Ξεπερνώντας την περιοριστική πεποίθηση του “δεν είμαι δημιουργικός/ή”

Έχεις κολλήσει. Εργάζεστε σε ένα έργο ή μια εργασία και το μυαλό σας κλείνει. Είναι σαφές ότι οι ιδέες δεν ρέουν τόσο γρήγορα όσο θα θέλατε. Χάνετε τον βηματισμό σας και οι νοητικές σας ενέργειες βρίσκονται σε μια παρατεταμένη “παύση”. Τελικά, αρχίζετε να λέτε στον εαυτό σας: “Δεν είμαι δημιουργικός” ή “Δεν μπορώ να βρω μια αξιοπρεπή ιδέα για να σώσω την ψυχή μου”. Έχετε προσκρούσει σε τοίχο από τούβλα, μιλώντας δημιουργικά.

Στο μεγαλύτερο μέρος της επίσημης εκπαίδευσής μας, μας κατευθύνουν να αναζητούμε μια και μόνη λύση σε κάθε πρόβλημα ή ερώτηση (π.χ. Πόσες χώρες υπάρχουν στην Αφρική; Ποιο είναι το χημικό σύμβολο του αλατιού;). Μας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι για κάθε πνευματική πρόκληση υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος να λυθεί το πρόβλημα. Οι εκπαιδευτικές μας εμπειρίες έχουν επικεντρωθεί στην εκμάθηση της “σωστής απάντησης” ή στην ανακάλυψη μιας προκαθορισμένης απάντησης που παρατίθεται σε ένα εγχειρίδιο του δασκάλου ή στο μυαλό ενός εκπαιδευτή. Σπάνια μας έχουν προσφερθεί ευκαιρίες να σκεφτούμε ότι μπορεί να υπάρχει ένα πλήθος πιθανών απαντήσεων σε ζητήματα ή αινίγματα. Το σύνδρομο “ένα πρόβλημα, μία απάντηση” έχει εμπεδωθεί σε βάθος στα πρότυπα της σκέψης μας.

Ο Sir Ken Robinson τα έθεσε όλα αυτά σε προοπτική όταν έγραψε: “…πολύ συχνά τα εκπαιδευτικά μας συστήματα δεν επιτρέπουν στους μαθητές να αναπτύξουν τις φυσικές δημιουργικές τους δυνάμεις. Αντίθετα, προωθούν την ομοιομορφία και την τυποποίηση. Το αποτέλεσμα είναι να στερούμε από τους ανθρώπους τις δημιουργικές τους δυνατότητες και… να παράγουμε ένα εργατικό δυναμικό που είναι μαθημένο να δίνει προτεραιότητα στη συμμόρφωση έναντι της δημιουργικότητας”. Εν ολίγοις, μέχρι να αποφοιτήσουμε από το λύκειο ή το κολέγιο, οι καινοτόμες ικανότητές μας συχνά περιορίζονται σε μια νοοτροπία του τύπου “απλά δεν είμαι δημιουργικός”.

Ο Edward de Bono, ο πρωτοπόρος της πλευρικής σκέψης και εμπνευστής της μεθόδου “Έξι καπέλα σκέψης”, προτείνει ότι, πολύ συχνά, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δημιουργική πρόκληση, καταφεύγουμε σε ένα πλαίσιο σκέψης “Δεν μπορώ ποτέ να το κάνω αυτό”. Εν ολίγοις, απορρίπτουμε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο δημιουργικών απαντήσεων, καθώς δεν διαθέτουμε την τεχνογνωσία ή έχουμε υποστεί πληθώρα δημιουργικών απορρίψεων στο παρελθόν.

Σημεία – Κλειδιά:

• Η δημιουργικότητα είναι συχνά θέμα προοπτικής
• Πολύ συχνά, οι άνθρωποι καταφεύγουν σε μια κοινή φράση όπως “δεν μπορώ να το κάνω αυτό” όταν αντιμετωπίζουν μια δημιουργική πρόκληση.
• Οι διερευνητικές ερωτήσεις διεγείρουν τον εγκέφαλο για τη δημιουργία καινοτόμων λύσεων

Αυτό είναι επίσης το αποτέλεσμα ενός φαινομενικά ασταμάτητου καταιγισμού ερωτήσεων χαμηλού επιπέδου (βασισμένων σε γεγονότα) κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών μας εμπειριών. (Μέχρι να αποφοιτήσουν, οι περισσότεροι μαθητές λυκείου έχουν εκτεθεί σε πάνω από ένα εκατομμύριο ερωτήσεις στην τάξη). Κατά συνέπεια, οι μαθητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η εκπαίδευση είναι απλώς συλλογή πληροφοριών ή απομνημόνευση πολλών γεγονότων. Σημαντικές έρευνες, παρατηρήσεις στην τάξη και ανεκδοτολογικά στοιχεία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες επιβεβαιώνουν ένα αναλλοίωτο γεγονός της ζωής στην τάξη: δηλαδή, οι μαθητές τείνουν να διαβάζουν και να σκέφτονται με βάση τα είδη των ερωτήσεων που αναμένουν να λάβουν από τον καθηγητή. Δηλαδή, όταν ένας σημαντικός αριθμός ερωτήσεων είναι πραγματικής φύσης (συνήθως πάνω από το 80% κάθε αλληλεπίδρασης στην τάξη), οι μαθητές λαμβάνουν το μήνυμα ότι η απομνημόνευση είναι πολύ πιο σημαντική από τη δημιουργία πολλαπλών απαντήσεων.

Ως αποτέλεσμα, συχνά δημιουργούμε περιοριστικές δηλώσεις όταν αντιμετωπίζουμε μια δημιουργική πρόκληση. Εφόσον δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε μια μοναδική “σωστή απάντηση”, παραιτούμαστε και προσφέρουμε μια δικαιολογία/εξήγηση για τη δημιουργική μας ανικανότητα. Ακολουθούν ορισμένες τυπικές απαντήσεις:

• “Δεν μπορώ να το κάνω αυτό”.
• “Προφανώς, δεν ξέρω και πολλά γι’ αυτό”.
• “Είμαι πολύ απασχολημένος για να το κάνω αυτό”.
• “Αυτό είναι πολύ έξω από τις δυνατότητές μου”.
• “Δεν έχω τα προσόντα”.
• “Αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο.”

Θα παρατηρήσετε ότι αυτές οι δηλώσεις θέτουν περιορισμούς στην ικανότητά μας να λύσουμε ένα πρόβλημα. Αναστέλλουν τη δυνατότητα δημιουργικής σκέψης και ουσιαστικά σβήνουν την ευκαιρία για απαντήσεις. Εν ολίγοις, αυτοαπορρίπτουμε την ευκαιρία να λύσουμε μια πρόκληση.
“Με ποιους τρόπους…;”

Αντ’ αυτού, ο de Bono υποστηρίζει τις ερωτήσεις “IWW” (“Με ποιους τρόπους…;”). Πρόκειται για ερωτήσεις που ανοίγουν το μυαλό μας σε μοναδικές δυνατότητες και διεγείρουν τη δημιουργία λύσεων και δημιουργικών διερευνήσεων.

Στη θέση της πολύ συνηθισμένης αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς σε σχέση με τα δημιουργικά μας ένστικτα, ιδού μερικές ερωτήσεις που προκαλούν τη σκέψη και διεγείρουν πολλαπλές δυνατότητες. Δηλαδή, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δημιουργική πρόκληση, αντί να καταφεύγουμε στην απάντηση “δεν είμαι δημιουργικός”, θα πρέπει να εξετάζουμε ερωτήματα που παράγουν πολλαπλές απαντήσεις.

• “Με ποιους τρόπους μπορώ να…;”
• “Αν ήταν δυνατόν, πώς θα μπορούσα να…;”
• “Αν αυτό είναι χρονοβόρο, πώς θα μπορούσα να το συντομεύσω;”
• “Κι αν υπήρχαν περισσότεροι από ένας τρόποι για να το καταλάβω αυτό;”
• “Τι θα γινόταν αν το έβλεπα από άλλη οπτική γωνία;”
• “Πώς θα το προσέγγιζε αυτό ο καλύτερός μου φίλος (ή ο χειρότερος εχθρός μου);”
• “Ποια θα μπορούσε να είναι η χειρότερη δυνατή λύση για αυτό το ζήτημα;”
• “Ποιοι είναι κάποιοι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσα να…;”
• “Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να βρω απαντήσεις;”

Ένα πράγμα που θα παρατηρήσετε σχετικά με αυτά τα ερωτήματα είναι ότι απαιτούν κάτι περισσότερο από μια απάντηση “Ναι” ή “Όχι”. Στην πραγματικότητα, απαιτούν μια πληθώρα απαντήσεων, οποιαδήποτε από τις οποίες θα μπορούσε να είναι μια πιθανή λύση. Μετατρέποντας τις κοινές αρνητικές δηλώσεις σε ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων, δίνετε στον εγκέφαλό σας τη δημιουργική άδεια να εξετάσει μια πληθώρα απαντήσεων- πυροδοτείτε δυναμικές συζητήσεις στο μυαλό σας. Το ίδιο κάνετε και εσείς, αναστέλλοντας την αυτοκριτική και αγκαλιάζοντας μια ποικιλία πιθανών λύσεων. Το συμπέρασμα είναι ότι: Οι δημιουργικά σκεπτόμενοι θέτουν τακτικά στον εαυτό τους ανοιχτές, διερευνητικές και ευέλικτες ερωτήσεις. Σπάνια, αν όχι ποτέ, προεπιλέγουν την άποψη “Αυτό δεν μπορεί να γίνει” ή “Δεν είμαι δημιουργικός”.