Τα ηνία των αλόγων στα χέρια σου. Δεν αφηνιάζουν όταν τα αποδέχεσαι. Με γάντια γερά τα κρατάς για να μην σε ξανακόψουν οι παλιές πληγές. Μιλάς λιγότερο, αισθάνεσαι περισσότερο.
Συνειδητοποιείς με το πέρασμα του χρόνου γιατί έγινε, ό,τι έγινε. Καλώς καμωμένα όλα, ακόμα και τα πιό δύσκολα, τα επώδυνα, τα τραυματικά. Σε προχώρησαν στο μονοπάτι σου. Σου δίδαξαν γιατί ήθελες να διδαχτείς. Επέλεξες καταστάσεις, ανθρώπους στη ζωή σου για να σε δεις!
Ναι, μέσα απ’ τον πόνο και τη ματαίωση. Μέσα απ’ την συντριβή του εγώ. Μέσα από την εξαπάτηση του νου και την οικεία κακοποίηση χρόνων. Μέσα από την ίδια αίσθηση του ψευδούς εαυτού που έμαθε να φοβάται τη χαρά και την αγάπη. Το οικείο σενάριο της ζωής που έπαιξε και ξαναέπαιξε σαν κασέτα σε καλά κουρδισμένο κασετόφωνο.
Μέχρι που κουράστηκες, εξαντλήθηκες από τη δύναμη της ριζωμένης επανάληψης και είδες πως είναι η ώρα να αναλάβεις δράση. Να κινητοποιήσεις την ενέργειά σου αλλιώς. Να την μαζέψεις όλη για τον εαυτό σου. Να μην τη σκορπάς πια άσκοπα στους άλλους. Να μην σκορπιέσαι πια.
Να τιμάς και να αγκαλιάζεις όλα τα κομμάτια του εαυτού σου. Να μην το περιμένεις από τους άλλους. Δεν μπορούν και δεν ξέρουν. Να αποσυνδέεσαι από την προσδοκία σου να σε δουν ολόκληρη οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι να επεξεργαστούν τα δικά τους τραύματα και να δουν πιό βαθυά. Να μην το έχεις ανάγκη πια.
Ποιός μπορεί να σε δει ολόκληρο όταν δεν μπορεί να δει έτσι τον ίδιο του τον εαυτό; Κομμάτια σου θα δει, θα μείνει στα πιό εύθραυστα και δύσκολα, θα τα προβάλει πάνω σου, γιατί αυτά έχει ο ίδιος και δεν αντέχει να τα δει, μα δεν το παραδέχεται. Το πιό δύσκολο μα πιό λυτρωτικό είναι να στρέψεις το δάχτυλο πρώτα προς εσένα, όχι στον άλλο. Να δεις με την καρδιά σου γιατί μόνο αυτή μπορεί και βλέπει ενωτικά. Το μυαλό θα μπερδέψει, θα διαχωρίσει, θα ζητήσει τα δικά του μόνο, θα ξεχάσει ο εγωισμός το μαζί.
Και πως μπορεί το τραύμα να γίνει θαύμα, αν δεν συμπεριλάβει το εμείς; Μπορεί; Μπορεί να συν-χωρέσει ο εγωισμός; Μπορεί να ενώσει η ανεπεξέργαστη πληγή; Μπορείς να αγαπάς αληθινά αν δεν υπερβείς τον εγωισμό σου; Όχι. Τίποτα από αυτά δεν μπορείς να κάνεις.
Οσο μένεις εκεί, θα πονάς κι ας νομίζεις ότι είσαι καλά. Δεν είσαι.
Η φύση του ανθρώπου είναι να είναι ενωμένος με το Θεό του, τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του. Και τα τραύμα έρχεται για να μας ενώσει, όχι να μας χωρίσει. Έρχεται να μας υπενθυμίσει πως κανείς δεν είναι καλά όταν είναι αποκομμένος από τον θεϊκό πυρήνα του. Εκεί που ό,τι συνέβη, ήταν ενωτικό μα εμείς επιλέξαμε το μονοπάτι της πτώσης. Και καλούμαστε μέσα από αυτήν, να ξανασταθούμε στα πόδια μας με ψυχή ανδρεία και φρόνημα πνευματικό. Για να συγχωρούμε κι ας μην ξεχνάμε.
Σε μια αγαπημένη ταινία που το ζευγάρι χώρισε μετά από δυσκολίες που πέρασε, η ατάκα του πρωταγωνιστή προς το τέλος της ταινίας ήταν: “Οι άνθρωποι που αγαπιούνται, δεν παραμένουν μαζί γιατί ξεχνούν, μα γιατί συγχωρούν ο ένας τον άλλο”. Κι εκεί το ζευγάρι ξαναέσμιξε το μαζί του. Γιατί τα εγώ τους πήγαν στην άκρη και έδωσαν χώρο στο αμοιβαίο εμείς!
Το τραύμα προχωράει στο θαύμα όταν σπάμε το πέτρινο εγώ μας, ενώνουμε ο καθένας τα κομμάτια του και ξανακολλάμε με τη χρυσή σκόνη της αληθινής αγάπης το ραγισμένο γυαλί της σχέσης μας. Για να θυμόμαστε τη διαδρομή μας, να τιμάμε την ιστορία μας, να παραμένουμε συνδεδεμένοι, έχοντας πάρει τα διδακτικά μαθήματα για το παρακάτω μας.
Δε μένουμε συνέχεια στο χτες. Μαθαίνουμε από αυτό και προχωράμε μαζί, σοφότεροι στην επανασύνδεσή μας.
Κάθε φορά που έρχεται το πριν, η χρυσόσκονη που ένωσε, μας θυμίζει την πληγή που περιποιηθήκαμε και δεν αφήσαμε να κακοφορμίσει. Μας θυμίζει το δίδαγμα που πήραμε που κάνει τα μάτια μας πιό γλυκά ακόμα και το χαμόγελό μας πιό αισιόδοξο και χαρούμενο! Στην πορεία της ζωής μας, όποιος καταφέρνει να ενώσει τα ραγισμένα του κομμάτια με χρυσή σκόνη, καταφέρνει να αναπνέει στη ζωή του, να χωράει τον εαυτό του όπως είναι και να χωρά και τον άλλο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς τραύματα. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν για αυτά.
Άνθρωποι που ζουν λειτουργικά με αυτά. Και άνθρωποι που μεταμορφώνουν το τραύμα τους σε θαύμα με πολύχρονη προσωπική εργασία!
Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας το δώρο της ίασης. Ας του επιτρέψουμε να φτάσει στον προορισμό του! Το αξίζει και με το παραπάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου