Σκέψεις Πάνω Στην Αθανασία Και Την ΓνώσηΗ Ιουδαϊκή μυθολογία, και κατ’ επέκταση η μυθολογία και των χριστιανών που την υιοθετούν στο σύνολό της, θεωρώντας την μάλιστα, ανάμεσα σε ένα σωρό άλλα, και "θεόπνευστη", σε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον σημείο της, εκεί που αναφέρεται στο παραμύθι περί των λεγομένων "πρωτόπλαστων της Εδέμ", ομολογεί σαφώς, δια στόματος του εθνικού της "Θεού" (1) Ιαχωβά, ότι η θεϊκή φύση δομείται από Αθανασία και Γνώση (Γένεσις 3,22). Όσοι εξ ημών τυγχάνουμε Εθνικοί, που πάει να πεί ότι τα Ελληνικά πάτρια επιμένουμε να τιμούμε και να νομίζουμε, παρά την για το αντίθετο λύσσα εκείνων που οργάνωσαν θεσμικά τον νηπιοβαπτισμό μας, τον ακούσιο και άρα βίαιο νηπιοβαπτισμό μας, μπορούμε να συμφωνήσουμε με αυτήν την απρόσμενα ειλικρινή ομολογία. Οι δικοί μας Θεοί άλλωστε, ως τμήματα ιερά του ανάρχου κι ατελευτήτου Κόσμου, είναι αληθώς οντοποιημένες πυκνώσεις Αθανασίας και Γνώσεως.
ΔΕΣ:
Και μια και είθισται τα τελευταία 2000+ χρόνια η έννοια της Φιλότητος, την οποία οι χριστιανοί προσεπάθησαν ατυχέστατα να υποκαταστήσουν με την μερική (2) λέξη "Αγάπη" να χρησιμοποιείται εντέχνως για την ηθική και ιδεολογική κατωχύρωση του ανείπωτου αφανισμού των αυθεντικών εθνικών Παραδόσεων ολόκληρου του πλανήτη, θεωρούμε πρέπον να επισημάνουμε επίσης ότι στον κόσμο μας, δηλαδή στον κόσμο των θνητών, η αληθής Φιλότης ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει πέρα από την Γνώση, πόσο μάλλον ενάντια σε αυτήν. Φιλότης δίχως Γνώση είναι υποκρισία και ρηχή αυτοεπιβεβαίωση, είναι προσκόλληση σε φθαρτά σχήματα, είναι παραπέτασμα καπνού, είναι ιδεολόγημα κούφιο, συναίσθημα δουλικό και αυταπάτη. Και όλοι μας λίγο πολύ, πλήν εθελοτυφλούντων, χατζηανθρώπων και γενιτσάρων, γνωρίζουμε πού έχει οδηγηθεί η ανθρωπότητα από αυτή την εδώ και αιώνες αφελέστατη εμμονή σε αυτήν ακριβώς την υποτιθέμενη Φιλότητα ("Αγάπη") που έρχεται, πέρα από κάθε συμπαντικό Νόμο, τόσο βαθιά να μισήσει και να περιφρονήσει την Γνώση.
ΔΕΣ: Έλληνες Φιλόσοφοι vs Θεοκρατία
Τι εννοούμε όμως εδώ όταν ερχόμαστε να κάνουμε λόγο για Γνώση; Δεν εννούμε φυσικά μόνο το γνωστό "σκέπτεσθαι", ούτε μόνο τα άπειρα βέβηλα "γιγνώσκειν" που σταματούν στα σύνορα της καθαρά αισθητήριας εμπειρίας. Αντιθέτως, εννοούμε την συμπαντική Θεία Γνώση, η οποία δονεί ρυθμικά την Απόλυτη Πραγματικότητα που αποτελεί τον Σύμπαντα Κόσμο. Σπουδαίο, αν και πρωτόγονο, τμήμα αυτής της ρυθμικής συμπαντικής δονήσεως, υπήρξε ο πατέρας του Προμηθέως Τιτάνας Ιαπετός. Υιός του Ουρανού και της Γής, με το όνομά του να ετυμολογείται από το "ιέναι" και "πέτεσθαι", από το "ιάπτειν" κατ’άλλους ή, τέλος, από την ιακή (φωνή), αποτελεί μία μυστηριώδη πνευματική αρχή που από τα σπέρματά της ανεδύθησαν οι Προμηθεύς, Επιμηθεύς και Μενοίτιος, τρείς θείες οντότητες που είχαν να κάνουν με τον Λόγο. Ο Προμηθεύς στοιχειώνει το έλλογο τμήμα του και κατα προέκταση κατ’αλλους την Πρόνοια, ο Επιμηθεύς το ημαρτημένον και κατά προέκταση κατ’άλλους την Οψίνοια και, τέλος, ο Μενοίτιος το άλογο τμήμα του Λόγου που αργότερα ο Ζεύς, ως Θείος Νούς, εξώρισε οριστικά από αυτόν τον Κόσμο στον Τάρταρο (3).
Ως Έλληνες, από τα τρία αυτά ιαπετικά αδέλφια μάς ενδιαφέρει ιδιαίτατα ο Προμηθεύς. Αφού αυτός υπήρξε ο δημιουργός των χωματοπλάστων προγόνων μας αλλά και επίσης δικός του υιός υπήρξε ο Δευκαλίων, ο γενάρχης των Ελλήνων και δημιουργός κατά διαταγή του Διός των σπαρτών ανθρώπων, γνωστός μεν στους Εθνικούς Έλληνες, παντελώς άγνωστος δε για τους λοιπούς Χατζηέλληνες που προτιμούν για πρόγονό τους τον Αβραάμ γιατί έτσι τους εδίδαξε ο περιτετμημένος διδάσκαλός τους.
Ο Προμηθεύς είναι μία επιτήδεια και δολομήτις θεότητα, με έναν πολύ περίεργο ρόλο στις κοσμογονικές διεργασίες που διεμόρφωσαν τον Κόσμο έτσι όπως εμείς τον γνωρίζουμε. Είναι μία θεότητα που κατά περίεργο τρόπο μεροληπτεί σε απίθανο βαθμό υπέρ της ανθρωπότητος πέρα και έναντια από κάθε "πρέπον" συμπαντικό και από κάθε επιλογή των Θεών και των δυνάμεων που τους καθοδηγούνε.
Ο επωνομαζόμενος "αιολομήτις" και "πολύμητις" και "δολοφρονέων" και "ποικιλόβουλος" Προμηθεύς, Τιτάνας που ωστόσο στο παρελθόν συστρατεύθηκε με τους Ολυμπίους στον αγώνα των τελευταίων για την επιβολή της Συμπαντικής Τάξεως, ταράσσει ολόκληρο το πλέγμα αυτής ακριβώς της Τάξεως, όταν, κάποτε, αποφασίζει να κατεβάσει στον κόσμο των θνητών τα μυστικά των Θεών: σε πρώτη φάση, όταν κατορθώνει να ενσωματώσει την πυρόεσσα κοσμική ψυχή μέσα σε θνητά κορμιά χωματοπλάστων, από αυτόν τον ίδιο, όντων, και σε δεύτερη φάση, όταν κλέβει από τον Δία, κατεβάζει στη γή και δωρίζει στους θνητούς το αιώνιο και αμίαντο Συμπαντικό Πύρ.
Ο Προμηθεύς, τολμά να διευρύνει προς τα κάτω την θεϊκή υπερσυνείδηση των Ολυμπίων, ελπίζοντας απελπισμένα ν’ ανεβάσει έτσι στα επίπεδά της τα χωματόπλαστα δημιουργήματά του. Υπό αυτή την έννοια, ο "ποικιλόβουλος" αυτός Τιτάνας αναδεικνύεται στους αιώνες ο πρώτος και μοναδικός θεράπων και τιμητής της αληθούς Αυταπαρνήσεως, αφού αυτή του η χαριστική πράξη τον χρεώνει με τη βαρύτατη Ύβρι της υπερβάσεως και παραβιάσεως συμπαντικών κι αμεταβλήτων, αιωνίων Νόμων, οι οποίοι απαιτούν σαφείς και απαραβίαστες γραμμές / φράκτες ανάμεσα στα πάμπολλα επίπεδα του εμψύχου Παντός που απαρτίζουν οι διάφορες πνευματικές οντότητες αυτού του διατεταγμένου Απείρου που λέμε Κόσμο, από τις τελευταίες των πλέον πρωτογόνων έως τις άριστες των τελειοτάτων. Και βαρύτατη επιπίπτει πάνω στον ανθρωπολάτρη Τιτάνα η αλύγιστη δικαιοσύνη του Παγκοσμίου Νόμου, η αδυσώπητη Ανάγκη, που εξουσιάζει ακόμη και αυτούς τους ίδιους τους παντοδύναμους Θεούς.
Ο γράφων, δεν θα σταθεί εδώ στη γνωστή μυθολογική εκδοχή του Αισχύλου αναφορικά με τον Προμηθέα. Όχι γιατί τα ίσως πιό σημαντικά έργα εκείνης της τραγωδιακής τριλογίας, τα "Προμηθεύς Λυόμενος" και "Προμηθεύς Πυροφόρος", εχάθησαν οριστικά στις μεταγενέστερές τους πυρές των γνωστών τοίς πάσι σκοταδιστών διωκτών της Ελληνικής Σοφίας με αποτέλεσμα να αγνοούμε τη συνολική και τελική Λέξη του φωτισμένου αυτού τραγωδού (4) , αλλά, περισσότερο, για τον λόγο του ότι αν αυτή παρεξηγήθηκε στην εποχή της από το τόσο πεπαιδευμένο ελληνικό κοινό, σε βαθμό μάλιστα που ο τραγωδός να γλυτώσει την καταδίκη για ιεροσυλία μόνο μετά από αποφασιστική παρέμβαση του Ιεροφάντου της Ελευσίνος, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι δύναται αυτή να διδάξει σήμερα το παραμικρό, σε ομάδες κοινού στερούμενες Κλασικής Παιδείας, ή παντελώς ξεκομμένες από την πατρογονική κοσμοαντίληψη και έθος. Αντιθέτως, κατά κανόνα, το μήνυμα του φωτισμένου τραγωδού προσλαμβάνεται σήμερα εντελώς αντεστραμμένο από τους, απέχοντες των πατρογονικών νομιζομένων, σύγχρονους θεατές του "Προμηθέως Δεσμώτου".
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτοί καταλαβαίνουν ότι τάχα το συγκεκριμένο έργο αποτελεί μία προ 2.500 ετών θεατρική αναφορά στην προαιώνια κοινωνικοπολιτική σύγκρουση Εξουσίας και Αντιεξουσίας, όπως μερικά το κατάλαβαν (και το έξεφρασαν άλλωστε στη συνέχεια, πριν από δύο περίπου δεκαετίες, με πολύ ωραίο μάλιστα σκηνικό τρόπο) τα μέλη της περίφημης αμερικανικής θεατρικής ομάδος The Living Theater (5). Στη χειρότερη όμως των περιπτώσεων, που δυστυχώς είναι και η πλέον συνήθης, το παντελώς αποκομμένο από την πάτρια κοσμοαντίληψη κοινό, κινδυνεύει να υποπέσει σε απαράδεκτες επαγωγές και λίαν επιεικώς γελοία συμπεράσματα, όπως λ.χ. ότι ο αισχύλειος Προμηθεύς προμαντεύει τελικά (στους στίχους 915-929 και αλλού..) την.. έλευση των ορδών των φορούντων τα φαιά ιμάτια υπανθρώπων που ισοπέδωσαν την Ολυμπία, τους Δελφούς, το Δίον, τη Δωδώνη και μετέτρεψαν, κατά διαταγή των ανθελλήνων αυτοκρατόρων της Nova Roma, τα ελληνικά Ιερά σε σωρούς ερειπίων, αποκαϊδια, κυβευτήρια, πορνοστάσια ή -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε χώρους υπόδουλους σε ξένη λατρεία. Μία πολύ συνηθισμένη, αν και σε απερίγραπτο βαθμό θλιβερή, βέβηλη ερμηνεία αλλοτρίων ανθρώπων νομιζόντων αλλότρια πράγματα.
ΔΕΣ:
Αυτά, τα ολίγα και θλιβερά, για να μην ξεφύγουμε και πολύ από το θέμα, παρασυρθέντες σε αναλύσεις σχετικά με την ανθρώπινη αμορφωσιά, στενομυαλιά και μισαλλοδοξία, που οδηγούν σε καθυβρίσεις ιερών και οσίων, ιδιαίτατα μάλιστα ειδεχθείς όταν αυτές οι καθυβρίσεις στρέφονται κατά των ιερών και οσίων των ιδίων μας των προγόνων, τους οποίους εμείς, αποδεικνυόμενοι νάνοι του πνεύματος, αδυνατούμε να κατανοήσουμε (πόσο μάλλον να συνεχίσουμε επάξια το πνευματικό τους έργο..).
Ο γράφων, θα ήθελε, με την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητα που αρμόζουν σε ελληνότροπους και αρχαιογνώστες ανθρώπους, να επιστρέψει στην παλαιά καλή ησιόδεια αφήγηση που φέρνει, μέσα από έναν εμφανή ωστόσο αναχρονισμό, τον ημίθεο Ηρακλή, εδώ βέβαια ως θεότητα ηλιακή για αυτό και η μεγάλη χρονολογική ασυνέπεια, να ελευθερώνει από τον βράχο του Καυκάσου ("ουκ αέκητι Ζηνός Ολυμπίου" δηλαδή "και όχι δίχως το θέλημα του Διός Ολυμπίου", Θεογονία 529) τον αλυσσοδεμένο Τιτάνα. Αυτόν τον θαυμαστό, πολύπαθο μάρτυρα υπέρ της ανθρωπίνης υπάρξεως, ο οποίος, στη συνέχεια, φέρων σιδερένιο δακτυλίδι στο χέρι (προς ανάμνηση της φοβερής Ύβρεως που τόσο ανιδιοτελώς ωστόσο διέπραξε για χάρη του γένους των ανθρώπων) και στεφάνι λυγαριάς στο κεφάλι (σύμβολο επιεικείας, συγνώμης και συμφιλιώσεως), επανήλθε στον Όλυμπο, έδωσε το χέρι στον θεάνακτα Δία και έγινε ομόφωνα δεκτός ως αιώνιος (και βέβαια πάντοτε ανθρωπολάτρης) σύμβουλος των Ελλήνων Θεών. Σε ανάμνηση αυτής της ανόδου του μάρτυρος Θεού (Θεού πλέον), οι θεοδίδακτοι πρόγονοί μας θα εορτάζουν επί αιώνες στην πόλη των Αθηνών τα "Προμήθεια", με αγώνες λαμπαδηφορίας εφήβων στεφανωμένων και αυτών με κλαδιά λυγαριάς.
Αυτό το κείμενο ξεκίνησε, και όχι άστοχα θέλω να ελπίζω, με μία απρόσμενη ομολογία των Ιουδαίων μυθογράφων σχετικά με τη φύση των Θεών. Θα ήθελα να το κλείσω λοιπόν, χρησιμοποιώντας την ίδια γραπτή πηγή. Και συγκεκριμένα το εδάφιο 3,16 της "Γενέσεως" όπου έχουμε μία ακόμη σαρωτική ομολογία που εμάς, ως Έλληνες, μας αφορά: ο υιός του Αδάμ Κάϊν, φεύγει μακριά από την επικράτεια του Θεού Ιαχωβά, μακριά από τον ιδιοκτησίας του μικρό ζωολογικό κήπο της Εδέμ, και εγκαθίσταται στην ήδη κατοικημένη από ΑΛΛΑ έθνη χώρα Νώντ. Που πάει να πεί ότι οι ίδιοι οι Ιουδαίοι μυθογράφοι ομολογούν ότι οι λεγόμενοι Εθνικοί, οι επιφανέστατοι των οποίων υπήρξαμε, ως γνωστόν, εμείς οι Έλληνες, ΔΕΝ είχαν πλασθεί σύμφωνα με την Ιουδαϊκή ανθρωπογονία. Και αλλοίμονό μας αν είχαμε. Διότι τότε, αντί για το πρώτο κι επιφανέστατο όλων των εθνών, το γένος των Ελλήνων δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από μία μεταγενέστερη (ήτοι μετα-Βαβελική) φυλετική και πολιτισμική απόσχιση των δημιουργιών του Θεού της Ερήμου Ιαχωβά.
ΔΕΣ: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: ΑΥΝΑΝ ΚΑΙ ΚΑΪΝ
Στους γνωστούς και μη εξαιρετέους κυρίους που με λύσσα προσπαθούν εδώ και δύο χιλιετίες τόσο αισχρά να μας υποβιβάσουν ως γένος, εμείς οι Έλληνες δηλώνουμε με κάθε παρρησία ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΠΟΡΑ. Όπως επί αιώνες τιμήσαμε, έτσι και επιμένουμε να τιμούμε ακόμη και τώρα που μας σκιάζει η φοβέρα, νύν και αεί και ισόποσα, όλες τις πτυχές της ενδόξου υποστάσεώς μας: τόσο τις προερχόμενες από προμηθεϊκή σπορά όσο και τις προερχόμενες από το στοίχειωμα των Μακάρων Ολυμπίων. Με προγόνους καταγόμενους όχι από τον ποιμένα Αβραάμ, αλλά από το σπέρμα του Δευκαλίωνος, του Έλληνος και του Αμφικτύωνος, γαιοτραφείς και διοτραφείς συνάμα, στέκουμε και αποδεικνυόμαστε αείποτε φωτόμυστοι, φωτοδότες και αδιαπραγμάτευτα φωτολάτρες.
Το πραγματικό ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ ΦΩΣ, το φυσικό, το απτό, το ανίκητο, σύντομα θα επιστρέψει.
-----------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Όταν ομιλούμε για τον "Θεό" των Μονοθεϊστών, καλό είναι, για την τάξη, να θέτουμε τον όρο πάντοτε εντός εισαγωγικών. Επειδή το γνωστό Τετραγράμματον , δηλαδή το πραγματικό όνομα του εθνικού "Θεού" των Ιουδαίων, επεδόθη ατυχώς με τον όρο "Θεός" από τους ελληνιστές μεταφραστές των Ιουδαϊκών βιβλίων, δεν σημαίνει ότι εμείς οφείλουμε στον αιώνα τον άπαντα να αναπαράγουμε αυτό το λάθος. Η λέξη "Θεός" δεν είναι ουσιαστικό, όπως με εγκληματικό τρόπο χρησιμοποιείται σήμερα, αλλά ΕΠΙΘΕΤΟ. Εάν, έστω και στον ελάχιστο βαθμό, μας ενδιαφέρει να μην μπουρδολογούμε και να αναφερόμαστε πάντα στο αυθεντικό και το σαφές, οφείλουμε να επιστρέψουμε τις λέξεις στην αρχική τους φύση και χρήση τις οποίες καθώρισαν εκείνοι που τις κατασκεύασαν. Οι Έλληνες, που πρώτοι εξέφεραν την λέξη αυτή ("Θεός"), και άρα η έννοια που εκείνοι προσέδιδαν είναι η ορθή, την χρησιμοποιούν ως ΕΠΙΘΕΤΟ. Υπάρχει λοιπόν Θεός Ζεύς, Θεός Απόλλων, Θεός Άρης, Θεός Διόνυσος, Θεά Ήρα, Θεά Αφροδίτη, Θεά Αθηνά κ.ο.κ. ποτέ όμως σκέτος Θεός, ως ουσιαστικό. Στις κάποιες φορές που συναντάμε τον όρο δίχως να ακολουθείται από όνομα, αυτό γίνεται επειδή είναι πασιφανές για της λέξεως ανιχνεύεται στο ρήμα θέω ή το ρήμα τίθημι (τάξιν).
2. Η λέξη "Φιλότης", ποιόν από τους Θεούς μιλάμε εκείνη την στιγμή. ¨Οταν λ.χ. στις "Βάκχες" γίνεται λόγος για τον Θεό, τότε εννοείται ο Θεός Διόνυσος. Στο "Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης" του Ερρίκου Στεφάνου (Αθήναι, 1852) πολύ ορθώς η ετυμολογία από το ρήμα φιλέω / φιλώ, αιολιστί φίλημι, χρησιμοποιήθηκε από τους πραγματικούς Έλληνες για να εκφράσει την ασύλληπτη και άπειρη συμπαντική δύναμη που σε όλες τις σφαίρες, τόσο σε εκείνες των Αθανάτων όσο και σε εκείνες των θνητών, λειτουργεί συνθετικά και διατηρητικά, και πολύ όμορφα την χρησιμοποίησε στην κοσμοσχεδίασή του ο Ακραγαντίνος φιλόσογος και θεουργός Εμπεδοκλής. Αυτή η υπέροχη, αλλά ιδιαίτερα μισητή για τους χριστιανούς λέξη, αντικαταστάθηκε από τους θεωρητικούς των τελευταίων με τον όρο "Αγάπη", ο οποίος όμως είναι υπερβολικά στενός και μάλιστα εμπεριέχει και το αρνητικό, λόγω της υπερβολής, "άγαν" (πιθανή ετυμολογία της λέξεως η "άγαν" και "πάομαι", άρα η λέξη στέκει περισσότερο κοντά στην πολύ αρνητική εκδοχή της, δηλαδή στην προσκόλληση).
3. Για την εθνική Ελληνική Παράδοση, η οποία ορίζει τον Κόσμο ως "άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον" (εξ ού και η ίδια η λέξη "Κόσμος", δηλαδή στολίδι), ο Τάρταρος είναι το τμήμα εκείνο του Παντός που παραμένει ακόμη σε αταξία, είναι συνεπώς για την Λογική των Θεών ένας χώρος εξορίας, ένα επέκεινα που δεν θέλουμε ούτε καν να το γνωρίζουμε. Εκεί εξορίσθησαν από τους Θεούς οι ηττημένοι Τιτάνες. Οι υπόλοιποι, μη διασαλευτικοί Τιτάνες, λ.χ. Ήλιος, Προμηθεύς κ.λ.π. παρέμειναν δίπλα στους Θεούς σε αρμονική συναρχία. Σε αυτούς τους τελευταίους είναι αφιερωμένος ο "προς τους Τιτάνες" Ύμνος των Ορφικών.
4. Από τα 82 έργα που έγραψε ο Αισχύλος έχουν φθάσει έως τις "σωτήριες" ημέρες μας μόνον 7. Τα υπόλοιπα κατεπόθησαν από τις φλόγες της.. Αγάπης. Περαιτέρω επί του θέματος στο βιβλίο του γράφοντος "Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου", τόμος 3ος, "Ες Έδαφος Φέρειν".
5. Το έργο παίχθηκε το 1979 και μπροστά στο ελληνικό κοινό, σε δύο παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου