Τολμούμε και σκεφτόμαστε λέξεις, τις ξεστομίζουμε, χωρίς να αναλογιζόμαστε τη βαρύτητά τους. Φανταζόμαστε και ποθούμε ό,τι δεν έχουμε και δεν μπορούμε να φτάσουμε. Είναι εγωιστικό, είναι πλεονεξία, απληστία, μα το θέλουμε. Έχουμε το ένα, θέλουμε το άλλο. Όλα γίνονται με ταχύτητα φωτός και δεν προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε τι έχουμε τελικά και τι πετύχαμε.
Δεν μας ευχαριστεί τίποτε, ούτε μας ικανοποιεί. Μας πιάνει μια μανία να αποκτήσουμε και αυτό και εκείνο, επειδή το έχει ο φίλος, ο συγγενής, ο γείτονας. Το χρειαζόμαστε; Μπορούμε; Καμιά τύχη να ασχοληθούμε με την αλήθεια μας.
Βάζουμε απλά τον εαυτό μας σε περιπέτειες. Μικρό το πάπλωμα, εμείς πλέκουμε με το μυαλό μας άλλο τόσο και απλωνόμαστε, ξεφεύγουμε. Λατρεύουμε αυτό το “κάτι” που μας λείπει, μόνο και μόνο επειδή μας λείπει. Αν το είχαμε, θα το θεωρούσαμε κάτι κοινό, θα το βαριόμασταν και τελικά θα το απορρίπταμε.
Τώρα το εξιδανικεύουμε, το ποθούμε και γίνεται βρόγχος. Μας πνίγει, μας παγιδεύει, μα εμείς εκεί. Φαντάζει γελοίο. Είναι σαν να θέλουμε να αγγίξουμε τον ουρανό και να σκεφτόμαστε: “Εγώ μπορώ. Εγώ θα γίνω τέλειος.”
Δημιουργούμε ψεύτικες προσδοκίες στην ουσία, για να ταΐσουμε το πεινασμένο κομμάτι του τρωτού και φαντασμένου μας χαρακτήρα. Ποιος είναι τέλειος; Και τι σημαίνει τέλειο;
Στον κόσμο που ζούμε, τελειότητα δεν υπάρχει. Όλοι είμαστε τρωτοί και όλα είναι τρωτά. Όλοι έχουμε ελαττώματα, πάθη, ατέλειες γενικότερα. Η ανθρωπότητα ολόκληρη είναι ατελής και θα είναι. Αν ήταν όλα τέλεια, τα πάντα θα ήταν ανούσια, ανιαρά και βαρετά.
Η μαγεία είναι να είσαι ξεχωριστός και να αισθάνεσαι ελεύθερος, χωρίς να κυνηγάς το άπιαστο τέλειο και χωρίς να το φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει.
Ο ορισμός της ψευδαίσθησης της τελειότητας σε έναν ατελή κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου