Η «Πραότης» επουδενί μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για συγκατάβαση προς την ωμότητα ή για απραξία λόγω υποχωρητικότητας, φόβου, νωθρότητας και αδυναμίας. Ειδοποιός διαφορά είναι η δυνατότητα της επιλογής, της επιλογής δηλαδή της «Πραότητος» από άνθρωπο που έχει την δυνατότητα να συμπεριφερθεί και διαφορετικά.
Η «Πραότης» δεν έχει επίσης σχέση με το φαινόμενο του 20ου αιώνα που καθιερώθηκε να ονομάζεται «Μη βία» ή «Ειρηνισμός».
Ο κατ’ Αρετήν* πράος είναι ελλόγως φιλειρηνικός, δεν έχει δηλαδή ως πρώτη προτεραιότητά του την βία, ενώ, αντιθέτως, ο ειρηνιστής αρνείται ακρίτως κάθε πόλεμο και σύγκρουση, δηλαδή την οποιαδήποτε βίαιη αντίδραση απέναντι σε ο,τιδήποτε και σε οποιονδήποτε. Το να ανέχεται κάποιος να τον προπηλακίζουν ή να μένει θεατής όταν δέχονται επιθέσεις οι φίλοι του, είναι γνώρισμα όχι ελευθέρου ανθρώπου αλλά ανδραπόδου, τονίζει ορθώς ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» (1126a, 8): «ΤΟ ΠΡΟΠΗΛΑΚΙΖΟΜΕΝΟΝ ΑΝΕΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΕΙΟΥΣ ΠΕΡΙΟΡΑΝ, ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΔΕΣ».
Σε αντίθεση προς τον ειρηνιστή, ο κατ’ Αρετήν πράος δεν υποδουλώνεται σε ηθικοφανείς άκαμπτες εντολές ή φετιχισμούς, αλλά επιλέγει την «Πραότητα» όταν αυτό που επιδιώκει μπορεί να το πετύχει δίχως χρήση βίας, το οποίο αποτελεί και τον λογικώς «προτιμητέο» τρόπο. Αυτονόητο είναι, ότι αυτή η επιλογή καθορίζεται από δύο πράγματα, την ισχύ τού επιλέγοντος και την φύση του αντιπάλου του.
Ο πράος, επειδή ως τέτοιος βρίσκεται σε ειρήνη με τον εαυτό του, δεν είναι μνησίκακος και δεν εχθρεύεται παράλογα κανέναν, είναι υπεράνω της μονοθεϊστικής κτηνωδίας, την οποία εκφράζει ανενδοίαστα το δόγμα, «ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, κατάκαυμα αντί κατακαύματος, τραύμα αντί τραύματος, μώλωπα αντί μώλωπος», το δόγμα δηλαδή της ατελείωτης εκδικήσεως – αντεκδικήσεως, αποκρούει απλώς (διατηρώντας το δικό του μέτρο και την αυτοκυριαρχία του) τον κάθε είδους «εισβολέα», όταν δέχεται, κάθε είδους, «εισβολή» και μετά δίδει λήθη και επιστρέφει στην πραότητά του και στην ειρήνη με τον εαυτό του.
Ο πράος ποτέ δεν επιτίθεται πρώτος, αλλά όταν δεχθεί επίθεση, φροντίζει για την αποτελεσματική απόκρουσή της, εξοντώνει, μεταφορικά ή κυριολεκτικά, τον εισβολέα, όμως δεν βγάζει μίσος προς ηττημένους και νεκρούς.
Η «Πραότης» εδράζεται στην «Υπεροχή» και η τελευταία δεν κάνει ποτέ κατάχρηση της δυνάμεώς της.
---------------------------
*Αρετή, Το αξιακό σύστημα των Ελλήνων
ΔΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου