Παρασκευή 19 Ιουνίου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλεῖδαι (464-499)

ΔΗ. γενναῖα μὲν τάδ᾽ εἶπας ἀλλ᾽ ἀμήχανα.
465οὐ σοῦ χατίζων δεῦρ᾽ ἄναξ στρατηλατεῖ·
τί γὰρ γέροντος ἀνδρὸς Εὐρυσθεῖ πλέον
θανόντος; ἀλλὰ τούσδε βούλεται κτανεῖν.
δεινὸν γὰρ ἐχθροῖς βλαστάνοντες εὐγενεῖς,
νεανίαι τε καὶ πατρὸς μεμνημένοι
470λύμης· ἃ κεῖνον πάντα προσκοπεῖν χρεών.
ἀλλ᾽ εἴ τιν᾽ ἄλλην οἶσθα καιριωτέραν
βουλὴν ἑτοίμαζ᾽, ὡς ἔγωγ᾽ ἀμήχανος
χρησμῶν ἀκούσας εἰμὶ καὶ φόβου πλέως.

ΜΑΚΑΡΙΑ
ξένοι, θράσος μοι μηδὲν ἐξόδοις ἐμαῖς
475 προσθῆτε· πρῶτον γὰρ τόδ᾽ ἐξαιτήσομαι·
γυναικὶ γὰρ σιγή τε καὶ τὸ σωφρονεῖν
κάλλιστον εἴσω θ᾽ ἥσυχον μένειν δόμων.
τῶν σῶν δ᾽ ἀκούσας, Ἰόλεως, στεναγμάτων
ἐξῆλθον, οὐ ταχθεῖσα πρεσβεύειν γένους,
480 ἀλλ᾽, εἰμὶ γάρ πως πρόσφορος, μέλει δέ μοι
μάλιστ᾽ ἀδελφῶν τῶνδε κἀμαυτῆς πέρι,
θέλω πυθέσθαι μὴ ᾽πὶ τοῖς πάλαι κακοῖς
προσκείμενόν τι πῆμα σὴν δάκνει φρένα.
ΙΟ. ὦ παῖ, μάλιστα σ᾽ οὐ νεωστὶ δὴ τέκνων
485 τῶν Ἡρακλείων ἐνδίκως αἰνεῖν ἔχω.
ἡμῖν δὲ δόξας εὖ προχωρῆσαι δρόμος
πάλιν μεθέστηκ᾽ αὖθις ἐς τἀμήχανον·
χρησμῶν γὰρ ὠιδούς φησι σημαίνειν ὅδε
οὐ ταῦρον οὐδὲ μόσχον ἀλλὰ παρθένον
490 σφάξαι κόρηι Δήμητρος ἥτις εὐγενής,
εἰ χρὴ μὲν ἡμᾶς, χρὴ δὲ τήνδ᾽ εἶναι πόλιν.
ταῦτ᾽ οὖν ἀμηχανοῦμεν· οὔτε γὰρ τέκνα
σφάξειν ὅδ᾽ αὑτοῦ φησιν οὔτ᾽ ἄλλου τινός.
[κἀμοὶ λέγει μὲν οὐ σαφῶς, λέγει δέ πως,
495 εἰ μή τι τούτων ἐξαμηχανήσομεν,
ἡμᾶς μὲν ἄλλην γαῖαν εὑρίσκειν τινά,
αὐτὸς δὲ σῶσαι τήνδε βούλεσθαι χθόνα.]
ΜΑ. ἐν τῶιδε κἀχόμεσθα σωθῆναι λόγωι;
ΙΟ. ἐν τῶιδε, τἄλλα γ᾽ εὐτυχῶς πεπραγότες.

***
ΔΗΜ. Αντρίκεια μίλησες, αδύνατα όμως είναι.
Για χάρη σου δεν εκστρατεύει εδώ ο Ευρυσθέας.
Τί θα κερδίσει, αν ένας γέρος αποθάνει;
Τα παιδιά θέλει να σκοτώσει· τι ᾽ναι πάντα
στους οχτρούς κίνδυνος τα ευγενικά βλαστάρια,
τα νέα, που τα κακά θυμούνται του πατρός των.
470 Κι είναι όλ᾽ αυτά που πρέπει εκείνος να προβλέψει!
Κι αν άλλο πιο κατάλληλο σχέδιον εσύ έχεις,
ετοίμαζέ το, γιατί εγώ τα ᾽χω χαϊμένα
ακούοντας τους χρησμούς κι είμαι γεμάτος φόβο.

ΜΑΚΑΡΙΑ
Ω ξένοι, μην το πάρετε για θράσος το ότι
βγήκα έξω· κι είναι αυτό που πρώτα σας ζητάω.
Για τη γυναίκα είναι η σιωπή κι η φρονιμάδα
το πιο σωστό και το να κάθεται στο σπίτι.
Μα επειδής άκουσα τους στεναγμούς σου, ω Ιόλαε,
βγήκα, χωρίς να σεβαστώ που είμαι κορίτσι.
480 Μα μου ταιριάζει εμένα και πολύ με μέλει
για τ᾽ αδερφάκια μου, και για τον εαυτό μου
θέλω να μάθω μήπως κοντά στ᾽ άλλα νέο
πάθημα την καρδιά σού κατατρώγει πάλι.
ΙΟΛ. Ω κόρη, εσένα από καιρό πιότερο απ᾽ όλα
τα τέκνα του Ηρακλή να σ᾽ επαινάω αξίζει.
Κι εμάς, που μας φάνηκε πως είχε γλιτώσει
το σπιτικό μας, πάλι στην απελπισία
ξανάπεσε· τι ο βασιλιάς εδώ μας λέγει
πως οι τραγουδιστοί χρησμοί σημαίνουν ούτε
μοσχάρι να σφαχτεί ούτε ταύρος, μα παρθένα
490 ευγενική στης Δήμητρας την κόρη, αν είναι
να υπάρχουμε κι εμείς κι η πόλη ετούτη αντάμα.
Αχ! τί να κάνουμε δεν ξέρουμε· γιατί ούτε
δικό του ούτε αλλουνού τέκνο να σφάξει θέλει
ο βασιλιάς. [Κι αν ξάστερα δεν μου το λέει, μα κάπως
το φανερώνει πως, αν όπως ημπορούμε
δεν τα βολέψουμε τα πράματα, πρέπει άλλη
χώρα να βρούμε κι έτσι να σωθεί η δική του].
ΜΑΚ. Μόνο απ᾽ αυτό που λέγεις κρέμεται ο σωμός μας;
ΙΟΛ. Μόνο απ᾽ αυτό, τι σε όλα τ᾽ άλλα είχαμε τύχη.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της αρχαϊκής εποχής

3.1. Η επικράτηση του μελανόμορφου ρυθμού και η πρώτη μεγάλη ακμή της αττικής κεραμικής

3.1.1. Η αρχή του μελανόμορφου ρυθμού στην Αττική


Σε αντίθεση με τους Κορινθίους κεραμείς, που από το τέλος του 8ου αιώνα π.Χ. είχαν ειδικευθεί στην παραγωγή μικρών (συχνά μάλιστα μικροσκοπικών) αγγείων, διακοσμημένων δεξιοτεχνικά με ζωφόρους από ζώα, φυτικά κοσμήματα και σπανιότερα με ανθρώπινες μορφές, οι Αθηναίοι εξακολούθησαν να παράγουν μεγάλα αγγεία με αφηγηματικές παραστάσεις, συχνά εμπνευσμένες από μύθους. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο ότι τα δύο εργαστήρια απευθύνονταν σε διαφορετικές αγορές. Τα καλύτερα κορινθιακά αγγεία εξάγονταν, ιδιαίτερα στην Ιταλία· πολλά από αυτά (που στη γλώσσα των αρχαιολόγων ονομάζονται αρύβαλλοι) περιείχαν αρωματισμένα έλαια, όπως φανερώνει το μικρό τους μέγεθος και το σχήμα τους, με τη φουσκωτή κοιλιά και το στενό στόμιο. Αντίθετα, τα αθηναϊκά αγγεία με ζωγραφικές παραστάσεις απευθύνονταν κυρίως στην τοπική αγορά της Αττικής ή πωλούνταν σε κοντινές περιοχές (ένα σημαντικό σύνολο βρέθηκε στην Αίγινα) και τα περισσότερα βρέθηκαν σε τάφους, όπου χρησίμευαν ως τεφροδόχοι. Τα αγγεία αυτά ήταν σχετικά μεγάλα και τα σχήματά τους σχετίζονται κυρίως με τη μεταφορά και την κατανάλωση κρασιού (αμφορείς, κρατήρες, οινοχόες) και νερού (υδρίες, λεκάνες). Τα διακοσμημένα αγγεία δεν προορίζονταν για καθημερινή χρήση, αλλά χρησιμοποιούνταν σε τελετές (όπως οι γάμοι και οι κηδείες) και σε συμπόσια· η χρήση των διακοσμημένων αγγείων στους τάφους είχε συμβολική σημασία.
 
Στο τελευταίο τέταρτο του 7ου αιώνα (625-600 π.Χ.) η διακόσμηση των αττικών αγγείων μεταμορφώνεται με την υιοθέτηση μιας τεχνικής που είχαν ανακαλύψει οι Κορίνθιοι αγγειογράφοι στις αρχές του 7ου αιώνα και την ονομάζουμε μελανόμορφο ρυθμό. Η ονομασία είναι συμβατική και έχει ανάγκη από επεξήγηση, αφού δηλώνει απλώς ότι οι μορφές, ιδιαίτερα οι ανθρώπινες, αποδίδονται με μελανό χρώμα επάνω σε ανοιχτόχρωμο βάθος, κάτι που το παρατηρούμε ήδη στα γεωμετρικά αγγεία. Στην πραγματικότητα το μελανό χρώμα είναι ένα βερνίκι που αλείφεται στην επιφάνεια του άψητου ακόμη αγγείου και μαυρίζει κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Με τον τρόπο αυτό ο αγγειογράφος μπορεί να δημιουργήσει απλές σιλουέτες με στοιχειώδη μόνο δήλωση της εσωτερικής τους διαμόρφωσης, περίπου σαν τις μορφές του θεάτρου σκιών. Η σπουδαιότερη καινοτομία που έφερε ο μελανόμορφος ρυθμός στην απεικόνιση των μορφών είναι η δήλωση των περιγραμμάτων με εγχάρακτες γραμμές. Η τεχνική της χάραξης έδωσε επιπλέον τη δυνατότητα στους αγγειογράφους να προσθέσουν πολλές λεπτομέρειες και να ζωντανέψουν έτσι τις εικονιζόμενες μορφές. Ένα ακόμη νέο στοιχείο είναι ότι άρχισαν να χρησιμοποιούνται και άλλα χρώματα, ιδιαίτερα το λευκό και το ιώδες, που προστίθενται μετά το ψήσιμο του αγγείου. Το λευκό χρησιμοποιείται κυρίως στα γυμνά τμήματα των γυναικείων μορφών, που με αυτό τον τρόπο αναγνωρίζονται ευκολότερα. Αυτή είναι μια ευρύτατα διαδεδομένη σύμβαση, που τη συναντούμε από πολύ παλιά στην αιγυπτιακή τέχνη, αλλά και στην τέχνη της μινωικής Κρήτης και της μυκηναϊκής Ελλάδας. Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει τις γυναικείες μορφές στις μελανόμορφες αγγειογραφίες είναι τα μακρόστενα αμυγδαλωτά μάτια τους, που διαφέρουν από τα στρογγυλά μάτια των ανδρικών μορφών. Το ιώδες χρώμα το συναντούμε κυρίως στα ενδύματα, και στα φυτικά και άλλα κοσμήματα.

Το μυστικό της έλξης

Ένα από τα δυσκολότερα παιχνίδια που θα παίξεις ποτέ στη ζωή σου, αδιαμφισβήτητα, είναι το παιχνίδι του φλερτ. Ένα παιχνίδι που έρχεται χωρίς κανόνες, χωρίς οδηγίες χρήσης, παρά μόνο με ένα ένστικτο που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και με κάποιες πασίγνωστες φήμες που ακούμε απ’ όταν ακόμα είμαστε παιδιά.

Όταν βγαίνεις, όμως, στην πίστα και καλείσαι να χορέψεις στον χορό που θες να μπεις, τα πράγματα δυσκολεύουν αυτόματα. Κι ενώ υπάρχουν πολλοί που μες στον πανικό και την αμηχανία τους θα προτιμήσουν να ακολουθήσουν μια πεπατημένη και -υποθετικά- σίγουρη μέθοδο για να πετύχουν το στόχο τους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι ανάμεσά μας που ξέρουν το πραγματικό μυστικό της έλξης και δε διστάζουν να το χρησιμοποιήσουν.

Αν κάνεις μια πρόχειρη αναζήτηση, είτε στο ίντερνετ είτε στον κύκλο σου και ρωτήσεις τι κάνει κάποιος όταν θέλει να ρίξει έναν άλλο, ένα από τα δύο αυτά τινά θα σου παρουσιαστούν: είτε θα σου πουν πως το μυστικό είναι να το παίξεις δύσκολος, να τσιγαρίσεις τον άλλο και να τον κάνεις να σε θέλει όλο και περισσότερο προτού του παραδοθείς ολοκληρωτικά, είτε θα σου πουν πως η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο προσέγγισης, στον τρόπο που θα του γλυκάνεις τ’ αυτιά και θα τον εντυπωσιάσεις. Κι αν εγώ σου έλεγα πως αυτοί οι δύο τρόποι είναι πια ντεμοντέ, θα με πίστευες;

Όταν βγαίνεις στο πεδίο της μάχης του έρωτα, είτε βγαίνεις λέγοντας πως θες να κυνηγήσεις, είτε βγαίνεις λέγοντας πως θες να κυνηγηθείς, η αλήθεια είναι μία: θέλεις να προσεγγίσεις, να κερδίσεις και να κατακτήσεις κάποιον άλλο άνθρωπο. Δεν έχει σημασία αν η τακτική σου είναι ενεργητική ή παθητική. Δεν έχει σημασία αν επιλέγεις να κάνεις εσύ όλη τη δουλειά ή αν την αφήνεις στους άλλους. Το θέμα είναι πως αυτό που θέλεις είναι το παιχνίδι. Και το παιχνίδι δεν μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρξει μια καλή πρόκληση.

Κανείς δε θέλει τον εύκολο στόχο. Και στη φύση αν κοιτάξεις, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τα ελάφια είναι για τους ξενέρωτους. Το λιοντάρι είναι που εξιτάρει. Το άπιαστο, το δύσκολο, το ουτοπικό.

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι παθητικοί, βλέπεις. Δεν μπορούμε όλοι οι άνθρωποι να μένουμε άπραγοι και να μη δείχνουμε τι νιώθουμε μέχρι να προσπαθήσει αρκετά ο άλλος να μας το βγάλει με το τσιγκέλι. Στην τελική, ακόμα και αυτή η τακτική έχει περισσότερες χασούρες παρά κέρδη, γιατί ο άνθρωπος ναι μεν θέλει την πρόκληση, αλλά δεν μπορεί και την αδιαφορία. Τι τόσο φοβερό έχεις εσύ να προσφέρεις που εγώ πρέπει να σου φέρω κομμάτι απ’ το φεγγάρι για να σε κατακτήσω; Κι ακόμα κι αν έχεις κάτι αδιανόητα μοναδικό, εγώ πού να το ξέρω αν δε μου το δείχνεις;

Στον έρωτα και στο φλερτ το παν είναι να είσαι ο εαυτός σου. Αν είσαι διαχυτικός, ας είσαι διαχυτικός. Αν είσαι μυστηριώδης, ας είσαι μυστηριώδης. Η πρόκληση δεν έγκειται στο πώς θα το παίξεις στον άλλο, τι πρόσωπο θα προβάλεις, ή μάλλον τι προσωπίδα. Η πρόκληση κρύβεται στο πώς ο άλλος θα μπορέσει να προσαρμόσει το ερωτικό του κάλεσμα στη δική σου ιδιοσυγκρασία.

Σκέψου το ακόμα πιο απλά. Προηγουμένως είπαμε πως το παιχνίδι του φλερτ είναι το πιο δύσκολο παιχνίδι που θα παίξεις στη ζωή σου, ακριβώς επειδή δεν έχει οδηγίες χρήσης να το συνοδεύουν. Αν όλοι χωριζόμασταν σε “hard to get” και σε «απτόητους γυπαετούς» (συμπεριφορές που εφαρμόζονται και στα δύο φύλα), τότε το παιχνίδι θα ήταν προδιαγεγραμμένο. Θα ξέραμε όλοι τι να κάνουμε και πώς να φερθούμε, τι να πούμε για να κατακτήσουμε και τι να μην κάνουμε για να προκαλέσουμε την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Και τότε τι θα μας ξεχώριζε από τους άλλους; Το πόσο σνομπ ή αδιάκριτοι θα ήμασταν;

Άρα, λοιπόν, αν θες να παίξεις το παιχνίδι σωστά, ένα είναι το μυστικό. Το να αφήσεις την υπέροχη και μοναδική προσωπικότητά σου να το παίξουν για σένα. Αν νιώθεις πως θες να πας και να κεράσεις το γκομενάκι ένα ποτό, καν’ το χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν νιώθεις πως θες να λούσεις τον άνθρωπο που μόλις γνώρισες στα κομπλιμέντα, καν’ το χωρίς να σκέφτεσαι πως δείχνεις όλα τα χαρτιά σου με τη μία. Γενικότερα κάνε ό, τι νιώθεις, άκου το ένστικτό σου και αδιαφόρησε για τη λογική που προσπαθεί να σε γειώσει. Αυτή θα είναι που θα σε δηλητηριάσει.

Μα το καλύτερο κομμάτι του μυστικού στο άφησα για το τέλος. Τι κάνεις αφού έχεις κάνει ό, τι νιώθεις; Τι κάνεις όταν έχεις αφήσει τον άλλο με ανοιχτό το στόμα, γιατί του έχεις κάψει το έτοιμο σενάριο και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει στην ειλικρινή αυτή σου προσέγγιση; Είναι πολύ απλό. Του δείχνεις πως αυτό το μαγικό συναίσθημα που τον έκανες να νιώσει, μπορεί να εξαφανιστεί όσο γρήγορα εμφανίστηκε.

Στον κόσμο αυτό ζουν πάνω από εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είναι δυνατόν να μας έλκει μόνο ένας, όταν αισθήματα όπως ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην καρδιά και το μυαλό μας. Δεν υπάρχει λόγος να αφήσεις τον άλλο να νομίζει πως είναι ο μοναδικός που έχει το προνόμιο να τραβάει την προσοχή σου. Το κουπόνι που το έδωσες, εκείνο που κράτησε με ενθουσιασμό και ανυπομονησία να το χρησιμοποιήσει, δε θα μείνει εκεί για πάντα. Του έδωσες τον υπέροχο εαυτό σου στο πιάτο και τώρα του λες πως περιμένεις να δεις πως το άξιζε, αλλιώς δεν μπορεί να πάρει ούτε μια μπουκιά.

Κι εκεί αρχίζει το πραγματικό παιχνίδι. Αυτό, φίλε μου, είναι το μυστικό της έλξης.

Ξωτικά: Τα Μαγικά πλάσματα της Λαογραφίας

Τα Ξωτικά εμφανίζονται στην Λαογραφία ολόκληρου του Κόσμου ως Μεταφυσικά όντα, τα οποία με τις κατάλληλες συνθήκες μπορούν να αλληλοεπιδράσουν με τον Φυσικό κόσμο μας. Είναι γνωστά με πολλά ονόματα, όμως οι καταβολές τους και αυτό που αντιπροσωπεύουν ως οντότητες είναι κοινό σχεδόν σε όλες τις παραδόσεις του κόσμου. Από τα Huldufólk της Ισλανδίας, τα «παιδιά της θεάς Ντάνου» της Ιρλανδίας ως το Μανιτού των Ιθαγενών Αμερικανών, τα Ξωτικά εμφανίζονται ως ιδιοφυείς οντότητες που ζουν αφανείς ανάμεσά μας ώσπου οι τυχαίες εμφανίσεις τους στον κόσμο μας να «κωδικοποιηθούν» στον πολιτισμό μας μέσα από παραμύθια και μαρτυρίες ανθρώπων.

Στην διατριβή του 1961 πάνω στα Ξωτικά του Aberfoyle της Σκωτίας, ο Αιδεσιμότατος Robert Kirk υπονόησε πως τα όντα αντιπροσωπεύουν μία μυστική Πολιτεία και ζουν σε μία παράλληλη πραγματικότητα με την δική μας, με δικό της Πολιτισμό και κανόνες, και μπορούν να είναι ορατά μόνο σε διάμεσα και αλαφροΐσκιωτους ανθρώπους. Η θεωρία του αυτή συμφωνεί με τα μοτίβα που εμφανίζονται στα παραμύθια της Λαογραφίας αλλά και μερικές σύγχρονες θεωρίες σχετικά με την προέλευσή τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έχουν εμφανιστεί στο ανθρώπινο Συλλογικό Ασυνείδητο. Όμως αν υποθέσουμε πως τέτοια όντα όπως τα Ξωτικά υπάρχουν, από πού εμφανίζονται και τι θέλουν;

Τα Παραμύθια και τα Ξωτικά στην Λαογραφία

Τα παραμύθια αποτελούν ένα είδος μυθολογίας που εξηγούν ίσως ανθρώπινα και περιαυτολογικά φαινόμενα και συνήθως διαδραματίζονται σε ένα αόριστο χρονικό πλαίσιο του παρελθόντος. Συνήθως δεν είναι μοναδικά αλλά σχηματίζουν ως μία μοναδική μορφή από αρκετές πηγές που διασκορπίζονται γεωγραφικά αλλά και χρονολογικά. Στην Ευρώπη και την Αμερική τα παραμύθια συλλέγονταν από τους Λαογράφους του 19ου και του 20ου αιώνα από προφορικές αλλά και γραπτές πηγές, και από εκεί ξεκινούσαν το ταξίδι τους. Αρκετά από αυτά ενσωματώθηκαν στην Λαογραφική Βίβλο, τους καταλόγους των Aarne-Thompson σχετικά με τους Λαογραφικούς τύπους και Μοτίβα που προδημοσιεύτηκε το 1910 και ολοκληρώθηκε το 1958 και περιέχουν κάθε τύπο ιστορίας και μοτίβου από όλο τον κόσμο.

«Ο Μύθος είναι μία ιστορία που ερμηνεύει με ένα συγκεκριμένο τρόπο την επικρατούσα πραγματικότητα, έτσι ώστε να βγαίνει ένα σωστό μήνυμα από τις εικόνες και τις αλληλεπιδράσεις του. Ως τέτοιος μπορεί να έχει πολλές μορφές : Λαογραφία, θρύλους αλλά και Φιλοσοφικά συστήματα ή Επιστημονικές Θεωρίες» – Bernardo Kastrup, More Than Allegory: On religious myth, truth and belief (2016)

Λέγεται μάλιστα πως οι Κατάλογοι αυτοί στην ουσία «κωδικοποιούν» κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μέσα από την εκάστοτε ιστορία: Ένας κατάλογος της Συλλογικής μνήμης του ανθρώπινου είδους που γίνεται κατανοητό με την χρήση της Μυθολογίας. Ανάμεσα στις ιστορίες αυτές υπάρχουν τα παραμύθια που αφορούν τα Ξωτικά, και περιέχουν εκατοντάδες διαφορετικά μοτίβα. Κι όμως φαίνεται πως αυτές δεν είναι απλά ιστορίες που εξιστορούσαν διασκεδαστές τις κρύες χειμερινές νύχτες του παρελθόντος, αλλά μάλλον είναι εκλεπτυσμένα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να ερμηνεύσουν τις ακατανόητες ανθρώπινες εμπειρίες ούτως ώστε να κατανοήσουμε τις «παράδοξες» πραγματικότητες τις οποίες βιώνουμε μερικές φορές.

Ένα τέτοιο κοινό μοτίβο που σχετίζεται με τα Ξωτικά είναι η διαστολή του Χρόνου όταν ένας θνητός επισκέπτεται την Χώρα των Ξωτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ιρλανδική ιστορία του ποιητή Oisín. Αφού αποκοιμήθηκε κάτω από ένα μέλεγο, ξυπνά για να συναντήσει την Niamh, την Βασίλισσα της Tir na n’Og ( Της Γης της Αέναης Νεότητας) που είχε την δυνατότητα να αλλάζει μορφές και τον κάλεσε εκεί στην παράλληλη πραγματικότητα των ξωτικών ώστε να γίνει σύζυγός της. Εκείνος συμφωνεί και βρίσκεται σχεδόν στη Γη της επαγγελίας όπου ο χρόνος και ο θάνατος δεν υπάρχουν. Όμως σύντομα σπάει ένα ταμπού όταν κάθεται σε μία πλατιά πέτρα από όπου μπορεί να παρατηρεί την Ιρλανδία που άφησε πίσω του και έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Τότε παρακαλεί την Niamh να του επιτρέψει να επιστρέψει στον τόπο του. Εκείνη συμφωνεί και τον προμηθεύει με ένα μαύρο άλογο από το οποίο δεν θα πρέπει να κατέβει, χαρίζοντάς του επίσης μεγαλύτερη σοφία και γνώση από εκείνη των θνητών. Όταν επέστρεψε διαπίστωσε πως είχαν περάσει δεκαετίες και πως δεν τον αναγνωρίζει κανείς πια. Έτσι κατεβαίνει από το άλογο και χάνει στη στιγμή την νεότητά του. Μετατρέπεται σε ένα αθάνατο γέρο που δεν είχε τίποτα παρά την Σοφία του, ανήμπορος να επιστρέψει στην Γη της Αέναης Νεότητας. Σε άλλες εκδοχές της ιστορίας ο πρωταγωνιστής μετατρέπεται σε σκόνη μόλις τα πόδια του στερεώνονται στο έδαφος της Φυσικής πραγματικότητας.

Αυτό το πολύ διαδεδομένο λαογραφικό μοτίβο υποδεικνύει πως η χώρα των Ξωτικών είναι παρεμφερής με τον κόσμο των Νεκρών, και πως η επιστροφή των ανθρώπων στον κόσμο των ζωντανών δεν είναι εφικτή καθώς το σώμα γερνάει και αποσυντίθεται σε αρμονία με τους φυσικούς νόμους του κόσμου. Αυτές οι ιστορίες σχηματίζουν την άποψη ενός αλλόκοσμου που κατοικείται από μία φυλή αθανάτων όντων που μπορούν να ελέγξουν την συνειδητότητα ενός ατόμου, κατέχοντας την ανθρώπινη μορφή αλλά είναι νεκροί και υπάρχουν σε μία άυλη κατάσταση. Πρόκειται για το μέρος από το οποίο έρχονται τα Ξωτικά, ένα μέρος άφθαρτο από τον χρόνο και τον Φυσικό θάνατο. Η Παρουσία των Ξωτικών σε αυτή τη σφαίρα ύπαρξης αλλά και η ικανότητά τους να υλοποιούνται στην συνηθισμένη πραγματικότητα υποδεικνύει ωπς ήταν ένα ουσιαστικό στοιχείο στις παγανιστικές ιδέες σχετικά με την Συνειδητότητα και τον ρόλο που έπαιζαν μετά τον θάνατο. Μέσα από αυτές τις ιστορίες διαφαίνεται πως η Συνειδητότητα υπάρχει μετά το θάνατο και μετοικεί σε μία παράλληλη πραγματικότητα παράλληλη με την Γη της ιστορίας.

Πραγματικά Ξωτικά και Πνεύματα Σαμάνων

Όμως ίσως να μην πρέπει να περιορίζουμε την προέλευση των Ξωτικών μονάχα μέσα από θολά μυθολογικά μοτίβα όπως τα παραπάνω. Η εμφάνισή τους στην Λαογραφία συχνά παίρνει την μορφή μαρτυρίας που συνεχίζει να αναπαράγεται ως και σήμερα. Μέσα από αυτές τις μαρτυρίες παρασύρουν τους ανθρώπους στους μαγικούς κυκλικούς χορούς τους, απαγάγουν παιδιά και ενήλικους, στήνουν πλεκτάνες και γενικά λειτουργούν ενάντια και ανήθικα στους ανθρώπους. Υπάρχουν αναρίθμητες απεικονίσεις της μεταφυσικής παρουσίας τους στον κόσμο μας από τα βάθη του χρόνου, παίζοντας τον δικό τους ρόλο στον Ανθρώπινο πολιτισμό, μέσα από την καταγεγραμμένη Λαογραφία.

Στο Βιβλίο με τίτλο Supernatural που κυκλοφόρησε το 2005, ο Graham Hancock αναφέρει πως οι Σαμανιστικές Κουλτούρες του Αρχαίου Κόσμου αλληλεπιδρούσαν με αυτά τα πλάσματα. Περίπου 40.000 χρόνια πριν επικράτησε η έκρηξη συμβολισμού στους ανθρώπινους πολιτισμούς που απεικονίστηκε στα σκαριφήματα των Σπηλαίων. Αυτή η τέχνη συχνά αναπαράγει Θηριανθρωπικά πλάσματα που είναι μισοί άνθρωποι και μισοί ζώα (αλλάζοντας μορφή κατά το δοκούν). Απεικονίζονται επίσης πλάσματα που μοιάζουν αρκετά με τα Ξωτικά της Λαογραφίας. Ο Hancock αναφέρει πως αυτές οι απεικονίσεις υπάρχουν για να παρουσιάσουν την πραγματικότητα όπως αυτή γίνεται αντιληπτή κατά την εναλλαγή της ανθρώπινης Συνειδητότητας. Η βασική αρχή αυτής της ιδέας αναφέρει πως οι Σαμάνοι εκείνης της εποχής μετέφεραν τους εαυτούς τους σε εναλλακτικές πτυχές της συνειδητότητας και έπειτα απεικόνιζαν τα αποτελέσματα των εμπειριών τους που συχνά περιείχαν τα Θηριανθρωπικά πλάσματα που αντιμετώπιζαν σε αυτές τις παράλληλες πραγματικότητες.

Ο Αυστριακός Πνευματιστής Φιλόσοφος Rudolf Steiner θεώρησε πως ο φυσικός κόσμος αλληλεπιδρά άμεσα με τον Πνευματικό κόσμο. Για εκείνον ο υπερευαίσθητος κόσμος υπάρχει ως πεδίο ενέργειας που στερείται ύλης αλλά που αλληλεπιδρά μονίμως με τον φυσικό κόσμο όπως τον βιώνουμε εμείς. Αυτό που υπάρχει σε εκείνο τον πνευματικό κόσμο είναι αποτέλεσμα μίας 5ης Διάστασης και του τρόπου με τον οποίο εκείνη αλληλεπιδρά με τις δικές μας 4 διαστάσεις, φαινόμενο που μπορεί να γίνει αντιληπτό μονάχα σε ένα άλλο στάδιο συνειδητότητας ή με εξωαισθητήριες πνευματικές αντιλήψεις. Έτσι ίσως υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που εισέρχονται στον δικό μας κόσμο, και πνεύματα που είναι οι ανθρωπογενικές αναπαραστάσεις των μορφογενετικών πεδίων στα οποία ζουν, και υλοποιούνται μέσα από την εκάστοτε οπτική γωνία του παρατηρητή. Ίσως τα Ξωτικά εν τέλει να είναι η μακρινή μνήμη της φύσης που επανέρχεται στο Συλλογικό ασυνείδητο του αστικού ανθρώπου…

Η ζωή είναι σαν το τανγκό, χρειάζεται πάντα δύο

Η ζωή είναι σαν το τανγκό, χρειάζεται πάντα δύο. Δύο να αγαπούν και δύο να αγαπιούνται. Η μοναχική ζωή, παρόλο που μπορεί να είναι επιλογή, είναι ένας δύσκολος, ένας δύσβατος, ανηφορικός δρόμος. Χρειάζεται κότσια για να ανταπεξέλθεις, όντας μόνος χωρίς φίλους, χωρίς έναν σύντροφο ζωής. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η αληθινή μαγεία, στο συνδυασμό, στο μαζί, στην ένωση. Δύο βήματα μπροστά και δύο πίσω, όπως συμβαίνει στο ταγκό. Το καλό βέβαια θα ήταν να εστιάζουμε στα βήματα που μας πηγαίνουν μπροστά, να μην εμμένουμε στο παρελθόν, ανεξάρτητα από το αν μας προσέφερε άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές εμπειρίες. Εμείς, επιλέγουμε συνειδητά να κοιτάμε μπροστά και η τακτική αυτή μακροπρόθεσμα σίγουρα θα μας ωφελήσει.

Η ζωή χρειάζεται έναν συνδυασμό, ένα κράμα από φαντασία, μεράκι, δημιουργικότητα και λίγη καλώς εννοούμενη τρέλα για να τα καταφέρεις, να ανταπεξέλθεις σε αυτή. Φυσικά και η λογική είναι απαραίτητη αλλά και ο συναισθηματισμός, μας ωφελεί σε άλλες περιστάσεις . Και τα δύο αυτά στοιχεία μας πηγαίνουν παρακάτω, στην επόμενη στάση, στον επόμενο σταθμό. Η ζωή μας διέρχεται από φάσεις, από στάδια, από τα οποία αν επιθυμούμε να είμαστε παραγωγικοί, κρατάμε όσα μας ενδιαφέρουν όσα μας βοηθούν, άλλοτε είναι οι θετικές εμπειρίες που εγγράφουν πάνω μας και άλλοτε οι αρνητικές που μας στιγματίζουν, μας διδάσκουν ένα σωρό χρήσιμα πράγματα, μας δίνουν ένα σωρό εφόδια για τη φαρέτρα μας στο μέλλον.

Είναι περίπλοκη, μυστηριώδης, μαγική η ζωή. Σε οδηγεί μόνη της σε νέα μονοπάτια, σε νέες περιπέτειες. Είναι γεμάτη εκπλήξεις, γεμάτη ανατροπές. Κάθε χρόνος που περνά σε γεμίζει ένα σωρό αναμνήσεις. Η γεύση που σου προσφέρει είναι άλλοτε γλυκιά κι άλλοτε πικρή. Εσύ επιλέγεις ποια γεύση θα επικρατήσει στο τέλος της μέρας. Είναι στο χέρι σου να την ονειρευτείς, να τη ζήσεις στο έπακρο, να σεργιανίσεις κάθε μυστικό και απόκρυφο μονοπάτι της. Είναι στο χέρι σου να τη ζήσεις όπως θέλεις, πέρα από τις κοινωνικές κατασκευές και τα στερεότυπα που αναπαράγει η εκάστοτε κοινωνία. Να γεμίσεις εμπειρίες και αναμνήσεις, χαρές και απογοητεύσεις.

Και όταν πια φτάσεις στα βαθιά σου γεράματα, θα νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου, θα είσαι πλήρης καθώς θα έχεις ζήσει, θα έχεις απολαύσει το κάθε της λεπτό σαν να ήταν το τελευταίο. Μεγάλη κατάκτηση αυτή, σπάνια, να νιώθεις πολύ τυχερός που τα κατάφερες να την ρουφήξεις ως το μεδούλι. Θα έχεις καταφέρει να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να κλάψεις, να πονέσεις, να γελάσεις. Ιt takes two for a tango. Mην το ξεχνάς αυτό. Εδώ βρίσκεται όλο το νόημα, όλη η ουσία της ζωής. Παρόλα αυτά, δε χρειάζεται να κάνεις συνεχώς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, γιατί έτσι θα απομακρύνεσαι συνεχώς από τον αρχικό σου στόχο, θα χάνεις την Ιθάκη σου, τον προορισμό σου. Μην υποβάλλεις συνεχώς τον εαυτό σου σε αυτή την κουραστική διαδικασία. Όλα χρειάζονται ένα μέτρο. Η υπερβολή δεν σου κάνει καλό, σε φθείρει μέρα με τη μέρα.

Να έχεις αξίες και ιδανικά, να μην τα κομματιάζεις σε ένα βράδυ, να μην τα θυσιάζεις σε κανένα βωμό. Να θυμάσαι ότι κόπιασες πολύ να τα αποκτήσεις. Αυτή τη σκέψη να κάνεις κάθε φορά που τα υποβιβάζεις, κάθε φορά που τα ευτελίζεις στο βωμό ενός έρωτα. Να πηγαίνεις μέχρι εκεί που μπορείς, όχι μέχρι εκεί που θέλεις. Ίσως να μην το αντέχεις αυτό και είναι μάταιο να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Να θυμάσαι ότι κάποιες φορές θα ήταν καλό να πηγαίνεις πάσο, όχι για τους άλλους αλλά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από την υπερέκθεση. Να ζεις πάντα με τους δικούς σου νόμους, με τους δικούς σου κανόνες. Άλλωστε, δεύτερη ζωή δεν έχει και αυτό το γνωρίζεις

Ο Νόμος της Πρόθεσης και της Επιθυμίας

Κάθε πρόθεση και κάθε επιθυμία διαθέτει εγγενείς μηχανισμούς για την πραγματοποίηση της.

Η πρόθεση και η επιθυμία στο πεδίο της καθαρής δυνατότητας διαθέτει απεριόριστη οργανωτική δύναμη. Όταν εισαγάγουμε μια πρόθεση στο εύφορο έδαφος της καθαρής δυνατότητας, επιστρατεύουμε αυτήν την απεριόριστη οργανωτική δύναμη ώστε να εργαστεί για µας. Στην αρχή υπήρξε η επιθυμία, η οποία ήταν το πρώτο σπέρμα του νου.

Οι σοφοί, αφού πρώτα διαλογίστηκαν βαθιά, ανακά­λυψαν μέσα στη σοφία τους τη σχέση του υπαρκτού µε το ανύ­παρκτο. -Ύμνος της Δημιουργίας, από τη Ριγκ Βέντα

Ένας από τους βασικούς Πνευματικούς Νόμους για την Επιτυχία του ανθρώπου είναι ο Νόμος της Πρόθεσης και της Επιθυμίας. Αυτός ο νόμος βασίζεται στο γεγονός ότι η ενέργεια και οι πληροφορίες ενυπάρχουν παντού μέσα στη φύση.

Πράγματι, στο κβαντικό πεδίο δεν υπάρχουν παρά µόνο ενέργεια και πληροφορίες. Και φυσικά, το κβαντικό πεδίο της μοντέρνας φυσικής είναι απλά ένα ακόμα όνομα για το πεδίο της καθαρής συνείδησης ή καθαρής δυνατότητας.

Ας εξετάσουμε αυτόν τον ισχυρισμό µε κάποια λεπτομέρεια.

Ένα λουλούδι, ένα ουράνιο τόξο, ένα δέντρο, ένα χορταράκι, ένα ανθρώπινο σώμα, όταν διασπαστούν στα βασικά τους στοιχεία, αποτελούνται από ενέργεια και πληροφορίες. Ολόκληρο το σύμπαν – στην ουσιαστική του μορφή – δεν είναι παρά μια κίνηση της ενέργειας και των πληροφοριών. Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ’ εσάς και ένα δέντρο είναι οι πληροφορίες και η ενέργεια που περιέχουν τα αντίστοιχα σώματα.

Στο υλικό επίπεδο, τόσο εσείς όσο και το δέντρο αποτελείστε από τα ίδια ανακυκλώσιμα υλικά: άνθρακα, υδρογόνο, οξυγόνο, άζωτο και μερικά άλλα στοιχεία σε απειροελάχιστες ποσότητες. Θα μπορούσατε ν’ αγοράσετε αυτά τα υλικά από μια αποθήκη µε μερικά χιλιάρικα …

Η διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σ’ εσάς και το δέντρο δεν είναι ο άνθρακας, το υδρογόνο και το οξυγόνο. Στην πραγματικότητα, εσείς και το δέντρο ανταλλάσσετε συνεχώς άνθρακα και οξυγόνο μεταξύ σας.

Η αληθινή διαφορά ανάμεσά σας βρίσκεται στην ενέργεια και τις πληροφορίες που σας χαρακτηρίζουν.

Μέσα στο σχέδιο της φύσης, εγώ και εσείς αποτελούμε προνομιούχα όντα. Διαθέτουμε ένα νευρικό σύστημα που μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται το ενεργειακό και πληροφοριακό περιεχόμενο του εντοπισμένου χω­ροχρονικά πεδίου το οποίο δημιουργούν τα φυσικά µας σώματα. Αισθανόμαστε αυτό το πεδίο εμπειρικά, µε τη μορφή σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, αναμνήσεων, ενστίκτων, ορμών και πεποιθήσεων. Το ίδιο επίπεδο αντιλαμβανόμαστε στην ύλη ως φυσικό σώμα – και μέσα από το υλικό µας σώμα αντιλαμβανόμαστε αυτό το πεδίο σαν τον “κόσμο γύρω µας”.

Όλα όμως είναι ένα και το αυτό.

Οι αρχαίοι σοφοί αναφωνούσαν: “Είμαι αυτό, είστε αυτό, όλα είναι αυτό, κι αυτό είναι το µόνο που υπάρχει”.

Το σώμα σας δεν είναι κάτι ξεχωριστό από το σώμα του σύμπαντος, αφού σε επίπεδο κβαντομηχανικής δεν υπάρχουν καθορισμένα όρια. Μοιάζετε µ’ ένα κύμα, ένα σπασμό, έναν παλμό, μια δίνη, μια εντοπισμένη διαταραχή μέσα στο ευρύτερο κβαντικό πεδίο. Το ευρύτερο κβαντικό πεδίο – το σύμπαν – στην ουσία δεν είναι παρά το εκτεταμένο σώμα σας.

Το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, όχι µόνο μπορεί ν’ αντιληφθεί την ενέργεια και τις πληροφορίες του δικού του κβαντικού πεδίου, αλλά επειδή η ανθρώπινη συνείδηση είναι εξαιρετικά εύπλαστη, μέσα από αυτό το υπέροχο νευρικό σύστημα μπορείτε ν’ αλλάξετε συνειδητά τα πληροφοριακά δεδομένα που αποτελούν το υλικό σας σώμα. Μπορείτε ν’ αλλάξετε συνειδητά το ενεργειακό και πληροφοριακό περιεχόμενο του δικού σας κβαντομηχανικού σώματος, επηρεάζοντας µ’ αυτό τον τρόπο το ενεργειακό και πληροφοριακό περιεχόμενο του εκτεταμένου σας σώματος ­του περιβάλλοντός σας και ολόκληρου του κόσμου – προκαλώντας την υλοποίηση πραγμάτων και καταστάσεων μέσα του.

Αυτή η συνειδητή αλλαγή επιτυγχάνεται µε τη βοήθεια δυο εγγενών παραμέτρων της συνείδησης: της προσοχής και της πρόθεσης.

Η προσοχή ενεργοποιεί και η πρόθεση μεταμορφώνει.

Οτιδήποτε στο οποίο στρέφετε την προσοχή σας θα ισχυροποιηθεί στη ζωή σας.

Οτιδήποτε απ’ το οποίο απομακρύνετε την προσοχή σας, ελαττώνεται, αποσυντίθεται και εξαφανίζεται.

Η πρόθεση, από την άλλη μεριά, προκαλεί τη μεταμόρφωση της ενέργειας και των πληροφοριών. Η πρόθεση οργανώνει την ίδια της την εκπλήρωση.

Η ποιότητα της πρόθεσης πάνω στο αντικείμενο της προσοχής, θα ενορχηστρώσει μια απειρία χωροχρονικών γεγονότων για να επιφέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, µε την προϋπόθεση πως κάποιος θα ακολουθεί και τους υπόλοιπους πνευματικούς νόμους της επιτυχίας. Αυτό συμβαίνει επειδή η πρόθεση έχει απεριόριστη οργανωτική δύναμη μέσα στο εύφορο έδαφος της προσοχής.

Απεριόριστη οργανωτική δύναμη, σημαίνει δύναμη για την οργάνωση μιας απειρίας χωροχρονικών γεγονότων, όλων ταυτόχρονα.

Βλέπουμε την έκφραση αυτής της δύναμης σε κάθε φύλλο χορταριού, σε κάθε άνθος μηλιάς, σε κάθε κύτταρο του κορμιού µας. Τη διακρίνουμε σ’ οτιδήποτε είναι ζωντανό.

Μέσα στο σχέδιο της φύσης, όλα σχετίζονται και συνδυάζονται μεταξύ τους. Η μαρμότα βγαίνει απ’ τη φωλιά της μόλις έρθει η άνοιξη. Τα πουλιά μεταναστεύουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, σε μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Η φύση είναι μια συμφωνία και αυτή η συμφωνία ενορχηστρώνεται σιωπηλά στο υπέρτατο πεδίο της δημιουργίας.

Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα καλό παράδειγμα αυτής της συμφωνίας. Ένα και µόνο κύτταρο του σώματος κάνει περίπου έξι τρισεκατομμύρια πράγματα το δευτερόλεπτο και πρέπει συγχρόνως να γνωρίζει τι κάνουν όλα τα άλλα κύτταρα την ίδια στιγμή!

Το ανθρώπινο σώμα μπορεί να παίζει μουσική, να σκοτώνει μικρόβια, να δημιουργεί ένα μωρό, να απαγγέλλει ποίηση και να παρακολουθεί τις κινήσεις των άστρων ταυτόχρονα, επειδή το πεδίο της απεριόριστης συσχέτισης είναι μέρος του πεδίου των πληροφοριών.

Το αξιοθαύμαστο µε το νευρικό σύστημα του ανθρώπινου είδους, είναι πως μπορεί να ελέγχει αυτή την απεριόριστη οργανωτική δύναμη µέσω της συνειδητής πρόθεσης. Η πρόθεση στο ανθρώπινο είδος δεν περιορίζεται σ’ ένα άκαμπτο δίκτυο ενέργειας και πληροφοριών. Έχει απεριόριστη ευκαμψία. Με δυο λόγια, εφ’ όσον δεν παραβιάζετε τους άλλους νόμους της φύσης, µέσω της πρόθεσής σας μπορείτε κυριολεκτικά να ελέγχετε τις δυνάμεις της φύσης για να εκπληρώσετε τα όνειρα και τις επιθυμίες σας.

Μπορείτε να βάλετε αυτόν τον κοσμικό υπολογιστή µε την απεριόριστη οργανωτική του δύναμη, να δουλέψει για λογαριασμό σας. Μπορείτε να ταξιδέψετε σ’ αυτό το υπέρτατο έδαφος της δημιουργίας και να φυτέψετε εκεί μια πρόθεση, ενεργοποιώντας µ’ αυτό τον τρόπο το πεδίο του άπειρου συσχετισμού.

Η πρόθεση βάζει τα θεμέλια για την άκοπη, αυτόματη και ανεμπόδιστη ροή καθαρής δυνατότητας, η οποία αναζητά έκφραση απ’ το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Η µόνη προϋπόθεση είναι πως θα πρέπει να χρησιμοποιείτε την πρόθεσή σας για το καλό της ανθρωπότητας.

Η αληθινή δύναμη πίσω από την πρόθεση είναι η επιθυμία. Η πρόθεση από μόνη της είναι πολύ ισχυρή, επειδή ουσιαστικά είναι μια επιθυμία χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα. Η επιθυμία από μόνη της είναι αδύναμη, μια και στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι τίποτε άλλο από προσοχή συνδυασμένη με προσκόλληση. Η πρόθεση είναι μια επιθυμία αυστηρά σύμφωνη με όλους τους άλλους νόμους, αλλά ειδικά με το Νόμο της Απόσπασης.

Η πρόθεση σε συνδυασμό με την αποστασιοποίηση οδηγεί σε μια αντίληψη η οποία επικεντρώνεται στη ζωή και στο παρόν, οπότε κάθε πράξη είναι πολύ πιο αποτελεσματική όταν εκτελείται μέσα στην αντίληψη του παρόντος. Η πρόθεσή σας μπορεί να προσβλέπει στο μέλλον, αλλά η προσοχή σας βρίσκεται στο παρόν. Εφ’ όσον η προσοχή σας βρίσκεται στραμμένη στο παρόν, η πρόθεσή σας για το μέλλον θα υλοποιηθεί, αφού το μέλλον πλάθεται μέσα στο παρόν. Πρέπει να δεχτείτε το παρόν όπως έχει. Αποδεχτείτε το παρόν και στοχεύστε στο μέλλον. Το μέλλον είναι κάτι που μπορείτε πάντα να διαμορφώσετε μέσω της αποστασιοποιημένης πρόθεσης, αλλά δεν πρέπει ποτέ να αντιπαλεύετε το παρόν.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον, αποτελούν όλα ιδιότητες της συνείδησης.

Το παρελθόν είναι η μνήμη και η θύμηση, το μέλλον η προσμονή και το παρόν η επίγνωση.

Γι’ αυτό το λόγο, ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από την κίνηση της σκέψης. Τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον γεννιούνται μέσα στη φαντασία. Μόνο το παρόν, δηλαδή η αντίληψη της στιγμής, είναι αληθινό και αιώνιο. Υπάρχει και αποτελεί το δυναμικό του χωροχρόνου, της ύλης και της ενέργειας. Είναι ένα αιώνιο πεδίο πιθανοτήτων, το οποίο αποκτά την εμπειρία του εαυτού του µε τη μορφή αφηρημένων δυνάμεων όπως το φως, η θερμότητα, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός ή η βαρύτητα. Αυτές οι δυνάμεις δεν βρίσκονται ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον. Απλώς υπάρχουν.

Ο τρόπος µε τον οποίο αντιλαμβανόμαστε αυτές τις αφηρημένες δυνάμεις, µας προσφέρει την εμπειρία των συγκεκριμένων φαινομένων και μορφών. Οι αναμνήσεις των ερμηνειών αυτών των αφηρημένων δυνάμεων, δημιουργούν την εμπειρία του παρελθόντος και οι προσδοκώμενες ερμηνείες των ίδιων δυνάμεων δημιουργούν το μέλλον. Αυτές είναι οι ιδιότητες της προσοχής μέσα στη συνείδηση. Όταν οι ιδιότητες αυτές απαλλαχθούν από το βάρος του παρελθόντος, τότε η δράση στο παρόν γίνεται το εύφορο έδαφος για τη δημιουργία του μέλλοντος.

Η πρόθεση, αν είναι γειωμένη σ’ αυτή την αποστασιοποιημένη ελευθερία του παρόντος, εξυπηρετεί σαν καταλύτης για το σωστό μείγμα ύλης, ενέργειας και χωροχρονικών γεγονότων, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε επιθυμήσετε.

Αν έχετε μια αντίληψη επικεντρωμένη στη ζωή και στο παρόν, τότε τα φανταστικά εμπόδια – τα οποία αποτελούν τουλάχιστον το ενενήντα τοις εκατό των θεωρούμενων εμποδίων – διαλύονται και εξαφανίζονται! Το υπόλοιπο πέντε µε δέκα τοις εκατό μπορεί να μετουσιωθεί σε νέες ευκαιρίες µέσω της εστιασμένης πρόθεσης.

Η εστιασμένη πρόθεση είναι η ιδιότητα της προσοχής που παραμένει αμετακίνητη στο στόχο της. Εστιασμένη πρόθεση σημαίνει να κρατάτε την προσοχή σας πάνω στο σκοπούμενο αποτέλεσμα, µε τέτοια αμετακίνητη αποφασιστικότητα, ώστε να µην επιτρέπετε σε κανένα εμπόδιο να την ελαττώσει ή να την καταστρέψει. Μ’ αυτό τον τρόπο αποκλείετε ολοκληρωτικά όλα τα εμπόδια απ’ τη συνείδησή σας. Μπορείτε να διατηρείτε μια ακλόνητη γαλήνη, ενώ παράλληλα αφιερώνεστε στο στόχο σας µε έντονο πάθος. Αυτή είναι η δύναμη του συνδυασμού αποστασιοποιημένης αντίληψης και εστιασμένης πρόθεσης.

Μάθετε να τιθασεύετε τη δύναμη της πρόθεσης, και θα μπορείτε να δημιουργήσετε οτιδήποτε επιθυμείτε. Μπορείτε ασφαλώς να δείτε αποτελέσματα και μέσα απ’ τις σκληρές προσπάθειες, αλλά αυτά θα έχουν το ανάλογο κόστος τους, µε τη μορφή άγχους, καρδιακών προσβολών και της ελαττωμένης λειτουργίας του ανοσοποιητικού σας συστήματος. Είναι πολύ καλύτερο ν’ ακολουθήσετε τα παρακάτω πέντε βήματα του Νόμου της Πρόθεσης και της Επιθυμίας.

Ακολουθώντας την παρακάτω διαδικασία για την πραγματοποίηση των επιθυμιών, η πρόθεσή απελευθερώνει αβίαστα τη δική της μοναδική δύναμη:

(1) Γλιστρήστε μέσα στο “κενό”. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να επικεντρωθείτε σ’ εκείνο το σιωπηλό διάστημα ανάμεσα στις σκέψεις, δηλαδή να βρεθείτε μέσα στη σιωπή -το επίπεδο της Ύπαρξης που αποτελεί την ουσιαστική σας πρωταρχική κατάσταση.
(2) Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, απελευθερώστε τις προθέσεις και τις επιθυμίες σας. Όταν βρισκόσαστε κυριολεκτικά μέσα στο κενό, δεν υπάρχουν σκέψεις ούτε επιθυμίες, αλλά καθώς θα βγαίνετε απ’ το κενό – στο όριο ανάμεσα στο κενό και μια σκέψη – μπορείτε να εισαγάγετε την πρόθεση. Αν έχετε μια σειρά από στόχους, μπορείτε να τους γράψετε σ’ ένα κομμάτι χαρτί και να εστιάσετε την προσοχή σας επάνω τους πριν περάστε στο κενό. Αν επιθυμείτε επιτυχημένη καριέρα, για παράδειγμα, µπείτε στο κενό µ’ αυτή την πρόθεση, και η πρόθεσή σας θα σας συνοδεύει σαν ένα αμυδρό λαμπύρισμα της συνείδησής. Αν εγκαταλείψετε τις προθέσεις και τις επιθυμίες σας μέσα στο κενό, είναι σαν να τις φυτεύετε στο εύφορο έδαφος της καθαρής δυνατότητας και να περιμένετε να βλαστήσουν όταν έρθει η κατάλληλη εποχή. Δεν πρέπει να σκεφτείτε ν’ ανασκάψετε τους σπόρους των επιθυμιών σας για να δείτε αν πράγματι μεγαλώνουν, ούτε και να προσκολληθείτε άκαμπτα στον τρόπο µε τον οποίο θα εξελιχθούν. Απλώς θέλετε να τους σπείρετε.
(3) Παραμείνετε στην κατάσταση της έσω-αναφοράς. Αυτό σημαίνει να έχετε αντίληψη του αληθινού Εαυτού σας – του πνεύματός σας, της σύνδεσής σας µε το πεδίο της καθαρής δυνατότητας. Σημαίνει επίσης πως δεν θα κοιτάτε τον εαυτό σας μέσα απ’ τα µάτια του κόσμου, ούτε και θα επιτρέψετε να σας επηρεάσουν οι γνώμες και οι κριτικές των άλλων. Ένας καλός τρόπος για να διατηρείτε αυτή την κατάσταση της έσω-αναφοράς, είναι να κρατάτε τις επιθυμίες σας κρυφές. Μην τις μοιράζεστε µε κανέναν άλλο, εκτός κι αν είναι κοινές µε συγκεκριμένους ανθρώπους µε τους οποίους είστε πολύ στενά δεμένοι.
(4) Μην προσκολληθείτε στο αποτέλεσμα. Εγκαταλείψτε την προσμονή μιας συγκεκριμένης εξέλιξης και ζήστε µε τη σοφία της αβεβαιότητας. Απολαύ­στε κάθε στιγμή του ταξιδιού σας στη ζωή, ακόμα κι αν δεν γνωρίζετε τι θα σας συμβεί στη συνέχεια.
(5) Αφήστε το σύμπαν να χειριστεί τις λεπτομέρειες. Οι προθέσεις και οι επιθυμίες σας, όταν απελευθερωθούν μέσ’ στο κενό, έχουν απεριόριστη οργανωτική δύναμη. Πιστέψτε πως αυτή η οργανωτική δύναμη της πρόθεσης θα ενορχηστρώσει όλες τις λεπτομέρειες για λογαριασμό σας.

Να θυμάστε πως στην πραγματική σας φύση είστε καθαρό πνεύμα. Μεταφέρετε τη συνείδηση του πνεύματος σας όπου κι αν βρίσκεστε, απελευθερώνοντας αβίαστα τις επιθυμίες σας, και το σύμπαν θα αναλάβει τα υπόλοιπα.

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ

Θα θέσω σ’ εφαρμογή το Νόμο της Πρόθεσης και της Επιθυμίας αποφασίζοντας να ακολουθήσω τα παρακάτω βήματα:

(1) Θα κάνω έναν κατάλογο όλων των επιθυμιών µου και θα τον έχω μαζί µου όπου κι αν βρεθώ. Θα τον διαβάζω πριν περάσω στη σιωπή και το διαλογισμό, πριν πέσω για ύπνο και μόλις ξυπνήσω το πρωί.
(2) Θ’ απελευθερώσω αυτόν τον κατάλογο των επιθυμιών µου και θα τον παραδώσω στη μήτρα της δημιουργίας, πιστεύοντας πως όταν τα πράγματα δείχνουν να µην έρχονται όπως τα θέλω, υπάρχει κάποιος λόγος και πως το σύμπαν έχει για µένα πολύ μεγαλύτερα σχέδια απ’ ό,τι έχω φανταστεί.
(3) Θα υπενθυμίζω στον εαυτό µου να εξασκώ πάντα την αντίληψη του παρόντος σ’ όλες µου τις ενέργειες. Θ’ αρνηθώ να επιτρέψω στα όποια εμπόδια συναντήσω, να καταστρέψουν την ποιότητα της προσοχής µου στην παρούσα στιγμή. Θα αποδέχομαι το παρόν όπως είναι και θα υλοποιώ το μέλλον μέσα απ’ τις πιο βαθιές και ειλικρινείς προθέσεις και επιθυμίες µου.

Ασπασία

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΠΑΣΙΑΣ

Η Ασπασία ήταν μία γυναίκα από τη Μίλητο, διάσημη για το δεσμό που διατηρούσε με τον Αθηναίο πολιτικό Περικλή. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή της. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της στην Αθήνα, και υπάρχει η πιθανότητα να επηρέασε διαμέσου του Περικλή την πολιτική του αθηναϊκού κράτους. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως η Ασπασία διατηρούσε οίκο ανοχής, ενώ ήταν πόρνη και η ίδια. Ωστόσο οι σύγχρονοι μελετητές είναι επιφυλακτικοί ως προς αυτό το ζήτημα, δεδομένου ότι πολλοί από τους αρχαίους συγγραφείς που προαναφέρθηκαν ήταν κωμικοί ποιητές που ως στόχο είχαν την δυσφήμιση του Περικλή. Ορισμένοι μελετητές αμφισβητούν ακόμη και την παράδοση βάσει της οποίας η Ασπασία ήταν εταίρα, θεωρώντας πως στην πραγματικότητα το ζεύγος ήταν παντρεμένο. Η Ασπασία απέκτησε με τον Περικλή ένα γιο, ο οποίος επίσης ονομάστηκε Περικλής.

Καταγωγή

Η Ασπασία γεννήθηκε στην ιωνική πόλη της Μιλήτου, στη σημερινή Τουρκία. Ελάχιστα είναι γνωστά για την οικογένειά της πέρα από το ότι ο πατέρας της ονομαζόταν Αξίοχος. Εντούτοις, θεωρείται ότι καταγόταν από εύπορη οικογένεια, καθώς η Ασπασία κατείχε εξαιρετική μόρφωση. Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι ήταν αιχμάλωτη πολέμου, και πως υποδουλώθηκε. Γενικά αυτή η άποψη θεωρείται λανθασμένη. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες υπό τις οποίες ταξίδεψε στην Αθήνα. Η θεωρία του Μπίκνελ τη συνδέει με τον Αλκιβιάδη. Επίσης, εικάζει ότι ο Περικλής γνωρίστηκε με την Ασπασία επειδή διατηρούσε στενές σχέσεις με το σπιτικό του Αλκιβιάδη. Σύμφωνα με τις αμφισβητήσιμες αναφορές των αρχαίων συγγραφέων και ορισμένων σύγχρονων μελετητών, στην Αθήνα η Ασπασία έγινε εταίρα και πιθανώς ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής.

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ…;

Οι εταίρες ήταν επαγγελματίες που αναλάμβαναν την ψυχαγωγία ανδρών της ανώτερης τάξης, καθώς επίσης και παλλακίδες. Πέρα από την εξωτερική τους ομορφιά, διέφεραν από τις άλλες Αθηναίες στο γεγονός ότι ήταν μορφωμένες (συχνά σε υψηλό επίπεδο, όπως η Ασπασία), ήταν ανεξάρτητες και πλήρωναν φόρους. Ίσως ήταν ό ,τι πιο κοντινό μπορεί να φανταστεί κανείς στις απελευθερωμένες γυναίκες, και η Ασπασία, η οποία εξελίχτηκε σε λαμπερή προσωπικότητα της αθηναϊκής κοινωνίας, ήταν πιθανώς ένα προφανές παράδειγμα.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Ασπασία συγκρινόταν με την διαβόητη Θαργήλια, μια άλλη ξακουστή εταίρα από την αρχαία Ιωνία. Υπήρχαν και άλλες γυναίκες οι οποίες ήταν εταίρες όμως κατώτερου επιπέδου!

Όντας ξένη και ίσως εταίρα, η Ασπασία ήταν ελεύθερη από τις νομικές δεσμεύσεις που κατά παράδοση καθήλωναν τις παντρεμένες γυναίκες στα σπίτια τους, κι έτσι της επιτρεπόταν να συμμετέχει στη δημόσια ζωή της πόλης.

Έγινε ερωμένη του επιφανούς πολιτικού Περικλή στις αρχές της δεκαετίας του 440π.Χ. Μετά το διαζύγιό του από την πρώτη του σύζυγο περίπου το 445π.Χ, η Ασπασία άρχισε να συγκατοικεί μαζί του, αν και δεν υπάρχει κοινά αποδεκτή άποψη για το αν παντρεύτηκαν ή όχι. Ο γιος τους, Περικλής, είχε έρθει στον κόσμο γύρω στο 440π.Χ. Η Ασπασία θα πρέπει να ήταν πολύ νέα, αν κρίνει κανείς από το γεγονός πως χάρισε ένα παιδί στο Λυσικλή περίπου το 428π.Χ.

Στους κοινωνικούς κύκλους η Ασπασία ήταν γνωστή για την ικανότητά της στο λόγο και τις συμβουλές της, παρά απλά για τη φυσική της ομορφιά. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το σπίτι της έγινε κέντρο πολιτισμού στην πόλη των Αθηνών, προσελκύοντας επιφανείς συγγραφείς και στοχαστές, ανάμεσα στους οποίους και το φιλόσοφο Σωκράτη. Ο βιογράφος αναφέρει ότι παρά την «ανήθικη» ζωή της, οι Αθηναίοι έφερναν μαζί τις συζύγους τους για να ακούν τις συζητήσεις της.

Πριν το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου (431π.Χ – 404π.Χ) ο Περικλής, κάποιοι από τους στενούς του συνεργάτες και η Ασπασία αντιμετώπισαν μια σειρά προσωπικών και νομικών επιθέσεων. Ιδιαίτερα η Ασπασία, κατηγορήθηκε ότι διέφθειρε νεαρά κορίτσια προκειμένου να ικανοποιήσει τις διαστροφές του Περικλή. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, δικάστηκε για ασέβεια. Αυτές οι κατηγορίες δεν ήταν, πιθανώς, τίποτε περισσότερο από αστήριχτες συκοφαντίες, ωστόσο η όλη εμπειρία άφησε τον μεγάλο Αθηναίο πολιτικό με μεγάλη πικρία. Παρόλο που η Ασπασία αθωώθηκε χάρη σε ένα ασυνήθιστο συναισθηματικό ξέσπασμα του Περικλή ο φίλος του γλύπτης Φειδίας πέθανε στη φυλακή. Ο Κάγκαν θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο η ίδια η αφήγηση της δίκης και της αθώωσης της Ασπασίας να είναι πλαστή, «στην οποία πραγματικές συκοφαντίες, υποψίες και χυδαία αστεία μετατράπηκαν σε μια φανταστική δικαστική διαμάχη». Η Ασπασία ονομάστηκε, «Νέα Ομφάλη», και «Ελένη».

Επιπρόσθετες επιθέσεις κατά του ζεύγους αναφέρει ο Αθηναίος. Ακόμη και ο γιος του Περικλή, ο Ξάνθιππος, ο οποίος είχε βλέψεις στην πολιτική, δεν δίστασε να κακολογήσει τον πατέρα του για την προσωπική του ζωή. Ο Περικλής απεβίωσε εξαιτίας του λοιμού το φθινόπωρο του 429 πΧ. Ο Πλούταρχος μεταφέρει πληροφορίες του Αισχίνη του Σωκρατικού ο οποίος έγραψε ένα διάλογο με θέμα την Ασπασία (σήμερα χαμένο), σύμφωνα με τις οποίες μετά το θάνατο του Περικλή η Ασπασία έζησε στο πλευρό του Λυσικλή, με τον οποίο απέκτησε έναν ακόμη γιο, και τον οποίο έκανε τον πρώτο άνδρα της πόλης.

Ο Αισχίνης παρουσιάζει την Ασπασία ως δασκάλα και εμπνευστή της τελειότητας, συνδέοντας τις αρετές αυτές με την ιδιότητά της, ως εταίρα. Σύμφωνα με τον Καν, καθένα από τα επεισόδια στην Ασπασία του Αισχίνη δεν είναι απλά πλαστό, αλλά και απίστευτο. Αυτοπροσωπογραφία της Marie Bouliard, η οποία ποζάρει ως Ασπασία, 1794. Η Ασπασία εμφανίζεται σε πολλά σημαντικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Ο ρομαντικός δεσμός της με τον Περικλή ενέπνευσε μερικούς από τους διασημότερους μυθιστοριογράφους και ποιητές των τελευταίων αιώνων. Ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι του Ρομαντισμού κατά το 19ο αιώνα και οι συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων του 20ου αιώνα βρήκαν στην ιστορία της μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης.

Φήμη και κριτική

Το όνομα της Ασπασίας συνδέεται στενά με τη δόξα και τη φήμη του Περικλή. Ο Πλούταρχος την αναγνωρίζει ως μια σημαντική προσωπικότητα ανάμεσα στους πολιτικούς και τους διανοούμενους, και εκφράζει το θαυμασμό του για μια γυναίκα που «χειριζόταν όπως επιθυμούσε τους σπουδαιότερους άνδρες του κράτους και παρείχε αφορμή στους φιλοσόφους να μιλούν κολακευτικά για εκείνη και εις μάκρος». Ο Λουκιανός αποκαλεί την Ασπασία «πρότυπο σοφίας» και εξυμνεί «τις γνώσεις της γύρω από την πολιτική και τη διορατικότητά της, την εξυπνάδα και την οξυδέρκειά της». Μια βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια του10ου αιώνα, η Σούδα, αναφέρει ότι η Ασπασία χρησιμοποιούσε έξυπνα τις λέξεις, πως ήταν σοφίστρια και δασκάλα της ρητορικής. Βασιζόμενοι στις παραπάνω αποτιμήσεις, μια σειρά από μελετητές υποστηρίζουν ότι η Ασπασία υπήρξε, κατά τα φαινόμενα, η μοναδική γυναίκα στην κλασική Ελλάδα που κατάφερε να διακριθεί στο δημόσιο βίο, επηρεάζοντας τον Περικλή στη σύνταξη των δημόσιων λόγων του. Μια μερίδα ιστορικών είναι της άποψης ότι η Ασπασία ίδρυσε μια Ακαδημία για κορίτσια πλούσιων οικογενειών ή ακόμη ότι αποτελεί τον εφευρέτη τη σωκρατικής μεθόδου. «δεν μπορούμε να δεχτούμε ως ιστορική αλήθεια το ανέκδοτο της εποχής, βάσει του οποίου η Ασπασία έμαθε στον Περικλή να μιλά, οπότε ήταν σημαντική ρήτορας ή φιλόσοφος». πιστεύει ότι η Ασπασία ήταν ένα εξαιρετικό πρόσωπο, αλλά το παράδειγμά της είναι από μόνο του αρκετό για να τονίσει το γεγονός ότι για να γίνει μια γυναίκα ισάξια πνευματικά και κοινωνικά ενός άντρα έπρεπε να ήταν εταίρα, η Ασπασία προχώρησε την προοπτική να γίνει μια γυναίκα φιλόσοφος ένα βήμα παραπέρα από την ποιήτρια Σαπφώ.

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΣΠΑΣΙΑΣ

Πέρα από την Ασπασία ένα ακόμα πρόσωπο το οποίο εμπλέκεται στενά με το πρόσωπο της και απελευθέρωσε όλα τα κατεστημένα για τον έρωτα που τον είχε βρει παράφορα για την γυναίκα αυτήν είναι ο Περικλής ένας ικανότατος ηγέτης που τον διακατείχε η οξυδέρκεια του και όπου έφτασε την Αθήνα στην απόλυτη ηγεμονία παραστράτησε και αγάπησε την Ασπασία. Φυσικά αυτό είχε αντιδράσεις από τον λαό όπου οι περισσότεροι ήταν αντίθετοι για αυτή του την απόφαση του!

Ας δούμε λοιπόν την ζωή και τα έργα αυτού του ικανού ηγέτη Περικλή! Ο Περικλής (από τις λέξεις περί και κλέος δηλαδή o περιτριγυρισμένος από δόξα, περίδοξος, περίπου 495-429 π.Χ ήταν Αρχαίος ‘Ελληνας πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός του 5ου αιώνα π.Χ γνωστού και ως «Χρυσού Αιώνα», και πιο συγκεκριμένα της περιόδου μεταξύ των Περσικών πολέμων και του Πελοποννησιακού πολέμου. Η δύναμη, δόξα και η φήμη την οποία χάρισε στην Αρχαία Αθήνα, δικαιώνουν απόλυτα το χαρακτηρισμό του Χρυσού Αιώνα. Η εποχή στην οποία ήταν κύριος της πολιτικής ζωής της Αρχαίας Αθήνας, δηλαδή μεταξύ του 461 π.Χ και του 425 π.Χ, ονομάζεται μέχρι σήμερα «Εποχή του Περικλή». Ο Περικλής εκμεταλλεύτηκε τη νίκη των ελληνικών δυνάμεων επί των Περσών και την άνοδο της ναυτικής δύναμης της Αθήνας προκειμένου να μετατρέψει τη Δηλιακή Συμμαχία σε «Αθηναϊκή Ηγεμονία», οδηγώντας την πόλη του στην μεγαλύτερη ακμή της ιστορίας της κατά την περίοδο των 14 συνεχόμενων ετών που εκλεγόταν στο αξίωμα του Στρατηγού.

Σε στρατιωτικό επίπεδο, οι επεκτατικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις που πραγματοποίησε κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του είχαν σαν κύριο στόχο τη διαφύλαξη των συμφερόντων της Αθήνας. Τις επιχειρήσεις αυτές διεξήγαγε με τη βοήθεια του πανίσχυρου αθηναϊκού ναυτικού, το οποίο άρχισε να δυναμώνει την εποχή του Θεμιστοκλή και αργότερα του Κίμωνα, γιου του Μιλτιάδη. Ωστόσο ήταν κατά την εποχή του Περικλή που έφτασε στην απόλυτη ακμή του, αποτελώντας τον κινητήριο μοχλό της αθηναϊκής υπερδύναμης.

Ο Περικλής ήταν ηγέτης της Αθήνας μέχρι τα δύο πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, ώσπου το 429 π.Χ απεβίωσε εξαιτίας του λοιμού που χτύπησε την πόλη του. Υπήρξε μέγας προστάτης των τεχνών, της λογοτεχνίας και των επιστημών, και ο βασικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι η Αθήνα έγινε το πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο του αρχαίου κόσμου. Επίσης, σε αυτόν οφείλεται η κατασκευή πολλών από τα σημαντικά μνημεία που κοσμούσαν την Αρχαία Αθήνα, με εκείνα της Ακρόπολης να διατηρούν εξέχουσα θέση ανάμεσά τους.

Επίσης, υπήρξε μέγας υποστηρικτής της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου και ως αποτέλεσμα, κατά την εποχή του, τέθηκαν οι βάσεις του λεγόμενου Δυτικού πολιτισμού. Η δράση του δεν περιορίστηκε μόνο εκεί, αλλά ως ηγέτης των Αθηνών, με μία σειρά νόμων, υποστήριξε τις λαϊκές μάζες και τις βοήθησε να αποκτήσουν περισσότερα δικαιώματα σε βάρος της αριστοκρατικής τάξης στην οποία ανήκε κι ο ίδιος. Ήταν τόσο ανοικτός προς τις ευρύτερες μάζες, που πολλοί τον αποκαλούσαν λαϊκιστή.

ΣΧΕΣΗ ΠΕΡΙΚΛΗ-ΑΣΠΑΣΙΑΣ

Λίγο μετά την άφιξή της στην Αθήνα, η Ασπασία δεσμεύτηκε με τον Περικλή, τον δημοκρατικό ηγέτη της πόλης. Ο Περικλής, για να μπορέσει να έχει σχέση με την Ασπασία, χώρισε τη γυναίκα του και την άφησε μόνη της με δύο γιους. Σαν σύντροφος του Περικλή, η Ασπασία έγινε γρήγορα στόχος κουτσομπολιού και κατηγορήθηκε ως εταίρα. Πιο πολύ από όλους η Ασπασία επηρέασε τον Περικλή, όχι μόνο με τις γνώσεις της, αλλά και μέσα από την καθημερινή επαφή που είχαν.

Ο Πλάτωνας επίσης, αν και δεν ήταν εραστής της, είχε εντυπωσιαστεί από τη διάνοια και τις γνώσεις της και είχε τονίσει ανοιχτά τη συμβολή της στις δράσεις του Περικλή. Ο Σωκράτης ονομάζει την Ασπασία σαν τη μεγαλύτερη Δασκάλα του στη ρητορική και τονίζει τη συμβολή της στο να γίνει ο Περικλής ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ομιλητές. Ο Περικλής, βλέποντας την ιδιαιτερότητα της Ασπασίας, δε δίστασε να φανερώσει στο λαό του τον σεβασμό και την αγάπη του για αυτήν, ανατρέποντας τα αθηναϊκά δεδομένα που ήθελαν τη γυναίκα να περνάει απαρατήρητη.

Τα κακόβουλα κουτσομπολιά δεν άργησαν να ακουστούν. Έλεγαν πως η Ασπασία διατηρούσε πορνείο και πως η ίδια έγραφε τις ομιλίες του Περικλή. Επίσης λεγόταν πως αυτή τον επηρέασε να κάνει τους πολέμους εναντίον της Σάμου, των Μεγάρων και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, για να καταφέρει να προστατέψει τη γενέτειρά της.

Όλα αυτά ακολουθούσαν την Ασπασία για την υπόλοιπη ζωή της. Το 432 π.Χ την παρέπεμψαν σε δίκη για ασέβεια και αθεΐα, αλλά οι δικαστές της Ηλείας την αθώωσαν χάρη στη συνηγορία του Περικλή, ο οποίος την υπερασπίστηκε με δάκρυα. Ο Περικλής ποτέ δεν παντρεύτηκε την Ασπασία, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε. Το 451, στην προσπάθειά του να αποτρέψει τις αριστοκρατικές οικογένειες από το να συμμαχούν με άλλες πόλεις, είχε εισάγει ένα νόμο υπηκοότητας. Κατά συνέπεια, οι γιοι των μη Αθηναίων γυναικών δε θα μπορούσαν να γίνουν πλήρεις πολίτες. Ο Περικλής επομένως θα διακινδύνευε ολόκληρη την πολιτική του σταδιοδρομία, εάν παντρευόταν την Ασπασία. Έτσι η Ασπασία έζησε στο πλευρό του Περικλή ως σύντροφός του. Απέκτησε από τον Περικλή ένα γιο, τον Περικλή το νεότερο, έναν από τους στρατηγούς που νίκησαν στις Αργινούσες το 406 π.Χ. Οι δύο νόμιμοι γιοι του Περικλή είχαν πεθάνει, κι έτσι ο γιος της Ασπασίας έγινε ο νόμιμος κληρονόμος του. Έτσι η Ασπασία απόλαυσε πλέον σχεδόν όλα τα προνόμια μιας Αθηναίας ευγενούς γυναίκας. Αργότερα όμως, μετά το θάνατο του Περικλή, τα πράγματα δυσκόλεψαν για την Ασπασία και το γιο της. Η πόλη φάνηκε ψυχρή και στους δυο τους. Πολύ γρήγορα η Ασπασία βρήκε τον αντικαταστάτη του Περικλή.

ARTHUR SCHOPENHAUER: Αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας το δώσει

Αυτό που έχουμε μέσα μας, αυτό που μας συντροφεύει ακόμα και στην άκρα μοναξιά, αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας το δώσει, είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ’ όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέτουμε, απ’ όλες τις εντυπώσεις που μπορεί να δίνουμε στους άλλους.

Ο πλούσιος πνευματικά άνθρωπος απασχολείται και διασκεδάζει έξοχα, ακόμα και σε απόλυτη μοναξιά με τις δικές του σκέψεις και φαντασιώσεις: ενώ ο περιορισμένος, παρά τη συνεχή εναλλαγή έργων, εορτών και ταξιδιών, νιώθει αγιάτρευτη πλήξη. – Ένας καλός, ολιγαρκής, ελαφρός χαρακτήρας μπορεί να νιώθει ικανοποιημένος ακόμα και σε συνθήκες στέρησης, ενώ ένας κακός, άπληστος, ζηλόφθονος χαρακτήρας δε νιώθει ευτυχία όσα πλούτη κι αν κατέχει. (Λέει πολύ σωστά ο Γκαίτε στο Ντιβάν: «Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η προσωπικότητα».

Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αφομοιώσει από έξω πολύ λιγότερα πράγματα απ’ ό,τι συνήθως νομίζουμε). – Πόσες και πόσες απολαύσεις δεν είναι περιττές, ίσως μάλιστα ενοχλητικές και επαχθείς για τον άνθρωπο που διαθέτει τη μόνιμη απόλαυση μιας εξαίρετης ατομικότητας*!
----------------------------
* Σωκράτης, Οράτιος [εδώ ο Σοπενχάουερ παραπέμπει στην πρόταση του Σωκράτη σε σχέση με μια έκθεση ειδών πολυτελείας: «Πόσα πράγματα υπάρχουν λοιπόν που αν δεν τα’χω δε θα μου λείψουν καθόλου» και στο στίχο του Οράτιου: «Φίλντισι, μάρμαρο, κοσμήματα, τυρρηνικά αγάλματα, πίνακες, ασημικά, λουσάτα ρούχα βαμμένα στην πορφύρα. Τα λιμπίζονται πολλοί, αλλά υπάρχουν μερικοί που ούτε καν ρωτούν γι’ αυτά». (Οράτιος, Επιστολές, II, 2,180-182.)]

Άρθουρ Σοπενχάουερ, Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Πώς θα δεις τώρα τι ομορφιά έχει μια καλή ψυχή;

Αποσύρσου στον εαυτό σου και κοίτα – και αν δεις τον εαυτό σου να μην είναι ακόμη ωραίος, όπως ο δημιουργός του αγάλματος που πρέπει να γίνει ωραίο αφαιρεί, λαξεύει, λειαίνει και καθαρίζει μέχρις ότου φανεί πάνω στο άγαλμα ένα ωραίο πρόσωπο, έτσι κι εσύ αφαίρεσε τα περιττά και ίσιωσε τα στραβά, και όσα είναι σκοτεινά κάνε τα να γίνουν λαμπρά καθαρίζοντας τα, και μην πάψεις να σμιλεύεις το άγαλμά σου, έως ότου λάμψει πάνω του η θεόμορφη λαμπρότητα της αρετής…

[Αγαθό είναι] εκείνο από το οποίο εξαρτώνται τα πάντα και στο οποίο όλα τα όντα αποβλέπουν, έχοντας το ως αρχή και έχοντάς το ανάγκη- ενώ δεν έχει ανάγκη τίποτα, είναι αύταρκες, χωρίς τίποτα να χρειάζεται, μέτρο και όριο των πάντων, παρέχοντας από τον εαυτό του νου και ουσία και ψυχή και ζωή και νοητική ενέργεια.

Ποιος είναι λοιπόν ο δρόμος της φυγής και πώς θα τον ακολουθήσουμε;

Θα ξανοιχτούμε όπως- καθώς, αλληγορικά μου φαίνεται, λέει ο ποιητής- ο Οδυσσέας από τη μάγισσα Κίρκη ή την Καλυψώ, ο οποίος δεν αρκέστηκε να παραμείνει εκεί, παρόλο που είχε ηδονές των ματιών και βρισκόταν ανάμεσα σε πολύ αισθητή ομορφιά. Η πατρίδα μας, απ’ όπου ήρθαμε, κι ο πατέρας μας είναι Εκεί. ” Κλείνοντας τα μάτια” άλλαξε την όρασή σου και ξύπνα μιαν άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν.

Πλωτίνος, Εννεάδες

SENECA: Ζήτησε λοιπόν από μένα όχι να είμαι όμοιος με τους αρίστους, αλλά να είμαι καλύτερος από τους κακούς

Αν επομένως κάποιος από αυτούς που μαίνονται κατά της φιλοσοφίας υποβάλει τη γνωστή ερώτηση:

«Γιατί λοιπόν εσύ, που τα λες τόσο ωραία, δε ζεις ανάλογα; Γιατί μιλάς ταπεινά μπροστά σ’ ένα υπέρτερο ον, παράλληλα όμως θεωρείς ότι τα χρήματα σου είναι αναγκαίο εφόδιο και η απώλεια τους σε αναστατώνει; Γιατί χύνεις δάκρυα όταν πληροφορείσαι το θάνατο της γυναίκας σου ή του φίλου σου, γιατί φροντίζεις την υπόληψή σου και γιατί σε ταράζουν οι συκοφαντίες; Γιατί καλλιεργείς περισσότερα κτήματα από όσα απαιτούν οι φυσικές σου ανάγκες; Γιατί τα γεύματά σου δε συμβαδίζουν με τη διδασκαλία σου; Γιατί διατηρείς τόσο κομψή επίπλωση; Γιατί στα δείπνα σου πίνεις κρασί παλιότερο και από σένα ακόμη; Τι είναι αυτή η επίδειξη του ορνιθώνα σου; Γιατί φυτεύεις δέντρα που δε σου προσφέρουν τίποτε άλλο πέρα από σκιά; Γιατί η γυναίκα σου φοράει στ’ αυτιά της το εισόδημα ενός πλούσιου σπιτιού; Γιατί οι νεαροί δούλοι σου φορούν πολυτελή ενδύματα; Γιατί έχει γίνει πια τέχνη το να παρακαθήσει κάποιος στο τραπέζι σου και, αντί να τοποθετηθεί το πιάτο αμέριμνα και όπως τύχει, γίνεται ένα προσεκτικό σερβίρισμα, και γιατί τάχα υπάρχει και επαγγελματίας ακόμη για να τεμαχίσει το κρέας που παραθέτεις;». Αν θέλεις μάλιστα, πρόσθεσε και αυτά ακόμη: «Γιατί έχεις κτήματα πέρα από τη θάλασσα; Και γιατί έχεις πιο πολλά από όσα και συ ο ίδιος έχεις δει; Ντροπή σου! – ή μήπως είσαι τόσο ανεύθυνος, ώστε να μην έχεις ποτέ σου αντικρίσει μια χούφτα από δούλους που έχεις, ή είσαι τόσο τρυφηλός, ώστε να έχεις περισσότερους από όσους θα μπορούσε η μνήμη σου να σου θυμίσει;».

Πιο κάτω θα επικροτήσω κι εγώ τις κατηγορίες σου, και μάλιστα θα προσάψω στον εαυτό μου ακόμη πιο πολλές από όσες νομίζεις, για την ώρα όμως τούτο μόνο θα σου απαντήσω: «Δεν είμαι σοφός και -για να δώσω περισσότερη τροφή στην κακεντρέχειά σου- ούτε και θα γίνω ποτέ. Ζήτησε λοιπόν από μένα όχι να είμαι όμοιος με τους αρίστους, αλλά να είμαι καλύτερος από τους κακούς. Μου είναι αρκετό αν περιορίζω καθημερινά, έστω και στο ελάχιστο, τα ελαττώματα και καταδικάζω τα σφάλματά μου. Δεν έχω πετύχει να είμαι πραγματικά υγιής, ούτε και θα το πετύχω βέβαια. Περισσότερο αγωνίζομαι να ανακουφίσω την ποδάγρα μου παρά να τη θεραπεύσω, και είμαι ευχαριστημένος αν με θυμάται σπανιότερα και μου προκαλεί λιγότερο πόνο· όταν όμως συγκρίνω την κατάσταση μου με τα δικά σου πόδια, παρά την αναπηρία μου, εγώ είμαι δρομέας». Όλα αυτά δεν τα λέω για λογαριασμό μου -γιατί εγώ είμαι βουτηγμένος σε πέλαγος αμαρτιών κάθε είδους- αλλά μιλώ εξ ονόματος εκείνου που έχει πράγματι επιτύχει κάτι.

ΣΕΝΕΚΑΣ, Για μια ευτυχισμένη ζωή

Η εικόνα του κόσμου που αντιλαμβανόμαστε εξαρτάται απ’ τη φύση του νου μας και δεν αντιπροσωπεύει τον πραγματικό κόσμο

Λίγοι φιλόσοφοι θα διαφωνήσουν ότι οι άνθρωποι είμαστε, σε μεγάλο βαθμό, ιστορικές οντότητες, με την έννοια ότι κληρονομούμε πράγματα από το παρελθόν, τα αλλάζουμε, και έπειτα τα κληροδoτούμε στις μελλοντικές γενιές. Η γλώσσα, για παράδειγμα, είναι κάτι που μαθαίνουμε και αλλάζουμε καθώς το χρησιμoποιούμε, ενώ το ίδιο ισχύει και για την επιστήμη -οι επιστήμονες ξεκινούν με μια θεωρία, και στη συνέχεια είτε την επαληθεύουν είτε τη διαψεύδουν. Το ίδιο ισχύει για τους κοινωνικούς θεσμούς, όπως είναι η οικογένεια, το κράτος, οι τράπεζες, οι εκκλησίες, και ούτω καθεξής, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι τροποποιημένες μορφές προγενέστερων πρακτικών ή θεσμών. Συνεπώς, η ύπαρξη των ανθρώπινων όντων ποτέ δεν ξεκινά από το μηδέν, αλλά πάντοτε εντός κάποιου πλαισίου -το οποίο μερικές φορές μεταβάλλεται έτσι ριζικά κατά τη διάρκεια μίας μόνο γενιάς. Ωστόσο, μερικά πράγματα, δεν φαίνεται να έχουν ιστορικό χαρακτήρα ή να υπόκεινται σε αλλαγές.

Ένα παράδειγμα μιας τέτοιας οντότητας είναι η συνείδηση. Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι όλα αυτά που συνειδητοποιούμε θα αλλάξουν, αλλά τείνουμε να πιστεύουμε ότι η σημασία της συνείδησης-τι σημαίνει είμαι σε εγρήγορση, έχω επίγνωση, μπορώ και σκέφτομαι και αποφασίζω- ήταν πάντοτε ίδια για όλους. Παρομοίως, είναι εύλογο να ισχυριστούμε ότι οι συλλογιστικές δομές δεν έχουν ιστορικό χαρακτήρα -ότι η συλλογιστική δραστηριότητα, και οι διανοητικές λειτουργίες στις οποίες βασίζεται (μνήμη, αντίληψη, κατανόηση, και ούτω καθεξής), ήταν πάντοτε ίδιες για όλους τους ανθρώπους σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Είναι βέβαιο ότι αυτά πίστευε ο μεγάλος ιδεαλιστής προκάτοχος του Χέγκελ, ο Ιμάνουελ Καντ -και για να κατανοήσουμε τον Χέγκελ, είναι απαραίτητο να δούμε τι πίστευε για το φιλοσοφικό έργο του Καντ.

Οι κατηγορίες του Καντ

Σύμφωνα με τον Καντ, οι θεμελιώδεις τρόποι λειτουργίας της σκέψης, και οι βασικές δομές της συνείδησης, είναι a priori -δηλαδή, υφίστανται πριν από την εμπειρία (και, άρα, δεν προκύπτουν από αυτήν). Αυτό σημαίνει ότι υφίστανται ανεξάρτητα από οτιδήποτε σκεφτόμαστε ή συνειδητοποιούμε, αλλά και ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ιστορική επίδραση ή εξέλιξη.

Ο Καντ ονομάζει αυτές τις νοητικές δομές «κατηγορίες», και σε αυτές περιλαμβάνονται οι έννοιες της «αιτίας», της «ουσίας», της «ύπαρξης», και της «πραγματικότητας». Για παράδειγμα, η εμπειρία μας παρέχει γνώσεις για τον εξωτερικό κόσμο, αλλά δεν μπορεί να μας διδάξει ότι ο εξωτερικός κόσμος περιλαμβάνει, για παράδειγμα, αιτίες και αποτελέσματα. Σύμφωνα με τον Καντ, η γνώση της φυσικής δομής του εξωτερικού κόσμου είναι a priori. Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι γεννιόμαστε με ορισμένες έμφυτες κατηγορίες, οι οποίες παρέχουν το πλαίσιο που καθιστά δυνατή την εμπειρία -ένα μέρος του οποίου είναι η υπόθεση ότι υπάρχει εξωτερικός κόσμος. Ωστόσο, συνεχίζει ο Καντ, η ύπαρξη, αυτού του «a priori» πλαισίου σημαίνει ότι η εικόνα του κόσμου που αντιλαμβανόμαστε εξαρτάται απ’ τη φύση του νου μας, και δεν αντιπροσωπεύει τον πραγματικό κόσμο- δηλαδή τον κόσμο «αυτόν καθ’ εαυτόν». Ο Καντ ισχυρίζεται ότι ο κόσμος «αυτός καθεαυτόν» -τον οποίο ονομάζει «νοητό κόσμο»-είναι ακατάληπτος. Σύμφωνα με τον Καντ, οι μόνες γνώσεις που μπορούμε να απoκομίσουμε είναι αυτές για τον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε μέσω του πλαισίου των κατηγοριών -αυτός ο αντιληπτός κόσμος είναι ο κόσμος που βιώνουμε καθημερινά και που ο Καντ ονομάζει «φαινομενικό».

Η κριτική του Χέγκελ για τον Καντ

Ο Χέγκελ πιστεύει ότι μολονότι ο Καντ κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να απαλλάξει τη φιλοσοφία από αφελείς απόψεις, οι αναφορές του στον «κόσμο αυτόν καθεαυτόν» και στις κατηγορίες μαρτυρούν
επιπόλαιες υποθέσεις. Ο Χέγκελ υποστηρίζει ότι η ανάλυση του Καντ είναι ανεπαρκής σε τουλάχιστον δύο σημεία. Καταρχήν, ο Χέγκελ θεωρεί άτι η ιδέα του Καντ για τον «κόσμο αυτόν καθεαυτόν» είναι κενή νοήματος. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, οτιδήποτε υπάρχει εκδηλώνεται στη συνείδηση -για παράδειγμα, ως κάτι αισθητό ή ως κάτι νοητό. Ο Χέγκελ υποστηρίζει επίσης ότι ο Καντ κάνει πάρα πολλές υποθέσεις σχετικά με τη φύση και την προέλευση των κατηγοριών. Στόχος του Χέγκελ είναι να κατανοήσει αυτές τις κατηγορίες χωρίς να κάνει καμία απολύτως υπόθεση ο Χέγκελ θεωρεί άτι η χειρότερη υπόθεση που πραγματοποιεί ο Καντ αφορά τις σχέσεις μεταξύ των κατηγοριών. Ο Καντ υποθέτει ότι οι κατηγορίες είναι πρωτογενείς και διακριτές ωστόσο, σύμφωνα με τον Χέγκελ οι κατηγορίες είναι «διαλεκτικές» οντότητες, δηλαδή, υπόκεινται σε αλλαγές. Ο Καντ πιστεύει σε ένα αμετάβλητο βιωματικό πλαίσιο, αλλά ο Χέγκελ πιστεύει ότι αυτό το βιωματικό πλαίσιο μεταβάλλεται, και μάλιστα στον βαθμό που μεταβάλλεται και ο κόσμος που βιώνουμε. Άρα, η συνείδηση – και όχι απλώς όλα όσα συνειδητοποιούμε – αποτελεί μέρος μιας εξελικτικής διαδικασίας. Αυτή η διαδικασία είναι “διαλεκτική” -μια έννοια που έχει πολύ συγκεκριμένη σημασία στη φιλοσοφική σκέψη του Χέγκελ.

Η διαλεκτική του Χέγκελ

Η έννοια της διαλεκτικής κατέχει κεντρικό ρόλο σε αυτά που ο Χέγκελ αποκαλεί εγγενή (εσωτερική) ερμηνεία της εξέλιξης των πραγμάτων. Ο Χέγκελ υποστηρίζει ότι με την ερμηνεία του εξασφαλίζει τέσσερα πράγματα. Πρώτον, την αποφυγή υποθέσεων. Δεύτερον, την υιοθέτηση όσο γίνεται γενικότερων εννοιών, ώστε να αποφεύγονται οι αδικαιολόγητοι ισχυρισμοί. Τρίτον, εξηγεί πώς μια γενική έννοια δημιουργεί άλλες, ειδικότερες, έννοιες. Τέταρτον, δείχνει ότι αυτή η διαδικασία συμβαίνει «εντός» της ίδιας της έννοιας. Αυτός ο τέταρτος περιορισμός αποκαλύπτει τον πυρήνα της λογικής του Χέγκελ -δηλαδή, ότι κάθε έννοια, ή “θέση”, ενέχει μια αντίφαση, ή “αντίθεση”, η οποία αίρεται μόνο με την ανάδειξη από την αρχική έννοια μιας νέας, περιεκτικότερης έννοιας, η οποίο ονομάζεται “σύνθεση”. Μια συνέπεια αυτής της εγγενούς διαδικασίας είναι ότι η σύνθεση μας κάνει να συνειδητοποιούμε πως αυτά που αρχικά θεωρούσαμε ως αντίφαση της θέσης είναι απλώς μια φαινομενική αντίφαση, η οποία προκαλείται από ελλιπή κατανόηση της αρχικής έννοιας.

Η διαλεκτική του Χέγκελ δείχνει πώς αίρονται οι αντιθέσεις. Για παράδειγμα, ένα τυραννικό καθεστώς δημιουργεί την ανάγκη για ελευθερία -αλλά από τη στιγμή που θα επιτευχθεί ελευθερία, δεν μπορεί παρά να υπάρξει αναρχία έως ότου η ελευθερία συνδυαστεί με ένα στοιχείο τυραννίας για να δημιουργηθεί η σύνθεση “νόμος”.

Η Κβαντική Φυσική της Συνείδησης

Η Κβαντική Φυσική της Συνείδησης: Το πρόβλημα νου-σώματος. Ο νους ως λογισμικό και τα αναδυόμενα εφέ. Ο Νους ως Ανώτερο Διαστατικό Πεδίο, θεωρία της κβαντικής εμπλοκή και κβαντικής σήραγγας. Θεωρία του συντονισμού εγκεφαλικών κβαντικών κυμάτων με το νου. Το «binding problem» ταχύτερο και από τη σκέψη. Η πρώτη Ερμητική αρχή «Το Σύμπαν είναι Νους». Η συνείδηση σαν πληροφορία στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας.

Στη φιλοσοφική συζήτηση, ιδιαίτερα στη φιλοσοφία του νου, είναι το ζήτημα του πώς ο νους και η συνείδηση ​​αναδύονται από την ύλη μας, ή πιο συγκεκριμένα, από ποιες φυσικές νευρολογικές διεργασίες στον εγκέφαλό μας ξεπήδησε ο νους, κάτι που μακροχρόνια έχει μπερδεύσει τους επιστήμονες και τους φιλόσοφους.

Όταν μιλάμε ή σκεφτόμαστε, φαίνεται φυσικό να υποθέσουμε ότι το φαινόμενο συνδέεται άμεσα με τον εγκέφαλό μας και τη συνειδητή μας σκέψη, συμπεριλαμβανομένων και άλλων γνωστικών λειτουργιών. Ακόμα κι αν, από την άμεση εμπειρία και την παρατήρησή μας, δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ή ενδείξεις που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν να κατανοήσουμε σαφώς τι είναι το νους, συμπεραίνουμε συλλογικά ότι ο νους είναι ένα φαινόμενο που σχετίζεται βαθιά με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου μας, και όμως είναι κάτι περισσότερο. Αλλά τι είναι αυτό «κάτι» περισσότερο; Αυτή η ερώτηση από μόνη της προκάλεσε ιστορικά κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρίες του νου.

Η πιο συνηθισμένη αντίληψη της φύσης του νου στη σύγχρονη δυτική σκέψη είναι ότι ο νους είναι το ίδιο πράγμα με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου και ως εκ τούτου το ερώτημα «τι είναι αυτό το κάτι παραπάνω;» δεν προκύπτει. Αυτή η υλιστική θέση στο νου γεννήθηκε από την κλασική επιστημονική άποψη και την επιρροή της στη σύγχρονη σκέψη. Ονομάζεται υλισμός επειδή υποθέτει ότι ο νους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ύλη. Η φιλοσοφική ιδέα που βγαίνει από αυτήν την υλιστική άποψη είναι αναγωγική, που σημαίνει να υποθέτει ότι φαινόμενα όπως ο νους και η συνείδηση μπορούν να εξηγηθούν από τις φυσικές και χημικές διεργασίες που συμβαίνουν στη νευρολογία του εγκεφάλου μας. Είναι κυριολεκτικά μια επίπεδη άποψη του κόσμου, καθώς μειώνει όλα τα φαινόμενα στη διάσταση της ύλης, του χρόνου και του χώρου, τα οποία θεωρούνται πρωταρχικά, σύμφωνα με αυτήν την άποψη.

(Η υλιστική άποψη είναι ότι το μυαλό-νους είναι το ίδιο πράγμα με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου).

Το πρόβλημα νου-σώματος

Η επικρατούσα επιστημονική θέση έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο για την κατανόηση του φαινομένου της συνείδησης. Ο φιλόσοφος του νου, ο David Chalmers, το αναφέρει ως το σκληρό πρόβλημα της συνείδησης, το οποίο βασικά είναι το πρόβλημα της αντικειμενικής εξήγησης των υποκειμενικών ψυχικών καταστάσεων της συνείδησης ως προς τις φυσικές διαδικασίες, όπως απαιτείται από την αυστηρή άποψη της επιστήμης. Με απλά λόγια, πώς εξηγούμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα που έχουμε όταν σκεφτόμαστε τη σοκολάτα, όσον αφορά τους νευρώνες που πυροδοτούν τον εγκέφαλό μας;

Ωστόσο, άλλες θέσεις που δεν προσυπογράφουν αυτήν την αναγωγική άποψη του νου, τείνουν να αντιμετωπίζουν ένα άλλο πρόβλημα - το πρόβλημα του δυϊσμού. Βασικά, εάν θέλουμε να θεωρήσουμε το νου (σκέψη) ως ξεχωριστό από τον εγκέφαλο, τότε αυτό θέτει και πάλι το ερώτημα «Τι είναι νους;» και πιο συγκεκριμένα, «Ποια είναι η σχέση μεταξύ του φυσικού εγκεφάλου και του νου;» Η πρώτη είναι μια οντολογική ερώτηση που ρωτά για τη φύση του νου, ενώ η δεύτερη είναι μια επιστημονική, η οποία προσπαθεί να κατανοήσει τη σχέση αιτίου-αποτελέσματος μεταξύ εγκεφάλου και νου και πώς οι πληροφορίες και οι γνώσεις περνούν από τη μία στην άλλη, βλέποντας ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Η υπόθεση ότι ο νους είναι διαφορετικός από τον εγκέφαλο, όπως –για παράδειγμα– ότι ο νους είναι μη-υλικός, ενώ ο εγκέφαλος είναι υλικός, δημιουργεί το λεγόμενο πρόβλημα νου-σώματος, το οποίο αντιμετωπίστηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο φιλόσοφο René Descartes, ο οποίος είπε ότι ο νους και το σώμα είναι δύο διαφορετικές ουσίες. Τα σώματα εκτείνονται στο διάστημα, ανίκανα να αισθάνονται ή να σκέφτονται, ενώ ο νους μας είναι ατελείωτος, σκέφτεται και αισθάνεται ουσίες.

Επειδή είναι δύο διαφορετικά πράγματα, που ανήκουν στο υλικό και το μη υλικό, και επειδή δεν υπάρχει παρατηρήσιμο σημείο αλληλεπίδρασης μεταξύ των δύο, τότε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε μια αιτιώδη σχέση μεταξύ των δύο. Εάν δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε αιτιώδη εξήγηση, για παράδειγμα, για το πώς οι εσωτερικές ψυχικές καταστάσεις και οι πεποιθήσεις μας δημιουργούν συμπεριφορά, τότε κάποιοι θα υποστήριζαν ότι η συζήτηση για το νου θα ήταν περιττή.

(Το μυαλό (νους, Σκέψη) είναι μη υλικό, ενώ ο εγκέφαλος είναι υλικός).

Ο νους ως λογισμικό και τα αναδυόμενα εφέ

Παρά αυτήν τη φαινομενικά προβληματική θέση του νου και του εγκεφάλου που συνυπάρχουν σε κάποια μορφή σχέσης, η ιδέα έζησε σε άλλες θεωρίες και προσομοιώσεις.

1. Μία από τις πιο δημοφιλείς προσομοιώσεις, στην πραγματικότητα, δανείζεται από τις επιστήμες των υπολογιστών και που βλέπει το νου ως ανάλογο με ένα λογισμικό που τρέχει πάνω από ένα υλικό (ή μυελώδες υλικό) - τον εγκέφαλο. Αυτό το μοντέλο έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα καλά στην ψυχολογία και τις γνωστικές επιστήμες, όπου η μη υλική πτυχή του νου θεωρείται ως πρόγραμμα λογισμικού και η υλική πτυχή του εγκεφάλου θεωρείται ως το υποκείμενο υλικό.

2. Μια άλλη ενδιαφέρουσα θέση θεωρεί το νου ως αναδυόμενο φαινόμενο, που προκύπτει από τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις των νευρικών διεργασιών στον εγκέφαλο. Αυτή η θεωρητική θέση είναι μη αναγωγική, ενώ ταυτόχρονα παρακάμπτει το πρόβλημα του νου-σώματος, επειδή παρόλο που ο νους εξακολουθεί να θεωρείται ως κάτι διαφορετικό από τον εγκέφαλο, η σχέση αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ των δύο μπορεί να εξηγηθεί με όρους αναδυόμενων επιδράσεων . Το πρόβλημα με αυτήν την άποψη, ωστόσο, είναι ότι εξακολουθεί να θεωρεί ότι η ύλη (ο εγκέφαλος) είναι πρωταρχική και ο νους και η συνείδηση ​​ως κάτι που αναδύεται από την ύλη και όχι ως θεμελιώδης πτυχή του σύμπαντος , όπως ο χρόνος και ο χώρος.

Ο Νους ως Ανώτερο Διαστατικό Πεδίο

Καθώς συνεχίζεται η επιστήμη και η έρευνα, προκύπτουν νέες θεωρίες του νου που θα μπορούσαν να ρίξουν περισσότερο φως σε ορισμένα από τα φιλοσοφικά ζητήματα που αναφέρονται παραπάνω.
Μία από τις τελευταίες ιδέες που προέρχονται από την ακαδημαϊκή κοινότητα είναι αυτή που βλέπει το νου ως ένα πεδίο που υπάρχει σε μια διαφορετική διάσταση από τον εγκέφαλο και που αλληλεπιδρά μαζί του σε κβαντικό επίπεδο. Ο Δρ Dirk KF Meijer, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν, δημοσίευσε μια μελέτη που θέτει την ιδέα του στο επιστημονικό περιοδικό NeuroQuantology, ένα ακαδημαϊκό περιοδικό που συγκεντρώνει έρευνα από τους τομείς της νευροεπιστήμης και της κβαντικής φυσικής.

(Ο νους υπάρχει ως πεδίο σε διαφορετική διάσταση από τον εγκέφαλο).

Ο Meijer προτείνει ότι ο νους είναι βασικά ένα πεδίο, ή πιο τεχνικά, «ένα ολογραφικά δομημένο πεδίο» που λειτουργεί σαν «ψυχικός δέκτης» επειδή υπάρχει γύρω από τον εγκέφαλο αλλά ταυτόχρονα, μπορεί να έχει πρόσβαση σε άλλα πεδία εκτός από αυτό. Αυτό το πεδίο, προτείνει ο Meijer, βρίσκεται σε μια τέταρτη χωρική διάσταση, έναν υψηλότερο διαστατικό χώρο από αυτόν στον οποίο είναι ενσωματωμένος ο εγκέφαλος της γνωστής τρίτης διάστασης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η παράλληλη έρευνα, όπως στο εγχείρημα του μπλε εγκεφάλου - μια διεπιστημονική συνεργασία μεταξύ μαθηματικών και νευροεπιστημόνων - έχει εντοπίσει ότι ο «εγκέφαλος» λειτουργεί σε πολλές διαστάσεις.

(Το Blue Brain Project του EPFL είναι μια ελβετική ερευνητική πρωτοβουλία εγκεφάλου με επικεφαλής τον ιδρυτή και διευθυντή καθηγητή Henry Markram. Ο στόχος του Blue Brain είναι να οικοδομήσουμε βιολογικά λεπτομερείς, ψηφιακές ανακατασκευές και προσομοιώσεις του εγκεφάλου των τρωκτικών και, τελικά, του ανθρώπινου εγκεφάλου).

Το ερώτημα λοιπόν είναι πως αλληλοεπιδρά ο νους, ως πεδίο τέταρτης διάστασης, με τις τρισδιάστατες εγκεφαλικές διεργασίες; Αν και δεν καταλαβαίνουμε ακόμη τους συγκεκριμένους μηχανισμούς που διέπουν την επικοινωνία νου-εγκεφάλου, ο Meijer δανείζεται την κβαντική φυσική για να προτείνει πιθανές εξηγήσεις. Δύο δυνατότητες είναι μέσω αυτού που ονομάζεται κβαντική εμπλοκή και κβαντική σήραγγα. Δύο από τα πιο μπερδεμένα και μυστηριώδη φαινόμενα που παρατηρούνται στον κβαντικό κόσμο.

Με απλά λόγια, η εμπλοκή είναι το παρατηρούμενο φαινόμενο ότι δύο σωματίδια «συγχρονίζονται» μεταξύ τους με τρόπο που το ένα επηρεάζει το άλλο ακαριαία, παρά το γεγονός ότι χωρίζονται από τεράστιες αποστάσεις, για παράδειγμα, σε αντίθετα άκρα ενός γαλαξία. Αυτό το φαινόμενο ενοχλεί τους επιστήμονες για χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Αϊνστάιν που το χαρακτήρισε «τρομακτική δράση από απόσταση».

Η κβαντική σήραγγα μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα κατ 'αναλογία με ένα αντικείμενο μακρο κόσμου. Φανταστείτε ότι ρίχνετε μια μπάλα τένις σε έναν τοίχο. Φυσικά, περιμένουμε ότι η μπάλα θα σταματήσει την κίνησή της μόλις χτυπήσει στον τοίχο και θα επιστρέψει στην αντίθετη κατεύθυνση. Παραδόξως, σε μια κβαντική παράλληλη σήραγγα, η μπάλα περνά μέσα από τον τοίχο και παρατηρείται ότι διατηρεί την κίνηση και την ορμή της στο άλλο παρακείμενο δωμάτιο. Πράγματι, περίεργα πράγματα.

Θεωρία του συντονισμού εγκεφαλικών κβαντικών κυμάτων με το νου

Ωστόσο, ο Meijer πιστεύει ότι παρόλο που η εμπλοκή και η σήραγγα είναι πιθανές εξηγήσεις για το πώς το πεδίο του μυαλού και ο εγκέφαλος μεταδίδουν γρήγορα πληροφορίες μεταξύ τους, ο πιο πιθανός μηχανισμός στην εργασία είναι ο συντονισμός κβαντικών κυμάτων. Αυτό σημαίνει ότι στα πολύ κβαντικά και υπο-κβαντικά επίπεδα υπάρχει μια κυματομορφή κάτω από όλους τους νευρώνες και τα σωματίδια στον εγκέφαλο και η οποία περνά επίσης από το νου. Οι αλλαγές στο πεδίο του νου συντονίζονται με τους νευρώνες στον εγκέφαλο ακαριαία και το αντίστροφο.

(Τα μοτίβα των κυμάτων του εγκέφαλου περνούν μέσα από το νου-μυαλό).

Το «binding problem» ταχύτερο και από τη σκέψη

Το μοντέλο συντονισμού κβαντικών κυμάτων της επικοινωνίας πεδίου εγκεφάλου και νου μπορεί να είναι μια πολύ έξυπνη απάντηση σε αυτό που ονομάζεται «binding problem». Διαφορετικές νευρικές περιοχές και συστάδες στον εγκέφαλό μας είναι υπεύθυνες για διαφορετικές γνωστικές λειτουργίες. Ας πούμε, για παράδειγμα, την όραση, το χρώμα, τον ήχο ή τη λεκτική επεξεργασία. Ωστόσο, αυτά τα διαφορετικά σήματα από διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου μας συγκεντρώνονται συλλογικά πιο γρήγορα από την ταχύτητα με την οποία υποβάλλονται σε επεξεργασία μεμονωμένα, δημιουργώντας έτσι μια παρατηρούμενη ανωμαλία γνωστή ως το «binding problem». Τώρα, αυτό είναι σχετικό εδώ, επειδή φαίνεται ότι το «binding problem» προκύπτει όταν ξύσουμε το κεφάλι μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει από ένα μόνο στρώμα πραγματικότητας - ας πούμε από τη νευρική δραστηριότητα του εγκεφάλου μας.

Από την άλλη πλευρά, όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τον εγκέφαλο και το νου ως πολυδιάστατες εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος και οι οποίες επικοινωνούν με πληροφορίες σε κβαντικό επίπεδο μέσω συντονισμού, αρχίζει να σχηματίζεται μια καλύτερη, ευρύτερη εικόνα που εξηγεί εμφανείς ανωμαλίες, όπως το «binding problem». Αυτό δίνει επίσης μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι μια πεπλατυσμένη και αναγωγική άποψη της πραγματικότητας δεν λειτουργεί καθόλου. Χρειαζόμαστε μια πλουσιότερη, ευρύτερη και πιθανώς μια πολυδιάστατη άποψη της συνείδησης και της πραγματικότητας. Αυτό μας φέρνει στο επόμενο ενδιαφέρον σημείο σχετικά με τη θεωρία πεδίου του νου.

Η πρώτη Ερμητική αρχή «Το Σύμπαν είναι Νους»

Η συζήτηση για το μυαλό ως πεδίο τελικά ξεπερνάει τη δυνατότητα απάντησης μακροχρόνιων φιλοσοφικών ερωτήσεων. Ανοίγει μια πόρτα συναρπαστικών νέων δυνατοτήτων που μας δίνουν έναν εντελώς νέο τρόπο κατανόησης του φαινομένου. Κατά κάποιο τρόπο, είναι το κλασικό αίνιγμα της απάντησης σε μια ερώτηση και του ανοίγματος άλλων εκατό, αλλά αυτό είναι το ιδιαίτερο για την ανάπτυξη της γνώσης.

(Ο νους είναι το σύμπαν και όλα είναι νους;).

Το πραγματικό μαργαριτάρι μέσα στο κουβάρι αυτής της θεωρίας είναι ότι ο νους δεν είναι ατομικός ή αποκλειστικός για εμάς τους ανθρώπους, όπως πάντα υποθέσαμε. Ένας πολύ σύντομος τρόπος είναι, να πούμε ότι ο νους είναι το σύμπαν και ότι καθετί είναι νους. Όπως αναφέρεται στην πρώτη αρχή της ερμητικής φιλοσοφίας: (Η αρχή της πνευματικότητας «το όλον είναι νους», Το Σύμπαν είναι Νοητικό). Έτσι, ένα από τα πράγματα που η επιστήμη θα μπορούσε να έχει ριζικά λάθος, και το οποίο ο David Chalmers αναφέρεται ως «το σκληρό πρόβλημα της συνείδησης», είναι ότι δεν υποθέτει ότι η συνείδηση ​​και ο νους είναι ουσιαστικά μέρος όλων όσων υπάρχουν. Η συνείδηση ​​είναι πρωταρχική, ακόμη και σε σχέση με την ύλη. Αυτό αρχίζει να συγκλίνει με την αρχαία γνώση ή τον σύγχρονο πανψυχισμό, που υποστηρίζουν ότι όλα είναι διαποτισμένα με συνείδηση. Η ύλη προκύπτει από τη συνείδηση ​​και όχι το αντίστροφο.

Αλλά τι έχει αυτό να κάνει με τη θεωρία του νου του Meijer ως πεδίο; Κατ 'αρχάς, ο Meijer υποστηρίζει ότι το τέταρτο-διαστατικό πεδίο του νου είναι ένα σχήμα σπειροειδές που κατανοούμε τώρα και βρίσκεται παντού στο σύμπαν. Δεύτερον, όλα τα πεδία διασυνδέονται μεταξύ τους μέσω κβαντικών φαινομένων, όπως συντονισμός, εμπλοκή και σήραγγα. Αυτό μπορεί να εξηγήσει αυτό που θεωρούμε ως ψυχικά ή έξω-αισθητήρια φαινόμενα, όπως η πρόγνωση, η διόραση, η απομακρυσμένη προβολή ή η τηλεπάθεια.

Η συνείδηση σαν πληροφορία στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας

Ο Meijer, στην πραγματικότητα, βλέπει τη συνείδηση ​​ως μια οριακή συνθήκη που υπάρχει ανάμεσα στις εσωτερικές πληροφορίες του εγκεφάλου και σε οτιδήποτε άλλο έξω από αυτόν, στην οποία αναφέρεται ως «παγκόσμια βιβλιοθήκη πληροφοριών». Από αυτή την άποψη, η συνείδηση ​​είναι παρόμοια με ένα φαινόμενο που παρατηρείται στις μαύρες τρύπες, που ονομάζεται «ορίζοντας γεγονότων». Όταν το φως ή η ύλη πλησιάζουν μια μαύρη τρύπα, δεν εξαφανίζονται αλλά οι πληροφορίες τους προβάλλονται στο όριό της. Αυτό το όριο είναι αυτό που χωρίζει τη μαύρη τρύπα από οτιδήποτε άλλο, και το χρησιμοποιεί ως αναλογία για να εξηγήσει ποια θα μπορούσε να είναι η συνείδηση ​​από την έρευνα και τις ιδέες του.

Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, ο μαθηματικός χώρος εισχώρησε στην τέταρτη διάσταση, δημιούργησε μια καμπυλότητα που σε μια ορισμένη τιμή εμφάνισε την ύλη ή την Τρίτη διάσταση. Με άλλα λόγια μια μαύρη τρύπα στην Τετάρτη διάσταση στην άλλη πλευρά της εμφάνισε την Τρίτη διάσταση. Στο ορίζοντα γεγονότων αυτής της τρύπας παρέμειναν οι πληροφορίες της συνείδησης του χρόνου και χώρου. Τα μεγέθη αυτά σαν τετραδιάστατα δεν γίνονται αποδείξιμα στην Τρίτη διάσταση, αλλά αντιληπτά από τους ανάλογους φορείς μας. Δηλαδή αν φανταστούμε τις μαύρες τρύπες σαν πέρασμα σε άλλη διάσταση και τον ορίζοντα γεγονότων το όριο που οι πληροφορίες υπάρχουν, τότε η συνείδηση είναι στην άλλη διάσταση στον ορίζοντα γεγονότων και ο εγκέφαλος πέρα από την μαύρη τρύπα στην τρίτη διάσταση.

Η ουσία λοιπόν αυτής της προκλητικής και βασικής έρευνας είναι η εξής: Ο εγκέφαλός σας είναι ένας κβαντικός δέκτης που αντηχεί με ένα πεδίο που ονομάζεται μυαλό (νους, σκέψη). Αυτό το πεδίο του μυαλού (νου, σκέψη) συνδέεται με πολλά άλλα πεδία και αυτό μπορεί να εξηγήσει διαπροσωπικές και ψυχικές εμπειρίες που δεν μπορούσαμε προηγουμένως να εξηγήσουμε μέσω της γενικής επιστήμης.

Οι φυσικοί στο πείραμα XENON πιθανολογούν την ανακάλυψη ηλιακών αξιονίων της σκοτεινής ύλης

Μια ομάδα φυσικών στο Εργαστήριο Gran Sasso της Ιταλίας λένε ότι έχουν κάνει την πρώτη ανίχνευση ενός ηλιακού αξιόνιου, ένα ως τώρα μη επιβεβαιωμένο – υποθετικό σωματίδιο που  είναι υποψήφιο σωματίδιο της σκοτεινής ύλης. Αυτό είναι έξω ​​από το Πρότυπο μοντέλο της φυσικής των σωματιδίων, το οποίο περιγράφει τη συμπεριφορά των  υποατομικών σωματιδίων. Οι θεωρητικοί φυσικοί πρότειναν για πρώτη φορά την ύπαρξη αξιονίων στη δεκαετία του 1970 για να επιλύσουν προβλήματα στα μαθηματικά που διέπουν την  ισχυρή δύναμη, η οποία συνδέει τα κουάρκ. Ωστόσο, τα αξιόνια έχουν γίνει από τότε μια δημοφιλής εξήγηση για τη  σκοτεινή ύλη, τη μυστηριώδη ουσία που αποτελεί το 85% της μάζας του σύμπαντος, αλλά δεν εκπέμπει καμιά ακτινοβολία.
 
Εάν επιβεβαιωθεί, δεν είναι ακόμη βέβαιο εάν αυτά τα αξιόνια θα διορθώσουν, στην πραγματικότητα, τις ασυμμετρίες με την ισχυρή δύναμη. Και δεν θα εξηγούσαν το μεγαλύτερο μέρος της μάζας που λείπει στο σύμπαν, δήλωσε ο Kai Martens, φυσικός στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο που εργάστηκε για το πείραμα. Αυτά τα αξιόνια, που φαίνεται να ρέουν έξω από τον ήλιο, δεν ενεργούν σαν την «ψυχρή σκοτεινή ύλη» που οι φυσικοί πιστεύουν ότι πληρούν τα φωτοστέφανα (άλω) γύρω από τους γαλαξίες. Και ότι θα ήταν σωματίδια που δημιουργήθηκαν πρόσφατα μέσα στον ήλιο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ψυχρής σκοτεινής ύλης εκεί έξω φαίνεται να ήταν αμετάβλητο για δισεκατομμύρια χρόνια από την αρχή του σύμπαντος.
 
Και δεν είναι βέβαιο ότι ανιχνεύθηκαν καθόλου αξιόνια. Παρά τα δύο χρόνια συλλογής δεδομένων, η υπόδειξη ενός σήματος είναι ακόμα αχνή σε σύγκριση με αυτό που απαιτεί η φυσική για να ανακοινώσει την ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς εισέρχονται περισσότερα δεδομένα, είπε ο Martens, είναι ακόμα πιθανό ότι η απόδειξη ενός σήματος μπορεί να μην σημαίνει τίποτα.
 
Ωστόσο, σίγουρα φαίνεται ότι υπήρχε σήμα. Εμφανίστηκε σε μια σκοτεινή υπόγεια δεξαμενή 3,5 τόνων υγρού  ξένου – το πείραμα XENON1T που βασίστηκε στο Εθνικό Εργαστήριο Gran Sasso στην Ιταλία. Τουλάχιστον δύο άλλες φυσικά φαινόμενα θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα δεδομένα αυτά του XENON1T. Ωστόσο, οι ερευνητές δοκίμασαν διάφορες θεωρίες και διαπίστωσαν ότι τα αξιόνια που ρέουν από τον ήλιο μας ήταν η πιο πιθανή εξήγηση για τα αποτελέσματά τους. 
 
Η συνεργασία XENON παρακολουθεί μικροσκοπικές λάμψεις φωτός σε σκοτεινά, μονωμένα δοχεία με το ευγενές αέριο ξένον – από τα οποία το XENON1T, που λειτουργεί από το 2016 έως το 2018, είναι το μεγαλύτερο.
 
Προστατευμένο υπόγεια από τις περισσότερες πηγές ακτινοβολίας, μόνο λίγα σωματίδια (συμπεριλαμβανομένης της σκοτεινής ύλης) θα μπορούσαν να εισέλθουν στη δεξαμενή και να συγκρουστούν με τα άτομα στο υγρό μέσα, διεγείροντας αυτές τις αναλαμπές. Οι περισσότερες από αυτές τις αναλαμπές είναι εύκολο να εξηγηθούν, θα είναι τα αποτελέσματα των αλληλεπιδράσεων με σωματίδια που ήδη γνωρίζουν οι φυσικοί. Παρά την υπόγεια θωράκιση του εργαστηρίου, όλα τα είδη σωματιδίων φτάνουν εκεί και αντιπροσωπεύουν τα περισσότερα από αυτά που βλέπουν οι ανιχνευτές XENON. Οι ερευνητές του XENON αναζητούν μια “υπερβολική” λάμψη, περισσότερες αναλαμπές από ό, τι θα περίμενε κανείς βάσει της γνωστής φυσικής των σωματιδίων, που μπορεί να υποδηλώνουν την ύπαρξη νέων σωματιδίων.
 
Αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που ένας ανιχνευτής XENON εντόπισε πραγματικά μια περίσσεια, μια αύξηση της δραστηριότητας σε ένα εύρος χαμηλής ενέργειας που ταιριάζει με αυτό που θα περίμεναν οι φυσικοί εάν υπάρχουν ηλιακά αξιόνια.
 
Μέχρι τώρα, τα αποτελέσματα της συνεργασίας XENON απέκλεισαν εν μέρει έναν άλλο τύπο υποψήφιου σκοτεινής ύλης, τα «ασθενώς αλληλεπιδρώντας βαριά σωματίδια» (WIMPS). Δεν εντόπισε βέβαια αρκετές αναλαμπές στα επίπεδα ενέργειας που θα παράγουν τα περισσότερα WIMP για να υποστηρίξουν την ύπαρξή τους, αποκλείοντας αποτελεσματικά τις περισσότερες πιθανές ποικιλίες των WIMP. Αλλά τα πειράματα δεν έχουν βρει στοιχεία για νέα σωματίδια στο παρελθόν.
 
«Παρόλο που το WIMP υπήρξε το κυρίαρχο παράδειγμα της Σκοτεινής Ύλης για πολλά χρόνια, το αξιόνιο υπήρχε και αυτό στο προσκήνιο τόσο καιρό, και τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μια αύξηση στα πειράματα που αναζητούν αξιόνια», δήλωσε ο Tien-Tien Yu, ένας φυσικός στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, που επίσης δεν συμμετείχε στο πείραμα XENON.
 
Έτσι, εάν επιβεβαιωθεί, η ανίχνευση αξιονίων αυτό ταιριάζει με τις πρόσφατες εξελίξεις στην έρευνα σκοτεινής ύλης (συμπεριλαμβανομένων παλαιότερων δεδομένων XENON) που έχουν κάνει τα κάποτε δημοφιλή WIMPs να ξεθωριάζουν.
 
Ωστόσο, ο Yu είπε ότι αυτό το σήμα δεν είναι πειστικό από μόνο του.
 
«Θα ήταν συναρπαστικό αν ήταν αλήθεια, αλλά είμαι δύσπιστος καθώς θα μπορούσε να υπάρξει κάποια προηγουμένως ανεξερεύνητη πηγή” είπε. (Είναι επίσης δύσκολο να αξιολογήσουμε τα δεδομένα χωρίς να τα δούμε, πρόσθεσε.)
 
Για παράδειγμα, κάποια ραδιενεργή πηγή μπορεί να έχει αφήσει τους αισθητήρες XENON1T με τρόπους που μιμούνται τα αναμενόμενα μοτίβα των ηλιακών αξιονίων που αλληλεπιδρούν με το υγρό ξένον.
 
Ο Γιου επεσήμανε ότι υπήρξαν μη επιβεβαιωμένοι ισχυρισμοί για ανακαλύψεις σωματιδίων σκοτεινής ύλης. Και τα «ηλιακά αξιόνια» που μπορεί να βρήκε το πείραμα XENON δεν φαίνεται να αντιπροσωπεύουν την αληθινή ψυχρή σκοτεινή ύλη (η οποία θα προήλθε από το πρώιμο σύμπαν και θα ήταν «ψυχρή»), αλλά μάλλον θερμά αξιόνια που παράγονται στον ήλιο μας.
 
Ο Martens είπε ότι αυτό ήταν αλήθεια, αλλά ότι τα ηλιακά αξιόνια δεν θα εξηγούσαν αυτό το τεράστιο όγκο της μάζας που λείπει.
 
Η ίδια η συνεργασία του XENON πρότεινε τρεις πιθανές εξηγήσεις για το αποτέλεσμα, τις οποίες χαρακτήρισε ως «περίσσεια» γεγονότων με χαμηλές ενέργειες εντός των δεξαμενών.
 
Η καλύτερη εφαρμογή για την περίσσεια που είδαν είναι πράγματι τα ηλιακά αξιόνια. Εξέφρασαν μάλιστα οι φυσικοί την εμπιστοσύνη «3,5 σίγμα» σε αυτήν την υπόθεση.
 
Αυτό σημαίνει, είπε ο Martens, ότι υπάρχουν περίπου 2 στις 10.000 πιθανότητες ότι η τυχαία ακτινοβολία υποβάθρου παρήγαγε το σήμα σε αντίθεση με τα ίδια τα ηλιακά αξιόνια. Συνήθως, οι φυσικοί ανακοινώνουν μια «ανακάλυψη» ενός νέου σωματιδίου μόνο εάν τα αποτελέσματα φτάσουν στη τιμή του 5 σίγμα σ, που σημαίνει μια πιθανότητα 1 στα 3,5 εκατομμύρια ότι το σήμα παράγεται από τυχαίες διακυμάνσεις.
 
Οι άλλες δυνατότητες που θεώρησαν ήταν λιγότερο πειστικές, αλλά αξίζει να ληφθούν σοβαρά υπόψη.
 
Ίσως να υπήρχαν μη ανιχνευμένα ίχνη ραδιενεργού τριτίου (έκδοση  υδρογόνου  με δύο  νετρόνια ) στο XENON1T, προκαλώντας τη λάμψη του περιβάλλοντος υγρού. Η ομάδα του XENON εργάστηκε σκληρά για να αποφύγει τέτοιου είδους θόρυβο από την αρχή, είπε ο Martens. Ωστόσο, είπε, τα μικροσκοπικά επίπεδα τριτίου εδώ θα ήταν αδύνατο να διαχωριστούν τέλεια.
 
Η υπόθεση του στην ραδιενεργού τριτίου ταιριάζει στα δεδομένα σε επίπεδο εμπιστοσύνης 3,2 σίγμα. Ο Joey Neilsen, φυσικός στο Πανεπιστήμιο Villanova της Πενσυλβανίας, ο οποίος δεν ασχολείται με το XENON, δήλωσε ότι αντιστοιχεί σε περίπου 1 στις 700 πιθανότητες ότι οι τυχαίες διακυμάνσεις θα παρήγαγαν αυτό το σήμα.
 
Είναι επίσης πιθανό να ήταν  νετρίνα – τα αχνά, γνωστά σωματίδια από τον ήλιο που ρέουν επίσης μέσω  της Γης– που αλληλεπιδρούν πιο έντονα με μαγνητικά πεδία από το αναμενόμενο. Εάν αυτό είναι αλήθεια, σύμφωνα με δήλωση της συνεργασίας XENON, τα νετρίνα θα μπορούσαν να εξηγήσουν το σήμα που βλέπουν. Αυτή η υπόθεση έρχεται επίσης με ένα επίπεδο εμπιστοσύνης 3,2 σίγμα, έγραψαν.
 
Αλλά ακόμα κι αν τα νετρίνα εξηγούν το αποτέλεσμα του XENON, το πρότυπο μοντέλο της φυσικής των σωματιδίων θα πρέπει να αναδιαταχθεί για να εξηγήσει την απροσδόκητη συμπεριφορά των νετρίνων, επεσήμανε ο Yu.
 
Μια ενδεικτική ένδειξη θα έδειχνε εάν η υπόθεση των ηλιακών αξόνων πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη: εποχιακές αλλαγές στα δεδομένα, είπε
 
«Εάν το σήμα ήταν πράγματι από ηλιακά αξιόνια, θα περίμενε κανείς μια διαμόρφωση – μεταβολή στο σήμα λόγω της σχετικής θέσης του ήλιου στη Γη», είπε ο Yu.
 
Καθώς ο πλανήτης μας αλλάζει θέση γύρω από τον Ήλιο, η ροή των ηλιακών αξιονίων θα εξασθενίσει αν η Γη είναι μακριά. Καθώς η Γη πλησιάζει στον ήλιο, είπε ο Γιου, το σήμα θα πρέπει να γίνει ισχυρότερο.
 
Ο Martens είπε ότι δεν υπάρχει εποχική παραλλαγή στο σήμα XENON1T. Το σήμα είναι πολύ αχνό και το πείραμα έτρεξε πολύ σύντομα σε μόλις δύο χρόνια, για να το πάρει το XENON1T.
 
Οι φυσικοί θα αντιμετωπίσουν πιθανώς τα αποτελέσματα XENON1T ως προκαταρκτικά για το εγγύς μέλλον. Ένα επερχόμενο, μεγαλύτερο πείραμα XENON που ονομάζεται XENONnt, που βρίσκεται ακόμη υπό κατασκευή στην Ιταλία, θα πρέπει να προσφέρει σαφέστερα στατιστικά στοιχεία μόλις ολοκληρωθεί, ανέφερε η ομάδα. Περαιτέρω πειράματα που είναι σε εξέλιξη ή υπό κατασκευή στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα θα προσθέσουν πολλά στα υπάρχοντα δεδομένα.

Goethe και Hegel: Κριτική και ου-τοπία

Το τραγικό κυοφορεί την Ου-τοπία: Τα Υπόγεια Ρεύματα του πνεύματος στον Φάουστ και τη Φαινομενολογία του πνεύματος

§1

Μια παράλληλη ανάγνωση των ως άνω έργων επιτρέπει την ανάδυση ενός λόγου της φιλοσοφικής κατανόησης και της ποιητικής ευαισθησίας. Καθένα από τα εν λόγω έργα συνιστά μια αστείρευτη πηγή ποιητικής ή αντίστοιχα φιλοσοφικής προ-οπτικής της ανθρώπινης ύπαρξης, που οντολογικά πέπρωται να ανεβαίνει το δικό της, μαρτυρικό Γολγοθά της ζωής. Η αισθητική πρόσληψη του ποιητικού λόγου νοείται ως πρωταρχική εμπειρία για να ιχνεύεται ή να φωτίζεται ο ορθολογικός πυρήνας του φιλοσοφικού λόγου και κάθε περιεχόμενο -ποιητικό ή φιλοσοφικό- να τεκμηριώνει την αλήθεια του με βάση το αισθητικό κριτήριο της ομιλητικής γλώσσας: εσωτερική αλληλονοηματοδότηση περιεχομένου και μορφής. Έτσι, στον Φάουστ του Γκαίτε, η τραγική ύπαρξη του Φάουστ αποτυπώνεται στην αλήθεια του αισθητικά αρθρωμένου λόγου, της ομιλητικής γλώσσας, ως γνωσιοντολογικό συμβάν, ως συμβάν του ανθρώπινου Είναι, και όχι ως μια θρηνωδία της καθημερινότητας, όσο κι αν βυθίζεται εδώ μέσα. Είναι διάχυτη, σε όλο το έργο, μια διπλή κίνηση της καταβύθισης στον κόσμο και εν ταυτώ της αποστασιοποίησης· κάτι που προκαλεί την εμφάνιση του πνεύματος της αντίφασης, του Μεφιστοφελή: η διαύγαση όλων των φραγμών μέσα από την επίγνωση πως κάθε όριο φέρει στο πεδίο του το δικό του ου-τοπικό μονοπάτι.
Παρόμοια παριστάνεται και το γνωσιοντολογικό συμβάν στην εγελιανή Φαινομενολογία. Εδώ, η οδύσσεια του φαινομενολογικού πνεύματος της ανθρώπινης ύπαρξης νοείται κυρίως ως η διττή κίνηση της τραγικής συνείδησης: στο θάρρος της Γνώσης δεν υπάρχει καμιά αντίσταση. Αυτός που βρίσκεται σε αναζήτηση της γνώσης συναντά τον εαυτό του μέσα στο απόλυτα άλλο: το αληθές όχι ως υπόσταση αλλά ως υποκείμενο να εκφράζεται.

§2

Δεν μπορεί να υπάρχει, για παράδειγμα, ένα ποιητικό ή φιλοσοφικό κείμενο με σημαντικές ιδέες, αλλά με αντιαισθητική μορφή, όπως και αντίστροφα: μια άρτια αισθητικώς μορφή με χωρίς νόημα περιεχόμενο. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στο επίπεδο π.χ. της κοινωνικής, πολιτικής, επιστημονικής κ.λπ. πραγματικότητας: δεν μπορεί να υπάρχει ευδαιμονική κοινωνική ζωή, σπουδαία πολιτική στρατηγική, αληθινή επιστημονική έρευνα, όταν τα καθοδηγητικά άτομα είναι ανάξια και ευτελή. Παράδειγμα: κάποια «πανεπιστημιακά» όντα, χωρίς στοιχειώδη επιστημονική ευαισθησία και γνώση, με ανύπαρκτο συγγραφικό έργο, πέραν του «έργου» της δια μηχανισμών αναρρίχησής τους, προσφάτως υπέγραψαν τον εξοβελισμό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, άρα και της κλασικής φιλολογίας, φιλοσοφίας, λογοτεχνίας κ.λπ., από τους θεσμικούς μορφωτικούς χώρους των νέων. Τι δείχνει αυτό; Πώς όσο πιο αμόρφωτος, ακαλαίσθητος, α-ποιητικός είναι κανείς, τόσο πιο πολύ αποδεικνύεται σκοταδιστής, όταν βρίσκεται σε αξιωματική θέση, τόσο πιο έντονα εναντιώνεται στο Μεγάλο, το Υπέροχο, το Υψηλό, με την ψευδαίσθηση μάλιστα ότι το υπερασπίζεται. Τα μεγάλα έργα είναι μεγάλα, όπως εδώ ο Φάουστ και η Φαινομενολογία του πνεύματος, γιατί συλλαμβάνουν ύψιστες ιδέες του ανθρώπινου πεπρωμένου και κατορθώνουν να τις παριστούν με μια τέτοια υψηλή αισθητικότητα της ποιητικής ή φιλοσοφικής γλώσσας, ώστε να μας διανοίγουν σε μια νέα ζωή, ου-τοπική, που αφήνει πίσω της τα συντρίμμια του αλλόδοξου αγελαίου βίου των άσκεπτων και αφιλοσόφητων, σαν τους προαναφερθέντες, και στήνει εμπρός μας το καλλιτεχνικό δημιούργημα, με το οποίο καθίσταται αεί παρ-όν το Μεγάλο, το Υπέροχο, το Υψηλό.

§3

Η ζωή ζει εκεί που συνενώνονται υλικό και πνευματικό. Η συνένωση δεν είναι μια απλή και άμεση ή ήρεμη πράξη, αλλά ολοκληρώνεται ως διαδικασία πολλαπλών μεσολαβήσεων, με οδύνες και τοκετούς. Στο πρώτο μέρος του Φάουστ, οι μεσολαβήσεις σχετίζονται με τα οράματα του μακρόκοσμου και των πνευμάτων της γης, οι οποίες στο τέλος αποδεικνύονται επιφαινόμενα. Στ. 454: τι θέαμα θείο! Μα απλώς ένα θέαμα μόνο. Αναφλέγεται η συνείδηση του υποκειμένου για χωρισμό από τον ρεαλιστικό κόσμο και συμφύρεται με την βασανιστική πορεία της δημιουργίας στο επίπεδο της εμφάνειας. Με τούτο, ο Γκαίτε επιδιώκει τη συμφιλίωση-συνένωση πνεύματος και φύσης, ακριβώς όπως ο Χέγκελ θεωρεί φύση και πνεύμα ταυτά: η φύση είναι πνευματική, το πνεύμα είναι φυσικό αλλά όχι απόλυτο. Η ταυτότητα ωστόσο φύσης και πνεύματος δεν επιτυγχάνεται χωρίς διαμεσολάβηση, χωρίς αντίθεση. Αυτή είναι η κοινή τους αντίληψη, που αντιμάχεται την αντίληψη περί άμεσης ενότητας του πνεύματος με το άλλο του. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, το αίτημα της ουτοπικής συνείδησης για αναίρεση της ετερότητας υπό την ισχύ του πνεύματος της συμφιλίωσης υποκειμένου-αντικειμένου τελεσφορεί μέσα από τη γνώση, ήτοι επί-Γνωση, ότι αυτή η συμφιλίωση προϋποθέτει μετασχηματισμό αμφοτέρων των εμπλεκομένων πλευρών και ακόμη το έργο της εκμηδένισης. Το τελευταίο όχι με την έννοια της εξαφάνισης του ατόμου αλλά, μέσω της προσδιορισμένης άρνησης, με εκείνη της διάνοιξης της κλειστότητας της υπόστασης, της έκ-ρηξης και ανάδειξης του υποκειμένου σε πρωταγωνιστή του έργου της ζωής. Περαιτέρω σημαίνει υπέρβαση του περιορισμού της συνείδησης και των περιορισμών που η εξωτερικότητα επιφυλάσσει.

§4

Σύμφωνα με τον Γκαίτε, η ουτοπική δυνατότητα της συνείδησης εδράζεται ακριβώς στη δυναμική του φαουστικού πνεύματος: εξέρχεται, με πόνο ψυχής, αλλά και απαράμιλλο σφρίγος, από το περι-ορισμένο, για να το αναπροσδιορίσει ως σημείο της καθολικής της κίνησης. Το ατομικό δεν ξεχωρίζεται ολοσχερώς από το καθολικό αλλά αντλεί δύναμη για να αντισταθεί. Η αντίσταση περνάει μέσα από την κριτική υπέρβαση των ορίων του κοινού νου, η οποία δεν είναι ακόμα η είσοδος στην ελευθερία αλλά άρνηση της ανταγωνιστικής ασημαντότητας. Τούτη η κριτική υπέρβαση ενσαρκώνει την υπέρβαση της συμβατικότητας και το ου-τοπικό άνοιγμα στο νόμο του πνεύματος, που αντλεί την ισχύ του από την άρνηση του κόσμου του σκότους, από το πάθος του τυφλωμένου τιτάνα ανθρώπου να ολοκληρώσει ό,τι άρχισε: στ.11499-509:

όλα έξω τα σκέπασε ένα βαθύ σκοτάδι
μα λάμπουν τώρα μες στης ψυχής τα βάθη
ό,τι στο νου μου έβαλα, βιάζομαι να εκπληρώσω·

Το μεγάλο έργο για να ολοκληρωθεί
Ένα πνεύμα για χίλια χέρια αρκεί

Ετούτο το ου-τοπικό άνοιγμα ανορθώνει τον άνθρωπο πάνω από την παρακμή και την ανημποριά. Στη συνάφεια τούτη, το φιλοσοφικό ή ποιητικό γνωρίζειν δεν μπορεί να ευδοκιμεί παρά ως θεώρηση ολόκληρης της πραγματικότητας [π.χ η Εγελιανή πρόταση περί της απόλυτης γνώσης ή η Φαουστική πρόταση του Γκαίτε για το ωραίο]. Αλλά πάλι η θεώρηση τούτη δεν έχει να κάνει με εντυπωσιακές περιγραφές του υπάρχοντος, αλλά με την κριτική όξυνση του ουτοπικού κινήτρου.

§5

Ετούτη η κριτική έχει στο στόχαστρό της την εν διασπορά γνώση: επιχειρεί να διαλύσει το βασίλειο της χίμαιρας με τις θεωρίες του περί του συμβατού και εύκολου επιτηδεύματος. Αυτό το βασίλειο εκφράζει π.χ. στον Φάουστ ο Βάγκνερ και γι’ αυτό τρέμει την κριτική, στ. 560:

όταν ακολουθώ την οδό της κριτικής
τρέμω σαν να με βρήκε συμφορά.
Πόσο δύσκολο τα μέσα ν’ αποκτήσεις
Που σου δίνουν νερό απ’ την πηγή να πιεις
Και τον μισό μόλις το δρόμο διανύσεις
Φτάνεις άμοιρε στο τέλος της ζωής.

Ο κριτικός ορίζοντας του ουτοπικού κινήτρου εκτείνεται έτσι ως το άπειρο με τούτο το νόημα: δεν δηλώνει, απλώς αφηρημένα, το αντίθετο του περατού αλλά διαμεσολαβεί το νόημα του υπάρχοντος με το μη-νόημά του, την τοπική του σύλληψη με την ου-τοπική του. Συσχετιζόμαστε λοιπόν με μια ου-τοπική τροπή της ποιητικής και εν ταυτώ της φιλοσοφικής συνείδησης, για την οποία (τροπή) η κινητικότητα του κόσμου σε επίπεδο ανταγωνισμού, οι αντιμαχόμενες διαμαρτυρίες που χάνονται μέσα στη μερικότητά τους πρέπει να στοχεύουν στο προχώρημα του κριτικού πνεύματος πέρα από ιδιωτικές συν-κινήσεις και κοσμοπολίτικες τελετουργίες. Εγελιανή και Φαουστική ουτοπία εν τέλει πραγματοποιούν μια διπλή έξοδο: από τη ρεαλιστικότητα του γυμνού δεδομένου, από τις αυταπάτες της κατ’ αίσθηση γνώσης και από την ακινητοποιημένη ιδεατότητα. Προς τούτο θέτουν το ερώτημα για την ουσία ως διαλεκτική της αισθητικής εμφάνειας. Με άλλα λόγια, η ουσία ως ου-τοπία έχει την κοιτίδα της σε αυτό που είναι το συμβάν.
     
α) Φαινομενολογία, §807: "το πνεύμα παριστά την κίνηση, δια της οποίας γίνεται πνεύμα με τη μορφή του ελεύθερου συμπτωματικού συμβάντος".

β) Φάουστ, στ. 12106 κ.εξ.:   

Καθετί το περασμένο
Σύμβολο μόνο μένει.
Το μη συντελεσμένο
Ήδη εδώ συμβαίνει.