Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ, ΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ - ΕΡΩΤΙΚΑ Β'

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – ὤμοσε Καλλίγνωτος Ἰωνίδι

Oι όρκοι των ερωτευμένων

ὤμοσε Καλλίγνωτος Ἰωνίδι μήποτ᾽ ἐκείνης
ἕξειν μήτε φίλον κρέσσονα μήτε φίλην.
ὤμοσεν· ἀλλὰ λέγουσιν ἀληθέα τοὺς ἐν ἔρωτι
ὅρκους μὴ δύνειν οὔατ᾽ ἐς ἀθανάτων.
5 νῦν δ᾽ ὁ μὲν ἀρσενικῷ θέρεται πυρί, τῆς δὲ ταλαίνης
νύμφης ὡς Μεγαρέων οὐ λόγος οὐδ᾽ ἀριθμός.
ΠΑ 5, 6

***
Ορκίστηκε ο Καλλίγνωτος στην Ιωνίδα
να μη βάλει ποτέ πάνω απ᾽ αυτή ούτε φίλο ούτε φίλη.
Ορκίστηκε· ωστόσο λένε -και λένε αλήθεια-
πως οι όρκοι των ερωτευμένων
δεν φθάνουν στα αφτιά των αθανάτων.
Τώρα εκείνος φλέγεται από φλόγα αρσενική,5
ενώ τη δύσμοιρη την κόρη, όπως τους Μεγαρείς,
ούτε που την είδε ούτε που τη γνώρισε.1

-------------------
1 Ο τελευταίος στίχος παραπέμπει στο χρησμό που δόθηκε στους Μεγαρείς, όταν κάποτε, θεωρώντας ότι ήσαν οι καλύτεροι των Ελλήνων, ρώτησαν το μαντείο των Δελφών τίνες κρείττονες τυγχάνοιεν (ποιοι είναι οι καλύτεροι). Η απάντηση του μαντείου, αφού προηγουμένως απαριθμούσε διάφορους άλλους, κατέληγε ως εξής: ὑμεῖς δ᾽, ὦ Μεγαρεῖς, οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι / οὔτε δυωδέκατοι οὔτ᾽ ἐν λόγῳ οὔτ᾽ ἐν ἀριθμῷ.

~~~

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – ἐχθαίρω τὸ ποίημα τὸ κυκλικόν

Συνεπής στην ποίηση και στον έρωτα

ἐχθαίρω τὸ ποίημα τὸ κυκλικόν, οὐδὲ κελεύθῳ
χαίρω, τίς πολλοὺς ὧδε καὶ ὧδε φέρει·
μισέω καὶ περίφοιτον ἐρώμενον, οὐδ᾽ ἀπὸ κρήνης
πίνω· σικχαίνω πάντα τὰ δημόσια.
5 Λυσανίη, σὺ δὲ ναίχι καλὸς καλός· ἀλλὰ πρὶν εἰπεῖν
τοῦτο σαφῶς, ἠχώ φησί τις «ἄλλος ἔχει.»
ΠΑ 12, 43

***
Αντιπαθώ τις επικές σειρές,1 και οι δρόμοι
όπου πλήθη πάνε κι έρχονται δεν μου αρέσουν.
Μισώ και τον ωραίο με τους χιλιάδες θαυμαστές· από δημόσια κρήνη
δεν πίνω. Σιχαίνομαι όλα τα κοινά και τα κοινόχρηστα.
Ωραίος είσαι Λυσανία κι εσύ, ναι ωραίος! Και όμως, πριν προλάβω5
να το πω
κάποιος αντίλαλος από μακριά μου λέει ότι σε έχει άλλος κι όχι εγώ.2

-----------------
1 Επικά ποιήματα που μιμούνται τα ομηρικά έπη.
2 Στο ναίχι καλός η ηχώ "απαντά" ἄλλος ἔχει. Η απάντηση υποδηλώνει ότι πιθανώς ήδη από τον 3ο αι. π.Χ. είχε αρχίσει η προσέγγιση της προφοράς του αι με το ε.
 
~~~
 
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – ὡγρευτής, Ἐπίκυδες
 
«ξέρει να κυνηγά εκείνα που φεύγουν»
 
ὡγρευτής, Ἐπίκυδες, ἐν οὔρεσι πάντα λαγωόν
διφᾷ καὶ πάσης ἴχνια δορκαλίδος,
στίβῃ καὶ νιφετῷ κεχρημένος· ἢν δέ τις εἴπῃ
«τῆ, τόδε βέβληται θηρίον», οὐκ ἔλαβεν.
5 χοὐμὸς ἔρως τοιόσδε· τὰ μὲν φεύγοντα διώκειν
οἶδε, τὰ δ᾽ ἐν μέσσῳ κείμενα παρπέταται.
ΠΑ 12, 102
 
***
Ο κυνηγός, Επικύδη, μέσα στην πάχνη και το χιόνι
αναζητά πάνω στα όρη κάθε λαγό
και τα χνάρια κάθε τρυφερού ζαρκαδιού.
Και αν κάποιος του πει: «δες, χτυπήθηκε τούτο τ᾽ αγρίμι»,
δεν το παίρνει.
Και ο δικός μου ο έρωτας τέτοιος είναι·5
ξέρει να κυνηγά εκείνα που φεύγουν,
αυτά που κείτονται μπροστά του τα προσπερνά.
 
~~~
 
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – εἰ μὲν ἑκών, Ἀρχῖν᾽
 
Ο άκρατος και ο έρωτας
 
εἰ μὲν ἑκών, Ἀρχῖν᾽, ἐπεκώμασα, μυρία μέμφου,
εἰ δ᾽ ἄκων ἥκω, τὴν προπέτειαν ἔα.
ἄκρητος καὶ ἔρως μ᾽ ἠνάγκασαν, ὧν ὁ μὲν αὐτῶν
εἷλκεν, ὁ δ᾽ οὐκ εἴα τὴν προπέτειαν ἐᾶν·
5 ἐλθὼν δ᾽ οὐκ ἐβόησα τίς ἢ τίνος, ἀλλ᾽ ἐφίλησα
τὴν φλιήν· εἰ τοῦτ᾽ ἔστ᾽ ἀδίκημ᾽, ἀδικέω.
ΠΑ 12, 118
 
***
Αν βέβαια το ᾽θελα που ήρθα και ξεφάντωσα
στην πόρτα σου, Αρχίνε, κατηγόρησέ με χίλιες φορές·
αν όμως ήρθα χωρίς να θέλω, συχώρεσέ μου το θράσος.
Ο άκρατος1 και ο έρωτας με ανάγκασαν·
ο ένας με τραβούσε, και ο άλλος δεν με άφηνε ν᾽ αφήσω το θράσος.
Όμως και όταν ήρθα, δεν φώναξα ποιος ή τίνος,5
φίλησα μονάχα το κατώφλι.
Αν αυτό είναι αδίκημα, αδίκησα.
---------------------
1 Ο άκρατος (οίνος) είναι το κρασί που δεν έχει αναμιχθεί με νερό.
 
~~~
 
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – ἕκλος ἔχων ὁ ξεῖνος
 
Εξ ιδίων κρίνω
 
ἕλκος ἔχων ὁ ξεῖνος ἐλάνθανεν· ὡς ἀνιηρόν
πνεῦμα διὰ στηθέων —εἶδες;— ἀνηγάγετο,
τὸ τρίτον ἡνίκ᾽ ἔπινε, τὰ δὲ ῥόδα φυλλοβολεῦντα
τὠνδρὸς ἀπὸ στεφάνων πάντ᾽ ἐγένοντο χαμαί.
5 ὤπτηται μέγα δή τι. μὰ δαίμονας, οὐκ ἀπὸ ῥυσμοῦ
εἰκάζω, φωρὸς δ᾽ ἴχνια φὼρ ἔμαθον.
ΠΑ 12, 134
 
***
Ο ξένος μέσα του έκρυβε βαθειά πληγή· τι πονεμένα
-πρόσεξες;- αναστέναξε από τα κατάβαθά του,
όταν το τρίτο του έπινε ποτήρι·1 κι όλα μαραμένα
τα ρόδα απ᾽ το στεφάνι του φυλλορροούσαν κάτου.2
Άγρια φωτιά τον καίει -μα τους θεούς, λόγια δεν πέταξα άδεια:5
κλέφτης κι εγώ, γνωρίζω του άλλου κλέφτη τα σημάδια.3
-------------------
1 Παραπέμπει στην τρίτη σπονδή στο πλαίσιο του συμποσίου. Η πρώτη σπονδή ήταν για τον Δία τον Ολύμπιο, η δεύτερη για τους Ήρωες και η Τρίτη για τον Δία σωτήρα.
2 Οι συμποσιαστές έφεραν στεφάνια.
3 Πιθανότατα η έκφραση είναι παροιμιώδης.

Η Σοφία και Εγώ

''Μέσα στην ησυχία της νύχτας, η Σοφία ήρθε στο δωμάτιό μου, και στάθηκε δίπλα στο κρεβάτι μου. Με κοίταξε σαν στοργική μητέρα, στέγνωσε τα δάκρυά μου, και είπε:

<<Άκουσα τις κραυγές της ψυχής, και ήρθα να σε παρηγορήσω. Άνοιξέ μου την καρδιά σου, και θα την γιομίσω φως. Ρώτησε, και θα σου δείξω τον δρόμο της Αλήθειας.>>...

Και εγώ υπάκουσα την διαταγή της και ρώτησα:

<<Ποιός είμαι, Σοφία, και πως ήρθα σε τούτο τον τόπο της φρίκης; Τι είναι τούτες οι μεγάλες ελπίδες, τα βουνά από βιβλία, και οι παράξενες μορφές; Ποιές είναι τούτες οι σκέψεις που πηγαινοέρχονται σαν σμήνος περιστέρια; Και τούτα τα λόγια που φτιάχνουμε με πόθο και γράφουμε με χαρά; Τα θλιμμένα και τα χαρούμενα συμπεράσματα που αγκαλιάζουν την ψυχή μου και τυλίγουν την καρδιά μου; Τα μάτια που με κοιτάζουν και τρυπάνε τις πιο κρυφές πτυχές της ψυχής μου, κι όμως δεν βλέπουν την θλίψη μου; Ποιές είναι οι φωνές που θρηνούν το πέρασμα του χρόνου και ψάλλουν ύμνους για τα παιδικά μου χρόνια; Ποιός είναι ο νέος που παίζει με τους πόθους μου και ειρωνεύεται τα αισθήματά μου, ξεχνώντας τις χθεσινές μου πράξεις, ικανοποιημένος με τις σημερινές ανοησίες, που οπλίζεται για ν' αντιμετωπίσει το αργό πλησίασμα του αύριο;

<<Τι είναι τούτος ο τρομερός κόσμος που με σπρώχνει και σε ποια άγνωστη χώρα;

<<Ποιά είναι τούτη η γη που ανοίγει διάπλατο το στόμα της για να καταβροχθίσει τα κορμιά μας κι ετοιμάζει αιώνιο καταφύγιο για την απληστία; Ποιός είναι τούτος ο Άνθρωπος που είναι ευχαριστημένος με τις εύνοιες τις Τύχης και ζητάει ένα φιλί από τα χείλη της Ζωής ενώ ο Θάνατος τον χτυπάει στο πρόσωπο; Ποιός είναι ο Άνθρωπος που αγοράζει μία στιγμή ηδονής μ' ένα χρόνο μετάνοιας, και παραδίνεται στον ύπνο, ενώ τα όνειρα τον φωνάζουν; Ποιός είναι ο Άνθρωπος που κολυμπάει στα κύματα τις Άγνοιας προς τον κόλπο του Σκοταδιού;

<<Πες μου, Σοφία, τι είναι όλα τούτα τα πράγματα;>>

Κι η Σοφία άνοιξε τα χείλη της και της και μίλησε:
<<Εσύ, Άνθρωπε, θέλεις να δεις τον κόσμο με τα μάτια, και να καταλάβεις τα μυστικά της άλλης ζωής με την ανθρώπινη σκέψη σου. Αυτός είναι ο καρπός της Άγνοιας.

<< Πήγαινε στους αγρούς, και δες πως η μέλισσα φτερουγίζει πάνω από τα γλυκά λουλούδια και πως ο αετός ορμάει πάνω στην λεία του. Πήγαινε στο σπίτι του γείτονά σου και δες το βρέφος που μαγεύεται από την φωτιά στο τζάκι ενώ η μητέρα του είναι απασχολημένη με τις δουλειές τους σπιτιού. Γίνου σαν την μέλισσα, και μην χάνεις τις μέρες τις άνοιξής σου κοιτάζοντας τί κάνει ο αετός. Γίνου σαν το βρέφος που χαίρεται με την φωτιά, και άφησε την μητέρα να κάνει τις δουλειές τις. Όλα αυτά που βλέπεις, ήταν, και ακόμα είναι, δικά σου.

<<Τα πολλά βιβλία κι οι παράξενες μορφές και οι όμορφες σκέψεις γύρω σου είναι τα φαντάσματα των πνευμάτων που υπήρξαν πριν από εσένα. Τα λόγια που σχηματίζουν τα χείλη σου είναι οι κρίκοι στην αλυσίδα που σε δένει με τους συνανθρώπους σου. Τα λυπημένα και χαρούμενα συμπεράσματα είναι σπόροι που φύτεψε το παρελθόν στον αγρό της ψυχής σου για να τους θρέψει το μέλλον.

<< Ο νέος που παίζει με τους πόθους σου είναι εκείνος που θ' ανοίξει την πύλη της καρδιάς σου για να μπεί το Φώς. Η γη που ανοίγει διάπλατο το στόμα της για να καταπιεί τον άνθρωπο και τα έργα του είναι ο σωτήρας της ψυχής μας από τα δεσμά του κορμιού μας.

<< Ο κόσμος που κινείται μαζί σου είναι η καρδιά σου, που είναι ο ίδιος ο κόσμος. Κι ο Άνθρωπος, που νομίζεις τόσο μικρό και ανόητο, είναι ο αγγελιοφόρος του Θεού που ήρθε για να μάθει την χαρά της ζωής μέσα από την λύπη και να βρεί την γνώση μέσα από την άγνοια.>>

Έτσι μίλησε η Σοφία και άγγιξε με το χέρι της το μέτωπό μου, λέγοντας:
<<Προχώρησε. Μην χρονοτριβείς. Να προχωρήσεις σημαίνει να κινείσαι προς την τελειότητα .Προχώρησε, και μην φοβάσαι τ' αγκάθια ή τις κοφτερές πέτρες στο μονοπάτι της Ζωής.''

Αντί λοιπόν για τον άριστο, ας είναι και ο λιγότερο κακός!

Τίποτε πάντως δεν τέρπει περισσότερο το πνεύμα όσο η στοργική και πιστή φιλία. Τι ευλογία θεού είναι να έχεις εκείνους που στις πρόθυμες καρδιές τους θα μπορούσες με ασφάλεια να εμπιστευθείς κάθε σου μυστικό, εκείνους που η γνώση τους για σένα σε τρομάζει λιγότερο από όσο η γνώση που έχεις συ για τον εαυτό σου, εκείνους που ο λόγος τους απαλύνει την αγωνία σου, η γνώμη τους στηρίζει την απόφασή σου, η εύθυμη διάθεσή τους διαλύει τη θλίψη σου, η εμφάνισή τους και μόνο σε χαροποιεί!

Θα επιλέξουμε φυσικά εκείνους που είναι απαλλαγμένοι, όσο τουλάχιστον αυτό είναι δυνατόν, από προσωπικά πάθη` γιατί τα αμαρτήματα υφέρπουν και γρήγορα μεταδίδονται ‘ όποιον είναι κοντά, κάνοντας ζημιά απλώς και μόνο με την επαφή τους. Έτσι λοιπόν, όπως σε περιόδους λοιμού θα πρέπει να προσέξουμε να μην κάτσουμε δίπλα σ’ αυτούς που τα σώματά τους έχουν ήδη προσβληθεί και φλέγονται από τη νόσο, γιατί έτσι θα θέσουμε σε κίνδυνο την υγεία μας και θα μας βλάψει ακόμα και αυτή η αναπνοή τους, το ίδιο και όταν επιλέγουμε τους φίλους μας θα φροντίσουμε να εξετάσουμε το χαραχτήρα τους, ώστε να προσεταιριστούμε όσους είναι ελάχιστα μολυσμένοι η αρρώστια αρχίζει όταν αναμείξουμε υγιή σώματα με ασθενικά.

Δεν πρόκειται όμως να σου δώσω αυτή τη συμβουλή, να μην ακολουθήσεις δηλαδή και να μη συνδεθείς με κανέναν άλλον παρά μόνο με τον σοφό. Γιατί που θα τον βρεις τον σοφό, τη στιγμή που εμείς τόσους αιώνες ψάχνουμε γι’ αυτόν; Αντί λοιπόν για τον άριστο, ας είναι και ο λιγότερο κακός! Εξάλλου, πολύ δύσκολα θα είχες την ευκαιρία να κάνεις μια καλύτερη επιλογή και αν ακόμα έψαχνες για έναν άριστο άνδρα ανάμεσα στους Πλάτωνες και στους Ξενοφώντες και σε όλους τους άλλους άνδρες του περίφημου εκείνου σωκρατικού κύκλου, ή αν επίσης σου προσφερόταν ο αιώνας του Κάτωνα, ένας αιώνας που γέννησε πολλούς άνδρες άξιους να γεννηθούν σ’ εκείνη ακριβώς την εποχή, καθώς επίσης και πολλούς που ήταν οι χειρότεροι δυνατοί και είχαν σχεδιάσει τα τερατωδέστερα εγκλήματα` γιατί και οι δύο αυτές κατηγορίες ήταν αναγκαίες για να εκτιμηθεί ο Κάτων, μια και χρειαζόταν καλούς ανθρώπους για να κερδίσει την επιδοκιμασία τους και κακούς για να αποδείξει τη δική του δύναμη. Τώρα όμως, που υπάρχει τόσο μεγάλη έλλειψη αγαθών ανδρών, θα πρέπει και συ να είσαι λιγότερο σχολαστικός στις επιλογές σου.

ΣΕΝΕΚΑΣ Περί της πνευματικής γαλήνης

SOS για τα υπερανθεκτικά μικρόβια: Θα φτάσουν να σκοτώνουν έναν άνθρωπο ανά τρία δευτερόλεπτα έως το 2050!

Και εις άλλα με υγεία…
Τα -ολοένα πιο ανθεκτικά στα αντιβιοτικά- μικρόβια θα σκοτώνουν έναν άνθρωπο κάθε τρία δευτερόλεπτα, κάπου στον πλανήτη μας έως το 2050, προειδοποιεί μια νέα διεθνής έκθεση, η οποία καλεί κυβερνήσεις, φαρμακευτικές εταιρείες και επιστήμονες να εντείνουν τις προσπάθειές τους.

Σύμφωνα με τη βαρυσήμαντη έκθεση, η ιατρική απειλείται «να επιστρέψει στο σκοτεινό μεσαίωνα», αν δεν επενδυθούν δισεκατομμύρια δολάρια (έως 40 δισ. δολ. την επόμενη δεκαετία) για να λυθεί το πρόβλημα της μικροβιακής αντίστασης όχι μόνο στα αντιβιοτικά, αλλά και σε όλα τα αντιμικροβιακά φάρμακα κατά ιών, μυκήτων, παρασίτων και άλλων παθογόνων μικροοργανισμών.

Οι παγκόσμιες πωλήσεις αντιβιοτικών με πατέντα είναι περίπου 4,7 δισεκατομμύρια δολάρια, ετησίως. Η έκθεση, με δυό λόγια, προτείνει να μειωθεί η ζήτηση για αντιβιοτικά και άλλα αντιμικροβιακά φάρμακα και, παράλληλα, να αυξηθεί η προσφορά τους.

Για τον λόγο αυτό, προτείνει την αποζημίωση με τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο δολάρια των φαρμακοβιομηχανιών για κάθε νέο αντιβιοτικό που θα ανακαλύπτουν, αλλά και την επιβολή πρόσθετων φόρων σε εκείνες τις εταιρείες που δεν επενδύουν στην έρευνα για νέα αντιβιοτικά. Η τελευταία αυτή ιδέα ήδη απορρίφθηκε από την Ένωση Βρετανικής Φαρμακοβιομηχανίας, αν και μεμονωμένες εταιρείες που παράγουν αντιβιοτικά, όπως η GlaxoSmithKline, εμφανίσθηκαν μάλλον θετικές.

Η έκθεση, που συντάχθηκε μετά από προτροπή πριν δύο χρόνια του βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, σύμφωνα με το BBC, το πρακτορείο Ρόιτερς και το "Science", κάνει λόγο για την ανάγκη να υπάρξει μια «επανάσταση» στον τρόπο που χρησιμοποιούνται τα αντιβιοτικά. Γι' αυτό, προτείνει μια εκτεταμένη καμπάνια ενημέρωσης της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν επίγνωση των επερχόμενων κινδύνων, με συνέπεια να παίρνουν αντιβιοτικά ακόμη και για απλά κρυολογήματα.

Στο πλαίσιο αυτό, προτείνεται από το 2020 σε κανένα ασθενή να μην συνταγογραφούνται αντιβιοτικά, αν προηγουμένως δεν έχει γίνει ένα σχετικό γρήγορο τεστ, που να επιβεβαιώνει ότι όντως τα χρειάζεται. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει πρώτα να εξαπλωθούν ευρέως αυτά τα γρήγορα τεστ.

Η ανθρωπότητα, σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, χάνει σταδιακά τη μάχη των αντιβιοτικών, που θεωρείται εξίσου σοβαρή με τη μάχη κατά της τρομοκρατίας. Το πρόβλημα είναι διπλό: δεν ανακαλύπτονται νέα αποτελεσματικότερα αντιβιοτικά με τον αναγκαίο ρυθμό (η πιο πρόσφατη κατηγορία νέων αντιβιοτικών ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ΄80), ενώ «σπαταλιούνται» και έτσι αχρηστεύονται τα υπάρχοντα αντιβιοτικά λόγω άλογης χρήσης.

Ήδη έχουν εμφανισθεί μικρόβια που αντιστέκονται ακόμη και στα ισχυρότερα αντιβιοτικά «τελευταίας καταφυγής», όπως η κολιστίνη, με συνέπεια ο κόσμος να βρίσκεται ενώπιον μιας «εποχής χωρίς αντιβιοτικά», που θα ισοδυναμεί με μια «Αποκάλυψη» σε θρησκευτικούς όρους.

Η έκθεση προβλέπει ότι δέκα εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθαίνουν κάθε χρόνο έως το 2050 εξαιτίας λοιμώξεων από ανθεκτικά μικρόβια (έναντι 700.000 ετησίως σήμερα), ενώ το κόστος για την παγκόσμια οικονομία λόγω της μαζικής αντίστρασης στα αντιβιοτικά θα φθάσει στα 100 τρισεκατομμύρια δολάρια έως τα μέσα του αιώνα μας.

Μεταξύ άλλων, η έκθεση προτείνει τη μείωση της υπερβολικής χρήσης αντιβιοτικών στην κτηνοτροφία (στις ΗΠΑ το 70% των πωλούμενων αντιβιοτικών καταλήγουν σε ζώα) και την επιβολή σήμανσης στα προϊόντα κρέατος που έχουν προκύψει από ζώα με αντιβιοτικά. Επίσης, τη δημιουργία ενός νέου Παγκόσμιου Ταμείου Καινοτομίας ύψους δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων (το οποίο θα χρηματοδοτεί έρευνες για νέα αντιβιοτικά), τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στα νοσοκομεία, τη προώθηση της χρήσης εμβολίων ως εναλλακτικών στα αντιβιοτικά κ.α.

Ο λόρδος Τζιμ Ο'Νιλ, επικεφαλής της έκθεσης και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs, δήλωσε ότι «πρέπει να μεταφέρουμε σε όλο τον κόσμο το μήνυμα πως είναι κρίσιμο να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα αντιβιοτικά σαν γλυκά. Αν δεν λύσουμε το πρόβλημα, οδεύουμε προς μια σκοτεινή εποχή ξανά, όπου πολλοί άνθρωποι θα πεθαίνουν».

Σε ένα τέτοιο μέλλον, που θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας και όπου οι γιατροί δεν θα διαθέτουν πια το «όπλο» των αντιβιοτικών, ακόμη και μια χειρουργική επέμβαση ρουτίνας (π.χ. σκωληκοειδίτιδας) μπορεί να αποβαίνει θανατηφόρα. Οι αντικαρκινικές θεραπείες ή οι μεταμοσχεύσεις οργάνων θα σκοτώνουν πολλούς ασθενείς. Η παιδική θνησιμότητα θα εκτοξευθεί ξανά στα ύψη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και άλλοι διεθνείς φορείς επαίνεσαν τη νέα έκθεση, όμως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δήλωσαν ότι «αν και αποτελεί ένα σημαντικό πρώτο βήμα για να αντιμετωπισθεί η ευρεία αποτυχία της αγοράς σε αυτό το πεδίο, δεν πηγαίνει τόσο μακριά, όσο χρειάζεται».

Αιτίες και λύσεις για τα αρνητικά συναισθήματα

Πολύ συχνά όταν μας συμβαίνει κάτι και είμαστε στεναχωρημένοι οι φίλοι και οι δικοί μας άνθρωποι μας παροτρύνουν να το «ξεπεράσουμε». Aν ήταν τόσο εύκολο, γιατί κάθε χρόνο περισσότερα από 21 εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες διαγιγνώσκονται με κατάθλιψη;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να απαλλαγεί κανείς από τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθει. Κάποιες φορές μπορεί να καταφέρνουμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας και να τον κάνουμε να σκέφτεται πιο θετικά, όμως άλλες φορές τα συναισθήματα μας κατακλύζουν και δε μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά.

 Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι επειδή υπάρχουν για να μας προειδοποιήσουν για τους κινδύνους και να εξοπλίσουν το μυαλό και το σώμα μας με τα κατάλληλα εφόδια προστασίας, έτσι ώστε να μας βοηθήσουν να εξοικονομήσουμε ενέργεια όταν αντιμετωπίζουμε κάποια απώλεια, γράφει η Melanie Greenberg.

Αιτίες
1. Ο εγκέφαλός μας είναι καλωδιωμένος έτσι ώστε να επιτυγχάνει την επιβίωσή μας, όχι την ευτυχία. Γι’ αυτό επαναφέρει τα αρνητικά συναισθήματα, μας υπενθυμίζει τα λάθη του παρελθόντος και τις ανησυχίες μας για το μέλλον. Εξαιτίας αυτών των επαναλαμβανόμενων κύκλων αυτο-κριτικής, είναι πολύ πιθανό να μην μπορούμε να χαρούμε το παρόν.
2. Ο εγκέφαλός μας δε μπορεί να αγνοήσει τα αρνητικά συναισθήματα και να προσποιηθεί ότι δεν υπάρχουν. Αντίθετα, τα επαναφέρει συνεχώς στην επιφάνεια ως υπενθύμιση των προβλημάτων που πρέπει να τακτοποιηθούν.
3. Το σώμα και το μυαλό μας αντιδρούν σε διανοητικές εικόνες και γεγονότα σαν αυτά να συνέβαιναν στην πραγματικότητα. Προσπαθήστε να σκεφτείτε ότι μυρίζετε και στη συνέχεια δαγκώνετε ένα λεμόνι. Το πιο πιθανό είναι ότι θα νιώσετε μια περίεργη αίσθηση στο στόμα σας.
Τώρα, σκεφτείτε ότι βάζετε το χέρι σας επάνω σε μια καυτή σόμπα. Νιώθετε ότι η καρδιά σας έχει αρχίσει να χτυπά πιο γρήγορα;
Κάθε άνθρωπος μπορεί να στρεσαριστεί απλά και μόνο κάνοντας μερικές σκέψεις γύρω από ένα γεγονός. Όταν τα αρνητικά συναισθήματα γίνουν χρόνια, μπορούν να κατακλύσουν το σώμα και το μυαλό, προκαλώντας μέχρι και φλεγμονές, ορμονική ανισορροπία ή και μειωμένη ανοσία.
4. Οι αρνητικές σκέψεις τρέφονται η μία από την άλλη. Μπορεί να ανησυχείτε επειδή δεν έχετε αρκετά χρήματα. Στη συνέχεια, σκέφτεστε «κι αν χάσω τη δουλειά μου τι θα γίνει;». Μετά αναρωτιέστε από ποιον θα μπορούσατε να ζητήσετε βοήθεια και χωρίς να το καταλάβετε έχετε αρχίσει να νιώθετε εντελώς μόνοι στον κόσμο και χωρίς καμία υποστήριξη από κανέναν.
5. Αυτά που κάνουμε για να αποφύγουμε να ασχοληθούμε και να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε, μπορεί να είναι πιο αντιπαραγωγικά από τα ίδια τα αρνητικά συναισθήματα.

 * Ορισμένοι καταφεύγουν στο αλκοόλ, τη χρήση μαριχουάνας ή φαρμάκων για να νιώσουν καλύτερα. Στην πραγματικότητα, όμως, οι ουσίες αυτές έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις στη διάθεση και τον οργανισμό και φυσικά προκαλούν εθισμό.
* Επίσης, το να το ρίξει κανείς στο φαγητό, μπορεί να οδηγήσει σε παχυσαρκία και αυτή με τη σειρά της σε χαμηλή αυτοεκτίμηση.
* Ο θυμός και το ρίξιμο της ευθύνης στους άλλους μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις μας με τους άλλους, ενώ το «shopping therapy» μπορεί να μας οδηγήσει σε… χρέη.
Λύσεις

Είναι σημαντικό αρχικά να μη μεγεθύνουμε το πρόβλημα λόγω του ότι το περνούμε και το ξαναπερνούμε συνεχώς στο μυαλό μας. Πρέπει επίσης να αποδεχτούμε ότι κατά καιρούς θα έχουμε κακά συναισθήματα διότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ζωής.

 Είναι προτιμότερο να εστιάζουμε την προσοχή μας στην αναζήτηση τρόπων για να ξεφεύγουμε από αυτά και να κάνουμε τους εαυτούς μας να νιώθουν καλύτερα.

 Η χαλάρωση με διάφορους τρόπους όπως το διάβασμα, το περπάτημα και οι συνομιλίες με φίλους, είναι σε θέση να βοηθά σημαντικά. Επίσης μπορεί να απευθυνθούμε για βοήθεια στο γιατρό, στον ψυχολόγο, στην οικογένεια μας.

 Είναι σημαντικό να προσπαθούμε να αναγνωρίζουμε τα γεγονότα εκείνα που μας κάνουν να αισθανόμαστε λύπη, στεναχώρια, θυμό, ζήλια ή μίσος.

 Αναγνωρίζοντας τα αρνητικά συναισθήματα και γνωρίζοντας τι τα προκαλεί, μπορεί να προετοιμαζόμαστε καλύτερα εκ των προτέρων για την αντιμετώπιση τους.

 Η σωματική άσκηση μειώνει το στρες και τις χημικές ουσίες που σχετίζονται με τη διέγερση που προκαλεί το στρες στον οργανισμό μας. Η ανακούφιση που προσφέρει η σωματική άσκηση, μας επιτρέπει να χειριζόμαστε καλύτερα τα αρνητικά ψυχικά συναισθήματα.

 Τέλος, είναι αναγκαίο να αφήνουμε το παρελθόν στο παρελθόν. Δεν είναι καλό, να επανεξετάζουμε συνεχώς τις κακές καταστάσεις που βιώσαμε διότι αυτό μας κλέβει το παρόν και μας κάνει να νιώθουμε συνεχώς άσχημα.

ΑΙΣΧΙΝΗΣ

Όλοι γνωρίζετε ποιές ήταν οι Τρείς Χάριτες, και τις θεωρείτε μοναδικές. Να, όμως, που υπάρχουν άλλες τρεις, χάριτες κι αυτές. Δεν είναι άλλες από τις τρεις σημαντικότερες ομιλίες-λόγους του Αθηναίου ρήτορα Αισχίνη (393-314 π.Χ.): Ο κατά Τιμάρχου, ο κατά Κτησιφώντος και ο Περί παραπρεσβείας.

Και οι τρεις λόγοι διακρίνονται για τον πλούτο, τη σαφήνεια, τη δύναμη των επιχειρημάτων και τη χάρη τους. Και εξ αιτίας της χάρης τους ονομάστηκαν από τους συγχρόνους του Τρεις χάριτες. Και, για του λόγου το αληθές, να ένα μέρος από τον λόγο του Κατά Τιμάρχου.

«Όλοι πράγματι συμφωνούν ότι τρία είδη πολιτευμάτων υπάρχουν εις όλον τον κόσμον: η μοναρχία, η ολιγαρχία και η λαοκρατία(δημοκρατία). Και της μεν μοναρχίας ή της ολιγαρχίας η διοίκησις ρυθμίζεται από το κέφι των αρχόντων, των δε λαοκρατουμένων πολιτειών από τους κειμένους νόμους.

Και καλώς γνωρίζετε, ω Αθηναίοι, ότι και τους πολίτας και το πολίτευμα των λαοκρατιών εξασφαλίζουν οι νόμοι, ενώ τους μονάρχας και τους ασκούντας ολιγαρχίαν η καχυποψία και η ένοπλος σωματοφυλακή. Πρέπει, λοιπόν, οι μεν ολιγαρχικοί και οι ασκούντες διακυβέρνησιν με βάσιν την αρχήν της ανισότητος και προφυλλάσωνται από τους δυναμένους βιαίως να ανατρέψουν το καθεστώς, ημείς δε, οι έχοντες κράτος δικαίου και ισότητος, (να φυλλασσόμεθα) από εκείνους που με λόγους ή με την διαγωγήν των παραβιάζουν τους νόμους.

Θα είσθε τυχεροί τότε μόνον, όταν θα έχετε ευνομίαν και θα εμποδίζετε τους παρανομούντας να σας καταλύσουν. Πρέπει δε, νομίζω, όταν μεν νομοθετούμεν να αποβλέπωμεν εις το πώς θα κάμωμεν καλούς και ωφελίμους εις το κράτος νόμους, αφού δε νομοθετήσωμεν πλέον να συμμορφούμεθα προς τους κειμένους νόμους και να τιμωρούμεν τους μη συμμορφουμένους, εάν θέλωμεν να ευτυχή η πόλις.

Αναλογισθήτε πράγματι, ω Αθηναίοι, πόσον επρονόησαν δια τα ήθη, ο Σόλων, εκείνος ο παλαιός νομοθέτης και ο Δράκων και οι άλλοι νομοθέται των χρόνων εκείνων. Διότι, πρώτα-πρώτα ερρύθμησαν νομοθετικώς την διαγωγήν των παιδιών και με κάθε λεπτομέρειαν καθώρισαν πώς πρέπει να ζη το ελεύθερο παιδί και ποιάν ανατροφήν να λαμβάνη, κατόπιν δε έθεσαν νόμους και δια τους νέους, και δια τας άλλας ηλικίας, όχι μόνον δια τους ιδιώτας, αλλά δια τους δημοσίους άνδρας. Τους δε νόμους αυτούς εχάραξαν επάνω σε πλάκες και τους άφησαν ως παρακαταθήκην, ορίσαντες ότι σείς θα είσθε οι φύλακες αυτών»

Σας πληροφορώ ότι τα ίδια χρόνια έζησε και έδρασε και ο γνωστός μας Δημοσθένης, ένας δεινός αντίπαλος και κατήγορος του Αισχίνη, εναντίον του οποίου εξαπόλυσε την κατηγορία του χρηματισμού από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β΄, λέγοντας δημοσία, στην αγορά, το περίφημο «ουκ αισχίνει Αισχίνη;»

Ένα από τα αποφθέγματα που τού αποδίδονται είναι:
«εκείνος που σπέρνει ανομίες, θερίζει συμφορές».

Πρώτα συμπτώματα κατάθλιψης: ποιές είναι οι πιο αποτελεσματικές στρατηγικές για να νιώσετε καλύτερα

Συχνά συμβαίνουν στη ζωή μας γεγονότα που μας κάνουν να χάνουμε την διάθεσή μας και να νιώθουμε αβοήθητοι, απελπισμένοι και χωρίς ενδιαφέρον. Άλλες πάλι φορές μπορεί να νιώθουμε θλιμμένοι κάποια περίοδο χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο συγκεκριμένο γεγονός.

Αν και στην καθομιλουμένη χρησιμοποιούμε συχνά τον όρο «κατάθλιψη» για μια ποικιλία καταστάσεων που μας προκαλούν κακή διάθεση, οι ειδικοί κάνουν έναν σημαντικό διαχωρισμό μεταξύ των διαγνωστικών κατηγοριών που εμπίπτουν στις Καταθλιπτικές διαταραχές και διαφοροποιούν σαφώς την Κλινική Κατάθλιψη (Μείζων καταθλιπτική διαταραχή) από τις καταθλιπτικές διαταραχές που δεν συναντούν όλα τα κριτήρια προκειμένου να τεθεί η διάγνωση της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής.

Εντούτοις σε κάθε περίπτωση, όταν η διάθεσή μας είναι ιδιαίτερα μειωμένη και νιώθουμε δυσφορία έχουμε ένα πλήθος στρατηγικών που μπορούν να μας βοηθήσουν να αισθανθούμε καλύτερα και να είμαστε λειτουργικοί στην καθημερινότητά μας! Παρακάτω θα βρείτε μια λίστα με τις πιο εύκολες και αποτελεσματικές στρατηγικές αυτοβοήθειας για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της ήπιας κατάθλιψης οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε πρόσφατο επιστημονικό άρθρο των Morgan και Jorm (2008).

Είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι αν νιώθετε τα συναισθήματα θλίψης και την έλλειψη ευχαρίστησης να επιμένουν για μεγάλο διάστημα και να σας προκαλούν σημαντική αλλαγή στην λειτουργικότητά σας στην καθημερινή και την εργασιακή σας ζωή τότε είναι πολύ σημαντικό, να εξετάσετε τις παρακάτω στρατηγικές προκειμένου να διερευνήσετε καλύτερα και πιο εμπεριστατωμένα το ζήτημά σας.

Ας δούμε λοιπόν ποιες αλλαγές μπορείτε να κάνετε στον τρόπο ζωής σας, την ψυχολογία σας και την κοινωνική σας ζωή προκειμένου να μειώσετε την κακή σας διάθεση!

ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Βάλτε στο πρόγραμμά σας την σωματική άσκηση.

Βελτιώστε τον ύπνο σας: δημιουργήστε μια ρουτίνα ύπνου κάθε βράδυ, φροντίστε όσο το δυνατόν να μην υπάρχουν παρεκκλίσεις στο πρόγραμμά σας από μέρα σε μέρα, βελτιώστε το περιβάλλον στο οποίο κοιμάστε, χαλαρώστε το μυαλό σας πριν κοιμηθείτε, αποφύγετε την κατανάλωση αλκοόλ και δύσπεπτων φαγητών πριν τον ύπνο.

Κάντε κάτι που σας ευχαριστεί ή συνήθιζε να σας ευχαριστεί, ακόμα και αν νιώθετε ότι δεν έχετε και τόση όρεξη. Βρείτε χρόνο για να προσφέρετε στον εαυτό σας μια μικρή απόλαυση.

Εμπλακείτε σε δραστηριότητες που σας κάνουν να νιώθετε ότι είστε χρήσιμος και τα καταφέρνετε.

Φροντίστε να βγαίνετε από το σπίτι έστω και για λίγο κάθε μέρα, προκειμένου να κάνετε μια μικρή δουλειά ή σύντομη βόλτα. Μην ξεχνάτε ότι πέρα από την έξοδο καθεαυτή, η έκθεση στο άμεσο φυσικό ηλιακό φως, έχει θεραπευτικές ιδιότητες!

Δημιουργήστε μια μικρή ρουτίνα ξυπνήματος κάθε μέρα και βάλτε στόχο να την υλοποιείτε πάντα πχ: κάντε ένα ντους μετά το ξύπνημα, πάρτε το πρωινό σας γεύμα και ντυθείτε με ρούχα εξόδου ακόμα κι αν δεν προγραμματίζετε να βγείτε. Είναι σημαντικό να μην μένετε αφρόντιστοι και με τις πυτζάμες όλη μέρα ακόμα κι αν σκοπεύετε να παραμείνετε στο σπίτι.

Προσέξτε τη διατροφή σας: τρώτε υγιεινά και ισορροπημένα αποφεύγοντας τις μεγάλες αυξομειώσεις βάρους και την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Επιβραβεύστε τον εαυτό σας για την επίτευξη ακόμα και ενός μικρού στόχου

Προσπαθήστε να κάνετε μια γραπτή ή νοερή λίστα με τα πράγματα που πήγαν καλά ή σας ευχαρίστησαν μέσα στην μέρα ή στην εβδομάδα. Όταν θα μπείτε στην διαδικασία να σκεφθείτε αυτήν την λίστα, θα συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα πράγμα το οποίο πήγε καλά!

ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Μην φοβηθείτε να μιλήσετε γι’ αυτά που σκέπτεστε και αισθάνεστε σε δικούς σας ανθρώπους που σας υποστηρίζουν και σας νοιάζονται. Με το να ανοιχτείτε, ανακουφίζεστε εσείς αλλά και δίνετε την ευκαιρία και σε εκείνους να καταλάβουν καλύτερα τι συμβαίνει

Κοινωνικοποιηθείτε με ανθρώπους που βρίσκετε θετικούς και αποφύγετε τις συναναστροφές που σας αγχώνουν ή σας στεναχωρούν
-----------------
Βιβλιογραφία:
Morgan AJ, Jorm AF (2008) Self-help interventions for depressive disorders and depressive symptoms: A systematic review. Annals of General Psychiatry 7:13

Οι κοντινές σχέσεις

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε κοντινή σχέση;

Οι κοντινές σχέσεις είναι αυτές στις οποίες επιτρέπουμε να φανερωθεί μεγάλο μέρος του εαυτού μας στον άλλον. Υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή, έντονα και βαθιά συναισθήματα, κατανόηση, αγάπη και αμοιβαιότητα.

Αν μπορούσαμε να εκφράσουμε με το σώμα μας το πόσο κοντά νιώθουμε τους ανθρώπους αυτούς, η απόσταση θα ήταν πολύ μικρή. Μετά από μας, δηλαδή μετά τον εαυτό μας, έρχονται οι σχέσεις αυτές. Με άλλα λόγια είναι ο πρώτος κύκλος μετά από τον πυρήνα μας.

Η πρώτη κοντινή σχέση που έχω είναι με τη μητέρα μου και ίσως να είναι και από τις πιο κοντινές που θα έχω ποτέ στη ζωή μου. Κοντινή ψυχικά και σωματικά. Επόμενες κοντινές είναι με τον πατέρα μου, ίσως με κάποιους φίλους, βέβαια στον έρωτα και με το παιδί μου από το ρόλο του γονέα.

Στις κοντινές σχέσεις, υπάρχει έντονη οικειότητα, έχουμε την αίσθηση ότι γνωριζόμαστε πολύ καλά με τον άλλον, χωρίς αυτό να είναι πάντα αλήθεια, υπάρχει νοιάξιμο και φροντίδα για τον άλλον, θέλουμε να είναι καλά.

Είναι πολύ σημαντικό να έχω στη ζωή μου τέτοιες κοντινές σχέσεις που να λειτουργούν. Σχέσεις όπου μέσα τους μπορώ να χωράω όπως είμαι, να εκφράζομαι, να νιώθω. Σχέσεις όπου μαζί συμπληρωνόμαστε, στηριζόμαστε, χτίζουμε, μπορούμε να δημιουργούμε παρέα και ο καθένας χωριστά. Σχέσεις όπου μέσα τους μπορώ να διατηρώ την ατομικότητα μου, μπορώ να υπάρχω.

Τι μας δυσκολεύει σε μία τέτοια σχέση;

Οι κοντινές σχέσεις είναι από τις πιο απαιτητικές επειδή σε αυτές βλέπω τον εαυτό μου καλύτερα από οποιεσδήποτε άλλες σχέσεις. Είναι σχέσεις καθρέφτες. Μέσα σε αυτές μπερδεύουμε συχνά το δικό μας κομμάτι με του άλλου, αυτό που είναι «δικό μας» με αυτό που δεν είναι, μπερδεύουμε τα είναι μας, τις ευθύνες μας, τα συναισθήματα μας. Μέσα τους κρύβονται προσδοκίες, προσμονές, πόνος, φόβος αλλά και χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση.

Κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ να φτιάξουν σχέσεις, σαν να κρατούν μία μόνιμη απόσταση. Θέλουν να πάνε κοντά αλλά δεν μπορούν, συχνά λένε ότι δυσκολεύονται. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να περνούν απαρατήρητοι, πάντα να δείχνουν καλά, δυνατοί, να χαμογελούν… και πάντα να κρατούν μία απόσταση. Χρειάζεται να διερωτηθούμε γι αυτούς παραπάνω, μας έχουν μιλήσει ποτέ; Γίνεται να είναι πάντα καλά;

Ίσως μέσα τους να βιώνουν μεγάλη μοναξιά ή δυσκολία.

Κάποιοι άλλοι πάνε τόσο κοντά που χάνονται μέσα σε αυτό. Αυτές οι σχέσεις μπορεί να έχουν μία αίσθηση εξάρτησης. Κυριαρχεί το «χωρίς εσένα δεν μπορώ» ή το «δεν θέλω να με αφήσεις». Επειδή είναι τόσο κοντινή, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας και εγώ γίνομαι εσύ, εσύ εγώ και μετά είμαστε εμείς απέναντι στον κόσμο. Μπορεί να υπάρχει μία αίσθηση βάρους ή «κουβαλήματος» του άλλου. Άραγε είμαστε καλά μέσα σε αυτές; Αυτές οι σχέσεις είναι πραγματικά κοντινές; Μπορούμε να υπάρχουμε ο ένας με τον άλλον, να χωράμε μαζί;
Μάλλον η απάντηση είναι όχι. Έτσι δεν μπορούμε να υπάρχουμε μαζί. Υπάρχουμε ο ένας σε βάρος του άλλου.

Πολύ μακριά και πολύ κοντά μοιάζουνε από μία άποψη, μοιάζουν στην αίσθηση μοναξιάς που έχουν μέσα τους.

Που έμαθα να σχετίζομαι έτσι;

Αυτή είναι μία διερώτηση που για τον καθένα οδηγεί κάπου αλλού, σε κάποιο προσωπικό βίωμα. Οδηγεί στις πρώτες κοντινές σχέσεις της ζωής, στον τρόπο που σχετίστηκα με τους πρώτους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, τους γονείς μου. Οδηγεί σε αυτήν την πρώτη δυναμική που είχανε αυτές οι σχέσεις, στους ρόλους που ανέλαβα τότε, σε αυτά που ένιωσα.
Έμαθα ένα μοτίβο και με έναν τρόπο το επαναλαμβάνω, έχοντας δυσκολία να φύγω από αυτό ή να αναπτύξω κάτι άλλο.
Με παραπέμπει σε κάτι τόσο παλιό και τόσο βαθύ που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ύπαρξη μου, με το είναι μου, με τη ζωή μου στον κόσμο.

Μπορώ να μάθω να σχετίζομαι διαφορετικά; Ναι. Μπορώ να μάθω κάτι άλλο.

Μπορώ να αλλάξω τη θέση μου στον κόσμο και τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι. Δεν είναι μία απλή διαδικασία αλλά σίγουρα είναι εφικτή. Το πρώτο βήμα είναι να παρατηρήσω τον εαυτό μου μέσα σε κάποια δυσκολία, να το παραδεχτώ και να θελήσω να κάνω κάτι γι' αυτό.

Το θέμα των σχέσεων όπως και τα περισσότερα δύσκολα της ζωής μας, μας παραπέμπουν στον εαυτό μας, στη σχέση μας με αυτόν, στην εικόνα μας γι’ αυτόν. Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τον χωράμε όπως είναι, με όλα τα συναισθήματα που έχει μέσα, τον αποδεχόμαστε, ακούμε την ανάγκη του, τόσο περισσότερο μπορούμε να τον υποστηρίξουμε στις διάφορες καταστάσεις, μπορούμε να τον τοποθετήσουμε διαφορετικά.

Είναι σημαντικό να βρει ο καθένας τον προσωπικό του τρόπο να κάνει αυτό το ταξίδι μέσα του και να βρει τον τρόπο να σχετιστεί με τον εαυτό του και τους άλλους γύρω του. Είναι σημαντικό να βρει τον τρόπο να απολαύσει τη ζωή αυτή που μας χαρίζεται μέρα με τη μέρα όσο περισσότερο γίνεται, και η ζωή εμπεριέχει μέσα της πολλά συναισθήματα και πολλές συναντήσεις.

Ένας τρόπος να ταξιδέψω μέσα μου, να με γνωρίσω, να με συναντήσω είναι η προσωπική δουλειά με τον εαυτό μου. Η προσωπική δουλειά θα με βοηθήσει να γνωρίσω κομμάτια και λειτουργίες του εαυτού και να τις κατανοήσω μέσα από μία κοντινή σχέση με κάποιον άλλον.

Ζωή είναι η τέχνη της συνάντησης με μένα και του άλλους. Ας την απολαύσουμε!

Η Δύναμη της Επιλογής!

Θεωρείται πως οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις προέρχονται από τα γεγονότα. Όταν βιώνουμε ένα δυσάρεστο γεγονός, νομίζουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το δεχτούμε και να προχωρήσουμε με τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται όπως ο θυμός, το άγχος, η κατάθλιψη κτλ.

Όμως, δεν ισχύει πάντοτε αυτό. Υπάρχει μία παράμετρος που δεν υπολογίζεται, αυτή της Επιλογής. Γίνεται να επιλέξουμε να μην αναστατωθούμε για κάτι που έχει συμβεί, ενώ "κανονικά" θα μας αναστάτωνε!

Αναλογιστείτε το. Βρίσκεστε στο συγκεκριμένο σημείο στη ζωή σας λόγω των επιλογών που έχετε κάνει μέχρι σήμερα. Μερικές επιλογές οι οποίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά οδηγούν σε αποτυχία, ενώ ενώ σοφές επιλογές που επαναλαμβάνονται οδηγούν στην επιτυχία.

Έτσι, εάν έχετε κάνει κάποιο λάθος πρόσφατα και αναρωτιέστε πώς μπορείτε να επιτύχετε, μη χάνετε χρόνο αυτό-μειώνοντας τον εαυτό σας. Αντ 'αυτού, μάθετε από τα λάθη και κάνετε ό,τι θα έκανε ένας επιτυχημένος άνθρωπος.

Χρησιμοποιήστε τη δύναμη της επιλογής! Αναρωτηθείτε:

Τι πραγματικά συνέβη;
Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά;
Την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσω μια παρόμοια κατάσταση, πώς μπορώ με θετικότητα να χρησιμοποιήσω τη δύναμη της επιλογής;

Η ζωή σας είναι το αποτέλεσμα των επιλογών που κάνετε. Εάν δε σας αρέσουν τα αποτελέσματα που βιώνεται, ξεκινήστε με μία απλή αλλαγή και η μία θα φέρει και την επόμενη. Στοχεύστε σε σοφότερες επιλογές και θα παραχθούν καλύτερα αποτελέσματα!

Η θρησκεία είναι κάτι πολύ πλατύτερο και πολύ βαθύτερο από τις προβολές του «εγώ»

Το «εγώ» ως ο «σκεπτόμενος», αναζητώντας όλο και περισσότερη ασφάλεια, βρίσκει καταφύγιο σε μια ιδέα που την ονομάζει «Θεό» και «θρησκεία». Αλλά αυτή η ιδέα δεν είναι θρησκεία, είναι απλώς προέκταση του ίδιου του εγωισμού του, είναι προβολή του εαυτού του, κι αυτό δεν μπορεί να γίνει δέκτης εκείνου που είναι η Αλήθεια.

Οι πιο πολλοί από μας θέλουμε να είμαστε κάποιοι σ’ αυτόν ή στον άλλο κόσμο. Η επιθυμία να συνεχίσουμε την ύπαρξή μας σ’ έναν άλλο κόσμο, με διαφορετική μορφή, εξακολουθεί να είναι αυτοπροβολή, είναι και πάλι λατρεία του «εγώ»· και μια τέτοια προβολή σίγουρα δεν είναι θρησκεία.

Η θρησκεία είναι κάτι πολύ πλατύτερο, πολύ βαθύτερο από τις προβολές του «εγώ»· και τελικά και η πίστη σας είναι αυτοπροβολή του «εγώ» σας. Τα ιδανικά σας, είτε εθνικά είτε θρησκευτικά, είναι αυτοπροβολές σας, και το ν’ ακολουθείτε τέτοιες προβολές είναι προφανώς ικανοποίηση του «εγώ» κι επομένως εγκλωβισμός του νου σε μια πίστη, σε ένα ιδανικό, που δεν είναι κάτι πραγματικό.

Η Πραγματικότητα εμφανίζεται μόνο όταν ο νους είναι ακίνητος, όχι εξαναγκασμένος να είναι ακίνητος. Οπότε δεν πρέπει να υπάρξει πειθάρχηση του νου να είναι ακίνητος. Όταν πειθαρχείτε τον εαυτό σας είναι απλώς προβολή της επιθυμίας σας να είστε σε κάποια ιδιαίτερη κατάσταση. Θρησκεία είναι η κατανόηση του «σκεπτόμενου» και της σκέψης, πράγμα που σημαίνει κατανόηση των σχέσεων στην πράξη.

Θρησκεία είναι η κατανόηση στην πράξη της επαφής μας με καθετί και όχι η λατρεία κάποιας ιδέας, όσο ικανοποιητική κι αν είναι, όσο παραδοσιακή κι αν είναι, όποιος κι αν την έχει πει. Θρησκεία είναι η κατανόηση της ομορφιάς, η κατανόηση του βάθους και του μεγέθους της σημασίας όσων κάνουμε στις σχέσεις μας. Επειδή σε τελευταία ανάλυση η ζωή είναι σχέσεις· ζω σημαίνει έχω σχέσεις, αλλιώς δεν υπάρχεις. Δεν μπορείς να ζεις στην απομόνωση. Έχεις σχέση με τους φίλους σου, με την οικογένειά σου, με τους συναδέλφους σου. Ακόμα κι αν αποσυρθείς σε ένα βουνό, έχεις σχέση με εκείνον που σου φέρνει φαγητό· έχεις σχέση με την ιδέα που η απόσυρσή σου είναι προβολή της.

Ζω σημαίνει υπάρχω, πράγμα που είναι οι σχέσεις· και αν δεν κατανοήσουμε τις σχέσεις, δεν υπάρχει κατανόηση της Πραγματικότητας.

Τώρα: επειδή οι σχέσεις είναι επώδυνες, δημιουργούν ανησυχίες, κι αλλάζουν διαρκώς οι απαιτήσεις τους, δραπετεύουμε απ’ αυτές σ’ εκείνο που ονομάζουμε «Θεό», σ’ εκείνο που νομίζουμε ότι είναι η αναζήτηση της Πραγματικότητας. Ο αναζητητής δεν μπορεί να αναζητήσει το πραγματικό. Μπορεί μόνο να αναζητήσει τα δικά του ιδανικά, τα οποία είναι προβολές του εαυτού του. Έτσι, αληθινή θρησκεία είναι οι σχέσεις μας και η κατανόηση που έχουμε γι’ αυτές και τίποτε άλλο, γιατί σ’ αυτές τις σχέσεις με οποιονδήποτε και οτιδήποτε στη ζωή εμπεριέχεται ολόκληρη η σημασία της ύπαρξής μας. Στις σχέσεις −ανεξάρτητα αν είναι με ανθρώπους, με τη φύση, με τα δέντρα, με τ’ άστρα, με ιδέες, με την Πολιτεία− βρίσκεται ολόκληρο το ξεσκέπασμα του σκεπτόμενου και της σκέψης, πράγμα που είναι ο άνθρωπος, που είναι ο νους.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, που θα υποδεχτεί την Πραγματικότητα, όχι που θα αναζητήσει την Πραγματικότητα, που θα «ακούσει» τη φωνή του Αιώνιου, ό,τι κι αν είναι αυτό το Αιώνιο, πρέπει να κατανοήσει τις σχέσεις.

Παρόλο που ο νους ίσως να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μόνιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση; Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε κάποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», μια μέθοδος διαλογισμού είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση. Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί. Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Αντίθετα, πρέπει πρώτα να πεθάνουν μέσα σου όλες οι εμπειρίες σου, γιατί εκείνο που τις συσσωρεύει, που τις αποθηκεύει, είναι ο εαυτός, το «εγώ»· το «εγώ» που ακατάπαυστα αναζητά τη δική του ασφάλεια, τη δική του μονιμότητα και ατέλειωτη συνέχιση.

Οποιοσδήποτε νους που η σκέψη του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετύχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.

Ενώ αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δικές του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.

Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» −η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου− που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια. Ένας τέτοιος νους επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα.

Δυστυχώς, άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής. Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.

Η σιωπή είναι η αρετή της σοφίας

Η σκέψη είναι απλώς συσσώρευση μνήμης, συναισθημάτων, εμπειριών και γνώσεων, κι έτσι δεν μπορεί ποτέ να υπάρχει στη σκέψη αληθινή σοφία. Σοφία υπάρχει μόνο όταν υπάρχει σταμάτημα της διαδικασίας της σκέψης χωρίς να έχει άμεσο, πρακτικό λόγο να το κάνει· και αυτό το σταμάτημα της σκέψης μπορεί να υπάρξει μόνο όταν πάρει τέλος η διαδικασία της συσσώρευσης όσων αναγνωρίζονται από το «εγώ» ως «εγώ» και «δικό» μου. Όσο ο νους λειτουργεί στο πεδίο του «εγώ» και του «δικού μου», που είναι απλώς αντίδραση της συσσωρευμένης μνήμης, δεν μπορεί να υπάρξει σοφία. Η σοφία είναι μια κατάσταση αυθορμητισμού που δεν έχει κέντρο, όπου δεν υπάρχει καμιά οντότητα που να συσσωρεύει.

Για ν’ ανακαλύψει κανείς την αλήθεια ενός ερωτήματος, ενός προβλήματος, η μηχανική διαδικασία σκέψης που ξέρουμε πρέπει να πάρει τέλος. Οπότε αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη εσωτερική σιωπή και μόνο τότε θα γνωρίσεις εκείνη τη δημιουργικότητα που δεν είναι μηχανική, που δεν είναι απλώς μηχανική αντίδραση. Η σιωπή, λοιπόν, είναι η αρχή της σοφίας.

Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, η πρώτη σου αντίδραση είναι να σκεφτείς γι’ αυτό· να το αποφύγεις ή να το αρνηθείς, να το αποδεχτείς όπως είναι ή να το εξηγήσεις εντελώς, έτσι δεν είναι; Πάρτε όποιο πρόβλημα σας εμφανιστεί και θα δείτε ότι η άμεση αντίδρασή σας είναι είτε να του αντισταθείτε είτς να το αποδεχτείτε· και αν δεν κάνετε κανένα από τα δύο, το δικαιολογείτε ή το ξεφορτώνεστε με μια εξήγηση.

Όταν λοιπόν μπαίνει (τίθεται) ένα ερώτημα, ο νους σας μπαίνει αμέσως σε κίνηση· αντιδρά αυτόματα σαν μηχανή. Αν όμως θέλετε να λύσετε πραγματικά το πρόβλημα, τότε η άμεση αντίδραση είναι σιωπή, όχι σκέψη. Όταν εμφανίζεται το πρόβλημα και η αντίδρασή σου είναι σιωπή, απόλυτη σιωπή, όντας σιωπηλός βλέπεις αμέσως ότι όπου υπάρχει συσσώρευση γνώσης και εμπειρίας, μνήμη, δεν μπορεί να υπάρξει σοφία. Σοφία σημαίνει αυθορμητισμός και δεν μπορεί να υπάρξει αυθορμητισμός ή εσωτερική ελευθερία όσο υπάρχει συσσώρευση γνώσης, μνήμης. Ένας άνθρωπος, λοιπόν, με συσσωρευμένες εμπειρίες στη μνήμη του δεν μπορεί ποτέ να είναι ένας σοφός άνθρωπος, ένας απλός άνθρωπος. Αλλά ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος από τη διαδικασία της συσσώρευσης είναι σοφός· ξέρει τι σημαίνει σιωπή και ό,τι έρχεται μέσα από αυτή τη σιωπή είναι αληθινό.

Αυτή η σιωπή δεν είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί· δεν τη φέρνει κάποια μέθοδος, δεν υπάρχει μονοπάτι γι’ αυτήν, δεν υπάρχει «πώς». Το να ρωτάει κανείς «πώς» σημαίνει να την καλλιεργήσει, πράγμα που είναι απλώς μια μηχανική αντίδραση, μια ανταπόκριση στην επιθυμία να συσσωρεύσουμε σιωπή. Όταν, όμως, κατανοήσεις ολόκληρη τη διαδικασία της συσσώρευσης, που είναι διαδικασία της σκέψης, τότε θα γνωρίσεις εκείνη τη σιωπή από την οποία πηγάζει η δράση, που δεν είναι απλώς αντίδραση· και μπορεί να ζει κανείς σ’ αυτή τη σιωπή όλη την ώρα· μια σιωπή δεν είναι «δώρο», δεν είναι «ικανότητα» − δεν έχει καμία σχέση με «ικανότητες».

Είναι γεγονός ότι προσπαθούμε –ο καθένας μας με διαφορετικό τρόπο− να γίνουμε κάτι, όχι μόνο στην κοινωνία, στον εξωτερικό κόσμο, αλλά πρώτα πρώτα μέσα μας, ψυχολογικά· κι αυτή η ψυχολογική εσωτερική κίνηση επιδρά απόλυτα στην εξωτερική και όχι αντίστροφα. Οι ιδέες είναι ό,τι πιο καταστροφικό, όχι τα γεγονότα. Το γεγονός, λοιπόν, είναι αυτό: η σκέψη έχει χτίσει αυτό το ψυχολογικό οικοδόμημα που βασίζεται στο να γίνει κανείς κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι. Και ρωτάμε: μήπως αυτή είναι η αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου;

Αν, λοιπόν, αυτή είναι η αιτία, μπορείς να ζεις σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς ψυχολογικά να γίνεσαι κάτι; Δεν κάνετε τίποτε άλλο από το να «γίνεστε κάτι», από μικρά παιδιά. Αναρωτιέμαι αν το βλέπετε αυτό. Τώρα ίσως να μου πείτε: «Κι αν δεν γίνω κάτι, τι θα είμαι; Να είμαι σαν φυτό, να μην κάνω τίποτα;» Αλλά έχετε ποτέ ερευνήσει, έχετε εμβαθύνει σ’ αυτό το ερώτημα του να μη γίνετε ψυχολογικά κάτι −που έχει αντίκρισμα κι εξωτερικά− και να μείνετε αυτό που είστε; Σημαίνει το πλήρες ψυχολογικό τέλος της σύγκρισης, της μίμησης, της συμμόρφωσης.

Αν αυτή είναι η αιτία της δυστυχίας όλων των ανθρώπων −το ότι κάθε άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο ακολουθεί ακόμα το ίδιο μοντέλο, που έχει θεσπιστεί εδώ και χιλιετίες, είτε ζει σε κάποιο μικρό χωριό είτε σε κάποιο ρετιρέ πολυτελείας−, αν αυτή είναι η αιτία, τότε μπορεί φυσικά και να τελειώσει. Τότε τι είναι ο άνθρωπος; Είναι απλώς τίποτα; Παρακολουθήστε το αυτό προσεκτικά: μήπως είστε κάτι μέσα στη διαδικασία της προσπάθειας να γίνετε αυτό το κάτι; Στο τέλος της προσπάθειας να γίνετε ψυχολογικά κάτι δεν είστε τίποτα. Αναρωτιέμαι αν το συνειδητοποιείτε αυτό. Αλλά αυτό φοβόμαστε.

Αν, λοιπόν, αυτή η προσπάθεια να γίνω ψυχολογικά κάτι είναι η αιτία της δυστυχίας, μήπως αυτή η προσπάθεια «να γίνω» είναι η κίνηση της σκέψης; Για παράδειγμα, θέλω να έχω «αυτογνωσία», θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου. Δείτε την πλάνη όλου αυτού του πράγματος που θέλω να γίνω. Θέλω να γίνω κάποιος που γνωρίζει το «εγώ» του. Θέλω να μάθω τον εαυτό μου και αρχίζω να αναλύω, να παρατηρώ, αρχίζω να αμφισβητώ.

Αυτή η ίδια η παρατήρηση, η ίδια η αμφισβήτηση, η ίδια η κίνηση εσωτερικά, εξακολουθεί να είναι η κίνηση του «να γίνω κάτι». Αναρωτιέμαι αν το βλέπετε αυτό, γιατί ερχόμαστε τώρα σε κάτι βασικό: οποιαδήποτε κίνηση του νου να μη γίνει ή να γίνει κάτι είναι το ίδιο. Το «να γίνω κάτι» είναι κίνηση της σκέψης που λέει: «Αυτό που βλέπω ότι είμαι πρέπει να το σταματήσω και να γίνω κάτι άλλο». Εξακολουθεί, λοιπόν, να είναι πάντα η κίνηση της σκέψης προς μια άλλη κατεύθυνση. Μπορεί αυτή η κίνηση της σκέψης να τελειώσει; Μπορεί η σκέψη να μην κινείται προς καμιά κατεύθυνση και να μείνει ακίνητη;

Το «εγώ» δεν μπορεί να παραιτηθεί. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σωπάσει· και δεν μπορεί να σωπάσει χωρίς να κατανοηθεί η δομή και η σημασία του «εγώ». Η δομή και το νόημα του «εγώ» μπορούν να κατανοηθούν συνολικά και αμέσως ή καθόλου· κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος, δεν υπάρχει άλλος. Αν πεις: «Θα κάνω τις πρακτικές που μου λένε, θα δουλέψω σταδιακά πάνω σ’ αυτό μέχρι που το “εγώ” να πεθάνει», τότε έχεις πέσει σε μια διαφορετικού είδους παγίδα, που την έχει στήσει το ίδιο σου το «εγώ».

Όταν ο νους είναι ακίνητος, ήσυχος, όχι τεχνητά αναγκασμένος να μένει ακίνητος, τότε ανακαλύπτεις ότι υπάρχει μια αίσθηση συνολικής ανασφάλειας στην οποία υπάρχει πλήρης ασφάλεια, επειδή υπάρχει απουσία του «εγώ», του εαυτού, ο οποίος αδιάκοπα μάχεται κάτι ή για κάτι... Σ’ αυτή την ακινησία, κάθε σκέψη, κάθε ανταπόκριση, κάθε αντίδραση, κάθε κίνηση του «εγώ» απομακρύνεται, και αυτό, νομίζω, είναι σημαντικό αν πρόκειται να λύσουμε τα προβλήματά μας στη ζωή.

Το μόνο που μπορεί να κάνει το «εγώ» είναι να γνωρίσει τον εαυτό του. Πρέπει να ξέρει τους περιορισμούς του, τα κίνητρα, τα αισθήματα, τα πάθη, τις σκληρότητες, την έλλειψη αγάπης, και να έχει επίγνωση όλων των δραστηριοτήτων του. Πρέπει κανείς να τα βλέπει όλα αυτά και να παραμένει σιωπηλός, χωρίς να ρωτάει, χωρίς να «ζητιανεύει», χωρίς ν’ απλώνει το χέρι για να πάρει κάτι ψυχολογικά. Αν απλώσεις το χέρι σου ζητιανεύοντας ψυχολογικά, θα μείνεις για πάντα με άδεια χέρια. Αλλά το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, τον υποσυνείδητο όσο και το συνειδητό, είναι η αρχή της σοφίας· και το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, μ’ αυτή την έννοια, φέρνει ελευθερία. Αυτή η ελευθερία δεν είναι ελευθερία για να μπορέσεις εσύ προσωπικά να έχεις την εμπειρία εκείνης της Πραγματικότητας. Ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος δεν είναι ελεύθερος από κάτι ή για κάτι, είναι απλώς ελεύθερος· και τότε, αν εκείνη η κατάσταση Πραγματικότητας θέλει να έρθει, θα έρθει − είναι μάταιο να ψάχνεις εσύ να τη βρεις.

Ο νους είναι σίγουρα και το συνειδητό κομμάτι του, όπως και το υποσυνείδητο. Η θάλασσα δεν είναι μόνο η επιφάνεια του νερού που βλέπεις να αστράφτει όλο ζωντάνια στο ηλιοβασίλεμα· είναι και όλο το βάθος του νερού που κάνει τη θάλασσα. Το ίδιο και ο νους μας, είναι όλο του το περιεχόμενο, είτε έχουμε συνείδησή του είτε όχι. Ο νους είναι τόσο απασχολημένος, τόσο απορροφημένος από τις δραστηριότητές του, που ποτέ δεν αρχίζει να αναρωτιέται για το υποσυνείδητο, να ψάχνει, να ανακαλύπτει, να ψαρεύει μέσα σ’ αυτό. Ξέρουμε τι είναι το υποσυνείδητο· είναι πολύ απλό: είναι τα κίνητρά μας, η συσσωρευμένη γνώση μας, οι φόβοι μας, οι ελπίδες μας, ο σωρός των εμπειριών μας, οι ελπίδες μας, οι πόθοι μας, τα απωθημένα μας, η επιθυμία για την ύπαρξη Θεού και η δημιουργία Θεών − όλα αυτά είναι η συνείδησή μας. Έτσι, το να ξεχωρίζουμε το «εγώ» από το νου δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Δείτε το αυτό, σας παρακαλώ, συνειδητοποιήστε το. Όλο αυτό που είναι η συνείδηση, είναι ο νους, είναι το «εγώ». Το «εγώ» που κάνει μια δουλειά· το «εγώ» που έχει μια γυναίκα ή έναν άντρα, που έχει οικογένεια· το «εγώ» που είναι φιλόδοξο, φθονερό, κτητικό· το «εγώ» που αξιολογεί· το «εγώ» που ακολουθεί μια παράδοση· το «εγώ» που θέλει να βρει την Αλήθεια, την Πραγματικότητα, τον Θεό· το «εγώ» που έχει μικρότητες, που έχει πλεονεξία − όλα αυτά είναι η συνείδηση, ο νους. Αυτή τη συνείδηση μπορεί να την εξυψώνεις και να την ονομάζεις «Άτμαν», «Παράτμαν», «Υπερεγώ» ή όπως θέλετε πείτε το, αλλά όπως κι αν το πεις, είναι πάντα προϊόν χρόνου, είναι πάντα το «εγώ» σου. Τώρα: με αυτό το «εγώ» θέλεις να βρεις κάτι που να είναι πέρα από το ίδιο το «εγώ»· έτσι δεν θα το βρεις ποτέ.

Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί τα προβλήματα· η σκέψη του διαμορφωμένου νου· του νου που είναι επουσιώδης, στενόμυαλος, μισαλλόδοξος· που έχει δημιουργήσει θρησκείες, ιδέες και γνώσεις και που είναι σακατεμένος από τις ίδιες του τις αντιλήψεις, από τη ματαιοδοξία, την απληστία, τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις. Ο νους είναι, λοιπόν, εκείνο που πρέπει να κατανοηθεί, και ο νους είναι το «εγώ»· ο νους είναι ο εαυτός − όχι κάποιος «ανώτερος εαυτός». Ο νους επινοεί τον «ανώτερο εαυτό» και μετά λέει ότι εκείνος είναι ένα εργαλείο για τον ανώτερο. Μια τέτοια σκέψη είναι παράλογη, ανώριμη. Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί όλες αυτές τις λεωφόρους φυγής και μετά ξεκινάει από εκεί για να υψώσει το ανάστημά του.

Με οποιαδήποτε σκέψη που είναι κατασκευασμένη και διαμορφωμένη από φιλοσοφία, θρησκεία, γκουρού και τέτοια δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για κανέναν να είναι ελεύθερο άτομο. Η πιθανότητα να είσαι ελεύθερο άτομο εμφανίζεται μόνο όταν αρχίζεις να κατανοείς τον εαυτό σου και να μαθαίνεις γι’ αυτόν, όχι μέσα από βιβλία, επειδή ο εαυτός σου, το «εγώ» σου –αυτό που είσαι εσύ– δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσω κάποιου άλλου. Πρέπει να παρατηρείς τον εαυτό σου· να τον παρατηρείς με διαύγεια, με δύναμη και αποφασισμένη αυστηρή κατεύθυνση στη σχέση σου με τα πάντα γύρω σου και μόνο· εκεί πρέπει να παρατηρείς τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, τον τρόπο που μιλάς· πώς κοιτάς ένα λουλούδι, ένα δέντρο· τον τρόπο που μιλάς σε κάποιον που βρίσκεται σε κατώτερη θέση από σένα και κάποιον σε ανώτερη, την κίνηση των χεριών σου, των ματιών σου... Όλα θα σου δείξουν αν έχεις κάποια επίγνωσή τους, πώς δουλεύει ο νους σου και ο νους είναι ο εαυτός, το «εγώ». Μπορεί ο εαυτός να επινοεί τον «ανώτερο εαυτό», το «υπερεγώ» ή μπορεί να επινοεί την κόλαση και τον παράδεισο, αλλά πάντα είναι ο εαυτός, το «εγώ».

Υπάρχει διττότητα ανάμεσα στο νου και στον εαυτό; Εάν δεν υπάρχει, πώς μπορεί κανείς να ελευθερώσει το νου από τον εαυτό;

Υπάρχει διττότητα ανάμεσα σε «εμένα», στον εαυτό μου, στο «εγώ» και στο νου μου; Σίγουρα όχι. Ο νους είναι ο εαυτός, το «εγώ». Το «εγώ», ο εαυτός, είναι αυτή η παρόρμηση ζήλιας, φθόνου που νιώθουμε· είναι η παρόρμηση σκληρότητας, βιαιότητας, αυτής της έλλειψης αγάπης, αυτής της ατέλειωτης αναζήτησης γοήτρου, δύναμης, εξουσίας, αυτής της προσπάθειας να είσαι κάποιος· όλα αυτά κάνει κι ο νους, έτσι δεν είναι; Ο νους όλη την ώρα σκέφτεται πώς θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία, περισσότερη ασφάλεια, καλύτερη κοινωνική θέση, περισσότερες υλικές ανέσεις, καλύτερη υγεία, αυξημένη δύναμη, πράγματα που όλα ανήκουν στον εαυτό, στο «εγώ». Ο νους, λοιπόν, είναι το «εγώ»· το «εγώ» δεν είναι κάτι χωριστό, παρόλο που μας αρέσει να σκεφτόμαστε ότι είναι, επειδή ο νους μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του, μπορεί να παίζει αυτό το παιχνίδι ξανά και ξανά, προσπαθώντας να δαμάσει το «εγώ», να κάνει κάτι γι’ αυτό, πράγμα που είναι το ανώριμο παιχνίδι ενός καλλιεργημένου νου, καλλιεργημένου με το λάθος τρόπο.

Ο νους, λοιπόν, είναι ο εαυτός, το «εγώ», είναι όλη αυτή η δομή της πλεονεξίας· και το πρόβλημα είναι: πώς ο νους θα ελευθερωθεί από τον εαυτό του; Παρακολουθήστε το αυτό, σας παρακαλώ. Αν κάνει κάποια κίνηση να ελευθερώσει τον εαυτό του, είναι και πάλι ο εαυτός, έτσι δεν είναι; Προσέξτε. Εγώ και ο νους μου είμαστε το ίδιο, δεν υπάρχει διαίρεση ανάμεσα στον εαυτό μου και στο νου μου. Το «εγώ», ο εαυτός μου, είναι ζηλόφθονος, φιλόδοξος, είναι ακριβώς ίδιος με το νου μου που λέει: «Πρέπει να μην είμαι ζηλόφθονος, πρέπει να είμαι καλός», διαιρώντας ο ίδιος τον εαυτό του.

Τώρα: όταν το δω αυτό, τι μπορώ να κάνω; Αν ο νους είναι προϊόν του περιβάλλοντος, του φθόνου, της απληστίας, αν είναι προϊόν διαμόρφωσης, τότε τι μπορεί να κάνει κάνεις; Καταλαβαίνετε; Κάθε κίνηση από τη μεριά του νου να ελευθερώσει τον εαυτό του από τη διαμόρφωσή του είναι μια πράξη του «εγώ» που θέλει να ελευθερωθεί για να είναι πιο ευτυχισμένο, να είναι πιο γαλήνιο, πιο κοντά στο δεξί χέρι του Θεού. Βλέπω, λοιπόν, όλο αυτό, ότι ο νους είμαι εγώ· βλέπω όλα τα κόλπα και τις ζαβολιές του νου. Οπότε ο νους μένει ήσυχος, μένει εντελώς ακίνητος, δεν κάνει καμιά κίνηση για να κερδίσει ή να αποφύγει κάτι, γιατί σίγουρα το «εγώ» υπάρχει μόνο στην κίνηση του νου να κερδίσει ή να αποφύγει κάτι. Έτσι ο νους είναι εντελώς ήσυχος. Και σ’ αυτή την ησυχία, σ’ αυτή την ακινησία, υπάρχει ελευθερία από το «εγώ», από τον ίδιο το νου.

Παιχνιδοθεραπεία: Η θεραπευτική ικανότητα του παιχνιδιού

Παιχνιδοθεραπεία ή Παιγνιοθεραπεία. Πώς γίνεται, σε τι ωφελεί και πώς μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά! Παιχνίδι! Εύκολο. Απλό. Το κάνουν όλοι, από παιδιά μέχρι ενήλικες. Σε όλους αρέσει! Παρόλα αυτά το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι στιγμιαίο, με βραχυπρόθεσμο όφελος την χαρά της στιγμής.

Κάνεις δεν σκέφτεται ότι η χαρά της στιγμής ουσιαστικά δεν είναι της στιγμής αλλά διαρκεί πολύ περισσότερο! Μία ώρα παιχνιδιού με φίλους μπορεί να φτιάξει την διάθεση για ολόκληρη την μέρα. Γιατί λοιπόν δεν δίνουμε μεγαλύτερη σημασία σε αυτό; Απλό, γιατί είμαστε ενήλικες, έχουμε δουλειές, υποχρεώσεις, δεν προλαβαίνουμε να παίξουμε αν και όλοι το θέλουμε! Ας σκεφτούμε για λίγο τα παιδιά όμως!

Τι προσφέρει το παιχνίδι στα παιδιά; Πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν γίνονται καν αντιληπτά από τα ίδια αλλά ούτε και από τους γονείς τους. «Ο Γιωργάκης παίζει μαζί με τον Νικολάκη και την Μαρία!»Έτσι θα πουν οι γονείς τους βλέποντας τα να παίζουν ένα επιτραπέζιο! Εγώ θα πω ότι επίσης «κοινωνικοποιούνται». Η αλληλεπίδραση ενός παιδιού με μία ομάδα συνομηλίκων είναι από τα πρώτα πράγματα που ανησυχούν τους γονείς. Η διαδικασία προσαρμογής και κοινωνικοποίησης είναι σημαντική για κάθε παιδί. Όλοι έχουμε παρατηρήσει παιδιά τα οποία δεν επιζητούν την κοινωνική επαφή με τα άλλα παιδιά της ομάδας είτε γιατί είναι συνεσταλμένα είτε γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές δεξιότητες και τρόπους για να τα προσεγγίσουν.

Υπάρχει λοιπόν κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά να ενταχθούν ομαλά σε μία ομάδα και γενικότερα στην κοινωνία; Ναι, φυσικά και υπάρχει.

Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και αναπτύσσεται όλο και περισσότερο παγκοσμίως η «Παιγνιοθεραπεία» της οποίας οι αρχές αναφέρουν το παιχνίδι ως την φυσικότερη διαδικασία μάθησης και μέσο απελευθέρωσης του παιδιού από φόβους και άγχη. Η «Παιγνιοθεραπεία» μπορεί να είναι ομαδική, με στόχο για παράδειγμα την κοινωνικοποίηση, ή και ατομική με άλλους στόχους όπως η κατανόηση και έκφραση των συναισθημάτων του παιδιού.

Σκεφτείτε λοιπόν πόσο θα βοηθηθεί μία ομάδα παιδιών με τέτοιες δυσκολίες στο κατάλληλο πλαίσιο.

Η «Παιγνιοθεραπεία» είναι ένας μεγάλος τομέας και το συγκεκριμένο άρθρο επικεντρώνεται στο κομμάτι της κοινωνικοποίησης μέσω ομαδικών δραστηριοτήτων. Υπάρχουν πολλοί ακόμα τομείς στους οποίους είναι χρήσιμη, τόσο ομαδικά όσο και ατομικά. 

Μήπως το Big Bang γέννησε τρισεκατομμύρια μαύρες τρύπες

bubblesΜήπως κατά τη διάρκεια των πρώτων στιγμών του Κόσμου μας γεννήθηκε ένας τεράστιος αριθμός μαύρων οπών; Είναι μια πολύ παράξενη ιδέα, που γίνεται πιθανή από τις ακραίες πυκνότητες που συνδέονται με το big bang. Μέχρι τώρα, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό στοιχείο ότι τέτοιες αρχέγονες μαύρες τρύπες (PBHs) υπήρξαν ποτέ, αλλά νέες παρατηρήσεις για αυτή την εποχή θα μπορούσαν να αλλάξουν ό,τι ξέραμε.
 
Αρχέγονες μαύρες τρύπες
Η ανίχνευση τους θα είχε τεράστιο όφελος, επειδή αυτές θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξετάσουμε τον πολύ πρώιμο Κόσμο ένα μικρό μόνο μέρος του ενός δευτερολέπτου αφότου άρχισαν όλα, όταν δηλαδή οι συνθήκες ήταν τόσο ακραίες, που και οι καλύτερες θεωρίες της φυσικής μας έχουν πρόβλημα να τις περιγράψουν. Οι αρχέγονες μαύρες τρύπες επίσης μπορεί να αποτελούν μέρος της μυστήριας αόρατης ουσίας της γνωστής σκοτεινής ύλης, που φαίνεται να αποτελεί το μεγαλύτερο τμήμα της ύλης στο σύμπαν.
 
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί να σχηματίστηκαν μέσα στην κόλαση του πρώιμου Κόσμου οι αρχέγονες μαύρες τρύπες (PBH). Παραδείγματος χάριν, οι τότε πυκνές συγκεντρώσεις της ενέργειας συνδεδεμένες με εξωτικά ενεργειακά πεδία θα μπορούσαν να καταρρεύσουν κάτω από τη βαρύτητά τους – σύμφωνα με τη σχετικότητα του Einstein, η ενέργεια ασκεί βαρύτητα ακριβώς όπως η ύλη – για να κάνουν μαύρες τρύπες. Ένα τέτοιο ενεργειακό πεδίο είναι πιθανά υπεύθυνο για τη γρήγορη διαστολή του πρώιμου Κσμου, ένα φαινόμενο που καλούμαι πληθωρισμό.
 
Είναι δε δυνατή μια ευρεία ποικιλία μαζών για τις PBH, ανάλογα με το σενάριο του σχηματισμού τους. Οι μαύρες τρύπες με την ελάχιστη δυνατή μάζα, με μικρότερη από τη μάζα ενός κομήτη, ή 1 τρισεκατομμύριο κιλά, θα εξατμιζόταν γρήγορα μέσω της κβαντικής διαδικασίας γνωστής ως ακτινοβολία Hawking.
 
Εκρηκτικές μαύρες οπές
Υπάρχουν μη επιβεβαιωμένες αναφορές της ακτινοβολίας από ελαφρώς πιο μεγαλύτερης μάζας PBH, τα τελευταία ίχνη των οποίων θα εξατμίζονταν ακριβώς τώρα.
 
Μεγαλύτερης μάζας PBH, που μπορεί να γεννήθηκαν με μέχρι 100.000 φορές τη μάζα του ήλιου, θα μπορούσαν να επιζήσουν για να βάλουν μια σφραγίδα στο Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων (CMB), την ακτινοβολία που εκπέμφθηκε από τη θερμή ύλη κατά προσέγγιση 400.000 έτη μετά από τη Μεγάλη Έκρηξη.
 
Κι αυτό επειδή οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτίνες X καθώς καταπίνουν ύλη από τα περίχωρά τους, και αυτές οι ακτίνες X μπορούν να δραπετεύσουν από τη γειτονιά των μαύρων οπών για να ιονίσουν άτομα υδρογόνου. Και το γεγονός αυτό θα είχε λεπτές επιπτώσεις στο πως η ίδια η ύλη κατανέμεται σε περιοχές υψηλής και χαμηλής πυκνότητας – μια κατανομή που αντανακλάται στην Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου Μικροκυμάτων.
 
Αυτή η επίδραση μπορεί να εξηγήσει μια μπερδεμένη απόκλιση μεταξύ των αποτελεσμάτων του Δορυφόρου Ανισοτροπίας Μικροκυμάτων Wilkinson (WMAP), που μέτρησε τη CMB, και μελέτες για το πώς είναι συγκεντρωμένοι οι γαλαξίες.
 
Οι δύο εργασίες διαφωνούν σε μια παράμετρο που ονομάζεται sigma8, που περιγράφει πώς συγκεντρώθηκε μαζί η ύλη στον πρώιμο Κόσμο. Αλλά σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη με επικεφαλής το Massimo Ricotti του πανεπιστημίου της πολιτείας Μέρυλαντ στο College Park, οι δύο μετρήσεις συμφωνούν εάν συμπεριλαμβάνονται στα μοντέλα οι οι PBH.
 
Όμως ο ίδιος ο Ricotti λέει ότι είναι πολύ νωρίς για να ισχυριστεί ότι υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για τις αρχέγονες μαύρες τρύπες. Είναι ακόμα δυνατό ότι ο λεπτομερής έλεγχος των μετρήσεων θα τους φέρει σε συμφωνία χωρίς την επίκληση αυτών των εξωτικών αντικειμένων, ισχυρίζεται.
 
Η πρώτη μελέτη άστρων
Η μελέτη του, επίσης, προτείνει ότι το φαινόμενο ιονισμού των PBH θα είχε βοηθήσει να ανάψει ο σπινθήρας σχηματισμού των πρώτων άστρων στον Κόσμο. Η παρουσία ελεύθερων ηλεκτρονίων βοηθά ζεύγη των ατόμων υδρογόνου να ενωθούν και να διαμορφώσουν το μοριακό υδρογόνο. «Σχηματίζεται πολύ μοριακό υδρογόνο – περίπου 10 έως 100 φορές περισσότερο από όσο θα σχηματιζόταν εάν δεν υπήρχαν οι αρχέγονες μαύρες τρύπες», τονίζει ο Ricotti.
 
Το μοριακό υδρογόνο βοηθά ώστε να ψυχθούν νέφη αερίου με την εκπομπή ακτινοβολίας, επιτρέποντας έτσι στα νέφη να συμπυκνωθούν φτιάχνοντας αστέρια. Ο Ricotti πιστεύει ότι το νέο Διαστημικό Τηλεσκόπιο James Webb, που σχεδιάζεται να προωθηθεί το 2013, μπορεί να είναι σε θέση να ανιχνεύσει αυτήν την αύξηση του σχηματισμού των αστεριών.
 
Ίσως το πιο περίεργο είναι ότι εάν οι αρχέγονες μαύρες τρύπες επιζούν σε αρκετά μεγάλους αριθμούς σήμερα, τότε τα νέφη τους θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος ή ακόμα και όλη τη μυστήρια σκοτεινή ύλη.
 
Το κύριο πρόβλημα με αυτή την πιθανότητα είναι ότι δεν είναι σαφές εάν οι συνθήκες που απαιτούνται για να σχηματιστούν οι PBH σε μεγάλους αριθμούς,  εμφανίστηκαν ποτέ στον Κόσμο μας.
 
Στο σενάριο σχηματισμού που περιλαμβάνει το πεδίο πληθωρισμού, παραδείγματος χάριν, ο αριθμός των αρχέγονων οπών PBH που σχηματίζονται εξαρτάται από άγνωστα μεγέθη, όπως είναι το μέγεθος των διακυμάνσεων στο πεδίο πληθωρισμού. «Σε μερικά πληθωριστικά μοντέλα, μπορούν να σχηματιστούν πολλές PBH, σε άλλα διαμορφώνονται πολύ λίγες από αυτές», αναφέρει ο Ricotti. «Δεν είναι προφανές εάν αυτές σχηματίζονται σε ικανοποιητικούς αριθμούς για να είναι ενδιαφέρουσες.»
 
Παράθυρο στο παρελθόν
Είναι πιθανό ότι πολύ μεγάλα ποσά ιονισμού στον πρώιμο Κόσμο – ενδεχομένως να οφείλεται στις ακτίνες X που εκπέμπονται από τις PBH – να μπορούσαν να ανιχνευθούν από το δορυφόρο Planck της Ευρώπης, που σχεδιάστηκε να προωθηθεί στα μέσα του 2008, λέει το μέλος της ομάδας WMAP Rachel Bean του πανεπιστημίου Cornell στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης. «Είναι κατανοητό ότι τέτοια αποτελέσματα θα μπορούσαν να μετρηθούν από το δορυφόρο Planck»,  λέει η Bean.
 
Εάν προκύψουν ποτέ πειστικά στοιχεία για τις αρχέγονες μαύρες τρύπες, τότε θα έδιναν στους επιστήμονες ένα εξαιρετικά σημαντικό παράθυρο του Κόσμου μας στις απαρχές του χρόνου. «Η παρουσίαση αποδείξεων ότι υπάρχουν ακόμη και πολύ λίγες αρχέγονες μαύρες τρύπες, θα μας δίδασκε πολλά για τον πρώιμο Κόσμο», λέει ο Ricotti. «Δεν ξέρουμε και πολλά για εκείνες τις εποχές.»
 
Η μάζα των μαύρων οπών θα μας αποκάλυπτε το χρόνο στον οποίο σχηματίστηκαν, επειδή τα διαφορετικά σενάρια για το σχηματισμό τους εμφανίζονται σε διαφορετικούς χρόνους και δίνουν φυσικά διαφορετικές μάζες. Εάν σχηματίστηκαν στο τέλος του πληθωρισμού, τότε η ύπαρξή τους θα αποκάλυπτε σημαντικές πληροφορίες για τη σκοτεινή φυσική αυτής της περιόδου της γρήγορης διαστολής.
 
«Θα μπορούσατε να αποκλείσετε τα μοντέλα του πληθωρισμού που δεν θα παράγουν αυτές τις μαύρες τρύπες», λέει ο φυσικός James Chisholm του Νότιου Πανεπιστημίου της πολιτείας Utah. «Κάποιος τότε θα έπαιρνε πιθανώς ένα βραβείο Νόμπελ.»
 
Το 2001 επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες ανακοίνωσαν ότι μπορεί μικροσκοπικές μαύρες τρύπες να εκρήγνυται σε όλη την κοσμική γειτονιά μας. Και οι εκρήξεις αυτές θα μπορούσαν να εξηγήσουν μια κατηγορία ασυνήθιστων εκρήξεων ενέργειας που έχουν παρατηρηθεί εδώ στη Γη.
 
Οι εκρήξεις ακτίνων-γ απελευθερώνουν ενέργεια κατά θεαματικό τρόπο, και για μερικά δευτερόλεπτα μπορούν να επισκιάσουν όλες τις άλλες στον Κόσμο. Μπορούν να προέλθουν από οποιοδήποτε μέρος του ουρανού, και οι αστρονόμοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι παράγονται στην ίδια την άκρη του Κόσμου, πιθανότατα στις υπέρλαμπρες πύρινες βολίδες που δημιουργούνται κατά τη γέννηση ή κατά τη συγχώνευση αστρικών μαύρων οπών.
 
Όμως το μοντέλο αυτό λένε οι David Cline, Christina Matthey και Stanislaw Otwinowski δεν ισχύει για τις εκρήξεις που διαρκούν λιγότερο από 100 χιλιοστά του δευτερολέπτου, που αποτελούν τις 42 από τις 3000 εκρήξεις που παρατήρησαν μέχρι το 2001.
 
Αυτές οι σύντομες εκρήξεις ακτίνων γάμμα δεν προέρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, ούτε συγκεντρώνονται στο δίσκο του Γαλαξία μας ή στο κέντρο του, όπως θα περιμέναμε αν συνδέονταν με τα αστέρια. Αλλά υπάρχει ένας υπαινιγμός μιας συγκέντρωσης τους προς τον σπειροειδή βραχίονα που λέγεται Ωρίωνας του Γαλαξία μας, ο επόμενος σπειροειδής βραχίονας μετά από τον ήλιο.
Οι σύντομες εκρήξεις που προσδιορίστηκαν από τον Cline είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά, γι αυτό και μάλλον προκαλούνται από παρόμοια γεγονότα. Ο Cline πρότεινε τότε ότι με τις σύντομες εκρήξεις ακτίνων γάμμα βλέπουμε στην ουσία την εκπυρσοκρότηση μικροσκοπικών μαύρων οπών που σχηματίστηκαν κατά τη Μεγάλη Έκρηξη.
 
Οι μαύρες τρύπες πιστεύουμε πως τελειώνουν τη ζωή τους με μια βίαια έκρηξη ενέργειας, που ονομάζεται ακτινοβολία Hawking. Όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα τους, τόσο περισσότερο επιζούν προτού να συμβεί αυτό. Για  μαύρες τρύπες που πεθαίνουν σήμερα, περίπου 14 δισεκατομμύρια έτη μετά από το big bang, θα έπρεπε να έχουν μια μάζα 100 εκατομμυρίων τόνων – είναι το βάρος ενός μικρού βουνού – και έχουν δημιουργηθεί όταν η ηλικία του Κόσμου ήταν μικρότερη από 10-27 του ενός δευτερολέπτου.
 
Αν η υπόθεση των τριών αμερικανών ερευνητών είναι σωστή, τότε κάθε κύβος του διαστήματος πλάτους μερικών ετών φωτός στην κοσμική γειτονιά μας θα μπορούσε να περιέχει περίπου 10 δισεκατομμύρια αρχέγονες μαύρες τρύπες που περιμένουν να πεθάνουν μέσα σε μια βίαιη έκρηξη.
Κάθε δε χρόνο στον ίδιο όγκο μερικές από αυτές θα πυροδοτηθούν, και η κάθε μία θα ελευθερώσει ενέργεια 100 δισεκατομμύρια βόμβες υδρογόνου του ενός μεγάτονου.
 
Βεβαίως άλλοι αστρονόμοι, όπως ο Roger Blandford του Τεχνολογικού Ιδρύματος της Καλιφόρνιας, έχουν τις αμφιβολίες τους.
 
Ο Cline προτείνει να εξεταστεί ο τρόπος που η φωτεινότητα αλλάζει κατά τη διάρκεια των εκρήξεων. Αν οι διακυμάνσεις κρατούν λίγα νανοδευτερόλεπτα θα υποστήριζαν την ιδέα ότι η πηγή είναι ένα πολύ μικρό αντικείμενο, όπως μια αρχέγονη μαύρη τρύπα.

Ο δορυφόρος Kepler μπορεί να βρει αν οι αρχέγονες μαύρες τρύπες αποτελούν την σκοτεινή ύλη

xmm_cosmos_galaxy_densityΟ πρωταρχικός στόχος του δορυφόρου Kepler της NASA , που τέθηκε το Μάρτιο του 2009 σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο, είναι να ψάξει για πλανήτες σαν τη Γη σε ένα τμήμα του Γαλαξία μας. Αλλά τώρα μια ομάδα φυσικών πρότεινε ότι ο Kepler θα μπορούσε να έχει και ένα δεύτερο στόχο αρκετά ελκυστικό: είτε να ανιχνεύει είτε να αποκλείει αρχέγονες μαύρες τρύπες (PBHs) με ένα συγκεκριμένο εύρος μάζας ως το κύριο συστατικό της σκοτεινής ύλης.
 
Μια εικόνα που τράβηξε ο δορυφόρος Kepler του αστρικού σμήνους NGC 6791, που βρίσκεται 13.000 έτη φωτός από τη Γη. Η εικόνα έχει χρωματική κωδικοποίηση, ώστε να φαίνονται τα φωτεινότερα αστέρια σαν λευκά, και τα πιο αμυδρά αστέρια σαν κόκκινο

Ο Kim Griest του Πανεπιστημίου στο Σαν Ντιέγκο με τους συνεργάτες του έχουν δημοσιεύσει τη μελέτη τους σχετικά με τη χρήση του Kepler για την ανίχνευση PBH σαν σκοτεινή ύλη σε ένα πρόσφατο τεύχος του Physical Review Letters.
«Η φύση της σκοτεινής ύλης είναι ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα προβλήματα σε όλη την επιστήμη και έτσι η απάντηση θα είναι εξαιρετική”, αναφέρει ο Griest. Αν αποδειχθεί ότι είναι αρχέγονες μαύρες τρύπες, τούτο θα είναι εντελώς συναρπαστικό και όλοι θα θέλουν να καταλάβουν αυτό που συνέβη στις απαρχές του σύμπαντος που τις δημιούργησε. Εάν δεν βρεθεί κάτι, τότε θα εξαλειφθεί ένας σημαντικός υποψήφιος, αλλά δεν θα είναι και τόσο συναρπαστικό.
 
Όπως εξηγούν οι επιστήμονες, οι PBHs έχουν θεωρηθεί ως υποψήφια συστατικά για τη σκοτεινή ύλη από το 1970. Αυτές οι μαύρες τρύπες πιστεύεται ότι σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του πρώιμου σύμπαντος από διαταραχές της πυκνότητας, που μπορεί να είχε προκύψει από μια ποικιλία παραγόντων, όπως ο πληθωρισμός, αλλαγές φάσης, και ενδεχομένως ακόμη και την κατάρρευση βρόχων χορδών. Επειδή δεν υπάρχει ενιαία θεωρία για το πώς σχηματίστηκαν οι PBHs, οι επιστήμονες δεν ξέρουν πόση μάζα θα έχουν. Ωστόσο, μια προηγούμενη πειραματική και θεωρητική εργασία έχει εξαλείψει το μεγαλύτερο εύρος της μάζας των PBH, συμπεριλαμβανομένου σχεδόν όλου του φάσματος μάζας από 10-18 έως 1016 ηλιακές μάζες, με εξαίρεση το εύρος μάζας μεταξύ 10-13 και 10-7 ηλιακές μάζες. Οι επιστήμονες αποκαλούν αυτές τις 5 τάξεις μεγέθους σαν «παράθυρο PBH σκοτεινής ύλης .»
 
Στην παρούσα μελέτη, ο Griest και οι συνεργάτες του πιστεύουν ότι τα δεδομένα του Kepler θα μπορούσαν δυνητικά να αποκλείσουν ένα σημαντικό μέρος αυτού του παραθύρου. Επί του παρόντος, το φωτόμετρο του Κέπλερ μετρά την ένταση του φωτός των άστρων – περίπου 150.000 διαφορετικά άστρα κάθε 30 λεπτά. Κατά την ανάλυση των δεδομένων, οι επιστήμονες ψάχνουν για συγκεκριμένες διακυμάνσεις στο φως των άστρων, ή την αστρική ροή, δεδομένου ότι η μείωση της θα μπορούσε να σηματοδοτήσει έναν διελαύνοντα πλανήτη στο μέγεθος της Γης μπροστά από το άστρο.
 
Στη μελέτη τους, οι φυσικοί έχουν δείξει ότι το φωτόμετρο του Kepler θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για την ανίχνευση μικρών ποσών βαρυτικού εστιασμού, (microlensing), που είναι η κάμψη του φωτός των άστρων καθώς αυτό ταξιδεύει μέσω του γειτονικού διαστήματος. Σύμφωνα με τη γενική σχετικότητα, η κάμψη αυτή οφείλεται στην βαρύτητα μιας αόρατης μάζας που λειτουργεί σαν «φακός» και βρίσκεται μεταξύ της φωτεινής πηγής (το άστρο) και του παρατηρητή (δορυφόρος). Αυτός ο φακός θα μπορούσε να είναι μία PBH ή άλλος τύπος Συμπαγούς Αντικείμενου σαν Φωτοστέφανο (MACHO), καθώς και μίνι φωτοστέφανα, τα οποία είναι υποψήφια σκοτεινή ύλη.
«Τα PBHs στην πραγματικότητα είναι απλά μια μορφή MACHOs,» εξήγησε ο Griest. «Στο εύρος της μάζας που είμαστε ευαίσθητοι, νομίζω ότι τα PBHs είναι ο πιο πιθανός υποψήφιος MACHO, αλλά δεν θα είμαστε σε θέση να πούμε αν θα ήταν μη τοπολογικά αντικείμενα σολιτόνια, που είναι μια άλλη μορφή των MACHO.»
 
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, ο δορυφόρος Κέπλερ μπορούσε να ανιχνεύσει γεγονότα μικροεστιασμού (microlensing), που προκλήθηκαν από μάζες στην περιοχή μεταξύ 5 x 10-10 και 10-4  ηλιακές μάζες, κάτι που σημαίνει ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να αποκλείσει περίπου το 40% της μάζας του παράθυρου των PBH σαν την σκοτεινή ύλη , αν αυτό δεν εντοπίσει τίποτα. Αν κάνει ανίχνευση γεγονότων μικροεστιασμού, τότε φυσικά οι συνέπειες θα ήταν πολύ πιο συναρπαστικές: οι αρχέγονες μαύρες τρύπες PBH θα μπορούσαν να είναι η σκοτεινή ύλη.
«Κανείς δεν περιμένει πραγματικά να λυθεί ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα που δεν έχει βρεθεί η εξήγηση του για περισσότερα από 50 χρόνια τώρα», δήλωσε ο Griest. Έτσι, η σκεπτική επιστημονική πλευρά μου λέει πως πιθανότατα θα αποκλειστεί κάποια παράμετρος. Οι αναζητήσεις για σωματίδιο σκοτεινής ύλης στον επιταχυντή LHC, κλπ., έχουν μέχρι στιγμής καταλήξει σε άδεια χέρια, γι ‘αυτό πιστεύω ότι οι αρχέγονες μαύρες τρύπες  PBHs γίνονται όλο και πιο πιθανές ως υποψήφια σώματα σκοτεινής ύλης.
 
Παρά το γεγονός ότι άλλες έρευνες μικροεστιασμού έχουν εξετάσει δεκάδες εκατομμύρια άστρων εδώ και πολλά χρόνια, οι επιστήμονες εξηγούν ότι ο Κέπλερ μπορεί να προσφέρει ισχυρότερα όρια για την σκοτεινή ύλη στο συγκεκριμένο εύρος μάζας, από ό,τι οι προηγούμενες έρευνες. Τα πλεονεκτήματα του Κέπλερ προκύπτουν από την εξαιρετική ακρίβεια του φωτόμετρου της, που επιτρέπει να ανιχνευθούν πολύ μικρές μεγεθύνσεις.
 
Ο Griest και οι συνεργάτες του έχουν ήδη αρχίσει την εξέταση των δεδομένων του Κέπλερ, που είναι διαθέσιμα στο κοινό. Η ανάλυση των δεδομένων δεν θα είναι τόσο απλή, δεδομένου ότι απαιτεί την κατανόηση πολύπλοκων στοιχείων κάμψης του φωτός, την κατανόηση ψευδώς θετικών γεγονότων και τέλος γεγονότων υποβάθρου (όπως οι αστρικές εκλάμψεις), καθώς και η χρήση αυστηρών κριτηρίων επιλογής.

Τα βαρυτικά κύματα μπορεί να κρατούν το μυστικό της σκοτεινής ύλης;

ligoΤο περασμένο καλοκαίρι οι ανιχνευτές της συνεργασίας LIGO παρατήρησαν την υπογραφή του βαρυτικού κύματος από δυο μαύρες τρύπες, με μάζα 30 ηλιακές μάζες, που περιστρέφονταν η μια γύρω από την άλλη. Τέτοιες αρχέγονες μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να αφθονούν στο Σύμπαν, σε τέτοια αφθονία που θα μπορούσαν να είναι η αναζητούμενη σκοτεινή ύλη.

Ανίχνευσε το LIGO τη σκοτεινή ύλη;

Ο Simeon Bird και οι συνάδελφοί του από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο Maryland, ερεύνησαν αυτή την δυνατότητα εκτιμώντας το ρυθμό συγχώνευσης των μαύρων οπών, με μάζα 30 φορές την ηλιακή, να παίζουν το ρόλο της σκοτεινής ύλης. Τα αποτελέσματα είναι συνεπή με το ρυθμό που συνάγεται από τις παρατηρήσεις της συνεργασίας LIGO, αλλά χρειάζονται περισσότερα δεδομένα για να συνδεθούν πειστικά μαύρες τρύπες και σκοτεινή ύλη.
 
Η σκοτεινή ύλη συχνά θεωρείται ότι συνίσταται από μικροσκοπικά σωμάτια, αλλά ορισμένες «θεωρίες» του αρχικού σύμπαντος προβλέπουν το σχηματισμό μαύρων οπών που θα μπορούσε να χρησιμεύσουν ως συστατικά της σκοτεινής ύλης. Το μέγεθος αυτών των αρχέγονων μαύρων οπών (PBHs) είναι αυστηρά περιορισμένο από επισκοπήσεις βαρυτικής εστίασης που αποτυγχάνουν να παρατηρήσουν αυτά τα αντικείμενα σε πρώτο πλάνο, αλλά υπάρχει ένα παράθυρο για σκοτεινή ύλη PBHs σε ένα εύρος από 20 μέχρι 100 ηλιακές μάζες.
 
gravitonial-waves
Ο Bird και οι συνάδελφοί του φαντάστηκαν ότι το Σύμπαν είναι γεμάτο από PBHs με μάζα 30 ηλιακές μάζες σε μια πυκνότητα σύμφωνη με τα μοντέλα της σκοτεινής ύλης. Κάνοντας υποθέσεις σχετικά με την συγκέντρωση και την ταχύτητα της σκοτεινής ύλης μέσα στους γαλαξίες, υπολόγισαν πόσο συχνά αυτές οι PBHs κινούνται αρκετά κοντά η μια στην άλλη για να συγχωνευτούν.
Ο ρυθμός συγχώνευσης που προβλέπονταν συμφωνούσε με την εκτίμηση από τους ερευνητές του LIGO ότι συγχωνεύσεις μαύρων οπών με μάζα 30 ηλιακές μάζες θα συνέβαιναν 2 μέχρι 53 φορές το έτος σε ένα κυβικό γιγαπαρσέκ όγκο
 
*  Το παρσέκ (parsec) είναι μονάδα μέτρησης αποστάσεων. Είναι η απόσταση στην οποία ένα άστρο παρουσιάζει ετήσια παράλλαξη ίση με ένα δεύτερο λεπτό της μοίρας. Ο όρος γεννιέται από τις λέξεις parallax και second και ως μέγεθος ισοδυναμεί με 3,26 έτη φωτός ή 3,09×10^13 (30,9 τρισεκατομμύρια) χιλιόμετρα. 1 γιγα- (giga-) = 10^9] – το ισοδύναμο περίπου ενός δισεκατομμυρίου γαλαξιών, όπως ο δικός μας. Ωστόσο, υπάρχουν ευρείες αβεβαιότητες στα μοντέλα σκοτεινής ύλης, έτσι θα χρειαστούν περισσότερες παρατηρήσεις συγχωνεύσεων για να βρεθούν ειδικά σήματα σκοτεινής ύλης, όπως ένα υψηλό μέρος γεγονότων σε μικρούς γαλαξίες.

Πού να αναζητήσουμε ενδείξεις για ύπαρξη ζωής στον Άρη;

605x180_space-destination-mars_en
Υπάρχει πιθανότητα στο παρελθόν να υπήρχε ζωή στον Κόκκινο Πλανήτη.Πού όμως είναι το καλύτερο μέρος για να αναζητήσει το ExoMars ενδείξεις ύπαρξης ζωής στον Άρη; Ο κορυφαίος αστροφυσικός Jan Pierre Bibring μας λέει την άποψή του

«Στον Άρη υπάρχουν δύο παγωμένοι πόλοι.. Ο πλανήτης περιστρέφεται σε περίπου 24 ώρες γύρω από αυτόν τον άξονα. Υπάρχουν τεράστιες πεδιάδες στα βόρεια, και μεγάλα οροπέδια στο νότο που έχουν κρατήρες σε ύψος αρκετών χιλιάδων μέτρων .Ανάμεσά τους υπάρχει μια μεταβατική περιοχή, και εκεί μπορούμε να προσγειωθούμε.Χρονολογείται ότι είναι πάνω από 4 δισ.ετών. Είμαστε πεπεισμένοι ότι αν υπήρχε ζωή στον Άρη,εκεί πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε τις ενδείξεις.»

Ο Bibring από το Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Ορσέ στο Παρίσι είναι επικεφαλής ενός οργάνου που θα αναλύσει τα δείγματα που θα συλλέξει το διαστημικό σκάφος ExoMars.
«Με το ExoMars, προσπαθούμε να μάθουμε εάν κάποτε στον Άρη υπήρχαν συνθήκες που επέτρεψαν τη δημιουργία ζωής, ακριβώς όπως έγινε στη Γη, από το νερό και τα μόρια που προήλθαν από αλλού.»

Φυσικά, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βρουν μικρά πράσινα ανθρωπάκια στην επιφάνεια – Ο Άρης σήμερα είναι ένας κρύος πλανήτης, ξηρός και βομβαρδιζεται από τις επιβλαβείς ακτίνες του ηλίου που τον καθιστούν πολύ αφιλόξενο.Ο Bibring εξηγεί :«Η ελπίδα δεν είναι να βρούμε αμέσως έναν ζωντανό οργανισμό. Αλλά αν βρούμε τις πρόδρομες μορφές των ζώντων οργανισμών, με τη μορφή των μακρομορίων θα είναι ήδη ένα τεράστιο βήμα, διότι αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή είναι αρκετά ισχυρή για να έχει προσαρμοστεί στο περιβάλλον του Κόκκινου Πλανήτη.»

«Η μεγαλύτερη ελπίδα είναι να κοιτάξουμε στις παλαιότερες περιοχές του Άρη, στις περιοχές που ενδέχεται να υπήρχε ζωή 4.000.000.000 χρόνια πριν. «Το εκπληκτικό με τον Άρη είναι ότι έχει διατηρήσει τη μνήμη των καιρών, όταν μπορεί να κάποια στιγμή να εμφανίσθηκε ζωή στον πλανήτη, και αυτό θα πάμε να αναζητήσουμε με το ExoMars» καταλήγει ο Bibring.

Τα δέντρα… κοιμούνται το βράδυ!

O νυχτερινός ύπνος δεν αποτελεί προνόμιο μόνο του ζωικού βασιλείου. Μελέτη ερευνητών από την Αυστρία, την Φινλανδία και την Ουγγαρία έδειξε ότι ακόμα και τα δέντρα «κοιμούνται» κατά τις ώρες της συσκότισης. Με τη βοήθεια σαρωτών λέιζερ, οι επιστήμονες μελέτησαν τις κινήσεις μεγάλων δέντρων με «ανάστημα» πάνω από 15 μέτρα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Είδαν λοιπόν, ότι μόλις πέσει το σκοτάδι χαλαρώνουν τα κλαδιά τους, ενώ τα επαναφέρουν στην αρχική τους θέση μόλις ο ήλιος σκαρφαλώσει στον ουρανό.

Μελετώντας το μοτίβο του «ύπνου» τους είδαν ότι τα κλαδιά των δέντρων κατά τη διάρκεια της νύχτας πέφτουν κατά 10 εκατοστά. Προκειμένου να αποκλείσουν την επίδραση των καιρικών συνθηκών και της περιοχής όπου βρίσκονταν τα δέντρα (υψόμετρο κτλ.), οι μετρήσεις έγιναν σε δέντρα της Αυστρίας της Φινλανδίας. Και οι δυο δοκιμές πραγματοποιήθηκαν υπό άρτιες καιρικές συνθήκες, χωρίς ανέμους ή υγρασία.

Παρατηρήθηκε ότι η πτώση των κλαδιών γινόταν σταδιακά, αγγίζοντας το κατώτερο σημείο περίπου δύο ώρες πριν από την ανατολή του ήλιου, ενώ επανέρχονταν στην αρχική τους θέση μέσα στο πρώτο δίωρο από την διάχυση του ηλιακού φωτός. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι η πτώση των κλαδιών ενδεχομένως να οφείλεται στην πτώση της εσωτερικής πίεσης στα φυτικά κύτταρα των δέντρων, γεγονός που συνδέεται με την διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Κατά την διάρκεια της νύχτας, η φωτοσύνθεση σταματάει με αποτέλεσμα να μειώνεται η παραγωγή σακχάρων στα κύτταρα και μαζί και η πίεση.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ακόμα, ότι η όλη διαδικασία ενδεχομένως να επιτρέπει στα δέντρα να «ξεκουραστούν» και να επαναφέρουν τα επίπεδα της ενέργειάς τους έπειτα από το κυνήγι του ήλιου κατά τη διάρκεια της μέρας. Μέχρι στιγμής, αναφέρουν, ο μηχανισμός αφύπνισης των δέντρων δεν είναι ξεκάθαρος: θα μπορούσε να οφείλεται π.χ. στο σκαρφάλωμα του ήλιου στον ουρανό, ή στο εσωτερικό τους «ρολόι».

«Η κίνηση των φυτών και των δέντρων συνδέεται πάντα με τα επίπεδα του νερού στα κύτταρα, τα οποία επηρεάζονται από το ηλιακό φως κατά την διαδικασία της φωτοσύνθεσης» αναφέρει ο Αντράς Ζλίνσκι από την Ουγγρική Ακαδημία Επιστημών. Όπως εξηγεί ο ίδιος, οι μετρήσεις ως προς τις αλλαγές της θέσης ενός φυτού ακόμα και αν πρόκειται για ένα μικρό βότανο αποτελούν ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση καθώς η φωτογραφία, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί το ορατό φως γεγονός που επηρεάζει το μοτίβο «ύπνου» τους. Για τον λόγο αυτόν και προκειμένου να περιορίσουν την ενόχληση των δέντρων όσο το δυνατόν περισσότερο, οι ειδικοί κατέληξαν στην επιλογή σαρωτών λέιζερ/υπερύθρων.

«Πιστεύουμε ότι η σάρωση λέιζερ θα μας επιτρέψει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα τα μοτίβα ύπνου των φυτών και των δέντρων αλλά και να επεκτείνουμε το εύρος των περιοχών που μελετάμε κάθε φορά με αποτέλεσμα να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τι συμβαίνει π.χ. σε ένα ολόκληρο δάσος» εξηγεί από την πλευρά του ο δρ Νόρμπερτ Πφάιφερ από το Πολυτεχνείο της Βιέννης (TU Wien), που επίσης συμμετείχε στη μελέτη.

ΤΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Επειδή για πολλούς ανθρώπους η θρησκεία είναι αυτή η ίδια η ύπαρξη τους, και ο φόβος του θανάτου τους καθιστά ανασφαλείς χωρίς αυτήν, ευλόγως γεννάτε το ερώτημα, αν δεν μας επέβαλαν οι Ρωμαίοι δια της βίας το Χριστιανισμό, ποιο θα ήταν το επικρατέστερο θρήσκευμα σήμερα, θα ήταν το Δωδεκάθεο, ή ο Χριστιανισμός; Η απάντηση είναι ρητή, ΟΧΙ. Κανένα από τα δύο. Καθ’ ότι όλες οι μέχρι τώρα θρησκείες είναι δημιουργήματα των ανθρώπου σε εποχές που το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν η επιβίωση, και στερείτο επιστημονικής γνώσης.

Για τους λόγους αυτούς είναι αναχρονιστικές, και η μη φιλοσοφημένη δομή τους τις έχουν καταντήσει παράλογες και αιμοβόρες. Επίσης δε στηρίζονται σε μεγάλα ψέματα, που τις καθιστούν στη σκέψη των ορθολογιστών ουτοπία. Ειδικά ο Χριστιανισμός που πάσχει μεταξύ άλλων και από το σύνδρομο του δογματισμού, τον καθιστά δύσκαμπτο σε κάθε είδους εκσυγχρονιστικές προτάσεις.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα ήταν άθρησκοι. Αλλά το τι θα πίστευαν, οι έχοντες ανάγκη τη θρησκεία, είχαν ήδη φροντίσει οι πρόγονοι μας, διότι διέβλεπαν ότι η ήδη κρατούσα θρησκεία δεν ανταποκρινόταν στις τότε σύγχρονες απαιτήσεις. Με πρώτον λοιπόν τον Πλάτωνα, και την Πλατωνική του φιλοσοφία.

Μία φιλοσοφία που δεν έπασχε από το σύνδρομο του δογματισμού και έτσι νεότεροι φιλόσοφοι της έδωσαν νέα διάσταση και την έκαναν περισσότερο πνευματική, αποκαλώντας την Νεοπλατωνική φιλοσοφία.

Ο Νεοπλατωνισμός ήταν η απάντηση των Ελλήνων στο Χριστιανισμό, διότι δεν μπορούσαν να αποδεχθούν τα χοντροκομμένα ψέματα, και τα σκηνοθετημένα θαύματα, που αραδιάζονται στη Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, υποτιμούσαν την νοημοσύνη των, αλλά και κάτι που δεν ήταν δικό τους πνευματικό δημιούργημα.

Η πορεία του Νεοπλατωνισμού θα ήταν λαμπρή εάν ο Χριστιανισμός δεν επιβάλλονταν από τους Ρωμαίους δια της βίας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα που γνωρίζουμε πόσο επηρέασε την σκέψη πολλών νεότερων Ευρωπαίων διανοουμένων. Κυριότερος δε εκπρόσωπος του νέου ρεύματος ήταν ο φιλόσοφος Πλωτίνος επίσης η Αλεξανδρινή φιλόσοφος Υπατία, ο Πορφύριος, κ.α. και ένθερμος νεότερος υποστηρικτής του ο Γεώργιος Γεμιστός η Πλήθων.

Βασικές αρχές του φιλοσοφικού ρεύματος του Νεοπλατωνισμού είναι:
“Υπέρτατη οντολογική αρχή είναι το « Εν » το (μοναδικό) που ίσταται υπεράνω ύπαρξης Όπου και καλείται «Υπερούσιον». Το Υπερούσιον Εν όπου δια ακτινοβολίας «απορροών» παράγονται διαδοχικά ο Νους, (νοητός κόσμος των ιδεών), η ψυχή, η φύση και τελευταία η ύλη.

Ηθικός προορισμός του ανθρώπου είναι η επανύψωση της εκπεσούσας ψυχής από το «Υπερούσιον Εν» στην αρχική αφετηρία, δηλαδή την ένωση της στο αρχικό «Εν» που αν συμβεί αυτό τότε η ψυχή περιπίπτει σε κατάσταση « Έκστασης», Όμως κύρια προϋπόθεση για την εκπλήρωση της επανασύνδεσης αυτής είναι «Κάθαρση» που επιτυγχάνεται με τον ενάρετο βίο”.

Έτσι σήμερα θα είχαμε μια πνευματική βαθιά φιλοσοφιμένη, σύγχρονη, και μοντέρνα Ελληνική θρησκεία, όχι Εβραϊκή, και θα είχαμε αποφύγει τον αναχρονιστικό μεσαίωνα.

Γιατί πώς να το κάνουμε, « ο Ελληνισμός προϋπήρξε του Χριστιανισμού».

Αλλά το σπουδαιότερο είναι η προσφορά του Ελληνισμού στον παγκόσμιο πολιτισμό που υπήρξε ανεπανάληπτη.

Σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό που μας φόρτωσε με πάνω από 20 000 κοκορόμυαλους και άχρηστους Αγίους που δεν προσέφεραν τίποτα στην κοινωνία αλλά και με δέκα αιώνες σκοταδισμό και οπισθοδρόμηση.