Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ὄρνιθες (434-450)

ΕΠ. ἄγε δὴ σὺ καὶ σὺ τὴν πανοπλίαν μὲν πάλιν
435 ταύτην λαβόντε κρεμάσατον τύχἀγαθῇ
εἰς τὸν ἰπνὸν εἴσω πλησίον τοὐπιστάτου·
σὺ δὲ τούσδ᾽ ἐφ᾽ οἷσπερ τοῖς λόγοις ξυνέλεξ᾽ ἐγὼ
φράσον, δίδαξον. ΠΙ. μὰ τὸν Ἀπόλλω ᾽γὼ μὲν οὔ,
ἢν μὴ διάθωνταί γ᾽ οἵδε διαθήκην ἐμοὶ
440 ἥνπερ ὁ πίθηκος τῇ γυναικὶ διέθετο,
ὁ μαχαιροποιός, μήτε δάκνειν τούτους ἐμὲ
μήτ᾽ ὀρχίπεδ᾽ ἕλκειν μήτ᾽ ὀρύττειν— ΕΥ. οὔ τί που
τόνδ᾽; ΠΙ. οὐδαμῶς. οὔκ, ἀλλὰ τὠφθαλμὼ λέγω.
ΧΟ. διατίθεμαι ᾽γώ. ΠΙ. κατόμοσόν νυν ταῦτά μοι.
445 ΧΟ. ὄμνυμ᾽ ἐπὶ τούτοις, πᾶσι νικᾶν τοῖς κριταῖς
καὶ τοῖς θεαταῖς πᾶσιν,— ΠΙ. ἔσται ταυταγί.
ΧΟ. εἰ δὲ παραβαίην, ἑνὶ κριτῇ νικᾶν μόνον.
ΕΠ. ἀκούετε λεῴ· τοὺς ὁπλίτας νυνμενὶ
ἀνελομένους θὤπλ᾽ ἀπιέναι πάλιν οἴκαδε,
450 σκοπεῖν δ᾽ ὅ τι ἂν προγράφωμεν ἐν τοῖς πινακίοις.

***
ΤΣΑ., στους ακολούθους του Πισθέταιρου και του Ευελπίδη. Εσείς οι δυο γιά πάρτε τ᾽ άρματα όλα
και πίσω εκεί κρεμάστε τα στο τζάκι,
κοντά στην πυροστιά, καλή να ᾽ν᾽ η ώρα.
Στον Πισθέταιρο.
Κι εσύ έλα τώρα εξήγησε και πες τους
για ποιό σκοπό τα μάζεψα. ΠΙΣ. Όχι, α όχι,
αν συμφωνία δεν κάμουν σαν εκείνη
440 που ο μαχαιράς, αυτή η μαϊμού, είχε κάμει
με τη γυναίκα του: ότι πια δε θα ᾽χει
δαγκωματιές, τραβήγματα αχαμνών
και τσιμπιές... ΕΥΕ. Εδώ πίσω; ΠΙΣ. Όχι, στα μάτια.
ΚΟΡ. Το λόγο μου σου δίνω. ΠΙΣ. Τότε ορκίσου.
ΚΟΡ. Ναι, με τη συμφωνία πως θα μου δώσουν
όλοι, κριτές, θεατές, βραβείο,... ΠΙΣ. Θα γίνει.
ΚΟΡ. ορκίζομαι· τον όρκο μου αν πατήσω,
μου φτάνει το βραβείο και μ᾽ έναν ψήφο.
ΤΣΑ. Άκουσε, κόσμε· τα όπλα τους οι οπλίτες
να πάρουν και στα σπίτια τους να πάνε·
ό,τι άλλο, θα το δουν στις πινακίδες·
450 θα ᾽ναι γραμμένο εκεί· να ᾽χουν το νου τους.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ - ΒΑΤΤΟΣ

ΒΑΤΤΟΣ
(πέτρα)
 
Ο Βάττος ήταν ένας γέροντας που ο Ερμής τον μεταμόρφωσε σε πέτρα, γιατί δεν κράτησε τον λόγο του να μην φανερώσει κάτι που τυχαία είχε δει: τα κλεμμένα βόδια του Απόλλωνα.
 
Ερωτευμένος ο Απόλλωνας με τον Υμέναιο, τον γιο του Μάγνητα, και μη έχοντας μάτια παρά για κείνον, παραμέλησε τη φροντίδα των κοπαδιών του που έβοσκαν μαζί με τα κοπάδια του Άδμητου, παππού του Μάγνητα από τη μητέρα του Περιμήλη.
 
Ο Ερμής έριξε σε λήθαργο τα σκυλιά και έκλεψε δώδεκα δαμάλες, εκατό αγελάδες και έναν ταύρο. Στην ουρά του κάθε ζώου έδεσε κλαδιά, ώστε να εξαφανίζονται τα ίχνη τους, και τα οδήγησε μέχρι το Μαίναλο της Πελοποννήσου περνώντας μέσα από τη Φθιώτιδα, τη Λοκρίδα, τη Βοιωτία, τη Μεγαρίδα, την Κόρινθο, την πελοποννησιακή Λάρισα μέχρι την Τεγέα, περνώντας πλάι από το Λύκιο όρος, το Μαίναλο.
 
Ο Βάττος κατοικούσε στην κορυφή του βράχου και, ακούγοντας τα μουγκανίσματα, βγήκε από το σπίτι του, είδε τα βόδια, κατάλαβε ότι ήταν κλεμμένα και ζήτησε αμοιβή για να μην μιλήσει.
 
Ο Ερμής του υποσχέθηκε την αμοιβή και αφού έκρυψε τα βόδια σε μια σπηλιά στο οροπέδιο, πλάι στο ακρωτήριο Κορυφάσιο της Δυτικής Μεσσηνίας, ξαναγύρισε στον Βάττο μεταμορφωμένος, για να μην τον αναγνωρίσει και να δοκιμάσει έτσι την εχεμύθειά του. Τον ρώτησε, λοιπόν, αν είχε δει ένα κοπάδι να περνά, και φυσικά του υποσχέθηκε ως αμοιβή μια χλαίνη σε περίπτωση που τον βοηθούσε να το βρει.
 
Ο Βάττος αποκάλυψε το μυστικό που είχε ορκιστεί ότι θα κρατήσει και ο Ερμής, αγανακτισμένος, τον μεταμόρφωσε σε πέτρα που τη δέρνει συνεχώς το κρύο και η ζέστη. Και ο τόπος ονομάστηκε από τους οδοιπόρους Σκοπιές του Βάττου.

Τα δικά σου φτερά βρίσκονται στη ψυχή σου

Αποτέλεσμα εικόνας για ερεβοκτονοσ νημαΜιλώ για τα πουλιά. Έχουν δυο φτερά στη πλάτη. Άλλοτε σκίζουν τον αέρα κι άλλοτε πορεύονται μαζί του.
Είναι οι μέρες που κουρνιάζουν σε χωμάτινα απάγκια η στις φιλόξενες αγκαλιές των δέντρων κι κάποιες άλλες δοκιμάζουν τα όρια στο πέταγμά τους.
Δεν φοβούνται τον άνεμο. Μα ούτε και τη νηνεμία.
Είναι επιλογή τους. Μία απόφαση κάθε φορά για το πώς θα χαρούν τη μέρα τους.
Προσγειώνονται στα νερά του ποταμού κυνηγώντας τη λεία τους κι άλλοτε απλά για να βρέξουν τα φτερά τους .
Μα σαν ο ουρανός κλάψει βρίσκουν αφορμή για παιχνίδια.
Ακόμα κι αν δεν μπορούν να πετάξουν αφήνουν τις σταγόνες να κυλήσουν στα πούπουλά τους.
Κι όντας μουσκεμένα παίζουν με τα ράμφη τους. Δεν αγχώνονται. Απλά ζούνε.
Δεν εξημερώνονται. Απλώς προσεγγίζουν. Δεν διαμένουν. Απλά διανυκτερεύουν. Δεν
επαναπαύονται. Απλώς ξεκουράζονται.
Κι ότι αγαπούν το επισκέπτονται. Φεύγουν κι επιστρέφουν ανάλογα την αξία της περιοχής.
Μα δεν ξεχνούν ότι τα κράτησε ζωντανά.
Ναι τα πουλιά. Έχουν δύο φτερά και πετάνε. Εσύ τι είσαι;! Μη ψάξεις τη πλάτη σου.
Τα δικά σου φτερά βρίσκονται στη ψυχή σου.

Η ερωτικότητα είναι τρόπος να υπάρχεις

Ερωτικός γίνεσαι; Ερωτικός είσαι;

Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή είδες κάποιον ή κάποια και σε γοήτευσε. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή αισθάνθηκες ακαταμάχητο πόθο να κάνεις σεξ μαζί του. Ερωτικός δεν γίνεσαι γιατί πονάς στη σκέψη του. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή τον σκέφτεσαι και δεν έχεις την δύναμη να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Ερωτικός δεν είσαι όταν γράφεις στιχάκια για τον πόνο σου.

Ερωτικός είσαι πριν να γνωρίσεις το πρόσωπο που θα ερωτευθείς. Ερωτικός είσαι ως προς τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα, στην επαγγελματική και στην προσωπική ζωή. Ερωτικός στις αποφάσεις σου. Στους στόχους σου. Στον πόνο σου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου. Ερωτικός είσαι στις υπερβάσεις σου. Στην άντληση χαράς από αυτά που πάλεψες, από αυτά που δεν υποχώρησες, από αυτά που δεν συμβιβάστηκες.

Ερωτικότητα, τρόπος να υπάρχεις.

Η ερωτικότητα ως στοιχείο της προσωπικότητας είναι το ζητούμενο κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης. Η ερωτικότητα μπορεί να έχει ισχύ στη σεξουαλικότητα, αλλά δεν περικλείεται στα στενά όριά της. Δεν εκκινεί με τη σεξουαλική συγκίνηση, ούτε εξαφανίζεται μαζί της. Είναι τρόπος να υπάρχεις. Είναι απόφαση ζωής. Δεν καθορίζεται από εξωτερικά ερεθίσματα και δεν ζητά ανταλλάγματα.

Η ερωτικότητα είναι στοιχείο κάθε δημιουργού, που το βλέμμα του αναδεικνύει το αντικείμενό του. Είναι η επεξεργασμένη απλότητα που έχει αποβάλλει κάθε περιττό. Είναι η αυθεντικότητα που δεν ασχολείται με πιστοποιητικά γνησιότητας, γιατί δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα.

Είναι η αθωότητα που δεν είναι επιτηδευμένη άγνοια, αλλά συνειδητή επιλογή. Είναι η γοητεία που δεν αναζητά οπαδούς, αλλά που εκφέρεται με τρόπο που κάθε τι που αγγίζει, γίνεται μοναδικό.

Πού συναντιέται η ερωτική στάση απέναντι στη ζωή;

Στηρίζεται στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της. Κτίζεται στις απαιτητικές διεργασίες της μοναξιάς, εμπνέεται από το κάλεσμα της αθέατης ομορφιάς και δομείται στις αποφάσεις που έχουν στόχους μακρινούς. Καλλιεργείται στις επιλογές φίλων και συντροφιών που προάγουν τη δημιουργία σ’ όλες της τις εκφάνσεις. Αυτοπροστατεύεται από τις βαριεστημένες παρέες της ισοπεδωτικής καλοπέρασης.

Αναζητά διαχρονικές αξίες που δεν αγοράζονται, αλλά που ανοίγουν τα πολύτιμα χρηματοκιβώτια της σοφίας. Αξιοποιεί την λογική για να δίνει χώρο στην ψυχή… Η ερωτική στάση προς τη ζωή τελικά αναζητά να ενωθεί με το άπειρο και, για την πορεία αυτή, ο άνθρωπος επιλέγει σύντροφο ζωής που θα τον συνοδεύει, θα τον υποστηρίζει, θα τον εμπνέει.

Ερωτικός ή ερωτεύσιμος ο άνθρωπος;

Ο ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν του έχει χαριστεί η ζωή. Δεν μπορεί να είναι ερωτικό, παρά μόνο ερωτεύσιμο, το κοριτσάκι που η μαμά του δεν το έχει αφήσει ποτέ από το χέρι της και δεν αυτονομήθηκε ποτέ. Δεν μπορεί να είναι ερωτικός, παρά μόνο ερωτεύσιμος για κάποιους, εκείνος ο νεαρός που έχει ασχοληθεί μόνο με την εξωτερική εικόνα του και δεν έχει επεξεργαστεί τη ζωή του.

Οι ερωτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά που δεν παραιτούνται. Έχουν πονέσει, αλλά δεν κράτησαν τον πόνο ούτε ως φυλακτό, ούτε ως μέτρο στη ζωή τους. Οι ερωτικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές τους, αλλά δίχως να τους καταθλίβουν. Ορκίστηκαν να τις υπερβούν.

Οι ερωτικοί άνθρωποι δεν περίμεναν να συναντήσουν τον αγαπημένο τους για να παθιαστούν. Παθιάζονται με τους στόχους της ζωής τους, με τις επιθυμίες τους, με την ανακάλυψη των ανθρώπων και της ανθρωπιάς. Γι΄ αυτό και η ερωτικότητά τους έχει δοκιμαστεί στον χρόνο.

Παραιτούνται οι άνθρωποι;

Ένας τέτοιος ερωτικός άνθρωπος δεν θα χάσει τον έρωτά του με τις πρώτες δυσκολίες στη σχέση. Ο ερωτικός εαυτός δεν είναι ο δοσμένος από τη μοίρα τις συνθήκες και το Dna. Eίναι ο εαυτός της υπέρβασης που διαψεύδει το πεπρωμένο. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή.

Κι ο σεξουαλικός άνθρωπος;

Στον αντίποδα του ερωτικού ανθρώπου βρίσκεται ο σεξουαλικός άνθρωπος, ο καταναλωτής του έρωτα, αυτός δηλαδή που δεν ενδιαφέρεται για το πρόσωπο του άλλου. Λειτουργεί συλλεκτικά κι εκπαιδεύει τον εαυτό του να είναι συνέχεια απών. Με το που ζορίζεται σε μια ευκαιριακή σχέση, αποδρά από τον εαυτό του κι απ’τη σχέση του.

Για τους σεξουαλικά πεινασμένους αυτό μοιάζει ελκυστικό, αλλά οδηγεί τελικώς σε ένα άδειασμα – όχι ηθικό, αλλά οντολογικό. Όμως το απρόσωπο σεξ αφορά μεγάλο αριθμό ανθρώπων, διότι είναι περισσότερο διαθέσιμο από ποτέ και σήμερα πλέον μπορούμε να μιλάμε για σεξουαλικό εθισμό. Το σεξ είναι το πιο φθηνό εθιστικό. Το πιο φθηνό χαλαρωτικό. Μπορεί όμως να καταστρέψει, όπως οι ουσίες ή ο τζόγος.

Το παλιό μαρξιστικό τσιτάτο σήμερα γίνεται έτσι: το σεξ είναι το όπιο του λαού. Παρατηρούμε το φαινόμενο αυτό στις πολύ χαμηλές κοινωνικές τάξεις αλλά και στις πιο υψηλές. Για διαφορετικούς λόγους, συχνά, άνθρωποι από τόσο διαφορετικές οικονομικά τάξεις συμπεριφέρονται παρόμοια: δεν ενδιαφέρονται για σχέσεις που απαιτούν διάθεση του εαυτού τους.

Η διαφορά μεταξύ ερωτικού πάθους και ερωτικής εμμονής;

Ο ερωτευμένος πλημμυρίζει από το συναίσθημά του για τον άλλο και τείνει να το βιώνει με θετικά συναισθήματα που εκκινούν από τον αγαπημένο και μεταφέρονται τόσο στον ίδιο, όσο και στους όποιους άλλους με τους οποίους σχετίζεται στην καθημερινότητά του.

Ο άνθρωπος που έχει παγιδευτεί στην ερωτική εμμονή, ενώ αναφέρεται στο πρόσωπο που έχει ερωτευτεί, στην πράξη κατακλύζεται από αρνητικά συναισθήματα άγχους, έντασης, πόνου και δυσφορίας που τα αιτιολογεί ως αποδεικτικά στοιχεία του έρωτά του. Το μόνο θέμα που κατακλύζει τη ζωή του, είναι ο εμποδισμένος έρωτας του.

Εγκαταλείπει όλα τα άλλα τρέχοντα θέματα της ζωής του και σαφέστατα υπολειτουργεί σε σημαντικούς άξονες της καθημερινότητάς του. Όλα ευρίσκονται σε αναστολή και έχει πείσει τον εαυτό του ότι, αν υπήρχε ανταπόκριση, τότε όλα θα άλλαζαν.

Οι φίλοι και οι δικοί του προσπαθούν να τον πείσουν για το ανέφικτο του έρωτά του, αλλά σύντομα κουράζονται από την επιμονή του να θέλει να αναφέρεται μόνο σ’ αυτό το θέμα και, όταν η συζήτηση απομακρύνεται, τότε προσπαθεί να την επαναφέρει ή διαφορετικά αποσύρεται στον εαυτό του.

Οι ερωτικές εμμονές είναι συνήθως εντοπισμένες και δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, είτε ότι δεν έχει την νοητική επάρκεια για να καταλάβει το τι συμβαίνει.

Ο πόνος του «Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός! Τι καημός!» διαποτίζει την ύπαρξη και καταγράφεται ως αποδεικτικό στοιχείο του ερωτικού συναισθήματος. Ο πόνος γίνεται το σύμπτωμα του έρωτα, ως αγιάτρευτης αρρώστιας, που μόνο η ανταπόκριση θα τη θεραπεύσει.

Έρωτας δίχως αγάπη, και αγάπη δίχως έρωτα.

Οι δύο αυτές διαστάσεις της ερωτικής αγάπης ή του αγαπητικού έρωτα δεν μπορούν να χωριστούν χωρίς να καταστραφεί το όλο οικοδόμημα. Μόνο όταν συνυπάρχουν, μπορεί να αναφερόμαστε σε ερωτική σχέση που η αγάπη για τον άλλο είναι πραγματική. Ο έρωτας γίνεται κινητήρια δύναμη και η αγάπη λόγος υπέρβασης.

Η καταναλωτική στάση ως προς τον έρωτα διώχνει την αγάπη από τον έρωτα, ανάγοντας τον έρωτα μόνο σε σεξ, ενώ η πουριτανική κατανόηση του έρωτα θέτει μιαν άρνηση προς την σωματική σχέση και διώχνει τον έρωτα από την αγάπη.

Η αγάπη δίχως έρωτα υπήρξε το μοντέλο για κάποιους σεβαστούς ανθρώπους στο παρελθόν, αλλά ακόμη και στο παρόν. Οι πράξεις αγάπης στις περιπτώσεις αυτές περιέχουν φροντίδα, σεβασμό και νοιάξιμο. αλλά μέχρι εκεί. Η τρυφερότητα μπορεί να υπάρχει, αλλά τα ερωτόλογα και το πάθος είναι υπό εξαφάνιση.

Οι επιλογές ζωής έχουν προαποφασιστεί και ακολουθούνται πιστά. Η τιμιότητα, ένα εσωτερικό πιστοποιητικό εγγύησης ποιότητας ISO, είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτών. Γνωρίζουν να υπηρετούν το καθήκον, αλλά η ζωοποιός έκπληξη απουσιάζει από τη ζωή τους. Απουσιάζει ο έρωτας.

Μια αγάπη που ακολουθεί ένα προκαθορισμένο μοντέλο αντί να δημιουργεί το δικό της ανεπανάληπτο μοντέλο, καθώς οι επιθυμίες έχουν καταπιεστεί στην προσπάθεια να μην ξεφύγουν από τα πρέποντα.

Η αγάπη σ’ αυτές τις περιπτώσεις απομονώνει τη σεξουαλικότητα, επειδή τη φοβάται. Είναι τότε που οι άνθρωποι, και κυρίως οι γυναίκες, διαχωρίζονται σε εκείνες που είναι ευγενικές, αθώες υπάρξεις και είναι άξιες σεβασμού και σε εκείνες που είναι μόνο για το σεξ.

Ο έρωτας δίχως αγάπη είναι μια σεξουαλική ενόρμηση, μια καταναλωτική στάση που ανάγει τον άλλο σε αντικείμενο της ανάγκης του και ουσιαστικά τον χρησιμοποιεί, ενώ τον αγνοεί. Είναι ο απρόσωπος έρωτας, ακόμη και αν η σχέση είναι δεσμευμένη και μακρόχρονη. Ουσιαστικά είναι η άρνηση του έρωτα και ας έχει τα χαρακτηριστικά του.

Θυμίζει τις επώδυνες περιπτώσεις συνδρόμου Alzheimer. που εξωτερικά είναι ο δικός σου άνθρωπος, αλλά εσωτερικά εκείνος είναι άδειος και εσύ γι’ αυτόν δεν υπάρχεις. Η παθιασμένη τρυφερή αγάπη και ο τρυφερός παθιασμένος έρωτας είναι οι συνιστώσες του ολοκληρωμένου έρωτα που παίρνει στα φτερά του τους φθαρτούς ανθρώπους σε μιαν υπέρβαση της ατομικότητας και της φθαρτότητας.

Πώς θα απαλλαγεί η σεξουαλικότητα από τα τραύματα της ενοχοποίησης και της αποπροσωποποίησης;

Είναι η σχέση αγάπης που θα επουλώσει τις πληγές που έχουμε στο σώμα μας και στην ψυχή μας. Είναι η ερωτική ματιά του άλλου, που μας έχει επιλέξει, που μας θέλει και που μας αγαπά. Όπως δεν είναι οι ανώριμες σχέσεις που καλύπτουν προσωρινά τις ανασφάλειες, αλλά που οδηγούν στην αφόρητη μοναξιά και στην επιβεβαίωση της αποτυχίας.

Ο έρωτας. η σεξουαλικότητα και η επιθυμία για ομορφιά αποτελούν αντίδοτα στην απομόνωση, στην αποξένωση και τον θάνατο. Αιτία χαράς, αλλά και ματαίωσης, αιτία απογοήτευσης, αλλά και πληρότητας.

Νίτσε: Και το πιο όμορφο τοπίο, όταν το ζήσουμε, όταν το έχουμε μπροστά στα μάτια μας για ολόκληρους μήνες, μας κουράζει

Πάντα βρίσκω όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν τους κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: Πώς να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους.

Και φροντίζουν γι’ αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεγκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πως το ένστικτο αυτό είναι στην κυριολεξία η ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.

Παρ' όλο που τα καταφέρνουμε αρκετά γρήγορα, μπορώ να πω, με τη συνηθισμένη φυσικά μυωπία μας, να ξεχωρίζουμε από απόσταση πέντε βημάτων τους ομοίους μας, σε χρήσιμους και σε άχρηστους, σε καλούς και σε κακούς ανθρώπους, ωστόσο αν καθίσουμε και τα βάλουμε κάτω και κάνουμε έναν απολογισμό και σκεφτούμε το γενικό σύνολο αυτού του ξεχωρίσματος καταλήγουμε σε μια φοβερή δυσπιστία.

Δεν μας ικανοποιεί το ξεχώρισμα, δεν είμαστε σίγουροι και στο τέλος τα παρατάμε.

Στο κάτω κάτω της γραφής, ίσως ο πιο άχρηστος, ο πιο βλαβερός άνθρωπος να είναι ο πιο χρήσιμος για τη συντήρηση του είδους.

Γιατί ο άνθρωπος αυτός -ο βλαβερός- συντηρεί στον εαυτό του ή στους άλλους ανθρώπους διάφορα ένστικτα που χωρίς αυτά η ανθρωπότητα θα είχε εδώ και πολύ καιρό αποχαυνωθεί και διαφθαρεί.

Αγάπη και Φιληδονία! Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ακούγονται στις καρδιές μας οι δυο αυτές λέξεις.

Κι όμως, θα μπορούσαν να εκφράζουν και οι δυο αυτές λέξεις το ίδιο ένστικτο, βαφτισμένο δυο φορές.

Η πρώτη εγκωμιαστικά, απ’ την άποψη των ανικανοποίητων και των ακόρεστων που βρίσκουν «καλό» το ένστικτο αυτό· τη δεύτερη με τη χυδαία έννοια, από την άποψη εκείνων που γνωρίζουν καλά πλέον, που έχουν ένα ένστικτο κατοχής κατασιγασμένο κάπως, και που τώρα φοβούνται για τα «αγαθά» τους.

Η «αγάπη για τον συνάνθρωπό» μας δεν είναι τάχα επιτακτική ανάγκη για μια καινούρια ιδιοκτησία;

Και αλήθεια, το ίδιο μήπως δεν συμβαίνει και με την αγάπη μας για τη γνώση, για την αλήθεια;

Και γενικότερα για κάθε επιθυμία καινούριου;

Κουραζόμαστε με το παλιό, για ό,τι γνωρίζουμε καλά και σίγουρα, έχουμε ανάγκη να τεντώσουμε τα χέρια μας ακόμα πιο μακριά.

Και το πιο όμορφο τοπίο, όταν το ζήσουμε, όταν το έχουμε μπροστά στα μάτια μας για τρεις ολόκληρους μήνες, μας κουράζει, δεν είμαστε βέβαιοι για την αγάπη μας γι' αυτό.

Κάποια άλλη μακρινή όχθη, μας τραβάει περισσότερο.

Γενικότερα, μια κατοχή μειώνεται με τη χρήση.

Η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε για τον εαυτό μας προσπαθεί να διατηρηθεί με το να μεταμορφώνει πάντοτε κάποιο καινούργιο πράγμα μέσα μας· κι αυτό ακριβώς ονομάζεται «κατοχή».

Όταν κουραζόμαστε από ένα απόκτημα, κουραζόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό. (Μπορούμε και να υποφέρουμε απ’ το παραπανίσιο· επίσης, και η ανάγκη του να πετάμε, να προσφέρουμε, μπορεί και αυτή να πάρει το κολακευτικό όνομα «αγάπη»).

΄Οταν βλέπουμε κάποιον να υποφέρει, με μεγάλη προθυμία αρπάζουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται.

Αυτό κάνει ο φιλεύσπλαχνος, ο συμπονετικός άνθρωπος· και αυτός ονομάζει «αγάπη» την επιθυμία ενός νέου αποκτήματος που έχει ξυπνήσει μέσα στη ζωή του και τη χαίρεται, όπως χαίρεται κανείς την πρόσκληση μιας καινούργιας κατάστασης.

Αλλά εκείνο που παρουσιάζεται σαν επιθυμία απόκτησης είναι η φυλετική αγάπη.

Αυτός που αγαπά θέλει να γνωρίζει αποκλειστικά το πρόσωπο που επιθυμεί, θέλει να εξουσιάζει απόλυτα, τόσο την ψυχή του όσο και το σώμα του, θέλει να αγαπιέται μονάχα αυτός, να κυριαρχεί και να βασιλεύει μέσα στην άλλη ψυχή, σαν το υψηλότερο και πιο επιθυμητό αγαθό.

Αν καθίσουμε να σκεφτούμε προσεκτικά όλα τα παραπάνω, θα δούμε πως αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν φανερώνει τίποτα άλλο παρά απ’ το να αποκλείουμε ολόκληρο τον κόσμο απ’ την απόλαυση ενός αγαθού και μιας πολυτιμότατης ευτυχίας, αν σκεφτούμε πως αυτός που αγαπά προσπαθεί να κάνει φτωχούς και να στερήσει όλους τους άλλους αντιπάλους, και να γίνει ο δράκουλας του θησαυρού του σαν τον πιο αδιάκριτο «κατακτητή» και τον πιο εγωιστή εκμεταλλευτή· αν, τέλος, υποθέσουμε πως ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος τού είναι τελείως αδιάφορος, χωρίς χρώματα και χωρίς καμιά άξια, και πως είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία, να διαταράξει κάθε καθιερωμένη τάξη, να βγάλει στο περιθώριο κάθε ενδιαφέρον, θα μείνουμε κατάπληκτοι!...

Ναι! Θα μείνουμε κατάπληκτοι και θα αναρωτηθούμε:

Πώς αυτή η άγρια φιληδονία, αυτή η παράφρονη αδικία της σεξουαλικής αγάπης, υμνήθηκε και θεοποιήθηκε τόσο πολύ σε όλες τις εποχές της ιστορίας, και ακόμα, πώς έβγαλαν από την αγάπη αυτή την ιδέα της αγάπης σαν αντίθετο του εγωισμού, ενώ ίσως αντιπροσωπεύει την πιο αυθόρμητη έκφρασή του.

Η συνήθεια, σ 'αυτή την περίπτωση, θα δημιουργήθηκε από αυτούς που δεν είχαν τίποτα και που επιθυμούσαν να αποκτήσουν κάτι.

Είναι σίγουρο πως πάντα θα υπήρχαν και οι παραπανίσιοι.

Όσοι άνθρωποι είχαν την τύχη να γνωρίσουν πολλά, να κορεστούν δηλαδή, πετούσαν κάπου κάπου τη λέξη «μανιασμένος δαίμονας», όπως ο αρχαίος Σοφοκλής, ο πιο αξιαγάπητος στους Αθηναίους.

Αλλά ο Έρωτας πάντα κοροϊδεύει κάτι τέτοιους βλάσφημους· είναι οι μεγαλύτεροι ευνοούμενοί του.

Βέβαια, υπάρχει εδώ κι εκεί πάνω σ' ολόκληρη τη γη κι ένα είδος επέκτασης του έρωτα, όπου η φιλήδονη επιθυμία που αισθάνονται δυο άνθρωποι ο ένας για τον άλλον παραχωρεί τη θέση της σε μια καινούργια επιθυμία, σ’ έναν καινούργιο πόθο, σε μια ύψιστη, κοινή επιθυμία, την επιθυμία ενός ιδανικού που να τους υπερβάλλει και τους δυο τους.

Αλλά ποιος γνωρίζει αυτή την αγάπη; Ποιος άνθρωπος την έζησε;

Το όνομά της, το αληθινό της όνομα, είναι ΦΙΛΙΑ.
 
Φρίντριχ Νίτσε, Η θεωρία του σκοπού της ζωής

Η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό

Παρόλο που ο νους ίσως να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μό­νιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση;

Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε κά­ποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», στοχασμός είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση.

Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προ­σεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίπο­τα μόνιμο.

Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγο­νός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.

Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό.
Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών.

Αντίθε­τα, πρέπει πρώτα να πεθάνουν μέσα σου όλες οι εμπειρίες σου, γιατί εκείνο που τις συσσωρεύει, που τις αποθηκεύει, είναι ο εαυτός, το «εγώ»· το «εγώ» που ακατάπαυστα ανα­ζητά τη δική του ασφάλεια, τη δική του μονιμότητα και α­τέλειωτη συνέχιση.

Οποιοσδήποτε νους που η σκέψη του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετύχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλω­βιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.

Ενώ αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνω­ση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δίκες του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογι­κά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, α­πό το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επι­θυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώ­νιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.

Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου.

Είναι αυτή η εγωκε­ντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που α­ναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέ­χεια.

'Ενας τέτοιος νους επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα.

Δυστυχώς, άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής.

Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια.

Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι' αυτόν η Πραγματικότητα.

Να είμαι δίπλα μου

Αποτέλεσμα εικόνας για ερεβοκτονοσ νημαΝα είμαι δίπλα μου, όταν όλες οι πόρτες κλείνουν. Στα δύσκολα… Εκεί που δεν μπορεί να με βοηθήσει κανένας.

Μόνοι πονάμε και ας μας κρατάνε το χέρι..

Μόνοι σπαράζουμε και ας μας έχουν σφιχτά αγκαλιά..

Να είμαι δίπλα μου σε εκείνες τις μάχες που αφορούν μονάχα εμένα.

Να είμαι δίπλα μου, γενναίος, να μπορώ να αντικρούω τα «τέρατα» μου. Να μην εθελοτυφλώ για ότι με βασανίζει, αλλά να το αντιμετωπίζω. Να τολμάω να δίνω αυτές τις μάχες με τον εαυτό μου και να βγαίνω νικητής..

Οι πιο σκληρές και δύσκολες μάχες είναι αυτές που δίνουμε μέσα μας.

Να είμαι δίπλα μου όταν όλα τα φώτα σβήνουν, όταν όλες οι μάσκες πέφτουν, όταν πολλά που αγάπησα ξεθωριάζουν, όταν φεύγουν ένα ένα.

Να είμαι δίπλα μου, όταν κανείς δεν μπορεί να νιώσει απόλυτα τον πόνο μου και να τον απαλύνει, διότι…

Μονάχα εγώ, μπορώ να με φτιάξω, όπως και να με καταστρέψω.

Αποτελεί εσωτερική απόφαση να σταθώ δυνατή. Ακόμα και αν χρειαστεί να αναζητήσω την πρέπουσα βοήθεια. Ώστε να ανταπεξέλθω όσο γίνεται πιο όμορφα, στο μαγικό αυτό, συνάμα δύσκολο «παιχνίδι» της ζωής, πατώντας γερά στα πόδια μου.

Να είμαι δίπλα μου, να μην έχω ανάγκη κανέναν. Να αποτελούν οι βρισκόμενοι στην ζωή μου επιλογή! Να μην επιτρέπω σε όποιον δεν με σέβεται να με πλαισιώνει.

Να είμαι δίπλα μου, για να με φροντίζω. Να ξοδεύω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου, κάνοντας ότι μου προσφέρει ευδαιμονία. Να με κρατάω ήρεμο. Να μου χαρίζω στιγμές ευτυχίας. Να αγκαλιάζω τις αδυναμίες μου και να μην με κρίνω. Να με βοηθάω να πορεύομαι στον δρόμο μου, βήμα βήμα, να μην χάνομαι!

Να με αγαπώ για να ηρεμώ.

Να με συγχωρώ για να προχωρώ.

Να με κατανοώ για να μαθαίνω.

Να με ακούω για να καταλαβαίνω.

Να με διδάσκω για να εξελίσσομαι.

Να με φροντίζω για να αντέχω.

Να είμαι δίπλα μου, δυνατός, καθαρός, ακέραιος, αυτόφωτος! Γιατί με χρειάζομαι. Πρέπει να είμαι καλά. Οφείλω να είμαι δίπλα μου, γιατί με αγαπώ!

«Όταν θα έχω υπερνικήσει τον εαυτό μου, τότε θα τον υπερνίκησω και σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο και αυτή η νίκη θα σφραγίσει την ολοκλήρωση μου.» -Νίτσε, Έτσι μίλησε ο  Ζαρατούστρα

Αόρατες κλωστές

Είναι οι αόρατες κλωστές που μας ενώνουν.
Γεννήματα της μοίρας, θέλημα των θεών.
Πάλεψέ τες όσο θες με τη λογική,
Άλλο τόσο με την πραγματικότητα,
Σφυροκόπησέ τες με το ηθικό και το ανήθικο,
Προσπάθησε να τις κόψεις με τις απαιτήσεις του κόσμου.

Αυτές όλο και θεριεύουν.
Όλο και δυναμώνουν.
Είναι οι αόρατοι δεσμοί που δε λέγονται,
παρά μόνο τραγουδιούνται.
Δεν καταγράφονται
Μόνο στα βλέμματα γεννιούνται.
Που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει καλύτερα από δύο κορμιά γυμνά κι αλαφιασμένα που μόλις έλαμψαν μέσα στην αιωνιότητα.

Σεβασμό και Δέος να εκφράσω:
Σ’ όλους εκείνους που τιμούν τις αόρατες κλωστές.
Που δε φοβήθηκαν τις φουρτούνες που συνεπάγονται.
Που δε λύγισαν στην αναμέτρηση που απαιτούν με τον εαυτό και του άλλους.

Σε κείνους που σκαρώνουν μία μελωδία πάνω σε ετούτες τις κλωστές.
Η φύση λικνίζεται,
Τα άστρα δίνουν τον ρυθμό,
Θεοί και δαίμονες υποκλίνονται…
Στη μεγαλοσύνη των αόρατων δεσμών…

Στωικισμός: Τι σημαίνει ελευθερία;

Η στωική φιλοσοφία ξεκίνησε στην Ελλάδα στο τέλος του 4ου αι. π.Χ. Οι ιδρυτές της ήταν μετανάστες από την ανατολική Μεσόγειο στην Αθήνα, η οποία δεν ήταν πλέον μία ακμαία δημοκρατία, αλλά ένα κράτος υποτελές στο βασίλειο της Μακεδονίας. Η απώλεια της πολιτικής αυτονομίας εκφραζόταν στη φιλοσοφία στην Αθήνα μέσω μίας εσωστρέφειας στην εστίαση επί των ηθικών ζητημάτων. Ούτε ο στωικισμός ούτε ο επικουρισμός, η άλλη εξέχουσα ελληνιστική σχολή, συνδεόταν στενά με την πολιτική θεωρία όπως είχαν κάνει οι προκάτοχοί τους Πλάτων και Αριστοτέλης. Επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος των νεαρότερων φιλοσόφων δεν ήταν η πολιτική και η νομοθεσία, αλλά η προσωπική ευημερία και αυτοβελτίωση. Αυτή η στροφή προς την ενδοσκόπηση καθίσταται ιδιαίτερα εμφανής από τον τρόπο που η στωική σκέψη αντιμετώπισε εξαρχής την ελευθερία και τη δουλεία ως κυρίαρχους ηθικούς και ψυχολογικούς παρονομαστές παρά ως δείκτες κοινωνικής θέσης.

Σύμφωνα με τον Ζήνωνα, τον πρωταρχικό επικεφαλής της στωικής σχολής, η ελευθερία είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων είναι σοφοί, ενώ οι κατώτεροι άνθρωποι, που αποτελούν και την πλειονότητα, δεν είναι μόνο ανόητοι αλλά και δούλοι.

Μία πρώτη αντίδραση σε αυτόν τον ισχυρισμό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την έκπληξη απέναντι στον πνευματικό ελιτισμό του και στην αναισθησία του όσον αφορά τη δεινή κατάσταση ανθρώπων που υπήρξαν αρκετά άτυχοι ώστε να υποδουλωθούν με την κυριολεκτική έννοια. Αλλά τώρα σκεφθείτε με πόσο ριζοσπαστικό τρόπο ο ισχυρισμός του Ζήνωνα, σε μια οικονομία που βασιζόταν στη δουλεία, θέτει υπό αμφισβήτηση την αξιολόγηση των ανθρώπων με κριτήριο τον συμβατικό διαχωρισμό δουλεία/ ελευθερία.

Αν η σοφία είναι το αληθινό κριτήριο της ελευθερίας, τότε το κύριο βάρος της δουλείας μετατοπίζεται από έξω προς τα μέσα, από το σωματικό στο πνευματικό επίπεδο, και πηγή ελευθερίας είναι η φιλοσοφία και όχι η χειραφέτηση. Σύμφωνα με αυτή την αδιάλλακτη διδασκαλία, είμαστε υποδουλωμένοι αν αφεθούμε σε οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο, είτε επειδή το σώμα μας μας απογοητεύει , είτε επειδή τα πάθη και τα συναισθήματά μας μάς έχουν κυριεύσει είτε επειδή συνδέουμε την ευημερία μας με πράγματα που εξαρτώνται από άλλους – ανθρώπους , περιουσία, δημοτικότητα ή απλώς τύχη.

Στο περίφημο δοκίμιό του “Δύο έννοιες της ελευθερίας”, ο Αϊζάια Μπερλίν διέκρινε μεταξύ της “αρνητικής” έννοιας της ελευθερίας από τον εξαναγκασμό (όπου δεν εμπλέκονται άλλοι) και της “θετικής” έννοιας της ελευθερίας να είμαστε ή να ζούμε όπως επιλέγουμε (αυτοέλεγχος ή αυτοδιάθεση).

Για τον Επίκτητο αυτές οι δύο έννοιες προσεγγίζουν τόσο πολύ η μία την άλλη, ώστε η μία συνεπάγεται την άλλη, όπως μπορούμε να δούμε στο ακόλουθο απόσπασμα:

Κύριος κάποιου είναι όποιος έχει την εξουσία να παρέχει ή να στερεί όσα θέλει ή δεν θέλει ο άλλος. Όποιος λοιπόν θέλει να είναι ελεύθερος, να μην επιθυμεί ή να μην αποφεύγει, ό,τι εξαρτάται από τους άλλους.
Διαφορετικά, θα είναι εξ ανάγκης δούλος. (Εγχειρίδιον 14)

Θα μπορούσαμε να ξαναγράψουμε τη δεύτερη πρόταση κάπως έτσι: “Όποιος επιθυμεί να είναι ελεύθερος από εξαναγκασμό, θα πρέπει να περιορίσει τις επιθυμίες και τις απέχθειές του σε πράγματα στα οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο”.

Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η επιλογή είναι καλή για εμάς και για εκείνους τους οποίους συναναστρεφόμαστε; Γιατί να είμαστε αυτόνομοι αντί να ακολουθούμε κάποιο σύστημα πανάρχαιων αρχών; Πώς μπορούμε να ξέρουμε τι θα επιλέξουμε;

Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις μας επαναφέρει στη “σοφία” του Ζήνωνα ως την ουσία της ελευθερίας.

Η λέξη σοφία, στη συνήθη χρήση της, μπορεί να καλύπτει οποιοδήποτε είδος γνώσης, που κυμαίνεται από την πρακτική δεξιοτεχνία όπως η ξυλουργική ως την αφηρημένη γνώση όπως η γεωμετρία. Σε όλες τις περιπτώσεις, η σοφία σημαίνει την επιτυχή άσκηση μιας δεξιότητας, και η δεξιότητα που απασχολούσε τον Ζήνωνα και τους στωικούς φιλοσόφους είναι η τέχνη της ζωής.
Μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή την τέχνη ως τη γνώση να ζούμε με αρμονία – αρμονία με την ανθρώπινη φύση μας και αρμονία με το κοινωνικό και υλικό περιβάλλον μας.

Το να επιτύχουμε ή να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε την κατανόηση είναι έργο της λογικής, και η λογική, σύμφωνα με τον στωικισμό, είναι εκείνο που διακρίνει τους ανθρώπους από τα άλλα ζώα (Διατριβαί 7,8).

Εξαιρετικά λεπτές στρώσεις σκουριάς παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από ρέον αλμυρό νερό

Νέα έρευνα από επιστήμονες του Caltech και του Πανεπιστημίου Northwestern δείχνει ότι λεπτά στρώματα σκουριάς- οξείδιο του σιδήρου- μπορούν να παράξουν ηλεκτρισμό όταν ρέει πάνω τους αλμυρό νερό: Η μέθοδος αυτή αντιπροσωπεύει έναν εντελώς νέο τρόπο παραγωγής ηλεκτρισμού και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη νέων τεχνικών παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας.

Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ μεταλλικών ενώσεων και αλμυρού νερού παράγουν συχνά ηλεκτρισμό, αλλά συνήθως πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας χημικής αντίδρασης, όπου μία ή περισσότερες ενώσεις μετατρέπονται σε άλλες ενώσεις. Τέτοιου είδους αντιδράσεις λαμβάνουν χώρα μέσα σε μπαταρίες.

Αντίθετα, το φαινόμενο που ανακάλυψαν ο Tom Miller, καθηγητής Χημείας του Caltech, και ο Franz Geiger, καθηγητής Χημείας του Northwestern, δεν περιλαμβάνει χημικές ενώσεις, μα μετατρέπει την κινητική ενέργεια του ρέοντος αλμυρού νερού σε ηλεκτρισμό.

Το ηλεκτροκινητικό φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και στο παρελθόν, σε λεπτά στρώματα γραφενίου, και είναι ιδιαίτερα αποδοτικό: Η αποδοτικότητά του υπολογίζεται στο 30% ως προς τη μετατροπή κινητικής ενέργειας σε ηλεκτρισμό, τη στιγμή που οι καλύτεροι ηλιακοί συλλέκτες είναι περίπου στο 20%.

«Παρόμοιο φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και σε κάποια άλλα υλικά. Αν πάρετε μια σταγόνα αλμυρού νερού και την κινήσετε πάνω σε γραφένιο, θα δείτε παραγωγή κάποιου ηλεκτρικού ρεύματος» λέει ο Μίλερ.

Ωστόσο η παραγωγή ταινιών γραφενίου και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα είναι δύσκολη, τη στιγμή που οι ταινίες/ στρώματα οξειδίου του σιδήρου που ανακάλυψαν οι Μίλερ και Γκάιγκερ παράγονται σχετικά εύκολα, και σε μεγάλα μεγέθη. «Είναι στην ουσία απλά σκουριά σε σίδερο, οπότε είναι αρκετά εύκολη η παραγωγή σε μεγάλες εκτάσεις» λέει ο Μίλερ. «Είμαι μια πιο “στιβαρή” εφαρμογή αυτού που είδαμε στο γραφένιο».

Αν και η σκουριά εμφανίζεται από μόνη της στο σίδερο, οι ερευνητές έπρεπε να διασφαλίσουν πως θα σχηματιζόταν σε λεπτό στρώμα. Για να το κάνουν αυτό, χρησιμοποίησαν μια διαδικασία ονόματι PVD (physical vapor deposition), η οποία μετατρέπει στερεά υλικά (σίδηρο, επί της προκειμένης) σε ατμό που συμπυκνώνεται σε μια επιθυμητή επιφάνεια. Το PVD επέτρεψε τη δημιουργία ενός στρώματος σιδήρου πάχους 10 νανομέτρων, περίπου 10.000 φορές πιο λεπτό από μια ανθρώπινη τρίχα. Αφού η ταινία σιδήρου αφαιρέθηκε από τη συσκευή PVD, σχηματίστηκε άμεσα σκουριά πάχους περίπου 2 νανομέτρων.

Όταν πάνω σε αυτή την ταινία ρίχτηκαν διαλύματα αλμυρού νερού διαφόρων συγκεντρώσεων, διαπιστώθηκε πως προέκυπταν δεκάδες millivolts και αρκετά microamps ανά τετραγωνικό εκατοστό.

«Πλάκες των δέκα τετραγωνικών μέτρων η καθεμία θα μπορούσαν να παράγουν μερικά kilowatts ανά ώρα» λέει ο Μίλερ. «Φυσικά, λιγότερο απαιτητικές εφαρμογές, περιλαμβανομένων συσκευών χαμηλής ενέργειας σε απομακρυσμένες περιοχές, είναι πιο πολλά υποσχόμενες βραχυπρόθεσμα».

Ο μηχανισμός πίσω από την παραγωγή ηλεκτρισμού είναι πολύπλοκος, αλλά σε γενικές γραμμές έχει ως εξής: Τα ιόντα στο αλμυρό νερό προσελκύουν ηλεκτρόνια στον σίδηρο κάτω από τη σκουριά. Καθώς το αλμυρό νερό ρέει, το ίδιο συμβαίνει και με τα ιόντα, και μέσω αυτής της διαδικασίας παρασύρονται τα ηλεκτρόνια στον σίδηρο, δημιουργώντας ηλεκτρικό ρεύμα.

Σύμφωνα με τον Μίλερ, αυτό το φαινόμενο θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν διαλύματα αλμυρού νερού εν κινήσει, όπως στη θάλασσα ή στο ανθρώπινο σώμα.

«Για παράδειγμα, η παλιρροϊκή ενέργεια ή αντικείμενα στον ωκεανό, όπως οι σημαντήρες, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για παθητική μετατροπή της ηλεκτρικής ενέργειας», λέει. «Έχετε υδάτινο νερό που ρέει στις φλέβες σας σε περιοδικούς παλμούς. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρισμού για την τροφοδοσία εμφυτευμάτων».

Μικρορομπότ ενεργοποιημένα με λέιζερ για στοχευμένη αντιμετώπιση καρκινικών όγκων

Μικρορομπότ που χορηγούν φάρμακα σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος για την αντιμετώπιση όγκων στην πεπτική οδό, ελεγχόμενα από το εξωτερικό του σώματος, αναπτύσσουν ερευνητές του Caltech, όπως ο Λιχόνγκ Γουάνγκ, καθηγητής ιατρικής μηχανολογίας και ηλεκτρολόγων μηχανικών με τον Γουέι Γκάο.

Αποτελούνται από μικροσκοπικές σφαίρες μαγνησίου, επικαλυμμένες με λεπτά στρώματα χρυσού και παριλενίου, ενός πολυμερούς που μπορεί να αντιστέκεται στην πέψη. Τα στρώματα αυτά αφήνουν ένα κυκλικό τμήμα της σφαίρας ακάλυπτο, το οποίο αντιδρά με τα πεπτικά υγρά, παράγοντας μικρές φυσαλίδες. Οι φυσαλίδες αυτές προωθούν τη σφαίρα, μέχρι που συγκρούεται με κοντινούς ιστούς.

Ένα στρώμα φαρμάκου βρίσκεται ανάμεσα στη σφαίρα και στην επικάλυψη παριλενίου. Επίσης, για περαιτέρω προστασία, τα μικρορομπότ βρίσκονται σε μικροκάψουλες από κερί παραφίνης. Σε αυτό το στάδιο, οι σφαίρες μπορούν να μεταφέρουν φάρμακα, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να τα χορηγούν σε συγκεκριμένα σημεία. Για αυτόν τον σκοπό, οι Γουάνγκ και Γκάο χρησιμοποιούν την τεχνική PACT (photoacoustic computed tomography), που χρησιμοποιεί παλμούς υπέρυθρου φωτός λέιζερ. Το υπέρθυρο λέιζερ διαπερνά τους ιστούς και απορροφάται από μόρια αιμοσφαιρίνης σε ερυθρά κύτταρα: Τα μόρια δονούνται και οι δονήσεις αυτές εντοπίζονται από αισθητήρες που βρίσκονται πάνω στο δέρμα. Τα δεδομένα από αυτούς τους αισθητήρες χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία εικόνων για τις εσωτερικές δομές του σώματος.

Ο Γουάνγκ είχε δείξει στο παρελθόν πως διάφορα είδη PACT μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον εντοπισμό όγκων στο στήθος, ή ακόμα και μεμονωμένων καρκινικών κυττάρων. Όσον αφορά στα μικρορομπότ, η τεχνική αυτή έχει δύο σκοπούς: Ο πρώτος είναι η λήψη εικόνων. Χρησιμοποιώντας το PACT, οι ερευνητές μπορούν να βρουν όγκους στην πεπτική οδό και επίσης να παρακολουθούν τη θέση των μικρορομπότ, που εμφανίζονται καθαρά στις εικόνες. Όταν τα μικρορομπότ πλησιάζουν τον όγκο, ενεργοποιούνται από μια ακτίνα λέιζερ υψηλής ισχύος. Δεδομένου πως τα μικρορομπότ απορροφούν το υπέρυθρο φως τόσο δυνατά, θερμαίνονται, μια αποτέλεσμα να λιώνει το κερί γύρω τους και να εκτίθενται στα πεπτικά υγρά. Σε αυτό το σημείο ενεργοποιούνται οι «κινητήρες» τους και αρχίζουν να κινούνται ως σμήνος. Οι πίδακες/ ροές των φυσαλίδων δεν ελέγχονται, οπότε και η φιλοσοφία είναι αυτή που διέπει τα σκάγια μιας καραμπίνας: Πολλά μικρορομπότ θα αστοχήσουν και δεν θα φτάσουν στην περιοχή- στόχο, αλλά πολλά θα τα καταφέρουν. Όταν γίνει αυτό, κολλούν στην επιφάνεια και απελευθερώνουν τα φάρμακά τους.

«Αυτά τα μικρομοτέρ μπορούν να διεισδύσουν στη βλέννα της πεπτικής οδού και να παραμείνουν εκεί για αρκετό χρόνο. Αυτό βελτιώνει τη χορήγηση του φαρμάκου» λέει ο Γκάο. «Αλλά επειδή είναι φτιαγμένα από μαγνήσιο, είναι βιοσυμβατά και βιοδιασπώμενα».

Δοκιμές σε μοντέλα ζώων έχουν δείξει πως λειτουργούν ακριβώς όπως έχουν σχεδιαστεί, και οι δύο ερευνητές σκοπεύουν να συνεχίσουν τις έρευνες, αξιολογώντας την θεραπευτική τους επίδραση. Κατά τον Γκάο, θα μπορούσε να είναι δυνατή η δημιουργία διαφορετικών εκδόσεων των ρομπότ, που θα μπορούν να λειτουργούν σε άλλα σημεία του σώματος, και με διαφορετικά είδη συστημάτων προώθησης.

Από το Διαδίκτυο των Πραγμάτων στο Διαδίκτυο των Σκέψεων

Αρχίζει να ανατέλλει η εποχή του Διαδικτύου των Πραγμάτων, όταν όλες οι μηχανές και τα αντικείμενα, τόσο τα σταθερά όσο και τα κινούμενα, θα είναι «έξυπνα» και θα επικοινωνούν μεταξύ τους πίσω από την πλάτη των ανθρώπων. Η τεχνητή νοημοσύνη και η ανάπτυξη των δικτύων πέμπτης γενιάς (5G) είναι οι δύο βασικές τεχνολογίες που ωθούν τις εξελίξεις προς αυτή την κατεύθυνση.
 
Όμως μερικοί επιστήμονες έχουν ήδη αρχίσει να οραματίζονται και να εργάζονται για να υλοποιήσουν κάτι ακόμη πιο τολμηρό, το Διαδίκτυο των Σκέψεων, μια εποχή όπου θα υπάρχουν διεπαφές ανθρωπίνου εγκεφάλου-υπολογιστικού νέφους (human brain/cloud interfaces). Αυτό θα δώσει στους ανθρώπους -μέσω της σκέψης και μόνο- άμεση πρόσβαση τόσο στις σκέψεις των άλλων, όσο και στον τεράστιο όγκο δεδομένων των μηχανών.
 
Φανταστείτε ένα μέλλον όπου ο καθένας θα μπορεί με το μυαλό του να έρχεται σε προσωπική επαφή με όλη τη γνώση του κόσμου – τουλάχιστον όση θα βρίσκεται αποθηκευμένη σε ψηφιακή μορφή. Θα αρκεί να σκέπτεται κάτι ή να θέτει ένα ερώτημα με τη σκέψη του και η απάντηση θα έρχεται αμέσως μέσα στο μυαλό του και όχι σε κάποια οθόνη, όπως σήμερα που πρέπει μέσω κάποιας ηλεκτρονικής συσκευής να θέτει το ερώτημα στη μηχανή αναζήτησης της Google. Οι τηλεπικοινωνίες, η εκπαίδευση, η εργασία, ο ίδιος ο κόσμος όπως τον ξέρουμε σήμερα, θα μεταμορφωθεί ριζικά με μια τέτοια τεχνολογία.
 
Μια διεθνής ομάδα ερευνητών (από ΗΠΑ, Καναδά, Ρωσία και Αυστραλία), με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ, παρουσίασε το όραμα της στο περιοδικό «Frontiers in Neuroscience» (Σύνορα στη Νευροεπιστήμη), προβλέποντας ότι είναι εφικτό να γίνει πραγματικότητα μέσα στον 21ο αιώνα, χάρη στην εκθετική πρόοδο σε πολλά πεδία, όπως η νανοτεχνολογία, η νανοϊατρική, η τεχνητή νοημοσύνη και η επιστήμη των υπολογιστών. Είναι θέμα χρόνου, όπως λένε, να συνδεθούν σε πραγματικό χρόνο. τα ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα με τα τεράστια δίκτυα του υπολογιστικού νέφους.
 
Το όραμα μιας τέτοιας διεπαφής εγκεφάλου-νέφους είχε αρχικά ο φουτουριστής μηχανικός και συγγραφέας Ρέι Κουρτσγουέιλ, ο οποίος πρότεινε ότι νευρωνικά νανορομπότ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να συνδέσουν το βιολογικό νεοφλοιό του ανθρωπίνου εγκεφάλου με το συνθετικό «νεοφλοιό» του υπολογιστικού νέφους. Με τον τρόπο αυτό, υποστήριξε, θα είναι δυνατός ο άμεσος έλεγχος των σημάτων από και προς τα εγκεφαλικά κύτταρα.
 
Ο ερευνητής δρ Ρόμπερτ Φρέιτας του Ινστιτούτου Μοριακής Παραγωγής στην Καλιφόρνια πιστεύει ότι «τέτοιες συσκευές νανορομπότ θα κυκλοφορούν μέσα στα ανθρώπινα αιμοφόρα αγγεία, θα διασχίζουν τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και θα αυτοεγκαθίστανται ανάμεσα ή μέσα στα εγκεφαλικά κύτταρα. Στη συνέχεια θα μεταδίδουν ασύρματα κωδικοποιημένες πληροφορίες προς και από ένα δίκτυο υπερυπολογιστών συνδεδεμένων στο ‘νέφος’, επιτυγχάνοντας έτσι σε πραγματικό χρόνο την παρακολούθηση του εγκεφάλου και την άντληση δεδομένων».
 
Αν ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία τύπου «Μάτριξ», είναι γιατί όντως θυμίζει κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι θα μπορούν να «ανεβάζουν» πληροφορίες στο Δίκτυο και να «κατεβάζουν» ό,τι θέλουν από αυτό – και όλα αυτά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

«Ένα ανθρώπινο σύστημα διεπαφής εγκεφάλου-νέφους μέσω νευρωνανορομποτικής θα επιτρέψει στους ανθρώπους να έχουν άμεση πρόσβαση σε όλη τη συσσωρευμένη ανθρώπινη γνώση που βρίσκεται στο ‘νέφος’, πράγμα που θα αναβαθμίσει σημαντικά τις ανθρώπινες ικανότητες μάθησης και νοημοσύνης», σύμφωνα με τον ερευνητή δρα Νούνο Μάρτινς του Εθνικού Εργαστηρίου Λόρενς Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ.
 
Παγκόσμιος υπερ-εγκέφαλος και συλλογική σκέψη
 
Το επόμενο λογικό βήμα θα είναι η δημιουργία ενός ενιαίου παγκόσμιου υπερ-εγκεφάλου, που θα διασυνδέει τα επιμέρους δίκτυα των εγκεφάλων και των «έξυπνων» μηχανών. Όταν αυτό γίνει, τότε η ατομική ανθρώπινη σκέψη θα έχει μετατραπεί σε συλλογική. Το ανθρώπινο μυαλό δεν θα είναι πια μια ατομική φυλακή ή ένα ατομικό καταφύγιο, με ό,τι καλό ή κακό μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο.
 
Αν και δεν είναι ιδιαίτερα εξελιγμένο προς το παρόν, ένα πειραματικό σύστημα ανθρώπινου εγκεφαλικού δικτύου (BrainNet) έχει ήδη δοκιμασθεί, επιτρέποντας την ανταλλαγή πληροφοριών μέσω της σκέψης και του «νέφους» ανάμεσα σε ατομικούς εγκεφάλους.
 
«Με την ανάπτυξη της νευρωνανορομποτικής τεχνολογίας, οραματιζόμαστε τη μελλοντική δημιουργία υπερ-εγκεφάλων που θα μπορούν να αξιοποιήσουν σε πραγματικό χρόνο τις σκέψεις και τη νοητική δύναμη του οποιουδήποτε αριθμού ανθρώπων και μηχανών. Αυτή η διαμοιρασμένη γνωστική λειτουργία θα φέρει επανάσταση στη δημοκρατία, θα βελτιώσει την ενσυναίσθηση και τελικά θα ενοποιήσει πολιτισμικά τις διαφορετικές ανθρώπινες ομάδες σε μια αληθινά παγκόσμια κοινωνία», ανέφερε ο Μάρτινς.
 
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της διεθνούς επιστημονικής ομάδας, ήδη οι σημερινοί υπερυπολογιστές διαθέτουν ταχύτητες επεξεργασίας ικανές να διαχειριστούν τους αναγκαίους τεράστιους όγκους νευρωνικών και ψηφιακών δεδομένων, πολύ περισσότερο που κάθε χρόνο κάνουν την εμφάνιση τους ολοένα ισχυρότεροι υπερυπολογιστές.
 
Η μεταφορά νευρωνικών (εγκεφαλικών) δεδομένων από και προς τους υπερυπολογιστές στο «νέφος» πιθανότατα θα αποτελέσει μεγαλύτερη δυσκολία, με αυξημένο κίνδυνο για «μποτιλιάρισμα». «Η πρόκληση αφορά όχι μόνο να βρεθεί το εύρος ζώνης για μια τέτοια παγκόσμια μεταφορά δεδομένων, αλλά επίσης να καταστεί εφικτή η ανταλλαγή δεδομένων με τους νευρώνες μέσω μικροσκοπικών συσκευών ενσωματωμένων βαθιά μέσα στον εγκέφαλο», δήλωσε ο Μάρτινς.
 
Μια λύση που προτείνουν οι ερευνητές, είναι η χρήση μαγνητοηλεκτρικών σωματιδίων που θα ενισχύουν αποτελεσματικά την επικοινωνία ανάμεσα στα εγκεφαλικά κύτταρα (τους νευρώνες) και το υπολογιστικό «νέφος». Αυτά τα νανοσωματίδια έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί σε ζωντανά ποντίκια για να ‘ζευγαρωθούν’ εξωτερικά μαγνητικά πεδία με νευρωνικά ηλεκτρικά πεδία, έτσι ώστε η ενίσχυση των μαγνητικών σημάτων να οδηγεί σε τροποποίηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας των νευρώνων. Ο Μάρτινς πιστεύει ότι «αυτό μπορεί να δουλέψει και αντίστροφα: τα ηλεκτρικά σήματα που παράγονται από τους νευρώνες και τα νανορομπότ, θα μπορούν να ενισχυθούν μέσω των μαγνητοηλεκτρικών σωματιδίων, πράγμα που θα επιτρέψει την ανίχνευση των σημάτων έξω από το κρανίο».
 
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για τη δημιουργία διεπαφών ανθρωπίνου εγκεφάλου-υπολογιστικού νέφους θα είναι με ποιο τρόπο αυτά τα νανοσωματίδια και τα νανορομπότ θα εισαχθούν με ασφάλεια στον εγκέφαλο μέσω της κυκλοφορίας του αίματος. Οι ερευνητές δήλωσαν πάντως αισιόδοξοι ότι, παρά τις τεχνικές δυσκολίες, «ένα Διαδίκτυο των Σκέψεων θα έχει γίνει πραγματικότητα έως το τέλος του αιώνα μας».
 
Φυσικά δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς δυστοπική επιστημονική φαντασία για να αντιληφθεί ότι η εξέλιξη αυτή μπορεί κάλλιστα να έχει και σκοτεινές πλευρές για την ανθρωπότητα…

Η Μυθική Βιο-Τέχνη στην Κλασσική Αρχαιότητα

Η Μυθική Βιο-Τέχνη στην Κλασσική Αρχαιότητα: Επιθυμία, Ελπίδα και Φόβος
 
Ο φόβος και ο ενθουσιασμός (λογικός ή όχι) που προκαλείται από τα συγκεκαλυμμένα όρια μεταξύ του φυσικού και του αφύσικου, της τέχνης και της επιστήμης, της ζωής και του θανάτου ενδεχομένως να φαίνονται σαν νέοι αστερισμοί των ανθρώπινων συναισθημάτων που παίρνουν ζωή μέσα από μοναδικά σύγχρονα βιο-τεχνολογικά επιτεύγματα. Η ιδέα της αντιγραφής, της αύξησης και της δημιουργίας της ζωής–καθώς τα ανάμεικτα συναισθήματα που προκαλούν τέτοια ζητήματα–πηγάζει από την αρχαιότητα και απασχόλησε την Ελληνική μυθολογία και τέχνη χιλιάδες χρόνια πριν το άλμα της σύγχρονης επιστήμης.
 
[εικόνα επάνω: Από τον θησαυρό της Τίρυνθας προέρχεται το μεγαλύτερο σφραγιστικό δακτυλίδι της μυκηναϊκής εποχής, το οποίο βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Φέρει έγγλυφη παράσταση στη σφενδόνη και ανάγλυφη διακόσμηση σε τρεις σειρές στον κρίκο. Απεικονίζει τελετουργική σκηνή με θεά καθήμενη σε θρόνο. Φοράει ιερατικό χιτώνα και πόλο και σηκώνει το καλυκόσχημο κύπελλό της σε πρόποση μπροστά σε πομπή λεοντοκέφαλων Δαιμόνων, που βαδίζουν κρατώντας σπονδικές πρόχους (αγγεία με προχοή στο στόμιο που χρησιμοποιούντο ως κανάτες). Διάφορα σύμβολα, ιερός κόμβος, πουλί, κλαδιά, μπροστά της ένας κιονίσκος με θυμιατήρι και ψηλά, επάνω από τις μορφές, ο Ουρανός με τον τροχό του Ήλιου και τη Σελήνη, συμπληρώνουν τη λατρευτική αυτή παράσταση.]
 
Οι αρχαίες διηγήσεις σχετικά με τεχνητές μορφές ζωής, με την υπέρβαση των ανθρωπίνων ορίων και τον έλεγχο δυνητικά επικίνδυνων βιοτεχνολογιών στοιχειωθετούν γνωστά μυθικά πρόσωπα: Ηρακλής, Μήδεια, Δαίδαλος, Πανδώρα. Οι κλασσικές ιστορίες που περιγράφουν αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες θα μπορούσαν να είχαν ονομάσει σαν Βιο-Τέχνη (βίος=ζωή που κατασκευάζεται μέσα από την τέχνη της επιστήμης, τέχνη) προμηνύουν παράξενα τους τρόπους που τα σύγχρονα συναισθήματα της αισιοδοξίας σχετικά με την μοντέρνα βιο-τεχνολογία ανταγωνίζονται με την αίσθηση του τρόμου.
 
Στην κλασσική αρχαιότητα, όπως και στην σύγχρονη εποχή τα πολιτιστικά οράματα και οι εφιάλτες σχετικά με τη βιο-τέχνη ενέπνευσαν καλλιτεχνικές προσπάθειες. Οι καλλιτέχνες δημιούργησαν υβριδικές μυθολογικές μορφές ζωής για κοινή θέα. Οι μύθοι της βιο-τέχνης ενέπνευσαν τους συγγραφείς όπως ο Ευρυπίδης και ο Σοφοκλής να γράψουν αξέχαστα δραματικά έργα και οι καλλιτέχνες αποτύπωσαν τις ιστορίες αυτές σε αγγεία και στη γλυπτική. Αυτά τα κλασσικά έργα τέχνης έχουν ακόμα πολύ μεγάλη επιρροή στο σύγχρονο κοινό.
 
Οι ιστορίες που περιγράφονται σε αυτό το κείμενο θα βοηθήσουν στην αξιολόγηση της φαινομενικά σύγχρονης ιδέας ελέγχου της ζωής μέσα από πρώιμες μυθο-ιστορικές παραδόσεις. Τα παραδείγματα που έχω επιλέξει χωρίζονται σε τέσσερις αλληλοκαλυπτώμενες κατηγορίες. Κάποια από αυτά περιγράφουν τις τεχνικές και τα μέσα για την ανανέωση της ζωής, την συντήρηση και την επίδειξη της «ζωής» μετά το θάνατο και τον περιορισμό των επικίνδυνων βιο-χημικών ουσιών· άλλοι μύθοι μιλούν για την «ανάπτυξη» ή δημιουργία τεχνητής ζωής.
 
Η Χύτρα της Αναγέννησης της Μήδειας
 
Η μυθική μάγισσα Μήδεια είχε γνώση των φαρμάκων (ναρκωτικών και δηλητηρίων) και των μυστηρίων της άσβεστης «ζωντανής φωτιάς (νάφθα και άλλα καύσιμα). Η Μηδεία, της οποίας το όνομα σημαίνει «μηχανεύομαι» γνώριζε ακόμα και τα μαγικά της ανανέωσης και της ανάστασης βασιζόμενη σε μαγικές συνταγές και ημι-επιστημονικές διαδικασίες, ώστε να έχει τον έλεγχο πάνω στη ζωή και στο θάνατο.
 
Σύμφωνα με τον μύθο, η Μήδεια επέδειξε την ικανότητά της να ανακτήσει την νεότητα όταν παρουσιάστηκε σαν μία σκιφτή γριούλα και μεταμορφώθηκε σε μία όμορφη νεαρή πριγκίπισσα. Ο εραστής της, Ιάσονας, την παρακάλεσε να δώσει και πάλι το νεανικό σφρίγος στον γερασμένο πατέρα του, Αίσονα. Η Μήδεια άδειασε όλο το αίμα από τις φλέβες του γερασμένου άνδρα και το αντικατέστησε με τους τονωτικούς χυμούς συγκεκριμένων βοτάνων. Η ξαφνική ενέργεια και λαμπρή υγεία του γέρου Αίσονα κατέπληξε όλους όσους τον είδαν.
 
Οι κόρες του Πελία, ένας παλιός εχθρός της Μήδειας την παρακάλεσαν να τους αποκαλύψει τη μυστική της συνταγή, ώστε να μπορέσουν να αναγεννήσουν τον πατέρα τους με τον ίδιο τρόπο. Αντί όμως για αυτό, εκείνη έστησε την ειδική χύτρα της να βράζει πάνω από φωτιά, λέγοντας ξόρκια και ρίχνοντας μέσα ισχυρά φάρμακα. Αφού έκοψε το λαιμό ενός γηραιού κριαριού το έβαλε μέσα στην μεγάλη της χύτρα. Άμπρα-κατάμπρα! Ένα ζωηρό νεαρό πρόβατο βγήκε μαγικά από το σκεύος. Οι εύπιστες κόρες του Πελία επιχείρησαν την ίδια τεχνική στον ηλικιωμένο πατέρα τους, αλλά απέτυχαν οικτρά να αναπαράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Η πιο παλιά αναπαράσταση της Μήδειας στην Ελληνική τέχνη της δείχνει να ανακατεύει μέσα στην «χύτρα της αναγέννησης» καθώς ένα πρόβατο βγαίνει από αυτήν, μία παρόμοια σκηνή παρουσιάζεται και σε πολλές άλλες αναπαραστάσεις της Μήδειας.

Μέλι, Αλάτι, Πάγος
 
Η χύτρα της Μήδειας ήταν ένα σκεύος για την αναγέννηση της ζωής, δημιουργώντας μία νεαρότερη εκδοχή ενός γηραιού πλάσματος. Και άλλες αρχαίες πηγές περιγράφουν σκεύη και τεχνικές που αποκαθιστούν τη «ζωή» μετά το θάνατο ή παρουσιάζουν κάτι σαν «ζωντανό» θάνατο και καμιά φορά δείχνουν την πιθανότητα της ζωής μετά θάνατον ή της ανάστασης. Αρκετά εξελιγμένες τεχνικές ταρίχευσης τελειοποιήθηκαν στην αρχαία Αίγυπτο όπου χρησιμοπιούνταν μυστικές συνταγές και ακριβά χημικά για να «ξορκίσουν» την αποσύνθεση και να διατηρήσουν τα βασιλικά σώματα όσο το δυνατό ήταν περισσότερο ζωντανά για τη μεταθανάτια ζωή. Όπως, όμως φαίνεται συνηθισμένες ουσίες ήταν διαθέσιμες και μπορούσαν επίσης να διατηρήσουν τα σώματα, είτε από ατύχημα είτε εσκεμμένα.
 
Το 1998, επιστήμονες ανέφεραν την «εκπληκτική» ανακάλυψη σχετικά με τις αντιοξειδωτικές, αερόβιες και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες του μελιού. Όμως, οι εξαγνιστικές και συντηριτικές ιδιότητες του μελιού ήταν ήδη αρκετά γνωστές στην αρχαιότητα μέσω της παρατήρησης και του πειραματισμού. Η μέθοδος της εμβάπτισης σωμάτων μέσα σε μέλι για να αποφευχθεί η αποσύνθεση ήταν διαδεδομένη ήδη για όσους στρατιωτικούς ηγέτες πέθαιναν μακρυά από την πατρίδα τους. Το πρωϊμότερο παράδειγμα που έχει καταγραφτεί είναι αυτό του Σπαρτιάτη διοικητή Αγησιλάου που χάθηκε στη Β. Αφρική το 359 π.κ.ε.
 
Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα (σημερινό Ιράκ) το 323 π.κ.ε. οι ακόλουθοί του έπρεπε να διατηρήσουν το σώμα του αγαπημένου τους ηγέτη για να μεταφερθεί μέσω της ερήμου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Βύθισαν το σώμα του Αλέξανδρου σε ένα χρυσό φέρετρο γεμάτο με μέλι. Μπορούμε να καταλάβουμε το συναισθηματικό-αισθητικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας με το φανταστούμε την εμπειρία κοιτάζοντας από κάτω το σώμα του Αλέξανδρου που θα ήταν πολύ οικείο στην όψη αλλά ταυτόχρονα απόμακρο, κάτω από κεχριμπαρένιο αδιαφανές χρώμα του καθαρού και γλυκού μελιού.
 
Μία άλλη σαρκοφάγος γεμάτη με μέλι διατήρησε ένα σώμα μιας αρκετά διαφορετικής φυσιογνωμίας στη Ρώμη του 1ου αιώνα π.κ.ε. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα που μπέρδευαν τα όρια μεταξύ τέχνης και επιστήμης, ζωής και τεχνασμάτων, ανάλογα με μερικές σύγχρονες βιο-καλλιτεχνικές παρουσιάσεις. Οι καλλιτέχνες δημιούργησαν μυθικά σύνθετα πλάσματα, όπως Σειρήνες, Σάτυρους και Κενταύρους και διατήρησαν τα σώματά τους με παραδοσιακούς τρόπους για να τα κάνουν να φαίνονται σαν αξιόπιστες μορφές ζωής.
 
Ένα από τα πιο γνωστά αυτά τεχνάσματα ήταν ο Κένταυρος της Saune, που έλεγαν ότι είχε πιαστεί ζωντανός στην Αραβία από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο (περίπου το 50 κ.ε. ). Το πλάσμα πέθανε πρωτού φθάσει στην Ρώμη και έτσι το σώμα του, όπως αυτό του Αλέξανδρου εμβαπτίστηκε σε μέλι. Ο φυσιοδίφης, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ήταν ένας από τους περίεργους που ήρθε για να παρατηρήσεις αυτό το θέαμα (ο Κένταυρος ήταν μικρότερος από ό,τι περίμενε ο Πλίνιος). Η εμβάπτιση σε μέλι ενίσχυσε την αυθεντικότητα του Κενταύρου, ενώ ήταν όμως εμπόδιο για μία προσεκτική παρατήρηση εξαιτίας της θολής εικόνας. Έναν αιώνα μετά ο Κένταυρος της Saune ήταν ακόμα σε θέα -μετά από ειδικό ραντεβού- στις συλλογές του Αυτοκράτορα Αδριανού. Στημένες αριστοτεχνικά εκθέσεις που μιμούνταν την επιστήμη όπως αυτή, ενίσχυαν την πίστη ότι τέτοια μυθικά πλάσματα υπήρχαν στην πραγματικότητα. Αλλά μπορεί και να υπήρχαν πράγματι ή να υπάρχουν ακόμη!
 
Σύμφωνα με τον Ιερώνυμο οι σάτυροι υπήρχαν πραγματικά
 
Για να το αποδείξει αυτό, ο Ιερώνυμος περιγράφει το ταξίδι του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου στην Αντιόχεια (σημερινή Συρία) περίπου το 330 κ.ε. που πραγματοποιήθηκε για να εξετάσει τα υπολείμματα ενός Σατύρου που είχε διατηρηθεί σε αλάτι. Πρόσφατες ανακαλύψεις δείχνουν την αλήθεια πίσω από αυτό το μυστήριο της ιστορίας. Μεταξύ του 1993 και του 2007, στα αρχαία αλατορυχεία της Chehrabad του ΒΔ Ιράν, βρέθηκαν αρκετοί φυσικά μουμιοποιημένοι σε αλάτι αλατωρύχοι.
 
Οι άνθρωποι αυτοί είχαν παγιδευτεί μέσα σε διαδρόμους που είχαν καταρρεύσει στην αρχαιότητα. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους από αλάτι εκτίθεται μέσα σε μία γυάλινη θόλο στο Μουσείο (Εθνικό) Bastan της Τεχεράνης και μας επιτρέπει να φανταστούμε ότι ο «Σάτυρος που είχε διατηρηθεί σε αλάτι» στην ιστορία του Κωνσταντίνου θα μπορούσε να ανήκει στο ίδιο είδος. Η ταφή μέσα σε αλάτι και άλλα παρόμοια άλατα για χιλιάδες χρόνια είχε αλλάξει τα πρόσωπα των αλατωρύχων, ώστε ορισμένα χαρακτηριστικά -ακόμα και τα ανοικτόχρωμα μαλλιά τους -να είναι τα τυπικά των Σατύρων της αρχαίας Ελληνικής και Ρωμαϊκής τέχνης.
 
Ο πάγος είναι ακόμα ένα φυσικό συντηρητικό που δίνει την ψευδαίσθηση της ζωής μέσα στο θάνατο και ενέχει μία πραγματική πιθανότητα για την ανάσταση της αρχαίας ζωής. Το 1940 Σοβιετικοί επιστήμονες ανακάλυψαν τα καλοδιατηρημένα σώματα νομάδων Σκυθών που έζησαν πριν από 2,500 χρόνια πάνω στις Ρωσικές στέππες. Τα σώματά τους ανακτήθηκαν από το μόνιμο στρώμα πάγο με τη ρίψη βραστού νερού πάνω στα kurgars, τους επιτάφιους τύμβους. Μέχρι τότε, οι Σκύθες ήταν γνωστοί μόνο μέσα των αναπαραστάσεών τους στην αρχαία τέχνη και από τις περιγραφές του Ηροδότους και άλλων Ελλήνων συγγραφέων. Οι επισκέπτες του μουσείου Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη μπορούν να δουν μεσα σε μία γυάλινη σαρκοφάγο τον μουμιοποιημένο Σκύθη πολεμιστή και το στολισμένο με τα τατουάζ σώμα του με γρύπες.
 
Το 1993 οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιώντας την ίδια τεχνική ανέσκαψαν περισσότερους Σκύθες με τατουάζ, μαζί και μία νεαρή γυναίκα που την ονόμασαν «Πριγκίπισσα του Πάγου.» Ο αρχαίος καβαλάρης είχε ταριχευθεί προσεκτικά με τύρφη σε ένα φέρετρο σκαλισμένο από πεύκο και ήταν προστατευμένος μέσα σε μόνιμο πάγο για χιλιετίες. Δυστυχώς, τα τεχνολογικά συστήματα υποστήριξης της «ζωής» για τη διατήρηση αυτών των ευαίσθητων σωμάτων των Σκυθών αρχίζουν να μην αποδίδουν: η Πριγκίπισσα του Πάγου φυλάσσεται σήμερα σε ένα κουτί πάγου στο Novosibirsk της Σιβηρίας.
 
Ένας άλλος άνθρωπος των πάγων, ο Otzi που μας χαιρετά από την εποχή του Χαλκού περισσότερο από 5,000 χρόνια πριν εμφανίστηκε μέσα σε ένα παγόβουνο που έλιωνε στις Άλπεις το 1991. Οι επιστήμονες μελέτησαν εξωνυχιστικά των Otzi σε αυτή την ημι-ζωντανή παγωμένη κατάσταση σε ένα αποστηρωμένο και κατεψυχώμενο εργαστήριο. Σαν ένας ασθενής που ταξιδεύει στο χρόνο, του έκαναν αξονικές τομογραφίες, πολλές μικροσκοπικές εξετάσεις, ακτινογραφίες και αναλύσεις DNA. Από το 1998, ο Otzi έχει «κοιμηθεί» στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Bolzano στην Ιταλία.
 
Κατά μία έννοια, αυτές οι δημόσιες εκθέσεις των υπερ-ρεαλιστικών κατάλοιπων των αρχαίων ανθρώπων επαναλαμβάνουν τις εμπειρίες του Πλίνιου και του Κωνσταντίνου που είδαν τα αντίστοιχα παραδείγμα όπου επιβεβαίωναν την ύπαρξη του μυθικού παρελθόντος. Όμως, η τύχη των πολύτιμων αυτών δειγμάτων της παρελθούσης ζωής στα χέρια των επιστημών και των συντηρητών στα μουσεία εγείρει μερικά μοναδικά σύγχρονα ερωτήματα σχετικά την ηθική πλευρά της εκταφής αρχαίων ανθρώπων ή εξαφανισμένων ζώων για επιστημονική μελέτη και δημόσια έκθεση.
 
Η ιδέα του να φέρνεις στη ζωή όντα που είναι παγιδευμένα μέσα σε πέτρα αναφέρεται στο μύθο του Πυγμαλίωνα, τον γλύπτη που η έντονη λαχτάρα του για τη δική του δημιουργία, ένα μαρμάρινο άγαλμα με το όνομα Γαλάτεια, του έδωσε ζωή. Σήμερα, οι παλαιοντολόγοι συζητούν το ενδεχόμενο της «ανάστασης» από τα απολιθώματα όντων που έχουν εξαφανιστεί πια και αποτελούν απολιθωμένα πλάσματα στο βράχο εδώ και αιώνες τώρα (μία σκέψη που έρχεται σε αντίθεσή με την αρχαία προσπάθεια μέσω που μύθου που επινοεί φίλτρα για να κοιμήσει τα τέρατα!)
 
Η εικόνα της ζωής που περικλείεται μέσα σε δείγματα κεχριμπαρένιων απολιθωμάτων αποτυπώνεται στο τεχνο-θρίλερ Jurassic Park (του Michael Crichton, 1990 και στην ταινία 1993). Εμπνευσμένο από τη θεωρία ότι τα κουνούπια της Ιουράσιας περιόδου που υπάρχουν μέσα σε σταγονίδια χυμών δέντρων ενδέχεται να περιέχουν ζωντανά κύτταρα αίματος δεινοσαύρων, η επιστημονική φαντασία περιγράφει πώς η ανακάλυψη του DNA δεινοσαύρων θα μπορούσε να φέρει στη ζωή τον Τυραννόσαυρο. Αυτό το συναρπαστικό, αλλά και ανησυχητικό όραμα έγινε ξαφνικά λιγότερο φανταστικό το 2005, με την συναρπαστική ανακάλυψη μη-ορυκτοποιημένων «φρέσκων» κυττάρων αίματος και πρωτεϊνών θαμένων βαθιά μέσα στο μυελό των οστών σε ένα απολιθωμένο μηριαίο οστό ενός Τυραννόσαυρου που βρισκόταν θαμμένος σε μία έρημο της Νότιας Ντακότα για 68 εκατομμύρια χρόνια.
 
Για πρώτη φορά, οι επιστήμονες μελέτησαν ένα δείγμα σάρκας δεινοσαύρου! Αν και οι πρωτεΐνες του Τυραννόσαυρου από αυτό το κόκαλο δεν εμπεριέχει γενετικές πληροφορίες DNA, η φασματομετρία μάζας το 2007 ανέκτησε τις ακολουθίες αμυνοξέων από το κολλαγόνο των οστών από επτά δεινόσαυρους, όπου όλες ταίριαζαν με τις αντίστοιχες εκείνων των ζωντανών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων τριτόνων, βατράχων και κοτόπουλων (τα οποία αποδείχθηκαν ότι είναι οι πιο κοντινοί ζώντες συγγενείς του Τυραννόσαυρου). Μέχρι σήμερα, το παλαιότερο κολλαγόνο οστού που έχει ανακαλυφθεί είναι από ένα μαστόδοντο που έζησε 600.000 χρόνια πριν. Αυτή η πρόσφατη ανακάλυψη ενθάρρυνε τους παλαιοντολόγους να ανασκάψουν βαθύτερα για να βρουν περισσότερο διατηρημένο «ζωντανό αίμα» από δεινόσαυρους που έχουν χαθεί εδώ και χρόνια.
 
Χιλιάδες άριστα διατηρημένα μαλλιαρά μαμούθ βρίσκονταν θαμμένα μέσα στους πάγους της Σιβηρίας, κάνοντας τους επιστήμονες να ονειρεύονται να ανα-δημιουργήσουν ένα ολοζώντανο μαμούθ από το παγωμένο DNA, σπέρμα ή αυγά. Το παλαιότερο DNA που έχει βρεθεί προέρχεται από Νεαντερτάλιους που έζησαν πριν από 50,000 χρόνια πράγμα που δίνει τη δυνατότητα να δημιουργηθεί κάποια μέρα ένας ζωντανός Νεαντερτάλιος από γενετικούς κώδικες. Όσοι ασκούν κριτική σε αυτό το θέμα στέκονται σε μυριάδες πρακτικές και ηθικές προεκτάσεις που γίνονται περισσότερο έντονες, εφόσον πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η πιθανότητα είναι θεωρητικά ανέφικτη καθώς η επιστήμη της γενετικής προχωράει.
 
Πιο πρώιμες μορφές ζωής, όπως τα βακτήρια και οι ιοί, επίσης διατηρούνται μέσα στον αρχαίο πάγο. Αποδεικνύεται ότι αυτοί οι οργανισμοί δεν έχουν εξαφανιστεί, αλλά βρίσκονται σε αναστολή. Το 2007, οι επιστήμονες ανακάλυψαν μικρόβια με ζωντανό DNA που είχαν παγιδευτεί για μισό εκατομμύριο χρόνια μέσα σε παγόβουνα. Η υπερθέρμανση του πλανήτη που απειλεί σήμερα να λιώσει τους πάγους οι οποίοι έχουν διατηρήσει αυτά τα μικρόβια.
 
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στις περιοχές αυτές που κάποτε προφυλάσσονταν από τον μόνιμο πάγο τώρα αποτελούν παρόμοιο κίνδυνο. Και οι δύο δραστηριότητες ξυπνούν φαντάσματα που απελευθερώνουν αρχαίους παθογόνουν οργανισμούς και αφήνουν ελεύθερες λοιμώδεις επιδημίες. Αυτό το τρομακτικό σενάριο έχει προηγούμενο στην αρχαία μυθολογία και θρύλους. Λοιμός απελευθερώθηκε ασυναίσθητα από την Πανδώρα, της οποίας ο μύθος είναι ένα από τα πιο πρώιμα παραδείγματα της ιδέας της ασφάλειας μεταδοτικών ασθενειών ή δηλητηρίων σε ασφαλή δοχεία.
 
Περιορίζοντας μεταδοτικές αρρώστιες, δηλητήρια, φαρμάκια και την αφύσικη φλόγα
 
Ακόμα ένα παράδειγμα σαν το άνοιγμα του κουτιού του λοιμού της Πανδώρας αποτελεί η Ιουδαϊκή-Χριστιανική παράδοση σχετικά με τον βασιλιά Σολομώντα για τον οποίο πιστεύεται ότι είχε φυλακίσει διαβολικά τζίνι στη θεμελίωση του πρώτου Ναού της Ιερουσαλήμ (περίπου 950 π.κ.ε.) Συμφωνα με το μύθο, ο Σολομώντας παγίδευσε τα «πνεύματα» του λοιμού και άλλων καταστροφών μέσα σε χάλκινα δοχεία σφραγισμένα με ασήμι.
 
Αυτά τα σφραγισμένα δοχεία ήταν κλεισμένα μέσα σε μεγάλα βάζα ή βαρέλια και είχαν θαφτεί κάτω από το ναό, σαν μία κρυφή παγίδα για τους μελλοντικούς εισβολείς. Είναι σίγουρο ότι όταν ο Ναβουχωδονόσορας σύλλησε τον ναό το 586 κ.ε. οι άντρες του ψάχνοντας για το θησαυρό έσπασαν τις σφραγίδες και απελευθέρωσαν το λοιμό. Αρκετά Ελληνικά και Λατινικά χρονικά μιλούν για λοιμούς που φυλάσσονται μέσα σε ναούς τους οποίους απελευθερώνουν στρατιές που κάνουν επιδρομές. Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπήρχε η φράση pestilentia manufacta(που σημαίνει «κατασκευασμένος λοιμός») υπήρχαν φήμες ότι οι εχθροί της Ρώμης διασκορπούσαν επίτηδες μολυσματικές ασθένειες με το να τρυπούν τα ανυποψίαστα θύματά τους με βελόνες που πριν τις είχαν εμβαπτίσει σε δηλητηριώδεις ουσίες.
 
Είναι φανταστικό να ερευνά κανείς τις πολλές πρωτο-επιστημονικές τεχνικές συλλογής, καλλιέργειας ή ανάπτυξης, αποθήκευσης και μεταφοράς του «ζωντανού θανάτου» -των φονικών βιολογικών συστατικών- που περιγράφονται στην αρχαία λογοτεχνία. Η μέθοδος αποθήκευσης του Σολομώντα των θανατηφόρων βιολογικών ουσιών χωρίς αυτοτραυματισμό αφορούσε την διπλή και τριπλή σφράγισή τους μέσα σε πολύτιμα μέταλλα. Πώς οι αρχαίοι Έλληνες καταλαβαν ότι επιβλαβή τοξικά θα μπορούσαν να αποθηκευτούν με ασφάλεια; Τι μέσα αποθήκευσης πίστευαν ότι ήταν αδιαπέραστα στις καταστροφικές δυνάμεις των δηλητηρίων και των άλλων θανάσιμων υλικών; Οι μυθογράφοι και οι ιστορικοί μας παρέχουν απαντήσεις.

Ο Ηρακλής ήταν ένας μυθικός βιο-πολεμιστής
 
Με τις ευλογίες της Αθηνάς, ο ήρωας Ηρακλής ξεκίνησε για το δεύτερο άθλο του, το φόνο της Λερναίας Ύδρας, ένα δηλητηριώδες φίδι με πολλαπλά κεφάλια που τρομοκρατούσε τους πάντες στην ξηρά. Αλλά κάθε φορά που έκοβε ένα από τα κεφάλια της Ύδρας, δύο κεφάλια ξαναφύτρωναν! Για να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά κεφάλια που ξαναέβγαιναν ο Ηρακλής καυτηρίασε τον κάθε λαιμό με έναν αναμμένο δαυλό.
 
Ωστόσο, προς δυσάρεστη έκπληξή του, το κεντρικό κεφάλι της Ύδρας ήταν αθάνατο και δεν καταστρεφόταν. Ο Ηρακλής έκοψε αυτό το ζωντανό κεφάλι και το έθαψε βαθιά στο έδαφος. Τοποθέτησε από πάνω έναν τεράστιο ογκόλιθο για να σημαδεψει τον τάφο του φρικτού κεφαλιού της Ύδρας όπου οι κυνόδοντές της έσταζαν το δηλητήριό τους στη γη αιώνια. Η μέθοδος του Ηρακλή προβλέπει αυτό που οι επιστήμονες σήμερα ονομάζουν «γεωλογική λύση» δηλ. την ταφή των ανεπιθύμητων βιολογικών, χημικών και πυρηνικών όπλων βαθιά μέσα στην έρημο.
 
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ηρακλής συγκέντρωσε το δηλητήριο του τέρατος για να κάνει τα βέλη του δηλητηριώδη και με αυτόν τον τρόπο αυτό αποτελεί το πρώτο βιολογικό όπλο που καταγράφεται στη δυτική λογοτεχνία. Μία σκηνή ζωγραφισμένη πάνω σε έναν αρύβαλλο, ένα μικρό φιαλίδιο για την αποθήκευση πολύτιμων αλοιφών ή αρωμάτων απεικονίζει τη θεά Αθηνά να κρατάει ένα παρόμοιο φιαλίδιο για να περισυλλέξει το δηλητήριο της Ύδρας. Η τεχνική ευφυία του Ηρακλή έθεσε σε λειτουργία μία σειρά από ακούσιες τραγικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του θανάτου του με τον ίδιο τρόπο που τα βιολογικά όπλα σήμερα παρουσιάζουν πολλαπλά πρακτικά και ηθικά διλήμματα.
 
Ο Ηρακλής ήταν ένας μυθικός βιο-πολεμιστής, αλλά οι νομάδες των Σκυθών ήταν πραγματικοί βιο-πολεμιστές τους οποίους έτρεμαν στην αρχαιότητα για τα φοβερό δηλητηριώδες βέλος τους που ήταν γνωστό σαν σκυθικόν. Η επιστημονικά εξελιγμένη τους βιο-τεχνική είχε πολλά στάδια τα οποία περιγράφονται στα έργα του Αριστοτέλη, του Θεόφραστου, του Αίλιου και του Διοσκουρίδη. Σύμφωνα με τον Αίλιο, «ανάδευαν το αίμα για να ξεχωρίζει το νερό όπου και έβγαινε στην επιφάνεια του αίματος,» ένας καταπληκτικός πρόδρομος των σύγχρονων τεχνικών διαχωρισμού αίματος-πλάσματος. Αυτός ο καθαρά ανθρώπινος ορός ανακατευόταν με κοπριά ζώων σε μία δερμάτινη τσάντα και μετά θαβόταν στο έδαφος για αρκετούς μήνες μέχρι να σαπίσει.
 
Στο τελικό στάδιο, οι Σκύθες αναμείγνυαν την κοπριά και τον ορό με φίδια που σάπιζαν κατασκευάζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ολέθριο βακτηριολογικό δηλητήριο με βάση το κρυσταλλοποιημένο δηλητήριο της οχιάς της στέππας, τον τέτανο, τη γάγγραινα και άλλα παθογενή. Μία και μόνο γραντζουνιά ή τσίμπημα από ένα βέλος βουτηγμένο στο σκυθικόνμπορούσε να σκοτώσει. Πώς, λοιπόν, οι Σκύθες αυτοπροστατεύονταν από κάποιον τυχαίο τραυματισμό από τα ίδια τα δηλητηριώδη βέλη τους;
 
Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο, οι Σκύθες τοξότες φορούσαν ζώνες που είχαν προσαρμοσμένο πάνω τους ένα μικρό χρυσό φιαλίδιο. Το καθαρό χρυσάφι δεν μπορούσε να επηρεαστεί από την επαφή του με το δηλητήριο. Το φιαλίδιο αυτό επέτρεπε στον τοξότη να εμβαπτίσει τα τόξα στο σκυθικόνλίγο πριν τα εκτοξεύσει, αντί να ρισκάρει με μία θανάσιμη γραντζουνιά από ένα βέλος που ήταν βουτηγμένο από πριν στο δηλητήριο σπρώχνοντάς το μέσα σε μία φαρέτρα. Μία παρόμοια τεχνική υπήρχε και στους Ινδιάνους Choco της Κολομβίας που χρησιμοποιούν μικρά γυάλινα μπουκάλια για να μαζεύουν το δυνατό δηλητήριο των βατράχων για τα βέλη τους.
 
Άλλο ένα ακόμα περίφημο βιο-τοξικό που έπρεπε να φυλάσσεται με εξαιρετική προσοχή περιγράφεται από τους ιστορικούς του Μακεδόνα Αλέξανδρου. Οι φίλοι του Αλέξανδρου πίστευαν ότι είχε δολοφονηθεί εξαιτίας ενός μυστηριώδους δηλητηρίου όπως αναφέρει η περίεργη αυτή ιστορία. Ήταν σαν «παγωμένη δροσιά» που συλλέγεται από ποώδεις βράχους εκεί που βρίσκονταν τα νερά της Στυγός ψηλά σε έναν λόφο στην Αρκαδία που λεγόταν ότι ήταν τόσο διαβρωτικό που διέλυε ακόμα και όλα τα μεταλλικά δοχεία. Να σημειώσουμε ότι και οι Αρκάδες σήμερα λένε ότι τα νερά αυτά είναι τοξικά και διαβρώνουν το μέταλλο. Σύμφωνα με τη λαϊκή σοφία, μόνο η οπλή ενός μουλαριού δεν μπορούσε να φθαρεί και αυτό ήταν που χρησιμοποιήθηκε σαν δοχείο για την «παγωμένη δροσιά» που σκότωσε και τον Αλέξανδρο.
 
Οι τοξικολόγοι δεν έχουν ταυτίσει σήμερα αυτό το δηλητήριο. Αλλά αυτή η ιδιότητα να «τρώγεται» το μέταλλο με μία παγωμένη αίσθηση δείχνει ότι πρόκειται για μία όξινη ουσία. Η «δροσιά» δείχνει ότι πολύ πιθανό θα έπρεπε να ήταν ιδιαίτερα τοξικά, σπάνια όξινα βακτήρια που ζουν μέσα στο στρώμα του ανθρακικού ασβεστίου που κατακάθεται στον φυσικό βράχο, αρκετά κοινό στον Ελληνικό χώρο. Αν το δηλητήριο έτρωγε το μέταλλο και ο πηλός ήταν αρκετά πορώδης, πιθανόν οι αρχαίοι να υπέθεσαν ότι η οπλή, οργανική κερατίνη θα μπορούσε να μεταφέρει την τοξίνη και να την διατηρήσει ζωντανή.
 
Σύμφωνα με τον μύθο, η γυναίκα του Ηρακλή, Δηιάνειρα ακολούθησε λεπτομερείς οδηγίες για την αποθήκευση ενός άλλου ισχυρού φαρμάκου: μόλυνε το αίμα ενός Κενταύρου που είχε σκοτώσει ο Ηρακλής με ένα από τα βέλη του που ήταν βουτηγμένα στο δηλητήρια της Λερναίας Ύδρας. Η τραγωδία του Σοφοκλή, Τραχίνιαι περιγράφει πώς ο θνήσκων Κένταυρος συμβούλεψε την Δηιάνειρα να συγκεντρώσει το αίμα που έσταζε από την πληγή του. «Ανακάτεψέ το με λάδι,» της είπε «και διατήρησέ το σε ένα αεροστεγές δοχείο, μακρυά από το φως του ήλιου, τη θερμότητα και την υγρασία.» Ο Κένταυρος της είπε ότι ήταν μαγικό ερωτικό φίλτρο.
 
Σε μία σκηνή που ενσαρκώνει παλιούς πόθους και φόβους που μπορεί να προκαλέσει η βιο-τεχνολογία, η Δηιάνειρα χύνει αυτό το δηλητήριο σε ένα ρούχο που είχε υφάνει για τον άντρα της. Προκαλεί ενδιαφέρον ότι οι ερευνητές των αρχαίων υφασμάτων, όπως η Elisabeth Barber, έχουν υποστηρίξει ότι οι άνδρες στην αρχαιότητα φοβόντουσαν την μαεστρία των γυναικών πάνω στις μυστικές τεχνικές βαφής υφασμάτων, οι οποίες συχνά εμπεριείχαν τοξικά χρώματα. Στον μύθο, η Δηιάνειρα ελπίζει να ξανακερδίσει τον έρωτα του Ηρακλή. Αντί, όμως, για αυτό το ρούχο βασανίζει και σκοτώνει τον Ηρακλή με μία ενισχυμένη δόση του δηλητηρίου της Λερναίας Ύδρας από τα βέλη που ο ίδιος είχε εφεύρει. Από την αρχαιότητα, η επιθανάνια αγωνία του Ηρακλή λόγω αυτής της βιο-τέχνης έδωσε έμπνευση για έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και θεάτρου.
 
Μια άλλη ιστορία που αφορά ένα όμορφο ρούχο, αλλά εμβαπτισμένο σε θανατηφόρο χημικό αφορά τη Μήδεια. Όταν ο εραστής της Μήδειας, Ιάσονας, παντρεύτηκε την Γλαύκη, η Μήδεια πήρε εκδίκηση. Μούλιασε ένα πανέμορφο ρούχο μέσα στον πρόδρομο του Βυζαντινού «υγρού πυρός» και του σύγχρονου ναπάλμ: η συνταγή της είχε αναμεμειγμένα πτητικά εύλεκτα υγρά, θείο, ασβέστη και νάφθα, ένα από τα πιο ελαφριά και εύλεκτα παράγωγα του πετρελαίου.
 
Τοτε, όπως είχε κάνει και η Δηιάνειρα, η Μήδεια δίπλωσε το ρούχο μέσα σε ένα ερμητικά κλεισμένο δοχείο που το προστάτευε από τον αέρα, το φως, την υγρασία και τη θερμότητα καθώς το καθένα από αυτά θα μπορούσε να προκαλέσει ανάφλεξη. Γνωστό αγγείο με παράσταση του 5ου αιώνα π.Κ.Ε. που βρίσκεται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο απεικονίζει τη μάγισσα να παραδίδει αυτό το απαίσιο δώρο στην αντίζηλό της.
 
Η πριγκίπισσα Γλαύκη φοράει το ωραίο της ρούχο και κάνει μία στροφή μπροστά από τον καθρέφτη. Ξαφνικά το ρούχο όπως κρέμεται, αναφλέγεται και ο ματαιόδοξος χορός της Γλαύκης γίνεται ένας χορός θανάτου καθώς την τυλίγουν οι φλόγες αυτής της αφύσικης φωτιάς που την καταβρόχθιζε. Ο μύθος της Μήδειας και της Γλαύκης παρουσιάστηκε στη θεατρική σκηνή στην τραγωδία του Ευριπίδη Μήδεια και ο θάνατος της Γλαύκης μέσα στο φλεγόμενο ρούχο ζωγραφίστηκε σε αγγεία και παρουσιάστηκε σε ανάγλυφα που διακοσμούσαν τα φέρετρα νεαρών κοριτσιών. Η εικόνα αυτή προσφέρει μία αισθητική συνεύρεση της επιθυμίας και της μοίρας που παρουσιάζεται από την βιο-τέχνη.
 
Αρχαία Αντίγραφα
 
Η ελπίδα συναγωνίζεται τον τρόμο στις αντιδράσεις των περισσοτέρων ανθρώπων μπροστά στην όλο και πιο κοντινή στο μέλλον δυνατότητα να αναπαραχθεί ή να δημιουργηθεί ζωή μέσω DNA, βλαστοκυττάρων, βιο-μιμιδίων και τεχνικών κλωνοποίησης. Ένας αρχαίος φόβος μπροστά στα ανθρώπινα αντίγραφα φαίνεται να προέρχεται από την κυρίαρχη πίστη ότι ο καθένας πρέπει να είναι εξ’ορισμού μοναδικός, αναντικατάστατος. Σε κάποιους πολιτισμούς η γέννηση διδύμων είναι αφύσικη και ενοχλητική.
 
Η ιδέα του Doppelganger, ενός διπλού δαίμονα εμφανίστηκε στη Γερμανική παράδοση. Αν τύχει ποτέ και συναντήσετε αυτό το φάντασμα-διπλό και έρθετε πρόσωπο με πρόσωπο, τότε και οι δύο θα πρέπει να πεθάνετε. Αυτό είναι το θέμα που αναπτύσσεται στην ιστορία τρόμου «William Wilson» του Α. Πόε. Τα πρακτικά και ηθικά προβλήματα στη δημιουργία τεχνιτών ανδρών και γυναικών είχαν γίνει αντικείμενο συζήτησης από την Ελληνική μυθολογία για περισσότερο από 3000 χρόνια πριν. Αυτό που επαναλαμβάνεται, είναι ότι παρά το ότι η δημιουργία αυτή είναι ευφυής και ελκυστική, η τεχνητή ζωή εμπεριέχει χωρίς αμφιβολία απρόβλεπτα, καταστροφικά αποτελέσματα.
 
Μετά το φόνο του φοβερού δράκου, ο Ιάσονας σπέρνει τα δόντια του δράκοντα στο έδαφος. Ένα πλήθος αείττητων, οπλισμένων με σκελετούς στρατιωτών φύτρωσαν μέσα από τη γη. Όπως σημείωσε ο σκεπτικιστής Παλαίφατος πριν από 2000 χρόνια πριν, «αν αυτή η ιστορία είναι πραγματική, τότε κάθε στρατηγός θα πρέπει να καλλιεργήσει έναν στρατό, σαν αυτό του Ιάσονα!» Αυτή, όμως, η αλλόκοτη σπορά στρατιωτών δεν έχει μία πάρα πολύ σημαντική παράμετρο: δεν μπορεί κανείς να τους διατάξει ή να τους οδηγήσει. Μέσα στην απελπισία από την αδυναμία να σταματήσει αυτόν τον πολλαπλασιασμό και την απειλητική προέλαση των στρατιωτών της σποράς, ο Ιάσονας πετάει πέτρες ανάμεσά τους και έτσι τους προκαλεί να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου και να καταστραφούν.
 
Ο πιο ευφυής τεχνίτης και εφευρέτης της Ελληνικής μυθολογίας ήταν ο Δαίδαλος, ο οποίος ήταν ο δημιουργός πολλών εκπληκτικών εργαλείων και μηχανικών θαυμάτων. Ο Δαίδαλος, επίσης, κατασκεύασε μία βιο-μιμητική αγελάδα από ξύλο και δέρμα για να ικανοποιήσει την συνεχή επιθυμία της βασίλισσας Πασιφάης να ζευγαρώσει με έναν ταύρο. Το αποτέλεσμα, υβρίδιο αυτού του καταπληκτικού πειράματος με φόβο και πόθο ήταν ο γιος της, ο Μινώταυρος. Ένα εξαιρετικό αγγείο με παράσταση του 340 π.κ.ε. απεικονίζει την Πασιφάη να φροντίζει το μωρό-Μινώταυρο. [δείτε την εικόνα κάτω] Ο Δαίδαλος σχεδίασε τον Λαβύρινθο σαν το σπίτι και τη φυλακή για να περιορίσει αυτό το ανθρωποφάγο τέρας. Λέγεται ακόμα ότι ο Δαίδαλος δημιούργησε τα πρώτα «ζωντανά αγάλματα,» ρεαλιστικά γλυπτά από χαλκό που φαίνεται ότι είχαν αποκτήσει ζωή όπως κουνούσαν τα μέλη τους, ανοιγόκλειναν τα μάτια τους, ίδρωναν, δάκρυζαν και μιλούσαν.

Ρομπότ προορισμένα να υπακούουν σε εντολές είχαν σχεδιαστεί από τον Έλληνα θεό των εφευρέσεων και της τεχνολογίας, Ήφαιστο.
 
Ο Τάλως, ο ζωντανός γιγάντιος πολεμιστής από χαλκό που φρουρούσε το νησί της Κρήτης ήταν μία από τις δημιουργίες του Ηφαίστου. Σαν το φανταστικό Ρόμπο-Κοπ ή τον Εξολοθρευτή του Χόλλυγουντ, ο Τάλως ήταν ο αρχαίος πρόδρομος των αυτομάτων cyborgs που εξαπωλύουν θανατηφόρες δυνάμεις. Όμως, ο Τάλως όπως και ο Ρόμπο-Κοπ δεν είναι πλέον φανταστικοί. Το 2007, ο κατασκευαστής της Roomba, της χαριτωμένης μικρής ρομποτικής σκούπας συνεργάστηκε με τον κατασκευαστή του Tasers για να φτιάξει τα iRobots. Αυτοί οι αυτοματοποιημένοι στρατιώτες όντας οπλισμένοι με όπλα αναισθητοποίησης χρησιμοποιήιηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις και τον Αμερικάνικο στρατό για να ελέγξουν το «άναρχα πλήθη»
 
Η φυσιολογία του Τάλου, όπως περιγράφεται από τους αρχαίους συγγραφείς στη μυθική βιο-τεχνική γλώσσα, φαίνεται να είναι το προμήνυμα για σύγχρονες κατασκευές που χρησιμοποιούν νευρολογικές διασυνδέσεις μέσω υπολογιστών για να ενσωματώσουν έμβια και μη μέρη. Ο Ήφαιστος έδωσε στον Τάλω μία και μόνη αρτηρία ή φλέβα στην οποία το κυλούσε το ιχώρ, το μυστηριώδες υγρό της ζωής των θεών, από το λαιμό του έως τον αστράγαλό του. Το «σύστημα ζωής» του Τάλου σφραγιζόταν από μία και μόνο χάλκινη σφήνα.
 
Ο Τάλως πετούσε πέτρες στα διερχόμενα πλοία, ακόμα και στη Αργώ το πλοίο του Ιάσονα. Αλλά η πιο τρομακτική του ικανότητα αυτού του τεράστιου βιο-μηχανικού πολεμιστή ήταν η διαστροφή της παγκόσμιας χειρονομίας που δείχνει την ανθρώπινη οικειότητα, ο εναγκαλισμός. Ο Τάλως μπορούσε να θερμάνει το χάλκινο σώμα του μέχρι αυτό να γίνει καυτό κόκκινο και μετά να αρπάξει το θύμα του στα χέρια του και αγκαλιάζοντάς αυτό το έκαιγε μέχρι να πεθάνει.
 
Πώς θα μπορούσε ο Ιάσωνας και οι Αργοναύτες να δραπετεύσουν από αυτό το βιονικό τέρας; Η ειδικός σε αυτές τις τέχνες, Μήδεια βάζει το χέρι της! Λαμβάνοντας υπόψη τη διαδεδομένη αντίληψη ότι όλα τα αντίγραφα καλλιεργούν την βαθιά επιθυμία να γίνουν πραγματικοί άνθρωποι, η Μήδεια υπνώτισε τον Τάλω και τον έπεισε ότι θα τον έκανε αθάνατο αν αφαιρούσε την μεταλλική σφήνα. Όταν αυτή η σημαντική σφήνα αποσφραγίστηκε, το ιχώρ διέρρευσε από τον Τάλω σαν λιωμένο μολύβι και μαζί και η ζωή του.
 
Ο Ήφαιστος κατασκεύασε, επίσης, μία γυναίκα-αντίγραφο από πηλό που ήταν παραγγελία του Δία για να τιμωρήσει τον Προμηθέα και τους πρώτους ανθρώπους. Οι θεοί χάρισαν στην Πανδώρα ανθρώπινα χαρακτηριστικά: ομορφιά, γοητεία, ταλέντο στη μουσική, το χάρισμα της θεραπείας και της καλλιέργειας, εξυπνάδα, τόλμη, και φυσικά ακόρεστη περιέργεια. Αυτό το σαγηνευτικό κατασκεύασμα, ένα τεχνολογικό θαύμα με τη μορφή μίας ανθρώπινης γυναίκας εμφανίστηκε στη γη μαζί με την «προίκα» της, σφραγισμένη σε ένα δοχείο ή κουτί. Αυτό το δοχείο περιείχε μία σειρά «δώρων.» Ο Προμηθέας, που είχε δώσει τη φωτιά στους ανθρώπους προειδοποίησε ότι δεν θα έπρεπε να ανοιχτεί ποτέ.
 
Πρόκειται για μία χιλιοειπωμένη παλιά ιστορία, αλλά αξίζει να την ξαναδούμε υπό το πρίσμα της Βιο-Τεχνικής. Η τολμηρή, ριψοκίνδυνη και περίεργη φύση της Πανδώρας την παρακίνησε να ανοίξει το κουτί. Μέσα από αυτό ξεπήδησαν λιμοί, καταστροφές, ατυχίες και κάθε ολέθριο σενάριο που θα μπορούσε ποτέ να χτυπήσει την ανθρωπότητα. Σε μερικές παραλλαγές του μύθου, το τελευταίο πράγμα που πέταξε έξω από το κουτί ήταν η ελπίδα. Όμως, άλλες παραλλαγές μιλούν ότι στη θέση της ελπίδας το τελευταίο πράγμα μέσα στο κουτί ήταν η «πρόβλεψη της δυστυχίας» και ότι η Πανδώρα πανικοβλήθηκε και έκλεισε το κουτί, κλείνοντας μέσα τη ζοφερή πρόβλεψη. Χωρίς την ικανότητα να προβλεφθεί το μέλλον με αυτόν τον τρόπο η ανθρωπότητα έλαβε την «ελπίδα.»
 
Από την αρχαιότητα, οι φιλόσοφοι έχουν τις διαφωνίες τους κατά πόσο η ελπίδα θα πρέπει να θεωρηθεί σαν το καλύτερο ή το χειρότερο πράγμα που σφραγίστηκε μέσα στο κουτί της Πανδώρας. Καθώς η εφευρετικότητα, η δημιουργικότητα και η περιέργεια και η τέχνη συνεχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια της βιολογικής ζωής και θανάτου–και καθώς η βιο-τεχνολογία συνεχίζει να αναπτερώνει τις ελπίδες και τους φόβους–το ερώτημα αυτό θα κληθούν να απαντήσουν οι επόμενες γεννεές.
 
Τα χημικά και βιολογικά όπλα δεν είναι σημερινή ανακάλυψη. Ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Από τους άθλους, τα έργα και τα πάρεργα του Ηρακλή μέχρι τον Τρωικό Πόλεμο θα συναντήσει κανείς πολλά τέτοια παραδείγματα που μπορούν να ανιχνευθούν σε κείμενα του Ηροδότου και του Θουκυδίδη. Μας περιγράφουν πώς οι αρχαίοι λαοί χρησιμοποιούσαν σκορπιούς-βόμβες, δηλητήριο φιδιών, νάφθα και το φοβερό υγρόν πύρ, για να αντιμετωπίζουν τους εχθρούς τους.
 
Η Μήδεια στην Ιωλκό. Ο θάνατος/φόνος του Πελία
 
50. Κι ενώ η επιστροφή των παλικαριών δεν είχε ακόμη γίνει γνωστή στη Θεσσαλία, κυκλοφόρησε, λένε, η φήμη πως όλοι όσοι εκστράτευσαν μαζί με τον Ιάσονα στα μέρη του Πόντου χάθηκαν. Έτσι ο Πελίας, πιστεύοντας πως βρήκε την ευκαιρία να ξεμπερδέψει με τους διεκδικητές του θρόνου τους σκότωσε όλους ανεξαιρέτως· τον πατέρα του Ιάσονα τον ανάγκασε να πιει αίμα ταύρου, ενώ τον αδελφό του, τον Πρόμαχο, που ήταν παιδί ακόμη στην ηλικία, τον σκότωσε. Η Αμφινόμη, όμως, η μητέρα του, όταν επρόκειτο να σκοτωθεί, έκανε, λένε, πράξη ανδρεία και αξιομνημόνευτη· γιατί κατέφυγε στην εστία του βασιλιά και, αφού τον καταράστηκε να πάθει ό,τι του άξιζε για την ασέβειά του, κάρφωσε στο στήθος της ξίφος και πέθανε ηρωικά. Όσο για τον Πελία, που σκότωσε μ’ αυτό τον τρόπο όλους τους συγγενείς του Ιάσονα, σύντομα έλαβε την τιμωρία που ταίριαζε στις ασεβείς του πράξεις. Γιατί ο Ιάσονας που κατέπλευσε νύχτα στη Θεσσαλία, σ’ έναν όρμο όχι μακριά από την Ιωλκό, αλλά που δεν φαινόταν από την πόλη, έμαθε από κάποιον χωρικό τις συμφορές που βρήκαν τους συγγενείς του.
 
Όλα τα παλικάρια ήταν έτοιμα να βοηθήσουν τον Ιάσονα και να αναλάβουν κάθε κίνδυνο, αλλά διαφώνησαν ως προς τον τρόπο που θα έκαναν την επίθεση γιατί οι μεν τον συμβούλεψαν να ξεκινήσουν αμέσως για την πόλη και να επιτεθούν αιφνιδιαστικά στον βασιλιά, ενώ οι άλλοι αποφάσισαν πως έπρεπε να μαζέψει καθένας στρατό από την πατρίδα του και να κηρύξουν γενικό πόλεμο, διότι ήταν αδύνατο πενήντα τρεις άντρες να τα βάλλουν μ’ έναν βασιλιά που διέθετε στρατό και πόλεις αξιόλογες. Είχαν περιπέσει σε τέτοια απορία περί του πρακτέου, που η Μήδεια ανακοίνωσε πως θα σκοτώσει μόνη της τον βασιλιά με δόλο και θα παραδώσει το παλάτι στα παλικάρια χωρίς να κινδυνεύσουν.
 
Όλοι ξαφνιάστηκαν από τα λόγια της και ζήτησαν να μάθουν τον τρόπο που θα εκτελούσε το σχέδιό της, κι εκείνη τους είπε ότι φέρνει μαζί της πολλές και απίστευτες ιδιότητες φαρμάκων που είχαν βρει η μητέρα της η Εκάτη και η αδελφή της η Κίρκη και πως αυτές ποτέ πριν δεν τις είχε χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει ανθρώπους, αλλά τώρα με τη βοήθειά τους εύκολα θα έπαιρνε εκδίκηση από εκείνους που άξιζαν την τιμωρία. Στη συνέχεια, αφού αποκάλυψε στα παλικάρια από τα πριν τις λεπτομέρειες της επίθεσής της, τους υποσχέθηκε πως θα έδινε σήμα, αν ήταν ημέρα, με καπνό, κι αν ήταν νύχτα, με φωτιά, προς την κατεύθυνση της σκοπιάς που βρισκόταν πάνω απ’ τη θάλασσα.
 
51. Αφού κατασκεύασε ένα κούφιο άγαλμα της Άρτεμης, έκρυψε μέσα του κάθε λογής φάρμακα, ενώ η ίδια με κάποιες ισχυρές αλοιφές έβαψε τα μαλλιά της λευκά και γέμισε το πρόσωπο και το σώμα της με ρυτίδες, ώστε όποιος την έβλεπε τη θεωρούσε εντελώς γριά· τέλος, πήρε στα χέρια της το άγαλμα της θεάς, διασκευασμένο έτσι που να προκαλεί τον τρόμο και τον φόβο των θεών στα πλήθη, και μπήκε στην πόλη με το ξημέρωμα. Παριστάνοντας πως έχει καταληφθεί από τη θεά και καθώς το πλήθος απ’ τους δρόμους συνέρρεε προς το μέρος της, εκείνη παράγγελνε σε όλους να δεχτούν τη θεά με ευσέβεια, γιατί η θεά είχε έρθει από τους Υπερβορείους για να φέρει καλοτυχία στην πόλη και στον βασιλιά.
 
Καθώς οι πάντες προσκυνούσαν και τιμούσαν τη θεά με θυσίες και γενικά ολόκληρη η πόλη είχε καταληφθεί από θρησκευτικό πυρετό, μπήκε η Μήδεια στο παλάτι κι έριξε τον Πελία σε τέτοια κατάσταση δεισιδαιμονίας και προκάλεσε στις κόρες του, με τα μαγικά της κόλπα, τόση κατάπληξη, που πίστεψαν πως όντως εμφανίστηκε η θεά για να φέρει την ευδαιμονία στον οίκο του βασιλιά. Διότι δήλωνε πως η Άρτεμη καβάλα σε δράκοντες πέταξε πάνω από πολλά μέρη της οικουμένης και πως επέλεξε τον ευσεβέστερο όλων των βασιλέων για να εγκατασταθεί και να της αποδίδονται αιώνιες τιμές, και πως η θεά την είχε προστάξει να αφαιρέσει το γήρας του Πελία με κάποιες δυνάμεις και να τον κάνει εντελώς νέο στο σώμα και να του δωρίσει πολλά άλλα με σκοπό να γίνει η ζωή του μακάρια και αρεστή στους θεούς.
 
Έκπληκτος ο βασιλιάς από τα παράδοξα λόγια, διέταξε τη Μήδεια να του τα αποδείξει επί τόπου πάνω στο δικό της σώμα. Είπε, λοιπόν, σε μια θυγατέρα του Πελία να της φέρει καθαρό νερό, εκείνη εκτέλεσε αμέσως την εντολή της, και λένε πως κλείστηκε σ’ ένα μικρό δωμάτιο, όπου πλένοντας ολόκληρο το σώμα της το καθάρισε από τις επιδράσεις των φαρμάκων. Όταν αποκαταστάθηκε στην προηγούμενη κατάσταση κι εμφανίστηκε στον βασιλιά, προκάλεσε τεράστια κατάπληξη σ’ όσους την είδαν, που πίστεψαν πως από κάποια θεία πρόνοια μεταλλάχτηκαν τα γηρατειά σε νεότητα κόρης και ομορφιά περίβλεπτη. Με κάποια φάρμακα, επίσης, έκανε να φανούν και οι εικόνες των δρακόντων, πάνω στους οποίους δήλωσε πως ήρθε η θεά πετώντας από τους Υπερβορείους για να φιλοξενηθεί από τον Πελία.
 
Καθώς οι ενέργειες της Μήδειας φάνηκαν να ξεπερνούν την ανθρώπινη φύση και ο βασιλιάς θεώρησε πως έπρεπε να την αποδεχτεί πλήρως και να πιστέψει ως αληθινά όλα όσα έλεγε, λένε πως κάποια στιγμή που τον συνάντησε μόνο του παρακάλεσε τον Πελία να δώσει εντολή στις κόρες του να τη βοηθήσουν και να κάνουν ό,τι κι αν τις προστάξει, διότι δεν αρμόζουν στο σώμα του βασιλιά χέρια δούλων αλλά οι υπηρεσίες από τα χέρια των παιδιών του για να δεχτεί την ευεργεσία των θεών. Έτσι, ο Πελίας είπε κατηγορηματικά στις θυγατέρες του να κάνουν όλα όσα τις προστάξει η Μήδεια σχετικά με το σώμα του πατέρα τους, και οι κόρες ήταν έτοιμες να εκτελέσουν τις εντολές.
 
52. Η Μήδεια, όταν έπεσε η νύχτα και κοιμήθηκε ο Πελίας, είπε πως έπρεπε να βράσουν σε καζάνι το σώμα του Πελία. Οι κόρες δέχτηκαν τα λόγια της εχθρικά, κι εκείνη επινόησε άλλο κόλπο για να πειστούν στα λεγόμενά της· στον οίκο έτρεφαν ένα κριάρι που ήταν αρκετά μεγάλο στην ηλικία, και είπε στις κόρες πως θα το βράσει για να το ξανακάνει αρνί. Εκείνες συγκατατέθηκαν κι ο μύθος λέει πως η Μήδεια διαμέλισε το κριάρι και το έβρασε και, προκαλώντας τους παράκρουση με κάποια φάρμακα, έβγαλε από το καζάνι το είδωλο ενός αρνιού. Τότε πια οι κόρες εξεπλάγησαν και νομίζοντας πως είχαν λάβει απόδειξη των επαγγελιών της, εκτέλεσαν τα προστάγματά της.
 
Όλες οι άλλες, λοιπόν, βάλθηκαν να χτυπάνε τον πατέρα τους μέχρι να τον σκοτώσουν και μόνο η Άλκηστις, από τον υπερβολικό σεβασμό που του έτρεφε, δεν άπλωσε χέρι στον γεννήτορά της. Στη συνέχεια, λένε, η Μήδεια απέφυγε να διαμελίσει και να βράσει το σώμα, αλλά προσποιούμενη πως πρέπει πρώτα να κάνει ευχές στη σελήνη, ανεβάζοντας τις κόρες με λαμπάδες στο ψηλότερο σημείο της στέγης του παλατιού, η ίδια άρχισε να λέει και να ξαναλέει κάποια μακροσκελή ευχή στη γλώσσα της Κολχίδας, δίνοντας έτσι χρόνο σ’ εκείνους που επρόκειτο να κάνουν την επίθεση. Έτσι, οι Αργοναύτες βλέποντας τη φωτιά από τη σκοπιά και θεωρώντας πως συντελέστηκε η δολοφονία του βασιλιά, όρμησαν τρέχοντας προς την πόλη, μπήκαν κραδαίνοντας τα ξίφη στο τείχος, έφτασαν στο παλάτι και σκότωσαν τους φρουρούς που τους αντιστάθηκαν.
 
Οι κόρες του Πελία που είχαν μόλις κατέβει από τη στέγη για το βράσιμο, βλέποντας αναπάντεχα μέσα στο παλάτι τον Ιάσονα και τα παλικάρια του, γέμισαν συντριβή για τη συμφορά που τις βρήκε, διότι ούτε είχαν τη δύναμη να εκδικηθούν τη Μήδεια ούτε να διορθώσουν την απαίσια πράξη στην οποία οδηγήθηκαν με απάτη. Γι’ αυτό όρμησαν, λένε, να τερματίσουν τη ζωή τους, αλλά ο Ιάσονας τις λυπήθηκε για τη συμφορά τους και τις συγκράτησε, παροτρύνοντάς τες να δείξουν θάρρος μιας και δεν αμάρτησαν από κακία, αλλά παρά τη θέλησή τους εξαπατήθηκαν και τις βρήκε τούτη η συμφορά. (Διόδωρος 4.50-52)
 
Αμέσως μετά τον θρόνο ανέλαβε ο γιος του Πελία, ή του τον παραχώρησε ο Ιάσονας, μιας και μετά το νοσηρό φονικό δεν θα μπορούσαν να μείνουν εκεί, ούτε ο ίδιος, ούτε η Μήδεια.