Η αιώνια φλόγα.
Λίγο πριν πεθάνει, στην ταινία «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», ο γιατρός Γουέιντ ψιθυρίζει αρκετές φορές «Μαμά». Έναν αιώνα νωρίτερα, οι στρατιώτες της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο τραγουδούσαν καθισμένοι γύρω από τις φωτιές τους: «Λίγο πριν από την μάχη, Μητέρα, σε σκέφτομαι περισσότερο». Όταν ήμουν μικρός και παρακολουθούσα αγώνες ποδοσφαίρου στην τηλεόραση, οι κάμερες έκαναν πανοραμική προβολή στους πάγκους των παικτών και πάντα ένας από αυτούς χαιρετούσε χαμογελαστός, λέγοντας: «Γεια σου, μαμά». Η Κριστίνα Ροσέτι, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές και συγγραφείς, απέτισε φόρο τιμής στην μητέρα της στο «Τα σονέτα είναι γεμάτα αγάπη»:
Σ’ αγαπώ, Μητέρα, ένα στεφάνι έπλεξα,
από στίχους, το τιμημένο σου όνομα να στεφανώσω.
Ούτε ογδόντα χρόνια δεν μπορούν τη φλόγα να θαμπώσουν,
της αγάπης σου, που η ευλογημένη λάμψη της τους νόμους ξεπερνά,
του χρόνου και της αλλαγής, της ζωής και του θανάτου.
Ακόμα και κάποιοι ενήλικες που γνώρισα και που είχαν απαίσιες μητέρες -γυναίκες που έβριζαν, καταριόνταν, ακόμα και χτυπούσαν τα παιδιά τους- εξακολουθούσαν να λαχταρούν την στοργή, την φροντίδα και την αγάπη μιας μαμάς.
Από την αυγή του χρόνου, οι μητέρες παρείχαν καθοδήγηση, προστασία και στοργή στα παιδιά.
Σήμερα η μητρότητα είναι στόχος επίθεσης.
Στο βιβλίο «Το τέλος της γυναίκας», η συγγραφέας Carrie Gress αφιερώνει μεγάλο μέρος του βιβλίου της στην ανάλυση του φεμινιστικού κινήματος των τελευταίων 200 ετών. Εξετάζει τις πρωτοπόρους του πρώιμου φεμινισμού, γυναίκες όπως η Mary Wollstonecraft, η Elizabeth Cady Stanton, Susan B. Anthony και στην συνέχεια φέρνει τους αναγνώστες μέχρι τον 20ό αιώνα με φεμινίστριες όπως η Betty Friedan, Kate Millet.
Σε αντίθεση με τις συγγραφείς άλλων παρόμοιων ιστορικών επισκοπήσεων, η κα Γκρες ξηλώνει την κουρτίνα που τόσο συχνά σκεπάζει την ιδιωτική ζωή αυτών των γυναικών και αποκαλύπτει τις πηγές των ριζοσπαστικών ιδεών τους -την ελεύθερη αγάπη, την απέχθεια για τους άντρες, την υπεράσπιση της άμβλωσης, τα επιχειρήματα υπέρ του λεσβιακού τρόπου ζωής, τις επιθέσεις στην παραδοσιακή οικογένεια- που συχνά προέρχονται από τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Το πιο σημαντικό, ίσως, είναι ότι η κα Γκρες αποκαλύπτει τις επιθέσεις ορισμένων φεμινιστριών στην τεκνοποιία. Τα μωρά, υποστηρίζουν, γίνονται δεσμά, που κρατούν τις γυναίκες μακριά από την καριέρα τους και την ελευθερία να ακολουθήσουν τα δικά τους ενδιαφέροντα και τις δικές τους απολαύσεις. Η υπέρμαχος του ελέγχου των γεννήσεων και ευγονίστρια Margaret Sanger, για παράδειγμα, πριν από πολύ καιρό όρισε την Μητέρα ως «μηχανή αναπαραγωγής και αγγαρεία- δεν αποτελεί περιουσιακό στοιχείο, αλλά βάρος για την γειτονιά της, την τάξη της, την κοινωνία».
Εξίσου ενοχοποιητική είναι και η σιωπή πολλών φεμινιστριών όσον αφορά την μητρότητα και τα παιδιά. Εδώ, γράφει η κα Γκρες, «υπάρχει μια αξιοσημείωτη απουσία συζήτησης για τα παιδιά, για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα, για το πώς είναι μια σχέση με ένα παιδί α καλά και τα δύσκολα, οι τρυφερές στιγμές και οι μικρές νίκες».
Η μητρότητα στην σκιά.
Αν η οικογένεια είναι το θεμέλιο του πολιτισμού, τότε η καταστροφή της οικογένειας, τόσο στην εκτεταμένη όσο και στην πυρηνική εκδοχή της, σημαίνει την καταστροφή του πολιτισμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αποδείξεις ότι η οικογένεια νοσεί και αποδυναμώνεται είναι άφθονες.
Τώρα, αν η οικογένεια είναι το θεμέλιο, τότε σίγουρα η μητρότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Από την αυγή της ανθρώπινης φυλής, τα βρέφη και τα νήπια χρειάζονται σίτιση και προστασία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι μητέρες ικανοποιούσαν αυτές τις ανάγκες, μέσα στην οικογενειακή εστία, ενώ οι πατέρες παρείχαν προστασία και τροφή για όλους, έξω από αυτήν. Από καιρό έχουμε απομακρυνθεί από αυτή την φυσιολογική φόρμουλα επιβίωσης, αλλά όπως γράφει η κα Γκρες, μέχρι πρόσφατα ο πολιτισμός μας τιμούσε την μητρότητα και τα παιδιά.
Ο σημερινός πολιτισμός εξακολουθεί να αναγνωρίζει την σημασία των παιδιών. Οι κυβερνήσεις και οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς προσφέρουν πολυάριθμα προγράμματα βοήθειας για τα παιδιά και διαθέτουμε τεράστια χρηματικά ποσά και προσπάθειες για την εκπαίδευσή τους. Αν μη τι άλλο, οι μάχες που μαίνονται τώρα σε όλο τον πλανήτη για το τι, πώς και πότε πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά είναι ενδεικτικές αυτής της έμφασης που δίνεται στους νέους.
Τι γίνεται όμως με τις μητέρες; Τις τιμούμε ακόμα όπως κάποτε; Όπως σημειώνει και η κα Γκρες: όχι και τόσο.
Μητέρα: Ο πιο τρυφερός δεσμός.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της «Μητέρα», η κα Γκρες υπενθυμίζει στους αναγνώστες την βαθιά έννοια της μητέρας.
«Η μητρική φροντίδα και η μητρότητα είναι βασικά κομμάτια της γυναικείας φύσης. Αυτό είναι που κρατάει το είδος μας ζωντανό. Είναι ζωτικό και απαραίτητο και μέχρι πρόσφατα αναγνωριζόταν ως ο πιο τρυφερός και φυσικός δεσμός. Είναι ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπινους δεσμούς στον κόσμο. Υπάρχουν λίγα πράγματα που προκαλούν την δύναμη, το θάρρος, την υπομονή, την επιμονή, το σθένος και την καινοτομία της αγάπης μιας μητέρας για το παιδί της.»
Η κα Γκρες αναγνωρίζει επίσης ότι οι περισσότερες γυναίκες που, για διαφορετικούς λόγους, δεν έχουν παιδιά, ωστόσο «κατανοούν βαθιά την αξία της πνευματικής μητρότητας και την σημασία της καθοδήγησης, της αγάπης και της φροντίδας για τους πιο ευάλωτους ανάμεσά μας».
Λιλί μια χαλαρών ηθών κούκλα του σεξ.
Στην εποχή μας, το κύρος των μητέρων και ο σεβασμός που λαμβάνουν ως τέτοιες φθίνει ή εκφυλίζεται. Τα εκατομμύρια των μητέρων που μεγαλώνουν δυνατούς, έξυπνους και ενάρετους γιους και κόρες κερδίζουν ελάχιστους επαίνους εκτός από εκείνους που τους απονέμουν τα παιδιά και οι οικογένειές τους. Αλλά ο ξεπεσμός ξεκινάει από τα παιδιά.
Η ιστορία προέλευσής της Barbie ξεκινά στην Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του ’40, όταν εμφανίζεται ως χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στην εφημερίδα Bild Zeitung. Η Λιλί, όπως την έλεγαν, ήταν χαλαρών ηθών και επιπόλαιη, ενώ στην συνέχεια… έκανε καριέρα ως κούκλα του σεξ. Μέχρι που την είδε η Αμερικανίδα Ρουθ Χάντλερ και την χρησιμοποίησε ως πρότυπο για την δική της κούκλα.
Στην πραγματικότητα, η κούκλα που εδώ και δεκαετίες κλέβει τις καρδιές εκατομμυρίων κοριτσιών σε ολόκληρο τον κόσμο βασίστηκε σε ένα sex toy made in Germany, που ονομαζόταν Λιλί. Συγκεκριμένα, η ταπεινωτική ιστορία της Barbie λέει ότι προτού γίνει Barbie, και σύμβολο της παγκόσμιας κουλτούρας και ίσως η γνωστότερη κούκλα στον κόσμο, ήταν ένα call girl στην Γερμανία, που πρωταγωνιστούσε σε φθηνά κόμικς και γελοιογραφίες.
Η ιστορία της άρχισε να παίρνει άλλη τροπή λίγα χρόνια αργότερα, το 1956, όταν, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Ευρώπη, η Αμερικανίδα Ρουθ Χάντλερ, μαζί με τα παιδιά της Μπάρμπαρα και Κένεθ, εντόπισαν τυχαία την γερμανική κούκλα-παιχνίδι που ονομαζόταν Λιλί. Η Χάντλερ χρησιμοποίησε την γερμανική κούκλα ως πηγή έμπνευσης για το δημιούργημά της, την κούκλα που εδώ και χρόνια γνωρίζουμε ως Barbie. Ακολούθως, η Mattel αγόρασε τελικά όλες τις πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα της Λιλί, ολοκληρώνοντας την μεταμόρφωση της κούκλας.
Η ιδέα της Χάντλερ ήταν επιτυχημένη κι έτσι, με την βοήθεια πολύ στοχευμένου κι επιθετικού μάρκετινγκ, η Barbie έγινε η πιο δημοφιλής κούκλα του κόσμου. Πλέον, την υποδύεται η Mάργκο Ρόμπι στην νέα ταινία της Warner Bros, με Kεν τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Στο φιλμ ταξιδεύει την Barbie και τον Kεν, από την Barbieland στον «Πραγματικό Κόσμο».
Όμως όπως μας υπενθυμίζουν οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, οι ορισμοί που αποτελούν αφετηρία είναι απαραίτητοι σε κάθε συζήτηση. Μια τρέχουσα συζήτηση, ασήμαντη για τις επόμενες γενιές, αλλά διασκεδαστική για τους διαφημιστές και τους βαριεστημένους προς το παρόν, είναι οι γελοίες αντιδράσεις για μια πλαστική κούκλα που πήρε ανθρώπινη μορφή. Κι αυτή η κούκλα, είναι η Barbie της Mattel, η οποία έχει μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη, με την ευγενική χορηγία της Greta Gerwig. Ένα θέμα συζήτησης τόσο ανόητο που αξίζει να αντιμετωπιστεί ασήμαντα. Αλλά το χρήμα, η διαφήμιση, η στοχευμένη προπαγάνδα και η Mattel δεν το επιτρέπουν αυτό.
Οι σχολιαστές, ανεξάρτητα από το είδος τους, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ο Jourdain Searles, που προφανώς αγωνίζεται να κερδίσει ένα ή δύο ψίχουλα, θέτει δύο κοινότυπες ερωτήσεις:
“Σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που πνίγεται στην πνευματική ιδιοκτησία, θα μπορούσε μια ταινία ζωντανής δράσης για την κούκλα Barbie, την ναυαρχίδα των παιχνιδιών της Mattel, να θεωρηθεί ως απόδειξη της συνεχιζόμενης εμπορευματοποίησης του κινηματογράφου ως μορφή τέχνης;”.
“Και σε ένα πιο προοδευτικό πολιτιστικό τοπίο, θα μπορούσε μια ταινία με γυναικεία σκηνοθεσία για τις κούκλες Barbie να είναι φεμινιστική;” Όχι απαραίτητα.
Αλλά και οι New York Times δεν απογοητεύουν με την ανοησία τους. “Μπορεί μια κούκλα με κολακευτικό χαμόγελο, απίστευτες καμπύλες και βυζιά έτοιμα για απογείωση να είναι ένα φεμινιστικό είδωλο;” Όχι, δεν μπορεί, αλλά το να δηλώνεις κάτι τόσο ενοχλητικά ανόητο είναι πολύ ταιριαστό σ’ αυτόν τον τομέα.
Για τους συντηρητικούς, ‘εγχώριους’ και λάτρεις της οικιακής ζωής, αυτό σαφώς δεν ισχύει. Ο Ben Shapiro από το Daily Wire παραπονέθηκε για την χρήση “της λέξης ‘πατριαρχία’ πάνω από 10 φορές”. Ο Τόμπι Γιανγκ στο The Spectator γκρίνιαξε ότι “η ταινία είναι ένα σεμινάριο σπουδών φύλου μεταμφιεσμένο σε καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ”. Ο Kyle Smith, πρώην κριτικός του National Review, επανέλαβε το παράπονο στη Wall Street Journal. “Όσο ελαφριά και αν εμφανίζεται η ταινία, το σενάριό της θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα, γκρινιάρικο, σεμινάριο γυναικείων σπουδών”.
Η Young βουτάει λίγο πιο βαθιά, εκτιμώντας ότι η Barbie είναι μια πράξη “αυτομαστιγώσεως – ένας τρόπος να κάνεις μετάνοια για την αμαρτία να συνδεθείς με μια μάρκα που δεν ήταν επαρκώς αφυπνισμένη στο παρελθόν”. Μην είσαι πολύ λευκή, μην είσαι πολύ λεπτή. “Αυτός ο ύμνος στη γυναικεία ενδυνάμωση θεωρητικά είναι μια έκκληση για συγχώρεση από τους τιτάνες που διοικούν τη Mattel, αλλά υποψιάζομαι ότι θα είναι άλλη μια περίπτωση του ‘Get woke, go broke'” (Το Get Woke, Go Broke είναι μια φράση που επινοήθηκε από τον συγγραφέα διεθνών μπεστ σέλερ John Ringo για να εκφράσει την άποψη ότι όταν οι οργανισμοί ‘ξυπνούν’ σε πολιτικά ορθές ενέργειες, οι ίδιες αυτές ενέργειες συνήθως οδηγούν σε μαζική απώλεια εισοδήματος).
Στο Sky News Australia, μια ερευνήτρια θεώρησε μάλιστα ότι άξιζε να σπαταλήσει τον χρόνο της (καθώς και των υπολοίπων) για να υποθέσει ότι ένας φανταστικός χαρακτήρας ήταν τρομακτικός στην προώθηση “μιας ατζέντας κατά των ανδρών”. Τα αρσενικά θεωρούνται “άχρηστα και μη έξυπνα ή κακοποιοί”. Η Whoopy Goldberg έδωσε μία πολύ εύστοχη απάντηση στην εκπομπή The View: “Είναι μια ταινία για μια κούκλα!”. Η Barbie δεν είχε “γεννητικά όργανα, οπότε δεν υπάρχει σεξ. Ο Ken δεν έχει γεννητικά όργανα, οπότε δεν μπορεί -είναι απλά μια ταινία με μία κούκλα!”. Φυσικά ξέχασε να μας πει για την Woke προπαγάνδα που είναι διάχυτη σε όλη την ταινία.
Προσεγγίζοντας το από μία διαφορετική σκοπιά, ο Jack Butler του National Review αναφέρει ότι η ταινία Barbie είναι μια “εξαιρετικά εκλεπτυσμένη ταινία και πολλοί συντηρητικοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι την εκλαμβάνουν λάθος. Μπορεί να μην είναι στην πραγματικότητα μια ταινία που απευθύνεται στους άνδρες. Αλλά δεν τους μισεί”.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο μόνιμα ξαναμμένος πολιτικός των Τόρις και ατιμασμένος πρώην πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον λέει στους συντηρητικούς συναδέλφους του να ηρεμήσουν τα νεύρα τους όταν σκέφτονται την Barbie. Καταφέρνοντας να μετατρέψει το ανόητο σχόλιό του για την ταινία σε ένα σχόλιο για την παγκόσμια δημογραφία και την απαραίτητη γονιμότητα, βρίσκει το πραγματικό νόημα: “Θέλετε πολλά περισσότερα μωράκια που σύντομα θα μετατραπούν σε παιδάκια που απαιτούν κούκλες. Η Mattel θέλει την ανθρώπινη αναπαραγωγή!”
Αυτός όμως που παίρνει το βραβείο για το πιο ανόητο σχόλιο απ’ όλα πρέπει σίγουρα να είναι ο Τεξανός γερουσιαστής Τεντ Κρουζ, ο οποίος έχει ξεκινήσει την δική του σταυροφορία κατά της Barbie ως μέθοδο “κινεζικής κομμουνιστικής προπαγάνδας” που θέλει να κάνει πλύση εγκεφάλου στα δύο κορίτσια του, κυρίως επειδή υποτίθεται ότι έχει έναν χάρτη που απεικονίζει μια αμφισβητούμενη διαχωριστική γραμμή που χρησιμοποιεί η PRC για να διεκδικήσει την Νότια Σινική Θάλασσα.
Οι υπεύθυνοι της Warner Bros. πρέπει να χαχάνιζαν ασταμάτητα όταν δήλωναν ότι η σειρά απεικονίζει “το ταξίδι της Barbie από την χώρα της Barbie στον πραγματικό κόσμο και δεν είχε σκοπό να δηλώσει κάτι”. Αλλά και πάλι, να περιμένετε οτιδήποτε από έναν οργανισμό που κατηγόρησε το Big Bird της Sesame Street ότι προωθεί κυβερνητική προπαγάνδα και την Disney και σχεδιάζει την σεξουαλική ένωση του Mickey Mouse και του κατοικίδιου σκύλου του Pluto.
Από την φεμινιστική-απελευθερωτική πλευρά των πραγμάτων, βρίσκουμε έναν καθρέφτη της συντηρητικής γκρίνιας που υποδηλώνει ότι μπορεί να έχουν δίκιο, αν και αδύναμο. Στο Refinery29, βρίσκουμε την Patricia Karounos να δηλώνει ότι η Barbie είναι “η φεμινιστική ταινία που περιμένατε”, κάνοντας παράλληλα την κουτοπόνηρη παρατήρηση ότι όποιος (για την ακρίβεια όλοι) είχε δει τη διαφήμιση της ταινίας ξέρει ότι “η Barbie είναι τα πάντα”. Υπάρχει επίσης και ένας “φεμινιστικός” μονόλογος από την America Ferrera, που επίσης επαινείται από μέσα όπως το Daily Beast, και αναφέρεται “στις δυσκολίες της γυναικείας φύσης”.
Ο παράλογος χαρακτήρας της όλης επιχείρησης με τις κούκλες έφτασε στο αποκορύφωμα του στο αυστραλιανό δίκτυο ABC στο Gruen, ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην απομυθοποίηση του κόσμου της διαφήμισης. Στο πάνελ, σκληροτράχηλοι βετεράνοι της διαφήμισης αναλύουν τα ενδότερα της βιομηχανίας τους, συμπεριλαμβανομένων και των αδίστακτων χειρισμών της. Για έναν από τους συμμετέχοντες στο πάνελ, τον Russel Howcroft, η Barbie ήταν κάτι σαν μια σύγχρονη Ιωάννα της Λωραίνης, μια φιγούρα που πραγματικά θα έπρεπε να σκεφτεί βαθιά για το ποιον θα παντρευτεί τελικά. “Είναι απλώς ένα παιχνίδι, Ράσελ!”, ήταν η σκωπτική απάντηση ενός συναδέλφου του.
Σε τελική ανάλυση, η Gerwig έχει τους πάντες μαζί της για να τους χειριστεί όπως αυτή θέλει. Σας έχει κοροϊδέψει όλους το τεράστιο διαφημιστικό σύμπλεγμα που ονομάζεται Mattel. Το αν μισείτε (ή λατρεύετε) το παιχνίδι, αν αντιπαθείτε (ή σας αρέσει) το προϊόν που παίρνει σάρκα και οστά ή αν βρίσκετε το όλο θέμα κάπως αποκρουστικό (ή διορατικό), ήταν πάντα το ζητούμενο.
Η μόνη ομάδα ατόμων που θα μετράει τα λεφτά της, εξαιρώντας τους ηθοποιούς που έχουν κάνει ήδη ένα πλούσιο συμβόλαιο, είναι οι διαφημιστές, οι γκουρού και οι μάγοι που πέρασαν στον κόσμο ότι μια ροζ κούκλα έχει κατά κάποιο τρόπο σημαντική σημασία για τον οποιονδήποτε.
Η ταινία “Barbie” ως βιολογικό όπλο για την μείωση του πληθυσμού.
Οι γυναίκες είναι από την φύση τους υπεργαμικές, πράγμα που σημαίνει ότι αναζητούν σύζυγο με υψηλότερο κύρος και δύναμη από τις ίδιες. Η ετεροφυλοφιλία βασίζεται στην παράδοση της γυναικείας δύναμης με αντάλλαγμα την ανδρική δύναμη που εκφράζεται ως αγάπη. Όταν διδάσκετε τις γυναίκες να αναζητούν δύναμη αντί γι’ αγάπη, ευνουχίζετε (στειρώνετε) και τα δύο φύλα.
Αντί να ενδυναμώνετε τους άνδρες που είναι προγραμματισμένοι να προστατεύουν και να παρέχουν, οι γυναίκες ανταγωνίζονται για την εξουσία και ευνουχίζουν τους άνδρες. (Κοιτάξτε τον κερατά Κεν στο πίσω κάθισμα!) Αυτή η ταινία, η οποία έχει συγκεντρώσει 1,442 εκατομμύρια δολάρια, κι έγινε η ταινία με τις υψηλότερες εισπράξεις στις ΗΠΑ το 2023, μετατρέπει τις νεαρές γυναίκες σε κοινωνικά μεταλλαγμένες, ακατάλληλες να είναι σύζυγοι και μητέρες. Περισσότερο από το “εμβόλιο” αυτή η ταινία συμβάλλει στον κομμουνιστικό εβραϊκό στόχο της καταστροφής του γάμου και της οικογένειας.
Η στερεοτυπική Barbie και ένα ευρύ φάσμα συναδέλφων Barbie, κατοικούν όλες στην Μπάρμπιλαντ, μια μητριαρχική κοινωνία όπου οι γυναίκες έχουν αυτοπεποίθηση, είναι αυτάρκεις κι επιτυχημένες. Ενώ οι αντίστοιχες του Κεν περνούν τις μέρες τους ασχολούμενοι με ψυχαγωγικές δραστηριότητες στην παραλία, οι Barbie κατέχουν σημαντικές επαγγελματικές θέσεις, όπως πρόεδρος, γιατροί, δικηγόροι και πολιτικοί. Ο Κεν της παραλίας είναι ευτυχισμένος μόνο όταν είναι με την Μπάρμπι και επιδιώκει μια στενότερη σχέση, αλλά η Μπάρμπι τον απορρίπτει υπέρ της ανεξαρτησίας και των γυναικείων φιλικών σχέσεων.
Η Greta Gerwig (σκηνοθέτης) και ο συν-σεναριογράφος σύζυγός της Noah Baumbach συνήθιζαν να κάνουν έξυπνες ταινίες με στυλ. Αυτός είναι Εβραίος. Εκείνη μεγάλωσε ως Ουνιταριανή, η οποία είναι μια άλλη αποκρυφιστική ομάδα.
Η σκηνοθέτης της “Barbie” Greta Gerwig αναφέρει πως θέλει οι θεατές της ταινίας να “νιώσουν όπως εγώ στο δείπνο του Σαμπάτ”. Η κούκλα Barbie έχει μια βαθιά εβραϊκή ιστορία. Τώρα, η δημιουργός της ταινίας “Barbie” ελπίζει ότι η παρακολούθηση της ταινίας θα προκαλέσει επίσης μια βαθιά εβραϊκή εμπειρία.
Η Greta Gerwig, η οποία σχεδίασε και σκηνοθέτησε την πολυσυζητημένη live-action ταινία, δήλωσε στους New York Times ότι ελπίζει ότι η παρακολούθηση της ταινίας θα είναι μια οιονεί πνευματική δραστηριότητα για τους θεατές της. Το συναίσθημα που θέλει να πετύχει, είπε, είναι το ίδιο που ένιωθε ως παιδί όταν ήταν καλεσμένη στα δείπνα του Σαμπάτ στενών οικογενειακών φίλων που ήταν παρατηρητικοί Εβραίοι.
Σε εκείνα τα δείπνα, θυμήθηκε, ο πατέρας συμπεριλάμβανε την Gerwig καθώς ευλογούσε τα παιδιά, ένα παραδοσιακό στοιχείο του τελετουργικού του Σαμπάτ. (Η δική της οικογένεια της Gerwig ήταν Ουνιταριανοί Οικουμενιστές και η ίδια φοίτησε σε καθολικό λύκειο, μια περίοδος της ζωής της που ενέπνευσε την ταινία του 2017 “Lady Bird”).
Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η Μπάρμπι η ορθόδοξη, η ορίτζιναλ, η πατροπαράδοτη. Με τις τέλειες αναλογίες της και την αφύσικη ομορφιά της, η «στερεοτυπική» Μπάρμπι, όπως την αποκαλούν, είναι η βασίλισσα της Barbieland. Η ταινία ξεκινάει με τα μικρά παιδιά/κορίτσια να παίζουν τις μαμάδες με τις κούκλες τους/μωρά. Την εποχή εκείνη, οι περισσότερες κούκλες για παιδιά ήταν αναπαραστάσεις βρεφών και τα κοριτσάκια έπαιζαν τις μαμάδες.
Ξαφνικά εμφανίζεται η Μπάρμπυ μισόγυμνη, με ριγέ μαγιό και όλα τα παιδιά σπάνε τις κούκλες τους/μωρά και ξαφνικά θέλουν, αντί για μητέρες να γίνουν Μπάρμπυ. Ανεξάρτητες, δυνατές, αγχωτικές και σε πλήρη σύγχυση. Στην Barbieland κάθε μέρα είναι τέλεια, κορυφώνεται σε ένα ξέφρενο πάρτι και κλείνει με μια girls night, μέχρι που μια μέρα η Μπάρμπι ξυπνά σκεπτόμενη τον θάνατο, την πιάνει κρίση άγχους, βλέπει τις πατούσες της να… οριζοντιώνονται και η «τελειότητα» πάει περίπατο.
Σύμφωνα με την παντογνώστρια «παράξενη» Mπάρμπι –μια απολαυστική Κέιτ ΜακΚίνον, έστω και χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από το κείμενο– η λύση στο πρόβλημά της βρίσκεται στον ‘πραγματικό κόσμο’, όπου θα ταξιδέψει παρέα με τον Κεν, σε ένα meta εύρημα που θα φέρει την διάσημη κούκλα στα γραφεία της Mattel για ρεκτιφιέ και τον αρσενικό, ευνουχισμένο ακόλουθό της να διαπιστώνει πως εκεί έξω οι άντρες έχουν το πάνω χέρι, να… «χειραφετείται» και να επιστρέφει πίσω στην μητριαρχική Barbieland για να εγκαθιδρύσει την πατριαρχία…
Ο φεμινισμός συνδυάζεται με ένα παστέλ σκηνικό, που κάνει αδύνατο να κοιτάξεις αλλού. Το ροζ σύμπαν είναι ένα φαινόμενο και έχει «πηδήξει» από τις οθόνες στις ντουλάπες των θεατών. Οι φεμινίστριες της δεκαετίας του ‘70 χαρακτήρισαν την Barbie ως «εχθρό» για τα σεξιστικά στερεότυπα που διαιώνιζε. Αλλά η Barbie δίδαξε, επίσης, στα κορίτσια να «είναι ό,τι θέλουν κι επιθυμούν». Σήμερα, η ιστορία της την καθιστά μια περίπλοκη φιγούρα.
Έμβλημα του καταναλωτισμού, η εμφάνισή της στην μεγάλη οθόνη προκάλεσε μια προβλέψιμη στροφή: διάφορες προσωπικότητες των ΜΜΕ υποστήριξαν ότι η Barbie είναι μια ταινία που μισεί τους άνδρες και το δείχνει ξεκάθαρα. Η εκρηκτική οργή είχε ως αποτέλεσμα αρκετές κούκλες να καούν σε πυρά από άνδρες άνω των 40 ετών, διαμαρτυρόμενοι για «την φεμινιστική ατζέντα» και την μετατροπή του Ken σε χαρακτήρα «χωρίς τεστοστερόνη».
«Υπάρχει πολύ πάθος», δήλωσε η Greta Gerwig σε συνέντευξή της στους «New York Times» μετά την πρεμιέρα. «Προβλέψατε τον βαθμό στον οποίο οι δεξιοί ειδήμονες κατακεραυνώνουν την ταινία ως woke και καίνε τις Μπάρμπι τους;», ρωτήθηκε. Η δημιουργός του «Lady Bird» απάντησε: «Η ελπίδα μου για την ταινία είναι ότι είναι μια πρόσκληση για όλους να πάρουν μέρος στο πάρτι και να αφήσουν πίσω τους τα πράγματα που δεν μας εξυπηρετούν απαραίτητα ούτε ως γυναίκες ούτε ως άνδρες. Ελπίζω ότι μέσα σε όλο αυτό το πάθος, αν το δουν ή ασχοληθούν με αυτό, μπορεί να τους δώσει λίγη από την ανακούφιση που έδωσε σε άλλους ανθρώπους».
Όμως, δεν υπήρξε μεγάλη παρηγοριά για τον YouTuber, The Critical Drinker, ο οποίος εξομολογήθηκε στους, σχεδόν, δύο εκατ. ακολούθους του ότι “αισθάνθηκε εξαπατημένος από το τρέιλερ, δεν περίμενε 114 λεπτά οργής και μίσους προς τους άνδρες. Η παρακολούθηση αυτής της ταινίας ήταν μια από τις πιο μίζερες και αποθαρρυντικές εμπειρίες που είχα ως κριτικός κινηματογράφου. Πραγματικά, με έκανε να αναρωτηθώ πού πηγαίνουμε ως κοινωνία”, ανέφερε ο ίδιος.
Χωρίς να υπεισέλθει σε ρητορικές ερωτήσεις, ο Elon Musk προτείνει ένα παιχνίδι ποτού, προφανώς ενοχλημένος από τον αριθμό των φορών που η ταινία λέει την λέξη «πατριαρχία». «Αν πίνετε ένα σφηνάκι κάθε φορά που η Barbie λέει την λέξη ‘πατριαρχία’, θα λιποθυμήσετε πριν τελειώσει η ταινία», έγραψε στο Twitter, ο άνθρωπος που αποφάσισε να καταργήσει το «πουλάκι» του Twitter.
Ούτε στον Ben Shapiro αρέσει η συζήτηση για την πατριαρχία. Ο αντιδραστικός σχολιαστής ήταν από τους πρώτους που πήρε θέση με δύο βίντεο στα οποία ξεσπάει κατά της ταινίας. Στο πρώτο, καίει αρκετές κούκλες σε ένα μπάρμπεκιου. Στο δεύτερο, «Η Barbie είναι σκουπίδι, αλλά δεν επιτρέπεται να το πεις» και παρά το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να το πει, εξαπολύει μια ώρα παράπονα στην κάμερα. Ο συγγραφέας δεν μπορεί να ανεχτεί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Χάρι Νεφ, μια τρανς ηθοποιός, έχει πιο βαθιά φωνή από τη δική του.
Ο Piers Morgan, δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε από αυτό το πάρτι. Έγραψε στη «New York Post»: «Αν έκανα μια ταινία που να φέρεται στις γυναίκες με τον τρόπο που η Barbie φέρεται στους άνδρες, οι φεμινίστριες θα ήθελαν να με εκτελέσουν». Εκφράζει την απορία του για την έννοια της «πατριαρχίας», που «καπέλωσαν και διέφθειραν οι φεμιναζί». Καταλήγει ότι το σαφές μήνυμα της ταινίας είναι ότι «η μόνη λύση σε αυτή την τρομερή πατριαρχική κατάσταση είναι να κυβερνήσουν οι γυναίκες τον κόσμο».
Από την πλευρά του, ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ, αντίπαλος του Ντόναλντ Τραμπ το 2016 για τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, προχώρησε ακόμη πιο μακριά πριν από την κυκλοφορία της ταινίας. Του αρκούσαν λίγα δευτερόλεπτα με την Μάργκοτ Ρόμπι μπροστά από έναν χάρτη για να δηλώσει ότι η ταινία είναι «κινεζική κομμουνιστική προπαγάνδα». Ο πολιτικός ανέπτυξε μια θεωρία, την οποία έχουν, επίσης αναφέρει κι άλλοι, μεταξύ των οποίων και το ίδρυμα του Τζορτζ Μπους.
Ίσως οι καλύτερες αντιδράσεις βρίσκονται στις κριτικές της ταινίας στον ιστότοπο Rotten Tomatoes, όπου η ταινία έχει βαθμολογία 8,9: «Ένας δούρειος ίππος με τακούνια που υπερασπίζεται όλες τις φεμινιστικές ανοησίες», γράφει κάποιος. «Η Barbie είναι μια ταινία για την Barbie, φτιαγμένη με την πολιτική επίγνωση, την συνοχή και την ευφυΐα της κούκλας», λέει ένας άλλος. Μερικά είναι καλά επιχειρήματα για να κρατήσουν τον κόσμο να πηγαίνει στο σινεμά: «Η φεμινιστική ατζέντα θα μας σκοτώσει όλους», «Δεν θα είναι ευτυχισμένοι μέχρι να γίνουμε όλοι γκέι».
Αδιαμφισβήτητα, η Barbie είναι μια φεμινιστική ταινία. Είναι μια θλιβερή δυστοπική κραυγή, που απεικονίζει όλους τους άνδρες ως γουρούνια, απεικονίζει τις γυναίκες ως απελπιστικά, μόνιμα καταπιεσμένες και μπερδεύει κάποιους ανθρώπους που έχουν μόνο μια περαστική εξοικείωση με την φεμινιστική σκέψη.
Και ναι, η Μπάρμπι είναι “ξύπνια”, μια παιδαριώδης wokeness που απλά αντιστρέφει τα στερεότυπα. Το παράδοξο της ταινίας Barbie είναι ότι απεικονίζει τα υπάρχοντα στερεότυπα, απεικονίζει αυτά τα στερεότυπα αντίστροφα, δείχνει πώς όλοι έχουν αυταπάτες, ενώ παράλληλα παρωδεί τους πάντες και τα πάντα, αλλά όχι του εαυτού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου