Δε θέλεις να γίνεις αετός, ανθρωπάκο. Γι’αυτό παραμένεις κότα…

«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας;
Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν.
Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα.
Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί.
Μα που τέτοιο πράμμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.
Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι” ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωληά του θ” ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.
Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ’ ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες.
Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.
Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ” όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που “κείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία.
Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι” άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν – έπρεπε να βρεθεί – ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα. Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι” έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις.
Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν’ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ” έμαθαν και να ορύεσαι «Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!». Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι” ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου.»

Βίλχεμ Ράιχ

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΠΕΝΤΑΡΟΥ

Οι άνθρωποι που αναρωτιούνται γιατί είναι απένταροι, δεν θέτουν ποτέ στον εαυτό τους το προφανέστερο ερώτημα: «Τι μου αρέσει στην κατάσταση του απένταρου;». Οι απένταροι έχουν πράγματι ορισμένα πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα:        

• «Νιώθω άγιος… Ο Θεός θα με αγαπήσει περισσότερο – οι φτωχοί είναι ευλογημένοι».
• «Θα συνεχίσω να ανήκω στην παρέα. Αν παραμείνω φτωχός, δεν θα νιώθω ενοχές όταν βρίσκομαι με τους φίλους μου».
• «Κερδίζω τη συμπάθεια των άλλων».
• «Δεν χρειάζεται να θέτω όρια στον εαυτό μου».
• «Δεν χρειάζεται να αλλάξω τις συνήθειές μου».
• Και το καλύτερο από όλα… «Μπορώ να κατηγορώ τους άλλους – και την κυβέρνηση!»

Αν είμαστε ειλικρινείς, μπορεί να αναγνωρίσουμε ότι η κατάσταση του απένταρου μας βολεύει. Πολύ λίγοι άνθρωποι παραδέχονται ότι επιλέγουν τη φτώχεια. Ωστόσο, θα πρέπει να συμφωνήσετε ότι η παραπάνω λίστα είναι αρκετά πειστική! Οτιδήποτε κι αν κάνουμε αποδίδει κάποιους καρπούς, ακόμα και η εφαρμογή της τακτικής του απένταρου.

ΟΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
Μήπως οι γονείς σας έκαναν συχνά δηλώσεις όπως οι ακόλουθες;

• «Τα λεφτά βγαίνουν εύκολα».
• «Έχουμε πάντα περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε».
• «Όσο περισσότερο ξοδεύεις, τόσο περισσότερα χρήματα σου έρχονται».

Ή μήπως συνήθως έκαναν δηλώσεις όπως οι ακόλουθες;

• «Το χρήμα είναι η αιτία όλων των κακών».
• «Δεν έχουμε την πολυτέλεια για σπατάλες».
• «Τα χρήματα δεν μας τρέχουν από τα μπατζάκια».

Αν οι δηλώσεις της δεύτερης λίστας σας φαίνονται πιο γνωστές, τότε μάλλον οι πεποιθήσεις των γονιών σας αποτελούν πλέον και τη δική σας πραγματικότητα. Ο αγώνας τους είναι πλέον και δικός σας αγώνας.

ΝΙΩΣΤΕ ΑΝΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΑΣ!
Έχετε παρατηρήσει ποτέ πόσο δύσκολο είναι να δώσεις χρήματα σε ορισμένους ανθρώπους; Πραγματικά τρελαίνονται! «Όχι, δεν πειράζει, δεν τα χρειάζομαι!» Κι όμως, ξέρετε ότι ζουν με ψωμί κι αλάτι! Μοιάζουν να αλλάζουν προσωπικότητα. Ντρέπονται και προσβάλλονται! «Δεν χρειάζομαι τα λεφτά σου, είμαι μια χαρά!»

Ορισμένοι από εμάς δυσκολευόμαστε ακόμα και να μιλήσουμε για το θέμα των χρημάτων! Δανείζουμε ένα σεβαστό ποσό σε ένα φίλο και, όταν χρειαζόμαστε πίσω τα χρήματά μας, δεν ξέρουμε πώς να τα ζητήσουμε. «Εεε, ξέρεις… θυμάσαι…Χμ… Δηλαδή, δεν είναι τόσο σημαντικό, δεν τα έχω τόσο μεγάλη ανάγκη… Και δεν πειράζει αν… Ε, πώς να το πω; Αναρωτιόμουν μήπως…» αντί να ρωτήσουμε με έναν ευνόητο τρόπο: «Μήπως μπορείς να μου επιστρέψεις τα λεφτά που σου δάνεισα;»

Αν δεν νιώθετε άνετα σε μια δουλειά ή σε μια σχέση, τότε οι δρόμοι σας με τον εργοδότη σας ή το σύντροφό σας δεν θα αργήσουν να χωρίσουν. Αν δεν νιώθετε άνετα με τα χρήματα – αν αισθάνεστε αμηχανία ακόμα και όταν μιλάτε γι’ αυτό το θέμα – τότε επίσης οι δρόμοι σας δεν θα αργήσουν να χωρίσουν. Δεν πρόκειται τόσο πολύ για μια συνειδητή, αλλά για μια ασυνείδητη διαδικασία. Αποφεύγουμε ότι δεν μας κάνει να νιώθουμε άνετα.

Είσαι ελεύθερος ή σκλάβος;

Ποιος είναι ο ορισμός του σκλάβου;
Σκλάβος ή δούλος είναι εκείνος που δεν υπολογίζεται σαν άνθρωπος.
Είναι εκείνος που άλλοι αποφασίζουν για την ζωή του ή και τον θάνατό του, χωρίς να τον ενημερώσουν, χωρίς να τον ρωτήσουν.
Είναι εκείνος που όλος ο κόπος της εργασίας του μεταφέρεται στον… αφέντη.
Σκλάβος είναι εκείνος που δεν έχει δικαίωμα στο να έχει δική του τροφή και νερό.
Είναι εκείνος που δεν έχει δικαίωμα να έχει δική του στέγη.
Είναι εκείνος που δεν έχει κανένα δικαίωμα να ορίζει την ζωή την δική του και των παιδιών του.
Είναι εκείνος που περιμένει την «συμπόνοια» του αφέντη, μέρα σε μέρα, για να μπορεί να επιζεί και όχι να ζει…

 Εσύ, που με διαβάζεις, νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος;
Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;
Δεν καταλαβαίνεις ότι η ζωή σου μπήκε στους πάγκους και στα παζάρια των ισχυρών, για να την ξεπουλήσουν και να κερδίσουν από την καταστροφή σου;
Σε ρώτησε κανείς τι θέλεις εσύ;
Σε ενημέρωσε κανείς τι θα συμβεί σε εσένα και στα παιδιά σου;
Κάθε μέρα σε απειλούν πως δεν θα έχεις να φας και κάθε μέρα σου στερούν κάτι μικρό από όσα είχες και όσα σου απέμειναν. Ζεις για να δουλέψεις και να κερδίσει το αφεντικό σου…

Και είσαι τόσο δειλός, που δεν προσπαθείς να κερδίσεις την ελευθερία σου, που επιτρέπεις τους ποταπούς να σου ξεσκίζουν τις σάρκες, να διαλύουν την πατρίδα σου, να εκμεταλλεύονται τα παιδιά σου, ενώ ξέρεις πως σε λίγο καιρό θα τα πετάξουν στα πορνεία τους για να διασκεδάσουν τα σημερινά αφεντικά σου, αλλά και τα παιδιά τους, τις άρρωστες εμμονές της σάρκας και του μυαλού τους.

Η ελευθερία δίνεται – προσφέρεται στο μυαλό και στα χέρια όλων. Μα την κρατάνε μόνο οι τολμηροί και μόνο εκείνοι που καταλαβαίνουν την αξία της. Εκείνοι που σηκώνουν το κεφάλι τους και δείχνουν πως έχουν την δύναμη να παλέψουν με τους δαίμονες για να κερδίσουν το ύψιστο αγαθό που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο. Το αγαθό εκείνο που μπορεί να τον οδηγήσει στην ευτυχία ή και στην καταστροφή.

Η ελευθερία δεν είναι απλή λέξη. Και την καταλαβαίνουν πραγματικά μόνο όσοι επιθυμούν να περπατάνε έχοντας ψηλά το κεφάλι και όχι σκυμμένοι και ταπεινωμένοι.
Η ελευθερία δίνεται, και τρέχουν να σου την πάρουν, και αγωνίζεσαι, παλεύεις για να την κρατήσεις…

Η ελευθερία είναι πολύτιμη και δεν χαρίζεται. Σου δίνεται για να ζήσεις και να πεθάνεις γι αυτήν.
Αν δεν είσαι άξιος να προσφέρεις την ζωή σου σαν έντιμος περήφανος άνθρωπος, τότε σου αξίζει να ζεις με την αγωνία της ατιμίας και της ποταπότητας που επέλεξες για να επιζήσεις σκυμμένος, υποπόδιο των αφεντικών που διάλεξες να υπηρετήσεις, των αφεντικών που ζούνε από το αίμα σου επειδή πρώτος εσύ δεν τόλμησες να τους αντισταθείς και να αρνηθείς να τους υπηρετήσεις.
Σκλάβος, λοιπόν, είναι εκείνος που σκύβει και κλαίει και βιώνει τον εξευτελισμό έως και τον θάνατό του. Γιατί ακόμη και νεκρός είναι χρήσιμος για το αφεντικό του.

Εσύ που διαβάζεις αυτές τις αράδες, τι νομίζεις ότι είσαι; Ελεύθερος ή δούλος;
Κι αν λογίζεις τον εαυτό σου για ελεύθερο, γιατί έχεις αφήσει στους υποτακτικούς των δαιμόνων να ορίζουν και να ευτελίζουν τη ζωή και τον θάνατο τον δικό σου και των παιδιών σου;
Γιατί τους επιτρέπεις να ποδοπατούν τα ιερά και τα όσιά σου;
Γιατί τους αφήνεις να ξερνούν την βρωμιά τους στους τάφους των νεκρών σου;

Πες μου, λοιπόν. Τι είσαι έτοιμος να κάνεις για να λογίζεσαι άνθρωπος και όχι ζώο… πράγμα… ή εργαλείο που θα πλουτίσει εκείνον που σήμερα σε απειλεί πως θα σε καταστρέψει αν δεν του επιτρέψεις να σε εξευτελίσει και να γίνει ο αφέντης σου.

Αν ήσουνα πραγματικά ελεύθερος, δεν θα περίμενες κάποιον να έρθει για να σε… ελευθερώσει…
Αυτό που τα αφεντικά δεν θέλουν ποτέ να μάθεις, είναι ότι η ελευθερία σου είναι δική σου επιλογή και όχι δική τους…

Κι αν θέλεις να γίνεις και να είσαι σκλάβος, γίνε… και πάψε να λες πως είσαι Έλληνας…

Ο σεβασμός των αρχαίων Ελλήνων για την άγρια πανίδα

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχαίοι Έλληνες κυνηγοί ποτέ δεν απεικονίζονται να θηρεύουν από άρματα, όπως συμβαίνει στην Ανατολή με τους Ασσύριους, Πέρσες και Αιγύπτιους.

Οι Έλληνες θηρεύουν ως ιππείς ή συχνότερα πεζοί.

Και η αξιέπαινη δραστηριότητα για τη θήρα

«Οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν ιδιαίτερο σεβασμό και ενθουσιασμό για την άγρια πανίδα και ενδιαφέρονταν για τη διατήρησή της, κάτι το οποίο το εξέφραζαν στον χαρακτήρα της θεότητας Άρτεμης και των περιορισμών θήρας μέσω θρησκευτικών κανονισμών. Συνάμα θεωρούσαν τη θήρα ως μια ωφέλιμη και αξιέπαινη δραστηριότητα».

Πρόκειται για ένα από τα βασικά συμπεράσματα εργασίας, η οποία ανιχνεύει τις προσεγγίσεις των αρχαίων Ελλήνων στη διατήρηση της πανίδας και στη δραστηριότητα της θήρας ή κοινώς του κυνηγίου. Συντάκτες αυτής της εργασίας είναι ο Περικλής Μπίρτσας, αναπληρωτής καθηγητής στο ΤΕΙ Θεσσαλίας και ο δρ Χρήστος Σώκος, θηραματολόγος από τη Διεύθυνση Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας και Θράκης. Πώς φτάσαμε όμως στη συλλογή στοιχείων και στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα;

«Οι πρόγονοί μας άφησαν πολλές παρακαταθήκες, αναδεικνύοντας την Ελλάδα λίκνο του πολιτισμού και της ανθρώπινης διανόησης, μας άφησαν αρχαία μνημεία, αλλά κυρίως σκέψη, λογική και φιλοσοφία για κάθε διάσταση της ανθρώπινης ζωής… Θα μπορούσαν, άραγε, να υπολείπονται στον τομέα του κυνηγίου;», διερωτάται ο δρ Σώκος.

Το να αφήνεται «θαμμένη» και κρυμμένη αυτή η σκέψη, ήταν ένα γεγονός που προβλημάτισε τον Χρήστο Σώκο από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησε η μελέτη των αρχαίων κειμένων και η συλλογή πληροφοριών, προσθέτει ο ίδιος, και, σε συνεργασία με άλλους ειδικούς, ανέδειξαν και περιέγραψαν το σκεπτικό των αρχαίων Ελλήνων για το κυνήγι. Αυτή η εργασία αναγνωρίστηκε από την επιστημονική κοινότητα και πρόσφατα κατοχυρώθηκε σε αμερικανικό διεθνές επιστημονικό περιοδικό.

Η θήρα στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχνες

Η δραστηριότητα της θήρας, σύμφωνα με τους παραπάνω ερευνητές, παρουσιάζεται συχνά στη μινωική και μυκηναϊκή τέχνη από το 2000 π.Χ., και αργότερα αποτελεί μια εξέχουσα πτυχή της ελληνικής γραμματείας, από την εποχή του Ομήρου, το 800 π.Χ. Αυτή η ενασχόληση με τη θήρα αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό όλων των τάξεων της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας για την άγρια πανίδα και τη θήρα.

Ο Ξενοφώντας (430-354 π.Χ.), στο έργο του «Κυνηγετικός», αναδεικνύει τη θήρα σε άριστο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων, θεωρώντας την απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ώριμου και ολοκληρωμένου πολίτη. Είναι ωφέλιμη για το άτομο γιατί σκληραγωγεί το σώμα και οξύνει τις αισθήσεις και το πνεύμα, για την κοινωνία γιατί αντιμετωπίζει τα επικίνδυνα ζώα και αυτά που προκαλούν ζημιές στη γεωργία και κτηνοτροφία και για το έθνος γιατί προετοιμάζει τους άντρες για τον πόλεμο.

Η ιδιαίτερη αξία της θήρας έγκειται στο περιπετειώδες και στην αντιμετώπιση των δυσκολιών. Ο κυνηγός διατηρεί τη δύναμη και τη νιότη του περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους, είναι γενναίος, λιτός και έμπιστος. Ο Ξενοφώντας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Προτρέπω τους νέους να μην περιφρονούν τα κυνήγια και την υπόλοιπη εκπαίδευση, γιατί από αυτά γίνονται καλοί στα πολεμικά και στα άλλα ζητήματα, από τα οποία είναι απαραίτητο να προέρχεται σωστή σκέψη, λόγος και πράξη».

Ο συσχετισμός της θήρας με τον ηρωισμό καταδεικνύει τον ηρωικό χαρακτήρα της θηρευτικής πράξης και τη δυνατότητά της να εξυψώσει την ανθρώπινη φύση. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, προσθέτουν οι κ.κ. Μπίρτσας και Σώκος, το κυνήγι είναι επικίνδυνο, αλλά και συναρπαστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι μυθικοί ήρωες, όπως ο Οδυσσέας, ο Θησέας κ.ά., απέκτησαν μεγάλη υπεροχή μαθητεύοντας κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, τον δάσκαλο των κυνηγών.

Την ίδια εποχή, ο Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) αποδοκιμάζει στους «Νόμους» του κάθε εύκολο και δόλιο τρόπο σύλληψης των ζώων, όπως είναι τα δίχτυα και οι παγίδες. Τέτοιες μέθοδοι δεν συμβάλλουν στην εξάσκηση του σώματος. Πέρα από αυτό, δεν έχουν καμία παιδαγωγική επιρροή στους κυνηγούς, επειδή έτσι δεν εκτιμούν την κυνηγετική τους επιτυχία, ούτε το θήραμα (μόνο η δυσκολία δίνει αξία στο κυνήγι): «…ο νομοθέτης, για τη θέσπιση νόμων για το κυνήγι… θα πρέπει να επαινέσει το κυνήγι με σκοπό την άσκηση των νέων…».

Μια τρίτη πηγή πληροφοριών είναι το βιβλίο «Ονομαστικόν» του Πολυδεύκη, γραμμένο προς το τέλος του 2ου αιώνα μ.Χ. Πέντε αιώνες μετά τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα, ο Πολυδεύκης τόνισε εκ νέου ότι οι ψυχικές και σωματικές ικανότητες δοκιμάζονται και ενισχύονται μέσα από τη θήρα.

 

Σύμφωνα με τον Αθήναιο (2ος-3ος αιώνας μ.Χ.), οι Μακεδόνες δεν επέτρεπαν σε ορισμένους άντρες να ξαπλώσουν κατά τη διάρκεια συμποσίου, εφόσον δεν είχαν θηρεύσει κάπρο (αρσενικό αγριόχοιρο) χωρίς δίχτυ. Το δίχτυ περιόριζε το ζώο και η θανάτωσή του ήταν ευκολότερη και ασφαλέστερη για τον κυνηγό. Στη Σπάρτη, τα αγόρια δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στο συμπόσιο προς τιμή της Άρτεμης, εάν δεν είχαν συμμετάσχει σε κυνηγετικές εξόδους.

Εκτός από τα γραπτά κείμενα, μια δεύτερη πηγή πληροφόρησης είναι τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχαίοι Έλληνες κυνηγοί ποτέ δεν απεικονίζονται να θηρεύουν από άρματα, όπως συμβαίνει στην Ανατολή με τους Ασσύριους, Πέρσες και Αιγύπτιους.

Οι Έλληνες θηρεύουν ως ιππείς ή συχνότερα πεζοί. Για τους βασιλείς, συνήθως, δεν υπάρχει βασιλική συνοδεία κατά το κυνήγι.

Τίρυνθα. Τοιχογραφία με σκηνή κυνηγιού αγριόχοιρου από το νεότερο ανάκτορο.

Συμπερασματικά, η θήρα βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν και να δοκιμάσουν τις σωματικές και τις πνευματικές τους ικανότητες. Τα οφέλη του κυνηγιού συνοδεύουν τους κυνηγούς και στους άλλους τομείς της ζωής τους. Το να διατηρείσαι εύρωστος, να γίνεσαι σοφότερος, πρόθυμος, έμπιστος, ετοιμοπόλεμος και να καλλιεργείς αισθήματα συνεργασίας και αλληλεγγύης, αποτελούν ιδιότητες με τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να επιδιώξει την ελευθερία του. Ως εκ τούτου σκιαγραφείται μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, σύμφωνα με την οποία η θήρα είναι σημαντική επειδή αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης, δοκιμής ικανοτήτων και σύμβολο ελευθερίας.

Αποδεικνύεται, έτσι, πως, από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, το κυνήγι προσέφερε πρωτίστως πνευματική τροφή – η γεωργία και η κτηνοτροφία είχαν ήδη αναπτυχθεί και ήταν πιο ωφέλιμες στην προσφορά τροφής.

Έρευνα που σοκάρει: Mόνο το 4,3% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι απόλυτα υγιές

Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω είναι σοκαριστικό ή τουλάχιστον θα πρέπει να μας σοκάρει. Μας λέει περιληπτικά ότι το να είναι κανείς υγιής είναι πιο σπάνιο από το να κερδίσει ένα σημαντικό ποσό στο Τζόκερ.

 

Ένας άνθρωπος στους 20 πάνω στη Γη (ποσοστό 4,3%) δεν έχει κανένα πρόβλημα και εμφανίζεται απόλυτα υγιής σύμφωνα με σχετική έρευνα.

 

Το 2013, περίπου το ένα τρίτο των παιδιών ηλικίας έως τεσσάρων ετών (ποσοστό 36%) στις ανεπτυγμένες χώρες δεν είχαν κανένα πρόβλημα υγείας, ενώ μεταξύ των ανθρώπων άνω των 80 ετών το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 0,03%, δηλαδή μόνο τρεις ηλικιωμένοι στους 10.000 ήσαν απόλυτα υγιείς.

 

Πάνω από το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό. Μάλιστα, πάνω από το ένα τρίτο των ανθρώπων έχουν τουλάχιστον πέντε διαφορετικά προβλήματα. Oι πόνοι στη μέση και η κατάθλιψη είναι τα δύο συχνότερα μη θανατηφόρα προβλήματα υγείας σε κάθε χώρα και για τα δύο φύλα, έχοντας αυξηθεί πάνω από 50% μετά το 1990.

 

Αυτά είναι τα βασικά -και αποκαλυπτικά- συμπεράσματα μιας νέας διεθνούς έρευνας, που μόλις δημοσιεύθηκε στο έγκριτο ιατρικό περιοδικό «The Lancet». Η μελέτη δείχνει ότι μπορεί οι άνθρωποι να ζουν πια περισσότερα χρόνια σε όλο τον κόσμο, όμως παράλληλα περνούν περισσότερο χρόνο με μία ή περισσότερες -συνήθως μη θανατηφόρες- παθήσεις.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ιατρικής Θίο Βος του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, δήλωσαν ότι πολλοί άνθρωποι πάσχουν από προβλήματα που δεν έχουν τύχει της δέουσας προσοχής, όπως μυοσκελετικές, ψυχικές και συμπεριφορικές παθήσεις. Όπως τόνισε ο Βος, «το θέμα δεν είναι μόνο να ζει κανείς μέχρι τα βαθιά γεράματα, αλλά να ζει και με υγεία».

 

Η «Μελέτη για το Παγκόσμιο Βάρος των Ασθενειών 2013», που περιλαμβάνει στοιχεία για 301 οξείες και χρόνιες παθήσεις σε 188 χώρες, δείχνει ότι διεθνώς το ποσοστό των «χαμένων ετών υγιούς ζωής» λόγω κάποιας ασθένειας αυξήθηκε από 21% το 1990 σε 31% το 2013 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία).

 

Η έρευνα προειδοποιεί ότι, καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός γερνάει και αυξάνει το ποσοστό των ηλικιωμένων, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με κάποιο πρόβλημα υγείας, αναμένεται να αυξηθεί με γρήγορο ρυθμό στις επόμενες δεκαετίες.

 

Μεταξύ 1990-2013, παρατηρήθηκε μια μεταβολή στις κύριες αιτίες απώλειας της υγείας. Οι πόνοι στη μέση και στον αυχένα, η κατάθλιψη, η αναιμία λόγω σιδηροπενίας και η απώλεια ακοής λόγω γηρατιών παίζουν πλέον μεγαλύτερο ρόλο διεθνώς. Ειδικότερα, τα μυοσκελετικά προβλήματα (πόνοι μέσης, αυχένα, αρθριτικά κ.α.), καθώς επίσης οι ψυχικές διαταραχές (κυρίως κατάθλιψη, άγχος και κατάχρηση ναρκωτικών και άλλων ουσιών), είναι οι αιτίες για σχεδόν το ήμισυ των προβλημάτων υγείας στη Γη.

 

Σε διεθνές επίπεδο, ο αριθμός των ατόμων με σοβαρές παθήσεις αυξήθηκε σημαντικά κατά τα τελευταία 23 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πάνω από δέκα παθήσεις, αυξήθηκαν κατά 52%.

 

Το 2013, έξι χρόνια προβλήματα βασάνιζαν ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού: χαλασμένα δόντια (2,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι), πονοκέφαλοι (1,6 δισεκατομμύρια), αναιμία από έλλειψη σιδήρου (1,2 δισεκατομμύρια), απώλεια ακοής λόγω ηλικίας (1,23 δισεκατομμύρια), έρπης γεννητικών οργάνων (1,12 δισεκατομμύρια) και ημικρανίες (850 εκατομμύρια).

 

Σημαντική αύξηση παρουσιάζουν μεταξύ 1990-2013 παθήσεις όπως το Αλτσχάιμερ (92%) και η οστεοαρθρίτιδα (75%). Συχνά, τα προβλήματα από μια πάθηση αυξάνονται πολύ ταχύτερα από ό,τι οι θάνατοι εξαιτίας αυτής της πάθησης. Για παράδειγμα, ενώ μεταξύ 1990-2013 τα περιστατικά διαβήτη παγκοσμίως αυξήθηκαν κατά 43%, οι θάνατοι λόγω διαβήτη αυξήθηκαν κατά 9%.

 

Ερωτήσεις για προβληματισμό:

1) Θα μπορούσε αυτό το συντριπτικό ποσοστό να προέρχεται από την υπερδιάγνωση;

2) Μήπως έχουμε δημιουργήσει ταμπέλα για κάθε πόνο, για κάθε ψυχολογική κατάσταση, με αποτέλεσμα να μοιάζουμε όλοι άρρωστοι;

3) Γιατί παρ όλη την πρόοδο της Ιατρικής και της Τεχνολογίας οι άνθρωποι είναι πιο άρρωστοι από ποτέ;

4) Γιατί ενώ ο τζίρος των φαρμακοβιομηχανιών ανέρχεται σε τρισεκατοκκύρια δολάρια η υγεία μας φθίνει με γεωμετρικούς ρυθμούς;

5) Μήπως ακόμα και αυτό το 4,3% δεν είναι υγιές αλλά απλά ασυμπτωματικό;

6) Είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου να είναι άρρωστος;
 

Ό,τι και να απατήσουμε, ένα είναι το σίγουρο, ότι κάτι είναι λάθος. Τι κάνουμε λάθος λοιπόν; Και για πόσο θα επιτρέψουμε σε αυτό το λάθος να διαιωνίζεται;

Το χιούμορ στο σεξ: Πόσο σημαντικό είναι

Η τεχνική φαίνεται ότι παίζει μικρότερο ρόλο, συγκριτικά με το… χιούμορ στο ζήτημα του γυναικείου οργασμού, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα.

Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Albany εξέτασαν δεδομένα όπως η ένταση του οργασμού, η συχνότητα και η ερωτική ικανοποίηση και σε τι βαθμό αυτά καθορίζονται από την επιλογή συντρόφου.

Για να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα οι ειδικοί πήραν συνεντεύξεις από φοιτήτριες που βρίσκονταν σε μια σταθερή σχέση. Οι συμμετέχουσες αξιολόγησαν πόσο συχνά έφταναν σε σεξουαλική κορύφωση στη διάρκεια του σεξ και οι ειδικοί σύγκριναν αυτά τα δεδομένα με την ελκυστικότητα, την αυτοπεποίθηση αλλά και το οικογενειακό εισόδημα του συντρόφου τους.

Η ένταση του οργασμού φάνηκε ότι συσχετίζεται θετικά με το πόσο ελκυστικός ήταν ο σύντροφος της εκάστοτε γυναίκας – αλλά και με το πόσο φαρδιά ήταν η πλάτη του! – καθώς και με τη συχνότητα των ερωτικών επαφών ανά εβδομάδα (όσο πιο συχνά τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση).

Ένας ακόμη παράγοντας ωστόσο που επηρέαζε τη συχνότητα των επαφών, συνεπώς και των οργασμών, ήταν η αίσθηση του χιούμορ του άντρα. Σύμφωνα με τους ερευνητές η αίσθηση του χιούμορ αποτελούσε δείκτη πρόβλεψης της αυτοπεποίθησής, καθώς και της οικονομικής του επιφάνειας, καθώς και της πρόθεσης της γυναίκας να ξεκινήσει το ερωτικό παιχνίδι.

Εκτός από το χιούμορ, ορισμένα ακόμη χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητας του άντρα , όπως η αποφασιστικότητα και η ευφυΐα, αποτελούσαν δυο ακόμη θετικούς δείκτες όσον αφορά το πόσο ελκυστικός και επιθυμητός ήταν για την σύντροφό του.

Η ελπίδα και το θαύμα για τους χριστιανούς

Αυτό είναι αποτέλεσμα του φονταμενταλισμού της θρησκείας, που μπορεί να μην εκφράζεται όπως όταν ήταν στις δόξες της, αλλά θέλει να μας πει ότι όλοι τελικά είναι χριστιανοί, απλά κάποιοι παραστράτησαν πρόσκαιρα. Για τον λόγο αυτό όταν πεθάνει ένας σπουδαίος άθεος, βγαίνει η φήμη ότι δήθεν λίγο πριν πεθάνει, μίλησε με έναν παπά και εξομολογήθηκε, ή ζήτησε να κοινωνήσει και άλλα παρόμοια φαιδρά, που με αυτά πείθουν τα πρόβατα, ότι όλοι τελικά επανέρχονται στο μαντρί, ακόμα και την τελευταία στιγμή. Αυτό είναι επίσης αποτέλεσμα της απαράδεκτης ηθικής του Χριστιανισμού, ότι όλοι μπορούν να σωθούν, ότι και όσα εγκλήματα και να έχουν κάνει, αν και οι γραφές τους έχουν άλλη άποψη: “Λίγοι τελικά θα είναι οι εκλεκτοί”.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα τέτοιων θεωρήσεων χριστιανών σχολιαστών: “Αν ποτέ ο κύριος αυτός (που δεν το εύχομαι) το βιώσει τότε να δούμε με τι μούτρα θα μιλάει για λαϊκισμό, ειδωλολατρία και θα βγαίνει στα κανάλια να παίζει με τον ανθρώπινο πόνο. Κανείς δεν τα βάζει με το Θεό, υπάρχουν περιπτώσεις που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά”, ή “Εάν σε μια τυχαία εξέταση αύριο διαγνωσθούν με κακοήθεια που θα προστρέξουν; Όταν και η ιατρική στην κακοήθεια ουσιαστικά σηκώνει ψηλά τα χέρια; Δέχομαι μόνο σαφείς απαντήσεις χωρίς επιστροφή ερωτημάτων”.

Αυτές οι ερωτήσεις-αποφάνσεις από το χριστεπώνυμο πλήθος, που είναι συνηθισμένες, έχουν πολύ ενδιαφέρον γιατί δείχνουν πως δουλεύει το εμπόριο ελπίδας που πουλά η Εκκλησία και κάθε θρησκεία ή σέκτα, αλλά και μερικά θέματα που απορρέουν από αυτές τις τόσο “καλοπροαίρετες” ευχές που φθάνουν στα όρια της κατάρας. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και με τις αναφορές σε θαύματα.
Στο δεύτερο σχόλιο υπάρχει ήδη μια καλή απάντηση που λέει: “Το ότι κάτι είναι παρηγορητικό δεν σημαίνει ότι είναι και αληθές”. Εδώ θα δούμε όμως τι σημαίνουν βαθύτερα για τον ψυχισμό των πιστών οι θεωρήσεις αυτές.

Τί είναι η “ελπίδα”;
Ελπίδα είναι η πίστη που έχει κάποιος, ότι διαθέτει τόσο τη θέληση όσο και τον τρόπο ή τις συνθήκες ώστε να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Στην προκειμένη περίπτωση, η “θέληση” ο “τρόπος” και οι “συνθήκες” είναι ο θεός των χριστιανών και η πίστη σε αυτόν, που όπως είπαμε και στο “Θρησκεία θαυμάτων”, μπορεί και να μετακινήσει βουνά όπως πιστεύουν αν πάρουν κατά γράμμα τις γραφές τους, άσχετα αν υπάρχουν όπως είδαμε εκεί και πράγματα που δεν γίνονται. Στο άρθρο “Θρησκεία ή βίωμα”, είδαμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, πρέπει να υπάρχουν κάποιες ασαφείς προϋποθέσεις όπως: «Αυτό που κάνει ο πιστός είναι να προσεύχεται και να παρακαλεί τον θεό του, και αυτός “αν τον κρίνει άξιο”, ή “αν η πίστη του είναι τόσο δυνατή”, “αν η έφεσή του για απάντηση αληθινή και αυθεντική”, τότε ίσως του “μιλήσει” και έτσι “ίσως” γίνει η καλούμενη και “αποκάλυψη”, δηλαδή θα “βιώσει την επαφή με το θείο”». Φυσικά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το θαύμα, μια σειρά ασαφών προϋποθέσεων με τη μόνη σίγουρη την προσπάθεια του πιστού να πιστεύει χωρίς πολλές αντιρρήσεις.

Ποιά είναι η σημαντικότερη ελπίδα για την οποία ενδιαφέρονται οι χριστιανοί; Δηλαδή, ποιός είναι ο “στόχος” του ορισμού της ελπίδας που είδαμε πάρα πάνω για τους χριστιανούς; Θα έλεγε κανείς, που έχει μελετήσει τις γραφές και τα διδάγματά τους, ότι το μόνο που θα έπρεπε να θέλουν είναι να τελειώσει το συντομότερο το “μαρτύριο” της ζωής, για να πάνε στον Παράδεισο, όπως υποτίθεται πιστεύουν ότι θα πάνε.

Στο άρθρο “Χριστιανισμός και σώμα”, αλλά και στο “Προσηλυτισμός, νηπιοβαπτισμός κι ελεύθερη βούληση”, είδαμε ότι δεν πρέπει να τους απασχολεί η πρόσκαιρη βιολογικότητα, η οποία το μόνο που προσφέρει είναι τα “πάθη” που απεχθάνονται, αλλά η τελική αλήθεια όπως φαντάζονται, που είναι η “ζωή μετά τον θάνατο”, για την οποία σε όλη την διάρκεια της ζωής τους πρέπει να προετοιμάζονται. Στην πραγματικότητα όμως οι περισσότεροι χριστιανοί φαίνεται να φοβούνται τον θάνατο πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Πώς γίνεται αυτό; Γιατί μια θρησκεία που υποτίθεται έχει λύσει το πρόβλημα της αθανασίας, αυτή ειδικά που δεν θα έπρεπε να φοβάται τον θάνατο, έχει την ίδια με τους άλλους ή μάλλον τη χειρότερη σχέση μαζί του; Μα γιατί άλλο τα λόγια άλλο τα έργα. Το να ξορκίζεις κάτι δεν σημαίνει ότι το λύνεις, το απωθείς μεν και αυτό επανέρχεται ενισχυμένο.

Αυτό φαίνεται συχνά στα λόγια και τις πράξεις των χριστιανών αλλά και εδώ στις ερωτήσεις των χριστιανών πάρα πάνω, αν και υποτίθεται ότι ελπίζουν στην αθανασία της πνευματικότητας, εν τούτοις επιζητούν διακαώς την αθανασία της ύλης. Και ελπίζουν σε ένα θαύμα από τον θεό τους για να παραταθεί. Ναι είναι οξύμωρο, η θρησκεία του θανάτου μισεί τον θάνατο. Ή να το πω αλλιώς: Η θρησκεία της ουράνιας βασιλείας, προτιμά στην πράξη την απεχθή βιολογικότητα, αυτή που μας οδήγησε με την “αμαρτία” του ο πρώτος Αδάμ, όπως λένε.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ελπίδα μη θανάτου, αν τελικά επιτευχθεί είναι θαύμα. Ναι, έχασαν την μετάσταση στη βασιλεία των ουρανών και αυτό είναι θαύμα του θεού τους προς τους ίδιους -προσωπικά, γιατί πιστεύουν και ο Θεός απαντάει τελικά (αν θέλει) στις προσευχές τους. Δεν είναι σκηνικό του παραλόγου;

Είναι απλά η μετάθεση της επιθυμίας του ανθρώπου σαν θέλημα ενός υποτιθέμενου θεού, που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια στην πράξη τις διδαχές της θεωρίας.

Μετατρέποντας το Δηλητήριο σε Ελιξήριο Ζωής – Ο Αλχημιστής Μέσα Μου.

Ο αλχημιστής λοιπόν διαχειρίζεται όπως είπαμε την νέα ενέργεια, η οποία είναι στον πλανήτη μας και έρχεται ακόμα και θα συνεχίζει να έρχεται για όσο είμαστε εδώ σε μεγάλες ποσότητες. Αυτή λοιπόν η ενέργεια έχει το εξής χαρακτηριστικό. Επειδή δεν έχει υπάρξει στην σύστασή της όπως είναι, έχει ανάγκη και θέλει να εξερευνήσει τα πάντα. Είναι από την φύση της πολύ-πολύ περίεργη. Άρα λοιπόν όταν υπάρχει μια έμπνευση, μια ιδέα και επικαλούμαστε την νέα ενέργεια, αυτή αρχίζει και εκδηλώνεται μέσα από συνεργασίες, μέσα από κατάλληλες πληροφορίες και όσο εσείς ενσωματώνετε την εξελιγμένη εκδοχή του εαυτού σας, όσο εσείς επιτρέπετε στην ενέργεια να αγκυροβολείται, να γειώνεται μέσα από εσάς -γιατί είπαμε είμαστε όργανα, ειδικά το βιολογικό μας σώμα και κάνουμε συγκεκριμένες κινήσεις, συγκεκριμένες δράσεις για να υλοποιηθεί μια κατάσταση-, η νέα ενέργεια δεν σταματάει πουθενά, δεν έχει διάκριση, είναι ουδέτερη.

Έτσι, όταν η ενέργεια έρχεται από ένα συναίσθημα και δεν μετασχηματίζεται, γιατί δεν ενεργοποιούμε τον αλχημιστή μέσα μας, τότε βουλιάζουμε μέσα σ’ αυτήν, είτε είναι μία καταθλιπτική διάθεση, είτε είναι μία στεναχώρια που μας προξένησε κάποιος, είτε λέμε ότι περνάμε μία φάση οικονομική ή οτιδήποτε άλλο. Όταν λοιπόν δεν μετασχηματίζεται -το ξαναλέω- υπάρχει εγκλωβισμός της ενέργειας, η ενέργεια βαλτώνει και αρχίζει πολύ-πολύ γρήγορα να λειτουργεί σαν πομπός. Δεν περιμένει, όπως ήταν η παλιά ενέργεια να αρχίσει να καταλαγιάζει σε διάφορα πεδία και μετά να εκδηλωθεί στην πραγματικότητα.

Όχι, η νέα ενέργεια με το που θα εγκλωβιστεί, σχηματίζει έναν πομπό στο σύστημά μας -μπορεί να είναι στο νοητικό πεδίο, εξαρτάται από την πληροφορία, εξαρτάται από το συναίσθημα, εξαρτάται από την ενέργεια η οποία ήρθε-, γίνεται πομπός λοιπόν και τί κάνει; Ελκύει καταστάσεις, εμπειρίες και ενέργειες με αυτήν την συχνότητα που έχει ο πομπός, που έχει αυτή η εγκλωβισμένη ενέργεια και ελκύει εκείνες ακριβώς τις καταστάσεις που έχουν αυτό το χρώμα, αυτό τον ήχο, αυτή την ποιότητα. Καταλαβαίνετε τί γίνεται;

Δείτε δηλαδή ότι ό,τι δεν μετασχηματίζεται, είναι σαν ένα αγκάθι μέσα μας, σε οποιοδήποτε πεδίο και αν μιλάμε, είναι μάλλον σαν ένας μαγνήτης και ελκύει πάρα πολλές φορές τέτοιες καταστάσεις, γιατί εφόσον είναι εγκλωβισμένη, εκείνη πάντα θα βρει τρόπο για να μπει σε εμπειρία, γιατί είναι τόσο περίεργη και είναι ουδέτερη όπως είπαμε και αυτό που επιθυμεί είναι να βιώνει τον εαυτό της, να βιώνει την εμπειρία, οπότε ελκύει και άλλες τέτοιες εμπειρίες και αυτό μπορεί να φωλιάσει.

Και εάν ένας άνθρωπος δεν είναι συνειδητοποιημένος, πάει από το κακό στο χειρότερο στο συγκεκριμένο πεδίο ή ελκύει συνεχώς τις ίδιες καταστάσεις και δεν καταλαβαίνει ότι μέσα του, στο σύστημά του, στο συναισθηματικό του πεδίο υπάρχει μία εγκλωβισμένη ενέργεια και ο αλχημιστής του δεν το έχει εντοπίσει -γιατί όπως είπαμε πρώτον θα πρέπει να έχει υψηλή επίγνωση, δεύτερον θα πρέπει να έχει αγάπη στον εαυτό του και τρίτον να έχει πάθος για την ζωή-, δεν το έχει φιλτράρει. Ο αλχημιστής είναι σε χειμερία νάρκη και ο άνθρωπος συνεχίζει να βιώνει τις καταστάσεις, οι οποίες έχουν την ποιότητα αυτής της εγκλωβισμένης ενέργειας.

Έτσι λοιπόν αυτό που αντιλαμβανόμαστε και καταλαβαίνουμε, εφόσον ενεργοποιούμε τον αλχημιστή, εφόσον δηλαδή τρέφουμε και διακρίνουμε την επίγνωσή μας, είναι ότι βρίσκουμε όλο και περισσότερες ευκαιρίες να λέμε στον εαυτό μας ότι τον αγαπάμε και να το δείχνουμε, να έχουμε προτεραιότητες οι οποίες συμβάλλουν στην ανάπτυξή του και στην εξέλιξή του. Με αυτό και μόνο τον τρόπο κάθε μέρα, κάνοντας ένα βήμα, κάθε μέρα αφιερώνοντας χρόνο στον εαυτό μας το πρωί να συνδεθούμε με την θεϊκότητά μας, να ενωθούμε με τον εξελιγμένο εαυτό μας, με το να κάνουμε την αναπνοή μας, δείχνουμε και διακρίνουμε τα πεδία μας, δείχνουμε την αγάπη μας.

Ξέρετε τί γίνεται; Αυτά τα δύο στοιχεία, η αγάπη και η επίγνωση για εμάς, όσο τα εμβαθύνουμε, όσο γίνεται ακόμα πιο ποιοτική η αγάπη του εαυτού για εμάς, τόσο το πάθος για ζωή αναδύεται και αναδύεται. Και καθώς αυτό συνεχίζει, έχουμε περισσότερη αντίληψη, έχουμε περισσότερη ανάγκη να μοιραστούμε, έχουμε περισσότερη αγάπη για τον εαυτό μας και αυτό σημαίνει χωράει στην καρδιά μας όλος ο πλανήτης, όλοι άνθρωποι, όλες οι καταστάσεις και σαφώς και καταλαβαίνουμε και την καταλληλότητα.

Ο αλχημιστής είναι εκείνος που μετατρέπει το δηλητήριο σε ελιξήριο της ζωής, μετατρέπει το δηλητήριο στην ελευθερία και εκείνο που κάνει είναι να το εντοπίσει. Η δουλειά του αλχημιστή είναι να εντοπίσει με την ικανότητα της επίγνωσης που έχει και να μπορεί να μετασχηματίσει, να μετατρέψει αυτό το δηλητήριο. Και αυτή είναι η μόνη του αποστολή. Να μπορεί ο φόβος να ξεπεραστεί μέσα από την γνώση και να γίνεται γνώση, ο φόβος να γίνει εμπειρία και να φέρει γνώση, η οποία είναι η σοφία.

Όταν υπάρχει μέσα σας ντροπή για κάτι που έχετε κάνει, για κάτι που έχετε βιώσει, πάρτε τον εαυτό σας αγκαλιά και πείτε του: «Σε αποδέχομαι, σε αγαπάω, εδώ είμαστε για να βιώνουμε εμπειρίες». Η κάθε ενοχή γίνεται ευθύνη και ανάληψη ευθύνης, όχι ζήλεια και μιζέρια, αλλά ανάπτυξη, πρόοδος, εξέλιξη, ευημερία. Και όταν βλέπουμε αδικία μέσα σε οτιδήποτε, σε ένα σύστημα, σε μια οικογένεια, σε έναν άνθρωπο, είναι η αγάπη που δεν δώσαμε στον εαυτό μας, οπότε αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εξέλιξή μας και έρχεται η αγάπη, η οποία αυτό-αγάπη ενεργοποιεί εκείνα τα ύψιστα δυναμικά, τις ύψιστες ευκαιρίες και μ’ αυτό τον τρόπο επιλέγουμε την ζωή και μ’ αυτό τον τρόπο δεν μπαίνουμε στην άρνηση, δεν μπαίνουμε στην άρνηση των δυνατοτήτων που ανοίγονται μπροστά μας, καθώς ανοίγονται μπροστά μας προτάσεις και προοπτικές. Εμείς ενεργοποιούμε τα ύψιστα δυναμικά μας, επιλέγουμε την ζωή και λέμε ότι εγώ είμαι ο δημιουργός της ζωής μου και ενεργοποιώ τον αλχημιστή μέσα μου.

Ο ρόλος της ακοής στην επαφή μου με τους άλλους

Με ποιον τρόπο ακούω τους άλλους;
Η ακοή παίζει σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία μου με τους άλλους. Χρειάζεται να τους ακούσω για να ανταποκριθώ και να επικοινωνήσω μαζί τους μέσω του διαλόγου. Ωστόσο, το τι θα ακούσω δεν οφείλεται μόνο στο συνομιλητή μου αλλά σε μεγάλο βαθμό και σε μένα. Αλήθεια, πόσο συνειδητοποιημένος είμαι σε αυτό;

Ο τρόπος με τον οποίο ακούω τους άλλους είναι πιο πολυδιάστατος απ' όσο συχνά τον αντιλαμβάνομαι. Αν υποτιμώ το ρόλο της ακοής στο διάλογο, μπορεί να μην αντιλαμβάνομαι πως ίσως επικεντρώνομαι στο δικό μου λόγο, δίνοντας μεγαλύτερη αξία σε αυτό που θα πω και περιμένοντας απλώς τη σειρά μου για να μιλήσω.

Πολλές φορές δεν επιλέγω μόνο τί θα πω, αλλά επιλέγω και τί θα ακούσω (Polster & Polster, 1974). Έχω επιλεκτική ακοή και συνήθως αυτό δε μου γίνεται αντιληπτό (O' Leary, 1995). Μερικά από αυτά που με ενδιαφέρουν μπορεί να είναι η κριτική των άλλων ή ο έπαινος τους ή οι καινούριες πληροφορίες που δίνουν.

Για παράδειγμα, όταν οδηγώ και ο συνοδηγός μου μου λέει "μην τρέχεις", μπορώ να ακούσω την πρότασή του σαν επίκριση "δεν οδηγείς καλά" ή σαν έκφραση συναισθήματος "φοβάμαι" ή σαν πληροφορία "μην τρέχεις, έχουμε χρόνο" ή οτιδήποτε άλλο.

Με τα χρόνια ειδικεύομαι στο να ακούω και να συλλαμβάνω καλύτερα συγκεκριμένα ερεθίσματα. Έχοντας επίγνωση της ακουστικής μου δεξιότητας μπορώ να αντιληφθώ τα αντίστοιχα κρυφά μυνήματα των συνομιλητών μου και να αποκομίσω επιπλέον πληροφορίες από αυτό που άκουσα, λόγω της ευαισθησίας που δείχνω σε αυτά. Αυτή η ακουστική μου δεξιότητα είναι διαφορετική από των άλλων (Polster & Polster, 1974).

Συχνά, δε συνειδητοποιώ πως αυτό που σκέφτομαι σε μία συζήτηση επηρεάζει αυτό που ακούω και την εξέλιξη της συζήτησης. Όταν ακούω τους άλλους και "σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ στη θέση τους", ίσως έχω την τάση να διακόπτω, να κατευθύνω τη συζήτηση, να δίνω βιαστικές εντολές και να μεταφέρω το βάρος της συζήτησης σε διαφορετικό σημείο από αυτό των συνομιλητών μου.

Όταν ακούω τους άλλους και "σκέφτομαι κάτι για αυτούς", ίσως αναλύω τα κίνητρα των συνομιλητών μου και θεωρητικολογώ. Όταν ακούω τους άλλους και "σκέφτομαι κάτι εναντίον τους", ίσως τους αμφισβητώ, εκφράζω απειλή ή κρατάω μια αμυντική στάση απέναντί τους (O' Leary, 1995). 

Λαμβάνοντας υπόψη πως ο τρόπος με τον οποίο ακούω κάποιον παίζει σημαντικό ρόλο για την πορεία της συζήτησης, όσο πιο καλή επίγνωση έχω των προσωπικών μου παραγόντων που επιδρούν στην ακουστική μου αντιληπτικότητα, τόσο πιο ολοκληρωμένη και αποδοτική γίνεται η συζήτηση.

Η αποτελεσματική ακοή
Η αποτελεσματική ακοή δεν είναι μία παθητική διαδικασία. Είναι μία ενεργητική διαδικασία στην οποία ως ακροατής δεν μένω αμέτοχος. Παραμένω σε εγρήγορση ώστε να συλλαμβάνω το νόημα του λόγου και παράλληλα ανιχνεύω τη δική μου αλήθεια. Δεν ακούω μόνο τα λόγια αλλά και τι σημαίνουν αυτά για τον εαυτό μου. "Ακούω ό,τι σημαίνει κάτι για μένα και επηρεάζομαι από αυτό που ακούω" (Polster & Polster, 1974, σ. 142). Η αποτελεσματική ακρόαση προϋποθέτει την προσοχή μου. Η προσοχή μου οξύνεται όταν περιμένω να μιλήσει ο συνομιλητής μου χωρίς να τον διακόπτω (O' Leary, 1995).

Όταν ακούω προσεκτικά συντονίζομαι με τον τόνο της φωνής του ομιλητή. Ο ομιλητής αντιλαμβάνεται πως τον ακούω (O' Leary, 1995). Mε την προσεκτική ακρόαση ακούω και παράλληλα αισθάνομαι τον ομιλητή. Συχνά, οι υπόλοιποι ήχοι εξαφανίζονται (Satir, 1989). Η αποτελεσματική ακρόαση σημαίνει "να σκέφτομαι μαζί με τον άλλο". Με αυτό το είδος της ακρόασης επιτρέπω στο συνομιλητή μου να εκθέσει τον εαυτό του, να αναγνωρίσει τα συναισθήματά του και να βρει ο ίδιος τις απαντήσεις που χρειάζεται. Αυτό μπορώ να το πετύχω με την ανεύρεση πληροφοριών μέσω ερωτήσεων, με την ενεργή σιωπή και με την αποφυγή κατεύθυνσης του διαλόγου (O' Leary, 1995).
 ----------------
Βιβλιογραφία
O'Leary, E. (1995). Η θεραπεία Gestalt. (Ι. Ν. Νέστορος, Ν. Ε. Πολεμικός, Eπιμ., & Γ. Σκαρβέλη, Μεταφρ.) Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Polster, E., & Polster, M. (1974). Gestalt Therapy Integrated: Contours of Theory and Practice . New York: Vintage Books.

Satir, V. (1989). Πλάθοντας Ανθρώπους (5η εκδ.). (Λ. Στυλιανούδη, Μεταφρ.) Αθήνα: Κέδρος.