Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΙΤΣΕ

Νίτσε στο έργο του «Ecce homo» χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως τον πρώτο τραγικό φιλόσοφο, που είναι ακριβώς η αντίθεση και ο αντίποδας ενός πεσσιμιστή φιλόσοφου. Πρώτος αυτός, όπως λέει, έκανε αυτή τη μετουσίωση του διονυσιακού, φιλοσοφική συγκίνηση. Λόγω του περιορισμένου χώρου που έχω στη διάθεσή μου, θα σας παρουσιάσω τελείως επιγραμματικά τις απόψεις του Νίτσε για την τραγωδία και τον αρχαίο ελληνικό κόσμο γενικότερα, όπως αυτές αποτυπώνονται στο έργο του «Η γέννηση της τραγωδίας».

Κατά τον Νίτσε, η προοδευτική ανέλιξη της τέχνης είναι συνδεμένη με τη δυαδικότητα του απολλώνειου και του διονυσιακού πνεύματος. Αυτές οι δύο παρορμήσεις, οι τόσο διαφορετικές, προχωρούν παράλληλα, τις περισσότερες φορές σε ανοιχτές συγκρούσεις ανάμεσα στην απολλώνεια πλαστική τέχνη και τη χωρίς σχήματα τέχνη της μουσικής που ανήκει στο Διόνυσο. Χάρις, όμως, σ’ ένα μεταφυσικό θαύμα της ελληνικής «Βούλησης» ζευγαρώνουν και γεννοβολούν το ταυτόχρονα διονυσιακό και απολλώνειο έργο τέχνης: την αττική τραγωδία.

Αυτά τα δύο ένστιχτα προέρχονται από δύο διαφορετικούς αισθητικούς κόσμους, του ονείρου και της μέθης. Το όνειρο είναι ο προαπαιτούμενος όρος κάθε πλαστικής τέχνης και σημαντικού μέρους της ποίησης. Η εσωτερική μας φύση αντλεί από τις ακτινοβόλες ή σκοτεινές εικόνες του ονείρου μια βαθύτερη ευχαρίστηση, καθώς ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας η «Θεία Κωμωδία» της ύπαρξης, με την Κόλασή της, όχι σαν θέαμα φαντασμάτων, αλλά σαν βιωμένη πραγματικότητα που επιβεβαιώνει τη φαινομενικότητα του κόσμου μας. Αυτή τη χαρούμενη ανάγκη του ονείρου την παράστησαν οι Έλληνες κατά κάποιο τρόπο με τη μορφή του Απόλλωνα, που τον θεωρούσαν θεό όλων των δυνάμεων που μαγεύουν – και σύγχρονα θεό των προφητειών. Η ανώτερη αλήθεια του ονείρου αποτελεί το συμβολικό ανάλογο του δώρου της προφητείας και των τεχνών γενικά, που καθιστούν δυνατή τη ζωή κι άξια να τη ζει κανένας. Το όνειρο όμως για να μην καταλήξει σε κάτι παθολογικό, δεν θα πρέπει να δρασκελίσει τη λεπτή γραμμή του ύπνου, κι αυτό ανήκει στο πνεύμα του μέτρου που αντικατοπτρίζεται στη γαλήνια μορφή του Απόλλωνα, ο οποίος αποστρέφει το «ακτινοβόλο σαν τον ήλιο» βλέμμα του από τις κτηνώδεις παρορμήσεις. Ο Απόλλωνας συνιστά την υπέροχη θεότητα, που ενσαρκώνει τη θεία και απαστράπτουσα αρχή της ατομικότητας και που το βλέμμα του κι η κάθε του κίνηση μας εκφράζουν όλη την ευτυχία, όλη τη σοφία της «φαινομενικότητας», κι ακόμα όλη την ομορφιά.

Από την άλλη πλευρά, ο Νίτσε, επηρεασμένος από τον δάσκαλό του τον Σοπενχάουερ, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος, για να διασκεδάσει την τρομερή φρικίαση που τον κυριεύει τη στιγμή που αντιλαμβάνεται τις γνωσιολογικές μορφές των φαινομένων, παραδίδεται στην απολαυστική έκσταση που ξεπηδάει από το βαθύτερο εγώ του, από τα μύχια της ίδιας της φύσης, όταν υφίσταται μιαν ανάλογη κατάρρευση η αρχή της ατομικότητας. Η ουσία του διονυσιασμού μπορεί να γίνει κατανοητή καλύτερα χάρη στην αναλογία του με τη μέθη. Οι διονυσιακές εξάψεις που είναι το αποτέλεσμα, είτε κάποιου ναρκωτικού πιοτού, είτε της ακατανίκητης προσέγγισης της άνοιξης, που αναζωογονεί ολόκληρη τη φύση, οδηγούν το άτομο στην πλήρη λήθη του εαυτού του. Κάτω από τη μαγεία του Διονύσου δεν αποκαθίσταται μονάχα η συναδέλφωση του ανθρώπου με τον άνθρωπο, αλλά και η ίδια η φύση, που μας είχε γίνει ξένη, εχθρική ή υπόδουλη, γιορτάζει τη συμφιλίωσή της με τον άνθρωπο. Ο σκλάβος λευτερώνεται και γκρεμίζονται τώρα όλοι οι άκαμπτοι κι εχθρικοί φραγμοί, που η αναγκαιότητα, η αυθαιρεσία ή η «αναίσχυντη μόδα» ύψωσαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Στα πλαίσια τούτου του παγκόσμιου ευαγγελίου της αρμονίας, ο άνθρωπος κοινωνεί στο μυστήριο της αρχέτυπης Ενότητας με τα τραγούδια του και τους χορούς του. Έτσι μια υπερφυσική πραγματικότητα προβάλλει χάρη σ’ αυτόν, νιώθει να ’ναι θεός, βαδίζει σε κατάσταση έκστασης, ξεπερνώντας τον ίδιο τον εαυτό του, όπως εκείνοι οι θεοί που τους είδε να περπατούν στα όνειρά του. Ο άνθρωπος έπαψε πια να ’ναι καλλιτέχνης, έγινε ο ίδιος έργο τέχνης.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Νίτσε περιγράφει το απολλώνειο πνεύμα και το αντίθετό του το διονυσιακό, σαν καλλιτεχνικές δυνάμεις που αναβλύζουν άμεσα μέσ’ απ’ τη φύση χωρίς τη μεσολάβηση του ανθρώπινου καλλιτέχνη. Συγκρινόμενος, τώρα με τις αισθητικές καταστάσεις της φύσης, κάθε καλλιτέχνης είναι ένας «μιμητής», είτε πρόκειται για τον καλλιτέχνη του απολλώνειου ονείρου, είτε για ’κείνον της διονυσιακής μέθης, ή ακόμα, όπως συμβαίνει με την ελληνική τραγωδία, για τον καλλιτέχνη που ’ναι ταυτόχρονα του ονείρου και της μέθης. Ίσως έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη σχέση του Έλληνα καλλιτέχνη με τ’ αρχικά του πρότυπα ή, κατά την έκφραση του Αριστοτέλη, «τη μίμηση της φύσης» απ’ αυτόν. Εδώ ας σημειωθεί, η απροσμέτρητη άβυσσος που χωρίζει τους διονυσιακούς Έλληνες από τους διονυσιακούς βαρβάρους. Το χάσμα είναι ανάλογο μ’ αυτό που χωρίζει τον ίδιο τον Διόνυσο από τον τραγόμορφο Σάτυρο. Στα διονυσιακά όργια των Ελλήνων, – σε σύγκριση με τον ξεπεσμό του ανθρώπου σε τίγρη και πίθηκο των βαβυλωνίων – διακρίνουμε τη σημασία γιορτών απολυτρωτικής αναγέννησης του κόσμου και ημερών μεταμόρφωσης, χάρη στη έγκαιρη συμφιλίωση του δελφικού θεού με τον αντίπαλό του. Η συμφιλίωση του Απόλλωνα με τον Διόνυσο είναι η σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία της ελληνικής λατρείας. Έτσι, στις διονυσιακές γιορτές η εξολόθρευση της αρχής της ατομικότητας ανυψώθηκε σε καλλιτεχνικό φαινόμενο. Τα τραγούδια και η μιμική των διονυσιακών ονειροπόλων, που σπαράζονταν από αντιτιθέμενες συγκινήσεις ηδονικού πόνου και οδυνηρής χαράς, ήταν για τον ελληνικό ομηρικό κόσμο κάτι το καινούργιο και το ανήκουστο. Ιδιαίτερα η διονυσιακή μουσική του προκαλούσε τον τρόμο και τη φρικίαση. Ο απολλώνειος Έλληνας άκουσε με έκπληξη για πρώτη φορά το συνεχές κύμα της μελωδίας της διονυσιακής μουσικής που δεν έμοιαζε με τον ρυθμικό κυματισμό της απολλώνειας τέχνης που ήταν ήδη γνωστή. Με το διονυσιακό διθύραμβο ο άνθρωπος οδηγείται στον παροξυσμό των συμβολιστικών του δυνατοτήτων, σχίζεται ο πέπλος της Μάγιας, πραγματοποιείται η συνταύτιση του ατόμου με το πνεύμα του είδους, με την ίδια τη φύση. Ο συμβολισμός της φύσης επιτυγχάνεται με έναν ολοκληρωτικό χορό που συγκλονίζει με το ρυθμό του όλα τα μέλη του σώματος. Γι’ αυτό το λόγο αναπτύσσονται οι άλλες συμβολικές δυνάμεις της μουσικής: η ρυθμική, η δυναμική και η αρμονία. Με κατάπληξη τώρα πια ο απολλώνειος Έλληνας σκέπτεται ότι όλ’ αυτά, δεν του ήσαν στο βάθος τόσο ξένα, κι ότι η καθάρια απολλώνεια συνείδησή του κάλυπτε μονάχα, μ’ ένα διάφανο πέπλο, αυτό το διονυσιακό κόσμο.

Σύμφωνα με τον Νίτσε, ο ολύμπιος κόσμος, αυτό το εκτυφλωτικό δημιούργημα του ελληνικού ονείρου, που παρεμβαίνει ανάμεσα στον κόσμο και στον δημιουργό του, γεννήθηκε κάτω από την επίδραση του απολλώνειου ενστίκτου της ομορφιάς και μέσα από βραδείες, μεταβατικές καταστάσεις. To ομηρικό έπος είναι το ποίημα του ολύμπιου πολιτισμού, που, με τον πιο υπέροχο τρόπο, υμνεί τη νίκη που συνέτριψε τις φρικαλεότητες του πολέμου των Τιτάνων. Το ένστικτο που γέννησε τη γαλήνια ιεραρχία των ολύμπιων θεών, δημιούργησε επίσης την τέχνη, συμπλήρωμα και ολοκλήρωση της ζωής, που προορίζεται να μας πείθει πως αξίζει να συνεχίσουμε να ζούμε. Για ν’ αντέξουν στη ζωή, για να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους απέναντι στις τιτανικές δυνάμεις της φύσης, αυτή τη Μοίρα που αλύπητα βασιλεύει πέρα από κάθε γνώση, αυτό το γύπα του Προμηθέα, το τρομερό πεπρωμένο του Οιδίποδα, την κληρονομική κατάρα των Ατρειδών, χρειάστηκαν οι Έλληνες την καλλιτεχνική τους δημιουργία, το μεσολαβητή κόσμο των Ολυμπίων. Έτσι οι θεοί δικαιολογούν την ανθρώπινη ύπαρξη με το να τη ζουν οι ίδιοι, – τη μόνη δηλαδή ικανοποιητική θεοδικία. Μια ζωή πληθωρική, θριαμβεύτρια ακόμα, όπου έχει θεοποιηθεί ολόκληρη η πραγματικότητα, καλή ή κακή. Το άφατο μεγαλείο του Ομήρου βρίσκεται στ’ ότι είναι συνδεμένος μ’ αυτόν τον απολλώνειο εθνικό πολιτισμό που για να δοξαστεί έπρεπε τα δημιουργήματά του ν’ αντανακλούνται σε κάποια ανώτερη σφαίρα. Αυτή η σφαίρα είναι η σφαίρα της Ομορφιάς, μέσα στην οποία διέκριναν τους ολύμπιους θεούς πλασμένους σύμφωνα με τη δικιά τους μορφή. Μνημείο αυτού του πολιτισμού είναι τα ομηρικά έπη, όπου ο άνθρωπος συνταυτίζεται σε τέτοιο βαθμό με την ύπαρξη, ώστε ακόμη κι ο θρήνος μετατρέπεται σε ύμνο που εγκωμιάζει τη ζωή. Ολόκληρος ο κόσμος του πόνου είναι απαραίτητος, για ν’ αναγκαστεί εξ αιτίας του, το άτομο να δημιουργήσει τον απολυτρωτικό οραματισμό που θα τον βοηθήσει να παραμείνει νηφάλιος στους κλυδωνισμούς της ζωής. Αυτή η ενότητα του ανθρώπου με τη φύση, που ο Σίλλερ την ονόμασε «αφέλεια», δηλαδή η ολοκληρωτική του εγκατάλειψη στην ομορφιά της φαινομενικότητας, δημιούργησε την αρμονία που με τόσο πάθος θαυμάζεται από τη σύγχρονη ανθρωπότητα.

Ο Απόλλωνας, που μας αποκαλύπτεται σαν η θεοποίηση της αρχής της εξατομίκευσης, απαιτεί από τους πιστούς του το μέτρο, και συνακόλουθα την αυτογνωσία. Η υπερβολική έπαρση και η υπερβολή θεωρούνται κατ’ εξοχήν εχθρικοί δαίμονες, που ’χουν έρθει από τη μη απολλώνεια σφαίρα, σαν ιδιότητες συνυφασμένες με την προαπολλώνεια εποχή, δηλαδή την περίοδο των Τιτάνων, και τον εξωαπολλώνειο κόσμο, δηλαδή το βαρβαρικό. Έτσι ο Προμηθέας καταδικάστηκε να τον ξεσχίζουν οι γύπες, εξαιτίας ακριβώς της τιτανικής αγάπης του για τους ανθρώπους, κι ο Οιδίποδας παρασύρθηκε στο στρόβιλο των τερατωδών κακουργημάτων του, εξαιτίας της υπέρτατης σοφίας του, που του επέτρεψε να εξηγήσει το αίνιγμα της Σφίγγας. Έτσι εξηγούσε το παρελθόν ο δελφικός θεός.

«Τιτανική» και «βαρβαρική» χαρακτήριζε επίσης ο απολλώνειος Έλληνας τη συγκίνηση που προκαλούσε ο διονυσιασμός, χωρίς ωστόσο να κατορθώνει ν’ αποκρύψει απ’ τον εαυτό του τη βαθύτατη συγγένεια, που ’νιωθε να τον ενώνει μ’ αυτούς τους κατακεραυνωμένους Τιτάνες και τους ήρωές του. Ακόμα περισσότερο ένιωθε, πως η ύπαρξή του, πλημμυρισμένη από ομορφιά και μέτρο, στηριζόταν πάνω σε μια μυστηριακή βάση πόνου και γνώσης, που του την αποκάλυπτε σε συνέχεια αυτός ο διονυσιασμός. «Και να που ο Απόλλωνας δεν μπορούσε πια να ζήσει χωρίς το Διόνυσο», λέει ο Νίτσε. Το «τιτανικό» και το «βαρβαρικό» γίνονταν, επί τέλους, στον ίδιο βαθμό αναγκαία, με το «απολλώνειο». Στο κόσμο της φαινομενικότητας και του μέτρου όπου αντηχούσε ο άυλος ήχος της άρπας του απολλώνειου καλλιτέχνη, ξαφνικά αντηχούν οι πλάνες μελωδίες των διονυσιακών γιορτών που εκφράζουν όλη την ασυμμετρία της φύσης στη χαρά, στον πόνο και στη γνώση. Οι τέχνες των μουσών ωχριούσαν μπροστά σε μια τέχνη που διαλαλούσε την αλήθεια. Το άτομο, με τα μέτρα του και τα όρια του, καταποντιζόταν στην ολοκληρωτική λήθη που χαρακτηρίζει τις διονυσιακές καταστάσεις και ξεχνούσε τους απολλώνειους νόμους. Όπου κι αν εισχωρούσε ο διονυσιασμός, ο απολλωνισμός παραμεριζόταν και εκμηδενιζόταν, εκτός από το περιχαρακωμένο στρατόπεδο του απολλώνειου πνεύματος, το κράτος των Δωριέων και τη δωρική τέχνη. Ο μεταξύ τους ανταγωνισμός γέννησε αλληλοδιαδεχόμενα δημιουργήματα που κυριάρχησαν πάνω στο ελληνικό πνεύμα. Ο «χάλκινος» αιώνας με τους πολέμους των Τιτάνων δίνει τη σκυτάλη στον ομηρικό κόσμο που γεννήθηκε κάτω από την επίδραση του απολλώνειου ενστίκτου της ομορφιάς, η αίγλη της οποίας καταχωνιάζεται ξανά από τον αφανιστικό διονυσιακό χείμαρρο, αλλά ανυψώνεται στη μεγαλόπρεπη ακινησία της δωρικής τέχνης και του δωρικού πνεύματος. «Και τότε σαν έσχατο τέρμα, προσφέρεται στα βλέμματά μας,» λέει ο Νίτσε, «το υπέροχο και λαμπρό αριστούργημα της αττικής τραγωδίας, ο δραματικός διθύραμβος, κοινή επιδίωξη αυτών των δυο ενστίχτων, που η μυστηριακή τους ένωση, που διαδέχεται ένα μακροχρόνιο ανταγωνισμό, υμνήθηκε με το γεννοβόλημα ενός τέτοιου δημιουργήματος: που ’ναι ταυτόχρονα Αντιγόνη και Κασσάνδρα».

Στη συνέχεια ο Νίτσε προσπαθεί να μας γνωρίσει το διονυσο-απολλώνειο πνεύμα και το έργο τέχνης που δημιούργησε αυτή η μυστηριακή ένωση, διαμελίζοντας την τραγωδία στα «εξ ων συνετέθη», δηλαδή τη μελωδία, το χορό και το διάλογο.

Στο 4ο κεφ. της «Ποιητικής» του, ο Αριστοτέλης παράγει το δράμα στο σύνολό του από τον αυτοσχεδιασμό και θεωρεί αφετηρία της εξέλιξης της τραγωδίας τους πρωτοτραγουδιστές (εξάρχοντες) του διθύραμβου. Σ’ αυτόν το ρόλο του εξάρχοντος πρέπει να αναλογισθούμε τον Αρχίλοχο, που περηφανεύεται ότι ξέρει να τραγουδήσει (εξάρξαι) το ωραίο τραγούδι του Διόνυσου, όταν το κρασί τού πάρει το μυαλό (77 D). Άλλωστε, είναι γνωστή η σχέση της τραγωδίας με τη λυρική ποίηση. Για να προσεγγίσουμε την προσωπικότητα του λυρικού ποιητή, πρέπει να αναφερθούμε στην ένωση, κι ακόμα στην ταυτότητα του λυρικού ποιητή και του μουσικού, που θεωρούνταν πάντα σα φυσική ένωση. Σαν διονυσιακός καλλιτέχνης αρχινά με το να ταυτίζεται πλήρως με την αρχέτυπη Ενότητα, με την οδύνη και την αντίφασή της. Στη συνέχεια αναπλάθει την εικόνα της αρχέτυπης αυτής Ενότητας σε μουσική. Τότε όμως, κάτω από την επίδραση του απολλώνειου ονείρου, αυτή η μουσική αποχτά γι’ αυτόν την ορατή μορφή ενός συμβολικού ονείρου.

Η έρευνα έχει αποδείξει ότι ο Αρχίλοχος είναι εκείνος που εισήγαγε το λαϊκό τραγούδι στη φιλολογία και σ’ αυτό χρωστά τη θέση του στο πλευρό του Ομήρου. Σε αντιπαράθεση όμως με την αποκλειστική απολλώνεια εποποιία «τι άλλο είναι το λαϊκό τραγούδι απ’ το αδιάλειπτο ίχνος, απ’ την ένωση του απολλώνειου και του διονυσιακού πνεύματος» αναρωτιέται ο Νίτσε. Οι σύγχρονοι αισθητικοί, λέει, αποκαλούν τον Όμηρο «αντικειμενικό» καλλιτέχνη, ενώ τον Αρχίλοχο «υποκειμενικό». Ο Νίτσε προτιμά έναν άλλον διαχωρισμό: O επικός ποιητής βυθίζεται στην καθαρή θεωρία των εικόνων. Γι’ αυτόν, ακόμα και η εικόνα του μαινόμενου Αχιλλέα δεν είναι παρά μια εικόνα, και ο καθρέφτης αυτής της φαινομενικότητας τον εμποδίζει να ταυτιστεί και συγχωνευτεί με την εικόνα που ’πλασε. Αντίθετα, οι εικόνες του λυρικού ποιητή δεν είναι παρά ο ίδιος ο εαυτός του και κατά κάποιο τρόπο διάφορες προβολές του ίδιου του εαυτού του. Το εγώ του δεν είναι το ίδιο με του ρεαλιστή και εμπειρικού. Είναι το μοναδικό εγώ που πραγματικά υπάρχει και είναι αιώνιο, εκείνο που στηρίζεται στο ίδιο το θεμέλιο των πραγμάτων, εκείνο που με το λυρικό του δαιμόνιο διαπερνά τις διάφορες εικόνες, για να βυθίσει το βλέμμα του στα κατάβαθα των πραγμάτων. Έτσι, καταλήγει ο Νίτσε, δεν υπάρχουν τέχνες υποκειμενικές και αντικειμενικές, διαφωνώντας με τη διάκριση του Σοπενχάουερ, γιατί στο βαθμό που το υποκείμενο είναι καλλιτέχνης, είναι κιόλας απελευθερωμένο από την ατομική του βούληση. Μονάχα στο μέτρο που, κατά την πράξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, το πνεύμα συγχωνεύεται με τον αρχέγονο καλλιτέχνη του σύμπαντος, διαισθάνεται κάτι απ’ αυτό που αποτελεί την αιώνια ουσία της τέχνης. Τότε το πνεύμα γίνεται υποκείμενο και αντικείμενο, ποιητής, ηθοποιός και θεατής μαζί.

«To λαϊκό τραγούδι», λέει ο Νίτσε, «είναι ένας μουσικός καθρέφτης, μια αρχέγονη μελωδία που αναζητά μια παράλληλη εικόνα ονείρου που την εκφράζει το ποίημα». Η μελωδία είναι λοιπόν το πρωταρχικό και καθολικό, αφού γεννοβολά το ποίημα και μάλιστα το γεννοβολά ακατάπαυστα απ’ την αρχή. Στην ποίηση του λαϊκού τραγουδιού βλέπουμε τη γλώσσα, μ’ όλες της τις δυνάμεις, να προσπαθεί να μιμηθεί τη μουσική. Γι αυτό, μαζί με τον Αρχίλοχο, αρχίζει να εμφανίζεται ένας νέος κόσμος της ποίησης, που ριζικά αντιτίθεται στην ομηρική ποίηση. Ο λόγος, η εικόνα, η έννοια αναζητούν έκφραση ανάλογη με τη μουσική και τότε υφίστανται τη βίαιη επίδραση της μουσικής. Έτσι γεννιέται το στροφικό λαϊκό τραγούδι και η λεκτική δυνατότητα διεγείρεται απ’ αυτήν την καινούργια αρχή που συνίσταται στη μίμηση της μουσικής. Ας σημειωθεί όμως ότι η γλώσσα, ως όργανο και σύμβολο των φαινομένων, δεν κατόρθωσε, κι ούτε ποτέ θα το πετύχει, να εξωτερικεύσει τη βαθύτατη εσώτερη ουσία της μουσικής, αφού διατηρεί μαζί της μονάχα μια ολότελα επιφανειακή επαφή.

Πηγή όμως της ελληνικής τραγωδίας είναι ο χορός. Αναμφίβολα η τραγωδία γεννήθηκε από τον τραγικό χορό που αποτελεί το πρωταρχικό δράμα. Ο Νίτσε στην προσπάθειά του να διεισδύσει ως την ψυχή αυτού του τραγικού χορού, ασκεί, καταρχήν, κριτική στην παραδοσιακή άποψη που θεωρεί το χορό ως ιδανικό θεατή ή ως «το λαό» απέναντι στην ηγεμονική τάξη των ηρώων της τραγωδίας. Αυτή η πολιτική ερμηνεία προϋποθέτει ότι οι Αθηναίοι δημοκράτες είχαν φανταστεί να ενσαρκώσουν το αμετάβλητο του ηθικού νόμου στο χορό του λαού, που στο τέλος πάντα δικαιώνεται, παρά τις υπερβασίες των βασιλιάδων. Η ερμηνεία αυτή που προκλήθηκε από μια φράση του Αριστοτέλη, δεν διαδραμάτισε, κατά τον Νίτσε, τον παραμικρό ρόλο στον αρχικό σχηματισμό της τραγωδίας, αφού οι πηγές της τελευταίας είναι καθαρά θρησκευτικές. Μάλιστα ο Νίτσε αποκλείει μια τέτοια ερμηνεία ακόμη και για την κλασική μορφή του χορού στον Αισχύλο ή το Σοφοκλή, αφού οι πολιτείες των αρχαίων κρατών αγνοούσαν στην πράξη «τη συνταγματική αντιπροσώπευση του λαού». Στην συνέχεια αμφισβητεί την άποψη του Α. Σλέγκελ, σύμφωνα με την οποία ο χορός είναι η συνάρτηση και το εκχύλισμα της μάζας των θεατών, δηλαδή ο «ιδανικός θεατής», αφού ο χορός καθ’ εαυτόν χωρίς τη σκηνή, δηλαδή η αρχέγονη μορφή της τραγωδίας κι αυτός ο χορός των ιδανικών θεατών, είναι ασυμβίβαστα. Θεατής χωρίς θέαμα είναι μια παράλογη σύλληψη. O χορός είναι ο ιδεώδης θεατής μόνο στο βαθμό που ’ναι ο μοναδικός οραματιζόμενος, αυτός που διακρίνει τον οραματικό κόσμο της σκηνής. Η αρχιτεκτονική του αρχαίου θεάτρου βοηθούσε προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή στο να βυθιστεί ο θεατής σε μια ονειροπόληση, που του επέτρεπε να συνταυτιστεί μ’ έναν από τους χορευτές. Τελικά, ο Νίτσε συντάσσεται με την άποψη του Σίλλερ που συγκρίνει το χορό μ’ ένα ζωντανό τείχος που η τραγωδία ορθώνει γύρω της, για ν’ απομονωθεί απ’ τον πραγματικό κόσμο και να προφυλάξει το ιδανικό της πεδίο και την ποιητική της ελευθερία. Ο χορός αντιστέκεται στις επιθέσεις της πραγματικότητας, γιατί αυτός ο χορός –ο σατυρικός χορός,- αντανακλά την ύπαρξη πιο αληθινά, πιο ολοκληρωμένα, απ’ ότι το κάνει ο πολιτισμένος άνθρωπος, που συνήθως θεωρεί τον εαυτό του σαν τη μοναδική πραγματικότητα. Με την εισαγωγή του χορού εγκαινιάζεται ο ανοιχτός και νόμιμος πόλεμος ενάντια σε κάθε μορφή νατουραλισμού. Ο σάτυρος που συμμετέχει στο διονυσιακό χορό, ζει στα πλαίσια μιας πραγματικότητας, που ’ναι αναγνωρισμένη από τη θρησκεία, κάτω απ’ την κύρωση του μύθου και της λατρείας. Η διονυσιακή σοφία της τραγωδίας επιφέρει το εξής αποτέλεσμα: το κράτος και η κοινωνία, κι ό,τι χωρίζει τον έναν άνθρωπο απ’ τον άλλον, παραμερίζουν μπροστά σ’ ένα παντοδύναμο αίσθημα ενότητας, που μας επαναφέρει στην καρδιά της φύσης. Η μεταφυσική παρηγοριά που μας αφήνει διατηρεί μιαν ακατάβλητη δύναμη και μακαριότητα αυτή η παρηγοριά ενσωματώνεται στο σατυρικό χορό. Με τον ίδιο χορό παρηγοριέται ο Έλληνας που αγαπά βαθύτατα το ρεμβασμό, και που, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, είναι ικανός να συναισθάνεται όλες τις μορφές του πόνου, απ’ τις πιο λεπτές ως τις σκληρότερες. Έχει επίγνωση για όλες τις σκληρότητες της φύσης και διατρέχει τον κίνδυνο να επιθυμήσει τη βουδιστική εκμηδένιση της βούλησης. Η τέχνη τον σώζει, και χάρη στην τέχνη, τον ξανακατακτά η ζωή. Ο σατυρικός χορός του διθύραμβου αποτελεί την απελευθερωτική ενέργεια της ελληνικής τέχνης, καθώς το ληθαργικό στοιχείο της διονυσιακής έκστασης καταργεί τους συνηθισμένους φραγμούς και σύνορα της ύπαρξης.

Ο σάτυρος γεννήθηκε από απ’ τη νοσταλγία της αρχέγονης και φυσικής ζωής. Ήταν ο τύπος του πρωτόγονου ανθρώπου, η έκφραση των υψηλότερων και ισχυρότερων συγκινήσεών του. Ο αληθινός άνθρωπος αποκαλύπτεται στην εικόνα του πωγωνοφόρου σατύρου, που αλαλάζει μπροστά στο θεό του, απαλλαγμένος απ’ την απάτη με την οποία τον καλύπτει ο πολιτισμός. Το αρχέγονο δραματικό φαινόμενο του τραγικού χορού συνίσταται στο ότι βλέπει την αυτομεταμόρφωσή του και ενεργεί στο εξής σα να ζούσε πραγματικά σ’ ένα άλλο πρόσωπο. Το άτομο αρνιέται τον εαυτό του, γιατί βυθίζεται σε μια φύση ξένη απ’ το ίδιο. Ο διθυραμβικός χορός είναι ένας χορός μεταμορφωμένων προσώπων, που χάσαν ολοκληρωτικά την ανάμνηση του αστικού τους παρελθόντος, της κοινωνικής τους θέσης. «Η μαγεία της μεταμόρφωσης αποτελεί την προϋπόθεση κάθε δραματικής τέχνης», λέει ο Νίτσε. Κάτω από την επίδραση αυτής της μαγείας ο διονυσιακός ονειροπόλος μεταμορφώνεται σε σάτυρο, και σαν σάτυρος βλέπει το θεό του, δηλαδή χάρη σ’ αυτή του τη μεταμόρφωση διακρίνει έξω από τον ίδιο μια νέα οπτασία, που αποτελεί την απολλώνεια ολοκλήρωση του εαυτού του. Με τη νέα αυτή οπτασία ολοκληρώνεται το δράμα.

Τώρα όμως καταλαβαίνουμε ότι η σκηνή κι ολόκληρη η δράση δεν είναι, κατ’ αρχήν και στην ουσία τους, παρά ένας οραματισμός, ότι η μοναδική «πραγματικότητα» είναι ακριβώς ο χορός, που αυτοδημιουργεί την οπτασία και εκφράζει αυτήν την οπτασία με τον ολοκληρωτικό συμβολισμό του χορού της μουσικής και του λόγου. Στον οραματισμό του ο χορός αυτός διακρίνει, τον κύριο και αφέντη του, το Διόνυσο, και γι’ αυτό παραμένει ένας χορός υπηρετών. Στην κατάστασή αυτή της πλήρους υποταγής, ο χορός είναι ωστόσο η υψηλότερη έκφραση της φύσης, δηλαδή η διονυσιακή και γι’ αυτό εκφράζεται όπως αυτή μ’ ενθουσιώδεις χρησμούς και σοφά ρητά. Με το να συμπάσχει αποδείχνει επίσης σοφία, και κηρύσσει την αλήθεια που αναβλύζει απ’ την καρδιά του σύμπαντος.

Και καταλήγει ο Νίτσε: «Σύμφωνα με την παράδοση ο Διόνυσος, κύριος δραματικός ήρωας και κέντρο του οραματισμού, δεν είναι παρών, στην πραγματικότητα κατά την αρχαιότερη περίοδο της τραγωδίας, αλλά τον υποθέτουν για παρόντα. Η τραγωδία, δηλαδή, είναι στην αρχή μονάχα «χορός», δεν είναι «δράμα». Αργότερα επιχειρούν να δείξουν ότι ο θεός υπάρχει στην πραγματικότητα και να παραστήσουν κατά τρόπο ορατό στα μάτια όλων, την οπτασιακή μορφή κι όλο το διάκοσμο που τη μεταμορφώνει. Τότε αρχινά το δράμα με την αυστηρή σημασία της λέξης. Ο διθυραμβικός χορός επιφορτίζεται τώρα, με το καθήκον, να διεγείρει τη διονυσιακή συγκίνηση των ακροατών ως το σημείο που, όταν παρουσιάζεται στη σκηνή ο τραγικός ήρωας, δεν βλέπουν σ’ αυτόν τον άνθρωπο με την τερατώδη μάσκα, μα μια οπτασιακή μορφή γεννημένη από την ίδια τους την έκσταση. Τέτοια είναι η κατάσταση του απολλώνειου ονείρου, που στα πλαίσιά της ο καθημερινός κόσμος σκεπάζεται με πέπλο και μέσα από τον οποίο ξεπετιέται, μπροστά στα μάτια μας, σ’ απειράριθμες παραλλαγές, ένας άλλος κόσμος πιο ευδιάκριτος, περισσότερο ακατανόητος, πιο συναρπαστικός από τον πρώτο, κι ωστόσο πιο άυλος. Για τον ίδιο λόγο ξεχωρίζουμε στην τραγωδία μια μόνιμη διφυΐα στο ύφος: η γλώσσα, ο χρωματισμός, η κίνηση, ο δυναμισμός του διαλόγου εμφανίζονται απ’ τη μια στο διονυσιακό λυρισμό του χορού, κι απ’ την άλλη στον κόσμο του απολλώνειου ονείρου της σκηνής, σαν δυο αντιτιθέμενες σφαίρες έκφρασης. Οι απολλώνειες φαινομενικότητες στις οποίες αντικειμενοποιείται ο Διόνυσος δεν είναι πια εκείνες οι δυνάμεις που τις αισθανόμαστε, μα που δεν έχουν συμπυκνωθεί σε εικόνες. Τώρα ο Διόνυσος μιλά στη σκηνή μ’ όλη την ακρίβεια και τη σταθερότητα της επικής μορφής, χωρίς τη μεσολάβηση σκοτεινών δυνάμεων, αλλά σαν επικός ήρωας και σε γλώσσα σχεδόν ομηρική.

Ο διάλογος αποτελεί το απολλώνειο μέρος της ελληνικής τραγωδίας, υποστηρίζει ο Νίτσε. Έτσι η γλώσσα των ηρώων του Σοφοκλή μας ξαφνιάζει με την απολλώνεια ακρίβεια και καθαρότητά της. Ο «Προμηθέας» του Αισχύλου και ο «Οιδίποδας» του Σοφοκλή αποτελούν δύο φωτεινά παραδείγματα τραγικής τέχνης. Η τιτάνια ανάγκη του Προμηθέα να γίνει κατά κάποιο τρόπο ο Άτλας όλων των άλλων ατομικοτήτων, να τις ανεβάζει, καθίζοντάς τις στους ώμους του, αποτελεί το κοινό χαρακτηριστικό στο προμηθεϊκό και διονυσιακό πνεύμα. Απ’ αυτήν την άποψη, ο Προμηθέας του Αισχύλου είναι μια διονυσιακή προσωπίδα, ενώ, με το βαθύ αίσθημα που τον διακρίνει, ο Αισχύλος προδίνει την καταγωγή του απ’ τον Απόλλωνα, το θεό της εξατομίκευσης, των ορίων της δικαιοσύνης, των νουνεχών αναλογιών. Ο Οιδίποδας που λύνει το αίνιγμα της φύσης, αυτής της δισυπόστατης σφίγγας, θα συντρίψει επίσης τους ιερότερους νόμους της φύσης, γιατί θα γίνει ο φονιάς του πατέρα του και ο σύζυγος της μητέρας του. Ο μύθος αυτός μας διδάσκει ότι η σοφία, και ακριβέστερα η διονυσιακή σοφία, αποτελεί παρά φύση τερατωδία, κι ότι εκείνος που με τη σοφία του γκρεμίζει τη φύση στην άβυσσο του μηδενός, αξίζει να συντριβεί από τη φύση. Σύμφωνα με την παράδοση η ελληνική τραγωδία, στην αρχαιότερη μορφή της, είχε γι’ αποκλειστικό θέμα τα βάσανα του Διονύσου. Ο Νίτσε υποστηρίζει με βεβαιότητα, πως, ως τον Ευριπίδη, ο Διόνυσος δεν έπαψε ποτέ να ’ναι ο τραγικός ήρωας, και πως όλα τα περίφημα πρόσωπα της ελληνικής σκηνής, ο Προμηθέας, ο Οιδίποδας κλπ., είναι μονάχα προσωπίδες αυτού του αρχέγονου-ήρωα Διονύσου. Και εκείνο που δίνει σ’ αυτές τις διάσημες μορφές την τυπικά ιδανική αξία τους, είναι ακριβώς η παρουσία μιας θεότητας πίσω απ’ όλες αυτές τις μάσκες. Ο Διόνυσος, το μοναδικό πραγματικό πρόσωπο, απ’ τη στιγμή που μιλά κι ενεργεί, μοιάζει μ’ ένα άτομο που πλανιέται, που αναζητά και που υποφέρει. Κι εκείνος που του προσφέρει αυτή την επική διαύγεια, είναι ο Απόλλωνας, που ερμηνεύει τα όνειρα και αποκαλύπτει στο χορό, με τη βοήθεια αυτής της συμβολικής μορφής, την έννοια της διονυσιακής υπόστασης στην οποία είναι βυθισμένος.

Από την άλλη πλευρά., ο Νίτσε κατακεραυνώνει την τραγική τέχνη του Ευριπίδη ως εξής: «Το δράμα του Ευριπίδη είναι σύγχρονα ψυχρό και φλογερό, στον ίδιο βαθμό ικανό να μας παγώσει και να μας πυρπολήσει. Του είναι αδύνατο ν’ ανυψωθεί ως την απολλώνεια δράση του έπους, ενώ, απ’ την άλλη, επειδή απαλλάχτηκε, στο βαθμό που του ’ταν δυνατό, από κάθε διονυσιακό στοιχείο, έχει ανάγκη για να δράσει, να καταφύγει σ’ άλλα μέσα συγκίνησης, που δεν μπορούν πια να προέρχονται απ’ τις δυο μονάχα παρορμητικές δυνάμεις της τέχνης του, το απολλώνειο πνεύμα και το διονυσιακό ένστιχτο. Τα μέσα αυτά συγκίνησης είναι ψυχρές και παράδοξες σκέψεις, που αντικαθιστούν τους απολλώνειους οραματισμούς, και παράφορα πάθη που αντικαθιστούν τα διονυσιακά θέλγητρα, – είναι, ακόμα περισσότερο, σκέψεις και πάθη που τα ’χουν περιγράψει κατά τρόπο ξεχωριστά ρεαλιστικό και που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τις αιθέριες δημιουργίες της τέχνης.

Τέλος, ο Νίτσε διακηρύσσει σε υψηλούς τόνους την πεποίθησή του ότι ο Ευριπίδης σφυρηλάτησε την επιθανάτια αγωνία της τραγωδίας, με την πρόθεσή του να εξαλείψει απ’ την τραγωδία το ισχυρό, πρωτόγονο διονυσιακό της στοιχείο, να την ξανα-αναπλάσει πάνω σε μη-διονυσιακές καλλιτεχνικές, ηθικές και φιλοσοφικές αρχές. «Κι επειδή απαρνήθηκε το Διόνυσο, τον απαρνήθηκε επίσης κι ο Απόλλωνας», λέει χαρακτηριστικά. Ο Διόνυσος είχε διωχτεί από την τραγική σκηνή από μια δαιμονιακή δύναμη που μιλούσε με το στόμα του Ευριπίδη. Η θεότητα που μιλούσε δεν ήταν ούτε ο Διόνυσος, ούτε ο Απόλλωνας, μα ένας ολότελα νέος δαίμονας, που τον έλεγαν Σωκράτη. Τέτοια ήταν η νέα αντινομία: διονυσιακό ένστιχτο και σωκρατικό πνεύμα, κι η αντινομία αυτή οδήγησε την ελληνική τραγωδία στο θάνατο. O Σωκράτης, ως άνθρωπος της συνειδητής γνώσης θεωρείται εχθρός της τραγικής τέχνης. Τελικά η τραγωδία εκμηδενίστηκε αυτοκτονώντας, κατά τρόπο τραγικό, εξαιτίας μιας αδιέξοδης σύγκρουσης.

Για τον Επίκουρο

Ο Επίκουρος δεν ακούστηκε στον καιρό του, αλλά ούτε και οι υστερινοί τον άκουσαν. Κατάκτησε χώρες μεγάλες όσο και οι χώρες του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, και μας έφτασαν μόνο μισόλογα γι’ αυτόν. Κανείς δεν έγραψε την ιστορία του. Εξαίρεση έξοχη ξεχωρίζει ξεχασμένος ο εξαίσιος Λουκρήτιος.

Οι μισοί από τους ανθρώπους που άκουσαν το όνομα του Επίκουρου, αγαθοί σαν τους μηλοκόπους στη θάλασσα, τόνε πήρανε για ακαμάτη.

Οι άλλοι μισοί, πονηροί και μπαλντατζήδες, ανιχνέψανε σωστά τον επαναστατικό του γόμο. Είδαν και τρόμαξαν τη μελλοντική του συγκομιδή. Και λάβανε μέτρα. Ο αδιάβαγος, είπανε. Ο χοιροβοσκός, ο βοϊδολάτης.

Γρήγορα άρπαξαν τα αξίνια τους και τα άλλα σύνεργα του νεκροθάφτη. Και σκέπασαν το τίμιο σώμα της γνώσης του Επίκουρου στα μαγιάπριλα και στους αηδονισμούς της σιωπής. Η χειροπιαστή στιγμή για τον άνθρωπο χάθηκε μέσα στα μάτια του.

Έτσι στερήθηκε η ανθρωπότητα τη μεγάλη ευκαιρία να εισέλθει στην τροχιά της ειλικρίνειας, της ευθύνης, της εντιμότητας και της εμορφιάς.

Οι σελτζούκοι του ιερατείου, του σχολειού και της πέννας κατηγόρησαν τον Επίκουρο τα πολλά τάχατες.

Πως απλοποίησε τάχατες τον κόσμο, γιατί ονόμασε τη χαρά, την ελαφράδα του και την ευεξία. Πως παραγνόησε τάχατες τη χασοφεγγαριά της ζωής, γιατί αρνήθηκε το κακό, τις συφορές και τη λύπη. Πως εξευτίλισε τάχατες τα ευπρεπή του ανθρώπου, γιατί εκήρυξε:

-Φάγετε και πίετε, και ευφράνθητε• γιατί αύριον αποθνήσκετε.

Πως καταφρόνησε τάχατες τους σοφούς και τους δασκάλους, γιατί παίνεσε την αμεσότητα, τη φρεσκάδα, το βαθύπλουτο κάλεσμα της στιγμής και την αυτογέννητη γνώση. Πως εχλεύασε τα θεϊκά και τα όσια.

Πίσω από τα βλέφαρα του ύπνου του, όσο ο άνθρωπος ζει, αργοσαλεύουν όνειρα, πόθοι, εμορφιές, αλήθειες και πλάνες. Και σαν αποθάνει ο άνθρωπος, στις κόχες των κρανίων που χάσκουν ξελημεριάζουν οι αράχνες, οι σκορπιοί και οι σαύρες.

Εάν δεν είχε φράξει τη φωνή του Επίκουρου ο φόβος, η άγνοια και η μισανθρωπία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η ιστορία θα ‘χε τραβήξει άλλο δρόμο. Αλλά τη γραμμή και την πορεία του κόσμου τη χαράξανε οι ντροπές μας: μια καρδιά που τουρτουρίζει, ένα μυαλό του προβατιού και της ύαινας, και η προέχουσα κοιλιά που τη βουρλίζουν οι βορβορυγμοί της.

Το κατώγι, ο φωταγωγός και το παραπόρτι του σπιτιού μας έκρυψαν την πρόσοψη, το στούντιο και το δώμα. Ήμασταν κάποτε από καλή γενιά. Εμείς οι γύφτοι.

Εάν ο Επίκουρος είχε περάσει –αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-, θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας. Η ενιαία συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της εγκαρτέρησης και της κατάφασης. Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.

Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.

Και η ευκαιρία χάθηκε.

Δημήτρης Λιαντίνης - Πολυχρόνιο.

Ανάγκη για Ασφάλεια

Η ανάγκη για ασφάλεια είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA του ανθρώπου. Οι πρωτόγονοι ένιωθαν ασφάλεια γύρω από τη φωτιά, όταν ήταν συγκεντρωμένοι ο ένας κοντά στον άλλο, όταν είχαν κατάλυμα για προστασία από τα στοιχεία της φύσης, από τους κινδύνους των ζώων και από άλλες ομάδες ανθρώπων.
   
Σήμερα η αξία της ασφάλειας προσδιορίζει πόσο συντηρητικοί είμαστε ή πόσα ρίσκα παίρνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους προϋπόθεση ευτυχίας τους είναι ένα ασφαλές κοντινό περιβάλλον. Δε θα διακινδύνευαν ποτέ την οικογένειά τους, τη θέση τους σε εξαρτημένη εργασία, το μισθό τους, την αγάπη των φίλων τους. Η αλλαγή είναι επώδυνη διαδικασία, μα περισσότερο για όσους έχουν σαν αρετή την αξία της ασφάλειας.

Ο κόσμος είναι γεμάτος κινδύνους. Ένα απλό δρομολόγιο μέχρι τη δουλειά έως ένα ζωηρό παιχνίδι στο νηπιαγωγείο, μια δυσάρεστη κουβέντα του διευθυντή έως μια παρεξήγηση με κάποιο συγγενή μας, μπορεί να είναι η αρχή για αλλαγές στη ζωή.

Οι περισσότεροι από εμάς χρειαζόμαστε ένα μέρος της ζωής μας να καλύπτεται από ασφάλεια. Η οικογένειά μας, το σπίτι μας, η γωνιά μας στο σπίτι, οι συνήθειές μας στην εργασία, η γειτονιά μας, η πόλη μας είναι εγγυήσεις για τη σταθερότητά μας.

Η αξία της ασφάλειας, όταν συνδυάζεται με ένα κομμάτι περιπέτειας και αυτοσχεδιασμού, αποτελεί τη βάση και το εφαλτήριο για μια ζωή συνετή αλλά και με εμπειρίες.

Πολλοί άνθρωποι που επιδιώκουν την ασφάλεια νιώθουν ευτυχισμένοι όταν βγουν στη σύνταξη μετά από τριάντα πέντε χρόνια στην ίδια δουλειά, ή όταν καταπίνουν όσα σκέφτονται ή θέλουν να πουν, προκειμένου να μη χάσουν όσα έχουν, ή όταν μένουν στην ίδια πεθαμένη σχέση από ανασφάλεια ότι δε θα βρουν κάτι καλύτερο εκεί έξω. Οτιδήποτε καινούριο δεν αποτελεί έκπληξη ή πρόκληση αλλά απειλή για την καθημερινότητα. Δημιουργεί αγωνία για το πώς θα το χειριστούν και θα το τακτοποιήσουν στη ζωή τους.

Για να νιώθεις ασφαλής, χρειάζεσαι πίστη. Αν πιστεύεις με την ψυχή σου ότι η θεία πρόνοια, κατά κάποιον τρόπο, έχει ήδη φροντίσει για τις βασικές σου ανάγκες στη ζωή, κάπως θα σε φροντίσει και από κει και πέρα.

Δεν εννοώ να είμαστε μοιρολάτρες και να περιμένουμε τα πάντα από τη θεία πρόνοια. Εννοώ ότι, αν κάποιος δεν κάνει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό από ό,τι κάνει ως τώρα, δεν μπορεί να περιμένει κάποια βελτίωση στη ζωή του. Η ανάγκη για ασφάλεια δεν πρέπει να μας κάνει να θυσιάζουμε την αξία της περιπέτειας και της αλλαγής, που κάνουν τη ζωή μας πλούσια σε εμπειρίες και ακονίζουν τις ικανότητές μας.

Μέχρι πού θα φτάναμε για την ασφάλειά μας; Τι θα θυσιάζαμε προκειμένου να μην αλλάξει η πραγματικότητά μας;

Τι δηλώνει ο γραφικός χαρακτήρας για την προσωπικότητά μας;

Οι γραφολόγοι ισχυρίζονται ότι ο γραφικός χαρακτήρας ενός ατόμου είναι ενδεικτικός της προσωπικότητά του.

 Ιδού οι….προβλέψεις που κάνουν με βάση αυτό το κριτήριο.

Μικρά γράμμα: συνήθως τα χρησιμοποιούν άτομα δειλά, συγκεντρωμένα, με εμμονή στη λεπτομέρεια και φιλομαθή.

Μεγάλα γράμματα: τα άτομα που έχουν ανάγκη την προσοχή των άλλων και ταυτόχρονα είναι πολύ εξωστρεφή επιλέγουν τα μεγάλου μεγέθους γράμματα.


Γράμματα μεσαίου μεγέθους: με αυτά γράφουν όσοι προσαρμόζονται εύκολα στις αλλαγές και τα νέα περιβάλλοντα.

Με μεγάλα κενά ανάμεσα στις λέξεις γράφουν όσοι αγαπούν την ελευθερία τους, δεν αρέσκονται στις διαχυτικότητες, ούτε επιθυμούν να βρίσκονται σε μεγάλες παρέες και πλήθη.

Με μικρά κενά ανάμεσα στις λέξεις γράφουν όσοι δεν αντέχουν την μοναξιά και θέλουν να βρίσκονται ανάμεσα σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων.

Τα στρογγυλά γράμματα συνήθως επιλέγονται από καλλιτεχνικές φύσεις και δημιουργικούς ανθρώπους.

Τα «μυτερά» γράμματα ταιριάζουν σε έξυπνους ανθρώπους που έχουν έντονη περιέργεια αλλά και επιθετικότητα.

Εκείνοι που γράφουν με ενωμένα γράμματα είναι συνήθως συστηματικοί και πράττουν με βάση τη λογική.

Γράμματα που μένουν ανοιχτά (π.χ. το άλφα ή το όμικρον όπου ο κύκλος δεν ολοκληρώνεται) κάνουν οι εξωστρεφείς, οι πολύ κοινωνικοί και οι ιδιαίτερα ομιλητικοί άνθρωποι.

Το στενό, στρογγυλό και προσεκτικά «κλειστό» όμικρον ή άλφα δείχνει άνθρωπο μυστικοπαθή και εσωστρεφή.

Αν οι τόνοι τοποθετούνται πολύ ψηλά πάνω από τα γράμματα, τότε πρόκειται για άτομα με έντονη φαντασία.

Αν ο τόνος πέφτει αριστερά μιλάμε για άνθρωπο που αργεί να ολοκληρώσει τις εργασίες του και που αργοπορεί στα ραντεβού του.

Αν ο τόνος πέφτει συμμετρικά πάνω από το γράμμα έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο οργανωτικό, με έμφαση στη λεπτομέρεια και τελειομανή.

Αν ο τόνος είναι κύκλος πρόκειται για άνθρωπο που υιοθετεί παιδικές συμπεριφορές αλλά και με όραμα.

Όταν ο τόνος είναι επιπόλαια βαλμένος, ίσως μιλάμε για άτομο με έντονη τη διάθεση αυτοκριτικής.

Η δύναμη του "τι" ως μέσο για μια άλλη κατεύθυνση ζωής

Όταν τα πράγματα ζορίζουν…χρησιμοποίησε τη δύναμη του “τι”!
Όπως οι περισσότεροι, όταν ήμουν παιδί, η ερώτηση που έκανα συνέχεια στους γονείς μου, ήταν “γιατί;”.
“Γιατί ο ουρανός είναι μπλε;”
“Γιατί πρέπει να πάω τώρα για ύπνο;”
“Γιατί δεν μπορώ να φάω τρία παγωτά;”

“Γιατί, γιατί, γιατί;”
Όπως κάθε παιδί, χωρίς κανένα σημείο αναφοράς για τη ζωή, χωρίς προηγούμενες εμπειρίες, ο μόνος τρόπος που είχα για να ανακαλύψω τον κόσμο και να κατανοήσω πως λειτουργεί, άρα και να μάθω να ζω, ήταν να ρωτάω “γιατί”. Καθώς μεγάλωνα, διαμόρφωσα τις δικές μου εμπειρίες, τα δικά μου σημεία αναφοράς για τη ζωή και έμαθα πως λειτουργεί. Τα ερωτηματικά μου γι’ αυτήν άλλαξαν, έγιναν πιο βαθιά, πιο πολύπλοκα και ουσιαστικά, αλλά το “γιατί” έμεινε εκεί… κυρίως στις δύσκολες στιγμές.
“Γιατί με χώρισε;”
“Γιατί δεν πήρα προαγωγή;”
“Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα;”
Έχοντας χάσει την παιδική μου αθωότητα, τα “γιατί” ένιωθα ότι δεν ήταν πια ένας τρόπος για να μάθω τον κόσμο, αλλά περισσότερο ένας τρόπος να βυθιστώ σε όσα με κρατούσαν πίσω, σε όσα δεν με άφηναν να προχωρήσω μπροστά.
Και δεν είναι ότι ως ενήλικες δεν μπορούμε να μάθουμε ρωτώντας “γιατί”, αλλά περισσότερο το ότι αυτή η ερώτηση έχει πια πάρει τέτοια μορφή μέσα μας, που περισσότερο μεταφράζεται ως η διάθεσή μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας ως ‘θύμα’ των καταστάσεων, ένας τρόπος που μας βάζει να γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας.
Καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, έχει μεγαλύτερο νόημα, αντί να επικεντρωνόμαστε στο “γιατί”, όταν ρωτάμε τον εαυτό μας, να εστιάζουμε στο “τι”.
Η δύναμη του “τι”
Φαντάσου ότι έχεις μια φωτογραφική μηχανή. Για χρόνια χρησιμοποιούσες ένα φακό που λεγόταν “γιατί”. Και τώρα αλλάζεις το  φακό. Αυτό είναι το “τι”. Ένας νέος φακός για να δεις τον κόσμο. Και τότε νιώθεις να αποκτάς την τρομερή δύναμη να βλέπεις προς το μέλλον, παρά να σκέφτεσαι και να παραπονιέσαι για το παρελθόν – που έτσι κι αλλιώς έχει περάσει. Αντί λοιπόν να σκέφτεσαι “γιατί έχασα αυτή τη δουλειά;”, ρωτάς τον εαυτό σου “τι έμαθα όταν εργαζόμουν εκεί;” ή “τι μπορώ να κάνω για να κερδίσω και να κρατήσω την επόμενη δουλειά;”. Αντί να αναρωτιέσαι “γιατί με χώρισε αυτός;”, ρωτάς “τι έμαθα για μένα από αυτή τη σχέση;” ή “τι θα κάνω στην επόμενη σχέση μου για να κρατήσει περισσότερο;”.
Όταν άλλαξα το “γιατί” με το “τι” στις ερωτήσεις, αυτό που κατάλαβα είναι ότι έδωσα την επιλογή στον εαυτό μου να προχωρήσει. Αυτή η ερώτηση, το “τι” ήταν μια δύναμη που με έπρωχνε να κάνω κάτι…αντί να κάθομαι και να βασανίζω το μυαλό μου, ψάχνοντας τις αιτίες και τους λόγους για κάτι που συνέβη. Αν οδηγείς θα με καταλάβεις. Το “γιατί” ήταν σαν να οδηγούσα με το πόδι στο φρένο. Το “τι” ήταν αυτό που μου έδωσε την ελευθερία που δίνει το “γκάζι”…αυτή την επιτάχυνση που χρειαζόμουν.
Όταν ρωτάμε, “Τι σημαίνει αυτό;”, αντί για “Γιατί συνέβη αυτό;” βοηθάμε τον εαυτό μας να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Μερικές φορές αυτό το βήμα είναι μεγάλο. Μια αλλαγή σχέσης, η αλλαγή δουλειάς ή η απόφαση να τρέξουμε ένα μαραθώνιο ή να ανεβούμε ένα βουνό. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτό το βήμα είναι μικρό, όπως το να πάρουμε τηλέφωνο κάποιον για να λύσουμε μια παρεξήγηση. Αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι το βήμα. Είναι να συνεχίσουμε να περπατάμε μέχρι να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση και το δρόμο που εμείς επιλέγουμε. Τη δική μας διαδρομή.
Είναι ανθρώπινο και απόλυτα φυσιολογικό να θέλεις να ρωτήσεις “γιατί”. Όσο κι αν ξέρω ότι το “γιατί” δεν θα με οδηγήσει στις απαντήσεις που θα με πάνε μπροστά, πιάνω τον εαυτό μου – όταν τα συναισθήματα γεννιούνται, εκεί στα δύσκολα – να ρωτάω “γιατί”.  Οι συνέπειες φανερώνονται όταν αυτά τα “γιατί” μού στερούν πολύτιμο χρόνο από τη δράση και με κρατάνε πίσω…αιχμάλωτη μιας κατάστασης που ήδη πέρασε.
Όλα όσα ρωτάμε τον εαυτό μας αντικατοπτρίζουν τη στάση μας σε μια κατάσταση, σε ένα γεγονός. Καθορίζουν τη συμπεριφορά μας, τον τρόπο που εμείς παρουσιάζουμε την κατάσταση ή το γεγονός στον εαυτό μας και στους άλλους, τον τρόπο που εμείς ανταποκρινόμαστε σε όσα συμβαίνουν.
Τώρα σε προκαλώ να σκεφτείς. Πόσο συχνά μπορείς να καταλάβεις αν ένα άτομο έχει “κακή μέρα”, μόνο κοιτάζοντάς το; Χωρίς να του μιλήσεις; Μερικές φορές, αρκεί μια απλή φυσική αλλαγή για να σε οδηγήσει στην αλλαγή της ψυχολογίας σου.
Μπορεί να ακούγεται ανόητο, αλλά αν ξεκινήσεις να επικεντρώνεσαι στο “τι” και απομακρύνεις την προσοχή σου από το “γιατί”, είναι η επιλογή που κάνεις να πεις ΟΧΙ στην απαισιοδοξία και να ανοίξεις την πόρτα στην ελπίδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα θα σου αρέσουν οι απαντήσεις που θα παίρνεις στην ερώτηση “τι”. Ίσως να σημαίνει ότι προχωράς σε μία απόφαση που έως τώρα σου φαινόταν απίθανη, αδιανόητη (π.χ να αφήσεις μια δουλειά που σου παρέχει μεγάλη ασφάλεια, αλλά δεν σε ικανοποιεί, για να κάνεις αυτό που θέλεις – ή να διακόψεις μια φιλία που τελικά αποδεικνύεται τοξική, αντί να κολλάς στα συναισθηματικά πρότυπα που σου επέβαλαν να μη διακόπτεις τις φιλίες που είχες από παιδί). Αυτές οι δύσκολες απαντήσεις είναι που μας γυρίζουν στα “γιατί” που μας βολεύουν, μιας και το να σκαλίζεις το παρελθόν είναι σίγουρα πιο ανώδυνο από το να σχεδιάζεις και να χτίζεις το μέλλον.
Αν όμως κολλήσεις στα “γιατί”, πως θα βρεις αυτόν το δρόμο που τόσο πολύ θέλεις να περπατήσεις; Πως μπορείς να το πετύχεις αυτό;

Ξεκίνησε με κάτι απλό.
Αντί να ρωτήσεις τον εαυτό σου “Γιατί να το κάνω αυτό;”, ρώτησέ τον “Τι πρέπει να κάνω πρώτα;”
 5 καλοί λόγοι για να ρωτήσεις “τι”
1. Προοπτική: μπορείς να δεις έξω από αυτό που συμβαίνει και έξω από τον εαυτό σου!
2. ‘Ελεγχος: αποκτάς τη δυνατότητα να στηριχθείς μόνο στη δική σου δύναμη!
3. Ευκαιρία: να μάθεις κάτι πολύτιμο από τη ζωή!
4. Δύναμη: θα περπατήσεις νιώθοντας πιο δυνατός από πριν!
5. Ευγνωμοσύνη: έχοντας μάθει για σένα, έχοντας αποκτήσει μία ακόμη πολύτιμη εμπειρία που σου πρόσφερε η ζωή, έχοντας αποκτήσει τη δύναμη να επιλέξεις εσύ, πια, το δρόμο…μπορείς να νιώθεις τυχερός και να πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ζωή!
 

Ένας Ελληνικός Ναός στα Βυλάζωρα αφιερωμένος στην θεά Ήρα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΛΕΙΔΙΟΥ ΤΗΣ ΗΡΑΣ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ ΣΤΑ ΒΥΛΑΖΩΡΑ

Αναθηματικά κλειδιά στα Βυλάζωρα.
Το κλειδί που βρέθηκε στα Βυλάζωρα αντιστοιχεί σε ένα πολύ αρχαϊκό τύπο ελληνικών κλειδιών, που περιγράφεται από τον Όμηρο. Είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από σίδηρο, περίπου 20 εκατοστά μακρύ και σε σχήμα γάντζου. Αυτό το είδος των κλειδιών έχει βρεθεί στο Ιερό της Ήρας στο Άργος, στο Ιερό της Αφαίας στην Αίγινα, στο Σπήλαιο των Δελφών της Κωρύκειας, στο αρχαίο ιερό κέντρο του Πάνα και των Νυμφών και στο αγροτικό ιερό της Foce del Sele στην πόλη Paestum στην Μεγάλη Ελλάδα.


Ένα σύγχρονο αντίγραφο του κλειδιού.

Το κλειδί στον Όμηρο
Αυτός ο τύπος κλειδιών ήταν σε χρήση από τους πολύ αρχαίους χρόνους.
Οδύσσεια Φ 1-50.

5

κλίμακα δ᾿ ὑψηλὴν προσεβήσετο οἷο δόμοιο,
εἵλετο δὲ κληῖ̈δ᾿ εὐκαμπέα χειρὶ παχείῃ
καλὴν χαλκείην: κώπη δ᾿ ἐλέφαντος ἐπῆεν.
βῆ δ᾿ ἴμεναι θάλαμόνδε σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶν
ἔσχατον: ἔνθα δέ οἱ κειμήλια κεῖτο ἄνακτος,


μες στου Οδυσσέα το σπίτι. Ανέβηκε λοιπόν του παλατιού της
τη σκάλα την ψηλή, καλόστροφο κι ομορφοκαμωμένο,
με φιλντισένιο το χερόλαβο, χαλκό κλειδί κρατώντας
στο χέρι, αντάμα με τις βάγιες της να πάει στην κάμαρα της
την πιο ακρινή, κει μέσα που 'κρυβε τους θησαυρούς του ο ρήγας,

10

χαλκός τε χρυσός τε πολύκμητός τε σίδηρος.
ἔνθα δὲ τόξον κεῖτο παλίντονον ἠδὲ φαρέτρη
ἰοδόκος, πολλοὶ δ᾿ ἔνεσαν στονόεντες ὀϊστοί,
δῶρα τά οἱ ξεῖνος Λακεδαίμονι δῶκε τυχήσας
Ἴφιτος Εὐρυτίδης, ἐπιείκελος ἀθανάτοισι.


χρυσάφι και χαλκό και σίδερο με κόπο δουλεμένα.
Δοξάρι λυγιστό του βρίσκουνταν εκεί και σαϊτολόγος,
που 'κλεινε πλήθος πολυστέναχτες σαγίτες᾿ τα 'χε πάρει
δώρο από φίλο, το θεόμορφο τον Ίφιτο, του Ευρύτου
το γιο, παλιά στη Λακεδαίμονα σαν έτυχε να σμίξουν.

40

ᾑρεῖτ᾿, ἀλλ᾿ αὐτοῦ μνῆμα ξείνοιο φίλοιο
κέσκετ᾿ ἐνὶ μεγάροισι, φόρει δέ μιν ἧς ἐπὶ γαίης.
ἡ δ᾿ ὅτε δὴ θάλαμον τὸν ἀφίκετο δῖα γυναικῶν
οὐδόν τε δρύϊνον προσεβήσετο, τόν ποτε τέκτων
ξέσσεν ἐπισταμένως καὶ ἐπὶ στάθμην ἴθυνεν,


δεν το 'παιρνε᾿ του φίλου το άφηνε να μένει θυμητάρι
στο αρχοντικό του᾿ στο βασίλειο του μονάχα το φορούσε.
Σ᾿ αυτήν την κάμαρα σαν έφτασε των γυναικών το θάμα,
το δρύινο πάτησε κατώφλι της, που μαραγκός τους το 'χε
ξύσει καλά με το σκεπάρνι του και γνοιαστικά σταφνίσει,

45

ἐν δὲ σταθμοὺς ἄρσε, θύρας δ᾿ ἐπέθηκε φαεινάς,
αὐτίκ᾿ ἄρ᾿ ἥ γ᾿ ἱμάντα θοῶς ἀπέλυσε κορώνης,
ἐν δὲ κληῖ̈δ᾿ ἧκε, θυρέων δ᾿ ἀνέκοπτεν ὀχῆας
ἄντα τιτυσκομένη: τὰ δ᾿ ἀνέβραχεν ἠύ̈τε ταῦρος
βοσκόμενος λειμῶνι: τόσ᾿ ἔβραχε καλὰ θύρετρα


και παραστάτες πάνω στήριξε και στραφταλούσες πόρτες.
Κι εκείνη το λουρί ξελάσκαρε γοργά από το κοράκι,
και το κλειδί στην τρύπα χώνοντας ίσια να πάει το σπρώχνει,
κι αναμεράει τους συρτές᾿ θα 'λεγες πως ταύρος σε λιβάδι
είχε μουγκρίσει᾿ τέτοιο ανάδωκαν βαρύν αχό οι πανώριες

50

πληγέντα κληί̈δι, πετάσθησαν δέ οἱ ὦκα.
ἡ δ᾿ ἄρ᾿ ἐφ᾿ ὑψηλῆς σανίδος βῆ: ἔνθα δὲ χηλοὶ
ἕστασαν, ἐν δ᾿ ἄρα τῇσι θυώδεα εἵματ᾿ ἔκειτο.
ἔνθεν ὀρεξαμένη ἀπὸ πασσάλου αἴνυτο τόξον
αὐτῷ γωρυτῷ, ὅς οἱ περίκειτο φαεινός.


οι πόρτες στου κλειδιού το σπρώξιμο για μια στιγμή, κι άνοιξαν.
Κι εκείνη στο πατάρι ανέβηκε, που πάνω του πατούσαν
γραμμή οι κασέλες με τα ρούχα της τα μοσκοβολισμένα.
Εκείθε απλώνοντας ξεκρέμασε το τόξο απ᾿ το παλούκι
μαζί με το λαμπρά θηκάρι του, που το 'ντυνε ένα γύρο'

Ο στίχος δείχνει ότι και το αναθηματικό κλειδί που βρέθηκε στα Βυλάζωρα ίσως είχε μια λαβή από ξύλο ή ελεφαντόδοντο που δεν υπάρχει σήμερα.

Αν συνεχίσουμε την ανάγνωση αυτού του στίχου του Ομήρου, θα καταλάβουμε με ποιόν τρόπο οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν αυτά τα κλειδιά:

και παραστάτες πάνω στήριξε και στραφταλούσες πόρτες.
Κι εκείνη το λουρί ξελάσκαρε γοργά από το κοράκι,
και το κλειδί στην τρύπα χώνοντας ίσια να πάει το σπρώχνει,
κι αναμεράει τους συρτές᾿ θα 'λεγες πως ταύρος σε λιβάδι
είχε μουγκρίσει᾿ τέτοιο ανάδωκαν βαρύν αχό οι πανώριες

οι πόρτες στου κλειδιού το σπρώξιμο για μια στιγμή, κι άνοιξαν.
Κι εκείνη στο πατάρι ανέβηκε, που πάνω του πατούσαν
γραμμή οι κασέλες με τα ρούχα της τα μοσκοβολισμένα.
Εκείθε απλώνοντας ξεκρέμασε το τόξο απ᾿ το παλούκι
μαζί με το λαμπρά θηκάρι του, που το 'ντυνε ένα γύρο'

Μπορούμε να προσθέσουμε σε αυτές τις περιγραφές της ομηρικής σκηνής μία αττική υδρία (πέμπτος αιώνας π.Χ.), το οποίο δείχνει μια γυναίκα να προσπαθεί βιαστικά να ξεκλειδώσει μία πόρτα χρησιμοποιώντας αυτόν τον τύπο του κλειδιού.


Μια αττική ερυθρόμορφη υδρία (πέμπτος αιώνας π.Χ.) δείχνει μια γυναίκα να μπαίνει στο σπίτι της βιαστικά, χρησιμοποιώντας ένα κλειδί παρόμοιο με εκείνο που βρέθηκε στα Βυλάζωρα.



Ένα νόμισμα του Άργους (περίπου 370-350 π.Χ.) με την Θεά Ήρα (πρόσθια όψη) και στην οπίσθια ένα ιερό αναθηματικό κλειδί

Ο τοκετός ήταν μία από τις κύριες αιτίες θνησιμότητας των γυναικών. Οι δεήσεις και οι προσευχές συχνά συνοδευόταν από μια προσφορά για να εξευμενίσουν την θεότητα.

Ο Festus, τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. έγραψε: «Ήταν κοινό για τις γυναίκες να δωρίζουν ένα κλειδί στην Θεά Ήρα για να εξασφαλιστεί μια εύκολη γέννα».
 
Το κλειδί ήταν μια τέτοια προσφορά, που συμβολίζει την προστασία από τη θεά στη διάρκεια του τοκετού και το χωρίς επιπλοκές άνοιγμα της μήτρας και την γέννηση του παιδιού.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αναθηματικών κλειδιών έχουν ανακαλυφθεί στα ιερά της Ήρας μπορούμε να συνδέσουμε αυτές τις προσφορές με μια άλλη, από τις σημαντικές λειτουργίες της θεάς: την προστάτιδα του σπιτιού. Η Ήρα είναι η προστάτιδα των παντρεμένων γυναικών και ο φύλακας του σπιτιού. Έτσι, οι ιέρειες της Ήρας απεικονίζονται μερικές φορές κρατώντας ένα τεράστιο κλειδί, όπως φαίνεται στο αττικό αναθηματικό ανάγλυφο που χρονολογείται από τον πέμπτο αιώνα π.Χ.

Μερικές φορές τα κλειδιά απεικονίζονται στα χέρια των ιερειών άλλων θεών (όπως της Αρτέμιδος), όπως φαίνεται σε μια ερυθρόμορφη κρατήρα, το οποίο δείχνει την Ιφιγένεια μεταφέρει ένα κλειδί.

Έτσι θα μπορούσαμε να προτείνουμε ότι οι νοικοκυρές της αρχαίας Ελλάδας συνήθιζαν να προσφέρουν αυτό το είδος κλειδιών, ζητώντας από την θεά Ήρα την βοήθεια στο έργο της προστασίας των σπιτιών τους.


Ένα αναθηματικό ανάγλυφο (5ος αιώνας π.Χ.) που απεικονίζει την ιέρεια της Ήρας να μεταφέρει ένα κλειδί στην αγκαλιά της, παρόμοιο των Βυλαζώρων.
 

Γιατί η γυναίκα έχει ανάγκη από συναίσθημα στο σεξ...

Η ανοργασμία τα προβλήματα που δημιουργεί στη γυναίκα και ... τα συναισθήματα

Η συχνή σεξουαλική διέγερση που δεν καταλήγει σε οργασμό μπορεί να προκαλέσει μακροπρόθεσμα σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχική ισορροπία της γυναίκας και τη γενικότερη ψυχοβιολογική της ευεξία. Κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής τα γεννητικά όργανα της γυναίκας κατακλύζονται από αρτηριακό αίμα. Με τον τρόπο αυτό τα όργανα φουσκώνουν και ο κόλπος υγραίνεται. Αν η γυναίκα δεν οδηγηθεί σε οργασμό, ο σπασμός που συγκροτεί το αίμα στα γεννητικά όργανα παρατείνεται, άρα και η συσσώρευση του αίματος, για αρκετές ώρες. Αν αντίθετα η γυναίκα οδηγηθεί σε οργασμό, ο σπασμός καταργείται και το αίμα απομακρύνεται από τα γεννητικά όργανα. Η έλλειψη οργασμού μπορεί να προκαλεί πόνους στην κοιλιά και την πλάτη, αίσθημα βάρους στα πυελικά όργανα, εκνευρισμό, άγχος, υπέρταση και αυπνίες.

Ποια είναι η θεραπεία της ανοργασμίας

ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ λειτουργικότητα της γυναίκας υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή του συναισθηματικού στοιχείου σε σχέση με τη λειτουργικότητα του άντρα.

Για το λόγο αυτό ο γυναικείος οργασμός δεν είναι το ίδιο αυτονόητος με τον αντρικό οργασμό. Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι ο γυναικείος οργασμός είναι μια λειτουργία που μαθαίνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν οργασμό στις πρώτες τους σεξουαλικές επαφές. Για όλους αυτούς λόγους, η θεραπεία της γυναικείας ανοργασμίας προϋποθέτει τακτικές και καλής ποιότητας σεξουαλικές επαφές της γυναίκας με έναν άντρα που τον εμπιστεύεται κι έχει μαζί του καλή συναισθηματική σχέση.

Μια σειρά από θεραπευτικές προσεγγίσεις δίνουν τη δυνατότητα στη γυναίκα να αντιμετωπίσει με επιτυχία το πρόβλημα ms ανοργασμίας. Μια από αυτές είναι η σεξοθεραπεία ζεύγους η οποία μπορεί να βοηθήσει τη γυναίκα να έχει οργασμούς με τη χρήση ειδικών τεχνικών. Στη θεραπεία αυτή δίνεται επίσης έμφαση στην πληροφόρηση του ζευγαριού στην απάντηση σε απορίες και στη διευκρίνιση ζητημάτων που αφορούν την επίτευξη του οργασμού στην απάντηση σε απορίες και στη διευκρίνιση ζητημάτων που αφορούν τη επίτευξη οργασμού. Ο ρόλος του συντρόφου είναι σημαντικός ιδιαίτερα στον κλειτοριδικό οργασμό. Μια άλλη θεραπευτική προσέγγιση είναι η ψυχοδυναμικά προσανατολισμένη ατομική ψυχοθεραπεία. Ένας από τους στόχους αυτής της θεραπείας είναι η λύση ενδοψυχικών συγκρούσεων που έχουν σα συνέπεια τη δυσκολία της γυναίκας να εμπιστεύεται και να λειτουργεί απελευθερωμένη μέσα στη συντροφική σχέση.

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες”

Kανένας άνθρωπος δεν είναι ελαττωματικός, γίνεται όμως στην πορεία. Όχι ακριβώς ελαττωματικός, αλλά φοβισμένος.

Ο φόβος έχει αυτήν την δυναμική, να αλλάξει το μέσα μας και να το μεταβάλλει σε έλλειψη και συμβαίνει ακριβώς στην πιο ευαίσθητη περίοδο της Ζωής μας, που είμαστε ανίσχυροι να προστατεύσουμε τα Αιώνια του Ανθρώπου και τις Αρετές.

Αυτή η ευαίσθητη περίοδος της Ζωής μας, που σηματοδοτείται από την είσοδό μας στον Φυσικό Κόσμο μέχρι την ενηλικίωσή μας, περνάει από την διαδικασία του χωρισμού μας από τον Εαυτό μας και τότε είμαστε πολύ ευάλωτοι και επιρρεπείς στις επιδράσεις του περιβάλλοντος μας, γιατί έχουμε ισχυρή συναισθηματική αντίληψη.

Ανακαλύπτουμε τον Φυσικό Κόσμο πρώτα συναισθηματικά και διαμορφώνουμε το νοητικό μας σύμφωνα με αυτήν την πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη, έχοντας διαχωριστεί από την πνευματική μας αντίληψη. Έτσι κάθε επίδραση του περιβάλλοντος μας γίνεται και μια αιτία φόβου, γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένη την διάκριση, ώστε να ξεχωρίσουμε τα ωφέλιμα από τα βλαβερά, το σωστό από το λάθος, το αληθινό από το κάλπικο.

Μεγαλώνοντας, επιτρέπουμε στην πρωταρχική συναισθηματική αντίληψη να γίνει οδηγός μας στην πορεία της Ζωής μας...

Eπιτρέπουμε να μας διαβάλλει τις προθέσεις μας, να δημιουργεί τον χαρακτήρα μας και τις συμπεριφορές μας, να δημιουργεί τον εαυτό που ήθελαν οι άλλοι. Και αυτός ο εαυτός κάνει επιλογές με συναισθηματικά κριτήρια, ανώριμα και καταπιεστικά, υπακούοντας στον φόβο, που έχει φωλιάσει σαν μπλοκάρισμα στον ψυχικό μας κόσμο και εμποδίζει την πνευματική ενέργεια του Εαυτού μας να καταλάβει το Είναι μας και να μας οδηγήσει στην Ενότητα και στον θείο πυρήνα μας...

Από εκεί και πέρα κάθε βαθιά ερμηνεία των Αιώνιων του Ανθρώπου διαστρεβλώνεται και κάθε πνευματικός Νόμος ματαιώνεται... Η επιστροφή μας στην Ενότητά είναι Δρόμος, μα και πόλεμος συγχρόνως με αυτό που γίναμε...

Θέλει γερά νεύρα και Θάρρος για να πολεμήσεις ότι νόμιζες για εαυτό και ότι νόμιζες ότι σου προκαλεί ασφάλεια, ενώ στην ουσία αυτό σε οδηγούσε να παραμείνεις ανώριμος, ανασφαλής και φοβισμένος, χωρίς να ξέρεις γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την Αγάπη και γιατί δεν μπορείς να νιώσεις Ελεύθερος...

"Να υποστηρίζεις αυτό που Είσαι, αλλιώς το συναίσθημα θα σε βάζει να πράττεις σαν αυτό που έγινες” μου έλεγε ο Δάσκαλός μου…

Θέλει μεγάλη Διάκριση για να αντιληφθούμε ότι αυτό που γίναμε, δεν έχει καμία ίδια πρόθεση, ούτε με αυτό που θέλουμε να είμαστε, ούτε με αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε…

Αυτοκτονία... όταν ο εαυτός μας “οπλίζεται” εναντίον μας!

Η αυτοκτονία είναι η καλύτερη “θεραπεία” για τον άνθρωπο ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις απέναντι στον σύγχρονο άνθρωπο αυξάνονται ραγδαία και για πολλούς πλέον ο δρόμος είναι μονόδρομος. Η αυτοκτονία είναι πολυπαραγοντική, δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να την αποδώσουμε σ’έναν μόνο παράγοντα.

Ορισμένα αίτια ενδεικτικά:

-ψυχολογικά αίτια: η αυτοκτονία συνδέεται συνήθως με κάποια άλλη ψυχική διαταραχή (μπορεί να μη συνδέεται και με καμία), και μάλιστα, με κάποια ψυχική διαταραχή που αφορά το συναίσθημα π.χ. κατάθλιψη. Μεγάλη συνοσηρότητα υπάρχει πράγματι με την κατάθλιψη, ενώ αυτό που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως οι άνθρωποι τείνουν να ωθούνται προς το δρόμο της αυτοκτονίας αφού αρχίσουν να ξεπερνούν την κατάθλιψη. Αυτό συμβαίνει γιατί ίσως η κατάθλιψη καταστέλλει όλες τις λειτουργίες του ατόμου και δεν του αφήνει δύναμη και κουράγιο για το οτιδήποτε, οπότε όταν το άτομο αισθανθεί λίγο καλύτερα καταφεύγει στην αυτοκτονία.

-βιολογικά αίτια: κι όμως μπορεί να υπάρχουν γενετικοί παράγοντες οι οποίοι προκαλούν κάποια ψυχική διαταραχή. Ωστόσο, συχνό αίτιο αυτοκτονικής συμπεριφοράς αποτελεί και κάποια ασθένεια, συνήθως ανίατη, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να επεξεργαστεί καλά μέσα του, χάνοντας έτσι σιγά σιγά τον έλεγχο του εαυτού του.

-κοινωνικά αίτια: ο τρόπος αντιμετώπισης του ατόμου από την οικογένεια, οι διαπροσωπικές σχέσεις ίσως κάποιο διαζύγιο (οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές σχέσεις), η ανεργία, το χαμηλό οικονομικό υπόβαθρο και γενικά ό,τι σχετίζεται με την ενίσχυση και την εκδήλωση ψυχικών διαταραχών.

Όταν μιλάμε για εφήβους τα σημάδια δεν είναι ιδιαίτερα ξεκάθαρα. Οι έφηβοι συνήθως βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με τα συναισθήματά τους, συνεπώς είναι και πιο επιρρεπείς ως προς την αυτοκτονική πράξη, ωστόσο, η αντίδρασή τους δεν είναι προβλέψιμη πάντα. Το ίδιο αφορά και άτομα από 50 και άνω.

Γενικότερα, όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται να αυτοκτονήσει παρουσιάζει κάποια σημάδια, ενώ μάλιστα, αν βρίσκεται ένα βήμα πριν την πράξη της αυτοκτονίας και είναι μέσα του όλα ξεκαθαρισμένα και καλά προγραμματισμένα μπορεί και να εκφράσει ξεκάθαρα το τί επρόκειτο να κάνει.

Ορισμένα σημάδια ενδεικτικά:

-κάποιο δυσάρεστο γεγονός που δυσκολεύεται να επεξεργαστεί μέσα του το άτομο σε συνδιασμό με την αλλαγή της συναισθηματικής του κατάστασης (είτε πρόκειται για τα πρώτα σημάδια της κατάθλιψης, είτε για το τελευταίο στάδιο της ανάρρωσης) , είναι η αρχή του κακού.

-ακολουθεί η αλλαγή στη συμπεριφορά. Πιο συγκεκριμένα, το άτομο επαναλαμβανει συχνά πως οι κοντινοί του άνθρωποι θα είναι καλύτερα χωρίς εκείνον, ενώ υπάρχουν κινήσεις που δηλώνουν κάποια προετοιμασία για την τέλεση της αυτοκτονίας, όπως η αγορά εξαρτημάτων (π.χ. σχοινί). Η καταστροφική συμπεριφορά, όπως η κατάχρηση αλκοόλ, είναι επίσης ένα σημάδι ότι μάλιστα όλα είναι ξεκαθαρισμένα στο μυαλό του.

Ακόμα κι αν οι περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας γίνονται από γυναίκες, αυτοί που πράγματι θεωρούνται πετυχημένοι είναι οι άνδρες. Οι άνδρες, αρχικά, δεν εκδηλώνουν άμεσα τη συναισθηματική τους κατάσταση ακόμα και σε οικεία άτομα, ενώ όταν φτάνουν στη φάση της υλοποίησης του σχεδίου τους προτιμούν πιο αποτελεσματικά μέσα απ’ ότι οι γυναίκες (π.χ.όπλο).

Όταν ακούμε ή βλέπουμε τέτοιες ιδέες και συμπεριφορές αντίστοιχα, να μην αδιαφορούμε, αντιθέτως με ψυχραιμία να συζητάμε με το άτομο απέναντί μας. Συνήθως, υπάρχει χρόνος μεταξύ της απλής αυτοκτονικής σκέψης μέχρι την ίδια την αυτοκτονική πράξη. Επίσης, δεν είναι κακό να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό ή ακόμα και να καταφύγουμε σε 24ώρες γραμμές τηλεφωνικής στήριξης.

Ερωτικές φαντασιώσεις: Επιθυμία, εικόνα και πραγματικότητα

Σύμφωνα με τον Ζακ Λακάν (1901-1981), ψυχαναλυτή του 21ου αιώνα, «η φαντασίωση είναι αυτή που επιτρέπει στο άτομο να διατηρεί την επιθυμία του». Πράγματι, η επιθυμία διατηρείται αλλά δεν είναι σίγουρο ότι η φαντασίωση μπορεί να εκπληρωθεί ή να ικανοποιηθεί. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάποια φαντασίωση και ο καθένας φαντασιώνεται με το δικό του τρόπο. Στην ουσία μαθαίνει πώς να επιθυμεί και το να αφήνεται κανείς στην φαντασίωσή του δημιουργεί μεγάλη ευχαρίστηση, ενώ αν την μοιραστεί ενδέχεται να βιώσει συναισθήματα ντροπής. Παράλληλα, κατά τη φαντασίωση δεν υπάρχει σεξουαλική σχέση, μία φόρμουλα δηλαδή που να εγγυάται την ύπαρξη αρμονικής σεξουαλικής σχέσης με τον σύντροφο. Μία σχέση είναι δυνατή και αντέχει στον χρόνο αν και μόνο αν ο σύντροφος είναι συμβατός με αυτήν τη φόρμουλα.

Ποιες είναι λοιπόν οι λειτουργίες των φαντασιώσεων και με ποιο τρόπο αυτές επιδρούν στη σεξουαλική ζωή του ανθρώπου;
Οι φαντασιώσεις δημιουργούν μία κατάσταση αναμονής. Όταν δεν μπορούμε να είμαστε με τον άνθρωπο που επιθυμούμε, τότε φαντασιωνόμαστε. Με άλλα λόγια, δημιουργούμε στη φαντασία μας μία εικόνα του άλλου μέχρις ότου αυτή πραγματοποιηθεί. Στην ουσία η κατάσταση αυτή λειτουργεί ως άμυνα στην έλλειψη του άλλου, αλλά και βοηθητικά, καθότι μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις επιθυμίες μας, να τις παρακολουθήσουμε και να σκεφτούμε εκείνο τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για φτάσουμε στην πραγμάτωσή τους.

Η φαντασίωση διατηρεί την επιθυμία ζωντανή. Φέρνοντας στο μυαλό μας ξανά και ξανά την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει διεγείρει την επιθυμία να βιώσουμε την απόλαυση στη σφαίρα πια του πραγματικού.

Μέσω των φαντασιώσεων αποκαλύπτεται μία πτυχή του εαυτού μας. Παρουσιάζονται κάποιες ενδόμυχες σκέψεις, όπου μόνο το υποκείμενο είναι παρόν, και εκπληρώνεται μία ασυνείδητη επιθυμία με τρόπο παραμορφωμένο μέσω αμυντικών μηχανισμών. Στην ουσία γίνεται συμβιβασμός μεταξύ ενορμήσεων και εσωτερικών συγκρούσεων.

Οι φαντασιώσεις περιέχουν τις επιθυμίες του υποκειμένου όπως είναι οργανωμένες μέσα στην ιστορία του. Μερικές φορές κάποιααρχέγονα ένστικτα ή άλλες ανήθικες παρορμήσεις βρίσκουν διέξοδο στο χώρο αυτό της φαντασίας και εκτονώνονται. Επάνω σε αυτή την εκδοχή, αρκετοί πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να μην τις εξωτερικεύσουν προστατεύοντας έτσι τη σχέση τους από πιθανή σύγκρουση.

Οι ερωτικές φαντασιώσεις μάς συντελούν στον προσδιορισμό και στην κατεύθυνση των σεξουαλικών ενορμήσεών μας σε συγκεκριμένες εικόνες με ιδιαίτερο περιεχόμενο. Η σεξουαλική μας ζωή κατά αυτόν τον τρόπο δεν είναιβαρετή και επαναλαμβανόμενη. Και υπό μία άλλη οπτική, ενώ τα συναισθήματα δίνουν βάθος και διάρκεια στην αγάπη, οι φαντασιώσεις της δίνουν φωτεινότητα και ευρηματικότητα.

Επιπλέον, οι φαντασιώσεις πολλαπλασιάζουν και διατηρούν την ερωτική δύναμη. Είναι το αποτέλεσμα της πολυπλοκότητας του εγκεφάλου μας που μας επιτρέπει να καλλιεργήσουμε τη σεξουαλική μας ορμή χωρίς νεκρούς χρόνους. Συγχρόνως, συμβάλλουν στη διατήρηση και ενίσχυση της σεξουαλικής επικοινωνίας μακροπρόθεσμα, αφού λειτουργούν ως αντίδοτο προλαμβάνοντας τα σημάδια κούρασης και ρουτίνας των ζευγαριών.

Μαθήματα από εξειδικευμένο Σεξοθεραπευτή (sex coach) είναι το πρώτο βήμα για τέλεια απόλαυση!

Έρευνα «ρίχνει» φως στη γενετική ιστορία των Ευρωπαίων και στο πώς η γεωργία άλλαξε τα γονίδιά τους

Η εισαγωγή της γεωργίας στην Ευρώπη πριν από περίπου 8.500 χρόνια δεν άλλαξε απλώς τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, αλλά και τα ίδια τα γονίδιά τους, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα, που βασίσθηκε σε ανάλυση αρχαίου DNA. Η μελέτη επιβεβαιώνει, επίσης, ότι οι πρώτοι γεωργοί της Ευρώπης ήλθαν από την αρχαία Ανατολία (σημερινή ανατολική Τουρκία).
 
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή David Reich της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ (στην έρευνα συμμετείχε και ο ελληνικής καταγωγής συνεργάτης του Ιωσήφ Λαζαρίδης), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", ανέλυσαν δείγματα DNA από 230 σκελετούς ανθρώπων ηλικίας, που πριν από 3.000 έως 8.500 χρόνια ζούσαν στην Ευρώπη, στην Ανατολία και στη Σιβηρία (για πρώτη φορά αναλύθηκε το DNA 26 ατόμων που προέρχονταν από την Ανατολική Μεσόγειο και την Ανατολία). Είναι η μεγαλύτερη ανάλυση αρχαίου γενετικού υλικού που έχει γίνει ποτέ στην Ευρώπη.
    
Η μελέτη αποκαλύπτει ότι, καθώς επικράτησε η γεωργία στην Ευρώπη, υπήρξε μια σειρά από διαδοχικές μεταλλάξεις στο γονιδίωμα των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής υπό τις νέες περιβαλλοντικές συνθήκες. Μεταξύ άλλων, εντοπίσθηκαν γενετικές τροποποιήσεις στο ύψος των πρώτων νεολιθικών γεωργών, στο χρώμα του δέρματος και των ματιών τους, στην ανεκτικότητά τους απέναντι στη λακτόζη (κατανάλωση γαλακτοκομικών), στον μεταβολισμό των λιπαρών οξέων, στο επίπεδο της βιταμίνης D, σε γονίδια σχετικά με την ανοσία κ.α.
         
«Η Νεολιθική επανάσταση είναι πιθανώς η πιο σημαντική αλλαγή στην ανθρώπινη προϊστορία. Τώρα πια έχουμε (γενετικές) αποδείξεις ότι οι άνθρωποι πράγματι έφθασαν από την Ανατολία στην Ευρώπη, φέρνοντας μαζί τους τη γεωργία. Επίσης, έχουμε πια στοιχεία για τις γενετικές μεταβολές που συνόδευσαν τις αλλαγές στον τρόπο ζωής και στη δημογραφία», δήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής αρχαιολογίας του University College του Λονδίνου Ρον Πινχάζι.
 
Οι σημερινοί Ευρωπαίοι έχουν τριπλή καταγωγή: από τους αφρικανικής προέλευσης κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες που ζούσαν στην Ευρώπη ήδη πριν από 40.000 χρόνια, από τους πρώτους γεωργούς που ήλθαν από την Ανατολία και την Μέση Ανατολή πριν από 8.500 χρόνια και από τους νομάδες ιππείς, γνωστούς και ως Γιαμνάγια, που έφθασαν από τις στέππες της σημερινής Ουκρανίας και Ρωσίας πριν από περίπου 5.000 χρόνια.

Bitwalking: Νέο ψηφιακό νόμισμα που σε πληρώνει... για να περπατάς!

Ένα νέο ψηφιακό κρυπτο-νόμισμα επιβραβεύει την κίνηση, καθώς όσο περισσότερο περπατά κανείς, τόσα περισσότερα «χρήματα» βγάζει.
 
Πρόκειται για το Bitwalking, που δημιουργήθηκε με στόχο να δώσει οικονομικά κίνητρα στους ανθρώπους να σηκωθούν από τον καναπέ και να διατηρήσουν τη φυσική κατάστασή τους.
 
Μία εφαρμογή σε «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο καταγράφει τα βήματα του κατόχου και «πιστώνει» τον λογαριασμό του με ένα BW (Bitwalking) για κάθε 10.000 βήματα (περίπου οκτώ χιλιόμετρα), σύμφωνα με το BBC. Οι χρήστες θα μπορούν, σε πρώτη φάση, να αγοράζουν προϊόντα από ένα ηλεκτρονικό κατάστημα, στο οποίο οι τιμές θα είναι ίδιες σε κανονικά δολάρια και σε BW.
 
Προς το παρόν, δεν έχει αποκαλυφθεί ο αλγόριθμος που καταγράφει τα βήματα, αλλά έγινε γνωστό ότι χρησιμοποιεί το GPS του κινητού τηλεφώνου και τις ασύρματες συνδέσεις Wi-fi για να υπολογίσει την απόσταση που διανύει κανείς. Το συνολικό ποσό BW που θα μπορεί να πιστωθεί κάποιος μέσα μια μέρα, θα είναι τρία BW, δηλαδή περίπου 30.000 βήματα ή 24 χιλιόμετρα.
 
Το εγχείρημα του Bitwalking έχει ήδη προσελκύσει χρηματοδότηση πάνω από δέκα εκατομμύρια δολάρια, κυρίως από Ιάπωνες επενδυτές, που στηρίζουν και τη δημιουργία μιας "τράπεζας", η οποία θα μεσολαβεί για τις όποιες συναλλαγές γίνονται με BW. Οι χρήστες θα μπορούν να μεταφέρουν από το ηλεκτρονικό «πορτοφόλι» τους (τον λογαριασμό τους) νομίσματα BW σε άλλους χρήστες.
 
Σταδιακά, θα υπάρξει και μια κυμαινόμενη ισοτιμία του BW με τα κανονικά νομίσματα, καθώς στο ξεκίνημα οι δημιουργοί του την όρισαν αυθαίρετα σε 1 δολάριο ίσον 1 BW. Όσο πιο δύσκολα όμως γίνονται δεκτές οι συναλλαγές σε BW, τόσο θα πέφτει η ισοτιμία του.
 
Επίσης, ένα νόμισμα που «παράγεται» τόσο εύκολα, απλώς με το περπάτημα, θα είναι μάλλον δύσκολο να διατηρήσει την ισοτιμία του. Πάντως, μέσω της ιστοσελίδας του Bitwalking, όπου οι χρήστες δηλώνουν συμμετοχή στο νόμισμα, η εταιρεία που το δημιούργησε, θα μπορεί να έχει έναν έλεγχο πάνω στον αριθμό των χρηστών, άρα στην προσφορά του νομίσματος και συνεπώς στην ισοτιμία του.
 
Ήδη, η ιαπωνική εταιρεία ηλεκτρονικών Murata ετοιμάζει ένα «έξυπνο» βραχιόλι, το οποίο, αντί για κινητό τηλέφωνο, θα «τρέχει» την εφαρμογή που θα δείχνει στον χρήστη πόσα BW κερδίζει περπατώντας.
 
Ορισμένες εταιρείες κατασκευής αθλητικών και άλλων υποδημάτων ήδη εκδήλωσαν ενδιαφέρον για το νέο νόμισμα, ενώ σε συζητήσεις για συνεργασία βρίσκεται και μια βρετανική τράπεζα. Συμμετοχή στο BW μπορεί επίσης να δηλώσουν εταιρείες υπηρεσιών υγείας, ασφαλιστικές, διαφημιστικές, καθώς επίσης φιλανθρωπικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις κ.α.
 
Οι δύο δημιουργοί του νομίσματος Νισάν Μπαχάρ και Φράνκι Ιμπέζι είχαν πέρυσι παρουσιάσει στο Ναϊρόμπι της Κένια το Keepod, ένα USB «στικ» κόστους μόνο επτά δολαρίων, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως υπολογιστής. Μεταξύ των σχεδίων τους για το νέο νόμισμα, είναι μελλοντικά όσοι εργοδότες θέλουν, να πληρώνουν τους εργαζόμενους ένα μέρος του μισθού τους σε BW, ώστε οι τελευταίοι να διατηρούνται σε φόρμα.
 
Οι δύο δημιουργοί
 
Εκτιμάται ότι ένας μέσος άνθρωπος σε μια ανεπτυγμένη χώρα θα κέρδιζε από το περπάτημά του γύρω στα 15 BW το μήνα, ενώ στις φτωχές χώρες, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να περπατούν περισσότερο, τα BW θα είναι πιο πολλά. Γι' αυτό, το νόμισμα μπορεί να έχει μεγαλύτερη απήχηση στις υπό ανάπτυξη χώρες.
 
Τέλος, δεν λείπουν και οι ανησυχίες ότι, αφού το νόμισμα θα βασίζεται στην καταγραφή των βημάτων ενός ανθρώπου, έμμεσα αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παραβίαση προσωπικών δεδομένων του. Οι δημιουργοί του νομίσματος διαβεβαίωσαν πάντως ότι δεν θα δίνονται στους διαφημιστές ή άλλους ενδιαφερόμενους στοιχεία για τις κινήσεις κάθε ατόμου, παρά μόνο ομαδοποιημένα και μη προσωποποιημένα στοιχεία

Γενετικά τροποποιημένα κουνούπια σταματούν την εξάπλωση της ελονοσίας

Επιστήμονες στις ΗΠΑ έκαναν σε κουνούπια τις κατάλληλες μεταλλάξεις, ώστε αυτά να μην μολύνονται με ελονοσία και έτσι να μην εξαπλώνουν τη νόσο.
 
Αν αυτό που κατέστη εφικτό στο εργαστήριο, βρει ανάλογη πρακτική εφαρμογή και στη φύση, τότε τα γενετικά τροποποιημένα κουνούπια θα αποτελέσουν ένα χρήσιμο μέσο για να μπει ένα «φρένο» στην ελονοσία, η οποία μεταδίδεται στους ανθρώπους με το τσίμπημα των μολυσμένων θηλυκών εντόμων.
 
Χρησιμοποιώντας τη νέα ισχυρή τεχνική γονιδιακής επεξεργασίας Crispr, οι επιστήμονες εισήγαγαν ένα «ανθεκτικό» γονίδιο στο DNA των κουνουπιών. Όταν τα μεταλλαγμένα κουνούπια ζευγάρωσαν, η μετάλλαξη μεταφέρθηκε και στους απογόνους τους (σε ποσοστό 99,5%). Θεωρητικά, αν ένα τέτοιο κουνούπι τσιμπήσει έναν άνθρωπο, δεν θα του μεταφέρει την ελονοσία.
 
Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γης -περίπου 3,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι- κινδυνεύουν να κολλήσουν ελονοσία κάποια στιγμή στη ζωή τους. Αν και με διάφορους τρόπους (κουνουπιέρες, εντομοαπωθητικά, εντομοκτόνα κ.α.), καθώς και με φάρμακα, ο κίνδυνος περιορίζεται, η λοιμώδης νόσος σκοτώνει πολλούς ανθρώπους κάθε χρόνο - άγνωστο πόσους ακριβώς.
 
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 2015 θα υπάρξουν 214 εκατομμύρια περιστατικά λοιμώξεων από ελονοσία και 438.000 θάνατοι, οι περισσότεροι στην υποσαχάρια Αφρική. Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των ΗΠΑ, τα περιστατικά λοιμώξεων κάθε χρόνο κινούνται μεταξύ 300 - 500 εκατομμυρίων, ενώ οι θάνατοι αγγίζουν το ένα εκατομμύριο.
 
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον καθηγητή μοριακής βιολογίας 'Αντονι Τζέημς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (PNAS) των ΗΠΑ, πειραματίσθηκαν με ένα είδος κουνουπιού (Anopheles stephensi) που ενδημεί στην Ασία.
 
Τα πειράματα έδειξαν ότι, χάρη στην μετάλλαξη του DNA, το κουνούπι παύει πλέον να γίνεται φιλόξενος ξενιστής για το παράσιτο της ελονοσίας. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και με άλλα είδη κουνουπιού, που επίσης είναι φορείς της νόσου.
 
'Αλλοι επιστήμονες επιδιώκουν μεταλλάξεις που θα καθιστούν στείρα τα κουνούπια, μία λύση όμως που δημιουργεί ανησυχίες, καθώς μια πλήρης εξαφάνιση των κουνουπιών μπορεί να έχει άλλες ανεπιθύμητες συνέπειες στα οικοσυστήματα.

Γιατί οι γάτες είναι ελεεινά υποκείμενα

Γιατί οι γάτες είναι ελεεινά υποκείμενα και θα έπρεπε να εκδιωχθούν μαζικά από όπου ζουν καλοί άνθρωποι

Στη λατρεμένη μου Ίρμα, την πρώτη σκύλα μου. Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος.

Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος Διάβασα κάτι, πριν πολλά χρόνια που μ’ εξοργίζει ακόμα. Ο τεχνοκριτικός Tim Hilton έγραφε στον Independent ένα κατάπτυστο ύμνο στις γάτες, με αφορμή την «αριστοκρατική» γάτα που ζωγράφισε ο Μανέ!

Οι γάτες, έλεγε, υπήρξαν μούσες δεκάδων ζωγράφων (αντίθετα απ΄τα σκυλιά) διότι όπως συμφωνεί και ο Μποντλέρ, είναι ταυτόσημες με την έννοια της πρωτοπορίας! Αν διακρίνετε σε κάθε τραύλισμα την ποίηση ενός πρωτοπόρου και σε κάθε κακοχυμένη μούρη την αφαιρετικότητα ενός Πικάσο –τότε συμφωνώ ότι μπορεί να δείτε στο ηλίθιο βλέμμα μιας γάτας που πλένεται την εκστατική γαλήνη μιας Αφροδίτης που παίρνει το λουτρό της.

Αλλά συνήθως θα δείτε απλώς μια γάτα –αυτό το μοχθηρό υπόλειμμα αιλουροειδούς που σύμφωνα με το γιαπωνέζικο μύθο, δεν έκλαψε, μόνον αυτό από τα ζώα, όταν πέθανε ο Βούδας∙ γι’ αυτό και πρέπει να εξιλεώνεις τα γατάκα κόβοντας την ουρά τους, διαφορετικά εμφανίζονται τη νύχτα να χορεύουν με πετσέτες στο κεφάλι και σκοτώνουν το αφεντικό τους, παίρνοντας ύστερα τη μορφή και τους τρόπους του (τέτοια σαπίλα!) Μια ένδειξη της εκδικητικής μικρότητας (και της νοσηρής λαγνείας) της γάτας είναι τα τραγούδια.

Από το Γούναρη ως τους Sex Pistols οι γάτες είναι ισοδύναμες με τα νύχια τους. Στον κινηματογράφο υποκρίνονται είτε τις ανυπεράσπιστες boulevardières της Fontana di Trevi είτε τους ευνούχους δίχως όνομα του Τίφανι’s. Αντίθετα οι σκύλοι δεν προσποιούνται τίποτα. Έχουν την πιο σπάνια γενναιοδωρία, τον πιο υψηλόφρονα αισθηματισμό ανάμεσα στα ζώα –έχετε ποτέ διανοηθεί Γάτες του Αγίου Βενάρδου; Θα μπορούσαν να υπάρξουν Αστυνομικοί γάτοι; Μη λέμε μλκς… Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος –συχνά δε, δεν φτάνουν ούτε γι’ αυτό: είναι απλώς το χαμόγελο μιας γάτας φασματικής, όπως σ’εκείνο το χοντρό ΠΑΡΑΜΥΘΙ του Λιούις Κάρολ.

Δεν θέλω να κατεβάσω τη συζήτηση, αλλά αν θεωρήσουμε ότι ο ‘Ανουβις και η Μπαστέτ πατσίζουν σε θεϊκό επίπεδο, ποιά μορφή γάτας μπορεί ν’ αντισταθμίσει σε ποιητικό επίπεδο τον Άργο του Ομήρου; Έμπορος γάτας στην δυναστεία Qing, στην Κίνα, όπου και πρώτοι εκτίμησαν την μοναδική της νοστιμιά (την φαγώσιμη). Έμπορος γάτας στην δυναστεία Qing, στην Κίνα, όπου και πρώτοι εκτίμησαν την μοναδική της νοστιμιά (την φαγώσιμη). Κατά βάθος, ποτέ η γάτα δεν αντιμετωπίστηκε σοβαρά όσο ο σκύλος –ούτε καν από τους λάτρεις της. Όλοι ενδομύχως νιώθουν πόσο επιπόλαιη και αναίσθητη φύση είναι –γι’αυτό και σε όλες τις μνημειωμένες της μορφές παρουσιάζεται σαν ζώο ελαφρών ηθών, σαν πλάσμα του πεζοδρομίου, σαν σημάδι ότι πέφτει η νύχτα, όπως στον Ξένο του Καμί.

Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια βίζιτα πολυτελείας, φιλάρεσκη και ζηλιάρα –της οποίας τη νωχέλεια οι αδαείς εκλαμβάνουν ως λεπταισθησία. Το γεγονός ότι διαρκώς ποζάρει έχει ενθουσιάσει τους οκνούς φωτογράφους και το γεγονός ότι διαρκώς κοιμάται έχει βολέψει τα οκνά αφεντικά. Μόνο μια φωτογραφία γάτας έχει για μένα νόημα: ο «Οδυσσέας» του Καρτιέ-Μπρεσόν (ένας γερασμένος, κάπως ξεπουπουλιασμένος γάτος στην πολυθρόνα του -1191)-και μόνο ένας Αθηναίος γάτος δεν κοιμάται ποτέ: ο Διονυσάκης μου. Διαρκώς χοροπηδάει σαν αίλουρος σε καντομπλέ, εφορμά σαν κομάντο αυτοκτονίας στο μολύβι μου, διοργανώνει ολονύκτια πάρτι στην ταράτσα με την καταθλιπτική αδερφή του και το πρωί γαβγίζει να ξυπνήσω. Αυτό μ’ αρέσει πάνω του: είναι σκύλος! (όπως σκύλοι είναι καταβάθος οι γάτες που ζωγράφισε ο Χόγκαρθ).

Κι αυτό, ίσως, είναι εκείνο που δεν συγχωρούν στις γάτες από αρχαιοτάτων χρόνων οι σκύλοι: προσποιούνται τις κατοικίδιες για να πιάσουν στασίδι στα σπίτια κι έτσι κλέβουν θέσεις «εργασίας» από τους σκύλους. (Ήρθαν δηλαδή τα άγρια να διώξουν τα ήμερα!). Εξημερώθηκαν, ως γνωστόν, χιλιετίες μετά από αυτούς –αν κι εγώ πιστεύω ότι οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους ποτέ δεν έπεσαν. Μένουν στα σπίτια όπως άλλοι θα πήγαιναν στο σανατόριο: Κάποια στιγμή θα ορμήσουν στο κορόϊδο που τις ταϊζει -αν όχι, περιμένουν την ώρα που θα τον βρουν νεκρό, για να του φάνε το πρόσωπο (το θεωρούν πιο εύγευστο). Οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους έμειναν αιωνίως τσουλωτά.
Οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους έμειναν αιωνίως τσουλωτά. Ένας άνθρωπος ονόματι Αντώνας, που έμενε κάποτε ολομόναχος στο Ρούκουνα της Ανάφης (πριν πλακώσουν οι επιπόλαιοι χιψτερς και μασουλήσουν το απαλό νησάκι σα κουνέλια), μου ισχυριζόταν ότι οι γάτες είναι τόσο κακόκεφες στη στεριά, γιατί είναι παλιοί ψαράδες που ναύαγησαν και το κύμα τις ξέβρασε στην ακτή. Γι’αυτό και μισούν το νερό (τους θυμίζει την κακομοιριά τους) –παρ΄ότι μπορούν να πιάνουν ψάρια στις ακροθαλασσιές με τα δυο τους χέρια, καθώς ξυπνάει μέσα τους το ήθος του ναύτη.

Είναι ίσως η πιο παρηγορητική δοξασία που έχω ακούσει για το θέμα. Σ’ έναν κόσμο όπου οι γάτες έχουν καλύτερες δημόσιες σχέσεις απ’ τον σιχαμένο Τσίπρα, σκέφτομαι ότι υπάρχει έτσι ελπίδα μια μέρα να μπαρκάρουν πάλι οι καριόλες. Ενδεχομένως, ναυαγήσουν πάλι κι ο κόσμος γλιτώσει μια για πάντα απ’ την ενοχλητική τους παρουσία. Οραματίζομαι την ώρα που θα επισκεφτώ με το σκύλο μου τον υγρό τους τάφο και θα τους ρίξω απ’ την κουβέρτα του κρουαζερόπλοιου μια επιμνημόσυνη ρέγγα. Πάρτε νά ‘χετε, μαλακισμένες!

Εδώ συμβαίνει το «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει» Ο περί ου ο λόγος εκδότης με κάτι τέτοια κείμενα [έχει κι άλλες αναλόγου κάλους αρλούμπες] δείχνει ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ αυτό που κρύβει εντέχνως πίσω από ιλουστρασιόν βιτρίνες, δηλ. μας δείχνει τα χαρακτηριστικά μιας δίποδης «ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΠΥΛΗΣ»  ή επί του επιστημονικότερου «Επιτυχημένου Ψυχοπαθούς» ή «παρασιτικού» και πως αντιλαμβάνεται το χιούμορ αυτή. Επί της ουσίας των λεγομένων του αρλουμπολόγου, είναι απολύτως απαξιωτικό ν’ ασχοληθώ, οι αναγνώστες μας γνωρίζουν το λεξιλόγιο μου άρα άσε την φαντασία σου ελεύθερη και μέσα θα πέσεις.

Εμείς που είμαστε γάτες με πέταλα, τον ευχαριστούμε που μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε πρακτική σε ένα δύσκολο θέμα όπως, «πως αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά των Επιτυχημένων Ψυχοπαθών και δώστε παραδείγματα» είναι σίγουρο ότι ο εκδότης θα συνεχίσει να μας χαρίζει στιγμές απείρου κάλους ηλιθιότητας, ρηχότητας και διεστραμένα σαδιστικού χιούμορ. Όλες οι γάτες, ειδικά οι γάτοι, τον έχουν γραμμένο στ’ αρχίδια τους και τον ευχαριστούν για τις στιγμές γέλιου που μας χαρίζει, είμαστε σίγουρες ότι θα συνεχίσει!

Οι Ψυχιατρικές Διαταραχές Δεν Υπάρχουν

Οι ψυχιατρικές διαταραχές, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ψηφίζονται για να υπάρξουν.
Πολλές από αυτό που αποκαλούν οι ψυχίατροι “ψυχιατρικές διαταραχές” δεν είναι κάτι υπαρκτό, απλά το ψηφίζουν και αποφασίζουν αν θα υπάρξει ή όχι!!! Τα διαγνωστικά κριτήρια της Ψυχιατρικής κυριολεκτικά δημιουργούνται δια ψήφου και εισάγονται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM) του Αμερικανικού Ψυχιατρικού Συλλόγου. Αυτό που ψηφίζεται είναι ένα σύστημα ταξινόμησης των συμπτωμάτων που είναι τελείως διαφορετικό και ξένο προς οτιδήποτε στην ιατρική. Καμία από τις διαγνώσεις δεν υποστηρίζονται από αντικειμενικά αποδεικτικά στοιχεία σωματικής νόσου ή ασθένειας ή αποδεικτικά στοιχεία της ιατρικής επιστήμης.

«Δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεστ στην ψυχιατρική, με ακτίνες Χ, εργαστηρίου, ή κατόπιν εξετάσεων, που να λένε οριστικά ότι κάποιος έχει ή δεν έχει κάποια ψυχική διαταραχή». —Άλεν Φράνσις, Πρώην Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για το DSM-IV

«Το DSM-IV είναι το κατασκεύασμα βάσει του οποίου επιδιώκει η ψυχιατρική την αποδοχή από την ιατρική γενικά. Οι μυημένοι ξέρουν ότι είναι περισσότερο ένα πολιτικό παρά ένα επιστημονικό έγγραφο. Το DSM-IV, έχει γίνει μια βίβλος και ένα μπεστ σέλερ παραγωγής χρήματος παρά τις μεγάλες του αποτυχίες». —Λόρεν Μόσερ, MD, Κλινικός Καθηγητής Ψυχιατρικής

«Ο τρόπος που οι παθήσεις εισάγονται στο DSM δεν βασίζεται σε εξετάσεις αίµατος ή τοµογραφίες εγκεφάλου ή σε σωµατικά ευρήµατα. Βασίζεται σε περιγραφές της συµπεριφοράς. Αλλά αυτό είναι το σύστηµα της ψυχιατρικής» —Δρ. Κόλιν Ρος, ψυχίατρος

«Μπορούμε να κατασκευάσουμε τόσες διαγνωστικές ταμπέλες της φυσιολογικής μεταβλητότητας της διάθεσης και της σκέψης που θα μπορούσαμε να παρέχουμε συνεχώς φάρμακα για σας. Αλλά όταν πρόκειται για κατασκευασμένες ασθένειες, κανείς δεν το κάνει, όπως η ψυχιατρική». —Δρ. Στεφάν Κρουζέφσκι, ψυχίατρος της Πενσυλβάνιας εκπαιδευμένος στο Χάρβαρντ, 2004

«Με λίγα λόγια, η όλη επιχείρηση της δηµιουργίας ψυχιατρικών κατηγοριών “ασθενειών” –που επισημοποιούνται με τη συναίνεση– και στη συνέχεια η απόδοση διαγνωστικών κωδικών σε αυτές, που µε τη σειρά τους οδηγούν στη χρήση τους για την τιμολόγηση των ασφαλίσεων, δεν είναι παρά µια εκτεταμένη κομπίνα που προσφέρει στην ψυχιατρική μια ψευδο-επιστημονική αύρα. Οι δράστες, βέβαια, τρέφονται από το δηµόσιο ταμείο». —Δρ. Τόμας Ντόρμαν, παθολόγος και μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ιατρών του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά.

«Κανένας ισχυρισμός για την ύπαρξη γονιδίου για μια ψυχιατρική κατάσταση δεν έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, παρά τη λαϊκή παραπληροφόρηση». —Δρ. Τζόζεφ Γκλενμούλεν, ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ

«Η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει ακόμη αποδείξει πειστικά ότι υπάρχει γενετική ή βιολογική αιτία για οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια». —Ντέιβιντ Κάιζερ, ψυχίατρος

«Εδώ και σαράντα χρόνια, η «βιολογική» ψυχιατρική δεν έχει ακόμη επικυρώσει ούτε μία ψυχική κατάσταση/διάγνωση σαν μία ανωμαλία/ασθένεια,  οτιδήποτε «νευρολογικό», «βιολογικό», «χημικά ανισόρροπο» ή «γενετικό». —Δρ. Φρεντ Μπάουχμαν Τρ., παιδικός νευρολόγος, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας

«Δεν γνωρίζουμε τις αιτίες [οποιασδήποτε ψυχικής ασθένειας]. Δεν έχουμε ακόμη τις μεθόδους για να «γιατρέψουμε» αυτές τις παθήσεις». —Δρ. Ρεξ Κόντρι, ψυχίατρος και διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας (NIMH), 1995

«Ο καιρός που οι ψυχίατροι θεωρούσαν πως μπορούν να θεραπεύσουν τους ψυχικά αρρώστους έχει περάσει. Στο μέλλον οι ψυχικά άρρωστοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με την ασθένειά τους». —Νόρμαν Σατόριους, πρόεδρος του Παγκόσμιου Ψυχιατρικού Συλλόγου το 1994

«Τι είναι θεραπεία, είναι απλά ένας όρος που δεν χρησιμοποιούμε στο ιατρικό [ψυχιατρικό] επάγγελμα». —Δρ. Τζόζεφ Τζόνσον, ψυχίατρος της Καλιφόρνιας κατά τη διάρκεια κατάθεσης στο δικαστήριο, 2003

Ψυχίατροι ρωτήθηκαν για τις «φαντασιώσεις» τους σχετικά με το επάγγελμά τους. Η αριθμός 1 φαντασίωσης τους ήταν: 1: «Θα είμαι σε θέση να «θεραπεύσω» τον ασθενή». Η αριθμός 2 φαντασίωσης ήταν: «Ο ασθενής θέλει να ξέρει ποιο είναι το πρόβλημά του». —Δρ. Σάντερ Μπέργκερ, αναπληρωτής κλινικός καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πολιτείας του Μίσιγκαν, Psychiatric Times, 1998

«Κανένας ισχυρισμός για την ύπαρξη γονιδίου για μια ψυχιατρική κατάσταση δεν έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, παρά τη λαϊκή παραπληροφόρηση». —Δρ. Τζόζεφ Γκλενμούλεν, ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ

«Η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει ακόμη αποδείξει πειστικά ότι υπάρχει γενετική ή βιολογική αιτία για οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια». —Ντέιβιντ Κάιζερ, ψυχίατρος

«Εδώ και σαράντα χρόνια, η «βιολογική» ψυχιατρική δεν έχει ακόμη επικυρώσει ούτε μία ψυχική κατάσταση/διάγνωση σαν μία ανωμαλία/ασθένεια, ή οτιδήποτε «νευρολογικό», «βιολογικό», «χημικά ανισόρροπο» ή «γενετικό»». —Δρ. Φρεντ Μπάουχμαν Τρ., παιδικός νευρολόγος, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας

Οι ψυχίατροι δεν μπορούν να προβλέψουν τι επιζήμιες παρενέργειες θα μπορούσες να έχεις παίρνοντας τα ψυχοφάρμακα που με αφθονία σου δίνουν, γιατί κανείς τους δεν ξέρει πώς λειτουργούν αυτά τα φάρμακά. Τα ψυχοτρόπα φάρμακα γίνονται γνωστά όλο και περισσότερο ως χημικές τοξίνες που έχουν τη δύναμη να σκοτώνουν. Οι ψυχίατροι ισχυρίζονται ψευδέστατα ότι τα φάρμακα που χορηγούν σώζουν ζωές, αλλά σύμφωνα με τις ίδιες τους τις μελέτες, τα ψυχοτρόπα φάρμακα μπορούν να διπλασιάσουν τις πιθανότητες αυτοκτονίας. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι η μακροχρόνια χρήση τους, επιφέρει ανεπανόρθωτη σωματική και διανοητική βλάβη, γεγονός που οι ψυχίατροι παραβλέπουν σκόπιμα, όπως και οι φαρμακοβιομηχανίες.

Συνηθισμένες και καλά τεκμηριωμένες παρενέργειες των ψυχιατρικών φαρμάκων περιλαμβάνουν τη μανία, την ψύχωση, τις παραισθήσεις, την αποπροσωποποίηση, τον αυτοκτονικό ιδεασμό, την καρδιακή προσβολή, το εγκεφαλικό επεισόδιο και τον αιφνίδιο θάνατο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο αμαρτωλός Οργανισµός Τροφίµων και Φαρµάκων των ΗΠΑ (FDA) παραδέχεται ότι πιθανά µόνο το ένα με δέκα τοις εκατό όλων των αρνητικών συνεπειών των φαρµάκων καταγγέλλονται στη πράξη από τους ασθενείς ή τους γιατρούς.

Εύκολο Χρήμα Πατώντας επί Πτωμάτων

Ψυχοτρόπα φάρμακα
Είναι η ιστορία των μεγάλων κερδών – φάρμακα που τροφοδοτούν μια ψυχιατρική βιομηχανία 330 δις δολαρίων, χωρίς να έχουν να επιδείξουν ούτε μια θεραπεία. Το κόστος σε ανθρώπινους όρους είναι ακόμα μεγαλύτερο – αυτά τα φάρμακα σκοτώνουν τώρα περίπου 52.000 ανθρώπους το χρόνο. Και ο αριθμός των θανάτων διαρκώς αυξάνεται.

Απόσπασμα (σελ. 53) από το Medication Madness – The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin’s Press.
«Αποτελεί μια θλιβερή, ειρωνική και συνάμα τραγική περίπτωση: Έχει καταστεί αδύνατο να αποδειχθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά, δήθεν, ανακουφίζουν την κατάθλιψη ενώ είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί ότι αυτά μπορεί να επιδεινώσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να προκαλέσουν μανία, φόνο και αυτοκτονία. Αν οι συνάδελφοί μου (οι ψυχίατροι) ήθελαν να είναι επιστημονικά ακριβείς, τότε θα ονόμαζαν τα ψυχοφάρμακα αυτά ως «καταθλιπτικά» αντί να τα ονομάζουν ως δήθεν «αντικαταθλιπτικά» και στη συνέχεια θα τα απέσυραν, αμέσως, από την αγορά φαρμάκου»
Για την πληρότητα της συζήτησης θα προσθέσω ότι τα ψυχοφάρμακα αυτά μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές στερητικές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται μια ποικιλία νευρολογικών συμπτωμάτων όπως, η ευερεθιστότητα και η επιδείνωση της κατάθλιψης. Ένα σημαντικό τμήμα της ψυχιατρικής εργασίας μου αφορά την ανακούφιση ασθενών οι οποίοι υπέφεραν από τρομακτικά και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αγωνιώδη στερητικά συμπτώματα. Σε πολλές περιπτώσεις τα στερητικά αυτά συμπτώματα υφίστανται για περιόδους μηνών είτε και χρόνων μετά τη διακοπή των αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων.

Αξίζει να επαναλάβουμε, εδώ, ότι είναι πολύ επικίνδυνη, τόσο η χρήση των αντικαταθλιπτικών όσο και η διακοπή της χρήσης τους, ενώ η χρήση τους είναι και αναποτελεσματική. Η καλύτερη συμβουλή είναι: μείνετε μακριά από τα αντικαταθλιπτικά! Κατά τη διάρκεια των σαράντα χρόνων της ιατρικής μου σταδιοδρομίας ουδέποτε συνταγογράφησα αντικαταθλιπτικά σε ασθενή μου παρά μόνο στην περίπτωση απόλυτης αδυναμίας του να υποφέρει τα στερητικά συμπτώματα από χρήση ψυχοφαρμάκων που αυτός ελάμβανε προτού έρθει σε μένα για απεξάρτηση. Παρά τον προφανή ρόλο τον οποίο παίζει η καλή τύχη σε αυτές τις περιπτώσεις, πιστεύω ότι η άρνησή μου να ξεκινήσω τη χορήγηση αυτών των ψυχοφαρμάκων σε ασθενείς μου, συνέβαλε στην επιτυχία μου να μην συμβεί ούτε μία αυτοκτονία κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου.»

Είναι γνωστό πως ζούμε σε έναν πλανήτη επιτυχημένων ψυχοπαθών και οι κατ’ εξοχήν εκπρόσωποι τους οι ψυχίατροι, φροντίζουν να μας φέρουν όλους στα μέτρα τους της τρέλας και την ψύχωσης. «Μην φάνε, έχει γλαρόσουπα»!

Η αυγή της φιλοσοφίας

Στην αρχαιότητα οι Έλληνες Φιλόσοφοι, αποφάσισαν να κατανοήσουν το κοσμικό θαύμα, με την νόηση. Από αυτούς θεωρούμε ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία πρόβαλε η απαίτηση να εξηγήσει ο άνθρωπος τον κόσμο και να συσχετίσει τη ζωή του με το λογικό.

Στον θριαμβευτικό δρόμο που ακολούθησε η φιλοσοφία των Ελλήνων φιλοσόφων, πέρασε πολλούς σταθμούς, διήλθε από πολλές φάσεις και για περισσότερο από μία χιλιετία αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος, αντλώντας από την πλούσια φύση του, παρουσίασε πλήθος συστημάτων, επιτευγμάτων και λύσεων σε πλείστα όσα ζητήματα και προβλήματα αντίστοιχα.

Οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, έφεραν την χαραυγή στην φιλοσοφία, που σήμερα γνωρίζουμε, διότι παρόλο που και άλλοι λαοί είχαν ωφέλιμες γνώσεις – αντιλήψεις, αυτές παρέμειναν διάσπαρτες και προσκολλημένες στην τέχνη που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της καθημερινής ζωής. Οι έμποροι ήξεραν να λογαριάζουν και οι χτίστες και οι ξυλουργοί να χαράζουν τετράγωνα και κύκλους.

Όμως δεν κατάφεραν να «διαχωρίσουν» τους αριθμούς – σχήματα από τα αντικείμενα και να τα μελετήσουν ξεχωριστά. Η κοσμοθεωρία τους δούλευε μέσα από την φαντασία και τον πόθο παραμένοντας ως το τέλος μυθική – θρησκευτική και μέσα από την ποίησή τους φανταστική και συμβολική.

Στην Ελλάδα πρώτη φορά γνωρίζουμε ό,τι «ξαστέρωσε» ο νους κάποιων ανθρώπων, των φιλοσόφων.

Περί τον 6ο ή 7ο π.κ.ε. αιώνα στις πόλεις της Ιωνίας, με την πλούσια και τολμηρή αστική τάξη, κάποιοι άνθρωποι απεγκλωβίζονται από τις μυθικές κοσμοθεωρίες και αναζητούν για πρώτη φορά να εξηγήσουν τα φαινόμενα λογικά και βάσει των φυσικών αιτίων.

Θέλει ο Ελληνας Φιλόσοφος να εξηγήσει το “είναι” και το “γίγνεσθαι”. Να βρει μια “αρχή” την πρώτη ουσία, που με την αλλαγή της έκανε να γεννηθούν όσα βλέπουμε στον κόσμιο.

Την αρχή έκαναν οι Ιωνικές πόλεις της Μ. Ασίας, αρχής γενομένης από τη Μίλητο, τη μητρόπολη με τις πολυάριθμες αποικίες και με την πλατιά επικοινωνία στην οποία έζησαν οι πρώτοι φιλόσοφοι, ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης και ακολουθεί η Έφεσος με τον Ηράκλειτο και πολλές άλλες. Φυσικά υπήρχαν και φιλόσοφοι πριν από τον Θαλή, αλλά εμείς σήμερα δεν τους γνωρίζουμε, εδώ δεν γνωρίζουμε τον Ηράκλειτο καλά – καλά.

Γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο των ελληνικών αποικιών, στις Θρακικές πόλεις, στα Άβδηρα με τον Πρωταγόρα και τον Δημόκριτο και στην Μεγάλη Ελλάδα με πολλές φιλοσοφικές Σχολές (Πυθαγόρειοι, Ελεάτες, Εμπεδοκλής).

Μέσα στη ζύμωση αυτή, στην Ιωνία γεννιέται η έννοια και η λέξη φιλοσοφία για να φανερώσει την ορμή του Ίωνα ανθρώπου να ψάξει για να μάθει, να υψωθεί ως προσωπικότητα και να συμπλεύσει με την φύση. Στον Όμηρο και στον Ησίοδο βρίσκουμε τον σοφό και την σοφία, στοιχεία που καθορίζουν την ικανότητα στο επάγγελμα. Ο καλός τεχνίτης και ο ικανός ναυτικός είναι σοφοί. Το ίδιο και αυτός που καταλαβαίνει τους νόμους και ξέρει να κυβερνά, δηλαδή ο σοφός και σοφιστής (οι επτά σοφοί).

Την λέξη φιλοσοφία την συναντούμε πρώτη φορά σε απόσπασμα του Ηράκλειτου. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι πρέπει να γνωρίζουν πολλά οι φιλόσοφοι / “χρή γάρ εύ μάλα πολλών ίστορας φιλόσοφους άνδρας είναι”.

Στον Ηρόδοτο και στο Θουκυδίδη σημαίνει την αγάπη για σοφία που χαρακτηρίζει τον Έλληνα, με συμπληρωματική έννοια να ζητάει κανείς την γνώση για την γνώση χωρίς κάποια πρακτική ωφέλεια.

Στον Ηρόδοτο ο Κροίσος λέει στον Σόλωνα “ως φιλοσοφέων γήν πολλήν θεωρίης είνεκεν επελήλυθας”: Ξένε, άκουσα πως από αγάπη για την επιστήμη (φιλοσοφέων) έκανες πολλά ταξίδια για να παρατηρήσεις και να μελετήσεις (θεωρίης είνεκεν). Έτσι ορίζεται και η πρώτη γενική έννοια της φιλοσοφίας – θεωρία, θεωρητική ανάγκη. Σε τεχνικό όρο για μια ορισμένη πνευματική ασχολία υψώθηκε αργότερα στη σωκρατική σχολή.

Η καινούργια αντίληψη του κόσμου και της ζωής, η αμυθολόγητη κοσμοερμηνεία, γεννήθηκε από τις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι Ίωνες φιλόσοφοι από την κοινωνική τους θέση είναι δημοκρατικοί και νοιώθουν ως αποστολή τους να καταρρίψουν τις καταχνιές των μύθων και προσπαθούν να εξηγήσουν το κοσμικό πρόβλημα, να βρουν την αρχή και την ουσία του κόσμου με την λογική και μέσα από την νατουραλιστική αντίληψη τους να φωτίσουν το λαό και να τον κάνουν να πάρει ο ίδιος στα χέρια την τύχη του.

Είναι κοινωνικοί παράγοντες που πήραν μέρος στην πολιτική ζωή του καιρού τους και το έργο τους το νιώθουν σαν λειτούργημα για την πολιτεία. Ο αρχαίος Έλληνας αγαπούσε τη ζωή, ζούσε στην φύση και διαμέσου της ανάδειξης του δήμου και της αισιόδοξης αντίληψης, στρέφεται προς στα εγκόσμια αγαθά όπως η ευδαιμονία που βρίσκεται στη γαλήνη και την ευχάριστη διάθεση, την “ευθυμία”.

Χαρακτηριστικά όπως η ουσιαστική δημοκρατία, ο ορθολογισμός και η αγάπη για την ουσιώδη επίγεια ζωή αποτελούν βασικά στοιχεία του γνήσιου ελληνικού πνεύματος που ανέδειξε τη φιλοσοφία, καθώς και αρετές όπως η ανδρεία, η γενναιότητα, η αυτοθυσία, η ευθυκρισία, η τόλμη, η δημιουργία και υπεράνω όλων η ΣΟΦΙΑ.
Η φιλοσοφία μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να οδηγηθούμε, μέσω της σκέψης, στην βαθύτερη κατανόηση των σημερινών προβλημάτων μας. Αλλά το 95% των ανθρώπων προτιμούν να πεθάνουν παρά να σκεφτούν, το 3% των ανθρώπων σκέφτεται λανθασμένα και μόνο το 2% των ανθρώπων σκέφτεται σωστά. Γι αυτό η φιλοσοφική σκέψη που είναι από την φύση της αφηρημένη κι αμφίσημη είναι μόνο για τους ανθρώπους που σκέφτονται σωστά, όχι για όλους. Πράγματι αυτό το 2% των ανθρώπων παράγει απίστευτα αποτελέσματα στην ζωή του, απλώς και μόνο ακολουθώντας φιλοσοφικές αρχές και σκεπτόμενο σωστά.
Η επιστήμη της φιλοσοφίας δίνει ξεκάθαρες λύσεις και παρέχει κατευθύνσεις για να τις αναζητήσουμε, με την διεύρυνση της πραγματικότητας και αντίληψης του σύγχρονου κόσμου, μέσα από την παρατήρηση και την δίακριση. Έτσι μπορούμε να αντιπαραταχθούμε στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, αναδεικνύοντας το πρόσωπο ως άτομο και παράλληλα ως μονάδα του συνόλου, βασική αρχή της αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας.

Εάν οι Έλληνες δεν είχαν προσβληθεί από τη χριστιανική νόσο

Αν ανατρέξουμε στην αρχαία Ελλάδα, βλέπουμε ότι Ο Θαλής το 500 π.κ.ε. είχε ανακαλύψει τον στατικό ηλεκτρισμό. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος το 400 π.κ.ε διατυπώνουν την ατομική θεωρία, που είναι η πρώτη σοβαρή προσπάθεια υλιστικής εξήγησης του κόσμου, χωρίς παρέμβαση καμμιάς υπερφυσικής δύναμης.

Ο Αρίσταρχος το 300 π.κ.ε. διατύπωνε πρώτος την ηλιοκεντρική θεωρία, ο Ερατοσθένης το 250 π.κ.ε. αποδεικνύει την σφαιρικότητα της Γης και υπολογίζει τη περίμετρο της, με αρκετή ακρίβεια, σε 252.000 στάδια. 700 δε πλέον χρόνια αργότερα, αλλά ακόμη και σήμερα, η Εκκλησία μάς λέει ότι η Γη επιπλέει των υδάτων, όπως σαφώς ψέλνεται την Μεγάλη Πέμπτη «ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Χαίρε σκότος …

Ο Πυθαγόρας έβαζε τις βάσεις των Μαθηματικών, ο Ευκλείδης της Γεωμετρίας, ο Αρχιμήδης με ένα πλήθος μηχανικών επινοήσεων και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς κατασκεύασε την πρώτη ατμομηχανή (ατμοστρόβιλος), το 150 π.κ.ε. Μια κατασκευή όπου είχαν εφαρμοσθεί δύο τρομερές εφευρέσεις. Η δύναμη του ατμού, που ακόμη και σήμερα κινεί πλοία και ατμοηλεκτρικά εργοστάσια, και η δύναμη των αερίων, που σήμερα είναι η τελευταία λέξη για την κίνηση των πυραύλων, των αεροπλάνων, και των διαστημοπλοίων.

Ο Ιπποκράτης, το 400 πκ.ε. αποφαίνεται αυτό που η σύγχρονη Ιατρική έχει αποδείξει, ότι ο δαιμονισμός είναι ασθένεια και συγκεκριμένα πάθηση του εγκεφάλου, ενώ ο Χριστός (καίτοι γιος Θεού, όπως έλεγε), δεν το γνώριζε, και διέταζε τα δαιμόνια να εξέλθουν από τους ασθενείς … που δεν ήταν ασθενείς, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ήταν αβανταδόροι, μέλη της 70μελούς ομάδας που προηγείτο του Χριστού (όρα «Κατά Λουκάν», κεφ. Ι΄ παρ. 1).

Ο πολύπλοκος μηχανισμός των Αντικυθήρων που ανασύρθηκε από τη θάλασσα τον περασμένο αιώνα, κατασκευασμένος το 150-100 π.κ.ε. πιθανόν από τον μαθηματικό, αστρονόμο, και γεωγράφο Ίππαρχο τον Ρόδιο, ή από μαθητή του Αρχιμήδη, αποτελεί το πρώιμο στάδιο των σύγχρονων ηλεκτρονικών υπολογιστών και μαρτυρεί το υψηλό επίπεδο επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας των αρχαίων Ελλήνων.

Μια γνώση που δεν θα αργούσε να δώσει τους καρπούς της που δεν ήταν άλλοι από την βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση, προσφέροντας τα πολύτιμα αγαθά της στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς όμως για την ανθρωπότητα, η επανάσταση που βήμα-βήμα ετοιμάζονταν να πραγματοποιήσουν οι Έλληνες, δεν πραγματοποιήθηκε, διότι με την υποταγή τους στους Ρωμαίους, αλλά κυρίως στον Χριστιανισμό, εκατοντάδες χιλιάδες θανατώθηκαν, μαζί και οι σοφοί τους και όσοι διέφυγαν τον θάνατο, ετέθησαν υπό διωγμό.

Οι επιστημονικές και τεχνολογικές τους γνώσεις οδηγήθηκαν σε διαπόμπευση, κατασυκοφάντηση και τελικώς στον ενταφιασμό τους, από τους (άγιους) «πατέρες» της Εκκλησίας, για πάνω από 15 αιώνες, με τα γνωστά «πίστευε και μη ερεύνα» και «απαρνήσου τα υλικά αγαθά και σώσε την ψυχή σου».

Για 1000 και πλέον χρόνια βυζαντινοχριστιανικής κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, εκεί που κατά τους κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους, ένα πλήθος φιλοσόφων, φυσικών, αστρονόμων υπηρετούσαν τη γνώση και την ελεύθερη σκέψη, δεν κατέστη δυνατόν να αναδειχθεί ένας σημαντικός φιλόσοφος, ένας φυσικός. Ο μόνος σημαντικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων πήρε αποστάσεις από τον Χριστιανισμό.

Ο Πλάτωνας διατύπωσε τις φιλοσοφικές του θέσεις περί το 350 π.κ.ε. και το 1450 μ.κ.ε. ιδρύεται στην Ιταλία πανεπιστημιακή έδρα πλατωνικών σπουδών. Ο Πλάτωνας καλείται από το μακρινό παρελθόν, να ανάψει το σβησμένο φως της ελεύθερης σκέψης και γίνεται ταυτόχρονα ο στυλοβάτης της Αναγέννησης. Οι υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι εξανίστανται, πως μετά από 1800 χρόνια ζητάνε τα φώτα του σοφού μας προγόνου.

Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι στα τόσα χρόνια που πέρασαν δεν παράχθηκε καμιά φιλοσοφική σκέψη παρά μόνο «Κύριε ελέησον».

Είναι τόσος ο ξεπεσμός των Ελλήνων, που στον ιερό χώρο της Ελληνικής Φιλοσοφικής σκέψης, τους ανώτερου στοχασμού και της Φιλοσοφικής Επιστήμης, επέτρεψαν να φτιαχτεί εβραϊκός ναός !!!! όπως φαίνεται στην φωτογραφία.

Η ανθρωπότητα αντί να εξελιχθεί πατώντας πάνω στα χνάρια των μεγάλων Ελλήνων Φιλοσόφων, αυτή ΑΝΤΙ-εξελίχθηκε, έρποντας πάνω στα χνάρια του Εβραϊκού Χριστού.

Κρίμα γι” αυτήν και τα παιδιά της.