Η Περιοχή της ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, του ΩΣ ΕΧΕΙ.
Ο Φωτεινός Κόσμος, οι Τρεις Ουράνιες Περιοχές, Όπου υπάρχει, σε διάφορους βαθμούς, η Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης.
Ο Κόσμος της Σκιάς, ο Νοητικός Κόσμος, που μέσω Της Ψυχής προβάλλεται στο πιο σκοτεινό μέρος στον Φυσικό Κόσμο της Ύλης, (Αυτοί είναι οι τρεις κατώτεροι κόσμοι).
Από άλλη άποψη οι Περιοχές της Εμπειρίας διακρίνονται σε Πέντε ή Επτά, ανάλογα την περιγραφή.
Οι Πέντε Περιοχές Εμπειρίας είναι: το Απόλυτο, Ο πνευματικός Ουρανός, κι οι Τρεις Κατώτεροι Κόσμοι (νοητικός, ψυχοενεργειακός, κι υλικός κόσμος).
Οι Επτά Περιοχές Εμπειρίας (σύμφωνα με άλλη περιγραφή) είναι: το Απόλυτο Οι Τρεις Ουράνιες Περιοχές, κι οι Τρεις Κατώτεροι Κόσμοι.
Στην πραγματικότητα όλες οι περιγραφές περιγράφουν την ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, απλά οι διαφορές είναι μόνον περιγραφικές.
Τελικά:
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Δεν Υπάρχει τίποτα Έξω από Αυτή την Πραγματικότητα.
Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην κατάσταση της Πλήρους Αφύπνισης, όπου Βιώνουμε την Πραγματικότητα και την Ψευδαισθητική Εμπειρία όπου η Πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή διαφορετικά… Στον Κόσμο της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας, άλλωστε, υπάρχει διάκριση Αντικειμενικού-Υποκειμενικού. Το Αντικειμενικό Αποτελεί πάντα την Βάση της Εμπειρίας. Το Υποκειμενικό δεν είναι παρά η πρόσκαιρη δραστηριότητα της Ουσίας. Η Ανάδυση του Υποκειμένου γίνεται πάντα στο Αντικειμενικό που Πάντα Προηγείται της Δραστηριότητας.
Κάθε Δραστηριότητα, Κίνηση, Εξέλιξη, (στον Κόσμο της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας), Ολοκληρώνεται σε Τρεις Φάσεις. Τρεις είναι οι Περιοχές της Εμπειρίας. Τρεις είναι οι Ουράνιες Περιοχές. Τρεις είναι οι Κατώτεροι Κόσμοι.
Το Απόλυτο και οι Τρεις Φάσεις Εξέλιξης της Ψευδαισθητικής Εμπειρίας (αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Δημιουργία), αποτελούν τον Χώρο της Ζωής.
Πέντε είναι οι κόσμοι σύμφωνα με την πιο επικρατούσα περιγραφή: το Απόλυτο, το Πνεύμα, ο Νους, η Ψυχή, η Εξωτερική Φύση.
Πραγματικότητα και Ψευδαισθητική Αντίληψη
Υπάρχει ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΥΣΙΑ (αν μπορούμε να το ονομάσουμε «Ουσία», αφού είναι «Χωρίς Ιδιότητες», που μπορεί να αναγνωρίσει η Αντίληψη), Χωρίς Χρόνο, που Περιλαμβάνει Δυνητικά όλες τις καταστάσεις κι όλα όσα υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν.
Σε Κατάσταση Ακινησίας της Ουσίας Βιώνεται η Ίδια η Ουσία, Αυτό που Είναι Πραγματικά, το Ως Έχει… και τότε μιλάμε για Αυτοσυνειδησία.
Σε Κατάσταση Δραστηριότητας, όταν Αναδύεται η Αντίληψη, η Αναλυτική Διερεύνηση της Ουσίας, τότε (αυτή η Ίδια η Αντίληψη διακρίνει), διακρίνουμε την Κατάσταση της Βίωσης της Ουσίας (που ονομάσαμε Αυτοσυνειδησία), και την Κατάσταση της Δραστηριότητας, που δίνει μια «Άλλη Όψη της Πραγματικότητας».
Χαρακτηρίζουμε την Βίωση της Ουσίας, όταν Εκδηλώνεται, ή όταν Πραγματώνεται, σαν την Πραγματικότητα, σαν την Αληθινή Κατάσταση και ονομάζουμε την Δραστηριότητα της Αντίληψης Ψευδαισθητική Αντίληψη.
Τι σημαίνει Ψευδαισθητική Αντίληψη; Όχι ότι δεν υπάρχει, αφού βιώνεται σαν πραγματικότητα. Υπάρχει την Στιγμή που Εκδηλώνεται. Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός χαρακτήρας της: Ένα Στιγμιαίο Όραμα που κρατιέται στην ύπαρξη (όσο κρατιέται) επειδή ρέει συνεχώς. Είναι όμως Ψευδαισθητική επειδή δεν Αναφέρεται στην Ουσία, δεν δίνει «πληροφορία για την Ουσία, αλλά είναι μόνο Δραστηριότητα (της Ουσίας), Δραστηριότητα, δηλαδή Αντίληψη της Ουσίας, Αντίληψη των σχέσεων της Ουσίας και όλων όσων αναδύονται από την Δραστηριότητα της Ουσίας, της μεταβολής, της εξέλιξης, δηλαδή ένα Όραμα, ένα Φαινόμενο, μια Εικονική Πραγματικότητα.
Όλη αυτή η Ψευδαισθητική Πραγματικότητα που Ξεδιπλώνεται (Οραματικά Πάντα) σαν «Δημιουργία», Στηρίζεται στην Ουσία, είναι Δραστηριότητα της Ουσίας, ένα αντιληπτικό Φαινόμενο, όσο «μακριά» κι αν εξελίσσεται. Όλη η «Δημιουργία» Εξελίσσεται Μέσα στην Ουσία, σαν ένα Εσωτερικό Αντιληπτικό Φαινόμενο. Δεν υπάρχει πραγματική δημιουργία, έξω από την Ουσία.
Η Βίωση της Ουσίας είναι δυνατή μόνο σε Κατάσταση Πλήρους Αφύπνισης. Και μόνο σε Κατάσταση Πλήρους Αφύπνισης γίνεται αντιληπτό ότι «Όλα Γίνονται Μέσα στην Ουσία», ότι δεν υπάρχει «εξωτερική» δημιουργία.
Η «Απορρόφηση» όμως στην Ψευδαισθητική Αντίληψη «δημιουργεί» ένα «τοπικό χαρακτήρα» του Παρατηρητή, κι αυτό «δημιουργεί» την πολλαπλότητα των «όντων». Στην πραγματικότητα τα «όντα» είναι η Ίδια η Ουσία που «βλέπει» μέσα από «τοπικούς περιορισμούς»… Έτσι τα όντα που απορροφιούνται στην Ψευδαισθητική Πραγματικότητα και την θεωρούν (σαν Ξεχωριστή από την Βάση της Ουσίας) σαν απόλυτη πραγματικότητα, αντιλαμβάνονται, «σκέπτονται», ότι υπάρχει μια Εξωτερική Αιτία, μια Αληθινή Δημιουργία, μέσα στην οποία βιώνουν την πραγματικότητα κι οικοδομούν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Πρόκειται απλά για μια (λάθος) ερμηνεία, κι είναι λάθος γιατί «παραβλέπονται» κάποια «στοιχεία».
Η Ουσία Ονομάζεται, στις Παραδόσεις, Βράχμαν, Πουρουσά, Σίβα, Ταό, Χάος, Θεός (στην δυτική θεολογία). Η Δραστηριότητα της Ουσίας ονομάζεται (αντίστοιχα) Μάγια, Πρακρίτι, Σάκτι, Τε, Φάνης, Δημιουργικός Λόγος…
Ποικιλίες της Ψευδαισθητικής Αντίληψης
Υπάρχει Μια και Μόνο Πραγματικότητα που τα Αγκαλιάζει Όλα. Η Άμεση Βίωση, Όραση, Θέαση, Αντίληψη, Αυτής της Πραγματικότητας Είναι Αυτοσυνειδησία που Αναγνωρίζει την «Πραγματικότητά» Της, σε Όλο το Αχανές Βάθος Της και σε Όλη την Απεριόριστη Έκτασή Της, πέρα από Χώρο, Χρόνο, πέρα από όλα τα όρια.
Όταν Αυτή η Πραγματικότητα δεν Αναγνωρίζεται, τότε αυτόματα η Αντίληψη είναι Περιορισμένη στα Όρια της Γνώσης της. Κι Αυτός είναι ο Αντιληπτικός Χώρος που βιώνει την Πραγματικότητα, και «ενοικεί». Ένας περιορισμένος Αντιληπτικός Χώρος. Αυτή είναι η Κατάσταση της Μεταφυσικής Άγνοιας, κι ο Χώρος της Δημιουργίας (αυτό που η Αντίληψη συλλαμβάνει σαν Δημιουργία).
Μια Τέτοια Περιορισμένη Αντίληψη είναι ήδη από την Φύση της διασπασμένη σε Αντίληψη (Συνείδηση) και «Χώρο», σε Υποκείμενο και Αντικείμενο, και διακρίνει το Πραγματικό (που είναι έξω από τον Χώρο της) σαν Αλήθεια, σαν Αίτημα Ολοκληρωμένης Γνώσης (που πρέπει να κατακτήσει), από αυτό που βιώνει εμπειρικά.
Για μια Τέτοια Αντίληψη είναι άλλο το Πραγματικό (που δεν γνωρίζει πώς να Βιώσει) κι άλλο η Αντίληψη του Πραγματικού (η αντίληψη που «κατασκευάζει» για το Πραγματικό, η περιορισμένη αντίληψη που έχει για το Πραγματικό). Κι ενώ, μέσα στις προσπάθειές της νομίζει ότι Προσεγγίζει το Πραγματικό, στην πραγματικότητα κυνηγά το όραμα που έχει για το Πραγματικό, δηλαδή κάτι ψεύτικο.
Σε Αυτή την Κατάσταση Άγνοιας είναι όλα τα όντα που «ενοικούν» στον Περιορισμένο Χώρο της Δημιουργίας, στους διάφορους κόσμους.
Η Περιορισμένη Αντίληψη (όπως την ορίσαμε) έχει Διάφορες Βαθμίδες, ανάλογα με το πόσο προσεγγίζει το Πραγματικό, ή το αντιλαμβάνεται (στο Βάθος της Ύπαρξής της) συγκεχυμένα.
Να το ξεκαθαρίσουμε: Υπάρχει Πάντα Μια Αντικειμενική Βάση όλων των Αντιλήψεων. Αυτό είναι το Αληθινό Αντικειμενικό (όχι το άμεσο αντικειμενικό που βλέπει το Υποκείμενο «απέναντί» του, όταν αναδύεται η Περιορισμένη Αντίληψη). Όλες Αυτές οι Αντιλήψεις που Προκύπτουν δεν είναι παρά Επιφανειακές Δραστηριότητες της Αντικειμενικής Ουσίας. Η Υποκειμενική Διαφοροποίηση της Αντίληψης Δημιουργεί Διάφορες Όψεις του Αντικειμενικού κι από αυτή ακριβώς την Δραστηριότητα προκύπτουν οι Βαθμίδες Αντίληψης, ή οι κόσμοι της Δημιουργίας.
Η Ανώτερη Αντίληψη του Πραγματικού (πάντα στα πλαίσια της σχετικής αντίληψης) είναι το μέσα από την Ακινησία της Αντίληψης Πλήρες Αντικαθρέφτισμα του Πραγματικού. Είναι (για να αναφερθούμε στις θρησκείες) το Άτμαν της Βεδάντα, το Μαχάτ του Σαμκύα, η Παραμαλάγια Βιτζνάνα του Βουδισμού, ο Πρώτος Ανώτερος Πνευματικός Ουρανός, ο Πρώτος Λόγος της Θεοσοφίας (το Άτμα), κλπ.
Με την Μετατόπιση από το Αντικειμενικό στο Υποκειμενικό δημιουργούνται οι Κατώτερες Αντιλήψεις κι ο εγκλωβισμός του Υποκειμένου στον Περιορισμένο Χώρο Αντίληψής του, που θεωρεί πλέον σαν τον «αντικειμενικό χώρο». Αυτός, ο εντός της Υποκειμενικής Αντίληψης, αντικειμενικός χώρος είναι, πλέον ο χώρος ενοίκησης της Αντίληψης, το περιορισμένο αντικειμενικό. Είναι το Μπούντι της Βεδάντα και του Σαμκύα, η Αλάγια Βιτζνάνατου Βουδισμού, ο Δεύτερος Μέσος Πνευματικός Ουρανός, ο Δεύτερος Λόγος της Θεοσοφίας (Μπούντι).
Η «Διάκριση» του Υποκειμένου από τον Χώρο που Αντιλαμβάνεται, το περιορισμένο αντικειμενικό, «Δημιουργεί» το Παγκόσμιο Ον, τον Πρωταρχικό Άνθρωπο. Είναι το Μάνας του Βεδάντα, το Αχαμκάρα του Σαμκύα, το Μάνας του Βουδισμού, ο Τρίτος Κατώτερος Πνευματικός Ουρανός, ο Τρίτος λόγος της Θεοσοφίας (Μάνας).
Όλες Αυτές οι αντιληπτικές Καταστάσεις Χαρακτηρίζονται σαν Πνευματικές. Ανήκουν στον Κόσμο του Φωτός, στον Φωτεινό Κόσμο.
Χαμηλότερα, στην Περιοχή της Σκιάς δημιουργείται η Περιοχή των πολλών όντων, των ατομικών νοών (το μάνας του Βεδάντα και του Σαμκύα, το μανοβιτζνάνα του Βουδισμού, ο νους, το κατώτερο μάνας της Θεοσοφίας), η Περιοχή της Ψυχής, (Αστρικό, Ενέργεια, κλπ.), κι η Περιοχή του Υλικού Κόσμου.
Όλη Αυτή η Δημιουργία Εκδηλώνεται και σε Αντικειμενικό Επίπεδο (σαν Δραστηριότητα) και σε Υποκειμενικό Επίπεδο (Αντιληπτική Κατάσταση του Όντος που αντιλαμβάνεται τον Αντίστοιχο Χώρο του, σαν τον πραγματικό κόσμο – κι εδώ υπάγονται οι διάφοροι κόσμοι της Δημιουργίας).
Ο Ενσαρκωμένος Άνθρωπος που κατοικεί στη γη, έρχεται στη γη με Όλες τις Πνευματικές Δυνάμεις και Δυνατότητες να Εξελιχθεί Υποκειμενικά και να Βιώσει (ανάλογα την εξέλιξή του) την αντίστοιχη αντικειμενική δραστηριότητα - υποκειμενική αντίληψη (κόσμο ενοίκησης), να βιώσει δηλαδή τις ανώτερες πνευματικές καταστάσεις-κόσμους. Με την εγκατάλειψη του σώματος (με τον θάνατο) ο άνθρωπος μεταβαίνει στον κόσμο που είχε κατακτήσει πνευματικά ενόσω ζούσε.
Η Εσωτερική Παράδοση, τα Μυστήρια, τα θρησκευτικά κινήματα, έχουν μοναδικό σκοπό να οδηγήσουν τα όντα (όλων των βαθμίδων, όλων των κόσμων) Έξω από την παγκόσμια αυταπάτη, από την γνώση (με την διαρκή ολοκλήρωσή της) στην Αλήθεια, σε Αυτό που Είναι, στην Βίωση του Είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου