
Σε κάθε ταινία ή παράσταση, ακόμη και στη μουσική θα έλεγα, το σενάριο εκτυλίσσεται σε ένα πλαίσιο καθημερινών και άκαμπτων στοιχείων. Η δουλειά, η στρωμένη ζωή, η βιοπάλη, ο αποστειρωμένος έρωτας. Κάπου εκεί εισέρχεται ο μαγικός παράγοντας. Αγωνία, συγκινήσεις, ερωτικά τρίγωνα, καταχρήσεις, όλα όσα φοβάσαι να ζήσεις στην πραγματικότητα. Ότι ανοίγει την πόρτα στα στερημένα σου συναισθήματα είναι εκεί. Η χαρά, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση. Όχι απαραίτητα καλά, μα σίγουρα αναγκαία μετά από χρόνια στην αφάνεια. Το δάκρυ για παράδειγμα, κανείς δεν το αποζητά, μα καμιά φορά ανακουφίζει. Το ίδιο συμβαίνει με κάθε έντονη κατάσταση που μας ταράζει. Ευχάριστα ή δυσάρεστα. Η ζωή είναι ημιτονοειδής, όχι μια ευθεία γραμμή όπως θέλουν να πιστεύεις. Τι στα αλήθεια κρατάς από τα παραπάνω; Ένα πλαίσιο που δεν πλαισιώνει τίποτα. Τη δουλειά 9 με 5, μια εβδομαδιαία τυπική έξοδο για φαγητό, άλλη μία για καφέ και ένα σαββατιάτικο ξενύχτι. Ένας μικροαστικός τρόπος ζωής που διαμορφώνει το αστικό τοπίο.
Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Μπορούν όμως να εξασφαλίσουν σε κάποιον τα «μπαχαρικά» που θα νοστιμέψουν την καθημερινότητα του. Ένα ακριβό αυτοκίνητο, ένα ταξίδι, έστω και κοντινό, ένα gourmet γεύμα. Ακόμη και ο έρωτας μπορεί να αγοραστεί. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω, είναι ο γεμάτος τραπεζικός λογαριασμός. Δεν είναι όμως η μόνη. Προκειμένου να βρει κανείς καταφύγιο στις υλικές απολαύσεις, πρέπει πρώτα από όλα να είναι ρηχός. Εσύ δεν είσαι ούτε ρηχός μήτε και πλούσιος.
Επιλέγεις λοιπόν να γεμίσεις την ζωή σου με περιπέτειες που ερεθίζουν τα συναισθήματά σου και ωθείς τον εαυτό σου να γίνει ο αγαπημένος σου κινηματογραφικός χαρακτήρας. Γοητεύεσαι από μελαγχολικά άτομα, αγαπάς έντονα χωρίς να έχεις σαφή λόγο και μοιρολατείς για την οικονομική σου κατάσταση, συγκρίνοντάς σε με της γης τους κολασμένους. Ξενυχτάς σε περίεργα μονοπάτια, πίνεις ναρκωτικά. Η ένταση που παίρνεις ως αντάλλαγμα για την αλλοίωση την ρουτίνας σου είναι τόσο εθιστική, ώστε να μην αναρωτιέσαι εάν άξίζε πραγματικά τον κόπο. Διότι το μόνο που δεν στερείται μία σπουδαία θεατρική παράσταση ή ταινία είναι η απρόβλεπτη πλοκή και τα διφορούμενα νοήματα. Κάθε λέξη του πρωταγωνιστή εκλαμβάνεται διαφορετικά από τον συνομιλητή του, ξετυλίγοντας έτσι το κουβάρι του σεναρίου ανάλογα με την αντίδραση του τελευταίου. Ακόμη, τα συμπεράσματα στο τέλος ενός έργου ποικίλουν από θεατή σε θεατή. Παρόμοια, όταν δίνεις μια «παράσταση» ή παίζεις στο εκάστοτε «επεισόδιο» της ζωής σου, εκπέμπεις ένα πλήθος ερεθισμάτων τα οποία δεν μπορείς να γνωρίζεις πως θα αντιληφθεί ο συνάνθρωπό σου και ποια θα είναι η αντίδρασή του. Κατά συνέπεια δεν μπορείς να προβλέψεις εάν η μεταξύ σας αλληλεπίδραση καταλήξει θετικά η σε Βατερλώ. Η αβέβαιη αυτή κατάληξη πηγάζει φυσικά από το αβέβαιο του νοημάτων σου.
Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, μα η ζωή δεν είναι τέχνη. Κάθε βήμα καθορίζει ανεπιστρεπτί το επόμενο με απρόβλεπτες συνέπειες. Μια ασταθής κατάσταση ή η ανταμοιβή για τον θαρραλέο; Το αν θα κάνεις το βήμα εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα. Πόσο φοβάσαι την έκβαση; Πόση δυσφορία σου προκαλεί το παρόν; Το μόνο σίγουρο είναι πως η γοητεία που κρύβει το άγνωστο θα σε τραβήξει όλο και πιο βαθιά σε αυτό. Θα πάρεις το ρίσκο;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου