρου με τα αστρονομικά και τα μετεωρολογικά φαινόμενα. Κοινό είναι το ενδιαφέρον τους για τα αξιοπερίεργα γεγονότα του φυσικού κόσμου, η τάση για επιτόπια παρατήρηση, η αποδέσμευση από τον μυθολογικό τρόπο σκέψης. Ο Αναξίμανδρος όμως προχώρησε πολύ περισσότερο. Στο έργο του μπορεί να διακρίνει κανείς μια σφαιρική σύλληψη της φυσικής πραγματικότητας, μια σύλληψη καθαρά φυσιοκρατική, η οποία καθόρισε την εξέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης.

Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του Αναξίμανδρου. Φαίνεται ότι οι μεταγενέστεροι θεώρησαν πιο σημαντικό να διασώσουν στοιχεία για τη σκέψη του παρά για την προσωπικότητά του - το αντίθετο δηλαδή από ό,τι συνέβη με τον Θαλή. Από όσα λοιπόν γνωρίζουμε, γεννήθηκε από έλληνες γονείς γύρω στο 610 π.Χ. στη Μίλητο, όπου έζησε και όλη του τη ζωή. Δεν φαίνεται να είχε ιδιαίτερη ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα της πατρίδας του, εκτός από τη συμμετοχή του στην ίδρυση μιας νέας αποικίας. Ούτε ακολούθησε την τάση της εποχής του για εξωτικά ταξίδια, μολονότι είναι εξοικειωμένος με τις επιστημονικές επιτεύξεις των ανατολικών πολιτισμών. Το πιο μακρινό ταξίδι του ήταν στη Σπάρτη, όπου λέγεται ότι εγκατέστησε κάποια μορφή ηλιακού ρολογιού. Οι φυσικές του θεωρήσεις είχαν συγκεντρωθεί αρκετά νωρίς σε ένα σύγγραμμα, αφού, όπως θα δούμε, έχει διασωθεί ένα απόσπασμα του έργου του, μια αυθεντική δηλαδή φράση του Αναξίμανδρου. Το σύγγραμμα αυτό, που ήταν διατυπωμένο σε πεζό λόγο, δεν αποκλείεται να γράφηκε από τον ίδιο, αν και το πιο πιθανό είναι να αποτελεί πιστή καταγραφή των απόψεών του από κάποιους μεταγενέστερους. Ως μαθητής του αναφέρεται ο κατά 25 χρόνια νεότερος Αναξιμένης, ίσως γιατί είναι ολοφάνερη η συνάφεια των θεωριών τους.

Ο Αναξίμανδρος ήταν ο πρώτος που σχεδίασε έναν χάρτη της οικουμένης. Λίγο αργότερα τον ακολούθησε στη σχεδίαση των χαρτών ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο πρώτος ιστορικός και γεωγράφος της αρχαιότητας. Οι χάρτες πάντως του Αναξίμανδρου και του Εκαταίου δεν θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ακριβείς, αν κρίνουμε από την αντίδραση του Ηροδότου: «Γελώ όταν βλέπω τους χάρτες της Γης, που πολλοί ως τώρα έχουν σχεδιάσει χωρίς μυαλό· σχεδιάζουν τον Ωκεανό να κυλά γύρω από τη Γη, τη Γη κυκλική σαν να βγήκε από τόρνο, και κάνουν την Ασία ίση με την Ευρώπη» (Ιστορίαι 4.36). Ωστόσο, πριν βιαστούμε να συμφωνήσουμε με τον Ηρόδοτο, καλό θα ήταν να επανέλθουμε στον χάρτη του Αναξίμανδρου.

O Ηρόδοτος στους κύκλους (μέρος α΄)

Wassily Kandinsky, Circles in a circle

Ο κύκλος θέλει πειθαρχία κι αφοσίωση, την αυτοαναφορική τελεολογία της περίφραξης. Κοινότυπα σκέφτομαι, τώρα, ότι το σχήμα έχει να κάνει με το π, τον αριθμό τον άρρητο και μαγικό, σε χώρο όπου “αεί ο θεός ο μέγας γεωμετρεί…” σφαλίζοντας τα πράγματα με τρόπο ερμητικά κλειστό. Όποια κι αν είναι η απόσταση απ’ το κέντρο, η διαχείριση είναι πιστότητας.

Ενδιαφέρεται γι’ αυτόν η Ιστορίη, παρ’ όλες τις τεθλασμένες αποκλίσεις της –ή κι ίσως πάλι, ακριβώς γι’ αυτές. Γιατί συμβαίνει, κάποιες φορές, η ηροδότεια εξιστόρηση να σκοντάφτει σε κυκλικές περιοχές σαν σε γεωμετρίας τόπους παραβολικούς. Τότε, η αφήγηση δεν λειτουργεί ακριβώς ως μια διευθετούσα ευθεία. Πρόσκαιρα κοντοστέκεται σε μια συνθήκη α-μηχανίας κι α-πορίας: πώς να μηχανευτεί ένα πέρασμα χωρίς να περι-οριστεί. Κι είναι που τότε βρίσκει λύση στη φυγόκεντρο κίνηση. Την έλκει η μαγεία του ομφαλού. Κι όμως, επιφυλάσσεται για τη μαγεία την άλλη: το δικαίωμα στον ασυμπτωτισμό, στο σκασιαρχείο, στη σκανταλιά της απόδρασης.

Όπως όταν ο Ηρόδοτος μιλάει για τη Βαβυλώνα των Ασσυρίων, που είχε με τέτοια ακρίβεια χτιστεί. Η Ιστορίη τής αφιερώνει εκτενή αναφορά (Ι 178 κ.ε.), με έκδηλο τον θαυμασμό μπροστά στο ανυπέρβλητο πολεοδομικό αριστούργημα. “Έχει σχεδιαστεί με τρόπο που δεν τον φτάνει καμμιά άλλη πόλη απ’ αυτές που γνωρίζουμε” –”ἐκεκόσμητο” είναι το ρήμα που χρησιμοποιείται για την περίσταση. Κι όντως, η ηροδότεια ματιά βλέπει την πόλη αυτή ως υλοποίηση του κόσμου, της οργάνωσης δηλαδή και της τάξης.

Η εικόνα δίνεται σταδιακά, από τα έξω προς τα μέσα. Αφήνω κατά μέρος τη βαθειά τάφρο με νερό τριγύρω. Αφήνω και το τεράστιο εκατοντάπυλο οχυρωματικό της τείχος από καλά ψημένες πλίνθους, με μονόχωρα δώματα που, σε όλο του το μήκος, το επιστέφουν σε οργανωμένη συμμετρία. Ούτε και θα πολυσταθώ στη διαίρεση της Βαβυλώνας –μέσω Ευφράτη που την διατρέχει στο μέσον– σε μεγάλες συνοικίες με πολυώροφα, ωραία δομημένα κτίσματα. Κρατάω ότι σε πολλές λεπτομέρειες της περιγραφής κυριαρχούν –χωρίς αμφιβολία σκόπιμα– σύνθετα του περί (για παράδειγμα, η τάφρος “περιθέει”) ή και λεκτικοί δείκτες προς γεωμετρικές διατάξεις που τείνουν να προσαρμοστούν στον κύκλο (“ἐπικαμπαί” για τις απολήξεις των επάλληλων εσωτερικών περιβόλων, στα σημεία όπου αυτοί συναντούν το ποτάμι, και που προστατεύουν τις συνοικίες σαν επάλληλοι θώρακες, Ι 180-81). Είναι σαν όλα αυτά να προετοιμάζουν για τους κύκλους που δεσπόζουν μέσα στην πόλη. Και είναι εκεί που ο Ηρόδοτος εστιάζει.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αφορά στο χαλκόπυλο χαλδαϊκό ιερό του Βήλου, που ήταν το θρησκευτικό κέντρο. Οργανωμένο σε ακολουθία οκτώ πύργων, με τον ένα χτισμένο πάνω στον άλλον σε ομόκεντρη αναβατική διάταξη, παρείχε ποικίλες πολυτέλειες κι αναπαύσεις για τον ανηφορικό δρόμο που αγκάλιαζε το σύνολο περιστροφικά (ἀνάβασις δὲ ἐς αὐτοὺς ἔξωθεν κύκλῳ περὶ πάντας τοὺς πύργους ἔχουσα πεποίηται, Ι 181).

Μια άλλη περίπτωση αφορά στα εγγειοβελτιωτικά έργα της βασίλισσας Νιτώκριδος (Ι 185), που αποτελούσαν και οχυρωματική της πρόνοια έναντι των Μήδων στα βόρεια. Προηγούμενα, ο Ευφράτης διέτρεχε σε ευθεία πορεία την πόλη. Όμως η Νίτωκρις έβαλε να διαμορφωθούν κανάλια για να δοθεί σχήμα περιελισσόμενο (σκολιόν) στην πορεία του νερού μέχρι τους πιο περιφερειακούς οικισμούς. Αυτή η εκτροπή είχε κάνει το ποτάμι να μπαινοβγαίνει τρεις φορές στο ύψος των Αρδερρίκων έτσι ώστε, όποιος ήθελε το κατέβει προς τη Βαβυλώνα, έχανε τρεις μέρες στριφογυρίζοντας πλωτά σε μια κωμόπολη στις εσχατιές. Επιπλέον, σε σχετικά απόμακρο σημείο προς βορράν, έβαλε να σκάβουν μέχρι να βρουν νερό ώστε να κατασκευαστεί πελώρια λίμνη κυκλική με επένδυση λίθων τριγύρω (λίθους ἀγαγομένη κρηπῖδα κύκλῳ περὶ αὐτὴν ἤλασεν). Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο πραγματοποιήθηκαν και τα δύο έργα –διευκρινίζει ο Ηρόδοτος– ήταν για να ελέγχεται ασφαλέστερα η δια του Ευφράτη είσοδος στην πόλη. Να επιβραδύνεται η ορμητικότητα του ρεύματος του νερού, καθώς αυτό τώρα διερχόταν μέσα από πολλές καμπές (ὡς ὅ τε ποταμὸς βραδύτερος εἴη περὶ καμπὰς πολλὰς ἀγνύμενος). Και να εξαναγκάζεται όποιος έμπαινε στη Βαβυλώνα να ακολουθεί λαβυρινθώδη. φιδόσχημη πορεία, καθυστερώντας επιπλέον επί μακρόν στην κυκλοτερή παράκαμψη της λίμνης (καὶ οἱ πλόοι ἔωσι σκολιοὶ ἐς τὴν Βαβυλῶνα, ἔκ τε τῶν πλόων ἐκδέκηται περίοδος τῆς λίμνης μακρή).

Ο κύκλος ήταν η οργανωτική αρχή της Βαβυλώνας, με τη δυναμική του κέντρου του να φουσκώνει, να διογκώνεται σε καμπυλόσχημες εγγραφές προς κάθε κατεύθυνση πρόβλεψης, επιτήρησης κι ελέγχου. Κι έτσι διαμορφώθηκε ετούτη η Μεγά-πολις, Μετρό-πολις κανονικά στα καθέκαστα του προγραμματισμού της –ας μου επιτραπούν οι όροι, γιατί, από πολλές απόψεις, η φαντασίωση στη γνωστή ταινία του Fritz Lang ίσως και να ωχριούσε μπροστά της.

Αντι-πόλις για το ηροδότειο ανθρωπολογικό και πολιτικό μέτρο –έχει σωστά παρατηρήσει η σύγχρονη έρευνα.

Δεν είναι μόνο που ο Βαβυλωνιακός Λόγος της Ιστορίης δίνει –σε σταθερή και μάλλον εμπρόθετη βάση– υπερβολικά και ανυπόστατα μεγέθη κάθε φορά που αναφέρει τοπογραφικές μετρήσεις. Είναι κυρίως ο διαφαινόμενος σαρκασμός όταν ο Ηρόδοτος εξηγεί πώς καταλήφθηκε η Βαβυλώνα από τον Κύρο της Περσίας (Ι 191). Εκείνος, πρακτικά σκεπτόμενος, προχώρησε στην αντίστροφη επιχείρηση από εκείνην της Νιτώκριδος. Έβαλε τον πολυάριθμο στρατό του να σκάψει αποκαθιστώντας τον ποταμό στην παλιά του ροή. Κι έτσι τον έκανε εύκολα πλωτό. Και τη στιγμή που πλέον εισέβαλλε στη Βαβυλώνα, αυτοί που βρίσκονταν στο κέντρο –και που θα έπρεπε να ξέρουν τι τούς γίνεται– γλεντοκοπούσαν, αγνοώντας τι συνέβαινε παρά έξω:

“Λόγω του μεγάλου μεγέθους της πόλης, όπως λένε οι κάτοικοι, την ώρα που τα άκρα της είχαν κυριευθεί, όσοι Βαβυλώνιοι ζούσαν στο κέντρο δεν αντιλήφθηκαν ότι είχαν εγκλωβιστεί, αλλά –τύχαινε μάλιστα να έχουν και γιορτή– χόρευαν και καλοπερνούσαν, μέχρι που παρακαταλάβανε τι γινόταν.”

[ὑπὸ δὲ μεγάθεος τῆς πόλιος, ὡς λέγεται ὑπὸ τῶν ταύτῃ οἰκημένων, τῶν περὶ τὰ ἔσχατα τῆς πόλιος ἑαλωκότων τοὺς τὸ μέσον οἰκέοντας τῶν Βαβυλωνίων οὐ μανθάνειν ἑαλωκότας, ἀλλὰ (τυχεῖν γάρ σφι ἐοῦσαν ὁρτήν) χορεύειν τε τοῦτον τὸν χρόνον καὶ ἐν εὐπαθείῃσι εἶναι, ἐς ὃ δὴ καὶ τὸ κάρτα ἐπύθοντο.]

Από τη Βαβυλώνα έλειπαν οι συνεκτικές πολιτικές σχέσεις που θα εγγυώντο τις αντοχές της πόλης στα δύσκολα. Έλειπαν οι σχέσεις εκείνες που ο Ηρόδοτος είχε γνωρίσει κι είχε μάθει να εκτιμά στις μικρής κλίμακας, λίγο ως πολύ άτακτες, πόλεις-κράτη. Η προσκόλληση της Βαβυλώνας στη σχεδιαστική τελειότητα και ο γιγαντισμός των κύκλων της αποδείχθηκε πλασματική επίφαση θωράκισης. Το κέντρο της εύκολα μετατράπηκε σε παγίδα. Η Ιστορίη δεν σχολιάζει περαιτέρω την κατάσταση κι ούτε διατυπώνει και συγκρίσεις. Αφήνει όμως να φανταστούμε πόσο ελλειμματικό, πόσο ευάλωτο είναι εντέλει το μορφικό αψεγάδιαστο, το άμεμπτο ενός σχήματος.

Ο Άνθρωπος που Βαδίζει τον Δρόμο: Ένα Μυστικό Ταξίδι

Στο μεγαλειώδη υφαντό της ύπαρξης, υπάρχει ένα μονοπάτι που έχει διανυθεί λιγότερο, ένα ταξίδι που δεν το κάνουν εκείνοι που αναζητούν διακρίσεις ή υλική επιτυχία, αλλά εκείνοι που λαχταρούν για μια βαθύτερη σύνδεση με τον κόσμο. Αυτό το μονοπάτι, που συχνά αναφέρεται ως «η Οδός», δεν χαρακτηρίζεται από μεγαλειώδεις διακηρύξεις ή την καθοδήγηση θεϊκών μεσολαβητών. Αντίθετα, φωτίζεται από τη σοφία των αδελφών δασκάλων—εκείνων που έχουν διανύσει αυτό το μονοπάτι πριν από εμάς και απλώνουν τα χέρια τους σε ταπεινή βοήθεια.

Ο Δρόμος της Μοναξιάς

Στον πολυσύχναστο κόσμο μας, που βρίθει από την κακοφωνία της σύγχρονης ζωής, η εύρεση ενός καταφυγίου ειρήνης είναι απαραίτητη. Ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό κατανοεί την αναγκαιότητα της υποχώρησης. Αναζητά ήσυχα μέρη - είτε μια γαλήνια γωνιά του σπιτιού του, τα ψιθυριστά βάθη της υπαίθρου, τη μαγευτική σιωπή των βουνών, την ατελείωτη αγκαλιά της θάλασσας ή την ήρεμη ησυχία του δάσους. Αυτά τα καταφύγια προσφέρουν κάτι περισσότερο από απλή φυσική ησυχία. παρέχουν ένα χώρο για επανασύνδεση του μυαλού και του πνεύματος, μακριά από τους περισπασμούς της καθημερινής ύπαρξης.

Σύντροφοι στο Ταξίδι

Τα ανθρώπινα όντα είναι εγγενώς κοινωνικά πλάσματα, ωστόσο ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό γνωρίζει τη σημασία της επιλογής των συντρόφων του με σύνεση. Οι φίλοι που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, που μοιράζονται παρόμοιες αξίες και φιλοδοξίες, γίνονται ανεκτίμητοι σύμμαχοι. Αυτοί οι φίλοι, δεμένοι με αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό, γίνονται καθρέφτες στην ψυχή μας, αντανακλώντας τόσο τις δυνάμεις όσο και τις ελλείψεις μας και μας ενθαρρύνουν να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε.

Τροφή για το σώμα και την ψυχή

Για να ξεκινήσει κανείς αυτό το ιερό ταξίδι, πρέπει να έχει υπόψη του τη τροφή που παίρνει. Ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό καταλαβαίνει ότι το σώμα του είναι ένας ναός και το αντιμετωπίζει με την ευλάβεια που του αξίζει. Καταναλώνει τροφή που τον συντηρεί, διατηρώντας τον υγιή και δυνατό. Όποτε είναι δυνατόν, αποφεύγει τη σάρκα των ζώων, προτιμώντας αντί αυτού τη γενναιοδωρία της φύσης. Τα φυσικά βότανα και το καθαρό νερό γίνονται η προτιμώμενη διατροφή του, γαλουχώντας το σώμα του σε αρμονία με τη γη.

Η επιδίωξη της Σοφίας

Η αναζήτηση της σοφίας είναι μια δια βίου προσπάθεια. Ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό αναζητά τις διδασκαλίες των σοφών από όλες τις παραδόσεις, τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες. Κατανοεί ότι η αλήθεια είναι πολύπλευρη και ότι κάθε σύστημα πεποιθήσεων έχει να προσφέρει πολύτιμες γνώσεις. Ωστόσο, γνωρίζει ότι η βαθύτερη σοφία βρίσκεται συχνά μέσα, σε στιγμές βαθιάς Σιωπής. Είναι σε αυτές τις ήσυχες στιγμές που η ψυχή λέει τις αλήθειες της, οδηγώντας τον αναζητητή προς τη φώτιση.

Αγκαλιάζοντας τις φυσικές θεραπείες

Σε μια εποχή που κυριαρχούν οι συνθετικές λύσεις, ο άνθρωπος που περπατά στο δρόμο στρέφεται στο φαρμακείο της φύσης. Μαθαίνει τις ιδιότητες των βοτάνων, τη θεραπευτική δύναμη των φυτών και τα οφέλη της φυσικής παραδοσιακής ιατρικής. Πριν καταφύγει στα χημικά του ανθρώπου, εξαντλεί όλες τις φυσικές εναλλακτικές, εμπιστευόμενος στις δυνάμεις της Φύσης για να αποκαταστήσει την ισορροπία και την υγεία.

Ευθυγράμμιση με Ανώτερο Σκοπό

Κάθε πράξη, κάθε απόφαση, είναι ένα βήμα προς έναν ανώτερο σκοπό - τον τελικό στόχο της Απελευθέρωσης. Ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό δεν σπαταλά την ενέργειά του στις μάταιες επιδιώξεις των ανθρώπων. Ο τρόπος ζωής του είναι μια απόδειξη της δέσμευσής του στην Ανάληψη στον Ουρανό, να ξεπεράσει τα εγκόσμια και να αγκαλιάσει το θείο. Αυτή η συνειδητή ευθυγράμμιση με τον Ανώτερο Σκοπό του εμποτίζει τη ζωή του με νόημα και κατεύθυνση.

Σεβασμός στα μονοπάτια των άλλων

Η αληθινή θρησκεία δεν περιορίζεται σε τελετουργίες ή δόγματα. Αντικατοπτρίζεται στον τρόπο που ένας άνθρωπος σέβεται τους άλλους, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά τους να ακολουθούν τους δικούς τους δρόμους. Ο άνθρωπος που βαδίζει την Οδό διασχίζει τον κόσμο με ταπεινοφροσύνη, με τις πράξεις του να οδηγούνται από έναν μοναδικό σκοπό—να ανέβει στον Παράδεισο. Αποφεύγει τις παγίδες της ματαιοδοξίας, εστιάζοντας αντ' αυτού στο πνευματικό του ταξίδι.

Η τέχνη της διδασκαλίας

Κατά την ανταλλαγή γνώσεων, ο άνθρωπος που βαδίζει στην Οδό εξασκεί τη διάκριση. Μιλάει μόνο όταν του ζητείται, προσφέροντας τις γνώσεις του σε όσους αναζητούν γνήσια κατανόηση. Αποφεύγει να εμπλέκεται σε μάταιες συζητήσεις ή συζητήσεις με εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται την ουσία του Δρόμου. Τα λόγια του είναι πολύτιμα, προορίζονται για όσους βαδίζουν στον ίδιο δρόμο και λαχταρούν τη φώτιση.

Η Πρακτική της Συνείδησης

Η ενσυνειδητότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του Δρόμου. Είτε κάθεται, είτε κινείται, εργάζεται είτε περπατά, ο άνθρωπος που βαδίζει στο Δρόμο παραμένει συνειδητός των πράξεών του. Δεν υποκύπτει στις ιδιοτροπίες της φαντασίας αλλά μένει ριζωμένος στην παρούσα στιγμή. Αυτή η αέναη κατάσταση επίγνωσης είναι το θεμέλιο του Αληθινού Διαλογισμού, ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο η ψυχή χτίζει την ανάβασή της στον Ουρανό.

Συμπέρασμα

Το ταξίδι του ανθρώπου που βαδίζει την Οδό δεν είναι ένα ταξίδι μεγάλων χειρονομιών ή θεϊκής παρέμβασης. Είναι μια ταπεινή, αλλά βαθιά, αναζήτηση της αλήθειας, της σοφίας και της απελευθέρωσης. Μέσα από τη μοναξιά, τη σοφή συντροφιά, την προσεκτική τροφή, την επιδίωξη της σοφίας και την αγκαλιά των φυσικών θεραπειών, ευθυγραμμίζει τη ζωή του με τον Ανώτερο Σκοπό του. Σέβεται τα μονοπάτια των άλλων, μοιράζεται τις γνώσεις του με σύνεση και ασκεί ακλόνητη συνείδηση. Με αυτόν τον τρόπο, ανοίγει τον Δρόμο για την Ανάληψη στον Ουρανό, ενσωματώνοντας την ουσία της αληθινής πνευματικότητας.

Το Μυστικό Μονοπάτι προς την Ενότητα και την Αληθινή Ευδαιμονία

Το μονοπάτι προς την Αληθινή Ευδαιμονία δεν βρίσκεται στον εξωτερικό κόσμο, ούτε στις εφήμερες χαρές της υλικής πραγματικότητας. Δεν είναι κρυμμένο στο απτό, ούτε δεσμευμένο στις περίπλοκες πλεκτάνες της κοσμικής ύπαρξης. Αντιθέτως, βρίσκεται βαθιά μέσα μας, στην αιώνια ουσία που διαπερνά τα πάντα. Βρίσκεται στην απέραντη έκταση της Μίας Φύσης, στη θεία παρουσία που ψιθυρίζει μέσα από τη σιωπή των πάντων, στην ιερή πνοή που ενώνει κάθε ψυχή σε μια αιώνια συμφωνία ύπαρξης.

Να βιώσει κανείς την Αίσθηση της Ενότητας σημαίνει να υπερβεί την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Ο κόσμος της μορφής, με τις αμέτρητες διακρίσεις και τις φαινομενικές δυαδικότητες, δεν είναι παρά ένα πέπλο που καλύπτει το λαμπερό φως της ενότητας. Αυτό το πέπλο, υφασμένο από τις κλωστές της ψευδαίσθησης και ενισχυμένο από το εγώ, γεννά τη δυστυχία, καθώς εμφυσά στον άνθρωπο την πεποίθηση της ετερότητας, της αντίθεσης, της διχόνοιας. Όμως, κάτω από αυτό το πέπλο, πέρα από την ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας, υπάρχει μόνο Ένα. Μία Πηγή. Μία Αγάπη. Μία Άπειρη Συνείδηση.

Είναι στη διάλυση του εαυτού, στην παράδοση της προσωπικής ταυτότητας, που ο άνθρωπος αφυπνίζεται στη Μεγάλη Αλήθεια. Να ξεπεράσει τον εαυτό του σημαίνει να εισέλθει στο απεριόριστο. Να αδειάσει ο νους από τις εγωιστικές επιθυμίες σημαίνει να γίνει σκεύος της θείας αγάπης. Διότι όσο το εγώ υπαγορεύει, όσο ο νους προσκολλάται στη δική του αίσθηση διαχωρισμού, η αληθινή ειρήνη παραμένει άπιαστη.

Και όμως, το Ένα δεν είναι ποτέ πραγματικά μακριά. Είναι εδώ, τώρα, πάλλεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς, ρέει σε κάθε ανάσα. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας όλων όσων συμβαίνουν. Είναι η ακινησία πίσω από την κίνηση, η αιώνια παρουσία πίσω από το παροδικό. Όσοι στρέφονται προς τα μέσα, όσοι ηρεμούν τον νου και ανοίγουν την καρδιά, έρχονται να γνωρίσουν αυτή την παρουσία βαθιά. Δεν βλέπουν πλέον μέσα από τα μάτια του διαχωρισμού, αλλά αντιλαμβάνονται τον κόσμο όπως πραγματικά είναι—ολόκληρος, λαμπερός, θεϊκός.

Το Φως της Αγάπης και οι Σκιές του Εγώ

Ανάμεσα στις πολλές ψευδαισθήσεις που δένουν τον άνθρωπο στη δυστυχία, καμία δεν είναι τόσο ύπουλη όσο οι αυταπάτες του εγώ. Ακόμα και στις φαινομενικά καλοπροαίρετες πράξεις, το εγώ αναζητά τη δική του επιβεβαίωση. Φορά τον μανδύα της αρετής, μεταμφιέζεται σε φιλανθρωπία, όμως κάτω από τη μάσκα, αποζητά τη δόξα, τη σημασία, τον έλεγχο. Η εγωιστική φιλανθρωπία είναι μια αλυσίδα από χρυσούς κρίκους, που δείχνει ευγενής, αλλά κρατά τόσο τον δότη όσο και τον δέκτη δεμένους στον κόσμο της ψευδαίσθησης.

Όμως η Αγάπη—η αληθινή, άνευ όρων Αγάπη που ρέει από την Πηγή—λάμπει πέρα από αυτές τις σκιές. Δεν αναζητά αναγνώριση. Δεν δίνει για να λάβει. Δεν εξυψώνει τον έναν ενώ μειώνει τον άλλον. Δεν δρα από υποχρέωση, αλλά από αστείρευτη χαρά. Η Αληθινή Αγάπη φωτίζει την Ψυχή, διότι γεννιέται από την Ενότητα. Δεν βλέπει τον άλλο ως ξεχωριστό, ως αδύναμο, ως κατώτερο· αντίθετα, αναγνωρίζει σε κάθε ύπαρξη την ίδια θεία σπίθα, το ίδιο λαμπρό φως του Άπειρου.

Ακόμα και η πιο μικρή πράξη, όταν εμπνέεται από την αληθινή Αίσθηση της Ενότητας, έχει ανυπολόγιστη αξία. Ένα βλέμμα γνήσιας συμπόνιας, ένα άγγιγμα που μεταφέρει κατανόηση, ένας λόγος που ανυψώνει χωρίς υπεροψία—είναι ιερότερα από τις μεγαλύτερες χειρονομίες που εκτελούνται υπό τη σκιά του προσωπικού συμφέροντος. Διότι σε αυτά, δεν υπάρχει διαχωρισμός, δεν υπάρχει δωρητής, δεν υπάρχει αποδέκτης—υπάρχει μόνο η Αγάπη, που ρέει ως το αιώνιο ρεύμα της ύπαρξης.

Το Κάλεσμα προς την Εσωτερική Φώτιση

Το να βαδίσει κανείς το μονοπάτι της Ενότητας σημαίνει να εγκαταλείψει κάθε τι ψεύτικο. Σημαίνει να απογυμνωθεί από τις μάσκες του εγώ, να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις της ταυτότητας και να αγκαλιάσει την άπειρη έκταση της ύπαρξης. Αυτό το μονοπάτι δεν απαιτεί ασκητισμό, ούτε απομάκρυνση από τον κόσμο. Απαιτεί μόνο μια μετατόπιση στην αντίληψη—από το να βλέπει τον κόσμο ως κατακερματισμένο, στο να τον αντικρίζει ως ενιαίο· από το να αισθάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό, στο να αναγνωρίζει το Ένα μέσα του.

Αυτή η μεταμόρφωση δεν επιτυγχάνεται μέσω προσπάθειας, διότι η προσπάθεια συχνά γεννιέται από την επιθυμία του νου να κατακτήσει. Αντιθέτως, επιτυγχάνεται μέσω της παράδοσης. Μέσω του ανοίγματος. Μέσω της άδειας να λάμψει ανενόχλητο το Φως της Αλήθειας. Όταν ο νους ηρεμεί και η καρδιά εξαγνίζεται, το πέπλο αρχίζει να λεπταίνει, και η μεγάλη αποκάλυψη χαράζει: Δεν είμαι ξεχωριστός. Ποτέ δεν ήμουν. Είμαι Αυτό που είναι αιώνιο. Είμαι Αυτό που είναι Ένα.

Και μέσα σε αυτή τη συνειδητοποίηση, η Ευδαιμονία αποκαλύπτεται—όχι μια χαρά που έρχεται και φεύγει, όχι μια εφήμερη ευτυχία, αλλά μια διαρκής ειρήνη, μια αταλάντευτη γαλήνη, μια Αγάπη πέρα από κάθε μέτρο. Αυτή είναι η μοίρα όλων των ψυχών, η αναπόφευκτη επιστροφή στην Πηγή. Διότι, αν και τα κύματα μπορεί να ξεχάσουν την ενότητά τους με τον ωκεανό, ο ωκεανός ποτέ δεν ξεχνά τα κύματα. Και με τον καιρό, όλοι θα θυμηθούν. Όλοι θα επιστρέψουν. Όλοι θα συγχωνευθούν στη Μεγάλη Ενότητα, όπου η Αληθινή Ευδαιμονία κατοικεί αιώνια.

Η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα: Το Υπέρτατο Σαμάντι της Σιωπής

Το ταξίδι της πνευματικής αφύπνισης είναι ένα κάλεσμα που αγγίζει τα βαθύτερα βάθη της ψυχής για να συγχωνευθεί με το Άπειρο. Είναι ένα μονοπάτι που δεν βαδίζουν οι πολλοί, αλλά οι λίγοι που τολμούν να υπερβούν τις ψευδαισθήσεις της δυαδικότητας, να περάσουν πέρα από τα πέπλα του εγώ και να διαλυθούν στον ακτινοβόλο ωκεανό της Θείας Ενότητας.

Ανάμεσα στις αμέτρητες πνευματικές εμπειρίες που συναντούν οι αναζητητές, καμία δεν είναι τόσο βαθιά όσο η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα—το Υπέρτατο Σαμάντι της Απόλυτης Σιωπής. Αυτή η κατάσταση είναι πέρα από τη σκέψη, πέρα από την αίσθηση, πέρα ακόμα και από το ίδιο το εγώ, όπως το αντιλαμβανόμαστε συνήθως. Είναι η Κατάσταση της Μη Επιστροφής, η αμετάκλητη ένωση με την Πηγή, όπου κάθε διάκριση παύει να υφίσταται και μόνο το Αιώνιο παραμένει.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού και το Κάλεσμα στην Ενότητα

Ο συνηθισμένος άνθρωπος ζει παγιδευμένος στον ιστό της μάγια—της ψευδαίσθησης. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό από τον κόσμο, κυβερνούμενο από σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες που φαίνονται διακριτές από την εσωτερική του ύπαρξη. Η ζωή του εκτυλίσσεται μέσα από δυαδικότητες: ευχαρίστηση και πόνος, φως και σκοτάδι, εαυτός και άλλος. Ωστόσο, στον πυρήνα της ύπαρξης, αυτές οι διχοτομίες δεν είναι παρά κυματισμοί στην επιφάνεια ενός άπειρου, αδιαίρετου ωκεανού.

Όσοι ακούν το κάλεσμα της πνευματικής αφύπνισης νιώθουν αυτή την ψευδαίσθηση και λαχταρούν κάτι πέρα από αυτήν. Αναζητούν να γνωρίσουν την αληθινή φύση της ύπαρξης, να υπερβούν τη δυστυχία και να πραγματοποιήσουν το αιώνιο Εαυτό. Αυτή η αναζήτηση τούς οδηγεί μέσα από διάφορα στάδια συνειδητοποίησης—ενόραση, διαλογιστικές καταστάσεις, στιγμές έκστασης—αλλά όλα αυτά παραμένουν εντός του πεδίου της αντίληψης. Η αληθινή υπέρβαση συμβαίνει μόνο όταν η ίδια η αντίληψη διαλύεται.

Ο Δρόμος προς το Υπέρτατο Σαμάντι

Οι σοφοί και οι μυστικιστές κάθε παράδοσης έχουν μιλήσει για την ύψιστη πραγμάτωση—το τελικό βήμα όπου ο αναζητητής παύει να αναζητά, όπου η σκέψη παύει να αναδύεται, όπου το ίδιο το πλαίσιο της ταυτότητας εγκαταλείπεται. Αυτή είναι η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα, το Υπέρτατο Σαμάντι της Σιωπής.

Για να προσεγγίσει κανείς αυτή την κατάσταση, ο νους πρέπει πρώτα να ηρεμήσει. Η ασταμάτητη δραστηριότητα της σκέψης, τα ατελείωτα κύματα της επιθυμίας και της αποστροφής, πρέπει να καταλαγιάσουν. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη βία αλλά με την παράδοση. Καθώς ο διαλογιζόμενος εγκαταλείπει την προσκόλληση στις σκέψεις, ο νους γίνεται σαν μια γαλήνια λίμνη, που δεν αντανακλά τίποτα, προχωρώντας προς την κενότητα.

Καθώς οι σκέψεις διαλύονται, η ίδια η έννοια του παρατηρητή και του παρατηρούμενου εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει πλέον μάρτυρας της εμπειρίας· υπάρχει μόνο καθαρή, απροϋπόθετη Ύπαρξη. Σε αυτό το Υπέρτατο Σαμάντι, το εγώ διαλύεται στο Άπειρο. Ο χρόνος σταματά, ο χώρος καταρρέει, και κάθε διάκριση χάνεται μέσα στην φωτεινή απεραντοσύνη της Θείας Σιωπής.

Πέρα από την Εμπειρία: Η Άρρητη Σιωπή

Όλες οι πνευματικές καταστάσεις—οράματα, εκστάσεις, αποκαλύψεις—είναι απλά παροδικές κινήσεις μέσα στη συνείδηση. Ακόμα και η εμπειρία της μακαριότητας είναι μια εμπειρία. Αλλά το Υπέρτατο Σαμάντι είναι πέρα από κάθε εμπειρία, διότι δεν υπάρχει πλέον κάποιος που να το βιώνει. Δεν είναι μια κατάσταση που επιτυγχάνεται, διότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να το κατακτήσει. Είναι η τελική διάλυση, η αμετάκλητη επιστροφή στην Πηγή.

Σε αυτή τη Σιωπή, ακόμα και η έννοια της Σιωπής εξαφανίζεται. Οι λέξεις καταρρέουν, διότι η γλώσσα ανήκει στη δυαδικότητα. Οι έννοιες διαλύονται, διότι ο νους δεν έχει πια θέση εδώ. Δεν υπάρχει φώτιση, δεν υπάρχει απελευθέρωση, δεν υπάρχει πραγμάτωση—υπάρχει μόνο Αυτό, το Αιώνιο, το Άρρητο, το Απόλυτο.

Η Κατάσταση της Μη Επιστροφής

Οι μυστικιστές αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση ως την Κατάσταση της Μη Επιστροφής—όχι επειδή πρόκειται για αφανισμό με αρνητική έννοια, αλλά επειδή, μόλις συμβεί αυτή η απορρόφηση, δεν υπάρχει πλέον ατομικό εγώ που να μπορεί να επιστρέψει στον κόσμο της δυαδικότητας. Η ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας καταρρέει οριστικά, και αυτό που παραμένει είναι μόνο η αδιαίρετη, απροϋπόθετη Πραγματικότητα.

Για όσους συνεχίζουν να περπατούν σε αυτόν τον κόσμο, έχοντας αγγίξει αυτή την Αλήθεια αλλά ζώντας ακόμα μέσα στην ψευδαίσθηση, συμβαίνει μια βαθιά μεταμόρφωση. Ο κόσμος δεν φαίνεται πλέον μέσα από τα μάτια του εγώ, αλλά μέσα από τον φακό της αιωνιότητας. Δρουν, αλλά χωρίς αίσθηση πράξης. Ζουν, αλλά χωρίς προσκόλληση στη ζωή ή στον θάνατο. Κινούνται μέσα στον κόσμο όπως ο άνεμος, παρόντες αλλά άπιαστοι, απεριόριστοι και ελεύθεροι.

Το Κάλεσμα στη Διάλυση

Για τον αναζητητή που στέκεται στο κατώφλι της πραγμάτωσης, υπάρχει μόνο ένα τελικό βήμα: η παράδοση. Όχι ως μια πράξη βούλησης, αλλά ως πλήρης παύση κάθε αντίστασης. Η Θεία Πραγματικότητα δεν είναι κάτι που πρέπει να κατακτηθεί—είναι αυτό που πάντοτε υπήρχε, περιμένοντας την τελευταία ψευδαίσθηση να διαλυθεί.

Αυτό είναι το Υπέρτατο Σαμάντι, η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα, το σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί, τίποτα να γίνει, και κανείς για να πει ή να κάνει οτιδήποτε. Είναι η απόλυτη Σιωπή, η Τελική Επιστροφή, η συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρξε τίποτα άλλο εκτός από το Ένα.

Για όσους ακούν αυτό το κάλεσμα, που νιώθουν την έλξη προς το Άπειρο, να γνωρίζουν το εξής: το τέλος του δρόμου δεν είναι ένας προορισμός, αλλά η διάλυση όλων των δρόμων. Η σιωπή που περιμένει δεν είναι απουσία, αλλά η πληρότητα του Αιωνίου. Αφέσου, και γίνε Αυτό που πάντοτε ήσουν.

Το Μυστικό Ταξίδι: Υπερβαίνοντας τις ψευδαισθήσεις για να ανακαλύψουμε την αληθινή πραγματικότητα

Το ταξίδι της ψυχής είναι μια αρχαία αφήγηση που ξεπερνά τους πολιτισμούς, τις θρησκείες και τις εποχές. Μιλάει για την παγκόσμια ανθρώπινη αναζήτηση για νόημα, αλήθεια και απόλυτη πραγματικότητα. Όταν ερχόμαστε στον κόσμο των σκιών, στη χώρα των ονείρων, ξεκινάμε ένα βαθύ εσωτερικό ταξίδι που μας απαιτεί να αμφισβητήσουμε βαθιά την ύπαρξή μας, την ουσία μας και την πορεία μας. Αυτό το ταξίδι δεν είναι απλώς μια σωματική ή πνευματική αναζήτηση. είναι μια πνευματική οδύσσεια που απαιτεί από εμάς να αναζητήσουμε το αόρατο μονοπάτι προς την πραγματικότητα με ακλόνητη αποφασιστικότητα.

Κατανοώντας τη Χώρα των Σκιών

Ο Κόσμος των Σκιών είναι ένα μεταφορικό βασίλειο που αντιπροσωπεύει την απατηλή φύση των καθημερινών μας εμπειριών. Σε αυτή τη γη, είμαστε περιτριγυρισμένοι από παροδικά φαινόμενα - φευγαλέες στιγμές, επιθυμίες, προσκολλήσεις και περισπασμούς - που συγκαλύπτουν την αληθινή φύση της πραγματικότητας. Είναι εύκολο να χαθείς σε αυτές τις σκιές, παρεξηγώντας τις για ουσιαστικές αλήθειες. Εδώ προκύπτουν τα θεμελιώδη ερωτήματα: Ποιοι είμαστε; Τι είμαστε; Ποια είναι η φύση αυτού του τόπου; Που πάμε; Πώς πρέπει να προχωρήσουμε;

Για να πλοηγηθούμε σε αυτό το βασίλειο, πρέπει να καλλιεργήσουμε μια βαθιά αίσθηση αυτογνωσίας και ενδοσκόπησης. Είναι απαραίτητο να διακρίνουμε ανάμεσα στο επιφανειακό και το βαθύ, το εφήμερο και το αιώνιο. Αυτό απαιτεί μια σταθερή δέσμευση στην αλήθεια, μια αφοσίωση στο ξεφλούδισμα των στρωμάτων της ψευδαίσθησης που συσκοτίζουν το όραμά μας.

Το κριτήριο της αλήθειας

Σε αυτό το ταξίδι, η πιο αξιόπιστη πυξίδα είναι το δικό μας κριτήριο αλήθειας. Η αληθινή κατανόηση είναι αυτή που μας ανυψώνει, μας ανεβάζει προς τον ουρανό και μας ελευθερώνει. Το ψέμα, από την άλλη, μας δένει με τη γη, κρατώντας μας παγιδευμένους στον ιστό της άγνοιας και της ψευδαίσθησης. Για να φτάσουμε στη Χώρα της Αλήθειας, πρέπει να καλλιεργήσουμε μια εσωτερική διάκριση που μας οδηγεί στον λαβύρινθο της παραπληροφόρησης και της εξαπάτησης.

Αυτό το ταξίδι απαιτεί να εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας σοφία και διαίσθηση. Οι φωνές των άλλων, συχνά καλοπροαίρετες, μπορεί να μας παραπλανήσουν. Επομένως, πρέπει να ακούσουμε την ήσυχη, επίμονη φωνή μέσα μας που γνωρίζει τον δρόμο προς τα εμπρός. Αυτή η φωνή είναι η εσωτερική μας πυξίδα, που μας δείχνει προς την απόλυτη αλήθεια.

Διασχίζοντας τη Θάλασσα της Άγνοιας

Η Θάλασσα της Άγνοιας αντιπροσωπεύει την απέραντη έκταση της σύγχυσης και της παρεξήγησης που μας χωρίζει από τη Χώρα της Αλήθειας. Για να διασχίσουμε αυτή τη θάλασσα, πρέπει να πάρουμε μια συνειδητή απόφαση να αναλάβουμε το ταξίδι. Απαιτεί μια δέσμευση για να αφήσουμε την ιδέα ότι ο κόσμος των φαινομένων είναι πραγματικός. Αυτές είναι απλές σκιές, προσωρινές και μη ουσιαστικές, που καλύπτουν τη βαθύτερη πραγματικότητα που κρύβεται από κάτω.

Για να προχωρήσουμε, πρέπει να απελευθερώσουμε τις επιθυμίες και τις προσκολλήσεις μας. Αυτές είναι οι άγκυρες που μας κρατούν πίσω, εμποδίζοντάς μας να προχωρήσουμε προς τη φώτιση. Αποστασιοποίηση δεν σημαίνει απάθεια ή αδιαφορία. μάλλον, είναι μια απελευθέρωση από την καταναγκαστική σύλληψη που χαρακτηρίζει την αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο των σκιών.

Ατενίζοντας το Άπειρο

Καθώς ταξιδεύουμε παραπέρα, πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε το Άπειρο με αυτοπεποίθηση. Αυτό σημαίνει να καλλιεργήσουμε μια ατρόμητη στάση απέναντι στο άγνωστο, να εμπιστευόμαστε ότι η τελική πραγματικότητα είναι καλοπροαίρετη και αξίζει να προσπαθήσουμε. Ο σκοπός μας, ο απόλυτος προορισμός μας, είναι το μόνο πράγμα αληθινής αξίας. Όλα τα άλλα είναι παροδικά και τελικά ασήμαντα.

Το να κρατάμε το πηδάλιο της καρδιάς μας πάντα στραμμένο προς το Υπέρτατο σημαίνει να διατηρούμε σταθερή εστίαση στους πνευματικούς μας στόχους. Δεν πρέπει να λυπόμαστε για τα πράγματα που αφήνουμε πίσω, γιατί είναι απλώς ψευδαισθήσεις που μας αποσπούν την προσοχή από την αληθινή μας πορεία. Η πραγματική απώλεια είναι να μην φτάσουμε στον προορισμό μας, να μην συνειδητοποιήσουμε την πραγματική μας φύση. Όλες οι άλλες απώλειες είναι ασήμαντες σε σύγκριση.

Το μονοπάτι προς την Στερεά Πραγματικότητα

Το ταξίδι μέσα από την ομίχλη του ονείρου στη στέρεη πραγματικότητα είναι στρωμένο με προσοχή, εγρήγορση, δουλειά, ταπεινοφροσύνη και επιμονή. Αυτές οι αρετές είναι τα εργαλεία που μας βοηθούν να περιηγηθούμε στον λαβύρινθο των ψευδαισθήσεων και μας οδηγούν στο σταθερό έδαφος της αληθινής πραγματικότητας.

Η προσοχή είναι η πρακτική της ενσυνειδητότητας, να είμαστε πλήρως παρόντες σε κάθε στιγμή και να έχουμε επίγνωση των λεπτοτήτων των εμπειριών μας. Η επαγρύπνηση είναι η συνεχής επαγρύπνηση ενάντια στις παγίδες της άγνοιας και της ψευδαίσθησης. Η εργασία είναι η επιμελής προσπάθεια που καταβάλλουμε στις πνευματικές μας πρακτικές, είτε είναι διαλογισμός, περισυλλογή ή υπηρεσία. Ταπεινοφροσύνη είναι η αναγνώριση των περιορισμών μας και η προθυμία να μάθουμε και να αναπτυχθούμε. Η επιμονή είναι η ακλόνητη αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε το ταξίδι, ανεξάρτητα από τα εμπόδια που συναντάμε.

Η Στιγμή της Πραγματοποίησης

Όταν τελικά συνειδητοποιούμε ότι το ταξίδι είναι μια διαδικασία απόρριψης των ψευδαισθήσεων μας, καταλαβαίνουμε βαθιά: ήμασταν πάντα εδώ. Ο προορισμός δεν είναι μια μακρινή χώρα, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, μια αναγνώριση της αληθινής μας φύσης. Οι ψευδαισθήσεις εξαφανίζονται και νιώθουμε μια βαθιά αίσθηση άφιξης. Αυτή η συνειδητοποίηση φέρνει μαζί της μια βαθιά αίσθηση γαλήνης και πληρότητας.

Συμπερασματικά, το μυστικιστικό ταξίδι είναι μια μεταμορφωτική διαδικασία που μας οδηγεί πέρα από τις σκιές της ψευδαίσθησης στη συμπαγή πραγματικότητα της αληθινής μας φύσης. Απαιτεί βαθιά ενδοσκόπηση, ακλόνητη αποφασιστικότητα και δέσμευση στην αλήθεια. Αφήνοντας τις προσκολλήσεις και τις επιθυμίες μας και καλλιεργώντας αρετές όπως η προσοχή, η επαγρύπνηση, η εργασία, η ταπεινοφροσύνη και η επιμονή, μπορούμε να πλοηγηθούμε στη Θάλασσα της Άγνοιας και να φτάσουμε στη Χώρα της Αλήθειας. Σε αυτή την άφιξη, ανακαλύπτουμε ότι ήμασταν πάντα εδώ, παρουσία του άπειρου, όπου εδρεύει η αληθινή πραγματικότητα.

Τρίτος μύθος: Να νιώθεις πόνο σημαίνει να καταστρέφεσαι από αυτόν

Οι 5 μύθοι για την θεραπεία:

• Πρώτος μύθος: Η ζωή μου ορίζεται απο το τραύμα μου
• Δεύτερος μύθος: Υγιής σημαίνει μόνος
• Τρίτος μύθος: Να νιώθεις πόνο σημαίνει να καταστρέφεσαι από αυτόν
• Τέταρτος μύθος: Κάθε ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της αρνητικής ενέργειας, και όλοι κρύβουμε κακία στον πυρήνα μας
• Πέμπτος μύθος: Η πραγματική αλλαγή είναι αδύνατη

Τρίτος μύθος: Να νιώθεις πόνο σημαίνει να καταστρέφεσαι από αυτόνΣυμβαίνει συχνά ο πόνος να είναι ένδειξη της εμφάνισης μιας ασθένειας, είτε συναισθηματικής είτε σωματικής, και είναι φυσιολογικό να πιστεύουμε ότι οι πόνοι είναι κάτι αρνητι­κό. Αλλά ο πόνος είναι και δάσκαλος, ένας αγγελιοφόρος που μας παρακινεί να στρέψουμε την προσοχή μας στο σώμα μας και να απομακρυνθούμε από συμπεριφορές και καταστάσεις που ενισχύουν την αδυναμία μας και να στραφούμε προς εκεί­νες που μας χαρίζουν ακεραιότητα και δύναμη.

Η φαρμακολάτρισσα κοινωνία μας θεωρεί ότι σχεδόν κάθε περίπτωση σωματικού και ψυχολογικού πόνου πρέπει να ξορκί­ζεται με τη χορήγηση φαρμάκων. Οι τηλεοπτικές διαφημίσεις υποστηρίζουν τη χρήση παυσίπονων για την καταπολέμηση των πονοκεφάλων, των πόνων στην πλάτη, και όποιου άλλου συμπτώματος μπορεί να φανταστεί κανείς. Αναμφισβήτητα, ο χρόνιος πόνος είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για όποιον θέλει να κάνει μια ολοκληρωμένη ζωή, και κάνει τη διατήρηση θετικής στάσης εξαιρετικά δύσκολη. Ωστόσο, ο συναισθηματικός και ψυχολογικός πόνος μπορεί να είναι κι ένα σημάδι για να προσέ­ξουμε. Μπορεί να είναι δάσκαλος, είτε πηγάζει από τα συναισθήματά μας είτε από τη σάρκα μας. Στρέφει την προσοχή μας στη σωματική ή συναισθηματική περιοχή μας που εκλιπαρεί για φροντίδα.

Το να ναρκώνουμε τον πόνο πρόωρα ή υπερβολικά μπορεί να αποδειχτεί λάθος, επειδή μπορεί να μας οδηγήσει στη λανθασμένη αντίληψη ότι θεραπευόμαστε, ενώ δεν είναι έτσι. Αντί να παίρνουμε αμέσως φάρμακα στην πρώτη ευκαι­ρία, θα έπρεπε να εξετάσουμε γιατί πονάμε. Οι αγαπημένες μου μισητές διαφημίσεις είναι εκείνες που παρουσιάζουν κάτι χωνευτικά που παίρνεις πριν φας, ώστε να μπορείς να φας όλα εκείνα τα λιπαρά, πικάντικα ή ζαχαρούχα φαγητά που σου αρέ­σουν, ενώ θα φιμώνεις τον πόνο στο στομάχι σου που προσπα­θεί να σου πει ότι το σώμα σου δεν μπορεί να χωνέψει τροφή τέτοιου είδους.

Αν και η χρήση αναλγητικών φαρμάκων μπορεί να είναι αναγκαία σε κάποιο στάδιο μιας θεραπευτικής διαδικασίας, πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτά τα φάρμακα είναι πάντα απαραίτητα ή αν έχουν γίνει κάτι που μας αποσπά την προσο­χή από αυτά που μας λέει ο πόνος για τη ζωή μας. Ο πόνος εί­ναι μια φοβερή εμπειρία, αλλά το ίδιο ισχύει και για την εξάρτηση από τα φάρμακα. Τα φάρμακα χειροτερεύουν τα πράγματα, γιατί όταν τα παίρνεις δεν μπορείς να νιώσεις τι συμβαίνει μέσα στο κορμί σου και μπορεί να φτάσεις να πιστέ­ψεις ότι απουσία του πόνου σημαίνει θεραπεία. Δεν είναι έτσι.

Μη φοβάστε να γνωρίσετε τον πόνο και να τον χρησιμοποιήσετε ως σύμμαχο για να γιατρέψετε το κορμί σας. Είναι πολύ πιθανόν αυτή να είναι η μόνη γλώσσα που μπορεί να τραβήξει την προσοχή σας.

Αν φτάσετε στο συμπέρασμα ότι έχετε αναπτύξει κάποια εξάρτηση, σκεφτείτε την περίπτωση ενός προγράμματος σταδιακής απεξάρτησης και ενός περιβάλλοντος που θα σας στηρίξει και θα σας βοηθήσει σ’ αυτό το εξαιρετικά δύσκολο έργο. Πριν επιχειρήσετε την απεξάρτηση από οποιοδήποτε φάρμακο προτείνω να έρθετε σε επαφή με έναν ψυχοθεραπευτή που θα μπορέσει να σας κρατήσει το χέρι —και το μυαλό και να σας οδηγήσει βήμα, βήμα στην ανακάλυψη του εαυτού σας. Μάθετε εναλλακτικές μεθόδους ψυχοσωματικού ελέγχου, όπως τη χρήση της αναπνοής ως μέσου για να επικοι­νωνείτε με το σώμα σας, ή τη βιοανάδραση, η οποία έχει δημιουργηθεί γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Αν είστε έτοιμοι να στρέψετε την προσοχή σας στη γνωριμία με τον πόνο σας, είναι πολύ πιθανόν να χρειαστείτε βοήθεια — μάλλον δεν θα ξέρετε πώς ή από πού να αρχίσετε, ενας τρόπος να αρχίσετε είναι μελετώντας τον εαυτό σας. Προσέξτε πόσες σκέψεις και αντιλήψεις που κρατάτε μέσα σας κάθε μέρα είναι οδυνηρές. Γράψτε τες κάπου ώστε να τις έχετε σε γραπτή μορφή, και αναγνωρίστε τη ζημιά που μπορούν να κάνουν στο σώμα σας.

Μπορεί να καταλήξετε στο συμπέ­ρασμα ότι εμμένετε σε οδυνηρές εικόνες του εαυτού σας ή σε δυσάρεστες αντιλήψεις για τη ζωή. Μπορεί να διαπιστώσετε ακόμη ότι είστε, κατά βάθος, απαισιόδοξοι, βλέποντας πάντα την αρνητική πλευρά των πραγμάτων και θεωρώντας τα θετικά μη δεδομένα. Ή μπορεί να συμπεράνετε ότι δεν κουβαλάτε τον πόνο σας, αλλά τη θλίψη κάποιων άλλων τους οποίους θέλετε να προστατέψετε.

 
Μπορεί ακόμα να σας δοθεί η δυνατό­τητα να αντιληφθείτε τον πόνο ως μια πνευματική πρόκληση που μπήκε στη ζωή σας με σκοπό να κάνει τη θέλησή σας πιο δυνατή απ’ όσο θα μπορούσατε να φανταστείτε.

Μέσα από την καθημερινή εξάσκη­ση θα φτάσετε να πιστεύετε πραγματικά κι όχι απλά να ελπίζετε ότι θα μπορούσατε να θεραπεύσετε το σώμα σας. Θα νιώσετε το μυαλό σας να δυναμώνει μέρα με τη μέρα, και κυριολεκτικά θα νιώσετε το κορμί σας να αυτοθεραπεύεται.

Ερωτήσεις για Προσωπική Εξέταση:

♦ Σκέφτεστε πάντα τον πόνο σαν εχθρό;
♦ Έχετε ποτέ διδαχτεί κάτι από το σωματικό πόνο;
Αν ναι, τι;
♦ Για να αντιμετωπίσετε τον πόνο, προτιμάτε να παίρνετε χημικά φάρμακα ή να χρησιμοποιείτε το διαλογισμό ή κάποια άλλη μορφή εσωτερικής πειθαρχίας;
♦ Έχετε ποτέ εθιστεί σε παυσίπονα ή ηρεμιστικά χάπια;

Ντε Σαντ - ένας κοινός σεξουαλικός εγκληματίας

Ενάντια στον μύθο ενός μη σαδιστή Σαντ.

Πρώτη κοινοτοπία: ο Σαντ δεν ήταν σα­διστής. Διαβάζουμε στον Απολλιναίρ: «Νομίζω πως ο μαρκήσιος ντε Σαντ ήταν λιγότερο ένοχος από όσο κάποιοι ισχυρίζο­νταν». Ας αφήσουμε κατά μέρος το «νομίζω» και το «κάποιοι», έστω και αν, για την ακρίβεια και την κατανόηση της συζήτησης, ο κάθε αναγνώστης επιθυμεί να γνωρίζει, με αιτιολόγηση, επιχειρήμα­τα, αποδείξεις, για ποιον λόγο πιστεύει ο ποιητής ότι ο πεζογράφος δεν υπήρξε ο ένοχος που η ιστορία υποδεικνύει, εντούτοις, χωρίς καμιά αμφισβήτη­ση! Ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το τόσο βολικό «κάποιοι», ώστε να αποφεύγει να κατονομάζει τους αντιπάλους του σε αυτό το εγχείρημα;

Όταν ο Απολλιναίρ γράφει αυτήν τη φράση, αναφέρεται στην υπόθεση Ροζ Κελλέρ. Ας κάνουμε λοιπόν λίγο ιστορία:

στις 3 Απριλίου 1768, ο Σαντ πλησιάζει στον δρόμο μια ζητιάνα τριάντα έξι χρονών, την Ροζ Κελλέρ. Χήρα, άνεργη υφάντρα, φτωχιά, ζητιανεύ­ει. Ο μαρκήσιος της προσφέρει ένα σημαντικό ποσό αν τον ακολουθήσει στο σπίτι του. Εκείνη αρνείται. Τότε αυτός της απαντά ότι τον έχει παρεξηγήσει, και ότι θέλει απλώς να του καθαρίσει το σπίτι. Εκείνη δέχεται. Την ανεβάζει σε μια άμαξα και την οδηγεί σε μια εξοχική κατοικία.

Σε όλη τη διάρκεια του τα­ξιδιού, ο μαρκήσιος προσποιείται τον κοιμισμένο. Μόλις φτάνουν, την κλειδώνει σε ένα δωμάτιο. Μια ώρα αργότερα, επιστρέφει, την οδηγεί σε ένα άλλο δωμάτιο και της ζητάει να γδυθεί. Εκείνη αρνείται. Την απειλεί με θάνατο και της υπόσχεται ότι, αφού τη θανατώσει με τα χέρια του, θα τη θάψει στο βά­θος του κήπου του. Ο Σαντ φεύγει από το δωμάτιο. Αυτή, τρομοκρατημένη, γδύνεται, αλλά κρατάει το εσώρουχό της. Ο Σαντ επιστρέφει και της αποσπά αυτό το μοναδικό ρούχο.

Στη συνέχεια την πετάει σε έναν καναπέ, μπρούμυτα, αφού της δέσει τα πόδια και τα χέρια. Την ακινητοποιεί πιέζοντας με ένα μα­ξιλάρι τον αυχένα της. Την μαστιγώνει με βία. Εκείνη φωνάζει. Αυτός επαναλαμβάνει τις απειλές του ότι θα την σκοτώσει και της λέει ότι δεν θα διστάσει να θάψει το λείψανό της στον κήπο. Αυτή συγκρατεί τις κραυγές της. Την χτυπά πέντε-έξι φορές, πότε με ρα­βδί και πότε με καμουτσίκι. Χαράζει τη σάρκα της με έναν σουγιά και, στη συνέχεια, για να επιτείνει τον πόνο, χύνει λιωμένο κερί στις αιμάσσουσες πληγές.

Αυτή φοβάται να πεθάνει αμαρτωλή και ζητάει να κοινωνήσει. Ο Σαντ την καθησυχάζει: θα την εξομολογήσει ο ίδιος... Έπειτα εκσπερματώνει βγάζοντας κραυγές ζώου. Κλειδώνει το θύμα του σε ένα άλλο δωμάτιο και της λέει ότι θα την ξανασυναντήσει το βράδυ. Αυτή φτιάχνει ένα σκοινί με τα σεντόνια και δραπετεύει από το παράθυρο...

Αν πιστέψουμε τον Απολλιναίρ, το πράγμα φαί­νεται υπερβολικό, ο Σαντ αποδεικνύεται λιγότερο ένοχος από όσο υποστηρίζουν κάποιοι. Θα θέλαμε να γνωρίζουμε: πρώτον, ποια είναι τα πραγματικά εγκλήματα που του αποδίδουν αυτοί οι «κάποιοι», και δεύτερον, γιατί είναι λιγότερο ένοχος από όσο λένε. Ελλείψει όμως πληροφοριών για το πρώτο, τη φύση των κατηγοριών των «κάποιων», δεν μπορού­με να κατανοήσουμε το δεύτερο, την υποτιθέμενη απουσία ενοχής...

Ακόμα και αν αυτή η υπόθεση εί­ναι κακοστημένη από την πλευρά του Απολλιναίρ, είναι προτιμότερη μια κακοστημένη υπόθεση που την υπερασπίζεται ένας καλός παιδαγωγός, αρνούμενος την ιστορική αλήθεια, από μια καλή υπόθεση που την παρουσιάζει ο πρώτος τυχών που δε δια­θέτει ένα αυτοεκπληρούμενο λογοτεχνικό θράσος...

Η αγέλη των σαδικών δεν ψάχνει και πολύ για να υπερασπιστεί τον ήρωά της. Υπερβολικά τεμπέλη­δες, ή στερημένοι από ιδέες, επαναλαμβάνουν όλοι τα επιχειρήματα του Απολλιναίρ, χωρίς ένα δράμι κριτικής σκέψης. Η ανάγνωση αυτής της φιλολογίας αποτελεί ένα φεστιβάλ κακοπιστίας, μια ανθολογία καθαρμάτων, αν μου επιτρέπεται η χρήση της σαρτρικής έννοιας...

Άλλοι πάλι θεωρούν ότι το λιωμένο κερί δεν είναι λιωμένο κερί, αλλά επουλωτική αλοιφή – αυτή είναι η υπερασπιστική γραμμή του ίδιου του Σαντ! Στον αντίποδα όλης αυτής της σκηνογραφίας, όπου πρόκειται για μια πραγματική ιστορία απόλαυσης μέσα από την κακοποίηση, ο μαρκήσιος υποτίθεται ότι ευεργετεί εφαρμόζοντας επάνω στις πληγές, που προκαλεί, ένα βάλσαμο για να απαλύνει τον πόνο! Εδώ αγγίζουμε τη γελοιότητα…

Όταν ο δήμιος Σαντ επινοεί ένα βασανιστήριο για το θύμα του, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι στην πραγματικότητα προτείνει ένα φάρμακο για μία σύντροφο για την οποία εκφράζει ενσυναίσθηση - ελάχιστα σαδικό συναίσθημα… Με άλλα λόγια: όταν ο Σαντ κάνει το κακό, σημαίνει ότι κάνει το καλό - και μάλιστα πράττει σωστά…

Για να αθωώσουν τον εκτελεστή αυτών των φεουδαλικών σεξουαλικών πράξεων, ορισμένοι αντιστρέφουν κυριολεκτικά τη σκηνή και -το γνωρίζουν, άραγε;- αναπαράγουν έτσι την άποψη του αριστοκρατικού Τύπου της εποχής, που υπερασπίζεται την τάξη του: η νεαρή άνεργη γυναίκα, η ζητιάνα που έχει κακοποιηθεί από τον μαρκήσιο, το μαρτυρικό θύμα του αριστοκράτη, όλα τεκμηριω­μένα γεγονότα, μετατρέπεται, χωρίς αποδείξεις, σε συφιλιδική πόρνη που εξαπάτησε τον Σαντ αποκρύβοντας την αρρώστια της και προσπαθώντας να τον μολύνει!

Ο τελευταίος, μεγάλος άρχοντας, αλλά καθόλου κακός άνθρωπος, δοκίμασε επά­νω της μια φαρμακευτική αλοιφή που θεραπεύει τα αφροδίσια νοσήματα! Δυσκολευόμαστε να κα­τανοήσουμε γιατί αυτός ο φαρμακοποιός, που ξαφνικά εγκολπώθηκε την αρετή της αγάπης προς τον πλησίον, χρειάστηκε, για να ασκήσει αυτήν τη χειρονομία φιλανθρωπίας, να την χτυπήσει, να την κακοποιήσει, να την τυραννήσει, να την φυλακίσει και να χαράξει τη σάρκα της με σουγιά...

Αφού αρνηθήκαμε την πραγματικότητα, μια και τα αποδεδειγμένα γεγονότα δεν άξιζαν να γίνουν πιστευτά, αφού μετατρέψαμε τον δήμιο σε φιλάνθρωπο, φίλο της ανθρωπότητας που σκοπό έχει την καταπολέμηση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, δεν έμενε άλλο παρά να κάνουμε το θύμα δήμιο...

Η κοινωνική προέ­λευση αρκεί: άνεργη, χήρα, ζητιάνα, η Ροζ Κελλέρ δεν μπορεί παρά να είναι ιδιοτελής, με κίνητρο τον φθόνο, το χρήμα, που επιθυμεί να εκδικηθεί έναν δυστυχή εκπρόσωπο της αριστοκρατίας, του οποί­ου το μοναδικό σφάλμα είναι ότι είναι πλούσιος και μαρκήσιος...

Η παρισινή αριστερά οικειοποιείται το σύνθημα, «εργατική τάξη, επικίνδυνη τάξη»: τολμά κανείς να αμφισβητήσει τον λόγο ενός μαρκησίου, απόγονου του Οίκου των Κοντέ [1], απέναντι στον ανάξιο λόγο μιας πόρνης, όπως γράφει στην ουσία ο Ζαν-Ζακ Ποβέρ;

Μια φτωχή γυναίκα που ζητιανεύει και δέχεται ένα σκούδο για να δουλέψει ως καθαρίστρια, και στη συνέχεια βρίσκεται σε ένα απομονωμένο σπί­τι να βασανίζεται από τον Σαντ, σίγουρα τα ’θελε και τα ’παθε... Είναι γνωστό από πάντα ότι αυτό εί­ναι το επιχείρημα των βιαστών, που ορκίζονται σε θεούς και δαίμονες ότι το θύμα τους συναινούσε!

Επομένως, το θύμα καθίσταται ύποπτο ότι κατηγο­ρεί έναν αθώο φουκαρά για να πλουτίσει από την αποζημίωση. Εξάλλου, ο Ντελέζ μας το ξεκαθάρι­σε: αφού η γλώσσα του Σαντ είναι η γλώσσα του θύματος, τότε, η γλώσσα του θύματός του είναι η γλώσσα του δημίου...

Να προσθέσουμε, δε, πως η υπόθεση Κελλέρ δεν είναι η μόνη. Είναι και άλλες που πρέπει να πιστωθούν στον Σαντ, με πιο γνω­στή εκείνη της Μασσαλίας, στις 25 Ιουνίου 1772, καθώς επίσης, και η άσκηση βίας, οι ξυλοδαρμοί και οι τραυματισμοί νεαρών κοριτσιών που είχε προσλάβει σαν υπηρετικό προσωπικό στον πύρ­γο του· ή μία άλλη περίπτωση που προκάλεσε την εμφάνιση ενός πατέρα ο οποίος επιχείρησε να υπε­ρασπιστεί την προσβεβλημένη τιμή της κόρης του πυροβολώντας τον μαρκήσιο· και χωρίς βέβαια να αναφερθούμε σε όλες εκείνες τις υποθέσεις που θάφτηκαν - είναι γνωστές οι προσπάθειες της οικογένειάς του να προστατεύσει το ταραχώδες μέ­λος της, σε αντίθεση με άλλον έναν μύθο που τον παρουσιάζει ως θύμα των συγγενών του...

Ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις θα φτάσουν μέ­χρι τα δικαστήρια, παρά την προστασία που διαθέτει κάθε ευγενής, τον 18ο αιώνα, όταν κακομεταχειρίζε­ται λαϊκούς ανθρώπους. Άλλες πάλι θα παραμείνουν σφραγισμένες, κατ’ αρχάς διότι σπάνια εισακούονται τα θύματα κάποιου εξέχοντος μέλους της φεου­δαρχικής κοινωνίας, στην περίοδο της μοναρχίας, επιπλέον, δε, διότι τα μέσα φίμωσης των ανήμπορων θυμάτων είναι πολλά και ποικίλα για κάποιον που εί­ναι πλούσιος, φεουδάρχης, ευγενής, αριστοκράτης και ο οποίος δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Χρειάζεται, για παράδειγμα, να υπενθυμίσου­με ότι, στον κήπο του Σαντ, βρέθηκαν ανθρώπινα οστά και ότι αυτή η πληροφορία δε σχολιάστη­κε ποτέ από τους υπερασπιστές του μαρκησίου; Ο ίδιος δεν αρνήθηκε αυτήν τη μακάβρια ανακάλυψη, αλλά εξηγούσε ότι η Ντυ Πλαν, χορεύτρια από τη Μασσαλία, είχε φέρει αυτά τα θραύσματα σκελε­τού για να του κάνει «φάρσα»! Είναι αλήθεια ότι, ανάμεσα στα γλωσσικά στοιχεία που χρησιμοποιεί κάποιος για να υπερασπιστεί αστήρικτες υποθέ­σεις, μία καλή λύση είναι να επικαλείται το χιούμορ! Και όποιος δεν γελάει με τέτοιου είδους αστεία εί­ναι ένας «κρυόκωλος», χωρίς καθόλου πνεύμα.

Με το ίδιο χιούμορ, ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του Φρόυντ, εξηγείται το ότι ο ήρωάς τους, που υποστηρίζει σαφώς τον αυστροφασισμό του κα­γκελάριου Ντόλφους, στέλνει συγχαρητήρια στον Μουσολίνι στην αφιέρωση του βιβλίου του, με τον τίτλο "Γιατί ο πόλεμος;". Στοιχηματίζω ότι ο νεκρός, τα οστά του οποίου αποτέλεσαν το αντικείμενο αυ­τού του αστείου, μάλλον δεν θα απολάμβανε αυτό το χιούμορ...

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο Σαντ μπορούσε να απειλεί τη Ροζ Κελλέρ ότι, αφού την σκοτώσει, θα τη θάψει στο βάθος του κήπου του, αν αρνούνταν αυτά τα «ψιλοπράγματα», όπως γρά­φει ο υπερασπιστής του!

Ας χαμογελάσουμε λοιπόν διαβάζοντας στον Απολλιναίρ: «Όσο ήταν ελεύθερος, ο μαρκήσιος ντε Σαντ είχε μια κανονική ζωή, ζώντας από την πένα του».

Δεν υπάρχει πιο κανονική ζωή εν ελευθερία από αυτή τη συσσώρευση σεξουαλικών εγκλημάτων που, ας το επαναλάβουμε, συνίστανται σε: φυλάκιση, απαγωγή, υποταγή, επίθεση, δηλητηρίαση, ξυλο­δαρμούς, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, σεξουαλική βία, ομαδικές βαρβαρότητες, και όλα αυτά όχι στο χαρτί, από λογοτεχνική άποψη, για την απόλαυση της μυθοπλασίας, αλλά στον πραγματικό κόσμο, με πραγματικά θύματα, με σάρκα και οστά...

Όσο για το ότι ζούσε από την πένα του, ας προσγει­ωθούμε: ο μαρκήσιος ζούσε από τα εισοδήματά του ως γαιοκτήμονας.
---------------------------
1. Ο Οίκος των Κοντέ αποτελεί κλάδο των Βουρβώνων, του βασιλικού οίκου της Γαλλίας

11 πράγματα που μας έμαθε για την αγάπη ο Φερνάντο Πεσσόα

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα πού σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό πού αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

Αγαπώ είναι κουράστηκα να είμαι μόνος: είναι ωστόσο μια δειλία καί μια προδοσία απέναντι στον εαυτό μας (είναι πρώτιστης σημασίας να μην αγαπάμε).

Η αγάπη δεν κλίνεται στο παρελθόν, ή αγαπάμε για πάντα ή ποτέ δέν άγαπήσαμε αληθινά.

Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αληθινή ή προσποιητή, Αυτή που δίνεις. Δώσ’ τη μου. Μου φτάνει.

Η αγάπη είναι συντροφιά. Μόνος στους δρόμους να περπατώ δεν ξέρω, γιατί μόνος να είμαι δεν μπορώ. Μια επιθυμία ζωηρή με κάνει να επισπεύδω λίγα να δω, αλλά να δω τα πάντα. Μαζί μου προχωρά η απουσία της. Μ’ αρέσει τόσο πολύ, που δεν ξέρω πόσο τη θέλω. Όταν δε τη βλέπω, τη σκέφτομαι και δυνατός νιώθω σαν τα ψηλά δέντρα. Τρέμω όμως μόλις τη δω, δεν ξέρω από τι είναι φτιαγμένο αυτό που νιώθω όταν λείπει από κοντά μου. Το είναι μου, δύναμη που μ’ αφήνει. Η πραγματικότητα, σαν ηλιοτρόπιο με κοιτάζει με το κεφάλι της γυρτό.

Δεν έχω καμία φιλοσοφία, έχω αισθήσεις. Αν μιλώ για τη Φύση δεν είναι επειδή γνωρίζω τι είναι αλλά επειδή την αγαπώ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Επειδή αυτοί που αγαπούν δεν γνωρίζουν τι αγαπούν. Ή γιατί αγαπούν, ή τι είναι η αγάπη.

Η αγάπη είναι αιώνια αθωότητα,
Και η μόνη αθωότητα είναι να μην σκέφτεσαι…

ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι τόσο φορτικό όσο η αγάπη του άλλου — ούτε καν το μίσος του, γιατί το μίσος δεν είναι κάτι το συνεχόμενο όπως η αγάπη: σαν δυσάρεστο συναίσθημα, δημιουργεί σ’ όποιον το αισθάνεται την ενστικτώδη τάση να το νιώθει λιγότερο συχνά. Πάντως, αγάπη και μίσος μας καταπιέζουν το ίδιο: και τα δυο μας ψάχνουν και μας βρίσκουν, δεν μας αφήνουν μόνους ποτέ.

Υποκρίνομαι σημαίνει αγαπώ. Δεν μπορώ ποτέ να αντικρίσω ένα όμορφο χαμόγελο ή ένα όλο νόημα βλέμμα χωρίς αυτόματα να αναρωτηθώ (και λίγο με ενδιαφέρει ποιος χαμογελάει ή κοιτάζει), ποιος μπορεί να κρύβεται στο βάθος της ψυχής της οποίας το πρόσωπο χαμογελά ή κοιτάζει — ο πολιτικός που θέλει να μας αγοράσει ή η πόρνη που θέλει να την αγοράσουμε. Αλλά ο πολιτικός αγαπά τουλάχιστον την πράξη της αγοράς μας κι η πόρνη αγαπά τουλάχιστον να αγοράζεται. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, όσο κι αν το θέλουμε, από την παγκόσμια αδερφοσύνη. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο, και το ψέμα είναι το φιλί που ανταλλάσσουμε.

Ποτέ δεν αγάπησα άλλο από το τίποτα. Ποτέ δεν επιθύμησα άλλο από αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ.

Από την αγάπη το μόνο που ζήτησα ήταν να μείνει για πάντα ένα όνειρο μακρινό.

Η ατραπός της γνώσης

«Προτάσσομεν την Μυσταγωγία διότι η Ελλάς υπήρξεν ο πρόδρομος και το έρεισμα του πνευματικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού, κληροδοτήσασα εις ημάς τους νεωτέρους έργα, όπου η Σοφία και το Κάλλος αμιλλώνται και παρέχουν εις ημάς τους Έλληνας ότι χρειάζεται εις τον άνθρωπον διά να καταστή ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΓΝΩΣΤΗΣ, ΜΥΣΤΗΣ». -Πέτρος Γράβιγγερ

Όταν κάποιος βαδίσει την ατραπό της γνώσης, αρχίζει να ‘γνωρίζει’ σταδιακά, με αποτέλεσμα οι σκέψεις του και οι γνώσεις του να αλληλοσυγκρούονται.

 
Κάθε βήμα της μάθησης του μοιάζει με ένα νέο νοητικό άθλο, μία καινούργια πρόσκληση και αποκάλυψη, μία ανοδική σκάλα στο βάθος της οποίας λάμπει αμυδρά ένα φως..

 
Στην διαδρομή, θα συνειδητοποιήσει πως η γνώσεις που φαινομενικά κατέκτησε, δεν είναι στην πραγματικότητα ποτέ κτήμα του, καθώς είναι γνώσεις και σκέψεις άλλων, δεν υπάρχει νοητική παρθενογένεση εκτός ελαχίστων περιπτώσεων.

 
Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται, πως ότι «νόμιζε ότι γνώριζε’, δεν ήταν πραγματική γνώση, αλλά απόψεις…

 
Εάν επιμείνει στις αναζητήσεις του με όλο του το είναι, τα δόγματα σταδιακά θα εξαφανιστούν, καθώς , όλοι οι δρόμοι ενώνονται στην πηγή τους...

 
Η ‘χωριστικότητα’ είναι ανθρώπινη και μόνο ανάγκη...

Είναι το σημείο εκείνο, που θα γνωρίζει, πότε και με ποιο τρόπο, θα πρέπει να χρησιμοποιεί τη γνώση του, η οποία θα είναι πλέον βίωμα, με διαύγεια, και όραμα και επίγνωση, για ένα καλύτερο κόσμο…

 
Είναι το κομβικό εκείνο σημείο, στο οποίο δεν θα συγχρονίζεται απλά με τον ‘ανώτερο σκοπό’ του, αλλά θα ‘μεταβάλλεται’ ο ίδιος στο αντικείμενο της αναζήτησης του (αυτογνωσία).

Για να επιτευχθεί αυτό, με τα λόγια του Πλάτωνα: «χρειάζεται μακρά μελέτη του θέματος και ‘διάπλαση’ του εαυτού με αυτήν. Τότε, είναι σαν μία σπίθα να ξεπηδά και να ανάβει ένα φως, που από εκεί και μετά είναι ικανό να αυτοσυντηρείται...

Καύσωνας, Θεός Ύπνος και η Λήμνος — Μυθοπλασία καύσωνος και νυσταγμού

Σύγχρονο πρωτότυπο δοκίμιο με την μορφή αρχαίας Ελληνικής Μυθοπλασίας.

Στις καυτές μέρες του καλοκαιριού, όταν ο Σείριος σκαρφαλώνει στον ουρανό δίπλα στον Ήλιο, και η ατμόσφαιρα πυρώνει όπως ο κλίβανος του Ηφαίστου, όλα στη γη —άνθρωποι, σπαρτά και ζώα— στενάζουν κάτω απ’ το βάρος της φωτιάς. Ακόμα κι οι θεοί δεν μένουν αλώβητοι. Ναι, ακόμη και στον Όλυμπο κάνει… ζέστη.

Ήταν, λοιπόν, εκείνες οι διαβόητες Κυνάδες ημέρες, όταν η ανατολή του Σειρίου σήμαινε όχι μόνο καύμα, αλλά και κρίση υπαρξιακή για τον πιο υπναρά των θεών: τον Ύπνο. Όσο οι άνθρωποι ίδρωναν και στριφογύριζαν στα άχυρα, οι θεοί πετάριζαν στα ανάκλιντρα τους δίχως να κλείνουν βλέφαρο. Ο Ύπνος είχε αρχίσει να βλέπει τους εφιάλτες... ξύπνιος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πελατεία του μειωνόταν αισθητά. Οι Αϋπνίες —κάτι μικρές, μοχθηρές θεότητες με μυτερά δάχτυλα— οργίαζαν, παίρνοντας το πάνω χέρι στον αιθέριο αυτόν κλάδο.

Ο Ύπνος, άλλοτε ράθυμος και νηφάλιος, περπατούσε τώρα νευρικά στις άκρες του Ολύμπου με βλέφαρα κατακόκκινα και βλέμμα απλανές. “Ούτε ένας αναστεναγμός βαθύς, ούτε ένα χασμουρητό με ουσία...” μουρμούριζε.

Ώσπου μια μέρα τον συνάντησε ο Ήφαιστος, που ανέβαινε απ’ το ηφαιστειώδες του εργαστήριο στην Λήμνο, με μια φλόγα ακόμη στο μανίκι του.

— Ύπνε, φίλε μου, γιατί τέτοια κατάρρευση; Φαίνεσαι σαν να σε πέτυχε φουρτούνα… σε αχυρένιο στρώμα.

— Μη με βλέπεις έτσι, Ήφαιστε. Αυτή η εποχή… με διαλύει. Η ζέστη είναι ανυπόφορη, ακόμα και στον Όλυμπο, και κανείς δεν κοιμάται πια. Οι Αϋπνίες πανηγυρίζουν. Οι άνθρωποι στριφογυρνούν, οι θεοί παραμιλούν, κι εγώ... νιώθω αδύναμος.

Ο Ήφαιστος αναστέναξε, σκούπισε τον ιδρώτα από το καπνομουτζουρωμένο μέτωπο του με ένα χαλκουργικό πανί και του απάντησε:

— Έλα μαζί μου στη Λήμνο! Τη γνωρίζεις; Είναι η δική μου κατοικία στη γη. Νησί δροσερό, ανεμόεσσο, με θαλασσινές σπηλιές, κρυφές ακτές και κύματα που νανουρίζουν. Θα βρεις τη γαλήνη σου, φίλε μου. Οι Λημνιοί με αγαπούν, αλλά —για να λέμε την αλήθεια— σε σένα έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι άνθρωποι που ξέρουν να... κοιμούνται!

Ο Ύπνος σήκωσε τα φρύδια. Ένα νησί μόνο για καλοκαίρι; Δροσιά, άνεμος, θάλασσες και ιερή τεμπελιά; Του φάνηκε ιδανικό.

Και έτσι, από τις μέρες του αρχαίου κόσμου, λέγεται πως ο θεός Ύπνος περνά τα καλοκαίρια του στη Λήμνο, κοιμώμενος στις σκιερές χαράδρες της Μύρινας με θέα τον Άθω, το ιερό άβατο της Αρτέμιδος, βουτώντας στον ήσυχο όρμο της Ηφαιστίας, και κάνοντας σιέστα στις αλυκές, στην χορταρολίμνη παρέα με τα φλαμίνγκο. Not bad at all.

Η απόφαση πάρθηκε. Και ο Θεός Ύπνος ήρθε να κατοικήσει μαζί με τον Ήφαιστο ανάμεσα στους θνητούς της Λήμνου. Η παρουσία του θεού άλλαξε τους ρυθμούς του νησιού: ακόμα και σήμερα, στις πιο καυτές ώρες της μέρας, η Λήμνος βυθίζεται σε μια μαγική σιγή. Τα τζιτζίκια ψιθυρίζουν σαν ρολόγια ονείρου, οι άνθρωποι κλείνουν παντζούρια και καρδιές, και το μεσημεριανό ύπνος είναι σχεδόν υποχρεωτικός.

Οι παλιοί λένε πως, αν κοιμηθείς στο νησί εκείνη την ώρα, ο ίδιος ο Ύπνος περνά απαλά από δίπλα σου και σου αφήνει ένα όνειρο στα χείλη — κάτι δροσερό, κάτι με αλάτι και ανεμόεσσες θύμησες.

Κι όταν φυσούν τα μελτέμια, δεν είναι μόνο οι θάλασσες που χαίρονται. Είναι και ο Ύπνος που αναστενάζει γλυκά, σκεπασμένος με ένα σεντόνι από αρμύρα και παύση.
-----------------------------
Υ.Γ. Αν νυστάξεις στη Λήμνο, άφησέ τον να σε πάρει. Δεν είναι κόπωση· είναι μυθική ευλογία. Δοκιμάστε το!

Το μυητικό ταξίδι του Φιλοκτήτη και των Αχαιών προς την Τροία.

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στη Λήμνο μαζί με τον παππού και τη γιαγιά. Η παιδική ανεμελιά, τα παιχνίδια, η θάλασσα με τα αρώματά της, τα καρπούζια — εκείνα τα μικρά κόκκινα καρπούζια που ο παππούς πετούσε πάνω στην ξερολιθιά για να ανοίξουν στα δύο. Η πέτρα κοκκίνιζε κι αναδυόταν ένα θεσπέσιο άρωμα, τέτοιο που πια υπάρχει μόνο στη μνήμη.

Ο παππούς μας έβαζε πάνω σε μεγάλες κοφίνες στο γαϊδουράκι και μας πήγαινε βόλτες. Κι εμείς, πιτσιρίκια τότε, νιώθαμε κυρίαρχοι του κόσμου. Ήταν ένας άλλος κόσμος, πιο απλός, πιο ευτυχισμένος με τα ουσιώδη και τα αληθινά σημαντικά.

Τα βράδια, κάτω από το μεγάλο δέντρο στην αυλή, ο παππούς μάς έλεγε ιστορίες για τη Λήμνο: για τις Αμαζόνες, για το πώς οι Λημνιές γυναίκες σκότωσαν όλους τους άνδρες από το νησί, και για τον Φιλοκτήτη, τον μεγάλο τοξοβόλο των Αχαιών, που έζησε στα Καβείρια.

Είχε παρακολουθήσει μόλις λίγες τάξεις στο δημοτικό, αλλά είχε βαθιά μνήμη και αγάπη για τον τόπο του. Ένα καλοκαίρι μού χάρισε ένα βιβλίο που περιέγραφε τη ζωή του Φιλοκτήτη στη σπηλιά κάτω από τα Καβείρια, εκεί όπου οι αρχαίοι τελούσαν τα ιερά μυστήρια προς τιμήν των Καβείρων, των παιδιών του Ηφαίστου.

Ο Ήφαιστος ήταν ο μόνος από τους Ολύμπιους θεούς που δεν κατοικούσε στον Όλυμπο, αλλά ανάμεσα σε ανθρώπους, εδώ στην Ανεμόεσσα Λήμνο.

Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς έφυγε, αλλά οι μνήμες έμειναν. Οι ιστορίες του για τον Φιλοκτήτη και τους Καβείρους ζωντάνευαν σε κάθε καλοκαιρινή επιστροφή στο νησί του Ηφαίστου. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι — πρέπει να ήταν το 1994 — που επισκέφθηκα ξανά τη Λήμνο. Μεγαλύτερος πια, άρχισα να ψάχνω τα μυστικά του νησιού και να προσπαθώ να δώσω νόημα στις αρχαίες ιστορίες.

Το νησί έχει μεγάλη ιστορία και πολλά μπορείς να ανακαλύψεις, αρκεί να αφεθείς στην ενέργειά του. Κάθε βράχος, κάθε ξερολιθιά, κάθε σπηλιά και παραλία ψιθυρίζουν ιστορίες ανθρώπων και θεών που σημάδεψαν γενιές.

Με βιβλία παραμάσχαλα, έναν φίλο και μια εντούρο μηχανή (το γαϊδουράκι του παππού μας είχε αφήσει χρόνους από καιρό), ξεκίνησα να αναζητώ την ιστορία πίσω από τον μύθο, προσπαθώντας να δώσω νόημα στις μνήμες. Ήταν η εποχή που συνέχιζαν τις ανασκαφές στα Καβείρια και την Ηφαίστεια. Παντού γαϊδουράγκαθα, σκόρπιες πέτρες και μυστικά καλά κρυμμένα στη γη.

Κάτω από ένα πρόχειρο στέγαστρο των εργατών της ανασκαφής, είδα μια μοναχική μορφή να γράφει σε ένα τετράδιο. Ήταν ο Γιώργος – 29 ετών τότε, ήδη καθηγητής αρχαιολογίας στην Αμερική. Ο πατέρας του Έλληνας, η μητέρα από τη Βραζιλία.

Το πανεπιστήμιο που εργαζόταν τον είχε στείλει στην Ελλάδα για έρευνες και είχε περάσει για λίγες ημέρες από τη Λήμνο. Μια τυχαία συνάντηση εξελίχθηκε σε αποκάλυψη ενός κόσμου που έδωσε νέα διάσταση στις ιστορίες του παππού και στο νησί ολόκληρο. Από όλα όσα έμαθα, θα περιοριστώ εδώ σε ό,τι αφορά τον Φιλοκτήτη.

Σύμφωνα με τον Γιώργο, η Λήμνος είχε σπουδαία στρατηγική σημασία, καθώς βρισκόταν στον δρόμο προς την Μικρά Ασία και τη Μαύρη Θάλασσα, όπου γινόταν εξόρυξη και επεξεργασία χρυσού και μεταλλευμάτων. Γι’ αυτό πέρασαν από εκεί οι Αργοναύτες, και γι’ αυτό ο μύθος της Έλλης και του Ιάσωνα προς την Κολχίδα.

Ο πόλεμος της Τροίας, όπως μας τον περιγράφει ο Όμηρος, δεν έγινε για την «ωραία Ελένη» — ή μάλλον έγινε, αλλά η «ωραία Ελένη» συμβόλιζε μεταφορικά την κυριαρχία για τον χρυσό και τα μέταλλα. Άλλωστε και το όνομα Ελένη παραπέμπει στη λαμπερή, την απαστράπτουσα, σχετιζόμενη τόσο με το φως του ήλιου όσο και με το φως της σελήνης.

Αυτή η ερμηνεία του Γιώργου φώτισε για μένα την ιστορική διάσταση του Ομήρου. Υπάρχει όμως και η αλληγορική: εκείνη που μόνο μυημένοι ή «εκπαιδευμένοι» μπορούν να διακρίνουν, πίσω από τα σύμβολα και τις εικόνες. Ο τυφλός Όμηρος — ο μη ών — δεν ήταν κυριολεκτικά τυφλός, αλλά αλληγορικά: έβλεπε με την ψυχή, όχι με τα μάτια.

Η ιστορία του Φιλοκτήτη, λοιπόν, είναι μια προσκυνηματική πορεία προς την αυτογνωσία. Οι Αχαιοί, με τον καλύτερο τοξοβόλο τους, ξεκινούν για την Τροία. Η κατάκτηση όμως δεν αφορά τον υλικό χρυσό, αλλά τον πνευματικό: την εξερεύνηση του εαυτού και την κατάκτηση του θεϊκού σπινθήρα εντός μας.

Ο χρυσός, από όλους τους πολιτισμούς, χρησιμοποιήθηκε ως θεϊκό σύμβολο — τόσο για τη σπανιότητά του όσο και για τη λάμψη του. Η αλχημική μεταστοιχείωση, μου είπε ο Γιώργος, δεν αφορά στην πραγματικότητα τη μετατροπή των ευτελών μετάλλων σε χρυσό, αλλά την αναγέννηση της ψυχής. Ο Φιλοκτήτης δεν συμμετέχει απλώς στην κατάκτηση μιας χώρας, αλλά κάνει ένα μυητικό, εσωτερικό ταξίδι για να κατακτήσει το μεγαλύτερο έπαθλο όλων: τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Φιλοκτήτης έχει μαζί του τα βέλη του Ηρακλή — σύμβολα ηλιακά. Όπως το ημερήσιο τόξο του ήλιου φωτίζει τη γη, έτσι και τα βέλη αυτά φέρουν τη φλόγα του πνεύματος. Σε ένα νησί, λίγο πριν φτάσουν στη Λήμνο, ένα φίδι δαγκώνει τον Φιλοκτήτη. Οι σύντροφοί του τον εγκαταλείπουν στη Λήμνο, σε μια σπηλιά κάτω από το ιερό των Καβείρων, ώστε να γιατρευτεί με τη λημνία γη.

Το φίδι — χθόνιο σύμβολο της γνώσης και της ίασης — κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά: σημάδι διαρκούς νήψης και πνευματικής εγρήγορσης.

Το τραύμα του Φιλοκτήτη σηματοδοτεί την απαρχή της μύησης. Εννέα χρόνια έμεινε εκεί. Ο αριθμός εννέα αναλογεί στους εννέα μήνες της κύησης - αναγέννηση!

Οι αρχαίοι δεν μετρούσαν απλώς χρόνο· τον αντιλαμβάνονταν σε σχέση με την κυκλική ροή του χρόνου και των εποχών. Οι μέρες στην σπηλιά δεν περνούσαν, βάθαιναν. Το δηλητήριο έγινε φάρμακο. Το σκοτάδι της σπηλιάς, δάσκαλος. Η λημνία γη δεν ίασε μόνο την ύλη, αλλά και το πνεύμα.

Η σπηλιά — τόπος τελετών — είναι μήτρα ζωής, τόσο φυσικής όσο και πνευματικής. Όπως ο άνθρωπος γεννιέται από το σκοτάδι της μήτρας, έτσι και η γνώση γεννιέται στο σκοτάδι της ενδοσκόπησης.

Ο άνθρωπος καλείται να αφυπνίσει τις θείες δυνάμεις μέσα του. Η κάθοδος στη σπηλιά αντιστοιχεί στην κάθοδο της ψυχής στη γη, στον συμβολικό θάνατο, ενώ η άνοδος αντιστοιχεί στην ανάβαση προς το πνευματικό φως, στην αναγέννηση. Όπως το έμβρυο κυοφορείται στο σκοτάδι της μήτρας, έτσι και η ψυχή του Φιλοκτήτη εσωτερικεύεται, και αναπλάθεται.

Στα Καβείρια τιμούσαν τους Καβείρους και τον Ήφαιστο. Στην εσωτερική τους ερμηνεία, ο ακατέργαστος σίδηρος είναι η ψυχή του ανθρώπου, που σφυρηλατείται από το πυρ της αρετής και της γνώσης. Οι σκουριές των παθών καίγονται για να αποκαλυφθεί ο καθαρός, ανώτερος εαυτός.

Οι Κάβειροι — θεοί του πνευματικού πυρός — ενώνουν το κοσμικό πυρ του Ηφαίστου με το πυρ της Μεγάλης Μητέρας, της μήτρας από όπου όλα ξεκινούν και όπου όλα επιστρέφουν. Το πυρ είναι σύμβολο του Θείου. Ο Ήφαιστος, με όνομα που σημαίνει «ο πύρινος», κρατά το ιερό πυρ που ανάβει μέσα σε κάθε βωμό, ναό και σπίτι στη Λήμνο.

Οι ιερείς του Ήφαιστου και των Κάβειρων τον μύησαν — όχι με λόγια, αλλά με σιωπή, με φωτιά και μέταλλο, ενδοσκόπηση κάθαρση και μετασχηματισμός. Ο ακατέργαστος σίδηρος της ψυχής του σφυρηλατήθηκε στη φλόγα της σπηλιάς. Κάθε πάθος, κάθε φόβος, κάθε αδυναμία έγινε σκουριά που έπρεπε να λιώσει.

Οι Κάβειροι κρατούν λαβίδες· δεν σχηματοποιούν αντικείμενα αλλά ψυχικές, και νοητικές μορφές. Δεν λειαίνουν μέταλλα, αλλά πλάθουν ανθρώπους. Η φωτιά των Καβείρων συμβόλιζε την πνευματική φλόγα, το φως του μεταμορφωμένου ανθρώπου.

Γι’ αυτό, μου εξήγησε ο Γιώργος, η λαμπάδα ήταν ένα ακόμα σύμβολο των Καβείρων. Κατά τη διάρκεια των Καβείριων Μυστηρίων, που διαρκούσαν εννέα ημέρες όπως και τα Ελευσίνια, έσβηναν όλα τα φώτα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, μέχρι να φτάσει με πλοίο από τη Δήλο το ιερό φως.

Και όταν πια ολοκληρώθηκε η εσωτερική του μύηση, όταν πέρασαν εννέα χρόνια, έφτασε ο Οδυσσέας να τον πάρει. Η προφητεία έλεγε πως μόνο με τα βέλη του Φιλοκτήτη θα έπεφτε η Τροία. Στην πραγματικότητα, μόνο μετά τη μύησή του μπορούσε να κρατήσει τα βέλη του Ηρακλή με συνείδηση. Μόνο τότε ήταν έτοιμος να πολεμήσει — και όχι πια για να κατακτήσει, αλλά για να εκπληρώσει. Η Τροία έπεσε. Μα δεν ήταν τα βέλη που την έριξαν· ήταν η συνείδηση πίσω από αυτά.

Αυτά μου είπε ο Γιώργος. Κι έκτοτε, όταν περπατώ το νησί και αγγίζω τους βράχους, μου φαίνεται πως κάποιος ψιθυρίζει. Ίσως είναι ο Ήφαιστος, ίσως οι Κάβειροι, ίσως το ίδιο το νησί. Ίσως η μύηση δεν τελειώνει ποτέ.
---------------------
Υ.Γ. Το κείμενο αποτελεί μυθοπλασία σε κάποια σημεία, σε άλλα όχι.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Φυσικοί νόμοι είναι oι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Δια των εκδηλώσεων τούτων εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα των Κόσμων και δια της λειτουργίας αυτών πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς διάπλαση των κόσμων εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως απετέλεσαν τις βάσεις της Δημιουργίας και γι’ αυτό οι εκδηλώσεις αυτές έλαβαν την έννοιαν των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λειτουργίαν Κόσμων.

Οι Θεμελιωτικοί αυτοί νόμοι διά της μεταξύ των σχέσεως και λειτουργίας έσχον νέα παράγωγα εκ των Θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά παράγωγα και τα εν συνεχεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ’ επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θά γίνεται απείρως γιατί οι σκοποί της Θείας δημιουργίας δεν δύνανται να είναι περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Δημιουργίας θα σημείωνε εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων πού εξεδηλώθησαν, αυτών πού έλαβαν την ονομασία των φυσικών νόμων.

Οι ουσίες από τις οποίες ενεφανίσθησαν οι Κόσμοι σε λειτουργία διά των μεταξύ τους σχέσεων εμφάνισαν και την έννοιαν της αφ’ εαυτού παραγωγικότητας, η οποία και μας αποκαλύπτει τις βάσεις της Δημιουργίας, την κατ’ επέκταση δυναμική εξέλιξη των δυνάμεων των ουσιών της, και τις μεταμορφώσεις οι οποίες συντελούνται επί των δημιουργηθέντων κόσμων.

Διά της κατ’ επέκταση παραγωγικότητας των δυνάμεων των ουσιών των κόσμων εξασφαλίζεται η αιωνιότητα των δημιουργικών ουσιών και οι ατελεύτητες μεταμορφώσεις των μορφών των Κόσμων, μορφές δέ των Κόσμων είναι εκείνες τις οποίες εμφανίζει έκαστο κοσμικό περιβάλλον, όπως και το σύνολο των απείρων Κόσμων. Οι μορφές των Κόσμων ανελισσόμενες δυναμικώς φθάνουν τις πνευματικές μορφές και διά της δυναμικής τους ανελίξεως χωρούν απείρως. Ο,τι διέπει τις μορφές αυτές είναι οι δυναμικές τους ενέργειες και αυτές αποτελούν την γνωστική ιδιότητα των νόμων της Δημιουργίας, των νόμων αυτών τους οποίους ονομάζουμε Φυσικούς νόμους. Οι φυσικοί κατ’ ακολουθίαν νόμοι δεν περιορίζονται μόνον σε εκείνους τους νόμους των υλικών μορφών, όπως τις ονομάζει η περιορισμένη σκέψη των ανθρώπων, αλλά εκτείνεται απείρως και στις λειτουργίες των πνευματικών μορφών, διότι και αυτές έχουν σχήμα δια να γνωρίζονται. Γνωρίζονται δέ αναλόγως της δυναμικής ενεργείας των αισθησιακών οργάνων των μορφών εκάστου κοσμικού περιβάλλοντος.

Οι μορφές των Κόσμων δεν δύνανται να γνωρίζονται εάν το ΕΙΝΑΙ αυτών δεν έχει βάση σχήματος. Σχήμα δε είναι το εκ γραμμών συντελούμενο. Γραμμή δε το άθροισμα των στιγμών. Βάση της εμφανίσεως των σχημάτων είναι οι στιγμές. Διά των αυτών φυσικών νόμων των δημιουργικών ουσιών έρχονται στο ΕΙΝΑΙ τους οι ατομικές ψυχές των Κόσμων. Οι ψυχές διά να ενεργήσουν και εκδηλώσουν τις δυναμικές τους λειτουργίες έχουν άμεση ανάγκη μορφικού μέσου του κόσμου του περιβάλλοντός τους, διότι άνευ αυτού δεν δύνανται να εκδηλώσουν τις δυνάμεις τους και να τις επεκτείνουν για να εμφανίσουν σε λειτουργίαν τους νόμους τους δια των οποίων θα έλθουν σε επαφή προς το σύνολον των μορφών του περιβάλλοντός τους. Οι ψυχές μετά των οργανικών τους μορφών εμφανίζουν την έννοιαν των όντων της Φύσεως. Αυτά τα όντα δεν είναι δυνατόν να γνωρίσουν ουδεμίαν μορφήν της Φύσεως εάν δεν εκδηλωθούν οι ψυχικές τους δυνάμεις εν λειτουργία μορφών. Η εκδήλωση των ψυχικών δυνάμεων δια του οργανικού μορφικού μέσου εμφανίζει κατά πρώτιστο λόγο τους αισθησιακούς νόμους. Οι αισθησιακοί νόμοι είναι αυτές οι ίδιες οι ψυχικές δυνάμεις και λαμβάνουν αυτήν την έννοια διότι εκδηλώθηκαν σε λειτουργίαν δια μορφών. Η λειτουργία των νόμων αυτών φέρει τις ψυχές των όντων σε επαφή προς τις καθόλου μορφές του περιβάλλοντός τους, και δια του τρόπου αυτού συντρέχεται η εκδήλωση των νέων ψυχικών δυνάμεων και αυτές στο κέντρον των αισθήσεων του όντος λαμβάνουν τον τύπον των ιδεών. Οι ιδέες εν συνεχεία αποτελούν την βάση της γνώσεως περί της υπάρξεως των Κόσμων, των μορφών τους και της λειτουργίας των φυσικών νόμων. Δι’ αυτής της γνώσεως οι ψυχικές δυνάμεις εκτείνονται σε ενεργείας και δι’ αυτών συλλαμβάνουν τα πρότυπα της λειτουργίας των φυσικών νόμων τα οποία αποτελούν τις βάσεις της δημιουργίας των πνευματικών νόμων, εκείνα τα πρότυπα τα οποία πληρούν τους σκοπούς της Δημιουργίας. Κατ’ ακολουθίαν, οι πνευματικοί νόμοι δεν πρέπει να στηρίζονται μόνον στους φυσικούς νόμους της οργανικής φύσεως των όντων και εκείνων των ατομικών ψυχών, αλλά και να εναρμονίζονται ούτοι δια της λειτουργίας των προς τους φυσικούς νόμους των μορφών του περιβάλλοντός τους.

Αντιθέτως οι ενέργειες των κοινωνικών ατόμων δεν είναι ηθικές όταν αντιστρατεύονται τους φυσικούς νόμους και των ψυχών και των οργανικών τους φύσεων καθώς και εκείνων της φύσεως του περιβάλλοντός τους. Οταν οι άνθρωποι όπως και πάντα τα νοητικά όντα ενεργούν αντιθέτως προς τις απαιτήσεις των καθόλου νόμων της Φύσεως, αντιστρατεύονται τους σκοπούς της Θείας Δημιουργίας και αυτό προκαλεί τα φαινόμενα της καθυστερήσεως της προόδου των, της κακοδαιμονίας των και τα απομακρύνει από τις φυσικές χαρές τις οποίες εκδηλούν οι ψυχές τους διά της λειτουργίας των οργανικών τους φύσεων. Η εκδήλωση της χαράς όταν προέρχεται από τις ψυχές τους διά της οργανικής τους φύσεως, είναι φανερά ένδειξη της εν αρμονία λειτουργίας των ψυχικών τους δυνάμεων μετά των δυνάμεων της οργανικής τους φύσεως, ότε και διαδηλούν αυτά δυναμική ανέλιξη και πρόοδο των ψυχών. Ενώ αντίθετα της χαράς ψυχικά συναισθήματα διαδηλούν το εναντίον.

Οταν στις ψυχές των ανθρώπων δεν λειτουργούν και ως εξ αυτού δεν εκδηλούνται τα φυσικά τους συναισθήματα, τότε φανερώνεται η μη δυναμική τους ανέλιξη, η περιορισμένη τους διανόηση και η αδυναμία αυτής να προσαρμοσθεί προς τους φυσικούς νόμους, οπότε φανερά διαδηλούται ότι αυτή η διανόηση δεν δύναται να είναι και ηθική και ως εκ τούτου αντιστρατεύεται αυτή την ίδια δυναμική της εξέλιξη.

Oι μυηθέντες στις Αλήθειες της Θείας Φύσεως και ενεργούντες εν πλήρει συνειδήσει, είναι οι αρμόδιοι να γνωρίζουν τους πραγματικούς σκοπούς τους οποίους έχει η εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων εκείνων, τα οποία δύνανται να συντελέσουν στην πραγμάτωση του σκοπού των ανθρωπίνων κοινωνιών και την εμφάνισή τους, ως πράγματι κοινωνικών ατόμων ως αποτελουμένων από ηθικά και διανοητικά άτομα. Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως είναι εκείνοι oι οποίοι πρέπει να συντρέξουν τα κοινωνικά άτομα ώστε να κατανοήσουν τα φυσικά τους δικαιώματα, να τα αναγνωρίσουν πλήρως και για τα άλλα άτομα, να τα σεβασθούν και να τα περιφρουρήσουν δια της θεσπίσεως και εφαρμογής κοινωνικών νόμων, ώστε δι’ αυτών να εξασφαλίζεται τόσον η διανοητική και ηθική πρόοδος αυτών όσο και η ψυχική πρόοδος και εκάστου και του συνόλου των μελών των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ανευ της του είδους αυτού εξασφαλίσεως της προόδου των, η ζωή τους δεν είναι δυνατόν να εναρμονίζεται στο σύνολο των κοινωνικών ατόμων ούτε και στις κατά μέρος απαιτήσεις αυτής διά των οποίων και μόνον δύνανται να εκδηλούνται οι δυναμικές τους ενέργειες, εκείνες οι οποίες αποτελούν τις βάσεις της πραγματικής τους ευτυχίας καθώς και όλες τις φυσικές τους χαρές. Οταν δεν συντελεσθεί αυτού του είδους εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων στηριζομένη στις φυσικές αλήθειες, κάθε άλλη αντίθετος αυτής εκπαίδευση δεν πληροί πραγματικό επί των κοινωνικών ατόμων σκοπό, αλλά αντιθέτως δημιουργεί σε αυτά γνωστική και ηθική κατάσταση εκτροπή, απομακρύνουσα αυτά της πληρώσεως του κοινωνικού τους σκοπού, δηλαδή της ανελικτικής διανοητικής και ηθικής προόδου. Η του είδους αυτού δημιουργουμένη εκτροπή κατάσταση όχι μόνον καθιστά ανώμαλες τις μεταξύ των ατόμων σχέσεις, ώστε εξ αυτών να εκπορεύονται όλες οι κοινωνικές τους ανωμαλίες και τα διαφόρου εκδηλώσεως πάθη τους, αλλά και αντιδρά στην αρμονική συνεργασία των ψυχικών τους δυνάμεων προς τις δυνάμεις της οργανικής φύσεώς τους και αυτών προς την αρμονική συνεργασία προς τους φυσικούς νόμους του περιβάλλοντός τους. Δια τους ανωτέρω αυτούς λόγους η διανοητική και ηθική εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων δεν πρέπει να στηρίζεται μόνον στα ιστορικά γεγονότα που προήλθαν εκ της διανοήσεως και της ηθικής καταστάσεως των προτέρων ανθρωπίνων γενεών, αλλά να στηρίζεται και στις αλήθειες της θείας Φύσεως, εκείνες οι οποίες μας αποκαλύπτουν τους πραγματικούς της σκοπούς, τους σκοπούς τους οποίους έχουν τα εμφανισθέντα νοητικά και ηθικά αυτής όντα, όπως και τους σκοπούς τους οποίους έχουν όλα τα άλλα όντα που έχουν κατώτερα φύση του ανθρώπου, τους κατά μέρος σκοπούς όλων των οργανικών φύσεων των όντων δια των οποίων γίνεται η ψυχική τους προαγωγή, καθώς και την διερεύνηση και πλήρη αποκάλυψη της εννοίας των νόμων της Φύσεως εκ της λειτουργίας των οποίων γίνονται και έρχονται σε λειτουργία οι ατομικές ψυχές πάντων των όντων. Επί πλέον η εκπαίδευση, για να είναι πραγματικά διανοητική και ηθική, πρέπει να έχει ώς αντικείμενο ερεύνης και τους νόμους εκείνους, πού διέπουν τις κοινωνίες των πνευματικών όντων των ενεργούντων πέραν του ανθρωπίνου κόσμου, όπως λαμβάνονται και εκείθεν πρότυπα κοινωνικών νόμων.

Τα ιστορικά γεγονότα της διανοήσεως των παρελθουσών γενεών αποτελούν πράγματι δεδομένα γιά την ανάπτυξη της διανοήσεως των σημερινών ανθρώπων. Τα δεδομένα όμως αυτά πρέπει να χρησιμεύουν ως μέτρο κρίσεως γιά την εκτίμηση της διανοητικής ικανότητος των παρελθουσών γενεών των ανθρώπων επί τη βάσει των οποίων να κρίνονται οι αρετές και τα σφάλματά τους και διά του τρόπου αυτού να οικοδομούνται οι πραγματικές βάσεις της σημερινής διανοήσεως των ανθρώπων. Διά να έχει όμως η κρίση αυτή πραγματικά αποτελέσματα επί της σημερινής διανοήσεως των ανθρώπων, πρέπει να έχει και ως οδηγό της όχι μόνον τις Αλήθειες της Φύσεως, αλλά και τα δεδομένα της σύγχρονης διανοήσεως των ανθρώπων. Μόνον διά του τρόπου αυτού δύναται να συντελεσθεί πραγματική ψυχική και διανοητική πρόοδος διά της οποίας θα προκύψει η εκτίμηση της ικανότητος του ανθρώπου γιά την κατανόηση του σκοπού του και των μέσων τα οποία η Φύση του παρέχει προς πλήρωσή του.

Η καθιέρωση εκπαιδευτικού συστήματος με βάση τα δεδομένα της διανοητικής ενεργείας της σύγχρονης ανθρωπότητος, άνευ κρίσεως και παραβολής της διανοήσεως των παλαιοτέρων ανθρωπίνων γενεών και χωρίς την αντιπαραβολή και το συσχετισμό τους προς τα δεδομένα τα εμφανιζόμενα από τις λειτουργίες των νόμων της Φύσεως και τους σκοπούς τους οποίους αυτοί πληρούν, είναι αυτόχρημα εκπαιδευτικό σύστημα διαστρεβλωτικό της κατευθύνσεως, της Φυσικής κατευθύνσεως της ανθρωπίνης διανοήσεως την οποίαν υπαγορεύουν διά της λειτουργίας τους οι νόμοι της Φύσεως. Η διά του εκπαιδευτικού αυτού συστήματος εκτόπιση της ανθρωπίνης διανοήσεως από του φυσικού της σκοπού και η αποπλάνησή της ώστε να μή ενεργεί σύμφωνα προς τις υπαγορεύσεις των Φυσικών νόμων, οι οποίοι είναι και οι συντελεστές της εμφανίσεως της, γίνεται το αίτιο βαρύτατου παραπτώματος εκ του οποίου προκύπτουν οι σκληρές δοκιμασίες τις οποίες υφίστανται τα κοινωνικά άτομα και εν συνόλω οι ανθρώπινες κοινωνίες και εκ του παραπτώματος αυτού προέρχονται όλα τα ανθρώπινα πάθη τα οποία συντρίβουν την δυναμική εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών. Εξ αυτού προκύπτει ότι θα είχαν μεγίστην αξίαν οι διάνοιες εκείνων των ανθρώπων, οι οποίες θά συνέτρεχαν στο να διαφωτίσουν τις κοινωνίες των ανθρώπων, ώστε να κατανοήσουν τον φυσικό τους σκοπό, τον φυσικό σκοπό του κάθε κοινωνικού ατόμου, του φυσικού του δικαιώματος προς προαγωγή της διανοήσεως και της ηθικής του αποκαταστάσεως και του δικαιώματός του να ζει εν πλήρει αρμονία προς τους φυσικούς νόμους του περιβάλλοντός του.

Oι στο παρελθόν εκδηλώσαντες του είδους αυτού διανοητική αξίαν άνθρωποι, εχαρακτηρίσθησαν από τους σύγχρονούς τους ανθρώπους ως Ήρωες και δικαίως, διότι υπήρξαν οι πρόσκοποι της ανθρωπίνης προόδου οι αποκαλύψαντες τις οδούς πού άγουν προς την πνευματική ζωή των υπερτέρων πνευματικών όντων. Προς αυτές τις οδούς οι μεμυημένοι στις Αλήθειες των νόμων της Φύσεως έχουν καθήκον να οδηγήσουν πάσαν ανθρωπίνην ψυχήν μετά τον εξαγνισμό της και την ανύψωση της διανοήσεώς της. Η σημερινή ανθρωπότης έχει ανάγκη αυτών των Ηρώων διά να κατορθώσει να εξέλθει από κατάσταση, η οποία την εμποδίζει να βλέπει τον ύψιστο προορισμό της, το σκοπό της Θείας Δημιουργίας, δηλαδή να εμφανίζει υπέροχα νοητικά όντα τα οποία διά της ακτινοβολίας τους να κυβερνούν όλους τους Κόσμους αυτής.

Διά να επιτευχθεί όμως αυτό, διά να εξέλθει η ανθρωπότητα από την κατάσταση η οποία την εμποδίζει να βλέπει τον προορισμό της πρέπει να καθορισθεί τι είναι εκείνο τα οποίο δύναται να βοηθήσει τη μεταβολή των ανθρωπίνων σκέψεων, διά της οποίας μεταβολής θα βελτιωθεί και θα οικοδομηθεί επί στερεότερων βάσεων η ηθική κατάσταση των κοινωνιών. Και αυτό είναι η γνώση των σκοπών της Φύσεως εν γένει, όπως και ο σκοπός τών όντων αυτής των ζώντων και ενεργούντων στα διάφορα περιβάλλοντα των Κόσμων. Αυτήν ακριβώς τη γνώση πρέπει να αποκτήσουν όσοι θέλουν να γίνουν γνώστες των νόμων της Φύσεως, όπως δι’ αυτών η γνώση αυτή βαθμιαίως μεταδοθεί και στα άλλα κοινωνικά άτομα και να δύνανται δι’ αυτής ακωλύτως να προάγονται διανοητικώς οι ανθρώπινες κοινωνίες.

Η πραγματική όμως διανοητική προαγωγή των ανθρώπων πρέπει να είναι συγχρόνως και ηθική, η οποία δεν είναι δυνατόν να συντελεσθεί αν δεν σημειωθεί επ’ αυτών διανοητική προαγωγή. Διανοητική δε προαγωγή είναι η απόκτηση της αληθούς γνώσεως της προερχομένης εκ των καθόλου λειτουργιών της Φύσεως, όπως και της γνώσεως των νόμων της δια των οποίων γίνονται oι λειτουργίες αυτές. Περί του τρόπου της δημιουργίας της γνώσεως εκ των ουσιών της Φύσεως θα πραγματευθώμεν αργότερα. Η γνώση όμως αυτή αποκτάται μόνον υπό εκείνων πού έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και από αυτούς να μεταδοθεί προς τα άλλα κοινωνικά άτομα. Μυούνται δε σε αυτές και τις κατανοούν τα κοινωνικά εκείνα άτομα τα οποία στην ενεργητική επί της ανθρωπίνης κοινωνίας ζωήν, σημειώνουν πραγματική ψυχική δυναμικότητα προορισμένη να μεταβάλει δια μεταμορφώσεως το όλον της ψυχικό ΕΙΝΑΙ.

Η μύηση στην γνώση των αληθειών της Φύσεως πάντοτε εξηρτήθη και θα εξαρτάται από πνευματικές οντότητες, οι οποίες ζουν και ενεργούν υπεράνω του ανθρωπίνου κόσμου. Οι πνευματικές αυτές οντότητες έχουν όργανα διανοήσεως και εξωτερικεύσεως των διανοημάτων τους όχι όμοια εκείνων της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά φύσεως καθαρά πνευματικής της οποίας οι ενεργητικές ακτίνες διεισδύουν στις εσωτερικές λειτουργίες των μορφικών Κόσμων, έρχονται σε επαφή προς τις λειτουργίες αυτές των μορφών και διά του τρόπου αυτού γνωρίζουν διά σχηματισμού των ιδεών τους νόμους που διέπουν τις μορφές των Κόσμων, την δυναμική τους αύξηση και δι’ αυτής τις κατευθύνσεις της ανελίξεώς τους εκ των οποίων προκύπτει η γνώση των καθέκαστα σκοπών των Κόσμων, των όντων αυτών και των σκοπών του συνόλου της Φύσεως. Τα όργανα της ανθρωπίνης διανοήσεως, ως εκ της φυσικής τους συνθέσεως, δεν έχουν την ικανότητα να φθάνουν διά των ακτίνων των στις εσωτερικές λειτουργίες μορφών της Φύσεως και να σχηματίζουν εκείθεν τις ιδέες περί των κατευθύνσεων τις οποίες διαγράφουν oι ενεργητικοί τους νόμοι διά των οποίων κατευθύνσεων προσδιορίζονται oι έννοιες των επ’ αυτών πληρουμένων σκοπών ως και παντός άλλου σκοπού ο οποίος πληρούται στα ενεργητικά πεδία των πνευματικών φύσεων. Είναι όμως ικανά αυτά (τα όργανα) να συλλαμβάνουν έννοιες τις οποίες τους μεταδίδουν ανώτερα των ανθρώπων νοητικά όντα, διότι αυτά τις έννοιες τις οποίες μεταβιβάζουν, τις σχημάτισαν δια της ακτινοβόλου λειτουργίας της αισθησιακής τους φύσεως και τα συσχετίζουν με τις σχετικές γνώσεις τις οποίες σχηματίζει η ανθρωπίνη διανόηση, όπως αυτές oι έννοιες καθίστανται νοητές υπ’ αυτής. Διά της προς την ανθρωπίνη διανόηση μεταδόσεως των εννοιών των υπερτέρων του ανθρώπου νοητικών όντων, αποκαλύπτεται μία υφισταμένη αναλογία μεταξύ της λειτουργίας των πνευματικών φύσεων και της φύσεως των ανθρωπίνων όντων. Αυτή ακριβώς η αναλογία δίδει στην ανθρωπίνη διανόηση τη βάση της αναγωγής της σκέψεώς της δια της oποίας σχηματίζεται η έννοια ότι τα πέραν της ανθρωπίνης φύσεως όντα δεν είναι δυνατόν να έχουν ούτε την αυτή φύση με τον άνθρωπον ούτε και την ενεργητική της δύναμη. Τότε κατά συνέπεια, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι τα υπέρτερά του νοητικά όντα είναι υπεροχώτερα αυτού και κατά τη νόηση και κατά πάσα άλλη εκδήλωση. Τούτο αυξάνει την επιθυμία του δια να φθάσει τη γνώση αυτών. Πληρουμένης δε της επιθυμίας αυτής, σημειώνει τότε και την πλήρωση του ανθρωπίνου του σκοπού, οπότε και το πνεύμα του άρχεται νέας νοητικής ενεργείας, εκ της οποίας και πάλι γεννάται η επιθυμία της πληρώσεως και του νέου αυτής σκοπού και διά του τρόπου αυτού δύναται να προχωρεί νοητικώς απείρως πληρών τους σκοπούς επί των διαφόρων πεδίων των απείρων Κόσμων.

Διά των εκ του ανωτέρου πνευματικού κόσμου διαβιβαζομένων εννοιών προς την ανθρωπίνη διανόηση, γίνεται ένας προσανατολισμός της προς τις νοητικές ενέργειες του κόσμου τούτου και διά του τρόπου αυτού ρυθμίζεται στην ανθρωπίνη διανόηση ο σχηματισμός ιδεών περί της ενεργείας του πνευματικού κόσμου, ιδεών οι οποίες αναλογούν προς τις ιδέες οι οποίες έχουν σχηματισθεί εκ της επαφής της προς τα μορφικά γεγονότα του φυσικού αυτής περιβάλλοντος. Επίσης, διά των διαβιβαζομένων νοητικών ενεργειών του πνευματικού κόσμου γίνεται φυσική επίδραση προς την ανθρωπίνη διανόηση, η οποία την ωθεί να ενεργεί κατά προαγωγικό τρόπο και να εννοεί τις υφιστάμενες σχέσεις της προς τις νοητικές ενέργειες του κόσμου αυτού. Τότε νοεί επί πλέον, ότι όλες τις φύσεις των όντων τις διέπουν οι αυτοί νόμοι, με την διαφορά ότι επί εκάστου φυσικού πεδίου των Κόσμων η δυναμικότης της ενέργειάς τους είναι διάφορος. Τούτο προάγει ακόμη την ανθρώπινη διανόηση να εννοεί τις σχέσεις των Κόσμων και την αδιάσπαστη ενότητά τους, αφού οι ουσίες εκ των οποίων πηγάζουν οι φυσικοί νόμοι είναι πάντοτε οι αυτές. Διά να διαβιβάζονται όμως προς την ανθρωπίνη διανόηση εκ του ανωτέρου πνευματικού κόσμου οι νοητικές του ενέργειες και επιδράται εξ αυτού η ανθρωπίνη διανόηση, πρέπει να είναι δεκτική των ενεργειών αυτών. Δεκτική δέ διανόηση είναι η διανόηση μόνον των ανθρώπων των οποίων η ψυχή είναι δυναμικώς εξελιγμένη και η οργανική τους φύση αποκαθαρμένη από πάθη τα οποία εξεδηλώθησαν από ανώμαλες λειτουργίες εκ της παρά φύσιν ανθρωπίνης ζωής.

Διά την δυναμική εξέλιξη των ψυχών και την αρμονική λειτουργία των ανθρωπίνων φύσεων προς τις ψυχές τους και προς πραγματική μόρφωση μυστών, ικανών να γίνονται διανοητικοί δέκτες της ενεργούσης νοητικής φύσεως των υπερτέρων του ανθρώπου πνευματικών όvτων, θα υποδείξομε τις ηθικές αρχές οι οποίες πρέπει να εφαρμοσθούν υπ’ αυτών και στις καθόλου κοινωνικές τους σχέσεις και στoν εν γένει βίο τους.

Ποιούς θεωρούμε συνέλληνες και αδελφούς Έλληνες Εθνικούς

ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΟΣΟΥΣ:

1. Δέχονται την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας από την απώτατη αρχαιότητα έως την εποχή που αυτή υποχρεώθηκε λόγω της χριστιανικής καταδίωξης να περάσει συντεταγμένα στην αφάνεια και την παρανομία και από εκεί έως την εποχή της πρώτης δημόσιας ανάδυσής της την εποχή του Πλήθωνος και μετά έως τις δικές μας ημέρες.

2. Δέχονται ως ιερές και σέβονται τις παραδόσεις μας, όπως αυτές διασώθηκαν μέσα από τους αιώνες της αφάνειας και μας παραδόθηκαν ώστε να μπορεί έγκυρα να αναδυθεί ξανά στις ημέρες μας δημόσια η Ελληνική Εθνική Θρησκεία.

3. Δεν ενδιαφέρονται για φωτογραφική αναπαράσταση κάποιου ανεπίστρεπτου παρελθόντος, ούτε για μία αυθαίρετη νεοπαγανιστική "αναβίωση" (νεκρανάσταση) των Εθνικών μας λατρευτικών τύπων, οι οποίοι τουναντίον είναι ζώντες και συνεξελισσόμενοι με τον πολιτισμό.

4. Θεωρούν πρώτη προτεραιότητα την Επανελλήνιση, δηλαδή την παλινόρθωση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, του Ελληνικού Εθνισμού και του Ελληνικού αξιακού συστήματος που εδράζεται στην έννοια της Αρετής.

5. Κατανοούν ότι όλες οι πολιτικές ιδεολογίες της Νεωτερικότητας που τυχόν ασπάζονται σε προσωπικό επίπεδο οι Έλληνες Εθνικοί, μπαίνουν αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα ως προς το μεγάλο συλλογικό όραμμα της Επανελλήνισης.

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ - Α. Σικελιανός 1932

Άγγελος Σικελιανός (Από τον Δελφικό Λόγο) Δελφοί, 18 Οκτωβρίου 1932

"Είμαι το πνεύμα, το πανάρχαιο Απολλώνειο πνεύμα, που κατέβη πρώτο από τις χιονοσκέπαστες κορφές της Ιστορίας, ο Άρρην Λόγος, ο όρθιος Δωρικός σκοπός, ο Πυθικός προαιώνιος Νόμος. Είμαι η αρχή της Ακτινοβολίας της Ευρυθμίας, της Πειθαρχίας, της Απλότητας, της βασικής κάθε ψυχής και λαού Αυτονομίας, είμ'η αρχή της τέλειας Μνήμης. Είμαι το Γνώθι Σαυτόν, το Μηδέν άγαν, είμαι η Χρυσή Τομή και η Τετρακτύς και ο Άκμων, είμαι το προμήνυμα του νέου χορού του καθαρμού απάνω από το πτώμα του φιδιού, που θρέψαν στη σπηλιά της γήινης ύλης,σκοτεινοί ληθαργημένοι αιώνες.

Περιμένω πια την πιο μεγάλη λύτρωσή μου. Θέλω να σαρώσω με μια υπέρτατη αντίσταση, ό,τι μάταιο και ό,τι σάπιο, από το χώμα. Μη μου κλείτε πια τα στήθη σας, τη σκέψη σας και την ακοή σας. Ξεκινήστε. Εβγάτε να συναντηθούμε στην μεγάλη άπλα, που ό,τι τώρα στη φωνή μου, σας φαντάζει φοβερό, αυτού που βρίσκεστε κλεισμένοι, είναι ο Μέλος και το Μέτρο και ο Ρυθμός, όπ'ώχει πλάσει, ό,τι ανώτερο, γλυκύτερο και αδρότερο στο λαό σας και στους λαούς όλου του κόσμου. Είμαι ο ποταμός της Φωτεινής Αγιότητας, που Σας καλεί να ξαναβαφτιστείτε, στα προαιώνια κρυσταλλένια νάματά του.

Βοηθήστε με, να σας βοηθήσω.Δεν μ'ακούτε; Ο βρυχηθμός μου έχει πια ωριμάσει μες στους αιώνες. Μην αργείτε. Ελάτε, ελάτε. Ως πότε πια να σας κράζω;"

Η Πλουτοδότειρα Θεά Ειρήνη

Στο κέντρο της Αγοράς της Αρχαίας Αθήνας δέσποζε το άγαλμα της θεάς Ειρήνης, προσωποποίηση της ειρηνικής κατάστασης των πραγμάτων, να κρατάει ένα μικρό αγοράκι τον Πλούτο, με το δεξί του χέρι απλωμένο προς το πρόσωπο της θεάς, ενώ με το αριστερό του χέρι να κρατάει το κέρας της Αμαλθείας που είναι σύμβολο της αφθονίας.

Η θεά Ειρήνη, μία από τις τρεις Ώρες, ήταν κόρη του Δία και της Θέμιδας, και ήταν αδελφή της Δίκης και της Ευνομίας που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά μιας κοινωνίας...

Μαζί φύλαγαν την είσοδο του Ολύμπου, και επιτηρούσαν την εύνομη ζωή των ανθρώπων. Έργο τους ήταν να παρακολουθούν τα έργα των ανθρώπων.

Οι θεές Ώρες ήταν οι πρώτες που υποδέχτηκαν την Αφροδίτη και, αφού την έντυσαν, την συνόδεψαν στον Όλυμπο. Αναφέρεται πως ήταν βοηθοί του θεού Ήλιου και επιπλέον βοηθούσαν την θεά Χλωρίδα στο έργο της, στην βλάστηση της γης, ρυθμίζοντας τις εποχές του Χρόνου.

 Στην Αθήνα αναφέρονταν ως Θαλλώ, Αυξώ και Καρπώ, όπου συμβολικά και κυριολεκτικά συμβόλιζαν την βλάστηση της φύσεως αλλά και του πνεύματος και των τεχνών σε περίοδο Ειρήνης, την δίκαιη διάταξη των βοσκότοπων όπως και την δίκαιη μεταχείριση των πολιτών,την Δικαιοσύνη.

 
Από τον Όμηρο μαθαίνουμε πως άνοιγαν και έκλειναν τις πύλες του Ολύμπου, με σύννεφα, και φρόντιζαν τα άλογα της Ήρας και βοηθούσαν τους Ολυμπιονίκες οργανώνοντας τις εποχές και προσθέτοντας την ισορροπία στη φύση.

Στην τέχνη απεικονίζονταν σαν μια νεαρή όμορφη γυναίκα που κρατούσε το Κέρας της Αμάλθειας, σκήπτρο και ένα πυρσό,ή ένα κλαδί ελιάς,ως προστάτης και πολιούχος του Πλούτου.

Ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης την παρουσιάζουν στα έργα τους ως φορέα της ευφορίας και του πλούτου. Πολύ γνωστό γλυπτό είναι αυτό του Κηφισόδοτου, πατέρα του Πραξιτέλη των αρχών του 4ου αιώνα π.χ. που αναπαριστά την Ειρήνη να κρατά στην αγκαλιά της τον Πλούτο.

Βοηθούσε να κυβερνηθεί η κοινωνία με εξισορρόπηση και σταθερότητα.

 
Οι Αρχαίοι Έλληνες πολύ συχνά ίδρυαν βωμούς προς αυτήν μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Γνωστά της επίθετα ήταν τα «Γλυκεία», «Βαθύπλουτος», «Πλουτοδότειρα», κ. α.

Ο συμβολισμός της Ειρήνης και του γενεαλογικού της δέντρου, μαζί με την αφθονία των αγαθών που την προσφέρει με αθωότητα ο μικρός Πλούτος, ήταν η ευχή των Αθηναίων για μια διαρκεί ειρήνη με βάση την δικαιοσύνη, της Θέμιδας, την Δίκη και την Ευνομία, μετά τους πολέμους και την δυστυχία που έφερναν μαζί τους.

Μας γράφει ο Ηρόδοτος:

«Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την ειρήνη· γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ, αντίθετα, στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.»

Παρ' όλον ότι η θεά Ειρήνη δεν λατρεύτηκε όσο ο Άρης, εν τούτοις η Ειρήνη έχει και τις δικές της νίκες, όχι λιγότερο δοξασμένες απ' αυτές του πολέμου.

Τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων να θέλουν την Ειρήνη και την Δικαιοσύνη να συμβαδίζουν, την έχει επιβεβαιώσει και η σύγχρονη ιστορία.

«Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη ευλογία όταν μας εγγυάται την τιμή μας και τα νόμιμα δικαιώματα μας. Αλλά όταν έχει σαν επακόλουθο το χάσιμο της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το λέρωμα της δοξασμένης μας ιστορίας, τότε δεν υπάρχει τίποτε το πιο ατιμωτικό και το πιο καταστροφικό για τα πραγματικά μας συμφέροντα.» -ΠΟΛΥΒΙΟΣ

"Να αγαπάς την Ειρήνη" ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ (Δελφικό παράγγελμα)

"Ειρήνη είναι η στοργική μάνα της Γης" -ΗΣΙΟΔΟΣ

Το ουσιαστικό Ειρήνη εικάζεται ότι προέρχεται από το ρήμα είρω (λέγω-συνδέω). Ειρήνη => είρω=ενώνω, λέγω+συνδέω + νους.

 
Το τέλος της άνοιξης ήταν η συνηθισμένη εποχή εκστρατείας στην Ελλάδα, όταν η ειρήνη ήταν πλέον σε αυξημένο κίνδυνο.