Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2022

ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (14.199-14.272)

ἐκ μὲν Κρητάων γένος εὔχομαι εὐρειάων,
200 ἀνέρος ἀφνειοῖο πάϊς· πολλοὶ δὲ καὶ ἄλλοι
υἱέες ἐν μεγάρῳ ἠμὲν τράφεν ἠδ᾽ ἐγένοντο
γνήσιοι ἐξ ἀλόχου· ἐμὲ δ᾽ ὠνητὴ τέκε μήτηρ
παλλακίς, ἀλλά με ἶσον ἰθαιγενέεσσιν ἐτίμα
Κάστωρ Ὑλακίδης, τοῦ ἐγὼ γένος εὔχομαι εἶναι·
205 ὃς τότ᾽ ἐνὶ Κρήτεσσι θεὸς ὣς τίετο δήμῳ
ὄλβῳ τε πλούτῳ τε καὶ υἱάσι κυδαλίμοισιν.
ἀλλ᾽ ἦ τοι τὸν κῆρες ἔβαν θανάτοιο φέρουσαι
εἰς Ἀΐδαο δόμους· τοὶ δὲ ζωὴν ἐδάσαντο
παῖδες ὑπέρθυμοι καὶ ἐπὶ κλήρους ἐβάλοντο,
210 αὐτὰρ ἐμοὶ μάλα παῦρα δόσαν καὶ οἰκί᾽ ἔνειμαν.
ἠγαγόμην δὲ γυναῖκα πολυκλήρων ἀνθρώπων
εἵνεκ᾽ ἐμῆς ἀρετῆς, ἐπεὶ οὐκ ἀποφώλιος ἦα
οὐδὲ φυγοπτόλεμος· νῦν δ᾽ ἤδη πάντα λέλοιπεν·
ἀλλ᾽ ἔμπης καλάμην γέ σ᾽ ὀΐομαι εἰσορόωντα
215 γιγνώσκειν· ἦ γάρ με δύη ἔχει ἤλιθα πολλή.
ἦ μὲν δὴ θάρσος μοι Ἄρης τ᾽ ἔδοσαν καὶ Ἀθήνη
καὶ ῥηξηνορίην· ὁπότε κρίνοιμι λόχονδε
ἄνδρας ἀριστῆας, κακὰ δυσμενέεσσι φυτεύων,
οὔ ποτέ μοι θάνατον προτιόσσετο θυμὸς ἀγήνωρ,
220 ἀλλὰ πολὺ πρώτιστος ἐπάλμενος ἔγχει ἕλεσκον
ἀνδρῶν δυσμενέων ὅ τέ μοι εἴξειε πόδεσσι.
τοῖος ἔα ἐν πολέμῳ· ἔργον δέ μοι οὐ φίλον ἔσκεν
οὐδ᾽ οἰκωφελίη, ἥ τε τρέφει ἀγλαὰ τέκνα,
ἀλλά μοι αἰεὶ νῆες ἐπήρετμοι φίλαι ἦσαν
225 καὶ πόλεμοι καὶ ἄκοντες ἐΰξεστοι καὶ ὀϊστοί,
λυγρά, τά τ᾽ ἄλλοισίν γε καταριγηλὰ πέλονται.
αὐτὰρ ἐμοὶ τὰ φίλ᾽ ἔσκε τά που θεὸς ἐν φρεσὶ θῆκεν·
ἄλλος γάρ τ᾽ ἄλλοισιν ἀνὴρ ἐπιτέρπεται ἔργοις.
πρὶν μὲν γὰρ Τροίης ἐπιβήμεναι υἷας Ἀχαιῶν
230 εἰνάκις ἀνδράσιν ἄρξα καὶ ὠκυπόροισι νέεσσιν
ἄνδρας ἐς ἀλλοδαπούς, καί μοι μάλα τύγχανε πολλά.
τῶν ἐξαιρεύμην μενοεικέα, πολλὰ δ᾽ ὀπίσσω
λάγχανον· αἶψα δὲ οἶκος ὀφέλλετο, καί ῥα ἔπειτα
δεινός τ᾽ αἰδοῖός τε μετὰ Κρήτεσσι τετύγμην.
235 ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τήν γε στυγερὴν ὁδὸν εὐρύοπα Ζεὺς
ἐφράσαθ᾽, ἣ πολλῶν ἀνδρῶν ὑπὸ γούνατ᾽ ἔλυσε,
δὴ τότ᾽ ἔμ᾽ ἤνωγον καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα
νήεσσ᾽ ἡγήσασθαι ἐς Ἴλιον· οὐδέ τι μῆχος
ἦεν ἀνήνασθαι, χαλεπὴ δ᾽ ἔχε δήμου φῆμις.
240 ἔνθα μὲν εἰνάετες πολεμίζομεν υἷες Ἀχαιῶν,
τῷ δεκάτῳ δὲ πόλιν Πριάμου πέρσαντες ἔβημεν
οἴκαδε σὺν νήεσσι, θεὸς δ᾽ ἐκέδασσεν Ἀχαιούς.
αὐτὰρ ἐμοὶ δειλῷ κακὰ μήδετο μητίετα Ζεύς·
μῆνα γὰρ οἶον ἔμεινα τεταρπόμενος τεκέεσσι
245 κουριδίῃ τ᾽ ἀλόχῳ καὶ κτήμασιν· αὐτὰρ ἔπειτα
Αἴγυπτόνδε με θυμὸς ἀνώγει ναυτίλλεσθαι,
νῆας ἐῢ στείλαντα, σὺν ἀντιθέοις ἑτάροισιν.
ἐννέα νῆας στεῖλα, θοῶς δ᾽ ἐσαγείρετο λαός.
ἑξῆμαρ μὲν ἔπειτα ἐμοὶ ἐρίηρες ἑταῖροι
250 δαίνυντ᾽· αὐτὰρ ἐγὼν ἱερήϊα πολλὰ παρεῖχον
θεοῖσίν τε ῥέζειν αὐτοῖσί τε δαῖτα πένεσθαι.
ἑβδομάτῃ δ᾽ ἀναβάντες ἀπὸ Κρήτης εὐρείης
ἐπλέομεν Βορέῃ ἀνέμῳ ἀκραέϊ καλῷ
ῥηϊδίως, ὡς εἴ τε κατὰ ῥόον· οὐδέ τις οὖν μοι
255 νηῶν πημάνθη, ἀλλ᾽ ἀσκηθέες καὶ ἄνουσοι
ἥμεθα, τὰς δ᾽ ἄνεμός τε κυβερνῆταί τ᾽ ἴθυνον.
πεμπταῖοι δ᾽ Αἴγυπτον ἐϋρρείτην ἱκόμεσθα,
στῆσα δ᾽ ἐν Αἰγύπτῳ ποταμῷ νέας ἀμφιελίσσας.
ἔνθ᾽ ἦ τοι μὲν ἐγὼ κελόμην ἐρίηρας ἑταίρους
260 αὐτοῦ πὰρ νήεσσι μένειν καὶ νῆας ἔρυσθαι,
ὀπτῆρας δὲ κατὰ σκοπιὰς ὄτρυνα νέεσθαι·
οἱ δ᾽ ὕβρει εἴξαντες, ἐπισπόμενοι μένεϊ σφῷ,
αἶψα μάλ᾽ Αἰγυπτίων ἀνδρῶν περικαλλέας ἀγροὺς
πόρθεον, ἐκ δὲ γυναῖκας ἄγον καὶ νήπια τέκνα,
265 αὐτούς τ᾽ ἔκτεινον· τάχα δ᾽ ἐς πόλιν ἵκετ᾽ ἀϋτή.
οἱ δὲ βοῆς ἀΐοντες ἅμ᾽ ἠόϊ φαινομένηφι
ἦλθον· πλῆτο δὲ πᾶν πεδίον πεζῶν τε καὶ ἵππων
χαλκοῦ τε στεροπῆς· ἐν δὲ Ζεὺς τερπικέραυνος
φύζαν ἐμοῖς ἑτάροισι κακὴν βάλεν, οὐδέ τις ἔτλη
270 μεῖναι ἐναντίβιον· περὶ γὰρ κακὰ πάντοθεν ἔστη.
ἔνθ᾽ ἡμέων πολλοὺς μὲν ἀπέκτανον ὀξέϊ χαλκῷ,
τοὺς δ᾽ ἄναγον ζωούς, σφίσιν ἐργάζεσθαι ἀνάγκῃ.

***
Λοιπόν από την Κρήτη την ευρύχωρη καυχιέμαι πως κρατεί η γενιά μου,
200 πως είμαι γιος πατέρα πλούσιου. Πολλά και τ᾽ άλλα αγόρια
που αναστήθηκαν στο αρχοντικό — γνήσια, γεννημένα
από τη νόμιμη γυναίκα του· εμένα μόνο η μάνα που με γέννησε
ήταν αγοραστή, μια παλλακίδα. Και μολοντούτο με τιμούσε
όμοια κι ίσα με τους γνήσιους γιους του ο Υλακίδης Κάστορας —
καμάρι μου που μ᾽ έσπειρε.
Γιατί στην Κρήτη ο κόσμος τον τιμούσε σαν θεό,
όλοι τους τον μακάριζαν για τα αγαθά, τα πλούτη του,
τα δοξασμένα του παιδιά.
Αλλά μια μέρα οι μαύρες μοίρες του θανάτου ήλθαν και τον κατέβασαν
στους δόμους του Άδη. Έβαλαν τότε κλήρο οι γιοι του,
και περήφανοι μοιράστηκαν το βιος του μεταξύ τους· σ᾽ εμένα μόνο
210 πρόσφεραν ελάχιστα και μόλις ένα σπιτικό.
Και μολαταύτα πήρα γυναίκα από σόι πολύκληρο
(το άξιζα· δεν ήμουν παρακατιανός μήτε δειλός στη μάχη) ·
τώρα μονάχα χάθηκαν τα πάντα.
Κι όμως φαντάζομαι πως, βλέποντας γυμνό καλάμι, μπορείς
να αναγνωρίσεις τον καρπό του, παρά τα τόσα πάθη
που μ᾽ έχουν πια τσακίσει.
Θάρρος μού χάρισαν η Αθηνά κι ο Άρης, στη μάχη
να χαλνώ την τάξη των εχθρών· κι όποτε διάλεγα
τους πιο γενναίους συντρόφους, καρτέρι για να στήσω,
στον νου μου κλώθοντας τον όλεθρο των αντιπάλων,
η θαρραλέα ψυχή μου ποτέ της δεν φοβήθηκε τον θάνατο·
220 πρώτος ορμούσα απ᾽ τους πρώτους, με δόρυ
αφάνιζα τον κάθε αντίμαχο, που το ᾽βαζε στα πόδια —
τέτοιος πολεμιστής υπήρξα.
Δεν αγαπούσα εγώ τη γη και τα χωράφια, τα οφέλη του σπιτιού
δεν με τραβούσαν, όπου προκόβουν τα καλά παιδιά.
Με συγκινούσαν πάντα τα καράβια, το κουπί κι ο πόλεμος,
καλοξυσμένα δόρατα και βέλη — άγρια πράγματα
που άλλοι τα τρέμουν και φοβούνται.
Εμένα η αγάπη μου σ᾽ αυτά προσηλωμένη, θαρρείς κι ένας θεός
τα είχε βάλει στην καρδιά μου· γιατί ο καθένας
βρίσκει απόλαυση σ᾽ άλλα κι αλλού.
Πριν καν πατήσουν πόδι των Αχαιών οι γιοι στην Τροία,
230 εννιά φορές εγώ κυβέρνησα στρατό· με πλοία γρήγορα, λες και πετούσαν,
σ᾽ αλλοδαπούς ανθρώπους φτάσαμε, όπου και μάζευα κάθε φορά
άφθονα λάφυρα — ξεχώριζα όσα η ψυχή μου επιθυμούσε,
αλλά μετά μου πέφτανε κι άλλα πολλά στον κλήρο.
Έτσι, ωφελήθηκε πολύ το σπίτι μου, κι οι Κρήτες δέχτηκαν
να με φοβούνται, να με σέβονται.
Αλλά όταν ο πανόπτης Δίας φαντάστηκε τη μισητή εκείνη οδό
που τόσα γόνατα γενναίων κατέλυσε, τότε κι εμένα
με εξωθούσαν, μαζί με τον διάσημο Ιδομενέα,
να κυβερνήσουμε καράβια, τραβώντας για την Τροία. Δεν σήκωνε
άρνηση, γιατί βαριά μας έπεφτε του κόσμου η δυσφήμηση.
240 Έτσι λοιπόν, εννέα χρόνια ολόκληρα δοθήκαμε στον πόλεμο
των Αχαιών οι γιοι. Κι όταν, πάνω στη δέκατη χρονιά, πατήσαμε
το κάστρο του Πριάμου και με τα πλοία πήραμε
τον δρόμο της επιστροφής, ένας θεός στους πέντε ανέμους
σκόρπισε τους Αργείους.
Στον άμοιρον εμένα ο Δίας πολύγνωμος γνωμάτευσε
άλλο βαρύ κακό· ένα μονάχα μήνα χάρηκα παιδιά, ομόκλινη γυναίκα
κι αγαθά. Μετά η ψυχή μου ξεσηκώθηκε, θέλησα
να αρμενίσω για την Αίγυπτο· αρμάτωσα καράβια,
ξεχώρισα λαμπρούς συντρόφους — ήσαν εννιά τα αρματωμένα πλοία
κι οι ναύτες μαζευτήκαν γρήγορα.
Έξι μερόνυχτα οι τιμημένοι εταίροι μου έτρωγαν κι έπιναν —
250 εγώ τους έστελνα σφάγια πολλά, θυσία να κάνουν στους θεούς,
να ᾽χουν όμως κι αυτοί γεμάτο το τραπέζι τους.
Έφεξε η μέρα η έβδομη, κι αφήνοντας απλόχωρη την Κρήτη,
πήραμε να αρμενίζουμε, με πρίμο αγέρι που φυσούσε αδιάκοπα —
ωραία κι εύκολα μας πήγαινε το βοριαδάκι, λες μας κατέβαζε
το ρεύμα μόνο του.
Ζημιά δεν έπαθε κανένα μου καράβι, όλοι γεροί,
με δίχως βλάβη, ήμαστε καθισμένοι· μας κυβερνούσε ο άνεμος
κι ο κάθε καπετάνιος στο τιμόνι.
Σε πέντε μόλις μέρες φτάσαμε στης Αιγύπτου τα ωραία νερά,
κι εκεί στον Νείλο ποταμό είπα να αράξουνε τα αμφίκυρτά μας πλοία,
όπου και δίνω εντολή στους τιμημένους μου συντρόφους
260 αυτού να μείνουν, πλάι στα πλοία, να ᾽χουνε στ᾽ άρμενα
τον νου τους· ακόμη τους παράγγειλα σκοπούς να βάλουν
ένα γύρο στις σκοπιές.
Εκείνοι ωστόσο έχασαν τον νου τους, ενέδωσαν στο θράσος τους
και πήραν να πατούν των Αιγυπτίων τους περίκαλλους αγρούς,
να σέρνουν γυναίκες και παιδιά, τους άντρες να σκοτώνουν.
Ανέβηκε όμως γρήγορα στην πόλη η ταραχή· οπότε εκείνοι
τη φωνή ακούγοντας, μόλις ξημέρωσε η αυγή,
κατέφθασαν. Άξαφνα γέμισε ο κάμπος όλος με πεζούς, ιππείς,
κι άστραψε ο τόπος από χάλκινα όπλα. Τότε κι ο Δίας κεραύνιος
φύτεψε στους συντρόφους μου φόβο δειλό, που πια κανείς δεν τόλμησε
να κρατηθεί αντιμέτωπος — από παντού τους κύκλωσε όλους
270 ο τρόμος του κακού.
Τότε πολλούς ανάμεσά μας έσφαξαν τα χάλκινά τους ξίφη,
άλλους τους πήραν ζωντανούς, να τους δουλεύουν σκλάβοι.

Άγχουσα Κατάθλιψη: Μια νευρική θλίψη

Η άγχουσα κατάθλιψη ή κατάθλιψη με ψυχοκινητική ανησυχία συνιστά μια μορφή κατάθλιψης η οποία αποκλίνει από το σύνηθες μοτίβο της επίμονης θλιμμένης διάθεσης.

Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί να αισθάνεσθε ότι η ζωή σας κινείται σε ένα εκρεμμές μεταξύ απελπισίας και έντονου θυμού. Από τη μια δύναται να παρατηρείτε μια συναισθηματική επιπέδωση, ένα βαθύ κενό, την έλλειψη ελπίδας για το παρόν και το μέλλον και από την άλλη μπορεί να διακατέχεσθε από επίμονες ανησυχίες και ακραία νευρικότητα.

Μπορεί ακόμη να έχετε αποσυρθεί κοινωνικά, να απομακρυνθήκατε από όλα όσα σας προσέφεραν ευχαρίστηση και ενθουσιασμό, όμως δεν νιώθετε κούραση, κόπωση όπως τυπικά εμφανίζεται στην εικόνα ενός ατόμου με τον κλασσικό τύπο κατάθλιψης.
 
Άγχος VS Κατάθλιψη: Πώς συνδέονται;

Τα αγχώδη και τα καταθλιπτικά συμπτώματα μπορεί να μοιάζουν αντικρουόμενα, όμως έχουν μια άρρηκτη σύνδεση. Το ένα μπορεί να επιφέρει το άλλο. Μπορούν να συνυπάρχουν, και όταν συμβαίνει αυτό η κατάσταση εντείνεται, η διάρκεια της νόσου επιμηκύνεται, καθώς τα υψηλά επίπεδα άγχους αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας.

Το άγχος και η Κατάθλιψη είναι μια σχέση αναπόφευκτη. Γιατί αυτοί οι δύο πόλοι συναισθημάτων είναι ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητός και από το ακόλουθο παράδειγμα.

Σκεφτείτε, λοιπόν, ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε λόγω οικονομικής δυσχέρειας κινδυνεύει να κλείσει και είστε ένα από τα άτομα που απολύονται. Ξαφνικά, μέσα σε μια μέρα από την ασφάλεια και το σταθερό εισόδημα νιώθετε εκτεθειμένος στην αβεβαιότητα.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, η ανεργία στα ύψη, συνεχίζετε να προσπαθείτε αλλά οι προσπάθειες σας δεν φαίνεται να καρποφορούν. Νιώθετε εγκλωβισμένος γιατί η οικογένειά σας στηρίζετε σε εσάς, και πέρα από το οικονομικό νιώθετε την ανάγκη να αποδείξετε στον εαυτό σας αλλά και στους άλλους την αξία σας. Το άγχος οξύνεται, γίνεστε ευέξαπτος, έρχονται καταιγιστικές σκέψεις, ανήσυχες σκέψεις και σενάρια για το μέλλον, δυσκολία να κοιμηθείτε κ.α.

Πιστεύετε ότι χάνετε τον έλεγχο και όλος αυτός ο θυμός φέρνει την πρώτη γεύση της απελπισίας. Η απελπισία χαρακτηρίζει την κατάθλιψη και το άτομο πια σκέφτεται ότι ''δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ, είναι μάταια όσα κάνω, είμαι καταδικασμένος, είμαι ανίκανος''.

Η καταθλιπτική σκέψη και η μειωμένη διάθεση μας κάνει πιο ευάλωτους σε αρνητικές σκέψεις, η νευρικότητα εντείνεται, ο ύπνος χειροτερεύει, και ούτω κάθε εξής.
  • Η πλειονότητα του πληθυσμού που υποφέρει από κατάθλιψη, φαίνεται ότι πάσχει και από μια αγχώδη διαταραχή, όπως η γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.
  • Πιο συχνά βλέπουμε ότι το άγχος προηγείται της κατάθλιψης.
  • Πιο συγκεκριμένα, άτομα με μετατραυματικό στρες ακόμη και διαταραχή πανικού ή αγοραφοβία είναι πιο ευάλωτα στο να αναπτύξουν κατάθλιψη, εάν δεν λάβουν κατάλληλη θεραπευτική παρέμβαση.
Τα Διαγνωστικά Κριτήρια της αγχώδους κατάθλιψης.

Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο

Πέντε (ή περισσότερα) από τα παρακάτω συμπτώματα υπάρχουν για μια συνεχή περίοδο 2 εβδομάδων και αντιπροσωπεύουν μια μεταβολή από το προηγούμενο επίπεδο λειτουργικότητας. Τουλάχιστον ένα από τα συμπτώματα είναι: είτε

(1) καταθλιπτική διάθεση, είτε (2) απώλεια ενδιαφερόντων ή ευχαρίστησης.

Σημείωση: Δεν περιλαμβάνονται συμπτώματα που οφείλονται σαφώς σε άλλη παθολογική κατάσταση.

Καταθλιπτική διάθεση για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν κάθε μέρα, όπως προκύπτει είτε από υποκειμενική αναφορά (π.χ. αισθάνεται θλιμμένος και «άδειος») είτε από παρατηρήσεις άλλων (π.χ. φαίνεται κλεισμένος στον εαυτό του).

Σημαντική μείωση του ενδιαφέροντος ή της άντλησης ευχαρίστησης από όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, σχεδόν κάθε μέρα (όπως προκύπτει από υποκειμενικές αναφορές ή παρατηρήσεις τρίτων).

Σημαντική απώλεια βάρους ενώ ο ασθενής δεν κάνει δίαιτα, ή αύξηση βάρους (π.χ. μεταβολή του σωματικού βάρους πάνω από 5% μέσα σ’ ένα μήνα), ή ελάττωση ή αύξηση της όρεξης σχεδόν κάθε μέρα.

Αϋπνία ή υπερυπνία, σχεδόν καθημερινά.

Ψυχοκινητική διέγερση ή επιβράδυνση σχεδόν κάθε μέρα (παρατηρήσιμη από άλλους, όχι απλώς υποκειμενικό αίσθημα ανησυχίας ή επιβράδυνσης)

Κόπωση ή αίσθημα απώλειας ενεργητικότητας σχεδόν καθημερινά.

Αισθήματα αναξιότητας ή υπέρμετρης ή απρόσφορης ενοχής (που μπορεί να είναι παραληρητικά) σχεδόν καθημερινά, όχι απλώς αυτομομφή ή ενοχή.

Μείωση της ικανότητας σκέψης ή συγκέντρωσης, ή αναποφασιστικότητα σχεδόν καθημερινά (όπως προκύπτει από υποκειμενικές αναφορές ή παρατηρήσεις τρίτων)

Επαναλαμβανόμενες σκέψεις θανάτου (όχι απλώς φόβος θανάτου),

επανερχόμενος αυτοκτονικός ιδεασμός χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, ή απόπειρα αυτοκτονίας ή συγκεκριμένο σχέδιο αυτοκτονίας.

Τα συμπτώματα προκαλούν κλινικά σημαντική ενόχληση ή έκπτωση της λειτουργικότητας στον κοινωνικό, τον επαγγελματικό ή άλλο σημαντικό τομέα.

Τα συμπτώματα δεν οφείλονται σε άμεσες σωματικές επιδράσεις μιας ουσίας (π.χ. ουσίες που υπόκεινται σε κατάχρηση ή φάρμακα), ή σε σωματική νόσο (π.χ. υποθυρεοειδισμός).

Κατάθλιψη με αγχώδη δυσφορία.

Το άγχος είναι ένας προσδιοριστής της κατάθλιψης.

Η αγχώδης δυσφορία ορίζεται ως η εμφάνιση τουλάχιστον δύο από τα ακόλουθα συμπτωματα κατά τις περισσότερες ημέρες ενός Mείζονος Καταθλιπτικού Επεισοδίου ή μιας επιμένουσας καταθλιπτικής διαταραχής όπως η δυσθυμία.

Αίσθημα αγωνία ή υπερένταση

Αισθάνεται ασυνήθιστα ταραγμένος

Δυσκολία συγκέντρωσης λόγω ανησυχία

Φόβος ότι μπορεί να συμβεί κάτι απαίσιο ή τρομακτικό

Αίσθηση ότι το άτομο μπορεί να χάσει τον έλεγχο του εαυτού του.
 
Άγχουσα Κατάθλιψη: Τί μπορεί να την πυροδοτεί;

Η αιτιώδης εξίσωση της κατάθλιψης πόσο μάλλον όταν αυτή συμβιώνει με μια άλλη διαταραχή δε έχει πλήρως αποκρυπτογραφηθεί. Δεν υπάρχει ένα σαφές δεδομένο για το τι την προκαλεί.

Ωστόσο οι έρευνες έχουν αναδείξει σημαντικούς παράγοντες κινδύνου που πυροδοτούν την το άγχος και την κατάθλιψη.

Οικογενειακό ιστορικό: Μήπως κάποιο μέλος της οικογένειας έχει διαγνωσθεί ή ταλαιπωρείται με θέματα άγχους, κατάθλιψης ή κάποιο άλλο ψυχολογικό πρόβλημα; Η γενετική προδιάθεση και όσα κληρονομούμε από τις προηγούμενες γενιές δημιουργούν ένα νευρωνικό υπόστρωμα που μπορεί να φιλοξενεί ένα ευάλωτο νευρικό σύστημα, ή συγκεκριμένες συμπεριφορικές τάσεις.

Γενετική: Ένα εκ φύσεως ευαίσθητο νευρικό σύστημα.

Ορμονικές δυσλειτουργίες | ανισορροπία νευροδιαβιβαστών σεροτονίνης, ντοπαμίνης |

Το χρόνιο στρες: Το χρόνιο συσσωρρευμένο άγχος οφείλεται στην μακροχρόνια έκθεσή μας σε παράγοντες άγχους που δίνουμε μεγάλη βαρύτητα, και δεν έχουμε καταφέρει να ανταπεξέλθουμε. Αγχωτικές καταστάσεις που διαιωνίζονται, μικροτραυματικά γεγονότα, εξουθένωση, αδιέξοδα, όπως ένας δυστυχησμένος γάμος, η οικονομική αβεβαιότητα, μια ασθένεια, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ακόμη και οι άλυτες εσωτερικές συγκρούσεις που κουβαλάμε μέσα μας, η μοναξιά, οι απώλειες, πράγματα που κάνουμε αλλά δεν μας αρέσουν, ανασφάλειες για τον εαυτό, επίμονες ενοχές, η άρνηση να αποδεχτούμε την πραγματικότητα, όλοι αυτοί ο παράγοντες έχουν μακροπρόθεσμα έναν σοβαρό αντίκτυπο τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.

Τραυματικά γεγονότα: Τραυματικές εμπειρίες που δε έχουν επουλωθεί, δεν έχουν δουλευτεί μέσα μας, αλλά συνεχίζουν να αντικατοπτρίζονται στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Η παιδική κακοποίηση, η δυσλειτουργική σχέση με το γονέα (καταπίεση, υποτίμηση, άγχος αποχωρισμού, βαριές τιμωρίες, αίσθημα σύγκρισης), χτίζουν τις πρώιμες πεποιθήσεις για τον εαυτό οι οποίες επηρεάζουν την ψυχική ανθεκτικότητα. Αυτά τα τραύματα τα συναντάμε στο μέλλον, και καταλαβαίνουμε ότι μας επηρεάζουν από τη στιγμή που αδυνατούμε να προσαρμοστούμε και να λειτουργήσουμε σε καινούργιες καταστάσεις πχ. μια νέα συντροφική σχέση, η εύρεση μιας εργασίας. Επιπλέον, τραύματα δεν είναι μόνο όσα κουβαλάμε από τους γονείς μας, αλλά όσα απροσδόκητα συναντήσαμε στο δρόμο μας, πχ, μια φυσική καταστροφή που διέλυσε τα πάντα και πρέπει το άτομο να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή του, ένα ατύχημα που φόβισε και καθήλωσε ψυχικά το άτομο ή μια σωματική/σεξουαλική επίθεση.

Η δομή της προσωπικότητας: Τα στοιχεία της προσωπικότητας είναι σημαντικό να προσμετρηθούν όταν η διάθεση και το άγχος δυσλειτουργούν. Αν κάποιος είναι αυστηρός κριτής του εαυτού του, θέτει υψηλές προσδοκίες, είναι τελειομανής, επακόλουθα αυτές οι διαστρεβλωμένες σκέψεις περί του τέλειου και επιτυχημένου ανασύρουν ένα υπερβολικό άγχος, μια μόνιμη ανησυχία, αποτελώντας παράλληλα ένα ρίσκο για την εμφάνιση κατάθλιψης. Επίσης, η απαισιοδοξία, η ευερεθιστότητα και η νευρικότητα μπορεί να χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο ο οποίος πιο εύκολα μπορεί να αναπτύξει θέματα άγχους και κατάθλιψης.

Ακόμη, η δυσκολία να διευθετήσει κανείς και να φέρει εις πέρας τις τα βάρη και τις πολλαπλές καθημερινές υποχρεώσεις, χάνοντας την ισορροπία μεταξύ του τι χρειάζομαι, τι θέλω, και τι πρέπει να κάνω αποτελεί έναν αξιοσημείωτο παράγοντα κινδύνου.

Η έλλειψη κοινωνικής ή οικογενειακής υποστήριξης και θαλπωρής.
 
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση: Η ρίζα του άγχους κα της κατάθλιψης.

Η αυτοεκτίμηση είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν αναλύεται εύκολα, ο καθένας ξετυλίγει το κουβάρι με μοναδικές ιστορίες, ιδέες, και στάσεις ζωής, και κανείς δεν μπορεί να την εξυψώσει ακολουθώντας tips αυτοβοήθειας ή συμβουλές.

Ακόμη, και η απόσπαση προσοχής από τις σκέψεις μας, η επιλογή να κάνω κάτι άλλο για να μη αντιμετωπίσω αυτό που πληγώνει, η απόδραση στο αλκοόλ για να ξεχαστώ, η εργασιομανία, η ανάγκη να έχω μια σχέση, είναι στρατηγικές αποφυγής που ακολουθούμε ώστε να μην επιβεβαιωθούν οι βαθύτερες πεποιθήσεις για τον εαυτό μας. Σαφώς, η χαμηλή αυτοεκτίμηση κλιμακώνει την έλξη του άγχους και της κατάθλιψης.

Η έννοια της αυτοεκτίμησης αναφέρεται στην πίστη του ατόμου για την αξία του, τις αρετές του, τις δυνατότητές του. Είναι το κλειδί της ψυχικής ισορροπίας.

Όταν κάποιος έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, προσδίδει μια δυσανάλογη γνώμη και αξία στον εαυτό του, την επάρκειά του, την ικανότητά του, τις ανάγκες του. Η αυτοεκτίμηση καλλιεργείται από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε και κατανοούμε τον κόσμο μέσω της επαφής με την μητέρα μας, μαθαίνουμε τα όρια και τις αδυναμίες μας, πλάθουμε τις πρώτες πεποιθήσεις. ''Η μαμά μου με χαιδευει, με αγκαλιάζει, είναι εδώ όταν κλαίω και τη χρειάζομαι'', επομένως καλλιεργώ στο μυαλό μου από μωρό ότι ''υπάρχω, είμαι επιθυμητός στους άλλους, μπορώ να αγαπηθώ, έχω αξία''.

Η αρνητική αυτοαξιολόγηση επιφέρει καταθλιπτικές σκέψεις

Το κοινό μοτίβο σκέψεων που επιβεβαιώνεται σε όσους πάσχουν από κατάθλιψη είναι η αρνητική αυτοαξιολόγηση.

Η επικέντρωση στα αρνητικά στοιχεία, αγνοώντας τα θετικά, η έντονη αυτοκριτική, η διχότομη σκέψη 'άσπρο/μαύρο ''εάν δεν τα καταφέρω θα είμαι απόλυτα αποτυχημένος'', το μέτριο είναι σαν να μην έχω κάνει τίποτα'', η σύγκριση με τους άλλους, η αμφισβήτηση των δυνατοτήτων, η απόδοση ευθυνών στον εαυτό μας και οι ενοχές, είναι χαρακτηριστικά πρότυπα σκέψης που οδηγούν στο άγχος και την κατάθλιψη.

Οι σκέψεις ότι ''δεν αξίζω, είμαι ανεπαρκής, δεν είμαι αποδεκτός ή αρεστός'', μπορεί να είναι μια αναβίωση και μια αφύπνιση βαθύτερων πεποιθήσεων και τραυμάτων.

Ο φόβος να κάνετε λάθη, η αμυντική συμπεριφορά, η παραμονή σε δυσλειτουργικές σχέσεις, ο φόβος οικειότητας, η παραίτηση, ο φόβος απόρριψης, η ανάγκη επιβεβαίωσης, η αυτοθυσία, η αυτοκαταστροφικότητα, αποτελούν την απόρροια μιας χαμηλής αυτοεκτίμησης και οδηγούν σε ένα άγχος το οποίο μπορεί να είναι και υποσυνείδητο ή όχι, δημιουργώντας ροπή προς την κατάθλιψη.
Μπορώ να απαλλαχθώ από αυτό τον φαύλο κύκλο;

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, το άγχος, η κατάθλιψη και οποιαδήποτε καταθλιπτική διαταραχή δεν σας προσδιορίζει ως ανθρώπους ούτε καταδικάζει το μέλλον σας. Η κατάθλιψη δεν είναι απόρροια δυστυχίας, αλλά κάποιας αδυναμίας που δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε.

Οι διαστρεβλωμένες σκέψεις για τον εαυτό, το παρόν, το μέλλον, που δημιουργούν άγχος και κατάθλιψη, είναι σαν μια ναρκωτική ουσία, που νοθεύει το μυαλό, παραποιεί την πραγματική διάσταση των καταστάσεων, παραλύει την λογική και ρεαλιστική ερμηνεία των πραγμάτων, και μετά από κάποιο σημείο η φαντασία αναλαμβάνει τα ηνία.

Μπορούμε να απαλλαχθούμε από οποιαδήποτε μορφή κατάθλιψης και άγχους, εφόσον εμείς το θέλουμε και έχουμε κίνητρο να θεραπευτούμε. Αυτό θα καθορίσει σημαντικά την επιτυχία στο θεραπευτικό αποτέλεσμα. Εσείς σαν ειδικός στο πρόβλημα το οποίο βιώνετε μαζί με τον ειδικό στην κατάρτιση και τη γνώση για τη θεραπεία των συγκεκριμένων ψυχικών προβλημάτων παντρεύετε τις δυνάμεις σας με στόχο το προσωπικό σας αίτημα.
 
Η θεραπευτική παρέμβαση στην άγχουσα κατάθλιψη

Σύμφωνα με το NICE (National Institute for Health and Care excellence), η Γνωστική Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία συνιστάται τόσο για την θεραπεία αγχώδων όσο καταθλιπτικών διαταραχών.

Ορισμένες από τις τεχνικές που ακολουθούνται και έχουν επιστημονικά αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα είναι:

H Γνωστική Αναδόμηση: Αναγνωρίζουμε και αναθεωρούμε το δυσλειτουργικό μοτίβο σκέψεων τόσο ως προς τις αγχώδεις καταστάσεις όσο και την κατάθλιψη. Μαθαίνουμε για τις γνωστικές διαστρεβλώσεις και πως αυτές επηρεάζουν αρνητικά τη διάθεση και τη συμπεριφορά μας. Οι δυσλειτουργικές σκέψεις και πεποιθήσεις αντικαθιστώνται από εναλλακτικές, αυτοενισχυτικές, ευέλικτες και περισσότερο ρεαλιστικές πεποιθήσεις.

Η Σωκρατική Μαιευτική Μέθοδος: Μέσω ανοιχτών ερωτήσεων ο θεραπευόμενος οδηγείται να ανακαλύψει μόνος του την εσωτερική του αλήθεια. Γιατί έχει την πεποίθηση του αποτυχημένου; Γιατί φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει; Γιατί σκέφτεται ότι είναι ανεπαρκής; Ποιά είναι τα αποδεικτικά στοιχεία που στηρίζουν τις σκέψεις αυτές; Είναι σκέψεις βασισμένες στο συναίσθημα, σε προσωπική εκτίμηση, είναι αποτέλεσμα συνήθειας;

Ημερολόγιο Δυσλειτουργικών Σκέψεων: Μια εβδομαδιαία καταγραφή των αρνητικών σκέψεων, του συναισθήματος και της συμπεριφοράς για να κατανοήσουμε το άγχος και τη διάθεση, πότε αλλάζουν, τι τα πυροδοτεί, κ.τ.λ. Αυτό το εργαλείο ενισχύει την επίγνωση του θεραπευόμενου ως προς το πρόβλημά του και τα συμπτώματά του, κάτι που φαίνεται χρήσιμο να αξιοποιηθεί ως τεχνική αντιμετώπισης και στο μέλλον.

Προγραμματισμός δραστηριοτήτων: Αυτή η συμπεριφορική τεχνική προσφέρει με την καθοδήγηση του θεραπευτή την ευκαιρία να ξεκινήσει το άτομο βήμα βήμα να δραστηριοποιείται, να συμμετέχει σε πράγματα που έχει διακόψει, ώστε να σπάσει ο κύκλος της αδράνειας και να επέλθει μια ανακούφιση από το συσσωρρευμένο άγχος.

Είναι μια λανθασμένη αντίληψη το γεγονός ότι για να αλλάξει η διάθεσή μας πρέπει να περιμένουμε να συμβεί κάτι θετικό. Η διάθεσή μας δεν αλλάζει μόνο από τον τρόπο σκέψης αλλά και από το τι κάνουμε. Παράλληλα, ο προγραμματισμός δραστηριοτήτων ενισχύει το άτομο να θέσει προτεραιότητες, να οργανωθεί και να θέσει στόχους σε περίπτωση που η αγχώδης δυσφορία οφείλεται στην διεκπαιρέωση πολλών υποχρεώσεων και εργασιών της καθημερινότητας.

Ασκήσεις αναπνοής και το Mindful Meditation. Εφόσον το άτομο έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του πάνω στα θεραπευτικά εργαλεία και παρατηρείται μια πρόοδος, προτείνονται και συμπληρωτικά οι ασκήσεις αναπνοής και το mindful meditation.

Είναι σπουδαίας σημασίας το γεγονός ότι το άτομο μέσω της ψυχοεκπαίδευσης στην Γνωστική Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία λαμβάνει τα απαρραίτητα εφόδια να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δύσκολη συνθήκη στο μέλλον που θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια υποτροπή.

Ο στόχος είναι ο θεραπευόμενος να γίνει θεραπευτής του εαυτού του. Γιατί η θεραπεία δεν τελειώνει στην τελευταία συνεδρία. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία και η θεραπεία είναι για μια ζωή.

Μην αγχώνεσαι να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Ακούγεται ότι πολλές φορές η απελπισία και ο πόνος είναι οι δρόμοι που σε οδηγούν στην αυτογνωσία. Η αυτογνωσία όμως δεν είναι το απόλυτο στοίχημα. Δεν υπάρχει 'πρέπει' στο μέχρι που θέλει να φτάσει το άτομο, στο πόσο θέλει να γνωρίσει όλες του τις πτυχές, ή να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Το ζήτημα είναι ο άνθρωπος να φτάσει στο επιθυμητό σημείο που θέλει εκείνος να φτάσει, να απαλλαγεί από όσα τον βασανίζουν, να κερδίσει πίσω τη λειτουργικότητά του, τις ισορροπίες του, και αγκαλιάζοντας τις λύπες που είναι αναπόφευκτες, να χαίρεται και να απολαμβάνει τη ζωή.

Αν θέλετε να πετύχετε μεγάλα πράγματα, να είστε περήφανοι για τα μικρά

Κάποιες φορές αποδεικνύεται δύσκολο να κοιτάξουμε τη φωτεινή πλευρά της ζωής και παρασυρόμαστε εύκολα από το καθημερινό στρες. Τα παραγεμισμένα προγράμματά μας προφέρουν λίγο χρόνο για ενδοσκόπηση και εκτίμηση των καλών εκφάνσεων της ζωής, αφού είμαστε συνεχώς απασχολημένοι με το να διορθώνουμε όλα τα όχι και τόσο καλά πράγματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αναγνώριση των μικρότερων θετικών πραγμάτων και ο πανηγυρισμός των μικρών νικών μας ανυψώνει σίγουρα το ηθικό. Αυτό με τη σειρά του ενισχύει τη πνευματική, συναισθηματική και σωματική μας υγεία.

Γιατί να νιώθετε υπερήφανοι για τις μικρές σας νίκες και πώς κάνει τη διαφορά στη ζωή σας

1. Φέρνουν ευτυχία

Αν και η επίτευξη του απόλυτου στόχου αποτελεί σίγουρα μια συναρπαστική εμπειρία, η αναγνώριση ακόμα και της μικρότερης προόδου που έχετε κάνει από το σημείο εκκίνησης, δημιουργεί ευτυχία. Κάθε μικρό βηματάκι που έχετε καταφέρει να κάνετε αξίζει να γιορταστεί περήφανα, αφού είναι αυτό που σας διαβεβαιώνει ότι κινήστε προς τα εμπρός. Ακόμα και το ένα κιλό που θα χάσετε στον αγώνα σας να αδυνατίσετε συνιστά μια σημαντικότατη νίκη. Εκτιμήστε τον εαυτό σας, γιατί οι προσπάθειές σας δεν πάνε χαμένες.

2. Μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τα εμπόδια

Αν είστε έτοιμοι να κυνηγήσετε τους στόχους σας, πρέπει να ξέρετε ότι τα εμπόδια είναι στο πρόγραμμα. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι έχουν αποτύχει σε κάποιο σημείο της ζωής τους, αλλά αναδύθηκαν παρόλα αυτά θριαμβευτικά. Και αυτό συνέβη, επειδή κοίταξαν τη φωτεινή πλευρά του ταξιδιού και προχώρησαν. Η απόλαυση λοιπόν και των μικρότερων επιτευγμάτων και η αγνόηση των μικρών εμποδίων είναι το κλειδί.

Αν προσπαθείτε να κόψετε το κάπνισμα εδώ και 5 μήνες, αλλά σήμερα δεν καταφέρατε να αντισταθείτε, μην απογοητεύεστε τόσο. Σκεφτείτε τις τόσες ημέρες που ο αυτοέλεγχός σας λειτούργησε δυναμικά και θα ξαναβρείτε το κίνητρο να συνεχίσετε. Ωστόσο, βεβαιωθείτε ότι ο πειρασμός σας αυτός δεν θα σας τραβήξει μακριά από τον τελικό στόχο σας.

3. Μας κάνουν να σκεφτούμε ξεκάθαρα

Συχνά εστιάζουμε στη μεγάλη εικόνα ή στον τελικό στόχο και λαχταράμε να φτάσουμε εκεί, ακόμα και αν είμαστε μόνο στην αρχή. Ωστόσο, αποτυγχάνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μεγάλα επιτεύγματα αποτελούνται από το άθροισμα των μικρών. Σε αυτό το σημείο, είναι λοιπόν καλύτερο να σταματήσουμε και να ανατρέξουμε στην πρόοδο που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Αυτό δεν θα τονώσει απλά το πνεύμα σας, αλλά επίσης θα σας χαρίσει μια πιο ξεκάθαρη σκέψη ως προς το που βρίσκεστε και πώς να κινηθείτε. Ο διαλογισμός και η άσκηση μπορούν να βοηθήσουν πολύ στη διαδικασία της αξιολόγησης και εκτίμησης.

4. Καταπολεμά το αίσθημα ανεπάρκειας

Η γενιά μας είναι απόλυτα εθισμένη στα κοινωνικά δίκτυα, όπου τα επιτεύγματά μας, είτε είναι προσωπικά, είτε επαγγελματικά, κρίνονται συνεχώς. Αν βλέπετε διαρκώς τους φίλους και τις γνωριμίες σας να εκθειάζουν και να ενθουσιάζονται συνεχώς με το ταξίδι και τους στόχους τους, μπορεί να νιώσετε εύκολα ανεπαρκείς. Αν όμως κάνετε μια ανασκόπηση των μικρότερων νικών σας, θα καταπολεμήσετε εξίσου εύκολα αυτό το αίσθημα. Σας διασφαλίζει ότι αν και αργά, κατευθύνεστε με σταθερά και αποφασιστικά βήματα προς το δικό σας στόχο.

5. Μας βοηθά να ξεκολλήσουμε

Ένας συγγραφέας, ο Joyce Meyer λέει: «Μπορεί να μη βρίσκεστε ακόμα εκεί που επιθυμείτε να είστε, αλλά δόξα το Θεό, δεν είστε εκεί που ήσασταν πριν». Και μόνο η αίσθηση της στασιμότητας μπορεί να μας αποθαρρύνει πλήρως και να μας οδηγήσει στην παραίτηση. Η ανακάλυψη όμως όλων των μέχρι τώρα επιτευγμάτων σας, θα σας κάνει να δείτε ότι κινείστε και ότι δεν έχετε λιμνάσει σε ένα σημείο. Και αυτό είναι αρκετό για να σας ωθήσει προς τα εμπρός.

Το να είστε υπερήφανοι για τις μικρές σας νίκες επιδρά περισσότερο απ’ όσο νομίζετε. Δεν σας βοηθά μόνο να επιτύχετε τους στόχους σας, αλλά μέσω αυτών, χτίζετε μια θετικότερη στάση απέναντι στη ζωή και σας ενσταλάζει την ευγνωμοσύνη. Και όταν αυτά τα δύο λειτουργούν μαζί, μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις.

Μαρκ Τουέιν: Σε είκοσι χρόνια από τώρα θα έχεις μετανιώσει για αυτά που δεν έκανες παρά για αυτά που έκανες

Συμβουλές από τον Μαρκ Τουέιν για μια εξαιρετική ζωή

Δίνει πρακτικές συμβουλές για προσωπική ανάπτυξη και βήμα-βήμα τις στρατηγικές που λειτουργούν στην πραγματική ζωή για να παράγουν θετικά αποτελέσματα. Εδώ είναι το κείμενο του πάνω στα αποφθέγματα του Mark Twain.

“Δεν είναι περίεργο ότι η αλήθεια είναι πιο παράξενη από τη φαντασία. Η φαντασία πρέπει να έχει νόημα.”

“Ας ζήσουμε, έτσι ώστε όταν θα έρθει να πεθάνουμε ακόμα και ο επιχειρηματίας θα λυπηθεί”

“Όταν οι φίλοι σου αρχίζουν να σε κολακεύουν για το πόσο νέος δείχνεις, είναι σίγουρο σημάδι ότι μεγαλώνεις”

Ίσως γνωρίζετε τον Μαρκ Τουέιν για μερικά από τα πολύ δημοφιλή βιβλία του, όπως Οι περιπέτειες του Huckleberry Finn και Οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ. Ήταν ένας συγγραφέας και χιουμορίστας, σατιρικός και λέκτορας.

Ο Τουέιν είναι γνωστός για τα πολλά και συχνά χιουμοριστικά αποφθέγματα του. Εδώ είναι μερικές από τις αγαπημένες μου δικές του συμβουλές.

1. Ενέκρινε τον εαυτό σου.

“Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άνετος, χωρίς τη δική του έγκριση.”

Αν δεν εγκρίνεις τον εαυτό σου, τη συμπεριφορά σου και τις πράξεις σου στη συνέχεια πιθανώς θα περπατάς το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μα ένα ανήσυχο συναίσθημα. Αν, από την άλλη, εγκρίνεις τον εαυτό σου στη συνέχεια θα τείνεις να χαλαρώσεις και να κερδίσεις εσωτερική ελευθερία να κάνεις περισσότερα από αυτά που πραγματικά θες.

Αυτό μπορεί, με σχετικό τρόπο, να είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στην προσωπική ανάπτυξη. Μπορεί να έχεις όλα τα σωστά εργαλεία για να αυξηθεί κατά κάποιο τρόπο, αλλά μπορείτε να αισθανθείτε μια εσωτερική αντίσταση. Δεν μπορείς να πας εκεί.

Σε τι μπορεί προσκρούσεις σε εκεί, είναι εμπόδια επιτυχίας. Βάζεις εμπόδια στο μυαλό σου σχετικά με τι μπορεί ή δεν μπορεί να αξίζεις. Ή εμπόδια που να σου λένε για το τι είσαι ικανός. Μπορούν να σου πουν ότι δεν είσαι πραγματικά αυτό το είδος προσώπου που προσπαθείς να είσαι.

Ή αν κάνεις κάποια πρόοδο προς την κατεύθυνση που θέλεις να πας, μπορεί να αρχίσεις να σαμποτάρεις για τον εαυτό σου. Να κρατήσεις τον εαυτό σου σε ένα μέρος που είναι οικείο.

Έτσι χρειάζεται να δώσεις έγκριση και επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι αυτός που θέλεις να είναι. Μη ψάχνεις για την έγκριση από τους άλλους. Αλλά από τον εαυτό σου. Να διαλυθεί το εσωτερικό εμπόδιο ή να αφήσει να φύγει εκείνη η τάση για. Αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση και μπορεί να πάρει χρόνο.

2. Οι περιορισμοί σου μπορεί να είναι μόνο στο μυαλό σου.

«Η ηλικία είναι ένα ζήτημα του νου πάνω στην ύλη. Αν δεν σε πειράζει, δεν πειράζει.»

Τόσοι πολλοί περιορισμοί είναι ως επί το πλείστον στο μυαλό μας. Για παράδειγμα, μπορεί να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι θα αποδοκιμάζουν γιατί είμαστε πάρα πολύ ψηλοί, πολύ παλιοί ή balding. Αλλά αυτές οι πτυχές έχουν σημασία όταν σκέφτεσαι ότι έχουν σημασία. Γιατί γίνεσαι ενσυνείδητος και ανησυχείς για το τι οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Και άνθρωποι αναφέρονται σε αυτό και να μπορεί να αντιδράσουν με αρνητικούς τρόπους. Ή μπορεί να ερμηνεύσεις ό,τι κάνουν ως αρνητική αντίδραση, γιατί φοβάσαι τόσο μια κακή αντίδραση και τόσο επικεντρωμένος προς τα μέσα για τον εαυτό σου.

Αν, από την άλλη πλευρά, δεν σε πειράζει, τότε δεν θα πειράζει και τους ανθρώπους τόσο πολύ. Και αν δεν σε πειράζει τότε θα δεν θα αφήσεις αυτό το μέρος του εαυτού σου γίνει μια αυτοεπιβαλλόμενη φραγή στη ζωή σου.

Είναι, για παράδειγμα, σπάνια πολύ αργά να κάνεις ό, τι θέλεις να κάνεις.

3. Ελάφρυνε και διασκέδασε

«Το χιούμορ είναι η μεγαλύτερη ευλογία της ανθρωπότητας.»

«Ενάντια στην επίθεση του γέλιου, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί.»

Το χιούμορ και το γέλιο είναι καταπληκτικά εργαλεία. Αυτά μπορούν να μετατρέψουν οποιαδήποτε σοβαρή κατάσταση σε κάτι αστείο. Αυτά μπορούν να ελαφρύνουν το κλίμα ακριβώς για οπουδήποτε.

Και μία ελαφρύτερη διάθεση είναι συχνά ένας καλύτερος χώρος για να εργασθείς, επειδή τώρα το σώμα και το μυαλό δεν είναι γεμάτα με αρνητικά συναισθήματα. Όταν είστε πιο ανέμελοι και χαλαροί τότε η λύση σε μια κατάσταση είναι συχνά ευκολότερο να βρεθεί και να εφαρμοστεί.

4. Άφησε το θυμό.

«Ο θυμός είναι ένα οξύ που κάνει περισσότερη ζημιά στο δοχείο που το περιέχει, παρά σε οτιδήποτε χύνεται»

Ο θυμός είναι τις περισσότερες φορές αρκετά άσκοπος. Μπορεί να προκαλέσει καταστάσεις και να ξεφύγει από τον έλεγχο. Και από μια εγωιστική προοπτική, είναι συχνά πιο οδυνηρό για αυτόν που είναι θυμωμένος, από το πρόσωπο για τον οποίο είναι θυμωμένος.

Έτσι ακόμα κι αν αισθάνεσαι θυμωμένος με κάποιον για ημέρες, κατάλαβε ότι ως επί το πλείστον μόνο τον εαυτό σου βλάπτεις. Το άλλο πρόσωπο μπορεί να μην γνωρίζει καν ότι είσαι θυμωμένος με αυτόν. Έτσι, είτε μιλάς με το πρόσωπο για λυθεί η σύγκρουση, είτε αφήνεις το θυμό σου , το συντομότερο δυνατό, είναι αρκετά καλές συμβουλές για να κάνουν τη ζωή σου πιο ευχάριστη.

5. Άφησε τον εαυτό σου από τη σιγουριά.

«Μην τριγυρνάς λέγοντας ότι ο κόσμος σου οφείλει τη ζωή. Ο κόσμος δεν σου οφείλει τίποτα. Ήταν εδώ πρώτα.»

Όταν είσαι νέος, η μαμά και ο μπαμπάς μπορούν να δώσουν πολλά πράγματα. Καθώς μεγαλώνεις, μπορεί να έχεις ένα είδος δικαιώματος. Ίσως αισθάνεσαι ότι ο κόσμος πρέπει να σου δώσει ό, τι θέλεις, ή ότι σου χρωστάει κάτι.

Αυτή η πεποίθηση μπορεί να προκαλέσει πολλή οργή και απογοήτευση στη ζωή σου. Επειδή ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει αυτό που περιμένεις. Από την άλλη πλευρά, αυτό μπορεί να είναι πάρα πολύ απελευθερωτικό. Αντιλαμβάνεσαι ότι στο χέρι σου να διαμορφώσεις τη ζωή σου και να δουλέψεις πάνω σε αυτά που θες. Δεν είσαι παιδί πια, να περιμένεις του γονείς ή τον κόσμο να σου δώσει κάτι.

Τώρα είσαι στη θέση του οδηγού. Και μπορείς να πας σχεδόν οπουδήποτε θες.

6. Αν ακολουθείς διαφορετική πορεία, ετοιμάσου για αντιδράσεις

«Ένα πρόσωπο με μια νέα ιδέα είναι ένας στρόφαλος έως ότου πετύχει η ιδέα.»

Νομίζω ότι σχετίζεται λίγο με την αυτο-βελτίωση.

Αν αρχίσεις να αλλάζεις ή κάνεις κάτι διαφορετικό από ότι συνήθως κάνεις, τότε οι άνθρωποι μπορεί να αντιδράσουν με διαφορετικούς τρόπους. Μερικοί μπορεί να είναι χαρούμενοι για σένα. Μερικοί μπορεί να είναι αδιάφοροι. Μερικοί μπορεί να προβληματιστούν ή να αντιδράσουν με αρνητικούς και αποθαρρυντικούς τρόπους.

Μεγάλο μέρος αυτών των αντιδράσεων κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι τόσο πολύ για σένα, αλλά για το πρόσωπο που είπε ότι και τη ζωή του/της. Πώς αισθάνονται για τον εαυτό τους φαίνεται στις λέξεις και την κριτική που κάνουν

Και αυτό είναι εντάξει. Νομίζω ότι είναι αρκετά πιθανό ότι δεν θα αντιδρούν τόσο αρνητικά, όπως μπορείς να φανταστείς. Ή κατά πάσα πιθανότητα πολύ σύντομα πηγαίνουν πίσω εστιάζοντας τις δικές τους προκλήσεις.

Έτσι ότι άλλοι άνθρωποι λένε και σκέφτονται και τους αφήνεις να σε κρατάνε πίσω, είναι πιθανώς μόνο στη φαντασία σου και ένα εμπόδιο που βάζεις στο μυαλό σου.

Μπορεί να διαπιστώσεις ότι, όταν τελικά, διασχίσεις εκείνο το εσωτερικό όριο που δημιούργησες, τότε οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπορούν να σε αποφεύγουν ή να σε κυνηγάνε. Μπορεί να είναι απλά: “ΟΚ”.

7. Φρόντισε να εστιάζεις σταθερά σε ό,τι θέλεις.

“Σύρε τις σκέψεις σου μακρυά από τα προβλήματα σου… από τα αυτιά, από τα τακούνια, ή οποιοδήποτε άλλο τρόπο, μπορείς να το διαχειριστείς.”

Σε τι θα επικεντρωθείς, καθορίζει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Μπορείς να εστιάσεις στα προβλήματα σου και αν σταθείς στον πόνο και την νοοτροπία του θύματος. Ή μπορείς να εστιάσεις στο θετικό της κατάστασης, τι μπορείς να μάθεις από αυτή την κατάσταση ή απλά να επικεντρώσεις το μυαλό σου σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Μπορεί να είναι “φυσιολογικό” να σταθείς σε προβλήματα και να μετακινήσαι σε μια θάλασσα της αρνητικότητας. Αλλά αυτό είναι μια επιλογή. Και μια συνήθεια της σκέψης. Μπορείς να αρχίσεις, αντί να στέκεσαι σε προβλήματα, να επικεντρώνεις εκ νέου το μυαλό σου σε κάτι πιο χρήσιμο. Αλλά μπορείς επίσης να αρχίσεις να οικοδομείς μια συνήθεια της μάθησης για να κερδίζεις όλο και περισσότερο τον έλεγχο, όπου εστιάζεις.

8. Μην επικεντρώνεσαι τόσο στο να κάνεις τον εαυτό σου να αισθάνεται καλά

«Ο καλύτερος τρόπος για να φτιάξεις το κέφι στον εαυτό σου, είναι να προσπαθήσεις να φτιάξει το κέφι σε κάποιον άλλο.»

Αυτό μπορεί να είναι κάτι λίγο από μια αντι-διαισθητική συμβουλής. Αλλά όπως έγραψα χθες, ένας από τους καλύτερους τρόπους για να αισθάνεσαι καλά για τον εαυτό σου, είναι να κάνεις κάποιον άλλο να αισθάνεται καλά ή να τους βοηθήσεις με κάποιο τρόπο.

Αυτό είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δεις τα πράγματα για να δημιουργήσεις μια ανοδική πορεία της θετικότητας και ανταλλαγή αξίας μεταξύ των ανθρώπων. Βοηθάς κάποιον και αισθάνεστε και οι δύο καλά. Το πρόσωπο που βοήθησες αισθάνεται την τάση να σας βοηθήσει αργότερα, δεδομένου ότι οι άνθρωποι τείνουν να θέλουν να ανταποδώσουν. Και έτσι, και οι δύο από σας αισθάνονται καλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον.

Αυτά τα θετικά συναισθήματα είναι μεταδοτικά σε άλλους ανθρώπους, και έτσι μπορεί να καταλήξεις δημιουργώντας τα, να αισθάνεσαι εξίσου καλά. Και τη βοήθεια που έλαβες από το φίλο σου, μπορεί να σε εμπνεύσει να βοηθήσεις έναν άλλο φίλο. Και έτσι η ανοδική πορεία αναπτύσσεται και συνεχίζει.

9. Να κάνεις ότι θέλεις να κάνεις.

«Είκοσι χρόνια από τώρα, θα είσαι περισσότερο απογοητευμένος από τα πράγματα που δεν έκανες παρά από αυτά που έκανες. Πλεύσε μακριά από το ασφαλές λιμάνι. Πιάσε τους ανέμους στα πανιά σου. Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε.»

Φοβερό απόσπασμα. Και πραγματικά δεν έχω πολλά να προσθέσω. Καλά, ίσως να το γράψεις κάπου και να το κρατήσεις ως καθημερινή υπενθύμιση- στο ψυγείο σου ή στην πόρτα του μπάνιου- για το τι μπορείς πραγματικά να κάνεις με τη ζωή σου.

Πήτερ Ουσπένσκι: Τα 4 εμπόδια στη γνώση του Εαυτού μας

Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του θα πρέπει να αρχίσει να τον μελετά. Κατά τη διάρκεια της μελέτης αυτής, αν είναι ειλικρινής, θα ανακαλύψει σύμφωνα με τον Ουσπένσκυ 4 βασικά εμπόδια.

Το πρώτο είναι το ψέμα, το να μιλάει δηλαδή κανείς για πράγματα που δε γνωρίζει και ούτε μπορεί να γνωρίζει, σαν να τα γνώριζε και σαν να μπορούσε να τα γνωρίζει.

Όταν ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό, αρχίζει να φοβάται το ψέμα και πάλι όχι για λόγους ηθικής, αλλά για το ότι δεν μπορεί να ελέγξει το ψέμα του και για το ότι το ψέμα του τον εξουσιάζει, δηλαδή εξουσιάζει τις άλλες του λειτουργίες.

Το δεύτερο επικίνδυνο χαρακτηριστικό που βρίσκει μέσα του είναι η φαντασία.

Διαπιστώνει ότι η φαντασία είναι μία καταστρεπτική δύναμη, ότι δεν μπορεί ποτέ να την ελέγξει και ότι πάντα τον παρασύρει μακριά από τις συνειδητές του αποφάσεις, προς κατεύθυνση που δεν σκόπευε να πάει.

Η φαντασία είναι σχεδόν τόσο κακή όσο το ψέμα, στην πραγματικότητα είναι το ψέμα προς τον εαυτό μας.

Ο άνθρωπος αρχίζει να φαντάζεται κάτι για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και πολύ γρήγορα αρχίζει να πιστεύει αυτό που φαντάζεται ή τουλάχιστον μέρος απ’ αυτό.

Τρίτο. Κατόπιν ή ακόμη πριν απ’ αυτό, βρίσκει κανείς πάρα πολλά επικίνδυνα αποτελέσματα στην έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων.

Οίκτος για τον εαυτό μας, θυμός, υποψία, φόβος, ενόχληση, ανία, δυσπιστία, ζήλια..

Συνήθως δέχεται κανείς σαν εντελώς φυσική αυτή την έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων ή ακόμη και αναγκαία. Πολύ συχνά οι άνθρωποι την αποκαλούν ειλικρίνεια. Φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την ειλικρίνεια. Είναι απλώς σημάδι αδυναμίας στον άνθρωπο, σημάδι δύστροπου χαρακτήρα και ανικανότητας να κρατήσει τα παράπονα για τον εαυτό του. Ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται αυτό όταν προσπαθεί να του αντισταθεί.

Το τέταρτο είναι η ομιλία. Η ομιλία αυτή καθεαυτή δε βλάπτει. Αλλά για μερικούς ανθρώπους ιδιαίτερα για όσους το προσέχουν λιγότερο, γίνεται πραγματικό ελάττωμα.

Μιλούν όλη την ώρα, όπου κι αν βρίσκονται, καθώς εργάζονται, καθώς ταξιδεύουν, ακόμη και καθώς κοιμούνται.

Ποτέ δε σταματούν να μιλούν αν υπάρχει κάποιος να του μιλήσουν και αν δεν υπάρχει, μιλούν στον εαυτό τους. Αυτό επίσης, πρέπει όχι μόνο να το παρατηρήσει κανείς, αλλά και να του αντισταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Οι δυσκολίες που έχει κανείς στο να παρατηρεί αυτές τις τέσσερις εκδηλώσεις –ψέμα, φαντασία, έκφραση αρνητικών συναισθημάτων και άσκοπη ομιλία– θα του δείξουν την απόλυτη μηχανικότητα του και την αδυναμία του ακόμη και να αγωνιστεί εναντίον αυτής της μηχανικότητας, χωρίς βοήθεια, δηλαδή χωρίς νέα γνώση και έμπρακτη βοήθεια.

Πήτερ Ουσπένσκυ, Η ψυχολογία της δυνατής εξέλιξης του ανθρώπου

ΣΕΝΕΚΑΣ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Τις επιστολές, όπως γράφεις, τις έδωσες σε ένα φίλο σου να μου τις φέρει· ύστερα, με συμβουλεύεις να μην του αναφέρω όσα γράφεις για τον εαυτό σου, γιατί, όπως λες, ούτε κι’ εσύ ο ίδιος δεν το συνηθίζεις. Μ’ αυτόν τον τρόπο και μέσα στην ίδια την επιστολή, γράφεις ότι αυτός είναι και δεν είναι φίλος σου. Αν, βέβαια, τη λέξη αυτή χρησιμοποίησες με την κοινή και συνηθισμένη σημασία της, τότε ονόμασες φίλο σου, όπως αποκαλούμε «ενάρετους άνδρες» όλους εκείνους που θέτουν υποψηφιότητα για δημόσια αξιώματα, όπως ονομάζουμε «κύριους» όσους συναντούμε και δεν θυμόμαστε τα ονόματά τους, και σ’ αυτήν την περίπτωση κανείς δεν έχει να σου προσάψει τίποτε. Αν πάλι θεωρείς κάποιον φίλο σου και δεν του έχεις τόση εμπιστοσύνη όση και στον εαυτό σου, τότε κάνεις λάθος και δεν έχεις αρκετή γνώση της αληθινής φιλίας.

Για όλα τα πράγματα οφείλεις να σκέφτεσαι μαζί με τον φίλο σου, αλλά πριν απ’ όλα, οφείλεις να σκέφτεσαι αυτόν τον ίδιο. Μετά τη σύναψη της φιλίας οφείλεις να τον εμπιστεύεσαι· μόνο πριν μπορείς να τον κρίνεις. Αντιστρέφουν και μπερδεύουν τη σειρά των καθηκόντων όσοι αντίθετα προς τις προσταγές του Θεόφραστου, κρίνουν αφού αγαπήσουν, και δεν αγαπούν παρά μόνον αφού έχουν κρίνει. Να συλλογιστείς πολύ αν πρέπει να διαλέξεις κάποιον για φίλο σου, αλλά όταν το αποφασίσεις, να τον δεχθείς με όλη την καρδιά σου· να μιλάς μαζί του με τόσο θάρρος, σαν να μιλάς με τον εαυτό σου.

Γιατί, βέβαια, οφείλεις να ζεις έτσι που να μην εμπιστεύεσαι στον εαυτό σου τίποτε που να μην μπορείς να εμπιστευθείς στον εχθρό σου. Αλλά επειδή η συνήθεια κάνει έτσι ώστε μερικά πράγματα να κρατιούνται μυστικά, να μοιράζεσαι με τον φίλο σου όλες τις σκέψεις και τις έγνοιες σου. Αν τον θεωρείς πιστό, θα γίνει τέτοιος. Μερικές φορές μαθαίνουμε στους άλλους να μας εξαπατούν, από τον φόβο μας μήπως απατηθούμε, και δίνουμε με τις υποψίες μας το δικαίωμα να πράττουν το κακό εναντίον μας. Για ποιό λόγο να κρύβω λόγια μπροστά στον φίλο μου; Γιατί μπροστά του να μην κάνω σαν να είμαι μόνος μου;

Ορισμένοι διηγούνται σε όσους συναντούν εκείνα τα οποία μόνο σε φίλους πρέπει να εμπιστεύονται, και ξεστομίζουν με ευχαρίστηση στ’ αυτιά ενός τυχαίου κάθε τους στεναχώρια. Άλλοι πάλι φοβούνται να εξομολογηθούν και στους πλέον προσφιλείς τους και καθώς είναι πρόθυμοι να μην εμπιστευθούν ούτε τους εαυτούς τους, απωθούν βαθύτερα μέσα στην ψυχή κάθε μυστικό τους. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο πρέπει κανείς να πράττει, επειδή είναι ελάττωμα να έχεις εμπιστοσύνη σε όλους, καθώς είναι ελάττωμα να μην έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν. Το ένα το θεωρώ ως το τιμιότερο ελάττωμα και το άλλο ως το πλέον επικίνδυνο.

Με τον ίδιο τρόπο, οφείλουμε να επιτιμούμε όσους δεν μπορούν να μείνουν ήσυχοι σε μιά θέση, καθώς και εκείνους που ξέρουν μόνο να τεμπελιάζουν. Η χαρά της διαρκούς ενασχόλησης δεν είναι απόδειξη δραστήριου πνεύματος, αλλά μιάς καταναγκαστικής ανησυχίας· η πίστη ότι κάθε κίνηση είναι επίπονη δεν σημαίνει την ήρεμη ζωή, αλλά αυτοεγκατάλειψη και αποχαύνωση. Γι’ αυτό σου εμπιστεύομαι τούτο τον λόγο του Πομπώνιου: “Ορισμένοι εισχωρούν τόσο πολύ μέσα στα σκοτάδια, που θεωρούν αναταραχή ο,τιδήποτε γίνεται μέρα μεσημέρι”.

Οφείλουμε να φτάνουμε σε μία ισορροπία. Ο υπέρμαχος της επανάπαυσης οφείλει να δραστηριοποιείται και ο υπέρμαχος της δράσης να αναπαύεται. Διδάξου από την φύση: αυτή θα σου πει τι κάνει τη μέρα και τη νύχτα.

ΣΕΝΕΚΑΣ, Επιστολές στον Λουκίλιο

Συμβουλές για εκείνους που έχουν χάσει τα πάντα

Χθες συνάντησα μια εξαϋλωμένη μορφή, δεητική, σαν αυτές που βρίσκεις σε τοιχογραφίες ερειπωμένων εκκλησιών κι αναρωτιέσαι αν απεικονίζουν ανθρώπους ή πνεύματα ή δαίμονες με αγγελικό περίγραμμα: Έναν γνωστό μου επαγγελματία, που έχασε τη δουλειά του, χωρίς ένσημα και συνδικαλιστική αρωγή ή επιδόματα, με έγκυο γυναίκα και καταρρακωμένη αξιοπρέπεια. Τα δάχτυλά του κιτρινισμένα από τη νικοτίνη, πρόλαβε να μου πει την απελπισία του, πριν μου ζητήσει δύο ευρώ. Τού έδωσα κι ήξερα πως τον καταδίκασα σε επαιτεία αδιέξοδη και τον κατέταξα ως ποσοστό σε στατιστικές ανάλγητες:

Επόμενη στάση το αλκοόλ, ενδεχομένως τα ναρκωτικά, η περιθωριοποίηση, οι απόπειρες αυτοκτονίας. Όλα είναι τόσο ερμηνεύσιμα, όταν έχουν μια προβλέψιμη πορεία, όταν αφορούν τους άλλους κι όταν τα διδάσκεις σε φοιτητές.

Τι γίνεται όμως, εάν χάσεις τα πάντα, σε ένα κράτος, που η Πρόνοια είναι ανέκδοτο. Η δυστυχία των ανθρώπων δεν μπαίνει σε νόρμες. Ο καθένας τη βιώνει με το δικό του τρόπο και η αντίδρασή στην έλευσή της μοναδική και καθοριστική. Κι αν στην ευτυχία το εγώ αυξάνει την αυτοεκτίμηση, διεκδικεί τα εύσημα και φλερτάρει με την έπαρση, στην κακοδαιμονία και τη συμφορά αποδιοργανώνεται και αποδομεί την ιστορικότητά του.

Η ξαφνική πτώχευση διακόπτει τη συνέχεια του εαυτού, στρεβλώνει τη θέση στο χώρο, το χρόνο, την ιεραρχία, και εμπαίζει τις σταθερές και τις αξίες της ζωής. Κάποιοι προκρίνουν την αυτοκτονία. Και παρά τη συχνότητά της καμιά ψυχολογική διαδικασία δεν μπορεί να την προβλέψει. Γιατί σε πολλούς περνά ως ιδέα, αρκετοί τη διατυμπανίζουν ως έκκληση για βοήθεια, άλλοι την αναφέρουν για εντυπωσιασμό.

Αλλά είναι εκείνη η μία ελάχιστη στιγμή, που το μυαλό θα κατακλυστεί από εικόνες, από δίψα για εκδίκηση, από αγάπη και αυτό-λύπηση, από μνήμες παλαιών καλών εποχών, ενοχές, πικρία, απελπισία, ντροπή και οδύνη, που θα υπνωτίσει τα ένστικτα και θα άρει τους δισταγμούς. Το τέλος τότε μοιάζει με λύτρωση και το αμετάκλητο σωτηρία.

Η ίδια η φύση και η κοινωνία ευνοούν την επιβίωση των δυνατότερων. Και όσοι δεν μπορούν να συνεχίσουν, ακόμα και υπό το κράτος της απώλειας ή του τραύματος, είναι θεμιτό να φεύγουν ως φυσική επιλογή. Η αγέλη με τον τρόπο αυτό θα ισχυροποιηθεί. Η ατομική ύπαρξη ποτέ δεν είχε τόση σημασία όσο η ομάδα.

Η λατρεία της δύναμης και η διαιώνιση της πυγμής ίσως έχουν νόημα στο ζωικό βασίλειο και σε πολιτισμούς βαρβαρικούς.

Όμως είμαστε άνθρωποι και η αδιαφορία μας απέναντι σε αυτούς, που λυγίζουν, πλήττει το πιο θεμελιώδες αγαθό: Την αγάπη, που προσδιορίζει την ανθρωπιά.

Γιατί, όσοι έχετε επιβιώσει αρκετά, θα γνωρίζετε ότι η αγάπη είναι η αρετή, από την οποία εκπορεύονται όλες οι υπόλοιπες αξίες και η έλλειψή της μετατρέπει το χρυσό της ψυχής σε σκουριά.

Όταν λοιπόν χάσετε τα πάντα, σε μια στιγμή ή από κακό υπολογισμό ή από σκευωρία της τύχης: – Ετοιμαστείτε να δείτε τους φίλους σας να εξαφανίζονται σταδιακά, παρά την αρχική τους στήριξη.

Όσοι στις μεγάλες στιγμές επαινούσαν και θαύμαζαν, σε κριτές και κατηγόρους γρήγορα θα μετατραπούν. Την εμπιστοσύνη τους πως καταχραστήκατε θα ουρλιάξουν και τις δύσκολες εποχές ή την οικογένεια και τα παιδιά τους θα επικαλεστούν. Αυτοί, που θα παραμείνουν ως το τέλος, θα πυροδοτήσουν τις απαρχές της νέας σας ζωής. Και αυτή είναι η πεμπτουσία της ανάνηψης.

Απαλλαγείτε άμεσα από τα μιάσματα, όπως το νέο δάσος από τους καμένους κορμούς, και ενταχθείτε σε νέες συλλογικότητες, μιλήστε με καινούρια πρόσωπα, ασχοληθείτε με φορείς και οργανώσεις, που πριν υποτιμούσατε ή αγνοούσατε την ύπαρξή τους, θρησκευτικές, περιβαλλοντικές, πολιτιστικές. Οι πολίτες, που τις απαρτίζουν έχουν μεγαλύτερη ελαστικότητα και ευελιξία.

– Κρατήστε την οικογένειά σας ιερή, γιατί εκείνης η συνοχή διακυβεύεται. Ο σύντροφος μπορεί να εξαντληθεί, να δειλιάσει, τα παιδιά να γίνουν αγχόνες με τις διαρκείς ανάγκες τους, οι γονείς να έχουν γεράσει. Όμως πάση θυσία αποφύγετε τους καυγάδες και μετρήστε τα λόγια σας, πριν τους πληγώσουν.

Διαχειριστείτε τις ενοχές, γιατί κάθε ριπή εναντίον τους και κάθε μομφή είναι δηλητήριο, που παραλύει τα αντανακλαστικά. Και η εσωτερική διάβρωση έχει τη μεγαλύτερη τοξικότητα. Η φτώχεια δρα ως καταλύτης στο διαζύγιο, αλλά, αν συμβεί, ποτέ μην θυσιάσετε την αξιοπρέπειά σας. Αυτή είναι και η άριστη κληρονομιά προς τα τέκνα σας και το φυλαχτό για το νέο εαυτό.

– Ήδη θα μάθατε να ξεχωρίζετε τους κόλακες, τώρα είναι καιρός να κλείσετε τα αυτιά σας σε ανυπόστατες υποσχέσεις. Πολλοί το ονομάζουν και σύνδρομο του ριμπάουντ και αποτελεί τη μεγαλύτερη παγίδα, επειδή το παιχνίδι έχει προχωρήσει χωρίς τη συμμετοχή σας. Αν χάσετε τα πάντα, δεν πρόκειται με εύκολο τρόπο να διεκδικήσετε πίσω τη ζωή σας, όπως ακριβώς ήταν, πόσο μάλλον να σκοράρετε άμεσα. Είναι καλύτερο να σχεδιάσετε μια μη μεταχειρισμένη ζωή.

Να θυμάστε, λοιπόν, ποιος υπήρξατε και τι είχατε καταφέρει, αλλά μη μεμψιμοιρείτε. Τα ταξίδια στο χρόνο, μια στο ένδοξο παρελθόν και μια στο τρομακτικό μέλλον, αναζωπυρώνουν την ήττα. Δεν υπάρχουν θριαμβευτικές επιστροφές, παρά μικρά, αβέβαια βήματα του ασθενούς μετά την εγχείρηση. Που όμως τις πληγές επουλώνουν.

– Θα καταλάβατε τώρα πια, πως ποτέ δεν ήσαστε τα υλικά αγαθά, που μέχρι πρότινος κατείχατε. Σταθερές και αδιαμφισβήτητες παραμένουν μόνο οι αξίες, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να αλλοιώσει και καμιά δυσκολία να βγάλει σε πλειστηριασμό. Μα ξαφνικά αλλάζουν και οι ανάγκες. Αλήθεια, με πόσα λιγότερα θα μπορούσατε να είχατε πορευθεί, κερδίζοντας χρόνο για τους αγαπημένους. Κι ετούτο εδώ το δίλημμα τώρα θα σας καταστείλει: Αν χάσετε την προσωπική σας ταυτότητα, θα γίνετε μια ακόμη στατιστική. Αλκοόλ, ναρκωτικά, συμμορίες αποτυχημένων, ορδές παρανόμων, πορνεία, τζόγος, ακραία κόμματα, μπορούν να σας φανούν σα φως στο έρεβος της απελπισίας, αλλά σύντομα θα σας ξεβράσουν σαν περιττώματα από την κοινωνία.

– Μην ενδιαφέρεστε για τη γνώμη των άλλων. Έτσι κι αλλιώς, στους χαλεπούς καιρούς δραπετεύουν. Μιλήστε παντού για την κατάσταση, στην οποία έχετε περιέλθει και αναζητήστε εργασία από όλους. Δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί.. αλλά για δείτε. Ενώ εσείς εκλιπαρείτε για εργασία, από εκείνες που η προσφορά εργατικού δυναμικού είναι αμείλικτη, λίγο πιο πάνω ψάχνουν για ανθρώπους να μαζέψουν τις ελιές, σε κάποια τουριστική περιοχή αναζητούν προσωπικό. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από αγγελίες ανθρώπων που μαγειρεύουν για άλλους ή προσφέρουν ανταλλακτική εργασία. Αν χάσετε τα πάντα και η πιο μικρή απασχόληση γίνεται ευκαιρία για ένα ξεκίνημα, επειδή ακριβώς διαφυλάττει την ακεραιότητα και τον αυτοσεβασμό.

– Φροντίστε την εμφάνισή σας, ώστε να μην προσομοιάζει ανθρώπου, που έχει ενδώσει.

– Σταματήστε τις παράλογες αρνητικές σκέψεις, που αιχμαλωτίζουν το μέλλον στη μιζέρια του παρόντος και στην καθήλωση του παρελθόντος. Μιλήστε με ανθρώπους, που τα έχουν καταφέρει κι όχι με τους πληβείους, που αποδίδουν τις ευθύνες στους άλλους και έχουν μεθύσει για εκδίκηση και αυτοτιμωρία. Στις μικρές καταστροφές πρέπει να βρεις το στοιχείο του αναστρέψιμου, που εγγενώς φέρουν. Αλλιώς γίνονται μεγάλες.

Αλλά εσύ είσαι η θλίψη σου· δεν είσαι διαφορετικός από τη θλίψη σου – είσαι;

Εκείνο που λέμε είναι ότι όπου υπάρχει διαίρεση δεν μπορεί παρά να υπάρχει και σύγκρουση. Αυτό είναι νόμος, ένας αιώνιος νόμος. Όπου υπάρχει ξεχώρισμα, διαίρεση, κομμάτιασμα σε δύο μέρη δεν μπορεί παρά να υπάρχει σύγκρουση. Κι αυτή η σύγκρουση σε ένα εξωτερικό επίπεδο καταλήγει σε πόλεμο, στο να σκοτώνεις ανθρώπους. Όπως γίνεται τώρα στον κόσμο, στην Αμερική, στη Ρωσία, στον Λίβανο και λοιπά· οι μουσουλμάνοι, ο ισλαμικός κόσμος και ο μη ισλαμικός κόσμος, όλοι βρίσκονται σε σύγκρουση. Το να κατανοήσει, λοιπόν, κανείς τη σύγκρουση κι έτσι να ελευθερωθεί απ’ αυτή είναι το να κατανοήσει γιατί ο παρατηρητής κυριαρχεί τόσο πολύ ώστε να χωρίζεται από εκείνο που παρατηρεί. Σε ψυχολογικό επίπεδο, εάν το παρατηρήσω, όταν είμαι παντρεμένος ή παντρεμένη ή έχω μια σχέση θα δω ότι υπάρχει μια διαίρεση ανάμεσά μας, μια πραγματική διαίρεση, όχι μόνο σωματική, αλλά και εσωτερική διαίρεση παράδοσης, διαμόρφωσης, αυθεντίας των γονιών, αυθεντίας κάποιου δασκάλου και λοιπά. Έτσι, υπάρχει πάντα διαίρεση στις σχέσεις μας κι επομένως υπάρχει πάντα σύγκρουση ανάμεσα στα ανθρώπινα πλάσματα. 

Υπάρχουν πάρα πολύ λίγα ανθρώπινα πλάσματα στον κόσμο που έχουν μια σχέση στην οποία δεν υπάρχει σύγκρουση. Tώρα: Αυτή η σύγκρουση υπάρχει επειδή έχουμε χωρίσει τον παρατηρητή από το παρατηρούμενο, όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και μέσα μας: Είμαι διαφορετικός από τον θυμό μου, είμαι διαφορετικός από τη ζήλια μου, είμαι διαφορετικός από τη θλίψη μου, οπότε όντας διαφορετικός υπάρχει σύγκρουση. Δηλαδή, «πρέπει να ξεφορτωθώ τη θλίψη»· «πείτε μου πώς θα ξεπεράσω τη θλίψη μου» ή «πείτε μου τι να κάνω με τους φόβους μου». Έτσι, υπάρχει σύγκρουση όλη την ώρα. Αλλά εσύ είσαι η θλίψη σου· δεν είσαι διαφορετικός από τη θλίψη σου – είσαι; Δεν είσαι διαφορετικός από τον θυμό σου – είσαι; Δεν είσαι διαφορετικός από τις σεξουαλικές σου επιθυμίες – είσαι; Δεν είσαι διαφορετικός από τη μοναξιά που νώθεις- είσαι μόνος σου. Αλλά λέμε: «Ναι, νιώθω μοναξιά, αλλά πρέπει να ξεφύγω απ’ αυτή». Πηγαίνω, λοιπόν, σε διάφορες διασκεδάσεις ή σε σχέσεις και λοιπά. Αλλά δεν είσαι διαφορετικός απ’ ό,τι είσαι και νιώθεις- όλα αυτά είσαι εσύ. 

Όταν το δεις αυτό λες: «Εγώ είμαι ο θυμός»· «εγώ είμαι η θλίψη»· «εγώ είμαι η μοναξιά»… Τώρα: Πριν, όταν ξεχώριζα εμένα από τη θλίψη μου, προσπαθούσα να κάνω κάτι γι’ αυτή: Προσπαθούσα να ξεφύγω από τη μοναξιά μου, προσπαθούσα να την ξεπεράσω ή να την αναλύσω και προσπαθούσα να γεμίσω τη μοναξιά μου με κάθε είδους διασκέδαση. Αλλά αν εγώ νιώθω μοναξιά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Πριν προσπαθούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό γιατί είμαι αυτό. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο; Καταλαβαίνετε; Όταν ο θυμός είμαι εγώ, τότε τι συμβαίνει; Το έχετε ερευνήσει αυτό ή απλώς λέτε: «Ναι, είμαι ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο»; Αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Αλλά όταν δεις, όταν συνειδητοποιήσεις, ότι εσύ είσαι ο θυμός, τότε τι συμβαίνει; Πρώτα απ’ όλα, σταματάει η σύγκρουση. Κάθε σύγκρουση σταματάει όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι αυτό που παρατηρείς. Είμαι ζηλιάρης. Τέλος. Αυτό είναι το γεγονός. Έτσι, σβήνεις εντελώς τη διαφορετική διαδικασία που φέρνει σύγκρουση μέσα σου.

«Και γιατί», ρωτάει εκείνος που έκανε την ερώτηση, «γιατί φτιάχνουμε μια αφηρημένη ιδέα από ένα γεγονός;». Το γεγονός είναι ότι εγώ είμαι ο θυμός, εγώ είμαι ζηλιάρης, εγώ νιώθω μοναξιά. Γιατί, λοιπόν, κάνουμε απ’ αυτό μια ιδέα, μια αφηρημένη έννοια; Μήπως είναι ευκολότερο να κάνω μια ιδέα από το να αντιμετωπίσω το γεγονός, επειδή μπορώ να παίξω με την ιδέα; Μπορώ να συνεχίσω να είμαι αυτό που βλέπω; Χωρίζω τον εαυτό μου από αυτό που βλέπω και λέω: «Πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό». Αλλά όταν δεν υπάρχει ιδέα, δεν υπάρχει αφηρημένη έννοια, είμαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσω το γεγονός. Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ αυτό που είσαι, όταν βλέπεις ότι είσαι άθλιος, βίαιος, φθονερός, ότι νιώθεις μοναξιά και λοιπά, έχεις σβήσει εντελώς την αίσθηση της διαίρεσης μέσα σου κι επομένως δεν υπάρχει σύγκρουση. Ξέρετε πώς είναι ο εγκέφαλος, το μυαλό, όταν βρίσκεται σε αδιάκοπη σύγκρουση; Είναι τραυματισμένο, πληγωμένο.

Πιθανόν να έχετε ζήσει πολύ καιρό μέσα στη σύγκρουση, στον πόνο, στη θλίψη, στον φόβο και να λέτε «η σύγκρουση είναι μέρος της ζωής μου» και να συνεχίζετε έτσι. Αλλά δεν έχετε ερευνήσει ποτέ τι κάνει η εσωτερική σύγκρουση στον εγκέφαλο, στον άνθρωπο, στην ψυχή. Όταν κάποιον τον δέρνουν διαρκώς σωματικά, ξέρετε τι του συμβαίνει. Αλλά όταν ο εγκέφαλος βομβαρδίζεται συνέχεια με σύγκρουση, τι του συμβαίνει; Ζαρώνει. Γίνεται πολύ μικρός, περιορισμένος, άσχημος. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας. Τότε ένας άνθρωπος με αρκετή νοημοσύνη αναρωτιέται: «Γιατί θα πρέπει να ζήσω μέσα στη σύγκρουση την υπόλοιπη ζωή μου;». Κι έτσι, αρχίζει να ερευνά τι είναι η σύγκρουση. Σύγκρουση πρέπει να υπάρχει όπου υπάρχει διαίρεση, τόσο μέσα μας όσο και εξωτερικά. Και αυτή η διαίρεση είναι βασικά, βαθιά, θεμελιακά, το «εγώ», ο παρατηρητής και εκείνο που παρατηρεί. Όταν, λοιπόν, φτάσεις στο σημείο να συνειδητοποιήσεις ότι ο παρατηρητής είναι το παρατηρούμενο, τότε γίνεται μια εντελώς διαφορετική δραστηριότητα.

Αν μπορούσαμε να δούμε και μόνο για μία μέρα ή για μία ώρα τι είναι η σύγκρουση, γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε παγιδευμένοι στη σύγκρουση, με όλο τον πόνο, την ανησυχία, τη μοναξιά κι όλα αυτά, τότε – ίσως- να μπορούσαμε να ζήσουμε μια ζωή έχοντας έναν εγκέφαλο που δεν έχει ποτέ τραυματιστεί, δεν έχει καμιά πληγή, δεν έχει περάσει κανένα σοκ, κι έτσι είναι ένας ελεύθερος εγκέφαλος. Και μόνο τότε ίσως ο νους- που είναι αγάπη- να μπορεί να έρθει σε επαφή με τον εγκέφαλο, με το μυαλό.

Ανακαλύφτηκε η αρχαιότερη καρδιά στον κόσμο ηλικίας 380 εκατ. ετών

Είναι τρισδιάστατη και καλοδιατηρημένη

Εντοπίστηκε το αρχαιότερο μέχρι τώρα απολίθωμα καρδιάς, ηλικίας 380 εκατομμυρίων ετών από Αυστραλούς επιστήμονες που ανακοίνωσαν ότι το ανακάλυψαν στην περιοχή Κίμπερλι της Δυτικής Αυστραλίας.

Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη ανακάλυψη καθώς η καρδιά βρέθηκε μαζί με ένα ξεχωριστό απολιθωμένο στομάχι, έντερο και ήπαρ σε ένα αρχαίο “πάνοπλο” ψάρι, με την ονομασία Gogo.

Το απολίθωμα είναι 250 εκατομμύρια χρόνια παλαιότερο από οποιαδήποτε έως τώρα γνωστή καρδιά ψαριού.

Αυτό από μόνο του δείχνει το επιστημονικό κέρδος που προκύπτει από την ανακάλυψη αυτή.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια παλαιοντολογίας Κέιτ Τρινάστικ της Σχολής Μοριακών και Επιστημών της Ζωής του Πανεπιστημίου Curtin και του Δυτικού Αυστραλιανού Μουσείου στο Περθ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό “Science”, βρήκαν τα απολιθωμένα όργανα στο σώμα μιας κατηγορίας ψαριών (arthrodires) που ανήκαν στα πλακόδερμα, τα πρώτα ψάρια με σαγόνια και δόντια.

Ζούσαν κατά τη Δεβόνια περίοδο πριν 420 έως 359 εκατομμύρια χρόνια και ανατομικά έμοιαζαν με τους σημερινούς καρχαρίες. Πριν τα πλακόδερμα τα ψάρια δεν ξεπερνούσαν σε μήκος τα 30 εκατοστά, αλλά μετά έφθασαν πια τα εννέα μέτρα, γι’ αυτό έγιναν η κυρίαρχη μορφή ζωής στη Γη επί περίπου 60 εκατομμύρια χρόνια, τουλάχιστον 100 εκατομμύρια χρόνια πριν τους δεινόσαυρους.

Η ανακάλυψη θεωρείται άκρως ασυνήθιστη, επειδή ο μαλακός ιστός, όπως αυτός της καρδιάς, σπανιότατα διατηρείται ως απολίθωμα, σε αντίθεση με τα σκληρά οστά, και ακόμη σπανιότερα σε τρισδιάστατη μορφή.

Η μελέτη των απολιθωμάτων έγινε με τη βοήθεια ακτίνων νετρονίων και Χ του Ευρωπαϊκού Συγχρότρου στη Γαλλία. Η καρδιά του Gogo ήταν πιο πολύπλοκη του αναμενομένου, καθώς είχε δύο θαλάμους, ένα μικρότερο πάνω από έναν μεγαλύτερο, οι οποίοι τελικά εξελίχθηκαν στην ανθρώπινη καρδιά. Η δομή της καρδιάς του Gogo του επέτρεψε να μεταμορφωθεί από ένα αργά κινούμενο ψάρι σε ένα ταχύτατο θηρευτή.

«Ως παλαιοντολόγος που έχω μελετήσει απολιθώματα για πάνω από 20 χρόνια, πραγματικά εξεπλάγην που βρήκα μια τρισδιάστατη και καλοδιατηρημένη καρδιά σε έναν πρόγονο μας ηλικίας 380 εκατομμυρίων ετών», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια.

Όπως είπε η Τρινάστικ, τα αρχαία εκείνα ψάρια είχαν την καρδιά σχήματος S σχεδόν στο στόμα τους. Από την άλλη, δεν βρέθηκαν καθόλου ενδείξεις πνευμόνων, τα οποία εξελίχθηκαν αργότερα.

Επιστήμονες ρίχνουν φως στο μυστήριο των δακτυλίων του Κρόνου

Από όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, ο Κρόνος είναι αδιαμφισβήτητα αυτός που εξάπτει περισσότερο τη φαντασία λόγω των εντυπωσιακών δακτυλίων του.

Ακόμη και σήμερα, οι ειδικοί δεν συμφωνούν για την προέλευση του σχηματισμού τους, ούτε καν για την ηλικία τους.

Σε αυτό το φλέγον ζήτημα, μια νέα μελέτη – που δημοσιεύτηκε χθες Πέμπτη στην έγκριτη επιθεώρηση Science – έρχεται να δώσει μια πειστική εξήγηση. Σύμφωνα με αυτήν, πριν από περίπου 160 εκατομμύρια χρόνια, ένας παγωμένος δορυφόρος διαλύθηκε και τα υπολείμματά του σχημάτισαν σταδιακά τους δακτυλίους του Κρόνου.

«Οι δακτύλιοι του Κρόνου ανακαλύφθηκαν από τον Γαλιλαίο πριν από περίπου 400 χρόνια και είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα στο ηλιακό μας σύστημα που παρατηρούνται ακόμη και μέσω ενός μικρού τηλεσκοπίου», δηλώνει ο Τζακ Γουίσντομ, επικεφαλής της ομάδας που δημοσίευσε τη μελέτη. Μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο (AFP) ο καθηγητής Πλανητικών Επιστημών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) εκφράζει την ικανοποίησή του για την «πειστική εξήγηση» στην οποία κατέληξε η ομάδα του αναφορικά με τον σχηματισμό των δακτυλίων του Κρόνου.

Οι επιστήμονες, που ανέλυσαν δεδομένα από το διαστημόπλοιο Cassini της NASA και χρησιμοποίησαν προσομοιώσεις υπολογιστή, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καταστροφή ενός δορυφόρου του Κρόνου ευθύνεται τόσο για τη δημιουργία των υπέροχων δακτυλίων του πλανήτη όσο και για την ασυνήθιστη τροχιακή κλίση του, περίπου 27 μοιρών.

Στον υποθετικό δορυφόρο έδωσαν το όνομα «Χρυσαλλίδα», αντλώντας έμπνευση από το δεύτερο στάδιο της μεταμόρφωσης της κάμπιας σε πεταλούδα. «Όπως μια πεταλούδα αναδύεται από μια χρυσαλλίδα, έτσι οι δακτύλιοι του Κρόνου αναδύθηκαν από εκείνον τον δορυφόρο», αναφέρει στη μελέτη ο Τζακ Γουίσντομ.

Περίπου το 99% των συντριμμιών χάθηκε στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, ενώ το υπόλοιπο 1% παρέμεινε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη και τελικά σχημάτισε το σύστημα δακτυλίων, ένα από τα θαύματα του ηλιακού μας συστήματος, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, η «Χρυσαλλίδα» είχε περίπου το μέγεθος του Ιαπετού (διάμετρος 1.470 χλμ), του τρίτου μεγαλύτερου φεγγαριού του Κρόνου.

Οι δακτύλιοι του Κρόνου, που αποτελούνται από σωματίδια σκόνης και πάγου, βρίσκονται σε απόσταση έως και 282.000 χιλιομέτρων από τον πλανήτη.

Ο Κρόνος είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος και είναι 750 φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο, ενώ έχει 83 φυσικούς δορυφόρους. Μεταξύ αυτών είναι ο Τιτάνας – το δεύτερο μεγαλύτερο φεγγάρι στο ηλιακό μας σύστημα – ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον Ερμή.

Ο Τιτάνας φέρεται ως υπεύθυνος για την καταστροφή της «Χρυσαλλίδας», αφού σύμφωνα με τους επιστήμονες αποσταθεροποίησε την τροχιά της και την έσπρωξε όλο και πιο κοντά στον Κρόνο, με αποτέλεσμα τελικά να διαλυθεί. «Η βαρυτική έλξη του Κρόνου τη διέλυσε με τον τρόπο που ο Δίας διέλυσε τον κομήτη Shoemaker-Levy 9», εξηγεί ο Μπούρκχαρντ Μίλιτζερ από το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, αναφερόμενος σε έναν κομήτη που συγκρούστηκε με τον Δία το 1994.

Όλα είναι Ενέργεια και Πληροφορία

Γνώση: Η ενεργειακή πληροφορία του σύμπαντος.

Πολλές φορές παρατηρώ τις συζητήσεις των ανθρώπων και την τάση τους να εξομοιώνουν την γνώση με την μνήμη που διαθέτουν. Θεωρεί δηλαδή η πλειονότητα της ανθρωπότητας, ότι η γνώση είναι ατομική υπόθεση μελέτης και εμπειρίας του κάθε ένα από μας και βασίζεται στο χρόνο που έχει διαθέσει ώστε να αποθηκεύσει πληροφορίες σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου του, με σκοπό να την χρησιμοποιήσει όταν την χρειαστεί.

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι και η παρανόηση αυτή που έχει υπερισχύσει σαν πληροφορία σε όλους, ξεκινά από την δογματική πεποίθηση της επιστήμης ότι το μέσον αποθήκευσης της γνώσης είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Μέσα στα κύτταρά του οποίου σχηματίζεται η μνήμη, δηλαδή το σύνολο των πληροφοριών οι οποίες έχουν υποπέσει στην αντίληψή μας και οι οποίες μέσω των νευρώνων και των συνάψεων οι οποίοι σχηματίζουν δεσμούς μεταξύ τους, δημιουργούν τελικά την συνολική διαθέσιμη στον κάθε ένα από μας γνώση.

Όμως τι συμβαίνει αλήθεια; Πως είναι δυνατόν να παρατηρούμε διαχρονικά ανθρώπους οι οποίοι ενώ δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία πρόσβασης σε καταγεγραμμένες ή προφορικές πηγές πληροφοριών, διέθεταν μια αντίληψη και σοφία που αντανακλούσαν ένα σύνολο πληροφοριών γνώσης ανάλογο δεκάδων ειδικευμένων καθηγητών της σημερινής εποχής;

Πως είναι δυνατόν, άνθρωποι μεγαλωμένοι σε παλαιότερες εποχές ή σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, να διαθέτουν την ίδια ή και περισσότερη ειδική γνώση σχετικά με την χρήση για παράδειγμα φαρμακευτικών φυτών για διάφορες παθήσεις, την θεραπεία πολύπλοκων ασθενειών οι οποίες και σήμερα η σύγχρονη επιστήμη αγνοεί την αιτία προέλευσης και τον αποτελεσματικό τρόπο θεραπείας ή να γνωρίζουν πληροφορίες σχετικά με την πραγματική δομή και λειτουργία του αισθητού κόσμου;

Όλα είναι ενέργεια και πληροφορία

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για την ανάπτυξη της γνώσης και την ανάκληση της πληροφορίας της μνήμης, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε μια παρένθεση σχετικά με την πληροφορία γενικότερα και τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μαζί της. Έχουμε θίξει ξανά και ξανά, το θέμα της πληροφορίας ως ενεργειακό πεδίο και έχουμε πει ότι τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια και πληροφορία. Τα πάντα ανήκουν σε μικρά ή μεγαλύτερα ενεργειακά πεδία τα οποία περιέχουν «πληροφορία».

Μια πληροφορία ανάλογη των software ή του ανθρώπινου γονιδιώματος ή του ηλεκτρισμού να δημιουργεί διαφορά δυναμικού. Μια «κοσμική πληροφορία» με την σύγχρονη (ηλεκτρική) αντίληψη του όρου. Ο κόσμος ολόκληρος, αποτελείται από μια τέτοιου είδους πληροφορία, η οποία αποκωδικοποιείται από τις αισθήσεις μας και δημιουργεί τις μορφές που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η πληροφορία όμως, αυτός ο κοσμικός κώδικας βρίσκεται παντού γύρω μας. Κι εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να τον αναζητούμε, να προσδιορίζουμε την θέση του και να τον «καλούμε» σε μας ώστε να αλληλεπιδράσουμε μαζί του.

Τα πάντα γύρω μας δηλαδή με τα οποία αλληλεπιδρούμε μαζί τους, τα «καλούμε» να «παρουσιαστούν» μπροστά μας, ασχέτως αν σε μας «φαίνεται» ότι μπορεί να πηγαίνουμε εμείς σε αυτά. Κι αυτό συμβαίνει με όλα. Με τα πάντα. Στον αισθητό κόσμο που ζούμε, εμείς θεωρούμε ότι κινούμαστε από το ένα μέρος στο άλλο, μέσα στο χώρο που αντιλαμβανόμαστε. Και την απόσταση που διανύουμε, την μετρούμε σαν χρόνο που χρειάζεται να δαπανήσουμε ώστε να πραγματοποιήσουμε την μετακίνηση αυτή. Όμως όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν δική μας μετα-κίνηση στον χώρο, μέσα στον απαραίτητο για το σκοπό αυτό χρόνο, είναι εικονικό και ψευδές.

Διότι στην πραγματικότητα (αν και έτσι μας φαίνεται) δεν κινούμαστε. Δεν πάμε πουθενά. Πάντα παραμένουμε εντελώς ακίνητοι και το μόνο που κάνουμε είναι μέσω του νου μας, να στρεβλώνουμε τον χώρο, ώστε να «πλησιάσει σε εμάς» το μέρος που επιθυμούμε να «γνωρίσουμε» Η πληροφορία μας πλησιάζει και όχι εμείς αυτή. Μας πλησιάζει ο «κώδικας» που αποτελεί την πληροφορία για το σχετικό θέμα, κατάσταση ή αντικείμενο. Και η μοναδική αιτία είναι η βούλησή μας.

Πληροφορία, χρόνος και κίνηση

Εδώ όμως υπάρχει και η ιδιομορφία του κόσμου μας. Ότι υπάρχει στο παρελθόν μας, ανακαλείται αστραπιαία, ενώ ότι μας πλησιάζει από το μέλλον μας, δημιουργεί χρόνο. Αν θέλεις να διαβάσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ αν απλά το «γνωρίζεις» και απλά θέλεις να το θυμηθείς, το θυμάσαι αστραπιαία όσο παλιά κι αν το γνώρισες. Το ξαναγράφουμε αυτό… Αν θέλεις να διαβάσεις, να δημιουργήσεις ή να εξηγήσεις κάτι, αυτό το κάτι δημιουργεί χρόνο, ενώ σε μας φαίνεται σαν να απαιτεί χρόνο. Ο χρόνος δηλαδή που απαιτείται για να διαβάσεις ένα βιβλίο δεν απαιτείται από κάποιον.

Δημιουργείται ο χρόνος από την πληροφορία που σε πλησιάζει. Για την ακρίβεια δημιουργείται από εσένα τον ίδιο ο οποίος την έλκεις σε σένα, στρεβλώνοντας το χώρο γύρω σου. Αυτή η στρέβλωση όμως του χώρου, στις αισθήσεις μας γίνεται αντιληπτή σαν «γραμμικός χρόνος» Ο χρόνος αυτός -ο οποίος δημιουργείται μέσω της στρέβλωσης του χώρου- στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτος και γίνεται αντιληπτός σαν τέτοιος μόνο σε μας τους ανθρώπους. Ο γραμμικός, ανύπαρκτος χρόνος τον οποίο “αντιλαμβανόμαστε” και μετρούμε με τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας.

Και αυτό οδηγεί στην επόμενη ιδιομορφία του κόσμου μας. Αυτή της «κίνησης» Διότι ο χρόνος, με την σειρά του δημιουργεί την «αίσθηση» της κίνησης. Η γνώση και η εμπειρία δηλαδή που λαμβάνουμε από τον αισθητό κόσμο μέσα από ένα ταξίδι, ένα σεμινάριο, μια αλληλεπίδραση με κάτι, οτιδήποτε γύρω μας, δεν δημιουργείται από την δική μας «μετά-βαση» σε αυτό, αλλά την δική του σε εμάς. Δεν πάμε εμείς σε μια μακρινή πόλη, αλλά η «εικόνα», η πληροφορία, η γνώση της μακρινής πόλης έρχεται σε μας. Σε μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση του ταξιδιού σε αυτή. Δεν χρειαζόμαστε ενέργεια για να μετακινηθούμε.

Η ενέργεια που θεωρούμε ότι δαπανούμε για την μετάβασή μας κάπου, δεν είναι τίποτε άλλο, από την ενέργεια που απαιτείται ώστε να στρεβλώσουμε το χώρο και να την φέρουμε κοντά μας. Η στρέβλωση αυτή σε μας είναι ακατανόητη, αόρατη, έξω από κάθε συζήτηση και σκέψη. Κι όμως το κάνουμε συνεχώς. «Σέρνουμε» το παρελθόν μας (την μνήμη μας) σαν συρόμενο συρτάρι μπροστά μας, με τον ίδιο τρόπο που «σέρνουμε» ολόκληρο το σύμπαν από το μέλλον μας, ταξιδεύοντας ή γνωρίζοντας νέες πληροφορίες.

Καταγράφοντας τα «τώρα» μας

Ειδικότερα τώρα σχετικά με την δημιουργία του κόσμου και του υλικού μας (ή φυσικού μας) σώματος. Η δημιουργία του αισθητού κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο από την συνεχή ροή της συνειδητότητας μέρος της οποίας είναι τα πάντα όσα αναγνωρίζουμε ως «πραγματικό κόσμο» και ως καταστάσεις της ζωής.

Στην συνεχή λοιπόν αυτή ροή συμπεριλαμβάνεται και το φυσικό μας σώμα με όλα τα όργανά του, ένα από τα οποία είναι και ο εγκέφαλος μας. Έχουμε περιγράψει μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια πως ακριβώς δημιουργείται η υλοποίηση της συνειδητότητας σε αισθητό κόσμο και πως αυτή η υλοποίηση αποτελεί μονάχα το δικό μας «τώρα».

Οι αισθήσεις μας δηλαδή καταγράφουν και αντιλαμβάνονται μόνο μια στιγμή κάθε φορά από όλο το γραμμικό χρόνο που ζούμε. Αυτή την στιγμή που την ονομάζουμε «τώρα». Μόνο εκεί ζούμε. Ποτέ δεν ζήσαμε ως φυσικό σώμα στο παρελθόν, ούτε θα ζήσουμε ποτέ στο μέλλον.

Όλες οι στιγμές του παρελθόντος όμως όπως και όλες οι στιγμές που μας πλησιάζουν από το μέλλον, ήταν και θα είναι για μας πάντα «τώρα» μιας και σαν «τώρα» θα γίνονται αντιληπτές και θα καταγράφονται στην μνήμη μας. Ολόκληρος ο κόσμος γίνεται μορφή κάθε στιγμή του «τώρα» και ύστερα πάλι χάνεται απομακρυνόμενος στο βαθύ διάστημα. Κι όπως συμβαίνει με όλο τον κόσμο γύρω μας, γίνεται και με το δικό μας σώμα. Το κάθε σώμα όλων όσων υπάρχουν γύρω μας…

Σε ποιου σώματος τον εγκέφαλο;

Και πως δημιουργείται αυτή η μορφή του κόσμου και του σώματος;

Έχουμε περιγράψει την όλη διαδικασία αυτή, η οποία λαμβάνει χώρα μέσω του «παρατηρητή». Ο «παρατηρητής» δηλαδή, μέσω των αισθήσεών του, αποκωδικοποιεί το «σήμα» που λαμβάνει από την ροή της συνειδητότητας και το μεταφράζει σε εικόνα, ήχο, οσμή, άγγιγμα ή γεύση, ολοκληρώνοντας την εμπειρία του σχετικά με τον αισθητό κόσμο.

Αυτός ο παρατηρητής, μετατρέπει το ενεργειακό «σήμα» σε ύλη μετατρέποντας τον κόσμο και το σώμα σε μορφή. Μια μορφή που διαρκεί μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου κι ύστερα χάνεται για να έρθει μετά την μεσολάβηση ενός απειροελάχιστου κενού, η επόμενη εικόνα, κι ύστερα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη όπως τα καρέ σε παλιά κινηματογραφική ταινία.

Και κάθε «καρέ» αποτελεί το κάθε «τώρα» μας. Και κάθε «τώρα» χάνεται στο παρελθόν για να ακολουθήσει το επόμενο και πάλι το ίδιο. Μια σειρά από άπειρα «τώρα» δημιουργούν μια ίδια σειρά από άπειρα σώματα δικά μας και όλων γύρω μας. Aφού κάθε σώμα χάνεται στο παρελθόν και στην θέση του δημιουργείται ένα νέο, ποιο είναι αυτό το σώμα που έχουμε εμείς κάθε στιγμή, με τον εγκέφαλό του μέσα στο κρανίο του, ο οποίος έχει αποθηκεύσει (όπως νομίζουμε) όλα όσα μας έχουν συμβεί, μελετήσει, διαβάσει, ακούσει, δει, αισθανθεί, μυρίσει, αγγίξει ή γευτεί ώστε να συνθέσουμε την συνολική εμπειρία και γνώση που κατέχουμε;

Αν δηλαδή το κάθε «τώρα» δημιουργεί συνεχώς και ένα διαφορετικό εικονικό «υλικό σώμα», σε ποιο σώμα από όλα αυτά είναι αποθηκευμένη η μνήμη μας και η συνολική μας γνώση;

Παρατηρώντας ΤΩΡΑ το παρόν

Ποιος βιώνει την «κρίση»; -Το σώμα μου βιώνει κρίση… Πως την βιώνει; -Μέσα από σκέψεις… Ποιος τις δημιουργεί τις σκέψεις; -Το εγώ τις δημιουργεί που φοβάται μην πεθάνει… Τι είναι ο φόβος; -Συναίσθημα… Πως δημιουργείται; -Οι σκέψεις μου δίνουν σήμα στο σώμα μου… Κι ο κύκλος έκλεισε. Το σώμα μου βιώνει την κρίση… κι εγώ θα έπρεπε να την έχω παρατηρήσει να πλησιάζει εδώ και μια δεκαετία.

Τότε υπήρχε κρίση, σήμερα υπάρχει κάθαρση κι ας πιέζει συναισθηματικά κάποιους αυτή η παραδοχή. Όμως δεν έχω μάθει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, διότι είμαι απορροφημένος από τις σκέψεις του εγώ μου. Τι σκέψεις κάνεις; -Σκέφτομαι το παρελθόν μου και κάνω πλάνα για το μέλλον μου. Μα η παρατήρηση που σου λέω να εφαρμόσεις, αφορά το «τώρα» μονάχα. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος ζει μονάχα στο χώρο που λέγεται «τώρα»; Το «μετά» δεν έχει έρθει ακόμη και το «πριν» μόλις πέρασε.

Είναι και τα δύο αόρατα σε μας και το μόνο που μπορούμε να επηρεάσουμε είναι μονάχα το «μετά», δηλαδή το μέλλον μας. Πόσοι γνωρίζουμε ότι το μέλλον μας έρχεται από «μέσα» μας; Το έχετε διαβάσει εδώ στα άρθρα μου αρκετές φορές. Όμως πόσες φορές το σκεφτήκατε μετά; Πόσες φορές το παρατηρήσατε πάνω σας. Θα ήθελα να σκεφτείτε τώρα και να παρατηρήσετε τον εαυτό σας, το σώμα σας, τις σκέψεις σας, να παρατηρήσετε πως πηγάζει από μέσα σας όλος ο κόσμος που βλέπετε; Δεν σας κάνει εντύπωση όλο αυτό; Πως είναι δυνατόν να μην καθίσετε να το παρατηρήσετε να υλοποιείται γύρω σας; Κάντε το τώρα, τι περιμένετε;

Ρωτήστε «ποιος είναι αυτός που βλέπω δίπλα μου»; Την ώρα που το ρωτάτε, στροβιλίζεστε μαζί του στον χώρο που και στους δύο σας παραμένει αόρατος και το μόνο που αντιλαμβάνεστε είναι τα αγγίγματα του ενός στον άλλον, στα σημεία που «πονάτε». Οι πεποιθήσεις σας είναι ενεργές και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Οι πεποιθήσεις σας πηγάζουν από αυτό που λέτε ψυχή σας. Δεν πρέπει να το παρατηρήσετε όλο αυτό; Αν δεν το κάνετε εσείς ποιος θα το κάνει για εσάς;
Παρατηρώ σημαίνει «μου κάνω ερωτήσεις» και «αμφισβητώ τα πάντα».

Κάντε όσες ερωτήσεις θέλετε. Όχι σε εμάς. Σε σας. Οι ερωτήσεις που κάνετε σας βοηθούν να παρατηρείτε. Αγγίξτε το σώμα σας και μιλήστε του. Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτή την απλή άσκηση, να διαχωρίσετε αυτόν που κάνει τις ερωτήσεις από αυτόν που απαντάει, είναι αδύνατον να αντιληφθείτε τι συμβαίνει στο αόρατο. Δεν σας ενδιαφέρει το αόρατο αν δεν έχετε εναρμονίσει την ζωή σας πρώτα στο ορατό, στο εικονικό. Ξαναρωτάω… Ποιος βιώνει την κρίση; -Το σώμα σας. Ποιος φοβάται; -Το σώμα σας. Ποιος είναι φτωχός; -Το σώμα σας. Γιατί το κάνει; -Διότι έχει ανάγκες, σε τρόφιμα, ενέργεια, χρήμα, ρούχα, σχολεία, εργασία, αυτοκίνητο, εξοχικό, ταξίδια…

Υπάρχουν όμως κάποιοι ανάμεσά μας, που εδώ και μερικά χρόνια, το μόνο που έκαναν στον ελεύθερο χρόνο τους ήταν να παρατηρούν τον κόσμο και να κάνουν ερωτήσεις για αυτόν. Χωρίς δάσκαλο δίπλα τους. Δεν βιώνουν κρίση διότι παρατήρησαν ότι όλες οι ανάγκες, ήταν μονάχα της μπουρμπουλήθρας που είχαν για σκάφανδρο. Αυτή ήθελε πλούτη, δόξα και μεγαλεία. Αυτή η μπουρμπουλήθρα από σάρκα και κόκαλα. Σέβομαι το σώμα μου αλλά δοξάζω τον Εαυτό μου και για αυτό μπορείτε να με πείτε φιλόδοξη. Αναγνωρίζω τις σημαντικές ανάγκες του σώματός μου και τις ικανοποιώ όλες και για αυτό μπορείτε να με πείτε πλούσιο ή έστω αυτάρκη.

Η παρατήρηση των φόβων μου

Αναγνωρίζω ότι ένα μέρος του κόσμου γύρω μου, δημιουργείται από μέσα μου. Αναγνωρίζω ότι το άλλο μέρος του ίδιου κόσμου, δημιουργείται από την δική μου αλληλεπίδραση με όλους τους άλλους που υπάρχουν γύρω μου. Άρα, ένα μέρος του φόβου μου παράγεται από μένα τον ίδιο κι εγώ με την σειρά μου, παράγω ένα μέρος του φόβου των άλλων. Λέω και τις δύο φορές Εγώ, διότι αναγνωρίζω ότι μόνο εγώ μπορώ να το αποδεχθώ αυτό και μονάχα εγώ να το ακυρώσω και στις δύο περιπτώσεις. Μονάχα εγώ μπορώ να αποδεχθώ ασυνείδητα τους δικούς μου φόβους και μονάχα εγώ συνειδητά να τους ακυρώνω. Μονάχα εγώ μπορώ να συμμετέχω το ίδιο ασυνείδητα στη. δημιουργία των φόβων των άλλων γύρω μου και μονάχα εγώ μπορώ μόνο συνειδητά να το ακυρώνω.

Αποδέχομαι και ακυρώνω τους φόβους μου δεν σημαίνει ότι είμαι ήρωας. Σημαίνει ότι αντέχω να στέκομαι να παρατηρώ τα σώματα των άλλων που έχουν κυριεύσει το πνεύμα τους. Σημαίνει ότι αντέχω να αλληλεπιδρώ μαζί τους χωρίς να αποδέχομαι την μιζέρια των σωμάτων τους. Τι είμαι; Γκουρού; Όχι ζω στο «τώρα» και αρνούμαι να δεχθώ αυτό που το σώμα μου με πιέζει να βιώσω. Πόνο και κρίση. Αρνούμαι. Μα πως μπορείς και το λες αυτό σε ένα κόσμο που καταρρέει; Δεν βλέπω κανένα κόσμο να καταρρέει. Γνωρίζω πως κάποια στιγμή, η μιζέρια των σωμάτων των ανθρώπων, είναι ικανή να κατορθώσει να διαβρώσει ακόμη και τον κόσμο των παιδιών και των ζώων ώστε να τα κάνει να βλέπουν κρίση κι εκείνα, για αυτό συνεχίζω να τους χαμογελώ σε κάθε ευκαιρία.

Κατακερματισμένη μνήμη

Σε όλα. Όλα όσα μας έχουν συμβεί στην ζωή του κάθε ένα από μας, όλα όσα ο κάθε ένας μας έχει ζήσει, βιώσει, μελετήσει, διαβάσει, ακούσει, δει, αισθανθεί, μυρίσει, αγγίξει ή γευτεί ώστε να συνθέσει την συνολική εμπειρία και γνώση που κατέχει, είναι σκορπισμένα σε όλα τα σώματα που έχουν υλοποιηθεί για αυτόν και ύστερα χαθεί στο βαθύ διάστημα του παρελθόντος του. Δηλαδή το κάθε σώμα τι εγκέφαλο έχει και τι μνήμη;

Το κάθε σώμα έχει τον ίδιο εγκέφαλο με το κάθε άλλο, η μνήμη όμως που διατηρείται σε κάθε ένα από αυτά τα σώματα, περιλαμβάνει μονάχα όσα συνέβησαν εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή του «τώρα», στην οποία πήρε μορφή το κάθε συγκεκριμένο σώμα. Τίποτε άλλο.

Αν δηλαδή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο υλοποιούνται σε μορφή περίπου 100.000 σώματα (εικόνες –καρέ) και η λέξη «καλός» διαρκεί περίπου ένα δευτερόλεπτο για να την διαβάσεις ή να την πεις, τότε μοιράστε τον ήχο της ή την εικόνα της σε 100.000 κομμάτια και μοιράστε τα σε σειρά στα σώματα αυτά (εικόνες –καρέ) που πήραν μέρος στο γεγονός αυτό. Έτσι θα έχετε το τμήμα της πληροφορίας, (του ήχου, της εικόνας ή οποιασδήποτε αίσθησης) που έχει κρατήσει στην μνήμη του το κάθε σώμα από αυτά.

Φανταστείτε τώρα αν διαβάσετε ένα βιβλίο για δύο ή περισσότερες ημέρες, ή ακόμη μια σειρά από βιβλία για ένα ή περισσότερα χρόνια, πόσα τέτοια σώματα χρειάζεστε για να αποθηκευτεί ολόκληρη η πληροφορία που λαμβάνετε. Φαντασθείτε δηλαδή και μετρήστε σε πόσα σώματα είναι κατακερματισμένη ολόκληρη η γνώση που έχουμε για κάτι και που βρίσκεται στην ουσία αποθηκευμένο, αυτό το κάτι.

Εγκέφαλος «επεξεργαστής»

Κατανοούμε δηλαδή ότι όταν λέμε την φράση «μέσα στον εγκέφαλό μας», στην ουσία εννοούμε «έξω στο βαθύ διάστημα» Κι αν δεν είναι ο εγκέφαλος το όργανο που αποθηκεύεται η μνήμη μας, τότε αυτός ο εγκέφαλος τι είναι; Θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με τον «επεξεργαστή» ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή ενώ συγχρόνως το «σκληρό δίσκο» να τον «απλώσουμε» έξω από το σώμα μας στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον μας. Αν είναι όμως ο εγκέφαλός μας «ο επεξεργαστής» της πληροφορίας που κατέχουμε, τότε πως γίνεται αυτή η επεξεργασία; Κατά αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Εμείς δεν κατέχουμε κανενός είδους πληροφορία μιας και εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος της πληροφορίας αυτής. Αυτό που λέμε «κατέχουμε γνώση» στην ουσία θα έπρεπε να λέμε «διαχειριζόμαστε πληροφορία» Η επεξεργασία δηλαδή που διενεργεί ο εγκέφαλός μας, δεν είναι τίποτε άλλο από διαχείριση της πληροφορίας η οποία έχει καταγραφεί από τις αισθήσεις μας και αποθηκευτεί σε όλα αυτά τα σώματα τα οποία ταξιδεύουν στο διάστημα απομακρυνόμενα από το «τώρα» μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο εγκέφαλος λοιπόν σαν ο επεξεργαστής της πληροφορίας διαχειρίζεται την συνολική μας μνήμη μέσω των «συνάψεων». Οι συνάψεις δηλαδή των νευρώνων της μνήμης μας, δεν είναι τίποτε άλλο από “ηλεκτρικά σήματα –δεσμοί”, οι οποίοι συνδέουν μεταξύ τους όλα αυτά τα «εικονικά» σώματα μας που ταξιδεύουν στο διάστημα. Τρισεκατομμύρια συνάψεων, με όλες μεταξύ τους, αυτές τις κατακερματισμένες πληροφορίες, δημιουργούν ένα απίστευτα γιγαντιαίο αριθμό συνδυασμένων ενεργειακών δεσμών, οι οποίοι αναζητούν, αναλύουν, συνδυάζουν, κρίνουν, συγκρίνουν, υπολογίζουν και πιθανολογούν τρισεκατομμύρια συνδυασμούς, υποθέσεων, καταστάσεων και σεναρίων με όλα και για όλα όσα μας συμβαίνουν κάθε στιγμή στην ζωή που ζούμε και που θεωρούμε πραγματική. Πως συμβαίνει αυτό;

Ανάκληση των «τώρα».

Η κάθε κατακερματισμένη πληροφορία, αποθηκεύεται στο κάθε σώμα –εικόνα –καρέ που λαμβάνει μορφή στον εικονικό κόσμο αυτό… Αυτόματα με την αποθήκευση αυτής της απειροελάχιστα μικρής πληροφορίας αυτής, δημιουργείται ένας ενεργειακός δεσμός με κάθε μία που έχει δημιουργηθεί. Την στιγμή δηλαδή εκείνη του «τώρα» μας, η πληροφορία που λαμβάνουμε μέσω μελέτης, εμπειρίας, βιώματος ή οτιδήποτε άλλου, καταγράφεται στο συγκεκριμένο σώμα που λαμβάνει μορφή.

Συγχρόνως με την αστραπιαία καταγραφή αυτή, δημιουργούνται τρισεκατομμύρια συνάψεις οι οποίες ενώνουν μεταξύ τους την καταγεγραμμένη αυτή μικρή πληροφορία με όλες όσες δημιουργήθηκαν ήδη στα άλλα εικονικά σώματα. Όταν λοιπόν, ο κάθε ένας από μας ανακαλεί από την μνήμη του μια πληροφορία, δεν πηγαίνει σε κάποιο συγκεκριμένο κουτάκι του εγκεφάλου του να το βρει, αλλά κάνει ένα αστραπιαίο ταξίδι στον χρόνο για να το αναζητήσει και να το «φέρει» πάλι στο «τώρα» του ώστε να το «διαβάσει»

Όταν ένας άνθρωπος εβδομήντα ετών, ανακαλεί από την μνήμη του, κάτι που έμαθε στο πανεπιστήμιο πριν από πενήντα χρόνια, στην πραγματικότητα ανακαλεί μέσω των συνάψεων, εκείνο το σώμα του που «έζησε» στο τότε «τώρα» όπου ήταν φοιτητής.

Με μια ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας του φωτός, η σύναψη μεταφέρει την «απαίτηση» σε ολόκληρο το μηχανισμό αναζήτησης της μνήμης και «βρίσκει» την πληροφορία. Μια πληροφορία «εικόνα», ενός φοιτητή που διάβαζε ένα βιβλίο, σε μια συγκεκριμένη σελίδα και κατέγραψε έναν όγκο πληροφοριών σε μερικές χιλιάδες «σώματα –καρέ» Τα βρίσκει και τα «μεταφέρει» στο «εδώ και τώρα» του εβδομηντάχρονου ανθρώπου, με ένα τρόπο ώστε «αντικαθιστά» το τωρινό του «τώρα» με εκείνο που «έζησε» πριν από πενήντα χρόνια. Ο άνθρωπος με μια απίστευτη ταχύτητα, στρεβλώνει το χώρο γύρω του και μεταφέρει τον τότε χρόνο στο παρόν του.

Έτσι επαναβιώνει εκείνη την στιγμή και «θυμάται» την καταγεγραμμένη πληροφορία. Δηλαδή τι έκανε ο εγκέφαλος μέσω των συνάψεων. Διαχειρίστηκε ενέργεια και πληροφορία. Έκανε αυτό που μερικοί περιγράφουν με την φράση «τον μετέφερε στον χρόνο»

Στην ουσία όμως μετέφερε τον χρόνο σε αυτόν που αναζητά την πληροφορία. Τράβηξε την τότε στιγμή του, και την «έσυρε» εμπρός στο νου του, ώστε να τη «δει» ξανά και να την θυμηθεί. Τράβηξε ολόκληρη την ζωή του σαν ένα συρόμενο συρτάρι, και έφερε μπροστά του το κομμάτι (στιγμή) που αναζητούσε.

Διότι η γνώση που κατέχουμε είναι στιγμές που ζήσαμε, οι οποίες έρχονται και φεύγουν περνώντας ταχύτατα από δίπλα μας. Όπως είναι και η πραγματική ζωή μας. Η γνώση που διαχειριζόμαστε, κινείται όπως κινείται κάθε πληροφορία γύρω μας.

Ελεύθερη στο άδηλο

Τι είναι λοιπόν η γνώση;

Είναι πληροφορία; Είναι προνόμιο κάποιων; Προέρχεται μονάχα από μελέτη, εμπειρίες και βιώματα δικά μας; Βρίσκεται μονάχα καταγεγραμμένη σε βιβλία ή στο κεφάλι κάποιων σοφών ή είναι ελεύθερα προσπελάσιμη προς όλους όσους καταφέρουν να περάσουν το όριο της αορατότητάς της.

Η γνώση, με την ευρύτερη έννοια, μοιάζει να είναι ενεργειακά διαχειριζόμενη πληροφορία η οποία βρίσκεται έξω από το οριοθετημένο περιβάλλον του εγκεφάλου μας. Αν είναι έτσι όμως τότε, σε μας μένει να αντιληφθούμε τι σημαίνει στα αλήθεια ενεργειακά διαχειριζόμενη πληροφορία και που είναι αυτό το «έξω»

Αν δηλαδή δεν μπορούμε να την περιορίσουμε μέσα σε κάποιο βιβλίο ή σε κάποιο όργανο του σώματός μας και αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει μέσα στον «κλειστό» χώρο που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν υλικό αισθητό κόσμο, τότε ολόκληρη η πληροφορία που εμείς θεωρούμε σαν γνώση, υπάρχει ελεύθερη μέσα στο άδηλο και αόρατο μέρος του κόσμου που σε μας παραμένει πεισματικά άγνωστο.

Τα άδηλο και αόρατο όμως τμήμα του κόσμου μας, δεν είναι άγνωστο για όλους μας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι άγνωστο σε κανέναν μας, μιας και όλοι έχουμε πρόσβαση σε ένα κομμάτι από αυτό μέσω της μνήμης μας. Το άγνωστο αυτό άδηλο και αόρατο μέρος του κόσμου μας, δεν είναι προσβάσιμο μονάχα σε κάποιους, αλλά σε όλους. Αποτελεί ένα κοινά «μοιρασμένο» σε όλους μας χώρο, μέσα στον οποίο υπάρχουν «χύμα» όλα όσα ήδη γνωρίζουμε ή δεν γνωρίζουμε ή μπορούμε να γνωρίσουμε ακόμη εμείς, ή όποιος πέρασε από τούτο τον κόσμο και όχι μόνο.

Στον χώρο αυτό δεν υπάρχει η φράση «εγώ ξέρω» ή «η γνώση είναι δύναμη» ούτε υπάρχει κρυφή και ατομική σκέψη για οτιδήποτε. Στο χώρο αυτό όπου είναι αποθηκευμένη η συμπαντική γνώση, δεν υπάρχουν κρυμμένα μυστικά ούτε απαγορευμένες πληροφορίες μονάχα για μυημένους. Στον χώρο αυτό υπάρχει ολόκληρη η συμπαντική πληροφορία της δημιουργίας η οποία όμως είναι αδύνατον να επεξεργαστεί από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος είναι το πλέον ακατάλληλο όργανο στο σύμπαν για να την διαχειριστεί.

Πέρα από τον εγκέφαλό μας

Στην πραγματικότητα ο εγκέφαλος δεν είναι προορισμένος να διαχειρίζεται γνώση αλλά μονάχα συγκεκριμένο εύρος πληροφορίας και αυτή μόνον μέσω της μνήμης του. Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό από την διαχείριση γνώσης. Ο εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος έτσι ώστε να παράγει σκέψη. Σκέψη η οποία είναι απλά η συσχέτιση πληροφοριών που βιώσαμε ως εμπειρίες κατά το παρελθόν μας. Ακόμα και η μελέτη συγκαταλέγεται σε αυτή όπως και τα υποθετικά σενάρια για το μέλλον μας τα οποία επίσης βασίζονται σε συγκεκριμένες εμπειρίες του παρελθόντος μας.

Η «γνώση» όμως στην ουσία της, δεν έχει καμιά σχέση με τις δικές μας εμπειρίες. Οι δικές μας εμπειρίες –εκτός του ότι περιέχουν μόλυνση από τον ενεργειακό θόρυβο των πεποιθήσεών μας, ο οποίος παράγεται από την αντίληψή μας για τον αισθητό κόσμο που ζούμε- είναι απειροελάχιστα ανύπαρκτες σε σχέση με την συνολική «γνώση» Η πραγματική γνώση αρχίζει να «εισρέει» στην ύπαρξή μας, όταν έχει καταλαγιάσει η λειτουργία της σκέψης και του εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα δεν «εισρέει» αλλά υπάρχει. Πάντα υπήρχε και θα υπάρχει σε όλους. Μόνο που αυτό, είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να το αντιληφθούν όλοι.

Πως λοιπόν και πότε μπορούμε να πούμε ότι κατέχουμε γνώση; Πόσο σημαντική είναι για μας και πως μπορούμε τελικά να τα καταφέρουμε να την προσεγγίσουμε; Οι άνθρωποι πάντα την αναζητούν διότι από τον πρώτο κιόλας καιρό της εμφάνισής τους σε τούτο τον κόσμο την θεώρησαν περισσότερο σημαντική από την ύπαρξή τους. Κι όσο λιγότερα αντιλαμβάνονται γι αυτή, τόσο περισσότερο χρόνο από την ζωή τους δαπανούν για χάρη της.

Η αντίληψη ότι ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να την προσεγγίσει στο ελάχιστο, μας ωθεί συνεχώς να δημιουργήσουμε άλλα μέσα «εξωτερικά» μέσω της τεχνολογίας ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν περισσότερη από αυτή. Όμως ο σύγχρονος πολιτισμός κινείται σε μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που υπάρχει, διότι το πραγματικά σημαντικό τμήμα της γνώσης που είναι απαραίτητο για να πλησιάσουμε την πηγή της, είναι κύρια η γνώση του Εαυτού μας.

Το κύριο. Η ολοκληρωτική αντίληψη του διαχωρισμού του υλικού σώματος της μορφής, από το εσώτερο ενεργειακό μας, κύριο σώμα, είναι το βήμα που θα ανοίξει τις πύλες προς αυτό που αναζητούμε αιώνες τώρα χωρίς επιτυχία. Η σιγή του μυαλού και της σκέψης μας, το αντίθετο δηλαδή από ότι έχει περισσότερο επενδύσει ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργεί μια νέα αντιληπτικότητα σχετικά με την κατανόηση της «γνώσης» Αυτή η σιγή όμως, οδηγεί στην αποτελεσματική Παρατήρηση του Κόσμου μας κι αυτή η Παρατήρηση αρχίζει σιγά-σιγά να συνθέτει μέσα μας, με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο, την «γνώση» που δεν χάσαμε ποτέ.

Ποιος αποφασίζει για τις αποφάσεις σου;

Μία αόρατη δικτατορία κοινωνικής μηχανικής αποκοιμίζει τα χαμστεράκια, με εύπεπτες ετικέτες, όπως, δημοκρατία, ψηφοφορία, διαφάνεια, δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, δημοσιότητα, υγεία, ατομική ευθύνη, οικονομία, διαφήμιση, ανάπτυξη, βιοποικιλότητα, οικολογικό αποτύπωμα, κλιματική αλλαγή, marketing… λέξεις που δεν δημιουργούν συναισθηματική αναταραχή, ένταση ή έξαρση όπως οι λέξεις, προπαγάνδα, ποδηγεσία, χειραγώγηση, έλεγχος, καταπίεση, φυλακή, φτώχεια, ανέχεια, δηλητηρίαση, δουλικότητα… Έτσι απλά σε καθιστούν, με τις δογματικές παρλαπίπες τους, αδύναμο και φυλακισμένο να πιστεύεις τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές και να μην τολμάς καν ν’ αναρωτηθείς γιατί, αν οι Θεωρίες όλων αυτών των μαφιόζων, απατεώνων, λαγουμιτζήδων (ουπς, «ειδικών επιστημονικών αυθεντιών», ήθελα να γράψω) είναι αληθινές, εσύ δεν βρίσκεσαι αυτήν την στιγμή αραχτός και ξέγνοιαστος, να πίνεις το ουίσκι σου με τους φίλους σου στον Δία ατενίζοντας τα φεγγάρια του, αλλά βολοδέρνεις σε μια δουλίτσα για τον άρτον τον επιούσιο, στα κουτάκια των κοινωνικών παγίδων, με ή χωρίς θεάματα; Γιατί βρίσκεσαι τρομοκρατημένος, φιμωμένος, φυλακισμένος, αποδιοργανωμένος, σε σύγχυση, να παρακολουθείς μια σαπουνόπερα πανδημίας, όπου σε κυνηγάει ένας ιός και η πολιτική ορθότητα;

Αυτό σου συμβαίνει πρώτον γιατί πιστεύεις κι αποδέχεσαι τους θεοποιούς και τις σκιές στον τοίχο γι’ αληθινές και δεύτερον γιατί είσαι αδύναμος και δεν σκέφτεσαι με τον δικό σου Νου.

Λουκρήτιος: Είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλυτώσεις

Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατί είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλυτώσεις εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος.

Τίποτε όμως δεν είναι πιο γλυκό από το να είσαι θρονιασμένος στα ύψη τα οχυρωμένα από τις γνώσεις και τη διδασκαλία των σοφών, κι από τις γαλήνιες αυτές κατοικίες σκύβοντας να ρίχνεις το βλέμμα στους άλλους και να τους βλέπεις να τρέχουν πέρα δώθε, ψάχνοντας στα τυφλά το δρόμο της ζωής, να συναγωνίζονται σε εξυπνάδα, να μαλώνουν για την ευγενή τους καταγωγή, να μοχθούν μέρα και νύχτα και να τσακίζονται να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του πλούτου ή να κατακτήσουν την εξουσία.

Ω, κακομοίρα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια, σε τι κινδύνους κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας! Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης που διαλαλεί την επιθυμία της, από το κορμί να φύγει κάθε πόνος, και το πνεύμα να νιώσει ευδαιμονία ελεύθερη από έγνοιες και αγωνίες;

Το βλέπουμε πως δε χρειάζεται το κορμί πολλά πράγματα. Κάθε τι που διώχνει τον πόνο, μπορεί και πολλές απολαύσεις να προσφέρει. Η ίδια η φύση τότε δεν ζητά μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

Αν το σπίτι δεν έχει χρυσά αγάλματα εφήβων να κρατούν στο δεξί το χέρι αναμμένες δάδες και να φωτίζουν τα νυχτερινά φαγοπότια, αν το σπίτι δεν αστραποβολά από ασήμια και χρυσάφια, αν δεν αντιλαλούν κιθάρες μες στα στολισμένα σαλόνια, εμάς μας είναι αρκετό να ξαπλώνουμε στο τρυφερό χορτάρι, φίλοι με φίλους στην ακροποταμιά, κάτω από τα σκιερά κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου’ μας είναι αρκετό να μπορούμε να διασκεδάζουμε με λίγα έξοδα, ιδίως αν μας χαμογελά ο καιρός, κι η εποχή ραίνει το καταπράσινο χορτάρι με λουλούδια.

Ο καυτός πυρετός δεν αφήνει γρηγορότερα το κορμί που ξαπλώνει πάνω σε κεντητά στρώματα και σε άλικες πορφύρες, απ’ ότι το κορμί που ’ναι ξαπλωμένο σ’ ένα φτωχικό στρωσίδι.

Κι αφού τα πλούτη κι η ευγενική καταγωγή κι η δόξα του θρόνου δεν ωφελούν σε τίποτα το κορμί, θα πρέπει να σκεφτούμε πως ούτε και το πνεύμα ωφελούν. Μήπως τάχα, την ώρα που βλέπεις τις λεγεώνες σου να κάνουν πολεμικές ασκήσεις στο πεδίο του Άρεως και να προελαύνουν ορμητικά, και μήπως, την ώρα που παρακολουθείς τα γυμνάσια του στόλου σου στην ανοιχτή θάλασσα, θα τρομάξουν οι δεισιδαιμονίες σου και θα πάρουν δρόμο και θα φύγει απ’ την ψυχή σου ο φόβος του θανάτου, αφήνοντάς την λεύτερη, απαλλαγμένη από το άγχος;

Λουκρήτιος