Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

 

Στην Φιλοσοφία, στον ιδιαίτερο κλάδο της Μεταφυσικής, Οντολογία ονομάζουμε την «Μελέτη του Όντος», που μελετά την γέννηση, την ύπαρξη, την πραγματικότητα του Όντος. Από την Αρχαιότητα οι άνθρωποι διέκριναν το Αληθινό Ον (που ταυτίζεται με το Καθεαυτό Είναι) από το Ον, τα όντα (που είναι εκδηλώσεις του Είναι). Αυτοί που ασχολήθηκαν σοβαρά με το θέμα προχώρησαν πέρα από τον προφανή ισχυρισμό ότι το ον, τα όντα ανήκουν στο Είναι, είναι Είναι, κι αναζήτησαν τις αληθινές σχέσεις του Είναι και των όντων, θέλησαν να βρουν τι είναι το Είναι πραγματικά, πως Εκδηλώνεται και πως σχετίζονται πραγματικά τα όντα με το Είναι.

 

Το Ερώτημα που τέθηκε, από τους πιο Σοφούς από τους ανθρώπους, από την αρχή, είναι η βάση όλου του προβληματισμού, που οδηγεί τελείως φυσικά στην Απάντηση. Το Ερώτημα είναι Ποιος Ερευνά; Με ποια μέσα ερευνά; Προφανώς ο νους, σαν ιδιαίτερη λειτουργία, σαν μέρος του Όλου που Είμαστε δεν μπορεί να απαντήσει για το Όλο, για το Βάθος της Ύπαρξης, για την Αληθινή Ουσία, για το Είναι. Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει να εγκαταλείψουμε την εξωτερική διανόηση και μέσω της Εσωτερικής Ενόρασης να νοιώσουμε το Βάθος της Ύπαρξης, το Είναι στο Βάθος. Έτσι η Αλήθεια, η Αληθινή Ουσία, το Είναι μπορεί μόνο βιωματικά, με το Εσωτερικό Βίωμα, να Αποκαλυφθεί και να γίνει Γνωστή Όπως Πραγματικά Είναι κι όχι μέσω της διανόησης, σαν έννοια ή σύνολο εννοιών, ιδιοτήτων και πληροφοριών. Τελικά η Αληθινή Οντολογία αναπτύσσεται φυσικά σε Φιλοσοφικό Μυστικισμό.

 

Στην πραγματικότητα όλοι οι Σοφοί και Μύστες και Διδάσκαλοι και Ιδρυτές θρησκειών ακολουθούσαν αυτόν τον Φυσικό Δρόμο του Φιλοσοφικού Μυστικισμού για να Βρουν, να Φτάσουν, να Βιώσουν την Αλήθεια, την Αλήθεια της Ύπαρξης.  Ξεκινώντας από την Παρούσα Συνείδηση, που είναι ο Άνθρωπος, ο Καθένας μας, Ερευνώντας το Βάθος της Συνείδησης, Διαπίστωναν Βιωματικά ότι το Βάθος Είναι Συνείδηση, Συνείδηση πέρα από το ατομικό εγώ, Συνείδηση Παγκόσμια, Συνείδηση Ολική, Μόνο Συνείδηση. Το Είναι είναι Συνείδηση, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τότε τι είναι όλες αυτές οι Συνειδήσεις; η Ανθρώπινη Συνείδηση; οι Ατομικές Προσωπικές Συνειδήσεις;

 

Οντολογικά μιλώντας η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Όλα όσα Εμφανίζονται σαν Συνειδήσεις ή Μορφές δεν είναι παρά Δραστηριότητες της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Αναζητώντας το Οντικό Βάθος οποιουδήποτε όντος, οποιαδήποτε συνείδησης, αναδυόμαστε, ανυψωνόμαστε, στο Έσχατο Βάθος, στην ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Έτσι όταν μιλάμε «Οντολογικά» πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι Υπάρχει μόνο ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ (ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ). Και πρέπει να κατανοούμε ότι όταν μιλάμε για όντα, συνειδήσεις, μορφές βρισκόμαστε και μιλάμε σε «Λειτουργικό» Επίπεδο. Έτσι, Οντολογικά Υπάρχει μόνο ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ, αλλά Υπάρχουν  πολλές Λειτουργίες της ΟΥΣΙΑΣ. Κι όλα όσα Εμφανίζονται στην Δημιουργία δεν είναι Ουσία, Μετασχηματισμοί της Ουσίας, Αυτόνομες Ουσίες. Είναι Μόνο Λειτουργίες της ΜΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ. Η Ανθρώπινη Συνείδηση είναι τελικά μια Λειτουργία της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Στο Βάθος της Ανθρώπινης Συνείδησης είναι το Έσχατο Είναι, η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τώρα, το Πως το ΕΝΑ Εκδηλώνεται σε Πολλά (πως και γιατί συμβαίνει αυτό) αποκαλύπτεται μόνο όταν η Συνείδηση Ανυψώνεται στα Ανώτερα Πεδία Ύπαρξης. Εκείνο που πρέπει πάντως να έχουμε υπόψη μας, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει είναι ότι η Ανθρώπινη Συνείδηση, αυτό που νοιώθουμε σαν Παρούσα Συνείδηση (Εμείς, ο Καθένας) δεν είμαστε παρά μια Δραστηριότητα-Λειτουργία της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ κι ότι στο Βάθος της Ύπαρξής μας (που νοιώθουμε όταν σταματούν οι εξωτερικές δραστηριότητες κι ησυχάζει η σκέψη). Υπάρχει Μόνο η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

 

Τελικά το πιο ορθό είναι να χρησιμοποιούμε τον όρο Συνείδηση μόνο για την ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και να χρησιμοποιούμε στις άλλες περιπτώσεις που μιλάμε για άλλες μορφές συνείδησης τον όρο Συνειδητότητα, Βαθμοί Συνειδητότητας της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Παραμένει το Έσχατο Βάθος Κάθε Συνειδητότητας (ακόμα κι αν είναι «Ασυνείδητο»). Η Συνειδητότητα αποτελώντας τον Οντικό Πυρήνα του Όντος σχετίζεται με το Πεδίο Ύπαρξης στο Οποίο Εκδηλώνεται κάθε φορά. Προκειμένου για μια Συνειδητότητα (Οντότητα) σε συγκεκριμένο Πεδίο Ύπαρξης είναι προτιμότερο όταν μιλάμε για Επίπεδα Συνειδητότητας να χρησιμοποιούμε τον πιο ορθό όρο Βαθμοί Επίγνωσης. Η Επίγνωση βασίζεται κι εξαρτάται από την Προσοχή (ή από την συγκέντρωση του «ενδιαφέροντος») γιατί απομονώνει το «ενδιαφέρον» και δέχεται πληροφορίες κυρίως από αυτό. Έχοντας όλα αυτά υπόψιν κατανοούμε ότι το Ον είναι αυτό που δημιουργεί την Κατάστασή του, την «Εξέλιξή» του και το τελικό βαθμό επίγνωσης. Με αυτή την έννοια ο άνθρωπος είναι ελεύθερος στις Επιλογές του. Το γιατί επιλέγει κάτι και όχι κάτι άλλο εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Όμως τον τελικό λόγο τον έχουμε πάντα εμείς (τα όντα).

 

Από όσα έχουμε πει γίνεται φανερό ότι, σε τελευταία ανάλυση, Υπάρχει Μόνο ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και Πολλές Συνειδητότητες (πως το Ένα Είναι και Πολλά δεν γίνεται κατανοητό στο επίπεδο που ζούμε). Κι οι Συνειδητότητες έχουν διάφορους βαθμούς «Συνειδητότητας» που τις οδηγούν σε διάφορα Πεδία Ύπαρξης. Και κάθε Συνειδητότητα σε ένα συγκεκριμένο Πεδίο Ύπαρξης έχει διάφορους Βαθμούς Επίγνωσης. Το πιο σημαντικό συμπέρασμα όμως που αποκομίζουμε από όλα αυτά είναι ότι αυτό που ονομάζουμε Δημιουργία δεν είναι Ουσία που Μετασχηματίζεται ή Ουσίες που δημιουργούνται. Είναι μονάχα Δραστηριότητα, Δραστηριότητες, Αντιλήψεις,  Φαινόμενα, που Εμφανίζονται σαν Συνειδητότητες και Μορφές. Όλη η Δημιουργία είναι κάτι που Γίνεται κι Υφίσταται μόνο στο Παρόν, είναι μια «Κίνηση» κι ένας «Μετασχηματισμός» που αναπαράγεται συνεχώς.. Η αντίληψη του Χρόνου στα Κατώτερα Πεδία Ύπαρξης, είναι μονάχα μια αντίληψη, μια «ερμηνεία».

 

Όταν μιλάμε για τον Ενσαρκωμένο Άνθρωπο, αναγνωρίζουμε τον Εαυτό μας, την Ύπαρξή μας σαν μια Περιορισμένη Συνείδηση (ένα Καθαρό Εγώ, μια Καθαρή Αίσθηση Ύπαρξης) που χρωματίζεται από αντιλήψεις (δημιουργώντας έτσι την Παρούσα Συνείδηση, μια Προσωπικότητα) και χρησιμοποιεί την σκέψη, την αίσθηση μέσα στο σώμα και ενεργοποιεί το σώμα με το οποίο βιώνει την ύπαρξη στον υλικό κόσμο. Σύμφωνα με όσα είπαμε αυτή η Περιορισμένη Συνείδηση είναι στην πραγματικότητα η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που λειτουργεί σαν Συνειδητότητα και Βυθίζεται στο Κοσμικό, Γίνεται Παγκόσμιο και μετά Περιορίζεται στο Ατομικό. Στην Φυσική της Κατάσταση η Περιορισμένη Συνειδητότητα είναι Μη-Δυαδική κι έχει Επίγνωση της Ενότητας όλου του Περιεχομένου της, του Κόσμου. Συνήθως όμως η Περιορισμένη Συνειδητότητα Βιώνει την Ύπαρξη (σε αυτό το Πεδίο) μέσα από μια Προσωπική Αντίληψη, μέσα από την διανοητική διαδικασία, την αίσθηση, την υλική εμπειρία, την μνήμη (που διαμορφώνεται από τις πολιτισμικές συνθήκες  και τις προσωπικές εμπειρίες). Έχει μια δυαδικά αντίληψη κι εμπειρία του κόσμου και της ζωής.

 

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, Αυτό που είναι τα Όντα, που Είμαστε Όλοι, που είναι ο καθένας μας, τι είναι; Είμαστε η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που έχει «Κατέλθει» από το Κοσμικό Πεδίο στο Παγκόσμιο Πεδίο, στο Ατομικό Μη-Δυαδικό Πεδίο, έχει «Κατέλθει» στους Κατώτερους Κόσμους, έχει «προσλάβει» ένα νοητικό σώμα, ένα αστρικό σώμα, κι όλη αυτή η «Σύνθετη» Οντότητα εκδηλώνεται, ενσαρκώνεται σε ένα σώμα. Αυτό που ενσαρκώνεται είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που έχει περιοριστεί στην Ατομική Συνειδητότητα (η Αίσθηση Ύπαρξης που Έχουμε) και χρησιμοποιεί την νοητική υπόσταση σαν σκέψη στον εγκέφαλο, την αστρική υπόσταση σαν αίσθηση στο νευρικό σύστημα και με όλο αυτό τον «δυναμισμό» κινεί το σώμα και ζει στον υλικό κόσμο.

 

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που έχει Περιοριστεί σε Ατομική Συνειδητότητα, η Ατομική Συνειδητότητα, «Συνδέεται» με το Σώμα στο «Κέντρο» του Εγκεφάλου, στο Μυστικό Κέντρο της «Καρδιάς» (του Εγκεφάλου, όχι το κέντρο της «φυσικής καρδιάς», το Άτζνα Τσάκρα). Όταν ο Άνθρωπος συνειδητοποιεί την εδώ Παρουσία του (όταν αισθάνεται την ύπαρξή του εδώ, στον κόσμο) την «εντοπίζει σε αυτό το «σημείο» (ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω. Ταυτόχρονα όλες οι Ανώτερες Δυνάμεις κι όλες οι κατώτερες λειτουργίες είναι εδώ, άμεσα «προσβάσιμες». Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η Πηγή των Πάντων, Έξω από το Κοσμικό (την Δημιουργία), έξω από κάθε αντίληψη και όριο είναι άμεσα αντιληπτή (χωρίς διαδικασία, χώρο, χρόνο, σαν εκστατική εμπειρία) όταν «στρεφόμαστε Έσω, αλλά συνήθως είναι μη «συνειδητή (στο Ασυνείδητο), όμως είναι εδώ. Η Κοσμική Συνειδητότητα, σαν Υπαρξιακό Στήριγμα, έξω από τον Χώρο και τον Χρόνο είναι επίσης Εδώ, προσιτή στην διαδικασία («μη-διαδικασία») του Ανώτερου Εσωτερικού Διαλογισμού, αλλά συνήθως είναι μη «συνειδητή» (στο Ασυνείδητο), όμως είναι εδώ. Η Παγκόσμια Συνειδητότητα, σαν Βάση της Ύπαρξης και της Ατομικής Οντότητας, Αιώνιος Χώρος Ύπαρξης, έξω από τον Χρόνο είναι επίσης Εδώ, προσιτή στην διαδικασία («μη-διαδικασία») του Κατώτερου Εσωτερικού Διαλογισμού (όταν «εγκαταλείπεταυ» η Ατομική Συνειδητότητα και βυθιζόμαστε στην Παγκόσμια Πανταχού Παρουσία), αλλά συνήθως είναι μη «συνειδητή» (στο Ασυνείδητο), όμως είναι εδώ. Η Παγκόσμια Συνειδητότητα συνδέεται με το Μυστικό Κέντρο Σαχασράρα, στην ίδια «θέση» με το Άτζνα Τσάκρα αλλά πιο εσωτερικό, σε πιο εσωτερικό πεδίο. Αυτό που νοιώθουμε με βεβαιότητα (όταν δίνουμε Προσοχή) είναι η η Ατομική Συνειδητότητα, η Φυσική Παρουσία μας Εδώ, στο Άτζνα Τσάκρα, στο Κέντρο του Εγκεφάλου. Στην Φυσική του Κατάσταση, όταν Είμαστε «Ακίνητοι», το Άτζνα Τσάκρα είναι «Αφυπνισμένο» και τότε βιώνουμε την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, μια Κατάσταση Επίγνωσης της Ενότητας των Πάντων (όλου του Φυσικού Κόσμου), που τα Αγκαλιάζει όλα χωρίς να διαχωρίζει εγώ και αντικείμενα, (νοιώθουμε πως όλα είναι ένα). Αυτή η Κατάσταση είναι προσιτή μέσω της διαδικασίας («μη-διαδικασίας) του Πραγματικού Διαλογισμού, όταν μένουμε «Ακίνητοι», όταν εγκαταλείπεται η σκέψη (κι υπάρχει σιωπή στην σκέψη), όταν σταματά η απορρόφηση στις αισθήσεις κι η προσκόλληση στην εξωτερική δραστηριότητα Σε μια τέτοια κατάσταση «Ακινησίας» η Αντίληψη λειτουργεί Φυσικά, χωρίς σκέψη, οι Αισθήσεις είναι Ανεμπόδιστες κι αποκαλύπτουν την ενότητα με όλα, το περιβάλλον, τα πράγματα κι η εξωτερική δράση λούζεται στο Φως της επίγνωσης κι είναι Αγάπη. Συνήθως όμως το Άτζνα Τσάκρα είναι «Μη Αφυπνισμένο», γιατί δεν είμαστε ή δεν μπορούμε να είμαστε «Ακίνητοι». Το Κέντρο θολώνει από τις εξωτερικές δραστηριότητες, της σκέψης, των αισθήσεων, της εξωτερικής δραστηριότητας. Σε αυτή την κατάσταση της σύγχυσης, στην πραγματικότητα δεν έχουμε μετακινηθεί από το Αληθινό Κέντρο μας. Απλά το Κέντρο της Ατομικής Συνειδητότητας θολώνει γιατί ταυτιζόμαστε με την κίνηση των εξωτερικών δραστηριοτήτων. Οι κατώτερες λειτουργίες δεν ανήκουν πραγματικά στο Άτζνα Τσάκρα (δεν είναι της Φύσης του, Εσωτερικές) είναι εξωτερικές για αυτό και εντοπίζονται έξω από το Κέντρο της «Καρδιάς». Η σκέψη εντοπίζεται στον περιφερικό εγκέφαλο, στον μετωπιαίο φλοιό, στο ανώτερο μέρος του εγκεφάλου και στο κατώτερο μέρος του εγκεφάλου (για αυτό και υπάρχει «διαχωρισμός της αντικειμενικής νοημοσύνης, της συνήθους διανοητικής διαδικασίας και της ενστικτώδους νοημοσύνης που συνδέεται με την κατώτερη ύπαρξη). Οι αισθήσεις (και τα συναισθήματα και οι συγκινήσεις και οι επιθυμίες, κλπ.) εντοπίζονται στο περιφερικό νευρικό σύστημα και συμβολικά στο Κέντρο της φυσικής καρδιάς, στο Αναχάτα Τσάκρα, Η αίσθηση της σωματικής ύπαρξης εντοπίζεται χαμηλότερα, στις κατώτερες λειτουργίες του σώματος και συμβολικά στο Σβαντίσθανα Τσάκρα.

 

Έτσι αν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε την όλη Ύπαρξή μας, αυτό που είμαστε πραγματικά, πρέπει να δώσουμε προσοχή. Αν σταθούμε μια στιγμή Ακίνητοι (φυσικά, σωματικά ακίνητοι) και δώσουμε προσοχή στην Αίσθηση Ύπαρξης, στην Φυσική Παρουσία μας εδώ, τώρα, θα νοιώσουμε όλα αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω. Θα νοιώσουμε ότι είμαστε εδώ, στο σώμα, στο κέντρο του εγκεφάλου (ούτε ψηλότερα, ούτε χαμηλότερα),στο εσωτερικό κι όχι εξωτερικά στον εγκέφαλο, ή στο υπόλοιπο σώμα. Θα νοιώσουμε (μένοντας ακίνητοι) ότι όλα είναι εδώ, οι Ανώτερες Δυνάμεις (καταστάσεις Συνειδητότητας) κι ας μην είναι τώρα «συνειδητές», οι κατώτερες λειτουργίες της σκέψης, των αισθήσεων και της σωματικής δράσης. Αν σταθούμε Ακίνητοι και Δώσουμε Προσοχή θα νοιώσουμε ότι είμαστε εδώ, στο Κέντρο Ισορροπίας μας, στο Μέσο των Ανώτερων Δυνάμεων και των κατώτερων λειτουργιών. Στην πραγματικότητα, όταν λέμε να σταθούμε Ακίνητοι και να δώσουμε Προσοχή στην Αίσθηση του Εαυτού μας, της Φυσικής Παρουσίας τι εννοούμε; Τι είναι η Προσοχή; Πέρα από την Φυσική, Σωματική, Ακινησία η Προσοχή οδηγεί στην Ψυχολογική Ακινησία και στην Ακινησία της Σκέψης. Δεν είναι δύσκολο να το κάνουμε.

 

Όταν κάποιος δεν μπορεί, τελείως φυσικά να μείνει Ακίνητος για να Νοιώσει την Ύπαρξή του μπορεί να καταφύγει σε ένα απλό τέχνασμα που δεν είναι δύσκολο να μάθει. Να κάθεται φυσικά ακίνητος και να δοκιμάσει να κρατήσει την αναπνοή του. Τότε αυτόματα η Προσοχή στρέφεται στην Φυσική Παρουσία μας και σταματούν όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες. Ο χρόνος που σταματά η αναπνοή είναι αρκετός για να νοιώσουμε ότι είμαστε εδώ, στο κέντρο του εγκεφάλου. Για λίγο σταματούν όλα κι Αναδύεται η Αίσθηση Παρουσίας, η Βαθύτερη Αίσθηση Ύπαρξης. Με λίγη εξάσκηση μπορούμε να φτάσουμε στην Φυσική Αντίληψη του Εαυτού μας (και τότε δεν θα χρειάζονται τα τεχνάσματα).

 

Έτσι λοιπόν κάποιος που Συνειδητοποιεί την Φυσική Παρουσία του, Εδώ, Τώρα, Γνωρίζει και Κατανοεί ότι είναι Εδώ, στο κέντρο του εγκεφάλου. Η φυσική μας Κατάσταση είναι να είμαστε «Ακίνητοι» σε Πλήρη Εγρήγορση, κι από εδώ να δραστηριοποιούμαστε, είτε προς τα Έσω, είτε προς τα έξω. Συνήθως όμως είμαστε σε σύγχυση, συνεχώς προσανατολισμένοι προς τα έξω, σε διαρκή σκέψη, με τις αισθήσεις σε πλήρη λειτουργία και σε πλήρη σωματική δραστηριότητα. Γιατί προσανατολιζόμαστε συνεχώς προς τα έξω; Επειδή νοιώθουμε ότι ζωή, αληθινή ζωή, είναι η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο, η υλική εμπειρία, η διαχείριση των εξωτερικών καταστάσεων και πραγμάτων. Στην πραγματικότητα ο Προσανατολισμός προς τα Έξω δεν έχει κάτι λάθος ή κάτι επιλήψιμο. Είναι η εμπειρία της εξωτερικής υλικής ζωής. Θέλουμε, να ζήσουμε, να κυριαρχήσουμε, να «κατακτήσουμε» τον κόσμο. Εδώ όμως εξαντλείται η ζωή. Δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα περισσότερο από την υλική εμπειρία. Και καλά κάνουμε και χρησιμοποιούμε και την σκέψη και τις αισθήσεις και την σωματική δραστηριότητα για να πραγματοποιήσουμε τους οποιουσδήποτε σκοπούς μας στον εξωτερικό κόσμο. Αλλά ζωή δεν είναι μόνο αυτό. Η Έννοια της Ζωής δεν εξαντλείται στην εξωτερική, βιολογική και υλική ζωή. Μπορούμε να κατακτήσουμε τα σύμπαντα. Και λοιπόν; Όλα αυτά θα είναι πάντα εξωτερικά και παροδικά. Δεν θέλουμε να δούμε ότι όλα είναι παροδικά και φθαρτά.

 

Κι όσο ο άνθρωπος προσανατολίζεται προς τα έξω διοχετεύει όλη του την ενέργεια και την δραστηριότητα στον εξωτερικό κόσμο. Η εξωτερική ζωή δεν έχει άλλο σκοπό από την ίδια την εξωτερική ζωή, δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού. Είμαστε στο Αλώνι του Χρόνου. Κι όσο μας «ενδιαφέρει» η εξωτερική ζωή νοιώθουμε πως η εξωτερική ζωή είναι ο σκοπός κι ο προορισμός μας, μαζί με τους επιμέρους στόχους που βάζουμε στον εαυτό μας. Κάποια στιγμή όμως (σε κάποια από τις ζωές που ζούμε) νοιώθουμε πως όλα αυτά δεν έχουν νόημα. Η εξωτερική εμπειρία μας κουράζει και μετά μας γίνεται αδιάφορη. Αναζητάμε μια Βαθύτερη αλήθεια στην Ύπαρξη (που δεν είναι ποτέ στην εξωτερική υλική ζωή). Συνήθως, όταν ξεκινά ο άνθρωπος την αναζήτηση το κάνει με τα μέσα που διαθέτει για να ζει και να κυριαρχεί στον εξωτερικό κόσμο, κυρίως με την διανόηση. Ερευνά θρησκείες, παραδόσεις, φιλοσοφία, διαβάζει εκατοντάδες χιλιάδες τόμους από την παγκόσμια βιβλιοθήκη, αναζητά Ζωντανούς Διδασκάλους, στην Δύση ή στην Ανατολή. Αλλά η διανόηση δεν είναι ο δρόμος. Η σκέψη μπορεί να μιμηθεί την Αλήθεια, να συσσωρεύσει τόνους πληροφοριών, να πειθαρχήσει την συμπεριφορά μας, να μας κάνει ηθικούς και άγιους κι οδηγητές των ανθρώπων. Όλο αυτό μοιάζει με παιδικό παιχνίδι. Η σκέψη είναι στην πραγματικότητα ένα περιορισμένο εργαλείο, έχει όρια και όσο καλά και να μιμείται την Αλήθεια δεν είναι Ζωντανή, δεν είναι Βίωμα, είναι απλά μια λειτουργία στον περιφερικό εγκέφαλο. Όλοι αυτοί που νομίζουν ότι η διανοητική πληροφόρηση κι η διανοητική κατανόηση της Αλήθειας είναι η Αλήθεια στην πραγματικότητα είναι ακόμα έξω, στον χώρο της σκέψης και της φαντασίας. Δεν προσέχουν καν ότι δεν είναι (δεν λειτουργούν) στο Κέντρο της Ισορροπίας τους, στο Κέντρο του Εγκεφάλου, αλλά ότι δραστηριοποιούνται στον μετωπιαίο φλοιό ή στον υπόλοιπο περιφερικό εγκέφαλο.

 

Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να ενηλικιώνεται (όχι βιολογικά) και να σοβαρεύεται κατανοεί ότι όλα αυτά, η εξωτερική δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής διανοητικής αναζήτησης της Αλήθειας, είναι ανοησίες και τότε νοιώθει ότι πρέπει να στραφεί Έσω, στην Αληθινή Αυτογνωσία, στην Συνειδητοποίηση του Εαυτού. Και τότε νοιώθει ότι η Ζωή είναι Έσω, ότι Σκοπός της Ύπαρξης είναι να Βιώσουμε την Εσωτερική Αλήθεια. Ούτε αυτό είναι ορθό. Η Ζωή δεν έχει Σκοπό πέρα από την ίδια την Ζωή. Απλά κατανοήσαμε ότι η εξωτερική ζωή δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα και στρεφόμαστε στην Έσω Ζωή. Αυτό είναι κάτι τελείως Φυσικό. Ακόμα κι όσα Βιώνουμε Έσω είναι τελείως Φυσικά. Ανήκουν στην Εγγενή Φύση μας. Είναι η Φύση μας. Οι άνθρωποι, στην ανοησία τους, περιβάλλουν με μυστήριο την Έσω Ζωή και το Εσωτερικό Βίωμα (την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα, την Παγκόσμια Συνειδητότητα) και ντύνουν με θρύλους όσους Βίωσαν τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις και μίλησαν για αυτά, ανθρώπους σαν τον Ορφέα, τον Λάο Τσε, τον Βούδα και νεότερους σαν τον Νισαργκαντάτα ή τον Κρισναμούρτι. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα μυστηριώδες η «υπερβολικό» στην Φύση μας. Είμαστε η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η ΘΕΟΤΗΤΑ) που έχει Εκδηλωθεί (με όλες τις Ανώτερες Δυνάμεις κι όλες τις κατώτερες λειτουργίες) εδώ, σε τούτο το ανθρώπινο σώμα. Αν δεν γνωρίζουμε την Αληθινή Εσωτερική Φύση μας αυτό οφείλεται στο ότι δεν στραφήκαμε προς τα Έσω για να την Γνωρίσουμε. Θα έπρεπε (και το κάνουν) όλοι οι Αληθινοί Διδάσκαλοι να μας εξηγούν ότι όλα αυτά είναι η Ανθρώπινη Φύση κι όχι να μας τρομάζουν (κάποιοι ανόητοι) με θεούς και δαίμονες.

 

Τελικά ο Άνθρωπος, ο Συνειδητός Άνθρωπος που Διαισθάνεται την Εσώτερη Φύση του και Στέκεται Βέβαιος στην Θέση της Υπαρξιακής Ισορροπίας του θα έπρεπε να εκπαιδεύεται και να λειτουργεί Ορθά και προς τα έξω και προς τα Έσω, σε μια Ισορροπημένη Ζωή. Δυστυχώς η ανθρωπότητα είναι ακόμα ανώριμη, δεν εκπαιδεύει ορθά τα νέα μέλη της και προσανατολίζει τους ανθρώπους προς την εξωτερική υλική ζωή. Σωστά το κάνει αυτό αλλά θα έπρεπε να Ενημερώνει και για την Εσωτερική Ζωή και να Βοηθά όσους θέλουν να Στραφούν Έσω. Αυτό το κάνουν μόνο κάποιοι πραγματικά Γνήσιοι Άνθρωποι που έχουν Κατανοήσει την Αλήθεια (επειδή την Βίωσαν), διωκόμενοι συχνά από την κοινωνία και τους ανθρώπους. Όλοι οι κοινωνικοί θρησκευτικοί θεσμοί, θρησκείες, θεολογίες, εκκλησίες, θρησκευτική λατρεία είναι μονάχα εξωτερική δραστηριότητα και εξωτερικό θέαμα, καμία σχέση δεν έχουν με την Αλήθεια. Είναι ένα θλιβερό υποκατάστατο της Αληθινής Θρησκευτικής Ζωής (της Εσωτερικής Ζωής).

 

Έτσι τι έχει να κάνει ο Άνθρωπος; Ο άνθρωπος, ο καθένας μας; εγώ, εσύ, όλοι μας. Απλά να Σταθούμε και να Αναρωτηθούμε Τι θέλουμε, Που θέλουμε να στραφούμε. Αν θέλουμε να στραφούμε έξω θα λάβουμε το έξω. Αν θέλουμε να στραφούμε Έσω τότε πρέπει να Μπούμε στο Μονοπάτι της Αληθινής Αυτογνωσίας. Εμείς αποφασίζουμε. Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι Ηθικό. Όχι με την έννοια ότι υπάρχει σωστό ή λάθος για το που θα στραφούμε, αν θα στραφούμε έξω ή Έσω. Είναι Ηθικό με την έννοια της Ηθικής Ευθύνης. Παίρνουμε αυτό που διαλέγουμε, τίποτα άλλο. Διαλέγουμε είτε το εξωτερικό παροδικό και φθαρτό, είτε την Αιώνια Εσωτερική Ύπαρξη. Είναι θέμα ωριμότητας το τι θα διαλέξουμε. Ηθικά είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να διαλέξουμε ότι θέλουμε. Απλά η ακεραιότητα και η τιμιότητα μας επιβάλλει μαζί με τις επιλογές μας να δεχθούμε και τις συνέπειες (ούτε να «θριαμβολογούμε», ούτε να «κλαψουρίζουμε»). Ιδού! Τι διαλέγουμε;