ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Όταν στα μέσα του Μαρτίου οι φανατικοί μονοθεϊστές Ταλιμπάν κατέστρεψαν στο Αφγανιστάν όλα τα προ-ισλαμικά “είδωλα” υπό τα βοδινά όμματα της χριστιανικής Ευρώπης (και γιατί να μην ήσαν βοδινά άλλωστε, αφού, όπως ωραία το ετόνισε ένας δημοσιογράφος καθημερινής εφημερίδος, τα ίδια και χειρότερα έπραξε στην ήπειρό μας, με εξαιρετική μάλιστα ένταση στην Ελλάδα, και ο Χριστιανισμός) ο ηγέτης τους μουλάς Μοχάμεντ Ομάρ χαιρέτισε τις βροχοπτώσεις των ημερών που ακολούθησαν την καταστροφή ως.. αγαλλίαση του Αλλάχ/Ιαχωβά για την καταστροφή των “βδελυγμάτων της ειδωλολατρίας” (οργάνωσε μάλιστα και θυσία 100 αγελάδων για εξιλέωση επειδή.. καθυστέρησαν οι Ταλιμπάν να καταστρέψουν τα.. “είδωλα”). Ένα “θαύμα” λοιπόν επεσφράγισε τις πράξεις των Ταλιμπάν. Ένα άλλο “θαύμα”, τις ίδιες περίπου ημέρες, συνέβη στην εξίσου πολιτισμικώς εξαθλιωμένη χώρα μας (το γνωστό με το “μάτωμα” της εικόνας της Παναγίας) και τονίζω ιδιαιτέρως αυτό το πολιτισμικώς εξαθλιωμένη, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό Κράτος αντί να στείλει εισαγγελέα και να διατάξει την ανάλυση του υποτιθεμένου “αίματος”, έστειλε αντιθέτως.. τιμητικό άγημα (!), αποδεχόμενο έτσι εμμέσως πλην σαφώς ότι τα ξύλα μπορούν να.. ματώνουν όταν είναι “παναγιακή περίοδος” αλλά και γενικώς όταν οι παπάδες επιθυμούν επανασυσπείρωση των προβάτων, ή αύξηση των υπερεσόδων τους για τις χ ή ψ έκτακτες “ανάγκες” της εκκλησίας τους. Κρατώντας λοιπόν πάντα κατά νού την ρήση ενός πολύ γνωστού διαφωτιστού “όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν σε παραλογισμούς θα διαπράττονται αγριότητες”, έρχομαι να ομιλήσω φίλοι Συνέλληνες και εχθροί Ρωμιοί για... “θαύματα” και συναφή, αφού εκεί μας σπρώχνουν τα πράγματα (και τα θάματα).
Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΛΗΞΙΑΣ
Η βάση της υστερικής θαυματοπληξίας που χαρακτηρίζει όλες τις εξ αποκαλύψεως (κατασκευασμένες) θρησκείες που διαμορφώνουν το σώμα του λεγομένου “Μονοθεϊσμού”, πρέπει να αναζητηθεί στην αντιφυσική κοσμοθέαση που αυτές οι θρησκείες εισάγουν και προπαγανδίζουν. Αντίθετα από τις φυσιολογικές (φυσικές) θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός και οι δύο σχισματικές του αιρέσεις (Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός) αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως υλικό και εκ του μηδενός δημιούργημα ενός άϋλου και εξωκοσμικού δημιουργικού Αιτίου (Ιαχωβάς) που είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη αιωνία πραγματικότης (το Α και Ω). Αποτελεί όντως μία απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία των θρησκειών η εφεύρεση από το ιουδαϊκό ιερατείο αυτής της παράλογης κοσμοαντιλήψεως (γύρω στον 5ο με 6ο π.α.χ.χ. αιώνα την τοποθετεί ιστορικώς η αρχαιολογική Επιστήμη μετά τα προ διετίας δημοσιεύματα του ισραηλινού Χέρτζογκ, βλ τεύχος 38 του περιοδικού ΔΙΙΠΕΤΕΣ), αλλά και μία πολύ πιο απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία αυτής της ιδίας της ανθρωπότητος η μετέπειτα επικράτησή της, μέσω της τρομακτικής προσηλυτιστικής λαίλαπας των χριστιανών και μωαμεθανών, σε σημείο ώστε σήμερα να αποτελεί το επίσημο περί Κόσμου δόγμα του 60 % περίπου του ανθρωπίνου πληθυσμού του πλανήτη μας.
Αντίθετα από την μονοθεϊστική εκτροπή, οι φυσικές Θρησκείες των Εθνών, το επιφανέστερο τμήμα των οποίων υπήρξε η Ελληνική Εθνική εκείνη, αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως την μόνη αληθή και αντικειμενική πραγματικότητα, ως ον αιώνιο και ατελεύτητο το οποίο αναδύει τις περιοδικές του μορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο άπειρο, διατεταγμένο και κεκοσμημένο (εξού και η ίδια η λέξη “Κόσμος”). Τίποτε δεν υφίσταται έξω από αυτόν τον αιώνιο, ατελεύτητο, άπειρο και ΥΛΟζωϊκό Κόσμο, ο οποίος εμπεριέχει και αυτά τα ίδια τα δημιουργικά του Αίτια, αλλά και τις δυνάμεις που τον συγκροτούν ως τέτοιον, δηλαδή τις κοσμογονικές δυνάμεις και τους Θεούς.
Γίνεται λοιπόν σαφές νομίζω, ότι για όλους τους μη-μονοθεϊστές ο Κόσμος δεν μπορεί παρά να νοείται ως μία έγκυρη και διαρκής Θεοφάνεια. Η ίδια η φύση και όψη του αποτελούν το “θαυμαστό” (και παραπέμπουν στην τέχνη του “θαυμάζειν” που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός μία οποιαδήποτε συμπυκνωμένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων (“επιφάνεια”) αυτού ακριβώς του Κόσμου. Το “θαύμα”, όπως αυτό εννοείται από τους μονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόμων, δεν υφίσταται. Το “θαύμα” είναι ο ίδιος ο Κόσμος και ό, τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, ακόμη και μία “επιφάνεια” Θεού ή ένας μαντικός χρησμός, παραμένει κατά φύσιν, δηλαδή σύμφωνη με τα ισχύοντα εντός του Κόσμου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το “κατά φύσιν” οι Στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΗ. Ο μη-μονοθεϊστής, όπως πολύ σωστά το διετύπωσε ο Μπρούνο Σνελλ στο “Η Ανακάλυψη του Πνεύματος”, δεν αναζητεί το “θαύμα” για να πιστοποιήσει την ύπαρξη του Θεού του, αλλά την πιστοποιεί συνειδητοποιώντας απλώς την “θωμαστή” φύση του Κόσμου. Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν αιτάται (αναιδώς) από τους Θεούς “θαύματα”, δηλαδή προς το συμφέρον του εκτροπές των φυσικών νόμων ή της Μοίρας, αλλά προσεύχεται για απλή “εύνοια” ή αρωγή (αν αυτό μάλιστα τους επιτρέπεται) σε διαδικασίες στις οποίες ήδη ο ίδιος αγωνίζεται στα θνητά μέτρα (λ.χ. σε μία μάχη, σε μία προσπάθεια ιάσεως, κ.ά.)
Για τους μονοθεϊστές τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα από τα αναφερθέντα. Ο Κόσμος και οι νόμοι του είναι απλώς οι υλικές δημιουργίες (τα... “κτίσματα”) του εξωκοσμικού Θεού Ιαχωβά και ουσιαστικώς στερούνται του οποιουδήποτε πνευματικού περιεχομένου, ενώ όλη η ανθρώπινη Ιστορία, όπως πολύ ορθώς ετόνισε ο Κώστας Παπαϊωάννου, νοείται ως μία αποτρόπαια θεοφάνεια αυτού του υποτιθεμένου εξωκοσμικού Θεού, μέσα στα περιανθρώπινα μόνον (άλλη διαστροφή και ετούτη !) τμήματα του κτίσματός του: ο Ιαχωβάς ανοίγει στα δύο τις θάλασσες για να διέλθουν οι πιστοί του και μετά τις ξανακλείνει πνίγοντας τους εχθρούς τους. Μέσα σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που προκύπτει ο σημερινός ορισμός του “θαύματος” ΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ με την θέληση του Θεού Ιαχωβά, κατ’ευθείαν από τον ίδιο ή μέσω εξουσιοδοτημένων από αυτόν προσώπων (Τζεσουά, Μαρία, “άγιοι”, ακόμη και παπάδες όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας) ή “εξουσιοδοτημένων” αντικειμένων (προ ετών ο κος Χατζηφώτης μας είχε ενημερώσει ότι η “θεία χάρις” μπορεί να κατοικήσει σε αντικείμενο, επί του προκειμένου στην “αγία ζώνη”, και να μεταβιβάζεται στους πιστούς δια της... επαφής !). Με δεδομένα όλα αυτά, είμαστε μάλλον πολύ τυχεροί όλοι εμείς των κατεκτημένων Εθνών που νηπιοβαπτιζόμαστε άθελά μας από τους εν αγνοία γονείς μας, για το ότι ΕΤΥΧΕ το “θαύμα” ενός χριστιανού εξορκιστού (του “Αγίου” Συλβέστρου) στην Αυλή του “Αγίου” Κωνσταντίνου να κριθεί από την γνωστή και μη εξαιρετέα Ελένη πιό... εντυπωσιακό από το αντίστοιχο ενός Ιουδαίου ραββίνου στον διαγωνισμό που έγινε για να αποφασίσει ο προαναφερθείς αυτοκράτωρ ποιά εν τέλει “σχολή” του Μονοθεϊσμού θα υιοθετούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είμαστε αλήθεια πολύ τυχεροί γιατί, τουλάχιστον οι άρρενες, γλυτώσαμε τον ακρωτηριασμό μας που κατ’ ευφημισμόν λέγεται “περιτομή”.
ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ 25 ΑΙΩΝΩΝ
Γίνεται φανερό νομίζω στον κάθε λογικό άνθρωπο ότι εδώ και 25 αιώνες (δεχόμενοι πάντοτε την χρονολόγηση του Χέρτζογκ για την πραγματική αφετηρία του λεγόμενου “Μονοθεϊσμού”) έχει ανοίξει το πρώτο παράθυρο του τρελλοκομείου για να πλημμυρίσει η ανθρωπότητα από παραλογισμό, ασυναρτησία, μυστικισμό και θεοφοβία (η τελευταία ως συνέπεια της αντιμετωπίσεως ενός ακατάληπτου “επέκεινα” Θεού). Και εδώ και 20 αιώνες άνοιξε επίσης και η πόρτα διάπλατα, και στρατιές οι παλαβοί κατακυρίευσαν τον πλανήτη, σφάζοντας, βασανίζοντας, καίγοντας και καταστρέφοντας όλα και όλους που απειλούσαν την απόλυτη επικράτησή τους. Και βρισκόμαστε σήμερα εμείς, οι τεχοάνθρωποι του 21ου αιώνος να παριστάνουμε μπροστά από οθόνες Η/Υ ή πίσω από το τιμόνι αεροδυναμικών αυτοκινήτων τους “λογικούς”, όταν το 60% από εμάς σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδέχεται, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, τις τρέλες των μονοθεϊστικών θρησκειών ως έγκυρες και συμβατές με την στοιχειώδη λογική ή επιστημονικότητα: φυσικοί “επιστήμονες” δέχονται αδιαμαρτύρητα, λόγω της θρησκείας που προσκυνάνε, ως λογική την πιθανότητα δημιουργίας ύλης εκ του.. μηδενός, ενώ ιατροί “επιστήμονες” δέχονται ότι μπορεί να αναστηθεί ακόμη και μετά από 2-3 ημέρες νεκρό σώμα! Για τέτοια παραφροσύνη πρόκειται. Μέσα σε αυτό το τρελλοκομείο της “Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ” όλα συνεπώς “παίζουν” και όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμη και το ότι πρέπει να εξοντώνονται άνθρωποι επειδή έτσι διέταξε ο.. Θεός. Αποτελεί απλώς ζήτημα ευκαιριών το αν θα σκοτώνουμε τους ανθρώπους που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις μας (δηλ. να βαπτισθούν) και να το αποδίδουμε μετά σε.. “θαύμα του σταυρού” (λ.χ. “Άγιος” Επιφάνειος Κύπρου) ή αν θα στέλνουμε ως οργανωμένο και ευρωπαϊκό Κράτος του 21ου αιώνος τιμητικά στρατιωτικά αγήματα (!) να συνοδεύουν την περιφορά της κάθε αγυρτείας.
Με αφορμή πάντως την τόσο ανερυθρίαστη παραδοχή από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία των μεσαιωνικών «θαυμάτων» που πωλεί λιανικώς και χονδρικώς η κρατούσα Θρησκεία, και αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η αποστολή αγημάτων ή η υποδοχή του γνωστού και μη εξαιρετέου «φωτός της Ιερουσαλήμ» με.. τιμές αρχηγού Κράτους, θα ήταν καλό, υποθέτω, να στείλουμε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την λογική μας που τόσο βαναύσως προσβάλλεται, εξωδίκους προς το Ελληνικό Κράτος με το οποίο να το καλούμε να παραιτηθεί της εισπράξεως φόρων από εμάς γιατί έτσι μας είπε στον ύπνο μας η... Παναγία. Αν θέλει να είναι θαυματολατρικό αυτό το Κράτος που υποτίθεται ότι ζει στον 21ο αιώνα και όχι στον 6ο του θεομανούς ανθέλληνος Ιουστινιανού, οφείλει να σεβαστεί ΚΑΙ αυτό το φοροαμυντικό μας «θαύμα».
ΑΠΟ ΤΟ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ” ΣΤΟ “ΤΑΜΜΑ”
Πρέπει κάπου εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι το πολύ βασικό, την διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο “ευχαριστήριον” που κατέθεταν οι Εθνικοί στα Ιερά τους για να ευχαριστήσουν τους Θεούς που τους είχαν σταθεί “ευμενείς” ή ‘αρωγοί” (όπως προαναφέραμε) και στα γνωστά σε όλους μας “τάμματα” με τα οποία οι θαυματομανείς μονοθεϊστές προσπαθούν να ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ την προσοχή του υποτιθεμένου Θεού τους στα στενά προσωπικά τους ζητήματα και να τον παρακινήσουν σε τέλεση “θαύματος” προς επίλυσή τους. Ό, τι το πιο χυδαίο και βέβηλο μπορεί να πράξει δηλαδή ένας θρησκευτής θνητός απέναντι στην τάξη των Θεών. Ενώ οι μη-μονοθεϊστές ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ την θεότητα ΜΕΤΑ από μία ευνοϊκή για αυτούς έκβαση (πρακτική εμφανέστατη από το πλήθος των διασωθέντων “ευχαριστηρίων” αναθημάτων στα Εθνικά Ιερά), οι μονοθεϊστές ΤΑΖΟΥΝ υλικά πλούτη ή προσωπικό αυτοεξευτελισμό στην δική τους “επέκεινα” θεότητα, όχι για απλή εύνοια αλλά για να τους κάνει το α ή β ρουσφέτι. Διαφορά κοσμοθεάσεων με άβυσσο να χωρίζει τις εκατέροθεν αντιλήψεις. Από τη μία πλευρά στέκει ο Εθνικός, ο οποίος ζητάει από τους Θεούς του όχι να δρούν αλλά απλώς να εξακολουθούν να ΕΙΝΑΙ και από την άλλη ο Μονοθεϊστής που απαξιώνει το πραγματικό ΕΙΝΑΙ και ζητάει από τον εξωκοσμικό του Θεό να επεμβαίνει σύμφωνα με την υποκειμενική και μυωπική θέληση τού κάθε θρησκευτού, για να εκτρέπει τα φυσικά πράγματα κατά τα αιτούμενα και πάντοτε με προπληρωμή. Το πιό τραγικό μάλιστα είναι ότι αν γίνει ένα ψυχογράφημα στους χριστιανούς κυρίως (γιατί αυτοί μας αφορούν περισσότερο ως ασφυκτικώς περιβάλλοντές μας) “τάζοντες”, θα εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να κάνει η άρρωστη κοσμοθέαση σε ένα ανθρώπινο μυαλό: κανένας ποτέ δεν έταξε μία εκτεταμμένη δενδροφύτευση, αλλά τα “τάμματα”, αν δεν περιορίζονται σε υλική κατάθεση στους ήδη χρυσοφόρους ναούς ή σε ανέγερση νέων εκκλησιών σε ήδη υπερκορεσμένα από τέτοια οικήματα χωριά, στρέφονται σε καθαρά αρνησίζωες και αυτοτιμωρητικές πρακτικές όπως νηστεία, αυτοεξευτελισμοί και έτερα σχετικά.
Η ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ
Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού δεν περιορίζεται ωστόσο σε αποκλειστικώς θρησκευτικά πλαίσια, αν και υπό μία διαφορετική γωνία οράσεως ΟΛΑ σχετίζονται με το τι έχει κάποιος μέσα στο μυαλό του, άρα η θρησκευτική αντίληψη παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά. Αν ΟΛΑ όσα ανθρώπινα δημιουργήματα βλέπουμε γύρω μας είναι ΝΟΥΣ, τότε είναι συγχρόνως και θρησκευτική αντίληψη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που η θρησκεία καθορίζει πολύ περισσότερα πράγματα σε μία κοινωνία από όσα εκ πρώτης όψεως αντιλαμβάνεται κάποιος ανυποψίαστος. Η οργανωμένη ανοργανωσιά που εξουσιάζει αυτόν τον τόπο λ.χ. δεν είναι άσχετη από την θρησκεία που επίσης τον εξουσιάζει, η οποία παραπέμπει σε παραίτηση από κάθε ανθρώπινη πρόνοια μπροστά στην υποτιθέμενη του Ιαχωβά και της “οικογενείας” του: σε καμία ευρωπαϊκή χώρα λ.χ. δεν θα τολμούσε να πεί στις αρχές της θερινής περιόδου ο Υπουργός Γεωργίας ότι “δεν έχουμε λάβει τα πρέποντα αντιπυρικά μέτρα αλλά θα βοηθήσει η Παναγία να μην έχουμε πολλές φωτιές εφέτος”, όπως τα ταλαίπωρα αυτιά μας άκουσαν προ ολίγων ετών, ούτε και κανείς θα τολμούσε δίχως να γίνει περίγελως να γράψει και κυκλοφορήσει βιβλία που να προτρέπουν σε παραίτηση από κάθε κοινωνική η εθνική αντίσταση επειδή τάχα υπάρχει μία μεσσιανική ομάδα που θα μας σώσει πολύ σύντομα, ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα.
Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού, δεν περιορίζεται ούτε και σε αποκλειστικώς εθνικά πλαίσια, αφού οι εθνικές διαφορετικότητες έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία καταστραφεί δια του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού και η πλειονότης των ανθρώπων αποτελούν ευπειθείς υπηκόους της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ: σκέπτονται ιουδαϊκά, συμπεριφέρονται ιουδαϊκά, ονειρεύονται ιουδαϊκά. Το να κυλάει κανείς προς τα κάτω είναι πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτομάτως και δίχως πολλά ξοδέματα ενεργείας. Ακόμη και στις ζοφερές εκείνες εποχές της πρώτης προελάσεως της μονοθεϊστικής παραφροσύνης, πολύ δύσκολα ο κόσμος της λογικής συγκροτήσεως και της πνευματικής διαυγείας κατόρθωσε να σχηματίζει την ελάχιστη απαιτούμενη αντίσταση. Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν “εθνικούς” θαυματοποιούς στον ναζαρηνό θαυματοποιό ραββίνο που διαφήμιζαν οι οπαδοί του Σαούλ-Σαύλου (ο “Βίος Απολλωνίου Τυανέως” του Φιλοστράτου είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της απελπισμένης πρακτικής).
Η τρέλα όμως δεν καταπολεμάται με τρέλλα για τον ίδιο λόγο που η αθλιότητα δεν καταπολεμάται με αθλιότητα. Τα απομεινάρια του πραγματικού ανθρωπίνου είδους, των όντων δηλαδή που τιμούμε και υπερασπιζόμαστε την ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οφείλουμε να δώσουμε μέχρι το τέλος την μάχη της υπερασπίσεως του είδους μας και καλύτερα να χαθούμε μαχόμενοι μαζί με τα χαρακτηριστικά μας που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα, παρά να “νικήσουμε” εξομοιούμενοι με το απέναντί μας τέρας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ. Το μόνο πραγματικό θαύμα είναι η υπέροχη και έλλογη διάταξη και συγκρότηση του Κόσμου και, προβαλλόμενη προς τα κάτω, η υπέροχη και έλλογη φύση του Ανθρώπου. Αυτό το θαύμα τιμούμε και μόνο σε αυτό παρουσιάζουν όπλα τα δικά μας “τιμητικά αγήματα”. Οι άλλοι ας συνεχίσουν να ζουν όπως ζουν και τώρα και όπως έζησαν εδώ και αιώνες εκατομμύρια ομοίων τους: “στου λαβυρίνθου τον εφιάλτη οδηγημένοι, αιώνια δίχως σωτηρία”. Για να αλλάξουν φύση, αντίληψη, πεποιθήσεις και συμπεριφορά αυτοί θα χρειασθούν ένα “θαύμα” όπως η βλακεία τους το εννοεί, μόνο που πρέπει να είναι πολύ μεγάλο αυτό το θαύμα. Αντί για ένα αγιογραφημένο ξύλο θα πρέπει να ματώσει ολάκερος ο Γαλαξίας.
ΔΕΣ:
Είναι το Σύμπαν σχεδιασμένο;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου