Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ Η Ορφική Θεολογία επονομάζεται επισήμως «Ελληνική Θεολογία». Προέρχεται από την «Χρυσή Εποχή» [1], κατά τον πυρήνα της και την θεμελιώδη εκτίμηση της Κοσμογονίας (Πρώτες Αρχές, Φύση και εξέλιξη των Ουσιών, διάταξη και σχέση των Ουσιών και των Δυνάμεων, Πρόοδος και μεταβολές των Όντων, διάταξη και σχέση των διαφόρων Κοσμικών Συστημάτων - Συμπάντων), της Θεογονίας (φύση και πρόοδος των θεών, ενέργειες και έργα αυτών στο Γίγνεσθαι των Όντων), της Ψυχογονίας (φύση και πρόοδος της Ψυχής, λειτουργίες αυτής, σχέσεις αυτής, τρόποι και ενέργειες αυτής, πρόοδοι, πάθη και προορισμοί αυτής). Ο Ορφεύς, επονομάζεται «Πρώτος των Ελλήνων Θεολόγος», επειδή παρέλαβε από τον φυσικό πατέρα του Οίαγρο και την μητέρα του (αρχιέρεια- ιεροφάντιδα των Πιερίδων Μουσών) Καλλιόπη την θεωρία αυτή, συμπληρωμένη κατά την περίοδο του «Αργυρού Γένους» [2]από τον θεϊκό (=θεωρούμενο εκπρόσωπο και εμψύχωση του ομώνυμου θεού) βασιλέα Διόνυσο. Ο Διόνυσος εδίδαξε τα Μυστήρια του συνώνυμού του Θεού στον Θάροπα ή Χάροπα- πάππο του Ορφέως και αυτός στον Οίαγρο, ο οποίος τα εδίδαξε στον Ορφέα. Ο Ορφεύς υπήρξε «ιερός» βασιλεύς (δεύτερο πολίτευμα μετά την «θεϊκή» βασιλεία ) των Οδρυσσών Θρακών.

Πανεπιστήμων: αστρολόγος[3], ιατρομάντης, ραψωδός, αοιδός, θαυματουργός, μουσικός, ποιμένας, πολεμιστής. Κυρίως όμως, ήταν εκείνος που ανασυγκρότησε την συγκεχυμένη κατά την εποχή του θεολογία του Χρυσού Γένους, σε άρτιο λογικό σύστημα, υπό την καθοδήγηση, πάντως του πατέρα και, ιδίως, της μητέρας του και των άλλων αρχιερέων των Μουσών.

Κυρίως υπήρξε εκθέτης, δημόσιος διδάσκαλος - μυσταγωγός της θρησκείας αυτής στους «πολλούς», και εισηγητής - ιδρυτής νεωτερικών δοξασιών. Αναθεωρητής των παλαιών λατρειακών τρόπων ( πρώτος ίδρυσε λατρευτικό οίκο) και συμπληρωτής των Μεγάλων Μυστηρίων: Καβειρίων, Ελευσινίων, αλλά και ιδρυτής κλειστών Μυστηρίων, γνωστών μόνον στα λεγόμενα Ορφικά Γένη: Λυκομήδες, Ιάδες, Βραγχίδες, Ευμολπίδες κ.ά.

Τα Ορφικά Γένη διετήρησαν τον γνήσιο τρόπο λατρείας στους Ορφικούς Οίκους, αλλά και διεφύλαξαν τα γραπτά του Ορφέως και των περί αυτόν και των αμέσων διαδόχων του (Μουσαίος, Αμφίων κ.λ.π.).

Τα Ορφικά Κείμενα κατεγράφησαν σε πολλά αντίγραφα, με προορισμό τη δημοσίευσή τους- σε Φιλοσοφικές Σχολές και επίλεκτους σοφούς- κατά την περίοδο  των  Πεισιστρατιδών (570-505 π.Χ.).

Το έργο επέβλεπε 4μελής επιτροπή, μέλη της οποίας ήσαν οι: Ονομάκριτος ο Αθηναίος, Κέρκοψ, Ορφεύς ο Καμαριναίος (ο νεώτερος) και Ορφεύς ο Κροτωνιάτης. Εργάσθηκαν 72 λόγιοι. Οι ίδιοι κατέγραφαν παραλλήλως και τα Ομηρικά Έπη.

Κορμός της Ορφικής Θεολογίας είναι ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ και η ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ.

Ο Ορφεύς εισήγαγε και την λατρεία του Απόλλωνος (Υπερβορείου - Λυκείου), ενώ έδωσε και τα ονόματα σε πολλές θεϊκές οντότητες.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΡΧΕΣ

Η Ορφική Κοσμογονία διδάσκει ότι ο Κόσμος δημιουργήθηκε από μια σειρά προϋπαρχουσών Αιτιών που ήσαν καθαρή Νόηση. Οι Αιτίες αυτές ονομάζονται Πρώτες Αρχές (εκ του ρ. άρχω) και είναι οι εξής:

·         Η ΑΡΡΗΤΟΣ ΑΡΧΗ. Είναι το Τριαδικόν Έν (Νούς, Νόηση, Λόγος) αλλά και η Πρώτη Δυάς ( «Γή»/Ύλη - που είναι η δύναμη ένεκα της οποίας θα προέλθει κάθε μορφή ύλης- και «Ύδωρ»/πηγή κάθε μορφής ενέργειας. Αναφέρονται και με άλλες ονομασίες όπως: μεριστή και συνεχής δύναμη κ.ά.). Η Πρώτη Δυάς εξεπήγασε από το Έν. Οι Αρχές αυτές συναποτελούν τον Νοητό Κόσμο (απρόσιτο στην ανθρώπινη διάνοια), αϊδιο (= αγέννητο και αθάνατο), άπειρο και άχρονο.

·         Ο Χρόνος - Αγήραος ή Ηρακλής (= Κλέος της Ήρας- ψυχής του Παντός, επειδή πραγματώνει την επιθυμία της έμψυχης Ύλης να γεννηθούν τα όντα). Τίθεται ως πρώτη κάπως προσιτή στη διάνοιά μας, γενετήσια των Πάντων («Πατρική») Αρχή. Γεννά τον Αιθέρα[4], το Χάος [5]και το Έρεβος[6] ( πρώτο Γεγονός του οντολογικού Γίγνεσθαι).

Ανιχνεύοντας το νόημα των ονομάτων 

      Το Ωόν γεννάται από τον Χρόνο και αναφύεται από το Χάος με την δημιουργική επίδραση του Αιθέρος και την κριτική (λογική-διακριτική) επενέργεια του «ισχυροτάτου και θείου» Πνεύματος. Με την συνέργεια των τριών αυτών δυναμικών πεδίων (Χάος, Αιθήρ+Χρόνος, Πνεύμα) δημιουργείται εντός του Χάους μια κωνοειδής σπείρα- Ύλιγγα- η οποία συμπεριφέρεται στο πρωταρχικό Πεδίο του Κενού-το Χάος-όπως ακριβώς συμπεριφέρεται μια Μαύρη Τρύπα. Παραλαμβάνει δηλαδή την δυνάμει αρνητική ύλη και ενέργεια και τις καθιστά θετικές. Όταν κορέννυται τις αποδίδει μεταστοιχειωμένες, οπότε επειδή ακριβώς είναι θετικής φύσεως καμπυλώνονται. Έτσι δημιουργείται η πρώτη χωροχρονική σφαίρα- το Ωόν. Ονομάζεται «πρώτο Όν» - πραγματικό υποκείμενο. Είναι σφαιρικό κατά το πρότυπο του Ενός. Μέσα στο Ωόν κυοφορείται ο Πρωτόγονος (= πρωτογενής) Φάνης- Μήτις- Ηρικεπαίος (= Φώς- Βουλή- Ζωή/Έρως) μέσα σε έναν υπέρθερμο πυρήνα του Ωού.

·         Ο θεός αυτός εξέρχεται όταν η θερμότητα εντός του Ωού υπερβαίνει τα όρια ανοχής του. Υπερίπταται και εγκαθίσταται άνωθεν του Ωού. Ιδρύει ως πολυδύναμος και πολυώνυμος, αλλά ενιαίος θεός, τον Κόσμο των Ιδεών (Νοερό Κόσμο). Ο Νοερός Κόσμος είναι ο αληθής Όλυμπος (= ολόλαμπος), τόπος έμπλεως φωτός, κατοικία των Ολυμπίων Θεών (όχι μόνον των 12) και γενέσεως των προτύπων όντων (των Ιδεών).

·         Το Ωόν, μετά την αποβολή της περίσσειας θερμότητος, μετατρέπεται σε Ουρανό που είναι συμπαντικός  χώρος σφαιρικός και ομαλός ο  οποίος πληρούται από ελεύθερη ενέργεια και λεπτότατη, αδέσμευτη ύλη.

Χαρακτηρίζεται και ορίζεται από την τέλεια περιφέρειά του (ούρον: από το «όρνυμι» -> ορμώμαι ->ουρανός).

Οι διάφορες βαθμίδες των αλλαγών εντός του Ουρανού οδηγούν στην Γένεση του Πραγματικού (Αισθητού) Σύμπαντος των θετικών (πραγματικών/υλικών) Κόσμων-«Συμπάντων».

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΝΤΩΝ

Οι θεοί προϋπάρχουν εν σπέρματι (δυνάμει) στο Έν, δηλ. στο Σύμπαν των απροσώπων Αρχών.

Δρούν εντατικά ως δυνάμεις στοιχειώδεις εντός του Χάους αλλά και ως δυνάμεις στην κορύφωσή τους εντός/διά του Αιθέρος (= ενεργειακός ωκεανός).

Αναδεικνύονται ως προσωπικότητες, εντελεχή όντα από την γέννηση του Φάνητος και μετά.

Η εξέλιξη- ποσοτική και λειτουργική- των θείων προσώπων συμφωνεί με την εξέλιξη των πραγμάτων.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΟΡΦΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΟΝΤΩΝ

Για τον αρχαίο Έλληνα στοχαστή - αλλά και τον τότε σκεπτόμενο άνθρωπο- οι έννοιες: Φιλοσοφία, Κοσμολογία/Κοσμογονία, Θεολογία/Θεογονία, Ψυχολογία/Ψυχογονία, αποτελούν σύμφυτα αντικείμενα μελέτης. Για τον λόγο αυτό κρίθηκε σκόπιμο να παρατεθούν τα κατωτέρω αποσπάσματα, αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων,  για την καλύτερη κατανόηση του θέματος:

«Αλλά των μεν θείων τα πολλά απιστίηι διαφυγγάνει μη γιγνώσκεσθαι» (Ηράκλειτος περ. 86, μτφρ: Πάντως, οι περισσότερες περί των θείων όντων αλήθειες μας διαφεύγουν, ένεκα της δυσπιστίας μας).

«Μη εικήι περί των μεγίστων συμβαλλόμεθα» ( Ηράκλειτος περ. 47, μτφρ: Να μη μιλάμε και να μην συμπεραίνωμε επιπόλαια για τα μέγιστα πράγματα).

«Θεός ζώον αθάνατον, αύταρκες προς ευδαιμονίαν· ουσία αϊδιος, της τα' αγαθού φύσεως αιτία» (Πλάτων, μτφρ: ο Θεός είναι πλήρης ζωής και αθάνατος. Αυτάρκης, διότι έχει απόλυτη ευδαιμονία, στην οποία και αποβλέπει· η ουσία του είναι αγέννητη και άφθαρτη. Από αυτήν -την ουσία του- γεννάται ότι είναι ωραίο, υγειές και καλό).

«Θεός(εστί) το ακίνητον κινούν» (Αριστοτέλης, μτφρ: ο Θεός είναι ακίνητος-αμετάθετος-, αλλά κινεί τα πάντα).

«Έν ο Θεός» (Ξενοφάνης).

«Ούλος ορά, ούλος δε νοεί, ούλος δε τ ' ακούει» (Ξενοφάνης, μτφρ: Ολόκληρο το Είναι του υπέρτατου Θεού ορά, διανοείται και ακούει- τα πάντα).

«Είς Θεός, εν τε θεοίσι και ανθρώποισιν μέγιστος· ούτι δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα» (Ξενοφάνης, μτφρ: Υπάρχει ένας Θεός, που είναι υπέρτατος όλων, όπως ομολογείται μεταξύ θεών και ανθρώπων. Το σώμα του δεν είναι διόλου όμοιο μ' εκείνο των θνητών, ούτε η διάνοιά του).

«Αεί δ' εν ταυτώ μίμνει κινούμενος ουδέν, ουδέ μετέρχεσθαι μιν επιπρέπει άλλοτε άλληι , αλλ' απάνευθε πόνοιο νόου φρεσί πάντα κραδαίνει» (Ξενοφάνης, μτφρ: Ο υπέρτατος Θεός μένει πάντοτε αμετάβλητος στον εαυτό του και τη θέση του. Άλλωστε, δεν αρμόζει σ' αυτόν να τρέχει από 'δώ κι από 'κεί, πίσω από τούτο κι  εκείνο. Αλλά δίχως κόπο κανέναν, με τη σκέψη του νού του σείει τα πάντα).

«Άνθρωπος, ζώον άπτερον, δίπουν, πλατυώνυχον, ό μόνον των όντων επιστήμης της κατά λόγους δεκτικόν» (Πλάτων).

ΤΟ ΟΝ

Αριστοτέλης: «ουσία, το όν ήι ον» μτφρ: Η ουσία είναι το όν καθ' εαυτό. ( ο Αριστοτέλης διέκρινε ύλη και είδος. Η ουσία (= το «ειμί» ουσιαστικοποιημένο) αναλογεί ως ύλη στο ποιόν (το «υλικό») των όντων. Το είδος στη μορφή, ( το «ποσόν»).

Κατά τον Αριστοτέλη, το όν ως Αλήθεια, Παρουσία, Ύπαρξη, υπόκειται σε τρείς καταστάσεις:

α) Δυνάμει (ως δυνατότητα να υπάρξει)

β )Ενεργεία (ως μετάβαση από την όποια δυνατότητα στη μορφοποίησή του)

γ) Εντελεχεία (στην ειδική του ολοκλήρωση έως και την τελειότητά του).

Η μετάβαση από το α΄ στο β΄ και στο γ΄ γίνεται με την κίνηση.

Ο ίδιος, διακρίνει: « το ον λέγεται μεν το κατά συμβεβηκός, το δε καθ' αυτό» μτφρ: το όν ερευνάται άλλοτε ως συμβάν, παράγωγο όρων και διαδικασιών, άλλοτε καθ' αυτώ ως κατάσταση, Είναι).

Πλάτων : «τίθεμαι όρον ορίζειν τα όντα ως εστίν ουκ' άλλο πλην δύναμις» μτφρ: θέτω αυτόν τον κανόνα: Να ορίζονται τα όντα ότι δεν είναι άλλο παρά δύναμη.

Ο ίδιος αντιδιαστέλλει το ον από το γιγνόμενο, έπειτα το συνθέτει και έπειτα το αντιδιαστέλλει σε μεγαλύτερο βαθμό (Διαλεκτική μέθοδος): «ον αεί, γένεσιν δε ουκ έχον, γιγνόμενον μεν αεί, ον δε ουδέποτε» μτφρ.: το όν υφίσταται πάντοτε, είναι αγέννητο, σε αιώνια μεταβολή, αλλά ουδέποτε είναι ύπαρξη (πεπερασμένο φαινόμενο).

Οι γενικώτερες μορφές του όντος είναι τα «μέγιστα γένη». Κατά τον Αριστοτέλη, λέγονται «κατηγορίες» και είναι 10: ουσία, ποσόν, ποιόν, πράττειν, πάσχειν, τόπος, θέση, σχέση, χρόνος, έχειν.

Κατά τον Πλάτωνα είναι 5: Ον, στάσις, κίνησις, ταυτό, θάτερον (= δύναμη, στάση, κίνηση, ταυτότητα, ετερότητα). Τα όντα του Πλάτωνος είναι οι Ιδέες (ο Νοερός Κόσμος). Θεωρεί τις Ιδέες πραγματικές υποστάσεις, όχι λογικές έννοιες. Το ίδιο και ο Αριστοτέλης, αλλά θεωρεί πως εισέρχονται στην ουσία των αισθητών, διαμορφώνοντάς τα. Ο Πλάτων τις αποχωρίζει από τα Αισθητά.

Η ΨΥΧΗ

Αριστοτέλης: «ψυχή, εντελέχεια των όντων η πρώτη» μτφρ: η ψυχή είναι το πρώτο από όσα υπάρχουν που έφθασε στην τελειότητά του. - Επίσης: Από ό,τι απαρτίζει τα όντα, η ψυχή είναι το πρώτο που ολοκληρώνεται.

·         Η Ψυχή στον Νοητό (Άρρητο)  Κόσμο, πληροί την πρεσβυγενή Ύλη-Νύκτα, [7] την «πρωτίστη των Νοητών», και Μητέρα των πάντων (πρωτίστως του Νού και του Λόγου-'Ερωτος). Επομένως, τα πάντα είναι a priori έμψυχα. Στα Νοητά, η Ψυχή είναι απλός-καθαρός πυρήνας. Ανεξάρτητη (και) από το Πνεύμα.

·         Στα Νοερά ( Θεϊκά - Ολύμπια και Ιδεατά όντα) η Ψυχή συνδέεται με το Πνεύμα όπως η φωτιά (η ψυχή έχει το «έμφυτον ζέον» - την έμφυτη θερμότητα) με το ψυχρό (το πνεύμα είναι ψυχρό). Δεν είναι προσκολλημένη σ' αυτό αλλά ενδεδυμένη αυτό ή/και το αντίστροφο.

·         Στα Αισθητά, η ψυχή ζωογονεί- το πνεύμα ζωοποιεί- τα όντα. Ο πυρήνας της είναι πνευματικός, αλλά και αιθερικός. Γι' αυτό θερμός- το έμπυρον. Περιβάλλεται από τρείς καθαρούς χιτώνες (εσωτερικούς): Τον Πνευματικό χιτώνα -το Λογιστικόν του Πλάτωνος- τον Διανοητικό χιτώνα - το Βουλητικόν του Πλάτωνος- και τα  καθαρώς, πρωτογενώς, ψυχικά ορμέμφυτα- το Θυμικόν του Πλάτωνος.

Οι χιτώνες των όντων ποικίλουν ως προς τον αριθμό και την ποιότητα. Αλλά ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερους και πυκνότερους-παχύτερους χιτώνες του κατωτέρου πεδίου («δερμάτινους») ένεκα της πολυδιάστατης, αντιφατικής και συνειδητά ελκομένης από την κακία, φύσεώς του. Έχει όπως λέγεται επτά χιτώνες.

Η ψυχή του ανθρώπου έχει ανάγκη να ανέλθει την κλίμακα, από την Τιτανική πολυδιάστατη κατάσταση, στην ενότητα του Φάνητος, την απλότητα του Ουρανού, την Σοφία της Νυκτός.

Η κλίμαξ αυτή αποτελείται από 5 βαθμίδες:

1.      Νυκτερινή (Νοητή). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Πνευματικότητα, αγνότητα, αδελφοσύνη, ισότητα, ειρήνη, θεωρητικές και αφηρημένες Επιστήμες, καθαρός Λόγος και ενορατική ενατένιση των Πρώτων Αρχών. Θεά: η Νυξ, Μαία και Αμβροσία, Επιστήμη και Σωφροσύνη, Θέμις, Κύπρις. Γένος: Χρυσό και Αργυρό.

2.      Ουρανία (Νοερή - θεωρητική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Διανοητικότητα, Αισθητική αναζήτηση και δημιουργία. Θεός: ο Φάνης. Γεννήτορας  αψόγων όντων, Πλουτοδότης, Χαριδότης. Γένος: Χρυσό και Αργυρό.

3.      Κρονία (Δημιουργική- Τεχνική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Θετικές  Επιστήμες, Ορθός Λόγος, ενίσχυση προσωπικότητας, καλλιέργεια αρετών. Ζεύγος ΘεώνΚρόνος + Ρέα. Ο Κρόνος: Αγκυλομήτις (αυτός που οι βουλές του είναι λοξές, αινιγματικές, διφορούμενες). Εγωτικός (αναφερόμενος, στραμμένος στον εαυτόν του). Πολύτροπος, ατάραχος, σοφώτατος, πατρικός. Απόμακρος.  Η Ρέα είναι τα αντίθετα από τα αρνητικά του Κρόνου. Παμμήτειρα, Πανίσχυρη, Επιστήμων, Αεικίνητη (ροή). Γένος: Αργυρό- Χαλκούν- Ηρωϊκό.

4.      Διϊα: (Πολιτική, Κοινωνική, Πολιτιστική). Θεμελιώδης Ανθρώπινη Αξία: Κοινωνικότητα, Φιλία, Ομόνοια, Ανιδιοτέλεια, Αλληλεγγύη, Πολεμική Αρετή. Ζεύγος Θεών:  Ζεύς + Ήρα (Δήμητρα). Εκδήλωση: εξωστρεφής, στραμμένη στις αρετές του αλτρουισμού, της αδελφότητος. Ζεύγος δυνάμεων ευγενικό και ισχυρό. Γένος: Ηρωϊκό, Σιδηρούν Α'.

5.      Διονυσιακή: (Υλιστική). Κυρίαρχες Ανθρώπινες Τάσεις: ατομισμός, μισαλλοδοξία, αποχωρισμός, διάσπαση, χύδην ηδονισμός, ωφελιμισμός.   Θεός: Ο Διόνυσος ως Σωτήρ. Ηθικός  Αναμορφωτής, Ανασυγκροτητής των διαλυμένων ψυχών. Συνενώνει τις διεσπασμένες  αρετές. Αποκαθιστά την Κοινωνική Συνοχή, την Ισοτιμία, την Αδελφότητα, τα Αισθήματα Αλληλεγγύης και Ομοψυχίας. Επίσης ανάγει το θρησκευτικό συναίσθημα μέσω της εκστάσεως προς τα Νοητά, ενώ επαναφέρει την ισχύ των άγραφων Ιερών Νόμων του Φυσικού Δικαίου σε υπεροχή έναντι των Θετών Νόμων. Γένος: Σιδηρούν Β'. (η εποχή της Ανθρωπότητος που διανύουμε).

Σημείωση 

Κρίθηκε σκόπιμο να παρουσιασθεί η παρούσα, βραχύτατη, Σύνοψη της Ορφικής Θεολογίας στην υ/ενότητα της Ιστοσελίδας με τίτλο  «Η Ελληνική Σκέψη» λόγω του υψίστου διδακτικού περιεχομένου της Θεολογίας αυτής, το οποίο άλλωστε διαμόρφωσε την Ελληνική αλλά και Παγκόσμια Φιλοσοφική Σκέψη. Τα διάφορα κείμενα που δημοσιεύονται στην υ/ενότητα αυτή, αυτήν ακριβώς την φιλοσοφική προσέγγιση  ακολουθούν. Ακόμη, θα πρέπει να προστεθεί ότι η Ασφαλής Γνώση, έστω και συνοπτική, της Ορφικής Θεολογίας-Φιλοσοφίας (από την οποία επήγασαν, ως γνωστόν  οι διάφορες Φιλοσοφικές Σχολές: Από τους Φυσικούς Φιλοσόφους  έως την Πλατωνική, Αριστοτελική, Νεοπλατωνική, και τις Σύγχρονες Ευρωπαϊκές Σχολές κλπ, αλλά, επίσης, κατά κανόνα αντλούν από αυτήν και οι θετικές λεγόμενες επιστήμες: Κοσμολογία, Αστροφυσική κλπ.) δίνει την ικανότητα στον μελετώντα να διακρίνει τους αυτοσχέδιους διδασκάλους, «γκουρού», συγγραφείς, «ουφολόγους» και κάθε λογής καιροσκόπους και κερδοσκόπους που την καταχρώνται χωρίς να γνωρίζουν, χωρίς να σέβονται το νόημα, το περιεχόμενο και τη σοβαρότητά της.


[1] Περίοδος κατά την οποία έζησε το πρώτο ιστορικώς και χρονικώς ασύντακτο ανθρώπινο γένος: το «Χρυσό Γένος» το οποίο ήταν απολύτως ειρηνικό και πνευματικό. Έθετε ως υψίστη θεία Αρχή τον Φάνητα και την Νύκτα. Συνέστησε την θεολογία και ανέπτυξε  προηγμένο πολιτισμό (αναφέρεται από: Ορφέα, Ησίοδο, Πλάτωνα, Πρόκλο, Πλωτίνο, Πορφύριο κ.ά.)

[2] Το Αργυρό Γένος είναι επίσης ιστορικώς και χρονολογικώς ασύντακτο ανθρώπινο γένος και παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της Μητροτροπικής κοινωνίας. Ασκούσε την λατρεία των Τιτάνων κυρίως και επιδόθηκε ιδιαιτέρως στις θετικές επιστήμες.

[3] Με την σημερινή έννοια του Αστρονόμου-Αστρολόγου-Μελετητή των ουρανίων φαινομένων.

[4] Αιθήρ: Το ενιαίο πεδίο αδιαφοροποίητης ενέργειας. Περιέχει το Πνεύμα.

[5] Χάος:   Δεν είναι χώρος αλλά «χώρα». Το περιεχόμενό του είναι «δυνάμει ύλη» όπου εδρεύει η     Κοσμογονική  Ψυχή.

[6] Έρεβος: Υπόλοιπο αδρανές πεδίο που περιέχει μίγμα ύλης και ενέργειας.

[7] Νύκτα= η Συμπαντική Νόηση στην οποία δρά κυρίως το Πνεύμα.

Η σημασία, το έτυμον, ο γραμματολογικός τύπος, βασικών φιλοσοφικών εννοιών, όπως: Έρως, Λόγος, 'Υλη, Έρεβος κ.α. καθώς και πλήθος άλλες  πληροφορίες σχετικές με αυτές, θα συμβάλουν, ελπίζω, στην πληρέστερη κατανόηση των κειμένων της Ορφικής Φιλοσοφίας/Θεολογίας που είναι και η Κοσμολογία των Ελλήνων.
 ****************************

-Α-

ΕΡΩΣ: Το έτυμον του ονόματος Έρως, ως αληθής και πρωταρχική σημασία συνάπτει τον Έρωτα σε σχέση συμφύσεως, ομολογίας και συνωνυμίας προς τον Λόγο.

Αναγωγή:

1.      Στο ουσιαστικό ερωή (Ομηρική λέξη)= ορμή, δύναμη, ταχεία κίνηση/επιθυμία, ίμερος/διαφυγή, σωτηρία, ανάπαυση, ησυχία.

2.      Στο ρήμα είρω: Α) από τις ρίζες:  √ΣΕΡ ~ √ΕΡ Αείρω (->αίρω, αείρας, συνάπτω, ενώνω, αθροίζω, συλλέγω/υψώνω, αποκομίζω, νικώ -> άορ, αορτήρ). Είρω=(και) συνείρω, συνάπτω, θέτω σε ειρμό. Αόριστος είρα, έρσα (διείρω). Μετοχή: ειρμένος-εερμένος ( Παθ. Παρακείμενος). Μέλλων: ερώ=> συνείρω, συνάπτω, πλέκω, ορμαθιάζω (αρμαθιάζω)/ δένω, περιδένω,/ προσδίδω συνέχεια και ομαλότητα.

Είρω: Β) από τις ρίζες: √FΕΡ - √ΕΡ= λέγω, ομιλώ, φράζω (εκφέρω φράση)/ ως μέσον: ενεργώ έτσι ώστε να λεχθεί κάτι για μένα. Στους Αττικούς λείπει. Συναντάται μόνον στον Επίκουρο, ενώ αλλού ανταλλάσσεται με τα: λέγω, φημί κ.τ.ό. Μέλλων του ρήματος (Α,Β) ερώ=> ερωή +είρω (+ αείρω)= Έρως=Λόγος.

Η Ορφική - Ελληνική Θεολογία θέτει τον Έρωτα ως κύρια όψη/δραστηριότητα του Πρωτογόνου Θεού (Φάνητος-Μήτιος-Ηρικεπαίου). Αλλά και τον Νού τον Νοητό (την Άρρητον Αρχή κατά συνοπτική ονομασία, ή Εν) ονομάζει «αβρόν Έρωτα»[1]. Επίσης, τόσο ο Πρωτόγονος όσο και οριοθετικός επενδύτης, η «επιφάνεια»[2] του Ενός, ονομάζονται  και Δίας-Ζεύς[3]. Ο Πρωτόγονος λέγεται και Παν, ως ρυθμιστής των πάντων και αρμοστής του Σύμπαντος Κόσμου ( του Νοερού-Ιδεατού ή/και Ολύμπου και του Αισθητού). Ονομάζεται ασφαλώς και Έρως, που συνάδει κατά τις ιδιότητες και τις ενέργειες του προς τα άλλα ονόματα: Δίας-Ζεύς και Παν. Αλλά λέγεται και οδηγός «ποιμήν»[4] του «τυφλού, γοργού Έρωτος» στα ψυχικά, νοητικά και αισθητικά κέντρα της υπάρξεως, τις «πραπίδες». Ακόμη, και τούτο είναι κύριο χαρακτηριστικό του Έρωτος - Λόγου, μέσω αυτού και του κάλλους που χαρίζει, συνδέεται το οντικό Παν προς ό,τι προϋπήρχε αυτού, δηλαδή προς τον κάλλιστο, Νοητό Κόσμο[5]. Ο Έρως ως Λόγος (= και λίκνο, όριο, ειδητικό μέλος, μεταξύ άλλων) προϋπήρχε στο τριαδικό Εν ονομαζόμενος και πρώτιστος Ζεύς. Τέλος είναι φανερό πως δεσπόζει των κοσμικών δυνάμεων ως δύναμη σύζευξης, κοινής αναλογίας, συνάθροισης (ολοποίησης) των μερικών αλλά και των συνολικών σχηματισμών, αλλά και ως δύναμη εξισορροπήσεως (= ησυχίας, αναπαύσεως) των όντων, ως «λίκνον» τους  Γι' αυτό,  και στον πραγματικό κόσμο φέρεται σαν γέννημα της Αφροδίτης- Ειρήνης[6]. Αλλά, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελληνική Μυθική (και Γλωσσική) σημειολογία, ο Έρως, σε κάθε επίπεδο, έχει και τις αντίθετες σημασίες- ιδιότητες, όπως φαίνονται και στις έννοιες του ονόματος «ερωή» και του ρήματος «ερωέω». Γι' αυτό και λογίζεται και του Άρεως γιός, δύναμη της διάσπασης, της καταστροφής κάθε καταστασιακής μορφής που έχει εξαντλήσει την ενέργεια της.

Έτσι, δια του Έρωτος εμφαίνεται η βασική αρχή της «αοιδίμου Διαλεκτικής»[7] περί μετατροπής του κάθε τι στο αντίθετό του.  Επειδή, από κάθε καταστροφή (άρνηση) προκύπτει μια, ή και σειρά θέσεων- αρνήσεων, από τη σύνθεση των οποίων προκύπτουν νέες θέσεις.

ΛΟΓΟΣ: Η προϋπάρχουσα, υπερούσια,[8] υπόσταση του Έρωτος,  γέννημα και συνεκφορά της Νοήσεως και του Νου στο πρώτιστο Εν. Λέξη Ελληνική, της οποίας το αρχικό νόημα οφείλεται στο επίσης αρχικό νόημα του «λέγω»  (ρίζα √ΛΕΧ ) από όπου παράγεται, ή/και από την αρχική σημασία του «λέγω» με ρίζα √ΛΕΓ ). Δηλαδή: εκτός από το προφανές και νεώτερο σαν σημασία «ομιλώ», η λέξη λόγος σημαίνει και: Α) 1. από τη ρίζα √ΛΕΧ «λέχος» ή «λέκτρον» =  κλίνη, ιδίως η συζυγική, η γαμήλια, 2. «τοκετός, γέννα, λοχεία», 3.  «γέννημα, υιός». Β) 1. από τη ρίζα ΛΕΓ. Συνάθροιση, συλλογή, συμμάζεμα, 2. εκλογή, επιλογή (παράβαλε: συμπέρασμα, απόφανση, πόρισμα, διατύπωση γνώμης).

Από τις παραπάνω σημασίες, ενδεικνύεται πολύ καλά η λειτουργία του Λόγου ως σύζευξης και γεννήματος (π.χ. εξωτερικεύσεως, διατυπώσεως) πνευματικών αξιών και συνειδησιακής προσωπικής δημιουργικής ευθύνης και υγείας.

[1] Ορφ.Κειμ. 'Απαντα. Συλλ. ΟΤΤΟ KERN: Ιερός Λόγος απ. 29 (83) τ. Α'
[2] Η μορφή την οποία ένα θείον Ον λαμβάνει προκειμένου να γίνει αντιληπτό από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
[3] Δίας εκ του Δίειμι: διεισδύω, διέρχομαι. Ζεύς: εκ του ζεύγνυμι (-νύω) συνδέω, συνάπτω.
[4] Ιερός Λόγος απ. 28(82) τ.Α' κ.α. ως άνω
[5] Ιερός Λόγος   απ. 28(82) ως άνω
[6] Από το είρω, ρίζα √FEP.
[7] Ζήνων ο Κιτιεύς
[8] Σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, «Λόγος, το τι η ην είναι της ουσίας» = «Λόγος είναι εκείνο που προκαθορίζει το τι μπορεί να είναι η (κάθε) ουσία». Επομένως, ο Λόγος προηγείται της ουσίας, και ανταποκρίνεται στην έννοια» υπερούσιος».

ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ: Ύδωρ και Ύλη

ΥΔΩΡ: το ύδωρ είναι το ένα μέλος της πρώτης Νοητής Δυάδος που εξεπήγασε από την Άρρητον Αρχή (Εν). Πρόκειται για μια καθαρή, αόριστη και υπερβατική του   πραγματικού (οντικού) κόσμου συνθήκη ενέργειας πριν από την ουσία. Υπερούσια.[1]

Δεν είναι δηλαδή ουσία, ούτε καν όπως ορίζεται από τον Αριστοτέλη ως a priori συνθήκη της οντολογικής πραγματικότητας. Επειδή, όταν απελευθερώνεται αυτή η Αρχή, είναι απολύτως αβέβαιο εάν θα επιτευχθεί αυτή η πραγματικότητα. Και τούτο, επειδή ακόμη δεν έχει υποστασιοποιηθεί ο Χρόνος. Έτσι, το Ύδωρ μπορεί να χαρακτηρισθεί:

1.       Ως η μία από τις δυο νοητές Αρχές της ουσίας (Αρχή =αιτία, δέσμη αιτίων και αποτελεσμάτων ανεκδήλωτων) της ουσίας,

2.       Αctus purus,  καθαρή δράση

3.       Ως ο Νόμος γενέσεως αυτού που αποκαλείται «ενέργεια», φορέας της φύσεως των θεμελιωδών ιδιοτήτων της ενέργειας: α) της συνεχούς (κυματοειδούς) μορφής και συμπεριφοράς της, β) της συνεκτικότητας που προσδίδει στα στοιχεία της ύλης, γ) της σταθερής συσχετίσεως (συγκολλήσεως) αυτών των στοιχείων, δ) της αραιώσεως. 

Το Ύδωρ είναι λοιπόν το δραστικό υπόβαθρο της ενέργειας, που προοδευτικά θα εμφανίσει ουσιώδη αποτελέσματα - με πρώτο τον Αιθέρα.

Διακρίνεται επίσης, ως πρωταρχικός φορέας του κριτικού πνεύματος - της υψίστης Νοήσεως και συνοπτικής εκδήλωσης του Λόγου. Ως προς τον Λόγο, τον καθολικό Νόμο του Γίγνεσθαι αλλά και ειδητικό όρο του τριαδικού Ενός ως ειδοποιού ορίου αυτού, ως χιτώνα περιβολής και εγγυήσεως του σφαιροειδούς σχηματισμού του, το Ύδωρ μπορεί να χαρακτηρισθεί κατά συνθήκην ή και καταχρηστικά ως «ουσία»[2] του ή καλύτερα ως το ρίζωμα του Λόγου[3].

Το όνομα Ύδωρ παράγεται από τις ρίζες: √ ΥΔ, √ ΥΔΑΤ, √ ΥΔΡ, ΟΔΡ, √ ΔΟ. Κύριες σημασίες της λέξεως:

1.      Δώρον, δοτήρ, δανός (κεκαυμένος, ξηρός), δάνος (δώρο και στη Μακεδονική: θάνατος, πιθανόν θνητότητα)

2.      Νερό, κάθε τι ρευστό, φευγαλέο, παροδικό.

3.      Βροχή- υετός

4. Χρόνος κλεψύδρας ( πρβλ. Δημοσθ. «εάν το ύδωρ εκχωρεί» = εάν υπάρχει αρκετός χρόνος - «εν τω εμώ ύδατι», «επί του εμού ύδατος»= στο χρονικό διάστημα που μου ανήκει κ.λπ.).     

Συνάπτεται προς τη ρίζα √ ΥΓ = υγιαίνω, αυξάνω, απαρτιούμαι. Υγιής = σώος, πλήρης, άρτιος, ορθός, κανονικός// Υγρόν γενικώς: οίνος, ούρον, ορός (Αριστ. Μετεωρολογικά). Την ονομασία «ύδωρ» φέρουν και αστέρες του Υδροχόου (Άρατος 339).

ΥΛΗ: είναι το ένα μέλος της πρώτης Νοητής (υπερούσιας) Δυάδος που εξεπήγασε από την Άρρητον Αρχή- «Εν». Πρόκειται για μια αόριστη, υπερβατική  του πραγματικού (οντικού) Κόσμου έννοια, για μια προοντολογική δύναμη. Είναι συνθήκη κάθε μορφής της ύλης πριν από τη σύστασή της σε ουσία, πριν την σύνδεσή της με την ενέργεια. Ό,τι εκπηγάζει από το Εν και ονομάζεται Ύλη δεν είναι ουσία, ούτε ως a priori συνθήκη της οντολογικής πραγματικότητας. Επειδή όταν απελευθερώνεται αυτή η Αρχή, είναι απολύτως αβέβαιο εάν θα επιτευχθεί αυτή η πραγματικότητα. Και τούτο, επειδή ακόμη δεν έχει υποστασιοποιηθεί ο Χρόνος. Έτσι η Ύλη μπορεί να χαρακτηρισθεί:

1.      Ως μία από τις δυο νοητές Αρχές της ουσίας (Αρχή = αιτία, δέσμη αιτίων και αποτελεσμάτων ανεκδήλωτων).

2.      Ως καθαρή δυναμικότητα.

3.      Ως ο Νόμος γενέσεως αυτού που αποκαλείται ύ λη - σε οποιαδήποτε τάση της - φορέας της φύσεως των θεμελιωδών χαρακτηριστικών της ύλης ήτοι:

·         Της τάσεως προς την αδράνεια και της ασυνεχούς (μεριστής) διαιρετής μορφής και συμπεριφοράς της.

·         Της διασπάσεως που χαρακτηρίζει τα στοιχεία της σε ελεύθερη κατάσταση.

·         Της ασταθούς συσχετίσεως αυτών των στοιχείων (αταξία).

·         Της πυκνώσεως.

Η κοσμογονική Ύλη είναι δυναμικό υπόστρωμα, ρίζωμα (ορφ. λέγεται και Γη)  της ύλης σε κάθε αναβαθμό της εξέλιξής της. Η Ύλη αυτή προοδευτικά θα εμφανίσει ουσιώδεις στοιχειώσεις με πρώτη το Χάος.

Διακρίνεται, επίσης, ως πρώτος φορέας της Ψυχής- του βουλητικού και αναγκαστικού (ανάγκη: από το άγω, φέρω) αιτίου του Γίγνεσθαι και ζωτικού στοιχείου της Νυκτός.

Το όνομα Ύλη παράγεται από τη ρίζα √ υλF (α) ανάλογο του λατινικού παραγώγου "silva". Έννοιες:

1. Δάσος, δασικά δέντρα ( Αντιγόνη Σοφοκλ.: «τα δένδρα και η ύλη» = καρποφόρα και άγρια δεντρα).

2. Όπως το matteria (λέξη παραγόμενη από την ελληνική «Μήτηρ»): Άγρια παρθένος ύλη, ακατέργαστη πρώτη ύλη. Κατά διαστολήν η άγρια, αγνή φύση.

3. Φιλοσοφικοί όροι:

·         «έστι δε ύλη μάλιστα το υποκειμένου γενέσεως και φθοράς δεκτικόν» και,

·         «το αόριστον πριν ορισθήναι και μετασχείν είδους» ( Αριστ. Φυσικά) δηλαδή : α) η ύλη κυρίως είναι ό, τι υπόκειται στις δράσεις της γενέσεως και της φθοράς, και β) (Ύλη είναι) το άμορφο και το αόριστο πριν προσδιορισθεί και πάρει μορφή. Στο (β) αναφέρεται στην άποιον ύλη (άμορφη, χωρίς ποιόν) που διακρίνεται από το ένυλον είδος (ύλη που πήρε μορφή ή ιδέα - ανάλογη του είδους - που μορφοποιήθηκε). Ενδιαφέρων είναι ο ορισμός του Bergson[4]:         « ύλη είναι δημιουργική ενέργεια αποσυνθεμένη».

Σχετικά με το κοινό αρκτικό γράμμα «Υ» των ονομάτων ΥΔΩΡ-ΥΛΗ της Νοητής Δυάδος, σημειώνεται πως οι Πυθαγόρειοι το έθεταν ως σύμβολο της Ζωής, αποκαλώντας το «Τριόδιο». (συνεχίζεται....)

[1] Ως σημείωση αρ.7

[2] Δίνονται δύο σημαντικά αξιώματα σχετικά με τον Λόγο που αν και είναι «Αρχή της ουσίας» (υπερούσιος - σημ.7) έχει όμως και κάποια «ουσία». Ο Ηράκλειτος λέγει «Ουσία ειμαρμένης  Λόγον τον δια της ουσίας του παντός διήκοντα» . Εδώ ο Λόγος φέρεται ως «ουσία» ο ίδιος. Και ο Ζήνων ο Κιτιεύς: «Έστι μεν ουν Ειμαρμένη ουσία των όντων ειρομένη ή Λόγος καθ' ον ο κόσμος διεξάγεται». Εδώ η Ειμαρμένη κατονομάζεται «ουσία» και προσομοίωση του Λόγου. Συνεπώς υποδεικνύεται ότι η ουσία (ονοματοποίηση του «ειμί») δεν πρέπει να ταυτίζεται προς κάποιο «συστατικό» του αισθητού κόσμου. Δεν πρέπει ούτε να θεωρείται πως το όριο, η έσχατη ανάλυση των ενύλων ειδών, είναι και όριο της ανάλυσης της ουσίας. Αλλά σαφώς αυτή προϋπάρχει του Γίγνεσθαι σε μια κάποια, αόριστη, διάστασή της. Γίνεται λοιπόν κατανοητό και το γεγονός πως ο Νόμος υμνείται και προσκαλείται να εισακούσει τους ανθρώπους (Ορφ. Ύμνος LXIV:Νόμου). Επί πλέον, ως Νόμος πρώτιστος αλλά και συνεχής, ενδεικνύεται η Ειμαρμένη, ως συνάφεια του Λόγου, του «κατά φύσιν υπερουσίου».

[3] Το ρίζωμα προηγείται της ουσίας, αν αυτή νοηθεί ως «φύσις». Τούτο φαίνεται από τον Πυθαγορικό λόγο: «Ναι μα τον αμετέρα ψυχά δόντα Τετρακτύν παγάν αενάου φύσεως ριζώματ' έχουσα».

[4] Henri Bergson (1859-1941) Γάλλος Φιλόσοφος ιδρυτής του «Μπερξονισμού» φιλοσοφικής θεωρίας της κατανοήσεως  της αμέσου εμπειρίας (θέση που εγγίζει την φαινομενολογία) και υποστηρίζει ότι αντίθετα με την νοημοσύνη της οποίας ο προορισμός είναι πρακτικός  (π.χ. δημιουργία υλικών αντικειμένων - εργαλείων) η διαίσθηση είναι εκείνη που επιτρέπει στον άνθρωπο να συντονισθεί  με τη ζωή και το πνεύμα.

Θεμιστοκλή Βιογραφία και η Ναυμαχία του Αρτεμισίου



Ο Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ηταν ο κυριότερος συντελεστής της νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.Ηταν πολιτικός και στρατηγός και υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα.Ελαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ.. Έμεινε όμως και γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο.

Οταν γεννήθηκε ο Θεμιστοκλής το 527 π.Χ., πέθανε ο τύραννος Πεισίστρατος και τον διαδέχτηκαν οι γιοι του Ίππαρχος και Ιππίας.Το 514 π.Χ.ο Ίππαρχος δολοφονήθηκε και σε απάντηση αυτής ο Ιππίας για να κρατηθεί στην εξουσία ,έγινε παρανοϊκός και άρχισε να βασίζεται όλο και περισσότερο στα ξένα συμφέροντα..Λιγο αργοτερα ο Κλεισθένης, ανέτρεψε τον Ιππία και εγκαθίδρυσε τη δημοκρατία. Το νέο σύστημα διακυβέρνησης στην Αθήνα άνοιξε έναν πλούτο ευκαιριών για άνδρες σαν τον Θεμιστοκλή, οι οποίοι στο παρελθόν δεν είχαν πρόσβαση στην εξουσία. Η ικανότητά του ως δικηγόρος και επιδιαιτητής στην υπηρεσία του απλού λαού, προσέδωσε στον Θεμιστοκλή μεγάλη δημοτικότητα.

Ο Θεμιστοκλής εκλέχθηκε άρχων το 493 π.Χ. και έθεσε ως κύριο στόχο την ανάδειξη της Αθήνας ως κυρίαρχη ναυτική δύναμη. Υπό την καθοδήγησή του, οι Αθηναίοι άρχισαν την κατασκευή ενός νέου λιμανιού στον Πειραιά, που θα αντικαταστούσε αυτό του Φαλήρου.Με τη δύναμη της βάσης του να έχει εδραιωθεί μεταξύ των φτωχών, ο Θεμιστοκλής κάλυψε το κενό που άφησε ο θάνατος του Μιλτιάδη το 489 π.Χ., κι εκείνη τη δεκαετία έγινε ο πολιτικός με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Αθήνα. Ωστόσο, η υποστήριξη της αριστοκρατίας άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω από τον άνθρωπο που θα γινόταν ο σημαντικότερος πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή: τον Αριστείδη, τον επονομαζόμενο Δίκαιο.

Το 483 π.Χ. ανακαλύφθηκε στη Μαρώνεια του Λαυρίου μία νέα φλέβα αργύρου, αξίας 100 ταλάντων. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα μέρος των χρημάτων, συνήθως το 1/10, αφιερωνόταν στους θεούς και το υπόλοιπο διανέμονταν στους πολίτες. Υπέρμαχος αυτής της παραδοσιακής επιλογής ήταν ο Αριστείδης.

Ο Θεμιστοκλής κατόρθωσε να πείσει τους συμπολίτες του να μην ενεργήσουν με ιδιοτέλεια, αλλά να δουν μακρόπνοα και να διαθέσουν τα έσοδα στη ναυπήγηση 200 τριηρών, ταχύτατων κωπήλατων πολεμικών πλοίων, ένας πρωτοφανής αριθμός για τα δεδομένα της εποχής.Πολλοι θεωρούν ότι ο Θεμιστοκλής είχε από νωρίς προβλέψει ότι ο αγώνας των Ελλήνων εναντίον των Περσών θα κρινόταν στη θάλασσα.Ωστόσο η απόφαση του Θεμιστοκλή να αναπτύξει τον αθηναϊκό στόλο είχε αντίκτυπο στα εσωτερικά της πόλης, καθώς ενίσχυε αισθητά την πολιτική κυριαρχία των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της Αθήνας, των θητών, που επάνδρωσαν τα πλοία ως κωπηλάτες.

Το 481 π.Χ. πραγματοποιήθηκε ένα συνέδριο των ελληνικών πόλεων-κρατών, στη διάρκεια του οποίου περίπου 30 πόλεις συμφώνησαν να συμμαχήσουν εναντίον της επικείμενης περσικής εισβολής. Οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι ήταν πάνω απ' όλους στην παρούσα συμμαχία, ορκισμένοι εχθροί των Περσών. Οι Σπαρτιάτες αιτήθηκαν τη διοίκηση των δυνάμεων ξηράς και δεδομένου ότι η Αθήνα θα είχε τη διοίκηση του ελληνικού στόλου, ο Θεμιστοκλής διεκδίκησε τη διοίκηση των ναυτικών δυνάμεων. Ωστόσο, οι άλλες ναυτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Κορίνθου και της Αίγινας, αρνήθηκαν να δώσουν τη διοίκηση στους Αθηναίους και ο ως συμβιβαστική λύση, οι Σπαρτιάτες επέλεξαν τον Ευρυβιάδη ως διοικητή των ναυτικών δυνάμεων.

Τον Αύγουστο του 480 π.Χ. ο περσικός στρατός πλησίαζε προς τη Θεσσαλία, ο στόλος των Συμμάχων έπλευσε προς το Αρτεμίσιο και ο στρατός βάδισε προς τις Θερμοπύλες.Όταν ο περσικός στόλος έφθασε στο Αρτεμίσιο,ο Ευρυβιάδης θέλησε να αποφύγει τη μάχη.Εκείνη τη χρονική στιγμή, ο Θεμιστοκλής φροντισε ώστε να παραμείνει ο στόλος στο Αρτεμίσιο.Η αποστολή του ελληνικού στόλου στο Αρτεμίσιο ήταν, όπως του ελληνικού στρατού στις Θερμοπύ­λες, καθαρά αμυντική. Να παρεμποδίσει, δηλαδή, τη δίοδο του περσικού στόλου από το θαλάσσιο στενό της βόρειας Εύβοιας και την είσοδο στον Μαλιακό κόλπο και στον Ευβοϊκό, ώστε να μην μπορέσει να πραγματοποιήσει αποβάσεις στα με­τόπισθεν των Θερμοπυλών και να προχωρήσει έπειτα προς τη νοτιότερη Ελλάδα.

Η κύρια αποστολή και η φύση της ναυτικής μάχης ήταν η άμυνα.H υπεροχή των Περ­σών σε αριθμό πλοίων ήταν σημαντική, αλλά όχι συντριπτική και άφηνε περιθώρια στους Ελληνες για επιθετική πρωτοβουλία. Και άσκησαν την πρωτοβουλία αυτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε από τις τρεις συγκρούσεις που έγιναν στα νερά του Αρτεμισίου οι δύο να έχουν προέλθει από επιθετική ενέργεια του Ελληνικού στόλου. Μετά από τρεις ημέρες μάχης, οι σύμμαχοι επικράτησαν του πολύ μεγαλύτερου περσικού στόλου, αλλά υπέστησαν σημαντικές απώλειες.Επιπλέον, η απώλεια της ταυτόχρονης Μάχης των Θερμοπυλών, από προδοσία ενός λιποτάκτη, του Εφιαλτη, έκανε άσκοπη την παρουσία των συμμάχων στο Αρτεμίσιο κι έτσι οι σύμμαχοι αποσύρθηκαν.Ο Θεμιστοκλης και οι συμμαχοι ομως εκπλήρωσαν την αμυντική αποστολή τους,διατήρησαν τις δυνάμεις τους αξιόμα­χες και δεν επέτρεψαν στον αντίπαλο στόλο να εισέλθει στο στενό.Οι Ελληνες έμαθαν στην πράξη και μέσα από τον κίνδυνο ότι τίποτα δεν έχουν να φοβηθούν όσοι έχουν ικανότητες και τολμούν να μάχονται.

Με την εγκατάλειψη της θαλάσσιας περιοχής στα βόρεια της Εύβοιας από τον ελληνικό στόλο και με την κατοχή του στενού των Θερμοπυλών, άνοιξε ο δρόμος για την κατάληψη ολόκληρης της Κεντρι­κής Ελλάδας από τον περσικό στρατό και στόλο. Τα πληρώματα των πλοίων λεηλατούν την Εύβοια. Ο στρατός, έπειτα από ανάπαυση μιας μέρας, συνε­χίζει την πορεία του καταστρέφοντας στο πέρασμά του πόλεις και χωριά.Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μέσα σε οκτώ μέρες από τη Μάχη των Θερμοπυλών, ο Ξέρξης έφτασε με το στρατό του στα σύνορα της Αττικής. Ο περσικός στρατός είναι ακόμα πιο ισχυρός, γιατί έχει ενισχυθεί από τους στρατούς των πόλεων που μήδισαν και κυρίως από το περίφημο βοιωτικό ιππικό. Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση της μικρής Ελλάδας με την περσική στρατιωτική μηχανή τέλειωσε με το θάνατο των οπλιτών στις Θερμο­πύλες και την αμφίρροπη ναυτική σύγκρουση στο Αρτεμίσιο. Οι θυσίες, όμως, των Ελλήνων δεν θα πήγαιναν χαμένες. Είχε έρθει η ώρα της Σαλαμίνας.

Ο Θεμιστοκλής αναμφίβολα υπήρξε ένας διορατικός πολιτικός και ένας μεγαλοφυής ηγέτης που ενδυνάμωσε το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας, κατέστησε την Αθήνα πρώτη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο και απάλλαξε την Ελλάδα από την περσική απειλή, παρότι συναντούσε συνεχώς αντιδράσεις στην εφαρμογή των σχεδίων του. Κατά τον Πλούταρχο, ο Θεμιστοκλής υπήρξε ο κύριος συντελεστής της σωτηρίας της Ελλάδας. Ο προσωπικός του θρίαμβος, η ναυμαχία της Σαλαμίνας, αποτελεί καμπή στους περσικούς πολέμους και μία από τις σπουδαιότερες ναυτικές συγκρούσεις στην ιστορία.

Γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται ενώ οι άνδρες θέλουν μόνο σεξ;


Μέχρι πρότινος το τι ακριβώς συνέβαινε στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του σεξ παρέμενε μυστήριο για τους επιστήμονες. Τώρα, αμερικανοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι έχουν καταγράψει αρκετές από τις λειτουργίες του γυναικείου και ανδρικού εγκεφάλου τη στιγμή του οργασμού. Και ένα από τα βασικά συμεράσματά τους είναι ότι μετά το σεξ οι μεν περισσότερες γυναίκες τείνουν να ερωτευτούν τον εραστή τους, οι δε περισσότεροι άνδρες τείνουν απλώς να θέλουν κι άλλο σεξ!
Με τη βοήθεια του μαγνητικού τομογράφου ειδικοί από το πανεπιστήμιο του Ράτζερς στο Νιου Τζέρσι των ΗΠΑ, διαπίστωσαν ότι με τη διέγερση διαφορετικών σημείων του σώματος ενεργοποιούνται διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, ιδιώς του γυναικείου, οι οποίες πλησιάζουν τις 30.
Διαπίστωσαν ότι δύο λεπτά πριν από τον οργασμό ενεργοποιούνται τα κέντρα ανταμοιβής του εγκεφάλου. Η ίδια περιοχή ενεργοποιείται όταν τρώμε ή πίνουμε. Αμέσως μετά τη σεξουαλική κορύφωση, επηρεάζονται αλλά σημεία του εγκεφάλου, όπως ο αισθητικός φλοιός, που βοηθάει στον εντοπισμό της αίσθησης από συγκεκριμένα σημεία του σώματος.
Το τελευταίο σημείο του εγκεφάλου που ενεργοποιείται είναι ο υποθάλαμος, το κέντρο που ελέγχει τη θερμοκρασία, την πείνα τη δίψα και την κούραση. Οι επιστήμονες επιπλέον ανακάλυψαν ότι η σεξουαλική διέγερση «παραλύει» το γυναικείο νευρικό σύστημα σε τέτοιο βαθμό που η γυναίκα δεν αισθάνεται σωματικό πόνο αλλά μόνο ευχαρίστηση.
Όμως με ποιούς άλλους τρόπους επηρεάζει το σεξ τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου και συνεπώς τη ζωή μας;
Γιατί οι γυναίκες ερωτεύονται πιο εύκολα;
Κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ο οργανισμός απελευθερώνει την ορμόνη οξυτοκίνη, γνωστή ως «ορμόνη της αγάπης». Σύμφωνα με τον ειδικό σεξουαλικής υγείας δρ. Αρούν Γκος, η συγκεκριμένη ορμόνη «ρίχνει» τις αντιστάσεις μας, μας επιτρέπει να εμπιστευόμαστε τα άλλα άτομα και ενισχύει τη συναισθηματική ταύτιση.
Έχει διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες παράγουν περισσότερη οξυτοκίνη από τους άνδρες, γεγονός που σημαίνει ότι είναι πιθανότερο να ερωτευτούν τον σεξουαλικό τους σύντροφο. Ωστόσο, καθώς ο οργανισμός δεν μπορεί να διαχωρίσει ποιός συνιστά προσωρινό έρωτα και ποιος όχι, παράγει ούτως ή άλλως οξυτοκίνη.
Έτσι, ενώ η οξυτοκίνη ευθύνεται για το «δέσιμο» με τον έρωτα της ζωής μας, ευθύνεται και για τον πόνο που βιώνουν οι γυναίκες όταν μία βραχύβια και πιο επιπόλαια σχέση τελειώνει. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, η βασική ορμόνη που παράγει ο οργανισμός του άνδρα στη διάρκεια του σεξ είναι η ντοπαμίνη - γι' αυτό τον λόγο, λένε οι ειδικοί, οι περισσότεροι άνδρες εμφανίζουν εθισμό στο σεξ.
Καταπολεμήστε την άνοια με σεξ
Το τακτικό σεξ βοηθάει στην αναπλήρωση των εγκεφαλικών κυττάρων, υποστηρίζουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα όσο περισσότερο σεξ κάνει ένα άτομο τόσο περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα παράγει.
 
Έρευνες σε ζώα έδειξαν ότι το σεξ ενεργοποιεί την ανάπτυξη εγκεφαλικών κυττάρων στον ιππόκαμπο, το τμήμα που είναι υπεύθυνο για τη μνήμη και την εκμάθηση. Παράγοντες όπως το άγχος και η κατάθλιψη έχει διαπιστωθεί ότι συρρικνώνουν τον ιππόκαμπο, σε αντίθεση με την άσκηση και το σεξ. Σύμφωνα με τον δρ. Γκος το σεξ σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί και προληπτικά αφού οι σεξουαλικά ενεργοί ηλικιωμένοι έχουν λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν άνοια.
Επιπλέον το σεξ «ακονίζει» το μυαλό των γυναικών, επειδή ο οργανισμός τους παράγει τεστοστερόνη, ορμόνη που βοηθάει στη συγκέντρωση και τα αντανακλαστικά.
Φιλιά στα χείλη για καλύτερο σεξ
Τα χείλη είναι «εφοδιασμένα» με 100 φορές περισσότερες νευρικές απολήξεις από τις άκρες των δαχτύλων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα με τα φιλιά να ενεργοποιούνται μηχανισμοί στον εγκέφαλο που απελευθερώσουν χημικά τα οποία μειώνουν το στρες και ενισχύουν τη διάθεση. Σύμφωνα με τον δρ. Γκος, περισσότερα φιλιά πριν από της σεξουαλική επαφή σημαίνει και καλύτερη ποιότητα αυτής, καθώς αυξάνονται τα επίπεδα των ορμονών της ευχαρίστησης.
Αποτελεσματικό φυσικό παυσίπονο
Έρευνες σε ζώα και ανθρώπους έχουν δείξει ότι ο οργασμός εμποδίζει την απελευθέρωση νευροδιαβιβαστών που σχετίζονται με τον πόνο, με αποτέλεσμα να μην φθάνουν στους νευρώνες του εγκεφάλου που αντιδρούν σε αυτόν. Είναι τόσο ισχυρή η δράση του, που έχει διαπιστωθεί ότι ισούται με τρεις δόσεις αναλγητικών φαρμάκων.
Η δύναμη του μυαλού
Πολλές έρευνες για τη σεξουαλική υγεία εστιάζουν την προσοχή τους στο τί συμβαίνει στο σώμα. Ωστόσο - και κυρίως στις γυναίκες - είναι το μυαλό που διαδραματίζει το σημαντικότερο ρόλο στην επίτευξη οργασμού.
Ενώ ο ανδρικός εγκέφαλος επικεντρώνει στη σωματική διέγερση της σεξουαλικής επαφής, ο γυναικείος εγκέφαλος συνδέει την επιθυμία με τη βαθιά χαλάρωση και τον περιορισμό του άγχους. Κατά τη διάρκεια του σεξ, η δραστηριότητα των περιοχών του γυναικείου εγκεφάλου που ελέγχουν τον φόβο, το άγχος και τα συναισθήματα, περιορίζεται, ενώ τη στιγμή της κορύφωσης έχει διαπιστωθεί ότι το άγχος εξαλείφεται.
Σεξ σημαίνει, επίσης, καλύτερο ύπνο
Αν παρουσιάζετε προβλήματα στον ύπνο, μην καταφύγετε στα υπνωτικά χάπια αλλά στο... σεξ. «Μάλιστα είναι προτιμότερο να κάνετε σεξ το βράδυ και όχι το πρωί, επειδή μετά το σεξ ο οργανισμός αυτό που χρειάζεται είναι χαλάρωση και όχι να σηκωθεί να πάει στη δουλειά. Με το να κάνετε σεξ στο τέλος της ημέρας θα αποκομίσετε περισσότερα χαλαρωτικά οφέλη. Για τον άνδρα, ένας δυνατός οργασμός ισούται με την χορήγηση 2-3 μιλιγκράμ διαζεπάμης (Βάλιουμ). Για αυτό πολλοί άνδρες αποκοιμιούνται μετά το σεξ - υπάρχει βιολογικός λόγος».
Σεξ, όχι αντικαταθλιπτικά
Οι χημικές ουσίες που παράγονται από τον εγκέφαλο στη διάρκεια του σεξ βοηθούν στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης και στην πιο καθαρή λειτουργία του. Συγκεκριμένα, η σεροτονίνη , η «ορμόνης της ευτυχίας», δημιουργεί συναισθήματα χαράς και ευφορίας.
 
«Έτσι, ενώ οι περισσότεροι λένε ότι όταν είναι στενοχωρημένοι το σεξ είναι το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Και μην ανησυχείτε αν γίνετε πιο ευσυγκίνητοι μετά - είναι πολύ συχνό φαινόμενο να κλαίμε μετά το σεξ. Αυτό προκαλείται από έναν συνδυασμό ενδορφινών που απελευθερώνονται και εντείνουν τα συναισθήματα» εξηγεί ο Πολ Τόμσον, καθηγητής νευρολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες.

Μερικές ενδείξεις ότι κοιμάσαι σε έναν ονειρικό κόσμο

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ενδείξεις ότι κοιμάσαι σε έναν ονειρικό κόσμο, πιστεύοντας ότι έχεις επίγνωση.
Υπάρχουν πολλές ακόμα, τις οποίες ο καθένας πρέπει να ανακαλύψει για τον εαυτό του/της και να αναλάβει την ευθύνη της δικής του/της αφύπνισης.
Στον κόσμο που ζούμε ή μάλλον στο επίπεδο της συνειδητότητας που βρισκόμαστε, το «κοιμάσαι» (κοιμάμαι, κοιμόμαστε, κοιμούνται…) έχει πάρει αρνητική χροιά, όπως όλα όσα δεν κατανοούμε το νόημα ύπαρξης τους. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό ή θετικό, καλό ή κακό, παρά μόνο στις κατατάξεις και τη θέαση του προγραμματισμού του νου μας.
Το «κοιμάσαι» εδώ αναφέρεται στον ασυνείδητο τρόπο ύπαρξης που τελικά δεν εξυπηρετεί ούτε εμάς τους ίδιους αλλά ούτε και κανέναν άλλον. Εφόσον κάτι γίνει συνειδητό - έχουμε επίγνωση δηλαδή - τότε διαθέτουμε και την επιλογή της αλλαγής του κατά βούλησην.
Η επίγνωση συνοδεύεται πάντα με ευθύνη και αυτό αλλάζει τα πάντα στην υφιστάμενη θέαση. Ανατρέπει τη θέαση, ανατρέπει τα δεδομένα, ανατρέπει τις επιλογές, τη δράση, ανατρέπει τα πάντα.
Αλλά η πραγματική Ζωή αρχίζει, στο τέλος της ζώνης άνεσης μας!

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η «ΓΕΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΓΗ-ΜΗΤΗΡ)
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΕΝΑ ΑΠΟΚΥΗΜΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ,
Η μήτρα του χριστιανισμού
Εάν μελετήσει κανείς την παλαιά διαθήκη, το ιερό αυτό βιβλίο των Εβραίων και των χριστιανών και το τελευταίο βιβλίο της, την καινή λεγόμενη διαθήκη, το ιερό βιβλίο των απανταχού της γης χριστιανών (με τις χιλιάδες των αιρέσεών τους), αλλ’ ουχί των Εβραίων, θα παρατηρήσει ότι η φράση «γέεννα του πυρός» ή άλλως πως «το πυρ το εξώτερον» αναφέρεται κατά κόρον, με την έννοια πάντοτε της κόλασης δηλαδή της τιμωρίας.
«Γέεννα, Εβραϊκή λέξη σύνθετος ge- hinnom, κοιλάς Εννόμ, ήτις παριστά τον τόπον της μελλούσης κολάσεως, Ματθ. ε΄22 κ. αλλ. (λεξ. LIDDELL- SCOTT).
Ασφαλώς πρόκειται για τοποθεσία της ερήμου όπου οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη.
Μόνο εάν περιπλανηθεί κανείς μέσα στην έρημο επί σαράντα χρόνια, όπως οι Εβραίοι όταν διέφυγαν από την Αίγυπτο, μπορεί να γνωρίζει άριστα τι πάει να πει «το πυρ το εξώτερο» ή «γέεννα του πυρός».
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε δυο δεδομένα: πρώτον ότι εάν είναι κάποιος χριστιανός, οποιασδήποτε αίρεσης, τότε αυτομάτως δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο, εκτός αν έχει δηλώσει το αντίθετο.
Όσο για το δεύτερο ότι εάν η Καινή Διαθήκη είναι το τελευταίο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, αρκεί και μόνον η εξής δήλωση του Χριστού: (Ματθ. 5. 17-18) «Μη νομίσετε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι. αμήν λέγω υμίν έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται».
Πώς τώρα ένας χριστιανός να μη δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο του, παρ’ όλες τις φρικαλεότητες και τις γενοκτονίες των λαών της Παλαιστίνης που περιγράφει, από την πλευρά του εκλεκτού λαού του θεού; Πώς να του προτείνουμε να την αποβάλλει από τα ιερά βιβλία του!
Αλλά ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα μας. Πράγματι τα δεινά, οι κακουχίες, οι δίψες, οι λιμοί και οι λοιμοί, υπό τη μουσική υπόκρουση των συνεχών διαμαρτυριών των εξοδούχων, κατά του Μωυσέως και των διαδόχων του, για το άστοχο της εξόδου από την Αίγυπτο και μ’ έναν λόγο η κόλαση αυτή στην οποία κατακάηκαν οι Εβραίοι της περίφημης Εξόδου, μέχρι την εγκατάστασή τους στην γη της επαγγελίας, περιγράφονται τόσο  παραστατικά μέσα στα βιβλία της Βίβλου: Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον, ώστε αρκεί μια απλή ανάγνωσή τους για να αισθανθεί κανείς το μέγεθος της κολάσεως αυτής.

Σχετικά χωρία δια του λόγου το αληθές: Έξοδος, ιε΄. 22, ιστ΄. 3, ιζ΄. 2, Αριθμοί, ια΄. 1-5, ιδ΄. 3 και 34, ιστ΄. 13, κα΄. 5, κζ΄. 14.
Αντιγράφουμε μερικά εξ αυτών: «και επορεύοντο τρεις ημέρας εν τη ερήμω και ουχ ηύρισκον ύδωρ ώστε πιείν, ήλθον δε εις Μερρά και ουκ ηδύναντο πιείν εκ Μαρράς, πικρόν γαρ ην… και διεγόγγιζεν ο λαός επί Μωυσή». «διεγόγγυζε πάσα συναγωγή υιών Ισραήλ επί Μωυσή και Ααρών και είπαν προς αυτούς, όφελον απεθάνομεν πληγέντες υπό Κυρίου εν τη γη Αιγύπτω, όταν εκαθίσαμεν επί των λεβήτων των κρεών και ησθίομεν άρτους εις πλησμονήν. ότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην πάσαν την συναγωγήν ταύτην εν λιμώ». «και ινατί τούτο;ανηγάγετε ημάς εξ Αιγύπτου παραγενέσθαι εις τον τόπον τον πονηρόν τούτον, τόπος ού ου σπείρεται ουδέ συκαί, ουδέ άμπελοι, ούτε ροαί, ούτε ύδωρ εστί πιείν».
Και δεν έφτανε το πυρ της ερήμου! Ο ίδιος ο θεός τους ο Γιαχβέ συναγωνίζονταν την έρημο στην  κατάκαυση του λαού του, του Ισραήλ! Ιδού η απόδειξη: «Και ην ο λαός γογγύζων πονηρά έναντι Κυρίου, και ήκουσε Κύριος και εθυμώθη οργή και εξεκαύθη εν αυτοίς πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγε μέρος τι της παρεμβολής…και εκλήθη το όνομα του τόπου εκείνου Εμπυρισμός, ότι εξεκαύθη εν αυτοίς παρά Κυρίου,,, και έκλαιον και οι υιοί Ισραήλ και είπαν: τις ημάς ψωμιεί κρέας; εμνήσθημεν τους ιχθύας, ους ησθίομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, και τους σικύους και τους πέπονας και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. νυνί δε η ψυχή ημών κατάξηρος, …». (στο προηγούμενο χωρίο το «δωρεάν» ας το ψάξουν οι σχετικοί ερευνητές).
Το μαρτύριο όμως για τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ περιλαμβάνει και τα τρις χειρότερα: σαράντα χρόνια καταδίκη στην κόλαση της ερήμου και θάνατος εντός αυτής όλων των άνω των είκοσι ετών Ισραηλιτών για κάποιες ψιλοαμαρτίες τους. «λέγει Κύριος… εν τη ερήμω ταύτη πεσείται τα κώλα υμών, και πάσα η επισκοπή υμών… από εικοσαετούς και επάνω, όσοι εγόγγυζον επ’ εμοί … κατά τον αριθμόν των ημερών, όσας κατεσκέψασθαι την γην, τεσσαράκοντα ημέρας, ημέραν του ενιαυτού, λήψεσθε τας αμαρτίας υμών τεσσαράκοντα έτη και γνώσεσθε τον θυμόν της οργής μου».
Θεός να σου πετύχει!! Κύριε χριστιανέ αυτός ο σαδιστής θεός είναι και θεός δικός σου, διότι είναι ο πατέρας του Χριστού και βεβαίως ένα από τα τρία πρόσωπα της αγίας τριάδος σου. Μάλιστα, τέτοιον θεό σου φορέσανε. Τον θεό της ερήμου. Για να σε κατακάψουν. Θα μάθεις λίγο πιο κάτω ποιο είναι το αληθινό του πρόσωπο.
Είναι λογικό λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, οι κατακαυμένοι ( από τι άραγε άλλο πλην του ηλίου της ερήμου;) να μη μπορούσαν να φανταστούν κάτι χειρότερο από την κόλαση στην οποία έζησαν όλ’ αυτά τα σαράντα χρόνια της περιπλάνησής τους. Ποιος όμως είναι ο αληθινός αίτιος, τον οποίον αναγνωρίζουν έτσι κι αλλιώς οι πάντες και ο οποίος ανάβει το καμίνι του εξώτερου πυρός; Μα ποιος άλλος εκτός από τον ήλιο;
Κάποιοι Βεδουΐνοι κάθε πρωί εκτοξεύουν κατάρες προς τον ήλιο, τον αίτιο αυτόν της δυστυχίας τους. τι νόημα θα είχε γι’ αυτούς μια ηλιοκεντρική λατρεία, όπως αυτή των Ευρωπαϊκών λαών, για τους οποίους ο ήλιος είναι η πηγή της ζωής των πάντων τους;
Μια γη λοιπόν καταραμένη. Ένα σωστό καμίνι. Για να βρεις νερό πρέπει να βαδίσεις πολλά χιλιόμετρα. Πώς ο κατακαυμένος αυτός Βεδουΐνος να λατρέψει την γη όπως ο Ευρωπαίος λατρεύει τη Γη – Μητέρα (Δήμητρα, γ>δ), η οποία του παρέχει τα πάντα;
Οι Ευρωπαίοι θεοποίησαν τον φωτοδότη και ζωοδότη ήλιο (Απόλλων), την πανδότειρα και μάνα γη τους (Δήμητρα), τους ποταμούς και όλα τα στοιχεία της φύσης, τα οποία τους χορηγούσαν απλόχερα τα πάμπολλα αγαθά τους. Ήταν μιά πράξη ευγνωμοσύνης.
Ο περιπλανόμενος όμως και κατακαυμένος, εντός της ερήμου, Ισραηλίτης ποιο στοιχείο της φύσης θα μπορούσε να θεοποιήσει; Σε ποιο στοιχείο απέναντι θα έπρεπε να αισθανθεί ευγνώμων;
Ωστόσο έπρεπε να βρεθεί θεός και γι’ αυτόν. Και πώς ο θεός αυτός να ήταν του κόσμου αυτού: αυτής της κόλασης του εξωτέρου πυρός;
Και να! Έπλασε ο Μωυσής θεό τον Γιαχβέ. Θεό άϋλο, θεό πνεύμα. Θεό που έχει το βασίλειό του εκτός του πλανήτη γη, εκεί στους ουρανούς. Θεό εκδικητικό, διότι έπρεπε να δαμάσει το συρφετό αυτό των εξοδούχων. Θεόν έναν.
Η έρημος είναι μονοθεϊστική. Μια σκέτη πυρωμένη άμμος. «Ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Για πρώτη φορά στην οικουμένη των ανθρώπων ακούγεται η βδελυρή και απάνθρωπη αυτή διακήρυξη!! Πρέπει να σιχαίνεται κανείς κάθε φορά που ακούει αυτή την βρομερή απαίτηση εάν θέλει να κρατήσει ακέρια την ανθρωπιά του.
Όταν κανείς ψήνεται για δεκαετίες στο καμίνι της ερήμου καταταλαιπωρημένος, καθώς φαίνεται, αποξηραίνεται μάλλον η φαιά ουσία του και τα εξ ανάγκης καμωμένα όνειρά του, καρφώνονται σαν σφήνα στον αποξηραμένο εγκέφαλό του ανεπιστρεπτί. Οι επιθυμίες και οι βλέψεις του, λόγω της παντελούς ανέχειας, συγχέονται με την πραγματικότητα, ωσμώνονται και διαπιδούνται μ’  αυτήν, οδηγώντας τον στην παράνοια τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία.
Ο θεός αυτός έταξε στον λαό του Ισραήλ την γη της επαγγελίας, όπου ρέει μέλι και γάλα. Την γη των γειτόνων του. Ο λαός αυτός στο εξής θα είναι ο εκλεκτός λαός του θεού. Άρα οι λοιποί πρέπει να καταστούν, μ’  οποιοδήποτε τίμημα, υποπόδιο των ποδών του εκλεκτού αυτού λαού του Ισραήλ!
Όλα τα εγκλήματα και οι γενοκτονίες του λαού αυτού της εξόδου περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην Βίβλο, παράλληλα με τις ιδεολογικοθρησκευτικές υποστηρίξεις  των απάνθρωπων αυτών συμπεριφορών. Αρρωσταίνει κανείς και μόνον από την απλή ανάγνωσή τους.
Και μόνο ένα χωρίο από το βιβλίο των Αριθμών (λα΄. 7) αρκεί για να γνωρίσει κανείς το μέγεθος της κτηνωδίας «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
[Παρέκβαση τεράστιας σημασίας ανεξάρτητης από την γνώμη του γράφοντος: Σε έκδοση της Βίβλου από την αδελφότητα Θεολόγων « ΖΩΗ» εγκρίσει της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλλάδος , ο Ι. Θ. Κολιτσάρας αποδίδει ερμηνευτικά το νόημα του προαναφερθέντος χωρίου «…και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών..» ( = σκότωσαν μαζί και τους τραυματίες αυτών, μάλλον δε σωστότερα δολοφόνησαν τους τραυματίες αυτών) ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν  συγχρόνως και τους βασιλείς των Μαδιανιτών».
Θαυμάστε παρακαλώ  ήθος ανθρώπου ασύστολου ψεύτη και συνειδητού διαστρευλωτή, χάριν της απόκρυψης των κτηνωδιών του εκλεκτού λαού του Ισραήλ!!! Θεολόγος ο οποίος στους χριστιανικούς κύκλους θεωρείται κορυφή!! Ιδού το δείγμα της κατακαύσεως της ψυχής του Ευρωπαίου από το πυρ το εξώτερο της ερήμου του μονοθεϊσμού. Ο εξευτελισμός του Έλληνα χάριν του εκλεκτού λαού και του θεού του].
Κι όλη αυτή η απανθρωπιά (δεκάδες εκατοντάδων παρόμοια μακελειά αναφέρονται στο ιερό βιβλίο) αυτό το μελανότερο και ειδεχθέστερο τμήμα της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, να θεωρείται ιερό βιβλίο των χριστιανών Ευρωπαίων ανθρώπων και των χριστιανών Ελλήνων, οι οποίοι διέθεταν κάποιες από τις ανώτερες θρησκείες που υπήρξαν ποτέ σ’  αυτόν τον κόσμο!
Πρέπει να είναι κανείς ανεκτικός προς την Ιουδαϊκή νοοτροπία. Αυτή που διαμορφώθηκε μέσα στο καμίνι της ερήμου και η οποία στη συνέχεια διαμόρφωσε την θρησκεία της.
Ωστόσο από την ανεκτικότητα και την κατανόηση της νοοτροπίας αυτής, μέχρι του σημείου της αποδοχής της πλησιάζουμε πλέον στα όρια της σχιζοφρένειας και της ηλιθιότητας.
Κι όμως, ο παραλογισμός αυτός είναι μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη! Δηλαδή ποια πραγματικότητα ρωτάει κάποιος; Η πραγματικότητα του να προσπαθείς να πείσεις κάποιους ότι η δολοφονία τραυματιών είναι ό,τι το χειρότερο θα μπορούσε να προκύψει στην συμπεριφορά των οποιονδήποτε ανθρώπων και αντί ν’ ακούσεις έναν καλό λόγο, να εισπράττεις (είδη τυγχάνουμε αυτής της συμπεριφοράς) ύβρεις, λοιδορίες κι όλο το κακό συναπάντημα.
Εκατομμύρια χριστιανών ψάλλουν και εξυμνούν στις εκκλησίες τους τα κατορθώματα του εκλεκτού λαού ο οποίος μεταξύ των άλλων δολοφονούσε και τραυματίες.
Όσοι δεν έχουν λησμονήσει παντελώς την έννοια της συνυπευθυνότητας, ας αναλογισθούν την παραπέρα στάση τους έναντι αυτού του καταντήματος.

Λυκούργος και Σόλων - Δύο κορυφαίοι νομοθέτες


Στην μακρόχρονη ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, υπάρχουν δύο νομοθέτες που ξεχωρίζουν για το εκπολιτιστικό έργο που άφησαν πίσω τους και παραμένουν γνωστοί, ακόμα και στις μέρες μας.

Πρόκειται βεβαίως για τον ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ και τον ΣΟΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Ο Πλούταρχος στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» μας δίνει τα στοιχεία εκείνα που χρειαζόμαστε για να πάρουμε σήμερα μία μικρή γεύση των νόμων αυτών των δύο μέγιστων νομοθετών.
α) Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ (9ος αιώνας π.Χ.) στην Σπάρτη
Κύριος σκοπός της ήταν η λατρεία της φύσης και η διαμόρφωση των πολιτών σε ανθρώπους ισορροπημένους, φρόνιμους, ολιγόλογους, αρμονικότατους, έχοντας στραμμένη την προσοχή τους, αποκλειστικά προς τα ουσιώδη: Την πραγματική υγεία σωματική και πνευματική, η οποία θα μπορούσε να τους χαρίσει την ανεξαρτησία από κάθε πρόληψη, και την απαλλαγή στη ζωή τους από κάθε είδους φόβο.
Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις του Λυκούργου ήταν:
Η σιδερένια πειθαρχία των πολιτών και η κοινή μόρφωση των αγοριών και των κοριτσιών, καθώς κι η σκληραγώγησή τους από την παιδική ηλικία.
Η απαγόρευση της χρήσης ασημένιων και χρυσών νομισμάτων, αλλά μόνο σιδερένιων, για να είναι βαριά και να δυσκολεύουν τους Σπαρτιάτες στη μεταφορά τους, επομένως και στην χρήση τους.
Η υποχρέωση της υποταγής των νεότερων στους γεροντότερους, καθώς κι άλλες σχετικές με τη διακυβέρνηση της πολιτείας.
Αυτοί οι θεσμοί στάθηκαν ως οι θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος.
β) Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΑ (6ος αιώνας π.Χ.) στην Αθήνα
Ο Σόλων ήταν ποιητής, έμπορος και σοφός.
Μέσω της «σεισάχθειας» και άλλων μέτρων πέτυχε να ξαναδώσει στους διαμαχόμενους συμπολίτες του, την μεταξύ τους Ψυχική επαφή.
Η λέξη σεισάχθεια, παράγεται από το ρήμα «σείω» που σημαίνει αφαιρώ και το άχθος, δηλαδή το βάρος.
Έτσι λοιπόν στα πλαίσια της εφαρμογής της σεισάχθειας (αποτίναξης βαρών), ο Σόλων:
Κατάργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο,
Απελευθέρωσε όσους Αθηναίους πολίτες είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών και επανέφερε στην Αθήνα, όσους εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.
Κατάργησε το δανεισμό με εγγύηση το σώμα (προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του.
Αμνήστευσε τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
Το κύριο χαρακτηριστικό και ο σκοπός προς τον οποίο έτεινε η νομοθεσία του Σόλωνα, ήταν το ισοζύγιο, η ισορροπία, το μέτρο και ο λόγος, εξασφαλιζόμενα δια της πειθούς και της θείας Δίκης.
Φρόντισε να προσδώσει τέτοια πειστική δύναμη στην νομοθεσία του, ώστε όταν έφτασε η ώρα της διαδοχής του στην διαχείριση των κοινών, από τον τύραννο Πεισίστρατο, αυτός σεβάστηκε απολύτως την πάνσοφη εκείνη νομοθεσία του Σόλωνα, η οποία για όλα είχε μεριμνήσει.
Ο Σόλων φρόντισε να εξουδετερώσει την πίεση των πλούσιων και την τοκογλυφία κατά των φτωχών, με την απόσειση των τόκων και τον περιορισμό των οφειλομένων χρεών.
Αφ' ετέρου όμως περιέστειλε και την αυθάδεια των πολλών, με την ίδρυση ενός σώματος από 100 άνδρες, οι οποίοι επεξεργαζόταν πλήρως εκ των προτέρων τα εκάστοτε προς ψήφιση ζητήματα.
Αντίθετα προς τους νόμους που θέσπισε ο Σόλων στην Αθήνα, ο Λυκούργος στην Σπάρτη εξεδίωξε από την πολιτεία του την χειρωναξία, την βιοτεχνία και την καλλιτεχνία, στρέφοντας την προσοχή των πολιτών του προς την στρατιωτική εξάσκηση και μέσω αυτής, στην βελτίωση της Ψυχής τους.
Ο Σόλων δια νόμου υποχρέωσε όλους τους πολίτες να μαθαίνουν στα παιδιά τους μια βιοποριστική τέχνη, προτρέποντας τους πολίτες του στην καταπολέμηση της φτώχιας με την χρησιμοποίηση όλων των υπαρχόντων μέσων και πόρων. Στο γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως η προαγωγή της βιομηχανίας και της καλλιτεχνίας στην Αθήνα στον ύψιστο βαθμό.
Καταπολέμησε ο Σόλων όσο μπορούσε την δοκησισοφία, επαναλαμβάνοντας πάντοτε το «Γηράσκω αεί διδασκόμενος»
Περισσότερο από τους Νόμους του, αυτός ο ίδιος ήταν η προσωποποίηση της ενσάρκωσης της Σοφίας , βοηθούμενος και από τις τελετές των Ελευσινίων Μυστηρίων, που συντέλεσαν όσο λίγοι από τους διαδόχους του να διαιωνίσει η Αθήνα την Σοφία της και το εξανθρωπιστικό της έργο.
Θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλουμε τους νόμους των δύο νομοθετών, ώστε να συγκρίνουμε τις δύο νομοθεσίες σχετικά με το θέμα της σίτισης.
Το « ΠΑΡΑΣΙΤΕΙΝ» του Σόλωνα
Πρόκειται για το νόµο που θέσπισε ο Σόλων, σχετικά με την δηµόσια σίτιση.
∆εν επέτρεπε στον ίδιο πολίτη να τρώει πολλές φορές δηµόσια γιατί ήταν ένδειξη πλεονεξίας, ενώ τιμωρούσε όποιον απέφευγε το «παρασιτείν», γιατί έδειχνε έτσι περιφρόνηση στα κοινά και στη συλλογική ζωή.
Έτσι, υπήρχε µέριµνα για τη συλλογική πολιτική ζωή και υπέρβαση του στενού ατοµικού συμφέροντος.
Τα «ΣΥΣΣΙΤΙΑ» του Λυκούργου
Ένα από τα γνωστά χαρακτηριστικά της Σπαρτιατικής κοινωνίας ήταν το συσσίτιο.
Η συμμετοχή σ' αυτό ήταν αναγκαία προϋπόθεση για τα δικαιώµατα του πολίτη και ο θεσµός έχει ονοµαστεί από τους Κρήτες ανδρεία γιατί γινόταν αφορµή για τη σύναψη φιλίας μεταξύ των ανδρών.
Από τους Λακεδαιμόνιους είχε ονομαστεί «φιδίτια» διότι συνδέονται µε τη λιτότητα και τη φειδώ, τις οποίες επιδίωκε για την διοίκηση της Σπάρτης ο Λυκούργος.
Τα συσσίτια, ήταν ένα µέσο για να καταπολεμήσει τον «ζήλο του πλούτου».
Κάθε Σπαρτιάτης ήταν υποχρεωμένος να φέρει στα συσσίτια κάποια προϊόντα συγκεκριμένης ποσότητας.
Όταν κάποιος θυσίαζε ή κυνηγούσε ήταν υποχρεωμένος να προσφέρει ένα μέρος απ' αυτά στο συσσίτιο.
Στα συσσίτια µπορούσαν να συχνάζουν και παιδιά, έτσι ώστε να παρακολουθούν τις πολιτικές συζητήσεις και με τον τρόπο αυτό να εισέρχονται βαθμιαία στην Σπαρτιατική πολιτική κοινωνία.

Σύμπαν χωρίς χρόνο


Τα εργαλεία που αναπτύχθηκαν τον περασμένο αιώνα για την περιγραφή της φύσης είναι δύο ειδών: αυτά που έχουν να κάνουν με φαινόμενα του μικρόκοσμου, στα οποία κυριαρχούν οι νόμοι της κβαντικής φυσικής, κι εκείνα που περιγράφουν τι συμβαίνει στις μεγάλες κλίμακες, όπου η βαρύτητα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, και περιγράφονται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της επιστήμης σήμερα, είναι πως οι δύο αυτές δε συμβαδίζουν: όταν εξετάζονται υπό ενιαίο πρίσμα, προκύπτουν πολλοί απειρισμοί, κάνοντας τη θεωρία ανεφάρμοστη στην πράξη.
Σύμφωνα με πολλούς θεωρητικούς φυσικούς το πρόβλημα αυτό της σύγχρονης φυσικής ίσως να βρίσκεται στα θεμέλιά της, και πιο συγκεκριμένα στην ίδια τη φύση του χώρου και του χρόνου. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως ο χωροχρόνος δεν θα πρέπει να λαμβάνεται ως ένα ανεξάρτητο υπόβαθρο στο οποίο εξελίσσεται η θεωρία, αλλά να προκύπτει από αυτή.
Μία προσπάθεια για την ενοποίηση κβαντομηχανικής και γενικής σχετικότητας έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν οι Τζον Γουίλερ και Μπράις Ντε Βιτ συνένωσαν σε ένα κοινό πλαίσιο φαινομενικά αντιφατικές ιδέες από τις δύο θεωρίες, καταλήγοντας στην εξίσωση Γουίλερ-Ντε Βιτ. Η σημασία της είναι πως εξαλείφει πολλούς από τους ενοχλητικούς απειρισμούς των ενοποιημένων θεωριών.
Εάν όμως επίλυνε ορισμένα προβλήματα, η συγκεκριμένη σχέση εισήγαγε κάποια άλλα. Συγκεκριμένα, ο χρόνος φαίνεται να μην παίζει ρόλο στη σχέση Γουίλερ-Ντε Βιτ. Εάν κάτι τέτοιο ίσχυε, τίποτε δε θα άλλαζε ποτέ στο Σύμπαν, κάτι που ασφαλώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Το 1983 όμως, οι Ντον Πέιτζ και Γουίλιαμ Γούτερς υπερκέρασαν αυτό το εμπόδιο, μέσω του φαινομένου της κβαντικής διεμπλοκής, σύμφωνα με το οποίο δύο σωματίδια που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μοιράζονται κάποιες από τις κβαντικές τους ιδιότητες.
Οι δύο φυσικοί έδειξαν πως ένα ρολόι το οποίο έχει αλληλεπιδράσει μέσω διεμπλοκής με το υπόλοιπο Σύμπαν θα φαινόταν να μετράει το χρόνο που περνάει, όμως για ένα υποθετικό παρατηρητή που θα βρισκόταν εκτός Σύμπαντος, τα πάντα θα φαίνονταν στατικά και άχρονα.
Φυσικά, μια πειραματική επιβεβαίωση της παραπάνω ιδέας θα ήταν αδύνατη, καθώς δε νοείται παρατηρητής εκτός Σύμπαντος. Ωστόσο, μία ομάδα φυσικών από το Τορίνο της Ιταλίας, κατάφερε να προσομοιώσει τη συγκεκριμένη πρόβλεψη, δημιουργώντας ένα εικονικό Σύμπαν, που αποτελείται μόνο από δύο φωτόνια.
Οι φυσικοί επιβεβαίωσαν πράγματι πως ο χρόνος είναι ένα δευτερεύον φαινόμενο που προκύπτει μόνο για παρατηρητές εντός του Σύμπαντος, αλλά είναι απών για οποιονδήποτε παρατηρητή εκτός Σύμπαντος.
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα, το οποίο αποδεικνύει για πρώτη φορά πως ο χρόνος ίσως να είναι ποσότητα δευτερεύουσας σημασίας στην περιγραφή της φύσης.
Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές θα είναι να προχωρήσουν στη μελέτη παρόμοιων φαινομένων σε μεγαλύτερα μοντέλα-Σύμπαντα, ώστε να καταφέρουν να περιγράψουν ό,τι παρατηρούμε σε κοσμική κλίμακα.

Greeks Vs Greeks - Έλληνες εναντίον Ελλήνων!


Μια αναζήτηση στους σκοτεινούς απόηχους της Ελληνικής ιστορίας, οι διαμάχες και οι δολοπλοκίες που πάντα μας έφερναν σε ρήξη πρέπει να λάβουν τέλος εδώ και τώρα!

Η αγάπη μεταξύ μας και η αλληλεγγύη με τον συνάνθρωπο μας θα δώσει τέλος στην τυραννία της Νέας Τάξης, το φως το Ελληνικό θα ξαναδοθεί στην Οικουμένη ζητώντας τίποτα ως αντάλλαγμα.

Διαδώστε το !!!

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Η καταδίκη της Ελληνικής Παιδείας από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’

H Μεγάλη Εκκλησία (Πατριαρχείο) της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως) ουδέποτε υπήρξε ελληνική ή φιλελληνική ως οργάνωση. Ωστόσο, οι απολογητές της ρωμιοσύνης και του βυζαντινισμού επιμένουν να διαδίδουν, ψευδόμενοι ασυστόλως, ότι χάρη σε αυτήν την Εκκλησία διασώθηκε όχι μόνο η εθνική μας συνείδηση και ταυτότητα αλλά και η εθνική μας παιδεία και γλώσσα.
Τότε όμως, αλήθεια, τι έχουν να απαντήσουν όλοι αυτοί στην πατριαρχική εγκύκλιο που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1819 και στην οποία ο «Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης», ο δήθεν «εθνομάρτυρας», καταδίκασε την Ελληνική Παιδεία, τις θετικές επιστήμες και αναθεμάτισε τους διαφωτιστές δασκάλους που δίδασκαν το υπόδουλο έθνος;

Αξίζει, λοιπόν, να δούμε σε ποια σημεία στάθηκε ο Πατριάρχης και με ποιο αιτιολογικό έστειλε στο πυρ το εξώτερον τους ακούραστους κήρυκες της Ελληνικής Γνώσης, της παιδευτικής και εθνικής μας αφύπνισης και συνείδησης, που ως αποτέλεσμα είχε την εθνική μας Επανάσταση του 1821.

Το Πατριαρχείο παραδέχεται ότι δεν υπήρξε «Κρυφό Σχολείο»

Οι απολογητές της ρωμιοσύνης και του βυζαντινισμού προπαγανδίζουν την δήθεν λειτουργία του «κρυφού σχολείου» ως το μέγιστο ευεργέτημα της Εκκλησίας στο υπό οθωμανική κατοχή έθνος μας. Βεβαίως οι φιλίστορες γνωρίζουν ότι «κρυφό σχολείο» ουδέποτε υπήρξε, αφού με άδεια του ίδιου του Μωάμεθ του πορθητή η προ της αλώσεως «Πατριαρχική Σχολή», ευθύς αμέσως μετά την πτώση της Πόλης λειτούργησε ξανά, ως «Μεγάλη του Γένους Σχολή», με πρώτο σχολάρχη τον Ματθαίο Καμαριώτη (1), ο οποίος διορίστηκε υπό τον πρώτο κατοχικό πατριάρχη και ορκισμένο εχθρό των πλατωνικών του Μιστρά, Γεννάδιο Σχολάριο. Η Εκκλησία αναλαμβάνοντας από τους Οθωμανούς την ευθύνη της εκπαίδευσης των υπόδουλων χριστιανών συνέστησε όπου είχε τη δυνατότητα ιεροδιδασκαλεία (κατηχητικά), τα οποία λειτουργούσαν σε εκκλησίες και μοναστήρια, πάντα με επίσημη άδεια από τις κατοχικές αρχές, και εκεί δίδασκε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για την παραγωγή κρατικών και εκκλησιαστικών υπαλλήλων.
Η περιορισμένη αυτή εκκλησιαστική εκπαίδευση, η σχολαστική, απευθυνόταν σε λίγους «εκλεκτούς», συνήθως μέσα από την κάστα των Φαναριωτών, και ως βάση και κορμό της είχε αποκλειστικά και μόνο τα θρησκευτικά, βασική αριθμητική, γραμματική και πολύ θεολογία. Ούτε λόγος δεν γίνεται σε αυτό το μεσαιωνικό σύστημα για θετικές επιστήμες και φιλοσοφία, φυσικά!
Διότι οι θετικές - λογικές επιστήμες και η Ελληνική φιλοσοφία, διαμορφώνουν ελευθερόφρονες ανθρώπους, πράγμα που ούτε οι Οθωμανοί, ούτε η ρωμαίικη Εκκλησία επιθυμούσαν!
Στην επίμαχη πατριαρχική εγκύκλιο λοιπόν, στη δεύτερη παράγραφο, οι ίδιοι οι συνοδικοί μητροπολίτες ευλογούν τα γένια τους αναφερόμενοι στα ιεροδιδασκαλεία (φροντιστήρια) που λειτουργούσαν υπό την αιγίδα τους στις οθωμανικές επαρχίες, τα οποία φυσικά αν ήταν «κρυφά σχολεία» ούτε θα διανοούνταν να τα αναφέρουν σε επίσημο φιρμάνι:

«...επειδή και εν ταις προλαβούσαις Πατριαρχίαις μας εφιλοτιμήθημεν να εκτελέσωμεν εκκλησιαστικώς όλον εκείνο το απαραίτητον χρέος εις απόδειξιν των εκ της παιδείας παντοίων αγαθών, και εις προστασίαν κατάλληλον των επί κοινή ωφελεία φροντιστηρίων...». (2)

Και αμέσως μετά αναφέρουν:

«...και ήδη βλέπομεν, χάριτι Θεού, αναβάσεις Χριστιανικών αρετών εν ταις καρδίαις των απανταχού φιλοκάλων ομογενών μας, και ζήλον θερμότατον, ου μόνον εις επισύστασιν των ακμαζόντων σχολείων, αλλά και εις σύστασιν νέων άλλων εις τα μέρη εκείνα...».
Άρα και σχολεία, δηλαδή ιεροδιδασκαλεία, υπήρχαν και λειτουργούσαν κανονικά και η Εκκλησία υπερηφανευόταν για τα «φροντιστήρια» αυτά!

Ύστερα ήρθαν οι... σατανάδες(!)

Το σχολαστικισμό, τη στείρα γνώση και τη θεοκρατική εκπαίδευση που είχαν ως αποτέλεσμα την καθολική αμορφωσιά του έθνους, την κυριαρχία των δεισιδαιμονιών και τη διαιώνιση της οθωμανικής κατοχής, ήρθαν να ανατρέψουν οι μέτοχοι της Ελληνικής Παιδείας και θιασώτες του Ορθού Λόγου, οι διδάσκαλοι διαφωτιστές. Με μεγάλους κόπους και την υποστήριξη της ελληνικής αστικής τάξης (έμποροι, εφοπλιστές) οι φορείς της λογικής άρχισαν να ιδρύουν τα δικά τους σχολεία, απέναντι στα ιεροσκοταδιστήρια και να διαδίδουν τις θετικές επιστήμες και την Ελληνική φιλοσοφία, προετοιμάζοντας έτσι το έθνος για το μεγάλο απελευθερωτικό αγώνα!
Το Πατριαρχείο ταρακουνήθηκε! Αυτοί οι «δυτικοφερμένοι» που διέδιδαν τις νέες ιδέες αποτελούσαν απειλή τόσο για τους ίδιους και τη θεοκρατία τους, όσο και για τον θεόσταλτο βασιλέα και προστάτη τους, όπως αποκαλούσαν τον σουλτάνο (3).
Έτσι ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄, αρχίζει την ανένδοτη επίθεσή του κατά των πατριωτών διαφωτιστών με. πατρικές νουθεσίες, κινητοποιώντας τους εγκαθέτους του:

«...προαγόμεθα εις το να συμβουλεύσωμεν πατρικώς, όσα είναι ανάγκη και οι διδάσκαλοι και οι μαθηταί των σχολείων να εγκολποθώσι, και οι επιστάται των τοιούτων κοινών πραγμάτων να ενεργώσι με όλης της ακρίβειας και προσοχής των την έκτασιν. Επειδή δεν είναι δυνατόν να παρασιωπήσωμεν, ότι αντιπίπτοντα εις την ευχάριστον αυτήν ψυχικήν μας διάθεσιν μερικά συμβαίνοντα ανοικείως, διακόπτουσι την συνέχειαν των ελπίδων μας, τα οποία και εις τας εν τω αγιωνύμω Όρει του Άθωνος ησυχίους διατριβάς μας ηκούομεν, και ήδη μετά την επανάκλησιν μας, και τρίτην επί του αγιωτάτου Πατριαρχικού Αποστολικού και Οικουμενικού θρόνου ενίδρυσιν, προσέβαλον πολλαχόθεν εις τας ακοάς μας». (4)

Ποια ήταν λοιπόν αυτά τα μαντάτα που προσέβαλον πολλαχόθεν την ακοή του Πατριάρχη και δεν τον άφησαν ούτε τον... διαλογισμό του στο Άγιο Όρος να χαρεί; Μα φυσικά τα νέα, ότι «μερικά προσκόμματα σατανικά (πάντοτε η επιστήμη, η λογική και οι διδάσκαλοί τους θα είναι «σατανικά» για το ορθόδοξο ιερατείο), παρεμποδίζοντα τας προόδους των νέων εις την επιτυχίαν της αληθούς παιδείας (δηλαδή των θρησκευτικών και σχολαστικών γραμματικών μαθημάτων), και εις την εκπλήρωσιν του τέλους αυτής, ήτοι των χριστιανικών έργων την κατόρθωσιν».
Με λίγα λόγια, η πατριαρχική εγκύκλιος λέει ότι κάποιοι «σατανάδες» παρεμποδίζουν τους μαθητές από την κατήχηση (αληθή παιδεία)που οδηγεί στην επίτευξη χριστιανικών έργων(!) Και εξηγεί:

«Επιπολάζει ενιαχού μια καταφρόνησις περί τα Γραμματικά μαθήματα, και διόλου παράβλεψις περί τας Λογικάς (εννοεί την τέχνη του λόγου ως ομιλία και όχι ως Ορθού Λόγου = Επιστήμη) και Ρητορικάς τέχνας, και περί αυτήν επί πάσι (τώρα μπαίνουμε στο «ζουμί») την διδασκαλίαν της υψηλοτάτης Θεολογίας, προερχόμενη εκ της ολοτελούς αφοσιώσεως μαθητών ομού και διδασκάλων εις μόνα τα Μαθηματικά και τας επιστήμας, και μία ψυχρότης περί τα της αμωμήτου ημών Πίστεως, και αδιαφορία εις τας παραδεδομένας νηστείας, προκύπτουσα εκ τινών διεφθαρμένων ανδραρίων, τα οποία καθώς τα ζιζάνια μεταξύ του καθαρού σίτου, ούτω και αυτά μεταξύ των πεπαιδευμένων του Γένους ανεφύησαν, πλανώμενα υφ' αυτών, και πλανώντα τους αφελεστέρους και απεριφράκτους την διάνοιαν». (5)

Θα σταθούμε εδώ, διότι οι βαρύτατες κατηγορίες και ύβρεις του Πατριάρχη εις βάρος των διαφωτιστών και των θετικών επιστημών απαιτούν τις εξηγήσεις τους.

Το μίσος κατά των θετικών επιστημών

Τα μαθηματικά και οι θετικές επιστήμες εν γένει, επειδή προάγουν την έρευνα και την αμφισβήτηση είχαν απαγορευτεί δια νόμου από τους ρωμαιοχριστιανούς ήδη από τον Δεκέμβριο του 370 από τους αυτοκράτορες Βάλη (Valens) και Βαλεντιανό, οι οποίοι είχαν διατάξει «...να σταματήσουν οι δραστηριότητες των αστρολόγων [mathematici]... δημόσιες ή ιδιωτικές, ημερήσιες ή νυχτερινές» (6). Ο κανόνας ΞΑ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου (691 μ.Χ.) στη συμφωνία του θα επαναλάβει την καταδίκη των μαθηματικών και της αστρονομίας, που οι φωτοσβέστες τα συκοφαντούσαν ως μαγικές τέχνες: «...και εμποδίζει να μη γίνωνται οι Κληρικοί και Ιερείς μάγοι, ή επαοιδοί, ή μαθηματικοί, ή αστρολόγοι.» (7). Μάλιστα οι μαθηματικοί και οι αστρονόμοι (αστρολόγοι όπως λέγονταν τότε) είχαν γνωρίσει πολλές φορές διώξεις ανάλογες με εκείνες των υπολοίπων Ελλήνων επιστημόνων και φιλοσόφων που αντιστέκονταν στο ρωμαιοχριστιανικό σκότος. Ο ιστορικός Προκόπιος, στην «Απόκρυφη Ιστορία ή Ανέκδοτά» του, περιγράφει πώς ο Ιουστινιανός (527-565) δίωκε με μανία τους αστρονόμους (αστρολόγους), ανθρώπους εντελώς αθώους, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Προκόπιος:

«Αλλά και για τους αστρολόγους είχαν μεγάλο μίσος. Γι' αυτό και ο αξιωματούχος που ήταν αρμόδιος για τους κλέφτες τους βασάνιζε χωρίς κανέναν άλλο λόγο και, αφού τους μαστίγωνε αλύπητα στη ράχη, τους έβαζε πάνω σε καμήλες και τους διαπόμπευε σ' όλη την πόλη, γέρους ανθρώπους και γενικά αξιοσέβαστα πρόσωπα, κι ας μην είχε να τους προσάψει καμιά άλλη κατηγορία, παρά μόνο ότι ήθελαν να καλλιεργούν την επιστήμη των άστρων σ' έναν τόπο σαν κι αυτόν». (8)

Το ζητούμενο της Μεγάλης Εκκλησίας και της όποιας μοναρχίας με την οποία αγαστά συμπορευόταν, αδιάφορο αν ήταν η ομόδοξη Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) ή η διάδοχος αυτής αλλόθρησκη Οθωμανική, ήταν οι υπήκοοι να παραμένουν πειθήνιοι και υπάκουοι. Και αυτό πετυχαίνεται μόνο με τη διάδοση της δεισιδαιμονίας, η οποία κατακυριεύει με παράλογους φόβους τους ανθρώπους και τους κρατά δούλους και ποίμνια στις βουλές των ελέω θεού κοσμικών αφεντάδων τους. Και όπως γράφει ο Ανώνυμος διαφωτιστής στην «Ελληνική Νομαρχία» (Βενετία 1806), «...οι ιερείς αγαπητοί μου, φυλάττοντες ένα σκοπόν, καθόλου διάφορον από τους λοιπούς συμπολίτας, πάντοτε επροσπάθησαν με το μέσον της θεότητος να καταδυναστεύσουν τους συμπολίτας των καθώς μέχρι της σήμερον με την αμάθειαν και κακομάθησιν επέτυχον του σκοπού των. Αυτοί, καλύπτοντες με τίτλον αγιότητος τα πλέον φανερά ψεύματα, εγέμισαν τους αδυνάτους νόας του λαού από μίαν τοσαύτην δεισιδαιμονίαν, ώστε οπού αντί να ονομάσουν ψεύμα το αδύνατον, το ονομάζουν άγιον» (9). Αλλά μήπως και ο υπέροχος Πλούταρχος δεν είναι εκείνος που πριν 20 αιώνες μας προειδοποίησε ποιο εξουσιαστικό παιχνίδι εξυπηρετεί η δεισιδαιμονία:

«Άλλοι, τέλος, διηγούνται ότι κάποιος από τους φοβερούς και πανούργους εκείνους βασιλείς, καταλαβαίνοντας πως οι Αιγύπτιοι έχουν χαλαρό φρόνημα και είναι επιρρεπείς στις μεταβολές και τις επαναστάσεις κι ότι, πολυπληθείς καθώς είναι, είναι δύσκολο ν' αντιμετωπιστούν και να κατασταλούν όταν ομογνωμούν και δρουν από κοινού, εγκατέσπειρε με τις διδαχές του δεισιδαιμονία, αιώνια αφορμή για ακατάπαυστη διχόνοια». (10)

Για το ορθόδοξο ιερατείο λοιπόν, το πλήρως καθοδηγούμενο από τους τυράννους και κατακτητές του έθνους μας, τα μαθηματικά και η αστρονομία, που θα διέλυαν τις δεισιδαιμονίες και τις ά-λογες μεταφυσικές δοξασίες που είχε καλλιεργήσει στο λαό για να τον κρατά υποταγμένο, υποδουλωμένο και φοβισμένο, παρέμεναν (και παραμένουν) οι βασικοί του ιδεολογικοί αντίπαλοι, που υποχρεούται να αναχαιτίσει με αφορισμούς, αναθέματα και συκοφαντίες περί... μαγείας!

Μέγιστο αμάρτημα: «...αδιαφορία εις τας παραδεδομένας νηστείας...»

Εκ πρώτης αναγνώσεως μοιάζει κωμικό το επιχείρημα ότι το μέγιστο αμάρτημα των διαφωτιστών ήταν ότι καλλιεργούσαν στη νεολαία της προεπαναστατικής περιόδου «...αδιαφορία εις τας παραδεδομένας νηστείας...», και μάλιστα τόσο μεγάλο που ο ίδιος ο Πατριάρχης εγκαταλείπει το μειλίχιο ύφος του για να αποκαλέσει τους πατριώτες, «εκ τινών διεφθαρμένων ανδραρίων, τα οποία καθώς τα ζιζάνια μεταξύ του καθαρού σίτου...».

Και όμως οι νηστείες, που τόσο πολέμησαν και περιόρισαν οι διαφωτιστές, είχαν (και έχουν) την εξουσιαστική τους αιτία ύπαρξης! Να τι παρατήρησε ο Άγγλος λοχαγός Γουίλιαμ Μάρτιν Λέικ (William Martin Leake), ο οποίος περιηγήθηκε στις ελληνικές χώρες μεταξύ του 1804 και 1810 ως πράκτορας της Μεγάλης Βρετανίας:

«Τα πανηγύρια των Ελλήνων, οι νηστείες και ο φόβος τους, είναι μεγάλα βάσανα για τον ταξιδιώτη. Στις γιορτές δεν δουλεύουν. Όταν κρατούν νηστεία, και μάλιστα σκληρή, σαράντα ολόκληρες μέρες, είναι εξαντλημένοι και ανίκανοι για κάθε σοβαρή προσπάθεια. Ο φόβος, τέλος, αποτελεί αναγκαία συνέπεια του τουρκικού ζυγού που ακολούθησε τη μακραίωνη εξουθενωτική τυραννία και τις δεισιδαιμονίες της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ωστόσο, κάτω απ' αυτή την πικρή κρούστα, προβάλλει έντονα ο εθνικός χαρακτήρας ενός αρχαίου λαού». (11)

Οι παρατηρήσεις του Άγγλου στρατιωτικού και κατασκόπου κατεξοχήν εύστοχες. Με τόσες αυστηρές νηστείες, οι πρόγονοί μας ήταν «εξαντλημένοι και ανίκανοι για κάθε σοβαρή προσπάθεια», πόσο μάλλον για επανάσταση. Γι' αυτό και οι διαφωτιστές, που με τις διδαχές τους προετοίμαζαν τη νέα γενιά για τον μεγάλο εθνικό ξεσηκωμό, φρόντιζαν στην παύση, ή έστω στον περιορισμό των νηστειών, μήπως και οι υπόδουλοι καταφέρουν και σταθούν πρώτα στα πόδια τους, πριν καταφέρουν να σηκώσουν τα άρματα κατά των τυράννων τους. Και η Εκκλησία, που γνώριζε πολύ καλά γιατί είχε επιβάλλει όλες αυτές τις νηστείες, είχε κάθε λόγο να ανησυχεί, να απειλεί και να υβρίζει. Η Επανάσταση θα ερχόταν δύο χρόνια μετά.

«Ναι» στην Ελληνική γλώσσα, αλλά για να διαβάζουμε μόνο τα Ευαγγέλια(!)

Στη συνέχεια της πατριαρχικής εγκυκλίου έκπληκτοι διαβάζουμε έναν ύμνο για την Ελληνική γλώσσα, όπως για παράδειγμα, «απειρέσιος είναι τω όντι ο πλους και αχανές το πέλαγος της Ελληνικής αυτής γλώσσης...». Όμως τα εγκώμια του Πατριάρχη δεν αποσκοπούν στη γνώση της Ελληνικής ως κώδικα κατανόησης της φιλοσοφίας και μετοχής στην Ελληνική Παιδεία. Αλλά, «...είναι αναγκαία η γνώσις της Ελληνικής γλώσσης, και κατά πόσους τρόπους εις τον βίον επωφελής, μάλιστα τον ορθόδοξον, είναι και τοις τυφλοίς αυτής δήλον, καν λέγωμεν ημείς, καν μη λέγωμεν, επειδή κατ' αυτήν όντων συγγεγραμμένων όλων των θεοσόφων βιβλίων των πνευματεμφόρων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας μας, και όλων των ιερών νόμων και κανόνων, δι' αυτής μόνης εις την αληθή κατανόησιν εκείνων διαπορθμευόμεθα, και δι' αυτής τα προς Θεόν όσια και τα προς ανθρώπους δίκαια διδασκόμεθα» (12). Η Ελληνική στην υπηρεσία της θρησκείας και της Εκκλησίας, υπάλληλός της και... δούλη της. Ή αλλιώς, η γλώσσα των σοφών στη δούλεψη της θεοκρατίας! Ο σχολαστικισμός στο απροκάλυπτο... μεγαλείο του(!).

Η γραμματική «επωφελέστερη» των θετικών επιστημών!

Εκεί όμως που ο Πατριάρχης θα κηρύξει κάθετο ανάθεμα κατά των μαθηματικών και εν γένει των θετικών επιστημών, είναι όταν θα διακηρύξει, ότι:

«Και κατά σύγκρισιν δε και παράθεσιν ευρίσκεται επωφελεστέρα τω Γένει, και αναγκαιοτέρα η παράδοσις των Γραμματικών από την διδασκαλίαν των μαθηματικών και επιστημονικών» (13).

Και αμέσως μετά, αφήνεται στο να ξετυλίξει το λίβελο του σκοταδισμού του:

«...επειδή εκείνη (η Γραμματική) συμβάλλει γενικώς εις όλα, ή τα περισσότερα επαγγέλματα, της δε, εις άλλα θεωρείται το χρήσιμον, διο και όσον απαιτεί η προκειμένη του Γένους κατάστασις πρέπει να παραδίδηται εις τα σχολεία, και όχι το έργον να γίνεται πάρεργον, και το πάρεργον (οι επιστήμες) έργον, και να λαμβάνη το χρήσιμον του αναγκαίου την προτίμησιν επειδή τις ωφέλεια προσκολλώμενοι οι νέοι εις τας παραδόσεις αυτάς, να μανθάνωσι αριθμούς, και αλγέβρας, και κύβους, και κυβοκύβους, και τρίγωνα, και τριγωνοτετράγωνα, και λογαρίθμους, και συμβολικούς λογισμούς, και τας προβαλλομένας ελλείψεις, και άτομα, και κενά, και δίνας, και δυνάμεις και έλξεις και βαρύτητας, και φωτός ιδιώματα, και βόρεια σέλα, και οπτικά τινα, και ακουστικά, και μυρία τοιαύτα, και άλλα τερατώδη, ώστε να μετρώσι την άμμον της θαλάσσης, και τας σταγόνας του υετού και να κινώσι την γην εάν αυτοίς δοθή πη στώσι κατά τον Αρχιμήδην, έπειτα εις τας ομιλίας των βάρβαροι, εις τας γραφάς των σόλοικοι, εις τας θρησκείας ανίδεοι, εις τα ήθη παράφοροι και διεφθαρμένοι, εις τα πολιτεύματα επιβλαβείς, και άσημοι πατριώται, και ανάξιοι της προγονικής κλήσεως;». (14)

Ας αρχίσουμε από το τέλος. Τι θεωρούνται οι θετικοί επιστήμονες και όσοι διδάσκουν τις θετικές επιστήμες για την Ορθόδοξη Εκκλησία; Είναι, «...εις τας ομιλίας των βάρβαροι, εις τας γραφάς των σόλοικοι, εις τας θρησκείας ανίδεοι, εις τα ήθη παράφοροι και διεφθαρμένοι, εις τα πολιτεύματα επιβλαβείς, και άσημοι πατριώται, και ανάξιοι της προγονικής κλήσεως». Βάρβαροι, ανίδεοι, παράφοροι, διεφθαρμένοι, επιβλαβείς, άσημοι και ανάξιοι! Αυτή είναι η γνώμη του Γρηγόριου του Ε΄, και επίσημη θέση της Εκκλησίας σε όλη της την ιστορική διαδρομή, σε ό,τι αφορά τους επιστήμονες. Γιατί; Το είπαμε ήδη, να το επαναλάβουμε: Διότι η επιστημονική έρευνα καταλύει τις «θεόπνευστες» ασυναρτησίες, τις μεταφυσικές ανοησίες, διαλύει τις δεισιδαιμονίες και απελευθερώνει τους ανθρώπους! Άνθρωποι που οδηγούνται από τον Ορθό Λόγο δεν δύνανται να διαβιούν ως δούλοι ξεσηκώνονται, επαναστατούν και ανατρέπουν τους τυράννους τους! Η Εκκλησία έχει μία αποστολή: να αναχαιτίσει την επανάσταση που πλησιάζει, και δίχως καν σουλτανική εντολή, αποφασίζει για μια ακόμη φορά να παίξει το ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε εξ αρχής: του οπίου του λαού! Οι διαφωτιστές είναι επικίνδυνοι, είναι επαναστάτες, διδάσκουν «άχρηστα» πράγματα (αυτά που σήμερα μας ταξιδεύουν στα άστρα και βρίσκουν θεραπείες σε ό,τι μας αποδεκατίζει) και αντί να ασχολούμαστε με την... Γραμματική, την τόσο ωφέλιμη για. μανδαρίνους, θέλουμε να κατανοήσουμε τη βαρύτητα που είναι από μόνη της σκέτο... θαύμα!

Ήταν 1818, ένα έτος πριν από την έκδοση της εν λόγω πατριαρχικής εγκυκλίου, που ο διαφωτιστής και διδάσκαλος Βενιαμίν ο Λέσβιος, βροντοφώναζε από το ελληνικό Λύκειο του Βουκουρεστίου:

«Βλέπομεν το ημέτερον γένος να δαπανά ολόκληρον την ζωήν αυτού εις ουδέν άλλο, ή εις μίαν διάλεκτον τουτέστιν εις σημεία των ημετέρων ιδεών και άπασα η αγωγή αυτού και παιδεία να επικεντρώνεται εις μόνην την γραμματικήν. Ω! αθλιότης». (15)

Ωστόσο, το Πατριαρχείο είχε χάσει το παιχνίδι. «Κι όσο ο ελληνικός διαφωτισμός ανδρώνεται», επισημαίνει ο Φωτιάδης, «τόσο η εκκλησία και μαζί μ' αυτή ο σκοταδισμός περιορίζονται στη γραμματική. «Το μεγάλο οχυρό», γράφει επιγραμματικά ο Παπανούτσος, «είναι ανέκαθεν η Γραμματική αυτή «εξασφαλίζει» ανέκαθεν την ορθοφροσύνη και την ορθοδοξία.»» (16).

Ο Κοραής, ατρόμητος μπροστά στις κραυγές του Γρηγορίου του Ε΄, θα απαντήσει: «Περισσότερον ήθελεν ωφελήσει το γένος σήμερον όστις καίει, παρά όστις γράφει Γραμματικάς». Το απελευθερωτικό πνεύμα των διαφωτιστών εναρμονιζόταν με την πολιτική και παιδευτική σκέψη του Πλάτωνα:

«Ο άνθρωπος είναι ήμερο ζώο, όπως λέμε, κι αν πάρει σωστή ανατροφή και τύχει να έχει έμφυτα χαρίσματα θα γίνει το πιο θείο και ευγενικό πλάσμα της γης. Αν όμως η ανατροφή του είναι μέτρια ή κακή, θα γίνει το πιο άγριο (17). (...) Ο άνθρωπος βέβαια κάθε άλλο παρά θείος μπορεί να γίνει αν δεν μάθει τους αριθμούς -τα μονά και τα ζυγά γενικά- αν δεν ξέρει να μετρά, αν δεν ξεχωρίζει τις ημέρες και τις νύχτες ή αν αγνοεί την περιστροφή του ήλιου, της σελήνης και των άλλων ουράνιων σωμάτων. Είναι πολύ ανόητο να πιστεύει κανείς ότι, οποιοσδήποτε θέλει να προοδεύσει στα ανώτερα στρώματα της γνώσης, μπορεί να αγνοεί κάποιο απ' αυτά τα θέματα» (18).

Ένας Πατριάρχης σε αφοριστικό παραλήρημα

Ο Γρηγόριος ο Ε΄ κηρύττει πόλεμο κατά του «κόμματος» των διαφωτιστών, όπως ο ίδιος το αποκαλεί, κατά δηλαδή της εθνικοαπελευθερωτικής πατριωτικής παράταξης! Έντρομος από την ευρύτατη διάδοση των Ορθών Λογικών ιδεών αρχίζει να απειλεί και να φοβερίζει: «Εις τοιούτους παραλογισμούς περιπίπτουσιν οι του κόμματος εκείνου...», γράφει και συνεχίζει: «Αυτοί οι πονηροί άνθρωποι και γόητες είναι προφανείς λυμεώνες, και ψυχικώς και σωματικώς γίνονται εις τους αφυλάκτους και νωθρούς επιζήμιοι είναι πεπαρρησιασμένοι παραβάται των θείων και ιερών κανόνων, και αποστολικών διατάξεων» (19). Για να πάρουν σειρά οι προειδοποιήσεις ότι θα ακολουθήσουν αφορισμοί:

«...και αν δεν προλάβωσι να σωφρονισθώσι και να αφεθώσιν από τας σαθράς και αντιθέους διδασκαλίας των, θέλει επέλθη κατ' αυτών η οργή του Θεού, ως υιών απειθείας, και θέλουν πειραθή της αποτομωτάτης Εκκλησιαστικής παιδείας, θεατριζόμενοι και στηλιτευόμενοι πανταχού, και ως μέλη σεσηπότα αποκοπτόμενοι της ολομελείας των πιστών, ίνα μη η λύμη αυτών γίνηται διαδόσιμος εις τα λοιπά υγιαίνοντα μέλη του Χριστωνύμου πληρώματος. (...) Αυτούς προς το παρόν τους Εκκλησιαστικούς ελέγχους και περί της μιας, και περί της άλλης των καινοτομούντων φατρίας ποιούμεθα, άμα μεν περιμένοντες την επιστροφήν αυτών και μεταμέλειαν, άμα δε και δίδοντες νύξιν εις τους αληθείς του Γένους πεπαιδευμένους, και γνησίους της ευσεβείας λατρευτάς και θεράποντας, δια να διαλύωσι τας σατανικάς αυτών πλεκτάνας, ως αραχνιώδη υφάσματα» (20). Μετά, απευθύνεται στα «γνήσια και ευπειθή τέκνα της κοινής μητρός αγίας του Χριστού Εκκλησίας», κατονομάζοντας τους διορισμένους ανθρώπους του, που είχαν λόγο στα εκπαιδευτικά πράγματα της εποχής, και τους υπαγορεύει «πατρικώς» να αναλάβουν δράση για άμεση αναχαίτιση του διαφωτισμού και των επιστημονικών διδασκαλιών:

«...τας βεβήλους κενοφωνίας, και τας σαθράς αντιθέους διδασκαλίας των ειρημένων, να μισήτε, και να αποστρέφησθε, διακρίνοντες αυτούς, ως εκ του καρπού το δένδρον και το πυρ μακρόθεν εκ του καπνού. Ιός ασπίδος υπό τα χείλη αυτών είναι κεκρυμμένος, έτοιμος να διαφθείρη τους αστηρίκτους περί την ευσέβειαν, και την άλλην ευμάθειαν και κατά τον θείον Απόστολον: Βλέπετε και προσέχετε όσον το δυνατόν, ίνα μη συλλαγωγήσθε υπό της κενής απάτης αυτών, και τερατολογίας, και εκτραχηλίζεσθε κατά μικρόν από τα όργια της αληθούς παιδείας, ην και οι γνήσιοι του Θεού θεράποντες και πνευματέμφοροι Πατέρες μυηθέντες, διαλάμπουσιν ως αστέρες πολύφωτοι εις το νοητόν στερέωμα της Εκκλησίας επειδή η επαπειλουμένη εκ της ψευδοδισκαλίας ζημία, δεν είναι μόνον η της προγονικής διαλέκτου κατάργησις, αλλά και η περί την αμώμητον Πίστιν ψυχρότης, η λεληθότως προξενούμενη εκ της ακαταληψίας όλων επίσης των Εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, και η διαφθορά των ηθών. Αναγκαιότατον είναι ένθα και ο τόπος και ο τρόπος ευχερής και αρμόδιος να διαιρεθώσι τα Γραμματικά σχολεία από τα των Επιστημονικών και Μαθηματικών, και να γίνωνται κεχωρισμένως εν μέρει αι παραδόσεις, δια να μη λαμβάνωσιν εκ του προχείρου αφορμήν οι νέοι, και φεύγοντες από τας τάξεις των Γραμματικών, προσκολλώνται εις τας άλλας» (21). Και σε ό,τι αφορά τη διάπλαση των ελληνοπαίδων, η εντολή του Πατριάρχη είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη:

«...και απλώς άλατι πνευματικώ να είναι ηρτημέναι αι διδασκαλίαι των διδασκάλων, και αιχμαλωτίζουσαι παν νόημα εις την υποταγήν του Χριστού, κατά τον θείον Απόστολον, να αναδεικνύωσι τους μαθητιώντας, Χριστιανούς ελληνίζοντας τας φράσεις, και Έλληνας χριστιανίζοντας τα δόγματα, τα ήθη, και τους τρόπους. Ταύτα πατρικώς συμβουλεύομεν...» (22).

Όπως ξεκάθαρη είναι η θέση του για το πώς πρέπει να αντιμετωπισθούν πάραυτα οι ελληνίζοντες διαφωτιστές:

«...αν δεν μεταπεισθώσι και δεν θελήσωσι να μεταβάλωσιν ήθη και φρονήματα, πρέπει να αποβληθώσιν εξάπαντος, ως προσκόμματα και πέτραι σκανδάλων, κατά την περί αυτών απόφασιν του Παναγίου Πνεύματος» (23).

Και αναθεματισμός των ελληνικών ονομάτων!

Επειδή η διάδοση του διαφωτισμού, των επιστημών και της Ελληνικής Παιδείας είχαν ως αποτέλεσμα την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των υποδούλων, πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσιζαν να δώσουν στα παιδιά τους αρχαία ελληνικά ονόματα, αντί για χριστιανικά (δηλαδή, εβραϊκά και ρωμαϊκά). Αυτή η «μόδα» («καινοτομία» την αναφέρει η εγκύκλιος) ανησύχησε σφόδρα τον Πατριάρχη. Για τους εξής λόγους: α) Ότι οι Ρωμιοί ήθελαν πλέον να έχουν ελληνικά ονόματα, σήμαινε ότι επιθυμούσαν διακαώς να είναι Έλληνες, ταυτότητα που για την Ορθοδοξία ήταν συνυφασμένη με την αρχαία αντίληψη περί του Θείου (αρχαία Ελληνική «θρησκεία»), άρα εχθρική και ανταγωνιστική ως προς την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας, β) ως απότοκο του διαφωτισμού, η πατρώα και μητρώα ελληνική ονοματοθεσία, σήμαινε ότι το Κίνημα στεριωνόταν και στην επόμενη γενιά και, φυσικά, ότι γ) αφού οι ραγιάδες Ρωμιοί ξαναγίνονταν Έλληνες σίγουρα είχαν στο νου τους εθνική επανάσταση κατά των Οθωμανών και της Ρωμαίικης Εκκλησίας, στα βήματα και των άλλων εθνικών επαναστάσεων της εποχής (Γαλλική και Ισπανική) που δεν στράφηκαν μόνο κατά των κοσμικών τυράννων αλλά και κατά της θεοκρατίας.

Εξάλλου, ο ίδιος ο Αλή Πασάς, ο τύραννος της Ηπείρου, είχε υποψιαστεί ότι κάτι ετοίμαζαν οι υπόδουλοι Έλληνες, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι βάφτιζαν τα παιδιά τους με αρχαία ελληνικά ονόματα. Μάλιστα, ο ίδιος φέρεται να έχει πει: «Εσείς οι Ρωμιοί, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο νου σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε» (24).

Και πώς άραγε η Εκκλησία υποδέχτηκε τον πόθο για εθνική ελληνική ελευθερία της προεπαναστατικής γενιάς, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τους άφοβους ελληνίζοντες διαφωτιστές, και όπως την υποδέχθηκαν οι διψασμένοι για επανάσταση πρόγονοί μας;

Η Εκκλησία απαγόρευσε στους Έλληνες να δίνουν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα, για να αποδείξει ακόμα μια φορά τον... φιλελληνισμό της: «Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών Ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσαμεν, λαμβανομένη ως μια καταφρόνησις της Χριστιανικής ονοματοθεσίας, είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους... (...), δια να λείψη τουντεύθεν και η κατάχρησις αυτή...» (25). Έτσι, αφού νόμισε ότι με πατριαρχικές εγκυκλίους, φοβέρες, ύβρεις, συκοφαντίες και αφορισμούς θα μπορούσε να αναχαιτίσει την επανελλήνιση που κήρυτταν παντού οι διαφωτιστές, τις θετικές επιστήμες, την Ελληνική Παιδεία και τον πόθο για ελευθερία ενός έθνους υπόδουλου επί 20 αιώνες, ο Γρηγόριος ο Ε΄, ο αντιβασιλέας του σουλτάνου και Οικουμενικός Πατριάρχης των Ρωμαίων της ανατολής (Ρωμιών), πίστεψε ότι έθαψε την επανάσταση. Και όταν δύο χρόνια μετά, οι εθνικές φωτιές του '21 θα ανάψουν από άκρη σε άκρη της πατρίδας, και ένα σύνθημα θα εμπνέει όλους, «ελευθερία ή θάνατος», αυτός, ο πιστός φίλος του σουλτάνου, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγχόνη ως ανίκανος και άχρηστος πλέον για τον κατακτητή, παρά τους τρεις αφορισμούς που είχε εξαπολύσει κατά των επαναστατών! Ο διαφωτισμός είχε επιτελέσει πλέον το έργο του, οι κατάρες των παπάδων δεν φόβιζαν άλλο τους ραγιάδες που είχαν επιλέξει πια να ζήσουν και να πεθάνουν ως ελεύθεροι και ως Έλληνες.

Στέφανος Μυτιληναίος

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Ματθαίος Κ. Παρανίκας, «Σχεδίασμα», σελίδα 15, Κωνσταντινούπολη 1867. (2) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 300, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(3) Βλέπε σχετικά: Πατριάρχη Ιεροσολύμων Άνθιμου, «Πατρική Διδασκαλία», Κωνσταντινούπολη 1798.

(4) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 300, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(5) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 300, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(6) Pierre Chuvin, «Οι τελευταίοι Εθνικοί», σελίδες 66-67, εκδόσεις «Θύραθεν» - Harvard University Press, Θεσσαλονίκη 2003.

(7) «Πηδάλιον», ήτοι άπαντες οι ιεροί και θείοι κανόνες, υπό Αγαπίου ιερομόναχου και Νικόδημου μοναχού, κανών ΞΑ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, συμφωνία, σελίδα 274, εκδόσεις «Παπαδημητρίου», δωδέκατη έκδοση, Αθήνα 1998.

(8) Προκόπιος, «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία», 11. 35-41, σελίδα 87, εκδόσεις «Άγρα».

(9) Ανωνύμου του Έλληνος «Ελληνική Νομαρχία», 95, Βενετία 1806, ανατύπωση από τις εκδόσεις «Βαγιονάκη», σελίδα 75.

(10) Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 380A, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1995.(11) Κυριάκος Σιμόπουλος, «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμος Γ1, σελίδες 333-334, εκδόσεις «Στάχυ», έκτη έκδοση, Αθήνα 1999.

(12) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 301, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(13) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδες 301-302, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(14) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 302, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(15) Βενιαμίν ο Λέσβιος, «Λόγος του κατά την έναρξιν των μαθημάτων του εν Βουκουρεστίω Λυκείου», «Ερμής ο Λόγιος», έτος 1818, σ. 202, 205. Πηγή: Δημήτρης Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του 21», τόμος πρώτος, σελίδα 174, εκδόσεις «Μέλισσα», Αθήνα 1971.

(16) Δημήτρης Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του 21», τόμος πρώτος, σελίδα 170, εκδόσεις «Μέλισσα», Αθήνα 1971.

(17) Πλάτων, «Νόμοι», ΣΤ΄, 766a, εκδόσεις «Κάκτος».

(18) Πλάτων, «Νόμοι», Ζ΄, 818c, εκδόσεις «Κάκτος».

(19) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 302, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(20) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 302, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(21) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 303, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(22) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 303, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(23) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 304, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.

(24) Δημήτρης Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του 21», τόμος πρώτος, σελίδα 182, εκδόσεις «Μέλισσα», Αθήνα 1971.

(25) Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, Πατριαρχική Εγκύκλιος, αωιθ΄ κατά μήνα Μάρτιον. Πηγή: Κ. Θ. Δημαράς, «Ο Κοραής και η Εποχή του», σελίδα 304, εκδόσεις «Ιωάννη Ν. Ζαχαρόπουλου», Αθήνα 1958.