ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ: Δεν είμαστε μόνο επειδή φάγαμε από το δέντρο της γνώσης, αλλά και επειδή δε φάγαμε από το δέντρο της ζωής

Το ποίημα αυτό, που εικάζεται ότι ανήκει στη Ναντίν Σταιρ κι έχει επίσης αποδοθεί – λαθεμένα – στον Μπόρχες, μιλάει για μια ορμή πολύ ανθρώπινη: για την ικανότητα που έχουμε να βλέπουμε ό, τι αφήσαμε ανεκμετάλλευτο όταν είναι πια πολύ αργά.

Αυτό το εμψυχωτικό ισοζύγιο είναι μια πρόσκληση να μην περιμένουμε να κάνουμε κάτι που έπρεπε ήδη να είχαμε κάνει, ακριβώς όπως αναφέρει ο Κάφκα στον αφορισμό της επικεφαλίδας.

• Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου, στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω περισσότερα λάθη.
• Δε θα κοίταζα να είμαι τόσο τέλειος, θα χαλάρωνα περισσότερο.
• Θα ήμουν περισσότερο κουτός απ’ όσο υπήρξα, πράγματι θα έπαιρνα πολύ λίγα πράγματα στα σοβαρά.
• Θα ήμουν λιγότερο της υγιεινής.
• Θα διέτρεχα περισσότερους κινδύνους, θα έκανα περισσότερα ταξίδια, θα χάζευα περισσότερα ηλιοβασιλέματα, θ’ ανέβαινα περισσότερα βουνά, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια.
• Θα πήγαινα σε περισσότερα μέρη που δεν έχω πάει ποτέ, θα έτρωγα περισσότερα παγωτά και λιγότερα φασόλια, θα είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα και λιγότερα φανταστικά.
• Ήμουν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν συνετά και παραγωγικά κάθε λεπτό της ζωής τους` σαφώς και είχα στιγμές χαράς.
• Αλλά, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, θα προσπαθούσα να έχω μόνο καλές στιγμές.
• Αν δεν το ξέρετε, από αυτό είναι φτιαγμένη η ζωή, μόνο από στιγμές` μη χάνεσαι στο τώρα.
• Ήμουν ένας από αυτούς που ποτέ δεν πήγαιναν πουθενά χωρίς θερμόμετρο, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς ομπρέλα και αλεξίπτωτο.
• Αν μπορούσα να ξαναζήσω, θα ταξίδευα πιο ανάλαφρος.
• Αν μπορούσα να ξαναζήσω, θ’ άρχιζα να περπατάω ξυπόλυτος στις αρχές της άνοιξης και θα συνέχιζα έτσι μέχρι να τελειώσει το φθινόπωρο.
• Θα έκανα περισσότερους γύρους στο καρουζέλ, θα χάζευα περισσότερες ανατολές και θα έπαιζα με περισσότερα παιδιά, αν είχα άλλη μια φορά τη ζωή μπροστά μου.
• Αλλά είμαι πια ογδόντα πέντε χρονών και ξέρω ότι πεθαίνω.