Πώς αναπληρώνεις όλα τα χαμένα βράδια σου;

Ο έρωτας χρόνια λένε δεν κοιτά. Κοιτάει, όμως, τα χρόνια που ξόδεψες εξαιτίας του. Για την ακρίβεια κοιτάει πόσο καιρό ξόδεψες να κάνεις υπομονή και να προσμένεις. Να προσμένεις ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια συγγνώμη. Να προσμένεις όσα ονειρεύτηκες και ήλπιζες και τα οποία ποτέ δεν ήρθαν.

Κι όσο ο καιρός περνάει και αυτά δεν έρχονται τόσο πεισμώνεις, σφίγγεις τα δόντια και προσπαθείς, και περιμένεις στωικά όλα να φτιάξουν, όλα να γίνουν ως όφειλαν να είναι. Περιμένεις να χορτάσεις αγάπη και να σταματήσεις να δέχεσαι τα ξεροκόμματα και τα ψίχουλα αυτής που τόσο δύσκολα σου προφέρει το υποκείμενο του έρωτά σου… Περιμένεις… Και δεν γίνεται τίποτα.

Κι εκεί είναι η λεπτή κλωστή που δε θες να την κόψεις κι όλο την βλέπεις να εμφανίζεται μπροστά σου. Είναι το όριο που δεν θες να περάσεις μεταξύ έρωτα και απωθημένου. Γιατί όσο δεν σου δημιουργούνται απωθημένα, μπορεί και να γλυτώσεις από τον έρωτα, από έναν τέτοιο έρωτα που σε στιγματίζει και σε πληγώνει.

Αν, ωστόσο, ξεπεράσεις το όριο, τότε, λυπάμαι, φίλε μου, αλλά από τα απωθημένα του δεν γλίτωσε κανείς…. Τον στοιχειώνουν και δεν τον αφήνουν ποτέ να ησυχάσει. Και για να πάει τότε μπροστά πρέπει να θάψει πολλά κομμάτια του εαυτού του.

Αλλά εμείς μιλούσαμε για τον έρωτα… Τον ανεκπλήρωτο λόγω της απύθμενης αγάπης σου για τον άλλον και των ορίων που σου επιβάλλει να βάλεις σε αυτόν. Όρια στον έρωτα… Ακούγεται τουλάχιστον γελοίο και παράλογο.

Ώσπου μία μέρα, ξυπνάς από το λήθαργο και συνειδητοποιείς ότι ο έρωτας σου πέρασε, ή μάλλον ότι πλέον δεν νιώθεις το ίδιο, «ξενέρωσες» που λένε. Και είσαι έτοιμος να προχωρήσεις μπροστά, να βρεις κάτι καινούριο να ασχοληθείς και να ερωτευτείς. Μια μέρα…

Και τι κάνεις τότε; Πώς αναπληρώνεις όλα τα χαμένα βράδια σου; Πώς ξεπερνάς όλα αυτά που υπέστης εξαιτίας του; Πως μπορείς να ξεχάσεις τον πόνο που ένιωσες;

Ένα θα σου πω… δεν ξεχνάς και δεν αφήνεις τίποτα πίσω. Απλά κλείνεις και θάβεις σε κουτάκια τα όσα έγιναν βαθιά μέσα σου. Και ξεχνάς, ή μάλλον κάνεις πως τα ξεχνάς για να πας μπροστά, για να πας κάπου αλλού. Κι όσο δεν τα πειράζεις και τα αφήνεις εκεί θαμμένα το καταφέρνεις.

Και κάποια μέρα θα αρχίσεις να γελάς και πάλι. Από μέσα σου, απ’ την καρδιά σου. Και δεν θα σε νοιάζει για τίποτε, ούτε καν για τον χαμένο χρόνο σου. Κέρδος θα το θεωρείς κι αυτό. Όπως και το ότι πλέον βρήκες τον εαυτό σου.

Γιατί τότε απλά θα έχεις καταφέρει να κερδίσεις – όχι τον έρωτα! Αυτόν δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς! Θα έχεις καταφέρει να κερδίσεις πίσω τον ίδιο σου τον εαυτό! Και γελώντας πια θα πας μπροστά.