Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Υπάρχει Θεός; Ιδού μια ακόμη φακιρική απόδειξη για την ύπαρξή του

Μια ακόμη φακιρική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, όπως άλλωστε τέτοιου είδους είναι όλες
Όταν στον δυτικό λεγόμενο κόσμο αναφέρεται ο θεός, πάντοτε εννοείται ο Γιαχβέ, θεός των Εβραίων και των χριστιανών. Αυτός λοιπόν ο θεός, περί του κακού είπε:
«ἐγὼ ὁ κατασκευάσας φῶς καὶ ποιήσας σκότος, ὁ ποιῶν εἰρήνην καὶ κτίζων κακά• ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν πάντα ταῦτα» (Ησαΐας 45:7).
Έχουμε και λέμε: «…ἐγὼ ὁ …κτίζων κακά», λέει για την πάρτη του ο θεός.
Έρχεται λοιπόν ο κουτοπόνηρος χριστιανός και λέει: κακό γίνεται εκεί όπου λείπει ο θεός. Ο ίδιος ο θεός του όμως λέει ότι τα κακά τα κτίζει ο ίδιος.
Στο βίντεο που έπεται – απόπειρα καλλιτεχνικής απόδοσης της χριστιανικής θεολογικής ασυναρτησίας – επιχειρείται η απόδειξη ύπαρξης του θεού δια της απουσίας του, όταν και ο ίδιος αλλά και οι πιστοί του ισχυρίζονται ότι είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», επομένως και επί των κακών. Κοντολογίς ο θεός των κουτοπόνηρων, οι οποίοι καλλιεργούν το « Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ».


Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Ή Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

Σύμφωνα  με τα δεδομένα της Επιστήμης, ο άνθρωπος  εμφανίστηκε  στη Γη πριν  πολλά εκατομμύρια  χρόνια.  Όταν περνούσε την περίοδο της  ζωώδους  κατάστασης  το αίσθημα της  αυτοσυντήρησης   ήταν  έμφυτο,  και  όπως  όλα  τα  ζώα, οι κινήσεις για την αυτοπροστασία του γίνονταν εξ ενστίκτου. Όμως  όσο προχωρούσε η εξέλιξη των όντων,  ο άνθρωπος άρχισε να ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα διότι σιγά -  σιγά γίνονταν λογικό Ον.

Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης εξακολουθούσε να υπάρχει αλλά όχι εξ ενστίκτου, αλλά με βάση τη λογική. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζε ήταν πάμπολλοι. Όπως οι λιμοί, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, οι τυφώνες, οι αρρώστιες, οι παγετώνες, οι καύσωνες, τα άγρια ζώα, κ. α. Μερικούς κινδύνους τους αντιμετώπιζε με τη λογική, όμως για τους άλλους αισθανόταν πολύ αδύνατος, γιατί παντού παραμόνευε ο θάνατος. Εναγωνίως αναζητούσε μια βοήθεια ικανή να αντιμετωπίσει τους πάμπολλους κινδύνους, – μια σανίδα σωτηρίας, – Πολλά βίαια φυσικά φαινόμενα δεν μπορούσε να τα εξηγήσει. Η αρμονία της φύσεως αλλά και η πολυπλοκότητα του Σύμπαντος τον προβλημάτιζαν.
Μη έχοντας τα δεδομένα της σύγχρονης επιστήμης, έπλασε λοιπόν στη φαντασία του μια αόρατη ανωτέρα δύναμη που δέσποζε παντού, και νόμισε ότι του έδινε απάντηση στους προβληματισμούς του. Την ανωτέρα αυτή δύναμη την ονόμασε Θεό, Αλλά και ορατές δυνάμεις, όπως ο Ήλιος με τη θερμότητά του και με το Φως του, η Γη που του παρείχε διατροφή, πήραν εξέχουσα θέση στη ζωή του, και θεοποιήθηκαν. Ακόμη και ότι είχε έντονη επίδραση στο ψυχικό και στο υλικό του κόσμο, θεώρησε ότι είναι αποτέλεσμα της δράσης κάποιας επί μέρους Θεότητας. ( τύχη, χαρά, λύπη, δικαιοσύνη, αδικία, πλούτος, ξεφάντωμα, πόλεμος, ειρήνη, κ.α. )
Έτσι κατά τον πρωτόγονο αλλά και τον μετέπειτα άνθρωπο ο Θεός είναι ο δημιουργός αυτού και των πάντων γύρο του. Είναι παντοδύναμος, παντογνώστης, πάνσοφος. Αλλά Ο Θεός όταν εξοργίζετε, προκαλεί τα βίαια φυσικά φαινόμενα (Θεομηνίες). Με διάφορες προσφορές ο άνθρωπος προσπαθώντας και νομίζοντας ότι έτσι θα κατευνάσει την οργή του, δεν δίστασε να προβεί ακόμη και σε ανθρωποθυσίες, βεβαίως σε εποχές που εστερήτο επιστημονικής γνώσης, και ήταν έρμαιος των αρρωστημένων μυαλών της κάθε θρησκείας.
Ο φόβος του θανάτου τον ανάγκαζε όλο και πιο πολύ να ζητά τη βοήθειά του. Ο Θεός πλέον έγινε η ελπίδα του για το σήμερα και για το αύριο. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού (δια της βίας) η πλύση εγκεφάλου που υφίσταται από τους γονείς του, αλλά κυρίως από το ιερατείο, του διαμορφώνει τη σκέψη έτσι που να θεωρεί την ύπαρξη του δεδομένη. Τα χαμηλόφωνα λόγια του ιερατείου ότι αν δεν είμαστε πιστοί, θα πάθουμε κακό, είναι και αυτά ένας τρόπος άσκησης ψυχολογικής βίας. Έτσι πλέον ζούμε από την ώρα που γεννιόμαστε, και παρά τη θέλησή μας, μας βαπτίζουν, σε μία ατελείωτη θρησκευτική δικτατορία, του φόβου, που είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το ιερατείο μπορεί να ελέγχει τις λαϊκές μάζες. Διότι με την πρόοδο της επιστημονικής γνώσης ο άνθρωπος ελαχιστοποίησε τους κινδύνους που απειλούσαν τη ζωή του, γνωρίζει πως δημιουργήθηκε αυτός και τα πάντα γύρο του, και έτσι αργά και σταθερά προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από μια ουτοπία.
Όταν ο άνθρωπος ξέφυγε από την πρωτόγονη κατάσταση, και δημιουργήθηκαν οι κοινότητες, οι λαοί και οι εθνότητες, τότε κάθε λαός είχε και τους δικούς του Θεούς. Έτσι οδηγηθήκαμε στο πολυθεϊστικό σύστημα.
Το μονοθεϊστικό σύστημα πρώτος εμπνεύσθηκε και εφάρμοσε – για 17 χρόνια που βασίλεψε – Ο Φαραώ της Αιγύπτου Ακενατόν. Η εφαρμογή του προκάλεσε την δυσφορία του πολυθεϊστικού Ιερατείου, και γι’ αυτό μετά το θάνατο του Ακενατόν οι επόμενοι Φαραώ, θέλοντας να έχουν καλές σχέσεις με το ιερατείο, επανήλθαν στο πολυθεϊστικό σύστημα. Αρχιερέας δε του Ακενατόν ήταν Ο Μωϋσής, ο οποίος μετά τον Ακενατόν, συσπείρωσε γύρο του τους δυσαρεστημένους ήτοι τους μονοθεϊστές και τους Εβραίους. Ο μεθ’ επόμενος Φαραώ Ραμψής Α΄ φοβούμενος τον υπολογίσιμο πλέον Μωϋση του επέτρεψε την ελεύθερη έξοδο από την Αίγυπτο. Ο Μωϋσής ένας πεπειραμένος Θεοπλάστης λόγω της θητείας του δίπλα στον Ακενατόν, έπλασε ένα Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Εβραίων. Στη συνέχεια τους τον επέβαλε με επιτυχία.
Αν τώρα ανατρέξουμε στην Ελληνική μυθολογία και στον Όμηρο, θα δούμε ότι οι Έλληνες έρχονταν σε επαφή και συνδιαλέγονταν με τους Θεούς τους. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι Θεοί τους ίσως ήταν υπαρκτά πρόσωπα. Κατά τον Ευήμερο βέβαια ήταν παλιοί βασιλιάδες που άφησαν όνομα εν ζωή, και μετά τον θάνατο τους θεοποιήθηκαν.
Η άποψη αυτή ευσταθεί διότι π.χ. ο Δίας ήταν βασιλιάς της προμινωικής Κρήτης, οι ήρωες Ηρακλής και Αχιλλέας, είχαν θεοποιηθεί, και αν δεν άλλαζε το θρήσκευμα, σήμερα πιθανόν θα λατρεύαμε τον Μέγα Αλέξανδρο τουλάχιστον για ημίθεο.
Τι διαφέρει το μονοθεϊστικό σύστημα από το πολυθεϊστικό, θα έλεγα όχι και πολύ. διότι αν πάρουμε το Αρχαίο Ελληνικό, που ήταν πολυθεϊστικό τότε είχαμε ένα μεγάλο Θεό, τον Δία, (πατέρα Θεών και ανθρώπων ) και άλλοι 11 μικρότεροι Θεοί, οι αποκαλούμενοι Ολύμπιοι, ακολουθούσαν οι Θεοί εκτός Ολύμπου, και μερικοί Ημίθεοι. Στο μονοθεϊστικό, έχουμε, τον Θεό, τον Χριστό, το Άγιο πνεύμα, την Παναγία, τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, και ακολουθούν πολλές εκατοντάδες Άγιοι και Όσιοι.
Και στα δύο συστήματα έχουμε ένα Θεό με μια πλούσια ακολουθία έκαστος.
Σαν αόρατη δύναμη τιμωρός έχουν αναφερθεί πολλές περιπτώσεις, και συγκεκριμένα όταν επικαλεσθεί με οργή κατόπιν πραγματικά μεγάλης αδικίας. Η αλλιώς «κατάρα». Οι Χριστιανοί την τιμωρία αυτή την αποδίδουν στο Θεό. Αλλά με την τιμωρία αυτή δεν δικαιώνετε ο άνθρωπος που έχασε άδικα τη ζωή του λόγω εγκληματικής πράξης. Εγώ το Θεό αν υπάρχει τον φαντάζομαι άψογο, και ακριβοδίκαιο. Το ιερατείο προκειμένου να δικαιολογήσει, την παραπάνω περίπτωση λέει « άλλες οι βουλές του Θεού », αλλά αυτό δεν είναι απάντηση. Θα επικαλεσθώ τα ίδια τα (ιερά) τους Βιβλία. « Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα αυτού και ομοίωση. » άρα η λογική είναι μία και κοινή.
Ποία είναι άραγε η πραγματικότητα; Είναι πράγματι η δύναμη αυτή ο Θεός του Μωυσή και της Βίβλου; Μήπως η αόρατη αυτή δύναμης δεν είναι μία αλλά πολλές; Μήπως κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αόρατη δύναμη, που μπορεί να τη ενεργοποιεί μόνο σε πολύ ιδικές περιπτώσεις ; Μήπως η δύναμη αυτή ταυτίζετε με τη δύναμη της θέλησης ; Μήπως η δύναμη αυτή είναι το ίδιο το Σύμπαν ; Η μήπως όλα αυτά είναι συμπτώσεις τυχαίων γεγονότων. Πάντως για όσους προβληματίζονται, ίσως βρουν κάποιες απαντήσεις στις διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες. Επίσης για όσους θεωρούν δεδομένη την ύπαρξη της, έχουν το πλεονέκτημα μιας καλύτερης ψυχολογικής κατάστασης, όταν η ζωή τους κινδυνεύει, διότι ελπίζουν στη βοήθεια της.
Λέγοντας αυτά έρχεται στη σκέψη μου αυτό που έλεγε Ο Γκαίτε. «Μελετάτε τον Μολιέρο, μελετάτε τον Σαίξπηρ, πάνω από όλα όμως μελετάτε τους Έλληνες και πάντα τους Έλληνες . Ποια είναι η θέση των προγόνων μας, για την Υπέρτατη αόρατη δύναμη.
Βασικές αρχές του Πλατωνισμού : Πρώτο βασικό χαρακτηριστικό του είναι η πίστη στο « Ένα » το οποίο αποτελεί την αρχή και την αιτία των πάντων. Βασική ιδιότητά του είναι η ενοποίηση μέσα του όλων των υπάρξεων κατά τρόπο μυστικό και απόρρητο. Από αυτή την ενότητα του χαρακτηρίζεται ως Ενεάδα η Μονάδα.
Το πρώτο που δημιουργείται από το « Ένα » είναι ο « Νους ». Από τον Νου προέρχεται ο κόσμος της ψυχής, τόσο της καθολικής – κοσμικής, όσο και των επί μέρους ψυχών, που επιδέχονται τη συμμετοχή της ύλης και βρίσκονται ενωμένες με αυτή στα εδώ υλικά έμψυχα σώματα. Τελευταία δημιουργία είναι η Ύλη, ο υλικός και φυσικός κόσμος, ο οποίος χαρακτηρίζεται από το μη Ον την έλλειψη δηλαδή οντότητας και αληθινής ουσίας – ύπαρξης, αφού είναι αρκετά απομεμακρυσμένο από το Ένα Όν, όπου βρίσκεται η αληθινή ουσία και ύπαρξη.
Βασικές αρχές του φιλοσοφικού ρεύματος του Νεοπλατωνισμού είναι :
Υπέρτατη οντολογική αρχή είναι το « Εν » το (μοναδικό) που ίσταται υπεράνω ύπαρξης όπου και καλείται « Υπερούσιον » Το Υπερούσιον Εν όπου δια ακτινοβολίας « απορροών » παράγονται διαδοχικά ο Νούς, (νοητός κόσμος των ιδεών), η ψυχή, η φύση και τελευταία η ύλη.
Ηθικός προορισμός του ανθρώπου είναι η επανύψωση της εκπεσούσας ψυχής από το « Υπερούσιον Εν » στην αρχική της αφετηρία, δηλαδή την ένωση της στο αρχικό « Εν » που αν συμβεί αυτό τότε η ψυχή περιπίπτει σε κατάσταση « έκστασης ». Όμως κύρια προϋπόθεση για την εκπλήρωση της επανασύνδεσης αυτής είναι η « κάθαρση » που επιτυγχάνεται με τον ενάρετο βίο.
Θαλής ο Μιλήσιος : «πρεσβύτερον των όντων ο Θεός, αγέννητον γαρ, μήτε αρχήν έχων μήτε τελευτήν».
« Κάλλιστον κόσμος, ποιήμα γαρ Θεού».
Ηράκλειτος : Τον Κόσμο αυτόν κανείς από τους Θεούς δεν τον έκανε. «αλλά ην αεί και εστί, και έσται».
Πυθαγόρας : «Πας ο βίος αναντέτακται προς το ακολουθείν τω Θεώ. Επειδή γαρ εστί τε Θεός και ούτος πάντων Κύριος».
Αναξαγόρας : «Πάντα διεκόσμησε Νοός».
Αριστοτέλης : «Λογιείται δήπον ότι πάντα ουκ άνευ τέχνης παντελούς δεδημιούργειται, αλλά και ην και εστίν ο τούδε του παντός δημιουργός».
Η θέση των φιλοσόφων μας δεν είναι ταυτόσημη, παρ’ ότι ζούσαν μέσα σε ένα πολυθεϊστικό σύστημα, με το οποίο φαίνεται να μην συμφωνούν, οι αποδεχόμενοι το Θεό μιλούν για ένα και μόνο Θεό δημιουργό του Κόσμου χωρίς ακολουθία. Οι μη αποδεχόμενοι το Θεό, ( Ηράκλειτος, και Αναξαγόρας) δίνουν τις δικές του εξηγήσεις.
Συμφωνούν όμως σε ένα ότι ο κόσμος αυτός είναι πολύ ωραίος, «κόσμημα», και γι’ αυτό του έδωσαν όνομα που είναι παράγωγο του ρήματος κοσμώ.
Ο Χριστιανισμός θεωρεί δεδομένη την ύπαρξη του Θεού, που φαντάστηκε και έπλασε ο Μωϋσής αποκλειστικά για τους Εβραίους. Το ιερατείο μετά τον Χριστό ανέπτυξε μια θεολογία και παραφιλολογία επάνω σε μια ουτοπία, εκμεταλλευόμενο την επιστημονική άγνοια, το έμφυτο θρησκευτικό συναίσθημα και το φόβο του θανάτου των λαϊκών μαζών. Οι πρόγονοι μας πάντως τίποτα δεν θεωρούσαν δεδομένο, καθ’ ότι ο δογματισμός παγώνει και καταστρέφει τη σκέψη.
«Η πολυπλοκότητα του σύμπαντος είναι η κύρια αιτία που δημιουργεί Θεούς». Ήταν η απάντηση σύγχρονου Γάλλου διανοούμενου στην ερώτηση αν υπάρχει Θεός.
Στην ίδια ερώτηση ο Πασκάλ μας λέει : «Ο Θεός γίνεται περισσότερο αποδεκτός από την καρδιά παρά με τη λογική»
Θεός είναι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου. Ο έχων συνείδηση, που του ελέγχει και κατευθύνει τις πράξεις του, είναι ο ιδανικός άνθρωπος. Ο μη έχων συνείδηση για να του ελέγχει τις πράξεις του, είναι ανήθικος, και μάταια προσπαθεί με μεγάλους σταυρούς να πείσει τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του για το αντίθετο.
Θεός είναι η Φύση που διαμόρφωσε σε Γη, και επάνω της τη ζωή αργά – αργά, την άμορφη πύρινη μάζα που αποσπάστηκε από τον Ήλιο πριν δισεκατομμύρια χρόνια.
Η σημερινή θρησκεία έχει γαλουχήσει τον κάθε πιστό της έτσι που να βλέπει το Θεό σαν το πολιτικό που θα του κάνει το ατομικό του ρουσφέτι, και δεν μας απαντά τι έκανε ο Θεός π. χ. στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο όταν 50.000.000. αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους γιατί το ήθελε ένας τρελός που λέγονταν Αδόλφος Χίτλερ.
Η θέση μου είναι ότι δεν υπάρχει Θεός. Αλλά και αν υπάρχει δεν θα έχει καμιά σχέση με το Θεό που έπλασε ο Μωϋσής. Τον φαντάζομαι να αποκαλύπτετε από το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκου μαθηματικής εξίσωσης. Η μιας απλής εξίσωσης, που θα αποτελεί και τη θεμελιώδη αρχή, κάποιων μαθηματικών που ακόμα ο άνθρωπος δεν έχει επινοήσει.

Ο άνθρωπος, δημιουργός του εαυτού του

… Ξαναβρίσκουμε εδώ όλη την σύλληψη της έννοιας του ανθρώπου, της όποιας πρέπει να υπενθυμίσουμε τις βασικές γραμμές. Ό άνθρωπος είναι ζωντανός και συνεπώς υποταγμένος σε μερικούς εξαναγκασμούς, πού απορρέουν από την βιολογική του υπόσταση, ‘Αλλά δεν είναι ζωντανός όπως τα άλλα όντα. Διαφέρει από τα άλλα ζώα, με μια πιο μεγάλη και συνεχή ελαστικότητα, τείνει προς το νέο, ή προς την διαρκή νεότητα.

Μέσα στα όρια και στις προϋποθέσεις της φύσεως μας, ή Ελευθερία μας παραμένει ακέραια. Αυτή είναι όλη ή διαφορά μεταξύ του ένστικτου και αυτού πού στον άνθρωπο είναι ή παρόρμηση. Η παρόρμηση δεν προϋποθέτει προγραμματισμό, αναφορικά με το αντικείμενο.
Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να είναι ή να μην είναι το θέατρο ενός ορισμένου αριθμού παρορμήσεων, αλλά είναι ελεύθερος «να επιλέξει το αντικείμενο προς το όποιο θα ενεργοποιηθούν οι παρορμήσεις του. Αν «κληρονομήσουμε» ένα σωρό από τούβλα, μπορούμε, μ’ αυτά τα τούβλα, να κτίσουμε αυτό πού θέλουμε. Το μόνο πού δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να τα μεταμορφώσουμε σε πέτρες ή σε μάρμαρα. Είναι ακριβώς το ίδιο αυτό πού συμβαίνει με το γενετικό απόθεμα του ανθρώπου. «Έτσι, ό άνθρωπος μπορεί πάντα να αύτοαμφισβητήται. Δεν «είναι». Γίνεται. Είναι πάντα ατελείωτος. Δεν δημιουργείται μια και καλή. Συνεχίζει συνεχώς να δημιουργεί τον εαυτό του. Αυτό είναι το μυστικό της υπεροχής του αλλά και της μεγαλύτερης ευθραυστότητας του. Μπορεί, κάθε στιγμή, να χάση τον ανθρωπισμό του κατά τον ίδιο τρόπο πού μπορεί να προικισθεί με ύπερανθρωπισμό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συλλογικά κεκτημένα. Σε κάθε γενεά ή κληρονομιά μπορεί να αμφισβητηθεί. Μπορεί κι αυτός πάντα να χάση τον εαυτό του, ή να τον υπερβεί.
Ό άνθρωπος κτίζεται. Κτίζει τον εαυτό του διά μέσου ενός αύτοεξαναγκασμού, παίρνοντας τόν έαυτό του γιά άντικείμενό του, ιδρύοντας μέσα του «δίκτυα συνηθειών» χάρις στον καθορισμό αντικειμενικών σκοπών και άρχων, συνδεδεμένων με την ιδέα πού ό Ίδιος έχει για τον εαυτό του. Ό υπεράνθρωπος δεν είναι ένας «υπεράνθρωπος» με χοντρούς μυς και μεγάλο δείκτη νοημοσύνης, ούτε ένα «νέο στάδιο της εξελίξεως», αλλά αυτός πού αυτοτοποθετείται στην «ηρωική» θέση να υπερβεί τον εαυτό του, ιδρύοντας ένα νέο τύπο, σύμφωνα με κανόνες πού είναι δικοί του.
Είναι καλό, αυτό πού μας επιτρέπει να κτιζόμαστε, σύμφωνα με κανόνες πού καθορίσαμε στον εαυτό μας, κακό, αυτό πού μας αποσυνθέτει αναφορικά προς τούς κανόνες αυτούς. Αυτό ισχύει τόσο για τα άτομα, όσο και για τις κοινωνίες…. Στην δράσι αυτή, ή χαρά προέρχεται από το ότι φθάνει κανείς στο σκοπό πού έβαλε (και συνάμα ότι βλέπει ν’ αποκαλύπτεται ένας άλλος σκοπός στον ορίζοντα της θελήσεως) και όχι από το ότι έφθασε στο σκοπό του. Είναι γνωστό το γνωμικό: «Το κυνήγι αξίζει περισσότερο από το Θύμα». Δεν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να περιφρονήσει το Θύμα, αλλά ότι πρέπει πρώτα να θέλει να κυνηγήσει και ότι το Θύμα έρχεται. Ίσως, επιπλέον Ικανοποίηση και δυσαρέσκεια είναι μόνο συνέπειες. Η ικανοποίηση, όπως και ή δυσαρέσκεια, προστίθεται στη δράσι, δεν είναι το κίνητρο: είναι το Αποτέλεσμα, όχι ή αιτία. Αυτό είναι όλη ή διαφορά μεταξύ της θελήσεως και του πόθου: με κίνητρο ένα πόθο, γινόμαστε δούλοι του, ενώ αν το ελατήριο της δράσεως είναι πρώτα στην θέληση (ή όποια με την σειρά της είναι αιτία του εαυτού της), τότε είμαστε κύριοι της. Η «διαλεκτική του κυρίου και του δούλου» άρχιζει έτσι «στο σπίτι». Είμαστε συγχρόνως ό κύριός μας και ό δούλος μας.
Η παρακμή αρχίζει όταν θεωρήσει κανείς ότι αυτό πού ήταν ή συνέπεια της δράσεως, μπορεί νόμιμα να γίνει ή αιτία. Πράγματι, από την στιγμή πού καθιστά κανείς την ικανοποίηση ύψιστη άξια, δικαιολογεί προκαταβολικά όλα όσα θα επιτρέψουν να την αποκτήσει. Δεν θέλει κανείς πια, παρά υπό τον όρο ν’ αποκτήσει ευχάριστα πράγματα, όλο και περισσότερα (αρχή της ηδονής). Σε λίγο, ή συμπεριφορά αυτή καταλήγει στην καταστροφή της εσωτερικής προσωπικότητας. Βλέπει κανείς έτσι πόσο ή ανάγκη της προσπάθειας διαφέρει από την εργασία, έστω κι αν αυτή είναι ή πιο συνηθισμένη μορφή.
Ή φιλελεύθερη «ηθική», όπως και ή μαρξιστική «ηθική», ισχυρίζονται ότι ό άνθρωπος θα είναι τόσο πιο ελεύθερος, όσο θα είναι λιγότερο εξαναγκασμένος να εργάζεται. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν ή εργασία (με την συνηθισμένη έννοια) γινόταν άχρηστη, θα υπήρχε πάντα για τον άνθρωπο ή ανάγκη να κτίζει τον εαυτό του να τον μορφοποιεί με μια θέληση εξαναγκασμού στον εαυτό του, πού είναι γεννήτορας προσπάθειας
Αλαίν Ντε Μπενουά, «Οι Ιδέες στα Ορθά»

Πουλιά συνθέτουν μουσική

Διαβάζοντας μια εφημερίδα ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης και μουσικός Jarbas Agnelli, παρατήρησε μια φωτογραφία με πουλιά πάνω σε ηλεκτρικά σύρματα, που του θύμισε μουσική παρτιτούρα. Έκοψε τη φωτογραφία και προσπάθησε να συνθέσει μουσική χρησιμοποιώντας σαν παρτιτούρα τις ακριβείς θέσεις των πουλιών στα σύρματα. Το έκανε απλά από περιέργεια.
Έπειτα έστειλε τη σύνθεσή του στο φωτογράφο, αυτός την προώθησε στην εφημερίδα του και σε λίγο καιρό μια παρόρμηση της στιγμής μετατράπηκε σε μια όμορφη ιστορία που έκανε το γύρω του κόσμου.
Απολαύστε το αποτέλεσμα στο video που ακολουθεί.

Η Χειραγώγηση του Πληθυσμού: Υποσυνείδητα Μηνύματα

Η Δίκη τού Πιθήκου

Το 1925, ένας νόμος τής πολιτείας τού Τενεσί στις Η.Π.Α., θα γινόταν η αιτία να συγκρουστούν στα δικαστήρια η θρησκεία με την επιστήμη. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, απαγορεύονταν στα δημόσια σχολεία η διδασκαλία τής θεωρίας τής Εξέλιξης τού Δαρβίνου· μια θεωρία, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την θεωρία τής δημιουργίας τού κόσμου, όπως προβάλλεται αυτή, μέσα από την Αγία Γραφή και η οποία ήταν τότε η μόνη εκδοχή που επιτρέπονταν να διδάσκεται.
Ο νόμος ψηφίστηκε, χάρις στην εισήγηση και στις πολιτικές πιέσεις που άσκησε ένας αγρότης και μέλος τής Βουλής τών Αντιπροσώπων τού Τενεσί, ο Τζον Μπάτλερ. Όπως είχε δηλώσει ο Μπάτλερ, ο οποίος ήταν και επικεφαλής μιας χριστιανικής οργάνωσης, οδηγήθηκε στην εισήγηση τού νόμου, επειδή διάβαζε στις εφημερίδες, πως τα παιδιά γυρνούσαν από το σχολείο και έλεγαν στους γονείς τους πως η Αγία Γραφή είναι γεμάτη ανοησίες. Μέχρι τότε δεν γνώριζε κάτι για την θεωρία τής Εξέλιξης. Διαβάζοντας όμως σχετικές διαλέξεις, πείστηκε πως η θεωρία τής Εξέλιξης ήταν «επικίνδυνη».
Σύμφωνα με τον Νόμο Μπάτλερ, που εγκρίθηκε στις 21 Μαΐου 1925, καθορίστηκε πως, «είναι παράνομο για κάθε δάσκαλο, σε οποιοδήποτε από τα Πανεπιστήμια, κανονικά και όλα τα άλλα δημόσια σχολεία τής πολιτείας, που υποστηρίζονται εν όλω ή εν μέρει από τα δημόσια σχολικά κονδύλια, να διδάξει οποιαδήποτε θεωρία που αρνείται την ιστορία τής θείας δημιουργίας τού ανθρώπου, όπως διδάσκεται στην Βίβλο, και να διδάξει, αντίθετα, ότι ο άνθρωπος προέρχεται από μια κατώτερη τάξη ζώων». Ως ελάχιστο πρόστιμο για τούς παραβάτες ορίστηκε το ελάχιστο ποσό τών 100 δολαρίων, με μέγιστο όριο τα 500 δολάρια.
Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών, αποφάσισε να αντιδράσει απέναντι σ’ αυτόν τον σκοταδιστικό νόμο, φέρνοντας την υπόθεση στα δικαστήρια. Έτσι, πρόσφερε νομική και οικονομική κάλυψη σε όποιον εκπαιδευτικό αψηφούσε τον νόμο και δίδασκε την θεωρία τής Εξέλιξης…

Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκε ένας 24χρονος καθηγητής Βιολογίας, ο Τζον Σκόουπς, ο οποίος δίδασκε σε μια κωμόπολη τού Τενεσί, το Ντέιτον. Ο Σκόουπς πείστηκε να το κάνει από μια ομάδα επιχειρηματιών τού Ντέιτον, η οποίοι οσφρήστηκαν την δημοσιότητα που θα έπαιρνε η υπόθεση και προσδοκούσαν σε οικονομικά ωφέλη από την εισροή κόσμου.

Ο Σκόουπς προέτρεψε τούς μαθητές του να τον καταγγείλουν και να καταθέσουν εναντίον του. Έτσι, τρεις απ’ αυτούς τον κατήγγειλαν στο τοπικό συμβούλιο και ο Σκόουπς συνελήφθη στις 25 Μαΐου 1925 για την παραβίαση τού Νόμου Μπάτλερ.
Κλάρενς Ντάροου (αριστερά) και Γουίλιαμ Μπράιαν (δεξιά)Σύμβουλος τής πολιτικής αγωγής ανέλαβε ο Γουίλιαμ Μπράιαν, ο οποίος είχε χρηματίσει υπουργός και μέχρι τότε υπήρξε τρεις φορές υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα, αν και είχε 36 χρόνια να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα. Ο Μπράιαν, εκτός αυτών θεωρούνταν και το δήλωνε και ο ίδιος, ως ειδήμων πάνω στην Αγία Γραφή, ήταν δε, σφοδρός επικριτής τού Δαρβινισμού. Σε απάντηση, ο Κλάρενς Ντάροου, ένας διάσημος αγνωστικιστής δικηγόρος και ηγετικό στέλεχος τής Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικών Ελευθεριών, πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του και τέθηκε επικεφαλής τής υπερασπιστικής ομάδας που ανέλαβε τον Σκόουπς.

Η δίκη που είχε επίσημο τίτλο «Πολιτεία τού Τενεσί κατά τού Τζον Τόμας Σκόουπς», ορίστηκε για τις 10 Ιουλίου 1925. Κράτησε οκτώ ημέρες και λόγω ζέστης διεξήχθη και στην ύπαιθρο· ήταν δε η πρώτη που μεταδόθηκε ραδιοφωνικά, ενώ καλύφτηκε κι από διάσημους δημοσιογράφους, τόσο τών Η.Π.Α., όσο και τού εξωτερικού. Έναν απ’ αυτούς, ο Χένρι Μένκεν τής εφημερίδας «Ο Ήλιος τής Βαλτιμόρης», η οποία πλήρωνε και μέρος των δικαστικών εξόδων τού Σκόουπς, επινόησε και τον σατιρικό τίτλο «Η Δίκη τού Πιθήκου» τού «άπιστου Σκόουπς», με τον οποίον έμεινε γνωστή αυτή η δίκη. Σε γενικές γραμμές, ο Τύπος αντιμετώπισε το θέμα με περιπαικτική, αλλά και έντονα κριτική διάθεση.

Την είσοδο τού δικαστηρίου, κοσμούσε μια ευμεγέθης επιγραφή υπό τον τίτλο «Διαβάστε την Βίβλο σας», κάτι που έρχονταν και σε αρμονία με τούς πάγκους που είχαν στηθεί πλησίον, όπου πωλούνταν θρησκευτικά βιβλία τού Μπράιαν. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση τού Ντάροου, που υποστήριξε πως θα ήταν δίκαιο, δίπλα σ’ αυτή την επιγραφή να τοποθετηθεί κι άλλη μία, τού ίδιου μεγέθους, υπό τον τίτλο «Διαβάστε την Εξέλιξή σας». Το δικαστήριο, μετά από αυτή την ένσταση, αν και όχι τόσο πρόθυμα, αποφάσισε την αφαίρεση τής επίμαχης επιγραφής.
Η υπεράσπιση, είχε σαν αρχική πρόθεση να προσβάλλει ευθέως τον Νόμο Μπάτλερ ως αντισυνταγματικό, με την αιτιολογία ότι παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και περιορίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία. Στην συνέχεια όμως προτιμήθηκε μια πιο ήπια στάση, σύμφωνα με την οποία θα κατεδείκνυαν πως στην πραγματικότητα, η βιβλική και η δαρβινική θεωρία δεν συγκρούονταν μεταξύ τους κι επομένως η θεωρία τής Εξέλιξης θα μπορούσε να διδάσκεται στα σχολεία, παράλληλα με την βιβλική εκδοχή. Το επιχείρημα αυτό, στηρίζονταν πάνω στο σκεπτικό, πως το περιεχόμενο τής Βίβλου δεν θα έπρεπε να ερμηνεύεται αυτολεξεί και να εκλαμβάνεται κυριολεκτικά. Προς τούτο, κλήθηκαν να καταθέσουν ως μάρτυρες υπεράσπισης, οκτώ επιστήμονες. Το δικαστήριο, το οποίο διακρίθηκε για την μεροληπτική του στάση, δεν έκανε δεκτή την παρουσία τους (πλην ενός ζωολόγου), περιοριζόμενο στην αποδοχή μόνο έγγραφων βεβαιώσεων από μέρους τους. Ο Ντάροου επέκρινε τον δικαστή Τζον Ράουλστον για την σχεδόν απροκάλυπτη μεροληψία του και κλήθηκε σε απολογία για προσβολή δικαστηρίου. Το δικαστήριο δεν επέτρεπε καμμία παρέκβαση που θα οδηγούσε στην κριτική τού Νόμου Μπάτλερ και περιόρισε την διαδικασία μόνο στην πράξη τού Σκόουπς, αφοπλίζοντας έτσι την υπερασπιστική γραμμή και αφήνοντάς την ουσιαστικά και χωρίς μάρτυρες υπεράσπισης.
Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο Ντάροου, στράφηκε στην μόνη διέξοδο που τού απέμεινε: Στην εστίαση πάνω στην ερμηνεία τής Βίβλου και το ξεγύμνωμά της, τονίζοντας έτσι την αντιεπιστημονικότητά της. Για τον σκοπό αυτό, κάλεσε ως μάρτυρα τον ίδιον τον Μπράιαν, ως εμπειρογνώμονα στην Αγία Γραφή, ο οποίος και αποδέχτηκε αυτή την ασυνήθιστη για τα δικαστικά δεδομένα πρόκληση-πρόσκληση, με την προϋπόθεση να εξετάσει κι αυτός τον Ντάροου.
Ο Ντάροου εξετάζει τον Μπράιαν
Ο Ντάροου, χρησιμοποιώντας επιλεγμένα χωρία από την Αγία Γραφή, έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον Μπράιαν, ο οποίος αδυνατούσε να βρει πειστικές απαντήσεις για τις αντιφάσεις και τις λογικές αδυναμίες τής Βίβλου. Είναι χαρακτηριστική η στιχομυθία που διεξάχθη όταν η εξέταση έφτασε στον Κάιν και στην…μυστήρια σύζυγό του:
Ντάροου: Κύριε Μπράιαν, πιστεύετε ότι η Εύα ήταν η πρώτη γυναίκα στον κόσμο;
Μπράιαν: Μάλιστα.
Ντάροου: Πιστεύετε ότι όντως δημιουργήθηκε από το πλευρό τού Αδάμ;
Μπράιαν: Μάλιστα.
Ντάροου: Ανακαλύψατε τελικά που βρήκε ο Κάιν την σύζυγό του;
Μπράιαν: Όχι, κύριε. Αυτό το κυνήγι το αφήνω στους αγνωστικιστές.
Ντάροου: Δεν την εντοπίσατε ποτέ;
Μπράιαν: Ποτέ μου δεν προσπάθησα να την βρω.
Ντάροου: Δεν προσπαθήσατε ποτέ να την βρείτε;
Μπράιαν: Όχι.
Ντάροου: Η Βίβλος λέει ότι τη βρήκε, έτσι; Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι στη γη εκείνη την περίοδο;
Μπράιαν: Δεν μπορώ να γνωρίζω.
Ντάροου: Δεν μπορείτε να γνωρίζετε. Δεν σας απασχόλησε ποτέ αυτό το ζήτημα;
Μπράιαν: Ποτέ.
Ντάροου: Χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι άλλοι άνθρωποι, ο Κάιν βρήκε σύζυγο.
Μπράιαν: Αυτό λέει η Βίβλος.
Ο Μπράιαν προσπάθησε να αμυνθεί, κατηγορώντας τον Ντάροου, πως ο αντικειμενικός του σκοπός ήταν να γελοιοποιήσει όσους πιστεύουν στην Βίβλο:
Μπράιαν: Ο σκοπός τής εξέτασης αυτής είναι να γελοιοποιήσει οποιονδήποτε πιστεύει στην Βίβλο και εγώ είμαι πρόθυμος να αποδείξω στον κόσμο ότι γνωρίζω πολύ καλά τούς σκοπούς αυτών τών κυρίων να γελοιοποιήσουν όλους τούς χριστιανούς που πιστεύουν στη Βίβλο.
Ντάροου: Ο σκοπός μας είναι να αποτρέψουμε τον έλεγχο τής εκπαίδευσης των Ηνωμένων Πολιτειών από μερικούς άσχετους και φανατικούς. Τον ξέρετε πολύ καλά τον σκοπό μας.
Μπράιαν: Είμαι ευτυχής που σάς ανάγκασα να προβείτε σε αυτή την δήλωση. Θα ήθελα να δει ο κόσμος ότι έτσι ομολόγησαν ότι ο σκοπός τους είναι άλλος από αυτόν που δήλωσαν όταν κατέφτασαν εδώ για να αναλάβουν την υπεράσπιση τού κατηγορουμένου. Απεδείχθη ότι ο σκοπός τους είναι να αποδείξουν ότι η Βίβλος δεν λέει την αλήθεια.
Η δίωρη εξέταση τού Μπράιαν, διεκόπη από τον πρόεδρο τού δικαστηρίου, ο οποίος αποφάσισε πως ήταν άσχετη με την υπόθεση και διέταξε να αφαιρεθεί από τα πρακτικά. Μπροστά και σ’ αυτήν την δυσμενή εξέλιξη, ο Ντάροου αποφάσισε να κλείσει την υπόθεση χωρίς να κάνει την τελική αγόρευση, ο δε Σκόουπς δεν απολογήθηκε καν, καθώς η πράξη του ήταν δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.
Ο Ντάροου κέρδισε τις εντυπώσεις, όχι όμως και την δίκη. Η απόφαση τού δικαστηρίου εκδώθηκε στις 21 Ιουλίου 1925 και ήταν καταδικαστική για τον Σκόουπς, στον οποίον επιβλήθηκε πρόστιμο 100 δολαρίων. Σ’ αυτό το σημείο, ο Σκόουπς πήρε τον λόγο για πρώτη και τελευταία φορά και απευθυνόμενος στον πρόεδρο, είπε: «Εντιμότατε, αισθάνομαι ότι έχω καταδικαστεί για την παραβίαση ενός άδικου νόμου. Θα συνεχίσω και στο μέλλον, όπως και στο παρελθόν να αντιτίθεμαι σ’ αυτόν τον νόμο, με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ. Κάθε άλλη ενέργεια θα αποτελούσε παραβίαση τών ιδανικών μου τής ακαδημαϊκής ελευθερίας· δηλαδή, να διδάξω την αλήθεια όπως αυτή κατοχυρώνεται στο σύνταγμά μας, τής προσωπικής και τής θρησκευτικής ελευθερίας. Νομίζω ότι το πρόστιμο είναι άδικο».
Ο Μπράιαν, ο οποίος έπασχε από διαβήτη, πέθανε στον ύπνο του, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση τής δίκης, στις 26 Ιουλίου 1925.
Οι δικηγόροι τού Σκόουπς, άσκησαν έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο τού Τενεσί, προσβάλλοντας, κυρίως, τέσσερα σημεία:
1. Ασάφεια τού νόμου, καθώς η θεωρία τής Εξέλιξης είναι μια ευρεία έννοια. Το δικαστήριο, απέρριψε το επιχείρημα, με το αιτιολογικό, ότι στην συγκεκριμένη διαμάχη, η εστίαση έγινε στην προέλευση τού ανθρώπου από μια κατώτερη τάξη ζώων.
2. Η απαγόρευση τής διδασκαλίας τής θεωρίας τής Εξέλιξης, παραβιάζει την ελεύθερη σκέψη και ομιλία. Το δικαστήριο, απέρριψε το επιχείρημα, με το αιτιολογικό, ότι το κράτος, έχει δικαίωμα να ρυθμίζει τα όρια τής ομιλίας τών υπαλλήλων του.
3. Ο Νόμος Μπάτλερ, παραβίασε το Σύνταγμα τού Τενεσί, που κάνει λόγο για το καθήκον τής κυβέρνησης να προασπίζει την λογοτεχνία και την επιστήμη. Το δικαστήριο, απέρριψε το επιχείρημα, με το αιτιολογικό, ότι η ερμηνεία τών νόμων, είναι αρμοδιότητα τού νομοθέτη και όχι τού δικαστηρίου.
4. Παραβίαση τού Συντάγματος τού Τενεσί, το οποίο απαγορεύει την δημιουργία κρατικής θρησκείας. Το δικαστήριο, απέρριψε το επιχείρημα, με το σκεπτικό, ότι η άρνηση ή η υποστήριξη μιας θεωρίας, δεν αποτελεί προϋπόθεση δημιουργίας θρησκείας και δη κρατικής.
Το δικαστήριο, ακύρωσε μόνο το πρόστιμο, λόγω νομικού κενού, με το αιτιολογικό, πως το ύψος του, θα έπρεπε να το έχει καθορίσει η κριτική επιτροπή τών ενόρκων και όχι ο δικαστής, ο οποίος, σύμφωνα με το Σύνταγμα τού Τενεσί, δεν είχε δικαίωμα να επιβάλλει πρόστιμο μεγαλύτερο από 50 δολάρια, ενώ ο Νόμος Μπάτλερ καθόριζε ως ελάχιστο ποσό τα 100 δολάρια. Ουσιαστικά, αυτή η ακύρωση τού προστίμου, τυπικά αθώωσε και τον Σκόουπς.
Παρ’ όλον τον θόρυβο που δημιουργήθηκε από την δίκη και την δημοσιότητα που πήρε το θέμα, ο Νόμος Μπάτλερ έμεινε σε ισχύ έως και το 1967, οπότε και καταργήθηκε. Κατάφερε ωστόσο να αναδείξει το χάσμα μεταξύ θρήσκων και επιστημονιστών. Κι ενώ μέχρι το 1925, μόνο τρεις πολιτείες τών Η.Π.Α. είχαν ψηφίσει νόμους, οι οποίοι με τον έναν ή άλλον τρόπο έθεταν φραγμούς στην διδασκαλία τής εξελικτικής θεωρίας, αμέσως μετά την δίκη και έως το 1927, παρόμοιους νόμους επιχείρησαν να υιοθετήσουν, δέκα ακόμη πολιτείες. Το 1958, κυρίως λόγω τής αντίληψης, ότι οι Η.Π.Α. δεν θα έπρεπε να μείνουν πίσω από τούς Σοβιετικούς στο θέμα τής διδασκαλίας τής Εξέλιξης και να θεωρούνται οπισθοδρομικοί, επέτρεψαν τις αναφορές στο βιβλίο τής Βιολογίας και στην δαρβινική θεωρία. Στην πραγματικότητα όμως, η διαμάχη στην εκπαίδευση, μεταξύ δημιουργιστών και δαρβινικών, συνεχίζεται έως και τις μέρες μας.
Στην Ελλάδα, ουσιαστικά η θεωρία τής Εξέλιξης δεν διδάσκεται, καθώς οι υπεύθυνοι τών σχολικών βιβλίων, φροντίζουν συνήθως να την τοποθετούν στα τελευταία κεφάλαια, τα οποία επί το πλείστον δεν διδάσκονται λόγω παρέλευσης τής διδακτικής περιόδου.
Η διάσταση αυτή, μεταξύ θρησκείας και επιστήμης, απεικονίστηκε το 1960, στην ταινία «Κληρονομήστε τον άνεμο» (Inherit the wind), η οποία βασίστηκε πάνω στην «Δίκη τού Πιθήκου».