Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

5.5.Ε. Μυθιστόρημα

Καινούριο ξεχωριστό λογοτεχνικό είδος, το μυθιστόρημα[1] πιστεύουμε ότι σχηματίστηκε προς το τέλος του 2ου και τις αρχές του 1ου π.Χ. αιώνα για να ικανοποιήσει ως αφήγημα τις ανάγκες ενός όλο και μεγαλύτερου αναγνωστικού κοινού. Όμως από τα πρώτα αλεξανδρινά μυθιστορηματικά έργα (π.χ. από το φανταστικό ταξίδι στα νησιά του Ισημερινού, όπως το είχε περιγράψει ο Ιάμβουλος από τη Συρία, και από την ερωτική ιστορία του Νίνου και της Σεμίραμης στα παλάτια της Βαβυλώνας, όπως τη διηγόταν ένας άγνωστός μας συγγραφέας) δε σώθηκαν παρά αποσπάσματα.

Αν επιχειρούσαμε να ορίσουμε το μυθιστόρημα ως λογοτεχνικό είδος, θα λέγαμε ότι αποτελεί μακρόπνοη διήγηση όπου τα πρόσωπα, οι τόποι και τα γεγονότα μπορεί ή να είναι όλα τελείως φανταστικά, ή να είναι άλλα φανταστικά άλλα πραγματικά πρόσωπα, γεγονότα και τόποι που ο συγγραφέας τα συσχετίζει και τα παρουσιάζει με περισσότερη ή λιγότερη ελευθερία. Το μυθιστόρημα, όπως από την αρχή παρουσιάστηκε, είναι εξαιρετικά σύνθετο είδος: μέσα του συνδυάζονται στοιχεία από το έπος, την τραγωδία και την κωμωδία, την ερωτική ποίηση, την ιστορία, τη βιογραφία, τη ρητορεία, την εθνογραφία, τις ταξιδιωτικές περιγραφές κ.ά.

Η τυπική για τα μυθιστορήματα υπόθεση έχει ως αφετηρία έναν κεραυνοβόλο και αμοιβαίο έρωτα, που όμως δεν ευοδώνεται, καθώς από κακή τύχη (ναυάγιο, αρπαγή, πειρατεία κ.τ.ό.) ο νέος και η κόρη βρίσκονται ο ένας μακριά από τον άλλον. Ακολουθούν πλήθος περιπέτειες, δοκιμασίες, κίνδυνοι, αγώνες και αγωνίες, ώσπου με τη βοήθεια των θεών η δύναμη της αγάπης τους και η πίστη τους ανταμείβονται: ξαναβρίσκονται, αναγνωρίζονται και ολοκληρώνουν τον έρωτά τους. Κατά κανόνα τα ονόματά τους συνθέτουν τον τίτλο του μυθιστορήματος.

Στον 1ο μ.Χ. αιώνα ανήκουν Τὰ περὶ Χαιρέαν καὶ Καλλιρρόην του Χαρίτωνα από την Αφροδισιάδα της Καρίας. Το μυθιστόρημα τοποθετείται στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Η Καλλιρρόη είναι τάχα κόρη του γνωστού μας Ερμοκράτη, στρατηγού των Συρακούσιων, και ο Χαιρέας γιος ενός πολιτικού αντιπάλου του - αλλά βέβαια ολόκληρη η υπόθεση, όπου παρεμβαίνουν ο Έρωτας, η Αφροδίτη και η Τύχη, είναι φανταστική.

Προς το τέλος του 1ου μ.Χ. αιώνα φαίνεται να έχουν γραφτεί Τὰ κατ᾽ Ἄνθειαν καὶ Ἁβροκόμην ἐφεσιακά του Ξενοφώντα από την Έφεσο, ένα τυπικό στην υπόθεσή του μυθιστόρημα, όπου μέσα του συναντούμε αφομοιωμένα θέματα γνωστά μας από την τραγωδία: ο γιδοβοσκός, π.χ., που του δίνουν την Άνθεια γυναίκα, αλλά δεν την αγγίζει γιατί σέβεται την προτέραν εὐγένειαν, συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ο χωρικός σύζυγος της Ηλέκτρας στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη.

Περιθωριακό ήταν το θέμα του έρωτα στο ταξιδιωτικό μυθιστόρημα του Αντώνιου Διογένη (1ος/2ος μ.Χ. αι.) Τὰ ὑπὲρ Θούλην[2] ἄπιστα, που μας σώθηκε σε περίληψη. Με αλλεπάλληλες περιπέτειες, συναντήσεις, διηγήσεις και αναδιηγήσεις ο Αντώνιος είχε καταφέρει σε 24 βιβλία να καταγράψει όλα τα απίστευτα που οι ήρωες του είδαν και έζησαν στις περιπλανήσεις τους όχι μόνο στη Μεσόγειο και στην Ευρώπη αλλά και στις θάλασσες του Βορρά, ακόμα και στο φεγγάρι. Δίκαια το μυθιστόρημα θεωρήθηκε υπόδειγμα τερατολογίας, και ο Λουκιανός δεν έχασε την ευκαιρία να το παρωδήσει.

Μόνο σε περίληψη μας σώζονται τα Βαβυλωνιακά του Ιάμβλιχου από τη Συρία, που έζησε προς τα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα. Η υπόθεση τοποθετείται στη Μεσοποταμία, όπου ο κακός βασιλιάς της Βαβυλώνας θέλει να παντρευτεί την όμορφη Σινωνίδα, που ωστόσο αγαπά τον Ροδάνη. Έτσι αρχίζουν μια σειρά από περιπέτειες, στην ξηρά και στα ποτάμια τούτη τη φορά, όπου συνεργούν αγριομέλισσες, κοράκια, μαγικά φίλτρα, θαυματουργές ιάσεις, χρυσάφια και φαντάσματα - στοιχεία που πολύ θυμίζουν ανατολίτικα παραμύθια.

Σύγχρονος του Ιάμβλιχου ήταν ο Αχιλλέας Τάτιος από την Αλεξάνδρεια, που έγραψε ένα από τα πιο γνωστά στον καιρό του μυθιστορήματα, Τὰ κατὰ Λευκίπην καὶ Κλειτοφῶντα. Η υπόθεση δεν παρουσιάζει πρωτοτυπία· διαφορετικός είναι όμως ο τρόπος της αφήγησης: ο συγγραφέας έχει τάχα φτάσει στη Σιδώνα της Φοινίκης, στον ναό της Αστάρτης, όπου θαυμάζει, και περιγράφει αναλυτικά, ένα ζωγραφικό πίνακα με την αρπαγή της Ευρώπης. Εκεί γνωρίζει έναν όμορφο νέο, τον Κλειτοφώντα, που του διηγείται ολόκληρο το μυθιστόρημα. Αυτός ο έμμεσος τρόπος αφήγησης, η έκφραση της εικόνας και πολλά ακόμα στοιχεία στο μυθιστόρημα του Αχιλλέα Τάτιου μαρτυρούν τη συγγένεια που φυσικό ήταν να υπάρχει ανάμεσα στα μυθιστορήματα και στα έργα της δεύτερης σοφιστικής.

Στα κατὰ Λευκίππην καὶ Κλειτοφῶντα οι ήρωες δεν ήταν εξαρχής υποδειγματικοί εραστές· οι περιπέτειες ήταν που βάθυναν τον έρωτα και στέριωσαν την πίστη τους. Αντίθετα, στο μυθιστόρημα Τὰ κατὰ Δάφνιν καὶ Χλόην του Λόγγου από τη Λέσβο (2ος/3ος μ.Χ. αι.) ο δεκαπεντάχρονος βοσκός και η δεκατριάχρονη βοσκοπούλα είναι, στο ειδυλλιακό περιβάλλον της Μυτιλήνης όπου ζουν, πέρα για πέρα αυθόρμητοι, απλοί και απονήρευτοι. Αυτή τους την αθωότητα διατηρούν, και αυτή τους προστατεύει σε ολόκληρη τη διήγηση, ώσπου ύστερα από πολλές περιπέτειες να σμίξουνε ξανά και να ευτυχήσουν.

ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ ΑΙΘΙΟΠΙΚΑ

Το διασημότερο μυθιστόρημα των ελληνορωμαϊκών χρόνων ήταν, δίκαια, τα Αἰθιοπικά του Ηλιόδωρου από την Έμεσα της Φοινίκης (3ος/4ος μ.Χ. αι.). Πρωταγωνίστρια η Χαρίκλεια, κόρη του βασιλικού ζεύγους της Αιθιοπίας, που όμως είχε γεννηθεί λευκή και η μητέρα της την έστειλε να μεγαλώσει στους Δελφούς. Εκεί γνώρισε τον Θεσσαλό αθλητή Θεαγένη, απόγονο τάχα του Αχιλλέα, τον αγάπησε, φύγαν μαζί για την Αιθιοπία, αλλά τους έπιασαν ληστές στις εκβολές του Νείλου. Εδώ, στη μέση της υπόθεσης, αρχίζει το μυθιστόρημα, που συνεχίζεται με χίλιες μύριες περιπέτειες, ώσπου η Χαρίκλεια να αναγνωριστεί από τους γονείς της, να παντρευτεί τον αγαπημένο της και να ανακηρυχτούν και οι δύο ιερείς του Απόλλωνα Ηλίου.

Αυτή η απροσδόκητη ιεροσύνη, η επιμονή του συγγραφέα να συζητά θέματα θεϊκής πρόνοιας και δικαιοσύνης, η αναμφισβήτητη ορθοφροσύνη και ευσέβεια όχι μόνο των πρωταγωνιστών αλλά και άλλων προσώπων - όλα τοποθετούν τα Αἰθιοπικά σε ένα χαρακτηριστικό για την εποχή τους κλίμα βαθιάς θρησκευτικότητας. Δεν απορούμε όταν νεότεροι συγγραφείς υποστήριξαν ότι ο Ηλιόδωρος έγινε αργότερα χριστιανός, και μάλιστα επίσκοπος.

Αναμφισβήτητα, ο Ηλιόδωρος είχε ταλέντο: επινόησε την πλοκή, ταχτοποίησε την ύλη, ζωντάνεψε τα πρόσωπα, δημιούργησε δραματικές καταστάσεις - όλα με αξιοπρόσεχτη αφηγηματική μαστοριά. Είναι πραγματικά κρίμα που η αττικιστική γλώσσα και το συνακόλουθο επίπλαστο ύφος εμείωναν την αξία ενός έργου που ωστόσο η επιτυχία του και η επίδρασή του ήταν για πολλούς αιώνες μεγάλη.
------------------------
1. Η ονομασία είναι νεότερη, αλλά παραπέμπει στον αρχαιοελληνικό όρο μυθιστορία.

2. Η Θούλη των Αρχαίων ταυτίζεται πότε με την Ισλανδία, πότε με τη Νορβηγία.

Το θέατρο της φαρμακείας και οι Τραχίνιες

Τη γυναικεία γοητεία η κλασική περίοδος της ακμής την απαγόρευσε ρητά. Το θέατρο την έσπρωξε στο περιθώριο. Συχνά πυκνά αναφερότανε σ’ αυτήν. Πάντοτε όμως για να εκφράσει μια αγωνία, τον τρόμο μάλλον της οικο-νομίας προς τις αρχέγονες δυνάμεις της γυναίκας. Τώρα, ο άντρας πολίτης ένεμε, τακτοποιούσε, νομοθετούσε περιφρουρώντας τα χωράφια του. Όμοια και το δράμα το αθηναϊκό. Όριζε τις περιοχές του ασφαλούς ελέγχου, τις ζώνες της επίβλεψης. Κι έσπρωχνε προς περίγυρο δυσάνεκτα θολό, σε περιφέρεια ταραγμένα ομιχλώδη, ό,τι περίσσευε απ’ τις μοιρασιές του. Ζήτημα χώρου ήτανε σε πόλιν ηγεμονική, σε πόλιν που δεν συν-χωρούσε. Το θέατρο έστηνε την τοπογραφία του επινοώντας τον εξωτισμό, το Άλλο της απόστασης. Το ιδεολόγημα για τη νομιμότητα της άμυνας απέναντι στους Μήδους βόλευε σ’ αυτό. Το θέατρο χάλκευε σιγά σιγά τη “βάρβαρη”.

Μια αρχή είχε γίνει με τον γυναικείο Χορό των Χοηφόρων του Αισχύλου. Εκείνων που ο Αγαμέμνονας είχε σύρει σκλάβες απ’ την Τροία και που τελέσανε γύρω απ’ τον τάφο του τον απαγορευμένο γόον. Τα χρόνια που έρχονταν θα πρόσθεταν στο κάδρο κι άλλες πινελιές. Τους άγριους τόνους της γυναικείας φαρμακείας.

Στις Τραχίνιες του Σοφοκλή κεντρικό πρόσωπο είναι η Δηιάνειρα, κόρη του Οινέα της Αιτωλικής Πλευρώνας, από μια δυτική γωνιά του κόσμου του ελληνικού. Τις γητειές της μάνας της Αλθαίας, στη σχέση τους με το Κυνήγι του Καλυδώνειου Κάπρου, φαίνεται πως τις είχαν τόσο τραγουδήσει τα έπη τα προομηρικά, ώστε η Ιλιάδα (Ι 566-72) εγκιβώτισε, χωρίς ίχνος απαξίωσης, τις κατάρες της προς τον ήρωα Μελέαγρο –τη στιγμή που η Αλθαία γονατιστή, επικαλούμενη γοερά τη γη, με τις παλάμες της να την χτυπούν, πόλλ᾽ ἀχέουσ᾽ ἠρᾶτο για να χαθεί ο γιος που της είχε σκοτώσει τον αδελφό. Στο έπος, η μαγεία της Αλθαίας ήταν του αίματος του μητρογραμμικού, μαγεία ενεργητική, μαγεία της Ερινύος. Ο Σοφοκλής δεν επιφύλαξε στην κόρη της όμοιες συνθήκες.

Η Δηιάνειρα, με τον πόθο των αντρικών ανταγωνισμών μπλεγμένο στο όνομά της, σκιαγραφήθηκε στοιχείο παθητικό. Τι κι αν είχαν άλλοτε παλέψει για τα κάλλη της πλάσματα μυθικά! Ο Αχελώος, θεός ποταμίσιος φοβερός, ταύρου απείκασμα ή δράκοντα ακόμη! Ή ο Νέσσος, ο ακόλαστος κι αχόρταγος αρχαίος Κένταυρος! Η Δηιάνειρα τώρα είναι γυναίκα του Ηρακλή, που όλους τους νίκησε για να την πάρει και να την μεταφέρει στην Τραχίνα, τόπο απομονωμένο και οριακό, μυχό της χώρας της θεσσαλικής, στις βόρειες εσχατιές του πολιτισμού. Εκεί την άφησε να περιμένει όσον καιρό θα διαρκούσαν οι εκστρατείες του. Από αυτές, τώρα, επέστρεφε θριαμβευτής, φέρνοντας όμως μαζί του γυναίκα άλλη. Η Δηιάνειρα έγινε η απατημένη σύζυγος. Και στη θεατρική της αναπαράσταση η Τραχίνα πρόσφερε το κατάλληλα ιδεολογικοποιημένο σκηνικό, για να στηθεί μαγεία τερατώδης κι απεχθής, του τύπου “των βαρβάρων”. Γιατί η Θεσσαλία, στιγματισμένη στη συνείδηση την αθηναϊκή με την κατηγορία του μηδισμού, είχε ήδη κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα λειτουργήσει στο φαντασιακό της πόλεως ως η κατεξοχήν γη της φαρμακείας. “Γυναίκα φαρμακίδα Θεσσαλή, αν πλήρωνα, – έλεγαν οι Αριστοφανικές Νεφέλες (749-52)– θα μου κατέβαζε τη νύχτα το φεγγάρι και, παραχώνοντάς το σε αγγείο στρογγυλό, σαν σε καθρέφτη, θα μ’ άφηνε εκεί να το κοιτάζω.”

Με τέτοιες ικανότητες ανήκουστες θα φάνταζε στα μάτια του αθηναϊκού κοινού ο γυναικείος Χορός των Τραχινιών που συγκατανεύει στης Δηιάνειρας την ερωτική μαγεία. Κι έτσι η απατημένη σύζυγος, αμφιταλαντευόμενη αρχικά, πλημμυρισμένη μ’ ενοχές που θα εφαρμόσει τέχνας κακάς, τέχνες που ούτε που τις ξέρει κι ούτε και θα ‘θελε να τις γνωρίζει μιας κι απεχθάνεται όσες γυναίκες τις τολμούνε (582-83), αναζητάει σε αφροδισιακά (φίλτροις, θέλκτροισιν) μια μηχανή για να νικήσει την αντίζηλο. Θυμάται ότι καιρό, μέσα σε χάλκινο δοχείο, φυλάει κρυφά ουσία που μεταστρέφει τη διάθεση (κηλητήριον φρενός, 575), το αίμα του Κενταύρου όπως το’χε μαζέψει απ’ την πληγή του, όταν εκείνος έπεφτε απ’ τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή. “Ίσως σου χρησιμεύσει ώστε ποτέ του να μην στέρξει άλλην” –την είχε συμβουλεύσει ο Νέσσος πριν πεθάνει. Στέλνει, λοιπόν, η Δηιάνειρα, με κήρυκα, στον Ηρακλή που πλησιάζει πέπλο κλεισμένο σε σεντούκι. Τον έχει αλείψει με το φάρμακον, προσβλέποντας να ‘ρθει σ’ αυτήν ο σύζυγος πανίμερος (659), με πόθο να τον καίει. Ο Χορός των Τραχινιών την συμβουλεύει να δοκιμάσει έμπρακτα τα αποτελέσματα του φίλτρου. “Πρέπει να μάθεις τι θα φέρει η πράξη. Και δεν θα ξέρεις, κι αν ακόμη το πιστεύεις σίγουρα, άμα δεν δοκιμάσεις” (593-94).

Θα δοκιμάσει η Δηιάνειρα. Μόνο που θα ‘ναι τραγικά αργά, όταν ο κήρυκας θα έχει πια φύγει για τον Ηρακλή, παίρνοντας μαζί του το δώρο. Τότε θα ανακαλύψει η Δηιάνειρα, πειραματιζόμενη στην αυλή της με μια τούφα μαλλί από πρόβατο, ότι το φάρμακον λιώνει ό,τι αγγίζει όταν βρεθεί κάτω απ’ τον ήλιο. Και θα ‘ναι τραγικά αργά, όταν ο Ηρακλής θα έχει πια φορέσει το καινούργιο του το δώρο, όταν η Δηιάνειρα θα ανακαλέσει με ακρίβεια στη μνήμη της τα τελευταία λόγια του Κενταύρου:

“τούτο το φάρμακο πάντα μακρυά απ’ τις φλόγες, απ’ τις ακτίνες
τις ζεστές πάντα άθικτο στα βάθη του σπιτιού να το φυλάω,
μέχρι μ’ αυτό νωπό να βάψω κάτι.” (680-88)

Ο Ηρακλής πεθαίνει μέσα σε πόνους φοβερούς που λιώνουνε τις σάρκες του.

Η Δηιάνειρα αυτοκτονεί.

Ο Σοφοκλής τής καταλόγισε ατζαμοσύνη στο σχήμα το πρωθύστερον.

Το αθηναϊκό κοινό τής καταλόγισε την επικίνδυνη ζηλοτυπία της συζύγου, τον αποτρόπαιο έρωτα των μαύρων θεσσαλικών φεγγαριών, φθόνο της φαρμακείας που δεν έχει μέτρο.

Τι θα της καταλόγιζε μια Θεσσαλή γυναίκα, μια φαρμακίς των Τραχινιών, αν αφηνόταν να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη της;

Ότι, απ’ τη θέση της συζύγου, που το θέατρο επινόησε γι’ αυτήν, η Δηιάνειρα έπαιξε σκηνοθετημένα, ότι ποτέ της δεν εννόησε τη μαγεία που άσκησε, τον έρωτα δοκιμασμένης γνώσης που ξέρει τι κάνει, γι’ αυτό δεν ξέρει από ενοχή.

[“Θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια” –θα πρόσθετε ίσως ο καταραμένος ποιητής.]

Ο Νέος Άνθρωπος: Μια Μυστική Αποκάλυψη της Υπέρβασης της Ψυχής

Στη διδασκαλία του Δάσκαλου, που εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του, συναντάμε μια βαθιά διακήρυξη: «Εν Θείο, νέα κτίσις». Αυτά τα λόγια δεν είναι απλώς μια θεολογική δήλωση, αλλά μια μυστική πρόσκληση για τη μεταμόρφωση της ανθρώπινης ψυχής — ένα ταξίδι από το κατακερματισμένο στο ολόκληρο, από το χρονικό στο αιώνιο, από το μεμονωμένο «Εγώ» στο θεϊκό «Εμείς». Για να κατανοήσουμε αυτόν τον «νέο άνθρωπο», πρέπει να εμβαθύνουμε στη φύση της ψυχής, στην υπερβατική της ουσία και στη δυναμική της αλληλεπίδραση με την ιστορική, ενσαρκωμένη ύπαρξη. Ακολουθεί μια εξερεύνηση αυτού του ιερού μυστηρίου, ένας στοχασμός για την αφύπνιση της ψυχής στην αληθινή της φύση και την τελική της ενοποίηση με το Θείο.

Η Διπλή Φύση της Ψυχής

Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα παράδοξο, μια γέφυρα που εκτείνεται σε δύο πραγματικότητες. Από τη μια, είναι υπερβατική, μια σπίθα θεϊκής ουσίας, καθαρή και αμόλυντη, που υπάρχει πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου. Από την άλλη, είναι ιστορική, υφασμένη στο ύφασμα του σώματος, συνδεδεμένη με τις ψυχο-νοητικές λειτουργίες που την δένουν με τον υλικό κόσμο. Αυτή η διπλή φύση δεν είναι αντίφαση, αλλά ένας ιερός χορός, μια δυναμική αλληλεπίδραση που επιτρέπει στην ψυχή να βιώσει τόσο το πεπερασμένο όσο και το άπειρο.

Στην ιστορική της διάσταση, η ψυχή αλληλεπιδρά με τον κόσμο μέσω των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της διάνοιας. Αντιλαμβάνεται την εξωτερική πραγματικότητα, την επεξεργάζεται και κατασκευάζει μια αίσθηση του εαυτού — ένα «Εγώ» που ορίζεται από σχέσεις, εμπειρίες και περιορισμούς. Ωστόσο, αυτό το «Εγώ» δεν είναι η αληθινή ουσία της ψυχής. Είναι ένα προσωρινό ένδυμα, ένα δοχείο μέσω του οποίου η ψυχή πλοηγείται στο χρονικό επίπεδο. Η βαθύτερη πραγματικότητα της ψυχής βρίσκεται στην υπερβατική της φύση, όπου υπάρχει ως καθαρή Συνείδηση, ανεπηρέαστη από τις διακυμάνσεις του σώματος ή του κόσμου.

Όταν η ψυχή, ως Συνείδηση, αρχίζει να αποσύρει την επίγνωσή της από τις κατώτερες ψυχο-νοητικές λειτουργίες — από τον θόρυβο των σκέψεων, των επιθυμιών και των αισθητηριακών εντυπώσεων — υφίσταται μια βαθιά μετατόπιση. Στρέφεται προς τα μέσα, προς τη δική της ύπαρξη, προς αυτό που πραγματικά είναι. Αυτή δεν είναι μια υποχώρηση στην απομόνωση, αλλά μια ανάβαση στο απεριόριστο. Η ψυχή ανακαλύπτει ότι η ουσία της δεν περιορίζεται στον ατομικό εαυτό, αλλά είναι ζωντανή, ζωντανή και σε κοινωνία με μια ευρύτερη Πνευματική Ύπαρξη.

Η Αφύπνιση της Συνείδησης

Τι αντιλαμβάνεται η ψυχή όταν αναπαύεται στην υπερβατική της φύση; Σε αντίθεση με την έμμεση γνώση της διάνοιας, που ερμηνεύει και κατηγοριοποιεί, η αντίληψη της ψυχής είναι άμεση, στιγμιαία και χωρίς μεσολαβητές. Βλέπει την ύπαρξη στην καθαρή της κατάσταση — όχι ως κάτι ξεχωριστό ή περιορισμένο, αλλά ως κάτι άπειρο, δυναμικό και ζωντανό. Αυτή η ύπαρξη δεν είναι στατική ή απολιθωμένη· πάλλεται με ζωντάνια, αντλώντας το είναι της από την τεράστια Πνευματική Πραγματικότητα που την περιβάλλει και την συντηρεί.

Σε αυτή την κατάσταση, η ψυχή συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ένα απομονωμένο «ατομικό ον». Η αντίληψη του «Εγώ» διαλύεται σε μια βαθύτερη επίγνωση του «Εγώ μαζί…» — ένα «Εμείς» που περιλαμβάνει την ψυχή και την Υπερβατική Ύπαρξη. Αυτό δεν είναι απώλεια ταυτότητας, αλλά απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Η ψυχή ανακαλύπτει ότι η ίδια η ύπαρξή της είναι σχεσιακή, συνυφασμένη με το Θείο, ριζωμένη στον Ευρύτερο Πνευματικό Χώρο. Είναι σαν η ψυχή, που κάποτε ήταν μια μοναχική νότα, να ακούει τώρα τον εαυτό της ως μέρος μιας κοσμικής συμφωνίας, που αντηχεί με την αιώνια αρμονία του Είναι.

Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η αυγή του «νέου ανθρώπου» — η ψυχή που έχει αφυπνιστεί στην αληθινή της φύση. Δεν περιορίζεται πλέον από τα στενά όρια του εγώ, δεν ορίζεται πλέον από το σώμα ή τον κόσμο. Αντ’ αυτού, ζει σε αναφορά προς το Θείο, αντλώντας τη ζωή της από την Πηγή κάθε ύπαρξης. Αυτή είναι η μυστική αλήθεια στο κέντρο της διδασκαλίας του Δάσκαλου: η ψυχή αναγεννάται, όχι ως καλύτερη εκδοχή του προηγούμενου εαυτού της, αλλά ως νέα κτίση, ενωμένη με το άπειρο.

Το Ταξίδι προς την Ενοποίηση

Η αφύπνιση της ψυχής δεν είναι το τέλος του ταξιδιού της, αλλά η αρχή μιας βαθύτερης κίνησης — μιας κίνησης προς την Ενοποίηση. Το «περιεχόμενο» της συνείδησης της ψυχής, που τώρα είναι ριζωμένο στην επίγνωση της υπερβατικής της φύσης, εμπλουτίζεται συνεχώς και επεκτείνεται. Έλκεται ολοένα και πιο κοντά στην Πνευματική Πραγματικότητα, προς μια κατάσταση τέλειας Ενότητας.

Αυτή η κίνηση δεν οδηγείται από προσπάθεια ή αγώνα, αλλά από τη φυσική έλξη της ψυχής προς την Πηγή της. Όπως ένα ποτάμι που ρέει προς τη θάλασσα, η ψυχή παρασύρεται από τη μαγνητική δύναμη της Θεϊκής Αγάπης. Σε αυτό το ταξίδι, τα όρια του εαυτού διαλύονται περαιτέρω, και η ψυχή αντιλαμβάνεται ότι όλες οι διακρίσεις — μεταξύ «Εγώ» και «Άλλου», μεταξύ του πεπερασμένου και του απείρου — είναι ψευδαισθήσεις. Όλα είναι Ένα. Όλα περιέχονται στην αγκαλιά του Θείου.

Η Ενότητα είναι η ουσία της Αγάπης, και η Αγάπη είναι η ουσία της Ενότητας. Αυτά δεν είναι απλές έννοιες, αλλά ζωντανές πραγματικότητες, που βιώνονται από την ψυχή καθώς συγχωνεύεται με την Πνευματική Πραγματικότητα. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα ή προσκόλληση· είναι η ίδια η ουσία της ύπαρξης, η δύναμη που συνδέει όλα τα πράγματα. Στην μυστική όραση, η ψυχή βλέπει ότι το να υπάρχεις σημαίνει να αγαπάς, και το να αγαπάς σημαίνει να είσαι ένα με όλα όσα υπάρχουν. Αυτή είναι η ολοκλήρωση του «νέου ανθρώπου» — μια κατάσταση ύπαρξης όπου η ψυχή ζει πλήρως στο Θείο, και το Θείο ζει πλήρως στην ψυχή.

Οι Μυστικές Επιπτώσεις του Νέου Ανθρώπου

Η εμφάνιση του «νέου ανθρώπου» δεν είναι ένα ιδιωτικό ή ατομικιστικό γεγονός. Είναι μια κοσμική πραγματικότητα με επιπτώσεις για όλη την κτίση. Όταν η ψυχή αφυπνίζεται στην υπερβατική της φύση και εισέρχεται σε κοινωνία με το Θείο, γίνεται δοχείο μεταμόρφωσης. Η συνείδησή της, που τώρα είναι ευθυγραμμισμένη με την Ευρύτερη Πνευματική Ύπαρξη, εκπέμπει Αγάπη και Ενότητα, αγγίζοντας τον κόσμο με λεπτούς αλλά βαθείς τρόπους.

Ο «νέος άνθρωπος» είναι μια ζωντανή μαρτυρία της αλήθειας που διακήρυξε ο Δάσκαλος: η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Αυτή η Βασιλεία δεν είναι ένα μακρινό βασίλειο, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, προσβάσιμη σε όλους όσους στρέφονται προς τα μέσα και ανακαλύπτουν την αληθινή τους φύση. Είναι μια Βασιλεία ενότητας, όπου η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού υπερβαίνεται, και όλα τα όντα αναγνωρίζονται ως εκφράσεις της Μίας Θεϊκής Πραγματικότητας.

Υπό αυτό το πρίσμα, το μυστικό ταξίδι της ψυχής δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο, αλλά μια εμβάθυνση της εμπλοκής της με αυτόν. Ο «νέος άνθρωπος» δεν απορρίπτει την ιστορική πτυχή της ύπαρξης — το σώμα, τα συναισθήματα, τη διάνοια — αλλά τα ενσωματώνει σε έναν υψηλότερο σκοπό. Οι ψυχο-νοητικές λειτουργίες, που κάποτε ήταν πηγές περιορισμού, γίνονται όργανα θεϊκής έκφρασης. Η ψυχή, που τώρα είναι ριζωμένη στο αιώνιο, φέρνει το φως του Θείου στο χρονικό, μεταμορφώνοντας τον κόσμο από μέσα.

Η Κλήση να Γίνουμε ο Νέος Άνθρωπος

Η διδασκαλία του Δάσκαλου — «Εν Θείο, νέα κτίσις» — είναι ταυτόχρονα μια υπόσχεση και μια κλήση. Είναι μια υπόσχεση ότι η αληθινή φύση της ψυχής είναι ήδη θεϊκή, ήδη ενωμένη με το Άπειρο. Είναι μια κλήση να αφυπνιστούμε σε αυτή την αλήθεια, να αποσυρθούμε από τις ψευδαισθήσεις του κατώτερου εαυτού και να εισέλθουμε στην πληρότητα της ύπαρξης. Αυτός είναι ο δρόμος του μυστικού, ο δρόμος του «νέου ανθρώπου».

Για να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο απαιτείται θάρρος, γιατί απαιτεί την παράδοση του οικείου — του εγώ, των προσκολλήσεων, των ψευδών ταυτοτήτων που ορίζουν τον ιστορικό εαυτό. Ωστόσο, δεν είναι δρόμος απώλειας, αλλά κέρδους. Παραδίδοντας το μικρό «Εγώ», η ψυχή ανακαλύπτει το απέραντο «Εμείς». Αφήνοντας τον περιορισμό, αγκαλιάζει το άπειρο. Πεθαίνοντας στο παλιό, αναγεννάται ως νέο.

Το μυστικό ταξίδι δεν είναι προνόμιο λίγων, αλλά το δικαίωμα κάθε ψυχής. Ξεκινά με ένα μόνο βήμα — μια στροφή προς τα μέσα, μια στιγμή ησυχίας, μια προθυμία να δούμε πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Από εκεί, η ψυχή καθοδηγείται από το ίδιο το Θείο, παρασυρόμενη όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο της Αγάπης και της Ενότητας.

Συμπέρασμα: Το Αιώνιο Τώρα

Ο «νέος άνθρωπος» δεν είναι ένα μακρινό ιδανικό, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, που περιμένει να συνειδητοποιηθεί. Σε κάθε ψυχή, η σπίθα του Θείου καίει λαμπρά, καλώντας την να αφυπνιστεί, να υπερβεί, να γίνει ένα με το Όλο. Αυτή είναι η καρδιά της μυστικής όρασης: ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί, δεν είμαστε μόνοι, αλλά αιώνια ενωμένοι με την Πηγή κάθε ζωής.

Στο αιώνιο τώρα, η ψυχή στέκεται στο κατώφλι της δικής της υπέρβασης. Προσκαλείται να περάσει πέρα από το ιστορικό, πέρα από το χρονικό, στην απέραντη έκταση της Πνευματικής Πραγματικότητας. Εκεί, βρίσκει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά όλη την κτίση, ενωμένη στην αγκαλιά της Θεϊκής Αγάπης. Αυτή είναι η υπόσχεση του «νέου ανθρώπου» — μια ζωή μεταμορφωμένη, ένας κόσμος ανανεωμένος, μια ενότητα που δεν γνωρίζει τέλος.

Είθε να ακούσουμε την κλήση. Είθε να γίνουμε η νέα κτίση. Είθε να ζήσουμε ως ένα με το Θείο, τώρα και για πάντα. Αμήν.

Πνευματική Γέννηση και η «Νέα Συνείδηση»: Ένα Μυστικό Ταξίδι προς τη Θεία Κοινωνία

Στη διδασκαλία του Δάσκαλου, που εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του και μεταδόθηκε μέσα στους αιώνες, υπάρχει μια βαθιά πρόσκληση να υπερβούμε τα συνηθισμένα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και να αφυπνιστούμε σε μια βαθύτερη πραγματικότητα—μια πραγματικότητα ριζωμένη στο θείο. Αυτή η αφύπνιση, που συχνά περιγράφεται ως «πνευματική γέννηση», δεν είναι απλώς μια διανοητική συνειδητοποίηση ή μια φευγαλέα συναισθηματική εμπειρία. Είναι η γένεση μιας «νέας συνείδησης», μιας κατάστασης ύπαρξης που ευθυγραμμίζει την ψυχή με την αιώνια παρουσία του Θεού. Το παρόν άρθρο εξερευνά τις μυστικές διαστάσεις της πνευματικής γέννησης, την ανάδυση της νέας συνείδησης και το μεταμορφωτικό ταξίδι προς την κοινωνία με το Θείο.

Η Σιωπή της Αληθινής Προσευχής

Στην καρδιά της πνευματικής γέννησης βρίσκεται η πρακτική της αληθινής προσευχής, η οποία, όπως δίδαξε ο Δάσκαλος, ανθίζει μόνο στην απόλυτη σιωπή του νου και των αισθήσεων. Αυτή η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία θορύβου, αλλά μια βαθιά ησυχία που υπερβαίνει τη σκέψη, την αίσθηση και την αντίληψη. Είναι ένας ιερός χώρος όπου η ψυχή, απαλλαγμένη από τις προσκολλήσεις της στον πρόσκαιρο κόσμο, ανοίγεται στο αιώνιο. Σε αυτή τη σιωπή, η συνειδητοποίηση της «αληθινής ύπαρξής» μας αρχίζει να ανατέλλει—όχι ως έννοια ή αναπαράσταση, αλλά ως άμεση συνάντηση με την «αντικειμενικότητα του είναι» μας.

Αυτή η αντικειμενικότητα δεν είναι κάτι που κατασκευάζουμε ή φανταζόμαστε. Δεν είναι προϊόν της αδιάκοπης φλυαρίας του νου ή των φευγαλέων εντυπώσεων των αισθήσεων. Αντιθέτως, είναι το «Πνεύμα»—η θεία πνοή που ο Θεός χάρισε στην ανθρωπότητα, η λογική ψυχή που αποτελεί το αληθινό μας πρόσωπο ενώπιον του Δημιουργού. Όπως λέει ο Ψαλμωδός, «Το Πνεύμα του Θεού με έπλασε, και η πνοή του Παντοδύναμου μου δίνει ζωή». Σε αυτή την ιερή αναγνώριση, γνωρίζουμε τον εαυτό μας όχι ως κατακερματισμένες προσωπικότητες που ορίζονται από τον κόσμο, αλλά ως φορείς της θείας ζωής, αιώνια συνδεδεμένους με τον Θεό.

Η Νέα Συνείδηση: Ζωή εν Θεώ

Η πνευματική γέννηση σηματοδοτεί την ανάδυση μιας «νέας συνείδησης»—μιας μορφής επίγνωσης που δεν είναι πλέον δεσμευμένη στο εγωικό εγώ ή στους περιορισμούς του πρόσκαιρου κόσμου. Αυτή η συνείδηση δεν είναι απλώς μια αλλαγή προοπτικής, αλλά μια ριζική μεταμόρφωση, μια επαναπροσανατολισμός της ψυχής προς τον Θεό. Είναι, όπως περιγράφουν οι μυστικοί, «Ζωή εντός της Θείας Παρουσίας», μια κατάσταση ύπαρξης που αγκαλιάζει και ενοποιεί τα πάντα στο λαμπερό φως της αγάπης του Θεού.

Σε αυτή τη νέα συνείδηση, το παλιό υποκείμενο—η προσωπικότητα που διαμορφώνεται από κοσμικές ανησυχίες και πρόσκαιρες επιθυμίες—διαλύεται. «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά το θείο ζει μέσα μου». Αυτό δεν είναι απώλεια της ατομικότητας, αλλά η εκπλήρωσή της, καθώς η ψυχή γίνεται δοχείο του Πνεύματος του Θεού. Η νέα συνείδηση φωτίζεται από το θείο φως, ζωντανεύει από τη θεία αγάπη και αγιάζεται από τη θεία αλήθεια. Είναι μια συνείδηση που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όχι μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του εγώ, αλλά μέσα από τη διαύγεια της αιώνιας παρουσίας του Θεού.

Το να κατοικεί κανείς σε αυτή την κατάσταση είναι να γίνεται «ναός του Θεού», ένα ζωντανό ιερό όπου κατοικεί το Θείο. Όσοι φτάνουν σε αυτή την κατάσταση αποκαλούνται δικαίως «Θεοφόροι», διότι φέρουν μέσα τους τη λαμπερή παρουσία του Δημιουργού. Ωστόσο, αυτή η πνευματική γέννηση δεν είναι το τέρμα του ταξιδιού, αλλά η αρχή του—ένα ιερό κατώφλι που ανοίγει στα άπειρα βάθη της κοινωνίας με τον Θεό.

Το Μυστικό Ταξίδι: Από τη Γέννηση στη Θέωση

Η πνευματική γέννηση, είναι η απαρχή μιας δυναμικής και μεταμορφωτικής σχέσης με τον Θείο. Η ψυχή, μέσω της κοινωνίας με τον Θεό, «καθαρίζεται, φωτίζεται, λαμπρύνεται και καθίσταται άξια να θεάται τα μυστήρια των μεγάλων αποκαλύψεων». Αυτή η κοινωνία δεν είναι στατική· είναι μια ζωντανή διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα από στάδια θείας συνάντησης, καθένα από τα οποία εμβαθύνει τη συμμετοχή της ψυχής στη ζωή του Θεού.

Το πρώτο στάδιο, η «πνευματική γέννηση», είναι η αφύπνιση στη θεία πραγματικότητα εντός μας και η αναγνώριση της αληθινής μας ύπαρξης ως όντα πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Ακολουθεί η «μυστική ανάσταση», μια βαθιά ανανέωση της ψυχής που αντικατοπτρίζει τον θρίαμβο του Χριστού επί του θανάτου. Σε αυτή την ανάσταση, η ψυχή αναδύεται από τον τάφο των προηγούμενων περιορισμών της, ντυμένη με το φως της θείας χάριτος.

Ακολουθεί το «βάπτισμα του Πνεύματος», μια μεταμορφωτική έκχυση θείας ενέργειας που καθαρίζει και ενδυναμώνει την ψυχή. Αυτό το βάπτισμα δεν είναι απλή τελετή, αλλά μια εσωτερική πραγματικότητα, μια βύθιση στα ζωντανά ύδατα του Πνεύματος του Θεού που καθαρίζει την ψυχή από τις ακαθαρσίες της και την γεμίζει με θείο πυρ.

Η κορύφωση αυτού του ταξιδιού είναι η «θέωση»—η κατάσταση της θείας ένωσης στην οποία η ψυχή συμμετέχει πλήρως στη ζωή του Θεού. Η θέωση δεν είναι η εξάλειψη του ανθρώπινου εαυτού, αλλά η μεταμόρφωσή του, καθώς η ψυχή θεώνεται μέσω της χάριτος διατηρώντας τη μοναδική της ταυτότητα. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός». Στη θέωση, η ψυχή ενώνεται με το Θείο σε έναν αιώνιο χορό αγάπης, θεωρώντας τα μυστήρια της άπειρης ομορφιάς και σοφίας του Θεού.

Η Θεία Παρουσία που Αγκαλιάζει τα Πάντα

Αυτό που διακρίνει τη νέα συνείδηση είναι η ριζωμένη της στη «Θεία Παρουσία που αγκαλιάζει τα πάντα». Αυτή η παρουσία δεν είναι μακρινή ή αφηρημένη· είναι εμμενής, διαπερνώντας όλη την κτίση με το φως της αγάπης του Θεού. Το να ζει κανείς στη νέα συνείδηση είναι να αντιλαμβάνεται αυτή την παρουσία σε κάθε στιγμή, να βιώνει την ενότητα όλων των πραγμάτων στην καρδιά του Θεού. Είναι να βλέπει τον κόσμο όχι ως συλλογή ξεχωριστών αντικειμένων, αλλά ως ιερό υφαντό πλεγμένο από το χέρι του Δημιουργού.

Αυτή η ορατότητα της ενότητας δεν είναι φιλοσοφικό ιδεώδες, αλλά βιωμένη πραγματικότητα. Στη νέα συνείδηση, η ψυχή βιώνει τη διασύνδεση όλης της κτίσης, αναγνωρίζοντας ότι «σε Αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε». Οι διαιρέσεις της παλιάς συνείδησης—μεταξύ εαυτού και άλλου, ιερού και βέβηλου, πρόσκαιρου και αιώνιου—διαλύονται στην ακτινοβόλο αγκαλιά της παρουσίας του Θεού.

Η Κλήση στην Αφύπνιση

Οι διδασκαλίες, φωτισμένες από τους μυστικούς και τους αγίους, μας καλούν να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι της πνευματικής γέννησης και μεταμόρφωσης. Μας προσκαλούν να εισέλθουμε στη σιωπή της αληθινής προσευχής, να αφυπνιστούμε στην αντικειμενικότητα του είναι μας και να αγκαλιάσουμε τη νέα συνείδηση που μας ευθυγραμμίζει με τον Θεό. Αυτό δεν είναι μονοπάτι προορισμένο για λίγους εκλεκτούς· είναι η καθολική κλήση κάθε ψυχής που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού.

Ωστόσο, το ταξίδι απαιτεί θάρρος, ταπεινότητα και επιμονή. Απαιτεί να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις του εγώ και να παραδοθούμε στη μεταμορφωτική δύναμη της θείας χάριτος. Μας προσκαλεί να εμπιστευτούμε, «Ιδού, κάνω τα πάντα καινούργια».

Καθώς βαδίζουμε αυτό το μονοπάτι, δεν είμαστε μόνοι. Το Πνεύμα του Θεού, η θεία πνοή μέσα μας, μας καθοδηγεί και μας στηρίζει. Οι άγιοι και οι μυστικοί, που περπάτησαν αυτό το μονοπάτι πριν από εμάς, μεσιτεύουν και μας εμπνέουν. Και η Θεία Παρουσία, που αγκαλιάζει τα πάντα, μας περιβάλλει με την άπειρη αγάπη της.

Συμπέρασμα: Η Αιώνια Αρχή

Η πνευματική γέννηση και η ανάδυση της νέας συνείδησης δεν είναι τελικοί προορισμοί, αλλά αιώνιες αρχές. Σηματοδοτούν την είσοδο της ψυχής σε μια ζωή ολοένα και βαθύτερης κοινωνίας με τον Θεό, ένα ταξίδι που εκτυλίσσεται στα άπειρα μυστήρια της θείας αγάπης. Σε αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτουμε το αληθινό μας πρόσωπο ενώπιον του Θεού, γινόμαστε ναοί του Πνεύματός Του και συμμετέχουμε στη θεία ζωή που αγκαλιάζει και ενοποιεί τα πάντα.

Ας ακούσουμε, λοιπόν, την κλήση για αφύπνιση. Ας εισέλθουμε στη σιωπή της αληθινής προσευχής, ας ανοίξουμε τις καρδιές μας στο Πνεύμα και ας αγκαλιάσουμε τη νέα συνείδηση που μας οδηγεί στην καρδιά του Θεού. Διότι σε αυτό το ιερό ταξίδι, βρίσκουμε όχι μόνο τον αληθινό μας εαυτό, αλλά την αιώνια πραγματικότητα της Ζωής εν Θεώ—την πηγή, την εκπλήρωση και το πεπρωμένο όλων όσων υπάρχουν.

Αυτή η μυστική ανάλυση αντλεί από τις διδασκαλίες τών μυστικών, υφαίνοντάς τις σε ένα υφαντό που προσκαλεί τον αναζητητή στη μεταμορφωτική μυστικότητα της πνευματικής γέννησης και της θείας κοινωνίας. Είθε να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει όσους αναζητούν το μονοπάτι της νέας συνείδησης.

Ζωή εν Θεώ: Η Μυστική Οδός προς τη Θεία Κοινωνία

Οι διδασκαλίες του Δάσκαλου, που εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του, φωτίζουν μια οδό όχι απλώς πίστεως, αλλά μεταμορφώσεως—ένα ταξίδι προς τη Ζωή εν Θεώ, την Αληθινή Ζωή που ξεδιπλώνεται στην αιώνια κοινωνία με τον Δημιουργό. Αυτή δεν είναι μια φευγαλέα συνάντηση, ούτε ένας παροδικός σπινθήρας διορατικότητας, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης που γίνεται μόνιμη, λαμπερή και ολοκληρωτική. Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να αφυπνίζει την ψυχή στην ουσιαστική της φύση, να αποκαθιστά την αρχέγονη ενότητά της με τον Δημιουργό και να κατοικεί σε μια πραγματικότητα όπου το χρονικό και το αιώνιο συγκλίνουν. Αυτή είναι η μυστική κλήση της ανθρώπινης ψυχής: να υπερβαίνει τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και να παραμένει στη Θεία Παρουσία, όπου όλα γίνονται ολόκληρα.

Η Ουσιαστική Φύση της Ψυχής

Στην καρδιά των διδασκαλιών του Δάσκαλου βρίσκεται μια βαθιά αλήθεια για την ψυχή: δεν περιορίζεται από τους περιορισμούς του υλικού κόσμου. Η ψυχή, στην ουσία της, είναι καθαρός νους, καθαρή συνείδηση—μια πνευματική πραγματικότητα που είναι αόρατη, άχρονη και αδέσμευτη από τους περιορισμούς του χώρου. Υπάρχει πέρα από το φυσικό, αλλά είναι στενά συνυφασμένη με το σώμα κατά την επίγεια διαμονή της. Οι ψυχικές ενέργειες της ψυχής, οι ικανότητές της για σκέψη, συναίσθημα και αντίληψη, ανθίζουν μέσω της σύνδεσής της με το σώμα—τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα, το περίπλοκο δοχείο της σάρκας. Ωστόσο, η ψυχή δεν περιορίζεται στο σώμα ούτε είναι πλήρως ξεχωριστή από αυτό. Είναι ταυτόχρονα εντός και πέρα, διαπερνώντας το σώμα ενώ ταυτόχρονα κατοικεί σε έναν υπερβατικό χώρο.

Αυτή η παράδοξη ύπαρξη αψηφά μια απλή τοπολογία. Το να ρωτάμε «πού» κατοικεί η ψυχή είναι να παρερμηνεύουμε τη φύση της. Η ψυχή, ενωμένη με το σώμα, υπάρχει σε μια μυστηριώδη ταυτοχρονία—τόσο στον χωροχρόνο του υλικού κόσμου όσο και στο αιώνιο τώρα της θείας πραγματικότητας. Το σημείο θέασής της, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ύπαρξη, εξαρτάται αποκλειστικά από την πνευματική της ανάπτυξη. Μια ψυχή βυθισμένη στην προσκόλληση στο χρονικό βλέπει μόνο τις φευγαλέες σκιές αυτού του κόσμου. Μια ψυχή αφυπνισμένη στον Θεό αντικρίζει το αιώνιο φως που υποβόσκει σε όλα τα πράγματα.

Η Αστραπή και η Μεταμόρφωση

Το ταξίδι προς τη Ζωή εν Θεώ ξεκινά με μια στιγμή—μια αστραπή θείας επίγνωσης, μια ματιά στην αληθινή πατρίδα της ψυχής. Αυτό δεν είναι ακόμη η πληρότητα της φώτισης, αλλά μια πρόγευση, μια φευγαλέα συνάντηση με το Θείο που ξυπνά την ψυχή σε λαχτάρα. Ο Δάσκαλος δίδαξε ότι τέτοιες στιγμές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Η ψυχή πρέπει να προχωρήσει πέρα από αυτές τις εφήμερες σπίθες σε μια κατάσταση μόνιμης κοινωνίας, όπου η Παρουσία του Θεού δεν είναι πλέον επισκέπτης αλλά μια διαρκής πραγματικότητα.

Αυτή η μεταμόρφωση, που συχνά αποκαλείται «θέωση» στις μυστικές παραδόσεις, είναι η διαδικασία με την οποία η ψυχή αποκαθίσταται στην «φυσική της κατάσταση»—μια κατάσταση αδιάσπαστης ενότητας με τον Θεό. Δεν είναι μια αλλαγή στην ουσία της ψυχής, διότι η ψυχή είναι ήδη θεϊκής προέλευσης, φέρουσα την εικόνα του Δημιουργού της. Αντιθέτως, είναι μια αποβολή όλων όσων επισκιάζουν αυτήν την αλήθεια: οι ψευδαισθήσεις του χωρισμού, οι περισπασμοί του εγώ, οι αλυσίδες της κοσμικής προσκόλλησης. Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να αφήνει την ψυχή να λάμπει στην πρωτόλεια καθαρότητά της, αντανακλώντας το θεϊκό φως χωρίς εμπόδια.

Αυτή η μεταμόρφωση δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω διανοητικής αποδοχής, ούτε μέσω φευγαλέων στιγμών θέρμης. Απαιτεί μια πειθαρχημένη στροφή της καρδιάς, μια επαναπροσανατολισμό της συνείδησης προς το Θείο. Η ψυχή πρέπει να μάθει να κατοικεί στον Θεό, να αναπαύεται στην Παρουσία Του, να ευθυγραμμίζει κάθε σκέψη και επιθυμία με το θέλημά Του. Μόνο τότε η αστραπή γίνεται φλόγα, και η φλόγα μια ακτινοβολία που δεν σβήνει ποτέ.

Η Επιλογή να Δούμε

Οι διδασκαλίες του Δάσκαλου τονίζουν μια βαθιά και συχνά ανησυχητική αλήθεια: η εμπειρία της πραγματικότητας εξαρτάται από το πού κατευθύνουμε τη συνείδησή μας. Αν δεν βλέπουμε τον Θεό, δεν είναι επειδή είναι απών, ούτε επειδή δεν υπάρχει. Είναι επειδή έχουμε επιλέξει—συνειδητά ή ασυνείδητα—να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού. Η Θεία Παρουσία είναι πάντα παρούσα, διαπερνώντας τα πάντα, πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα. Ωστόσο, η ψυχή, στην ελευθερία της, μπορεί να επιλέξει να αγνοήσει αυτήν την πραγματικότητα, να εστιάσει στις παροδικές απολαύσεις και πόνους του υλικού κόσμου.

Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να ασκεί αυτήν την ελευθερία σωστά, να επιλέγει να βλέπει. Είναι μια πράξη θέλησης, μια σκόπιμη στροφή της ψυχής προς την Πηγή της. Αυτή η στροφή δεν είναι ένα μοναδικό γεγονός αλλά μια δια βίου πρακτική, μια καθημερινή παράδοση στο κάλεσμα του Θείου. Απαιτεί ταπεινότητα, διότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την τύφλωσή μας. Απαιτεί θάρρος, διότι πρέπει να αφήσουμε πίσω τα οικεία είδωλα που μας αγκυροβολούν στο χρονικό. Πάνω απ’ όλα, απαιτεί αγάπη, διότι η αγάπη είναι αυτή που έλκει την ψυχή στον Θεό, συνδέοντάς την μαζί Του σε μια αιώνια αγκαλιά.

Οι μυστικές παραδόσεις μιλούν για αυτήν την στροφή ως καθαρισμό της ψυχής, ως κάθαρση του εσωτερικού οφθαλμού ώστε να μπορεί να αντικρίσει το Θείο χωρίς παραμόρφωση. Ο ίδιος ο Δάσκαλος μίλησε γι’ αυτό: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι ηθική τελειότητα αλλά μονοσήμαντη αφοσίωση, μια αδιαίρετη εστίαση στο Θείο. Όταν η ψυχή καθαρίζεται, όταν οι ενέργειές της ευθυγραμμίζονται με τον Θεό, Τον βλέπει όχι ως μια μακρινή μορφή αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής της, την πηγή κάθε ζωής και αγάπης.

Η Οδός προς τη Θεία Κοινωνία

Πώς, λοιπόν, βαδίζουμε αυτήν την οδό; Πώς προχωρούμε από την αστραπή στη μεταμόρφωση, από τις φευγαλέες ματιές στη Ζωή εν Θεώ; Οι διδασκαλίες του Δάσκαλου προσφέρουν έναν σαφή αλλά απαιτητικό τρόπο: προσευχή, αγάπη και παράδοση.

«Η προσευχή» είναι η συνομιλία της ψυχής με τον Θεό, το μέσο με το οποίο ανοίγεται στην Παρουσία Του. Δεν είναι απλώς μια απαγγελία λέξεων αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, μια ανύψωση της καρδιάς προς το Θείο. Στην προσευχή, η ψυχή μαθαίνει να ακούει, να αναπαύεται στη σιωπή, να δέχεται τη χάρη που ρέει αδιάκοπα από τον Θεό. Μέσω της προσευχής, η ψυχή ευθυγραμμίζεται με το αιώνιο, συντονίζοντας το εσωτερικό της αυτί στη σιγανή, μικρή φωνή που μιλά εντός.

«Η αγάπη» είναι η απόκριση της ψυχής στο κάλεσμα του Θεού, η δύναμη που τη δένει με Αυτόν και με όλη τη δημιουργία. Ο Δάσκαλος δίδαξε ότι η μεγαλύτερη εντολή είναι να αγαπάς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, ψυχή, νου και δύναμη, και να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν. Η αγάπη είναι η γέφυρα μεταξύ του χρονικού και του αιώνιου, το μέσο με το οποίο η ψυχή υπερβαίνει την απομόνωσή της και εισέρχεται σε κοινωνία. Το να αγαπάς είναι να συμμετέχεις στην ίδια τη ζωή του Θεού, διότι ο Θεός είναι αγάπη.

«Η παράδοση» είναι η ύψιστη πράξη εμπιστοσύνης της ψυχής, η αποκήρυξη του δικού της θελήματος στο θέλημα του Θεού. Είναι το άδειασμα του εαυτού, η εγκατάλειψη όλων όσων χωρίζουν την ψυχή από τον Δημιουργό της. Στην παράδοση, η ψυχή βρίσκει την αληθινή της ελευθερία, διότι ανακαλύπτει ότι οι βαθύτερες επιθυμίες της εκπληρώνονται μόνο στον Θεό. Αυτό είναι το παράδοξο της μυστικής οδού: χάνοντας τον εαυτό της, η ψυχή βρίσκει τον εαυτό της· πεθαίνοντας στον κόσμο, γεννιέται στην αιώνια ζωή.

Το Αιώνιο Τώρα

Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να κατοικεί στο αιώνιο τώρα, όπου παρελθόν και μέλλον διαλύονται στην Παρουσία του Θείου. Είναι να βλέπει τα πάντα μεταμορφωμένα, να αντικρίζει τον κόσμο όχι ως τόπο εξορίας αλλά ως αντανάκλαση της δόξας του Θεού. Η ψυχή που παραμένει στον Θεό διακρίνει το θεϊκό φως σε κάθε πλάσμα, κάθε στιγμή, κάθε ανάσα. Ζει σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης, διότι γνωρίζει ότι όλα είναι δώρο, όλα είναι χάρις.

Αυτή είναι η Αληθινή Ζωή που υποσχέθηκε ο Δάσκαλος, η ζωή που είναι «περισσεύουσα», όχι σε υλικό πλούτο αλλά σε πνευματική πληρότητα. Είναι μια ζωή χαράς, όχι επειδή ο πόνος απουσιάζει, αλλά επειδή ο πόνος μεταμορφώνεται στο φως της αγάπης του Θεού. Είναι μια ζωή ειρήνης, όχι επειδή οι συγκρούσεις παύουν, αλλά επειδή η ψυχή αναπαύεται στην ακλόνητη Παρουσία του Δημιουργού της.

Το Κάλεσμα στην Αφύπνιση

Οι διδασκαλίες του Δάσκαλου είναι ένα κάλεσμα στην αφύπνιση, μια πρόσκληση να ζήσουμε εν Θεώ όχι ως μακρινή ελπίδα αλλά ως παρούσα πραγματικότητα. Η ψυχή, στην ουσιαστική της φύση, είναι ήδη ενωμένη με τον Θεό, φέρει ήδη την εικόνα Του. Το ταξίδι δεν είναι να γίνουμε κάτι νέο, αλλά να θυμηθούμε τι είμαστε, να επιστρέψουμε στην κοινωνία που είναι το κληρονομικό μας δικαίωμα.

Ας επιλέξουμε, λοιπόν, να δούμε. Ας στρέψουμε τη συνείδησή μας προς το Θείο, αναζητώντας Τον στην προσευχή, αγαπώντας Τον στους πλησίον μας, παραδιδόμενοι σε Αυτόν με εμπιστοσύνη. Ας προχωρήσουμε πέρα από την αστραπή στη μεταμόρφωση, πέρα από τη ματιά στην αιώνια αγκαλιά. Διότι εν Θεώ ζούμε, κινούμεθα και υπάρχουμε. Σε Αυτόν, βρίσκουμε την Αληθινή Ζωή που δεν ξεθωριάζει ποτέ, τη Ζωή εν Θεώ που είναι η αιώνια πατρίδα της ψυχής μας.

Μήπως είσαι "εθισμένος στην αναμονή";

 Ανησυχείς; Κάνεις πολλές σκέψεις του είδους "και τι θα γίνει αν...";

Αυτό σημαίνει ότι είσαι ταυτισμένος με το νου σου, που προβάλλεται σε μια φανταστική μελλοντική κατάσταση και δημιουργεί φόβο. Δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσεις με επιτυχία μια τέτοια κατάσταση, επειδή δεν υπάρχει. Είναι ένα φάντασμα του νου. Μπο­ρείς να σταματήσεις αυτή την παραφροσύνη που διαβρώνει την υ­γεία και τη ζωή σου, με το να αναγνωρίσεις απλώς την παρούσα στιγμή.

 
Εστίασε την προσοχή σου στην αναπνοή σου. Νιώσε τον αέ­ρα να ρέει μέσα και έξω από το σώμα σου. Νιώσε το εσώτερο ενεργειακό σου πεδίο. Το μόνο που έχεις ποτέ να αντιμετωπίσεις, να τα βγάλεις πέρα μαζί του στην πραγματική ζωή - σε αντίθεση με τις φανταστικές νοητικές προβολές - είναι ετούτη η στιγμή. Ρώτα τον εαυτό σου τι "πρόβλημα" έχεις αυτή τη στιγμή, όχι του χρόνου, αύριο ή μετά από πέντε λεπτά. Τι δεν πάει καλά με τούτη τη στιγμή; Μπορείς πάντα να τα βγάζεις πέρα με το Τώρα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να τα βγάλεις πέρα με το μέλλον - ούτε και χρειάζε­ται. Η απάντηση, η δύναμη, η σωστή δράση ή ο ψυχολογικός πόρος θα είναι εκεί όταν τα χρειάζεσαι, όχι πριν, όχι μετά.

"Κάποια μέρα θα το καταφέρω". Μήπως ο στόχος σου απασχο­λεί τόσο πολύ την προσοχή σου, ώστε υποβιβάζεις την παρούσα στιγμή σε μέσο προς ένα σκοπό; Μήπως αφαιρεί τη χαρά από τη δράση σου; Μήπως περιμένεις να αρχίσεις να ζεις; Αν έχεις ανα­πτύξει ένα τέτοιο νοητικό πρότυπο, ανεξάρτητα από το τι πετυχαίνεις ή παίρνεις, το παρόν δε θα είναι ποτέ αρκετά καλό· το μέλλον θα φαίνεται πάντα καλύτερο. Τέλεια συνταγή για μόνιμη έλλειψη ικανο­ποίησης και πραγμάτωσης, δε συμφωνείς;

Μήπως είσαι "εθισμένος στην αναμονή"; Πόσο μέρος της ζωής σου περνάς περιμένοντας; Αυτό που ονομάζω "αναμονή μικρής κλί­μακας" είναι να περιμένεις στην ουρά στο ταχυδρομείο, σ' ένα μπο­τιλιάρισμα στο δρόμο, στο αεροδρόμιο ή να περιμένεις κάποιον να έρθει. "Αναμονή μεγάλης κλίμακας" είναι να περιμένεις τις επόμε­νες διακοπές, μια καλύτερη δουλειά, τα παιδιά να μεγαλώσουν, μια σχέση με πραγματικό νόημα, την επιτυχία, να βγάλεις λεφτά, να γί­νεις "κάποιος", να φωτιστείς. Δεν είναι ασυνήθιστο να περνούν οι άνθρωποι μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας να αρχίσουν να ζουν.

Η αναμονή είναι μια κατάσταση του νου. Βασικά, σημαίνει ότι θέλεις το μέλλον, δε θέλεις το παρόν. Δε θέλεις αυτό που έχεις και θέλεις αυτό που δεν έχεις. Με κάθε είδος αναμονής δημιουρ­γείς ασυνείδητα μια εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο εδώ και τώρα σου, όπου δε θέλεις να είσαι, και στο προβαλλόμενο μέλλον, όπου θέλεις να είσαι. Αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα της ζωής σου, κάνοντάς σε να χάνεις το παρόν.

Δεν υπάρχει τίποτε κακό με το να προσπαθείς να βελτιώσεις την κατάσταση της ζωής σου. Μπορείς να βελτιώσεις την κατάσταση της ζωής σου, αλλά δεν μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή σου. Η ζωή είναι πρωταρχική. Η ζωή είναι η βαθύτερη εσωτερική σου Ύπαρξη. Είναι ήδη ολόκληρη, πλήρης, τέλεια. Η κατάσταση της ζωής σου αποτελείται από τις περιστάσεις και τις εμπειρίες σου. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να βάζεις στόχους και να προσπαθείς να καταφέ­ρεις πράγματα. Το λάθος βρίσκεται στο να το χρησιμοποιείς αυτό σαν υποκατάστατο για την αίσθηση της ζωής, για την Ύπαρξη. Το μόνο σημείο πρόσβασης σ' αυτήν είναι το Τώρα. Αν κάνεις αυτό το λάθος, είσαι σαν αρχιτέκτονας που δε δίνει σημασία στα θεμέλια ενός κτηρίου, αλλά ξοδεύει πολύ χρόνο δουλεύοντας με τα τούβλα.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι περιμένουν την ευημερία. Ό­μως αυτή δεν μπορεί να έρθει στο μέλλον. Όταν τιμάς, αναγνωρί­ζεις και δέχεσαι πλήρως την παρούσα σου πραγματικότητα - πού είσαι, ποιος είσαι, τι κάνεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή - όταν δέχε­σαι πλήρως αυτό που έχεις, τότε είσαι ευγνώμων γι' αυτό, ευγνώ­μων γι' αυτό που υπάρχει, ευγνώμων για την Ύπαρξη. Η ευγνωμοσύ­νη για την παρούσα στιγμή και την πληρότητα της ζωής τώρα είναι η αληθινή ευημερία, που δεν μπορεί να έρθει στο μέλλον. Τότε, με τον καιρό, αυτή η ευημερία εκδηλώνεται για σένα με διάφορους τρόπους.

Αν δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που έχεις ή είσαι απογοη­τευμένος ή θυμωμένος για την παρούσα σου έλλειψη, αυτό μπορεί να σου δώσει κίνητρα να γίνεις πλούσιος, αλλά ακόμα κι αν βγάλεις εκατομμύρια, θα συνεχίσεις να βιώνεις την εσωτερική κατάσταση της έλλειψης και βαθιά μέσα σου θα συνεχίσεις να νιώθεις ανικα­νοποίητος. Μπορεί να έχεις πολλές συναρπαστικές εμπειρίες που α­γοράζονται με τα χρήματα, αλλά οι εμπειρίες αυτές θα έρχονται και θα παρέρχονται, και θα σε αφήνουν πάντα με ένα αίσθημα κενού και με την ανάγκη για περισσότερη σωματική ή ψυχολογική ικανο­ποίηση. Δε θα κατοικείς στην Ύπαρξη, ώστε να νιώθεις την πληρό­τητα της ζωής τώρα. Αυτή και μόνο αυτή είναι ο αληθινός πλούτος.

Παραιτήσου λοιπόν από την αναμονή, σαν κατάσταση του νου. Όταν τσακώσεις τον εαυτό σου να γλιστράει στην αναμονή... βγες αμέσως από κει. Μπες στην παρούσα στιγμή. Άφησε τον εαυτό σου απλώς να υπάρχει και να το απολαμβάνει. Όταν είσαι παρών, δεν υ­πάρχει ποτέ ανάγκη να περιμένεις για οτιδήποτε. Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος θα σου πει: "Συγνώμη που σε έκανα να περιμέ­νεις", μπορείς να απαντήσεις: "Κανένα πρόβλημα. Δεν περίμενα. Κα­θόμουν και απολάμβανα - απολάμβανα τον εαυτό μου!"

Αυτές είναι κάποιες από τις συνηθισμένες στρατηγικές του νου για την άρνηση της παρούσας στιγμής, που αποτελούν μέρος της συνηθισμένης ασυνειδησίας. Είναι εύκολο να μην τις αντιλαμβανό­μαστε επειδή, σε μεγάλο βαθμό, είναι μέρος της φυσιολογικής ζω­ής: τα παράσιτα στο φόντο, μια διαρκής αίσθηση ανικανοποίητου.

Όμως, όσο περισσότερο ασκείσαι στην παρατήρηση της εσωτε­ρικής νοητικής-συναισθηματικής σου κατάστασης, τόσο ευκολότερο θα είναι να καταλαβαίνεις πότε έχεις παγιδευτεί στο παρελθόν ή στο μέλλον, δηλαδή στην απουσία συνειδητότητας. Έτσι θα μπορείς να ξυπνάς από το όνειρο του χρόνου και να βρίσκεσαι και πάλι στο παρόν.

Όμως πρόσεχε: ο πλαστός, δυστυχισμένος εαυτός, που βασίζε­ται στην ταύτιση με το νου, ζει στο χρόνο. Γνωρίζει ότι η παρούσα στιγμή είναι ο θάνατός του κι έτσι νιώθει να απειλείται πολύ απ' αυ­τήν. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε βγάλει από το Τώρα. Θα προσπα­θήσει να σε κρατήσει παγιδευμένο στο χρόνο.

Αυτή είναι μια εποχή μεγάλης ευκαιρίας

Όταν το εγώ κλαίει για όσα έχει χάσει, το πνεύμα χαίρεται για όσα βρήκε.

′′Αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες στη ζωή, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε, όπως τη βιώνουμε τώρα, σε συλλογικό επίπεδο.

Εάν δεν έχετε βρει τίποτα πέρα από το εννοιολογικό σκεπτόμενο μυαλό, τότε οι αντιξοότητες, ό, τι κι αν είναι (σε αυτή την περίπτωση ξέρουμε τι είναι), θα σας καταστρέψουν.

Ακόμα κι αν δεν αρρωστήσετε ή δεν κολλήσετε τον ιό, ο φόβος θα σας κατασπαράξει καθώς καταναλώνει εκατομμύρια ανθρώπους σήμερα. Αν ήξερες ποιος / τι είσαι, θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι.

Μόνο αν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου προκύπτει ο φόβος. Να γνωρίζετε τον εαυτό σας, όχι τον εννοιολογικό εαυτό, όχι την προσωπική σας ιστορία, αλλά να γνωρίζετε τον εαυτό σας ως συνειδητή παρουσία. Το να σκέφτεσαι δεν σε βοηθάει εκεί. Η σκέψη είναι εμπόδιο. Γι' αυτό πηγαίνετε βαθύτερα από το να σκέφτεστε και να παραμείνετε πλήρως ξύπνιοι και παρόντες,

Η αρχή της συνειδητοποίησης της αιώνιας και αιώνιας ουσίας σου. διάσταση της συνείδησης βαθύτερη από εκείνη με την οποία συνήθως ταυτίζεσαι. Βρες αυτό το αξέχαστο θεμέλιο που είναι μέσα σου, μέσα σε όλους. Οι αντιξοότητες είναι μια θαυμάσια ευκαιρία γιατί σε αναγκάζει να σκάψεις βαθιά.

Η ζωή γίνεται σχεδόν αβάσταχτη όταν ζεις μόνο στην επιφάνεια των αισθητηριακών αντιλήψεων και του εννοιολογικού σου μυαλού, και μετά ακούς ειδήσεις και διαβάζεις κάθε είδους πράγματα, και όλοι βρίσκονται σε κατάσταση φόβου, λόγω της κατασκευής ενός σπιτιού στο η άμμος. Και αυτή είναι μια πρόσκληση για να ξυπνήσετε αυτό που είστε, γιατί αν δεν το κάνετε, θα υποφέρετε άσκοπα.

Εκατομμύρια βρίσκονται σε κατάσταση άγχους.

 
Αλλά χρησιμοποιήστε αυτό ως ευκαιρία για να ξυπνήσετε. Είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πολύ βαθύτερος από αυτά που γνωρίζεις προηγουμένως. Θα πρέπει να προσέχετε περισσότερο τη συνείδησή σας παρά την επικαιρότητα και ό, τι ακούτε και βλέπετε. Χρησιμοποιήστε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο, είναι μέρος της αφύπνισης της ανθρωπότητας.

Οι άνθρωποι δεν ξυπνάνε στη ζώνη άνεσής τους, ξυπνάνε όταν τους βγάζουν από τη ζώνη άνεσης τους, όταν δεν μπορούν πια να αντέξουν βάσανα ή δυστυχία. Νιώσε τη ζωντάνια, γνώρισε αυτή την παρουσία που είναι αχώριστη από αυτό που είσαι. Αυτό είναι ένα απίστευτο επίτευγμα! Υπάρχουν περισσότερα για σένα από το άτομο! Αυτή η παρουσία είναι βαθύτερη από το άτομο.

Χρειαζόσασταν αντιξοότητες για να το βρείτε ή να εμβαθύνετε την εκπλήρωση. Υπάρχει ένα ρητό που λέει: ′′ Όταν το εγώ κλαίει για όσα έχει χάσει, το πνεύμα χαίρεται για όσα βρήκε.′′ Αυτό που φαίνεται κακό και πολύ αρνητικό στην επιφάνεια, ως εμπόδιο στην ευημερία της ανθρωπότητας από συμβατικής πλευράς, έχει ουσιαστική λειτουργία. Ώστε αυτή είναι μια εποχή μεγάλης ευκαιρίας.

Χρησιμοποίησέ το. Μην το σπαταλάς.
Μην χαθείς στο μυαλό. Μην χαθείς στο φόβο.
Να είσαι ριζωμένος σε αυτόν τον βράχο που είναι η ουσία σου.
Δεν μπορώ να το κάνω αυτό για εσένα!

Φρ. Νίτσε: Τι διατηρεί το Είδος

«Κάθε μεγάλος άντρας σπρώχνεται,
μαρτυρεί ίσαμε που διπλώνεται
μέσα στη μοναξιά του.»

Τα δυνατά και πονηρά μυαλά είναι εκείνα που επέφεραν τη μεγαλύτερη πρόοδο στην ανθρωπότητα. Αυτά συνεχώς ξανάναβαν τα πάθη που κόντευαν να αποκοιμη­θούν -γιατί έτσι συμβαίνει, κάθε εξημερωμένη κοινωνία τα αποκοιμίζει-, αυτά λοιπόν συνεχώς ξυπνούσαν το συγκριτικό και το αντιρρητικό πνεύμα, υποδαύλιζαν την αγάπη για το καινούριο, το διακινδυνευμένο, το αδοκίμαστο. Ανάγκαζαν τον άνθρωπο να φέρνει αντιρρήσεις, και να μη δέχεται τις γνώμες των άλλων, αλλά να λέει τις δικές του και να τις υπερασπίζεται μάλιστα. Έδωσαν δύναμη στον άνθρωπο να αντιτάξει τα ιδανικά σ’ άλλα ιδανικά.

Τις περισσότερες φορές με το όπλο στο χέρι, ανατρέποντας τα σύμβολα, βιάζοντας τις θρησκευτικές ευλάβειες, αλλά, και ιδρύοντας νέες θρησκείες, δημιουργώντας νέες ηθικές!

Αυτή η «κακία» που τη βρίσκουμε σε κάθε προφέσορα νεωτερισμού, σε κάθε διαλαλητή καινούριων πραγμάτων, είναι η ίδια «κακία» που υποβιβάζει τον κατακτητή, παρόλο που διατυπώνεται με λεπτότερο τρόπο και δεν βάζουν σε κίνηση αμέσως τον νου -και με αυτό, άλλωστε, τον υποβιβάζει λιγότερο-. Όπως και να είναι, το καθετί καινούριο είναι το κακό, αφού αυτό είναι που επιζητά να κατακτήσει, να ανατρέψει τα ορόσημα, να ρίξει κάτω τις παλιές λατρείες. Καλό είναι μονάχα το παλιό!

Κάθε εποχή έχει τους καλούς ανθρώπους, τους ανθρώπους εκείνους που φυτεύουν βαθιά στην καρδιά τους τις παλιές ιδέες για να τις κάνουν να καρπίσουν, και είναι οι καλοί αυτοί άνθρωποι οι καλλιεργητές του πνεύματος. Αλλά κάθε χωράφι στο τέλος εξασθενεί, και πρέπει πάντα να ξανάρχεται το αλέτρι του κακού.

Σήμερα στην Αγγλία υπάρχει μια θεωρία της ηθικής, μια εσφαλμένη θεωρία που διδάσκει πως το «καλό» και τo «κακό» εκφράζουν ένα σύνολο από εμπειρίες του «ευνοϊ­κού» και του «δυσμενούς», ακόμα διδάσκει πως ονομά­ζουμε «καλό» ό,τι διατηρεί το είδος και «κακό» ό,τι βλά­πτει αυτό.

Στην πραγματικότητα όμως, τα κακά ένστικτα είναι ισάξια ωφέλιμα και ισάξια χρήσιμα για τη διατήρηση του είδους, ισάξια και απαραίτητα με τα καλά: η μόνη τους διαφορά βρίσκεται στη λειτουργία τους.

Friedrich Nietzsche, Η θεωρία του σκοπού της ζωής

Ο οδοιπόρος

Μην κοιτάζεις το δρόμο. Ακολούθησε τον.

Αλλά πώς να τον ακολουθήσω και μέχρι πού;

Να τον ακολουθήσω σαν αυτούς που έρχονται από την πόλη ή πάνε σ’ αυτήν, σαν αυτούς που φεύγουν ή αυτούς που επιστρέφουν, σαν αυτούς που έρ­χονται να αγοράσουν και να πουλήσουν, σαν αυ­τούς που έρχονται να δουν και να ακούσουν ή σαν αυτούς που φεύγουν κουρασμένοι απ’ όσα είδαν και άκουσαν;

Σαν ποιους απ’ όλους αυ­τούς;

Ή σαν τι κοινό σε όλους αυτούς;

Ή με ποιον άλλο τρόπο διαφορετικό από όλων αυτών;

Όπως και να ’ταν, δεν μπορούσα παρά να φύγω. Όποιο κι αν ήταν το νόημα και η φύση της αγωνίας μου, η ανακούφισή της -και όχι το φάρμακό της, αυτό το ήξερα καλά- ήταν να φύγω, να ακολουθήσω εκείνο το δρόμο μέχρις εκεί που ήθελε το Πεπρωμένο.

Γιατί, για ποιο σκοπό, αναζητώντας τι; Δεν ήξερα τίποτα πε­ρισσότερο απ’ ό,τι ήξερα και για το νόημα και τη φύση της αγωνίας μου.

Θα θελα Δάσκαλε, να μάθω τα μυστικά της ζωής και του σύμπαντος

- Θα 'θελα Δάσκαλε, να μάθω τα μυστικά της ζωής και του σύμπαντος!

Η πραγματική γνώση παιδί μου, δεν μεταδίδεται. Μπορώ μόνο να σου δείξω τον δρόμο, οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου, θα πρέπει να είναι δική σου 'κατάκτηση'. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να περιχαρακώνεται από κάθε είδους δόγματα και φανατισμούς. Μην πιστεύεις αυτούς που λένε πως κατέχουν την αλήθεια, αλλά αυτούς που την αναζητούν. Η αλήθεια δεν τεμαχίζεται, παρόλα αυτά, όλοι υποστηρίζουν πως την κατέχουν, κατηγορώντας τους άλλους ως πλανεμένους…

Η δική μου οπτική αφορά την δική μου ατραπό, τον δικό δρόμο όπως εγώ τον επέλεξα, σύμφωνα με αυτά που μου δίδαξαν, φιλτραρισμένη μέσα από τα δικά μου φίλτρα. Με αυτόν τον τρόπο όμως, θα μάθεις θεωρίες και γνώσεις άλλων, δεν θα είσαι ο εαυτός σου. Την δική σου αλήθεια δεν μπορεί κανένας να σου τη μάθει! Μπορείς μόνο να τη βιώσεις. Και το δικό σου βίωμα, θα έχει άλλες αποχρώσεις, ξεχωριστές και μοναδικές!

- Και αν επιλέξω λάθος ατραπό δάσκαλε;

Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Τα λάθη είναι αναγκαία. Το μυστικό για να κάνεις λιγότερα λάθη, είναι να είσαι υπομονετικός και ταπεινός. Όταν είσαι έτοιμος, ο σωστός δρόμος θα εμφανιστεί μπροστά σου. Τότε είναι η στιγμή που θα σου αποκαλυφθούν οι απαντήσεις στα ερωτήματα σου με βάση τα βιώματα σου, έτσι ώστε να ζεις μία ενσυνείδητηζωή προς όφελος όλης της κοινωνίας. Δεν θα αντιλαμβάνεσαι πλέον τότε, την ζωή ως βίωμα μόνο, αλλά ως δώρο, το οποίο θα σου επιτρέψει να δημιουργείς υλικά ή πνευματικά έργα, τα οποία θα διαρκέσουν περισσότερο από την μικρή χωροχρονικά ύπαρξη σου, ως ένα μικρό δώρο για τις επόμενες γενεές.

Η γνώση δεν μεταδίδεται, όπως συμβαίνει με τις πληροφορίες. Η γνώση δεν αποκτιέται διαβάζοντας βιβλία, αυτή είναι «δανεική γνώση», γεμίζουμε στιγμιαίες πληροφορίες που υιοθετούμε. Ίσως να νομίζουμε πως αποκτάμε γνώση ακολουθώντας πρακτικές μεθόδους, ενώ απλά εισχωρούμε όλο και περισσότερο στην άγνοια μας.

Η γνώση απαιτεί βίωμα. Αυτή η γνώση δεν μεταδίδεται. Κερδίζεται, αποκαλύπτεται σταδιακά με ταπεινότητα, πειθαρχεία και πάθος.

Για να βρεις την αλήθεια, θα πρέπει η αναζήτηση σου να γίνει δικό σου βίωμα, και όχι σύμφωνα με τα «βιώματα» και τα πιστεύω άλλων. Αν αυτό επιτευχθεί τότε θα πρέπει να συντελεστεί εντός σου μία αλλαγή, μία συνειδησιακή «αλλαγή» η οποία θα σε αλλάξει εντελώς. Η παλαιά σου κατάσταση θα πρέπει να «πεθάνει», ώστε να γίνει χώρος για το νέο, το καινούργιο.

Αυτό εννοούσε Πλάτωνας όταν έλεγε πως «Αυτοί που φιλοσοφούν ορθά είναι αυτοί που μελετούν αποκλειστικά πώς θα πεθάνουν». Εννοούσε φυσικά τον θάνατο της κατώτερη φύσης, η οποία να «πεθάνει», ώστε να αφήσει τη θέση στο πνεύμα, σ΄ αυτή τη θεϊκή αρχή που βρίσκει τότε τη δυνατότητα να ελευθερωθεί για να δράσει και να αλλάξει τα πάντα..

Την ίδια προτροπή συναντούμε και στην αγιορείτικη σοφία, η οποία επίσης διδάσκει πως: «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις».

Το καινούργιο υπάρχει μέσα σου όπως ο σπόρος στο έδαφος, και περιμένει να αφυπνιστεί, να καλλιεργηθεί, αρκεί να αναζητηθεί ή να υποδειχθεί από κάποιον άλλο, που το έχει ήδη ανακαλύψει. Αν το ανακαλύψεις, τότε ο σπόρος που ήταν εν υπνώσει μέσα σου, θα αναγεννηθεί, και τότε μπορείς να τον καλλιεργήσεις να τον αναπτύξεις σύμφωνα με τις δικές σου δυνάμεις.

Τότε ο δικός σου σπόρος θα αναπτυχθεί, θα ανθίσει, και στην συνέχεια θα πρέπει να ταξιδέψει , ώστε να εκπληρώσει τον προορισμό του, που δεν είναι άλλος την εύρεση ενός πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη της δύναμης που φέρνει εντός του από έναν άλλο αναζητητή….

Ο Μύθος της Επταστικτής Νύμφης και του Θεού Ερμή

Στους παλιούς χρόνους, όταν θεοί και θνητοί ζούσαν αρμονικά στη γη, υπήρχε μια νύμφη των αγρών, πιστή φίλη της θεάς Χλωρίδας, της κυρίας των λουλουδιών. Η ομορφιά της ήταν τόσο έκδηλη, όπως το πιο τρυφερό τριαντάφυλλο την άνοιξη, και γι’ αυτό ονομάστηκε Επταστικτή: είχε γεννηθεί με επτά μικρές κηλίδες στο σώμα της, σημάδια θεϊκής χάρης, αφού ο αριθμός επτά θεωρείται ιερός και σύμβολο αρμονίας.

Μαζί με τις άλλες νύμφες των δασών, των νερών και της καρποφορίας, η Επταστικτή γέμιζε τη φύση με χρώματα λουλουδιών και αρώματα καρπών. Κάποια μέρα, ο πανούργος Ερμής—αγγελιοφόρος των θεών και οδηγός των ψυχών— πέρασε πάνω από ένα ιερό δασίλιο αφιερωμένο στον Δία τον Παντοκράτορα. Εκεί, κάτω από μια πανάρχαια βελανιδιά (ιερό δέντρο του Διός), είδε την Επταστικτή να ξεκουράζεται· το φως που έπεφτε στα χρυσά της μαλλιά και τα λεπτά της χέρια φάνταζε σχεδόν μαγικό.

Ερμής:

– Ποια είσαι εσύ, ω νύμφη των λουλουδιών, που φέρνεις φως στο σκοτάδι του δάσους; Εγώ είμαι ο Ερμής, αγγελιοφόρος των θεών· αν με δεχτείς φίλη σου, σου υπόσχομαι αγάπη και αιώνια προστασία.

Επταστικτή (χαμογελώντας):

– Θεέ των αγγελιών, αν ο λόγος σου είναι ειλικρινής, δέχομαι την αγάπη σου, αρκεί τα λουλούδια να ανθίζουν μαζί μας.

Έτσι, ο έρωτας του Ερμή και της Επταστικτής άνθισε για επτά ευτυχισμένα χρόνια. Κάθε πρωί ξυπνούσαν μαζί, χρώματα και αρώματα κατακλύζοντας το δάσος, και κάθε βράδυ ο ουρανός έλαμπε από τη δική τους ευτυχία.

Όμως τίποτα όμορφο δεν μένει για πάντα. Μια ξαφνική φωτιά κατέκαψε το ιερό δάσος· τα δέντρα σίγησαν και μαζί τους μαράθηκε και η νύμφη, αφού η ζωή της ήταν δεμένη με τις ρίζες και τα φυτά.

Ο Ερμής, βυθισμένος στη θλίψη, πλησίασε τον πατέρα του, τον Δία, και τον ικέτεψε:

– Πατέρα όλων, μη επιτρέψεις το κάλλος της να χαθεί για πάντα. Δώσε της νέα μορφή, ώστε να συνεχίσει να ομορφαίνει τη γη.

Ο Δίας, συγκινημένος, συμφώνησε:

– Ας γεννηθεί η Επταστικτή ξανά ως μικρό έντομο, κόκκινο με μαύρες κηλίδες.

Έτσι η νύμφη μεταμορφώθηκε στην αγαπημένη μας πασχαλίτσα. Από τότε πετάει ανάμεσα στα λουλούδια, προστατεύει τα φυτά τρώγοντας τις επιβλαβείς μελίγκρες και φέρνει μήνυμα αγάπης σε όποιον την ελευθερώσει. Και λέγεται πως κάθε κηλίδα στο φτερό της συμβολίζει κι από έναν μήνα που χρειάζεται για να εκπληρωθεί μια ειλικρινής ευχή της καρδιάς.

Και κάπως έτσι, μέσα από τον έρωτα και το θάνατο, η Επταστικτή και ο Ερμής, έγιναν φύλακες της φύσης, ζωντανεύοντας κάθε άνοιξη τα άνθη.

• Παραπομπή:

Η πασχαλίτσα (επιστημονική ονομασία: Κοκκινέλη η επτάστικτος, Coccinella septempunctata) είναι κολεόπτερο έντομο. Ανήκει στην οικογένεια Κοκκινελίδες. Είναι επίσης γνωστό με τις ονομασίες λαμπρίτσα και κοκκινέλη. Φθάνει σε μήκος τα 6 χιλιοστά. Τρέφεται με βλαβερά έντομα και για το λόγο αυτό θεωρείται ωφέλιμη, κυρίως γιατί μας απαλλάσσει από την ενοχλητική μελίγκρα. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως στη διάρκεια τής ζωής της, μία πασχαλίτσα μπορεί να φάει έως και 5.000 έντομα μελίγκρας! Γι’ αυτό και προνύμφες ή αυγά πωλούνται στο εμπόριο και χρησιμοποιούνται στην οικολογική κηποτεχνία και γεωργία.

Στην Άπω Ανατολή, θεωρούν πως αν τις συλλάβουν και τις αφήσουν στην συνέχεια ελεύθερες, θα πετούν προς την αληθινή αγάπη του ενδιαφερομένου, μεταφέροντας το μήνυμά του. Ο αριθμός των κηλίδων στην πλάτη της πασχαλίτσας, θεωρείται πως συμβολίζει τον αριθμό των μηνών που θα παρέλθουν προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ευχή της αγάπης.

Η Υστεροφημία και το Ηρωικό Πρότυπο στην Αρχαία Ελλάδα

«Αν αύριο δεν είσαι εδώ, ποια ιστορία θα αφήσεις πίσω σου;»

Στην αρχαία Ελλάδα, η υστεροφημία συνδεόταν άρρηκτα με την επιδίωξη της αθανασίας μέσω των έργων και της αρετής. Οι Έλληνες πίστευαν ότι μόνο με την επίτευξη εξαιρετικών κατορθωμάτων και την επίδειξη ανώτερων αξιών μπορούσαν να διασφαλίσουν μια διαρκή αναγνώριση – ένα είδος «αιώνιας» δόξας που θα αντέχιζε το πέρασμα του χρόνου.

Για τους ήρωες, τους πολεμιστές και τους φιλοσόφους, η υστεροφημία είχε ανεκτίμητη αξία, διότι μέσω των μεγαλειωδών πράξεών τους επιδίωκαν να ξεπεράσουν τα όρια της πεπερασμένης ζωής. Είτε πρόκειται για νίκες σε επικές μάχες, είτε για επιβλητικά πολιτιστικά επιτεύγματα, είτε για καινοτόμες φιλοσοφικές ανακαλύψεις, τα θαυμαστά έργα αποτέλεσαν το μέσο με το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες επιδίωκαν να κατορθώσουν την αθανασία του ονόματός τους.

Η αρετή, που ενσωμάτωνε τις αξίες της σοφίας, της ανδρείας, της δικαιοσύνης και της μετριοπάθειας, έθετε τα θεμέλια της υστεροφημίας. Μόνο ο «καλός» πολίτης και ο «άξιος» ήρωας, μέσα από τις πράξεις του, κατάφερναν να κερδίσουν τον σεβασμό των συνανθρώπων τους και να γράψουν το όνομά τους με λαμπρά γράμματα στην ιστορία.

Τα κατορθώματα του Ηρακλή, οι στρατιωτικές νίκες του Αλέξανδρου του Μεγάλου και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του Σωκράτη και του Πλάτωνα αποτελούν παραδείγματα της αθανασίας που επιδίωκαν οι μεγαλοί του αρχαίου κόσμου. Το κυνήγι της υστεροφημίας άνθιζε σε έναν κόσμο που πίστευε ακράδαντα στην ανθρώπινη ικανότητα να ξεπεράσει το αναπόφευκτο τέλος και να αφήσει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στο χρόνο. Μέσα από αυτήν την αναζήτηση διαμορφώθηκε το ηρωικό πρότυπο που ενέπνεε και καθοδηγούσε γενιές αρχαίων Ελλήνων.

Με αυτά τα ιδεώδη, ο Έκτωρ στην «Ιλιάδα» εκφράζει την επιθυμία του:

«Ας μη πάω χαμένος άδοξα και χωρίς καμία προσπάθεια. Κάτι μεγάλο θα κάμω πρώτα που θα το μάθουν και οι επόμενες γενιές»

(Μη μαν ασπουδί γε και ακλειώς απολοίμην, αλλ’ μέγα ρέξας τι και εσσομένοισι πυθέσθαι)

Στο ίδιο έπος, ο γήραιος και σοφός Νέστωρας απευθύνεται στον Αχιλλέα – το πιθανώς μέγιστο ήρωα του Ομήρου – υπενθυμίζοντάς του ότι, παρά τη δόξα του, δεν συγκρίνεται με τους αρχαίους ήρωες που γνώριζε ο ίδιος:

«Εγώ είχα σμίξει με άντρες κάποτε πολύ τρανότερους σας —χρόνια παλιά— κι αυτοί τα λόγια μου δεν τ᾿ αψηφούσαν, όχι. Άντρες παρόμοιους δεν αντάμωσα κι ουδέ και θ᾿ ανταμώσω, σαν τον Πειρίθο ή τον Πολύφημο, που ίδια θεός λογιόταν, σαν τον Εξάδιο, σαν το Δρύαντα, σαν τον Καινέα το ρήγα, σαν το Θησέα, στην όψη που 'μοιαζε θεός, το γιο του Αιγέα. Πολλά αντρειωμένοι εκείνοι εστάθηκαν στης γης τους άντρες μέσα, πολλά αντρειωμένοι, και πολέμησαν και με πολλά αντρειωμένους με του βουνού τους δράκους τα 'βαλαν και τους χάλασαν όλους. Μ᾿ αυτούς εγώ συναπαντήθηκα, φτασμένος απ᾿ την Πύλο…»

Παράλληλα, και ο ίδιος ο Αχιλλέας εκφράζει την εσωτερική του αναζήτηση υστεροφημίας, αναρωτιέται:

«Δε θα’ ρθει και για μένα καμία περίσταση, που να κάνω μεγάλα έργα και να δοξαστώ κι εγώ;»

Από αυτές τις φράσεις και τα λογοτεχνικά αποσπάσματα αναδύεται το μεγαλείο της αρχαίας Ελληνικής εποποιίας. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο θάνατος και η γέννηση ήταν δύο όψεις της αέναης κυκλοφορίας του κόσμου. Γνωρίζοντας ότι το αναπόφευκτο τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης δεν μπορούσε να ανατραπεί, επιδίωκαν με κάθε τους ίχνος να διαμορφώσουν τη δική τους αθανασία μέσα από το μεγαλουργείο των πράξεών τους, στηριζόμενοι πάντα σε έναν ενάρετο τρόπο ζωής. Μέσα από αυτήν την προσπάθεια αποκτούσαν την υστεροφημία – μια έννοια που, πέρα από τη δόξα, ενσαρκώνει και την ουσία του ήρωα στην αρχαιότητα.

Η παρακαταθήκη αυτή, γεμάτη θάρρος, σοφία και ανδρεία, παραμένει μέχρι σήμερα έμπνευση για όσους αναζητούν το δικό τους αφήγημα, δείχνοντας πως ο αληθινός ήρωας διαμορφώνεται μέσα από το αδιάλειπτο αγώνισμα για το ανώτερο και το αθάνατο.

Ο Αιθέρας ως το πέμπτο στοιχείο στην αρχαιότητα, και στην Κβαντική Φυσική

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι χρησιμοποίησαν τον όρο «ΑΙΘΗΡ», (Ετυμολογικά η λέξη Αιθήρ, προέρχεται από το ρήμα αίθω που σημαίνει ανάβω, αναφλέγω, φέγγω, φλέγομαι, καίω, ενώ ο Πλάτωνας στον Κρατύλο 440 b,ετυμολογεί την λέξη λέγοντας ότι παράγεται από «αεί θεί» που σημαίνει αυτό που κινείται συνεχώς), ως το πέμπτο στοιχείο για να περιγράψουν το χώρο που «γέμιζε», το κενό στο διάστημα.

Τα υπόλοιπα τέσσερα γνωστά στοιχεία είναι, γη, ύδωρ, αήρ και πυρ, που συμβολίζουν καταστάσεις της ύλης. Γη είναι η στερεή μορφή ύλης, ύδωρ η υγρή, αήρ η αέρια και πυρ μια «λεπτότερη» μορφή ύλης. Στον Τίμαιο (32, 56) ο Πλάτωνας αναφέρει πως τα τέσσερα Στοιχεία είναι εκείνα που συνθέτουν και αποσυνθέτουν τα σύνθετα σώματα, ενώ ο Εμπεδοκλής τα ονόμαζε «ριζώματα», που σημαίνει τις ρίζες ή τη ρίζα των πραγμάτων.

Η H. Blavasky στις επιστολές των Μαχάτμας, (σ. 90-2) αναφέρει πως οι αρχαίοι δεν αναφέρονται μόνο στα πέντε γνωστά στοιχεία του αιθέρα, του αέρα, του νερού, της φωτιάς και της γης, αλλά και σε ένα άγνωστο στοιχείο (για τους μυημένους) που είναι η έκτη αρχή του σύμπαντος, και ονομάζεται Πουρούσα Σάκτι, αλλά και ένα έβδομο, το οποίο δεν συζητείται έξω από το ιερό, επειδή τιμωρείται με θάνατο. Τα πέντε γνωστά στοιχεία, είναι οι διαφοροποιημένες όψεις του ενός. Πιο συγκεκριμένα στην Μυστική δοξασία (Ι, 141), αναφέρει πως:

«… οι Αρχαίοι κατηγορούνται μόνιμα ότι θεωρούσαν τα Στοιχεία τους απλά και μη-σύνθετα. Πρόκειται και πάλι για μια αδικαιολόγητη δήλωση, αφού σίγουρα οι μυημένοι φιλόσοφοι δύσκολα μπορούν να κατηγορηθούν για κάτι τέτοιο, μιας και είναι αυτοί που επινόησαν αλληγορίες και θρησκευτικούς μύθους εξαρχής. Αν είχαν άγνοια της Ετερογένειας των Στοιχείων τους δεν θα είχαν φτιάξει προσωποποιήσεις του Πυρός, του Αέρα, του Ύδατος, της Γης και του Αιθέρα. Οι Κοσμικοί θεοί και οι θεές τους ποτέ δεν θα είχαν ευλογηθεί με τέτοιους απογόνους, με τόσους γιους και θυγατέρες, στοιχεία γεννημένα από – και μέσα σε – κάθε αντίστοιχο Στοιχείο.»

Αναφορές στον Αιθέρα βρίσκουμε σε όλη την αρχαιοελληνική γραμματεία από τον Ησίοδο, τον Αναξαγόρα, τον Πλάτωνα έως τον Αριστοτέλη. Ο Αναξαγόρας (500-428 π.Χ.) θεωρεί ότι ο Αιθήρ είναι ένα από τα δύο μέρη στα οποία χωρίστηκε η αρχική μάζα από την ωθητική δύναμη του Νού, δηλαδή της πνευματικής δύναμης και τον ταυτίζει με το Πύρ.

Αντίθετα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει, πως κακώς ο Αναξαγόρας ονομάζει Αιθέρα αυτό που είναι Πύρ, και δέχεται ότι ο Αιθήρ είναι το πέμπτο κοσμογονικό στοιχείο, το τελειότερο απ’ όλα τα άλλα, από όπου τα πάντα προήλθαν και όπου όλα θα επιστρέψουν. Ο Αριστοτέλης οδηγήθηκε στην εισαγωγή της έννοια του Αιθέρα , εξαιτίας της αδυναμίας της παρουσίας των αιτιών της κίνησης στον κενό χώρo.

Για τον Αριστοτέλη η ύπαρξη του κενού θεωρείται παράλογη, και οδηγείται στο συμπέρασμα πως ο κόσμος πρέπει να είναι ένας πλήρης και πεπερασμένος χώρος.

Από την εποχή ήδη του Δημόκριτου και του Λεύκιππου, είχε προκύψει το άτοπο, πως εφόσον το «άτομο» αποτελούσε την βασική μονάδα ύλης, τότε τα διάφορα σώματα του κόσμου, δεν είναι δυνατόν ποτέ να χωριστούν στα άτομα που τα αποτελούν, καθώς τότε στον μεταξύ τους χώρο θα πρέπει να υπάρχει κενό.!! Αφού μεταξύ των χωρισθέντων ατόμων δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα αγγίζουν το ένα το άλλο και στην πραγματικότητα, ποτέ δεν θα έχουν χωρισθεί! Γι΄ αυτό εισήχθη και το πέμπτο ώστε να γεμίζει τον χώρο μεταξύ των ατόμων και να καθιστά εφικτό τον διαχωρισμό τους. O αιθέρας υπήρξε έως πρόσφατα, πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των επιστημόνων για τον αν υφίσταται ή όχι.

Το 1887 οι Albert Michelson (Α. Μίκελσον) και Edward Morley (Ε. Μόρλευ), πραγματοποίησαν ένα πείραμα, στο οποίο αποδείχθηκε πως το φως διαδίδεται πάνω στην κινούμενη γη, προς όλες τις κατευθύνσεις με την ίδια ταχύτητα.

Το πείραμά τους απέδειξε μεταξύ των άλλων ότι δεν υπάρχει αιθέρας, ένα υλικό που με τις τότε δοξασίες εισχωρούσε σε όλο το χώρο, ένα βήμα για το κτίσιμο της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας του Einstein, έτσι η ύπαρξη του αιθέρα εγκαταλείφθηκε οριστικά.

Εντούτοις όμως, σύγχρονες απόψεις που πηγάζουν από την Κβαντομηχανική, επαναφέρουν στο προσκήνιο την πιθανότητα της ύπαρξης του. Στην Κβαντομηχανική, ο κβαντικός αιθέρας αποτελεί το χωροχρονικό εκείνο συνεχές, στο οποίο απουσιάζουν όλων των ειδών οι φυσικές πηγές των δυναμικών πεδίων, κατά τέτοιο τρόπο ώστε, ο χωροχρόνος μετατρέπεται σε μια θάλασσα από εν δυνάμει σωματιδίων, φορείς των θεμελιωδών αλληλεπιδράσεων. (βλέπε επίσης πρώτο κεφάλαιο, σελ 24, τομέας μηδενικού σημείου, Zero Point Field).

Οι ενδείξεις για την παρουσία του αιθέρα, δηλαδή του κβαντικού κενού, έχουν επιβεβαιωθεί και πειραματικά. (Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε «Η Γένεση του Κόσμου: Η Αρχαία Επιστήμη της Συνεχούς Δημιουργίας», PAUL A. LaVIOLETTE, εκδόσεις Ενάλιος σελ 115 και 458).

Πρόσφατα ο φυσικός Glenn Starkman (Γ. Στάρκμαν) του Πανεπιστήμιου του Cleveland στο Οχάιο, μαζί με τους συνάδελφους του Tom Zlosnik (Τ. Ζλόσνικ) και Pedro Ferreira (Π. Φερέιρα) του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρότειναν μια νέα θεωρία που θα έφερνε τον αιθέρα πίσω στο προσκήνιο.

Σύμφωνα με τα πορίσματα τους, ο αιθέρας αποτελεί ένα πεδίο, κι όχι μια ουσία, κάτι που εισχωρεί στον χωρόχρονο. «Εάν αφαιρέσετε όλα τα άλλα στον κόσμο, ο αιθέρας θα ήταν ακόμα εκεί», λέει ο Zlosnik. Αυτό το πεδίο του αιθέρα δεν έχει να κάνει με το φως, αλλά μάλλον είναι κάτι που ενισχύει τη βαρυτική έλξη των άστρων και των γαλαξιών, που τους κάνει να φαίνονται βαρύτεροι, εξηγεί ο Starkman. 

ΔΕΣ:
Ο Αιθέρας στην αρχαιότητα, Ακασικά αρχεία, και κβαντική φυσική

Αιθέρας: ″Ο μέγας ενδιάμεσος”

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ

Ατέρμων ΚΙΝΗΣΗ και Αέναη ΖΩΗ συνεργαζόμενες μετά Θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ διαμορφώνουν τους Κόσμους.

Από την ανωτέρω φράση συνάγεται ότι η διαμόρφωση των Κόσμων του Απείρου είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της ατέρμονης ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της αέναης ΖΩΗΣ[1] μετά της θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ[2] οι οποίοι συνιστούν την ιερή τριάδα κατά την κοσμοθέαση των Πυθαγορείων. Η ιερή αυτή τριάδα εμπεριέχει την δράση του Πατρός, της Μητρός και του Υιού από την οποία εκπορεύτηκε το Σύμπαν. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι όροι Φύση, Σύμπαν και Παν ή μέγα Παν είναι ταυτόσημοι ενώ ο όρος Κόσμος που σημαίνει διάκοσμος είναι κάτι διαφορετικό. Κόσμοι είναι τα επιμέρους τμήματα της Φύσεως τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με την αφετηρία της διαμορφώσεώς τους κατά την πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος.

Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ.

Ο ΠΑΤΗΡ είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο του Χάους, είναι τάση προς μεταβολή της ουσίας του Χάους η οποία συνετέλεσε στην εκπόρευση του μεγάλου Παντός (της Φύσεως), είναι η ατέρμον ΚΙΝΗΣΗ του Παντός, η οποία ουδέποτε καταπαύει την δράση της, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τάση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων[3] της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου (της Φύσεως) είναι τέλος ο νόμος της κινήσεως της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση του Πατρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η τάση προς μεταβολή η οποία προκάλεσε την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως νόμος της κινήσεως στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ του Πατρός εκδηλώνεται ο Νόμος της Παραγωγικότητας ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της εκδηλώσεως όλων των νόμων της Φύσεως και της προς τα πρόσω πορείας ολοκλήρου της Φύσεως. Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου.

Η ΜΗΤΗΡ είναι η δύναμη η οποία προκάλεσε την εκδήλωση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου και έφερε στο Είναι του το Χάος και ακολούθως εκ του Χάους την Φύση, είναι η εκδήλωση του απείρου φαινομένου ΚΑΛΟΥΣ του μεγάλου Παντός (της Φύσεως) ως και του κάλους των κόσμων και των μορφών του και η εκδήλωση της αέναης ΖΩΗΣ του θείου Απείρου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του Είναι των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η δράση της Μητρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δύναμη που προκαλεί την τάση προς μεταβολή για την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ της Μητρός εκδηλώνονται όλες οι μορφές της φύσεως και το άπειρο φαινόμενο κάλος αυτών των μορφών. Ένας εκ των σημαντικότερων Νόμων της Φύσεως είναι ο νόμος της μορφής ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της μορφικής υποστάσεως της Φύσεως τόσο της υλικής όσο και της πνευματικής. Χωρίς την μορφική του υπόσταση το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να εκδηλώσει ούτε το άπειρο φαινόμενο κάλος του, ούτε τα ιερά δράματα της εξελικτικής του πορείας και τέλος ούτε τον σκοπό και προορισμό του μέσω της προς τα πρόσω πορείας του. Από την Μητέρα απορρέει η έννοια του κάλους της Φύσεως τόσο της εξωτερικής εμφανίσεως των μορφών όσο και των εσωτερικών δυνάμεων αυτών. αλλά τι είναι κάλος; Κάλλος έχει η μορφή εκείνη της οποίας τα μέρη αποτελούν αρμονίαν προς το σύνολον της. Η απόλυτη έννοια του Κάλους είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συλλειτουργίας των εσωτερικών δυνάμεων της μορφής και προς την εξωτερική αυτής.

Ο ΠΑΤΗΡ (νόμος της Κινήσεως) και η ΜΗΤΗΡ (νόμος της Ζωής) εκδηλώνονται στο θείο Άπειρο σε μια αιωνίως αδιάσπαστη μεταξύ τους σύζευξη και συνιστούν το άπειρο πλήθος των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας της Φύσεως. Γι’ αυτό η Ατομική Ουσία της Φύσεως χαρακτηρίστηκε από τους μύστες των αρχαίων μυστηρίων Θεία Αγάπη διότι μεταξύ των δύο στοιχείων της Κινήσεως (του Πατρός) και Ζωής (της Μητρός) εκδηλώνεται πράξη αγάπης η οποία καθίσταται και η αιτία της εκκολάψεώς όλων των μορφών και των νόμων της Φύσεως.

Η Ατομική Ουσία, ως εκ της φύσεώς της, είναι δίφυλη έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήρισαν Μονάδα δύο ή Δυάδα και επειδή το πλήθος των ατόμων αυτής της ουσίας δεν δύναται να προσδιοριστεί (δηλαδή είναι άπειρο) την χαρακτήρισαν επιπλέον ως Αόριστη Δυάδα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική ή Μεριστή Ουσία η οποία με το Είναι([4]) της αποτελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της Συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος([5]) δηλαδή ουσία μη έχουσα αρχή και τέλος γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και απείρως αυξάνουν (χωρίς τέλος). Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας ο Σπ. Νάγος τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ’ εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρου αλλά απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο Νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου και έχει ως πρωταρχική του εκδήλωση τον Νόμο της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την εκδηλωμένη ύπαρξή του στην Φύση και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής([6]). Με την δράση του Νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατό­μου (Νό­μος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερ­μότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκε­ντρο*([7]) δύναμη του ατό­μου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κε­ντρο­μόλο* δύναμή του. Η ισόρ­ροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινή­σεως και Ζωής, με την συμ­βολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτε­λούν το κέντρο ισορ­ρο­πίας των κόσμων και των καθέ­καστα μορ­φών τους.

Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτί­ζεται εν­νοιολο­γικά με τα γνωστά μας από την φυ­σική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλε­κτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν τα Άτομα της ατομικής ου­σίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύ­ψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακά­λυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ’ άλλους «Άτομα των φιλοσό­φων» είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλι­κών υποστάσεων του Σύ­μπα­ντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κεί­μενο χαρακτηρί­ζε­ται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ταύτιση των Ατόμων της Ατομικής (ή μεριστής κατά Πλάτωνα) Ουσίας.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της Συνεχούς (ή αμέριστης κατά Πλάτωνα) ουσίας ή Μονάδος των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση της Συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της Ατομικής ουσίας.

Ο ΥΙΟΣ

Ο ΥΙΟΣ είναι δράση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αίτιου ώστε να εκδηλωθεί το Χάος, είναι η δράση της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας της ουσίας του Χάους προς εκδήλωση της Φύσεως, είναι ο συνθετικός και αποσυνθετικός Λόγος των μορφών του μεγάλου Παντός και συνεπώς ο ατελεύτητα μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, είναι η θειοτάτη ΕΝΕΡΓΕΙΑ του θείου Απείρου η οποία έχει ως αποτέλεσμα την δράση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της Μονάδας των Πυθαγορείων. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η δράση του Υιού υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δράση που προκαλεί η τάση προς μεταβολή και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ο οποίος με την δράση στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως προκαλεί αλλά και συμμετέχει στην συγκρότηση των Μορφών, αλλά και την αποσύνθεση αυτών ως και την εκ νέου σύνθεση αυτών σε νέες εντελέστερες μορφές διότι αυτός είναι ο σκοπός της Φύσεως δηλαδή εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) ως ο συνθετικός και αποσυνθετικός λόγος των μορφών και συνεπώς ο αιώνια μεταμορφωτικός λόγος αυτών. Η εκπνευμάτωση της ύλης (πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως) είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της δράσεως του Υιού αλλά και της συμμετοχής του τόσο στον σχηματισμό της Ψυχής όσο και στην εξ αυτού συγκρότηση των οργανισμών των πνευματικών οντοτήτων. Το Πνεύμα και η εξέλιξή του οφείλεται στην δράση του Υιού.

Συνεπώς στην εκδηλωμένη Φύση ο Υιός (νόμος της Ενεργείας) ή Μονάδα των Πυθαγορείων εκδηλώνεται ως μια διαρκής δράση η οποία συνθέτει τα άτομα της ατομικής ουσίας προς σχηματισμό των μορφών του Απείρου και συνιστά την Μονάδα των Πυθαγορείων.

Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐ­δια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής (ή Αμέριστη) ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3 ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Την αΐ­δια Συνεχή Ουσία την χαρακτηρίζει ως αφ’ εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία εί­ναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

Οι Έλληνες στα μυστήριά τους παρέστησαν την δράση του Υιού δια του Έρωτος εκ της δράσεως του οποίου γεννήθηκαν οι Θεοί, υπέρτατος των οποίων κατέστη ο Θεός Ζευς εκ κεφαλής του οποίου γεννήθηκε πάνοπλος η Θεά Αθηνά, Θεά της Σοφίας. Εξ αυτού συνάγεται ότι η ΣΟΦΙΑ προήλθε από την δράση του τρίτου στοιχείου της δημιουργίας.

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Ο Πατήρ, η Μήτηρ και ο Υιός κατά την δράση τους ως συνεργα­ζόμενοι νόμοι αντίστοιχα της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνιστούν ένα ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και Ενέργειας (3) ως εξής:

3

. .

. .

1 . . 2

Το τρίγωνο αυτό (που είναι η απεικόνιση της Ιερής Τριάδας των Πυθαγορείων) είναι το θεμελιω­τικό τρίγωνο των Κόσμων και το αενάως μεταμορφω­τικό τρίγωνο των Κόσμων. Πράγματι είναι:

ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συ­νάντηση και συνεργα­σία της ΔΥΑ­ΔΑΣ, η οποία έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινή­σεως (1) και της Ζωής (2) και της ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Ενέρ­γειας (3). Απο­τέλεσμα αυ­τής της συνεργασίας είναι ένα νέο γεγονός η σύ­σταση της Μορφής ή Νόμος της Μορφής ή Μονάδα τέσσαρα (4) των Πυθαγορείων.

(3)

. .

. 4 .

(1) . . (2)

Το τρί­γωνο χα­ρακτηρίζεται θεμελιωτικό αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και Συνεχής) οι οποίες απο­τελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το παρα­γω­γικό απο­τέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτε­λούν το θεμέλιο των Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται απεί­ρως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν ότι η συνεργασία της Αόριστης Δυάδας μετά της Μονάδας συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί οι Μορ­φές παρέχουν την δυνα­τότητα της αύξησης των δυνα­μικοτήτων των αϊδίων ου­σιών με την ατε­λεύτητη με­τα­μόρφωση των Μορφών που συνι­στούν. Συγκεκρι­μένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξα­ντλήσουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυνα­μι­κοτήτων των αϊδίων ουσιών τους τότε αποσυντίθε­νται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυ­ντεθεισών μορφών συνθέτουν νέες εντελέ­στερες μορφές οι οποίες εξελίσ­σονται περαιτέρω (δηλαδή έχουμε επι­πρόσθετη αύ­ξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξα­ντλή­σουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη τότε αποσυντί­θενται εκ νέου κ.ο.κ.

Όπως είδαμε ανωτέρω οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό και την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό ενώ η συλλειτουργία της Δυάδας μετά της Μονάδος έλεγαν ότι συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών δια των οποίων συγκροτούνται όλοι οι κόσμοι.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η χριστιανική Αγία Τριάδα «ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός» είναι ολοφάνερο ότι αναφέρεται στην ιερή τριάδα των Πυθαγορείων με μια μικρή, εκ πρώτης όψεως, διαφορά η οποία όμως είναι ουσιώδης. Δεν περιλαμβάνει την Μητέρα, προφανώς λόγω του υποβαθμίσεως της γυναικός γενικά στον χριστιανισμό, και την αντικατάστασή της με το «Άγιο» Πνεύμα. Αλλά το Πνεύμα, κατά τους Πυθαγορείους, είναι εκδήλωση του Υιού και συνεπώς η ονομασία της μίας υποστάσεως (του «αγίου» Πνεύματος) της τρισυπόστατης θεότητας ουσιαστικά την ταυτίζει με τον Υιό αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά με την Ιερή Τριάδα των Πυθαγορείων. Έτσι στον χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα γίνεται ουσιαστικά δισυπόστατη γιατί περιλαμβάνει τον Πατέρα, τον Υιό και ως τρίτη υπόσταση την δράση του Υιού (το Άγιο Πνεύμα).
το αιτίο εκπορεύσεως του σύμπαντος.

Η λέξη Θεός (όπως νοείται στην σημερινή εποχή) έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) τον Δημιουργό του Σύμπαντος ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό[8] (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος[9] (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως ενώ ο Θεός Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας, το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός πνεύμα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους Νόμους του όλου.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες. Οι Έλληνες[10] με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικά τον Θεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή Δημιουργό). Η ταύτιση της έννοιας του Αίτιου εκπορεύσεως του Σύμπαντος με την έννοια του Θεού (πνεύματος) οδηγεί τον άνθρωπο σε σύγχυση.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει χωριστές Ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι Νόμοι Του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση είναι ο Νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο Νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο Νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ όπως νοείται από τους Πυθαγορείους. Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι Νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι[11] των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, έχουν καθολική έννοια, ισχύουν σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε Ιδιότητές Του, οι Νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι Ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων Του, είναι μέτρο της εντάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, γι’ αυτό οι ΘΕΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ως δημιουργήματα του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος-ΦΩΤΟΣ, είναι ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

-------------------------
[1] Η λέξη Ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την γνωστή έννοια της εμβίου ζωής (π.χ. φυτική ζωή, τα εν ζωή όντα κλπ) αλλά την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως.

[2] Η λέξη Ενέργεια στην προκειμένη περίπτωση έχει ευρύτεροι έννοια και σημαίνει όχι μόνο την γνωστή μας από την φυσική έννοια της ενέργειας αλλά και γενικότερα την δράση προς αλλαγή καταστάσεως.

[3] ιδέ στο τεύχος 52 του ΙΧΩΡ «το μυστηριακό ιερό πυρ»

[4] Η λέξη είναι χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έν­νοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια. β) Ως ουσιαστικό με την έννοια ­εκδηλω­μένη ύπαρξη­. Όταν η λέξη αυτή αναφέρεται σε ένα κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο γράμμα της κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα τα γράμματά της κεφαλαία.

[5] η λέξη «αΐδιος» σημαίνει αιώνιος δηλαδή μη έχων αρχή και τέλος.

[6] Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η βιολογία.

[7] Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλα* δύναμη” (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

[8] Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητος αεικινήτου νοουμένης, (δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και ανεξέλιξη) και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Δημιουργού Αιτίου ή, πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το δημιουργό Αίτιο.

[9] θεωρώ ως πλέον δόκιμο όρο το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και όχι τον όρο Δημιουργός.

[10] εννοώ όχι μόνον του αρχαίους Έλληνες αλλά τους σύγχρονους οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας.

[11] Το «Είναι» (με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο) είναι ουσιαστικό με την έννοια «ύπαρξη» και αυτό προς διαφοροποίησή του από το ρήμα είναι.