ΨΥΧΗ, ΑΚΙΝΗΣΙΑ, ΚΙΝΗΣΗ

Βλέπουμε πάντα μέσα από μια Προσωπική Προοπτική, που μπορεί να είναι  Αντικειμενική, Απεριόριστη, Παγκόσμια, ή «υποκειμενική», περιορισμένη, ατομική. Από την Άποψη Μιας Συνείδησης Ελεύθερης τα πράγματα φαίνονται κάπως και κάπως διαφορετικά από την άποψη μιας περιορισμένης συνείδησης. Να «θυμάστε» πως όλα είναι σχετικά.

 

Η Ακινησία Υπάρχει Εξαρχής και Υπάρχει ακόμα σαν Υπόστρωμα (Βάθος) κάθε Κίνησης, κάθε Δραστηριότητας. Είναι η Δραστηριότητα που «Κρύβει» την Υποστασιακή Ακινησία. Η Ακινησία δεν μπορεί να επιτευχθεί, να πραγματωθεί με Δράση, γιατί είναι η Δράση που αναιρεί την Ακινησία. Πρέπει να υπάρξει φυσική παραίτηση από κάθε δράση για να Αναδυθεί η Ακινησία. Με άλλα λόγια η «πραγμάτωση» γίνεται στο φυσικό πεδίο, σαν φυσικό γεγονός (με την παραίτηση από την δράση) κι όχι στο επίπεδο της αντίληψης, της διανοητικής σύλληψης, της οποιασδήποτε δράσης. Η Ακινησία γίνεται έτσι συνώνυμο της Ανάπαυσης, της Ησυχίας, της Σιωπής, της Απάθειας, της Ηρεμίας.

 

Σε Όποιο Επίπεδο Ύπαρξης κι αν ενεργήσουμε ισχύει πάντα η ίδια Αρχή της Φυσικής Πραγματικότητας. Η Ακινησία Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την Κίνηση. Η Ησυχία της Ύπαρξης Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την Δραστηριότητα, με την Δράση. Η Σιωπή της Σκέψης Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την διανοητική επεξεργασία. Η Απάθεια Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με το συναίσθημα και την συγκίνηση, με το «πάθος». Η Ηρεμία Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την αντικειμενική δράση του σώματος.

 

Η  Απελευθέρωση, η «παραίτηση» από την κίνηση, την δραστηριότητα, την δράση, (σε όποιο επίπεδο κι αν λειτουργούμε), δεν οδηγεί στην ανυπαρξία, στο τίποτα, αλλά στην πλήρη απελευθέρωση της Δυνατότητάς μας, να υπάρχουμε, να αντιλαμβανόμαστε, να σκεπτόμαστε, να αισθανόμαστε, να δρούμε στο φυσικό πεδίο. Με πλήρη επίγνωση, με πλήρη έλεγχο. Άρα, η Απελευθέρωση δεν είναι ακινητοποίηση, αλλά Ελευθερία Ορθής Δράσης, όπου και όταν χρειάζεται. Η Απελευθέρωση γίνεται έτσι συνώνυμο της Ελευθερίας, της Πλήρους Επίγνωσης, της Ορθής Δράσης.

 

Αληθινή Δράση είναι η Δράση που Εκκινεί από το Υποστασιακό Βάθος και Φωτίζεται από την Επίγνωση, όπου και όταν χρειάζεται. Αληθινή Δράση δεν είναι η Δραστηριότητα στην Επιφάνεια της Ύπαρξης, στην Σκέψη ή στην σωματική δράση. Ακριβώς όπως το Βάθος του Ωκεανού Είναι Ακίνητο κι αφήνει απλά την Επιφάνεια να προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες. Η Κίνηση της Επιφάνειας στηρίζεται πάντα στην Ακινησία του Βάθους και εξαρτάται πάντα από το Βάθος, Ποτέ η κίνηση, το «κύμα», δεν αποχωρίζεται πραγματικά, όσο παραμένει ενωμένο με την Μάζα του Νερού. Με τον ίδιο τρόπο η Ύπαρξη, η Ψυχή, Είναι Μία. Σαν Μία Ψυχή Εκδηλώνεται και Λειτουργεί στα Διάφορα Επίπεδα της Ύπαρξης. Η Απορρόφηση σε περιφερειακές δραστηριότητες που δημιουργεί την αυταπάτη της ανεξάρτητης ύπαρξης, είναι απλά μια λάθος προοπτική, μια λάθος «ερμηνεία». Η Ψυχή Λειτουργεί Πάντα σαν Μία και στο επιφανειακό επίπεδο της λάθος ερμηνείας λειτουργεί συλλογικά. Για αυτό όλα τα όντα ζουν σαν «κοινωνίες».

 

Σε Υπαρξιακό Επίπεδο αφού η Ψυχή είναι Μία κι όλες οι δήθεν ατομικές ψυχές δεν είναι παρά Αντανακλάσεις της Μίας Ψυχής στον χώρο της φαντασίας, της λάθος ερμηνείας, της αυταπάτης, «καθήκον» όλων των όντων (που αισθάνονται ξεχωριστά) είναι να Συντονιστούν με την Μία Ψυχή, να Βιώσουν την Ενότητα της Ψυχής, της Ύπαρξης και της Δράσης. Από εδώ πηγάζει το Μυστικό Βίωμα, η Αλήθεια, η Παράδοση, ο Εσωτερισμός, η Θρησκεία και τα διάφορα θρησκεύματα.

 

Μία «Ψυχή» δεν είναι παρά η Μία Ψυχή, η Δύναμη της Μίας Ψυχής, που διοχετεύεται προς την Περιφέρεια της Ύπαρξης. Αυτή η «Δύναμη» μπορεί να συντηρεί την Δράση, τον «Διαχωρισμό» ή να πάψει να υπάρχει, έτσι απλά. Κάποιοι Μεγάλοι Μύστες αποκάλυψαν πως δεν είναι απαραίτητο όλες οι «ατομικές ψυχές» να Συντονιστούν με την Μία Ψυχή, μπορεί στην Πορεία της (Σχετικής) Ύπαρξης κι εφόσον «αποχωρίζονται» (επιμένοντας σε μια μόνιμη αντίληψη αποχωρισμού) να χαθούν στην ανυπαρξία. Αυτή είναι η υπαρξιακή απώλεια, η γέενα του πυρός (από την εβραϊκή «Γκε Μπεν Χιννώμ», την καταραμένη κοιλάδα, που πήρε ένα υπαρξιακό και θεολογικό νόημα μέσα στην εβραϊκή σκέψη, στην χριστιανική θεολογία και στον παγκόσμιο στοχασμό). Είναι όπως στην Φωτιά, όπου κάποιες σπίθες αποχωρίζονται από τον κύριο όγκο της φωτιάς και χάνονται στον γύρω χώρο. Είναι οι καταραμένες ψυχές. Είναι κι αυτή μια προοπτική της εξέλιξης. Αυτό συμβαίνει γιατί απλά η Δύναμη Αποσύρεται, Παύει να υποστηρίζει αυτή την επιφανειακή δραστηριότητα. Ας το στοχαστούν αυτό οι άνθρωποι της Σκιάς, που επιμένουν στον αποχωρισμό. Δεν τους «τιμωρεί» κάποιος, απλά έτσι εκδηλώνεται η Ζωή. Έτσι κι αλλιώς η Μόνη Πραγματική Ζωή είναι η Ζωή της Μιας Ψυχής κι όλες οι ατομικές αντιλήψεις δεν είναι παρά υπαρξιακή αυταπάτη. Έτσι από την Άποψη της Ύπαρξης δεν Χάνεται Τίποτα, Μόνο Δραστηριότητες (που Δημιουργούν Επιφανειακά Φαινόμενα) «χάνονται». Απλά οι «Φωτισμένες» Ψυχές Διασώζουν την «ατομικότητα» Διευρύνοντάς την Ως το Άπειρο. Αυτή την έννοια έχει η Λύτρωση, η Σωτηρία. Και πάντα όσοι βαδίζουν τον Δρόμο του Φωτός προσεύχονται για όσους δεν βρίσκουν τον Δρόμο. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; (Διαβάστε ακόμα τι λέει η Έλενα Μπλαβάτσκυ σχετικά με αυτό το θέμα, «Το Κλειδί της Θεοσοφίας», Κεφάλαιο 9,5).

 

Από όλα αυτά μπορεί κάποιος να στοχαστεί γιατί η Αλήθεια έχει τόση Ζωτική Σημασία, γιατί η Αληθινή Θρησκεία (του Εσωτερικού Βιώματος) είναι τόσο Σημαντική, γιατί η Πραγματική Κοινωνική Δικαιοσύνη έχει αξία και γιατί οι σημερινές κοινωνίες είναι σε λάθος δρόμους. Απλά στοχαστείτε!

 

Μπορούμε να «φανταστούμε» πως από την άποψη μιας συνείδησης περιορισμένης τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά. Καθώς η συνείδηση περιορίζεται σε μια ατομική οντότητα, εδώ, στο σώμα, ταυτίζει την ύπαρξη με τον περιορισμένο εαυτό, την παρούσα αντίληψη του κόσμου, την σκέψη με το περιεχόμενό της, τις γνώσεις, τις πεποιθήσεις τις μνήμες, τα αισθήματα, τις εμπειρίες, σωματικές δραστηριότητες κι εξωτερικά γεγονότα, θεωρεί την «υπέρβαση» του εαυτού σχεδόν σαν ανυπαρξία. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει έτσι. Η Υπέρβαση του εαυτού οδηγεί σε μια Διευρυμένη Αντίληψη όπου η αντίληψη της ύπαρξης όχι μόνο διατηρείται αλλά έχει μια ανώτερη ποιότητα αφού «αισθανόμαστε» Ελεύθεροι (από περιορισμούς), κι Ένα με όλα (σε μια ενοποιημένη Επίγνωση που τα Αγκαλιάζει όλα). Αλλά αυτό το διαπιστώνει κάποιος εμπειρικά και μόνο αν τολμήσει να κάνει το βήμα στο κενό. Διαφορετικά κι εφόσον ο άνθρωπος παραμένει περιορισμένος στον εαυτό και την δράση του απλά διαιωνίζει αυτόν τον τρόπο ύπαρξης. Η Απελευθέρωση, η Αφύπνιση, η Φώτιση σημαίνουν πάντα την Πρακτική Βιωματική Μετάβαση στην Ελεύθερη (πέραν του εαυτού και των περιορισμών) Συνείδηση, σε μια ποιοτικά διαφορετική συνείδηση. Αυτό σημαίνει πως εδώ υπάρχει μια οντολογική ποιοτική διαφοροποίηση κι όχι μεταμόρφωση ή φώτιση του εαυτού (του εγώ). Ο εαυτός, το εγώ δεν μπορεί να φωτισθεί. Με την δράση του (ακόμα και την πνευματική δράση, τον διαλογισμό, την προσευχή, την πνευματική άσκηση) απλά διαιωνίζει την ύπαρξή του. Και η όποια πραγματοποίηση του εαυτού εξακολουθεί να είναι εαυτός, δηλαδή μια φανταστική πραγματοποίηση, φώτιση ή σωτηρία.

 

Στην Αληθινή Φώτιση δεν υπάρχει Φωτισμένος και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται σαν φωτισμένος, σοφός, άγιος, σωσμένος ή οτιδήποτε. Με αυτή την έννοια όσοι εμφανίζονται σαν διδάσκαλοι ή καθοδηγητές ή οτιδήποτε είναι το λιγότερο φαντασιόπληκτοι ή απατεώνες. Κι οι Αρχαίοι Μύστες; κι οι Διδάσκαλοι; Κι όσοι ισχυρίζονται ότι συνεχίζουν την Ιερή Παράδοση; Μην έχετε αυταπάτες. Αν ποτέ συναντήσετε κάποιον Πραγματικό Μύστη ή Διδάσκαλο, δεν θα σας παρουσιαστεί έτσι, ούτε θα υπάρχει αυτή η θεατρική σχέση Δασκάλου-μαθητή. Η ζωή είναι κάτι σοβαρό κι όλοι οφείλουμε να είμαστε σοβαροί. Στους Εσωτερικούς Κύκλους των Πραγματικά Μυημένων δεν λειτουργούν και δεν συμπεριφέρονται έτσι. Αυτά τα κάνουν στους εξωτερικούς οργανισμούς, εκκλησίες, ιδρύματα κι οργανώσεις.

 

Υπάρχει πραγματικά κάποιο Ιερό Μυστικό, κρυμμένο βαθιά μέσα στην Καρδιά της Ύπαρξης, στο Εσώψυχο κάθε όντος, όλων των όντων, που πρέπει ο καθένας να ανακαλύψει, να κατανοήσει και να κάνει. Είναι κάτι απόλυτα απλό κι ολοφάνερο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα που καλείται ο άνθρωπος να κάνει. Να στραφεί Έσω εγκαταλείποντας όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες και να Βιώσει στην Απόλυτη Ησυχία και Σιωπή την Αληθινή Ουσία. Αυτό σημαίνει σε απλά λόγια την εγκατάλειψη όλης της προηγούμενης συμπεριφοράς και των προσκολλήσεων στα «εξωτερικά». Είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορείς να ζητήσεις από τον άνθρωπο. Γιατί; Επειδή το συλλαμβάνει μέσα από τον εαυτό και προσπαθεί να το πραγματοποιήσει σαν εαυτός. Κι όση καλή πρόθεση και να έχει κι όσες προσπάθειες κι αν κάνει συνεχώς αποτυχαίνει. Προφανώς δεν Κατανοεί το Μυστικό. Το Κατανοεί μονάχα όταν ο καιρός (της αυταπάτης) ωριμάζει. Η Ζωή δεν έχει Χώρο, δεν έχει Χρόνο, αλλά προφανώς η αυταπάτη χρειάζεται διαδικασία για να ολοκληρωθεί και να διαλυθεί, σαν τα σύννεφα στον ουρανό.

 

Προφανώς η Αληθινή Δράση είναι Πράξη, Πράξη Μετάβασης, πέρα από Χώρο και Χρόνο κι όχι διαδικασία, προσπάθεια, τεχνική, εξέλιξη ή πραγματοποίηση. Προφανώς μόνο η Αληθινή Δράση είναι Δράση. Όλα τα άλλα είναι σπατάλη ζωής μέσα στην αυταπάτη.

 

Αυτό που δεν κατανοούν οι άνθρωποι (κι έτσι χάνουν την ευκαιρία της Απελευθέρωσης) είναι ότι η Ζωή είναι μονάχα γεγονότα κι όχι αυτό που αντιλαμβάνονται, που σκέπτονται, που αισθάνονται ή πράττουν (όλα αυτά, σαν διαδικασίες μόνο,  είναι γεγονότα, αλλά όχι σαν «περιεχόμενο»). Η Απελευθέρωση είναι το Γεγονός (κάτι που κάνουμε και βιώνουμε) της Μετάβασης από την κίνηση του εαυτού στην Ακινησία που δεν έχει εαυτό (σκεπτόμενο, αντιλαμβανόμενο, παρατηρητή). Είναι μια Καθαρά Αντικειμενική Εμπειρία. Η Μετάβαση είναι Άχωρη, Άχρονη, Χωρίς Μνήμη, είναι το Αιώνιο Παρόν που Ρέει Χωρίς να Αλλάζει. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με κανένα «τρόπο» του εαυτού. Η δραστηριότητα του εαυτού είναι πάντα κίνηση και διαιωνίζει την κίνηση που δεν μπορεί να φτάσει (όσο και να «τρέχει») στην Ακινησία. Η Ακινησία είναι το «σταμάτημα» της κίνησης, ένα απλό φυσικό γεγονός. Η Ακινησία της Συνείδησης Οδηγεί στην Απελευθέρωση από όπου μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση (προφανώς δεν είναι ούτε «θάνατος» ούτε «απόρριψη» της κίνησης). Είναι απλά Μετάβαση στην Βαθύτερη Έδρα της Ύπαρξης, από Όπου, μέσα στην Απόλυτη Ησυχία, στην Ολοκληρωτική Σιωπή, Βιώνεις την Πληρότητα της Ζωής. Είναι το Αιώνιο Βασίλειο του Θεού, που περιγράφεται μέσα στον Αγιογραφικό Συμβολισμό.

 

Πολλά χρόνια τώρα, αυτό που βλέπουμε (με την έννοια της άμεσης αντίληψης της αλήθειας) είναι ότι υπάρχουν Αρχαίες Διδασκαλίες και Παραδόσεις κάθε είδους, θρησκευτικές κοινότητες, οργανισμοί, εκκλησίες, και ιερείς, διδάσκαλοι και εκπαιδευτές και «επαγγελματίες» κάθε είδους, τίμιοι ή απατεώνες. Όμως αληθινή θρησκεία, αληθινή διδασκαλία, αληθινή λατρεία, πραγματική άσκηση, διαλογισμός ή προσευχή, οτιδήποτε, δεν υπάρχει. Κι όλοι αυτοί οι Διδάσκαλοι, Αληθινοί ή ψεύτικοι, Σωτήρες (που μπορεί να πιστεύουν στην αγνότητά τους ή να εξαπατούν συνειδητά) ασχολούνται με τους ανθρώπους που βρίσκονται στην διαδικασία της αυταπάτης, της σκέψης, της προσκόλλησης στον εξωτερικό κόσμο, ή της απορρόφησης στα υλικά «πράγματα» κι ασφαλώς αναγνωρίζονται από τους «καρπούς» της δράσης τους και της δραστηριότητάς τους. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι Σοφοί κι οι σοφοί κι οι «σοφοί» (που μπορεί κι οι ίδιοι να είναι «νήπια», πνευματικά) ασχολούνται με νήπια κι όχι με νοήμονες ολοκληρωμένους ανθρώπους. Όλο αυτό μερικές φορές φέρνει ντροπή (σε όσους έχουν αίμα μέσα τους και κοκκινίζουν όταν πρέπει).

 

Οι Αληθινοί Αρχαίοι Μύστες ήταν σοβαροί άνθρωποι κι αντιμετώπιζαν την ζωή με σοβαρότητα κι έδειχναν σε όσους μυούνταν τι σημαίνει «σοβαρότητα» στην ζωή. Απλά Μετέδιδαν την Γνώση την Ανθρώπινη Εμπειρία της Ζωής, κι όχι κάποια εμπειρία. Οδηγούσαν τους ανθρώπους στην Αληθινή Ζωή, στην Ζωή των Γεγονότων, στο Άχρονο Που Ρέει Τώρα, μέσα στο Παρόν, στον Χρόνο των ανθρώπων. Τους Οδηγούσαν Έξω από τον Κόσμο της Σκέψης, της ψεύτικης αντίληψης της ζωής, στον Αληθινό Κόσμο αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Όταν ο Άνθρωπος (και στην προκειμένη περίπτωση ο μυούμενος, ο μύστης) φτάνει στην Ολοκληρωτική Κατανόηση της Ζωής και της ζωής (υπό τις όποιες συνθήκες) είναι Ελεύθερος να Ζήσει, να Δράσει. Κι αν θέλει να Πάει Πέραν (στις Ανώτερες Σφαίρες της Ύπαρξης) απλά το Κάνει, το Κάνει, δεν το σκέπτεται, δεν το ερευνά, δεν το μελετά, δεν το προσπαθεί, ούτε εφαρμόζει ασκήσεις, ούτε μπαίνει σε διαδικασίες, ούτε περιμένει τον χρόνο να φέρει την εξέλιξη ή την αλλαγή και την ολοκλήρωση. Η Μύηση είναι Άμεση Μετάβαση Πέραν, Μετάβαση στον Αληθινό Κόσμο, της Πραγματικής Ζωής. Αληθινός Μύστης (όπως ήταν οι Αρχαίοι Μύστες, στους Δελφούς και στα Άλλα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας) είναι Αυτός που όντως Οδηγεί τον μύστη στην Άμεση Μετάβαση Πέραν, γιατί εργάζεται στον πραγματικό κόσμο των γεγονότων (κι όχι στον φανταστικό κόσμο της εξέλιξης του όντος και της διαφώτισης του εγώ). Κι Αληθινή Μύηση είναι η πραγματική άμεση μετάβαση κι όχι η προσπάθεια του εγώ να φτάσει κάπου.

 

Όλοι οι ψεύτικοι διδάσκαλοι (πολλοί αναγνωρισμένοι από τους συνανθρώπους τους) ασχολούνται με τα παραζαλισμένα μυαλά, με την θολή σύγχυση του εγώ και με τις ψεύτικες πτήσεις της σκέψης στον απέραντο ουρανό της φαντασίας. Διδάσκαλοι και μαθητές ονειροπολούν στον φανταστικό κόσμο της σκέψης. Μπορεί (επειδή το «άκουσαν») να μιλούν για την Απόλυτη Εμπειρία, για την Παγκόσμια Συνείδηση, για την Υπέρβαση του εγώ, για την Σιωπή της Σκέψης, για την Κατάσταση της Ακινησίας ή της Σιγής, αλλά είναι απλά διανοητικοί μιμητές της αλήθειας κι όχι άνθρωποι που βίωσαν πραγματικά αυτές της καταστάσεις. Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουν τον απόστολο Παύλο. Ισχυριζόταν ότι ανέβηκε μέχρι τον Τρίτο Ουρανό. Τον πιστεύετε; Πιστέψτε ό,τι θέλετε, αλλά ο Παύλος δεν ανέβηκε πουθενά, λειτουργούσε πάντα στον απατηλό κόσμο της δυαδικής θεολογίας του ακόμα κι όταν ορκιζόταν ότι δεν ζει πλέον αυτός αλλά ο Χριστός Ζει μέσα του. Δεν υπάρχει κάποια εμπάθεια εδώ ή ιστορική ανακρίβεια, απλά λέμε πως ακόμα και αναγνωρισμένοι άνθρωποι μπορεί να ψεύδονται. Κι αν ψεύδονταν ο Παύλος μπορείτε να αναρωτηθείτε πόσοι ψεύδονται γύρω σας; Όπου ακούτε Διδασκάλους, Διδασκαλίες, Πνευματικές Διαδικασίες κουμπώστε το πανωφόρι σας. Αληθινός Δάσκαλος είναι Αυτός που σου δείχνει τον Αληθινό Κόσμο των Γεγονότων κι Αληθινή Διδασκαλία είναι η Ζωή των Γεγονότων, να Βλέπεις τα Γεγονότα και να μην ονειροπολείς. Κι Αληθινή Μύηση, Απελευθέρωση και Φώτιση είναι να Πας Άμεσα Πέραν, να το Κάνεις, (κι αυτό δεν χρειάζεται χρόνο), όλα τα άλλα είναι σαν τα όνειρα του ανήσυχου ύπνου.

 

Είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι η Σκέψη χρησιμοποιεί την έννοια της Αλήθειας κι ότι μιμείται με «φανταστική» ακρίβεια την Φώτιση. Που φαίνεται η απάτη; Πως φαίνεται η απάτη; Απλά η Σκέψη είναι διαδικασία και λειτουργεί μέσα στον χρόνο, στην διεργασία, στην εμπειρία, στην μνήμη. Ενώ τα Γεγονότα υπάρχουν μόνο στο Απόλυτο Παρόν που Ρέει, και τη άλλη στιγμή έχουν «τελειώσει». Η Αληθινή Φώτιση είναι Ζωντανή, Ανανεώνεται Πηγαία Συνεχώς, ενώ η Ψεύτικη Φώτιση Διαρκεί στην Αιωνιότητα. Καταλαβαίνετε πόσο λεπτές είναι οι διακρίσεις ανάμεσα στο Πραγματικό και το Φανταστικό; Απλά το ένα Υπάρχει, Ζει, και το άλλο βιώνεται σαν διάρκεια, εμπειρία και μνήμη. Είναι σαν το Φεγγάρι και την αντανάκλασή του στο Νερό. Τι Βλέπεις; Τι θεωρείς Πραγματικό; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στον κόσμο των αντανακλάσεων, σε όσα αντιλαμβάνονται, σκέπτονται ή αγγίζουν με τις αισθήσεις. Η Πραγματικότητα είναι έξω από όλα αυτά, (μόνο έτσι μπορούν να το αντιληφθούν οι άνθρωποι). Για μια Φωτισμένη Συνείδηση υπάρχει μόνο Εδώ, Τώρα, δεν υπάρχει εδώ ή εκεί, τώρα ή μετά, μέσα ή έξω, όλος ο κόσμος των αντιθέτων της δυαδικότητας.

 

Υπάρχει Μόνο Μία Ουσία στην πραγματικότητα, που Είναι η Πραγματικότητα. Υπάρχουν Τρία Πράγματα στην Ζωή, Αυτός που Παρατηρεί, ο Καθρέφτης κι οι Σκιές του Καθρέφτη. Υπάρχουν ακόμα Τρεις Τύποι Συνείδησης, ή τριών ειδών όντα. Υπάρχει ο Άγιος που Παρατηρεί, υπάρχει ο Σοφός που Γίνεται Καθρέφτης κι υπάρχουν κι οι ανόητοι που χάνονται στον Καθρέφτη κυνηγώντας τις Σκιές. Κι υπάρχει μονάχα Μία Πραγματική Οδός που Οδηγεί στην Πραγματικότητα, όλοι οι άλλοι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά. Οπουδήποτε, Οποτεδήποτε, υπάρχει μονάχα ένας φυσικός τρόπος να φτάσεις στην Πραγματικότητα, με το Άνθισμα της Κατανόησης από Μέσα  και την Αληθινή Δράση, κι όχι μέσα από εξωτερικές πράξεις.