Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Η αλλαγή της συνειδητότητας μέσω της παρατήρησης του εαυτού

Η αλλαγή της συνειδητότητας μέσω της παρατήρησης του εαυτούΗ Παρατήρηση του εαυτού έχει σκοπό να μας βοηθήσει να αλλάξουμε. Πρωταρχικός της όμως σκοπός είναι να μας κάνει περισσότερο συνειδητούς αναφορικά με τον εαυτό μας. Αυτό που μπορεί να κάνει εφικτό το ξεκίνημα της εσωτερικής αλλαγής είναι η απόκτηση περισσότερης συνείδησης του εαυτού μας.

Στην καθημερινή ζωή βλέπουμε μόνο αυτό που είναι έξω από μας και δεν παρατηρούμε αυτό που συμβαίνει μέσα μας, το πώς σκεφτόμαστε, νιώθουμε και μιλάμε, πάντα με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε όμως μία εσωτερική αίσθηση. Δεν είναι αναπτυγμένη, μπορεί όμως να αναπτυχθεί και να αρχίσει να μας δείχνει πώς είμαστε -και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αν δεν δούμε τι είδους άνθρωποι είμαστε. Ασκούμαστε στην Παρατήρηση του εαυτού με σκοπό να διευρύνουμε τη συνείδηση μας. Χωρίς τη διεύρυνση της συνείδησης τίποτε μέσα μας ή στην ανθρωπότητα δεν μπορεί να αλλάξει.

Η πρακτική όψη της Εργασίας ξεκινάει με την Παρατήρηση του εαυτού και όχι με την προσπάθεια αλλαγής των εξωτερικών συνθηκών ή των άλλων ανθρώπων -πρέπει όμως να είναι μία Παρατήρηση χωρίς καμία κριτική.

Εκ φύσεως έχουμε μία μικρή δυνατότητα για Παρατήρηση του εαυτού μας, η οποία όμως ποτέ δεν πάει πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο. Αρχίζουμε να κριτικάρουμε τον εαυτό μας. Σταματούμε και αρχίζουμε να αποκαθιστούμε τη συνηθισμένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Πρέπει να περάσουμε πέρα από αυτό το σημείο και να έχουμε τη δύναμη να αντέχουμε αυτό που παρατηρούμε, ήρεμα. Αυτό είναι δύσκολο, διότι είμαστε ταυτισμένοι, προσκολλημένοι στον εαυτό μας και συνεπώς ενδιαφερόμαστε μόνο να μην είμαστε ανόητοι ή γελοίοι.

Πρέπει να παρατηρήσουμε όχι μόνο πως έχουμε κάνει κάτι λάθος, αλλά και τι συμβαίνει μέσα μας στη συνέχεια. Καμία εσωτερική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει αν σταματήσουμε την προσπάθεια εξαιτίας της αυτοκριτικής μας.

Για να αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, ας ξεκινήσουμε με κάτι συγκεκριμένο: για παράδειγμα, το πώς μιλάει ή συμπεριφέρεται κάποιος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Πρέπει να αρχίσουμε να γνωρίζουμε αυτά τα πράγματα βαθιά, αντικειμενικά, χωρίς κριτική. Παρατηρώντας ότι οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μας θέλοντας και μη, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι δεν έχουμε καθόλου επίγνωση, και ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που δεν είμαστε εμείς, το οποίο δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Πρέπει να μελετήσουμε τον εαυτό μας σαν να ήταν ένας άλλος άνθρωπος, που δεν έχει καμία σχέση με μας.

Ο άνθρωπος είναι μηχανικός, τονίζει η Εργασία, και αντιδρά στη ζωή μηχανικά. Το πρώτο βήμα στην αλλαγή του εαυτού είναι να συνειδητοποιήσει κανείς βαθμηδόν ότι αυτό που θεωρεί ως τον εαυτό του δεν είναι παρά μία μηχανή.

Δεν βλέπουμε μέσα μας. Ζούμε σε μία κατάσταση εσωτερικού σκοταδιού, και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν ρίξουμε φως σε αυτό το σκοτάδι. Φανταζόμαστε ότι γνωρίζουμε τον εαυτό μας, αντιδρούμε όμως αυτόματα στη ζωή κάθε στιγμή.

Η Παρατήρηση του εαυτού μας το δείχνει αυτό λίγο-λίγο. Έτσι, με τη δική της δράση, αρχίζει η αλλαγή μέσα μας, καθώς μία ακτίνα φωτός διεισδύει στο εσωτερικό μας σκοτάδι. Πρόκειται για το φως της συνείδησης, με την προϋπόθεση ότι όλη η διαδικασία γίνεται χωρίς καμία κριτική από την πλευρά μας: αποδέχομαι αυτό που παρατηρώ, χωρίς κρίση, χωρίς αντίδραση.

Η αυταπάτη ότι είμαστε συνειδητοί και ότι είμαστε ένας, ότι ο καθένας είναι μία ενότητα, εμποδίζει την αλλαγή. Πιστεύουμε ότι έχουμε ένα μόνιμο, μη μεταβαλλόμενο Εγώ. Πρώτα πρέπει να μάθουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας χωρίς κριτική.

Όταν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι μιλάμε και ενεργούμε χωρίς να έχουμε συνείδηση αυτών που κάνουμε, τότε θα αρχίσουμε να έχουμε μία νέα οπτική του εαυτού μας. Πιστεύουμε όμως ότι ξέρουμε και ότι θυμόμαστε, μέχρι που έρχεται μία στιγμή η Παρατήρηση του εαυτού να μας δείξει ότι δεν είμαστε αυτό που φανταζόμαστε, αλλά μηχανές. Τότε, η αμερόληπτη Παρατήρηση είναι σε θέση να εμποδίσει πολλά πράγματα να συμβούν μέσα μας και ταυτόχρονα να μας δείξει πράγματα τα οποία διόλου δεν είμαστε εμείς. Αυτό που μας κάνει να συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε όπως συνήθως είναι το ότι κοιμόμαστε.

Η Εργασία ξεκινάει με τον εαυτό του καθενός και στόχος της είναι η αλλαγή του εαυτού. Χάνουμε το νόημα αν σκεφτούμε ότι αυτό σχετίζεται με τις εξωτερικές μας υποθέσεις. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα αλλαγής, και η αλλαγή, είτε του εαυτού είτε του κόσμου, έγκειται σε αυτό. Όσο αλλάζουμε τόσο κάνουμε χώρο για τους άλλους. Δεν μπορούμε όμως να αλλάξουμε αν δεν παρατηρούμε τον εαυτό μας. Είναι παραπλανητικό να σκεφτόμαστε ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι κάτι έξω από εμάς. Με τη στάση μας προς τους άλλους προκύπτουν κάθε είδους προστριβές και δεν βλέπουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση. Μπορούμε όμως να αποκτήσουμε επίγνωση ότι κριτικάρουμε τους άλλους, και ότι αυτό που λένε οι άλλοι για μας είναι αλήθεια. Αυτό θα σήμαινε βέβαια ότι έχουμε παρατηρήσει επαρκώς τον εαυτό μας έχοντας έτσι αποκτήσει περισσότερη συνείδηση του εαυτού μας, και ακριβώς αυτό είναι που αλλάζει μία κατάσταση.

Η παρατήρηση του εαυτού έχει σκοπό να μας κάνει πιο συνειδητούς…

Τα Αρχαία Στάδια της Ελλάδος.

Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, η λέξη Στάδιο αναφέρεται σε μέτρηση της απόστασης. Στάδιο ήταν επίσης και το οικοδόμημα όπου οι θεατές παρακολούθησαν εκδηλώσεις αθλητικών κυρίως γεγονότων (Αγώνες) στενά συνδεδεμένες με τη θρησκεία.

Οι Αγώνες διοργανώνονταν κάθε δύο ή τέσσερα χρόνια προς τιμή μιας συγκεκριμένης θεότητας ή ημίθεου, όπως ο Δίας στην Ολυμπία , ο Απόλλων στους Δελφούς , ο Ποσειδώνας στα Ίσθμια και ο Οφέλτης στη Νεμέα . Αυτοί αποτελούσαν τους τέσσερις μεγάλους Πανελλήνιους Αγώνες. Ωστόσο, και σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα φιλοξενούνταν επίσης τακτικά αθλητικοί αγώνες.Αρχικά, τα στάδια ήταν απλά ,μερικές φορές χτισμένα κοντά σε πρανή λόφων για να έχουν μια σαφή εικόνα των γεγονότων οι θεατές . Ωστόσο, από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. προστέθηκαν αρχικά τεχνητά αναχώματα (πρανή) και αργότερα προστίθεται εδώλια (καθίσματα) από πέτρα ή μάρμαρο . Σήμερα χάρη στην αρχαιολογική σκαπάνη μπορούμε να θαυμάσουμε ορισμένα από αυτά τα μεγαλόπρεπη Στάδια που συνέδεσαν την ύπαρξη τους με τα λαμπρά αθλητικά γεγονότα της αρχαιότητας :

Αρχαίο στάδιο Ολυμπίας


Το στάδιο της Ολυμπίας είναι ο χώρος όπου τελούνταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αλλά και τα Ηραία, αγώνες γυναικών προς τιμήν της Ήρας.
Αν και οι αγώνες ιστορικά ξεκίνησαν το 776 π.Χ το στάδιο απέκτησε τις σημερινές του διαστάσεις κατά τον 4ο αιώνα π.Χ λόγω της αυξητικής τάσης της εμβέλειας των αγώνων που συνεχώς συγκέντρωναν περισσότερους αθλητές αλλά και θεατές. Έτσι έφτασε να διαθέτει ένα στίβο με μήκος 212,54 μ. και πλάτος 30 μ.
Η απόσταση ανάμεσα στις δύο λίθινες βαλβίδες, που σηματοδοτούν τις αφέσεις, είναι 192,27 μ., δηλαδή ένα ολυμπιακό στάδιο .
Υπολογίζεται ότι το στάδιο χωρούσε περίπου 45.000 θεατές, ωστόσο δεν απέκτησε ποτέ λίθινα καθίσματα και οι θεατές κάθονταν κατά γης. Ελάχιστα λίθινα καθίσματα υπήρχαν μόνο για τους επισήμους


H μνημειακή είσοδος του σταδίου

Στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. κατασκευάσθηκε η μνημειακή είσοδος του σταδίου, η λεγόμενη Κρυπτή, μία λίθινη καμαροσκεπής στοά μήκους 32 μ., από την οποία έμπαιναν στο στάδιο οι αθλητές.
Το στάδιο ήταν σε χρήση μέχρι και το 393 μ.Χ όποτε ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε απαγόρευση τέλεσης των αγώνων ως παγανιστικούς.
Η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου από την αρχαιολογική σκαπάνη έγινε την περίοδο 1952-1966 .

Αρχαίο στάδιο Δελφών


Το στάδιο είναι στενά δεμένο με την ιστορία των πανελλήνιων Πυθικών αγώνων, αφού εδώ διεξάγονταν τα αθλητικά αγωνίσματα. Η αρχική διαμόρφωσή του χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ., όπως μαρτυρεί η επιγραφή που βρέθηκε εντοιχισμένη στο νότιο αναλημματικό τοίχο του. Στην πρώιμη μορφή του οι θεατές θα ήταν καθισμένοι στο έδαφος ή σε ξύλινα εδώλια . Μνημειώδη λίθινα εδώλια απέκτησε μόλις το 2ο αι. μ.Χ., χάρη σε δωρεά του πλούσιου Αθηναίου Ηρώδη Αττικού, ο οποίος παρήγγειλε για την κατασκευή τους ασβεστόλιθο Παρνασσού .Τότε διαμορφώθηκε και η μνημειώδης τοξωτή θριαμβική είσοδος, η μοναδική σε αρχαίο στάδιο στην Ελλάδα.


Τα ερείπια της τοξωτής εισόδου του Σταδίου.

Το μήκος του στίβου είναι 177,55 μ., ενώ το πλάτος του είναι 25,50 μ.
Το στάδιο είναι κατασκευασμένο στη φυσική πλαγιά. Η βόρεια πλευρά του είναι φυσικά διαμορφωμένη, ενώ η νότια σχηματιζόταν με τεχνητή επίχωση, την οποία συγκρατούσε αναλημματικός τοίχος.
Τα εδώλια της βόρειας πλευράς, εκτείνονται σε 12 σειρές, ενώ της νότιας πλευράς μόνο σε 6 σειρές, λόγω της μεγάλης κλίσης του εδάφους. Υπολογίζεται ότι σε αυτή τη μορφή του το στάδιο είχε χωρητικότητα 5.000 θεατών.

Αρχαίο στάδιο Νεμέας


Στο Στάδιο κάθε δύο χρόνια γίνονταν οι πανελλήνιοι αγώνες Νέμεα ή Νέμεια προς τιμήν του Οφέλτη , γιου του βασιλιά της Νεμέας Λυκούργου . Οι αγώνες αυτοί καθιερώθηκαν το 573 π.Χ.
Το Στάδιο κατασκευάσθηκε στην σημερινή του μορφή στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ
Υπολογίζεται δε ότι χωρούσε περίπου 35.000- 40.000 θεατές.
Ο στίβος του, συνολικού μήκους 178 μ., πλαισιωνόταν από λίθινο αγωγό με λίθινες λεκάνες κατά διαστήματα για συγκέντρωση πόσιμου νερού. Στη νότια πλευρά του υπάρχει η λίθινη αφετηρία. Οι αθλητές και οι κριτές εισέρχονταν στο Στάδιο από την μνημειώδη θολωτή στοά.


Η μνημειώδη θολωτή στοά του Σταδίου.

Οι θεατές κάθονταν σε πρόχειρα βαθμιδωτά επίπεδα, λαξευμένα στο μαλακό πέτρωμα, ενώ λίθινα καθίσματα βρίσκονται σε δύο ή τρεις σειρές μεταξύ αφετηρίας και στοάς.
Γύρω στο 270 π.Χ., οι αγώνες μεταφέρθηκαν στο Άργος, παρόλο που ο Άρατος ο Σικυώνιος το 235 π.Χ. επιχείρησε την επιστροφή των αγώνων στη Νεμέα. Μετά από ένα διάστημα, κατά το οποίο γίνονταν εναλλάξ στη Νεμέα και στο Άργος, οι αγώνες σύντομα μεταφέρθηκαν οριστικά στο Άργος.
Το Στάδιο ανεσκάφη κατά τα έτη 1974-81 από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.

Αρχαίο στάδιο Επιδαύρου


Στο Στάδιο του Ιερού του Ασκληπιείου της Επιδαύρου τελούνταν οι αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του Ασκληπιού.
Η πρωιμότερη φάση κατασκευής του οικοδομήματος χρονολογείται στον πρώιμο 5ο αιώνα π. Χ. Το Στάδιο διαμορφώθηκε αρχικά σε μια φυσική κοιλότητα του εδάφους. Από αυτή τη φάση σώζονται καθίσματα από πηλό και μικρούς λίθους, τα οποία εντοπίστηκαν κάτω από τα μεταγενέστερα λίθινα εδώλια . Τα λίθινα εδώλια , που κάλυπταν μόνο το κεντρικό τμήμα των πρανών , άρχισαν να τοποθετούνται από τον 3ο αιώνα π.Χ.


Κοντινή άποψη των αναστηλωμένων λίθινων εδωλίων του Σταδίου.

Ο στίβος για τους αγώνες δρόμου είχε 181.30 μήκος και 21,50 μ. πλάτος. Για τους αγώνες της πάλης, της πυγμαχίας και του άλματος προοριζόταν ο χώρος πίσω από τη γραμμή εκκίνησης / τερματισμού, μήκους περ. 15μ. Στη βόρεια πλευρά του Σταδίου υπήρχε υπόγεια θολωτή δίοδος, η οποία συνέδεε το στίβο με την παλαίστρα, όπου προπονούνταν οι αθλητές πριν τους αγώνες. Από τη θολωτή δίοδο εισέρχονταν εντυπωσιακά οι αθλητές στον στίβο.
Ο Πίνδαρος αναφέρει την τέλεση γυμνικών αγώνων στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήδη από τον πρώιμο 5ο αιώνα. Αθλητικοί αγώνες αλλά και αγώνες ραψωδίας, μουσικής και δράματος αποτελούσαν τμήμα του τελετουργικού που ελάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια της γιορτής προς τιμήν του Ασκληπιού που διοργανωνόταν κάθε 4 χρόνια, των Μεγάλων Ασκληπιείων.

Αρχαίο στάδιο Μεσσήνης


Η αρχική κατασκευή του Σταδίου χρονολογείται από επιγραφικά ευρήματα στον 3ο αι. π.Χ. Στα χρόνια του Παυσανία (β΄ μισό του 2ου αι. μ.Χ.) διατηρούσε ακόμη στοιχεία της αρχιτεκτονικής μορφής του των Ελληνιστικών χρόνων, καθώς και τον γλυπτικό του διάκοσμο. Στο Στάδιο τελούνταν, πιθανότατα, γυμνικοί αγώνες (παίδων και εφήβων) προς τιμήν του Ασκληπιού (Ασκληπιεία) και του Διός Ιθωμάτα (Ιθωμαία), και αργότερα προς τιμήν του Αυγούστου και της Ρώμης (Ρωμαία ή Καισάρεια).
Το πεταλόσχημο βόρειο τμήμα του σταδίου (σφενδόνη), κατασκευασμένο από ντόπιο ασβεστόλιθο, καταλαμβάνεται από 19 σειρές λίθινων καθισμάτων (εδώλια) ,τα οποία έχουν χωρητικότητα 8000 έως 10000 θεατές , και περιβάλλεται από δωρικές στοές. Στο νότιο τμήμα του τα πρανή είναι διαμορφωμένα από απλό χώμα.


Οι κίονες από τις δωρικές στοές που περιβάλλουν το Στάδιο.

Ο στίβος του Σταδίου , έχει μήκος 180 μ.περίπου.
Την ύστερη Ρωμαίκη περίοδο προστέθηκε στο νότιο μέρος καμπύλος τοίχος. Τότε ο στίβος μετατράπηκε σε ελλειψοειδή αρένα για μονομαχίες και θηριομαχίες (τέλη 3ου και 4ος αι. μ. Χ.). Ενα χαμηλό στηθαίο και μεταλλικό κιγκλίδωμα έφραξαν το κάτω διάζωμα του πετάλου, για να προστατεύονται οι θεατές από τα όπλα των μονομάχων και από τα άγρια θηρία. Την εποχή αυτή δε χρησιμοποιούνταν πλέον τα χωμάτινα πρανή του Σταδίου.

Αρχαίο στάδιο Ρόδου

Στο Στάδιο τελούνταν τα «Μικρά Αλίεια» και τα «Μεγάλα Αλίεια», μεγάλοι αθλητικοί αγώνες προς τιμήν του θεού Ήλιου - Απόλλων, του πολιούχου του νησιού.
Τα «Μικρά Αλίεια» εορτάζονταν ετησίως ενώ τα «Μεγάλα Αλίεια» κάθε 4 χρόνια και τελούνταν συνεχώς από το 300 π.χ. ως το 300 μ.χ. Οι εορτές περιελάμβαναν αθλητικούς, μουσικούς και ιππικούς αγώνες με τη συμμετοχή και γυναικών. Το έπαθλο για τους νικητές των «Μεγάλων Αλιείων» ήταν ένα στεφάνι από φύλλα λεύκης.


Το αρχαίο Στάδιο περιτριγυρισμένο από δέντρα.

Η πρώτη οικοδομική φάση του Σταδίου της Ρόδου έγινε τον 4ο αι.π.Χ.. Η δεύτερη οικοδομική φάση έγινε το 227 π.Χ., έπειτα από τον μεγάλο σεισμό και η τρίτη τοποθετείται στον 2ο αι. μ.Χ., στην ρωμαϊκή περίοδο. Σήμερα το Στάδιο διατηρεί σχεδόν ακέραια τα λίθινα εδώλια του μετά από την ανακατασκευή που του έγινε.
Οι διαστάσεις του Στάδιου είναι 210 μ μήκος και 35 μ. πλάτος.

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο να αλλάξει;
Να δει;
Να ζήσει;
Να συνειδητοποιήσει;

Ενώ μπορείς, ταυτόχρονα δεν μπορείς!
Ή αλλιώς μπορείς, αλλά μόνο έμμεσα.
Και μόνο στο βαθμό, που έχεις ήδη βοηθήσει τον εαυτό σου, και τον έχεις ελευθερώσει. Ποτέ λιγότερο. Ποτέ…

- Μπορείς όταν, (ενώ έχεις αναγνωρίσει την Αλήθεια, που περιλαμβάνει τη βίωση του ψέματος στα πάντα, και τη ζώσα Εσωτερική κατάσταση η οποία σε καθιστά, έξω, ή πάνω, ή μέσα, στην Ουσία των πάντων, και σε φέρνει στο να) κινείσαι στο χώρο, με την ανάλογη ζωή.

Γιατί ζεις μεν ο ίδιος στην Πραγματικότητα, (όχι για τους άλλους αλλά για σένα τον ίδιο), μα την εισπράττουν όλοι όσοι έρχονται μαζί σου σε επαφή.
Εισπράττουν τη δόνηση αυτής της Ζωής.

Συλλαμβάνουν (υποσυνείδητα) τις σκέψεις που επιλέγεις να κάνεις.
Νιώθουν την Αλήθεια, κι ας μην την έχουν αναγνωρίσει, γιατί δεν έχει ανοιχτεί μέσα τους η Πηγή της, μια και δεν την αναζήτησαν από τη μια, και την σκεπάζουν άλλα πράγματα της προσοχής τους από την άλλη…

Βλέπουν επίσης τις εκφράσεις, τις στάσεις, τη φωνή σου, όπως και εισπράττουν βέβαια τα λόγια σου. Σε αισθάνονται… Αναγνωρίζουν τη διαφορετικότητα σου.
Πράττεις, όχι όπως σου δίδαξαν, όπως πρέπει (συνήθως και ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους), ή όπως κάνουν οι άλλοι, αλλά όπως η καρδιά σου απαιτεί από σένα την κάθε δεδομένη στιγμή, μια και ζεις ταυτιζόμενος μαζί της.
Γιατί στον μόνο Νόμο που μπορείς να υπακούς, είναι αυτός της Καρδιάς. Που συνάγει, με την καρδιά του Σύμπαντος.

Η Αρμονία είναι ο Νόμος σου, όπως και η Ένωση, (Αγάπη), η Ειρήνη, η Διαύγεια, η Απλότητα. Και με αυτά βέβαια, (πορεύεσαι και εργάζεσαι ώστε να) αποτελείται η καθημερινότητα σου για να καλύψει κάποια στιγμή όλες σου τις στιγμές, και κάθε πτυχή της ύπαρξης σου.

Διδάσκεις με το παράδειγμα σου. Χωρίς βέβαια να είναι αυτός ο σκοπός σου. Εσύ απλά, είσαι από αυτούς που αναγνώρισαν την Αλήθεια, και το μόνο που αισθάνεσαι, είναι το να την εκφράζεις. Με όσα νιώθεις, με όσα λες, με όσα συλλαμβάνεις και πράττεις, όπως και με όσα η ηρεμία μέσα σου, σου προσδιορίζει.

Γνωρίζεις βαθιά σου όμως εν τέλει, πως όλοι κάποτε θα δουν όσα βλέπεις, όπως είδαν και τόσοι αναρίθμητοι άνθρωποι στο παρελθόν οι οποίοι προηγήθηκαν από σένα…

Βία, πόλεμος, διαμάχη; Τι είναι αυτά; Δεν τα αναγνωρίζεις όταν δεν υπάρχουν μέσα σου, ώστε να εμπλέκεσαι μαζί τους. Απλά τα βλέπεις όταν συμβαίνουν (στους άλλους ανθρώπους γύρω σου), κοιτάζοντας τους εσωτερικά στο τι τους συμβαίνει και τα συντηρούν, οπότε εκφράζονται και εξωτερικά κατά τον ανάλογο τρόπο. Αυτό όμως, το κατανοείς βαθιά. Γνωρίζεις, πως απλά δεν είναι η ώρα τους….

Γιατί μόνο όσοι είναι έτοιμοι, και μόνο αυτοί, μπορούν να πάρουν τα λόγια και τις πράξεις σου, και να λειτουργήσουν για τη διεκδίκηση της δικής τους Ευτυχίας και Γαλήνης.

Όμως εδώ, υπάρχει μία τεράστια παγίδα την οποία θα χρειαστεί καί να αντιμετωπίσεις, καί να ξεπεράσεις, ώστε να μπορέσεις να βοηθήσεις (ίσως) κάποια στιγμή τους ανθρώπους: Αφορά, το να έχεις πλάσει μία εικόνα (ένα τεράστιο «εγώ») για τον εαυτό σου, θεωρώντας σε, προχωρημένο άτομο στην Αυτογνωσία, και γι’ αυτό «θέλεις να βοηθάς», (υποτίθεται αυτούς που είναι χαμηλότερα από σένα), αλλά αυτό τελικά δεν είναι αλήθεια. Γιατί βοηθώντας, στην ουσία τον εαυτό σου ζητάς απεγνωσμένα να βοηθήσεις, μια και δεν το’ κανε ποτέ κανείς… Αυτό χρειάζεται να το δεις, ώστε να βοηθήσεις πραγματικά τον εαυτό σου στην Ουσία, πριν από οποιονδήποτε άλλο, με την έννοια της απλόχερης βοήθειας ως αβίαστης πια καθημερινότητας. Αυτό, χωρίς την παραμικρή έμμεση (σκεφτόμενος υποσυνείδητα πόσο σημαντικός, και καλός άνθρωπος είσαι), ή άμεση, (δεχόμενος τα ευχαριστήρια που σε φουσκώνουν σαν το παγόνι) προσδοκία από τον οποιονδήποτε. Πρέπει, η βοήθεια που θα προσφέρεις, να μην είναι αυτοσκοπός, να μη νιώθεις ότι βοηθώντας «ανεβαίνει» το κασέ σου, (στα μάτια του «εγώ» σου), και το πιο σημαντικό απ’ όλα, πως είσαι ίδιος, και ίσος με όλους τους ανθρώπους, κι αυτό είναι τελικά που σε δένει μαζί τους, και όχι ότι είσαι ανώτερος… Ανώτερος δεν υπάρχει. Μόνο ένα εγώ μπορεί να κάνει αυτούς τους διαχωρισμούς. Ένα εγώ, που αρέσκεται να φαίνεται πως κάνει το καλό και διαφέρει…

- Από την άλλη, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν, (όσο κι αν θέλεις, επιμένεις, ή νομίζεις πως επειδή σου ζητούν άνθρωποι βοήθεια, είναι και έτοιμοι να εργαστούν σοβαρά για την Ελευθερία τους). Γιατί ο οποιοσδήποτε αλλάζει, όταν ο ίδιος μόνο το θέλει. Δεν μπορείς να κάνεις για κανέναν κάτι, το οποίο ο ίδιος (για τους λόγους του), δεν το παίρνει ζεστά ώστε να ασχοληθεί…

Αυτή είναι η «ενθύμηση» όμως. Είσαι ένας «σταθμός αλλαγής», μόνο αυτών που θα πάρουν σοβαρά την επιστροφή στον Εαυτό τους, επειδή το θέλουν. (Όντες έτοιμοι). Έτσι γίνεται… Με μια μαγική σκυτάλη…

Ποτέ δεν γνωρίζεις όμως σε ποιους έκανες τι, πότε, και πως. Αρκεί, να είσαι ο Εαυτός σου και να πρεσβεύεις την Αγάπη και την Αλήθεια.

Είμαστε ανέκαθεν ο ένας για τον άλλον οι άνθρωποι επιρρεπείς σε επηρεασμούς. Ας είναι για μας ο επηρεασμός, οδηγός προς την Ελευθερία μας, και όχι τη συνέχιση της σκλαβιάς μας. Γιατί η αρχή της ελευθερίας, είναι κατ’ αρχήν, η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς μας.

Ο επηρεασμός, είτε αρνητικός, (ως τη συνήθη ζωή που μας δίδαξαν), είτε εμπνεόμενοι από Ανώτερες Αξίες, παύει να ισχύει ως επηρεασμός, όταν αναλάβουμε μόνοι τον εαυτό μας, έχοντας βιώματα της Πραγματικότητας. Τότε, αναγνωρίζουμε, πως δεν μπορεί ποτέ ξανά να μας επηρεάσει κανείς. Να άλλος ένας λόγος η στροφή προς τον επηρεασμό της Αυτογνωσίας, και της Αναζήτησης της Αλήθειας.

Γιατί μόνο τότε, παύοντας να είμαστε πιόνια, κλείνουμε τη σκακιέρα, και ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε σπίτι…

Το πέρασμα από την ελευθερία στη σύγχρονη αγριότητα

Οι προστυχιές, οι χλευασμοί, οι βρισιές δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης: Δεν θα ’πρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι σήμερα η αχαλίνωτη συμπεριφορά γίνεται συνήθεια ή και νόμος. Προστυχιές, χλευασμοί και βρισιές σε όλη την κλίμακα της χυδαιότητας ανταλλάσσονται με μια ευκολία που θα άφηνε άναυδο έναν άνθρωπο περασμένης εποχής, μιας εποχής από εκείνες που δεν είχε ακόμη διασυρθεί τόσο πολύ η λέξη «φραγμός».

Οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές. Και μην πείτε ότι φταίει η κρίση, οι δυσκολίες που ενέσκηψαν και τα σμπαραλιασμένα νεύρα ολωνών. Πάει πολύ πιο πίσω η υπόθεση και αν για μια στιγμή οι σκέψεις μας κατόρθωναν να βγουν έξω από τον καθημερινό κυκεώνα, θα επέτρεπαν να δούμε ότι δεν άνοιξαν από τη μία μέρα στην άλλη οι οχετοί. Είχε ήδη συντελεστεί μέσα στην οικογένεια, στα σχολεία και σε ολόκληρη την κοινωνία, μια θορυβώδης αποκήρυξη των «καλών τρόπων». Τους αποκάλεσαν «καθωσπρεπισμό» και νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν. Και δεν κατάλαβαν ότι ο τύπος ενός κανόνα όταν συγχέεται με το περιεχόμενό του παράγει εκτρώματα.

Ηταν, πράγματι, μια κάποια απελευθέρωση η απόρριψη της συμβατικότητας, της άκρας επιτήδευσης και της υποκρισίας πίσω από τις πολλές τσιριμόνιες. Μαζί μ’ αυτά όμως πήραν τα σκάγια και την έννοια της υποχρέωσης που έχουν οι άνθρωποι να μην εκσφενδονίζουν ο ένας προς τον άλλο τις επιθυμίες τους σαν να ήταν δικαιώματα που θα έπρεπε να ικανοποιηθούν απλώς και μόνο επειδή φανερώθηκαν. Η πράξη της φανέρωσης έγινε αυτή καθαυτή αξία. Δεν ενδιέφερε πια το τι διεκδικούσε κανείς από τους άλλους, ενδιέφερε μόνο το αν διέθετε την απροσποίητη εκείνη ορμή, τη φυλακισμένη επί αιώνες, ώστε να εκδηλώσει ανοικτά το ποιος ήταν ή, μάλλον, το ποιος θα ήθελε να είναι.

Η θρυαλλίδα της έκρηξης βρισκόταν εδώ. Γιατί και οι άλλοι προς την ίδια αυτο-φανέρωση θα προχωρούσαν. Οπότε όλοι δεν θα εκόμιζαν στις σχέσεις τους παρά τις επιθυμίες τους, που, επειδή θα ήταν μεταξύ τους όμοιες και ισόβαθμες, θα ήταν αδύνατον να ικανοποιηθούν. Οταν δύο άνθρωποι δείξουν ο ένας στον άλλο ότι θέλουν αμέσως, χωρίς καμιά αναβολή, να γίνουν σεβαστές οι απαιτήσεις τους, το πρώτο που θα συμβεί είναι να γεννηθεί αμοιβαίως η αποστροφή γι’ αυτό που ο καθένας εννοεί ως «σεβασμό».

Είναι η απέχθεια που νιώθουμε όταν η επιθυμία του άλλου εμφανίζεται γυμνή. Αυτή η γύμνια που μας ζυγώνει φέρνει μαζί της όλη την ανατριχίλα και τη φρίκη ενός πανάρχαιου παρελθόντος, τότε που από το στόμα των προϊστορικών προγόνων μας έβγαιναν αφροί από θυμούς και πόθους καθώς και άναρθροι ήχοι. Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα της γλώσσας, δεν είχαν αρχίσει τα αναγκαία παζαρέματα ανάμεσα σε εγωισμούς. Από τότε βέβαια έως σήμερα επινοήθηκαν πάμπολλα μέσα, ώστε τα πάθη να μην αφηνιάζουν και να κρατιούνται, όσο γίνεται, υπό έλεγχον. Το τίμημα ήταν η συμπίεση της αυθορμησίας, το αίσθημα ότι οι ηδονές μας ακρωτηριάζονται. Το όφελος ήταν η εξοικονόμηση δυνάμεων, που θα μπορούσαν να διατεθούν σε έργα από τα οποία θα ερχόταν μια απόλαυση πιο λεπτή, λιγότερο έντονη, αλλά και πιο σταθερή από εκείνη που θα έδινε η αρπαγή της λείας, η κατατρόπωση των αντιπάλων, ο πόλεμος ενάντια σε ό,τι μας αντιστέκεται.

Αλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, οι ιστορικές εποχές χαρακτηρίστηκαν από το πώς αντιμετώπισαν αυτή την αντίθεση και πώς την έλυσαν. Πρωτόκολλα ευπρεπείας δεν υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα, υπήρχε, όμως, φροντίδα ώστε είτε στην Αγορά βρισκόταν ο πολίτης είτε στο συμπόσιο να φέρεται έτσι όπως όριζαν το «έθος» και οι παραδεδεγμένες αρχές της κοσμιότητας.
Αργότερα, κατά την Αναγέννηση, στις αυλές της Φλωρεντίας, του Ουρμπίνο, της Φερράρα, της Μόντενα, οι νέοι διδάσκονταν το πώς «ένας κύριος δεν πρέπει να προσβάλλει κανέναν ούτε να τον κάνει να αισθάνεται κατώτερος με την επίδειξη της δικής του υπεροχής», σύμφωνα με το εγχειρίδιο του Καστιλιόνε «ο Αυλικός», που διαβαζόταν σαν ευαγγέλιο. Ύστερα, η κυρίαρχη στάση άλλαξε, επικράτησε ο θεατρινίστικος φορμαλισμός του περιβάλλοντος του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Τέλος, η εξέλιξη έφερε τις ακαμψίες και τη σεμνοτυφία της βικτωριανής αντίληψης – ήταν αυτή, κυρίως, η αντίληψη ενάντια στην οποία ξεσηκώθηκαν οι νεότερες γενιές, γαλουχημένες με τις φιλολαϊκές ιδέες της φυσικότητας και της απλότητας.

Σε κάθε περίοδο, πάντως, υπήρχε μεν καταπίεση, αλλά και η κερδισμένη σε αντάλλαγμα ικανότητα να πηγαίνει κανείς αντίθετα σε ορισμένες ροπές του – λογιζόταν ως επίτευγμα αυτό. Μόνο στη δική μας εποχή θεωρήθηκε κατόρθωμα η περιφρόνηση των περιορισμών εν γένει. Ας μη διαμαρτυρόμαστε, λοιπόν, που σπάζουν κλειδαριές και ανοίγουν με πάταγο κάποιες θύρες γερά ασφαλισμένες άλλοτε.

Οι νέοι *Κένταυροι είναι εδώ. Ελεύθεροι να λοιδορούν, να χειροδικούν, να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, άμα τους καπνίσει, και να σαρκάζουν με το σοκ που προκαλούν. Οι μανιασμένοι τους πρόγονοι, σύμφωνα με τον μύθο, αναχαιτίσθηκαν με τη βοήθεια του Θησέα, σε εκείνο το γαμήλιο τραπέζι των Λαπιθών όπου είχαν προσκληθεί. Σήμερα, ελλείψει τέτοιων ευγενών αρωγών, οι φιλήσυχοι Λαπίθες πρέπει μόνοι τους να τα βγάλουν πέρα. Και μόνοι τους, επίσης, να εντοπίσουν στις τάξεις τους αυτούς που θαυμάζουν κρυφά την πυγμή των Κενταύρων.

Να προσέχεις τις λεπτομέρειες παντού και πάντα, αυτό που κάνει πάντα μια μεγάλη διαφορά,
είναι οι πολλές μικρές λεπτομέρειες σωστά καμωμένες.

Να λες πάντα «καλημέρα» και «καληνύχτα» στην αρχή και στο τέλος της ημέρας στο σπίτι, στον δρόμο, στο γραφείο παντού. Κάνε λίγη ελαφριά πλάκα. Πες ένα χαρούμενο πολύ μικρό ανέκδοτο. Κάνε τους ανθρώπους να γελάσουν και μην μοιράζεις άσχημες ειδήσεις ή άσχημα γεγονότα, υπάρχουν τα μέσα μαζικής συμφορά γι αυτά.

Δες τον χώρο γύρω σου και συμπεριφέρσου ανάλογα. Σκέψου ποιόν θα προσλάμβανες, τον τύπο που μπαίνει στο γραφείο σου, χαμογελαστός, ευδιάθετος, φορώντας καθαρή μπλούζα, καθαρό πουκάμισο, γυαλισμένα παπούτσια και παντελόνι με τσάκιση ή τον άλλον με τα ράστα, το τζόκεϊ καπελάκι του φορεμένο ανάποδα, το τριμμένο τζιν, και τα χαχόλικα παντελόνια; Η απάντηση είναι προφανής. Πάντα σε σχέση με τον χώρο, ο τύπος με τα ράστα μια χαρά ταιριάζει σε ένα μπαράκι με ανάλογη μουσική, αλλά σίγουρα όχι για την θέση του πωλητή του προϊόντος πολυτελείας που διαθέτεις στην αγορά. Η σημασία στην λεπτομέρεια κάνει την διαφορά
———————-
* Στην Ελληνική Μυθολογία οι Λαπίθες αναφέρονται ως μυθολογικά όντα ίδιας καταγωγής με τους Κενταύρους από τους οποίους και χωρίσθηκαν μεταγενέστερα από τους ποιητές αποδίδοντάς τους ανθρώπινη μορφή και παρουσία ως αρχαίου πραγματικού λαού, πολεμικού και ανδρειωμένου που αφού εξεδίωξαν τους Περραιβούς από τη Θεσσαλία εγκαταστάθηκαν στην παρά τις όχθες του Πηνειού πεδιάδα. Μπορεί όμως να πρόκειται και για αρχαιότατο λαό εγκατεστημένο από την αρχή εκεί, που πολεμούσε κατά των διαφόρων κάθε φορά εισβολέων και τελικά εξοντώθηκε από τους Δωριείς. Οι αποδεχόμενοι τους Λαπίθες ως μυθικά όντα παράγουν το όνομά τους από το λαπιστής (= αλαζών) και το ρήμα λαπίζω (= συρίζω), από την ίδια ρίζα λαπ επίσης και το ρήμα αλαπάζω (=καταστρέφω, διαρπάζω) αλλά και το ουσιαστικό λαίλαπα (λαίλαψ).
Επειδή όμως και η ρίζα λαπ είναι σχετική με τη ραπ = αρπ πολλοί σχετίζουν το όνομα με τις Άρπυιες, δηλαδή τους βίαιους ανέμους, και κάθε βίαια μετεωρολογικά φαινόμενα, δαίμονες των καταιγίδων, που η ποιητική φαντασία τους μετέβαλε βαθμηδόν σε γενναίους πολεμιστές, ενάρετους και φιλόξενους σε αντίθεση με τους Κενταύρους. Στους αναφερόμενους μύθους κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, γενάρχης των Λαπίθων φέρεται ο Λαπίθης, γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Στίλβης, ο δε γιος αυτού Φόρβας βασίλευσε στην Ηλεία όπως και οι γιοί αυτού Αιγεύς και Άκτωρ.
Η εκτίμηση των αρχαίων προς τους Λαπίθες φαίνεται μάλλον μεγάλη αφού επιφανείς ήρωες συνδέθηκαν με τους διασημότερους εξ αυτών, όπως για παράδειγμα ο Θησέας που τους βοήθησε στη μάχη τους κατά των Κενταύρων, επειδή στο γάμο του Πειρίθου με την Ιπποδάμεια οι Κένταυροι πρόσβαλαν τις γυναίκες των Λαπιθών. Σημαντικότεροι των Λαπιθών αναφέρονται ο Κόρωνος και ο γιος του Λεοντεύς, ο γιος του Πειρίθου Πολυποίτης οι οποίοι ως ηγήτορες 40 πλοίων συμμετείχαν στον πόλεμο της Τροίας οι από την Άργισσα, τη Γυρτώνη, την Όρθη, την Ηλώνη και Ουλουσώνα καταγόμενοι Λαπίθες.
Στη νότια πλευρά του Παρθενώνα υπήρχαν 32 μετόπες. Από αυτές οι 23 εικονίζουν σκηνές από την Κενταυρομαχία και οι υπόλοιπες 9 διάφορα θέματα.
Η Κενταυρομαχία εικονίζεται στις 12 πρώτες (1-12) και στις 11 τελευταίες (22-32).
Σύμφωνα με το μύθο ο Πειρίθοος και ο φίλος του ο Θησέας ήταν αυτοί που έφεραν τους Λαπίθες από τη Θεσσαλία. Ο Πειρίθοος, για να γιορτάσει το γάμο του με την Ιπποδάμεια, έκανε ένα γλέντι στο οποίο κάλεσε και τους Κενταύρους, οι οποίοι ήταν συγγενείς του. Οι Κένταυροι, μη όντας συνηθισμένοι στο κρασί, μέθυσαν και ένας απ’ αυτούς, ο Εύρυτος, προσπάθησε να βιάσει τη μνηστή του Πειρίθοου. Τον Εύρυτο μιμήθηκαν κι άλλοι Κένταυροι κι ο γάμος κατέληξε σε συμπλοκή. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθούν πολλοί κι απ’ τις δύο μεριές. Στο τέλος νίκησαν οι Λαπίθες που εξανάγκασαν τους Κενταύρους να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλία. Στη μάχη λέγεται πως πήρε μέρος κι ο Θησέας, ως φίλος του Πειρίθοου.

Για τις 9 μεσαίες μετόπες έχουν προταθεί διάφορες απόψεις για το τι εικονίζουν. Σύμφωνα με το Robertson στις μετόπες παρουσιάζεται ένα θέμα σχετικό με το Δαίδαλο. (Για περισσότερες λεπτομέρειες δες στις μετόπες). Η Simon πιστεύει ότι διαπραγματεύονται την ιστορία του Ιξίονα. Άλλοι μελετητές αποδίδουν στις θέματα σχετικά με τους βασιλιάδες της Αττικής.

Ο Ιξίονας ήταν Θεσσαλός βασιλιάς και βασίλευε στους Λαπίθες. Παντρεύτηκε τη Δία, την κόρη του βασιλιά Δηιονέα. Για να την πάρει για γυναίκα του έδωσε μεγάλες υποσχέσεις στο Δηιονέα τις οποίες όμως δεν μπόρεσε να κρατήσει. Όταν ο Δηιονέας του ζήτησε όσα του υποσχέθηκε ο Ιξίονας τον έριξε μέσα σ’ ένα χαντάκι με αναμμένα κάρβουνα. Ο φόνος αυτός θεωρήθηκε έγκλημα διπλό, τόσο για επιορκία όσο και για το θάνατο συγγενούς, κάτι που δεν είχε γίνει ως τότε. Κανείς θεός δε δέχθηκε να τον εξαγνίσει εκτός από το Δία. Ο Ιξίονας όμως φάνηκε αχάριστος απέναντι στο Δία, γιατί προσπάθησε να βιάσει την Ήρα. Ο Δίας, για να τον τιμωρήσει, κατασκεύασε ένα σύννεφο που έμοιαζε με την Ήρα και μ’ αυτό ενώθηκε ο Ιξίονας. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Κένταυρος, ο πατέρας των Κενταύρων. Η νέα τιμωρία του Δία ήταν να δέσει τον Ιξίονα σε μια φλογισμένη ρόδα που περιστρεφόταν αδιάκοπα και να τον ρίξει στους αιθέρες. Ο Ιξίονας με τη Δία γέννησαν και τον Πειρίθοο.

Όσον αφορά την Κενταυρομαχία πέρα από την αναφορά στο μύθο, κυριαρχεί κυρίως η αντίθεση ανάμεσα στη βαρβαρότητα και στον πολιτισμό. Οι Κένταυροι θεωρούνται ως βάρβαροι, καταχρώνται τη φιλοξενία των πολιτισμένων Λαπιθών, αρπάζουν τις γυναίκες τους και χρησιμοποιούν ως όπλα τα σκεύη της φιλοξενίας (υδρίες), όπως φαίνεται στις μετόπες 4, 9, 23, ενώ οι Λαπίθες χρησιμοποιούν όπλα ευγενή όπως είναι το ξίφος και το δόρυ.

Οι μετόπες της πλευράς αυτής δε σφυροκοπήθηκαν από τους βάρβαρους Χριστιανούς, είτε γιατί δεν ήταν απευθείας ορατές, είτε γιατί το θέμα τους παρεξηγήθηκε. Ο J. Carrey σχεδίασε το 1674 όλες τις μετόπες και είναι ευνόητη η πολύτιμη αξία αυτών των σχεδίων, γιατί μετά από 13 χρόνια, το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 1687, σημειώθηκε η καταστροφική έκρηξη από τις οβίδες του Φραγκίσκου Μοροζίνι.

Δεκαπέντε μετόπες βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο, μία στο Λούβρο και μία στη θέση της στην Ακρόπολη. Από τα θραύσματα ανασυντάχθηκε με τη βοήθεια των σχεδίων του Carrey η 12η μετόπη και φυλάσσεται στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Η Αιώνια Αλήθεια

Όλοι οι ιδρυτές των μεγάλων θρησκειών και όλοι οι σημαντικοί φιλόσοφοι της ιστορίας, στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την Πραγματικότητα και να “συλλάβουν” την Αλήθεια, ακολούθησαν έναν τελείως φυσικό και απλό τρόπο: Όλοι αναζήτησαν την Αλήθεια και προσπάθησαν να κατανοήσουν την Πραγματικότητα μέσα στην “Δεδομένη Συνείδηση”, στην “Παρούσα Συνείδηση”, σε όποια κατάσταση κι αν βρισκόταν αυτή. Αναζήτησαν την Αληθινή Φύση της Ύπαρξης τους, την εγκυρότητα της αντίληψής τους και ενήργησαν για να φτάσουν στην Καθαρή Αλήθεια.
Το ίδιο μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος που μπορεί να είναι εξίσου σοφός με όλους αυτούς. Να διερευνήσει την “Δεδομένη Συνείδηση” που τυχαίνει να είναι. Σε αυτή την έρευνα θα περάσει από όλα τα στάδια που πέρασε το ανθρώπινο είδος στην πολλών χιλιετηρίδων ιστορία του. Τυπολογικά υπάρχουν πέντε στάδια προς την Αλήθεια (όπως κι αν την εννοούμε αυτή), πέντε βήματα που πρέπει να κάνουμε.

1) Το πρώτο και ασφαλές θεμέλιο, η βάση από την οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε είναι η ίδια μας η Συνείδηση (η “Δεδομένη Συνείδηση” όποια κι αν είναι αυτή). Αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε και προβληματιζόμαστε κι αναζητούμε την Αλήθεια. Αν δεν υπήρχαμε (αν δεν είχαμε “συνείδηση” της ύπαρξής μας) δεν θα ετίθετο καν το πρόβλημα.
Πρέπει να διερευνήσουμε λοιπόν καταρχήν τι “είναι” “συνείδηση”, τι είναι σταθερό και τι είναι δευτερεύουσα δραστηριότητα στην λειτουργία της. Ασφαλώς η “συναίσθηση” είναι το σταθερό στοιχείο, ενώ το περιεχόμενο, όλα όσα αντιλαμβανόμαστε έρχονται μετά. Καταρχήν λοιπόν αντιλαμβανόμαστε την Ύπαρξη σαν ένα όλο, συγκεχυμένο όλο.

2) Μέσα στην “Δεδομένη Συνείδηση” εκδηλώνεται συναίσθηση, νόηση, αντίληψη, διανοητικές λειτουργίες, αισθήματα (δηλαδή ερεθίσματα από κάπου έξω από το εγώ) κι ένας ολόκληρος κόσμος απέναντί μας (που θεωρείται αντικειμενικός). Έτσι θεμελιώνεται η διάκριση μεταξύ Υποκειμένου κι αντικειμενικού κόσμου και παγιώνεται η αντίληψη ότι είμαστε μέσα σε αυτό τον αντικειμενικό κόσμο. Η απορρόφηση στο υποκείμενο οδηγεί στην προανθρώπινη, παιδιάστικη αντίληψη, ότι ελέγχουμε τα πάντα (οδηγεί σε ένα συνειδησιακό αυτισμό), ενώ η απορρόφηση στο αντικειμενικό μας στερεί το ανθρώπινο χαρακτηριστικό μας που είναι η αυτεξουσιότητα και μας κάνει να τρέχουμε πίσω από τα φαινόμενα (και τελικά μας αποκτηνώνει).

3) Αντιλαμβανόμαστε ότι Υποκείμενο, αντικειμενικό, είναι διαφορετικά. Επεξεργαζόμενοι διανοητικά αυτές τις δύο αρχές μπορούμε να ακολουθήσουμε ή τον ένα δρόμο του υποκειμένου ή τον άλλο του αντικειμενικού και να θεμελιώσουμε φιλοσοφικές θεωρίες και αντιλήψεις που θα δίνουν προτεραιότητα είτε στο ένα είτε στο άλλο. Αυτός είναι ο διανοητικός δρόμος που ακολούθησαν οι πρώιμοι και ανώριμοι διανοητές κι έτσι θεμελίωσαν φιλοσοφίες, μεταφυσικές δοξασίες γιά την Πραγματικότητα που στα εγχειρίδια της φιλοσοφίας διαχωρίζονται σε ιδεαλιστικές και ρεαλιστικές. Όλα αυτά είναι διανοητικές κατασκευές, προσπάθειες να συλλάβουμε με την σκέψη την Πραγματικότητα. Είναι όμως τελείως διαφορετικό πράγμα να βιώνουμε την Πραγματικότητα από το να σκεφτόμαστε την Πραγματικότητα. Μία τέτοια στάση παραμένει ανώριμη και παιδιάστικη κι ας παίρνει την μορφή φιλοσοφικής θεωρίας.

4) Ο Δρόμος που ακολούθησαν οι ώριμοι φιλόσοφοι (συχνά μυστικιστές και αντι-διανοητικοί φιλόσοφοι) είναι άλλος, είναι ο Δρόμος του Βιώματος. Για να αντιληφθούμε την Αληθινή Φύση της Ύπαρξής μας, της Συνείδησης σαν Συνείδησης και της σχέσης μας με τον αντικειμενικό κόσμο θα πρέπει να υπερβούμε και την διανόηση κι όλες τις δευτερεύουσες δραστηριότητες της Συνείδησης. Στον χώρο της σκέψης (αν και φανταστικός, τεχνητός) ο άνθρωπος αισθάνεται ασφάλεια. Εδώ όμως καλείται να εγκαταλείψει όλες αυτές τις δραστηριότητες και να ξανοιχτεί στο Άπειρο της Καθαρής Συνείδησης, στον Ωκεανό της Αληθινής Ύπαρξης. Μία τέτοια ενέργεια είναι ασφαλώς προσωπική, μη ελεγχόμενη και συνεπώς αμφιλεγόμενη και αμφισβητούμενη. Βεβαίως, στην πραγματικότητα, το Υποκείμενο εγκαταλείποντας όλες αυτές τις δευτερεύουσες δραστηριότητες βυθίζεται στην Αντικειμενική Φύση Του, σε Αυτό που Είναι Πραγματικά, αλλά αυτό το Βιώνει προσωπικά, σαν Υποκείμενο. Η Αλήθεια που ανακαλύπτει λοιπόν το Υποκείμενο είναι Αντικειμενική, αλλά είναι μία προσωπική αντίληψη της Αντικειμενικής Φύσης. Στην πραγματικότητα, σε Αυτή την Κατάσταση Υποκείμενο, Αντικειμενική Φύση, “διαλύονται” και η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται σαν Μία Ενότητα, σαν Ένας Ωκεανός Ύπαρξης που συμπεριλαμβάνει τα πάντα: και το Υποκείμενο που Υπερβαίνει τον εαυτό του και ταυτίζεται με την Αντικειμενική Ύπαρξη και όλο τον φαινομενικό αντικειμενικό κόσμο. Σε Αυτή την Κατάσταση το Υποκείμενο που Ταυτίστηκε με το Σύνολο της Ύπαρξης μεταβάλλεται σε Παγκόσμιο Πνεύμα που περικλείνει την “αντικειμενική φύση”. Σε Αυτή την Κατάσταση το Υποκείμενο έχει αντιστρέψει τελείως την θέση του, δεν αισθάνεται ότι είναι μέσα στον “αντικειμενικό κόσμο”, αντιλαμβάνεται ότι Μέσα Του περικλείνεται όλος ο “αντικειμενικός κόσμος”. Συμβαίνει μία Πλήρης Πνευματική Ανατροπή κι έτσι ο “άνθρωπος” “γίνεται” “Θεός”, ό,τι ήταν πάντα.

5) Μία Συνείδηση που Πραγματοποίησε την Πλήρη Αυτογνωσία, που έφτασε στην Έλλαμψη, στην Φώτιση, στην Σωτηρία (όπως κι αν το πούμε είναι το ίδιο), Αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η ΥΠΑΡΞΗ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ότι ποτέ δεν αποχωρίστηκε από την ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ κι ότι όλη η πορεία της μέσα στον φαινομενικό κόσμο δεν ήταν παρά μία “συνειδησιακή παραζάλη”, που την οδήγησε στο να αντιλαμβάνεται όλα τα φαινόμενα που παράγονται μέσα της σαν ανεξάρτητα από αυτήν και ότι βρέθηκε στην παράδοξη θέση να αισθάνεται ότι ζει μέσα σε αυτό το κοσμικό όνειρο. Είναι δύσκολο να κατανοήσει Αυτή την Κατάσταση μία συνείδηση που δεν την Βίωσε.

Όπως κι αν έχει το πράγμα, καταλαβαίνουμε ότι ο Δρόμος Προς Την Αλήθεια είναι Βιωματικός. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι Βίωμα, δεν είναι περιγραφή του Δρόμου, ούτε διανοητική θεωρία. Για να φτάσουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ πρέπει να διαβούμε τα πέντε στάδια της “συνειδησιακής εξέλιξης” που περιγράψαμε (και που ο άνθρωπος σαν είδος έκανε χιλιάδες χρόνια να διανύσει). Δηλαδή:
1) Να ξεκινήσουμε από την Δεδομένη Συνείδηση,
2) να διακρίνουμε το Υποκείμενο από το δεδομένο αντικειμενικό,
3) να ξεπεράσουμε την διανοητική παγίδα της ερμηνείας της Πραγματικότητας είτε από την ιδεαλιστική, είτε από την ρεαλιστική πλευρά,
4) να ξανοιχτούμε στον Άγνωστο Ωκεανό της Αληθινής Ύπαρξης, πέρα από την διανόηση και τις άλλες δραστηριότητες και να πραγματοποιήσουμε την πνευματική μεταστροφή, να αντιληφθούμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ που περιλαμβάνει Μέσα Της τα φαινόμενα,
5) να συνειδητοποιήσουμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ Η ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ κι ότι ποτέ δεν ξεπέσαμε, ούτε ποτέ φωτισθήκαμε, απλά “βγήκαμε” από το “όνειρο”.

Ασφαλώς, από την πιο πάνω περιγραφή μπορούμε να εξάγουμε μία μεταφυσική θεωρία, αλλά αυτό είναι αδιάφορο. Σημασία έχει να Διαβούμε τον Δρόμο κι όχι να έχουμε μία καλή περιγραφή του Δρόμου. Όσο κι αν σας περιγράφουμε τον δρόμο προς την Ακρόπολη των Αθηνών αυτό μένει μία διανοητική σύλληψη, ένας “χάρτης”. Πρέπει να βαδίσετε τον δρόμο για να δείτε την Ακρόπολη και να περπατήσετε ανάμεσα στις κολώνες του Παρθενώνα. Τότε μόνο μπορείτε να ελπίσετε ότι θα δείτε την “Αθηνά”. Μόνο δευτερεύοντα πνεύματα μένουν στην περιγραφή. Σε χειρότερη κατάσταση είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν μέσω της διανόησης να ερμηνεύσουν την Πραγματικότητα. Όσο ωραίες θεωρίες κι αν φτιάχνουν, είτε πετούν στα “σύννεφα” του υποκειμενισμού, είτε σέρνονται στα “έλη” του ρεαλισμού. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι που είναι σε σύγχυση ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικειμενικό, είτε στρέφονται προς τον εγωιστικό υποκειμενισμό και σε ένα άρρωστο αυτισμό, είτε βυθίζονται στον “αληθινό κόσμο της καθημερινότητας” και αποκτηνώνονται τρώγοντας ο ένας τον άλλο. Υπάρχει τέλος μία πέμπτη κατηγορία ανθρώπων που βρίσκονται στην σύγχυση μίας πρωτόγονης ολικής αντίληψης της Πραγματικότητας, όπου όμως δεν υπήρξε ποτέ ούτε ανάδυση του “εγώ”, ούτε υπέρβασή του μέσα στην Αντικειμενική Φύση της Ύπαρξης. Δυστυχώς ο κόσμος είναι γεμάτος από “ηλίθιους”, “κτήνη”, “αυτιστικούς”, “διανοητές-κατσίκες” που μηρυκάζουν συνεχώς την “γνώση” της ανθρωπότητας και ανθρώπους που ζουν την αλήθεια από “δεύτερο χέρι”.

Εμείς πιστεύουμε ότι κάθε Συνείδηση μπορεί να βαδίσει τον Δρόμο της Αλήθειας, τον Δρόμο που βάδισε ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Πλάτωνας, ο Έκαρτ, ο Χέγγελ και τόσοι άλλοι. Δηλαδή, σε τι ήταν καλύτεροι αυτοί; Η φυσική δυνατότητα υπάρχει, άλλο αν την χρησιμοποιούμε ή όχι. Πάντως είναι καλύτερα να “χαθούμε” στον Ωκεανό του Αγνώστου προσπαθώντας να ζήσουμε γνήσια, πρωτότυπα, κατακτώντας την Αλήθεια με δικά μας μέσα, παρά να μένουμε μέσα στο “μαντρί” μαζί με τα υπόλοιπα “ζώα”. Η Αλήθεια κι η Ελευθερία είναι εκεί “έξω”.

Aναζητώντας ένα θαυμαστό καινούργιο κόσμο

Η πραγματική ελευθερία είναι το δύσκολο, ίσως πολλές φορές και το ακατόρθωτο. Ο κόσμος συνήθως τείνει να τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση, επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο. Ο δρόμος της υποταγής και της ανελευθερίας τις περισσότερες φορές είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Ας αναλογιστούμε, εμείς έχουμε επιλέξει ποτέ φαύλους, ανίκανους, ανθρώπους αμφιβόλου ηθικής; Οι άνθρωποι συνήθως μιλούν με δέος για ‘’κάποιους’’ που αποφασίζουν για όλα, χωρίς να τους κατονομάζουν. Σαν να μιλούν για κάποιους υπερανθρώπους. Όλοι όμως αυτοί οι σκοτεινοί, οι αφανείς και οι τρομεροί, είναι άνθρωποι, με ατέλειες και αδυναμίες. Συχνά μάλιστα είναι άνθρωποι πολύ χαμηλής ποιότητας.

Το βέβαιο είναι πως ακόμη δεν έχουμε κατορθώσει να επιλέγουμε σωστά τους πολιτικούς μας ηγέτες. Κατά ένα παράξενο τρόπο, μέσα από διαδικασίες πολύπλοκες και συχνά εντέχνως υποκινούμενες, έχει περάσει ένα πνεύμα προτίμησης προς τους πιο ακατάλληλους! Κατ’ αυτό τον τρόπο ο πολίτης κατορθώνει να βγάζει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια. Στην εποχή της έξαρσης των θεωριών συνωμοσίας, θα πρέπει να τονίσουμε πως καμία παγκόσμια εξουσία δεν υπάρχει. Το μόνο που υφίσταται είναι μια παγκόσμια ακυβερνησία και μια συνομοταξία των μετρίων.

Μέσα σε ένα τέτοιο σύνθετο περιβάλλον, το πρώτο και σημαντικότερο που θα πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς, είναι να αναλογιστεί τις ευθύνες που του αναλογούν ως μέλος μιας συντεταγμένης κοινωνίας. Μιλάμε για κοινωνία, μια έννοια ευρύτερη από την ‘’πολιτεία’’, για να υποδηλώσουμε ότι τα φαινόμενα δεν παράγονται μόνο από κάποια πρόσωπα που ασκούν εξουσία. Υπάρχει συνολική συμμετοχή κι ευθύνη. Επομένως, το να μεταβιβάσουμε το σύνολο των ευθυνών στους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού ή στους ασκούντες την εξουσία θα αποτελούσε συγχωροχάρτι για όλους εμάς που είμαστε, πρέπει να είμαστε, ενεργά μέλη μιας σύγχρονης κοινωνίας που κυβερνάται με όρους δημοκρατίας.

Ο πολίτης θα πρέπει να αντιληφθεί την σημαντικότητά του ως μέρος ενός συστήματος που κινείται γύρω από τη νομή και τη διαχείριση της εξουσίας. Ίσως έτσι να μπορέσει να βρει και τα αποθέματα του χαρακτήρα που απαιτούνται για να εκμηδενίσει με τη περιφρόνησή του, εκείνους που τον περιφρονούν, που τον εξαπατούν πολιτικά και να μην φτάνει στο σημείο να τους επιβραβεύει -διαχρονικά- γι’ αυτή τους τη συμπεριφορά.

Η πολιτική ανωριμότητα ενός μεγάλου τμήματος των ψηφοφόρων – πολιτών, δεν αθωώνει τις πρακτικές των εξουσιαζόντων του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Ηχούν παράξενα οι προσταγές που συνιστούν στους πολίτες να αποδεχθούν άκριτα πολιτικές που συνθλίβουν την ποιότητα της ζωής τους, ενώ όλοι γνωρίζουν πως αυτές οι πολιτικές είναι άκαμπτες και βασίζονται σε προειλημμένες αποφάσεις που έχουν ληφθεί για εμάς, χωρίς εμάς. Αναπόφευκτα, κανείς δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα της διαμαρτυρίας από τους πολίτες.

Ο πολίτης μιας σύγχρονης δημοκρατίας δεν είναι πλαγκτόν, ώστε να δέχεται με απάθεια τις εντολές που προέρχονται από κέντρα αποφάσεων -εντελώς αποξενωμένα από τον κοινωνικό ιστό- από τις οποίες απορρέουν σημαντικές αλλαγές για τον βίο του. Από τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν την παρούσα κατάσταση οι πολίτες, θα εξαρτηθεί, σε μεγάλο βαθμό, και η μορφή που θα λάβει η κοινωνία μας στο εγγύς μέλλον. Οι πολιτικές επιλογές των πολιτών αποκτούν πλέον δυσανάλογα μεγάλη βαρύτητα, σε σχέση με τις προσφερόμενες λύσεις.

Κανένας δεν υποστηρίζει πως είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις μια τέτοια κατάσταση, ούτε και υπάρχουν μαγικές συνταγές. Ιδίως όταν ανήκεις στην, όλο και μεγαλύτερη, κατηγορία των ανθρώπων που διαβιούν υπό το όριο της φτώχειας. Οι ψόφιοι βερμπαλισμοί και οι κενές ρητορείες ηχούν παράξενα στα αυτιά αυτών των ανθρώπων. Αυτό που διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι η ενίσχυση της θέσης των -ήδη- ισχυρών, η ένταση της ασυδοσίας του πλούτου, η περιθωριοποίηση των αδυνάτων και η επικίνδυνη χαλάρωση των ασφαλιστικών δικλείδων που με αγώνες και θυσίες κατέκτησαν οι πολίτες.

Όμως το δικαίωμα στον βιοπορισμό είναι αδιαπραγμάτευτο. Είναι πιθανόν κάποιοι να θέλουν ανθρώπους έρμαια της ελεημοσύνης. Είναι ανάγκη να προσεχτεί αυτή η διάσταση. Μια μάζα φοβισμένων και πληγωμένων ανθρώπων με αβέβαιο μέλλον, είναι ευκολότερο να πιστέψει στις κενές ρητορείες διαφόρων νοσταλγών απολυταρχικών καθεστώτων. Ο φασισμός φουντώνει, πανευρωπαϊκά, μπροστά στα μάτια των απαθών και φοβισμένων πολιτών.

Η εποχή της ‘’ανάπτυξης’’, καθοδηγούμενη από τις ‘’αγορές’’, μας αφήνει ενδιαφέροντα αποτυπώματα. Την εδραίωση της αλαζονείας του νεόπλουτου, που μας έδωσε ένα πολίτη απαλλαγμένο από ηθικούς φραγμούς, με τη ψυχή του πουλημένη στο διάβολο χάριν του εύκολου κέρδους. Ένα πολίτη που το συγκεκριμένο σύστημα τον πρόταξε ως ‘’symbol’’ και υπόδειγμα επιτυχίας.

Η απαγόρευση στον κόσμο να διατηρήσει ταξική συνείδηση, είναι ένα ακόμη απότοκο αυτής της εποχής. Με τον τρόπο αυτό σβήστηκε από την σκέψη των πολιτών η βούληση της αντίστασης και η έννοια της αδικίας κατέστη σχεδόν ξεπερασμένη, ρομαντική. Κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης μετατράπηκε ουσιαστικά σε tabula rasa. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, υπό την επικυριαρχία των ‘’αγορών’’, ο πολίτης λαμβάνει τη θέση του τελευταίου τροχού της αμάξης.

Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας είναι πως το χρήμα δεν έχει ιδεολογία. Το κέρδος είναι και το μοναδικό ζητούμενο, με κάθε μέσο. Έτσι, αν μια επιλογή είναι πιο κερδοφόρα από μια άλλη, επικρατεί, ανεξάρτητα από το κόστος που μπορεί να έχει για τη ποιότητα ζωής, για το φυσικό περιβάλλον, για το μέλλον όλων μας. Στο τέλος το χρήμα τείνει να αγοράζει εξουσία, δηλαδή τη δυνατότητα να αποφασίζει για το μέλλον μας.

Ένας κόσμος όπου παντού επικρατεί η λογική του κέρδους και οι εξουσιαστικές δυνάμεις του χρήματος, είναι ένας κόσμος εμπόλεμος, μια μοντέρνα ζούγκλα που αδιαφορεί για τον άνθρωπο ως αξία και οντότητα. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο τα πρώτα θύματα είναι οι αδύναμοι, κοινωνικά και οικονομικά. Το κίνητρο του κέρδους ως μοναδικός στόχος του σύγχρονου ανθρώπου, είναι στη βάση του χυδαίο και απάνθρωπο και είναι βέβαιο πως δεν μπορείς να θεμελιώσεις πάνω του μια βιώσιμη και δίκαιη κοινωνία.

Αυτό που θα πρέπει να επιδιώκουν οι σύγχρονες οργανωμένες κοινωνίες, είναι να εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση των μελών τους, την κοινωνική πρόοδο, με όρους βαθύτατα ανθρωπιστικούς και όχι τον ανεξέλεγκτο πλουτισμό και την, με οποιοδήποτε κόστος, ‘’ανάπτυξη’’ που τείνει να εξαθλιώνει μεγάλα τμήματα του κοινωνικού συνόλου. Αυτός δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, ένας επιθυμητός, ένας θαυμαστός κόσμος.

Για μένα θαυμαστός κόσμος είναι ο Οιδίπους Τύραννος και η Αντιγόνη, η Καπέλα Σιστίνα και ο Παρθενώνας, ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, ο Άμλετ και η Λακριμόζα. Αυτά είναι που συνιστούν και τη διαφορά του πολιτισμένου ανθρώπου από τα ζώα. Και αποτελούν πλούτο και τιμή για όλους τους ανθρώπους. Τα υπόλοιπα, παράγωγα της σύγχρονης κοινωνίας των ‘’αγορών’’, αποτελούν πλούτο και δύναμη των ολίγων εις βάρος των πολλών. Αποτελούν μια ύπουλη μορφή ενός διαρκούς πολέμου που πάντα, όσες μορφές κι αν παίρνει, κατατείνει σ’ ένα και μοναδικό: την υποταγή και την απώλεια ελευθερίας, τη δική μου, τη δική σου, όλων μας.

Σ’ αυτό το σύνθετο και δύσκολο περιβάλλον, με μεγάλη ευθύνη των πολιτών -τουλάχιστον όσον αφορά στα προηγμένα κράτη- μετριότατοι άνθρωποι, φαιδροί και επικίνδυνοι κρατούν τα ηνία του κόσμου ολόκληρου. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και αμέτρητοι δημιουργοί, ερευνητές, καλλιτέχνες, επιστήμονες, δάσκαλοι, οικολόγοι, άνθρωποι απλοί και μαχητές της ζωής, άξιοι κάθε σεβασμού που οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο. Απαλλαγμένο από κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, με μια δικαιότερη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού. Ακόμη κι αν αυτή τη στιγμή ο κόσμος μοιάζει να τους μάχεται, εγώ πιστεύω κι ελπίζω στην τελική επικράτησή τους.

Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του γράφει: «Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώµα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι µε τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη». Ελπίζω, όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, να μην τους ξεχάσουμε. Να ορίσουν τη βούλησή μας, αύριο, και όχι μόνο. Αύριο και για πάντα..

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΓΟΙ;

Αντί να ανησυχείτε γιατί δεν είμαστε μάγοι (μια που μόνον εσείς μπορείτε να απαντήσετε σ' αυτό).

#1. Πείστε τους ανθρώπους ότι δεν είναι Μάγοι.

Αφού ο καθένας είναι μάγος, αν τους πείσετε ότι δεν είναι, τότε αυτό ακριβώς θα πάνε να γίνουν.

 Αντίδοτο: Θυμηθείτε την μεγαλοσύνη σας. Είστε ήδη, μάγος.

Αν σας πουν πως είστε μια συμπτωματική μετάλλαξη της ύλης και ότι έχετε την αίσθηση πως ο εαυτός σας είναι μια επιφαινόμενη ιδιότητα νεκρών σωματιδίων, πόσο μαγικός νιώθετε; Αν οι μαγικές σας στιγμές πασχίζουν να εξηγηθούν ως συμπτώσεις, που βρίσκεται η μαγεία στη ζωή σας; Εάν η άποψη σας για τον κόσμο είναι θάνατος, αρρώστια, πόλεμος και βάσανα (επίσης γνωστά και ως βραδινές ειδήσεις), και για τα οποία αισθάνεστε ανίκανος να κάνετε οτιδήποτε, πόσο μάγος είστε; Τι θα γινόταν αν σας έλεγαν πως είστε ένας απεχθής αμαρτωλός, αμαρτίας γέννημα και πανάθλιος στα μάτια του θεού;

Πριν από 40 χρόνια, μια ομάδα πρωτοπόρων στοχαστών, με επικεφαλής τον καθηγητή Ampraham Maslow του Πανεπιστημίου Ϊ Βrandeis, αντιλήφθηκαν ξαφνικά πως η ψυχολογία φαινόταν να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με προβλήματα και αρρώστιες: νευρώσεις, ψυχώσεις, δυσλειτουργίες. Γιατί να μη μελετά και υγιείς ή ακόμη και εξαιρετικά υγιείς ανθρώπους; Γιατί να μην ερευνά ποιες είναι οι ανώτερες και ανώτατες δυνατότητες των ανθρώπων και να δημιουργεί τρόπους για να βοηθήσει τον καθέναν να αναπτύξει τις δυνάμεις του;

Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ είχε γράψει πριν από 100 χρόνια: "Οι ανθρώπινες ικανότητες δεν μετρήθηκαν ποτέ ούτε μπορούμε να κρίνουμε τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με βάση κάποια προηγούμενα, διότι ελάχιστα προσπάθησε".

Οι εξάδελφοι Νόρμαν, συγγραφέας και συντάκτης του περιοδικού Saturday Review, εξέφρασαν την ίδια ιδέα: "Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας καθρέφτης του απείρου. Δεν υπάρχουν όρια στην εμβέλεια, στους ορίζοντες ή στη δημιουργική του ανάπτυξη. Κανείς δεν γνωρίζει τι είδους αλματώδη επιτεύγματα μπορεί να γίνουν από το είδος μας μόλις αναπτυχθούν πλήρως οι δυνατότητες του νου". Αυτό ακριβώς έχουν ξεκινήσει για να ανακαλύψουν οι ψυχολόγοι Ανθρωπίνων Δυνατοτήτων [Ηuman Pontetial].

Ίσως , η μέγιστη κληρονομιά του Maslow και των συγχρόνων του ήταν ότι κατέστησαν κοινή γνώση το ότι όλοι μας διαθέτουμε τεράστιες λανθάνουσες δυνατότητες, ότι υπάρχουν δυνάμεις και ικανότητες μέσα σε όλους μας που δεν ήρθαν ποτέ στην επιφάνεια. Ακόμη!

#2. Διδάξτε τους την αίγλη του να γίνονται θύματα.

Μόλις δεχτούν οι Μάγοι να γίνουν θύματα, έχουν εγκαταλείψει την αξίωση να δημιουργούν πραγματικότητα. Για τα θύματα, η πραγματικότητα τους τυχαίνει: Είναι άδικο και ποτέ δεν φταίνε αυτά. Οπότε ποτέ δεν χρειάζεται να κοιτάξουν εκεί όπου θα αντικρίσουν τη δημιουργία τους.

Αντίδοτο: Αποδεχτείτε την ευθύνη για την ζωή σας.

Η αίγλη της θυματοποίησης δεν είναι μόνο μία. Ποτέ δεν τελείς "εν αδίκω", οπότε δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχή. Ο κόσμος σε λυπάται, σε προσέχει και σε βοηθάει. Το παιχνίδι το λένε φταίξιμο. Φταίνε οι γονείς, η κοινωνία, η δουλειά, οι σύντροφοι στη ζωή, η υγεία και... λόγια, λόγια, λόγια για τις περιστάσεις στη ζωή μας που δεν μας ευχαριστούν καθόλου. Αλλά αυτό το πλέγμα των δικαιολογιών διαλύεται αν αποδεχτούμε ότι η Συνείδηση Δημιουργεί Πραγματικότητα (ΣΔΠ). Αυτή είναι η πρακτικότερη πλευρά της ΣΔΠ. Σημαίνει πως εσύ δημιούργησες τη ζωή σου και τον κόσμο σου. Μπορείς να κλαις και να οδύρεσαι επειδή δεν φαίνεται να παίρνεις αυτό που θέλεις. Ζεις τη ζωή που επιλέγεις να ζήσεις, τη ζωή που πίστευες πως μπορούσες να ζήσεις.

Για να μάθετε πού πραγματικά βρίσκεται η συνείδησή σας, παρατηρήστε απλώς κάθε άτομο, κάθε τόπο και κάθε συμβάν στη ζωή σας.

#3. "Τορπιλίστε και ανατρέψτε τα συστήματα πεποίθησης’’
Η πίστη είναι η ατμομηχανή της δημιουργίας. Και μια ανωμαλία στην πίστη μιας μαγικής πράξης θα την εκτροχιάσει. Οι ‘’Αυθεντίες’’ είναι πολύ χρήσιμες σ’ αυτό το εγχείρημα.

Αντίδοτο: Μη χαρίζετε δύναμη στις αυθεντίες και εμπιστευθείτε την πείρα σας. Να θυμάστε ότι η πεποίθηση είναι η ατμομηχανή της δημιουργίας.

Περπάτησε ο Ιησούς στο νερό;
Περπατούν χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο πάνω σε αναμμένα κάρβουνα δίχως να καίγονται;
Ο σύζυγος της Βetsy , ο Gordie, επιδόθηκε τρεις φορές σε πυροβασία δίχως να νιώσει τίποτα. Έπειτα πήγε και ρώτησε τον καθηγητή του στη Φυσιολογία γι' αυτό.
Εκείνος του είπε ότι αυτό δεν συνέβη πραγματικά και ότι τα πυρακτωμένα κάρβουνα δεν ήταν πραγματικά καυτά. Επρόκειτο για το φαινόμενο "Leindenfrost’’. Στην τέταρτη πυροβασία του ο Gordie άρχισε να αναρωτιέται αν αυτά που είχε πει ο καθηγητής αλήθευαν και κατά πόσον ή όχι τα κάρβουνα έκαιγαν. Βγήκε από τα κάρβουνα με εγκαύματα τρίτου βαθμού.

Τι έκανε, λοιπόν; Πρώτα εφήρμοσε το αντίδοτο #2 - αντί να κατηγορήσει τον καθηγητή ή τον υπεύθυνο πυροβασίας, αντιλήφθηκε τον τρόπο με τον οποίον επηρέαζε ο ίδιος το αποτέλεσμα, και μετά εφήρμοσε το αντίδοτο #3. Δεν τσίμπησε το δόλωμα του φαινομένου του Leinderfrost, αλλά στηρίχθηκε στη δική του εμπειρία. Η πέμπτη πυροβασία έγινε δίχως κανένα απολύτως πρόβλημα.

Είναι περίπλοκο πράγμα αυτό το κομμάτι της πεποίθησης. Ποιος θέλει να είναι ένας τρελάρας που φαντάζεται τόσο εξωπραγματικές καταστάσεις, ώστε η αποκοπή από αυτές να τον αποτρελαίνει; Αλλά, από την άλλη, ποιος επιθυμεί να είναι τόσο περιορισμένος από τα συνήθη πρότυπα, από την τετριμμένη, καθημερινή πραγματικότητα η οποία δεν έχει κόκκο μαγείας πάνω της; Τρελή είναι και η ιδέα με το περπάτημα πάνω σε νερό. Αν δεν υπήρχε η περίφημη σκηνή της λίμνης στη Γαλιλαία, όλοι θα σας έλεγαν, δίχως ψήγμα αμφιβολίας, πως είναι αδύνατον, και εάν εσείς το θεωρείτε εφικτό, ε, τότε είστε για το φρενοκομείο! Είναι, λοιπόν, περίπλοκο πράγμα επειδή τα συστήματα πίστης μας δεν είναι, συνήθως, ολοκληρωμένα, καλομελετημένα, δεν αποτελούν συνεπή σύνολα. Με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρξει μια στιγμή ιλαρότητας, κατά την οποία εσείς πιστεύετε ότι μπορείτε να πετάξετε, αλλά ακόμη είστε πεπεισμένοι πως ότι πάει επάνω πρέπει να πέσει και κάτω. Ο Μiceal Ledwith λέει:

Αν εγώ πιστεύω ότι μπορώ να περπατήσω πάνω στο νερό, και φωνάζω και ουρλιάζω στον εαυτό μου ότι θα περπατήσω στο νερό. συνήθως αυτό στο οποίο δίνω έμφαση είναι μια μασκαρεμένη εκδοχή της αμφιβολίας που έχω. οπότε αν πάτε με αυτήν τη διχασμένη εστίαση της σκέψης σας να περπατήσετε στο νερό, σίγουρα θα βυθιστείτε.

Αλλά αν το είχατε αποδεχτεί αυτό πλήρως και ολοκληρωτικά, τότε, μάλιστα, θα συνέβαινε, επειδή η πραγματικότητα προσαρμόζεται ακριβώς στην πρόθεση μας. Παρομοίως αν μπορείτε να εστιάσετε και να παραδεχτείτε πλήρως πως έχετε γιατρευτεί, θα συμβεί, αλλά αυτό που δεν παραδεχόμαστε πραγματικά είναι ο βαθμός αμφιβολίας που κρύβεται πίσω από αυτές τις διαβεβαιώσεις.

Αν ερευνήσετε εις βάθος, θα δείτε πως η αμφιβολία είναι πάντα το αποτέλεσμα ενός συστήματος πεποίθησης, το οποίο συγκρούεται με την πεποίθηση βάσει της οποίας ενεργείτε. Και μέχρι να εξαφανιστούν αυτές οι συγκρούσεις , το καταδιωκτικό σας σκάφος θα παραμένει στον βάλτο. Ο Ramhta λέει:

Πόσο πλατύ, πόσο βαθύ, πόσο ψηλό είναι το επίπεδο της αποδοχής σας; Γιατί αυτό είναι η πίστη, η πεποίθηση. Ποτέ. μα ποτέ. δεν θα μπορέσετε να εκδηλώσετε στη ζωή σας αυτό που δεν αποδέχεστε. Εκδηλώνετε μόνον ό,τι αποδέχεστε. Οπότε, ποιο το εύρος της αποδοχής σας; Είναι μεγαλύτερο από το εύρος της αμφιβολίας σας; Ποιοι οι περιορισμοί της αποδοχής σας; Γι αυτό είστε άρρωστοι; Γι αυτό γεράσατε; Αυτός είναι ο λόγος που δεν είστε ευτυχισμένοι, επειδή το επίπεδο της παραδοχής σας είναι δυστυχία; Αυτά είναι που διαθέτετε, να το ξέρετε. Δεν πρόκειται να αποκτήσετε τίποτε καλύτερο.

#4. Κάντε την νέα γνώση, τρομακτική και απρόσιτη.

Η νέα γνώση είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει τα παλιά συστήματα πίστεων και ανοίγει την πόρτα για όλο και καλύτερες πραγματικότητες.

Αντίδοτο: "Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν' ζητείτε και ευρήσετε' κρούετε, και ανοιγήσετε υμίν - Κατά Ματθαίο 7:8.

Όταν σκεφτόμαστε έναν μάγο, μας έρχονται στον νου οράματα από κάποιον στο αναγνωστήριο-εργαστήρι του με στοίβες βιβλία μέχρι το ταβάνι και επιστημονικά όργανα διασκορπισμένα παντού. Ο Δρ. Dispentza εξηγεί γιατί: "Πρέπει να διαθέτετε τη γνώση που σας επιτρέπει να ονειρεύεστε σημαντικότερα πράγματα. Πρέπει να έχετε την προθυμία και το πάθος να βγείτε έξω από τα όρια των ανέσεών σας και της ανάγκης σας γι' αυτές, να προσπαθήσετε να κάνετε κάτι που η ανθρωπότητα θα θεωρούσε παράλογο. Κι όμως, αν αυτό γίνει δίχως την απαραίτητη γνώση, θα είναι παραλογισμός. Αν γίνει με την κατάλληλη γνώση, θεωρείται ηρωισμός, θεωρείται οξύνοια. θεωρείται μεγαλοφυΐα".

Ο Αmit Goswami συμφωνεί: "Κάθε φορά που τα όριά μας επεκτείνονται, νιώθουμε ευτυχισμένοι. Όταν τα όριά μας στενεύουν, και ταυτιζόμαστε με ένα μικρό κουκούλι, γινόμαστε δυστυχείς. Οπότε, η λύση είναι να επεκτείνουμε τα όριά μας".

Τι άλλα κοινά έχουν οι μάγοι; Ραβδιά. Ο Γκάνταλφ και ο Γιόντα είχαν από ένα.

"Και παρήγγειλεν αυτοίς ίνα μηδέν αίρωσιν εις οδόν ει μη ράβδον μόνον, μη πήραν, μη άρτον, μη εις την ζώνην χαλκόν" - Κατά Μάρκον, 6:8.

Γιατί ραβδί; θεωρείτο το ραβδί της γνώσης. Στήριζε τον εργάτη της μαγείας και τον οδηγούσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Διέθετε, επίσης, μεγάλη δύναμη. Γι αυτό και σε όλους τους αιώνες, αν ήθελες να μεταμορφώσεις αθάνατες υπάρξεις σε βατράχους, έκαιγες βιβλία. Σύμφωνα με τον John Hagelin:

Η γνώση είναι η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν απλώς ποιες είναι οι δυνατότητες της ζωής, ποιες ανώτερες καταστάσεις συνειδητότητας προσφέρουν πέρα από την αφύπνιση, το όνειρο και τον ύπνο στη ζωή, και πώς θα είναι ο κόσμος, όταν οι άνθρωποι ζουν σε ενότητα συνείδησης, θα αποκτούσαν σοβαρά κίνητρα. Η μόνη περίπτωση που εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε κίνητρα είναι όταν δεν επιζητούμε τη γνώση.

Τα ΜΜΕ σήμερα, τι είδους γνώση προσφέρουν στον κόσμο; Μόνο αυτή που χρειάζεται για να βγουν έξω και να αγοράσουν ένα χάμπουργκερ. Πραγματικά, δεν αρκεί. Δεν αρκεί να εμπνεύσει τους ανθρώπους ώστε να μάθουν τι είναι εφικτό στη ζωή.

#5. Κάντε τους μάγους φρικιαστικούς και την ιδιότητα του μάγου επικίνδυνη.

Τα πεφωτισμένα όντα ασκούν μαγνητισμό και επιζητούν να διαφωτίσουν τον καθένα. Αν τους εξουδετερώσετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εξαλείφετε το πρόβλημα και αποκαρδιώνετε όσους θέλουν να ακολουθήσουν τα αχνάρια τους.

Αντίδοτο: Ανακαλύψτε εκείνους από τους οποίους μπορείτε να μάθετε την σύνεση και την μελέτη.

Η απόπειρα διαφώτισης του πλανήτη υπήρξε ένα επικίνδυνο επάγγελμα επί χιλιετίες. Όχι μόνο για πνευματικούς δασκάλους. Είχαν και οι επιστήμονες μια δύσκολη πορεία διαφώτισης. Αλλά τώρα που είναι δυσκολότερο να σκοτώσετε, έτσι απλά, τον ενοχλητικό δάσκαλο, τους έχουν κάνει να φαίνονται παράξενοι ή τρομακτικοί ή και ανατριχιαστικοί. Αν δεν λειτουργήσει αυτό, έρχεται η ρετσινιά "αρχηγός αίρεσης". Πληθώρα ανθρώπων υπάρχει εκεί έξω που μπορούν να σας διδάξουν, και ο μόνος τρόπος να το ανακαλύψετε είναι να το δείτε με τα μάτια σας. θυμηθείτε το αντίδοτο #3: Μην εμπιστεύεστε τις αυθεντίες’ εμπιστευθείτε τη δική σας εμπειρία.

Όσον αφορά την επικινδυνότητα υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο άσχημη όσο κάποτε. Άλλαξαν οι καιροί. Δυστυχώς, η μνήμη της συλλογικής συνείδησης παραμένει. Το μεγαλύτερο παράδειγμα δεν είναι οι χιλιάδες δάσκαλοι που εξολοθρεύτηκαν, αλλά οι κατ' εκτίμηση 50.000 -100.000 μάγοι και μάγισσες που φονεύτηκαν σε μια περίοδο 500 ετών. Είναι θλιβερό που όλα τα παραδείγματα μάγων είναι άνδρες, ειδικά όταν σύμφωνα με πολλούς δασκάλους, οι γυναίκες είναι από τη φύση τους πιο έμπειρες στην τέχνη. Σύμφωνα με τον δάσκαλο του Κάρλος Καστανέντα, τον Ινδιάνο μάγο (Βrujο) Δον Χουάν, όταν οι άνδρες μαθαίνουν μια νέα μαγική ιδέα, ιη σκέφτονται και τη συζητούν, ενώ οι γυναίκες τη θέτουν σε εφαρμογή.

#6. Κάντε τους να ψεύδονται.

Ένα ψέμα είναι μία αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Προκαλεί διάσπαση στους ψεύτες, και έτσι τους κάνει να μοιάζουν με ένα σπίτι ρημαδιό. Κλονίζει, επίσης, την ακεραιότητα της πίστης τους καθιστώντας δι αυτού ασήμαντη οποιαδήποτε μαγεία. Και για τον λόγο αυτό κάνει το ψέμα αποδεκτό.

Αντίδοτο: Στο κατώφλι του ψέματος ρωτήστε τον εαυτό σας: ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αν πω την αλήθεια και αξίζει να θυσιάσω γι' αυτό τη μαγική μου κληρονομιά;

Σήμερα φαίνεται ότι ψεύδονται όλοι. Τα αφεντικά ψεύδονται, οι δημοσιογράφοι ψεύδονται, οι πολιτικοί ψεύδονται, οι εραστές ψεύδονται, οι Θρησκευτικοί ηγέτες ψεύδονται. Και φαίνεται να είναι αποδεκτό μια που κανένας δεν κάνει φασαρία γι' αυτό. Αλλά οι πραγματικοί μάγοι ξέρουν τις συνέπειες. Ένας από τους όρκους του βουδιστή μοναχού είναι να μην ψεύδεται. Έχει λεχθεί ότι επειδή ο Ιησούς δεν είπε ποτέ ψέματα, και δεν θα το έκανε με τίποτα απολύτως, και όταν έλεγε κάτι —ακριβώς επειδή δεν ψευδόταν— το σύμπαν έπρεπε να συμμορφώνεται. Έτσι, όταν είπε "έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει", αυτό ήταν νόμος του σύμπαντος. "Και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος και ήρε τον κράββατον αυτού και περιεπάτει". Ο Δρ. Ledwith προσθέτει:

Αν δεν είχαμε χρόνο για ψέματα ή για εξαπάτηση στη ζωή μας, εάν διαθέταμε το απόλυτο άμεμπτο του πνευματικού δασκάλου, τότε θα πράτταμε αυτά τα (θαυμαστά) πράγματα αβίαστα. Αλλά. όπως ξέρετε.

Aυτό δεν κατακτάται με το να καθόμαστε να ακούμε υπέροχη μουσική και να καίμε λιβάνια και τα γνωστά. Αυτό επιτυγχάνεται με έναν πολύ πρακτικό τρόπο: αντιμετωπίζονται τα ψεύδη και τις στάσεις θυματοποίησης που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Αν αυτά τα ξεριζώσουμε, τα θετικά πράγματα θα ακολουθήσουν αμέσως. Αν δεν τα ξεριζώσουμε ποτέ, τότε η επιστήμη και η θρησκεία μπορούν να ταυτίζονται επ' άπειρον, και δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος διαφοράς.

#7. Και ποτέ μην κοιτάζετε ένδον.

Αν και τελευταίος, αυτός ο κανόνας αποτελεί το κύριο στήριγμα όλων των ανωτέρω. Αν οι άνθρωποι δεν κοιτούν ποτέ ένδον, δεν θα ανακαλύψουν ποτέ την αλήθεια για το τι και ποιοι είναι πραγματικά. Πείστε τους επομένως ότι η αληθινή ευτυχία είναι εκεί έξω.

Αντίδοτο: Μην ακούτε. – κοιτάξτε ένδον.

Ο καθημερινός βομβαρδισμός που υφιστάμεθα από διαφημιστές επιδιώκει να τονίσει την αντίληψη ότι η καταξίωση κερδίζεται από κάτι που υπάρχει στον εξωτερικό κόσμο. Αλλά το απλό γεγονός είναι ότι μόλις ξεμπερδέψετε με τα περισσότερα αμάξια, τα σπίτια, τα λεφτά και τη φήμη, θα έχετε μείνει εντελώς μόνοι.

Εντούτοις, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι διαφημιστές, οι ψεύτες και τα ΜΜΕ δεν είναι υπεύθυνοι για τη βατραχόμορφη κατάσταση του καθενός. Αυτό εξαρτάται από το ότι είσαι θύμα. Στο τέλος, είναι πάντα το άτομο που αποφασίζει σε τι θα δώσει προσοχή. Σε τι να εστιάσει. Τι να επιτρέψει. Αυτή είναι προσωπική μας επιλογή κάθε φορά. Το να κατηγορούμε κάτι έξω από εμάς σημαίνει μείωση του μέσα μας.

Κρατήστε την εικόνα στο μυαλό σας - ότι πηγαίνετε στη δουλειά, στο σχολείο, στο μπακάλικο με όλα αυτά μέσα σας. Όπου πηγαίνετε φέρετε το αιώνιο μέσα σας...

Αν αυτή δεν είναι η εικόνα ενός Μάγου, τότε δεν ξέρω ποια είναι.

Οι Άνθρωποι που μου αρέσουν

Αυτοί που είναι τσαλακωμένοι ή που δεν φοβούνται να τσαλακώσουν το είναι τους!

Οι άνθρωποι με σημάδια στο σώμα τους, με χαρακιές στη ψυχή τους.

Οι άνθρωποι που είναι πληγωμένοι, πονεμένοι, ραγισμένοι και απόκληροι απ? τη ζωή αλλά παρόλες τις δυσκολίες και τις πίκρες τους, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια της επιβίωσης. Ψήνονται μαζί με τις ανάγκες τους και γίνονται πιο δυνατοί. Συνεχίζουν να ζουν έχοντας το κεφάλι ψηλά και δεν βάζουν τη ψυχή τους στα πόδια.

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να λυγίσουν και να κλάψουν. Ξέρουν ότι πάλι θα βγουν κερδισμένοι απ? την πτώση και την εσωτερική ταπείνωση. Αυτοί που είναι μόνοι και μοναχικοί επειδή επέλεξαν τη μοναχικότητα τους ως την καλύτερη συντροφιά και μπορούν και μόνοι τους να είναι καλά.

Αυτοί που δεν φοβούνται ν? αφεθούν και να φανερώσουν τα συναισθήματα τους και να επικοινωνήσουν δυνατά τις σκέψεις τους. Αυτοί που αφήνονται να δεθούν με τον σύντροφο που έχουν δίπλα τους και δεν χτίζουν τείχη και δεν υψώνουν άμυνες.

Αυτοί που βλέπουν γέφυρες και όχι εμπόδια στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλουν να εστιάζουν σ? αυτά που τους ενώνουν και όχι σ? αυτά που τους χωρίζουν με τους ανθρώπους. Αυτοί που αγκαλιάζουν τους φόβους και τις ανασφάλειες τους για να μπορέσουν έτσι να τις παλέψουν και να τις ξεπεράσουν.

Οι άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στα πιστεύω τους και δεν κάνουν εκπτώσεις. Αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και ας καούν. Αυτοί που παίρνουν ρίσκα και δεν μένουν αδρανείς. Οι άνθρωποι που βγαίνουν δυνατά προς τα έξω, είναι στην πρώτη γραμμή και σπρώχνουν τα πράγματα μπροστά.

Αυτοί που δεν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ενεργήσουν, αλλά που δημιουργούν οι ίδιοι τις συνθήκες για να στρώσουν το έδαφος που θέλουν να πατήσουν και αναζητούν τις ευκαιρίες με πείσμα. Και αν δεν βρουν αυτές που τους ταιριάζουν, πάλι μόνοι τους θα τις δημιουργήσουν και θα βρουν τον τρόπο.

Αυτοί που είναι πολυμήχανοι και ευφάνταστοι και με την φαντασία τους σε πάνε παντού. Αυτοί που δεν πατούν στη γη, που χάνονται στα όνειρά τους και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά. Αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που είναι επαναστάτες, καλλιτέχνες, αντιδραστικοί, ανυπάκουοι και αντισυμβατικοί. Αυτοί που δεν κουράζονται να ελπίζουν και επιμένουν και κάνουν ευχές.

“Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις Άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα”.

Τα βήματα για την ευτυχία είναι λίγα και απλά

1. Επιλέξτε στόχους. Η ευτυχία κρύβεται στις νέες προκλήσεις. Για να την αγγίξει κάποιος πρέπει να θέτει στόχους και να τους επιτυγχάνει.

2. Κοντινοί στόχοι. Τη μεγαλύτερη ικανοποίηση εισπράττει κάποιος από την επίτευξη πολύ συγκεκριμένων στόχων, όπως το "να πάρω 16 στα μαθηματικά" ή να "κάνω μια ώρα τζόγκινγκ τη μέρα".

3. Αφοσιωθείτε σε ό,τι κάνετε. "Ευτυχισμένους μας κάνει ό,τι μας οδηγεί σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό μας".

4. Ικανοποιήστε τις επιθυμίες σας. Όσες περισσότερες επιθυμίες ικανοποιεί κάποιος, τόσο πιο ευτυχισμένος γίνεται.

5. Βιώστε θετικά συναισθήματα. Ένας άλλος δρόμος προς την ευτυχία είναι η ανάπτυξη των θετικών συναισθημάτων. Να ποια είναι τα θετικά συναισθήματα που πρέπει να καλλιεργήσετε:

• Χιούμορ

• Ευγνωμοσύνη

• Συγχώρεση

• Μην ανασκαλεύετε τα γεγονότα που δεν πήγαν καλά

• Ανοχή: Μην είστε απόλυτοι. Μη βλέπετε παντού άσπρο ή μαύρο, σωστό ή λάθος. Σας εμποδίζει να γεφυρώσετε τις διαφορές και αυξάνει τα δυσάρεστα συναισθήματα, όπως το άγχος και το θυμό

• Μακριά από τη ζήλια. Ένας άλλος λανθασμένος συλλογισμός είναι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους

• Η δυστυχία δεν διαρκεί. Τα αρνητικά συναισθήματα θα διαρκέσουν λιγότερο απ? όσο φαντάζεστε.

• Μάθετε να είστε ευτυχισμένοι. Για να είστε ευτυχισμένοι πρέπει να παραδεχτείτε ότι πράγματι το θέλετε. Πρέπει να μάθετε να εκτιμάτε τα θετικά, χωρίς να τα θεωρείτε δεδομένα.

Αυτή είναι η ευτυχία, το γεγονός πως ζούμε. Ουσιαστικά και μόνο το γεγονός πως ζούμε θα έπρεπε να μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι ένα προνόμιο που μας στηρίζει ακόμα κι όταν όλα φαίνονται πως έχουν χαθεί.

Γιατί είμαι ευτυχισμένος; Γιατί είμαι ζωντανός.
Εσείς δεν είστε ευτυχισμένοι; Φυσικά και είστε, αυτή είναι η ευτυχία, εδώ και τώρα. Χαρείτε την!".

Κανόνες καθημερινής ευτυχίας.

- Αποφασίστε ότι δεν θα θυμώνετε εύκολα

- Βάλτε χρώμα στη ζωή σας, τα χρώματα δίνουν χαρά

- Κάντε παρέα με θετικούς ανθρώπους

- Επιτρέψτε στον εαυτό σας να έχει περισσότερες θετικές στιγμές από αρνητικές

- Να επαινείτε τον εαυτό σας

- Να ξεκινάτε τη μέρα σας με χαρούμενες σκέψεις

- Συνηθίστε να είστε καλοδιάθετος

Άνθρωποι και τέρατα

Πού πάνε τα τέρατα όταν φεύγουν από τις ντουλάπες ή από κάτω από το κρεβάτι, από εκεί που μαθαίνουμε ότι κρύβονται όταν είμαστε παιδιά; Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να μην τα φοβόμαστε, να είμαστε δυνατοί, να μη βάζουμε τα κλάματα κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν, και από τότε δεν τα βλέπουμε ποτέ ξανά. Όμως δεν μπορεί να εξαφανίζονται. Κάπου θα συνεχίζουν να υπάρχουν, δεν μπορεί. Ή μήπως εξαφανίζονται όταν παύεις να τα σκέφτεσαι;

Εγώ νομίζω ότι απλά κρύβονται καλύτερα. Όπως στο κρυφτό κανένας δεν είναι αρκετά χαζός για να κρύβεται πάντα στο ίδιο σημείο, έτσι και τα τέρατα ξέρουν να προσαρμόζονται. Αν βρεις την κρυψώνα τους στην ντουλάπα, θα πάνε κάτω από το κρεβάτι. Αν τα βρεις κι εκεί, θα πάνε στην αποθήκη. Αν κι εκεί τα βρεις, θα πάνε στο πατάρι. Και αν συνεχίσεις να τα ψάχνεις, θα τα βρίσκεις πάντα.

Αλλά κάποια στιγμή σταματάμε να τα ψάχνουμε. Καταντάει βαρετό. Και ξαφνικά, μας βρίσκουν αυτά εκεί που δεν το περιμένουμε. Και κρύβονται σε εκείνο το σημείο που δεν μπορούμε να τα βρούμε. Μέσα μας.

Όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, πόσοι από μας βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό; Πόσοι από μας βλέπουν ότι είμαστε εν μέρει άνθρωποι και εν μέρει τέρατα;

Βλέπουμε ένα έγκλημα, και αμέσως ταυτιζόμαστε με το θύμα. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, θα μπορούσαμε να είχαμε πέσει εμείς θύματα εκείνου του τέρατος, τι τρομερό. Κι αν στην πραγματικότητα είμαστε πιο κοντά στο τέρας; Κι αν υπό τις ίδιες συνθήκες θα γινόμασταν κι εμείς τέρατα; Κι αν ο πραγματικός μας εαυτός είναι τελικά πολύ διαφορετικός από αυτόν που νομίζουμε;

Και ξέρεις, υπάρχουν πολλά είδη τεράτων. Εμείς ξεχωρίζουμε τα πιο άγρια, τα πιο τρομακτικά, αυτά που παίρνουν το μαχαίρι και το καρφώνουν βαθιά στην καρδιά του άτυχου θύματος, και ούτε που βλέπουμε τα άλλα, τα λιγότερο άγρια τέρατα με τα κλειστά στόματα που παρακολουθούν με ανυπομονησία περιμένοντας να ξεψυχήσει το θύμα. Αυτά είναι περισσότερα. Και πιο επικίνδυνα.

Αν θέλεις να σκοτώσεις το τέρας μέσα σου, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάψεις να το τρέφεις. Με μίσος, με φόβο, με οργή. Χωρίς αυτά, το τέρας δεν μπορεί να ζήσει.

Όμως ξέρεις κάτι; Αναρωτιέμαι αν τελικά είναι προς το συμφέρον μας να σκοτώνουμε τα τέρατα. Όταν υπάρχουν εκεί έξω τόσα τέρατα, πώς μπορείς εσύ να επιβιώσεις χωρίς τα δικά σου; Ποιος θα σε προστατεύσει όταν τα άλλα τέρατα σου χυμήξουν για να σε κατασπαράξουν;

Μακάρι να είχα μία καλή απάντηση σε αυτό. Δυστυχώς, έχω μία όχι τόσο καλή: Καλύτερα να πεθάνουμε σαν άνθρωποι παρά να ζήσουμε σαν τέρατα.

Κέρδισε τον συνομιλητή σου! Τα 5 μυστικά του καλού ακροατή!

zinon
«Δύο ὦτα ἔχομεν, στόμα δὲ ἕν, ἵνα πλείονα μὲν ἀκούωμεν, ἥττονα δὲ λέγωμεν» δηλαδή «Έχουμε δυο αυτιά και ένα στόμα, για να ακούμε περισσότερα απ' όσα λέμε».
Ζήνων ο Κιτιεύς (334 π.Χ. - 262 π.Χ.) ιδρυτής του Στωικισμού

Στο τελευταίο του βιβλίο, «Η Μεγαλόπρεπη Ορχήστρα των Ζώων» ο συγγραφεύς, μουσικός, μελετητής και πρωτοπόρος της βιοακουστικής επιστήμης Δρ Μπέρνι Κράουζε συμπυκνώνει 45 χρόνια έρευνας στην «βιοφωνία», όπως ονόμασε ο ίδιος το σύνολο των φωνών των εμβίων όντων- πλήν του ανθρώπου-. Όπως εξηγεί, στην Φύση ο ήχος είναι ζωτικής σημασίας: κάθε πλάσμα εξαρτάται από την εκφορά της φωνής για να επικοινωνήσει τόσο με το είδος του, όσο και με άλλα είδη. Στις διακυμάνσεις της φωνής βασίζεται, ώστε να μπορέσει να παίξει, να καλέσει, να ζευγαρώσει, να κυνηγήσει την τροφή, να προειδοποιήσει, να εκφράσει πόνο, φόβο, απειλή, αγάπη, σπαραγμό.

Οι γίββωνες καλούν με ξεχωριστές νότες το θηλυκό, τα δελφίνια διαλέγουν ένα ήχο-όνομα, για να «συστηθούν», οι γρύλοι αναγγέλλουν την θερμοκρασία του περιβάλλοντος μέσα από την συχνότητα της κάθε στριγκλιάς, οι κάστορες θρηνούν το νεκρό ταίρι με ένα ιδιότυπο τρόπο, οι ανεμώνες της θάλασσας γρυλίζουν αν υπάρχει πρόβλημα τροφής και τα βατράχια τραγουδούν συγχρόνως, σαν τέλεια χορωδία, ώστε να μπερδεύουν τα γεράκια, που αναζητούν ξεμοναχιασμένα βατράχια για φαγητό!

Όμως για να πετύχουν τα ζώα τον σκοπό τους, η ομιλία δεν αρκεί. Το ζώο πρέπει και να ακούει, να ακούει πραγματικά, απομονώνοντας τον ήχο, που το ενδιαφέρει, μέσα από την βιοφωνία, αλλά και μέσα από τον άνεμο, το πάφλασμα, το θρόισμα, το κελάρυσμα.

Για να έχει μια σωστή προσωπική, κοινωνική και επαγγελματική ζωή, πρέπει και ο άνθρωπος να ξέρει να ακούει, χωρίς να παρασύρεται από την δίνη των ηχητικών ερεθισμάτων της σύγχρονης ζωής. Πρέπει να μάθει να εστιάζει την προσοχή του στα λόγια του συνομιλητή.

Τα 5 Μυστικά
Ο καλός ακροατής:
1. Προσέχει την γλώσσα του σώματος: γέρνει ελαφρά προς τον συνομιλητή του, κοιτώντας τον κατάματα, στο πρόσωπο του ζωγραφίζονται συναισθήματα, τα χέρια, οι ώμοι κινούνται και το κεφάλι νεύει.
Δεν χτίζει αόρατους τοίχους, βάζοντας τα χέρια στις τσέπες ή σταυρώνοντας τα επάνω στο στήθος, κουνώντας νευρικά τα πόδια, τραβώντας το κάθισμα προς τα πίσω.
2. Σέβεται τον συνομιλητή: και δεν γυρνά κάθε τόσο να δεί τι γίνεται γύρω, ποιος ήρθε, ποιος μίλησε. Ακόμη και όταν μιλά στο τηλέφωνο, θυμάται πως η πλήξη, η αδιαφορία, η ανυπομονησία διαγράφονται στην φωνή και γι αυτό στέκει μακρυά από τηλεόραση, υπολογιστή, περιοδικά, κατσαρόλα, κλάδεμα
3. Δεν διακόπτει: και ας έχει καταλάβει στην εντέλεια. Οι καλοί τρόποι χτίζουν δεσμούς και έτσι περιμένει πάντα μερικά δευτερόλεπτα, πριν να απαντήσει ή να αλλάξει θέμα.
4. Δείχνει ενδιαφέρον: κάνοντας σχετικές ερωτήσεις, ζητώντας διευκρινίσεις, κρατώντας την συζήτηση ζωηρή και μην ξεχνώντας ποτέ πως στην ζωή τα πάντα είναι διπλόδρομος, ό,τι δίνεις, παίρνεις.
5. Ακούει με όλη του την ψυχή: και προσπαθεί να κατανοήσει την οπτική γωνία του άλλου, έστω και αν δεν συμφωνεί με τις απόψεις του. Ακούει πραγματικά και δεν συλλογίζεται την ώρα εκείνη τι θα απαντήσει.

Ο καλός ακροατής χαίρεται τα μηνύματα, που φέρνει η φωνή του συνομιλητή. Γιατί όπως γράφει στο βιβλίο του ο Δρ, Κράουζε : «οι φωνές ηχούν σαν τραγούδια και είναι τόσο μελωδικές οι συγχορδίες αυτές, ώστε οι Αρχαίοι Ντειγιάκ (ιθαγενείς του Βόρνεο) πίστευαν πως ο ήλιος ανατέλλει μόνο και μόνο για να τους απαντήσει»!