Κατακλυσμός από κατάρες στην Παλαιά Διαθήκη

"Ευλογία" και "κατάρα"

Το έπος του πατριαρχικού δόλου.

«Σήμερα θέτω έμπροσθεν σας
ευλογία και κατάρα
ευλογία εάν υπακούετε...
κατάρα εάν δεν υπακούετε» Δευτερ.11.26-28.

Η αβρααμική "θρησκεία", σ’ όποιον θέλει ακόμα και επιφανειακά να την ελέγξει, δεν αφήνει περιθώρια παρανοήσεων. Είναι σαφώς η θρησκεία του πολυμήχανου δόλου, μόνο που στις αφηγήσεις της η Βίβλος, για λόγους εντελώς ευνόητους, έκρυψε το δόλο κάτω απ’ τον πολύ περίεργο, για θρησκεία, συνδυασμό δυνάμεων, την «ευλογία και κατάρα» Δευτ.11.26.

Αυτό ακριβώς που σε μας με μια πρώτη ματιά δεν λέει και σπουδαία πράγματα, είναι η ψυχή και το δόγμα της αβρααμικής σκέψης! Η ευλογία και η κατάρα, είναι τα βασικά εργαλεία της βιβλικής παρακαταθήκης, γι' αυτό και με τόση φροντίδα βλέπουμε να τα μεταφέρουν ο ένας πατριάρχης στον άλλον. Γέν.12.3 // Γέν.27.12, 36, 41. // Γέν.28.4.

Ας πάρουμε όμως πρώτα την «ευλογία», όπως αυτή εμφανίζεται αρχικά στην συνεργασία του αβρααμικού θεού, με τους πρωτο-προφήτες του, στην επαναλαμβανόμενη δήλωση, που ούτε λίγο ούτε πολύ υπονοεί ότι από τους προφήτες αυτούς: «θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης». Γέν.12.3

Ρωτάμε λοιπόν, σύμφωνα με τις πλέον επιεικέστερες ερμηνείες των προφητικών ενεργειών. Πόσοι ευλογήθηκαν τελικά απ’ αυτούς, που πρώτοι απ’ όλους γέννησαν και εφάρμοσαν την πολύ ενδιαφέρουσα και περίεργη αυτή ιδέα της "ευλογίας";

Τρεις μεγάλες και πλούσιες περιοχές, φαίνεται να επισκέφθηκε ο Αβραάμ, ο μετανάστης προφήτης, κουβαλώντας επιμελώς μαζί του τις προθέσεις και τα σχέδιά του να "ευλογήσει" τον κόσμο. Και οι τρεις αυτές περιοχές γνωρίζουν μια λαίλαπα πληγών, ενώ ο Αβραάμ και στις τρεις περιπτώσεις πλουτίζει. Μάλιστα η χαναναιική πεντάπολη του Ιορδάνη "ευλογείται" τόσο αποτελεσματικά από τον θεό του Αβραάμ, ώστε αντί για δροσερή θεϊκή ευλογία, δέχεται καυτή θεϊκή αποτέφρωση!

Μήπως όμως και ο Ιακώβ, "ευλογώντας" την Παλαιστινιακή Συχέμ, τα κατάφερε χειρότερα; Ή μήπως ο "σωτήρας" της Αιγύπτου Ιωσήφ, δεν ξέκανε ολόκληρη την Αίγυπτο, σκορπώντας απλόχερα την οικονομική σύμφορα πάνω από ολόκληρη την χώρα, με τις ολέθριες προφητικές του ευλογίες;

Η εβραϊκή Βίβλος, περιχαρώς κατέγραψε όλους αυτούς τους πανούργους άθλους των ηρώων της. Η ίδια μάλιστα, απολύτως ξεκάθαρα ομολογεί, ότι οι "ευλογίες" των προφητών της, σταθερά αφανίζουν και εξοντώνουν, αντί να δημιουργούν έστω και τις πιο ασήμαντες προϋποθέσεις για οποιεσδήποτε ουράνιες ή επίγειες ευλογίες, που όλοι εμείς θα περιμέναμε.

Μέσα λοιπόν στις βιβλικές αυτές ιστορίες, οι μόνοι που φαίνονται αληθινά ευλογημένοι απ’ τις φοβερές αυτές εξελίξεις, είναι οι ίδιοι οι προφήτες, που κάθε φορά που οι "ευλογίες" τους χτυπούν τους γύρω λαούς, αυτοί είναι οι μόνοι που γίνονται ολοένα πλουσιότεροι.

Μερικοί, θα αντειπούν περισπούδαστα.

Μα οι θεϊκές ευλογίες δεν αναφέρονται καθόλου σε υλικά πλούτη, αλλά σε πνευματικά αγαθά!

Η Βίβλος όμως γι' αυτήν τουλάχιστον την εποχή- διαφωνεί ξεκάθαρα έπ’ αυτού. Λέει χαρακτηριστικά: «Ο Κύριος ευλόγησε τον κύριόν μου (Αβραάμ) σφόδρα και έγεινε μέγας (σε τι έγινε μέγας;) και έδωκεν εις αυτόν πρόβατα και βόας και αργύριον και χρυσίον και δούλους και δούλας και καμήλους και όνους» Γέν.24.34 + 33.11. Μήπως στερήθηκαν ανάλογων υλικών ευλογιών, ο Ιωσήφ και οι υπόλοιποι αυτοί πρωτο-προφήτες;

Επιτέλους όμως, γιατί αναλαμβάνουν να ευλογήσουν τους πάντες, αφού ούτε υλικά και πολύ περισσότερο πνευματικά είναι σε θέση να τους προσφέρουν το παραμικρό;

Μήπως λοιπόν εθελοτυφλούμε, αρνούμενοι να δούμε αντικειμενικά, όλα όσα φανερά οι άνθρωποι αυτοί κάνουν; Αφού ολοφάνερα κάνουν τα πάντα, αρκεί «ευλογώντας» τους άλλους, να γίνονται αυτοί ολοένα πιο ισχυροί σε υλικά αγαθά και προνόμια;

Μήπως όμως το «σπέρμα» των μεγάλων αυτών πρωτο-προφητών τα κατάφερε καλύτερα; Να ευλογήσει δηλαδή αληθινά τον κόσμο γύρω του; Δυστυχώς, η ίδια η βιβλική αφήγηση δείχνει κατά πολύ περίεργο τρόπο επί σειρά γενεών, τους τριγύρω λαούς, να αρνούνται με πείσμα όλες τις "ευλογίες" των εισβολέων απογόνων τους στη γη τους! Μήπως λοιπόν η αβρααμική "ευλογία" είναι κάτι απ’ το οποίο τελικά πρέπει προσεκτικά να φυλαγόμαστε; Μήπως το βιβλικό κείμενο μαζί με τον υπερ-ήρωά του Αβραάμ και την περίεργη εγκεφαλική θεότητά του, παίζουν μαζί μας με τις λέξεις, απειλώντας μας φανερά με... "ευλογία" και μάλιστα αβρααμική;

Ας εμβαθύνουμε λίγο στον όρο και στη διαδικασία της ευλογίας:
Ευλογία: Ευ-λογία, το εύ ομιλείν, καλλιλογία, έπαινος, εγκώμιο.
Ευ-λογώ: ομιλώ καλώς περί τινός, λέγω καλούς λόγους, επαινώ, εγκωμιάζω.

Έτσι λοιπόν για να μπουν μερικά πράγματα στη θέση τους. "Ευλογία" είναι το εργαλείο που αποκοιμίζει το θύμα. Ο δόλος είχε βρει τον καταλληλότερο συνεργάτη του: «τα καλά και κατάλληλα λόγια».

Πρέπει να παραδεχθούμε, ότι μέχρι εδώ προχωρήσαμε ικανοποιητικά στην αποκρυπτογράφηση των μηχανισμών του χαλδαιικού έπους, του πολυπρόσωπου και έντεχνου δόλου. Ναι, δε μας εκπλήσσει καθόλου, ότι το πρώτο πράγμα που έμαθε ο δόλος, είναι να μιλάει γλυκά.

Ο προμελετημένος δόλος, είναι η πλέον επικίνδυνη ανθρώπινη παγίδα και τα "καλά λόγια", είναι ο βασικότερος τρόπος παραπλάνησης των θυμάτων του. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που ανακάλυψε ο δόλος, ήταν η ευ-λογία! Η ανάγκη δηλαδή να μιλάς καλά και να πείθεις ώσπου να βρεθείς στην πλεονεκτική θέσει να σπείρεις εκεί που πρέπει τον όλεθρο!

Το λεκτικό στόλισμα, οι ωραιοποιήσεις, οι υποσχέσεις και η γλυκόλαλη πολυλογία, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της εκτεταμένης αυτής διανοητικής διαστροφής! 

Και είναι αυτός ακριβώς ο διανοητικός μηχανισμός της ακατάσχετης ελπιδολογίας, που αποκοιμίζει τις επιφυλάξεις και απομακρύνει τους φόβους των θυμάτων του!

Ο δόλος λοιπόν, έχει βρει το πιο κατάλληλο προσωπείο του, τα "κατάλληλα λόγια", το επίπλαστο «εγκώμιο», τον σκόπιμο «έπαινο» τις θεατρικές «ευχές», την ευγενική, γλυκιά αλλά προσποιητή συμφωνία, και τελικά τη χαμογελαστή δόλια ευλογία, πίσω απ’ το προσωπείο της οποίας, ο άγρυπνος εκπαιδευόμενος καταδολιευτής, εισχωρεί στην ψυχή και στο περιβάλλον των θυμάτων του, μετατρέπεται σε πετυχημένο καιροσκόπο και ελαφροπάτη ανθρωποκυνηγό!

Όσο αυτή η μελέτη προχωρά, τόσο ο "θαυμασμός" μας για τον εφευρέτη του δόλου, τον προφήτη Αβραάμ, ανεβαίνει κατακόρυφα! Ο άνθρωπος αυτός, ήξερε μαζί μ’ όλα τ’ άλλα, να χαρίζει προνόμια στον εαυτό του. Γνώριζε σαν παλιός Χαλδαίος μάγος, ότι ο ευλογών, είναι σε τελική ανάλυση ανώτερος του ευλογούμενου. Έτσι, κάθε προφήτης και μόνο ευλογώντας, αυτοανακηρύσσεται αυτόματα σε άνθρωπο ανώτερο, του οποίου η δήθεν γλυκιά καλλιέργεια και το ηθικό βάθος της ιερής αποστολής του, ξεχειλίζει και λούζει με ευλογίες όσους συναναστρέφεται. Όμως, πίσω απ’ αυτό το δήθεν φωτισμένο προσωπείο, μπορούσε να κρύψει με εκπληκτική ασφάλεια οποιοδήποτε δόλιο σχέδιο και να διεισδύσει ταυτόχρονα στην πιο προωθημένη θέση εκτέλεσής του.

Έκτοτε, ο κάθε προφήτης γνώριζε πως έπρεπε να χρησιμοποιεί την ανθρώπινη ευπιστία και πως η αγνή ανθρώπινη φιλοθεΐα, που ξεχειλίζει απ’ τις ψυχές των απλικών σαν θεϊκό νέκταρ, είναι αφύλακτος θησαυρός, που περιμένει αυτόν που μπορεί να τον κουρσέψει, όχι με σπαθιά και ρόπαλα, αλλά με γλυκόλογα, ευχές και ευλογίες, γιατί σ’ αυτά, είναι ολότελα αφύλαχτες, οι φιλόθρησκες ψυχές των ανθρώπων!

Ο πρωτο-προφήτης Αβραάμ, περιέργως είχε αυτή την συναίσθηση της δύναμης της τακτικής και των ιδεών του! Πρέπει καλύτερα απ’ τον καθένα να γνώριζε, ότι ο ασύστολος, ο πολυμήχανος, ο προμελετημένος δόλος, ήταν μια διαχρονική συνταγή επιτυχίας και γι’ αυτό την κληροδοτεί στο "σπέρμα" του, με την εντολή για μια παγκόσμια εφαρμογή της! Πρέπει από τότε να έβλεπε ξεκάθαρα, τα αφελή μελλοντικά θύματά του, να παρασύρονται χωρίς αντίσταση στα πρώτα γλυκόλογα και τις επιφανειακές καλλιλογίες του "σπέρματός" του.

Από τότε λοιπόν κάποιοι ένιωθαν την αξεπέραστη δύναμη της "ευλογίας"! Καταλάβαιναν, ότι αυτή μπορεί να είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο παράλυσης των αμυντικών μηχανισμών του θύματος. Ένα γλυκόπιοτο, υπνοποιό, πνευματικό δηλητήριο, ένα αποτελεσματικό διαρρηκτικό εργαλείο, που σε προωθεί στην πλεονεκτικότερη θέση εφαρμογής των πληγών... στην συνέχεια οι πληγές που ξεσπούν, αποδίδονται σ’ έναν οργισμένο "θεό"... κι έτσι η προφητική μέθοδος πλουτισμού, λειτουργεί ανεμπόδιστη σε όλο το ανήθικο μεγαλείο της. Η προφητική λοιπόν σκέψη, από τότε καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα, το φοβερό πλεονέκτημα, να παίρνεις με δόλο ό,τι θα σου ήταν εντελώς αδύνατο να αποκτήσεις με ευθεία απαίτηση.

ΔΟΛΟΣ λοιπόν, μια τιτάνια διαχρονική δύναμη επιτυχίας, που το μόνο που ζητάει από σένα είναι, να είσαι άνθρωπος χωρίς αναστολές, με άλλα λόγια και για να το πούμε απλά, να είσαι αδίστακτα πανούργος και ενώ εκμεταλλεύεσαι το θρησκευτικό αίσθημα των θυμάτων σου, εσύ δεν πρέπει να έχεις... ούτε ιερό ούτε όσιο!

Το βιβλίο λοιπόν που τόσο σεβάστηκε η ανθρωπότητα, η εβραϊκή Βίβλος, που κατέγραψε τα ανδραγαθήματα και τις περιπέτειες του ιδρυτή της φυλής και αρχιπατριάρχη Αβραάμ, καθώς κι αυτές των αντάξιων συνεχιστών του, έπ’ ουδενί δε γράφτηκε για να αποτελέσει τη βάση οποιασδήποτε θρησκείας. Αλλά για το σαφώς ευδιάκριτο πλέον λόγο, να καταγράψει τους άθλους και να διασώσει όσο το δυνατόν περισσότερες (ελαφρώς συγκαλυμμένες) λεπτομέρειες μιας τρομερής ανατολίτικης εφεύρεσης. Μιας τέχνης που η τρομακτική δύναμή της, δεν είχε καμία σχέση, με καμία απολύτως ηθικο-θρησκευτική βάση. Το πατριαρχικό "έπος", συγκράτησε πλήθος λεπτομερειών, από έναν τρόπο πλουτισμού και ζωής, παντελώς άσχετο προς κάθε απόπειρα προώθησης σεβάσμιων θρησκευτικών ιδεών!

Τελικά, ο άνθρωπος αυτός με τις μεγαλόπνοες ιδέες, είχε τη θαυμαστή ευκαιρία, στην μακρόχρονη ζωή του να δει την απόλυτη επιτυχία των ιδεών του. Στο τέλος της ζωής του είδε να τον αποκαλούν «κύριο, μέγα και ηγεμόνα» (Γέν.23.6), όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, των οποίων την ευτυχισμένη ευημερία, είχε με κάθε επιτυχία υπονομεύσει με τον αθόρυβο χαμογελαστό του δόλο!

Έτσι λοιπόν, η επαγγελία: «από σένα Αβραάμ θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης» (Γέν.12.3), σαφώς μόνο σαν απειλή μπορεί να ακουστεί μεσ’ απ’ τις σελίδες της βίβλου. Εκτός βέβαια κι αν αισθάνεστε ότι σήμερα γύρω σας, μετά από χιλιάδες χρόνια, έχει έστω και μερικώς εκπληρωθεί η τόσο τρανταχτή αυτή υπόσχεση. Λέτε να ήμαστε πράγματι ευλογημένοι, με την καλώς εννοούμενη ευλογία σήμερα όλοι εμείς οι "άλλες φυλές της γης", από τη δράση και τη θρησκευτική σκέψη της αβρααμικής σοφίας; Πιστεύετε στ’ αλήθεια, ότι πολλά απ’ τα ευλογημένα πράγματα, που ευτυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα γύρω μας, οφείλονται πράγματι στην μέριμνα, που ο Αβραάμ και ο θεός του έδειξαν για μας -τις άλλες φυλές της γης- στη μακρινή εκείνη εποχή; Αν ναι, πολύ θα θέλαμε ένα μικρό έστω κατάλογο "πραγμάτων", που να μας βεβαιώνουν ότι κάποιες ευλογίες πολιτισμού και γενικότερα αξιοπρέπειας, που σήμερα απολαμβάνουμε, γεννήθηκαν πράγματι απ’ τις απ’ τις υποσχέσεις και την δράση του σπέρματος του μεγάλου εκείνου προφήτη!

Μήπως τελικά, οι σωτήριες εφευρέσεις, η ωφέλιμη επιστήμη, τα φάρμακα, η περίθαλψη, η παιδεία, οι τέχνες η καλαισθησία κι γενικότερα ο υγιής πολιτισμός, , ο αθλητισμός, οι ελευθερίες, η σπουδή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τα απαραίτητα για τη ζωή μας κοινωνικά συστήματα, οι γνώσεις, η έρευνα των παθών μας και οι πολύτιμοι μηχανισμοί παραγωγής ανθρώπινης αξιοπρέπειας των σωτήριων ερωτήσεών μας, έχουν οποιαδήποτε σχέση με τις "ευλογίες" που προώθησε αυτός ο προφήτης και το σπέρμα του;

Μετά από χιλιετίες που μας προσπέρασαν, και έχουμε καταγεγραμμένες τις ατέλειωτες φρικαλεότητες των τριών μεγάλων αβρααμικών θρησκειών, δικαιούμεθα νομίζω να ρωτήσουμε, πού είναι επιτέλους οι τόσο βαρύγδουπες αβρααμικές ευλογίες; Δε νομίζετε ότι είναι καιρός, να δούμε προσεκτικότερα την αληθινή όψη των πραγμάτων;

Ας μη γελιόμαστε. Τα πράγματα που ο σημερινός άνθρωπος μπορεί με καμάρι να θεωρήσει ευλογημένη προγονική πρόνοια, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση, με όσα είπαν ή έκαναν ο Αβραάμ και το διαβόητο "σπέρμα" του. Είναι κοινό μυστικό, ότι ο προχριστιανικός ελληνομεσογειακός πολιτισμός, είναι ο μεγαλύτερος ποταμός ανθρώπινων ευλογιών, που έθρεψε την ανθρώπινη νοημοσύνη, βγάζοντάς την απ’ τα μαύρα σκοτάδια της μαγείας.

Χωρίς να μειώνουμε την συνδρομή και άλλων πολιτισμών, σήμερα ήμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι κυρίως η ελληνοθρεμμένη μεσόγειος, είναι αυτή που ξεδίψασε με τα δροσερά νερά της γνώσης, την κατάξερη από τις δεισιδαιμονίες ως τότε ανθρωπότητα. Μέχρι σήμερα, χωρίς περιστροφές και πέρα από κάθε αμφιβολία, τα φώτα του πολιτισμού για ολόκληρο τον πλανήτη, είναι κυρίως αρχαιοελληνικά! Κι όλ’ αυτά, χωρίς ποτέ κανείς να αποφασίσει να ευλογήσει κανέναν. Νομίζω άλλωστε, ότι οι αληθινές ευλογίες, απ’ τους αληθινούς ευεργέτες, δεν προαποφασίζονται, απλά προκύπτουν απ’ τον μόχθο της γνώσης και της συμφιλίωσης με την μητέρα φύση.

Ας δούμε όμως και το δεύτερο σκέλος, αυτής της άρτιας αβρααμικής εφεύρεσης, την «κατάρα».

Επαναλαμβάνουμε ότι οι ευφυείς συλλήψεις του ανθρώπου αυτού, υπήρξαν σοφά ολοκληρωμένες, μια και συμπλήρωμα της γλυκόγλωσσης παραπλάνησης (ευλογίας) θέλει την κατάρα, η συμμετοχή της οποίας είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα στην προσπάθεια θυματοποίησης των αντιπάλων.

Κατάρα: αρά κατά τινός, κακή αρά.
Αρά: κακή ευχή, προσευχή να πληγεί κάποιος από συμφορά.
Καταράσσομαι: επικαλούμαι (το θεό) προς το κακόν τινός.
Το Etymologicum Magnum είναι σαφέστερο: «αρά= η βλάβη»

Αν η κατάρα ξεσηκώνει και σήμερα ακόμα αόριστους φόβους και ανατριχίλες, σκεφτείτε την επίδραση αυτού του δραστικού όπλου στη μακρινή εκείνη εποχή. Ο προφήτης και ο Μάγος πριν απ’ αυτόν, ξέρει πολύ καλά να παίζει με τις ελπίδες (ευχές) και τους δεισιδαίμονες φόβους (κατάρες) των ανθρώπων. Κρατά την τρυφερή ανθρώπινη ψυχή, απαλά χαϊδεύοντάς την με γλυκόλογα, (ευλογίες), ωσότου να της δείξει τα μαύρα νύχια της πικρής κατάρας. Και για όλα αυτά, δε χρειάζονται πολλά. Αρκεί να είσαι εκπαιδευμένος Χαλδαίος ιερέας, δηλαδή Μάγος απ’ τα τρίσβαθα της αρνητικής ανθρώπινης ιστορίας και να έχεις μαζί σου ένα "θεό", πάντα πρόθυμο να πει και να κάνει όλα όσα η δόλια ψυχή σου σκαρφίζεται!

Ναι, αν κάτι αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι η πρωτοφανής για τα παγκόσμια θεολογικά και θρησκευτικά δεδομένα, έκταση και ποικιλία με την οποία ο θεός του Αβραάμ, χρησιμοποιεί την αστείρευτη χολή της κατάρας.

Αν πράγματι προκηρύσσαμε διαγωνισμό πρωτάκουστης αδιανόητης εκτεταμένης και κυρίως αποτελεσματικής κατάρας, να είστε βέβαιοι, ότι η Βίβλος θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος νικητής. Διότι δεν υπάρχει καμία κατάρα που θα μπορούσατε να σκεφτείτε, να δανειστείτε, ή σε έξαλλη κατάσταση να κατασκευάσετε, που πολύ χειρότερη να μην αναφέρεται ήδη στο βιβλίο αυτό! Γιατί η Βίβλος, είναι το κατ’ εξοχήν βιβλίο της δόλιας ευχής, αλλά και της τρομακτικής ψυχαναγκαστικής κατάρας!

Όσοι δεν έχουν μελετήσει προσεκτικά τη Βίβλο, δικαιολογημένα αγνοούν ότι τα κείμενά της κυριολεκτικά κατακλύζονται από θεϊκές απειλές (κατάρες) και πως στον μεγαλύτερο όγκο των σελίδων της, είναι κατάφορτη από τις ανατριχιαστικότερες απειλές, και τους πλέον περίτεχνους θεϊκούς τρομοποιούς πειθαναγκασμούς.

Και επειδή θα νομίζετε ότι αυτή τη φορά σίγουρα υπερβάλω, θα σας αφήσω να πάρετε μια μικρή, αλλά κατάπικρη γεύση από ένα ασήμαντο σχετικά βιβλικό απόσπασμα μαύρης, πηχτής θεϊκής κατάρας... θαυμάστε το:

«Eάν δεν υπακούσεις επιμελώς εις την φωνή του Κυρίου του θεού σου, για να προσέχεις να εκτελείς όλες τις εντολές του και τα διατάγματα του τα οποία εγώ σε προστάζω σήμερα, όλες αυτές οι κατάρες θα έλθουν πάνω σου και θα σε βρουν».

«Eάν δεν υπακούσεις, καταραμένος θα είσαι στην πόλη και καταραμένος θα είσαι στον αγρό. Καταραμένες θα είναι οι αποθήκες σου, το καλάθι και η σκάφη σου. Καταραμένος ο καρπός της κοιλίας σου και τα γεννήματα της γης σου, καταραμένες οι γέννες των γελαδιών και των προβάτων σου. Καταραμένος θα είσαι όταν εξέρχεσαι αλλά και όταν εισέρχεσαι. Ο Κύριος θα στείλει επάνω σου την ένδεια (φτώχια) και την αχoρτασίαν (στο ελλ. κείμενο: εκλιμίαν[2]), τον τρόμο, την θλίψη και την φθορά και ότι πιάνεις θα καταστρέφεται. Ο Κύριος θα προσκολλήσει πάνω σου θανατικό. Ο Κύριος θα σε χτυπήσει με απορία, πυρετό, ρίγος, ερεθισμό, μαρασμό, φλόγωση και ώχρα (κιτρινάδι και με μάχαιρα και με ανεμοφθορία και θα σε καταδιώκει εωσού αφανισθείς. Και ο ουρανός από πάνω σου θα γίνει χαλκός και η γη κάτω από τα ποδιά σου σίδηρος. Ο Κύριος θα μετατρέψει την βροχή σε σκόνη και χώμα (αντί βροχής) θα κατεβαίνει πάνω σου από τον ουρανό... θα συντριφθείς μπροστά στους εχθρούς σου... και το πτώμα σου θα γίνει τροφή στα όρνια του ουρανού και στα θηρία της γης».

«Ο Κύριος θα σε χτυπήσει με την Αιγυπτιακή πληγή στις έδρες (στον πισινό! ) και με αιμορροίδες (!) και με άγρια ψώρα και ξυσμό, με αρρώστιες αγιάτρευτες... θα σε χτυπήσει (ο Κύριος) με τρέλα, με τύφλωσιν... με σύγχυση μυαλού, θα ψηλαφείς σαν τον τυφλό στο καταμεσήμερο και θα είσαι μόνος καταδυναστευόμενος και διαρπαζόμενος χωρίς βοήθεια... αμπελώνα θα φυτεύεις και δεν θα τον τρυγείς, γυναίκα θα αρραβωνιασθείς και άλλος μαζί της θα πλαγιάζει, υιούς και θυγατέρας θα γεννήσεις και δεν θα είναι δικοί σου... σπίτι θα χτίζεις και δεν θα κατοικείς σ’ αυτό».

Μήπως ανατριχιάσατε;

Ένα μικρό διάλειμμα, για μια βαθιά ανάσα και λίγα σχόλια για την τελευταία αυτή φράση. Είναι κατάρα λοιπόν να χτίζεις το σπίτι σου και να στο παίρνουν άλλοι! Αυτό όμως σε τίποτα δεν εμποδίζει την ίδια αυτή θεότητα, να υπόσχεται αντί ευλογίας στον εκλεκτό της λαό τα έτοιμα καλοχτισμένα σπίτια των Χαναναίων, υποσχόμενη ότι: «ο Κύριος θα σας φέρει στη χώρα που υποσχέθηκε στον Αβραάμ, για να σα δώσει πόλεις μεγάλες και καλές, τις οποίες δεν κτίσατε και οικίες γεμάτες απ’ όλα τα αγαθά, που δεν τα φέρατε εσείς και πηγάδια ανοιγμένα τα οποία δεν σκάψατε εσείς, αμπελώνες και ελαιώνες, τους οποίους εσείς δεν φυτέψατε (όμως)... δεν θα πάτε πίσω απ’ την λατρεία άλλων θεών» Δευτερ.6.10-14.

Μα γιατί να πάνε με άλλον θεό, μια χαρά είναι μ’ αυτόν, αφού ο ευφυέστατος θεός του Μωυσή, φροντίζει η κατάρα των άλλων να γίνεται η δική τους ευλογία! Αυτά σε παρένθεση.

Και συνεχίζει λοιπόν στο Δευτερονόμιο το κατάμαυρο "ουράνιο" ποτάμι από κατάρες: «θα σου σφάξουν το βόδι... θα σου αρπάξουν το γαϊδούρι... τα πρόβατά σου θα τα πάρουν οι εχθροί σου... θα χάσεις τον πόλεμο... οι υιοί και οι θυγατέρες σου θα παραδοθούν σε άλλον λαό, οι οφθαλμοί σου θα βλέπουν και θα μαραίνονται γι’ αυτούς όλη την ημέρα και θα γίνεις παράφρων... Ο Κύριος θα σε χτυπήσει στα γόνατα και στα σκέλη με κακή πληγή, από τις πατούσες έως την κορυφή σου, ώστε να μην μπορείς να γιατρευτείς...

«Τον αγρό σου θα καταφάγει ακρίδα. Όλα τα γεννήματα της γης σου... θα τα καταφθείρει η ερυσίβη. Σκουλήκια θα φανέ τους αμπελώνες σου και δεν θα πιεις το κρασί τους... Ελιές θα έχεις, αλλά δεν θα σου δίνουν το λαδί τους. Ο ξένος θα σε δανείζει, δεν θα δανείζει εσύ αυτόν... όλες αυτές οι κατάρες θα έλθουν πάνω σου, αν δεν υπακούσεις».

«Αν δεν υπακούσεις, όλες αυτές οι κατάρες θα πέσουν πάνω σου. Θα στείλω πάνω σου... πείνα... δίψα... γυμνότητα... έλλειψη πάντων... ζυγό σιδερένιο... και θα φας τις σάρκας των υιών σου και των θυγατέρων σου... Η απαλή και τρυφερή γυναίκα... θα κοιτάξει με πονηρό (πεινασμένο!) βλέμμα τον άνδρα της, τον γιο και την κόρη της, αλλά και το νεογέννητο βρέφος της, (!) που γεννήθηκε ανάμεσα στα ποδιά της, διότι, από την έλλειψη πάντων στην πολιορκία, θα τα φάγει (τα παιδιά της) κρυφά...»!

«Σεβάσου λοιπόν το ένδοξο και φοβερό τούτο όνομα Κύριο (Γιαχβέ) τον θεό σου. Αλλιώς ο Κύριος θα κάνει τις πληγές σου... πληγές μεγάλες και αθεράπευτες και ασθένειες κακές βαριές και αθεράπευτες. Και θα φέρει πάνω σας όλες τις οδυνηρές πληγές της Αιγύπτου, απ’ τις οποίες κατατρόμαξες και θα τις κολλήσει σε σας (και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι κατάρες, ο Μωυσής ενσωματώνει και νομιμοποιεί όλες τις πιθανές μελλοντικές διευρύνσεις του καταλόγου!) και κάθε ασθένεια και κάθε πληγή που δεν είναι (ακόμα) γραμμένη στο βιβλίο αυτό, (ακόμα κι αυτές) θα φέρει ο Κύριος επάνω σας, και θα σας χτυπήσουν μέχρι αφανισμού».

Και τελειώνουμε με το αδιανόητο αποκορύφωμα που θα ντρόπιαζε χωρίς εξαίρεση οποιονδήποτε θεό: «και καθώς ο Κύριος ευφράνθη εις το να σας αγαθοποιεί και να σας πληθύνει, έτσι θα ευφρανθεί ο Κύριος στο να σας εξαλείψει και να σας μηδενίσει»! Δευτερ.28.15-63.

Αυτός όλος ο κατακλυσμός από κατάρες, δεν είναι παρά μόνο το μισό απ’ το 28ο (ΚΗ΄) κεφάλαιο του Δευτερονομίου, των συμπληρωματικών δηλαδή νόμων, που ο Μωυσής έδωσε στους δύσμοιρους Ισραηλίτες, στη γη Μωάβ, μετά δηλαδή απ’ τους νόμους του όρους Σίνα - Χωρήβ.

Δεν μένουν πολλά πράγματα για να τονίσει κανείς. Τα μαύρα αυτά φαντάσματα, που σκοπό έχουν να ξεσηκώσουν τα τρίσβαθα της ανθρώπινης αγωνίας, είναι δυστυχώς από μόνα τους ικανά να αναγκάσουν ένα απλό άνθρωπο και συνεπώς και έναν ολόκληρο λαό, να εκλιπαρεί... για υποταγή! Ο νεοσύστατος λαός Ισραήλ, δεν είχε δυνατότητες άρνησης της καταδυναστευτικής αβρααμο-μωυσιακής θρησκείας. Συγκεκριμένες απειλές ασθενειών και θανάτου, είχαν περιχαρακώσει την μοίρα του νεοσύστατου έθνους! Ο "εβραϊκός λαός" είχε εγκλωβιστεί για πάντα, σε ένα κλοιό ασθενειών, κατάρας και θανάτου. Η υποταγή στις υποδείξεις και τις προσταγές του ιερατείου, ήταν η μοναδική εγγύηση επιβίωσης.

Οι άνθρωπος όμως, που τελικά καταδέχτηκαν να γράψουν όλες αυτές τις ανατριχιαστικές κατάρες, ήταν ολοφάνερα επαγγελματίες καταροσυλλέκτες! Ολοφάνερα πρόκειται για μια επαγγελματική ομάδα ιερέων, που ουσιαστικά και ολοφάνερα, συλλέγουν και συνθέτουν θαυμαστής πληρότητας κατάλογο τρομακτικών πραγμάτων και καταστάσεων, που αγκαλιάζουν και την τελευταία λεπτομέρεια της ανθρώπινης ζωής. Ολοφάνερος σκοπός τους, η θεολογική τρομοκρατία! Η μόλυνση της ανθρώπινης φαντασίας, και η σταθερή παραγωγή πηχτού δεισιδαιμονικού τρόμου.

Ο τιμωρός θεός και ο σαρωτικός φόβος τον πληγών του, συνυφαίνονται μεθοδικά πάνω σε κάθε πτυχή και εκδήλωση της εβραϊκής καθημερινότητας. Τα τρομακτικότερα φόβητρα και οι πλέον καυτές ανθρώπινες ωδίνες, επιστρατεύθηκαν για να κάμψουν κάθε υποψία αντίστασης και να εδραιώσουν την χαλδαιο-λευιτική δεσποτεία, της νεογέννητης θρησκείας, που αργότερα έγινε γνωστή ως «Ιουδαϊκή θρησκεία».

Ο απειλητικότερος θεός όλων των εποχών, ο πληγόχαρος χαλδαίος θεός του Αβραάμ και το ιερατικό του "σπέρμα", αποκτούσαν επιτέλους λαό! Ο Λευί-Μωυσής, καταροποίησε κάθε πιθανή ανυπακοή. Σαν τους μεγαλύτερους μάγους της γενιάς του, κάλεσε όλους τους δαίμονες της ανθρώπινης φαντασίας, να εισβάλουν ορμητικά στην απροστάτευτη και γυμνή ψυχή των απαιδεύτων. Επιστράτευσε όλα τα ανθρώπινα φόβητρα, ανεκπλήρωτους πόθους, βάσανα, και φλογερές ασθένειες, μαζί με κάθε μορφή εξευτελιστικού θανάτου, για να νομιμοποιήσει την απόλυτης εξουσίας αυτού του ανεκδιήγητου θεού, πάνω στον κατατρομαγμένο νεοαποκτηθέντα λαό.

Η Βίβλος, στα πρώτα της βιβλία, μας ξεναγεί κυριολεκτικά σ’ ένα ανεπανάληπτο θεολογικό "θρίλερ", σ’ έναν τραγικό θρησκευτικό τοκετό, στην γέννηση ενός θρησκευτικού όντος, που απ’ τις πρώτες στιγμές της ύπαρξής του, ξέρει να λέει ψέματα, να παραπλανά και να εξασκεί απόλυτη εξουσία πάνω στην κοινωνία, την οικογένεια, την ψυχή και το σώμα του κατατρομοκρατημένου "Εβραίου"!

Έτσι, βλέπουμε ότι απ’ τις αιμορροΐδες, μέχρι την ερυσίβη (ασθένεια των σιτηρών) κι απ’ τον πυρετό που φλογίζει αγιάτρευτος τα θύματά του, μέχρι την χρεοκοπία, την τρέλα, την σκλαβιά και τον ατιμασμένο έρωτα... όλα τα τέρατα τα κρατάει στο χέρι της, η απειλητική αυτή θεότητα του Μωυσή, και μόνο η υπερνοήμων ιδιότητα της άνευ όρων υπακοή, (υποταγή) μπορεί να σε απαλλάξει απ’ όλα τούτα τα ανθρωποφάγα δεινά!

Κι εδώ έρχεται αναπάντεχα η ερώτηση: ο άνθρωπος αυτός που μπήκε στον κόπο να συγκεντρώσει με τόση επιμέλεια, τον εξωφρενικά λεπτομερή αυτόν κατάλογο των σωφρονιστικών αυτών θεϊκών απειλών, θα σας φαινόταν πράγματι πολύ περίεργο... αν ταυτόχρονα έψαχνε και το ΠΩΣ, θα ήταν επιτέλους δυνατόν, να πραγματοποιηθούν, τουλάχιστον κάποιες απ’ τις περίεργες αυτές "θεϊκές" απειλές;

Σας φαίνεται αληθινά κάτι τέτοιο απίθανο;

Εγώ νομίζω, ότι το περίεργο και το απίθανο, θα ήταν εντελώς το αντίθετο. Γιατί, αυτός που διαθέτει όλο αυτό τον χρόνο, αλλά και την ικανότητα να διαχωρίσει τόσο λεπτόλογα όλους αυτούς τους απίθανους τομείς ανθρώπινου φόβου, και να τους επικαλεστεί με τόση ανατριχιαστική ευχέρεια, είναι ήδη αναμφίβολα, μόλις ένα βήμα μακριά απ’ το να δει και τους τρόπους, που πολλά απ’ αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν! Ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί εκφοβισμούς στις σκοπιμότητές του, συχνά είναι και απ’ τους πρώτους που διακρίνουν τις πραγματικές πιθανότητες για την πραγμάτωση τους!

Άλλωστε, αυτός δυστυχώς πρέπει να ήταν ανέκαθεν ο μηχανισμός παραγωγής φόβητρων, πληγών και ιάσεων, από τα ιερατεία όλου του κόσμου. Σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, μελετώντας τρόπους εκφοβισμών και εντυπωσιασμών, αύξησαν εντυπωσιακά την κατανόηση και την ικανότητα τους, στην παραγωγή τέτοιων ακριβώς πληγών και καταστάσεων, που εδραίωναν τον σεβασμό και την απαραίτητη εξουσία των ιερατείων πάνω στα απονήρευτα πλήθη. Μόνο εμείς, ο ανώνυμος όχλος, εξακολουθούμε χιλιάδες χρόνια μετά, να αρνούμεθα με παθολογική αφέλεια, αυτήν την αδιανόητη για μας παγκόσμια και διαχρονική πραγματικότητα.

Βέβαια, για να επιστρέψουμε στις κατάρες, φανερό είναι επίσης, ότι και η "θεότητα" που καταδέχεται να συνυπογράψει ένα τέτοιο αισχρό ντελίριο από κατάρες, εκτός απ’ την πολύ αποκαλυπτική ανθρωπο-φθονική προσωπογραφία της, ξεκάθαρα μας δηλώνει, ότι το λιγότερο αγνοεί την πραγματική ανθρώπινη φύση, υποτιμώντας μέσα στην παραπάνω "κατολίσθηση" από κατάρες, το δυνατότερο ανθρώπινο αίσθημα, την αξεπέραστη δηλαδή μητρική αγάπη, για την οποία χιλιάδες χρόνια τώρα, μόνο ύμνοι έχουν γραφτεί, χωρίς να έχει γίνει γνωστή ούτε μία περίπτωση μητρικού κανιβαλισμού κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Γνωρίζουμε μητέρες, που κυριολεκτικά έθρεψαν με το αίμα τους και συντήρησαν στη ζωή τα καταπλακωμένα απ’ τα συντρίμμια σεισμών παιδιά τους, αλλά ούτε μία περίπτωση, που μητέρα με σώας τας φρένας, να χόρτασε την χειρότερη λιμοκτονική πείνα της, με τις σάρκες του ίδιου του παιδιού της! Πόσοι άνθρωποι λιμοκτονούν μέχρι θανάτου σήμερα στον πλανήτη... έγινε πουθενά γνωστή μια τέτοια περίπτωση; Εν τούτοις η κατάρα αυτή... αδιανόητη και για την πιο ελαττωματική φαντασία, είναι γραμμένη δια χειρός του υπέρλαμπρου προφήτη Μωυσή, στο βιβλίο της Ιουδαιο-χαλδαιικής θρησκείας, δήθεν δια στόματος και καθ’ υπαγόρευση του αληθινού θεού!

Αλήθεια, ποιος θεός θα καταδεχόταν να συνθλίψει κάτω από τόσα τρισάθλια φόβητρα, την εύθραυστη και νεογέννητη νοημοσύνη των ανθρώπων, για να τους αναγκάσει να τον υπακούουν; Αλήθεια, καθώς συμβαίνουν ή γράφονται όλα αυτά... «ο Λόγος», ο κατοπινός θεός της αγάπης, πού είναι; Όταν οι Εβραιο-χριστιανικές γραφές μας βεβαιώνουν, ότι: «Αυτός (ο Λόγος) ήταν απ’ την αρχή με τον θεό. (Και) Τα πάντα δι’ αυτού δημιουργήθηκαν και απ’ όσα έγινα, τίποτε δεν έγινε χωρίς αυτόν» Ευαγγ. Ιωάνν. 1.1. Στην προανθρώπινη ζωή του λοιπόν, βλέπει όλα αυτά τα ανδραγαθήματα των (γήινων) προγονών του; Ακούει όλα αυτά τα απίστευτα λόγια των προφητών του; Ή μήπως όπως είναι λογικό να συμπεράνουμε, όσο κι αν αυτό κακοφαίνεται σε κάποιους... πρέπει να παραδεχθούμε τελικά, ότι αυτός τους τα υπαγορεύει κιόλας;

Δυστυχώς, όσο απολαυστικό κι αν φαίνεται στους πολλούς, το παιγνίδι με τις χαλδαιικές ελπίδες, δεν μπορούμε αιώνια να το παίζουμε ατιμωρητί. Τα θεολογικά παραμύθια των αρχαίων Χαλδαίων, σαν λαίμαργα παρασιτικά "φυτά", αναρριχήθηκαν πάνω στο κορμί της νεαρής ανθρώπινης νοημοσύνης, απομυζώντας σε επικίνδυνο βαθμό τους ζωτικότερους χυμούς της. Εισχωρώντας στον κοινωνικό ιστό των λαών, με την μορφή θρησκευτικής παιδείας, αποσπούν την προσοχής, αλλοιώνουν τις άξιες, εξαφανίζουν την ορθή απόδοση τιμών, δαιμονοποιούν τις ερωτήσεις, καταργούν τον θεολογικό έλεγχο, και γενικότερα υποβαθμίζουν την κριτικής μας ικανότητας και αχρηστεύουν την ζωτική συναίσθηση προορισμού και προτεραιοτήτων.

Όλα αυτά, μπορεί να ακούγονται βαριά, δυσοίωνα και καταθλιπτικά, αλλά κοιτάξτε γύρω σας, μετά από χιλιετίες πολύμορφης χαλδαϊκής "σωτηρίας", τα πράγματα μόνο προς το χειρότερο πηγαίνουν. Με την απομυθοποίηση των ιερών αυτών θρησκευτικών τεράτων, που με κάποια σχετική νομίζω επιτυχία εδώ επιχειρήσαμε, αξίζει νομίζω να ρίξουμε μια δεύτερη μάτια στις θεμελιώδεις αποφάσεις μας, γιατί η αλήθεια, δεν είναι απλά η μεγαλύτερή μας περιουσία, είναι η μοναδική μας περιουσία και δυστυχώς, οι θρησκευτικές μας αφέλειες, είναι δηλητηριώδη "φίδια" κι όχι παιδικά παιγνίδια!

Λοιπόν; Τι μας συμβαίνει επιτέλους;

Άραγε μετά απ’ όλα αυτά που "είδαμε", μήπως δικαιούμεθα επιτέλους να υποθέσουμε, ότι ακόμα μας εξαπατούν οι θεολόγοι της αρχαιότητας; Ή μήπως πρέπει να εξακολουθήσουμε να λουφάζουμε στην υποθετική ασφάλεια της σιωπής, γιατί, όπως κάποιοι λένε, ζούμε ακόμα στην εποχή, που εμείς οι αναλώσιμοι θνητοί, ανεξάρτητα από το μέγεθος της εις βάρος μας διαπιστωμένης απάτης, δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα δικαίωμα γνώμης;

Μήπως, είναι καιρός να υποθέσουμε, ότι σιωπηλοί και υποταγμένοι για να αποφύγουμε τις υποθετικές κατάρες του κάθε υποθετικού θεού, προκαλούμε ακριβώς όσα φοβόμαστε;

Με όσα έχουμε πει μέχρι εδώ, αλλά και με όσα φρικτά και αφυπνιστικά σας εγγυώμαι ότι θα δούμε στην επόμενη μελέτη μας, θα γίνει περισσότερο από κατανοητό, ότι απ’ όλους τους "θεούς" της αρχαιότητας, αυτός ο χαλδαιογενής θεός της Βίβλου, έγραψε την πιο βίαιη και πολεμόχαρη ιστορία, απ’ όλους τους ανθρωπογενείς θεούς της ανθρωπότητας. Αυτό βέβαια, το γνώριζαν ήδη σε κάποιο βαθμό, όσοι μελέτησαν την Βίβλο με στοιχειώδεις επιφυλάξεις.

Με την παρούσα όμως μελέτη, διαπιστώνουμε θαρρώ αβίαστα, ότι η πολεμόχαρη φύση αυτού του βιβλικού θεού, δεν είναι τίποτε μπρος στο κυριολεκτικά φαρμακερό δόλο, που ενέπνευσε στους προφήτες του, απ’ την εποχή ακόμα της πρώτης αβρααμικής του σύλληψης.

Οι μοναδικοί αλλά και αποδοτικότεροι μηχανισμοί καθολικής εξαπάτησης των αφελών θνητών του κόσμου, γεννήθηκαν κάτω απ’ τις ευλογίες αυτού του Χαλδαίου θεού, και τις ατέλειωτες λεπτομέρειες αυτής της τερατογένεσις, τις κρατούμε ανυποψίαστοι στα χέρια μας, κάθε φορά που ανατρέχουμε απρόσεκτα στις σελίδες της Χαλδαιο-εβραϊκής Βίβλου. Με την συγκεκριμένη Βίβλο ανά χείρας, κρατούμε στα χέρια μας το πληρέστερο χρονικό της εξαπάτησής μας... και εν τούτοις το υποληπτόμεθα εκατονταετίες τώρα, με άδολη πίστη και άμετρη εμπιστοσύνη!

Τι μας συμβαίνει λοιπόν;

Βλέπουμε καλά, ή μας γελούν τα μάτια μας; Λατρεύουμε εντελώς ανυποψίαστοι, ένα θεό που για εκατονταετίες, κατέφθειρε και συρρίκνωσε μεθοδικά την αξιοπρέπεια και την νοημοσύνη των λαών μας; Είναι ποτέ δυνατόν, να συμβιβαστεί κανείς με όλες αυτές τις οδυνηρά αναπάντητες ερωτήσεις; Είναι ποτέ δυνατόν, να συμβιβαστεί κανείς με όλες αυτές τις βαρύτατες υποψίες, έστω και σε επίπεδο πιθανοτήτων;

Γιατί πρέπει να κυλούν χιλιετίες πάνω απ’ τα τραγικά μας λάθη, πριν υποπτευθούμε τη φοβερή τους έκταση;

Ένα τόσο μεγάλο ψέμα, πολλών πλέον εκατονταετιών, είναι δυσβάσταχτο, ακόμα και για μας τους σύγχρονους Χαναναίους, με την πηχτή και σαν μέλι γλυκιά θρησκευτική αφέλεια. Όμως, χιλιάδες χρόνια ψεύδους και αυταπάτης, είναι πολλά, ακόμα και για μας τους συνηθισμένους στην ταπείνωση, αναλώσιμους, ευάλωτους θνητούς. Επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει.

Κάποιοι, ίσως δικαιολογημένα, να θεωρούν υπερβολική την υπόθεση, πως μια μικρή σχετικά μερίδα ιερέων, με ανάλογες καταβολές και την σχετική γνώση, κατάφεραν να αποκτήσουν τέτοια δύναμη και εξουσία, ώστε να επιβουλεύονται διαχρονικά και ακατάπαυστα τις τύχες των λαών της γης! Η Βίβλος όμως, ο μέγας γρίφος της ανθρωπότητας, κάποτε θα απομυθοποιηθεί. Τότε οι άνθρωποι θα δουν επιτέλους σ’ αυτήν, την ισχυρότερη θεολογική παραπλάνηση, που αποτρέλανε την ανθρωπότητα. Δεν μπορεί, κάποτε θα υποπτευθούν επιτέλους την πραγματική της φύση και ουσία.

Τότε, κάτω απ’ την ευεργετική αυτή κατανόηση, οι επόμενες γενιές, στις επόμενες εκατονταετίες, θα μελετήσουν τη Βίβλος σαν ένα εξαιρετικά "μορφωτικό" βιβλίο, αποκάλυψης και ανακάλυψης των παθών μας!

Εκείνοι οι μελλοντικοί άνθρωποι, θα ανακαλύψουν, όχι μόνο ποιοι ήταν αυτοί που γέννησαν και καλλιέργησαν τα πάθη μας, όχι μόνο ποιές ακραίες, αναίσχυντες μεθόδους παραπλάνησης εφάρμοσαν και εφαρμόζουν στην επίτευξη της πολυχιλιόχρονης κερδοφόρας σύγχυσης, αλλά, έκπληκτοι θα διαπιστώσουν, ότι το θεολογιμένο αυτό ιστορικό χαλδαιικό αρχείο, προχωρώντας ακόμα μακρύτερα με τις ενδιαφέρουσες καταγραφές του, μας διαβεβαιώνει, ότι κυρίως εμείς, οι ανεγκέφαλοι λαοί, είμαστε που διευκολύνουμε απίστευτα, εδώ και χιλιετίες το έργο τους, τιμώντας και υποληπτόμενοι ως όσιο και ιερό, ο,τιδήποτε έχουν προτείνει οι διπρόσωποι αυτοί έμποροι της ευλογίας και της κατάρας.

Ναι, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, σε μεγάλο βαθμό, τα σημερινά κοινωνικο-θρησκευτικά σεβάσματά μας, πηγάζουν απ’ τις ιδέες, τις προτάσεις, τα έργα και το "σπέρμα", αυτών των βιβλικών ηρώων, που τόσο απερίσκεπτα υιοθετήσαμε.

Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να εγγυηθεί, μια καλύτερη μέθοδο αυτοκαταστροφής!

Γιατί τελικά, η μεγαλύτερη δύναμη του θρησκευτικού δόλου, πράγματι, δεν είναι άλλη, απ’ την απίστευτη παραμυθολαγνεία μας και την καθ’ έξιν σπασμωδική συρρίκνωση της νοημοσύνης μας, μπροστά στους "θεϊκούς" βρυχηθμούς!

Στην περίπτωση της Βίβλου, η μέχρι τώρα μαζική μας αβλεψία, θα παραμείνει θαρρώ ανά τους αιώνες ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Οι επερχόμενες γενεές, των ευφυέστερων ασφαλώς απόγονων μας, δεν θα μπορούν να εξηγήσουν, πως έγινε δυνατόν, γενιές ολόκληρες προγόνων τους, να βλέπουν τον ωρυόμενο βιβλικό θεό, σχεδόν σε κάθε σελίδα τις Βίβλου, σαν μυθικός δρακός να ξερνάει φωτιά και κατάρες, κυνηγώντας την υποταγή λαών και για αιώνες, να μην έχουν απαιτήσει μαζικά τις απαραίτητες εξηγήσεις. Απεναντίας, έντρομοι και ταπεινωμένοι, παίξαμε το παιχνίδι των ιερατείων, και μαζί με τόσους άλλους ανόητους θεούς του πανανθρώπινου παρελθόντος, δέχθηκαν και τον βιβλικό αυτόν τρομοκράτη ψυχών, τον τριαδικό Γιαχβέ, σαν τον ιδανικότερο θεό της ζωής μας!

Περίλυποι διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι οι ευχές και οι κατάρες τις Βίβλου, ιστορικά, έκαναν και εξακολουθούν ακόμα να κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους!