Το κορίτσι με το σκουριασμένο πρόσωπο, ο φοβισμένος ακροβάτης, η συνήθεια που ποτέ δεν γίνεται έκπληξη, όλα αυτά χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας.Περπατώ στους δρόμους και κοιτώ τα πρόσωπα των ανθρώπων, θέλω να δω την έκφρασή τους. Θέλω να δω την ευτυχία κατάματα αλλά δεν την αναγνωρίζω πια πουθενά.
Τα πρόσωπά τους άλλοτε άχρωμα, άλλοτε σκουριασμένα σαν αυτό του κοριτσιού σήμερα στη παραλία που κρυφάκουγε τον κόσμο μέσα από ένα κοχύλι και το έτριβε τρυφερά στα δάχτυλά της σαν λυχνάρι που θα εκπλήρωνε την πιο μεγάλη της επιθυμία.
Παράξενοι που είμαστε… Παράξενοι και συναρπαστικοί ταυτόχρονα… Πολύχρωμοι και άχρωμοι σαν βεγγαλικά που περιμένουν να γεννηθούν με μία σπίθα. Ένα χέρι! Αυτό περιμένουμε όλοι. Ένα χέρι που θα ανάψει τη φωτιά μέσα μας, θα μας εκτοξεύσει και θα χαθούμε στο άπειρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου