Υπάρχουν στις Θρησκείες (για αυτούς που έχουν ασχοληθεί πολύ ή λίγο με την Θρησκειολογία, την Ιστορία των Θρησκειών…) όροι, ονόματα, που προσεγγίζουν περισσότερο την Δυναμική Πραγματικότητα (που λέμε γενικά «Θεό») κι άλλοι όροι που απομακρύνουν τελείως από την αποσαφήνιση της αντίληψής μας.
Για παράδειγμα στην Διδασκαλία των Ουπανισάδ (την μετέπειτα Βεδάντα, του Σανκάρα, κλπ.), πριν 28 αιώνες ο όρος Βράχμαν (από το ρήμα brh= αυξάνομαι, επεκτείνομαι, πέρα από όλα τα όρια, στην συγκεκριμένη περίπτωση) θα σήμαινε Αυτό που Επεκτείνεται πέρα από μια αντίληψη, η οποία κινείται «πολύ αργά» για να συλλάβει την Ζωντανή Πραγματικότητα.
«Ένα Ακίνητο που είναι γοργότερο από τον νου. Που οι Θεοί δεν φθάνουν, γιατί πάντοτε προπορεύεται. Αυτό και όταν στέκεται, ξεπερνά τα άλλα, όσο κι αν τρέχουν. Σε Αυτό ο Κύριος της Ζωής εναποθέτει τα «Ύδατα» (τις Κοσμικές Επάλληλες Διαδικασίες…). – Ίσα Ουπανισάδ, 4
Μεταφράζουν τον όρο Βράχμαν – τελείως επιπόλαια – σαν Απόλυτο ή Παγκόσμιο Πνεύμα ή Απέραντο, απολιθώνοντάς το σε μια στατική έννοια (ουσιαστικό). Βλέπετε - αγαπητοί φίλοι – πως η γλώσσα διαστρέφει την πραγματικότητα; Εκεί που υπάρχει Ζωή, Κίνηση, «Διαδικασία», εμείς αντιλαμβανόμαστε «κάποια ουσία».
Ένα άλλο παράδειγμα είναι στον Βουδισμό. Ο όρος Ασαμσκρίτα (για την Ύστατη Πραγματικότητα) σημαίνει το Μη-Κατασκευασμένο (από την αντίληψη, την σκέψη, τις ανθρώπινες ενέργειες), με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Στον Ύστερο Βουδισμό χρησιμοποιείται ο όρος Σουνυάτα (Κενότητα) που υπονοεί μια Διαρκή Κίνηση της Αντίληψης στο Απεριόριστο που Δεν Έχει Περιεχόμενο, Ιδιότητες – με ό,τι υπονοεί αυτό.
Ακόμα στην μεταχριστιανική Καμπάλα (άσχετα από τις όποιες απόψεις για την προέλευσή της) ο όρος Έιν Σοφ σημαίνει Αυτό που Επεκτείνεται πέρα από τα Όρια και συνεπώς δεν φτάνεται από την αντίληψη όσο κι αν κινείται αυτή.
Από την άλλη μεριά υπάρχουν στον Κινέζικο Ταοϊσμό όροι – το Ταό – που υποδηλώνουν το Όλον που Ρέει με τον Αυθόρμητο Ελεύθερο Τρόπο – Τε – και στο Οποίο συγχωνεύονται όλες οι επιμέρους διαδικασίες, όπως η σκέψη, η δράση, η ύλη, η ζωή (με τα φαινόμενά της).
Αφήνοντας την Ανατολή, οι Αρχαίοι Έλληνες (ξεκινώντας από τον Μύστη Ορφέα και τους Μεγάλους Φιλοσόφους, τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο, μέχρι τον Πλάτωνα και τους άλλους Μεγάλους Φιλοσόφους…) μίλησαν για Μια Αιώνια Πραγματικότητα (το Χάος των Ορφικών Ύμνων), το «Τελείως Είναι», που Ρέει, Περικλείνοντας μέσα σε αυτό το Γίγνεσθαι όλες τις επιμέρους διαδικασίες, σαν επάλληλα φαινόμενα - όλα τα φαινόμενα. Ο Ηράκλειτος μιλώντας ιδιαίτερα για το Γίγνεσθαι το προσέγγισε σαν την Ρέουσα Ολότητα, την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, που Αναγνωρίζεται σε όλες τις επιμέρους διαδικασίες της ύπαρξης.
Στον Χριστιανισμό μονάχα οι Μυστικοί – όπως για παράδειγμα οι μυστικοί της ερήμου, ή – στην Δύση – ο Μάιστερ Έκαρτ και κάποιοι άλλοι που κινούνται στο ίδιο πνεύμα Βιώνουν τον Θεό σαν Μια Ζωντανή Επεκτεινόμενη Πραγματικότητα. Στην επίσημη θεολογία της εκκλησίας ο Ζωντανός Θεός, η Αιώνια Πραγματικότητα που Ρέει, ανακηρύσσεται σαν «Θεός», Πατέρας, ή Ό,τι Άλλο, μια στατική έννοια, ένα αντικείμενο της σκέψης. Έτσι όμως η θεολογία απομονώνεται από την Ζωντανή Πραγματικότητα στον νεκρό χώρο των λέξεων και απογυμνωμένη από το Ζωντανό Βίωμα γίνεται μόνο σκέψη.
Από την άλλη μεριά ο Σκοπός που τίθεται στις Θρησκείες και την Μεταφυσική Φιλοσοφία είναι ακριβώς η Προσέγγιση της Ζωντανής Πραγματικότητας, της Ρέουσας Ολότητας, η Άμεση Βίωση Αυτής της Δυναμικής Πραγματικότητας, η Εμπειρία του «Θεού». Κι εδώ επίσης υπάρχουν όροι που προσεγγίζουν το δυναμικό περιεχόμενο του Βιώματος ή απομακρύνονται προς στατικές αντιλήψεις – έννοιες – μιας πραγματοποίησης ή μιας επίτευξης.
Θέλουμε να πούμε πως η Εμπειρία του «Θεού», η Άμεση Βίωση της Ζωντανής Ρέουσας Θείας Πραγματικότητας αποτελεί (κι αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του Βιώματος) μια Απελευθέρωση της Αντίληψης από όλους τους περιορισμούς, μια Επέκταση στο Απεριόριστο, στο Χωρίς Τέλος, μια ζωντανή εμπειρία, Εδώ, Τώρα, πέρα από τον Χρόνο, πέρα από την σκέψη που κινείται αργά, στατικά από έννοια σε έννοια – για να πραγματοποιήσει δήθεν γνώση.
Η Βίωση του Θεού είναι Άμεση Γνώση, Άμεση Αίσθηση που απλώνεται συνεχώς, απεριόριστα γιατί δεν έχει περιεχόμενο, αλλά Παραμένει παρόλα αυτά Ζωντανή, Αυτοεπιβεβαιούμενη, Αληθινή… δεν είναι διανοητική γνώση εννοιών.
Υπάρχουν λοιπόν στις Θρησκείες όροι περιγραφής που υποδηλώνουν με σαφέστατο τρόπο τι συμβαίνει – την αλήθεια - και όροι που είναι παραπλανητικοί.
Για παράδειγμα η «Βίωση του Βράχμαν» θα οριζόταν (αν δεχτούμε την αντίληψη που αναφέραμε πιο πάνω) σαν η Απελευθέρωση της Αντίληψης από τους περιορισμούς, η Χωρίς τέλος Επέκτασή της προς το Απεριόριστο, μια Αίσθηση Ασύλληπτης Ταχύτητας Επέκτασης, που ενώ Αλλάζει (η Αντίληψη) παραμένει Αναλλοίωτη.
Το Νιρβάνα για να αναφερθούμε στο δεύτερο παράδειγμα θα ήταν η Ζωντανή Παρούσα Αντίληψη που Χωρίς Περιεχόμενο Επεκτείνεται Παραμένοντας Αναλλοίωτη, Αγνή, Δραστήρια – ούτε το τίποτα είναι, ούτε μια εξαφάνιση, ούτε αυτά που φαντάζονται οι άνθρωποι.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα παραδείγματα, από τον Ταοϊσμό, το Ζεν (για το τι είναι το Σατόρι), ή τις μυστικές εμπειρίες των αληθινών χριστιανών – όχι των τυπικών ψευδοχριστιανών της επίσημης εκκλησίας – αλλά νομίζουμε – αγαπητοί φίλοι – ότι έγινε κατανοητό τι θέλουμε να πούμε.
Τελικά, η Πραγματικότητα Υπάρχει κι Ενεργεί σαν Ζωντανή Παρουσία κι Επέκταση της Αντίληψης πέρα από τους Περιορισμούς, Πάντα, Παντού, Μέσα μας, μέσα στον καθένα μας.
Υπάρχει Εν Δυνάμει, σαν Δυνατότητα της Φύσης μας.
Η Πραγματικότητα Είναι το Όλον που Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα, που Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται και Συμπεριλαμβάνει Μέσα του όλες τις επιμέρους διαδικασίες και φαινόμενα, σκέψη, αίσθηση, σωματική εμπειρία, υλικά πράγματα.
Όταν η Αντίληψη (η Παρούσα Αντίληψη του καθενός) από την Ρέουσα Ολότητα, Εδώ, Τώρα, περιορίζεται στην σκέψη και συλλαμβάνει την Πραγματικότητα (όχι σαν Ρέουσα αλλά) μέσα από στατικές έννοιες (που βασίζονται στην γνώση, στην μνήμη, στις εμπειρίες) αντιλαμβάνεται όχι την Πραγματικότητα αλλά μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια ψεύτικη πραγματικότητα, μια ονειροφαντασία.
Παρόλα αυτά η Ρέουσα Ολότητα, η Αντίληψη – σαν Αντίληψη – που Περικλείνει όλες τις επιμέρους διαδικασίες Υπάρχει σαν Υπόβαθρο και σαν Υποστήριγμα όλων όσων συμβαίνουν.
Η Πραγματικότητα δεν Παύει να Είναι Πραγματικότητα επειδή μια Αντίληψη ονειρεύεται ότι έχει χωριστή υπόσταση, επειδή διχάζεται σε παρατηρητή και κόσμο, επειδή συμπεριφέρεται σχιζοφρενικά, λανθασμένα, καταστροφικά. Κάποτε το όνειρο θα τελειώσει.
Η Μετάβαση εξάλλου από το ρεύμα της συνειδητότητας του εγώ, που βιώνει την ύπαρξή του απέναντι στον κόσμο προς την Ελεύθερη Αντίληψη, την Χωρίς Εμπόδια, Όρους και Όρια, Αντίληψη, δεν είναι μια πραγματοποίηση του εγώ (γιατί όσο υπάρχει το εγώ θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση) αλλά μάλλον μια εγκατάλειψη αυτής της διαδικασίας – το εγώ πρέπει να πάψει να υφίσταται για να Αναδυθεί η Πραγματικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι η Αντίληψη Αποκαθιστά την Ενότητά της, Ρέει Ελεύθερα, χρησιμοποιώντας παράλληλα την σκέψη, την αίσθηση, την υλική εμπειρία, σαν επιμέρους διαδικασίες – δεν αποτελούν πλέον εμπόδια – ενταγμένες στην Αντίληψη της Ρέουσας Πραγματικότητας. Η Απελευθέρωση της Αντίληψης, δεν σημαίνει καθόλου «αποκλεισμό» (ή εξαφάνιση) της σκέψης, των σωματικών αισθήσεων ή της υλικής δράσης.
Πέρα από την Εμπειρία της Απελευθέρωσης ή της Ελεύθερης Απεριόριστης Χωρίς Όρια Αντίληψης που Αγκαλιάζει μέσα στην Ενότητά της όλες τις διαδικασίες-φαινόμενα, υπάρχει το Ολοκληρωτικό Βίωμα της Θείας Πραγματικότητας, η Ανύψωση της Αντίληψης Προς το Αχανές, που είναι, όμως μια Εμπειρία πέρα από τον γνωστό μας κόσμο – αφού εδώ εκλείπει όχι μόνο ο «παρατηρητής» αλλά και το «παρατηρούμενο»… ίσως μιλήσουμε για αυτό σε κάποιο άλλο άρθρο (αν και αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να λέγονται δημόσια, αφού αποτελούν την Καρδιά των Μυστηρίων του Θεού).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου