Απελευθέρωση της Συνείδησης

Η Συνείδηση Είναι Μία, Άπειρη... Εντός της Συνείδησης υφίσταται το αντικειμενικό... Η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη. Υπάρχει είτε έτσι είτε αλλιώς και χωρίς την ύπαρξη του αντικειμενικού. Μπορεί όμως να συνδέεται με το αντικειμενικό, κατέχοντάς το, όντας σε σχέση μαζί του, ή απορροφημένη σε αυτό...

Μέσα στην Συνείδηση υφίσταται, στο Παρόν, το αντικειμενικό, το συμβάν, τα συμβάντα, η ποικιλία του αντικειμενικού. Τα συμβάντα που υφίστανται αυτή την στιγμή προέρχονται από άλλα συμβάντα και με την σειρά τους προκαλούν άλλα συμβάντα. Υπάρχει ένας νόμος αιτίας-αποτελέσματος που διέπει αυτή την ροή, αλλά αυτό ισχύει μόνο «χονδρικά», γιατί σε κάθε συμβάν αντιστοιχούν πάντα κάποιες επιλογές. Η τελική επιλογή μπορεί να εξαρτάται από την βούληση ενσυνείδητων όντων, από άλλους παράγοντες, ή από την τυχαιότητα. Υπάρχει λοιπόν στο συγκεκριμένο μία απροσδιοριστία, μία ασάφεια (Έτσι και ο ντετερμινισμός ισχύει, και η ελεύθερη βούληση και η τυχαιότητα)... Αυτό που υπάρχει είναι Αυτό το Αιώνιο Παρόν που ρέει συνεχώς (τα συμβάντα διαδέχονται άλλα συμβάντα). Παρελθόν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν μνήμη. Μέλλον επίσης δεν υπάρχει παρά μόνο σαν το Δυνατό (και σαν Πιθανότητα).

Η Συνείδηση Είναι Άπειρη. Η σύνδεση (και η σχέση) με το αντικειμενικό δεν είναι παρά περιορισμένη δραστηριότητα. Η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη, στην πραγματικότητα, απέναντι στο αντικειμενικό. Μπορεί να υφίσταται χωρίς αυτό, ή να απορροφιέται σε αυτή την σχέση με το αντικειμενικό, σε αυτή την δραστηριότητα, σε μία ζωή «μέσα» στον κόσμο του αντικειμένου... Όταν στη Συνείδηση υπάρχει Τέλεια Αυτοσυγκέντρωση, Πλήρης Αυτογνωσία, υπάρχει Αντίληψη του Καθαρού Είναι, η Συνείδηση δηλαδή έχει σαν «περιεχόμενο» το Ίδιον Είναι, κι από αυτή την αντίληψη θεμελιώνεται και η Απόλυτη Ύπαρξη της Συνείδησης, και η Ελευθερία της από κάτι εκτός αυτής... Μία τέτοια κατάσταση που είναι δυνατή μόνο όταν έχουμε υπερβεί οποιαδήποτε περιοριστική και περιορισμένη αντίληψη (εγώ), οποιαδήποτε περιοριστική και περιορισμένη σχέση, σύνδεση με το αντικειμενικό (διανόηση), οποιαδήποτε απορρόφηση στον κόσμο του αντικειμένου (αντίληψη του εξωτερικού κόσμου), είναι στην πραγματικότητα, όχι ο «απόλυτος υποκειμενισμός»... αλλά καθώς υπερβαίνουμε το υποκείμενο και τις λειτουργίες του, είναι το Άνοιγμα, στο Αντικειμενικό, η Αντικειμενική Συνείδηση... Για μία τέτοια Ελεύθερη Συνείδηση το αντικειμενικό δεν είναι παρά αυτό που συμβαίνει εκτός της Συνείδησης...

Όταν η Συνείδηση απορροφιέται στο αντικειμενικό, έχει μία σχέση με αυτό, κρατά μία στάση απέναντι σε αυτό (και μία ερμηνεία για την εμπειρία). Αυτή η σχέση μπορεί να αλλάξει οποτεδήποτε και προς οποιαδήποτε κατάσταση. Μπορούν να υπάρξουν πολλές καταστάσεις. Άρα η «συγκεκριμένη» κατάσταση είναι πάντα σχετική... Το να αντιλαμβανόμαστε αυτή την κατάσταση σαν την μόνη πραγματικότητα, είναι αυταπάτη.

Όταν η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη είναι ανεξάρτητη από το αντικειμενικό. Όταν απορροφιέται στο αντικειμενικό ζώντας σχετικές καταστάσεις σαν να ήταν απόλυτη πραγματικότητα, μπαίνει στο «φαντασιακό»... Η Συνείδηση Είναι Μία, Άπειρη (και αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο όταν υπάρχει Πλήρης Αυτογνωσία), αλλά μπορεί επίσης να αντιλαμβάνεται ότι είναι κάτι ατομικό, ότι έχει μία συγκεκριμένη εμπειρία, κλπ. Όλα αυτά είναι σχετικά... άρα χωρίς τελική σημασία... ανήκουν στο «φαντασιακό»... Η Απελευθέρωση της Συνείδησης έρχεται με το ξεπέρασμα του «φαντασιακού». Τότε η Συνείδηση Είναι Ελεύθερη και μπορεί να διαχειρίζεται την Πραγματικότητα με τους δικούς της όρους αντίληψης και ύπαρξης κι όχι εξαρτώμενη από άλλους παράγοντες...