Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Ρα, ο Θεός του Ήλιου

Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία, ο θεός Ρα ήταν ο δημιουργός των θεών, των ανθρώπων, του κόσμου. Έμβλημά του ήταν ο ήλιος, το... σύμβολο της ζωής, του φωτός, της γονιμότητας. Έδρα της λατρείας υπήρξε η πόλη Αννού, ή όπως οι αρχαίοι έλληνες την αποκαλούσαν, η Ηλιούπολη, δηλαδή το σημερινό βορινό προάστιο του Καΐρου, Ματάρια.
Ας δούμε όμως, αρχικά, πως παριστάνεται ο θεός αυτός στα αρχαιολογικά ευρήματα. Λίγο -πολύ γνωρίζουμε όλοι μας την τάση των αρχαίων Αιγυπτίων να αποδίδουν στους θεούς τους ζωώδη χαρακτηριστικά. Έτσι, λοιπόν, ο θεός αυτός, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Παριστάνεται συνήθως ως άνδρας με κεφαλή ιέρακος. Στο δεξί του τεταμένο-κατά το μήκος του σώματος-χέρι, κρατά το σταυρόσχημο σύμβολο της ζωής(ανγχ). Στο αριστερό του χέρι, αντίθετα, το προτεταμένο, κρατά την ράβδο ή το σκήπτρο της εξουσίας(ουξέρ) ενώ στο κεφάλι του φέρει τον ηλιακό δίσκο με τον ουραίο όφη.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι των λάτρευαν με την μορφή οβελίσκου, όπως δηλαδή λατρεύονταν και πολλές άλλες αρχαίες αιγυπτιακές και αρχαίες ελληνικές θεότητες. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο ναός του ηλίου στην Ηλιούπολη ήταν το ανάκτορο του θεού και το κέντρο της λατρείας του. Θα επιχειρήσουμε τώρα κάτι ακόμη πιο τολμηρό. Μια γλωσσολογική ανάλυση του ονόματος του θεού που μας απασχολεί. Ήδη, από τις αρχαίες σημιτικές γλώσσες και γραφές ως και σήμερα, συναντάμε στην περιοχή της Αιγύπτου την γλωσσολογική ρίζα "ρα". (Θυμίζω, στο σημείο αυτό, ότι χαρακτηριστικό της σημιτικής κατηγορίας γλωσσών είναι το εξής: η λέξη, ως δομή και ως προφορά "κτίζεται" αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται, όπως στην σύγχρονη αραβική γραφή. Σκεφτείτε για παράδειγμα την γραφή που παραλάβαμε από τους Φοίνικες. Δεν είχε φωνήεντα, αλλά εμείς οι Έλληνες τα προσθέσαμε. ) Για χιλιάδες χρόνια, ως και σήμερα, όταν οι Αιγύπτιοι θέλουν να πουν "φαίνεται"ή "διακρίνεται" ή "βλέπω" χρησιμοποιούν τη ρίζα "ρα". Η προφορά "ραα" στα αιγυπτιακά σημαίνει "φαίνεται" ενώ το ρήμα "αραου" σημαίνει "βλέπω". "Αουρ", πάλι στα αραβικά, σημαίνει βουνό. Ο παραπάνω συλλογισμός σίγουρα μας θυμίζει το αρχαιοελληνικό ρήμα "οράω", που σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή "βλέπω". Μας θυμίζει επίσης το αρχαιοελληνικό " όρος". Το όρος, δηλαδή το βουνό. Σημείο σε μεγάλο υψόμετρο, από το οποίο μπορούμε να έχουμε ορατότητα. Σημείο που τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στην αρχαία Αίγυπτο, αποτελούσε κατοικία θεών. Το "όρος" είναι φυσικό "όριο". Δηλαδή ορίζει, καθορίζει, περιορίζει μία περιοχή. Μία πολύ γνωστή μας ονομασία πόλεως, η Ιερουσαλήμ, στα αραβικά προφέρεται και γράφεται με την αραβική γραφή "αουρουσαλίμ" και περιλαμβάνει, ως πρώτο συνθετικό της, τη ρίζα "ρα", (αουρ)μεταφραζόμενη ως " το όρος", και δεύτερο συνθετικό, το "σαλίμ" ή "σαλάμ" που σημαίνει "ειρήνη".(Έχετε ακούσει το αραβικό " σαλάμ αλαίκομ"; Σημαίνει "ειρήνη σε εσάς"). Συνεπώς, η ονομασία της πόλεως σημαίνει στην ελληνική " το όρος της ειρήνης".

Πιθανότατα αυτοί οι γλωσσολογικοί συνειρμοί δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Ο ήλιος-Ρα ατένιζε από ψηλά τα πάντα, κάθε φορά που πρόβαλε στο ουράνιο στερέωμα. Είχε την παντοκρατορία και τον έλεγχο όλου του κόσμου, όπως οι δικοί μας θεοί του Ολύμπου. Τίποτε δεν μένει κρυφό από τον Ρα. "Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον", έλεγαν οι αρχαίοι έλληνες. Πράγματι, καμία καλοσύνη και καμία αμαρτία δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητη από τον ήλιο. Έτσι, ο ήλιος και το ηλιακό φως θεοποιήθηκε λίγο -πολύ σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Θυμηθείτε τον Οιδίποδα. Τυφλώθηκε για να μην αντικρίζει το φως του ήλιου. Και πράγματι, όσοι είχαν διαπράξει μίασμα στην αρχαία ελληνική παράδοση, δηλαδή κάποιο σοβαρό αμάρτημα που απαιτούσε θεϊκή τιμωρία, δεν έπρεπε να βγουν στο φως του ήλιου.
Ο Ρα της Αιγύπτου ήταν ο πρώτος βασιλιάς και ο δημιουργός των πάντων. Πιθανότατα στην Ηλιούπολη, τα λατρευτικά χαρακτηριστικά του αναμείχθηκαν με τα αντίστοιχα του Όσιρη. Από τότε, τα διακοσμητικά πλαίσια, τα οποία αποτελούν τον παραδοσιακό τρόπο για να γράφονται σε αυτά οι τίτλοι των Φαραώ, περιείχαν τον ανάλογο τίτλο που έδειχνε ότι ο βασιλιάς ήταν ο γιος του Ρα. Συχνά, επίσης, ο θεός αυτός ταυτίζεται με τον θεό Ώρο. Όταν ένας Φαραώ πέθαινε, γινόταν ένα με τον Όσιρη ή τον Ρα. Είναι φανερό, συνεπώς, ότι η μυθολογία του Όσιρη και του Ρα έχουν κοινά στοιχεία. Απόδειξη για τον παραπάνω συλλογισμό αποτελεί το εξής κείμενο, σε μετάφραση από τις αρχαίες αιγυπτιακές γραφές: "Ο Φαραώ Τούθμωσης ο Γ' (βασίλεψε περίπου 1479-1425 π.Χ.) ανέβηκε στα ουράνια, ενώθηκε με τον ηλιακό δίσκο. Το σώμα του θεού ενώθηκε με τον απόγονό του. Μόλις χάραξε η άλλη μέρα ο ηλιακός δίσκος φεγγοβόλησε, ο ουρανός αστραποβόλησε, ο Φαραώ Αμενχοτέπ Β' ανέβηκε στον θρόνο του πατέρα του."
Η πιο αρχαία μορφή του αιγυπτιακού μύθου της δημιουργίας, παρουσιάζει τον θεό-ήλιο Ρα, να κάθεται επάνω σε έναν πανάρχαιο λόφο, (συσχετίστε τον λόφο με την γλωσσολογική ανάλυση που προηγήθηκε)και να δημιουργεί τους θεούς, οι οποίοι αποτελούν την ακολουθία του. Ο ίδιος όμως θεός, κατά μίαν άλλη παράδοση, εικονίζεται ότι αναδύεται από τον Νουν, δηλαδή τον αρχέγονο ωκεανό. Ο Ρα, αφού αναδύθηκε από τον ωκεανό, έβαλε σε τάξη τα στοιχεία του χάους, που παρουσιάζονται στα κείμενα ως θεοί με συγκεκριμένες ιδιότητες.
Μία άλλη, πρώιμη μορφή του μύθου, σύμφωνα με τα βιβλία των Πυραμίδων, παριστάνει τον Ρα να αυτογονιμοποιείται και να γεννά τον Σου και την Τεφνέτ, τον αέρα και την υγρασία. Από την ένωση αυτή του ζευγαριού, προκύπτουν ο Γκρέμπ και η Νούτ, ο θεός-γη και η θεά-ουρανός. Άλλος ένας μύθος μας μιλάει για τα γεράματα του Ρα. Συσχετίζεται, θα μπορούσαμε να πούμε, με την καταστροφή του ανθρώπινου γένους, και ίσως με τον γνωστό μας κατακλυσμό. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ρα γέρασε πολύ και κατάλαβε ότι έχανε την εξουσία του πάνω στους άλλους θεούς και τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τις γραφές, τα οστά του κατάντησαν πια αργυρά, η σάρκα του χρυσή και η κώμη του από κυανόλιθο. Κάλεσε, λοιπόν, τους θεούς σε οικογενειακό συμβούλιο, στον ναό του στην Ηλιούπολη, και τους ανακοίνωσε ότι το ανθρώπινο γένος συνωμοτεί εναντίον του. Τότε, ο σοφός θεός και πατέρας του, Νουν, συμβούλεψε τον Ρα να στείλει τον Οφθαλμό του, με την μορφή της θεάς Αθήρ, ενάντια στις ανθρώπινες κοινωνίες.(Στο σημείο αυτό συσχετίστε τον "οφθαλμό" του Ρα με την γλωσσολογική ρίζα "ρα-άραου" που προαναφέρθηκε). Η αθήρ άρχισε το μακελειό και ήταν απίστευτα αιμοδιψής. Όμως ο Ρα δεν επιθυμούσε την καταστροφή όλης της ανθρωπότητας. Επινόησε λοιπόν ένα σχέδιο. Έφτιαξε επτά χιλιάδες πιθάρια με κρίθινη μπύρα, βαμμένη με κόκκινη ώχρα ώστε να μοιάζει με αίμα. Η μπύρα πλημμύρισε τους αγρούς, ώστε την είδε η Αθήρ κι ενθουσιάστηκε. Άρχισε να πίνει την μπύρα και να μεθά, ώστε ξέχασε την οργή της ενάντια στην ανθρωπότητα. Έπειτα από το περιστατικό αυτό, ο θεός Ρα αποχώρησε από τα επίγεια, πάνω σε μία τεράστια ουράνια αγελάδα, η οποία ήταν η θεά Νουίτ, που μεταμορφώθηκε για χάρη του και τον μετέφερε στα ψηλότερα σημεία του ουρανού.
Έπειτα από αυτό το μακελειό, ο Ρα συγχωρεί τους ανθρώπους με έναν όρο: να τελούν στο εξής θυσίες ζώων και όχι ανθρωποθυσίες. Αφήνει πίσω του, ως αντικαταστάτη του, τον θεό Ντούθ, θεό της Φρονήσεως. Ένας άλλος μύθος μας κάνει λόγο για την εξόντωση του Απόφεως, του μεγάλου εχθρού του Ρα. Ο Άποφις είχε τη μορφή φιδιού και, για την εξόντωσή του, πάντα με εντολή του Ρα, εργάστηκαν με οργή όλοι οι θεοί-τέκνα του. Ο αιγυπτιακός πάπυρος αναφέρει: "…γιατί αυτοί (οι θεοί) είχαν πάρει από εμένα (τον Ρα) τη διαταγή να καταστρέψουν τους εχθρούς μου με την ενεργό δύναμη του λόγου τους και έξω απέστειλα αυτούς που γεννήθηκαν από το σώμα μου, για να συντρίψουν τον κακό αυτό εχθρό μου ( δηλαδή τον Άποφι…)"

Ένας άλλος ηλιακός μύθος κάνει αναφορά στο μυστικό όνομα του Ρα. Η γνώση και προφορά του ονόματος αυτού συνδεόταν με μαγικές ιδιότητες. Για τον λόγο αυτό, ο Ρα θέλησε να κρατήσει κρυφό το θεϊκό του όνομα. Στην καρδιά της Ίσιδος, όμως, φώλιασε η επιθυμία να μάθει το όνομα αυτό, ώστε να κερδίσει ένα μέρος από τη δύναμή του και να το χρησιμοποιεί στα μαγικά της ξόρκια.. Γι' αυτό, δημιούργησε ένα φίδι που το τοποθέτησε στον δρόμο από τον οποίο θα περνούσε ο Ρα, ώστε να τον δαγκώσει με το δηλητήριό του. Πράγματι, ο Ρα σύντομα χτυπιόταν από τους πόνους. Το δάγκωμα τον σούβλιζε και τον έκαιγε. Από τις φωνές του Ρα συναθροίζονται οι θεοί, μαζί και η Ίσις. Τότε ο θεός-ήλιος παρακάλεσε την Ίσιδα να τον λυτρώσει από τους πόνους. Αυτή, σαν αντάλλαγμα, του ζήτησε να της αποκαλύψει το μυστικό, μαγικό του όνομα. Τότε ο θεός ξεφώνησε μέσα από τις κραυγές του πόνου του:"είμαι ο Χέφρι το πρωί, ο Ρα το μεσημέρι και ο Άτον το απόγευμα". Η Ίσιδα όμως δεν ήταν ικανοποιημένη από την απάντηση του Ρα. Τελικά συμφωνήθηκε να μάθει μόνο ο θεός Ώρος το μυστικό όνομα, ώστε να συμπληρώσει τη φράση στο μαγικό ξόρκι που θα έλεγε η Ίσιδα για την θεραπεία, και έτσι ο Ρα να θεραπευτεί. Το πρωτότυπο, μάλιστα, κείμενο του μύθου, σωσμένο σε πάπυρο, τελειώνει με οδηγίες, για το πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται τα μαγικά λόγια της Ίσιδος, ώστε να θεραπεύεται κανείς από ένα δάγκωμα φιδιού.
Τέλος, ένας άλλος μύθος ορίζει τον αναπληρωτή του Ρα, τον Θωτ. Ο Θωτ παρουσιάζεται μπροστά στον Ρα, και ο τελευταίος του ανακοινώνει ότι τον έχει επιλέξει ως αναπληρωτή του. Του λέει: "Όπως βλέπεις, εγώ είμαι εδώ στον ουρανό. Στη θέση που μου πρέπει. Εσύ όμως , επιθυμώ να είσαι ο αναπληρωτής μου στον Κάτω Κόσμο και στα σκοτάδια, και να λάμπεις εκεί, επιτηρώντας την τάξη των κατοίκων της περιοχής, ώστε να μην τους ξεσηκώσει ο Άποφις εναντίον μου. Εσύ θα σταθείς στο πόδι μου, θα είσαι ο αναπληρωτής μου. Και θα ονομαστείς Θωτ, ο αναπληρωτής του Ρα." Ο τελευταίος μύθος ίσως εξηγεί γιατί η σελήνη φωτίζει τη νύχτα. Ο Θωτ βασιλεύει στο σκοτάδι, σαν θεός-φεγγάρι, όταν ο θεός-ήλιος Ρα, δύει στο ουράνιο στερέωμα. Μετά από αυτή τη σύντομη αναφορά μας στον θεό Ρα, παρατηρούμε ότι κάποιοι μύθοι των περιοχών της ανατολικής μεσογείου, διαιωνίζονται μέσα στον χρόνο, φτάνοντας ακόμη και στις μέρες μας, μέσω των διάφορων προφορικών και γραπτών παραδόσεων. Παρόμοιους μύθους με αυτούς που συνοδεύουν τον Ρα, συναντάμε και στην αρχαία Μεσοποταμία, στην ουγκαριτική μυθολογία, στην μυθολογία της Βαβυλώνας, των Χετταίων, της Σουμερίας, της Ακκάδ, των Εβραίων… ως και την χριστιανική παράδοση…
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η προσέγγιση της αρχαίας αιγυπτιακής μυθολογίας και λατρείας, την οποία και συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Που βρίσκεται η δύναμή μας και πως μπορούμε να την ανακτήσουμε;

Ένας παλιός Ινδικός μύθος και η σημασία του.

Αυτή την καινούργια χρονιά θα πρέπει να κοιτάξεις πιο βαθιά μέσα σου για να ξεπεράσεις όλα τα προβλήματά σου. Ο πιο κάτω μύθος μας αποδεικνύει την μεγάλη μας δύναμη και που είναι κρυμμένη!

Ένας παλιός Ινδικός μύθος διηγείται πως κάποτε όλοι οι άνθρωποι ήταν θεοί.Έκαναν όμως τόσο μεγάλη κατάχρηση της θεϊκή εξουσία τους ώστε ο Μπράχμα, ο κύριος των Θεών, αποφάσισε να τους την αφαιρέσει και να την κρύψει κάπου όπου θα ήταν αδύνατον να την ξαναβρούν. Το μεγάλο πρόβλημα που ανέκυψε ήταν η κρυψώνα....

Όταν οι μικρότεροι Θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν το πρόβλημα πρότειναν: «Να θάψουμε την θειότητα του ανθρώπου μέσα στην γη».
Ο Μπράχμα όμως απάντησε: «Όχι, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα την βρει».
Τότε οι Θεοί είπαν: «Να ρίξουμε την θειότητα του ανθρώπου στα τρίσβαθα των ωκεανών».
Αλλά και πάλι υπήρχε αντίρρηση: «Όχι, γιατί αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών και είναι βέβαιο πως θα την ξαναβρεί».
Τότε οι Θεοί κατέληξαν: «Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει πάνω στη γη ή μέσα στην θάλασσα τόπος στον οποίο δεν θα φτάσει κάποτε ο άνθρωπος».
Τέλος, ο Μπράχμα είπε: «Να τι θα κάνουμε με την θειότητα του ανθρώπου: Θα την κρύψουμε στα τρίσβαθα του ίδιου του εαυτού του, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος όπου δεν θα σκεφτεί ποτέ να ψάξει».
Και ο μύθος τελειώνει ως εξής: «Από τότε ο άνθρωπος έκανε τον γύρο της γης, εξερεύνησε, αναρριχήθηκε, βυθίστηκε, έσκαψε και συνεχίζει αναζητώντας κάτι που βρίσκεται μέσα του».

Ο θαυμαστός κόσμος του Don Juan Matus μέσα από μια γυναικεία οπτική!

Η πολύκροτη διδασκαλία του Δον Χουάν μας έχει γίνει γνωστή μέσα από τα βιβλία που έγραψε ο Κάρλος Καστανέντα. Η ομάδα των μάγων-πολεμιστών όμως, απαρτιζόταν εξίσου από ισάριθμα γυναικεία μέλη. Ένα από αυτά, η Florinda Donner, ανέλαβε να μας ξεναγήσει στον μαγευτικό κόσμο που οι ρίζες του χάνονται στους Ινδιάνους του Προ-Κολομβιανού Μεξικού. Μέσα απ’ το βιβλίο της «Μύηση στο Ονείρεμα» μας παρουσιάζει τη γυναικεία προοπτική στη μαγεία των αρχαίων Κεντρο-Αμερικανών παραδόσεων. Θέλοντας να προβάλλουμε αυτή τη γυναικεία σκοπιά, τη θέση των γυναικών μέσα στην κοινωνία αλλά και τη σημασία αυτών στις ομάδες των μάγων-πολεμιστών, επιλέξαμε κάποια αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της, τα οποία, μας φέρνουν σ’ επαφή με την παραδοσιακή εκπαίδευση των γυναικών-μάγων στον θαυμαστό κόσμο του Δον Χουάν Μάτους, αμφισβητούν τις καθιερωμένες αντιλήψεις για το χρόνο, το χώρο, την ύπαρξη και δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά για την έννοια της θηλυκότητας.

«Οι μάγοι πιστεύουν ότι οι κοινωνικές επιταγές διαμορφώνουν μια λίστα επιλογών και εμείς με τη σειρά μας, αποδεχόμαστε μονάχα αυτές τις επιλογές. Έτσι, οριοθετούμε σε στενά πλαίσια τις σχεδόν απεριόριστες δυνατότητές μας. Αυτός ο περιορισμός, όπως ισχυρίζονται, ευτυχώς εφαρμόζεται μόνο πάνω στη λεγόμενη κοινωνική πλευρά της προσωπικότητάς μας και όχι στην απροσπέλαστη πλευρά της, που άλλωστε βρίσκεται πέρα απ’το βασίλειο του συνηθισμένου τρόπου αντίληψης. Η βασική τους λοιπόν επιδίωξη, έγκειται στην αποκάλυψη αυτής της πλευράς. Αυτό το κάνουν διαρρηγνύοντας την λεπτή και παράλληλα ανθεκτική ασπίδα των ανθρώπινων θεωρήσεων γύρω από τη φύση της ύπαρξής μας και των δυνατοτήτων μας.

Οι μάγοι παραδέχονται ότι μέσα στον κόσμο της καθημερινότητας υπάρχουν άνθρωποι που διερευνούν το άγνωστο κυνηγώντας εναλλακτικές όψεις της πραγματικότητας. Ισχυρίζονται ότι ιδανική συνέπεια αυτής της διεύρυνσης είναι η άντληση ενέργειας μέσω των προσωπικών μας ανακαλύψεων. Αυτή η ενέργεια χρησιμοποιείται για να αποσπάσουμε τον εαυτό μας από τους ορισμούς της πραγματικότητας που οι ίδιοι θέτουμε.

Μπορείς να κάνεις ό’τι σε ευχαριστεί, αλλά ελεύθερη δεν είσαι. Είσαι γυναίκα και αυτό αναντίρρητα συνεπάγεται ότι βρίσκεσαι στο έλεος των ανδρών. Από τη στιγμή που είσαι γυναίκα, είσαι σκλάβα. Οι γυναίκες είναι σκλάβες. Οι άντρες υποδουλώνουν τις γυναίκες. Εκεί ακριβώς είναι και το πρόβλημα, νομίζουν ότι είμαστε ιδιοκτησία τους. Αυτή η υποδούλωση κρέμεται γύρω απ’ το λαιμό μας σαν ζυγός. Το σεξ υποδουλώνει τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι υπόδουλες, είναι σκλάβες και ούτε καν μπορούν να σκεφτούν ότι το χαμηλό επίπεδό τους στην κοινωνία είναι, πιθανότατα, αποτέλεσμα της σεξουαλικής τους μεταχείρισης.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Οι γυναίκες είναι σκλάβες. Έχουμε μεγαλώσει σαν δούλοι. Είμαστε οι σκλάβοι που όμως έχουμε εκπαιδευτεί να επισημαίνουμε τις κοινωνικές και πολιτικές αδικίες που διαπράττονται σε βάρος των γυναικών. Όμως, καμία υπόδουλη γυναίκα δε μπορεί να εστιάσει στη ρίζα του προβλήματος – στην ίδια τη φύση της σεξουαλικής πράξης – εκτός απ’ τις περιπτώσεις ολοφάνερου βιασμού ή άσκησης σωματικής βίας. Οι θεοσεβούμενοι, οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες, έχουν για αιώνες υποστηρίξει ότι οι άντρες και οι γυναίκες οφείλουν να ακολουθούν μια βιολογική θεόσταλτη αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα που σχετίζεται άμεσα με τις αναπαραγωγικές ικανότητες. Μας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι το σεξ μας κάνει καλό. Αυτή η σχεδόν έμφυτη πεποίθηση και αποδοχή μας έχει κάνει ανίκανες να θέσουμε τη σωστή ερώτηση. Η ερώτηση που κανένας δεν τολμά να υποβάλει είναι η εξής: ποιό το νόημα του να είσαι ερωτική σύντροφος;

Η υποδούλωση των γυναικών είναι τόσο ολοκληρωτική, που εστιάζουμε σε οποιοδήποτε άλλο λόγο της κατωτερότητάς μας, εκτός από τον ουσιαστικό. Σήμερα οι γυναίκες, πρός χάριν της ισότητας, μιμούνται τους άντρες. Οι γυναίκες μιμούνται τους άντρες σε τέτοιο παράλογο βαθμό, ώστε γι’ αυτές ο έρωτας – που τόσο κόπτονται – δεν έχει καμία σχέση με την αναπαραγωγή. Εξισώνουν την ελευθερία με το σεξ, χωρίς καν να καταλαβαίνουν τις συνέπειες που έχει το σεξ στη σωματική και ψυχική τους υγεία. Έχουμε κατηχηθεί τόσο ολοκληρωτικά, που σταθερά πιστεύουμε πως το σεξ μας κάνει καλό. Το σεξ είναι καλό για μας. Είναι απολαυστικό. Είναι υποχρεωτικό. Γιατρεύει το άγχος και τις ψυχολογικές ανωμαλίες. Σταματά τους πονοκεφάλους, σταθεροποιεί την πίεση. Επιπλέον, εξαφανίζει την ακμή. Σταθεροποιεί την περίοδο. Με λίγα λόγια, είναι φανταστικό! Κάνει καλό στις γυναίκες. Όλοι το συστήνουν ανεπιφύλακτα. Ένα πήδημα την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα!

Το ότι επιλέγεις τον ερωτικό σου σύντροφο δεν αλλάζει το γεγονός ότι σε έχουν πηδήξει. Είναι ύστατη ειρωνεία να εξισώνεις την ελευθερία με το σεξ. Η εξουσία των αντρών είναι τόσο πλήρης και ολοκληρωτική που μας στερεί την απαραίτητη ενέργεια και φαντασία για να επικεντρωθούμε στην πραγματική αιτία της υποδούλωσής μας. Το να θέλεις σεξουαλικά έναν άντρα ή να ερωτευτείς είναι οι δύο μοναδικές επιλογές που έχουμε ως σκλάβοι. Όλα αυτά που μας έχουν πει γι’ αυτές τις δύο επιλογές δεν είναι τίποτε άλλο παρά απλές δικαιολογίες που μας οδηγούν στη συνενοχή και την άγνοια. Η πίεση που ασκούν οι άντρες πάνω μας είναι τόσο σκληρή και φαρισαϊκή ώστε έχουμε γίνει πρόθυμοι συνεργοί τους. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει απορρίπτεται και περιπαίζεται σαν να είναι εξωγήινος.

Πριν από χίλια χρόνια, άντρες και γυναίκες ήταν κάτοχοι εκείνης της γνώσης που τους επέτρεπε να γλιστρούν μέσα και έξω από τον γνωστό μας κόσμο. Γι’ αυτόν το λόγο είχαν διαμορφώσει τη ζωή τους ανάμεσα σε δύο επίπεδα: της ημέρας και της νύχτας. Κατά τη διάρκεια της ημέρας εκτελούσαν τις δραστηριότητές τους όπως όλοι οι άνθρωποι. Τη νύχτα, όμως, γίνονταν ονειρευτές. Συστηματικά ονειρεύονταν όνειρα που έσπαγαν τα σύνορα αυτού που εμείς θεωρούμε πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας το σκοτάδι σαν πρόσχημα κατάφεραν κάτι αδιανόητο. Μπορούσαν να ονειρεύονται χωρίς όμως να κοιμούνται. Από τη στιγμή που ονειρεύονταν χωρίς να κοιμούνται μπορούσαν να βυθίζονται στα όνειρα που τους έδιναν την απαραίτητη ενέργεια για να πραγματοποιήσουν όλα εκείνα που σοκάρουν το νου, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια είχαν συνείδηση όσων γίνονταν και φυσικά ήταν ξύπνιοι.

Οι μύθοι αποκαλύπτουν την αλήθεια με έναν συγκαλυμμένο τρόπο. Η επιτυχία της απόκρυψης της αλήθειας βασίζεται στην πεποίθηση των ανθρώπων ότι οι μύθοι είναι απλές ιστορίες. Οι μύθοι για ανθρώπους που μεταμορφώνονται σε πουλιά ή σε αγγέλους θεωρούνται ένα είδος συγκαλυμμένης αλήθειας, που παρουσιάζεται ως φαντασίωση ή αυταπάτη απλοϊκών ή διαταραγμένων μυαλών. Έτσι, η αποστολή των μάγων, για εκατοντάδες χρόνια, ήταν να ανακαλύπτουν τη συγκαλυμμένη αλήθεια παλαιότερων μύθων και να δημιουργούν καινούργιους. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία ήρθαν οι ονειρευτές στο προσκήνιο. Βέβαια, οι γυναίκες μπορούν πιο εύκολα να ονειρεύονται συνειδητά και παράλληλα έχουν την ικανότητα να εγκαταλείπουν το σώμα τους, αλλά και να ‘’αφήνονται’’. Οι γυναίκες είναι ασύγκριτοι ονειρευτές. Είναι υπερβολικά πρακτικές. Προκειμένου να διατηρήσεις ένα όνειρο πρέπει να είσαι πρακτικός, γιατί το όνειρο πρέπει να διατηρεί κάποιες λογικές πτυχές. Το αγαπημένο όνειρο της δασκάλας μου ήταν να ονειρεύεται πως είναι γεράκι.

Επίσης, της άρεσε να ονειρεύεται τον εαυτό της σαν κουκουβάγια. Ανάλογα, λοιπόν, με την ώρα μπορούσε να ονειρεύεται ότι είναι το ένα ή το άλλο. Από τη στιγμή που ονειρευόταν ενώ ήταν ξύπνια, μεταμορφωνόταν πραγματικά σε γεράκι ή σε κουκουβάγια. Για να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο τέτοιας φύσης , οι γυναίκες θα πρέπει να ακολουθούν μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία. Λέγοντας αυστηρή πειθαρχία δεν εννοώ κάποιο είδος μονοδιάστατης τακτικής που πρέπει να ακολουθηθεί. Αντίθετα, εννοώ ότι οι γυναίκες οφείλουν να πολεμήσουν οτιδήποτε είναι προσχεδιασμένο γι’ αυτές. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνουν όταν είναι σε μικρή ηλικία. Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικό να διατηρηθεί η δύναμή τους ακέραιη. Κάποτε οι ώριμες γυναίκες αισθάνονται την ανάγκη να αφήσουν στην άκρη τις υποχρεώσεις και τις εγκόσμιες ασχολίες τους και να ψηλαφίσουν τον κόσμο του υπερφυσικού. Βέβαια, είτε γνωρίζουν ελάχιστα είτε δε θέλουν να πιστέψουν και έτσι γενικά δεν καταφέρνουν σπουδαία πράγματα.

Πηγή της γυναικείας δύναμης είναι η μήτρα. Οι γυναίκες πρέπει να εξουδετερώσουν την αναπαραγωγική δύναμη της μήτρας τους για να μην μπορούν οι άντρες να τη γονιμοποιήσουν, ακολουθώντας τη θεϊκή εντολή.

Για να γίνω ονειρεύτρια έπρεπε να πολεμήσω σθεναρά το ίδιο μου το εγώ. Τίποτε, πραγματικά, τίποτε, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο αυτό. Εμείς οι γυναίκες είμαστε οι πιό αξιοθρήνητοι φυλακισμένοι του εαυτού μας. Ο εαυτός μας είναι το κελί μας. Ένα κελί που αποτελείται από τις συστάσεις και τις εντολές που μας διοχετεύουν από τη στιγμή της γέννησής μας. Ξέρεις πώς εκφράζεται αυτό. Αν το πρώτο παιδί μιας οικογένειας είναι αγόρι ακολουθούν γιορτές και πανηγύρια. Αν όμως είναι κορίτσι, ώμοι σηκώνονται και ακούγονται διάφορα, όπως … ‘’εντάξει, δεν πειράζει. Θα την αγαπούμε και θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτήν’’. Μας έμαθαν να πιστεύουμε ότι ευτυχισμένη είναι η γυναίκα που είναι επιθυμητή στους άντρες. Μας έλεγαν ότι είναι πολύ ταπεινωτικό για την ίδια τη γυναικεία μας φύση να προσπαθούμε να επιτύχουμε πράγματα μόνες μας, από τη στιγμή που μπορούσαν να μας δωρισθούν ή να μας δοθούν από άλλους και ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, με το σύζυγο και τα παιδιά.

Για να συλλάβω το μεγαλείο του ονειρικού κόσμου, έπρεπε να αρνηθώ τον εαυτό μου, την γυναικεία φύση μου. Για να πετύχω αυτό σπατάλησα χρόνο, προσπάθεια και ενέργεια. Οι ονειρευτές, αντίθετα, αντιλαμβάνονται την ελευθερία με διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτούς ελευθερία σημαίνει να πραγματοποιείς το αδύνατο, το αναπάντεχο. Να ονειρεύεσαι συνειδητά ένα όνειρο που δεν έχει λογικές βάσεις στην απτή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Η γνώση των ονειρευτών σχετίζεται με το συναρπαστικό και το πρωτοποριακό. Αυτό που χρειάζεται η γυναίκα για να επέμβει καταλυτικά στην προσωπικότητά της είναι το εξής: φαντασία.

Αν δεν καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε τον εαυτό μας, να τον ξεπεράσουμε, θα ζούμε μια φυσιολογική ζωή. Μια ζωή όπως θα ήθελαν οι δικοί μας. Μια ζωή υποταγής και ταπείνωσης. Μια ζωή χωρίς μυστήριο και φαντασία. Τελικά, μια ζωή καθοδηγούμενη από τα έθιμα και την παράδοση.

Πηγή της γυναικείας δύναμης είναι η μήτρα. Οι γυναίκες ονειρεύονται με τη μήτρα ή μάλλον από τη μήτρα. Το γεγονός και μόνο ότι διαθέτουν μήτρα τις κάνει ιδανικούς ονειρευτές. Η μήτρα είναι το κέντρο της δημιουργικής μας ενέργειας σε σημείο που, αν δεν υπήρχαν πια άντρες στον κόσμο, οι γυναίκες θα συνέχιζαν να αναπαράγονται. Από τη στιγμή λοιπόν που οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα αλλά και τα όργανα για αναπαραγωγή, μπορούν επίσης να δημιουργήσουν όνειρα, με τα ίδια πάντα όργανα.

Το να είσαι μάγος δεν είναι δύσκολο. Το να είσαι άνθρωπος της Γνώσης είναι διαφορετικό. Ορισμένοι μάγοι περιμένουν μια ολόκληρη ζωή για να πετύχουν κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος της γνώσης είναι ηγέτης. Οι μάγοι χρειάζονται τους ηγέτες για να τους οδηγούν μέσα στο άγνωστο. Οι ηγέτες αποκαλύπτονται μέσα από τις πράξεις τους. Δεν έχουν ετικέτες στα κεφάλια τους που να αναγράφεται η τιμή τους, με την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να τους εξαγοράσει, να τους καλοπιάσει ή να τους μπερδέψει. Τα ναγκουάλ είναι, λοιπόν, γεννημένοι ηγέτες, είναι άνθρωποι που διαθέτουν τρομερή ενέργεια και γίνονται μάγοι προσθέτοντας κάτι πολύ σημαντικό στο ρεπερτόριό τους: το άγνωστο. Αν αυτοί οι μάγοι επιτύχουν να γίνουν άνθρωποι της γνώσης, τότε πρακτικά δεν υπάρχει όριο στο τί μπορούν να καταφέρουν. Οι γυναίκες μπορούν να πραγματοποιήσουν πολύ πιό δύσκολα κατορθώματα από αυτά! Εσύ, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, συνδέεις τη μαγεία με κάποια εκκεντρική συμπεριφορά, με τελετουργίες και ναρκωτικά. Η πραγματική μαγεία είναι ένας λεπτός και επιδέξιος τρόπος χειρισμού των αισθήσεων.

Οι μάγοι μπορούν να κάνουν κάποιον να δει ότι ολόκληρη η φύση της πραγματικότητας είναι διαφορετική απ’ ότι πιστεύουμε ότι είναι. Θεωρητικά, είμαστε πρόθυμοι να βασανίσουμε τον εαυτό μας με την ιδέα ότι ο πολιτισμός προκαθορίζει το τί είναι ο καθένας, πώς συμπεριφέρεται, τί μπορεί να μάθει, τί είναι ικανός να αισθανθεί. Αλλά εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι να αφομοιώσουμε αυτή την ιδέα, να τη δεχτούμε σαν μια συγκεκριμένη πρόταση που έχει πρακτική αξία. Και ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε πως ο πολιτισμός προκαθορίζει το τί μπορούμε να αντιληφθούμε.

Η μαγεία μας βοηθά να κατανοήσουμε διαφορετικές πραγματικότητες, διαφορετικές δυνατότητες, , όχι μόνο γύρω απ΄ τη φύση των πραγμάτων αλλά και γύρω από τον εαυτό μας. Και όλα αυτά σε τέτοια έκταση, ώστε δεν είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να πιστεύουμε ούτε στις πιο δεδομένες καταστάσεις που αφορούν τον εαυτό μας και το περιβάλλον μας.

Ο μάγος δεν αντιλαμβάνεται μόνο διαφορετικές πραγματικότητες αλλά χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση και για πρακτικούς σκοπούς. Οι μάγοι γνωρίζουν – όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά – ότι η πραγματικότητα ή ο κόσμος, όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, στηρίζεται μόνο σε μια συμφωνία που έχουμε κάνει όλοι μας. Αυτή η συμφωνία μπορεί να καταρρεύσει και αυτό γιατί είναι απλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Όταν αυτή καταρρεύσει θα καταρρεύσει μαζί της και ολόκληρος ο κόσμος.

Η κοινωνία οριοθετεί τις αισθήσεις, ανάλογα με το πόσο χρήσιμες είναι στο να μας οδηγούν μέσα από τις πολύπλοκες εμπειρίες της καθημερινής ζωής. Η κοινωνία θέτει όρια σε αυτά που αντιλαμβανόμαστε, σε αυτά που είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε. Για τον μάγο, η αντίληψη μπορεί να πάει πιό πέρα από αυτές τις συμφωνημένες παραμέτρους. Αυτές οι παράμετροι κατασκευάζονται και στηρίζονται από τις λέξεις, από τη γλώσσα, από τις σκέψεις. Δηλαδή, από μία συμφωνία. Οι μάγοι σπάνε τη δεδομένη συνηθισμένη συμφωνία, όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά ή πρακτικά.

Οι μάγοι συντρίβουν τις παραμέτρους της κοινωνικά καθορισμένης αντίληψης αποδεσμεύοντας το πνεύμα και το σώμα και τολμώντας μια τολμηρή και συνειδητή εγκατάλειψη όλων των παραπάνω. Οι μάγοι δεν ενδιαφέρονται να προσηλυτίσουν άλλους ανθρώπους στις απόψεις τους. Δεν είναι γκουρού ή σοφοί, απλά, είναι ναγκουάλ. Είναι αρχηγοί, όχι επειδή ξέρουν περισσότερα ή είναι κατά κάποιο τρόπο καλύτεροι μάγοι αλλά, απλά, επειδή έχουν περισσότερη ενέργεια. Δεν μιλάω απαραίτητα για τη σωματική δύναμη αλλά για μια τέτοια διαμόρφωση της ύπαρξής τους που τους επιτρέπει να βοηθούν τους άλλους να σπάσουν τις παραμέτρους της αντίληψής τους.

Αυτό που νομίζουμε ότι είναι ο εαυτός μας, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ιδέα και το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς μας καταναλώνεται στην προάσπιση αυτής ακριβώς της ιδέας. Το να φτάσεις σε κάποιο επίπεδο αποσύνδεσης και να συνειδητοποιήσεις ότι ο εαυτός σου είναι μια ιδέα που μπορείς να αλλάξεις, είναι μια ύψιστη μαγική πράξη και μάλιστα η πιο δύσκολη.

Μια απ’τις βασικές διαφορές ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες είναι ότι προσεγγίζουν τη γνώση με διαφορετικό τρόπο. Σχεδίασε δύο ανθρώπινες φιγούρες. Στο ένα κεφάλι τοποθέτησε έναν κώνο και είπε ότι αυτός ήταν ο άντρας. Στο άλλο κεφάλι, σχεδίασε τον ίδιο κώνο, αλλά με τη μύτη προς τα κάτω και είπε ότι αυτή ήταν η γυναίκα. Οι άντρες αποκτούν τη γνώση βήμα – βήμα, αγγίζουν τη γνώση, πηγαίνουν πρός τη γνώση. Πλησιάζουν το πνεύμα και τη γνώση με αυτόν τον σχηματικό τρόπο. Αυτή η κωνοειδής προσέγγιση τους περιορίζει ως προς το πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν. Μπορούν να φτάσουν σε ένα συγκεκριμένο ύψος. Το μονοπάτι τους προς τη γνώση τελειώνει σε ένα στενό σημείο: στη μύτη του κώνου. Στις γυναίκες ο κώνος είναι ανάποδος, ανοιχτός σαν χωνί. Οι γυναίκες είναι ικανές να κατευθύνονται κατευθείαν στην πηγή ή, μάλλον, η πηγή στρέφεται προς αυτές με άμεσο τρόπο, εκεί στη βάση του κώνου.

Οι μάγοι λένε ότι η γυναικεία σύνδεση με τη γνώση είναι ευρεία. Από την άλλη, η σύνδεση των αντρών με τη γνώση είναι σαφώς περιορισμένη. Οι άντρες είναι κοντύτερα στο απτό, στο συγκεκριμένο αλλά επιδιώκουν το αφηρημένο. Οι γυναίκες είναι κοντύτερα στο αφηρημένο και παρ’ όλα αυτά προσπαθούν να ενδώσουν στο συγκεκριμένο. Ο λόγος που οι γυναίκες θεωρούνται κατώτερες ή, στην καλύτερη περίπτωση συμπληρωματικές των αντρών, σχετίζεται με τον τρόπο που οι γυναίκες και οι άντρες προσεγγίζουν τη γνώση. Σε γενικό επίπεδο, οι γυναίκες ενδιαφέρονται περισσότερο στο να εξουσιάζουν τον εαυτό τους παρά τους άλλους, κάτι που βρίσκει τους άντρες απόλυτα σύμφωνους… Οι περισσότερες γυναίκες δεν βλέπουν κανέναν λόγο για να αξιοποιήσουν αυτή τους την ικανότητα της άμεσης σύνδεσης σε ευρύ φάσμα, με το πνεύμα. Δεν βλέπουν κανένα λόγο για να μιλήσουν ή να φιλοσοφήσουν γι’ αυτή τη φυσική τους ικανότητα, γιατί είναι αρκετό γι’ αυτές να θέτουν αυτή την ικανότητα σε κίνηση, γνωρίζοντας απλά ότι την κατέχουν.

Η ανικανότητα των αντρών να συνδέσουν τον εαυτό τους με το πνεύμα, ήταν ο λόγος που τους οδήγησε να μιλούν γύρω από τη διαδικασία απόκτησης γνώσης. Δεν έχουν σταματήσει να μιλούν γι’ αυτήν. Και ακριβώς λόγω της επιμονής τους να γνωρίσουν το πώς προσεγγίζουν το πνεύμα και να αναλύσουν αυτή τη διαδικασία, τους δημιουργήθηκε η βεβαιότητα ότι η λογική είναι μια τυπική αντρική ικανότητα. Ο λόγος περί της λογικής έχει μορφοποιηθεί αποκλειστικά από τους άντρες και αυτό ακριβώς τους επέτρεψε να υποτιμούν τις γυναικείες αρετές και ικανότητες. Και ακόμα χειρότερα, τους έχει επιτρέψει να αποκλείουν τα γυναικεία χαρίσματα από τα λεγόμενα ιδανικά της λογικής σκέψης.

Ως τώρα, οι γυναίκες πιστεύουν μόνο ό’τι είναι προδιαγραμμένο γι’ αυτές. Έχουν γαλουχηθεί να πιστεύουν ότι μόνο οι άντρες έχουν το χάρισμα της λογικής σκέψης. Ως τώρα, οι άντρες κουβαλάνε ένα φορτίο με προσόντα – που νομίζουν ότι διαθέτουν – κάτι που τους κάνει αυτόματα ανώτερους ανεξάρτητα από τις πραγματικές τους ικανότητες.

Οι γυναίκες ακόμα έχουν άμεση σύνδεση με το πνεύμα. Απλά, έχουν ξεχάσει πώς να τη χρησιμοποιούν ή, μάλλον, έχουν ενστερνιστεί την άποψη των αντρών. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι δεν την έχουν. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι άντρες προσπαθούν να σιγουρευτούν ότι οι γυναίκες ξέχασαν αυτήν την ικανότητα. Πάρε για παράδειγμα την Ιερά Εξέταση. Ήταν μια συστηματική προσπάθεια να ξεριζώσουν την πεποίθηση ότι οι γυναίκες έχουν άμεση σύνδεση με το πνεύμα. Όλες οι οργανωμένες θρησκείες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ελίσσονται προκειμένου να τοποθετήσουν τη γυναίκα σε κάποιο κατώτερο επίπεδο. Οι θρησκείες επικαλούνται το θείο νόμο που λέει ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες.

Η ανάγκη των αντρών να εξουσιάζουν τους άλλους, σε συνδυασμό με την αδιαφορία των γυναικών να σχηματοποιήσουν και να διατυπώσουν τα όσα ξέρουν έχει γίνει η πιό ανίερη συμμαχία. Αυτό έχει εξαναγκάσει τις γυναίκες, από τη στιγμή της γέννησής τους, να αποδέχονται ότι η ολοκλήρωσή τους έγκειται στο νοικοκυριό, τον έρωτα, το γάμο, τα παιδιά και την αυταπάρνηση. Οι γυναίκες έχουν αποκλειστεί από τις κυρίαρχες μορφές της λεγόμενης αφηρημένης σκέψης και εκπαιδεύονται με πρότυπα υποτέλειας, εξάρτησης και υποταγής. Έχουν ανατραφεί με την πεποίθηση ότι οι άντρες πρέπει να σκέφτονται γι’ αυτές, με αποτέλεσμα να έχουν πάψει να σκέφτονται.

Είναι ικανές να σχηματοποιούν αυτά που έχουν διδαχθεί και διδάσκονται ό’τι θέλουν οι άντρες. Οι άντρες ορίζουν τη φύση της γνώσης και γι’ αυτό το λόγο έχουν απορρίψει τους συσχετισμούς με τον κόσμο των γυναικών. Αλλά, ακόμα και στις σπάνιες περιπτώσεις που αυτοί οι συσχετισμοί αναφέρονται, είναι πάντα ιδωμένοι από αρνητική σκοπιά. Και οι γυναίκες τα έχουν αποδεχτεί όλα αυτά. Θεωρούνται κατώτερα πλάσματα ακόμα και αν πλέον έχουν πρόσβαση σε πρώην ανδροκρατούμενες θέσεις. Πρέπει μάλιστα να υιοθετήσουν αντρικούς τρόπους συμπεριφοράς προκειμένου να πετύχουν. Άλλωστε, οι πιο πετυχημένες είναι οι πιο φανατικές, μια και αυτές με τη σειρά τους περιφρονούν το γυναικείο φύλο.

Σύμφωνα με τους άντρες, η μήτρα περιορίζει τις γυναίκες, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, αν και έχουν πρόσβαση στη γνώση, δεν έχουν αφεθεί να προσδιορίσουν τί είναι η γνώση. Πάρε για παράδειγμα τους φιλοσόφους. Μερικοί απ’ αυτούς εναντιώνονται με πάθος στις γυναίκες. Άλλοι ίσως διατίθενται πιο φιλικά απέναντί τους, μια και υποστηρίζουν ότι είναι ικανές όσο και οι άντρες, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν αναφέρονται για τις ορθολογικές επιστήμες. Και αν το κάνουν, δεν θα έπρεπε! Γιατί είναι ορθότερο να ακολουθεί τη φύση της, δηλαδή να είναι μια γαλουχημένη και εξαρτημένη σύντροφος του άντρα. Το πρόβλημα είναι ότι η γνώση στο σύγχρονο κόσμο αντλείται από τη διαλεκτική σκέψη. Οι γυναίκες όμως έχουν άλλο τρόπο σκέψης, που ποτέ δεν έχει ληφθεί υπόψη. Οι γυναίκες μπορούν να συνεισφέρουν στη γνώση, αλλά με έναν τρόπο που δεν σχετίζεται με τη διαλεκτική ή τους θεωρητικούς συλλογισμούς.

Η μεγάλη τραγωδία των γυναικών είναι ότι η κοινωνική τους συνείδηση κυριαρχεί απόλυτα πάνω στην ατομική τους. Φοβούνται να διαφέρουν και δεν θέλουν να απομακρύνονται πάρα πολύ από τις ανέσεις που τους παρέχει αυτό που ήδη γνωρίζουν. Οι κοινωνικές πιέσεις που εφαρμόζονται πάνω τους για να μην παρεκκλίνουν είναι πολύ ισχυρές, με αποτέλεσμα αντί εκείνες να αλλάξουν, να συναινούν σε αυτό που έχει καθοριστεί: οι γυναίκες υπάρχουν για να είναι στην υπηρεσία του άντρα. Έτσι δεν μπορούν ποτέ να ονειρευτούν τα όνειρα των μάγων, παρ’ ότι έχουν την προδιάθεση για κάτι τέτοιο. Η γυναικεία φύση κατέστρεψε τις ευκαιρίες των γυναικών. Είτε είναι χρωματισμένη με μια θρησκευτική είτε με μια επιστημονική κλίση, συνεχίζει να σημαδεύει τις γυναίκες με τη ίδια σφραγίδα: η κύρια λειτουργία τους είναι να αναπαράγουν και είτε έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό πολιτική, κοινωνική ή οικονομική ισότητα, αυτό είναι ασήμαντο.

Οι μάγοι προτείνουν ότι οι άντρες δεν μπορούν να έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα στη λογική. Φαίνεται να το έχουν τώρα, γιατί ο χώρος που εφαρμόζουν τη λογική είναι ανδροκρατούμενος. Ας εφαρμόσουμε λοιπόν τη λογική σε έναν χώρο όπου υπερισχύει η γυναίκα. Ο χώρος είναι ο αντεστραμμένος κώνος. Η σύνδεση των γυναικών με το πνεύμα. Η μήτρα είναι το κατ’ εξοχήν γυναικείο όργανο. Η μήτρα είναι αυτή που δίνει στις γυναίκες τη δύναμη να διοχετεύσουν την ενέργειά τους. Οι άντρες, στο κυνήγι τους για υπεροχή, έχουν επιτύχει να ελαττώσουν τη μυστηριώδη δύναμη της γυναίκας, τη μήτρα, σε ένα απόλυτα βιολογικό όργανο. Ένα όργανο του οποίου η μόνη λειτουργία είναι να αναπαράγει, να κουβαλά το σπέρμα του άντρα. Οι μάγοι μπορούν να ευθυγραμμιστούν με την πρόθεση, με το πνεύμα, ακριβώς γιατί έχουν απορρίψει όλα εκείνα που ορίζουν τον ανδρισμό τους. Και έτσι, δεν είναι πια άντρες.

Προετοιμάζουν τον εαυτό τους, σχεδόν σε ολόκληρη τη ζωή τους, για το ύψιστο τόλμημα: να ονειρευτούν ξύπνιοι ότι γλιστρούν πέρα από το θάνατο – και να διασχίσουν το άγνωστο ενδυναμώνοντας τη συνολική τους ενέργεια. Το να πεθάνεις σημαίνει να απαλλαγείς από όλα τα υπάρχοντά σου, να πετάξεις οτιδήποτε έχεις, οτιδήποτε είσαι. Ελευθερία είναι η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος για τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος επιτυγχάνεται όταν η φυλακισμένη ενέργεια απελευθερωθεί. Αυτή η ενέργεια απελευθερώνεται μόνο όταν αδρανοποιήσουμε την υψηλότερη εντύπωση που έχουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τη σπουδαιότητά μας. Μάλιστα συνηθίζουμε να φοβόμαστε μήπως βεβηλωθεί ή χλευαστεί αυτή η σπουδαιότητα. Το τίμημα της ελευθερίας είναι πολύ υψηλό. Η ελευθερία μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ονειρευόμαστε χωρίς ελπίδα, μόνο όταν είμαστε διατεθειμένοι να τα χάσουμε όλα, ακόμα και το όνειρο. Για μερικούς από μας, το να ονειρευόμαστε χωρίς ελπίδα, το να αγωνιζόμαστε χωρίς κάποιο σκοπό στο νου μας είναι ο μοναδικός τρόπος για να πετάξουμε μαζί με το πουλί της ελευθερίας.»

Η ψυχολογία πίσω από τα πράγματά μας

Επενδύουμε τα αντικείμενα που μας ανήκουν με συναισθήματα και αναμνήσεις αποδίδοντάς τους βαθύ νόημα, αυτό όμως δεν μας κάνει απαραίτητα ευτυχισμένους. Αντιθέτως, μπορεί και ελαφρώς να μας τρελαίνει.
«Μην έχετε στα σπίτια σας τίποτε που να μην ξέρετε ότι είναι χρήσιμο ή που να μην πιστεύετε ότι είναι ωραίο». Αυτός ήταν ένας χρυσός κανόνας για όσους πολεμούσαν να επιπλώσουν ή να ανακαινίσουν το σπίτι τους διατυπωμένος από τον Γουίλιαμ Μόρις, διάσημο βρετανό σχεδιαστή υφασμάτων του 19ου αιώνα.
Οσο και αν ακούγεται εμπνευσμένη η συμβουλή του Μόρις αποδεικνύεται ανεφάρμοστη. Οπως όλοι γνωρίζουμε, η σχέση μας με τα πράγματα που μας ανήκουν πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τη χρησιμότητα και την αισθητική. Για να το θέσουμε απλά, αγαπάμε τα πράγματά μας. Ενας σύγχρονος του Μόρις, ο ψυχολόγος Γουίλιαμ Τζέιμς, είχε μια ιδέα σχετικά με το γιατί. Τα αποκτήματά μας, υποστήριζε, καθορίζουν το ποιοι είμαστε: «Ανάμεσα σε αυτό που ο άνθρωπος αποκαλεί εγώ και εκείνο που αποκαλεί δικό μου η γραμμή είναι πολύ δύσκολο να τραβηχτεί» έλεγε.

Προέκταση του εαυτού μας
Εκτός του ότι είναι χρήσιμα, τα κτήματά μας αντιπροσωπεύουν μια προέκταση του εαυτού μας. Παρέχουν μια αίσθηση του παρελθόντος και μας λένε «ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και ίσως πού πηγαίνουμε» λέει ο Ράσελ Μπελκ, ο οποίος μελετά τον καταναλωτισμό στο Πανεπιστήμιο Γιορκ στο Τορόντο του Καναδά. Τα πράγματά μας είναι «αρχεία του εαυτού μας» λέει η Κάθριν Ρόστερ από το Πανεπιστήμιο του Νιου Μέξικο στην Αλμπουκέρκη. «Μπορεί να είναι ένα πουλόβερ, μια λάμπα, μια ομπρέλα - ένα αντικείμενο δεν χρειάζεται να έχει υλική αξία για να έχει συναισθηματική αξία».
Η ικανότητά μας να εμποτίζουμε τα πράγματα με πλούσιο νόημα αποτελεί ένα οικουμενικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό το οποίο αναπτύσσεται πολύ νωρίς στη ζωή μας και αναπτύσσεται επίσης καθώς γερνάμε. Μια έρευνα που είχε γίνει το 1977 σε πολλές γενιές οικογενειών στο Σικάγο είχε αποκαλύψει ότι τα πιο ηλικιωμένα άτομα έτειναν να θεωρούν πολύτιμα τα αντικείμενα που ξυπνούν αναμνήσεις και σκέψεις, ενώ τα νεαρότερα άτομα έδιναν αξία σε πράγματα με διάφορες χρήσεις, όπως το τραπέζι της κουζίνας και οι καρέκλες. Αυτό ίσως ισχύει και στην ψηφιακή εποχή. Ο κοινωνιολόγος Γιουτζίν Χάλτον, ο οποίος είχε κάνει εκείνη την έρευνα, υποπτεύεται ότι τα νεαρότερα άτομα σήμερα θα τείνουν να θεωρούν πολύτιμο το έξυπνο κινητό τους, είναι όμως απίθανο το συγκεκριμένο αντικείμενο να παραμείνει ξεχωριστό για αυτά για πολύ καιρό. «Δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί άνθρωποι που συλλέγουν τους παλιούς υπολογιστές τους ή τα κινητά τηλέφωνά τους ως κτήματα με νόημα» λέει.
Η τάση μας να δίνουμε στα πράγματα που μας ανήκουν μεγαλύτερη αξία από όσο οι άλλοι νομίζουν ότι αξίζουν είναι γνωστή στην ψυχολογία ως το «φαινόμενο της κτητικότητας» (endowment effect). Εξηγεί γιατί είναι πιθανότερο να αγοράσουμε ένα παλτό από τη στιγμή που το έχουμε δοκιμάσει ή ένα αυτοκίνητο από τη στιγμή που το έχουμε οδηγήσει σε test drive - απλώς το να φανταζόμαστε ότι κάτι είναι δικό μας το κάνει να φαίνεται περισσότερο πολύτιμο. Η ικανότητά μας να φανταζόμαστε τον τρόπο με τον οποίο τα καινούργια πράγματα μπορεί να αλλάξουν τη ζωή μας είναι αυτό που μας ωθεί στο να τα αποκτήσουμε κατ' αρχάς, λέει η Μάρσα Ρίτσινς από το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στην Κολούμπια. Διαπίστωσε ότι έχουμε «προσδοκίες μετασχηματισμού» από τα καινούργια πράγματά μας. Περιμένουμε ότι τα πράγματα θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και ότι θα βελτιώσουν τον τρόπο με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι. Είναι μια τάση την οποία εκμεταλλεύονται επιδέξια οι διαφημιστές, λέει. Η κουλτούρα μας του υπερκαταναλωτισμού ενδέχεται να καθιστά δύσκολο να προσδιοριστεί σε ποιο σημείο τελειώνει η φυσιολογική συμπεριφορά και αρχίζει ο ψυχαναγκασμός.

Ευτυχία... ταχείας λήξης
Φυσικά όλοι είμαστε υλιστές σε κάποιον βαθμό - άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο - και πραγματικά παίρνουμε μια δόση ευτυχίας όταν αγοράζουμε πράγματα. Αυτή όμως δεν διαρκεί. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο φευγαλέα πολλοί άνθρωποι γρήγορα αισθάνονται την επιθυμία να συνεχίσουν με μια άλλη αγορά, και μία ακόμη - και συχνά είμαστε έτοιμοι και να χρεωθούμε προκειμένου να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μελέτες δείχνουν ότι όσοι επιζητούν σε μόνιμη βάση υλικά πράγματα για να τους κάνουν ευτυχισμένους ενδέχεται να δυσκολεύονται να βρουν την ολοκλήρωση σε άλλες πλευρές της ζωής τους όπως οι σχέσεις. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η ορμή μας για τα πράγματα αυτή καθαυτή ίσως να μην είναι η αιτία αυτής της αίσθησης ανικανοποίητου: μια μελέτη από τον Ρικ Πίτερς από τον Πανεπιστήμιο του Τίλμπουργκ στην Ολλανδία έδειξε ότι η μοναξιά τείνει να κάνει τους ανθρώπους περισσότερο υλιστές, αλλά το αντίθετο δεν ισχύει απαραίτητα.
Ενας άλλος λόγος για να απέχουμε από τη «θεραπεία του λιανικού εμπορίου» (retail therapy) είναι η σημαντική επιβάρυνση που ο καταναλωτισμός επιφέρει στο περιβάλλον. Σε έναν βαθμό προκειμένου να κάνουν χώρο για καινούργια πράγματα οι Αμερικανοί πετούν κατά μέσον όρο 30 κιλά ρούχα και άλλα είδη από ύφασμα κάθε χρόνο. Επίσης αποδεικνύεται ότι όσο περισσότερο κάποιος δίνει αξία στα κτήματα τόσο πιθανότερο είναι να αφήνει κατά μέρος τις περιβαλλοντικές ανησυχίες.
 
Ενίσχυση της ταυτότητας
Παρ' όλα αυτά, η λύση δεν είναι να απορρίψουμε το ένστικτό μας για τη συσσώρευση κτημάτων. Τα πράγματά μας έχουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της ταυτότητάς μας. Κάτι το οποίο γίνεται περισσότερο εμφανές όταν αναγκαζόμαστε να τα αφήσουμε. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο, ακόμη και τραυματικό, εφόσον είναι σαν να αφήνουμε τμήματα του εαυτού μας. Ιδρύματα όπως οι φυλακές και τα στρατόπεδα προσπαθούν να επιτύχουν ακριβώς αυτό το αποτέλεσμα αφαιρώντας τα ρούχα και άλλα προσωπικά αντικείμενα από τους ανθρώπους που εισέρχονται σε αυτά και παρέχοντάς τους έναν τυποποιημένο εξοπλισμό προκειμένου να μειώσουν την ατομικότητά τους. Γίνονται σαν πηλός έτοιμος να ξαναπλαστεί.
Οι άνθρωποι που έχουν χάσει τα σπίτια τους και όλα όσα είχαν μέσα σε αυτά εξαιτίας μιας φυσικής καταστροφής αναφέρουν συχνά ότι αισθάνονται μια βαθιά σύγχυση ταυτότητας. Μετά τις τεράστιες πυρκαγιές στο Οκλαντ Χιλς στην Καλιφόρνια το 1991 που είχαν αφήσει άστεγους περισσότερους από 5.000 ανθρώπους η Σέι Σέιρ από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Φούλερτον κατέγραψε τα αισθήματα των επιζώντων. Ενας της είπε: «Γίναμε ορφανοί, χωρίς παρελθόν. Σαν να πάθαμε αμνησία, σαν να μην υπήρχαμε πριν από τη φωτιά». Οταν οι άνθρωποι χάνουν τα κτήματά τους, σκέφτηκε η κυρία Σέιρ, τα ζητήματα του εαυτού γίνονται κρίσιμα γιατί αν είμαστε αυτά που έχουμε, ποιοι είμαστε όταν δεν έχουμε τίποτε;
Η αίσθηση του εαυτού μας δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο συσσωρεύουμε πράγματα ή εμμένουμε πεισματικά σε αυτά. Τα αποκτήματα αποτελούν επίσης σύμβολα κοινωνικής θέσης και κύρους. Αρκετές πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι οι σημερινοί 20άρηδες ως 35άρηδες έχουν πολύ μεγαλύτερη τάση από τις προηγούμενες γενιές στο να προσπαθούν να αποκτήσουν κοινωνική θέση ή κύρος μέσω του να αγοράζουν πράγματα όπως τσάντες δημοφιλών σχεδιαστών ή αντικείμενα υψηλής μόδας. Σε έναν βαθμό αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι έχουν μεγαλύτερο εισόδημα να διαθέσουν από ό,τι οι γονείς τους ή ότι έχουν πιο εύκολη πρόσβαση στις πιστωτικές κάρτες.
Η διαθεσιμότητα αυτού του «εύκολου χρήματος» μπορεί ίσως να εξηγήσει ένα άλλο πρόσφατο εύρημα: διερευνώντας τις υλιστικές τάσεις στους μεγαλύτερης ηλικίας εφήβους στις Ηνωμένες Πολιτείες ερευνητές από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια διαπίστωσαν ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 υπήρξε ένα αυξανόμενο χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία των νεαρών ατόμων να κατέχουν ακριβά πράγματα και στην προθυμία τους να κάνουν τη δουλειά που χρειάζεται για να τα αποκτήσουν - κάτι το οποίο αποκαλούν «χάσμα της φαντασίας».

Ο περίγυρος υπαγορεύει τα «θέλω»
Οι υλιστικές επιθυμίες μας συνήθως υπαγορεύονται όχι από αυτά που χρειαζόμαστε αλλά από εκείνα που έχουν αυτοί που βρίσκονται γύρω μας. Ο φθόνος είναι μια κινητήρια δύναμη της αγοράς. Σε ένα βαθύ επίπεδο όλα έχουν να κάνουν με τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, λέει ο Εντουαρντ Φίσερ, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ στο Νάσβιλ του Τενεσί: «Είναι δίκαιο να έχω λιγότερα από τους άλλους; Και τι σημαίνει αυτό για την αίσθηση της αυτοαξίας μου;». Οπως προσθέτει, αυτό δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο των πλούσιων κοινωνιών. «Ισχύει επίσης στους γεωργούς των αγροτικών κοινοτήτων των Μάγιας, στους εργάτες του Καΐρου και σε όλον τον κόσμο. Οι κανόνες αυτών των ομάδων ποικίλλουν πολύ, η επιρροή όμως της θέσης σε σχέση με τους άλλους είναι σημαντική παντού».
Μπορεί να μην είμαστε ικανοί να απαλλαγούμε από την ορμή μας για την απόκτηση πραγμάτων ούτε από την τάση μας να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το μέγεθος της ευτυχίας που αντλούμε από τα πράγματα που αγοράζουμε. Είναι γνωστό ότι από τη στιγμή που κάποιος κερδίζει αρκετά ώστε να διατηρεί έναν άνετο τρόπο ζωής, τα επιπλέον χρήματα δεν συνεχίζουν να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής του. Αυτό όμως μπορεί να συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι τα ξοδεύουν με λάθος τρόπο. Ερευνες από την ψυχολόγο Ελίζαμπεθ Νταν από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας στο Βανκούβερ του Καναδά έχουν διαπιστώσει ότι το να ξοδεύουμε τα χρήματά μας για εμπειρίες και άλλους ανθρώπους προσφέρει ένα διαρκέστερο όφελος από το να τα σπαταλάμε σε άλλα πράγματα. Το αν θα αγοράσετε στον ανιψιό σας τα πιο εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά παπούτσια ή ένα απλό ζευγάρι μετράει λιγότερο από το αν θα τον πάρετε να πάτε μαζί στο πάρκο για να τα δοκιμάσει, λέει.
Μια άλλη στρατηγική είναι να σκεφτόμαστε το πώς οι αγορές μας θα επηρεάσουν το πώς περνάμε την καθημερινότητά μας. Αν και περιμένουμε από τα καινούργια πράγματα να φέρουν κάποια αλλαγή, στην πραγματικότητα αυτό είναι συχνά μια ομιχλώδης αντίληψη η οποία, ακριβώς εξαιτίας της νεφελώδους φύσης της, εξατμίζεται ακόμη πιο εύκολα από τη στιγμή που έχουμε αποκτήσει αυτό το καινούργιο πράγμα. Προτού λοιπόν πάτε να τινάξετε την πιστωτική σας κάρτα στον αέρα, η κυρία Νταν προτείνει να σταθείτε για να σκεφθείτε τι θα μπορέσετε πραγματικά να κάνετε διαφορετικά από τη στιγμή που θα έχετε το καινούργιο πράγμα σας και αν αυτό πραγματικά θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο περνάτε τον χρόνο σας - το πολυτιμότερο αγαθό σας.
 
ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
Ψυχαναγκαστικά ψώνια
Αντίθετα με τη συσσώρευση πραγμάτων, η «ψυχαναγκαστική διαταραχή αγορών» («compulsive buying disorder») δεν περιλαμβάνεται στο DSM-5, τα πρόσφατα νούμερα όμως υποδηλώνουν ότι πλήττει το 6% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν συμφωνεί σχετικά με το αν έχει κοινή βάση με τον εθισμό, τον έλεγχο των παρορμήσεων ή την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Υπάρχει επίσης μια όλο και πιο λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φυσιολογική συμπεριφορά αγορών και στον ψυχαναγκασμό η οποία θολώνεται κατά κόρον από τους διαφημιστές.
Αν και λογικά θα μπορούσε να υπάρχει σχέση ανάμεσα στη συσσώρευση πραγμάτων και στις ψυχαναγκαστικές αγορές, οι δύο διαταραχές είναι διαφορετικές. Περίπου 60% των ατόμων με διαταραχή της συσσώρευσης είναι και ψυχαναγκαστικοί αγοραστές, το αντίστροφο όμως ισχύει μόνο για το 40% των ψυχαναγκαστικών αγοραστών.
Επίσης η συσσώρευση πραγμάτων υπάρχει σε όλες τις κουλτούρες, αλλά ο εθισμός στα ψώνια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες: μια οικονομία της αγοράς, διαθεσιμότητα μιας ποικιλίας αγαθών, διαθέσιμο εισόδημα και ελεύθερος χρόνος. Οπως το θέτει ο Ντόναλντ Μπλακ, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα: «Αν οι ευκαιρίες για τζόγο δεν υπάρχουν, ειναι εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει εθισμός στον τζόγο». Ο εθισμός στα ψώνια λοιπόν είναι πραγματικά ένα προϊόν του υλιστικού κόσμου μας. -

ΕΜΜΟΝΗ
«Μαζώχτρες» λόγω... τελειομανίας
Περίπου ένας στους 20 ανθρώπους υποφέρει από μια εμμονή για την απόκτηση πραγμάτων και την αδυναμία να τα αποχωριστεί - ορισμένοι σε βαθμό ώστε το σπίτι τους καταντά αδιαχώρητο. «Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ακαταστασία» λέει ο ψυχίατρος Ντέιβιντ Τόλιν από τη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου Γέιλ. «Φθάνει να γίνεται αναπηρία».
Αυτή η νέα διάγνωση - απέκτησε τη δική της κατηγορία στην τελευταία έκδοση του διαγνωστικού εγχειριδίου της ψυχιατρικής «DSM-5» - μπορεί να φαίνεται μια κατηγορία που αρμόζει σε μια σύγχρονη κοινωνία η οποία έχει εμμονή με τα πράγματα και το κοινωνικό κύρος. Η ιδέα δεν είναι όμως τελείως λανθασμένη.
Η συσσώρευση πραγμάτων δεν είναι κάτι καινούργιο. Αναφέρεται στην «Κόλαση» του Δάντη από το 1300. Μόνο πρόσφατα όμως έγινε η διάκρισή της από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ). Σε μια απεικονιστική μελέτη του εγκεφάλου το 2012, π.χ., ο κ. Τόλιν και οι συνεργάτες του είχαν ζητήσει από εθελοντές να κρατήσουν ένα αντικείμενο που τους ανήκε και να αποφασίσουν αν θα το πετούσαν. Αντίθετα με τα άτομα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οι «μαζώχτρες» εμφάνιζαν υπερδραστηριότητα στον πρόσθιο φλοιό του προσαγωγίου και τον φλοιό της νήσου - περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες συμβάλλουν στον προσδιορισμό της σημασίας, της σχετικότητας και του προέχοντος.
Εκδηλώνεται σαν τελειομανία - λέξη που δύσκολα θα συνδύαζε κανείς με τις εκπομπές ριάλιτι που δείχνουν ψόφιες γάτες κάτω από βουνά από αφόρετα ρούχα. Παρ' όλα αυτά, όλο και περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν: τα άτομα με μειωμένη ικανότητα λήψης αποφάσεων ανησυχούν τόσο πολύ σχετικά με τη λήψη λανθασμένων αποφάσεων ώστε κρατάνε το αντικείμενο προκειμένου να εκτιμήσουν αργότερα την κατάσταση. «Μοιάζει αντίθετο στη λογική» λέει ο κ. Τόλιν «αλλά είναι απολύτως λογικό».
Η συσσώρευση πραγμάτων δεν περιορίζεται στη δυτική κοινωνία. Οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες μπορεί να διαμορφώνουν το πώς θα εκδηλωθεί, όμως «η συσσώρευση πραγμάτων υπάρχει κυριολεκτικά σε κάθε κουλτούρα» λέει ο ψυχολόγος Ράντι Φροστ από το Κολέγιο Σμιθ στο Νορθάμπτον της Μασαχουσέτης. Ολοι μπορεί να είμαστε απρόθυμοι να αποχωριστούμε τα αποκτήματά μας. Για τους «μαζώχτρες» όμως αυτό γίνεται μια «εμμονή να μη χάσεις ούτε ένα κομματάκι της ζωής σου».

Ληλάντιος πόλεμος (περί το 710 – 650 π.Χ)

Κύπελλο του Νέστορος_ 8αι. πΧ με γραφή της Κύμης_τμήμσ κοτύλου (σκεύος μέτρησης υγρών) που ανακαλύφθηκε στις Πιθηκούσες (αποικία της Μεγάλης Ελλάδος στην Σικελία«Ο πόλεμος μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας, ανήκει στους πολέμους κατά τους οποίους οι περισσότερες πόλεις – κράτη της υπόλοιπης Ελλάδας χωρίστηκαν σε συμμαχίες με την μία ή την άλλη πλευρά».
Θουκυδίδης «Πελοποννησιακός πόλεμος» (Βιβλίο 1. παρ. 15, μέρος 3)

Ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος αναφέρονται στον πόλεμο μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, των δύο μεγάλων πόλεων της Εύβοιας.
Αρχικά οι δύο πόλεις ευρίσκοντο σε πολιτική ένωση με την Αθήνα, καθότι ανήκαν στα Ιωνικά φύλα και ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι δύο Ιωνικές θέσεις στις Δελφικές Αμφικτιονίες είχαν δοθεί στην Αθήνα και στους Ίωνες της Εύβοιας (Ερέτρια – Χαλκίδα).
Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα δύο κράτη υπέστησαν μεγάλες καταστροφές με αποτέλεσμα να παρακμάσουν και πιο σημαντική ήταν η καταστροφή της πόλης Λευκαντί (μητρική πόλη της Ερέτριας) η οποία κυριολεκτικά ερημώθηκε. Ο Ληλάντιος πόλεμος υπήρξε επίσης πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο εξέχουσες τάξεις της εποχής…………..τους Ιπποβότες (εκπαιδευτές αλόγων της Χαλκίδας) και τους Ιππείς (Ερετριείς αναβάτες).
Πρέπει να τονισθεί ότι εκείνη την εποχή απαγορευόταν η χρήση όπλων που έπλητταν τον εχθρό από απόσταση (βέλη, σφενδόνες, ακόντια). Η ρίψη τέτοιου είδους όπλων θεωρείτο τακτική μάχης για δειλούς……..το να χτυπάς από απόσταση δεν ήταν τρόπος μάχης ανδρών που μεγάλωσαν διαβάζοντας την «Ιλιάδα» του Ομήρου………η μάχη δινόταν σώμα με σώμα. Οι περισσότερες μάχες ήσαν «τυπικές αντιπαραθέσεις οπλιτών» και ως εκ τούτου ο εν λόγω πόλεμος εξελίχθηκε σε μονομαχίες οπλιτών και όχι σε αντιπαραθέσεις σχηματισμών φάλαγγας.
Στράβων «Γεωγραφία» (10.1.12)

Οι δύο πόλεις ήσαν τα σημαντικότερα λιμάνια της ανατολικής Ελλάδος. Διέπρεπαν στον τομέα της ναυτιλίας και η Χαλκίδα αποτελούσε μόνιμο σταθμό των Φοινίκων εμπόρων. Ο πόλεμος έλαβε χώρα στην στεριά, παρόλο που τα κράτη ήσαν ισχυρά στην θάλασσα, διότι εκείνη τη χρονική περίοδο δεν είχε καθιερωθεί η ναυτική μάχη (Dondorff).
Η ακριβής ημερομηνία διεξαγωγής – χρονικό διάστημα του πολέμου δεν είναι γνωστά. Ο Θουκυδίδης αναφέρει το 705 π.Χ, ως ημερομηνία έναρξης του πολέμου. Ο Θέογνις ο Μεγαρεύς (αρχαίος λυρικός ποιητής) αναφέρει στα έργα του μία σύγκρουση μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας  το 550 π.Χ περίπου αλλά πιθανόν αναφέρεται σε μεταγενέστερη σύγκρουση μικρότερης κλίμακας. Η πιθανότερη ημερομηνία εκτιμάται περί το 710 π.Χ καθότι περί τα μέσα του 8ουαι. οι δύο πόλεις ήσαν σύμμαχοι και ως απόδειξη υπάρχει η ίδρυση της κοινής Ευβοϊκής αποικίας των Ισκίων στην Ιταλία.
Η ανακάλυψη αρχαιολογικών ευρημάτων (τάφοι στην ευρύτερη περιοχή) καταδεικνύουν ότι ο πόλεμος διήρκεσε περίπου 60 έτη.

Αίτια – αφορμές
Χάρτης περιοχήςΩς επίσημη αιτία του πολέμου θεωρείται η διεκδίκηση – έλεγχος της πεδιάδας που διαρρέεται από τον Λήλαντα ποταμό και αφορμή στάθηκε η προηγηθείσα παρατεταμένη περίοδος ανομβρίας περί το τέλος του 8 αι. π.Χ λόγω της οποίας η Άνδρος (αποικία της Ερέτριας) εγκαταλείφθηκε.

Χάρτης περιοχής
Όμως το πραγματικό διακύβευμα, δεν ήταν η «κατοχή» της πεδιάδας, αλλά ο έλεγχος του εμπορίου μεταξύ των νησιών των Κυκλάδων και της ηπειρωτικής χώρας. Η Χαλκίδα ήλεγχε το «στενό του Ευρίπου», το οποίο είναι το στενότερο σημείο μεταξύ του νησιού της Εύβοιας και της ηπειρωτικής χώρας και η Ερέτρια ήλεγχε τα νησιά της Τήνου – Άνδρου και Κέας.
Η σημασία – σπουδαιότητα της μάχης ενισχύεται από την προθυμία των Ιωνικών πόλεων, να βοηθήσουν την νικήτρια πόλη, γεγονός που θα τους επέτρεπε την απρόσκοπτη πρόσβαση στα νησιά. Η σπουδαιότητα του εμπορίου με την Ανατολή και ειδικά με τη Μικρά Ασία ήταν ήδη προφανής από τον αριθμό των νέων αποικιών που είχαν ιδρυθεί το προηγούμενο χρονικό διάστημα……………..όλες με πρόσβαση στη θάλασσα με σκοπό να επεκτείνουν τους εμπορικούς τους δρόμους.
Κατά τη διάρκεια της Ιωνικής επανάστασης, όταν η Ερέτρια και η Αθήνα συμμάχησαν για την απελευθέρωση των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας, η Ερέτρια προσχώρησε στην εκστρατεία λόγω της βοήθειας που είχε λάβει από τη Μίλητο κατά τον Ληλάντιο Πόλεμο. Η δε συμμετοχή της στην Ιωνική επανάσταση θα οδηγούσε αργότερα τον Πέρση βασιλέα Δαρείο Α’ να απαιτήσει την καταστροφή της κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων, όπως και τελικά έγινε πριν την μάχη του Μαραθώνα όταν η Ερέτρια καταστράφηκε από τους Πέρσες στρατηγούς Δάτη & Αρταφέρνη.
Η Ευβοϊκή κεραμοποιία (κυρίως στην Ερέτρια) η οποία είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, κατά το δεύτερο ήμισυ του 8ου αιώνα, είχε σταματήσει τις εξαγωγές και από την ημερομηνία αυτή και μετά παρουσιάζει δραστηριότητα μόνο στη Δήλο, το σημαντικότερο θρησκευτικό κέντρο στην καρδιά των Κυκλάδων.

Σύμμαχοι – δυνάμεις

Συμμαχίες Ληλαντίου πολέμου
Ήταν ο πρώτος πόλεμος στον οποίον συμμετείχαν τα περισσότερα Ελληνικά κράτη συμμαχώντας εκατέρωθεν με τους αντιπάλους. Εκτιμάται, ότι με την πλευρά της Ερέτριας τάχθηκε η Μίλητος, η Αίγινα, η Χίος, τα Μέγαρα, Μεσσηνία και το Άργος ενώ με την Χαλκίδα συμμάχησαν η Σάμος, η Θεσσαλία, οι Ερυθρές (Ελληνική αποικία της Ιωνίας) η Κόρινθος και η Σπάρτη.
Ο ακριβής αριθμός των στρατευμάτων δεν είναι δυνατόν να υπολογισθεί. Εκτιμάται ότι η Ερέτρια μπορούσε να αναπτύξει περίπου 6000 οπλίτες, 600 ιππείς και 60 άρματα. Όσον αφορά στην Χαλκίδα δεν υπάρχουν αναφορές.

Εξέλιξη του πολέμου – συμπεράσματα
Οι ιστορικές πηγές παρέχουν στοιχεία μόνο για μια μάχη του πολέμου, αναμφίβολα την τελευταία, με σημείο αναφοράς τον θάνατο του Θεσσαλού Αμφιδάμαντα, ο οποίος και υμνήθηκε από τον Ησίοδο. Σε αυτή τη μάχη η βοήθεια από το Θεσσαλικό ιππικό είχε ως αποτέλεσμα την νίκη για τη Χαλκίδα. Η νίκη των Χαλκιδέων συνετέλεσε στο να αποκτήσουν οι Σπαρτιάτες τον έλεγχο της νότιας Πελοποννήσου και να ενισχυθούν οι αποικιακές δραστηριότητες της Χαλκίδας και της Κορίνθου στη δυτική Μεσόγειο, επαληθεύοντας παλαιότερη πρόβλεψη του μαντείου των Δελφών. Τα παραπάνω οδήγησαν στην ενίσχυση κύρους του Μαντείου, το οποίο μέσω των προβλέψεων, ασκούσε επιρροή ως προς την επιλογή τοποθεσίας των αποικιών.
Η Ερέτρια υποτίθεται ότι είχε ηττηθεί από τους Χαλκιδείς και τους συμμάχους τους και είχε αναγκασθεί να αποχωρήσει από το προσκήνιο. Έχει αναφερθεί επίσης ότι η πόλη καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε προσωρινά στις αρχές του 7ου αιώνα. Όμως αρχαιολογικά ευρήματα και σωζόμενες ιστορικές πηγές δείχνουν ότι η Ερέτρια συνέχισε να αναπτύσσεται καθ’ όλη την Αρχαϊκή Περίοδο.
Το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται ως αβέβαιο καθότι…………η μεν Ερέτρια μάλλον ηττήθηκε, η δε Χαλκίδα σίγουρα δεν ηττήθηκε………αλλά αμφότερες παρήκμασαν.
----------------------------
Πηγές – αναφορές
Ηροδότου «Ιστορίες» 5.99.1
Θουκυδίδου «Πελοποννησιακός πόλεμος» 1.15.3
Στράβων «Γεωγραφία» 10.1.11 – 12.448
Πλουτάρχου «Ηθική» 760c – 761b
D.W. Bradeen’s «Ο Ληλάντιος πόλεμος και ο Φείδων του Άργους»

Η σκανδιναβική ιστορία της "Αποκάλυψης του Ragnarok"

Στην Σκανδιναβική μυθολογία, το Ragnarok είναι μια σειρά από αποκαλυπτικά γεγονότα που θα καθορίσουν το τέλος του κόσμου, όπου γίγαντες του πάγου και της φωτιάς θα παλέψουν με τους θεούς σε μια τελική μάχη που τελικά θα καταστρέψει τον πλανήτη, βυθίζοντας τον κάτω από το νερό. Σύμφωνα με το μύθο, ο κόσμος θα επανεμφανιστεί, οι επιζώντες θεοί θα επιστρέψουν και θα συναντηθούν και ο κόσμος θα πρέπει να συμπληρωθεί ξανά από δύο επιζώντες ανθρώπινης φύσης.
 
Αδελφοί θα πολεμήσουν και θα σκοτώσουν ο ένας τον άλλο, παιδιά αδελφών θα μολύνουν τη συγγένεια. Ο κόσμος είναι σκληρός, η πορνεία ανθεί -εποχή τσεκουριού, εποχή σπαθιού -εποχή της ασπίδος, είναι μια εποχή του ανέμου, η εποχή του λύκου πριν ο κόσμος πάει ολοταχώς στη καταστροφή. Κανένας άνθρωπος δεν θα δείχνει έλεος στον άλλο.Dronke (1997: 19) 
 
Η τιμωρία του Λόκι
 
Η Σκανδιναβική μυθολογία χωρίζεται σε δύο μεγάλες ομάδες θεών -τους Γίγαντες (Jotnar), τους Aesir και τους Vanir. Οι Γίγαντες ήταν αυτοί που ήρθαν πρώτοι και έζησαν στο Jötunheimr, έναν από τους εννέα κόσμους της Νορβηγικής κοσμολογίας. Είχαν εξοριστεί εκεί από τους Aesir, οι οποίοι αρνήθηκαν την είσοδό τους στον κόσμο τους, την Άσγκαρντ. Η Γίγαντες συχνά αλληλεπιδρούν με τους Aesir και τους Vanir, συνήθως σε αντίθεση ή σε ανταγωνισμό με αυτούς.
Ο θεός Λόκι ήταν ο γιος ενός γίγαντα και ήταν γνωστός ως θεός απατεώνας με την ικανότητα να αλλάζει μορφή. Ο ρόλος του στην Νορβηγική μυθολογία είναι μοναδικός και αμφιλεγόμενος, δεδομένου ότι ο ίδιος φαίνεται να βοηθάει τόσο τους θεούς όσο και να τους εμποδίζει. Είχε επίσης το δικαίωμα να ζει με τους Aesir στην Άσγκαρντ. Ο Λόκι γέννησε πολλούς απογόνους, συμπεριλαμβανομένου το οκτάποδο άλογο (Sleiphnir) που χρησιμοποιείται από τον Odin, έναν δράκο και τον λύκο Fenrir, ο οποίος παίζει το ρόλο του στην αποκάλυψη του Ragnarok. 
 
Σύμφωνα με την ιστορία, ο Λόκι ξεγέλασε τον τυφλό θεό του χειμώνα, Χοντ (και Hoor), μια ενέργεια που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του θεού Balder, τον γιο της θεάς Frigg και του θεού Όντιν. Εξαιτίας αυτού, τιμωρήθηκε και ρίχθηκε σε ένα βράχο όπου εξακολουθεί να δεσμεύεται μέχρι το Ragnarok, το τέλος του κόσμου. Αυτό φέρει ομοιότητες με την τιμωρία του Προμηθέα στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ο οποίος δεσμεύεται σε ένα βράχο επειδή έδωσε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να ανάβουν φωτιά. 
 
Όπως και στη χριστιανική αποκάλυψη, το Ragnarok καθορίζει μια σειρά από σημεία που θα καθορίσουν τελικά το τέλος του χρόνου. Το πρώτο σημάδι είναι η Fimbulvetr, ένας μακρύς και συνεχής κρύος χειμώνας με σταθερό χιόνι που θα διαρκέσει ένα έτος. Ένας κόκκινος κόκορας που ονομάζεται Fjalar θα προειδοποιήσει τους Γίγαντες ότι το Ragnarok έχει αρχίσει. Ένας δεύτερος κόκορας θα προειδοποιήσει όλους τους νεκρούς ότι το Ragnarok έχει αρχίσει. Τέλος, ένας τρίτος κόκκινος κόκορας που ονομάζεται Gullinkambi, ένας κόκορας που ζει στη Valhalla, τη μαγευτική αίθουσα που βρίσκεται στην Άσγκαρντ, θα προειδοποιήσει όλους τους θεούς για την αρχή του τέλους. 
 
Ο θεός Heimdallr θα χρησιμοποιήσει τη τρομπέτα του για να παίξει έναν συγκεκριμένο ήχο που θα ακουστεί στη Valhalla και αυτό θα φέρει τους νεκρούς πίσω στη ζωή και θα βαδίσουν στο βασίλειο που ονομάζεται Vigrid (ο τόπος των μαχών), όπου η τελική μάχη θα λάβει χώρα. Οι θάλασσες θα σχιστούν και το Παγκόσμιο φίδι, φίδι τόσο μεγάλο που το ίδιο περιβάλλει τη γη και αρπάζει την ουρά του, θα ανυψωθεί από τα βάθη των ωκεανών για να ενταχθεί στην μάχη. Οι θεοί Balder και Hod θα επιστρέψουν επίσης από τους νεκρούς για να πολεμήσουν σε αυτή τη μεγάλη τελική μάχη. 
 
Ο Λόκι και η ορδή του, καθώς και οι γίγαντες του πάγου, θα πλεύσουν προς το Vigrid, προκειμένου να πολεμήσουν ενάντια στους Aesir σε ένα πλοίο από τα νύχια νεκρών ανδρών όπως ένα πλοίο φάντασμα. Όλα τα τέρατα και οι γίγαντες σαν τον γίγαντα της φωτιάς Surtr, τον σκύλο Hel του Carm, τον λύκος Fenrir (Fenris), και τον ηγέτη των γιγάντων, Hrym, θα δημιουργήσουν ένα ισχυρό στρατό ενάντια στους θεούς. 
 
Το αποτέλεσμα του πολέμου θα είναι ότι ο Thor και ο Odin και οι περισσότεροι από τους θεούς, θα πεθάνουν και οι δράκοι θα ρίξουν φωτιά που θα καταστρέψει όλη τη ζωή στη Γη. 
 
Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος. Τα πράγματα θα αρχίσουν και πάλι με μια νέα φυλή, ένας νέος κόσμος θα προκύψει από τα βάθη των θαλασσών. Οι δύο πρώτα θνητοί θα ονομάζονται Lif (γυναίκα) και Lifthrasir (άνθρωπος) και θα συμπληρώσουν εκ νέου τη Γη. Οι θεοί Vali και Vidar, καθώς και οι γιοι του Thor και του Hoenir, που επιβίωσαν από τη μάχη, θα πάνε στο Idavoll, το οποίο δεν θα καταστραφεί στο Ragnarok. Οι θεοί Balder και Hoder θα επιστρέψουν στη ζωή και μια νέα εποχή θα ξεκινήσει. 
 
Η αποκαλυπτική ιστορία του Ragnarok δείχνει τη μάχη μεταξύ των θεών, μια μάχη με σοβαρές συνέπειες τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τους θεούς. Οι άνθρωποι είναι οι «παράπλευρες απώλειες» σε αυτόν τον πόλεμο μεταξύ των θεών, όπως και στην ινδουιστική μυθολογία. Αυτό διακρίνει το Ragnarok από τη χριστιανική αποκάλυψη στην οποία οι άνθρωποι τιμωρηθούν επειδή δεν ήταν πιστοί στο Θεό. 
 
Η ανθρωπότητα γοητεύεται με τη «συντέλεια του κόσμου» από όσο καταγράφεται στην ιστορία. Στο Χριστιανισμό, είναι η «Ημέρα της Κρίσεως» που περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, στον Ιουδαϊσμό, είναι το hayamim Acharit, στη μυθολογία των Αζτέκων, είναι ο μύθος των πέντε ήλιων και στην ινδουιστική μυθολογία, είναι η ιστορία του Αβατάρ και του ανθρώπου με το άλογο.
 
Οι περισσότεροι από αυτούς τους μύθους υποστηρίζουν ότι όταν ο κόσμος όπως τον ξέρουμε τελειώσει, μετά θα δημιουργηθεί μια νέα ενσάρκωση του κόσμου. Είναι αυτοί οι μύθοι και οι θρύλοι απλώς μια αλληγορία για την κυκλική φύση της αλλαγής όπως φαίνεται στην εναλλαγή της ημέρας και της νύχτας, τις εποχές και τις αλυσίδες της ζωής και του θανάτου, ή η βούληση της ανθρωπότητας θα ανταποκριθεί στο τέλος της στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον;

Εχεις επιλέξει όλα όσα ζεις…

Έχεις επιλέξει όλα όσα ζεις… Γι’ αυτό τα ζεις κι ας μη σ΄ αρέσουν.Γι’ αυτό τα ζεις κι ας μη σ΄ αρέσουν

Δεν Συμφωνείς με Επίγνωση και δεν διαθέτεις την απαιτούμενη ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να το κάνεις αυτό,
Αν πάψεις να Συμφωνείς, τότε ο κόσμος σταματά να υπάρχει.
Don Juan Matus

Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και ο ίδιος κόσμος,ενώ οι κοιμισμένοι στρέφονται ο καθένας σε ένα δικό του, υποκειμενικό κόσμο.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Αποδέχεσαι και συμφωνείς, για την εικόνα του κόσμου που σου παρουσιάζουν. Πως πρέπει να δουλεύεις για να ζήσεις και μάλιστα Συμφώνησες πως πρέπει να σου αρέσει που δουλεύεις για να ζήσεις. Συμφώνησες πως πρέπει να κάνεις οικογένεια και να φροντίζεις την οικογένεια σου, μα όχι απαραίτητα και την οικογένεια των άλλων ανθρώπων. Συμφώνησες να κάνεις παιδιά, γιατί χρειάζεσαι τα παιδιά, να κάνεις πολλούς φίλους, πιστούς πελάτες, φανατικούς εχθρούς κλπ κλπ και όλα αυτά Συμφώνησες πως είναι αληθινά και μάλιστα πως είναι δικές σου σκέψεις ή ανακαλύψεις …κι αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που υπάρχουν. Επειδή Συμφώνησες πως υπάρχουν.

Πότε Συμφωνείς; Πότε ήδη συμφώνησες; Κάθε φορά που ψηφίζεις συμφωνείς με όλα όσα κάνουν οι πολιτικοί οποιουδήποτε κόμματος, γιατί ψηλά στην πυραμίδα είναι όλα ένα, από το άκρα αριστερό μέχρι το άκρα δεξιό. Το να τους βλέπεις να διαφωνούν τάχα μου, είναι επειδή απευθύνονται στην βάση της πυραμίδας, δηλαδή σ’ εσένα, στο πόπολο.

Συμφωνείς κάθε φορά που γιορτάζεις ότι γιορτάζει η μάζα, Χριστούγεννα, Καρναβάλι, Βαλεντίνο, Πάσχα, και κάνεις ό,τι κάνει η μάζα, μην τα αναλύω εδώ, παρατήρησε τον εαυτό σου ή τους ανθρώπους γύρω σου. Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάθε σύστημα τραπεζικό, πολιτικό, θρησκευτικό, αθλητικό, ιατρικό, κάθε δηλ. –ισμό δίνεις την Συμφωνία σου για να εξακολουθήσει αυτό το σύστημα να υπάρχει και να αναπαράγεται.

Οι Σκέψεις-Λέξεις-Αισθήσεις δεν είναι χωρισμένες από αυτό που υπάρχει «εκεί έξω».
 Συμμετέχουμε αδιάκοπα συμφωνώντας γι αυτό, σε μια περίπλοκη, υλική ή ψυχολογική διαδικασία, που ουσιαστικά παράγει όλα τα πράγματα του κόσμου, όπως τα ζούμε, είτε μας αρέσουν είτε όχι.

Στη σύγχρονη κβαντική η έννοια της ύλης έχει αντικατασταθεί πια από την έννοια του πεδίου, συμφωνήσαμε σε αυτό. Είμαστε υποχρεωμένοι αφού συμφωνήσαμε, να δούμε την ύλη σα μια σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζει μια ιδιαίτερη ενεργειακή ένταση.
 Σε αυτό το είδος της φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο.

Το πεδίο αυτό είναι ένα συνεχές μέσο που υπάρχει παντού μέσα στο χώρο στο οποίο τα σωματίδια (η ύλη) θεωρούνται σαν τοπικές συμπυκνώσεις του, συσσωρεύσεις ενέργειας που έρχονται και παρέρχονται, χάνοντας από ένα σημείο και μετά το προσωπικό χαρακτήρα τους και διαλυόμενα μέσα στο πανταχού παρόν πεδίο.

Την ίδια όμως ακριβώς θεώρηση του κόσμου μας μεταφέρει η φιλοσοφία με την ιδέα του Τσι και του Μεγάλου Κενού. Το Μεγάλο Κενό αποτελείται από Τσι, (Ενέργεια) που συμπυκνούμενο δημιουργεί τα διάφορα αντικείμενα, τα οποία μετά δρουν και αντιδρούν συνεχώς με όλα τα υπόλοιπα πράγματα του κόσμου, δημιουργώντας την ύλη όπως έχουμε συμφωνήσει να την αντιλαμβανόμαστε.

Κάποια στιγμή όμως όλα τα πράγματα είναι υποχρεωμένα να ξαναδιαλυθούν μέσα στο μεγάλο κενό. Το ίδιο αναφέρουν και οι Βούδες με την έννοια της Σουνιάτα (κενότητας), που
δημιουργεί όλα τα πράγματα και στην οποία όλα τα πράγματα τελικά επαναπορροφώνται.

Η σύγχρονη φυσική ειδικά η Κβαντική θεώρηση έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί καθαρά φιλοσοφικούς όρους για την περιγραφή της πραγματικότητας, του κόσμου που μας περιβάλει και μέσα του ζούμε. Άλλωστε από την απαρχή του ανθρώπου ο Φιλόσοφος έχει ήδη αναφέρει όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ελεύθερος από τα δεσμά της φυλακής των δημιουργιών, άσχετα αν έχει Συμφωνήσει να παραμείνει φυλακισμένος από καθαρή τεμπελιά και βόλεμα.

Οι λέξεις, οι φράσεις, οι μέθοδοι και οι θεωρίες αποτελούν τελικά ασώματα γονίδια, ένα είδος αφηρημένου DNA. Είναι δηλαδή ολοζώντανα πράγματα που μεταβιβάζονται από εγκέφαλό σε εγκέφαλο, από κύτταρο σε κύτταρο και αυτό-αναπαράγονται με τη μίμηση και την συμφωνία σε ό,τι αυτά τα memes περιέχουν.

Η μεταβίβαση των meme (μιμιδίων) μπορεί να πραγματοποιείται είτε ως ασυνείδητη ή συνειδητή αντιγραφή αντιλήψεων, συμπεριφορών και τεχνουργημάτων εκ μέρους του μιμητή, είτε ως διδασκαλία, έκθεση ή άλλη μορφή διάχυσής τους εκ μέρους του μιμούμενου. Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα meme (μιμίδια) χαρακτηρίζονται «ενεργά». Όπως ακριβώς και στην θεωρία περί εγωϊστικών γονιδίων, που γίνονται αντιληπτά ως βιολογικές οντότητες των οποίων η τάση διευρυμένης αναπαραγωγής υπαγορεύει πρωτίστως εγωϊστικές και δευτερευόντως αλτρουϊστικά εγωιστικές συμπεριφορές, έτσι και τα meme κατανοούνται ως ελάχιστες πολιτισμικές οντότητες που τείνουν να αναπαραχθούν και να διαχυθούν.

Η ικανότητά τους να το επιτύχουν εξαρτάται από τρία ποιοτικά χαρακτηριστικά: την πιστότητα, ήτοι την ικανότητά τους να παράγουν ή να επιβάλουν την ακριβή αναπαραγωγή των διακριτικών τους γνωρισμάτων, την γονιμότητα, ήτοι την δυνατότητά τους να μεγιστοποιούν των αριθμό των αντιγράφων τους σε δεδομένο χρόνο και την μακροζωία, ήτοι την διάρκεια διατήρησης της κλωνοποιητικής ισχύος δεδομένου meme. Είναι ενδιαφέρον να τα δούμε αναλυτικά και μην ξεχνάς ούτε στιγμή πως το καλύτερο αντίδοτο των meme είναι η ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μόνον.

Από την θεώρηση αυτή,οι Ιδέες και οι Λέξεις που αυτές εκφράζονται μα και τα Συν-Αισθήματα που τα ακολουθούν έχουν μια δική τους οντότητα. Με την επανάληψη γίνονται αντιληπτές σαν υλική πραγματικότητα, σαν ουσιαστικές δομές και διαδικασίες στ’ ανθρώπινα νευρικά συστήματα. Η θεώρηση του Σελτρέικ που είναι ο δημιουργός της θεωρίας των μορφογενετικών πεδίων, αναφέρει πως κάθε φορά που σχηματίζονται κερδίζουν σε δύναμη και ορμή, ενισχύονται τα μορφογενετικά τους πεδία και γίνονται από μόνα τους μια εξελικτική δύναμη…

Όλοι μας διαθέτουμε ένα ενσωματωμένο πρότυπο του κόσμου, αποτέλεσμα των εμπειριών μας, μέσω των συμφωνιών και των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων μας. Ο εγκέφαλός βρίσκεται κάτω από την απόλυτη κυριαρχία αυτού του προτύπου και κάθε τι που αντιλαμβάνεται σπεύδει να το κρίνει, να το συγκρίνει και να το εντάξει σύμφωνα με το πρότυπο που έχει συνηθίσει, σε συγκεκριμένο “κουτάκι”

Αν λοιπόν κάποιο φαινόμενο, συμβάν, αντικείμενο, ή γεγονός, δεν ταιριάζει με το διανοητικό πρότυπο που έχει συνηθίσει ο εγκέφαλος, αυτός αμέσως το αποδοκιμάζει, το απορρίπτει και το ξεχνά.
Οι ασταθείς έτσι, μη συγκροτημένοι ή ανισόρροποι, που δεν έχουν την απαραίτητη Ενέργεια, νηφαλιότητα, θέληση, επιμονή και υπομονή που απαιτείται για να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε χρήσιμο για την ελευθερία αποτέλεσμα, θα εγκαταλείψουν γρήγορα το παιχνίδι ειδικά όταν δεν παίζεται με τους κανόνες που ήδη γνωρίζουν. Η μη δομημένη προσωπικότητά τους, είναι και η βασική προστασία τους, γιατί αν μπουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν τους κανόνες του, τους σκοπούς, τα εμπόδια και τις ελευθερίες, που αυτό περιέχει, κινδυνεύουν στην καλύτερη περίπτωση να χάσουν και στην χειρότερη ..ας μην αναφερθώ καλύτερα. Άρα καλύτερα να μην συνεχίσουν σε ένα παιχνίδι που δεν γνωρίζουν.

Η λογική είναι το Πέπλο της Ίσιδας! Σκεπάζει, καλύπτει και αποκρύβει την πραγματικότητα, υποδυόμενη συνήθως το ρόλο της. Αρκεί να κινούμαστε στο πεδίο της λογικής και όχι στα περίχωρα της, όπως κάνει ή ανθρωπότητα σήμερα.

Ο Ηράκλειτος αναφέρει ότι όλα τα πράγματα και είναι και δεν είναι, φτάνουμε επομένως στο Λογικό συμπέρασμα ότι όλες οι προτάσεις είναι αληθινές και δεν είναι αληθινές ταυτόχρονα. Η Συμφωνία μας στην μια ή στην άλλη θεώρηση την κάνει αληθινή ή μη αληθινή.

Καιρός για δύο...

Καιρός για δύο... μουσική... και χαλάρωση...

Aρνητικές σκέψεις: Γιατί όταν σκέφτομαι κάτι κακό γίνεται;

Μπορούν οι αρνητικές σκέψεις να γίνουν γεγονότα;

Οι αυτόματες αρνητικές σκέψεις είναι οι σκέψεις οι οποίες μεταμφιέζονται σε γεγονότα, όπως: «Δεν είμαι πολύ έξυπνη» και «Αυτό δεν μπορώ να το κάνω». Είναι αυτόματες επειδή έρχονται απρόσκλητες και περνάγε από το μυαλό σας τόσο γρήγορα, που δεν έχετε τον χρόνο να τις συνειδητοποιήσετε. Εμφανίζονται και εξαφανίζονται με την ταχύτητα της αστραπής, αφήνοντας πίσω τους ανείπωτες ζημιές. Οι αρνητικές σκέψεις είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση της παγιωμένης αρνητικής άποψης που έχετε για τον εαυτό σας, καθώς δημιουργούν ιδέες που διαστρεβλώνουν τις πληροφορίες και τις κάνουν να ταιριάζουν με τους φόβους και τη διστακτικότητά σας.

Το πρόβλημα με τις αρνητικές σκέψεις είναι ότι, ενώ πολλές φορές είναι ευλογοφανείς (για παράδειγμα, μπορεί όντως να αγωνίζεστε να τα βγάλετε πέρα με κάτι), είναι πάντοτε παράλογες και ουτοπικές (υπάρχουν τρόποι και μέσα για να τα καταφέρετε). Αν πιάσετε μια Αυτόματη Αρνητική Σκέψη πριν προλάβει να εξαφανιστεί και την αναλύσετε, θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι εντελώς γελοία. Το πιθανότερο ωστόσο είναι εκείνη τη στιγμή να σας φανεί λογική, κι αυτό λόγω της κακής γνώμης που έχετε για τον εαυτό σας. Η σκέψη «Και βέβαια δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, είμαι αδύναμος και βλάκας» θα σας κάνει να νιώσετε πολύ άσχημα τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά, με συνέπεια η συμπεριφορά σας να μην είναι ιδιαίτερα σωστή (π.χ., θα αποφύγετε να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα ή θα αρχίσετε να κρύβεστε).

Οι ακόλουθες είναι μερικές από τις χαρακτηριστικές (αλλά συχνά εντελώς ασυναίσθητες) αντιδράσεις στις Αρνητικές σκέψεις

Έχετε μια ακραία άποψη περί επιτυχίας ή αποτυχίας που βασίζεται στην τελειομανία. Μέση οδός δεν υπάρχει, αφού το «καλό» δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Έχετε την τάση να μεταθέτετε τους στόχους, έτσι ώστε να μην καταφέρνετε ποτέ να ικανοποιήσετε τις παράλογες απαιτήσεις σας.

Αναμασάτε αυτά που κάνατε λάθος και αγνοείτε ή υποβιβάζετε οποιαδήποτε επιτυχία σας. «Εντάξει, κέρδισα εκείνο το βραβείο, αλλά ήταν καθαρή τύχη. Η κοπέλα/ο τύπος που έπρεπε να το είχε πάρει έφυγε από την εταιρεία».

Είστε ευεπηρέαστοι: Τροποποιείτε τις κριτικές που ακούτε για άλλους, έτσι που να δείχνουν εσάς, δηλαδή εάν κάποια φίλη σάς πει ότι η πεθερά της υποτιμά συνεχώς τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει το παιδί της αρχίζετε κι εσείς να αμφισβητείτε το πώς μεγαλώνετε το δικό σας παιδί.

Οι σκέψεις σας πασπαλίζονται με αρνητικά φορτισμένες λέξεις, όπως «θα έπρεπε» ή «δεν θα έπρεπε», π.χ. «Θα έπρεπε να του είχα ζητήσει να βγούμε για ένα ποτό» ή «Δεν θα έπρεπε να του ζητήσω να βγούμε για ένα ποτό». Αυτό δείχνει μια αδυναμία στις δεξιότητες λήψης αποφάσεων. Οι πιο θετικοί άνθρωποι προτιμούν τα πολύ πιο ουδέτερα «μπορώ» ή «θα», π.χ. «Μπορώ να του το ζητήσω την επόμενη φορά που θα τον δω» ή «Την επόμενη φορά δεν θα του το ζητήσω».

Κάνετε εκτεταμένες γενικεύσεις για τον εαυτό σας, οι οποίες βασίζονται σε συγκεκριμένα γεγονότα. Για παράδειγμα, εάν δεν πάρετε κάποια δουλειά θα είναι επειδή «Δεν παίρνω ποτέ κάποια δουλειά που μου προσφέρεται», «Είμαι άχρηστη», «Δεν μαθαίνω ποτέ» και, συνεπώς, «Τελείωσαν όλα».

Τροποποιείτε τις φιλοφρονήσεις που σας κάνουν έτσι που να ταιριάζουν με την αρνητική άποψή σας. Εάν κάποιος σας πει ότι κάνατε πολύ καλή δουλειά, θα αναρωτιέστε μήπως τις υπόλοιπες φορές δεν είχατε καταφέρει τίποτα.

Ο μέσος όρος δεν υπάρχει για εσάς.Ή τα κάνετε χάλια ή πολύ χάλια. Δεν τα πάτε ποτέ καλά, ούτε ικανοποιητικά. Μια επισήμανση: Το «τέλεια» απλώς δεν υφίσταται. Ούτε καν αυτός ο υπερβολικά αθλητικός γείτονάς σας που έχει θαυμάσια γυναίκα, παιδιά και δουλειά δεν είναι τέλειος. Το πιο πιθανό είναι να βρίσκεται βουτηγμένος στα χρέη και να έχει και εξωσυζυγική σχέση. Δεν υποστηρίζετε τον εαυτό σας με συμπόνια, ενθάρρυνση ή έπαινο. Κι αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος, γιατί το να αισθάνεστε έτσι σας κάνει να φέρεστε με άστατο και επιφυλακτικό τρόπο που δεν βοηθά καθόλου, αντίθετα επισπεύδει το άσχημο αποτέλεσμα που φοβάστε και οδηγεί σε σκέψεις όπως «Τα ίδια θα κάνω πάλι» ή «Τα συνηθισμένα! Αυτός είμαι τελικά»

Δείξτε μεγαλύτερη συμπάθεια στον εαυτό σας

Η συμπόνια προς τον εαυτό σας έχει εξανεμιστεί τελευταία. Δεν θα μιλούσατε ποτέ σε κάποιον άλλον όπως μιλάτε στον εαυτό σας. Κι αν κάποιος ήταν κακόκεφος, δεν θα ήσασταν επικριτικοί, αλλά θα προσπαθούσατε να τον βοηθήσετε να βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Γιατί, λοιπόν, δύο μέτρα και δύο σταθμά; Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, πρέπει να αναπτύξετε μια καινούργια συμπονετική φωνούλα προς τον εαυτό σας.

Μια γυναίκα στα πενήντα


Ο έρωτας, όπως και η ηλικία, δεν κοιτάει χρόνια. Ναι, η ηλικία. Η πραγματική, η βιολογική ηλικία δε μας λέει και πολλά. Το θέμα είναι τα χρονάκια που μετράει η καρδιά. Πολλοί είναι άλλωστε οι γερασμένοι νέοι, αλλά σήμερα δε θα ασχοληθούμε μ' αυτούς. Η Ματίνα πλησιάζει τα πενήντα, τα χρυσά πενήντα.

Μια όμορφη, γοητευτική γυναίκα απ' αυτές που τραβάνε όλα τα βλέμματα πάνω τους, όπου κι αν μπουν. Απ' την αντι-ερωτική εφορία, ως τα πιο underground στέκια. Παντρεύτηκε μικρή. Παράτησε τα νιάτα της, για ένα γάμο υποχρεωτικό. Στην επαρχία που ζούσε, ο γάμος ήταν νόμος, ειδικά αν είχες και μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Για τον έρωτα, ούτε λόγος.

Ποιος ασχολείται με αυτά τα ρομαντικά; «Να παντρευτεί το κορίτσι μας, να φτιάξει ένα σωστό σπιτικό», έλεγε και ξανάλεγε το σόι της. Και έτσι έκανε και το είχε ήδη μετανιώσει πριν καν φορέσει το νυφικό. Δεν έκανε πίσω, όμως. Πώς να κάνει; Είκοσι-κάτι χρονών κοριτσάκι και μερικές δεκαετίες πριν, σε ένα μικρό, απομονωμένο χωριό. Κάθε βράδυ που έπεφτε στο κρεββάτι έσφιγγε τα δόντια και ονειρευόταν πότε θα φτάσει στα δεύτερα -άντα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της το δώρο των γενεθλίων της: το διαζύγιο.

Τα είχε μελετήσει όλα. Εκείνη κοντά στα σαράντα και η μικρή της, μεγάλη πια. Θα έφευγαν μαζί για οπουδήποτε και τα κατάφεραν. Στα σαράντα της ξεκίνησε να ζει την πρώτη της χαμένη νιότη και συνεχίζει. Ρουφάει τα πάντα με χρονοκαθυστέρηση. Τον έρωτα, το σεξ, το καλό σεξ, τα μεθύσια, τις εξόδους, τις παρέες, τα τατουάζ και τις σπουδές. Η μέρα της είναι πάντα γεμάτη. Ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας και γαλλικών, πάει γυμναστήριο, βγαίνει και φλερτάρει πολύ και με πολλούς. Μα, είναι ένα αποφασισμένο, ελεύθερο πουλί πλέον. Ούτε ένα κάγκελο στο κλουβί της και όλες οι πόρτες ανοιχτές, για να πετάει όποτε θέλει. Δεν περνάει καν απ' το μυαλό της η σχέση, η δέσμευση, ο γάμος, όπως θέλεις πες το.

Τα κακόβουλα βλέμματα, όμως, πέφτουν πάνω της κατά ριπάς. Μόλις γυρίσει την πλάτη ακούει πάντα ένα βουητό. Είναι τα κοροϊδευτικά σχόλια που κάνουν όλοι για τη Ματίνα, που το παίζει «μπεμπέκα» και «παιδούλα». Για την τρελή Ματίνα που δεν έχει μυαλό και νομίζει πως είναι νεαρή. Μα είναι! Έτσι νιώθει, άρα έτσι είναι κι ας χτυπιούνται κι ας κουνάνε το κεφάλι τους υποτιμητικά.

Όλοι αυτοί που την κρίνουν και την κατακρίνουν είναι οι «σωστοί» της κοινωνίας μας, οι politicaly correct με οικογένειες, παιδιά, εγγόνια, λαϊκή το Σαββάτο, εκκλησία πριν την εκδρομή της Κυριακής, σαπουνόπερες όλων των εθνικοτήτων στη τιβί και πολλά λαδερά στο μενού. Τους ενοχλεί που μια συνομήλική τους ζει. Είναι κόντρα ο ρόλος, αλλά η Ματίνα έχει ταλέντο.

Τους κοιτάει μέσα στα μάτια και τους γράφει στα πιο παλιά, ξεσκισμένα της παπούτσια, γιατί ό,τι κάνει είναι αυτή, ο εαυτός της. Νιώθει ικανοποιημένη απ' τις επιλογές της και ήσυχη με την συνείδησή της.

Κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο ήρεμη κι ευτυχισμένη και είναι το μόνο που τη νοιάζει, είναι το μόνο που μετράει, κόντρα σε όλα τα θλιβερά πρέπει των άλλων.

Να γαληνεύεις σαν βροχή

"Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει» να χορτάσει". Να διεκδικείς τη στιγμή, την κάθε στιγμή ως να είναι η τελευταία. Με ψυχραιμία, με σύνεση μα και με αποφασιστικότητα. Να ορίζεις τα θέλω σου όπως προστάζει ο νους, η ψυχή και το σώμα. Να ανυψώνεσαι σαν φως, να εξεγείρεσαι σαν φλόγα, να ανασαίνεις σαν άνεμος, να γαληνεύεις σαν βροχή.

Ο λόγος, το βλέμμα, το φιλί και το χάδι είναι ο καθρέφτης του καθενός μας. Ο τρόπος που εκφράζεται και που αγγίζει αποτυπώνει το μέγεθος, το βάθος, το εύρος της αγάπης του για τον ίδιο, για τον άλλον, για τα πράγματα, για τη ζωή.

Ο ξένος χρόνος

Ζούμε σ’ ένα παρελθόν που επαναλαμβάνεται. Σε πείσμα των ημερολόγιων, της χειμερινής ώρας, της Πρωτοχρονιάς, της κλιματικής αλλαγής κι όλων των άλλων αλλαγών που συμβαίνουν στον κόσμο, στον ομφαλό της γης και για τον περιούσιο λαό της Ελλάδας ο μήνας δεν έχει πάντα μόνο εννιά, αλλά κι ο χρόνος ο ίδιος αποκτά σχετική μόνο χρησιμότητα και σημασία. Ίσως να είναι αυτός, ο πιο «ξένος» απ’ τους «ξένους».

Κάθε μέρα βρίσκει μιαν ευθεία αναφορά και συσχέτιση με κάποιαν μέρα του παρελθόντος, κάθε εποχή ταυτίζεται και με κάποιαν προηγούμενη, που ανασύρεται κι αναπαράγεται, θαρρείς, από ένα ανεξάντλητο αρχείο γεγονότων, περιστάσεων, συμβάντων. Συμπεριφορές, λόγια, καταστάσεις κι εξελίξεις βρίσκονται, λες, κάπου τυποποιημένα κι έτοιμα προς χρήση ανάλογα με τις συνθήκες και τις συγκυρίες.

Όσα συμβαίνουν μας αφορούν στο βαθμό που επηρεάζουν μιαν καθημερινότητα που κινείται από το σπίτι στο καφενείο ή σέρνει τα βήματά της από τον καναπέ στο λαπ-τοπ. Ούτε οι καθρέφτες, στο μπάνιο ή σε κανένα λίβινγκ ρουμ, μπορούν ν’ απεικονίσουν ακριβώς το είδωλό μας, να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ταρακουνήσουν από μια υποψία ρυτίδας έστω ή από ένα φευγαλέο βλέμμα. Τίποτα, προσπερνάμε ακάθεκτοι κι αδιάφοροι, η φιλαυτία κι η φιλαρέσκεια καδραρισμένη σε περίοπτη θέση. Στο σαλόνι, δίπλα στα παράσημα και τα κειμήλια.

Στη σειρά της ζωής συνηθίσαμε σαν λαός να περιμένουμε γκρινιάζοντας με ανυπομονησία σε διάφορες ουρές για πράγματα που απλώς παρατηρούμε πιστεύοντας πως άλλοι οφείλουν να σχεδιάσουν, ν’ αποφασίσουν, να κάνουν. Εμείς απλώς στεκόμαστε, σαν κυρίαρχος –και περιούσιος πάντα– λαός, με το παμπόνηρο βλέμμα μας πότε να καρφώνεται και πότε να στριφογυρίζει περίεργο και καχύποπτο αναζητώντας αφορμή, να επικρίνουμε, να καταγγείλουμε, ν’ απορρίψουμε κάθε τι που αντιτίθεται, διαφοροποιείται, αντιστέκεται στην επικρατούσα αντίληψη, στην κυριαρχούσα κουλτούρα, στη γενικευμένη άποψη. Διακρίνουμε με τη μία συνωμοσίες, συναλλαγές και σκευωρίες, ξεχωρίζουμε από μίλια μακριά εχθρούς, εφιάλτες και προδότες, αντιλαμβανόμαστε στο τσακ μπαμ υπεύθυνους, συμφέροντα και κυκλώματα.

Έτσι, λοιπόν, εκ του ασφαλούς, απ’ την θέση μας σαν κυρίαρχοι, πιστεύουμε ότι είμαστε σε θέση να τα ξέρουμε όλα, εκτός από τα «πώς» και τα «γιατί», ξέρουμε και το «τι μας βρήκε», «τι μας ξημερώνει», αλλά και το «τι μας περιμένει». Ξέρουμε τους αρμόδιους, αλλά και τους συνήθεις ύποπτους. Ξέρουμε τους υπεύθυνους. Ως εκ τούτου, ξέρουμε ότι δεν συντρέχει λόγος εμείς, όντες ανεύθυνοι, να κάνουμε κάτι περισσότερο απ' το να παρατηρούμε. Δεν χρειάζεται π.χ. να ψάξουμε παραπάνω, ν’ αναζητήσουμε, να μάθουμε, ν’ αλλάξουμε, να διορθώσουμε, να δράσουμε. Άλλοι θα κάνουν τη δουλειά για μας. Εμείς είμαστε ασφαλείς κι απρόσωποι, σιωπηλή απλώς πλειοψηφία. Κριτές. Σοφή η επινόηση των αρχαίων μας προγόνων οι εκλογές.

Σοφή –σοφότερη ίσως– επινόηση κι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Διευκολύνει. Εξυπηρετεί την ακινησία, τη στασιμότητα, την αδράνεια. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για τη λήθη, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που το θεσμικό τέλμα ή κάποια κρίση, οικονομική, πολιτική ή, έστω, νευρική, συνθλίβουν κι απονεκρώνουν πλήρως κάθε διάθεση κι ενδιαφέρον ακόμα και για την παρακολούθηση απλώς και μόνο γεγονότων, προσώπων, εξελίξεων. Όταν «λειτουργεί» η δημοκρατία –αυτό διαπιστώνεται παραδοσιακά, όταν μπορεί καθένας να την υβρίζει, να την παραβιάζει, να την εκμεταλλεύεται, να την λοιδορεί– όλες οι εκδοχές αποτελούν ένα εν δυνάμει πιθανό αποτέλεσμα. Όλα «παίζονται», δεν υπάρχουν –κατά την κρατούσα άποψη– αδιέξοδα.

Στις εποχές του μνημονίου, που διαδέχτηκαν εκείνες των παχιών αγελάδων, τα μόνα που διατηρήθηκαν παχιά είναι τα λόγια. Επίσης, το λίπος της παραοικονομίας δεν λέει να διαλυθεί με τίποτα όσο κι αν κάθε Σαββατοκύριακο οι ψησταριές στη Βάρη και στη Χασιά καίνε το κάρβουνο με το τσουβάλι. Η ανθρωπιστική κρίση είναι ένας λόγος ν’ αποφευχθούν –εν αντιθέσει με τ’ άλλα μέτρα περιορισμού– μεταρρυθμίσεις κι η κυβέρνηση –με τις πλειοψηφίες της ισχνές και κατακερματισμένες– ποντάρει μόνο στη σταθερότητα της ακινησίας, πιστή στην αντίληψη, ότι «ουδέν σταθερότερον της πεπατημένης» του παρελθόντος, βεβαίως. Συμβαίνει, βέβαια, αυτό να είναι σχεδόν πάντα «βεβαρυμένο», αλλά –όπως προείπαμε– ας είν’ καλά η ακινησία, η στασιμότητα κι η αδράνεια, που υποβοηθούν τη λήθη.

Η λήθη, απ’ την άλλη, διευκολύνει και τα φιλόδοξα σχέδια των αντιπολιτευόμενων, στο να προσαρμόζουν το παρόν στα μέτρα τους –με το μέτρο και τις επιθυμίες του λαού πάντα υπόψη– αλλά και για να χρησιμοποιούν, όχι μόνο ορολογία και συνθήματα του παρελθόντος, αλλά και πρόσωπα και μεθόδους και πρακτικές. Με την αδιαλαξία καρφωμένη στο βλέμμα και την αλαζονία υψωμένη στον δείκτη, βαδίζουν –πατώντας στα σίγουρα λόγια– την άλλη, βέβαια, «πεπατημένη».

Ατενίζουμε, λοιπόν, όλοι τον νέο χρόνο, τις επερχόμενες εξελίξεις, το αύριο, με το δέον των εκλογών να υφέρπει. Πανέτοιμοι, σαν από καιρό θωρακισμένοι με τις αγκυλώσεις και τις αδιαλλαξίες μας και πάνοπλοι με τα διδάγματα του παρελθόντος, που –αν κι αυθαίρετα κι αλληλοσυγκρουόμενα κι αμφίβολα– μας κατευθύνουν απερίσπαστους κατά ομάδες και διαιρεμένους σε αγέλες για να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, τα ίδια αποτελέσματα, τις ίδιες διαψεύσεις, τις ίδιες απογοητεύσεις. Το ίδιο παρελθόν να ζήσουμε, περιστρέφοντας και πάλι τη ζωή μας γύρω από τις ίδιες αιτίες, τις ίδιες δικαιολογίες, τις ίδιες διαψευσμένες προσδοκίες.

Η ματαίωση, για μια ακόμα φορά, να γίνει ένα βήμα αποθέωσης του παρελθόντος και των οπαδών του, δεν θα είναι τούτη τη φορά άλλη μια σπείρα στις ελικοειδείς μας ανακυκλώσεις και στις πολιτικές μας ταλαντώσεις, μεταξύ καλού και κακού, άσπρου - μαύρου, δεξιά ή αριστερά. Δεν θα 'ναι απλώς άλλη μια επανάληψη, άλλη μια από τα ίδια. Τα μέχρι τώρα συνηθισμένα «τα ίδια και τα ίδια», όσο κι αν ο καθρέφτης δεν το δείχνει αυτή την ώρα, είναι γιατί με πείσμα αποφεύγουμε να του ρίξουμε ένα βλέμμα. Είναι γιατί κρυβόμαστε στα ψέμματα, στα διλήμματα, στου φόβου κάτω τη σκιά.

Ειδ’ άλλως, αν σηκωνόμασταν, αν το τολμούσαμε, τα αυτονόητα μελλούμενα θα βλέπαμε ξεκάθαρα –όπως κάποιες αμόρφωτες γιαγιάδες στο φλιτζάνι– που προμηνύουν, πως αν από το παρελθόν τους δεσμούς μας και τώρα δεν διαρρήξουμε, αν τώρα δε συνεργαστούμε, αν τώρα δεν προχωρήσουμε μονιασμένοι λιγάκι παρακάτω, ήρθε η ώρα αυτός ο χρόνος που σε λίγες μέρες έρχεται, αυτός που τον λογίζαμε μετρώντας τον για «ξένο», ξένους εμάς να κάνει να αισθανόμαστε και ερημίτες μέσα στην ίδια μας τη χώρα.