ΑΥΤΑΠΑΤΗ...

Γεμίσαμε με υποκοριστικά  και αποσιωπητικά.

Θαυμάζουμε με πολλά θαυμαστικά....
Περιγράφουμε την τρυφερότητα και την ίδια στιγμή δεν είμαστε στάλα τρυφεροί ο ένας με τον άλλον.
Μας είναι δύσκολο. Μας φταίνε πάντα οι άλλοι , η Παναγιά, ο Βούδας, ο Χατζιαβάτης, εδώ πολλά αποσιωπητικά.
Ξεσκούφωτες τριγυρνούν παντού οι  καταλήξεις σε -ουλα και σε - ακι.
Επί σκοπού; άσκοπα; άραγε τι να ελαφρύνουν; Δεν γεμίζουν με καταλήξεις τα κενά.   
Κι όμως η ομορφιά των λέξεων είναι απλή. Λες μια παραφορτωμένη λέξη και φτηναίνει το στόμα σου.
Λες μια απλή λέξη και γεμίζει το στόμα σου.  Ένα μόνο ''όχι'' ή ένα μόνο ''ναι'' .
Ένα μεγάλο ΄΄ναι΄΄ και ένα μεγάλο ''όχι'', απ΄αυτά που λένε  οι ποιητές, απ΄αυτά που κρίνουν και αλλάζουν την ζωή μας. Απ' αυτά του απόλυτου μεγέθους , της ουσίας και του βάθους, που για να τα πεις δεσμεύεσαι.   
Ξεχάστηκα, εμείς ζούμε στον πλανήτη των μικρών ναι και όχι.
Εκεί που δεν τα εννοούμε. Στον πλανήτη  της απάτης, της αυταπάτης. Στα μου σου ξου σου μανταλάκια.

Ζούμε περιγραφικά. Περιγράφουμε το φθινόπωρο, το ηλιοβασίλεμα ακόμα και την μυρωδιά του αυγολέμονου.Όταν σφίγγουν τα δύσκολα, τι να σου κάνει η περιγραφή. Μπορείς ν΄ακουμπήσεις στον διπλανό σου όταν σφίγγουν τα δύσκολα ;
Αν δεν τον έχεις τιμήσει ποτέ με την προσοχή σου ;  Πάλι ξεχάστηκα . Τόσες φορές τον διπλανό καλύτερα έχουμε να τον εξαφανίσουμε  από το πεδίο, παρά  ν΄ ακουμπήσουμε πάνω του. Εμείς οι τιμητές της περιγραφής, του ορισμού της τρυφερότητας.
Πόσο ψηλά έχουμε τον θυμό μας. Χρήσιμος ο θυμός δεν λέω, αλλά εξαντλείται εύκολα.
Άλλα συναισθήματα είναι περισσότερο γόνιμα. Η λύπη, η αγωνία, η στεναχώρια.    
Με τόση μαγκιά και άνεση στην κοινωνικοπολιτική μας εκπροσώπιση μπλεχτήκανε τα συναισθήματα.

Αριστερά και δεξιά . Πολύ τσιγάρο και ιδέα και είμαστε ωραίοι τύποι .
Για το πως έγινε λαμπόγυαλο εδώ πέρα, τόσα χρόνια τσιμουδιά φυσικά.
Τι να σου κάνει και η λύπη , δεν βρήκε χώρο ν΄ανθίσει και γεροντομέστωσε.
Να εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του βαθειά , να βρει τις ευθύνες του , που τέτοιο παράδειγμα.
Έτσι και αλλιώς , έτσι καθιερώθηκε . Να μην πληρώνουμε ισάξια το κόστος της ευθύνης που μας αναλογεί, σ΄αυτό το ρημαδότοπο.

Τέτοια τα παραδείγματα. Αλήθεια και η  κατάθλιψη ; άλλοθι και αυτό ;   
Σε πείσμα των καιρών , αγαπώ τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να λυπηθούν.
Που μεγαλώνουν και ωριμάζουν για να χωρέσουν καλύτερα την θλίψη τους.
Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις στην ζωή , αυτό που έφυγε και αυτό που έρχεται;
Που παραδέχονται πως δεν τα ξέρουν όλα και δεν παραχώνουν την άγνοια τους σε μια ολέθρια ''καλή διάθεση'' επι παντός.

Τους ανθρώπους που προτιμούν μια βαθειά ζωή ,από μια ανούσια και επιφανειακή.
Αυτούς που οραματίζονται πράγματα ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα τους.
Τους δημιουργικούς. Αυτούς που σε όλα αυτά που ζουν προσθέτουν και αυτά που μπορεί η έμπνευση να τους αποκαλύψει .

Γιατί η ζωή χωρίς φαντασία είναι στενή και δεν κυλάει.   .
Χθες άλλη μια βραδιά με φίλους κύλησε για να καταλήξει με ευκολία στη ματαιότητα των πραγμάτων.

Υπάρχουν άνθρωποι που μας χρειάζονται ακόμα....
Η δυνατότητα επινοείται , δεν δίνεται, ούτε μετριέται επί τις εκατό.
Δεν είναι ποσοστό. Ούτε εκπροσωπείται από φθαρμένους κωδικούς.
Γεννιέται μαζί με την ελπίδα, να γίνουμε εμείς πρώτα πρώτα, η αλλαγή που ονειρευόμαστε.
Μέχρι τότε ούτε -ουλα , ούτε -ακι.Σταμάτάω  ΕΔΩ.... Από σήμερα..λέξεις καθαρές , νέτες σκέτες.
Με στόχο.Και όταν θαυμάζουμε, ένα θαυμαστικό ή κανένα αρκεί,
όλα τ΄άλλα μου φαίνονται ύποπτα,ξένα και μάταια..χωρίς ουσία....

ΑΥΤΑΠΑΤΗ!

Μαρία Ιωσηφίδου