Στο κέντρο της συναρπαστικής αυτής μάχης, της σκιάς και του φωτός, μια κατάλευκη σιλουέτα, πλαισιωμένη απ’ τα συναρπαστικά χρώματα του δειλινού, καθόταν αναπαυτικά στον ψηλότερο βράχο της βουνοκορφής, που τον ονόμαζε "θρόνο του Χρόνου"!
Ώρα πολύ ακόμα το φως θα πάλευε μέχρι τελευταία στιγμή, για να κρατήσει κάτι απ’ την καθημερινή του δόξα, αλλά και σήμερα, όπως κάθε μέρα, μοιραία, το φως θα νικηθεί, απ’ την αδυσώπητη δύναμη της αναπόφευκτης νύχτας!
Μάχονται άραγε μεταξύ τους κάθε δειλινό, το φως με το σκοτάδι, ή μήπως έτσι, οι δυο προαιώνιοι αντίπαλοι, υπηρετούν αιώνια ο ένας τη δόξα του άλλου; Τελικά, μήπως και οι δυο τους είναι δούλοι του πανδαμάτορα Χρόνου;
Άραγε ποσά τέτοια δειλινά, να του απέμειναν ακόμα... σκέφτηκε χαϊδεύοντας μελαγχολικά τα κάτασπρα γένια του, ο γηραιός προφήτης... Έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω, και οι στοχασμοί του τον ταξίδεψαν ξανά στο πλούσιο παρελθόν του!
Ο άνεμος του χρόνου, που με τόσους περιπετειώδεις τρόπους πέρασε από πάνω του, μπορεί να άσπρισε τα γένια και την κεφαλή του, να σκλήρυνε το δέρμα και να βάραινε το σώμα του, όμως μέσα του, η ψυχή του κυνηγού έμεινε ακμαία και θαλερή, πλημμυρισμένη απ’ το όραμα του μεγάλου κυνηγότοπου!
Καθισμένος εκεί, στον "θρόνο του Χρόνου", στο ψηλότερο σημείο του βουνού, αισθανόταν πως κάθεται στην κορυφή του κόσμου, για να παλέψει άλλη μια φορά, με θηριώδεις ερωτήσεις, αντάξιες ενός σοφού μελλοντολόγου μάγου!
Θα διασωθεί άραγε η σοφία του στο πέρασμα του χρόνου, ή θα καλυφθεί απ’ τη νύχτα των καιρών, την αδυσώπητη φθορά και την ανυπαρξία;
Ήταν πράγματι καθισμένος στην κορυφή της παράξενης αυτής βουνοκορφής, σε ένα περίτεχνα λαξευμένο κοίλωμα του βράχου, που παρά τη φθορά του, θύμιζε ακόμα έντονα τον θεϊκό θρόνο του Χρόνου!
Απ’ ό,τι γνώριζε, εδώ σ’ αυτόν τον λαξευμένο θρόνο και στα εγκαταλειμμένα απομεινάρια του ναού πίσω του, στην κορυφή αυτού του βουνού, οι Χαναναίοι λάτρευαν παλαιοτέρα, τον κοσμοκράτορα Κρόνο ή Χρόνο. Στη δική τους γλώσσα ονόμαζαν το βουνό Κρόνιο ή Χρόνιο! Μήπως λοιπόν καθόταν πράγματι στην εγκαταλειμμένη κορυφή του Χρόνου;
Η λατρεία του Κρονο-χρόνου είχε πια εγκαταλειφθεί, γιατί ο μύθος των Φιλισταίων έλεγε, πως ο Κρονο-χρόνος, έτρωγε ανελέητα τα παιδιά του!
Τι φτωχή και ανόητη ιδέα για τον θεϊκό Χρόνο!
Οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι, στερημένοι εντελώς από βαθυστόχαστους, μακροχρόνιους εξουσιαστικούς οραματισμούς, μπορούσαν να δουν μόνο τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος στον εφήμερο άνθρωπο!
Για τη σοφία του μάγου όμως, ο Χρόνος ήταν η πλέον αξιοσέβαστη απόπειρα θεοποίησης που συνάντησε, ανάμεσα στους αναρίθμητους ανόητους θεούς των εθνών! Δυστυχώς γι’ αυτούς, στον Κρονο-χρόνο, έβλεπαν μόνο τη φθορά των ανθρώπων και των έργων τους, και όχι τη δύναμη που έχει, να επιβάλει αιώνιες μορφές εξουσίας!
Ο Χρόνος, μπορεί πράγματι να φθείρει τον αρχικό σπόρο, όμως απ’ αυτόν αναγεννάται, για την αέναη διαιώνισή του, το αναγκαίο πλήθος των απογόνων του! Ο αρχικός σπόρος λοιπόν, όχι μόνο δεν πεθαίνει οριστικά, αλλά αναγεννάται συνεχώς και εξακολουθεί να συμμετέχει πολλαπλάσια στη ζωή, μέσα απ’ την ύπαρξη των μελλοντικών του απογόνων!
Καθισμένος στον θρόνο του Χρόνου, ο προφήτης ένιωθε το όραμά του να ξετυλίγεται ολοζώντανο μπροστά του! Αυτός ήταν ο αρχικός σπόρος, στην κορυφή του χρόνου! Ο πρώτο-γενάρχης μια πατριάς, που θα διαιωνίσει το δικό του εξουσιαστικό όραμα! Με τη δική του κληροδοτημένη δύναμη και σοφία, θα υποχρεώσει τους απογόνους του, να κυνηγήσουν στο μεγάλο κυνηγότοπο του μέλλοντος... κι αυτός θα είναι πάντοτε μαζί τους, εμπνευστής και καθοδηγητής τους!
Στα δικά του μάτια ήταν πια ολοφάνερο! Για τους μεγάλους οραματιστές, το τελικό... το πραγματικό έπαθλο, είναι το μέλλον!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ... ο μεγάλος κυνηγότοπος!
Ο μεγαλύτερος αγρός της ανθρωπότητας, που ποτίζεται απ’ το αστείρευτο ποτάμι του Χρόνου! Δεν είχε παρά να ρίξει σήμερα τον σπόρο του, ψηλά, εδώ στις πηγές του, κι αυτός θα ταξιδέψει ανεμπόδιστος πάνω στο ήρεμο, αιώνιο ρεύμα του, πριν φτάσει να ριζώσει, να πολλαπλασιαστεί, και να θρέψει αργότερα γενιές ολόκληρες, μάχιμων απογόνων, κάτω στην κοιλάδα του μέλλοντος!
Ένα κύμα μεγαλείου, ένιωσε να τον πλημμυρίζει!
Έγειρε στο πλάι και με τρεμάμενο χέρι σήκωσε απ’ τον βράχο δίπλα του, το αγαπημένο του αλεπουδοτόμαρο. Ώρα πολύ το χάιδευε, χαμογελώντας στοχαστικά! Να λοιπόν που με το πέρασμα των χρόνων, στην δοξασμένη γενιά των Μαγουσέων κυνηγών, είχε έρθει η στιγμή ενός νέου αλεπουδόγερου!
Το φόρεσε προσεκτικά στη λευκή κεφαλή του, και οι σκέψεις του ξαναπήραν το δρόμο τους. Επιτέλους, αφήνοντας ανεξίτηλα γραμμένες πάνω στον άνεμο του χρόνου, τις αφυπνιστικές λεπτομέρειες της ταραχώδους ζωής του, ακουμπούσε τις πύλες της αιωνιότητας..! Αν καταφέρει να τις ανοίξει, θα μπορούσε να κυνηγήσει μαζί με τους απογόνους του, στο ατελεύτητο μέλλον!
Κατά τη διάρκεια της δικής του ζωής, υπήρξε μέγας κυνηγός, ικανός παγιδοποιός και καλός συλλέκτης όπλων... αλλά το μέλλον, ο μεγάλος κυνηγότοπος, παρέμενε μέσα του το τελικό, το πραγματικό πολυπόθητο έπαθλο!
Απ’ τη θέση αυτή, μπορούσε να δει ανεμπόδιστα σε κάθε κατεύθυνση τριγύρω!
Ανατολικά βρισκόταν η γενέτειρά του, η Ουρ των Χαλδαίων, ο τόπος του πρώτου λυσσαλέου διωγμού του και της αναίτιας επιθετικότητας των θρησκευτικά κατευθυνόμενων ανθρώπων της! Η θρυλική κοιτίδα των μάγων, με τους πειθήνιους ζωντανοθαμμένους ήρωές της, που τόσο πικρά του δίδαξε, την πρόθυμη υποταγή των ανθρώπων μέχρι θανάτου, σε κατασκευασμένους θεούς και δόλια ιερατεία!
Βόρεια, το γνωστότερο κέντρο σπουδών μαγείας, η Χαρράν, με τους ψευδόσοφους μάγους, τις αμέτρητες ουρανολογίες και τις ανούσιες μελλοντολογίες τους! Η χώρα της ψευδαντιπαλότητας και της εύκολης απάτης, που με τον δεύτερο διωγμό που του επέβαλαν, τελικά τον ευεργέτησαν, αναγκάζοντάς τον να κατέβει νότια, στην ευλογημένη αυτή χώρα, των εύκολων θηραμάτων, αφυπνίζοντας μέσα του τη χαρά του κυνηγού!
Μπροστά του η Χαναάν, με την αφανισμένη απ’ το στιβαρό χέρι του κυνηγοθεού Ιαβέ, πεντάπολη των Σοδόμων! Τα μαυρισμένα και χορταριασμένα πια χαλάσματά της, ήταν η καλύτερη απόδειξη της άγνωστης πολεμικής τέχνης του εθνοδιαμελισμού, που γέννησε μόνος του, πάνω στην απόγνωσή του, ο κάποτε ανίσχυρος και από παντού κυνηγημένος προφήτης!
Μετά το κραταιό χτύπημά του, ερημωμένη και εγκαταλειμμένη δια παντός, ήταν η καθημερινή επιβεβαίωση της αλάνθαστης σοφίας του! Σήμερα... μόνο τα δικά του ζώα έβοσκαν πια, όχι μόνο στις απαγορευμένες κάποτε κοιλάδες, αλλά και μέσα στα χορταριασμένα χαλάσματά της!
Δυτικά και Νότια, τα Γέραρα και η Αίγυπτος. Οι δυο πλούσιοι κυνηγότοποι, που με την πρόθυμη υποταγή στις παγίδες του, και τα αναρίθμητα λυτήρια δώρα τους, στήριξαν τη δύναμη, τον πλούτο και το μεγαλείο του.
Πιο κοντά στο νότο, ο λόφος Βηθφαγή, ή λόφος των ελαιών, όπου με τόση επιτυχία δημιούργησε τον θρύλο της θυσίας του γιου του... χωρίς ποτέ να χύσει ούτε μια σταγόνα απ’ το πολύτιμο αίμα του Ισαάκ!
Απέναντι απ’ αυτόν τον λόφο, η φιλόξενη πόλη του μεγάλου δάσκαλου Μελχισεδέκ. Ο πραγματικός εκείνος μάγος, που σαν πατέρας, αδελφός και φίλος, όχι μόνο του συμπαραστάθηκε, αλλά του δίδαξε την αληθινή αξία, την έκταση και το μεγαλείο του χρόνου, και του παρέδωσε τα μυστικά της αθανασίας!
Ο μόνος σοφός άνθρωπος που συνάντησε και αγάπησε σαν ουρανόσταλτο δώρο! Τον δικό του θάνατο θρήνησε περισσότερο κι απ’ την ξαφνική απώλεια της Σάρας...
Τις σκέψεις του διέκοψε ο αγαπημένος του γιος, που ανηφόριζε για να τον συναντήσει σ’ αυτή την κορυφή του Κρόνιου όρους!
Ο Μαδιάμ έφτασε κοντά του, αλλά διακριτικά κάθισε σε απόσταση, για να μην διακόψει τους στοχασμούς του σοφού γέροντα! Λουσμένος στα χρώματα του δειλινού καθισμένος αναπαυτικά ψηλά στην κορυφή του Κρόνου, με το αλεπουδοτόμαρο του Σερούχ στο κεφάλι, ο πατέρας του δημιουργούσε μια απίστευτα επιβλητική εικόνα!
Τέτοιος ήταν ο πατέρας του... ένας ικανότατος δημιουργός ανεξίτηλων εικόνων και οραμάτων!
Ο Αβραάμ έγνεψε στο γιο του να πλησιάσει, και ο Μαδιάμ πήρε διστακτικά τον λόγο: «Σεβαστέ μου πατέρα, ο ήλιος σύντομα θα δύσει, και η μητέρα ανησυχεί... είναι νομίζω ώρα να πηγαίνουμε, πριν μας προλάβει η νύχτα»!
«Γιε μου... πίστεψέ με, δεν έχω πολλά τέτοια δειλινά μπροστά μου... γι’ αυτό δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιαστώ. Κι εδώ πάνω στην κορυφή του Χρόνου, γόνιμες σκέψεις με συγκλονίζουν. Μείνε λοιπόν κοντά μου λίγο ακόμα, μήπως και καταφέρω να σου μεταδώσω, κάτι ακόμα απ’ τους βαθύτερους στοχασμούς μου».
Ο Μαδιάμ χαμογελώντας του απάντησε: «Μα νομίζω πως ολοκλήρωσες την προσπάθειά σου, και δεν θα ήταν υπερβολή, αν έλεγα πως εσύ τα κατάφερες πολύ καλύτερα απ’ τον καθένα...»
«Όχι γιε μου...» τον διέκοψε αυστηρά, σχεδόν ενοχλημένος, ο σοφός γέροντας, «το πραγματικό μου έργο, όχι μόνο δεν τελείωσε, μα τώρα δα νομίζω πως αρχίζει! Η ζωή ενός ανθρώπου είναι πολύ σύντομη, και μόνο μέσα απ’ τους άξιους απογόνους του, μπορεί να διασφαλιστεί η συνέχεια των έργων του!
«Πρέπει πάντοτε να θυμάσαι, πως αν δεν υπάρξουν ισχυροί φύλακες, προσεκτικοί παγιδευτές, ικανοί κυνηγοί και διορατικοί προφήτες, που θα συντηρήσουν τη νίκη μας, μέσα στο διάβα των καιρών, όλες οι νίκες μας, όχι μόνο θα είναι προσωρινές... αλλά θα μετατραπούν σε σίγουρες, μελλοντικές, οδυνηρές ήττες...! Το τελικό ζητούμενο είναι... η διαχρονική νίκη! Μόνο εκείνοι που θα το αντιληφθούν αυτό, θα καταφέρουν να λυγίσουν εξουσιαστικά ολόκληρο το μέλλον στις προσταγές τους»!
«Πατέρα, καιρό τώρα θέλω να σε ρωτήσω... μήπως οι τέχνες του μάγου-κυνηγού, παραείναι σκληρές, ανελέητες και αφανιστικές;»
«Γιε μου Μαδιάμ...» τον διέκοψε ξανά ο γέροντας! «Αφανιστικός και σκληρός, είναι ο τυφλός επιθετικός πόλεμος. Ο κυνηγός δεν είναι αφανιστικός, αφού παγιδεύει μόνο μεγάλα και τροφαντά θηράματα. Αφανιστικός είναι ο λυσσαλέος επιδρομέας, ο ληστρικός πόλεμος και το αναίτιο μίσος. Ο κυνηγός δεν μισεί τα θήραμά του, απεναντίας, συχνά τα συντηρεί, γιατί πολύ απλά... τα χρειάζεται»!
Ο Μαδιάμ δείχνοντας πως έχει κι άλλες ερωτήσεις αντέτεινε: «όμως... ασθενοποιώντας προληπτικά τους ισχυρούς γύρω του... δεν μοιάζει περισσότερο με αναίτιο επιδρομέα και ύπουλο κλέφτη;»
Ο Αβραάμ χαμογέλασε λέγοντας: «Απεναντίας... εξασθενώντας προληπτικά τους ισχυρούς γύρω σου, ελαττώνεις τις ορέξεις και τις δυνατότητες των μελλοντικών σου αντιπάλων, και με προνοητική σοφία ελέγχεις το μέλλον σου! Ο προσεκτικός μάγος ασθενοποιεί τους ισχυρούς και εισπράττει λύτρα θεραπείας, όμως δεν σκοτώνει αναίτια τα θύματά του, όπως κάνουν με φανερή εχθρότητα και αιμοσταγείς μάχες οι βάρβαροι εισβολείς.
»Θα στο πω κι αλλιώς, για να το καταλάβεις καλύτερα. Αν ο κυνηγός, δεν κυνηγήσει εγκαίρως, τότε τα ισχυρά θηράματα, θα πολλαπλασιαστούν ανεξέλεγκτα γύρω του, και μοιραία θα καταλήξει αυτός τροφή των θηραμάτων του.
»Για να καταλάβεις ότι ο κυνηγός δεν είναι τυφλά αφανιστικός, θα σου θυμίσω όσα έγιναν στην Αίγυπτο. Εκεί δεν χτυπήθηκαν απ’ την οργή του πληγόχαρου Ιαβέ, ανίσχυροι και τυχαίοι, αλλά παντοδύναμοι και βάναυσοι εξουσιαστές. Απ’ την οργή του Ιαβέ, και την απειλή αφανισμού, όχι μόνο δεν χάθηκε κανείς, αλλά όλοι τους... "ευλογήθηκαν" και πανευτυχείς θεραπεύτηκαν!
«Ο πόλεμος λοιπόν διαφέρει ριζικά απ’ το κυνήγι, αφού ο πόλεμος αφανίζει και εκμηδενίζει μαζικά δυνατούς και αδυνάτους ανεξέλεγκτα, ενώ ο κυνηγός, επιλέγει προσεκτικά ανάμεσα απ’ τους ισχυρούς εξουσιαστές τα θηράματά του».
Ο προφήτης έκανε μια μεγάλη παύση, σαν να ήθελε να συγκεντρώσει όλη τη σοφία του σε μια σοφή πρόταση! Στοχαστικότερος συνέχισε: «Όμως, όλα αυτά δεν είναι παρά προσωρινές νίκες... η νίκη που δεν είναι διαχρονική, είναι μια επικίνδυνη νίκη!»
«Τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τις προσωρινές νίκες επικίνδυνες; Και γιατί δεν είναι σοφός εκείνος που αποφασίζει να ξεκουραστεί, απολαμβάνοντας ειρηνικά τις ένδοξες νίκες του;» ξαναρώτησε ο Μαδιάμ.
Πρόθυμα και χωρίς πολύ σκέψη απάντησε ο προφήτης: «Δυστυχώς η ειρήνη είναι ένα όνειρο, που όχι μόνο δεν το βρίσκεις δίπλα σου όταν ξυπνήσεις... αλλά ένα όνειρο που στο δίνουν, ακριβώς αυτοί που θέλουν να κοιμάσαι ήσυχος, όσο αυτοί ετοιμάζονται για πόλεμο!
Για τους σοφούς λοιπόν, ο βαυκαλισμός της ειρήνης, είναι το καλύτερο εργαλείο πολέμου! Πρόκειται για ένα άλλο είδος πολέμου! Μια θαυμάσια ευκαιρία προετοιμασίας για πόλεμο, όπου ο σοφότερος, κρυφά και ανενόχλητος, ετοιμάζει τις μελλοντικές του παγίδες. Αυτή η ίδια η "ειρήνη" λοιπόν... είναι ένας θαυμάσιος ελιγμός πολέμου! Ένας πόλεμος πολύ χειρότερος απ’ οποιονδήποτε άλλον, και αλίμονο σ’ εκείνον που δεν αντιλαμβάνεται έτσι, τον ύπουλο αυτό πόλεμο... που κάποιοι σκόπιμα ονομάζουν ειρήνη!
»Άλλωστε... ποια νομίζεις, πως είναι η μοίρα του προσωρινού νικητή μέσα στο χρόνο; Ο απερίσκεπτος νικητής είναι πάντοτε... ο μελλοντικός ηττημένος! Παράδειγμα οι δικές μου νίκες, που ενώ ήταν πράγματι πολλές και σημαντικές, αν δεν υπάρξουν άξιοι συνεχιστές, θα καταλήξουν όλες πρόσκαιρες και εφήμερες... γιατί τα συσσωρευμένα πλούτη και τα αγαθά που προσφέρουν οι προσωρινές νίκες, καθιστούν τον νικητή, μελλοντικό στόχο ισχυρών επιδρομέων!
»Κι αυτό πρέπει πάντοτε να το θυμάσαι... αυτές οι ίδιες οι νίκες και τα πλούσια λάφυρα που αυτές σου χαρίζουν, είναι που αυξάνουν καθημερινά, τον κίνδυνο της σύγκρουσης, με νέους ισχυρότερους, ευφυέστερους και πολυπληθέστερους αντιπάλους.
»Η συσσώρευση αγαθών και η κατοχή εύφορης γης απ’ τους Σοδομίτες, δεν έγινε η αφορμή του απόλυτου αφανισμού τους;
»Σοφός λοιπόν, είναι εκείνος που διασφαλίζει τις νίκες του σε βάθος χρόνου! Νικητής που δεν μπορεί να διασφαλίσει την εξουσία του... παραδίδει τους απογόνους του, στον σίγουρο μελλοντικό εξευτελιστικό αφανισμό και τη σφαγή! Και μια νίκη, που μελλοντικά θα γίνει η αφορμή του δικού σου αφανισμού, ή των απογόνων σου, είναι φρικτά ανόητη και απολύτως μάταιη! Ο οδυνηρός θάνατος χιλιάδων απογόνων σου, απ’ τα δικά σου λάθη, είναι χίλιες φορές... ο δικός σου θάνατος!
»Βλέπεις λοιπόν... γιατί ο πραγματικός ηγέτης πρέπει να διασφαλίζει εγκαίρως τη διαιώνιση της εξουσίας του; Να πολλαπλασιάζει, να εδραιώνει και να επεκτείνει ασταμάτητα τη δύναμη του... αποδυναμώνοντας προληπτικά και συνεχώς, ακόμα και τους πιο απίθανους αντίπαλους;! Και εν δυνάμει αντίπαλοι, είναι όλοι οι δυνατοί γύρω σου! Να λοιπόν γιατί στο μυαλό κάθε σοφού μελλοντολόγου μάγου, σεβαστή και δικαιολογημένη πρέπει να είναι η ανάγκη της προληπτικής εξασθένησης των αντιπάλων του. Γι’ αυτό και η εντολή των έγκαιρων εθνοδιαμελισμών, είναι η σημαντικότερη διαθήκη και το μεγάλο, αιώνιο μυστικό που αφήνω πίσω μου»!
Θαυμάζοντας την σοφία του πατέρα του, ο Μαδιάμ απάντησε: «Είναι δύσκολο να φέρω αντιρρήσεις, στα στρατηγήματα που με τόση σοφία μου περιγράφεις, και θα καταγράψω με κάθε επιμέλεια όσα είπες... αλλά εξακολουθώ να πιστεύω, πως δεν θα είναι καθόλου λίγοι εκείνοι, ανάμεσα στους απογόνους μας, που θα αναρωτηθούν, μήπως τα κρυφά όπλα της μαγείας, σαν όπλα πολέμου, είναι αδυσώπητα, τρομερά και ανελέητα;!»
«Γιε μου Μαδιάμ... είσαι πολυταξιδεμένος και γνωρίζεις, ότι ο κάθε λαός, για να επικρατήσει και να διασφαλίσει την εξουσία του πάνω στους ηττημένους, χρησιμοποιεί τα πλέον φονικά όπλα που μπορεί να κατασκευάσει, και δεν διστάζει ούτε στιγμή, να τα χρησιμοποιεί εναντίον οποιουδήποτε θέλει να υποτάξει ή να εξολοθρεύσει!
»Όμως, η έλλειψη πείρας σε παγιδεύει σε περιττούς δισταγμούς, και δικαιολογημένα δυσκολεύεσαι στην επιλογή των όπλων. Γι’ αυτό θα σε ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου κάτι, που νομίζω πως θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις αυτό σου το δίλημμα. Αν ένας Ελαμίτης, ή οποιοσδήποτε άλλος βάρβαρος επιδρομέας, απειλούσε με σκληρό και εξευτελιστικό θάνατο, εσένα και την οικογένειά σου, θα καθυστερούσες με διλήμματα και θα διάλεγες με δισταγμούς τα όπλα για να τον αντιμετωπίσεις, ή θα άρπαζες αδίστακτα οποιοδήποτε όπλο ήταν ικανό να τον αχρηστεύσει»;
Ο προφήτης έδωσε χρόνο στο Μαδιάμ να σκεφτεί, μα εκείνος πήρε αμέσως πρόθυμα τον λόγο: «Νομίζω πως... αυτή η απάντηση είναι εύκολη, γιατί όχι μόνο εγώ, αλλά ο καθένας, χωρίς δισταγμό, θα άρπαζε και θα χρησιμοποιούσε, οποιοδήποτε όπλο, θα τον έβγαζε απ’ την απελπιστική αυτή θέση».
«Βλέπεις λοιπόν», συνέχισε ο προφήτης «πως σ’ έναν κόσμο σφοδρής αντιπαλότητας και αφανιστικών πολέμων, δεν φαίνεται και πολύ συνετός, εκείνος, που πρώτα περιμένει να βρεθεί αντιμέτωπος με τον εξευτελιστικό και άδικο θάνατό του, πριν αποφασίσει να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που διαθέτει. Όταν η καυτή ανάσα του θανάτου φτάσει δίπλα του, ο καθένας θα ήθελε πολύ να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε όπλο, όσο μυστικό, μαγικό, σκληρό ή αφανιστικό κι αν είναι, αλλά δυστυχώς, όταν το πράγμα φτάσει εκεί... τότε θα ήταν ήδη πολύ αργά για να το κάνει!
»Άλλωστε, πόσο καλύτερο νομίζεις ότι είναι ένα αιχμηρό βέλος που κατατρυπάει το τρυφερό σώμα ενός παιδιού ή ένα κοφτερό ξίφος που κατακόβει σάρκες ανυπεράσπιστων γυναικών, από μια μυστική, μαγική ασθενοποιό ουσία, που απλά... γονατίζει στο έλεός σου και τον πιο άγριο μελλοντικό σου αφανιστή;»
Ο Μαδιάμ άκουγε τον πατέρα του εκστατικός.
Ήταν προβληματισμένος απ’ τις ασυνήθιστες απαντήσεις του σοφού πατέρα του. Όμως ταυτόχρονα ήταν ολοφάνερο, πως κάποιες σημαντικές ερωτήσεις εξακολουθούσαν να τον βασανίζουν ακόμα.
Ο πατέρας του τον ενθάρρυνε: «Μη διστάζεις να με ρωτήσεις, γιατί είναι αυτές οι ερωτήσεις, που στερεώνουν καλύτερα απ’ ο,τιδήποτε άλλο, την κατανόηση μέσα μας».
Ο Μαδιάμ πήρε μια βαθιά ανάσα, και συνέχισε: «Πατέρα... αν και δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω στις λεπτομέρειές της, τη μεστή σοφία σου... εγώ, υπηρετώντας όσο καλύτερα μπορούσα το όραμα σου, έγραψα ακριβώς όπως το θέλησες, όλα όσα μου είπες... υπάρχει όμως κάτι τελευταίο... που ακόμα δεν καταλαβαίνω. Στο απίστευτης σοφίας όραμα του εθνοδιαμελισμού, που μου περιέγραψες, μπορώ εύκολα να υποθέσω ότι τα μεγάλα ζώα, όπως το δαμάλι, η αίγα και το κριάρι, αντιπροσωπεύουν μεγάλα θηράματα ή δυνατά εχθρικά έθνη, που για τους λόγους που προανέφερες, πρέπει να εγκαίρως αποδυναμωθούν... όμως... στο ίδιο αυτό όραμά σου, υπάρχουν και δυο πολύ μικρά και αθώα πτηνά, η τρυγόνα και το περιστέρι. Και είμαι βέβαιος, πως δεν τα επέλεξες έτσι στην τύχη, να δείχνουν αυτά μικρά, αθώα και ανήμπορα! Ποιους λοιπόν αντιπροσωπεύουν αυτά, και γιατί διαμελίζονται, αφού έτσι κι αλλιώς φαίνονται μικρά, αθώα και ευάλωτα;»
Ο Αβραάμ χάιδεψε τα κάτασπρα γένια του με ικανοποίηση και απάντησε: «Γιε μου Μαδιάμ, από τότε που ήσουν μικρός, παρατηρούσα την επιμέλεια και τη σύνεσή σου, και από πολύ νωρίς, γνώριζα πως εσύ, ανάμεσα από τα υπόλοιπα παιδιά μου, μπορούσες καλύτερα απ’ όλους να με καταλάβεις! Μα με την ερώτησή σου αυτή, βεβαιώθηκα απόλυτα για τη σωστή εκλογή μου!
»Όπως σου είπα λοιπόν... ο πόλεμος και η εχθρότητα εμφανίζονται παντού και πάντοτε, και συχνά, είναι οι εσωτερικές έριδες και οι διχαστικές διχόνοιες, που μπορούν να αχρηστεύσουν και το πιο δυνατό έθνος. Ένας σωστός μελλοντολόγος ηγέτης, πρέπει να προβλέπει το μέλλον στις λεπτομέρειές του, και με την ίδια αποφασιστικότητα να εξασφαλίζει την επικράτηση των δικών του ανθρώπων, ακόμα και ανάμεσα σε συγγενικά έθνη!
»Η απάντηση λοιπόν στην ερώτησή σου είναι απλή, και με λίγη σκέψη θα γίνει ορατή και στους σοφούς που θα μας διαδεχθούν. Λοιπόν... η τρυγόνα είναι τα συγγενικά έθνη που μελλοντικά, δεν πρέπει να εξαιρεθούν απ’ την προληπτική εξασθένηση και τον διαμελισμό, αν για οποιονδήποτε λόγο απειλήσουν την εξουσιαστική πορεία των απογόνων μας, και αποπειραθούν να εμποδίσουν την εκπλήρωση της διαθήκης μου!
»Γνωρίζεις ότι ο γιος μου ο Ισμαήλ, με την Αιγύπτια γυναίκα του, έχει ήδη δώδεκα παιδιά και ίσως ν’ αποκτήσει κι άλλα. Οι δικοί του απόγονοι, που σήμερα εξαπλώνονται νότια προς την Αίγυπτο, αύριο θα γίνουν έθνος ισχυρό και αξιόμαχο, και θα ονομάζονται Ισμαηλίτες. Εδώ, στη Χαναάν, θα γίνουν έθνος ισχυρό οι Περάτες ή Εβραίοι, του γιου μου Ισαάκ. Ανατολικά πληθαίνουν οι Μωαβίτες και βορειότερα οι Αμμανίτες, τα παιδιά και οι απόγονοι του Λωτ.
»Εσύ ο ίδιος, που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον είσαι ικανός να διασώσεις το όραμα της διαθήκης μου, όπως μου είπες πρόκειται να κατοικήσεις στο Σινά, κι εκεί θα αποκτήσεις τους συνετούς Μαδιανίτες. Βόρεια στη Χαρράν, υπάρχουν και ισχυροποιούνται οι απόγονοι του αξιαγάπητου αδελφού μου Ναχώρ... και αργότερα θα εμφανιστούν τριγύρω κι άλλα συγγενικά έθνη, λιγότερο ή περισσότερο ισχυρά, και κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει, πως όλοι αυτοί οι συγγενείς λαοί, θα παραμείνουν αιωνίως φιλικοί μεταξύ τους, και θα δεχθούν να υπηρετήσουν ένα κοινό όραμα. Μέσα στις αλλαγές λοιπόν των καιρών και των χρόνων, αναπόφευκτα θα βρεθείτε αντιμέτωποι... και πρέπει να γνωρίζεις, ότι ο αδελφοκτόνος πόλεμος είναι ο χειρότερος όλων!
«Μάθε λοιπόν, ότι οι εχθροί και οι φίλοι δεν ορίζονται μόνο απ’ την καταγωγή, αλλά κυρίως απ’ την υποταγή τους στον τελικό στόχο... Το όραμα της διαχρονικής νίκης απαιτεί, όλοι, ακόμα και οι συγγενικοί λαοί, να δεθούν με τα ισχυρότερα δεσμά του εθνοδιαμελισμού, στην περίπτωση που εναντιωθούν στο κοινό όραμα»!
Άθελά του, ο Μαδιάμ είχε μείνει με το στόμα μισάνοιχτο απ’ την έκπληξη! Ένα ήταν σίγουρο! Η διεισδυτική σκέψη του πατέρα του, είχε προχωρήσει πολύ πέρα απ’ όσα μπορούσε να αντιληφθεί ένας κοινός άνθρωπος! Όμως, όσο σκληρό κι αν φαινόταν αρχικά... κατά βάθος ο γέρο σοφός, είχε δίκιο. Αν οι κυνηγοί διχαστούν και διαφωνούν μεταξύ τους, δεν θα καταφέρουν ποτέ να παγιδεύσουν οργανωμένα τα θηράματά τους!
«Και η περιστέρα... που είναι σύμβολο αθωότητας... ποιους μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτή;» ρώτησε γεμάτος αγωνία ο Μαδιάμ, υποθέτοντας πλέον την σκληρή απάντηση!
«Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, η αγαπημένη και αθώα περιστέρα, αντιπροσωπεύει το ίδιο το δικό μας μελλοντικό έθνος!»
»Το θεόσταλτο αυτό όραμα λοιπόν, εξουσιοδοτεί τους φύλακες της διαθήκης μου, να ευλογούν τους ευλογούντες και να καταρόνται τους καταρόμενους... χωρίς απ’ τον κανόνα αυτόν να εξαιρείται κανείς!
»Εχθροί και φίλοι, ορίζονται κυρίως απ’ τον βαθμό που υπηρετούν το όραμα της τελικής επικράτησής μας επί των εθνών, κι όχι απ’ τον βαθμό συγγένειας. Μόνο έτσι, με την απόλυτη πειθαρχία στο όραμα... θα "ευλογηθούν" όλες οι φυλές της γης, απ’ τον δικό μας Θεό!
»Και επειδή κανείς δεν πολεμάει αν δεν έχει ισχυρής λόγους για να το κάνει, έχοντας τη δύναμη, πραγματικά ή εικονικά, να αποκόπτεις και να διαμελίζεις ακόμα και τον ίδιο σου τον οίκο, όχι μόνο θα απομακρύνεις εγκαίρως τους δειλούς, τους άχρηστους και τους επαναστατημένους... αλλά, με αλύγιστη πειθαρχία, θα εξαναγκάζεις τους ικανούς να υπηρετούν το όραμα της τελικής επικράτησης, πάνω στους αναρίθμητους μελλοντικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς σου! Σου θυμίζω, πόσο καλά το πέτυχε αυτό, η εικονική θυσία του Ισαάκ!
»Μόνο έτσι θα γεννηθούν, ανάμεσα στους απόγονους μας, οι φύλακες εκείνοι, που πότε με τη θέληση τους, και πότε με "θεϊκό" εξαναγκασμό, θα υποχρεωθούν να υπηρετήσουν το τελικό όραμα της διαχρονικής μας νίκης, και να επικρατήσουν στο μεγαλύτερο κυνηγότοπο της ανθρωπότητας, εξουσιάζοντας και ορίζοντας το ίδιο τους το μέλλον!
»Ολόκληρη η ζωή είναι μια μάχη, που τους κανόνες της ορίζει ο επιτιθέμενος. Ένα απόλυτα πειθαρχημένο έθνος, πρέπει να έχει έναν διαχρονικό ηγέτη, απόλυτα ικανό να επιβάλει τη θέλησή του και την υποταγή στο όραμα της νίκης, κι’ αυτός δεν θα είναι άλλος απ’ τον Θεό Ιαβέ... και τους λίγους ικανούς που θα συντηρούν επιμελώς την εξουσία του»
Η επόμενη ερώτηση βγήκε αυθόρμητα απ’ τα χείλη του Μαδιάμ: «Όμως, σεβαστέ πατέρα μου, αφού ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ολιγόβιος... ποιος μπορεί να είναι ένας τέτοιος διαχρονικός ηγέτης, που κατά μήκος του χρόνου, θα επιβάλει σε όλους την υποταγή στο όραμα;» ψέλλισε ο Μαδιάμ.
Αντί άλλης απάντησης, ο Αβραάμ σηκώθηκε απ’ τον θρόνο του Χρόνου, και με αργές κινήσεις έβγαλε από πάνω του την ολόλευκη φορεσιά του. Φανερά συγκινημένος, άναψε το λιβανιστήρι του, και με τελετουργικές κινήσεις, τη φόρεσε στον γιο του Μαδιάμ. Στολίζοντάς τον με όλα τα ιερά σύμβολα του ιερέα-μάγου, πρόσθεσε:
«Μόνο ένας αιώνιος θεός κι ένα διαχρονικό ιερατείο μπορούν να κερδίσουν την αιώνια μάχη του χρόνου! Γι’ αυτό στο όνομα των προγόνων μας, και της μυστικής κοινωνίας των μάγων, σε ονομάζω ιερέα του κυνηγοθεού Ιαβέ. Το όραμα λοιπόν, θα εποπτεύεται, όχι από έναν ολιγόβιο άνθρωπο, αλλά από ένα διαχρονικά παρόν ιερατείο... Κι εσύ Μαδιάμ θα είσαι ο πρώτος ιερέας φύλακας της διαθήκης και των εντολών μου! Εγώ απέρχομαι, αλλά εσύ και εκατοντάδες άλλοι ξοπίσω σου, θα αναλάβουν να ηγηθούν της διαχρονικής μας νίκης»!
Ψηλά, πάνω στο Κρόνιο βουνό, πλαισιωμένη απ’ τα φλογερά χρώματα του δειλινού, μια νέα μορφή κάθισε στον θρόνο του Χρόνου! Έμοιαζε στον γεννήτορά του, αλλά είχε μια ολόκληρη ζωή μπροστά του, για να υπηρετήσει το όραμα της διαχρονικής μαγείας!
Μια μικρή, αδύνατη στήλη καπνού υψωνόταν απ’ το λιβανιστήρι της τελετής που γινόταν ψηλά στην κορυφή του χρόνου. Ο λεπτός μυρωδάτος καπνός της, γέρνοντας προς τη φορά του ανέμου, θα γινόταν στο μέλλον μεθυστικό σύννεφο, που θα σκέπαζε, ολόκληρη την κοιλάδα του μέλλοντος!
Ο αβραμισμός είχε γεννηθεί και φιλοδοξούσε να γίνει διαχρονική δύναμη εξουσίας. Το μέλλον, ο μεγάλος κυνηγότοπος, είχε αποκτήσει τους αντάξιους διαχρονικούς κυνηγούς του!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου