Οι άνθρωποι παραμένουν μαζί όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες

Μας αρέσει να πιστεύουμε πως σμίγουμε καρμικά, πως χωρίζουμε μοιραία και πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία.

Και πράγματι, οι άνθρωποι συναντιούνται γιατί έπρεπε να συναντηθούν, χωρίζουν μοιραία όταν ανταλλάξουν όσα είχαν να ανταλλάξουν μεταξύ τους και είναι βέβαιο πως όλα όσα συμβαίνουν στη σχέση τους, συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μόνο που τίποτα από αυτά δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο νομίζουμε.

Οι άνθρωποι επιλέγουν τα πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όποιες κι αν είναι αυτές. Και έλκονται από άλλους ανθρώπους με παρόμοιες με τις δικές τους ανάγκες, είτε αυτό γίνεται συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Έτσι, σχετιζόμαστε με εκείνους που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ιδεολογία, πίστη, ηθική, αισθητική, ακόμη και ίδια χόμπι ή ίδια πάθη με εμάς.

Αν δεν ταιριάζουμε, δεν σχετιζόμαστε, αν δεν συμφωνούμε, μοιραία απομακρυνόμαστε. Είναι οι παράλληλες ανάγκες που μας φέρνουν κοντά, οι ίδιες ανάγκες που μας κάνουν να χανόμαστε όταν/αν πάψει η παράλληλη αυτή πορεία τους.

Συχνά ωστόσο, μοιάζει να σχετιζόμαστε και με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε και που οι ανάγκες μας διαφέρουν ουσιαστικά από τις δικές τους. Δημιουργούμε έτσι σχέσεις συγκρουσιακές, τοξικές, δυστυχείς, στις οποίες δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τον παραλληλισμό των αναγκών που μας έφεραν κοντά.

Και τότε όμως, είναι οι ανάγκες αντίθετων ρόλων (πχ. θύματος – θύτη, ελεγκτικού – ελεγχόμενου, παθητικού – επιθετικού κλπ.) αυτές που δρουν καθοριστικά σε μια επιλογή που μπορεί επιφανειακά να μοιάζει αταίριαστη, συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά ώστε να αναγνωρίσουμε τους ρόλους αυτούς.

Όσα συμβαίνουν λοιπόν ανάμεσα στα δύο μέρη μιας σχέσης, πράγματι δεν συμβαίνουν τυχαία. Είτε είναι ευχάριστα αυτά είτε όχι. Είναι ερεθίσματα που τους δίνουν την ευκαιρία να αναγνωρίσουν τις ανάγκες τους και να τις ενισχύσουν ή να τις τροποποιήσουν σύμφωνα με το καθρέφτισμα που τους γίνεται μέσα από τη μορφή της σχέσης αυτής.

Κι όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες η σχέση θα υφίσταται, είτε είναι υγιής είτε όχι. Μέχρι να πάψουν να ζητούν τα ίδια πράγματα και να πάψει μοιραία να υφίσταται και η σχέση αυτή. Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν μαζί, μόνο όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες. Όποιες κι αν είναι οι ανάγκες αυτές.